Σαν σήμερα, 8/1/1991:Το [παρα]κράτος δολοφονεί τον Ν. Τεμπονέρα - Το χρονικό της δολοφονίας

Του Γ. Γ

Συμπληρώνονται σήμερα 26 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα (08/01/1991), ο οποίος δολοφονήθηκε από οπλισμένα μέλη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, με  αυτόπτες μάρτυρες να καταγγέλλουν ως φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Ι. Καλαμπόκα, καθώς και τα στελέχη της οργάνωσης Α. Μαραγκό και  Σ. Σπίνο.

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί ένα χρονικό των γεγονότων, είναι γραμμένο στις 29/12/2008 και είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του Εργατικού Αντιϊμπεριαλιστικoύ Μετώπου (ΕΑΜ)

Πριν απ’ αυτό όμως και για τους νεότερους αναγνώστες μας να παραθέσουμε τηλεγραφικά δυο λόγια για το ποία ήταν η συλλογικότητα στην οποία άνηκε ο δολοφονημένος από τους δεξιούς τραμπούκους αγωνιστής καθηγητής.

Ο αείμνηστος Νίκος Τεμπονέρας ήταν στέλεχος του ΚΚΕ και αποχωρεί απ’ αυτό μαζί με μια ομάδα στελεχών, και μελών της Κομματικής Οργάνωσης Πάτρας το 1985 ιδρύοντας το ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΌ ΜΕΤΩΠΟ (ΕΑΜ).   .

Η αιτία της αποχώρησης απ’ το ΚΚΕ και η δημιουργία αυτής της συλλογικότητας ήταν γιατί η συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ, η ΕΣΑΚ, τότε –πρόδρομος του ΠΑΜΕ- συνεργαζόταν στις εκλογές για την ανάδειξη Δ.Σ σωματείων της περιοχής με την ΠΑΣΚΕ, του ΠΑΣΟΚ.
Αυτή η ομάδα, λοιπόν κατηγορεί το ΚΚΕ για ρεφορμισμό, αποχωρεί απ’ αυτό και ιδρύει το ΕΑΜ.  

Στην πορεία αυτή η οργάνωση και λόγο των δεξιών επιλογών της –είναι χαρακτηριστικό ότι η φερόμενη επικεφαλής της Ουρανία Μπίρμπα υπήρξε υποψήφια στις βουλευτικές εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα είναι εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος Πάτρας με τη ΡΑΠ-Ανθρώπινη πόλη, μια παράταξη που στήριξε το κυβερνητικό κόμμα- σήμερα στην κοινωνία της Πάτρας είναι σχεδόν ανύπαρκτη και αποτελεί μια «παρέα» 20-30 ατόμων. Η μόνη τους δραστηριότητα είναι να ασκούν κριτική στον δήμαρχο του ΚΚΕ, Κ. Πελετίδη και η πολιτική τους παρουσία μηδαμινή.
Τώρα πώς γίνεται αυτοί που κατηγόρησαν το ΚΚΕ για ρεφορμισμό και αποχώρησαν από αυτό το κόμμα, σήμερα να προσφέρουν χείρα βοηθείας στον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, νομίζουμε ότι η απάντηση είναι αυτονόητη.

Συγκλονιστική καταγραφή του χρονικού του δολοφονικού χτυπήματος στον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα.

Ο Χάρης Καραβαγγέλης, στις εικόνες που το 1991 προκάλεσαν σοκ στο πανελλήνιο, μπαίνει μέσα στο σχολικό συγκρότημα Βουδ, αλλά και στο νοσοκομείο "Αγιος Ανδρέας" όπου έχει μεταφερθεί ετοιμοθάνατος ο Ν. Τεμπονέρας.

Οι εικόνες παρατίθενται χωρίς ψηφιακή παρέμβαση και ενδέχεται να ενοχλήσουν.

Νίκος Τεμπονέρας

Το χρονικό της δολοφονίας  

Δεκαεννιά χρόνια πέρασαν από το χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη του ’91.

Από το βράδυ που οι παρακρατικοί λοστοί έβαλαν σημάδι τη ζωή και τη γνώση.

Δεκαεννιά χρόνια πέρασαν από το βράδυ που ο αγωνιστής δάσκαλος  Νίκος Τεμπονέρας πλήρωσε με την ίδια τη ζωή του την υπεράσπιση των μαθητών του, των νέων παιδιών, για να υπάρχει ελπίδα.

…Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…… 

Νίκο Τεμπονέρα δεν δείλιασες, μπορεί να φοβήθηκες, αλλά δεν δείλιασες. Δεν δίστασες ούτε στιγμή, δεν είχες καιρό. Δεν είχες καιρό για τον εαυτό σου. Άκουγες τα παιδιά να σου λένε τα όνειρά τους, για το σχολείο, για τη γνώση, για τη ζωή, για το μέλλον και διάβηκες τη πύλη των οριζόντων.

Η μαθητική εξέγερση υπερβαίνει τα εσκαμμένα, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην κυβέρνηση. Αρνείται ολοκληρωτικά άλλη μια σκοταδιστική «μεταρρύθμιση» στην παιδεία που προωθεί ο τότε υπουργός  παιδείας Κοντογιαννόπουλος.

Εκατοντάδες γυμνάσια και λύκεια βρίσκονται σε κατάληψη. Καθημερινά γίνονται πορείες και διαδηλώσεις με ένα αίτημα «θέλουμε δημόσια και δωρεάν παιδεία». “Αγώνας μαζικός, αγώνας διαρκείας είναι η απάντηση στον Υπουργό Παιδείας”

Στην Πάτρα όλα σχεδόν τα λύκεια και τα γυμνάσια βρίσκονται σε κατάληψη Καθημερινά ο μαθητόκοσμος  πλημμυρίζει τους δρόμους φωνάζοντας και τραγουδώντας:

«Το σπίτι μου το άφησα

τη μάνα μου παράτησα

και ήρθα δω ν’ αγωνιστώ

για τη παιδεία που αγαπώ»

«Αυτό το νομοσχέδιο θα γίνει πατσαβούρι,

να πάμε να το τρίψουμε στου υπουργού τη μούρη».

Ταυτόχρονα γίνονται καταλήψεις στα ΤΕΙ και στα Πανεπιστήμια ενάντια στο Πολυνομοσχέδιο του Κοντογιαννόπουλου για την παιδεία.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρά την ανησυχία της πιστεύει ότι μετά το χτύπημα της απεργίας των εκπαιδευτικών το καλοκαίρι (απεργία στις εξετάσεις), θα τα καταφέρει να «ξεμπερδέψει» με το κίνημα των καταλήψεων των μαθητών κυρίως και των φοιτητών.

