Ο αντιρατσιστής Σαμαράς παραμυθιάζει και τους Ευρωπαίους. Του Σ. Κούλογλου

Ακόμη και αν ταξιδεύεις στην Ευρώπη, πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Έτσι και ο πρωθυπουργός, όταν βρέθηκε χθες στο Ευρωκοινοβούλιο σε μια ομιλία για το Ολοκαύτωμα, εμφανίστηκε να μάχεται κατά του ρατσισμού και των νεοναζί στην Ελλάδα.

«Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τον ρατσισμό και τον αντισημτισμό. Τους πολεμάμε στην χώρα και στο εξωτερικό (!). Δεν θα τους επιτρέψουμε να ξαναδείξουν το άσχημο πρόσωπο τους».

Την ίδια στιγμή, το Σαββατοκύριακο στην Ελλάδα:

-Καμιά εκατοστή Χρυσαυγίτες στο Κερατσίνι, σε στρατιωτική παράταξη, κατέβασαν πανό που είχε αναρτηθεί στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας. Στη συνέχεια επιτέθηκαν με πέτρες στο στέκι Ρεσάλτο και σε σπίτια της περιοχής, τραυματίζοντας τρεις πολίτες. Αν και παρούσα, η αστυνομία του κ. Δένδια, που μάλιστα μίλησε χθες το βράδυ για το Ολοκαύτωμα στην Αθήνα, δεν προχώρησε ούτε σε προσαγωγές.

-Η οικογένεια του Παύλου Φύσσα καταγγέλλει πως δέχεται απειλές οπαδών της Χρυσής Αυγής: «Η διανομή κατά τρόπο προκλητικό φυλλαδίων, οι ύβρεις και οι απειλές από παρελαύνοντες, έξω σχεδόν από την οικία μας με πλήρη στρατιωτική αμφίεση, είναι προφανές ότι στοχεύουν όχι μόνο στον εκφοβισμό και κατατρομοκράτηση της οικογένειας μας άλλα και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας», τονίζεται σε σχετική ανακοίνωση της...

Δύο μέρες πριν, ψαρεύοντας ψήφους στα νεοναζιστικά νερά, η κυβέρνηση υιοθετούσε πλήρως την ξενοφοβική, ρατσιστική ατζέντα της Χρυσής Αυγής, οδηγώντας στoν πνιγμό γυναικόπαιδα στο Αιγαίο. Και δεν είναι μόνο αυτά: η δημοσκόπηση της Palmos Analysis για το Tvxs καταγράφει την βαθιά δυσπιστία των πολιτών για την κάθαρση και τα σκάνδαλα, όπως αντιμετωπίζονται και παρουσιάζονται από την κυβέρνηση και τα φιλικά ΜΜΕ. Από τον Τσοχατζόπουλο και τον Παπαγεωργόπουλο μέχρι τον Λιάπη, τον Φιλιππίδη ή τον Γιακουμάτο, συλλήψεις και καταδίκες εκλαμβάνονται από μια σημαντική μερίδα πολιτών ως υποκριτικές κινήσεις εντυπωσιασμού. Και αυτή η αντίληψη ότι όλα είναι σάπια και όλοι ψεύτες, ενισχύει την Χρυσή Αυγή, τον ρατσισμό ή τον αντισημιτισμό, τα φαινόμενα δηλαδή που ο κ. Σαμαράς παραμύθιαζε τους Ευρωπαίους ότι αντιμάχεται.             

  TVXS

Η ζυγαριά

Μέσα στο ανελέητο αυτομαστίγωμα των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια –και ιδιαίτερα μετά την χρεοκοπία της χώρας-, ακούγεται και γράφεται πολύ συχνά πως οι Έλληνες ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Βέβαια, αυτό αφορά τους φτωχότερους Έλληνες• κανείς δεν είπε πως ο Λάτσης και οι υπόλοιποι ολιγάρχες ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους.
Συνηθίζω να διαβάζω τακτικά την Ιστορία της Ελλάδας από διαφορετικές πηγές.
Όσο διαφορετικές κι αν είναι οι πηγές, όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν πως υπήρξε η Μικρασιατική Καταστροφή, η Κατοχή, ο Εμφύλιος Πόλεμος, η Χούντα των Συνταγματαρχών και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Δεν θέλει και πολύ μυαλό, για να αντιληφθεί κάποιος πως η ζωή της πλειοψηφίας των Ελλήνων -στο μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα αλλά και πριν- δεν ήταν και ιδιαίτερα ευχάριστη.
Πόλεμοι, προσφυγιά, μετανάστευση, πείνα, φτώχεια, κυνηγητό, εξορίες, βασανιστήρια, δολοφονίες, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων -και άλλα εξαιρετικά δυσάρεστα- ήταν η καθημερινότητα.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουν μια σχετική ηρεμία τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Αν δεχτούμε πως οι νεότεροι Έλληνες έζησαν πάνω από τις δυνατότητές τους, θα πρέπει να επίσης να δεχτούμε πως οι πιο ηλικιωμένοι Έλληνες έζησαν πολύ κάτω από τις δυνατότητές τους.
Εκτός αν πιστεύει κάποιος πως οι δυνατότητές τους ήταν να είναι πάμφτωχοι, να πεινάνε και να μην έχουν το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης.
Προσωπικά, δεν πιστεύω πως οι νεότεροι Έλληνες έζησαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Πιστεύω πως οι δυνατότητές τους ήταν μεγαλύτερες από το να καταναλώνουν με κάρτες.
Αλλά μπορώ να καταλάβω πως οι άνθρωποι που πέρασαν μεγάλες συμφορές στην διάρκεια του 20ού αιώνα –ή προέρχονταν από οικογένειες που είχαν υποφέρει- είχαν ανάγκη να το ρίξουν και λίγο έξω.
Εκτός από ανάγκη, ήταν και δικαίωμα.
Η ζωή δεν είναι μόνο πόνος, είναι και ευτυχία. Θα έρθουν λύπες αλλά πρέπει να έρθουν και χαρές. Μόνο λύπες, θρήνοι και τραγωδίες δεν λέει.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως βρίσκω απόλυτα λογικό, από ανθρώπινη άποψη, να θελήσουν οι Έλληνες -και κάθε λαός που έχει υποφέρει- να ζήσουν καλύτερα.
Και στο κάτω-κάτω της γραφής, μπορεί να υπήρξαν εξαιρέσεις και υπερβολές αλλά η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν ζήτησε ούτε επιθύμησε κάτι τρομερό• ζήτησαν μια δουλειά, ένα σπίτι και μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους.
Στη «ζυγαριά» της νεότερης ελληνικής ιστορίας –για την πλειοψηφία των Ελλήνων- οι συμφορές και οι καταστροφές ήταν πολύ περισσότερες όχι μόνο από τις ευτυχισμένες ημέρες αλλά και από τις ημέρες της γαλήνης.
Έπρεπε η ζυγαριά να ισορροπήσει κάπως.
Έπρεπε τα «παιδιά» να παίξουν και λίγο. Αρκετό «ξύλο» είχαν φάει.
Και τα παιδιά, όταν παίζουν, χτυπάνε καμιά φορά. Αλλά σηκώνονται πάλι.
Και αφού τα παιδιά ταλαιπωρήθηκαν και στη συνέχεια διασκέδασαν, έρχεται τώρα η ώρα να σκεφτούν και να τα φτιάξουν όλα σωστά.
Θα τα φτιάξουμε όλα σωστά.
Αν όχι εμείς, οι επόμενοι.
pitsirikos

Χαίρε, ω χαίρε, Αληταρά!

Πάνω στην Πίνδο την ώρα που τον έβαλαν κάτω για να του κόψουν το πόδι λόγω κρυοπαγημάτων, σφάδαζε από τους πόνους, αλλά το μυαλό του πέταγε 70 χρόνια μπροστά στην υλοποίηση του οράματος του κάθε αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη. 

Την ώρα που ξεκοιλιάζονταν άμαχοι ακόμη και…νήπια στο Κόμμενο, στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα κι αλλού δεν βόγκαγαν από τους πόνους αλλά από την ευτυχία για την υλοποίηση του οράματος του κάθε αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη. 

by…lazarou yiannis

Την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ξεχύνονταν να αντισταθούν απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό για να υπερασπίσουν την πατρίδα τους από την ναζιστική λαίλαπα έδιναν το υπέρτατο αγαθό, την ζωή τους, για την υλοποίηση του οράματος κάποιου αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη. 

Την ώρα που κατέβαιναν από τα καμιόνια ξημερώματα εκατοντάδες και στήνονταν στον τοίχο για την τελειωτική σφαίρα των ναζιστών εκτελεστών, δεν ψιχάλιζαν τα μάτια αλλά στο βλέφαρο τους έκρυβαν την ικανοποίηση ότι εκτελούνται για την υλοποίηση του οράματος ενός αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη. 

Την ώρα που οι συνεργάτες του αόρατου εχθρού εντόπιοι (γνωστοί και ως γερμανοτσολιάδες) και ξένοι γνωστοί με την εθνικότητα τους (Αυστριακοί, Ιταλοί, Κροάτες, λευκοφεσίτες Αλβανοί, Ουκρανοί), έσφαζαν, βίαζαν και λεηλατούσαν με μεγάλη ευχαρίστηση ο,τιδήποτε Ελληνικό, οι σφαγμένοι Έλληνες δεν ούρλιαζαν αλλά έπεφταν ήσυχα υπέρ του οράματος κάποιου αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη. 

Την ώρα που οι Βούλγαροι ξέσκιζαν Μακεδονία και Θράκη με τις ευλογίες του αόρατου εχθρού, οι κατακρεουργημένοι ανυπεράσπιστοι Έλληνες έβλεπαν τα κουφάρια των δικών τους κρεμασμένα και δεν θρηνούσαν διότι οι κρεμάλες ήταν για το όραμα ενός αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη.

Οι επιζώντες όλων των παραπάνω καταστάσεων, το καταχάρηκαν ύστερα με την έλευση των Άγλλων και ό,τι επακολούθησε, διότι άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το όραμα κάποιου αλητάκου που θα έμπαινε σε εφαρμογή 70 χρόνια μετά.

Αυτά όλα είναι ένα παραμύθι και φαντασιοπληξίες διότι μάθαμε την πραγματική ιστορία της Ευρώπης τα τελευταία 100 χρόνια. Τη μάθαμε από επίσημα χείλη. Πιο επίσημα δεν γίνεται. Στις Βρυξέλλες ανήμερα της Διεθνούς Ημέρας Μνήμης του Ολοκαυτώματος ο πρόεδρος της Ενωμένης Ευρώπης μας δήλωσε επί λέξη: “Σήμερα, 100 χρόνια μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όταν εκατομμύρια Ευρωπαίων έχασαν τη ζωή τους στη μάχη και 70 χρόνια από τις βιαιότητες της Γενοκτονίας και του Ολοκαυτώματος, καταφέραμε να μετατρέψουμε αυτούς τους τρομακτικούς εφιάλτες σε ένα λαμπρό όραμα και αυτό το όραμα σε μια πραγματικότητα: την Ενωμένη Ευρώπη, την Ευρώπη μας που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στο σεβασμό της ελευθερίας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και του ανθρώπινου σεβασμού”.

Άρα, μέσα σε 100 χρόνια δύο ήταν τα τραγικά γεγονότα που έζησε η Ευρώπη: Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος και το Ολοκαύτωμα. Τα άλλα όλα είναι φαντασιοπληξίες όπως αυτά που αναφέρονται πιο πάνω. Τα άλλα όλα για το όραμα του αλητάκου ήταν απλά τα τούβλα και ο σοβάς του Ναού της Ενωμένης Ευρώπης. Επίσης αν δεν κατάλαβες για το Ολοκαύτωμα ευθύνεται κάποιος αόρατος δράστης, είναι ο ίδιος με τον οποίο συνεργάζονταν Αυστριακοί, Ιταλοί, Κροάτες, λευκοφεσίτες Αλβανοί, Ουκρανοί, Βούλγαροι, Άγγλοι μαζί με τους εγχώριους γερμανοτσολιάδες.

Στο λόγο του ο πρόεδρος δεν τους ονοματίζει. Γιατί άραγε; Το Ολοκαύτωμα φύτρωσε σαν ραπανάκι; Είναι μεγάλο το κακό όταν έχεις να γλύψεις σε δύο στρατόπεδα. Πρέπει να φθάσει το σάλιο και για τα δύο διότι ο αόρατος δράστης του Ολοκαυτώματος είναι πρωτεργάτης στην σημερινή υλοποίηση του οράματος του αλητάκου. Πρέπει να πείσεις ότι ο αόρατος δράστης εκτός των άλλων συμμετείχε στην ανάδειξη της Ενωμένης Ευρώπης ως πρωταθλήτρια στο σεβασμό της ελευθερίας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και πάνω από όλα τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ.

Για τους αλητάκους του οράματος ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ αφορά μόνο αυτούς που ακόμη ανασαίνουν. Για τους αλητάκους, στους νεκρούς δεν αρμόζει σεβασμός. Δεν τους πρέπει, επίσης, το δικαίωμα αναφοράς της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ύπαρξής τους. Ο ανθρώπινος σεβασμός για τους αλητάκους του οράματος ξεκινά από την ώρα της γέννησης τους και τελειώνει με την ώρα της λήξης της υπηρεσίας τους.

