Η αποδόμηση συνεχίζεται

Γιάνης Βαρουφάκης

Η ιδέα ήταν να κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την τραπεζική κρίση με την κρίση χρέους-ύφεσης. Η πραγματικότητα, που δημιούργησε σήμερα το Eurogroup, είναι ότι ο λώρος αυτός θα διατηρηθεί ανέπαφος.

Πριν ένα χρόνο, ο Μάριο Μόντι επέβαλε στην Σύνοδο Κορυφής την ιδέα της άμεσης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από τον ESM. Η κα Μέρκελ αναγκάστηκε να δεχθεί την απαίτησή του (καθώς με τον κ. Μόντι συντάχθηκαν οι κκ. Ράχοϊ και Ολλάντ) αλλά προέβαλε ως όρο να προηγηθεί τραπεζική ενοποίηση. Από την επόμενη μέρα, η γερμανική πλευρά, στο όνομα της τραπεζικής ενοποίησης, κάνει ό,τι απαιτείται για να μην υπάρξει ποτέ πραγματική τραπεζική ενοποίηση, υποσκάπτοντας έτσι αποτελεσματικά την «απόφαση» περί άμεσης ανακεφαλαιοποίησης. Έως σήμερα που το Eurogroup την «αποφάσισε» με τρόπο όμως που (α) παραπέμπει οποιαδήποτε ανάμειξη του ESM στα τέλη του 2014, και (β) αποκλείει να γίνει με τρόπο που θα σταματήσει την αποδόμηση της Ευρωζώνης (ακόμα και το 2014).

Ας δούμε τι αποφάσισαν. Για τράπεζες που χρειάζονται κεφαλαιακή ενίσχυση θα ακολουθηθούν, λένε, τα εξής βήματα:

1. Το κράτος-μέλος θα δανειστεί όσα χρήματα χρειάζονται από τον ESM για να αυξηθεί το ποσοστό κεφαλαιοποίησης της τράπεζας στο 4,5%.
2. Κουρεύονται οι ομολογιούχοι και οι μέτοχοι της τράπεζας (όπως στην Κύπρο)
3. Κουρεύονται οι καταθέσεις άνω των 100 χιλιάδων ευρώ (όπως στην Κύπρο)
4. Και πάλι το κράτος-μέλος συνεισφέρει το 20% των επί πλέον κεφαλαίων που θα χρειαστούν, με τον ESM να συνεισφέρει τα υπόλοιπα.

Τι σημαίνουν αυτά; Και γιατί αναφέρομαι στην «δολοφονία της άμεσης ανακεφαλαιοποίησης»; Δύο σημεία δεν πρέπει να μας διαφύγουν:

Η αποδόμηση της Ευρωζώνης συνεχίζεται: Τα κράτη-μέλη τα οποία δεν έχουν πτωχεύσει δεν θα χρησιμοποιήσουν την διαδικασία αυτή και οι καταθέσεις άνω των 100 χιλιάδων ευρώ θα διασωθούν πλήρως. Τα κράτη-μέλη που αδυνατούν να δανειστούν αυτά τα ποσάκαι θα εξαναγκαστούν να αποδεχθούν κούρεμα των καταθέσεων άνω των 100 χιλιάδων ευρώ και θα δανειστούν ένα τεράστιο ποσό για να συμμετάσχουν στην ανακεφαλαιοποίηση. Όπερ μεθερμηνευόμενον, από την μία τα κράτη θα βουλιάξουν κι άλλο στο χρέος ενώ, από την άλλη, εταιρείες, ασφαλιστικά γραφεία και ευκατάστατοι ιδιώτες θα μεταφέρουν τις καταθέσεις τους από την Περιφέρεια στον Πυρήνα της Ευρωζώνης, ενισχύοντας τις διαλυτικές τάσεις της νομισματικής μας ένωσης.

Η προοπτική της εκ τω υστέρων αλάφρωσης του χρέους εξαφανίζεται, επί της ουσίας, και ό,τι απομένει από αυτήν μετατρέπεται σε μηχανισμό πειθάρχησης: Το Eurogroup δεν απεφάνθη για το αν προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις θα ενταχθούν σε αυτή την διαδικασία, κάτι που εν δυνάμει θα αλάφρωνε το δημόσιο χρέος μας. Ανακοίνωσαν απλά ότι θα κοιτάξουν το θέμα κατά περίπτωση. Ο λόγος που αυτό δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας στην ελληνική πλευρά είναι διττός. Πρώτον, αν ενεργοποιηθεί μετά το 2014, είναι πολύ πιθανόν το αντίτιμο να είναι και ένα κούρεμα καταθέσεων άνω των 100 χιλιάδων ευρώ. Δεύτερον, και πιο σημαντικό, το συνολικό ποσό της ανακεφαλαιοποίησης, για την Ευρωζώνη συνολικά και διαχρονικά, δεν θα ξεπερνά τα... 60 δισ. Μια σταγόνα στον ωκεανό των κεφαλαιακών αναγκών τραπεζών της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας κλπ που το μόνο ουσιαστικό που θα κάνει είναι να λειτουργήσει ως μηχανισμός εκβιασμού: «Κάνετε ό,τι σας λέμε αν θέλετε μερικά, ελάχιστα, δισ. που έχετε ήδη δανειστεί για τις τράπεζές σας να εκπέσουν από το δημόσιο χρέος σας.»

Το ότι η Ευρώπη μόλις αποφάσισε να μην κόψει την διασύνδεση τραπεζικής κρίσης και κρίσης ύφεσης-χρέους δεν το λέω (μόνον) εγώ. Το παραδέχθηκε χθες ο κ. Όλι Ρεν, ο οποίος δεν ντράπηκε να πει πως στόχος της απόφασης του Eurogroup ήταν όχι σπάσει την διασύνδεση αυτή (όπως είχε αποφασιστεί τον Ιούνιο του 2012) αλλά να την μειώσει κάπως (to dilute it). Σαν να πεις στον κρεμασμένο ότι το σχοινί που θα τον πνίξει θα γίνει πιο λείο.

Κυριολεκτικά, πρόκειται για μια (ακόμα) μαύρη μέρα για την Ευρώπη.

protagon.gr

ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Ο Σουν Τζου και ο κ. Σαμαράς

Η τακτική του κλεισίματος της ΕΡΤ έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν του Κινέζου στρατηγού

Η τακτική του κλεισίματος της ΕΡΤ έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν του Κινέζου στρατηγού. Πηγή: www.lifo.gr

Η τακτική του κλεισίματος της ΕΡΤ έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν του Κινέζου στρατηγού. Πηγή: www.lifo.gr

