Μια τσιγγάνα στον Σύριζα παραλίγο!

Πηγή: Στέλιος Ελληνιάδης – «Δρόμος της Αριστεράς»

Ο γύφτος στο Λυκαβηττό! Μ” αυτό τον πηχυαίο τίτλο τα ΝΕΑ έφτυσαν τον Μανώλη Αγγελόπουλο και εγκάλεσαν εμάς που είχαμε το θράσος να ανεβάσουμε τον τσιγγάνο τραγουδιστή στον «ιερό», για τους καθώς πρέπει «λευκούς» ευρωπαϊστές, λόφο του Λυκαβηττού, το καλοκαίρι του 1983. Και, μάλιστα, οι βέβηλοι!, μαζί με μια ολόκληρη τσιγγάνικη κομπανία, στην οποία συμμετείχαν η Ελένη Βιτάλη και οι κορυφαίοι σολίστες Γιάννης Βασιλόπουλος στο κλαρίνο και Λευτέρης Ζέρβας στο βιολί.

Τα ΝΕΑ, που όχι μόνο διαβάζονταν από ένα μεγάλο κομμάτι αριστερών, αλλά και γράφονταν από πολλούς αριστερούς των γραμμάτων και των τεχνών. Αριστερούς, «ορθόδοξους», «ανανεωτές» και «σοσιαλδημοκράτες», που , σε ομοφωνία με δεξιούς «ευρωπαϊστές» και ανομολόγητους ρατσιστές, έβγαζαν όχι μόνο σπυράκια, αλλά και χολή εναντίον των λαϊκών τραγουδιστών, με ιδιαίτερα επιβαρυντικό στοιχείο την ιδιαιτερότητα του «γύφτου».

Παρόμοιοι μ” αυτούς που μέσα από τις σελίδες του «Σχολιαστή» κατηγορούσαν την παρέα μας στο «ντέφι» για εθνικισμό επειδή αγαπούσαμε και προβάλαμε το λαϊκό και το δημοτικό τραγούδι! Ακολουθητές, φανερά τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, μιας αντίληψης που θεωρούσε το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι κατώτερο προϊόν ενός λούμπεν προλεταριάτου και το δημοτικό φορέα ίου χουντικού εθνικισμού, όψιμοι εκσυγχρονιστές που αλληθώριζαν με την αγγλοσαξονική ανωτερότητα. Ποιο φύλλο της Αριστεράς βγήκε να αντικρούσει τη ρατσιστική επίθεση που πήρε εξωφρενικές διαστάσεις στον Τύπο της εποχής;

Πολλοί απ” αυτούς του προοδευτικούς, για να μην περιπέσουν σε αχρησία ερχόμενοι σε κόντρα με το λαϊκό αίσθημα της «βάσης» της Αριστεράς, μεταλλάχθηκαν συν τω χρόνω και έγιναν αυτόκλητοι υπερασπιστές των μειονοτήτων, τοποθετώντας καινούργια κουτάκια στο διανοητικό τους πεδίο. Άνθρωποι που αντιμετώπιζαν τους κάθε λογής «μειονοτικούς» σαν «απειλούμενα είδη», εξ αποστάσεως. Που δεν έκαναν ποτέ πραγματικές φιλίες με τους προστατευόμενούς τους, που ποτέ δεν τους κάλεσαν σπίτι τους να φάνε μαζί το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα, που ποτέ δεν έβαλαν τα παιδιά τους να παίξουν με τα παιδιά τους. Μ” αυτές τις επιλογές, όμως, με τα «κουτάκια προστασίας» των μειονοτήτων, πήραν τα εύσημα του προοδευτικού και ουκ ολίγοι έκαναν καριέρα στα πανεπιστήμια , τις καθεστωτικές εφημερίδες της μη κυβερνητικές οργανώσεις και τα κομάτια της Αριστεράς.

Με χειρουργικά αποστειρωμένα γάντια προσέγγισαν τους μειονοτικούς (καλά φιλιέσε στο στόμα με τους γύφτους; με ρώτησε με μια γκριμάτσα αηδίας ένας ακροατής σε μια συναυλία). Δεν τους είδαμε ποτέ στους γάμους και στις κηδείες των τσιγγάνων, δεν τους συναντήσαμε ποτε στις εκδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις για τα δικαιώματα των «Ρωσοποντίων», δεν ασχολήθηκαν και δεν έβγαλαν κιχ για τη διαρκή αγνόηση και κακομεταχείριση των Ελλήνων της Διασποράς, κυρίως από το ελληνικό κράτος, στα Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα. Εκτός από τους τσιγγάνους, άφησαν όλο αυτό τον Ελληνισμό στην τύχη του, όχι μόνο γιατί αυτό τους μύριζε εθνικισμό, αλλά και γιατί η πραγματική υπεράσπιση των μειονοτήτων πάσης φύσεως θέλει σκληρή και μακρόχρονη δουλειά χωρίς ανταμοιβή και προνόμια, πολύ πέρα από τα γραφεία και τις έδρες και, κυρίως, χωρίς γάντια.

Γι” αυτό, οι πιο απόλυτοι, μόλις κάτι κινείται έξω από τα «κουτάκια που ελέγχουν, εξανίστανται, το απορρίπτουν, το συκοφαντούν και, αν τους παίρνει, το καταδιώκουν. Αυτοί αποτελούν το μέτρο του σωστού, αυτοί. ορίζουν τον τρόπο, το χρόνο και τον τρόπο άσκησης των δικαιωμάτων του «είδους» που προστατεύουν. “Οποιος παρεκκλίνει, γίνεται αντιδραστικός και καίγεται.
Αυτή η «πολιτική ορθότητα» μιας θορυβώδους και προνομιούχας πλευράς  του «προοδευτικού κόσμου». αφενώς άφησε εντελώς ανοχύρωτες τις μειονότητες στα δολώματα και τις παγίδες των εθνικιστών-ακροδεξιών και αφετέρου -από την αδυναμία τους να  ευθυγραμμιστούν με τις προδιαγραφές των «σοφών»- τις αφόπλισε.

Τουρκόγυφτοι

Όποιος δεν έχει ζωντανές παρτίδες με τους τσιγγάνους, είναι δύσκολο να καταλάβει σε τι απροσμέτρητο κοινωνικό βάθος ζούνε. Σε ποιο περιθώριο είναι καταδικασμένοι, τι περιφρόνηση βιώνουν και πόσο σχεδόν αδύνατο είναι  να γίνουν ίσοι με τους «λευκούς» έχοντας να υπερπηδήσουν ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα αποκλεισμών. Μόνο ο Κώστας Χατζής κατάφερε να ξεφύγει από το γκέτο. Γιατί έπαιζε κιθάρα και όχι κλαρίνο ή τουμπελέκι, γιατί μιλούσε άπταιστα τα ελληνικά έχοντας αποβάλει πλήρως την τσιγγάνικη προφορά, γιατί δεν έκανε παρέα με τσιγγάνους, γιατί διάλεξε δυτικό θρήσκευμα, γιατί είχε μεγάλο ταλέντο και επέλεξε ένα είδος ρεπερτορίου που απευθυνόταν όχι στους τσιγγάνους, αλλά στους «λευκούς». Αυτός πέρασε τις Συμπληγάδες και έγινε «sir-. Η Βιτάλη το πάλεψε αλλιώς, αλλά το φορτίο είναι πολύ βαρύ και ο βράχος ράγισε.

Οι άλλοι εξίσου σπουδαίοι τσιγγάνοι μουσικοί, που δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν να αλλάξουν τις πολιτισμικές τους προδιαγραφές, παρ” όλη τη μεγάλη προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο, παρέμειναν «γύφτοι» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για ένα μικρό μνήμα για τον εξαίρετο Γιάννη Βασιλόπουλο των χιλιάδων ηχογραφήσεων και παραστάσεων, συνεργάτη του Καζαντζίδη, του Ξαρχάκου, του Κόρου και δεκάδων άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών, χρειάστηκε να παρακαλέσω τους μισούς δημάρχους της δυτικής Αττικής!

Υπήρχε ποτέ περίπτωση να παραχωρήσουν, τιμής ένεκεν, μια γωνίτσα στο Α” νεκροταφείο δίπλα στους μη τσιγγάνους καλλιτέχνες; Οι τσιγγάνοι, όντας ακραία περιφρονημένοι, (ας σκεφτούμε πότε αναφέρονται στα δελτία ειδήσεων), ήταν ανέκαθεν θύματα των κομμάτων εξουσίας που τους εκμεταλλεύονταν για ψηφοθηρικούς λόγους. Με την ελπίδα ότι θα αποσπάσουν ένα κομματάκι ανοχής και αποδοχής στην κοινωνία των «άλλων», σέρνονταν πίσω από τους πολιτευτές που κρατούσαν τα ηνία της εξουσίας και μοίραζαν εκδουλεύσεις.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δεν κατάφεραν και πολλά. Κι όσοι προσπάθησαν να διαφοροποιηθούν ή να αντισταθούν χωρίς να αρνηθούν τη φυλή και τον πολιτισμό τους, έφαγαν τα μούτρα τους. Και πολλά από τα κονδύλια που διατέθηκαν γι” αυτούς δεν ξέφυγαν από τη διαχείριση των πολιτευτών και των κολαούζων τους. Εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο ωφέλησε τους τσιγγάνους η δημαγωγία και το ρουσφέτι της ρατσιστικής Δεξιάς. Αλλά εάν είναι δύσκολη η ζωή για τους τσιγγάνους της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης που τους κόβουν ακόμα και το ρεύμα, είναι ακόμα πιο δύσκολη η ζωή για τους τσιγγάνους της επαρχίας. που έχασαν τις περισσότερες από τις  δουλειές που έκαναν στα χωράφια με την πλημμύρα των μεταναστών και την τεχνητή κρίση των Μνημονίων.

Και ιδιαζόντως δύσκολη για τους τσιγγάνους της Θράκης που έχουν το στίγμα του «τουρκόγυφτου» επειδή είναι μουσουλμάνοι σε αντίθεση με τους εκχριστιανισμένους τσιγγάνους που είναι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων. Αυτοί υπέστησαν όλους τους πρόσθετους περιορισμούς που η πολιτεία εφάρμοσε για τη μειονότητα της Θράκης, με τις απαγορεύσεις μετακινήσεων, οικοδόμησης, οδήγησης κ.λπ. Και τώρα γίνεται πια εντελώς φανερό, δεδηλωμένο, ότι μερίδα του «προοδευτικού κόσμου», που παίζει με τους όρους των διακρατικών συμφωνιών και ισορροπιών, συναινεί σ” αυτό τον αποκλεισμό, που είναι πλέον update και δεν πρέπει να διαταραχτεί! Δηλαδή, μια «ισονομία-ισοπολιτεία», που καταδικάζει επ” άπειρον τους τσιγγάνους της Θράκης να παραμείνουν «τουρκόγυφτοι»!

Περίπτωση Σαμπιχά

Εάν η Σαμπιχά Σουλεϊμάν είναι πράκτορας της CIA, στο πυρ το εξώτερον. Αλλά αυτό πρέπει, πριν το υπονοήσει κανείς, να αποδειχτεί με ατράνταχτα ντοκουμέντα, αλλιώς είναι εφάμιλλο των κατηγορών που έστελναν τους κομμουνιστές στα εκτελεστικά αποσπάσματα σαν Εαμοβούλγαρους. Εάν η Σαμπιχά, η κάθε Σαμπιχά, δεν τραβηχτεί με τους προέδρους, τους υπουργούς και κάθε παράγοντα από τον οποίο  μπορεί να αποσπάσει μια βοήθεια μια στήριξη, έστω μια υπόσχεση για την βελτίωση των όρων ζωής μιας από τις πιο παραπεταμένες κοινότητες των Βαλκανίων με ποιους θα συνδιαλλαχτεί; Μόνο με τους πανεπιστημιακούς που ζούνε τα προβλήματα των «κατώτερων» μέσα από μια εικονική πραγματικότητα και εκδίδουν πιστοποιητικά ορθοφροσύνης ή με τις κομματικές οργανώσεις της Αριστεράς που αλλού τυρβάζουν;

Φωτογραφίες με τον Παπούλια τον οποίο συνόδευσα στα χωριά της Αζοφικής Θάλασσας προσπαθώντας να αποσπάσω κάποια υποστήριξη του στα ζωτικής φύσης ζητήματα του Ελληνισμού, έχω κι εγώ. Στο γραφείο του Εμφιετζόγλου έχω επίσης πάει μαζί με την πρόεδρο των Ελλήνων της Ουκρανίας για να τον πιέσουμε να τελειώσει την ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου που είχε παραχωρήσει στην κοινότητα των Ελλήνων της Μαριούπολης και να καταβάλει τις αμοιβές μερικών εντόπιων δασκάλων της ελληνικής γλώσσας. Με τον Φαήλο Κρανιδιώτη έχω βγει στην τηλεόραση δύο φορές και, επιπλέον, μιλάω τούρκικα. Και λοιπόν;

Οι τσιγγάνοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, και ειδικά αυτοί των απομονωμένων περιοχών της Θράκης, οι «τουρκόγυφτοι», τρώνε τώρα και την αριστερή μούντζα, γιατί άθελά τους μπλέχτηκαν στους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν τους ανθρώπους για να κάνουν τη δουλειά τους. Κι όταν θέλουν να τους ξεφορτωθούν, εμφανίζονται πρόθυμοι κουτσομπόληδες για να ρίξουν την απαραίτητη λάσπη στα θύματα, για να δικαιολογήσουν και να εξωραΐσουν την απρέπεια. Κάθονται στα λάπτοπ με ένα ποτήρι κρασί ή ένα φλιτζάνι καπουτσίνο και εξαπολύουν μύδρους, φήμες και στομφώδεις δηλώσεις εναντίον μιας φωνής των «νταλίτ», της κατώτερης κάστας της ελληνικής κοινωνίας, των «ανέγγιχτων» που όταν τους βλέπουν οι ευυπόληπτοι πολίτες αλλάζουν πεζοδρόμιο.

