9 Μάη -Η δολοφονία του Γιώργη Τσαρουχά το 1968 από τη χούντα

Το πρωί της  9ης Μαϊου 1968 το κορυφαίο στέλεχος της αντιδικτατορικής αντίστασης και πρώην βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργης Τσαρουχάς άφηνε την τελευταία του πνοή από τα σκληρά βασανιστήρια των χουντικών στο κτήριο της ΚΥΠ, το σημερινό Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Οι δικτάτορες απέδωσαν το θάνατό του σε φυσικά αίτια.
Όμως, οι συγκλονιστικές φωτογραφίες που αποκαλύφθηκαν μεταπολιτευτικά απέδειξαν ότι ο θάνατος του βετεράνου αγωνιστή ήταν ένα ακόμη έγκλημα της δικτατορίας των Απριλιανών.

Ο Γιώργης Τσαρουχάς (1912-1968)

Ο Γιώργης Τσαρουχάς συνελήφθη στα διόδια της Λεπτοκαρυάς από όργανα της Ασφάλειας μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του που κατέβαιναν στην Αθήνα με αυτοκίνητο, τη νύχτα της 8^ης Μαϊου 1968.
Σκοπός του ταξιδιού ήταν να συναντηθεί με στελέχη του ΠΑΜ και να μεταφέρει στην Αθήνα, ως γραμματέας της κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ Θεσσαλονίκης, της απόφαση της τοπικής οργάνωσης σχετικά με τη θέση της στο διασπασμένο κόμμα.
Το χειρόγραφο σημείωμα –απόφαση της ΚΟΘ του ΚΚΕ που «εγκρίνει ανεπιφύλακτα την απόφαση του Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για το Εσωτερικό με την οποία αρνείται την εγκυρότητα των αποφάσεων της 12^ηςΟλομέλειας»- ο Τσαρουχάς το κατάπιε κατά τη σύλληψή του για να μη πέσει στα χέρια των διωκτών του.
Ο Τσαρουχάς μεταφέρθηκε στα κρατητήρια της ΚΥΠ, στο Γ’ Σώμα Στρατού και υποβλήθηκε σε σκληρά βασανιστήρια από όργανα της χούντας, τα ονόματα των οποίων δεν αποκαλύφθηκαν ούτε στη δίκη που έγινε το 1979. Τα πολλά πλήγματα των βασανιστών στο σώμα του στάθηκαν μοιραία για τον Τσαρουχά που άφησε την τελευταία του πνοή τις πρώτες ώρες της 9^ης Μαϊου. Το καθεστώς απέδωσε το θάνατό του σε καρδιακή προσβολή και η ταφή του έγινε εσπευσμένως, χωρίς να ανοιχτεί το φέρετρό του, στο νεκροταφείο της Ευαγγελίστριας. Κάποια στιγμή μόνο, ο στρατιώτης φρουρός επέτρεψε στους οικείους του νεκρού να ανασηκώσουν το φέρετρο για να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό στην εκκλησία του νεκροταφείου και να διαπιστώσουν τις κακώσεις στο πρόσωπό του.

Η ανακοίνωση της Διεύθυνσης Αστυνομίας Θεσσαλονίκης για τον θάνατο του Τσαρουχά που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία»

Ο ιατροδικαστής Εμμ. Νόνας, που ενήργησε νεκροψία- νεκροτομή την επομένη του θανάτου του Τσαρουχά, απέδωσε το θάνατό του σε έμφραγμα του μυοκαρδίου, αλλά ανέφερε στην έκθεση του ότι «διαπίστωσε πολυαρίθμους κακώσεις εξωτερικής επιφανείας, ποικίλης εκτάσεως και μορφής εις διάφορα σημεία του σώματος».

Συγκλονιστικό εύρημα

Στη διάρκεια της δικτατορίας οι υπεύθυνοι της δολοφονίας προσπάθησαν να συγκαλύψουν τα βασανιστήρια και το έγκλημα και να αποδώσουν το θάνατο του Γιώργη Τσαρουχά σε φυσικά αίτια. Μετά την δικτατορία, όμως, αποκαλύφθηκαν συγκλονιστικά φωτογραφικά τεκμήρια που απέδειξαν ότι ο θάνατός του ήταν ένα ακόμη έγκλημα της χούντας. Ο ανακριτής του Α’ Τμήματος Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης Χρήστος Ηλιάδης, που ανέλαβε την υπόθεση το 1975, μετά από εξονυχιστική έρευνα και επίμονη ανάκριση όλων των εμπλεκομένων στο θάνατο του Τσαρουχά, αποκάλυψε σε θυρίδα της Υπηρεσίας Σήμανσης ένα φιλμ με αρκετές φωτογραφίες του οικτρά κακοποιημένου σώματος του νεκρού βουλευτή.

Μια από τις μακάβριες φωτογραφίες του νεκρού από τα βασανιστήρια Γιώργη Τσαρουχά που απέδειξαν ότι ο θάνατος του ήταν ένα ακόμη έγκλημα της χούντας.

Σ’ αυτές τις φωτογραφίες διακρίνονται τα πολλά χτυπήματα και μαστιγώματα στην πλάτη, το κεφάλι, τους μηρούς και άλλα σημεία του σώματος, εκχυμώσεις και πρηξίματα, που προφανώς προκάλεσαν το θάνατο.

Κατά την εξέταση των φωτογραφιών από ειδικούς διαπιστώθηκαν 17 χτυπήματα και εκχυμώσεις στο σώμα του Τσαρουχά που απέδειξαν πειστικότατα ότι ο πρώην βουλευτής κακοποιήθηκε σκληρά το πρώτο εικοσιτετράωρο των «ανακρίσεων» στο κολαστήριο της ΚΥΠ, στο στρατόπεδο του Γ’ Σώματος Στρατού.

Η φωτογράφιση ανάλογων περιστατικών στο πανεπιστημιακό νεκροτομείο ήταν τυπική ρουτίνα για τον φωτογράφο της Σήμανσης και αποθηκεύτηκε στο αρχείο της. Οι δράστες όμως και οι ηθικοί αυτουργοί της ΚΥΠ, για άγνωστους λόγους, δεν ενδιαφέρθηκαν για την καταστροφή τους κι έτσι διασώθηκαν τα αδιάψευστα πειστήρια των βασανιστηρίων και της δολοφονίας του Γιώργη Τσαρουχά από όργανα της χούντας.

Δεν «πλήρωσαν» οι δολοφόνοι του

Μετά από τρεις αναβολές έγινε τελικά η δίκη για τη δολοφονία του τέως βουλευτή  και ηγετικού στελέχους του αντιδικτατορικού αγώνα Γιώργη Τσαρουχά στο Μικτό Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης το Μάιο και Ιούνιο του 1979. Κατηγορούμενοι ήταν αξιωματικοί του στρατού και της χωροφυλακής που ενεπλάκησαν στη σύλληψη, την ανάκριση και το θάνατο του Τσαρουχά στα κρατητήρια της ΚΥΠ, στο Γ’ Σώμα Στρατού.

Η ακροαματική διαδικασία της πρώτης δίκης, που κράτησε 23 μέρες, δεν μπόρεσε να αποκαλύψει τους πραγματικούς δράστες της δολοφονίας, καθώς δεν υπήρξαν αποδεικτικά στοιχεία για την ταυτότητα των βασανιστών. Πολλοί εμπλεκόμενοι στην υπόθεση κατέθεσαν ως μάρτυρες κατηγορίας καθώς τα αδικήματά τους είχαν παραγραφεί. Η δικαστική έρευνα ξεκαθάρισε αμετάκλητα μόνο ότι ο θάνατος του Τσαρουχά προήλθε από τα πλήγματα των βασανιστών και όχι από τη χρόνια καρδιοπάθεια του βουλευτή. Έτσι οι καταδικασθέντες περιορίστηκαν σε πέντε ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς που κατηγορούνταν για ηθική αυτουργία, συνέργεια και κατάχρηση εξουσίας.

Από τη δίκη των δολοφόνων του Τσαρουχά στο  Μικτό Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης  το 1979. Όρθιος αριστερά ο πρόεδρος του Στρατοδικείου Θεσσαλονίκης επί χούντας Φωκίων Καραπάνος.

Ακολούθησαν δύο ακόμη δίκες σε δεύτερο βαθμό το 1982 στα Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Κατερίνης και το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Θεσσαλονίκης, τα οποία μείωσαν τις ποινές.

 Στους καταδικασθέντες αξιωματικούς επιβλήθηκαν οι παρακάτω ποινές:

στον υποστράτηγο Στέφανο Καραμπέρη, διοικητή της ΚΥΠ, όπου πέθανε από τα βασανιστήρια ο Τσαρουχάς, κάθειρξη 10 χρόνων και 9 μηνών (μετά την έφεση 5 χρόνια), στον υποστράτηγο Φωκίωνα Καραπάνο, διοικητή Δικαστικού του Γ΄ ΣΣ, φυλάκιση 5 χρόνων (μετά την έφεση 3 χρόνια), στον υποστράτηγο Δημήτριο Τασσόπουλο, διοικητή της 87 Σ.ΔΙ., φυλάκιση ενός χρόνου, στον υποστράτηγο Χωροφυλακής Δημήτριο Σταματόπουλο, διοικητή της Εθνικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, φυλάκιση ενός χρόνου και στο συνταγματάρχη Σταύρο Αναστασιάδη, αξιωματικό της ΚΥΠ στη Θεσσαλονίκη, φυλάκιση 22 μηνών.

η σύζυγος του Γιώργη Τσαρουχά Ιωάννα καταθέτει στο δικαστήριο.

«Η υπόθεση Τσαρουχά υπήρξε απόρροια καταστάσεων διαστρεβλωτικών του φρονήματος και της ηθικής συνείδησης αυτών των ανθρώπων», υπογράμμισε ο εισαγγελέας της έδρας Σπύρος Κανίνιας. Αποτίοντας φόρο τιμής στη μνήμη του δολοφονημένου βουλευτή και σημαίνοντος στελέχους του αντιδικτατορικού αγώνα, ο εισαγγελέας τόνισε ότι «την ώρα που ο Τσαρουχάς ενταφιάζεται στην ελληνική γη, ενταφιάζεται ηθικώς η δικτατορία».

«Αφήστε τον, δεν είναι αυτός!»

Ο Γιώργης Τσαρουχάς κακοποιήθηκε και τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι από ομάδα παρακρατικών και τη νύχτα που δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης, στις 22 Μάη 1963. Παρότι ήταν βουλευτής και ζήτησε την προστασία των παριστάμενων αξιωματικών της Χωροφυλακής, αφέθηκε ακάλυπτος στη μανία των παρακρατικών, οι οποίοι τον λιντσάρισαν μέσα στο ασθενοφόρο που τον μετέφερε στο νοσοκομείο.

Αν δεν τον αποτέλειωσαν είναι γιατί ο ομαδάρχης των τραμπούκων είπε στους παλικαράδες του: «Αφήστε τον, δεν είναι αυτός!», εννοώντας τον προγραμμένο Λαμπράκη.

Ο τραυματισμένος βαριά από τραμπούκους βουλευτής Γιώργης Τσαρουχάς την ημέρα της δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη (22 Μαϊου 1963).

Ο Τσαρουχάς δέχτηκε επίθεση στην είσοδο της αίθουσας όπου θα μιλούσε ο Λαμπράκης, την ώρα που συνομιλούσε με αξιωματικούς της «περιφρούρησης».

Αιφνιδιαστικά ένας «αγανακτισμένος», ο παρακρατικός Χρ. Φωκάς, του επέφερε ένα τρομερό χτύπημα στο κεφάλι και άλλα χτυπήματα στο πρόσωπο εκστομίζοντας και βρισιές όπως «Βούλγαρε θα πεθάνεις».

Ο δράστης δεν συνελήφθη, ενώ στις εκκλήσεις του τραυματισμένου βουλευτή να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, οι αξιωματικοί αδιαφόρησαν. 

Όταν τελικά ήρθε το ασθενοφόρο, ομάδα των «αντιφρονούντων» όρμησαν στο αυτοκίνητο χτυπώντας τις λαμαρίνες για να μη μπει μέσα ο τραυματίας βουλευτής, ο οποίος αν και ζήτησε συνοδεία από τους αξιωματικούς δεν ανταποκρίθηκαν στο αίτημα. 

Λίγα μέτρα πιο κάτω, στη διασταύρωση Ερμού και Ίωνος Δραγούμη, έγινε νέα επίθεση κατά του ασθενοφόρου εν κινήσει. Μπήκαν από την πίσω πόρτα τρεις τραμπούκοι, ένας ήταν ο Αντώναρος Πιτσώκος, ακινητοποίησαν το αυτοκίνητο, άρχισαν να τον χτυπούν, τον έσυραν από το κρεβάτι του ασθενοφόρου και τον πέταξαν αναίσθητο και αιμόφυρτο στο οδόστρωμα…

Με τραύματα στο πρόσωπο και εγκεφαλική διάσειση ο Τσαρουχάς μεταφέρθηκε στο Α’ Βοηθειών και εν συνεχεία στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ όπου νοσηλεύτηκε για ένα μήνα. Στη συνέχεια εισήχθη σε κλινική της Αθήνας όπου παρέμεινε τρεισήμισι μήνες για θεραπεία. Για τον τραυματισμό του, στη δίκη του Λαμπράκη το 1966, καταδικάστηκε μόνο ο λιμενεργάτης Χρήστος Φωκάς σε φυλάκιση ενός χρόνου, για απλές σωματικές βλάβες και άλλες 8 μήνες για «διατάραξη της κοινής ειρήνης». Ο έτερος τραμπούκος, ο οπωροπώλης Αντώναρος Πιτσώκος, αθωώθηκε…

Τα αιματοβαμμένα ρούχα

Τα ματωμένα ρούχα του Γιώργη Τσαρουχά, που φορούσε κατά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του στις 22 Μαϊου 1963, βρέθηκαν σε ένα χαρτοκιβώτιο στα υπόγεια του Δικαστικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης το 2010 και αποτελούσαν πειστήρια της δικογραφίας για τη δίκη που έγινε το 1966. Το πολύτιμο αυτό ιστορικό ντοκουμέντο διασώθηκε χάρη στην ευαισθησία των ανθρώπων στους οποίους είχε ανατεθεί να «καθαρίσουν» το χώρο. Το χαρτοκιβώτιο με τα ρούχα παραδόθηκε στην Εταιρία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Κεν. και Δυτ. Μακεδονίας (ΕΔΙΑ), τα αποκάθαρε και τα διατηρεί στα αρχεία της. Το ταπεινό εύρημα με τη μεγάλη ιστορική αξία προορίζεται να παραδοθεί στο… μελλοντικό «Μουσείο Κοινωνικής Ιστορίας της Θεσσαλονίκης», που είναι αίτημα της πόλης.

