ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Όταν κατάπιε την γλώσσα του ο Πρετεντέρης μέσα στο MEGA!

Ο Κλέων Γρηγοριάδης «γλέντησε» για δεύτερη φορά το Mega (video)


Καλεσμένος στην εκπομπή «Ανατροπή», στο Mega, ήταν το βράδυ της Τρίτης ο Κλέων Γρηγοριάδης. Η εκπομπή είχε θέμα το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τις τηλεοπτικές άδειες και ο γνωστός ηθοποιός τα είπε… χύμα και τσουβαλάτα, όπως ακριβώς είχε κάνει πριν το δημοψήφισμα του καλοκαιριού.
Το αποτέλεσμα η αλήθεια είναι ότι προκαλεί γέλιο. Κυρίως με την αντίδραση του παρουσιαστή της εκπομπής, Γιάννη Πρετεντέρη, μετά τα όσα είπε ο Κλέων Γρηγοριάδης για τη διαπλοκή των ιδιωτικών καναλιών και συγκεκριμένα για τις σχέσεις του Άκτορα με την Eldorado Gold.
Δείτε το σχετικό video:
anemosantistasis

Τι στο διάολο θέλει η Ευρώπη τελικά;



Η Μέση Ανατολή φλέγεται χρόνια με τις ευλογίες των σημερινών Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες συνεχίζουν να μοιράζουν τη γη, εις βάρος των ιθαγενών λαών της κάθε περιοχής. Στα εδάφη της Συρίας παίζεται το μεγαλύτερο πολεμικό πόκερ της σύγχρονης ιστορίας. Θύμα του, ο άμαχος συριακός λαός. Όσοι γλίτωσαν από τον εμφύλιο και τις μετέπειτα σφαγές των ισλαμιστών, κατέφυγαν στην Τουρκία για να γλιτώσουν. Η Ευρώπη μουδιασμένη κι απροετοίμαστη στο προσφυγικό κύμα, έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Το φασιστικό.
 
Παρ' όλα αυτά, από την μία, η Ε.Ε. δίνει εντολές στην Τουρκία να ανοίξει τα σύνορά της κι από την άλλη ζητάει από την Ελλάδα να κλείσει τα δικά της. Απέδειξε με τη στάση της πως η Ελλάδα προσδιορίζεται ως η ευρωπαϊκή "χαβούζα" των άμοιρων ψυχών που εισέρχονται στη χώρα μας.
Η Ελλάδα, μία χώρα πληγωμένη και τσακισμένη από νεοφιλελεύθερες πολιτικές, προσπαθεί και κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει τους πρόσφυγες (κυρίως από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού) και να τηρήσει όσο μπορεί τις δεσμεύσεις της προς την Ευρώπη (από την κυβέρνηση). 
 
Η Ευρώπη όμως επιμένει να γκρινιάζει και να απειλεί την Ελλάδα επειδή δεν τηρεί όλες τις υποχρεώσεις της... δηλαδή να πνίξει τους πρόσφυγες στα νερά του Αιγαίου.
 
Νέο ρεσιτάλ ακροδεξιάς πολιτικής, πραγματοποιήθηκε στην Βιέννη, όπου η Αυστρία με τα Δυτικά Βαλκάνια (πάντα η Αυστρία έπαιζε ρυθμιστικό ρόλο στα Βαλκάνια, κάνοντας τα χατίρια της Γερμανίας) προσπάθησαν να βρουν λύση για το προσφυγικό. Μεγάλη απούσα η Ελλάδα (η Ελλάδα δεν ανήκει στην Δύση;). Ο μόνος που αντέδρασε για την απουσία μας ήταν ο υπουργός εσωτερικών της Σερβίας, Νέμποϊσα Στεφάνοβιτς, ο οποίος υποστήριξε τη θέση του λέγοντας πως δεν μπορεί να βρεθεί λύση χωρίς την Ελλάδα.
 
Η απάντηση της υπουργού εσωτερικών της Αυστρίας είναι εξοργιστική. Η Γιοχάνα Μικλ-Λάιτερ του εξήγησε πως η συνεδρίαση αυτή πραγματοποιείται για να ασκηθούν πιέσεις στην Ελλάδα, μήπως και καταφέρει να φυλάξει καλύτερα κι αποτελεσματικότερα τα ευρωπαϊκά σύνορα. Στο ίδιο θέμα, ο υπουργός εξωτερικών της Αυστρίας, Σεμπάστιαν Κουρτς δικαιολόγησε την απόφαση να μην προσκληθεί η Ελλάδα λόγω αδιαφορίας(!) της χώρα μας στο να σταματήσει τις προσφυγικές ροές μέσα στην Ευρώπη.
 
Μέσα σ' αυτήν την ακροδεξιά γιορτή της "Ευρώπης των Λαών", η Γερμανία γελάει καχύποπτα, κρατώντας μία ουδέτερη στάση, με το πρόσχημα πως ούτε εκείνη προσκλήθηκε στη συνεδρίαση της Βιέννης...
 
Όλους αυτούς τους μήνες η Ευρώπη κατηγορεί την Ελλάδα επειδή δε λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα για να διαφυλάξει τα σύνορα, χωρίς όμως να ξεκαθαρίζει τον τρόπο με τον οποίον θα επιτευχθεί αυτό. 
 
Μάλλον πέφτει βαρύ το χρέος στην "πολιτισμένη" Δύση να δώσει την εντολή πνίξ'τε τους στη θάλασσα.
 
Ο φασισμός δε κρύβεται πια...
Αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του και σήμερα είναι έτοιμος να τα γκρεμίσει όλα ξανά.
 
 http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Ποινική δίωξη σε Ψυχάρη και στελέχη της Alpha Bank για δάνεια 57 εκατ. ευρώ χωρίς εγγυήσεις


Μόλις ασκήθηκε ποινική δίωξη για ηθική αυτουργία σε απιστία σε βαθμό κακουργήματος στον Ψυχάρη (Mega-Το Βήμα-Τα Νέα), για ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ δάνεια ύψους 57εκατ. ευρώ ΧΩΡΙΣ εγγυήσεις για τα οποία διώκονται και στελέχη της Alpha Bank που του τα ενέκριναν.

Κατάλαβες ΜΑΛΑΚΑ νοικοκυραίε μενουμευρωπαίε γιατί πτωχεύουν επί 7 χρόνια οι τράπεζες και τις σώζεις κάθε χρόνο εσύ ΜΑΛΑΚΑ με τις μνημονιακές ανακεφαλαιοποιήσεις;

Κατάλαβες γιατί κάθε βράδυ μέσω του Πρετεντέρη σου λέει ο Ψυχάρης πόσο αναγκαίο είναι να σωθούν οι τράπεζες και να τηρήσουμε τα μνημόνια;

Κατάλαβες γιατί σου λέει 7 χρόνια τώρα ότι ζούσες πάνω από τις δυνατότητές σου, ότι πρέπει να κοπούν συντάξεις και να γίνουν απολύσεις;
 

Πλαστικό χρήμα VS μετρητά

Παναγιώτα Μπλέτα


Το ενδεχόμενο, κάποια στιγμή στο μέλλον, όλες οι συναλλαγές να γίνονται με πλαστικό χρήμα και όχι με μετρητά είναι προ των πυλών.

Γερμανοί οικονομολόγοι έχουν προτείνει να καταργηθούν τα μετρητά και όλες οι συναλλαγές στο μέλλον να γίνονται με πλαστικό χρήμα.

Το σενάριο της κατάργησης όμως των μετρητών διχάζει τους ειδικούς και αυτό γιατί άλλη ομάδα διακεκριμένων οικονομολόγων υποστηρίζει ότι τα χαρτονομίσματα είναι και ένας είδος οικονομικής ελευθερίας σε έντυπη μορφή.

Για να δούμε όμως τα θετικά και αρνητικά αυτού του σεναρίου.

  • Η ωφέλεια του κράτους συνίσταται στην παρακολούθηση της φορολόγησης της κάθε συναλλαγής , καθώς και στην μείωση του κόστους κοπής χρήματος, αλλά από την άλλη μεριά καθίσταται επικίνδυνο για μια χώρα να βρίσκονται εκτεθειμένα τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών της στα χέρια των δανειστών της, αλλά και της όποιας εξουσίας μπορεί να ασκήσει πολιτική ή οικονομική βία.
  • Η ωφέλεια του πολίτη συνίσταται στη διευκόλυνση των συναλλαγών του αλλά με φανερές και κρυφές επιβαρύνσεις (επιτόκια, επιτόκια υπερημερίας κτλ.), ενώ πάντα θα ελλοχεύει και ο κίνδυνος κλοπής. Το πιο σημαντικό μειονέκτημα όμως είναι η στέρηση στην ελευθερία των συναλλαγών του και η έκθεση των προσωπικών του δεδομένων.
  • Η ωφέλεια των επιχειρήσεων συνίσταται στο ότι, με το πλαστικό χρήμα θεωρητικά θα εκπίπτουν τα έξοδά τους για την αποθήκευση του πραγματικού χρήματος, αλλά θα περιορίζονται οι συναλλαγές μικρότερης αξίας λόγω την άρνησης των καταναλωτών να υιοθετήσουν το πλαστικό χρήμα, ενώ θα χρεώνονται και τις προμήθειες των τραπεζών.
  • Η ωφέλεια των τραπεζών συνίσταται στο ότι με την υποχρεωτική χρήση καρτών οι τράπεζες αποκτούν ελεγκτικό ρόλο παντού, σε καταναλωτές, επιχειρήσεις και θα εισπράττουν προμήθεια από παντού. Το κορυφαίο είναι όμως σε αυτή την περίπτωση, ότι οι τράπεζες δεν είναι κρατικές αλλά ιδιωτικές και ο πολίτης/καταναλωτής καθώς και οι επιχειρήσεις και κατά επέκταση ένα κράτος, γίνονται όμηροι κάποιων ιδιωτικών συμφερόντων που τις περισσότερες φορές δεν είναι καν εγχώρια.

Επειδή όμως τα συναλλακτικά ήθη στα κράτη μέλη της Ευρωζώνης δεν είναι ενιαία και αυτό γιατί υπάρχουν μεγάλες διαφορές στις ευρωπαικές χώρες, θα είναι δύσκολη η προσαρμογή του εγχειρήματος γενικότερα.

Σε πολλές χώρες, όπως και στη Γερμανία, οι εννέα στους δέκα πληρώνουν μικρότερα ποσά με μετρητά και για αυτό το λόγο έχουν προκύψει έντονες αντιδράσεις. Πρόσφατη μελέτη της Bundesbank έδειξε ότι το 79% των πληρωμών στη Γερμανία γίνονται με μετρητά.

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας πρότεινε να απαγορευθούν οι πληρωμές σε μετρητά άνω των 5.000 ευρώ, καθώς και τα χαρτονομίσματα των 500 ευρώ και σήκωσε θύελλα αντιδράσεων από μέρους των πολιτών. Πολιτικές ομάδες, από τους Πράσινους έως το ακροδεξιό AfD, καταδίκασαν τα προτεινόμενα μέτρα, καθώς θεώρησαν ότι παραβιάζουν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα.

Αλλά και στη Βρετανία το ποσοστό πληρωμής με μετρητά ανέρχεται στο 48%, σύμφωνα με την ίδια έρευνα. Το τελικό συμπέρασμα είναι, ότι τα μετρητά επιτρέπουν στον πολίτη να παραμένει ανώνυμος στις καθημερινές του συναλλαγές και έτσι μπορεί και προσδιορίζει τη ζωή του χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις. Και αυτό είναι νόμιμο δικαίωμα σε μία συνταγματική δημοκρατία…

Ιδιωτικοποιώντας τις ιδιωτικοποιήσεις

Άρης Χατζηστεφάνου


Σε μια ιδιωτικοποίηση μιλάμε συνήθως για τον αγοραστή και τον πωλητή. Τι γίνεται όμως όταν ο αγοραστής παίρνει ταυτόχρονα την απόφαση της πώλησης, ενώ καθορίζει και την τιμή της συναλλαγής; Η «Εφ.Συν.» παρουσιάζει την αποκαλυπτική έκθεση του Transnational Institute για τον ρόλο πολυεθνικών που λειτουργούν ταυτόχρονα ως σύμβουλοι ιδιωτικοποιήσεων αλλά και αγοραστές της δημόσιας περιουσίας.

Εικόνα πρώτη: Η γερμανική κυβέρνηση πίεσε, η Deutsche Bank συμβούλεψε και η ελληνική κυβέρνηση πούλησε έναντι πινακίου φακής… τον ΟΠΑΠ. Εικόνα δεύτερη: Η γερμανική κυβέρνηση πίεσε, μια θυγατρική της Lufthansa συμβούλεψε και η ελληνική κυβέρνηση πούλησε 14 αεροδρόμια στη Fraport, στην οποία η Lufthansa είναι... μέτοχος.

Δεκάδες παρόμοιες ιστορίες, από χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, έρχονται στο φως στη νέα έκθεση του ιδρύματος ερευνών Transnational Institute (TNI). Υστερα από έρευνες χρόνων, κατά τη διάρκεια των οποίων το ΤΝΙ αποκάλυψε τη μετατροπή της Ε.Ε. και του ΔΝΤ σε μηχανισμούς εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, οι ερευνητές του ινστιτούτου καταγγέλλουν τον ρόλο γιγαντιαίων εταιρειών-συμβούλων.