Πρέπει να είσαι πολύ αλητάκος για να διαγράφεις με μιας τους νεκρούς τόσων αγώνων απέναντι σε οποιοδήποτε εχθρό και να κάνεις υπεράνθρωπες προσπάθειες να αφαιρέσεις από τους απογόνους εκείνων των νεκρών το δικαίωμα της μνήμης. Πρέπει να είσαι μοναδικός στο είδος της αλητείας που δεν σου φθάνουν τα οικόπεδα των ζωντανών αλλά σουλατσάρεις και στα οικόπεδα αμάχων και ηρώων λες και είναι ο δικός σου καφενές. Πρέπει να είσαι πολύ αλητάκος ώστε να ξεχνάς τα Ολοκαυτώματα των Γύφτων, των Σέρβων, Πολωνών και τα 25 εκατομμύρια νεκρών Ρώσων απέναντι στο αόρατο εχθρό. Πρέπει να είσαι πολύ αλητάκος ώστε να συμμετέχεις μόνο σε ό,τι σε βάζουν να υπερασπιστείς διαγράφοντας τον ανθρώπινο σεβασμό γενικώς. Πρέπει να είσαι κάτι παραπάνω από τον αόρατο εχθρό σου για να μπορείς ξεδιάντροπα να χωρίζεις τους νεκρούς σε δύο κατηγορίες δείχνοντας ευθαρσώς τον ρατσισμό που διακατέχει τα κύτταρά σου. Οι αόρατοι εχθροί είχαν το χόμπι της σύλλησης τάφων, τούτος ο αλητάκος έχει ως εργασία του την σύλληση της μνήμης.

Το όραμα του αλητάκου για την Ενωμένη Ευρώπη, πραγματοποιήθηκε. Πέρασαν 100 χρόνια με μεγάλη υπομονή και πολλές “πολιτισμένες” πολιτικές για να το φθάσει εκεί από όπου ξεκίνησε έναν αιώνα πριν. Όπως μας είπε και ο πρόεδρος, οι τρομακτικοί εφιάλτες μας υλοποίησαν το όραμα του.-

Υ.Γ. Στην φωτογραφία ο Γιουγκοσλάβος αξιωματικός των Παρτιζάνων, Στιέπαν Φιλίποβιτς λίγο πριν την εκτέλεσή του από τους φίλους του αλητάκου Ναζί. (αρχείο Κόκκινος Φάκελος).

...κι αν χιονίζει και αν βρέχει τ' αγριογούρουνο αντέχει

The Bloopers Team (web radio)

κι αν χιονίζει
και αν βρέχει
τ' αγριογούρουνο
αντέχει

Η κατάντια να δίνεις 4 εκατομμύρια για τον Ξηρό και 100 χιλιάδες για σεισμόπληκτους!

Μεγάλο θέμα, την προηγούμενη εβδομάδα, η επικήρυξη του Ξηρού και άλλων 3  τρομοκρατών, με το  θηριώδες ποσό των τεσσάρων εκατομμυρίων ευρώ. Σε περίοδο, που "Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν", σε περίοδο που το 80% των Ελλήνων φορολογείται πολύ παραπάνω από αυτό που αντέχει,βρέθηκαν 4 εκ. ευρώ, για να δοθούν σε όσους παραδώσουν τους τρομοκράτες στις αρχές.

Εκτιμήθηκε από τη κυβέρνηση Σαμαρά, ότι αν ο Ξηρός μείνει ελεύθερος θα πέσει η ο "ουρανός να μας πλακώσει". Θα πάει ο αληταράς, να βάλει καμιά βόμβα στο Mall, να ρίξει καμιά ρουκέτα σε καμιά πρεσβεία, και να αφαιρέσει και κάποια ζωή κρατικού ή Eυρωπαίου αξιωματούχου. Όλα αυτά, συνιστούν για την συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, "καταστροφικά γεγονότα", και για αυτό το λόγο πρέπει να δοθεί το ποσό των τεσσάρων εκατομμυρίων ευρώ.

Χθες, έγινε ένας μεγάλος και καταστροφικό σεισμός στην Κεφαλλονιά. 6 Ρίχτερ, με επίκεντρο στην στεριά χτύπησαν την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού, το Ληξούρι, προκαλώντας ζημιές και στο Αργοστόλι αλλά και σε πολλά χωριά.

45 κτίρια ήδη είναι ακατάλληλα για να μπορέσουν οι ιδιοκτήτες τους να μείνουν. Από αυτά 5-7 είναι σίγουρα για κατεδάφιση, και ο απολογισμός δεν έχει τελειώσει. Το λιμάνι του Αργοστολίου κρίθηκε πλέον επικίνδυνο, όπως σχολεία και ένα γηροκομείο. Και σε ότι αφορά τα σπίτια του κόσμου, το θέμα είναι κοινωνικά κρίσιμο......Και οι Κεφαλλονίτες, όπως όλοι οι Έλληνες είναι θύματα του μνημονίου, είτε άνεργοι, είτε με πολύ μειωμένα εισοδήματα. Η Προοπτική να ανοικοδομήσουν τα σπίτια τους, είναι για πολλούς από αυτούς, "όνειρο θερινής νυκτός"!

Και απόψε ακούσαμε ότι ο Σαμαράς έδωσε εντολή να εκταμιευθεί το ποσό των 100.000€ για την σεισμόπληκτη Κεφαλλονιά!

Τι λέτε βρε μάγκες, εκεί στο Μαξίμου;;; 100.000€ μόνο;;;; Ποιον κοροϊδεύετε;;;

Έχουμε λοιπόν 100 χιλιάδες για την σεισμόπληκτη Κεφαλλονιά, και 4 εκατομμύρια για τον Ξηρό!

Δηλαδή ο Ξηρός είναι για την κυβέρνηση Σαμαρά 40 φορές πιο πολύτιμος, από ότι οι σεισμόπληκτοι της Κεφαλλονιάς!

Χαρείτε τον!

 anemosantistasis

Το πείραμα…(υποδούλωση χωρίς ΑΙΜΑ) !!!

     Κι ενώ οι φωνές των διεθνών Νόμπελ οικονομίας σμίγουν με αυτές των ντόπιων καθηγητών Συνταγματολόγων, καθώς και μ’ αυτές μέσα στο ίδιο το ευρωκοινοβούλιο,εναντίον αυτού που συντελείται σήμερα στην χώρα μας,
 ..το ”κοινό μυστικό” του…πειράματος της νέας Παγκόσμιας Τάξης, που έχει σαν πειραματόζωο την πατρίδα μας, δεν φαίνεται ν’ αποτελεί πιά μυστικό.

Από το Ουδέν Σχόλιον

     Το πείραμα αφορά την πλήρη υποδούλωση και υποταγή μιάς χώρας, χωρίς συνθήκες πολέμου (αλλά όχι και χωρίς αίμα), στα κατά τόπους οκονομικά κέντρα. Στην περίπτωση της Ευρώπης, στην Γερμανία.. Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι τεράστια:
     Πόσο καιρό πριν ξεκίνησε ο σχεδιασμός και η προετοιμασία του πειράματος; Από την εποχή του μεγάλου Τυχοδιώκτη το 1981, ή αργότερα το 1996 επί Γκόλουμ του ”εκσυγχρονιστού”; 
Το πότε τέθηκε σε λειτουργία το ξέρουμε. Επί μεγάλου Ηλίθιου. Από εκεί μάλιστα έχουμε και τις περισσότερες ενδείξεις ότι πρόκειται για συγκεκριμένο πείραμα: Πρώτον, η τουλάχιστον έξη μήνες πριν την ανάληψη της εξουσίας συνεννόηση του ΔΝΤ με τον Ηλίθιο περί του πρακτέου, και δεύτερον η εξωντοτική υπονόμευση της προηγούμενης κυβέρνησης (άσχετα από την αξία της και την  αποτελεσματικότητά της).
(Το ότι χαρακτηρίζουμε ηλίθιο τον Ηλίθιο δεν τον απαλλάσσει με κανέναν τρόπο απ’ τις τερατώδεις εγκληματικές του ευθύνες, που επισείουν μέχρι και την ”εσχάτη των ποινών”!).
 Με βάση ποιά κριτήρια και ποιές έρευνες ήξεραν εναντίον ποιού λαού έπρεπε να εφαρμόσουν το πείραμα;
Με άλλα λόγια, ένα τόσο κολοσσιαίο και κεφαλαιώδους σημασίας για την Νέα Τάξηπείραμα, δεν μπορεί να στηρίζεται στην τύχη, χωρίς μελέτη και χωρίς δεδομένα!
Πώς λοιπόν ήξεραν ότι αυτός ο συγκεκριμένος λαός, ο τάχα ρέμπελος και ανυπόταχτος, θα αποτελέσει το πιό υπάκουο, το πιό άνευρο πειραματόζωο;
Ή μήπως αντίθετα, διάλεξαν επίτηδες τούτον τον λαό ως ρέμπελο κι ανυπότακτο, για ναδοκιμάσουν το πείραμα στις πιό ακραίες συνθήκες..
..και έπεσαν (ευχάριστα γι αυτούς) έξω στις προβλέψεις, βρίσκοντας εν τέλει έναν λαό μαλθακό και παραδομένο, έρμαιο των σειρήνων του ευδαιμονισμού;
Αναπάντητα, προς το παρόν, ερωτήματα αλλά και χωρίς νόημα πιά η απάντησή τους.
Το ερώτημα του οποίου η απάντηση έχει ζωτική σημασία είναι:
Γίνεται τώρα τίποτα; Μπορούμε να γλυτώσουμε απ’ όλο αυτό;
Βεβαίως!
Ας ρίξουμε μιά ματιά αυτές τις μέρες προς την Ουκρανία..
     Στον λαό της και την αντιπολίτευσή της.. 
Θα πάρουμε μιά ιδέα!..
paganeli

ΕΚΤΑΚΤΟ!…Με εντολή Σαμαρά σταμάτησε ο σεισμός στην Κεφαλονιά !!!

•Ο Βαρβιτσιώτης δήλωσε ότι ο σεισμός έγινε στο Κεφαλονήσι

•Δόθηκε αυστηρή εντολή στο Λιμενικό να μην πλησιάσει στην Κεφαλονήσι που έγινε ο
σεισμός γιατί θα τους…ξαναπετάνε μέσα στη θάλασσα.

Έκτακτο Πάμε Λουκέτο του Λάκη Μπέλλου στην efsyn

•Κινητοποιήθηκε η κρατική μηχανή για τον σεισμό στην Κεφαλονιά. Πάνε επιτόπου ο
Βαρβιτσιώτης με την Πάολα.

•Με εντολή Σαμαρά σταμάτησε ο σεισμός στην Κεφαλονιά.

•Ο Δένδιας έβαλε επικήρυξη 4 εκ να συλλάβουν τον Εγκέλαδο.

•Να μη βρίζουμε τον Ρίχτερ για τον σεισμό. Δεν είναι Γερμανός, Σουηδός είναι.

•Τελικά ο σεισμός στην Κεφαλονιά είναι μικρός. Πιο μικρός από το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ.

•Δεν ήταν σεισμός τελικά. Ο Βενιζέλος έπεσε από το κρεβάτι ξενοδοχείου στην Κεφαλονιά.

• Άσχημη πρόβλεψη του Στουρνάρα. Δήλωσε ότι θα γίνουν δύο ισοδυνάμοι σεισμοί σε λίγο καιρό.

Ο κύκλος των Τιποτένιων.

Ξεκίνησαν από...Αριστερά, ως σοσιαλιστές και μαρξιστές.

Στρατοπέδευσαν μερικά χρόνια στο...Κέντρο, 

ως σοσιαλδημοκράτες μεσογειακού τύπου.

Κατέληξαν στη...Δεξιά, στην πιο ακραία και αποκρουστική 

της εκδοχή, το νεοφιλελευθερισμό.

Αυτός είναι ο κύκλος των Τιποτένιων που κυβερνούν.

Εθνική Ανεξαρτησία.

Δημοκρατία-Ελευθερία.

Λαϊκή Συμμετοχή.

Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Πρόοδο και Ευημερία.

Αξιοκρατία και Ισονομία. 

Μέλλον για τους Νέους.

Αξιοπρέπεια για τους Γέροντες.

Τα  Ξ ε π ο ύ λ η σ α ν  ΟΛΑ.

ΟΛΟΙ οι κύκλοι κλείνουν.

Αυτή τη φορά κλείνει ο κύκλος ο δικός τους.

Ο κύκλος των Τιποτένιων.

ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.

 

 politikokoraki

ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ…

Και πάνω που σκέφτεσαι ότι ο Βενιζέλος τα έχει πει όλα και τα έχει κάνει όλα, κάτι νέο ξεστομίζει και σε εκπλήσσει. Χτες ο πρόεδρος του όποιου ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για «εμμονική διεκδίκηση κατάληψης της εξουσίας». Ποιος; Ο άνθρωπος που αντιπολιτεύεται τον εαυτό του και κατηγορεί τους νόμους που…ψήφισε!

