Δραματικές οι επιπτώσεις της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στην ψυχική υγεία του πληθυσμού

Της Κατερίνας Μάτσα

Το κοινωνικό τοπίο σήμερα στη χώρα μας διαμορφώνεται στη σκιά της χωρίς προηγούμενο χρηματοπιστωτικής κρίσης και της χρεοκοπίας, με τις κοινωνικές ανισότητες να εντείνονται τρομερά και τις στρατιές των ανέργων, των αστέγων, των φτωχών να πυκνώνουν διαρκώς, καταδικάζοντας τον λαό στη δυστυχία και την αρρώστια.

Η οικονομική και κοινωνική κρίση και η μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζεται έχει αποδεδειγμένα τραγικές επιπτώσεις σε όλους τους δείκτες υγείας και ψυχικής υγείας του πληθυσμού. Από σχετικές έρευνες αποδεικνύεται ότι η αύξηση κατά 1% της ανεργίας προκαλεί αύξηση κατά 3% των ψυχικών διαταραχών, κατά 5% των αυτοκτονιών, κατά 30% των προβλημάτων που συνδέονται με το αλκοόλ και κατά 30% της εγκληματικότητας. Από τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τα ναρκωτικά που ανακοινώθηκαν στις 15-11-2011 σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες αυξάνεται τρομακτικά η χρήση νέων συνθετικών ουσιών. Κυκλοφορούν σήμερα γύρω στα 150 νέα προϊόντα (παράγωγα κυρίως αμφεταμινών ή κανναβινοειδών), εξαιρετικά επικίνδυνα. Παράλληλα αυξάνεται και η διάδοση των λεγόμενων «νέων εξαρτήσεων», από το internet, τα τυχερά παιχνίδια, την τροφή. Από σχετική έρευνα διαπιστώθηκε ότι το ποσοστό των νέων στην Ελλάδα που είναι εξαρτημένοι από το Διαδίκτυο φτάνει το 3% ενώ αυτών που κάνουν παθολογική χρήση αγγίζει το 11%. Μεγάλη αύξηση παρουσιάζει επίσης και το ποσοστό των οροθετικών ατόμων, πρόβλημα που, κατά τον υπουργό Υγείας, θα λυθεί αν απελαθούν όλες οι μαύρες γυναίκες που εκδίδονται και μπορεί να μεταδώσουν τον ιό του Aids στα μέλη της ελληνικής οικογένειας!

Την ίδια στιγμή οι υπηρεσίες υγείας και ψυχικής υγείας, όσο ποτέ αναγκαίες για την αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων, απεξαρθρώνονται. Η μείωση των κοινωνικών δαπανών, με βάση τις επιταγές του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, η υποστελέχωση των υπηρεσιών και οι μισθοί πείνας των λειτουργών της υγείας έχουν ως συνέπεια την πλήρη διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και την τρομακτική υποβάθμιση των όρων περίθαλψης του πληθυσμού. Η διακοπή της χρηματοδότησης των προνοιακών δομών έχει καταστήσει την κοινωνική πρόνοια νεκρό γράμμα. Είναι γνωστό το παράδειγμα των 21 χωρών της Ανατολικής Ευρώπης κατά το διάστημα 1991-2002, όπου υπαγορεύθηκαν από το ΔΝΤ οι πολιτικές για την Υγεία με αποτέλεσμα τη μείωση των δεικτών υγείας και ψυχικής υγείας, τη μείωση του προσδόκιμου επιβίωσης και την αύξηση της θνησιμότητας του πληθυσμού από λοιμώδη νοσήματα, από φυματίωση κ.ά., γενικά από την πολύ κακή κατάσταση της υγείας του.

Ειδικότερα στον τομέα της ψυχικής υγείας στη χώρα μας, η απουσία ενός δικτύου πρωτοβάθμιας φροντίδας ψυχικής υγείας (κέντρων ψυχικής υγείας, κέντρων πρόληψης, κινητών μονάδων κ.ά.) αλλά και δομών και υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης (οι ξενώνες και τα οικοτροφεία που δημιουργήθηκαν στα πλαίσια ευρωπαϊκών προγραμμάτων αποασυλοποίησης ωθούνται στην υποβάθμιση των υπηρεσιών που παρέχουν και στο κλείσιμο, λόγω διακοπής της χρηματοδότησης) συνθέτουν το εφιαλτικό τοπίο, μέσα στο οποίο η κυβέρνηση ετοιμάζει το νομοθετικό πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης των σχετικών δομών και υπηρεσιών.

Σε μία εποχή που τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια και απειλούνται ακόμα και οι πενιχρές συντάξεις, που οι περικοπές των μισθών και τα χαράτσια έχουν μειώσει τόσο πολύ το εισόδημα που είναι αμφίβολο αν εξασφαλίζεται η βιολογική επιβίωση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, η ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη πολιτική για την Υγεία απαιτεί από τους πάσχοντες να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουν τα προβλήματα ψυχικής υγείας, εξάρτησης κ.λπ. που αντιμετωπίζουν!

Οι περικοπές κατά 50% του προϋπολογισμού του ΚΕΘΕΑ και των κέντρων πρόληψης ΟΚΑΝΑ σηματοδοτούν την πολιτική του στραγγαλισμού των «στεγνών» προγραμμάτων απεξάρτησης και των προγραμμάτων πρόληψης προς όφελος της συντήρησης της εξάρτησης διαμέσου των υποκατάστατων. Χορηγώντας τις «υγρές χειροπέδες» της μεθαδόνης ή τα χάπια των άλλων υποκατάστατων, το σύστημα προσφέρει σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο νεανικό πληθυσμό ανήσυχων όσο και ευάλωτων κοινωνικών στοιχείων ένα «χημικό μανδύα» καταστολής και κοινωνικού ελέγχου. Τα κέρδη είναι τεράστια, οικονομικά και πολιτικά. Οι εταιρείες παραγωγής υποκατάστατων και τα κυκλώματα τους κερδίζουν αμύθητα ποσά, ενώ ταυτόχρονα σε πολιτικό επίπεδο αναπτύσσεται η ανθούσα επιχείρηση χειραγώγησης ενός ανυπότακτου και εν δυνάμει επικίνδυνου για την κυρίαρχη εξουσία πληθυσμού, που καταδικάζεται να παραμείνει στο κοινωνικό περιθώριο, με την ταυτότητα του «χορηγούμενου» το υποκατάστατο ή και το παράνομο ναρκωτικό παράλληλα, μακριά από το πεδίο της ταξικής πάλης, των διεκδικήσεων και των αγώνων.

Σε αυτές τις συνθήκες αρχίζουν να δημιουργούνται εστίες αντίστασης από ομάδες του πληθυσμού. Μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, κοινωνικά δίκτυα, δίκτυα αλληλεγγύης, επιτροπές αγώνα, διάφορες μορφές αυτοδιοργάνωσης και συλλογικότητας εκφράζεται η ανάγκη της δράσης στο πεδίο της κοινωνίας, πεδίο της συνάντησης των βιωμάτων της απόγνωσης, της ματαίωσης, της ντροπής, της μοναξιάς με τα βιώματα της ανυπακοής, της αγανάκτησης, της εξέγερσης, της συλλογικότητας.

Σε αυτό το πλαίσιο η ίδια η αντιμετώπιση της ψυχικής οδύνης, όπως εκφράζεται στην ψυχική διαταραχή, αποκτά και μία πολιτική διάσταση, που αναδεικνύει το αίτημα της κοινής δράσης μιας συμπάσχουσας και μαχόμενης ομάδας. Η φροντίδα σε όλα τα επίπεδα της θεραπείας της κοινωνικής αποκατάστασης και της πρόληψης απαιτεί και προϋποθέτει μία άλλη προσέγγιση της ψυχικής διαταραχής και της εξάρτησης, ανοικτή στην κοινωνία και τον διάλογο, σε σύγκρουση με την αναγωγιστική, θετικιστική λογική και την κυρίαρχη, βιολογικής κατεύθυνσης, ψυχιατρική που επικεντρώνεται στο σύμπτωμα και εξαντλείται στη συνταγόγραφιση ψυχοφαρμάκων. Απαιτεί μία κοινωνική Ψυχιατρική, που θα ασκείται από τους λειτουργούς της όχι στα ιδιωτικά ιατρεία επί χρήμασι, αλλά μέσα στην κοινότητα και δωρεάν, με το πάσχον υποκείμενο ως συμμέτοχο και ενεργό συντελεστή κοινωνικών πρακτικών, που δρουν ιαματικά στον ψυχισμό του, αλλάζοντας τους όρους ζωής του.

