Το Λύκειο [ξανά] στην κλίνη του Προκρούστη

του Πάυλου Χαραμή*

Κριτική και σχόλια με αφορμή τις πρόσφατες ρυθμίσεις για το Λύκειο και το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.


Λυκειακή βαθμίδα: πεδίο αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων
Βασικός στόχος της γενικής εκπαίδευσης είναι να συνδέσει με κατάλληλο τρόπο, σε μια κρίσιμη φάση της ζωής του νέου ανθρώπου, την ατομική βιογραφία με τις ευρύτερες συλλογικές επιδιώξεις.  Οι αξίες, τα πρότυπα, οι γνώσεις και οι εμπειρίες που οικειοποιούνται οι μελλοντικοί πολίτες μέσω της εκπαίδευσης επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται και προσπαθούν να επιλύσουν τα προβλήματα και τις συγκρούσεις που αντιμετωπίζουν σε ατομικό επίπεδο στην καθημερινή τους δραστηριότητα και να οργανώσουν τους όρους και τις συνθήκες της διαβίωσής τους.
Η λυκειακή βαθμίδα επιτελεί ένα πολυδιάστατο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Καταρχάς, στο πλαίσιό της συμπληρώνεται η γενική μόρφωση που παρέχεται στις προηγούμενες βαθμίδες και μάλιστα σε μια ηλικία που σηματοδοτεί την ένταξη των νέων στον κόσμο των ενηλίκων. Παράλληλα, μέσω ποικίλων δραστηριοτήτων παρέχει στα νέα μέλη της κοινωνίας τη δυνατότητα να ασκήσουν τις γνώσεις, τις δεξιότητες και τις ικανότητές τους σε ποικίλους τομείς της επιστήμης, της τέχνης και ενδεχομένως της τεχνολογίας αναβαθμίζοντας με αυτό τον τρόπο και το επίπεδο της αυτογνωσίας τους. Τέλος, τούς οδηγεί σε μορφωτικές επιλογές κρίσιμες για τη μετέπειτα ζωή τους.
Για αυτούς και άλλους λόγους η λυκειακή βαθμίδα αποκτά εκ των πραγμάτων ένα σημαντικό ρόλο σε σχέση με τις προοπτικές της ατομικής βιογραφίας και της διαμόρφωσης του κοινού μέλλοντος. Η σύνδεση της λυκειακής βαθμίδας με την υποκείμενη και την υπερκείμενη εκπαιδευτική βαθμίδα, ο τρόπος με τον οποίο συν-δομούνται τα εξωτερικά περιγράμματα των λυκειακών τύπων σχολείου, το περιεχόμενο της γνώσης και των δραστηριοτήτων που επιλέγονται ανά γνωστικό αντικείμενο για καθένα από αυτούς τους τύπους και οι πρακτικές διδασκαλίας/μάθησης και ανατροφοδότησης που αξιοποιούνται στο πλαίσιό του είναι παράγοντες που επηρεάζουν καθοριστικά την παιδευτική λειτουργία του.
Σήμερα η βαθμίδα του Λυκείου καθίσταται για μια ακόμα φορά πεδίο σημαντικών εξελίξεων. Σε χώρες όπου εξακολουθεί να υφίσταται το παραδοσιακό επιλεκτικό Λύκειο, ιδίως της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, τείνει να μετασχηματιστεί τις τελευταίες δεκαετίες με ταχύ ρυθμό μέσω της διεύρυνσης του μαθητικού δυναμικού σε Λύκειο καθολικής φοίτησης της αντίστοιχης ηλικιακής ομάδας, προέκταση, κατ’ ουσία, της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Η μεταλλαγή αυτή θέτει υπό αμφισβήτηση, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, τον αποφασιστικό ρόλο που διαδραμάτιζε ως πρόσφατα η βαθμίδα του Λυκείου στη διαμόρφωση των επαγγελματικών επιλογών των  νέων. Παράλληλα, οι γενικότερες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές εξελίξεις που χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες διαμορφώνουν ένα αρκετά διαφοροποιημένο πλαίσιο απαιτήσεων, που επηρεάζει αναπόφευκτα όλες τις βασικές παραμέτρους της εκπαίδευσης που παρέχει ένα σύγχρονο Λύκειο.
Η κυριαρχική παρουσία του νεοφιλελευθερισμού σε μια σειρά χώρες, από την άλλη πλευρά, αναδεικνύεται σημαντικός και συχνά καθοριστικός παράγοντας στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται η εκπαιδευτική πολιτική στο σύνολό της, ιδίως όμως στη λυκειακή βαθμίδα.
Τόσο διεθνώς όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση παρατηρείται  κατά την τελευταία περίοδο μια ακόμη πιο εμφανής μετατόπιση του αξιακού υποβάθρου των εκπαιδευτικών πολιτικών προς τις τεχνοκρατικές αξίες, κάτω από την πίεση του νεοφιλελευθερισμού. Από ερευνητές αυτού του πεδίου έχει υποστηριχθεί ότι πολλά από τα επίσημα κείμενα της Ε.Ε. σχετικά με την εκπαιδευτική πολιτική ήδη από τη δεκαετία του ’90 «…εδράζονται στις θεμελιώδεις αρχές του νεοφιλελευθερισμού» και προκύπτουν από σύνθεση «… μιας νεωτερικής εκδοχής της θεωρίας του ανθρώπινου κεφαλαίου με το νεο-φιλελεύθερο παράδειγμα εκπαιδευτικής πολιτικής», ενώ σύμφωνα με μια άλλη προσέγγιση της ίδιας περιόδου η εκπαιδευτική πολιτική που ασκεί η  Ε.Ε. χαρακτηρίζεται ως «… ένα μείγμα νεοφιλελεύθερων κατευθυντήριων προτάσεων, κατά κύριο λόγο, με στοιχεία σοσιαλδημοκρατικής προέλευσης (σοσιαλφιλελευθερισμός)». Η τάση αυτή φαίνεται πως ενισχύεται σημαντικά την τελευταία δεκαετία.
Η ανταγωνιστικότητα και η αξιοκρατία εξακολουθούν να παραμένουν στο επίκεντρο του συστήματος αξιών πάνω στο οποίο στηρίζονται οι εκπαιδευτικές πολιτικές. Έτσι, στο Έγγραφο Δημόσιας Διαβούλευσης που διακίνησε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την ανάπτυξη των προγραμμάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης μετά το 2002 προσδιορίζεται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισσαβόνας ως «στρατηγικός στόχος» για την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το 2010 «… να γίνει η ανταγωνιστικότερη και δυναμικότερη οικονομία της γνώσης ανά την υφήλιο, ικανή για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη με περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας και με μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή».
Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο της σχολικής γνώσης, η μελέτη της επίσημης ρητορικής για την εκπαίδευση διεθνώς αποκαλύπτει ότι οι κυρίαρχοι  οικονομικοί κύκλοι επιδιώκουν μια πιο λεπτομερή εξειδίκευση συγκεκριμένων ικανοτήτων που πρέπει να καλλιεργηθούν κατά προτεραιότητα στο σχολείο. Επακόλουθα μιας τέτοιας ιεράρχησης είναι η συνεχής υποβάθμιση των γνωστικών αντικειμένων και δραστηριοτήτων που συμβάλλουν στη γενική μορφωτική συγκρότηση των νέων και προάγουν τις ανθρωπιστικές αξίες, και η αναβάθμιση “εργαλειακών” γνώσεων και δεξιοτήτων που εξυπηρετούν κατά βάση βραχυπρόθεσμες απαιτήσεις των επιχειρήσεων.
Τομείς σημαντικοί για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των νέων, όπως είναι οι κοινωνικές-ανθρωπιστικές επιστήμες, η αισθητική καλλιέργεια, η περιβαλλοντική εκπαίδευση, η αγωγή υγείας, η προετοιμασία συνολικά του σύγχρονου ενεργού πολίτη δεν έχουν τη θέση που τους αρμόζει στο σύγχρονο σχολείο. Αυτή η τάση έχει σοβαρές επιπτώσεις στο εκπαιδευτικό έργο, γιατί αφυδατώνει τη μόρφωση από το ανθρωπιστικό της περιεχόμενο και την καθιστά ένα μέσο για την ατομική επιτυχία σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον. Καλλιεργεί ένα αρνητικό κλίμα στο σχολείο και στην κοινωνία, που αντιμάχεται αξίες στις οποίες βασίζεται η κοινωνική συνοχή και η συνύπαρξη.
Η οργάνωση του προγράμματος σπουδών, ιδίως στο επίπεδο του Λυκείου, συνδέεται άμεσα με τη δομή της λυκειακής βαθμίδας. Η ελληνική εμπειρία δείχνει ότι κυριάρχησε παραδοσιακά η δομή των χωριστών, παράλληλων σχολείων, με τη μορφή του διπλού (γενικό και τεχνικό λύκειο) ή του τριπλού εκπαιδευτικού δικτύου (που με τη σημερινή εκδοχή του περιλαμβάνει Γενικό Λύκειο, Επαγγελματικό Λύκειο και Επαγγελματική Σχολή). Το ελληνικό «Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο», αφού συνυπήρξε στενόχωρα ως τα μέσα της δεκαετίας του ’90 με όλους τους παραδοσιακούς τύπους του επιλεκτικού συστήματος, οδηγήθηκε σύντομα όσο και απροσδόκητα στην τελική κατάργησή του.
Δυσλειτουργίες και προβλήματα που συσσωρεύτηκαν περί τη βαθμίδα του Λυκείου, με αποκορύφωμα την ανορθολογική πρακτική της διπλής διδασκαλίας της διδακτέας και εξεταστέας ύλης από τη μια στο δημόσιο σχολείο και από την άλλη στο ιδιωτικό φροντιστήριο, οδήγησαν σε πολλαπλές στρεβλώσεις και τελικά στην αποδυνάμωση και υπονόμευση όλων των παράλληλων τύπων λυκείου. Αυτή η αρνητική εικόνα παρέχει επαρκή λόγο για ριζικές παρεμβάσεις, πράγμα που σπεύδει να αξιοποιήσει και στη συγκεκριμένη συγκυρία η κυβέρνηση με στόχο να προωθήσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της.
Τα τελευταία χρόνια προβλήθηκε συστηματικά μια επίσημη ρητορική για το λεγόμενο «νέο σχολείο». Σύμφωνα με αυτή, το «νέο σχολείο» στο επίπεδο του Λυκείου, σε όλες τις εκδοχές του, βασιζόταν από την άποψη της δομής σε ένα παραδοσιακό διπλό ή τριπλό εκπαιδευτικό δίκτυο  του οποίου και τα δύο ή τρία σκέλη (Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο - ή/και παράλληλες μέσες σχολές επαγγελματικής κατάρτισης) είχαν έντονα στοιχεία πρώιμης επαγγελματικής ή/και προεπαγγελματικής εξειδίκευσης. Από την άποψη του περιεχομένου σπουδών (αναλυτικό και ωρολόγιο πρόγραμμα) είχαν διατυπωθεί κατά καιρούς διαφορετικές εκδοχές χωρίς σαφή κατάληξη. Φαινόταν, ωστόσο, έντονη η τάση της πρώιμης εξειδίκευσης (από την πρώτη τάξη του Λυκείου) σε βάρος της γενικής παιδείας. Η γενικότερη αβεβαιότητα παρείχε πρόσφορο έδαφος για να αναβιώσουν παλιές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις για τη φυσιογνωμία, τη δομή και το περιεχόμενο σπουδών της λυκειακής βαθμίδας, που συμπυκνώνονται σε αντιθετικά δίπολα όπως: ανθρωπισμός και τεχνοκρατισμός, ενιαιότητα και διαφοροποίηση, θεωρία και πράξη/εφαρμογή, κοινωνικότητα και ατομικότητα κ.ο.κ.
Αυτό που κυρίως αμφισβητήθηκε σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι η γενική μόρφωση, ως ένα επαρκές και συνεκτικό σώμα γνώσεων που παρέχει στο σύγχρονο πολίτη τη δυνατότητα να κατανοεί την πολυπλοκότητα των προβλημάτων του φυσικού και του κοινωνικού περιβάλλοντος και να αντιμετωπίζει με θετικό τρόπο τις προκλήσεις τού σήμερα θεμελιώνοντας τη δράση του σε υγιείς κοινωνικές αξίες.

Οι νέες ρυθμίσεις: κριτικές παρατηρήσεις
Σύμφωνα με όσα ήδη αναφέρθηκαν, μπορούμε να διατυπώσουμε συνοπτικά και πιο συγκεκριμένα τις ακόλουθες παρατηρήσεις σε σχέση με τις ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο καινούριο νομοσχέδιο.

1. Εξακολουθεί να διατηρείται το λεγόμενο «διπλό» -στην περίπτωση αυτή μάλιστα «πολλαπλό»- εκπαιδευτικό δίκτυο, δηλαδή ο χωρισμός των παιδιών μετά την αποφοίτηση από το Γυμνάσιο στη γενική και στην επαγγελματική εκπαίδευση (Επαγγελματικό Λύκειο, ΣΕΚ). Επίσης, παραμένει κατά βάση ο διαχωρισμός των παιδιών από τη Β΄ τάξη του Γενικού Λυκείου σε διαφορετικές εκπαιδευτικές κατευθύνσεις, έστω για ένα μέρος του σχολικού προγράμματος (Ομάδες Μαθημάτων Προσανατολισμού), ο οποίος εξειδικεύεται περαιτέρω στη Γ΄ τάξη.
2. Αμφισβητείται και υποβαθμίζεται η γενική μόρφωση, την οποία θα έπρεπε πρωταρχικά να υπηρετεί μια αυτόνομη λυκειακή βαθμίδα στο σύνολό της. Αυτό συμβαίνει τόσο στο Γενικό Λύκειο, με την ισχυρή παρουσία των μαθημάτων «Προσανατολισμού» από τη Β΄ τάξη σε βάρος των μαθημάτων γενικής παιδείας, όσο και στο Επαγγελματικό Λύκειο, με τη σημαντική μείωση των ωρών της γενικής παιδείας και κυρίως στις Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΣΕΚ) .

