Δυστυχώς δεν ήταν "μακέτο" η Ελλάδα των Άκη, Γιάννου, Τσουκάτου και σία που αφήσατε πίσω σας "κύριε" Σημίτη..

Φανταστείτε έναν πατέρα που τα παιδιά του βρίσκονται στη φυλακή ή δικάζονται για παραβίαση των περισσότερων διατάξεων του Ποινικού Κώδικα, αλλά εκείνος δίνει συμβουλές εξ άμβωνος σε άλλους γονείς και θα αντιληφθείτε τι εικόνα μου άφησε η τηλεοπτική επανεμφάνιση του αρχιερέα τής διαπλοκής. Ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξη- παρωδία που παραχώρησε, όταν ρωτήθηκε για τα μάτια τού κόσμου για την πλειάδα των συνεργατών του που συνελήφθησαν κλέβοντας οπώρας- τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γ. Παπαντωνίου- εκείνος απάντησε "αφοπλιστικά" πως η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο! Με τη σημίτειο λογική, αν κάποιος συλληφθεί να κάνει πλάτες σε έναν δολοφόνο, ληστή ή βιαστή θα απολογηθεί πως οι δολοφονίες, οι ληστείες και οι βιασμοί είναι κοινωνικά φαινόμενα και θα έχει καθαρίσει για μια ζωή. Κι ας ήταν ο τσιλιαδόρος πρωθυπουργός τής χώρας κι όχι κάποιος περαστικός...

Αλήθεια, πιστεύουν οι διαπλεκόμενοι ότι νεκρανασταίνοντας τον Κ. Σημίτη κάνουν καλό στον άθλιο Κούλη, για τον οποίο μίλησε εμμέσως κολακευτικά; Ο λαός μπορεί να θεωρεί, και με το δίκιο του εν μέρει, τους σημερινούς κυβερνώντες ψεύτες κι ανίκανους, γνωρίζει όμως ότι δεν χρεοκόπησαν αυτοί την Ελλάδα: τα πάρτι των εξοπλισμών, του χρηματιστηρίου, των υπερκοστολογημένων δημόσιων έργων, των Ολυμπιακών Αγώνων, της δημιουργικής λογιστικής, του δημόσιου και ιδιωτικού υπερδανεισμού με ημερομηνίες αποπληρωμής το απώτερο μέλλον, της στενής διαπλοκής πολιτικών-επιχειρηματιών- τραπεζιτών- μιντιαρχών έχουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τού "Κινέζου". Κι αυτό δεν μπορούν να το ξεπλύνουν ούτε τα όμορφα μάτια τής νύφης των μητσοτάκηδων Σ. Κοσιώνη ούτε η ευέλικτη ηθική τού "το πάθος για χρήμα σε κάνει Π. Τσίμα"...

Ο αρχιερέας τής διαπλοκής έχει αναγκαστεί τα τελευταία 13 χρόνια να εκδώσει τρία βιβλία για να αθωώσει τον εαυτό του γιατί ξέρει κι ο ίδιος σε πόσο μεγάλη "εκτίμηση" τον έχουν οι Έλληνες πολίτες. Θα μπορούσε, βεβαίως, κάποιος να ισχυριστεί πως σε μια χώρα που εξοστράκισε τον Θεμιστοκλή, φυλάκισε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη κι έκοψε το μπάσκετ στον Νίκο Γκάλη με ταπεινωτικό τρόπο η αγνωμοσύνη είναι ίδιον των κατοίκων της. Δυστυχώς, ωστόσο, για τον ίδιο αυτή δεν είναι η περίπτωση του Κ. Σημίτη, ο οποίος στο όνομα της δικής του υστεροφημίας ενέταξε τη χώρα στην Ευρωζώνη αντί να επιλέξει να την στήσει πρώτα γερά στα πόδια της πριν την πετάξει στο λάκκο των λεόντων. Το δεύτερο, ωστόσο, ήθελε χρόνο και κόπο και οι πολιτικοί μας, ακόμα κι εκείνοι που παριστάνουν τους εκσυγχρονιστές, προτιμούν θεάματα όπως αυτό των πρώην πρωθυπουργών Κ. Σημίτη και Λ. Παπαδήμιου με ευρώ στα χέρια μπροστά από ένα ATM...

Μην σας ξεγελά, επομένως, η μίζερη εικόνα τού λογιστάκου με τα γυαλάκια την οποία ακόμα εκπέμπει το πολιτικό ζόμπι για να μας αποδείξει πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από τη σοβαροφάνεια. Κατά βάθος δεν ήταν κι εκείνος τίποτα παραπάνω από ένας πολιτικάντης που επέτρεψε, αν δεν υπέθαλψε, επί των ημερών του το πιο άγριο πλιάτσικο στο δημόσιο ταμείο δίχως καν τη χάρη και τη γοητεία ενός Ανδρ. Παπανδρέου. Καλή επιστροφή στον πολιτικό σας τάφο "κύριε" Σημίτη, κανείς, άλλωστε, έντιμος Έλληνας δεν σας ζήτησε να βγείτε από αυτόν...

 http://tripioevro.blogspot.gr

Αγωνιστές και «αγωνιστές»...

Ο «άνθρωπος με το γαρίφαλο», ο σεμνός αγωνιστής του ΚΚΕ, που εκτελέστηκε επειδή δεν πρόδωσε τις ιδέες του και...
απέσπασε τον σεβασμό και τη διεθνή αναγνώριση με την παρουσία του στο έκτακτο στρατοδικείο και τη συγκλονιστική κατάθεσή του, προφανώς ενοχλεί ακόμα τη μνήμη όσων σώπαιναν, λούφαζαν και συνεργάζονταν με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής.

Δεν επετράπη στον Μπελογιάννη να πολεμήσει τους ναζί στην πρώτη γραμμή, τον παρέδωσαν οι γερμανοτσολιάδες στην Γκεστάπο.

Με εκατοντάδες χιλιάδες τηλεγραφήματα, ανάμεσά τους αυτά των Σαρλ ντε Γκολ και των μελών του βρετανικού Κοινοβουλίου, διανοούμενοι της Ευρώπης, επώνυμοι από ολόκληρο τον κόσμο εναντιώθηκαν τότε στην εκτέλεση του Μπελογιάννη με τον νόμο του Μεταξά.

Ακόμα και ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών θαύμασε το ηθικό μεγαλείο του· κι ας ήταν άθεος. 

Σήμερα αντιδρούν μπροστά στην ηρωική μορφή του Νίκου Μπελογιάννη ο χρυσαυγίτης Ηλιόπουλος, ο αγωνιστής υπουργός της Ν.Δ. κ. Τασούλας και ο αγωνιστής υπουργός του ΠΑΣΟΚ Θ. Πάγκαλος.

Μια κακόηχη χορωδία σε εμφυλιοπολεμικό τέμπο...

efsyn.gr

Δάνειο 1 δισ. ευρώ στη Fraport Greece και από ελληνική τράπεζα για να ξεπουληθούν τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια

Δάνειο, ύψους σχεδόν 1 δισ. ευρώ, εξασφάλισε η Fraport Greece, προκειμένου να χρηματοδοτήσει μέρος του αντιτίμου για την 40ετή παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων.

Η μακροπρόθεσμη δανειοδοτική σύμβαση υπεγράφη με κοινοπραξία πέντε κορυφαίων χρηματοδοτικών ιδρυμάτων. Συγκεκριμένα, στη ινοπραξία μετέχουν οι Alpha Bank (284,7 εκατ. ευρώ), η Παρευξείνια Τράπεζα Εμπορίου και Ανάπτυξης-BSTDB με έδρα τη Θεσσαλονίκη (62,5 εκατ. ευρώ, ήτοι η μεγαλύτερη χρηματοδότηση που έχει παράσχει ποτέ η διακρατική τράπεζα για επένδυση σε κράτος- μέλος), η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης-ΕBRD (186,7 εκατ. ευρώ), η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων-ΕΙB (280,4 εκατ. ευρώ) και το International Finance Corporation (154,1 εκατ. ευρώ), βραχίονας του ομίλου της Παγκόσμιας Τράπεζας. 

Σύμφωνα με τη σχετική ενημέρωση, από το σύνολο του δανείου, τα 280,4 εκατ. ευρώ θα αξιοποιηθούν για την ανάπτυξη διάφορων έργων, ενώ τα εναπομείναντα 688 εκατ. ευρώ θα χρησιμοποιηθούν για τη χρηματοδότηση της προκαταβολής του τιμήματος παραχώρησης.

Σημειώνεται ότι πρόσφατα, η Fraport ανακοίνωσε την αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου στα 650 εκατ. ευρώ.

Το συνολικό αντίτιμο για την παραχώρηση των αεροδρομίων ανέρχεται στα 1,234 δισ. ευρώ.

Σχολιάζοντας την εξέλιξη, ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της Ε.Ε., Πιερ Μοσκοβισί, διαμήνυσε ότι «οι σύγχρονες υποδομές θα διαδραματίσουν κρίσιμο ρόλο στην υποστήριξη της ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας».

Από την πλευρά του, ο Αλεξάντερ Ζίνελ, διευθύνων σύμβουλος της Fraport Greece, επεσήμανε ότι «η επιτυχής χρηματοδότηση του πολύπλοκου αυτού έργου αποτελεί σαφές μήνυμα όσον αφορά στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, στην εμπιστοσύνη που απολαμβάνει η εταιρεία μας και στην αξιοπιστία των μετόχων μας, Fraport AG και Όμιλου Κοπελούζου».

koutipandoras.gr

anemosantistasis.blogspot.com

Γκεζίνε Σβαν: Ο Σόιμπλε ήθελε και θέλει να ρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ

Συνέντευξη με αναφορές στην Ελλάδα παραχώρησε στην Τageszeitung η Γκεζίνε Σβαν, ιστορικό στέλεχος του SPD, καθηγήτρια Πολιτικής Θεωρίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και σημαίνουσα προσωπικότητα της γερμανικής αριστερής διανόησης. «Πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός δεν θα το βάλει κάτω. Η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης ζημίωσε έντονα την Ελλάδα», λέει χαρακτηριστικά ρίχνοντας στη συνέχεια τα βέλη της προς τον υπ. Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

«Ο Σόιμπλε δεν έχει μια λογική, οικονομική προοπτική για τη χώρα. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να ανατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ήθελε πάντα και συνεχίζει να το θέλει. Οι πράξεις του είναι βαθιά ιδεολογικές. Για το λόγο αυτό το φθινόπωρο πρέπει να πετύχουμε μια κυβερνητική αλλαγή στη Γερμανία».

Αναφορικά με το αν βλέπει προσεχώς επανάληψη του καλοκαιριού του 2015, η Γκεζίνε Σβαν λέει σχετικά: «Θεωρητικά, ναι. Αλλά οι φόβοι για τη διάσπαση της ίδιας της Ευρώπης, ιδίως μετά την απόφαση της Μ. Βρετανίας για το Brexit, είναι πλέον μεγαλύτεροι».

Υπό αυτό το πρίσμα η Σβαν εκτιμά ότι η εμμονή του Σόιμπλε σε μια ρητορική περί Grexit δεν έχει να κομίσει τίποτα το θετικό στην όλη συζήτηση. Μάλιστα χαρακτηρίζει τη στάση αυτή ως «παράλογη» από οικονομική άποψη και «αυταρχική» από νομική σκοπιά.

«Πρέπει να τους πιέσουμε», ισχυρίζεται ο Σόιμπλε αλλά η Σβαν εκτιμά ότι με τον τρόπο αυτό δεν πρόκειται να πάρει πίσω η Γερμανία τα χρήματα που δάνεισε στην Ελλάδα.

Άλλωστε όπως σημειώνει «Μέχρι στιγμής δεν έχουμε πληρώσει κάτι στην Ελλάδα, έχουμε απλώς εγγυηθεί» και για το λόγο εκτιμά ότι και ο αρχηγός του SPD Mάρτιν Σουλτς θα πρέπει να πει ευθέως στους γερμανούς πολίτες ότι η γερμανική κυβέρνηση είναι εν τέλει αυτή «που θέτει σε κίνδυνο τα λεφτά των φορολογούμενων» με την πολιτική που ακολουθεί στο ελληνικό ζήτημα.

Πηγή:

dw.com

Η καπιταλιστική ανάκαμψη «θέλει» εργασιακά γκέτο

Τη μετατροπή σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) ολόκληρων περιοχών προωθεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ σε συνεργασία με τα άλλα αστικά κόμματα και με τις αντιλαϊκές διοικήσεις σε δήμους και περιφέρειες, συνεχίζοντας το «έργο» και τα σχέδια των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Εργασιακά γκέτο… με μακρά παράδοση

Οι ΕΟΖ δεν είναι καινούργια υπόθεση για την εργατική τάξη. Οι πρώτες ΕΟΖ δημιουργήθηκαν πριν τη δεκαετία του 1970 για λογαριασμό των αμερικανικών πολυεθνικών στις περιοχές του Μεξικού, κοντά στα σύνορα με τις ΗΠΑ και ονομάστηκαν «maquilladoras». Εκεί οι αμερικανικές εταιρείες εισάγουν αδασμολόγητα τις πρώτες ύλες, πληρώνουν με εξευτελιστικά μεροκάματα τους Μεξικανούς, εξάγουν εξ ολοκλήρου την παραγωγή τους και απαλλάσσονται από τους φόρους.

Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, και ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 1990, οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας, υπήρξε μια σταθερή αύξηση από το 1975, με 79 ΕΟΖ σε 25 χώρες, μέχρι το 1997, με 845 ΕΟΖ σε 93 χώρες, και μια αλματώδης αύξηση όταν το 2002 αναφέρθηκαν 3.000 ΕΟΖ σε 116 χώρες. Σήμερα υπολογίζεται πως υπάρχουν 3.500 ΕΟΖ.

Σύμφωνα με παλιότερη μελέτη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, είχε καταγραφεί ότι οι εργαζόμενοι αυτών των ζωνών δουλεύουν 10 – 12 ώρες καθημερινά, ενώ σε κάποιες περιόδους ακόμη και 16 ώρες συνεχώς. Πολλά εργοστάσια χρησιμοποιούσαν σύστημα ημερήσιων ή εβδομαδιαίων πλάνων παραγωγής. Πράγμα που σήμαινε ότι για να πάρει ο εργάτης το μεροκάματό του, θα έπρεπε να πετύχει το πλάνο παραγωγής. Ετσι, σε κάποιες περιπτώσεις οι εργάτες ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν πέραν της «κανονικής» βάρδιας. Σε άλλη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρεται ότι στις ΕΟΖ της Κίνας το μέσο ωράριο ποικίλλει από τις 54 έως τις 77 ώρες τη βδομάδα. Ενώ δημοσιεύματα στον Τύπο αναφέρουν ότι οι ώρες εργασίας συχνά φτάνουν τις 100 τη βδομάδα και οι άδειες είναι 5 μέρες το χρόνο.

Στην Ινδία, για παράδειγμα, της οποίας οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, πέρα από τις σαρωτικές φοροαπαλλαγές, του πλήθους των προνομίων ακόμα και με επιδοτήσεις των μονοπωλιακών ομίλων εντός Ζώνης σε ζεστό χρήμα, το χτύπημα στα εργασιακά δικαιώματα ήταν σφοδρό. Ορισμένα από τα μέτρα που πάρθηκαν, χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν περαιτέρω εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού, είτε μέσω συμβάσεων είτε περιστασιακής απασχόλησης, όπου οι πληρωμές γίνονται σε ημερήσια βάση, με απλήρωτη υπερωριακή εργασία και απελευθέρωση των απολύσεων. Απαγορεύτηκαν ο συνδικαλισμός, οι απεργίες και πάει λέγοντας.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στην Ινδία οι εργοστασιακές μονάδες των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών εξαιρέθηκαν ακόμα και από αυτήν την υποτυπώδη νομοθεσία που ελέγχει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις. «Οι επενδυτές είναι ελεύθεροι να ακολουθήσουν δικά τους μέτρα περιβαλλοντικής ρύθμισης. Οι ενδιαφερόμενοι έχουν δικαίωμα σε δωρεάν ή υψηλά επιδοτούμενη πρόσβαση σε νερό και ηλεκτρικό ρεύμα», αναφέρεται σε σχετικά δημοσιεύματα.

Πού στοχεύουν οι ΕΟΖ

Πρόκειται για τις λεγόμενες «ελεύθερες ζώνες», όπου το κεφάλαιο εξαιρείται ακόμα κι απ’ αυτήν τη σαθρή εργατική νομοθεσία που ισχύει στην υπόλοιπη επικράτεια, όπως έχει διαμορφωθεί όλα τα τελευταία χρόνια με τις αντεργατικές παρεμβάσεις κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ, έχοντας τελείως λυμένα τα χέρια για την ακόμα μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με την περαιτέρω μείωση μισθών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία και εντατικοποίηση της εργασίας, την απαλλαγή από συνδικαλιστικά δικαιώματα κ.ο.κ. Τη δημιουργία, άλλωστε, ενός τέτοιου θεσμικού πλαισίου έχει ανοίξει εδώ και χρόνια το περιβόητο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» που επικαλείται η κυβέρνηση και συγκεκριμένα η Οδηγία Μπολκεστάιν στη στεριά και η άρση του καμποτάζ στη θάλασσα, όπου προβλέπεται ότι στα Εργασιακά ισχύει η νομοθεσία του κράτους προέλευσης των εργαζομένων (π.χ. Βουλγαρία), ή της σημαίας που φέρει το πλοίο (π.χ. Νησιά Μάρσαλ).

Παράλληλα, το καπιταλιστικό κράτος παρεμβαίνει διαμορφώνοντας ένα ειδικό καθεστώς ασυλίας και παροχών για τους επιχειρηματικούς ομίλους (απουσία κανόνων για την αδειοδότηση μιας επιχείρησης, ιδιαίτερα χαμηλή ή και μηδενική φορολόγηση των κερδών της, απαλλαγή από ΦΠΑ στις συναλλαγές της κ.ο.κ.), «αίροντας» και τα όποια νομικά και διοικητικά εμπόδια μπαίνουν στην καπιταλιστική κερδοφορία, στην εγκατάσταση και λειτουργία επιχειρηματικών μονάδων (υγείας, περιβαλλοντικά, χρήσεων γης κ.ά.), προσφέροντας επιπλέον απαραίτητες και κρίσιμες υποδομές (Ενέργεια, μεταφορές κ.ο.κ.) για τη δραστηριοποίηση των επιχειρηματικών ομίλων. Στα πλεονεκτήματα για το κεφάλαιο συγκαταλέγονται και οι κρίσιμες γεωγραφικά θέσεις που επιλέγονται για τη διαμόρφωση των ζωνών αυτών, αλλά και η συγκέντρωση επιχειρήσεων κρίσιμων και «συμπληρωματικών» στη λειτουργία τους κλάδων.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης για τη διαμόρφωση των ΕΟΖ «δένει» ταυτόχρονα με μια σειρά από κρίσιμους στόχους που ιεραρχεί το κεφάλαιο ως «αναγκαίες συνθήκες» για το πέρασμα της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας σε φάση ανάκαμψης: Ο πρώτος τέτοιος στόχος αφορά την προσέλκυση Αμεσων Ξένων Επενδύσεων (ο ΣΕΒ υπολογίζει ότι χρειάζονται 100 δισ. ευρώ για να επανέλθει η μάζα των επενδύσεων στα επίπεδα προ κρίσης), ενώ ο δεύτερος αφορά την αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας για την ανάδειξή της σε «ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο», με τη στήριξη συγκεκριμένων κλάδων, τη διαμόρφωση ανάλογων υποδομών αλλά και «συμμαχιών», στο φόντο πάντα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τις πηγές και τους δρόμους μεταφοράς Ενέργειας καθώς και εμπορευμάτων.

Λιμενική λεκάνη Αττικής και Κιλκίς πρώτα στη λίστα

Ηδη είναι σε εξέλιξη η μετατροπή σε ΕΟΖ της λιμενικής λεκάνης, από την Ελευσίνα έως τον Πειραιά, και αυτό όχι τυχαία.

Στην περιοχή αυτή συγκεντρώνεται όλη η δραστηριότητα που έχει να κάνει με τις συνδυασμένες μεταφορές, τη «διαχείριση» της εφοδιαστικής αλυσίδας (logistics), η οποία χοντρικά αφορά στη μεταφορά, αποθήκευση και διανομή εμπορευμάτων και τη ναυπηγοεπισκευή (λιμάνι Πειραιά, τρεις σταθμοί εμπορευματοκιβωτίων, το μεγαλύτερο εμπορευματικό κέντρο της χώρας, ναυπηγεία, εμπορικός σιδηρόδρομος, οδικοί άξονες, έως και προβλήτες κρουαζιέρας, ετοιμάζεται αγωγός LNG κ.ά.), ενώ δραστηριοποιούνται ορισμένοι από τους μεγαλύτερους μονοπωλιακούς ομίλους διεθνώς (π.χ. «Cosco», MCS, αραβογερμανικά μονοπώλια, τεράστιοι ναυτιλιακοί όμιλοι κ.λπ.).

Πρόκειται για νευραλγική περιοχή για την εγχώρια αστική τάξη όσον αφορά την προώθηση των προαναφερόμενων στρατηγικών της στόχων για μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο.

Στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης έρχεται να «κουμπώσει» και το Σχέδιο Ολοκληρωμένης Αστικής Παρέμβασης (ΣΟΑΠ), το οποίο εκπόνησε η δημοτική αρχή του Πειραιά (δήμαρχος Γ. Μώραλης) και βρίσκεται πλέον στα χέρια της Περιφέρειας Αττικής για υλοποίηση. Το ΣΟΑΠ προβλέπει ως «δράση» για την «ανάπτυξη» της περιοχής «ενισχύσεις προς τις ιδιωτικές εταιρείες μέσω του Αναπτυξιακού Νόμου και ειδικές ενισχύσεις στον Πειραιά ως “πόλη σε κρίση”».

Προτείνεται, συγκεκριμένα, να χαρακτηριστεί ο Πειραιάς «Urban Free Zones», με άλλα λόγια Ειδική Οικονομική Ζώνη, με «επιδίωξη – όπως αναφέρεται – πρόσθετων ειδικών ενισχύσεων λόγω των συνθηκών κρίσης. Ενα τέτοιο σύστημα μπορεί να εφαρμοστεί στο πλαίσιο του Κανονισμού CE 1998/2006».

Στη λίστα των περιοχών όπου ετοιμάζονται ΕΟΖ είναι και το Κιλκίς. Με απόφαση που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» στις 22 Μάρτη (ΦΕΚ Β’ 762/ 22-03-2016) και υπογράφει η προηγούμενη υφυπουργός της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Τζάκρη, η Βιομηχανική Περιοχή Κιλκίς ονομάζεται πλέον Επιχειρηματικό Πάρκο (ΕΠ Κιλκίς), μέσα στο οποίο θα εγκαθίστανται επιχειρήσεις με ειδικά προνόμια.

Σε αυτά συγκαταλέγονται η «πρόσληψη και μισθοδοσία του αναγκαίου εργατοτεχνικού προσωπικού καθώς και του αναγκαίου επιστημονικού και διοικητικού προσωπικού, συμβούλων κ.λπ. με οποιαδήποτε μορφή και διάρκεια σχέσης εργασίας, σύμβασης έργου ή σύμβασης παροχής ανεξαρτήτων υπηρεσιών», χρηματοδοτικές επιχορηγήσεις σύμφωνα με το Ν. 3982/2011 και καμία επιβολή φόρου.

Παράλληλα, στον κατάλογο περιλαμβάνονται και άλλες περιοχές της Ελλάδας, καθώς από το 2012 η Περιφέρεια Ν. Αιγαίου στο «Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης» που εκπόνησε προτείνει τη συγκρότηση ΕΟΖ σε Σύρο και Ρόδο.

«Συνέχεια» στο αστικό κράτος και ΕΟΖ με τη βούλα της ΕΕ

Χαρακτηριστικό πάντως της «συνέχειας» που υπάρχει στο αστικό κράτος, αλλά και της «στοίχισης» όλων των αστικών κομμάτων στα βασικά ζητούμενα του κεφαλαίου είναι το γεγονός ότι πριν από τη σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, τις ΕΟΖ είχε προτείνει τόσο ο Γ. Παπανδρέου, όσο και ο πρώην πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, που από το βήμα της 79ης Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης έλεγε: «Διερευνούμε με την Ευρωπαϊκή Ενωση τη δυνατότητα δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, με πρώτη εδώ στη Θεσσαλονίκη, ώστε να έχουμε ακόμα ένα όπλο κατά της επιχειρηματικής μετανάστευσης».

Οσο για το περιβόητο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» που υπερασπίζεται με πάθος η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ; Στην «καρδιά» της καπιταλιστικής κρίσης, τον Ιούλη του 2012, ο τότε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, είχε επίσης προτείνει τη δημιουργία ΕΟΖ στην Ελλάδα, καθώς «οι περικοπές από μόνες τους δε φέρνουν ανάπτυξη», ενώ το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων Γερμανίας, Χανς Πέτερ Κάιτελ, είχε προτείνει όλη η Ελλάδα «να μετατραπεί σε ένα είδος ειδικής οικονομικής ζώνης εντός της Ευρωζώνης, θωρακισμένη με την αναγκαία και επιτρεπτή οικονομική βοήθεια».

Σήμερα, βέβαια, οι σχετικές προτάσεις ανασύρονται και υλοποιούνται, με τους ίδιους πάντα στόχους, σε μια άλλη φάση του οικονομικού κύκλου, όπου η εγχώρια καπιταλιστική οικονομία «ασθμαίνει» προσπαθώντας να περάσει σε φάση ανάκαμψης. Ταυτόχρονα, στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει, οι αστικές κυβερνήσεις, και ειδικά η σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, έχουν στρώσει το έδαφος, διαμορφώνοντας κομμάτι κομμάτι το απαραίτητο νομοθετικό πλαίσιο.

