H Αναγκαία Ρήξη

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των συντακτών, 24 Απριλίου 2013

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται για μία ακόμη φορά στην ιστορία της σε μία κρίσιμη καμπή, σε μία τεράστια κρίση: όλα τα νοήματα έχουν φθαρεί, όλες οι αξίες έχουν καταρρεύσει. Όμως δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποια λύση ή έστω κάποια πρόταση που να δημιουργεί προοπτική ανάκαμψης. Αν και αποδείχθηκε για πολλοστή φορά πως οι επαγγελματίες του πολιτικού είναι ανίκανοι να δώσουν λύση, πως τα κόμματα όχι μόνο δεν αποτελούν λύσεις στο πρόβλημα, αντιθέτως είναι μέρος του προβλήματος, εν τούτοις η κοινωνία παραμένει εγκλωβισμένη στις κομματικές ιδεολογίες και στις σωτηριολογίες των μαθητευόμενων μάγων. Μετεωρίζεται μεταξύ σκύλας και χάρυβδης, όπως έδειξαν και οι τελευταίες διπλές εκλογές, στις οποίες το εκλογικό σώμα αν και διαμαρτυρήθηκε για τη λιτότητα και τα Μνημόνια, αποδυναμώνοντας τα δύο κόμματα της χρεοκοπίας, εν τούτοις το ποσοστό που δραπέτευσε από αυτά, περίπου 42%, δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε πολιτικώς, αλλά παρέμεινε στην αδιέξοδη λογική του κομματοκρατικού συστήματος: εγκλωβίσθηκε είτε σε συντηρητικά εθνικιστικά και νεοναζιστικά κόμματα είτε στις ρητορείες της Αριστεράς.

Έχει ειπωθεί πως εάν οι εκλογές μπορούσαν να λύσουν τα προβλήματα, οι κυρίαρχοι θα τις είχαν καταργήσει. Πράγματι, οι εκλογές συντελούν στην κυριαρχία των ολίγων ισχυρών (των κομματικών, οικονομικών και μιντιακών ελίτ), στη διατήρηση του κοινωνικού και οικονομικού status quo, στην απομάκρυνση της κοινωνίας από τα κέντρα αποφάσεων. Οι κήρυκες του συστήματος – Δεξιοί, Κεντρώοι, Αριστεροί – επαναλαμβάνουν πως στον κοινοβουλευτισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όμως όλες σχεδόν οι εκλογικές αναμετρήσεις οδήγησαν σε μικρά ή μεγάλα αδιέξοδα, σε συγκάλυψη των προβλημάτων, σε δημαγωγία και χειραγώγηση, σε πελατειακό κράτος, σε απύθμενη και γενικευμένη διαφθορά, σε προπέτασμα για λεηλασία του δημοσίου πλούτου και τέλος στη χρεοκρατία.

Μπορεί μεν στις επόμενες εκλογές να γίνει εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, όμως είναι σίγουρο πως αυτό που θα προκύψει δεν θα είναι ουσιωδώς διαφορετικό, δεν θα είναι έτερον, αλλά μία παραλλαγή του παλαιού. Αδιάψευστη απόδειξη το παρελθόν: μετά από κάθε διχασμό ή καταστροφή και μέσα από τα ερείπια που συσσώρευαν, προέκυπτε από τις εκλογές μία κατάσταση, όχι ουσιωδώς διαφορετική, διότι επαναλάμβανε τα αδιέξοδα και τις εγγενείς αδυναμίες του παλαιού πολιτικού συστήματος, καθώς και τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.

Πράγματι, μετά τον «Εθνικό Διχασμό» το 1916 ανάμεσα σε βενιζελικούς και βασιλικούς, το διπολικό κομματικό σύστημα κατόρθωσε να διατηρηθεί και να οδηγήσει υπό τον βασιλέα τη χώρα σε μία μεγάλη καταστροφή, τη Μικρασιαστική του 1922. Μετά από αυτήν πάλι το κομματικό και οικονομικό κατεστημένο κατόρθωσε να επιβιώσει με ελάχιστες απώλειες (έξη εκτελέσεις). Ο Ελ. Βενιζέλος επανήλθε στην κυβέρνηση (1928) για να οδηγήσει στην χρεοκοπία (1932), μετά την οποία το σύστημα διετήρησε τις ισορροπίες του και επέβαλε μέσω εκλογών τη δικτατορία του Μεταξά (1936). Με την απελευθέρωση (1944) το διπολικό σύστημα εξουσίας, ανίκανο να προβεί σε ανασυγκρότηση, εμπλέκει την κοινωνία στην βαρβαρότητα του εμφυλίου πολέμου. Μετά το τέλος του εμφυλίου (1949), οι εκλογές συντηρούσαν και νομιμοποιούσαν το μισαλλόδοξο καθεστώς της Δεξιάς και των Ανακτόρων, και, όταν η ταλαιπωρημένη κοινωνία προσπάθησε να ανασάνει δίνοντας στον Γ. Παπανδρέου το πρωτοφανές 53% των ψήφων το 1964, το σύστημα εξουσίας προέβη στο Ιουλιανό πραξικόπημα το 1965 καταρρακώνοντας τα αποτελέσματα των εκλογών. Η κοινωνία δεν μπόρεσε ακόμη και τότε να απεγκλωβισθεί, ακολουθώντας πειθήνια τον ανίκανο συντηρητικό πολιτικό και την άτολμη αριστερή ηγεσία για «νέα εκλογική νίκη». Αντί για νίκη όμως επιβλήθηκε η δικτατορία του 1967. Μετά το τέλος της δικτατορίας (1974) η κοινωνία γοητευμένη από το ευρωπαϊκό όραμα και τον δανεικό καταναλωτισμό παραδόθηκε αμαχητί στη δημαγωγία του κομματισμού και στις εκλογικές αυταπάτες που επέτρεψαν τη ρεμούλα και την χρεοκρατία.

Όπως φαίνεται, με κάθε εκλογική αναμέτρηση η παρακμιακή κατάσταση ανακυκλωνόταν, τα προβλήματα και τα αδιέξοδα παρέμεναν τεχνηέντως καμουφλαρισμένα, αφού η κοινωνία έδειχνε εμπιστοσύνη στις εκλογικές σειρήνες και εκχωρούσε την εξουσία σε κόμματα και πολιτικούς, ενώ η ίδια ανέμενε παθητικώς τα αποτελέσματα των αποφάσεών τους και τα ψίχουλα του συμποσίου. Η Ιστορία διδάσκει πως οι Νεοέλληνες δεν διδάσκονται από την Ιστορία.

Η σημερινή κατάσταση θυμίζει ανάλογες παρακμιακές περιπτώσεις του παρελθόντος και αντανακλά μία παραιτημένη κοινωνία, εγκλωβισμένη στη διεφθαρμένη και ανίκανη κομματοκρατία. Αναποφάσιστη και διχασμένη, οδεύει προς τη φθορά εν μέσω εκλογικών αυταπατών και αντιμνημονιακής ρητορείας. Τα ερωτήματα είναι: Θα αποκτήσει η κοινωνία τη θέληση για κάτι καλύτερο, για ρήξη με την κομματοκρατία; Θα θελήσει να βαδίσει στον δρόμο του Πολυτεχνείου 1973 και των συνελεύσεων στις πλατείες το 2011 για άμεση δημοκρατία; Θα αποφασίσει να πάρει τις τύχες στα χέρια της;

Γιώργος Ν. Οικονόμου

Τι κάνουμε τώρα; Όχι στον ψευτοδιεθνισμό

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Η «αριστερή» δικαιολογία που επικαλείται o ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, για να δικαιολογήσουν την απαράδεκτη στάση τους να επιμένουν στην παραμονή μας στην ΕΕ, παρά την οικονομική  καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων, είναι ότι αυτή είναι μια γνήσια διεθνικιστική στάση. Και αυτό, σε αντίθεση με την «εθνικιστική» στάση, όπως πολλοί από αυτούς χαρακτηρίζουν τη θέση ότι μόνο η άμεση μονομερής και ταυτόχρονη έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με σειρά άλλων ριζοσπαστικών μέτρων που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, θα μπορούσε να σταματήσει την συντελούμενη καταστροφή. Δεν θα σταθώ εδώ σε «επιχειρήματα» του τύπου ότι παρόμοια στάση είναι εθνικιστική διότι την υποστηρίζουν σήμερα και διογκούμενα «εθνικιστικά» λαϊκά ρεύματα σε ολόκληρη την Ευρώπη, διότι τότε θα έπρεπε να μην μετείχαμε ιστορικά σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, ούτε να στηρίζουμε σήμερα ανάλογους αγώνες στη Λιβύη ή τη Συρία γιατί τους στηρίζουν και εθνικιστές! Όμως, ο αγώνας κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (όχι κατά του νεοφιλελευθερισμού, όπως παραπλανητικά υποστηρίζουν οι ίδιοι «αριστεροί») σήμερα είναι εθνικοαπελευθερωτικός.
Θα σταθώ, αντίθετα, στα δήθεν «αριστερά» θεωρητικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για να στηρίξουν την στάση αυτή  η οποία, κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο έχει οδηγήσει στην ουσιαστική εξαφάνιση της Αριστεράς στην Ευρώπη, αλλά και στην μαζική άνοδο εθνικιστικών κομμάτων, τα οποία σήμερα παίζουν τον ρόλο που θα έπρεπε να παίζει η αριστερά. Όμως, η στάση αυτή όχι μόνο δεν είναι αριστερή, εφόσον δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό για να ανατρέψει την οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, αλλά και δεν έχει σχέση με έναν πραγματικό διεθνισμό σήμερα.  Και αυτό, διότι το πρόβλημα δεν είναι πώς θα ξεπεράσουμε κάποιον ανύπαρκτο εθνικιστικό, ή ακόμη χειρότερα, φασιστικό κίνδυνο σήμερα, όπως διαδίδει αποπροσανατολιστικά η προπαγάνδα της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ, μέσω των διεθνών ΜΜΕ που ελέγχει. Αποπροσανατολιστικά, γιατί θέλει να στρέψει την λαϊκή οργή  από τον πραγματικό κίνδυνο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που οδηγεί στην παγκόσμια «κινεζοποίηση» της εργασίας και την καταστροφή κάθε κοινωνικής κατάκτησης των τελευταίων 100 χρόνων, σε φανταστικούς κινδύνους από καρικατούρες «νεοναζιστικών» κομμάτων στην Ευρώπη (σε αντίθεση με γνήσια εθνικιστικά κινήματα όπως το Κόμμα της Ανεξαρτησίας στη Βρετανία που σήμερα βρίσκεται στη τρίτη εκλογική θέση) ή «φασιστικών» όπως η Χρυσή Αυγή στα παρ’ ημίν.
Και είναι φανταστικοί οι κίνδυνοι αυτοί γιατί ο πραγματικός εθνικοσοσιαλισμός και ο φασισμός αναπτύχθηκαν σε εντελώς διαφορετικές ιστορικές συνθήκες προπολεμικά, που ευνοούσαν την ανάδυσή τους. Οι συνθήκες όμως αυτές, και κυρίως η ύπαρξη ισχυρών κρατών-εθνών στη Γερμανία και την Ιταλία αντίστοιχα —που σήμαινε κατ’ αρχήν οικονομική, και κατ’ επέκταση εθνική, κυριαρχία— είναι ανύπαρκτες σήμερα. Η οικονομική κυριαρχία υπονομεύεται σήμερα αποφασιστικά σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσω των διεθνών θεσμών (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κ.λπ.) που υποχρεώνουν τα κράτη στο άνοιγμα και στην απελευθέρωση των αγορών τους, δηλαδή, στην ουσιαστική κατάργηση κοινωνικών ελέγχων πάνω στην κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων —πράγμα αδιανόητο τη δεκαετία του 1930. Αλλά, ακόμη και η ίδια η εθνική κυριαρχία υπονομεύεται αποφασιστικά στο πλαίσιο οικονομικών ενώσεων όπως η ΕΕ, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα που όχι μόνο δεν έχει τον παραμικρό έλεγχο επάνω στην οικονομία της, αλλά, άμεσα ή έμμεσα, και στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική της. Όμως, οι Κεϋνσιανές πολιτικές που πρώτοι εφάρμοσαν προπολεμικά οι εθνικοσοσιαλιστές, και μεταπολεμικά οι σοσιαλδημοκράτες, ήταν εφικτές, ακριβώς λόγω της ύπαρξης εθνών-κρατών και εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, ενώ για τον αντίθετο λόγο είναι αδύνατες σήμερα. Ο σημερινός, επομένως, πραγματικός «εθνικισμός» στην Ευρώπη δεν είναι επιθετικός, όπως στον μεσοπόλεμο, αλλά αμυντικός απέναντι στην ισοπέδωση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που δεν είναι μόνο οικονομική και πολιτική, αλλά επίσης πολιτιστική.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο αγώνας κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης παίρνει σήμερα εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα. Οι λαοί που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποιητική διαδικασία σήμερα, ουσιαστικά, αμύνονται ενάντια στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ελίτ, για να προστατεύσουν το δικαίωμά τους για αυτοδιάθεση, αλλά και την ίδια την κουλτούρα τους που ισοπεδώνεται στην διαδικασία αυτή. Ο πόλεμος αυτός στις περιφερειακές χώρες της ΕΕ είναι οικονομικός, διότι με οικονομικά μέσα καταλύεται η οικονομική και εθνική κυριαρχία τους, που προφανώς οι προαναφερθέντες «αριστεροί», (συμπεριλαμβανομένων  και «αντιεξουσιαστών» της συμφοράς που μιλούν για άμεση δημοκρατία και «αυτοδιαχείριση» σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης!) θεωρούν περιττή. Στην γειτονιά μας, ο πόλεμος αυτός σημαίνει, επίσης, κτηνώδεις σφαγές λαών που διεκδικούν το δικαίωμά τους για αυτοδιάθεση από την υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ, χθες στη Λιβύη, και σήμερα στη Συρία. Όμως, ο πραγματικός διεθνισμός μπορεί να ξεκινήσει μόνο «από κάτω», από λαούς που έχουν επιτύχει την αυτοδιεύθυνσή τους, ενώ ο «διεθνισμός» που επιβάλλεται σήμερα από τις ελίτ, με σφαγές και οικονομικούς πολέμους, δεν είναι παρά ψευτοδιεθνισμός. Αλλά θα επανέλθω.