Στην Τέχνη του Πολέμου ο Σουν Τζου προέτρεπε τον στρατηγό επιτιθέμενου στρατού, αφού περάσει τον ποταμό που τον χωρίζει από τα στρατεύματα στα οποία επιτίθεται, να κάψει στο διάβα του τη γέφυρα που μόλις χρησιμοποίησε. Καίγοντάς την, ο επιτιθέμενος στρατηγός δείχνει τόσο στους στρατιώτες του όσο και στον εχθρό ότι επιλέγει να στερήσει από τον στρατό του, και τον εαυτό του, το δικαίωμα της υποχώρησης – της φυγής. Βλέποντας τις φλόγες να καταπίνουν τη γέφυρα, οι στρατιώτες του καταλαβαίνουν με τρόμο ότι έχουν απολέσει τη δυνατότητα οπισθοχώρησης. Ότι η μόνη επιλογή που τους έμεινε είναι η μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Από την άλλη, ο εχθρός βλέπει την ίδια ακριβώς εικόνα και συνειδητοποιεί ότι οι επιτιθέμενοι θα πολεμήσουν λυσσαλέα, καθώς αυτο-στερήθηκαν τη διέξοδο διαφυγής. Έτσι, χάνουν το ηθικό τους και είναι πολύ πιθανόν να τραπούν σε φυγή. Η πεμπτουσία της συμβουλής του Τζου βασίζεται σε ένα παράδοξο, το οποίο όμως, όσο περισσότερο το αναλύουμε, αποκαλύπτεται πως δεν είναι καθόλου, μα καθόλου παράδοξο: καλεί τον στρατηγό να καταστρέψει κάτι που έχει τεράστια αξία γι' αυτόν και τον στρατό του – μια γέφυρα που μπορεί να αποδειχτεί σωτήρια στην περίπτωση που η επίθεσή τους απωθηθεί. Γιατί; Επειδή αυτή η καταστροφική πράξη, το κάψιμο της γέφυρας, (α) τρομοκρατεί τον αντίπαλο και (β) δίνει κίνητρο στους δικούς του στρατιώτες να παλέψουν σκληρότερα απ' ό,τι αν γνώριζαν ότι η γέφυρα είναι «εκεί», έτοιμη να τους «φυγαδέψει». Γυρνώντας στις «δικές» μας μάχες, πολλοί αναρωτιούνται τι μύγα τσίμπησε τον κ. Σαμαρά και προέβη στο αυταρχικό κλείσιμο της ΕΡΤ. «Δεν γνώριζε ότι θα είχε μεγάλο κόστος;» αναρωτιούνται φίλοι και αντίπαλοι του πρωθυπουργού. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα τα περί λουκέτου στην ΕΡΤ μου ήρθε στον νου η τακτική της «καμένης γέφυρας» του Σουν Τζου. Αρνούμενος να αποδεχτώ την ερμηνεία ότι ο κ. Σαμαράς απλώς δεν φαντάστηκε τις αντιδράσεις που θα έχει η κίνησή του αυτή, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάποιος στενός του συνεργάτης, επηρεασμένος (έμμεσα ή άμεσα) από τον Σουν Τζου, του πρότεινε να χρησιμοποιήσει την ΕΡΤ ως τη γέφυρα που έπρεπε να καεί. Και εκείνος δέχτηκε τη λογική της συμβουλής. Υπό αυτό το πρίσμα, ο κ. Σαμαράς γνώριζε πολύ καλά το τεράστιο πολιτικό κόστος του κλεισίματος της ΕΡΤ, τόσο για εκείνον όσο και για το κόμμα του. Όμως, ακριβώς όπως το κάψιμο της γέφυρας, οι μαύρες οθόνες πέτυχαν δύο πράγματα. Πρώτον, έβαλαν τον ίδιο και την περί αυτόν ομάδα νεοδημοκρατών σε θέση τέτοια ώστε να μην μπορούν να κάνουν πίσω – να είναι αδύνατον να υποχωρήσουν χωρίς να ηττηθούν κατά κράτος στον στίβο τόσο της κοινής γνώμης όσο και των εσωκομματικών αντιπαραθέσεων. Δεύτερον, έδωσαν στον κ. Κουβέλη και στον κ. Βενιζέλο να καταλάβουν ότι, με τη γέφυρα καμένη, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να κάνει πίσω πια – οπότε εκείνοι να πανικοβληθούν (όπως ο αμυνόμενος στρατός που βλέπει να καίγεται η γέφυρα) και, υπό το καθεστώς αυτού του πανικού, να αποφασίσουν, με το πιστόλι στον κρόταφο, είτε να υποκύψουν στο κλείσιμο της ΕΡΤ (καταστρέφοντας όποιο ποσοστό της αξιοπιστίας τους απέναντι στους οπαδούς τους έχει επιβιώσει) είτε να τον ανατρέψουν, δίνοντάς του τη δυνατότητα να κατέβει στις εκλογές ως ο ισχυρός άνδρας που τόλμησε και τον οποίον ανέτρεψαν «άτολμοι» εταίροι. Ο Σουν Τζου δεν μπορούσε βέβαια να εξασφαλίσει τη νίκη του επιτιθέμενου στρατηγού, καθώς οι αμυνόμενοι κάλλιστα μπορούσαν να επικρατήσουν την ώρα της μάχης, είτε η γέφυρα καιγόταν είτε όχι. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ο θεωρητικός της στρατηγικής ήταν να αυξήσει τις πιθανότητες νίκης του επιτιθέμενου στρατηγού, βοηθώντας τον να σπείρει τον πανικό στις γραμμές του εχθρού. Έτσι και στην περίπτωση του κ. Σαμαρά: το κλείσιμο της ΕΡΤ έσπειρε τον πανικό στα επιτελεία ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ., τους έσπασε το ηθικό, αυξάνοντας τις πιθανότητες να υποχωρήσουν άτακτα. Όπερ και εγένετο. #img# Και μετά; Με τη γέφυρα καμένη, ο κ. Σαμαράς γνώριζε ότι θα αυτο-εγκλωβιζόταν σε μια επιθετική «στάση» που θα κατέληγε είτε σε εκλογές, είτε σε πλήρη σύνθλιψη των κ.κ. Βενιζέλου και Κουβέλη. Αντίθετα με την περίπτωση του στρατηγού, ο κ. Σαμαράς έπρεπε να υπολογίσει και μια σειρά άλλων, αστάθμητων παραγόντων. Ένας εξ αυτών ήταν το Συμβούλιο της Επικρατείας. Η απόφασή του μπορεί να θεωρηθεί, κατά μία άποψη, ένας από μηχανής θεός που ξαναχτίζει την καμένη γέφυρα. Δεν είναι η δική μου άποψη. Η γέφυρα μπορεί να αναδύθηκε, αλλά δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός κ. Σαμαρά που υποχωρεί. Αν το κάνει, και τη χρησιμοποιήσει για να υποχωρήσει, απλώς θα έχει υπογράψει το πολιτικό του τέλος. Οι εταίροι του, ΔΗΜ.ΑΡ. και ΠΑΣΟΚ, θα βρουν την ευκαιρία να τον κυνηγήσουν, εγκλωβίζοντάς τον στο αδιέξοδο που βίωσε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 2011. Κλείνοντας, από τη μεριά όσων εξ ημών ενδιαφέρονται για την ουσία των πραγμάτων (και όχι για τους τακτικισμούς των πολιτικών μας), όλα αυτά αποδεικνύουν ένα: το σκάσιμο της φούσκας του greek success story!Με μία κίνηση, που μπορεί να του «βγει» πολιτικά, ο πρωθυπουργός δήλωσε ευθαρσώς ότι η εδώ και μήνες προβαλλόμενη αισιοδοξία δεν ήταν παρά ένα επικοινωνιακό παίγνιο το οποίο θα διαλυόταν, όπως η φθινοπωρινή ομίχλη στον μεσημεριανό ήλιο. Γι' αυτό, πριν διαλυθεί αυτό το προπέτασμα ομιχλώδους αισιοδοξίας, και με στόχο να επεκτείνει τη θητεία του στο Μαξίμου, ο κ. Σαμαράς επέλεξε μια άλλη τακτική, αρχικώς εμπνευσμένη από έναν τετραπέρατο Κινέζο: τις μαύρες οθόνες στη δημόσια τηλεόραση.