Οι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα είναι εδώ

Οσο για το τελευταίο, αλλά και το τι προετοιμάζεται σε βάρος των εργαζομένων της χώρας, ο νόμος για τη διαμόρφωση Εθνικού Μητρώου Φορτοεκφορτωτών Λιμένος και Ξηράς, που ψήφισαν στις 16 Φλεβάρη στη Βουλή ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ενωση Κεντρώων και Ποτάμι, είναι ενδεικτικός.

Από το νόμο εξαιρέθηκαν οι εργαζόμενοι (χειριστές φορτοεκφορτωτικών μηχανημάτων, λιμενεργάτες κ.ά.) των λιμανιών του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων της χώρας που είναι ανώνυμες εταιρείες, καθώς και των διαμετακομιστικών κέντρων (logistics).

Η εξέλιξη αυτή, όπως ανέδειξε από τη Βουλή και ο ειδικός αγορητής του ΚΚΕ, Μ. Συντυχάκης, πρακτικά σημαίνει ότι:

— Οι εργαζόμενοι δεν θα είναι «πιστοποιημένοι». Την ασφάλεια του εργαζόμενου και την εποπτεία θα την έχουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Στο λιμάνι του Πειραιά, για παράδειγμα, θα την έχουν η «Cosco», οι όμιλοι των εφοπλιστών κ.λπ.

— Δίνεται η δυνατότητα στην εργοδοσία να μην καθορίζει με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας τους κανονισμούς διεξαγωγής φορτοεκφορτωτικών εργασιών.

— Διευκολύνεται με τον τρόπο αυτό η εργοδοσία να εφαρμόσει τέτοιο καθεστώς στους εργαζόμενους του ΟΛΠ μετά τη λήξη της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, που είναι σε ισχύ μέχρι το Μάη του 2017, αλλά και στους εργαζόμενους του ΟΛΘ.

— Με την εξαίρεση, οι εργαζόμενοι σε ΟΛΠ και ΟΛΘ δεν θα εντάσσονται πλέον στα ΒΑΕ, αφού η νομοθεσία του ΙΚΑ – ΕΤΑΜ προβλέπει την ένταξη των πιστοποιημένων φορτοεκφορτωτών.

— Δεν θα ισχύουν τα μέτρα πρόληψης, υγιεινής, ασφάλειας και προστασίας της υγείας για τους φορτοεκφορτωτές που προβλέπεται από το ΣΕΠΕ, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στην εργοδοσία με έναν μονομερή κανονισμό εργασίας να καθορίσει όλα τα παραπάνω.

*Πηγή: rizospastis.gr 

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Ρωγμές στην παγκοσμιοποίηση…

του Βασίλη Γάτσιου

Το κείμενο αυτό είναι ομιλία που έγινε στην εκδήλωση με θέμα: “Ρήγματα στην παγκόσμια ισορροπία. Κίνδυνοι και προκλήσεις για τους λαούς”.

Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση για την οποία συζητάμε σήμερα δεν είναι μύθος. Αν και παρουσιάζεται από τους διανοούμενους που σιτίζονται από τις πολυεθνικές και το κράτος με μυθικές ιδιότητες. Είναι η διεθνοποίηση του κεφαλαίου, που στοχεύει στην επίτευξη του μέγιστου καπιταλιστικού κέρδους. Η τάση για επιστημονική και τεχνολογική ανανέωση, η τάση για αναδιάρθρωση των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων και η τάση διεθνοποίησης του κεφαλαίου, είναι εγγενείς στον καπιταλισμό.

Αυτό που «παγκοσμιοποιείται» δεν είναι κάποια τάση υπέρβασης του εθνικού ανταγωνισμού και δημιουργίας μιας ειρηνικής ανθρωπότητας, αλλά η τάση επιβολής των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Η τάση αυτή όμως γεννά νέες αντιθέσεις και ανταγωνισμούς:  ανάμεσα στα  ιμπεριαλιστικά κέντρα,  ανάμεσα στις μητροπόλεις του καπιταλισμού και τον τρίτο κόσμο,  ανάμεσα στις πολυεθνικές και προπαντός αντίθεση, που συνεχώς οξύνεται, ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.

Η ταξική πάλη και η δυναμική της επέτρεψαν στον καπιταλισμό μέσα από τις  προηγούμενες κρίσεις  να  αφομοιώσει  πρόσκαιρα και σε ένα βαθμό, τις αντιθέσεις ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις που ο ίδιος επαναστατικοποιούσε και τις  εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.

Πιο συγκεκριμένα:

Στην πρώτη μεγάλη ιστορική κρίση του καπιταλισμού της περιόδου 1873-1895  ο ηλεκτρισμός, ο σιδηρόδρομος, οι μηχανές εσωτερικής καύσης, η μαζική παραγωγή χάλυβα που έδωσε τεράστια ανάπτυξη στην παραγωγή μέσων παραγωγής, “χωνεύτηκαν” στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής με μια σχετικά χαμηλή καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων- πρωτίστως της εργατικής δύναμης -και οδήγησαν στο πέρασμα από το στάδιο του ελεύθερου ανταγωνισμού στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού.

Στη δεύτερη μεγάλη καπιταλιστική κρίση της περιόδου 1929-1945 η ναυπηγική, η αεροναυπηγική, οι επικοινωνίες και γενικότερα η ποιοτική  ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας κατόρθωσαν να εσωτερικευθούν προσωρινά στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Έτσι ο καπιταλισμός κατόρθωσε να “εξισορροπήσει” την αντίθεση ανάμεσα στην αναζήτηση του μέγιστου κέρδους και την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους και να ξεπεράσει την κρίση προσωρινά. Το ξεπέρασμα της κρίσης  βασίστηκε στη μετάβαση από την απόλυτη στη σχετική υπεραξία, ως κυρίαρχης μορφή εκμετάλλευσης, στην τεράστια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων μέσα από το β΄ παγκόσμιο πόλεμο, στην νεοαποικιοκρατία και την εκμετάλλευση των πρώτων υλών των χωρών της καπιταλιστικής περιφέρειας, στην ανάδειξη του τεϊλορισμού-φορντισμού ως ηγεμονικού παραγωγικού μοντέλου.  Στην εμφάνιση  του κεϊνσιανού μοντέλου της κρατικής παρέμβασης και στο λεγόμενο  κράτος πρόνοιας στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες.

Στην τρίτη μεγάλη δομική κρίση στην ιστορία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής το 1973 – η οποία ξέσπασε μετά τη λεγόμενη χρυσή εποχή του καπιταλισμού από το 1945 έως το τέλος της δεκαετίας του 1960 – η θυελλώδης ανάπτυξη της επιστήμης και η μαζική είσοδος στην  παραγωγή  του ηλεκτρονικού υπολογιστή, η ανάπτυξη  της βιοτεχνολογίας, των  οπτικών ινών και άλλων επιστημονικών επιτευγμάτων προσπάθησαν να χωνευτούν στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής με την αντικατάσταση πλευρών του φορντικού μοντέλου παραγωγής, με νέους συνδυασμούς απόσπασης σχετικής και απόλυτης υπεραξίας,  με την κατάργηση πλευρών του τεϊλορισμού και την ένταξη διανοητικών ικανοτήτων της εργασίας σε ένα νέο είδος ψηφιακού τεϊλορισμού.

Το νέο μοντέλο παραγωγής απαιτεί την κατάτμηση της αλυσίδας παραγωγής σε μικρότερα και ευέλικτα τμήματα που ορίζονται κατά κύριο λόγο από την τεχνολογική συνάφεια. Αυτή η νέα αρχιτεκτονική της πολυδιάσπασης του παραγωγικού έργου ορίζει το μέγεθος των επιχειρήσεων, τη διαφορετικότητα του αντικειμένου εργασίας και δημιουργεί την υλική βάση για την εξατομίκευση του μισθού της εργασίας.

Σ’ αυτή την ευελιξία της παραγωγής εδράζεται και η ευελιξία των εργασιακών σχέσεων (μερική απασχόληση, ωρομίσθιο κλπ).

Επιδιώχτηκε επίσης η έκρηξη των παραγωγικών δυνάμεων να χωνευτεί με επέκταση και ποιοτική εμβάθυνση των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων (βλέπε μετεξέλιξη ΕΟΚ σε ΕΕ), με την παραπέρα διεθνοποίηση του παραγωγικού κεφαλαίου, με τη μετανάστευση φτηνού εργατικού δυναμικού από τις υποανάπτυκτες στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες.

Αυτή η προσπάθεια αφομοίωσης της επαναστατικοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και η εξισορρόπηση  της αντίθεσης ανάμεσα στην αναζήτηση του μέγιστου κέρδους και την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους με διάφορα  πολιτικά μίγματα -με κυρίαρχο από το τέλος της δεκαετίας του 1980 αυτό που ονομάστηκε  νεοφιλελευθερισμός- αποτυγχάνει.

Παρά τις επιμέρους ανακάμψεις της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους για βραχέα χρονικά διαστήματα, τα στοιχεία δείχνουν ότι στον τομέα της μεταποίησης των τριών μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών ΗΠΑ, Γερμανίας, Ιαπωνίας, από το 1970 έως το 2007 το ποσοστό κέρδους μένει ουσιαστικά καθηλωμένο σε μη ικανοποιητικά επίπεδα για το κεφάλαιο.

Αυτή η ανεπιτυχής προσπάθεια  οδήγησε την παγκόσμια οικονομία σε ένα μακρύ κύμα καθοδικής πορείας από το 1973 μέχρι το 2007 με ενδιάμεσες αναιμικές ανακάμψεις , που διακόπτονταν από  ενδιάμεσες, μερικού χαρακτήρα, κρίσεις όπως: η πετρελαϊκή του 1982, η χρηματιστηριακή του 1987 στις ΗΠΑ, του 1992-93 στην Ιαπωνία, του1997-98 στη Ρωσία-Αν. Ασία, του 2000-01στις ΗΠΑ, φτάνοντας μέχρι την πιστωτική επέκταση του 2001-06  και το ξέσπασμα της τέταρτης μεγάλης δομικής κρίσης στην ιστορία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που εκδηλώθηκε στην κτηματική αγορά των ΗΠΑ το καλοκαίρι του 2007.

Πρόκειται για κρίση σταθμό στην ιστορία των καπιταλιστικών κρίσεων. Η τομή που γίνεται με τούτη δω την κρίση και η διαφορά με τις προηγούμενες έγκειται στο γεγονός ότι: τίθεται σε βαθύτερη κρίση ο νόμος της αξίας άρα και της υπεραξίας, και κατά συνέπεια της κερδοφορίας και της ασθενικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, σε τέτοιο σημείο ώστε, να κλονίζεται η ομαλή συνέχιση της διευρυμένης αναπαραγωγής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Επομένως η κρίση αυτή συνιστά συνέχεια και ποιοτική αναβάθμιση των ιστορικών αδιεξόδων του καπιταλισμού.
Εκδήλωση της εξάντλησης των ιστορικών του ορίων είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία των καπιταλιστικών κρίσεων επιχειρεί να βγει από την κρίση του με την πολιτική που οδηγήθηκε σ’ αύτη. Δηλαδή με την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Νεοφιλελευθερισμού ακόμα βαθύτερου και  αντιδραστικότερου.

Αυτή είναι η υλική βάση της δικής μας αισιοδοξίας. Στην ουσία ο καπιταλισμός δεν χωρά στον εαυτό του, δεν μπορεί να εσωτερικεύσει, χωρίς σοβαρές διαταραχές, τις παραγωγικές δυνάμεις που ο ίδιος επαναστατικοποιεί και  γι’ αυτό και τις ακρωτηριάζει. Ακρωτηριάζει  κυριολεκτικά ό,τι …περισσεύει: δικαιώματα, ανάγκες, σύγχρονες ιστορικά διαμορφούμενες δυνατότητες.

Ακρωτηριάζει και “καταστρέφει” πάνω απ όλα την κύρια παραγωγική δύναμη, που αποτελεί την πηγή των κερδών του: τον εργαζόμενο άνθρωπο. Με μια πρωτοφανή βιολογική και ηθική εξόντωση της εργατικής δύναμης, με τη μαζική δομική ανεργία, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την πολιτιστική υποδούλωση. Αυτός είναι μονόδρομος επιβίωσης για τον καπιταλισμό και όχι μια από κάποιες επιλογές.

Οι ιστορικού χαρακτήρα αλλαγές στο παραγωγικό και τεχνολογικό μοντέλο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής δεν υλοποιούνται από τη μια μέρα στην άλλη. Η προσπάθεια που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 και  συνεχίστηκε με το ξέσπασμα της κρίσης συνεχίζεται ακόμα και σήμερα με μεγαλύτερη ένταση και βάθος και αναδύει το νέο επιδιωκόμενο μοντέλο παραγωγής.  Του δίνει σάρκα και οστά. Τείνει να το καταστήσει κυρίαρχο.

Γι’ αυτό και το παραδοσιακό μοντέλο εργασίας που ανταποκρινόταν στο ξεπερασμένο φορντικό μοντέλο παραγωγής και κεφαλαιακής συσσώρευσης όπου ο εργάτης κατά κανόνα εργαζόταν με πλήρες ωράριο, οκτώ ώρες τη μέρα  και πέντε μέρες τη εβδομάδα, θα αποτελέσει σχετικά σύντομα παρελθόν, αν τα σχέδιά τους δεν ανατραπούν από την πάλη των εργαζομένων.