Η σχετική έκθεση, την οποία μπορείτε να διαβάσετε μεταφρασμένη στα ελληνικά στη σελίδα μας efsyn.gr, περιλαμβάνει πλήθος παραδειγμάτων από εταιρείες οι οποίες αρχικά καλούν τις κυβερνήσεις να ξεπουλήσουν δημόσια περιουσία σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές και στη συνέχεια συμμετέχουν στην αγορά των εταιρειών ή κερδοσκοπούν αγοράζοντας και πουλώντας μετοχές τους. Η Ελλάδα αποτελεί για άλλη μια φορά «πρότυπο» τέτοιων πρακτικών, οι οποίες όμως συναντώνται ακόμη και στην Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Στο απόσπασμα της έκθεσης που ακολουθεί, οι ερευνητές του TNI, Sol Trumbo Vila και Matthijs Peters, παρουσιάζουν τη δράση των δύο σημαντικότερων εταιρειών συμβούλων που διαμορφώνουν το τοπίο ιδιωτικοποιήσεων στην Ευρώπη από την εποχή της Μάργκαρετ Θάτσερ μέχρι σήμερα.

Από τους Ρότσιλντ στη Λαζάρντ


«Οι δύο μεγαλύτερες εταιρείες χρηματοοικονομικών συμβουλευτικών υπηρεσιών για τις ιδιωτικοποιήσεις στην Ευρώπη είναι η Lazard και η Rothschild. Η Lazard είναι η νούμερο ένα εταιρεία συμβουλευτικών υπηρεσιών προς κρατικούς φορείς. Η πραγματική έδρα της είναι στη Νέα Υόρκη, αλλά η καταστατική έδρα της είναι στο Χάμιλτον, την πρωτεύουσα των Βερμούδων.

Η εταιρεία έχει μακρά ιστορία ως σύμβουλος σε κυβερνήσεις χωρών με μη βιώσιμα χρέη, όπως η Αργεντινή και η Ουκρανία. Η ευρωπαϊκή κρίση έδωσε όπως η Αργεντινή και η Ουκρανία. Η ευρωπαϊκή κρίση έδωσε στην εταιρεία την ευκαιρία να παρέχει τις υπηρεσίες της και στην Ελλάδα, καθώς και σε άλλες χρεωμένες χώρες της Ευρώπης.


»Εκτός από το τμήμα χρηματοοικονομικών συμβουλευτικών υπηρεσιών, η Lazard έχει και ένα τμήμα διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων. Καθένα από αυτά τα τμήματα είναι υπεύθυνο για περίπου το 50% των συνολικών εσόδων της επιχείρησης. Λόγω της φήμης που έχει αποκτήσει ως η νούμερο ένα εταιρεία συμβουλευτικών υπηρεσιών προς κρατικούς φορείς, πολλές κυβερνήσεις στην Ευρώπη εντάσσουν τη Lazard στις διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων που τις αφορούν.

»Κατά την αρχική δημόσια προσφορά σημαντικών κρατικών εταιρειών, η Lazard έχει σε πλείστες περιπτώσεις υποτιμήσει τη μετοχή τους, γεγονός που έδωσε τη δυνατότητα στο τμήμα διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων να αγοράσει τις μετοχές σε χαμηλή τιμή και να τις πουλήσει με σημαντικό κέρδος στη συνέχεια, όταν οι τιμές τους είχαν εκτοξευτεί στα ύψη.

Αυτό συνέβη τόσο στην ιδιωτικοποίηση της Royal Mail στο Ηνωμένο Βασίλειο (ταχυδρομικές υπηρεσίες και υπηρεσίες logistics) όσο και στην περίπτωση της AENA στην Ισπανία (διαχείριση αεροδρομίων και εναέριας κυκλοφορίας) […]. Οι εν λόγω πρακτικές εγείρουν ερωτήματα σχετικά με την επιχειρηματική ηθική της Lazard και την ευθύνη των κυβερνήσεων που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες της. Εως τώρα, η Lazard δεν έχει τιμωρηθεί ποτέ γι’ αυτές τις πρακτικές.

»Ενώ η Lazard είναι σήμερα ο μεγαλύτερος παίκτης παγκοσμίως στις χρηματοοικονομικές συμβουλευτικές υπηρεσίες σε θέματα ιδιωτικοποιήσεων, η παγκόσμια τάση των ιδιωτικοποιήσεων, η οποία εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1980, συνδέθηκε με μια άλλη επιχείρηση: τη βρετανική χρηματοοικονομική εταιρεία NM Rothschild, θυγατρική της Rothschild & Co, με έδρα το Παρίσι.

Οταν η Μάργκαρετ Θάτσερ ανήλθε στην εξουσία στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1979, οι ιδιωτικοποιήσεις ήταν κάτι ασυνήθιστο στην Ευρώπη και πολλές βιομηχανίες ήταν ακόμη, εν μέρει ή εξ ολοκλήρου, στα χέρια των εθνικών κρατών. […] Ο όμιλος Rothschild έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία μιας ''κουλτούρας ιδιωτικοποιήσεων'' στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη συνέχεια σε όλη την Ευρώπη.

»Η Θάτσερ διατηρούσε στενούς δεσμούς με τους τραπεζίτες της Rothschild προτού ακόμη ανέλθει στην εξουσία. Λόγω αυτών των στενών δεσμών, κρατικές θέσεις και συμβουλευτικοί ρόλοι καίριας σημασίας συχνά ανετίθεντο σε ανθρώπους της Rothschild.

Θέσεις όπως αυτή του υφυπουργού Οικονομικών ή διάφοροι ρόλοι στη συμβουλευτική ομάδα για τη χάραξη κυβερνητικής πολιτικής (Νο 10 Policy Unit) καλύφθηκαν από προσωπικό της Rothschild. Λόγω του ρόλου που διαδραμάτισε, η Rothschild έγινε γνωστή εκείνη την περίοδο ως ''ο κουρσάρος των ιδιωτικοποιήσεων''.

»Ανάμεσα στις εταιρείες νομικών συμβουλευτικών υπηρεσιών σε θέματα ιδιωτικοποιήσεων συγκαταλέγονται ορισμένα από τα μεγαλύτερα διεθνή δικηγορικά γραφεία, με ετήσια έσοδα άνω του 1 δισ. ευρώ το καθένα.

Στην Ευρώπη, τα δικηγορικά γραφεία που δραστηριοποιούνται περισσότερο σε εθνικά προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων είναι τα εξής: Freshfields Bruckhaus Deringer (Ηνωμένο Βασίλειο), Clifford Chance (Ηνωμένο Βασίλειο), Allen & Overy (Ηνωμένο Βασίλειο), Shearman & Sterling (ΗΠΑ) και Norton Rose Fulbright (Ηνωμένο Βασίλειο).

Γι’ αυτές τις εταιρείες, η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση ήταν μια ευπρόσδεκτη ευκαιρία να περιλάβουν κρατικούς φορείς στο πελατολόγιό τους. Ωστόσο, αυτό δεν είναι το μόνο επιχειρηματικό πεδίο στο οποίο κατόρθωσαν να επεκταθούν τα τελευταία χρόνια.

Στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης, πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται επίσης στον χώρο των επενδυτικών διαφορών, παρακινώντας εταιρείες-πελάτες τους να κινηθούν εναντίον κυβερνήσεων για ενέργειες στις οποίες προέβησαν με σκοπό την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ισχυριζόμενοι ότι αυτές οι ενέργειες επηρέασαν τα κέρδη τους.

»Οι περισσότερες από τις νομικές συμβουλευτικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη βιομηχανία των ιδιωτικοποιήσεων εμπλέκονται επίσης σε υποθέσεις επενδυτών κατά κρατών στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στην Ισπανία. Για παράδειγμα, η Freshfields Bruckhaus Deringer έχει εμπλακεί σε υποθέσεις κατά της Κύπρου, ενώ η Shearman & Sterling και η Allen & Overy έχουν εμπλακεί σε υποθέσεις κατά της Ισπανίας.

Ενώ αυτές οι χώρες έχουν δεσμευτεί να εφαρμόσουν εκτεταμένα μέτρα λιτότητας λόγω του υψηλού δημόσιου χρέους τους, δαπανούν εκατομμύρια σε αμοιβές δικηγόρων και διαιτητικές διαδικασίες. Κατά συνέπεια, η κρίση και οι συνέπειές της προσφέρουν στα διεθνή δικηγορικά γραφεία ένα εξαιρετικά προσοδοφόρο πεδίο για τις συμβουλευτικές υπηρεσίες τους τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα».


Διαβάστε

Ολόκληρη η έκθεση του Transnational Institute μεταφρασμένη στα ελληνικά βρίσκεται ΕΔΩ.

ΕΦ-ΣΥΝ

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Τα WikiLeaks αποκαλύπτουν τις συνέπειες της στρατιωτικής επέμβασης της ΕΕ κατά των προσφύγων σε όλη τη Μεσόγειο

Στις 17 Φεβρουαρίου 2016, το WikiLeaks δημοσιεύει την απόρρητη έκθεση σχετικά με το πρώτο εξάμηνο της Επιχείρησης SOPHIA, της στρατιωτικής παρέμβασης της ΕΕ απέναντι στις «προσφυγικές βάρκες» στην Λιβύη και τη Μεσόγειο.
ADVERTISEMENT

Η έκθεση με ημερομηνία 29 Ιανουαρίου 2016 είναι γραμμένη από τον Διοικητή Επιχειρήσεων Υποναύαρχο του Ιταλικού Πολεμικού Ναυτικού Enrico Credendino, για την Στρατιωτική Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την Επιτροπή Πολιτικής και Ασφάλειας της ΕΕ. Δίνει τα στατιστικά της ροής των προσφύγων και περιγράφει τις φάσεις της επιχείρησης που έχουν εκτελεσθεί και σχεδιασθεί (1, 2Α, 2Β και 3) τις αντίστοιχες δραστηριότητες των κοινών δυνάμεων της ΕΕ που δραστηριοποιούνται στη Μεσόγειο και τις μελλοντικές στρατηγικές της επιχείρησης.

Ένα από τα βασικά στοιχεία μέσα στην έκθεση είναι η σχεδιασμένη, αλλά ακόμη σε αναμονή, μετάβαση από την Φάση 2Α (επιχειρήσεις στην ανοικτή θάλασσα) στη Φάση Β (επιχειρήσεις στα Λιβυκά Χωρικά Ύδατα) λόγω της ασταθούς κατάστασης στη Λιβύη όπου ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη ο σχηματισμός «Κυβέρνησης Εκτάκτου Ανάγκης».

Η έκθεση πιέζει τα αρμόδια όργανα της ΕΕ να συμβάλουν στην επιτάχυνση της διαδικασίας του σχηματισμού «αξιόπιστης» κυβέρνησης στη Λιβύη η οποία με τη σειρά της αναμένεται να «προσκαλέσει» τις δυνάμεις της ΕΕ να επιχειρήσουν μέσα στα Χωρικά της Ύδατα (Φάση 2Β) και αργότερα να δώσει άδεια να επεκταθούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της ΕΕ και στην ξηρά (φάση 3).

Μέσα στον τελευταίο μήνα υπήρξαν έξι συναντήσεις υψηλού επιπέδου μεταξύ Ευρωπαίων και Αμερικανών αξιωματούχων (συμπεριλαμβανόμενου και του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι στη Ρώμη) καθώς ο Αμερικανικός στρατός ισχυρίζεται ότι πάνω από 5.000 μαχητές του Ισλαμικού Χαλιφάτου έχουν τον έλεγχο τμημάτων της Λιβυκής ακτής. Έχει ασκηθεί μεγάλη πίεση στις μεγάλες ομάδες εξουσίας της Λιβύης ώστε να επιταχύνουν την ολοκλήρωση του σχηματισμού της Κυβέρνησης Εκτάκτου Ανάγκης και να «προσκαλέσουν» τις Δυτικές δυνάμεις. Μια τέτοια πρόσκληση αναμενόταν τον Ιανουάριο. Ο Λιβυκός τύπος αναφέρει ότι Αμερικανικές, Αγγλικές και Γαλλικές ειδικές δυνάμεις έχουν ήδη φτάσει (ενώ δεν υπάρχει δημόσια παραδοχή από τις δυτικές χώρες). Μέσα στην Ευρώπη, οι κινητήριες δυνάμεις πίσω από τη στρατιωτική επέμβαση είναι η Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Κατεβάστε το αρχείο που αφορά την EEAS[European External Action Service] εδώ
Κατεβάστε το αρχείο που αφορά την απόφαση έγκρισης σχεδίου από τον υπεύθυνο άμυνας της ΕΕ εδώ
Κατεβάστε το αρχείο που αφορά την ομάδα πολιτικό-στρατιοτικών συμβουλών της ΕΕ εδώ
Πηγή: WikiLeaks
Μετάφραση – επιμέλεια για το Kollect