Μέσα από τέτοιες συλλογικές πρακτικές αντισυστημικής κατεύθυνσης, όπου πάσχοντες, ειδικοί, μέλη της κοινότητας των καταπιεσμένων ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης στη ζωή τους, μπορεί να οργανωθεί σε όλα τα επίπεδα η συλλογική αντίσταση και η συλλογική ανατρεπτική πράξη, ως μέσον προστασίας του ψυχι-σμού των πιο ευάλωτων στοιχείων από την αποδιοργάνωση και ως προϋπόθεση για τη βιολογική και την κοινωνική επιβίωση όλων.

* Η Κατερίνα Μάτσα είναι ψυχίατρος. Επιστημονική Υπεύθυνη του 18 ΑΝΩ.

Πηγή:koinonikokafeneio.wordpress.com

Πολυεθνικές σε φυγή από τον ευρωπαϊκό νότο

Οι συνταγές της Τρόικα αποθαρρύνουν τις επενδύσεις. Τίποτα απολύτως απ’ όσα  οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΚΤ ισχυρίζονται για να δικαιολογήσουν τις "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" δεν αληθεύει. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Παρατηρείται μια φυγή των πολυεθνικών από το νότο, μια φυγή κεφαλαίων που απειλεί και την καινοτομία σε μια Ευρώπη του Νότου που "χρειάζεται απεγνωσμένα να βγει από την κρίση χρέους και την ύφεση."

Αυτό αναφέρεται στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας Wall Street Journal μαζί με  μερικά παραδείγματα, όπως η αμερικανική Kimberly Clark, η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μειώσει τις δραστηριότητες για παιδικές πάνες στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα της μείωσης των ποσοστών γεννήσεων,το ίδιο και η  Alcoa και η PPR. Η γερμανική πολυεθνική Merck, ανακοίνωσε πρόσφατα περικοπή κατά 20% του εργατικού δυναμικού της στην Ισπανία, και η αγγλική Compass Group μείωσε τις  δραστηριότητες της στην Πορτογαλία.

"Από την αρχή του χρόνου υπήρξαν σημάδια αποχώρησης των ξένων επενδυτών από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη κατά τους πρώτους έξι μήνες του έτους - αναφέρει η Wall Street Journal - η απόσυρση των επενδυτών  στην Ιταλία ξεπέρασε την εισροή κεφαλαίων κατά 1,6 δισ. δολάρια. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις σε Πορτογαλία, Ισπανία,  Ελλάδα και Ιταλία από το 2007 είναι μειωμένες κατά 38%, καθώς οι επενδυτές μετακινούνται προς τις αναδυόμενες χώρες. "



Ένας  μεγάλος αριθμός αρνητικών ειδήσεων που σημαίνουν το ίδιο πράγμα: οι "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" παράγουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που δηλώνει η  τρόικα (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ).

Ας μη ξεχνάμε ότι επισήμως οι άγριες περικοπές των δαπανών του δημοσίου και η διακηρυγμένη "ανάγκη" μείωσης του "κόστους εργασίας" (μείωση μισθών, επισφαλείς συμβάσεις, κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των μισθωτών) έγιναν με δύο βασικούς στόχους:

- Για τον  ισοσκελισμό των προϋπολογισμών του κράτους και για να καταστούν βιώσιμες σε μακροπρόθεσμη βάση οι δαπάνες του δημοσίου.
 - Για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις προσέλκυσης επενδύσεων στις  χώρες των PIIGS(Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία).

Και οι δύο αυτοί στόχοι απέτυχαν. Το δημόσιο χρέος στην πραγματικότητα αυξήθηκε σε όλες αυτές τις χώρες (εν μέρει εκτός από την Ιρλανδία), παρά τις περικοπές, και μάλιστα όσο πιο σκληρές οι περικοπές, τόσο περισσότερο επιδεινώθηκε το χρέος. Ο λόγος ήταν προβλέψιμος: μειώνοντας τις κρατικές δαπάνες  μειώνετε το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, επιβραδύνεται ραγδαία  κάθε οικονομική δραστηριότητα, και, μειώνονται τα έσοδα από τους φόρους (αρχίζοντας από τον ΦΠΑ).
Αυτή η "τοπική ύφεση",που συνοδεύεται από μια πλήρη ανατροπή της εργατικής νομοθεσίας, η οποία στερεί από τη σημερινή γενιά και κυρίως από τις μελλοντικές γενιές την όποια ελπίδα βελτίωσης της κατάστασής τους, όχι μόνο δεν συμβάλλει στη δημιουργία "ευνοϊκού περιβάλλοντος" για τις επενδύσεις (ξένες ή εγχώριες δεν υπάρχει καμία διαφορά ) αλλά δημιουργεί ένα περιβάλλον ερημοποίησης, απ’ όπου ακόμη και οι πολυεθνικές  αναγκάζονται να φύγουν. Το παράδειγμα της Decathlon είναι χαρακτηριστικό: σε ποιον θα πουλήσω  αθλητικό εξοπλισμό χαμηλού κόστους σε μια χώρα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μέχρι το τέλος του μήνα;

Η οικονομία είναι στην πραγματικότητα ένα σύστημα. Η κατάργηση ή η περικοπή  κάποιων πυλώνων - σε αντίθεση με ό, τι νομίζουν οι  ηλίθιοι  "εξαρτημένοι" από φιλελεύθερη ιδεολογία που διαμορφώθηκε σε πανεπιστημιακά ιδρύματα τύπου Bocconi - αποθαρρύνει την παραγωγική δραστηριότητα. Όσο πιο χαμηλό είναι το εισόδημα σε μια χώρα, τόσο λιγότερο κερδοφόρα είναι μια επένδυση. Κανείς στους πάνω ορόφους των διοικητικών συμβουλίων των πολυεθνικών εταιρειών,δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να μετατρέψει τις προηγμένες χώρες σε μεξικάνικες "maquilladoras" που παράγουν φτηνά προϊόντα για να τα πουλήσουν αλλού. Οι χώροι αυτοί ήδη υπάρχουν εντός και μόλις πιο έξω από την ευρωζώνη (Ανατολική Ευρώπη,  Μαρόκο, ακόμα και η Τουρκία) και δεν χρειάζονται άλλοι "φτωχοί σε ανταγωνισμό." Αν μη τι άλλο, υπάρχει έλλειψη πλούσιων αγορών όπου θα εξάγεται μέρος από τα πλεονάζοντα αγαθά που θα παράγονται λίγο πολύ παντού. 
https://plus.google.com/102500911350402669550/posts

"Ποίος είμαι, πού υπάγω..."

 Tης Καίτης Βασιλάκου 
 Στο ερώτημα «ποιος είναι ο σκοπός της ζωής;» που απασχολεί τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια, απάντηση οριστική και ξεκάθαρη δεν έχει δοθεί. Όποιος είναι συνετός, αποφεύγει να απαντήσει. Όποιος είναι θρησκευόμενος, έχει έτοιμη την απάντηση. Οι φιλόσοφοι αγωνίζονται να δώσουν μια καθολική απάντηση, αλλά δεν βρίσκουν, έτσι αφήνουν ανοιχτό το ερώτημα. Οι καθημερινοί άνθρωποι δίνουν ποικίλες απαντήσεις που καλύπτουν μια πλευρά της δραστηριότητας των ζωντανών, όχι όμως ολόκληρη τη ζωή τους....
. 

Ας κάνουμε μια προσπάθεια να περιορίσουμε το εύρος της ερώτησης.

