Ποιός διαφεντεύει τη διατροφή μας;

  Η διαδικασία συγχώνευσης εταιρειών στον κλάδο της βιομηχανίας τροφίμων συνεχίζεται, επιτρέποντας σε μια μικρή ομάδα πολυεθνικών ομίλων να ελέγχουν την αγορά τροφίμων από τον αγρό μέχρι το ράφι.

«Είναι καιρός να μη μας ενδιαφέρει απλά και μόνο το τι έχουμε στο πιάτο μας», επισημαίνεται στο κείμενο που συνοδεύει τον ετήσιο Άτλαντα Επιχειρηματικών Ομίλων για το 2017, τον οποίο εξέδωσαν από κοινού τα πολιτικά ιδρύματα Χάινριχ Μπελ και Ρόζα Λούξεμπουργκ, με τη συνδρομή των οργανώσεων Germanwatch, Oxfam και BUND, αλλά και της εφημερίδας Le Monde Diplomatique.

Όπως τονίζεται στον οδηγό που δημοσιοποιήθηκε χθες, η εξέλιξη της βιομηχανίας αγροτικής παραγωγής και τροφίμων μας αφορά όλους. Οι αγρότες και οι εργάτες στις αναπτυσσόμενες και αναδυόμενες οικονομίες πλήττονται περισσότερο από την ισχύ των ομίλων που ελέγχουν την αγορά. Όπως τονίζεται μεταξύ άλλων, από το 2015 έχουν γίνει 12 γιγάντιες συγχωνεύσεις εταιρειών, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο μια μικρή ομάδα ομίλων κατά μήκος της αλυσίδας προμηθευτών. Μόλις επτά επιχειρήσεις ορίζουν πλέον την παγκόσμια παραγωγή φυτοφαρμάκων και σπόρων. Στο τέλος του 2017 το φαινόμενο αυτό θα έχει οξυνθεί ακόμη περισσότερο. Όπως επισημαίνει στην DW η Μπάρμπαρα Ουνμούσιχ, διευθυντικό στέλεχος του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ, «βιώνουμε μια εξέλιξη στον τομέα των φυτοφαρμάκων και των σπόρων που θα μας οδηγήσει προσεχώς από τα ολιγοπώλια σε τρία μεγάλα μονοπώλια. Η συγχώνευση της Bayer με τη Monsanto επίκειται, δύο αμερικανικοί γίγαντες, η Dow Chemical και η Dupont, θέλουν επίσης να συγχωνευθούν και στο παιχνίδι βρίσκονται και οι Κινέζοι, που εξαγόρασαν τελευταία τον ελβετικό όμιλο αγροτικών και χημικών προϊόντων Syngenta».

Η Μπάρμπαρα Ουνμούσιχ υπογραμμίζει ότι σε όσο λιγότερα «χέρια» συγκεντρώνεται ο έλεγχος της αγοράς, τόσο περιορίζονται οι επιλογές των καταναλωτών και τόσο πιο εκβιάσιμοι καθίστανται οι εκπρόσωποι της πολιτικής από τους επιχειρηματικούς κολοσσούς.

Παραινέσεις για στροφή σε οικολογικές μεθόδους

Μόλις επτά όμιλοι ελέγχουν σήμερα την παγκόσμια αγορά φυτοφαρμάκων και σπόρων, επισημαίνει ο Άτλας Επιχειρηματικών Ομίλων 2017

Σύμφωνα με τους συντάκτες του Άτλαντα Επιχειρηματικών Ομίλων, μόλις τέσσερις επιχειρήσεις κυριαρχούν στις εισαγωγές και εξαγωγές αγροτικών πρώτων υλών, κατέχοντας το 70% της παγκόσμιας αγοράς. Πρόκειται για τους αμερικανικούς ομίλους Archer Daniels Midland, Bunge, Cargill και την ολλανδική Luis Dreyfus Company, που μπορούν να εκμεταλλευτούν την τεράστια διαπραγματευτική τους ισχύ σε βάρος των παραγωγών. Οι όμιλοι αυτοί τροφοδοτούν με φθηνές πρώτες ύλες τους κολοσσούς της βιομηχανίας τροφίμων, όπως η Nestle, η Unilever, η Heinz, η Kellogg’s και η Tschibo, που είναι οι κύριοι προμηθευτές των αλυσίδων σούπερ μάρκετ.

Όπως τονίζει κλείνοντας η Μπάρμπαρα Ουνμούσιχ, «θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή των πολιτικών στο ότι η συσσώρευση ισχύος που βρίσκεται σε εξέλιξη αυξάνει τις εξαρτήσεις και τον κίνδυνο εκβιασμού από μεγάλους ομίλους. Θα πρέπει να επεκταθεί και να χρησιμοποιηθεί το δίκαιο του ανταγωνισμού κατά των καρτέλ. Κατά τα άλλα ας στραφούμε σε οικολογικές αγροτικές μεθόδους καλλιέργειας επειδή αυτές οδηγούν σε μεγάλη αύξηση της σοδειάς, που πραγματικά ωφελεί τους αγρότες και παραγωγούς».

__________________________
Πηγή: dw.com

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Που πάει η Ευρώπη του 21ου αιώνα;

Κώστας Λάμπος

Μεγάλη ευρωπαϊκή κρίση που ξέσπασε το 2008, εξαιτίας της απόκλισης μεταξύ των οικονομιών του Ευρωπαϊκού Βορά και αυτών του Ευρωπαϊκού Νότου με κατάληξη την Ελληνική κρίση, την ραγδαία άνοδο του νεοφασισμού και την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποκάλυψε την έλλειψη στατικότητας στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα, προφανώς επειδή αυτό σχεδιάστηκε ως γερμανογαλλικός ζωτικός χώρος και όχι ως κοινή πατρίδα όλων των λαών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.

Γεγονός που επιτρέπει την ανάπτυξη εθνικιστικών ψευδαισθήσεων και φυγόκεντρων δυνάμεων που εμποδίζουν την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προς την κατεύθυνση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης και διευκολύνουν την διάλυση της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την επιστροφή στον νοσηρό εθνικισμό του 19ου και του πρώτου μισού του 20 αιώνα, πράγμα που θα εξυπηρετούσε ιδιαίτερα την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού. Μπροστά στην εκδοχή της διάλυσης της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την μετατροπή της Ευρώπης σε ενδοχώρα της αμερικανικής αυτοκρατορίας πολλοί διερωτώνται για το πού πάει η Ευρώπη και ποιο θα είναι το μέλλον της Ευρώπης και του πλανήτη. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί που διαμορφώθηκαν στα πλαίσια της ΕΕ και υπό την πίεση των λαών των χωρών-μελών της, αποδείχτηκαν, παρά τον καπιταλιστικό χαρακτήρα τους, σοβαρό εμπόδιο τόσο για την παγκοσμιοποίηση, όσο και για την αμερικανική και για την νεογερμανική ηγεμονία.
Πολλές απόψεις ακούγονται και οι προτάσεις που διατυπώνονται εκφράζουν συνήθως το όραμα μερίδων του κεφαλαίου για την Ευρώπη  και όχι το όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, των λαών της Ευρώπης:

• Οι πιο αντιδραστικοί προτείνουν τη διάλυση της ΕΖ και της ΕΕ και την επιστροφή στα εθνικά κράτη, παραγνωρίζοντας ότι τα εθνικά κράτη είναι φαινόμενο σύμφυτο με την εμφάνιση και την ακμή του καπιταλισμού και όχι με την παρακμή του.

• Οι ‘συνετοί’ σοσιαλδημοκράτες προτείνουν την επίσπευση της ενωσιακής διαδικασίας με την αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και την μετατροπή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε μια πραγματική ευρωπαϊκή υπερκυβέρνηση του κεφαλαίου που θα συνεχίσει να υποκλέπτει την λαϊκή νομιμοποίηση.

• Κάποιοι τεχνοκράτες προτείνουν την ‘διαφοροποιημένη’, την επιλεκτική ολοκλήρωση που θα εκφράζεται με ομάδες χωρών διαφορετικών ταχυτήτων, ενδεχόμενα και διαφορετικών νομισμάτων και πολιτικών, στα πλαίσια μιας χαλαρής ΕΕ από την οποία θα συνεχίζουν να απουσιάζουν οι τοπικές και εθνικές κοινωνίες και οι ανάγκες τους.

Όλες αυτές οι προτάσεις έχουν μια κοινή φιλοσοφία, τη φιλοσοφία του οικονομισμού που σημαίνει τη διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, του ανταγωνισμού μέχρις εσχάτων για τη μεγιστοποίηση του ιδιωτικού κέρδους, την υποταγή της κοινωνίας στις επιλογές του κεφαλαίου και την διεύρυνση των οικονομικών, κοινωνικών, περιφερειακών και εθνικών ανισοτήτων. Δηλαδή ‘μια από τα ίδια και
χειρότερα’. Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έχουν επανειλημμένα και με πολλούς τρόπους δείξει την προτίμησή τους για μια Ευρώπη της κοινωνικής ισότητας, της πραγματικής δημοκρατίας και της οικουμενικής ειρήνης.

Τα νέα κοινωνικά κινήματα και στο βαθμό που ξεπερνάνε την ιδεολογική και πολιτική τους εξάρτηση από την τριτοτεταρτοδιεθνιστική και ‘αναρχική’ αριστερά και τις δογματικές αγκυλώσεις τους καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το σημερινό οικοδόμημα της ΕΕ εμποδίζεται από τις υφιστάμενες συνθήκες και δομές να μετεξελιχθεί προς την κατεύθυνση της Ευρώπης των Λαών και γι’ αυτό επιλέγουν την αναγκαιότητα ριζικής
υπέρβασης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής σε όλες τις πιθανές και απίθανες μορφές του υπαρκτού καπιταλισμού και την αντικατάστασή του με ένα σύστημα κοινωνικής δημοκρατίας που θα στηρίζεται στην κοινοκτημοσύνη με σκοπό την οικονομία των κοινών αγαθών, στην άμεση τοπική δημοκρατία που θα αρθρώνεται σε περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία και κατάληξη έναν  οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό. Είναι προφανές πως αυτή η προοπτική προϋποθέτει αριστερές και αυτενεργές, αλληλέγγυες και συνεργαζόμενες συνειδητές αμεσοδημοκρατικές κοινωνίες που θα χτίσουν αυτόν τον κόσμο από τα κάτω ξηλώνοντας όλους εκείνους τους θεσμούς και τις δομές που τις κρατούν υπόδουλες και τις μετατρέπουν σε αντικείμενο εκμετάλλευσης, αντί να είναι το υποκείμενο της ιστορίας. Η Ευρώπη, αν θέλει να έχει μέλλον, οφείλει να ξανασυνδεθεί με την αγωνιστική της παράδοση και να πρωταγωνιστήσει και πάλι στο να κάνει η ανθρωπότητα ολόκληρη το επόμενο βήμα στην μετακαπιταλιστική της πορεία στην προοπτική ενός νέου οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού. Γι’ αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού οφείλουν να επεξεργαστούν άμεσα ένα νέο όραμα για την Ευρώπη. Ένα όραμα που:

• Θα χτίζεται πάνω σε μια προοδευτική ευρωπαϊκή ταυτότητα με περιεχόμενο την κοινωνική ισότητα και μορφή την άμεση δημοκρατία.

