Ποιοί χρωστούν και εξαιτίας τους εσύ πληρώνεις; (όλα τα ονόματα)!

AXON HOLDINGS: Το επιχειρηματικό όχημα του Θωμά Λιακουνάκου. Το 2012 παρουσίαζε τραπεζικό δανεισμό 447.200.000 εκατ. Ευρώ. Μόνο η θυγατρική του ομίλου EUROMEDICA, έχει …χρέη προς τις τράπεζες, που ξεπερνούν τα 372. 700.000 Ευρώ.
ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ: Δηλαδή με άλλα λόγια, MEGA CHANNEL, το μεγάλο κανάλι, των τριών.. ισχυρών, Μπόμπολα, Ψυχάρη, Βαρδινογιάννη. Το 2012, λοιπόν, ο τραπεζικός δανεισμός έφτασε τα 123.500.000 ευρώ περίπου, μαζί και με το νέο δάνειο των 98.000.000 ευρώ, που προκάλεσε την παρέμβαση των οικονομικών εισαγγελέων.
ΟΜΙΛΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ: Το δίκτυο των επιχειρήσεων που ελέγχει ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, έχει χρέη ύψους 861.300.000 ευρώ. Εδώ υπάρχει και το εξής ενδιαφέρον. Η Korinthoς Power, μια εταιρία στην οποία συμμετέχουν, κατά 65% ο Όμιλος Μυτιληναίου, και κατά 35% ο Όμιλος Βαρδινογιάννη, χρωστάει στις τράπεζες 172.500.000 ευρώ.
INTRACOM: Εδώ τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Intracom ίσον Σωκράτης Κόκκαλης. Ο όμιλος, από ομολογιακά και τραπεζικά δάνεια, χρωστάει 315.700.000 ευρώ.
ΌΜΙΛΟΣ ΠΗΓΑΣΟΥ: Η εκδοτική… «αυτοκρατορία» της οικογένειας Μπόμπολα έχει χρέη προς τις τράπεζες 164.300.000 ευρώ.
ΕΛΛΑΚΤΩΡ: Ο κατασκευαστικός όμιλος της οικογένειας Μπόμπολα. Δηλαδή βασικά, όπου δημόσια έργα, βλέπε Ελλάκτωρ. Και όμως, τα τραπεζικά δάνεια που έχει.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗ: Μετά τον αείμνηστο Λαμπράκη, ισχυρός άνδρας του ομίλου είναι πλέον ο Σταύρος Ψυχάρης. Ο τραπεζικός δανεισμός αγγίζει τα 134.000.000 ευρώ.

ΜΟΤΟR OIL: Έχουμε ήδη αναφερθεί στην οικογένεια Βαρδινογιάννη. Πάμε να δούμε τι χρωστάει η πετρελαϊκή «ναυαρχίδα» της οικογένειας στις τράπεζες. 1.200.000.000 ευρώ περίπου.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ: Οικογένεια Στέγγου, Πόρτο Καρράς, σκάνδαλο στην Χαλκιδική, και πάει λεγοντας. Εδώ ο ισολογισμός μας δείχνει τραπεζικό δανεισμό μόλις 22.900.000 ευρώ.

STAR CHANNEL: Πάλι οι Βαρδινογιάννηδες. Ο τηλεοπτικός σταθμός έχει τραπεζικά χρέη 58.100.000 ευρώ.

ΟΜΙΛΟΣ ANT1: Το δημιούργημα του Μίνωα Κυριακού, το οποίο πλέον κατευθύνει ο υιός, Θεόδωρος Κυριακού. Τα δάνεια από τις τράπεζες ξεπερνούν τα 170.000.000 ευρώ.

ALPHA TV: Στον τηλεοπτικό σταθμό, κυρίως μέσω της INTERTECH, μεγαλομέτοχος είναι ο Δημήτρης Κοντομηνάς. Τραπεζικός δανεισμός; 58.000.000 ευρώ.

J&P ΑΒΑΞ: Ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστικούς ομίλους της χώρας, με τραπεζικό δανεισμό 268.900.000 ευρώ.

MARFIN INVESTMENT GROUP: Ο όμιλος, που μας έχει…ταλαιπωρήσει αρκετά τα τελευταία χρόνια με διάφορες υποθέσεις, όπως ΟΤΕ, Ολυμπιακή, Λαϊκη Τράπεζα κ.α., και δημιούργημα του Ανδρέα Βγενόπουλου. Τα χρέη προς τις τράπεζες ξεπερνούν τα 2.000.000.000 ευρώ.

ΒΙΟΧΑΛΚΟ: Μια παραδοσιακή δύναμη, στο χώρο των μετάλλων. Ο όμιλος έχει τραπεζικά ανοίγματα 1.100.000.000 ευρώ.

ΤΙΤΑΝ: Σχεδόν μονοπώλιο στο χώρο των τσιμέντων, και με τραπεζικό δανεισμό, που φτάνει το 1.000.000.000 ευρώ περίπου.

FORTHNET: Ο τηλεπικοινωνιακός όμιλος που κατέχει το συνδρομητικό κανάλι NOVA, έμφανίζει τραπεζικό δανεισμό 331.000.000 ευρώ.

MINOAN LINES: Μεγάλη ιστορία. Πρώην Μινωϊκές Γραμμές, ναυάγιο ΕΧΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ, αυτοκτονία Παντελή Σφηνιά. Και χρέη 270.100.000 ευρώ.

Τουλάχιστον είναι πατριώτες, χρωστάνε, και απαιτούν σβήσιμο και νεα αρχή. Εσυ και χρωστάς, και θα σε φεσώσουν, και θα χάσεις και το σπίτι σου και θα νιώσεις μα@@@ας.

Πηγές ανάρτησης: Ενωση Ελληνικών Τραπεζών , Ισοτιμία (εφημερίδα), Έκθεση για αλλαγές στα επιχειρηματικά δάνεια της ΤΡΟΙΚΑ

http://www.inprecor.gr/

Ο Πωλ Λαφάργκ, η τεμπελιά και η εργασιακή προπαγάνδα του καπιταλισμού

Ο Πωλ Λαφάργκ, η τεμπελιά και η εργασιακή προπαγάνδα του καπιταλισμού

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές (via: Ερανιστής)

Και τι δεν ειπώθηκε για την εργασία. Για την προσφορά της εργασίας στην κοινωνία, αλλά και στον κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά. Για την αναγκαιότητα της εργασίας που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Για τον άνθρωπο που δάμασε τη φύση χάρη στην εργασία και μόνο. Για το πόσο οξύνει το πνεύμα και ενεργοποιεί όλες τις ανθρώπινες δεξιότητες. Για το πόσο οργανώνει τη ζωή του ανθρώπου, αφού χωρίς εργασία όλα βουλιάζουν στο χαοτικό πέρασμα του ανεκμετάλλευτου χρόνου, που αδρανοποιεί τον άνθρωπο και τον υποβιβάζει σε ζώο. «Αργία μήτηρ πάσης κακίας». Θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος χωρίς δουλειά, σχεδόν εξ’ ορισμού, ρέπει προς την ακολασία και κάθε είδους αυτοκαταστροφική κι αντικοινωνική συμπεριφορά, ενώ ο εργαζόμενος, κάτω από την ασφαλή στέγη της εργασίας, ξοδεύει το χρόνο του δημιουργικά, αποφεύγοντας όλους αυτούς τους σκοπέλους. Υπό αυτή την έννοια η εργασία αποκτά ακόμη ευεργετικότερες διαστάσεις. Προστατεύει τον άνθρωπο από όλες τις κακοτοπιές της τεμπελιάς και του δίνει ταυτότητα, δηλαδή νόημα ύπαρξης. Το ότι αμέσως μετά το όνομα ακολουθεί η επαγγελματική κατάρτιση σχεδόν σε όλες τις συστάσεις δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το επάγγελμα δεν είναι απλώς ιδιότητα ή δραστηριότητα ή πεδίο προσφοράς ή ενασχόληση ή οτιδήποτε τέτοιο. Είναι η βάση της κοινωνικής αποδοχής, η προσωποποίηση της καταξίωσης. Είναι ο ίδιος ο εαυτός που κατατίθεται ολοκληρωμένα, που προσπαθεί με δυο λόγια να αυτοπροσδιοριστεί και που αδυνατεί να βρει οτιδήποτε πληρέστερο πέραν της επαγγελματικής ταυτότητας. Εξάλλου η επαγγελματική καταξίωση και τα διευθυντηλίκια αποδεικνύουν το μόχθο και την αφοσίωση στην εργασία, τα βασικότερα συστατικά του ευυπολήπτου ανθρώπου. Γι’ αυτό και προηγούνται πάντα. Κι εδώ βέβαια δεν μπορούμε να κρύψουμε και την περηφάνια της μισθολογικής υπεροχής, που όμως ποτέ δεν αναφέρεται αλλά πάντα υπονοείται, γιατί προφανώς είναι ανάρμοστο να μιλάς για οικονομική ανωτερότητα μπροστά στο ηθικό κύρος της άσκησης ενός ανώτερου λειτουργήματος. Γιατί τα βουνά της ηθικής ολοκλήρωσης δεν μετρούνται με το χρήμα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στη σύγχρονη καπιταλιστική ιδεολογία που έχει την τάση να επιφέρει εργασιακές προαγωγές και επαγγελματικούς τίτλους, δηλαδή ολοκάθαρη αύξηση ευθυνών και ωραρίου, χωρίς όμως χρηματικό αντίκρισμα ή που το χρηματικό αντίκρισμα είναι πενιχρό σε σχέση με τα εργασιακά επακόλουθα. Ακόμη και σήμερα, η πλειοψηφία νιώθει κολακευμένη όταν προάγεται όσο κι αν η προαγωγή τείνει προς την κοροϊδία. Και μόνο η αίσθηση της καριέρας που εξελίσσεται ή της σημαντικής παρουσίας στην εταιρία που τους εκμεταλλεύεται δρα καταλυτικά. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον εργασιακό εκβιασμό μπροστά στο φόβο της ανεργίας που έτσι κι αλλιώς λειτουργεί. Μιλάμε για τη μέγιστη εργασιακή αλλοτρίωση που ταυτίζει την εργασία με την ίδια την ύπαρξη και που μόνο ως λανθάνουσα εξουσία μπορεί να ερμηνευτεί.

Παιδιά που δουλέυουν σε εργοστάσιο, 19ος αιώνας

Η εργασιακή προπαγάνδα οργανώνεται και αναπαράγεται σχεδόν από τη βρεφική ηλικία. Τα παιδιά μαθαίνουν για τα επαγγέλματα πριν πάνε σχολείο κι ονειρεύονται ότι θα γίνουν το ένα ή το άλλο. Οι συνήθεις προσχολικές επαγγελματικές επιλογές του γιατρού ή του αστυνόμου κάνουν πάντα τους γονείς περήφανους ακριβώς γιατί νιώθουν ότι το παιδί μαθαίνει, έχει πρότυπα υγιή, με δυο λόγια προσαρμόζεται στην κοινωνική πραγματικότητα. Εξάλλου η στερεότυπη ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» περιμένει απάντηση και οι συνακόλουθες επευφημίες ανοίγουν τον εργασιακό δρόμο, αφού το παιδί δεν εισπράττει απλώς τη χρησιμότητα του επαγγέλματος που επιλέγει, αλλά τη γενική χρησιμότητα της εργασίας, καθώς, σ’ αυτή την ηλικία τουλάχιστο, κάθε επάγγελμα είναι αποδεκτό. Κι αν τα προσχολικά οικογενειακά χρόνια διατηρούν την αθωότητα της εργασίας το σχολείο αναλαμβάνει την καλλιέργεια των βασικότερων εργασιακών αρχών, της ανταγωνιστικότητας, της αξιολόγησης και κυρίως της προσήλωσης, ως μέγιστο καθήκον, σε δεδομένα που κρίνονται από αδιάφορα έως απεχθή. Η αύξηση των απαιτήσεων της σύγχρονης εκπαίδευσης που ξεκινούν από το δημοτικό δεν λειτουργούν μόνο ως γρήγορος σχολικός αποκλεισμός, αλλά κυρίως ως εντατικοποίηση εργασίας στα μοντέλα του συγχρόνου καπιταλισμού. Το παιδί οφείλει να μάθει ότι ο χρόνος δεν είναι για παιχνίδι και χασομέρι, αλλά για εργασία, δηλαδή για εκπλήρωση απαιτήσεων που δεν είναι επιθυμητές κι ότι το χασομέρι είναι αποδεκτό μόνο αν προηγηθεί σκληρή εργασία. Και κάπως έτσι το καθήκον αποκτά αποθεωτικές διαστάσεις και η εκπαίδευση προσομοιάζει με φάμπρικα οδηγώντας τους μαθητές γυμνασίου σε εξάωρη ή εφτάωρη πρωινή παρακολούθηση στο σχολείο και σε φροντιστηριακές παρακολουθήσεις που ξεκινούν από το μεσημέρι. Τις ελάχιστες ώρες που τους απομένουν οφείλουν να κάνουν τις ασκήσεις και να μάθουν το μάθημα που θα εξεταστούν την άλλη μέρα.

Η εκμάθηση τουλάχιστο δύο ξένων γλωσσών είναι επιβεβλημένη και οι μαθητές γυμνασίου ξέρουν πολύ καλά ότι όλος αυτός ο κόπος καταβάλλεται για ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον. Οι καταθλίψεις, ακόμα και αυτοκτονίες, που συναντάμε στο λύκειο είναι η οριστική ματαίωση της σύγχρονης καπιταλιστικής εκπαίδευσης και οι πετυχημένοι όλης αυτής της διαδικασίας είναι αυτοί που θα στελεχώσουν τις εταιρίες και θα δουλεύουν 10 και 12 ώρες ημερησίως, με χυδαίες απολαβές. Γιατί «οι νέοι δεν φοβούνται τη δουλειά» και «η εταιρία είναι η οικογένεια», έτσι τουλάχιστο διαλαλεί η καπιταλιστική προπαγάνδα. Κι όλα είναι τόσο λογικά που ο μαθητής εξοργίζεται περισσότερο με την άδικη ανταμοιβή ενός άλλου, που πήρε μεγάλο βαθμό χωρίς να καταβάλλει τον ανάλογο μόχθο, παρά με την όλη διαστροφή της υπόθεσης. Γιατί ο μαθητής νιώθει την αδικία μόνο μέσα από το πλέγμα της εργασίας που οφείλει να διεκπεραιωθεί. Η υπερεργασία περνά πάντα σε δεύτερο πλάνο, αφού το βασικό ζήτημα είναι να μην αμείβεται όποιος δεν εργάζεται, δηλαδή η έσχατη ανταγωνιστικότητα που μετατρέπεται σε ύψιστη δικαιοσύνη. Κι αυτό είναι το δόγμα της εργασίας.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στον τρομερό Λαφάργκ και στο «Δικαίωμα στην Τεμπελιά»  που από το 1880 κατακεραύνωσε το γαλλικό προλεταριάτο όταν υιοθέτησε το σύνθημα του δικαιώματος της δουλειάς: «Ποιος να φανταζόταν ότι τα παιδιά των ηρώων της επαναστατικής τρομοκρατίας θα είχαν αφήσει να τα εκφυλίσει σε τέτοιο βαθμό η θρησκεία της δουλειάς ώστε να δέχονται, μετά το 1848, σαν επαναστατική κατάκτηση, τον νόμο που περιόριζε σε δώδεκα ώρες τη δουλειά στα εργοστάσια και να προβάλλουν για βασική επαναστατική αρχή το δικαίωμα στη δουλειά! Ντροπή σου γαλλικό προλεταριάτο». (σελ. 15) Και συνεχίζει: «Αυτή τη δουλειά που απαίτησαν με το όπλο στο χέρι οι εργάτες τον Ιούνιο του 1848, την επέβαλαν και στις οικογένειές τους. Ξεπούλησαν στους βαρόνους της βιομηχανίας τις γυναίκες και τα παιδιά τους». (σελ. 15) Η θεοποίηση της εργασίας είναι το μέγιστο καπιταλιστικό δόγμα γιατί εξασφαλίζει υπέρογκα κέρδη και η επικαιρότητα του περιβόητου «δικαιώματος στην εργασία» είναι ο θρίαμβος της καπιταλιστικής προπαγάνδας, που μετατρέπει τον εξαναγκασμό όχι απλώς σε επιλογή, αλλά σε «δικαίωμα». Η υπερεργασία είναι βέβαιο ότι οδηγεί σε υπερπαραγωγή και η υπερπαραγωγή σε κρίση, δηλαδή σε πτώση μισθών και απολύσεις. Η ιστορία του καπιταλισμού το έχει αποδείξει επανειλημμένα κι ακόμα συνεχίζουμε να ζητάμε εργασία, αντί να απαιτούμε την μείωσή της. Η αγορά του δυτικού κόσμου έχει φρακάρει από απούλητα αγαθά και αυτό που διακυβεύεται είναι η σκληρότερη και φθηνότερη εργασία για την παραγωγή κι άλλων. Ο Λαφάργκ βαθύς γνώστης του μαρξισμού και γαμπρός του Μαρξ καταδεικνύει όλο το μεγαλείο του παραλόγου: «Πιστεύοντας τις ψευτιές των οικονομολόγων, οι προλετάριοι παραδίδονται ψυχή τε και σώματι στη διαστροφή της δουλειάς και βυθίζουν την κοινωνία ολόκληρη στις κρίσεις υπερπαραγωγής της βιομηχανίας που σπαράσσουν τον κοινωνικό οργανισμό». (σελ. 20) Η τεχνολογία που εκτοξεύει την παραγωγή σε απίστευτα ύψη λειτουργεί μόνο προς όφελος των καπιταλιστών ιδιοκτητών που απολύουν υπαλλήλους (εξασφαλίζοντας κι άλλα κέρδη) οδηγώντας την κοινωνία στην εξαθλίωση και οι οικονομολόγοι προτείνουν την εργασιακή εντατικοποίηση. Με δυο λόγια κάποιος ή θα είναι άνεργος ή θα δουλεύει 10 και 12 ώρες με εξευτελιστικούς μισθούς, συμβάλλοντας στην ακόμη μεγαλύτερη μελλοντική εξαθλίωσή του.