Από τον Καρτέσιο

Ο άνθρωπος που ομολόγησε ότι ο ίδιος και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν τα μέτρα των Μνημονίων αδιαφορώντας για το αν θα εφαρμοστούν και με ποιες επιπτώσεις, αλλά για να παραμείνει το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, έρχεται σήμερα και κατηγορεί άλλους για εξουσιαστικές εμμονές. Αυτός που μας λιάνισε τις ζωές για να γίνει αντιπρόεδρος στη σημερινή κυβέρνηση. Αυτός που παζάρεψε κάθε «ναι σε όλα» της καταστροφής μας για να κερδίσει τη θέση του υπουργού Εξωτερικών.

Ο άνθρωπος που δεν κουράστηκε να ροκανίζει την καρέκλα του προκατόχου του και κατάντησε να βάζει μόνος του υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματός του, τολμά να κρίνει εμμονές άλλων για εξουσία αλλά και να δηλώνει ότι το κόμμα του προχωρά «χωρίς ηγεμονισμούς».

Ο άνθρωπος που κατασκεύασε νόμους πάνω κι έξω από το Σύνταγμα για να προστατέψει τον εαυτό του από ποινικές ευθύνες αποφάσεών του, δε ντρέπεται να μιλήσει για «πρώιμη αλαζονεία νέων ή παλαιών φορέων», προφανώς διότι νιώθει πως μόνο ο ίδιος είναι ώριμος για να δικαιούται το στέμμα της αλαζονείας.

Ο άνθρωπος που παρακάλεσε να μην τον στείλουν σε εξεταστική επιτροπή για τα υποβρύχια και κάλυπτε τον Τσοχατζόπουλο βαφτίζοντας αριθμούς τηλεφώνων τους τραπεζικούς λογαριασμούς με τις μίζες και τις προμήθειες τολμά να καταγγέλλει την αντιπολίτευση ότι «λειτουργεί στο εσωτερικό διαρκώς ως μια πέμπτη φάλαγγα».

Ο άνθρωπος που κατασκεύασε τον νόμο με τον οποίο μπορούν μέχρι σήμερα να εκπέμπουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί δίχως άδεια, ο άνθρωπος που χάρισε με νόμους εκατομμύρια χρεών σε ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες, ο άνθρωπος που μέσα σε μία νύχτα φόρτωσε στις πλάτες μας τα χρέη της Proton Bank κατηγόρησε χτες την αντιπολίτευση ότι «επενδύει στην αποτυχία της Ελλάδας».

Ποια αποτυχία όμως; Τι ακριβώς παλεύει να πετύχει ο «καλός» κ. Βενιζέλος και τον δυσκολεύουν οι «κακοί»; Προφανώς παλεύει να βγάλει τη χώρα από την τραγική κατάσταση στην οποία την έφεραν οι… άλλοι, οι … προηγούμενοι. Και ποιος κυριάρχησε ανάμεσα στους προηγούμενους;  Ευάγγελος Βενιζέλος: Υφυπουργός Προεδρίας της Κυβέρνησης και κυβερνητικός εκπρόσωπος (1993-1994), Υπουργός Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και κυβερνητικός εκπρόσωπος (1994-1995), Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών (1995-1996), Υπουργός Δικαιοσύνης (1996), Υπουργός Ανάπτυξης (1999-2000), Υπουργός Πολιτισμού (1996-1999 και 2000-2004), Υπουργός Εθνικής Άμυνας (2009-2011), Υπουργός Οικονομικών (2011-2012), Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης (2011-2012), Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών (2013-…) .

Αυτοί που ήταν χτες υπεύθυνοι της τραγωδίας μας, παρουσιάζονται σήμερα με τη δική μας άδεια, ως διασώστες μας! Επί 20 χρόνια στα πράγματα ήταν ο κ. Βενιζέλος. Πώς είναι δυνατόν να φταίνε άλλοι; Πώς είναι δυνατόν να ευθύνονται άλλοι για τις δικές του υπογραφές, για τους δικούς του νόμους, για τα δικά του «ναι σε όλα»; Αυτό που ζούμε σήμερα δεν έχει καμία σχέση με πολιτική. Είναι X-Files κατάσταση. Κάποιος έσβησε τη μνήμη μας και μας γέμισε παραισθήσεις.

Ο Βενιζέλος δεν είναι η μοναδική τέτοια περίπτωση. Είναι και ο Σημίτης με τους ανθρώπους του που αποφασίζουν μέχρι και σήμερα μέσω του Στουρνάρα την οικονομική αιχμαλωσία της χώρας. Είναι οι Βαρβιτσιώτηδες των τζακιών και οι Μητσοτάκηδες των δυναστειών. Είναι όλοι αυτοί που επιμένουν να μας σώσουν από τους… προηγούμενους. Πώς το αντέχουμε όλο αυτό;

ΠΑΣΟΚ: Στην «πολιτική τεφροδόχο» των «58» !!!

«……
μας βαραίνουν
οι φίλοι που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν»
(Γ. Σεφέρης – Μυθιστόρημα)

Για δύο σχεδόν δεκαετίες -από τα μέσα της δεκαετίας του 1990- «ώλεσαν και δήλωσαν» σε βάρος του ΠΑΣΟΚ. Στην πρώτη περίοδο με το πρόσχημα του «εκσυγχρονισμού» εγκλώβισαν το ΠΑΣΟΚ στο…«σιδερένιο κλουβί» της διαπλοκής και το μετέτρεψαν σε πολιτικοδιαχειριστικό «όχημα» για την προώθηση της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, της νεοφιλελεύθερης αντίληψης.

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ

Σ’ αυτή την περίοδο συντελέσθηκε η πολιτικοϊδεολογική αλλοίωση των βασικών αρχών, αξιών και αντιλήψεων του ΠΑΣΟΚ, σ’ αυτή την περίοδο τέθηκαν οι βάσεις της αποδυνάμωσης του κοινωνικού κράτους, προωθήθηκε η απελευθέρωση των μηχανισμών της αγοράς, συντελέσθηκε η αποσυλλογικοποίηση και η ιδιωτικότητα στον τρόμο αντιμετώπισης των προβλημάτων. Η κερδοσκοπική δράση, η διαπλοκή, η διαφθορά, που σημάδεψαν την περίοδο του «σημιτικού εκσυγχρονισμού», έρχονται σήμερα -σ’ ένα μικρό ακόμα τμήμα τους- στο φως για να καταδείξουν τη δομικού χαρακτήρα απαξίωση του συστήματος διακυβέρνησης, του δικομματικού «αστερισμού» που διανύει τώρα τις δικές του «τελευταίες ημέρες της Πομπηίας».

Στην περίοδο του «2ου κύματος» ο Γ. Παπανδρέου ολοκλήρωσε την καταστροφική αυτή πορεία. Παρέδωσε, κυριολεκτικώς, τη χώρα στη διάθεση των ηγέτιδων οικονομικοπολιτικών ελίτ και μετέτρεψε το ΠΑΣΟΚ σε υπηρέτη των πλέον ακραίων νεοφιλελεύθερων επιλογών, σε εγχώριο πολιτικό «εργαλείο» της νέας τάξης πραγμάτων.

Το σημαντικότερο: Η υποδούλωση της χώρας στη νέα δομή κυριαρχίας δεν προκάλεσε καμία αντίδραση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ… Κι αυτό ήταν απόρροια του γεγονότος ότι το ΠΑΣΟΚ είχε ήδη απωλέσει την πολιτικοϊδεολογική του ταυτότητα, τον πατριωτικό του χαρακτήρα, είχε ήδη διαρρήξει τις σχέσεις του με την κοινωνία. Αποτελούσε απλώς ένα μηχανισμό εξουσίας, που διατηρούσε επιφανειακά τη συνοχή του λόγω της κυβερνητικής – εξουσιαστικής του παρουσίας.

Ο ολετήρας των Μνημονίων έδωσε το τελικό χτύπημα στο σαθρό «οικοδόμημα» του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ. Η «απομάκρυνση» του Γ. Παπανδρέου αποφασίσθηκε ως όρος πολιτικής – κυβερνητικής επιβίωσης του ΠΑΣΟΚ και των κορυφαίων στελεχών του. Όμως, η στήριξη της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, δηλαδή η συναίνεση στην παραίτηση της πολιτικής και στην αντικατάστασή της από την χρηματοπιστωτική εξουσία, εξέφρασε -συμβολικά και ουσιαστικά- το τέλος του ΠΑΣΟΚ και, ευρύτερα, του δικομματικού συστήματος διακυβέρνησης.

Πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ επικρίνουν σήμερα τον Ευ. Βενιζέλο για τη μονοψήφια – οριακή παρουσία του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις. Τον κατηγορούν ότι με την κυβερνητική συνεργασία «ενσωμάτωσε» το ΠΑΣΟΚ στη Νέα Δημοκρατία… Ξεχνούν, βέβαια, ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ ενσωματώθηκαν συλλογικά και συνολικά στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική, αντιμετώπισαν ομού την κοινωνία ως αντίπαλο, καταστρατήγησαν και ευτέλισαν τους δημοκρατικούς-κοινοβουλευτικούς θεσμούς και παραβίασαν συστηματικά τα συνταγματικά – κανονιστικά πλαίσια.

Πέρα από τις προσωπικές του ευθύνες, ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εκφράζει και σε συμβολικό και σε πρακτικο- πολιτικό επίπεδο την πλήρη αποϊδεολογικοποίηση του πάλαι ποτέ πανίσχυρου Κινήματος και τη μετατροπή του σε εργαλειακό μηχανισμό των μνημονιακών συμφερόντων.

Ουδείς θέλει να χρεωθεί τον επίσημο «πολιτικό θάνατο» του ΠΑΣΟΚ. Ως «σανίδα σωτηρίας» προσφέρθηκε στον Ευ. Βενιζέλο η κατασκευασθείσα -και διαφημιζόμενη καθημερινώς από τα καθεστωτικά ΜΜΕ- κίνηση των «58», που αυτοαποκαλείται ήδη «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη», την οποία συγκρότησαν οι θεματοφύλακες και τα «εξαπτέρυγα» του σημιτικού εκσυγχρονισμού.

Η ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ στην κίνηση των «58» θα ήταν «μια κάποια λύση» για τον Ευ. Βενιζέλο προκειμένου να μην χρεωθεί προσωπικά τον «πολιτικό θάνατο» του ΠΑΣΟΚ. Από την άποψη αυτή, το σχήμα των «58» θα μπορούσε να αποτελέσει ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΕΦΡΟΔΟΧΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ως μια νομοτελειακή εξέλιξη για την οποία κανένας δεν έχει ευθύνη και την οποία ουδείς μπορεί να αποτρέψει…

«Φυσικός πολιτικός θάνατος» ή «ευθανασία» μέσω της ενσωμάτωσης στο σχήμα του μνημονιακού εκσυγχρονισμού; Αυτό το ιστορικό ερώτημα αντιμετωπίζει όχι μόνο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αλλά και η ηγετική του ομάδα και τα στελέχη του που βλέπουν την «κλεψύδρα» να εξαντλείται…

Κάποια μάλιστα από αυτά ξύπνησαν ξαφνικά από το παρατεταμένο μνημονιακό-κυβερνητικό «ενύπνιο», στο οποίο ήταν βυθισμένα επί χρόνια και ανησυχούν ή και διαμαρτύρονται τώρα για την πιθανή «ενσωμάτωση» του ΠΑΣΟΚ στην κίνηση των «58»…

Τόσα χρόνια όμως παρακολουθούσαν απαθείς ή και συμμετείχαν με φανατισμό στη νεοφιλελεύθερη «μετατόπιση» του ΠΑΣΟΚ, ψήφιζαν «με τα δύο χέρια» τα Μνημόνια και ευτέλιζαν τη δημοκρατία… Κάποιοι, επίσης, άλλοι σιωπούσαν «αιδημόνως» και παρακολουθούσαν απαθείς την κατάπτωση του ΠΑΣΟΚ, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του «ιστορικού θεματοφύλακα» των αρχών και διακηρύξεων του ΠΑΣΟΚ…

Τώρα που φθάνει το τέλος οι υποκριτικές διαμαρτυρίες είναι περιττές και ανώφελες… Το «έγκλημα» έχει ήδη συντελεσθεί. Και στον Άδη δεν υπάρχει μετάνοια…

Η κατακρήμνιση του γερμανικού «οικοδομήματος»…

“ Η Γερμανία, για άλλη μια φορά απέδειξε ότι πέρα από μια μεγάλη οικονομική δύναμη στην ατμομηχανή της Ευρώπης, την οποία κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, δεν μπόρεσε να ηγηθεί πολιτικά στην Ευρώπη, παρόλο που η «θέση» της προσφέρθηκε απλόχερα και μάλιστα…χωρίς αντίπαλο. ”

Του Κώστα Καπνίση

Για άλλη μια φορά τα αφεντικά της Ευρωζώνης, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, δείχνουν τον πανικό τους μπροστά στην πιθανότητα η Ελλάδα να αποτελέσει την αφορμή για την κατακρήμνιση των νεοφιλελεύθερων επιλογών, οι οποίες βάζουν την Γηραιά ήπειρο σε πορεία διάλυσης των ευρωπαϊκών θεσμών είτε αυτοί οι θεσμοί έχουν να κάνουν με την Ε.Ε. είτε με την Οικονομική Νομισματική Ένωση. Φαίνεται πια ξεκάθαρα ότι οι Γερμανοί και η Άνγκελα Μέρκελ, έχουν πειστεί ότι οποτεδήποτε κι αν διεξαχθούν εθνικές εκλογές στην Ελλάδα, αυτές θα είναι ένας υγιεινός περίπατος για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο πέρα από τον ελληνικό λαό, έχει αρχίσει να πείθει πλέον και τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Η Γερμανία, αλλά και τα δουλικά της σε ολόκληρη την Ευρώπη, πάσχισαν τα τελευταία χρόνια να επιβάλλουν την ηγεμονία των νεοφιλελεύθερων επιλογών, καταφέρνοντας με οποιοδήποτε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο να τις παρουσιάσουν με έναν «ευρωπαϊκό» μανδύα. Όλα αυτά βέβαια για να υπάρξει ως αποτέλεσμα η κερδοφορία της Γερμανίας σε βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών. Φαίνεται όμως πως η Γερμανία της Άνγκελα Μέρκελ, η οποία κατάφερε να εκλεγεί για τρίτη φορά στη θέση της γερμανικής καγκελαρίας, ξεπερνώντας ακόμα και την Μάργκαρετ Θάτσερ, ξέχασε κάτι σημαντικό. Τις ευρωπαϊκές εκλογές. Πιθανότατα η εντύπωση ότι κανείς δεν μπορεί να απειλήσει την κυριαρχία της Γερμανίδας καγκελαρίου, σύμπτωμα αλαζονείας, καθώς η ευρωπαϊκή Δεξιά κατάφερε με διάφορους τρόπους να «απορροφήσει» την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, οδήγησε στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι η στελέχωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των υπολοίπων ευρωπαϊκών θεσμών δεν θα μπορούσε να αλλάξει σε επίπεδο πολιτικών συσχετισμών.

