Πιτσιρίκος: Η πιο παλιά Κατάληψη

Η κατάληψη της Βίλλας Αμαλίας έγινε το 1990. Δηλαδή είναι μια κατάληψη 22 χρόνων. Τα 22 χρόνια της κατάληψης απασχόλησαν πολύ τα τηλεοπτικά κανάλια. Απορούσαν γιατί δεν είχε επέμβει τόσα χρόνια η Αστυνομία και έβρισκαν τα 22 χρόνια της κατάληψης πάρα πολλά. Δεν θα έπρεπε.

Η κατάληψης της Βίλλας Αμαλίας δεν είναι η παλαιότερη κατάληψη στη χώρα.

Η κατάληψη του Mega είναι πιο παλιά.

Η κατάληψη των συχνοτήτων –που αποτελούν δημόσιο αγαθό- δεν έχει αντιμετωπιστεί από τη Δικαιοσύνη.

Δεν υπήρξε ποτέ επιχείρηση της Αστυνομίας στα κτίρια των τηλεοπτικών σταθμών παρουσία εισαγγελέα.

Αν γινόταν αυτή η επιχείρηση, θα διαπιστωνόταν πως οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί δεν έχουν νόμιμη άδεια λειτουργίας και πως οι ιδιοκτήτες τους προκαλούν –επί δεκαετίες- τεράστια ζημιά στα δημόσια έσοδα, ενώ αυξάνουν τα δικά τους έσοδα.

Οι αναρχικοί παρανομούν όταν καταλαμβάνουν κτίρια αλλά ο Μπόμπολας, ο Ψυχάρης, ο Βαρδινογιάννης, ο Αλαφούζος –και οι υπόλοιποι εθνικοί ευεργέτες- έχουν το δικαίωμα να είναι όσο αναρχικοί θέλουν και να κάνουν κατάληψη όπου θέλουν.

Η άθλια συμμορία που λυμαίνεται τις δημόσιες συχνότητες έχει κάνει κατάληψη σε ολόκληρη τη χώρα.

Έχουν κάνει κατάληψη στα πάντα.

Όποια πέτρα και να σηκώσεις στην Ελλάδα, θα τους βρεις από κάτω.

Δεν περιμένω τίποτα από πολίτες που είναι επί δεκαετίες σε πολιτική και κοινωνική αφασία και έχουν εξαιρετικά χαμηλή αυτοεκτίμηση –ώστε να πιστεύουν πως αυτές οι λίγες λούμπεν οικογένειες που κρατάνε όμηρο τη χώρα είναι πιο σημαντικές από τις δικές τους-, αλλά θα θυμίσω, για μια ακόμα φορά, τον σοφό Πασκάλ:

«Δεν πρέπει ο λαός να αισθάνεται την αλήθεια του σφετερισμού: ο σφετερισμός που πραγματοποιήθηκε κάποτε παράλογα, εμφανίζεται τώρα ως λογικός. Αν δεν θέλουν να πάρει σύντομα τέλος, πρέπει να τον παρουσιάζουν ως αυθεντικό, αιώνιο και να αποκρύπτουν την απαρχή του.»

ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ: (καλη λευτερια), απο την πατριδα του Σαμαρα

ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ: (καλη λευτερια), απο την πατριδα του Σαμαρα: Η Χρυσή Αυγή ετοιμάζει γραφείo και στην Πύλο Τελευταία Ενημέρωση: 23/12/2012   Η Πύλος είναι η επόμενη πόλη που η Χρυ...