Σύντομο βιογραφικό

Ο Γιώργης Τσαρουχάς γεννήθηκε το 1912 στο Δρυνοχώρι Ανατολ. Θράκης (περιοχή Αδριανούπολης) και εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του ως πρόσφυγας το 1924 στην Καρπερή Σερρών. Τέλειωσε με στερήσεις το Γυμνάσιο Σιδηροκάστρου. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αλλά αποβλήθηκε από τη Νομική σχολή από το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου για ένα χρόνο.

Μετά τη λήξη της αποβολής του μεταγράφηκε στη Νομική σχολή Αθηνών απ’ όπου πήρε το πτυχίο του.

Ο νομάρχης Καβάλας Γ. Τσαρουχάς σε επίσημη εκδήλωση μετά την απελευθέρωση της πόλης από τους Γερμανούς.

Από τα μαθητικά του χρόνια εντάχθηκε στο κομουνιστικό κίνημα, πολέμησε τους φασίστες Ιταλούς στο μέτωπο της Αλβανίας και συνέχισε τον αγώνα κατά των ξένων κατακτητών στη διάρκεια της γερμανοβουλγαρικής κατοχής, ως γραμματέας του ΕΑΜ Ανατολικής Μακεδονίας.

Μετά την απελευθέρωση έγινε νομάρχης Καβάλας. Το 1945 συνελήφθη για την εθνικοαπελευθερωτική του δράση, καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση και εξορίστηκε στη Γυάρο ως το 1951 που αφέθηκε ελεύθερος.

Δυο χρόνια αργότερα, το 1953, συνελήφθη και πάλι από τις «αρχές ασφαλείας του κράτους» και εξορίστηκε στο νησί Άγιος Ευστράτιος (Άη Στράτης) ως το 1961.

Πήγε στη Μόσχα για θεραπεία του ματιού του και επιστρέφοντας εκλέχτηκε το 1961 βουλευτής της ΕΔΑ στο νομό Καβάλας, στις εκλογές της βίας και της νοθείας. Τη νύχτα της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, το Μάη του 1963, τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι από τους τραμπούκους και νοσηλεύτηκε για ένα μήνα περίπου στο νοσοκομείο.

Το τμήμα του Χώρου Μνήμης της Αντιδικτατορικής Αντίστασης στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης που είναι αφιερωμένο στον αγωνιστή της Δημοκρατίας Γιώργη Τσαρουχά.

Μετά το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου βγήκε στην παρανομία, οργάνωσε τον πρώτο αντιστασιακό πυρήνα στη Θεσσαλονίκη και τέθηκε επικεφαλής της αντιδικτατορικής οργάνωσης Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) και της παράνομης κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ.

Το 1968 συνελήφθη από όργανα της Ασφάλειας και πέθανε από τα φρικτά βασανιστήρια των χουντικών, σε ηλικία 56 χρόνων, στη διάρκεια «ανάκρισής» του στα κρατητήρια της ΚΥΠ Θεσσαλονίκης, στις 9 Μαϊου 1968.

Χ.ΖΑΦ.

thessmemory

Οι Γάλλοι ανάμεσα σε φανερό και κρυφό φασίστα επέλεξαν τον «κρυφοφασίστα»

Αυτά έχει υποσχεθεί για τις 100 πρώτες μέρες του ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας.

Ο Εμανουέλ Μακρόν έχει δηλώσει ότι «δεν πιστεύει στη θεωρία των 100 πρώτων ημερών», στις οποίες δεν μπορεί να περιορισθεί μια προεδρική θητεία. Παράλληλα όμως αναγνωρίζει ότι στις 100 πρώτες μέρες «θα πρέπει να μπουν τα θεμέλια για μια βιώσιμη προεδρική δράση».

Με την πεποίθηση ότι η δυναμική της προεδρικής νίκης θα μπορέσει να του εξασφαλίσει μια πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, ο Εμανουέλ Μακρόν προβλέπει ένα πολύ γεμάτο πρόγραμμα, για το εξάμηνο έως το τέλος του έτους.

Ευρώπη

Μέσα στο καλοκαίρι, ο Γάλλος πρόεδρος σκοπεύει να κάνει μια περιοδεία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, προκειμένου να προτείνει «ένα σχέδιο πορείας για την ερχόμενη πενταετία, με στόχο την προικοδότηση της ευρωζώνης με έναν πραγματικό προϋπολογισμό και έναν κοινό υπουργό οικονομικών. Να δοθεί παράλληλα στην Ευρώπη των 27, ένας ουσιαστικός προσανατολισμός για το περιβάλλον, τη βιομηχανία, τις επενδύσεις και τη διαχείριση της μετανάστευσης».
Για να πετύχει όλα αυτά, ο Μακρόν πιστεύει ότι η Γαλλία θα πρέπει να προχωρήσει ακάθεκτη στις μεταρρυθμίσεις ώστε «να ξαναβρεθεί η χαμένη εμπιστοσύνη με τη Γερμανία». Σκοπεύει να δώσει νέα ώθηση στη Γάλλο-γερμανική συνεργασία διευκρινίζοντας συγχρόνως : «δεν τοποθετούμαι απέναντι στη Γερμανία, αλλά μαζί με τη Γερμανία». Έτσι, η Γερμανίδα Καγκελάριος, την οποία ήδη επισκέφθηκε ως υποψήφιος, θα είναι η πρώτη Ευρωπαία ηγέτιδα, την οποία θα επισκεφθεί τις επόμενες μέρες ως Πρόεδρος.

Άμεσα, και για να σταλεί ένα θετικό μήνυμα στους Γάλλους πολίτες, ο Ε. Μακρόν θέλει να επιδιώξει τη μεταρρύθμιση της οδηγίας για τους αποσπασμένους εργάτες, «περί απελευθέρωσης της παροχής υπηρεσιών στην Ευρώπη» που είναι απόρροια της αρχικής οδηγίας Μπολκεστάϊν. Στόχος είναι να αποφευχθεί το λεγόμενο «κοινωνικό ντάμπινγκ» η μαζική εισαγωγή εργαζόμενων χαμηλού κόστους, στις οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης. Για το θέμα αυτό οι Γάλλοι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται συχνά και τη θεωρούν ως την « αχίλλειο πτέρνα» της Ένωσης. Η προσπάθεια δεν θα είναι εύκολη, γιατί οι ανατολικές χώρες είναι αντίθετες.

Στις 25 του μήνα ο Ε. Μακρόν θα συμμετέχει στη συνάντηση κορυφής του ΝΑΤΟ όπου θα συναντήσει και τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τράμπ. Για την άμυνα της Ευρώπης ο νέος Πρόεδρος επιθυμεί μια μεγαλύτερη στρατιωτική επιχειρησιακή συνεργασία, γι’ αυτό και προτείνει τη δημιουργία ενός «Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ασφαλείας» στο οποίο θα παρακάθονται οι πολιτικοί αλλά και οι στρατιωτικοί των χωρών που θα επιθυμούν να συμμετέχουν. Στόχος είναι μια προσπάθεια «αυτονομίας της Ένωσης στο διπλωματικό και στρατιωτικό τομέα, αποφεύγοντας τις επικαλύψεις με τις δομές του ΝΑΤΟ» διευκρινίζεται στο πρόγραμμα Μακρόν.
Για τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, ο Ε. Μακρόν προτείνει την ενίσχυση της Frontex με 5.000 επιπλέον συνοριοφύλακες.

Τρομοκρατία

Θέλει να ενισχύσει και να αναδημιουργήσει ένα ισχυρό πλέγμα Πληροφοριών με τη σύσταση ενός «γενικού επιτελείου» που θα υπάγεται απευθείας στο Συμβούλιο Άμυνας με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. «Είναι μέσα από την πρόβλεψη που μπορεί να κερδηθεί ο πόλεμος» δηλώνει. Για τη διατήρηση ή μη της έκτακτης ανάγκης δήλωσε ότι θα εξαρτηθεί από το επίπεδο κινδύνου που θα εκτιμήσει η Υπηρεσία Πληροφοριών.

Παιδεία

«Προτεραιότητα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση» είναι η βασική αρχή του Μακρόν που σκοπεύει να περιορίσει στις τάξεις του δημοτικού τους μαθητές σε 12 μόνο, έναντι 24 που είναι σήμερα. Στόχος είναι «η μείωση της αποτυχίας» ιδιαίτερα στις κοινωνικά και οικονομικά δύσκολες περιοχές. Η μεταρρύθμιση θα εφαρμοσθεί σταδιακά έως να μπορέσει να διπλασιάσει τις υπάρχουσες 12.000 τάξεις, οι οποίες προβλέπεται να ενταχθούν στο πρόγραμμα.

Η θέση του «να δοθούν περισσότερα σε αυτούς που έχουν λιγότερα» ανάγεται σε θεμελιώδη αρχή στον τομέα της εκπαίδευσης. Πριν την έναρξη της σχολικής περιόδου τον Σεπτέμβριο, ο Μακρόν θα πρέπει να αποφασίσει για το εάν θα διατηρήσει τη μεταρρύθμιση των «σχολικών ρυθμών» που επιβλήθηκε πριν τριετία έχοντας προκαλέσει ιδιαίτερη αναστάτωση. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται και στην προετοιμασία και την εκπαίδευση των δασκάλων, ιδιαίτερα αυτών που προορίζονται για τις δύσκολες περιοχές.

Δημόσιος τομέας

Μέσα στο εξάμηνο, ο Μακρόν σκοπεύει να ανανεώσει ή να επιβεβαιώσει τους διευθυντές και τους υψηλόβαθμους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα. Πρόκειται για 250 άτομα που διορίζονται από το υπουργικό συμβούλιο. «Δεν λέω ότι θέλω να τους αντικαταστήσω όλους (…) αλλά για να εφαρμόσουμε μια φιλόδοξη πολιτική, χρειαζόμαστε στελέχη, που εγκρίνουν τον χάρτη πορείας που έχει αποφασιστεί από την πολιτική» εξήγησε.

Εκλογική νομοθεσία

Πριν από το τέλος του έτους, ο Μακρόν σκοπεύει να μειώσει κατά ένα τρίτο τον αριθμό των βουλευτών, που σήμερα είναι 577. Σκοπεύει επίσης να εισαγάγει μια δόση αναλογικής στην εκλογική νομοθεσία, ώστε να είναι το κοινοβούλιο, πιο αντιπροσωπευτικό της κοινωνίας. Ο νέος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, έχει αποφύγει να προσδιορίσει εάν για αυτές τις αλλαγές, σκοπεύει να κάνει χρήση δημοψηφίσματος.

Ηθικοποίηση της δημόσιας ζωής.

 Είναι ο πρώτος νόμος για τον οποίο προβλέπει να κατατεθεί άμεσα στο υπουργικό συμβούλιο πριν από τις βουλευτικές, ώστε να τον λάβουν υπόψη τους και «να συμμορφωθούν σχετικά οι υποψήφιοι βουλευτές», παρά το ότι ο νόμος δεν θα είναι ακόμα εφαρμόσιμος. Ο νόμος αυτός είναι ένας βασικός άξονας της συνεργασίας με τον κεντρώο Φρανσουά Μπαϊρού και ήταν προϋπόθεση για την υποστήριξή του στον Μακρόν.

Μετά τα σκάνδαλα που έζησε η χώρα κατά την εκστρατεία, ο νόμος αυτός έρχεται να απαγορεύσει μεταξύ άλλων, τη σύγκρουση συμφερόντων, τον νεποτισμό και την απασχόληση μελών της οικογένειας, ενώ παράλληλα επιβάλλει τη φορολογία σε όλες απολύτως τις αποδοχές των βουλευτών (συμπεριλαμβανόμενων και των διαφόρων έξτρα παροχών).

 Έλεγχος των Δημόσιων Οικονομικών

 Ο Εμανουέλ Μακρόν έχει δηλώσει, από τις αρχές Απριλίου, ότι με την ανάληψη των καθηκόντων του «θα ζητήσει έναν έλεγχο των δημόσιων οικονομικών, ώστε να έχει έως τα μέσα Ιουνίου, τα αποτελέσματα της τρέχουσας διαχείρισης». Η δήλωσή του αυτή έχει προκαλέσει ορισμένα ερωτηματικά, αφού ο πρόεδρος του Ελεκτικού Συνεδρίου Ντιντιέ Μιγκό, έχει ήδη δηλώσει από τον Ιανουάριο, ότι προετοιμάζει έναν γενικό έλεγχο των δημόσιων οικονομικών για τον Ιούνιο. Έτσι ορισμένοι αναρωτιούνται κατά πόσο ο Μακρόν έχει κάποιες αμφιβολίες για τα στοιχεία που θα του παραδώσει η κυβέρνηση της οποίας υπήρξε μέλος.

 Δημόσια Διοίκηση

 Έχει ονομάσει την εν λόγω μεταρρύθμιση, «το δικαίωμα λάθους» απέναντι στη Διοίκηση. Έχει παράλληλα δηλώσει, ότι θα είναι «μια από τις πρώτες αποφάσεις» της πενταετίας. «Ευθύς εξ’ αρχής θα επιχειρήσω μια βαθειά μεταρρύθμιση της σχέσης ανάμεσα στους πολίτες και τη Διοίκηση (…) εάν γίνει ένα λάθος, μια παράλειψη, η Διοίκηση θα πρέπει να βοηθήσει ώστε να διορθωθεί. (…) Αυτό που πρεσβεύω είναι ένα κράτος που συνοδεύει, που διευκολύνει και που δεν τιμωρεί για τα πάντα και πάντοτε» υπογραμμίζει. Το μέτρο θα υιοθετηθεί με διάταγμα, χωρίς να αφορά τις ποινικές υποθέσεις ή την ασφάλεια.

 Μεταρρύθμιση εργασίας

 Και να ήθελε να καθυστερήσει τις αλλαγές που σκοπεύει να κάνει στον εργασιακό νόμο ο Μακρόν, δεν θα μπορέσει. Ορισμένα σημαντικά συνδικάτα με επικεφαλής το CGT, έχουν οργανώσει ένα «Κοινωνικό Μέτωπο» και δηλώσει ότι από αύριο Δεύτερα, θα είναι εκ νέου στους δρόμους κατά του εργασιακού νόμου και κατά της χρήσης διαταγμάτων.

Ο Μακρόν όμως σκοπεύει να λειτουργήσει γρήγορα: «Θέλω να εισαγάγω ήδη από το καλοκαίρι, ένα σχέδιο νόμου που θα επιτρέπει την απλοποίηση της εργατικής νομοθεσίας και την αποκέντρωση της διαπραγμάτευσης. Το σύνολο των αλλαγών θα γίνει με διατάγματα, στοχεύοντας στην αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα» έχει δηλώσει. Για τη μέθοδο, μέσω διαταγμάτων, που κατακρίνει η αριστερά, έχει τονίσει ότι θα περάσουν αρχικά από την Εθνοσυνέλευση, η οποία θα πρέπει να δώσει το πράσινο φως για τη χρήση τους.

