Η χαρτοκοπτική του κ. Γιούνκερ

του Περικλή Κοροβέση

Η αντίστοιχη «Χρυσή Αυγή» της Αυστρίας έχασε την προεδρία της χώρας επειδή πήρε τριάντα χιλιάδες ψήφους λιγότερες από τους αντιπάλους της. Η Δεξιά και οι Σοσιαλιστές κυβερνούσαν τη χώρα για τριάντα εννιά ολόκληρα χρόνια.

Το τι πολιτική πρέσβευε ο καθένας το έδειξαν στην πράξη. Και τα δύο κόμματα, προσανατολισμένα σε έναν βαθύ ευρωπαϊσμό, έχασαν τις όποιες ιδεολογικές ή πολιτικές αναφορές τους και εντάχθηκαν στον κοινό ευρωπαϊκό σχεδιασμό όπως τον έχει προγραμματίσει η Γερμανία.

Η Αυστρία έχει το ίδιο ναζιστικό παρελθόν με τη Γερμανία. Και η Βιέννη βομβαρδίστηκε ανηλεώς από τις συμμαχικές δυνάμεις. Αλλά αυτό δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό. Και αν δεν μετέχει η Αυστρία στο ΝΑΤΟ, είναι γιατί δεν έχει στρατό. Οι σύμμαχοι την αφόπλισαν.

Αυτό δεν ταρακούνησε ιδιαίτερα την Ευρώπη. Η προσοχή της είναι στο δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν «όχι». Αλλά και αν επικρατήσει το «ναι», αυτό θα είναι οριακό. Και αυτό σημαίνει πως οι Βρετανοί θα είναι διχασμένοι.

Αν βάλουμε τώρα και το δικό μας δημοψήφισμα, που ήταν «όχι» από τον λαό αλλά για την κυβέρνηση ήταν «ναι», και αν αυτό το συνδυάσουμε με τα κινήματα εναντίον της υπαρκτής Ε.Ε., τότε θα δούμε πως τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος δεν είναι και τόσο στέρεα.

Η επερχόμενη διατλαντική συμφωνία (TTIP) θα καταργήσει το εθνικό δίκαιο και κουμάντο θα κάνουν οι πολυεθνικές (το κάνουν ήδη). Τότε, τι τους χρειάζεται μια Ε.Ε. με τους όποιους κανονισμούς και νόμους, όταν νόμος είναι το δίκαιο του κεφαλαίου;

Και σε αυτήν την περίπτωση ο κερδισμένος θα είναι η Ακρα Δεξιά, δηλαδή ο φασισμός σε όλες τις εκδοχές του. Σπόνσορα θα έχει το ίδιο το πολιτικό σύστημα που απέτυχε σε όλες τις εκδοχές του. Από τη Δεξιά του ώς την Αριστερά του. Τα σοσιαλιστικά και τα κομμουνιστικά κινήματα του 19ου και του 20ού αιώνα ήταν τραγικές αποτυχίες του επαναστατικού κινήματος.

Αν και είχαν πολλές επιτυχίες και είχαν δώσει ελπίδα και όραμα για μια άλλη κοινωνία στους πολλούς αυτού του πλανήτη, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την κοινωνία. Απλά ανανέωσαν τον καπιταλισμό μέσα από την κρατική εξουσία. Το γνωστό σύνθημα «Να πάρουμε την εξουσία για να αλλάξουμε την κοινωνία» είναι μια καθαρή απάτη.

Η εξουσία σε όλες της τις εκφάνσεις είναι ενιαία. Καμιά εξουσία δεν καταργεί εξουσία. Απλά αλλάζει χέρια για να παραμείνει ίδια και να εξυπηρετεί πάντοτε το κεφάλαιο, είτε ως κρατικός καπιταλισμός είτε ως ελεύθερη αγορά. Το φαινόμενο αυτό το ζήσαμε καλά στην Ελλάδα με την κυβέρνηση Τσίπρα. Να υποθέσουμε πως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν ειλικρινές.

Τότε σήμαινε πως ο κ. Τσίπρας δεν είχε καταλάβει σε τι Ευρώπη ζούμε. Ή θα έπρεπε να ακολουθήσει μια τελείως άλλη πολιτική που θα έπαιζε με τα όρια και τις αντοχές της εύθραυστης Ε.Ε., αρχής γενομένης από το χρέος. Παύουμε να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια, μέχρι να δούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος.

Εγγυημένος κατώτατος μισθός για όλους ώστε να κινηθεί η αγορά. Επαναπροσανατολισμός της αγροτικής πολιτικής για να υπάρξει αυτάρκεια στη διατροφή και για να μη φέρνουμε σκόρδα από την Κίνα.

Οποιο εργοστάσιο κλείνει, αυτομάτως περνάει στα χέρια των εργαζομένων, με την προϋπόθεση πως θα το θέλουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Και ο δημόσιος πλούτος, που δεν είναι ιδιοκτησία καμιάς κυβέρνησης, να παραμείνει στα χέρια του λαού και να αποδίδει, με μια χρηστή διαχείριση, στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Αυτά και πολλά άλλα, αν βέβαια συναινούσε μια μεγάλη πλειοψηφία αυτού του λαού.

Αντ’ αυτού είχαμε τη χαρτοκοπτική του κ. Γιούνκερ και των λοιπών επιφανών μόδιστρων, που κόψανε και ράψανε την Ελλάδα στα μέτρα τους.

Ο άνθρωπος που είχε κάνει τη χώρα του, το Λουξεμβούργο, φορολογικό παράδεισο, αναφερόμενος στην κατάργηση όλων των εργατικών δικαιωμάτων στη Γαλλία από την κυβέρνηση Βαλς, είπε πως ήταν το λιγότερο που είχε να κάνει.

Και έκανε σύγκριση με την Ελλάδα: «Οπου εκεί επιβάλαμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». Ούτε συζητήσαμε ούτε διαπραγματευτήκαμε. Απλά αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Και η πρώτη φορά Αριστερά έγινε Ανανεωτική Δεξιά.

Αλλά έχει πλάκα και η αντιπολίτευση του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου. Ενώ βλέπει την πολιτική της να εφαρμόζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χωρίς η ίδια να φθείρεται, τρέφεται από τη φθορά του αντιπάλου για να κάνει την ίδια πολιτική.

Και αυτό σημαίνει αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος προς όφελος της Ακρας Δεξιάς. Εκεί πια είναι το ψωμί. Γι’ αυτό και έχουμε τέτοια κινητικότητα. Στις επόμενες εκλογές ρυθμιστικό ρόλο θα παίξει η Ακρα Δεξιά, όποιο κι αν είναι το σχήμα της. Επιτέλους Ευρωπαίοι, αλλά από την ανάποδη.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Δέκα “αναρχικές” πρόζες του Μάνου Χατζιδάκι από τον Σκάι το ’89.

Την τάξη και την αναξιοπρέπεια; Τις απεχθάνομαι και τις δύο! Επιτέλους, πώς θα απαλλαγούμε από την “προστασία” της αστυνομίας;

Μέσω του music paper

Αποσπάσματα λεγομένων του Μάνου Χατζιδάκι από το «Πέμπτο Πρόγραμμα» στον Σκάι, στα οποία διαφαίνεται η αναρχική σκέψη ενός συνθέτη ο οποίος έζησε και χαρακτηρίστηκε μέχρι σήμερα με την ταμπέλα του “δεξιού”.



1) Το πέμπτο πρόγραμμα, στον Σκάι 100.4fm για τέταρτη εβδομάδα, Κυριακή 1η Οκτωβρίου, δώδεκα η ώρα μεσημέρι, με τον Σείριο που σχολιάζει εθνικώς, όπως και λίαν κοινωνικώς μετά μουσικής γνησίως λαϊκής ή και συμφωνικής, μηδέποτε όμως ελαφράς ή ελαφρολαϊκής την οποίαν ο Σείριος και οι παρεπιδημούντες εις αυτόν απεχθάνονται λίαν εντόνως. Όπως απεχθάνονται τους οδηγούς ταξί, την πλειοψηφία τους δηλαδή. Τους φανατικούς οπαδούς ομάδων ποδοσφαίρου, όλους, χωρίς εξαίρεση. Τους μυστικούς αστυνόμους που ενεργούν δήθεν για την ασφάλειά μας αλλά βυσσοδομούν πίσω απ’ αυτήν…

2) Αλήθεια, αναρωτήθηκε το κράτος κατά πόσο ευνοούν τη δημιουργία ελευθέρων δημοκρατικών πολιτών οι συμπεριφορά της αστυνομίας, του στρατού, πολλών δασκάλων και των δημοσίων υπηρεσιών απέναντι στου νέους;

3) Γιατί έτσι παιδεία είναι και το κατηχητικό σχολείο που παράγει αυνανιζόμενους νέους.. Παιδεία είναι και η βασική εκπαίδευση στους στρατώνες που εκμηδενίζει την αξιοπρέπεια των νέων στο όνομα μίας αμφισβητήσιμης ετοιμότητας για αντιμετώπιση ενός εχθρού που ελλοχεύει σε όλη μας τη ζωή.. κι ίσως δεν εμφανίζεται ποτέ.
Αλήθεια λοιπόν, τι εννοούμε σαν λέμε παιδεία και δημοκρατία;


Την τάξη και την αναξιοπρέπεια; Τις απεχθάνομαι και τις δύο..

4) Φροντίστε να μην είστε ανένταχτοι. Η πανέξυπνη ασφάλειά μας τους υποπτεύεται τους ανένταχτους. Φροντίστε να ενταχτείτε σε μια κομματική παράταξη για να μπορέσουν οι ασφαλίτες να κοιμούνται ήσυχοι και να σας παρακολουθούν βάση του ηλεκτρονικού φακελώματος. Γιατί μην είστε αφελείς αν νομίζεται πως με το κάψιμο των φακέλων κάηκε και η βρόμικη παράδοση του φακελώματος που ήδη ανήκει μέσα στου έθνους τις ιερές παραδόσεις… Κομματικοποιηθείτε λοιπόν για να μην κακοποιηθείτε.

5) “Ο Χαμένος χρόνος είναι χειρότερος κι από το θάνατο”. Την ίδια εποχή, στην Αγγλία. αποφυλακίζεται μετά από 14 χρόνια ο Τζέραλντ Κόλνορ. Ένας νέος ο οποίος είχε καταδικαστεί άδικα για μία βομβιστική επίθεση του IRA σε παμπ του Γκίλντφορτ στην οποία σκοτώθηκαν πέντε άνθρωποι.

Δεκατέσσερα χρόνια είχαν το νεαρό Ιρλανδό Τζέραλντ Κόλνορ στη φυλακή για βομβιστικές ενέργειες που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν έκανε. Και μια μικρή λεπτομέρεια: Απεκαλύφθη πως κάποιες ομολογίες εκμαιεύθηκαν δια της βίας από την αστυνομία.
Επιτέλους, πώς θα απαλλαγούμε από την “προστασία” της αστυνομίας;
Από πού κινδυνεύει η ελευθερία μας για να μας προστατεύει η διεστραμμένη αυτή υπόθεση που λέγεται παντού “αστυνομία”;
Αν ήμουν εγώ ο Τζέραλντ Κόλνορ θα έβαζα φωτιά σ’ ολόκληρη την Αγγλία.


Εδώ απλώς κάνω μία εκπομπή και βάζω την κατάλληλη μουσική…

6) “Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας”

Γιατί είπε το “όχι” ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά… οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ.. Μπορεί κανείς να ερωτηθεί: Κι αν λέγαμε ναι;

Πάλι στα ίδια θα ήμασταν.. Ένα-δύο χρόνια υπό συμμαχικήν επιστασία (μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω απ’ αυτούς;) κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην Ευρωπαϊκή κοινότητα.

Άσε και κείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας στην καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένον όφιν.

Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μιαν ακόμη φορά νικήσανε οι “χίτες”, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες…

Αυτή (ή αυτοί) είναι η 28η Οκτωβρίου…

7) “Προτιμώ να πεθάνω παρά ν’ ακούσω πως μοιάζω έστω και στο ελάχιστο στον Μάκη ή στον Γιώργο Κουρή”

Ανέκαθεν υπήρχε η ωραιότης πλάι στην ασχήμια, η χυδαιότης πλάι στην ευγένεια, η βαρβαρότης πλάι στην ευαισθησία και καθώς φαίνεται ποτέ δεν θα απαλλαγούμε απ’ αυτή την έκρυθμη συνύπαρξη γιατί εμείς οι ίδιοι περιέχουμε μέσα μας και μεταφέρουμε στους αιώνες και τα δύο: το θύμα της ιερής εξετάσεως και τον ιεροεξεταστή, τον βασανιζόμενο από την Ε.Σ.Α και τον βασανιστή, τον ”χίτη” και τον ηθικό ΕΑΜίτη στην κατοχή, τον ρατσιστή και τον καταδιωκόμενο μαύρο.. είμαστε το ίδιο πρόσωπο..

Φυσικά πώς να δεχθεί κανείς κάτι τέτοιο; Προτιμώ να πεθάνω παρά ν’ ακούσω πως μοιάζω έστω και στο ελάχιστο στον Μάκη η στον Γιώργο Κουρή…


Αυτές τις σοσιαλιστικές βδέλλες του καιρού μας οφείλουμε να τις εξαφανίσουμε αλλά μαζί με αυτούς κι ότι ίχνος περιέχουμε από το κατάπτυστο είδος τους.

8) Ο συνθέτης σχολιάζει χαρακτηριστικά επιστολή-επίθεση στο όνομά του που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα». Την επιστολή υπογράφει ο γνωστός εθνικιστή Δημήτριος Δημόπουλος, πολιτευτής της ΕΠΕΝ, πολιτική μήτρα της σημερινής “Χρυσής Αυγής”.

Ήρθε στο νου μου ένα δημοσίευμα στη βρομερή ακροχουντική φυλλάδα «Ελεύθερη Ώρα». Την επιστολή δημοσίευμα την υπογράφει κάποιος Δημόπουλος Δημήτριος, πολιτευτής της ΕΠΕΝ, πρώτης περιφερείας Αθηνών. Τώρα αν σας παρουσιάζω αυτό το ακροδεξιό υποκείμενο είναι για να γνωρίζετε.. για να μην σας διαφεύγει το γεγονός πως αυτά τα ερπετά υπάρχουν.. ελλοχεύουν και καραδοκούν.. Κι αν ο Καραμανλής δεν έπραττε σοφά να μας εντάξει άμεσα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αυτά τα ανθρωποειδή θα μας αιματοκυλούσαν άνετα για πολλοστή φορά στο όνομα της βρομερής θρησκείας των, στο όνομα της βρομερής πατρίδας των και στο όνομα του βρομερού έθνους έτσι όπως καλλιεργείται μέσα στον άρρωστο και υποανάπτυκτο ψυχισμό του.


Και γράφει ο κατ’ επίφασην κύριος πολιτευτής της κατ’ ανοχή μας παρατάξεως τραμπούκων, της ΕΠΕΝ:

“Κατ’αρχάς θα ήθελα να διευκρινίσω ότι ποτέ δεν θα απευθυνόμουν στον ίδιο τον Χατζιδάκι διότι θεωρώ σαν υποβιβασμό της προσωπικότητος του ατόμου μου να κάνει διάλογο με τέτοια ανθρωποειδή.

Το παρών θα ενδιέφερε τον ραδιοσταθμό που φιλοξενεί την εκπομπή του και την πολιτεία η οποία έχει και κάποια ευθύνη των προγραμμάτων όλων των ραδιοσταθμών. Ο Χατζιδάκις για να καταλάβει μία ώρα προγράμματος και να εκπέμπει, πραγματοποιώντας τα βίτσια του, υπολογίζω να ακριβοπληρώνει τον Σκάι.”


Το ομολογώ ότι δεν τον ακριβοπληρώνω. Με πληρώνει μάλλον..

9) Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ραδιοφωνική συνύπαρξη στο στούντιο του Σκάι, του Μάνου Χατζιδάκι με τον Γιώργο Παπανδρέου σε εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου με τον συνθέτη να αναφέρεται στον “Αυριανισμό”… Είναι γνωστή η διαμάχη του εκείνη την περίοδο με την εφημερίδα “Αυριανή” και ό,τι εκείνη αντιπροσώπευε.
Μάνος Χατζιδάκις: Ο “Αυριανισμός” είναι ένα φαινόμενο που έχει παρουσιαστεί και στο παρελθόν σε άλλα κράτη με γνωστές επιπτώσεις… Η κολακεία, η χυδαία κολακεία λαϊκών ενστίκτων δεν είναι ένα πρωτοφανέρωτο δείγμα επιτυχούς οπτικής για άλωση της εξουσίας. Είχε γίνει και στην Ιταλία πριν από τον Μουσολίνι και στην Γερμανία πριν από τον Χίτλερ. Αυτό στηλιτεύω..

Γιώργος Παπανδρέου: Δεν το ‘χει κάνει όμως άλλο έντυπο της δεξιάς; δεν το ‘χει κάνει ο «Ελεύθερος Τύπος» αυτό;

Μ.Χ.: Δεν ασκεί επιρροή επί κυβερνητικού επιπέδου..

Γ.Π.: Δεν υπήρξε κυβέρνηση ακόμα επί Ελεύθερου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας.

Μ.Χ.: Σας δίνω τον λόγο της τιμής μου δημοσίως ότι αν τυχών..

Γ.Π.: Τις δικές σας προθέσεις δεν τις αμφισβητώ..

Μ.Χ.:… έχει αντίστοιχη επιρροή δε θα είμαι εκείνος που θα σταματήσω να εκφράζομαι εναντίων της.
Προς το παρών έχουμε το φαινόμενο «Αυριανή» να παίζει τον ρόλο..

10) Κλείνουμε με τα προφητικά λόγια
του συνθέτη 24 χρόνια πριν..
Φοβάμαι ότι κάθε χώρα έχει τον καιρό της και μετά πουλάει ανάμνηση και ενθύμια.