Γιατί το ΝΑΤΟ άπλωσε τις φτερούγες του στο Αιγαίο; Τι σημαίνει για την Ελλάδα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
Ενα μακάβριο ανέκδοτο κυκλοφορεί εδώ και αρκετές ώρες στο Διαδίκτυο, με αφορμή τη συμφωνία για ανάπτυξη δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ώστε να μειωθούν οι προσφυγικές ροές από την Τουρκία προς την Ελλάδα και την Ευρώπη:
«Ξέρετε ποιες ήταν οι τελευταίες λέξεις που ακούστηκαν πάνω σε μία βάρκα γεμάτη με πρόσφυγες; Σωθήκαμε αδέρφια, βλέπω ένα πλοίο! Πούντο; ΝΑΤΟ!». Κανείς, φυσικά, δεν πρόκειται να γελάσει. Όλοι, όμως, καλό θα ήταν να σκεφτούμε σε τι και πώς θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν οι υπερσύγχρονες φρεγάτες, τα οπλικά τους συστήματα και οι κομάντος που τις επανδρώνουν.
Θα εμποδίζουν, άραγε, τα φουσκωτά και τα σαπιοκάραβα με τους πρόσφυγες να περάσουν απέναντι; Μα οι δουλέμποροι έχουν ήδη έτοιμη την απάντηση -τα βυθίζουν και τους αφήνουν να θαλασσοπνίγονται. Μήπως, τότε, έρχονται για να βοηθήσουν στις επιχειρήσεις διάσωσης όσων πέφτουν στη θάλασσα; Μα αυτό μπορούν να το κάνουν πολύ καλύτερα τα ελαφριά και ευέλικτα πλοία της ακτοφυλακής. Και αν έχουν πρόθεση να χτυπήσουν τα δίκτυα των διακινητών προτού επιβιβαστούν οι πρόσφυγες; Μα αυτό θα συνιστούσε επέμβαση του ΝΑΤΟ σε έδαφος μιας χώρας-μέλους του -αφήστε που αν ήθελαν, θα μπορούσαν να το έχουν κάνει οι ίδιοι οι Τούρκοι μέχρι σήμερα.
Απομένουν, λοιπόν, δύο εκδοχές.
  • Η μία -η φρικαλέα- είναι ότι έχουν δοθεί εντολές που συνάδουν με αυτό που είχε ζητήσει πρόσφατα ο Βέλγος υπουργός Εσωτερικών, απευθυνόμενος προς τον Έλληνα συνάδελφό του: πνίξτε τους:
  • Η άλλη -η γεωπολιτική- είναι ότι το ΝΑΤΟ αποφάσισε να απλώσει τις φτερούγες του στην ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, όπου η σύγκρουση συμφερόντων αγριεύει, ο πόλεμος μαίνεται και οι ανακατατάξεις επιταχύνονται. Ίσως γι’ αυτό, άλλωστε, ο γενικός γραμματέας του δήλωσε προχθές ότι η Συμμαχία εξετάζει και το σενάριο ανάμειξης στον εμφύλιο της Συρίας…
WWW.IMERISIA.GR
πηγή:

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Ο άγγελος της Ιστορίας


Βρίσκεται σήμερα στα σύνορα της Συρίας, με το βλέμμα του στραμμένο στην διαλυμένη χώρα και στα συντρίμμια της παγκοσμιοποίησης. Γυρίζοντας, αντικρίζει τα κατάλοιπα μιας διαιρεμένης Ευρώπης που δεν έμαθε τίποτα από το παρελθόν της

.
«Ο άγγελος της ιστορίας κοιτάζει πίσω του και αντικρίζει τα συντρίμμια του παρελθόντος. Θα ήθελε πάρα πολύ να γυρίσει και να γιατρέψει την καταστροφή, αλλά από τον Παράδεισο ωρύεται μία καταιγίδα που φουσκώνει τα φτερά του. Η μανιασμένη αυτή θύελλα τον ωθεί ακατάπαυστα στο μέλλον, στο οποίο γύρισε την πλάτη του, ενώ ο σωρός των συντριμμιών του παρελθόντος μπροστά του στοιβάζεται ως τον ουρανό.
Εκείνο που εμείς ονομάζουμε πρόοδος είναι αυτή η καταιγίδα. Μεταφορικά ήθελα να τεκμηριώσω πως η ανθρωπότητα χρειάζεται επειγόντως έναν έξυπνο, έντιμο και ηθικό διαμεσολαβητή, μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος» (W. Benjamin).
.
Άποψη
Ο παραπάνω φιλόσοφος ήθελε να μας πει πως η ανθρωπότητα δεν πρέπει να εμπιστεύεται το μέλλον της στο τυχαίο, στις συμπτωματικές εξελίξεις. Αντίθετα σε κάποιον, ο οποίος έχει διδαχθεί και έχει κατανοήσει τον τρόπο, με τον οποίο μπορεί να αποφευχθεί αυτό που θα ακολουθήσει. Τι έκανε αλήθεια ο άγγελος μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο;
Συγκέντρωσε όλες του τις δυνάμεις, βελτίωσε τα φτερά του, αντιστάθηκε στη θύελλα και τόλμησε να ξεκινήσει από την αρχή, διορθώνοντας τις καταστροφές του παρελθόντος. Τι έκανε όταν πέρασε ο ψυχρός πόλεμος; Μετανάστευσε στα σύνορα μεταξύ της Ανατολής και της Δύσης. 
Κοίταξε μία από εδώ και μία από εκεί, συχνά χωρίς να μπορεί να καταλάβει πού είναι το παρελθόν και πού το μέλλον. Ήταν η καταιγίδα της ελπίδας αυτή που τότε αναστάτωσε τα φτερά του αγγέλου και που φάνηκε να τον οδηγεί μακριά.
Σήμερα όμως, ο άγγελος κοιτάζει με αγωνία και ερευνάει την ιστορία της Συρίας. Αντικρίζει μία χώρα γεμάτη συντρίμμια. Βλέπει 250.000 πεθαμένους Σύριους. Διαπιστώνει πως 12.000.000 άνθρωποι εγκαταλείπουν πανικοβλημένοι τη χώρα τους, χωρίς να διστάζουν ούτε στιγμή να ανοιχτούν στη μανιασμένη θάλασσα, μαζί με τα μωρά παιδιά τους. Διακρίνει έναν λαό που μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια μειώθηκε κατά 20 έτη το προσδόκιμο ζωής του.
Από το ραντεβού με την παγκοσμιοποίηση λοιπόν, όπως κάποτε ονομάστηκε, προέκυψε μια αιματοβαμμένη και καταστροφική συνάντηση. Αυτό που πριν από μερικά χρόνια φαινόταν ως η αρμονική σύμπλευση δύο μέχρι πρότινος αντίπαλων συστημάτων, τα οποία θα δημιουργούσαν ένα κοινά ωφέλιμο, ειρηνικό, παγκόσμιο οικοδόμημα, κατέληξε σε ένα στρατιωτικοποιημένο διαζύγιο. Εις βάρος της ευημερίας και της ανάπτυξης του πλανήτη, ίσως ακόμη και της περαιτέρω επιβίωσης του.
Η Συρία είναι ο Αρμαγεδδών μίας γεωπολιτικής ασυδοσίας που έχει ξεφύγει εντελώς από την ομαλότητα. Η χώρα έχει μεταβληθεί σε μία άβουλη ποδοσφαιρική μπάλα των παγκόσμιων γεωπολιτικών συμφερόντων που συγκρούονται στην περιοχή.
Οι Ρώσοι αναφέρθηκαν ξανά σε έναν ψυχρό πόλεμο (άρθρο ΒΒ), κάτι που δεν ήταν μεν κυνικό, αλλά παρόλα αυτά λανθασμένο. Ο ψυχρός πόλεμος, έτσι όπως τον ζήσαμε, ήταν ξεκάθαρος, διαυγής, σαφής και ελεγχόμενος. Η Δύση εναντίον της Ανατολής. Όλες οι χώρες γνώριζαν πού ανήκουν.
Αντίθετα, οι άξονες των νέων συσχετισμών δύναμης είναι μάλλον ιριδίζοντες, ασαφείς, απροσδιόριστοι. Μεταξύ των Η.Π.Α. και της Συρίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, της Ρωσίας και της Τουρκίας. Η τελευταία είναι η πιο επικίνδυνη από όλους. Πόσο απίθανο είναι να εισβάλλουν οι Ρώσοι στην Τουρκία; Καθόλου. Πόσο πιθανόν είναι να εισβάλλουν η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία στη Συρία; Πάρα πολύ.
Θα μπορούσε η τρομοκρατική επίθεση στην Τουρκία να ήταν εγχώρια σχεδιασμένη, για να δώσει την αφορμή στο καθεστώς να επιτεθεί στους Κούρδους; Γιατί όχι; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε την Ουκρανία, ούτε τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη.
Τι θα συνέβαινε εάν η Ρωσία εισέβαλλε στην Τουρκία ή αντιδρούσε στην εισβολή των δύο χωρών στη Συρία; Η σύγκρουση της με το ΝΑΤΟ. Τότε ο κόσμος θα γινόταν εντελώς διαφορετικός.
Που βρίσκεται σήμερα ο άγγελος της ιστορίας; Στα σύνορα της Συρίας, με το θλιμμένο βλέμμα του στραμμένο στη διαλυμένη, καμένη χώρα και στα απέραντα συντρίμμια της παγκοσμιοποίησης. Στα μικρά παιδιά που πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο. Στα απειλητικά πολεμικά το ΝΑΤΟ που μόνο την Ελλάδα και τους δύστυχους πρόσφυγες δεν θέλουν να προστατέψουν.
208
Δεν αισθάνεται λοιπόν κανέναν άνεμο της προόδου να φουσκώνει τα φτερά του. Όταν στρέφει στην άλλη πλευρά το βλέμμα του, αντικρίζει τα συντρίμμια της Ευρώπης. Τα θλιβερά κατάλοιπα μίας ένωσης που είναι διαιρεμένη και ανίκανη να λειτουργήσει σωστά. Που το μεγάλο θηρίο στην καρδιά της, η Γερμανία, το οποίο απελευθερώθηκε ανεύθυνα από τα δεσμά του, κατασπαράζει όλα τα υπόλοιπα.
Ο άγγελος θα πρέπει να δείχνει ξανά το διαβατήριο του στα σύνορα και να δυσκολεύεται να περάσει. Να αντικρίζει απάνθρωπα συρματοπλέγματα, βλοσυρούς στρατιώτες και παγωμένα, πανύψηλα τείχη.  Η θύελλα που μαίνεται από την κατεύθυνση της Ευρώπης σημαίνει πως δεν διδάχτηκε απολύτως τίποτα από την ιστορία της. Δεν πνέει ο άνεμος της προόδου, αλλά η καταιγίδα του παρελθόντος.
.
Οι συμμετέχοντες στη σύγκρουση
Η κυβέρνηση της Συρίας: Ελέγχει τις περισσότερες μεγάλες πόλεις, όπως τη Δαμασκό, σημαντικό μέρος από το Χαλέπι και τα παράλια. Αρνείται να παραιτηθεί.
Το ισλαμικό κράτος: Η τρομοκρατική οργάνωση (ISIS) είναι η ισχυρότερη δύναμη στην περιοχή, μετά την κυβέρνηση. Ελέγχει το βόρειο και το ανατολικό τμήμα της χώρας, έχοντας υποστεί αρκετές ήττες τους περασμένους μήνες.
Οι αντάρτες: Είναι ισχυροί στα βορειοδυτικά και στα νότια της Συρίας. Συμπεριλαμβάνουν ομάδες που στηρίζονται από τη Δύση, όπως επίσης ριζοσπάστες ισλαμιστές. Συνεργάζεται μερικώς με την οργάνωση Al Nusra Front που ανήκει στο δίκτυο της Al Quaeda.
Η αντιπολίτευση: Είναι διαιρεμένη. Η σημαντικότερη είναι ο «Συριακός Εθνικός Συνασπισμός» στην Κωνσταντινούπολη. Στη Δαμασκό εδρεύουν αντιπολιτευόμενες παρατάξεις που γίνονται ανεκτές από την κυβέρνηση. Σε μία σύσκεψη στο Ριάντ μερικές παρατάξεις συμφώνησαν μεταξύ τους, για να δημιουργήσουν μία κοινή επιτροπή διαπραγματεύσεων, στην οποία όμως δεν ανήκουν ορισμένοι σημαντικοί εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης.
Οι Κούρδοι: Στρατιωτικές δυνάμεις των Κούρδων ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος των συνόρων με την Τουρκία. Αποτελούν σημαντικό συνεργάτη της Δύσης στον πόλεμο εναντίον της ISIS. Μάχονται συχνά μαζί με τους αντάρτες, αλλά συνεργάζονται επίσης με την κυβέρνηση. Ηγετική δύναμη είναι η κουρδική παράταξη PYD, η οποία ανήκει στο απαγορευμένο κόμμα ΡΚΚ.
Οι Η.Π.Α. και η Δύση: Η Αμερική ηγείται των επιθέσεων της δυτικής συμμαχίας εναντίον της ISIS, στην οποία συμμετέχουν η Γαλλία, η Μ. Βρετανία και εν μέρει η Γερμανία. Βομβαρδίζει σε καθημερινή βάση τη Συρία, ενώ ενισχύει σε κάποιο βαθμό τους αντιπάλους της κυβέρνησης.
Η Ρωσία: Από το Σεπτέμβρη συμμετέχει και η Ρωσία, η οποία διεξάγει αεροπορικές επιδρομές. Είναι εναντίον τόσο της ISIS, όσο και των ανταρτών που τοποθετούνται εχθρικά απέναντι στην ISIS. Είναι ο βασικός υποστηρικτής της κυβέρνησης.
Το Ιράν: Είναι ο πλέον πιστός υποστηρικτής της κυβέρνησης. Η χρηματοδοτούμενη από το Ιράν σιτική στρατιωτική οργάνωση Hisbollah μάχεται επίσης στο πλευρό της κυβέρνησης.
Σαουδική Αραβία και Τουρκία: Αποτελούν τους βασικότερους υποστηρικτές των ανταρτών. Απαιτούν την παραίτηση του προέδρου της κυβέρνησης της Συρίας. Ο στόχος της Σαουδικής Αραβίας είναι να εκμηδενίσει την επιρροή του Ιράν, το οποίο είναι ο κυριότερος αντίπαλος της στην περιοχή. Η Τουρκία, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία ανταγωνίζονται για το ρόλο της ηγετικής περιφερειακής δύναμης στη Μέση Ανατολή.
Η Κίνα: Προς το παρόν συμμετέχει μόνο οικονομικά, στηρίζοντας τους συμμάχους της Ρωσία και Ιράν. Γνωρίζει πως πρόκειται για έναν πόλεμο με στόχο τα πετρέλαια της περιοχής και την παγκόσμια ηγεμονία.
Βιβλ. Miriam Meckel.  
πηγή:

Η συνομωσία των τοκογλύφων

Από ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ /

Η παγκόσμια ελίτ έχει τοποθετήσει στο στόχαστρο της τις καταθέσεις της μεσαίας τάξης – μέσω της διαρκούς συρρίκνωσης των μετρητών, αφού προηγηθεί η κατάργηση του χαρτονομίσματος των 500 € (Bin Laden) και του 100δόλαρου


. «Ως συνομωσία θεωρείται μία μυστική συμμαχία πολλών ατόμων, με στόχο την εφαρμογή ενός υποχθόνιου σχεδίου – το οποίο μπορεί να έχει έναν εξτρεμιστικά εγωιστικό, επιλήψιμο, καταδικαστέο και κατακριτέο σκοπό, συμπεριλαμβάνοντας την πρόκληση ζημιών σε άλλους. Είναι όμως επίσης δυνατόν να εμπεριέχει την εξάλειψη πραγματικών ή υποτιθέμενων σφαλμάτων κακής διαχείρισης και διοίκησης – οπότε η συνομωσία δεν στηρίζεται απαραίτητα σε ηθικά κατώτερα, κακόβουλα κίνητρα».
.
Ανάλυση

Ο πρώτος που τοποθετήθηκε εναντίον της χρήσης των μετρητών χρημάτων ήταν ο διευθυντής της Deutsche Bank (πηγή) – της περισσότερο μοχλευμένης τράπεζας του πλανήτη, η οποία αποτελεί μία ωρολογιακή βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της Γερμανίας, της Ευρώπης και ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος(ανάλυση). Εύλογα λοιπόν υποψιάζεται κανείς πως ο σκοπός του δεν ήταν ηθικός – όπως, για παράδειγμα, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής ή του ξεπλύματος του μαύρου χρήματος.