Τα λόγια του Σερμπυλιέ δεν χρειάζονται επεξηγήσεις: «Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, συντελώντας στη συσσώρευση των παραγωγικών κεφαλαίων, βοηθούν να μειωθεί, αργά ή γρήγορα, ο μισθός τους…».(σελ. 19) Όσο για το ηθικό περιεχόμενο της εργασίας που είναι τιμή και προσφορά και ανάπτυξη δεξιοτήτων και δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο ο Λαφάργκ παραθέτει ένα απόσπασμα κάποιου ανώνυμου φυλλαδίου που κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το 1770 δημιουργώντας σάλο: «ο εργαζόμενος όχλος της Αγγλίας έχει βάλει βαθιά στο μυαλό του την ιδέα ότι, αφού είναι Άγγλοι, όλοι οι παρακατιανοί έχουν από καταγωγή το δικαίωμα να είναι πιο ελεύθεροι και πιο ανεξάρτητοι από τους εργάτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η ιδέα αυτή μπορεί να έχει κάποια χρησιμότητα για τους στρατιώτες, τονώνει την ανδρεία τους. Αλλά οι βιομηχανικοί εργάτες, όσο λιγότερο την έχουν, τόσο το καλύτερο για τους ίδιους και το κράτος. Οι εργάτες δεν θα έπρεπε ποτέ να θεωρούν πως είναι ανεξάρτητοι από τους ανωτέρους τους……….Η θεραπεία θα έχει ολοκληρωθεί μόνον όταν οι φτωχοί της βιομηχανίας μας θα δέχονται να δουλεύουν έξι μέρες με τα ίδια χρήματα που κερδίζουν τώρα σε τέσσερις». (σελ. 14) Αν ο Λαφάργκ προτείνει το 1880 την τρίωρη εργασία ως αρκετή για την παραγωγή των απαραίτητων αγαθών, το 2012 οικονομολόγοι, πολιτικοί και πολυεθνικές κάνουν τα πάντα για να μας πείσουν ότι η κατάργηση ωραρίων, αργιών κλπ είναι η μόνη λύση.  Εξάλλου «arbeit macht frei» (Η δουλειά απελευθερώνει) όπως έγραφαν και οι ναζί έξω από όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Πωλ Λαφάργκ «το δικαίωμα στην τεμπελιά» εκδόσεις «ΝΗΣΙΔΕΣ» Σκόπελος

eagainst.com

Μια απάντηση στα διλήμματα του Αντώνη Σαμαρά

Του Στέλιου Μερμίγκη *

Σε τούτο τον τόπο είναι πολύ δημοφιλές οι άνθρωποι να προσπαθούν  να πορευτούν ανάμεσα σε διάφορα διλήμματα που τους  τίθενται κάθε λίγο και λιγάκι. Όλη η ζωή μας αν το καλοσκεφτούμε ένα απέραντο δίλημμα για καθετί που μας περιβάλλει. Βουνό ή θάλασσα; κρέας ή ψάρι; σουβλάκι με τζατζίκι ή χωρίς; Βουγιουκλάκη ή Καρέζη; ολυμπιακός ή παναθηναϊκός; Αθήνα ή Θεσσαλονίκη; κ.α.

Να που έφτασε η ώρα και ο προσωρινός ένοικος του μεγάρου Μαξίμου Αντώνης Σαμαράς επιτυχημένος πιτσαδόρος κατά δήλωσή του στα νιάτα του γιατί μετά τον κέρδισε η πολιτική και η ενασχόληση με την σωτηρία της χώρας, μόλις στα 26 βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, να θέτει και αυτός ένα ακόμη σημαντικό δίλημμα στον ελληνικό λαό: τι προτιμάτε φορολογικά υποζύγια να πληρώνεται  νοσηλευτές ή φύλακες σχολείων;

Η απάντηση θα είχε ενδιαφέρον σε επιθεωρησιακά νούμερα αλλά ο τόπος και ο λαός που κατοικεί σε αυτόν δεν αντέχει άλλο καλαμπούρια και χωρατά. Οι πολιτικοί ταλιμπάν της αγοράς που κυβερνούν τις ζωές μας, λειτουργούν περισσότερο σαν μια επιτροπή σε τηλεοπτικό reality που προτείνει στους τροικανούς τηλεθεατές να αποφασίζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα ποια κοινωνική και εργασιακή ομάδα θα περάσει από το φουαγιέ της κόλασης που την έχουν τοποθετήσει στα ενδότερα. Να αποφασίζουν δηλαδή ποιοι θα αποχωρήσουν από τη ζωή, βιολογική ή μη δεν έχει και πολύ μεγάλη διαφορά, μέχρι να φθάσουμε στους τελευταίους και τυχερούς που θα μείνουν να θαυμάσουν την μεταμορφωμένη Ελλάδα  όχι φυσικά σε Δανία του νότου που υποσχέθηκε μόλις πριν από τρία χρόνια ένας άλλος γίγαντας της πολιτικής και συγκάτοικος στα φοιτητικά χρόνια  του τωρινού πρωθυπουργού αλλά σίγουρα σε κάποια αφρικανική δικτατορία του βορά.

Η κανιβαλική λογική ότι εγώ ελπίζω να την βολέψω πατώντας επί πτωμάτων που πότισαν την ελληνική κοινωνία μέχρι το μεδούλι της  όλο το προηγούμενο διάστημα οι πολιτικοί αστέρες της ισχυρής Ελλάδος μαζί με τα διάφορα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια τους φθάνει στο τέλος της. Η κοινωνία αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι το sasses story του πρωθυπουργού τελειώνει με τη λήξη των δελτίων ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών και ένα άλλο horror story αρχίζει για την πλειονότητα του κόσμου. Είναι πασιφανές ποια, τουλάχιστον σε όσους δεν έχουν λοβοτομηθεί, ότι  για να σώσει το τομάρι του ο καθένας θα πρέπει πολύ απλά να σωθούμε όλοι μαζί.

Στον ανελέητο και χωρίς τέλος κοινωνικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει η ολιγαρχία του τόπου σε αγαστή συνεργασία με την σύγχρονη ιερά συμμαχία ΕΕ και ΔΝΤ θα πρέπει απλά να σηκώσουμε το γάντι όχι για να καταγγείλουμε το προφανές ούτε ακόμη και για να υπερασπίσουμε κατακτήσεις και δικαιώματα παρελθόντων ετών που για πολλούς ακόμη και την εποχή των παχιών αγελάδων δεν υπήρχαν αλλά για να δοκιμάσουμε τη πραγμάτωση της ελπίδας για μια άλλη κοινωνική, πολιτική και οικονομική συγκρότηση της ζωής μας βασισμένη σε ριζικά διαφορετικές αξιακές αντιλήψεις από τις μέχρι σήμερα κρατούντες.

Χρειαζόμαστε με άλλα λόγια  όχι απλά να ψελλίσουμε ότι μπορούμε αλλιώς αλλά να βροντοφωνάξουμε και κυρίως να σχεδιάσουμε μια θετική αφήγηση για την χειμαζόμενη κοινωνία.
Το στοίχημα είναι μεγάλο για όλους μας αλλά και ποτέ άλλοτε τόσο εφικτό και αναγκαίο για την ίδια την επιβίωση μας.

 *Ο Στέλιος Μερμίγκης φαρμακοποιός νοσοκομείου Αγρινίου μέλος του ΔΣ σωματείου εργαζομένων.
 http://tsak-giorgis.blogspot.gr

ΔΤ: Η πρώτη τηλεόραση για ήδη τυφλούς*

Έχω βαρεθεί να ακούω το ότι «η ΕΡΤ ήταν διαβρωμένη», «η ΕΡΤ χρειαζόταν επιτέλους εξυγίανση»,  «η ΕΡΤ ήταν βάρος για τον Έλληνα που πλήρωνε υποχρεωτικά συνδρομητική τηλεόραση» και  ένα σωρό άλλες  παρατηρήσεις που περιορίζονταν αλλά και περιορίζονται σε διαπιστώσεις, μονόπλευρες και επιπόλαιες.

Τόσο επιπόλαιες όσο και η παιδεία και η εμπειρία αυτών που τις εκφράζουν. Και εξηγούμαι.

Δεν αρκεί μόνο το ότι στο «πακέτο» της ΕΡΤ περιλαμβανόταν ολόκληρο Τρίτο Πρόγραμμα (που θα πει κάποιος πως αποτελούσε δικαιολογία και άλλοθι για τη διατήρηση ενός νεκροζώντανου …οργανισμού, όπως θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει την ΕΡΤ των διοικούντων) ούτε η «παρηγοριά των ξενιτεμένων» η δορυφορική ΕΡΤ που έστελνε το μήνυμα και τη γλώσσα στα πέρατα της γης, ούτε η «Φωνή της Ελλάδας», ούτε οι περιφερειακοί σταθμοί, ούτε τα μουσικά σύνολα, ούτε η παράδοση καλόγουστων εκπομπών πολιτισμού, ούτε,  ούτε,  ούτε.

Δεν αρκούν όλα τα παραπάνω για να δικαιολογήσουν την διατήρηση της ΕΡΤ, για τους διοικούντες. Η ΕΡΤ έπρεπε να εξυγιανθεί σύμφωνα με τους  εξυγιαντές  της, γιατί η ΕΡΤ ήταν βρώμικη. Τόσο απλά και απλοϊκά.

Η απλοϊκότητα του αφορισμού που ήθελε την «ΕΡΤ να βρωμάει», κρύβει στην πραγματικότητα,  βρώμικα μυαλά και  λυματικά σχέδια.  Αποδείχθηκε με τον καλύτερο τρόπο πως αυτό που βρωμούσε, ήταν οι διοικήσεις της ΕΡΤ. Αυτοί που αποτελούσαν το μακρύ χέρι της κάθε κυβέρνησης, προς τον έλεγχο της δημόσιας  ραδιοτηλεόρασης. Αποδείχτηκε, μόλις η ΕΡΤ πέρασε σε αυτοδιαχείριση, στα χέρια των εργαζομένων  της.

Μόλις έγινε αυτό που φοβόντουσαν όλες οι κυβερνήσεις και τα δουλικά τους. Τι σχέση μπορεί να έχει η ΕΡΤ του σήμερα, του Ιουνίου και του Ιουλίου του 2013, η ΕΡΤ των εργαζομένων της,  με την ΕΡΤ των Μαρούδα,  Ρωμαίου,  Λαλιώτη,  Χυτήρη,  Κατσιφάρα,  του Παναγιώτου ή του Κουτσόγιωργα ή του Στεφανόπουλου ή του Αχιλλέα Καραμανλή . Αφήνω έξω τον Λαμπρία και τον Μπούτο του 1977 γιατί μάλλον ήταν οι καλοί, σε σύγκριση με τους παραπάνω. Βεβαίως εξαιρώ και τον αμίμητης γελοιότητας Κεδίκογλου όπως και τον ασυναγώνιστης οσφυοκαμπτικής δεινότητας Λιάτσο.  Αυτοδικαίως εξαιρείται και ο μετρ της αρπαχτής  Παναγόπουλος με τα φιλαράκια του.  Είναι μία κατηγορία μόνοι τους. Δε χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα και υποκείμενα που προκαλούν γέλια στους κυνικούς και  αηδία στους συνειδητοποιημένους.

Στο σύνολο, οι διοικήσεις της ΕΡΤ  όλα αυτά τα χρόνια, αποτελούνταν από  υποτακτικούς. Υποτακτικούς και δούλους.  Σήμερα η ΕΡΤ είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι όλα τα χρόνια της ζωής της. Ελεύθερη από εξαρτήσεις και νεκροθάφτες συνειδήσεων. Ελεύθερη από διοικήσεις δοτές και διοικούμενη από διοικήσεις φυσικές και αναδεικνυόμενες από ττο ίδιο της το αίμα. Τους εργαζόμενους της.

Όλοι λοιπόν οι «αντικειμενικοί» αποδίδουν την ιδιότητα του διεφθαρμένου, όχι στους διοικούντες,  αλλά στην ίδια στην ΕΡΤ. Όχι στον διεφθαρμένο θύτη αλλά στο εξευτελισμένο και παρατημένο στη μοίρα του, θύμα. Επιπλέον, έρχονται οι ίδιοι οι εγκληματίες, οι φονιάδες της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης, να φορέσουν τον φωτεινό  μανδύα του άσπιλου ιππότη της κάθαρσης για να φτιάξουν το νέο φορέα. Κα πρότυπο τους είναι το …BBC, Πόσο χαϊβάνι είναι αυτός που τους πιστεύει; Πόσο μαλάκας  και τυφλός είναι αυτός που δε βλέπει το αποτέλεσμα της αυτοδιαχειριζόμενης  ΕΡΤ και χειροκροτά την Καψικής έμπνευσης ΕΔΤ; Ή του Κεδικόγλειου εμετού που τον λένε  ΝΕΡΙΤ;  Όχι δεν τον λές μαλάκα, ούτε τον λες τυφλό. Είναι ο φοβισμένος, ο τακτοποιημένος. Αυτός που θέλει τον Σαμαρά του γιατί φοβάται τον εαυτό του. Αυτός που πιστεύει την «ομάδα Αλήθεια» αυτός που εκτιμά τους μουρούτηδες. Αυτός που πιστεύει στον παττριωτισμό του Αδόλφου Σαμαρά και στα καθαρά αίματα του φίρερ Μιχαλολιάκου (του μπάτλερ του Σαμαρά). Αυτός που πιστεύει πως ο Σαμαράς του θέλει το καλό του Έλληνα και το καλό της Ελλάδας.

Είναι δυνατόν ποτέ αυτοί που κατέστρεψαν συνειδήσεις, που χρησιμοποίησαν το αγαθό των συχνοτήτων για να ξεγελάσουν το λαό, που χάρισαν το δημόσιο αγαθό στα αφεντικά τους με αντάλλαγμα τη δόλια καθοδήγηση του εκλογικού σώματος για να διαιωνίζουν τα κέρδη εις βάρος του ίδιου του λαού και της χώρας, είναι δυνατόν αυτοί να «εξυγιάνουν» την ΕΡΤ η οποία από τη στιγμή που πέρασε στα χέρια των εργαζομένων, σφύζει από υγεία. Είναι δυνατόν;

Όλα μπορούν να εξηγηθούν όταν καταλάβουμε τι σημαίνει εξυγίανση για τους  διαπλεκόμενους  Καψήδες, για τους ελαφρόμυαλους και δουλικούς Κεδίκογλου και τους βολικούς –για τα αφεντικά τους- Σαμαράδες . Εξυγίανση είναι το να βάλουν και πάλι το μαγαζί να δουλεύσει για πάρτη τους και για τα αφεντικά τους. Αν περάσει και η ιδιοκτησία στα χέρια των αφεντικών τους τότε η εξυγίανση θα είναι απόλυτη. Αυτή είναι η εξυγίανση που θέλουν τα δουλάρια. Εμείς πρέπει να διαλέξουμε. Ή μήπως δεν παίζουμε και κανένα ρόλο τελικά, γιατί έτσι διαλέξαμε;

Είναι τελείως χαζό το να μη βλέπουμε την τηλεόραση που γεννιέται μέσα από την αυτοδιαχείριση του ραδιομεγάρου. Μία τηλεόραση που απευθύνεται σε ανθρώπους που τιμούν την ιδιότητα του Πολίτη. Μαζί γεννιέται και ένα ραδιόφωνο και προπάντων γεννιέται ξανά ο πολιτισμός στη χώρα που τον φόνευσε με τον χειρότερο τρόπο.