Έτσι και η Ελλάδα, πουλάει και σήμερα ακόμη μπουζούκια και σπασμένα πιάτα
και η Ισπανία “φλαμένγος” και αφίσες ταυρομαχιών.

Κατά τα άλλα, πολιτικά και πολιτιστικά, τρέχουμε προς τις ευτυχία.

Κατά πάσα πιθανότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα γίνουν εδώ.

Κατά πάσα πιθανότητα τα Ελγίνεια δε θα επιστραφούν.

Κατά πάσα πιθανότητα οι βάσεις θα παραμείνουν.

Ο Ρασίτ δε θα δοθεί εις τους Αμερικάνους.

Κατά πάσα πιθανότητα σύντομα θα έχουμε πολιτική κρίση.

Τι άλλο θέλουμε; Γεια σας ως αύριο…

Kώστας Λαπαβίτσας:Είτε με Remain είτε με Brexit, η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται

Η στυγερή δολοφονία της Τζο Κοξ θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στο βρετανικό δημοψήφισμα. Οι υπέρμαχοι του Remain υπολογίζουν σε μεταστροφή του εκλογικού σώματος προς όφελός τους. Tο τελικό αποτέλεσμα όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο γιατί το δημοψήφισμα έχει προκαλέσει βαθύτατη ταξική αναταραχή στη Βρετανία.
Το ταξικό ρήγμα
Μια έντονη διαμάχη αναμφίβολα υπάρχει ανάμεσα στους έχοντες και κατέχοντες, με το πλειοψηφικό κομμάτι να θέλει την παραμονή και το μειοψηφικό την έξοδο, το καθένα για τα δικά του συμφέροντα. Η διάσπαση είναι ορατή μέσα στο Συντηρητικό Κόμμα, αλλά από μόνη της δεν θα αρκούσε ποτέ για να προκαλέσει γενικευμένη κοινωνική αναταραχή. Το δημοψήφισμα έφερε στην επιφάνεια ένα πολύ βαθύτερο κοινωνικό ρήγμα.
Συγκεκριμένα, η πλειοψηφία των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων στη Βρετανία – ιδίως στην Αγγλία – έχει ταχθεί υπέρ της εξόδου. Αλλά δυστυχώς τα πολιτικά οφέλη τα έχει δρέψει μια σκληρή Δεξιά, ακόμη πιο νεοφιλελεύθερη από αυτή που κυβερνάει, η οποία στρέφεται κατά των μεταναστών. Τα αίτια αυτών των σύνθετων και αντιφατικών εξελίξεων απαιτούν προσεκτική ανάλυση.


Η Βρετανία έχει ζήσει σε καθεστώς μόνιμης λιτότητας στα χρόνια που ακολούθησαν τη γιγαντιαία κρίση του 2008-9. Το λαϊκό στοιχείο αντιμετωπίζει συνεχή πίεση στους μισθούς, ανασφάλεια, κακές νέες θέσεις εργασίας, περικοπές στην κοινωνική πρόνοια, στεγαστική κρίση στο Λονδίνο, έλλειψη προοπτικής για τη νεολαία. Υπάρχει διάχυτη αίσθηση κοινωνικής αδικίας και ατιμωρησίας για τους υπεύθυνους της κρίσης. Τα λαϊκά στρώματα θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα, οι μεγάλες τράπεζες και επιχειρήσεις, καθώς και μια κάστα προνομιούχων, κυβερνούν χωρίς να δίνουν λόγο σε κανένα.


Εξίσου σημαντικό είναι ότι κατά τη δεκαετία του 2000 εκτοξεύτηκε η μετανάστευση, με τις καθαρές εισροές να τριπλασιάζονται. Οι πλειοψηφία των νεοφερμένων ήρθε από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τα λαϊκά στρώματα αισθάνονται ότι ποτέ δεν κλήθηκαν να εκφράσουν τη γνώμη τους για την πολιτική αυτή. Με δεδομένη την τεράστια πίεση στις δομές κοινωνικής πρόνοιας που ήδη υπάρχει λόγω της λιτότητας, η κατάσταση έχει γίνει εκρηκτική κατά μήκος και πλάτος της χώρας.




Οι προνομιούχοι απαιτούν παραμονή στην ΕΕ


Το δημοψήφισμα έφερε στην επιφάνεια ακριβώς αυτές τις αντιθέσεις, κάτι που προκάλεσε η ίδια η πλευρά του Remain. Για να στηρίξει τις θέσεις της, κινητοποίησε μια στρατιά μεγάλων επιχειρηματιών, τραπεζιτών, γραφειοκρατών και άλλων που άρχισαν να απειλούν τους ψηφοφόρους με τους υποτιθέμενους κινδύνους της εξόδου για την οικονομία, το Σίτι του Λονδίνου, την ασφάλεια, στο σύστημα υγείας και πολλά άλλα. Από κοντά και τα στρώματα της ανώτερης μεσαίας τάξης, τα οποία συχνά έχουν άμεση επαγγελματική σύνδεση με τους μηχανισμούς της ΕΕ και δε μπορούν να διανοηθούν ότι ίσως μείνουν μόνοι στο νησί με τους «άπλυτους».


Για τα λαϊκά στρώματα το συμπέρασμα προέκυψε αβίαστα: οι κερδισμένοι από τις άδικες πολιτικές των τελευταίων χρόνων επιθυμούν διακαώς την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Άρα το δικό τους συμφέρον είναι το αντίθετο. Όσο πιο πολλές εξωπραγματικές απειλές χρησιμοποίησε ο Πρωθυπουργός, ή ο Υπουργός των Οικονομικών, τόσο πιο πολύ αντέδρασε το λαϊκό στοιχείο. Όταν μπήκαν στο χορό και οι ηγέτες της ΕΕ, με τον ανεκδιήγητο Τουσκ να ισχυρίζεται ότι η έξοδος θα φέρει το τέλος του Δυτικού Πολιτικού Πολιτισμού (!), η αντίδραση άρχισε να παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Εξαπλώθηκε η αίσθηση ότι πρέπει να «πάρουμε τη χώρα μας πίσω».


Τα πολιτικά κέρδη στην ακραία νεοφιλελεύθερη Δεξιά


Δυστυχώς ο κερδισμένος από τη λαϊκή αγανάκτηση είναι η σκληρή δεξιά πτέρυγα του Συντηρητικού Κόμματος, υπό την ηγεσία του Μπόρις Τζόνσον και του Μάικλ Γκόουβ, όπως και το ακροδεξιό κομμάτι του πολιτικού φάσματος, υπό τον Νάιτζελ Φάρατζ. Απαιτώντας ελέγχους για το «πρόβλημα της μετανάστευσης», ισχυριζόμενοι ότι η έξοδος θα φέρει οικονομική ανάπτυξη και απορρίπτοντας τη «γραφειοκρατία των Βρυξελλών» έχουν αναδειχθεί σε εκφραστές της λαϊκής αντίδρασης.


Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το στρατόπεδο του Brexit είναι ακραία νεοφιλελεύθερο. Το πρόγραμμά του είναι να περιορίσει κι άλλο τα εργατικά δικαιώματα, να επιβάλλει περαιτέρω απορρύθμιση των αγορών και παράλληλα να ενισχύσει το εθνικό κράτος. Πρόκειται για μια λαϊκή Δεξιά με σύγχρονα βρετανικά χαρακτηριστικά. Η πραγματική κοινωνική της στήριξη πηγάζει από το μειοψηφικό τμήμα των εχόντων και κατεχόντων που επιδιώκουν την έξοδο για να εμπορευτούν περισσότερο με χώρες εκτός ΕΕ και να περιορίσουν κι άλλο τα εργατικά δικαιώματα. Πηγάζει επίσης από τα μικρομεσαία στρώματα που νομίζουν ότι η απάντηση στην οικονομική δυστοκία των τελευταίων χρόνων είναι μια συντηρητική εθνική πολιτική.


Ακριβώς για τους λόγους αυτούς τα οργανωμένα συνδικάτα – τα οποία στη Βρετανία είναι αυθεντικοί εκφραστές του εργατικού στοιχείου – έχουν τοποθετηθεί στη μεγάλη τους πλειοψηφία κατά του Brexit. Πιστεύουν ότι εκτός ΕΕ και με κυβέρνηση των σκληρών Συντηρητικών το νομικό καθεστώς της απασχόλησης, των μισθολογικών συμβάσεων και των συνθηκών εργασίας θα τεθεί υπό ευθεία απειλή.


Η ευθύνη του Εργατικού Κόμματος


Πρόκειται για μια εξαιρετικά προβληματική πολιτική εξέλιξη: η σκληρή Δεξιά καρπώνεται τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων και γίνεται εκφραστής της απόρριψης της ΕΕ. Η κύρια ευθύνη ανήκει στο Εργατικό Κόμμα, το οποίο ιστορικά είχε μια ισχυρότατη αριστερή πτέρυγα που ήταν κατά της ΕΕ. Η κυριαρχία του Θατσερισμού και ιδίως η περίοδος του Τόνι Μπλερ εκμηδένισαν αυτή την παράδοση. Η ξαφνική αναρρίχηση του Τζέρεμι Κόρμπυν στην ηγεσία, εκφράζοντας ακριβώς την λαϊκή απογοήτευση για την κατάσταση της χώρας, έφερε εκατοντάδες χιλιάδες νέα μέλη στο Εργατικό Κόμμα με έντονα κριτική στάση προς την ΕΕ. Επανεμφανίστηκε μια αριστερή πτέρυγα κυριολεκτικά από το τίποτε. Αν ο Κόρμπυν είχε προσφέρει μια αυθεντικά ριζοσπαστική πρόταση στη χώρα, με ξεκάθαρα κριτική θέση προς την ΕΕ, η πολιτική κατάσταση της Βρετανίας σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική.


Δυστυχώς ο Κόρμπυν τοποθετήθηκε αμέσως υπέρ του Remain, πιστεύοντας ότι το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο και νομίζοντας ότι θα εκμεταλλευόταν την εμφύλια διαμάχη των Συντηρητικών. Το Εργατικό Κόμμα διακίνησε ακόμη και ασυνάρτητες πολιτικές φιλολογίες – ελληνικής κοπής – περί «εκδημοκρατισμού της ΕΕ» νομίζοντας ότι έτσι καλύπτει τα νώτα του. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τεράστιο πολιτικό πρόβλημα δεδομένου ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του δεν θέλει καν να ακούσει για την ΕΕ.


Η ΕΕ, η ΟΝΕ και η βρετανική έξοδος


Είναι περιττό να ειπωθεί ότι το βρετανικό δημοψήφισμα είναι καθοριστικό για το μέλλον της ΕΕ. Ιστορικά η Βρετανία πάντα λειτούργησε ως «εξωτερικός» παράγων στην Ευρώπη, το ψύχραιμο θαλάσσιο αντίβαρο στις φαντασιώσεις των ηπειρωτικών δυνάμεων.


Η απορριπτική στάση του βρετανικού λαού και μεγάλου τμήματος της άρχουσας τάξης του προς την ΕΕ φέρει βαθύτατο συμβολισμό, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι η μεγάλη πλειοψηφία είχε ταχθεί υπέρ της ένταξης το 1973. Επιβεβαιώνει την αποτυχία της ΕΕ μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992. Όποιος ακούει τη φωνή της ιστορίας αντιλαμβάνεται ότι η ιδέα της ομοσπονδιακής Ευρώπης τελείωσε.


Ο κύριος παράγων της αποτυχίας της ΕΕ είναι φυσικά ο ζουρλομανδύας του ευρώ. Η Βρετανία για καλή της τύχη δεν ανήκει στην ΟΝΕ, αλλά ο βρετανικός λαός παρακολούθησε στενά την επιβολή αυταρχικής λιτότητας μετά το 2010 στην Ελλάδα και αλλού, όπως και την παράκαμψη της δημοκρατίας. Δεν έχει ψευδαισθήσεις για τις επιπτώσεις που έχει η απώλεια κυριαρχίας στην οικονομία και την κοινωνία του. Βλέπει ότι το κοινό νόμισμα υπέσκαψε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς στον Μεταπόλεμο.


Η ΟΝΕ είναι πλέον η σπονδυλική στήλη της ΕΕ, το σημείο αναφοράς των θεσμικών μηχανισμών και το υπόβαθρο της οικονομικής πολιτικής. Η έξοδος από την ΟΝΕ δεν έχει προβλεφθεί θεσμικά και θα απαιτούσε άμεσα μέτρα παρέμβασης για να στηριχτούν οι τράπεζες και η ρευστότητα της οικονομίας. Παράλληλα, αν μια χώρα φύγει από την ΟΝΕ, το σύστημα θα απειληθεί με βίαιη ρήξη. Απεναντίας, η έξοδος από την ΕΕ προβλέπεται νομικά και δεν θα απαιτούσε επείγοντα μέτρα οικονομικής παρέμβασης. Θα άνοιγε όμως μια διαδικασία διαπραγμάτευσης των διακρατικών συνθηκών για το εμπόριο, τις επενδύσεις, την ελεύθερη διακίνηση της εργασίας. Μια αποχώρηση από την ΕΕ δεν θα έφερνε βίαιη ρήξη στην Ένωση, αλλά θα επιτάχυνε τη διαδικασία αποσύνθεσης.


Μια νίκη του Remain θα επιτρέψει στην ΕΕ να ανασάνει πιστεύοντας ότι κέρδισε χρόνο. Στην πραγματικότητα λίγα πράγματα θα αλλάξουν δεδομένου ότι η ΟΝΕ θα παραμείνει απαράλλακτη και η Γερμανία, όπου λαμβάνονται οι πραγματικές αποφάσεις, δεν πρόκειται να αλλάξει πολιτική. Οι πιέσεις αποσύνθεσης της ΕΕ θα συνεχιστούν. Στην Βρετανία το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το αντιμετωπίσει το Εργατικό Κόμμα, το οποίο θα πρέπει επειγόντως να ανανεώσει την πολιτική του ταυτότητα και να βρει το θάρρος να προτείνει ένα πρόγραμμα τομής για τη χώρα σε ευθεία σύγκρουση με τη λογική της ΕΕ. Αν το καταφέρει, θα βοηθήσει και την Ευρωπαϊκή Αριστερά να διαμορφώσει μια πραγματικά ριζοσπαστική πρόταση για την Ευρώπη, πέρα από τις φλυαρίες για «εκδημοκρατισμό».


Μια νίκη του Brexit θα έχει σχετικά περιορισμένο οικονομικό αντίκτυπο, αλλά θα φέρει έντονες πολιτικές εξελίξεις και στη Βρετανία και στην ΕΕ. Είναι πιθανό ότι στο Συντηρητικό Κόμμα θα κυριαρχήσουν οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, οι οποίοι και θα εμπλακούν σε διαπραγματεύσεις με την ΕΕ που θα πάρουν χρόνο. Θα εμφανιστούν νέες πιέσεις για ανεξαρτησία στη Σκοτία, ίσως μάλιστα επιδιώκοντας την είσοδο στην ΕΕ. Το τεράστιο πλήγμα στο πολιτικό σύστημα και στη σταθερότητα του βρετανικού κράτους θα δημιουργήσει νέες απαιτήσεις για το Εργατικό Κόμμα, το οποίο θα πρέπει να κάνει ρηξικέλευθες προτάσεις για να προσεγγίσει ξανά τα λαϊκά στρώματα.


Στην ίδια την ΕΕ ο κλυδωνισμός θα είναι τεράστιος επιταχύνοντας τη διαδικασία αποσύνθεσης. Θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου δίνοντας τη δυνατότητα για βαθιές πολιτικές αλλαγές. Είναι βέβαιο ότι η σκληρή Δεξιά θα εμφανιστεί δυναμικά επιδιώκοντας να πάρει το πάνω χέρι, αλλά η μέχρι τώρα αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών στην αποτυχία της ΕΕ δείχνει ότι υπάρχουν και πολλές άλλες δυνατότητες. Οι λαϊκές κινητοποιήσεις στη Γαλλία κατά της κυβέρνησης Ολάντ δεν υποχωρούν, αλλά αντιθέτως εντείνονται. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια εμφανίστηκε ξανά η οργανωμένη εργατική τάξη, απορρίπτοντας αποφασιστικά τις καταστροφικές πολιτικές της ΕΕ. Η κατεύθυνση που θα πάρει η Ευρώπη, αν φύγει η Βρετανία από την ΕΕ, θα εξαρτηθεί απόλυτα από το τι θα έχει να προτείνει η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Θα εξαρτηθεί επίσης από τις μορφές οργάνωσης και κινητοποίησης του εργατικού και λαϊκού στοιχείου. Υπάρχει κάθε δυνατότητα να απαλλαγεί η Ευρώπη από τη θηλιά που την πνίγει.