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 19 Μαΐου 2013

Το πανηγύρι των απατεώνων

Γιώργος Δελαστίκ

Τρελό πανηγύρι έχουν στήσει πάνω από το κουφάρι της Ελλάδας οι κάθε λογής απατεώνες, με πρώτους τους πολιτικούς της κυβέρνησης. Ταΐζουν τον κοσμάκη με παραμύθια. Αφού …«μαζί φάγαμε» τα καμιά πενηνταριά δισεκατομμύρια ευρώ των φετινών δανείων που όχι οι εργαζόμενοι, αλλά ούτε καν η αγορά δεν είδε το χρώμα τους, την εβδομάδα αυτή ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και η κυβερνητική προπαγάνδα άρχισαν να μας τρέφουν με «κινεζικές επενδύσεις» – δηλαδή …κατσαρίδες, ακρίδες, σκορπιούς, φίδια, μέδουσες και άλλες «λιχουδιές» κινεζικού τύπου!
Υποκρίνονται ότι πιστεύουν κιόλας τις ανοησίες που μας λένε. «Έρχεται η ανάπτυξη!» διαλαλεί ο πρωθυπουργός, την ώρα ακριβώς που η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωνε τα προσωρινά στοιχεία για το πρώτο τρίμηνο που έδειχναν μείωση του ΑΕΠ κατά 5,3%! Φανταστείτε τι θα γινόταν, αν δεν ερχόταν και η …«ανάπτυξη» του Σαμαρά! Η Ελλάδα διανύει την έκτη (!) συνεχή χρονιά ύφεσης, κατάσταση που δεν γνώρισε καμιά χώρα της Ευρώπης ούτε κατά τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων. Μείωση κατά 0,2% του ΑΕΠ το 2008 και κατά 3,2% το 2009 επί Καραμανλή. Νέες βουτιές κατά 5,1% και 7,2% του ΑΕΠ επί Γιωργάκη Παπανδρέου που έσπασε όλα τα ρεκόρ το 2010 και το 2011 αντίστοιχα.
Άξιος συνεχιστής ο Σαμαράς, ο οποίος με «τσόντες» τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη μας βούλιαξε 6,4% ακόμη το 2012 και σίγουρα θα μας καταβαραθρώσει ακόμη πιο βαθιά το 2013, γύρω στο 5% σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις. Έκτακτα πάμε! «Οι μισθοί βυθίζονται και η Ελλάδα γίνεται πιο ανταγωνιστική» δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μιλώντας σε εκδήλωση που έγινε στο υπουργείο του και απευθυνόμενος σε Γερμανούς μαθητές. Υπερήφανος για το απεχθές έργο του εμφανίζεται και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, σε συνέντευξη που έδωσε στη γερμανική εφημερίδα Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε: «Παρά την καταβύθιση του εργασιακού κόστους, η ανεργία έφτασε στο 27% και η ανεργία των νέων το 56%. Η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας δεν βοήθησε την αγορά εργασίας» δηλώνει σαρκαστικά.
Ο Στουρνάρας όμως είναι ήσυχος ότι έχει απέναντί του έναν υποταγμένο λαό, στον οποίο μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς να κινδυνεύσει το κεφάλι του. «Αποκαταστάθηκε αρκετή ησυχία… Ο κόσμος δείχνει πολλή υπομονή και εκτιμά αυτό που κάνουμε. Κατά κανένα τρόπο δεν βρισκόμαστε κοντά σε (κοινωνική) έκρηξη… Οι Έλληνες σώπασαν γιατί βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ… Μόνο στο δημόσιο τομέα υπάρχουν ακόμη διαμαρτυρίες», δηλώνει περιχαρής. Στη βάση αυτών των διαπιστώσεων, αναλύει στο γερμανικό έντυπο τα σχέδιά του για …τετραετή(!) παραμονή στην εξουσία: «Ο κυβερνητικός συνασπισμός πρέπει να εργαστεί γι’ αυτούς τους στόχους τα επόμενα τρία χρόνια» διακηρύσσει με αυτοπεποίθηση. «Εσείς προσωπικά έχετε προβλήματα με τη Γερμανία;» τον ρωτάει ωμά ο δημοσιογράφος της Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε. «Εγώ πραγματικά δεν βλέπω κανένα πρόβλημα!» κάνει αμέσως δήλωση νομιμοφροσύνης και υποταγής ο Στουρνάρας, έχοντας πλήρη επίγνωση του ότι το Ράιχ δεν συγχωρεί ποτέ τους απείθαρχους υπηκόους του. Τώρα βέβαια οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς του Λονδίνου, τους οποίους «φιλολαϊκή εφημερίδα» δεν μπορεί να τους πει κανείς με τίποτα, έχουν ως κι αυτοί τρομάξει από την απερίγραπτη βαρβαρότητα της πολιτικής που ασκούν ο Στουρνάρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης και τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης των σύγχρονων «γερμανοτσολιάδων». Αυτό τουλάχιστον συνάγεται από κύριο άρθρο τους με τίτλο «Στερείται χάπι εντ το ελληνικό δράμα».
«Το πρωτογενές δημοσιονομικό ισοζύγιο βελτιώθηκε κατά 10% του ΑΕΠ, το οποίο πρέπει να συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων προσαρμογών της ιστορίας σε καιρό ειρήνης», γράφει η βρετανική οικονομική εφημερίδα και συνεχίζει: «Το κόστος όμως υπήρξε καταστροφικό… Το κοινωνικό κόστος είναι ανυπολόγιστο και οι συνέπειές του θα ξετυλίγονται τα χρόνια που θα έρθουν». Η γαλλική Λε Μοντ προσπαθεί να είναι πιο παρηγορητική: «Η Ελλάδα έχει χάσει το αίμα της αλλά βρίσκεται σε δρόμο ανάρρωσης» τιτλοφορούσε ανάλυσή της. Το δημόσιο χρέος της χώρας έπεσε προσωρινά πέρυσι με το «κούρεμα» και την «επαναγορά» των ελληνικών κρατικών ομολόγων –δηλαδή με τη διάλυση των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος συν τη ληστεία των μικροομολογιούχων– γύρω στο 156%, αλλά ήδη από φέτος, το 2013, θα εκτιναχθεί πάλι στο …175% του ΑΕΠ! Ποσοστό που ακόμη και το ΔΝΤ, εκτιμά ότι είναι απολύτως αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Αυτό δεν εμποδίζει βεβαίως καθόλου την ΕΚΤ να εισπράξει αύριο, μαζί με κάποιους άλλους, από τη χρεωκοπημένη Ελλάδα που δήθεν «έσωσε» το αστρονομικό ποσό των 5,6 δισεκατομμυρίων ευρώ, λόγω της λήξης ελληνικών κρατικών ομολόγων, τα οποία είχε αγοράσει σε πολύ χαμηλότερη τιμή από γερμανικές και γαλλικές κυρίως τράπεζες στη δευτερογενή αγορά για να τις βοηθήσει, τις γαλλογερμανικές τράπεζες, βγάζοντας και κέρδος ίσα με …30% από πάνω!!! Όλοι πλουτίζουν και κάνουν πάρτι «στην υγειά των κορόιδων», των Ελλήνων!
Μέχρι και στον Έλληνα πρόεδρο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που διόρισαν ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας, θα του δίνουν …75.000 ευρώ το χρόνο περισσότερα από όσα έδιναν στον προηγούμενο πρόεδρο του ΤΧΣ, τον Ολλανδό Πολ Κόστερ. Εκατό χιλιάρικα ο Ολλανδός, εκατόν εβδομήντα πέντε ο δικός τους άνθρωπος! Εις υγείαν των κορόιδων και πάλι!

 

Η ΕΡΗΜΟΣ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΣΑΝ ΕΙΡΗΝΗ. ΤΕΛΙΚΑ ΠΕΤΥΧΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ?

 Κώστας Λαπαβίτσας

Περάσαμε τα δύσκολα διακηρύσσει η κυβέρνηση Σαμαρά, μας έδωσαν τα εύσημα από το ΔΝΤ και την Κομισιόν και η Ελλάδα είναι έτοιμη για ανάκαμψη. Πλήθος οι γραφίδες στον Τύπο και οι φωνές στην τηλεόραση που επαναλαμβάνουν το μήνυμα προς ενημέρωση των ιθαγενών. Δικαιώθηκαν όσοι στήριξαν τη μνημονιακή πολιτική, αποδείχθηκε ότι είχαν ψυχραιμία και σοβαρότητα, ενώ η κριτική εξ αριστερών ήταν επιπόλαιη και λανθασμένη. Η Ελλάδα έδειξε υπομονή και εγκράτεια και τώρα θα ανταμειφθεί.

Γιατί αυτή η επιθετική αισιοδοξία;

Ο κύριος λόγος είναι η σταθεροποίηση των δημόσιων οικονομικών – η χώρα κινείται προς πρωτογενές πλεόνασμα μέσα στο 2013. Παράλληλα, το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών, που είχε φτάσει το γιγαντιαίο μέγεθος του 15% του ΑΕΠ το 2008, έχει σχεδόν εξαλειφθεί. Επομένως, οσον αφορά το ΔΝΤ και τους δανειστές ‘εταίρους’ μας που κοιτούν κυρίως αυτά τα στοιχεία, η ελληνική οικονομία κοντεύει να βγει από την εντατική. Αυτά έλαβε υπόψη του και ο οίκος Fitch που αναβάθμισε την Ελλάδα κι έτσι έπαψε πια να θεωρείται από τα ελληνικά ΜΜΕ ενεργούμενο των κερδοσκόπων των χρηματοπιστωτικών αγορών, όπως όταν μας υποβάθμιζε.

Υπάρχει βέβαια η παράπλευρη απώλεια της ανεργίας του 27% για τους ενήλικες και 64% για τους νέους, αλλά φρόντισε η εταιρεία Hay Group να μας ενημερώσει, αξιοποιώντας στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας, ότι οι ροές προσλήψεων-απολύσεων είχαν θετικό πρόσημο τον Απρίλιο. Μετά από τριετή συντριβή των μισθών, φαίνεται ότι η οικονομία δημιουργεί επιτέλους σημαντικό αριθμό νέων θέσεων εργασίας. Αισιοδοξία, λοιπόν και κυρίως όχι λαϊκισμοί που μπορεί να καταστρέψουν το έργο της τριετίας. 

Γράφοντας για την υποβολιμαία και παραπλανητική χρήση της γλώσσας από το ρωμαϊκό ιμπέριουμ, ο Τάκιτος βάζει στα χείλη του βρετανού ‘βάρβαρου’ ηγεμόνα Καλγάκου την περίφημη φράση: ‘δημιουργούν μιαν έρημο και την αποκαλούν ειρήνη’. Ανελέητοι οι Ρωμαίοι, αφού περνούσαν δια πυρός και σιδήρου τους κατακτημένους, τους διαβεβαίωναν ότι επέβαλαν την ‘ειρήνη’ προς όφελος όλων.

Η έρημος που έχουν δημιουργήσει τρεις ελληνικές κυβερνήσεις σε αγαστή συνεργασία με την Τρόικα απεικονίζεται εναργέστατα στα στοιχεία για το ΑΕΠ που η Ελληνική Στατιστική Αρχή δημοσιοποίησε  στις 15 Μαΐου, ακριβώς πάνω στον παροξυσμό αισιοδοξίας που έχει καταλάβει τους κυβερνώντες. Όπως δείχνει το γράφημα, η πτώση του ΑΕΠ συνεχίστηκε αμείλικτη και το πρώτο τρίμηνο του 2013, σημειώνοντας ετήσια συρρίκνωση 5.3%. 

Πηγή: Ελ.Στατ. Τιμές έτους αναφοράς 2005. 

Δείχνει κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα το απλό αυτό γράφημα. Φαίνεται καθαρά η κατακρήμνιση της ελληνικής οικονομίας μετά το 2009, που πήρε διαστάσεις τραγωδίας το 2011-2. Πάνω απ’ όλα, φαίνεται ότι η τάση συρρίκνωσης του ΑΕΠ δεν έχει αντιστραφεί, ή έστω υποχωρήσει σημαντικά. Και πως να μεταβληθεί η τάση συρρίκνωσης όταν τα στοιχεία της συνολικής ζήτησης είτε βρίσκονται σε υποχώρηση, είτε επιδεικνύουν εξαιρετική αδυναμία; Οι επενδύσεις, μετά από καταβαράθρωση ετών, μόλις κατόρθωσαν να σταθεροποιηθούν το τελευταίο τρίμηνο του 2012 και θα δούμε τι θα κάνουν το πρώτο τρίμηνο του 2013. Ίσως κάτι να κινείται στη βιομηχανική παραγωγή, δεδομένου ότι η ετήσια μείωση τον Μάρτιο του 2013 ήταν ‘μόνο’ 0.7%, αλλά είναι πολύ νωρίς για να ξέρει κανείς. Η κατανάλωση βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση από το 2009, ενώ ο δείκτης κύκλου εργασιών στο λιανικό εμπόριο κατέγραψε ετήσια μείωση 14% τον Φεβρουάριο του 2013. Οι εξαγωγές, τέλος, για τις οποίες έχει γίνει τόσος αβάσιμος θόρυβος την τριετία που πέρασε, δεν έχουν δυναμισμό και μάλιστα μειώθηκαν κατά 7.8% σε ετήσια βάση τον Μάρτιο του 2013. 

Με δυό λόγια, όσον αφορά την πραγματική οικονομία, η κυβερνητική αισιοδοξία εδράζεται αποκλειστικά σε ιδιωτικές μελέτες ροών προσλήψεων-απολύσεων στην αγορά εργασίας, σε ευχολόγια περί ‘μεταρρυθμίσεων’, σε προσδοκίες για το τι θα κάνουν οι τράπεζες όταν επιτέλους ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση, σε υπερβολές για τον τουρισμό τη φετινή χρονιά, και σε ελπίδες για επενδυτική άνοιξη τώρα που οι μισθοί έχουν συντριβεί, ιδίως με είσοδο κεφαλαίων από το εξωτερικό. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι η ελληνική οικονομία παραμένει σε βαθύτατη ύφεση.

Η ύφεση είναι βέβαια ακριβώς ο λόγος της υποτιθέμενης επιτυχίας των μνημονιακών πολιτικών όσον αφορά το δημοσιονομικό έλλειμμα και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. Δεν υπάρχει απολύτως καμία έκπληξη, πρωτοτυπία, ή ιδιαίτερη ικανότητα άσκησης οικονομικής πολιτικής στο θέμα αυτό. Στην πράξη τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως τα είχαν προβλέψει οι ‘επιπόλαιοι’ κριτές εξ αριστερών. Αν μια κυβέρνηση περικόψει τις δαπάνες με θηριώδη τρόπο, ανεβάσει τη φορολογία και επιτρέψει την κατάρρευση των μισθών, θα ακολουθήσει ύφεση που από μόνη της θα περιορίσει το δημοσιονομικό έλλειμμα και τις εξαγωγές, άρα και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. 

Για να το θέσω αλλιώς, η Τρόικα συνέτριψε την εγχώρια ελληνική οικονομία ώστε να επιτευχθεί ισορροπία στα δημοσιονομικά και στις διεθνείς συναλλαγές. Η σταθεροποίηση είναι μηχανικό αποτέλεσμα της βαθύτατης ύφεσης που αποτυπώνει το γράφημα, τίποτε περισσότερο. Θα μπορούσε ίσως να επαίρεται η κυβέρνηση και η Τρόικα αν είχε επιτευχθεί η σταθεροποίηση χωρίς την κατακρήμνιση της οικονομίας. Είναι όμως αναισχυντία να πανηγυρίζει το στρατόπεδο των Μνημονίων για τις δημοσιονομικές του επιτυχίες, όταν το τίμημα ήταν 1.300.000 άνεργοι και 2.500.000 άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας.  

Κάποια στιγμή βέβαια η ύφεση θα σταματήσει. Οι οικονομίες δεν συρρικνώνονται εσαεί καθώς υπάρχει πάντα ένα μίνιμουμ δραστηριότητας που γεννάει η υλική ζωή. Στην περίπτωση της Ελλάδας η συρρίκνωση ίσως να σταματήσει το 2014, αν η χώρα και ο λαός της έχουν επιτέλους λίγη τύχη. Ο πραγματικός Γολγοθάς, σε αντίθεση με όσα άσκεφτα διατείνεται η μνημονιακή πλευρά, θα αρχίσει μετά. Η συνολική συρρίκνωση θα έχει ξεπεράσει το 25%, όπως δείχνει παραστατικά το γράφημα. Με ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης 2-3% που προβλέπει η Τρόικα και οι οποίοι είναι ρεαλιστικοί δεδομένου ότι δεν διαφαίνεται καμία προοπτική ουσιαστικής τόνωσης της ζήτησης, θα πάρει πολλά χρόνια μέχρι να αναπληρωθούν οι απώλειες της παραγωγής. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει υποχώρηση της ανεργίας σε ανεκτά επίπεδα για τουλάχιστον μια δεκαετία. Ειδικά για τη νεολαία το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Το ερώτημα που παραμένει είναι αν ο ελληνικός λαός θα αποδεχτεί την έρημο που έφτιαξαν από κοινού η Τρόικα και το εγχώριο μνημονιακό στρατόπεδο και θα την ονομάσει και ο ίδιος ειρήνη.

costaslapavitsas.blogspot.co.uk

Μια αντιηρωίδα του Ντοστογιέφσκι

(Κείμενο που δημοσιεύτηκε στις Στάχτες στις 16 Μαΐου 2013)

-

Δεν είναι ηρωίδα μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι. Το «Έγκλημα και Τιμωρία» δεν το διάβασε ποτέ. Δεν είναι καλοζωισμένη νοικοκυρά που της κόψανε τη σύνταξη του μακαρίτη και παραπονιέται στο ρετιρέ ποτίζοντας τις γαρδένιες. Με λίγα ζούσε εξαρχής. Δεν είναι δημόσιο πρόσωπο. Όλη της η ζωή επικεντρώθηκε στους οικείους της και στη μικρή της κοινωνία. Δεν είναι πολύξερη και κοσμογυρισμένη. Ένα σχολείο έβγαλε όλο κι όλο, και μια Βουλγαρία πήγε κάποτε, άντε να πέρασε και τα σύνορα της παλιάς Γιουγκοσλαβίας, και μέχρι σήμερα διηγείται ιστορίες από τη διαδρομή και κοιτάζει τις παλιές φωτογραφίες.