Άμα δεν βάζεις τους πονεμένους, αδικημένους, διωκόμενους και απόκληρους πάνω από τον εαυτό σου και πάνω από το σινάφι σου, τι σόι αριστερός είσαι; Αναρωτήθηκε κανείς πώς θα συνεχίσει η Σαμπιχά την προσπάθειά της, στο πουθενά της Θράκης, για να είναι αυτή και οι φίλες και οι γειτόνισσές της μόνο «γύφτισσες» και όχι «τουρκογύφτισσες»; Την παρασύραμε, τη στιγματίσαμε, την απαξιώσαμε και την πετάξαμε στα αζήτητα σαν σκουπίδι. Επειδή δέχτηκε να είναι υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ! Δηλαδή, εδώ γελάμε και κλαίμε, πιο ακροδεξιά δεν θα μπορούσε να είναι «αυτή η κυρία»! Η ανθρωπιστική τραγωδία και το πολιτικό φιάσκο θα κοστίσει πολύ στον ΣΥΡΙΖΑ. Εάν η Σαμπιχά προτάθηκε και ψηφίστηκε για να χρησιμοποιηθεί σαν σφήνα στην «τουρκοκρατία» στη Θράκη, είναι σοβαρό ατόπημα. Αλλά σοβαρότατο λάθος είναι και η αποβολή της χωρίς κανένα άξιο λόγου επιβαρυντικό στοιχείο εναντίον της μέχρι σήμερα, 25 Απριλίου, δύο βδομάδες μετά την ανακήρυξή της ως υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ. Για να μην πω τίποτα, επί του παρόντος, και για τις «δημοκρατικές διαδικασίες» που ακολουθήθηκαν!

Μετά συγχωρήσεως, σύντροφοι, αλλά δεν βρίσκω τίποτα αριστερό σ” αυτή την πρακτική, η οποία, μαζί με όλη τη σαβούρα που τη συνοδεύει για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα βγάζοντας στην επιφάνεια κι άλλες πλευρές του κακού μας εαυτού, τραυματίζει την Αριστερά στο πιο ευαίσθητο της σημείο, το ήθος, άνευ του οποίου δεν είμαστε καλύτεροι από τους αντιπάλους μας.

Αντί επιλόγου

1. Η Σαμπιχά Σουλεϊμάν συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο των υποψηφίων για το ευρωψηφοδέλτιο με το χαρακτηρισμό δίπλα στο όνομά της «ακτιβίστρια Ρομά». Δηλαδή, εάν ήταν εβραϊκής καταγωγής θα αναφερόταν ως «ακτιβίστρια Εβραία»; Και τότε γιατί η Κούνεβα δεν αναφέρεται ως «συνδικαλίστρια Βουλγάρα»;
   

2. Σκίστηκαν ορισμένες γυναίκες-μέλη του ΣΥΡΙΖΑ για να διασφαλίσουν την αντιδημοκρατική, αλλά και αναχρονιστική και υποτιμητική για τις γυναίκες εκλογική ποσόστωση. Αλλά σιώπησαν κραυγαλέα για το διασυρμό της τσιγγάνας από τη Θράκη! Αχ, αυτά τα πόστα…

3. Εάν η ομάδα της Σαμπιχά παίρνει επιχορήγηση, καλό θα ήταν, όσοι την κατηγορούν για κάτι τέτοιο, να μην ξεχνούν ότι τις πιο μεγάλες χορηγίες από το κράτος τις παίρνουν επί δεκαετίες τα κόμματα, των αριστερών συμπεριλαμβανομένων. Κι απ” αυτές τις χορηγίες πληρωνόμαστε κι εμείς που δημοσιογραφούμε στα αριστερά ΜΜΕ. Όσο για τους κρατικοδίαιτους πανεπιστημιακούς… ουδείς αναμάρτητος.

4. Δεν αποκλείεται η «πολιτική ορθότητα» να απαιτήσει να τραγουδάμε εφεξής όλα τα τραγούδια που μιλάνε για τσιγγάνους αντικαθιστώντας τη λέξη τσιγγάνος και τσιγγάνα με τη λέξη «ρομ» ή «ρομά»! Δηλαδή, για παράδειγμα, «Τρελέρομά» και «Ρίξε ρομά τα χαρτιά»…

Από: http://vathikokkino.com/2014/04

Χαρμoλύπες και άλλα δεινά

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Τα βουλεβάρτα που έστησαν οι καμπόσοι εκλεγμένοι, για να μοιράζουν άξιους μισθούς και επιδοτήσεις στο εκλογικό σώμα εγίναν παρακράτος που λικνίζεται ως μαστοφόρο ξέχειλο που θα πάρει τη ρεβάνς. Οι κοπέλες στα διόδια και τα κεπ, που κρατάν από σκούφια πατερφαμίλια της δεκαετίας ογδόντα, λούμπεν ημιαγρότη που έγινε αστός από τροφοδότη λογαριασμό και δάκρυσε όταν ο Αντρέας έκανε νόημα στη Μιμή, δαμάζοντας το εξήντα τοις εκατό του λαού, που ο γαμίκος ηγέτης σαγήνεψε τόσο που ν’ αφήσει κουτάβια, γιους, ανεψιούς, προικιό στη διοίκηση του κράτους, με παρακαταθήκη σωματοφύλακες υπέρβαρους από κάθε άποψη, ετοιμοπόλεμους απέναντι στα μανιφέστα και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Στη σαλεμένη αίσθηση του πολίτη, που είναι μάνταλο της υποχονδρίας του κράτους, αθροίζονται τα μεγάλα έργα, οι ζεύξεις, το λαύκα και η ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Οι αρχηγοί των αριστερών συνασπισμών που παίξαν απταίστως το ανάχωμα, γίνονται χαφιέδες σε μη κυβερνητικές ή πρόεδροι της πανάθας. Το βασικό μάθημα του πρώτου έτους στα οικονομικά της Αμερικής είναι το, κερδίζεις πιο πολλά απ’ τους φτωχούς παρά απ’ τους πλούσιους.  Αφού οι ομάδες και τα κομματικά μαντριά είναι ένα και το αυτό δε χρειάζεται παρά ένα χιλιοστό ρητορείας για να απογειωθούν. Ο ηγέτης με το κουστούμι ή το ζιβάγκο, τη χλαμύδα ή το φεσάκι, είναι ο επώνυμος της ιστορίας που’ χει μούρη δουλεμένη στο φωτοσόπ και παίρνει αποφάσεις περί ζωής ή θανάτου, με την ευκολία που ρεύεται ή αφοδεύει τα όποια βιολογικά. Επιπλέον οι σπόνσορες ανταλλάχτηκαν με νομάρχες και βουλευτές. Τα σουραύλια της διανόησης πιάσαν σκοπό ιδιωτικής πρωτοβουλίας, φιξάροντας με αλαξοκολιές τα λάιφ στάιλ έντυπα που εγίναν φρί πρές και δε χρειάζονται μανταλάκια και περίπτερα παρά μονάχα το γυφταριό της μεσαίας τάξης που ανάλογα το διαφημιστή καταναλώνει και ιδέες. Οι ιδέες βεβαίως είναι τζάμπα, παρόλο που διαφεντεύουν ολόκληρο τον υλικό πολιτισμό και στα καμίνια τους παίρνουν αξία τα όποια επιτεύγματα. Από την πλαστική στήθους μέχρι την ανοιχτής καρδιάς κι απ’ τα δέντρα του Τσόκλη μέχρι την περίοδο της Αννίτας Πάνια, τα διαχειρίζονται λέξεις, δηλαδή ιδέες, δηλαδή ακαδημίες και διδακτορικά. Η σύγχρονη εργατιά καλουπώνει οικοδομές, γνωρίζει δυο γλώσσες, κυνηγά πιστοποίηση άιζο και συστατικές επιστολές για να δελεάσει αφεντικά κι εταιρίες. Η νεολαία με τη γνωστή τάση προς τα γεράματα, θα ψηφίσει επίσης πατριωτικά και άδολα θα βγάλει το τεί της και θα ψάξει να βρει δουλειά με γνωστούς και αγίους και μπαρμπάδες θεωρητικούς και πρακτικούς που προτάσσουν την δουλική  ατάκα του δεξιού, πως, μονάχα οι τεμπέληδες δε βρίσουν δουλειά κι άλλα νόστιμα και αιθέρια. Αφού οι πλούσιοι και ευσεβείς Εβραίοι αγόρασαν κοψοχρονιά το σοσιαλισμό και βρήκαν δουλειά στο σκιάχτρο που ‘χε πατέρα πρωθυπουργό, πρωτοκλασάτο λαοπλάνο, κάνοντας τους κατάκοπους μεσαίους καταθλιπτικούς κι όλες τις εργάσιμες ίδιες, αφού δε μένει τίποτε άλλο εκτός απ’ την στοργική αγκαλιά της ακροδεξιάς και τις γκρίνιες, τώρα που το σύστημα ξεχείλωσε τις κοιλιές και πλαδάρεψε τα μυαλά, όπου και να σας βρίσκει το κακό αδερφοί μνημονεύετε Σωτηρία Μπέλου, που λίγο πριν ξεψυχήσει φώναζε σε γιατρούς και νοσοκόμους << γαμιέστε; να γαμιέστε παιδιά όσο μπορείτε. Αυτό είναι η ζωή>>.

πηγή:

http://dromos.wordpress.com

Το Παγκόσμιο Ντόμινο της Εντροπίας

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το μεγάλο στρατηγικό ερώτημα τώρα, μετά το δημοψήφισμα και την επανένωση της Κριμαίας με την Ρωσία, είναι αν θα τολμήσουν οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. να προχωρήσουν σε μια στρατηγική αναμέτρηση κατά του Πούτιν που θα μπορούσε να οδηγήσει σε γενικευμένη, ακόμα και θερμοπυρηνική, αναμέτρηση ή θα εξαντλήσουν κάθε περιθώριο διπλωματικής εκτόνωσης, έστω προς το παρόν.

Όπως δείχνουν τα πράγματα, τόσο στην Ουάσιγκτων όσο και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι αποφάσεις δεν οδηγούνται από τέτοιες φωνές της λογικής.

Σύμφωνα με όσα χαρακτηριστικά σχολίασε το επίσημο κινεζικό πρακτορείο XINHUA, η Δύση, δηλαδή οι ελίτ των ΗΠΑ και της Ε.Ε., που προκάλεσαν το χάος «δεν έχουν ούτε την ικανότητα ούτε την σοφία να το διορθώσουν»! Αν η κινεζική εκτίμηση αποδειχθεί σωστή, τότε θα φθάσουμε στο σημείο χωρίς επιστροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας στο άμεσο μέλλον.

Η κινητήρια δύναμη πίσω από την σοβούσα παγκόσμια αναμέτρηση είναι το γεγονός ότι το Ευρω-Ατλαντικό χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αμετάκλητα χρεωκοπημένο και πρέπει να ανοίξουν νέες λεωφόροι πλιάτσικου χωρίς καθυστέρηση. Παράλληλα, ο βασικός στόχος της Ουάσιγκτων είναι να εγκαταστήσει πυραυλικές βάσεις στα σύνορα της Ρωσίας με την Ουκρανία και να αποστερήσει την Ρωσία τόσο από τις ναυτικές βάσεις της στην Μαύρη Θάλασσα όσο και από τις στρατιωτικές βιομηχανίες της στην Ανατολική Ουκρανία.

Το παιχνίδι παίζεται, από την μια πλευρά, στην Ευρασία και, από την άλλη, στην μείζονα Μέση Ανατολή όπου και εκεί τα συμφέροντα του Κρεμλίνου είναι σοβαρά και σημαντικά.

Τα δυτικά κέντρα αποφάσεων δείχνουν ικανοποιημένα με την αντισυνταγματική σημερινή διακυβέρνηση του Κιέβου όπου τα νεοναζιστικά στοιχεία, με ποσοστό 10% στις προηγούμενες εκλογές, κατέχουν 6 από τα 19 υπουργεία, την ώρα που άλλα κόμματα, όπως το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές, δεν εκπροσωπούνται καν. Οι ρωσικοί πληθυσμοί της ανατολικής Ουκρανίας θα είναι τα επόμενα θύματα, από την ώρα που υποκαθίσταται ο εθνικός στρατός των Ουκρανών με ένοπλες συμμορίες της ακροδεξιάς και ναζιστικές ομάδες αυτοάμυνας, όπως οι ισλαμικές μιλίτσιες που λεηλατούσαν στην Βοσνία και την Συρία. Η νεοταξική στρατηγική της βίαιης εθνοδιάλυσης έχει μπει, ξανά, σε κίνηση και η ευθύνη των ευρωπαϊκών κρατών είναι τεράστια επειδή έχουν εμπειρία από τέτοιες εκρηκτικές καταστάσεις και η συγκεκριμένη εξελίσσεται κυριολεκτικά μπροστά στην πόρτα τους.

Η άγνοια, η απουσία ακεραιότητας και η έλλειψη ανεξαρτησίας των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης ενισχύουν την προοπτική του πολέμου.

Οι Δυτικοί ψεύδονται για την κατάσταση στην Ουκρανία και το πρωτοφανές μετά τον 2^οΠαγκόσμιο Πόλεμο ναζιστικό πραξικόπημα, ακριβώς όπως έλεγαν ψέματα για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν, για τα πυρηνικά του Ιράν, για την χρήση χημικών στην Συρία, για την Λιβύη, το Αφγανιστάν, τα βασανιστήρια και το Γκουαντάναμο.

Σε μία συνέντευξή του, κατά την διάρκεια των γεγονότων στο Κίεβο, ο Ρώσσος στρατηγός Λεονίντ Ιβάσωφ, πρώην επικεφαλής των δημοσίων σχέσεων στο ρωσικό υπουργείο Άμυνας και σημερινός πρόεδρος της Ακαδημίας Γεωπολιτικών Σπουδών, απηύθυνε μια αυστηρή προειδοποίηση σχετικά με την φύση της στρατηγικής κρίσης στην Ουκρανία:«Βρισκόμαστε σε πόλεμο», είπε και εξήγησε ότι «Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία και την Συρία είναι ένα σχέδιο της Δύσης, ένας νέος τύπος πολέμου: και στις δύο περιπτώσεις βλέπετε μια σαφή αντι-ρωσική προσέγγιση και, όπως είναι γνωστό, οι πόλεμοι σήμερα ξεκινούν με ψυχολογικές και πληροφοριακές πολεμικές επιχειρήσεις… Να έχετε στο μυαλό σας ότι, με το πρόσχημα των εμφύλιων ταραχών που προωθούν τα μίντια,αμερικανικά πολεμικά πλοία εισέρχονται στην Μαύρη Θάλασσα… στέλνουν πεζοναύτες και έχουν αρχίσει, επίσης, να αναπτύσσουν περισσότερα τανκς στην Ευρώπη… Βλέπουμε ότι, βασιζόμενοι στην επιχείρηση παραπληροφόρησης, προετοιμάζουν μια επιχείρηση από το έδαφος, την θάλασσα και ίσως από τον αέρα».