Kώστας Λαπαβίτσας

Το θλιβερό συμβάν στη Βρετανία, δώρο στην Υπερεθνική ελίτ ενάντια στο αυξανόμενο κίνημα κατά της ΕΕ

ΜΕΚΕΑ: ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 19/06/2016

• Η θανάσιμη επίθεση σε βουλευτίνα των Εργατικών, υπέρμαχο της Νέας Διεθνούς Τάξης και των θεσμών της στη Βρετανία, γίνεται σήμερα βούτυρο στο ψωμί των μεγαλύτερων εγκληματιών της ανθρωπότητας, που δεν διστάζουν σύσσωμοι να προσποιούνται τα «θύματα» της ιστορίας.
• Ήδη ξεκίνησε μαζική εκστρατεία από τα όργανα και τους εκπροσώπους της Υ/Ε στη Βρετανία και παγκόσμια, για να στιγματιστούν έμμεσα ή άμεσα οι οπαδοί του Brexit και, ευρύτερα, όλοι οι αντιστεκόμενοι στην παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ, ως εκκολαπτόμενοι εξτρεμιστές, εγκληματίες ή φασίστες.
• Το συμβάν δρα έτσι «αντικειμενικά» ως προβοκάτσια, η οποία φαίνεται ότι μπορεί να πετύχει τον στόχο της και να αποτρέψει το Brexit.
• Την ίδια στιγμή δαιμονοποιούν στον απόλυτο βαθμό ένα ακόμα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, χωρίς κανείς τους να κάνει λόγο για τους μεγαλύτερους εγκληματίες όλων, την Υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ και τους «εθνικούς» απολογητές τους.
• Έτσι, είναι το διεθνοποιημένο σύστημα & η Υπερεθνική Ελίτ που έχουν τη μέγιστη ευθύνη για τον κύκλο της βίας που οδήγησε, μεταξύ άλλων, και στο τραγικό συμβάν, το οποίο τα όργανα εν χορώ αποδίδουν στον «συντηρητισμό» έναντι της «προόδου».
• Μετά τους εξοντωτικούς οικονομικούς και στρατιωτικούς πολέμους που έχει εξαπολύσει η Υ/Ε σε όλη την ανθρωπότητα, οδηγώντας σε απόγνωση εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, προχωρά ασύδοτα πλέον προς παγκόσμιο ολοκληρωτισμό, μέσω των καθεστώτων κοινοβουλευτικής Χούντας που στήνει σε κάθε χώρα και τον απόλυτο σχεδόν έλεγχο των ΜΜΕ, αλλά και σε πολύ μεγάλο βαθμό, των κοινωνικών μίντια που κάθε άλλο παρά είναι πάντα μέσα παροχής πραγματικής εναλλακτικής ενημέρωσης
• Στυλοβάτης και θρασύτερος απολογητής της σημερινής εφιαλτικής κατάστασης, η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» (λ.χ. Guardian, ΣΥΡΙΖΑ κλπ.), στην οποία οι λαοί γυρίζουν μαζικά την πλάτη σε όλη την Ευρώπη.
• Οι αντιστεκόμενοι λαοί της Ευρώπης (είτε αυτοί αντιδρούν αυθόρμητα με εξεγέρσεις, είτε μέσα από τη συμμετοχή τους σε νέο-εθνικιστικά κινήματα) πρέπει να αγνοήσουν τη μαζική τρομοκρατία των ελίτ και των πολυποίκιλων φερέφωνων τους, που σκοπό έχει να τους καθηλώσει σε ολοκληρωτική πολιτική και οικονομική αφάνεια.

Η θανάσιμη επίθεση σε βουλευτίνα των Εργατικών από από τον Τόμμυ Μαίρ που μόλις δήλωσε σε βρετανικό δικαστήριο που ελέγχει την προανάκριση ότι «το όνομα μου είναι ‘θάνατος στους προδότες’», φανερώνει ότι η επίθεση αυτή λειτουργεί σαν (τουλάχιστον) «αντικειμενική» προβοκάτσια για να συντριβεί το Brexit, μολονότι δεν αποκλείεται οι μυστικές υπηρεσίες να χρησιμοποίησαν τον φανατισμό του με έντεχνο τρόπο, δεδομένου ότι ως γνωστόν έπασχε και από ψυχολογικά προβλήματα. Με άλλα λόγια, η επίθεση ήταν «μάννα εξ ουρανού» για την Υπερεθνική ελίτ και το βρετανικό της τμήμα, οι οποίοι σήμερα «ανοίγουν σαμπάνιες» για την πιθανή επίπτωση του συμβάντος στο δημοψήφισμα για το Brexit, αλλά και πολύ ευρύτερα. Και ήταν ένα συμβάν που έλαβε χώρα την καταλληλότερη στιγμή, δηλαδή στην πιο κρίσιμη περίοδο ίσως των τελευταίων χρόνων για την αντίσταση κατά της παγκοσμιοποίησης, που παίρνει τη μορφή σήμερα είτε του Brexit, είτε αυθόρμητων εξεγέρσεων όπως στη Γαλλία, είτε της μαζικής συμμετοχής των μεγαλύτερων θυμάτων της Νέας Τάξης και των εργατών σε νέο-εθνικιστικά κινήματα, στα οποία στρέφονται λόγω της πλήρους ενσωμάτωσης της χρεοκοπημένης «Αριστεράς».

Η αγοραία δαιμονοποίηση του δράστη ως του απόλυτου κοινωνικού κακού που εκφράζει ο «εθνικισμός», είναι προφανές ότι στοχεύει στο να αποπροσανατολίσει από τους πραγματικούς υπαίτιους της βίας και της καταπίεσης παγκόσμια, τους υπαίτιους της σημερινής οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής υποταγής των λαών, δηλαδή την Υπερεθνική Ελίτ και τη Νέα Τάξη την οποία διαχειρίζεται, μαζί με τους «εθνικούς» της εκπροσώπους. Έτσι γίνεται ευκολότερο να αδρανοποιηθεί κάθε θύμα της παγκοσμιοποίησης που ψάχνεται για τα αίτια της καταστροφής του ίδιου, της χώρας και της κοινότητας του. Κι αυτό γιατί η τρομοκρατία που σήμερα είναι σε πλήρη εξέλιξη από τα ΜΜΕ και τα όργανα της Υ/Ε (δεξιά κι «αριστερά») θέλει να στιγματίσει ως εν δυνάμει ακραίο, εξτρεμιστή και φασίστα, κάθε άτομο, συλλογικότητα ή κίνημα που στρέφεται ή σκέφτεται να στραφεί κατά του παγκόσμιου συστήματος και των εκπροσώπων του. Με έναν από τους πρώτους στόχους βέβαια να είναι και συνειδητοποιημένα κινήματα όπως το ΜΕΚΕΑ, που αποτελούν εν δυνάμει τον μεγαλύτερο εχθρό της Νέας Διεθνούς Τάξης γιατί δεν υιοθετούν εθνικιστικά και λοιπά αυταρχικά «κατάλοιπα», οπότε είναι πιο δύσκολο να διασυρθούν από τα φερέφωνα της. Στη λογική, για παράδειγμα της παραπάνω δαιμονοποίησης, δεν συμμετέχει μόνο η Υπερεθνική Ελίτ και τα όργανα της («αριστερά» και δεξιά), αλλά έμμεσα και οι νέο-εθνικιστές, οι οποίοι βρίσκουν εύκολο καταφύγιο στο να παρουσιάζουν τον θύτη ως απλά έναν εξτρεμιστή, ως μια περίπτωση ακραίου «ψυχοπαθούς».

Όμως αυτό αγνοεί την επώδυνη αλήθεια ότι ειδικά μέλη από τον πιο εξαθλιωμένο και αγανακτισμένο κόσμο, «από τα κάτω», στρέφονται ενίοτε σε τέτοιες θλιβερές ενέργειες, μην μπορώντας να διαχειριστούν «ορθολογικά» την ανείπωτη οργή τους. Φυσικά, δεν είναι περίεργο ότι αυτές οι ενέργειες δυναμιτίζονται από πολιτικές επιρροές, οι οποίες συνήθως προέρχονται πράγματι από την ακροδεξιά ή την ακροαριστερά, αφού εκεί αρκετοί βρίσκουν τα άτομα αυτά την πιο άμεση «εξήγηση» και την πιο εύκολη «λύση» για την καταστροφή τους. Όμως αυτό καταδεικνύει και το μέγεθος της ευθύνης μιας «Αριστεράς», που αντί να εκπαιδεύσει τους λαούς για τα αίτια της σημερινής παγκόσμιας κτηνωδίας που επιβάλλει η Νέα Διεθνής Τάξη, αντί να πρωτοστατήσει στη δημιουργία ευρέων λαϊκών Μετώπων για την Εθνική και Οικονομική κυριαρχία, όπως το ΜΕΚΕΑ, και να ενσωματώσει στους κόλπους της προβληματισμένα άτομα που ψάχνονται απεγνωσμένα προς «κάθε κατεύθυνση», τους αφήνει επίτηδες στην τύχη τους, υιοθετώντας (με το παραπάνω!) την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης και συμμετέχοντας στα εγκλήματα της.

Όλα αυτά σημαίνουν βέβαια ότι δεν δικαιολογούνται επιθέσεις κατά της ζωής σαν της Πέμπτης, ακόμα και αν το θύμα έχει εξουσία και είναι (όπως στην περίπτωση της Τζο Κοξ) φανατική υπέρμαχος της Νέας Διεθνούς Τάξης σε όλα σχεδόν τα βασικά ζητήματα (φουλ με την ΕΕ, με τα «μετριοπαθή» αντικαθεστωτικά καθάρματα ενάντια στον Συριακό λαό, με τα «ανοιχτά σύνορα» κ.α.), ενώ βέβαια η ίδια φρόντιζε να διατηρεί και ένα φιλο-Παλαιστινιακό και φιλάνθρωπο προφίλ. Υπό αυτή την έννοια, παρότι μάλλον δεν ήταν συνειδητή προβοκάτσια η επίθεση, λειτούργησε αντικειμενικά ως «προβοκάτσια», δίνοντας την ευκαιρία σε σύσσωμο το κατεστημένο να εξαπολύσει μια λυσσώδη και στοχευμένη επίθεση, έμμεσα ή άμεσα, ενάντια σε κάθε κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Οι ντομάτες, τα ζαρζαβατικά  και τα γαλακτοκομικά είναι αρκετά για να εξευτελίσουν τους εγκληματικούς εκπροσώπους της ΝΔΤ και της Υ/Ε.

Έτσι, η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» ήταν η πρώτη, με διαφορά, που έσπευσε να εκμεταλλευτεί το γεγονός και να ξεκινήσει μια πραγματική ιδεολογική και πολιτική προβοκάτσια σε βάρος κάθε κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, και ειδικά των νέο-εθνικιστών που, πρώτιστα λόγω της δικής της Χρεοκοπίας, έχουν πάρει τα πάνω τους σε όλη την Ευρώπη, καθώς υποστηρίζονται από τα μεγαλύτερα θύματα της Νέας Τάξης και τους παραδοσιακούς εργάτες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο «αριστερός» δωσίλογος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Τσίπρας, ήταν από τους πρώτους παγκοσμίως «λαγούς» που συνέδεσαν την επίθεση στη βουλευτίνα με τον «εθνικισμό», που όπως τόνισε με νόημα είναι ο βασικός «εχθρός που ενώνει τους λαούς» της Ελλάδας και της Βρετανίας. Ακολούθησαν στον ίδιο ρυθμό με δακρύβρεχτα ρεπορτάζ και σοβαροφανείς πολιτικούς επικήδειους η Guardian κλπ. «εναλλακτικά» ΜΜΕ. Φυσικά ο Τσίπρας και κάθε τσίπρας ξέρει τι λέει και ποιους στοχεύει: Σαν ειδικός στην απάτη, απλά εξομοίωσε τον παλαιό εθνικισμό, που ήταν πράγματι κάποτε εγκληματικός, και οπωσδήποτε επιθετικός, με τον νέο-εθνικισμό που είναι πάντοτε αμυντικός και στοχεύει βασικά στην αποκατάσταση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας. [βλ. «Η άνοδος του νεο-εθνικισμού και οι κρίσιμες διαφορές του με τον εθνικισμό»]

Με τον όρο «εθνικισμός» επιχειρούν λοιπόν να διασύρουν κάθε κίνημα που ζητεί εθνική και οικονομική κυριαρχία και στρέφεται ενάντια στους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης όπως η ΕΕ (και προφανώς ενάντια στους ομοίους του στο πολιτικό προσωπικό). Και φυσικά ο Τσίπρας «ξεχνά» πως ο –με διαφορά– μεγαλύτερος (και πραγματικά επιθετικός) εθνικισμός και ρατσισμός σήμερα είναι ο Σιωνισμός, τον οποίο προσκυνάει και στηρίζει με κάθε μέσο, όχι μόνο όσο καιρό είναι «πρωθυπουργός» αλλά και πολύ πριν (βλ. το χρίσμα που πήρε από Brookings, Levy, Πέρες κλπ., καθόλη την περίοδο πριν την άνοδο του στην εξουσία) ! Αυτό όμως φανερώνει την απύθμενη θρασύτητα και το πόσο επικίνδυνοι είναι οι «αριστεροί» εκφραστές του υπερεθνικού κατεστημένου: Το να προδίδεις χωρίς αναστολές τον λαό και να ξεπουλάς την εθνική περιουσία, και αντί να παραιτηθείς αν είχες ίχνος ηθικής (αριστερής ή μη), να «βγαίνεις και από πάνω», βρίζοντας τον όταν τολμά να μιλήσει για εθνική κυριαρχία!

Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη οι λαοί να αγνοήσουν τη μαζική τρομοκρατία και το Project Fear («Σχέδιο Φόβος» όπως ονομάζεται η προπαγάνδα κατά του Brexit στη Βρετανία) που εξαπολύει σύσσωμο το κατεστημένο, κουνώντας απειλητικά το δάχτυλο εναντίον κάθε κινήματος για την εθνική και οικονομική κυριαρχία, με πρωτοστάτη την εκφυλισμένη «αριστερά». Μια αδίστακτη τρομοκρατία από εξίσου αδίστακτες πολιτικές και μιντιακές κλίκες που θέλουν να μας κάνει να ξεχάσουμε ποιοι είναι οι υπαίτιοι κάθε κύκλου βίας σήμερα: 

Η Νέα Διεθνής Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και οι κτηνώδεις και αυξανόμενοι οικονομικοί και στρατιωτικοί πόλεμοι που εξαπολύει η Υπερεθνική ελίτ ενάντια στη μεγάλη πλειονότητα της ανθρωπότητας.

Η Μεταλλαγή της Ευρώπης

Το παρόν κείμενο δημοσιεύεται στο νέο Περιοδικό Βαβυλωνία #Τεύχος 18 που κυκλοφορεί.

Νίκος Ιωάννου

Από τη δεκαετία του 1990, η Ευρώπη έδειχνε πως θα είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα με τη διαχείριση της μετακίνησης πληθυσμών. Αυτή η εισροή εκατομμυρίων ανθρώπων από διαλυμένες παραδοσιακές κοινωνίες προς τις παλιές βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης, σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική και πολιτική μεταλλαγή, συγκλονίζει τα θεμέλια της ατομικής ασφάλειας του Ευρωπαίου, μια ατομική ασφάλεια που διαμορφώθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως το τέλος του 20ου αιώνα.

Σε αυτή την κοινωνικοϊστορική διαδρομή μισού αιώνα παρατηρούμε τον παραγωγικό άνθρωπο που δημιούργησε η βιομηχανική εποχή να μεταλλάσσεται σε καταναλωτή απογυμνωμένο από την ευθύνη της παραγωγής. Σήμερα παρατηρούμε τον καταναλωτικό άνθρωπο να χάνει αυτή την ιδιότητά του και να αναρωτιέται ο ίδιος για τη σημασία της. Ποιος θα είναι ο σύγχρονος άνθρωπος που θα συνοδεύσει την ιστορική διαδρομή του καπιταλισμού στη νέα, άγρια και παγκόσμια μορφή του; Ποιος θα είναι ο σύγχρονος Ευρωπαίος που θα πάρει μέρος σε αυτή τη νέα οικονομική και πολιτική εξέλιξη;
Στην πραγματικότητα, φαίνεται να αλλάζει αυτή ακριβώς η ευρωπαϊκή πολιτισμική ιδιότητα. Μοιάζει όχι και τόσο σημαντική για τον νέο καπιταλισμό. Η μικρομεσαία ευρωπαϊκή επιχείρηση χρειάζεται τον φρέσκο και πρόθυμο πληθυσμό για να επιβιώσει. Είναι η ελάχιστη προσδοκία μπροστά στον κίνδυνο να μετατραπούν τα αστικά βιομηχανικά συμπλέγματα σε αστικές ερήμους με εκατομμύρια ασκόπως περιφερόμενους ανθρώπους.

Η κεντρική παραγωγή πολιτισμικών αγαθών με τη μορφή εμπορευμάτων διέλυσε την τοπική-εθνική ταυτότητα, η οποία επανέρχεται σήμερα ως μια πολιτική οπισθοδρόμηση. Έτσι, η εθνική ταυτότητα παίρνει χρώμα ιδεολογικό, ναζιστικό και ο «συγχρωτισμός» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποφεύγεται οριακά εφόσον οι φράχτες και το ΝΑΤΟ αποτελούν την απόδειξη μιας αυστηρά επιλεκτικής υποδοχής των προσφύγων και ταυτόχρονα της εργαλειακής χρησιμοποίησής τους από όλες τις πλευρές, με τρόπο που πηγαίνει τη μνήμη μας στην ακραία έκφανση (του Άουσβιτς), μιας πάντοτε υπαρκτής αντίληψης για τον άνθρωπο. Ο παγκοσμιοποιημένος ευρωπαϊκός καπιταλισμός αντιπαρατίθεται με τα νεοεθνικά αντανακλαστικά και επιλέγει μια εργαλειακή χρήση των προσφύγων, αφαιρώντας όλο το πλαίσιο δικαιωμάτων που θεσπίστηκε από τον Β΄ Παγκόσμιο και μετά. Έχουμε να κάνουμε με μια οπισθοδρόμηση που διαπερνά όλους τους τομείς:

Απώλεια της δυνατότητας για ανάπτυξη της εθνικής παραγωγής και οικονομίας, πράγμα που γίνεται εμφανές ιδιαίτερα στις περιφερειακές χώρες μέσω της δημοσιονομικής κρίσης.

Απώλεια της εγγυημένης ατομικής ασφάλειας όσον αφορά το επίπεδο διαβίωσης, δηλαδή το επίπεδο καταναλωτικής δύναμης.