Εξάλλου έχει εξασφαλισμένη τη συναίνεση όλων των κομμάτων. Αλληλεγγύη στον αγώνα των μαθητών εκφράζουν μέσα από κοινή συνέντευξη τύπου οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΟΙΕΛΕ.

Ο κυβερνητικός τύπος κάνει αγώνα  δρόμου για να συκοφαντήσει τη μαθητική εξέγερση.

Ο Κοντογιαννόπουλος απειλεί με χάσιμο της σχολικής χρονιά δηλαδή ν’ αφήσει στην ίδια τάξη τα 2/3 των μαθητών!!! που συμμετέχουν στις καταλήψεις.

Οι μαθητές στις 20 Δεκέμβρη, απαντάνε με μαζικά συλλαλητήρια σ’ όλη την Ελλάδα για συνέχιση του αγώνα και μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων.

Η κυβέρνηση βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο«ανακατάληψης των σχολείων», σαν ομάδα κρούσης χρησιμοποιεί «αγανακτισμένους» πολίτες δηλαδή την  ΟΝΝΕΔ:

-προσπαθεί να εμπλέξει γονείς και καθηγητές μέσα από εγκυκλίους αλλά δεν τα  καταφέρνει .

-την Δευτέρα 7 Γενάρη αρχίζουν τα επεισόδια σε σχολεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης

-στην Αμαλιάδα «αγανακτισμένοι» πολίτες! δηλαδή οννεδίτες καταλαμβάνουν το δημαρχείο και η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος στις 8/1/91 βάζει γραμμή «εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Αμαλιάδα. Ανακαταλάβατε τα σχολεία. Καταλάβατε ακόμα και τα σπίτια των Μπαλωμένων» (ο τότε πρόεδρος της ΟΛΜΕ).

Στην Πάτρα η προετοιμασία ξεκίνησε από τις 22 Δεκέμβρη. 

Σε σύσκεψη της ΔΑΚΕ  εκπαιδευτικών με τον υφυπουργό Παιδείας Μπεκίρη στο ξενοδοχείο «ΑΣΤΉΡ» ο Καλαμπόκας κάνει κριτική και διαμαρτύρεται γιατί δεν χρησιμοποιείται συνολικά η ΟΝΝΕΔ!!! Και ο υφυπουργός -  άκουσον – άκουσον  – απαντάει: Δεν ήρθε ακόμα η ΩΡΑ!»

Σύντομα θα σας αξιοποιήσουμε!!.

8 Γενάρη 1991  έφτασε η ώρα της «αξιοποίησης» της ΟΝΝΕΔ.

Σε σύσκεψη των διευθυντών των σχολείων ο Νομάρχης Αχαΐας Τάγαρης δηλώνει:

«ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ από οποιονδήποτε είναι ΝΟΜΙΜΕΣ.

Ο κύβος ερρίφθη.

«Ξέρω ποτέ δεν σημαδεύουν στα πόδια,

στο μυαλό είναι ο στόχος,

το νου  σου ε!» που έγραφε και η Κ. Γώγου

Οι μαθητικές καταλήψεις θα πνιγούν με κάθε τρόπο έστω κι αν χρειαστεί να ματώσουν

Η ΟΝΝΕΔ αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά, να καθαρίσει τα σχολεία της Πάτρας.

Πραγματοποιούν σύσκεψη στα γραφεία της ΟΝΝΕΔ και σε απόλυτη συνεργασία με τοπικά στελέχη και βουλευτές κανονίζουν τις λεπτομέρειες της επίθεσης ανακαταλήψης των σχολείων. Ρόπαλα, αλυσίδες, μαχαίρια και λοστάρια είναι τα όπλα της γνωστής τραμπουκικής συμμορίας των οννεδιτών.

Επικεφαλής τους  ο Δημοτικός σύμβουλος της Ν.Δ. Γιάννης Καλαμπόκας μαζί του  οι: Μαραγκός, Σπίνος, Γραμματίκας, κλπ.

Η επιχείρηση των τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ – συνοδεία ασφαλιτών – ξεκινάει από το Πολυκλαδικό όπου βρίσκονται και τα γραφεία της ΕΛΜΕ Αχαΐας, αλλά αποτυγχάνει.

Επόμενος στόχος το σχολικό συγκρότημα της πλατείας ΒΟΥΔ, σήμερα σχολεία Νίκου Τεμπονέρα.

Κραδαίνοντας ρόπαλα, αλυσίδες και λοστάρια, εισβάλλουν μέσα στο σχολείο, ξυλοκοπούν τους μαθητές, ξυραφιάζουν τα χέρια του προέδρου του 15μελούς συμβουλίου Κώστα Σκρεμύδα.

Οι μαθητές καλούν σε βοήθεια, το ίδιο οι γονείς και οι καθηγητές.

Παρά τις συνεχόμενες εκκλήσεις, η Αστυνομία δεν εμφανίζεται!!

Σαν να υπάρχει μια συμφωνία μυστική, ώστε να ολοκληρώσει η ΟΝΝΕΔ το σχέδιο ανακατάληψης με όποιο κόστος!

Στο χώρο του σχολείου φτάνουν μαθητές, γονείς, καθηγητές, εργαζόμενοι.

Στο κάλεσμα των μαθητών ανταποκρίνεται  – ως όφειλε – ο δήμαρχος της Πάτρας Αντρέας  Καράβολας και η ΕΛΜΕ Αχαΐας.

Ο Δήμαρχος, με κίνδυνο της σωματικής του ακεραιότητας – μπαίνει στο σχολείο, καλεί τους ανακαταληψίες να αποχωρήσουν από το σχολείο και να σταματήσουν τις επιθέσεις ενάντια στους μαθητές.

Η συμμορία αρνείται πεισματικά, πιστή στις άνωθεν εντολές.

Ο Δήμαρχος βγαίνει από το σχολείο και εκεί που ενημερώνει τους μαθητές, δέχονται νέα επίθεση από τους ανακαταληψίες με πέτρες, ξύλα και σίδερα. Φωνές, κραυγές, απειλές, εκτοξεύονται από τους τραμπούκους.

Στη σιδερένια καγκελόπορτα του σχολείου εμφανίζεται ο αρχηγός της συμμορίας, Γ. Καλαμπόκας μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά  του, με υψωμένους τους σιδερολοστούς ,δίνει το σύνθημα του θανάτου …..