Ποιος είναι σκοπός της ζωής των φυτών; Για ποιο λόγο ζει και πολλαπλασιάζεται η φτέρη; Το ραδίκι; Το γαϊδουράγκαθο; Μια εύκολη απάντηση είναι ότι αυτά υπάρχουν για να έχουν τροφή τα φυτοφάγα ζώα. Μόνο που τα ζώα εμφανίστηκαν πολύ αργότερα στον πλανήτη και τα φυτά επί εκατομμύρια χρόνια ζούσαν και πέθαιναν, χωρίς να τα φάει κανείς. Θα έλεγε κανείς λοιπόν, αν δεχόταν ως σωστή αυτή την απάντηση, ότι δισεκατομμύρια φυτών εμφανίστηκαν και χάθηκαν από αυτό τον κόσμο, χωρίς να πραγματώσουν το σκοπό για τον οποίο έζησαν. Απλά φύτρωσαν κάπου στο χώμα και, όταν ολοκλήρωσαν τον κύκλο της ζωής τους, ξαναγύρισαν στο χώμα.  (Χμ, κάτι μου θυμίζει αυτό, αλλά δεν θα το σχολιάσω).

Και ο σκοπός της ζωής των ζώων ποιος είναι;

Ποιος πχ είναι ο σκοπός της ζωής του αστακού; Μια εύκολη απάντηση είναι ότι ο αστακός υπάρχει για να δίνει ευχαρίστηση στα λαρύγγια των ανθρώπων. Αλλά είναι βέβαια μια λάθος απάντηση. Κι αν έστω τη δεχτούμε ως σωστή, τότε ποιος είναι ο σκοπός της ζωής του σκορπιού που ζει στην έρημο και που ποτέ του δεν θα συναντήσει τον άνθρωπο για να τον κεντρίσει; Ή του φιδιού ή του πιθήκου ή του αετού ή του σκουληκιού που ζουν μακριά από τον άνθρωπο, σε ζούγκλες και ερήμους και πυκνά δάση, και δεν θα τον συναντήσουν ποτέ τους; 

Τα πλάσματά της η φύση τα έχει δεσμεύσει μέσα σε μια αλυσίδα με πολλούς κρίκους, ώστε το ένα να είναι χρήσιμο (κυρίως ως τροφή) για το άλλο. Αλλά βέβαια αυτό δεν μπορούμε να το πούμε «σκοπό ζωής». Αλλιώς σκοπός ζωής για κάποιο είδος σαλιγκαριού θα ήταν να χρησιμεύει ως ξενιστής στο παράσιτο Leucochronidium  και για ένα είδος ψαριού να χρησιμεύει ως ξενιστής στο παράσιτο Cymothea exigua, τα οποία δεν θα ζούσαν, αν δεν υπήρχαν το συγκεκριμένο σαλιγκάρι και το συγκεκριμένο ψάρι.

 Φαίνεται λοιπόν ότι σκοπός ζωής για τα ζώα και τα φυτά δεν υπάρχει, εκτός αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά φτιάχτηκαν για την άνεση και τη βολή του ανθρώπου μέσα στον πολύχρωμο και θαυμαστό μας κόσμο. Αλλά  για τη φύση ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα ακόμα πλάσμα της αλυσίδας, σε αντίθεση με τον πολιτισμό, όπου ο άνθρωπος έθεσε τον εαυτό του στο κέντρο του κόσμου.

Και το ερώτημα «ποιος ο σκοπός της ζωής» δεν υπάρχει στη φύση, υπάρχει στον πολιτισμό.

Στη φύση τίθενται άλλα ερωτήματα:

Πού και πώς θα βρω την τροφή μου;

Πού έχει νερό;

Πώς θα προφυλαχθώ από τους κινδύνους;

Πού θα βρω απάγκιο με αυτό το κρύο;

Πώς θα προσελκύσω το ταίρι μου;

Πώς θα προστατέψω τα νεογνά μου;

Αυτά τα ερωτήματα συγκλίνουν όλα προς την ίδια κατεύθυνση:

Πώς θα διατηρήσω τη ζωή που έχω και πώς θα τη διαιωνίσω;

Με άλλα λόγια το κεντρικό ερώτημα στη φύση είναι πώς θα διατηρηθεί η ζωή και όχι ποιος είναι ο σκοπός της ζωής.  

Αυτό το τελευταίο ερώτημα το έθεσε ο άνθρωπος στον εαυτό του, όταν κάποια στιγμή στη μακραίωνη πορεία του, κατάφερε να διαλύσει την ομίχλη του νου του και απέχτησε συνείδηση του εαυτού του και του αναπόφευκτου θανάτου του. Αλλά, καθώς στη φύση τέτοιο ερώτημα δεν τίθεται, ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος που έθεσε αυτό το καινοφανές ερώτημα, βρέθηκε σε αμηχανία.

Εντάξει, ζούμε. Γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε. Αυτό ήταν δηλαδή; Τότε για ποιο λόγο παραδέρνουμε έτσι, όσο είμαστε ζωντανοί; Δεν μπορεί, κάποιος λόγος θα υπάρχει που ταλαιπωρούμαστε τόσο σε τούτη τη ζωή. Δεν γίνεται να περνάμε όσο ζούμε του λιναριού τα πάθη και μετά πάπαλα, αντίο, πάω τώρα να λιώσω στο χώμα.

Είναι δυνατόν ένας κόσμος τόσο πολύπλοκος, τόσο τέλεια εναρμονισμένος και ισορροπημένος και θαυμαστός να έχει φτυσμένη την κορωνίδα της δημιουργίας του; Καλά, εντάξει με τα άλλα ζώα, αυτά δεν καταλαβαίνουν, αλλά ο άνθρωπος; Την ίδια μοίρα είναι δυνατόν να έχει κι αυτός με τη μοίρα του γουρουνιού που μόλις έσφαξε και καταβρόχθισε; Την ίδια μοίρα με τη

λαχανίδα που έβρασε κι έφαγε;

Αν βέβαια η λαχανίδα είχε συνείδηση, θα έλεγε περίπου τα ίδια: « Δεν είναι άδικο που φύτρωσα σ’ αυτόν εδώ τον κήπο και χάρηκα τον ήλιο και τη βροχή, τη μέρα και τη νύχτα, το αεράκι και τη δροσιά και τώρα έρχεται ο άνθρωπος να με ξεριζώσει από τη γη για να με φάει;»

Ευτυχώς για τη λαχανίδα και τα άλλα πλάσματα της φύσης πλην του ανθρώπου τέτοια υπαρξιακά ερωτήματα δεν ισχύουν.

Ποιος είναι λοιπόν ο σκοπός της ζωής;

Το γεγονός ότι ο άνθρωπος μόνο είναι σε θέση να διατυπώνει μια τέτοια απορία σημαίνει άραγε ότι η ζωή του έχει άλλο σκοπό από αυτόν των υπόλοιπων φυσικών πλασμάτων;

Φαίνεται ότι για τους περισσότερους ανθρώπους  ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί όταν αρχίζουν να μιλούν για μια ζωή πέραν αυτής της ζωής, εξαιρούν τα υπόλοιπα πλάσματα.

Είναι μια καλή παρηγοριά να υποθέτουμε ότι η ζωή μας δεν τελειώνει με το θάνατο, αλλά συνεχίζεται σε μια άλλη διάσταση. Τίποτα δεν μπορεί να το αποδείξει αυτό, όμως μια τέτοια προοπτική είναι πολύ γοητευτική για να την απορρίψουμε. Έτσι εμμέσως δίνουμε και μια απάντηση στο ερώτημα που μας καίει: σκοπός της ζωής είναι να ζήσουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο εδώ στη Γη,  ώστε να πετύχουμε μια καλή θέση στην άλλη διάσταση.

Βέβαια τα κόκαλα ενός νεκρού ανθρώπου και ενός νεκρού σκύλου που είναι θαμμένα στη γη μάς δείχνουν ότι όλα τα ζωντανά πλάσματα που πεθαίνουν, απλώς αποσυντίθενται με τον τρόπο που θέλει η φύση, η οποία καμιά διάκριση δεν κάνει στα αγαπητά της δημιουργήματα.

Ναι, λένε όσοι πιστεύουν στην άλλη διάσταση, όμως ο άνθρωπος διαθέτει και κάτι άλλο που δεν το διαθέτουν τα άλλα πλάσματα και αυτό είναι η ψυχή. Η ψυχή είναι αυτή που θα πάει στην άλλη διάσταση, το σώμα μένει εδώ. Πώς είναι αυτή η ψυχή; Είναι άυλη φυσικά, γι αυτό δεν υπόκειται στους νόμους της φθοράς. Άρα είναι και αθάνατη. Έτσι ο θάνατος παύει να είναι κάτι φοβερό, είναι απλώς μια μετάβαση από τη μια διάσταση στην άλλη.