To Δώρο του Θανάτου: Για τη φρενίτιδα της χριστουγεννιάτικης κατανάλωσης

Του George Monbiot, δημοσιεύτηκε στη Guardian στις 11 Δεκέμβρη 2012
Μετάφραση: Clopy
(Η Αγγλική έκδοση εδώ)
To Δώρο του Θανάτου
Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζονται, τίποτα που να μην έχουν ήδη, τίποτα που ακόμη και να θέλουν. Οπότε τους αγοράζεις ένα ηλιακά κινούμενο φυτό, μια βούρτσα για τον αφαλό ή ένα σετ μίνι-γκολφ για την τουαλέτα. Φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, βαρετά τη δεύτερη, ντροπιαστικά από την τρίτη και μετά. Ως τη δωδέκατη μέρα έχουν μετατραπεί σε σκουπίδια. Για 30 δευτερόλεπτα αμφιλεγόμενης διασκέδασης, ή ένα ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια δόση νικοτίνης, εγκρίνουμε τη χρήση υλικών των οποίων οι επιπτώσεις θα είναι ορατές για γενιές μετά.
Κάνοντας έρευνα για την ταινία της Η Ιστορία των Πραγμάτων, η Annie Leonard ανακάλυψε πως από τα υλικά που ρέουν μέσω της οικονομίας του καταναλωτισμού, μόνο 1% παραμένει σε χρήση έξι μήνες μετά την πώληση [1]. Ακόμα και τα αγαθά που θα περιμέναμε να διαρκέσουν περισσότερο, σύντομα καταδικάζονται σε αχρηστία είτε επειδή είναι προσχεδιασμένα να χάνουν τη χρήση τους (χαλάνε γρήγορα), είτε επειδή θεωρείται πως την έχασαν (βγαίνουν εκτός μόδας).
Αλλά πολλά από τα προϊόντα που αγοράζουμε, ειδικά για τα Χριστούγεννα, δε μπορούν να χάσουν τη χρήση τους, γιατί δεν είχαν καμία χρησιμότητα ποτέ. Ένα ηλεκτρονικό μπλουζάκι drum-machine, ένας κουμπαράς Darth Vader που μιλάει, μια θήκη για το iPhone σε σχήμα αυτιού, ένας ατομικός ψύκτης για κουτάκια μπύρας, μια οδοντόκρεμα με γεύση μπέικον, ένας σκύλος που χορεύει: Κανείς δεν περιμένει πως θα χρησιμοποιηθούν, ούτε ακόμα πως θα τα ξανακοιτάξουν μετά τη μέρα των Χριστουγέννων. Είναι σχεδιασμένα για να σου πουν ευχαριστώ, ίσως να προκαλέσουν και κάνα-δυο γέλια και μετά να πεταχτούν.
Η γελοιότητα των προϊόντων συγκρίνεται μόνο με το εύρος των επιπτώσεων. Σπάνια υλικά, πολύπλοκα ηλεκτρονικά, η ενέργεια που απαιτείται για την κατασκευή και τη μεταφορά τους, όλα παράγονται και συνδυάζονται σε ενώσεις μέγιστης ματαιότητας. Αν συμπεριλάβουμε τα ορυκτά καύσιμα των οποίων την εξόρυξη και χρήση αναθέτουμε σε άλλες χώρες, η κατασκευή και η κατανάλωση είναι υπεύθυνες για περισσότερη από τη μισή παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα [2]. Καταστρέφουμε τον πλανήτη για να φτιάξουμε ηλιακά θερμόμετρα μπάνιου και επιτραπέζιους παίκτες του γκολφ.
Άνθρωποι στο ανατολικό Κονγκό σφάζονται για να δημιουργηθούν αναβαθμίσεις για τα smartphone μας, όλο και μικρότερης χρησιμότητας [3]. Δάση υλοτομούνται για να κατασκευαστούν “προσωποποιημένες, σε σχήμα καρδιάς, ξύλινες επιφάνειες για τυριά”. Ποτάμια δηλητηριάζονται για να κατασκευαστούν ψάρια που μιλάνε. Αυτό είναι παθολογική κατανάλωση: μια παγκόσμια επιδημία συλλεκτικής τρέλας, που καθίσταται τόσο φυσιολογική από τη διαφήμιση και τα media, ώστε σπάνια προσέχουμε πως μας έχει συμβεί.
Το 2007 ο δημοσιογράφος Adam Welz κατέγραψε το θάνατο 13 ρινόκερων από λαθροκυνηγούς στη Νότια Αφρική. Φέτος, μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί 585 [4]. Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί, αλλά μια απάντηση είναι πως πολύ πλούσιοι άνθρωποι στο Βιετνάμ προσθέτουν σκόνη από κέρατα ρινόκερου στο φαγητό τους ή το σνιφάρουν σαν κοκαΐνη ως επίδειξη του πλούτου τους. Είναι εφιαλτικό, αλλά δεν διαφέρει πολύ από ότι κάνουμε σχεδόν όλοι στα βιομηχανοποιημένα κράτη: καταστρέφουμε τον κόσμο μέσω μιας χωρίς νόημα κατανάλωσης.
Αυτή η καταναλωτική έκρηξη δε συνέβη τυχαία. Οι ζωές μας έχουν φτιαχτεί για να την ενθαρρύνουν. Παγκόσμιοι κανόνες εμπορίου αναγκάζουν χώρες να συμμετάσχουν στη γιορτή του σκουπιδιού. Κυβερνήσεις μειώνουν τους φόρους, απορυθμίζουν τις αγορές, αυξομειώνουν τα επιτόκια, όλα για να αυξήσουν την κατανάλωση. Αλλά σπάνια οι αρχιτέκτονες αυτών των πολιτικών σταματάνε να σκεφτούν “κατανάλωση τίνος πράγματος;”. Όταν όλα τα “θέλω” και τα “χρειάζομαι” έχουν πραγματοποιηθεί (από αυτούς που έχουν λεφτά για ξόδεμα), η ανάπτυξη εξαρτάται από τις πωλήσεις εντελώς άχρηστων πραγμάτων. Η επισημότητα του κράτους, η δύναμη και η μεγαλειότητά του, στην υπηρεσία της παράδοσης στην πόρτα μας του “Τέρι της Χελώνας που Βρίζει”.
Άντρες και γυναίκες αφιερώνουν τις ζωές τους στην κατασκευή και τη διαφήμιση τέτοιων σκουπιδιών, και κοροϊδεύουν την ιδέα του να ζεις χωρίς αυτά. “Πάντοτε πλέκω τα δώρα μου”, λέει μια γυναίκα σε ένα διαφημιστικό αλυσίδας ηλεκτρονικών. “Δεν θα πρεπε,” απαντά ο αφηγητής [5]. Η διαφήμιση για το τελευταίο τάμπλετ της Google, δείχνει έναν πατέρα κι ένα γιο να κατασκηνώνουν στο δάσος. Η ευχαρίστησή τους εξαρτάται από τα νέα features του Nexus 7 [6]. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν, αλλά βρήκαμε ένα τρόπο να σας τα πουλήσουμε.
Η αύξηση της ανισότητας που συνοδεύει την έκρηξη καταναλωτισμού, διασφαλίζει πως στην ανερχόμενη οικονομική παλίρροια δεν θα επιπλέουν όλες οι βάρκες. Στις ΗΠΑ το 2010, το 1% του πληθυσμού είχε άνοδο των εισοδημάτων του κατά 93% [7]. Η χιλιοειπωμένη δικαιολογία, πως πρέπει να διαλύσουμε τον πλανήτη για να βοηθήσουμε τους φτωχούς, απλά δεν στέκει. Για μερικές δεκαετίες κατά τις οποίες γίνανε πλουσιότεροι αυτοί που είχαν ήδη περισσότερα από όσα μπορούσαν να ξοδέψουν, οι προοπτικές όλων των άλλων εξαφανίστηκαν.
Τόσο αποτελεσματικά έχουν οι κυβερνήσεις, τα media και οι διαφημιστές, συνδέσει την κατανάλωση με την ευημερία και την ευτυχία, που το να λες τα παραπάνω σημαίνει το να βρίσκεσαι εκτεθειμένος στο χλευασμό και την κοροϊδία. Δείτε την εκπομπή Ηθικός Λαβύρινθος (Moral Maze) της προηγούμενης εβδομάδας, στην οποία το μεγαλύτερο μέρος του πάνελ μαζεύτηκε για να κοροϊδέψει την ιδέα της μικρότερης κατανάλωσης και να τη συνδέσει με τον ολοκληρωτισμό [8]. Όταν ο κόσμος τρελαίνεται, αυτοί που αντιστέκονται αποκηρύσσονται ως παλαβοί.
Φτιάξτε τους μια τούρτα, γράψτε τους ένα ποίημα, δώστε τους ένα φιλί, πείτε τους ένα ανέκδοτο, αλλά σταματήστε να καταστρέφετε τον πλανήτη για να πείτε σε κάποιον πως νοιάζεστε. Τελικά αποδεικνύετε το αντίθετο.
1. http://Linkwww.storyofstuff.org/movies-all/story-of-stuff/
2. It’s 57%. See http://linkwww.monbiot.com/2010/05/05/carbon-graveyard/
3. See the film Blood in the Mobile. http://bloodinthemobile.org/
4. http://e360.yale.edu/feature/the_dirty_war_against_africas_remaining_rhinos/2595/
5. http://www.youtube.com/watch?v=i7VE2wlDkr8&list=UU25QbTq58EYBGf2_PDTqzFQ&index=9
6. http://www.ubergizmo.com/2012/07/commercial-for-googles-nexus-7-tablet-revealed/
7. Emmanuel Saez, 2nd March 2012. Striking it Richer: the Evolution of Top Incomes in the United States (Updated with 2009 and 2010 estimates). http://elsa.berkeley.edu/~saez/saez-UStopincomes-2010.pdf
8. http://www.bbc.co.uk/programmes/b01p424r

