Το κόκκινο λάβαρο του «θατσερισμού»

Του Δημήτρη Κούλαλη
ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ
Αν κάποιος επιχειρούσε να ορίσει πολιτικά την έννοια της σοσιαλδημοκρατίας, μάλλον, θα θυμόταν εκείνο το παλιό αστείο: Η σοσιαλδημοκρατία είναι σαν το ραπανάκι. Κόκκινη απ’ έξω, άσπρη από μέσα και πάντα δίπλα στο ψητό…
Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στις 10 Απριλίου 1947, στο Mont Pelerin της Ελβετίας , ιδρύθηκε, καθ’ υπόδειξη της CreditSuisse, η «Mont Pelerin Society». Στη συνάντηση που έλαβε χώρα παρευρέθησαν τριάντα εννέα καθηγητές πανεπιστημίου έπειτα από πρόσκληση του Φρίντριχ Χάγιεκ προκειμένου να θέσουν τις βάσεις του νεοφιλελεύθερου δόγματος.
Ποιες ήταν αυτές;
Η πλήρης απελευθέρωση των αγορών, παράλληλα με τη θέσπιση από πλευράς κράτους  κανονιστικού πλαισίου εντός του οποίου θα διασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία του ελεύθερου ανταγωνισμού τους  και το πέρασμα των στρατηγικής σημασίας κρατικών δομών στις επιχειρήσεις, οι οποίες, με γνώμονα το κέρδος, θα προσφέρουν βασικές υπηρεσίες στους πολίτες.
Ο κύριος στόχος των Καβαλάρηδων της νεοφιλελεύθερης Αποκάλυψης, όπως, πολύ εύστοχα, σημειώνει ο  σπουδαίος Γερμανός κοινωνιολόγος Βόλφγκανγκ Στρεκ, ήταν η διάσπαση του κοινωνικού «συμβολαίου συμβίωσης» με την αστική δημοκρατία και η άνοδος μιας αυταρχικής πλουτοκρατίας με δημοκρατικό προσωπείο. « Η φιλοσοφία του- Χάγιεκ- που αργότερα έγινε γνωστή ως φιλελευθερισμός», ανέφερε η Καθημερινή στις 2/9/2007, «εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των πάμπλουτων και συνεπώς οι πάμπλουτοι θα πλήρωναν γι’ αυτήν». Ήταν επιβεβλημένη ανάγκη, λοιπόν, για μια μεγάλη μερίδα του κεφαλαίου να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για την «καταπολέμηση της κρατικίστικης υπεροχής και της μαρξιστικής –κεϋνσιανής αντίληψης περί του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας που εξαπλωνόταν στην υφήλιο».

Πρόκειται, ουσιαστικά, για έναν «αυταρχικό λαϊκισμό», εξηγούσε ο διανοούμενος Στιούαρτ Χολ, ο οποίος προωθούσε τη σύμφυση χρήματος και εξουσίας.
Ωστόσο, σε μια εποχή που η πολιτική σκηνή κυριαρχούνταν από «φιλολαϊκές» προσωπικότητες  όπως ο Τρούμαν, ο Άττλη και ο Ντε Γκάσπερι , ο Χάγιεκ και οι γραφειοκράτες «φίλοι» του, σαν τον Φρίντμαν, γνώριζαν ότι έπρεπε να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να αναπτύξουν  σε πρακτικό επίπεδο το κοινωνικά κανιβαλιστικό σχέδιό τους.
Αυτή η στιγμή ήρθε. Ήταν το πραξικόπημα της Χιλής στις 11/9/1973. «Το πρώτο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που εφαρμόστηκε ποτέ, ήταν στη Χιλή μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ, το οποίο στήριξε η αμερικανική κυβέρνηση και οι οικονομολόγοι τούς οποίους είχε διδάξει ο Μίλτον Φρίντμαν.(…) Εκεί ήταν εύκολο να εξασφαλίσουν υποστηρικτές για το πείραμα αυτό: όποιος είχε αντίθετη γνώμη τον πυροβολούσαν»*.
Λίγα χρόνια μετά το χιλιανό πραξικόπημα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η μείωση των φόρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις, η αύξηση του συναλλαγματικού ελέγχου, ο περιορισμός ή  η απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης , η απίσχναση των κοινωνικών δομών του κράτους και η πλήρης απελευθέρωση των χρηματαγορών βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής (και) στη Δύση. Είναι η εποχή, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, κατά την οποία η μεγάλη κερδισμένη του Β’ΠΠ, η βιομηχανία, δίνει τη θέση της στη Γουόλ Στριτ και το Σίτι του Λονδίνου. Όπως έλεγε παλιότερα ο Νόαμ Τσόμσκι, είναι η εποχή που Θάτσερ και Ρέιγκαν από κοινού είπαν στους εργοδότες: «Μπορείτε να παραβείτε τους νόμους. Εμείς δεν πρόκειται να σας σταματήσουμε».
Σ’ αυτή τη μετάβαση απ’ το «New Deal» των ‘30s στο τραπεζικό «Βig Bang» του ‘86, δεν πρωταγωνίστησε, όμως, μόνο η δεξιά παράταξη. Διάφοροι πρόθυμοι «αριστεροί», όπως ο Γάλλος πρώην Υπ. Οικ. και πρωθυπουργός των κυβερνήσεων Μιτεράν, Πιερ Μπερεγκοβουά, ο Βρετανός πρώην  πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ και ο Υπ. Οικ. του, Γκόρντον Μπράουν· ο  Γερμανός πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο Ιταλός πρώην  πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ  Κλίντον, εφάρμοσαν με θρησκευτική ευλάβεια το μονεταρισμό και διαμόρφωσαν  το λεγόμενο «ακραίο Κέντρο», το οποίο στεγάζει τη φιλοεπιχειρηματική Αριστερά και τη φιλοεργοδοτική Δεξιά στην υπηρεσία του «1%», της ολιγαρχικής ελίτ των πολύ πλούσιων.**
Αναφορικά με τον πρώτο, στα έργα και στις ημέρες του ως Υπουργού Οικονομικών καταγράφονται:

• Η χαλάρωση των όρων πίστωσης.
• H κατάργηση του συναλλαγματικού ελέγχου καθώς και των τιμών για τις επιχειρήσεις.
• Η κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου ανταλλακτηρίων συναλλάγματος.
• Η νομοθέτηση για τη διανομή μετοχικού μεριδίου στα ανώτερα στελέχη (stock options).
• Η αναβάθμιση του Χρηματιστηρίου.

Για την ιστορία, απλά να θυμίσουμε ότι ο εκλιπών πια Μπερεγκοβουά, αν και… αριστερός, είχε άριστες σχέσεις με ανθρώπους του επιχειρηματικού κόσμου, όπως ο έμπορος όπλων Σαμίρ Τραμπουλσί και ο επιχειρηματίας Ρότζερ Πατρίς Πέλατ.
Στη Μ. Βρετανία, η αιμοσταγής κυβέρνηση του «κεντροαριστερού» , νυν στελέχους της «JP Morgan» και πρόσφατα ανανήψαντα στην πολιτική σκηνή, Τόνι Μπλερ, δεν χαρακτηρίστηκε έτσι, μόνο, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Ιράκ, αλλά και λόγω της επιδείνωσης των συνθηκών ζωής του βρετανικού λαού. Αξίζει να αναφερθεί ότι το 2003, στη Μ. Βρετανία, στην 3η πιο πλούσια χώρα της ΕΕ τότε,  1/3 παιδιά ζούσε σε συνθήκες φτώχειας ή και κοινωνικού αποκλεισμού.
Σημειώστε ακόμη ότι,  την ώρα που ο Μπλερ τραγουδούσε μαζί με τους υπόλοιπους Νέους Εργατικούς  το «Red Flag»:

• Βάσει των επίσημων κρατικών στοιχείων, το 2005, τα ιδιωτικά χρέη των νοικοκυριών ξεπερνούσαν το ΑΕΠ της χώρας, αγγίζοντας σχεδόν τα 2 τρισ. λίρες, κάτι το πρωτοφανές για τη Μ. Βρετανία.
• Αυξήθηκε το συνταξιοδοτικό όριο στα 68 χρόνια.
• Επεκτάθηκε η εκμετάλλευση του αγαθού της Υγείας μέσω των ΣΔΙΤ. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η αύξηση του αριθμού των θανάτων στα νοσοκομεία συνεπεία των τεράστιων περικοπών και της κερδοσκοπικής στάσης απέναντι στους ασθενείς.

Όσο για τον Γκόρντον Μπράουν, τον μετρ στις φοροελαφρύνσεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, το Μάιο του 1997, αφαίρεσε από την Τράπεζα της Αγγλίας την τραπεζική επιτήρηση αναθέτοντάς την σε μια νέα αρχή, την Financial Services Authority, στην προμετωπίδα της οποίας υπήρχε η χαλάρωση του πλαισίου ρύθμισης της αγοράς, το λεγόμενο «light  touch».
Στην γειτονική μας Ιταλία, ήταν οι κυβερνήσεις του Ρ. Πρόντι που άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες στον τραπεζικό ανταγωνισμό- κάνοντας παράλληλα πιο… ευέλικτους τους κανόνες λειτουργίας των κεφαλαιαγορών. Φευ! Ο κ. Πρόντι, μεταξύ άλλων, έγινε ευρύτερα γνωστός για το ρόλο τουμεσάζοντα στην συγχώνευση της γερμανικής «SIEMENS» -πάντα η «SIEMENS»!- με την ιταλική εταιρεία «STET» το 1994. Μια, όχι και τόσο «καθαρή» υπόθεση, καθώς φάνηκε. Όπως γράφει ο δημοσιογράφος Μαρκ Ρος, «η Goldman Sachs, της οποίας ο Πρόντι ήταν σύμβουλος από το 1990 έως το 1993, είναι εκείνη που βοήθησε την ιταλική πλευρά. Κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, ο φάκελος – της υπόθεσης- θάφτηκε (…) την εποχή-μάλιστα- που ο Πρόντι ήταν πρόεδρος του – ιταλικού- Συμβουλίου».
Στη Γερμανία, ο καγκελάριος Γκ. Σρέντερ, αποτέλεσε το δούρειο ίππο των αγορών για το ολοκληρωτικό ξεχαρβάλωμα του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους. Αφού συγκέντρωσε τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα-άνευ επιτηρήσεως, στη συνέχεια:

• Έθεσε σε ισχύ την «Ατζέντα 2010», τον καταστατικό χάρτη πλείστων αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, που περιλάμβανε περικοπές κοινωνικών δαπανών ύψους 21 δισ. ευρώ σε νευραλγικούς κρατικούς τομείς, όπως η Υγεία, Παιδεία, η Πρόνοια , πάγωμα συντάξεων για 2 χρόνια κ.ά.
• Κατέστησε την Ασφάλιση «ατομική υπόθεση».
• Μετέτρεψε το γλίσχρο επίδομα ανεργίας σε ισοδύναμο με το βοήθημα απορίας, μειωμένο  μάλιστα σε διάρκεια.
• Θεσμοθέτησε την παροχή «ευελιξίας» προς τους εργοδότες, όσον αφορά τις ομαδικές απολύσεις.
• Αύξησε τη συμμετοχή των ασφαλισμένων στην τιμή των χορηγούμενων φαρμάκων – ενώ αυστηροποίησε τα κριτήρια πρόωρης συνταξιοδότησης.
• Από το 2004, μέσω της «χαλάρωσης του ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων», επέτρεψε, κυρίως στις μεγάλες επιχειρήσεις, να λειτουργούν 7 μέρες τη βδομάδα και 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.