Η δε ομάδα Μακρόν εξηγεί :

«Την πρόσθετη ελευθερία στην αγορά εργασίας, την εξισορροπούμε με μια μεγαλύτερη προστασία των εργαζόμενων μέσω μιας ‘ασφάλισης της ανεργίας για όλους’. Ένας παραιτηθείς εργαζόμενος θα έχει ανά πενταετία, το δικαίωμα ασφάλισης. «Επιτυγχάνεται έτσι μια ισορροπία, που εξασφαλίζει αποτελεσματικότητα στον οικονομικό τομέα και δικαιοσύνη στον κοινωνικό» υπογραμμίζει ο Μπενζαμέν Γκριβώ, εκπρόσωπος του κινήματος «Εμπρός!» του Μακρόν.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Μπόμπι Σαντς: Το «γελαστό παιδί» του IRA που έγινε μύθος… (Ο ηρωικός απεργός πείνας που πέθανε σαν σήμερα το 1981)

Στις 5 Μαΐου 1981 πέθανε ο ηρωικός απεργός πείνας Μπόμπι Σαντς
 
Μολονότι ήταν φυλακισμένος, εξελέγη βουλευτής με 30.942 ψήφους! Καταρρακώθηκε έτσι, πλήρως, ο ισχυρισμός της κυβέρνησης Θάτσερ ότι οι απεργοί πείνας ήταν «περιθωριακοί» που «κανένα δεν εκπροσωπούσαν».

 

Χαράματα Τρίτης, 5 Μαΐου 1981, ένα δραματικό ηχητικό κράμα ξυπνά τους κατοίκους των καθολικών συνοικιών του Μπέλφαστ. Θρήνοι γυναικών, φωνές οργής αντρών, ρυθμικά κτυπήματα μεταλλικών σκουπιδοτενεκέδων. Η είδηση διαδίδεται τάχιστα: Πέθανε – ώρα 1.17- ο ηλικίας 27 ετών κοσμαγάπητος βουλευτής του IRA Ρόμπερτ (Μπόμπι) Σαντς, μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Μέιζ, κοντά στο Μπέλφαστ.

Ο «γελαστός Μπόμπι» είναι ο πρώτος από τους ιρλανδούς απεργούς πείνας του ‘81 που ξεψυχά. Πρώτος αυτός είχε αρχίσει, άλλωστε, απεργία πείνας στο διαβόητο μπλοκ «Η» των φυλακών Μέιζ που ονομάστηκε έτσι λόγω του σχήματός του. Από τις 12 Αυγούστου έως τον Μάιο, εννέα ακόμη απεργοί «λιώνουν». Φράνσις Χιούζ, Πάτσι Ο’ Χάρα, Ρέιμοντ Μακ Κρις, Τζόζεφ Μακ Ντόνελ, Μάρτιν Χάρσον, Κέβιν Λιντς, Κίραν Ντόχερτι, Τόμας Μακ Άλγουι, Μάικλ Ντέβιν. Ο μικρότερος (ο Άλγουι) ήταν ηλικίας 23 ετών, ο μεγαλύτερος (ο Ντέβιν) είχε μόλις φθάσει τα τριάντα.

Στις 3 Οκτωβρίου 1981, οι έξι τελευταίοι απεργοί πείνας θα διακόψουν αυτήν τη μορφή διαμαρτυρίας – διεκδίκησης, πιεσμένοι από μια προειδοποίηση των οικείων τους: Ότι θα ζητούσαν την υποχρεωτική σίτισή τους, εάν έπεφταν σε κώμα. Κεντρικό αντικείμενο διεκδίκησης των απεργών πείνας ήταν να τους αναγνωριστεί πάλι η ιδιότητα των πολιτικών κρατούμενων. Λέμε «πάλι», διότι την 1η Μαρτίου του 1976 το Λονδίνο κατάργησε το «στάτους» του πολιτικού κρατούμενου για όσους Βορειοϊρλανδούς θα καταδικάζονταν από τότε και στο εξής.

Πέντε ήταν τα συγκεκριμένα αιτήματα των βορειοϊρλανδών απεργών πείνας. Το δικαίωμα να φορούν τα δικά τους ρούχα, η απαλλαγή τους από καταναγκαστικές εργασίες, η απρόσκοπτη επικοινωνία ανάμεσα στους φυλακισμένους, το δικαίωμα να δέχονται επισκέψεις, δέματα και γράμματα από μια φορά την εβδομάδα, το «ελεύθερο» να διοργανώνουν ψυχαγωγικά και εκπαιδευτικά προγράμματα.

Από την όλη «γκάμα» των αιτημάτων, τεράστια συμβολική σημασία είχε προσλάβει αυτό που αφορούσε στην ένδυση. Ήταν άλλωστε αίτημα με σχεδόν πενταετή ιστορία, στο μπλοκ Η: «Εάν θέλουν να φορέσω τη στολή του κατάδικου πρέπει να μου την καρφώσουν στην πλάτη», είχε πει τον Σεπτέμβριο του 1976 ο μαχητής του IRA, Κίραν Νάτζεντ. Αποφάσισε να φορέσει μια κουβέρτα, «εγκαινιάζοντας» έτσι τον «θεσμό» των «μπλάνκετ μεν» (των «κουβερτάνθρωπων»), οι οποίοι επέλεγαν να «ντυθούν» έτσι διακηρύσσοντας την κατηγορηματική τους άρνηση να δεχθούν την ειδική στολή του κατάδικου.

Ο Μπόμπι Σαντς άρχισε την απεργία πείνας την 1η Μαρτίου του 1981, ημέρα σημαδιακή: Ήταν η πέμπτη επέτειος της άρσης του «καθεστώτος» πολιτικού κρατουμένου για τους Βορειοϊρλανδούς.

«Όπλα και βόμβες δεν κερδίζουν τον πόλεμο».

Κακό μαντάτο λαμβάνουν οι επιτελείς της κυβέρνησης Θάτσερ, στις 9 Απριλίου 1981, ημέρα διεξαγωγής επαναληπτικών εκλογών για τη θέση που άφησε κενή στην Βουλή των Κοινοτήτων ο θάνατος του ανεξάρτητου Βορειοϊρλανδού βουλευτή Φ. Μακουάιρ – από καρδιακή προσβολή. Για την ακρίβεια, η δυσάρεστη είδηση υποδιαιρείται σε μία κακή και μία… αβάσταχτη. Η κακή: Στις εκλογές απέτυχε προσωπικά ο Χάρι Γουέστ, αρχηγός των Ενωτικών (οπαδών της βρετανικής κυριαρχίας στη Β. Ιρλανδία) του Όλστερ.

Η χειρότερη είδηση: Την έδρα κέρδισε, υποστηριζόμενος από όλους τους ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνους και τιμώμενος από 30.942 ανθρώπους ο Μπόμπι Σαντς! Κι ας βρισκόταν σε απεργία πείνας από την 1η του προηγούμενου μήνα…

Καταρρακώθηκε έτσι, πλήρως, ο ισχυρισμός της βρετανικής κυβέρνησης, ότι ο «γελαστός Μπόμπι» και οι άλλοι απεργοί πείνας ήταν «περιθωριακοί» που «κανένα δεν εκπροσωπούσαν». Ποιος ακριβώς ήταν όμως ο Μπόμπι;

Ανήσυχο πνεύμα, κοσμαγάπητος στην κοινωνία του Μπέλφαστ ως ποδοσφαιριστής, μουσικός και εξαίρετος δάσκαλος της ιρλανδικής γλώσσας, εργαζόταν ως (μαθητευόμενος) τεχνίτης αμαξωμάτων. Έχασε όμως τη δουλειά του στα 18 του χρόνια, όταν οι «Ενωτικοί» εκδίωξαν την οικογένειά του από το σπίτι της, στο Ράθκουλ του Βόρειου Μπέλφαστ. Τότε ακριβώς, το 1972, ο Μπόμπι προσχώρησε στον IRA και άρχισε να αναπτύσσει πολιτική δράση. Ένα μήνα αργότερα συνελήφθη, επειδή βρέθηκε όπλο σε σπίτι, στο οποίο ο ίδιος ήταν παρών. Καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση, στο Λονγκ Κες. Όταν αποφυλακίστηκε (1976) έκανε οικογένεια, απέκτησε παιδί και συνέχισε την πολιτική δραστηριότητα.

Το δεύτερο χτύπημα κατέφθασε όταν η βρετανική αστυνομία ανακάλυψε όπλο σε αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαινε ο ίδιος και άλλα τρία άτομα. Επί έξι ημέρες βασανίστηκε για να «ομολογήσει» όσα ήθελαν να του χρεώσουν οι ανακριτές. Δεν κάμφθηκε. Τι και αν η οπλοφορία για τα στελέχη του IRA ήταν σχεδόν προϋπόθεση επιβίωσης στη Β. Ιρλανδία της εποχής εκείνης; Η… αιωνίως διασταλτική ερμηνεία της έννοιας «τρομοκράτης» υπαγόρευσε την ποινή: Για από κοινού οπλοκατοχή, φυλάκιση 14 ετών!

Η ειρωνεία είναι ότι ο Μπόμπι, αρθρογραφώντας σε τοπική εφημερίδα, εξέφραζε απόψεις, όπως: «Όπλα και βόμβες δεν κερδίζουν τον πόλεμο. Μπορούν να σκοτώσουν, αλλά όχι να δείξουν το δρόμο, ούτε να υποχρεώσουν τον άκαμπτο να λυγίσει».

Το 1981, στα δώδεκα χρόνια που παρήλθαν από τα αιματηρά γεγονότα του ‘69, είχε εξαπλασιαστεί ο αριθμός των βορειοϊρλανδών Ρεπουμπλικάνων οι οποίοι κρατούνταν στις φυλακές Άρμαχ και Μέιζ. Αριθμούσαν πλέον 3.000. Οι περισσότεροι είχαν καταδικαστεί από ειδικά δικαστήρια, χωρίς ενόρκους.

Εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας βεβαίωναν ότι οι καταδίκες κατά κανόνα βασίζονταν σε ομολογίες που είχαν αποσπαστεί με βασανιστήρια (πολλοί ασφαλώς θα θυμηθούν την ιστορία των Τεσσάρων του Γκίλφορντ, που έγινε γνωστή χάρη στην κινηματογραφική ταινία Στο Όνομα του Πατρός). Στην πλειονότητά τους βρέθηκαν στο κελί επειδή υπεράσπισαν τις γειτονιές τους από επιθέσεις των «Ενωτικών» ή αντέταξαν πέτρες στα οχήματα του βρετανικού στρατού.

Από τη χαραυγή της δεκαετίας του ‘80 η κατάσταση στις φυλακές και ειδικά στο «μπλοκ Η» τέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής αριστερών βορειοϊρλανδικών οργανώσεων, κοινωνικών και πολιτικών. Η απεργία πείνας, όμως, είναι ένα άλμα που βρίσκει αντίθετο το Σιν Φέιν, το νόμιμο πολιτικό κόμμα των Ρεπουμπλικάνων. Το διευκρινίζει σε σημείωμα που στέλνει κρυφά στον Μπόμπι ο Τζέρι Άνταμς, εκ των ηγετών του Σιν Φέιν. Ο Άνταμς θεωρεί ότι η απεργία πείνας απειλεί να αποσπάσει την προσοχή των Ρεπουμπλικάνων από τα πολιτικά τους καθήκοντα, αλλά και να επιφέρει θυσίες που τελικά θα πλήξουν το ηθικό τους. Ο Μπόμπι, όμως, είναι αποφασισμένος και αμετάπειστος. Ομοίως και η Θάτσερ, της οποίας ο αρμόδιος για θέματα Β. Ιρλανδίας υπουργός, ο Χάμφρι Άτκινς, τονίζει (15 Απριλίου) ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν θα δεχθεί τα αιτήματα των απεργών πείνας, ούτε θα ενδώσει στη «μορφή βίας που ασκούν»…

Τον Μπόμπι συνοδεύει στο νεκροταφείο πλήθος 100.000 ανθρώπων, ενώ οι πίπιζες παίζουν τη μελωδία του τραγουδιού που γράφτηκε για τους «μπλάνκετ μεν». «Δεν θα φορέσω τη στολή του κατάδικου, υποταγμένος δε θα εκτίσω την ποινή». Στις 6 Μαΐου, το διάσημο ροκ συγκρότημα των Γκρέτφουλ Ντεντ που δίνει συναυλία στη Ν. Υόρκη αφιερώνει στον νεκρό -και εφεξής μυθικό- μαχητή του ΙRA το τραγούδι He’s Gone. Δεν είναι όμως τόσο «λεπτές» οι υπόλοιπες αντιδράσεις που εκδηλώνονται ανά τον κόσμο, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Μπόμπι…

Στο Μιλάνο, 5.000 διαδηλωτές πυρπολούν την αγγλική σημαία. Στο Όσλο όπου βρίσκεται, η Βασίλισσα Ελισάβετ κινδυνεύει να δεχθεί κατακέφαλα ντομάτα, η οποία όμως δεν την πετυχαίνει. Συλλαλητήρια γίνονται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ. Σε διάφορα λιμάνια του κόσμου διαδηλωτές ρίχνουν μαύρη μπογιά σε βρετανικά πλοία. Στο Νέο Δελχί οι ινδοί βουλευτές κρατούν ενός λεπτού σιγή. Αμερικανοί γερουσιαστές, μεταξύ των οποίων κι ο Τεντ Κένεντι, στέλνουν επιστολή διαμαρτυρίας στη Θάτσερ. Ποτέ άλλοτε η πολιτική του Λονδίνου για τη Β. Ιρλανδία (ούτε καν στον απόηχο της «Ματωμένης Κυριακής» του ‘72) δεν προκάλεσε τέτοια κατακραυγή, διεθνώς.

Έκτοτε ο «γελαστός Μπόμπι», ο οποίος στη φυλακή πρόλαβε να γίνει και στιχουργός, βρέθηκε παντού… Έδωσε το όνομά του σε δρόμους γαλλικών πόλεων, έγινε τραγούδι στα χείλη των οπαδών της σκοτσέζικης ποδοσφαιρικής ομάδας της Σέλτικ, πρόσφερε έμπνευση σε καλλιτέχνες.

Στις 6 Οκτωβρίου 1981 η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι οι βορειοϊρλανδοί κρατούμενοι μπορούν να φορούν τα ρούχα της αρεσκείας τους. Σταδιακά άρχισαν να γίνονται δεκτά «ψήγματα» και άλλων αιτημάτων. Πολύ ακριβό υπήρξε, ασφαλώς, το αντίτιμο. Αλλά πότε στην Ιστορία η αξιοπρέπεια υπήρξε φθηνή; Ποτέ.