• Θα την απελευθερώσει από την αμερικανική εξάρτηση.

• Θα την απαλλάξει από τον Εφιάλτη του νεογερμανισμού.

• Θα την απομακρύνει από νοσηρότητες παγκόσμιας αμερικανικής ηγεμονίας ή μήπως κάποιας αμερικανογερμανικής, ή αμερικανορωσικής, ή αμερικανοκινεζικής καπιταλιστικής συνηγεμονίας.

• Θα την οδηγεί έξω από τον καπιταλισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

• Θα υποτάσσει την οικονομική δραστηριότητα στην κοινωνία μέσω της κοινοκτημοσύνης και της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης.

• Θα οργανώνει την κοινωνική συμβίωση των τοπικών κοινωνιών και των λαών της στη βάση των κοινών αγαθών και της αταξικής δημοκρατίας με κατάληξη την Συνομοσπονδία Αμεσοδημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης.

Πολλοί θεωρούν αυτή την Ευρώπη ουτοπία, αλλά ξεχνούν ότι η ουτοπία δεν είναι παρά η εικόνα που οι κοινωνίες έχουν για το δικό τους Αύριο. Ξεχνούν επίσης ότι το Αύριο γίνεται ως Σήμερα πραγματικότητα, η οποία Μεθαύριο θα είναι Χτες, που σημαίνει ότι η ιστορία της ανθρωπότητας γράφεται ως πραγμάτωση ουτοπιών που οδηγούν σταθερά στην κοινωνική ισότητα, στην αταξική κοινωνία και στον Ουμανισμό.
Εναλλακτική λύση, προσφορά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, για την Ευρώπη και την ανθρωπότητα είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αν δεν την ακυρώσουμε έγκαιρα θα την υποστούμε ως έναν νέο ψηφιακό μεσαίωνα και ως το προσχεδιασμένο ‘τέλος της ιστορίας’.

http://tvxs.gr

ΟΚυριάκος Μητσοτάκης μεταξύ Ρέμου και Ρουβά

Αγγελική Σπανού

«Αυτό θα δει ο Σόιμπλε και θα περπατήσει ο π@ύστ$ς. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».

Ηταν Αύγουστος του 2013 όταν ο Αντώνης Ρέμος ξέσπασε εναντίον του Γερμανού ΥΠΟΙΚ ενθουσιάζοντας το κοινό του στο Nammos της Μυκόνου. Τέσσερα χρόνια πριν η διάθεσή του, στο ίδιο μέρος και την ίδια ώρα, είχε χαλάσει γιατί μια μουσική βραδιά με πολλές σαμπάνιες και χωρίς αποδείξεις, κάπως χάλασε όταν έγινε έλεγχος και επιβλήθηκε πρόστιμο για φοροδιαφυγή στους διοκτήτες οι οποίοι, τελικά, ξέμπλεξαν αξιοποιώντας τη ρύθμιση των 100 δόσεων μαζί με τους μη έχοντες, για χάρη των οποίων η κυβέρνηση συγκρούστηκε με την τρόικα προκειμένου να την πείσει να αποδεχθεί τη διευκόλυνση.

Ο Αντώνης Ρέμος συναντήθηκε τη Δευτέρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα γραφεία του προέδρου της ΝΔ και συζήτησαν για όλα τα θέματα κοινού ενδιαφέροντος σε θερμό κλίμα, όπως μεταδόθηκε. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διακινήθηκαν, το ραντεβού είχε ζητήσει ο τραγουδιστής και θα επαναληφθεί στο μέλλον, ενώ αιρωρούνται φήμες ότι μπορεί να πολιτευτεί στις επόμενες εκλογές. Αν δεν το κάνει ο ίδιος, υπάρχει ο Σάκης Ρουβάς, για την προσέγγιση με τον οποίο έχουν επίσης ενθουσιαστεί στο επιτελείο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τα επιχειρήματα είναι τα προφανή: Κάποιοι νέοι ψηφίζουν ευκολότερα celbrities, οι γυναίκες είναι επιρρεπείς στους δημοφιλείς, όταν ένα κόμμα συνδέεται με την showbiz σημαίνει πως γίνεται μόδα, επομένως ενισχύει τη δυναμική του.

Ο Ρουβάς δεν βοήθησε το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα παρόλο που ήταν εμβληματική φυσιογνωμία στην προεκλογική καμπάνια, ενώ όλο μαζί το Χόλυγουντ δεν μπόρεσε να βγάλει πρόεδρο των ΗΠΑ την Χίλαρυ Κλίντον. Είτε έχει βάση είτε όχι ο αντίλογος, γεγονός είναι ότι η αβάσταχτη ελαφρότητα της ελληνικής δημόσιας ζωής συνοψίζεται στην κυριαρχία του επικοινωνισμού και στην υποκατάσταση της πολιτικής από τεχνικές.

Οταν δεν έχεις κάτι σοβαρό να πεις, βρίσκεις κάτι να δείξεις. Οταν δεν υπάρχει πρόταση, περισσεύει το θέαμα, όταν λείπει η σκέψη, πληθαίνουν τα παιχνίδια στα ρηχά.

Οι καλλιτέχνες είναι πάντα περιζήτητοι από τα κόμματα όταν πλησιάζουν οι εκλογές. Γιατί η αναγνωρισιμότητα αποτελεί προϋπόθεση για την συγκέντρωση σταυρών, η τάση είναι προς την επιφάνεια, την απλοϊκότητα, την ευκολία, την κατανάλωση, το σουξέ, τον ανορθολογισμό, τη θυμική ανάγνωση της πραγματικότητας.

Σιγά μην άφηνε την ευκαιρία ο διεκδικητής της πρωθυπουργίας που επαγγέλλεται «συμφωνία αλήθειας» και «μεταρρυθμισμό». Ο Ρέμος είναι σταρ. Κάθε καλοκαιρινή του εμφάνιση στο πασίγνωστο μυκονιάτικο στέκι, στην Ψαρού της Μυκόνου, το επιβεβαιώνει, αφού πληρώνουν ακόμη και χίλια ευρώ το άτομο για ένα πρώτο τραπέζι πίστα. Συνεπαίρνει τους θαμώνες που τον αποθέωνουν και όταν έρθει η ώρα θα ψηφίσουν.

Δεν είναι βέβαιο ότι ο Σόιμπλε θα περπατούσε αν έβλεπε τις σαμπάνιες να ρέουν στο Nammos, όπως το φαντάστηκε ο Ρέμος, αλλά είναι πολύ πιθανό ότι θα υπολόγιζε πόσο πάει σε δραχμές. 

http://tvxs.gr

Για ποιον δουλεύει το ”κοινό” νόμισμα…

Λεωνίδας Βατικιώτης

Δεν περίμεναν τις γιορτές να ανοίξουν σαμπάνιες στην Φρανκφούρτη. Τα χαρμόσυνα νέα ήρθαν στις 20 Δεκεμβρίου, με αφορμή την ανακοίνωση για το νέο ύψος ρεκόρ που έφθασε το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τον Οκτώβριο, αγγίζοντας τα 28,4 δισ. ευρώ. Τη μεγαλύτερη ώθηση σε αυτή την αύξηση έδωσαν οι επενδύσεις χαρτοφυλακίου που συνεχίζουν να ξεπερνούν σημαντικά τις άμεσες εσωτερικές επενδύσεις.

Η εικόνα ωστόσο της ”πλεονασματικής ευρωζώνης” πιο πολλά αποκρύπτει παρά αποκαλύπτει, καθώς στο εσωτερικό της οι διαφορές δεν είναι μόνο σημαντικότατες, με τις χώρες της περιφέρειας να καταγράφουν σταθερά έλλειμμα κι αυτές του κέντρου, αλλά και του βορρά πλεόνασμα εντεινόμενες . Δηλαδή, ελλείμματα και πλεονάσματα σταθερά δεν ακολουθούν μια συγκλίνουσα πορεία αλλά μόνιμα αυξάνονται! Κι αυτό κάθε άλλο παρά τυχαία συμβαίνει.

Το ”θαύμα” της ευρωζώνης, σε διεθνές επίπεδο, δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε το νέας κοπής ”γερμανικό θαύμα”, εντός και εκτός ευρωζώνης, όπως αποτυπώνεται στην πορεία του λογαριασμού τρεχουσών συναλλαγών του τέταρτου Ράιχ που από ελλειμματικός στα τέλη του 1990, όταν δηλαδή δημιουργούταν το ευρώ, μετατράπηκε ταχύτατα σε πλεονασματικό για να φτάσει φέτος, το 2016 σύμφωνα με εκτιμήσεις του Ινστιτούτου Ifo να ξεπεράσει αυτόν της Κίνας, αγγίζοντας το ιλιγγιώδες ποσό των 178 δισ. ευρώ και να γίνει ο μεγαλύτερος του κόσμου. Τη σημαντικότερη συμβολή στην ξέφρενη κούρσα του γερμανικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών είχε το εμπόριο αγαθών, με τις εξαγωγές το πρώτο εξάμηνο του 2016 να υπερβαίνουν τις εισαγωγές 159 δισ. δολ.