Η εθνική κυβερνητική εξουσία αντικαταστάθηκε από μια διεθνική αυστηρά οικονομοκεντρική κυβερνητική εξουσία που, αντίθετα με τις διακηρύξεις του νεοφιλελευθερισμού, γίνεται ακόμη πιο γραφειοκρατική και απολύτως ελεγκτική προκειμένου να εξυπηρετήσει τα χρηματοοικονομικά συμφέροντα των παλαιών χωρών του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Μήπως δεν πρόκειται για οπισθοδρόμηση της επιστήμης, όταν ένα θεραπευτικό φάρμακο πωλείται π.χ. 15.308,80 Ευρώ (λιανική τιμή) που ανενδοίαστα αναγράφεται στο κουτάκι με 28 χαπάκια των 0,1 gr; Μήπως περιέχει το θεραπευτικό σάλιο κάποιου θεού ή πακτωλούς κρατικού και βρόμικου χρήματος που πρέπει να πολλαπλασιαστούν και να διατηρήσουν την κυριαρχία στον δημόσιο χώρο μιας συντεταγμένης φυσικής μειοψηφίας μαφιόζικου τύπου;

Η οπισθοδρόμηση της οικονομικής θεωρίας εκφράζεται στις νεομαθηματικές επινοήσεις, είτε αυτές έχουν δεξιά (Ντράγκι, Λαγκάρντ) απόκλιση είτε αριστερή (Βαρουφάκης) απόκλιση. Οπισθοδρομούν, γιατί επιχειρούν να διατηρήσουν το υπάρχον με το βλέμμα στο παρελθόν. Αφαιρούν από το κάδρο της διανόησής τους την αμηχανία του σύγχρονου ατόμου μπροστά στα οικονομικά θεωρήματα. Αγνοούν την κατάρρευση των φαντασιακών σημασιών που δημιουργούσαν το σημασιακό πλαίσιο όχι απλώς του οικονομοκεντρισμού αλλά της ίδιας της παραγωγής και της οικονομίας.

Ίδιου τύπου οπισθοδρόμηση παρατηρούμε και στην πολιτική θεωρία με νεομαρξιστικές επινοήσεις ακαδημαϊκών, προσανατολισμένες στην περίπτωση αριστερών κυβερνήσεων στην Ευρώπη και την ελπίδα να αντιπροσωπεύσουν με νέους, καλούς(!) αυτή τη φορά, όρους το ευρωπαϊκό δημοκρατικό κίνημα.

Η εισροή του χρειαζούμενου πληθυσμού στην Ευρώπη θα πραγματοποιηθεί σε μια αργή και τόσο αυστηρή διαδικασία, μέχρι που η Μεσόγειος να γεμίσει πτώματα, και θα πραγματοποιηθεί σε μια Ευρώπη που καμιά σχέση δεν θα έχει με την παλιά. Αυτό δεν αφορά στους νέους μόνο πληθυσμούς αλλά και στους παλιούς και έχει να κάνει με την οπισθοδρόμηση για την οποία μιλούμε. Είναι σαφές πως οι λεγόμενες ειδικές οικονομικές/παραγωγικές ζώνες δεν μπορούν να περιοριστούν στη χρησιμοποίηση του νεοεισερχόμενου προσφυγικού πληθυσμού χωρίς να επηρεάσουν τον γενικό ευρωπαϊκό πληθυσμό.

Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και της παραγωγής, καθώς και οι πολιτικές αποφάσεις των διεθνικών κέντρων εξουσίας, απέδειξαν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι ελεύθερη αγορά δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του καπιταλισμού. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει ελεύθερη αγορά μεταξύ άνισων, αφού το δίκαιο και τους κανόνες ορίζει πάντοτε ο ισχυρός; Σήμερα, η αγορά της οικονομίας όχι μόνο ελεύθερη δεν είναι, αλλά δημιουργεί προνόμια αυτοκρατορικού χαρακτήρα, και με συμφωνίες όπως η TTIP έχουμε την απόλυτη οικονομική ζούγκλα.

Παράλληλα, ο πολιτισμός της βιομηχανικής/καπιταλιστικής δημιουργίας που ανέδειξε τον παραγωγικό άνθρωπο και μετέπειτα τον καταναλωτή, μεταλλάσσεται σε έναν πολιτισμό της διεκπεραίωσης, ενός πρακτικισμού από τον οποίο απουσιάζει το περιεχόμενο, και αντί αυτού εμφανίζεται ένα πηλίκο ή το αποτέλεσμα κάποιας πρόσθεσης ή αφαίρεσης.
Σε αυτή την πραγματικότητα της οπισθοδρόμησης εισέρχεται ο (κατά το πλείστον) δυτικότροπος προσφυγικός πληθυσμός, ο προς εγκατάσταση μετανάστης.

Στον αντίποδα της ρατσιστικής διαχείρισης του προσφυγικού, έχουμε ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης, το οποίο εξαντλείται (χωρίς να υποβαθμίζεται η σημασία του) και αυτό στη διεκπεραίωση αυτών που τυπικά επιτάσσει το νόημα του ανθρωπισμού. Δεν τίθεται με διακριτό τρόπο το πολιτικό αίτημα της ένταξης του πρόσφυγα στον δημόσιο χώρο με ίσους όρους. Έτσι, έχουμε μια αλληλεγγύη μεταξύ άνισων ατόμων, μια δυσάρεστη στο βάθος κατάσταση που θα απαλυνόταν με την ανάδειξη του συγκεκριμένου πολιτικού αιτήματος.

Η Ευρώπη μεταλλάσσεται μέσα σε ένα περιβάλλον πολιτικού εκβιασμού και σπρωξίματος για μια θέση στο τεντωμένο σκοινί ασκήσεων ισορροπίας του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η κοινωνική και πολιτική διάλυση εκφράζεται στους αλλεπάλληλους κλυδωνισμούς του υπόρρητου αποθεματικού εξουσίας που το έθνος-κράτος καρπωνόταν αριστοτεχνικά – πράγμα που μάλλον δεν ισχύει στο νέο καθεστώς των υπερεθνικών οικονομοκεντρικών εξουσιών που στηρίζονται κατά βάση σε έναν τύπο ανθρώπου που πλέον δεν υπάρχει και πιθανότατα να μην υπήρξε ποτέ. Το αποκοινωνικοποιημένο άτομο του νεοφιλελευθερισμού έμεινε από νόημα, και στην καλύτερή του εκδοχή εμφανίζεται να αυτοκαταναλώνεται – αρκεί ένα ζάπινγκ σε όλη την ευρωπαϊκή τηλεόραση για να το διαπιστώσουμε ή μια ματιά στην εμπορική ανάπτυξη του “Do it yourself”.

Ποιο θα είναι το νέο πολιτικό ον της μεταλλαγμένης Ευρώπης; Το ευρωπαϊκό οικονομικό και πολιτικό σύστημα εξουσίας αδυνατεί να αναπαράγει τον πολιτικό λόγο της δικαιολόγησής του. Έτσι, αδυνατεί και να παράγει πλέον τον οποιοδήποτε πολιτικό λόγο, ο οποίος δύναται να παραχθεί από τις χιλιάδες σύγχρονες κοινωνικές δικτυώσεις, και παράγεται επί του συγκεκριμένου μεν, σε ένα πλαίσιο άμεσης δημοκρατίας δε. Δεν επιζητεί κανείς από αυτό το μεγάλο δημοκρατικό ρεύμα να αντιπροσωπευθεί ούτε να αντιπροσωπεύσει, παρά μόνο γελοίοι επίδοξοι ηγέτες πιθανών νέων εκλογικών αναδύσεων.

Η μεταλλαγή της Ευρώπης αποκαλύπτει κρυφές, αθέατες πλευρές της κοινωνικής ζωής με δυσάρεστες συγκρούσεις, καθώς έρχονται τα πιο χαμηλά κίνητρα στην επιφάνεια του κοινοβουλευτισμού. Παράλληλα, αναδύεται μια νέα ευρωπαϊκή κουλτούρα που δεν παγιδεύεται στην οπισθοδρόμηση του εθνικού – τοπικού, ούτε ακόμη στην οπισθοδρόμηση του νέου οικονομικού ευρωπαϊσμού, αλλά επεκτείνεται πέρα από αυτά τα πολιτισμικά σύνορα. Είναι η διαμόρφωση μιας δημοκρατικής κουλτούρας, πέρα από τις εθνικές μορφές ζωής. Πέρα από την Ευρώπη του παρελθόντος και πέρα από την Ευρώπη του σήμερα.

anhsyxia.wordpress.com

ΦΟΝΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΕ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ωμά θα το θέσουμε το ζήτημα: οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είναι αυτές που οργάνωσαν τη δολοφονία της βουλευτίνας των Εργατικών Τζο Κοξ, με στόχο να επηρεάσουν καταλυτικά την έκβαση τουδημοψηφίσματος την Πέμπτη για την παραμονή ή όχι της Αγγλίας στην ΕΕ; Αν όντως έχει συμβεί αυτό, είναι προφανές ότι οι μυστικές δημοσκοπήσεις της υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας MI5 έδιναν ως πιθανότατη τη νίκη της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ. Η δολοφονία της Τζο Κοξ θα πετύχει να αλλάξει την έκβαση του δημοψηφίσματος υπέρ της παραμονής στην ΕΕ της Αγγλίας;

Αυτό θα το δούμε τη νύχτα της Πέμπτης 23 Ιουνίου, οπότε θα έχουμε και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αν πάντως η δολοφονία της βουλευτού Τζο Κοξ μεθοδεύτηκε από τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, το βρετανικό κατεστημένο πρέπει να βρίσκεται σε κατάσταση πανικού.

Ως θύμα δολοφονίας, η Τζο Κοξ ήταν το ιδανικό θύμα. Μια πρωτοεκλεγμένη γυναίκα βουλευτής, γλυκιά σαραντάρα, μητέρα δύο μικρών παιδιών, τριών και πέντε χρονών, που θα μεγαλώσουν ορφανά. Η Τζο Κοξ ανήκε στην ακραία δεξιά πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος. Πρώτα απ' όλα ήταν υπέρ μιας συνολικής, γενικής επίθεσης εναντίον της Συρίας για να επιτευχθεί η ανατροπή τουΜπασάρ αλ-Άσαντ. Δεύτερον, όχι μόνο ήταν υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ, αλλά τάχθηκε και κατά του ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν, θεωρώντας ότι δεν τάχθηκε με επαρκή για την ίδια αποφασιστικότητα υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ! Μιλάμε για τον Κόρμπιν, ο οποίος έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι το “Ναι” στην παραμονή της Αγγλίας στην ΕΕ θα είναι αποτέλεσμα πρωτίστως των οπαδών του Εργατικού Κόμματος υπέρ της ΕΕ!

Τον περασμένο μήνα η Κοξ κατέστησε δημόσια γνωστή τη διαφωνία της με την εκλογή του Κόρμπινως αρχηγού των Εργατικών. Σε άρθρο της στον Γκάρντιαν τον κατηγόρησε ότι δεν έχει τη “στόφα” πρωθυπουργού και του προσήψε “αδύναμη ηγεσία, κακή ικανότητα κρίσης και εσφαλμένες προτεραιότητες”. Η Κοξ είχε δουλέψει στο ίδρυμα Μπιλ Γκέιτς, ενώ υπήρξε και σοβαρό στέλεχος της ανθρωπιστικής οργάνωσης Όξφαμ. Διετέλεσε ακόμη σύμβουλος της Σάρας Μπράουν, της συζύγου του τελευταίου πρωθυπουργού των Εργατικών Γκόρντον Μπράουν, άρα η Κοξ ήταν οργανικά δεμένη με τη δεξιά πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος. Όταν όμως κάποιος δολοφονείται, οι επιμέρους πολιτικές τους απόψεις υποχωρούν και αυτό που μένει είναι η αποτρόπαια δολοφονία μιας νεαρής μητέρας με δύο παιδάκια τριών και πέντε χρόνων. Ο δράστης έχει συλληφθεί από τις βρετανικές αρχές και πρόκειται για μια ακροδεξιά προσωπικότητα. Φρόντισε άλλωστε να το κάνει γνωστό, φωνάζοντας τη στιγμή που διέπραττε το έγκλημα “Πρώτα η Βρετανία”. Θα μπορούσε να το θεωρήσει κανείς ένα σύνθημα, αν αυτό δεν ήταν ταυτόχρονα το όνομα μιας... βρετανικής ακροδεξιάς οργάνωσης!

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν το τραγικό γεγονός προκειμένου να καταστήσουν συμπαθέστερη στους Έλληνες την ΕΕ, παρά τον νεοαποικιακό ζυγό που η ΕΕ έχει επιβάλει στην Ελλάδα. “Ματωμένο δημοψήφισμα” ήταν ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της Αυγήςτην Παρασκευή, την επόμενη μέρα μετά τη στυγνή δολοφονία. “Πάγωσαν Βρετανία και Ευρώπη από τη δολοφονία της Τζο Κοξ”, ήταν ο υπέρτιτλος της πρώτης σελίδας. “Φωνάζοντας το σύνθημα «Πρώτα η Βρετανία», ο πενηντάχρονος δράστης σκότωσε τη βουλευτή των Εργατικών. Ανεστάλησαν όλες οι συγκεντρώσεις, υπέρ και κατά του Brexit, μία βδομάδα πριν το κρίσιμο δημοψήφισμα” ανέφερε ο υπότιτλος της πρώτης σελίδας της κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ. Στην προσπάθεια αξιοποίησης συμμετείχε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. “Κοινός εχθρός είναι όσοι θέλουν να διασπάσουν την ενότητα των λαών και των κοινωνικών δυνάμεων” δήλωσε χωρίς να καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος τι έλεγε. “Να αποτίσουμε φόρο τιμής σε μια πολιτικό που χάθηκε άδικα και να ελπίσουμε ότι είναι το τελευταίο θύμα σε μια περίοδο όπου στην Ευρώπη το μίσος αναζωπυρώνεται και ενισχύεται έναντι της νηφαλιότητας και του πολιτικού λόγου”, πρόσθεσε, επιχειρώντας να στρεβλώσει το νόημα της σύγκρουσης που διεξάγεται στην Αγγλία γύρω από το αν ηΓερμανία θα μπορέσει ή όχι να οικοδομήσει το τέταρτο Ράιχ της, αυτή τη φορά όμως όχι με τα τανκς, αλλά με το ευρώ.

Η ψυχολογική πίεση που ασκείται εναντίον του αγγλικού λαού είναι τρομερή. Ένας φόνος μιας νεαρής γυναίκας είναι εφιαλτικό βάρος. Θα αλλάξει την έκβαση του δημοψηφίσματος; Σε πέντε μέρες θα το μάθουμε και θα κρίνουμε αν οι Άγγλοι είναι λαός μιας μεγάλης χώρας ή αν πρόκειται για άτομα που απλώς κατοικούν σε μια μεγάλη χώρα.

*Δημοσιεύεται στο ΠΡΙΝ το Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Είναι πλέον επίσημο: η Γερμανία μαχαίρωσε, πυροβόλησε και σκότωσε την Ευρώπη για τρίτη φορά σε έναν αιώνα...

Ποιος μαχαίρωσε, πυροβόλησε κι εν τέλει σκότωσε τη Βρετανίδα βουλευτή Τζο Κοξ; Η απάντηση πως πρόκειται για έναν ψυχοπαθή νεοναζί οπαδό τού Brexit και "λευκό εθνικιστή" είναι, απλώς, μια επίπλαστη άφεση αμαρτιών για όλους εκείνους που οπλίζουν τα χέρια ανθρώπων οι οποίοι είναι επιρρεπείς, για διάφορους λόγους-ατομικούς και κοινωνικούς-, σε ακραίες συμπεριφορές. Ναι, ο Τόμας Μέιρ είναι ο φυσικός αυτουργός τού εγκλήματος, αλλά δεν είναι ο ηθικός αυτουργός. Στην περίπτωση, μάλιστα, της Ευρώπης- γιατί αυτή μαχαιρώθηκε και πυροβολήθηκε για μια ακόμα φορά το απόγευμα της Πέμπτης στην Αγγλία- είναι πολλοί, έχουν πρόσωπα, ονόματα, διευθύνσεις και πολλή ακόμα μισαλλοδοξία, σκοταδισμό, ρατσισμό, νεοφιλελευθερισμό κι εθνικισμό για να διαχύσουν. Είναι αυτοί που αφού επέτρεψαν στον καπιταλισμό να γίνει ανεξέλεγκτος, στη συνέχεια έστειλαν το λογαριασμό σε αυτούς που ωφελήθηκαν λιγότερο από τη "φούσκα" του. Είναι αυτοί που αφού ενεπλάκησαν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αρνήθηκαν μετά να πληρώσουν το μάρμαρο για τους πρόσφυγες που δημιούργησαν. Είναι αυτοί που εξευτέλισαν την ευρωπαϊκή ιδέα προκειμένου να κυριαρχήσουν οι ελίτ των χωρών τους πάνω στους ευρωπαϊκούς λαούς...

Κάθε ελεύθερος άνθρωπος χάρηκε με την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου, το οποίο συμβόλισε και το τέλος απολυταρχικών καθεστώτων που ασέλγησαν πάνω στη μαρξιστική θεωρία. Ο καταναγκασμός, η βία και η απειλή της, η λογοκρισία, η γραφειοκρατία, ο συγκεντρωτισμός δεν δικαιολογούνται ως κρατική επιλογή στο όνομα οποιασδήποτε ιδεολογίας ή θρησκείας. Η Ιστορία το απόδειξε, μολονότι στον Περισσό δεν το έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι, πως ο σοσιαλιστικός τύπος ανθρώπου μπορεί να ανθίσει μόνο σε συνθήκες ελευθερίας κι όσο πιο γίνεται άμεσης δημοκρατίας, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δημιουργεί ταξικά συνειδητοποιημένους πολίτες κι όχι πρόβατα. Πάντως δεν χτίζεται με το να παρακολουθεί ο ένας τον άλλο ή πάνω στις πολιτικές διώξεις και στην κατάργηση της ελευθερίας τού λόγου...

Πολλοί πίστεψαν στις αρχές τής δεκαετίας τού '90 πως οι Γερμανοί δεν θα επαναλάμβαναν τα λάθη που οδήγησαν σε δύο χαμένους γι' αυτούς Παγκόσμιους Πολέμους- αν υπάρχουν, βεβαίως, νικητές όταν μιλάμε για εκατομμύρια νεκρών από όλες τις πλευρές- και θα ηγούνταν στην προσπάθεια ολοκλήρωσης της ενωμένης Ευρώπης. Όλοι αυτοί διαψεύστηκαν οικτρώς: η ενωμένη πλέον Γερμανία αισθάνθηκε πιο δυνατή από ποτέ κι αντί να ανοίξει δρόμους για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση επιχείρησε, και σε πολύ μεγάλο βαθμό το έχει πετύχει, να επιβληθεί ως ο αφέντης τής Γηραιάς Ηπείρου...