Ωραία είναι όλα αυτά, μόνο που δεν αποδεικνύονται. Και μάλλον δεν πείθουν και κανέναν. Αλλιώς, γιατί έχουμε τόσους ολοφυρμούς στις κηδείες; Μάλλον αγαλλίαση θα έπρεπε να νιώθουμε που μια ακόμα ψυχή ξέφυγε από αυτή την άδικη ζωή και πήγε να κατοικήσει στην αιωνιότητα.

Παραλλαγή της άλλης διάστασης είναι η άποψη ότι η ψυχή φεύγει από το νεκρό σώμα και μπαίνει σε ένα νέο που γεννιέται. Πολύ φτωχή παρηγοριά είναι αυτή, εφόσον η ψυχή στο νέο σώμα δεν θυμάται τίποτα από την προηγούμενη ζωή της. Εφόσον δεν θυμάται τίποτα, είναι σαν να ζει για πρώτη φορά. Αντίθετα θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, σε περίπτωση που ίσχυε κάτι τέτοιο, να είχαμε ανάμνηση των προηγούμενων ζωών μας. 

Όπως το καταλαβαίνω, η ανάγκη μας να βρούμε σκοπό στη ζωή μας έχει σχέση με το γεγονός ότι αυτή η ζωή μας έχει ημερομηνία λήξης. Αν ήμασταν αθάνατοι, τότε θα θέταμε πάλι το ερώτημα, αλλά δεν θα καιγόμασταν να βρούμε την απάντησή του. Επειδή η ίδια η ζωή έχει τόση δύναμη, τόση γοητεία και τόσες δυνατότητες, που θα την απολαμβάναμε ποικιλοτρόπως και καμιά φορά στις ώρες της ανίας μας μπορεί να αναρωτιόμασταν και για το σκοπό της. Μετά πάλι η ζωή θα μας παρέσυρε  με τη γοητεία της και το ερώτημα θα πήγαινε στην άκρη. Αν ήμασταν αθάνατοι, δεν θα ψάχναμε για άλλες διαστάσεις ούτε θα εφευρίσκαμε μια άυλη και αθάνατη ψυχή.

Αν ήμασταν αθάνατοι, θα καταλήγαμε μάλλον σε αυτό, στο οποίο αρκετοί θνητοί έχουν καταλήξει: ότι η ζωή είναι αυτοσκοπός.

Ζούμε για να ζούμε.

http://ostria-gr.blogspot.gr

Δεν παραδίνομαι,ρε...

Αγόρασα σπίτι. Και μεγάλο αυτοκίνητο.

Πήγα διακοπές στη Χαλκιδική. Στη Σάμο. Και στην Κέρκυρα.

Εκδρομές στο Πήλιο. Στα Ζαγόρια. Και στο Καρπενήσι.

Πήγα σε ταβέρνες. Και στα μπουζούκια.

Εστειλα τα παιδιά μου φροντιστήριο. Και στα αγγλικά.

Τάδινα χαρτιλίκι. Τάκανα δώρα Χριστούγεννα. Στα γενέθλια.

Ξόδεψα...το παραδέχομαι...

Αγόρασα εγγλέζικη καπαρντίνα. Ιταλικό παπούτσι.

Εβραϊκά λεμόνια. Πατάτες απ'την Τουρκία. Ψάρι Νορβηγίας.

After save. Κολώνιες. Σαμπουάν. Αρωματικό σαπούνι.

Ξόδεψα...το παραδέχομαι...

Κέρασα αγιορείτικο κρασί στην Ειρήνη. Κοιμήθηκα μαζί της

σε ακριβό ξενοδοχείο. 

Κάλεσα στο σπίτι μου τους φίλους μου. Να φάμε και να πιούμε.

Να γλεντήσουμε. Να αγαπηθούμε.

Ξόδεψα...το παραδέχομαι...

Δεν έκλεψα. Δεν άρπαξα. Δεν εξαπάτησα.

ΕΣΕΝΑ, ρε αρχίδι, τί σε νοιάζει ;;!!

Γιατί μού λες πως έζησα πάνω από τις δυνάμεις μου;;

Γιατί με θεωρείς καταστροφέα της Χώρας;;

ΞΕΡΩ, γιατί...

Με θέλεις φτωχό και φτηνό.

Να δουλεύω για πέντε ευρώ. Να ψωμολυσώ.

Νάμαι δούλος σου. Σκυλί σου.

Νάμαι ένα τίποτα. 

Χωρίς αξιοπρέπεια. Χωρίς φωνή. Χωρίς δικαιώματα.

Να γυρίσω στις γκαζόλαμπες. Στις ξυλόσομπες. Στις στάχτες.

Θέλεις το παιδί μου σκλάβο νέας γενιάς.

Αμόρφωτο. Χωρίς Ελπίδα. Χωρίς Μέλλον.

Με θέλεις στο σκοτάδι και στην πείνα.

Στο κλιν και στο πράσινο σαπούνι.

Να κόβω βεντούζες, αντί νάχω γιατρό.

Νάμαι στον ποδαρόδρομο, αντί νάχω συγκοινωνίες.

Να τρώω ρεβύθια και ρέγγα.

Με θέλεις ζωντανό-νεκρό.

Να δουλεύω για σένα. Τα κέρδη σου. Τις Ελβετίες σου.

Με θέλεις στο συσσίτιο. 

Να χορταίνω με δυστυχίες.

Τις δικές μου και των άλλων.

ΟΧΙ καθάρματα.  ΟΧΙ κλεφταράδες.   
ΟΧΙ πουλημένοι.

ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ.

Μπορεί να με ξεπαστρέψετε...

Την Πατρίδα μου να καταστρέψετε...

Θάμαι παντού. Συνεχώς μπροστά σας.

Μόνος και με Αλλους.

Και Νεκρός θάμαι Εχθρός σας...

Ασφαλείς πόλεις

Από  το 2001 έως σήμερα
του Νίκου Μπελαβίλα

Στις 12 Σεπτεμβρίου του 2001,  μου τηλεφώνησε ο Άγγελος Ελεφάντης, ζητώντας να ετοιμάσω ένα κείμενο για τις ίδιες σελίδες όπου δημοσιεύεται σήμερα αυτό το άρθρο. Θέμα, η ασφάλεια στις πόλεις. Είχε προηγηθεί η επίθεση στους ουρανοξύστες του Μανχάταν. Ο κόσμος ήταν σοκαρισμένος. Του εξήγησα ότι  μου ήταν αδύνατον. Με μερικές χιλιάδες άμαχους νεκρούς στο κέντρο μιας ειρηνικής πόλης –στο όνομα ενός πολέμου που γινόταν αλλού– τι να πεις; Τότε, βέβαια, ούτε που μπορούσαμε να φανταστούμε τις έμμεσες επιπτώσεις ατου γεγονότος, όχι στα μέτωπα της Μέσης Ανατολής, αλλά στα εσωτερικά μέτωπα των αστικών δημοκρατιών.