Στο τέλος αυτής της υπέροχης πολιτικής καριέρας ο κ. Σρέντερ δεν έμεινε χωρίς δουλειά. Προσλήφθηκε από τη «Gazprom» ως πρόεδρος του συμβουλίου εποπτείας της «North European Gas Pipeline», μιας ρωσογερμανικής κοινοπραξίας που είχε αναλάβει την κατασκευή- εκμετάλλευση του αγωγού φυσικού αερίου. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η έγκριση του συγκεκριμένου έργου δόθηκε όταν ήταν ακόμη καγκελάριος. Τυχαίο γεγονός, θα πει κάποιος…
Στη συνέχεια, έγινε μέλος του ρωσοαγγλικού πετρελαϊκού ομίλου «TNK-BP», μέλη του οποίου- όσον αφορά το ρωσικό μέρος- ήταν άτομα του  στενού  περιβάλλοντος του Βλ. Πούτιν. Σήμερα, η επιτυχημένη του καριέρα συνεχίζεται από το πόστο του συμβούλου της τράπεζας «Rothschild».
Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, ο πολυτάλαντος  Μπιλ Κλίντον που ακόμη και τώρα παίζει ενεργό ρόλο στη διεθνή πολιτική σκηνή, όπως φάνηκε με την παρέμβασή του στο ελληνικό ζήτημα το 2015, ήταν εκείνος που, από το 1992-2000, προώθησε ακόμη περισσότερο τη φιλελευθεροποίηση της αμερικανικής οικονομίας.
Εκτός της εφαρμογής της -υπογεγραμμένης το 1992 επί Μπους – εμπορικής συμφωνίας «NAFTA» -την ισχύ της οποίας τελικά επέκτεινε ο Τράμπ- που ουσιαστικά έλυσε τα χέρια των εργοδοτών αναφορικά με την υπονόμευση του εργατικού συνδικαλισμού, ο Κλίντον αποτέλεσε το αγαπημένο παιδί της Γουόλ Στριτ και του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ. Διορίζοντας αρχικά στη θέση του Υπ. Οικ. τον πρώην συμπρόεδρο της «Goldman Sachs», Ρόμπερτ Ρούμπιν, τον άνθρωπο που το φθινόπωρο του 2008 έριξε τη Citigroup στα βράχια της χρεοκοπίας- η τράπεζα σώθηκε χάρις στην παρέμβαση του Υπ. Οικ., πρώην προέδρου της  «Goldman Sachs» και προσωπικού φίλου του Ρούμπιν, Χένρι Πόλσον, με δημόσιο χρήμα!!!- ο Κλίντον έδωσε αμέσως το στίγμα του «έμπιστου» για τις αγορές προέδρου. Κι αυτό γιατί, ο Ρούμπιν ,μαζί με τον Λάρι Σάμερς, διάδοχό του στο Οικονομικών και άγρυπνο προστάτη των οffshore, και τον Άλαν Γκρίνσπαν, τον πρώην επικεφαλής της ΚΤ των ΗΠΑ και θιασώτη του ελεύθερου ανταγωνισμού των αγορών, αποτέλεσαν τους πιο θερμούς υποστηρικτές των παράγωγων προϊόντων, κάτι που οδήγησε στην κρίση των subprimes (ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου) το 2008.
Ο «φιλάνθρωπος» Μπιλ, που τάισε το «αμερικανικό όνειρο» των μειονοτήτων και των εργατών μέσω κρατικοδίαιτων ιδρυμάτων, όπως η “Fannie Mae” και η “Freddie Mac” τα οποία μάλιστα διαμέσου της φούσκας της αγοράς ακινήτων είχαν αποκτήσει λόγο μέσα στο Κογκρέσο, φορτώθηκε άλλη μια αγαθοεργία προς τα άπορα της Γουόλ Στριτ στο τέλος της θητείας του. Στις 20 Ιανουαρίου 2001, έδωσε αμνηστία στον φυγόδικο δισεκατομμυριούχο Μαρκ Ριτς. Ο συγκεκριμένος είχε επικηρυχθεί από το FBI για παράνομη διάδοση πληροφοριών επένδυσης, σκόπιμη πώληση subprime, παραβίαση των όρων σε δημόσιες προσφορές εξαγοράς κ.ά.
Ταξική μεροληψία; Κακεντρέχεια και κόμπλεξ των φτωχών είναι αυτά…
Ο Κλίντον ολοκλήρωσε τη θητεία του το 2001, έφυγε, όμως, από το Λευκό Οίκο;
Ο «γιος» Μπιλ Κλίντον, όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί ο μπαμπάς Μπους στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις τους, συνέχιζε να μπαινοβγαίνει στο Λευκό Οίκο, ακόμη και μετά το πέρας της θητείας του. Ασπάστηκε με θέρμη το, ναζιστικής εμπνεύσεως, δόγμα της «Νέας Τάξης  Πραγμάτων» κι όχι τυχαία μάλλον. Είναι γνωστό ότι ο Μπους ο νεότερος, τόσο προεκλογικά, όσο και στη συνέχεια, στηρίχθηκε στους μεγάλους πετρελαϊκούς ομίλους, όπως η «Εnron». Ωστόσο, ο αντιπρόεδρός του, Ντικ Τσένι, και ο υπουργός Άμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ, είχαν κάτι παραπάνω από απλές συνομιλίες με τους εκπροσώπους της οπλικής βιομηχανίας. Όσο να ‘ναι, η υποστήριξη  Κλίντον στο κράτος- «αστακό» και τη νέα ιμπεριαλιστική «σταυροφορία» στην μετά την 11/9 περίοδο  δεν μπορεί να πέρασε απαρατήρητη…
Όχι ότι, τόσο ο ίδιος, όσο και η Χίλαρι, είχαν ανάγκη τα χρήματα. Γιατί, μπορεί να υποστηρίζουν ότι έφυγαν «ταπί και ψύχραιμοι» απ’ τον Λευκό Οίκο, ωστόσο, μόνο την επταετία 2000-2007, αποκόμισαν από τις ομιλίες τους- ως ειδήμονες φυσικά- σε συνέδρια και πανεπιστήμια 109 εκατομμύρια ευρώ.

---

Ποιοι είναι οι φίλου του λαού και πώς καταπολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες;
 Β. Ι. Λένιν.
Ιστορικά η συμβολή της σοσιαλδημοκρατίας στην εδραίωση του νεοφιλελευθερισμού υπήρξε καθοριστική. Εκτός του ότι, εντέχνως, καμουφλάρισε τη στυγνότητα της καπιταλιστικής αναλγησίας, κατάφερε να απαξιώσει πλήρως ιδέες και έννοιες- λάβαρα στον αγώνα για την ανατροπή αυτού του δυσώδους εκμεταλλευτικού συστήματος.
Προσέφερε, για να παραφράσουμε τα λόγια του Λένιν, «το καλύτερο κέλυφος» για τους τσαρλατάνους της παγκοσμιοποίησης.
Είναι τεράστια η ευθύνη  των σοσιαλδημοκρατών και των «αριστερών» αβανταδόρων τους  για την κατάσταση αφασίας στην οποία έχει περιέλθει το εργατικό κίνημα τις τελευταίες (τουλάχιστον δύο) δεκαετίες.
Απόρροια (και) του διεθνούς «πασοκικού» τσαρλατανισμού αποτελεί το γεγονός ότι στη Γαλλία οι πολίτες κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα στη θατσερική Σκύλα και τη (σοβαρή) ακροδεξιά Χάρυβδη.
Ωστόσο, όπως σημειώναμε πρόσφατα, το παιχνίδι μπορεί να είναι «στημένο». Ο αγώνας να έχει προδοθεί. Όμως, το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν τη χαραυγή.
Δεν πρόκειται για ένα πνευματικό καταπραϋντικό «χάπι» προκειμένου να αντέξει κάποιος το βάρβαρο παρόν, αλλά για ιστορική νομοτέλεια. Η πρόοδος της ανθρωπότητας είναι αναπόφευκτη.
*Αναδημοσιευμένο κείμενο του «Guardian» στην «Καθημερινή» στις 2/9/2007 με τίτλο: «Πώς αλώθηκε ο πλούτος των λαών»
** «Το λυκόφως του «ακραίου Κέντρου», Αυγή – Monde Diplomatique, 18/12/2016

---

Από:http://www.nostimonimar.gr/to-kokkino-lavaro-tou-thatserismou/

Οι ναζί έπαιρναν το ναρκωτικό Crystal Meth στον Β’ Παγκόσμιο

Κατά τη διάρκεια του Β‘ Παγκόσμίου Πολέμου, οι γερμανοί στρατιώτες έπαιρναν ένα «φάρμακο» που ονομαζόταν Pervitin.

Επρόκειτο για ένα διεγερτικό που περιείχε μια καθαρή μεθαμφεταμίνη η οποία σήμερα είναι γνωστή ως κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη η αλλιώς το ναρκωτικό «crystal meth».

«Η Wehrmacht ανακάλυψε ότι το Pervitin μείωνε τον φόβο, την ανάγκη για ύπνο, ενώ σε έκανε και πιο επιθετικό» αναφέρει ο Norman Ohler, συγγραφέας του βιβλίου»Blitzed: Drugs in the Third Reich», στο Business Insider.

«Ο Τσώρτσιλ έλεγε στη γάλλο ομολογό του, τον Νταλαντιέρ, όταν οι γερμανοί επιτέθηκαν στη Γαλλία, να μην ανησυχεί γιατί μετά από 12 ώρες ο στρατός τους θα έπρεπε να ξεκουραστεί.
Αλλά ο γερμανικός στρατός παίρνοντας τη μεθαμφεταμίνη δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι τέτοιο» προσθέτει.

Ο Γαλλικός Μάης του 1968

Γαλλική ταινία με ελληνικούς υπότιτλους για την εξέγερση των φοιτητών και εργατών στο Παρίσι το Μάη του 1968. Μια εξέγερση δυναμική, αλλά βραχύβια, που έδωσε το μήνυμα για μια συνολική αμφισβήτηση του καθεστώτος κοινωνικού και πολιτικο-οικονομικού μοντέλου της εποχής, και συνάμα την υιοθέτηση νέων μορφών οργάνωσης και παραγωγής, στη βάση της άμεσης δημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης-αυτοδιοίκησης

Τα εργοστάσια του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος κατασκευάζουν εκατοντάδες Μακρόν

globinfo freexchange

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Vice, ο κοινωνιολόγος Alain Accardo ανέλυσε πολύ έυστοχα το φαινόμενο Εμμανουέλ Μακρόν. Περιγράφει τον τρόπο που τα ΜΜΕ "κατασκεύασαν" τον Μακρόν, ποιο είναι το προφίλ των δημοσιογράφων που στρατολογεί το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο, αλλά και το γεγονός ότι, ουσιαστικά, δεν υπάρχει τίποτα το καινούργιο και τίποτα το ιδιαίτερο σχετικά με το αγαπημένο παιδί των μίντια και των ελίτ, που αναρριχήθηκε με πολύ μεγάλη βοήθεια ως την κορυφή της Γαλλικής προεδρίας.

Ο Accardo ξεσκεπάζει έτσι την απάτη - σε βαθμό γελοιότητας - γύρω από το αφήγημα που επιχείρησε να παρουσιάσει τον τραπεζίτη Μακρόν ως έναν αντι-καθεστωτικό υποψήφιο, ενώ στην πραγματικότητα, όχι μόνο είναι η πιο αγαπημένη μαριονέτα του κατεστημένου, αλλά ουσιαστικά 'κατασκευάστηκε' από αυτό, προκειμένου να συνεχίσει την πιστή εφαρμογή της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης ατζέντας.

Ακολουθούν τα κυριότερα αποσπάσματα από τη συνέντευξη:

Αντί να βαδίσει τον παραδοσιακό δρόμο ενός κεντροδεξιού ή κεντροαριστερού κόμματος, ο Μακρόν ρίσκαρε και μπήκε στην κούρσα της διεκδίκησης της Γαλλικής προεδρίας ως ένας ανεξάρτητος υποψήφιος, με το κίνημα En Marche!. Τα μίντια του έδωσαν έναν αέρα φρεσκάδας, ότι δεν ανήκει ούτε στη Δεξιά, ούτε στην Αριστερά - πράγμα που στην ουσία δεν είναι κάτι καινοτόμο στο σύγχρονο Γαλλικό πολιτικό κλίμα. Ωστόσο, το αφήγημα έπιασε τόπο.

Τα μίντια έπρεπε να φανεί ότι σέβονται τις αξίες στις οποίες εδράζεται η Γαλλική Δημοκρατία και το σύνταγμα - Δημοκρατία και κοσμικός χαρακτήρας. Γι'αυτό και θα εμφανίζονται να δίνουν το λόγο σε διαφορετικές φωνές. Θα δοθεί βήμα σε έναν ακροαριστερό υποψήφιο, όπως ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, αλλά το αφήγημα των μίντια θα τον συνδέσει με ηγέτες της άκρας Αριστεράς - όπως ο Ούγκο Τσάβες, για παράδειγμα. Θα έχει την ευκαιρία να δώσει συνέντευξη ο αντι-καπιταλιστής υποψήφιος, Philippe Poutou, αλλά θα παρουσιάζεται πάντα ως ένας ήσσονος σημασίας υποψήφιος χωρίς όραμα. Οι πιο παραδοσιακοί υποψήφιοι που δεν απειλούν το καπιταλιστικό οικοδόμημα παρουσιάζονται θετικά ή ουδέτερα, χωρίς να υποτιμώνται.