Τα πράγματα, όπως φαίνεται, εξελίσσονται σύμφωνα με το σενάριο που περιέγραψε ο Ιβάσωφ: σχηματισμός μιας μεταβατικής φιλο-νατοϊκής κυβέρνησης (όπως έγινε μετά το φασιστικό πραξικόπημα), η οποία θα διαλύσει το ουκρανικό κράτος και θα οδηγήσει την Ουκρανία σε σημείο θραύσης. Τότε το ΝΑΤΟ θα στείλει στρατεύματα για να αποκαταστήσει την τάξη.

Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι αυτό το έχουμε ξαναδεί να συμβαίνει στο Κόσοβο, στο Ιράκ και αλλού, και ότι αυτό που προκλήθηκε για να δικαιολογήσει τις επεμβάσεις ήταν μέσα στα πλαίσια του πολέμου της πληροφορίας από τα ελεγχόμενα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα.

Ουσιαστικά, η σημερινή γεωστρατηγική πραγματικότητα είναι ότι ο Ομπάμα, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. κλιμακώνουν την ντε φάκτο προσάρτηση της Ουκρανίας και την περικύκλωση της Ρωσίας με την αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα, κίνηση που η Ρωσία έχει δημόσια θεωρήσει ως casusbelli.

Οι Ρώσοι προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν το «Μεγάλο Παιχνίδι» και τις δυτικές προκλήσεις και σε άλλες περιοχές με σημαντικούς ρωσόφωνους πληθυσμούς ή που είναι ζωτικές για την ασφάλειά τους.

Ήδη στην Υπερδνειστερία, την φιλορωσική περιοχή που αποσχίστηκε από την Μολδαβία και ζητάει να ενσωματωθεί στην Ρωσία, πραγματοποιούνται ξαφνικές ρωσικές στρατιωτικές ασκήσεις, την ώρα που η Ε.Ε. βιάζεται να υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την Μολδαβία μέχρι τον Ιούνιο. Να επαναλάβει, δηλαδή, αυτό που ήταν η αιτία της κρίσης στην Ουκρανία… Η φιλοδυτική κυβέρνηση της Ρουμανίας έσπευσε να εκφράσει την υποστήριξή της στην κυβέρνηση της Μολδαβίας.

Μετά την Ουκρανία, όπως φαίνεται, σειρά έχει και το Ουζμπεκιστάν του Ισλάμ Καρίμοφ να βρεθεί στην δίνη της αντιπαράθεσης, και το Κιργιστάν, όπου το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής τάξης βλέπει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της καλής Ρωσίας έναντι της κακής Αμερικής. Όσο για την Αρμενία, απέρριψε μια συμφωνία σύνδεσης με την Ε.Ε., παρόμοια με αυτήν που προσφέρθηκε στην Ουκρανία, και άρχισε τις διαδικασίες ένταξης στην φιλορωσική Ευρασιατική Ένωση.

Εκτιμώντας την νέα στρατηγική πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά το δημοψήφισμα της 16^ης Μαρτίου, την επανένωση της Ουκρανίας με την Ρωσία, και τον λόγο του προέδρου Πούτιν στο ρωσικό κοινοβούλιο στις 18 Μαρτίου, η κατάσταση που εκτυλίσσεται δεν είναι μια σύγκρουση εντός της Ευρώπης, αλλά η τελική προοπτική ενός θερμοπυρηνικού 3^ου Παγκόσμιου Πολέμου, τον οποίο ο Πούτιν προσπαθεί να αποτρέψει.

Ο Lyndon LaRouche, Αμερικανός πολιτικός ακτιβιστής και υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ σε όλες τις εκλογές από το 1976 έως το 2004, εξέδωσε την ακόλουθη εκτίμηση της παγκόσμιας στρατηγικής κατάστασης, την Τρίτη 11 Μαρτίου 2014.

«Αυτή θα είναι μια καθοριστική περίοδος για τον Ομπάμα αν θα ξεκινήσει ή όχι τον θερμοπυρηνικό πόλεμο. Η Επιλογή Α ήταν να εξουδετερώσουν τη Ρωσία. Στη συνέχεια, θα μπορούσαν να καταλάβουν εύκολα ολόκληρο τον κόσμο. Αλλιώς, πρέπει να πάνε στην Επιλογή Β: σε 3^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, έναν θερμοπυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο».

Αναφέρεται στις ελίτ της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης, αυτή την πραγματική λεγεώνα των βαμπίρ, που συντηρούνται από ένα άνομο ελιξίριο αίματος και πετρελαίου και ενέχονται σε εγκλήματα τα οποία θα έπρεπε να επισύρουν σοβαρές κυρώσεις από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Απευθυνόμενος στους Αμερικανούς πολίτες, εξηγεί: «Όλο το σύστημα είναι εγγενώς νεκρό. Και ο μόνος τρόπος που μπορούν να σώσουν το σύστημα είναι σκοτώνοντας ανθρώπους. Έτσι, θα πρέπει να τους προλάβετε, πριν αρχίσουν τον καταραμένο πόλεμο. Δεν μπορείτε να σταματήσετε τον πόλεμο αν ξεσπάσει. Μπαίνετε σε εντελώς διαφορετική λογική.

Η Γουώλ Στρητ και το Λονδίνο οδεύουν προς την ανυπαρξία μέσω του bail–in! Αυτός είναι ο χρονικός παράγοντας: bail-in! Τι είναι το bail-in; Το bail-in προσπαθεί να πουλήσει σε μειωμένες τιμές όλα τα εικονικά περιουσιακά στοιχεία που έχουν συσσωρεύσει όταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουν τελειώσει! Το bail–in θα τους τελειώσει! Το χρονοδιάγραμμά τους είναι να προλάβουν, πριν το bail-in λειτουργήσει σαν κατάρρευση. Πόσο μακριά είναι αυτό; Είναι πολύ κοντά».

Ο οικονομικός πόλεμος είναι σε εξέλιξη στα μεγάλα διεθνή χρηματιστήρια, παράλληλα με την γεωπολιτική σύγκρουση στην Κριμαία. Οι Αμερικανοί έχουν ξεκινήσει τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στην Ρωσία και την Κίνα, όπου το κινεζικό γουάν δέχεται πιέσεις και το ρωσικό χρηματιστήριο βρίσκεται σε κάθετη πτώση.

Από την άλλη, οι κεντρικές τράπεζες των δύο χωρών ξεφορτώνονται εδώ και μήνες τα δολλάρια και πάνε στο ευρώ σέρνοντας και την Ευρωζώνη σε ύφεση.

Αν η Ρωσία, με ισχυρό σύμμαχο την Κίνα, ξεκινήσουν γενικευμένη οικονομική επίθεση στην αμερικανική οικονομία, σύντομα θα δούμε να σκάει η χρηματιστηριακή φούσκα στις ΗΠΑ, αφού και οι δύο οικονομικοί γίγαντες κατέχουν το 23% των αμερικανικών ομολόγων.

Στις 7 Μαρτίου, ο χρυσός της Ουκρανίας μεταφέρθηκε από την χώρα και αποθηκεύτηκε στην Ομοσπονδιακή τράπεζα (FED) των ΗΠΑ με εντολή του δοτού-πρωθυπουργού της Ουκρανίας, Arseniy «Yats» Yatsenyuk, εκλεκτού του Αμερικανού γερουσιαστή Τζον Μακέϊν, που ζητά επίμονα την επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πραξικοπηματίας Yats εγκαταστάθηκε στην ηγεσία της Ουκρανίας για να υποβοηθήσει την λεηλασία του χρυσού της.

Όπως φαίνεται, η Ρωσία του Πούτιν είναι το σημαντικότερο προπύργιο που αντιστέκεται στην παγκόσμια εντροπία και στην δημιουργία ενός ομογενοποιημένου οργουελλιανού κόσμου ελεγχόμενου από μια σέχτα bankstersκαι πολυεθνικών.

Παρά την αρχική πρόθεση του Ομπάμα να αποστασιοποιηθεί από την ψύχωση του αέναου πολέμου, οι ψυχροπολεμικοί neocons και σιωνιστές, που βρίσκονται βαθειά μέσα στην αμερικανική διακυβέρνηση, επανεμφανίζονται τώρα ως αρχιτέκτονες της αμερικανικής στρατηγικής στην Ουκρανία.

Είναι μια στιγμή καθοριστική για το προχώρημα ή το πισωγύρισμα της ανθρωπότητας και, πέρα από το «καπιταλιστές εναντίον καπιταλιστών» κι όλοι μαζί εναντίον των λαών, παίζεται και το εξοντωτικό παιχνίδι των πολεμοχαρών μεσσιανικών ελίτ κόντρα στις δυναστείες των παγκοσμιοποιημένων αγορών που προτιμούν μια πιο πολυπολική και ρεαλιστική ενσωμάτωση όλων στην νέα παγκόσμια τάξη.

Η σημερινή αμερικανική γεωστρατηγική εχθρότητα προς την Ρωσία είναι εν μέρει υλοποίηση της στρατηγικής διαίρεσης της Ευρασίας του Μπρεζίνσκι προκειμένου να διατηρηθεί η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, και εν μέρει αντανάκλαση της σιωνιστικής εχθρότητας στην Μέση Ανατολή απέναντι στην Συρία και το Ιράν.

Μέχρι τώρα δεν έχουν καταφέρει να εξουδετερώσουν την Ρωσία. Ως εκ τούτου, βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σημείο: ή εγκαταλείπουν την όλη υπόθεση, δηλαδή ολόκληρη την επιλογή τους για μονοπολική παγκοσμιοποίηση, ή πάνε σε Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν έχουν άλλες επιλογές! Και ο μόνος τρόπος που μπορούν να αντιμετωπίσουν οι πολίτες την προοπτική αυτή είναι να κινηθούν πρώτοι. Που σημαίνει, να καταλάβουμε ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει αρχίσει, ανεξάρτητα από το πότε και πώς θα κλιμακωθεί. Και είναι, εν τέλει, ένας πόλεμος κατά της ίδιας της ανθρωπότητας που μόνο εμείς μπορούμε να τον σταματήσουμε.

*[Δημοσιεύθηκε στο HellenicNexus τ.84, Απρίλιος 2014]