Από μια άλλη οπτική γωνία, οι γερμανικές εξαγωγές από 30% του ΑΕΠ της χώρας το 2000 έφτασαν το 47% το 2015. Σε ένα δε ακόμη πιο αναλυτικό επίπεδο, τη σημαντικότερη συμβολή σε αυτήν την αύξηση είχαν οι εξαγωγές στις ευρωπαϊκές χώρες, με τη διαμορφούμενη δυναμική να αυξάνει διαρκώς τα ελλείμματα των άλλων χωρών της ευρωζώνης, προς όφελος των γερμανικών εξαγωγών.

Το τεράστιο αυτό (πρωτίστως) οικονομικό όφελος της Γερμανίας ουδέποτε θα είχε καταγραφεί αν δεν υπήρχε το ευρώ που όχι μόνο κατάργησε τη νομισματική προστασία περιφερειακών χωρών με ασθενέστερες παραγωγικές δομές, αλλά προσέφερε στη Γερμανία κι ακόμη μια ώθηση: Το πλεονέκτημα μιας συναλλαγματικής ισοτιμίας, που σύμφωνα με έκθεση του ΔΝΤ το Σεπτέμβριο του 2016, είναι 15-20% υποτιμημένη. Εύκολα, λοιπόν γίνεται αντιληπτό ότι σε περίπτωση που η Γερμανία διέθετε δικό της νόμισμα, ουδέποτε θα γευόταν την ώθηση που δίνουν στην παραγωγική της μηχανή (οι οφειλόμενες στο φθηνό για την Γερμανία ευρώ) υψηλές εξαγωγές.

Μόνο που αναγκαία προϋπόθεση για τη γερμανική επιτυχία είναι η συντριβή της παραγωγικής μηχανής της ευρωπαϊκής περιφέρειας…

Πηγή: Εφημερίδα Πριν

Εφυγε ο καθηγητής Κοινωνιολογίας Ζίγκμουντ Μπάουμαν

Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 91 ετών, άφησε την Δευτέρα ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές των τελευταίων δεκαετιών, ο Πολωνός Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λιντς.

Πολέμησε ενάντια στους Ναζί μέσα από τον πολωνικό στρατό, από τον οποίο αποστρατεύτηκε μετά τον πόλεμο εξαιτίας της αντισημιτικής εκκαθάρισης. Επηρεασμένος από τον Μαρξ και τον Βέμπερ, αλλά και τους Αντόρνο, Καστοριάδη και Λεβινάς, μελέτησε εμβριθώς τη ρευστότητα της ανθρώπινης ταυτότητας, το Ολοκαύτωμα, το φαινόμενο του καταναλωτισμού και την παγκοσμιοποίηση.

Πέθανε στο σπίτι του στο Λιντς κοντά στην οικογένειά του. Τελευταίο του βιβλίο στα ελληνικά το «Πλούτος και ανισότητα» από τις εκδόσεις Οκτώ.

συνέντευξη που έδωσε στην Εφημερίδα των Συντακτών τον Αύγουστο του 2013, με εξαιρετική επικαιρότητα όμως ακόμα και σήμερα.

• Εχετε δηλώσει ότι στις σημερινές κοινωνίες η οικονομία βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από την πολιτική. Ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της δυσαρμονίας;
Στην τωρινή του κατάσταση το κράτος στερείται των μέσων και των πόρων ώστε να εκπληρώσει το καθήκον για αποτελεσματική επιτήρηση και έλεγχο των αγορών, για να μη μιλήσουμε για την αναγκαία ρύθμιση και τον χειρισμό τους. Η εμπιστοσύνη στην ικανότητα του κράτους να ανταποκριθεί βασίζεται στην προϋπόθεση ότι και οι δύο συνθήκες του αποτελεσματικού μάνατζμεντ της κοινωνικής πραγματικότητας –η εξουσία και η πολιτική– βρίσκονται στα χέρια του κράτους, το οποίο πρέπει να είναι κυρίαρχος αφέντης εντός των γεωγραφικών του ορίων: «εξουσία» σημαίνει η ικανότητα να φέρει εις πέρας τις υποθέσεις, ενώ «πολιτική» σημαίνει η ικανότητα να αποφασίζει ποια πράγματα πρέπει να γίνουν.

• Αυτό αφορά τη θεωρία…
Ωστόσο, μέχρι τώρα το κράτος έχει χάσει μεγάλο και αυξανόμενο μέρος από την προηγούμενη πραγματική ή τεκμαρτή εξουσία του (να κάνει πράγματα), η οποία έχει τώρα απαλλοτριωθεί από το υπερ-κράτος, τις παγκόσμιες δυνάμεις, οι οποίες λειτουργούν σε έναν ανεξέλεγκτο πολιτικά «χώρο ροών» (όρος του Μανουέλ Καστέλ), ενώ το πραγματικό βεληνεκές του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού και των κομμάτων δεν κατόρθωσε να υπερβεί τα κρατικά σύνορα. Κάτι που σημαίνει, απλά και καθαρά, ότι τα Οικονομικά, τα επενδυμένα κεφάλαια, οι αγορές εργασίας ή η κυκλοφορία των εμπορευμάτων βρίσκονται εκτός βεληνεκούς των μόνων διαθέσιμων πολιτικών οργανισμών αυτής της περιόδου, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με τις λειτουργίες της επιτήρησης και της ρύθμισης [των αγορών]. Είναι η πολιτική που χρονίως πλήττεται από το έλλειμμα εξουσίας, η οποία αντιμετωπίζει την αμφισβήτηση από δυνάμεις που έχουν αυτονομηθεί από τον πολιτικό έλεγχο.

• Πώς μπορούμε να γεφυρώσουμε το χάσμα μεταξύ των ιδιωτικών συμφερόντων και του κοινού καλού σε μια περίοδο οξείας κοινωνικο-οικονομικής κρίσης, όταν κυριαρχούν η αμοιβαία καχυποψία και ο ανταγωνισμός;

Ενας από τους πλέον βασικούς λόγους για την αδυναμία των κυβερνήσεων να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους είναι η «η διπλή δέσμευση» την οποία κατά κανόνα αντιμετωπίζουν στις δημοκρατικές χώρες. Ολες τους είναι εκτεθειμένες σε δύο αντιφατικές πιέσεις, με απαιτήσεις που πολύ συχνά είναι αδύνατο να συγκεραστούν. Δεδομένης της απόστασης που χωρίζει τους τόπους απ’ όπου προέρχονται οι πιέσεις, το να κοιτούν [οι κυβερνήσεις] και προς τις δύο πλευρές έχει ως πιθανότερο αποτέλεσμα να αλληθωρίσουν παρά να καταλήξουν σε έναν αποδεκτό συμβιβασμό. Η «διπλή δέσμευση» έχει ένα αποτέλεσμα όχι διαφορετικό από εκείνο που έχει ένας ζουρλομανδύας – το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι το ίδιο: ανικανότητα και σοβαρός περιορισμός στις κινήσεις, ιδιαιτέρως στις κινήσεις που γίνονται από τον ίδιο που φορά τον ζουρλομανδύα με δική του πρωτοβουλία, για κάποιο σκοπό που έχει επιλέξει.

• Σε ποιες πιέσεις ακριβώς αναφέρεστε;
Οι δύο πιέσεις που ανέφερα προέρχονται αντίστοιχα από τους εκλογείς που μπορούν να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις και από την άλλη από δυνάμεις ήδη παγκοσμιοποιημένες, με τη δυνατότητα μετακίνησης χωρίς πολιτικούς περιορισμούς και ικανές να επωφελούνται από πλεονεκτήματα όπως η ελευθερία να αναβάλλουν και τελικά να ακυρώνουν κάθε απόφαση που λαμβάνει η κυβέρνηση ενός κράτους, σε περίπτωση που αυτή δεν συμβαδίζει με τα συμφέροντά τους.

• Εχετε πει ότι η λύση στη σημερινή κρίση της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα είναι «μια διαδικασία διαρκούς επανεπινόησης» μέσα σε μια κατάσταση μη αντιστρεπτής παγκοσμιοποίησης. Τι εννοείτε;

Κρίση ονομάζουμε την περίοδο κατά την οποία αποφασίζουμε ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε για να πάμε μπροστά, την ώρα που στο οπλοστάσιο της ανθρώπινης εμπειρίας φαίνεται να μην έχουν απομείνει αξιόπιστες στρατηγικές από τις οποίες να μπορούμε να διαλέξουμε. Η τωρινή μας κρίση είναι πάνω απ’ όλα μια κρίση πολιτικών εκπροσώπων – αν και σε τελευταία ανάλυση πρόκειται για μια κρίση εδαφικής κυριαρχίας. Κάθε τυπικά κυρίαρχη εδαφική οντότητα [κράτος] μπορεί να λειτουργεί στις μέρες μας ως σκουπιδοτενεκές για προβλήματα που έχουν την καταγωγή τους εκτός βεληνεκούς των οργάνων πολιτικού ελέγχου που διαθέτει.

Ετσι, υπάρχουν ελάχιστα που μπορεί να κάνει για να σταματήσει αυτή την εξέλιξη, λαμβάνοντας υπόψη τον ελάχιστο όγκο των εξουσιών που έχουν απομείνει στη διάθεσή του. Ορισμένα κράτη, των οποίων ο αριθμός αυξάνεται, υποβιβάζονται πρακτικά σε επίπεδο μιας τοπικής αστυνομίας, η οποία αγωνίζεται να περισώσει ένα μικρό τμήμα «νόμου και τάξης», αναγκαίου ως τροχονόμου για όσους πάνε και έρχονται (στην επικράτειά τους), χωρίς όμως τα ίδια να θέλουν ή να μπορούν να τους ελέγξουν. Πάντως, όσο μεγάλη και εάν είναι η απόσταση ανάμεσα στην κυριαρχία τους de jure και την κυριαρχία τους de facto, όλα τα κράτη είναι αναγκασμένα να αναζητούν τοπικές λύσεις σε προβλήματα που έχουν παγκόσμιες γενεσιουργούς αιτίες – ένα καθήκον που υπερβαίνει την ικανότητα όλων τους, πλην ελαχίστων πλούσιων και εφευρετικών ανάμεσά τους.