Το Ενιαίο Λύκειο θεωρίας και πράξης, που ως δομικό πλαίσιο θα μπορούσε να υπηρετήσει αποτελεσματικά τη γενική και πολυδιάστατη μόρφωση όλων των παιδιών, αμβλύνοντας τις υφιστάμενες μορφωτικές ανισότητες, δεν συζητήθηκε ούτε αυτή τη φορά από τους αρμόδιους παράγοντες.

1. Το προτεινόμενο Γενικό Λύκειο, επιφορτισμένο σε όλες τις τάξεις του με συνεχείς εξετάσεις «πανελλαδικού» χαρακτήρα (δηλαδή με θέματα που τουλάχιστον κατά το ήμισυ θα ορίζονται από πανελλαδική τράπεζα θεμάτων), υπηρετεί κυρίως τις απαιτήσεις της διαδικασίας πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και όχι την πρωταρχικής σημασίας απαίτηση για επαρκή και συνεκτική γενική μόρφωση-δικαίωμα κάθε παιδιού. Το Λύκειο μετασχηματίζεται ακόμη πιο δραστικά σε ένα ανταγωνιστικό και βαθμοθηρικό σχολείο. Συνεπώς, η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αναμένεται να συρρικνωθεί σημαντικά.
2. Σε συνθήκες συνεχούς μείωσης των δαπανών για την εκπαίδευση και κατάργησης ή υπονόμευσης βασικών θεσμών υποστήριξης των παιδιών που συναντούν δυσκολίες στη μάθηση (όπως είναι η ενισχυτική διδασκαλία, η πρόσθετη διδακτική στήριξη, οι τάξεις υποδοχής, οι τάξεις ένταξης κ.λπ.), οι συνέπειες σε βάρος των παιδιών των πιο αδύναμων κοινωνικά και οικονομικά οικογενειών θα είναι ακόμη πιο τραγικές. Οι δείκτες σχολικής αποτυχίας και μαθητικής διαρροής αναμένεται να αυξηθούν ακόμα περισσότερο, όπως έδειξε άλλωστε και η εμπειρία από ανάλογες προηγούμενες παρεμβάσεις στο Λύκειο και στη διαδικασία πρόσβασης (βλ. «μεταρρύθμιση Αρσένη»).
3. Το Επαγγελματικό Λύκειο και γενικά η ΤΕΕ ουσιαστικά προσδένεται πιο άμεσα, ως προς τους σκοπούς και το περιεχόμενο, στις πρόσκαιρες ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων.
4. Δημιουργούνται σχολές επαγγελματικής κατάρτισης (ΣΕΚ), που απευθύνονται στους αποφοίτους του Γυμνασίου, οι οποίοι υποχρεώνονται πλέον να επιλέξουν συγκεκριμένη ειδικότητα από πολύ μικρή ηλικία, κάτι που προφανώς δεν είναι ώριμα να πράξουν. Με την επιλογή αυτή στενεύει ο επαγγελματικός τους ορίζοντας, αλλά στερούνται επίσης βασικές εκπαιδευτικές και κοινωνικές γνώσεις (γενικής παιδείας αλλά και του ευρύτερου τομέα στον οποίο ανήκει κάθε ειδικότητα).
5. Καθιερώνεται η μαθητεία, ακόμα και ανήλικων μαθητών (όσων θα φοιτήσουν στα ΣΕΚ) ως υποκατάστατο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με όρους που, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, δεν διασφαλίζουν βασικά δικαιώματα των μαθητών και μαθητριών της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης ούτε τα προφυλάγουν από την εκμετάλλευση της εργοδοσίας.
6. Καταργούνται όλες οι Επαγγελματικές Σχολές (102) που λειτουργούσαν ως σήμερα και δεν μετατρέπονται σε ΕΠΑΛ, όπως προέβλεπαν τα προηγούμενα σχέδια νόμου που είχαν δοθεί στη δημοσιότητα τα δύο τελευταία χρόνια.
7. Επαυξάνεται η παρουσία ευέλικτων σχέσεων εργασίας των εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα στην τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση.
8. Ενισχύονται οι τάσεις ιδιωτικοποίησης, τόσο στη γενική όσο και, ιδίως, στην τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση, με ταυτόχρονη συρρίκνωση των αντίστοιχων δημόσιων τομέων του εκπαιδευτικού συστήματος.
9. Επανεξετάζονται και ενισχύονται συνολικά οι δομές και οι διαδικασίες αξιολόγησης όλων των παραμέτρων του «νέου σχολείου» με την αξιοποίηση των σύγχρονων αντιλήψεων του νεοφιλελευθερισμού σχετικά με τη «διαχείριση» του ανθρώπινου δυναμικού. Ειδικότερα ως προς το τελευταίο, οι σχετικές ρυθμίσεις βρίσκονται σε πλήρη εναρμόνιση τόσο με τις γενικές κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ για την αξιολόγηση όσο και με τις ειδικότερες κατευθύνσεις του που αφορούν την Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελληνική Εκπαίδευση που συντάχθηκε το 2011 προτείνει (σελ. 63, παρ. 113) «να σχεδιαστεί στην Ελλάδα ένα εθνικό σύστημα αξιολόγησης μαθητή, κατάλληλο να χρησιμοποιηθεί σε πολλά επίπεδα: σε επίπεδο μαθητή, τάξης, σχολικής μονάδας, περιφέρειας και συστήματος.

Συνεκτιμώντας το σύνολο των αλλαγών στη δομή και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης το τελευταίο διάστημα, μαζί με τα προτεινόμενα στο υπό συζήτηση σχέδιο νόμου, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι συνέπειες της ακολουθούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής, με αιχμή το επίπεδο του Λυκείου, είναι συνοπτικά οι εξής:

• Υποβάθμιση της γενικής/ανθρωπιστικής παιδείας και ενίσχυση της στροφής προς την εκμάθηση δεξιοτήτων.
• Καθιέρωση ως κυρίαρχων των κοινωνικών αξιών και των προτύπων της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας.
• Ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων και διακρίσεων, αύξηση της μαθητικής διαρροής και περιορισμός της μέσω της εκπαίδευσης κοινωνικής κινητικότητας.
• Παροχή απλής κατάρτισης και πιστοποιημένων δεξιοτήτων σε ένα χαώδες σύμπαν αποσπασματικών πληροφοριών, που αδυνατούν να συγκροτηθούν σε συμπαγές και κριτικό εργαλείο κατανόησης του εαυτού, της κοινωνίας και του κόσμου.
• Μετατροπή της εκπαίδευσης από δημόσιο κοινωνικό αγαθό και υποχρέωση του κράτους σε εμπόρευμα.
• Προώθηση της ιδιωτικοποίησης σε όλο το εκπαιδευτικό φάσμα και η δραστική μείωση των δημόσιων επενδύσεων. 
• Στενότερη σύνδεση της εκπαίδευσης, της επιστήμης, της έρευνας και της τεχνικής με τις επιδιώξεις των αγορών και την ανάγκη ανταγωνισμού των επιχειρήσεων.

Το Ενιαίο Λύκειο: μια αντίπαλη πρόταση
Η πρόταση του εκπαιδευτικού κινήματος καθώς και πολιτικών και κοινωνικών φορέων για το Ενιαίο Λύκειο θεωρίας και πράξης, ως το μοναδικό τύπο λυκείου σε μεσοπρόθεσμη κλίμακα, που θα υπηρετεί τη γενική μόρφωση συναιρώντας δημιουργικά τη θεωρητική μόρφωση με την πράξη, την τεχνολογία και την εφαρμογή, αποτελεί την εναλλακτική απάντηση στις επίσημες πολιτικές. Η πρόταση αυτή υποστηρίζει ότι η ενιαία δομή της λυκειακής βαθμίδας, που έχει υποστασιοποιηθεί διεθνώς με τις ποικίλες μορφές του «ενιαίου σχολείου», είναι το κέλυφος που διασφαλίζει με τον καλύτερο τρόπο την προοπτική της γενικής μόρφωσης και της ολόπλευρης καλλιέργειας της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου.
Η πρώιμη έμφαση στις ειδικές, προεπαγγελματικές ή και επαγγελματικές κατευθύνσεις, μια τάση που είχε κυριαρχήσει κατά το παρελθόν, δεν μπορεί να ισχύσει σε μια σύγχρονη, μεταβαλλόμενη κοινωνία. Τα πλήθος των ειδικών γνώσεων και η ποικιλία των επιμέρους εφαρμογών τους, σε συνδυασμό με την ταχύτητα παλαίωσης και αχρήστευσής τους, καθιστούν το μορφωτικό αποτέλεσμα ενός τέτοιου προγράμματος εξαιρετικά βραχύβιο. Επιπλέον, μια τέτοια έμφαση δυσχεραίνει την προσπάθεια των εργαζομένων να επιμορφωθούν και να αναπροσανατολιστούν στις νέες συνθήκες της παραγωγής, όπως και τη δυνατότητά τους να κατανοήσουν και να επηρεάσουν τις κοινωνικές εξελίξεις.
Σε  ό,τι αφορά το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που έχει προκαλέσει πολλαπλές στρεβλώσεις στη μορφωτική λειτουργία του Λυκείου, το προοδευτικό εκπαιδευτικό κίνημα έχει προβάλει με αξιοπρόσεκτη επιχειρηματολογία τη σημασία της μετακίνησης των συστημάτων πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προς την κατεύθυνση της ελεύθερης πρόσβασης ως απαραίτητο συνοδό στοιχείο της λειτουργίας του Ενιαίου Λυκείου. Έχουν ήδη προταθεί ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως είναι η καθιέρωση της ελεύθερης εγγραφής των αποφοίτων σε μεγάλο αριθμό σχολών των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων, για τις οποίες η ζήτηση δεν απέχει πολύ από την προσφορά, η καθιέρωση ενός μεταλυκειακού / προπανεπιστημιακού έτους ή, επίσης, η ελεύθερη εγγραφή σε ένα πρώτο έτος σπουδών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που θα οδηγεί σε περαιτέρω εξειδίκευση. Υπάρχουν, από την άλλη πλευρά, εμπειρίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών σε παρόμοιες κατευθύνσεις.
Τελικά, η ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη μείωση των μορφωτικών ανισοτήτων πρέπει να στηριχτεί σε εντελώς διαφορετικές εκπαιδευτικές πολιτικές από αυτές που προωθούνται και με το τελευταίο νομοσχέδιο. Πολιτικές που αγκαλιάζουν το σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος και βασίζονται περισσότερο στη γενική μορφωτική συγκρότηση των νέων παρά στην πρώιμη εξειδίκευση· περισσότερο στην αρχή της έγκαιρης διάγνωσης και της πρόληψης παρά σε επανορθωτικές πρακτικές· περισσότερο στην καθημερινή ανατροφοδότηση και στήριξη των παιδιών στην τάξη (διαμορφωτική αξιολόγηση) παρά σε μια «εφάπαξ» ανακεφαλαιωτικού τύπου (summative) αξιολόγηση. Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση απαιτούνται πολιτικές που θα ευνοούν τη διεύρυνση της συμμετοχής των λαϊκών στρωμάτων σε αυτή, ενώ παράλληλα θα συμβαδίζουν με δομικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ευρύτερου χαρακτήρα.

*Ο Πάυλος Χαραμής είναι πρόεδρος του Κέντρου Μελετών και Τεκμηρίωσης (ΚΕΜΕΤΕ) της ΟΛΜΕ

ΟΛΟΙ στους Δρόμους.

ΟΛΟΙ στους Δρόμους.

Με το παραμύθι της "δημοσιονομικής εξυγίανσης" έσφαξαν

εισοδήματα,μισθούς,συντάξεις κλπ...

Γκρέμισαν ασφαλιστικά/κοινωνικά δικαιώματα 

και κατακτήσεις ενός αιώνα...

Κατακρεούργησαν κοινωνικά επιδόματα...

Χαράτσωσαν τα κεραμίδια, τις αναπνοές, τη Ζωή.

Εκλεισαν χιλιάδες μαγαζιά και μικροεπιχειρήσεις σκορπίζοντας

απλόχερα το Θάνατο της Ανεργίας.

Με το παραμύθι της "βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας" 

σφάζεται ο ιδιωτικός τομέας...

Αμοιβές τριτοκοσμικές, συνθήκες δουλειάς ρωμαϊκής γαλέρας.

Με το παραμύθι της "μείωσης του δημόσιου χρέους"
ξεπουλούν κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις
και υποθηκεύουν τον ορυκτό πλούτο. 
..................................................

Απληστοι, ανικανοποίητοι...

Αφεντικά και Υποτακτικοί...

Ξένοι και Ντόπιοι...

ακονίζουν τις Χαντζάρες τους για το οριστικό 

Ξεκαθάρισμα/Ξεκλήρισμα.