Αρκεί μόνο το παρακάτω συγκλονιστικό στοιχείο για να καταλάβει κανείς ποιο είναι  το άμεσο μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Σύμφωνα με υπολογισμούς ειδικών η αυτοματοποίηση – ρομποτοποίηση της παραγωγής θα οδηγήσει την επομένη δεκαετία σε απώλεια του 60% έως 90% των θέσεων εργασίας στις αναπτυσσόμενες χώρες, ενώ στις αναπτυγμένες χώρες υπολογίζεται ότι θα χαθεί το 50% των θέσεων εργασίας!

Από εδώ προκύπτει και η  συζήτηση της κρατικής παροχής για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα που συζητείται σε όλες σχεδόν τις  χώρες του κόσμου ως μέτρο αποφυγής των κοινωνικών εκρήξεων και εξεγέρσεων.

Ο καπιταλισμός για το ξεπέρασμα της κρίσης του, επιπλέον, αναδομεί υπεραντιδραστικά τη σύγχρονη αστική δημοκρατία, το συνολικό πολιτικό εποικοδόμημα και τις διεθνείς γεωστρατηγικές σχέσεις.

Οι  εξελίξεις αυτές και η προωθούμενη αστική κανιβαλική πολιτική εγκυμονούν εφιαλτικές καταστροφές για την εργατική τάξη και τους λαούς. Τα τύμπανα του πόλεμου χτυπούν όλο και δυνατότερα, χωρίς να μπορεί να αποκλειστεί ακόμα και το ενδεχόμενο ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου.

Η ίδια η κρίση όπως εξελίσσεται οξύνει τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Ενισχύει τις τάσεις δημιουργίας ενός σύγχρονου πολυπολικού καπιταλιστικού κόσμου.

Σε αυτόν άμεσα οι ΗΠΑ δεν φαίνεται να χάνουν την ηγεμονία, κυρίως την στρατιωτική.

Κλείνει όμως η απόσταση κυρίως στην οικονομία με την Κίνα. Ο αμερικάνος ηγεμόνας τείνει να παραδώσει τα σκήπτρα στον ασιάτη, ενώ παράλληλα Ρωσία, Βραζιλία, Ινδία, Ιαπωνία, Τουρκία  μαζί με την  Ευρωπαϊκή Ένωση -που ηγεμονεύεται από τη Γερμανία- συνθέτουν το σύγχρονο ηγεμονικό κόσμο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Η ίδια η κρίση και η αστική πολιτική διεξόδου από αυτήν αναταράσσουν τις διεθνείς σχέσεις και τις ολοκληρώσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε η ΝΑFTA, η αμερικάνικη ολοκλήρωση, να ’χει ξεχαστεί και η ευρωζώνη να βρίσκεται στο επίκεντρο του κυκλώνα.

Η εγκατάλειψη από την αστική τάξη των παραδοσιακών αστικοδημοκρατικών πολιτικών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της και η σημερινή επιθετικότητα του καπιταλισμού είναι έκφραση της αδυναμίας του να εντάξει με ομαλούς αστικοδημοκρατικούς όρους τη σύγχρονη εργατική τάξη στο εσωτερικό του.

Έκφραση αυτής της αντίφασης, των ορίων και της αδυναμίας τους, πολιτική έκφραση της εσωτερικής αναρχίας του καπιταλισμού είναι ο Τράμπ, ο Φάρατζ, η Λεπέν και γενικότερα το ανερχόμενο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα του ακροδεξιού νέο-εθνικισμού που εμπεριέχει εντός του το νεοφασισμό.

Αλλά γι’ αυτό είναι και εξαιρετικά επικίνδυνοι.

Εντός αυτής της δυναμικής η προοπτική ανάπτυξης μέσα στις καπιταλιστικές κοινωνίες των δυνάμεων και των σχέσεων που τείνουν να σπάσουν το καπιταλιστικό περίβλημα αποτελούν την αντικειμενική βάση που γεννά, αναγεννά και ενισχύει τα ρεύματα της αντικαπιταλιστικής χειραφέτησης και ανατροπής, μέσα στην εργατική τάξη.

Σε κάθε ίχνος εργατικής αγανάκτησης και διαμαρτυρίας, σε κάθε εκδήλωση αντίστασης και κινητοποίησης, αυτή η τάση συνυπάρχει και συγκρούεται με την παράλληλη τάση διαπραγμάτευσης των όρων και των ρυθμών υποταγής των εργαζομένων με το κεφάλαιο.

Η πλατιά βάση της ανατρεπτικής πολιτικής πράξης από εργατική σκοπιά κρίνεται στη σφαίρα της κοινωνικοπολιτικής δράσης. Κρίνεται απ’ τη συνειδητή επιλογή των δυνάμεων της εργατικής τάξης που συγκρούονται με το κεφάλαιο και οδηγούνται αντικειμενικά σ’ ένα πολιτικό πρακτικό δίλημμα:
Συνολική πολιτική εξάρτησης απ’ τους νόμους αναπαραγωγής του κεφαλαίου και του κράτους του με «επιμέρους διεκδικήσεις και έως εκεί που επιτρέπει το σύστημα» ή συνολική χειραφετητική πολιτική ανατροπής και γι’ αυτό – και κάτω από αυτό – διεκδίκησης και του πλέον «μικρού»;

Απ’ αυτή την άποψη πρέπει να εκτιμηθεί με νηφαλιότητα τόσο η εμφάνιση, ειδικά από την αυγή της κρίσης, ενός αισθητού αλλά αδύναμου ακόμη κοινωνικοπολιτικού ρεύματος εργατικής πολιτικής, όσο και η ηγεμόνευση του  ακόμη από την αστική πολιτική.

Η αστική πολιτική παντοδυναμία που σημαδεύει τη σημερινή εποχή των νέων επαναστατικών προκλήσεων αμφισβητείται από ένα πολυδαίδαλο ρεύμα πολιτικής διεκδίκησης που αποτελείται από  διαφιλονικούμενες ριζοσπαστικές διαφοροποιήσεις.

Το ρεύμα αυτό  διαμορφώνεται κυρίως με βάση την επιδείνωση της κατάστασης της εργατικής τάξης, των μεσαίων πληττόμενων στρωμάτων, της εργαζόμενης και σπουδάζουσας νεολαίας, τις γενικότερες πολιτικές εμπειρίες και αντιφάσεις τους. Πρόκειται για ένα εν δυνάμει ανατρεπτικό ρεύμα που αδυνατεί ακόμη να αναχαιτίζει την ικανότητα του καπιταλισμού να ανασυγκροτείται σε αντιδραστική κατεύθυνση. Είναι ένα ρεύμα που τείνει να διαχωρίζεται αλλά και να επανασυνδέεται πολύπλευρα  με την κυρίαρχη αστική πολιτική.

Πρόκειται για ένα ρεύμα που στο κίνημα εμφανίζεται με συνέχειες και κυρίως ασυνέχειες ακριβώς γιατί λείπει η εργατική επαναστατική πρωτοπορία που θα του δίνει συνέχεια, αποφασιστικότητα και βάθος.

Εκεί όμως είναι η μήτρα γέννησης της «αυθόρμητης τάσης» του συντονισμού των εργατικών αγώνων. Της ευήκοης στάσης στην κριτική του καπιταλισμού. Της ευήκοης στάσης απέναντι στη σύγχρονη «ξύλινη», όπως την αποκαλούν οι αστοί, γλώσσα των μαρξιστικών όρων και της επαναστατικής πολιτικής.

Στην ουσία διανύουμε μια μεταβατική περίοδο, που οι τάσεις της εργατικής χειραφέτησης αναζητούν ανολοκλήρωτα ένα νέο, αυτοτελή, αποφασιστικό ρόλο στο περιεχόμενο και την προοπτική των ταξικών αντιπαραθέσεων.

Η πρωτοβουλία των κινήσεων και η πολιτική υπεροχή εξακολουθεί να αναπτύσσεται περισσότερο προς την πλευρά της υποταγής μέσα στο εργατικό κίνημα. Αλλά με πτώση του δυναμισμού των στοιχείων ανάπτυξης του συστήματος.

Η αντίστροφη μέτρηση προς την άλλη κατεύθυνση, ενώ αποκτά πιο βαθιά χαρακτηριστικά σε σύγκριση με την προηγούμενη περίοδο, ωστόσο κινείται ακόμα με ένα δυναμισμό που δεν της επιτρέπει να μετασχηματίζεται σε αυτοτελή ηγεμονεύουσα κοινωνική τάση, να υπερφαλαγγίζει τις τάσεις των συντηρητικών μετατοπίσεων στις διάφορες παραλλαγές τους.

Το ρεύμα της χειραφέτησης περιορίζεται στο να επιβάλλει κάποιες καθυστερήσεις στα μέτρα ή ανακατατάξεις στις μορφές (φθορά κυβερνήσεων) με τις οποίες εκδηλώνεται η συντηρητική στροφή.

Το νέο ποιοτικό στοιχείο αυτής της κατάστασης δεν είναι η – προϋπάρχουσα εξάλλου- αδυναμία της εργατικής χειραφέτησης να μετατρέπεται σε ανεξάρτητο ηγεμονικό κοινωνικό ρεύμα. Είναι η αργή έστω στροφή που η τάση εργατικής χειραφέτησης πραγματοποιεί αναζητώντας μια αυτοτελή πολιτική παρουσία με ηγεμονική φιλοδοξία και στόχευση.

Αυτή η ρευστή κατάσταση  καλλιεργεί την ταλάντευση των αναγεννώμενων πρωτοποριών ανάμεσα στον αναγκαίο ποιοτικό διαχωρισμό τους απ’ τις αστικές παραδόσεις και μορφές της εργατικής πάλης και στον εγκλωβισμό τους, με διάφορες παραλλαγές, στην «ακραία αριστερή» πτέρυγα του παλιού εξαρτημένου κινήματος.

Αλλά αυτή ακριβώς η τάση ποιοτικής αντιστροφής στη δυναμική των κοινωνικών αντιθέσεων και αντιφάσεων είναι που διαμορφώνει και σήμερα ένα κλίμα σκεπτικισμού στις αστικές δυνάμεις.

Η ρευστότητα των πολιτικών επιλογών και ιδεολογικών στηριγμάτων στα διάφορα στρώματα και τάξεις της κοινωνίας θα διατηρηθεί ως ένα σημείο. Η μεταβατικότητα αυτή δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ.

Οι αναζητήσεις θα είναι συνεχείς μέχρι να διαμορφωθεί- ανάλογα με το ποια θα είναι η πορεία και της κρίσης και ο χαρακτήρας πολιτικής εξόδου από αυτήν- ένα νέο περιβάλλον κοινωνικής και πολιτικής σχετικής σταθερότητας, με σχετικά προσωρινά παγιωμένους νέους συσχετισμούς.

Πάνω σ’ αυτή τη δυναμική, η νέα κατάσταση που ωριμάζει σημαίνει τη μετάβαση σε μια περίοδο η οποία θα σημαδεύεται από μεγάλες, παρατεταμένες κινητοποιήσεις, γύρω από πλευρές αλλά και γύρω  από την ουσία και τον πυρήνα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Αυτό -και γι αυτό- αξίζει να τα δώσουμε όλα.

Έχοντας επίγνωση των ιστορικών στιγμών που περνάμε, έχουμε την πεποίθηση ότι απαιτείται μια σταθερή πολιτική  συγκέντρωσης δυνάμεων που πρέπει  να επιδιώκει :

1.  Τη διακριτή και ανεξάρτητη συγκέντρωση και παρουσία των δυνάμεων που στοχεύουν στη στρατηγική ανασυγκρότηση ενός κομμουνιστικού προγράμματος, ώστε να δρουν ως ο καταλύτης στην επεξεργασία και προώθηση της εργατικής πολιτικής.

2.  Τη μόνιμη μετωπική πολιτική στρατηγικού χαρακτήρα, ώστε να συσπειρώνονται όλες οι δυνάμεις  επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αναφοράς.

3.  Την ενότητα στη δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς στα επιμέρους μέτωπα, τις γειτονιές, τα συνδικάτα, στους χώρους εργασίας και ελεύθερου χρόνου, για τη διεξαγωγή συντονισμένων και αποφασιστικών αγώνων για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που υλοποίει τα συμφέροντα  του ευρωαμερικάνικου κουαρτέτου και της ελληνικής αστικής τάξης.

1. Τη δημιουργία μαζικών, ανεξάρτητων οργάνων της εργατικής πολιτικής που θα επιβάλλουν  κατακτήσεις εντός του καπιταλισμού αλλά εναντίον του, πρωτίστως στο ζητήματα της ανατροπής της σχέσης κερδών-μισθών και της μείωσης του χρόνου εργασίας, χωρίς μείωση των αποδοχών.