Πηγή: www.lifo.gr

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΚΠΕΜΠΕΙ

Μετά και την προχθεσινή απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας και ο πλέον καλόπιστος είδε την “βολική” συμπεριφορά της δικαιοσύνης προς την εξουσία. Κάτι που είχε ξανασυμβεί λίγους μήνες πριν, όταν έβγαζε συνταγματικό (!!!) το Μνημόνιο και έκανε την χάρη του Στουρνάρα για το χαράτσι.
Η σύσκεψη των πολιτικών…αρχηγών δεν ήταν παρά ένας διασυρμός της πολιτικής, ένα φθηνό θεατρικό καταμερισμού των κουκουτσιών της συγκυβέρνησης. Ουσιαστικά Βενιζέλος και Κουβέλης, ήταν εξ’ αρχής έτοιμοι για συμβιβασμό, με το
μόνο τους παράπονο, το γεγονός ότι ο Σαμαράς δεν τους σκέφτηκε παίρνοντας αποφάσεις.
Τα δύο συναιτεράκια του Σαμαρά πάτησαν πάνω στους απολυμένους της ΕΡΤ, προσθέτοντας “κοινωνικές ευαισθησίες” στο μελόδραμα του Μαξίμου. Χθες μάλιστα, βγαίνοντας από την σύσκεψη, κανείς δεν αναφέρθηκε στην “ΕΡΤ”, αλλά στην “ελληνική δημόσια τηλεόραση”, γενικά. Η επιλογή των λέξεων δεν έγινε τυχαία. Οι δύο “ανυποχώρητοι”, απλά θέλησαν να νιώσουν περισσότερο χρήσιμοι για την μνημονιακή κυβέρνηση, κερδίζοντας σεβασμό ανάλογο αυτού που αποζητά μια κακοποιημένη σύζυγος από τον τύραννο άντρα της. Άλλαξαν και ύφος, αν και η ερμηνεία τους δεν ήταν πετυχημένη.
Ο κυρ Φώτης τι κι αν διαλαλούσε πως θέλει ν’ ανοίξει η ΕΡΤ όπως ήταν, για να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μόνος του σκοπός εξ’ αρχής η συμμετοχή του (και της παράταξής του) στην κυβέρνηση με συγκεκριμένο πόστο. Ομοίως συμβαίνει και με τον εξουσιομανή Βενιζέλο. Η ΕΡΤ δεν άνοιξε ποτέ, αλλά οι συζητήσεις συνεχίστηκαν, χωρίς καμία διάθεση να τραβήξουν το σχοινί. Αντιθέτως αυτή τους η στάση θα τους κοστίσει.
Δεν υπάρχει καμία, μα καμία περίπτωση να ρίξουν την κυβέρνηση αυτοί οι δύο, είναι εξαρτημένοι από αυτήν. Το θέμα είναι πως πλέον ο όποιος πολιτικός χρόνος εξαγόρασαν είναι πρόσκαιρος. Οι συνεχόμενες και πολύωρες συσκέψεις αποδεικνύουν και τα ευτελή τους μικροπολιτικά παιχνίδια και την αναξιοπιστία τους, αλλά και τον πανικό που τους έχει καταλάβει. Φοβούνται τις εκλογές κι ελπίζουν σε στήριξη έξωθεν, ανάλογη του Χίτλερ στον Τσολάκογλου.
Μετά τις “ιερές αγελάδες της ΕΡΤ”, θα πάρουν σειρά ως “ιερές αγελάδες” οι ασθενείς των νοσοκομείων (που κάποια αναμένεται να κλείσουν), οι μαθητές σχολείων (που κάποια θα συγχωνευτούν) και έτσι θα συνεχίσει η τραγωδία. Με τεχνητές κρίσεις, αληθινά ανθρώπινα δράματα και σκοτεινό ορίζοντα. Υποταγμένα όλα στους νόμους της αγοράς και του χρήματος.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει.  Το θέμα είναι τι θα έχουν αφήσει όρθιο μέχρι να φύγουν. Κι αν μια ωραία φράση λέει ότι η πιο σκοτεινή ώρα είναι λίγο πριν την αυγή, στην περίπτωσή μας, η αυγή ξεπουλήθηκε, καθώς δεν ήταν κερδοφόρα. Χωρίς λαϊκό παράγοντα, το μαύρο δεν θα φύγει, παραμένοντας μόνιμα όπως αυτό στις συχνότητες της ΕΡΤ.                                          

    STRANGE JOURNAL

manier

ΕΚΤΑΚΤΟ

Πολίτης έβρισε τον κυρ Φώτη,τον είπε ΑΡΙΣΤΕΡΟ!

Νέο Πρόγραμμα της Νέας ΕΡΤ!

Πλημμυρισμένο το διαδίκτυο με σατιρικά, καυστικά σκίτσα, "ρηξικέλευθες" προτάσεις και ιδέες για το πώς θα ήταν το πρόγγραμμα της νέας δημόσιας τηλεόρασης που ονειρεύεται ο Α. Σαμαράς.

Το παρακάτω "ρεπορτάζ" υπογράφει ο Στάθης στην ιστοσελίδα enikos.gr

Υστερα από άγριο ρεπορτάζ στα πιο σκοτεινά στέκια της πόλης, με κίνδυνο της ζωής του ο συντάκτης της στήλης κατάφερε να φέρει στο φως της δημοσιότητας και, κατ’ αποκλειστικότητα, πρώτος αυτός να σας... επικοινωνήσει το

Νέο Πρόγραμμα της Νέας ΕΡΤ!

Εν πρώτοις το νέο κανάλι θα εκπέμψει στη συχνότητα 4-2-1, η τηλεόραση, και 5-3-2, το ραδιόφωνο. Τις προσλήψεις και τους διορισμούς στο νέο Ιδρυμα δεν θα τις κάνουν τα τρία κόμματα, ώστε να αποφευχθούν τριβές της ΔΗΜΑΡ με τον κ. Φαήλο Κρανιδιώτη, αλλά τσόζεν ουράνια σώματα που θα επισκεφθούν πρώτη φορά αυτόν τον πλανήτη.

Τη νομική υπόσταση της νέας ΕΡΤ επεξεργάσθηκαν μαζί ο κ. Μανιτάκης (ώστε οι επόμενες απολύσεις να είναι εξασφαλισμένες) με τον κ. Ρουπακιώτη (ώστε όποιος έχει αντίρρηση να διαπράττει έγκλημα γνώμης).

Ομως, ας μη μακρηγορώ, ας μην σας κρατώ σε αγωνία, ιδού το πρόγραμμα:

06.00 πρωινή: Επαρση της σημαίας, ανάκρουση του εθνικού ύμνου, παιανίζει η μπάντα της Μπούντεσμπανκ.

06.03: Εορτολόγιο: «Της Αγίας Τρόικας». Η εν λόγω εορτή καθίσταται καθημερινή και εθελοντικώς υποχρεωτική. Θα εορτάζεται 365 εργάσιμες μέρες τον χρόνο και στα δίσεκτα η 366η θα είναι αργία.

06.04: «Ημερήσια Διαταγή του ΣτΕ για το άνοιγμα του προγράμματος». Εκφώνηση: Ανθή Σαλαγκούδη. Μουσική υπόκρουση: ο «τσοπανάκος» με φλογέρα, τσέμπαλο και τρεις βουβουζέλες. Εικόνα: η φάτσα του κ. Δένδια για να σφίγγουν οι φάτσες μας.

06.05: Εναρξις κυκλοφορίας. Η οποία θα επιτρέπεται έως της 9ης νυχτερινής. «Τα Νέα της Ημέρας». Καθημερινή πολιτική εκπομπή φορολογικής τρομοκρατίας. Πόσα χρωστάτε σήμερα. Πού θα πάτε να τα πληρώσετε. Ποιοι και πώς θα σας ταλαιπωρήσουν. Με την Ανθή Σαλαγκούδη και τον Αργύρη Ντινόπουλο. (Σάουντρακ με το ηρωικό εκείνο του σ. Χαλβατζή προς τον κ. Ντινόπουλο: «μη μας γαμάς τη συζήτηση!») Στις

07.00 όσοι θα έχετε κάθε φορά επιζήσει, θα απολαμβάνετε ένα χαζοχαρούμενο διάλειμμα Μπόλεκ και Λόλεκ με την Ανθή Σαλαγκούδη. Στον ρόλο του Μπόλεκ ο κ. Τσάο Ρούλα Κεδίκογλου και στον ρόλο του Λόλεκ ο κ. Ρούλα Τσάο Κεδίκογλου.