Ο Νίκος Τεμπονέρας βρίσκεται μπροστά στην πόρτα.

Ήταν η στιγμή, η μοιραία στιγμή συνάντησης με τους δολοφόνους του.

Ο σιδηρολοστός του Καλαμπόκα υψώνεται και χτυπά ανελέητα.

Ο Νίκος, ο δάσκαλος Τεμπονέρας, καταρρέει , πέφτει στο έδαφος …

Ο δολοφόνος με το λοστάρι στο χέρι δεν διστάζει στιγμή, χτυπάει, ουσιαστικά καρφώνει για δεύτερη και τελευταία φορά το λοστάρι στο κρανίο.

Ήθελε να είναι σίγουρος  για το αποτέλεσμα.

Ο Νίκος  Τεμπονέρας από κείνη τη στιγμή είναι ουσιαστικά νεκρός.!

«..Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.

Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.

Έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες...»

Η είδηση απλώνεται σαν κεραυνός σ’ ολόκληρη την πόλη, σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Ο καθηγητής Ν. Τεμπονέρας μεταφέρεται στο νοσοκομείο με το αυτοκίνητο του δήμαρχου Α. Καράβολα .

Οι αυτόπτες μάρτυρες: Κ. Βγενόπουλος, Μ. Βιτάλη, Λ. Θεοδωρόπουλος και Δ. Πολυζωγόπουλος θα δηλώσουν κατηγορηματικά στην ανάκριση:

«…Είδα τον Καλαμπόκα με σιδερένιο λοστό να χτυπά το κεφάλι του Τεμπονέρα…»

Η ιατροδικαστική έκθεση αργότερα θα περιγράψει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα χτυπήματα.

Ένα καινούργιο στυγερό πολιτικό έγκλημα έχει συντελεστεί από το παρακράτος με τη βοήθεια και την ανοχή του κράτους.

Κράτος και παρακράτος συσκέπτονται  χωρίς ελπίδα για την συγκάλυψη της πολιτικής δολοφονίας.

Το βράδυ φτάνει στην Πάτρα  ο γραμματέας του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης Κουτελιδάκης και μαζί  με το Νομάρχη Αχαΐας Τάγαρη και τον αστυνομικό διευθυντή Μπάδα αμπαρώνονται στα γραφεία της Αστυνομικής διεύθυνσης.

Στόχος είναι: να συγκαλυφθεί το έγκλημα, να καλυφτούν όλοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί.

Ο λαός και η νεολαία αγρυπνά μια αυθόρμητη πορεία, ξεκινά από το νοσοκομείο Άγιος Αντρέας. Φτάνει στη Νομαρχία και στην αστυνομική διεύθυνση όλοι με ένα στόμα μια φωνή φωνάζουν το σύνθημα: «Νομάρχη – Καλαμπόκα – φασίστες δολοφόνοι»,

“Ενας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα”

Οι δολοφόνοι φυγαδεύονται μαζί με το ματωμένο λοστάρι..

Η αστυνομία παρά τις συγκεκριμένες καταγγελίες  εκείνης της νύχτας για  το ποιος σκότωσε τον Νίκο μένουν απαθείς και δίνουν χρόνο στους δολοφόνους να κρυφτούν.

Από εκείνο το βράδυ στις 8 Γενάρη η Πάτρα, η Ελλάδα ολόκληρη βρίσκεται σε διαρκή διαδήλωση καταδίκης της κυβέρνησης που σε αγαστή συνεργασία με το παρακράτος δολοφονεί. Πραγματικές μάχες στους δρόμους της Πάτρας ενώ η αστυνομία προσπαθεί να πνίξει τους διαδηλωτές με τα δακρυγόνα. Λαός και νεολαία πεισμώνουν και βγαίνουν ξανά και ξανά στους δρόμους. Στην Αθήνα τα χημικά της ΕΛΑΣ πέφτουν μέσα στο κατάστημα Κ. Μαρούσης με αποτέλεσμα να πιάσει φωτιά και να καούν 4 άνθρωποι.

Η κηδεία του αγωνιστή δάσκαλου Νίκου Τεμπονέρα γίνεται ποτάμι λαϊκής οργής που κατεβαίνει στους δρόμους της Πάτρας. Δάκρυα και γροθιές γίνονται ένα.   

      

…Κυλάει το αίμα

σκέπασε τον ήλιο

και ο χάρος εροβόλαγε

Σφαλούν τα μάτια και οι καρδιές

Σφαλούν τα παραθύρια…

Νίκο Τεμπονέρα ΖΕΙΣ!!

Φωνάζουν οι μαθητές σου, η νεολαία, ο λαός ολάκερος. Σημειώνουμε τους νεκρούς μας, τον άνθρωπο με το κόκκινο γαρούφαλλο το Νίκο Μπελογιάννη, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Σωτήρη Πέτρουλα, ατέλειωτη η σειρά μαρτύρων και οδηγών.

Για 6 ολόκληρες μέρες οι φονιάδες κρύβονται με τη βοήθεια της αστυνομίας, του προέδρου της ΝΟΔΕ Αχαΐας δικηγόρου Μαρινάκη και πολλών επιφανών στελεχών, υπουργών και βουλευτών της κυβέρνησης. Μάλιστα ο Π. Μαρινάκης, ως δικηγόρος της συμμορίας, δηλώνει ξεδιάντροπα «Παίρνω την ευθύνη για την ΜΗ εμφάνιση του Καλαμπόκα και Σπίνου στη δικαιοσύνη!!»

Ο Μητσοτάκης «θυσιάζει» τον υπουργό παιδείας Κοντογιανόπουλο και τον παραιτεί, αλλά διατηρεί τον νομάρχη του εγκλήματος Τάγαρη στη θέση του, φοβούμενος, ότι αν γίνει αλλιώς, θα ξετυλιχτεί το κουβάρι του στυγερού εγκλήματος.

Εκείνοι που έδωσαν το σύνθημα του θανάτου, δίνουν και το σύνθημα της συγκάλυψης. 

Όμως ο λαός και νεολαία είναι αποφασισμένοι όχι άλλη πολιτική δολοφονία ατιμώρητη, στις σημαίες τους γράφουν του στίχους του Πάμπλο Νερούντα

«Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.

Εκείνου που ‘δωκε το σύνθημα του θάνατου ζητώ την τιμωρία.

Εκείνων που προστατέψανε αυτό το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.»

Δεκατρείς ολόκληρους μήνες κρατάει η ανάκριση!! για την υπόθεση του Τεμπονέρα από τον ανακριτή Ευσταθίου.