• Και η Ευρωπαϊκή Ενωση;

Η Ε.Ε., ως ένα σύνολο εθνών-κρατών επιφορτισμένο καταστατικά με το καθήκον να αντικαταστήσει τον διακρατικό ανταγωνισμό με τη συνεργασία και την αναδιανομή, βρίσκεται σε μια πραγματικά δύσκολη θέση: αποτελεί το εργαστήριο (αν όχι το μοναδικό, τότε σίγουρα επί του παρόντος το πιο προχωρημένο παγκοσμίως) στο οποίο δοκιμάζεται το ποιες μέθοδοι θα χρησιμοποιηθούν για να αντιμετωπιστεί η παρούσα δυσαρμονία μεταξύ [οικονομικής] εξουσίας και πολιτικής. Αναμφίβολα, αυτή είναι η πιο σημαντική από τις τωρινές συμβολές της Ευρώπης στις προοπτικές του πλανήτη να επιβιώσει. Τα σημερινά βάσανα μπορεί να αποδειχτούν οι ωδίνες γέννησης μιας ανθρωπότητας ειρηνικής με τον εαυτό της, η οποία θα μπορεί να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από τις απαιτήσεις της νέας και αναντίστρεπτα παγκοσμιοποιημένης κατάστασης.

• Πώς κρίνετε τα διαδοχικά επεισόδια «εκρηκτικής αλληλεγγύης» ή τα συχνά «καρναβάλια αλληλεγγύης», όπως το «Occupy Wall Street» και οι Αγανακτισμένοι;
Με τους θεσμούς του έθνους-κράτους να μην είναι πλέον επαρκείς παίκτες που υπόσχονται να χαράξουν περισσότερο βατά μονοπάτια και να διορθώσουν οδυνηρά λάθη, ποια δύναμη μπορεί να καλύψει την κενή θέση του φορέα της κοινωνικής αλλαγής; Πρόκειται για μια ερώτηση που γίνεται όλο και πιο αμφιλεγόμενη. Βέβαια, δεν λείπουν οι προσπάθειες διερεύνησής της. Υπάρχει πληθώρα προσπαθειών για να βρεθούν νέα όργανα συλλογικής δράσης τα οποία να ταιριάζουν καλύτερα στην αυξανόμενα παγκοσμιοποιούμενη ρύθμιση από τα πολιτικά εργαλεία που επινοήθηκαν και εφαρμόστηκαν στην εποχή της εθνογένεσης μετά τη Συνθήκη της Βεστφαλίας. Εργαλεία που γι’ αυτόν τον λόγο έχουν περισσότερες πιθανότητες να κάνουν τη λαϊκή βούληση να καρποφορήσει, πολύ περισσότερο απ’ όσο τα φαινομενικά «κυρίαρχα» κρατικά όργανα μπορούν να ονειρευτούν.

• Τέτοια εργαλεία μπορεί να είναι τα νέα κινήματα; Και ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές σ’ αυτά;

Τέτοιες αναγνωριστικές απόπειρες εξακολουθούν να έρχονται στο προσκήνιο από πολλές γωνιές της κοινωνίας και κυρίως από το «πρεκαριάτο», ένα ραγδαία αυξανόμενο κοινωνικό στρώμα που έχει εμβαπτιστεί και έχει απορροφήσει οτιδήποτε έχει μείνει από το πρώην εργοστασιακό προλεταριάτο μαζί με ακόμα ευρύτερα κομμάτια της μεσαίας τάξης. Η βάση πάνω στην οποία αυτό το στρώμα παραμένει «ενωμένο» μέχρι σήμερα είναι μόνο μια αίσθηση ζωής πάνω σε κινούμενη άμμο ή στους πρόποδες ενός ηφαιστείου. Ενας απ’ αυτούς τους συνεχιζόμενους πειραματισμούς, ο οποίος τραβά την προσοχή των ΜΜΕ, είναι ένα φαινόμενο που ονομάστηκε «κίνημα των Αγανακτισμένων» και έχει τις ρίζες του σε ακόμα πιο πολύχρωμες εμπειρίες: από την πλατεία Ταχρίρ μέχρι την πλατεία Ταξίμ μέσω του πάρκου Ζουκότι στη Νέα Υόρκη.

• Ποιο είναι το σύντομο μήνυμα που θα στέλνατε σε μπουκάλι προς το μέλλον;
Να φέρουμε τα πολιτικά μας εργαλεία, τα οποία είναι ακόμα απολύτως τοπικά, στο επίπεδο των δυνάμεων που είναι ήδη παγκόσμιες, έτσι ώστε να μπορέσει η πολιτική για ακόμα μία φορά να ελέγξει τις δυνάμεις που βρίσκονται προσώρας εκτός ελέγχου. Και η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί ακόμα να αποτελέσει ένα πρώτο βήμα στον δρόμο για την επίτευξη αυτού του στόχου. Είναι αλήθεια ότι έχουν συσσωρευτεί αρκετές αποδείξεις, οι οποίες μας δείχνουν ότι ο κόσμος στον οποίο βρεθήκαμε και τον οποίο καθημερινά αναπαράγουμε -συνειδητά ή ασυνείδητα- μέσω των πράξεών μας δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός όσον αφορά το πόσο προάγει την αλληλεγγύη. Αλλά δεν λείπουν και οι αποδείξεις που μας δείχνουν ότι το πνεύμα και η δίψα για αλληλεγγύη δεν το βάζουν κάτω.

Ξανά και ξανά, αθόρυβα και επίμονα, αυτό το πνεύμα επιστρέφει από την εξορία.

Τάσος Τσακίρογλου-efsyn.gr

Τι χρωστάει η Ελλάδα (αναλυτικά στοιχεία) - Και γιατί δεν βιάζεται η Τρόικα (για το νέο εκβιασμό)

Το ThePressProject την προηγούμενη εβδομάδα δημοσίευσε παρέμβαση της συντακτικής ομάδας επισημαίνοντας τους κινδύνους που κρύβονται αν οι διεθνείς πιστωτές επιμείνουν σε μέτρα όπως την επέκταση του δημοσιονομικού Κόφτη. Το κείμενο αυτό είχε στόχο να αναδείξει τους κινδύνους για τη δημοκρατική λειτουργία της χώρας. Σήμερα δημοσιεύουμε τα στοιχεία που δείχνουν γιατί η ελληνική κυβέρνηση ήθελε διακαώς να κλείσει το συντομότερο δυνατό την 2η αξιολόγηση και να πάρει τα μέτρα ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους και κατ΄ επέκταση παρουσιάζουμε με διαδραστικό τρόπο τον μηχανισμό (εκβιασμό) με τον οποίο οι διεθνείς πιστωτές σκοπεύουν να σύρουν την Ελλάδα σε έναν ακόμα «επώδυνο συμβιβασμό».

Όπως φαίνεται στο γράφημα παρακάτω το 2017 είναι η χειρότερη χρονιά όσον αφορά την αποπληρωμή χρεών που πρέπει να κάνει καθώς από τον Ιανουάριο μέχρι τον Αύγουστο θα πρέπει να καλύψει 15,3 δισεκατομμύρια ευρώ σε κατόχους ελληνικών ομολόγων, 1,6 δισ. στον ESM, 2,9 δισ. στην ΕΚΤ και περίπου 400 εκατομμύρια στο ΔΝΤ (παρόλο που αυτό δεν έχει πληρώσει περίπου 8 δισ. ευρώ βάσει της δανειακής σύμβασης του 2ου Μνημονίου). Συνολικά το 2017 η Ελλάδα καλείται να καλύψει ένα δυσθεώρητο που πλησιάζει τα 25 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό το ποσό είναι μόλις 6 δισ. ευρώ λιγότερα από όσα πληρώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, από τη στιγμή που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι όταν βλέπετε τους εκπροσώπους των «Θεσμών» να μιλάνε για αναβολή του κλεισίματος της αξιολόγησης για τον Ιανουάριο ή το Φεβρουάριο (κάποιοι κάνουν λόγο ακόμα και για τον Μάρτιο) θα πρέπει να γνωρίζετε ότι χωρίς τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους (που θα μετακυλούσαν κάποιες από τις βραχυπρόθεσμες πληρωμές της Ελλάδας) η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα βρεθεί για 2η φορά στον τοίχο, όπως ακριβώς έγινε τον Ιούνιο του 2015. Και αυτή τη φορά οι τράπεζες είναι ήδη κλειστές, οπότε ο εκβιασμός μπορεί να είναι και ακόμα χειρότερος

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΔΩ

TPP

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Σαν σήμερα, 8/1/1991:Το [παρα]κράτος δολοφονεί τον Ν. Τεμπονέρα - Το χρονικό της δολοφονίας

Του Γ. Γ

Συμπληρώνονται σήμερα 26 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα (08/01/1991), ο οποίος δολοφονήθηκε από οπλισμένα μέλη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, με  αυτόπτες μάρτυρες να καταγγέλλουν ως φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Ι. Καλαμπόκα, καθώς και τα στελέχη της οργάνωσης Α. Μαραγκό και  Σ. Σπίνο.

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί ένα χρονικό των γεγονότων, είναι γραμμένο στις 29/12/2008 και είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του Εργατικού Αντιϊμπεριαλιστικoύ Μετώπου (ΕΑΜ)

Πριν απ’ αυτό όμως και για τους νεότερους αναγνώστες μας να παραθέσουμε τηλεγραφικά δυο λόγια για το ποία ήταν η συλλογικότητα στην οποία άνηκε ο δολοφονημένος από τους δεξιούς τραμπούκους αγωνιστής καθηγητής.

Ο αείμνηστος Νίκος Τεμπονέρας ήταν στέλεχος του ΚΚΕ και αποχωρεί απ’ αυτό μαζί με μια ομάδα στελεχών, και μελών της Κομματικής Οργάνωσης Πάτρας το 1985 ιδρύοντας το ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΌ ΜΕΤΩΠΟ (ΕΑΜ).   .

Η αιτία της αποχώρησης απ’ το ΚΚΕ και η δημιουργία αυτής της συλλογικότητας ήταν γιατί η συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ, η ΕΣΑΚ, τότε –πρόδρομος του ΠΑΜΕ- συνεργαζόταν στις εκλογές για την ανάδειξη Δ.Σ σωματείων της περιοχής με την ΠΑΣΚΕ, του ΠΑΣΟΚ.
Αυτή η ομάδα, λοιπόν κατηγορεί το ΚΚΕ για ρεφορμισμό, αποχωρεί απ’ αυτό και ιδρύει το ΕΑΜ.  