Δουλεύει από πέντε χρονών. Μια στα αμπέλια του πατέρα ή στις ελιές, μια στην ταβέρνα με τα δρύινα βαρέλια να λιβανίζει από μέσα το ξύλο για να καπνίσει ωραία το κρασί, μια στην επιχείρηση του μέλλοντα συζύγου, μια πάνω από τα κεφάλια των παιδιών με αριθμητικές και γεωγραφίες, μια στο σπίτι της με ραπτομηχανές και κουβαρίστρες να ράβει για λογαριασμό τρίτων. Μια ζωή δουλειά. Ιδρώτας και κόπος. Ευσυνειδησία.

Στο σινεμά πήγαινε μικρή, τότε που ήταν αρραβωνιασμένη. Τώρα πια, τα βράδια, βλέπει τούρκικα. «Βλακείες, καλά το λες, αλλά και τι να κάνω; Έξω δε μπορώ να βγω, με τα χέρια σταυρωμένα μέσα στους τέσσερις τοίχους θες να κάτσω;». Συμμετέχει στη ζωή των πρωταγωνιστών, κλαίει με τα δράματα, γελάει με τις χαρές τους. Ενίοτε συμβουλεύει φωναχτά τη δακρύβρεχτη πρωταγωνίστρια για την επόμενη κίνησή της, αγανακτεί με τον άδικο εραστή, συμπονά το αίσθημα που δεν ευοδώθηκε και παιδεύει. Άλλοτε γυρνάει κανάλι στις ειδήσεις, απελπίζεται και απορεί με όσα βλέπει εκεί, τα χάνει. Εκπομπές μαγειρικής δεν βλέπει ποτέ. Από τα χέρια της έχουν βγει οι νοστιμότερες συνταγές του κόσμου. Αυτοδίδακτη σε όλα της, δασκάλα του εαυτού της από την πρώτη μέρα της ζωής της.

Πέρασε Κατοχή, πείνα, φτώχεια και κακουχίες. «Βλέπεις το σημάδι στο μέτωπο; Το ‘42, 43 ήταν οι Γερμανοί στα χωριά. Ο πατέρας μου έκρυβε κάτι συγγενείς στο σπίτι για να μην τους σκοτώσουν. Τα απογεύματα, λοιπόν, στην αυλή, σκάβαμε κι ανοίγαμε μια λακουβίτσα τόση όσο ένα κουτί Νουνού και μέσα ρίχναμε νερό κι ασετιλίνη. Σα λάσπη γινόταν αυτό. Στο πάνω μέρος στερεώναμε μετά ένα χάρτινο φυτίλι και όταν του βάζαμε φωτιά αυτό έσκαγε. Έτσι έκαναν πλάκα οι μεγάλο, με το ‘ντουβ’. Χαζογέλαγαν οι άμοιροι, που ζούσαν σαν φυλακισμένοι. Μια μέρα με στείλανε να το φυσήξω γιατί δεν άναβε η φωτιά. Ένιωθα πως έπρεπε να τους διασκεδάσω. Πήγα κοντά, φύσηξα, κι αυτό έσκασε στο πρόσωπό μου. Έτσι με πήρανε τα αίματα, και με έτρεχε η αδερφή μου στο νοσοκομείο. Παιχνίδι των μεγάλων ήταν, αλλά την πλήρωσε το μικρό. Όταν ήρθε ο πατέρας μου το βράδυ από τα χτήματα, έγινε χαμός στο σπίτι».

Δεν μεγάλωσε ανάμεσα σε καντήλια και εικονίσματα. Δεν κάνει μεγάλους σταυρούς και βαθιές μετάνοιες, δεν κρατάει όλες τις νηστείες. Την πίστη της την διδάχτηκε από τους πιο μεγάλους και την θεωρεί πολύ σημαντική. Στην εκκλησία πάει μόνο όταν νοιώσει την ανάγκη. «Το κατηχητικό δεν μου άρεσε, δεν την άντεχα την κλεισούρα. Ήμουν ελεύθερο μυαλό, ήθελα να είμαι έξω και να παίζω. Ή να τρέχω σε δουλειές, να κάνω θελήματα, μπας και βγάλω κάνα πιάτο φαΐ για το σπίτι. Θρησκευτικά έμαθα από τον παππούλη μου, λιβάνι τα χώματά του. Άγιος άνθρωπος, ούτε μύγα δεν πείραξε στη ζωή του. Ψάλτης». Μια φορά έκλεψε από τους Γερμανούς ένα ρολό συρματόπλεγμα για να γλιτώσει τους γονείς της από τις βραδινές σκοπιές στο αμπέλι, που τους έκλεβαν τα σταφύλια κι έπρεπε να μένουν εκεί. «Πώς δε με σκότωσαν οι ναζί… Μικρό παιδί, μια χαψιά, πέντε έξι χρονών ήμουν δεν ήμουν, αλλά αυτοί δεν χαμπάριαζαν από τέτοια. Άνοιξα με τα χέρια μια τρύπα στο φράχτη τους, τρύπωσα στην αποθήκη κι έκλεψα το συρματόπλεγμα που είχαν ανάγκη οι δικοί μου. Δεν ήθελα να χρειάζονται κάτι και να μην το έχουν, ήμουν μικρή αλλά ένιωθα πως τους έπρεπε να προστατεύω. Γονατιστή το κύλησα ως το σπίτι, ρόδα. ‘Να μην τρέχετε τις νύχτες να φυλάτε’, είπα στη μάνα μου όταν τρόμαξε που το είδε στην αυλή. Δική μου και αυτή η ευθύνη. Δεν μου την ανέθεσε κανείς, μόνη μου την πήρα. Μετά σκάψαμε μια γούβα πίσω από το σπίτι, φυτέψαμε και κάτι μελιτζάνες από πάνω και τη γλιτώσαμε. Όταν περίφραξε με αυτό ο πατέρας μου το χτήμα, πολύ μετά, η περηφάνια μου δεν περιγράφεται. Ένιωθα εντάξει με τον εαυτό μου».

Δεν την πειράζουν οι ξένοι που έχουν έρθει στην περιοχή. Τους συμπονά που δεν μιλάνε καλά τη γλώσσα και φοβούνται να πουν πολλά ή έχουν τριμμένα ρούχα. Όταν έχει τους δίνει ένα πιάτο φαΐ ή κάνα σακάκι. Όπου διακρίνει την ανάγκη τρέχει να προσφέρει αυτό που μπορεί. Θέλει να βλέπει γύρω της έναν κόσμο δίκαιο. Δεν αντέχει να κλείνει τα μάτια στον πόνο. «Ο πόλεμος, είτε με όπλα είτε με αδιαφορία ή κακία για τον πλησίον σου, είναι άσχημο πράγμα. Τα έζησα όλα αυτά, και ξέρω τι σημαίνουν. Στον Έντυ που μου σκάλισε τον κήπο έδωσα το μεροκάματο και μια τσάντα λεμόνια. Τις προάλλες έφτιαξα μαρμελάδα και τον φίλεψα ένα βάζο να! Στη Σβέτα που με βοηθάει στις δουλειές πάντα φροντίζω να ζεσταίνω τυρόπιτα, να κόβει τη μέρα της στη μέση, με τον καφέ της. Αν έχω και κάνα έξτρα πακέτο μακαρόνια, της το κερνάω να το μαγειρέψει στα παιδιά της. Στο σούπερ μάρκετ τα μισά μου ψώνια άδειασα μπροστά σε μια γριά που ζητιάνευε στο πεζοδρόμιο. Χίλιες ευχές μου έδωσε, σε άλλη γλώσσα. Λεφτά δεν είχα. Μπορούσα όμως να φάω εγώ ξέροντας πως αυτή πεινάει; Ψυχές είναι κι αυτοί, όπως εμείς. Με οικογένειες και συγγενείς κάπου μακριά. Τι φταίνε που τους ξερίζωσε η φτώχια; Δεν πρέπει να κάνουμε διακρίσεις στους ανθρώπους. Αν δείχνεις κάποιον με το δάχτυλο και λες ‘κοίτα τον κακομοίρη’ είναι σα να λες μπράβο στα κανάλια που κοροϊδεύεις. Δεν είναι θέαμα οι άνθρωποι, αλληλεγγύη και ανθρωπιά ζητάνε. Σε σένα τα λέω όλα αυτά, ποτέ δεν μιλάω πάρα έξω».

Κάθε τόσο ξεχνιέται. Αναπολεί το παρελθόν, μιλά για τις ρίζες της και τις καταβολές της. Την δυσκολεύει ο κόσμος έτσι όπως τον βλέπει να μεταμορφώνεται. Αγωνιά για το μέλλον των επόμενων γενεών. Να’ την ξανά εκείνη η παλιά ευθύνη. Αλλιώς τα ήλπιζε και αλλιώς τα βλέπει. Στεναχωριέται με την κατάντια της κοινωνίας. Δεν συμπαθεί τους αστυνόμους, δικαιοσύνη επιθυμεί. Δεν πιστεύει πως ο ψήφος της πάει άδικα επειδή δεν είναι νέα τριάντα χρονών – συνεχίζει να νιώθει υπεύθυνη, όπως τότε που ήταν παιδί. Για όλους. Δεν αρνείται να μετακινηθεί πολιτικά – βλέπει πως οι πάλαι ποτέ ιδεολογίες σήμερα έχουν αλλάξει. Ακούει συμβουλές, προσφέρει, φοβάται το σκοτάδι της εποχής, κάνει αυτό το λίγο που μπορεί για να αλλάξει τον κόσμο. Και αυτό το λίγο γίνεται πολύ, γιατί κρύβει μέσα του ψυχή και πίστη. Δεν πιστεύει σε κάποια «κυβέρνηση ευθύνης», πιστεύει πως την έγνοια αυτή ο καθένας οφείλει να την κουβαλά στην πλάτη του ξεχωριστά αν θέλει να λέγεται άνθρωπος.

Δεν είναι μια ηρωίδα του Ντοστογιέφσκι. Η ζωή της δεν βασίζεται σε απαρέγκλιτες δομές. Τα δράματα και οι θρίαμβοί της δεν έχουν γίνει βιβλίο ή θεατρική παράσταση. Κανένα κοινό δεν θα την χειροκροτήσει μόλις πέσουν οι τίτλοι του τέλους. Είναι η μάνα μου, η μάνα σου, γιαγιά μας, η γειτόνισσα, η γνωστή, η γυναίκα της διπλανής πόρτας που δεν απέκτησε γνώσεις στο πανεπιστήμιο αλλά γνωρίζει πολύ καλύτερα από τους πτυχιούχους και τους σοβαροφανείς ρήτορες τον κόσμο και τη ζωή. Σε βάθος. Αυτή η γυναίκα Υπάρχει. Ας γίνει παράδειγμα. Ας γίνει ευγενής Στόχος.

Δυο κόσμοι, ξάγρυπνοι κι ένας που κοιμάται !!!

Η νύχτα που πέρασε ήταν η νύχτα της μεγάλης αγρύπνιας και της συνηθισμένης ύπνωσης.

Ο ένας κόσμος, αυτός που έχει το ρόλο του εκτελεστή.

Αποτελείται από ασπόνδυλα που έχουν τον τίτλο του πολιτικού, σε μια εποχή που οι πολιτικοί έχουν, ως είδος, εκλείψει κι έχουν αντικατασταθεί από φερέφωνα, καλοπληρωμένους υπαλλήλους, τροϊκανά τσουτσέκια και μια πλειάδα…ανερμάτιστων, ετερόφωτων δορυφόρων.

Γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Δεν τους ενδιαφέρει ούτε η πολιτική τους συνέχεια, ούτε η ιστορική τους υστεροφημία.

Εν γνώσει τους είναι αναλώσιμοι. «Πολιτικοί» της μιας χρήσης. Με το αζημίωτο.

Έχουν εκλείψει ακόμα και οι συντηρητικοί ευπατρίδες, σε μια απάτριδη λησταρχία του ανθρώπινου μόχθου.

Ξαναβρισκόμαστε στην πριν τη συνθήκη της Βεστφαλίας εποχή. Απόλυτη κυριαρχία των Αψβούργων. Καλβινιστές και Λουθηρανιστές στην πυρά.

Την πολιτική στον πλανήτη, την ασκούν πια δέκα κωλόπαιδα του τραπεζικού αφρού, που ακούνε στο όνομα, golden boys.

Από δω οι  Standards κι από κει οι Poors,  όπως λέει και τ’ όνομά τους.

Δεν την ασκεί ούτε καν ο κυνικός, πλην υπερχρεωμένος, πλανητάρχης, που του έδωσαν απλώς μια υπεροπλία, σαν τη σφυρίχτρα, για να παριστάνει το διαιτητή στα γήπεδά τους.

Δεν την ασκούν ούτε οι Τόρρις και οι Λόρδοι, που περιορίστηκαν σε εκτελεστικά  καθήκοντα, σε ακριβοπληρωμένες διακοπές και στην εξασφαλισμένη  χλιδή των πύργων τους.

Δεν την ασκούν πολύ περισσότερο οι γιοί, ανιψιοί και εγγονοί των εκλιπόντων «εθναρχών», που έχουν αναλάβει την τεχνοκρατική υλοποίηση και την εκτελεστική σαβούρα.

Έμειναν ξάγρυπνοι, ακριβώς γιατί, στα τεχνοκρατικά τους καθήκοντα, δεν μπορούν να προβλέψουν τον παράγοντα άνθρωπο.

Μπορεί να έχουν στην κωλότσεπη ένα εύπλαστο νομικό οπλοστάσιο και μια φονική κατασταλτική μηχανή, δεν έχουν όμως δεδομένη την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης υπόστασης.

Πίστεψαν ότι ο μπαμπούλας της επιστράτευσης με όλους τους συνεπικουρούντες, νομικούς υπέρμαχους, ψευδοσυνταγματολόγους,  προβοκάτορες μεγαλοσυνδικαλισταράδες, τηλεοπτικούς ψάλτες και λοιπούς, αρκούσε για να παγώσει την αυθαδιάζουσα οργή.

Δεν άρκεσε κι αυτό τους χάλασε τον ύπνο. Βρε, λες;

Ο άλλος κόσμος, ο άγρυπνος, αυτός που έχει ακόμα τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης υπόστασης. Τη σκέψη, το βασανιστικό συναίσθημα, το φιλότιμο, το γέλιο, το κλάμα, τη μικροψυχία, τη γενναιοδωρία, τον παρορμητισμό, την οργή, το φόβο.

Που ζει καθημερινά τη σφαγή του Μαγδεμβούργου.

Που στο σχολείο τα βλέπει όλα.

Τα άκεφα παιδιά των άνεργων, αυτά που περιμένουν την ελεημοσύνη του κυλικείου, τις πλαστές προσδοκίες για ένα πτυχίο-κουρέλι, τα άδεια θρανία των παιδιών που μετανάστευσαν, τα άδεια θρανία των παιδιών που χαπακώθηκαν, την έκκληση για ένα μεροκάματο από τα παιδιά του νυχτερινού, τα παραπλανημένα νεοφασιστάκια, τον αποδιοργανωμένο γλωσσικό κώδικα, τον αλαζόνα, κουφιοκέφαλο σύμβουλο, τα άνοστα projects, τον υποτελή διευθυντή, τον έρποντα συνάδελφο, το βαθμοθήρα γονιό, τον πρόωρα γερασμένο έφηβο, τον εξουθενωμένο υποψήφιο, την ακριβοπληρωμένη εξεταστική προπόνηση, τη δωρεάν απαιδευσιά, το μισθό που δε φτάνει, το χαράτσι που εκκρεμεί, τον άνεργο γιό του, το πακέτο των πτυχίων, μεταπτυχιακών και ων ουκ έστιν αριθμός πιστοποιήσεων, τον επίορκο που συμμετείχε στο συλλαλητήριο στις Σκουριές, το ενυπόθηκο δάνειο για ένα κωλόσπιτο, την επιβεβλημένη φίμωση και την εθελοντική λογοκρισία, την έμμισθη επιτίμηση των μιντιακών ιεροψαλτών.

H οργή, η πίκρα  και η συνείδηση, συσσωρευμένες σε μια ψήφο. Απεργία.

Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.

Και μετά η ξάγρυπνη νύχτα.

Ο τρίτος κόσμος, αυτός που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, που λέει ο λόγος, και του άδικου.

Σ’ αυτό τον κόσμο της χαύνωσης κάποιοι που προσποιούνται τους ξύπνιους, ενώ κοιμούνται όρθιοι. Αυτοί που τάχα επαγρυπνούν στις επάλξεις του λαϊκού κινήματος, από θέσεως ηγεσίας, ζυγίζοντας τις υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες και βρίσκουν πως η παλάντζα γέρνει στις αντικειμενικές αλλά έχει, δεκαετίες τώρα,  ανώριμες τις υποκειμενικές, εκτός από τους ίδιους.