 http://anhsyxia.wordpress.com

ΟΙ ΦΥΛΕΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ

Τις θυμάστε; Οι φυλές της Αθήνας. Οι φυλές των διακοπών. Οι φυλές της νύχτας. Όλες κατοικέδρευαν σε κλασσικό λαιφστάιλ είδος άρθρου, στο οποίο ο συγγραφέας έφτιαχνε κουτάκια για τον υπό εξέταση πληθυσμό. Είδος που ξεχάστηκε, όπως και οι συνεντεύξεις με ανερχόμενα ξέκωλα ή/και σούργελα, οι συμβουλές για τα 20 πράγματα που πρέπει να κάνει ένας άντρας πριν τα τριάντα και οι διαφημίσεις για σινιέ και γκάτζετ, παρότι κάποτε κοσμούσαν εβδομαδιαίως και μηνιαίως και κάθε τρεις και λίγο κάθε λαιφστάιλ περιοδικό που σέβονταν τον εαυτό του.
Άχ, άλλες εποχές – ο Κωστόπουλος διέθετε εκδοτική αυτοκρατορία, οι τράπεζες μοίραζαν αβέρτα δάνεια, ο Άκης ήταν κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ο Λαυρεντιάδης αποτελούσε πρότυπο επιχειρηματία και χριστιανού και ο Άδωνις ήταν κινούμενη καρικατούρα τρας τι-βι. Πώς να μην τις νοσταλγήσεις; να μην επιδιώξεις την ανάσταση των νεκρών; Διότι, με αυτήν την κακούργα Κρίση, άντε και χάθηκαν οι δουλειές, οι μισθοί, οι συντάξεις, τα δικαιώματα των εργαζομένων – αλλά να χαθούν και οι λίστες με τις «φυλές» και τα σχετικά περιοδικά δύσκολα το αντέχεις…
Πρόκειται για αδικία και μεγάλη απώλεια του Τύπου. Ε, λοιπόν, όχι! Δεν θα τη δεχθούμε! Απλώς θα φέρουμε το ξεχασμένο αυτό είδος στα μέτρα της εποχής. Σας παρουσιάζουμε λοιπόν, όχι χωρίς κάποια υπερηφάνεια, τις Φυλές Των Μνημονιακών:
Το λαμόγιο
Στα πανεπιστημιακά τους χρόνια ήταν αριστεροπαπανδρεϊκοί ή Ρήγας Φεραίος. Μεταμορφώθηκαν εν μία νυκτί σε εκσυγχρονιστές, μόλις ανέβηκε στην εξουσία ο Σημίτης και γίναν πολλά τα λεφτά, Άρη. Λάτρεις του «πρωθυπουργού που μας έβαλε στο Ευρώ», κριτικοί απέναντι στον Καραμανλή (δήθεν από ιδεολογία, αλλά κατά βάθος επειδή θεωρούσαν τους δεξιούς αρχάριους στα «κόλπα» και περίμεναν την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ – άσε που προσπάθησε για λίγο να τους κόψει την πρόσβαση στην κουτάλα!), αγκάλιασαν στη συνέχεια την επανάσταση του α(υτο)νόητου του ΓΑΠ με την ίδια άνεση που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση. Δηλώνουν φιλελεύθεροι και αυτοδημιούργητοι και διατυμπανίζουν πως απεχθάνονται τον κρατισμό και το δημόσιο ― κρατώντας επιμελώς κρυμμένο το γεγονός ότι τρώνε αβέρτα και εμμέσως και αμέσως από αυτό.
Χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: τα λαμόγια ιδιωτικής πρωτοβουλίας και τα κρατικά.
Τα λαμόγια ιδιωτικής πρωτοβουλίας τρώνε (όπως έτρωγαν πάντα) το κρατικό χρήμα μέσα από το σύστημα διαπλοκής. Προμήθειες, δημόσια έργα, συνεργασίες με ξένες εταιρίες που επιβάλλονται από τον ξένο παράγοντα, μεσάζοντες για τους εθνικούς εργολάβους, κομπίνες, ξέπλυμα χρήματος κλπ κλπ. Αυτή η υποκατηγορία φυλάει το δαχτυλίδι εκδοτών και επιχειρηματιών και η σχέση της με το εκάστοτε γκουβέρνο περνά μέσα από τη σχέση του αφεντικού τους με αυτό.
Τα κρατικά λαμόγια είτε είναι απευθείας μεγαλοστελέχη του Δημοσίου, καθηγητές Πανεπιστημίου, πολιτευτές που μπήκαν στη φάμπρικα των διορισμών επικεφαλής οργανισμών είτε μισθοδοτούνται από κανα δυό οργανισμούς και επιτροπές, είναι τοποθετημένα (“αμισθί”) σε κάποιο Δ.Σ για να μοιράζουν χάρες (με το αζημίωτο), και έχουν τη γυναίκα ή τα παιδιά τους αποσπασμένα σε γραφείο φίλου (τους) υπουργού.
Μπορεί κάποια (ελάχιστα) λαμόγια συνάδελφοί τους να έχουν καταλήξει στη φυλάκα στο όνομα μιας δήθεν κάθαρσης, αλλά οι ίδιοι καταφέρνουν και κρατιούνται, όσο και αν πέσει οι αποδοχές τους (άλλωστε είχαν και κομπόδεμα από τις «χρυσές εποχές»). Υποστηρίζουν, μάλιστα, ιδιαίτερα όταν αποφασίζουν ή υπογράφουν απολύσεις ότι «όποιος είναι άξιος δεν χάνει τη δουλειά του».
Συχνότατα δεν είναι και πολύ ευφυείς ― είναι όμως όσο χρειάζεται για να βρούν και να κολλήσουν δίπλα σε κάποιον ευφυέστερο του ιδίου φυράματος.
Διαβάζουν: Δεν διαβάζουν – κάποτε όμως γράφουν οι ίδιοι. Ή κάνουν εκπομπές στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση.
Αγαπημένο θέμα συζήτησης: Οι ευκαιρίες για λαμογιές μέσα στην Κρίση, οι πιο ασφαλείς οφσόρ, μάρκες πούρων, γιατί πουλήσαν το καγιέν και πώς βολεύονται με το μίνι, πού να βρεις καλό στέικ στην Αθήνα.
Χαρακτηριστική ατάκα: «Κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία».
Πιο ευτυχισμένη στιγμή: η πώληση του ΟΠΑΠ.
Ο δεξιός με βασιλοχουντικές ρίζες
Χαίρονται που ήρθαν οι Γερμανοί να «βάλουν μια τάξη στο Ελληνικό κράτος». Όπως άλλωστε χαίρονταν οι παππούδες τους, τότε στην Κατοχή, όταν έκαναν περιουσία συνεργαζόμενοι με τους παππούδες του Σόιμπλε και του Ράιχενμπαχ.
Τίποτα δεν τους φοβίζει όσο το ενδεχόμενο να έρθουν στην εξουσία οι «αναρχο-άπλυτοι του Σύριζα να μας τα πάρουν όλα», ιδιαίτερα καθώς φέρνουν στο νου τους την ιστορία (την οποία άκουγαν κάθε Πρωτοχρονιά στο οικογενειακό τραπέζι), για το πώς ξέφυγε παρά τρίχα από το φονικό κονσεβοκούτι ο θείος τους ο χωροφύλακας απ’ το Γύθειο.Στη δουλειά τους είναι υποτακτικοί, απεργοσπάστες και κόλακες των προϊσταμένων τους, πρόθυμοι να δεχθούν εξευτελισμούς, υπερωρίες και περικοπές «για το καλό της εταιρείας».
Τη Χρυσή Αυγή τη βλέπουν φιλικά, αλλά εκτιμάνε περισσότερο αυτούς που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, και ιδιαίτερα τον Δένδια και τον Άδωνι (που αποτελεί και προσωπικό τους ίνδαλμα).
Διαβάζουν: Πρώτο Θέμα και Δεξί Εξτρέμ. Στη βιβλιοθήκη τους θα βρείς επίσης βιβλία όπως «Τα μυστικά της Σιών», «Τα δέκα μυστικά της εργασιακής απόδοσης» και «Τι μας διδάσκει ο Αττίλας ο Ούνος για τις business».
Αγαπημένο θέμα συζήτησης: το «πώς οι κομμουνισταί κατέστρεψαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά», πόσο η γερμανική αποτελεσματικότητα «λείπει από τον τεμπέλη Έλληνα» (με «φωτεινή εξαίρεση» την περίοδο της Επταετίας).
Χαρακτηριστική ατάκα: «Έ, ρε, Μέρκελ που χρειαζόμαστε!» (με κρυφοσεξουαλικό αναστεναγμό).
Πιο ευτυχισμένη στιγμή: το κλείσιμο του Indymedia.
Ο ονειροπόλος λαϊκός δεξιός
Έγιναν δεξιοί από ιδεολογία, επειδή απεχθάνονταν το λαϊκισμό και τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ του ’80. Πίστεψαν προς στιγμή στον Καραμανλή, αλλά μετά την ήττα του 2009 έφτασαν να πίνουν νερό στο όνομα του Σαμαρά, τον οποίο θεωρούν τον μεγάλο πατριώτη και οραματιστή που θα αλλάξει τη χώρα.
Τα χαράτσια, τα μέτρα, τις παραχωρήσεις και τις προδοσίες τα θεωρούν όλα «έκτακτα», και δικαιολογούν τον Σαμαρά διότι, λέει, τα κάνει από ανάγκη και με μισή καρδιά «για να μη δώσει αφορμή στη σκύλα τη Μέρκελ να μας πετάξει απ’ το Ευρώ»…
Αποδέχονται, δεξιοί άνθρωποι, ακόμα και την παρουσία του Βενιζέλου και των ΠΑΣΟΚων υπουργών στην κυβέρνηση, αφού «δυστυχώς η ΝΔ δεν πέτυχε την αυτοδυναμία που χρειάζονταν για να τα αλλάξει όλα», ενώ συνεχίζουν να ευελπιστούν ότι σύντομα ο Αντώνης θα τιμωρήσει υποδειγματικά τους υπεύθυνους της κυβέρνησης ΓΑΠ που «μας οδήγησαν στο Μνημόνιο».
Διαβάζουν: τη Δημοκρατία, αν και η μεγάλη αγάπη τους είναι το Antinews, στο οποίο συμμετέχουν και στα σχόλια (πάντα με ψευδώνυμο κάποιο αρχαιοελληνικό όνομα του τύπου Ανδροκλέων ή Μπουρδακλής). Παρακολουθούν φανατικά τον Φαήλο Κρανιδιώτη, γιατί «τα λέει τσεκουράτα».
Αγαπημένο θέμα συζήτησης: στρατηγικές «ανάπτυξης της χώρας» και βαθυστόχαστες αναλύσεις της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκακιέρας (ιδιαίτερα μετά από 2-3 ποτηράκια κρασί).
Χαρακτηριστική ατάκα: «Αντώνη, άλλαξέ τα όλα!»
Πιο ευτυχισμένη στιγμή: η σύλληψη του Άκη.
Ο φιλελεύθερος ινστρούχτορας
Κόλλησαν φιλελευθερισμό ενώ σπούδαζαν ο,τιδήποτε στην Αγγλία ή στην Αμερική ή «μπίζνες αντιμινιστρέισον» σε κάποιο ΙΕΚ στην Ελλάδα.
Αν και οι ίδιοι δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με την «ελεύθερη αγορά» και τις επιχειρήσεις, κατάφεραν να κάνουν καριέρα διαφημίζοντας την ιδεολογία της: δημοσιογράφοι σε έντυπα κρατικοδίαιτων εργολάβων, στελέχη διορισμένα σε δημόσιους οργανισμούς και επιχορηγούμενες ΜΚΟ, πανεπιστημιακοί με την κουτάλα στα ευρωπαϊκά προγράμματα, «διανοούμενοι» με διαπλεκόμενο σπόνσορινγκ, κληρονόμοι που φαλήρισαν την οικογενειακή επιχείρηση και το έριξαν στην πολιτική και άλλα παρόμοια. Οι πιο φτωχομπινέδες, άνεργοι με MBA ή στην καλύτερη περίπτωση μεσαία και κατώτερα στελέχη επιχειρήσεων, έφτιαξαν μέχρι και κόμμα: τη Φιλελεύθερη Συμμαχία.
Σαν νεοφώτιστα επαρχιώτικα ψώνια απάγγελναν Χάγεκ και Φρίντμαν μοιράζοντας νεοφιλελεύθερες συνταγές ανάπτυξης, μία μόλις δεκαετία πριν από τη μεγαλύτερη σύγχρονη κρίση του καπιταλισμού (όταν ακόμα και ο Άλαν Γκρίνσπαν παραδέχθηκε ότι ήταν λάθος η τυφλή πίστη στην αυτορρύθμιση των αγορών). Τόσο λίγο δε καταλαβαίνουν από φιλελευθερισμό, ώστε καλοδέχθηκαν πανηγυρίζοντας το Ευρώ, δηλαδή το αλυσοδέσιμο δεκάδων οικονομιών σε μιαν εξωτερική γραφειοκρατία που διαχειρίζεται κοινό νόμισμα για όλες.
Ψηφίζουν: Τζήμερο, Στέφανο Μάνο, Φιλελεύθερη Συμμαχία, Φώτη Κουβέλη (οι νεοφιλελεύθεροι με ανθρώπινο πρόσωπο) και Ντόρα Μπακογιάννη (οι νεοφιλελευθεροι με απάνθρωπο πρόσωπο). Αλλά πάνω από όλα στηρίζουν Αντώνη Σαμαρά, ως τη ρεαλιστική επιλογή εξουσίας.
Αγαπημένο θέμα συζητήσης: η «αναμόρφωση του Κράτους» που θα το φέρει στα σωστά πρότυπα (χάρη στις επιταγές της Τρόικας) και οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Διαβάζουν: Protagon, Athens Voice, Στέφανο Μάνο, Στέλιο Ράμφο, Νίκο Δήμου και Πάσχο Μανδραβέλη. Ακουν: ΣΚΑΙ και 984.
Χαρακτηριστική ατάκα: «Η Ελλάδα έχει δρόμο ακόμα ώστε να γίνει ανταγωνιστική στην παγκοσμιοποιημένη αγορά»
Πιο ευτυχισμένη στιγμή: το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Ο φοβισμένος συνταξιούχος
«Ο γέρος πάει ή από πέσιμο ή από χέσιμο» λέει η λαϊκή σοφία, αλλά η φυλή αυτή που απαρτίζεται κυρίως από συνταξιούχους πρώην πασοκοδεξιούς φοβάται μην πάει από «επιστροφή στη δραχμή».
Η συγκεκριμένη κατηγορία, αφού έκανε την μεγαλύτερη της υπέρβαση ψηφίζοντας Αντρέα το 1981, εν συνεχεία ψήφιζε επί τριάντα χρόνια τα δυο μεγάλα κόμματα (άλλοτε με αντάλλαγμα κάνα ρουσφέτι και άλλοτε από αγνή αφέλεια). Τώρα, σε προχωρημένα γεράματα, προσπαθεί να κρατήσει με νύχια και με δόντια (όσα τέλος πάντων της έμειναν) τον Σαμαρά και το Βενιζέλο στην εξουσία, για να μην πεταχθεί η Ελλάδα έξω από το ευρώ και χάσει τη σύνταξη.
Χαράτσια, μαζική ανεργία και ύφεση δεν τους τρομάζουν (αφού αφορούν κυρίως τους νεότερους), αλλά ούτε και το πετσόκομμα της σύνταξης που παίρνουν τους πτοεί, αρκεί ένα κάποιο ποσό να πέφτει μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει.
Αγαπημένο θέμα συζήτησης: η αύξηση στις συμμετοχές των φαρμάκων, οι συμβουλές του Αυτιά για την κρίση, η πιθανότητα επιστροφής στη δραχμή.
Παρακολουθούν: MEGA, Γιώργο Αυτιά και Άρη Πορτοσάλτε.
Χαρακτηριστική ατάκα: «Δεν είναι τώρα ώρα για πειραματισμούς»
Πιο ευτυχισμένη στιγμή: όταν «κλειδώνει» επιτέλους η κάθε δόση.
Κοινωνικός Αυτοματιστής
Θα μπορούσαν να αποτελούν υποκατηγορία της φυλής των «φιλελεύθερων», αλλά δεν τους ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι νεοφιλελεύθερες θεωρίες. Αρκετοί μάλιστα δεν είναι καν παραδοσιακοί δεξιοί – είναι απλώς σκατόψυχοι. Με τον Μάνο, τον Ανδρουλάκη και τον Μανδραβέλη σε ένα πράγμα κυρίως συμφωνούν: όλοι (εκτός από τους ίδιους) είναι τεμπέληδες και πρέπει να απολυθούν, μη σου πω και να μαστιγωθούν δημοσίως.
Θεωρούν την κυβέρνηση αναποτελεσματική, όχι επειδή δεν διαπραγματεύτηκε για τίποτε, αλλά επειδή δεν ιδιωτικοποίησε ακόμα όλες τις ΔΕΚΟ και δεν έχει απολύσει τουλάχιστον 200.000 δημοσίους υπαλλήλους με το καλημέρα ενώ «κοτζάμ BBC τη βγάζει με οκτώ άτομα συν το θυρωρό».
Δεν τα πάνε καλά ούτε με τον ιδιωτικό τομέα. Στο μυαλό του «κοινωνικού αυτοματιστή» όλοι είναι φοροφυγάδες και απατεώνες, από τον υδραυλικό και τον ταξιτζή έως τον εστιάτορα στο τουριστικό νησί και στην μπουτίκ της γειτονιάς.
Χαράτσια, περικοπές και Κρίση δεν φαίνεται να τους ενοχλούν ιδιαίτερα, αντίθετα τους δίνουν τη χαρά να βλέπουν να πεθαίνει η «κατσίκα του γείτονα».
Διαβάζουν: Οι λίγο πιο ψαγμένοι έχουν αντίστοιχες προτιμήσεις με τους φιλελεύθερους (Μανδραβέλη, Ράμφο, Δήμου, Protagon, κλπ). Άλλοι παρακολουθούν τις εφημερίδες των εθνικών εφοπλιστών/εργολάβων ή κάποια δεξιά ιστολόγια. Οι περισσότεροι δεν διαβάζουν τίποτα απολύτως, βλέπουν όμως MEGA και ακούνε ΣΚΑΙ.
Αγαπημένο θέμα συζήτησης: ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων («τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο»), η φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών, και οι «αλήτες οι συνδικαλιστές».
Χαρακτηριστική ατάκα: «Ποιος θα τα βάλει επιτέλους με τις ιερές αγελάδες του Δημοσίου;»
Πιο ευτυχισμένη στιγμή: η επιστράτευση των καθηγητών.
Γράφουν η Λαμπρινή Χ. Θωμά και ο Νίκος Βεντούρας στο the press project

Γέλωτας Πικρός

Alexandros Raskolnick

Από τα παράθυρα  όλων ανεξαιρέτως  των  Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, οι εξάγγελοι της «ενημέρωσης» επιχείρησαν ακόμη μία φορά, να προσβάλουν τη νοημοσύνη μας. Οι γηπεδικού χαρακτήρα αλαλαγμοί των ψιττακών της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας μας για τη δήθεν αναγνώριση του πρωτογενούς πλεονάσματος από τη στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκαλούν μόνο τον γέλωτα! Γέλωτα παρόμοιο με εκείνον των πανηγυρισμών για την έξοδο στις αγορές χρήματος.