Η κρίση γεννάει ανορθολογισμό

του Δημήτρη Γρηγορόπουλου
Η φιλολογία για τη συντέλεια του κόσμου έχει μακρινό παρελθόν. Η παλιότερη γνωστή αναφορά είναι ο κατακλυσμός με ήρωα τον Νώε και την κιβωτό. 
Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και σε άλλες αρχαίες θρησκείες. Γνωστός είναι και ο κατακλυσμός στην Ελλάδα (απηχώντας τις γεωολογικές ανακατάξεις στο χώρο του Αιγαίου), από τον οποίο σώθηκαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα (Αδάμ-Εύα), πάλι με κιβωτό....
Σύμφωνα με τη χριστιανική θρησκεία, στο «πλήρωμα του χρόνου» θα υπάρξει Δευτέρα Παρουσία με ανάσταση των νεκρών… Εσχατολογικές προφητείες διατυπώνονται κατά καιρούς με μικρότερη ή μεγαλύτερη απήχηση. Η πιο γνωστή είναι η προφητεία ότι με τη συμπλήρωση της πρώτης χιλιετίας μετά τη γέννηση του Χριστού θα συντελεστεί η Δευτέρα Παρουσία.
Τώρα …είμαστε στην αναμονή της 21/12/2012, ημερομηνία κατά την οποία κατά τους υπολογισμούς των Μάγιας, οι θεοί τους θα καταστρέψουν τον κόσμο με θεόρατα τσουνάμι! Κι όμως αυτό το γλαφυρό παραμυθάκι γίνεται πιστευτό σε μιαν εποχή εκρηκτικής ανάπτυξης των επιστημονικών γνώσεων και των δυνατοτήτων πρόβλεψης! Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και η ΝΑSΑ εξέδωσε καθησυχαστική ανακοίνωση, για να κατευνάσει το κύμα ανησυχίας. Πώς εξηγείται η απήχηση τέτοιων ανορθολογικών αντιλήψεων, που σε ορισμένες περιπτώσεις προσλαμβάνουν διαστάσαεις υστερίας; Ο ανορθολογισμός στις ποικίλες μορφές του, από φαινόμενα της καθημερινής ζωής ως τις φιλοσοφικές αποτυπώσεις του, είναι διαχρονικό πνευματικό φαινόμενο, που σημειώνει όμως έξαρση σε ορισμένες περιόδους έντονης οικονομικής, πολιτιστικής και ηθικής κρίσης. Δεν είναι τυχαίο ότι η θρησκοληψία κι η δεισιδαιμονία άνθισαν στον ζόφο και την άκρα αντιδραστικότητα του Μεσαίωνα. Είναι οξύμωρο ότι στη σύγχρονη εποχή, όπου κυριαρχεί στο επίπεδο της θεωρίας και της τεχνικής το ορθολογικό, αναπτύσσεται με απειλητικές διαστάσεις και σε ευρύ φάσμα πεδίων το ανορθολογικό. Ως στοιχείο του εποικοδομήματος και μάλιστα διιστορικό, ο ανορθολογισμός έχει σχετική αυτοτέλεια. Προσδιορίζεται όμως από την οξεία σήμερα οικονομική, ιδεολογική και ηθική κρίση του καπιταλισμού.
Πρώτα απ’ όλα, η ανασφάλεια, ο ψυχικός και ηθικός κλονισμός των ανθρώπων στην καπιταλιστική κοινωνία της δομικής κρίσης, αξιοποιούνται από αετονύχηδες κερδοσκόπους για χρυσές δουλειές. Κατασκευάζονται πανάκριβα πυρηνικά καταφύγια για πώληση ή ενοικίαση, συσκευές για την αντιμετώπιση, εξωγήινων και ζόμπι!
Πολλοί δωρίζουν τις περιουσίες τους σε παραθρησκευτικές οργανώσεις και σέχτες, για να σώσουν την ψυχή τους. Θραύση κάνουν οι κινηματογραφικές ταινίες (2012, Αρμαγεδδών, Τελευταίος Επιζών κ.ά.), σχετικά ντοκιμαντέρ και βιβλία, ενώ άρχισαν να λειτουργούν σε 24ωρη βάση συνδρομητικά κανάλια που μεταδίδουν σχετικές σειρές… Πέρα όμως από την πρόβλεψη των Μάγιας και τις αντιδράσεις που προκαλεί, ο ανορθολογισμός στην εποχή της κρίσης ιδίως θεριεύει από την καθημερινότητα …ως τη φιλοσοφία με το αζημίωτο συνήθως επαγγελματιών του είδους: Τα ζώδια έχουν εισβάλει στην καθημερινότητά μας, η αμφισβήτησή τους συχνά ηχεί παράδοξη και επισύρει τη λοιδορία. Στις καφετζούδες, τα μέντιουμ, καταφεύγουν όλο και περισσότεροι αφελείς. Η διέξοδος από την κρίση αναζητείται στα τυχερά παιχνίδια και τα λαχεία. Αυξάνεται δυναμικά η επιρροή των παραθρησκευτικών οργανώσεων, της θρησκοληψίας, του μυστικισμού, των δεισιδαιμονιών και των προλήψεων. Ο ανθρώπινος ψυχισμός διαβρώνεται από την ανασφάλεια, το άγχος, την απαισιοδοξία, το φόβο, την κατάθλιψη, την παραίτηση, τις αυτοκαταστροφικές τάσεις. Βρίσκουν γόνιμο έδαφος ο ατομικισμός, ο φυλετισμός, ο εθνικισμός, η αναδίπλωση στο εγώ και τη μοναχικότητα, ο φόβος και το μίσος για τον άλλο, τον διαφορετικό. Ο υποκειμενισμός και ο σχετικισμός αναδεικνύονται κυρίαρχοι τρόποι προσέγγισης της αλήθειας και των ηθικών αξιών. Η αμφισημία και η πολυσημία κατακερματίζουν την ενότητα σκέψης και αξιολόγησης. Μηχανισμοί και μέθοδοι «υπνωτισμού», πνευματικής χειραγώγησης διέπουν τα ΜΜΕ, τη διαφήμιση, τη δημοκοπική προπαγάνδα. Στο δίδυμο του φόβου και του ψεύδους ερείδεται η παρακμάζουσα αστική ιδεολογία στην επιχείρηση πνευματικής και πολιτικής νάρκωσης των πολιτών.
Αλλά και σε φιλοσοφικό επίπεδο, ο ανορθολογισμός της εποχής μας εκφράζεται στο κυρίαρχο ρεύμα του μεταμοντερνισμού. Ο μεταμοντερνισμός αποθεώνει τον σχετικισμό και υποκειμενισμό, αρνούμενος την έννοια της προόδου που εισήγαγε ο Διαφωτισμός, απορρίπτοντας τις «μεγάλες αφηγήσεις», δηλαδή τα οικονομικά, πολιτικά, φιλοσοφικά συστήματα που εκφράζουν μια σφαιρική αντίληψη για την πραγματικότητα, θεωρώντας θεμιτές μόνον τις επιμέρους προσεγγίσεις. Υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει ενιαία επιστήμη, η οποία προοδευτικά προχωρεί στην κατάκτηση της αλήθειας, αλλά πολλές επιστήμες, που καθορίζονται από τις δοξασίες της κάθε κοινωνίας και της κάθε εποχής και συνακόλουθα, ότι υπάρχουν πολλές αλήθειες, ανάλογα με τον τρόπο ανάγνωσης των πραγμάτων. Τέλος, θεωρεί ότι δεν υπάρχει ένα σύστημα κοινών αξιιών, αλλά πολλοί ισοδύναμοι κώδικες αξιών, από τους οποίους ο κάθε άνθρωπος διαλέγει κάποιον. Όταν λοιπόν ο διάχυτος στο σύγχρονο καπιταλισμό ανορθολογισμός είναι τόσο ισχυρός, ώστε να δεσπόζει στην αστική φιλοσοφία, εύκολα εξηγείται η κυριαρχία του στην καθημερινότητα της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας.                          ΠΡΙΝ Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς  

Τα ύστερα του κόσμου

Του τό ΄πα του Δημοσθένη. Να το κρεμάσεις πρωί-πρωί το κείμενο, όχι να μου μπλέξεις πάλι με καμιά δουλειά και να αρχίσεις μετά τις σαχλές δικαιολογίες, εδώ ο κόσμος χάνεται πού να βρω υπολογιστή, καταστρεφόμαστε μανίτσα μου κι άλλα τέτοια τετριμμένα. Ακριβώς επειδή καταστρεφόμαστε μανίτσα μου, κότσαρέ το νωρίς το κειμενάκι. Να πάρει κι ο αναγνώστης το κάτι τις μαζί του στον άλλο κόσμο που θα πα, κοίτα μη γίνει σύννεφο. Δεν θέλω να έρθει το Τέλος του Κόσμου και να έχω αφήσει εκκρεμότητες πίσω μου. Είπαμε, βγαίνω Παρασκευή και δεν θα αφήσω κανένα Αρμαγεδδώνα να μου χαλάσει τα σχέδια.

Αποβραδίς έριξα ένα σκουπισματάκι, πέρασα ένα πανάκι την
τραπεζαρία, σιδέρωσα τα ρούχα, έβγαλα τα σκουπίδια, η ανακύκλωση χωριστά, όλα κι όλα για μια οικολογική συνείδηση ζούμε, και είδα τα τελευταία επεισόδια Dexter και Homeland, να ολοκληρωθώ σαν άνθρωπος. Κομμωτήριο είχα πάει πρωί, πριν την πρόβα, νά ΄μαι στην πένα, μη μας βρει και η συντέλεια με ρίζα. Πώς μας έλεγε η μανούλα, βάλε καθαρά εσώρουχα μη σε χτυπήσει κάνα αυτοκίνητο και τι θα πουν στο νοσοκομείο; Αυτό ένα πράμα. Άλουστη και άντυτη του Χάρου δεν με δίνω. Οικογενειακές παραδόσεις είναι αυτές. Εδώ, η μάνα της Θοδώρας πριν φύγει από την Σμύρνη, έπλυνε τις αυλές, μην την πουν και κακονοικοκυρά οι Τσέτηδες. Έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τ΄ αφήσουμε. Δεν πα να έρθει ο κόσμος τα πάνω κάτω.

Τώρα αυτό το πάνω κάτω, ξέρουμε ακριβώς από πού θα μας έρθει; Το διευκρίνισαν οι ειδήμονες Μάγια, γιατί δεν το παρακολούθησα λεπτομερώς το θεματάκι. Θα πάμε από Μετεωρίτη, από φορολογικό, από αιθαλομίχλη, από ΔΕΗ λοιμοί και καταποντισμοί, ή από Τέλος Επιτηδεύματος, όπως το λέει και η λέξη; Θα προξενήσει τεκτονικό σεισμό ο Λεξ Λούθορ, θα εκτοξεύσει πύραυλο η Σπέκτρα, ή θα ανοίξει Μαύρη Τρύπα το αντίθεο ΣΕΡΝ κι ο Στουρνάρης από κεκτημένη θα σπεύσει να πάρει νέα μέτρα να γεμίσει το χάσμα; Έχει δώσει details κανείς σοβαρός ερευνητής; Ο Λιακόπουλος, ο  Χαρδαβέλας, ο Ουώλτερ Μπίσοπ; Βγήκε κάνε τιζεράκι, κάνα τρέϊλερ «Το Τέλος του Κόσμου προσεχώς in a theater near you»; Έκανε καμιά δήλωση ο Σίμος, γιατί δεν μπορεί να μην έχει καμιά ανάμειξη το λόμπι της δραχμής με την Καταστροφή, δεν είμαι και χθεσινή, τα ξέρουμε αυτά.