Αυτά αφορούν και την ταξική ανασυγκρότηση  και αναγέννηση του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος η οποία δεν περιορίζεται στην καταγγελία των αστικοποιημένων και γραφειοκρατικοποιημένων ηγεσιών των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ. Είναι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Έχει άμεση σχέση με τις αλλαγές που συντελούνται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, τις μορφές εμφάνισης και συγκρότησης των πολυκλαδικών πολυεθνικών μονοπωλίων και τις συνεπαγόμενες αλλαγές που πρέπει να γίνουν στη δομή, τις μορφές οργάνωσης και στο πρόγραμμα πάλης του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος.

1. Τις πολιτικές συμφωνίες και πρωτοβουλίες τακτικού χαρακτήρα, στις όποιες συμπεριλαμβάνονται και οι εκλογές, με όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς.

Έτσι μπορεί να εξυπηρετηθεί η προοπτική μιας ιστορικής αντιστροφής, που σημαδεύεται από τα επιτακτικά αιτήματα για «να φάει ψωμί ο εργάτης», απ’ την πάλη για τις ελευθερίες που απαιτεί ο σύγχρονος κοινωνικός πολιτισμός, ώστε η αναγκαιότητα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης να μετασχηματίζεται σε διεκδικούμενο αίτημα της εργατικής τάξης με την ανάλογη συλλογική πράξη και προσωπική στράτευση.

ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!!!!!!!!!

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΛΕΦΤΕΡΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Νερό ...αυτό το πολυτιμο αγαθό!

Έλενα Χαντζή

Παγκόσμια ημέρα για το νερό σήμερα!

Το νερό πάνω στον πλανήτη δεν είναι κάτι δεδομένο και παρά τη σημασία του, κατασπαταλάται στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, την ώρα που πολλές περιοχές αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω της λειψυδρίας.

Σημαντικό μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό, με αποτέλεσμα σε καθημερινή βάση, σε περιοχές του πλανήτη, χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι παιδιά, να πεθαίνουν από αίτια που σχετίζονται με το νερό.

• Το 1/6 του πληθυσμού της γης, δηλαδή πάνω από 1 δισεκατομμύριο ψυχές, δεν έχουν πρόσβαση σε υδάτινες πηγές.
• 1,1 δισεκατομμύρια άνθρωποι πίνουν νερό από μη ασφαλείς πηγές.
• 2,5 δισεκατομμύρια στερούνται και των πλέον βασικών συνθηκών υγιεινής.
• 400 εκατομμύρια παιδιά, σχεδόν το 1/5 των παιδιών του κόσμου, στερούνται ακόμη και την ελάχιστη ποσότητα καθαρού νερού που χρειάζονται για να ζήσουν.
• 5 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασθένειες σχετιζόμενες με μολυσμένα ύδατα, 10 φορές περισσότεροι από αυτούς που σκοτώνονται κάθε χρόνο σε πολέμους.
• 300 σημεία σ' όλο τον πλανήτη Βρίσκονται σε διαρκείς αντιπαραθέσεις και αιματηρές συγκρούσεις σχετικά με το νερό, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.

Η Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό καθιερώθηκε στη συνδιάσκεψη του ΟΗΕ σχετικά με το περιβάλλον και πραγματοποιήθηκε στο Ρίο Ντε Ζανέιρο της Βραζιλίας το 1992.

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Οικονομοκρατία ή Δημοκρατία;

Του Αλέξη Ξιφαρά

Ο Χα-Τζουν Τσανγκ στο εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο «23 αλήθειες που δεν μας λένε για τον καπιταλισμό» και ειδικότερα στην 23η (και ακροτελεύτια) αλήθεια τονίζει ότι η καλή οικονομική πολιτική δεν απαιτεί καλούς οικονομολόγους. [1] Εννοεί φυσικά αυτούς που βγαίνουν από τα πανεπιστήμια κακοί μαθηματικοί αφενός και ανίδεοι ως προς τα οικονομικά και τον πραγματικό κόσμο αφετέρου.
Έχει απόλυτο δίκιο.

Δίκιο έχει επίσης, όταν λέει ότι ως πολίτες παραμένουμε από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι σήμερα αδικαιολογήτως επιεικείς απέναντι στους οικονομολόγους του κυρίαρχου ρεύματος οικονομικής σκέψης που έδειξαν ότι δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα όσον αφορά στο πώς λειτουργεί ο πραγματικός κόσμος. [2]

Θα φέρω κάποια παραδείγματα που μου αρέσουν πολύ και τα αναφέρω όταν πιάνω κουβέντα με ανθρώπους που όταν ακούνε τον τάδε ή τον δείνα νομπελίστα οικονομικών τον κοιτάνε σαν χάνοι λες και μιλάει ο μέγας επιστήμονας.

Ένας δημοσιογράφος ρώτησε το 2010 τον Eugene Fama, νομπελίστα οικονομολόγο που βραβεύτηκε για την συμβολή του στην υπόθεση των αποτελεσματικών αγορών, τα αίτια της κρίσης του 2007-08. Η απάντησή του ήταν η εξής:«(Laughs) That’ s where economics has always broken down. We don’ t know what causes recessions. Now, I’ m not a macroeconomist so I don’ t feel bad about that. (Laughs again.) We’ ve never known. Debates go on to this day about what caused the Great Depression. Economics is not very good at explaining swings in economic activity». [3]

Τουτέστιν ομολογεί ότι οι οικονομολόγοι της κρατούσας οικονομικής θεωρίας δεν ξέρουν την τύφλα τους.

Άλλη τραγελαφική περίπτωση είναι ο περιβόητος Robert Lucas, άλλος νομπελίστας, ο οποίος το 2003 είπε ότι: «το κεντρικό πρόβλημα της αποτροπής των υφέσεων-κρίσεων επιλύθηκε και για την ακρίβεια έχει επιλυθεί εδώ και πολλές δεκαετίες». [4]

Ναι επιλύθηκε τόσο πολύ που μετά από 5 περίπου χρόνια ξέσπασε η μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού, μεγαλύτερη σε βάθος και γεωγραφική επέκταση ακόμη και από την κρίση του 1929.

Είναι γεγονός ότι ακόμη και ο μεγάλος Κευνς έκανε τέτοιες ευοίωνες προβλέψεις αιώνιας και απρόσκοπτης ανάπτυξης στη δική του εποχή, πριν ξεσπάσει η κρίση του 1929-30, λέγοντας στους φοιτητές του ότι: «δεν πρόκειται να δούμε νέο κραχ στην ζωή μας». [5]

Φυσικά αργότερα άλλαξε ριζικά τις απόψεις του, με την έκδοση της «Γενικής Θεωρίας της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος» και μέχρι του σημείου να προτείνει την «ευθανασία των ραντιέρηδων» και την μέχρι σ’ ένα βαθμό κοινωνικοποίηση των επενδύσεων προκειμένου να επιτευχθεί η πλήρης απασχόληση. [6]

Προφανώς και η ομοιότητα μεταξύ αυτών των οικονομολόγων (και του Κέυνς στην πρώιμη περίοδό του) είναι αυτό που παρατηρεί και ο Χα-Τζουν Τσανγκ. Ξέρουν λάθος οικονομικά, ήτοι έχουν άχρηστα εργαλεία οικονομική ανάλυσης. Κάτι που μετά από τόσα χρόνια ύφεσης θα έπρεπε να είναι πρόδηλο ακόμη και στον πιο δύσπιστο και επιπόλαιο.

Οπότε συνοψίζοντας:

1) Αν θέλετε να δείτε την οικονομική επιστήμη στα καλύτερά της τότε διαβάστε (ή ακούστε) τα έργα (ή τις ομιλίες και τις διαλέξεις) -τουλάχιστον- των ετερόδοξων οικονομολόγων που προέβλεψαν την κρίση. Θα αναφέρω ενδεικτικά του αγαπημένους μου (και τα πιο αντιπροσωπευτικά τους έργα), που έχω διαβάσει οπότε έχω άποψη.

• Anwar Shaikh (Capitalism. Oxford University Press, 2016)

Σημειωτέον το 2003 όταν ο νομπελίστας Robert Lucas επαιρόταν ότι είχε βρεθεί η λύση για την αιώνια ανάπτυξη, ο Shaikh προέβλεπε ότι μια νέα κρίση θα ξεσπάσει το 2008-9!! (βλ. τηνεργασία του Shaikh με τίτλο «Profitability, Long Waves and the Recurrence of General Crises»).

• Michael Roberts (The Long Depression: Marxism and the Global Crisis of Capitalism. Haymarket Books, 2016)
• Michael Hudson (The Bubble and Beyond, Islet 2014)
• Steve Keen (Debunking Economics. The naked emperor Dethroned, Zed Books, 2011)

Φυσικά υπάρχουν πολλά ακόμη εγχειρίδια και έργα άλλων συγγραφέων, που είναι εξίσου καλά με τα παραπάνω, και πιθανόν και πιο κατανοητά από τον μέσο αναγνώστη που δεν γνωρίζει την διάλεκτο των οικονομολόγων. Μια εκτενή, όμως, παράθεση προτεινόμενων συγγραμμάτων ξεφεύγει από το κύριο σκοπό του παρόντος σημειώματος.

2) Μην αντιμετωπίζετε με φόβο και με δέος τα οικονομικά. Κάθε ένας από εμάς μπορεί να κατανοήσει τις βασικές αρχές τους. Δεν θα γίνουμε Shaikh, αλλά σίγουρα θα μπορέσουμε να καταλαβαίνουμε αρκετά ώστε να γίνουμε σωστοί πολίτες και όχι κουτόφραγκοι που τους κοροϊδεύει με περίτεχνους όρους ο κάθε τυχάρπαστος πολιτικάντης βουλευτάκος.

Η Οικονομοκρατία

Αρωγός σ’ αυτή μας την προσπάθεια, πέραν των παραπάνω οικονομολόγων, είναι και βιβλία όπως αυτό που εκδόθηκε πρόσφατα με τίτλο: «The Econocracy. The perils of leaving economics to the experts», εκδόσεις Manchester University Press, 2017. Ο υπότιτλος του βιβλίου προσήκει απόλυτα στο θέμα του παρόντος σημειώματος. Αξίζει να τον μεταφράσω: «Οι κίνδυνοι του να αφήνεις τα οικονομικά στους ειδικούς».

Όσον αφορά στον τίτλο του ίδιου έργου οι συγγραφείς τον ορίζουν ως εξής: econocracy = a society in which political goals are defined in terms of their effect on the economy, which is believed to be a distinct system with its own logic that requires experts to manage it. Δηλαδή: η Οικονομοκρατία είναι μια κοινωνία στην οποία οι πολιτικοί στόχοι καθορίζονται βάσει των επιδράσεων τους στην οικονομία, η οποία θεωρείται ότι είναι ένα διακριτό σύστημα με την δική του λογική, γεγονός που απαιτεί ειδικούς για να το διαχειριστούν. [7]

Συνεπώς με το βιβλίο αυτό τα μέλη του δικτύου Rethinking Economics προσπαθούν να γεφυρώσουν την ακαδημαϊκή κοινότητα των οικονομολόγων με τους πολίτες της εκάστοτε χώρας, μέσω της απομυθοποίησης των οικονομικών.

Για να το καταφέρουν αυτό επιτίθενται στα μοντέλα της κρατούσας (νεοκλασικής) οικονομικής θεωρίας, που όχι μόνο απέτυχαν να προβλέψουν την κρίση, αλλά σ’ αυτά η κρίση απλά είναι ένα αδύνατο ενδεχόμενο. Επιπλέον σ’ αυτά (τα μοντέλα) δεν υπάρχουν οι (εκάστοτε) συσχετισμοί δύναμης, απουσιάζει η ανισότητα (η οποία στην εποχή μας έχει γιγαντωθεί, βλ. μελέτες της Oxfam) και όλα τελικά λαμβάνουν μέρος σε «γεωγραφικό κενό». [8]

Δείχνουν με παραδείγματα την αξία του πλουραλισμού στην διδασκαλία των οικονομικών στα πανεπιστήμια (π.χ με τη σύγκριση του NAIRU-Non accelerating Inflation Rate of Unemployment με τον «εφεδρικό στρατό εργασίας του Μαρξ). [9]

Καταπιάνονται με την θεώρηση των κυρίαρχων οικονομικών σε σχέση με το περιβάλλον, όπου και αγγίζουν την έννοια της αποανάπτυξης, μιας έννοιας εχθρικής απέναντι στο φιλοσοφικό πυρήνα των νεοκλασικών οικονομικών, όπου η αέναη ανάπτυξη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του συστήματος. [10]

Στο κεφάλαιο 4 του βιβλίου γίνεται κατανοητό στον αναγνώστη ότι η ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού βρίσκεται στο απόγειο της στα οικονομικά τμήματα των πανεπιστημίων. Όπως αναφέρουν οι συγγραφείς επικαλούμενοι μια δήλωση του Chris Giles, οικονομικού συντάκτη των Financial Times, τα οικονομικά κάποτε ήταν ένας κλάδος όπου κάθε οικονομολόγος που σεβόταν τον εαυτό του ήταν εξοικειωμένος με τον Adam Smith, με τις διαφορές των μαρξιστικών από τις μονεταριστικές πολιτικές, και γενικά είχαν πολύ πιο ανοικτό φάσμα γνώσης και προσλαμβανουσών από τους φοιτητές που βγαίνουν τώρα από τις οικονομικές σχολές, οι οποίοι πιστεύουν ότι οι άλλες σχολές σκέψης είναι ξεπερασμένες και συνεπώς δεν αξίζει να τις διδαχτούν. [11]

Εξάλλου, όπως μπορώ να επιβεβαιώσω και εγώ από την δική μου εμπειρία, η ιστορία της οικονομικής σκέψης γίνεται από τους φοιτητές αντιληπτή ως κακό ή τουλάχιστον μη αναγκαίο «σινιάλο» για την εύρεση εργασίας. Κάτι σαν αμπελοφιλοσοφία... Οπότε ποιος ο λόγος διδασκαλίας της;

Όλα αυτά βέβαια δεν ισχύουν. Σε αντίθεση με την ιστορία της φυσικής, η οποία είναι μια αφήγηση αποτυχιών ή ημιτελών θεωριών, η ιστορία της οικονομικής σκέψης είναι πολύτιμη, καθότι παρουσιάζει τις φιλοσοφικές και αξιακές βάσεις της εκάστοτε οικονομικής θεωρίας. Εξετάζει την λογική συνοχή και την ιστορική τεκμηρίωση κάθε θεωρίας, καθώς και τους λόγους που σε κάθε εποχή υπάρχει μια οικονομική θεωρία στο προσκήνιο εκτοπίζοντας τις άλλες. Τελικά, όπως έλεγε και ο Schumpeter, η εξοικείωση με τις θεωρίες των μεγάλων μυαλών του παρελθόντος μας δίνει ιδέες για να λύσουμε τα σύγχρονα προβλήματα.