07.15: «Σπίτι μου σπιτάκι μου». Η κατάσχεση της ημέρας. Εκπομπή με θέμα τις κατασχέσεις των σπιτιών μας. Απ’ την πρώτη κατοικία στην τελευταία. Με την Ανθή Σαλαγκούδη. Αν δεν τη δείτε, σας έχουν κατασχέσει το σπίτι. Παρουσίαση: Aνθή Σαλαγκούδη (σε ζωντανή σύνδεση απ’ το σπίτι της). Χορηγοί εκπομπής: οι Αδελφές Τράπεζες του Ελέους. Σκηνοθεσία: Στουρνάρας.

08.00: Διαφημίσεις (χωρίς την Ανθή Σαλαγκούδη).

08.05: «Κοινωνία, ώρα κακούργα». Το νέο αστέρι (από τον Κάτω Αλδεβαράν) της Ν.Δ., η εκπρόσωπος του κόμματος, κυρία Ασημακοπούλου, θρηνεί με αυταρέσκεια και αυτοπεποίθηση όσα μας κάνει το κόμμα της. «Κλείσαμε το 36ο Δημοτικό στο Μπουρνάζι, αλλά είμαι μάνα και σας καταλαβαίνω!». Μιλάμε: Η εκπομπή! Πολιτικός ογκόλιθος σε μια κουταλιά νερό, δυο ώρες με κομμένη την ανάσα, θρίλερ με δέκα εγκεφαλικά (στέλνετε SMS) και είκοσι ανακοπές. Η κοινή λογική με το πριόνι..!

10.00: «Απολύσεις στον αέρα». Μια εκπομπή εξοικείωσης με τη ζωή στην άγρια φύση. Πρωταγωνιστούν τέσσερα παπαγαλάκια. Παρουσιάζουν τέσσερα κοράκια. Εταιρεία παραγωγής: Ξαφνικός Θάνατος. Στούντιο Σόιμπλε. Σενάριο - σκηνοθεσία: κυρία Ρεπούση (λόγω συνωστισμού απολυμένων). Γκεστ σταρ: Αδωνις Γεωργιάδης - «καλός απολυμένος είναι ο νεκρός απολυμένος», μια ανθρωπιστική προσέγγιση βασισμένη στην αρχαία ελληνική γραμματεία.

12.00: Ξαφνικά στην οθόνη πέφτει μαύρο. Ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής: «Το μουστάκι του Χίτλερ δεν ήταν μαύρο, ήταν σιέλ και έμοιαζε με αρχαίο ελληνικό μαίανδρο».

12.01: Το μαύρο γίνεται πρασινογάλαζο, άρα το πρόγραμμα ξαναρχίζει. Με το πεντάλεπτο της ΔΗΜΑΡ. Παρουσίαση: Ζάχος Χατζηφωτίου (μια επιλογή της Ανθής Σαλαγκούδη).

Στη μία το μεσημέρι το «Μεσημβρινό Μαγκαζίνο της νέας ΕΡΤ» με τον κ. Αντώνη Σαμαρά και τον κ. Μπενύτο Βενιζέλο. Ολα στο φως! Με διαφάνεια και πάνελ! (στο πάνελ η Ανθή Σαλαγκούδη). Στο πρώτο μέρος της εκπομπής ο κ. Βενιζέλος τοποθετείται για τον τόπο. Μετά τρεις ώρες, ο κ. Σαμαράς παίρνει τον λόγο και παρουσιάζει το ένθετο «Το Λουκέτο» με νέα από την αγορά. Χορηγοί εκπομπής: οι τρεις Καναλάρχες. Ζώδια, προβλέψεις, χρηματιστήριο, μαγειρική, ξένος τύπος, ντηλς, προεδρικά διατάγματα, επιστρατεύσεις.

5.00 το απόγευμα: Μουσική ανάσα.

5.05: Αρκετά με τη μουσική ανάσα. Εκπομπή «Πατριδογνωσία»: Τρεις ιεράρχες του εκσυγχρονισμού, ο κ. Ηλίας Κανέλλης, ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης και ο Μπάμπης ο Σκάις αναστοχάζονται και προτείνουν μια νέα αφήγηση του φαντασιακού που προκάλεσε στο ασυνεχές του έθνους το άσμα «ζούλα σε μια βάρκα μπήκα και στον κάτω κόσμο βγήκα». Η εκπομπή προϋποθέτει τη γονική συναίνεση, διότι, ως γνωστόν, στον κάτω κόσμο συνωθούνται κατώτερες τάξεις, κατώτερου επιπέδου, ανίκανες να εννοήσουν τον λαϊκισμό τους.

6.00: H ώρα του πλουραλισμού σε τέσσερα μονόλεπτα: To μονόλεπτο του ΚΚΕ: «Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ».

Το μονόλεπτο του ΣΥΡΙΖΑ: «Αφήστε με να ολοκληρώσω».

Το μονόλεπτο των ΑΝΕΛ: «Μισό λεπτό, ρε παιδιά!».

Το μονόλεπτο της Ανθής Σαλαγκούδη.

Τέλος, στις 6.04 ακριβώς: «Η ώρα των Σπορ»: Επιμέλεια, παρουσίαση: ΓΑΠ. Ποδηλασία, κανώ, μνημόνια, όλα σε απευθείας μετάδοση από το γυμναστήριο στην Ιπποκράτους, Γιωργάκης Παπανδρέου. Επικίνδυνες αναρριχήσεις σε στίβους, παρεμβάσεις σαρδάμ, διαλέξεις χωρίς λέξεις, ιατρικές συμβουλές για τεμπέληδες και διεφθαρμένους, λίστες για κονομημένους.


Από τις 7.00 μ.μ. και ύστερα το ως άνω πρόγραμμα θα προβάλλεται σε επανάληψη.

Η θέασή του δεν θα είναι υποχρεωτική, θα λαμβάνεται όμως υπόψιν για τυχόν εξετάσεις μέσω ΑΣΕΠ.


Εκ της Ανωτάτης Κομαντατούρ Βρυξελλών εν Αθήναις: ο Κολονέλο Αντόνι

ο Καπιτάνο Μπενύτο Μπενίτο

και ο σμηνίας κυρ Φώτης.

Για την αντιγραφή: Aνθή Σαλαγκούδη.