Τα Συντέλεια του Κόσμου δεν έρχονται έτσι στο ξεκούδουνο, να σου βαράν απρόσκλητα την πόρτα και να σε βρίσκουν με τα τσουράπια και το κλάμερ στα μαλλιά. Σε προειδοποιούν εγκαίρως. Όχι, μην περιμένετε πρόσκληση με κούριερ «στις 21 του μηνός συντελείται το Τέλος του Κόσμου, απαντήστε αν θα παραβρεθείτε στο 210…..8 ώρες γραφείου». Όταν λέμε σε προειδοποιούν εγκαίρως, εννοούμε σου στέλνουν Σημεία και Τέρατα χρόνια πριν, τα οποία και πρέπει να αποκρυπτογραφήσεις για να μην πιαστείς στον ύπνο. Κάτι σαν κυνήγι θησαυρού για μύστες. Και μην μου παριστάνετε τις μωρές παρθένες που τον ψιλοπήραν και χάσαν την έλευση του νυμφίου, παιδιόθεν έχουμε διδαχθεί ότι πριν την Αποκάλυψη Τώρα, προηγούνται κάποια πολύ συγκεκριμένα στάδια τα οποία και συντελέστηκαν. Αμ πώς;

Πρώτον, πρέπει να κυριαρχήσει στον κόσμο ο Αντίχριστος. Έγινε. Τι, δεν είναι το 27% κυριαρχία, με δουλεύετε; Η γιαγιά στο χωριό (χήρα Χίτη, όχι γενικά κι αόριστα οι γιαγιές είναι συντηρητικές κι αηδίες) μόλις είδε τα exit pol και την Όλγα να Τρέμει, το είπε καθαρά και ξάστερα: «ήρθαν τα Ύστερα του Κόσμου».

Ακολούθως πρέπει να καβαλήσει η πόρνη της Βαβυλώνας το Θηρίο. Έγινε. Δεν δίνω ονοματάκια, χαζοί δεν είσαστε, κάντε την αναγωγή του συμβολισμού με ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και την κυριούλα με τα βεραμάν ταγιέρ και την βρήκατε την κρυμμένη εικόνα.

Μετά έχουμε τα εφτά κανάλια, συγγνώμη, τις εφτά σάλπιγγες να σαλπίζουν πρωί μεσημέρι βράδυ και ενδιαμέσως έκτακτα, ότι όπου νά ΄ναι καταστρεφόμαστε γιατί το ανεβάζει το ποσοστό ο Εξαποδό. Ο οποίος και by the way, γιατί το έχει το ανέμελο τσουλούφι στο κρανίο; Για να παριστάνει τον Έλβις Πρίσλευ; Για να κρύβει το 666 μάνα  μου, πόσο ξανθιά είσαι πια για να μην το αντιληφθείς; Και μόνο η ηλικία στην οποία ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος των Συντελειστών, αρκεί για να σε υποψιάσει. Τριάντα τρία! Το έπιασες το υπονοούμενο ή να κάνω και κακά; 

Εκείνο το άστρο την Άψινθο δεν έχω αποκρυπτογραφήσει ακόμα, η Κώδικας Ντα Βίντσι, αλλά μπορεί να φταίει που δεν παρακολουθώ τα ζώδια. Κατά τα άλλα, τα δείγματα ότι έρχεται το Τέλος των Ημερών είναι σαφή, φαίνονται και κολαούζο δεν θέλουν. Τουλάχιστον των ημερών όπως τις ξέραμε, το τέλος πλησιάζει, και δεν χρειάζεται κανένας Μάγια μούκανες και λιώνω να μας το επισημάνει.

Όμως έχω την αμυδρή υποψία ότι κάποιοι έχουν ειδοποιηθεί εγκαίρως για τον επερχόμενο ντουβρουτζά και έχουν ετοιμάσει Κιβωτό. Ίσως γιατί ψηφίζουν Σάμι, που είναι on line με τον oh my God,  και τους το σφύριξε, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται αυτό που έζησα προχθές. Γυρίζοντας κατά τις 8.30 μμ, η  βρόχα straight through  και είχε το τράφικ, και είπα η γυναίκα να πάρω τον παράδρομο της Κηφισίας εκεί στο ύψος του Φάρου Ψυχικού. Τι τό ΄θελα, αφού ξέρω ότι δε μου βγαίνει ποτέ το alternative δρομολόγιο. Έτσι κόλλησα για κάνα μισάωρο έξω από τον ΑΒ και του πουλιού το γάλα. Το τι πανικός γινόταν μέσα! Μου θύμισε λαϊκή στις παλιές της δόξες. Να βγαίνουν οι Φιλιππινέζες με τα καρότσια δυο-δυο, τρία-τρία τίγκα μέχρι επάνω, και να ξεχωρίζουν οι λαιμοί της Moet Chanton από τις σακούλες. Τόσο που σκέφτηκα ότι κάποια προσφορά θα έκανε η σαμπάνια και κατεβάζοντας το τζάμι ρώτησα την Κορασόν που περνούσε δίπλα μου τι συμβαίνει.

«Χριστούγεννα, ξεχάσατε;» μου απάντησε χαμογελαστή, «Χρόνια Πολλά μαμ». Αυτό το Χριστούγεννα ξεχάσατε, έπαθα. Σίγουρα κάποιοι έχουν καβατζώσει Κιβωτό. Όπως όλα, και τα Ύστερα του Κόσμου είναι ταξικά.         Της Άννας Χατζησοφιά   

Το τέρας μέσα μας: Το πείραμα του Μίλγκραμ

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή. Το 1961, ο εικοσιεπτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.

Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση -πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη -κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως, ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη. Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και -μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου». Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων. Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!». Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.

(Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)
«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.
Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί.
Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:
«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.» Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του. Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή. «Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο… Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.» «Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος». «Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό. Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές. Δυστυχώς, έκαναν λάθος. Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;

Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος». Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».

Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.» Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα…

Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.

Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του.

Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.

Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.

Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)