"ΟΛΑ στο τραπέζι" απειλούν  οι Ταξικοί Εχθροί...

Ας τους κάνουμε τη χάρη...να απαντήσουμε:

ΟΛΑ στο τραπέζι και 

ΟΛΟΙ στους ΔΡΟΜΟΥΣ...

politiko koraki

Πιάσατε την Ιωάννα; Ντροπή!...

"Ντροπή, λέξη άγνωστη για τον κύριο Στουρνάρα και τους εφόρους του"...

«Είμαι άνεργη από το 2010 και μου ήρθε εφορία 254 ευρώ... γράψε κάτι».

Η φωνή, γνώριμη από τα παλαιά. Από...
τα παιδιά του διαγωνισμού του 1998 του ΑΣΕΠ που πέτυχαν, αλλά δεν μπήκαν ποτέ στο Δημόσιο. Γίνεται αυτό; Οπως γίνεται να μην έχεις εισοδήματα τρία χρόνια και να πληρώνεις εφορία 254 ευρώ γιατί, λέει, έχεις στο όνομά σου σπίτι στις Σέρρες. «Από τις ελεημοσύνες των συγγενών ζω, πού θα τα βρω αυτά τα λεφτά;» ρωτάει με απελπισία η Ιωάννα, αγαπημένη του παππού, που της έγραψε το σπίτι στις Σέρρες, χτισμένο από το 1930, χωρίς να φαντάζεται ότι αυτή η προσφορά αγάπης θα της γίνει βρόχος το ταραγμένο 2013. Οταν οι παππούδες απαγορεύεται να αγαπάνε τα εγγόνια τους, αν αυτά είναι άνεργα. Διότι το σπίτι, από το 1930, αποτελεί «τεκμαρτό» εισόδημα, για τον κ. έφορο. Που δεν ντρέπεται, διότι εντέλλεται από τον κ. Στουρνάρα να πιάσει τους φοροφυγάδες. Κι έπιασε την Ιωάννα. Χωρίς ντροπή, γιατί αυτό το συναίσθημα είναι λέξη άγνωστη και για τον κ. Στουρνάρα και για τους εφόρους του. Και κυρίως δεν «βγάζει» 254 ευρώ τεκμαρτό...

ΕΛ.ΔΕΛ.(enet.gr)

Φιλελευθερισμός και φασισμός. Όταν το φλερτ καταλήγει σε έρωτα!

Και όχι, δεν μιλάμε για τον γραφικό «λαγό» κ.Τζήμερο που αναγκάστηκε να τον διαγράψει το ίδιο το κόμμα που αυτός ίδρυσε, ούτε για κάποιον που δεν διστάζει να προβάλλεται κιόλας από την πρεσβεία (μία είναι η πρεσβεία) ως «ο άνθρωπος της», όπως ο Alexis Papahelas, εάν πήγε ο νους σας εκεί.

Μιλάμε για τον «υπεράνω υποψίας» κ.Τάκη Μίχα, επί χρόνια αναλυτή της «έγκριτης» και καθ’όλα «αριστερής» «Ελευθεροτυπίας», του οποίου το βιογραφικό αναφέρει μεταξύ άλλων και συνεργασίες με αστέρες της «αριστεράς» όπως ο Ν.Τσόμσκι και ο Γκ.Γκρας.

Μιλάμε για έναν καθόλα «αξιόπιστο», και για χρόνια συνομιλητή της «αριστεράς», μέρος της οποίας καθόλου δεν δίστασε εξάλλου να συνταχθεί μαζί του στην τοποθέτηση του «ακροδεξιού» (τι ειρωνεία...) πρόσημου, στον γενικευμένο αντιδυτικό πνεύμα που επικρατούσε στην Ελλάδα κατά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, και να δώσει τότε και το πασαπόρτι του τάχαμου «αντιεθνικισμού» και «προοδευτικότητας» σε τέτοιου είδους απόψεις.

Αυτός λοιπόν ο τόσο «κοσμοπολίτης» κύριος, που ένιωσε βαθύτατα προσβεβλημένος από το γεγονός πως ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς διατηρούσε τραπεζικό λογαριασμό στην Κύπρο (στο βιογραφικό του αναφέρεται μέχρι και σχετικό βιβλίο), μας επιβεβαίωσε με τον πιο ισχυρό τρόπο πως ο φασισμός είναι η φυσική ιδεολογία του ιμπεριαλισμού σε περίοδο κρίσης.

Αυτός που κάποτε κατακεραύνωνε ως «εθνικιστές» τους αντιπολεμικούς διαδηλωτές ενάντια στην επέμβαση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, μέσα από τις στήλες της «ελευθεροτυπίας», σήμερα εξανίσταται για το γεγονός πως δεν αποκαλούμε «εθνικοσοσιαλιστές» τους ναζί (ως να είχαν την οποιαδήποτε ιστορική ή άλλη σχέση, τόσο με την πατρίδα όσο και με τον σοσιαλισμό).

Για να καταλαβαίνουμε και ποιοί διαμόρφωσαν τις αντιλήψεις του μέσου «αριστερού» και «προοδευτικού» ανθρώπου τα προηγούμενα χρόνια, και να μην απορούμε με αυτά που ακούμε και βλέπουμε γύρω μας...

_________________

*

Το άρθρο του κ.Μίχα γράφτηκε μέσα στο καλοκαίρι, και είχαμε δημοσιεύσει και τότε κάτι για αυτό. Το ξαναπιάσαμε σήμερα και από μία άλλη οπτική, με αφορμή κάποιο σχόλιο στο διαδίκτυο, και μας το θύμισε.

**

Δυστυχώς τα ηλεκτρονικά αρχεία έχουν καταγράψει ελάχιστα από όσα είχαν γραφτεί από αδελφομένους τους αστέρες του κοσμοπολιτισμού και τους ανοιχτούς υπερασπιστές του ιμπεριαλισμού κατά την διάρκεια της σχεδόν δεκαετούς σύρραξης της Γιουγκοσλαβίας. Οπότε και γράψαμε από μνήμης για τότε που ο Μ.Παπαγιαννάκης συναγωνίζονταν την Σώτη Τριανταφύλλου, και όλοι μαζί τον Σολάνα, στις καταδίκες του «εγκληματία» Μιλόσεβιτς, την ώρα που οι ΝΑΤΟϊκές βόμβες έσκαγαν στα κεφάλια των Σέρβων...

***

Να συνδεθεί με προηγούμενο άρθρο εδώ 

fadomduck2

ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Οχι, καθόλου καλά δεν πάει το δημόσιο χρέος της χώρας μας, παρά τα ανείπωτα οικονομικά και κοινωνικά δεινά που υφίστανται οι Ελληνες στο όνομα της δήθεν τιθάσευσής του. Σαν να μην έφτανε η διαρκής καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας, η οποία από μόνη της θα ήταν αρκετή για να εκτοξεύσει το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, τα πράγματα γίνονται χειρότερα από
την εκ νέου αύξηση του απόλυτου ποσού του δημόσιου χρέους και μετά την καταλήστευση όσων δυστυχών κατείχαν ελληνικά κρατικά ομόλογα, μετά το «κούρεμα» και την «επαναγορά» που υπέστησαν.
Τα στατιστικά στοιχεία διαψεύδουν παταγωδώς την κυβερνητική προπαγάνδα. Ας τα δούμε όμως καλύτερα. Πρώτα πρώτα πρέπει να επισημάνουμε ότι η εισαγωγή ως νομίσματος του ευρώ απογείωσε κυριολεκτικά το δημόσιο χρέος. Στα τέλη του έτους 2000 το ελληνικό δημόσιο χρέος ανερχόταν σε 124,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Το 2007, πριν δηλαδή από την κρίση, το δημόσιο χρέος της χώρας μας είχε σχεδόν... διπλασιαστεί μέσα σε εφτά χρόνια! Οσο απίστευτο κι αν ακούγεται αυτό, είχε φτάσει στα 239,7 δισ. ευρώ. Το 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή τού προσέθεσε πάνω από 20 δισ. ευρώ και το πήγε στα 262 δισ. Το 2009, η κυβέρνηση Καραμανλή για τους πρώτους εννέα μήνες και η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου προσέθεσαν άλλα 30 δισεκατομμύρια, στέλνοντάς το στα 292 δισ. ευρώ. Από εκεί και πέρα ο Γ. Παπανδρέου υπάγει την Ελλάδα σε καθεστώς μνημονιακής υποτέλειας και χάνεται πλέον κάθε έλεγχος.
Ο καταστροφέας Γ. Παπανδρέου κατορθώνει το ακατόρθωτο: μόνο μέσα στο 2010 αυξάνει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας κατά... 50 δισεκατομμύρια ευρώ! Από τα 292 δισ. το εκσφενδονίζει στα 340,3 δισεκατομμύρια! Ακάματος φορέας της οικονομικής συμφοράς, προσθέτει το 2011 άλλα... 30 δισεκατομμύρια και το φτάνει στη «στρατόσφαιρα» των 368 δισεκατομμυρίων ευρώ! Μέσα σε δύο χρόνια ολέθριας μνημονιακής διακυβέρνησης αύξησε το ελληνικό δημόσιο χρέος σχεδόν κατά εκατό δισεκατομμύρια! Η χώρα απαλλάχτηκε από αυτόν, αλλά η κατάσταση δεν διορθώθηκε. Οι διάδοχοί του λήστεψαν εν ψυχρώ τα χρήματα όσων κατείχαν ελληνικά ομόλογα - είτε αυτοί ήταν δυστυχείς μικροεπενδυτές που νόμιζαν αφελώς ότι αγοράζοντας κρατικά ομόλογα εξασφαλίζουν τα λεφτά τους είτε ήταν νομικά πρόσωπα (ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, ΤΕΙ κ.λπ.) που υποχρεωτικά από τον νόμο διατηρούσαν τα αποθεματικά τους σε ομόλογα ή τράπεζες που διευκόλυναν την κυβέρνηση. Μετά την αρπαγή των χρημάτων όλων αυτών και την οικονομική καταστροφή πολλών από αυτούς, το 2012 έκλεισε με το δημόσιο χρέος να μειώνεται στα 305,5 δισ. ευρώ στις 31 Δεκεμβρίου. Στη συνέχεια όμως έπρεπε να σωθούν οι ελληνικές τράπεζες, που αφενός λεηλατήθηκαν από την κυβέρνηση μέσω του «κουρέματος» και της «επαναγοράς» των ομολόγων και αφετέρου υπέφεραν από την απόσυρση καταθέσεων ύψους πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, χώρια από τα απαράδεκτα χρηματοοικονομικά παιχνίδια που έπαιζαν.
Στο τέλος Ιουνίου του 2013, όπως αποκαλύφθηκε την περασμένη εβδομάδα από τα επίσημα στοιχεία που προκάλεσαν νέο σοκ, το ελληνικό δημόσιο χρέος είχε εκτοξευθεί εκ νέου στα 321,4 δισεκατομμύρια, εξαιτίας κυρίως των δανείων που έδωσε η κυβέρνηση στις τράπεζες για να τις σώσει, αλλά όχι μόνο. Στο μεταξύ, η διάσωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος (ειρήσθω εν παρόδω ότι είναι άκρως αμφιλεγόμενο αν όντως έχουν σωθεί οι ελληνικές τράπεζες, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) θα αργήσει πολύ να έχει ορατά αποτελέσματα στη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας.
Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, στις ελληνικές τράπεζες υπάρχουν καταθέσεις ύψους 162 δισ. ευρώ, αλλά οι τράπεζες έχουν χορηγήσει δάνεια ύψους... 223 δισεκατομμυρίων! Εξήντα δισεκατομμύρια ευρώ παραπάνω τα δάνεια από τις καταθέσεις - πέρα από το γεγονός ότι αυξάνεται συνεχώς το ποσοστό των δανείων που δεν εξυπηρετούνται. Υπό το καθεστώς αυτό, είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας όποιος νομίζει ότι οι τράπεζες θα χρηματοδοτήσουν την οικονομία ή την «ανάπτυξη» που λέει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Με τι λεφτά; Δανεικά παίρνουν κι αυτές συνεχώς από το ευρωσύστημα για να εμφανίζουν ρευστότητα - τον Ιούλιο π.χ. είχαν πάρει 78 δισεκατομμύρια ευρώ από την ΕΚΤ για να μπορούν να δίνουν λεφτά σε όσους καταθέτες έκαναν αναλήψεις. Σε μόλις τριάμισι χρόνια, από τον Δεκέμβριο του 2009 μέχρι φέτος τον Ιούνιο, οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες από 237 δισ. ευρώ που ήταν έπεσαν κατά... 75 (!) δισεκατομμύρια και τώρα ήταν μόλις 162,5 δισ. ευρώ. Το Μνημόνιο έφαγε και τις καταθέσεις των Ελλήνων.
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Συνέντευξη με τον έλληνα γιατρό της Συρίας Δημήτρη Μόγνιε: Φόνοι, πλιάτσικο και βιασμοί από τους "εξεγερμένους"

Το ραντεβού μέσω Skype με το Δημήτρη Μόγνιε που ειδικεύεται στην ιατρική εν καιρώ πολέμου ήταν για μετά τις 7 το βράδυ. Τις ώρες, δηλαδή, που κρατάει για κείνον. Εκτός απροόπτου, βεβαίως. Διότι στη Συρία που χειρουργεί κι εκπαιδεύει γιατρούς πάνω από ένα χρόνο τώρα, το απρόοπτο είναι ο κανόνας.