Είναι τα Οικονομικά η κορωνίδα των κοινωνικών επιστημών;

Κατά τη γνώμη μου βέβαια δεν αρκεί μόνο η διδασκαλία της ιστορίας των οικονομικών θεωριών, η μαρξιστική πολιτική οικονομία, η κευνσιανή οικονομική θεωρία, κοκ. Πρέπει να αντιμετωπιστεί και η αλαζονεία των οικονομολόγων. Όπως λένε και οι συγγραφείς του Econocracy, αναφέροντας τα αποτελέσματα μιας εργασίας του 2015, στην οποία το 53,7% των οικονομολόγων διαφώνησαν με την δήλωση ότι γενικά η γνώση που προκύπτει από μια διεπιστημονική προσέγγιση είναι καλύτερη από την γνώση ενός μόνο γνωστικού πεδίου [12].

Με άλλα λόγια η πλειονότητα των οικονομολόγων, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους κοινωνικούς επιστήμονες (ιστορικούς, ψυχολόγους, ανθρωπολόγους, κτλ), θεωρούν ότι μπορούν να εξηγήσουν την κίνηση των οικονομιών και την συμπεριφορά των ατόμων μόνο με τα εργαλεία των νεοκλασικών οικονομικών, ήτοι με την ισο-οριακή αρχή (κάθε δραστηριότητα πραγματοποιείται μέχρι το οριακό κόστος αυτής να ισούται με το οριακό όφελος που αποκομίζεις απ’ αυτήν),και με την καρικατούρα ανθρώπου, που είναι η βάση της μικροοικονομικής, και δεν είναι άλλη απ’ αυτή του Homo economicus (Οικονομικός Άνθρωπος).

Ο homo economicus έχει ως μοναδικό στόχο την μεγιστοποίηση της ωφέλειας (ή χρησιμότητας) του. Αυτό σημαίνει κατ’ ουσίαν ότι κοιτάει να ικανοποιήσει τις προτιμήσεις του, οι οποίες προκύπτουν από μια ιστορικά σταθερή και αναλλοίωτη ανθρώπινη φύση. Το ατομικό συμφέρον είναι ο μοναδικός ορίζοντας του homo economicus. Σίγουρα κάποιοι άνθρωποι, όντας γαλουχημένοι στις σύγχρονες αστικές κοινωνίες, παρουσιάζουν παρόμοιες συμπεριφορές, αλλά αυτό απέχει πολύ από την ιδρυτική υπόθεση των νεοκλασικών (κυρίαρχων) οικονομικών ότι η χαρακτηροδομή του homo economicus αποτελεί καθολικό γνώρισμα των ανθρώπων, ως είδος εν γένει. Εθνογραφικά [13], ψυχολογικά [14] και βιολογικά δεδομένα [15] δείχνουν ότι ο κόσμος των homo economicus είναι στην πραγματικότητα ένας φανταστικός κόσμος που υπάρχει μόνο στις σελίδες των εγχειριδίων μικροοικονομικής που διδάσκονται στα πανεπιστήμια [16]

Αυτή βέβαια η αλαζονεία και η τύφλωση των οικονομολόγων απέναντι στα συμπεράσματα άλλων επιστημονικών κλάδων, εν μέρει οφείλεται και στο βαθύ κόμπλεξ που ένιωθαν οι πατέρες των Οικονομικών απέναντι σε επιστήμονες, όπως οι βιολόγοι, οι ιατροί, οι φυσικοί και οι μαθηματικοί. Ήθελαν, λοιπόν, να τους ξεπεράσουν, φτιάχνοντας θεωρητικά μαθηματικά μοντέλα, τα οποία θα εξηγούσαν την συμπεριφορά του ανθρώπου σε κάθε ιστορική εποχή. Με απλά λόγια, οι πατέρες των Οικονομικών (και όχι της Πολιτικής Οικονομίας), έπασχαν από το κόμπλεξ κατωτερότητας που προκαλεί την ακόλουθη ναρκισσιστική αντίδραση: όχι μόνο δεν είμαστε οι χειρότεροι, είμαστε οι καλύτεροι!! Αυτή τη λογική, δυστυχώς, την μετέφεραν και στους μαθητές τους μέχρι και σήμερα. Οι οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχοι, δε, βοήθησαν στην συντήρηση αυτής της αλαζονείας, από τη στιγμή που τα νεοκλασικά οικονομικά δικαιολογούσαν και νομιμοποιούσαν την εξουσία τους.

Ισηγορία εναντίον ειδικών ή Οικονομοκρατία εναντίον Δημοκρατίας

Συμπερασματικά το βιβλίο πετυχαίνει το στόχο του, απομυθοποιώντας τα οικονομικά, ως το πρώτο βήμα ενός κινήματος πολιτών με στρατηγικό ορίζοντα την κατάκτηση της ισηγορίας στον πολιτικό λόγο και στην διαδικασία λήψης αποφάσεων. Και αυτό γιατί δημοκρατία με ειδικούς στην λήψη αποφάσεων, δηλαδή στο τιμόνι των κοινωνιών, είναι αντίφαση εν τοις όροις. Η δημοκρατία και η σημερινή οικονομοκρατία (σύμφωνα με την ορολογία του βιβλίου - δες παραπάνω) είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πολιτικά συστήματα.

Στο πρώτο σύστημα ειδικός για τις πολιτικές αποφάσεις δεν υπάρχει, καθότι η πολιτική στη δημοκρατία ανήκει στη σφαίρα της δόξας και όχι της επιστήμης, ενώ στο δεύτερο οι ειδικοί προσιδιάζουν (ή τέλος πάντως έτσι θεωρούν εαυτούς) στους φιλόσοφους-βασιλιάδες μιας πλατωνικής πολιτείας, δηλαδή μιας αριστοκρατίας, με απούσα βέβαια την αριστεία...

Θεμελιώδες αξίωμα της δημοκρατίας η επαρκής πληροφόρηση των πολιτών

Σίγουρα πάντως το ταξίδι προς την γνώση δεν θα είναι εύκολο. Ποτέ δεν είναι. Όπως έλεγε ο Μαρξ:
«Δεν υπάρχει καμία βασιλική οδός για την επιστήμη, και μόνο εκείνοι που δεν φοβούνται να μοχθήσουν για να σκαρφαλώσουν στα απόκρημνα μονοπάτια της έχουν την προοπτική να φτάσουν στις αγλαές κορυφές της» [17]

Σ’ αυτό το τομέα, δε, η επιστήμη μοιάζει με την δημοκρατία ως προς τις υψηλές απαιτήσεις. Και αυτό γιατί η δημοκρατία είναι το πιο δύσκολο πολίτευμα. Απαιτεί επαγρύπνηση και επαρκή, στο μέτρο του δυνατού, πληροφόρηση από τους πολίτες.

O Θουκυδίδης δια στόματος Περικλή το θέτει ως εξής:

«ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια, καὶ ἑτέροις πρὸς ἔργατετραμμένοις τὰ πολιτικὰ μὴ ἐνδεῶς γνῶναι».

Η οποία μεταφράζεται ως εξής: «Επί πλέον, οι ίδιοι εμείς είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και ενώ ασχολούμαστε με διαφορετικά επαγγέλματα κατέχουμε καλά τα πολιτικά ζητήματα».

Τα σημερινά πολιτικά ζητήματα, όμως, είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένα με τα Οικονομικά. Με αλλά λόγια η επαρκής πληροφόρηση, που αποτελεί ένα από τα βασικά αξιώματα της δημοκρατίας, απαιτεί στον σύγχρονο κόσμο και γνώσεις επί των οικονομικών. Ας εξηγηθώ εν συντομία.

Στη αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία (462-322 π.Χ) οι πολίτες είχαν καλή γνώση των νόμων που καταγράφονταν σε περίοπτο σημείο σε μάρμαρα και είχαν υψηλό διανοητικό επίπεδο ένεκα της συμμετοχής τους στα κοινά. Αλλά δεν ήταν ανάγκη να έχουν βαθιές οικονομικές γνώσεις. Εξάλλου τότε δεν υπήρχε η «επιστήμη» των οικονομικών. Οι πρώτες σοβαρές απόπειρες εκφοράς οικονομικής θεωρίας έγιναν το 12ο και 13ο αιώνα μ.Χ. με την ανάπτυξη των οικονομικών των πόλεων και της αστικής τους τάξης. Ο «γίγαντας της αρχαίας σκέψης» (κατά τον Μαρξ) Αριστοτέλης, καθώς και ο πολύ μεταγενέστερος του Θωμάς Ακινάτης, και άλλοι, περιέγραφαν την διαχείριση του οίκου, της οικογένειας. [18]

Η Πολιτική Οικονομία, όμως, ως γέννημα της Αναγέννησης, ασχολείται με την πολιτική κοινωνία, δηλαδή με την δημόσια δραστηριότητα. Αν προσθέσουμε στα παραπάνω και ότι οι 3 παραγωγικοί συντελεστές, το κεφάλαιο (είτε ως χρήμα, είτε ως κεφαλαιουχικός εξοπλισμός – μέσα παραγωγής), η εργασία και η γη, στον καπιταλισμό αποτελούν εμπορεύματα, δηλαδή εξ ορισμού προορίζονται για την σφαίρα της ανταλλαγής, όπου επικρατούν ποσοτικές σχέσεις, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι οι σύγχρονες κοινωνίες οργανώνονται σύμφωνα με την λογική της αγοράς. [19]

Συνεπώς τα οικονομικά είναι το κλειδί για την κατανόηση των σύγχρονων αγοραίων κοινωνιών. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο σύγχρονος πολίτης χρειάζεται να είναι ενημερωμένος επαρκώς στα οικονομικά ζητήματα. Και για τον ίδιο λόγο είναι επικίνδυνο να αφήνουμε τα οικονομικά στους ειδικούς.

Ή διαφορετικά διατυπωμένο από την Joan Robinson, καθηγήτρια οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Cambridge τις δεκαετίες 1960 και 1970, κάποιος πρέπει να σπουδάσει οικονομικά «για να εμποδίσει τους οικονομολόγους να τον εξαπατούν!» [20].

Τα Οικονομικά να γίνουν κτήμα του λαού: ένα φιλόδοξο πρόταγμα

Στόχος στην Ελλάδα πρέπει να είναι να φτιαχτεί ένα ανάλογο δίκτυο με το Rethinking Economics, ή/και η ένταξη στο υφιστάμενο, ώστε κάποια βασικά οικονομικά μαθήματα να γίνουν κτήμα του λαού μας.

Ο φόβος, σε μερικές περιπτώσεις, απορρέει από την άγνοια. Όταν ο πολίτης γνωρίζει, είναι σίγουρος για τον εαυτό του και την κρίση του, δεν υποτάσσεται στην περίτεχνη και φαινομενικά επιστημονική ορολογία των διάφορων επίδοξων «μάγων» της οικονομίας (ο πρώην πρόεδρος της FED, Alan Greenspan, μου έρχεται πρώτος στο μυαλό) και τελικά επιδίδεται με πάθος και παρρησία στην υλοποίηση κάθε στόχου που θέτει πρωτογενώς μέσα από συλλογικές διαδικασίες.