Στην πορεία αυτή η οργάνωση και λόγο των δεξιών επιλογών της –είναι χαρακτηριστικό ότι η φερόμενη επικεφαλής της Ουρανία Μπίρμπα υπήρξε υποψήφια στις βουλευτικές εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα είναι εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος Πάτρας με τη ΡΑΠ-Ανθρώπινη πόλη, μια παράταξη που στήριξε το κυβερνητικό κόμμα- σήμερα στην κοινωνία της Πάτρας είναι σχεδόν ανύπαρκτη και αποτελεί μια «παρέα» 20-30 ατόμων. Η μόνη τους δραστηριότητα είναι να ασκούν κριτική στον δήμαρχο του ΚΚΕ, Κ. Πελετίδη και η πολιτική τους παρουσία μηδαμινή.
Τώρα πώς γίνεται αυτοί που κατηγόρησαν το ΚΚΕ για ρεφορμισμό και αποχώρησαν από αυτό το κόμμα, σήμερα να προσφέρουν χείρα βοηθείας στον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, νομίζουμε ότι η απάντηση είναι αυτονόητη.

Συγκλονιστική καταγραφή του χρονικού του δολοφονικού χτυπήματος στον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα.

Ο Χάρης Καραβαγγέλης, στις εικόνες που το 1991 προκάλεσαν σοκ στο πανελλήνιο, μπαίνει μέσα στο σχολικό συγκρότημα Βουδ, αλλά και στο νοσοκομείο "Αγιος Ανδρέας" όπου έχει μεταφερθεί ετοιμοθάνατος ο Ν. Τεμπονέρας.

Οι εικόνες παρατίθενται χωρίς ψηφιακή παρέμβαση και ενδέχεται να ενοχλήσουν.

Νίκος Τεμπονέρας

Το χρονικό της δολοφονίας  

Δεκαεννιά χρόνια πέρασαν από το χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη του ’91.

Από το βράδυ που οι παρακρατικοί λοστοί έβαλαν σημάδι τη ζωή και τη γνώση.

Δεκαεννιά χρόνια πέρασαν από το βράδυ που ο αγωνιστής δάσκαλος  Νίκος Τεμπονέρας πλήρωσε με την ίδια τη ζωή του την υπεράσπιση των μαθητών του, των νέων παιδιών, για να υπάρχει ελπίδα.

…Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…… 

Νίκο Τεμπονέρα δεν δείλιασες, μπορεί να φοβήθηκες, αλλά δεν δείλιασες. Δεν δίστασες ούτε στιγμή, δεν είχες καιρό. Δεν είχες καιρό για τον εαυτό σου. Άκουγες τα παιδιά να σου λένε τα όνειρά τους, για το σχολείο, για τη γνώση, για τη ζωή, για το μέλλον και διάβηκες τη πύλη των οριζόντων.

Η μαθητική εξέγερση υπερβαίνει τα εσκαμμένα, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην κυβέρνηση. Αρνείται ολοκληρωτικά άλλη μια σκοταδιστική «μεταρρύθμιση» στην παιδεία που προωθεί ο τότε υπουργός  παιδείας Κοντογιαννόπουλος.

Εκατοντάδες γυμνάσια και λύκεια βρίσκονται σε κατάληψη. Καθημερινά γίνονται πορείες και διαδηλώσεις με ένα αίτημα «θέλουμε δημόσια και δωρεάν παιδεία». “Αγώνας μαζικός, αγώνας διαρκείας είναι η απάντηση στον Υπουργό Παιδείας”

Στην Πάτρα όλα σχεδόν τα λύκεια και τα γυμνάσια βρίσκονται σε κατάληψη Καθημερινά ο μαθητόκοσμος  πλημμυρίζει τους δρόμους φωνάζοντας και τραγουδώντας:

«Το σπίτι μου το άφησα

τη μάνα μου παράτησα

και ήρθα δω ν’ αγωνιστώ

για τη παιδεία που αγαπώ»

«Αυτό το νομοσχέδιο θα γίνει πατσαβούρι,

να πάμε να το τρίψουμε στου υπουργού τη μούρη».

Ταυτόχρονα γίνονται καταλήψεις στα ΤΕΙ και στα Πανεπιστήμια ενάντια στο Πολυνομοσχέδιο του Κοντογιαννόπουλου για την παιδεία.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρά την ανησυχία της πιστεύει ότι μετά το χτύπημα της απεργίας των εκπαιδευτικών το καλοκαίρι (απεργία στις εξετάσεις), θα τα καταφέρει να «ξεμπερδέψει» με το κίνημα των καταλήψεων των μαθητών κυρίως και των φοιτητών.

Εξάλλου έχει εξασφαλισμένη τη συναίνεση όλων των κομμάτων. Αλληλεγγύη στον αγώνα των μαθητών εκφράζουν μέσα από κοινή συνέντευξη τύπου οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΟΙΕΛΕ.

Ο κυβερνητικός τύπος κάνει αγώνα  δρόμου για να συκοφαντήσει τη μαθητική εξέγερση.

Ο Κοντογιαννόπουλος απειλεί με χάσιμο της σχολικής χρονιά δηλαδή ν’ αφήσει στην ίδια τάξη τα 2/3 των μαθητών!!! που συμμετέχουν στις καταλήψεις.

Οι μαθητές στις 20 Δεκέμβρη, απαντάνε με μαζικά συλλαλητήρια σ’ όλη την Ελλάδα για συνέχιση του αγώνα και μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων.

Η κυβέρνηση βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο«ανακατάληψης των σχολείων», σαν ομάδα κρούσης χρησιμοποιεί «αγανακτισμένους» πολίτες δηλαδή την  ΟΝΝΕΔ:

-προσπαθεί να εμπλέξει γονείς και καθηγητές μέσα από εγκυκλίους αλλά δεν τα  καταφέρνει .

-την Δευτέρα 7 Γενάρη αρχίζουν τα επεισόδια σε σχολεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης

-στην Αμαλιάδα «αγανακτισμένοι» πολίτες! δηλαδή οννεδίτες καταλαμβάνουν το δημαρχείο και η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος στις 8/1/91 βάζει γραμμή «εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Αμαλιάδα. Ανακαταλάβατε τα σχολεία. Καταλάβατε ακόμα και τα σπίτια των Μπαλωμένων» (ο τότε πρόεδρος της ΟΛΜΕ).

Στην Πάτρα η προετοιμασία ξεκίνησε από τις 22 Δεκέμβρη. 

Σε σύσκεψη της ΔΑΚΕ  εκπαιδευτικών με τον υφυπουργό Παιδείας Μπεκίρη στο ξενοδοχείο «ΑΣΤΉΡ» ο Καλαμπόκας κάνει κριτική και διαμαρτύρεται γιατί δεν χρησιμοποιείται συνολικά η ΟΝΝΕΔ!!! Και ο υφυπουργός -  άκουσον – άκουσον  – απαντάει: Δεν ήρθε ακόμα η ΩΡΑ!»

Σύντομα θα σας αξιοποιήσουμε!!.

8 Γενάρη 1991  έφτασε η ώρα της «αξιοποίησης» της ΟΝΝΕΔ.

Σε σύσκεψη των διευθυντών των σχολείων ο Νομάρχης Αχαΐας Τάγαρης δηλώνει:

«ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ από οποιονδήποτε είναι ΝΟΜΙΜΕΣ.

Ο κύβος ερρίφθη.

«Ξέρω ποτέ δεν σημαδεύουν στα πόδια,

στο μυαλό είναι ο στόχος,

το νου  σου ε!» που έγραφε και η Κ. Γώγου

Οι μαθητικές καταλήψεις θα πνιγούν με κάθε τρόπο έστω κι αν χρειαστεί να ματώσουν

Η ΟΝΝΕΔ αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά, να καθαρίσει τα σχολεία της Πάτρας.

Πραγματοποιούν σύσκεψη στα γραφεία της ΟΝΝΕΔ και σε απόλυτη συνεργασία με τοπικά στελέχη και βουλευτές κανονίζουν τις λεπτομέρειες της επίθεσης ανακαταλήψης των σχολείων. Ρόπαλα, αλυσίδες, μαχαίρια και λοστάρια είναι τα όπλα της γνωστής τραμπουκικής συμμορίας των οννεδιτών.

Επικεφαλής τους  ο Δημοτικός σύμβουλος της Ν.Δ. Γιάννης Καλαμπόκας μαζί του  οι: Μαραγκός, Σπίνος, Γραμματίκας, κλπ.

Η επιχείρηση των τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ – συνοδεία ασφαλιτών – ξεκινάει από το Πολυκλαδικό όπου βρίσκονται και τα γραφεία της ΕΛΜΕ Αχαΐας, αλλά αποτυγχάνει.

Επόμενος στόχος το σχολικό συγκρότημα της πλατείας ΒΟΥΔ, σήμερα σχολεία Νίκου Τεμπονέρα.

Κραδαίνοντας ρόπαλα, αλυσίδες και λοστάρια, εισβάλλουν μέσα στο σχολείο, ξυλοκοπούν τους μαθητές, ξυραφιάζουν τα χέρια του προέδρου του 15μελούς συμβουλίου Κώστα Σκρεμύδα.

Οι μαθητές καλούν σε βοήθεια, το ίδιο οι γονείς και οι καθηγητές.

Παρά τις συνεχόμενες εκκλήσεις, η Αστυνομία δεν εμφανίζεται!!

Σαν να υπάρχει μια συμφωνία μυστική, ώστε να ολοκληρώσει η ΟΝΝΕΔ το σχέδιο ανακατάληψης με όποιο κόστος!

Στο χώρο του σχολείου φτάνουν μαθητές, γονείς, καθηγητές, εργαζόμενοι.

Στο κάλεσμα των μαθητών ανταποκρίνεται  – ως όφειλε – ο δήμαρχος της Πάτρας Αντρέας  Καράβολας και η ΕΛΜΕ Αχαΐας.

Ο Δήμαρχος, με κίνδυνο της σωματικής του ακεραιότητας – μπαίνει στο σχολείο, καλεί τους ανακαταληψίες να αποχωρήσουν από το σχολείο και να σταματήσουν τις επιθέσεις ενάντια στους μαθητές.