Ένας από την δολοφονική συμμορία ο Α. Μαραγκός αποφυλακίζεται , προκαλώντας βάναυσα το δημοκρατικό λαό.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στήνει εξεταστική επιτροπή στη Βουλή για την υπόθεση. Μέλη της επιτροπής είναι οι Αχαιοί βουλευτές της Ν.Δ Ν. Νικολόπουλος και Σπ. Σπηλιωτόπουλος. Αυτό μόνο αρκεί για να καταλάβουμε τι πόρισμα μπορεί να βγάλει αυτή η επιτροπή.

Η δίκη των δολοφόνων του Τεμπονέρα μεταφέρθηκε 300 χιλιόμετρα μακριά, στο Βόλο, από τον τόπο του εγκλήματος. Ότι δεν τόλμησε το κράτος και το παρακράτος το 1963 στην υπόθεση του Γρηγόρη Λαμπράκη το πραγματοποίησε η κυβέρνηση του Μητσοτάκη και το παρακράτος το 1992.

Μεθοδεύεται η ουσιαστική αθώωση των δολοφόνων. 

Στέλνουν στο εδώλιο τον Καλαμπόκα και τη παρακρατική του συμμορία μαζί με το νεκρό Νίκο Τεμπονέρα και τους συναγωνιστές του. Στη δίκη του Βόλου οι μηχανορραφίες και οι μεθοδεύσεις συγκάλυψης έφτασαν σε επικίνδυνα επίπεδα. Βουλευτές, στελέχη της Ν.Δ και της ΟΝΝΕΔ γίνονται συνήγοροι και μάρτυρες υπεράσπισης των δολοφόνων, παρεμβαίνουν ανοιχτά στη δικαστική διαδικασία εκφοβίζοντας και τρομοκρατώντας.

Ένα παλλαϊκό, δημοκρατικό, προοδευτικό μέτωπο ορθώνεται αποφασιστικά και συνεχόμενα απέναντι τους (παρά τις ηχηρές απουσίες κάποιων).

8χρόνια διαρκούν τα δικαστήρια (πρωτόδικα στο Βόλο και δυο εφετεία στη Λάρισα) .

Το αίμα του Νίκου Τεμπονέρα νίκησε τους δολοφόνους του. 

Καταδίκασε το δολοφόνο Καλαμπόκα σε ισόβια.

Ισόβια ήταν και παραμένει η καταδίκη τους στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας και των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας.

Τα σχέδια συγκάλυψης δεν πέρασαν, καταδικάστηκαν αμετάκλητα στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας.

Καταδικάστηκαν γιατί απέτυχαν να απενεχοποιήσουν την εγκληματική τους δράση, ώστε να μπορούν να την ενσωματώνουν και στο μέλλον στις μεθόδους πολιτικής δράσης και καταστολής των αγώνων του λαού.

Η θυσία και το αίμα του Νίκου Τεμπονέρα δεν εξαργυρώνονται, δεν ενεχυριάζονται σε καμιά σκοπιμότητα ανήκουν στο λαό και τους αγώνες του.

Ο ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ ΖΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΠΕΤΡΟΥΛΑ- ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ 

29.12.08

Ο. Μ.

Ο. Μ.

Πώς η Γερμανία «υπέταξε» την Ευρώπη

Είναι γεγονός πως πάντοτε τα ευρωπαϊκά κράτη είχαν δισταγμούς και επιφυλάξεις -όχι παράλογες και αδικαιολόγητες- απέναντι στη Γερμανία.

Γιατί...
δεν μπορούσαν να παραβλέψουν ένα θεμελιώδες ιστορικό γεγονός: την κατακτητική διάθεση της Γερμανίας, η οποία εκδηλώθηκε -κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες- είτε ως ιστορική νοοτροπία, είτε ως αρρωστημένη ιδεοληψία. Μεταπολεμικά, τα κατακτητικά βιώματα της Γερμανίας προβλήθηκαν μέσα στην ενωμένη Ευρώπη, οδηγώντας στην «υποταγή» της.

Το 1978, η Ευρώπη, έπειτα από πρόταση του Δυτικογερμανού καγκελάριου Χ. Σμιτ, προχώρησε στη σύσταση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος με την καθιέρωση του ECU και με την εγγύηση της Bundesbank. Αυτό σήμαινε για την Ευρώπη αντικατάσταση του δολαρίου από το γερμανικό μάρκο. Ηταν μια πρώτη (οικονομική) νίκη των Γερμανών επί των άλλων κρατών της Ευρώπης μετά τις ήττες τους στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.

Επακολούθησε η επανένωση το 1990, με τη συναίνεση των Ευρωπαίων, παρ᾽ όλο που κατά βάθος ανησυχούσαν ιδιαίτερα. Ο Φρανσουά Μιτεράν, ωστόσο, με φιλάρεσκη βεβαιότητα και πλάνη οικτρή, διακήρυσσε τον Νοέμβριο του 1989: «Δεν είμαι υποχρεωμένος να κάνω οτιδήποτε για να εμποδίσω την επανένωση. Οι Σοβιετικοί θα το κάνουν για μένα. Δεν θα επιτρέψουν ποτέ τη μεγάλη Γερμανία ακριβώς απέναντί τους».

Ο Κολ, λοιπόν, «χρυσώνοντας το χάπι» στους Γάλλους με κάποιες οικονομικές παροχές (ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα), προχώρησε στην επανένωση της Γερμανίας. Ετσι, μια ενωμένη και ισχυρή Γερμανία, με τις γνωστές της ιδεοληψίες, ζωντάνεψε ξανά στο κέντρο της Ευρώπης.

Η τρίτη νίκη της Γερμανίας επί της Ευρώπης ήταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), όπως εν συνεχεία αναμορφώθηκε από τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, πέντε χρόνια αργότερα. Στη Συνθήκη του Μάαστριχτ καταργήθηκε η ρήτρα αλληλεγγύης, με το πρόσχημα να μην επιβραβεύονται οι αποτυχημένοι.

Συγχρόνως άρχισε η οικοδόμηση του ευρώ ως ακριβούς αντίγραφου του γερμανικού μάρκου. Παράλληλα οι Γερμανοί επέβαλαν δραστικά μέτρα για τη συμμετοχή των νότιων κρατών στο νέο νόμισμα, εξουσιοδοτώντας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να επιβάλλει πρόστιμα στις απείθαρχες κυβερνήσεις.