Που εμπαίζουν, λοιδορούν και προβοκάρουν ό,τι δεν ελέγχουν.

Που υποτιμούν, μαντρώνουν, απομονώνουν και εξωπετούν τα ίδια τους τα μέλη, τσουβαλιάζοντάς τα στον ανώριμο υποκειμενικό παράγοντα, δίχως να βλέπουν πως οι ίδιοι παραωρίμασαν τόσο, που κοντεύουν να σαπίσουν, ισορροπώντας ανάμεσα στον άγονο, φρόνιμο ρεαλισμό και  τη μικροκομματική τους τύφλα.

Να και ο κύριος όγκος, η κρίσιμη μάζα αυτού του κόσμου που κοιμάται.

Ο μέσος πολίτης για τον οποίο φτιάχτηκαν οι θεωρίες των άκρων.

Η εύπλαστη ύλη, που λέγαμε, που συντηρεί την αθλιότητα και που η αθλιότητα, με τη σειρά της φροντίζει να την αναπαράγει.

Η χωμένη, βαθιά, στη μαλακωσιά του καναπέ και στη βολικότητα της αυταπάτης. Μέχρι πότε; Μέχρι να φθαρεί ο καναπές και να τον εκτινάξουν τα ελατήρια, σαν το κουτί με τον εκτινασσόμενο κλόουν.

Μέχρι να στραγγίξει και η τελευταία σταγόνα της αυταπάτης και να μείνει χωρίς υποκατάστατα.

Μια εύπλαστη ύλη, σαν τη χλαπάτσα που πετάνε  τα παιδάκια στο ταβάνι κι αυτή επιμένει να πέφτει, πλαφ,  με μια θλιβερή βαρύτητα, στο πάτωμα.

Η μονάδα των δημοσκοπήσεων, που δεν ξέρει και δεν απαντά. Και όταν ξέρει και απαντά, φροντίζει να είναι πάντα στο φρόνιμο κομμάτι της δημοσκοπικής πίττας.

Που ανεβάζει στο facebook καψούρικα τραγουδάκια και λάγνες πόζες με γυαλί ηλίου.

Που αγανακτεί μ’ αυτούς που πρέπει να συντάσσεται και συντάσσεται μ’ αυτούς που την εμπαίζουν.

-       Καλά τους κάνουνε. Άκου απεργία στις εξετάσεις. Βρε, δεν ‘πα να κόψουν το λαιμό τους. Τα παιδάκια μόνο σκέφτομαι.

Είναι κι αυτή μια από τις αυταπάτες της . Η εύπλαστη ύλη προσποιείται ότι σκέφτεται.

Η θεόστραβη εύπλαστη ύλη, που όταν της δείχνουν τον ουρανό, βλέπει το δάχτυλο.

Η θεόκουφη  εύπλαστη ύλη, που ακούει «αξιολόγηση» και αυτοπροσδιορίζεται στους «άξιους». Που ακούει «αξιοποιήση» και δεν υποψιάζεται καν ότι την πουλάνε στο μέγα πλιάτσικο.

Αυτός ο κόσμος κοιμήθηκε τη νύχτα που μας πέρασε ή μάλλον συνέχισε να κοιμάται.

Πότε θα  ξημερώσει;

Nonews-NEWS: Κατερίνα, δεν είναι μακριά η ώρα που οι κολασμένες...

Nonews-NEWS: Κατερίνα, δεν είναι μακριά η ώρα που οι κολασμένες...: ...θα τους κυνηγάνε ως το τέλος του κόσμου!... kourdistoportocali Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Και η (ναζιστική) θύελλα...

Ναρκώνοντας μια γενιά !!!

“ Η έλλειψη σκοπού οδηγεί σε έλλειψη προσανατολισμού και τελικά στο ισχυρότερο και καταστροφικότερο ναρκωτικό: στο φόβο. ” 

Πόσα likes κερδίσαμε σήμερα αλλάζοντας ξανά τη φωτογραφία στο προφίλ μας;

Πόσα εξυπνακίστικα σχόλια διαδικτυακής αργκό πετύχαμε να αναρτήσουν οι φίλοι μας για μας;

Στα πόσα friend requests…επιβεβαιωνόμαστε;

Του Θέμη Τζήμα

Πόσες κοινότοπες και βαρετά επαναλαμβανόμενες- εν γνώσει μας ως προς τη μονοτονία τους- παρασκευιάτικες εξόδους είναι αναγκαίες για να νιώσουμε ότι υποκαθιστούν με επιτυχία την έλλειψη σκοπού που να μας συναρπάζει και να μας κινητροδοτεί στην καθημερινότητά μας;

Πόσες δόσεις φόβου και ανασφάλειας χρειαστήκαμε για να πειστούμε ότι πρέπει να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, πιο υποταγμένοι, πιο αντικοινωνικοί και άρα πιό μόνοι;

Πόσες εκπομπές χυδαίας αποβλάκωσης, όπου η γόβα της κυρίας τάδε αναδεικνύεται σε θέμα πολύωρης συζήτησης αντέξαμε να παρακολουθήσουμε;

Πόσα δελτία ειδήσεων είδαμε εν γνώσει μας ότι ψεύδονται ασύστολα;

Πόσα ανόητα σουξέ επιπέδου δημοτικού απαιτούνται για να ξεχάσουμε τι σημαίνει τέχνη και για να δικαιώσουμε την αισθητική της χούντας;

Πόσα στερεότυπα σε κάθε επίπεδο της σκέψης μας, κληροδοτημένα από τις 30- 40- 50- 60 συμβουλές του “καλού εραστή”, “πετυχημένου άντρα”, “γοητευτικής γυναίκας”, “ακαταμάχητου θηλυκού” χωράνε στα κεφάλια μας;

Μια ολόκληρη γενιά και εν γένει μια ολόκληρη κοινωνία ναρκώνεται, εθίζεται στα πλέον σκληρά ναρκωτικά εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια, τόσο στην περίοδο της φούσκας, όσο και στην τωρινή της κρίσης. Για την ακρίβεια η γενιά μας ξεκίνησε τα ναρκωτικά όταν “απογειωνόταν” η Ελλάδα των τραπεζιτών και των υπηρεσιών, στο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλισμού της φούσκας.

Όχι δεν είναι κακό να θέλει κανείς να είναι ανέμελος. Να ασχολείται και με πιο “ελαφριά” πράγματα. Εδώ όμως συνέβη κάτι πολύ διαφορετικό: κυρίως από τις αρχές του ’90 το κατεστημένο της χώρας, με κύριο όπλο το καρτέλ των ΜΜΕ και λογής έντυπα λίγο αργότερα από τη μια απαξίωσαν κάθε μορφή λαϊκής συμμετοχής- κόμματα, συνδικάτα, φοιτητικό κίνημα, δημόσιο χώρο εν γένει- φυσικά εν μέρει αξιοποιώντας παραφθορές των εν λόγω μορφών συμμετοχής και από την άλλη προώθησαν ως κυρίαρχες τις πλέον στερεοτυπικές και κοινότοπες αντιλήψεις για το δημόσιο βίο αρχικά αλλά και για την προσωπική ζωή καθενός αργότερα.

Τα κυρίαρχα στερεότυπα ήταν πρώτον, η καριέρα που αποτυπώνεται σε λεφτά και πρόσκαιρη, κενή περιεχομένου δημοσιότητα.

Δεύτερον, η ατομιστική θεώρηση των πραγμάτων και συνεπώς η απόσυρση από όποια- ούτως ή άλλως δυσφημησμένη- συλλογική δραστηριότητα μπορούσε να χαλάσει την ατομική καλοπέραση και φυσικά που αμφισβητούσε τον κυρίαρχο μύθο της “ισχυρής Ελλάδας” και του καπιταλιστικού μονοδρόμου.

Τρίτον, στη βάση των δύο παραπάνω η διαρκής ανάγκη επιβεβαίωσης του ατόμου δια των επαγγελματικών, ερωτικών και εν γένει κοινωνικών επαφών του, που ακριβώς θα εκπληρωνόταν- η επιβεβαίωση- με την πιστή αντιγραφή συγκεκριμένων προτύπων συμπεριφοράς.

Με άλλα λόγια η ματαιοδοξία, η κενότητα, η επιφανειακότητα και η ανασφάλεια έγιναν τα βασικά κίνητρα συμπεριφοράς. Οι συλλογικές κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές κατ’ ουσίαν απαξιώθηκαν και υποχώρησαν μπροστά στο πρότυπο ενός βαθιά μοναχικού ατόμου, που ακριβώς επειδή έχανε την πολιτική και κοινωνική του διάσταση αλλοτριωνόταν ραγδαία, πολύ εντονότερα και βαθύτερα από όσο παλιότερα.

Το αλλοτριωμένο, μοναχικό άτομο βεβαίως, που δε βλέπει τίποτα πέρα από την εξώπορτα του σπιτιού του, που έχει εθιστεί να ακολουθεί ακόμα και στον πλέον προσωπικό τομέα του βίου του καθοδηγούμενα πρότυπα δεν μπορεί παρά να έχει την ανάγκη ισχυρών ναρκωτικών. Τέτοια ναρκωτικά ήταν η γέννηση και η κάλυψη ανύπαρκτων κατ’ ουσίαν καταναλωτικών αναγκών, βάσει αυτών η κοινωνική επίδειξη και ψεύτο- καταξίωση, οι ευτελείς διασκεδάσεις και η στροφή σε μια ανόητα αλαζονική ιδιωτικότητα.

Τα σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν όλα τα παραπάνω και ως πολύ ισχυρά μέσα που επικαθορίζουν εν τέλει και το σκοπό τα μεγέθυναν. Δεν υπάρχει ίσως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τις φωτογραφίες προφίλ στο facebook. Μια καταρχήν πολύ αθώα ιδέα, το να μοιράζεσαι προσωπικές σου στιγμές με φίλους σου μετατρέπεται σε μια ναρκισσιστική επίδειξη από επιτηδευμένες πόζες, γιατί εν τέλει το ίδιο το μέσο μαζί με τα κυρίαρχα στερεότυπα σε καθοδηγεί. Κυρίως όμως, το αλλοτριωμένο μοναχικό άτομο όταν χάνει- όπως συμβαίνει σήμερα- τα υποκατάστατά του, τα ναρκωτικά του ανακαλύπτει τη μοναξιά του και τη δυστυχία του.

Η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια, η απώλεια του βιοτικού επιπέδου που είχε ή προσδοκούσε ότι θα αποκτούσε κάποιος, ή η απειλή όλων των παραπάνω μας βρίσκει χωρίς συλλογικότητες, χωρίς θέσεις αντίστασης, χωρίς μια έστω σχετική μόρφωση. Κυρίως όμως και εξαιτίας των ανωτέρω χωρίς ένα σκοπό που να υπερβαίνει τα προσωπικά αδιέξοδα ή άγχη και που να νοηματοδοτεί το άτομο ως μέρος μιας συλλογικότητας, μιας γενιάς με πολιτικούς όρους. Δηλαδή μιας ευρείας ομάδας ανθρώπων που μοιράζεται την αίσθηση ενός ιστορικού πεπρωμένου το οποίο αποτελεί ευθύνη της να εκπληρώσει και που τη σφραγίζει.

Η έλλειψη σκοπού οδηγεί σε έλλειψη προσανατολισμού και τελικά στο ισχυρότερο και καταστροφικότερο ναρκωτικό: στο φόβο. Ο φόβος σε κάνει παθητικό, υποταγμένο, αδύναμο και κυρίως έχει μακρόχρονες επιδράσεις: γεννά μια κουλτούρα παθητικότητας, περίκλειστη, με τάσεις αναχωρητισμού από τη δημόσια σφαίρα και εσωτερίκευσης. Ο μακρόχρονος φόβος μιας κοινωνίας τη διαστρέφει και ματαιώνει τις όποιες δημιουργικές δυνάμεις της.

Σήμερα λοιπόν χρειαζόμαστε αντιστροφή πορείας. Αλλά αυτή η δουλειά δε γίνεται από μόνη της ή από κάποιους άλλους. Η ύπαρξη συλλογικού σκοπού προϋποθέτει εκπόνηση θέσεων. Η εκπόνηση θέσεων προϋποθέτει δύσκολες συλλογικές διαδικασίες σε εχθρικό περιβάλλον και απέναντι σε έναν ισχυρό αντίπαλο. Και μάλιστα συλλογικές διαδικασίες που να διαμορφώνουν πολιτικό, συλλογικό υποκείμενο και πρόγραμμα δράσης. Όλα αυτά δεν μπορεί παρά να έχουν στην αφετηρία τους την ωριμότητα, την αποφασιστικότητα, την αυτοθυσία και τη στράτευση δυνάμεων που σήμερα είναι ανενεργές ή δρουν κατετμημμένα. Δεν είναι εύκολο. Είναι όμως αναγκαίο.

Στα χέρια της Ομάδας Αλήθεια η εικόνα της Ελλάδας !!!

Οι πυλώνες του μηχανισμού προπαγάνδας του Σαμαρά σε συνεργασία με ανθρώπους της Google θα προβάλλουν τη χώρα.

Σε ειδική ομάδα Task Force για την “εταιρική εικόνα” της χώρας στο εξωτερικό θα συμμετέχουν ο φερόμενοι ως επικεφαλής της Ομάδας Αλήθειας της Νέας Δημοκρατίας.

Συγκεκριμένα…συμμετέχουν ο επικεφαλής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Γ.Μουρούτης και ο προϊστάμενος του Γραφείου Στρατηγικού και Ψηφιακού Σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού κ. Δημήτρης Πτωχός, που όπως είχε αποκαλύψει το Unfollow έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στη δημιουργία της συγκεκριμένης ομάδας προπαγάνδας.

Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που μεταξύ άλλων παραποίησαν βίντεο για να ενοχοποιήσουν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.

Ειδικά η περίπτωση του κ.Μουρούτη προκαλεί, σύμφωνα με σειρά δημοσιευμάτων, έντονη ενόχληση και στο εσωτερικό της ΝΔ με ανώτατα στελέχη να τον χαρακτηρίζουν σαν αποτυχημένο διαφημιστή και “ψυχολογικό μασέρ” του Αντώνη Σαμαρά

Σύμφωνα με Το Βήμα στην ομάδα θα συμμετέχουν επίσης:

Ο υπεύθυνος Στρατηγικού Σχεδιασμού και Επικοινωνίας στο γραφείο του υπουργού Εξωτερικών κ. Αλέξης Ζορμπάς.
Ο διευθυντής του Creative Lab της Google κ. Στιβ Βρανάκης.
Ο σύμβουλος Επικοινωνίας στο γραφείο της υπουργού Τουρισμού κ. Ηλίας Τσαουσάκης.
Ο σύμβουλος Επικοινωνίας της υπουργού Τουρισμού κ. Δημήτρης Τζιώτης.
Ο διευθύνων σύμβουλος του Invest in Greece κ. Στέφανος Ησαΐας.
Η Brand Consultant & Design Director κυρία Θεοδώρα Μάντζαρη.

ΝΑ ΠΑΣ, ΝΑ ΠΑΣ ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΘΕΛΟΝΤΗΣ....

Ας επανέλθω για λιγάκι σήμερα στο θέμα του προληπτικού ακρωτηριασμού γιατί γύρω από και από άλλα θέματα που προωθούνται σιγά σιγά,  αρχίζει κι απλώνεται μια φρίκη που νομίζω πως δεν είχαν κατορθώσει να συλάβουν το μέγεθός της ούτε οι πλέον δυστοπικοί συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας.

Θυμάμαι ήμουν πολύ νέα, κι είχα πάει για καφεδάκι κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Ξαφνικά στο διπλανό τραπέζι κάθισε ένας πολύ περίεργος τύπος, ένας άνθρωπος που τον κοιτάζουν και σου προκαλούσε μια ανατριχίλα φόβου. Στην αρχή δεν κατάλαβα το γιατί. Κοιτάζοντάς τον καλύτερα, είδα πως το πρόσωπό του είχε διάφορες παράξενες ουλές, η μύτη του και τ΄αυτιά του έλειπαν. Κοίταξα στα δάχτυλα των χεριών του, κάποια έλειπαν. Ένας φίλος που με είδε πως κοίταζα μου λέει γελώντας. Φοβερό ε? Πρώτη φορά βλέπεις τον «ξυραφάκια»? Κοίταξα σαν χαζή και μου εξήγησε πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε ψυχασθένεια με ότι προεξείχε επάνω του. Του φαινόταν πως η μύτη τον ενοχλούσε. Τράβαγε μια ξυραφιά στη μύτη. Το ίδιο και στ΄αυτιά. Στα δάχτυλα. Δεν ξέρω τι άλλα μπορεί να είχε ξυρίσει από πάνω του.