Οι επικείμενες ευρωπαϊκές εκλογές, οι οποίες είναι προγραμματισμένες για τα τέλη της Άνοιξης, έχουν αρχίσει να ανησυχούν την καθεστηκυία τάξη της Ευρώπης και τα νεοφιλελεύθερα παράσιτα, τα οποία την στηρίζουν. Το ίδιο όμως ισχύει και για εκείνες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες εθελόδουλα, κατέθεσαν τα «όπλα» ή ακριβέστερα τα κλειδιά των χωρών τους στα πόδια της «αυτοκράτειρας», Μέρκελ. Ο νεοφιλελεύθερος αυτός συρφετός, έχει αρχίσει πια να ανησυχεί για τα αποτελέσματα, τα οποία θα βγουν από τις ευρωπαϊκές κάλπες και το σύστημα φαίνεται ότι δεν μπορεί να βασίζεται ότι θα ξεγελά για πολύ τους ευρωπαϊκούς λαούς με την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά. Οι ευρωπαϊκοί λαοί άλλωστε δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου και δεν μπορούν με τίποτε να ξεχάσουν ότι η Ακροδεξιά είναι σάρκα από τη σάρκα του συστήματος.

Σε αυτά τα πλαίσια, εντάσσονται οι διαρροές σε κυριακάτικη εφημερίδα ότι το Βερολίνο εκφράζει τη βαθύτατη ανησυχία του στο ενδεχόμενο να γίνουν στην Ελλάδα τριπλές εκλογές. Οι Γερμανοί βέβαια είναι φυσικό να μη θέλουν σε καμιά περίπτωση να αλλάξει το status quo στην Ελλάδα. Θα είναι η αρχή του τέλους της εξάρτησης της Ελλάδας από τα ξένα συμφέροντα και επιρροής από το Βερολίνο και την Φρανκφούρτη. Πέρα όμως από όλα αυτά, η Γερμανία μοιάζει να ανησυχεί βαθύτατα ότι η αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι αφετηρία αλλαγής και στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς η σαρωτική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πιθανότατο να προκαλέσει ντόμινο πολιτικών εξελίξεων και στις άλλες χώρες, οι οποίες μετά από τα 5 τελευταία χρόνια της ευρωπαϊκής «κρίσης χρέους» βλέπουν πλέον καθαρά ότι η Γερμανία, με την παρούσα πολιτική της ηγεσία, δεν ενδιαφέρεται ούτε για την πολιτική ούτε για την οικονομική ένωση της Ευρώπης. Δεν έχει δηλαδή το λεγόμενο ευρωπαϊκό όραμα, αλλά το πως θα εκμεταλλευτεί τους υπόλοιπους λαούς για να εξασφαλίζει την δική της κερδοφορία.

Η Άνγκελα Μέρκελ έχει κάθε λόγο πλέον να φοβάται, καθώς η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου στην Ελλάδα, σε μια απέλπιδα κίνηση πολιτικής της διάσωσης, είναι πιθανό να προσπαθήσει να αμφισβητήσει τις μνημονιακές πολιτικές, την τρόικα και όλες εκείνες τις εντολές , τις οποίες υπηρέτησε πιστά, χωρίς μάλιστα να τολμήσει να αρθρώσει ούτε ένα «ΟΧΙ» στις «πολιτικές» που κατέστρεψαν τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Όταν μάλιστα και μια γερμανική εφημερίδα όπως η Süddeustsche Zeitung, ειρωνεύεται ανοικτά τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και δηλώσεις του ότι «Βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο στην Ελλάδα», την ώρα που στη χώρα υπάρχουν πλέον φαινόμενα ανθρωπιστικής καταστροφής και πλήρους διάλυσης της εθνικής οικονομίας, τότε είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος ότι το γερμανικό «οικοδόμημα» έχει αρχίσει πλέον να τρίζει. «Είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να λέει στο Νταβός ότι το ελληνικό ποτήρι είναι μισογεμάτο, αλλά πόση αξία έχει αυτή η ανάπτυξη εκεί όταν η παραγωγή είναι στο ναδίρ, όταν οι εξαγωγές είναι στάσιμες και η χώρα εξαθλιώνεται», γράφει χαρακτηριστικά η γερμανική εφημερίδα.

Συνεπώς, αυτό που δεν είναι δυνατό πλέον να αποσιωπηθεί είναι η αμφισβήτηση προς τις νεοφιλελεύθερες συνταγές της Γερμανίας, της ΕΚΤ, η οποία υπακούει στα κελεύσματα της Deutsche Bank, της Ε.Ε., η οποία έχει χάσει τον προσανατολισμό της, υποκύπτοντας σε μια γερμανική «Ευρώπη». Για όλα αυτά, αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η Γερμανία, η οποία για άλλη μια φορά απέδειξε ότι πέρα από μια μεγάλη οικονομική δύναμη στην ατμομηχανή της Ευρώπης, την οποία κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, δεν μπόρεσε να ηγηθεί πολιτικά στην Ευρώπη, παρόλο που η «θέση» της προσφέρθηκε απλόχερα και μάλιστα χωρίς αντίπαλο. Σαν κάποιο «χαλασμένο» γονίδιο να της ξυπνά φαντάσματα του παρελθόντος και να θέλει να οδηγήσει αλλού τα πράγματα.

Για άλλη μια φορά όμως, οι ευρωπαϊκές δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις θα δώσουν στους Γερμανούς και στους «συνεργάτες» – δουλικά τους ένα καλό μάθημα Δημοκρατίας. Το δίδυμο νεοφιλελευθερισμός – φασισμός θα τσακιστεί ξανά και θα αποδειχθεί ότι οι άνθρωποι είναι πάνω από τα κέρδη, πάνω από τις αγορές. Και αυτό θα φανεί σύντομα στις κάλπες είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε εθνικό επίπεδο. Μόνο η σειρά, με την οποία αυτό θα συμβεί μένει να φανεί…

Ταξική και εθνική φτωχοποίηση στην ΕΕ

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ενώ η επιθετικότητα της Υπερεθνικής Ελίτ (ΗΠΑ, ΕΕ) εντείνεται, από Ουκρανία μέχρι Συρία, και παράλληλα εντείνεται η αποπροσανατολιστική προπαγάνδα τους ότι δήθεν δεν παίζουν πια τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα(!), οι ακριβοπληρωμένοι κηφήνες της Ευρωβουλής οδύρονται για την φτωχοποίηση των λαών του Ευρωπαϊκού «Νότου» (δηλ. της περιφέρειας της ΕΕ) και αποδίδουν όλες τις ευθύνες στα «κακά» Μνημόνια! Ετσι, αγνοούν βολικότατα, τους μηχανισμούς που οδηγούν όχι μόνο στην προφανη ταξική φτωχοποίηση (την μόνη που καταλαβαίνουν οι «Μαρξιστές» της συμφοράς) αλλά και σε εθνική φτωχοποίηση που αφορά την μεγάλη πλειοψηφία των λαών του «Νότου» της ΕΕ, σε σχέση με την αντίστοιχη πλειοψηφία των λαών στον «Βορρά». Με άλλα λόγια,  η εθνική φτωχοποίηση των λαών του «Νότου» δεν οφείλεται σε κάποια συνωμοσία των Ευρω-ελίτ ή δόγμα (π.χ. ανοητολογίες Ναόμι Κλάιν κ.α.), αλλά στους ίδιους τους οικονομικούς μηχανισμούς που καθιέρωσε η ΕΕ και η ΟΝΕ.
Όταν θεσμοποιόταν η Ευρωζώνη, η Γερμανία, για παράδειγμα, ήδη διέθετε υψηλό επίπεδο παραγωγικότητας (που κάποιοι «οικονομολόγοι» συγχέουν με τα ποσοστά αύξησης της παραγωγικότητας!), καθώς και υψηλή ανταγωνιστικότητα σε σχέση με τις χώρες του Ευρωπαϊκού «Νότου». Με την εισαγωγή όμως του Ευρώ, οι μεγάλες αποκλίσεις στα επίπεδα παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας μεταξύ «Βορρά» και «Νότου» παγιώθηκαν, αν δεν διευρύνθηκαν παραπέρα, για τους εξής λόγους:

• πρώτον, η Ενιαία Αγορά, σε συνθήκες κοινού νομίσματος, επέφερε σχετική εξίσωση των τιμών στην Ευρωζώνη και κάποια άνοδο των ονομαστικών μισθών στον Νότο (όχι βέβαια εξίσωση με τους μισθούς του Βορρά!), όπου οι εργαζόμενοι αγωνιζόντουσαν να προστατεύσουν τους «πραγματικούς» μισθούς τους.
  
• δεύτερον, οι Γερμανοί εργοδότες ήταν σε πολύ καλύτερη θέση να συμπιέσουν τους μισθούς, λόγω των διαφορών στην παραγωγικότητα (εξαιτίας της προηγμένης τεχνολογίας κ.λπ.), αλλά και των διαφορών στην ανταγωνιστικότητα ―λόγω του ότι η Γερμανία εισήλθε στην Ευρωζώνη με υποτιμημένο νόμισμα, σε σχέση με τις χώρες του Νότου όπου ίσχυε το αντίθετο.
  
• τρίτον. οι χώρες του Νότου δεν είχαν πια την δυνατότητα να υποτιμήσουν το νόμισμά τους, ενώ η Γερμανία δεν είχε ανάγκη υποτίμησης, αρκεί να συγκρατούσε τις αυξήσεις των μισθών σε επίπεδα αύξησης της παραγωγικότητας.
  
• τέταρτον, παρά το γεγονός ότι η αιτία των αποκλίσεων στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα ήταν διαφορετική για τις χώρες του Βορρά σε σχέση με τις χώρες του Νότου, ο τρόπος αντιμετώπισης των αποκλίσεων αυτών μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη ήταν κοινός! Έτσι, για τις χώρες του Βορρά η ανταγωνιστικότητα είναι, βασικά, θέμα καθήλωσης των μισθών στα επίπεδα αύξησης της παραγωγικότητας. Αντίθετα, γα τις χώρες του Νότου, η ανταγωνιστικότητα είναι αναπτυξιακό πρόβλημα, οφείλεται δηλαδή στις σχετικά χαμηλές (αν όχι ανύπαρκτες) επενδύσεις στην έρευνα και τεχνολογία. Επομένως, για τις χώρες αυτές το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας αφορά την ανυπαρξία ισχυρής παραγωγικής βάσης, η οποία όμως δεν μπορεί να δημιουργηθεί μέσα από την διαδικασία της ανισομερής καπιταλιστικής ανάπτυξης που επιβάλλουν οι ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά μόνο μέσα από μια διαδικασία κοινωνικού ελέγχου της οικονομίας, με στόχο την δημιουργία μιας αυτοδύναμης οικονομίας. (βλ. πχ Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης -ΜΕΚΕΑ).
  

Το άνοιγμα όμως και η απελευθέρωση των αγορών που επέβαλλε η ΕΕ και η ΟΝΕ σήμαιναν κοινή πολιτική για την αντιμετώπιση των αποκλίσεων, μέσω των «δυνάμεων της αγοράς». Η κατάργηση των κοινωνικών ελέγχων πάνω σε αυτές συνεπαγόταν ότι οι μη ανταγωνιστικοί κλάδοι παραγωγής (λόγω π.χ. υψηλού κόστους παραγωγής) έπρεπε να εξαλειφθούν για χάρη...του καταναλωτού. Έτσι, θεσμοποιήθηκε στην ΕΕ η βασική αρχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης: η μεγιστοποίηση της ελευθερίας του οργανωμένου κεφαλαίου, του οποίου η συγκέντρωση διευκολύνεται παντοιοτρόπως, και η ελαχιστοποίηση της ελευθερίας της οργανωμένης εργασίας, της οποίας ο συντονισμός περιορίζεται παρόμοια, και κυρίως μέσω της απειλής της ανεργίας.