Παραβάτες όμως των αρχών αυτών δεν ήταν μόνον οι «απείθαρχοι» Νότιοι, αλλά και οι Γερμανοί και οι Γάλλοι. Ετσι, το 2004, ο επίτροπος για την Ενιαία Αγορά, Ολλανδός Φριτς Μπόλκεσταϊν, διαπίστωνε προστατευτικές πολιτικές (ενισχύσεις και επιδοτήσεις) από τις νότιες χώρες προς ορισμένες εθνικές τους εταιρείες.

Την ίδια περίπου εποχή διαπιστώνεται πως Γερμανία και Γαλλία έχουν παραβεί τους όρους του Μάαστριχτ και η μεν Γαλλία εμφανίζει έλλειμμα 4,1%, η δε Γερμανία 3,9% του ΑΕΠ. Βέβαια, κανένα μέτρο κύρωσης δεν τέθηκε σε κίνηση. Γιατί η «προτεσταντική ηθική» εφαρμοζόταν πάντοτε μόνον στους «διεφθαρμένους» Νότιους!

Κατά τα τρία χρόνια που ακολούθησαν την επανένωση της Γερμανίας, τα συνολικά ποσά τα οποία μεταβιβάστηκαν ώς το τέλος του 2003 από τη Δυτική στην Ανατολική είχαν ύψος 1,3 τρισ. ευρώ, περίπου. Οι Γερμανοί αύξησαν τις κρατικές τους δαπάνες (για εργασία, παιδεία, υγεία, μεταφορές κ.λπ.), με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί στα ύψη ο πληθωρισμός της ενωμένης πλέον χώρας.

Η Bundesbank αναγκάστηκε να αυξάνει σταθερά τα επιτόκια, για να σταματήσει τις πληθωριστικές πιέσεις. Στην πραγματικότητα, ο Κολ εξήγαγε το κόστος της επανένωσης και οι Ευρωπαίοι εταίροι της Γερμανίας υποχρεώθηκαν να μοιραστούν το φορτίο. Ηταν άλλη μια νίκη της Γερμανίας επί της Ευρώπης.

Η σημερινή Γερμανία, εφαρμόζοντας στην αρχή της κρίσης μια πολιτική υψηλών επιτοκίων δανεισμού, εκμεταλλεύτηκε το παγκόσμιο οικονομικό «τσουνάμι» σε βάρος κυρίως των ευρωπαϊκών λαών του Νότου. Η υποταγή βέβαια της Ευρώπης και ιδιαίτερα του Νότου ολοκληρώνεται με τα διαβόητα «πακέτα διάσωσης». Με αυτά η Γερμανία κάλυψε τα χρέη των δικών της τραπεζών (κατά το έγκυρο Bloomberg έφταναν το ύψος των 547 δισ.).

Με άλλα λόγια, οι τράπεζες του «συνετού» Βορρά και του «ηθικού προτεσταντισμού» -κατά βάση η Bundesbank, καθώς και οι άλλες μικρότερες γερμανικές- δάνεισαν περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να διαθέσουν εν γνώσει της αδυναμίας εκτελέσεως των υποχρεώσεών τους. Στη συνέχεια κάλυψαν τις δικές τους ζημιές και τα χρέη τους με τους εκβιασμούς και τις «αφαιμάξεις» που επέβαλαν σε βάρος των λαών υπό το πρόσχημα της «διάσωσής» τους.

Μπορεί, βέβαια, η Ευρώπη μεταπολεμικά να επιδίωκε τη συλλογική αμνησία, ακολουθώντας τη γνωστή παραίνεση του Ισοκράτη προς τους Αθηναίους στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου: «Ας κυβερνήσουμε συλλογικά, σαν να μη συνέβη κανένα κακό». Δεν θα έπρεπε ωστόσο οι λαοί και τα κράτη της Ευρώπης να παραβλέψουν πως οι Γερμανοί δεν απεμπόλησαν ποτέ μέχρι σήμερα τις κυριαρχικές τους αντιλήψεις, που είναι ριζωμένες βαθιά στη συλλογική τους συνείδηση...

Σωτήρης Χατζηγάκης (efsyn)

nonews-news

Νέα επίθεση Σόιμπλε για το επίδομα

Η Ελλάδα παραβίασε τους κανόνες. Καμία κατανόηση για Τσίπρα...

Η συζήτηση ξεκινάει με τη θέση της Δύσης σήμερα στον κόσμο και ο Γερμανός υπουργός παραδέχεται πως «οι θεσμοί της Δύσης είναι υπό...
εξέταση, από το ΝΑΤΟ μέχρι την ΕΕ», ωστόσο συμπληρώνει πως η Δύση, ως μια κοινότητα αξιών, δεν έχει τελειώσει. 

Όσον αφορά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, συνιστά να δούμε στην πράξη το έργο του και συμπληρώνει πως «η αμερικανική δημοκρατία έχει αποδειχθεί πολύ ανθεκτική τα τελευταία 200 χρόνια. Θα καταφέρει να ανταποκριθεί και σε αυτή την πρόκληση».

Ο κ. Σόιμπλε αναφερόμενος στην Ευρώπη υπογραμμίζει πως «μπορεί να υπάρξουν βαθιές αλλαγές και εκεί υπάρχουν ευκαιρίες». 

Τονίζει πως δεν ξέρει τι θα συμβεί με τις εκλογές στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες τον επόμενο χρόνο, ωστόσο δηλώνει πως «με το σημερινό μοντέλο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης υπάρχει κάποια κόπωση… Δεν αποκλείω να υπάρξουν θεσμικές αλλαγές στην Ευρώπη».

Η συνέντευξη μετά από αυτές τις δηλώσεις περιστρέφεται και γύρω από την νότια Ευρώπη και την Ελλάδα. 

Η ZEIT του επισημαίνει πως στη νότια Ευρώπη είναι διαδεδομένη η άποψη πως η Γερμανία με την οικονομική πολιτική της λιτότητας είναι υπεύθυνη για τη δυστυχία πολλών ανθρώπων. 

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε απαντά πως είναι λάθος αυτός ο τρόπος προσέγγισης και δηλώνει: «Δεν μπορείτε σε βάθος χρόνου να εξηγήσετε ούτε στους Ολλανδούς ούτε στους Γερμανούς ότι είναι οικονομικά ορθό να πληρώνουν διαρκώς χωρίς όριο για άλλες χώρες. 

Η αλληλεγγύη μπορεί να δικαιολογηθεί μόνον όταν η βοήθεια είναι περιορισμένη και οδηγεί στο να αλλάξει κάτι προς μια θετική κατεύθυνση. Στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Κύπρο φάνηκε κάτι τέτοιο. Μετά την εφαρμογή του προγράμματος η οικονομία αναπτύσσεται, εν μέρει ραγδαία. 