Μερικά χρόνια αργότερα με φιλοξενούσαν σε ένα σπίτι για διακοπές, κάποιοι συγγενείς που είχαν μια κόρη (ξαδέλφη μου) συνομήλικη μου, πολύ ωραία κοπέλα  αλλά με μια εντελώς ενοχλητική μανία. Το βάρος της. Τα γραμμάρια που πήρε. Το αν δείχνει παχύτερη. Το πόσες θερμίδες έχει ένα φαγητό. Στο καθρέφτη περνούσε πάντα στο πλάι για να βλέπει τι προεξέχει. Έτσι κι έκανες πως έτρωγες ένα ξεγυρισμένο πιάτο φαΐ μπροστά της σε κοίταζε λες κι ήσουν κάτι το εντελώς αηδιαστικό και άρρωστο. Κάποια μέρα της φάνηκε πως είχε παχύνει. Και τη πιάνει ξαφνικά μια κρίση που δεν ξέρω πως τελείωσε χωρίς να καταλήξουμε σε τραγωδία. Πήγε μπροστά στο καθρέφτη μ΄ενα μαχαίρι της κουζίνας, την είχε πιάσει υστερία κοίταζε τα μπούτια της και στρίγγλιζε «θα τα κόψω τα γ@μημένα θα τα κόψω» Η μάνα της προσπαθούσε να τη συνεφέρει, εγώ της έλεγα διάφορες κουταμάρες να τη παρασύρω. Εκείνη σε κάποια στιγμή κοίταζε με τέτοιο μίσος τα ποδαράκια της που λέω παναγιά μου θα τα κόψει τώρα εδώ μπροστά μας.  Και μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό ο ξυραφάκιας. Η ξαδέλφη μου ήταν μια άλλη έκδοση του ξυραφάκια.

Καθώς τα χρόνια πέρασαν δεν εντυπωσιαζόμουν με τίποτα πλέον. Το σταρ σύστεμ γέμισε με ξυραφάκηδες που ακριβοπλήρωναν «επιστήμονες» για να τους ροκανίζουν τις μούρες  τα βυζιά , τις κοιλιές και τα μπούτια. Ο κόσμος άρχισε να θεωρεί φυσιολογικό τις φουσκωτές γκόμενες που πετσόκοβαν το σαρκίο τους μικρά κορίτσια για να κυκλοφορούν και να επιδεικνύουν το εμπόρευμα στους απανταχού λιγούρηδες. Άρχισε να είναι φυσιολογικό οι παραμορφωμένες μούρες επώνυμων  και ανώνυμων της γειτονιάς μας που γιόρταζαν πλέον σε μια και μοναδική γιορτή. Της Μεταμορφώσεως!!  Κι όπως προχωρούσαμε ο κόσμος της μόδας γέμισε από κλώνους του ίδιου αρχικού μοντέλου κατασκευής με μικρές παραλλαγές. Οι γυναίκες και οι άντρες πρότυπα ήταν όλα κλώνοι της όποιας φαντασίωσης του μαιτρ που έστελνε στο χασάπικο για λιάνισμα ότι προεξείχε.

Η κοινωνία έγινε δεκτική σε πράγματα που αν τα έβλεπε κάποιος από το περασμένο αιώνα, θα νόμιζε πως βρίσκεται σ΄ενα τεράστιο ίδρυμα, περιβαλλόμενος από επικίνδυνους ψυχασθενείς που πιθανότατα δεν λαμβάνουν τη κατάλληλη θεραπευτική αγωγή....

Τα φαινόμενα σήψης και βαθιάς ψυχικής αρρώστιας πλήθαιναν. Κοπέλες που έτρωγαν ένα γλυκάκι και μετά το ξέρναγαν για να φύγουν οι θερμίδες.... άλλοι που λιώνανε κάτω από λουρίδες αδυνατίσματος στα ινστιτούτα και προσπαθούσαν να μοιάσουν στο προτεινόμενο κλώνο που γούσταρε η παγκόσμια βιομηχανία της μόδας.  Πόδια στραβωμένα και τσακισμένα από γελοία παπούτσια. Ανάσες κομμένες από παντελόνια δυο νούμερα πιο κάτω από τη φύση του ανθρώπου που έσκαγε για να χωρέσει. Μαλλιά ξασμένα και αποχρωματισμένα. Μαυρίσματα κάτω από λάμπες. Ξερίζωμα των δοντιών για να βάλουμε ομοιόμορφα. Τόννοι από σακούλες γεμάτο περισσευόμενο λίπος στη κοινωνία που η χοντροκοπιά  του πνεύματος και η επερχόμενη βαρβαρότητα έπαιρναν σάρκα και οστά για να ζωγραφίσουν την επερχόμενη δυστοπία....

Η μεταμόρφωση του ανόητου πίθηκου σε ένα έκτρωμα που η φύση η ίδια θα το αποβάλλει κάποια στιγμή, επεκτείνεται σε κάθε πτυχή του λεγόμενου «πολιτισμού» του. Πιθανότατα όσες δεν συμμορφώθηκαν να κόψουν τα βυζιά τους για να γίνουν φουσκωτές θα πεισθούν με άλλο τρόπο πιο απειλητικό, πιο τρομακτικό. Τον επερχόμενο θάνατο αν δεν το κάνουν. Όσοι δεν λιμάρισαν τις κοιλιές τους με το καλό, θα το κάνουν με το κακό, με την απειλή πιθανότατα κάποιου σκουλικιού που θα μεγαλώνει μέσα τους απειλητικά αν δεν ξεκοιλιαστούν εθελοντικά στο πάγκο κάποιου χασάπικου. Κι όσοι επιμένουν ακόμα να ισχυρίζονται πως είναι άτομα φυσιολογικά κάποια στιγμή με έντεχνο τρόπο θα τους πείσουν πως είναι καλύτερα αν βάλουν το πουλί τους στη θέση του κ@λου τους και το κ@λο τους στη θέση του πουλιού τους γιατί ίσως έτσι το σκ@τό θα σκουπίζεται πιο εύκολα..

Φυσικά μιλάμε για τους πληθυσμούς που θα είναι καλά παιδιά, σχετικά ευκατάστατοι, σε ένα άλφα κοινωνικό στάτους και τσεκαρισμένοι πως τηρούν τις προϋποθέσεις  Γιατί το μεγάλο κοπάδι των ανώνυμων προβάτων δεν έχει ανάγκη από τέτοια κόλπα. Πάει στο σφαγείο εθελοντικά, χωρίς να καταλαβαίνει χωρίς να επιθυμεί να καταλάβει τι το περιμένει πιο κάτω. 

Συγχωρείστε τις γκροτεσκ παρομοιώσεις μου αλλά , ειλικρινά το σφαγείο μας δεν μυρίζει θυμάρι και στο κελί μας δεν υπάρχει κόκκινος ούτε πράσινος ούτε μπλε ουρανός. Ένα γκρι είναι και μια μπίχλα από παντού.

Κυρία Μαρίκα μου. Τρέξε στο εργαστήρι να σου βρουν αν θα αρρωστήσεις στο μέλλον κι αν σου πουν ναι, να πας να τα κόψεις από τώρα.

Ναι να πας.. να πας κι εσύ δεθελοντής γιατί αν δεν πας θα ρθουν να σε ψάξουνε!

Η προληπτική μαστεκτομή της Αντζελίνας και η προληπτική ΛΟΒΟΤΟΜΗ των Ελλήνων !!!

Φτάνω στο γραφείο, είχε ανάψει η συζήτηση για το τι έκανε η Αντζελίνα. Μπαίνω να διαβάσω μέσα στο διαδίκτυο εκατοντάδες σελίδες είχαν ανάρτηση για την  και το προληπτικό ακρωτηριασμό της.

Εντάξει παιδιά, το καταλαβαίνω, μπορούμε να το συζητήσουμε, να σχολιάσουμε, να ακούσουμε και τη γνώμη κάποιου ειδικού να καταλάβουμε τι παίζει. Μέχρι εκεί.

Να φτάσουμε στο σημείο όμως να τσακωνόμαστε για τα…βυζιά της Αντζελίνας, ή να ακούμε δεκάδες παπαριές για το τι θα έπρεπε να κάνουν οι Ελληνίδες, αν μπορούν κι εδώ να ασχοληθούν με τη πρόληψή τους, αν είναι σωστό, αν είναι ύποπτο, αν είναι μούφα η ιστορία ή αν είναι ηρωισμός….

Ε Λ Ε Ο Σ

Που μωρέ θα τα συζητήσουμε όλα αυτά? Εδώ στη χώρα που πλέον οι ΔΙΑΓΝΩΣΜΕΝΟΙ καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς, καρδιοπαθείς, διαβητικοί και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΤΟΥΣ???

Θα τσακωθούμε ΚΑΙ για την Ατζελίνα, τη γνωστή ζάπλουτη φίρμα του Χόλιγουντ που όταν θα το αποφάσισε να το κάνει θα νοίκιασε κι όλο το νοσοκομείο με όλο το προσωπικό για πάρτη της και θα έφερε μετά και την αφρόκρεμα των πλαστικών για να της τα κάνουν καλύτερα κι από πριν? Αυτό που θα το συζητήσουμε στην Ελλάδα που μας έχουν κάνει σε όλους ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΛΟΒΟΤΟΜΗ και δεν ξέρουμε που πάμε και που βαδίζουμε?

Που έχουμε χάσει κάθε ένοια κοινής λογικής, που δεν ξέρουμε ούτε τι μας ποτίζουν, ούτε τι σκατά τρώμε, ούτε στο δι@ολο ανασαίνουν και εισπράττουν τα παιδιά μας. Στην Ελλάδα που οι Υπουργοί Υγείας έχουν πρότυπο τον Μέγκελε και βλέπουν τους γέρους σαν περιττό βάρος “που δεν πεθαίνει κιόλας” και τους νέους σαν μελλοντικό βάρος που πρέπει να το οδηγήσουν στη τρέλα, στην αυτοκτονία, στη πρέζα και στο πεζοδρόμιο?

Έχουμε χάσει τη μπάλα πάει και τελείωσε. Μας κοροϊδεύουν μέσα στη φάτσα μας κι εμείς νομίζουμε πως πιάνουν συζήτηση. Μας διοχετεύουν ότι είδηση τους καπνίσει σαν σπουδαία, στήνουν και μερικά πρόχειρα μαγαζάκια για να συζητάνε το θέμα και να το κάνουν σημαντικό και  κρύβουν κάτω από το κουρελιασμένο χαλί της χώρας, τους πεινασμένους, τους άρρωστους, τους αυτοκτονημένους, τους τρελαμένους, τους άνεργους που τριγυρνάνε ζητιανεύοντας ένα μεροκάματο, τα παιδιά που το σκάνε μακριά άρον άρον πριν γίνουν στάχτη

και μας μιλάνε για θέματα που ανήκουν σε τάξεις και οικονομικές επιφάνειες που οι άνθρωποι έχουν λύσει κάθε οικονομικό τους πρόβλημα, κάθε σκοτούρα, μπορούν να απολαμβάνουν όλα τα αγαθά της επιστήμης, της μόδας, της καλοπέρασης, της κάθε  κ@υλας τους κι άμα τους τη δώσει από τη πολύ βαριεστημάρα από το γ@μήσι, τη πρέζα, τους παχυλούς λογαριασμούς στη τράπεζα το παίζουν και λίγο Μαρία Τερέζα, πρέσβεις των φτωχών και των αδυνάτων και Ρομπέν των ηλίθιων.

Η επιλογή μιας σταρ για το προσωπικό της πρόβλημα ήταν μία είδηση που δικαιωματικά είχε τη θεσούλα της στα περιοδικά και τους παπαράτσι που τρέχουν για την είδηση. Η  μηδεν επιλογή χιλιάδων ανδρών και γυναικών στην Ελλάδα που ΕΝΩ ΞΕΡΟΥΝ από τι πάσχουν δεν ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αξιοπρεπή και πάνε σαν το σκυλί στ΄αμπέλι δεν αξίζει να απασχολήσει τα πάνελ τους? δεν αξίζει το τσακωμό μας? Δεν αξίζει να φωνάξουμε όσο αντέχει η φωνή μας για να αποδείξουμε πως δεν είμαστ ε

ΗΔΗ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ?

Οσο για τη προσωπική μου  γνώμη? Κάποια άλλη στιγμή όταν θα έχουμε λύσει το θέμα πως να βρούμε ένα  κομμάτι ψωμί να φάμε, πως να μην πάμε πίσω από τα κάγκελα από τα χρέη, πως να προστατέψουμε τα παιδιά μας από την ολική επιδρομή κάθε απίστευτης βαρβαρότητας που τους  ετοιμάζουν, τότε θα μιλήσω για το θέμα το συγκεκριμένο. Γιατί προς το παρόν το να ασχοληθεί κανείς με τέτοια ζητήματα σε ένα λαό που χιλιάδες άνθρωποι βλέπουν τους αγαπημένους τους να υποφέρουν, να περνάνε τα μαρτύρια της κόλασης, και να μην μπορούν ούτε τα στοιχειώδη να τους προσφέρουν για να απαλύνουν το πόνο τους

ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΥΒΡΙΣ.

Εκτός κι αν το θέμα προωθηθεί με άλλο τρόπο. Οτι εδώ που φτάσαμε., υποτελείς στην πιο γελοία προχειρότητα που έχει υποβιβαστεί η ζωή μας , η θεραπεία που μας παίρνει να κάνουμε είναι να μας πείσουν πως πονάει πόδι, κόψει πόδι. Πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι. Για να ξεμπερδεύουμε από τα πόδια τους μια ώρα αρχύτερα. Κι όχι με επιστημονικές ομάδες που θα ασχολούνται με το πρόβλημά μας αλλά με χασάπηδες που θα μας ξεμπερδεύουν φθηνά και γρήγορα.

vasiliskos2

Ο γιός του νοικοκυραίου

Ο γιός του νοικοκυραίου μεγάλωσε στο χωριό. Ο πατέρας του, ο κυρ-νοικοκυραίος, ήταν αγρότης και πάσχιζε να μεγαλώσει τα παιδιά του δουλεύοντας σκληρά στα χωράφια, κάνοντας “το σκατό του παξιμάδι”. Το όνειρό του ήταν να μην κάνουν την ίδια μίζερη ζωή τα παιδιά του, να σπουδάσουν, να ξεφύγουν απ’ το χωριό και απ το μεροδούλι μεροφάι, να γίνουν “επιστήμονες” να τα καμαρώνει.

Ο γιος, του βγήκε λίγο “μπούλης”, τον παραχάιδεψε και η μάνα νοικοκυραίου. Μικρός, τα έκανε πάνω του μέχρι τα 8 του και στο σχολείο τα άλλα παιδιά τον κοροιδεύανε για αυτό. Xέστη τον φωνάζανε και κατρουλή τον κατεβάζανε και συχνά τον βαράγανε υποτιμητικά στο σβέρκο και του πετάγανε στραγάλια με το φυσοκάλαμο. Παιδί “ξουράφι” δεν ήτανε με καμία δύναμη, μάλλον “αργός” ήτανε. Δεν τα ‘παίρνε τα γράμματα, όπως έλεγε ο δάσκαλος στον κυρ-νοικοκυραίο. “Καλύτερα να μείνει εδώ να δουλέψει τη γη σας, να προκόψει”, του είχε πει στην 6η δημοτικού, “δεν τα παίρνει με τίποτα, ούτε τέχνη δε νομίζω πως μπορεί να μάθει”.