Τελικά ο συρφετός των «εξυγιαντών» μέσα στο παραλήρημα τους να κατεδαφίσει την επιτέλους υγιέστατη ΕΡΤ, κατάφερε να φέρει τους Έλληνες κοντά σε πολιτιστικά δρώμενα που σε συνθήκες ύπνωσης, ούτε θα διανοούνταν να γνωρίσουν. Είδα στις συναυλίες ου γίνονται στο προαύλιο του ραδιομεγάρου κόσμο ετερόκλιτο. Είδα κόσμο που αγνοούσε το τι σημαίνει κλασική μουσική, να απολαμβάνει  ερμηνεία κομματιών μουσικής δωματίου από σύνολο τοξοτών εγχόρδων,κάτω από την άσπρη τέντα, είδα  παιδιά που μαζί με χιπ χοπ συγκροτήματα απολάμβαναν και Astor Piazzola, είδα κόσμο να βουβαίνεται μπροστά σ εμία ανάγνωση ποιημάτων της Κ. Γώγου, είδα κι άλλα.

Είναι δυνατόν,  το καθαρό και υγιές να «εξυγιανθεί». Είναι δυνατόν το λευκό να λευκανθεί; Και από ποιους; Από αυτούς που εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστοί και για τη βρωμιά της συνείδησης και της ψυχής τους; Από τους σκατόψυχους και αποδεδειγμένα εγκληματίες;

ΥΓ Γιατί δεν έδωσε κανείς σημασία στο ότι το σήμα της “Δημόσιας Τηλεόρασης”  βγήκε από τα παλιά στούντιο του ιδιωτικότατου MEGA στην Παιανία; Οι προθέσεις του ιδιώτη άγιες, τα δε έργα του, τρομερά. Ειδικά όταν εξυπηρετεί τον υπηρέτη του, τον υπουργό του και τον πρωθυπουργό αυτού.

________________________________________

*Οι άλλες (επίσημες αλλά χωρίς άδεια εκπομπής) τηλεοράσεις τυφλώνουν. Η ΕΔΤ προορίζεται για τους ήδη τυφλωμένους από τα ιδιωτικά κανάλια

 paganeli
 jungle-report

Ο Βαξεβάνης αποκαλύπτει τον πολιτικά απένταρο Σαμαρά σε ένα καταπληκτικό άρθρο. Οι μαφιόζικες δουλειές του Σαμαρά

Στις 30 Ιουνίου ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δείπνησε στην ταβέρνα «Μεγαρίτης» στο Παγκράτι. Παρέα του ήταν περίπου 50 στελέχη της ΝΔ. Οι πιο κοντινοί του άνθρωποι και πιστοί πολιτικά.Ήταν ένα πολύ χαρούμενο δείπνο, στο οποίο ο Σαμαράς δήλωνε συνεχώς «θα τα καταφέρουμε, θα τους κατατροπώσουμε». Για έναν ανίδεο παρευρισκόμενο, ήταν δύσκολο να καταλάβει ποιος ήταν ο εχθρός που θα γνώριζε την ήττα από τον εύχαρη πρωθυπουργό.

Στο τέλος του δείπνου, στο τραπέζι εμφανίστηκε μια τούρτα με 20 κεράκια. Οι λιγότερο μυημένοι αναζήτησαν με απορία κάποιον 20χρονο που έχει γενέθλια. «Είναι τα 20 χρόνια από την ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης», αποκάλυψε κάποιος.
Η ανύπαρκτη Πολιτική Άνοιξη γιόρταζε τα γενέθλια της με πρωτοβουλία του ανθρώπου που ήταν πρόεδρος της ΝΔ. Σαν να γιόρταζε ο Ανδρέας Παπανδρέου την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΚ στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ.
Όταν μετά από δύο μέρες το περιστατικό άρχισε να κυκλοφορεί, ένα παλιό στέλεχος της καραμανλικής Νέας Δημοκρατίας σχολίασε καυστικά: «Ο Αντώνης προτιμά να μεταφέρει το παρελθόν στο παρόν. Τη δεκαετία του '9θ επέμενε πως είναι σημαντικός γιατί είναι εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα. Σήμερα μεταφέρει το παρελθόν ενός εξαφανισμένου κομματιδίου που δημιούργησε για να χτυπήσει τη ΝΔ, μέσα στη ΝΔ. Έχει γενικώς ένα θέμα με τα εικονίσματα. Είναι πιο εύκολο να προσκυνάς απ' το να παράγεις πολιτική. Ζούμε σε μια χώρα που δεν θα σε κατηγορήσει κανένας γιατί είσαι "θρήσκος" με οποιαδήποτε έννοια».

Τη δεκαετία του '9θ, όταν έλαμψε για πρώτη φορά το άστρο του Σαμαρά, διένυε την τέταρτη δεκαετία της ηλικίας του. Ήταν εκ των πραγμάτων ένας νέος πολιτικός την εποχή των δεινοσαύρων. Αφού αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία, κατάφερε μέσα από το επικοινωνιακό θαύμα της Πολιτικής Άνοιξης να μεγεθύνει αυτή την εικόνα. Όταν έμεινε εκτός πολιτικής, η πολιτική του κατάθλιψη , όσο βαριά και αν ήταν για τον ίδιο, ήταν ταυτόχρονα ευεργετική.

Επανήλθε στην ενεργό πολιτική δράση χωρίς να τον βαραίνει τίποτα απ' όλα αυτά που εξόργιζαν τους νεοδημοκράτες και τους Έλληνες γενικότερα. Όσο για το παρελθόν του, δεν είχε καμία σημασία. Γιατί, όπως έλεγε και ο άσπονδος εχθρός του Κώστας Μητσοτάκης, «ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια το Μακεδόνικο». Ειδικά η ταλαιπωρημένη ΝΔ, που είχε χάσει την εξουσία, δεν είχε κανένα λόγο να θυμάται, παρά μόνο να ελπίζει πως κάποιο θα την βγάλει από το τέλμα. Και αυτό πραγματικά ήταν ο Αντώνης Σαμαράς.

Οι μαφιόζικες δουλειές του Σαμαρά

Πόσο «φρέσκος» όμως ήταν και είναι ο Σαμαράς; Εκλέχθηκε βουλευτής της ΝΔ το 1977, και πέρασε στην ιστορία του ελληνικού Κοινοβουλίου ως ο νεαρότερος βουλευτής, σε ηλικία 26 χρόνων. Είναι μια ακόμη μοιραία σχέση που τον συνδέει με τον Μητσοτάκη, ο οποίος έως τότε κατείχε το ιστορικό ρεκόρ, μπαίνοντας στη Βουλή στα 29 του. Από κάθε άποψη, λοιπόν, είναι παιδί του κομματικού σωλήνα. Με εξαίρεση την πολυδιαφημισμένη περίοδο που, κατ' αντιστοιχία του συμφοιτητή του Γιώργου Παπανδρέου, λέει πως δούλεψε σε κάποια πιτσαρία στην Αμερική, ο Σαμαράς δεν έχει να επιδείξει καμία επαγγελματική δραστηριότητα. Είναι «επάγγελμα ΝΔ».

Αυτό δεν θα είχε καμία ίσως σημασία αν ο πρωθυπουργός δεν μιλούσε συνεχώς για αντιπαραγωγικούς 'Ελληνες και αδούλευτους δημόσιους υπαλλήλους.
Γόνος πλούσιας οικογένειας, με οικονομική άνεση, δεν χρειάστηκε να σκληραγωγηθεί ιδιαίτερα αντιμέτωπος με αντιξοότητες. Αυτός είναι ένας λόγος, λένε παλιοί του φίλοι από τα χρόνια της ΟΝΝΕΔ, που ο Σαμαράς επέλεξε στο κόμμα τη σκληρή δεξιά γραμμή δίπλα στον Αβέρωφ, μιλώντας πάντα για «φωτιά και τσεκούρι», κατά τα πρότυπα του πολιτικού από το Μέτσοβο.

«Με τον τρόπο αυτό το κολλαριστό παιδί του κολεγίου έθετε τον εαυτό του απέναντι στην πραγματική του εικόνα με έκδηλο άγχος να καταγραφεί και αυτός ως σκληρός μαχητής και όχι ως κολεγιόπαιδο. Το άλλο του άγχος ήταν να είναι ένας βουλγαροκτόνος σαν αυτούς που περιέγραφε η γιαγιά του στα βιβλία της», λέει παλιός του φίλος με τον οποίο δεν διατηρεί καμία σχέση πια.

Όποιοι και αν είναι οι λόγοι που τοποθέτησαν τον Σαμαρά στη σκληρή δεξιά, αθώοι όσο περιγράφονται ή πιο πονηροί, σημασία έχει πως μπήκε έτσι στο πολιτικό σύστημα και το υπηρέτησε πλήρως. Το τι σημαίνει αυτό το «πλήρως», το δείχνει ένα τηλεγράφημα που έστειλε ο Ρ.Ο. Μάιλς της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα (υπάλληλος πιθανόν με καλυμμένη κατασκοπική δράση), ο οποίος συνάντησε τον νεαρό Σαμαρά στις 20 Νοεμβρίου 1978. Το τηλεγράφημα αυτό αποχαρακτηρίστηκε το 2008 και ανήκε στον φάκελο FC 09/3734 του Foreign Office, με σημαντικές πληροφορίες για τα πολιτικά πρόσωπα στην Ελλάδα.

Το συγκεκριμένο τηλεγράφημα, παρά τον αποχαρακτηρισμό, δεν θα γινόταν γνωστό αν δεν προκαλούσε το ενδιαφέρον του blogger «Διπλωματικός Λαθρεπιβάτης», ο οποίος το δημοσίευσε. Στο τηλεγράφημα λοιπόν ο Σαμαράς εξηγεί στον Βρετανό πως στην Ελλάδα υπάρχει το ρουσφέτι.

Ο βρετανός αξιωματούχος αδυνατεί να καταλάβει την έννοια, και τότε ο Σαμαράς του αποκαλύπτει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Σύμφωνα με αυτήν, όταν εκλέχθηκε βουλευτής στη Μεσσηνία, του τηλεφώνησαν ψηφοφόροι του από την Πύλο, οι οποίοι σε έξαλλη κατάσταση του γνωστοποίησαν πως στην πόλη είχε διοριστεί ταχυδρόμος κάποιος που ήταν ψηφοφόρος του άλλου πολιτευτή της ΝΔ. Ο διορισμός θεωρήθηκε απαράδεκτος και ο Σαμαράς επικοινώνησε με τον αδελφό του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, Αλέκο, ζητώντας να ανακληθεί ο διορισμός. Το επιχείρημα του ήταν: «Θα ανεχόσασταν εσείς στις Σέρρες να διοριστεί κάποιος άλλος που δεν ήταν του Καραμανλή;» Με το επιχείρημα αυτό, τελικώς ο "αντίπαλος" νεοδημοκράτης απολύθηκε από το ταχυδρομείο Πύλου. «Και τι έγινε με τον απολυμένο;», ρώτησε σύμφωνα με το τηλεγράφημα ο Βρετανός τον Σαμαρά. «Ετσι στρατολογεί κόσμο το ΚΚΕ», απάντησε ο Σαμαράς, υπονοώντας πως οι δυσαρεστημένοι πάνε στο ΚΚΕ.

Έχει ενδιαφέρον ότι ο παραλήπτης του τηλεγραφήματος, Μπρετ Μπρουκς του τμήματος ΝΑ Ευρώπης, σχολιάζει χειρόγραφα πάνω στο έγγραφο «κάπως μαφιόζικες δουλειές». Σε αυτό το σύστημα των «μαφιόζικων δουλειών» του πολιτικού συστήματος συμμετείχε πάντα ο Σαμαράς, από πολύ νέος.
Προκειμένου αυτές οι «μαφιόζικες δουλειές» να έχουν δικαιολόγηση, έπρεπε να δημιουργηθούν ιδεολογικά και πολιτικά επιχειρήματα. Να υπάρχουν οι 'καλοί' απέναντι στους 'κακούς'. Οι'δικοί' μας, απέναντι στους 'άλλους'.

Ο Σαμαράς έδωσε τον καλύτερο εαυτό του στην ιδεολογικοποίηση του διαχωρισμού των Ελλήνων, και το κάνει και σήμερα. Το 1982 ήταν μόλις 31 χρόνων. Παρ' όλα αυτά, ήταν ευθυγραμμισμένος με τις πιο μισαλλόδοξες φωνές στη ΝΔ. Την εποχή που ο σχεδόν συνομήλικος Ανδριανόπουλος, ο Ράλλης, ακόμη και ο Μητσοτάκης απομακρύνονταν από τα εμφυλιοπολεμικά πρότυπα για την ελληνική δεξιά, ο Σαμαράς συμμετείχε στις γιορτές μίσους.

Όταν αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση, ο Σαμαράς αντί να συνταχθεί με την εθνική ομοψυχία και τη «Νέα Ελλάδα» της εποχής, προτιμά τα εμφυλιοπολεμικά πάθη. Στον αντίποδα της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης, διοργανώνεται από ακροδεξιούς μνημόσυνο στο Μελιγαλά, όπου καταφθάνει αφού εκδίδει Δελτίο Τύπου, στο οποίο ανακοινώνει πως θα πάει «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους Εαμοκομμουνιστές».

Ο πολιτικός που σήμερα καταδικάζει «τα δύο άκρα» κατασκεύαζε συστηματικά το άκρο της δεξιάς την ώρα που η ΝΔ αναζητούσε τον μεσαίο χώρο.

Ο αγαπημένος που έγινε αποστάτης

Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος. Ο Σαμαράς το απέδειξε απέναντι στον άνθρωπο που τον ανέδειξε, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ο πρώην πρωθυπουργός περιέθαλψε πολιτικά τον Σαμαρά, αναγνωρίζοντας αρχικά στο πρόσωπο του έναν πολύ αγαπημένο άνθρωπο της κόρης του Ντόρας. Ο Μητσοτάκης διέκρινε στον νεαρό Αντώνη έναν άνθρωπο στον οποίο θα μπορούσε να επενδύσει πολιτικά. Κατά πολλούς έβλεπε τον διάδοχο του. Η ανάδειξη του ως «νέο αίμα» ξεκίνησε με την τοποθέτηση του ως υπουργού στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα. Το 1990, τον τοποθέτησε υπουργό Εξωτερικών στην κυβέρνηση του.

Ο Σαμαράς χειρίστηκε δύο θέματα εξωτερικής πολιτικής την εποχή εκείνη. Το άνοιγμα των συνόρων με την Αλβανία και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με το απότοκο της, το Μακεδόνικο. Στο Αλβανικό ο Σαμαράς υιοθέτησε την πολιτική του μητροπολίτη Καντιώτη Φλωρίνης, αντιμετωπίζοντας τις διακρατικές σχέσεις ως θέμα Βορειοηπειρωτικού. Στα πλαίσια αυτά επέτρεψε, αν όχι οδήγησε, στο άνοιγμα των συνόρων, για «να μπουν τα αδέλφια μας από τη Βόρεια 'Ηπειρο». Η συνέχεια είναι γνωστή. Ένα κύμα λαθρομετανάστευσης, με ανθρώπους να περνούν τα σύνορα ανεξέλεγκτα, ξεκίνησε και διήρκεσε για πολλά χρόνια.

Εντοπίζοντας οι Αλβανοί την «ευαισθησία» του Σαμαρά στους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, απλώς έγιναν όλοι Έλληνες με πλαστά διαβατήρια. Όλα αυτά από τον τότε υπουργό Εξωτερικών, που έβαλε ως πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα τη λαθρομετανάστευση με ρατσιστικούς όρους.

Ο εθνικοπατριώτης όμως Σαμαράς είναι και αυτός που ως υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας χωρίς κανέναν επωφελή όρο για την Ελλάδα και αναγνώρισε τα Σκόπια ως «Μακεδονία».

Στις 2 Δεκεμβρίου 1991 ο Σαμαράς παραβρέθηκε στη Σύνοδο Κορυφής που εξέταζε «τις ρυθμίσεις που ισχύουν για την εισαγωγή προϊόντων προέλευσης από τις Δημοκρατίες Βοσνίας Ερζεγοβίνης, Κροατίας, Μακεδονίας και Σλοβενίας». Η απόφαση του συμβουλίου καταγράφηκε ως επίσημο ντοκουμέντο, το 3567/91. Ηταν το πρώτο έγγραφο πρακτικής αναγνώρισης των Σκοπίων ως Μακεδονία, που έγινε παρουσία του Σαμαρά.