Για να κλείσω με κάτι πιο χειροπιαστό και συγκεκριμένο. Ένα τέτοιο εγχείρημα εκδημοκρατισμού των οικονομικών μέσω της εξοικείωσης των μαζών, θα μπορούσε να αρχίσει από μια μεγάλη συζήτηση, η οποία θα γίνει σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και η οποία θα καταπιάνεται με τα προγράμματα οικονομικής πολιτικής για την Ελλάδα. [21]

Είναι πρόδηλο (και πιθανότατα μη-αναγκαίο) να τονίσω ότι τόσο τα προγράμματα, όσο και οι αντιρρήσεις σ’ αυτά [22] [23], για να γίνουν αντιληπτά πρέπει ο λαός μας να εξοικειωθεί με την ορολογία. Τι νόημα έχει να γράφεται ένα κείμενο, όταν ο λαός μας αγνοεί τον πληθωρισμό κόστους, τον πληθωρισμό ζήτησης, το προϊόν πλήρους απασχόλησης, την ποσοτική θεωρία του χρήματος και την ενδογενή θεωρία του χρήματος, το αχρησιμοποίητο παραγωγικό δυναμικό της ελληνικής οικονομίας, κοκ, (χρησιμοποίησα σκόπιμα τους όρους αυτούς γιατί εμφανίζονται στα κείμενα που προανέφερα).

Πιστεύω ότι τα δημοκρατικά και ριζοσπαστικά κινήματα και κόμματα οφείλουν να ενσωματώσουν στους στόχους τους ένα τέτοιο εγχείρημα επεξήγησης στο λαό του οικονομικού προγράμματος, παράλληλα με την διδασκαλία των Οικονομικών.

Παραπομπές και βιβλιογραφία

1. Χα- Τζουν Τσανγκ. «23 Αλήθειες που δεν μας λένε για τον Καπιταλισμό». Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011. Σελίδες 308-318.
2. http://www.ecnmy.org/engage/ha-joon-chang-learn-economics/
3. Συνέντευξη στον John Cassidy, The New Yorker, 13 Ιανουαρίου 2010.
4. Robert E. Lucas. «Macroeconomic Priorities». Presidential Address delivered at the one-hundred fifteenth meeting of the American Economic Association, January 4, 2003, Washington, DC
5. Αναφέρεται στο R. Skidelsky, «John Maynard Keynes», Volume 2. Macmillan, 1994. Σελ. 341
6. John Maynard Keynes. «Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης του Τόκου και του Χρήματος». Κεφάλαιο 24: Τελικά σχόλια για την κοινωνική φιλοσοφία προς την οποία κατατείνει η γενική θεωρία
7. Joe Earle, Cahal Moran and Zach Ward-Perkins. «The Econocracy. The perils of leaving economics to the experts», εκδόσεις Manchester University Press, 2017. Σελίδα 7.
8. Joe Earle, Cahal Moran and Zach Ward-Perkins. «The Econocracy. The perils of leaving economics to the experts», εκδόσεις Manchester University Press, 2017. Σελίδες 78-79.
9. Όπως παραπάνω. Σελίδα 66
10. Όπως παραπάνω. Σελίδα 75
11. Όπως παραπάνω. Σελίδα 99
12. Όπως παραπάνω. Σελίδα 115
13. Συλλογικό. «Κοινωνίες Μοιράσματος. Οι Σύγχρονοι Τροφοσυλλέκτες». Πολιτειακές Εκδόσεις, 2009
14. Daniel Kahneman. «Σκέψη, Αργή και Γρήγορη». Εκδόσεις Κάτοπτρο, 2013
15. Richard Lewontin. «Δεν είναι απαραίτητα έτσι. Το όνειρο του ανθρώπινου γονιδιώματος και άλλες πλάνες». Εκδόσεις Κάτοπτρο. Σελίδες 292-305
16. Για την αποδόμηση της έννοιας του Homo Economicus βλέπε το σύντομο, αλλά περιεκτικό, κεφάλαιο 2 στο βιβλίο «Κατανοώντας τον Καπιταλισμό. Ανταγωνισμός, Εντολή και Μεταβολή» των S. Bowles, R. Edwards, F. Roosevelt. Εκδόσεις Gutenberg, 2014
17. Karl Marx. Πρόλογος στη Γαλλική Έκδοση του έργου «Το Κεφάλαιο». Τόμος Πρώτος. Εκδόσεις ΚΨΜ, 2016
18. Ernesto Screpanti και Stefano Zamangi. «Η Ιστορία της Οικονομικής Σκέψης». Εκδόσεις Τυπώθητω-Γιώργος Δαρδάνος, 2004. Σελ. 35-45
19. Karl Polanyi. «Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός. Οι πολιτικές και κοινωνικές απαρχές του καιρού μας». Εκδόσεις Νησίδες, 2007
20. Αναφέρεται στο «Πολιτική Οικονομία. Η οικονομική θεωρία στο φως της κριτικής». Γιάνης Βαρουφάκης. Εκδόσεις Gutenberg, 2007. Σελίδα 68
21. 1) Πρόγραμμα Μαριόλη, Λαπαβίτσα, Γαβριηλίδη, ΕΔΕΚΟΠ 2) Πρόγραμμα Νίκου Ιγγλέση, «Η επανάσταση του Grexit - Το σχέδιο». Εκδόσεις Λιβάνης, 2015. 3) «Ανταγωνιστικές ερμηνείες και στρατηγικές εξόδου της ελληνικής κρίσης και το πρόβλημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης» του Σταύρου Δ. Μαυρουδέα. Περιοδικό Ουτοπία, τεύχος 115, 2016. Σελίδες 25-44. 4) «Η οικονομική πολιτική του Grexit» του Νίκου Στραβελάκη. Περιοδικό Ουτοπία, τεύχος 115, 2016. Σελίδες 45-65.
22. Ηλίας Ιωακείμογλου. «Η δραχμή, ο πολεμικός καπιταλισμός και εμείς». Δημοσιευμένο στις 26 Φεβρουαρίου του 2017
23. Νίκος Στραβελάκης. «Έξοδος από το ευρώ, πορεία ρήξης ή βελούδινο Grexit - Μια κριτική στη Μελέτη Μαριόλη - Λαπαβίτσα

Πηγή: dromosanoixtos.gr

Το βρώμικο γερμανικό παιχνίδι

.

Οι λύκοι δεν χορταίνουν ποτέ, όσα πρόβατα και αν κατασπαράξουν – ελπίζοντας να καταλάβουν οι Έλληνες ότι, έχουν πληρώσει πια για τις δικές τους ευθύνες πανάκριβα, καθώς επίσης πως οι δανειστές δεν θα σταματήσουν ποτέ, εάν οι ίδιοι δεν τους σταματήσουν.   

.

.

«Αυτό που συμβαίνει με τις «αξιολογήσεις» είναι ουσιαστικά το εξής. Σε κάθε μία που κλείνει τοποθετούνται στόχοι, μετά από διαπραγματεύσεις – άρα νέα μνημόνια. Όταν οι στόχοι αυτοί δεν επιτυγχάνονται, κάτι που συμβαίνει πάντοτε επειδή αυτά που απαιτούνται προκαλούν νομοτελειακά ύφεση, οπότε μειώνονται τα έσοδα του δημοσίου κοκ., τότε η επόμενη δεν κλείνει – έως ότου συμφωνηθούν νέοι στόχοι, για να καλυφθούν τα χρηματοδοτικά κενά από τη μη επίτευξη των προηγουμένων.

Επειδή τώρα οι καινούργιοι στόχοι είναι επίσης αδύνατον να επιτευχθούν, όπως το πλεόνασμα 3,5% σε μία οικονομία που διαρκώς συρρικνώνεται, η επόμενη αξιολόγηση καθυστερεί, μέχρι να «συμφωνηθούν» οι επόμενοι στόχοι. Στο διάστημα αυτό όμως οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων της χώρας και των Πολιτών της μειώνονται ακόμη περισσότερο – οπότε η εξαγορά/κατάσχεση τους από τις επιχειρήσεις των δανειστών κοστίζει πολύ λιγότερο.

Παράλληλα, οι εγχώριες εταιρείες χρεοκοπούν και τα μερίδια αγοράς τους καλύπτονται από τις ξένες, εάν δεν εξαγοραστούν, όπως της Μαρινόπουλος από τη LIDL – ενώ ο οικονομικός πατριωτισμός των Ελλήνων δεν είναι ανεπτυγμένος. Εάν λοιπόν μία κυβέρνηση δεν αντισταθεί, αρνούμενη να συμφωνήσει ανέφικτους στόχους και αναλαμβάνοντας τις όποιες συνέπειες, η διαδικασία αυτή θα συνεχίζεται, έως ότου δεν θα έχει μείνει πια τίποτα στη χώρα, ούτε καν οι κάτοικοι της – οπότε η οικονομική κατοχή της θα είναι πλέον ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη» (πηγή).

.

Ανάλυση

Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών επιμένει σε ένα πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% προβλέποντας ρυθμό ανάπτυξης 2,7%. Στα πλαίσια αυτά, με ένα ΑΕΠ της τάξης των 184 δις € το 2016, το ΑΕΠ του 2017 θα αυξανόταν στα 189 δις €, οπότε το πρωτογενές πλεόνασμα θα διαμορφωνόταν υποθετικά στα 6,61 δις € – υπερκαλύπτοντας τους ετήσιους τόκους των δανείων μας ύψους περί τα 5,9 δις € κατά 700 εκ. €, τα οποία θα οδηγούνταν στην αποπληρωμή του χρέους, μαζί με τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Εάν λοιπόν επαληθευόταν αυτό το σενάριο, ένα δημοσιονομικό πλεόνασμα δηλαδή που δεν έχει καταφέρει καμία χώρα στον πλανήτη, το δημόσιο χρέος μας θα ήταν βιώσιμο, σύμφωνα με τις επιθυμίες του κ. Σόιμπλε – με την έννοια πως θα ξεκινούσε η σταδιακή μείωση του με αυξητικούς ρυθμούς, εάν ο ρυθμός ανάπτυξης συνεχιζόταν, με σταθερό το ποσοστό του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 3,5%.

Φυσικά ο «καλός» Γερμανός γνωρίζει πολύ καλά ότι, με τα μέτρα που απαιτεί για να εξασφαλισθεί το πλεόνασμα, είναι αδύνατον να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία – πόσο μάλλον σε συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας, μεταξύ άλλων λόγω της αδυναμίας των τραπεζών να δανείσουν τις επιχειρήσεις. Του είναι όμως εντελώς αδιάφορο, αφού ο στόχος του είναι η μη ονομαστική διαγραφή του χρέους που θεωρεί αναγκαία το ΔΝΤ για να συμμετέχει – οπότε είναι υποχρεωμένος να αποδείξει πως το χρέος μας είναι βιώσιμο, έστω με θεωρητικές «ασκήσεις επί χάρτου».

Από την άλλη πλευρά δρομολογεί σταδιακά τη μεταφορά των χρεών του δημοσίου στους Πολίτες, μέσω (α) του περιορισμού του κοινωνικού κράτους που θα υποχρεώσει τους Έλληνες να καταφύγουν στις υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα (όπως στα νοσοκομεία που εξαγοράζουν ήδη οι διεθνείς κερδοσκόποι σε εξευτελιστικές τιμές), καθώς επίσης (β) της υπερβολικής αύξησης των φόρων.

Για παράδειγμα, η συνολική φορολογία της ακίνητης περιουσίας (όχι μόνο το ΕΝΦΙΑ), έχει εξαπλασιαστεί σχεδόν σε σχέση με το 2010, υπερβαίνοντας τα 4 δις € ετησίως – γεγονός που σημαίνει ότι, σε δέκα χρόνια μέσω των ακινήτων θα έχει μεταφερθεί χρέος ύψους 40 δις € από το κράτος στους Πολίτες.

Εκτός αυτού, χιλιάδες Έλληνες αποποιούνται την κληρονομιά ακινήτων, αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν με τις υποχρεώσεις που τη συνοδεύουν – οπότε καταλήγει στο κράτος, για να οδηγηθεί στη συνέχεια στα αδηφάγα ταμεία των δανειστών. Παράλληλα, οι αφελληνισμένες πλέον τράπεζες έχουν υποθηκευμένο ένα πολύ μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας των Πολιτών, καθώς επίσης των εγχωρίων επιχειρήσεων – όπου ήδη στις καλύτερες επιβάλλουν νέες διοικήσεις και διώχνουν τους μετόχους τους.

Οι αξιολογήσεις

Περαιτέρω με τη βοήθεια των αξιολογήσεων (θα ακολουθήσουν έξι ακόμη έως το τέλος του τρίτου μνημονίου το 2018!), στις οποίες οι «Θεσμοί» σκόπιμα τοποθετούν ανέφικτους στόχους για να μπορούν να καθυστερούν εκβιαστικά τις συμφωνηθείσες δόσεις, πιέζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις – τις οποίες προηγουμένως έχουν καταστήσει υποχείρια τους, μεταξύ άλλων με την υπογραφή μνημονίων. Όποιος πιστεύει πάντως πως δεν γνώριζαν τι υπέγραφαν οι βουλευτές, μπορεί να διαπιστώσει την πλάνη του από το βίντεο που επισυνάπτουμε (πηγή) – από το οποίο θα κατανοήσει πως πράξεις τους δεν είναι δυνατόν να μην θεωρηθούν άκρως ενδοτικές, όπως ήταν ασφαλώς η υπογραφή του PSI.