Η Ελλάδα βρίσκεται στο τρίτο πρόγραμμα και χωρίς την οικονομική βοήθεια των δισεκατομμυρίων θα ήταν χρεοκοπημένη εδώ καιρό. Τότε οι Έλληνες πολίτες θα υπέφεραν πολύ περισσότερο. 

Για τον λόγο αυτό δεν έχω καμία κατανόηση όταν ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επιρρίπτει στη γερμανική κυβέρνηση ότι θέλει να βλάψει τους Έλληνες συνταξιούχους. Οι προσπάθειές μας έχουν στόχο η Ελλάδα να σταθεί και πάλι στα πόδια της».

Και η κατανόηση έχει όρια σύμφωνα με τον Β. Σόιμπλε

Η εφημερίδα παρατηρεί ωστόσο ότι «πάγωσε» η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους γιατί η κυβέρνηση ήθελε να δώσει ένα επίδομα. Και ο κ. Σόιμπλε απαντά: 

«Όχι. Ρωτήσαμε την Κομισιόν, το ΔΝΤ,  την ΕΚΤ και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ESM), να πάρουν θέση εάν η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης συνάδει με τις υποχρεώσεις της Ελλάδας. Και η απάντηση είναι όχι. Εάν δεν τηρήσουμε τους κανόνες θα διαλυθεί η Ευρωζώνη».

Επίσης, στην επισήμανση ότι ίσως βοηθούσε περισσότερο, εάν έδειχνε μεγαλύτερη κατανόηση για τις ανάγκες άλλων χωρών, απαντά:

«Κατανόηση δεν σημαίνει ότι δέχεται χωρίς αντίρρηση τα πράγματα όταν πηγαίνουν προς τη λάθος κατεύθυνση. Το να δημιουργείς χρέη χωρίς όριο προκαλεί περισσότερα προβλήματα. Μερικοί ξεχνούν επίσης πως τα χρήματα δεν προέρχονται μόνο από τους Γερμανούς ή τους Γάλλους φορολογουμένους αλλά και από χώρες όπως η Λιθουανία και η Σλοβακία. Εκεί οι συντάξεις και τα επιδόματα είναι πολύ πιο χαμηλά από ότι σε χώρες που λαμβάνουν βοήθεια»...

ΠΗΓΗ: dw.com
Nonews-news

Άνεμος Αντίστασης: Δεν είναι όλα τα χιονισμένα τοπία ειδυλλιακά (phot...

Άνεμος Αντίστασης: Δεν είναι όλα τα χιονισμένα τοπία ειδυλλιακά (phot...: Φωτογραφίες: Γιώργος Κοσμόπουλος Ημέρα με χιονοπτώσεις στη Λέσβο. Χιόνια ακόμη και δίπλα στη θάλασσα. Ημέρα με ολικό παγετό. Τα socia...

Ελληνικός Καπιταλισμός: το Αουσβιτς ως διασκέδαση

Στις 27 Ιανουαρίου του 1945, η 60η Στρατιά του Κόκκινου Στρατού, απελευθερώνει το στρατόπεδο συγκέντρωσης, Άουσβιτς Ι Μόνοβιτς ,το ένα από τα τρία κύρια στρατόπεδα του Άουσβιτς, του μεγαλύτερου συγκροτήματος στρατοπέδων της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας.

Οι μαχητές του Κόκκινου Στρατού, θα αντικρίσουν και θα φέρουν στο φως ,το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχτηκε ποτέ στην σύγχρονη νεωτερικότητα. Το “εργοστάσιου του Θανάτου”, επιφορτισμένο να φέρει σε πέρας το πολιτικό σχέδιο των Ναζί, Endlösung (Τελική Λύση). Η Τελική Λύση προέβλεπε την συστηματική δολοφονία του Εβραϊκού πληθυσμού που κατοικούσε στην Ναζιστική Γερμανία και στις χώρες που κατακτήθηκαν από αυτή κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Μόνο στα στρατόπεδα του Άουσβιτς ,στάλθηκαν περισσότεροι από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι εκ των οποίων το 1,1 εκατομμύρια εξοντώθηκαν. Αθίγγανοι, Ομοφυλόφιλοι, Κομμουνιστές και κοινωνικά “απροσάρμοστοι” συμπληρώνουν τις ατελείωτες λίστες Θανάτου, στο πλάι του Εβραϊκού πληθυσμού.

Η ορθολογιστική, επιστημονική, τεχνοκρατική διαχείριση, η γραφειοκρατική δομή και λειτουργία, η επιστράτευση της τεχνολογίας για την βιολογική εξόντωση των κρατουμένων που επιλέγονταν με βάση εθνολογικά, σεξουαλικά ή ιδεολογικά κριτήρια, η διαλογή μεταξύ “ικανών” και “ανίκανων” σωματικά για καταναγκαστική εργασία, η προσπάθεια αποδόμησης και απογύμνωσης (από τους θύτες στα θύματα) κάθε ανθρώπινου χαρακτηριστικού, είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά που συνέθεσαν το τραγικότερο και πλέον απάνθρωπο κοινωνικοπολιτικό δημιούργημα του 20ου αιώνα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-στρατόπεδα Θανάτου, γέννημα θρέμμα του Κεφαλαίου και της Αστικής Κοινωνίας.

Σχεδόν 72 χρόνια μετά, ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη και τον Αναθεωρητισμό της Ιστορίας, συνεχίζεται. Σχεδόν 72 χρόνια μετά, κάποιοι φαεινοί εγκέφαλοι της εταιρίας Rubicon, εταιρία που δραστηριοποιείται στον χώρο της μαζικής διασκέδασης προσφέροντας Δωμάτια Απόδρασης, με έδρα το Γαλάτσι Αττικής, σκέφτηκαν και υλοποίησαν το δωμάτιο Auschwitz !