Με προμετωπίδα τη δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία βασίζεται στην άκαμπτη προτεσταντική ηθική, επέβαλε ένα ενιαίο νόμισμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της και πολιτικές που αποσκοπούσαν αποκλειστικώς στη συντήρηση του εξαγωγικού της "θαύματος". Το ευρώ δεν είναι τίποτα άλλο από το μάρκο σε μια πιο επεκτατική εκδοχή του, αφού και η ισοτιμία του πάνω στο γερμανικό νόμισμα βασίστηκε. Κι επειδή βεβαίως οι ηθικολάγνοι είναι οι μεγαλύτεροι υποκριτές, παραλλήλως με τα χαμηλά ελλείμματα και τη δογματική αντιπληθωριστική της πολιτική η Γερμανία λάδωνε όλη την Ευρώπη ώστε οι επιχειρήσεις της να κάνουν πάρτι με τα κατά τόπους δημόσια ταμεία...

Τώρα είναι πλέον η ώρα τού θερισμού τής θύελλας που έσπειραν οι διάφοροι Κολ, Σρέντερ, Μέρκελ και Σόιμπλε. Αν οι Βρετανοί την επόμενη εβδομάδα επιλέξουν το Brexit θα το κάνουν, πρώτα και κύρια, γιατί ο δικός τους μετα-αποικιοκρατικός σοβινισμός δεν τους επιτρέπει να ανέχονται άλλο μια γερμανική Ευρώπη, η οποία δεν ορρωδεί προ ουδενός. Κι αν η Ελλάδα ήταν πολύ μικρή κι αδύναμη για να πείσει το Βερολίνο πως αρμενίζει στραβά, δεν ισχύει το ίδιο και με τη Μεγάλη Βρετανία. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν η Γηραιά Αλβιόνα παραμείνει στην Ε.Ε., η Ευρώπη έχει αρχίσει να θρυμματίζεται, αφού μοιάζει όλο και περισσότερο με γυναίκα που δέχεται την κακοποίηση του συζύγου της επί χρόνια, φοβούμενη να τον καταγγείλει στις αρχές, και η οποία κάποια στιγμή είτε θα επαναστατήσει είτε "απλώς" θα πεθάνει...

Ας μην παραπονιούνται, επομένως, όσοι προσβάλλονται όταν βλέπουν την καγκελάριο της Γερμανίας και τον υπουργό Οικονομικών της με στολές τού Γ' Ράιχ. Ναι, δεν στέλνουν τους Έλληνες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ούτε τους εκτελούν δίκην αντιποίνων, τουλάχιστον όχι με τον απροκάλυπτο και κυριολεκτικό τρόπο που το έκαναν οι Ες Ες. Αν, όμως, μέτρο σύγκρισης για τη σημερινή γερμανική πολιτική έχει καταντήσει πάλι ο χιτλερισμός, τότε όλοι καταλαβαίνουμε ποιος γκρεμός ανοίγεται μπροστά μας...

 http://tripioevro.blogspot.gr

Ακόμα δεν παραιτήθηκαν;

Πιτσιρίκος

Η φωτογραφία είναι του Μάριου Λώλου

Με μεγάλη επιτυχία έγινε στο Σύνταγμα η συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε», αφού οι διαδηλωτές ήταν περισσότεροι από τα περιστέρια.

Η συγκέντρωση θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αλλά πολλοί «Παραιτηθείτε» δεν είχαν καταλάβει πως δεν αρκούσε το like στο Facebook και πως έπρεπε να πάνε στο Σύνταγμα, γιατί κανείς δεν τους έχει ενημερώσει πως υπάρχει ζωή και έξω από το Facebook, οπότε μην τους το πείτε ξαφνικά γιατί μπορεί να πάθουν ντουβρουτζά.

Παντως, οι διοργανωτές έκαναν την αυτοκριτική τους για την χαμηλή προσέλευση στη συγκέντρωση, και είπαν πως, τελικά, μπορεί το «Παραιτηθείτε» να μην είναι ισχυρό μήνυμα και να πρέπει να γίνει «Παραιτηθείτε ρε μoυνιά».

Βέβαια, λόγω της χαμηλής προσέλευσης του κόσμου, η συγκέντρωση των Παραιτηθείτε θα μεταφερθεί στο Δελφινάριο για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Οι διαδηλωτές ήταν αυτοί οι γραφικοί πολίτες που συχνάζουν ακόμα σε τηλεοπτικά στούντιο των καναλιών των ολιγαρχών -και νομίζουν ότι κάνουν επανάσταση-, διάφοροι περίεργοι καφενόβιοι, ενώ παρευρίσκονταν, βέβαια, και κορυφαίες προσωπικότητες της Ελλάδας της Ευρώπης, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και η Ελένη Λουκά.

Η διαδήλωση αφορά αυτούς που θέλουν κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας για να φάνε, και αυτούς που θέλουν να παραμείνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, για να τρώνε αυτοί· δηλαδή, το θέμα είναι ποιοι θα φάνε.

Εμείς οι υπόλοιποι -που μάλλον είμαστε περισσότεροι- παρακολουθούμε με κέφι όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια.

Είναι μια ευχάριστη νότα οι Παραιτηθείτε, γιατί έχουμε κι εμείς κάτι να ασχολούμαστε και να γράφουμε, για να βγαίνει το μεροκάματο.

Η ουσία είναι πως η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο και πως, όποια κυβέρνηση και να εκλέξουν οι Έλληνες, οι αποφάσεις και οι διαταγές έρχονται από τις Βρυξέλλες.

Κίνημα στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει γιατί οι κινηματικοί εγκατέλειψαν τη χώρα, και αυτό ήταν το μεγαλύτερο κίνημα που έγινε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

Γέροι, βολεμένοι, υπάλληλοι κομμάτων, τηλεπερσόνες, τηλεδημοσιογράφοι, συγγραφείς του κώλου και διάφορα άλλα ρεντίκολα δεν κάνουν κίνημα. Απλά, επιβεβαιώνουν στο κέντρο της Αθήνας πως η Ελλάδα είναι τελειωμένη.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η συγκέντρωση των Παραιτηθείτε έφερε αποτέλεσμα, αφού η κυβέρνηση σκέφτεται να παραιτηθεί.

Όπως δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, όταν, μετά από δυο Μνημόνια, δεν κατεβαίνουν στον δρόμο ούτε πέντε χιλιάδες άνθρωποι -κι αυτοί μάλιστα μνημονιακοί-, αυτό σημαίνει πως η κυβέρνηση έχει αποτύχει και πως κανείς δεν ασχολείται μαζί της.

Σύμφωνα με πληροφορίες από το Μέγαρο Μαξίμου, η κυβέρνηση σκέφτεται να παραιτηθεί το 2019.

pitsirikos

anemosantistasis.blogspot.com

Η καινούργια χρεοκοπία

“Ή τα τοκομερίδια ή το ψωμί του λαού … Όλοι ήταν πρόθυμοι να καταδικάσουν το λαό να ζει μ΄ένα ξεροκόμματο, για να πληρωθούν οι ομολογιούχοι … Οικονομολόγοι, πολιτικάντες, τραπεζίτες, όλοι έγραφαν και υπόδειχναν κάποιον τρόπο πληρωμής και κανένας δεν υποστήριξε να μην πληρώσουμε τίποτα …

Όχι όμως μία αλλά εκατό φορές να λέγαμε στους ομολογιούχους ότι δεν έχουμε να τους πληρώσουμε, πάλι δεν θα παθαίναμε την οικονομική, εθνική και ηθική ζημιά πού πάθαμε με τις ατέλειωτες κι εξευτε­λιστικές για την αξιοπρέπεια της χώρας μας συζητήσεις.”
Κρίση- χρέος – δάνεια – τοκογλύφοι – τραπεζίτες – χρεοκοπίες – λιτότητα – πόλεμος. Ένας φαύλος κύκλος που επαναλαμβάνεται αδιάκοπα τα τελευταία 195 χρόνια. Εξαιρετικά αποκαλυπτική η αφήγηση του Νίκου Μπελογιάννη στο βιβλίο του «Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα” , από όπου αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα.

Α’. Δημοσιονομικό πελάγωμα

Η περίοδος 1931-32 είναι αρκετά δραματική για το λαό και την Ελλάδα. Η κρίση από ‘να μέρος κι η πολιτική των φαυλοκρατικών κυβερνήσεων από τ΄ άλλο, ερήμωσαν πάλι τη χώρα. Τα καπνά κι η σταφίδα έμεναν απούλητα, μαζί με τις εξαγωγές πέφτουν κι οι εισαγωγές. Οι αγρότες πεινούν, οι εργάτες μένουν άνεργοι, όλοι οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε απόγνωση. Οι μόνοι που απολαμβάνουν μακάρια τη ζωή τους και αδιαφορούν για την τραγική αυτή κατάσταση είναι – εκτός από τους νεόπλουτους που δημιούργησε η κυβέρνηση Βενιζέλου – οι ξένοι και ντόπιοι ομολογιούχοι, που μέχρι το 1932 έπαιρναν στο ακέραιο το τοκοχρεολύσιο.
Με την αφαίμαξη όμως αυτή, ο προϋπολογισμός του 1931-1932 θα ‘κλεινε με 1 δις έλλειμμα. Σε έσοδα 8.200 εκατομμυρίων έπρεπε να πάρουν οι ομολογιούχοι 4.400, δηλαδή τα 54%, την προηγούμενη χρονιά είχαν πάρει τα 40%. Για να πληρωθούν τώρα σε χρυσό, δεν αρκούσε το κάλυμμα της τράπεζας και δημιουργόταν άμεσος κίνδυνος να μείνει ο λαός χωρίς ψωμί, γιατί το περισσότερο στάρι εκείνο τον καιρό ερχόταν απ΄έξω.Η πληρωμή, λοιπόν, του τοκοχρεολύσιου θα ΄ταν εγκληματική παραφροσύνη. Εντούτοις, το Σεπτέμβρη του ’31 η κυβέρνηση ανακοίνωσε επίσημα ότι τα τοκομερίδια των ομολογιούχων θα πληρωθούν στο ακέραιο και σε χρυσό. Και για να το πετύχει άρχισε να παίρνει μέτρα, που στρέφονταν κατά του λαού. Στις 8 του Οκτώβρη, γιορτή της Αγίας Πελαγίας, έγινε η δραχμοποίηση των καταθέσεων σε συνάλλαγμα, για να «προστατευθεί» το εθνικό νόμισμα και στην ουσία για να πληρωθούν οι ομολογιούχοι. Με το μέτρο της δραχμοποίησης ληστεύτηκαν χιλιάδες κόσμου και κέρδισε η Εθνοτράπεζα εκατοντάδες εκατομμύρια, ενώ ο τορπιλισμός της δραχμής συνεχιζόταν στη μαύρη αγορά του συναλλάγματος με πρωταγωνιστές τον Μαρή κι άλλα πρωτοπαλίκαρα του Κόμματος των Φιλελευθέρων.
Εκείνον ακριβώς τον καιρό άρχισε να ξεσπάει απειλητική η λαϊκή αντίδραση. Το προλεταριάτο και οι υπάλληλοι παλεύουν ακούραστα μ΄ απεργίες για το ψωμί τους, οι επαγγελματίες κινητοποιούνται κι οι αγρότες κάνουν ομαδικές καθόδους στις πόλεις. Ο Βενιζέλος μυρίστηκε τον κίνδυνο και επιχείρησε να βγει από το αδιέξοδο. Το Γενάρη του ΄32 απευθύνθηκε στις μεγάλες δυνάμεις και στο ΔΟΕ και παρακαλούσε να του δώσουν πεντάχρονη αναστολή στα χρεολύσια και 50 εκατομμύρια δολάρια για να συμπληρωθούν τα παραγωγικά έργα. Ο υπουργός των Εξωτερικών στην οικουμενική είχε χαρακτηρίσει το ΔΟΕ «απλούν τεχνικόν σώμα», αλλά ένας οργανισμός που κρατάει στα χέρια του τη ζωή ενός ολόκληρου λαού και οι πρωθυπουργοί πέφτουν στα πόδια του και τον παρακαλούν, δεν είναι καθόλου «απλούν τεχνικόν σώμα», αλλά υπέρτατος, κυρίαρχος και παντοδύναμος αφέντης της χώρας μας. Επίσης ο Βενιζέλος ζήτησε να ‘ρθει στην Ελλάδα κι αντιπρόσωπος της δημοσιονομικής επιτροπής της ΚΤΕ (σ.σ. Κοινωνία των Εθνών) για να κάνει «επιτόπιον έρευνα» και να διαπιστώσει σε πόσο κρίσιμη οικονομική κατάσταση βρισκόταν η χώρα. Στο τέλος τους έδινε την υπόσχεση ότι με το δάνειο που θα του ΄διναν, θα πλήρωνε και τους τόκους των εξωτερικών δανείων.
Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, παλεύοντας τότε κι αυτές να ξεπεράσουν την κρίση που έδερνε τη χώρα τους, δεν έδωσαν καμία σημασία στο διάβημα του Βενιζέλου. Μόνο η δημοσιονομική επιτροπή της ΚΤΕ ευαρεστήθηκε με τα πολλά να μας στείλει σαν αντιπρόσωπό της τον σέρ ‘Οτο Νιμάγερ για να κάνει έλεγχο στα οικονομικά της χώρας μας. Ο Νιμάγερ, πρώην υπουργός των Οικονομικών, ήταν τότε διευθυντής της Τράπεζας της Αγγλίας. Ήρθε στην Ελλάδα, έλεγξε τα έσοδα και τα έξοδα κι έφυγε κάνοντας μια έκθεση στο συμβούλιο της ΚΤΕ, στην οποία σύσταινε να μας ελεήσουν μονάχα με μια χρονιάτικη αναστολή του χρεολύσιου και το αντίστοιχο πόσο να διατεθεί για τα παραγωγικά έργα μαζί μ΄ένα δάνειο από 10 εκατομμύρια δολάρια.
Η δημοσιονομική επιτροπή της ΚΤΕ, που συνήρθε στο Παρίσι, χαρακτήρισε σαν επείγουσα την ανάγκη ενός δανείου για τα τοκοχρεολύσια, όμως μόλις και μετά βίας και με χίλιες δυο επιφυλάξεις και υποδείξεις αναγνώρισε ότι επιβάλλεται η προσωρινή ανακούφιση της Ελλάδας από τα εξωτερικά χρέη μ΄αναστολή των χρεολυσίων για ένα χρόνο! Αλλά επειδή πάνω στο τελευταίο αυτό ζήτημα η ελληνική κυβέρνηση είχε φέρει από την αρχή αντιρρήσεις, το συμβούλιο της ΚΤΕ κηρύχτηκε τελικά αναρμόδιο και μας παρέπεμψε να συνεννοηθούμε απευθείας με τους ομολογιούχους. Ο Μαρής, που βρισκόταν τότε στο Παρίσι για να υπερασπίσει τα συμφέροντα της Ελλάδας, ομολόγησε αργότερα ότι τα μέλη της δημοσιονομικής επιτροπής προσπαθούσαν να βρουν κάποια προσωρινή λύση για να τη συνδυάσουν με έλεγχο πάνω στα οικονομικά μας, σαν να μην ήταν αρκετός ο ΔΟΕ.
Είχε όμως περάσει πια η εποχή του ’97. Η φάρα του Γκλίξμπουργκ ήταν τότε μακριά από την Ελλάδα. Στην πατρίδα μας είχε πια αναπτυχθεί ένα πολυάριθμο προλεταριάτο, αρκετά ώριμο πολιτικά, που συγκλόνιζε την περίοδο εκείνη με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις του το αστοτσιφλικάδικο οικοδόμημα. Το ΚΚΕ, ξεπερνώντας την κρίση του, πλούσιο πια σε πείρα και μονολιθικό ιδεολογικά, άρχιζε να αναδείχνεται αρχηγός των εργαζομένων της πόλης και του χωριού. Γι αυτό μια απόπειρα της κυβέρνησης για την επιβολή καινούργιου βαρύτερου ελέγχου ήταν όχι μόνο καταδικασμένη, αλλά θα απειλούσε ολόκληρο το πολιτικό και κοινωνικό οικοδόμημα των αστοτσιφλικάδων.
Μπροστά σ΄αυτή την απελπιστική κατάσταση ξεκινάει ο ίδιος ο Βενιζέλος και πηγαίνει στη Γενεύη. Κάνει μια δραματική έκκληση στο συμβούλιο της ΚΤΕ, αλλ΄αυτό περιορίζεται μόνο να λάβει σε υπό σημείωσιν τη γνώμη της δημοσιονομικής επιτροπής και παραπέμπει πάλι την ελληνική κυβέρνηση στους ομολογιούχους. Για καινούργιο δάνειο ούτε συζήτηση δεν μπορούσε να γίνει. Εν τω μεταξύ η κατάσταση τραβάει όλο και στο χειρότερο. Στις 25 του Μάρτη γίνεται μια μεγάλη σύσκεψη υπό την προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας και με σκοπό να μελετηθεί η οικονομική κατάσταση και τα μέτρα που πρέπει να παρθούν. Ανάμεσα στους συσκεπτόμενους βρίσκονται πολλοί υπεύθυνοι για το κατάντημα του τόπου. Οι καταχρήσεις, η κερδοσκοπία και οι ρεμούλες γίνονται το πιο συνηθισμένο φαινόμενο. Η διαφθορά κι η ηθική εξαχρείωση της κυβερνητικής κλίκας φτάνει στο κατακόρυφο. Νόθεψαν ακόμα και το κινίνο, πράξη αρκετά χαρακτηριστική για τη σαπίλα που βασίλευε ανάμεσα στην παράταξη που κυβερνούσε τη χώρα.