Η συμμορία αρνείται πεισματικά, πιστή στις άνωθεν εντολές.

Ο Δήμαρχος βγαίνει από το σχολείο και εκεί που ενημερώνει τους μαθητές, δέχονται νέα επίθεση από τους ανακαταληψίες με πέτρες, ξύλα και σίδερα. Φωνές, κραυγές, απειλές, εκτοξεύονται από τους τραμπούκους.

Στη σιδερένια καγκελόπορτα του σχολείου εμφανίζεται ο αρχηγός της συμμορίας, Γ. Καλαμπόκας μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά  του, με υψωμένους τους σιδερολοστούς ,δίνει το σύνθημα του θανάτου …..

Ο Νίκος Τεμπονέρας βρίσκεται μπροστά στην πόρτα.

Ήταν η στιγμή, η μοιραία στιγμή συνάντησης με τους δολοφόνους του.

Ο σιδηρολοστός του Καλαμπόκα υψώνεται και χτυπά ανελέητα.

Ο Νίκος, ο δάσκαλος Τεμπονέρας, καταρρέει , πέφτει στο έδαφος …

Ο δολοφόνος με το λοστάρι στο χέρι δεν διστάζει στιγμή, χτυπάει, ουσιαστικά καρφώνει για δεύτερη και τελευταία φορά το λοστάρι στο κρανίο.

Ήθελε να είναι σίγουρος  για το αποτέλεσμα.

Ο Νίκος  Τεμπονέρας από κείνη τη στιγμή είναι ουσιαστικά νεκρός.!

«..Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.

Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.

Έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες...»

Η είδηση απλώνεται σαν κεραυνός σ’ ολόκληρη την πόλη, σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Ο καθηγητής Ν. Τεμπονέρας μεταφέρεται στο νοσοκομείο με το αυτοκίνητο του δήμαρχου Α. Καράβολα .

Οι αυτόπτες μάρτυρες: Κ. Βγενόπουλος, Μ. Βιτάλη, Λ. Θεοδωρόπουλος και Δ. Πολυζωγόπουλος θα δηλώσουν κατηγορηματικά στην ανάκριση:

«…Είδα τον Καλαμπόκα με σιδερένιο λοστό να χτυπά το κεφάλι του Τεμπονέρα…»

Η ιατροδικαστική έκθεση αργότερα θα περιγράψει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα χτυπήματα.

Ένα καινούργιο στυγερό πολιτικό έγκλημα έχει συντελεστεί από το παρακράτος με τη βοήθεια και την ανοχή του κράτους.

Κράτος και παρακράτος συσκέπτονται  χωρίς ελπίδα για την συγκάλυψη της πολιτικής δολοφονίας.

Το βράδυ φτάνει στην Πάτρα  ο γραμματέας του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης Κουτελιδάκης και μαζί  με το Νομάρχη Αχαΐας Τάγαρη και τον αστυνομικό διευθυντή Μπάδα αμπαρώνονται στα γραφεία της Αστυνομικής διεύθυνσης.

Στόχος είναι: να συγκαλυφθεί το έγκλημα, να καλυφτούν όλοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί.

Ο λαός και η νεολαία αγρυπνά μια αυθόρμητη πορεία, ξεκινά από το νοσοκομείο Άγιος Αντρέας. Φτάνει στη Νομαρχία και στην αστυνομική διεύθυνση όλοι με ένα στόμα μια φωνή φωνάζουν το σύνθημα: «Νομάρχη – Καλαμπόκα – φασίστες δολοφόνοι»,

“Ενας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα”

Οι δολοφόνοι φυγαδεύονται μαζί με το ματωμένο λοστάρι..

Η αστυνομία παρά τις συγκεκριμένες καταγγελίες  εκείνης της νύχτας για  το ποιος σκότωσε τον Νίκο μένουν απαθείς και δίνουν χρόνο στους δολοφόνους να κρυφτούν.

Από εκείνο το βράδυ στις 8 Γενάρη η Πάτρα, η Ελλάδα ολόκληρη βρίσκεται σε διαρκή διαδήλωση καταδίκης της κυβέρνησης που σε αγαστή συνεργασία με το παρακράτος δολοφονεί. Πραγματικές μάχες στους δρόμους της Πάτρας ενώ η αστυνομία προσπαθεί να πνίξει τους διαδηλωτές με τα δακρυγόνα. Λαός και νεολαία πεισμώνουν και βγαίνουν ξανά και ξανά στους δρόμους. Στην Αθήνα τα χημικά της ΕΛΑΣ πέφτουν μέσα στο κατάστημα Κ. Μαρούσης με αποτέλεσμα να πιάσει φωτιά και να καούν 4 άνθρωποι.

Η κηδεία του αγωνιστή δάσκαλου Νίκου Τεμπονέρα γίνεται ποτάμι λαϊκής οργής που κατεβαίνει στους δρόμους της Πάτρας. Δάκρυα και γροθιές γίνονται ένα.   

      

…Κυλάει το αίμα

σκέπασε τον ήλιο

και ο χάρος εροβόλαγε

Σφαλούν τα μάτια και οι καρδιές

Σφαλούν τα παραθύρια…

Νίκο Τεμπονέρα ΖΕΙΣ!!

Φωνάζουν οι μαθητές σου, η νεολαία, ο λαός ολάκερος. Σημειώνουμε τους νεκρούς μας, τον άνθρωπο με το κόκκινο γαρούφαλλο το Νίκο Μπελογιάννη, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Σωτήρη Πέτρουλα, ατέλειωτη η σειρά μαρτύρων και οδηγών.

Για 6 ολόκληρες μέρες οι φονιάδες κρύβονται με τη βοήθεια της αστυνομίας, του προέδρου της ΝΟΔΕ Αχαΐας δικηγόρου Μαρινάκη και πολλών επιφανών στελεχών, υπουργών και βουλευτών της κυβέρνησης. Μάλιστα ο Π. Μαρινάκης, ως δικηγόρος της συμμορίας, δηλώνει ξεδιάντροπα «Παίρνω την ευθύνη για την ΜΗ εμφάνιση του Καλαμπόκα και Σπίνου στη δικαιοσύνη!!»

Ο Μητσοτάκης «θυσιάζει» τον υπουργό παιδείας Κοντογιανόπουλο και τον παραιτεί, αλλά διατηρεί τον νομάρχη του εγκλήματος Τάγαρη στη θέση του, φοβούμενος, ότι αν γίνει αλλιώς, θα ξετυλιχτεί το κουβάρι του στυγερού εγκλήματος.

Εκείνοι που έδωσαν το σύνθημα του θανάτου, δίνουν και το σύνθημα της συγκάλυψης. 

Όμως ο λαός και νεολαία είναι αποφασισμένοι όχι άλλη πολιτική δολοφονία ατιμώρητη, στις σημαίες τους γράφουν του στίχους του Πάμπλο Νερούντα

«Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.

Εκείνου που ‘δωκε το σύνθημα του θάνατου ζητώ την τιμωρία.

Εκείνων που προστατέψανε αυτό το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.»

Δεκατρείς ολόκληρους μήνες κρατάει η ανάκριση!! για την υπόθεση του Τεμπονέρα από τον ανακριτή Ευσταθίου.

Ένας από την δολοφονική συμμορία ο Α. Μαραγκός αποφυλακίζεται , προκαλώντας βάναυσα το δημοκρατικό λαό.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στήνει εξεταστική επιτροπή στη Βουλή για την υπόθεση. Μέλη της επιτροπής είναι οι Αχαιοί βουλευτές της Ν.Δ Ν. Νικολόπουλος και Σπ. Σπηλιωτόπουλος. Αυτό μόνο αρκεί για να καταλάβουμε τι πόρισμα μπορεί να βγάλει αυτή η επιτροπή.

Η δίκη των δολοφόνων του Τεμπονέρα μεταφέρθηκε 300 χιλιόμετρα μακριά, στο Βόλο, από τον τόπο του εγκλήματος. Ότι δεν τόλμησε το κράτος και το παρακράτος το 1963 στην υπόθεση του Γρηγόρη Λαμπράκη το πραγματοποίησε η κυβέρνηση του Μητσοτάκη και το παρακράτος το 1992.

Μεθοδεύεται η ουσιαστική αθώωση των δολοφόνων. 

Στέλνουν στο εδώλιο τον Καλαμπόκα και τη παρακρατική του συμμορία μαζί με το νεκρό Νίκο Τεμπονέρα και τους συναγωνιστές του. Στη δίκη του Βόλου οι μηχανορραφίες και οι μεθοδεύσεις συγκάλυψης έφτασαν σε επικίνδυνα επίπεδα. Βουλευτές, στελέχη της Ν.Δ και της ΟΝΝΕΔ γίνονται συνήγοροι και μάρτυρες υπεράσπισης των δολοφόνων, παρεμβαίνουν ανοιχτά στη δικαστική διαδικασία εκφοβίζοντας και τρομοκρατώντας.

Ένα παλλαϊκό, δημοκρατικό, προοδευτικό μέτωπο ορθώνεται αποφασιστικά και συνεχόμενα απέναντι τους (παρά τις ηχηρές απουσίες κάποιων).

8χρόνια διαρκούν τα δικαστήρια (πρωτόδικα στο Βόλο και δυο εφετεία στη Λάρισα) .

Το αίμα του Νίκου Τεμπονέρα νίκησε τους δολοφόνους του. 

Καταδίκασε το δολοφόνο Καλαμπόκα σε ισόβια.

Ισόβια ήταν και παραμένει η καταδίκη τους στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας και των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας.

Τα σχέδια συγκάλυψης δεν πέρασαν, καταδικάστηκαν αμετάκλητα στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας.

Καταδικάστηκαν γιατί απέτυχαν να απενεχοποιήσουν την εγκληματική τους δράση, ώστε να μπορούν να την ενσωματώνουν και στο μέλλον στις μεθόδους πολιτικής δράσης και καταστολής των αγώνων του λαού.

Η θυσία και το αίμα του Νίκου Τεμπονέρα δεν εξαργυρώνονται, δεν ενεχυριάζονται σε καμιά σκοπιμότητα ανήκουν στο λαό και τους αγώνες του.

Ο ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ ΖΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΠΕΤΡΟΥΛΑ- ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ 

29.12.08

Ο. Μ.

Ο. Μ.