Πηγή : tsak-giorgis

Εμείς και η ΕΡΤ

Ακόμα και οι τυφλοί μπόρεσαν να δουν το ρεσιτάλ χυδαιότητας και αυταρχισμού που παρέδωσε η κυβέρνηση Σαμαρά με την απόφασή της να κλείσει την ΕΡΤ, απολύοντας χιλιάδες εργαζόμενους και στέλνοντας σαφές μήνυμα προς τη μεριά της κοινωνίας: είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε στην υλοποίηση του προγράμματός μας και όποιος σταθεί εναντίον μας θα είμαστε εδώ και εν μέσω μιας νυκτίς με πυγμή, αυθαιρεσία και καταστολή, στην υπηρεσία της υπεράσπισης του καθεστώτος, θα τον εκμηδενίσουμε. Την ίδια στιγμή στο πλευρό των κυβερνητικών επιλογών στέκονται οι φασίστες της Χρυσής Αυγής αλλά και οι ανεκδιήγητοι αναγνώστες της ακροδεξιάς φυλλάδας Στόχος, οι οποίοι πανηγυρίζουν για το τέλος ενός θεσμού που, κατά τι δική τους «κρίση» αποτελεί σύμβολο της «αμαρτωλής γενιάς του Πολυτεχνείου» που ευθύνεται για όλα τα κακά του τόπου.
Από την πρώτη μέρα που ανεπιτυχώς η κυβέρνηση προσπάθησε να βάλει λουκέτο στην δημόσια τηλεόραση, οι διάφοροι υπερασπιστές του δόγματος των αυτο-ρυθμιζόμενων αγορών άρχισαν να κάνουν λόγο για το πόσο διεφθαρμένος οργανισμός είναι η ΕΡΤ, πόσο ζημιογόνος προς το δημόσιο οικονομικό συμφέρον, για την αναξιοκρατία σε ότι αφορά τον διορισμό του προσωπικού, για το πόσο παχυλές είναι οι μηνιαίες απολαβές των εργαζόμενων της, και διάφορες παρόμοιες ιστορίες που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τον ιδεολογικό φανατισμό της τεχνοκρατικής πολιτικής ελίτ και των ευρωεξτρεμιστών που δουλεύουν ακούραστα προσπαθώντας να μας πείσουν ότι η ελληνική κοινωνία είναι ανίκανη για όλα, και, συνεπώς δεν έχει άλλη διέξοδο παρά μόνο αν ακολουθήσει πιστά την προτεσταντική ηθική του καπιταλιστικού φαντασιακού. Αγνοούν, όμως, ότι ακόμα και οι συμπορευόμενοί τους στο δόγμα των περικοπών και της απόλυτης κυριαρχίας των αγορών κατέκριναν την στάση της κυβέρνησης. Κι ενώ η στάση του πρωθυπουργού παραμένει ίδια, πως η ΕΡΤ αποτελεί μια ζημιογόνα επιχείρηση, ένα βάρος στην εθνική οικονομία από το οποίο πρέπει να απαλλαγούμε, οι αναφορές της Humanite φανερώνουν μια άλλη πραγματικότητα, ότι αντίθετα με τα όσα λέγονται η ΕΡΤ αποκόμιζε κέρδος και, σε γενικές γραμμές, συνέβαλε θετικά στη διαμόρφωση του πολιτικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι της χώρας, ενώ το Spiegel επισημαίνει ότι τα Γερμανικά κανάλια κοστίζουν περισσότερο στην τσέπη του Γερμανού φορολογούμενου, απ’ ότι αντίστοιχα η ΕΡΤ στην περίπτωση της Ελλάδας. Τέλος, ο Φοιτητικός Σύλλογος Πανεπιστημίου Στερεάς Ελλάδας τονίζει ότι «τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια κοστίζουν πολύ περισσότερο [από τα δημόσια] στο ελληνικό κράτος και κατά συνέπεια στην τσέπη του λαού».
ΕΡΤ και αντιφάσεις
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι μυστικό ότι πολλοί από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ αμείβονται πλουσιοπάροχα. Αποτελεί πρόκληση, όμως, η εξομοίωση όλων όσων έχουν για χρόνια συνεισφέρει, πολιτισμικά αλλά και πολιτικά στην ΕΡΤ με τα λίγα υψηλόβαθμα στελέχη της που στην ουσία αποτελούν φορείς κρατικής προπαγάνδας, όπως και το τσουβάλιασμα όλων των εργαζόμενων που προσέφεραν ψυχή και σώμα (έναντι χαμηλών αμοιβών) για την ομαλή λειτουργία του οργανισμού με την μειοψηφία αυτών που «τρώνε με χρυσά κουτάλια». Γνωρίζουμε πως δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου εκφωνητές αποκαλούν βάνδαλους διαδηλωτές οι οποίοι προσπαθούν ν’ ανακαταλάβουν μια πλατεία όταν απωθούνται βίαια από δυνάμεις των ΜΑΤ εξασκώντας το αυτονόητο δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Γνωρίζουμε και για τις αναξιοκρατικές σχέσεις εργασίας εντός της ΕΡΤ, κάτι που ούτε λίγο ούτε πολύ αφορά κάθε κερδοσκοπικό οργανισμό, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως! Έτσι, λοιπόν, ένα από τα βασικότερα θέματα που πρέπει να συζητηθούν εδώ είναι τα θεσμικού τύπου προβλήματα που αφορούν την λειτουργία του μηχανισμού αυτού, κυρίως σε ότι αφορά τον ρόλο του μέσα στην κοινωνία.
Πρώτα απ’ όλα η ΕΡΤ ουδέποτε υπήρξε μια πλήρως δημόσια επιχείρηση, αλλά κατά βάση αποτελεί μια κρατική μηχανή που απλά απευθύνεται στο δημόσιο. Ο πρωταρχικός της ρόλος είναι να εκτελεί αποφάσεις που εγκρίνουν οι διάφοροι γραφειοκρατικοί – ίσως και κομματικοί – μηχανισμοί, και αυτό επιβεβαιώνεται έπειτα από την απόφαση του ΣτΕ να ανασταλεί η κυβερνητική απόφαση, όπου και ο παλιός χαρακτήρας της επέστρεψε, ενώ οι συζητήσεις κοινωνικού προβληματισμού (κυρίως στην ΕΡΤ3) που κυριαρχούσαν καθ’ όλη την διάρκεια που εξέπεμπε «πειρατικά», δίνουν και πάλι τη θέση τους δειλά δειλά στον καθωσπρεπισμό. Είναι, λοιπόν, προφανές σε αυτή την φάση της γενικευμένης κρίσης, πως οι κρατικοί θεσμοί κάθε άλλο παρά ικανοί είναι να διαχειριστούν ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, κάνοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα: φιμώνουν, απολύουν και καταστέλλουν. Σαφώς είναι πολύ δύσκολο για την ελληνική (όπως και κάθε) κοινωνία να ξεχάσει τις προ-μνημονιακές “δόξες” χαράζοντας τη δική της πορεία αυτόνομα, δίχως την ανάγκη πίστης σε κάποιον «μπαμπά-κράτος», προτάσσοντας έτσι τη δημιουργία μιας πραγματικά δημόσιας σφαίρας, ενός ανοιχτού – για όλους τους πολίτες – πολιτικού σώματος. Ο ελευθεριακός χώρος μέχρι στιγμής υπήρξε ο μόνος που συνεχώς έκανε λόγο για την απόρριψη του κράτους και των θεσμών του, αλλά εμφανίζεται αδύναμος να εκμεταλλευτεί την συγκεκριμένη ευκαιρία αυτοδιαχείρισης όταν αυτή παρουσιάζεται. Μήπως, όμως, βρισκόμαστε στην κατάλληλη στιγμή όπου όλοι όσοι είναι διατεθειμένοι να παλέψουν με όλες τους τις δυνάμεις για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ θα πρέπει να προτείνουν μια διαφορετικού τύπου επαναλειτουργία, όχι από το κράτος αλλά από την ίδια την κινηματική βάση της κοινωνίας;
Περί διαφθοράς
Για τους διάφορους θιασώτες του δόγματος των αυτο-ρυθμιζόμενων αγορών διεφθαρμένο είναι μονάχα ότι ανήκει στο δημόσιο, μονάχα ότι φέρει τη σφραγίδα του «κοινωνικού αγαθού». Δεν μας εξηγούν βέβαια ότι εφόσον (με βάση τη δική τους λογική) ολόκληρη η κοινωνία είναι εμποτισμένη από την λογική της λαμογιάς και της κατεργαριάς, τότε πώς είναι δυνατόν ο ιδιωτικός τομέας να αποτελεί την μοναδική εξαίρεση; Δεν είναι, εξίσου, και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δημιούργημα της ίδιας της κοινωνίας η οποία νοσεί ή, μήπως, κάποια μεταφυσικού τύπου ερμηνεία κρύβεται πίσω από το δόγμα της «σοβαρότητας» και της «υπευθυνότητας» που προτείνουν; Ή μήπως η διαφθορά αποτελεί ελληνικό μονοπώλιο; Αντίστοιχα, στις «πολιτισμένες» χώρες (πρότυπα για εμάς) της Δύσης, η διαφθορά κρύβεται κάτω από τον μανδύα της νομιμότητας, του εξορθολογισμού και της αυστηρής εφαρμογής των νόμων, όπου οι διευθυντές τραπεζών μπορούν και αυξάνουν τους μισθούς τους μέσω διαδικασιών που δεν έρχονται σε αντίθεση με τον ποινικό κώδικα, φοροδιαφεύγουν με τον ίδιο εξίσου τρόπο (ιδιαίτερα αν υπολογίσουμε το γεγονός ότι οι διάφορες κυβερνήσεις με ειδικές διατάξεις επιτρέπουν φοροαπαλαγές σε μεγαλοεπιχειρηματίες), ενώ στην Ελλάδα, απεναντίας, διεφθαρμένος είναι αυτός που δεν τηρεί τα νόμιμα μέσα οικονομικών συναλλαγών. Ούτε φυσικά οι προσλήψεις σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες γίνονται «αξιοκρατικά», όπως πολλοί νομίζουμε. Αντιθέτως μεγάλο κομμάτι εργαζομένων εξασφαλίζει μια θέση εργασίας επειδή τυχαίνει να γνωρίζει άτομα που θα τον προτείνουν στον υπεύθυνο προσλήψεων μιας επιχείρησης, ή, πολλές φορές και τον ίδιο τον διευθυντή. Πρόκειται για το γνωστό networking ή lobbying που λένε στην Αγγλία, και που πολλοί μάλιστα θεωρούν τον εαυτό τους περήφανο αν πραγματικά είναι καλοί σε αυτό. Συνεπώς τα περί αναξιοκρατίας στην ελληνική ραδιοφωνία και τηλεόραση, δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από φθηνές δικαιολογίες, καθώς η διαφθορά αποτελεί πεμπτουσία των κοινωνιών που ζούμε, αναπόσπαστο κομμάτι του φαντασιακού της συνεχόμενης αύξησης των παραγωγικών δυνατοτήτων, της απεριόριστης αύξησης κεφαλαίων με όποιο κόστος και μέσο, της λογικής του να «φάμε» όσο το δυνατό περισσότερο, από όπου και κανένας θεσμός ή επιχείρηση δεν ξεφεύγει.