    

Συμπερασματικά, η αναπόφευκτη μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ διαιώνιση των αποκλίσεων συνεπάγεται ότι η ΕΕ λειτουργεί ουσιαστικά σαν ένας οικονομικός μηχανισμός μεταφοράς οικονομικού πλεονάσματος από τις χώρες του Νότου προς τον Βορρά και, κυρίως, την Γερμανία. Είναι περίεργο ότι, ιστορικά, καμιά μητροπολιτική χώρα δεν άνοιξε τις αγορές της πριν ανδρωθεί η εγχώρια βιομηχανία της;

Υ.Γ. Στο άρθρο της 12/1, απαντώντας στο κρίσιμο ερώτημα για το πώς μπορούμε να βγούμε από την οικονομική καταστροφή, τόνιζα ότι δεν αρκεί η έξοδος από το Ευρώ, «χωρίς την παράλληλη άμεση και μονομερή έξοδο από την Ε.Ε. για την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής οικονομικής στρατηγικής», συγκαταλέγοντας μεταξύ των πολιτικών οργανώσεων που υιοθετούν παρόμοια στάση μονομερούς εξόδου μόνο από το Ευρώ (αλλά όχι και την ΕΕ) το ΕΠΑΜ του Δημ. Καζάκη. Το γεγονός αυτό προκάλεσε μια απάντηση-λίβελο από κάποιον Κώστα Γιαννιώτη που δεν δίστασε να με κατηγορήσει, «αγνοώντας» την μακρόχρονη πολιτική ιστορία μου, για «πολιτική ανεντιμότητα» (ανάμεσα  σε άλλα χυδαία σχόλια) ―κάτι που ουδείς είχε κάνει στο παρελθόν επώνυμα. Και αυτό, γιατί δήθεν διαστρέβλωσα τις θέσεις του ΕΠΑΜ σε σχέση με την ΕΕ. Όμως, σε όλα τα κείμενα του ΕΠΑΜ και του Καζάκη που διάβασα, είδα μεν αναφορές σε «αναθεώρηση των σχέσεών μας με την ΕΕ», «πάλη για αποδέσμευση», «ρήξη» κ.λπ., αλλά πουθενά αναφορά σε άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ ―το κριτήριο της ταξινόμησής μου. Όμως, αυτό δεν είναι παιχνίδι με τις λέξεις, αλλά βασικό κριτήριο για το εάν θεωρούμε την έξοδο από την ΕΕ αναγκαία προϋπόθεση για τις απαιτούμενες ριζικές αλλαγές, ή απλά ένα αίτημα μέσα στα άλλα, ή έστω κάτι που (όπως απατηλά υποστηρίζεται) θα προέκυπτε από την έξοδο από το Ευρώ! Δεδομένου ότι το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε και στην κεντρική ιστοσελίδα του ΕΠΑΜ, που κατά τεκμήριο διαβάζει ο Δ. Καζάκης, αν δεν το αποκηρύξει άμεσα, είναι συνυπεύθυνος (αν δεν είναι και συναυτουργός) γι’ αυτή την αθλιότητα. Αιδώς Αργείοι! 
  Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (26 Ιανουαρίου 2014)

Το lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο…

Μηδενικά και νούμερα…

Ένας χορός από μηδενικά στήνεται μπροστά μας, με όσα διερευνούνται ή αποκαλύπτονται για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τα εξοπλιστικά και μια σειρά ακόμα υποθέσεις. Το γνωστό «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ φαίνεται ότι…τώρα δικαιώνεται…

Άλλα νούμερα: Για 12 μήνες χωρίς καν το βασικό μισθό οι νέοι μεταξύ 15 και 24 ετών. Αυτή είναι η πρόταση του Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών. Προφανώς με επιχείρημα ότι λεφτά δεν υπάρχουν…

Στο μεταξύ, τα νούμερα της ανάκαμψης είναι σαν όαση στην έρημο. Απομακρύνονται μόλις τα πλησιάζεις. Τελευταίες εκτιμήσεις του αμερικανικού οίκου Citigroup την προσδιορίζουν τώρα στο 2016. Και βλέπουν ύφεση 1,9% και φέτος, 0,4% του χρόνου και ανεργία 28,2% και 27,8% αντίστοιχα. Αυτά μέχρι να βγουν τα επόμενα νούμερα.

Ακόμα, σε ένα νούμερο 500 εκατομμυρίων ευρώ υπολογίζεται το κόστος της αποκατάστασης των αποδοχών των ενστόλων, μετά την τελευταία απόφαση του ΣτΕ. Αν «συμπαρασυρθούν» σε αντίστοιχες αποφάσεις και άλλα ειδικά μισθολόγια, τότε φτάνουμε στο 1 δισ. ευρώ… Η τρόικα φυσικά ήδη έχει ξεκαθαρίσει ότι αυτό αυτόματα σημαίνει «ισοδύναμα μέτρα» και ζητάει διευκρινήσεις και λεπτομέρειες.

Το νούμερο που παίζει ακόμα περισσότερο, βέβαια, είναι άλλο. Στα 15 δισ. προσδιορίζεται πλέον το δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό κενό και οι συζητήσεις εντείνονται για μέτρα και δανεισμό που θα αποτελέσουν ουσιαστικά ένα νέο μεσοπρόθεσμο και μνημόνιο. Το πανηγύρι έχει ήδη ξεκινήσει και οι νέες αναβολές των επισκέψεων από τα επιτελεία της τρόικας σχετίζονται με αυτό.

Κάποια άλλα νούμερα σε κείμενο που αναπαράγεται σε διάφορες ιστοσελίδες: Όποιος βρει τους τρομοκράτες θα πάρει 4.000.000 ευρώ. Μείον: ΦΠΑ 23%, φόρος εισοδήματος 42%, έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης 4%, φόρος μεγάλου πλούτου: 10%. Ίσον: 840.000 καθαρά. Ενημερώνονται οι επίδοξοι «πληροφοριοδότες» ότι θα πρέπει να μαζέψουν αποδείξεις από επιχειρήσεις ίσες με 25% του εισοδήματος τους, δηλαδή 1.000.000 ευρώ. Το Δημόσιο διατηρεί το δικαίωμα να σας καταβάλει το ποσό των 4.000.000 ευρώ όταν τα ταμειακά διαθέσιμα το επιτρέψουν με τόκο υπερημερίας 6%. Αντίθετα, η καθυστέρηση στην καταβολή των προαναφερθέντων φόρων είναι κακούργημα, επισύρει ποινή φυλακισης, πρόστιμα κατά περίπτωση από 1.000 ευρώ και πάνω, ενώ επιπλέον χρεώνεται με τόκους υπερημερίας 8%…

Είμαι το νούμερο 59 ήταν ο τίτλος δημοσιευμάτων μετά από τις τελευταίες δηλώσεις Τατσόπουλου. Ο Πέτρος, από εκεί που δεν καταλάβαινε λίγες μέρες πριν τι πρόβλημα έχει μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα υποδεικνύει ποιον πρέπει να κατεβάσουν επικεφαλής οι 58 στις Ευρωεκλογές και εξάρει τη γενναιότητα του Βενιζέλου που υποστηρίζει την κεντροαριστερή πρωτοβουλία. Μας έρχεται αναπόφευκτα στο μυαλό ένα έξυπνο σύνθημα: Το lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο… 

Δρόμος της Αριστεράς via left.gr

Αυτοί είμαστε!…(Ένα μάτσο προσκυνημένοι ραγιάδες)

Κοιτάξτε καλά την φωτογραφία δίπλα.

Αυτοί είμαστε!

 Αυτοί ακριβώς είμαστε!

Ο περήφανος τάχα και περιούσιος(!), και απροσκύνητος(!!) λαός της γης..
..ένα μάτσο ραγιάδες!
Ένα μάτσο προσκυνημένοι ραγιάδες!

Από το Ουδέν Σχόλιον

     Που αφού εδώ και τέσσερα χρόνιαέχουμε συμφωνήσει ότι μας κυβερνούν δωσίλογοι, αφού σε όλους τους τόνους λέμε ότι έχει καταπατηθεί το Σύνταγμα και ότι ζούμε σε ένα καθεστώς άτυπης δικτατορίας,
     ..ότι έχουμε χάσει την εθνική μας ανεξαρτησία, και ότι είμαστε κι επίσημα πλέον προτεκτοράτο, εφ’ όσον  στην Κομισιόν και όπου αλλού, παραδέχονται πως πρέπει να συμφωνήσουν και εξωχώρια κέντρα εξουσίας για να κάνουμε τούτο ή το άλλο,
..αφού έχουμε εξαντλήσει κάθε βρισιά, κι έχουμε εκτοξεύσει κάθε κατάρα εναντίον τωνπολιτικών απατεώνων και οιονεί προδοτών που κυβερνούν την χώρα,
 ..ενώ ορκιζόμαστε εκδίκηση, Ειδικά Δικαστήρια, φυλακές και αγχόνες για τους υπεύθυνους της καταστροφής της χώρας και την εξαθλίωση των πολιτών..

     Δεν τολμάμε μετά όχι να βγούμε στους δρόμους επ’ αόριστο,
 ..όχι να φτύνουμε δημόσια κι όπου τους βρούμε, τους μνημονιακούς τού ”ναι σε όλα” πολιτικούς,
..όχι να τους αναγκάσουμε να παραιτηθούν και να φύγουν κατατρεγμένοι, νεκρώνοντας μεαπεργίες γενικές και διαρκείας την οικονομική ζωή της χώρας,

..αλλά δεν τολμάμε ούτε καν κρυφά, κατ’ ιδίαν, ιδιωτικά, χωρίς να μας βλέπει κανείς..
..ΝΑ ΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΥΜΠΑΚΙ ΚΑΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΚΑΝΑΛΙ, όταν οι ”γκαιμπελίσκοι  των 8” του συστήματος απλώνουν την προπαγάνδα τους και τα θανατηφόρα για το μυαλό μας όπλα του ψεύδους, της διαστρέβλωσης και του φόβου!

     Όπου να γυρίσεις και όπου και να σταθείς σ’ αυτή την χώρα, απ’ τις 8 ως τις 10 το βράδυ, οι τηλεοράσεις του ραγιά είναι συντονισμένες σε ”μεγκάλα” και ”ουράνια” κανάλια!
     Χώρια τα πρωϊνά!..
     Χώρια η μεσημεριανή αποβλάκωση!..

     Αυτοί είμαστε!..
Ούτε την μικρούλα επανάσταση του αντίχειρα στο κουμπάκι του κοντρόλ, δεν τολμάμε να κάνουμε!..

     Ορμάτε Ούννοι!.. Ορμάτε Βησιγότθοι!..
     Έλληνες δεν υπάρχουν πιά!..

O “Aντουανετισμός” του Γιάννη Πρετεντέρη και το “AMERICA, AMERICA” του Καζάν !!!

 «Δεν έχουμε ευθύνη αν κάποιοι παίρνουν τα παιδιά τους, Γενάρη μήνα, ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο και προφανώς πνίγονται».

Χθες το βράδυ, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα, έβαλα να δω για τέταρτη φορά το «America, America» του Ηλία Καζάν. Την ιστορία δηλαδή που βασίστηκε στην αυτοβιογραφία του σκηνοθέτη, για το πώς κατάφερε από τα βάθη της Τουρκίας να…φτάσει στη «γη της επαγγελίας», τις ΗΠΑ.

by…provocateur

Οι κακουχίες ενός παιδιού που ξεγελιέται από απατεώνες, του παίρνουν όλα του τα λεφτά κι έπειτα από διάφορες περιπέτειες καταφέρνει να μπει σε ένα πλοίο για τη Νέα Υόρκη. Ο μικρός «Σταύρος Τοπούζογλου» δεν άντεχε την καταπίεση και ήθελε να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Και τα κατάφερε! Έγινε σπουδαίος και τρανός.

Ο όρος «ελληνικό δαιμόνιο» γεμίζει με υπερηφάνεια τα στήθη κάθε Έλληνα που ψάχνει απεγνωσμένα να καυχηθεί με κάτι. Ειδικά οι τελευταίες γενιές Ελλήνων θεωρούν πως είναι μαγκιά να ξεγελάς κάποιον για να γίνει το δικό σου, που τις περισσότερες φορές βλάπτει τους άλλους. Δεν μιλάμε για σκοπούς ευγενικούς ή για ιδεώδη όπως η ελευθερία, αλλά το να μην πλήρωνες κάποτε την εφορία, ήταν ένα επίτευγμα που κάποιοι θα το έβαζαν και στο βιογραφικό τους.

Έτσι λοιπόν, η συγκλονιστική πορεία ενός Έλληνα και η «νίκη» του, η επιβράβευσή του, αποτελούν παράσημο για την φυλή. Από την άλλη, δεν ισχύει το ίδιο για κανέναν άλλον.