Β’. Η χρεοκοπία

Επόμενο ήταν κάτω απ΄αυτές τις συνθήκες να μεγαλώνει η απόγνωση κι η αγανάκτηση του λαού. Ο κόσμος άρχισε να κάνει γιουρούσι στους φούρνους. Οι πορείες πείνας πλήθαιναν καθημερινά. Ο Βενιζέλος έπρεπε να διαλέξει. Ή τα τοκομερίδια ή το ψωμί του λαού. Τελικά πήρε την απόφαση, αφού πρώτα ειδοποίησε το ΔΟΕ, ν΄αναστείλει τα χρεολύσια των εξωτερικών δανείων και να πληρώσει τα τοκομερίδια σε δραχμές. Μα κι οι δραχμές δεν ήταν εύκολο να οικονομηθούν. Οι κρατικές εισπράξεις το 1929-30 έφτασαν τα 9.242 εκατομμύρια. Το 1932-33, παρόλες τις καινούργιες φορολογίες, θα ΄φταναν σε 7.779 εκατομμύρια. Με την υποτίμηση της δραχμής οι ομολογιούχοι θα ΄παιρναν κάπου 6.000 εκατομμύρια. Για να σώσει την «πίστη» της χώρας, η κυβέρνηση επέβαλε, κάτω από τόσο τραγικές συνθήκες, καινούργιες φορολογίες 740 εκατομμυρίων, χωρίς να σωθεί μ΄αυτά η κατάσταση.
Και τότε- 16.4.1932 – ο Μαρής έστειλε ένα γράμμα στο ΔΟΕ και του δήλωνε ότι η κυβέρνηση ήταν αναγκασμένη να κηρύξει από την 1η του Μάη προσωρινό χρεοστάσιο και για τους τόκους. Έτσι, ήρθε η καινούργια χρεοκοπία. Η κυβέρνηση, όμως, που δεν μπορούσε να ανεχτεί το στίγμα, έδωσε εντολή στους αντιπροσώπους της στο Λονδίνο και το Παρίσι να ‘ρθουν σ΄επαφή με τους ομολογιούχους για να ρυθμίσουν το ζήτημα. Ο Μιχαλακόπουλος, υπουργός των Εξωτερικών, δήλωσε στη δημοσιονομική επιτροπή της ΚΤΕ ότι θα δεχόταν πρόθυμα να ‘ρθουν «αμερόληπτοι» διαιτητές και να ελέγξουν ίσαμε ποιό βαθμό μπορούμε να πληρώσουμε τα τοκομερίδια, «αφού προαφαιρεθούν τα απαιτούμενα για το primum vivere του ελληνικού λαού». Την ίδια θέση έπαιρνε κι ο Παπαναστασίου. Όλοι ήταν πρόθυμοι να καταδικάσουν το λαό να ζει μ΄ένα ξεροκόμματο, για να πληρωθούν οι ομολογιούχοι. Αυτοί όμως ήταν ανένδοτοι και τα ζητούσαν όλα ή τίποτε.
Αυτή την εποχή, ο Μαρής υποχρεώθηκε να φύγει από το υπουργείο των Οικονομικών σχεδόν με τη βία. (Είχε μπει μέσα, καθώς λένε, ξυπόλυτος και βγήκε με καντάρια χρυσάφι). Η Εθνοτράπεζα στις κρίσιμες εκείνες για τα συμφέροντά της στιγμές έβαλε απόλυτα δικό της υπουργό, τον Βαρβαρέσο, που προκαλεί αμέσως την άρση της σταθεροποίησης, σχεδόν τυπική γιατί την είχε από καιρό προκαλέσει η μαύρη αγορά του συναλλάγματος. Έτσι, επιβάλλεται πάλι η αναγκαστική κυκλοφορία. Στην έκθεσή του πάνω στον προϋπολογισμό του 1932-33, ο Βαρβαρέσος θέλησε να δικαιολογήσει τη χρεοκοπία. Τα ελλείμματα, είπε, δεν μπορούμε πια να τ΄αποφύγουμε με φορολογίες. Με περικοπές των εξόδων – σε βάρος κυρίως των μισθωτών – μόνο 480 εκατομμύρια οικονομήσαμε. Γι΄αυτό είναι αναπόφευκτο να καταφύγουμε στην ελάττωση των ποσών που διαθέτουμε για την υπηρεσία του δημόσιου χρέους, επειδή μας απορροφούν τα 55% του προϋπολογισμού και μάλιστα σε συνάλλαγμα. Γι΄ αυτό η κυβέρνηση βρέθηκε «εις την αναπόδραστον ανάγκην» να δώσει την άδεια στον υπουργό των Οικονομικών να αναστείλει τα χρεολύσια των εξωτερικών δανείων και τον τόκο «εν όλω ή εν μέρει».

Σκόπευαν οπωσδήποτε να πληρώσουν ένα μέρος από τους τόκους. Στον προϋπολογισμό όμως δεν έγραφαν ακριβώς το ποσό, ελπίζοντας να το μεγαλώσουν οπωσδήποτε με τους φόρους.

Έτσι αύξησαν κατά 25% τη φορολογία στα εισαγόμενα εμπορεύματα κι ενώ η κατάσταση ήταν κάτι παραπάνω από τραγική, οι Έλληνες πολιτικοί βρίσκονταν σ΄αδιάκοπη κίνηση και συγκίνηση και τους απασχολούσε αποκλειστικά το ζήτημα της πληρωμής των ομολογιούχων. Παντού είχαν φουντώσει οι σχετικές συζητήσεις. Ο Μιχαλακόπουλος, ο Παπαναστασίου κι ο Καφαντάρης υποστήριζαν να τους πληρώσουμε με τα καπνά μας. Οικονομολόγοι, πολιτικάντες, τραπεζίτες, όλοι έγραφαν και υπόδειχναν κάποιον τρόπο πληρωμής και κανένας δεν υποστήριξε να μην πληρώσουμε τίποτα.
Η οικονομική κρίση άρχισε να εξελίσσεται και σε πολιτική και οικονομική χρεοκοπία, να μεταβάλλεται σε γενική χρεοκοπία του αστοτσιφλικάδικου κόσμου.Ο Βενιζέλος, αντιμετωπίζοντας την πολιτική του χρεοκοπία και τη λαϊκή κατακραυγή, επιχείρησε μια πολιτική μανούβρα. Παραιτήθηκε κι ανέβηκε πρωθυπουργός ο Παπαναστασίου. Σε τέτοιες όμως στιγμές κι η δημαγωγία μπορεί να καταντήσει επικίνδυνη για την κυρίαρχη τάξη. Γι αυτό κι ο αρχηγός των Εργατοαγροτικών διώχτηκε μέσα σε μια βδομάδα κι ανέβηκε πάλι στην κυβέρνηση ο Βενιζέλος, με υπουργό των Οικονομικών τον Βαρβαρέσο. Στις 10 Αυγούστου ψηφίστηκε ο νόμος της δραχμοποίησης. Η άρση της σταθεροποίησης κι η δραχμοποίηση έδιναν το δικαίωμα στις τράπεζες να ληστέψουν άλλη μια φορά τον κόσμο. Η Κτηματική Τράπεζα-θυγατέρα του Χάμπρο και της Εθνικής – έκανε τους μικροϊδιοκτήτες να βρεθούν από τη μια μέρα στην άλλη με διπλάσιο περίπου χρέος.

Γ’. Αρχίζουν οι συννενοήσεις

Συγχρόνως άρχισαν πάλι, οι συνεννοήσεις με τους ξένους ομολογιούχους. Ο Βαρβαρέσος έφυγε για την Ευρώπη κι υστέρα από μακριές διαπραγματεύσεις, συμφώνησαν το Σεπτέμβρη του 1932 να πληρω­θούν 30% των τόκων για το 1932-33, κι αν βελτιωνόταν αργότερα ή κατάσταση, να πάρουν 35%. Από το Δεκέμβρη όμως του ίδιου χρό­νου, η τότε κυβέρνηση άρχισε να παρακαλεί με υπόμνημα της τους ξένους να μην κρατήσουν το παραπάνω ποσοστό, γιατί ή κατάσταση είχε επιδεινωθεί. Οι ομολογιούχοι έκαναν πώς υποχωρούν, αλλά ο ΔΟΕ, βάσει της συμφωνίας, είχε κατακρατήσει σε δραχμές -από τις υπέγγυες προσόδους- ολόκληρο το 35% και αρνήθηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα τη διαφορά του 5% ! Επίσης, ο ΔΟΕ υπολόγισε το πο­σοστό σε χρυσές κι όχι σε χάρτινες λίρες, κερδίζοντας έτσι σημαν­τική διαφορά σε βάρος της Ελλάδας.

Η κυβέρνηση κατάφυγε σε διαιτητή, αλλά η απόφαση του δεν βγήκε ακόμα.

Κοντά σ’ αυτά, ή εγγλέζικη κυβέρνηση μας υποχρέωσε να υπογράψουμε μια συμφω­νία με το αγγλικό θησαυροφυλάκιο, σύμφωνα με την οποία αναλαβαίναμε να πληρώσουμε 3.767.548 φράγκα, πού το μοιράστηκαν ή Αγγλία κι ή Γαλλία σαν αποζημίωση για τα ποσά πού είχαν ξοδέ­ψει όταν εγγυήθηκαν το δάνειο του 1898. Τότε ακριβώς κι οι ομο­λογιούχοι μετάνιωσαν πού δέχτηκαν το 30% και δεν τα ‘παιρναν ζη­τώντας περισσότερα. Και ξαναρχίζουν πάλι συνεννοήσεις ατελείω­τες και καταθλιπτικές για τη χώρα. Όλοι σχεδόν οι αστοί οικονο­μολόγοι προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι μια ανοιχτή χρεοκο­πία θα κατάστρεφε την πίστη και τα οικονομικά της Ελλάδας. Όχι όμως μία αλλά εκατό φορές να λέγαμε στους ομολογιούχους ότι δεν έχουμε να τους πληρώσουμε, πάλι δεν θα παθαίναμε την οικονομική, εθνική και ηθική ζημιά πού πάθαμε με τις ατέλειωτες κι εξευτε­λιστικές για την αξιοπρέπεια της χώρας μας συζητήσεις.
Εν τω μεταξύ, το Σεπτέμβρη του 1932 έγιναν εκλογές και στις 4 Νοέμβρη ανάλαβε πρωθυπουργός ο Τσαλδάρης, με υφυπουργό των Οικονομικών τον Μ. Ευλάμπιο. Το Δεκέμβρη έγινε υπουργός των Οικονομικών ο Κ. Αγγελόπουλος. Η οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση δεν είχε βελτιωθεί καθόλου. Η κερδοσκοπία οργίαζε κι ο τιμάριθμος από 15 πού ήταν το 1931 ανέβηκε στα 20 το ’32. Αυτή, λοιπόν, την περίοδο ο Αγγελόπουλος αποτέλεσε μια μεγάλη εξαίρεση, ανάμεσα στους φαυλοκράτες πολιτικούς. Και παλιά τα είχε βάλει, με το ΔΟΕ και στην Κτηματική Τράπεζα κήρυξε τον πόλεμο κι αργότερα στην τεταρτοαυγουστιανή δικτατορία ήταν ο πρώτος αστός πολιτικός που εξορίστηκε από τον Μεταξά. Μόλις ανάλαβε το υπουρ­γείο δήλωσε αμέσως ορθά-κοφτά και μ’ επιμονή ότι δεν πρέπει να πληρώσουμε όχι 30% αλλά ούτε πεντάρα στους ξένους και ντόπιους ομολογιούχους.Σε λίγες μέρες ο Αγγελόπουλος διώχτηκε από το υ­πουργείο, ασφαλώς με την επέμβαση «εξωελληνικών» παραγόντων.
Τον αντικατέστησε ο τραπεζίτης Σπύρος Λοβέρδος και στις ε­φτά μέρες πού ‘κανε υπουργός, πρόλαβε να πληρώσει αμέσως το 30% στους ομολογιούχους και να μαδήσει τη χώρα από το αναιμικό της συναλλαγματικό απόθεμα. Στις 16 του Γενάρη έπεσε ο Τσαλ­δάρης κι ήρθε ο Βενιζέλος με υπουργό των Οικονομικών τον Καφαντάρη. Ο αρχηγός όμως των Προοδευτικών δεν πρόλαβε να εξ­αγγείλει το καινούργιο πρόγραμμα του, γιατί στις εκλογές της 5ης του Μάρτη ξαναπήρε την εξουσία ο Τσαλδάρης, με υπουργό των Οικονομικών τον Λοβέρδο. Οι Λαϊκοί μόλις ανέβηκαν στην κυβέρ­νηση κάλεσαν τους ομολογιούχους να κάνουν αυτοψία στη χώρα μας για να αντιληφθούν την οικονομική της κατάσταση. Αυτοί όμως υπόδειξαν σαν αρμόδια την ΚΤΕ και η κυβέρνηση άρχισε τότε να παρακαλεί την Κοινωνία των Εθνών να ‘ρθει μια δημοσιονομική επιτροπή.
Τότε ο Καφαντάρης σε μια αγόρευση του για τον προϋ­πολογισμό του ’33-’34 επιτέθηκε στην κυβέρνηση για την πρόσκλη­ση δημοσιονομικής επιτροπής κι εξήγησε ότι την επέμβαση της ΚΤΕ δεν την ήθελε όχι από έλλειψη ευλάβειας στο θεσμό, αλλά γιατί «εξ επισήμων ανακοινώσεων και άλλων σχετικών στοιχείων είχε πεισθεί ότι ή ΚΤΕ δεν επείχε θέσιν τρίτου εις την υπόθεσιν των χρεών, άλλ’ είχαν άμεσον και απροκάλυπτον είς αυτήν ενδιαφέρον στρεφόμενον υπέρ των ομολογιούχων». Πρότεινε δε να ‘ρθει ή κυ­βέρνηση σε απευθείας συνεννόηση με τους ομολογιούχους και να τους πληρώσουμε με τα προϊόντα μας.
Τελικά, ή επιτροπή της ΚΤΕ ήρθε το Μάη και μετά τις έρευνές της έκανε σχετική έκθεση, στην όποια λέει ότι για να πληρώσει ή Ελλάδα πρέπει ν’ αναπτύξει τις εξαγωγές και τα εμβάσματα και να ελαττώσει τις εισαγωγές της! Τον Ιούνη του 1933 συνήλθε στο Λον­δίνο η δημοσιονομική επιτροπή για να εξετάσει την έκθεση και ν’ ακούσει τον Λοβέρδο και τον Μάξιμο πού είχαν πάει κι αυτοί στο Λονδίνο για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας και να πετύχουν μια συνεννόηση με τους ομολογιούχους. Αυτοί όμως αρνή­θηκαν να συζητήσουν με τους Έλληνες αντιπροσώπους, ζητώντας 27,5% για το 1933-34 και 37,5% για τον άλλο χρόνο, ενώ η ελληνική κυβέρνηση πρόσφερε 22,5% και 27,5% (η διαφορά ήταν 600 εκα­τομμύρια δραχμές). Η πρόταση να λύσει τη διαφορά ένας διαιτη­τής, απορρίφτηκε χωρίς συζήτηση και περιφρονητικά από τους ομολογιούχους. Τότε οι διαπραγματεύσεις σταμάτησαν και πάλι.
Στον Λοβέρδο και τον Μάξιμο η δημοσιονομική επιτροπή «σύ­στησε» να βάλουν καινούργιους φόρους για να πληρώσουν τους ξέ­νους. Οι δυο υπουργοί αποχαιρέτησαν την επιτροπή με την υπόσχεση ότι θα εξασφαλίσουν τους τόκους των ομολογιούχων και μάλιστα ανάφεραν στην επιτροπή τι είδους και πόσους φόρους θα βάλουν στο λαό, για να το πετύχουν. Κι έτσι γύρισαν πίσω στην Ελλάδα αποφασισμένοι να εξευμενίσουν με κάθε μέσο τους κατόχους ομολο­γιών και τέτοιοι κάτοχοι -εν παρενθέσει- ήταν κι ο Λοβέρδος κι ο Μάξιμος.
«Ίσως επί του σημείου τούτου η στάσις της Ελλάδος θα έπρε­πε να ήτο περισσότερον αποφασιστική…», γράφει ο Άγγελος Αγ­γελόπουλος, γιατί τον ίδιο καιρό οι Τούρκοι κι οι Γερμανοί αρνή­θηκαν κάθε πληρωμή και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν διαμαρ­τυρήθηκαν καθόλου.

Δ’. Η συμφωνία

Η καινούργια επαφή έγινε το Σεπτέμβρη του ’33 κι οι διαπραγμα­τεύσεις τράβηξαν πολύ καιρό. Αύτη ήταν ή κλασική τους μέθοδος. Κερδοσκοπούσαν στην αγορά μ’ αυτό τον τρόπο και συγχρόνως μας εκβιάζανε τελικά να υποχωρήσουμε, γιατί αυτή ή εκκρεμότητα των συνεννοήσεων νέκρωνε την οικονομική ζωή της χώρας. Έτσι επαναλαμβάνεται η ιστορία του ’97. Πάλι η πατρίδα μας βρίσκεται σε αγωνία περιμένοντας την απόφαση των εκμεταλλευτών της. Τότε η δημοσιονομική επιτροπή της ΚΤΕ, για να επηρεάσει τις συζητή­σεις προς όφελος των ομολογιούχων και να εκβιάσει έτσι τη λύση δίνοντας ένα γερό όπλο στους τοκογλύφους και μια εύκολη δικαιο­λογία στον Λοβέρδο, δημοσίεψε μια έκθεση, με την οποία διαπιστώνει βελτίωση στη δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας.Με παρόμοιες πιέσεις, εκβιασμούς και παρασκηνιακές ενέργειες υπο­γράφτηκε, τέλος, το Νοέμβρη, μια συμφωνία για δυο χρόνια.

Τα χρεολύσια αναστέλλονταν για δυο χρόνια κι από τους τόκους θα πλη­ρώναμε 27,5% το 1933-34 και 33% το 1934-35. 0ι τόκοι μόνο του δα­νείου του 1898 θα πληρώνονταν στο ακέραιο.