Αμέσως μετά ακολούθησε η κυβέρνηση της Γερμανίας, ενώ λίγο αργότερα ο διοικητής της ΕΚΤ αναφέρθηκε στην κατάργηση του χαρτονομίσματος των 500 € (πηγή) – ένας άνθρωπος που υπηρετεί πιστά την καγκελάριο στα σχέδια της, όσον αφορά την απομύζηση, καθώς επίσης την κατάληψη και κατοχή της Ευρώπης, με οικονομικά όπλα.

Μερικές ημέρες μετά, ο πρώην υπουργός οικονομικών των Η.Π.Α., ο κ. Larry Summers, τάχθηκε υπέρ της «δολοφονίας» του 100δόλαρου (πηγή) – ενώ όλοι γνωρίζουν πως η υπερδύναμη προωθεί με όλες τις δυνάμεις της, την ίδρυση του οικονομικού ΝΑΤΟ.

Παράλληλα, όλες οι κεντρικές τράπεζες του πλανήτη προσπαθούν να βρουν τρόπους για τον περιορισμό των μετρητών χρημάτων – αφενός μεν για να μην μπορούν να αποφύγουν οι καταθέτες τη φορολόγηση των αποταμιεύσεων τους μέσω των αρνητικών επιτοκίων, αφετέρου για να μην ακολουθήσουν μαζικές τραπεζικές επιθέσεις (Bank runs), λόγω των φόβων που προκαλεί η υπερχρέωση, καθώς επίσης οι ενδεχόμενες χρεοκοπίες των μεγάλων τραπεζών (είδηση).

Με δεδομένο τώρα το ότι, από τις αρχές του 2016 οι διασώσεις τραπεζών θα διενεργούνται μέσω των ομολογιούχων, των μετόχων και των καταθετών τους, προτού κληθούν τα κράτη με τη βοήθεια των φορολογουμένων Πολιτών τους, δεν είναι καθόλου δύσκολο να συμπεράνει κανείς γιατί επιδιώκεται η κατάργηση των μετρητών – με μοναδική μέχρι σήμερα αντίθετη άποψη αυτήν της Ελβετίας, η οποία διαβεβαίωσε πως δεν πρόκειται να αποσύρει από την κυκλοφορία το χαρτονόμισμα των 1.000 φράγκων.

Ως εκ τούτου, το να αναφέρεται κανείς σε μία συνομωσία της πολιτικής ελίτ και των διεθνών τοκογλύφων, με στόχο την εφαρμογή ενός υποχθόνιου σχεδίου, δεν είναι καθόλου υπερβολικό – υπενθυμίζοντας πως ο L. Summers ήταν ο πρώτος από τους προβεβλημένους οικονομολόγους που λανσάρισε την ιδέα της κατάργησης των μετρητών. Όταν το έκανε, το 2013, συζητιόταν για πρώτη φορά η υιοθέτηση αρνητικών επιτοκίων εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών – κάτι που θεωρήθηκε εκείνη την εποχή εντελώς ανόητο και ανέφικτο, αφού είναι παράλογο να πληρώνουν οι καταθέτες τόκο για τις αποταμιεύσεις τους, αντί να εισπράττουν.

Υπενθυμίζουμε επίσης πως λίγο πριν την κυκλοφορία του ευρώ, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η αμερικανική κυβέρνηση είχε προθυμοποιηθεί να καταργήσει το 100δόλαρο, εάν η ΕΚΤ συμφωνούσε να μην τυπώσει χαρτονομίσματα των 500 € – κάτι που τελικά δεν συνέβη, επειδή η Γερμανία τάθηκε εναντίον.

Ο αμερικανός οικονομολόγος πάντως ισχυρίζεται πως η πρόταση του έχει δήθεν σχέση με την καταπολέμηση της εγκληματικότητας – ενώ από ορισμένους χαρακτηρίζεται το 500ευρω ως ο «Bin Laden» των χαρτονομισμάτων, με την έννοια πως διευκολύνει τις παράνομες δραστηριότητες, αφού το 1 εκ. $ ζυγίζει μόνο περί το 1,1 κιλά σε 500ευρω, ενώ 25 κιλά σε 20ευρω. Δεν ζητείται βέβαια η απόσυρση αυτών που κυκλοφορούν, αλλά η μη εκτύπωση νέων – κάτι με το οποίο συμφωνούν η ΕΚΤ, η Κομισιόν και η Γερμανία.
.
Ο πόλεμος εναντίον των μετρητών

Περαιτέρω, είναι φανερό πως ο πόλεμος εναντίον των χαρτονομισμάτων έχει ξεκινήσει ήδη από την περιφέρεια της Ευρωζώνης, με απώτερο στόχο τον πυρήνα της – με την Ελλάδα να διαδραματίζει ξανά το ρόλο του πειραματόζωου, μετά το κλείσιμο των τραπεζών της και την επιβολή ελέγχων στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων.

Πόσο μάλλον όταν περιορίσθηκαν στην πατρίδα μας καταναγκαστικά οι αναλήψεις μετρητών, ενώ θεσμοθετούνται συνεχώς νόμοι που απαγορεύουν ουσιαστικά τις συναλλαγές με μετρητά – εν προκειμένω με τη δικαιολογία της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, αφού οι Έλληνες έχουν στιγματισθεί διεθνώς ως μανιακοί φοροφυγάδες, από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις των μνημονίων.

Στόχος δεν είναι φυσικά μόνο η Ευρωζώνη, η Ευρώπη και οι Η.Π.Α., αλλά ολόκληρος ο πλανήτης – κρίνοντας από το γεγονός ότι, ήδη διενεργούνται στατιστικές σε πάρα πολλές χώρες, οι οποίες αφορούν την κυκλοφορία των μετρητών χρημάτων. Όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, μόνο στη Σουηδία μειώνεται η χρήση μετρητών, στην Ιαπωνία παραμένει σταθερή, ενώ σε όλες τις άλλες χώρες αυξάνεται – με πρώτη την Ινδία.
.

.
Περαιτέρω, ο διοικητής της ΕΚΤ είναι αναμφίβολα ένας από τους σημαντικότερους παίκτες στο θέμα του περιορισμού ή/και της κατάργησης των μετρητών – αφού δεν αντιτίθεται καθόλου στις ενέργειες των κρατών που μειώνουν την κυκλοφορία τους, παρά το ότι κάτι τέτοιο αποτελεί κατάφωρη παράβαση του ευρωπαϊκού συμφώνου. Ακόμη χειρότερα, είναι αυτός που κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο, ενώ η ΕΚΤ έχει εκβιάσει ασύστολα χώρες όπως η Ιρλανδία και η Ελλάδα (άρθρο).
Ποιά είναι όμως τα κοινά σημεία του πρώην στελέχους της Goldman Sachs με τον κ. L. Summers ή με τον πρώην επικεφαλής οικονομολόγο του ΔΝΤ κ. K. Rogoff, ο οποίος από πολλά χρόνια τώρα συνηγορεί υπέρ της κατάργησης των μετρητών; Απλούστατα και οι τρεις είναι μέλη της ελιτίστικης «ομάδας των τριάντα»(ανάλυση). Της λέσχης δηλαδή που συμμετέχουν οι σημαντικότεροι κεντρικοί τραπεζίτες οι οποίοι, πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες, συζητούν με εκπροσώπους των διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών για κάθε είδους πολιτικά θέματα – λαμβάνοντας οι ίδιοι τις αποφάσεις, αφού οι πολιτικοί είναι έμμισθοι υπηρέτες της πραγματικής εξουσίας: της οικονομικής ελίτ.

Είναι επίσης μέλη της λέσχης Bilderberg, η οποία υφαίνει μεν ανάλογες συνωμοσίες, αλλά πολύ μικρότερης σπουδαιότητας – παρά το ότι θεωρείται από την κοινή γνώμη σημαντικότερη. Εκτός αυτού, είναι συνδεδεμένοι με το Harvard, σπούδασαν και οι τρεις οικονομία στο ΜΙΤ, ενώ κατείχαν σημαντικά αξιώματα σε διεθνείς χρηματοπιστωτικές οργανώσεις της Ουάσιγκτον, στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα. Επομένως, έχουν πολλά κοινά σημεία μεταξύ τους – αποτελώντας το κέντρο του δικτύου εναντίον των μετρητών χρημάτων, το οποίο κατευθύνεται από την ομάδα των τριάντα.
Σε κάθε περίπτωση, ο βασικός στόχος τους είναι να πείσουν την κοινή γνώμη, η οποία σέβεται νομοτελειακά τέτοιου μεγέθους προσωπικότητες, σχετικά με την ανάγκη της κατάργησης των μετρητών – παρά το ότι η πλειοψηφία των Πολιτών γνωρίζει πλέον πολύ καλά πως τα μετρητά είναι τα μοναδικά πραγματικά χρήματα, ενώ τα ηλεκτρονικά καθόλου.

Οι μέθοδοι των τοκογλύφων

Η μέθοδος που χρησιμοποιείται είναι η ενοχοποίηση των μετρητών για κάθε είδους έγκλημα που συμβαίνει στον πλανήτη – από το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, έως την τρομοκρατία. Η φοροδιαφυγή αναφέρεται επίσης, χωρίς όμως να γίνεται καμία προσπάθεια να καταπολεμηθεί η φοροαποφυγή των πολυεθνικών. Αντίθετα, υιοθετούνται όλο και περισσότεροι νόμοι που τη διευκολύνουν – όπως τεκμηρίωσαν οι δημοσιογραφικές έρευνες στο Λουξεμβούργο, στην Ολλανδία, στη Γερμανία κοκ. Στα πλαίσια αυτά, ο κ. L. Summers γράφει σε ελεύθερη μετάφραση τα εξής:

«Είναι δύσκολοι καιροί για την Ευρώπη, με τη μεταναστευτική κρίση, με τις οικονομικές αδυναμίες, με τα προβλήματα ασφάλειας, καθώς επίσης με την άνοδο των δημαγωγικών κινημάτων. Υπάρχουν όρια, όσον αφορά αυτά που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα η κατάργηση των μεγάλων χαρτονομισμάτων. Είναι όμως ένα σημαντικό βήμα, το οποίο συνεισφέρει σε παγκόσμια βάση στην επίλυση των προβλημάτων – με ελάχιστες αρνητικές συνέπειες για το νόμιμο εμπόριο, καθώς επίσης για τους κρατικούς προϋπολογισμούς«.

Ο αμερικανός λοιπόν προσπαθεί να πείσει τους Ευρωπαίους Πολίτες πως η κατάργηση των μεγάλων χαρτονομισμάτων, θα βοηθήσει στην επίλυση προβλημάτων όπως το μεταναστευτικό ή/και η άνοδος των δημαγωγικών κινημάτων! (δηλαδή αυτών που δεν εξυπηρετούν τα σχέδια της παγκόσμιας ελίτ, ο εχθρός νούμερο ένα της οποίας είναι αναμφίβολα ο πρόεδρος Putin).

Επικαλείται δε μελέτες ή αναφορές, οι οποίες δήθεν τεκμηριώνουν τις θέσεις του – όπως τις συνεντεύξεις του K. Rogoff, γνωστού από την παραδοχή λαθών στο πρόγραμμα που χρησιμοποίησε (Excel) για να αποδείξει τα συμπεράσματα μίας έρευνας του (ανακαλύφθηκαν από έναν νεαρό φοιτητή!).

Εν τούτοις, ο κ. K. Rogoff είχε πει στο Νταβός (βίντεο) ότι, ο πραγματικός λόγος της ανάγκης κατάργησης των μετρητών είναι η εισαγωγή των αρνητικών επιτοκίων – μέσω των οποίων θα φορολογούνταν οι καταθέσεις χωρίς να το συνειδητοποιούν οι ανόητοι αποταμιευτές, με στόχο τη μείωση του παγκοσμίου χρέους, τη διάσωση χρεοκοπημένων τραπεζών κοκ.