Φυσικά υπάρχει και η αναντιστοιχία στο παράδειγμα της ζωής του Καζάν. Εκείνος πήγε στη «γη της επαγγελίας». Μάζεψε λεφτά για να πληρώσει το εισιτήριο. Βέβαια, την κρίσιμη στιγμή, χρειάστηκε να παρανομήσει για να περάσει τους ελέγχους! Το θέμα είναι οι άνθρωποι. Πάντα αυτό πρέπει να είναι! Πάνω από κάθε νόμο που έπεται και φυσικά θα πρέπει να εφαρμοστεί. Τι πρέπει να γίνει;

Η απάντηση κρύβεται στην ίδια καραμέλα που σερβίρεται πάντα και κάποιοι αρνούνται να καταλάβουν. Η γεωγραφική θέση της χώρας μας, τη μετατρέπει αυτόματα σε πέρασμα. «Η κατανόηση του προβλήματος είναι η μισή λύση» , λένε. Από εκεί πρέπει κανείς να ξεκινήσει και εκεί να τελειώνει.

«Δεν έχουμε ευθύνη αν κάποιοι παίρνουν τα παιδιά τους, Γενάρη μήνα, ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο και προφανώς πνίγονται», σημείωσε ο Γιάννης Πρετεντέρης στο κεντρικό δελτίο του MEGA.

Και να πεις πως αναφερόταν σε τουρίστες, που θέλησαν να ζήσουν επικίνδυνα, που τους εξιτάρει το ρίσκο… Αλλά δεν πρόκειται, καν, για αυτό! Αν επρόκειτο, θα μιλούσαμε για το λιμενικό που μας έκανε υπερήφανους, που έσπευσε παρόλο τις αντίξοες συνθήκες.

Για ποιον λόγο ένας άνθρωπος να πάρει την οικογένειά του, να δώσει τις οικονομίες μιας ζωής σε έναν λαθρέμπορο και να ανέβει σε μια σκοτώστρα Γενάρη μήνα; Σαν σχολιαστής θα πρέπει να κάνει την «κόντρα» στον Τσίμα. Θα πρέπει να αρθρώσει τα επιχειρήματα της «άλλης πλευράς». Πώς μπορεί ο θάνατος βρεφών να έχει άλλη πλευρά; Ποια ήταν η «άλλη πλευρά» για τη σφαγή των δελφινιών στην Ιαπωνία; Μπορεί ο Γιάννης Πρετεντέρης να θέλει να ταυτίζεται με ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αλλά με την άποψη που εξέφρασε ταυτίστηκε με το πιο «άρρωστο», το «ωχαδερφιστικό» που μας έφερε στα σημερινά χάλια.

Μην βάζουμε τιμή πάνω στην ανθρώπινη ζωή, γιατί κάποια στιγμή, μπορεί άλλοι να βάλουν και στη δική μας.

Γυμνοί στο φωτογραφικό κάδρο της κυριαρχίας !!!

Η Αφροδίτη αλ Σάλεχ είναι πιθανότατα ένα από αυτά τα attention addict (εξαρτημένος από την προσοχή των άλλων) του φιλελευθερισμού που γέννησε ή απογείωσε η κρίση. Ανθρωποι απόλυτα πεπεισμένοι ότι ο κόσμος ήταν πράγματι αυτός που διέδιδαν πριν 10 – 15 χρόνια και θα παραμείνει για πάντα έτσι, αιφνιδιασμένοι από την…μεταστροφή του κλίματος καλής πίστης προς το ύφος και τις θεωρίες τους, σοκαρισμένοι ίσως από το γεγονός ότι η σημασία τους στη δημόσια σφαίρα συρρικνώθηκε, συνηθίζουν να τριγυρίζουν στα social media προκειμένου με κάποια προκλητική ανάρτηση να δημιουργήσουν θόρυβο.

Γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης

Ο ένας καμαρώνει ότι δεν πληρώνει τον υδραυλικό, η άλλη αποκαλεί τζαμπατζή το παιδί που σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να γλιτώσει από την οργή του ελεγκτή, η τρίτη διαμαρτύρεται ότι της παίρνουν τα παγκάκια οι μετανάστες και πάει λέγοντας. Η αλ Σάλεχ, ανάμεσα σε άλλα που έχει πει, δήλωσε πρόσφατα ότι εάν εκλεγεί ο Τσίπρας πρωθυπουργός θα μεταναστεύσει σε άλλη χώρα.

Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, η δήλωση έγινε αντικείμενο καζούρας. Μια σελίδα μάλιστα διαφήμιζε τη συγκέντρωση χρημάτων προκειμένου να αγοραστούν τα εισιτήρια της αλ Σάλεχ μια ώρα αρχύτερα. Αλλοι σχολίαζαν ότι με αυτόν τον τρόπο η αλ Σάλεχ ενισχύει και δεν αποδυναμώνει τον Τσίπρα. Και πάει λέγοντας. Μόνο που υπήρχε και κάτι άλλο: η αλ Σάλεχ είχε κάνει προ ετών μια γυμνή φωτογράφιση για κάποιο περιοδικό. Εξαιρετικά κακόγουστη φωτογράφιση πράγματι, στην οποία υποδυόταν υποτίθεται την ηρωίδα ηλεκτρονικών παιχνιδιών Lara Croft. Οι φωτογραφίες αυτές αναπαράχθηκαν εκατοντάδες φορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνοδευόμενες από σχόλια μπροστά στην κακογουστιά των οποίων ωχριούσε αυτή των φωτογραφιών. «Kω-Lara Croft», έγραφε ο ένας. «Ετσι θα κάνει το αντάρτικο στο Παρίσι», υπερθεμάτιζε ο άλλος, δίπλα σε μια φωτογραφία όπου η εν λόγω εμφανίζονταν γυμνή και με το όπλο προτεταμένο.

Υπήρξαν ασφαλώς διαμαρτυρίες για τον σεξιστικό χαρακτήρα αυτής της απόπειρας χιούμορ. Η μόνιμη επωδός των χρηστών που ανέβασαν τις φωτογραφίες και τα σχόλια ήταν ότι υπεύθυνη ήταν η ίδια η αλ Σάλεχ που είχε κάνει τη φωτογράφιση και άρα ήταν προαγωγός και όχι θύμα σεξισμού. Αλλοι, πιο παράτολμοι θεωρητικά, υποστήριζαν ότι εφόσον δεν είναι γενικά σεξιστές, διατηρούσαν το προνόμιο να κάνουν τη σχετική πλάκα χωρίς αυτή να είναι σεξιστική –μια ιδιότυπη ταυτολογία που φλέρταρε μάλλον επιτυχημένα με τη μεταφυσική.

Ισως λοιπόν πρέπει να επαναδιατυπωθούν ορισμένα πράγματα. Ο σεξισμός δεν είναι μια «ιδεολογία» που την ασπάζεσαι ή δεν την ασπάζεσαι –όπως και κανένας ρατσισμός άλλωστε. Ο σεξισμός είναι μια τάση διαχωρισμού ή επίθεσης ή διαπόμπευσης ή κριτικής, με βάση το φύλο ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Μάλιστα, δεν αρκείται στο να είναι κριτική του φύλου ή της σεξουαλικής συμπεριφοράς, αλλά τείνει να είναι κριτική μιας οποιασδήποτε άλλης συμπεριφοράς σε σχέση με το φύλο ή την σεξουαλική συμπεριφορά. Υπό αυτή την έννοια, η αλ Σάλεχ δεν γίνεται αντικείμενο ειρωνείας για αυτό που είπε, αλλά γιατί το είπε ενώ είναι γυναίκα και μάλιστα έχει φωτογραφηθεί και γυμνή.

Αυτού του είδους ο διαχωρισμός είναι κοινωνιολογικά ένας τυπικά ρατσιστικός διαχωρισμός. Και αναδεικνύει την εξαιρετικά αδύναμη και επιφανειακή αντιρατσιστική κουλτούρα που διέπει ένα τμήμα της αριστεράς και του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα. Η κουλτούρα αυτή περιορίζεται στα κλασικά και παμπάλαια αντιρατσιστικά χαρακτηριστικά, αλλά δεν εμπεδώνεται σε βάθος και άρα παραγνωρίζει την ουσιαστική σημασία του ρατσισμού ως φορέα διαχωρισμού των ανθρώπων, διάφορου του ταξικού. Ετσι, δεν θα δούμε κανέναν να αποκαλεί π.χ. τον Μπαράκ Ομπάμα «πολεμοκάπηλο αράπη», γιατί η επιφανειακή αντιρατσιστική κουλτούρα έχει μάθει να μην προσβάλει τους μαύρους, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε αυτός ο σεβασμός να μην αφορά συνολικά την διαφορετικότητα και να μην αγγίζει την έννοια των στερεοτύπων ως τέτοια.

Ακόμα χειρότερα, τα στερεότυπα εξαγνίζονται όταν απευθύνονται σε πολιτικούς αντιπάλους –έχουμε να κάνουμε εδώ με την ουσία του ρατσισμού, δηλαδή την απόπειρα αποκλεισμού κάποιου τον οποίον δεν θέλουμε για κάποιον άλλον λόγο με βάση ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό του. Ετσι ο Πάγκαλος και ο Βενιζέλος, πριν περάσουν τη βάσανο της κριτικής των θέσεων και των πράξεών τους, θα χαρακτηριστούν «χοντροί». Η Μέρκελ «πατσαβούρα» ή και «καριόλα». Αποκορύφωμα, ήταν ο ευνοϊκός σχολιασμός ενός ακτιβισμού διαμαρτυρίας κατά του Γρηγόρη Βαλλιανάτου –στον οποίον είμαι αρκετά υπερήφανος που συμμετείχα-, όπου τονιζόταν (από τους σχολιαστές) η διαφορά του γκέι με «την πουστάρα».

Στη βάση αυτού του διαχωρισμού βρίσκεται η ιδεολογία της κυριαρχίας. Μια ιδεολογία που επιζητά να ενώνει και να χωρίζει τους ανθρώπους με κριτήρια κάθε τι άλλο εκτός από ταξικά και φροντίζει να απομονώνει κοινωνικές ομάδες προκειμένου να της καταστήσει υποσυνείδητα υπεύθυνες για τη σπάνη των αγαθών –ακριβώς όπως το περιέγραψαν τα φιλελεύθερα εγχειρίδια του Μάλθους και το έπραξαν οι Ναζί με τους Εβραίους. Αυτή η αντίληψη με όποια δικαιολογία και αν εκφράζεται, είναι εχθρική προς την ελευθερία γιατί αντιστρατεύεται τη χειραφέτηση των ανθρώπων ως αυτό που είναι.

Είναι βέβαια προφανές ότι το πιο εύκολο και συχνό θύμα τέτοιων στερεοτύπων δεν είναι οι ίδιοι οι φορείς της κυριαρχίας, αλλά οι αντίπαλοί της:

Η αλ Σάλεχ, για να μην ξεχνιόμαστε, έκανε γυμνή φωτογράφιση περίπου εκατο χρόνια αφότου η Εμα Γκόλντμαν έκανε πεζοδρόμιο, ήταν δηλαδή κατά το κοινώς λεγόμενο «πουτάνα». Η Μέρκελ είναι «πατσαβούρα», σε ένα μετρικό σύστημα στο οποίο ακόμα πιο «πατσαβούρα» είναι η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ο Σόιμπλε είναι «κουτσός», θέση μάλλον καλύτερη από αυτή του Μπακούνιν που ήταν ανίκανος, δηλαδή «δε γαμούσε». Εκτός αυτού, ο Μπακούνιν τελείωσε τη ζωή του πιο «χοντρός» από τον Βενιζέλο και τον Πάγκαλο μαζί. Να προσθέσουμε ότι όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε είναι «πουσταράδες», όπως κατά πάσα πιθανότητα και ο Αρης Βελουχιώτης και ότι όλοι μαζί θα κορόιδευαν τον Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι που φορούσε περουκίνι.

Ας πάμε αυτή τη συζήτηση μέχρι το τέλος και μόλις την τελειώσουμε μπορούμε να παλέψουμε με την ησυχία μας για ελευθερία, σε έναν κόσμο που η λογική της κυριαρχίας κάνει πάρτι στα μυαλά μας…

Ζωντανούς μας ΘΑΒΟΥΝ !!!

Θα ήθελα πολύ να πιστέψω όλα αυτά που λέει ο Αντώνης Σαμαράς για το τέλος της κρίσης. Θα ήθελα πραγματικά, όταν λέει ότι βγαίνουμε από το Μνημόνιο να μην εννοεί ότι μπαίνουμε σ’ ένα επόμενο και χειρότερο Μνημόνιο. Θα ήθελα όταν λέει ότι βγαίνουμε από το Μνημόνιο να μην εννοεί ότι…απλώς σταματά ο δανεισμός και συνεχίζεται η αποπληρωμή και τα νέα μέτρα εξαθλίωσης.