Ο γιος του νοικοκυραίου έβλεπε πολύ τηλεόραση, πάρα πολύ τηλεόραση, του άρεσαν τα αστυνομικά και οι ταινίες, οι πολεμικές, σαν τον “Ράμπο”, του άρεσε και αυτός ο γάλος με τα τρία ονόματα, ο πως τον λένε μωρέ,  αυτός ο Ζα κλο βα ντα και παιδικός του ήρωας ήταν ο Στίβεν Σιγκάλ. Στο γυμνάσιο ήταν χειρότερα τα πράγματα. Μόνο στα θρησκευτικά και στη γυμναστική τα κατάφερνε, γιατί η μάνα νοικοκυραίου τον πήγαινε από μικρό συχνά στην εκκλησία. “Ξεφτέρι” ήτανε σε κάθε λιτανεία και κηδεία και έπαιζε και πολλή μπάλα στην ομάδα του χωριού, ήταν δεξί μπάκ, ο “κλαδευτίρας” όπως τον φώναζαν οι συμπαίχτες του. Δεν ήταν καλός στην ιστορία, αλλά του άρεσε η επανάσταση του ’21, μισούσε τους αιμοβόρους Τούρκαλάδες (που να ξερε πως ο προπροπάππους του ήταν προύχοντας που μάζευε τα χαράτσια για τον αγά) και πίστευε πως είναι απόγονος των Λακεδαιμόνων (όταν μπορούσε να προφέρει σωστά αυτή τη λέξη καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι, άν και μισούσε και τους “γιούφτους” γιατί “αυτοί έφιαξαν τα καρφιά που σταυρώσαν το χριστούλι”). Του άρεσαν και οι αρχαίοι μύθοι. Πολλές φορές αναρωτιόταν τι σκατά λαβή έκανε στον μόλο, ο Λεωνίδας, αλλά πάντα βραχυκύκλωνε σε αυτή τη σκέψη και δε τόλμησε ποτέ να ρωτήσει.

Ως χαρακτήρας στην προεφηβεία ήταν μάλλον ντροπαλός και ακοινώνητος. Τα υπόλοιπα παιδιά δεν τα έκανε και πολύ παρέα, γιατί αυτά «ακούγανε ξένα», «ντυνόντουσαν με τζίν χωρίς τσάκιση», μιλάγανε για «πολιτικά» και όταν προσπαθούσε να μπει στην παρέα τους τον δουλεύανε, «γιδογάμη» τον ανεβάζανε, «γρόθο» τον κατεβάζανε και του ρίχνανε υποτιμητικές σφαλιαρίτσες η του καρφιτσώνανε χαρτάκια με ένα πέος ζωγραφισμένο στην πλάτη. Εκείνος κάρφωνε τα πάντα στον γυμνασιάρχη, τον Θεολόγο, τον χουντικό απ’ τα Τρίκαλα, που τον έβαζε να σπιουνεύει ποιοί καπνίζουν και ποιοι είναι σε «πολιτικές νεολαίες», για να τον περνάει τις τάξεις. Το χαιρότανε το κάρφωμα, ήταν γλυκιά η αίσθηση της εκδίκησης, ένα είδος ανώμαλης επιβεβαίωσης.«Θα τους δείξω εγώ», σκεφτότανε και έβλεπε τον εαυτό του Σβαρτζενέγκερ να τους θερίζει όλους με ένα μεγάλο μακρύκαννο όπλο.

Έβλεπε επίσης συχνά τον εαυτό του να βιάζει δεμένη χειροπόδαρα την κόρη του γείτονα (όπως είχε δεί σε μια γερμανική τσόντα). «Αυτό το τσουλί», που τον φώναζε υποτιμητικά «τοσοδούλι», μπροστά σε όλα τα άλλα παιδιά. Κάποτε, όταν ήταν μικρά, παίζανε στον αχυρώνα το γιατρό και τη νοσοκόμα και ‘κείνη είδε το «μόριό» του, “τοσοδούλι” φώναξε δείχνοντας και έβαλε δυνατά τα γέλια. “Τοσοδούλι, θα σου δείξω εγώ”, σκεφτόταν. Ένας θείος τον πήγε μια μέρα στις «πουτάνες», ένα καλοκαίρι, στην Αθήνα, αλλά δεν του σηκώθηκε απο το άγχος και ‘κείνη η “παλιοβουλγάρα” του είπε: «ντεν πειράζει, μικρούλι, γκαμίσει άλλη φορά, μη φοβάται ντεν είναι πούστη», χαϊδευτικά. Αυτό δεν το ξεπέρασε ποτέ γιατί θυμήθηκε πως κάποτε του σηκώθηκε βλέποντας στα αποδυτήρια τον γιο του καφετζή, το σέντερμπάκ του “Αίαντα”, της ομάδας του χωριού, που είχε μεγάλη την ψωλή, γυμνό. «Αδύνατον να είμαι αδερφή», σκεφτότανε συνέχεια και επίμονα, “αδύνατον εγώ είμαι άντρας, δεν είμαι πούστης εγω !!!” και όταν ήρθε η ώρα να πάει στρατό, πήγε στα Ο.Υ.Κ., να αποδείξει τον ανδρισμό του, στον εαυτό του και σε κάθε «ξεκωλιάρα».

Εκεί ένιωσε για πρώτη φορά ικανοποιημένος. Την τελευταία εβδομάδα εκπαίδευσης όταν έσπασε τα μούτρα ενός φαντάρου σε ένα φτιαχτό τσαμπουκά, σ’ ένα «κωλάδικο» κοντά στα σύνορα, ένιωσε επιτέλους “άνδρας”. Τον φουκαρά τον φαντάρο τον κράταγαν βέβαια τρεις «παλληκαράδες», της σειράς του και ήταν και «μαστουρωμένος», αλλά ο γιός του νοικοκυραίου πολύ το χάρηκε που τον χτύπαγε με όλη του τη δύναμη, καθώς σκεφτόταν μέσα του: “δεν είμαι πούστης, δεν είμαι πούστης, δεν είμαι πούστηηηηηηηηηηηηηηηηηηης !!!, είμαι άντρας ρεεεεεε”.

Όταν γύρισε στο χωριό με ένα τατουάζ “Μολόν Λαβαί” στον δεξί ώμο του και μια σπαρτιάτικη περικεφαλαία στο στήθος, ο πατέρας του, του πήρε μια μεταχειρισμένη «μπε-ε-βε, τζι-τι-εξ, σούπερ-τούρμπο, μι-τρία» με τις τελευταίες οικονομίες της οικογένειας. Πέρναγε τον καιρό του βλέποντας Λιακόπουλο και Άδωνις και διαβάζοντας επιτέλους βιβλία που μπορούσε να καταλάβει. Ναι, επιτέλους η αλήθεια που αυτός μόνο καταλάβαινε και που του έκρυβαν τόσα χρόνια οι “κουλτουριαρέοι” μασόνοι που τον εξευτέλιζαν με τα ακαταλαβίστσικα επιστημονικά επιχειρήματα κάθε φορά που προσπαθούσε να συμμετάσχει σε κάποια σοβαρή κουβέντα. Ήταν απόγονος των ΕΛ, ήταν κάτι σπουδαίο, δεν ήταν σαν τους «άλλους», τους «κρυφο-Εβραίους» και τις «αδερφές». Ήταν άριος, ήταν ξεχωριστός, δεν ήταν βλάκας, ήταν Έλληνας ανώτερος απ όλους και τον πολεμούσαν όλοι, δεν ήταν ηλίθιος και αμόρφωτος αυτός, οι άλλοι ήταν παραπλανημένοι, οι “εξυπνάκιδες”, αυτός γνώριζε την πραγματική αλήθεια. Ήταν ξεχωριστός, μέλος της εκλεκτής φυλής του θεού, ήταν Έλληνας, όχι απλά άνθρωπος ! Γυάλιζε το κυνηγετικό του όπλο κάθε μέρα και εξόντωνε κάθε σπουργίτι που είχε μείνει στο καμμένο δάσος, φαντασιωνόμενος πως εξοντώνει ορδές από “αράπηδες”, Πακιστανούς, Αλβανούς και άλλους αλλόθρησκους εχθρούς της πατρίδας, που τους έβαλαν οι «Αμερικάνοι» να καταργήσουν τη «θρησκεία και τα πιστεύω μας». Δούλευαν στα χωράφια του βέβαια, αλλά “αυτοί είναι πίθηκοι, είναι όπως τα ζώα, είναι φτιαγμένοι απ το θεό για να μας υπηρετούν”, σκεφτόταν κάθε φορά που στο τέλος της σεζόν κάρφωνε τους λαθρομετανάστες εργάτες στην αστυνομία για να απελαθούν και να μην τους πληρώσει. Άκουγε διαπασών κλαρίνα στην «αμαξάρα» του, γυρίζοντας τύφλα απ’ τα πανηγύρια και πάταγε αδέσποτους σκύλους και γάτες, «για πλάκα». Περιέργως ήταν πάντα “καψούρης” με κάποια φανταστική κοπέλα που υπήρχε μόνο στο μυαλό του, ή που την είχε δει κάπου τυχαία και που εκείνη προφανώς αγνοούσε ακόμα και την ύπαρξή του, λάτρευε τα καψουτράγουδα και ήταν σε μόνιμη ερωτική απογοήτευση χωρίς αντικείμενο.

Ο κυρ-νοικοκυραίος ήταν αδερφός του χασάπη, που ήταν μέγας και τρανός κομματάρχης του «Κόμματος». Του κόμματος που το ψήφιζε επειδή το ψήφιζε ο πατέρας του πατέρα του και ο πατέρας του. “Όλα κι όλα έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα συνεχίζουμε”. Χρόνια παρακαλούσε για μια θεσούλα για το γιό του στο δημόσιο, αλλά «το ΑΣΕΠ μας έχει δέσει τα χέρια», του απαντούσε ο χασάπης, ανάθεμα στα κουμούνια και τις “αξιοκρατίες τους, χαλάσανε τις παραδόσεις και τις οικογένειες”. Ο γιος βοηθούσε και αυτός το Κόμμα κάνοντας θελήματα στις εκλογές για τον τοπικό βουλευτή του «Κόμματος» και νονό του (γόνος οικογένειας τσιφλικάδων, είχε βαφτίσει τουλάχιστον 1000 παιδιά στο νομό), μοιράζοντας φυλλάδια και σηκώνοντας ελληνικές σημαίες στις ομιλίες του. Ώσπου κάποια μέρα ο χασάπης τον κάλεσε στο μαγαζί και καθώς έκοβε μια σπάλα με τον μπαλντά, του είπε: «λοιπόν ανηψιέ, υπάρχουν δυό θεσούλες απ’ το ‘παράθυρο’ για σένα, μια στην πυροσβεστική και μια στην ομάδα ΔΙΑΣ, ξέρεις, τους ‘ράμπο’ της αστυνομίας, πές μου πού θες να σε βάλω και θα το τακτοποιήσω». Δεν έκανε δεύτερη σκέψη. Ήξερε πολύ καλά για την πυροσβεστική απ’ το γιό της περιπτερούς, πως είναι ηρωικό επάγγελμα και επικίνδυνο. Όλοι τον θαύμαζαν και τον εκτιμούσαν, τον πυροσβέστη, ήρωας, παλικάρι λέγανε όλοι, “μπράβο του έχει κότσια αυτό το παιδί, νάναι καλά”, “πέρυσι παραλίγο να καεί ζωντανός για βγάλει μια οικογένεια από ένα σπίτι που πήρε φωτιά”, “τέτοιοι αξίζουν σεβασμό”, “αυτοί είναι άντρες ρε, με ψυχή”. Είχε και ένα μακρινό ξάδερφο που ήτανε «μπάτσος» στο ηθών και είχε χοντροκονομήσει «δουλεύοντας την κοινωνία» και «ξύνοντας τα αρχίδια του». Κανείς δεν τον χώνευε, όλοι τομάρι και καθίκι τον έλεγαν, πίσω απ την πλάτη του, γιατί μπροστά του ή δεν μιλάγανε, ή μιλάγαν μόνο για ποδόσφαιρο. “Κοπρίτης, νταβατζής είναι, κατακάθι της κοινωνίας, μαγκιά κλανιά και κώλος φινιστρίνι”, αυτά ήταν τα καλύτερα που μπορούσες να ακούσεις για αυτόν. Δεν χρειάστηκε καμία δεύτερη σκέψη. Τι δεύτερη σκέψη να κάνει ;

“Στη ΔΙΑΣ, στη ΔΙΑΣ !!!” ρε μπάρμπα, αναφώνησε αμέσως, “σιγά μην πάω γίνω πυροσβέστης, αν ήθελα μια δουλειά να κουράζομαι θα έμενα αγρότης, καμία δουλεία δεν είν ντροπή μπάρμπα …”

Μind The Gap

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΥΖΙΑ ΤΗΣ ΤΖΟΛΙ!

Έλεος! Δεν είναι δυνατόν να έχει πάρει φωτιά το μουνί μας, να καίγεται ο κώλος μας και ο κόσμος να ασχολείται με τα βυζιά της Αντζελίνα Τζολί. Δε γίνεται να είμαστε τόσο μαλάκες και να δεχόμαστε να συζητάμε ένα καθαρά επιστημονικό θέμα με όρους διαφωνίας για το αν το Gardhu ή το Chivas είναι καλύτερο ουίσκι.

Δε γίνεται η βιομηχανία της ιατρικής να λειτουργεί με τόσο σιχαμερούς κανόνες μάρκετινγκ και εμείς να ψαρώνουμε. Ο όρος «ζούμε στην κοσμάρα μας» δεν αρκεί για να περιγράψει την πραγματικότητα. Έχουμε ξεφύγει εντελώς. Όποιο site  και ν’ ανοίξω πέφτω πάνω στα βυζιά της Τζολί.

(υποτίθεται) Σοβαροί άνθρωποι βγαίνουν και παίρνουν θέση

για μία πρακτική που συμβαίνει εδώ και χρόνια, μόνο και μόνο επειδή επρόκειτο για τα βυζιά της Τζολί και θέλησαν να πάρουν κι αυτοί λίγο φως από τη λάμψη της.

Δε μπορώ να σκεφτώ ότι είναι αληθινή η είδηση πως «Με αφορμή την απόφαση της διάσημης ηθοποιού Αντζελίνα Τζολί για προληπτική αμφοτερόπλευρη μαστεκτομή, και το θόρυβο που εκδηλώθηκε, οι επιστήμονες του «Δημόκριτου», σε συνέντευξη Τύπου, επισήμαναν….».

Τους κατανοώ εν μέρει, επειδή δήλωσαν ότι με το που έσκασε η είδηση «υπήρξε στο εργαστήριο του “Δημόκριτου” καταιγισμός τηλεφωνημάτων σχετικά με τις εξειδικευμένες εξετάσεις που πραγματοποιούνται στο εργαστήριο Μοριακής Διαγνωστικής». Δεν τους κατανοώ, επειδή δήλωσαν ότι «Το κόστος του γενετικού τεστ καρκίνου μαστού ωοθηκών κυμαίνεται από 150 έως 800 ευρώ» καθώς και ότι «είναι εξωφρενικά τα ποσά που ακούγονται για 2.000 και 3.000 ευρώ». Το ότι αυτά τα 150 έως 800 ευρώ ΔΕΝ καλύπτονται από τα ασφαλιστικά Ταμεία είναι ακόμη πιο εξωφρενικό, όμως.

Όπως, επίσης, εξοργιστικό είναι ότι στην είδηση αναφέρεται πως «Στην Ελλάδα εκτός από τον “Δημόκριτο” υπάρχουν άλλα δύο αξιόπιστα εργαστήρια και αρκετά άλλα επικίνδυνα, σύμφωνα με τον Διευθυντή Ερευνών του Εργαστηρίου Μοριακής Διαγνωστικής, τα οποία έχουν δώσει απαράδεκτα αποτελέσματα σε ανθρώπους κατά το παρελθόν». Όμως δεν λέμε ποια είναι τα καλά και ποια τα κακά εργαστήρια, οπότε ελάτε σ’ εμάς να είστε σίγουρες.

Όλα μάρκετινγκ και τα fashion victims της βιομηχανίας της Υγείας θα τρέξουν να πληρώσουν για να κάνουν τα τεστ. Κι ύστερα θα πάνε να κόψουν τα βυζιά τους για να γίνουν «όπως η Τζολί». Τριτοκοσμική showbiz για ένα θέμα που θα έπρεπε να αγγίζεται με προσοχή και σεβασμό. Όμως εδώ είναι φαντεζί. Με τόνους κομφετί από τα ΜΜΕ. Κανονικό πάρτυ. Ακόμη και η μαστεκτομή γίνεται αξεσουάρ.

Και τι έγινε που το 80% του καρκίνου του μαστού δεν οφείλεται σε γονιδιακή βλάβη; Έτσι κι αλλιώς όλη η κοσμική Αθήνα ανήκει στο 20%. Και τι έγινε που ο μοριακός έλεγχος κρίνεται απαραίτητο να γίνεται σε γυναίκες που εμφάνισαν καρκίνο κάτω των 45 ετών και όσες έχουν ιστορικό με δύο τουλάχιστον συγγενείς ασθενείς κάτω των 60 ετών; Ποιος γαμεί τις προϋποθέσεις; Άλλωστε, όπως είπαν κι από τον “Δημόκριτο”, «μόνο το 50% των γυναικών απευθύνεται στο “Δημόκριτο” για το τεστ μετά από συμβουλή γιατρού και το υπόλοιπο 50% αυθόρμητα». Αυθόρμητα! Έτσι!