Φυσικά οι ακροατές του εκεί δεν ήταν οι Πολίτες, αλλά η διεθνής ελίτ – η οποία έχει βάλει στο στόχο της τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία των ανθρώπων, τα οποία δεν κατάφερε να υπεξαιρέσει εξ ολοκλήρου με τη μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδημάτων όλων των εποχών:
με τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης των κεντρικών τραπεζών (QE), με τα οποία μεταφέρθηκε τεράστιος πλούτος από τις κατώτερες και μεσαίες εισοδηματικές τάξεις στο ανώτατο 1%. Επίσης στους 65 πλουσιότερους, οι οποίοι κατέχουν περιουσιακά στοιχεία όσα το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού (3,5 δις άνθρωποι!).
.
Τα πολύτιμα μέταλλα

Περαιτέρω, οφείλει ίσως να σκεφθεί κανείς πού αλλού θα μπορούσαν να οδηγήσουν τις αποταμιεύσεις τους οι Πολίτες, για να τις προστατεύσουν από τις επιθέσεις των τοκογλύφων – καθώς επίσης από τον πληθωρισμό που αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει, αφού δεν είναι δυνατόν η μαζική εκτύπωση χρημάτων εκ μέρους όλων των κεντρικών τραπεζών (άρθρο), να μην καταλήξει εκεί. Στην προκειμένη περίπτωση, η διατήρηση των χρημάτων σε μετρητά χαρτονομίσματα εκτός των τραπεζών δεν θα ωφελούσε ιδιαίτερα, αφού θα κατέρρεε η αγοραστική τους αξία – ενώ ασφαλώς το έχουν σκεφθεί οι τοκογλύφοι.

Η απάντηση είναι απλή: στα πολύτιμα μέταλλα, κυρίως στο χρυσό και στην πλατίνα, δευτερευόντως στο ασήμι, επειδή η αξία τους είναι κατά πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με το βάρος τους, οπότε «αποθηκεύονται» εύκολα – ενώ ο χρυσός δεν έχει χάσει ποτέ την αξία του πληθωριστικά ή με άλλον τρόπο, στα χιλιάδες χρόνια που χρησιμοποιείται ως «ανταλλακτικό νόμισμα» (ανάλυση).

Όπως αναφέραμε όμως, η ελίτ το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα – χειραγωγώντας απίστευτα τις τιμές του χρυσού, έτσι ώστε να χάσουν την εμπιστοσύνη τους οι άνθρωποι στην αξία του. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται πολύ εύκολα από το ότι, όταν η τιμή του χρυσού αρχίζει να αυξάνεται, αμέσως ενεργοποιούνται μηχανισμοί που την οδηγούν σε πτώση – καθώς επίσης από το γεγονός πως, παρά το ότι η ζήτηση του χρυσού σε φυσική μορφή είναι εξαιρετικά μεγάλη τον τελευταίο καιρό, ενώ η προσφορά του σταθερή (μόλις στο 1-2%), η τιμή του δεν ακολουθεί (γράφημα, πηγή).
.

.
Ως εκ τούτου, εύλογα υποθέτει η ελίτ πως δεν θα αποφύγει τις παγίδες η πλειοψηφία των ανθρώπων, η οποία θα κληθεί τελικά να πληρώσει το βαρύ λογαριασμό της επέμβασης των κεντρικών τραπεζών στη λειτουργία του συστήματος – με έναν μη συμβατικό τρόπο, μοναδικό μέχρι σήμερα στην παγκόσμια ιστορία.
.
Επίλογος

Αφού βαθύνει ακόμη περισσότερο ο αποπληθωρισμός, μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές ασθένειες ειδικά σε εποχές υπερχρέωσης, ο οποίος οφείλεται κυρίως
(α) στην κατάρρευση των τιμών της ενέργειας – εν μέρει λόγω της παγκόσμιας ύφεσης, της μειωμένης ζήτησης, της αυξημένης προσφοράς, καθώς επίσης του ενεργειακού πολέμου εναντίον της Ρωσίας,
(β) στην ανεργία, λόγω της οποίας διατηρούνται χαμηλοί οι μισθοί – οπότε οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών, καθώς επίσης
(γ) στην ύφεση ισολογισμών (ανάλυση), θα ακολουθήσει ένας μάλλον μεγάλος πληθωρισμός – ο οποίος ίσως αποβεί μοιραίος για τον πλανήτη, εάν οι κεντρικές τράπεζες δεν προλάβουν να «αναρροφήσουν» τις τεράστιες ποσότητες χρημάτων, με τις οποίες έχουν πλημμυρίσει το σύστημα.
Ο πληθωρισμός θα ξεκινήσει όταν ολοκληρωθούν και σταματήσουν όλα τα παραπάνω, αφού τότε θα τεθεί σε λειτουργία το ανοδικό σπιράλ «μισθών-τιμών» – το οποίο νομίζουν σήμερα πολλοί ότι, αποτελεί πλέον παρελθόν στην οικονομική ιστορία του πλανήτη.

Σε κάθε περίπτωση, χωρίς τη βοήθεια του πληθωρισμού είναι αδύνατη η καταπολέμηση των βουνών των χρεών που έχουν συσσωρευτεί, όσες προσπάθειες και αν γίνουν με τη βοήθεια των αρνητικών επιτοκίων κοκ. – εκτός εάν μεσολαβούσε ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.

Ολοκληρώνοντας, προφανώς όλα αυτά έχουν ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν από τους διεθνείς τοκογλύφους, οι οποίοι παίρνουν τα μέτρα τους – αφενός μεν για να συνεχίσουν να λεηλατούν τη μεσαία τάξη, αφετέρου για να προστατεύσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία από την καταιγίδα των καταιγίδων που γνωρίζουν πολύ καλά ότι, κάποια στιγμή θα ξεσπάσει.

Αυτό ακριβώς ορίζεται ως «συνομωσία» εκ μέρους μας – ιδίως επειδή προκαλούνται ζημίες σε άλλους, ασφαλώς εν αγνοία τους. Στην Ευρώπη πάντως ήδη συλλέγονται υπογραφές εκ μέρους των Πολιτών, για την κατάθεση αναφοράς (Petition) εναντίον της κατάργησης των μετρητών – κάτι που ελπίζουμε να συμβεί και στην Ελλάδα, παρά το ότι πλήττεται από πολλά άλλα προβλήματα.

πηγή:
http://www.analyst.gr

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

Με αφορμή τον θάνατο του Έκο θυμόμαστε τα σχόλια του για τον πρωτοφασισμό

Σήμερα, 20.02.2016, πέθανε ο Ουμπέρτο Έκο, πλήρης ημερών. Ο Έκο πήρε την σημειολογία και την έβαλε ως αναλυτικό εργαλείο στο πεδίο της καθημερινότητας. Δεν υπήρξε ποτέ πολιτικά ριζοσπάστης, ο ίδιος μάλιστα αναγνώριζε το εαυτό του «ελεύθερο δυτικό άνθρωπο», αλλά παρ΄όλα αυτά, επειδή ήταν ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα εύστροφο νου και αναλυτική σκέψη κατάφερνε σε πολύ μεγάλο βαθμό να κάνει εύστοχες παρατηρήσεις. Όταν ο σιχαμένος Σίλβιο Μπερλουσκόνι αγόρασε εκδοτικό οίκο με τον οποίο ο Έκο συνεργαζόταν χρόνια, αποφάσισε να εκδόσει άλλο βιβλίο του εκεί.
ADVERTISEMENT

Ο Έκο στον τομέα της λογοτεχνίας προσέφερε την ιδέα του «ανοιχτού έργου», είτε αφορά την διαδικασία παραγωγής του είτε το πως αυτό προσλαμβάνεται από το αναγνωστικό καθώς και μια από τις πρώτες μεταμοντέρνες απόπειρες συγγραφής με το Όνομα του Ρόδου, στο οποίο έμπλεξε την Ιστορία και τη Φιλοσοφία με το αστυνομικό διήγημα.

Ακολουθεί άρθρο του Έκο σχετικά με τα τυπικά χαρακτηριστικά του πρωτοφασίσμου [Ο Έκο είναι δημοκράτης, μάλλον του αρέσει πολύ το αστικό κράτος, οπότε είναι λογικό να αναπαράγει ιδέες του τύπου «όταν κάποιος μιλάει κατά του κοινοβουλευτισμού μυρίζει πρωτοφασισμό». Από την άλλη όμως δεν μπορεί να αγνοηθεί η ευστοχία του σε ότι αφορά τον φασισμό ως κοινωνικό γεγονός]:

Τα τυπικά χαρακτηριστικά του πρωτο-φασισμού. Toυ Ουμπέρτο Έκο

Παρά την ασάφεια αυτή, νομίζω πως μπορούμε να σκιαγραφήσουμε έναν κατάλογο χαρακτηριστικών τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά αυτού που ονομάζω «πρωτοφασισμό», ή «αρχέγονο φασισμό». Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα ενιαίο σύστημα· πολλά απ’ αυτά αλληλοαναιρούνται, και είναι επίσης αντιπροσωπευτικά και άλλων μορφών δεσποτισμού ή φανατισμού. Η παρουσία ενός και μόνο απ’ αυτά, όμως, αρκεί για να επιτρέψει στο φασισμό να συμπτυχθεί γύρω του.
1. Το πρώτο χαρακτηριστικό του πρωτοφασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης. Η παραδοσιαρχία, βέβαια, είναι πολύ παλαιότερη από τον φασισμό. Δεν χαρακτήριζε μόνο την αντιεπαναστατική σκέψη των Καθολικών μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά γεννήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους, ως αντίδραση στον κλασικό ελληνικό ορθολογισμό. Στη λεκάνη της Μεσογείου, λαοί διαφόρων θρησκειών (που οι περισσότερες απ’ αυτές είχαν γίνει δεκτές στο ρωμαϊκό πάνθεο) άρχισαν να ονειρεύονται κάποια αποκάλυψη που είχε συμβεί στην αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτή η αποκάλυψη, σύμφωνα με τη μυστηριακή αίγλη που καλλιεργούσε η παραδοσιαρχία, είχε παραμείνει για πολύ καιρό κρυμμένη κάτω από το πέπλο γλωσσών που ήταν πια ξεχασμένες στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, στους κέλτικους ρούνους, στους παπύρους των σχεδόν άγνωστων θρησκειών της Ασίας.

Αυτή η νέα κουλτούρα έπρεπε να είναι συγκρητιστική. Ο συγκρητισμός δεν είναι απλά, όπως λένε τα λεξικά, «ο συνδυασμός διαφόρων μορφών πίστης και λατρευτικής πρακτικής»· ένας τέτοιος συνδυασμός πρέπει να ανέχεται τις αντιφάσεις. Καθένα από τα αρχικά μηνύματα περιέχει ψήγματα σοφίας, και όποτε έμοιαζαν να λένε διαφορετικά ή ασύμβατα πράγματα αυτό συνέβαινε μόνο και μόνο γιατί όλα παραπέμπουν, με αλληγορικό τρόπο, στην ίδια αρχέγονη αλήθεια.

Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει καμία πρόοδος στη γνώση. Η αλήθεια έχει ήδη καταγραφεί μια για πάντα, κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίζουμε να ερμηνεύουμε το δυσνόητο μήνυμά της.

Αν κοιτάξει κανείς τις βιβλιοθήκες διαφόρων φασιστικών καθεστώτων, θα βρει όλους τους μείζονες διανοητές της παραδοσιαρχίας. Η ναζιστική εσωτερική γνώση τρεφόταν με παραδοσιαρχικά, συγκρητιστικά και μυστικιστικά στοιχεία. Η πηγή που επηρέασε περισσότερο τις θεωρίες της νέας ιταλικής δεξιάς, ο Ιούλιος Έβολα, συνδύαζε το Άγιο Δισκοπότηρο με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, και την αλχημεία με την Αγία Ρωμαϊκή και Γερμανική Αυτοκρατορία. Και μόνο το γεγονός ότι η ιταλική δεξιά, για να δείξει πόσο ανοιχτό μυαλό διαθέτει, διεύρυνε αυτό τον κατάλογο ώστε να συμπεριλάβει και έργα του Ντε Μαιτρ, του Γκενόν και του Γκράμσι, αποτελεί ολοφάνερη απόδειξη συγκρητισμού.

Αν κοιτάξετε τα ράφια που, στα αμερικάνικα βιβλιοπωλεία, φέρουν την επιγραφή «Νέα Εποχή», θα βρείτε εκεί μέχρι και Άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος, απ’ ό,τι γνωρίζω, δεν ήταν φασίστας. Αλλά το να συνδυάζεις τον Άγιο Αυγουστίνο με το Στόουνχεντζ αυτό είναι σύμπτωμα πρωτοφασισμού.

2. Η παραδοσιαρχία συνεπάγεται την απόρριψη του μοντερνισμού. Και οι φασίστες και οι εθνικοσοσιαλιστές κυριολεκτικά λάτρευαν την τεχνολογία, ενώ οι διανοητές της παραδοσιαρχίας συνήθως την απορρίπτουν ως αντίθετη προς τις παραδοσιακές πνευματικές αξίες. Όμως, παρόλο που ο ναζισμός υπερηφανευόταν για τα βιομηχανικά του επιτεύγματα, ο εγκωμιασμός του μοντερνισμού δεν ήταν παρά η επιφάνεια μιας ιδεολογίας βασισμένης στην ιδέα Αίμα και Γη (Blut und Boden). Η απόρριψη του σύγχρονου κόσμου ήταν μεταμφιεσμένη σαν αντίκρουση του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, αλλά αφορούσε κυρίως στην απόρριψη του Πνεύματος του 1789 (και του 1776, φυσικά). Ο Διαφωτισμός, η Εποχή του Ορθολογισμού, γίνεται αντιληπτή ως απαρχή της σύγχρονης αχρειότητας. Κατ’ αυτή την έννοια, ο πρωτοφασισμός μπορεί να οριστεί ως ανορθολογισμός.