 Στις 16 Δεκεμβρίου συνήλθαν οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΟΚ για να αναγνωρίσουν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Παρών φυσικά και ο Σαμαράς. Η σύνοδος δημιούργησε τετελεσμένα για την Ελλάδα. Όπως μου εξομολογήθηκε πριν από μερικά χρόνια ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, την ημέρα της διαπραγμάτευσης ο Σαμαράς δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματα του, ως τη στιγμή που βγήκε η απόφαση της συνόδου δημιουργώντας τετελεσμένο. Μόνο αργότερα, στη Σύνοδο της Λισαβόνας, ο Μητσοτάκης κατάφερε να επιβάλει το συμβιβαστικό όρο να αποκαλούνται τα Σκόπια FORUM. Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ήταν ξεκάθαρο πως ο Σαμαράς υλοποιούσε μια δική του ατζέντα εξωτερικής πολιτικής, άγνωστο με ποια κριτήρια.

Στις 13 Απριλίου 1992 ο Μητσοτάκης καρατόμησε τον Σαμαρά από το ΥΠΕΞ και ανέλαβε ο ίδιος υπουργός. Πριν αποπεμφθεί ο Σαμαράς έστειλε μια προκλητική επιστολή στον Μητσοτάκη, η οποία χαρακτηρίστηκε μνημείο πολιτικής αυθάδειας. Η αποπομπή Σαμαρά έγινε με σύμφωνη γνώμη του προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή και των πολιτικών αρχηγών. Ο Σαμαράς είχε πάει στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με θέμα τα Σκόπια, και προσπάθησε με επιβάλει τις θέσεις του, με τις οποίες διαφωνούσαν οι ίδιοι, ο πρωθυπουργός και ο Καραμανλής.

Εξοργισμένος ο Καραμανλής με την αυθάδεια του Σαμαρά, που είχε ρίξει τη χώρα σε περιπέτειες, απαίτησε να βγει από το Προεδρικό Μέγαρο, αποδίδοντας του χαρακτηρισμούς που δεν ήταν και τόσο πολιτικοί. Οι συνεργάτες του διέρρευσαν πως όσο ο Καραμανλής ήταν πρόεδρος, ο Σαμαράς δεν θα περνούσε την πόρτα του Προεδρικού Μεγάρου. Αμέσως μετά την αποπομπή του και την πολιτική του διαπόμπευση από αυτόν τον ιδρυτή της ΝΔ, ο Σαμαράς εμφάνισε στην κοινή γνώμη πως διαφωνούσε με τη ΝΔ και τα πολιτικά κόμματα γιατί είναι υποχωρητικοί στο εθνικό θέμα των Σκοπίων.

Στις 30 Ιουνίου 1993 ο Σαμαράς ιδρύει την Πολιτική Ανοιξη, και τον Σεπτέμβριο οι βουλευτές που επηρεάζει αποχωρούν σταδιακά από τη ΝΔ. Η κυβέρνηση πέφτει με την αποχώρηση του άγνωστου βουλευτή Κιλκίς Γιώργου Σιμπιλίδη, ο οποίος δίνει τη χαριστική βολή στον Μητσοτάκη για χάρη του Σαμαρά. Ο Σαμαράς, αν πιστέψουμε τον Άδωνι Γεωργιάδη σε ένα πολιτικό πάνελ στο οποίο πήρε μέρος ως μέλος του ΛΑΟΣ, ήταν «ο αχρηστότερος υπουργός Εξωτερικών που πέρασε ποτέ».

Ο Αλαφούζος, ο Κόκκαλης και ο Σαμαράς

Γιατί ο Σαμαράς έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και γνώρισε τον πολιτικό εξευτελισμό από τον ίδιο τον ιδρυτή της ΝΔ; Τα επιχειρήματα για την πίστη σε μια σκληρή εθνική στάση καταρρίπτονται από τις ίδιες τις ιστορικές εξελίξεις. Μετά την πτώση της κυβέρνησης, τόσο ο Κ. Μητσοτάκης όσο και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας μίλησαν από την πρώτη στιγμή για συμφέροντα που έριξαν την κυβέρνηση. «Ήταν λοιπόν ο Σαμαράς εκπρόσωπος συμφερόντων;» είναι το ερώτημα. Ο Μητσοτάκης αναρωτιέται σε συνέντευξη του: «Τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί; Ποιοι είχαν σκοπό να ρίξουν την κυβέρνηση; Συμφέρον είχαν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, των οποίων το παιχνίδι έπαιξε η Πολιτική Άνοιξη ξεκάθαρα, γιατί δεν πάει για τον εαυτό του, καταστρέφεται, ο προδότης πληρώνει, καταστρέφεται. Ο κ. Σαμαράς πιστεύει ειλικρινά πως μπορεί να επιβιώσει σ' αυτή την κρίσιμη εκλογή; Και ακόμη υπάρχουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η κυβέρνηση μας χάλασε λιγάκι το οικονομικό κατεστημένο και ήρθε σε αντίθεση μαζί τους».

Στις 30 Αυγούστου 1993 η Siemens έστειλε στον Μητσοτάκη επιστολή, με την οποία ζητούσε να επέμβει προσωπικά για να καμφθεί η αντίσταση του Στέφανου Μάνου, ο οποίος δεν ήθελε να καταχωρηθεί ο διαγωνισμός 7753/1992 για τις ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ υπέρ της Siemens. Μητσοτάκης και Μάνος υποστήριζαν μια ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και όχι τις συνεχείς προμήθειες υλικών μέσω του δημοσίου. Η σύμβαση δεν υπογράφηκε, η κυβέρνηση έπεσε και η επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε σύμβαση για τα ψηφιακά με τη Siemens και την ΙΝΤΡΑΚΟΜ του Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Στέφανος Μάνος έχει συνδέσει με δηλώσεις του απευθείας την πτώση της κυβέρνησης με την υπόθεση των ψηφιακών παροχών και τον Κόκκαλη και τη Siemens. Άρα και τον Σαμαρά.

Ο Χριστοφοράκος, ο γνωστός διευθυντής της Siemens με τους μαύρους χρηματισμούς των πολιτικών, έχει κατονομάσει «μικρό κεντροδεξιό κόμμα που χρηματίστηκε και δεν είναι πλέον στη Βουλή». Αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός. Είναι εντυπωσιακό πώς ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός έκλεισε το θέμα των ελληνικών οικονομικών αξιώσεων απέναντι στη Siemens . Είναι επίσης εντυπωσιακό πώς το δίδυμο Μέρκελ-Σαμαρά, που υπόσχεται να χτυπήσει τη διαφθορά, δεν έχει δημοσιοποιήσει τα ονόματα των διεφθαρμένων πολιτικών και δημοσιογράφων που έχει καταθέσει ο Χριστοφοράκος ότι χρηματίστηκαν από τη Siemens.

Την εποχή της πτώσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν σε εξέλιξη η κόντρα με τον όμιλο Αλαφούζου. Ο γιος του ιδρυτή του ομίλου, Γιάννης, ήταν σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δίνοντας βήμα στον εσωκομματικό αντίπαλο Μιλτιάδη Έβερτ και τον Σαμαρά. Την εποχή της αντιπαράθεσης η κυβέρνηση είχε ανοίξει θέμα λαθρεμπορίας πετρελαίου από τον Γιάννη Αλαφούζο και αντιμετώπιζε βαριές κατηγορίες. Μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο Αριστείδης Αλαφούζος, σε σύσκεψη δέκα και πλέον στελεχών του, καυχήθηκε πως «αν δεν έριχνα τον Μητσοτάκη, ο γιος μου θα πήγαινε φυλακή». Όποιο από τα επιχειρηματικά συμφέροντα κι αν διεκδικεί την πτώση Μητσοτάκη, έπρεπε να έχει έναν πολιτικό μοχλό. Και σαν τέτοιος φωτογραφίζεται ο Σαμαράς.

Τα μυστικά κονδύλια και οι χρηματιζόμενοι δημοσιογράφοι

Μετά τη δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης, εκτινάχθηκε ως ένα πολιτικό φαινόμενο. Σήμερα γίνεται φανερό πως ήταν απλώς ένα μιντιακό δημιούργημα. Νεαρός τότε δημοσιογράφος, δεν μπορούσα να καταλάβω τη στροφή και την επιμονή δημοσιογράφων που μαζικά αναδείκνυαν τον Σαμαρά σε νέο και άδολο πολιτικό φαινόμενο. Ήταν άνθρωποι που δεν είχαν σχέση ούτε με τη δεξιά ούτε με τον εθνικισμό. Το θαύμα Πολιτική Άνοιξη κράτησε τρεις μέρες, και μετά την αποχώρηση Σαμαρά από το υπουργείο αποκαλύφθηκε πως μυστικά κονδύλια του ΥΠΕΞ είχαν εκτιναχθεί στα ύψη επί της δίχρονης υπουργίας του.

Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης κατηγόρησε τον Σαμαρά ότι χρησιμοποίησε χρήματα που έπρεπε να αξιοποιηθούν για εθνικούς σκοπούς προκειμένου να δημιουργηθεί το προφίλ του και να φτιαχτούν αγιογραφίες του από δημοσιογράφους.
Στην κατάθεση του στην Ένωση Συντακτών ο Μητσοτάκης λέει: «Υπήρχε ένα τσουβάλι με χαρτονομίσματα. Για την ακρίβεια ήταν μια μαύρη νάιλον σακούλα σαν αυτές για τα σκουπίδια. Ήταν γεμάτη πεντοχίλιαρα. Από εκεί έπαιρναν χρήματα και μοίραζαν».

Το 1989 (προ Σαμαρά) δόθηκαν από τα μυστικά κονδύλια 3.278.367.500 δραχμές. Το 1991, με αρχική πίστωση 2,5 δισ. δραχμές, δόθηκαν 5 δισ. Το 1992, με πίστωση 4,3 δισ., δίνονται από τον Σαμαρά για «εθνικούς» λόγους 7,5 δισ. δραχμές. Στις 17 Μαρτίου 1992, λίγο πριν αναλάβει ο Μητσοτάκης από τον Σαμαρά το υπουργείο, τα παραστατικά για τα μυστικά κονδύλια καταστρέφονται. Πριν μερικά χρόνια, σε συνάντηση μας, ο Αντώνης Σαμαράς παραδέχτηκε πως είχαν καταστραφεί τα παραστατικά για λόγους ασφάλειας, απέδωσε όμως όσα λέγονταν σε εμμονές του Μητσοτάκη.

Ο κούκος της Πολιτικής Άνοιξης

Το φαινόμενο Πολιτική Άνοιξη έσβησε το 1999- Το 2000 ο Σαμαράς, ο οποίος φεύγοντας από τη ΝΔ είχε δηλώσει στην Καθημερινή πως «δεν θα επιστρέψω ούτε όταν αλλάξει πολιτική ούτε aν κληθώ ως αρχηγός», δηλώνει την εκλογική του υποστήριξη.

Το 2004, εντάσσεται πια κανονικά στο κόμμα και γίνεται αργότερα υπουργός Πολιτισμού, για να καταλήξει σήμερα πρόεδρος του. Η πολιτική μοναξιά του Σαμαρά ήταν καταθλιπτική, όπως λένε πολλοί παλιοί φίλοι με νόημα.

Ο Σαμαράς έμεινε εκτός ενεργού πολιτικής και «είχε καταναλωθεί σε συναντήσεις με επιχειρηματίες και πολιτικούς φίλους, νιώθοντας πως έχει να παίξει έναν μεσσιανικό ρόλο. Τα πιο σοβαρά ραντεβού τα έκανε στου Βάρσου στην Κηφισιά. Στην πραγματικότητα ήταν ένα άτομο εντελώς απολιτίκ, που δεν είχε καμιά παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα. Σαν να εμφανίστηκε ξαφνικά. Έβριζε παντού τον Μητσοτάκη και έριχνε και καμιά τουφεκιά σε στιλ Δίκτυο 21, για να επιβεβαιώνεται εθνικά. Αυτό το τίποτα φάνηκε πολύ γρήγορα.Ήταν μιντιακός αστέρας», λέει παλιό στέλεχος της Πολιτικής Άνοιξης.
Στα μεγάλα θέματα που προκύπτουν την προηγούμενη δεκαετία ο Σαμαράς είναι απών. Δεν δηλώνει τίποτα, δεν παίρνει θέση, δεν παρεμβαίνει πολιτικά.

Η νεολαία του κόμματος, η οποία εκδίδει το περιοδικό ΧΥΜΑ, το 1999 σκιαγραφεί το προφίλ του ηγέτη.
«Πιστός χριστιανός Ορθόδοξος -ένα σταυρουδάκι κρέμεται πάντα από τον λαιμό του-, από την άλλη όμως η σχέση του με τις γυναίκες πονεμένη και μακριά. Μέχρι ο Αντώνης να καταλήξει σ' αυτό το πανέμορφο πλάσμα που ονομάζεται Γεωργία, πέρασε από την αγκαλιά της Μυρτώς Παράσχη, της Φούλμαν Μουντάνου, της Άννας Βίσση (η πλέον αξιόλογη, είπε κανείς τίποτα;)».

Ο Σαμαράς όχι μόνο δεν έχει κόμμα, αλλά είναι σε πολιτικό κώμα. Ο πολλά υποσχόμενος της δεκαετίας του '90, καταλήγει ένας τρέντι του εθνικισμού σε σχέση με χουντοβασιλικούς του χώρου, που την αγιογραφία του συνθέτουν σταυρουδάκια αλλά και αγκαλιές.

Τα πνευματιστικά τραπεζάκια και οι εικόνες

Όσοι έχουν γνωρίσει έστω και ελάχιστα τον Αντώνη Σαμαρά, διηγούνται συνήθως τρία πράγματα που τους έχουν κάνει εντύπωση. Το πρώτο είναι μια παράξενη καχυποψία. Καλεί από τηλέφωνο με απόκρυψη και μιλά σχεδόν συνωμοτικά, ενώ ακόμη και στην παραλία δείχνει πως κάτι φοβάται. Το δεύτερο είναι η αναφορά του στην Πηνελόπη Δέλτα, της οποίας είναι δισέγγονος. Και το τρίτο είναι το μίσος για τον Κώστα Μητσοτάκη. Το όνομα Μητσοτάκης είναι για τον Σαμαρά σαν τον πυροβολισμό που κάποιος έριξε εναντίον του. Ακόμη και αν δεν το έκανε για να τον σκοτώσει, σίγουρα τον τρομάζει.

Στα χρόνια που ο Αντώνης Σαμαράς έμεινε εκτός πολιτικής συνήθιζε να διηγείται μια ιστορία με τον Μητσοτάκη που έφτανε στα όρια του μεταφυσικού. Σύμφωνα με αυτήν, ο Μητσοτάκης τον είχε καλέσει ένα βράδυ στην Αραβαντινού για συνάντηση. Όταν έφτασε στο γραφείο τού τότε πρωθυπουργού, αντί για τη συνηθισμένη αίθουσα, τον οδήγησαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο όπου υπήρχε μια πνευματιστική συγκέντρωση. Σε αυτήν τη συγκέντρωση προσπάθησαν να τον φοβίσουν για τη στάση του απέναντι στον Μητσοτάκη, προβλέποντας πως θα πάθει ατύχημα με ένα άσπρο αυτοκίνητο. Ο Σαμαράς οδηγούσε όντως ένα άσπρο αυτοκίνητο, το οποίο όμως οι άλλοι δεν γνώριζαν.

Ο Σαμαράς έχει ιδιαίτερη σχέση με το μεταφυσικό. Ακόμη και την πολιτική την βλέπει ως κομμάτι του. Ο Θεός των Ελλήνων και η Παναγία, πάντα των Ελλήνων, σώζουν την Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός της χώρας, ως άλλος Τζορτζ Μπους, γνωστοποίησε στους πολίτες του πρόσφατα ότι μιλάει με τον Θεό, ο οποίος «διαβεβαίωσε πως δεν γίνεται τίποτα». Σε κανονικές συνθήκες, και όχι κρίσης και σύγχυσης, οι δηλώσεις Σαμαρά θα οδηγούσαν απευθείας σε κάποιο γραφείο ψυχιάτρου. Σήμερα γίνονται στοιχείο της πολιτικής. Βγαλμένος λες από τα «Μυστικά του Βάλτου» της προγιαγιάς του, αντιμετωπίζει την πολιτική ως μεσσιανική θρησκευτική λειτουργία, στην οποία ο ίδιος σώζει.