Πολλοί διάβασαν τη συνέντευξη της Τζολί. Ακόμη περισσότεροι διάβασαν μόνο τα «βασικά». Πόσοι όμως στάθηκαν στο σημείο όπου η ηθοποιός λέει «Η δική μου διαδικασία ξεκίνησε στις 2 Φεβρουαρίου με μια διαδικασία που λέγεται «nipple delay» και η οποία είναι επώδυνη αλλά ενισχύει τις πιθανότητες να σώσεις τη θηλή (…). Δύο εβδομάδες μετά έκανα τη μεγάλη επέμβαση στην οποία αφαιρέθηκε ο ιστός του στήθους και μπήκαν προσωρινά ενθέματα στη θέση τους (…). Αλλά μερικές μέρες μετά την επέμβαση επανήλθα κανονικά στη ζωή μου. Εννιά εβδομάδες αργότερα, ολοκληρώθηκε η ανακατασκευή του στήθους μου με μια νέα εγχείρηση τοποθέτησης εμφυτευμάτων».

Ούτε διαφήμιση του Jumbo να ήταν. Μια εγχείρηση ζωής μετατράπηκε σε προϊόν. Οι κατασκευαστές εμφυτευμάτων σιλικόνης πανηγυρίζουν. Οι πλαστικοί χειρουργοί έκαναν την Τζολί εικόνισμα. Τα ιδιωτικά νοσοκομεία ετοιμάζονται να βαφτίσουν τις νέες τους πτέρυγες με το όνομα της άδολης Αντζελίνας.

Δεκάδες χιλιάδες ευρώ κοστίζει στην Ελλάδα όλη αυτή η διαδικασία. Οι προληπτικές μαστεκτομές δεν ήταν κάποιο ταμπού. Είναι ιατρική πράξη εδώ και χρόνια. Αίφνης μετετράπησαν σε θέμα συζήτησης σε club και restaurant. Σε «να πάω κι εγώ». Σε «πάμε αύριο για ψώνια κι ένα τεστ;». Είμαστε εντελώς τρελοί πια;

Αν οι γυναίκες που πάσχουν από καρκίνο του μαστού και ψάχνουν εναγωνίως τα 3,4 ή 5 χιλιάρικα ευρώ για να χειρουργηθούν, είχαν τη μισή δημοσιότητα της Τζολί, τότε ίσως μαθαίναμε πόσο κερδοφόρος είναι ο καρκίνος. Αν οι γυναίκες που παλεύουν να κλείσουν για μήνες ραντεβού σ’ ένα δημόσιο νοσοκομείο για μαστογραφία ή υπέρηχο μαστών είχαν τη μισή δημοσιότητα των βυζιών της Τζολί, ίσως κατανοούσαμε την πραγματική αγωνία τους και αντιλαμβανόμασταν την ανυπαρξία του δημόσιου συστήματος υγείας.

Και μόλις ολοκληρωθεί η «επικοινωνιακή πολιτική» για την προώθηση της προληπτικής μαστεκτομής και της ανακατασκευής του στήθους με τοποθέτηση εμφυτευμάτων σιλικόνης, θα σκάσει πάλι κάποια είδηση όπως η περσινή που μιλούσε για τα εμφυτεύματα σιλικόνης μεγάλης γαλλικής εταιρείας που περιείχαν ακόμη και παράγωγα πετρελαίου, κάνοντας πιθανή την πρόκληση δηλητηριάσεων μέχρι κακοηθειών. Οπότε, κάποιο νέο υλικό θα έχει να μας παρουσιάσει η άδολη Τζολί.

Ελπίζω να μην προλάβει. Ελπίζω να σταματήσει αυτή η σχιζοφρένεια και να επικρατήσει η λογική, η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα, η σωστή ενημέρωση. Σιχαίνομαι την Τζολί κι όλο αυτό το πανηγύρι γύρω της, κυρίως επειδή έγραψε «Μπορώ να πω στα παιδιά μου ότι δεν χρειάζεται πια να φοβούνται ότι θα με χάσουν εξαιτίας ενός καρκίνου του μαστού», την ώρα που εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο που νοσούν από καρκίνο του μαστού, δίνουν μάχη για να νικήσουν. Κι έρχεται το σούργελο να θεωρήσει την εμφάνιση του καρκίνου στο μαστό ως «τετέλεσται».

Η αλήθεια δε μπορεί να κρυφτεί κάτω από καμία εμπορευματοποίηση της Υγείας. Η αλήθεια είναι ότι «Ο καρκίνος του μαστού είναι μία νόσος που μπορεί να νικηθεί, αρκεί να διαγνωσθεί έγκαιρα και σε αυτό μπορεί η ίδια η γυναίκα να βοηθήσει τον εαυτό της». Λίγη υπευθυνότητα ρε γαμώτο! Μόνο λίγη. Και μεγάλος σεβασμός στις γυναίκες που παλεύουν να νικήσουν τον καρκίνο του μαστού. Και θα τον νικήσουν!                                                                                                                

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ 

V for Economics

Της Λαμπρινής Χ. Θωμά*

Δεν ήταν ο ακαδημαϊκός τίτλος του Γ. Παγουλάτου (καθηγητής «Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας» στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), που με τράβηξε να διαβάσω το κείμενό του, «Πέντε ερωτήσεις και απαντήσεις για το Μνημόνιο».

Να την πω την αμαρτία μου: εδώ και λίγα χρόνια, όποτε ακούω «καθηγητής πανεπιστημίου», μιαν ανησυχία την έχω. Ειδικά μάλιστα γι’ αυτούς που αναλαμβάνουν να μας νουθετήσουν περί των οικονομικών ή ακόμα χειρότερα να μας «σώσουν». Με τόσους καθηγητές που έχουν περάσει από τα σχετικά πόστα (Παπαντωνίου, Αλογοσκούφης, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Παπαδήμος, Στουρνάρας), και μετά από τόσο τουλάχιστον εντυπωσιακά αποτελέσματα, φαντάζομαι μια κάποια ανησυχία είναι αναμενόμενη απ’ όλους μας.

Δεν ήταν λοιπόν η προοπτική του να διαφωτιστώ από έναν «ειδικό» αυτή που με ώθησε να διαβάσω το άρθρο του κ. Παγουλάτου. Ήταν που ξαφνικά το κείμενο αυτό άρχισε να φτάνει στο mailbox μου, στον τοίχο του facebook μου και στο twitter μου από όλους μου τους φιλελέ φίλους και γνωστούς (μου το έλεγε η μαμά, να μη κάνω κακές παρέες, αλλά…). Κάποιοι μάλιστα το έστειλαν δις, μη πάει και χαθεί τέτοιο κελεπούρι.

Ήταν και ο τίτλος πιασάρικος, είπα και εγώ, άσε τις προκαταλήψεις, υπάρχουν και καλοί καθηγητές και, ε, από χέρι κάτι περισσότερο θα γνωρίζει για το Μνημόνιο από εμένα, που από πτυχίο είμαι (Dog)house M.D., καθότι Kτηνιατρική ΑΠΘ… Ας το δω είπα. Που ξέρεις, μπορεί χάρη σ’ αυτόν να δω το φως το μνημονιακό και να λάβω πνεύμα μανδραβέλειο.

Και μετά διάβασα το άρθρο. Και μετά το ξαναδιάβασα γιατί, λέω, δε μπορεί, εγώ θα φταίω που τόσοι σοβαροί άνθρωποι το βρίσκουν τόσο σπουδαίο κι εμένα μου φαίνεται μάπα το καρπούζι (συγχωρείστε μου την ορολογία, αλλά αυτό σκέφτηκα, ψέμματα να πω;). Ε, και μετά το αποφάσισα: δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια προσεγμένη επιστημονική θέση, αλλά για μια πολιτική παρέμβαση από πολύ συγκεκριμένη οπτική σκοπιά. Μια παρέμβαση που περιλαμβάνει και διαστρεβλώσεις, αλλά και μεθοδολογικά λάθη ορατά ακόμα και δια μη εξασκημένου οφθαλμού, σαν το δικό μου.

Πάμε, λοιπόν, ένα ένα. Αλλά επειδή το φύλον μου επιβάλλει την ανακατωσούρα, λέω να αρχίσω από το σημείο τρία (3), στο οποίο άρχισε να χτυπά συναγερμό το ντάτσουν μετά καρότσας (δηλαδή εγώ, αζ οπόουζντ στην πανεπιστημιακή μερστεντέ) μόλις το πρωταντίκρυσε. Διότι, σε αυτό φαίνεται ότι ο κύριος καθηγητής προσάρμοσε τα δεδομένα στο συμπέρασμα που επιθυμούσε να βγάλει και δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αντικειμενική ανάλυση αυτών των έρμων των δεδομένων (δεν τον παρεξηγώ, τζάμπα είναι αυτά τα κείμενα, πολλοί τα γράφουν στο πόδι ― εδώ μεγαλοδημοσιογραφοι που πληρώνονται αδρά και γράφουν πια στο πόδι…).

Σημείον τρία λοιπόν:

3. Δεν είναι λάθος όμως σε περίοδο ύφεσης να ασκείς πολιτική λιτότητας, που επιτείνει την ύφεση;

Κανονικά ναι. Εκτός εάν δεν υπάρχει κανένας πρόθυμος να σε δανείσει. Ολοι οι σοβαροί επικριτές της λιτότητας (από τον Πολ Κρούγκμαν ώς τον Μάρτιν Γουλφ), που ασκούν δριμεία κριτική στη γερμανική συνταγή γενικευμένης ταυτόχρονης λιτότητας στην Ευρωζώνη, αναγνωρίζουν ωστόσο την Ελλάδα ως ακραία εξαίρεση, στην οποία η λιτότητα ήταν αναπόφευκτη. Διότι η Ελλάδα δεν είχε μόνο δημόσιο έλλειμμα και δημόσιο χρέος. Είχε κι ένα θηριώδες έλλειμμα εξωτερικού ισοζυγίου και καθαρό εξωτερικό χρέος. Αυτά απαιτούσαν δραστική μείωση της κατανάλωσης από τα πολύ ψηλά επίπεδα και συρρίκνωση των εισαγωγών, ώστε να μειωθεί το εξωτερικό έλλειμμα. Δηλαδή ύφεση.

Η απάντηση αφήνει να εννοηθεί (στον επιπόλαιο αναγνώστη) πως ο Κρούγκμαν αναγνωρίζει την Ελλάδα ως μια «ακραία εξαίρεση» στην οποία η λιγότητα ήταν αναγκαία «ώστε να μειωθεί το εξωτερικό έλλειμμα». Παρουσιάζει δηλαδή τον Κρούγκμαν να δέχεται πως ενώ η λιτότητα είναι γενικά κακή σε περίοδο ύφεσης, στην περιπτωσή της Ελλάδας «επιβάλλονταν» για να σωθούμε.

Όμως ο Κρούγκμαν δεν λέει τίποτα τέτοιο. Πρόκειται για παρερμηνεία της θέσης του βασισμένη σε επιπόλαια χρήση των λέξεων. «Το Χ επιβάλλεται» μπορεί να σημαίνει «είναι αναγκαίο να γίνει για να σωθείς», αλλά μπορεί να σημαίνει και «σε αναγκάζουν να το κάνεις με το ζόρι, παρόλο που σε βλάπτει».

Ο Κρούγκμαν μιλάει σαφώς για τη δεύτερη εκδοχή. Δεν λέει δηλαδή ότι η λιτότητα στην Ελλάδα «επιβάλλονταν» λόγω των συνθηκών (δηλαδή ότι ήταν η μόνη εφικτή λύση), λέει ότι «επιβλήθηκε», με το στανιό, από τους Γερμανούς, και ότι αυτή η επιβολή αποτελεί τρέλα, η οποία χειροτερεύει τα πράγματα.

Ο λόγος στον Κρούγκμαν:

>>Αυτό που μας δείχνει η Ελληνική εμπειρία είναι ότι αν και το να δημιουργείς ελλείματα σε καλές οικονομικά περιόδους μπορεί να σε οδηγήσει σε προβλήματα, το να προσπαθείς να εξαφανίσεις τα ελλείματα όταν είσαι ήδη σε προβληματική θέση αποτελεί συνταγή για σίγουρη ύφεση.

και:

>>Η Ελλάδα έχει πολύ λίγες δυνατότητες, κυρίως επειδή πρέπει να κάνει ότι ικανοποιεί τους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν τα λεφτά σε αυτή τη φάση. Οι Γερμανοί όμως είναι κυριολεκτικά τρελοί, γιατί εξαναγκάζουν σε ακραία λιτότητα η οποία δεν βελτιώνει καν την δανειακή κατάσταση της Ελλάδας.

Όταν ο κύριος καθηγητής γράφει: «Είναι λάθος όμως σε περίοδο ύφεσης να ασκείς πολιτική λιτότητας; Κανονικά ναι. Εκτός εάν δεν υπάρχει κανένας πρόθυμος να σε δανείσει», αυτόν ακριβώς τον εκβιασμό φανερώνει. Θολώνοντας όμως τα νερά με το «κανονικά ναι». Διότι, όχι μόνο δεν εξηγεί ότι η πολιτική λιτότητας σε περίοδο ύφεσης παραμένει λάθος ανεξάρτητα του αν υπάρχει ή όχι κάποιος «πρόθυμος να σε δανείσει», αλλά αφήνει να εννοηθεί το αντίθετο.

Συνεχίζουμε, με κανονική πλέον σειρά:



1. Μπορούσε η Ελλάδα να αποφύγει το Μνημόνιο;

Σαφέστατα όχι, στην κατάσταση που βρισκόταν η οικονομία στα τέλη του 2009 - αρχές 2010. Κάθε χώρα που μπήκε σε Μνημόνιο μετά την Ελλάδα (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος), και με δεδομένη την οδυνηρή εμπειρία του ελληνικού Μνημονίου, είχε συνολικά καλύτερα οικονομικά μεγέθη και παρ' όλα αυτά δεν κατάφερε να αποφύγει την προσφυγή. Η αδυναμία δανεισμού της Ελλάδας ήταν πλήρης και οι δανειακές ανάγκες τεράστιες.

Το Μνημόνιο (το συγκεκριμένο, με κεφαλαίο «Μ») το οποίο υπογράψαμε παρουσιάζεται εδώ ως αναπόφευκτο. Το μεθοδολογικό φάουλ είναι πασιφανές ― μια συμφωνία με εκατοντάδες πτυχές και όρους, που όλοι θα μπορούσαν να τεθούν υπό συζήτηση, να προστεθούν ή να αφαιρεθούν, και να διαπραγματευτούν, παρουσιάζεται ως μια και μόνη κρυσταλλομένη «ουσία», η οποία, επιπλέον, ήταν νομοτελειακά αναπόφευκτη.

Το ότι είμασταν αναγκασμένοι να υπογράψουμε μια κάποια συμφωνία διάσωσης λόγω «αδυναμίας δανεισμού» είναι κάτι με το οποίο μπορούμε και να συμφωνήσουμε. Δεν σημαίνει όμως, καθόλου, όπως αφήνει να εννοηθεί ο κύριος καθηγητής, ότι θα έπρεπε να υπογράψουμε την συγκεκριμένη συμφωνία, με τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις και με βάση την συγκεκριμένη ανεμική «διαπραγμάτευση» που έκανε (;) η τότε κυβέρνηση.

Και όμως, η διατύπωση «η χώρα δεν μπορούσε να αποφύγει το Μνημόνιο», περνάει, κακώς, το συγκεκριμένο μήνυμα. Ό,τι δηλαδή υπήρχε ένα μόνο εφικτό μνημόνιο, το Μνημόνιο με κεφαλαίο «Μ», αυτό που τελικά υπογράψαμε, και ότι ήταν όλα όσα αναφέρει (αυτή η συμφωνία που καλύπτει, διευθετεί και περιγράφει εκατοντάδες σημεία, όρους και υποχρεώσεις) καλώς τα αποδεχθήκαμε στο συνολό τους.

Η χώρα μπορεί πράγματι να μην μπορούσε να αποφύγει ένα κάποιο μνημόνιο. Μπορούσε όμως σιγουρότατα να διαπραγματευτεί διαφορετικά και να πετύχει ένα άλλο μνημόνιο. Κάτι με το οποίο, φαντάζομαι, θα συμφωνεί και ο κ. Παγουλάτος.