Ήταν ξεκάθαρα -και μιλούσαν από το περασμένο καλοκαίρι τα νούμερα από μόνα τους και ήταν βέβαιο ότι μόνο από θαύμα ή με τη βοήθεια λογιστικών αλχημειών θα μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί πρωτογενές πλεόνασμα σε ένα κράτος με μια κοινωνία χειμαζόμενη, με εξαντλημένη τη φοροδοτική ικανότητα και με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς διαχρονικά ανεπαρκείς κι από πάνω, τώρα, ξεχαρβαλωμένους. 

Μαρτυρούσαν εγκαίρως, λοιπόν, οι αριθμοί ότι αυτό το πλεόνασμα είναι για τα πανηγύρια κι όχι για πανηγυρισμούς και ήδη ο διεθνής Τύπος έχει αρχίσει να χλευάζει την προθυμία του ευρωπαϊκού ιερατείου να ενστερνιστεί τη σουξεδιάρικη ιστορία του μικρότατου κυβερνήτη μας. 

Δεν αφήνει καμιά αμφιβολία η παράθεση των στοιχείων, που δείχνουν ότι το κράτος μας εκτός από αναποτελεσματικότερο, με διαλυμένα νοσοκομεία σχολεία και κοινωνικές δομές, έγινε από πάνω κι ακριβότερο: Στο 10% του ΑΕΠ, ήτοι στα 19,4 δισ. ευρώ, είχε κλείσει το έλλειμμα του 2012, στα 23,1 δισ. ευρώ, ή στο 12,7% του συνεχώς συρρικνούμενου ΑΕΠ, κλείνει το έλλειμμα για το 2013, σύμφωνα με τα ανακοινωμένα δημοσιονομικά στοιχεία.

Αν εξαιρέσει κανείς τη θλιβερή ιστορία με τα προεκλογικά πεντακοσάρικα, αυτό που αφήνει πίσω της η ατελέσφορη προσπάθεια επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος -με τον τρόπο που επιχειρείται- είναι μόνον πόνος και δυστυχία. Είναι η αποδόμηση του κοινωνικού μας ιστού και η απορρύθμιση των ζωών μας. Είναι η αύξηση της σπατάλης, είναι τα φαγοπότια των σφετέρων, είναι η μείωση των μεταβιβάσεων κοινωφελούς σκοπού, είναι και ο μηδενισμός των δημοσίων επενδύσεων. Είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας από το ΤΑΙΠΕΔ, αυτό το Ταμείο των Αναίσχυντων και των Ιταμών Πλιατσικολόγων του Ελληνικού Δημοσίου. Είναι, το χειρότερο, μια πορεία που αφήνει πίσω της ανθρώπινα θύματα, πολλά ανθρώπινα θύματα, χωρίς να οδηγεί πουθενά.

Γέλωτα λοιπόν προκαλούν οι πανηγυρισμοί των ψιττακών που τιτιβίζουν μέσα από το χαζοκούτι. Γέλωτα στον άρρωστο γέρο που έχει αραιώσει τη δόση του φαρμάκου του, αν δεν το έχει κόψει τελείως, γιατί είναι ακριβό. Γέλωτα στον άνεργο που ζει από τη φιλανθρωπία των δικών του. Γέλωτα και σ’ εσένα που παίζεις νευρικά με τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ σου έχοντας, να διαλέξεις για την «ενημέρωση» ανάμεσα στον Ξεφτεντέρη, τον Χατζηλάστιχο και τ’ άλλα παιδιά… 

Γέλωτα∙ και μάλιστα πικρό γέλωτα και με την κατάντια σου, που δεν τολμάς, όχι να βγεις στους δρόμους και να τους ρίξεις από τους θρόνους που κάθονται οι γκεμπελίσκοι, αυτοί οι Ολετήρες που διαφεντεύοντάς σε, ρημάζουν τη ζωή σου. Όχι, ξέχνα το αυτό! Γέλωτα  πικρό με την κατάντια σου να μην τολμάς να σβήσεις ούτε τη ρημάδα την τηλεόραση…  

πηγή:

http://seisaxthia.wordpress.com

Η έξοδος από την ΕΕ απαιτεί Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ενώ η οικονομική καταστροφή της ανεργίας, της φτώχειας και της διάλυσης των κοινωνικών υπηρεσιών εντείνεται, η ελληνική κοινωνία, ενόψει εκλογών, είναι πνιγμένη σε ψευτοδιλήμματα που γίνονται ποτάμι (ουδεμία σχέση με το κόμμα-ανέκδοτο των μίντια που διάφοροι όμως, υποτίθεται σοβαροί, διανοητές που είναι υποψήφιοι, δεν το βλέπουν καθόλου έτσι!). Από τη μια μεριά, τα κόμματα της Κοινοβουλευτικής Χούντας βάζουν το δίλημμα «κανονικότητα ή το χάος» (του ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.), όπου «κανονικότητα» σημαίνει την παραπάνω καταστροφή, συν την άδεια που θα μας δώσει η Υπερεθνική ελίτ να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε από τις Τράπεζές της! Από την άλλη, το δίλημμα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «Σαμαράς/Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ», λες και είναι οι “κακοί» Μέρκελ και Σόιμπλε που επιβάλουν τις καταστροφικές πολιτικές και όχι η ΕΕ και το ΔΝΤ, δηλαδή η ίδια η Υ/Ε! Για το ΚΚΕ, το δίλημμα είναι «συνέχιση της καταστροφής ή λαϊκή εξουσία με την έννοια της σοσιαλιστικής επανάστασης» που, με την απουσία μεταβατικού προγράμματος, παραπέμπει σε πολλά τέρμινα. Τέλος, ακόμη χειρότερα, οργανώσεις που δήθεν είναι στα αριστερά του ΚΚΕ πετούν μεν στην εκλογική τους διακήρυξη το σύνθημα «Έξω τώρα από το Ευρώ και την ΕΕ», αλλά στο κείμενο συνδέουν την «αποδέσμευση» από την ΕΕ με την «αντικαπιταλιστική ρήξη». Εντούτοις, δεν διστάζουν να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι παραπέμπει στο «ακαθόριστο μέλλον» της λαϊκής εξουσίας, προφανώς γιατί το μέλλον της «αντικαπιταλιστικής ρήξης» είναι περισσότερο καθορισμένο!

Είναι φανερό, επομένως, ότι κανένα κόμμα ή οργάνωση που μετέχει στις εκλογές, αριστερό ή δεξιό (συμπεριλαμβανομένης της ΧΑ), δεν θέτει θέμα άμεσης και μονομερούς εξόδου από την ΕΕ που αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο της χώρας από την οικονομική καταστροφή. Μια καταστροφή, που για τα θύματα της παγκοσμιοποίησης (δηλαδή την συντριπτική πλειοψηφία του Λαού) θα μονιμοποιηθεί στο στάδιο της «κανονικότητας» που σπρώχνουν σήμερα τη χώρα οι ξένες ελίτ και οι ντόπιοι τοποτηρητές τους, με την ουσιαστική ανοχή της Αριστεράς που δεν θέτει θέμα άμεσης εξόδου από την ΕΕ. Όμως, η έξοδος από την ΕΕ δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσο ώστε να βγουν από την οικονομική καταστροφή τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, μέσα από κοινωνικούς ελέγχους πάνω στις αγορές, που προϋποθέτουν εθνική και οικονομική κυριαρχία. Δεν έχει επομένως νόημα μία έξοδος από την ΕΕ που απλά θα στόχευε να υποστηριχθούν κάποια τμήματα των ελίτ που βλέπουν συμφερότερη, για τα ειδικά συμφέροντά τους, τη θέση της χώρας έξω από την ΕΕ.
Ακόμη, η έξοδος από την ΕΕ προϋποθέτει όχι μόνο την άμεση και μονομερή έξοδο από την ΕΕ, αλλά και από άλλους συναφείς διεθνείς οργανισμούς που ακυρώνουν τη δυνατότητα εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας (ΝΑΤΟ, ΠΟΕ κ.λπ.). Η έξοδος από το ΝΑΤΟ και νέοι γεωπολιτικοί προσανατολισμοί θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την εθνική κυριαρχία, ενώ η έξοδος από τον ΠΟΕ, μαζί με αυτή από την ΕΕ, θα εξασφάλιζαν την οικονομική κυριαρχία αλλά και την δυνατότητα οικονομικής αυτοδυναμίας. Δηλαδή, η έξοδος από την ΕΕ καθεαυτή δεν έχει νόημα, εάν δεν συνοδεύεται από βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα αναγκαία για την οικονομική αυτοδυναμία. Χωρίς τη δημιουργία αυτοδύναμης παραγωγικής δομής για την κάλυψη των αναγκών μας, αλλά και την παραγωγή εξαγώγιμων αγαθών και υπηρεσιών (ιδιαίτερα σε χώρες που επίσης αγωνίζονται ενάντια στην ΝΔΤ), για τις ανάγκες που δεν θα κάλυπτε η παραγωγή μας, και χωρίς τη δημιουργία αντίστοιχου καταναλωτικού προτύπου, η απλή έξοδος από την ΕΕ θα μπορούσε να οδηγήσει σε αντίστοιχη με τη σημερινή οικονομική καταστροφή.
Με άλλα λόγια, η έξοδος από την ΕΕ απαιτεί μεταβατικό πρόγραμμα για την μετά την έξοδο πορεία (και όχι για την επίτευξη της ίδιας της εξόδου, όπως αποπροσανατολιστικά ζητούν «αντικαπιταλιστικές» οργανώσεις). Η ίδια η συστημική αλλαγή δεν μπορεί να είναι στόχος ενός μεταβατικού προγράμματος. Πρώτον, γιατί χωρίς εθνική κυριαρχία είναι αδύνατος ο αγώνας γα συστημική αλλαγή, εφόσον θα απουσιάζουν τόσο οι αντικειμενικές όσο και οι υποκειμενικές συνθήκες γι αυτή. Και, σήμερα, ζούμε κάτω από συνθήκες Κατοχής, που δεν είναι μεν στρατιωτική, αλλά είναι ακόμη πιο ολοκληρωτική γιατί καλύπτει κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική. Ενώ, όμως, στην Γερμανική Κατοχή τα Λαϊκά Αντιστασιακά Μέτωπα σε κάθε χώρα είχαν βασικό τους στόχο την Εθνική Απελευθέρωση και απώτερο μόνο στόχο την κοινωνική, ένα αντίστοιχο Μέτωπο σήμερα αναγκαστικά θα αγωνιζόταν τόσο για την Εθνική όσο και για την Κοινωνική Απελευθέρωση, αφού δεν νοείται πια εθνική απελευθέρωση χωρίς την κοινωνική απελευθέρωση από τις ντόπιες και ξένες ελίτ. Το θέμα, όμως, της συστημικής αλλαγής πρέπει να λυθεί δημοκρατικά από τον λαό μετά την ανάκτηση Εθνικής Κυριαρχίας, δηλαδή μετά τη κατάργηση της κατάστασης προτεκτοράτου στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα.
Υ.Γ. Το προηγούμενο άρθρο μου για τον μύθο της ανόδου του φασισμού ήταν βέβαια αναμενόμενο ότι θα προκαλούσε αντιδράσεις σε «αντιφασίστες». Εκείνο που δεν ήταν όμως τόσο αναμενόμενο (μολονότι δεν συμβαίνει πρώτη φορά) είναι ανώνυμοι λασπολόγοι που δηλώνουν υποστηρικτές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (η οποία άλλωστε πρωτοστατεί στον «αντιφασιστικό» αγώνα) να εκτοξεύουν λάσπη κατά του γράφοντος («φασίστας», «άνθρωπος της νύχτας» κ.λπ.) και να καταφεύγουν σε ιστοσελίδες προφανώς φιλόξενες σε συκοφαντικά και υβριστικά σχόλια ―π.χ. στην «Προεδρική Δημοκρατία» του...δικηγόρου Πέτρου Χασάπη, ο οποίος μολονότι κληθείς να τα αποσύρει δεν το έπραξε, χάριν της... «ελευθερίας του (λασπο)Λόγου»! Και οι μεν λασπολόγοι, είτε «εν υπηρεσία», είτε όχι, ενεργούν έτσι επειδή ακριβώς δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν δημόσια με επιχειρήματα σε πολιτικές θέσεις και, όντας και θρασύδειλοι, προτιμούν να δρουν «εκ του ασφαλούς». Εάν όμως η «αντικαπιταλιστική» Αριστερά αυτού του είδους δεν στιγματίσει δημόσια παρόμοιες λασπολογικές επιθέσεις, απλώς θα φανερώσει την σύμπραξή της με τον φασισμό των «αντιφασιστών» και την συνακόλουθη επιχειρούμενη ιδεολογική τρομοκρατία, και θα πρέπει να κριθεί ανάλογα από τους ψηφοφόρους στις επερχόμενες εκλογές…

  Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (27 Απριλίου 2014)

Η μονταζιέρα του αληταρά-Κομιστή στην υπηρέσια της κυβέρνησης, ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ

Η αποσπασματική ανάγνωση (;) του βιβλίου «Μια κουβέντα με τον Γλέζο» οδήγησε τη γνωστή «κίτρινη» εφημερίδα στην πρωτοσέλιδη «είδηση»: «Είμαστε ανέτοιμοι να κυβερνήσουμε» από τον Μανώλη Γλέζο - «Τι παθαίνει ο συντάκτης όταν δεν διαβάζει ολόκληρο το βιβλίο…» σχολιάζουν σκωπτικά οι Μ. Γλέζος και Ρ. Δούρου

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας που... ανακάλυψε «άδειασμα» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από τον Μανώλη Γλέζο:

Και η απάντηση που αναδεικνύει τη διαστρέβλωση του αποσπάσματος του βιβλίου της Ρένας Δούρου:

Τίτλος βιβλίου: «Μια κουβέντα με τον Γλέζο»

Συγγραφέας: Ρένα Δούρου

Σελίδα 253: « Ρένα Δούρου: Όταν ξεκινήσαμε αυτό το διάλογο (σσ: τον Ιανουάριο του 2011), μιλούσαμε για την αγανάκτηση, για την οργή, τα κινήματα, το ρόλο της Αριστεράς. Και αρχίσαμε τη συζήτηση εξετάζοντας τη δυνατότητα διαλόγου μεταξύ εσού, του Ινγκράο, του Εσέλ. Τότε μου έλεγες ότι η Αριστερά έμοιαζε ανέτοιμη. Τώρα, μετά από λίγους μήνες (σσ: άνοιξη του 2012) , από την ανέτοιμη Αριστερά, την οργή και την αγανάκτηση μιλάμε για διακυβέρνηση.