http://logiosermis.net/

Αυτιστική κοινωνία

Γιώργος Παπασωτηρίου 
Ένα αυτιστικό παιδί, ένας έφηβος, που συρρικνωνόταν σαν τις κατσαρίδες του Κάφκα για να περνά απαρατήρητος, οπλίζεται με τα όπλα της μάνας του, σκορπάει το θάνατο κι ύστερα σκοτώνεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι ανάλογο συμβαίνει στις ΗΠΑ. Τώρα, απλώς, συνέβη στο Κονέκτικατ. Και μετά το θρήνο για τους μικρούς μαθητές και τους δασκάλους τους ακολουθεί το ίδιο κάθε φορά πελώριο γιατί. Οι πιο πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Ομπάμα, μιλούν ξανά για την οπλοκατοχή και για τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που κρύβονται πίσω από αυτή. Οι συντηρητικοί, αντίθετα, υποστηρίζουν πως η κατοχή όπλων είναι στοιχείο της αμερικανικής ταυτότητας και πως το όπλο δεν πυροβολεί μόνο του. Σε κάθε περίπτωση, είναι απόλυτα επικίνδυνο να υπάρχει όπλο δίπλα σε κάποιον που έχει «τρελαθεί». Αλλά τι τρέλανε το νεαρό; Τι τον έκανε να σπάσει τους τοίχους του αυτισμού του(τύπου Άσπεργκερ) και την κλειδωνιά του σχολείου με σφαίρες; Προσωπικά το αποδίδω στο γεγονός ότι βίωνε την αγωνία του τέλους του κόσμου μέσω της μητέρας του, η οποία συγκέντρωνε όπλα και τρόφιμα προς τούτο! Ο φονιάς κατά τη γνώμη του λύτρωσε και λυτρώθηκε, διαφεύγοντας από την αγωνία του μέσω του θανάτου και περνώντας από τον ένα κόσμο στον άλλο, ήτοι στο επέκεινα της χριστιανικής, προτεσταντικής και χιλιαστικής πίστης του. Είναι γνωστό ότι ο πρώτος «χιλιασμός», η πρώτη μαζική παράνοια για το τέλος του κόσμου εμφανίστηκε την πρώτη χιλιετία μετά τη γέννηση του Χριστού. Κι όμως, ενώ σήμερα ζούμε στην εποχή της επιστήμης και, υποτίθεται, του ορθολογισμού, επιστρέφουμε ξανά στο ανορθολογικό παρελθόν και στους… Μάγιας. Υστερία και εμπόριο. Κάποιοι ενισχύουν την παράλογη πίστη, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Για να δικαιωθούν αυτοί που θεωρούν ότι ζούμε στην εποχή του homo mente captus, του παράφρονος ανθρώπου, που συσσωρεύει πλούτο χωρίς όρια και εισάγει την ακραία αρνητικότητα, σύμφωνα με την οποία τα αινίγματα επιλύονται με βομβαρδισμούς ή με πυροβολισμούς. Με άλλα λόγια, τον τρόπο επίλυσης του προβλήματός του ο φονιάς τον βρήκε στο ίδιο του το σπίτι, στο περιβάλλον του και σ’ έναν κόσμο, που διέπεται από μία παροξυσμική αδιαφορία για τον άλλον, τον ιδιαίτερο(όλοι ανέχονταν το φονιά σαν να μην υπήρχε). Κι επειδή η αυτιστική ιδιαιτερότητά του δεν άντεχε το βλέμμα των άλλων, απελευθερώθηκε από τις αλυσίδες του εξωτερικού κόσμου, σπάζοντάς τες, σκοτώνοντας. Και στη ριζική αντίδραση του νεαρού και στην αντίδραση εκείνων, όπως η μητέρα του, που φοβούνται το τέλος του κόσμου υπάρχει η ίδια αφετηρία, η επιλογή μιας πίστης προκειμένου να αποφευχθεί ο ριζικός ψυχωτικός αυτισμός. Αυτό το κάτι τι, που μπορεί να είναι μία θρησκευτική ή μία πολιτική πίστη, είναι εμποτισμένο με την (υπερ)απόλαυση των βεβαιοτήτων, που καταστρέφει αλλά και σώζει. Η καταστροφή είναι η περίπτωση του φονιά, η σωτηρία είναι όλων των άλλων που αποκτούν νόημα μέσω της όποιας πίστης. Δεν θα άντεχα τη ζωή χωρίς την «επί του Όρους Ομιλία» έλεγε ο Κερτ Βόνεγκατ. Για τον Ντυρκέμ η «ιερότητα των προσώπων», τα ατομικά δικαιώματα και οι υποχρεώσεις έχουν γίνει σήμερα η σύγχρονη θρησκεία όπου «ο άνθρωπος είναι ταυτοχρόνως και πιστός και θεός». Αλλά αυτό είναι το αποκορύφωμα της ακραίας προτεσταντικής ατομικότητας που γεννήθηκε στα «γερμανικά δάση» και έχει εξαφανίσει ολοσχερώς τον άλλο άνθρωπο.

Δραματικές οι επιπτώσεις της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στην ψυχική υγεία του πληθυσμού

Της Κατερίνας Μάτσα

Το κοινωνικό τοπίο σήμερα στη χώρα μας διαμορφώνεται στη σκιά της χωρίς προηγούμενο χρηματοπιστωτικής κρίσης και της χρεοκοπίας, με τις κοινωνικές ανισότητες να εντείνονται τρομερά και τις στρατιές των ανέργων, των αστέγων, των φτωχών να πυκνώνουν διαρκώς, καταδικάζοντας τον λαό στη δυστυχία και την αρρώστια.

Η οικονομική και κοινωνική κρίση και η μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζεται έχει αποδεδειγμένα τραγικές επιπτώσεις σε όλους τους δείκτες υγείας και ψυχικής υγείας του πληθυσμού. Από σχετικές έρευνες αποδεικνύεται ότι η αύξηση κατά 1% της ανεργίας προκαλεί αύξηση κατά 3% των ψυχικών διαταραχών, κατά 5% των αυτοκτονιών, κατά 30% των προβλημάτων που συνδέονται με το αλκοόλ και κατά 30% της εγκληματικότητας. Από τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τα ναρκωτικά που ανακοινώθηκαν στις 15-11-2011 σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες αυξάνεται τρομακτικά η χρήση νέων συνθετικών ουσιών. Κυκλοφορούν σήμερα γύρω στα 150 νέα προϊόντα (παράγωγα κυρίως αμφεταμινών ή κανναβινοειδών), εξαιρετικά επικίνδυνα. Παράλληλα αυξάνεται και η διάδοση των λεγόμενων «νέων εξαρτήσεων», από το internet, τα τυχερά παιχνίδια, την τροφή. Από σχετική έρευνα διαπιστώθηκε ότι το ποσοστό των νέων στην Ελλάδα που είναι εξαρτημένοι από το Διαδίκτυο φτάνει το 3% ενώ αυτών που κάνουν παθολογική χρήση αγγίζει το 11%. Μεγάλη αύξηση παρουσιάζει επίσης και το ποσοστό των οροθετικών ατόμων, πρόβλημα που, κατά τον υπουργό Υγείας, θα λυθεί αν απελαθούν όλες οι μαύρες γυναίκες που εκδίδονται και μπορεί να μεταδώσουν τον ιό του Aids στα μέλη της ελληνικής οικογένειας!

Την ίδια στιγμή οι υπηρεσίες υγείας και ψυχικής υγείας, όσο ποτέ αναγκαίες για την αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων, απεξαρθρώνονται. Η μείωση των κοινωνικών δαπανών, με βάση τις επιταγές του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, η υποστελέχωση των υπηρεσιών και οι μισθοί πείνας των λειτουργών της υγείας έχουν ως συνέπεια την πλήρη διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και την τρομακτική υποβάθμιση των όρων περίθαλψης του πληθυσμού. Η διακοπή της χρηματοδότησης των προνοιακών δομών έχει καταστήσει την κοινωνική πρόνοια νεκρό γράμμα. Είναι γνωστό το παράδειγμα των 21 χωρών της Ανατολικής Ευρώπης κατά το διάστημα 1991-2002, όπου υπαγορεύθηκαν από το ΔΝΤ οι πολιτικές για την Υγεία με αποτέλεσμα τη μείωση των δεικτών υγείας και ψυχικής υγείας, τη μείωση του προσδόκιμου επιβίωσης και την αύξηση της θνησιμότητας του πληθυσμού από λοιμώδη νοσήματα, από φυματίωση κ.ά., γενικά από την πολύ κακή κατάσταση της υγείας του.

Ειδικότερα στον τομέα της ψυχικής υγείας στη χώρα μας, η απουσία ενός δικτύου πρωτοβάθμιας φροντίδας ψυχικής υγείας (κέντρων ψυχικής υγείας, κέντρων πρόληψης, κινητών μονάδων κ.ά.) αλλά και δομών και υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης (οι ξενώνες και τα οικοτροφεία που δημιουργήθηκαν στα πλαίσια ευρωπαϊκών προγραμμάτων αποασυλοποίησης ωθούνται στην υποβάθμιση των υπηρεσιών που παρέχουν και στο κλείσιμο, λόγω διακοπής της χρηματοδότησης) συνθέτουν το εφιαλτικό τοπίο, μέσα στο οποίο η κυβέρνηση ετοιμάζει το νομοθετικό πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης των σχετικών δομών και υπηρεσιών.

Σε μία εποχή που τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια και απειλούνται ακόμα και οι πενιχρές συντάξεις, που οι περικοπές των μισθών και τα χαράτσια έχουν μειώσει τόσο πολύ το εισόδημα που είναι αμφίβολο αν εξασφαλίζεται η βιολογική επιβίωση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, η ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη πολιτική για την Υγεία απαιτεί από τους πάσχοντες να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουν τα προβλήματα ψυχικής υγείας, εξάρτησης κ.λπ. που αντιμετωπίζουν!