Πέρασαν τα χρόνια. Σταδιακά αλλά σταθερά στο όνομα της ασφάλειας άρχιζαν να εισβάλλουν στη ζωή μας καινοφανή μέτρα: νέοι διεθνείς κανονισμοί, ξεγυμνώματα, ολόσωμα σαρώματα σε αεροδρόμια και ένα  μόνιμο καθεστώς εκτός δικαίου στις πτήσεις, απόλυτη απομόνωση των λιμανιών από τον έξω κόσμο, συναινετική ανοχή στον έλεγχο του διαδικτύου και των επικοινωνιών. Το επόμενο βήμα ήταν η  ευθεία έκπτωση της  ελευθερίας αλλά και της ανθρώπινης ζωής ως αξίας. Στην αρχή τούτο αφορούσε τους συλληφθέντες στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», αυτούς που βασανίζονταν ή εξαφανίζονταν από προσώπου Γης στο Γκουαντάναμο, στο Αμπού Γκράιμπ, στις μυστικές πτήσεις της CIA. Μετά άρχισε να αφορά και άλλους. Εν ψυχρώ εκτελέσεις στους  υπόπτων, απλών παραβατών ή και άσχετων στους δρόμους, στο Λονδίνο, στο Λος Άντζελες, στο Παρίσι. Ζήσαμε τον μετασχηματισμό των αστυνομιών σε έκτακτο δικαστικό σώμα, που απέκτησε και το δικαίωμα απόδοσης δικαιοσύνης με συνοπτικές διαδικασίες. Δίπλα τους, ιδιωτικοί στρατοί, ως κρατικοί ή ιδιωτικοί εργολάβοι, αναλάμβαναν τις νέες δουλειές: την αστυνόμευση, τη φυλάκιση, ενίοτε και τις θανατικές εκτελέσεις. Εταιρείες ασφαλείας πλημμύρισαν τον αστικό χώρο, από τις πιο μικρές και αστείες των αθηναϊκών προαστίων, έως τις γιγαντιαίες και διόλου αστείες αμερικανικές πολυεθνικές. Μέχρι το ’90 ξέραμε ότι αυτό συνέβαινε με τους μισθοφόρους δικτατόρων στην Αφρική ή ναρκοεμπόρων στη Λατινική Αμερική.  Τώρα άρχισε να γίνεται παντού: ιδιωτικές αστυνομίες, ιδιωτικοί στρατοί, ιδιωτικές φυλακές — μαζί με την πανάκριβη τεχνολογία. Το στρατιωτικό-χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα της Δύσης άμεσα ενδιαφερόμενο γι’ αυτή την εξέλιξη και επισπεύδον.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, μπορούμε να διακρίνουμε το πέρασμα από ένα ανεκτικό και σχετικά δημοκρατικό πολιτικό σύστημα σε ένα αυταρχικότερο, φοβικό και όχι ανεκτικό μεταδημοκρατικό.

H ερώτηση είναι: Οι πόλεις μας και οι ζωές μας έγιναν πιο ασφαλείς με όλα αυτά τα μέτρα ασφαλείας; Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική. Συμβαίνει το αντίθετο και η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς. Επομένως, κάτι δεν πάει καλά.

Ας έρθουμε στην Ελλάδα. Καθώς πορευόμασταν προς τους Ολυμπιακούς, ασθμαίνοντας και βεβαίως συμφωνώντας, οι οργανωτές ενέταξαν στο έργο των Αγώνων πανάκριβα συστήματα για την πρόληψη απειλών: αερόστατο,  κάμερες, ηλεκτροφόρα σύρματα στο λιμάνι, «υπερκοριοί» υποκλοπών, μεγάφωνα στους δρόμους,  για να ειδοποιούν και να κατευθύνουν τον πληθυσμό σε συνθήκες επίθεσης. Το ότι τα συστήματα αυτά αποτέλεσαν οχήματα εκτεταμένης διαφθοράς, δεν λειτούργησαν ποτέ ή ήσαν προβληματικά αφορά την ελληνική ιδιομορφία. Βγήκαμε, έτσι, από το 2004 με μια κληρονομιά μηχανισμών ασφαλείας αποδεκτή και εμπεδωμένη ως ανάγκη από την κοινωνία. Από εκεί, περάσαμε στην επόμενη φάση: Η Αθήνα με τους Αγώνες έγινε τεχνολογικά ασφαλής κατά τα διεθνή πρότυπα, αλλά ανακαλύφθηκε πως χρειαζόταν και άλλη ασφάλεια.

Η καθημερινή υστερική αναγγελία εγκλημάτων, πραγματικών ή όχι, από τις τηλεοράσεις άρχισε να διαβρώνει τα αισθήματα των ανθρώπων. Ήταν η δεκαετία των εγκαταστάσεων συναγερμών και κιγκλιδωμάτων. Αυτό το γενικό κλίμα σιγά-σιγά έχτισε τα  πρόσωπα του εχθρού στη συνείδηση των πολιτών. Προϋπήρχαν βέβαια από το ’90, αλλά μετά το 2004  η «βία» και η «ανασφάλεια» εισβάλλουν στις ζωές μας μέσω κυρίως του τηλεοπτικού βομβαρδισμού, της συστηματικής αρθρογραφίας και του επίσημου πολιτικού λόγου. Πρώτοι φορείς της βίας εμφανίστηκαν οι μετανάστες. Οι Αλβανοί στην αρχή, οι Ουκρανοί στη συνέχεια, οι Κινέζοι κάπου στη μέση, οι Πακιστανοί και οι Αφγανοί στο τέλος. Φαινόταν ωσάν όλες οι φυλές να κατευθύνονταν προς τη χώρα μας για να εγκληματήσουν. Δίπλα σε αυτό τον εχθρό άρχισε να εικονογραφείται και ένας άλλος: η άγρια νεολαία, και κυρίως ο αντιεξουσιαστικός χώρος.

Κάπως έτσι το τηλεοπτικό σκηνικό της γενικευμένης προβαλλόμενης αστικής αστάθειας, ξεκινούσε με την παραβατική –ψευδή ή πραγματική– συμπεριφορά μεταναστών και συμπληρωνόταν  με τις νεολαιίστικες συγκρούσεις –και αυτές υπαρκτές ή ανύπαρκτες– περί το κέντρο της Αθήνας. Δεν υπήρχε  περίπτωση να γίνει μία κλοπή από μετανάστη ή να ανάψει μια φωτιά σε έναν σκουπιδοντενεκέ κατά τη διάρκεια κάποιου ασήμαντου επεισοδίου στα Εξάρχεια και να μην διακοπεί το πρόγραμμα για να προβληθεί η είδηση.

O Δεκέμβρης του 2008 αποκρυστάλλωσε και προσανατόλισε μια ήδη δρομολογημένη εξέλιξη. Παγιώθηκε η συνείδηση ότι η νεολαία είναι ο εχθρός και εν δυνάμει, όπως είχε αποδειχθεί με την εξέγερση, ένας επικίνδυνος εχθρός για το ίδιο το σύστημα. Οι μετανάστες προβλήθηκαν στην τηλεοπτική εικόνα, δίπλα στις συγκρούσεις στους δρόμους, ως λεηλατητές των σπασμένων καταστημάτων. Ακολούθησε το καλοκαίρι του 2010  η ανακάλυψη  της «κρίσης του κέντρου της Αθήνας». Εμβληματική αφετηρία, η πλατεία Αγίου Παντελεήμονα, περιοχή που διέθετε ήδη από μία πενταετία πριν περγαμηνές ρατσιστικής αστυνομικής βίας κατά μεταναστών.  Την ώρα που οι ρατσιστικές συμμορίες άρχισαν να κυριαρχούν, ο διάλογος για την Αθήνα βρισκόταν σε εξέλιξη. Τον ενίσχυε η πρόθεση του τότε Υπουργείου Περιβάλλοντος και της αυτοδιοίκησης για τον ανασχεδιασμό της πόλης. Εκείνο ακριβώς το καλοκαίρι ο διάλογος για την ανάπλαση περιοχών του κέντρου  πέρασε στα χέρια του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Σε μία πρωτοφανή για τα δεδομένα της χώρας μετά το 19774 διαδικασία, το υπουργείο της ΕΛΑΣ και της ΕΥΠ  ανέλαβε εκείνο τη διαβούλευση, έχοντας υπό τον συντονισμό του την αυτοδιοίκηση, τους θεσμικούς φορείς του πολεοδομικού σχεδιασμού, τους συλλόγους εμπόρων και τα επιμελητήρια. Κύριοι υπαίτιοι της κρίσης όπως διαπιστωνόταν και διαπιστώνεται: οι μετανάστες και οι διαδηλώσεις. Κύρια προτεινόμενα μέτρα: εκτενής αστυνόμευση, εκκένωση των κτιρίων όπου διέμεναν άστεγοι μετανάστες, περιορισμός των διαδηλώσεων.