Μανώλης Γλέζος: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι έτοιμος; Δεν θα πω ‘όχι’ (…). Αλλά θα πω ‘ναι’ γιατί πάντοτε η πείρα διδάσκει ότι μέσα στη ζωή, μέσα στους αγώνες, γεννιέται και θεμελιώνεται το καινούριο».

Είναι φανερό ότι η συντάκτρια του άρθρου σταμάτησε την ανάγνωση του βιβλίου εκεί όπου βόλευε για την επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο η αποσπασματική ανάγνωση έχει τα όριά της. Αυτά της αλήθειας.

left.gr

Σχόλιο Α.Α: Ο Τίτλος είναι δικός μας, όχι του left...Αλλά τέλος από εμάς, οι '"κομψότητες" με τέτοια αποβράσματα τύπου Θέμου Αναστασιάδη!

ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΟΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ?? Στα σκουπίδια η οδηγία του ΕΣΡ...

Προπαγάνδα χωρίς έλεος στα ΜΜΕ για τις εκλογές, ψηφίζουν τροπολογίες ώστε να προβάλλουν τους δικούς τους υποψηφίους χωρίς όρια (και... αιδώ).
Όλα στη μάχη για ...
την παραμονή στην εξουσία. Σύμφωνα με τροπολογία του υπουργείου Εσωτερικών που κατατέθηκε στη Βουλή αίρονται οι περιορισμοί ως προς τις εμφανίσεις των υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, κάτι που ίσχυε για δεκαετίες, κάτι που ίσχυε πάντοτε δηλαδή! Και αυτό, το είχε προβλέψει ο νομοθέτης, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά για να υπάρχει μία ισορροπία στις εμφανίσεις των υποψηφίων. Μην διαθέτει λόγου χάριν κάποιος πολλά χρήματα και «αγοράζει» αμέτρητο χρόνο στα κανάλια. Η δικαιολογία για την άρση; Αστεία, για γέλια: η ρύθμιση κρίθηκε αναγκαία λόγω της «μικρής διάρκειας της προεκλογικής περιόδου» αλλά και του «περιορισμού των εκλογικών δαπανών» που έχει ως αποτέλεσμα να προκαλείται «αδυναμία πληροφόρησης» του εκλογικού σώματος. Γελάνε και οι πέτρες...

Η εξίσωση πλέον έχει ως εξής: εκλογές =  κρίσιμες =  ΜΜΕ δικά μας =  απεριόριστη προπαγάνδα =  προεκλογικοί περιορισμοί όμως από το νόμο =  επιπλέον το ΕΣΡ βγάζει οδηγία =  πρόβλημα =  τροπολογία με την οποία αίρονται οι περιορισμοί =  συνεχίζουμε ανενόχλητοι την προπαγάνδα (χωρίς έλεος)...

Η οδηγία λοιπόν που έβγαλε το ΕΣΡ προς όλους τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας, ώστε να «προβάλλουν τις θέσεις και τις δραστηριότητες όλων των συνδυασμών υποψηφίων τηρώντας τους κανόνες της αντικειμενικότητας, της ίσης κατανομής του χρόνου παρουσίασής τους, όπως και της ισομερούς παρουσίασής τους στις ζώνες τηλεθέασης ή ακροαματικότητας» πάει στα σκουπίδια. Θα έπρεπε λοιπόν στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο οι εμφανίσεις των υποψηφίων σε πάσης φύσεως εκπομπές δημόσιων ή ιδιωτικών ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών σταθμών να επιτρέπονται έως δύο σε κάθε τηλεοπτικό σταθμό εθνικής εμβέλειας και έως μία σε κάθε ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό σταθμό τοπικής ή περιφερειακής εμβέλειας. Τώρα, πλέον, «μπάτε σκύλοι αλέστε»...

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Βγήκαμε στις αγορές, πρωτογενές πλεόνασμα, ανταγωνιστικότητα, υγιής επιχειρηματικότητα και...

 ...ψωμί μη λείψει σπίτι μας και φούρνος  μη καπνίσει

  

 

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

Απαλλοτριώσεις και φοροαπαλλαγές...*

Μετά την επιβολή δυσβάστακτων για τα λαϊκά νοικοκυριά φόρων επί της ακίνητης περιουσίας, η κυβέρνηση προχωρά ένα ακόμη βήμα στην κατεύθυνση της ολικής «απαλλοτρίωσης» των περιουσιακών τους στοιχείων. 

Έτσι, με τροπολογία που κατέθεσε το υπουργείο Οικονομικών το βράδυ της Πέμπτης στη Βουλή, δίνεται η «δυνατότητα» σε όσους δεν δύνανται να καταβάλλουν φόρους κληρονομιάς για ακίνητο που κληρονόμησαν, να παραδίδουν την πλήρη κυριότητα του ακινήτου που κληρονόμησαν ή άλλου ακινήτου στο κράτος. 

 Στην τροπολογία αναφέρεται ρητά ότι ο οφειλέτης δεν πρόκειται να λαμβάνει από το κράτος οποιαδήποτε διαφορά επί της αξίας του ακινήτου που προσφέρει στο Δημόσιο και του φόρου κληρονομιάς που οφείλει.

Συγκεκριμένα τονίζεται πως: «Με πράξη της Φορολογικής Διοίκησης επιτρέπεται η εξόφληση του συνόλου ή μέρους οφειλομένου φόρου κληρονομιάς από οφειλέτη που βρίσκεται σε αδυναμία να τον καταβάλει με μετρητά, μετά από αίτησή του, με μεταβίβαση στο Ελληνικό Δημόσιο της πλήρους κυριότητας ολοκλήρου αξιόλογου κληρονομιταίου ή άλλου ακινήτου, το οποίο βρίσκεται εντός σχεδίου πόλης και δεν βαρύνεται με οποιοδήποτε εμπράγματο δικαίωμα, αγωγή ή άλλο βάρος.  

Σε καμία περίπτωση δεν αποδίδεται στον οφειλέτη η τυχόν διαφορά μεταξύ της αξίας του ακινήτου που προσφέρεται και του φόρου κληρονομίας που οφείλεται».

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, μέσω άλλης τροπολογίας του υπουργείου Οικονομικών που κατατέθηκε την ίδια μέρα, απαλλάσσει βιομήχανους από τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης και το φόρο κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας που αφορά μεταλλουργικές δραστηριότητες.

Όπως τονίζει χαρακτηριστικά στην παράγραφο 6 της σχετικής τροπολογίας, το προτεινόμενο μέτρο εφαρμόζεται ήδη από τη συντριπτική πλειοψηφία των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και «αποσκοπεί στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της εγχώριας βιομηχανίας, καθώς και των εξαγωγών».

*Από τη στήλη  "ΚΕΝΗ"  του Ριζοσπάστη. 

crousma

Ο μύθος των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Το «πραξικόπημα από τα κάτω» για την ανατροπή του Ουκρανικού καθεστώτος, που οργάνωσε η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) και εξετέλεσε με τις ειδικές δυνάμεις της, τους μισθοφόρους ελεύθερους σκοπευτές και φυσικά τους Ουκρανούς νεοναζιστές, είχε ένα στόχο: την ενσωμάτωση της χώρας στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μέσα από την ένταξή της στην ΕΕ και στη συνέχεια στο ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό και η πρώτη ενέργεια των κουίσλινγκ με πρωθυπουργό αυτόν που είχε «προβλέψει» η Αμερικανο-σιωνίστρια του Στέητ Ντιπάρτμεντ Βικτόρια Νιούλαντ (στην υποκλαπείσα συνομιλία της με τον Αμερικανό πρέσβη στην Ουκρανία) ήταν η υπογραφή ενός τμήματος της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ που είχε αρνηθεί η ανατραπείσα κυβέρνηση. Έτσι, σήμερα, οι («μακάριοι πτωχοί τω πνεύματι») διαδηλωτές της πλατείας Μαϊντάν που ζητούσαν ένταξη στην ΕΕ, θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τη χαρά της ένταξης, με την οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων, όπως στην Ελλάδα. Τα μέτρα που ήδη ανακοινώθηκαν σε αντάλλαγμα της «βοήθειας» του ΔΝΤ είναι τα γνωστά μας «ευεργετικά» μέτρα: πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, αυξήσεις στο γκάζι, ηλεκτρικό κ.λπ., και η συνακόλουθη ανεργία και φτώχεια.
Όμως, ο απώτερος σκοπός του πραξικοπήματος δεν ήταν, απλώς η ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη ΝΔΤ, αλλά η αποτροπή της ένταξής της στην Ευρασιατική Ένωση, δηλαδή της ένωσης κυρίαρχων (εθνικά και οικονομικά) κρατών που αντιστέκονται στην ΝΔΤ, ακριβώς διότι θέλουν να έχουν τη δυνατότητα επιβολής κοινωνικών ελέγχων στις αγορές τους. Δηλαδή, ελέγχους παρόμοιους με αυτούς που εφαρμόζει σήμερα η Ρωσία, επισύροντας την μήνη των διεθνών οργάνων της Υ/Ε και κυρίως του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου που «αγωνίζεται» για την κατάργηση κάθε σημαντικού κοινωνικού ελέγχου πάνω στις αγορές, δηλαδή, για την πλήρη απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων. Ο στόχος είναι οι υπερεθνικές επιχειρήσεις, οι οποίες ορμώνται από τις χώρες της Υ/Ε και ήδη ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία, να αλωνίζουν ελεύθερα τον πλανήτη, χωρίς το παραμικρό κοινωνικό πρόσκομμα, μεγιστοποιώντας τα κέρδη τους και οδηγώντας σε μια πρωτόγνωρη συγκέντρωση πλούτου, εισοδήματος και εξουσίας στα χέρια ενός πολλοστημόριου του παγκόσμιου πληθυσμού.
Σήμερα είναι πια φανερό ότι η σχέση ισοτιμίας μέσα στην ΝΔΤ δεν είναι δυνατή, ακόμη και για μια μεγάλη χώρα σαν τη Ρωσία. Αυτός είναι ο λόγος που βρίσκονται στο στόχαστρο της Υ/Ε οι χώρες του τέως σοβιετικού μπλοκ με επικεφαλής τη Ρωσία που επιδιώκουν, με την Ευρασιατική Ένωση, μια εναλλακτική παγκόσμια Τάξη που θα θεμελιώνεται σε κυρίαρχα κράτη. Αντίθετα, οι «Μαρξιστές της συμφοράς» επικαλούνται ενδο-αστικές ή ενδο-ιμπεριαλιστικές διαφορές, σε πλήρη αντίθεση με την στάση του Ρωσικού κομμουνιστικού κόμματος, αλλά και του ίδιου του Ουκρανικού ΚΚ που έχουν ταχθεί υπέρ της ένταξης στην Ευρασιατική Ένωση!
Οι Μαρξιστικοί όμως αυτοί φωστήρες (που στην πραγματικότητα ντροπιάζουν την ίδια την αριστερά) οι οποίοι μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, δεν εξηγούν γιατί άραγε όλα τα μέλη του Συμβ. Ασφαλείας του ΟΗΕ, και σήμερα και η Γεν. Συνέλευση, βρέθηκαν να έχουν επίσης ενδο-ιμπεριαλιστικές διαφορές με τη Ρωσία την οποία απομονώνουν (προφανώς κατ’ επιταγή της Υ/Ε από την οποία άμεσα ή έμμεσα εξαρτώνται). Και αυτό, διότι «παρανόμησε» όταν αποφάσισε να σεβαστεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του λαού της Κριμαίας που σχεδόν ομόφωνα ζήτησε την επανένωσή του με την Ρωσία! Ούτε εξηγούν γιατί άραγε οι μόνοι που βρέθηκαν να μην έχουν παρόμοιες ενδο-ιμπεριαλιστικές διαφορές με την Ρωσία είναι τα πιο προοδευτικά καθεστώτα του πλανήτη, που τυχαίνει επίσης να βρίσκονται υπό διωγμό, ακριβώς γιατί οι λαοί τους αντιστέκονται στην ίδια ΝΔΤ και την εγκληματική Υ/Ε: από την Βενεζουέλα, την Βολιβία, την Κούβα και την Νικαράγουα, μέχρι την Συρία.
Και ντροπιάζουν την Αριστερά γιατί, με την τήρηση ίσων αποστάσεων μεταξύ Υ/Ε και Ρωσίας/Ευρασιατικής Ένωσης, έχουν αφήσει στην Ευρωπαική ακροδεξιά τον αγώνα ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την ΝΔΤ, (αφού βέβαια τα λαϊκά στρώματα έχουν εγκαταλείψει από καιρό την εκφυλισμένη «Αριστερά» τύπου ΣΥΡΙΖΑ) ενώ, δεν έκαναν την παραμικρή διαδήλωση ενάντια στο πραξικόπημα στην Ουκρανία. Και όλα αυτά γιατί είναι το ίδιο... ιμπεριαλιστική η Ρωσία με την Υ/Ε! Δηλαδή, χωρίς να το αντιληφθούμε, έχει και αυτή υπερεθνικές επιχειρήσεις όπως η Υ/Ε και ελέγχει τη παγκόσμια οικονομία, επιβάλλοντας παντού την κατάργηση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, είτε με την οικονομική βία, (π.χ. Ελλάδα) είτε με την φυσική βία και τους εγκληματικούς πολέμους της (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη κ.λπ.)!
Όμως, οι Μαρξιστές αυτοί της συμφοράς αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να καταλάβουν ότι η ΕΕ και η Ευρασιατική Ένωση δεν είναι απλώς δύο παρόμοιες διακρατικές καπιταλιστικές ή ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με συνακόλουθο επιμύθιο ότι θα μας σώσει, σε τρία τέρμινα, η σοσιαλιστική επανάσταση. Φυσικά, η Ευρασιατική Ένωση δεν είναι η ΚΟΜΕΚΟΝ αφού δεν υπάρχει πια «υπαρκτός». Όμως, για όποιον έχει την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση και υπερεθνικές επιχειρήσεις, και δεν προσπαθεί να καταλάβει τα νέα αυτά φαινόμενα με βάση εκατόχρονα βιβλία που μιλούσαν για εθνικούς ιμπεριαλισμούς οι οποίοι σήμερα είναι ανύπαρκτοι, είναι φανερό ότι οποιαδήποτε συστημική αλλαγή δεν είναι πια δυνατή αν ένας λαός δεν έχει εθνική κυριαρχία. Και ο Σόιμπλε είναι σαφής: η εθνική κυριαρχία είναι πια...Ευρωπαική.
Επομένως, αναγκαία συνθήκη για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή είναι η ρήξη με την ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία δεν μπορεί να γίνει βέβαια με «σοσιαλιστική επανάσταση σε μια χώρα» (που θα ανατρεπόταν την επομένη από «αυθόρμητη» εξέγερση made in USA), ούτε βέβαια με διεθνή σοσιαλιστική επανάσταση και άλλα παραμύθια...
Απαιτείται, δηλαδή, κοινός αγώνας των αντιστεκόμενων λαών ενάντια στη ΝΔΤ, και η Ευρασιατική Ένωση θα μπορούσε να προσφέρει αυτήν την δυνατότητα, παρόλο που, φυσικά, θα υπάρχουν και μέσα σε αυτήν τάσεις για μια «καλή παγκοσμιοποίηση», που θα μπορούσαν όμως οι λαοί μέσα σε αυτήν να τις αντιπαλέψουν. Σήμερα δεν νοείται κοινωνική απελευθέρωση χωρίς εθνική απελευθέρωση. Αλλά θα επανέλθω.