Η πληρωμή θα γινόταν με συνάλλαγμα του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης κι η ελληνική κυβέρνηση θα ‘γραφε στον προϋπολογισμό της το σύνολο των τόκων, που θα το ξαναδανειζόταν τάχα από το ΔΟΕ, καταθέτοντας του ίσο ποσό άτοκα γραμμάτια σε δραχμές. Ο Λοβέρδος, για να συγκεν­τρώσει το ποσοστό πού συμφώνησε, έβαλε σ’ ενέργεια δεκάδες και­νούργια φορολογικά νομοσχέδια, όλα σε βάρος του λαού, ενώ ο ίδιος, όπως ξεσκεπάστηκε τότε στις εφημερίδες, είχε επιχειρήσει να δια­φύγει με διάφορους αθέμιτους τρόπους τη φορολογία.
Η συμφωνία πρόβλεπε καινούργιες διαπραγματεύσεις στις αρ­χές του 1935 για τα επόμενα χρόνια. Γι’ αυτό και το Φλεβάρη πήγε στο Λονδίνο ο Πεσμαζόγλου, καινούργιο οικονομολογικό αστέρι της πλουτοκρατικής κλίκας. Πρόεδρος τότε του συμβουλίου των ομολογιούχων ήταν ο σερ ΄Οστεν Τσάμπερλεν, αδερφός του κατόπιν πρωθυπουργού Νέβιλ Τσάμπερλεν. Η πολιτική των δυο αδελφών είναι μια ατέλειωτη αλυσίδα από εξευτελισμούς και προδοσίες μικρών και μεγάλων λαών. Στο πρόσωπο τους, το εγγλέζικο χρη­ματιστικό κεφάλαιο είχε αποκτήσει τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους του για μια ολόκληρη εποχή. Μόλις άρχισαν οι συν­ομιλίες, οι ομολογιούχοι ζήτησαν 50%. Ο Πεσμαζόγλου πρόσφερε 35%. Αυτοί, αρνήθηκαν κι έτσι οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν. Η ελληνική κυβέρνηση -κάτω από τη λαϊκή πίεση- δήλωσε τότε στους ομολογιούχους ότι θα τους πλήρωνε τα τοκομερίδια τους πού έληγαν την 1η του Απρίλη, με ποσοστό 35%. Ο ΔΟΕ διαμαρτυρή­θηκε αμέσως γιατί έτσι ή κυβέρνηση παραβίαζε το νόμο του 1898 και, καθώς τις είχε στο χέρι, κατακράτησε όλες τις υπέγγυες προσ­όδους υπολογίζοντας τόκους και χρεολύσια για όλα τα δάνεια πού ήταν κάτω από τον έλεγχο του.
Συγχρόνως με τη διαμαρτυρία και το πραξικόπημα του ΔΟΕ, άρχισαν αλλεπάλληλα διπλωματικά δια­βήματα από τις ενδιαφερόμενες κυβερνήσεις, ενώ το συμβούλιο των ομολογιούχων στο Λονδίνο λυσσασμένο σύσταινε στα μέλη του να μη δεχτούν να εισπράξουν το 35%. Έπεσαν όλοι πάνω στη φτωχή μας χώρα να την πνίξουν. Παρ΄ όλα αυτά, όμως, το 52% των ομολογιούχων έτρεξαν να εισπράξουν το 35% και για τα υπόλοιπα έχει ο θεός. Και πράγματι ο θεός των τοκογλύφων, ενσαρκωμένος στο πρόσωπο του Γκλίξμπουργκ, τους βοήθησε.

Ε. Έρχεται ο Γκλιξμπουργκ

Σ΄όλο αυτό το διάστημα, άλλες κύριες ασχολίες του Λαϊκού Κόμματος ήταν οι επιστημονικές καλπονοθεύσεις και η συστηματική ρουσφετολογία. Πάνω στο δημόσιο ταμείο είχαν ριχτεί μ΄άγριες διαθέσεις οι φίλοι του κόμματος, που τόσα χρόνια είχαν μείνει μακριά από την εξουσία. Ο Τσαλδάρης, περισσότερο κατάλληλος για δικολάβος παρά για αρχηγός κόμματος, ξόδευε όλη την, όχι και τόσο πληθωρική, ζωτικότητά του σε επιφυλάξεις, σοφίσματα και σε διάφορου συνδυασμούς που σοφιζόταν για ν’ αντιμετωπίσει, την αντιπολίτευση και τις γκρίνιες των φίλων του πού τρώγονταν σαν τα σκυλιά.
Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα δύο αστοτσιφλκικάδικα μπλοκ οξύνονται και παίρνουν τη μορφή ανοιχτής ένοπλης σύγκρουσης το Μάρτη του ’35. Το «αντιβενιζελικό» κράτος – εφεύρεση του Μεταξά – παρόλη την τρομοκρατία που ξαπόλυσε όταν επιβλήθηκε, δεν κατάφερε να πνίξει το λαϊκό κίνημα. Οι εκλογές του Ιούνη του ’35 φανερώνουν ότι οι λαϊκές μάζες αρχίζουν να χειραφετούνται πια από την επιρροή των πλουτοκρατικών κομμάτων και να προσανατολίζονται προς τ΄αριστερά.
Η κατάσταση αυτή αρχίζει να καταντάει αρκετά επικίνδυνη για την ντόπια πλουτοκρατία και πολύ επιζήμια για τους ξένους κεφαλαιούχους, που θα επιθυμούσαν να ασχολιέται ο ελληνικός λαός με τα «ειρηνικά» του έργα και να μην καταγίνεται τόσο πολύ στην πολιτική. Και τότε όλοι οι αντιδραστικοί πλουτοκρατικοί κύκλοι του εσωτερικού και του εξωτερικού, με πρώτη την Εθνοτράπεζα, με τις συμβουλές και την έγκριση του Βενιζέλου, με την ανοχή των ψευτοδημοκρατικών κομμάτων και με τις ευλογίες και τα χειροκροτήματα των ομολογιούχων, άρχισαν να κηρύχνουν την πολιτική της «συμφιλίωσης». Όργανο για την πραγματοποίησή της θα ΄ταν ο δεύτερος Γεώργιος Γκλίξμπουργκ, που τον τάιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια ο Χάμπρο. Φτάνει να ‘ρχόταν ο βασιλιάς για να αγαπηθούν βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί και να ζήσει ο λαός ευτυχισμένος.
Επειδή, όμως, ο λαός με μια μεγαλειώδη συγκέντρωση των αντιφασιστικών δημοκρατικών του δυνάμεων έδειξε την ακλόνητη διάθεσή του να υπερασπίσει τις δημοκρατικές του ελευθερίες, ανάλαβε να κανονίσει τα περαιτέρω αυτοχειροτονηθείς σε αντιβασιλιά Γ. Κονδύλης, με το διαβόητο δημοψήφισμα που οργάνωσε το Νοέμβρη του ’35.
Κι έτσι η Ελλάδα απόχτησε πάλι βασιλιά και σε λίγο και «εθνικό» κυβερνήτη, οι ομολογιούχοι εξασφάλισαν, όπως θα δούμε, το ποσοστό που ζητούσαν και τον ελληνικό λαό ανάλαβε να τον επαναφέρει στα ειρηνικά του έργα ο Μανιαδάκης.
Νίκος Μπελογιάννης-inred.gr

Τι δεν μπορούν να κάνουν οι Κυβερνήσεις του Ευρώ!

Του Σπύρου Στάλια 

Ας πάρουμε μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα και που το νόμισμα αυτό στις αγορές διακυμαίνεται ελευθέρως.

Αφού τα δυο παραπάνω ισχύουν, κατ’ ανάγκη αυτή η χώρα, από οικονομική αυστηρά άποψη, ποτέ, μα ποτέ δεν πτωχεύει.

Επίσης μια χώρα με τις δυο παραπάνω προϋποθέσεις ποτέ, μα ποτέ δεν ξεμένει από ρευστό χρήμα.

Τώρα πάμε σε δυο ερωτήματα.

Αφού εκδίδει το δικό της χρήμα γιατί φορολογεί;

Αφού εκδίδει το δικό της νόμισμα γιατί δανείζεται (εκδίδει ομόλογα).

Φυσικά και δεν φορολογεί για να χρηματοδοτήσει τις δαπάνες της, αφού εκδίδει το χρήμα της, θα έλεγε ένας απλός άνθρωπος που πουλάει κουλούρια! Και σωστά θα έλεγε. Άρα φορολογεί για άλλους λόγους.

Ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι;.

1. Φορολογεί για την προστασία της αξίας του εθνικού νομίσματος. Φουντώνει η οικονομία, φορολογεί. Σε ύφεση η οικονομία μειώνει την φορολογία.


2. Φορολογεί για να κάνει αναδιανομή του εισοδήματος.


3. Για να σπρώξει την παραγωγή εκεί που η Κυβέρνηση θέλει ως επιτελική μονάδα.


4. Για να διανείμει το κόστος συγκεκριμένων κρατικών προγραμμάτων στους δικαιούχους τους όπως ας πούμε βενζίνη, ΙΚΑ κτλ.

Συνοψίζω ποτέ ένα επικυρίαρχο σύγχρονο κράτος που εκδίδει το νόμισμα του δεν φορολογεί για να βρει λεφτά να χρηματοδοτήσει τις δαπάνες του. Δαπανά απεριόριστα έως ότου η πλήρης απασχόληση επιτευχθεί και μετά φρενάρει.

Αντίθετα μια χώρα του ευρώ φορολογεί γιατί δεν έχει χρήματα και τσακίζει την Εθνική Οικονομία.

Το δεύτερο ερώτημα τώρα. Γιατί εκδίδει ομόλογα ένα τέτοιο σύγχρονο κράτος;

Θυμάστε τις προϋποθέσεις.

Φυσικά και δεν εκδίδει ομόλογα για να βρει χρήμα αφού εκδίδει το δικό του χρήμα θα έλεγε ένας απλός άνθρωπος που πουλάει πατάτες στη λαϊκή.

Τότε για κάποιο άλλο λόγο τα εκδίδει.

Εκδίδει ομόλογα για να μπορεί να έχει τα επιτόκια στο επιθυμητό ύψος που να καθιστά τις επενδύσεις εφικτές.

Τελεία και παύλα, δεν υπάρχει άλλος λόγος!

Αυτό δε, γίνεται μέσω του Τραπεζικού συστήματος και με επιτόκια εκεί που θέλει το κράτος και η κεντρική τράπεζα.

Όταν μια χώρα εκδίδει το δικό της χρήμα και το νόμισμα της διακυμαίνεται ελευθέρα, το επιτόκιο είναι εξωγενές, όπου θέλει το ορίζει η κυβέρνηση.

Αυτό λέγεται ανεξαρτησία της νομισματικής πολιτικής, ή εσωτερική ισορροπία.

Δηλαδή η πώληση ομολόγων δεν έχει να κάνει με την δημοσιονομική πολιτική. Με άλλα λόγια το 'έλλειμμα' ενός τέτοιου κράτους (Αμερική, Ιαπωνία, Καναδάς, Αυστραλία, Ρωσσία κα) είναι λογαριασμοί καταθέσεων των πολιτών στο κράτος. Γιατί σκατά έλλειμμα μιλάμε!

Με τη ΕΕ έχουμε μπλέξει γιατί εδώ ακόμα έχουμε ως νόμισμα φλουριά κωνσταντινάτα (=ευρώ) και το πράγμα μας οδηγεί σε καθολική δυστυχία, ζωή να ‘χουμε.

Το Εθνικό Νόμισμα είναι η μοναδική μας λύση. Κατά τα άλλα παραμένοντας στο ευρώ έχουμε να κάνουμε με άρπαγες μαλάκες με καθώς πρέπει ηλίθιους που μας οδηγούν στον όλεθρο, καθότι ηλίθιοι και άρπαγες.... κρατάτε γερά!!

Μάτια Ανοικτά

anemosantistasis.blogspot.com

Βρετανικό δημοψήφισμα: Ρατσισμός, οικονομισμός και προοπτικές

Βασίλης Μορέλλας

Το βρετανικό δημοψήφισμα της 23ης Ιούνη είναι μια μάχη που προκάλεσε η αντι-ΕΕ πτέρυγα των Τόρηδων (η κυβερνητική Δεξιά) μαζί με το ακροδεξιό UKIP. Οι μικρές και σκόρπιες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής ή έστω μη κυβερνητικής Αριστεράς στη χώρα έχουν ως αποτέλεσμα η δημόσια συζήτηση για το δημοψήφισμα του «Brexit» να γίνεται με τελείως αντιδραστικούς όρους και από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα.
Ήδη η σύν­θε­σή τους το μαρ­τυ­ρά, καθώς σε αμ­φό­τε­ρα συμ­με­τέ­χουν πρω­το­κλα­σά­τα στε­λέ­χη και των δύο με­γά­λων κομ­μά­των, της Δε­ξιάς και των σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρων Ερ­γα­τι­κών.

Ποιοι μι­λά­νε;

Η κύρια κα­μπά­νια των «ευ­ρω­παϊ­στών», η «Πιο Δυ­να­τή Εντός» (Britain Stronger In), είναι η επί­ση­μα ανα­γνω­ρι­σμέ­νη για κρα­τι­κή επι­χο­ρή­γη­ση. Το συ­ντο­νι­στι­κό της απαρ­τί­ζε­ται από με­γα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, υπουρ­γούς και των δυο κομ­μά­των της Δε­ξιάς (Τό­ρη­δες, Φι­λε­λεύ­θε­ροι), Πρά­σι­νους και Ερ­γα­τι­κούς, πο­λι­τι­κούς και αρ­χι­συν­δι­κα­λι­στές. Αναμ­φί­βο­λα, πο­λι­τι­κός ηγέ­της της είναι ο ίδιος ο Τόρης πρω­θυ­πουρ­γός, Ντέι­βιντ Κά­με­ρον. Στους χο­ρη­γούς συ­γκα­τα­λέ­γο­νται οι Citibank, Goldman Sachs και τε­λι­κά το με­γα­λύ­τε­ρο τμήμα της βρε­τα­νι­κής άρ­χου­σας τάξης που βλέ­πει την ΕΕ ως ανα­γκαιό­τη­τα για να αντα­πε­ξέλ­θει στον διε­θνή αντα­γω­νι­σμό.

Μετά τη συμ­φω­νία του Κά­με­ρον με τις άλλες ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις άλ­λω­στε, φαί­νε­ται ότι δια­τη­ρεί­ται αλώ­βη­τη η «εθνι­κή κυ­ριαρ­χία» του βρε­τα­νι­κού κε­φα­λαί­ου και η ικα­νό­τη­τά του να μπο­ρεί ανα­στέλ­λει τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα των ευ­ρω­παί­ων με­τα­να­στών για επτά χρό­νια, να απα­γο­ρεύ­ει την επα­νέ­νω­ση οι­κο­γε­νειών εκτός ΕΕ και να εξαι­ρεί­ται από όποια ευ­ρω­παϊ­κή πο­λι­τι­κή ή οι­κο­νο­μι­κή από­φα­ση πλήτ­τει τα συμ­φέ­ρο­ντά του, όπως η «διά­σω­ση» χρε­ο­κο­πη­μέ­νων ευ­ρω­παϊ­κών χωρών.

Από την άλλη, η επί­ση­μη κα­μπά­νια της Εξό­δου είναι η «Ψη­φί­ζω Έξοδο» (Vote Leave). Συμ­με­τέ­χουν και εκεί όλα τα συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα, Δε­ξιοί πρώην και νυν υπουρ­γοί του Κά­με­ρον, η μειο­ψη­φία των επι­φα­νών Ερ­γα­τι­κών βέ­βαια και το ακρο­δε­ξιό UKIP. Ούτε εδώ δεν λεί­πουν οι κα­πι­τα­λι­στές αυ­το­προ­σώ­πως. Η Salamanca Group, η Reebok, ο κά­πο­τε πλου­σιό­τε­ρος άν­θρω­πος του City, Peter Cruddas, κα­νο­νι­κά χο­ρη­γός των Τό­ρη­δων, όπως και ο χο­ρη­γός των Ερ­γα­τι­κών, με­γα­λέ­μπο­ρος John Mills, ενι­σχύ­ουν την κα­τά­στα­ση ποι­κι­λο­τρό­πως.

Η κα­μπά­νια αλ­λη­λε­πι­κα­λύ­πτε­ται με τις υπό­λοι­πες για την «Έξοδο», όπως η «Leave.​Eu» ή η «Ερ­γα­τι­κή Έξο­δος» (Labour Leave). Εν­δει­κτι­κό της κα­τά­πτω­σης δια­χω­ρι­στι­κών και πο­λι­τι­κής ηθι­κής με­τα­ξύ των συ­στη­μι­κών κομ­μά­των είναι ότι μέχρι και στην «Leave.​Eu», που ίδρυ­σε πέρσι ο ίδιος ο ηγέ­της του UKIP, Νάι­τζελ Φάραζ, το 13% των δη­μο­τι­κών συμ­βού­λων που συμ­με­τέ­χουν είναι στε­λέ­χη των Ερ­γα­τι­κών, ένα­ντι μόλις 18% του ίδιου του UKIP –και 50% των Τό­ρη­δων!



Πο­λι­τι­κές Πλατ­φόρ­μες

Κε­ντρι­κό επι­χεί­ρη­μα της «Εξό­δου» είναι η εκροή βρε­τα­νι­κών πόρων προς τον ευ­ρω­παϊ­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό και τη «βο­ή­θεια» στους «τε­μπέ­λη­δες» του Νότου. Η ταύ­τι­ση της Πα­ρα­μο­νής με υπα­σπι­στές της λι­τό­τη­τας δίνει την ευ­και­ρία στους ακρο­δε­ξιούς «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στές» να λαϊ­κί­ζουν υπέρ του Συ­στή­μα­τος Υγεί­ας, που «χάνει έτσι ένα νο­σο­κο­μείο το χρόνο» και κατά της JP Morgan και «των πλου­σί­ων που δεν κα­τα­λα­βαί­νουν τους φτω­χούς». Τα λένε αυτά υπουρ­γοί της Δε­ξιάς, όπως ο Μάικλ Γκό­ουβ.