Ανοίγοντας μια παρένθεση, προ λίγων μηνών, σε έρευνα της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ διαπιστώσαμε ότι στο Κουκάκι, δίπλα σε δύο σταθμούς μετρό, μία γραμμή τραμ, δηλαδή σε μια συνοικία που δεν έχει κανένα στοιχείο «αποκλεισμού», με αστικές αναπλάσεις που λογικά θα είχαν αναβαθμίσει το χώρο, το νέο μουσείο της Ακρόπολης και την πεζοδρόμηση της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου, με ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά μεταναστών στην Ελλάδα και χωρίς καθόλου διαδηλώσεις ή «ταραχές», εκεί λοιπόν, έχει διαλυθεί η τοπική εμπορική ζώνη. Εκατοντάδες κλειστά καταστήματα και εγκαταλειμμένα κτίρια. Το ευνοημένο και ήσυχο Κουκάκι, μακριά από τις ζώνες της έντασης, δίπλα στους μεγάλους κυκλοφοριακούς και συγκοινωνιακούς άξονες, δίπλα στον τουριστικό πλούτο έχει σήμερα ίδια δραματικά ποσοστά κλειστών καταστημάτων και κτιρίων με την οδό Σταδίου των διαδηλώσεων ή την πλατεία Βάθη των μεταναστών. Η εικόνα πολλών άλλων τοπικών κέντρων εκτός των «θερμών» ζωνών της Αθήνας είναι ακριβώς η ίδια. Αναρωτιόμαστε επομένως: Είναι δυνατόν σε μια πόλη που ρημάζει λόγω της οικονομικής κρίσης και της συστηματικής απορρύθμισης  των δομών της, που ταυτόχρονα βίωσε τη φούσκα των ακινήτων και την εγκατάλειψη των κοινωνικών πολιτικών,  να πιστεύουν και να διαδίδουν υπουργοί, δήμαρχοι, επιχειρηματίες, πολεοδόμοι, δημοσιογράφοι αυτούς τους μύθους; Μάλλον όχι.

Διαθέτουμε την εμπειρία της πολυετούς εφαρμογής των μέτρων για την ασφάλεια στην Αθήνα, μέσω της συνεχώς αυξανόμενης αστυνόμευσης, της επέκτασης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης σε κάθε τομέα του αστικού χώρου. Η πρωτεύουσα μας είναι ήδη μια από τις  πλέον αστυνομοκρατούμενες πόλεις του πλανήτη και η πλέον αστυνομοκρατούμενη σε όλη την Ευρώπη. Το δόγμα της ασφάλειας δεν αμφισβητείται. Η εικόνα των συνεχών περιπόλων ενόπλων σε όλη την έκταση της πόλης, των μόνιμων μπλόκων και  της  στρατοπέδευσης μονάδων καταστολής σε  κεντρικές πλατείες θεωρείται αυτονόητη.

Η  αστική βία είναι τόσο παλιά όσο και οι πόλεις. Η αντιμετώπισή της με στρατιωτικού τύπου επεμβάσεις συμπίπτει ιστορικά με ολιγαρχικά καθεστώτα, τυραννίες και στιγμές μεγάλων κοινωνικών εκρήξεων. Το διακύβευμα, σε αυτές τις περιπτώσεις, υπήρξε πάντα η επιβίωση των κυρίαρχων, και όχι η προστασία των πολιτών, των νοικοκυριών, των καταστημάτων. Η ελληνική παραλλαγή του δόγματος της ασφάλειας δημιούργησε μία δυστοπία: η κατάσταση στην Αθήνα μοιάζει σήμερα με πόλεμο, όπου μία δύναμη έχει την ανάγκη να επιβληθεί στρατιωτικά, καθώς έχουν εκλείψει οι δυνατότητες να ηγεμονεύσει πολιτικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα κυβερνών οικονομικοπολιτικό σύστημα επιχειρεί να επιβληθεί διά της βίας και του φόβου στο σύνολο του αστικού πληθυσμού. Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί ούτε καν να ψιθυριστεί. Γιατί ακόμη ζούμε τυπικά σε καθεστώς δημοκρατίας.

Ο Νίκος Μπελαβίλας διδάσκει πολεοδομία στη Σχολή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

Αναστολή της δημοκρατίας με πρόσχημα την κρίση

Η Ευρώπη στον δρόμο του κατά Γκράμσι καισαρισμού

Le Monde Diplomatique: 

dimanche 9 décembre 2012, par Durand Cédric , Keucheyan Razmig ,[Κούτσης Θανάσης (μτφ)]

Καυστική ειρωνεία, ενθάρρυνση ή επιτάφιος ; . 

Η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση προξενεί αμηχανία όταν, την ίδια στιγμή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Επιτροπή των Βρυξελλών διεξάγουν δημοσιονομικό πόλεμο εναντίον αρκετών κρατών - μελών. Γι’ αυτό και απαιτείται ένας στοχασμός πάνω στη φύση του πολιτικού καθεστώτος που σήμερα οικοδομείται στην Ένωση.

« Αν πετάξουμε καταγής ένα κρύσταλλο, θρυμματίζεται –αλλά όχι με οποιονδήποτε τρόπο : θρυμματίζεται σύμφωνα με τις οδηγίες θραύσης του σε κομμάτια των οποίων η οριοθέτηση, αν και αόρατη, ήταν εκ των προτέρων καθορισμένη από τη δομή του κρυστάλλου ».

Η παρατήρηση αυτή του Σίγκμουντ Φρόιντ, που έγινε τη δεκαετία του 1930 [1] και αφορούσε τους ψυχικά ασθενείς, έχει επίσης εφαρμογή και στους πολιτικά ασθενείς, στην πρώτη γραμμή των οποίων βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση  : μια δομή όντως γεμάτη ραγίσματα και θραύσματα.

Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007 φανέρωσε τις εγγενείς αντιφάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Κατέδειξε ιδίως ότι η Ένωση εδραζόταν σε ένα αυταρχικό πολιτικό καθεστώς, το οποίο ρέπει προς την αναστολή των δημοκρατικών διαδικασιών επικαλούμενο την επείγουσα οικονομική ή χρηματοπιστωτική ανάγκη.

Έτσι, κατά τη διάρκεια των τεσσάρων τελευταίων ετών, θεσμοί που ξεφεύγουν από κάθε λαϊκό έλεγχο, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, υπαγόρευσαν τον οδικό χάρτη τους στους λαούς της Ιρλανδίας , της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας κ.ά. – με την ενεργό συνεργασία της άρχουσας τάξης των χωρών αυτών.

Η Συνθήκη για τη σταθερότητα, τον συντονισμό και τη διακυβέρνηση (ΣΣΣΔ / TSCG), ο έλεγχος του προϋπολογισμού των κρατών-μελών και η επιτήρηση των τραπεζών από την Ένωση παρατείνουν αυτή τη μετατόπιση [2]. Πώς να χαρακτηρίσουμε αυτή τη μορφή διακυβέρνησης των λαών χωρίς τους λαούς ;

Προκειμένου να κατανοήσουμε τη φύση του νέου ευρωπαϊκού πολιτικού καθεστώτος, πρέπει να επανέλθουμε στις τέσσερις φάσεις της κρίσης.

Όλα ξεκινούν τον Αύγουστο του 2007. Όταν η μεγαλύτερη γαλλική τράπεζα, η BNP Paribas, ανακοινώνει το πάγωμα τριών επενδυτικών κεφαλαίων της, επικαλούμενη την αδυναμία της να τα τιμολογήσει, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαθέτει κανένα χρηματοπιστωτικό εργαλείο ικανό να της επιτρέψει να παρέμβει  Το ενιαίο νόμισμα μπορεί να οδήγησε στην ανάδυση τραπεζών που δραστηριοποιούνται σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, όμως η εποπτεία της δραστηριότητάς τους παραμένει προνόμιο των κρατών. Η ΕΚΤ εγχέει σημαντική ρευστότητα, χωρίς να έχει ακόμη εξεταστεί το ενδεχόμενο μιας σε βάθος μεταρρύθμιση ς του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η πτώχευση της τέταρτης επενδυτικής τράπεζας του κόσμου, της Lehman Brothers, τον Σεπτέμβριο του 2008, δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα για τη δεύτερη φάση της κρίσης. Οδηγεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και προκαλεί μεγάλης έκτασης πιστωτική συρρίκνωση (credit crunch). Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, η παγκόσμια οικονομία βυθίζεται στην ύφεση.

Η απάντηση έρχεται πρώτα από τους G20 και τις κεντρικές τράπεζες των κυριότερων οικονομιών του πλανήτη . Ολοι αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα λήψης προσωρινών μέτρων για την αντιστροφή του υφεσιακού κύκλου. Κατά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 15ης και 16ης Οκτωβρίου 2008, οι κυβερνήσεις ανακοινώνουν την ανακεφαλαιοποίηση των πιστωτικών ιδρυμάτων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα και υπόσχονται να εγγυηθούν τα τραπεζικά δάνεια. Στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δύο θεσμοί αυξάνουν την ισχύ τους . Η ΕΚΤ και η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αποτελούν τα πραγματικά κέντρα ελέγχου μέσα στη θύελλα. Καθώς δεν διαθέτουν εκλογική νομιμοποίηση, η ενδυνάμωσή τους εντείνεται με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο σε σχέση με το επίπεδο δημοκρατίας στην Ένωση.