Από τον Καρτέσιο

Θα χαιρόμουν ειλικρινά, αν όποτε λέει ο Αντώνης Σαμαράς ότι έρχεται η ανάπτυξη να το εννοεί πραγματικά. Όταν λέει ότι θα υπάρξουν νέες θέσεις εργασίας, να το πιστεύει και ο ίδιος. Όταν μιλάει για ανάκαμψη να μην είναι μία ακόμη κοροϊδία για να κερδίσει χρόνο. Όταν λέει ότι οι θυσίες έπιασαν τόπο, να το εξηγεί με αποτελέσματα. Κι όταν λέει ότι το 2014 είναι μια νέα αρχή να μας δώσει έστω μία, μόνο μία, απόδειξη.

Κι από την άλλη εύχομαι πραγματικά όλοι εμείς που πιστεύουμε ότι τα χειρότερα είναι μπροστά, να έχουμε άδικο. Όλοι εμείς που φοβόμαστε ότι η καταστροφή θα μεγαλώσει να είμαστε απλώς ανίδεοι. Όλοι εμείς που βλέπουμε την κυβέρνηση Σαμαρά ως τον τοπικό αντιπρόσωπο πολυεθνικών επιχειρήσεων και τραπεζών να  είμαστε  τρελοί. Όλοι εμείς που θεωρούμε πως η υπομονή είναι υποταγή, να είμαστε απλώς μικρόψυχοι. Όμως δυστυχώς καθημερινά υπάρχουν αποδείξεις ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ξερνά σιχαμερά ψέματα.

Η τελευταία απόδειξη λέγεται ΚΕΠΕ. Όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα του  «Το ΚΕΠΕ αποτελεί το μεγαλύτερο ερευνητικό ίδρυμα για την οικονομική επιστήμη στην Ελλάδα και λειτουργεί υπό την εποπτεία του Υπουργείου Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας. Οι δραστηριότητές του επικεντρώνονται στη διεξαγωγή εφαρμοσμένης οικονομικής έρευνας σε θέματα που αφορούν την ελληνική οικονομία, στην παρακολούθηση της οικονομικής συγκυρίας και στην παροχή μελετητικών υπηρεσιών στην κυβέρνηση σε θέματα οικονομικής ανάλυσης και πολιτικής».

Το ΚΕΠΕ, λοιπόν, είναι ένα όργανο που ερευνά για λογαριασμό της κυβέρνησης και στη συνέχεια τη συμβουλεύει, σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτει και αναλύει. Πολιτικός προϊστάμενος του ΚΕΠΕ σήμερα είναι ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης. Επιτρέψτε μου να επαναλάβω δύο από τις προτάσεις του ΚΕΠΕ προς την κυβέρνηση, αν και είμαι σίγουρος ότι τις έχετε διαβάσει ήδη αρκετές φορές.

Οι αναλυτές του Κέντρου προτείνουν «για νέους ανέργους 15-24 ετών (15-29 ετών ο διευρυμένος ορισμός)κατάργηση του κατώτατου μισθού έως ένα έτος από την πρόσληψή τους, ώστε να δίνεται ισχυρό κίνητρο στην επιχείρηση να κάνει προσλήψεις». Επιπλέον, οι αναλυτές προτείνουν «διακρατικές συμφωνίες (με χώρες εκτός ΕΕ, π.χ. ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Νορβηγία) για την απορρόφηση ανέργων στη βάση μιας προσεκτικά σχεδιασμένηςμεταναστευτικής πολιτικής και για δεδομένο χρονικό διάστημα, αντί της άτακτης μετανάστευσης που παρατηρείται».

Αν, λοιπόν, η κρίση τελειώνει, βγαίνουμε από το Μνημόνιο, δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας, έρχεται η ανάπτυξη, έπιασαν τόπο οι θυσίες, η οικονομία ανακάμπτει και το 2014 είναι χρονιά ελπίδας, γιατί το ίδιο το υπουργείο Ανάπτυξης συμβουλεύει την κυβέρνηση να πάρει μέτρα για οργανωμένη μετανάστευση Ελλήνων στο εξωτερικό, ενώ για όσους νέους μείνουν στην Ελλάδα προτείνει να δουλεύουν δίχως μισθό;

Δεν είναι δυνατόν να ίσχυε έστω μία, μόνο μία, αισιόδοξη πρόβλεψη ή υπόσχεση του Σαμαρά και το ίδιο το υπουργείο Ανάπτυξης αναλύοντας στοιχεία και προβλέψεις για την Οικονομία να πρότεινε οργανωμένη μετανάστευση και εργασία δίχως μισθό. Οι προτάσεις του ΚΕΠΕ είναι η μεγαλύτερη απόδειξη των σιχαμερών ψεμάτων της κυβέρνησης του Σαμαρά. Το ΚΕΠΕ γνωρίζοντας στοιχεία «εκ των έσω» παραδέχεται ότι το 2014 θα είναι καταστροφικότερο του 2013.

Σήμερα το θέμα δεν είναι αν όλες, κάποιες ή καμία πρόταση του ΚΕΠΕ δεν υιοθετηθεί από την κυβέρνηση. Θα υιοθετηθεί σίγουρα αύριο με το ένδυμα μιας ακόμη επιτυχίας. Πόσες φορές πρέπει να δούμε το ίδιο έργο για να καταλάβουμε το σενάριο; Το θέμα είναι ότι υπάρχει πλέον επίσημη παραδοχή από το Υπουργείο Ανάπτυξης ότι κάθε λέξη του Σαμαρά και του Στουρνάρα είναι μια κοροϊδία, ένα σιχαμερό ψέμα, μια φτυαριά χώμα στον τάφο μας. Δε χρειάζονται πλέον αποκαλύψεις. Αποκαλύφθηκαν μόνοι τους. Η υπομονή είναι υποταγή. Και το μόνο που περιμένει τους υποταγμένους είναι φτυαριές με χώμα. Καλοφάγωτο.

Αγρότης απ’ το Μανχάταν

Στις Η.Π.Α και πιο συγκεκριμένα στο Μανχάταν, τον παράδεισο των πλουσίων επιχειρηματιών, που τα τελευταία χρόνια κερδίζουν το παντεσπάνι τους από τις νέες τεχνολογίες και τις τηλεπικοινωνίες, προσφάτως εξαπλώνεται μία νέα μόδα· αυτή του νέου «αγρότη» που, όμως, ασκεί τα γεωργικά του καθήκοντα, δίχως βέβαια, να «κηλιδώνει» τον τίτλο του σύγχρονου πατρικίου που με τόσο κόπο απέκτησε. Υπάρχει, βεβαίως, και το αντίστοιχου ενδιαφέροντος περιοδικό «Modern Farmer», γιατί αγρότης δίχως στιλ είναι σαν τσάπα δίχως το στυλιάρι. Σ’ αυτό το …υπερπολύτιμο ανάγνωσμα, επικρατεί η εξής «φιλοσοφία»: επιδιώκουμε επικερδείς καλλιέργειες, κάνουμε την τροφή πολυτέλεια και φροντίζουμε με τη βοήθεια της επιστήμης –μεγάλη η χάρη της!– να βελτιώσουμε γευστικά τα προϊόντα μας. Για παράδειγμα, ένας τέτοιος ιδιοκτήτης φάρμας, ονόματι Harry Klee, έχει μεγάλη σκοτούρα που η βιομηχανική ντομάτα έχει χάσει τη γεύση της, επιδιώκοντας έτσι την γευστική της βελτίωση, καθ’ ότι τυγχάνει να είναι και μοριακός βιολόγος και όπως είναι, ευρέως, γνωστό δεν είναι δυνατόν να καλλιεργήσεις κηπευτικά δίχως ακαδημαϊκούς τίτλους… Εννοείται, πως ούτε λόγος για φυσικούς και απείραχτους σπόρους ή επιστροφή σε μεθόδους καλλιέργειας έξω απ’ τον τεχνοκρατικό ζυγό.
Μάλιστα, άλλη μια νέα μόδα είναι τα μικρά σε μέγεθος, αλλά μεγάλα βέβαια σε κόστος διαμονής ξενοδοχεία, που διατηρούν τις δικές τους βιολογικές φάρμες, ώστε να μπορούν να τρέφουν τους πλούσιους πελάτες τους με βιολογικά λαχανικά, φρούτα και ζώα που ανατράφηκαν και θυσιάστηκαν για χάρη των απαιτητικών ουρανίσκων των εύπορων πελατών τους. Ξέρουμε όλοι καλά πως αυτό που σήμερα ονομάζουμε «βιολογικό» και θεωρείται είδος πολυτελείας είναι το ίδιο με αυτό που παλαιότερα δεν είχε ιδιαίτερη ονομασία, καθώς ήταν διαθέσιμο σε όλους με τον ίδιο τρόπο: το φυσικό και απείραχτο απ’ τα ανθρώπινα εργαστήρια δημιούργημα της φύσης. Και βέβαια όλοι αυτοί οι μοντέρνοι καλλιεργητές δεν έχουν κανένα πρόβλημα με νόμους που επιβάλλουν τους εργαστηριακούς σπόρους μεγάλων εταιρειών. Μάλιστα, ποζάρουν σε πολύ σικ περιοδικά, με πεντακάθαρα ρούχα της τελευταίας λέξης της μόδας –λίγο, δηλαδή, πριν αφήσει την τελευταία της πνοή– μαζί με τα πεντακάθαρα κουνελάκια, γουρουνάκια και κοτούλες τους. Τόσο καθαρά, που αναρωτιόμαστε εάν τελικά είναι αληθινά. Παραπέμπουν κατευθείαν στις μεγάλες κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, όπου οι πρωταγωνιστές, μετά από πολύωρες μάχες μέσα στα χαρακώματα βγαίνουν ατσαλάκωτοι και λαμποκοπούν από καθαριότητα.
Όλες αυτές οι καλογυαλισμένες μόδες, που συνήθως ξεκινούν από δυσμάς, αφ’ εαυτού τους μοιάζουν ωραίες και ωφέλιμες. Όπως για παράδειγμα, μόδες που διέσχισαν τον Ατλαντικό και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, για να φτάσουν τελικά και στον κυκεώνα του μίγματος της βαλκανικής, οθωμανικής και ευρωμπαρόκ «κουλτούρας» της ελλαδικής επικράτειας. Δεν είναι, σίγουρα ψέμα πως μέσα σε ελάχιστα χρόνια, στο αστικό κυρίως περιβάλλον της ελλαδικής επικράτειας, ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, ένιωσε μια απότομη, αλλά ταυτοχρόνως και έντονη έλξη για να αποκτήσει σκύλους, ποδήλατα και τατουάζ. Θα πει και με το δίκιο του κάποιος: «Μα είναι κακό να έχει κάποιος σκύλο; Να κάνει ποδήλατο; Να έχει τατουάζ;». Και βέβαια όχι. Ο σκύλος είναι μια καλή συντροφιά, το ποδήλατο είναι ένα ευχάριστο μέσο άθλησης και μετακίνησης και το τατουάζ (δερματοστιξία) είναι μια καλλιτεχνική φόρμα που έχει τις ρίζες της, αλλά και συναντάται ακόμη σε απολίτιστες φυλές. Είναι, όμως πασίδηλο πως μόδες, που αγγίζουν ίσως και τα όρια της «υστερίας» κάποιες φορές, προβάλλονται κατά κανόνα απ’ την κυριαρχία και σίγουρα όχι για αγαθούς σκοπούς. Μάλιστα, όταν παρουσιάζονται ως πρόταση κοινωνικού αγώνα, τότε το μόνο που κάνουν, εκτός απ’ το μειδίαμα που μας προκαλούν, είναι να λειτουργούν ως αποσυμπιεστές της κοινωνικής οργής, κάτι που φυσικά κανένα κράτος δε θα είχε αντίρρηση να συμβαίνει. Οτιδήποτε φαίνεται πλέον ωραίο, υγιεινό, ωφέλιμο πωλείται και μάλιστα ακριβά. Θέλεις να έχεις έναν τετράποδο φίλο; Θα πληρώσεις και μάλιστα αδρά, για να τον αποκτήσεις, αν φυσικά δεν καταδέχεσαι τα ημίαιμα και ορέγεσαι αποκλειστικά σκύλους… ράτσας. Ας μη μιλήσουμε για τα εκατοντάδες εξωφρενικά αξεσουάρ σκύλων, που γελοιοποιούν και εκφυλίζουν τη φύση των ζώων αυτών. Θέλεις να κάνεις ποδήλατο; Όχι, δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει όχι μόνο να βρεις ένα εντυπωσιακό ποδήλατο, αλλά και αυτό που θα ακολουθείται από τον κατάλληλο εξοπλισμό και θα σε κάνει πλέον το νέο άρχοντα των δρόμων, με το αζημίωτο βέβαια. Όσο για το τατουάζ, τα λόγια είναι περιττά: αν παλαιότερα υιοθετούνταν από μια «φράξια» των ανυπότακτων νεολαίων και εξέφραζε καλλιτεχνικά ένα μέρος του κοινωνικού περιθωρίου, σήμερα, ενδεχομένως, σου ανοίγει μέχρι και πόρτες, για να κάνεις καριέρα, ακόμη και τηλεοπτικού σεφ.
Έτσι και με τις μικρές φάρμες. Πλέον θεωρούνται είδος πολυτελείας, γιατί ένας υγιεινός τρόπος ζωής κοντά σε ένα τρόπον τινά πιο «φυσικό» περιβάλλον –έστω και τεχνητά κατασκευασμένο– κοστίζει πολύ ακριβά. Ας μην πάμε, όμως, μέχρι την Αμερική∙ τα παραδείγματα πολλά και στα καθ’ ημάς. Τα φασόλια, οι ρέγκες και η μπομπότα (καλαμποκίσιο ψωμί), που παλιότερα τρώγονταν από τους πιο φτωχούς και βρίσκονταν παντού, τώρα θεωρούνται γκουρμέ εδέσματα και κοστολογούνται αναλόγως. Υπάρχει διάχυτη μια νοοτροπία, που θέλει τα πάντα να διαφημίζονται ως πανάκεια και να αποκόβονται από κάθε αυθόρμητη διάθεση. Ακόμη και μια, έστω και φαινομενικά, ανιδιοτελής κίνηση για τη βιομηχανία του κέρδους μπορεί να γίνει εν δυνάμει εμπορεύσιμη. Και πλέον, μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν ο τεχνοκρατισμός με τον υγιεινισμό, αρκεί να μην ξεφεύγουν από τα όρια τού στυλ. Τελικά, πολλά απ’ όσα παλαιότερα εξέφραζαν πιο απλούς και λιτούς τρόπους ζωής μετατράπηκαν τώρα σε εμβλήματα των σύγχρονων γιάπηδων. Κι αυτό γιατί το εναλλακτικό κράτος παραμένει πάλι κράτος.
Για πόσο, όμως, θα μπορούν να εγκιβωτίζονται τεχνητοί παράδεισοι σε εφιαλτικά τοπία πόλεων-τερατογενέσεων; Η ίδια η φύση, αν ήταν άνθρωπος, θα γελούσε με όλα αυτά, θεωρώντας τα γελοία. Αλλά είναι ένας ολόκληρος κόσμος που πεθαίνει και μας προειδοποιεί ότι σε λίγο δε θα ’χουμε ούτε νερό να πιούμε. Οι προβλέψεις για τις κλιματικές αλλαγές των επόμενων ετών είναι εφιαλτικές και δραματικές για όλους. Στη νότια Ευρώπη και τα Βαλκάνια τα αποθέματα νερού, εξ αιτίας της υπερκατανάλωσης, υπολογίζεται ότι θα μειωθούν ως και 80%. Με τόσο σκοτεινές προβλέψεις για το φυσικό περιβάλλον είναι τουλάχιστον γελοίο να ασχολούμαστε με το στιλ και να χάνουμε το δάσος. Ο καθένας σαφώς μπορεί να κάνει όποιες στυλιστικές επιλογές επιθυμεί, αλλά βέβαια δεν μπορεί να μένει ήσυχος ότι όλα αυτά δεν θα αφομοιωθούν από το κράτος. Κάθε τι, που είναι αποσπασματική επιλογή μέσα σε μια ραγδαία εξελισσόμενη παντοκρατορία, μπορεί εύκολα να γίνει αφομοιώσιμο, εφ’ όσον δεν ενοχλεί κατ’ ουσίαν και σε βάθος την εξουσία. Οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι όμως, που δεν ενδιαφέρονται να συντηρήσουν μια «επαναστατική αντικουλτούρα», δεν είναι δυνατόν να επαναπαύονται σε τόσο μονόπλευρες «λύσεις». Η αναρχία δεν είναι ένα κενόδοξο ρεύμα εναλλακτικής διασκέδασης∙ η ελευθερία χρειάζεται προσωπική ευθύνη και εντιμότητα. Δεν αγοράζεται ούτε πουλιέται, όσο και αν «φιλοπονούν» για το αντίθετο οι παροικούντες των αριστερών οστεοφυλακίων. Η χαρά για ζωή και απελευθερωτική ενεργητικότητα δεν συχνάζει σε κινηματικούς καφενέδες, ούτε χωράει σε ενδυματολογικά και καλλιτεχνικά δόγματα.
anarchy press