Μεμονωμένα, κάθε ένα από αυτά τα σχόλια φαίνεται μικρό και ασήμαντο, αλλά το γεγονός ότι επαναλαμβάνεται τόσο συχνά σε όλα τα μίντια, δημιουργεί τα αφηγήματα γύρω από έναν υποψήφιο ή τις ιδέες του.

Οι δημοσιογραφικοί οργανισμοί προσλαμβάνουν δημοσιογράφους το κοινωνικό υπόβαθρο των οποίων - κοινωνικά, πολιτισμικά, μορφωτικά και ηθικά - ταιριάζει τέλεια με αυτό που ζητάει το παρόν καπιταλιστικό στάτους. Οι άνθρωποι που δουλεύουν στα μίντια προέρχονται κυρίως από τη μεσαία τάξη και έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, είναι υπέρ του καταναλωτισμού, του ηδονισμού, του φιλελεύθερου ατομισμού και του άνευ όρων ευρωπαϊσμού των Βρυξελλών.

Και όλα αυτά υπόκεινται σε αυτή τη μορφή πολιτικού αναλφαβητισμού - υποβαθμίζουν την ουσία του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ το οποίο δεν επικεντρώνεται στην πολιτική, αλλά στις πολιτικές προσωπικότητες. Οι δημοσιογράφοι και οι δημοσκοπήσεις στον τύπο μετατρέπουν την πολιτική ζωή σε μια θεατρική σκηνή, όπου οι προσωπικότητες απλώς συζητούν και αντιπαρατίθενται συνεχώς. Όλες αυτές οι ομιλίες πνίγουν κάθε σοβαρή κριτική απέναντι στο σύστημα.

Ο Γαλλικός λαός έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου με αυτό τον τρόπο για δεκαετίες - είχαμε πάνω από τριάντα χρόνια στέρεης συναίνεσης μεταξύ των κεντρώων δυνάμεων της συντηρητικής Δεξιάς και μιας Δεξιάς μεταμφιεσμένης ως Σοσιαλισμός μέσω του Σοσιαλιστικού κόμματος. Είναι δύσκολο να ξυπνήσει κανείς από αυτή την κατάσταση, αλλά η χώρα αρχίζει να το καταλαβαίνει. Τα μίντια και οι δημοσιογράφοι που δουλεύουν σ'αυτά, το βλέπουν και θέλουν να διασώσουν το σύστημα στο οποίο δουλεύουν. Άρα, είναι λογικό βήμα γι'αυτούς να προωθούν όλους του υποψηφίους που δεν απειλούν πραγματικά το καπιταλιστικό στάτους.

Η προεκλογική εκστρατεία με όρους μάρκετινγκ γύρω από τον Μακρόν, του προσέδωσε μια μοντέρνα εικόνα, με βάση την οποία δεν είναι ούτε Αριστερός, ούτε Δεξιός. Δεν υπάρχει τίποτα το μοντέρνο σ'αυτό - είναι απλά μια καλά δοκιμασμένη λογική από ένα καλά οργανωμένο σύστημα. Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι αν ο Μακρόν δεν υπήρχε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, το κατεστημένο θα είχε παραγκωνιστεί και θα είχε υποστεί σημαντικές απώλειες. Υπάρχουν εκατοντάδες από πιθανούς υποψηφίους σαν τον Μακρόν, που διαμορφώθηκαν στις σχολές και στους πολιτικούς οργανισμούς, έτοιμοι να αναλάβουν την ηγεσία της χώρας - καθένας με ελαφρώς διαφορετική "γεύση".

Nonews-NEWS: Ξεχνάει η Δεξιά τι σημαίνει Δεξιά;...

Nonews-NEWS: Ξεχνάει η Δεξιά τι σημαίνει Δεξιά;...: Το έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, υιοθετώντας μια φράση του Σπύρου Λιναρδάτου στο Βήμα- τότε που δεν υποστήριζε την...

Αυτό λοιπόν που γίνεται τόσα χρόνια είναι χειρότερο από χρεοκοπία.

Γράφει ο mitsos175.

 
Ακούω ότι τάχα θα μας ελαφρώσουν το χρέος. «Να κάνουμε ότι λεν οι τοκογλύφοι για να μας ελαφρώσουν το χρέος». Ας αφήσουμε τους Γερμανούς που λένε «δεν υπάρχει περίπτωση» και που ότι διατάζουν γίνεται τα τελευταία χρόνια στη κατεχόμενη Μπανανία μας κι ας πιάσουμε τη Λογική.
Το Μνημόνιο γίνεται για να πληρωθούν τα χρέη των κηφήνων και των Τραπεζών που όλοι ξέρουμε πως έγιναν.

Το Μνημόνιο γίνεται επειδή τα όρνεα θέλουν τα λεφτά ΜΑΣ κι όχι τα λεφτά τους, όπως λένε τα ΜΜΕ.

Το Μνημόνιο όσο πάει και χειροτερεύει. Κάθε χρόνο μας φορτώνουν νέα βάρη.
Πως λοιπόν, αφού κάθε χρόνο πληρώνουμε περισσότερα, θα δεχτούν τα αρπακτικά να μας «ελαφρώσουν», όταν μάλιστα κακόμαθαν δηλαδή τους έχει ανοίξει η όρεξη;
Παλιότερα το έλεγαν επιμήκυνση. Μετά το είπαν κούρεμα. Και επιμηκύνθηκε και το κούρεψαν. Αλλά το τσούξιμο - τσούξιμο. Καινούρια χαράτσια, νέες απολύσεις, περικοπές…

Ο μόνος τρόπος λοιπόν να ελαφρώσει το χρέος πραγματικά είναι να τους πούμε να πάνε στο διάολο και αυτοί και το χρέος. Έτσι απλά. Αν ήθελαν οι πολιτικοί μας να το ελαφρώσουν, θα το είχαν ήδη κάνει. Μόνοι τους, γιατί ποτέ τοκογλύφος δεν συμφώνησε να χαρίσει μέρος του χρέους σε κανένα κράτος.

Αυτό λοιπόν που γίνεται τόσα χρόνια είναι χειρότερο από χρεοκοπία. Είναι αναμφισβήτητα χρεοκοπία αλλά χωρίς το μόνο θετικό της χρεοκοπίας δηλαδή τη διαγραφή των χρεών, μέρος αυτών, ή έστω των τόκων.

Επίσης, επειδή οι βρικόλακες θέλουν τα κέρδη σε σκληρό νόμισμα, μας φυλακίζουν στο Ευρώ υποχρεώνοντας μας σε συνεχή εσωτερική υποτίμηση.

Επομένως το Μνημόνιο έγινε για μπορέσουν οι δανειστές να επωφεληθούν από τον πλούτο της χώρας. Δημόσιο και ιδιωτικό (όσων δεν αντέξουν τα χαράτσια). Φυσικά, για να γίνει κάτι τέτοιο, απαιτείται η συνεργασία αυτών που κυβερνάν και που πείθουν ή υποτάσσουν το Λαό στη θέληση των ορνέων.

Άμα δείτε ελάφρυνση από αυτούς να μου τηλεγραφήσετε. Εκτός, αν βαπτίσουν «ελάφρυνση» κάποια λεηλασία ταμείων. όπως την προηγούμενη φορά. Αν όμως τους πούμε να πάνε να πηδηθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα…

Mάης ’68 Συνθήματα μιας γενιάς που τόλμησε

«Ακόμη κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια η Άνοιξη θα έλθει» «Αλλάξτε τη ζωή»
«Απολαύστε τη ζωή εδώ και τώρα»
«Ας είμαστε ρεαλιστές, ας ζητούμε το αδύνατο»
«Αν έχουμε ελπίδα, τη χρωστάμε σ’ αυτούς που δεν έχουν καμία»
«Απαγορεύεται το απαγορεύειν»
«Απολαύστε χωρίς φρένο»
«Αυτοί που δουλεύουν πλήττουν όταν δεν δουλεύουν. Αυτοί που δεν δουλεύουν δεν πλήττουν ποτέ»
«Αφήστε το φόβο του κόκκινου στα κερασφόρα ζώα»
«Άντρες, το σιδέρωμα είναι μια καλή άσκηση»
«Γράψτε παντού! Πριν γράψετε, μάθετε να σκέφτεστε»
«Γονείς , μην κάνετε τα παιδιά σας σαν τα μούτρα σας»
«Δεν θέλουμε έναν κόσμο όπου η βεβαιότητα ότι δεν θα πεθάνουμε από ασιτία ανταλλάσσεται με τη βεβαιότητα ότι θα πεθάνουμε από πλήξη»
«Δεν είναι παρά μόνο μια αρχή, ας συνεχίσουμε»

«Δεν θέλουμε να γίνουμε σαν εσάς»
«Δεν υπάρχουν επαναστατικές σκέψεις, μόνο πράξεις»
«Εργαζόμενοι όλων των χωρών, απολαύστε»
«Έχω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω τι»
«Ζωή όχι επιβίωση»
«Ζήστε το παρόν»
«Η φαντασία στην εξουσία»
«Η εξουσία βρίσκεται στην κάννη του τουφεκιού»
«Η ποίηση είναι στους δρόμους»
«Η οικονομία είναι τραυματισμένη, άφησέ τη να ψοφήσει»
«Η μικρή υποχώρηση είναι μεγάλη συνθηκολόγηση»
«Η μπουρζουαζία δεν έχει άλλη ηδονή, παρά να καταστρέφει τις άλλες»
«Η ντροπή είναι αντεπαναστατική»
«Η μόνη αλήθεια είναι επαναστατική, θέλω να ζήσω τώρα» 

«Η ομορφιά στους δρόμους»
«Η πλήξη είναι αντιεπαναστατική»
«Θέλουμε να ζήσουμε»
«θα σας πεθάνουν οι ανέσεις»
«Θεέ, υποψιάζομαι ότι είστε αριστερός διανοούμενος»
«Καθηγητές, μας γερνάτε» «Κάτω τα λύκεια στρατώνες»
«Κάτω η κοινωνία του θεάματος και του εμπορίου»
«Κάτω η κοινωνία της κατανάλωσης»
«Κοιτάξτε μπροστά»
«Μην παίρνετε πια το ασανσέρ, πάρτε την εξουσία»
«Μη με απελευθερώνεις, θα φροντίσω ο ίδιος»
«Να κηρύξετε την πόλη σε κατάσταση διαρκούς ευτυχίας»

«Ξεχάστε ό, τι σας έχουν μάθει. Αρχίστε να ονειρεύεστε»
«Ξεκουμπώστε το μυαλό σας τόσο συχνά όσο και το παντελόνι σας»
«Ο επαναστάτης είναι ένας ακροβάτης του ονείρου»
«Όσοι εγκαταλείπουν την επανάσταση σκάβουν έναν τάφο»
«Όσο περισσότερο κάνω επανάσταση, τόσο περισσότερο θέλω να κάνω έρωτα»
«Οι νέοι κάνουν έρωτα, οι γέροι αισχρές χειρονομίες»
«Οι προκαταλήψεις είναι οι κολώνες της εξουσίας»
«Οι ανέσεις είναι το όπιο του λαού»
«Όσο περισσότερο καταναλώνεις, τόσο λιγότερο ζεις»
«Ο εκπαιδευτής πρέπει να εκπαιδευτεί»
«Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στους δρόμους της φωτιάς»
«Πάρτε τις επιθυμίες σας για πραγματικότητα»

«Προσοχή! Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά έχουν τοίχους»
«Πρέπει συστηματικά να ερευνούμε το τυχαίο»
«Συμμετέχω, συμμετέχεις, συμμετέχει, συμμετέχουμε, συμμετέχετε…αυτοί κερδίζουν»
«Σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω»
«Στην επανάσταση υπάρχουν αυτοί που την κάνουν και αυτοί που επωφελούνται»
«Τα ζώα έχουν ψυχή, εσείς όχι»(για τους εκμεταλλευτές)
«Τα θέλουμε όλα αμέσως τώρα»
«Τρέχα σύντροφε, σε καταδιώκει ο παλιός κόσμος»
«Το να σου λείπει η φαντασία είναι να μη φαντάζεσαι την έλλειψή της»
……
«Το να επιθυμείς είναι καλό, το να πραγματοποιείς την επιθυμία σου καλύτερο»
«Φωνάξτε, δημιουργείστε ή ψοφήσετε»
«Χάσου, αντικείμενο»

 lefterianews.wordpress.com

9 Μάη -Η δολοφονία του Γιώργη Τσαρουχά το 1968 από τη χούντα

Το πρωί της  9ης Μαϊου 1968 το κορυφαίο στέλεχος της αντιδικτατορικής αντίστασης και πρώην βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργης Τσαρουχάς άφηνε την τελευταία του πνοή από τα σκληρά βασανιστήρια των χουντικών στο κτήριο της ΚΥΠ, το σημερινό Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Οι δικτάτορες απέδωσαν το θάνατό του σε φυσικά αίτια.
Όμως, οι συγκλονιστικές φωτογραφίες που αποκαλύφθηκαν μεταπολιτευτικά απέδειξαν ότι ο θάνατος του βετεράνου αγωνιστή ήταν ένα ακόμη έγκλημα της δικτατορίας των Απριλιανών.