Πώς η Γερμανία «υπέταξε» την Ευρώπη

Είναι γεγονός πως πάντοτε τα ευρωπαϊκά κράτη είχαν δισταγμούς και επιφυλάξεις -όχι παράλογες και αδικαιολόγητες- απέναντι στη Γερμανία.

Γιατί...
δεν μπορούσαν να παραβλέψουν ένα θεμελιώδες ιστορικό γεγονός: την κατακτητική διάθεση της Γερμανίας, η οποία εκδηλώθηκε -κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες- είτε ως ιστορική νοοτροπία, είτε ως αρρωστημένη ιδεοληψία. Μεταπολεμικά, τα κατακτητικά βιώματα της Γερμανίας προβλήθηκαν μέσα στην ενωμένη Ευρώπη, οδηγώντας στην «υποταγή» της.

Το 1978, η Ευρώπη, έπειτα από πρόταση του Δυτικογερμανού καγκελάριου Χ. Σμιτ, προχώρησε στη σύσταση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος με την καθιέρωση του ECU και με την εγγύηση της Bundesbank. Αυτό σήμαινε για την Ευρώπη αντικατάσταση του δολαρίου από το γερμανικό μάρκο. Ηταν μια πρώτη (οικονομική) νίκη των Γερμανών επί των άλλων κρατών της Ευρώπης μετά τις ήττες τους στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.

Επακολούθησε η επανένωση το 1990, με τη συναίνεση των Ευρωπαίων, παρ᾽ όλο που κατά βάθος ανησυχούσαν ιδιαίτερα. Ο Φρανσουά Μιτεράν, ωστόσο, με φιλάρεσκη βεβαιότητα και πλάνη οικτρή, διακήρυσσε τον Νοέμβριο του 1989: «Δεν είμαι υποχρεωμένος να κάνω οτιδήποτε για να εμποδίσω την επανένωση. Οι Σοβιετικοί θα το κάνουν για μένα. Δεν θα επιτρέψουν ποτέ τη μεγάλη Γερμανία ακριβώς απέναντί τους».

Ο Κολ, λοιπόν, «χρυσώνοντας το χάπι» στους Γάλλους με κάποιες οικονομικές παροχές (ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα), προχώρησε στην επανένωση της Γερμανίας. Ετσι, μια ενωμένη και ισχυρή Γερμανία, με τις γνωστές της ιδεοληψίες, ζωντάνεψε ξανά στο κέντρο της Ευρώπης.

Η τρίτη νίκη της Γερμανίας επί της Ευρώπης ήταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), όπως εν συνεχεία αναμορφώθηκε από τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, πέντε χρόνια αργότερα. Στη Συνθήκη του Μάαστριχτ καταργήθηκε η ρήτρα αλληλεγγύης, με το πρόσχημα να μην επιβραβεύονται οι αποτυχημένοι.

Συγχρόνως άρχισε η οικοδόμηση του ευρώ ως ακριβούς αντίγραφου του γερμανικού μάρκου. Παράλληλα οι Γερμανοί επέβαλαν δραστικά μέτρα για τη συμμετοχή των νότιων κρατών στο νέο νόμισμα, εξουσιοδοτώντας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να επιβάλλει πρόστιμα στις απείθαρχες κυβερνήσεις.

Παραβάτες όμως των αρχών αυτών δεν ήταν μόνον οι «απείθαρχοι» Νότιοι, αλλά και οι Γερμανοί και οι Γάλλοι. Ετσι, το 2004, ο επίτροπος για την Ενιαία Αγορά, Ολλανδός Φριτς Μπόλκεσταϊν, διαπίστωνε προστατευτικές πολιτικές (ενισχύσεις και επιδοτήσεις) από τις νότιες χώρες προς ορισμένες εθνικές τους εταιρείες.

Την ίδια περίπου εποχή διαπιστώνεται πως Γερμανία και Γαλλία έχουν παραβεί τους όρους του Μάαστριχτ και η μεν Γαλλία εμφανίζει έλλειμμα 4,1%, η δε Γερμανία 3,9% του ΑΕΠ. Βέβαια, κανένα μέτρο κύρωσης δεν τέθηκε σε κίνηση. Γιατί η «προτεσταντική ηθική» εφαρμοζόταν πάντοτε μόνον στους «διεφθαρμένους» Νότιους!

Κατά τα τρία χρόνια που ακολούθησαν την επανένωση της Γερμανίας, τα συνολικά ποσά τα οποία μεταβιβάστηκαν ώς το τέλος του 2003 από τη Δυτική στην Ανατολική είχαν ύψος 1,3 τρισ. ευρώ, περίπου. Οι Γερμανοί αύξησαν τις κρατικές τους δαπάνες (για εργασία, παιδεία, υγεία, μεταφορές κ.λπ.), με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί στα ύψη ο πληθωρισμός της ενωμένης πλέον χώρας.

Η Bundesbank αναγκάστηκε να αυξάνει σταθερά τα επιτόκια, για να σταματήσει τις πληθωριστικές πιέσεις. Στην πραγματικότητα, ο Κολ εξήγαγε το κόστος της επανένωσης και οι Ευρωπαίοι εταίροι της Γερμανίας υποχρεώθηκαν να μοιραστούν το φορτίο. Ηταν άλλη μια νίκη της Γερμανίας επί της Ευρώπης.

Η σημερινή Γερμανία, εφαρμόζοντας στην αρχή της κρίσης μια πολιτική υψηλών επιτοκίων δανεισμού, εκμεταλλεύτηκε το παγκόσμιο οικονομικό «τσουνάμι» σε βάρος κυρίως των ευρωπαϊκών λαών του Νότου. Η υποταγή βέβαια της Ευρώπης και ιδιαίτερα του Νότου ολοκληρώνεται με τα διαβόητα «πακέτα διάσωσης». Με αυτά η Γερμανία κάλυψε τα χρέη των δικών της τραπεζών (κατά το έγκυρο Bloomberg έφταναν το ύψος των 547 δισ.).

Με άλλα λόγια, οι τράπεζες του «συνετού» Βορρά και του «ηθικού προτεσταντισμού» -κατά βάση η Bundesbank, καθώς και οι άλλες μικρότερες γερμανικές- δάνεισαν περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να διαθέσουν εν γνώσει της αδυναμίας εκτελέσεως των υποχρεώσεών τους. Στη συνέχεια κάλυψαν τις δικές τους ζημιές και τα χρέη τους με τους εκβιασμούς και τις «αφαιμάξεις» που επέβαλαν σε βάρος των λαών υπό το πρόσχημα της «διάσωσής» τους.

Μπορεί, βέβαια, η Ευρώπη μεταπολεμικά να επιδίωκε τη συλλογική αμνησία, ακολουθώντας τη γνωστή παραίνεση του Ισοκράτη προς τους Αθηναίους στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου: «Ας κυβερνήσουμε συλλογικά, σαν να μη συνέβη κανένα κακό». Δεν θα έπρεπε ωστόσο οι λαοί και τα κράτη της Ευρώπης να παραβλέψουν πως οι Γερμανοί δεν απεμπόλησαν ποτέ μέχρι σήμερα τις κυριαρχικές τους αντιλήψεις, που είναι ριζωμένες βαθιά στη συλλογική τους συνείδηση...

Σωτήρης Χατζηγάκης (efsyn)

nonews-news

Νέα επίθεση Σόιμπλε για το επίδομα

Η Ελλάδα παραβίασε τους κανόνες. Καμία κατανόηση για Τσίπρα...

Η συζήτηση ξεκινάει με τη θέση της Δύσης σήμερα στον κόσμο και ο Γερμανός υπουργός παραδέχεται πως «οι θεσμοί της Δύσης είναι υπό...
εξέταση, από το ΝΑΤΟ μέχρι την ΕΕ», ωστόσο συμπληρώνει πως η Δύση, ως μια κοινότητα αξιών, δεν έχει τελειώσει. 

Όσον αφορά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, συνιστά να δούμε στην πράξη το έργο του και συμπληρώνει πως «η αμερικανική δημοκρατία έχει αποδειχθεί πολύ ανθεκτική τα τελευταία 200 χρόνια. Θα καταφέρει να ανταποκριθεί και σε αυτή την πρόκληση».

Ο κ. Σόιμπλε αναφερόμενος στην Ευρώπη υπογραμμίζει πως «μπορεί να υπάρξουν βαθιές αλλαγές και εκεί υπάρχουν ευκαιρίες». 

Τονίζει πως δεν ξέρει τι θα συμβεί με τις εκλογές στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες τον επόμενο χρόνο, ωστόσο δηλώνει πως «με το σημερινό μοντέλο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης υπάρχει κάποια κόπωση… Δεν αποκλείω να υπάρξουν θεσμικές αλλαγές στην Ευρώπη».

Η συνέντευξη μετά από αυτές τις δηλώσεις περιστρέφεται και γύρω από την νότια Ευρώπη και την Ελλάδα. 

Η ZEIT του επισημαίνει πως στη νότια Ευρώπη είναι διαδεδομένη η άποψη πως η Γερμανία με την οικονομική πολιτική της λιτότητας είναι υπεύθυνη για τη δυστυχία πολλών ανθρώπων. 

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε απαντά πως είναι λάθος αυτός ο τρόπος προσέγγισης και δηλώνει: «Δεν μπορείτε σε βάθος χρόνου να εξηγήσετε ούτε στους Ολλανδούς ούτε στους Γερμανούς ότι είναι οικονομικά ορθό να πληρώνουν διαρκώς χωρίς όριο για άλλες χώρες. 

Η αλληλεγγύη μπορεί να δικαιολογηθεί μόνον όταν η βοήθεια είναι περιορισμένη και οδηγεί στο να αλλάξει κάτι προς μια θετική κατεύθυνση. Στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Κύπρο φάνηκε κάτι τέτοιο. Μετά την εφαρμογή του προγράμματος η οικονομία αναπτύσσεται, εν μέρει ραγδαία. 

Η Ελλάδα βρίσκεται στο τρίτο πρόγραμμα και χωρίς την οικονομική βοήθεια των δισεκατομμυρίων θα ήταν χρεοκοπημένη εδώ καιρό. Τότε οι Έλληνες πολίτες θα υπέφεραν πολύ περισσότερο. 