Σύμφωνα με τον συντάκτη της υπόθεσης του παιχνιδιού και τους ιθύνοντες αυτού του αποτρόπαιου επιχειρηματικού project:

“60 km δυτικά της Κρακοβίας, κοντά στην κωμόπολη Όσβιετσιμ (γερμ. Auschwitz). στην παγωμένη Πολωνία, λένε ότι ακόμη αναδύεται μυρωδιά κομμένης ανθρώπινης σάρκας από τους τοίχους των κρεματορίων του ομώνυμου ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης αιχμαλώτων πολέμου, κατά βάση Εβραϊκής καταγωγής. Ενσαρκώνοντας κι εσείς το ρόλο αιχμαλώτων, οι οποίοι ψάχνουν σημάδια ζωής, καθένας από ένα δικό του αγαπημένο πρόσωπο, τολμήστε να περάσετε τα σκαλιά του ιστορικού κρεματορίου, ανακαλύψτε το μεγάλο μυστικό του κι αποδράστε πριν γίνετε κι εσείς στάχτη.”[1]

Στην καταθλιπτική Αθήνα του 2017, το Κεφάλαιο μετατρέπει σε εμπόρευμα-θέαμα ,την τραγικότερη στιγμή της σύγχρονης νεοτερικότητας. Οι αλλοτριωμένοι υπήκοοι της μητρόπολης καλούνται να διασκεδάσουν-καταναλώσουν, αναπαριστώντας κρατούμενους στρατοπέδου συγκέντρωσης.

“Το θέαμα είναι η στιγμή όπου το εμπόρευμα κατάφερε να φθάσει στην ολοκληρωτική κυριάρχηση της κοινωνικής ζωής. Όχι μόνο η σχέση με το εμπόρευμα είναι ορατή, αλλά δεν βλέπουμε πια παρά μόνο αυτήν: ο κόσμος που αντικρίζουμε είναι ο κόσμος του εμπορεύματος. Η σύγχρονη οικονομική παραγωγή επεκτείνει την δικτατορία της τόσο σε έκταση όσο και σε ένταση…Όλη η πουλημένη εργασία μίας κοινωνίας γίνεται συνολικά το ολικό εμπόρευμα του οποίου ο κύκλος πρέπει να συνεχισθεί. Γι’ αυτό το σκοπό χρειάζεται αυτό το ολικό εμπόρευμα να επιστρέφει αποσπασματικά στο διασπασμένο άτομο που είναι απόλυτα διαχωρισμένο από τις παραγωγικές δυνάμεις οι οποίες δρουν σαν ένα σύνολο/ Στο σημείο αυτό λοιπόν η εξειδικευμένη επιστήμη της κυριαρχίας οφείλει να εξειδικευθεί με τη σειρά της: κατακερματίζεται σε κοινωνιολογία, ψυχοτεχνική, κυβερνητική, σημειολογία κλπ, φροντίζοντας άγρυπνα την αυτορύθμιση όλων των επιπέδων της καπιταλιστικής διαδικασίας.”[2]

Η αποστροφή και η οργή που μας προκαλεί το εν λόγω επιχειρηματικό project, δεν έγκειται σε κάποιου είδους ηθικοθεολογική αντίληψη περί σεβασμού των νεκρών, ούτε πηγάζει από μια αστικοφιλελεύθερη δικαιωματίστικη ευαισθησία.

“Η αναγνώριση της ιστορικής μοναδικότητας του Άουσβιτς έχει νόημα μονάχα στο μέτρο που μας βοηθάει να θεμελιώσουμε μια γόνιμη διαλεκτική ανάμεσα στη μνήμη του παρελθόντος και την κριτική του παρόντος, ώστε να καταφέρουμε να διαυγάσουμε τα πολλαπλά νήματα που συνδέουν τον κόσμο μας με τον πολύ πρόσφατο εκείνο κόσμο μετά τον οποίον, για να το πούμε με τις λέξεις που κάποτε χρησιμοποίησε ο Georges Bataille, η εικόνα του ανθρώπου δεν μπορεί πλέον να αποσυνδεθεί από εκείνη ενός θαλάμου αερίων.”[3]

Όσοι θανατωθήκαν στο Άουσβιτς είναι μάρτυρες της πανανθρώπινης ελευθερίας και όχι αντικείμενο παιχνιδιών για αλλοτριωμένους υπηκόους στην μητρόπολη

[1] https://theescape.gr/escape-room/auschwitz/

[2] Γκυ ντε Μπορ, “Η Κοινωνία του Θεάματος”, Κεφάλαιο ΙΙ-θέση 42, μτφ. Τσαχαγέας Π.-Αλεξίου Ν., Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1986, σ. 41.

[3] Georges Bataille, “Sartre” (1947), στον τόμο: του ίδιου, Œuvres complètes, τόμ. 11, Gallimard, Paris, 1988, σελ. 228./ https://grassrootreuter.wordpress.com/2016/03/14/enzotraverso/

 theshadesmag.wordpress.com

Ας αντιμετωπίσουμε με αισιοδοξία το 2017

Του Γιώργου Κολέμπα

 

Η Ελλάδα έγινε ο αδύνατος κρίκος στον παγκόσμιο καπιταλισμό, λόγω της μανίας της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, για ανάπτυξη που δεν στηριζόταν στον πρωτογενή- δευτερογενή τομέα (γεωργία, μεταποίηση, καινοτομία κ.λπ.), αλλά στον τριτογενή (κατανάλωση, εμπόριο, τουριστικές υπηρεσίες, τράπεζες κ.λπ.) και στην Οικοδομή.

Ο τουρισμός αναδείχθηκε στη «μεγάλη βιομηχανία» της χώρας και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού προσπάθησε να επιβιώσει προσφέροντας υπηρεσίες κατά τη «τουριστική σαιζόν», αφήνοντας κατά μέρος τις άλλες δραστηριότητες και τη γεωργία.

Και αυτή η κατεύθυνση -που υλοποιούταν από ένα πολιτικό προσωπικό κάθε άλλο παρά αξιόλογο-κατέρρευσε στα πλαίσια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Λόγω της άρσης της «εμπιστοσύνης των πιστωτών», η δομική κατά βάση ελληνική κρίση μετατράπηκε σε κρίση των δημοσιονομικών χρεών. Αυτή έφερε και τις πολιτικές της τρόικας και των «μνημονίων».

Η ευρωπαϊκή ελίτ δε μπορεί πια να διατηρεί πολυπληθείς μεσαίες τάξεις και θέλει να τις συρρικνώσει, ξεκινώντας από την Ελλάδα και τη Ν. Ευρώπη. Με τα προγράμματα «σωτηρίας» επιδιώκει τη «φτωχοποίησή» τους. Τελικά όχι μόνο των μεσαίων τάξεων. Η ζωή θα γίνει για τους περισσότερους Έλληνες –εκτός της τοπικής ελίτ-σε μεγάλο βαθμό αβίωτη. Είναι γενικά φανερό ότι η πολυπληθής ελληνική μεσαία τάξη- που υπήρξε ιδιαίτερα επιρρεπής στο «να καταναλώνει περισσότερο από ό,τι παράγει»- περνά σε αυτούς που αποκαλούμε «από κάτω». Όσον αφορά δε στη χώρα, το «πρόγραμμα αναπροσαρμογής» δεν οδηγεί μόνο στη «φτωχοποίηση» ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και του περιβάλλοντος της χώρας.