Ο Γιώργης Τσαρουχάς (1912-1968)

Ο Γιώργης Τσαρουχάς συνελήφθη στα διόδια της Λεπτοκαρυάς από όργανα της Ασφάλειας μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του που κατέβαιναν στην Αθήνα με αυτοκίνητο, τη νύχτα της 8^ης Μαϊου 1968.
Σκοπός του ταξιδιού ήταν να συναντηθεί με στελέχη του ΠΑΜ και να μεταφέρει στην Αθήνα, ως γραμματέας της κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ Θεσσαλονίκης, της απόφαση της τοπικής οργάνωσης σχετικά με τη θέση της στο διασπασμένο κόμμα.
Το χειρόγραφο σημείωμα –απόφαση της ΚΟΘ του ΚΚΕ που «εγκρίνει ανεπιφύλακτα την απόφαση του Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για το Εσωτερικό με την οποία αρνείται την εγκυρότητα των αποφάσεων της 12^ηςΟλομέλειας»- ο Τσαρουχάς το κατάπιε κατά τη σύλληψή του για να μη πέσει στα χέρια των διωκτών του.
Ο Τσαρουχάς μεταφέρθηκε στα κρατητήρια της ΚΥΠ, στο Γ’ Σώμα Στρατού και υποβλήθηκε σε σκληρά βασανιστήρια από όργανα της χούντας, τα ονόματα των οποίων δεν αποκαλύφθηκαν ούτε στη δίκη που έγινε το 1979. Τα πολλά πλήγματα των βασανιστών στο σώμα του στάθηκαν μοιραία για τον Τσαρουχά που άφησε την τελευταία του πνοή τις πρώτες ώρες της 9^ης Μαϊου. Το καθεστώς απέδωσε το θάνατό του σε καρδιακή προσβολή και η ταφή του έγινε εσπευσμένως, χωρίς να ανοιχτεί το φέρετρό του, στο νεκροταφείο της Ευαγγελίστριας. Κάποια στιγμή μόνο, ο στρατιώτης φρουρός επέτρεψε στους οικείους του νεκρού να ανασηκώσουν το φέρετρο για να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό στην εκκλησία του νεκροταφείου και να διαπιστώσουν τις κακώσεις στο πρόσωπό του.

Η ανακοίνωση της Διεύθυνσης Αστυνομίας Θεσσαλονίκης για τον θάνατο του Τσαρουχά που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία»

Ο ιατροδικαστής Εμμ. Νόνας, που ενήργησε νεκροψία- νεκροτομή την επομένη του θανάτου του Τσαρουχά, απέδωσε το θάνατό του σε έμφραγμα του μυοκαρδίου, αλλά ανέφερε στην έκθεση του ότι «διαπίστωσε πολυαρίθμους κακώσεις εξωτερικής επιφανείας, ποικίλης εκτάσεως και μορφής εις διάφορα σημεία του σώματος».

Συγκλονιστικό εύρημα

Στη διάρκεια της δικτατορίας οι υπεύθυνοι της δολοφονίας προσπάθησαν να συγκαλύψουν τα βασανιστήρια και το έγκλημα και να αποδώσουν το θάνατο του Γιώργη Τσαρουχά σε φυσικά αίτια. Μετά την δικτατορία, όμως, αποκαλύφθηκαν συγκλονιστικά φωτογραφικά τεκμήρια που απέδειξαν ότι ο θάνατός του ήταν ένα ακόμη έγκλημα της χούντας. Ο ανακριτής του Α’ Τμήματος Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης Χρήστος Ηλιάδης, που ανέλαβε την υπόθεση το 1975, μετά από εξονυχιστική έρευνα και επίμονη ανάκριση όλων των εμπλεκομένων στο θάνατο του Τσαρουχά, αποκάλυψε σε θυρίδα της Υπηρεσίας Σήμανσης ένα φιλμ με αρκετές φωτογραφίες του οικτρά κακοποιημένου σώματος του νεκρού βουλευτή.

Μια από τις μακάβριες φωτογραφίες του νεκρού από τα βασανιστήρια Γιώργη Τσαρουχά που απέδειξαν ότι ο θάνατος του ήταν ένα ακόμη έγκλημα της χούντας.

Σ’ αυτές τις φωτογραφίες διακρίνονται τα πολλά χτυπήματα και μαστιγώματα στην πλάτη, το κεφάλι, τους μηρούς και άλλα σημεία του σώματος, εκχυμώσεις και πρηξίματα, που προφανώς προκάλεσαν το θάνατο.

Κατά την εξέταση των φωτογραφιών από ειδικούς διαπιστώθηκαν 17 χτυπήματα και εκχυμώσεις στο σώμα του Τσαρουχά που απέδειξαν πειστικότατα ότι ο πρώην βουλευτής κακοποιήθηκε σκληρά το πρώτο εικοσιτετράωρο των «ανακρίσεων» στο κολαστήριο της ΚΥΠ, στο στρατόπεδο του Γ’ Σώματος Στρατού.

Η φωτογράφιση ανάλογων περιστατικών στο πανεπιστημιακό νεκροτομείο ήταν τυπική ρουτίνα για τον φωτογράφο της Σήμανσης και αποθηκεύτηκε στο αρχείο της. Οι δράστες όμως και οι ηθικοί αυτουργοί της ΚΥΠ, για άγνωστους λόγους, δεν ενδιαφέρθηκαν για την καταστροφή τους κι έτσι διασώθηκαν τα αδιάψευστα πειστήρια των βασανιστηρίων και της δολοφονίας του Γιώργη Τσαρουχά από όργανα της χούντας.

Δεν «πλήρωσαν» οι δολοφόνοι του

Μετά από τρεις αναβολές έγινε τελικά η δίκη για τη δολοφονία του τέως βουλευτή  και ηγετικού στελέχους του αντιδικτατορικού αγώνα Γιώργη Τσαρουχά στο Μικτό Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης το Μάιο και Ιούνιο του 1979. Κατηγορούμενοι ήταν αξιωματικοί του στρατού και της χωροφυλακής που ενεπλάκησαν στη σύλληψη, την ανάκριση και το θάνατο του Τσαρουχά στα κρατητήρια της ΚΥΠ, στο Γ’ Σώμα Στρατού.

Η ακροαματική διαδικασία της πρώτης δίκης, που κράτησε 23 μέρες, δεν μπόρεσε να αποκαλύψει τους πραγματικούς δράστες της δολοφονίας, καθώς δεν υπήρξαν αποδεικτικά στοιχεία για την ταυτότητα των βασανιστών. Πολλοί εμπλεκόμενοι στην υπόθεση κατέθεσαν ως μάρτυρες κατηγορίας καθώς τα αδικήματά τους είχαν παραγραφεί. Η δικαστική έρευνα ξεκαθάρισε αμετάκλητα μόνο ότι ο θάνατος του Τσαρουχά προήλθε από τα πλήγματα των βασανιστών και όχι από τη χρόνια καρδιοπάθεια του βουλευτή. Έτσι οι καταδικασθέντες περιορίστηκαν σε πέντε ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς που κατηγορούνταν για ηθική αυτουργία, συνέργεια και κατάχρηση εξουσίας.

Από τη δίκη των δολοφόνων του Τσαρουχά στο  Μικτό Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης  το 1979. Όρθιος αριστερά ο πρόεδρος του Στρατοδικείου Θεσσαλονίκης επί χούντας Φωκίων Καραπάνος.

Ακολούθησαν δύο ακόμη δίκες σε δεύτερο βαθμό το 1982 στα Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Κατερίνης και το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Θεσσαλονίκης, τα οποία μείωσαν τις ποινές.

 Στους καταδικασθέντες αξιωματικούς επιβλήθηκαν οι παρακάτω ποινές:

στον υποστράτηγο Στέφανο Καραμπέρη, διοικητή της ΚΥΠ, όπου πέθανε από τα βασανιστήρια ο Τσαρουχάς, κάθειρξη 10 χρόνων και 9 μηνών (μετά την έφεση 5 χρόνια), στον υποστράτηγο Φωκίωνα Καραπάνο, διοικητή Δικαστικού του Γ΄ ΣΣ, φυλάκιση 5 χρόνων (μετά την έφεση 3 χρόνια), στον υποστράτηγο Δημήτριο Τασσόπουλο, διοικητή της 87 Σ.ΔΙ., φυλάκιση ενός χρόνου, στον υποστράτηγο Χωροφυλακής Δημήτριο Σταματόπουλο, διοικητή της Εθνικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, φυλάκιση ενός χρόνου και στο συνταγματάρχη Σταύρο Αναστασιάδη, αξιωματικό της ΚΥΠ στη Θεσσαλονίκη, φυλάκιση 22 μηνών.

η σύζυγος του Γιώργη Τσαρουχά Ιωάννα καταθέτει στο δικαστήριο.

«Η υπόθεση Τσαρουχά υπήρξε απόρροια καταστάσεων διαστρεβλωτικών του φρονήματος και της ηθικής συνείδησης αυτών των ανθρώπων», υπογράμμισε ο εισαγγελέας της έδρας Σπύρος Κανίνιας. Αποτίοντας φόρο τιμής στη μνήμη του δολοφονημένου βουλευτή και σημαίνοντος στελέχους του αντιδικτατορικού αγώνα, ο εισαγγελέας τόνισε ότι «την ώρα που ο Τσαρουχάς ενταφιάζεται στην ελληνική γη, ενταφιάζεται ηθικώς η δικτατορία».

«Αφήστε τον, δεν είναι αυτός!»

Ο Γιώργης Τσαρουχάς κακοποιήθηκε και τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι από ομάδα παρακρατικών και τη νύχτα που δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης, στις 22 Μάη 1963. Παρότι ήταν βουλευτής και ζήτησε την προστασία των παριστάμενων αξιωματικών της Χωροφυλακής, αφέθηκε ακάλυπτος στη μανία των παρακρατικών, οι οποίοι τον λιντσάρισαν μέσα στο ασθενοφόρο που τον μετέφερε στο νοσοκομείο.

Αν δεν τον αποτέλειωσαν είναι γιατί ο ομαδάρχης των τραμπούκων είπε στους παλικαράδες του: «Αφήστε τον, δεν είναι αυτός!», εννοώντας τον προγραμμένο Λαμπράκη.

Ο τραυματισμένος βαριά από τραμπούκους βουλευτής Γιώργης Τσαρουχάς την ημέρα της δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη (22 Μαϊου 1963).

Ο Τσαρουχάς δέχτηκε επίθεση στην είσοδο της αίθουσας όπου θα μιλούσε ο Λαμπράκης, την ώρα που συνομιλούσε με αξιωματικούς της «περιφρούρησης».

Αιφνιδιαστικά ένας «αγανακτισμένος», ο παρακρατικός Χρ. Φωκάς, του επέφερε ένα τρομερό χτύπημα στο κεφάλι και άλλα χτυπήματα στο πρόσωπο εκστομίζοντας και βρισιές όπως «Βούλγαρε θα πεθάνεις».