Οι «σάλ­τσες» περί απώ­λειας της εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας και αγ­γλι­κής ιστο­ρί­ας τε­λι­κά δέ­νουν στον βα­σι­κό­τε­ρο ίσως πυ­λώ­να της αντι-ΕΕ προ­πα­γάν­δας, τη συ­κο­φά­ντη­ση των με­τα­να­στών, τόσο ευ­ρω­παί­ων όσο και άλλων. Αυτοί φταί­νε για την υπο­βάθ­μι­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, αλλά και για τα χα­μη­λά με­ρο­κά­μα­τα προ­σθέ­τουν οι «Ερ­γα­τι­κοί» της Εξό­δου.

Ο προ­στα­τευ­τι­σμός υιο­θε­τεί­ται εξί­σου από την «Ερ­γα­τι­κή Έξοδο»: η Έξο­δος θα κάνει καλό στις εξα­γω­γές, τη γε­ωρ­γία και τη βιο­μη­χα­νία χά­λυ­βα που δια­λύ­ε­ται από τον αντα­γω­νι­σμό της Κίνας. Γε­νι­κά οι ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στές φαί­νε­ται να εκ­προ­σω­πούν μια άρ­χου­σα μειο­ψη­φία που υπο­λο­γί­ζει να δια­πραγ­μα­τευ­τεί κα­λύ­τε­ρα με τον διε­θνή κα­πι­τα­λι­σμό εκτός της ΕΕ παρά εντός, μάλ­λον υπο­τι­μώ­ντας τις αδυ­να­μί­ες του αγ­γλι­κού κα­πι­τα­λι­σμού.

Πώς απα­ντούν στα πα­ρα­πά­νω οι οπα­δοί της Πα­ρα­μο­νής; Λέ­γο­ντας τα ίδια με άλλη κα­τά­λη­ξη. Ο Κά­με­ρον ισχυ­ρί­ζε­ται ότι εκτός ΕΕ «θα μας έρθει όλο το Καλαί», αφού είναι οι ευ­ρω­παϊ­κές συμ­φω­νί­ες που «μας προ­στα­τεύ­ουν» τόσο από τους Πο­λω­νούς, όσο και από τους μου­σουλ­μά­νους με­τα­νά­στες! Δύ­σκο­λα αντι­κρού­εις μια τέ­τοια χρη­σι­μό­τη­τα των ευ­ρω­παϊ­κών θε­σμών…

Επι­πρό­σθε­τα, η πλειο­ψη­φία των επι­χει­ρη­μα­τιών συμ­φω­νούν ότι η συμ­με­το­χή στην ΕΕ είναι δύ­να­μη –όχι γι’ αυ­τούς, αλλά για την «οι­κο­νο­μία», τις… δου­λειές και τους μι­σθούς.



Η ψεύ­τι­κη Αρι­στε­ρά

Ιδιαί­τε­ρα η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία έχει τε­ρά­στια ευ­θύ­νη για την κα­τά­ντια της δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης. Αξί­ζει ανα­φο­ρά η κιν­δυ­νο­λο­γία της Φράν­σις Ογκρέι­ντι, ηγέ­τι­δας της TUC (συν­δι­κά­το 6 εκατ. ερ­γα­τών): «εκτός της ΕΕ οι μι­σθοί θα πέ­σουν 150 λίρες και θα αυ­ξη­θεί η ανερ­γία». Βέ­βαια, οι μι­σθοί έχουν πέσει 160 λίρες μέσα στην Κρίση, εντός ΕΕ...

Αλλά το δη­λη­τή­ριο κρύ­βε­ται αλλού. Κοι­νός στό­χος τόσο της Δε­ξιάς όσο και κάθε επαγ­γελ­μα­τία «αρι­στε­ρού» με­ταρ­ρυθ­μι­στή είναι να ταυ­τί­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντα ερ­γο­δο­τών και ερ­γα­τών με όρους περί «οι­κο­νο­μί­ας». Αν όποια δυ­σκο­λία αντι­με­τω­πί­σει το κε­φά­λαιο θα βα­ρύ­νει τους ερ­γά­τες, τότε φαί­νε­ται λο­γι­κό αυτό που επι­θυ­μεί η πλειο­ψη­φία του κε­φα­λαί­ου να είναι αυτό που πρέ­πει και οι ερ­γά­τες να ψη­φί­ζουν. Έτσι βέ­βαια δεν δι­καιο­λο­γεί­ται μόνο η «νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη» Πα­ρα­μο­νή ή η «προ­τε­ξιο­νι­στι­κή» Έξο­δος, αλλά το οτι­δή­πο­τε: ένας πό­λε­μος στη Μέση Ανα­το­λή για να έχουν οι επι­χει­ρή­σεις φτηνό πε­τρέ­λαιο ή η σκλη­ρό­τε­ρη λι­τό­τη­τα. Κα­λύ­τε­ρα να είσαι κα­κο­πλη­ρω­μέ­νος σε μια κερ­δο­φό­ρα επι­χεί­ρη­ση, παρά απο­λυ­μέ­νος από μια κλει­στή επι­χεί­ρη­ση! Πέρα από το δια­ζύ­γιό του απ’ την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της κρί­σης, το σκε­πτι­κό πο­ντά­ρει στην υπαρ­κτή αδυ­να­μία των ερ­γα­τών να φορ­τώ­σουν τα βάρη στα αφε­ντι­κά τους και την ενι­σχύ­ει, «ξε­χνώ­ντας» τις προη­γού­με­νες νίκες του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Πά­ντως, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της πλή­ρους σύγ­χυ­σης που σπέρ­νουν όλοι είναι η απά­ντη­ση στην Ογκρέι­ντι από μια βου­λευ­τί­να των Ερ­γα­τι­κών, συ­ντο­νί­στρια του «Ψη­φί­ζω Έξοδο», παρέα με τους άλ­λους μι­σούς Τό­ρη­δες. Η Γκι­ζέ­λα Στιού­αρτ επι­σή­μα­νε ότι η ΕΕ υπερ­θε­μα­τί­ζει τη λι­τό­τη­τα και έχει αυ­ξή­σει την ανερ­γία, άρα η λύση είναι η Έξο­δος για να πά­ψου­με να της πλη­ρώ­νου­με ενι­σχύ­σεις, όπως και για να διώ­ξου­με τους με­τα­νά­στες που ρί­χνουν τα με­ρο­κά­μα­τα!

Ταυ­τό­χρο­να, ο Λόρ­δος Ρόουζ, με­γα­λέ­μπο­ρος και πρό­ε­δρος της κα­μπά­νιας του «Εντός», εκ­δή­λω­σε τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς του φό­βους ότι τυχόν απε­λά­σεις ευ­ρω­παί­ων με­τα­να­στών μετά από μια Έξοδο θα… ανέ­βα­ζαν τους μι­σθούς!

Σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση οι δυο δε­ξιοί πόλοι, φι­λο-ΕΕ και αντι-ΕΕ, πρα­κτι­κά προ­ε­τοι­μά­ζουν τον κόσμο ότι είτε εντός, είτε εκτός, λι­τό­τη­τα και ρα­τσι­σμός θα κλι­μα­κω­θούν. Προ­ε­τοι­μά­ζουν τη δική τους «ερ­μη­νεία» του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, ανε­ξαρ­τή­τως απο­τε­λέ­σμα­τος. Δεν είναι λοι­πόν τυ­χαίο που Πα­ρα­μο­νή και Έξο­δος πε­ρί­που ισο­ψη­φούν στις τε­λευ­ταί­ες δη­μο­σκο­πή­σεις. Ο κό­σμος ξέρει ότι «εντός ΕΕ» και χωρίς να πα­ρα­βιά­ζε­ται καμία «εθνι­κή κυ­ριαρ­χία», ο Κά­με­ρον έκοψε τα επι­δό­μα­τα των ανά­πη­ρων, απο­δυ­νά­μω­σε την ερ­γα­τι­κή διαι­τη­σία, έφερε τις συμ­βά­σεις μη­δε­νι­κών ωρών και με τις πε­ρι­κο­πές δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων από το κοι­νω­νι­κό κρά­τος έστει­λε ένα εκα­τομ­μύ­ριο κόσμο στα συσ­σί­τια κι αύ­ξη­σε 40% τους άστε­γους.

Αν και πολ­λοί μπο­ρεί να κα­τα­λή­ξουν στην «Πα­ρα­μο­νή» από απέ­χθεια στο UKIP, άλλοι τόσοι δεν βρί­σκουν νόημα σε οτι­δή­πο­τε δεν απα­ντά κα­θα­ρά στα προ­βλή­μα­τά τους.

Γι’ αυτό όσο με­γα­λώ­νει το βάρος της απο­χής, με­γα­λώ­νει και η πίεση να πάρει σαφή θέση η ηγε­σία των Ερ­γα­τι­κών, που σχε­τί­ζε­ται με την ερ­γα­ζό­με­νη πλειο­ψη­φία. Ο «αρι­στε­ρός» Κόρ­μπιν φαί­νε­ται ότι συν­θη­κο­λό­γη­σε με τον βαθιά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο κομ­μα­τι­κό μη­χα­νι­σμό. Έστω αργά, στις 2 Ιούνη, δή­λω­σε στή­ρι­ξη στην κα­μπά­νια «Ερ­γα­τι­κοί Μέσα» (Labour In For Britain). Στην ομι­λία του χρη­σι­μο­ποί­η­σε δεξιά κλισέ υπέρ της ΕΕ: τα συμ­φέ­ρο­ντα των επι­χει­ρή­σε­ων και οι εξα­γω­γές, οι χα­μη­λές τιμές, η συ­νερ­γα­σία των αστυ­νο­μιών κατά του… εγκλή­μα­τος και της τρο­μο­κρα­τί­ας. Βα­σι­κή ήταν η πα­μπά­λαια ιδέα της με­ταρ­ρύθ­μι­σης εκ των έσω. Πε­ριέ­γρα­ψε την ΕΕ ως εγ­γυ­ή­τρια των ερ­γα­τι­κών κα­τα­κτή­σε­ων, τε­τριμ­μέ­νη αυ­τούς τους μήνες λα­θρο­χει­ρία που πα­ρα­γνω­ρί­ζει τόσο την πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή της ΕΕ, όσο και τα συ­γκε­κρι­μέ­να στοι­χεία. (Π.χ. στην Αγ­γλία οι άδειες μη­τρό­τη­τας και δια­κο­πών, που επι­κα­λού­νται οι ευ­ρω­παϊ­στές, είναι πολύ με­γα­λύ­τε­ρες από ό,τι προ­βλέ­πει η ΕΕ, 39 αντί 28 και 259 αντί 98 ημέ­ρες αντί­στοι­χα).

Από την άλλη, ο Κόρ­μπιν πήρε σα­φείς απο­στά­σεις από την αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή μανία των υπό­λοι­πων, κα­τη­γο­ρώ­ντας κυ­βέρ­νη­ση και ερ­γο­δό­τες για τα χα­μη­λά με­ρο­κά­μα­τα των με­τα­να­στών, ενώ υπο­σχέ­θη­κε επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση των τρέ­νων στο συν­δι­κά­το των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών που τάσ­σε­ται με το «Έξω». Αυτό άραγε είναι με­ταρ­ρύθ­μι­ση με την άδεια της ΕΕ ή σύ­γκρου­ση μαζί της;

Πα­ρό­λο που η βο­ή­θεια που προ­σέ­φε­ρε κα­τη­γο­ρεί­ται εκ δε­ξιών ότι δεν ήταν θερμή, το κέρ­δι­σμα της εμπι­στο­σύ­νης με αρι­στε­ρές υπο­σχέ­σεις και απο­στα­σιο­ποί­η­ση από τα ακρο­δε­ξιά επι­χει­ρή­μα­τα μπο­ρεί να είναι καλή τα­κτι­κή για να πει­στεί ένα κρί­σι­μο ακρο­α­τή­ριο εχθρι­κό στη λι­τό­τη­τα. Πά­ντως είναι κα­λύ­τε­ρη απ’ την ανοι­χτή στή­ρι­ξη της Πα­ρα­μο­νής εκ μέ­ρους λα­ο­μί­ση­των στε­λε­χών, όπως o πα­λιός υπουρ­γός των Ερ­γα­τι­κών, Μά­ντελ­σον εντός (ένας Άγ­γλος Γιαν­νί­τσης), ή οι Ραχόι, Τουσκ και Μέρ­κελ εκτός.

Η κου­στω­δία αξιω­μα­τού­χων εντός και εκτός χώρας, «στα­τι­στι­κών» του ΟΟΣΑ και επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων προ­σπα­θούν να πεί­σουν ότι μετά από ένα Brexit θα επέλ­θει «αντι­κει­με­νι­κά» με­γά­λη κα­τα­στρο­φή –στις πλά­τες των φτω­χών ψη­φο­φό­ρων. Εκ πρώ­της όψεως, απλά υπε­ρα­σπί­ζο­νται άγαρ­μπα την επι­λο­γή των ευ­ρω­παϊ­κών αρ­χου­σών τά­ξε­ων, μαζί και της βρε­τα­νι­κής. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δι­καιο­λο­γούν τα νέα μέτρα που θα έρ­θουν, δια­σφα­λί­ζουν πο­λι­τι­κά την επί­τα­ση της λι­τό­τη­τας, της πα­γκό­σμιας στα­θε­ρό­τη­τας, είτε μέσα είτε έξω απ’ την ΕΕ.



Προ­ο­πτι­κές

Ακόμη κι αν η λαϊκή βού­λη­ση εκ­φρα­ζό­ταν συ­ντρι­πτι­κά κατά της ΕΕ, έστω κι αν ήταν με τα σωστά τα­ξι­κά επι­χει­ρή­μα­τα, ξέ­ρου­με ότι υπάρ­χουν πολ­λοί τρό­ποι να αγνοη­θεί. Για πα­ρά­δειγ­μα, ανα­κοι­νώ­νο­ντας εκλο­γές για να αναι­ρέ­σουν το δη­μο­ψή­φι­σμα, όπως στην Ελ­λά­δα. Ή πα­ρα­πέ­μπο­ντας την υλο­ποί­η­ση του Brexit στις κα­λέν­δες μιας δε­κα­ε­τούς πε­ριό­δου προ­σαρ­μο­γής, όπως ήδη υπάρ­χουν σκέ­ψεις. Ή απλώς κά­νο­ντας νέο δη­μο­ψή­φι­σμα, όπως είχε γίνει για τη συν­θή­κη της Λι­σα­βό­νας στην Ιρ­λαν­δία το 2009, εν­δε­χο­μέ­νως μετά από μια εμπει­ρία αντι­ποί­νων για τη «λάθος» ψήφο. Παρ’ όλα αυτά το απο­τέ­λε­σμα έχει ση­μα­σία και είναι λάθος η προ­πα­γάν­δι­ση της απο­χής, όπως λέει μια μειο­ψη­φία Βρε­τα­νών συ­ντρό­φων.

Είναι σωστό ότι η εξέ­λι­ξη θα κρι­θεί τε­λι­κά από τους αγώ­νες. Αλλά αν υπε­ρι­σχύ­σει το Brexit, σί­γου­ρα το αγ­γλι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα θα πε­ριέλ­θει σε κρίση. Κά­με­ρον και Κόρ­μπιν θα χρε­ω­θούν την ήττα τους και τα κόμ­μα­τά τους θα κιν­δυ­νέ­ψουν να δια­σπα­στούν. Στους δε Ερ­γα­τι­κούς αυτό θα ση­μαί­νει ανα­κο­πή της ομα­λής εν­σω­μά­τω­σης του Κόρ­μπιν στο μπλε­ρι­κό κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα. Δευ­τε­ρευό­ντως, θα υπάρ­ξει ζή­τη­μα και στις υπό­λοι­πες χώρες μιας ΕΕ που δεν θα μοιά­ζει τόσο απα­ραί­τη­το μέρος της λύσης κάθε προ­βλή­μα­τος.

Πρό­κει­ται για εν­δε­χό­με­να που ανοί­γουν πα­ρά­θυ­ρο ευ­και­ρί­ας για κα­λύ­τε­ρη πα­ρέμ­βα­ση της τα­ξι­κής πάλης και της πραγ­μα­τι­κής Αρι­στε­ράς. Εξάλ­λου, αν ο Κά­με­ρον μεί­νει αλώ­βη­τος, ανα­μέ­νο­νται 12 δισ. λίρες νέων πε­ρι­κο­πών και νέος νόμος που θα κα­τά­σχει τους μι­σθούς από πα­ρά­νο­μους με­τα­νά­στες και θα στα­μα­τά τις εφέ­σεις των απε­λά­σε­ων. Γι’ αυτό μάλ­λον έχουν δίκιο οι πε­ρισ­σό­τε­ρες αρι­στε­ρές ορ­γα­νώ­σεις της Βρε­τα­νί­ας, μι­λώ­ντας για «Αρι­στε­ρή Έξοδο». Ωστό­σο, η ανάσα θα είναι σύ­ντο­μη, χωρίς «έξοδο» της Αρι­στε­ράς από το πε­ρι­θώ­ριο. Οι μι­κρές και δια­σπα­σμέ­νες αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις θα πρέ­πει να βρουν τρόπο συ­νεν­νό­η­σης με­τα­ξύ τους. Δια­φο­ρε­τι­κά ο αντί­πα­λος με κα­τάλ­λη­λες μα­νού­βρες θα κα­τα­φέρ­νει να κλεί­νει πάντα το κα­πά­κι.

Είναι πι­θα­νό η το­πο­θέ­τη­ση του Κόρ­μπιν να γεί­ρει την πλά­στιγ­γα υπέρ της ΕΕ στις 23/6. Ακόμα κι έτσι όμως, ένα μόνο χρόνο μετά την προ­δο­σία του Τσί­πρα, ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος οδο­στρω­τή­ρας        συ­να­ντά απροσ­δό­κη­τες νάρ­κες στα ερ­γο­στά­σια της Γαλ­λί­ας ή την πο­λι­τι­κή τύρβη της Ιβη­ρι­κής.

 rproject.gr