Η ελληνική καρδιά, το ελληνικό πεπρωμένο, το ελληνικό πάνθεον των αγίων είναι κεντρικά στοιχεία της πολιτικής διαδικασίας, όπως ακριβώς σε ομιλίες μουλάδων. Μετατρέπει όλα τα στοιχεία της πολιτικής σε εθνοκεντρικό. Είτε επειδή το πιστεύει είτε επειδή ως εκεί φτάνει η πολιτική του πολυπλοκότητα, είναι επικίνδυνος. Μετέτρεψε ένα νομικό θέμα, το να δίνεται δηλαδή ιθαγένεια σε ένα παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα (όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο), σε θέμα εθνικής σημασίας. Την ίδια ώρα βέβαια παραχωρεί κάθε εθνικό δικαίωμα, κάθε κομμάτι της εθνικής υποδομής στο δημοπρατήριο για ξεπούλημα. Ενέργεια, φυσικοί πόροι, επικοινωνίες, τα πάντα.

Περιστοιχίζεται από ακροδεξιούς και φασίστες (από τον Βορίδη της ΕΠΕΝ ως τον χουντικό διευθυντή Φιλιππακόπουλο που διόρισε στη ΝΔ) και ορίζει την πολιτική αντιπαράθεση με όρους δεκαετίας '50 και Ψυχρού Πολέμου. Όποιος έχει άλλη άποψη, θέλει την Ελλάδα Αλβανία του Χότζα, Κορέα, ή είναι εθνοπροδότης και ανθέλληνας.

Ο πολιτικός αντίπαλος δεν είναι μια άλλη άποψη για την Ελλάδα, αλλά ενάντια στην Ελλάδα, αφού την πιστοποίηση ελληνικότητας την έχει ο Σαμαράς. Οι διαδηλωτές είναι κουκουλοφόροι, όσοι διαφωνούν τσιράκια του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι αντιδρούν μπαχαλάκηδες. Η πολιτική ξεφεύγει από τα πλαίσια της ανεκτικής αντιπαράθεσης και γίνεται μάχη, αφού έτσι θέλει όχι μόνο ο Σαμαράς, αλλά κατά τον Σαμαρά ο Θεός.

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει αποδώσει στην ακροδεξιά μέσα στο κόμμα ρόλο μαχητικής ιδεολογίας και πατριωτισμού και στην ακροδεξιά εκτός κόμματος ρόλο παραστρατημένου που αξίζει τη συμπάθεια. Το επόμενο βήμα θα είναι, κατά τα πρότυπα του Μάο και των οπαδών του στο γραφείο Σαμαρά, να τυπωθεί το γαλάζιο βιβλιαράκι της Πολιτικής Άνοιξης που θα πρέπει να διαβάσουν οι ανθέλληνες για να συνετιστούν.

:To αρθρο το απαλοτροιώσαμε απο το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Ή Βιώσιμο χρέος ή βιώσιμος λαός... Η μία και μοναδική απάντηση είναι: «Δεν πληρώνω»!

Του Νίκου Μπογιόπουλου – “Unfollow”

Οι χώρες-ωφειλέτες δεν δανείζονται γιατί έχουν χρέη. Εχουν χρέη επειδή δανείζονται. Και δανειζόμενες παραμένουν αιώνια δεσμευμένες στους πιστωτές τους, προς τους οποίους οι λαοί πληρώνουν με το αίμα τους τόκους και χρεολύσια. Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα απ’ αυτή την διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές ρους για την πληρωμή παλαιότερων χρεών το διάστημα 1984-2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρις. δολαρίων. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, οι συνέπειες για τους λαούς ήταν, είναι και θα είναι δραματικές.

Φτώχεια, λιτότητα, ανέχεια, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, πολιτικές βαρβαρότητας που διατηρούνται επί δεκαετίες, και που, όσο γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των πλουτοκρατών, τόσο βυθίζουν στη δυστυχία τους εργαζόμενους. Πολιτικές που βυθίζουν στα Τάρταρα την τιμή της εργατικής δύναμης, ακριβώς για να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των κεφαλαιοκρατών.

Τι επιδιώκουν λοιπόν οι εγχώριοι «σωτήρες» και οι ξένοι «εταίροι» του με τα δανεικά που...

παρέχουν ώστε να συμβάλουν όπως λένε στην επίτευξη της περίφημης «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους; Πίσω απ’ τους ευφημισμούς, αυτό που εννοούν είναι ότι θέλουν να κρατήσουν τους έλληνες εργαζόμενους σε εκείνο το επίπεδο χαμοζωής, το επίπεδο δηλαδή λίγο πριν την εξόντωση, το οποίο θα παρατείνεται στο διηνεκές, ώστε ο ελληνικός λαός –εις το διηνεκές- να τους πληρώνει τόκους και χρεολύσια.

Διότι «βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει βίος αβίωτος. «Βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει να ζούμε για να πληρώνουμε χρέη, κι άλλα χρέη, χρέη που άλλοι τα προκαλούν και όσο κι αν τα πληρώνεις τόσο αυτά μεγαλώνουν. Βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει να σε δανείζουν, για να τους πληρώνεις διπλά και τριπλά τα παλαιότερα δάνεια, και μέσα από τους ανατοκισμούς των νέων δανείων να σε κρατούν χρεωμένο εφ’ όρου ζωής.

Η εμπειρία αυτής της «σωτήριας» πολιτικής δεν είναι μόνο ελληνική, είναι παγκόσμια. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα που έρχεται από την δεκαετία του ’80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δις δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από κείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!

Ο ελληνικός λαός έχει πλέον ανάλογη εμπειρία η οποία ανάγεται σε χρόνο πολύ πριν τα μνημόνια.

Είναι ενδεικτικά τα εξής:

Πρώτον, από την υπογραφή της συνθήκες του Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία εικοσαετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δις ευρώ!

Δεύτερον, μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δις ευρώ. Την ίδια περίοδο για εξοφλήσεις έντοκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δις ευρώ. Αθροισμα 640,5 δις ευρώ!

Τρίτον, από το Μάαστριχτ και μετά, τέσσερα ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε … τόκους και χρέη! Από αυτά μάλιστα, πάνω από τρία ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη!

Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή των τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του έτους 2013 (σελ. 133).

Ας δούμε ένα ακόμα στοιχείο: το ελληνικό δημόσιο χρέος το Μάρτιο του 2010 ήταν 310 δισεκατομμύρια. Το Μάρτιο του 2013 το δημόσιο χρέος ήταν 309 δισεκατομμύρια. Δηλαδή μετά από τρία χρόνια ανελέητης λιτότητας, εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού του λαού μετά από σωρεία μέτρων που υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 60 δις ευρώ που φορτώθηκαν στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, το δημόσιο χρέος μειώθηκε μόλις κατά .. 1 δισεκατομμύριο! Αυτή είναι η πολιτική τους. Είναι η ίδια πολιτική που (καθ’ ομολογία του Στουρνάρα στη βουλή στις 15/2/2013) μέσα σε μόλις τρία χρόνια έχει παράσχει στους πλουτοκράτες δάνεια ύψους 550 δισ ευρώ, αλλά σε ότι αφορά τους εργαζόμενους έχει εκτινάξει τι ιδιωτικό χρέος στα 230 δισ ευρώ, την ανεργία στο 1,5 εκατομμύριο και τους Ελληνες που ζουν στη φτώχεια στα 3,5 εκατομμύρια!

Το συμπέρασμα είναι ότι από την μια μεριά το κράτος και οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η κερδοφόρα δράση των κεφαλαιοκρατών και από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους των κεφαλαιοκρατών και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!

Είναι προφανές λοιπόν τι συμβαίνει: Αφενός, τα λαϊκά στρώματα, καθιστώντας «βιώσιμο το χρέος», πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος, που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι τα «έφαγαν», κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!

Αφετέρου, όταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν την μετατροπή της ζωής του λαού σε ένα «βίο αβίωτο», αφού εκείνο που θέλουν είναι έναν λαό αλυσοδεμένο στο μαγγανοπήγαδο που χρέους, που θα ζει ίσα-ίσα ώστε να τους πληρώνει αενάως και αιωνίους, τόκους, χρεολύσια και χρέη για δάνεια που άλλοι τα ξεκοκαλίζουν.

Τέλος, όταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν την διατήρηση των μακάβριων συνεπειών ενός δανεισμού που ούτε είχε ούτε έχει σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων. Αντίθετα αποτελεί την συνήθη τακτική της ολιγαρχίας μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για την δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.

Η «βιωσιμότητα του χρέους», για την οποία πανηγυρίζουν, Μέρκελ, Σαμαράς, Βενιζέλος, ΔΝΤ κτλ., σημαίνει έναν ελληνικό λαό που θα πληρώνει στο διηνεκές τα παλαιότερα και τα νεότερα δάνεια της πλουτοκρατίας χωρίς ποτέ να ξεχρεώνει. Που πάντα θα του λένε ότι «οφείλει» όλο και μεγαλύτερα χρέη στους πιστωτές, μιας και ο λογαριασμός αυτός δεν τελειώνει ποτέ. Αντίθετα, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται –όπως περιέγραφε ο Λένιν- ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που είκοσι φορές ως τώρα πληρώθηκε».

Είναι προφανές: Η απάντηση σ' αυτόν τον καταναγκασμό, η απάντηση στον εξαναγκασμό εκατομμυρίων ανθρώπων να εξαθλιώνονται, να χρεοκοπούν, να καταστρέφονται, να φτωχοποιούνται, να λεηλατούνται, και όλα αυτά είτε για να διατηρείται «βιώσιμο το χρέος», είτε γιατί (όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας, παρά τα όσα λέγονται) το χρέος είναι «μη βιώσιμο», δεν είναι η «σταδιακή αποπληρωμή». Ούτε η «επιμήκυνση». Ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους. Ούτε τα «κουρέματα» Ούτε καμία από τις τεχνικές καταλήστευσης του λαού που ακολουθούνται στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους» ή της «μη βιωσιμότητας του χρέους».

Η μία και μοναδική απάντηση είναι: «Δεν πληρώνω»! Απάντηση κοφτή, αδιαπραγμάτευτη και –ναι!- μονομερής εκ μέρους του λαού. Απάντηση που φυσικά δεν θα προέλθει από την εξουσία των μονοπωλίων, που τα δικά της δάνεια μετατρέπονται σε χρέη για τον λαό. Δεν θα προέλθει από την εξουσία εκείνων που υπογράφουν μνημόνια, ή των άλλων που θέλουν να γίνουν εκείνοι οι «διαπραγματευτές» στην θέση των προηγούμενων με την ΕΕ με την ΕΚΤ, με το ΔΝΤ. Θα προέλθει μόνο από έναν λαό αποφασισμένο να επιβάλει την δική του λαϊκή εξουσία. Χωρίς μονοπώλια. Χωρίς ΕΕ. Χωρίς ΔΝΤ. Και χωρίς να αναγνωρίζει καμία «υποχρέωση» του λαού απέναντι σε ντόπιους και ξένους τοκογλύφους.

"βαθύ κόκκινο"

Read more: http://tolimeri.blogspot.com

Συλλυπητήρια στους αισιόδοξους !!!

Έχουμε ανακαλύψει έναν ιδιότυπο τρόπο να αποτιμούμε τα πράγματα, ν’ ανησυχούμε ή να αισιοδοξούμε για την κατάστασή μας. Κάποιοι επιμένουν να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, άλλοι το βλέπουν μισοάδειο. Αλλά σε τελική ανάλυση, μαθηματικά, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό: από το ποτήρι εξακολουθεί να λείπει τουλάχιστον το μισό του περιεχόμενο.

Οι αισιόδοξοι (συγχαρητήρια στους αισιόδοξους!) θέλουν να πιστεύουν ότι είμαστε στη διαδικασία πλήρωσης του ποτηρίου, οι απαισιόδοξοι βλέπουν μια ταχεία διαδικασία εξάτμισης του…περιεχομένου του.

Δεν πρόκειται για τρικυμία εν ποτηρίω, περισσότερο είναι τρικυμία εν κρανίω, που σχετίζεται με το απλούστατο γεγονός ότι καθένας αντιλαμβάνεται την αντικειμενική κατάσταση μέσα από την υποκειμενική του πραγματικότητα, μετρημένη κι αυτή σε μισοάδεια και μισογεμάτα ποτήρια. Για κάποιους εντελώς άδεια. Και για άλλους χωρίς καν ποτήρια.

Του κίμπι

Οι έμποροι της αισιοδοξίας αναρωτιούνται γιατί το εμπόρευμά τους έχει τόση λίγη πέραση, ώστε στις δημοσκοπήσεις οι απαισιόδοξοι να εμφανίζονται ως συντριπτική πλειοψηφία που δηλώνει με βεβαιότητα ότι η κατάσταση της οικονομίας φέτος είναι χειρότερη από πέρυσι και του χρόνου θα είναι χειρότερη από φέτος. Ούτε περνά από το μυαλό των αισιόδοξων -ή, αν τους περνά, κάνουν τους Αλέκους- ότι το θηριώδες έλλειμμα αισιοδοξίας δεν είναι παρά απλή αποτύπωση της πραγματικότητας. Η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων έχει χάσει χρήματα, έχει χάσει τη δουλειά της, έχει χάσει περιουσιακά στοιχεία, έχει χάσει την ικανότητα να προγραμματίζει όχι το μέλλον γενικώς, αλλά τον ερχόμενο μήνα ή την ερχόμενη εβδομάδα. Και θα χάσει κι άλλα, γιατί έτσι έχει προγραμματίσει το σύστημα της φορολογικής αρπαχτής, το σχέδιο της εσωτερικής υποτίμησης και το μνημονιακό «όραμα» ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας. Εν ολίγοις, το δικό τους κενό στο ποτήρι της αισιοδοξίας είναι μετρήσιμο.

Οι αισιόδοξοι -τα συγχαρητήριά μας και πάλι!- αντιτείνουν ότι εξίσου μετρήσιμη είναι η προσδοκία για βελτίωση. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουμε φάει τον γάιδαρο, ας μην κωλώσουμε στην ουρά του. Και αναλώνουν φαιά ουσία στην ακριβή μέτρηση της ουράς (όπως διαπιστώνετε, έχουμε φύγει από τη μέτρηση του όγκου των υγρών, και ασχολούμεθα με μήκη). Η ουρά του γαϊδάρου -σιγά μη στάξει…-  μετριέται άλλοτε ως δημοσιονομικό κενό και άλλοτε ως χρηματοδοτικό κενό. Σε αδρές γραμμές, το πρώτο αφορά τις χρηματοδοτικές ανάγκες του κράτους για να πληρώνει τις υποχρεώσεις του και το δεύτερο τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας, ώστε να εξακολουθεί να παράγει το έστω συρρικνωμένο ετήσιο ΑΕΠ των 200 δισ. ευρώ. Οι αισιόδοξοι λένε, λοιπόν, ότι το δημοσιονομικό κενό μέχρι το 2016 είναι καμιά δεκαριά δισεκατομμύρια και το χρηματοδοτικό κενό της οικονομίας καμιά εικοσαριά. Δεν ξέρω πώς και με τι κριτήρια τα μετρούν, αλλά, επειδή εδώ και τριάμισι χρόνια τα πάντα μετριούνται με γνώμονα τα μνημόνια, υποθέτω ότι το υποδεκάμετρο των αισιόδοξων δεν είναι άλλο από αυτό της τρόικας. Δηλαδή η απλή υποχρέωση της κοινωνίας να ξεπληρώνει τους γαλαντόμους δανειστές.

Αλλά αυτή η υποχρέωση ελάχιστη σχέση έχει με το πραγματικό κενό της κοινωνίας. Το κριτήριο ενός κράτους θα έπρεπε να είναι πώς θα λειτουργήσουν οι υπηρεσίες του, το σύστημα υγείας, τα σχολεία, πώς θα συντηρούνται και θα εκσυγχρονίζονται οι υποδομές, πώς θα πληρώνονται οι συντάξεις και οι μισθοί. Και το κριτήριο χρηματοδότησης μιας οικονομίας, που αναπαράγει τουλάχιστον μια φορά τον εαυτό της κάθε χρόνο σε ΑΕΠ, θα έπρεπε να είναι το πόσα χρήματα χρειάζονται για να συντηρηθούν και να εκσυγχρονιστούν οι παραγωγικές υποδομές, για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, πόσα χρήματα απαιτούνται για να υπάρχει ισοζύγιο πληρωμών στις συναλλαγές ανάμεσα στις επιχειρήσεις ή μεταξύ επιχειρήσεων και κράτους. Αυτά τα κριτήρια έχουν εξαφανιστεί από τον ορίζοντα των αισιόδοξων, που επιμένουν να κάνουν την τρίχα τριχιά και να εννοούν πως με 30 δισ. ευρώ θα επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα η οποία υπάρχει μόνο στη φαντασία τους.