3. Ο ανορθολογισμός βασίζεται επίσης στη λατρεία της δράσης για τη δράση. Επειδή η δράση είναι από μόνη της όμορφη, πρέπει να αναλαμβάνεται πριν, ή χωρίς, οποιαδήποτε σκέψη. Η σκέψη είναι μια μορφή αποδυνάμωσης. Επομένως, η κουλτούρα είναι ύποπτη, στο βαθμό που ταυτίζεται με την κριτική στάση. Η καχυποψία απέναντι στον κόσμο της διανόησης αποτελούσε πάντοτε σύμπτωμα του πρωτοφασισμού, από την υποτιθέμενη ρήση του Γκέμπελς («όταν ακούω να μιλάνε για κουλτούρα αρπάζω το όπλο μου») μέχρι τη συχνή χρήση εκφράσεων όπως «εκφυλισμένοι διανοούμενοι», «κουλτουριάρηδες», «παρηκμασμένοι σνομπ», «τα πανεπιστήμια είναι φωλιές κομμουνιστών». Οι επίσημοι φασίστες διανοούμενοι ασχολούνταν κυρίως με το να επιτίθενται στον σύγχρονο πολιτισμό και την αριστερή διανόηση, που έχουν προδώσει τις παραδοσιακές αξίες.

4. Καμιά συγκρητιστική πίστη δεν αντέχει στην αναλυτική κριτική. Το κριτικό πνεύμα κάνει διακρίσεις μεταξύ των εννοιών, και αυτές οι διακρίσεις αποτελούν σημάδι μοντερνισμού. Στον σύγχρονο πολιτισμό, η επιστημονική κοινότητα επαινεί τη διαφωνία ως μέθοδο βελτίωσης της γνώσης. Για τον πρωτοφασισμό, η διαφωνία είναι προδοσία.

5. Εξάλλου, η διαφωνία αποτελεί σημάδι ποικιλομορφίας. Ο πρωτοφασισμός καλλιεργεί και αναζητεί τη συναίνεση με το να οξύνει και να εκμεταλλεύεται το φυσικό φόβο του διαφορετικού. Η πρώτη έκκληση ενός φασιστικού ή πρώιμου φασιστικού κινήματος είναι η έκκληση ενάντια στους παρείσακτους. Επομένως, ο πρωτοφασισμός είναι εξ ορισμού ρατσιστικός.

6. Ο πρωτοφασισμός πηγάζει από την ατομική ή κοινωνική απογοήτευση. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά των φασιστικών καθεστώτων του παρελθόντος ήταν η επίκληση προς μια απογοητευμένη μεσαία τάξη που μαστιζόταν από μια οικονομική κρίση ή ένιωθε πολιτικά εξευτελισμένη και φοβισμένη από την πίεση που ασκούσαν οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Στην εποχή μας, που οι παλιοί «προλετάριοι» είναι πλέον μικροαστοί (και τα λούμπεν στοιχεία είναι κατά κανόνα αποκλεισμένα από την πολιτική σκηνή), ο φασισμός του αύριο θα βρει το ακροατήριό του σ’ αυτή τη νέα πλειοψηφία.

7. Στους ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν πλέον ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, ο πρωτοφασισμός λέει πως το μοναδικό τους προνόμιο είναι το πιο κοινό, ότι έχουν γεννηθεί στην ίδια χώρα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Άλλωστε, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να δώσει ταυτότητα στο έθνος είναι οι εχθροί του. Έτσι, στη ρίζα της πρωτοφασιστικής ψυχολογίας υπάρχει μια εμμονή με τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις διεθνείς. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν πολιορκημένοι. Ο πιο εύκολος τρόπος να πολεμήσεις μια συνωμοσία είναι η επίκληση στην ξενοφοβία. Αλλά η συνωμοσία πρέπει να έχει και εσωτερικούς μοχλούς: οι Εβραίοι είναι συνήθως ο καλύτερος στόχος, γιατί έχουν το πλεονέκτημα να είναι ταυτόχρονα και εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί. Στις Η.Π.Α., ένα εμφανές δείγμα συνωμοσιολογικής εμμονής βρίσκεται στο βιβλίο του Πατ Ρόμπερτσον Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, αλλά, όπως έχουμε δει πρόσφατα, υπάρχουν και πολλά άλλα.

8. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν ταπεινωμένοι από τον επιδεικτικό πλούτο και την δύναμη των εχθρών τους. Όταν ήμουν μικρό παιδί, μου είχαν μάθει ότι οι Εγγλέζοι είχαν πέντε γεύματα τη μέρα. Έτρωγαν πιο συχνά από τους φτωχούς αλλά νηφάλιους Ιταλούς. Και ότι οι Εβραίοι είναι πλούσιοι και βοηθάνε ο ένας τον άλλο μέσω ενός μυστικού δικτύου αμοιβαίας αρωγής. Έτσι, με μια συνεχή μετατόπιση της ρητορικής εστίασης, οι εχθροί είναι ταυτόχρονα πολύ ισχυροί και πολύ αδύναμοι. Οι φασιστικές κυβερνήσεις είναι καταδικασμένες να χάνουν τους πολέμους τους, γιατί είναι εγγενώς ανίκανες να κάνουν μια αντικειμενική εκτίμηση της δύναμης του εχθρού.

9. Για τον πρωτοφασισμό, δεν υπάρχει αγώνας για τη ζωή· αντίθετα, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας. Επομένως, ο ειρηνισμός ισοδυναμεί με συναλλαγή με τον εχθρό. Είναι κακός, γιατί η ζωή είναι ένας συνεχής πόλεμος. Αυτό, όμως, επιφέρει ένα «σύμπλεγμα Αρμαγεδδώνα». Εφόσον οι εχθροί πρέπει να ηττηθούν, θα πρέπει να υπάρξει μια τελική μάχη, μετά από την οποία το κίνημα θα έχει υπό τον έλεγχό του ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια «τελική λύση», όμως, θα σημάνει την αρχή μιας περιόδου ειρήνης, μιας Χρυσής Εποχής, πράγμα που έρχεται σε αντίφαση με το δόγμα του συνεχούς πολέμου. Κανείς φασίστας ηγέτης δεν έχει καταφέρει ποτέ να λύσει αυτό το πρόβλημα.

10. Ο ελιτισμός αποτελεί χαρακτηριστική διάσταση κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας, στο βαθμό που είναι θεμελιωδώς αριστοκρατικός, και ο αριστοκρατικός και μιλιταριστικός ελιτισμός συνεπάγεται την περιφρόνηση προς τους αδύναμους. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να εκφράσει μόνο έναν λαϊκό ελιτισμό. Κάθε πολίτης ανήκει στον καλύτερο λαό του κόσμου, τα μέλη του κόμματος είναι οι καλύτεροι πολίτες, κάθε πολίτης μπορεί (ή πρέπει) να γίνει μέλος του κόμματος. Αλλά δεν μπορεί να υπάρχουν πατρίκιοι χωρίς πληβείους. Ο Ηγέτης, που γνωρίζει ότι η εξουσία δεν του απονεμήθηκε δημοκρατικά αλλά την κατέκτησε με τη βία, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών· οι μάζες είναι αδύναμες, και γι’ αυτό χρειάζονται και αξίζουν έναν ηγεμόνα. Και εφόσον η ομάδα είναι οργανωμένη ιεραρχικά (σύμφωνα με το στρατιωτικό πρότυπο), κάθε ηγέτης περιφρονεί τους υφισταμένους του, και καθένας απ’ αυτούς περιφρονεί τους κατωτέρους του. Αυτό ενισχύει την αίσθηση του μαζικού ελιτισμού.

11. Μέσα σ’ αυτή την προοπτική, όλοι μαθαίνουν πως πρέπει να γίνουν ήρωες. Σε κάθε μυθολογία, ο ήρωας είναι ένα εξαιρετικό ον, αλλά για την πρωτοφασιστική ιδεολογία ο ηρωισμός είναι ο κανόνας. Αυτή η λατρεία του ηρωισμού συνδέεται στενά με τη λατρεία του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα συνθήματα που είχαν οι ισπανοί φαλαγγίτες ήταν το «viva la muerte» («ζήτω ο θάνατος»). Στις μη φασιστικές κοινωνίες, ο απλός λαός μαθαίνει ότι ότι ο θάνατος είναι κάτι το δυσάρεστο που όμως πρέπει να το αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια· και οι πιστοί μαθαίνουν ότι είναι ένας οδυνηρός τρόπος για να περάσουν σε μια μεταφυσική ευτυχία. Αντίθετα, ο πρωτοφασίστας ήρωας αποζητά τον ηρωικό θάνατο, ο οποίος διαφημίζεται ως η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μια ηρωική ζωή. Ο πρωτοφασίστας ήρωας ανυπομονεί να πεθάνει. Μέσα στην ανυπομονησία του, συχνά στέλνει κι άλλους ανθρώπους στο θάνατο.

12. Επειδή και ο συνεχής πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα παιχνίδια, ο πρωτοφασίστας μεταθέτει τον πόθο του για εξουσία στη σεξουαλική συμπεριφορά του. Έτσι προκύπτει ο ματσισμός [σ.τ.Μ.: το αντριλίκι] (που συνεπάγεται αφενός την περιφρόνηση προς τη γυναίκα και αφετέρου την καταδίκη παρεκκλινουσών ερωτικών συνηθειών, όπως η αγνότητα ή η ομοφυλοφιλία). Και επειδή και το σεξ είναι δύσκολο παιχνίδι, ο πρωτοφασίστας ήρωας προτιμά να παίζει με τα όπλα – σαν φαλλικό υποκατάστατο.

13. Ο πρωτοφασισμός βασίζεται σε έναν επιλεκτικό λαϊκισμό, έναν ποιοτικό λαϊκισμό, θα έλεγε κανείς. Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες έχουν ατομικά δικαιώματα, αλλά οι πολίτες συνολικά έχουν πολιτική επιρροή μόνο από ποσοτική άποψη ακολουθούνται οι αποφάσεις της πλειοψηφίας. Για τον πρωτοφασισμό, όμως, τα άτομα ως άτομα δεν έχουν δικαιώματα, και ο Λαός γίνεται αντιληπτός σαν ποιότητα, σαν μια μονολιθική οντότητα που εκφράζει την Κοινή Βούληση. Και επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ατόμων δεν μπορεί ποτέ να έχει κοινή βούληση, ο Ηγέτης παριστάνει το διερμηνέα τους. Έχοντας χάσει την εξουσία της αντιπροσώπευσης, οι πολίτες δεν πράττουν· καλούνται μόνο να παίξουν το ρόλο του Λαού. Έτσι, ο Λαός δεν είναι παρά ένα θεατρικό εφεύρημα. Για να πάρουμε μια γεύση ποιοτικού λαϊκισμού δεν χρειαζόμαστε πλέον την Πιάτσα Βενέτσια της Ρώμης, ούτε το Στάδιο της Νυρεμβέργης. Υπάρχει στο μέλλον μας ένας τηλεοπτικός ή διαδικτυακός λαϊκισμός, στον οποίο η συναισθηματική αντίδραση μιας επιλεγμένης ομάδας πολιτών θα μπορεί να παρουσιάζεται και να γίνεται αποδεκτή ως η Φωνή του Λαού.

Λόγω του ποιοτικού λαϊκισμού του, ο πρωτοφασισμός πρέπει να είναι κατά των «διεφθαρμένων» κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. Μια από τις πρώτες φράσεις που είπε ο Μουσολίνι στο ιταλικό κοινοβούλιο ήταν «Θα μπορούσα να μετατρέψω αυτό το βουβό και καταθλιπτικό μέρος σε στρατόπεδο για τις σπείρες μου» οι «σπείρες» είναι μια υποδιαίρεση της παραδοσιακής ρωμαϊκής λεγεώνας. Βέβαια, αμέσως βρήκε καλύτερο καταυλισμό για τις σπείρες του, αλλά λίγο αργότερα διέλυσε το κοινοβούλιο. Όποτε ένας πολιτικός αμφισβητεί τη νομιμότητα ενός κοινοβουλίου γιατί δεν αντιπροσωπεύει πλέον τη Φωνή του Λαού, αρχίζει και μυρίζει πρωτοφασισμό.

14. Ο πρωτοφασισμός μιλάει την «Νέα Ομιλία». Η Νέα Ομιλία επινοήθηκε από τον Όργουελ στο βιβλίο του 1984, ως επίσημη γλώσσα του Αγγλικού Σοσιαλισμού. Αλλά σε πολλές μορφές δικτατορίας συναντά κανείς πρωτοφασιστικά χαρακτηριστικά. Όλα τα ναζιστικά και φασιστικά σχολικά εγχειρίδια χρησιμοποιούσαν φτωχό λεξιλόγιο και στοιχειώδη σύνταξη, με σκοπό να περιορίσουν τη διάδοση των εργαλείων της σύνθετης και κριτικής σκέψης. Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε άλλα είδη Νέας Ομιλίας, ακόμα κι αν παίρνουν τη φαινομενικά αθώα μορφή ενός δημοφιλούς τοκ-σόου.