Πηγή: του Διονύση Ελευθεράτου - "Πριν" 4/5/2013

Διαβάστε επίσης: «Η εκδίκησή μας θα είναι το γέλιο των παιδιών μας»

Πλωτίνος και απελευθερωτική κοσμοεικόνα στην παγκοσμιοποίηση

Παναγιώτης Γεωργουδής

Η κυριαρχία της εικόνας πάνω στον λόγο είναι ένα από τα κομβικά φιλοσοφικά ζητήματα που έχει θέσει τις τελευταίες δεκαετίες η επέλαση της επιστήμης και της τεχνολογίας καθώς και η χρήση της από τη βιομηχανία του θεάματος, τα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, το διαδίκτυο κ.λπ.

Ουσιαστικά το μείζον θέμα της ηθικοπνευματικής και πολιτικής ηγεμονίας που έθεσε ο Αντόνιο Γκράμσι πρέπει να επανεξεταστεί κυρίως από την Αριστερά, με επιπρόσθετο στοιχείο την ηγεμονία και μάλιστα με βάση τα απόβλητα της εικονικής πραγματικότητας πάνω στον λόγο.

Το θέμα είναι τεράστιο και έχει να κάνει με το τι είδους ανθρώπινο τύπο θέλουμε να οικοδομήσουμε, καθώς και με την επανασύνδεση ηθικής και πολιτικής, τη διάσπαση της οποίας δημιούργησε ο μεταμοντέρνος νεοφιλελευθερισμός για να επιβάλει την ακραία και θανατηφόρα λιτότητα στους λαούς.

Στην πρώτη παγκοσμιοποίηση που καταγράφεται ιστορικά, αυτή των ελληνιστικών χρόνων με την εξάπλωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία και εν συνεχεία με την κυριαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Ευρώπη και Ασία, ανακατεύονται οι πολιτισμικές παραδόσεις και οι φιλόσοφοι προσπαθούν να απαντήσουν στα καινούργια προβλήματα που τίθενται για τον άνθρωπο.

Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος (203-270 μ.Χ.) με αφετηρία κυρίως τη φιλοσοφία του Πλάτωνα αλλά και του Αριστοτέλη προσπαθεί να δημιουργήσει μία νέα σύνθεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Στο έργο του «Εννεάδες» η εικόνα αναδεικνύεται ως θεμελιώδες στοιχείο στην παγκοσμιοποίηση της εποχής του και διαβλέπει με την ισχυρή του ενόραση πως θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ανθρωπότητας.

Γεννημένος στη Λυκόπολη της Αιγύπτου και μεγαλωμένος στην Αλεξάνδρεια, Ελληνας, όπου έλαβε υψηλή φιλοσοφική μόρφωση, με άξονα τη φιλοσοφική ηθική και την ποίηση δημιουργεί μία κοσμοεικόνα υψηλών μεταφυσικών αξιών για να επηρεάσει τις πολιτισμικές εξελίξεις του καιρού του. Μεταφυσικός, αλλά ορθολογιστής και άθεος, επηρεάζει το σύνολο των χριστιανικών εξελίξεων στη σκέψη και στην τέχνη.

Κορυφαίο παράδειγμα, εκτός από τη βυζαντινή τέχνη καθώς και ρευμάτων της Αναγέννησης, είναι ο επηρεασμός του μεγάλου Θεοτοκόπουλου. Στην ποίηση εκτός από τους Βυζαντινούς ποιητές ενέπνευσε με τη μεταφυσική του φωτός τον Οδυσσέα Ελύτη.

«Οπως οι ακτίνες του ηλίου, φωτίζοντας ένα σκοτεινό σύννεφο, το κάνουν να λάμπει και το δείχνουν χρυσό, έτσι και η ψυχή μπαίνει στο σώμα του ουρανού και του δίνει ζωή, αθανασία και το ξυπνά από τον ύπνο του» (Πλωτίνος, «Εννεάδες», εκδ. Κάκτος), σημειώνει εμφατικά ο Πλωτίνος, σηματοδοτώντας μέσω της ποιητικής του φωτός όλο το φάσμα των θετικών αξιών ζωής που πιστεύει πως πρέπει να διαθέτει ο οικουμενικός άνθρωπος της Ανατολής και της Δύσης, πέρα από διαχωριστικές θρησκευτικές, εθνικές, τοπικές και άλλες επιμέρους αντιλήψεις που τον υποβιβάζουν ως ηθικοκοινωνικό ον.

Αναφερόμενος στον κόσμο των νοητών, ο Πλωτίνος πλάθει μία μεταφυσική κοσμοεικόνα γεμάτη ομορφιά και φως. «Στον κόσμο των νοητών, η θέαση δεν έχει εξωτερικό όργανο… Είναι ένα φως που βλέπει ένα άλλο φως που βλέπει τον εαυτό του» (εκδ. Κάκτος).

Ουσιαστικά ο μεταφυσικός Πλωτίνος μάς παρέχει ένα παράδειγμα με την επιστημολογική έννοια του όρου, πώς να δημιουργήσουμε στις συνθήκες της δικής μας παγκοσμιοποίησης μια ηθικοπνευματική ηγεμονία της εικόνας, εδραιωμένης σε έναν απελευθερωτικό φιλοσοφικό λόγο κατά των αποβλήτων της εικόνας της καπιταλιστικής βιομηχανίας του θεάματος.

Η Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα θα συγκροτήσουν μία πνευματική κοσμοεικόνα για μια απελευθερωτική κοινωνία των πολιτών της συλλογικής ευτυχίας;

Πηγή: efsyn.gr

Από την παγκοσμιοποίηση-διεθνοποίηση στον διεθνισμό και στην οικουμενική επανάσταση

Από τον Δημήτρη Φασόλη

Από μια ριζική – και ίσως γνήσια – επαναστατική σκοπιά, είναι σωστό το ότι η σημερινή δημοκρατία και ο καπιταλισμός είναι μια καλυμμένη δικτατορία ή ένας χρυσωμένος ολοκληρωτισμός της πολιτικής ηγεσίας που μοιάζει στην ουσία με την απόλυτη εξουσία του φεουδάρχη. Όμως αν αναρωτηθεί ο καθένας μας ειλικρινά, δε θα ‘θελε με τίποτα να ζει σε μια παλιότερη εποχή. Ούτε ίσως στην εποχή της ρωσικής ή της ισπανικής επανάστασης. Γιατί θα ήταν μάλλον σκληρά εργαζόμενος και πάμφτωχος εργάτης γης ή εργοστασιακός εργάτης με δεκάξι ώρες εργασίας σε ανθυγιεινό περιβάλλον. Η θεωρία των ιστορικών και κοινωνικών αλλαγών μας έχει δείξει ότι κάθε νέα κοινωνία, κάθε πολιτική, κοινωνική και οικονομική αλλαγή, ακόμη και επαναστατική, προετοιμάζεται και προκύπτει μέσα από δυνάμεις που ενυπάρχουν στην ίδια τη δομή και τη λειτουργία της παλιάς κοινωνίας. Κάποιες από αυτές τις δυνάμεις προέρχονται από – και προοικονομούν – το μέλλον, από περιθωριακές γίνονται κυρίαρχες, ενώ οι μη λειτουργικές αποδυναμώνονται και σβήνουν. Έτσι προκύπτει το καινούριο.

Μια από αυτές τις δυνάμεις, θεωρώ ότι είναι η παγκοσμιοποίηση της ανθρωπότητας, η διεθνοποίηση- ενοποίηση των ανθρώπινων κοινωνιών και πολιτισμών σε μια οικουμενική ενότητα-οντότητα. Η ιστορία φαίνεται να τείνει προς τον διεθνισμό και την οικουμενική επανάσταση, διότι μόνο μέσα από την ενοποίηση μπορεί η ανθρωπότητα να ενωθεί πραγματικά κι όχι από μέσα από την περιχαράκωση και το κλείσιμο σε σύνορα, έθνη-κράτη ή τοπικιστικούς κοινοτισμούς. Παγκοσμιοποίηση πραγματοποιήθηκε και σε προηγούμενες περιόδους της κυριαρχίας και της εκμεταλλευτικής οικονομίας. Αυτό γιατί να μη σημαίνει ότι υπάρχει ένα βαθύτερο «μήνυμα» στην ιστορική διαδικασία; Η δύναμη με άλλα λόγια της ολοένα παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας και της ενότητας-αλληλεξάρτησης των ανθρώπων; Φυσικά υπάρχουν κι άλλες υπόγειες δυνάμεις, δομές και διαδικασίες που καθορίζουν σε τελευταία ανάλυση την ιστορική πορεία, το «βέλος του χρόνου ή της ιστορίας».

Το να περιμένει κανείς να έρθει η κοινωνική χειραφέτηση και αλλαγή μέσω επιστροφής στο κράτος έθνος είναι μια ιδεολογική αυταπάτη, συνιστά στην πραγματικότητα ένα πισωγύρισμα της ιστορίας. Ενώ μόνο εν μέσω μιας διεύρυνσης και εμβάθυνσης της παγκοσμιοποίσης μπορεί να οδηγήσει στον διεθνισμό και στην παγκόσμια επανάσταση της ακρατικής και ελευθεριακής οικουμενικότητας, δικαιοσύνης και ισότητας. Ο καπιταλισμός λοιπόν κυοφορεί μέσα του επαναστατικές δυνάμεις, όπως και τα προηγούμενα ιστορικά κοινωνικά συστήματα. Το ζητούμενο είναι όχι το κλείσιμο στα εθνικά σύνορα, αλλά η κατάργηση των αρνητικών και στρεβλών διαδικασιών που συνοδεύουν την παγκοσμιοποίση. Το σύνθημα όχι στην παγκοσμιοποίηση, όπως και το όχι στην ΕΕ, είναι ουσιαστικά συντηρητικό-δεξιό, ενώ επαναστατικό είναι το σύνθημα όχι στον καπιταλισμό και στο έθνος κράτος, ναι στην παγκοσμιοποίηση και τον διεθνισμό αλλά ως περιεκτικές και βαθιές εκδοχές της οικουμενικότητας.

Υποτίθεται, σύμφωνα με τους πολέμιους της παγκοσμιοποίσης, ότι αυτή έχει φέρει περισσότερα δεινά παρά καλά στους ανθρώπους. Έχουν όμως πολύ κοντή μνήμη ή εξαπατούν τον κόσμο. Ξεχνούν ότι πριν τη νεότερη παγκοσμιοποίηση υπήρχε φτώχεια και πείνα. Ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν όπως και σήμερα με την κρίση ή και χειρότερα. Ότι γίνονταν περισσότεροι πόλεμοι και κρατικοί-εθνικοί ανταγωνισμοί, με αποκορύφωμα τους δύο παγκόσμιους δολοφονικούς-εγκληματικούς πολέμους, οι οποίοι καταρράκωσαν ηθικά την ανθρωπότητα. Μόνο με τη μεταπολεμική ανάπτυξη και την ύστερη έκρηξη καταναλωτισμού και ευημερίας μπόρεσε η ανθρωπότητα να ορθοποδήσει και να νιώσει πιο αισιόδοξη ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα, ακολουθώντας τον δρόμο της προόδου, της ειρήνης και της συνεργασίας μεταξύ κρατών. Ακόμη και εν μέσω κρίσης κυκλοφορούν περισσότερα υλικά αγαθά και προϊόντα απ’ ό,τι μερικές δεκαετίες πριν. Εξάλλου μερίδιο για την κρίση φέρουν και οι ίδιοι οι υπήκοοι της καπιταλιστικής εξουσίας, με την ανεύθυνη και ανώριμη στάση τους: ο άκρατος καταναλωτισμός, η κακοδιαχείριση χρημάτων, ο τζόγος ήταν η αντανάκλαση της συμπεριφοράς της εξουσίας: διασπάθιση δημόσιου πλούτου, διαφθορά, εξαπάτηση, χλιδή.

Στην ελλάδα στη διάρκεια της χούντας και ακόμη πιο πριν υπήρχε πολλή φτώχεια, εξαθλίωση, μετανάστευση, εξάρτηση από ξένες ισχυρές χώρες. (Γιατί άραγε ξεχνούν κάποιοι ότι το έθνος κράτος αναγκαστικά εξαρτάται από άλλα ισχυρότερα και ότι εμπλέκεται σε εθνικούς ανταγωνισμούς και συνοριακές διενέξεις;) Το να γυρίσουμε πίσω σε εκείνη την εποχή σε τι θα ωφελήσει πραγματικά; Για να μην πούμε για τον συντηρητισμό και τον εθνικισμό εκείνης της περιόδου και τις πολεμικές περιπέτειες που φόρτωσε στους λαούς γειτονικών χωρών. Τώρα πώς γίνεται αριστεροί (καλά οι δεξιοί, είναι στη φύση τους) να ονειρεύονται επιστροφή στην εθνική οικονομία προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, χρήζει μάλλον ψυχαναλυτικής ερμηνείας. Ή να λένε (ακόμη και αντιεξουσιαστές) ότι ο Τραμπ θα είναι καλύτερος από τον Ομπάμα ή την Κλίντον, ότι θα ασχοληθεί με τα εσωτερικά του, δεν θα επιδιώξει πολέμους, θα ανταγωνιστεί την ΕΕ κλπ, αυτό βρίσκεται στα όρια του παραληρήματος, δηλαδή της ψυχιατρικής. Πώς γίνεται ένας αεριτζής καπιταλιστής, άνθρωπος των ΜΜΕ να είναι αντισυστημικός; Γίνεται σε μια καπιταλιστική χώρα να πάρει κάποιος αντισυστημικός την εξουσία; Είναι απλά άλλο ένα τρικ του αστικού συστήματος! Ίσως ο μέσος αμερικανός να μην ξέρει για τον Μπερλουσκόνι, αλλά ένας έλληνας δικαιολογείται να υποστηρίζει τέτοιες αρλούμπες; Ακόμη πιο παράταιρο: ένας εθνικιστής σαν τον Τραμπ είναι δυνατόν να είναι ειρηνιστής; Και πώς τόσο εύκολα εμπιστεύονται τα λόγια ενός δημαγωγού, μιας τηλεπερσόνας; Δεν ξέρουν ότι σχεδόν σίγουρα θα πράξει άλλα από αυτά που εξήγγειλε στην προεκλογική του καμπάνια; Ή μήπως κατά βάθος γουστάρουν εθνικισμό, ρατσισμό, φασισμό, λαϊκισμό και τα ρέστα;