Οι απαισιόδοξοι, πάλι, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τη μόνη ρεαλιστική μέτρηση του κενού: μετρά ο καθένας το δικό του. Κι εγώ αυτό κάνω. Κι όπως κι αν το μετρήσω, ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Να τα βγάλω στη φόρα; Τα βγάζω! Έχουμε και λέμε, λοιπόν: αυτή τη στιγμή το χρηματοδοτικό μου κενό μετριέται σε 350 ευρώ απλήρωτων λογαριασμών για τα πάγια, συν 1.000 ευρώ ρυθμισμένης φορολογικής οφειλής κι άλλα τόσα αρρύθμιστης. Το φθινόπωρο θα προστεθούν δυο χιλιάρικα νέου φόρου εισοδήματος, συν μια πεντακοσάρα χαράτσι για το ακίνητο, το οποίο πάντως  ανήκει στην τράπεζα, η οποία με τη σειρά της θα πάρει άλλο ένα διχίλιαρο μέχρι τέλος του έτους. Το φθινόπωρο έρχεται και το επόμενο κύμα λογαριασμών για τα πάγια (+ 400), συν ένα 200άρι για την εκκίνηση της δωρεάν εκπαίδευσης της κόρης μου κι άλλο ένα 800άρι για τα παρελκόμενά της – γλώσσες, φροντιστήρια. Βάλτε κι ένα χιλιάρικο για ασφάλιστρα και τέλη κυκλοφορίας δύο αυτοκινήτων – τι σπατάλη κι αυτή, να μη δουλεύουν οι δυο μισθωτοί μιας οικογένειας στην ίδια περιοχή, στην ίδια δουλειά, τις ίδιες ώρες! Περίπου 800 ευρώ, επίσης, για κοινόχρηστα μέχρι τέλος του χρόνου, εφόσον δεν χρειαστεί ν’ ανάψουμε καλοριφέρ πολλές φορές. Τα έβαλα όλα; Δεν μιλάμε για δαπάνες σίτισης, για βενζίνη, για έξοδο Σαββατοκύριακου ή για τις διακοπές που όλοι δικαιούνται, αλλά τις κατάπιε ένα χρηματοδοτικό κενό 2.000 ευρώ ανά τριμελή οικογένεια. Μιλούμε απλώς για το ποσό με το οποίο εξαγοράζεις το δικαίωμα να υπάρχεις έναντι του κράτους, χωρίς να κινδυνεύεις να πας φυλακή ή να σου κατασχέσουν το περιουσιακό σου σύμπαν. Άθροιση: το χρηματοδοτικό μου κενό για τους επόμενους πέντε μήνες είναι 10.000 με 12.000 ευρώ. Κι αυτό υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα συμβεί τίποτα έκτακτο, ότι θα εξακολουθήσουμε να έχουμε δουλειά εγώ κι η σύζυγος και θα συνεχίσουμε να αμειβόμαστε γι’ αυτήν, πράγμα διόλου δεδομένο για μια ευρεία μειοψηφία μισθωτών σκλάβων (αν δεν είναι και πλειοψηφία).

Υποθέτοντας ότι είμαι αρκετά πάνω από το μέσο των μνημονιακών υποζυγίων, πολύ πάνω από τους 1,5 εκατ. ανέργους και από τους 2 εκατ. νεόπτωχους συνταξιούχους, είμαι διατεθειμένος να δεχθώ πως το μέσο χρηματοδοτικό κενό ανά νοικοκυριό είναι περίπου το μισό δικό μου. Ήτοι, 6 χιλιάρικα. Επί 4 εκατ. νοικοκυριά, το συνολικό κενό ανέρχεται στα 24 δισ. Αν, λοιπόν, σ’ αυτό το κενό αθροίσει κανείς τους μετριοπαθείς υπολογισμούς των αισιόδοξων για τα κενά κράτους και οικονομίας, φτάνουμε αισίως -αλλά διόλου αισιόδοξα- τα 54 δισ. ευρώ. Κι αυτό απλώς για να μηδενιστεί το κοντέρ. Επιστροφή σε μια κάποια κανονικότητα, όμως, θα σήμαινε επαναφορά σε ένα ΑΕΠ τουλάχιστον 300 δισ. (του 2008), που σε σημερινές ονομαστικές τιμές θα ήταν περίπου 340 δισ.

Καταλήγουμε σε ένα κενό 140 + 54 δισ. ευρώ. Όπως αντιλαμβάνεστε, αυτό δεν είναι κενό. Είναι η άβυσσος. Που θα καταπιεί και τους αισιόδοξους και την αβυσσαλέα, πλην εντελώς ιδιοτελή, αισιοδοξία τους. Συλλυπητήρια, λοιπόν, στους αισιόδοξους!

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Μανολίτο: Ξέρεις γιατί τα χαρτονομίσματα είναι έτσι ατσαλάκωτα τώρα τελευταία; Γιατίείναι «wash and wear»!

Φελίπε: «Wash and wear»; Τα χαρτονομίσματα δεν είναι wash and wear, είναι «best sellers».

Μανολίτο: «Best sellers» είναι τα βιβλία, ανόητε!

Φελίπε: Και γιατί όχι τα χαρτονομίσματα; Έχουν μεγαλύτερο τιράζ και εξαντλούνται γρηγορότερα.

Μανολίτο (στη Μαφάλντα): Ξέρεις τι τυπώνεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο; Τα χαρτονομίσματα!

Μαφάλντα: Έλα!

Μανολίτο: Μάλιστα. Tα χαρτονομίσματα είναι πάντα best seller. 

Μαφάλντα: Να, λοιπόν, ποιος σχεδιάζει εκείνους τους κυρίους πάνω στα χαρτονομίσματα.

Μανολίτο:……

Μαφάλντα: Ο Γουόλτ Ντίσνεϋ!!

Quino, «Μαφάλντα, Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους».

(Επενδυτής, 27/7/2013)
paganeli

Η Ζαρούλια εκπρόσωπος του νεοέλληνα

Σήμερα στη Βουλή η Ζαρούλια εκπροσώπησε επάξια τον σύγχρονο νεοέλληνα. Όχι μόνο τον νεοναζί. Τον νεοέλληνα. Αυτόν που γαλουχήθηκε με το δόγμα ότι η πολιτική είναι κάτι κακό και το να είσαι απολιτίκ είναι η ενδεδειγμένη στάση ζωής. Αυτόν που δεν βρίσκει τίποτα άσχημο στην χρήση της λέξης πρεζόνι, πρεζάκι, πρεζού, όταν αναφέρεται σε ανθρώπους εξαντλημένους από την εξάρτηση. Αυτόν που πιστεύει ότι Αριστερά, Δεξιά και Ακροδεξιά στην Ελλάδα είναι επιλογές αντίστοιχες με αυτές που κάνουν οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων. Αυτόν που κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου επί χρόνια και μόλις έφυγε το χαλί κάτω από τα πόδια του γέμισε οργή. Αυτόν που έστρεψε την οργή του όπου του φάνηκε πιο εύκολο. Αυτού που πάντα κάνει το πιο εύκολο. Αυτού που διαχρονικά επικροτεί όποιον του λέει ψέματα ή όποιον φωνάζει πιο πολύ. Αυτόν που έχει αναδείξει την μαγκιά σε τρόπο ζωής. Αυτόν που θεωρεί μαγκιά να βρίζεις, να χτυπάς ή να απειλείς τον άλλον, με την προϋπόθεση ότι σε παίρνει. Αυτόν για τον οποίο ο ξένος ήταν πάντα κακός, ο έγχρωμος ήταν αράπης, μαυρούκος ή σκυλάραπας. Αυτόν που γελούσε πάντα με τα ανέκδοτα για τις ξανθιές και τους αλβανούς. Αυτόν που ήταν σεξιστής και φαλοκράτης, καθώς έμαθε ότι η γυναίκα πρέπει να είναι στην κουζίνα και αν φάει και κανένα χαστούκι κάτι θα έχει κάνει. Αυτήν που πιστεύει τα ίδια, ακόμα κι αν έχει φάει χαστούκια. Αυτόν που έχει μάθει να ζει γονατισμένος. Αυτό το σιχαμερό είδος ανθρώπου που νομίζει πως αξιοπρέπεια είναι να μπορείς να κάνεις μπάνιο σε ξαπλώστρα και όχι σαν τους γύφτους κάτω στην άμμο. Αυτόν που διασκεδάζει με ό,τι του πουλήσουν. Αυτόν που χαίρεται με τον πόνο του άλλου και θυμώνει που όταν πονάει ο ίδιος δεν είναι κανείς δίπλα του. Αυτόν τον νεοέλληνα που ήταν φασίστας όταν ακόμα δεν ήξερε τι θα πει αυτή η λέξη. Δεν έχει φασιστικοποιήσει η χρυσή αυγή τους έλληνες. Ήταν απλά το αποτέλεσμα της κοινωνικοανθρωπολογικής μας εξέλιξης…
2310net

Η Ελλάδα, όπως την «αγάπησαν» οι ναζί κατακτητές

Ο μισελληνισμός των «Ελληναράδων»

Πίσω από τη φανατική προσκόλληση σε φράσεις αρχαίων συγγραφέων και τη χρήση γραμματικών τύπων της καθαρεύουσας, οι θιασώτες της ρατσιστικής βίας κρύβουν τη βαθιά τους απέχθεια σε κάθε τι πραγματικά ελληνικό
απο τον Ιό
Μετά από αρκετούς μήνες στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, η Χρυσή Αυγή κατορθώνει να διατηρεί ή να διευρύνει τις δημοσκοπικές της επιδόσεις, χωρίς να κάνει ούτε βήμα πίσω στα φανατικά ναζιστικά της πιστεύω. Επιμένει βέβαια στην ευφημιστική μετωνυμία «εθνικισμός» για να εκφράσει τον εθνικοσοσιαλιστικό πυρήνα της πολιτικής της σκέψης, αλλά δεν παύει να στέλνει διαρκώς κωδικοποιημένα μηνύματα προς τους «μυημένους», προκειμένου να τους καθησυχάσει ότι δεν έχει αλλάξει απόψεις.
Αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς οι ναζιστικές απόψεις, η Χρυσή Αυγή καναλιζάρει τη δημόσια προπαγάνδα της σε αυτό που η ίδια θεωρεί ευνοϊκότερο πεδίο: την «ελληνολατρία». Υποτίθεται ότι όσα η ίδια πρεσβεύει για τη σημερινή ελληνική κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνεπής εφαρμογή των απόψεων που μας κληροδότησε η κλασική ελληνική αρχαιότητα. Μάλιστα, η οργάνωση επιδίδεται σε μια συστηματική αλίευση αρχαίων «ρητών» ή «αποφθεγμάτων», προκειμένου να στηρίξει τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία στους «αρχαίους ημών προγόνους».
Μ’ αυτόν τον τρόπο, βέβαια, το μόνο αποτέλεσμα είναι να αποδίδονται στους αρχαίους Ελληνες οι πιο σκοτεινές, βίαιες και απάνθρωπες πρακτικές που εφαρμόστηκαν στα μέσα του περασμένου αιώνα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ευρώπης και κυρίως την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, με αποκορύφωμα το ίδιο το Ολοκαύτωμα.
Πρόκειται για μια συστηματική διαστρέβλωση της ελληνικής παράδοσης και του περιεχομένου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας που έχει γονιμοποιήσει τις αρχές του σύγχρονου ουμανισμού. Αλλά όλα αυτά είναι απορριπτέα από την ακροδεξιά προπαγάνδα. Οχι. Για τους σύγχρονους «Ελληναράδες» από την αρχαιότητα πρέπει να πάρουμε μόνο τον «Καιάδα», την «Κρυπτεία» και το πολύπαθο «Πας μη Ελλην Βάρβαρος». Πίσω, δηλαδή από τους επιφανειακούς ύμνους για τους «προγόνους» κρύβεται ένα βαθύ μίσος για κάθε τι ελληνικό.
Στην πλάτη του Ισοκράτη
Η ιδεολογική χρήση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο. Και η ανιστόρητη μεταφορά αρχαίων παραθεμάτων για να δικαιολογηθούν ο σύγχρονος εθνικισμός και η αντιμεταναστευτική υστερία ή να τεκμηριωθεί η «μοναδικότητα» του ελληνικού λαού «διά μέσου των αιώνων» δεν περιορίζεται ασφαλώς στη Χρυσή Αυγή.
Το πιο χαρακτηριστικό σχετικό παράδειγμα είναι το γνωστό απόσπασμα από τον «Πανηγυρικό» του Ισοκράτη, σχετικά με τον προσδιορισμό των Ελλήνων ως εκείνων που «μετέχουν» της ελληνικής παιδείας. Από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας και με αφορμή τη διαμάχη για το αν πρέπει να κρατούν οι άριστοι μαθητές την ελληνική σημαία, ανεξάρτητα από το αν είναι γόνοι μεταναστών, το απόσπασμα αυτό βρέθηκε στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης. Και πολλοί «αλβανοφάγοι» έσπευσαν να δώσουν τη δική τους ερμηνεία, επιμένοντας ότι ο αρχαίος ρήτορας δεν εννοούσε κάτι παρόμοιο και ότι αντιθέτως επέμενε στη «φυλετική» ανωτερότητα των Ελλήνων (Ιός, 1.11.2003).

μεταμοντέρνοι εθνικοσοσιαλιστές της πλατείας Αττικής

Το ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή πρωτοστάτησαν βέβαια στην «αποκατάσταση» του «φυλετισμού» του Ισοκράτη. Κάθε λίγο και λιγάκι η ναζιστική εφημερίδα επανέρχεται στο ζήτημα με κείμενα όπως «Ο φυλετιστής Ισοκράτης και οι “αντιρατσιστές” διαστρεβλωτές της αλήθειας» (15.2.2002), «Ο ρατσιστής Ισοκράτης» (1.3.2002), «Ο φυλετιστής Ισοκράτης» (30.10.2003), «Ο ρατσιστής Ισοκράτης» (20.11.2003), «Ο Ισοκράτης, ο Σωκράτης, οι αντιρατσιστές και ο Τσενάι» (27.10.2004), «Μια φράση και η διαστρέβλωση της αλήθειας» (24.6.2009).
Αυτό που έμεινε έξω από τη συζήτηση είναι η ουσία του ζητήματος. Οτι δηλαδή η σύγκριση της σημερινής κοινωνίας με την αρχαία «πόλη-κράτος» είναι ανιστόρητη και αδιέξοδη, ενώ είναι δεδομένο ότι η συγκρότηση των σύγχρονων εθνικών κρατών, και μάλιστα στα Βαλκάνια, στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό στον εκπαιδευτικό μηχανισμό. Τα σχολεία, δηλαδή, υπήρξαν τα κέντρα στα οποία σμιλεύτηκε η εθνική συνείδηση των λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δίνοντας στη φράση του Ισοκράτη το σύγχρονο νόημά της.
Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους θαυμαστές του «ρατσιστή» Ισοκράτη, οι οποίοι θεωρούν «παιδεία» το «παίδεμα» των άλλων. Υπάρχουν πάντως και χειρότερα. Είναι τα σημεία που οι κήρυκες του εθνικισμού δεν διστάζουν να διαστρεβλώσουν τα αρχαία κείμενα προκειμένου να τα εντάξουν στην προπαγάνδα τους. Προτού αναλάβει καθήκοντα στο υπουργείο Υγείας, ο Αδωνις Γεωργιάδης παρουσίαζε στην εκπομπή τηλεπωλήσεων που διατηρεί σε πολλά κανάλια με τον αδελφό του την επανέκδοση του «Λεξικού των ελληνικών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων» του Σμιθ, το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 1890. Σε όλη την εκπομπή του, ο πρώην γραμματέας του ΛΑΟΣ, επανερχόταν στο λήμμα «Ξενία» του λεξικού, θεωρώντας ότι είχε ξετρυπώσει λαβράκι, με το οποίο θα κατατρόπωνε τους «κουλτουριαραίους», οι οποίοι τολμούν να συνδέουν την οφειλόμενη στάση απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες με την ιερή ελληνική παράδοση της φιλοξενίας, η οποία έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα και τη λατρεία του Ξενίου Διός.
Κάθε λίγο και λιγάκι διάβαζε μια φράση από το λήμμα αυτό: «Παρά τοις αρχαίοις ο μη Ελλην ξένος εθεωρείτο ως εχθρός και βάρβαρος». Αυτή τη φράση ο κ. Γεωργιάδης την ερμήνευε ως εξής: «Δηλαδή, η έννοια του Ξενίου Διός ήταν μόνο μεταξύ των Ελλήνων. Δεν έχει να κάνει με τους αλλοδαπούς, να πείτε στους διάφορους θολοκουλτουριαραίους».
Μόνο που το Λεξικό λέει το ακριβώς αντίθετο. Ακριβώς μετά τη φράση που επαναλάμβανε μονότονα ο κ. Γεωργιάδης, αναγράφονται τα ακόλουθα:

«Ο ερχόμενος δε εις χώραν τινά ουχί επί εχθρικώ τινι σκοπώ, φαινομένως τουλάχιστον, ενομίζετο ως ου μόνον προστασίας δεόμενος, αλλά και ως ικέτης. Ο Ζευς δε ην η προστάτειρα των ξένων και των ικετών θεότης. Οθεν εκαλείτο Ζευς Ξένιος και Ικετήσιος. [...] Αμα αφικομένου ξένου, οιασδήποτε τάξεως και γένους, εδέχοντο αυτόν ευμενώς και παρείχον αυτώ πάντα τα προς ανάπαυσιν και θεραπείαν των αμέσων αυτού αναγκών επιτήδεια. Ο ξενούμενος αυτόν δεν ηρώτα τις ήτο ούτος, ή δια τι ήλθεν εις την οικίαν αυτού πριν ή εκτελέση τα της ξενίας καθήκοντα. Εν όσω δε διέμενε παρ’ αυτώ, εθεώρει ως ιερώτατον καθήκον το προστατεύειν αυτόν από πάσης καταδιώξεως, και εάν έτι ανήκεν εις πολιτικώς εχθράν φυλήν».