Τρίτη φάση  Στα τέλη του 2009, η Ευρώπη γίνεται το επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης. Και αρχίζει να ξετυλίγεται μια σατανική σπείρα . Απογειώνονται τα επιτόκια του δημόσιου χρέους των χωρών της περιφέρειας, γενικεύονται τα μέτρα λιτότητας, με την ανάπτυξη να αγκομαχάει ή να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Μέσα στην αναταραχή, κυρίαρχα κράτη που εγκλείστηκαν στο κοινό νόμισμα βρίσκονται στο έλεος κερδοσκοπικών επιθέσεων από τη στιγμή που η ΕΚΤ αρνείται να προσφέρει την εγγύησή της.

Από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη στον Μάριο Ντράγκι

Μάιος 2010. Το πρώτο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας θέτει την Αθήνα υπό την κηδεμονία της « τρόικας » : Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), ΕΚΤ και Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στον απόηχό του, τα επιτόκια της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας τρελαίνονται, με τα επιτόκια της Ισπανίας και της Ιταλίας να ακολουθούν, ακυρώνοντας την εικασία σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα ήταν ειδική περίπτωση. Την ίδια στιγμή, το Ευρωπαϊκό Ταμείο για τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα (EFSF) βλέπει το φως της ημέρας. Παρά την αντίθεση ενός μέρους των ελίτ της ηπείρου, η ΕΚΤ διευρύνει το πεδίο των προνομίων της και αρχίζει να επαναγοράζει κρατικά χρεόγραφα στη δευτερογενή αγορά.

Οι αλλαγές αυτές αγκαλιάζουν τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Ο Κλάους Ρέγκλινγκ αναλαμβάνει επικεφαλής του EFSF. Πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πέρασε ένα μέρος της καριέρας του στον ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό τομέα, εργάστηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 για την Ομοσπονδιακή Ένωση Γερμανικών Τραπεζών, διεύθυνε ένα κερδοσκοπικό κεφάλαιο (hedge fund) μεταξύ του 1999 και του 2001 στο Λονδίνο και απασχολήθηκε ως ιδιωτικός σύμβουλος στις Βρυξέλλες. Παρόμοια περίπτωση : ο Ζακ ντε Λαροζιέρ. Πρώην γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, υψηλόβαθμος αξιωματούχος του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών, κατόπιν σύμβουλος του Μισέλ Πεμπερό, προέδρου-γενικού διευθυντή της BNP Paribas, τον Φεβρουάριο του 2009 ήταν επικεφαλής της ομάδας των εμπειρογνωμόνων που απέστειλε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μια έκθεση για τη μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτική ς αρχιτεκτονικής. Τέσσερα από τα οκτώ μέλη αυτής της ομάδας έχουν ή είχαν δεσμούς με χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς : την Goldman Sachs, την BNP Paribas, τη Lehman Brothers και τη Citigroup.

Κατά την τέταρτη φάση, που αρχίζει τον Ιούλιο του 2011, η κρίση του δημόσιου χρέους στην ευρωπαϊκή περιφέρεια εξαπλώνεται σε ορισμένες χώρες του ιστορικού πυρήνα της Ένωσης, όπως η Ιταλία, η οποία βλέπει τα επιτόκια του χρέους της να εκτοξεύονται σε σχέση με εκείνα τη ς Γερμανίας.

Το σύνολο της ευρωπαϊκής ηπείρου φλερτάρει και πάλι με την ύφεση, ενώ οι χώρες του Νότου βυθίζονται στην κρίση. Ταυτόχρονα, η κρίση πολιτικοποιείται όλο και πιο πολύ. Οι εντάσεις μεταξύ ευρωπαϊκών χωρών σε διεθνές επίπεδο οξύνονται, κυρίως στους κόλπους των πιο τυραννισμένων από τις οικονομικές αναταράξεις κοινωνιών : της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας.

Ο ρόλος που έπαιξε το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF) κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης αποδεικνύεται αποφασιστικός. Ο οργανισμός αυτός, ένα είδος λόμπι των μεγάλων παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, πίεσε με όλο του το βάρος τους εκπροσώπους των εθνικών κυβερνήσεων και της Ένωσης. Ενεπλάκη ευθέως στις διαπραγματεύσεις γύρω από τη μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής αρχιτεκτονικής, καταφέρνοντας λόγου χάρη να εκτροχιάσει τις συζητήσεις γύρω από την πρόταση επιβολής νέου φόρου στον τραπεζικό τομέα [3].

Όταν τον Οκτώβριο του 2011 ο Έλληνας πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, ανακοινώνει την πρόθεσή του να διενεργήσει δημοψήφισμα σχετικά με το νέο σχέδιο βοήθειας, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις γίνονται απειλητικές. Ο Νικολά Σαρκοζί επικαλείται για πρώτη φορά το ενδεχόμενο της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Ο Γ. Παπανδρέου παραιτείται· αντικαθίσταται από τον Λουκά Παπαδήμο, πρώην κεντρικό τραπεζίτη σε Αθήνα και Φρανκφούρτη, επικεφαλής μιας « κυβέρνησης εθνικής ενότητας ».

Στην Ιταλία, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι γνωρίζει την ίδια μοίρα. Μετά την επιστολή που απηύθυνε στην Ιταλία ο Επίτροπος για οικονομικά και νομισματικά θέματα, Όλι Ρεν και με την οποία απαιτούσε δραστικές οικονομικές και φορολογικές μεταρρυθμίσεις, ο Μπερλουσκόνι υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Αντικαταστάθηκε από τον Μάριο Μόντι, έναν νοτίως των Άλπεων κλώνο των κ.κ. Παπαδήμου, Λαροζιέρ και Ρέγκλινγκ. Πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος για τον ανταγωνισμό, ο κ. Μόντι έχει χρηματίσει πρόεδρος του European Money and Finance Forum (Ευρωπαϊκό Νομισματικό και Χρηματοπιστωτικό Φόρουμ, μια δεξαμενή σκέψης που συνενώνει τραπεζίτες, χρηματιστές , πολιτικούς και πανεπιστημιακούς) και σύμβουλος της Goldman Sachs και της Coca-Cola.

Η ανικανότητα των εθνικών κυβερνήσεων να αντεπεξέλθουν οδηγεί σε επιτάχυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η εν αναμονή της επικύρωσής της νέα συνθήκη περιορίζει ασφυκτικά τις εθνικές πολιτικές σχετικά με τους προϋπολογισμούς, υποβάλλοντάς τους στην κηδεμονία της Επιτροπής και άλλων κυβερνήσεων.

Η αρχή σύμφωνα με την οποία « η εθνική κυριαρχία σταματά όταν σταματά η φερεγγυότητα » υποβιβάζει τις χώρες που δέχονται πρόγραμμα βοήθειας σε οιονεί προτεκτοράτα.

Σε Αθήνα, Λισαβόνα και Δουβλίνο, οι άντρες με τα μαύρα της τρόικας υπαγορεύουν τη σειρά των μέτρων που πρέπει να υιοθετηθούν, εκθέτοντας σε κοινή θέα τις νεοαποικιακές σχέσεις στις οποίες υποβάλλονται οι χώρες της περιφέρειας.

Υποστηριζόμενες από τη νέα κυβέρνηση της Γαλλίας, η Ισπανία και η Ιταλία απέσπασαν στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής του Ιουνίου 2012 μια αόριστη υπόσχεση, σύμφωνα με την οποία η επιβολή κηδεμονίας θα είναι λιγότερο αυστηρή στ ο μέλλον. Αυτές οι πλάνες θρυμματίστηκαν μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του Μάριο Ντράγκι, ότι δεν προτίθεται να προσφέρει την πλήρη εγγύηση της ΕΚΤ – της οποίας έγινε διοικητής τον Νοέμβριο του 2011– παρά μόνο με αντάλλαγμα την απόλυτη συμμόρφωση των εθνικών αρχών στις προσταγές της τρόικας [4].