Για παράδειγμα, η δόση για την οποία η κυβέρνηση σήμερα δίνει «γη και ύδωρ», ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση, οι τραπεζίτες, καθώς επίσης πλήθος άλλων μελών της εγχώριας ελίτ απαιτούν να κλείσει όπως-όπως η αξιολόγηση, είναι της τάξης των 6,1 δις € – όσο δηλαδή οι πληρωμές του Ιουλίου, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, η εξόφληση των οποίων απλά θα καθυστερήσει επιδεινώνοντας την κυλιόμενη χρεοκοπία, την οποία βιώνει η πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια.

Επεξήγηση γραφήματος: Μηνιαίες πληρωμές της Ελλάδας το 2017 σε δις €

.

Δεν απαιτούν βέβαια οι εγχώριες ελίτ το κλείσιμο της αξιολόγησης μόνο για τη λήψη της δόσης αλλά, επίσης, για τη συμμετοχή της χώρας στα πακέτα της ΕΚΤ (QE) – κάτι που θα βοηθήσει κυρίως τις τράπεζες, καθώς επίσης το δημόσιο που δανείζεται από αυτές (έντοκα γραμμάτια), μειώνοντας ταυτόχρονα την επιβάρυνση τους από τον ELA (1,55% επιτόκια αντί 0,05% της ΕΚΤ).

Η πραγματική οικονομία όμως θα βοηθηθεί από ελάχιστα έως καθόλου, αφού δεν είναι προς το συμφέρον των δανειστών – γεγονός που τεκμηριώνεται από το ότι, ανοίγουν τη στρόφιγγα του δανεισμού μόνο όσο χρειάζεται για να μην πεθάνει ο ασθενής, παραμένοντας όμως σε κώμα.

Όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις, οι δανειστές αδιαφορούν για εκείνες που πραγματικά χρειάζεται η Ελλάδα, όπως είναι η αναμόρφωση των ελλειμματικών θεσμών της – χρησιμοποιώντας τες μόνο ως «επικοινωνιακό εργαλείο» και επικεντρωνόμενοι στις μειώσεις μισθών και συντάξεων, καθώς επίσης στα κάθε είδους εισπρακτικά και φορολογικά μέτρα, τα οποία φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με διαρθρωτικές αλλαγές

Η παγίδα του χρέους

Περαιτέρω, όλοι γνωρίζουν πως μία χώρα που οδηγήθηκε σκόπιμα στη χρεοκοπία από τους δανειστές της, μέσω του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων, αφενός μεν για να διασωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, αφετέρου για να λεηλατηθεί (δεν μπορούμε να δεχθούμε πως οι λανθασμένοι πολλαπλασιαστές οφείλονταν σε σφάλμα του ΔΝΤ), δεν διασώζεται ποτέ με νέα χρέη που εξυπηρετούν τα παλαιότερα – ούτε φυσικά με την επιβολή μέτρων λιτότητας, όπως έχει τεκμηριωθεί από το σύνολο των οικονομολόγων στον πλανήτη δεκάδες φορές, πριν από όλους από τον Keynes.

Πολύ περισσότερο όταν είναι μέλος μίας νομισματικής ένωσης, μη έχοντας τη δυνατότητα αυτόνομης δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, ενώ η ίδια η ένωση δεν διαθέτει κανένα μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων – με αποτέλεσμα ακόμη και οι υγιείς χώρες να αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, όταν βρεθούν σε δυσκολία (άρθρο). Το γεγονός αυτό έχει γίνει κατανοητό από τα αριστερά γερμανικά κόμματα, τα οποία το αναφέρουν πολύ συχνά στις ομιλίες τους στη Βουλή (βίντεο) – οπότε είναι αδύνατον να μην το γνωρίζουν οι δανειστές μας.

Αυτοί βέβαια υπηρετούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα, οπότε δεν έχει νόημα να τους κρίνουμε – κάτι που όμως δεν ισχύει για τους Έλληνες βουλευτές, οι οποίοι είναι αδύνατον πια να μη γνωρίζουν τι υπογράφουν, μετά από επτά χρόνια κρίσης και εμπειρίας. Υπεύθυνοι είναι πλέον επίσης οι Πολίτες, οι οποίοι ναι μεν στην αρχή δεν είχαν τις απαιτούμενες γνώσεις και την ενημέρωση, έχοντας προδοθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των ελίτ της πατρίδας τους (πολιτικά κόμματα, βουλευτές, ΜΜΕ κοκ.), αλλά σήμερα την έχουν – ενώ κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί το αντίθετο.

Ακόμη δε και το γραφείο προϋπολογισμού του κράτους παραδέχεται πως η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη στην παγίδα του χρέους (πηγή), παρά το ότι προσπαθεί απεγνωσμένα να εξωραΐσει την κατάσταση της οικονομίας – προφανώς επειδή δεν θέλει να προτείνει τη μοναδική λύση που έχει στη διάθεση του ένα κράτος, υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες:

την επίσημη δήλωση της χρεοκοπίας του, εντός της νομισματικής ένωσης φυσικά, στην οποία ανήκει – έτσι ώστε να διαπραγματευθεί την ονομαστική μείωση του χρέους του, η οποία αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα του για να παραμείνει μέλος της.

Φυσικά οφείλει να αναλάβει το ρίσκο της απομάκρυνσης του, την επιστροφή δηλαδή στο εθνικό του νόμισμα εάν το υποχρεώσουν, μετά όμως από τις διαπραγματεύσεις που αποτελούν ένα αναφαίρετο δικαίωμα του – όπως ακριβώς της Μ. Βρετανίας ή της Ιταλίας που θα ακολουθήσει, εάν δεν θέλει να οδηγηθεί στην ίδια οδυνηρή παγίδα με την Ελλάδα. Εκτός εάν βέβαια αποφασισθεί η πολιτική, δημοσιονομική και τραπεζική ένωση της Ευρωζώνης – χωρίς την οποία όλες οι χώρες θα μετατραπούν σε εξαθλιωμένες αποικίες της Γερμανίας, αδύνατον να επιβιώσουν με δικά τους μέσα.

Έτσι θα δρομολογούταν η τιμωρία όλων αυτών που συνέβαλλαν στην υπερχρέωση της χώρας, κυρίως των κομμάτων εξουσίας μετά το 1980, καθώς επίσης εκείνων που τη χρεοκόπησαν, υπογράφοντας τα τρία μνημόνια και το PSI – αφού χωρίς να συμβεί κάτι τέτοιο, η Ελλάδα δεν θα εξυγιανθεί ποτέ. Εκτός αυτού πρέπει να σταματήσουν οι Έλληνες Πολίτες να αποτελούν το πειραματόζωο, παύοντας να ανέχονται το βρώμικο πείραμα που συντελείται εις βάρος τους – έχοντας πληρώσει ήδη πάρα πολύ ακριβά για τις ευθύνες που πράγματι τους αναλογούν, όσον αφορά την περίοδο προ της κρίσης.

Μπορεί δε να έκαναν πολλά λάθη, αλλά ασφαλώς δεν αιματοκύλισαν τον πλανήτη όπως οι Γερμανοί τον 20ο αιώνα όπου, αντί να τιμωρηθούν παραδειγματικά, αμείφθηκαν για τα εγκλήματα τους – γεγονός στο οποίο οφείλεται η μετέπειτα αποθράσυνση τους, αφού όποιος δεν τιμωρείται, νομίζει πως δικαιούται να συμπεριφέρεται με τέτοιο επαίσχυντο τρόπο, επειδή είναι καλύτερος από τους υπόλοιπους «θνητούς».

Αρνήθηκαν λοιπόν ακόμη και να πληρώσουν τις πολεμικές επανορθώσεις όταν ενώθηκαν, αποποιούμενοι τη ναζιστική κληρονομιά τους και παρά το ότι ήταν συμβατική τους υποχρέωση από το 1953. Δυστυχώς χωρίς καμία ουσιαστική αντίρρηση από τα θύματα τους – οπότε λογικά απομύζησαν και απομυζούν τους «εταίρους» τους με συνεργό την ΕΚΤ και τα βρώμικα μυστικά της.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, ασφαλώς δεν είναι σωστό να κατηγορεί κανείς το αρνί, επειδή δεν αντιδρά στους λύκους που το έχουν παγιδεύσει – αφού απλά δεν έχει τη δύναμη να το επιχειρήσει. Δεν είναι επίσης λογικό να αποδίδονται ευθύνες σε ένα αλυσοδεμένο θύμα, όπως είναι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων σήμερα, για το ότι δεν σπάζει τις αλυσίδες του εξεγειρόμενο – αφού είναι πολύ δύσκολο να το κάνει, όπως έχουμε αναλύσει στο κείμενο «Γιατί σιωπούν τα πρόβατα».

Εν τούτοις έχουμε την άποψη ότι, εάν συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες πως έχουν πληρώσει πλέον πανάκριβα τις δικές τους ευθύνες, καθώς επίσης ότι, το έγκλημα που διενεργείται εις βάρος τους δεν πρόκειται να σταματήσει εάν δεν το σταματήσουν οι ίδιοι, ανακτώντας την αυτοπεποίθηση τους και κατανοώντας πως η χώρα τους είναι πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη, ενώ έχει όλες τις προϋποθέσεις για να ευημερήσει χωρίς καμία ξένη βοήθεια, θα καταλάβουν μόνοι τους τι πρέπει να κάνουν.

Τότε και μόνο τότε θα πάψουν οι Έλληνες να αυταπατώνται, συνειδητοποιώντας επί πλέον πως μια νέα κυβέρνηση των δανειστών με επίσημο «έμβλημα» της τα μνημόνια, την οποία οι ίδιοι θα νομίζουν ότι εξέλεξαν, θα οδηγούσε στην επιτυχημένη ολοκλήρωση του αποτρόπαιου πειράματος που διεξάγεται εις βάρος τους – κάτι που δεν πρέπει να επιτρέψουν ποτέ να συμβεί, αφού οι λύκοι, ειδικά οι γερμανικοί δεν χορταίνουν ποτέ, όσα πρόβατα και αν κατασπαράξουν.

Ειδικά όσον αφορά τη χώρα τους θα πρέπει να καταλάβουν οι Έλληνες πως είναι η μοναδική στην ιστορία που, παρά το ότι βρίσκεται στον 8ο χρόνο της ύφεσης, ενώ της έχουν επιβληθεί μέτρα βιβλικών διαστάσεων, καταφέρνει ακόμη να επιβιώνει – έχοντας μόνο ένα μικρό έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της το 2016 (πίνακας)

Μεγέθη	Εξαγωγές	Εισαγωγές
Προϊόντα	18,1	32,1
Καύσιμα	6,1	8,9
Τουρισμός	13,2
Μεταφορές (ναυτιλία)	7,8
Λοιπές υπηρεσίες	4,0	9,7
Σύνολο	48,9	50,7
Ποσοστό επί του ΑΕΠ	26,6%	27,5%
Έλλειμμα*	1,8 δις € (0,98% του ΑΕΠ

*  Αιτίες (α) η μείωση του ναυτιλιακού συναλλάγματος κατά 2,1 δις € σε σχέση με το 2015 λόγω των ελέγχων κεφαλαίων, (β) η μείωση του τουριστικού συναλλάγματος κατά 905 εκ. € επίσης εξαιτίας των ελέγχων, επειδή οι τουριστικές επιχειρήσεις αναγκάζονται να αφήσουν ένα μέρος των εσόδων τους στο εξωτερικό για τις εκεί ανάγκες τους, (γ) η αύξηση των εισαγωγών κατά 1,3 δις €, καθώς επίσης (δ) η αλλαγή της μεθόδου από την ΕΛΣΤΑΤ το 2014, όπου από πλεόνασμα 1,8 δις € εμφάνισε έλλειμμα 4 δις €, θυμίζοντας μας τη διόγκωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού μας το 2009 από το ΔΝΤ.

.

Εάν το συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες, θα πρέπει να νοιώσουν υπερήφανοι για το τεράστιο αυτό επίτευγμα τους, κυρίως όμως να πάψουν να φοβούνται, όσον αφορά τις συνέπειες της εξέγερσης τους εναντίον των δανειστών – οι οποίοι μας έχουν επιβαρύνει με ζημίες που υπερβαίνουν το 1 τρις €, έναντι δανείων 300 δις € που ανακυκλώνουν απλά τα δικά τους χρήματα, έχοντας διασώσει επί πλέον τις τράπεζες τους.

Εάν όμως αντί αυτού θεωρήσουν ως βασικό υπεύθυνο του εγκλήματος τη σημερινή τους κυβέρνηση, μία ακόμη δηλαδή που τους πρόδωσε εκβιαζόμενη, ενώ ήταν από την αρχή εντελώς ανίκανη να διοικήσει τη χώρα, εξεγειρόμενοι εναντίον της και εκλέγοντας την επόμενη που στηρίζει προκαταβολικά την πολιτική των μνημονίων, θα είναι πλέον άξιοι της τραγωδίας που θα βιώσουν – αφού όσο ανθεκτική και αν είναι η Ελλάδα, δεν είναι ασφαλώς αθάνατη.

http://www.analyst.gr