Στην περίπτωσή μας, ευτυχώς, ίσχυσε η εξαίρεση. Μικροπροβλήματα ήχου και εικόνας μόνο, που ελάχιστα επηρέασαν την επικοινωνία μας. Έτσι, για 50 ολόκληρα λεπτά είχα την ευκαιρία να μιλήσω μ' έναν παλιό, καλό φίλο από τους πολέμους, να "δω" με τα μάτια του και ν' ακούσω τις πάντα εύστοχες επισημάνσεις του.

Υπάρχει μεγάλος πανικός αυτή την ώρα. Όλοι φοβούνται το χτύπημα των Αμερικανών. Λένε πως θα γίνει κόλαση ολόκληρη η περιοχή. Είναι κρίσιμο το επόμενο 48ωρο. Σήμερα μοιράσαμε και μάσκες. Στον κόσμο, στους πολεμιστές, σε όλους. Εφοδιάσαμε και το πρόχειρο νοσοκομείο μας με Ατροπίνη, Υδροκορτιζόνη, Πραλιδοξίμη, αντίδοτα, δηλαδή, σε περίπτωση που υπάρξει μαζικό χτύπημα με χημικά. Από κάθε είδος έχουμε 20.000 φιαλίδια.

Αυτή τη στιγμή ο Δημήτρης Μόγνιε βρίσκεται στη νότια Συρία κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία. Σ΄ένα μικρό χωριό της επαρχίας Ντεράα, πολύ κοντά στην πόλη Μπόσρα αλ Χαρίρ που ελέγχεται από τους "αντάρτες". Ασκεί την ειδικότητά του, δηλαδή χειρουργική πολέμου, σ' ένα πρόχειρο νοσοκομείο εκστρατείας μιας ευρωπαϊκής ανθρωπιστικής οργάνωσης ενώ ταυτοχρόνως εκπαιδεύει και συντονίζει την ομάδα των γιατρών και των νοσοκόμων που δουλεύουν μαζί του. Βλέπεις, οι καλοί γιατροί, οι γιατροί με ειδικότητα, έχουν εδώ και καιρό φύγει από τη Συρία. Αφενός διότι είχαν την οικονομική ευχέρεια να το κάνουν αφετέρου διότι δεν πιστεύουν σ' αυτήν την "επανάσταση". Εξαρχής δεν την πίστεψαν.
Εκείνοι που έμειναν πίσω είναι οι γενικοί γιατροί, οι άπειροι και οι φοιτητές. Το αντίθετο, δηλαδή, απ' ότι συνέβαινε στη Λιβύη. Εκεί, οι καλοί γιατροί του εξωτερικού γύριζαν μαζικά για να βοηθήσουν. Και μάλιστα δίχως αμοιβή. Σκέψου ότι εδώ οι άνθρωποι πεθαίνουν άδικα από μια αιμορραγία γιατί δεν υπάρχουν γνώστες να τη σταματήσουν. Στο νοσοκομείο μας, εκτός από εμένα, ειδικευμένοι είναι άλλοι δύο. Κι αυτοί ξένοι. Ένας ισπανός χειρούργος, κι ένας ινδονήσιος εντατικολόγος. Οι υπόλοιποι της ομάδας είναι σύροι. Δύο τελειόφοιτοι ιατρικής, δύο κτηνίατροι (!!) ένας φαρμακοποιός, ένας οδοντίατρος, ένας φοιτητής οδοντιατρικής και 20 τελείως άσχετοι με την ιατρική που τους έχουμε εκπαιδεύσει για να παρέχουν επί τόπου πρώτες βοήθειες. Για μένα είναι προδοσία η φυγή. Είσαι γιατρός. Πρέπει να κάτσεις να βοηθήσεις.

Η εκτίμησή του για το αμερικανικό χτύπημα που έρχεται είναι πως μόνο βλαξ θα επιχειρούσε σοβαρή εμπλοκή τύπου Ιράκ στη Συρία. Μην ξεχνάς ότι εδώ στη μάχη είναι η Χεζμπολά. Και Χεζμπολά σημαίνει 100.000 πύραυλοι έτοιμοι να φύγουν από το το νότιο Λίβανο προς το Ισραήλ. Και τότε το Ισραήλ θα χτυπήσει το Λίβανο. Και μετά θα γίνει το σώσε...

-Και για το σώσε που γίνεται περίπου τρία χρόνια στη Συρία -τι λες;

Ο πιο βρώμικος πόλεμος που έχω ζήσει σ' όλη μου τη ζωή είναι αυτός εδώ. Αντάρτικες συμμορίες που δεν ακούν κανέναν. Από 50 μέχρι 150 μέλη. Αυτοαποκαλούνται κατίμπα που σημαίνει διμοιρία. Ανεξέλεγκτες. Σκοτώνουν κι αλληλοσκοτώνονται, συνήθως γιατί δεν τα βρίσκουν στη μοιρασιά της λείας από τα σπίτια που έχουν κλέψει. Πάρα πολλοί πρώην κατάδικοι. Αλ Κάιντα οι περισσότεροι. Η Νούσρα, η Νταουλάτ αλ Ισλάμ φι Μπιλάντ αλ Σαμ και κάποιες ομάδες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού είναι αυτές που πρωτοστατούν. Η Νούσρα έχει ήδη επιβάλλει ισλαμικό νόμο στις περιοχές που ελέγχει και απαγορεύει στις γυναίκες να κυκλοφορούν χωρίς μαντήλα. Κυρίως στη Ράκα και το Χαλέπι.'Επειτα, είναι οι βιασμοί. Πολλοί βιασμοί. Παιδιά, Γυναίκες.
 Στις αρχές του χρόνου εκπαίδευα γιατρούς στη Ράκα. Βόρεια Συρία. Γνωρίζω έναν καταπληκτικό άνθρωπο που προσπαθούσε να φυγαδεύσει τη γυναίκα και τις τρεις του κόρες στην Τουρκία. Κλαίγοντας και ουρλιάζοντας μου περιέγραφε πώς δεν τα κατάφερε, διότι ένας "αντάρτης" σ' ένα μπλόκο απαιτούσε για να τους αφήσει να προχωρήσουν να περάσει μία ώρα με μία από τις μικρές. 
Άκου κι αυτή την ιστορία. Μια κοπέλα μου φέρνει την τραυματισμένη αδελφή της στο νοσοκομείο. Και την επομένη μπαίνει κλαίγοντας στο γραφείο και μου λέει ότι ένας "αντάρτης" απέξω την απειλεί πως αν δεν πάει μαζί του θα κάνει κακό και στην τραυματία και σ' όποιον πετύχει από την οικογένειά τους.
Έχουν θησαυρίσει οι "αντάρτες". Με βαλίτσες περνάνε τα δολάρια στην Τουρκία για ν' αγοράσουν τάχα μου πετρέλαιο και είδη πρώτης ανάγκης. Κάθε καρυδιάς καρύδι είναι εδώ. Ιορδανοί, Υεμενίτες, Τσετσένοι, Τυνήσιοι, Λίβυοι. Μόνο οι Λίβυοι είναι 7000. Μαχητές που είχα γνωρίσει εκεί τους είδα κι εδώ.
-Ντοκτόρ Ντιμίτρις, ντοκτόρ Ντιμίτρις - μου φώναζε από μακριά ένας τις προάλλες.
-Βρε Ιμάντ εσύ είσαι;
-Εγώ, ντοκτόρ. Τι κάνεις εδώ;
-Τη δουλειά μου.
-Κι εγώ τη δικιά μου ντοκτόρ...

Ένας άλλος, σύρος αυτός, μου έλεγε
 -ήταν ωραία χώρα η Συρία. Την καταστρέψαμε.
-Και γιατί πολεμάς τότε;
-Ε, αφού παίρνω 1200 δολάρια το μήνα...

Και δεν είναι μόνο τα 1200, δηλαδή ο μισθός που τους κόβουν σαουδάραβες και καταριανοί που δεν θέλουν τον 'Ασαντ, είναι κι η λεία απ' το πλιάτσικο. Υπάρχουν άνθρωποι εδώ που παρακαλάνε να μην τελειώσει ο πόλεμος. Όχι ότι το καθεστώς είναι καλύτερο... Γι αυτό σου λέω -ο πιο βρώμικος πόλεμος που έχω ζήσει μέχρι σήμερα.

Να φύγεις πάντως δεν λες...

Όχι. Δηλαδή, ναι. Πρέπει να φύγω τώρα. Είμαι στο δεύτερο υπόγειο που έχω τον υπολογιστή. Το νοσοκομείο είναι από πάνω. Πρέπει να γυρίσω. Έχουν έρθει κάποιοι τραυματίες. Ο συριακός στρατός έχει ξεκινήσει μεγάλη επιχείρηση από το μεσημέρι . Συνέχεια έρχονται τραυματίες. Με φωνάζουν. Πάω πάνω να δω...

Πηγή: Karchilaki

*Τα εισαγωγικά στις λέξεις "αντάρτες" και "επανάσταση" μπήκαν από εμάς. Δεν πιστεύουμε πως αλλιώνουν στο ελάχιστο το πνεύμα της μαρτυρίας, αντίθετα μάλιστα...

Τεράστια τα κέρδη της Γερμανίας από το ευρώ

Του Λεωνίδα Βατικιώτη - "Επίκαιρα"

Εντελώς αυθαίρετα και κινδυνολογικά αποδεικνύονται τα επιχειρήματα που επικαλούνται οι ελληνικές κυβερνήσεις για να δικαιολογήσουν την απροθυμία τους ακόμη και να διαπραγματευτούν με τους πιστωτές τη διαγραφή μέρους έστω του δυσθεώρητου δημόσιου χρέους.

Ποιο επιχείρημα προτάσσουν οι αξιωματούχοι των κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου και Αντ. Σαμαρά σταθερά την τελευταία τριετία; Ότι κάθε προσπάθεια διαφοροποίησης από τις επιλογές και τις επιταγές του Βερολίνου σχετικά με το δημόσιο χρέος αυτόματα θα προκαλούσε τη μήνιν του, καθώς θα του επέφερε οικονομικές ζημίες, και ως αντίποινα θα μας πέταγε έξω από την Ευρωζώνη.
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης και η πιστή υιοθέτηση των όρων που θέτουν η Άνγκελα Μέρκελ και οι πιστωτές είναι μονόδρομος για την Ελλάδα! Διαφορετικά, μας περιμένει η διεθνής απομόνωση και ο οικονομικός μαρασμός, σύμφωνα με τους κήρυκες της υποτέλειας και του ενδοτισμού.

Στην πραγματικότητα τίποτε από τα παραπάνω δεν ισχύει. Τα προηγούμενα  επιχειρήματα αποδεικνύονται φύλλο συκής για να καλύψουν την εγκληματική υποχωρητικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων και τη μετατροπή τους σε πειθήνια όργανα των πιστωτών. Κι αυτό το συμπέρασμα προκύπτει με κάθε σαφήνεια από μελέτη που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα το γερμανικό Ίδρυμα Μπέρτελσμαν, το οποίο ανήκει και χρηματοδοτείται από τον ομώνυμο γερμανικό κολοσσό που δραστηριοποιείται στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, λειτουργώντας σε περισσότερες από 50 χώρες και απασχολώντας περισσότερους από 100.000 εργαζόμενους. Δεν πρόκειται, επομένως, για κάποιο ήσσονος σημασίας κέντρο.

Ποιο είναι το συμπέρασμα της έρευνας του; Εν συντομία, ότι τα οφέλη της Γερμανίας από την ύπαρξη της Ευρωζώνης είναι τόσο μεγάλα, που μπορεί εύκολα να απορροφήσει το κόστος μιας πιθανής διαγραφής ακόμη και του 60% του δημόσιου χρέους, μάλιστα όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και των τεσσάρων χωρών που πλήττονται από την κρίση χρέους, αν πρόκειται έτσι να διατηρήσει τη συνοχή της!

Υπάρχει επομένως εδώ και χρόνια τεράστιο περιθώριο διαπραγματεύσεων, το οποίο οι ελληνικές κυβερνήσεις ουδέποτε διερεύνησαν και ουδέποτε αξιοποίησαν, επιλέγοντας να οδηγήσουν τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση παρότι υπήρχαν άλλες λύσεις.

Ασύμφορη η επαναφορά του μάρκο 

Αξίζει όμως να δούμε με περισσότερε: λεπτομέρειες τη μελέτη του Ιδρύματος Μπέρτελσμαν, μόνο και μόνο για να υπογραμμίσουμε τις ανεκμετάλλευτες δυνατότητες της ελληνικής πλευράς τώρα που άνοιξε ξανά το θέμα του ελληνικού δημοσίου χρέους με τη γερμανική πλευρά να αποκλείει την προοπτική ενός νέου «κουρέματος».

Οι ερευνητές του Μπέρτελσμσαν προσδιορίζουν σε τέσσερις τις σημαντικότερες επιπτώσεις που θα είχε μια πιθανή υιοθέτηση από τη Γερμανία από φέτος κιόλας, το 2013, ενός ανεξάρτητου εθνικού νομίσματος - πρόκειται για το «σενάριο του γερμανικού μάρκου».