Από κοντά στον Γεωργιάδη και η Χρυσή Αυγή που κάθε τόσο υπενθυμίζει ότι «εκτός από την αρχαία ελληνική λέξη φιλοξενία υπήρχε και η ξενηλασία» (11.11.2009).
Αλλά για ποιο λόγο επιχειρούν να αναζητήσουν στην αρχαιότητα τη δικαιολογία για τον δικό τους ρατσισμό και την ξενοφοβία οι προπαγανδιστές της ελληνικής Ακροδεξιάς; Το εξηγεί στο πρόσφατο βιβλίο της η Αννα Φραγκουδάκη. Στην πραγματικότητα, πίσω από την υποτιθέμενη «περήφανη ελληνοκεντρική» τους στάση, κρύβεται η υιοθέτηση του κλασικού «κεντροευρωπαϊκού» ρατσισμού. Το ρατσιστικό αυτό σχήμα που ενδημεί στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ελίτ εξυμνεί την ελληνική αρχαιότητα, αλλά ταυτόχρονα υποτιμά τη σύγχρονη «υπανάπτυκτη» και «ανατολίτικη» εικόνα της Ελλάδας. Οι εγχώριοι απολογητές αυτού του σχήματος συγκρίνουν τα σημερινά «χάλια» με το αρχαίο «κλέος» και αναζητούν τρόπους να «αναστηθεί το γένος» και να αναπαραχθεί το παρελθόν, αποδίδοντας στους «προγόνους» όσα εκείνοι υποστηρίζουν σήμερα. Τα πρώτα σπέρματα αυτής της προβληματικής αναζητούνται στον διαταραγμένο πρώιμο εθνικοσοσιαλισμό του Περικλή Γιαννόπουλου.
«Ο λόγος αυτός», γράφει η Φραγκουδάκη, «παρά τον αντιευρωπαϊσμό του, απευθύνεται στην ολιγαρχική τάση της Ευρώπης και ζητάει, για εκείνους τους Ελληνες που καταγγέλλουν τους Ελληνες για κατωτερότητα, μερίδιο στην ευρωκεντρική “ανωτερότητα”, στο όνομα της κλασικής αρχαιότητας και της ορθόδοξης μεγαλοσύνης του ελληνισμού. Προσφέρουν στην ολιγαρχική τάση της Ευρώπης τη νομιμοφροσύνη στην αποδοχή της υποτιθέμενης ανωτερότητάς της, ώστε να τους δώσει ως αντάλλαγμα θέση ισότιμη στο βασίλειο των “ευγενών” εθνών».
Με τα μάτια του Αδόλφου
Αυτά όλα θα ήταν απλώς γραφικά, αν δεν ήταν ταυτόχρονα και εξαιρετικά επικίνδυνα. Γιατί επιχειρούν να προσδώσουν μια «εθνοπρεπή» δικαιολογία στα φαινόμενα ρατσιστικής βίας που πολλαπλασιάζονται, ενώ την ίδια στιγμή σπέρνουν την απελπισία σε όσους τα υιοθετούν (εφόσον αποδεικνύονται ανήμποροι να μετρηθούν με τους «προγόνους», ανάξιοι συνεχιστές μιας λαμπρής παράδοσης).
Αυτό ισχύει ειδικά για τη ναζιστική οργάνωση που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή πολιτική ατζέντα. Δεν μπορεί κανείς να προσεγγίσει την ιδιότυπη «ελληνολατρία» της Χρυσής Αυγής αν δεν λάβει υπόψη του το γεγονός ότι οι απόψεις της οργάνωσης για την Αρχαία Ελλάδα είναι απολύτως διαμεσολαβημένες.
Στην πραγματικότητα, ο στενός ηγετικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής δεν ταυτίζεται με ό,τι θεωρείται σήμερα ελληνικό, αλλά με όσα επιχείρησαν να περιγράψουν ως «αρχαιοελληνικό» οι θεωρητικοί του Τρίτου Ράιχ και ειδικά ο ίδιος ο Χίτλερ, ο Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ και ο Χάινριχ Χίμλερ.
Τα μέλη αυτού του στενού πυρήνα θεωρούν τους εαυτούς τους «βορείους», «Ινδογερμανούς» και δεν χάνουν καμιά ευκαιρία να το υποδηλώσουν. Κάθε Χριστούγεννα γιορτάζουν το «χειμερινό ηλιοστάσιο», με παραπομπές όχι στην ελληνική παράδοση, αλλά στη Σκανδιναβία! Επιλέγουν τον τίτλο «Βόρειον Σέλας» για το περιοδικό που εκδίδουν στη Βόρεια Ελλάδα. Και με κάθε λογής σύμβολα παραπέμπουν στη «βόρεια» καταγωγή τους.
Για την περίπτωσή τους ισχύει η ρήση του Λιακόπουλου ότι «ζουν ανάμεσά μας», αλλά εκείνοι νομίζουν ότι ζουν στη μυθική Θούλη, την αρχέγονη πατρίδα του βόρειου «Αριου» ανθρώπου. Δεν διστάζουν να ποζάρουν έχοντας στις μαύρες μπλούζες τους το σήμα των περιβόητων SA, των χιτλερικών παραστρατιωτικών Ταγμάτων Εφόδου, όπως έκανε ο γνωστός «θεωρητικός» τους, Γιώργος Μάστορας. Πρόκειται για το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Μισιάκα, διορισμένου στο γραφείο του Μιχαλολιάκου στη Βουλή (ΦΕΚ 390/14.8.2012).
Ο ίδιος εμφανίστηκε πριν από λίγες μέρες και με τη στάμπα «Nordland» («Βόρεια χώρα»). Είναι το όνομα μιας ταξιαρχίας των Waffen SS, στην οποία ανήκαν ξένοι εθελοντές. Ακόμα και ο ύμνος της Χρυσής Αυγής που «παιάνιζε» την ώρα του ρατσιστικού «συσσιτίου» την περασμένη Τετάρτη έξω από τα γραφεία της δεν ήταν άλλος από το εμβατήριο των SA, το Horst Wessel Lied, απαγορευμένο βέβαια στη Γερμανία. Το εμβατήριο αυτό ξεκινά με τον στίχο «Die Fahne hoch» (Ψηλά η σημαία), το οποίο μεταφράζεται από τη Χρυσή Αυγή σε «Ορθό το λάβαρο» και αποτελεί μόνιμο σύνθημα και τίτλο στα κείμενά της.
Πεισμένοι ότι είναι συνεχιστές αυτής της «βόρειας» φυλής, οι χρυσαυγίτες διαβάζουν την Αρχαία Ελλάδα με τα μάτια των ναζί. Και στα χέρια τους η Αρχαία Ελλάδα (και ειδικά η Σπάρτη) κακοπαθαίνει όσο κακόπαθε και στα χέρια των αυθεντικών ναζί.
Αυτός είναι ο λόγος που σε όλα τα ιδεολογικά τους άρθρα για την Ελλάδα, τον Ελληνισμό και τη Φυλή οι χρυσαυγίτες επιλέγουν εικονογράφηση από την τέχνη του Τρίτου Ράιχ. Αποφεύγουν αγάλματα και ανάγλυφα αρχαιοελληνικά. Προτιμούν τα έργα του Αρνο Μπρέκερ και του Γιόζεφ Τόρακ, των δύο αγαπημένων γλυπτών του Χίτλερ. Και δίπλα στην ελληνική σημαία δεν παραλείπουν να μοστράρουν είτε τον «αγκυλωτό» μαίανδρο είτε τον «κέλτικο» σταυρό, σύμβολο κι αυτό του «βόρειου» ανθρώπου.
Η ταύτιση με τον χιτλερισμό φτάνει σε σημεία παράνοιας. Και όχι μόνο «αποδεικνύουν» ότι ο Χριστός ήταν Ελληνας, αλλά για να αποτινάξουν από το ίνδαλμά τους, τον Χίτλερ, την υποψία που υποστηρίχτηκε από κάποιους ότι είχε εβραϊκές και αφρικανικές ρίζες, οι χρυσαυγίτες πάνε ένα βήμα παραπάνω: «Η επιστημονική απάντηση: ελληνικής καταγωγής εξ αρρενογονίας κατά το μάλλον ο Χίτλερ» (8.9.2010).