Το πρωινό της 27ης Ιουλίου 1943, έμαθα ότι, σύμφωνα με ραδιοφωνικές ανακοινώσεις, ο φασισμός είχε καταρρεύσει και ο Μουσολίνι είχε συλληφθεί. Όταν η μητέρα μου με έστειλε να αγοράσω την εφημερίδα, είδα ότι οι εφημερίδες στον κοντινότερο πάγκο είχαν διαφορετικούς τίτλους. Επιπλέον, αφού είδα τους τίτλους, συνειδητοποίησα ότι κάθε εφημερίδα έγραφε διαφορετικά πράγματα. Αγόρασα μία στην τύχη, και διάβασα στην πρώτη σελίδα ένα μήνυμα που το υπέγραφαν πέντε ή έξι πολιτικά κόμματα ανάμεσά τους η Χριστιανική Δημοκρατία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κόμμα της Δράσης, και το Φιλελεύθερο Κόμμα.

Μέχρι τότε, πίστευα ότι υπήρχε μόνο ένα κόμμα σε κάθε χώρα, και ότι στην Ιταλία αυτό ήταν το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Τώρα, ανακάλυπτα ότι στη χώρα μου μπορούσαν να υπάρχουν ταυτόχρονα διάφορα κόμματα. Καθώς ήμουν έξυπνο παιδί, κατάλαβα ότι όλα αυτά τα κόμματα δεν μπορεί να γεννήθηκαν μέσα σε μια νύχτα, άρα θα πρέπει να υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό ως μυστικές οργανώσεις.

Το μήνυμα στην πρώτη σελίδα πανηγύριζε για το τέλος της δικτατορίας και την επιστροφή της ελευθερίας: της ελευθερίας του λόγου, του τύπου, της πολιτικής σύμπραξης. Αυτές τις λέξεις, «ελευθερία», «δικτατορία» τις διάβαζα τώρα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Χάρη σ’ αυτές τις λέξεις, ξαναγεννήθηκα ως ελεύθερος δυτικός άνθρωπος.

Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ώστε το νόημα αυτών των λέξεων να μην ξεχαστεί ξανά. Ο πρωτοφασισμός βρίσκεται ακόμα γύρω μας, πολλές φορές με πολιτικά. Θα ήταν πολύ ευκολότερο, για μας, αν εμφανιζόταν στην παγκόσμια σκηνή κάποιος και έλεγε «Θέλω να ξανανοίξω το Άουσβιτς, θέλω να παρελάσουν ξανά οι Μελανοχίτωνες στις ιταλικές πλατείες». Αλλά η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο. Είναι καθήκον μας να τον αποκαλύπτουμε και να καταδεικνύουμε οποιαδήποτε από τις νέες εκφάνσεις του κάθε μέρα, σε κάθε μέρος του κόσμου. Και είναι καλό να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ στις 4 Νοεμβρίου 1938:

«Τολμώ να πω ότι, αν ποτέ η αμερικανική δημοκρατία πάψει να προχωρεί ως ζωντανή δύναμη και να προσπαθεί μέρα και νύχτα, με ειρηνικό τρόπο, να κάνει όλους τους πολίτες μας καλύτερους, τότε ο φασισμός θα δυναμώσει στη χώρα μας».
Η ελευθερία και η απελευθέρωση είναι μια ατέρμονη διαδικασία.
Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε στο New York Review of Books το 1995
 http://kollectnews.org

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Νόαμ Τσόμσκι: Σχολιάζοντας το θέμα της ελληνικής κρίσης

Τη στάση της Ευρώπης τόσο απέναντι στην οικονομική κρίση και την Ελλάδα όσο και στη διαχείριση του προσφυγικού δράματος επικρίνει ο διεθνώς αναγνωρισμένος φιλόσοφος και ακτιβιστής Νόαμ Τσόμσκι. Όσον αφορά την κρίση, ο Τσόμσκι λέει ότι «οι σαδιστές ευρωκράτες βασανίζουν την Ελλάδα» που τόλμησε να διεκδικήσει τη Δημοκρατία, ενώ για το προσφυγικό σημειώνει ότι η Ευρώπη ξέρει πολύ καλά από λιτότητα, αλλά όχι από ανθρωπισμό.

Ο Νόαμ Τσόμσκι μίλησε στον Xρόνη Πολυχρονίου για το Truthout.

Ο σαδισμός απέναντι στη Δημοκρατία

Σχολιάζοντας το θέμα της ελληνικής κρίσης, ο Αμερικανός φιλόσοφος ασκεί δριμεία κριτική στους πιστωτές της χώρας που ζητούν από την Ελλάδα να εφαρμόσει δύσκολα μέτρα που καμία άλλη δημοκρατική χώρα στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε να εισαγάγει.

«Οι όροι που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι προς το συμφέρον των πιστωτών κι έχουν καταστρέψει τη χώρα. Ο στόχος υποτίθεται πως ήταν να μειωθεί το χρέος, το οποίο έχει αυξηθεί υπό αυτά τα μέτρα. Με την οικονομία να έχει υπονομευθεί, το ΑΕΠ έχει μειωθεί και ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ έχει αυξηθεί παρά τη ριζική περιστολή των κρατικών δαπανών. Στην Ελλάδα έχει παρασχεθεί ελάφρυνση του χρέους, σε θεωρητικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα έχει γίνει σαν ένα χωνί μέσω του οποίου ρέει η ευρωπαϊκή βοήθεια προς τις τράπεζες του Βορρά, οι οποίες μέχρι σήμερα έδιναν επισφαλή δάνεια, δεν τα πήραν πίσω και θέλουν τώρα να διασωθούν από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Πρόκειται για μία συνήθη πρακτική των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στη νεοφιλελεύθερη εποχή», λέει.

«Όταν η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε δημοψήφισμα, για να ζητήσει από τους πολίτες της χώρας να εκφράσουν την άποψή τους σχετικά με την τύχη τους, η αντίδραση των ευρωπαϊκών ελίτ ήταν απόλυτος τρόμος απέναντι στην αναίδεια. Πώς μπορεί οι Έλληνες να τολμούν να θεωρούν τη Δημοκρατία ως μια αξία που πρέπει να γίνεται σεβαστή στη χώρα γέννησής της; Οι κρατούντες Ευρωκράτες αντέδρασαν με απόλυτο σαδισμό, προβάλλοντας ακόμα πιο σκληρές απαιτήσεις ώστε να γίνει η Ελλάδα ερείπια και στο μεταξύ, χωρίς καμία αμφιβολία, να ιδιοποιηθούν ό,τι μπορούν για τον εαυτό τους. Το αντικείμενο του σαδισμού δεν είναι οι Έλληνες ειδικά, αλλά όποιος τολμά να φανταστεί ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν δικαιώματα που συγκρίνονται με αυτά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των επενδυτών. Πολύ γενικά, μπορεί να πει κανείς ότι τα μέτρα λιτότητας κατά τη διάρκεια της ύφεσης δεν έβγαζαν οικονομικό νόημα, όπως αναγνωρίζεται ακόμη και από τους οικονομολόγους του ΔΝΤ (αν και όχι από τους πολιτικούς παράγοντες του Ταμείου). Αυτή η κατάσταση είναι δύσκολο να θεωρηθεί ως οτιδήποτε άλλο, εκτός από ταξικός πόλεμος, ο οποίος σκοπεύει να ανατρέψει τις κοινωνικές δημοκρατικές κατακτήσεις, που έχουν υπάρξει μία από τις σημαντικότερες συνεισφορές της Ευρώπης στον σύγχρονο πολιτισμό», θα σημειώσει επίσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το μνημόνιο, και ο Βαρουφάκης

Από τη συζήτηση δεν θα μπορούσε να λείπει και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το γεγονός ότι παρά τις προεκλογικές του υποσχέσεις αναγκάστηκε τελικά να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο. Τι θα πει ο διεθνώς αναγνωρισμένος ακαδημαϊκός για αυτό; «Δεν αισθάνομαι αρκετά κοντά στην κατάσταση, ώστε να σχολιάσω συγκεκριμένες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, και να αξιολογήσω τις εναλλακτικές διαδρομές που θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει». «Οι επιλογές του θα μπορούσαν να είναι καλύτερες πάντως, αν είχε λάβει ουσιαστική υποστήριξη από άλλες λαϊκές δυνάμεις της Ευρώπης, όπως νομίζω ότι θα μπορούσε να είχε γίνει», θα υπογραμμίσει.

Ο Τσόμσκι καλείται επίσης να σχολιάσει τις βλέψεις του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, για ένα ευρωπαϊκό κόμμα που θα «εκδημοκρατίσει» την Ευρώπη και απαντά στο ερώτημα «γιατί η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί παρελθόν για πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες», αλλά και στο «πόσο εφικτό είναι να εκδημοκρατιστεί ο καπιταλισμός».

«Η σοσιαλδημοκρατία, όχι μόνο στην ευρωπαϊκή παραλλαγή της, αλλά και σε άλλες, βρίσκεται κάτω από σοβαρή επίθεση από την νεοφιλελεύθερη περίοδο της προηγούμενης γενιάς, η οποία ήταν επιβλαβής για τον πληθυσμό, αλλά αντίθετα ωφέλησε μικρές ελίτ», λέει.

«Ένα παράδειγμα της χυδαιότητας αυτών των δογμάτων αποκαλύπτεται στη μελέτη που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από την Oxfam, η οποία διαπιστώνει ότι το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, θα έχει σύντομα στα χέρια του περισσότερο από το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου. Στο μεταξύ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, την πλουσιότερη εκ των κοινωνιών του κόσμου, εκατομμύρια παιδιών ζουν σε νοικοκυριά που προσπαθούν να επιβιώσουν με 2$ την ημέρα. Ακόμη και αυτό κομμάτι ψωμί είναι υπό επίθεση από τους λεγόμενους συντηρητικούς», παρατηρεί.

«Το πόσο μακριά μπορεί να προχωρήσουν μεταρρυθμίσεις στις υπάρχουσες συνθήκες του κρατικού καπιταλισμού, είναι υπό συζήτηση. Αλλά ότι μπορούν να πάνε πολύ πιο πέρα από ό,τι σήμερα, δεν είναι καθόλου υπό αμφισβήτηση. Ούτε τίθεται υπό αμφισβήτηση ότι πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να φτάσουν στα όριά τους», σημειώνει.

Σύμφωνα με τον Νόαμ Τσόμσκι, «αυτός θα πρέπει να είναι ένας στόχος ακόμη και για αυτούς που διατείνονται για τη ριζοσπαστική κοινωνική επανάσταση, η οποία θα οδηγούσε μόνο σε χειρότερα δεινά, αν δεν προκύψει από την αφοσίωση ευρύτερων μαζών που θα έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα κέντρα εξουσίας θα εμποδίσουν περαιτέρω τα βήματά τους προς τα εμπρός».

Οι λόγοι που οδήγησαν στην προσφυγική κρίση
Αναφορικά με τους λόγους που οδήγησαν στο ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης, ο Νόαμ Τσόμσκι κάνει την ανασκόπηση των γεγονότων που είχαν ως αποτέλεσμα τη σημερινή κατάσταση στη Μέση Ανατολή. «Η κρίση χτιζόταν επί ένα μακρό διάστημα», λέει και εστιάζει σε δύο γεγονότα που χτύπησαν τη Μέσα Ανατολή σαν μία «δυτική βαριοπούλα» που απελευθέρωσε δραματικές συνέπειες.

Το πρώτο γεγονός που πρέπει να εξεταστεί είναι σύμφωνα με τον Αμερικανό φιλόσοφο, η εισβολή ΗΠΑ - Ηνωμένου Βασιλείου στο Ιράκ, με τη βάρβαρη κατοχή που ακολούθησε να έχει ως αποτέλεσμα, πέραν των σφαγών και της ολικής ισοπέδωσης της χώρας, το ξέσπασμα μίας σεχταριστικής διαμάχης που μοίρασε τη χώρα αλλά και την ευρύτερη περιοχή σε δύο στρατόπεδα. «Η εισβολή εκτόπισε εκατομμύρια ανθρώπων, οι οποίοι διέφυγαν ή αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε φτωχές γειτονικές χώρες, που βρέθηκαν αντιμέτωπες με τα δικά μας εγκλήματα», σημειώνει.

«Μία ακόμα πτυχή της εισβολής είναι και η γένεση του τερατουργήματος του Ισλαμικού Κράτους, που συνέβαλε στην καταστροφή της Συρίας», θα πει ο Νόαμ Τσόμσκι. Και σε αυτή την περίπτωση οι γειτονικές χώρες χρειάστηκε να απορροφήσουν τις προσφυγικές ροές, με την Τουρκία να έχει δεχτεί πάνω από 2 εκατ. Σύρους πρόσφυγες, λέει. Ωστόσο δεν παραλείπει να επικρίνει τη γείτονα χώρα μας για την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή, καθώς όπως σημειώνει την ίδια στιγμή που η Τουρκία καλείται να αντιμετωπίσει το προσφυγικό, συμβάλλει στην κλιμάκωση της κρίσης, με το να υποστηρίζει το Μέτωπο Αλ Νούσρα, την αδελφή οργάνωση της Αλ Κάιντα στη Συρία, και με το να επιτίθεται στους Κούρδους, την κύρια δύναμη που πολεμάει τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους από εδάφους.

Το δεύτερο γεγονός που οδήγησε στη σημερινή κρίση, είναι σύμφωνα με τον διάσημο ακαδημαϊκό, η καταστροφή της Λιβύης, στην οποία σήμερα επικρατεί ένα χάος μεταξύ αντιμαχόμενων ομάδων. Πρόκειται για μια χώρα -βάση του Ισλαμικού Κράτους, που παράγει όχι μόνο τζιχαντιστές αλλά και όπλα που «ταξιδεύουν» από τη Δυτική Αφρική ως την Μέση Ανατολή, αλλά είναι και δέκτης μεγάλων μεταναστευτικών ροών από όλη την αφρικανική ήπειρο. Η περίπτωση της Λιβύης μάλιστα, σύμφωνα με τον Τσόμσκι, φέρνει στην επιφάνεια και ιστορικούς παράγοντες, όπως το ότι η Ευρώπη, συστηματικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει βασανίσει και εκμεταλλευτεί την Αφρική για να προωθήσει τη δική της ανάπτυξη.