Βέβαια, καθώς ο αμερικανικός καπιταλισμός είναι ένα συμπαγές σύστημα, απρόσωπο και δεν εξαρτάται από πρόσωπα, το πιθανότερο είναι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ να μην αλλάξει ριζικά. Ωστόσο, το συμβολικό στοιχείο του νεοφασιστικού-νεοφιλελεύθερου και ρατσιστικού κρατικού μηχανηισμού (κυβέρνησης) θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο πισωγύρισμα του φαντασιακού των ανθρώπων σε κατώτερα ένστικτα επιβίωσης και κοινωνικής οργάνωσης. Εντείνοντας έτσι την υφιστάμενη συντηρητική-δεξιά στροφή στην ιδεολογία του μέσου ανθρώπου (κυρίαρχη ιδεολογία). Αυτό στο μέλλον συνεπάγεται τη σταδιακή επικράτηση ακροδεξιών-λαϊκίστικων κυβερνήσεων και την μετατροπή των κοινωνιών σε νοεφαστικές και μετα-καπιτιλιστικές ολοκληρωτικές δυστοπίες. Ο εφιάλτης της απόλυτης και παγκόσμιας κυριαρχίας, της ποδηγέτησης της ανθρώπινης συνείδησης είναι ορατός πλέον. Έτσι, ενώ το βέλος της ιστορίας «δείχνει» αριστερά και επαναστατικά, εντούτοις το βέλος της ιδεολογίας (δηλαδή της συνείδησης) πισωγυρίζει στο παρελθόν (σε ένα ζοφερό μέλλον;). ωστόσο επειδή η συνείδηση και η ιδεολογία επηρεάζουν σε τελευταία ανάλυση το βέλος της ιστορίας, μόνο η συνείδηση μπορεί να δώσει λύση και να κατευθύνει σωστά το βέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας (και του κόσμου).

 https://iamarevi.wordpress.com

Η καταγωγή της ιεραρχίας και των ταξικών κοινωνιών

Συντάκτης: Ναξάκης Χάρης, καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο ΤΕΙ Ηπείρου, συγγραφέας – charisnax@yahoo.gr

Στην Οικολογία της Ελευθερίας (εκδόσεις Αντιγόνη, 2016),  το σημαντικότερο έργο του μεγάλου Αμερικανού στοχαστή Μάρεϊ Μπούκτσιν, ο οποίος συνέβαλλε τα μέγιστα στην θεμελίωση της κοινωνικής και πολιτικής οικολογίας, ο συγγραφέας επιδιώκει να ερμηνεύσει την ανάδυση της ιεραρχίας που αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό των ανθρώπινων κοινωνιών και να σκιαγραφήσει τις προϋποθέσεις διάλυσης της. Για τον Μπούκτσιν η τάση του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στη φύση είναι επακόλουθο της τάσης του να κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο. Το μεγάλο μυστήριο όμως είναι ποιές είναι οι ρίζες αυτής της τάσης. Για την μαρξιστική αφήγηση η εξουσία, η ατομική ιδιοκτησία και εν τέλει οι τάξεις και το κράτος δημιουργήθηκαν «αναγκαστικά και ανεξάρτητα από την ανθρώπινη θέληση» ως αποτέλεσμα του « νόμου του καταμερισμού της εργασίας» (Έγκελς- Αντιτύριγκ) σε διευθυντική και εκτελεστική, γεγονός που οδήγησε στην μονοπώληση της εξουσίας από μια ομάδα που είχε την διεύθυνση της εργασίας. Οι αντικειμενικές λοιπόν αναγκαιότητες της οργάνωσης της παραγωγής καθόρισαν την ταξική δομή της κοινωνίας. Κάθε εξουσία για τον μαρξισμό απορρέει από τον καταμερισμό της εργασίας, που οδήγησε στην αντιπαράθεση ανάμεσα στα διευθυντικά και εκτελεστικά καθήκοντα, γι’ αυτό κάθε εξουσία, η δημιουργία της ιεραρχίας και των διευθυντικών τάξεων απορρέουν  από τη σφαίρα της παραγωγής, από την οικονομική εξουσία. Στην γερμανική ιδεολογία ο Μαρξ καθιστά σαφή την παραπάνω ερμηνεία: «με τον καταμερισμό της εργασίας είναι ταυτόχρονα δεδομένη και η ποσοτική και η ποιοτική άνιση διανομή της εργασίας και των προϊόντων της, άρα και της ιδιοκτησίας». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Οι ταξικές κοινωνίες αναδύθηκαν επειδή στη νεολιθική περίοδο η εμφάνιση του καταμερισμού της εργασίας και των εξελιγμένων εργαλείων επέτρεψε να κυριαρχήσει ο άνθρωπος πάνω στη φύση, παράγοντας έτσι πλεονάσματα αγαθών, γεγονός που επέτρεψε να εμφανιστεί η εκμετάλλευση ως σφετερισμός των πλεονασμάτων αυτών από τις κοινωνικές ομάδες που διαδραμάτιζαν διευθυντικό ρόλο στην παραγωγή των αγαθών;

Αν όμως ο καταμερισμός της εργασίας και  η παραγωγή πλεονασμάτων, ανεξάρτητα από την ανθρώπινη θέληση, ως σιδερένιος νόμος οδηγεί αντικειμενικά στην εκμετάλλευση, στην ανισοκατανομή του πλούτου και την εξουσία, τότε πως ξέφυγαν από τον ιστορικό αυτό νόμο οι φυλές των τροφοσυλλεκτών – κυνηγών της βορειοδυτικής ακτής της Αμερικής που για αιώνες στις τελετές Πότλατς που διοργάνωναν κατέστρεφαν τα πλεονάσματα, αποσυσσώρευαν δηλαδή τον πλούτο; Και πως θα ερμηνεύσουμε ότι σχεδόν όλες οι τροφοσυλλεκτικές κοινωνίες εφάρμοζαν το εξισωτικό μοίρασμα της τροφής σε όλα τα μέλη της φυλής, με βάση την αρχή του αμείωτου ελάχιστου που σημαίνει  ότι σε όλα τα μέλη της κοινότητας προσφέρεται ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης ανεξάρτητα από την προσφορά του καθενός στην παραγωγής του; Για τον Μάρεϊ Μπούκτσιν, και όχι μόνο, υπάρχει ένας άλλος δρόμος για την εξήγηση της καταγωγής των ταξικών κοινωνιών, πέρα από αυτόν της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της τεχνικής.  Η ανάδυση της ιεραρχίας και της εκμετάλλευσης είναι  αποτέλεσμα της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο, δηλαδή η συνείδηση αντί της εργασίας, η κουλτούρα αντί της τεχνικής, οι ιεραρχίες αντί των τάξεων είναι οι λόγοι που οδήγησαν στην ιδέα της κυριαρχίας στη φύση και στην παραγωγή πλεονασμάτων. Έτσι η μήτρα της καταγωγής των ταξικών κοινωνιών και της εξουσίας δεν είναι αποτέλεσμα της εμφάνισης του καταμερισμού της εργασίας και των οικονομικών τάξεων, αλλά σε μια αρχική τους μορφή, στη νεολιθική περίοδο, είναι το αποτέλεσμα των προνομίων που απέσπασαν για τον εαυτό τους οι άντρες (πατριαρχία), οι ηλικιωμένοι (γεροντοκρατία-συμβούλιο σοφών στις φυλές), η συντεχνία των σαμάνων (ιερείς-μάγοι), αλλά και οι φύλαρχοι-πολεμιστές. Τα προνόμια αυτά ήταν το κύρος, η κοινωνική αναγνώριση και δευτερευόντως το κέρδος. Πρόκειται δηλαδή για ιεραρχίες που βασίζονταν στην ηλικία (νέοι- γέροντες), στο φύλλο (άντρας- γυναίκα), στη θρησκευτική ανάγκη (σαμάνοι), στην πολεμική τέχνη (ομάδες πολεμιστών), στις φιλαρχίες, και οι ιεραρχίες αυτές δημιούργησαν σχέσεις εξουσίας, κυριαρχίας (εντολής) και υποταγής.

Παρότι όμως η αφήγηση του Μπούκτσιν είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από τον οικονομικό ντετερμινισμό του μαρξισμού το ερώτημα παραμένει, χωρίς να δίνεται μια επαρκής εξήγηση. Ποια είναι η ρίζα της επιθυμίας ισχύος, της βούλησης για δύναμη και κυριαρχία και των προνομίων που αυτή συνεπάγεται, που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο ον; Η ανάδυση του homo sapiens έφερε στο προσκήνιο ένα ον που δεν χαρακτηρίζεται από την ομοιογένεια αλλά από την ετερότητα, τη διάσταση δηλαδή του εαυτού και του άλλου. Η συνείδηση του όντος αυτού είναι ατομική, το άτομο πάντα βιώνει τον εαυτό του ως πρώτο πρόσωπο, ως υποκείμενο. Ταυτόχρονα βέβαια ο άλλος κατοικεί μέσα στο εγώ γιατί ανήκουμε σ’ ένα εμείς (οικογένεια, φίλοι, κοινότητα, κλπ). Το εγώ και η ανάγκη του άλλου είναι ιδρυτικά στοιχεία της ανθρώπινης ταυτότητας. Η ετερογένεια της ζωής διακρίνει τον άνθρωπο από άλλα είδη του ζωικού βασιλείου και τον προφυλάσσει από μια απονεκρωτική ομοιογένεια, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει το κουτί της Πανδώρας για να ξεπηδήσει η βούληση για ισχύ και κυριαρχία του εγώ στον άλλον. Αυτή είναι η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης. Το να είναι κανείς υποκείμενο αποτελεί το αποκορύφωμα του εγωισμού και του αλτρουισμού. Η εξατομικευμένη συνείδηση μας μπορεί να οδηγήσει στον εγωισμό και την επιθυμία ισχύος όταν κυριαρχεί το εγώ, ο ατομoκεντρισμός, αλλά και στον αλτρουισμό εφόσον είμαστε ικανοί να αφιερώσουμε το πρώτο πρόσωπο μας σε ένα εμείς και σε ένα εσύ. Γι’ αυτό η πιο ριζοσπαστική ουτοπία είναι η δημιουργία εκείνων των θεσμών, μέσω της αυτοθέσμισης, που θα περιορίζουν στην πράξη την ύβρη της βούλησης για ισχύ και κυριαρχία του εγώ στον άλλο, της κυριαρχίας του ανθρώπου στον άνθρωπο. Το ζήτημα δεν είναι μόνο η κατάργηση της οικονομικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο αλλά και η κατάργηση ή έστω ο περιορισμός της ιεραρχίας και της κυριαρχίας.

http://ellogos.net

Ο Ζαπάτα, οι Ρετζαίοι και ο Χομπσμπάουμ

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Στις 10 Απριλίου του 1919 ο Εμιλιάνο Ζαπάτα (ή Σαπάτα) έπεσε θύμα ενέδρας και εκτελέστηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις του Μεξικού, κατά τη συνάντησή του με έναν στρατηγό που υποτίθεται ότι ήθελε να προσχωρήσει στην επανάσταση.

Ο Ζαπάτα γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1879 στο χωριό Ανενκουίλκο της πολιτείας Μορέλος. Γόνος ευκατάστατου κτηνοτρόφου, έμεινε ορφανός στα 16 του χρόνια και εργάστηκε ως εκπαιδευτής αλόγων. Σε ηλικία 18 ετών φυλακίστηκε για μικρό διάστημα στην προσπάθειά του να υπερασπίσει τους φτωχούς χωρικούς της πατρίδας του.

Κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Μεξικού από τον δικτάτορα Πορφίριο Ντίας, ο Ζαπάτα ανέπτυξε δράση κατά του ημι-φεουδαρχικού, καπιταλιστικού συστήματος της χώρας, που ευνοούσε τους ιδιοκτήτες τεράστιων εκτάσεων γης, τις καλούμενες «ασιέντα» (hacienda), που ήταν ανάλογα με τα βαλκανικά τσιφλίκια.

Τον Νοέμβριο του 1910 η εξαθλίωση των αγροτών οδήγησε σε μια μεγάλη αγροτική εξέγερση στη χώρα, υπό τον Φρανσίσκο Μαδέρο, πολιτικό αντίπαλο του Πορφίριο Ντίας. Ο Ζαπάτα τάχθηκε στο πλευρό του, πήρε τα όπλα και με σύνθημα «γη κι ελευθερία» ηγήθηκε των επαναστατημένων αγροτών, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερα εδάφη.

Όταν αντιλήφθηκε ότι το αίτημα για μεταρρυθμίσεις είχε εγκαταλειφθεί από τον Μαδέρο, συνέταξε το δικό του αγροτικό πρόγραμμα, γνωστό ως Σχέδιο Αγιάλα, με τη βοήθεια του αναρχικού δασκάλου Οτίλιο Μοντάνιο Σάντσες (σ.σ. στα τέλη του 19ου αι. είχαμε επίσης μία αγροτική επανάσταση στο Μεξικό με ηγέτη τον Έλληνα αναρχικό Πλωτίνο Ροδοκανάκη και το νεαρό μαθητή του με καταγωγή από το Συρράκο και τους Καλαρρύτες, Φρανσίσκο Ζαλακόστα, που εκτελέστηκε). Με το σχέδιο Αγιάλα ο Ζαπάτα απαιτούσε την απαλλοτρίωση της γης απ’ όλους τους ξένους και του 1/3 των εδαφών των φεουδαρχών, καθώς και την επιστροφή των εδαφών που είχαν κατασχεθεί. Σύμφωνα με το Σχέδιο Αγιάλα, όλες οι κατασχεθείσες εκτάσεις θα αποτελούσαν κοινοκτημοσύνη των ινδιάνικων κοινοτήτων.

Στο πλευρό του συγκεντρώνονταν όλο και περισσότεροι αγρότες, ενώ τις απόψεις του ενστερνίστηκαν και πολλοί διανοούμενοι, οι οποίοι συνέδεσαν τις θεωρίες του με αυτές του Καρλ Μαρξ. Μετά την καταστολή της εξέγερσης του Μαδέρο, το Φεβρουάριο του 1913, ο Ζαπάτα ένωσε τις δυνάμεις του με αυτές του Πάντσο Βίγια (ή Βίλα) στο βορρά και του Πασκουάλ Ορόσκο με τους οποίους συνέχισε τον αγώνα ακόμα κι όταν έπεσε η δικτατορία του Ντίας. Με τον Βίλα κατέλαβαν τρεις φορές την πόλη του Μεξικό, αλλά αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.