Οι περικοπές κατά 50% του προϋπολογισμού του ΚΕΘΕΑ και των κέντρων πρόληψης ΟΚΑΝΑ σηματοδοτούν την πολιτική του στραγγαλισμού των «στεγνών» προγραμμάτων απεξάρτησης και των προγραμμάτων πρόληψης προς όφελος της συντήρησης της εξάρτησης διαμέσου των υποκατάστατων. Χορηγώντας τις «υγρές χειροπέδες» της μεθαδόνης ή τα χάπια των άλλων υποκατάστατων, το σύστημα προσφέρει σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο νεανικό πληθυσμό ανήσυχων όσο και ευάλωτων κοινωνικών στοιχείων ένα «χημικό μανδύα» καταστολής και κοινωνικού ελέγχου. Τα κέρδη είναι τεράστια, οικονομικά και πολιτικά. Οι εταιρείες παραγωγής υποκατάστατων και τα κυκλώματα τους κερδίζουν αμύθητα ποσά, ενώ ταυτόχρονα σε πολιτικό επίπεδο αναπτύσσεται η ανθούσα επιχείρηση χειραγώγησης ενός ανυπότακτου και εν δυνάμει επικίνδυνου για την κυρίαρχη εξουσία πληθυσμού, που καταδικάζεται να παραμείνει στο κοινωνικό περιθώριο, με την ταυτότητα του «χορηγούμενου» το υποκατάστατο ή και το παράνομο ναρκωτικό παράλληλα, μακριά από το πεδίο της ταξικής πάλης, των διεκδικήσεων και των αγώνων.

Σε αυτές τις συνθήκες αρχίζουν να δημιουργούνται εστίες αντίστασης από ομάδες του πληθυσμού. Μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, κοινωνικά δίκτυα, δίκτυα αλληλεγγύης, επιτροπές αγώνα, διάφορες μορφές αυτοδιοργάνωσης και συλλογικότητας εκφράζεται η ανάγκη της δράσης στο πεδίο της κοινωνίας, πεδίο της συνάντησης των βιωμάτων της απόγνωσης, της ματαίωσης, της ντροπής, της μοναξιάς με τα βιώματα της ανυπακοής, της αγανάκτησης, της εξέγερσης, της συλλογικότητας.

Σε αυτό το πλαίσιο η ίδια η αντιμετώπιση της ψυχικής οδύνης, όπως εκφράζεται στην ψυχική διαταραχή, αποκτά και μία πολιτική διάσταση, που αναδεικνύει το αίτημα της κοινής δράσης μιας συμπάσχουσας και μαχόμενης ομάδας. Η φροντίδα σε όλα τα επίπεδα της θεραπείας της κοινωνικής αποκατάστασης και της πρόληψης απαιτεί και προϋποθέτει μία άλλη προσέγγιση της ψυχικής διαταραχής και της εξάρτησης, ανοικτή στην κοινωνία και τον διάλογο, σε σύγκρουση με την αναγωγιστική, θετικιστική λογική και την κυρίαρχη, βιολογικής κατεύθυνσης, ψυχιατρική που επικεντρώνεται στο σύμπτωμα και εξαντλείται στη συνταγόγραφιση ψυχοφαρμάκων. Απαιτεί μία κοινωνική Ψυχιατρική, που θα ασκείται από τους λειτουργούς της όχι στα ιδιωτικά ιατρεία επί χρήμασι, αλλά μέσα στην κοινότητα και δωρεάν, με το πάσχον υποκείμενο ως συμμέτοχο και ενεργό συντελεστή κοινωνικών πρακτικών, που δρουν ιαματικά στον ψυχισμό του, αλλάζοντας τους όρους ζωής του.

Μέσα από τέτοιες συλλογικές πρακτικές αντισυστημικής κατεύθυνσης, όπου πάσχοντες, ειδικοί, μέλη της κοινότητας των καταπιεσμένων ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης στη ζωή τους, μπορεί να οργανωθεί σε όλα τα επίπεδα η συλλογική αντίσταση και η συλλογική ανατρεπτική πράξη, ως μέσον προστασίας του ψυχι-σμού των πιο ευάλωτων στοιχείων από την αποδιοργάνωση και ως προϋπόθεση για τη βιολογική και την κοινωνική επιβίωση όλων.

* Η Κατερίνα Μάτσα είναι ψυχίατρος. Επιστημονική Υπεύθυνη του 18 ΑΝΩ.

Πηγή:koinonikokafeneio.wordpress.com

Πολυεθνικές σε φυγή από τον ευρωπαϊκό νότο

Οι συνταγές της Τρόικα αποθαρρύνουν τις επενδύσεις. Τίποτα απολύτως απ’ όσα  οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΚΤ ισχυρίζονται για να δικαιολογήσουν τις "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" δεν αληθεύει. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Παρατηρείται μια φυγή των πολυεθνικών από το νότο, μια φυγή κεφαλαίων που απειλεί και την καινοτομία σε μια Ευρώπη του Νότου που "χρειάζεται απεγνωσμένα να βγει από την κρίση χρέους και την ύφεση."

Αυτό αναφέρεται στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας Wall Street Journal μαζί με  μερικά παραδείγματα, όπως η αμερικανική Kimberly Clark, η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μειώσει τις δραστηριότητες για παιδικές πάνες στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα της μείωσης των ποσοστών γεννήσεων,το ίδιο και η  Alcoa και η PPR. Η γερμανική πολυεθνική Merck, ανακοίνωσε πρόσφατα περικοπή κατά 20% του εργατικού δυναμικού της στην Ισπανία, και η αγγλική Compass Group μείωσε τις  δραστηριότητες της στην Πορτογαλία.

"Από την αρχή του χρόνου υπήρξαν σημάδια αποχώρησης των ξένων επενδυτών από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη κατά τους πρώτους έξι μήνες του έτους - αναφέρει η Wall Street Journal - η απόσυρση των επενδυτών  στην Ιταλία ξεπέρασε την εισροή κεφαλαίων κατά 1,6 δισ. δολάρια. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις σε Πορτογαλία, Ισπανία,  Ελλάδα και Ιταλία από το 2007 είναι μειωμένες κατά 38%, καθώς οι επενδυτές μετακινούνται προς τις αναδυόμενες χώρες. "



Ένας  μεγάλος αριθμός αρνητικών ειδήσεων που σημαίνουν το ίδιο πράγμα: οι "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" παράγουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που δηλώνει η  τρόικα (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ).

Ας μη ξεχνάμε ότι επισήμως οι άγριες περικοπές των δαπανών του δημοσίου και η διακηρυγμένη "ανάγκη" μείωσης του "κόστους εργασίας" (μείωση μισθών, επισφαλείς συμβάσεις, κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των μισθωτών) έγιναν με δύο βασικούς στόχους:

- Για τον  ισοσκελισμό των προϋπολογισμών του κράτους και για να καταστούν βιώσιμες σε μακροπρόθεσμη βάση οι δαπάνες του δημοσίου.
 - Για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις προσέλκυσης επενδύσεων στις  χώρες των PIIGS(Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία).

Και οι δύο αυτοί στόχοι απέτυχαν. Το δημόσιο χρέος στην πραγματικότητα αυξήθηκε σε όλες αυτές τις χώρες (εν μέρει εκτός από την Ιρλανδία), παρά τις περικοπές, και μάλιστα όσο πιο σκληρές οι περικοπές, τόσο περισσότερο επιδεινώθηκε το χρέος. Ο λόγος ήταν προβλέψιμος: μειώνοντας τις κρατικές δαπάνες  μειώνετε το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, επιβραδύνεται ραγδαία  κάθε οικονομική δραστηριότητα, και, μειώνονται τα έσοδα από τους φόρους (αρχίζοντας από τον ΦΠΑ).
Αυτή η "τοπική ύφεση",που συνοδεύεται από μια πλήρη ανατροπή της εργατικής νομοθεσίας, η οποία στερεί από τη σημερινή γενιά και κυρίως από τις μελλοντικές γενιές την όποια ελπίδα βελτίωσης της κατάστασής τους, όχι μόνο δεν συμβάλλει στη δημιουργία "ευνοϊκού περιβάλλοντος" για τις επενδύσεις (ξένες ή εγχώριες δεν υπάρχει καμία διαφορά ) αλλά δημιουργεί ένα περιβάλλον ερημοποίησης, απ’ όπου ακόμη και οι πολυεθνικές  αναγκάζονται να φύγουν. Το παράδειγμα της Decathlon είναι χαρακτηριστικό: σε ποιον θα πουλήσω  αθλητικό εξοπλισμό χαμηλού κόστους σε μια χώρα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μέχρι το τέλος του μήνα;

Η οικονομία είναι στην πραγματικότητα ένα σύστημα. Η κατάργηση ή η περικοπή  κάποιων πυλώνων - σε αντίθεση με ό, τι νομίζουν οι  ηλίθιοι  "εξαρτημένοι" από φιλελεύθερη ιδεολογία που διαμορφώθηκε σε πανεπιστημιακά ιδρύματα τύπου Bocconi - αποθαρρύνει την παραγωγική δραστηριότητα. Όσο πιο χαμηλό είναι το εισόδημα σε μια χώρα, τόσο λιγότερο κερδοφόρα είναι μια επένδυση. Κανείς στους πάνω ορόφους των διοικητικών συμβουλίων των πολυεθνικών εταιρειών,δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να μετατρέψει τις προηγμένες χώρες σε μεξικάνικες "maquilladoras" που παράγουν φτηνά προϊόντα για να τα πουλήσουν αλλού. Οι χώροι αυτοί ήδη υπάρχουν εντός και μόλις πιο έξω από την ευρωζώνη (Ανατολική Ευρώπη,  Μαρόκο, ακόμα και η Τουρκία) και δεν χρειάζονται άλλοι "φτωχοί σε ανταγωνισμό." Αν μη τι άλλο, υπάρχει έλλειψη πλούσιων αγορών όπου θα εξάγεται μέρος από τα πλεονάζοντα αγαθά που θα παράγονται λίγο πολύ παντού. 
https://plus.google.com/102500911350402669550/posts

"Ποίος είμαι, πού υπάγω..."