Ο δράστης δεν συνελήφθη, ενώ στις εκκλήσεις του τραυματισμένου βουλευτή να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, οι αξιωματικοί αδιαφόρησαν. 

Όταν τελικά ήρθε το ασθενοφόρο, ομάδα των «αντιφρονούντων» όρμησαν στο αυτοκίνητο χτυπώντας τις λαμαρίνες για να μη μπει μέσα ο τραυματίας βουλευτής, ο οποίος αν και ζήτησε συνοδεία από τους αξιωματικούς δεν ανταποκρίθηκαν στο αίτημα. 

Λίγα μέτρα πιο κάτω, στη διασταύρωση Ερμού και Ίωνος Δραγούμη, έγινε νέα επίθεση κατά του ασθενοφόρου εν κινήσει. Μπήκαν από την πίσω πόρτα τρεις τραμπούκοι, ένας ήταν ο Αντώναρος Πιτσώκος, ακινητοποίησαν το αυτοκίνητο, άρχισαν να τον χτυπούν, τον έσυραν από το κρεβάτι του ασθενοφόρου και τον πέταξαν αναίσθητο και αιμόφυρτο στο οδόστρωμα…

Με τραύματα στο πρόσωπο και εγκεφαλική διάσειση ο Τσαρουχάς μεταφέρθηκε στο Α’ Βοηθειών και εν συνεχεία στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ όπου νοσηλεύτηκε για ένα μήνα. Στη συνέχεια εισήχθη σε κλινική της Αθήνας όπου παρέμεινε τρεισήμισι μήνες για θεραπεία. Για τον τραυματισμό του, στη δίκη του Λαμπράκη το 1966, καταδικάστηκε μόνο ο λιμενεργάτης Χρήστος Φωκάς σε φυλάκιση ενός χρόνου, για απλές σωματικές βλάβες και άλλες 8 μήνες για «διατάραξη της κοινής ειρήνης». Ο έτερος τραμπούκος, ο οπωροπώλης Αντώναρος Πιτσώκος, αθωώθηκε…

Τα αιματοβαμμένα ρούχα

Τα ματωμένα ρούχα του Γιώργη Τσαρουχά, που φορούσε κατά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του στις 22 Μαϊου 1963, βρέθηκαν σε ένα χαρτοκιβώτιο στα υπόγεια του Δικαστικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης το 2010 και αποτελούσαν πειστήρια της δικογραφίας για τη δίκη που έγινε το 1966. Το πολύτιμο αυτό ιστορικό ντοκουμέντο διασώθηκε χάρη στην ευαισθησία των ανθρώπων στους οποίους είχε ανατεθεί να «καθαρίσουν» το χώρο. Το χαρτοκιβώτιο με τα ρούχα παραδόθηκε στην Εταιρία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Κεν. και Δυτ. Μακεδονίας (ΕΔΙΑ), τα αποκάθαρε και τα διατηρεί στα αρχεία της. Το ταπεινό εύρημα με τη μεγάλη ιστορική αξία προορίζεται να παραδοθεί στο… μελλοντικό «Μουσείο Κοινωνικής Ιστορίας της Θεσσαλονίκης», που είναι αίτημα της πόλης.

Σύντομο βιογραφικό

Ο Γιώργης Τσαρουχάς γεννήθηκε το 1912 στο Δρυνοχώρι Ανατολ. Θράκης (περιοχή Αδριανούπολης) και εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του ως πρόσφυγας το 1924 στην Καρπερή Σερρών. Τέλειωσε με στερήσεις το Γυμνάσιο Σιδηροκάστρου. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αλλά αποβλήθηκε από τη Νομική σχολή από το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου για ένα χρόνο.

Μετά τη λήξη της αποβολής του μεταγράφηκε στη Νομική σχολή Αθηνών απ’ όπου πήρε το πτυχίο του.

Ο νομάρχης Καβάλας Γ. Τσαρουχάς σε επίσημη εκδήλωση μετά την απελευθέρωση της πόλης από τους Γερμανούς.

Από τα μαθητικά του χρόνια εντάχθηκε στο κομουνιστικό κίνημα, πολέμησε τους φασίστες Ιταλούς στο μέτωπο της Αλβανίας και συνέχισε τον αγώνα κατά των ξένων κατακτητών στη διάρκεια της γερμανοβουλγαρικής κατοχής, ως γραμματέας του ΕΑΜ Ανατολικής Μακεδονίας.

Μετά την απελευθέρωση έγινε νομάρχης Καβάλας. Το 1945 συνελήφθη για την εθνικοαπελευθερωτική του δράση, καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση και εξορίστηκε στη Γυάρο ως το 1951 που αφέθηκε ελεύθερος.

Δυο χρόνια αργότερα, το 1953, συνελήφθη και πάλι από τις «αρχές ασφαλείας του κράτους» και εξορίστηκε στο νησί Άγιος Ευστράτιος (Άη Στράτης) ως το 1961.

Πήγε στη Μόσχα για θεραπεία του ματιού του και επιστρέφοντας εκλέχτηκε το 1961 βουλευτής της ΕΔΑ στο νομό Καβάλας, στις εκλογές της βίας και της νοθείας. Τη νύχτα της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, το Μάη του 1963, τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι από τους τραμπούκους και νοσηλεύτηκε για ένα μήνα περίπου στο νοσοκομείο.

Το τμήμα του Χώρου Μνήμης της Αντιδικτατορικής Αντίστασης στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης που είναι αφιερωμένο στον αγωνιστή της Δημοκρατίας Γιώργη Τσαρουχά.

Μετά το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου βγήκε στην παρανομία, οργάνωσε τον πρώτο αντιστασιακό πυρήνα στη Θεσσαλονίκη και τέθηκε επικεφαλής της αντιδικτατορικής οργάνωσης Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) και της παράνομης κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ.

Το 1968 συνελήφθη από όργανα της Ασφάλειας και πέθανε από τα φρικτά βασανιστήρια των χουντικών, σε ηλικία 56 χρόνων, στη διάρκεια «ανάκρισής» του στα κρατητήρια της ΚΥΠ Θεσσαλονίκης, στις 9 Μαϊου 1968.

Χ.ΖΑΦ.

thessmemory

Οι Γάλλοι ανάμεσα σε φανερό και κρυφό φασίστα επέλεξαν τον «κρυφοφασίστα»

Αυτά έχει υποσχεθεί για τις 100 πρώτες μέρες του ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας.

Ο Εμανουέλ Μακρόν έχει δηλώσει ότι «δεν πιστεύει στη θεωρία των 100 πρώτων ημερών», στις οποίες δεν μπορεί να περιορισθεί μια προεδρική θητεία. Παράλληλα όμως αναγνωρίζει ότι στις 100 πρώτες μέρες «θα πρέπει να μπουν τα θεμέλια για μια βιώσιμη προεδρική δράση».

Με την πεποίθηση ότι η δυναμική της προεδρικής νίκης θα μπορέσει να του εξασφαλίσει μια πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, ο Εμανουέλ Μακρόν προβλέπει ένα πολύ γεμάτο πρόγραμμα, για το εξάμηνο έως το τέλος του έτους.

Ευρώπη

Μέσα στο καλοκαίρι, ο Γάλλος πρόεδρος σκοπεύει να κάνει μια περιοδεία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, προκειμένου να προτείνει «ένα σχέδιο πορείας για την ερχόμενη πενταετία, με στόχο την προικοδότηση της ευρωζώνης με έναν πραγματικό προϋπολογισμό και έναν κοινό υπουργό οικονομικών. Να δοθεί παράλληλα στην Ευρώπη των 27, ένας ουσιαστικός προσανατολισμός για το περιβάλλον, τη βιομηχανία, τις επενδύσεις και τη διαχείριση της μετανάστευσης».
Για να πετύχει όλα αυτά, ο Μακρόν πιστεύει ότι η Γαλλία θα πρέπει να προχωρήσει ακάθεκτη στις μεταρρυθμίσεις ώστε «να ξαναβρεθεί η χαμένη εμπιστοσύνη με τη Γερμανία». Σκοπεύει να δώσει νέα ώθηση στη Γάλλο-γερμανική συνεργασία διευκρινίζοντας συγχρόνως : «δεν τοποθετούμαι απέναντι στη Γερμανία, αλλά μαζί με τη Γερμανία». Έτσι, η Γερμανίδα Καγκελάριος, την οποία ήδη επισκέφθηκε ως υποψήφιος, θα είναι η πρώτη Ευρωπαία ηγέτιδα, την οποία θα επισκεφθεί τις επόμενες μέρες ως Πρόεδρος.

Άμεσα, και για να σταλεί ένα θετικό μήνυμα στους Γάλλους πολίτες, ο Ε. Μακρόν θέλει να επιδιώξει τη μεταρρύθμιση της οδηγίας για τους αποσπασμένους εργάτες, «περί απελευθέρωσης της παροχής υπηρεσιών στην Ευρώπη» που είναι απόρροια της αρχικής οδηγίας Μπολκεστάϊν. Στόχος είναι να αποφευχθεί το λεγόμενο «κοινωνικό ντάμπινγκ» η μαζική εισαγωγή εργαζόμενων χαμηλού κόστους, στις οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης. Για το θέμα αυτό οι Γάλλοι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται συχνά και τη θεωρούν ως την « αχίλλειο πτέρνα» της Ένωσης. Η προσπάθεια δεν θα είναι εύκολη, γιατί οι ανατολικές χώρες είναι αντίθετες.

Στις 25 του μήνα ο Ε. Μακρόν θα συμμετέχει στη συνάντηση κορυφής του ΝΑΤΟ όπου θα συναντήσει και τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τράμπ. Για την άμυνα της Ευρώπης ο νέος Πρόεδρος επιθυμεί μια μεγαλύτερη στρατιωτική επιχειρησιακή συνεργασία, γι’ αυτό και προτείνει τη δημιουργία ενός «Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ασφαλείας» στο οποίο θα παρακάθονται οι πολιτικοί αλλά και οι στρατιωτικοί των χωρών που θα επιθυμούν να συμμετέχουν. Στόχος είναι μια προσπάθεια «αυτονομίας της Ένωσης στο διπλωματικό και στρατιωτικό τομέα, αποφεύγοντας τις επικαλύψεις με τις δομές του ΝΑΤΟ» διευκρινίζεται στο πρόγραμμα Μακρόν.
Για τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, ο Ε. Μακρόν προτείνει την ενίσχυση της Frontex με 5.000 επιπλέον συνοριοφύλακες.

Τρομοκρατία

Θέλει να ενισχύσει και να αναδημιουργήσει ένα ισχυρό πλέγμα Πληροφοριών με τη σύσταση ενός «γενικού επιτελείου» που θα υπάγεται απευθείας στο Συμβούλιο Άμυνας με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. «Είναι μέσα από την πρόβλεψη που μπορεί να κερδηθεί ο πόλεμος» δηλώνει. Για τη διατήρηση ή μη της έκτακτης ανάγκης δήλωσε ότι θα εξαρτηθεί από το επίπεδο κινδύνου που θα εκτιμήσει η Υπηρεσία Πληροφοριών.

Παιδεία

«Προτεραιότητα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση» είναι η βασική αρχή του Μακρόν που σκοπεύει να περιορίσει στις τάξεις του δημοτικού τους μαθητές σε 12 μόνο, έναντι 24 που είναι σήμερα. Στόχος είναι «η μείωση της αποτυχίας» ιδιαίτερα στις κοινωνικά και οικονομικά δύσκολες περιοχές. Η μεταρρύθμιση θα εφαρμοσθεί σταδιακά έως να μπορέσει να διπλασιάσει τις υπάρχουσες 12.000 τάξεις, οι οποίες προβλέπεται να ενταχθούν στο πρόγραμμα.

Η θέση του «να δοθούν περισσότερα σε αυτούς που έχουν λιγότερα» ανάγεται σε θεμελιώδη αρχή στον τομέα της εκπαίδευσης. Πριν την έναρξη της σχολικής περιόδου τον Σεπτέμβριο, ο Μακρόν θα πρέπει να αποφασίσει για το εάν θα διατηρήσει τη μεταρρύθμιση των «σχολικών ρυθμών» που επιβλήθηκε πριν τριετία έχοντας προκαλέσει ιδιαίτερη αναστάτωση. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται και στην προετοιμασία και την εκπαίδευση των δασκάλων, ιδιαίτερα αυτών που προορίζονται για τις δύσκολες περιοχές.