Πρώτον, άνοδος του συναλλακτικού κόστους για τις γερμανικές επιχειρήσεις, καθώς θα πρέπει να προστατευτούν από τις διακυμάνσεις στη συναλλαγματική ισοτιμία του μάρκου, ενώ οι Γερμανοί πολίτες θα πρέπει να πληρώνουν επιπλέον ποσά για νομισματικές μετατροπές, τραπεζικές μεταβιβάσεις στο εσωτερικό της σημερινής Ευρωζώνης και τη νομισματική διαχείριση. Υπ'αυτό το πρίσμα το ευρώ εξοικονομεί ποσά που σε ετήσια βάση ισούνται με το 0,5% του ΑΕΠ. Το 2013 αυτές οι εξοικονομήσεις θα φτάσουν τα 12 δις ευρώ, ενώ στο μέλλον, αν υιοθετούνταν το ευρώ, οι τιμές θα αυξάνονταν κατά 1,1%.

Η δεύτερη επίπτωση από την εισαγωγή του μάρκου σχετίζεται με την εξάλειψη της «διαφάνειας των τιμών», όπως αποκαλείται  η σημερινή δυνατότητα σύγκρισης των τιμών χωρίς να μεσολαβεί ο παραμορφωτικός καθρέφτης των συναλλαγματικών ισοτιμιών μεταξύ διαφορετικών νομισμάτων. Τα οφέλη που αποκομίζουν οι γερμανικές επιχειρήσεις είναι αναντίρρητα στο βαθμό που απολαμβάνουν το μοναδικό προνόμιο να προσφέρουν τις χαμηλότερες τιμές λόγω της υψηλότερης παραγωγικότητας και των οικονομιών κλίμακας που εκμεταλλεύονται.

Η τρίτη επίπτωση σχετίζεται με τις συναλλαγματικές ισοτιμίες. Από το 1999 μέχρι σήμερα η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία στη Γερμανία έχει μειωθεί κατά 23%, όπως αναφέρεται στη μελέτη, ενώ η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία στην υπόλοιπη Ευρωζώνη έχει αυξηθεί κατά 7%. Επομένως, πιθανή επανεισαγωγή του μάρκου θα οδηγήσει από τη μια σε ανατίμηση του κατά 23%, αυξάνοντας την τιμή των γερμανικών αγαθών και υπηρεσιών σε άλλες χώρες με αρνητικές επιπτώσεις για τις εξαγωγές της οικονομικής ατμομηχανής της Ευρώπης, ενώ από την άλλη θα οδηγήσει σε υποτίμηση του ευρώ κατά 7%, τονώνοντας έτσι τις εξαγωγές των υπόλοιπων χωρών της Ευρωζώνης, που τώρα κινούνται σε επίπεδα χαμηλότερα από εκείνα που τους αναλογούν.

Απ' αυτή τη «μεροληψία» που εισάγει το ευρώ αξίζει να κρατήσουμε ότι οι γερμανικές εξαγωγές κεφαλαιοποιούν κέρδη που δεν τους ανήκουν, ενώ οι οικονομίες των άλλων χωρών στερούνται μεριδίων αγοράς και κατ' επέκταση κερδών τα οποία δικαιούνται και θα εισέπρατταν αν δεν υπήρχε ο οδοστρωτήρας του ευρώ. Κι αυτό είναι ένα συμπέρασμα το οποίο εξάγουν ερευνητές του κορυφαίου γερμανικού Ιδρύματος Μπέρτελσμαν, όχι πολέμιοι του ευρώ!

Η τέταρτη και τελευταία επίπτωση είναι η μόνη θετική για τη γερμανική οικονομία από μια πιθανή διάσπαση της Ευρωζώνης και την υιοθέτηση του μάρκου. Σχετίζεται με την πτώση των επιτοκίων δανεισμού σε σχέση με αυτά που επικρατούν σήμερα στην Ευρωζώνη. Ως αποτέλεσμα της μείωσης του κόστους δανεισμού θα μειωνόταν το κόστος παραγωγής και θα αυξάνονταν οι επενδύσεις.

Πάση θυσία παραμονή στο ευρώ

Συνυπολογίζοντας τις τέσσερις παραπάνω επιπτώσεις, η γερμανική οικονομία μόνο χαμένη θα έβγαινε από την έξοδο της από την Ευρωζώνη. Τα οφέλη που προκύπτουν σε επίπεδο ΑΕΠ, εισοδήματος και απασχόλησης ποσοτικοποιούνται ως εξής: Το ΑΕΠ το 2025 στο «σενάριο του μάρκου» θα ήταν 2,63 τρις ευρώ, ενώ σε περίπτωση συνέχισης της παραμονής στην Ευρωζώνη θα είναι 2,8 τρις ευρώ. Άρα, η εισαγωγή του μάρκου θα στοιχίσει περίπου 170 δις ευρώ ή σχεδόν ένα ελληνικό ΑΕΠ. Το εισόδημα που θα εξανεμιστεί αν εισαχθεί το μάρκο, λόγω της συρρίκνωσης της ανάπτυξης, μεταξύ 2013 και 2025 θα ισούται με 1,2 τρις ευρώ. Επιμερίζοντας αυτό το ποσό στους κατοίκους της Γερμανίας σημαίνει σωρευτική απώλεια 14.000 ευρώ για τον κάθε έναν. Τέλος, η απασχόληση, λόγω μικρότερης οικονομικής μεγέθυνσης, θα μειώνεται κατά 200.000 εργαζόμενους ετησίως. Μόνο το 2013, αν η Γερμανία αποχωρήσει από το ευρώ, η ανεργία θα αυξηθεί από 6,9% σε 7,4%.

Το συμπέρασμα που προκύπτει από το προηγούμενα είναι σαφές για τους ερευνητές του Μπέρτελσμαν, που κυρίως απευθύνονται στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπου το 65% των ερωτηθέντων με βάση περσινή αντιπροσωπευτική έρευνα του ίδιου Ιδρύματος πιστεύει πως θα ζούσε καλύτερα αν εξακολουθούσε να υπάρχει το μάρκο.
Συνοψίζεται δε στα εξής, που αναφέρονται στη σελίδα 6 της έρευνας, στο κεφάλαιο με τίτλο «Πολιτικές συνέπειες»:
«Η Γερμανία δρέπει σημαντικά οφέλη από το ευρώ. Η συμμετοχή στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα οδηγεί σε μια τροχιά μεγέθυνσης που είναι σε κάθε περίπτωση υψηλότερη εκείνης που θα επιτυγχανόταν στην περίπτωση ενός ξεχωριστού νομίσματος. Χωρίς το ευρώ, το ετήσιο ποσοστό αύξησης του γερμανικού ΑΕΠ θα ήταν 0,5% χαμηλότερο. Ακόμη κι αν η Γερμανία και οι άλλες πιστώτριες χώρες πρέπει να παραγράψουν ένα σημαντικό μέρος των δανείων που έχουν δώσει στις υπερχρεωμένες χώρες της Νότιας Ευρώπης στο πλαίσιο των διαφόρων μέτρων διάσωσης του ευρώ, τα προτερήματα της Νομισματικής Ένωσης, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στη Γερμανία, ξεπερνούν τα μειονεκτήματα»!

Το ταμείο, μάλιστα, είναι θετικό ακόμη κι αν υπολογιστεί ένα «κούρεμα» της τάξης του 60% για τέσσερις χώρες. Τότε η ετήσια μείωση του ΑΕΠ θα ανερχόταν στο 0,05%, αμελητέα ποσότητα μπροστά στο κόστος εξόδου της Γερμανίας από το ευρώ.

Δυνατότητα εκβιασμών

Κατά συνέπεια, είναι πέρα για πέρα αδικαιολόγητη και προϊόν πολιτικών υπολογισμών η υποχωρητικότητα που δείχνει η ελληνική πλευρά όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στους πιστωτές, χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί έστω και μία μελέτη που να διερευνά το κόστος εναλλακτικών σεναρίων, όπως η παύση πληρωμών και η άρνηση πληρωμής του χρέους ως αποτέλεσμα μονομερών ενεργειών. 
Ακόμη κι αυτό το σενάριο, με βάση μελέτη του Μπέρτελσμαν, η Γερμανία θα το δεχόταν προκειμένου να διασώσει το ευρώ! Στη διακριτική ευχέρεια της ελληνικής κυβέρνησης είναι επομένως αν θα το αξιοποιήσει ή αν για ακόμη μια φορά θα κινηθεί με το δόγμα «ό,τι είναι καλό για τη Γερμανία είναι και για την Ελλάδα»...  

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Το νόημα της ζωής, η παρακαμπτήριος του σεξ και άλλα πρόχειρα εδέσματα

 Γελωτοποιός

Εμπιστεύομαι τα όνειρα μου.
Όχι για να μου δείξουν το μέλλον, αφού μέλλον δεν υπάρχει.
Το μέλλον δεν είναι τίποτα άλλο από πιθανότητες. Κάτι μπορεί να συμβεί και κάτι άλλο όχι. Κάτι θα συμβεί και κάτι άλλο όχι.
Αλλά μπορεί να μη συμβεί και τίποτα απολύτως.
Μέχρι να πραγματωθεί η κάθε πιθανότητα δεν υπάρχει.

Ούτε το παρελθόν υπάρχει, αφού αυτό έχει ήδη τελειώσει, με τον ένα και μοναδικό τρόπο που πραγματώθηκε.

Ανάμεσα σε αυτές τις δύο ανύπαρχτες χρονικές καταστάσεις είναι συμπιεσμένο αυτό που προσπαθούμε να αντιληφθούμε ως παρόν.
Αυτό το «τώρα», που ακριβώς μόλις το προφέρεις ή το σκέφτεσαι έχει γίνει ήδη παρελθόν, έχει τελειώσει.

Ως άνθρωποι είμαστε βιολογικά –ίσως και μιμιδιακά- καθορισμένοι να ζούμε μέσα σε έναν απόλυτα γραμμικό χρόνο, με αρχή, μέση και τέλος.
Είμαστε παγιδευμένοι σε έναν λαβύρινθο που αποτελείται από μία και μοναδική ευθεία. Σε έναν κυλιόμενο διάδρομο, όπου πάντα τρέχουμε και πάντα βρισκόμαστε στο ίδιο ακριβώς σημείο.

Εμπιστεύομαι τα όνειρα μου.
Όχι με τον ψυχαναλυτικό τρόπο, γυρεύοντας φαλλικά σύμβολα και απωθημένες επιθυμίες, οιδιπόδεια συμπλέγματα και πατροκτονικές ενορμήσεις, σε κάθε παντόφλα-σπηλιά-κατσαρίδα-μπαστούνι που ονειρεύομαι.
Ο Φρόιντ φανέρωσε στην σεμνότυφη κοινωνία του 19^ου αιώνα την πρωτοκαθεδρία της σεξουαλικότητας –και η κοινωνία του 21^ου ακόμα να την αποδεχτεί.
Αυτό που δεν αντιλήφθηκε ο πατριάρχης της ψυχανάλυσης, εξ’ άμβωνος και παρά την κοκαΐνη, είναι ότι το σεξ παύει να είναι τυραννικό όταν το απολαμβάνεις.
Γιατί, δυστυχώς, ο Φρόιντ δεν το απολάμβανε.

Ας βγω για λίγο από τη λεωφόρο του νοήματος της ζωής, ακολουθώντας μια παρακαμπτήριο που έχει ένδειξη: «Σεξουαλική Απελευθέρωση. Προσοχή! Κίνδυνος εντερικών διαταραχών!»
Ο Βίλχελμ Ράιχ, ο απόλυτος υπέρμαχος του οργασμού και του έρωτα, είχε καταδείξει με μια παραβολή τους κινδύνους της σεξουαλικής απελευθέρωσης.
Φανταστείτε ‘την ως ένα τεράστιο τραπέζι, γεμάτο με τα πιο νόστιμα, εξωτικά, πικάντικα εδέσματα. Όλα σε απόλυτη δαψίλεια (που τη θυμήθηκα αυτή την λέξη;!)
Όποιος βρίσκεται μπροστά σε αυτό το τραπέζι μαθαίνει ότι έχει το δικαίωμα να φάει όσο και ό,τι θέλει, χωρίς κανένα περιορισμό.
Ο στερημένος άνθρωπος, σε αυτήν την περίπτωση, θα πέσει με τα μούτρα στα φαγητά και θα τρώει μέχρι που να τον πάνε στο νοσοκομείο για πλύση στομάχου.
Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να φάει, είτε για λόγους φυσιολογίας είτε για λόγους ηθικής, θα μισήσει όλους εκείνους που τρώνε. Στη χειρότερη περίπτωση θα γίνει κάτι σαν τον Αδόλφο, ο οποίος, όπως φανέρωσαν τα γράμματα του παθολόγου του πρόσφατα, ήταν σεξουαλικά ανίκανος.
Ο απελευθερωμένος άνθρωπος, σαν βρεθεί σε αυτό το λουκούλλειο γεύμα, θα φάει ό,τι του αρέσει και ό,τι θέλει, και θα το απολαύσει χωρίς να επιδίδεται σε νευρωτικές ακρότητες, αλείφοντας –για παράδειγμα- τον παστό μπακαλιάρο με μαρμελάδα και τρώγοντας σοκολάτα με πατσά, αφού καταβροχθίσει 69 χωριάτικα λουκάνικα.
Αυτά με την παρακαμπτήριο της σεξουαλικής απελευθέρωσης, βλέπω ότι ο δρόμος μας ξαναβγάζει στη λεωφόρο του νοήματος της ζωής. Ας μην χάσουμε την έξοδο.