Από τους εχθρούς του χαρακτηρίστηκε ως ακραίος μηδενιστής με μοναδικό σκοπό της δράσης του τη ληστεία. Αλλά αυτή είναι η εκδοχή των τσιφλικούχων για τους ονομαζόμενους «κοινωνικούς ληστές». Σύμφωνα με τον Έρικ Χομπσμπάουμ «Το βασικό σημείο, όσον αφορά τους κοινωνικούς ληστές, είναι το γεγονός ότι πρόκειται για παράνομους αγρότες, που θεωρούνται εγκληματίες από τον άρχοντα και την κρατική εξουσία, αλλά παραμένουν εντός της αγροτικής κοινότητας, θεωρούμενοι από τον κόσμο τους ήρωες, αγωνιστές, εκδικητές, μαχητές της δικαιοσύνης, ακόμη και αρχηγοί απελευθερωτικών κινημάτων…». Οι ληστές μοιράζονται τις αξίες και τις επιδιώξεις του αγροτικού κόσμου και ως παράνομοι και στασιαστές είναι ευαίσθητοι στα επαναστατικά κινήματα. Ο μεγάλος Πάντσο Βίλα ήταν ληστής. Οι κοζάκοι το ίδιο. Οι Χαϊντούκ στη Βουλγαρία ήταν αρχικά ληστές και μετά επαναστάτες ληστές. Ο Πίκαρο, ο Ισπανός μεγάλος ήρωας των πληβείων είναι ριψοκίνδυνος, περιπετειώδης, αρνείται την έννοια της περιουσίας και σκοτώνει νεόπλουτους Ισπανούς αποικιοκράτες. Οι ληστές εν προκειμένω δεν είναι κάποιοι παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου, αλλά οι εκπρόσωποι της «πρωτόγονης επανάστασης» των «κάτω», οι εκφραστές των αξιών των αγροτοποιμενικών κοινοτήτων, που πένονται και καταδυναστεύονται από το κράτος-χωροφύλακα, αλλά και από το παρα-κράτος των τσιφλικούχων και των υβριδικών αστών.

Αυτοί είναι οι «κοινωνικοί ληστές» που δρουν και στην Ελλάδα από το 1900-1920, ενώ από το 1920-1930 αυτή η μορφή ληστείας περιορίζεται σε περιπτώσεις, όπως αυτή των Ρεντζαίων, που αιωρούνται μεταξύ των δύο Συμβολικών Τάξεων, της «αστικής» από τη μια και της αγροτοποιμενικής τους κοινότητας από την άλλη. Αλλά τι είναι η κοινωνική ληστεία; Η μορφή αυτής της «ληστείας» παρουσιάζεται σε ολόκληρο τον κόσμο σαν αντίδραση των προβιομηχανικών αγροτοποιμενικών κοινωνιών στην έλευση του αστικού εθνικού κράτους και της βιομηχανίας.

Σύμφωνα, βέβαια, με την καθεστηκυία αντίληψη δεν υφίσταται τέτοια σχέση και οι μετά το 21 ληστές ήταν απλοί παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου. Κι όμως, οι πρώτοι ληστές ήταν άστεγοι και πάμπτωχοι αγωνιστές του 21 που οι Βαυαροί απέλυσαν από το στρατό. Αλλά, κυρίως, η αντιμετώπιση των Ρεντζαίων στην Ήπειρο(το κράτος τους αμνήστευσε κάνοντάς τους αξιωματικούς της χωροφυλακής) παραπέμπει στην αντιμετώπιση των κλεφτών από την οθωμανική εξουσία(έδινε στους κλέφτες αρματολίκια εντάσσοντάς τους στην οθωμανική εξουσία και έτσι ελέγχοντάς τους). Συνοπτικά, η κοινωνική ληστεία αποτέλεσε συνέχεια της κλεφταρματολικής παράδοσης και φαινόμενο αντίδρασης των αγροτικών προβιομηχανικών κοινοτήτων απέναντι στη διάλυσή τους από το νεωτερικό αστικό κράτος. Επιχείρηση Λούρος: Ισχυρότατο επιχείρημα γι’ αυτό είναι η μαζικότητα του ληστρικού και του ληστοτροφικού φαινομένου. Δεν είναι τυχαίο πως μετά τη ληστεία της Πέτρας από τους Ρετζαίους, τεράστιες αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις περικύκλωσαν την ευρύτερη περιοχή, με τρία πολεμικά πλοία στον Αμβρακικό και 7000 χωρικούς να εγκλείονται και να ανακρίνονται (μετά βασανιστηρίων) επί ημέρες στο Λούρο. Γιατί; Γιατί οι ληστές είναι συνδεδεμένοι με την τοπική τους κοινότητα, την τροφοδοτούν με τα κλεμμένα χρήματα και τροφοδοτούνται απ’ αυτή με τρόφιμα, πληροφορίες και υποστηρικτική βοήθεια. Ακόμα και οι μοναχοί συμμετέχουν στη ληστεία της Πέτρας. Η αγροτοποιμενική κοινότητα είναι υπερήφανη για τη λεβεντιά και τον ηρωισμό των εκπροσώπων της που είναι η άγρια βία των δύο ληστών. Γιατί η βία αποκαθιστά την ισορροπία των αδικημένων και των καταπιεσμένων, όπως θα πει αργότερα η Χάνα Άρεντ. Γιατί είναι άλλη η βία των «πάνω» και άλλη των «κάτω», καθώς οι τελευταίοι βρίσκονται σε θέση άμυνας.

Αλλά γιατί έχουμε στην Ήπειρο την έξαρση του ληστρικού φαινομένου στις αρχές του 20ου αιώνα; Πολλοί την αποδίδουν στη διάλυση των τσελιγκάτων, βασική δομή των ποιμενικών κοινοτήτων. Αυτό συνέβη λόγω της αδυναμίας μετακίνησης των κοπαδιών προς τα χειμαδιά μετά το 1881 και τα νέα σύνορα. Τα χωριά των Τζουμέρκων ερήμωσαν. Αλλά νομίζω ότι η όξυνση συνέβη μετά την ιδιότυπη «ήττα-αποχώρηση» από τη Β. Ήπειρο των Ελλήνων τσιφλικούχων, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει ένα «παραστρατιωτικό» σώμα που αποτελούνταν από κάθε καρυδιάς καρύδι. Ο Βας. Κολοβός – πεθερός του Γιάννη Ρέντζιου- ήταν οπλαρχηγός της επιχείρησης στη Β.Η, έγινε στη συνέχεια ληστής, ακολούθως άρχοντας, κομματάρχης του Βενιζέλου και, τέλος, άνθρωπος του Πάγκαλου. Δεν είναι τυχαίο ότι η αμνήστευση των Ρεντζαίων έγινε επί Πάγκαλου και η εκτέλεσή τους επί Βενιζέλου. Αξίζει να σημειωθεί, ομοίως, η απαγωγή των βουλευτών Μελά και Μυλωνά στις 4/8/1928 στα Γιάννενα από τους Κουμπαίους, την ημέρα που θα μιλούσε στην πόλη ο Βενιζέλος! Εν προκειμένω έχουμε και τη λεγόμενη «πολιτική ληστεία», όπου οι ληστές γίνονται κομματάρχες διαφόρων πολιτικών, χρησιμοποιώντας ως μέσο επιβολής την κατατρομοκράτηση και τον εκβιασμό των ψηφοφόρων. Οι ληστές με άλλα λόγια λειτουργούν όχι μόνο συγκρουσιακά αλλά και σαν γέφυρα μεταξύ των αγροτοποιμενικών κοινοτήτων τους και του πολιτικού συστήματος. Λειτουργούν, δηλαδή, άλλοτε ως παράγοντες ενσωμάτωσης κι άλλοτε ως παράγοντες εξέγερσης.

Το πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία είναι ότι η διάλυση των αγροτοποιμενικών κοινοτήτων γίνεται πολιτικά και όχι οικονομικά, καθώς η βιομηχανία είναι ανύπαρκτη. Η πολιτική δε επιβολή γίνεται με τη μιμητική μεταφορά νομικών κανόνων από την Εσπερία και με άγρια καταστολή. Γι’ αυτό ο Παύλος Καλλιγάς στο «Θάνος Βλέκας» ασκεί κριτική στη βιαστική μεταφορά ξενόφερτων νόμων και στην αδυναμία των «ταπεινών προσώπων», όπως γράφει, να αποκωδικοποιήσουν τους κώδικες του νέου αστικού κόσμου. Γι’ αυτό το λόγο κατά τη γνώμη του οι χωρικοί επικοινωνούν με την «παρα-εξουσία» των ληστών παρά με την απρόσιτη εξουσία του νέου κράτους. Όμως, η «παρα-εξουσία» που βλέπει ο Καλλιγάς δεν είναι παρά η «αντι-εξουσία» των τοπικών κοινοτήτων που αντιδρούν στην εξουσία του αθηνοκεντρικού κράτους της εποχής, που δεν είναι απλώς απρόσιτο, αλλά φθάνει στην περιφέρεια λαμβάνοντας τη μορφή του «παρα-κράτους», δηλαδή της ανεξέλεγκτης εξουσίας των πολυμορφικών αστών(εμπόρων, τσιφλικούχων, κομματαρχών) κι ενός μηχανισμού από εισαγγελείς, αξιωματικούς χωροφυλακής, νομάρχες, δημοσιογράφους-εκδότες, ληστές κ.ά.

Αλλά οι ληστές κάποτε διαφεύγουν από την ενσωμάτωση. Αυτή είναι η περίπτωση του Γιάννη Ρέντζιου, ο οποίος αρνείται τη Συμβολική Τάξη του φρόνιμου οικογενειάρχη και αξιωματικού της χωροφυλακής(αντιστικτικά με τον Β. Κολοβό), αποκαθιστώντας τη σχέση του με την πληττόμενη κοινότητά του. Χτυπάει, λοιπόν, το κράτος-τράπεζα, το κράτος-τοκογλύφο. Γιατί ο ληστής (όπως και ο κλέφτης επί οθωμανικής κυριαρχίας) μπορεί να εντάσσεται στην εξουσία αλλά δεν αλλάζει τον ηθικό του κώδικα και το σύστημα αξιών του, καθώς αυτό είναι δείγμα εξευτελισμού. Ο Γ. Ρ. ξαναέγινε ληστής για να ξανακερδίσει την ψυχή του, την τιμή του, αυτή που χάθηκε όταν η Χαρίκλεια τον έμαθε να τρώει με μαχαίρι και πιρούνι, όταν φόρεσε κοστούμι και σκαρπίνια, όταν έγινε ένας φρόνιμος οικογενειάρχης. Στη συνεχή μετακένωση των Ρεντζαίων μεταξύ εξουσίας και αντιεξουσίας, κέρδισε η δεύτερη, κέρδισε το φιλότιμο, η αγροτοποιμενική Συμβολική Τάξη του ατρόμητου, του μπεσαλή, του ήρωα των αδικημένων, των αξιών της τιμής, της εκδίκησης. Στη βάση αυτών των αξιών και, ασφαλώς, στην προσωπικότητα του Άρη Βελουχιώτη, στηρίχθηκε η ένταξη των φοβερών Καραλιβαναίων στον ΕΛΑΣ.

Οι νέοι αστοί, όπως ο Καλλιγάς, αδυνατούν να αντιληφθούν πως ένας ολόκληρος κόσμος, που ζει στη φύση, που δεν έχει αποκοπεί απ’ αυτή για να την εξουσιάσει, αλλά βιώνει τους ρυθμούς της, ταυτισμένος μαζί της, ζώντας με άλλα λόγια σε αρμονία μαζί της (ΕΝΤΟΠΙΑ) δέχεται τους νέους πολιτιστικούς κώδικες της αστικής ατομικότητας σαν βιασμό, βιώνει την αλλαγή των συμπεριφορών που είναι φυσικοποιημένες(Habitus), σαν ακρωτηριασμό, σαν ψυχικό φόνο, σαν ξεριζωμό. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι αυτή δεν είναι μεταφορά, είναι πραγματικότητα. Είναι η άγρια βία του κράτους-χωροφύλακα. Και μιλώ για τους μαζικούς εκτοπισμούς, τις μαζικές εξορίες ολόκληρων κοινοτήτων που χαρακτηρίζονταν ληστοτροφικές. Αναφέρομαι, ακόμη, για την απαγόρευση από τις δικτατορίες του Πάγκαλου και του Μεταξά της έκδοσης μυθιστορημάτων και της δημοσίευσης επιφυλλίδων στις εφημερίδες της εποχής με ιστορίες ληστών. Για το ότι η καθεστηκυία πνευματική εξουσία απαξίωσε το λαϊκό μυθιστόρημα, εξορίζοντάς το στην παρα-λογοτεχνία, μιλώντας για ληστρικό μυθιστόρημα. Το ίδιο έκανε και με το αστυ-νομικό μυθιστόρημα, τη ληστεία που κατέβηκε στις πόλεις, όπως είπε ο Γιαγκούλας, - και αναφέρει στο βιβλίο του ο Τζανακάρης. Απαγόρευσε, δηλαδή, ό,τι τρέφει τη λαϊκή ιδεολογία της ανταρσίας.

Πηγή: artinews.gr

 http://anemosantistasis.blogspot.com

Σικάγο, Σάββατο 1η Μάη 1886 – Ηταν μια θαυμάσια μέρα: Τα εργοστάσια άδεια και οι αποθήκες κλειστές

Γιατί η Πρωτομαγιά είναι Εργατική

Επιμέλεια: Γρηγόρης Τραγγανίδας

«Δίκαιος μισθός για δίκαιη εργάσιμη ημέρα! Πολλά θα μπορούσε να πει κάποιος και για τη δίκαιη εργάσιμη ημέρα, δικαιοσύνη που είναι ίδια και απαράλλαχτη με τη δικαιοσύνη για το μισθό. Αλλά (…) το παλιό σύνθημα έφαγε τα ψωμιά του και είναι αμφίβολο αν μας κάνει για σήμερα. Η δικαιοσύνη της πολιτικής οικονομίας, όσο η τελευταία εκφράζει πιστά τους νόμους με τους οποίους διοικείται η σημερινή κοινωνία, είναι η δικαιοσύνη που τάσσεται εξ ολοκλήρου με τη μια πλευρά. Με την πλευρά του κεφαλαίου. Ας θάψουμε λοιπόν για πάντα το παλιό σύνθημα και ας το αντικαταστήσουμε με το εξής: Τα μέσα εργασίας – πρώτες ύλες, φάμπρικες, μηχανές – στην ιδιοκτησία των ίδιων των εργατών»
(Ενγκελς)
Σήμερα συμπληρώνονται 131 χρόνια από την εργατική Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο και την μεγάλη απεργία με αίτημα την καθιέρωση της οχτάωρης ημερήσιας δουλειάς. Ηταν η εποχή που τα αφεντικά μπορούσαν να απαιτούν από τους εργάτες να δουλεύουν από το πρωί μέχρι την νύχτα για ψίχουλα.