Δημόσιος τομέας

Μέσα στο εξάμηνο, ο Μακρόν σκοπεύει να ανανεώσει ή να επιβεβαιώσει τους διευθυντές και τους υψηλόβαθμους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα. Πρόκειται για 250 άτομα που διορίζονται από το υπουργικό συμβούλιο. «Δεν λέω ότι θέλω να τους αντικαταστήσω όλους (…) αλλά για να εφαρμόσουμε μια φιλόδοξη πολιτική, χρειαζόμαστε στελέχη, που εγκρίνουν τον χάρτη πορείας που έχει αποφασιστεί από την πολιτική» εξήγησε.

Εκλογική νομοθεσία

Πριν από το τέλος του έτους, ο Μακρόν σκοπεύει να μειώσει κατά ένα τρίτο τον αριθμό των βουλευτών, που σήμερα είναι 577. Σκοπεύει επίσης να εισαγάγει μια δόση αναλογικής στην εκλογική νομοθεσία, ώστε να είναι το κοινοβούλιο, πιο αντιπροσωπευτικό της κοινωνίας. Ο νέος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, έχει αποφύγει να προσδιορίσει εάν για αυτές τις αλλαγές, σκοπεύει να κάνει χρήση δημοψηφίσματος.

Ηθικοποίηση της δημόσιας ζωής.

 Είναι ο πρώτος νόμος για τον οποίο προβλέπει να κατατεθεί άμεσα στο υπουργικό συμβούλιο πριν από τις βουλευτικές, ώστε να τον λάβουν υπόψη τους και «να συμμορφωθούν σχετικά οι υποψήφιοι βουλευτές», παρά το ότι ο νόμος δεν θα είναι ακόμα εφαρμόσιμος. Ο νόμος αυτός είναι ένας βασικός άξονας της συνεργασίας με τον κεντρώο Φρανσουά Μπαϊρού και ήταν προϋπόθεση για την υποστήριξή του στον Μακρόν.

Μετά τα σκάνδαλα που έζησε η χώρα κατά την εκστρατεία, ο νόμος αυτός έρχεται να απαγορεύσει μεταξύ άλλων, τη σύγκρουση συμφερόντων, τον νεποτισμό και την απασχόληση μελών της οικογένειας, ενώ παράλληλα επιβάλλει τη φορολογία σε όλες απολύτως τις αποδοχές των βουλευτών (συμπεριλαμβανόμενων και των διαφόρων έξτρα παροχών).

 Έλεγχος των Δημόσιων Οικονομικών

 Ο Εμανουέλ Μακρόν έχει δηλώσει, από τις αρχές Απριλίου, ότι με την ανάληψη των καθηκόντων του «θα ζητήσει έναν έλεγχο των δημόσιων οικονομικών, ώστε να έχει έως τα μέσα Ιουνίου, τα αποτελέσματα της τρέχουσας διαχείρισης». Η δήλωσή του αυτή έχει προκαλέσει ορισμένα ερωτηματικά, αφού ο πρόεδρος του Ελεκτικού Συνεδρίου Ντιντιέ Μιγκό, έχει ήδη δηλώσει από τον Ιανουάριο, ότι προετοιμάζει έναν γενικό έλεγχο των δημόσιων οικονομικών για τον Ιούνιο. Έτσι ορισμένοι αναρωτιούνται κατά πόσο ο Μακρόν έχει κάποιες αμφιβολίες για τα στοιχεία που θα του παραδώσει η κυβέρνηση της οποίας υπήρξε μέλος.

 Δημόσια Διοίκηση

 Έχει ονομάσει την εν λόγω μεταρρύθμιση, «το δικαίωμα λάθους» απέναντι στη Διοίκηση. Έχει παράλληλα δηλώσει, ότι θα είναι «μια από τις πρώτες αποφάσεις» της πενταετίας. «Ευθύς εξ’ αρχής θα επιχειρήσω μια βαθειά μεταρρύθμιση της σχέσης ανάμεσα στους πολίτες και τη Διοίκηση (…) εάν γίνει ένα λάθος, μια παράλειψη, η Διοίκηση θα πρέπει να βοηθήσει ώστε να διορθωθεί. (…) Αυτό που πρεσβεύω είναι ένα κράτος που συνοδεύει, που διευκολύνει και που δεν τιμωρεί για τα πάντα και πάντοτε» υπογραμμίζει. Το μέτρο θα υιοθετηθεί με διάταγμα, χωρίς να αφορά τις ποινικές υποθέσεις ή την ασφάλεια.

 Μεταρρύθμιση εργασίας

 Και να ήθελε να καθυστερήσει τις αλλαγές που σκοπεύει να κάνει στον εργασιακό νόμο ο Μακρόν, δεν θα μπορέσει. Ορισμένα σημαντικά συνδικάτα με επικεφαλής το CGT, έχουν οργανώσει ένα «Κοινωνικό Μέτωπο» και δηλώσει ότι από αύριο Δεύτερα, θα είναι εκ νέου στους δρόμους κατά του εργασιακού νόμου και κατά της χρήσης διαταγμάτων.

Ο Μακρόν όμως σκοπεύει να λειτουργήσει γρήγορα: «Θέλω να εισαγάγω ήδη από το καλοκαίρι, ένα σχέδιο νόμου που θα επιτρέπει την απλοποίηση της εργατικής νομοθεσίας και την αποκέντρωση της διαπραγμάτευσης. Το σύνολο των αλλαγών θα γίνει με διατάγματα, στοχεύοντας στην αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα» έχει δηλώσει. Για τη μέθοδο, μέσω διαταγμάτων, που κατακρίνει η αριστερά, έχει τονίσει ότι θα περάσουν αρχικά από την Εθνοσυνέλευση, η οποία θα πρέπει να δώσει το πράσινο φως για τη χρήση τους.

Η δε ομάδα Μακρόν εξηγεί :

«Την πρόσθετη ελευθερία στην αγορά εργασίας, την εξισορροπούμε με μια μεγαλύτερη προστασία των εργαζόμενων μέσω μιας ‘ασφάλισης της ανεργίας για όλους’. Ένας παραιτηθείς εργαζόμενος θα έχει ανά πενταετία, το δικαίωμα ασφάλισης. «Επιτυγχάνεται έτσι μια ισορροπία, που εξασφαλίζει αποτελεσματικότητα στον οικονομικό τομέα και δικαιοσύνη στον κοινωνικό» υπογραμμίζει ο Μπενζαμέν Γκριβώ, εκπρόσωπος του κινήματος «Εμπρός!» του Μακρόν.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Μπόμπι Σαντς: Το «γελαστό παιδί» του IRA που έγινε μύθος… (Ο ηρωικός απεργός πείνας που πέθανε σαν σήμερα το 1981)

Στις 5 Μαΐου 1981 πέθανε ο ηρωικός απεργός πείνας Μπόμπι Σαντς
 
Μολονότι ήταν φυλακισμένος, εξελέγη βουλευτής με 30.942 ψήφους! Καταρρακώθηκε έτσι, πλήρως, ο ισχυρισμός της κυβέρνησης Θάτσερ ότι οι απεργοί πείνας ήταν «περιθωριακοί» που «κανένα δεν εκπροσωπούσαν».

 

Χαράματα Τρίτης, 5 Μαΐου 1981, ένα δραματικό ηχητικό κράμα ξυπνά τους κατοίκους των καθολικών συνοικιών του Μπέλφαστ. Θρήνοι γυναικών, φωνές οργής αντρών, ρυθμικά κτυπήματα μεταλλικών σκουπιδοτενεκέδων. Η είδηση διαδίδεται τάχιστα: Πέθανε – ώρα 1.17- ο ηλικίας 27 ετών κοσμαγάπητος βουλευτής του IRA Ρόμπερτ (Μπόμπι) Σαντς, μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Μέιζ, κοντά στο Μπέλφαστ.

Ο «γελαστός Μπόμπι» είναι ο πρώτος από τους ιρλανδούς απεργούς πείνας του ‘81 που ξεψυχά. Πρώτος αυτός είχε αρχίσει, άλλωστε, απεργία πείνας στο διαβόητο μπλοκ «Η» των φυλακών Μέιζ που ονομάστηκε έτσι λόγω του σχήματός του. Από τις 12 Αυγούστου έως τον Μάιο, εννέα ακόμη απεργοί «λιώνουν». Φράνσις Χιούζ, Πάτσι Ο’ Χάρα, Ρέιμοντ Μακ Κρις, Τζόζεφ Μακ Ντόνελ, Μάρτιν Χάρσον, Κέβιν Λιντς, Κίραν Ντόχερτι, Τόμας Μακ Άλγουι, Μάικλ Ντέβιν. Ο μικρότερος (ο Άλγουι) ήταν ηλικίας 23 ετών, ο μεγαλύτερος (ο Ντέβιν) είχε μόλις φθάσει τα τριάντα.

Στις 3 Οκτωβρίου 1981, οι έξι τελευταίοι απεργοί πείνας θα διακόψουν αυτήν τη μορφή διαμαρτυρίας – διεκδίκησης, πιεσμένοι από μια προειδοποίηση των οικείων τους: Ότι θα ζητούσαν την υποχρεωτική σίτισή τους, εάν έπεφταν σε κώμα. Κεντρικό αντικείμενο διεκδίκησης των απεργών πείνας ήταν να τους αναγνωριστεί πάλι η ιδιότητα των πολιτικών κρατούμενων. Λέμε «πάλι», διότι την 1η Μαρτίου του 1976 το Λονδίνο κατάργησε το «στάτους» του πολιτικού κρατούμενου για όσους Βορειοϊρλανδούς θα καταδικάζονταν από τότε και στο εξής.

Πέντε ήταν τα συγκεκριμένα αιτήματα των βορειοϊρλανδών απεργών πείνας. Το δικαίωμα να φορούν τα δικά τους ρούχα, η απαλλαγή τους από καταναγκαστικές εργασίες, η απρόσκοπτη επικοινωνία ανάμεσα στους φυλακισμένους, το δικαίωμα να δέχονται επισκέψεις, δέματα και γράμματα από μια φορά την εβδομάδα, το «ελεύθερο» να διοργανώνουν ψυχαγωγικά και εκπαιδευτικά προγράμματα.

Από την όλη «γκάμα» των αιτημάτων, τεράστια συμβολική σημασία είχε προσλάβει αυτό που αφορούσε στην ένδυση. Ήταν άλλωστε αίτημα με σχεδόν πενταετή ιστορία, στο μπλοκ Η: «Εάν θέλουν να φορέσω τη στολή του κατάδικου πρέπει να μου την καρφώσουν στην πλάτη», είχε πει τον Σεπτέμβριο του 1976 ο μαχητής του IRA, Κίραν Νάτζεντ. Αποφάσισε να φορέσει μια κουβέρτα, «εγκαινιάζοντας» έτσι τον «θεσμό» των «μπλάνκετ μεν» (των «κουβερτάνθρωπων»), οι οποίοι επέλεγαν να «ντυθούν» έτσι διακηρύσσοντας την κατηγορηματική τους άρνηση να δεχθούν την ειδική στολή του κατάδικου.

Ο Μπόμπι Σαντς άρχισε την απεργία πείνας την 1η Μαρτίου του 1981, ημέρα σημαδιακή: Ήταν η πέμπτη επέτειος της άρσης του «καθεστώτος» πολιτικού κρατουμένου για τους Βορειοϊρλανδούς.

«Όπλα και βόμβες δεν κερδίζουν τον πόλεμο».

Κακό μαντάτο λαμβάνουν οι επιτελείς της κυβέρνησης Θάτσερ, στις 9 Απριλίου 1981, ημέρα διεξαγωγής επαναληπτικών εκλογών για τη θέση που άφησε κενή στην Βουλή των Κοινοτήτων ο θάνατος του ανεξάρτητου Βορειοϊρλανδού βουλευτή Φ. Μακουάιρ – από καρδιακή προσβολή. Για την ακρίβεια, η δυσάρεστη είδηση υποδιαιρείται σε μία κακή και μία… αβάσταχτη. Η κακή: Στις εκλογές απέτυχε προσωπικά ο Χάρι Γουέστ, αρχηγός των Ενωτικών (οπαδών της βρετανικής κυριαρχίας στη Β. Ιρλανδία) του Όλστερ.