Ακόμη, όμως, και αν υιοθετήσουμε τις απόψεις αυτές, ότι η ΕΡΤ είναι ένα οχυρό διαφθοράς και αναξιοκρατίας που θα πρέπει πάση θυσία να κλείσει, τότε πέφτουμε σε μια διττή αντινομία: εφόσον όσοι διορίζονται στο δημόσιο έχουν από πίσω τους κάποιον κομματικό επίτροπο που αναλαμβάνει να τους εξασφαλίσει μια θέση επιβίωσης, τότε πώς είμαστε σίγουροι ότι το νέο προσωπικό που θα στελεχώσει την ΝΕΡΙΤ δεν θα αποτελείται εξίσου από διεφθαρμένους υπηρέτες της κυβέρνησης; Μπορεί κανείς να βασιστεί στις υποσχέσεις του Σαμαρά, ότι δήθεν η τρικομματική έχει αποκηρύξει το «αμαρτωλό» παρελθόν των πελατειακών σχέσεων, όταν σοβαρές υποψίες υπάρχουν πως στο μουσείο της Ακρόπολης διορίστηκαν όλοι οι ψηφοφόροι του Σαμαρά; Τί σημαίνει κάτι τέτοιο; Μήπως παρομοίως, το εργατικό δυναμικό της ΝΕΡΙΤ θα αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από φερέφονα Νεοφιλελεύθερων πολιτικών, όπως, πάνω κάτω ισχύει στις περισσότερες αγγλοσαξωνικές χώρες, αλλά και, δεδομένου ότι η Χρυσή Αυγή πλέον έχει αποκτήσει έρεισμα στην ελληνική κοινωνία (φυσικά, πάντοτε με τη βοήθεια των ιδιωτικών καναλιών), πολλοί από τους νέους εργαζόμενους θα είναι και συμπαθούντες προς το φασιστικό αυτό σχήμα (άλλωστε, υπάρχουν ενδείξεις περί μελλοντικής συνεργασίας μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Χρυσής Αυγής); Πώς μπορεί να βασιστεί κανείς στις εξαγγελίες της γαλάζιας παράταξης ότι ο πόλεμος ενάντια στη διαφθορά έχει ξεκινήσει, όταν ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας όχι μόνο αρνείται να εξετάσει τους βασανισμούς κατά ακτιβιστών εντός αστυνομικών τμημάτων, τις σχέσεις Χρυσής Αυγής με την αστυνομία, και αντί γι’ αυτό, απειλεί την Guardian με μηνύσεις, λόγω της εκτεταμένης κάλυψης ενός γεγονότος που θυμίζει δικτατορικό καθεστώς; Ή μήπως η ίδια κυβέρνηση θα έμπαινε και στη διαδικασία να σφραγίσει ακόμη και τα γραφεία της Guardian αν είχε τη δυνατότητα να το πράξει, όπως ακριβώς έπραξε με την ΕΡΤ μέσα σε μια νύχτα; Ποιά ήταν, τέλος, η στάση των κρατικών αρχών κατά τη διάρκεια της δημοσιοποίησης της λίστας Lagarde από τον Κώστα Βαξεβάνη, μια λίστα που όχι μόνο η πολλά υποσχόμενη νέα κυβέρνηση, αλλά και οι προηγούμενες από την πρώτη στιγμή όφειλαν να είχαν ερευνήσει; Ας μην τρέφουμε, λοιπόν, αυταπάτες καταπίνοντας αμάσητα φτηνές δικαιολογίες.
Έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει
Η ΕΡΤ δεν αποτελεί κάποιο ύψιστο δείγμα πολιτισμού, ιδιαίτερα αν συνυπολογίσει κανείς ότι μέσω της ΕΡΤ προβάλλεται και η Eurovision και διαφόρων ειδών εκφυλισμένα πανηγυράκια. Όμως, μέσω της ΕΡΤ κατάφεραν κάποιοι να μάθουν για προσωπικότητες σαν τον Μπαρμπα-Γιάννη Ταμτάκο (ιστορική φιγούρα του ελληνικού εργατικού κινήματος), πράγμα ανήκουστο για τα δεδομένα των ιδιωτικών καναλιών. Θα μπορούσε, λοιπόν, να υπάρξει κάποιου είδους δημόσια τηλεόραση η οποία θα στέκεται δίπλα στον πολίτη, θα προβάλλει τη γνώμη του, δημιουργώντας έτσι μια δημοκρατική πλατφόρμα (όσο αυτό είναι εφικτό για τα δεδομένα της τηλεόρασης) αντί να προωθεί μονομερείς απόψεις και λειτουργώντας σαν προπαγανδιστική μηχανή; Σαν μια πρώτη πρόχειρη ιδέα, θα μπορούσαν να υπάρξουν εκπομπές στις οποίες δημοσιογράφοι μαζί με τα συνεργία τους θα επισκέπτονται διάφορες περιοχές της χώρας, καλώντας τους κατοίκους σε κεντρικά σημεία να εκφράσουν όλοι την άποψή τους για τα μείζονα ζητήματα, ζωντανά σε πανελλήνια προβολή. Τί μπορούμε να πούμε, όμως, όταν κατά τη διάρκεια αυτών των εκπομπών, η πλειοψηφία θα προτιμά να βρεθεί στον καναπέ της για να παρακολουθήσει τον Σουλεϊμάν ή τα μεσημαριανάδικα αντί να προβληματίζεται για την γνώμη των συμπολιτών της μερικά χιλιόμετρα παραπέρα; Τί μπορούμε να πούμε όταν ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν την εκπομπή Παρασκήνιο, ενώ σχεδόν όλοι χάσκουμε μπροστά στο γυαλί βλέποντας τον Πρέκα να ωρύεται, τους παπάδες να καταριούνται ομοφυλόφιλους και μετανάστες ή την ξανθιά καχεκτική να ποζάρει με το νέο της συνολάκι της; Τί μπορούμε να πούμε όταν οι πολίτες-πελάτες ενδιαφέρονται λιγότερο να μάθουν για το ποιός ήταν ο Κορνήλιος Καστοριάδης ή για το έργο του Κώστα Αξελού και προτιμούν να παρακολουθούν κάκιστης ποιότητας μεταγλωττισμένα σίριαλ; Γιατί εμείς την ίδια στιγμή εκφράζουμε την αγανάκτησή μας για τις δηλώσεις Κεδίκογλου και της Νεοφιλελεύθερης παρέας του, οι οποίοι ανοιχτά σχεδόν μας λένε πως είναι προτιμότερο να έχουμε σκυλάδικο σε κάθε γειτονιά αντί μια συμφωνική ορχήστρα στο κανάλι, εφόσον το σκυλάδικο βγάζει πιο πολλά λεφτά, πως είναι προτιμότερο να μένουμε κοινωνικά απαθείς, αμέτοχοι και πολιτικά νεκροί, αντί να γνωρίζουμε τον Καρούζο και τον Ελύτη, ή να προβληματιζόμαστε με στιγμιότυπα της παγκόσμιας ιστορίας;
Απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δεν μπορούν να δοθούν  έτσι απλά, καθώς το ζήτημα εδώ είναι βαθύτερο, αγγίζει τη συνολική πολιτισμική, ηθική, αξιακή και πολιτική κατάπτωση που χαρακτηρίζει όχι μόνο την ελληνική, αλλά και όλες τις κοινωνίες που δέχονται το Δυτικό φαντασιακό αναντίρρητα. Μπορούν, όμως, να υπάρξουν αντιπροτάσεις με σκοπό την μεταστροφή του κλίματος που δημιουργούν τα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, εφόσον πάντα επιθυμούμε και μεταστροφή σε όλη την κοινωνία, κάτι που φυσικά προϋποθέτει ρήξη με τον άθλιο καταναλωτικό πολιτισμό, με τα ιδανικά του κέρδους και του αλληλοφαγώματος, του κρετίνικου ατομικισμού που έχει μετατρέψει ολόκληρες ηπείρους σε παραγωγικά ζόμπι. Υπάρχουν, τέλος, οι δυνατότητες για να πετύχουμε κάτι παραπάνω και η κατάλληλη στιγμή για να διεκδικήσουμε κάτι τέτοιο βρίσκεται μπροστά τώρα, όπου το ζήτημα της δημόσιας τηλεόρασης τίθεται πλέον παντού και κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο. Αλλά θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει μέση οδός. Ας πούμε όχι, λοιπόν, στην αναδιάρθρωση του χρέους, στις υποσχέσεις για ανάπτυξη, στο success story, και ΝΑΙ στην αναδιάρθρωση της ίδιας μας της ζωής, ΝΑΙ στον επανακαθορισμό των αναγκών μας και τον επαναπροσδιορισμό του συλλογικού μας προσανατολισμού. Διότι σε μερικά πράγματα δεν υπάρχουν μεσαίες λύσεις. Ή με το σκυλάδικο ή με τον κοινωνικό προβληματισμό. Ή με την αποχαύνωση ή με την δημιουργία. Ή με την ελευθερία ή με τον αυταρχισμό (ο οποίος αυταρχισμός αρχικά ξεκινά από μέσα μας, εδραιώνεται με την πολιτική μας απάθεια και αμορφωσιά και στη συνέχεια σαν γάγγραινα μολύνει όλο το κοινωνικό σύνολο, οδηγώντας μας στον φασισμό, στον απόλυτο θάνατο). Καί τα δυο μαζί δεν γίνονται!
EAGAINST.COM