Για τον λόγο αυτό δεν έχω καμία κατανόηση όταν ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επιρρίπτει στη γερμανική κυβέρνηση ότι θέλει να βλάψει τους Έλληνες συνταξιούχους. Οι προσπάθειές μας έχουν στόχο η Ελλάδα να σταθεί και πάλι στα πόδια της».

Και η κατανόηση έχει όρια σύμφωνα με τον Β. Σόιμπλε

Η εφημερίδα παρατηρεί ωστόσο ότι «πάγωσε» η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους γιατί η κυβέρνηση ήθελε να δώσει ένα επίδομα. Και ο κ. Σόιμπλε απαντά: 

«Όχι. Ρωτήσαμε την Κομισιόν, το ΔΝΤ,  την ΕΚΤ και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ESM), να πάρουν θέση εάν η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης συνάδει με τις υποχρεώσεις της Ελλάδας. Και η απάντηση είναι όχι. Εάν δεν τηρήσουμε τους κανόνες θα διαλυθεί η Ευρωζώνη».

Επίσης, στην επισήμανση ότι ίσως βοηθούσε περισσότερο, εάν έδειχνε μεγαλύτερη κατανόηση για τις ανάγκες άλλων χωρών, απαντά:

«Κατανόηση δεν σημαίνει ότι δέχεται χωρίς αντίρρηση τα πράγματα όταν πηγαίνουν προς τη λάθος κατεύθυνση. Το να δημιουργείς χρέη χωρίς όριο προκαλεί περισσότερα προβλήματα. Μερικοί ξεχνούν επίσης πως τα χρήματα δεν προέρχονται μόνο από τους Γερμανούς ή τους Γάλλους φορολογουμένους αλλά και από χώρες όπως η Λιθουανία και η Σλοβακία. Εκεί οι συντάξεις και τα επιδόματα είναι πολύ πιο χαμηλά από ότι σε χώρες που λαμβάνουν βοήθεια»...

ΠΗΓΗ: dw.com
Nonews-news

Άνεμος Αντίστασης: Δεν είναι όλα τα χιονισμένα τοπία ειδυλλιακά (phot...

Άνεμος Αντίστασης: Δεν είναι όλα τα χιονισμένα τοπία ειδυλλιακά (phot...: Φωτογραφίες: Γιώργος Κοσμόπουλος Ημέρα με χιονοπτώσεις στη Λέσβο. Χιόνια ακόμη και δίπλα στη θάλασσα. Ημέρα με ολικό παγετό. Τα socia...

Ελληνικός Καπιταλισμός: το Αουσβιτς ως διασκέδαση

Στις 27 Ιανουαρίου του 1945, η 60η Στρατιά του Κόκκινου Στρατού, απελευθερώνει το στρατόπεδο συγκέντρωσης, Άουσβιτς Ι Μόνοβιτς ,το ένα από τα τρία κύρια στρατόπεδα του Άουσβιτς, του μεγαλύτερου συγκροτήματος στρατοπέδων της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας.

Οι μαχητές του Κόκκινου Στρατού, θα αντικρίσουν και θα φέρουν στο φως ,το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχτηκε ποτέ στην σύγχρονη νεωτερικότητα. Το “εργοστάσιου του Θανάτου”, επιφορτισμένο να φέρει σε πέρας το πολιτικό σχέδιο των Ναζί, Endlösung (Τελική Λύση). Η Τελική Λύση προέβλεπε την συστηματική δολοφονία του Εβραϊκού πληθυσμού που κατοικούσε στην Ναζιστική Γερμανία και στις χώρες που κατακτήθηκαν από αυτή κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Μόνο στα στρατόπεδα του Άουσβιτς ,στάλθηκαν περισσότεροι από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι εκ των οποίων το 1,1 εκατομμύρια εξοντώθηκαν. Αθίγγανοι, Ομοφυλόφιλοι, Κομμουνιστές και κοινωνικά “απροσάρμοστοι” συμπληρώνουν τις ατελείωτες λίστες Θανάτου, στο πλάι του Εβραϊκού πληθυσμού.

Η ορθολογιστική, επιστημονική, τεχνοκρατική διαχείριση, η γραφειοκρατική δομή και λειτουργία, η επιστράτευση της τεχνολογίας για την βιολογική εξόντωση των κρατουμένων που επιλέγονταν με βάση εθνολογικά, σεξουαλικά ή ιδεολογικά κριτήρια, η διαλογή μεταξύ “ικανών” και “ανίκανων” σωματικά για καταναγκαστική εργασία, η προσπάθεια αποδόμησης και απογύμνωσης (από τους θύτες στα θύματα) κάθε ανθρώπινου χαρακτηριστικού, είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά που συνέθεσαν το τραγικότερο και πλέον απάνθρωπο κοινωνικοπολιτικό δημιούργημα του 20ου αιώνα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-στρατόπεδα Θανάτου, γέννημα θρέμμα του Κεφαλαίου και της Αστικής Κοινωνίας.

Σχεδόν 72 χρόνια μετά, ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη και τον Αναθεωρητισμό της Ιστορίας, συνεχίζεται. Σχεδόν 72 χρόνια μετά, κάποιοι φαεινοί εγκέφαλοι της εταιρίας Rubicon, εταιρία που δραστηριοποιείται στον χώρο της μαζικής διασκέδασης προσφέροντας Δωμάτια Απόδρασης, με έδρα το Γαλάτσι Αττικής, σκέφτηκαν και υλοποίησαν το δωμάτιο Auschwitz !

Σύμφωνα με τον συντάκτη της υπόθεσης του παιχνιδιού και τους ιθύνοντες αυτού του αποτρόπαιου επιχειρηματικού project:

“60 km δυτικά της Κρακοβίας, κοντά στην κωμόπολη Όσβιετσιμ (γερμ. Auschwitz). στην παγωμένη Πολωνία, λένε ότι ακόμη αναδύεται μυρωδιά κομμένης ανθρώπινης σάρκας από τους τοίχους των κρεματορίων του ομώνυμου ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης αιχμαλώτων πολέμου, κατά βάση Εβραϊκής καταγωγής. Ενσαρκώνοντας κι εσείς το ρόλο αιχμαλώτων, οι οποίοι ψάχνουν σημάδια ζωής, καθένας από ένα δικό του αγαπημένο πρόσωπο, τολμήστε να περάσετε τα σκαλιά του ιστορικού κρεματορίου, ανακαλύψτε το μεγάλο μυστικό του κι αποδράστε πριν γίνετε κι εσείς στάχτη.”[1]

Στην καταθλιπτική Αθήνα του 2017, το Κεφάλαιο μετατρέπει σε εμπόρευμα-θέαμα ,την τραγικότερη στιγμή της σύγχρονης νεοτερικότητας. Οι αλλοτριωμένοι υπήκοοι της μητρόπολης καλούνται να διασκεδάσουν-καταναλώσουν, αναπαριστώντας κρατούμενους στρατοπέδου συγκέντρωσης.

“Το θέαμα είναι η στιγμή όπου το εμπόρευμα κατάφερε να φθάσει στην ολοκληρωτική κυριάρχηση της κοινωνικής ζωής. Όχι μόνο η σχέση με το εμπόρευμα είναι ορατή, αλλά δεν βλέπουμε πια παρά μόνο αυτήν: ο κόσμος που αντικρίζουμε είναι ο κόσμος του εμπορεύματος. Η σύγχρονη οικονομική παραγωγή επεκτείνει την δικτατορία της τόσο σε έκταση όσο και σε ένταση…Όλη η πουλημένη εργασία μίας κοινωνίας γίνεται συνολικά το ολικό εμπόρευμα του οποίου ο κύκλος πρέπει να συνεχισθεί. Γι’ αυτό το σκοπό χρειάζεται αυτό το ολικό εμπόρευμα να επιστρέφει αποσπασματικά στο διασπασμένο άτομο που είναι απόλυτα διαχωρισμένο από τις παραγωγικές δυνάμεις οι οποίες δρουν σαν ένα σύνολο/ Στο σημείο αυτό λοιπόν η εξειδικευμένη επιστήμη της κυριαρχίας οφείλει να εξειδικευθεί με τη σειρά της: κατακερματίζεται σε κοινωνιολογία, ψυχοτεχνική, κυβερνητική, σημειολογία κλπ, φροντίζοντας άγρυπνα την αυτορύθμιση όλων των επιπέδων της καπιταλιστικής διαδικασίας.”[2]

Η αποστροφή και η οργή που μας προκαλεί το εν λόγω επιχειρηματικό project, δεν έγκειται σε κάποιου είδους ηθικοθεολογική αντίληψη περί σεβασμού των νεκρών, ούτε πηγάζει από μια αστικοφιλελεύθερη δικαιωματίστικη ευαισθησία.

“Η αναγνώριση της ιστορικής μοναδικότητας του Άουσβιτς έχει νόημα μονάχα στο μέτρο που μας βοηθάει να θεμελιώσουμε μια γόνιμη διαλεκτική ανάμεσα στη μνήμη του παρελθόντος και την κριτική του παρόντος, ώστε να καταφέρουμε να διαυγάσουμε τα πολλαπλά νήματα που συνδέουν τον κόσμο μας με τον πολύ πρόσφατο εκείνο κόσμο μετά τον οποίον, για να το πούμε με τις λέξεις που κάποτε χρησιμοποίησε ο Georges Bataille, η εικόνα του ανθρώπου δεν μπορεί πλέον να αποσυνδεθεί από εκείνη ενός θαλάμου αερίων.”[3]

Όσοι θανατωθήκαν στο Άουσβιτς είναι μάρτυρες της πανανθρώπινης ελευθερίας και όχι αντικείμενο παιχνιδιών για αλλοτριωμένους υπηκόους στην μητρόπολη

[1] https://theescape.gr/escape-room/auschwitz/

[2] Γκυ ντε Μπορ, “Η Κοινωνία του Θεάματος”, Κεφάλαιο ΙΙ-θέση 42, μτφ. Τσαχαγέας Π.-Αλεξίου Ν., Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1986, σ. 41.

[3] Georges Bataille, “Sartre” (1947), στον τόμο: του ίδιου, Œuvres complètes, τόμ. 11, Gallimard, Paris, 1988, σελ. 228./ https://grassrootreuter.wordpress.com/2016/03/14/enzotraverso/

 theshadesmag.wordpress.com