Εμπιστεύομαι τα όνειρα μου.
Όχι τα «όνειρα της ημέρας», όταν φαντασιώνομαι με ανοιχτά τα μάτια και κλειστό το μυαλό. Τα ενύπνια όνειρα μπορούν να σου φανερώσουν πολύ περισσότερα από κάθε αναζήτηση σε εγρήγορση.
Γιατί τότε, όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλος λειτουργεί χωρίς περιορισμούς.
Όταν κοιμόμαστε –και ειδικά όταν βρισκόμαστε στη φάση του παράδοξου ύπνου (REM)-  ο εγκέφαλος κάνει μια γρήγορη αρχειοθέτηση. Επιλέγει ποιες εικόνες-σκέψεις-λέξεις θα αποθηκεύσει ως αναμνήσεις και ποιες θα πετάξει στον κάδο των αχρήστων –ήτοι ασυνείδητο, προκειμένου να αφήσει χώρο για νέες εμπειρίες.
Αυτό, τουλάχιστον, καταδεικνύουν οι τελευταίες έρευνες για τον εγκέφαλο και την ενύπνια δραστηριότητα.
Όμως ο εγκέφαλος έχει ένα προτέρημα –θα μπορούσε να είναι και ελάττωμα: Δεν ανέχεται την έλλειψη νοήματος.
Έτσι, καθώς ενεργοποιούνται εκατομμύρια νευρώνες και αποκτούν νοητική ύπαρξη χιλιάδες άσχετες εικόνες-σκέψεις-λέξεις ανά νανοδευτερόλεπτο, ο εγκέφαλος (με ταχύτητα που δεν μπορούμε να επιτύχουμε όταν είμαστε ξύπνιοι και κατακλυζόμαστε από τα εξωτερικά ερεθίσματα) τους δίνει νόημα, τις κάνει μια «ιστορία».
Αυτό είναι το όνειρο: Το νόημα που δίνει ο σχολαστικός εγκέφαλος μας στις άσχετες πληροφορίες που επεξεργάζεται.
Όπως η φύση μισεί το κενό, έτσι και ο νους απεχθάνεται την έλλειψη νοήματος. Μέσα από το χάος της «αρχειοθέτησης» δημιουργεί τάξη, πριν πάθει κάποιο αλλεργικό σοκ (καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε την ελληνική λέξη «κλονισμό») λόγω της αταξίας.

Ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης, ο μεγαλύτερος μυθιστοριογράφος, ο μεγαλύτερος φιλόσοφος, ο μεγαλύτερος παραμυθάς, είναι ο κοιμισμένος μας εγκέφαλος.
Αρκεί να μάθεις να αποδέχεσαι την χαοτική του τάξη.

Εμπιστεύομαι τα όνειρα μου.
Πριν πολλά χρόνια είδα στον ύπνο μου τον νεκρό παππού μου και τον ρώτησα για το νόημα της ζωής. Αυτό το όνειρο το περιγράφω στο κείμενο: «Το νόημα της ζωής -όπως μου το φανέρωσε ένας νεκρός.»
Επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν χρόνο για να διαβάσουν ένα κείμενο- μέσα-σε-ένα-κείμενο, θα σας πω το συμπέρασμα του συγκεκριμένου ονείρου:
«Νόημα; Δεν υπάρχει νόημα. Απλώς ζούμε… Απλώς ζούμε.»
Αυτό μου είπε ο νεκρός παππούς του εγκεφάλου μου, σε έναν μεταθανάτιο κόσμο πλασμένο από τον Πιρανέζι.

Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι που να δω –ή να μπορέσω να θυμηθώ- ένα όνειρο που να συμπληρώνει αυτήν την αγνωστικιστική, ίσως και απαισιόδοξη, αποκάλυψη για το «νόημα της ζωής»
Θα σας καταθέσω, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος, τι μου αποκάλυψε ο ενύπνιος –και καθόλου «κοιμισμένος»- εγκέφαλος μου για το νόημα της ζωής και για το επέκεινα.

Γνωρίζω ότι το παρόν κείμενο είναι ήδη πολύ μεγάλο και όσοι βρεθήκανε τυχαία στον ύπνο του Γελωτοποιού θα λένε «σιγά μη διαβάζω δέκα λεπτά τις ονειροφαντασίες του πρώτου τυχόντα μπλόγκερ».
Αλλά αν, αλήθεια, με ένοιαζε να αυξήσω την επισκεψιμότητα αυτού του μπλοκ πατώντας επί πτωμάτων, θα έγραφα πέντε αράδες για τους προδότες-πολιτικούς και για τα ελικόπτερα που πετούν κάθε απόγευμα πάνω από τη Βουλή -αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα, χρησιμοποιώντας το γνωστό κωμικό τέχνασμα reductio ad absurdum για να προκαλέσω το γέλωτα.
Ο σώφρων γελωτοποιός (sanejoker) δεν πασχίζει για τη θυμηδία, αλλά για τη σωτηρία –της ψυχής του.

Όμως τώρα που βλέπω την ώρα και το άδειο μου μπουκάλι, αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ να συνεχίσω αυτό το κείμενο απόψε.
Φάσκω και αντιφάσκω, θα μου πείτε, αλλά: «Ποτέ μην εμπιστεύεσαι έναν συγγραφέα που δεν πέφτει σε αντιφάσεις.» Έναν άνθρωπο μάλλον.
Αύριο το βράδυ –ή μπορεί και μεθαύριο, αφού τελειώσω με το ψήσιμο σουβλακίων, λουκάνικων και παρεμφερών πρόχειρων εδεσμάτων, θα γράψω για το όνειρο που μου φανέρωσε -κυριολεκτικά- το νόημα της ζωής και μου έδωσε μια ένδειξη για το επέκεινα.
Μέχρι τότε θα πρέπει να συνεχίσετε να ζείτε με τις αυταπάτες σας, τρέχοντας αναίτια στο διάδρομο της ζωής και ψάχνοντας γι” αυτό το «κάτι» που θα σας κάνει ευτυχισμένους.
Αλληλούια και αμήν –βάλτε και λίγο ωσαννά αν δεν σας βρίσκεται μουστάρδα. Άθεοι, υποκριτές και αδελφοί μου.

Μη πεθάνεις τώρα ρε!!

Τι σου ζητάνε ρε;; 

Να μείνεις ζωντανός!!

Τώρα ξεδιπλώνεται το success σήριαλ με τους κινέζους,

τους εταίρους, τους επενδυτές, τα πλεονάσματα !!

Τώρα νοικοκυρευόμαστε με κλείσιμο σχολείων,

νοσοκομείων, δημόσιων επιχειρήσεων !!

Τώρα ξεσκαρτάρουμε το δημόσιο !!

Τώρα αφήνουμε απλήρωτους 1.000.000 "τυχερούς",

που δουλεύουν -ακόμα- στον ιδιωτικό !!

Τι σου ζητάνε ρε;;

Να μείνεις ζωντανός !!

Να τρέφεσαι με φτηνότερα ληγμένα στα super

ή και τζάμπα από τους σκουπιδοτενεκέδες!!

Να φαρμακώνεσαι με γεννόσημα !!

Να πληρώνεις 25άρικα να μπεις σε νοσοκομείο !!

Τι σου ζητάνε ρε;;

Να πάψεις νάσαι μίζερος!! Γκρινιάρης!!

Να στηρίξεις την εθνική κυβέρνηση στον τιτάνιο

αγώνα που δίνει!!

Να πληρώνεις τους φόρους και τα χαράτσια σου!!

Κι αν δεν έχεις, να πουλήσεις το σπίτι σου.

Κι αν δεν μπορείς, να στο κατασχέσει η τράπεζα. Η εφορία!!

Μη πεθάνεις τώρα!!

Κρατήσου μέχρι την άνοιξη.

Τότε θα πλακώσει η ανάπτυξη!!

Και οι εκλογές!!

Μείνε ζωντανός...

Να βολεύονται οι τραπεζίτες, οι τοκογλύφοι,

η κυβερνητική Συμμορία!!

Τότε...άνοιξη κι αφού τους ξαναψηφίσεις

δικαιούσαι μερίδιο του πλεονάσματος!!

Τρία γραμμάρια γιαούρτι παραπάνω

κι εφτά σπόρους σουσάμι...

.......................................

Είσαι ζωντανός ρε!! Ακόμα!!

Δώσε τη δική σου απάντηση στους ξενόδουλους

"κυβερνήτες". Στα άπληστα Αφεντικά.

Βγες στο Δρόμο. Πάλεψε. Αγωνίσου.

Γκρέμισε τους.

ΤΩΡΑ. 

Αύριο θάναι αργά. Θάχεις πεθάνει...

politikokoraki

Η αβάσταχτη αναγούλα της εθνικής αηδίας

- Ο αντιπρόεδρος της “κυβερνητικής ιδιωτικής εταιρείας”, μετατροπής μιας χώρας σε οικοδομικά υλικά,  να ζητάει από τις δυτικές νεοταξικές δυνάμεις να επέμβουν στρατιωτικά σε μια ξένη χώρα, με τις γνωστές τους εφαρμοσμένες συνταγές. Κάνοντας πως αγνοεί όλο το συνεπαγόμενο όλεθρο, την ανθρωπιστική κρίση που θα γιγαντωθεί και τις τελείως απρόβλεπτες αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα επηρεάσουν όλη αυτή την κρίσιμη ευρύτερη περιοχή του πλανήτη.
- Ο πρώην πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ να κάνει δηλώσεις (με “γαρνιτούρα” τα γαμοσταυρίδια στην αγγλική) στον ξένο Τύπο περί “ηλίθιων Ελλήνων” που αντιδρούν στις ιδιωτικοποιήσεις (δηλ. την απαλλοτρίωση, υπέρ ιδιωτικών εταιρειών αντί πινακίου φακής, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας). Οι οποίες ιδιωτικοποιήσεις και είναι “ευλογία θεού”!!! Δεν ξέραμε ότι το άφθαρτο και μακάριο ον έχει αδυναμία στις “ιδιωτικές επενδύσεις”!
- Ο πρωθυπουργός να αφήνει σαφώς να εννοηθεί πως, από το Σεπτέμβρη, όσοι αντέξουν άντεξαν. Προκειμένου να τηρηθούν όλα τα χρονοδιαγράμματα που έχει θέσει η Tρόικα. Παρά την κυνική ομολογία αξιωματούχων της για λάθος χειρισμούς στην Ελλάδα που οδηγούν σε βαθύτερη ύφεση. Ωστόσο τα λάθη δεν διορθώνονται, απλά συνεχίζονται και αυγατίζουν σύμφωνα με τις “λογικές” και πρακτικές της νεοταξικής ψυχοπαθητικής λαίλαπας! Με τους εγχώριους άρχοντες και τους αυλικούς τους να είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της συνέχισης των “λαθών”.

- Και το success storry να περιλαμβάνει δεκάδες χιλιάδες νέα λουκέτα από το φθινόπωρο, δολοφονική αύξηση της ανεργίας, συρρίκνωση και προωθούμενη διάλυση της δημόσιας δωρεάν Υγείας (“όποιος ζήσει έζησε για να υπηρετεί“) και Παιδείας (“μη μάθεις παιδί μου γράμματα” αλλιώς πώς θα γίνεις άβουλος υπάκουος σκλάβος;), καθολική επικράτηση του εργασιακού σκλαβοπάζαρου και ανοδικές προβλέψεις όσον αφορά το δείκτη…αυτοκτονιών!
Και ο ξεπατωμένος νεοραγιάς να ακούει και να βλέπει σαστισμένος όλ’αυτά, να αρθρώνει τις συνηθισμένες μίζερες εκφράσεις ακίνδυνης κριτικής, να τρέχει σαν τον μακαρίτη Βέγγο (πληρώνοντας καθημερινά μια μικρή περιουσία, για τα δεδομένα του πια, στα εισιτήρια των ΜΜΜ) παρακαλώντας για μια υποψία δουλειάς κι ό,τι να’ναι. Και, καθώς δεν του βγαίνει η σούμα της επιβίωσης στα οικογενειακά τεφτέρια, να παίρνει αντικαταθλιπτικά και να είναι πρόθυμος να πατήσει πάνω στο ψυχορραγόν κορμί του συνανθρώπου του για να κερδίσει λίγα ψίχουλα παραπάνω. Kαι η βλακεία του, η αμάθειά του και  έλλειψη ιστορικής μνήμης να τον στρέφουν καθόλου σπάνια προς τη “χλωριομένη αιματολογικά” psycho φαμίλια του νεοναζισμού. Και να την ψάχνει για τρόπους κι ευκαιρίες φυγής απ’τον ελληνικό χώρο (κι όχι-όπως πάει πια το πράγμα- “χώρα”) σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Και στις πιο σκοτεινές γωνιές του κλυδωνιζόμενου μυαλού του να σχηματοποιείται σταδιακά μια άλλου είδους φυγή, πιο μόνιμη, από τον κανιβαλισμό και την ματαιότητα μιας άθλιας επίγειας κόλασης…

Και οι λεγόμενοι άνθρωποι της διανόησης και των τεχνών, ή να τηρούν σιγή ασυρμάτου ή να νανουρίζουν πιο πολύ τον κοσμάκη με ανώδυνες ασυναρτησίες, όπως π.χ.“Είμαστε οι Έλληνες και θα τα καταφέρουμε” (πώς όμως; απαξιούν να μας προτείνουν; λες κι εμπλέκονται τίποτα μεταφυσικού τύπου παράγοντες – οι ΕΛ; οι Ανδρομέδιοι;- που επιβάλλουν συνωμοτική σιωπή στους “γνώστες”).
Ντρέπομαι ρε γαμώτο! Ντρέπομαι γιατί νιώθω πως φταίω κι εγώ που βγαίνουν όλοι αυτοί και ασχημονούν, που παραμυθιάζουν μεθοδικά και διαχρονικά, που προκαλούν θρασύτατα και αφοδεύουν πάνω στις αποχαυνωμένες συλλογικές συνειδήσεις.
Και για όλους αυτούς που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κλαίγονται άπρακτοι, να μπουρδολογούν, να τρώνε ο ένας τις σάρκες του άλλου ή να διεκδικούν για τους εαυτούληδές τους και τα ιδεολογικά μαντριά τους το αλάθητο των “αληθειών” τους και το σωτήριο των σχεδίων τους.