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (30 Μαρτίου 2014)

Θρησκευτική μισαλλοδοξία στην ελληνική αρχαιότητα

Ήπια και περιορισμένη σε σχέση με τη ρωμιορθόδοξη, αλλά υπαρκτή
του Αναγνώστη Λασκαράτου

Το γκρέμισμα του Αισώπου. Ξυλογραφία (1489), από το ισπανικό «Βίος Αισώπου και μυθικές ιστορίες του»

Πέρασε ένας  χρόνος που το στέλεχος της συμμορίας Χ.Α., , ρωτούσε για το μπλόγκερ Παστίτσιο: «…υβρίζει, ειρωνεύεται και προσπαθεί να εξευτελίσει την ιερή μορφή της Ελληνορθοδοξίας, τον Γέροντα Παΐσιο. … Ερωτώνται οι κ. Υπουργοί :…Θα προβούν άμεσα στις απαραίτητες ενέργειες μέσω της υπηρεσίας δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος …;». Η Δικαιοσύνη παρενέβη άμεσα με τα γνωστά αποτελέσματα, που ανήκουν καθαρά στο χώρο του Γελοίου. Δεν ήταν δυστυχώς η μόνη φορά που δικαστές κινήθηκαν άμεσα κατά ευυπόληπτων πολιτών, ύστερα από πρόσκληση του ναζιστικού υπόκοσμου, που συνεργάστηκε στο «Χυτήριο» με την Εκκλησία. Με αφορμή λοιπόν αυτή τη στάση της κρατικής Εκκλησίας που συμφύρεται ανοιχτά με Ναζιστές, τους ευλογεί και αρνείται πεισματικά να τους καταδικάσει, της Εκκλησίας που υπερασπίζεται τα δόγματά της με τη βοήθεια του (Χρυσαυγίτη;) Αστυνόμου και του Εισαγγελέα που ερμηνεύει αντιδραστικά ακόμη και τους αναχρονιστικούς νόμους, θα επιχειρήσω να ερευνήσω τη μισαλλοδοξία της ελληνικής πολυθεϊστικής θρησκείας και να τη συγκρίνω με αυτήν του ρωμέϊκου κλήρου.  Ο Πήτερ Ουστίνωφ στο βιβλίο του «Προσοχή! Προκαταλήψεις» (Εμπειρία Εκδοτική, μτφρ Ε.Καλλιγέρη), που αποτελεί εγχειρίδιο κατά της μισαλλοδοξίας, επισημαίνει πως οι Έλληνες που εφηύραν τη Δημοκρατία στη γη την εφάρμοσαν και στον ουρανό και συμπληρώνει για την μετάβαση από τον πολυθεϊσμό στον μονοθεϊσμό: «Εγώ θεωρώ αυτή την εξέλιξη…ως μια μεγάλη οπισθοχώρηση και από παιδί ακόμα δεν μπόρεσα να συμφιλιωθώ με αυτόν τον αυταρχικό Θεό». Ο Ρώσος Νομπελίστας (1987) Ιωσήφ Brodsky στο “Εγκαταλείποντας το Βυζάντιο” (“Flight from Byzantium”-1985), ταυτίζει τον πολυθεϊσμό με την Δημοκρατία και τον μονοθεϊσμό με την απολυταρχία, άποψη που διαθέτει ισχυρή βάση, αφού οι μονοθεϊστικές θρησκείες στήριξαν το θεσμό της ελέω Θεού μοναρχίας και περιέχουν το σπέρμα της μονοκρατορίας.

       Ποια ήταν η στάση της ελληνικής θρησκείας απέναντι στους κάθε λογής Στοχαστές που την αμφισβητούσαν;  Δόγμα δεν υπήρχε, ενιαία «αφήγηση»  (μύθος) δεν υπήρχε, οργανωμένο ιερατείο δεν υπήρχε, ούτε επικεφαλής του Αρχιερέας, άρα οι αντιρρησίες διαχειρίζονταν  από το θρησκευτικό κατεστημένο πολύ πιο ερασιτεχνικά από ότι σήμερα. Οι άνθρωποι που συνδέουν την ύπαρξή τους ή τα επαγγελματικά και ταξικά τους προνόμια με μια συγκεκριμένη κοσμοθεώρηση, γίνονται αναγκαστικά επικίνδυνοι για όποιον απειλήσει την αυταρέσκειά τους, την ευζωϊα τους, την κοινωνική τους υπόσταση και εν τέλει την ίδια τους την εξουσιαστική δύναμη. Όσο πιο πρωτόγονη και αθεμελίωτη είναι η πεποίθησή τους-όπως συμβαίνει με τις θρησκείες-τόσο πιο βίαιη είναι και η αντίδρασή τους, στο βαθμό που οι θεσμοί τους το επιτρέπουν. Η ελληνική πλουραλιστική θρησκεία δεν υπήρξε γενικά μαχητικά μισαλλόδοξη γι’αυτό και άφησε τεράστιο έδαφος στον προβληματισμό των φιλοσόφων και στα λόγια των τραγωδών, ιδιαίτερα στην Αθήνα, στην ανεκτική Ιωνία και στη Σικελία. Η θεολογία της ήταν η μυθολογία των ποιητών, που με μεγάλη ευκολία παρουσιαζόταν σε διάφορες εκδοχές, που εμπόδιζαν κάθε δογματική προσέγγιση.  Αν δούμε τη διαδικασία δίωξης που κινήθηκε εναντίον φιλοσόφων και ποιητών, θα δούμε ότι ξεκινούσε πάντα από ένα ή το πολύ δυο πρόσωπα, όχι συνήθως ιερωμένους, αλλά λαϊκιστές πολιτικούς, που επένδυαν στην ευπιστία και στη βλακεία του όχλου. Δεν υπήρχε Ιερά Σύνοδος για να κηρύξει γενικό πογκρόμ, τα πράγματα δεν έπαιρναν έκταση και ο διωκόμενος συνήθως έφευγε από την πόλη χωρίς να υπάρξει πιο δραματική συνέχεια.

     Ο Αριστοφάνης κι Ευριπίδης, που συχνά έγραψαν με ασέβεια κατά των θεών, δεν βρήκαν το μπελά τους, κι αυτό σίγουρα κάτι μπορεί να μας πει και για το σήμερα του «Παστίτσιου», που του αποδόθηκαν θεϊκές ιδιότητες για να θεμελιωθεί το έτσι κι αλλιώς αναχρονιστικό αδίκημα της «βλασφημίας». Πολύ νωρίς ο Ξενοφάνης, μια χαρισματική μορφή ταξιδευτή Ίωνα φιλόσοφου και ποιητή που έζησε στη Σικελία, επέκρινε χωρίς να κινδυνέψει τη λαϊκή δεισιδαιμονία αλλά και τους ποιητές για την ανήθικη και ανθρωπομορφική εικόνα και για τις συμπεριφορές που έδιναν στους θεούς. Ο Όμηρος κι ο Ησίοδος έχουν προσάψει στους θεούς την κλοπή, τη μοιχεία και την αλληλοεξαπάτηση.  Αν τα ζώα μπορούσαν να ζωγραφίζουν και να φτιάχνουν αγάλματα, καθώς οι άνθρωποι, τ’ άλογα θα ζωγράφιζαν τους θεούς όμοια με αυτά, παρατηρούσε ο Ξενοφάνης. Ο Ευήμερος, ιδρυτής ενός ολόκληρου ρεύματος των λεγόμενων Ευημεριστών που διαδόθηκε και στο ρωμαϊκό κόσμο, διατύπωσε τη θέση πως οι θεοί ήταν αρχικά άνθρωποι και τη γλύτωσε πολύ φτηνά, ως απλός αποδέκτης μιας κριτικής ιερέων και συγγραφέων όπως ο Πλούταρχος, που τον παρουσίαζε ως άθεο.  Ο σύγχρονος του Σωκράτη φιλόσοφος Πρόδικος από την Κείο, μαθητής του Πρωταγόρα που έζησε στην Αθήνα, ήταν ένα είδος Νατουραλιστή, που κατηγορήθηκε για αθεϊα χωρίς να υποστεί συνέπειες και που σύνδεσε τις πρωτόγονες μεταφυσικές αντιλήψεις με την ανοησία των ανθρώπων και με τις γεωργικές τους ενασχολήσεις, αποδίδοντας τη θεοποίηση στοιχείων της φύσης στην ωφέλεια που κομίζουν στον άνθρωπο. Εσφαλμένα του αποδίδεται από τη Σούδα πως υπέστη τον ίδιο θάνατο με το Σωκράτη, μια φαντασίωση που παρά την πρόδηλη σύγχυση («ως διαφθείρων τους νέους») στην οποία οφείλεται, υιοθετείται ευχαρίστως από σύγχρονούς μας Ομολογητές του κρατικής θρησκείας για να συμψηφίσει τα πταίσματα του ελληνικού κόσμου με τις κακουργίες της ρωμαϊκής και ανατολίτικης Ορθοδοξίας. Πολύ κοντά στην αθεϊα ήταν και ο αντιφατικός Κριτίας, θείος του Πλάτωνα, μαθητής του Σωκράτη, άλλοτε Δημοκρατικός, άλλοτε τύραννος, ένας από τους «τριάκοντα» και πολύ σκληρός διώκτης των πολιτικών του αντιπάλων, που φυλακίστηκε στα νιάτα του για ασέβεια όταν κατηγορήθηκε μαζί με τον Αλκιβιάδη για ερμοκοπία. Η κριτική αθεϊα του φιλόσοφου που τον συνόδευε δεν του κόστισε καμία ποινή. Ο ίδιος ο αριστοκρατικός και ιδιόρρυθμος Ηράκλειτος, προγενέστερος του Πλάτωνα, είχε εναντιωθεί με περιφρόνηση στη λαϊκή θρησκευτική έκφραση, στη λατρεία των αγαλμάτων και στις τελετές των βωμών, αν και αφιέρωσε τα βιβλία του στο ναό της Αρτέμιδας. Οι Ίωνες (Μιλήσιοι) Θαλής, ο Αναξίμανδρος κι ο Αναξιμένης,  καθαρά υλιστές στην κοσμολογική τους διδασκαλία, δεν τράβηξαν τους κεραυνούς των πιστών, όχι μόνο λόγω της ανοχής που επικρατούσε στα ιωνικά παράλια, ίσως γιατί δεν εκλαϊκευσαν τις έρευνές τους, αν και ο Αναξίμανδρος κατά τον Κικέρωνα (‘De Divinatione’) έστησε αστεροσκοπείο στον Ταϋγετο και προειδοποίησε τους Λάκωνες για επικείμενο σεισμό, χωρίς να θεωρηθεί ότι προσβάλλει τον Όλυμπο ή τον Εγκέλαδο.

     Ασφαλώς αυτοί όλοι ήταν οι πιο τυχεροί για διάφορους λόγους, ακόμη και  συγκυριακούς που είχαν να κάνουν με πρόσωπα, με συμφέροντα και με συσχετισμούς πολιτικών δυνάμεων. Ισχύει όμως κι εδώ ο Κανόνας των (όχι λίγων) εξαιρέσεων, που ευτυχώς  δεν εντάσσονται με κανέναν τρόπο σε κάποιο ιστορικά διαπιστωμένο ρεύμα ή κλίμα γενικευμένων διωγμών ή καταστροφής της ζωής όλων όσων κατηγορήθηκαν, αφού υπήρχε στον ελληνικό κόσμο πάντα κάποια φιλόξενη γωνιά για όσους στοχοποιήθηκαν.

      Μια άτυχη περίπτωση για παράδειγμα, φέρεται πως είναι ο Πυθαγόρειος φιλόσοφος, μαθηματικός και φυσικός Ίππασσος, για τον οποίο λέγεται, ανάμεσα σε πολλές εκδοχές, πως ρίχτηκε στην θάλασσα από τους συντρόφους του, επειδή ανακαλύπτοντας τους άρρητους αριθμούς ανέτρεψε βασική αρχή της φιλοσοφίας τους, που είχε σχέση θρησκευτικού μυστικισμού με τους αριθμούς. Για την ακρίβεια ο Ίππασος ο Μεταπόντιος ανακάλυψε πως η διαγώνιος ενός τετραγώνου πλευράς 1, δηλαδή σύμφωνα με το πυθαγόρειο θεώρημα η τετραγωνική ρίζα του δύο, είναι άρρητος αριθμός.  Οι Πυθαγόρειοι όμως πίστευαν ότι ο λόγος όλων των  μεγεθών μπορεί να εκφραστεί ως λόγος δύο φυσικών αριθμών, οι άρρητοι αριθμοί απειλούσαν τον πύργο των κοσμοαντιλήψεών τους. Αυτή ήταν μια ιδιωτική εσωτερική υπόθεση ενός συγκεκριμένου ρεύματος ιδεών,  υπήρξαν όμως περιπτώσεις που η πόλη κινούσε τους μηχανισμούς της δίωξης. Ήδη από τον 5ο π.Χ. αιώνα ο πρωτοπόρος αγνωστικιστής Πρωταγόρας, όταν ρωτήθηκε για τους θεούς απάντησε: “Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν θεοί ούτε τη μορφή τους γιατί πολλά πράγματα με εμποδίζουν να ξέρω και η άγνοια των δεδομένων και η συντομία της ανθρώπινης ζωής” (Διογένης ο Λαέρτιος “Πρωταγόρας”, Πλάτων “Μένων”, 91). Η αποκοτιά του,  του κόστισε ακριβά. Ο  ολιγαρχικός άρχοντας Πυθόδωρος τον κατήγγειλε δημόσια για αθεΐα. Τα βιβλία του κάηκαν δημόσια στην αγορά και ο ίδιος καταδικάστηκε. Λέγεται πως για να γλυτώσει το έσκασε για τη Σικελία και πνίγηκε στο ταξίδι της φυγής του, το πιθανότερο όμως είναι να έφτασε σώος και να πέθανε τιμημένος.