Έναντι «χαρτοφυλακίου» φακής

Του Πέτρου Κατσάκου

Ακόμη και οι τελευταίοι απολυμένοι της ΕΡΤ που περίμεναν εναγωνίως το σωσίβιο που θα τους έσωζε από τα ανθρωποφάγα κύματα της ανεργίας να προέλθει από τους εκπροσώπους της ήσσονος συγκυβέρνησης θα συνειδητοποίησαν το βράδυ της Δευτέρας πως το σωσίβιο που έριξε το Συμβούλιο της Επικρατείας πρόλαβαν και το άρπαξαν κάποιοι άλλοι.

Το άρπαξαν αυτοί που κινδύνευαν από το ναυάγιο του success story και της ίδιας της τρικομματικής κυβέρνησης, εγκαταλείποντας τους ναυαγούς της ΕΡΤ, μεσοπέλαγα της απελπισίας και του…αφανισμού.

Ο χλιαρός ενθουσιασμός που ακολούθησε το πρώτο άκουσμα της δικαστικής απόφασης στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής πολύ γρήγορα εξανεμίστηκε μετά τις δηλώσεις των δύο συγκυβερνώντων, που δεν άρθρωσαν ούτε μία λέξη για τους 2.656 απολυμένους. Μαζί με τις δηλώσεις των δύο πολιτικών αρχηγών, εξανεμίστηκαν και οι τελευταίες ελπίδες όσων είχαν εναποθέσει την εργασιακή τους σωτηρία πίσω από τις «κόκκινες» και τις «πράσινες» γραμμές της «υπεύθυνης» κεντροαριστεράς.

Πολιτικά εξαντλημένοι και ως άλλοι Ησαύ, δέχτηκαν το βράδυ της Δευτέρας να ανταλλάξουν τις τύχες των απολυμένων της ΕΡΤ έναντι πινακίου φακής. Μόνο που το πινάκιο στην περίπτωσή τους ήταν ένα υπουργικό χαρτοφυλάκιο. Ήταν ένα ακόμη υπουργικό πινάκιο εξουσίας. Τόσο πρόσκαιρης και χορταστικής, όμως, όσο ένα πιάτο φακής. Γιατί όπως και να το κάνουμε, μπορεί οι φακές να είναι ένα πολύ θρεπτικό φαγητό που μπορεί να αποτελεί ένα απαραίτητο συμπλήρωμα της διατροφής δεν παύει να θέλει και γερό στομάχι. Κάτι που δεν διαθέτουν τα γνωστά «παλληκάρια της φακής».

PAGANELI

Ποιος πρέπει να πάει φυλακή κ. Σαμαρά;

Του Δημήτρη Μητρόπουλου.

Πηγή: http://antapocrisis.gr/

Στο ακροδεξιό του κρεσέντο ο κ. Σαμαράς «απείλησε» ότι θα βγάλει όλα τα άπλυτα της ΕΡΤ και στοιχεία για το «πάρτι» που γινόταν για χρόνια εις βάρος του έλληνα φορολογούμενου. Και ότι θα υπάρχουν και διώξεις!

Έτσι επιχειρεί να φέρει το Παγκάλειο «μαζί τα φάγαμε», ένα βήμα πιο κοντά στην χρυσαυγίτικη ατζέντα. Να «ξυπνήσει» τα πιο βάρβαρα ανθρωποφαγικά και καθυστερημένα ένστικτα όσων συμπιέζονται από την κρίση, και να τους στρέψει στον διπλανό που με κάποιο τρόπο έχει κάποιο «προνόμιο». Είτε αυτό είναι η μονιμότητα, είτε ένας ανθρώπινος μισθός, είτε ένα ένοχο «επιδοματάκι». Και δεύτερον να ζητήσει την παραδειγματική τιμωρία τους, τη χλεύη, την απόλυση.

Απευθύνεται στον Έλληνα που έχει χάσει το μισό εισόδημά του ή και την δουλειά του, αυτόν που χειμάζεται, που θυσιάζεται «για να βγει η Ελλάδα από την κρίση», ενώ κάποιοι «βολεμένοι» ακόμα περνάνε καλά.