Και περισσότερο υποφέρω από αυτή τη συνεχή αναγούλα που μου ανακατεύει άσχημα το στομάχι. Για κάθε ημέρα που περνάω μέσα στην αναισχυντία, τη βοθρίλα και τους τόνους εθνικής ξεφτίλας (αυτή είναι η πραγματική κατοχή της Ελλάδας) που κατέχει αυτό το χώρο σε όλες σχεδόν τις πτυχές του. Τον ίδιο απλώς χώρο όπου κάποτε κι από κάποιους άλλους-όχι εμάς (αλλά σαν κάτι απίθανους, μακρινούς υποτίθεται, συγγενείς έχουμε το θράσος να προβάλλουμε και κληρονομικά δικαιώματα) δημιουργήθηκε το αμεσοδημοκρατικό θαύμα. Και τονίστηκε η σπουδαιότητα της ορθής λογικής…
ανιχνευτής στην Αλληλέγγυα Δύναμη

Γύφτοι δημοκράτες

Γύφτοι δημοκράτες, αν δεν υπήρχαν οι βασιλείς ο Βασιλικός Κήπος θα είχε γίνει πολυκατοικίες (Τζίμης Πανούσης)

Η κλαψωμουνίαση έχει καταλάβει το διαδίκτυο και τα social media. Το μικρό κοριτσάκι στο ίδρυμα που λέει στην μαμά του, «Πάρε μας μανούλα μας στο σπίτι κι εμείς δεν θα πεινάμε…». Επιστολές στην Angela Dorothea Merkel, στον Αντωνάκη, στο στουρνάρι και «στο κέρατό μου το τράγιο», από εθελόδουλους και ευαίσθητους μικροαστούς, επώνυμους και ανώνυμους.

Όλοι μαζί αναρωτιούνται: Τι έχουμε πάθει και δεν αντιδρούμε; Είμαστε δημοκράτες γι΄ αυτό. Σεβόμαστε  τις μειοψηφίες όπως είναι και η εξουσία (-μειοψηφία).

Δεν είναι δημοκρατικό…. Αυτό που κάνεις.  Αποφασίσαμε με δημοκρατικές διαδικασίες. Έχω εκλεγεί δημοκρατικά . . . Και γι΄ αυτό αποφασίζω και διατάζω. Είμαι πρόεδρος, αρχηγός, δήμαρχος κ. ά. όλων των Ελλήνων (των δημοκρατών όμως).  Δημοκρατική παράταξη. Συνταγματικό τόξο. Είσαι φασίστας. Δεν σέβεσαι την γνώμη του άλλου. Είσαι ισχυρογνώμων…. Ο κατάλογος των κοινοτοπιών και της βλακείας είναι μακρύς . . . Βαριέσαι να γράφεις.

Τι σημαίνει δημοκράτης; Ποτέ κανένα στόμα δεν το “βρε και δεν το “πε ακόμα.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι πολίτευμα. Δεν θα έβλαπτε, να ανοίξετε κανένα βιβλίο (με κλασικούς) όλοι εσείς οι ευαίσθητοι δημοκράτες, ή να κάνετε ένα γκουγκλάρισμα της προκοπής. Βαρέθηκα πλέον να γράφω . . . Πολλά. Αλλά και με τα λίγα, πάλι στούρνοι θα μείνετε οι περισσότεροι.

Ο κυρίαρχος μαλάκας ψηφοφόρος θα κληθεί (μάλλον σύντομα) να αποφασίσει. . . . Δημοκρατικά πάντα.

Ο κόσμος τους ( Παύλος Σιδηρόπουλος)

Δένω τα μάτια και τα χέρια

να μη βλέπω άλλο πια

τα σκληρά τους μαχαίρια

τη μικρή τους καρδιά.

Και κοιμούνται και ξυπνάνε
μας χτυπάνε όπου βρούν
μηχανές που περπατάνε
που δεν ξέρουν να ζουν.
Κλείνω στόμα και μύτη
του βαρέθηκα πια
να με λένε αλήτη
και γελώντας, μαλλιά.

Τώρα μόνος σαν τσακάλι

στα βουνά τριγυρνώ

για το κλούβιο τους κεφάλι

ούτε που θα νοιαστώ.

Υπάρχει ελπίδα;
Πάντα υπάρχει… Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Μπορεί να πάψετε να είστε δημοκράτες, ευαίσθητοι, ανθρωπιστές, διαμαρτυρόμενοι, αγανακτισμένοι, κλαψομούνηδες, ψηφοφόροι, οπαδοί, πρόβατα κ. ά. τέτοια «όμορφα».
Αναζητούνται πολίτες . . .

Αν όχι αυτή την season,

σε κάποια επόμενη . . .

Να έχω παρακαλώ μερικούς.

Γιατί από πολιτικούς . . .
Στομώσαμε.

Άντε και του χρόνου στα σπίτια μας.

ΑΓΑΘΟΔΑΙΜΩΝ

Παγκόσμια σεισάχθεια με αποανάπτυξη!

Οι σημερινοί μας πολιτικοί «ηγέτες» και τα κόμματα εξουσίας κάνουν πως δε βλέπουν ότι η ελληνική κρίση είναι η «εξτρέμ» έκφραση της παγκόσμιας κρίσης, στην οποία βρίσκεται το καπιταλιστικό σύστημα υπό την ηγεσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.Των Γ. Κολέμπα & Γ. Μπίλλα

Η σχέση πραγματικών αξιών (πρώτες ύλες, πηγές ενέργειας, καταναλωτικά προϊόντα, υπηρεσίες κ.λπ.) προς χρηματικές αξίες(διάφορες μορφές χρήματος-χάρτινες ή ηλεκτρονικές- που κυκλοφορούν από τους κατέχοντες) είναι 1: 10 (πολλές εκτιμήσεις την ανεβάζουν στο 1: 15 ή 1:17).
Υπάρχει δηλαδή μια χρηματοπιστωτική φούσκα διογκωμένη τουλάχιστον κατά 10 φορές. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί υπέρμετρα οι σημερινές χρηματικές περιουσίες της ελίτ, που αποτελεί το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Αυτή η ελίτ διακινώντας και δανείζοντας αυτόν τον τεράστιο χρηματικό όγκο μπορεί και ελέγχει την «ευημερία» του υπόλοιπου 99%. Αυτό είναι δυνατόν, γιατί έχει καταφέρει να εξαρτήσει από αυτό το χρήμα, την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.

1. Τα χρηματοοικονομικά χρέη

Η οικονομική κρίση, όπως φαίνεται να εκφράζεται σήμερα, οφείλεται στο γεγονός ότι η καπιταλιστική οικονομία κινείται  πλέον με βάση το χρέος[1].  Πραγματικά, η μεγάλη αύξηση της παγκόσμιας κατανάλωσης τα τελευταία 15-20 χρόνια(βασικά μεταξύ 1990-2007) πυροδοτήθηκε και στηρίχθηκε από την μαζική χορήγηση δανείων από τις τράπεζες. Είχαμε παντού αυξανόμενα επίπεδα χρέους. Των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων, των κυβερνήσεων.
Με τη μορφή καταναλωτικών χρεών, χρηματοπιστωτικών επενδύσεων, δημοσίων χρεών, εξωτερικών χρεών σε κάθε χώρα. Χρησιμοποιήθηκαν σαν μηχανισμός, ώστε η κατανάλωση να γίνει ο βασικός μοχλός της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
(«Δεν έχεις τα λεφτά για μεγαλύτερο και καινούργιο αυτοκίνητο; Πάρε το με χρηματοδότηση από την τράπεζά σου». «Δεν έχεις όλα τα λεφτά για ιδιόκτητο και μεγάλο σπίτι; Πάρε στεγαστικό δάνειο». Στην κουλτούρα του «δανείσου και ξόδευε» είναι πιο ευάλωτα τα κοινωνικά στρώματα χαμηλού εισοδήματος και η μεσαία τάξη).
Βέβαια δεν ήταν όλες οι οικονομίες το ίδιο επιρρεπείς στη δυναμική αυτή των χρεών. Στις λεγόμενες «αναδυόμενες» οικονομίες(π.χ. Κίνα, Ινδία) μάλιστα είχαμε αποταμιεύσεις από το 2001 μέχρι 2008. Το ίδιο διάστημα στις «προηγμένες» οικονομίες είχαμε βασικά δύο διαφορετικές συμπεριφορές σε σχέση με τα χρέη.
Στις «φιλελεύθερες οικονομίες της αγοράς»(π.χ. ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Καναδάς, Αυστραλία κ.λπ.) είχαμε ενθάρρυνση για υψηλότερα επίπεδα καταναλωτικού χρέους, από ότι στις λεγόμενες «συντονισμένες οικονομίες της αγοράς»(π.χ. Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, Σκανδιναβία κ.λπ.).
Με την εμφάνιση της παρούσας κρίσης, που την παρουσιάζουν σαν κρίση βασικά «δημοσιονομικών χρεών», κατάρρευσε η εμπιστοσύνη των «αγορών» προς τους δημόσιους τομείς της οικονομίας κάποιων χωρών-κύρια των νοτίων χωρών της ευρωζώνης.
Για να ξεπερασθεί η κρίση, παρόλο που και στα δύο είδη καπιταλισμού συμφωνούν ότι θα πρέπει να επιδιώκεται η «ανάπτυξη», διαφέρουν στον τρόπο και στη σειρά των επι μέρους στόχων:
1) Οι μεν στηρίζουν την ανάπτυξη στη μεγέθυνση της κατανάλωσης. Να πέσει καινούργιο χρήμα στις επιχειρήσεις-νοικοκυριά, να αυξηθεί η αγοραστική δύναμη των πολλών για αγορά των παραγόμενων προϊόντων των επιχειρήσεων, ώστε αυτές αποκομίζοντας κέρδη να επενδύσουν εκ νέου στην παραγωγή δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας αυξάνοντας τα ΑΕΠ σε κάθε χώρα( βλέπε Σοσιαλδημοκρατία-Ομπάμα).
2) Οι δε επιδιώκουν τη λιτότητα καταρχήν, στη συνέχεια την αποταμίευση ώστε να είναι δυνατές οι  παραγωγικές επενδύσεις και η αύξηση των θέσεων εργασίας για τον τελικό ίδιο στόχο της αύξησης των ρυθμών ανάπτυξης(βλέπε Χριστιανοδημοκρατία-Μέρκελ).

Και οι δύο πολιτικές αυτές γραμμές συμπίπτουν στον τελικό στόχο: μια από τα ίδια «ανάπτυξη», ώστε να επιστρέψουν οι οικονομίες σε ρυθμούς μεγέθυνσης του παγκόσμιου ΑΕΠ της τάξης 2-3% ετησίως, που επιτυγχανόταν στην προ της κρίσης χρονική περίοδο.

Και στις δύο περιπτώσεις οι κυβερνήσεις τείνουν να δανείζονται χρήματα για να τονώσουν την «ανάκαμψη»(χρειάσθηκαν τεράστια χρηματικά ποσά π.χ. στο τέλος του 2008 και αρχές 2009, ώστε να «σταθεροποιηθεί» το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, και αυτά εξασφαλίσθηκαν από αυξημένο δημόσιο δανεισμό σε όλες τις πληγείσες από την κρίση χώρες: υπολογίζεται πάνω από 7-8 τρισεκατομμύρια δολάρια το καινούργιο χρέος).
Αν τα καινούργια χρέη προστεθούν στα παλιά έχουμε ένα τέτοιο όγκο χρεών, που θα πρέπει να αναρωτηθούμε επειγόντως σαν ανθρωπότητα, αν όλο αυτό το χρέος είναι «βιώσιμο». Αν οι μελλοντικές γενιές μας θα είναι σε θέση να το αποπληρώσουν κάποτε.
Πραγματικά ο μηχανισμός του χρέους χρησιμοποιείται έτσι ώστε συνεχώς να αυξάνονται τα χρέη, η εξάρτηση και η εξαθλίωση, παρόλο που τις περισσότερες φορές αποπληρώνεται σημαντικό ποσοστό τους.
Παράδειγμα: στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες ήταν 430 δισ. δολάρια. Μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, αλλά χρωστούσανε ακόμα 880 δις δολάρια. Σε μια εξαετία χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από το αρχικό, ενώ ήδη είχαν πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!
Η αποπληρωμή όλων αυτών των χρεών στους δανειστές θα απαιτήσει τέτοια ανάπτυξη-μεγέθυνση-επέκταση της υπερχρήσης των φυσικών πόρων για υπερπαραγωγή-υπερκατανάλωση-υπερκέρδη, που αυτό θα οδηγήσει σε κατάρρευση του ολικού πλανητικού οικοσυστήματος-σε πτώχευση της «Α.Ε. Γης».