Ο «αγνωστικιστής» Στίλπων ο Μεγαρεύς όπως απεικονίστηκε στο «Χρονικό της Νυρεμβέργης» (1493), πανομοιότυπα με το Σπεύσιππο

        Ο ίδιος ο μέγας Αριστοτέλης, που κατηγορούσε την Αθήνα πως υπέθαλπε την συκοφαντία-«…σύκον δ’ επί σύκω»- τελικά έπεσε κι αυτός θύμα της θρησκευτικής της έκδοσης. Κατέφυγε στην Χαλκίδα κατηγορούμενος από τον Ελευσίνιο ιεροφάντη Ευρυμέδοντα για ασέβεια, αφού τόλμησε σε ύμνο του να αποδώσει θεϊκές ιδιότητες στον νεκρό φίλο του Ερμία, αλλά πίσω από αυτή τη δίωξη βρισκόταν το πολιτικό μίσος της αντιμακεδονικής παράταξης, με εκπρόσωπο κάποιο Δημόφιλο, προς τον κάποτε προστατευόμενο του, νεκρού πλέον, Μακεδόνα Αλέξανδρου. Η πατρίδα της μητέρας του δέχθηκε τον Αριστοτέλη που σήμερα τον τιμά με μια μικρή προτομή στην όχθη του πορθμού της, πάλι καλά αφού ο Σκαρίμπας δε βρήκε θέση στο νεκροταφείο της διωγμένος από το Δεσπότη αν και τελικά του βγήκε σε καλό αφού ο δήμαρχος του έδωσε χώρο  στο κάστρο.  Καλύτερη αντιμετώπιση από το δάσκαλό του είχε ο  Θεόφραστος (διάδοχος του Αριστοτέλη στη σχολή του Λυκείου), που ήταν δημοφιλής στους Αθηναίους, τόσο που όταν κατηγορήθηκε με τη σειρά του γι’ ασέβεια, από τον αισχρό δημαγωγό Αγνωνίδη, έτρεξαν εκατοντάδες σαν μάρτυρες υπεράσπισης κι έτσι αν και ο ίδιος δεν άρθρωσε λέξη στην απολογία του, αθωώθηκε με άνετη πλειοψηφία, αντίθετα με το συκοφάντη που αργότερα είχε κακό τέλος.

      Ο ταλαίπωρος Αίσωπος δεν ήταν τόσο τυχερός όπως ο Αριστοτέλης. Κατηγόρησε το παπαδαριό των Δελφών πως πλουτίζει από τα μαντέματα κι αυτοί οι μοχθηροί και εκδικητικοί αγύρτες του έβαλαν στις αποσκευές του χρυσάφι και μετά τον κατηγόρησαν για ιερόσυλο, γκρεμίζοντάς  τον από τα βράχια των Φαιδριάδων, πάνω από την Κασταλία, εκεί που εκτελούσαν τους «βέβηλους». Αν ο Αίσωπος ήταν κακοσχηματισμένος και τραβούσε πάνω του την εύκολη απέχθεια των μοχθηρών, ο Αλκιβιάδης που ήταν ξακουστός για την ομορφιά του, δε γλύτωσε ούτε αυτός τις κατηγορίες για ασέβεια. Τον συκοφάντησαν για καταστροφή των οδοδεικτών (αλλά και συνάμα λατρευτικών στηλών των Ερμών) και τον κατηγόρησαν για παρώδηση των Ελευσινίων Μυστηρίων, καταγγελίες  που έγιναν αιτία να καταδικαστεί σε θάνατο για βλασφημία, άσχετα αν η απόφαση δεν εκτελέστηκε ποτέ λόγω της διαφυγής του αρχικά, αλλά ούτε και όταν επέστρεψε. Αλλά και η ωραία και ισχυρή Ασπασία βρέθηκε στο στόχαστρο του φθονερού κωμικού ποιητή Έρμιππου που τη μήνυσε για ασέβεια.  Δεν ήταν παρακατιανός ο Έρμιππος, ήταν πολυγραφότατος, βραβευμένος και αξιόλογος, αλλά μισούσε τον Περικλή, που τελικά κατάφερε να σώσει τη σύντροφό του από τα χειρότερα, σε μια πόλη που ο λαός της ηδονιζόταν να αποκαθηλώνει τους ισχυρούς και τους αξιόλογους.  Έτσι την έπαθε ο κορυφαίος Σωκράτης, που η άδικη καταδίκη του, επειδή συνελήφθη «ους μεν η πόλις νομίζει θεοὺς ου νομίζων, έτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εισφέρων» κλπ, είναι τόσο γνωστή ακόμη και στις λεπτομέρειές της, που δεν θα χρειαστεί να αχοληθούμε.

     Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος [εικ. Αντίγραφο (10ς αι.) συγκριτικών υπολογισμών του σχετικά με διαστάσεις Ήλιου-Γης-Σελήνης], ένας μεγαλοφυής και πρωτοπόρος ηλιοκεντρικός αστρονόμος, που από αυτόν εμπνεύστηκε όπως ομολογεί 20 αιώνες μετά ο Κοπέρνικος, αυτός που κατάφερε να μετρήσει με μικρό σχετικά λάθος την περιφέρεια της Σελήνης, κατηγορήθηκε από το στωϊκό Κλεάνθη, που ζήτησε την καταδίκη του,  «… ως κινών την του κόσμου εστίαν και ταράσσων ούτω την των Ολυμπίων ηρεμίαν». Έτσι ο Αρίσταρχος για να σώσει την ελευθερία του, κατέφυγε στην  Αλεξάνδρεια, όπου και πέθανε αυτοεξόριστος. Στην Αίγυπτο κατέφυγε και ο φιλόσοφος Θεόδωρος ο άθεος (έργο του, το «Περί θεών»), που διώχτηκε από την Αθήνα ως ασεβής αλλά έγινε δεκτός με τιμές στην αυλή του Πτολεμαίου Α΄. Διωγμένος από την Κυρήνη ως αρχηγός της ‘αίρεσης’ των «Θεοδώρειων», επέστρεψε στην Ελλάδα. Η επέμβαση του Δημήτριου του Φαληρέα τον έσωσε από την καταδίκη του Αρείου Πάγου.  Μεταξύ των μαθητών του συγκαταλέγονταν και ο Βίων ο Βορυσθενίτης, ένας κυνικός από τα μέρη της Μαύρης θάλασσας, που έζησε στην Αθήνα και που κορόιδευε τη θρησκοληψία του όχλου. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεόδωρος παραήταν τολμηρός αμφισβητώντας ακόμη και τον υπέρ πατρίδος θάνατο, που τον θεωρούσε μια καθαρή ανοησία.  Δεν δίσταζε να προκαλεί με ερωτήματα σαν κι αυτό που έβαλε στο Μεγαρίτη φιλόσοφο Στίλπωνα, έναν τουλάχιστον άθρησκο, αλλά πιο προσεκτικό από τον Θεόδωρο:  «Πες μου Στίλπωνα,  πώς εξακρίβωσες πως η Αθηνά είναι θεά και όχι θεός; Σήκωσες μήπως το ρούχο της και το είδες;».  Αυτό ειπώθηκε επειδή ο Στίλπων είχε αναρωτηθεί δημόσια αν η Αθηνά ήταν  θεά ή θεός και βρέθηκε κατηγορούμενος όταν είπε πως δεν ήταν κόρη του Δία αλλά έργο του Φειδία. Σε ερώτημα αν οι θεοί χρειάζονταν λατρεία ο Στίλπων είχε απαντήσει πως μπροστά στον όχλο δεν μπορούσε να απαντήσει, μια ανάλογη απάντηση υπεκφυγής, είχε δώσει και ο Βίωνας.  Τέλος ένας άλλος Αστρονόμος, Μαθηματικός και Μετεωρολόγος, ο Διογένης Απολλωνιάτης, «ανὴρ φυσικὸς και άγαν ελλόγιμος», φέρεται από το Διογένη το Λαέρτιο «μικρού κινδυνεύσαι Αθήνησιν», ενώ ο άθεος σοφιστής και επικριτής των Ελευσινίων Μυστηρίων Διαγόρας ο Μήλιος που κατηγορείτο «ως θεομάχος» και ασεβής από τους Αθηναίους, κατέφυγε στην Κόρινθο. Αναφέρεται πως χρησιμοποίησε ως προσάναμμα για να μαγειρέψει ξύλινο είδωλο του Ηρακλή.

      Το  431 έσκασε η βόμβα του φανατικού ή μάλλον του αγύρτη μάντη Διοπείθη, που ζητούσε την τιμωρία των απίστων και όσων ερμήνευαν τα φυσικά φαινόμενα. Ο πονηρός «προφήτης» της αρχαίας Αθήνας, έβαλε στο στόχαστρο τον Αναξαγόρα, φιλόσοφο από τα μέρη της Ιωνίας που είχε ανησυχίες γύρω από το φυσικό κόσμο και την Αστρονομία, που τον φυγάδευσε ο Περικλής στη Λάμψακο: «…και ψήφισμα Διοπείθης έγραψεν εισαγγέλλεσθαι τους τα θεία μη νομίζοντας ή λόγους περὶ των μεταρσίων διδάσκοντας απερειδόμενος εις Περικλέα δι’ Αναξαγόρου την υπόνοιαν … Αναξαγόραν δε φοβηθεὶς εξέπεμψεν εκ της πόλεως» (Πλούταρχου-‘Περικλής’).  Πολλοί αναφέρουν και τον Κλέωνα στους διώκτες του φιλόσοφου, γεγονός όμως είναι ότι τα κίνητρα ήταν πιο πολύ πολιτικά, το πλήγμα στον Περικλή, παρά θρησκευτικά, άσχετα από τις προθέσεις του Διοπείθη. Πιθανότατα ο φιλόσοφος πριν δραπετεύσει είχε φυλακιστεί κρατώντας όμως την ψυχραιμία του, γιατί κατά τον Πλούταρχο  «Αναξαγόρας εν τω δεσμωτηρίω τον του κύκλου τεραγωνισμόν έγραφε».

        Ίσως οι κακοτυχίες κάποιων να έκαναν άλλους προσεκτικότερους. Ίσως να διαμορφώθηκε και μια κουλτούρα, αυτό είναι το πιθανότερο, ήπιας αυτολογοκρισίας των λογίων. Ο Θουκιδίδης ένας μάλλον άθεος ορθολογιστής, απέφυγε κάθε θρησκευτική αναφορά στο έργο του, ακόμη και στον «Επιτάφιο» όπου μιλάει ο μαθητής  του Πρωταγόρα Περικλής, αν και το θέμα προσφέρεται. Υμνούνται οι θεσμοί η Δημοκρατία αλλά όχι η ευσέβεια των νεκρών. Αυτή η απουσία έχει συχνά επισημανθεί, αν και δεν δέχονται όλοι οι ερευνητές την ερμηνεία της αθεϊας και του ορθολογισμού, ειδικά οι παλιότεροι. [Οurania (Nanno) Marinatos Kopff, “Τhucydides and traditional religion” -1978].  Ο βιογράφος του Θουκυδίδη, Γραμματικός και ρήτορας Άντυλλος, όπως διασώζεται στον Αμμιανό Μαρκελλίνο στο δικό του έργο «Βίος Θουκ.» (22), τον θεωρεί «ήρεμα άθεο» («άθεος ήρεμα ενομίσθη της εκείθεν θεωρίας»). Από την άλλη η πλουραλιστική θρησκευτική ανοχή επέτρεψε την εισαγωγή ξένων θεοτήτων όπως της Ίσιδας. Για παράδειγμα,  στον Πειραιάς τον 4ο αι. δόθηκε άδεια για να στηθεί ιερό της θεάς από τους αιγύπτιους μετανάστες («Sylloge inscriptionum religionis Isiacae et Sarapiacae-Vidman», Ladislav). Νομίζω πως η σύγκριση με την τύχη των Αιγύπτιων μεταναστών σήμερα, που μαχαιρώνοντα από τη Χ.Α. και με το τζαμί που δεν λέει να χτιστεί είναι συντριπτική.  Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε την ευκολία με την οποία επετράπη στον Παύλο να κηρύξει δημόσια τον νέο Θεό στην πολυθεϊστική ρωμαιοκρατούμενη πόλη της Παλλάδας. Αν συνέβαινε κάτι ανάλογο στους βυζαντινούς χρόνους της Ορθοδοξίας, η οποία δεν ανέχτηκε ούτε τη νεοπλατωνική Σχολή των Αθηνών, ο τολμητίας θα λυντσαριζόταν. Είναι αλήθεια πως δεν υπήρξαν οργανωμένες αιρέσεις που να απειλούν την κυρίαρχη θρησκευτική αντίληψη, η οποία όμως, από την ίδια την πολυδιάστατη και ανεκτική της φύση, δεν μπορούσε να γεννήσει τέτοιες αντιδράσεις.

     Στον απόηχο πια του αρχαίου κόσμου,  το 2^ο μ.Χ. αιώνα, κι ενώ ερχόταν η κρατική «χριστιανική» (;) πλημμυρίδα της δεισιδαιμονίας και του μίσους, ο εθνικός Λουκιανός στους ‘Νεκρικούς Διαλόγους’ σατίρισε ανενόχλητος τη δεισιδαιμονία των κατώτερων στρωμάτων των πιστών της θρησκείας του. Την ίδια εποχή ο επίσης εθνικός Κέλσος και λίγο μετά ο εθνικός Πορφύριος απεχθάνονταν φανερά τις λαϊκές προλήψεις των οπαδών της ελληνικής θρησκείας, χωρίς να κινδυνεύσει η ευτυχία τους.  Τα χειρόγραφα των δυο τελευταίων όμως και το περιεχόμενο τους, δέχτηκαν επιθέσεις από το μίσος των οπαδών της νέας Μεταφυσικής.

 roides.wordpress