Επειδή αυτή η περιγραφή θυμίζει επικίνδυνα τη σημερινή κατάσταση της μισθωτής εργασίας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όλο τον κόσμο, μια αναδρομή στα γεγονότα που σημάδεψαν το παγκόσμιο εργατικό κίνημα, μέσα από το μνημειώδες έργο των Ρίτσαρντ Ο. Μπόγιερ καιΧέρμπερτ Μ. Μόρε, «Η Αγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ» (μτφ. Αθηνά Παναγουλοπούλου, «Σύγχρονη εποχή») είναι περισσότερο από χρήσιμη. Είναι ιστορικά επιβεβλημένη. Από μια άποψη, μάλιστα, συνδέεται και με το αρχέγονο, αναγεννητικό νόημα της γιορτής που σήμερα έχει την μορφή του Πάσχα.
«(…) “Παντού βλέπει κανείς αναταραχή για το οχτάωρο”, έγραφε ο Τζον Σουίντον στην εφημερίδα του, στις 18 του Απρίλη 1886. Οι εργάτες διαδήλωναν και τραγουδούσαν από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Σαν Φραντσίσκο. Οι εφημερίδες ομόφωνα και με μικρές διαφοροποιήσεις, δήλωναν ότι το κίνημα ήταν “κομμουνιστικό, ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο”. Δήλωναν ότι θα έφερνε “μείωση των μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του αμερικανού εργάτη”, ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε “αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό”. Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήρισε το κίνημα “αντιαμερικανικό”, προσθέτοντας ότι “οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους”.
Οι εργάτες δεν φαίνονταν να επηρεάζονται από τέτοιου είδους προειδοποιήσεις (…) Τραγουδούσαν ένα τραγούδι που ηχούσε απειλητικά στα αυτιά της εργοδοσίας:
“Θέλουμε να τ’ αλλάξουμε τα πράγματα/ Βαρεθήκαμε να μοχθούμε απ’ τα χαράματα/ Ισά – ίσα μόνο για να ζούμε/ και να μην έχουμε μια ώρα να σκεφτούμε/ Θέλουμε να νιώσουμε του ήλιου τη φωτιά/ και των λουλουδιών την ευωδιά/ Και θέλημα του θεού μες στους αιώνες/ να εφαρμοστούν οι οχτώ ώρες/ Μαζεύουμε τις δυνάμεις μας απ’ τα γιαπιά,/ τα εργοστάσια,/ τα μαγαζιά/ Οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες δουλειά/ κι οχτώ ώρες για ό,τι θέλει ο καθένας από μας!”

(…) ανάμεσα στα ηγετικά στελέχη ήταν διαπρεπείς σοσιαλιστές, σαν τον Αντολφ Στράσερ και τον Πίτερ Μαγκουάιρ. Ενας άλλος, ο εξαιρετικά δραστήριος Σάμιουελ Γκόμπερς, εκείνο τον καιρό δήλωνε μαρξιστής. Με τέτοια ηγεσία δεν είναι παράξενο που το νέο εθνικό κέντρο, το οποίο εξελίχτηκε στην Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας το 1886, υιοθέτησε τον εξής πρόλογο στο καταστατικό του:
“Στα έθνη όλου του κόσμου συνεχίζεται η πάλη ανάμεσα στους καταπιεστές και καταπιεζόμενους όλων των χωρών, μια πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, που θα ενταθεί από χρόνο σε χρόνο και μπορεί να έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα για τα εκατομμύρια των εργαζομένων σε όλες τις χώρες, αν δεν ενωθούν για την αμοιβαία προστασία και το συμφέρον τους”.
(…) Στο συνέδριο του 1884 αποφασίστηκε ομόφωνα ένα ψήφισμα που πρότεινε να γίνει συγκέντρωση ολόκληρης της εργατικής τάξης την 1η του Μάη 1886, για την καθιέρωση του οχτάωρου. (…)
Οι εφημερίδες και οι βιομήχανοι διέδιδαν ότι η πρώτη του Μάη ήταν η ημερομηνία που θα γινόταν μια κομμουνιστική εργατική εξέγερση, σύμφωνα με το μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας (…) οι μεγαλοβιομήχανοι του Σικάγου, ακόμα και σε ομαλές εποχές, διακρίνονταν για την εξαιρετική σκληρότητά τους. Η αστυνομία (…) “χρησιμοποιούνταν από καιρό σαν ιδιωτική δύναμη στην υπηρεσία της εργοδοσίας (…)
Τους δύο μήνες που προηγήθηκαν της Πρωτομαγιάς, “γίνονταν συνέχεια ταραχές και οι αστυνομικές άμαξες, γεμάτες οπλισμένους άντρες, περιπολούσαν αδιάκοπα και ξεφύτρωναν σε κάθε σημείο της πόλης” (…) Ο Αλμπερτ Ρ. Πάρσονς και ο Ογκαστ Σπάις δούλεψαν όσο ποτέ άλλοτε, πείθοντας τα τιπικά σωματεία να υποστηρίξουν την κινητοποίηση του Μάη (…)
Ενώ οι εργοδότες προετοίμαζαν την κινητοποίηση της εθνοφρουράς, των Πίνκερτον* και των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας, οι εργάτες πραγματοποίησαν δύο μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις: Μία με πρωτοβουλία των Ιπποτών της Εργασίας (…) στις 17 του Απρίλη (…) Η άλλη έγινε στις 25 του Απρίλη και μίλησαν ο Πάρσονς και ο Σπάις μπροστά σε 25.000 εργάτες. Οι εφημερίδες του Σικάγου, και η Τρίμπιουν με τις παραλλαγές στο αγαπημένο της θέμα για το “ένα κομμουνιστικό κουφάρι σε κάθε φανοστάτη”, συγκέντρωσαν τα πυρά τους πάνω στον Πάρσονς και τον Σπάις (…)

Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα (…) Ολα ήταν ήσυχα: τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οικοδομές παρατημένες. Δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων ήταν σιωπηλές.
Ηταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Ομως οι εργάτες γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής. Μεγαλόσωμοι άντρες με κόκκινο σβέρκο, λίγο άβολα μέσα στα έτοιμα ρούχα τους, επαναλάμβαναν με ικανοποίηση: “Ολοι είναι εδώ, στο πλευρό μου. Ακόμα και η γάτα”. Ομως στους πλαϊνούς δρόμους και τις γύρω στέγες η ατμόσφαιρα ήταν απειλητική.
Εξω από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης και στους γειτονικούς δρόμους ήταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων (…) Σε στρατηγικά σημεία, στις στέγες, ήταν μαζεμένοι αστυνομικοί, Πίνκερτον και αξιωματικοί της εθνοφρουράς, κρατώντας όπλα (…) Στους στρατώνες, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν (…)
Ο Αλμπερτ Πάρσονς ένιωθε πολύ όμορφα. Περπατούσε μέσα στο ηλιούλοστο πρωινό μαζί με την Λούσι και τα δύο παιδιά του προς τη λεωφόρο Μίτσιγκαν και η καρδιά του φτερούγιζε, καθώς έβλεπε τις χιλιάδες των εργατών να συγκεντρώνονται. Ο Ογκαστ Σπάις, ο καλύτερός του φίλος, με το κίτρινο μουστάκι του να τρέμει από την έξαψη της χαράς, έτρεξε προς το μέρος τους με ένα φύλλο της Σικάγκο Μέιλ. Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν (…)
Η διαδήλωση άρχιζε. Οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της λληλεγγύης. Τα παιδιά συχνά έφευγαν από τους γονείς και έτρεχαν μπροστά. Ολοι γελούσαν (…)
Ο Πάρσονς μίλησε για την ακατανίκητη δύναμη της ενωμένης εργατικής τάξης (…) Δεν έγινε αιματοχυσία, ούτε επαναλήφθηκε η Παρισινή Κομμούνα (…)».
Τόσο η επιτυχία της απεργίας, όσο και το γεγονός ότι οι εργάτες δεν έδωσαν το παραμικρό πρόσχημα για καταστολή, είχε εξοργίσει τα αφεντικά και την αστυνομία. Δεν μπορούσαν να «χωνέψουν» μια τέτοιου ηθικού μεγέθους νίκη. Οι αστοί έχουν ένστικτο επιβίωσης και γνωρίζουν πού μπορεί να φτάσουν όλα αυτά. Χρειαζόταν κάτι άμεσο.
Ο Πάρσονς επέστρεψε στο Σινσινάτι και το βράδυ της 4ης Μάη μίλησε σε εργατική συγκέντρωση. Η ομιλία του τέλειωσε στις δέκα. Χωρίς καμία αφορμή, ξαφνικά, μια μεγάλη ομάδα αστυνομικών πλησιάζει προς τον επόμενο ομιλητή και απαιτεί να διαλυθεί η συγκέντρωση. Την ώρα που ο ομλητής, ο Φίλντεν, προσπαθούσε να καταλάβει περί τίνος επρόκειτο ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη. Κάποιος είχε ρίξει μια βόμβα. Μεταξύ των θυμάτων ήταν ένας νεκρός αστυνομικός και εφτά βαριά τραυνατισμένοι. Η προβοκάτσια είχε ξεκινήσει.

Αλμπερτ Πάρσονς

«Την άλλη μέρα», σημειώνουν οι συγγραφείς, «το Σικάγο και όλη η χώρα είχαν μεταμορφωθεί σε ένα τέρας που διψούσε για εκδίκηση (…) Οι εφημερίδες της χώρας δήλωναν με ένα στόμα ότι δεν είχε σημασία αν ο Πάρσονς, ο Σπάις και ο Φόλντεν είχαν βάλει τη βόμβα ή όχι. Επρεπε να κρεμαστούν για τις πολιτικές απόψεις τους (…)».
Η δίκη ξεκίνησε στις 21 Ιούνη. Οι ένορκοι ήταν κυρίως επιχειρηματίες.
Ο Σπάις, απευθυνόμενος στον δικαστή είπε: «Αν νομίζετε ότι με το να μας κρεμάσετε, θα συντρίψετε το εργατικό κίνημα, το κίνημα απ’ όπου τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων, τα εκατομμύρια αυτών που εργάζονται σκληρά μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια, περιμένουν τη λύτρωση, αν αυτή είναι η γνώμη σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα ποδοπατήσετε μια σπίθα, αλλά εκεί κι εκεί, πίσω σας και μπροστά σας, παντού φλόγες ξεφυτρώνουν. Είναι μια υπόγεια φωτιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε…».
Οι Σπάις, Φίσερ, Ενγκελ και Πάρσονς οδηγήθηκαν στην αγχόνη. Στο τελευταίο του γράμμα προς την γυναίκα του, την Λούσι έγραψε: «Φτωχή μου, αγαπημένη μου γυναίκα… Σε αφήνω κληρονομιά μου στο λαό. Εσενα, γυναίκα του λαού. Θέλω να σου ζητήσω κάτι: Μην κάνεις καμιά απερισκεψία όταν φύγω, αλλά να αναλάβεις εσύ στη θέση μου τον αγώνα για τον σοσιαλισμό (…)».
Λίγο πριν την αγχόνη ο Σπάις φώναξε: «Θα έρθει μια μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα»…

Ογκαστ Σπάις

* σσ: Διάσημο γραφείο ιδιωτικών ντεντέκτιβ, το οποίο είχε «ειδικευθεί» στις απεργοσπασίες, τις απειλές σε πρωτοπόρα συνδικαλιστικά στελέχη, ακόμη και σε δολοφονίες.

www.toperiodiko.gr

Ο σχολικός ιδρυματισμός και η γνώση της ελευθερίας

Από τον Δημήτρη Φασόλη

Η κατεστημένη παιδεία-εκπαίδευση δε σέβεται ειλικρινά την προσωπικότητα του παιδιού – μόνο στα λόγια. Στην πράξη λειτουργεί σαν φάμπρικα ομογενοποιημένων συνειδήσεων, σκέψεων και συμπεριφορών. Η πρωτοτυπία δεν λαμβάνεται υπόψη – αντιθέτως, αποθαρρύνεται και ελέγχεται. Το ίδιο ισχύει και για την άποψη-γνώμη ή την επιθυμία και τη φαντασία του υποκειμένου του παιδιού. Η γνωστική διαδικασία έτσι γίνεται βαρετή, μια αγγαρεία, καταπιεστική και μονότονη.

Γιατί η γνώση όμως πρέπει να είναι τυποποιημένη και επιφανειακή; Γιατί να μην είναι ενδιαφέρουσα, διασκεδαστική, ευχάριστη και βιωματική; Δηλαδή να προκαλεί τα παιδιά να την ανακαλύψουν και να εξοικειωθούν μ’ αυτή, ενσωματώνοντάς την στην εμπειρία τους και στην ιδιαίτερη προσωπικότητα-ιδιοσυγκρασία τους; κάνοντάς τη κομμάτι οργανικό του εαυτού τους, δίνοντας στοιχεία του εαυτού τους στη γνώση αυτή, ώστε έτσι να εξελίσσεται και να επεκτείνεται σε νέες διαδικασίες και τομείς της ζωής (υλικής και πνευματικής, ατομικής και κοινωνικής); Η γνώση και η παιδεία, όταν αξίζουν να λέγονται και να θεωρούνται τέτοιες (όχι κατ’ ευφημισμόν), τότε στηρίζονται και προάγουν την κριτική σκέψη, την απροκατάληπτη έρευνα, τη φαντασία, τη φιλοσοφική στάση κα σκέψη, τη μαθηματική λογική, τη δημιουργικότητα, τη συναισθηματική νοημοσύνη. Και σε κοινωνικό επίπεδο, τη συμβουλιακή-ελευθεριακή δημοκρατία, τη διαβούλευση-διάλογο, την αντιπαράθεση και την κριτική στάση, τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη.

Το σχολείο σήμερα καταστρατηγεί την έννοια της δημοκρατίας και του πολίτη, εμποδίζοντας την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, το ξεδίπλωμα και άνοιγμά της στην κοινωνία, περιορίζοντας σε ελεγχόμενα κανάλια και χειραγωγώντας την γνώμη και την κριτική σκέψη. Ο πολίτης αναπτύσσεται από την παιδική ηλικία, μάλιστα όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο, και δεν ωριμάζει ξαφνικά όταν ενηλικιωθεί. Αυτό σημαίνει ότι του δίνονται από την κοινωνία και φυσικά από το σχολείο τα απαραίτητα εφόδια, ερεθίσματα και ευκαιρίες για να μάθει να λειτουργεί ως υπεύθυνος και αυτόνομος πολίτης, όχι ως παθητικός και εξαρτημένος ψηφοφόρος και καταναλωτής.

Στο σχολείο προωθείται η τυποποίηση της γνωστικής διαδικασίας, ακόμη και στα περιβόητα προγράμματα και πρότζεκτς, όπως στην Ευέλικτη Ζώνη. Οι εκπαιδευτικοί, κατά κανόνα, ετοιμάζουν τις εργασίες και προσφέρουν έτοιμες πληροφορίες και γνωστικά σχήματα στα παιδιά. Συνεπώς προσφέρεται μια τυπική και επιφανειακή συμμετοχή των παιδιών, έτοιμη γνώση και όχι ανακάλυψη αυτής, επίφαση ομαδικότητας και συνεργατικότητας. Αλλά ούτε διδάσκονται και καλλιεργούνται δεξιότητες κοινωνικές, συναισθηματικές, νοητικές, παρά μόνο παθητική συσσώρευση πληροφοριών, συχνά παρωχημένων και άχρηστων.