Στο ίδιο λάθος πέφτει ο αρθρογράφος όταν παραθέτει όλα τα μνημόνια που υπογράφησαν (από Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρο) ως περαιτέρω πειστήρια του αναπόφευκτου να υπογράφει η χώρα «το Μνημόνιο», λες και αποτελούν ένα και το αυτό πράγμα ― ίδια μεταξύ τους αλλά και με το δικό μας. Κάτι το οποίο, φυσικά, απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

2. Δεν θα ήταν καλύτερα να είχε αναδιαρθρωθεί το χρέος από το 2010;

Ακόμα καλύτερο θα ήταν να μας το είχαν χαρίσει πλήρως οι δανειστές. Ας σοβαρευτούμε. Αναδιάρθρωση χρέους το 2010 δεν μπορούσε να γίνει, διότι δεν θα ήταν συναινετική και οργανωμένη. Θα ήταν μονομερής, με συνέπειες ανεξέλεγκτα καταστροφικές, οδηγώντας μεταξύ άλλων σε έξοδο από το ευρώ. Με εξαίρεση ορισμένους κύκλους του ΔΝΤ, κανένας από τους κρίσιμους εταίρους (Γερμανία, Γαλλία, Κομισιόν, ΕΚΤ) δεν συζητούσε για αναδιάρθρωση πριν φανούν τουλάχιστον τα πρώτα αποτελέσματα ενός προγράμματος προσαρμογής. Η αντίθεσή τους ήταν δεδομένη, για προφανείς λόγους. Διότι η Ελλάδα ξεκινούσε με 24 δισ. πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα και άλλα τόσα εμπορικό έλλειμμα. (Γι' αυτό, η εθνική διαπραγματευτική δυνατότητα ήταν πολύ χαμηλή.) Οι εταίροι θα έπρεπε να μας διαγράψουν χρέος και μετά να χρηματοδοτούν επιπλέον και τα ελλείμματα. Και να καλύψουν επίσης και το τεράστιο κόστος ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών αλλά και ελληνικών τραπεζών, χωρίς ακόμη να έχει στηθεί ευρωπαϊκός μηχανισμός. Δεν υπήρχαν οι μηχανισμοί, και δεν υπήρχαν και δείγματα γραφής ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα προχωρούσε στην ταχεία μείωση των ελλειμμάτων, χωρίς ένα εξωτερικό πλαίσιο παρακολούθησης της προσαρμογής. Και μην ξεχνάμε, στα μάτια των εταίρων η Ελλάδα ήταν μια χώρα-υπότροπος, που δήλωνε 6% δημόσιο έλλειμμα και ξαφνικά προέκυψε με 15%, έχοντας «μαγειρέψει» και τα στοιχεία. Τοξικό το κλίμα αντιμετώπισης από τα εθνικά κοινοβούλια.

Σε συνέχεια της προηγούμενης λογικής, σύμφωνα με την οποία το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος, η παραπάνω αφήγηση δεν δέχεται ότι υπήρχε οποιοδήποτε διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της Ελληνικής πλευράς ― κάτι, βρε αδελφέ, το οποίο θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί για να πετύχει μια έστω μερική αναδιάρθρωση του χρέους.

Άραγε η αγωνία των «κρίσιμων εταίρων» για τις Ευρωπαϊκές τράπεζες και την μοίρα του Ευρώ, δεν αποτελούσε ένα τέτοιο διαπραγματευτικό όπλο;

Δεν θα χρειάζονταν καν να φτάσουμε τα πράγματα στα άκρα. Το αντίθετο, το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι Yes Men πολιτικοί μας δεν δοκίμασαν να σπρώξουν την κατάσταση ούτε δέκα εκατοστά μπροστά προς όφελος της χώρας ―και ας ήτανε και ως μπλόφα.

Και ας μας διδάσκει η Ιστορία, αλλά και η «θεωρία των παιγνίων», ότι σε πολλές περιπτώσεις ο «ανεξέλεγκτος/ανυπάκουος» παίκτης αποκτάει το τακτικό πλεονέκτημα.Και ας μας διδάσκει η Ιστορία ότι οι Yes Men ποτέ δεν ωφέλησαν τη χώρα τους, ακόμα και αν ήταν αυτή ήταν «με την πλάτη στον τοίχο».

Γιατί, και είναι προφανές,τις χειρότερες παραχωρήσεις, αυτές για τις οποίες μετανιώνεις αργότερα, τις κάνεις ακριβώς όταν είσαι στριμωγμένος.Πουλάς, ας πούμε, κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις στο 1/10 της αξίας τους, σαν το πρεζάκι που «σκοτώνει» κοψοχρονιά τα χρυσαφικά της μάνας του για άμεση ανακούφιση.

Και ας μου επιτρέψει εδώ ο κύριος καθηγητής να θυμίσω ότι πολλές από τις «ανεξέλεγκτα καταστροφικές» συνέπειες, με τις οποίες μας απειλούσαν τότε σε περίπτωση που δεν μπαίναμε στο Μνημόνιο, τις βιώνουμε σήμερα, και σε χειρότερο βαθμό, με το Μνημόνιο. Το ποσοστό ανεργίας, οι συνεχόμενες χρονιές ύφεσης, το χρέος που παραμένει αστρονομικό, οι απολύσεις που έγιναν και γίνονται, οι περικοπές στους μισθούς, η μετανάστευση παραγωγικών συμπολιτών μας και πάμπολλοι ακόμα μετρήσιμοι δείκτες έχουν προ πολλού ξεπεράσει τις «απαισιόδοξες» προβλέψεις του 2010 για το τι θα γίνονταν έτσι και δεν υπογράφαμε το Μνημόνιο.



4. Δηλαδή είχαμε δύο κρίσεις;

Ακριβώς. Η Ελλάδα το 2010 είχε να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα δύο επείγουσες κρίσεις: δημοσιονομική και εξωτερικού ισοζυγίου. Η πρώτη ήταν αναμενόμενη, αλλά η δεύτερη ήταν έξω από τις προσδοκίες της Ευρωζώνης. Κανένα θεσμικό όργανο της Ε.Ε. δεν είχε προειδοποιήσει γι' αυτήν, καμία κυβέρνηση δεν είχε λάβει τα αναγκαία μέτρα να την αποτρέψει. Αυτό επισημαίνει και η πρόσφατη μελέτη του Bruegel («Financial Assistance in the Euro Area: An Early Evaluation»). Κανονικά, οι κρίσεις ισοζυγίου πληρωμών αντιμετωπίζονται με συναλλαγματική υποτίμηση. Στην περίπτωση των χωρών του ευρώ, αυτό δεν ήταν δυνατόν. Τη δουλειά μπορούσε να κάνει μόνο η «εσωτερική υποτίμηση». Με τις γνωστές οδυνηρές επιπτώσεις. «Κρίση του ισοζυγίου πληρωμών είναι η κατάσταση στην οποία οι αγορές σταματούν να χρηματοδοτούν βιώσιμους δανειολήπτες εξαιτίας της χώρας στην οποία ανήκουν». Να η πιστωτική ασφυξία, ακόμα και υγιών ελληνικών επιχειρήσεων, που είχαν την ατυχία να βρίσκονται στη χώρα των διψήφιων ελλειμμάτων. Θεμελιώδης δυσχέρεια της «διπλής κρίσης»: η ύφεση διευκολύνει την αποκατάσταση του εξωτερικού ισοζυγίου, αλλά δυσκολεύει τον δημοσιονομικό στόχο. Καταβάλλουμε μεγάλες δημοσιονομικές θυσίες, για δυσανάλογα μικρότερο αποτέλεσμα.

Μια απορία έχω εδώ, και θα την πω: Δεδομένης της έκτασης της κρίσης, και της εξάπλωσης της σε όλες τις χώρες του Ευρώ, από την Ελλάδα και την Κύπρο έως την Γαλλία, την Ολλανδία και την Ιρλανδία, γιατί μας λέει ο κ. καθηγητής ότι δεν ήταν εφικτή η «συναλλαγματική υποτίμηση» και ότι «τη δουλειά μπορούσε να κάνει μόνο η "εσωτερική υποτίμηση”»;

Ξέχασε ότι η μείωση των επιτοκίων και η υποτίμηση του Ευρώ υπήρξε πάγιο αίτημα και συμβουλή πολλών οικονομολόγων; Αίτημα το οποίο η Γερμανία (και η ΕΚΤ) δεν δέχθηκε καν να συζητήσει, αποφασισμένη να προχωρήσει μέχρι τέλους μια τιμωρητική και αναποτελεσματική πολιτική λιτότητας; Μια πολιτική την οποία ακόμα και κορυφαίοι Ευρωπαίοι παράγοντες αναγνωρίζουν εκ των υστέρων ως λάθος;

Και πάλι, όπως και στην προηγούμενη απάντηση, ο κύριος καθηγητής λέει τη μισή αλήθεια.

Η «εσωτερική υποτίμηση» ― δηλαδή το μάτωμα των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών ― δεν ήταν η μόνη διαθέσιμη λύση.

Ήταν απλά η μόνη πολιτική που ήταν διατεθειμένη να εφαρμόσει η Γερμανία, μια πολιτική η οποία μακράν του να αποτελεί «λύση», χειροτέρεψε το πρόβλημα.
Και η «εσωτερική υποτίμηση» λοιπόν, και η επιλογή της απόλυτης υπακοής στη λιτότητα, παραμένει πολιτική επιλογή και καθόλου μονόδρομος.

5. Παρά τις μειώσεις δαπανών και τις αυξήσεις φόρων, παρά την οδυνηρή λιτότητα, το δημόσιο χρέος εξακολουθεί να αυξάνεται. Δεν είναι αυτό απόδειξη αποτυχίας;

Πρώτον, το χρέος αυξάνεται όσο έχουμε πρωτογενές έλλειμμα, που προσθέτει νέο δημόσιο χρέος. Από φέτος μπαίνουμε σε πλεόνασμα, για πρώτη φορά μετά μια συνεχή δεκαετία πρωτογενών ελλειμμάτων. Δεύτερον, το χρέος αυξάνεται λόγω της ύφεσης (για την οποία μιλήσαμε). Τρίτον, το δημόσιο χρέος, μετά τις αποφάσεις αναδιάρθρωσης, δεν είναι πια το σημαντικότερο πρόβλημα της οικονομίας μας. Η Ελλάδα (αντίθετα από την Ιταλία ή την Ισπανία) δεν βρίσκεται υπό την εκβιαστική πίεση των αγορών. Εχει κερδίσει τον χρόνο για να κάνει τις αναγκαίες προσαρμογές. Η διαχείριση του χρέους είναι πια πολιτική, το μέγεθός του θα «κουρευτεί» με απόφαση των εταίρων εφόσον παραμείνουμε στον δρόμο της προσαρμογής. Και το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους είναι σήμερα (μετά τις πρόσφατες ρυθμίσεις) από τα χαμηλότερα στην Ευρωζώνη, με πολυετές μορατόριουμ αποπληρωμών και επιτόκια κάτω από αυτά με τα οποία δανείζονται οι εταίροι μας για να μας δανείσουν. Αυτό απαντά και στην επαναλαμβανόμενη ανοησία της Χρυσής Αυγής περί «διεθνών τοκογλύφων».

Η κατηγορία περί «διεθνών τοκογλύφων» δεν αποτελεί ούτε εφεύρεση, ούτε μονοπώλιο της Χρυσής Αυγής. Κακώς λοιπόν ο κ. καθηγητής προσπαθεί να την ταυτίσει με το ακροδεξιό κόμμα, ώστε να την ακυρώσει ή να την αμαυρώσει.

Για το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και το ρόλο του έχουν γράψει πάμπολλοι, από τον Αριστοτέλη έως το Μαρξ. Ο δε ρόλος των χρηματοπιστωτικών οργανισμών τύπου Γκόλντμαν Σακς, Λήμαν Μπράδερς, κλπ, στην παγκόσμια οικονομική κρίση και γνωστός είναι, και έχει αναλυθεί, όχι μόνο από κάτι περιθωριακά αριστερά έντυπα, αλλά και από τον «έγκριτο» αστικό τύπο του εξωτερικού (και βουνό οικονομικές μελέτες και εργασίες).

Ξέρουμε πλέον όλοι ότι μέσα στο παιχνίδι είναι και «λογιστικά κόλπα», και οικονομικά «προϊοντα» φτιαγμένα με ευφάνταστους μαθηματικούς τύπους με μόνο σκοπό τα υπερκέρδη και την παραπλάνηση των μικροεπενδυτών, και καρτέλ, και διεθνείς κερδοσκόποι που ανεβοκατεβάζουν εθνικά νομίσματα και απ' όλα έχει ο μπαχσές.Μέχρι και golden boys με «χρυσά αλεξίπτωτα», που καταστρέφουν τεράστιο μέρος της οικονομίας αλλά συνεχίζουν να αμείβονται με παχυλά μπόνους.

Τα περί «κόστους εξυπηρέτησης του χρέους» με «επιτόκια κάτω από αυτά με τα οποία δανείζονται οι εταίροι μας για να μας δανείσουν», στην αρχή με έκαναν να βάλω τα κλάμματα για τους αλτρουιστές εταίρους που μας δανείζουν για την ψυχή της μάνας τους.

Αλλά μετά θυμήθηκα ότι το μέγα μέρος των χρημάτων που μας «δανείζουν» προορίζονται για την κάλυψη των δικών τους δανείων και τη διάσωση των τραπεζών τους. Κάνουν δηλαδή bail-out στις τραπεζές και τους επενδυτές τους μέσω ημών, ενώ ταυτόχρονα βάζουν χέρι στο ελληνικό κράτος, ανταλλάσοντας παλιόχαρτα με εμπράγματες δεσμεύσεις. Και ακόμα χειρότερα, κάνουν αυτό το παιχνίδι με τα χρήματα του ευρωπαίων φορολογούμενων.

Χρησιμοποιούν, προφανώς, την Ελλάδα και τα άλλα PIIGS ως πρόφαση για να μετακινηθεί το ρίσκο από τους τραπεζίτες της κεντρικής Ευρώπης ―οι οποίοι συσσώρευσαν ότι τοξικό χαρτί μπορούσαν― στους ευρωπαίους φορολογούμενους.
Όσο για το αν η «Ελλάδα (αντίθετα από την Ιταλία ή την Ισπανία) δεν βρίσκεται υπό την εκβιαστική πίεση των αγορών», αυτό θα το δούμε μόλις μπούμε στο κυνήγι της επόμενης δόσης. Όπου και θα ξαναρχίσουν, ασφαλώς, τα ίδια όργανα και θα αποφασιστούν τα χαράτσια του μελλοντός μας.

Θα ήθελα να συμμεριστώ την αισιοδοξία του κυρίου καθηγητή, αλλά κρατάω μικρό καλάθι, γιατί από ανάλογες διαβεβαιώσεις ότι «κερδίσαμε χρόνο», «σώσαμε τη χώρα» και «είμαστε πια εκτός κινδύνου» έχουμε χορτάσει. Να θυμήσω τις εκτιμήσεις του Παπακωνσταντίνου ότι το 2012 θα επιστρέφαμε στις αγορές, και του Στουρνάρα ότι από το ίδιο έτος θα είχαμε ανάπτυξη. Πόσο σοβαρά αξίζει να πάρουμε παρόμοιες δηλώσεις, το μάθαμε όλοι πάνω στο πετσί μας.

Α, μη ξεχάσω τη «μείωση των ελλειμμάτων», ε; Αυτή δεν οφείλεται σε κάποια ξαφνική ανάπτυξη, στην πάταξη της φοροδιαφυγής ή στον εξορθολογισμό του κρατικού μηχανισμού. Φτιαγμένη με αυθαίρετα χαράτσια, περικοπές μισθών και συντάξεων των ασθενέστερων είναι και στηρίζεται επιπλέον στην τακτική του κράτους να μην πληρώνει τα χρεωστούμενα του, οδηγώντας σε απελπισία τους ιδιώτες — αυτό το τελευταίο, μάλιστα, το μετράνε ως «επιτυχία», ενώ το να εφαρμοστεί το ίδιο στο εξωτερικό χρέος θα ήταν, μας λένε, «καταστροφή».

Αυτά, σε επίπεδο Ντάτσουν. Τα φώτα μας αναμμένα, μαζί με τα αλάρμ, εν αναμονή αντιλόγου.
 the press project