Η Ευρώπη ξέρει από λιτότητα αλλά όχι από ανθρωπισμό
Πώς βλέπει την αντίδραση της Ευρώπης απέναντι στην προσφυγική κρίση; «Τα ευρωπαϊκά κέντρα διακυβέρνησης είναι πολύ αποτελεσματικά στο να επιβάλλουν σκληρά μέτρα λιτότητας που καταστρέφουν τις φτωχότερες χώρες και ωφελούν τις τράπεζες. Στον αντίποδα, φαίνεται να έχουν καταρρεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά απέναντι στην ανθρωπιστική καταστροφή που σε μεγάλο βαθμό έχουν δημιουργήσει τα δυτικά εγκλήματα. Το βάρος έπεσε στους λίγους που ήταν πρόθυμοι, τουλάχιστον προσωρινά, να κουνήσουν έστω και λίγο το δαχτυλάκι τους, όπως η Σουηδία και η Γερμανία. Πολλοί άλλοι απλά έκλεισαν τα σύνορά τους», σχολιάζει ο Νόαμ Τσόμσκι. Παραλληλίζει μάλιστα την κατάσταση στα σύνορα της Ευρώπης, σαν την κατάσταση που επικρατεί στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, όπου οι Αμερικάνοι υποστηρίζουν ότι ακολουθούν μία «ανθρωπιστική πολιτική που μειώνει την παράνομη μετανάστευση», αλλά σε ποιους; Σε αυτούς που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα συντρίμμια που άφησαν στην κεντρική Αμερική τα εγκλήματα των ΗΠΑ σε αυτή, όπως τονίζει.

«Τι μας λέει όλο αυτό για τις επικρατούσες αξίες; Είναι δύσκολο ακόμη και να χρησιμοποιήσεις τη λέξη “αξίες”, πόσο μάλλον να το σχολιάσεις», θα σημειώσει χαρακτηριστικά…
Ο Νόαμ Τσόμσκι τοποθετείται όμως και για το επιχείρημα που όλο και πιο συχνά ακούγεται από επίσημα ευρωπαϊκά χείλη και λέει ότι «είναι απλά αδύνατο να δεχτεί η Ευρώπη τόσους μετανάστες και πρόσφυγες». «Η Γερμανία έχει απορροφήσει σχεδόν 1 εκατ. πρόσφυγες, όντας μια πολύ πλούσια χώρα, με πληθυσμό άνω των 80 εκατ. πολιτών. Κάντε τη σύγκριση με τον Λίβανο, μια φτωχή χώρα με σοβαρά εσωτερικά προβλήματα. Το 25% του πληθυσμού του Λιβάνου αποτελείται από μη Λιβανέζους. Όπως πολύ σωστά έχει παρατηρήσει ο επικεφαλής του Human Rights Watch, Kenneth Roth, “Αυτό το κύμα ανθρώπων μοιάζει σαν σταγόνα, αν αναλογιστεί κανείς την πισίνα που καλείται να το απορροφήσει. Λαμβάνοντας υπόψη τον πλούτο της ΕΕ και την προηγμένη της οικονομία, είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι η Ευρώπη δεν διαθέτει τα μέσα για να απορροφήσει αυτούς τους νεοφερμένους, ιδιαίτερα οι χώρες που χρειάζονται τους μετανάστες για την οικονομική τους ευρωστία”».

Η κρίση ως ευκαιρία

Καταλήγοντας ο Αμερικανός φιλόσοφος θα σχολιάσει: «Νομίζω ότι θα πρέπει να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ του ενιαίου νομίσματος ― για το οποίο οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες ― και το έργο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η οποία νομίζω ότι έχει υπάρξει μια σημαντική εξέλιξη. Υπενθυμίζεται ότι για εκατοντάδες χρόνια η Ευρώπη αλληλοσπαρασσόταν. Το να έχουν ξεπεραστεί οι εθνικές εχθροπραξίες και τα σύνορα είναι ένα σημαντικό επίτευγμα. Θα ήταν μεγάλη ντροπή αν η συνθήκη Σένγκεν καταρρεύσει κάτω από μια αντιληπτή απειλή, που δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να διαχειριστεί με ανθρωπιστικό τρόπο και που θα μπορούσε να συμβάλει στην οικονομική και πολιτιστική υγεία της ευρωπαϊκής κοινωνίας».

tvxs

Η ΕΧΔ ετοιμάζεται να καταλάβει τη Γερμανία!


Η έκθεση του Γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη γι'αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Αποδεικνύει αυτό που υποστηρίζουμε εδώ και καιρό, ότι ο οικονομικός πόλεμος δεν στρέφεται μόνο κατά της Ελλάδας και είναι κατά βάση ταξικός. Η Ελλάδα αποτελεί απλώς τον "μπούσουλα" με βάση τον οποίο, τα στελέχη της ΕΧΔ (Ευρωπαϊκή Χρηματοπιστωτική Δικτατορία) θέλουν να επιβάλουν το συγκεκριμένο "μοντέλο" σε όλη την Ευρωζώνη.

Από την Ελληνική έκδοση της Deutsche Welle :

Έκθεση του υπουργείου Οικονομικών προειδοποιεί ότι, λόγω δημογραφικών εξελίξεων, το χρέος της Γερμανίας θα μπορούσε να πλησιάσει το 220% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, στο πιο απαισιόδοξο σενάριο. Συνιστώνται άμεσα μέτρα.



Την έκθεση του υπουργείου Οικονομικών, που συντάσσεται σε τακτά χρονικά διαστήματα και επιγράφεται "Ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους" φέρνει στη δημοσιότητα η κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας Die Welt του Βερολίνου. Σύμφωνα με τις πληροφορίες της εφημερίδας, η έκθεση, η οποία θα συζητηθεί την ερχόμενη εβδομάδα στο υπουργικό συμβούλιο, κάνει λόγο για "σημαντικούς κινδύνους", καθώς η δημογραφική γήρανση στη Γερμανία οδηγεί σε "μη βιώσιμη εξέλιξη του χρέους". Οι επιτελείς του υπουργείου δεν έχουν άλλη επιλογή, παρά να προχωρούν σε εκτιμήσεις με βάση διάφορα πιθανά σενάρια: στο αισιόδοξο σενάριο λοιπόν, υψηλότερα ποσοστα γεννήσεων σε συνδυασμό με διορθωτικά μέτρα θα αρκούσαν για να παραμείνει το γερμανικό χρέος στην περιοχή του 60% του ΑΕΠ, όπως προβλέπει το σύμφωνο σταθερότητας. Στο απαισιόδοξο σενάριο όμως, το χρέος θα μπορούσε να φτάσει μέχρι το 220% του ΑΕΠ το έτος 2060, εάν διατηρηθεί η σημερινή σχέση εσόδων και δαπανών.



Ποιά είναι η λύση; Ένα προφανές αντίδοτο, εκτιμά η έκθεση του υπουργείου Οικονομικών, θα ήταν να αυξάνονται τα γερμανικά πρωτογενή πλεονάσματα κάθε χρόνο κατά 1,2% του ΑΕΠ στο πιο αισιόδοξο σένάριο έως 3,8% στο πιο απαισιόδοξο. Αυτό σημαίνει ότι από το 2016 και μέχρι νεωτέρας, το γερμανικό δημόσιο θα πρέπει να περικόπτει τις δαπάνες του τουλάχιστον κατά 7 δις ευρώ ετησίως ή να αυξάνει αντιστοίχως τα έσοδά του. Μάλιστα, στο πλέον απαισιόδοξο σενάριο, η δημοσιονομική προσαρμογή θα έφτανε τα 23 δις ετησίως.



"Όταν ακούω ειδήσεις το πρωί, μου ανεβαίνει η πίεση, κι ακόμη δεν έχω πιει καφέ..." έλεγε ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε την περασμένη Παρασκευή στις Βρυξέλλες, αναφερόμενος στα επίμονα αιτήματα συναδέλφων στο υπουργικό συμβούλιο για περισσότερα κονδύλια. Ως παράδειγμα αναφέρεται η υπουργός Περιβάλλοντος Μπάρμπαρα Χέντρικς, η οποία λέγεται ότι είχε αρχικά συμφωνήσει με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μία χρηματοδότηση 500 εκ. ευρώ για κοινωνικές κατοικίες, στη συνέχεια ζήτησε 1 δις και σήμερα βρίσκεται ήδη στο 1,2 δις. Μήπως λοιπόν το "καμπανάκι Σόιμπλε" είναι απλώς ένα πολιτικό τέχνασμα για να περιορίσει τις "ορέξεις" των συναδέλφων του;



Όχι, υποστηρίζει η Welt, καθώς, "σε συνεργασία με τον Μάρτιν Βέρντινγκ, καθηγητή Οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Μπόσχουμ, οι επιτελείς του υπουργείου απλώς εφήρμοσαν τις ήδη δοκιμασμένες μεθόδους, υπολογίζοντας τί θα συμβεί, εφόσον συνεχιστεί αναλλοίωτη η σημερινή πολιτική". Επιπλέον δε, εκτιμά η Welt, στον μεσοπρόθεσμο υπολογισμό των δαπανών κοινωνικής ασφάλισης οι προβλέψεις μάλλον υπεραισιόδοξες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Και αυτό, γιατί ο σχετικός υπολογισμός έχει ως αφετηρία την υπόθεση εργασίας (που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου αυτονόητη) ότι οι δαπάνες των ταμείων δεν πρόκειται να αυξηθούν σε ποσοστό υψηλότερο από την αντίστοιχη αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Μία από τις προτάσεις που ξεχωρίζουν είναι η περαιτέρω παράταση του εργασιακού βίου. Με άλλα λόγια: η "σύνταξη στα 67" μάλλον δεν θα είναι και η τελευταία αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, συμπεραίνει η Welt...

Είναι φανερό ότι οι Γερμανικές πολιτικές μαριονέτες βρίσκονται για άλλη μια φορά υπό την ομηρία της τραπεζικής ολιγαρχίας και του μεγάλου κεφαλαίου. Περιμένουν από στιγμή σε στιγμή να σκάσει η βόμβα της Deutsche Bank και προετοιμάζουν τη Γερμανική κοινή γνώμη για σαρωτικά μέτρα παρόμοια με αυτά που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα. Προκειμένου να σωθούν οι Γαλλο-Γερμανικές τράπεζες και να διεξάγουν το νεοφιλελεύθερο πείραμα που περιλαμβάνει τις νέες συνθήκες, επέβαλλαν στην Ελλάδα μια καταστροφική συνταγή. Την ίδια συνταγή ετοιμάζονται τώρα να την εφαρμόσουν και στην ίδια τη Γερμανία.

Το τέρας της ευρωζώνης αποδεικνύεται ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας. Οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών και το διευθυντήριο του Βερολίνου θα κάνουν τα πάντα για να το κρατήσουν ζωντανό, ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιάσουν τη Γερμανική μεσαία τάξη. Πρόσφατα, έχουν στείλει προειδοποιητικές βολές σε Πορτογαλία-Ισπανία, φοβούμενοι πιθανό εκτροχιασμό των σχεδιασμών τους. Το αν θα το καταφέρουν, ή, αν τελικά θα διαλυθεί η ευρωζώνη βίαια, χωρίς να ξέρει κανείς τι θα φέρει η επόμενη μέρα, μένει να το δούμε.

Πάντως, τα επιτελεία ετοιμάζονται για κάθε ενδεχόμενο και μόνο η Ελλάδα θα βρεθεί και πάλι απροετοίμαστη (δυστυχώς), χωρίς εναλλακτικό σχέδιο εθνικού νομίσματος, προκειμένου να κρατηθεί η οικονομία ζωντανή. Σε κάθε περίπτωση, η χώρα θα γίνει για άλλη μια φορά, ο συνήθης αποδιοπομπαίος τράγος.

Έχει ήδη επισημανθεί σε παλαιότερα άρθρα:

Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει επίσης να αρχίσουν να συνηθίζουν σε ποσοστά ανεργίας της τάξης του 30% με βάση το Ελληνικό πείραμα. Όταν αυτά τα μέτρα πάνε στη Γερμανία, ο Σόιμπλε θα έχει την τέλεια δικαιολογία για τους θυμωμένους Γερμανούς: φταίνε οι Έλληνες και ο Ευρωπαϊκός νότος που αρνήθηκαν να κάνουν τις "μεταρρυθμίσεις" γρήγορα.


Ο Ολλανδός υπουργός και επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Νταισελμπλούμ, δήλωσε πρόσφατα ότι και η Γερμανία πρέπει να προχωρήσει σε "μεταρρυθμίσεις", φέρνοντας ως παράδειγμα την Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία (!) και απηύθυνε χαρακτηριστική προειδοποίηση στο Βερολίνο “να μην επαναπαύεται στις δάφνες του”. [...] Οι δηλώσεις έρχονται τη στιγμή που η Γερμανική οικονομία εκπέμπει σήμα κινδύνου και νέοι τριγμοί ταλανίζουν την, ούτως ή άλλως, εύθραυστη ευρωζώνη.


Οι οικονομικοί φασίστες θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν ζωντανό το "μοντέλο" τους. Ένα μοντέλο που διατηρεί την χρηματιστηριακή οικονομία της φούσκας και φτωχοποιεί συστηματικά τη μεσαία τάξη. Διότι αυτό το έκτρωμα δεν μπορεί να συνυπάρξει με μια ευημερία για τους πολλούς.