Χρυσαυγίτες με στρατιωτική περιβολή κατεβάζουν πανό για τον Π. Φύσσα

Γύρω στις 10:45 το πρωί, περίπου 100 Χρυσαυγίτες, μεταξύ αυτών και παιδιά, φορώντας στρατιωτικές παραλλαγές και με στρατιωτικό βηματισμό, παρήλασαν στο Κερατσίνι και συγκεκριμένα στην οδό Παναγή Τσαλδάρη

Σύφωνα με πληροφορίες της Εφημερίδας των Συντακτών, αφού οι χρυσαυγίτες (ομάδα μεταξύ 80 και 100 ατόμων) χωρίστηκαν οι μισοί στο ένα πεζοδρόμιο και οι άλλοι μισοί στο άλλο, ορισμένοι από αυτούς βγήκαν από την παράταξη και πήγαν στο σημείο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα όπου κατέβασαν πανό που είχε αναρτηθεί προς τιμήν του.

Ορισμένοι από αυτούς φέρανε ασπίδες ενώ ακούστηκαν κάποια συνθήματα για τους «εθνικιστές αγωνιστές».

Στη συνέχεια κατέβηκαν την οδό Παναγή Τσαλδάρη όπου και χωρίστηκαν στα δύο στην οδό Σαλαμίνος. 

Μαρτυρίες για επίθεση στο Ρεσάλτο

Πριν λίγη ώρα, υπήρξαν μέσω κοινωνικών δικτύων αναφορές σε επίθεση σε βάρος του αναρχικού στεκιού Ρεσάλτο, που βρίσκεται επίσης στο Κερατσίνι, πιθανότατα από ομάδα των χρυσαυγιτών που προχώρησαν νωρίτερα σε πορεία και μοίρασμα φυλλαδίων στην περιοχή.

Οι πληροφορίες θέλουν τους χρυσαυγίτες να απωθούνται από κόσμο που βρέθηκε στο χώρο.

Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

Του Γιώργου Ν. Οικονόμου
[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 8 Ιανουαρίου 2014]Η χώρα ζει από το 2010 σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που έχει επιβληθεί από το εγχώριο οικονομικό-μιντιακό-δικαστικό-πολιτικό σύστημα. Φυσικά η κατάσταση αυτή δεν είναι εξαίρεση στη νεοελληνική ιστορία, αλλά ο κανόνας. Πράγματι, είτε υπό τη μοναρχία είτε χωρίς αυτήν, η αυθαιρεσία της εξουσίας ήταν διαρκές γνώρισμα του νεοελληνικού πολιτικού βίου. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αποτελούν το πραξικόπημα του 1909, η κατάσταση πριν και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή (1922), το πραξικόπημα Πλαστήρα-Γονατά, το Ιδιώνυμο του Ελ. Βενιζέλου (1929), ο εμφύλιος 1944-45 και 1946-49, το ανώμαλο μετεμφυλιακό καθεστώς μέχρι το 1967 (ΑΝ 509/1947), και επί πλέον οι δικτατορίες του Γ. Κονδύλη, του Θ. Πάγκαλου, του Ι. Μεταξά (1936-41) και των συνταγματαρχών (1967-1974).Δεν θα ήταν υπερβολή εάν κάποιος ισχυριζόταν ότι οι καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης και οι δικτατορίες έχουν γίνει περιοδικό νεοελληνικό φαινόμενο και ότι μάλλον η κοινωνία έχει εθισθεί σε αυτό. Τελευταίες ανησυχητικές ένδείξεις είναι η επαναφορά από το 2010 σε ένα μέρος του κοινωνικού σώματος των απόψεων υπέρ της δικτατορίας, η απήχηση των εθνικιστικών και αυταρχικών αντιλήψεων και κυρίως το σχετικά υψηλό εκλογικό ποσοστό που συγκέντρωσαν οι νεοναζιστές, το οποίο αυξάνουν δημοσκοπικώς ακόμη και μετά την απεχθή δολοφονία του Π. Φύσσα!Ενώ λοιπόν οι καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης και οι δικτατορίες, αποτελούν ένα ιδιάζον «κανονικό» χαρακτηριστικό της νεοελληνικής ιστορίας, ουδεμία σοβαρή συζήτηση ξεκίνησε στη Μεταπολίτευση μεταξύ των διανοουμένων, των νομικών και των συνταγματολόγων, πράγμα που δηλώνει την προσχώρησή τους είτε στο καθεστώς της ολιγαρχικής εξουσίας είτε στην αριστερή κομματική ιδεολογία. Στη δεύτερη περισσεύει η ιδεολογική πολεμική, ο μεσσιανικός σοσιαλισμός και ο καταγγελτικός λαϊκισμός, τα οποία δεν συνιστούν ασφαλώς σοβαρή συζήτηση και πολιτική αναζήτηση.Αντιθέτως, η σχετική συζήτηση ξεκίνησε, ως συνήθως, σε άλλες χώρες όπως με τον Ιταλό Τζιόρτζιο Αγκάμπεν από τη δεκαετία 1990. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης είναι για τον Αγκάμπεν το δεσπόζον παράδειγμα διακυβέρνησης στα σύγχρονα δυτικά κράτη και έχει ως ουσιώδες γνώρισμα τη σύγχυση μεταξύ των πράξεων της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας. Είναι δε από τη μία, χώρος κενός δικαίου και από την άλλη, καθεστώς δικαίου στο οποίο ο κανόνας εξακολουθεί να ισχύει αλλά δεν εφαρμόζεται (καθόσον δεν έχει ισχύ) και κυβερνητικές πράξεις που δεν έχουν αξία νόμου αποκτούν όμως την ισχύ νόμου. Είναι ταυτόσημη έτσι με ένα είδος ανομίας και προσομοιάζει με στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι διαπιστώσεις αυτές, απότοκες των προβληματικών απόψεων των Αντόρνο-Χορκχάιμερ («Διαλεκτική του Διαφωτισμού»), είναι μάλλον πολύ θεωρητικές και υπερβολικές για πολλές δυτικές χώρες, ισχύουν όμως εν μέρει στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα.Η πραγμάτευση του θέματος από τον Αγκάμπεν γίνεται με θεσμούς και όρους της ρωμαϊκής πολιτείας, της res publica. Οι όροι του ρωμαϊκού δικαίου με τους οποίους πραγματοποιεί την ανάλυσή του (senatus consultum ultimum, iustitium, tumultus, dictator, homo sacer) δηλώνουν τόσο την ρωμαϊκή καταγωγή των νεωτερικών αντιλήψεων, όσο και το ρωμαϊκό πλαίσιο εντός του οποίου σκέφτεται ο Αγκάμπεν και συνεπώς τα όριά του. Η res publica δεν υπήρξε ποτέ δημοκρατία. Από την αρχή έως την κατάλυσή της από τον Οκταβιανό Αύγουστο 31 π.Χ. ήταν ολιγαρχία. Από αυτήν κατάγονται τα σημερινά ολιγαρχικά αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα, τα οποία οι δυτικοί λανθασμένα αποκαλούν δημοκρατίες, το ίδιο και ο Αγκάμπεν.Και εδώ ίσως έγκειται η αδυναμία του να απαντήσει πειστικά σε ορισμένα ερωτήματα που ο ίδιος θέτει: «για ποιον λόγο έχει ο νόμος εκ συστάσεως ανάγκη την ανομία;». «Γιατί η Δύση είναι αναγκασμένη να αναμετράται με αυτό το εσωτερικό νομικό κενό;». Τα ερωτήματα αυτά είναι κατά βάση ρωμαϊκά και εγκλωβισμένα στο σύγχρονο αντιπροσωπευτικό φαντασιακό. Ο «νόμος» των αντιπροσωπευτικών πολιτευμάτων δεν είναι δημοκρατικός, δεν είναι νόμος της κοινότητας, αλλά των ολίγων αντιπροσώπων που εκφράζουν το οικονομικό-πολιτικό πλέγμα συμφερόντων. Όταν η εξουσία κινδυνεύει και δεν δύναται να κυβερνήσει προς όφελος των ανώτερων τάξεων, υπό τον κίνδυνο των αντιδράσεων και εξεγέρσεων των κατώτερων θιγομένων στρωμάτων, επικαλείται λόγους τάξεως και ασφαλείας για την επιβολή καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης και ανομίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελλάς στις περιόδους που ανέφερα στην αρχή, και ασφαλώς στη σημερινή χρεοκοπία, η οποία αντιμετωπίζεται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που έχουν ισχύ νόμου, «καταργώντας» εκ παραλλήλου συνταγματικές διατάξεις και νόμους. Προϊούσης δε της αδυναμίας της εξουσίας να χειρισθεί τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, το σύστημα απεργάζεται περαιτέρω μέτρα «ανομίας», στο πλαίσιο των οποίων εντάσσεται και η «χρησιμοποίηση» των ταγμάτων εφόδου των νεοναζιστών. Το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 48) άλλωστε δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να κηρύξει τη χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας».Μετά από τριάντα έξι έτη έχουν επανακάμψει τα φαντάσματα της αυταρχικής διακυβέρνησης. Θα μπορέσoυν τα καθημαγμένα κοινωνικά στρώματα να αντισταθούν; Απαραίτητος όρος είναι η απεξάρτησή τους από τον εθνικισμό, τα κόμματα και τις συντεχνιακές κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές ηγεσίες, έτσι ώστε να μπορέσουν να συγκροτήσουν αυτόνομο κοινωνικό και πολιτικό κίνημα.

Πηγή:http://eagainst.com/articles/oikon-efsyn/