 Tης Καίτης Βασιλάκου 
 Στο ερώτημα «ποιος είναι ο σκοπός της ζωής;» που απασχολεί τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια, απάντηση οριστική και ξεκάθαρη δεν έχει δοθεί. Όποιος είναι συνετός, αποφεύγει να απαντήσει. Όποιος είναι θρησκευόμενος, έχει έτοιμη την απάντηση. Οι φιλόσοφοι αγωνίζονται να δώσουν μια καθολική απάντηση, αλλά δεν βρίσκουν, έτσι αφήνουν ανοιχτό το ερώτημα. Οι καθημερινοί άνθρωποι δίνουν ποικίλες απαντήσεις που καλύπτουν μια πλευρά της δραστηριότητας των ζωντανών, όχι όμως ολόκληρη τη ζωή τους....
. 

Ας κάνουμε μια προσπάθεια να περιορίσουμε το εύρος της ερώτησης.

Ποιος είναι σκοπός της ζωής των φυτών; Για ποιο λόγο ζει και πολλαπλασιάζεται η φτέρη; Το ραδίκι; Το γαϊδουράγκαθο; Μια εύκολη απάντηση είναι ότι αυτά υπάρχουν για να έχουν τροφή τα φυτοφάγα ζώα. Μόνο που τα ζώα εμφανίστηκαν πολύ αργότερα στον πλανήτη και τα φυτά επί εκατομμύρια χρόνια ζούσαν και πέθαιναν, χωρίς να τα φάει κανείς. Θα έλεγε κανείς λοιπόν, αν δεχόταν ως σωστή αυτή την απάντηση, ότι δισεκατομμύρια φυτών εμφανίστηκαν και χάθηκαν από αυτό τον κόσμο, χωρίς να πραγματώσουν το σκοπό για τον οποίο έζησαν. Απλά φύτρωσαν κάπου στο χώμα και, όταν ολοκλήρωσαν τον κύκλο της ζωής τους, ξαναγύρισαν στο χώμα.  (Χμ, κάτι μου θυμίζει αυτό, αλλά δεν θα το σχολιάσω).

Και ο σκοπός της ζωής των ζώων ποιος είναι;

Ποιος πχ είναι ο σκοπός της ζωής του αστακού; Μια εύκολη απάντηση είναι ότι ο αστακός υπάρχει για να δίνει ευχαρίστηση στα λαρύγγια των ανθρώπων. Αλλά είναι βέβαια μια λάθος απάντηση. Κι αν έστω τη δεχτούμε ως σωστή, τότε ποιος είναι ο σκοπός της ζωής του σκορπιού που ζει στην έρημο και που ποτέ του δεν θα συναντήσει τον άνθρωπο για να τον κεντρίσει; Ή του φιδιού ή του πιθήκου ή του αετού ή του σκουληκιού που ζουν μακριά από τον άνθρωπο, σε ζούγκλες και ερήμους και πυκνά δάση, και δεν θα τον συναντήσουν ποτέ τους; 

Τα πλάσματά της η φύση τα έχει δεσμεύσει μέσα σε μια αλυσίδα με πολλούς κρίκους, ώστε το ένα να είναι χρήσιμο (κυρίως ως τροφή) για το άλλο. Αλλά βέβαια αυτό δεν μπορούμε να το πούμε «σκοπό ζωής». Αλλιώς σκοπός ζωής για κάποιο είδος σαλιγκαριού θα ήταν να χρησιμεύει ως ξενιστής στο παράσιτο Leucochronidium  και για ένα είδος ψαριού να χρησιμεύει ως ξενιστής στο παράσιτο Cymothea exigua, τα οποία δεν θα ζούσαν, αν δεν υπήρχαν το συγκεκριμένο σαλιγκάρι και το συγκεκριμένο ψάρι.

 Φαίνεται λοιπόν ότι σκοπός ζωής για τα ζώα και τα φυτά δεν υπάρχει, εκτός αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά φτιάχτηκαν για την άνεση και τη βολή του ανθρώπου μέσα στον πολύχρωμο και θαυμαστό μας κόσμο. Αλλά  για τη φύση ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα ακόμα πλάσμα της αλυσίδας, σε αντίθεση με τον πολιτισμό, όπου ο άνθρωπος έθεσε τον εαυτό του στο κέντρο του κόσμου.

Και το ερώτημα «ποιος ο σκοπός της ζωής» δεν υπάρχει στη φύση, υπάρχει στον πολιτισμό.

Στη φύση τίθενται άλλα ερωτήματα:

Πού και πώς θα βρω την τροφή μου;

Πού έχει νερό;

Πώς θα προφυλαχθώ από τους κινδύνους;

Πού θα βρω απάγκιο με αυτό το κρύο;

Πώς θα προσελκύσω το ταίρι μου;

Πώς θα προστατέψω τα νεογνά μου;

Αυτά τα ερωτήματα συγκλίνουν όλα προς την ίδια κατεύθυνση:

Πώς θα διατηρήσω τη ζωή που έχω και πώς θα τη διαιωνίσω;

Με άλλα λόγια το κεντρικό ερώτημα στη φύση είναι πώς θα διατηρηθεί η ζωή και όχι ποιος είναι ο σκοπός της ζωής.  

Αυτό το τελευταίο ερώτημα το έθεσε ο άνθρωπος στον εαυτό του, όταν κάποια στιγμή στη μακραίωνη πορεία του, κατάφερε να διαλύσει την ομίχλη του νου του και απέχτησε συνείδηση του εαυτού του και του αναπόφευκτου θανάτου του. Αλλά, καθώς στη φύση τέτοιο ερώτημα δεν τίθεται, ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος που έθεσε αυτό το καινοφανές ερώτημα, βρέθηκε σε αμηχανία.

Εντάξει, ζούμε. Γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε. Αυτό ήταν δηλαδή; Τότε για ποιο λόγο παραδέρνουμε έτσι, όσο είμαστε ζωντανοί; Δεν μπορεί, κάποιος λόγος θα υπάρχει που ταλαιπωρούμαστε τόσο σε τούτη τη ζωή. Δεν γίνεται να περνάμε όσο ζούμε του λιναριού τα πάθη και μετά πάπαλα, αντίο, πάω τώρα να λιώσω στο χώμα.

Είναι δυνατόν ένας κόσμος τόσο πολύπλοκος, τόσο τέλεια εναρμονισμένος και ισορροπημένος και θαυμαστός να έχει φτυσμένη την κορωνίδα της δημιουργίας του; Καλά, εντάξει με τα άλλα ζώα, αυτά δεν καταλαβαίνουν, αλλά ο άνθρωπος; Την ίδια μοίρα είναι δυνατόν να έχει κι αυτός με τη μοίρα του γουρουνιού που μόλις έσφαξε και καταβρόχθισε; Την ίδια μοίρα με τη

λαχανίδα που έβρασε κι έφαγε;

Αν βέβαια η λαχανίδα είχε συνείδηση, θα έλεγε περίπου τα ίδια: « Δεν είναι άδικο που φύτρωσα σ’ αυτόν εδώ τον κήπο και χάρηκα τον ήλιο και τη βροχή, τη μέρα και τη νύχτα, το αεράκι και τη δροσιά και τώρα έρχεται ο άνθρωπος να με ξεριζώσει από τη γη για να με φάει;»

Ευτυχώς για τη λαχανίδα και τα άλλα πλάσματα της φύσης πλην του ανθρώπου τέτοια υπαρξιακά ερωτήματα δεν ισχύουν.