Από τον Νίτσε στον Παλαμά
Δεν κακοπαθαίνουν μόνο οι αρχαίοι συγγραφείς στα έντυπα και τους λόγους των μεταμοντέρνων εθνικοσοσιαλιστών της πλατείας Αττικής. Την ίδια τύχη έχουν οι νεότεροι μελετητές της Αρχαίας Ελλάδας, τους οποίους διαστρεβλώνει η οργάνωση κατά βούληση, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο απώτερος προπαγανδιστικός της σκοπός.
Και πρώτα απ’ όλους ο Νίτσε, τον οποίο ακολουθεί μια παράδοση διαστρέβλωσης από τους ναζιστές θεωρητικούς. Οι χρυσαυγίτες προσπαθούν να φορέσουν στον Νίτσε ένα εθνικιστικό και φυλετικό κουστούμι. Γιατί αν η προσέγγιση γινόταν μέσα από μια ελληνική/ευρωπαϊκή ματιά (δηλαδή την οπτική του ίδιου του Νίτσε, ή έστω του Παλαμά και του Καζαντζάκη, των δύο επιφανέστερων Ελλήνων νιτσεϊκών), τότε θα γινόταν φανερό ότι για τον Νίτσε το μεγαλείο των αρχαίων Ελλήνων δεν οφείλεται στο ότι ήταν φυλετικά καθαροί αλλά στο ακριβώς αντίθετο. Το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας έγκειται στην επιμειξία, στην ανάμιξη και τη διασταύρωση των φυλών και των πιο ετερόκλητων στοιχείων και όχι στη φυλετική αγνότητα και καθαρότητα. Ο Νίτσε αρνείται κατηγορηματικά ότι υπάρχουν «καθαρόαιμοι» και «αυτόχθονες Ελληνες».
«Η χριστιανική διδασκαλία ήταν το αντίθετο της διονυσιακής διδασκαλίας· ν’ ανακαλύπτεις ξανά τον Νότο μέσα σου και ν’ απλώνεις πάνω σου έναν φωτεινό, λαμπρό, μυστηριώδη ουρανό του Νότου· να ξαναποκτάς νότια υγεία και κρυφή δυναμικότητα της ψυχής· βήμα βήμα να γίνεσαι πιο περιεκτικός, πιο υπερ-εθνικός, πιο ευρωπαϊκός, πιο υπερ-ευρωπαϊκός, πιο εγγύς ανατολίτης, τελικά πιο ελληνικός -γιατί το ελληνικό ήταν η πρώτη μεγάλη ένωση και σύνθεση καθετί εγγύς ανατολικού, και απ’ αυτήν την άποψη η έναρξη της ευρωπαϊκής ψυχής, η ανακάλυψη του “νέου κόσμου” μας» («Η θέληση για Δύναμη», παρ. 1.051, μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, εκδ. Νησίδες, 2001).
Ποιοι είναι όμως για τον Νίτσε οι «αρχέγονοι κάτοικοι της ελληνικής γης», της χώρας που ο ίδιος αγάπησε όσο τίποτε άλλο; «Μογγολική καταγωγή με τη λατρεία του δέντρου και του όφεως. Οι ακτές στολισμένες από μία Σημιτική λωρίδα. Εδώ και εκεί Θράκες. Οι Ελληνες πήραν όλα αυτά τα στοιχεία μέσα στο αίμα τους, συμπεριλαμβανομένων όλων των θεών και των μύθων (στους θρύλους του Οδυσσέα, κάποιοι είναι μογγολικοί) […] Τι είναι αυτοί οι “καθαρόαιμοι Ελληνες”; Δεν είναι αρκετό να δεχθούμε ότι Ιταλικά, Θρακικά και Σημιτικά στοιχεία διασταυρώθηκαν και αναμείχθηκαν σε Ελληνες;» (Friedrich Nietzsche, Nachgelassene Fragmente 1875-1879, 5[198], εκδ. Walter de Gruyter, Βερολίνο/Νέα Υόρκη 1967, σ. 96).
Οσο για τις συχνές αναφορές της Χρυσής Αυγής στον Καζαντζάκη, δεν περιλαμβάνουν βέβαια τις απόψεις του για τον εβραϊκό λαό. «Γενικά οι Εβραίοι, από ιστορικές κυρίως αιτίες, που ενεργούν απάνω τους τώρα και τόσους αιώνες, απόχτησαν μία εντελώς ιδιαίτερη ανάμεσα στις υπόλοιπες φυλές, ψυχοσύνθεση», γράφει στο «Τι είδα στη Ρουσία» ο Καζαντζάκης. «Το Κράτος γι’ αυτούς ήταν η οργανωμένη αδικία· γιατί αληθινά κανένας λαός όσο ο ιουδαϊκός δε δοκίμασε τόσο απάνθρωπα την τυραννία, την απληστία και την αδικία του δυνατού. Για να σωθούν, κι επειδή αδυνατούσαν να καταφύγουν στις σωματικές τους δυνάμεις, καλλιεργούσαν στο έπακρο τις πνευματικές τους ικανότητες. Αλλο όπλο από το Πνεύμα δεν είχαν».
«Πώς μπορεί κανείς να νιώσει τη ράτσα των Εβραίων χωρίς να περάσει και να ζήσει τη φοβερή αυτήν έρημο;» λέει αλλού («Ταξιδεύοντας, Σινά») ο Καζαντζάκης. «Εγώ που αγαπώ την ανήλεη αυτή ράτσα χαιρόμουν να θωρώ τις φοβερές πέτρες, όπου γεννήθηκαν οι αρετές τους. Η θέληση, το πείσμα η αντοχή – κι απάνω απ’ όλα ένας Θεός σάρκα από τη σάρκα τους που του φώναζαν: “Δώσε μας να φάμε! Σκότωσε τους εχθρούς μας! Δώσε μας τη Γη της Επαγγελίας” και τον ανάγκαζαν με τη βία να υπακούσει. Χάρη στην έρημο αυτή οι Εβραίοι ζουν ακόμα και κυριαρχούν με τις αρετές τους τον κόσμο. Σήμερα -μεταβατική περίοδος οργής, εκδίκησης και βίας- οι Εβραίοι είναι αναγκαστικά και πάλι ο εκλεκτός λαός του φοβερού Θεού της Εξόδου»…
Οσο για τον Παλαμά, τον οποίο αναδεικνύει στα άρθρα του ο ίδιος ο αρχηγός της οργάνωσης, είναι εκείνος που μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία είχε κατακεραυνώσει τους συγχρόνους του για τη ροπή στον αντισημιτισμό. Με άρθρο του σε αθηναϊκή εφημερίδα ο Παλαμάς υμνούσε τον Στέφαν Τσβάιχ και κατηγορούσε τον Θέμο Αθανασιάδη Νόβα που φλέρταρε με τον ναζισμό. Ο Αθανασιάδης Νόβας είχε κατακρίνει το ανέβασμα του έργου «Του φτωχού τ’ αρνί» του Τσβάιχ από το Εθνικό Θέατρο με ένα πολύ γνώριμο επιχείρημα: «Ο Τσβάιχ είναι Εβραίος και η κριτική μασονία που τον επέβαλε επίσης εβραϊκή» (εφημ. «Νέος Κόσμος», 8.11.1934). Ο Παλαμάς απάντησε με μια καταπληκτική φράση: «Ο Τσβάιχ είναι στα χρόνια μας αριστοτέχνης, είν’ ένας συγγραφέας από τους ονομαστούς και τους έξοχους […] Εβραίος ή Αθηναίος» (10.11.1934). Αλλά ο Αθανασιάδης Νόβας επέμεινε: «Οχι διδάσκαλε, δεν κάνει το ίδιο…» (15.11.1934).
Αν λοιπόν ψάχνουν για ομοϊδεάτη τους οι χρυσαυγίτες στους ποιητές του Μεσοπολέμου, ας αφήσουν τον Παλαμά ήσυχο. Και ας στηριχτούν στον Αθανασιάδη (αδελφό του γνωστού «αποστάτη»), ο οποίος έγραφε: «Μου είπαν πως ο Τσβάιχ το έγραψε για να χτυπήσει τον Χίτλερ. Αλλά τότε τόσο το χειρότερο για το Εθνικό που έσπευσε να υιοθετήσει ένα έργο της χονδροειδέστερης εβραϊκής βαγαποντιάς».
Φυσικά οι χρυσαυγίτες δεν πολυασχολούνται μ’ αυτές τις λεπτομέρειες. Οπως ομολογούν, «ο Ελληνισμός είναι πάνω απ’ όλα Αίμα και με αυτή την οπτική βλέπουμε τον Αρχαίο Ελληνισμό. […] Η αναφορά στην Αρχαία Ελλάδα για τη Χρυσή Αυγή δεν έχει φιλοσοφικό ή φιλολογικό ενδιαφέρον, δεν αποτελεί απλά και μόνο ένα αντικείμενο γνώσεως. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο, γιατί για εμάς ο Ελληνισμός είναι ένα Αιμάτινο Ποτάμι στον Χρόνο, που η συνέχειά του πιστεύουμε ότι είναι οι σύγχρονοι Ελληνες» (1.3.2002).
Οι «νεοναζί» και οι αποζημιώσεις των… ναζί
Ο γερμανόφιλος εθνικισμός της Χρυσής Αυγής δεν είναι ανέφελος. Πολλές φορές η οργάνωση βρίσκεται υποχρεωμένη να απολογείται για τη δράση των Γερμανών ομοϊδεατών της που στρέφεται εναντίον του ελληνικού λαού. Ζήσαμε από κοντά την… απελπισία της ηγεσίας της οργάνωσης, όταν τον Απρίλιο του 2010 πληροφορήθηκε ότι οι σύντροφοί της του NPD διαδηλώνουν έξω από το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στο Ντίσελντορφ, με κεντρικό σύνθημα «Γερμανικό χρήμα μόνο για γερμανικά συμφέροντα – καμιά οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα». Η οδύνη των χρυσαυγιτών έγινε μεγαλύτερη όταν έμαθαν ότι υπήρξε και αντισυγκέντρωση από υποστηρικτές της Ελλάδας, στους οποίους μετείχαν μέλη του κόμματος της Αριστεράς, των Πρασίνων και του SPD, με πλακάτ «Είμαστε όλοι Ελληνες» και «Σταματήστε το NPD».
Η Χρυσή Αυγή επιχείρησε να θολώσει τα νερά. Αποστασιοποιήθηκε με ανακοίνωσή της από το αδελφό κόμμα και το κατηγόρησε για «επιπολαιότητα, λαϊκισμό και χωρίς γεωστρατηγική σκέψη να σταθεί στο πλευρό των παγκόσμιων κερδοσκόπων της Νέας Υόρκης». Αυτά βέβαια δεν εμπόδισαν τις δυο οργανώσεις να συνεργάζονται στενά μέχρι σήμερα, ενώ οι Γερμανοί του NPD μετείχαν προσκεκλημένοι και στη φετινή φιέστα της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε –μετά βέβαια από κάποιες αμφιταλαντεύσεις- να υποστηρίζει το παλιό αίτημα της ελληνικής Αριστεράς για την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων εκ μέρους του γερμανικού κράτους. Μόνο που η θέση αυτή αντιφάσκει απολύτως με την άρνηση του Ολοκαυτώματος, την οποία διακήρυξε επισήμως από τα έδρανα της Βουλής ο εκπρόσωπος Τύπου της οργάνωσης, καθώς και με την υιοθέτηση της λεγόμενης «αναθεώρησης» της Ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την οποία έχει κάνει σημαία του ο Νίκος Μιχαλολιάκος εδώ και δεκαετίες.
Γιατί δεν είναι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε αυτοί που αμφισβητούν τα ελληνικά δίκαια, αλλά ο γκουρού της ευρωπαϊκής αναθεωρητικής σχολής και εξέχων αρνητής του Ολοκαυτώματος, ο Ρομπέρ Φορισόν. Η Χρυσή Αυγή έχει βέβαια προβάλει όπως μπορεί τις θέσεις του Φορισόν και έχει δημοσιεύσει κείμενά του στις επίσημες εκδόσεις της.
Ε, λοιπόν, ο Φορισόν έχει δημόσια υποστηρίξει ότι η Γερμανία δεν χρωστάει τίποτα στην Ελλάδα. «Η αλήθεια είναι ότι, παρά τον ανταρτοπόλεμο και τον αποκλεισμό που εφάρμοσε η Βρετανία, η Γερμανία έστειλε στην Ελλάδα σημαντικές ποσότητες χρυσού, προκειμένου να περιοριστεί ο καταστροφικός πληθωρισμός και να σταθεροποιηθεί με επιτυχία το ελληνικό νόμισμα. Εστειλε επίσης στην Ελλάδα προϊόντα διατροφής για να καταπολεμήσει το λιμό, καθώς και εξαγωγικά γερμανικά προϊόντα, και αυτά παρά τις ελλείψεις από τις οποίες είχε ήδη αρχίσει να υποφέρει ο γερμανικός λαός». Το προκλητικό αυτό κείμενο φέρει τον εξίσου προκλητικό τίτλο «Το Τρίτο Ράιχ βοηθάει την Ελλάδα» και δημοσιεύτηκε στο ανεπίσημο ιστολόγιο του Φορισόν (8.10.2011).
Αυτή είναι, λοιπόν, η κρυφή πεποίθηση της Χρυσής Αυγής. Το Τρίτο Ράιχ, κατά την άποψή της, όχι μόνο δεν εκμεταλλεύτηκε και κατέστρεψε οικονομικά την Ελλάδα, αλλά την έσωσε! Κι όσοι δεν το καταλαβαίνουν, ή -ακόμα χειρότερα- πιστεύουν τα υποκριτικά ρητορικά σχήματα της οργάνωσης απλά είναι αφελείς. Στην καλύτερη περίπτωση.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Διαβάστε:
● Johann Chapoutot «Ο Εθνικοσοσιαλισμός και η Αρχαιότητα» (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2012)
Η «ανακάλυψη» από τους θεωρητικούς του ναζισμού της «βόρειας» καταγωγής του ελληνισμού. Αυτή την ελληνική «γερμανικότητα» αναμασά η Χρυσή Αυγή, στηριγμένη στα γραπτά του Χίτλερ και του Ρόζενμπεργκ.
● Αννα Φραγκουδάκη «Ο Εθνικισμός και η άνοδος της Ακροδεξιάς» (εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2013)
Ανάλυση για την ανάδυση των ακροδεξιών μορφωμάτων του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής, στηριγμένη στην εξέλιξη της επίσημης εθνικής ιδεολογίας. Η υιοθέτηση από τους εγχώριους εθνικιστές του ρατσιστικού προτύπου της κεντροευρωπαϊκής ελίτ.
● Κ.Π. «Ενα επεισόδιο από την ιδεολογική προετοιμασία της 4ης Αυγούστου. Του φτωχού τ’ αρνί». (περ. «Επιθεώρηση Τέχνης», τχ. 141, Σεπτέμβρης 1966)
Η απάντηση του Παλαμά σε αντισημιτική κριτική του Θέμου Αθανασιάδη Νόβα, με αφορμή το έργο του (Εβραίου) Στέφαν Τσβάιχ.
Δείτε:
● «300» (του Zack Snyder, 2007)
Στηριγμένο στο κόμικς του Frank Miller, η σύγχρονη αυτή καρικατούρα της μάχης των Θερμοπυλών ικανοποιεί τις δοξασίες των σύγχρονων κατά φαντασία μιμητών της Σπάρτης. Οι εχθροί είναι ζωόμορφα τέρατα και ο αρχηγός τους θηλυπρεπής, ενώ this is Sparta.

—————————————-

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς   ios@efsyn.gr
Αναδημοσιευει ο Μανικάκος
αντιφασορτλίνκ: http://wp.me/p1pa1c-j6S

ΛεβεντοΜΑΛΑΚΕΣ !!!

Χρησιμοποιεί ακόμη και σήμερα ο κοινός λεβεντομαλάκας το επιχείρημα για τους «μαϊμού – τυφλούς της Καλύμνου», ότι δηλαδή αντί να μας ενδιαφέρει πως το 35% των επιδοματούχων τυφλότητας ήταν απατεώνες, ξεσηκώνουμε θόρυβο επειδή το ΙΚΑ έκανε ένα «λαθάκι» και ανακοίνωσε ότι το 65% των τυφλών συνελήφθησαν… βλέποντες.

Ρε λεβεντομαλάκα, στην αρχική ανακοίνωση του ΙΚΑ οι «μαϊμού – τυφλοί της Καλύμνου» ήταν 100 άτομα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν 28. Το ίδιο είναι; Δεύτερον, δεν επρόκειτο για 28 κατοίκους της Καλύμνου όπως προσπάθησαν να το περάσουν οι καθοδηγητές σου, αλλά για 28 κατοίκους  της Καλύμνου, της Λέρου, της Αστυπάλαιας, των Λειψών και της Πάτμου. Τρίτον, κανονικά δε θα έπρεπε να υπάρχει ούτε ένας «μαϊμού- τυφλός» ή «μαϊμού ανάπηρος», όμως είσαι απλά ηλίθιος ή…στημένος για να κρύψεις ακριβώς αυτό το γεγονός;

Από το kartesios

Επειδή είσαι λεβεντομαλάκας, στο εξηγώ: Όταν οι καταναλωτές τηλεοπτικών ειδήσεων της Digea ακούν για 65% «μαϊμού – επιδόματα» κολλάει το μυαλό τους εκεί, πετάνε ένα «πωπω είμαστε όμως κι εμείς ένας λαός…», καταπίνουν το χαπάκι του συλλογικού ενοχικού συνδρόμου που τους μοίρασε ο Πάγκαλος και πέφτουν για ύπνο. Αν, όμως, ακούσει ότι πιάστηκαν 28 περιπτώσεις πλαστής τυφλότητας, είναι λογικό να σκεφτεί «28 περιπτώσεις είναι συμμαζεμένος αριθμός. Εύκολα μπορείς να ελέγξεις ποια ήταν τα μέλη της επιτροπής που έκριναν ως τυφλό τον ανοιχτομάτη, αλλά και ποιοι ήταν οι γιατροί που εξέδωσαν τα πλαστά πιστοποιητικά».

Αρχίζει, λοιπόν, ο καμένος τηλεοπτικός εγκέφαλος να έχει απαιτήσεις. Αρχίζει να κάνει σκέψεις όπως «λες στο κύκλωμα να συμμετείχαν τίποτα κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;», «λες αυτοί που έδιναν τα πλαστά πιστοποιητικά να ήταν τίποτα γαλαζοπράσινοι υποψήφιοι;», «λες οι μαϊμού –τυφλοί να ήταν τίποτα κομματάρχες;» Πολλά αρχίζει και σκέφτεται το μυαλό όταν ξεκολλήσει από το 65%. Προκειμένου, λοιπόν, να μην αρχίσουν οι ερωτήσεις σχετικά με τα ονόματα όσων έδιναν και ενέκριναν πλαστά πιστοποιητικά, πετάς ένα 65% και θόλωσαν τα νερά.

Άραγε όμως, λεβεντομαλάκα, πώς είναι δυνατόν το ίδιο το ΙΚΑ να είναι και ελεγκτής και ελεγχόμενος; Πού το έχεις ξαναδεί δημόσιος οργανισμός να ελέγχει τον εαυτό του; Το ΙΚΑ δεν ενέκρινε αυτά τα πλαστά επιδόματα; Το ΙΚΑ δεν ευθύνεται για την παραγωγή τους; Το ΙΚΑ δεν ευθύνεται για την απώλεια χρημάτων; Με ποια λογική, λοιπόν, το ίδιο το ΙΚΑ κάνει τον έλεγχο και μοιράζει ευθύνες αποκλειστικά στους «μαϊμού – τυφλούς» και όχι στον εαυτό του; Ένας ανεξάρτητος ελεγκτής λογικά θα απέδιδε ευθύνες και στη διοίκηση του ΙΚΑ τουλάχιστον για ελλιπή έλεγχο. Τώρα; Αθώο το ΙΚΑ και η διοίκησή του; Θα βγει κι από πάνω ο διοικητής των πάντων, Ρ. Σπυρόπουλος;

Δε σ’ ενοχλεί, λεβεντομαλάκα, ότι «η διοίκηση του ΙΚΑ» έτσι γενικώς και αορίστως, όταν πιάστηκε να κυκλοφορεί πλαστά στοιχεία περί πλαστότητας –Ρε συ δεν παλεύονται οι τύποι. Πλαστογράφησαν τα πλαστά! – ανακοίνωσε πως «η δημοσιοποίησή τους οφείλεται σε λανθασμένους υπολογισμούς των αρμοδίων υπηρεσιών»;  Ποιες υπηρεσίες και ποιος υπάλληλος στατιστικών υπηρεσιών είναι δυνατόν να κάνει λάθος σε απλή μαθηματική πράξη επιπέδου δημοτικού; Θέλω να μάθω ρε λεβεντομαλάκα, εσύ που τον υπερασπίζεσαι αυτόν τον άγνωστο υπάλληλο και την υπηρεσία δίχως ταυτότητα, πόσο σοβαρός νιώθεις;

Ας μας πουν ποιος είναι αυτός ο υπάλληλος, έτσι, για να τον ρωτήσουμε «πες μας ρε φίλε, ποιος σου έδωσε την εντολή να τετραπλασιάσεις τους μαϊμοδοτυφλούς για να έχει ο Σαμαράς να παρουσιάζει success story και στην κάθαρση, αλλά δίχως να τιμωρούνται αυτοί που κάλυπταν ή δεν πήραν χαμπάρι τι γινόταν στο Ίδρυμα που διοικούσαν;» Να μας πει κι ο άνθρωπος ποιος είναι ο νέος Χριστός που αντί για άρτους πολλαπλασιάζει τυφλούς – μαϊμού, να ξέρουμε τι μας γίνεται.

Όμως, λεβεντομαλάκα, αυτά δεν είναι τα μόνο πλαστά στοιχεία που δε σ’ ενόχλησαν και «ανακάλυψες» αλλού την ουσία του θέματος. Τέτοια γάτα είσαι! Μόνο εσύ  καταλαβαίνεις την ουσία λεβεντομαλάκα. Λοιπόν, είμαι βέβαιος ότι ούτε τα πλαστά στοιχεία που χρησιμοποίησε το Σημιτολεφούσι για να μας χώσει στο ευρώ, σε ενόχλησαν. Σίγουρα ως γνήσιος λεβεντομαλάκας έχεις ανακαλύψει ότι αυτό δεν ήταν πρόβλημα, αλλού ήταν η ουσία. Προφανώς ότι «αναπτυχθήκαμε και σωθήκαμε μέσω ευρώ». Ώρσε λεβεντομαλάκα.

Επίσης, είμαι βέβαιος ότι δε σ’ ενόχλησαν ούτε τα πλαστά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που χρησιμοποίησε ο Γιώργος Παπανδρέου για να μας μαντρώσει στα Μνημόνια και να μας κουβαλήσει το ΔΝΤ. Ως γνήσιος λεβεντομαλάκας θεωρείς ότι ούτε αυτό ήταν το πρόβλημα, αλλά αλλού είναι η ουσία. Προφανώς στο ότι «το ΔΝΤ και η Μέρκελ ήρθαν να μας σώσουν». Πόσα ώρσε ρε λεβεντομαλάκα να σου χώσω πια;

PAGANELI