Έτσι, από την έναρξη της κρίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν σταμάτησε να επιδεικνύει χαρακτηριστικά αυταρχικού καθεστώτος. Εκλεγμένες κυβερνήσεις που εξαναγκάζονται σε παραίτηση και αντικαθίστανται από τεχνοκράτες χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση· απόλυτο προβάδισμα υποτιθέμενα « ουδέτερων » θεσμών όπως η ΕΚΤ· εξάλειψη του ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον οποίο ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος, Μάρτιν Σουλτς, εις μάτην προσπαθεί να αναδείξει [5]· ματαίωση δημοψηφισμάτων · παρείσφρηση του ιδιωτικού τομέα στη λήψη πολιτικών αποφάσεων…

Προκειμένου να κατανοήσουμε αυτή την αντιδημοκρατική δυναμική, που μόνο ένα ευρύ κοινωνικό κίνημα πανευρωπαϊκής κλίμακας θα μπορούσε να αναστρέψει, δεν θα ήταν ανώφελο να στραφούμε προς έναν σύγχρονο του Φρόιντ, έναν επίσης διορατικό παρατηρητή της κρίσης του πολιτισμού στη δεκαετία του 1930 : τον Αντόνιο Γκράμσι.

Σύμφωνα με τον Ιταλό διανοούμενο, κατά τη διάρκεια των μεγάλων κρίσεων του καπιταλισμού, οι θεσμοί που εξαρτώνται από την καθολική ψηφοφορία, όπως τα κοινοβούλια, περνούν σε δεύτερο πλάνο.

Αντιθέτως, οι περιστάσεις ενισχύουν «  τη σχετική θέση της εξουσίας της γραφειοκρατίας (πολιτικής και στρατιωτικής), των υψηλών χρηματοπιστωτικών κύκλων, της Εκκλησίας και εν γένει όλων των οργανισμών που είναι σχετικά ανεξάρτητοι από τις διακυμάνσεις της κοινής γνώμης [6] ».

Σε κανονικές συνθήκες, όλοι αυτοί οι πόλοι εξουσίας αφήνουν τους δημοκρατικούς θεσμούς να κρατούν τα ηνία χωρίς ιδιαίτερα προσκόμματα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει πλέον σε κατάσταση κρίσης : από τη μία, οξύνονται οι εγγενείς αντιφάσεις των θεσμών που νομιμοποιούνται σε εκλογικό επίπεδο, ελαττώνοντας την ικανότητά τους να λαμβάνουν τις αποφάσεις που απαιτεί η επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων· από την άλλη, η κοινή γνώμη έχει σημαντικότατες διακυμάνσεις, απειλώντας να στραφεί προς τις πιο ριζοσπαστικές λύσεις.

Ο Γκράμσι ονομάζει « καισαρισμό » την προδιάθεση αυτή των δημοκρατικών καθεστώτων να επιδεικνύουν αυταρχικές τάσεις σε καιρούς κρίσης.

Κατά τον 19^ο αιώνα και στο πρώτο μισό του 20ού, τα « καισαρικά » στοιχεία αναδύονταν από τους κόλπους των στρατευμάτων –κάτι που ισχύει για τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τον Όττο φον Βίσμαρκ και τον Μπενίτο Μουσολίνι, τρεις εμβληματικές μορφές του φαινομένου. Εξάλλου, ο καισαρισμός δανείζεται το όνομά του από έναν χαρισματικό Ρωμαίο στρατηγό που, διαβαίνοντας τον Ρουβίκωνα, εξάλειψε τα όρια μεταξύ στρατού και πολιτικής.

Ο Γκράμσι, ωστόσο, είχε διαβλέψει ότι και μη στρατιωτικοί παράγοντες μπορούν επίσης να ασκήσουν τη λειτουργία του καίσαρα : πρόκειται για την περίπτωση της Εκκλησίας, του χρηματοπιστωτικού τομέα ή της κρατικής γραφειοκρατίας. . Ο συγγραφέας των « Τετραδίων της Φυλακής » καταγράφει λόγου χάρη την κατακερματισμένη φύση του έθνους που προέκυψε από την Ιταλική Αναβίωση του 19^ου αιώνα : η σύστασή του μέσα από διαδοχικές προσκτήσεις περιφερειών λαμβάνει χώρα χωρίς την πραγματική εμπλοκή των λαϊκών μαζών. Μόνη η γραφειοκρατία εγγυούνταν την ενότητα, παίζοντας τον ρόλο του καίσαρα, χωρίς τον οποίο οι φυγόκεντρες δυνάμεις θα διαρρήγνυαν το σύνολο.

Οι δυναμικές που αυτή την περίοδο αναπτύσσονται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραπέμπουν σε μια μορφή καισαρισμού όχι στρατιωτική, αλλά χρηματοπιστωτική και γραφειοκρατική.

Πολιτική οντότητα με κατακερματισμένη κυριαρχία, η Ευρώπη δεν βλέπει την ενότητά της να διασφαλίζεται παρά μόνο μέσα από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τη δομική παρέμβαση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα στη λειτουργία της. Και οι υποτιθέμενες « πρόοδοι » που έχουν συντελεστεί προς την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών, δίνουν έμφαση σε αυτόν τον χαρακτήρα.

Ο καισαρισμός αυτός δεν αποτελεί πρόσφατο φαινόμενο στη σύγχρονη Ευρώπη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ορισμένοι μη δημοκρατικοί θεσμοί, ανάμεσα στους οποίους τα συνταγματικά δικαστήρια ή οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες, ισχυροποιούνταν όλο και περισσότερο στη δυτική Ευρώπη.

Η ιδέα που εκείνη την εποχή κινητοποιεί τις ελίτ της ηπείρου είναι ότι οι « δίδυμοι » ολοκληρωτισμοί – ναζισμός και σταλινισμός– αποτελούσαν προϊόν των « υπερβολών » της δημοκρατίας –κι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο η τελευταία θα έπρεπε να προστατευθεί απέναντι στον ίδιο της τον παραλογισμό [7]. Ήδη από την έναρξή της, η ευρωπαϊκή ιδέα εγγράφεται σε αυτή τη λογική της αποστασιοποίησης από τους λαούς.

Όμως, η βάρβαρη επιτάχυνση που επιτελέστηκε από το 2009 ριζοσπαστικοποίησε τη διαδικασία : η οικονομική και νομισματική ένωση έγινε ένα αυταρχικό εργαλείο διαχείρισης των κοινωνικών και οικονομικών αντιφάσεων που προξένησε η κρίση.

Έτσι, οι επιλογές που από εδώ και στο εξής προσφέρονται δεν αντιπαραθέτουν πλέον την επιδίωξη της ευρωπαϊκής οικοδόμησης με την επιστροφή στην εθνική κλίμακα, όπως θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και οι ευρωφιλελεύθεροι διανοούμενοι, αλλά δύο ανταγωνιστικά μεταξύ τους ενδεχόμενα : τον καισαρισμό ή τη δημοκρατία.

Δημοσιεύτηκε με αρχικό τίτλο: «Αναστολή της δημοκρατίας με πρόσχημα την κρίση: Η Ευρώπη στον δρόμο του κατά Γκράμσι καισαρισμού»

Notes

[1] Sigmund Freud, « Nouvelles Conférences d’introduction à la psychanalyse », Gallimard, Παρίσι, 1984 (1η έκδοση : 1933).

[2] Βλ. Raoul Marc Jennar, « Deux traits pour un coup d’Etat européen » και « Traité flou, conséquences limpides », « Le Monde Diplomatique », Ιούνιος και Οκτώβριος 2012 αντιστοίχως.

[3] « Financial Times », Λονδίνο, 20 Ιουλίου 2011

[4] « Financial Times », Λονδίνο, 7 Σεπτεμβρίου 2012

[5] « Le Monde », Παρίσι, 19 Ιανουαρίου 2012

[6] AntonioGramsci, « Guerre de mouvement et guerre de position », κείμενα από τα « Τετράδια της Φυλακής » επιλεγμένα και σχολιασμένα από τον Razmig Keucheyan, La Fabrique, Παρίσι 2012. Βλ. επίσης « Gramsci, une pensée devenue monde », « Le Monde Diplomatique », Ιούλιος 2012.

[7] Βλ. Jan-Werner Müller, « Contesting Democracy. Political Ideas in Twentieth-Century Europe », YaleUniversity Press, New Haven, 2011.