Ποιος είναι λοιπόν ο σκοπός της ζωής;

Το γεγονός ότι ο άνθρωπος μόνο είναι σε θέση να διατυπώνει μια τέτοια απορία σημαίνει άραγε ότι η ζωή του έχει άλλο σκοπό από αυτόν των υπόλοιπων φυσικών πλασμάτων;

Φαίνεται ότι για τους περισσότερους ανθρώπους  ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί όταν αρχίζουν να μιλούν για μια ζωή πέραν αυτής της ζωής, εξαιρούν τα υπόλοιπα πλάσματα.

Είναι μια καλή παρηγοριά να υποθέτουμε ότι η ζωή μας δεν τελειώνει με το θάνατο, αλλά συνεχίζεται σε μια άλλη διάσταση. Τίποτα δεν μπορεί να το αποδείξει αυτό, όμως μια τέτοια προοπτική είναι πολύ γοητευτική για να την απορρίψουμε. Έτσι εμμέσως δίνουμε και μια απάντηση στο ερώτημα που μας καίει: σκοπός της ζωής είναι να ζήσουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο εδώ στη Γη,  ώστε να πετύχουμε μια καλή θέση στην άλλη διάσταση.

Βέβαια τα κόκαλα ενός νεκρού ανθρώπου και ενός νεκρού σκύλου που είναι θαμμένα στη γη μάς δείχνουν ότι όλα τα ζωντανά πλάσματα που πεθαίνουν, απλώς αποσυντίθενται με τον τρόπο που θέλει η φύση, η οποία καμιά διάκριση δεν κάνει στα αγαπητά της δημιουργήματα.

Ναι, λένε όσοι πιστεύουν στην άλλη διάσταση, όμως ο άνθρωπος διαθέτει και κάτι άλλο που δεν το διαθέτουν τα άλλα πλάσματα και αυτό είναι η ψυχή. Η ψυχή είναι αυτή που θα πάει στην άλλη διάσταση, το σώμα μένει εδώ. Πώς είναι αυτή η ψυχή; Είναι άυλη φυσικά, γι αυτό δεν υπόκειται στους νόμους της φθοράς. Άρα είναι και αθάνατη. Έτσι ο θάνατος παύει να είναι κάτι φοβερό, είναι απλώς μια μετάβαση από τη μια διάσταση στην άλλη.

Ωραία είναι όλα αυτά, μόνο που δεν αποδεικνύονται. Και μάλλον δεν πείθουν και κανέναν. Αλλιώς, γιατί έχουμε τόσους ολοφυρμούς στις κηδείες; Μάλλον αγαλλίαση θα έπρεπε να νιώθουμε που μια ακόμα ψυχή ξέφυγε από αυτή την άδικη ζωή και πήγε να κατοικήσει στην αιωνιότητα.

Παραλλαγή της άλλης διάστασης είναι η άποψη ότι η ψυχή φεύγει από το νεκρό σώμα και μπαίνει σε ένα νέο που γεννιέται. Πολύ φτωχή παρηγοριά είναι αυτή, εφόσον η ψυχή στο νέο σώμα δεν θυμάται τίποτα από την προηγούμενη ζωή της. Εφόσον δεν θυμάται τίποτα, είναι σαν να ζει για πρώτη φορά. Αντίθετα θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, σε περίπτωση που ίσχυε κάτι τέτοιο, να είχαμε ανάμνηση των προηγούμενων ζωών μας. 

Όπως το καταλαβαίνω, η ανάγκη μας να βρούμε σκοπό στη ζωή μας έχει σχέση με το γεγονός ότι αυτή η ζωή μας έχει ημερομηνία λήξης. Αν ήμασταν αθάνατοι, τότε θα θέταμε πάλι το ερώτημα, αλλά δεν θα καιγόμασταν να βρούμε την απάντησή του. Επειδή η ίδια η ζωή έχει τόση δύναμη, τόση γοητεία και τόσες δυνατότητες, που θα την απολαμβάναμε ποικιλοτρόπως και καμιά φορά στις ώρες της ανίας μας μπορεί να αναρωτιόμασταν και για το σκοπό της. Μετά πάλι η ζωή θα μας παρέσυρε  με τη γοητεία της και το ερώτημα θα πήγαινε στην άκρη. Αν ήμασταν αθάνατοι, δεν θα ψάχναμε για άλλες διαστάσεις ούτε θα εφευρίσκαμε μια άυλη και αθάνατη ψυχή.

Αν ήμασταν αθάνατοι, θα καταλήγαμε μάλλον σε αυτό, στο οποίο αρκετοί θνητοί έχουν καταλήξει: ότι η ζωή είναι αυτοσκοπός.

Ζούμε για να ζούμε.

http://ostria-gr.blogspot.gr

Δεν παραδίνομαι,ρε...

Αγόρασα σπίτι. Και μεγάλο αυτοκίνητο.

Πήγα διακοπές στη Χαλκιδική. Στη Σάμο. Και στην Κέρκυρα.

Εκδρομές στο Πήλιο. Στα Ζαγόρια. Και στο Καρπενήσι.

Πήγα σε ταβέρνες. Και στα μπουζούκια.

Εστειλα τα παιδιά μου φροντιστήριο. Και στα αγγλικά.

Τάδινα χαρτιλίκι. Τάκανα δώρα Χριστούγεννα. Στα γενέθλια.

Ξόδεψα...το παραδέχομαι...

Αγόρασα εγγλέζικη καπαρντίνα. Ιταλικό παπούτσι.

Εβραϊκά λεμόνια. Πατάτες απ'την Τουρκία. Ψάρι Νορβηγίας.

After save. Κολώνιες. Σαμπουάν. Αρωματικό σαπούνι.

Ξόδεψα...το παραδέχομαι...

Κέρασα αγιορείτικο κρασί στην Ειρήνη. Κοιμήθηκα μαζί της

σε ακριβό ξενοδοχείο. 

Κάλεσα στο σπίτι μου τους φίλους μου. Να φάμε και να πιούμε.

Να γλεντήσουμε. Να αγαπηθούμε.

Ξόδεψα...το παραδέχομαι...

Δεν έκλεψα. Δεν άρπαξα. Δεν εξαπάτησα.

ΕΣΕΝΑ, ρε αρχίδι, τί σε νοιάζει ;;!!

Γιατί μού λες πως έζησα πάνω από τις δυνάμεις μου;;

Γιατί με θεωρείς καταστροφέα της Χώρας;;

ΞΕΡΩ, γιατί...

Με θέλεις φτωχό και φτηνό.

Να δουλεύω για πέντε ευρώ. Να ψωμολυσώ.

Νάμαι δούλος σου. Σκυλί σου.

Νάμαι ένα τίποτα. 

Χωρίς αξιοπρέπεια. Χωρίς φωνή. Χωρίς δικαιώματα.

Να γυρίσω στις γκαζόλαμπες. Στις ξυλόσομπες. Στις στάχτες.

Θέλεις το παιδί μου σκλάβο νέας γενιάς.

Αμόρφωτο. Χωρίς Ελπίδα. Χωρίς Μέλλον.

Με θέλεις στο σκοτάδι και στην πείνα.

Στο κλιν και στο πράσινο σαπούνι.

Να κόβω βεντούζες, αντί νάχω γιατρό.

Νάμαι στον ποδαρόδρομο, αντί νάχω συγκοινωνίες.

Να τρώω ρεβύθια και ρέγγα.

Με θέλεις ζωντανό-νεκρό.

Να δουλεύω για σένα. Τα κέρδη σου. Τις Ελβετίες σου.

Με θέλεις στο συσσίτιο. 

Να χορταίνω με δυστυχίες.

Τις δικές μου και των άλλων.

ΟΧΙ καθάρματα.  ΟΧΙ κλεφταράδες.   
ΟΧΙ πουλημένοι.

ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ.

Μπορεί να με ξεπαστρέψετε...

Την Πατρίδα μου να καταστρέψετε...

Θάμαι παντού. Συνεχώς μπροστά σας.

Μόνος και με Αλλους.

Και Νεκρός θάμαι Εχθρός σας...