Η χειρότερη είδηση: Την έδρα κέρδισε, υποστηριζόμενος από όλους τους ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνους και τιμώμενος από 30.942 ανθρώπους ο Μπόμπι Σαντς! Κι ας βρισκόταν σε απεργία πείνας από την 1η του προηγούμενου μήνα…

Καταρρακώθηκε έτσι, πλήρως, ο ισχυρισμός της βρετανικής κυβέρνησης, ότι ο «γελαστός Μπόμπι» και οι άλλοι απεργοί πείνας ήταν «περιθωριακοί» που «κανένα δεν εκπροσωπούσαν». Ποιος ακριβώς ήταν όμως ο Μπόμπι;

Ανήσυχο πνεύμα, κοσμαγάπητος στην κοινωνία του Μπέλφαστ ως ποδοσφαιριστής, μουσικός και εξαίρετος δάσκαλος της ιρλανδικής γλώσσας, εργαζόταν ως (μαθητευόμενος) τεχνίτης αμαξωμάτων. Έχασε όμως τη δουλειά του στα 18 του χρόνια, όταν οι «Ενωτικοί» εκδίωξαν την οικογένειά του από το σπίτι της, στο Ράθκουλ του Βόρειου Μπέλφαστ. Τότε ακριβώς, το 1972, ο Μπόμπι προσχώρησε στον IRA και άρχισε να αναπτύσσει πολιτική δράση. Ένα μήνα αργότερα συνελήφθη, επειδή βρέθηκε όπλο σε σπίτι, στο οποίο ο ίδιος ήταν παρών. Καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση, στο Λονγκ Κες. Όταν αποφυλακίστηκε (1976) έκανε οικογένεια, απέκτησε παιδί και συνέχισε την πολιτική δραστηριότητα.

Το δεύτερο χτύπημα κατέφθασε όταν η βρετανική αστυνομία ανακάλυψε όπλο σε αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαινε ο ίδιος και άλλα τρία άτομα. Επί έξι ημέρες βασανίστηκε για να «ομολογήσει» όσα ήθελαν να του χρεώσουν οι ανακριτές. Δεν κάμφθηκε. Τι και αν η οπλοφορία για τα στελέχη του IRA ήταν σχεδόν προϋπόθεση επιβίωσης στη Β. Ιρλανδία της εποχής εκείνης; Η… αιωνίως διασταλτική ερμηνεία της έννοιας «τρομοκράτης» υπαγόρευσε την ποινή: Για από κοινού οπλοκατοχή, φυλάκιση 14 ετών!

Η ειρωνεία είναι ότι ο Μπόμπι, αρθρογραφώντας σε τοπική εφημερίδα, εξέφραζε απόψεις, όπως: «Όπλα και βόμβες δεν κερδίζουν τον πόλεμο. Μπορούν να σκοτώσουν, αλλά όχι να δείξουν το δρόμο, ούτε να υποχρεώσουν τον άκαμπτο να λυγίσει».

Το 1981, στα δώδεκα χρόνια που παρήλθαν από τα αιματηρά γεγονότα του ‘69, είχε εξαπλασιαστεί ο αριθμός των βορειοϊρλανδών Ρεπουμπλικάνων οι οποίοι κρατούνταν στις φυλακές Άρμαχ και Μέιζ. Αριθμούσαν πλέον 3.000. Οι περισσότεροι είχαν καταδικαστεί από ειδικά δικαστήρια, χωρίς ενόρκους.

Εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας βεβαίωναν ότι οι καταδίκες κατά κανόνα βασίζονταν σε ομολογίες που είχαν αποσπαστεί με βασανιστήρια (πολλοί ασφαλώς θα θυμηθούν την ιστορία των Τεσσάρων του Γκίλφορντ, που έγινε γνωστή χάρη στην κινηματογραφική ταινία Στο Όνομα του Πατρός). Στην πλειονότητά τους βρέθηκαν στο κελί επειδή υπεράσπισαν τις γειτονιές τους από επιθέσεις των «Ενωτικών» ή αντέταξαν πέτρες στα οχήματα του βρετανικού στρατού.

Από τη χαραυγή της δεκαετίας του ‘80 η κατάσταση στις φυλακές και ειδικά στο «μπλοκ Η» τέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής αριστερών βορειοϊρλανδικών οργανώσεων, κοινωνικών και πολιτικών. Η απεργία πείνας, όμως, είναι ένα άλμα που βρίσκει αντίθετο το Σιν Φέιν, το νόμιμο πολιτικό κόμμα των Ρεπουμπλικάνων. Το διευκρινίζει σε σημείωμα που στέλνει κρυφά στον Μπόμπι ο Τζέρι Άνταμς, εκ των ηγετών του Σιν Φέιν. Ο Άνταμς θεωρεί ότι η απεργία πείνας απειλεί να αποσπάσει την προσοχή των Ρεπουμπλικάνων από τα πολιτικά τους καθήκοντα, αλλά και να επιφέρει θυσίες που τελικά θα πλήξουν το ηθικό τους. Ο Μπόμπι, όμως, είναι αποφασισμένος και αμετάπειστος. Ομοίως και η Θάτσερ, της οποίας ο αρμόδιος για θέματα Β. Ιρλανδίας υπουργός, ο Χάμφρι Άτκινς, τονίζει (15 Απριλίου) ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν θα δεχθεί τα αιτήματα των απεργών πείνας, ούτε θα ενδώσει στη «μορφή βίας που ασκούν»…

Τον Μπόμπι συνοδεύει στο νεκροταφείο πλήθος 100.000 ανθρώπων, ενώ οι πίπιζες παίζουν τη μελωδία του τραγουδιού που γράφτηκε για τους «μπλάνκετ μεν». «Δεν θα φορέσω τη στολή του κατάδικου, υποταγμένος δε θα εκτίσω την ποινή». Στις 6 Μαΐου, το διάσημο ροκ συγκρότημα των Γκρέτφουλ Ντεντ που δίνει συναυλία στη Ν. Υόρκη αφιερώνει στον νεκρό -και εφεξής μυθικό- μαχητή του ΙRA το τραγούδι He’s Gone. Δεν είναι όμως τόσο «λεπτές» οι υπόλοιπες αντιδράσεις που εκδηλώνονται ανά τον κόσμο, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Μπόμπι…

Στο Μιλάνο, 5.000 διαδηλωτές πυρπολούν την αγγλική σημαία. Στο Όσλο όπου βρίσκεται, η Βασίλισσα Ελισάβετ κινδυνεύει να δεχθεί κατακέφαλα ντομάτα, η οποία όμως δεν την πετυχαίνει. Συλλαλητήρια γίνονται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ. Σε διάφορα λιμάνια του κόσμου διαδηλωτές ρίχνουν μαύρη μπογιά σε βρετανικά πλοία. Στο Νέο Δελχί οι ινδοί βουλευτές κρατούν ενός λεπτού σιγή. Αμερικανοί γερουσιαστές, μεταξύ των οποίων κι ο Τεντ Κένεντι, στέλνουν επιστολή διαμαρτυρίας στη Θάτσερ. Ποτέ άλλοτε η πολιτική του Λονδίνου για τη Β. Ιρλανδία (ούτε καν στον απόηχο της «Ματωμένης Κυριακής» του ‘72) δεν προκάλεσε τέτοια κατακραυγή, διεθνώς.

Έκτοτε ο «γελαστός Μπόμπι», ο οποίος στη φυλακή πρόλαβε να γίνει και στιχουργός, βρέθηκε παντού… Έδωσε το όνομά του σε δρόμους γαλλικών πόλεων, έγινε τραγούδι στα χείλη των οπαδών της σκοτσέζικης ποδοσφαιρικής ομάδας της Σέλτικ, πρόσφερε έμπνευση σε καλλιτέχνες.

Στις 6 Οκτωβρίου 1981 η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι οι βορειοϊρλανδοί κρατούμενοι μπορούν να φορούν τα ρούχα της αρεσκείας τους. Σταδιακά άρχισαν να γίνονται δεκτά «ψήγματα» και άλλων αιτημάτων. Πολύ ακριβό υπήρξε, ασφαλώς, το αντίτιμο. Αλλά πότε στην Ιστορία η αξιοπρέπεια υπήρξε φθηνή; Ποτέ.

Πηγή: του Διονύση Ελευθεράτου - "Πριν" 4/5/2013

Διαβάστε επίσης: «Η εκδίκησή μας θα είναι το γέλιο των παιδιών μας»

Πλωτίνος και απελευθερωτική κοσμοεικόνα στην παγκοσμιοποίηση

Παναγιώτης Γεωργουδής

Η κυριαρχία της εικόνας πάνω στον λόγο είναι ένα από τα κομβικά φιλοσοφικά ζητήματα που έχει θέσει τις τελευταίες δεκαετίες η επέλαση της επιστήμης και της τεχνολογίας καθώς και η χρήση της από τη βιομηχανία του θεάματος, τα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, το διαδίκτυο κ.λπ.

Ουσιαστικά το μείζον θέμα της ηθικοπνευματικής και πολιτικής ηγεμονίας που έθεσε ο Αντόνιο Γκράμσι πρέπει να επανεξεταστεί κυρίως από την Αριστερά, με επιπρόσθετο στοιχείο την ηγεμονία και μάλιστα με βάση τα απόβλητα της εικονικής πραγματικότητας πάνω στον λόγο.

Το θέμα είναι τεράστιο και έχει να κάνει με το τι είδους ανθρώπινο τύπο θέλουμε να οικοδομήσουμε, καθώς και με την επανασύνδεση ηθικής και πολιτικής, τη διάσπαση της οποίας δημιούργησε ο μεταμοντέρνος νεοφιλελευθερισμός για να επιβάλει την ακραία και θανατηφόρα λιτότητα στους λαούς.

Στην πρώτη παγκοσμιοποίηση που καταγράφεται ιστορικά, αυτή των ελληνιστικών χρόνων με την εξάπλωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία και εν συνεχεία με την κυριαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Ευρώπη και Ασία, ανακατεύονται οι πολιτισμικές παραδόσεις και οι φιλόσοφοι προσπαθούν να απαντήσουν στα καινούργια προβλήματα που τίθενται για τον άνθρωπο.

Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος (203-270 μ.Χ.) με αφετηρία κυρίως τη φιλοσοφία του Πλάτωνα αλλά και του Αριστοτέλη προσπαθεί να δημιουργήσει μία νέα σύνθεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Στο έργο του «Εννεάδες» η εικόνα αναδεικνύεται ως θεμελιώδες στοιχείο στην παγκοσμιοποίηση της εποχής του και διαβλέπει με την ισχυρή του ενόραση πως θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ανθρωπότητας.

Γεννημένος στη Λυκόπολη της Αιγύπτου και μεγαλωμένος στην Αλεξάνδρεια, Ελληνας, όπου έλαβε υψηλή φιλοσοφική μόρφωση, με άξονα τη φιλοσοφική ηθική και την ποίηση δημιουργεί μία κοσμοεικόνα υψηλών μεταφυσικών αξιών για να επηρεάσει τις πολιτισμικές εξελίξεις του καιρού του. Μεταφυσικός, αλλά ορθολογιστής και άθεος, επηρεάζει το σύνολο των χριστιανικών εξελίξεων στη σκέψη και στην τέχνη.

Κορυφαίο παράδειγμα, εκτός από τη βυζαντινή τέχνη καθώς και ρευμάτων της Αναγέννησης, είναι ο επηρεασμός του μεγάλου Θεοτοκόπουλου. Στην ποίηση εκτός από τους Βυζαντινούς ποιητές ενέπνευσε με τη μεταφυσική του φωτός τον Οδυσσέα Ελύτη.

«Οπως οι ακτίνες του ηλίου, φωτίζοντας ένα σκοτεινό σύννεφο, το κάνουν να λάμπει και το δείχνουν χρυσό, έτσι και η ψυχή μπαίνει στο σώμα του ουρανού και του δίνει ζωή, αθανασία και το ξυπνά από τον ύπνο του» (Πλωτίνος, «Εννεάδες», εκδ. Κάκτος), σημειώνει εμφατικά ο Πλωτίνος, σηματοδοτώντας μέσω της ποιητικής του φωτός όλο το φάσμα των θετικών αξιών ζωής που πιστεύει πως πρέπει να διαθέτει ο οικουμενικός άνθρωπος της Ανατολής και της Δύσης, πέρα από διαχωριστικές θρησκευτικές, εθνικές, τοπικές και άλλες επιμέρους αντιλήψεις που τον υποβιβάζουν ως ηθικοκοινωνικό ον.