Κάποιοι θα πουν: Μα δεν υπάρχει φωτιά όπου υπάρχει και καπνός; Όλα καλά γίνονταν στο ελληνικό δημόσιο και ειδικά στις ΔΕΚΟ; Δεν υπήρξε διαπλοκή κράτους-κομμάτων - συνδικαλιστών; Δεν υπήρξε σπατάλη; Δεν υπήρχαν λαμόγια; Δεν ζημιωνόταν ο έλληνας φορολογούμενος για μη παραγωγικές εταιρείες του δημοσίου; Θα μπορούσαν να γράφονταν τόμοι ολόκληροι για τον κερδοφόρο ΟΛΠ, τον κερδοφόρο ΟΠΑΠ, και το γιατί ξεπουλήθηκαν ενώ έφερναν έσοδα στον προϋπολογισμό. Και για το ποιος καθοδήγησε την διαφθορά και προς όφελος ποιου.

Το δημόσιο θέλει αλλαγές. Να γίνει καταρχήν δημόσιο. Δημόσια παιδεία, δημόσια υγεία, δημόσια ενημέρωση, δημόσια αγαθά. Για όλους! Όχι κάποιοι να μετέχουν και κάποιοι άλλοι να στερούνται. Αυτό σημαίνει ανατροπές και στην δομή του δημοσίου και στους νόμους και στην συνείδηση των εργαζομένων στο δημόσιο και στην διαφθορά. Σίγουρα όμως δεν σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις. Το ανάποδο, σημαίνει περιορισμό ή απαγόρευση της «θαυματουργής» ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε ευαίσθητους τομείς όπως η υγεία ή το νερό, η εθνική άμυνα, η παιδεία κοκ.

Όμως όσο και να τα αθροίσει κανείς, όσο και να τα κοσκινίσει, οι περιβόητες σπατάλες του δημοσίου, τα τάδε επιδόματα των τάδε λαμογιών, το δήθεν πλεονάζον προσωπικό «κοστίζει» μερικές πενταροδεκάρες παραπάνω. Δεν έφερε αυτό την κρίση, δεν δημιουργούν αυτά το έλλειμμα.

Υποτίθεται ότι τα μνημόνια σε 5 χρόνια θα «εξοικονομήσουν» 24 δις. Που πριν χάσουμε εντελώς την λογική μας, το συντριπτικό μέρος της «εξοικονόμησης» είναι από περικοπές μισθών και συντάξεων που έγιναν πείνας, από φοροληστεία εργαζομένων και μικρομεσαίων, από κλεισίματα σχολείων και νοσοκομείων, από διάλυση ασφαλιστικών ταμείων, από διάλυση του κράτους πρόνοιας και έλλειψη βασικών υλικών σε νοσοκομεία, σχολεία, δήμους. Το «κόστος» της σπατάλης τελικά είναι πολύ μικρό...

Και ενώ όλοι έχουν γνώμη για την ΕΡΤ, την κακοδιοίκηση και την σπατάλη στο δημόσιο, κανείς δεν κάνει λόγο για τα υπ’ αριθμόν ένα κέντρα της διαφθοράς, της σπατάλης, της κακοδιοίκησης, της συστηματικής καταλήστευσης του έλληνα φορολογούμενου. ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ! Αυτές είναι η μήτρα, η αιτία και το σύμπτωμα της κρίσης και όχι η «δημοσιονομική» κακοδιαχείριση. Ξένες και ελληνικές!

Που αν οι σπατάλες στις ΔΕΚΟ μας στοίχισαν μερικά εκατομμύρια ευρώ, οι τράπεζες κόστισαν την τελευταία πενταετία στο ελληνικό δημόσιο 168 δις ευρώ, σε μετρητά, δάνεια και εγγυήσεις!!! Και για τους δαιμόνιους δημοσιογράφους που τα ψάχνουν να θυμίσουμε τους σχετικούς νόμους, αρχής γενομένης από τον Καραμανλή με συνέχεια από Παπανδρέου, Παπαδήμο, Σαμαρά!

-   Ν. 3723 ΦΕΚ 250-9 ΔΕΚ 2008, Ν.3845 ΦΕΚ65 6ΜΑΙ 2010, Ν. 3864 ΦΕΚ 119 21 ΙΟΥΛ 2010, Ν. 3672 ΦΕΚ 148 3 ΣΕΠΤ 2010, Ν. 3965 ΦΕΚ 113 18 ΜΑΙ 2011, Πρ Νομ Περ. ΦΕΚ 203 14 ΣΕΠΤ 2011, Ν. 4031 ΦΕΚ 256 – 9 ΔΕΚ 2011 και επιπλέον 50 δις από την ανακεφαλαιοποίηση μέσω PSI!

Σύνολο, ο έλληνας φορολογούμενος έχει πληρώσει (είτε ως ρευστό, είτε ως μέτρα, είτε ως επιβάρυνση στο χρέος) ως τώρα 218 δις στις τράπεζες, επειδή οι τράπεζες έκαναν κακή διαχείριση, κακές επενδύσεις (ακίνητα, κάρτες, τοξικά προϊόντα κοκ), σπατάλες! Χωρίς να πιάσουμε τι έχει μεταφερθεί από το Νότο προς τον Βορρά λόγω ευρωζώνης...

Και άντε τον Πάγκαλο και τον Παπανδρέου μαζί με όλο τον κομματικό συρφετό του τον ψηφίσαμε εμείς, τον Σαμαρά και όλο του το Μεσσηνιακό σόι και την συνδικαλιστική αριστοκρατία της ΔΑΚΕ τους ψηφίσαμε εμείς και λουζόμαστε τα σκάνδαλά τους, την διαφθορά τους, τον διεφθαρμένο συνδικαλισμό τους. Τον Σάλλα, τον Λάτση, τον Αγγελόπουλο, τον Βαρδινογιάννη, την Deutche Bank και την Goldman Sachs ποιος τους ψήφισε; Γιατί να τους πληρώνουμε και εμείς και τα παιδιά μας;

Ο Α. Σαμαράς επιχειρώντας να στήσει, μαζί με την ΧΑ, την ακροδεξιά παράταξη μίλησε για την παράταξη των βολεμένων. Επιχειρώντας να βάλει σε αντιπαράθεση τον φτωχό με τον φτωχότερο, τον εργαζόμενο με τον μικρομεσαίο, τον άνεργο με τον δημόσιο υπάλληλο. Αυτός είναι και ιστορικά ο ρόλος του φασισμού και ας το έχουν στο μυαλό τους όσοι αναπαράγουν την κυβερνητική προπαγάνδα.

Και είναι αναγκασμένος να το κάνει αυτό, για να κρυφτεί το μεγάλο σκάνδαλο, η μεγάλη σπατάλη, το μεγάλο καρκίνωμα του έλληνα φορολογούμενου, η αιτία της κρίσης.

Το σκάνδαλο της διάσωσης των τραπεζών και της ένωσής τους, της ευρωζώνης, όπως ομολογεί και το ΔΝΤ. Αυτό το σκάνδαλο είναι η δίδυμη πλευρά του σκανδάλου της εξόντωσης του ελληνικού λαού. Δεν είναι η σπατάλη των ΔΕΚΟ...

Ο Σαμαράς, μαζί με τον Παπαδήμο, τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή, αλλά και τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη πρέπει να λογοδοτήσουν και θα πρέπει να πάνε στη δικαιοσύνη. Μετά θα δούμε τι θα κάνουμε με την μικρή τους εικόνα, του διεφθαρμένου συνδικαλιστή – όχι της αριστεράς αλλά δικού τους - στην τάδε ΔΕΚΟ. Άλλοι πρέπει να πάνε φυλακή...