Στην παιδεία, τη γνήσια παιδεία, αναπτύσσεται και ενδυναμώνεται η ελευθερία και η αυτονομία, η δημιουργικότητα και η φαντασία, το παιδί αφήνεται να ξεδιπλωθεί-ανοιχτεί στο περιβάλλον του, να αμφισβητήσει ρόλους και στερεότυπα, να απεξαρτηθεί από τη θωρακισμένη οικογένεια, να παράγει πρωτότυπες ιδέες. Εδώ ο άνθρωπος εξοπλίζεται με τόλμη, ρήξη με το παλιό, ζει και σκέφτεται πέρα από τον καθωσπρεπισμό και τον κομφορμισμό, απελευθερώνεται από τη θωράκιση του εγώ και από την εξάρτηση από το Υπερεγώ και τη Συμβολική Τάξη, την εξουσία.

Καθώς η επιστημονική γνώση έχει προοδεύσει τόσο εκπληκτικά στη σύγχρονη εποχή, με αποτέλεσμα να έχουν ανατραπεί οι παραδοσιακές αντιλήψεις για την αιτιότητα και την εγκυρότητα-σταθερότητα των φυσικών νόμων και μοντέλων για τον κόσμο, όπου η αλήθεια τους σχετικοποιείται και απομυθοποιείται, τι νόημα έχει να υπάρχει ακόμη στις μέρες μας η τυπική εκπαίδευση; Τι νόημα έχει η μάθηση της τυποποιημένης γνώσης, η παπαγαλία, η παραδοσιακή πειθαρχία και η υπακοή στην αυθεντία του δασκάλου και του σχολικού εγχειριδίου;

Η γνώση και η κατανόηση της σύγχρονης απροσδιοριστίας, της πιθανοκρατίας, της μη-αιτιότητας, της κατάρρευσης του ντετερμινισμού και της ευθύγραμμης εξέλιξης των γεγονότων, της υποχώρησης του νευτώνειου και σταθερού-μηχανικού σύμπαντος, πώς συνάδουν με τις παραπάνω παραδοσιακές, πεπαλαιωμένες και αυταρχικές αξίες, ιδέες και στάσεις ζωής;  Αντίθετα, αυτό που συντονίζεται και ευνοεί τις νέες επιστημονικές αλήθειες-γνώσεις είναι η αμφισβήτηση, ο διάλογος-αντιπαράθεση, η κριτική σκέψη και η ρηξικέλευθη ματιά στα πράγματα, η μη-προκατάληψη και η αδογμάτιστη αντίληψη-σκέψη. Δηλαδή το παιχνίδι, ως φιλοσοφική στάση, ως αντίληψη και τρόπος ζωής θα πρέπει να είναι το κριτήριο και η πυξίδα των σύγχρονων ανθρώπων για τη ζωή τους, όπως επίσης το άνοιγμα του μυαλού στο καινούριο, στο παράδοξο, στη φαντασία. Με άλλα λόγια το πρόταγμα-όραμα της ριζοσπαστικής και ελευθεριακής παιδαγωγικής και σκέψης «να ξαναγίνουμε παιδιά» μπορεί να επαναδιατυπωθεί με νέους όρους και με βάση νέες εμπειρίες και θεωρίες, ανανεώνοντας έτσι τη δυναμική και τη σημασία του στο σήμερα.

Ναι, είναι στη φύση των παιδιών να απορούν, να ρωτούν, να αμφισβητούν, να φιλοσοφούν, να χλευάζουν την υποκρισία της εξουσίας, του καθωσπρεπισμού και του ηθικισμού των μεγάλων, να προσβάλλουν και να αντιστέκονται στην ευταξία (σε συνάρτηση με την αταξία και τη χαοτική αλήθεια της σύγχρονης επιστήμης) και των νόμων. Τα παιδιά δέχονται (είναι ανοικτά) το πρωτότυπο, το παράδοξο, το αδιανόητο, το απίθανο, το «ποιητικό», το φανταστικό.

Όμως «το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου».

 iamarevi.wordpress.com

To επώνυμο

O χρόνος είναι μνήμη
Ο πόνος είναι μνήμη
Ο φόβος είναι μνήμη
Ο έρωτας είναι μνήμη
Η θλίψη είναι μνήμη
Η τύψη είναι μνήμη
Η στιγμή είναι μνήμη
Η σιωπή είναι μνήμη
Το πάθος είναι μνήμη
Το λάθος είναι μνήμη
Το χρώμα είναι μνήμη
Το άρωμα είναι μνήμη
Η μνήμη έχει επώνυμο : Aθανασία

Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου

''Το Άλφα του Κενταύρου'' εκδόσεις Μανδραγόρας

Φωτογραφία Manuel Alvarez Bravo ''The Mexican''

 http://ann-lou.blogspot.gr

So what? …

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Μακρόν εκπροσωπεί τμήματα του γαλλικού κεφάλαιου. Ίσως τα πιο δυναμικά τέτοια. Δεν υπάρχει, επίσης, καμία αμφιβολία, ότι οποιοσδήποτε υποψήφιος “εκπρόσωπος” (ακόμα περισσότερο: αν κάνει “προεκλογική εκστρατεία” για να πιάσει μια καρέκλα όπου κανείς δεν θα μπορεί να τον καθαιρέσει στη διάρκεια της θητείας του για “αθέτηση υποσχέσεων”) είναι κάθαρμα. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό.

Μ’ αυτά σαν δεδομένα, η αριστέρα (συμπεριλαμβανομένης της κομμουνιστικής ακόμα και τότε που δεν ήταν “αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου”) έχει την εξής ροπή: προκειμένου να σώσει αυτό που θεωρεί “αγνότητά” της κάνει μια προστυχία. Κλείνει τα μάτια. Κλείνει τα μάτια στη διαλεκτική ανάλυση της (καπιταλιστικής) πραγματικότητας. Κλείνει τα μάτια και το ρίχνει στη θεολογία: όλοι ίδιοι είναι – εκτός από εμάς. (“Εκτός από εμάς” παρά την τεράστια ιστορία των διασπάσεων, των κατηγοριών για προδοσίες, κλπ κλπ…)


“Δεν είναι όλες ίδιες” οι πολιτικές βιτρίνες του κεφάλαιου, των αφεντικών και των κοινωνικών τους συμμάχων. Για έναν απλό λόγο: δεν είναι τα αφεντικά ένα ενιαίο και αδιαίρετο μπλοκ συμφερόντων, τακτικών και στρατηγικών. Ναι, η εκμετάλλευση, κάποτε άγρια, της εργασίας μέσα απ’ την μισθωτή σχέση (αλλά και την άμμισθη…) και της ζωής συνολικά, είναι ο κοινός παρονομαστής εκείνου που λέγεται καπιταλισμός. Αλλά στον ονομαστή υπάρχουν διαφορές, συχνά σκληρές. Διαφορετικές μερίδες των αφεντικών, με διαφορετικά έως αντίπαλα συμφέροντα, ακόμα και μέσα σε κάθε έναν εθνοκρατικό σχηματισμό χωριστά, επιλέγουν διαφορετικούς εκλεκτούς σαν “βιτρίνες”. Επειδή έχουν διαφορετικές τακτικές. Κάποτε και διαφορετικές στρατηγικές.


Δεν είναι όλες οι βιτρίνες ίδιες, ενώ όλες υπηρετούν την ίδια γενική υπόθεση, της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η τελευταία απόδειξη των διαφορών τους είναι … οι οπαδοί τους. Πιστεύει κανείς ότι, για παράδειγμα, ήταν εντελώς “τυχαίο” ότι μετά την επικράτηση του brexit πολλαπλασιάστηκαν στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας οι φραστικές και φυσικές ρατσιστικές επιθέσεις; Ή μήπως νομίζει κανείς ότι αν η φασιστοϋποψήφια στη γαλλία έπιανε κανά 25% και ερχόταν πρώτη, τα φασιστρόνια θα πήγαιναν για μπύρες και μετά για ύπνο;

Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή δεν είναι να ξεπέφτει σε μανιχαϊστή και θρησκόληπτο. Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή είναι να διακρίνει, να αναλύει και να εξηγεί αυτές τις ενδοκαπιταλιστικές διαφορές – και την μικροαστική ουρά τους. Όχι για να υποστηρίξει τους μεν εναντίον των δε! Αλλά για να διακρίνει τις διαφορετικές τακτικές ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στα συμφέροντα άλλοτε των μεν και άλλοτε των δε. Για να ενημερώνει τεκμηριωμένα και ψυχρά την τάξη μας ότι οι ιδεολογικές και συναισθηματικές πολώσεις μεταξύ των αφεντικών είναι παγίδα· ειδικά αν πέφτει κανείς θύμα τέτοιων διπόλων νομίζοντας ότι κάποιος (κάποιο τμήμα των αφεντικών) θα τον “ελευθερώσει”.

Δεν είναι δα “φιλοσοφία” αυτά! Θυμηθείτε το πασίγνωστο: “μνημόνιο” – “αντιμνημόνιο”!

Διαφορετικά τμήματα των ντόπιων αφεντικών, υπερασπιζόμενα τα δικά τους, τα ολόδικά τους συμφέροντα, “πολώθηκαν” γύρω απ’ το είδος, την έκταση και το περιεχόμενο των καπιταλιστικών και κρατικών μεταρρυθμίσεων στην ελλάδα. Κατάλαβε κανείς τίποτα; Ελάχιστοι. Φρόντισαν για την τύφλα ο μικροαστισμός απ’ την μία και η “θεολογία της απελευθέρωσης” απ’ την άλλη.

Οι θρησκόληπτοι, οι μανιχαϊστές, οι τσατσορούφιανοι των αφεντικών (για την ντόπια “αριστερά” μιλάμε!) έπαιξαν με συνέπεια το παιχνιδάκι. Είναι γνωστό ποιοι, πως και γιατί – άλλωστε συνεχίζουν. Ωμά και κυνικά, μ’ όλα τα παχιά τους λόγια και τους βερμπαλισμούς τους, για δαύτους η τάξη μας και τα δικά μας αυτοτελή εργατικά συμφέροντα ήταν μόνο το λάδι στα γρανάζια της ντόπιας ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης!  Ωμά και κυνικά τάισαν και ταΐζουν τους ντόπιους φασίστες· αβαντάρισαν και αβαντάρουν τα αφεντικά. Και το αποτέλεσμα είναι οικτρό: μισθοί των 400, των 300 ή και των καθόλου ευρώ· ωράρια των 10, των 12, των 14 ωρών· θρίαμβος της “μαύρης”, άγριας εκμετάλλευσης και συσσώρευσης – κι άλλα πολλά.

Απ’ την μια μεριά λοιπόν η “αριστερή” σοφή γνωμάτευση ότι “έλα μωρέ, τι Λεπέν τι Μακρόν!” Απ’ την αντίθετη μεριά η απουσία εκείνου που θα έριχνε το εκλογικό θέαμα, το θέαμα της αντιπροσώπευσης, στις πραγματικές, μηδαμινές του διαστάσεις: η απουσία της μαχόμενης και μαχητικής σύγχρονης εργατικής τάξης, στη γαλλία και οπουδήποτε αλλού, που μια μέρα πριν και μια μέρα μετά από την οποιαδήποτε “ιεροτελεστία της δημοκρατίας” θα ήταν στο πεζοδρόμιο.

Είναι πρόστυχοι οι “απελευθερωτές” μας. Γινόμαστε όμως κι εμείς πρόστυχοι, σε βάρος μας, όσο αρνούμαστε την συλλογική ταξική αυτοσυνείδησή μας. Κι όσο δεν τους φτύνουμε, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

 bluebig.wordpress.com

Τελικά ποιος σκοτώνει ποιόν στη Βενεζουέλα;

Τα τελευταία 24ωρα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αλλά και αρκετά από τα ιδιωτικά κανάλια της Βενεζουέλας (τα οποία στο παρελθόν συμμετείχαν σε επιχειρήσεις πραξικοπηματικής ανατροπής της κυβέρνηση) αφήνουν να εννοηθεί ότι οι 22 νεκροί στα επεισόδια των τελευταίων ημερών σκοτώθηκαν από τις αρχές ασφαλείας.

Στην Ελλάδα μάλιστα ορισμένοι δημοσιογράφοι φτάνουν στο σημείο να αποκαλούν τον εκλεγμένο πρόεδρο Μαδούρο δολοφόνο δικτάτορα.

Όπως προκύπτει όμως από την λίστα που παρουσιάζει το (κυβερνητικό) δίκτυο Telesur, τα πράγματα ίσως είναι πολύ διαφορετικά.

• O Yey Amaro, 37χρονος αστυνομικός παρασύρθηκε από αυτοκίνητο αντικυβερνητικών διαδηλωτών στις 11 Απριλίου.
• Ο Kevin Leon, δολοφονήθηκε από διαδηλωτές που επιτέθηκαν στο κατάστημά του.
• Η 83χρονη Ricarda de Lourdes, πέθανε στο σπίτι της στο Καράκας από άσχετα αίτια καθώς λόγω των επεισοδίων δεν μπορούσε να προσεγγίσει ασθενοφόρο να την παραλάβει.
• Ο Ramon Martinez, 29 ετών πυροβολήθηκε από μέλη της αντιπολίτευσης. Εργαζόταν στο ίδιο κατάστημα με τον Kevin Leon.
• Ο Brayan Principal, 13 ετών πυροβολήθηκε από διαδηλωτές.
• Η Paola Ramirez, 23 ετών πυροβολήθηκε 20 φορές από μέλη της δεξιάς οργάνωσης Vente Venezuela
• Επίσης εννέα διαδηλωτές της αντιπολίτευσης πέθαναν από ηλεκτροπληξία, όταν επιχείρησαν να παραβιάσουν κατάστημα το οποίο διέθετε ηλεκτροφόρο σύρμα στην είσοδο.
• Τρεις θάνατοι (Gruseny Antonio Canelon, Miguel Angel Colmenarez και Melvin Guitanυπό) βρίσκονται υπό αστυνομική διερεύνηση καθώς αποδίδονται από την αντιπολίτευση σε άγνωστους οπλοφόρους.
• Τρία ακόμη περιστατικά (Oliver Villa Camargo, Carlos Moreno, Jairo Ortiz) αποδίδονται επίσης σε πυροβολισμούς από αγνώστους αλλά πιθανότατα συνδέονται με δράση κοινών εγκληματιών – το Καράκας θεωρείται η πιο επικύνδυνη πόλη στον πλανήτη λόγω των ένοπλων ληστειών.
• Τέλος ένας διαδηλωτής, ο Daniel Queliz, σκοτώθηκε από αστυνομικό κατά τη διάρκεια εκτεταμένων επεισοδίων μεταξύ της αστυνομίας και αντικυβερνητικών δυνάμεων. 

Πηγή: Info war