1. Το οικολογικό χρέος, οικολογικό-κοινωνικό αποτύπωμα

Προς το παρόν οι «παγκόσμιοι παίκτες» στο παγκόσμιο καπιταλιστικό «καζίνο»-η παγκόσμια χρηματοοικονομική ελίτ- που είναι και οι δανειστές σήμερα, χρησιμοποιούν τον μηχανισμό του χρέους για την επίτευξη πειθαρχίας όσον αφορά στο στόχο της «ανάπτυξης» και της μεγέθυνσης των πραγματικών οικονομικών δραστηριοτήτων. Ώστε αυτές να επιφέρουν κέρδη στους επιχειρηματίες της πραγματικής οικονομίας, για να πληρωθούν τα χρέη τους προς τη χρηματική -ηγεμονική σήμερα-οικονομία.
Όμως αυτή η μεγέθυνση απαιτεί αυξημένη παραγωγή, αυξημένη χρήση υλικών και ενέργειας και η αυξημένη κατανάλωση όλων αυτών των υλικών αγαθών, ενώ παράλληλα απαιτεί και αυξημένη εκμετάλλευση του εξίσου σημαντικού πόρου, της ανθρώπινης εργασίας, με μειωμένες αποδοχές . Επίσης έχουν αυξημένη παραγωγή αποβλήτων, όσο και να αυξάνεται ο βαθμός απόδοσης της χρησιμοποιημένης τεχνολογίας.

Το τελικό αποτέλεσμα των αυξημένων οικονομικών δραστηριοτήτων του οποιασδήποτε μορφής κεφαλαίου είναι η κατάρρευση των αποθεμάτων των φυσικών πόρων του πλανήτη και του περιβάλλοντος καθώς και της αναπαραγωγής της ανθρώπινης εργατικής δύναμης. Υπάρχει ήδη η συνειδητοποίηση των αγορών ότι έχουν πλέον μεγάλο πρόβλημα στον εφοδιασμό. Περιβαλλοντικοί παράγοντες, ελλείψεις πόρων, η οικονομική διεύρυνση στην Ν.Α. Ασία(αναδυόμενες χώρες) κ.λπ., μειώνουν τη διάρκεια ζωής των πεπερασμένων αποθεμάτων που έχουν απομείνει.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ της εξασφάλισης τροφής και της εξασφάλισης της μετακίνησης(τρόφιμα ή βιοκαύσιμα) συμβάλει π.χ. στην αύξηση των τιμών των τροφίμων.
Η αύξηση των εκπομπών του άνθρακα και η συνακόλουθη κλιματική αλλαγή, η μείωση της βιοποικιλότητας, η αποψίλωση και οι πυρκαγιές των δασών, η μείωση των ιχθυαλιευμάτων, η έλλειψη νερού, η υποβάθμιση των καλλιεργούμενων εδαφών συμβάλλουν στην μείωση της αποδοτικότητας και των οικονομικών δραστηριοτήτων των οικονομικά δρώντων ανθρώπων και διογκώνουν το πρόβλημα της ικανοποίησης των βιοτικών αναγκών τους-ιδίως των πραγματικά εργαζομένων με χαμηλούς μισθούς.
Οι υλικές και οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της μέχρι τώρα «ανάπτυξης» είναι εξίσου υπεύθυνες για τη κρίση, όσο και οι επιπτώσεις της δράσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Μέχρι το 1960 καταναλώναμε το 70% των πόρων του πλανήτη, το 1980 το 100%, το 1999 φθάσαμε στο 120%, το 2008 στο 130% και με τους ρυθμούς που είχαμε μέχρι το 2008- λόγω κρίσης έχουμε κάποια μείωση στο μεταξύ- η πρόβλεψη ήταν ότι το 2030 θα φτάσουμε στο 200%(θα χρειαζόμαστε δηλαδή δύο πλανήτες σαν τη Γη).

Η συνεχής αύξηση της κατανάλωσης των φυσικών πόρων και η αντίστοιχη αύξηση των αποβλήτων μας οδήγησε  σήμερα ήδη να ζούμε σε βάρος του μέλλοντος και των επόμενων γενεών. Δημιουργούμε εκτός των οικονομικών χρεών και συνεχώς αυξανόμενα οικολογικά χρέη. Κυρίως θα συμβεί αυτό γιατί υπάρχουν τα πλανητικά όρια σε πόρους, υλικά και ενέργεια, καθώς και τα όρια στην ενσωμάτωση των τεράστιων απόβλητων των οικονομικών δραστηριοτήτων, όπως επίσης οι κλιματικές αλλαγές και οι συνακόλουθες καταστροφές.
Η ανικανότητά μας να ρυθμίσουμε τις χρηματοοικονομικές αγορές-που αυξάνουν το κοινωνικό τους αποτύπωμα με την έννοια ότι αυξάνουν την κοινωνική εκμετάλλευση- συνδυάζεται με την ανικανότητά μας να προστατέψουμε τους φυσικούς πόρους και να περιορίσουμε τις οικολογικές καταστροφές-αύξηση συνεχής του οικολογικού αποτυπώματος.

Τα χρέη που αφήνουμε στα παιδιά μας και τις μελλούμενες γενιές δεν θα είναι μόνο οικονομικά-θα πρέπει να πληρώσουν τους πιστωτές μας-θα είναι και οικολογικά, προς τον πλανήτη και τα οικοσυστήματα-που θα πρέπει να αποκαταστήσουν, αν θέλουν φυσικά να επιβιώσουν στο μέλλον.

Θα καλούνται να τα πληρώσουν, με την έννοια ότι θα πρέπει να λάβουν μέτρα για την ανανέωση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και πόρων και την αύξηση των δυνατοτήτων των οικοσυστημάτων για απορρόφηση των απόβλητων π.χ. επιστροφή εκτάσεων στην άγρια φύση, «ανάπαυση» εδαφών, επιστροφή στην αγροτο-οικογεωργία για απορρόφηση της περίσσειας του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, μέσω της βιομάζας και επιστροφή στον εδαφολογικό άνθρακα.

Προς το παρόν και τα οικολογικά μας χρέη είναι το ίδιο «επισφαλή», όσο και τα χρηματοοικονομικά. Κανένα από τα δύο χρέη δεν αντιμετωπίζεται , όσο επιμένουμε στη κατεύθυνση της καταναλωτικής ανάπτυξης. Η με αυτόν τον τρόπο επιδιωκόμενη –έστω και βραχυπρόθεσμα-επάνοδο στην «ευημερία», δεν πρόκειται να έρθει και να είναι βιώσιμη. Είμαστε καταδικασμένοι σε αποτυχία, αν επιμένουμε στη ποσοτική μεγέθυνση των ΑΕΠ και των κάθε είδους οικονομικών δραστηριοτήτων και κατανάλωσης, που μπορεί να υπονομεύουν τη μελλοντική μας ύπαρξη.

Γιατί η κακώς εννοούμενη σημερινή ευημερία, μπορεί να υπονομεύει πραγματικά τις συνθήκες στις οποίες μπορεί να βασισθεί η αυριανή μας ευζωία. Η παρούσα κατάρρευση, που βιώνουμε και σαν ελληνική κοινωνία, είναι ένα μήνυμα ότι το «αύριο είναι ήδη εδώ», αν δεν αλλάξουμε ρότα.

1. Το αδιέξοδο του Ελληνικού Καπιταλισμού:

•  Είχαμε το 11ο μεγαλύτερο κατά κεφαλήν οικολογικό αποτύπωμα στον κόσμο, 4ο μεγαλύτερο στην ΕΕ. Καταναλώναμε 181% πάνω από το όριο βιωσιμότητας. Είχαμε π.χ. το 2ο μεγαλύτερο κατά κεφαλήν αποτύπωμα κατανάλωσης νερού στον κόσμο. Αυτό οφείλεται βασικά  στο μεγάλο «ενεργειακό μας αποτύπωμα», δηλαδή στις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες μας σε ενέργεια (ετήσια αύξηση 2,4%  μεταξύ 1990-2004 – πολύ υψηλότερη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο), και στο πολύ μεγάλο «υδατικό μας αποτύπωμα», το οποίο οφείλεται στην αυξημένη χρήση νερού για τη γεωργία (87%), στις απώλειες που παρουσιάζει το απαρχαιωμένο αρδευτικό και υδρευτικό δίκτυο της χώρας, αλλά και στη συνολική κακοδιαχείριση των υδάτινων πόρων
• Ο «εκσυγχρονισμός»: με μεγάλο οικονομικό και περιβαλλοντικό κόστος στηρίχθηκε σε δάνεια κύρια από το εξωτερικό(Ολυμπιακοί 2004). Η είσοδος στο ευρώ αύξησε τη πιστωτική ικανότητα, τις εισαγωγές, την οικοδομή κ.λπ.
• Ο αδύνατος κρίκος: γιατί οι κινητήρες του όπως η οικοδομή, ο μαζικός τουρισμός και οι τραπεζικές υπηρεσίες έχουν καταρρεύσει. Η εμπορική ναυτιλία(τα κινούμενα φουγάρα) που έχει διατηρηθεί δεν προσφέρει τίποτα στο κράτος, αφού κινείται κοσμοπολίτικα.
•  «Μνημόνια σωτηρίας»: με καινούργια δάνεια, φαστ-τρακ «ανάπτυξη» όπως χρυσός στη Χαλκιδική , πάρκο Ελληνικό κ.λπ. , προϋποθέτουν ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των συλλογικών αγαθών(όπως το νερό και η ενέργεια ή τα σκουπίδια, τα δάση και οι παραλίες), μεταφορά των συνεπαγόμενων βαρών μόνο στους «από κάτω» για την περίφημη «βιωσιμότητα του χρέους». Να ζούμε για να πληρώνουμε χρέη, και όσο κι αν τα πληρώνουμε τόσο αυτά να μεγαλώνουν. Και το χρηματοοικονομικά και τα οικολογικά. Και να ζούμε οι «από κάτω» έναν «βίο αβίωτο», αφού εκείνο που θέλουν είναι να μας έχουν αλυσοδεμένους στο μαγγανοπήγαδο της κατανάλωσης μέσω νέων δανεισμών και χρέους, που θα ζούμε ίσα-ίσα ώστε να πληρώνουμε για πάντα  στους «από πάνω».

1. Η απάντηση σ’ αυτούς τους καταναγκασμούς είναι η παγκόσμια «σεισάχθεια» καταρχήν και στη συνέχεια οι κοινωνίες της αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης.

• Η σημερινή κρίση των δημοσιονομικών χρεών να λυθεί υπέρ των κοινωνιών και όχι για άλλη μια φορά υπέρ των «από πάνω». (Οι ιδιώτες επενδυτές-αγοραστές των κρατικών ομολόγων και οι παγκόσμιοι παίκτες, έπαιξαν και έχασαν. Στο παγκόσμιο καζίνο τους προβλέπονται και οι ζημιές, όχι μόνο τα κέρδη).

• Να  αρνηθούμε τη θέση που έχει σήμερα η χώρα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης. Επιστροφή σε νόμισμα, που θα είναι μέσο ανταλλαγής και όχι πλουτισμού. Δεν έχει νόημα το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, από τη στιγμή που και τα δύο είναι εμπόρευμα και γενούν από χρήμα νέο χρήμα. Απεξάρτηση από το χρήμα εμπόρευμα με εκπαίδευση μέσω δημιουργίας τοπικών νομισμάτων σαν μέσα ανταλλαγών.

• Ούτε η «επιμήκυνση». Ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους. Ούτε τα «κουρέματα». Αλλά ούτε και να δουλεύουμε περισσότερο με «κινεζοποίηση» των μισθών για να εξασφαλίζουμε τη συνέχιση της κατανάλωσης ή της επιβίωσης (για τους περισσότερους πια).

Δεν πληρώνουμε τα οικονομικά χρέη, για να μπορέσουμε να εξοφλήσουμε το οικολογικό χρέος προς τις ερχόμενες γενιές. Σε παγκόσμιο επίπεδο να διεκδικήσουμε τη συνολική διαγραφή χρεών!

• Όχι άλλες «δόσεις» και δάνεια!
• Παγκόσμια «σεισάχθεια» του οικονομικού χρέους!
• Στροφή σε αποκεντρωμένες, τοπικοποιημένες, αμεσοδημοκρατικές κοινωνίες ίσης κατανομής και του μικρότερου δυνατού οικολογικού αποτυπώματος

Γιώργος Κολέμπας (διαχειρίζεται το μπλοκ http://topikopoiisi.blogspot.gr/) -  Γιάννης Μπίλλας (συμμετέχει στο http://apokoinou.com/)
[1] Από μελέτη π.χ. της γνωστής εταιρείας συμβούλων  McKinsey: το συνολικό παγκόσμιο χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, στις 31/12/10 άγγιζε το ποσό των 158 τρίς δολαρίων. Εξ αυτών 41 τρίς αποτελούσαν κρατικά χρέη, 42 τρίς κυκλοφορούντα ομόλογα χρηματοπιστωτικών οργανισμών, 10 τρίς εταιρικό χρέος μη χρηματοοικονομικών επιχειρήσεων και τα υπόλοιπα 64 τρίς ήσαν χρέη νοικοκυριών. Αντίστοιχα το παγκόσμιο ΑΕΠ ανήλθε το 2010 σε περίπου 60 τρίς δολάρια, δηλαδή το χρέος ήταν  263% του ΑΕΠ.  Τη χρονιά της κρίσης ο συνολικός δανεισμός παγκοσμίως ήταν 300% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Μια δεκαετία πριν, το 1995, ήταν στο 200%.
tvxs