Αναφερόμενος στον κόσμο των νοητών, ο Πλωτίνος πλάθει μία μεταφυσική κοσμοεικόνα γεμάτη ομορφιά και φως. «Στον κόσμο των νοητών, η θέαση δεν έχει εξωτερικό όργανο… Είναι ένα φως που βλέπει ένα άλλο φως που βλέπει τον εαυτό του» (εκδ. Κάκτος).

Ουσιαστικά ο μεταφυσικός Πλωτίνος μάς παρέχει ένα παράδειγμα με την επιστημολογική έννοια του όρου, πώς να δημιουργήσουμε στις συνθήκες της δικής μας παγκοσμιοποίησης μια ηθικοπνευματική ηγεμονία της εικόνας, εδραιωμένης σε έναν απελευθερωτικό φιλοσοφικό λόγο κατά των αποβλήτων της εικόνας της καπιταλιστικής βιομηχανίας του θεάματος.

Η Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα θα συγκροτήσουν μία πνευματική κοσμοεικόνα για μια απελευθερωτική κοινωνία των πολιτών της συλλογικής ευτυχίας;

Πηγή: efsyn.gr

Από την παγκοσμιοποίηση-διεθνοποίηση στον διεθνισμό και στην οικουμενική επανάσταση

Από τον Δημήτρη Φασόλη

Από μια ριζική – και ίσως γνήσια – επαναστατική σκοπιά, είναι σωστό το ότι η σημερινή δημοκρατία και ο καπιταλισμός είναι μια καλυμμένη δικτατορία ή ένας χρυσωμένος ολοκληρωτισμός της πολιτικής ηγεσίας που μοιάζει στην ουσία με την απόλυτη εξουσία του φεουδάρχη. Όμως αν αναρωτηθεί ο καθένας μας ειλικρινά, δε θα ‘θελε με τίποτα να ζει σε μια παλιότερη εποχή. Ούτε ίσως στην εποχή της ρωσικής ή της ισπανικής επανάστασης. Γιατί θα ήταν μάλλον σκληρά εργαζόμενος και πάμφτωχος εργάτης γης ή εργοστασιακός εργάτης με δεκάξι ώρες εργασίας σε ανθυγιεινό περιβάλλον. Η θεωρία των ιστορικών και κοινωνικών αλλαγών μας έχει δείξει ότι κάθε νέα κοινωνία, κάθε πολιτική, κοινωνική και οικονομική αλλαγή, ακόμη και επαναστατική, προετοιμάζεται και προκύπτει μέσα από δυνάμεις που ενυπάρχουν στην ίδια τη δομή και τη λειτουργία της παλιάς κοινωνίας. Κάποιες από αυτές τις δυνάμεις προέρχονται από – και προοικονομούν – το μέλλον, από περιθωριακές γίνονται κυρίαρχες, ενώ οι μη λειτουργικές αποδυναμώνονται και σβήνουν. Έτσι προκύπτει το καινούριο.

Μια από αυτές τις δυνάμεις, θεωρώ ότι είναι η παγκοσμιοποίηση της ανθρωπότητας, η διεθνοποίηση- ενοποίηση των ανθρώπινων κοινωνιών και πολιτισμών σε μια οικουμενική ενότητα-οντότητα. Η ιστορία φαίνεται να τείνει προς τον διεθνισμό και την οικουμενική επανάσταση, διότι μόνο μέσα από την ενοποίηση μπορεί η ανθρωπότητα να ενωθεί πραγματικά κι όχι από μέσα από την περιχαράκωση και το κλείσιμο σε σύνορα, έθνη-κράτη ή τοπικιστικούς κοινοτισμούς. Παγκοσμιοποίηση πραγματοποιήθηκε και σε προηγούμενες περιόδους της κυριαρχίας και της εκμεταλλευτικής οικονομίας. Αυτό γιατί να μη σημαίνει ότι υπάρχει ένα βαθύτερο «μήνυμα» στην ιστορική διαδικασία; Η δύναμη με άλλα λόγια της ολοένα παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας και της ενότητας-αλληλεξάρτησης των ανθρώπων; Φυσικά υπάρχουν κι άλλες υπόγειες δυνάμεις, δομές και διαδικασίες που καθορίζουν σε τελευταία ανάλυση την ιστορική πορεία, το «βέλος του χρόνου ή της ιστορίας».

Το να περιμένει κανείς να έρθει η κοινωνική χειραφέτηση και αλλαγή μέσω επιστροφής στο κράτος έθνος είναι μια ιδεολογική αυταπάτη, συνιστά στην πραγματικότητα ένα πισωγύρισμα της ιστορίας. Ενώ μόνο εν μέσω μιας διεύρυνσης και εμβάθυνσης της παγκοσμιοποίσης μπορεί να οδηγήσει στον διεθνισμό και στην παγκόσμια επανάσταση της ακρατικής και ελευθεριακής οικουμενικότητας, δικαιοσύνης και ισότητας. Ο καπιταλισμός λοιπόν κυοφορεί μέσα του επαναστατικές δυνάμεις, όπως και τα προηγούμενα ιστορικά κοινωνικά συστήματα. Το ζητούμενο είναι όχι το κλείσιμο στα εθνικά σύνορα, αλλά η κατάργηση των αρνητικών και στρεβλών διαδικασιών που συνοδεύουν την παγκοσμιοποίση. Το σύνθημα όχι στην παγκοσμιοποίηση, όπως και το όχι στην ΕΕ, είναι ουσιαστικά συντηρητικό-δεξιό, ενώ επαναστατικό είναι το σύνθημα όχι στον καπιταλισμό και στο έθνος κράτος, ναι στην παγκοσμιοποίηση και τον διεθνισμό αλλά ως περιεκτικές και βαθιές εκδοχές της οικουμενικότητας.

Υποτίθεται, σύμφωνα με τους πολέμιους της παγκοσμιοποίσης, ότι αυτή έχει φέρει περισσότερα δεινά παρά καλά στους ανθρώπους. Έχουν όμως πολύ κοντή μνήμη ή εξαπατούν τον κόσμο. Ξεχνούν ότι πριν τη νεότερη παγκοσμιοποίηση υπήρχε φτώχεια και πείνα. Ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν όπως και σήμερα με την κρίση ή και χειρότερα. Ότι γίνονταν περισσότεροι πόλεμοι και κρατικοί-εθνικοί ανταγωνισμοί, με αποκορύφωμα τους δύο παγκόσμιους δολοφονικούς-εγκληματικούς πολέμους, οι οποίοι καταρράκωσαν ηθικά την ανθρωπότητα. Μόνο με τη μεταπολεμική ανάπτυξη και την ύστερη έκρηξη καταναλωτισμού και ευημερίας μπόρεσε η ανθρωπότητα να ορθοποδήσει και να νιώσει πιο αισιόδοξη ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα, ακολουθώντας τον δρόμο της προόδου, της ειρήνης και της συνεργασίας μεταξύ κρατών. Ακόμη και εν μέσω κρίσης κυκλοφορούν περισσότερα υλικά αγαθά και προϊόντα απ’ ό,τι μερικές δεκαετίες πριν. Εξάλλου μερίδιο για την κρίση φέρουν και οι ίδιοι οι υπήκοοι της καπιταλιστικής εξουσίας, με την ανεύθυνη και ανώριμη στάση τους: ο άκρατος καταναλωτισμός, η κακοδιαχείριση χρημάτων, ο τζόγος ήταν η αντανάκλαση της συμπεριφοράς της εξουσίας: διασπάθιση δημόσιου πλούτου, διαφθορά, εξαπάτηση, χλιδή.

Στην ελλάδα στη διάρκεια της χούντας και ακόμη πιο πριν υπήρχε πολλή φτώχεια, εξαθλίωση, μετανάστευση, εξάρτηση από ξένες ισχυρές χώρες. (Γιατί άραγε ξεχνούν κάποιοι ότι το έθνος κράτος αναγκαστικά εξαρτάται από άλλα ισχυρότερα και ότι εμπλέκεται σε εθνικούς ανταγωνισμούς και συνοριακές διενέξεις;) Το να γυρίσουμε πίσω σε εκείνη την εποχή σε τι θα ωφελήσει πραγματικά; Για να μην πούμε για τον συντηρητισμό και τον εθνικισμό εκείνης της περιόδου και τις πολεμικές περιπέτειες που φόρτωσε στους λαούς γειτονικών χωρών. Τώρα πώς γίνεται αριστεροί (καλά οι δεξιοί, είναι στη φύση τους) να ονειρεύονται επιστροφή στην εθνική οικονομία προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, χρήζει μάλλον ψυχαναλυτικής ερμηνείας. Ή να λένε (ακόμη και αντιεξουσιαστές) ότι ο Τραμπ θα είναι καλύτερος από τον Ομπάμα ή την Κλίντον, ότι θα ασχοληθεί με τα εσωτερικά του, δεν θα επιδιώξει πολέμους, θα ανταγωνιστεί την ΕΕ κλπ, αυτό βρίσκεται στα όρια του παραληρήματος, δηλαδή της ψυχιατρικής. Πώς γίνεται ένας αεριτζής καπιταλιστής, άνθρωπος των ΜΜΕ να είναι αντισυστημικός; Γίνεται σε μια καπιταλιστική χώρα να πάρει κάποιος αντισυστημικός την εξουσία; Είναι απλά άλλο ένα τρικ του αστικού συστήματος! Ίσως ο μέσος αμερικανός να μην ξέρει για τον Μπερλουσκόνι, αλλά ένας έλληνας δικαιολογείται να υποστηρίζει τέτοιες αρλούμπες; Ακόμη πιο παράταιρο: ένας εθνικιστής σαν τον Τραμπ είναι δυνατόν να είναι ειρηνιστής; Και πώς τόσο εύκολα εμπιστεύονται τα λόγια ενός δημαγωγού, μιας τηλεπερσόνας; Δεν ξέρουν ότι σχεδόν σίγουρα θα πράξει άλλα από αυτά που εξήγγειλε στην προεκλογική του καμπάνια; Ή μήπως κατά βάθος γουστάρουν εθνικισμό, ρατσισμό, φασισμό, λαϊκισμό και τα ρέστα;

Βέβαια, καθώς ο αμερικανικός καπιταλισμός είναι ένα συμπαγές σύστημα, απρόσωπο και δεν εξαρτάται από πρόσωπα, το πιθανότερο είναι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ να μην αλλάξει ριζικά. Ωστόσο, το συμβολικό στοιχείο του νεοφασιστικού-νεοφιλελεύθερου και ρατσιστικού κρατικού μηχανηισμού (κυβέρνησης) θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο πισωγύρισμα του φαντασιακού των ανθρώπων σε κατώτερα ένστικτα επιβίωσης και κοινωνικής οργάνωσης. Εντείνοντας έτσι την υφιστάμενη συντηρητική-δεξιά στροφή στην ιδεολογία του μέσου ανθρώπου (κυρίαρχη ιδεολογία). Αυτό στο μέλλον συνεπάγεται τη σταδιακή επικράτηση ακροδεξιών-λαϊκίστικων κυβερνήσεων και την μετατροπή των κοινωνιών σε νοεφαστικές και μετα-καπιτιλιστικές ολοκληρωτικές δυστοπίες. Ο εφιάλτης της απόλυτης και παγκόσμιας κυριαρχίας, της ποδηγέτησης της ανθρώπινης συνείδησης είναι ορατός πλέον. Έτσι, ενώ το βέλος της ιστορίας «δείχνει» αριστερά και επαναστατικά, εντούτοις το βέλος της ιδεολογίας (δηλαδή της συνείδησης) πισωγυρίζει στο παρελθόν (σε ένα ζοφερό μέλλον;). ωστόσο επειδή η συνείδηση και η ιδεολογία επηρεάζουν σε τελευταία ανάλυση το βέλος της ιστορίας, μόνο η συνείδηση μπορεί να δώσει λύση και να κατευθύνει σωστά το βέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας (και του κόσμου).

 https://iamarevi.wordpress.com