Τα μνημόνια βέβαια δεν ήταν αυτά που προκάλεσαν πρώτα την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας, απλά την επιτάχυναν και την ολοκλήρωσαν. Η παραγωγική αποδιάρθρωση στον πρωτογενή και μεταποιητικό τομέα, η υπερδιόγκωση του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών και του εμπορίου-με το μεγάλο πλήθος των μικρών και μεγάλων μαγαζιών που σήμερα κλείνουν και κατά συνέπεια η τεράστια σημερινή ανεργία- είναι αποτέλεσμα των πολιτικών εδώ και πολλά χρόνια. Ειδικά ο αγροδιατροφικός τομέας στον οποίο είχαμε αυτάρκεια, μετά την είσοδο στην ΕΕ και τις εξειδικευμένες γεωργικές επιδοτήσεις έγινε και αυτός ελλειμματικός (βλέπε: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/pos-xathike-i-aytarkeia-sti-xora-paradeigma-tis-thessalias). Μια οικονομική δραστηριότητα που περιορίζεται μεταξύ «καταστημάτων ρουχισμού, καφετεριών και σουβλατζίδικων» δεν μπορεί να φέρει την ανασυγκρότηση.

Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των μνημονίων, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της, πρώτα θα χρειασθεί:

• Να αρνηθούμε τη θέση που έχει σήμερα η χώρα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης και της ευρωζώνης.
• Να αρνηθούμε να συμμορφωθούμε με τα μέτρα που προώθησαν και θα προωθήσουν οι κυβερνήσεις, ώστε να εξαναγκασθούν να κάνουν στάση πληρωμών τόκων και χρεολυσίων και να στραφούν στη στήριξη των συλλογικών αγαθών και μισθών ικανών να ικανοποιούν τις βιοτικές ανάγκες του πληθυσμού. Καθώς επίσης να αρνηθούμε και τις διεθνείς και διατλαντικές συμφωνίες τύπου ΤΤΙΡ, CETA κ.λπ., που αποτελούν στην ουσία παγκόσμια μνημόνια.
• Να αρνηθούμε την προτεινόμενη από την ευρωπαϊκή ελίτ «διάσωση» της Ελλάδας, που στην ουσία είναι διάσωση του χρεοκοπημένου τραπεζικού της συστήματος. Για αυτό θα χρειασθεί καταρχήν να γίνει κρατικοποίηση των τραπεζών που χρεοκοπούν και εκκαθάριση των ισολογισμών τους διαγράφοντας τα «τοξικά προϊόντα». Οι καταθέτες να εξασφαλίζονται στο ακέραιο και όλες οι υπόλοιπες υποχρεώσεις να διαγράφονται ή να ικανοποιούνται με ότι περισσεύει. Να μη γίνει καμιά κατάσχεση πρώτης κατοικίας.
• Ανασυγκρότηση της Κεντρικής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Τ.Α), με εθελούσια μετακίνηση προσωπικού από γραφειοκρατικές δομές σε υποδομές κοινωνικής-περιβαλλοντικής προστασίας-που σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτες-για ενίσχυση του κλάδου της Κοινωνικής Αλληλέγγυας Οικονομίας (Κ.ΑΛ.Ο). Οι ΟΤΑ-όπως φαίνεται από την περίπτωση των «χαρατσιών»- μπορούν να πιεσθούν να βοηθήσουν στη δημιουργία των θεσμών της. Θα είναι απαραίτητο φυσικά οι υπερτροφικοί καλλικρατικοί θεσμοί της σημερινής Τ.Α. να αλλάξουν και να υπάρξει επανασύσταση των χωρικών κοινοτήτων ως αυτοδιοικητικών μονάδων, επανασύσταση των μικρών δήμων, με το χωρισμό των μεγάλων πόλεων σε δήμους κάτω των 50.000 κατοίκων (που συστήνουν με τη σειρά τους αστικές κοινότητες με βάση τις γειτονιές που δεν ξεπερνούν π.χ. τους 1000-2000 κατοίκους) και των διοικητικών περιφερειών σαν ομοσπονδίες δήμων.
• Να απαιτήσουμε έκτακτα μέτρα εσόδων από τα υψηλά εισοδήματα για να στηριχθούν τα κλυδωνιζόμενα ασφαλιστικά ταμεία. Να προωθήσουμε και να αναβαθμίσουμε τα συλλογικά-κοινωνικά αγαθά (σιδηρόδρομος, ενέργεια, νερό, περιβάλλον, έρευνα-καινοτομία), ενάντια στην επιδιωκόμενη σημερινή ιδιωτικοποίησής τους, ώστε να λειτουργήσουν σαν παράλληλος «κοινωνικός μισθός», με στόχο να ξαναγίνει η ποιότητα ζωής δικαίωμα για όλους. Φορολογική μεταρρύθμιση με χαρακτήρα δικαιοσύνης και αναδιανομής, που θα χρησιμοποιεί τους φόρους και ως εργαλεία για ενθάρρυνση ή αποθάρρυνση δραστηριοτήτων ανάλογα με τις επιπτώσεις των τελευταίων στο περιβάλλον και την κοινωνία.

Τα παραπάνω θα έπρεπε να προωθήσει σημερινή κυβέρνηση, αντί να διατυμπανίζει ότι με την «υλοποίηση της συμφωνίας» θα «έρθουν οι επενδύσεις και η ανάπτυξη» και άρα θα «μπορέσουμε να βγούμε ξανά στις αγορές» για νέα δάνεια, θα πρέπει να επανέλθει σε αυτό που έλεγε προεκλογικά: να βγάλει τη χώρα από τη σημερινή κρίση. Αλλά η ηγετική ομάδα του Σύριζα ξέχασε πολύ γρήγορα ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο ψηφίσθηκε ήταν ακριβώς αυτό: Να επεξεργασθεί και να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση! 

Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δε μπορεί να προτείνει και να διατυπώσει αυτό το απαραίτητο πρόγραμμα. Ένα τέτοιο σχέδιο είναι αδύνατο να διαμορφωθεί χωρίς την αφύπνιση και τη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών, χωρίς συγκεκριμένη ανάλυση των δυνατοτήτων και της συνεισφοράς των ενεργών κοινωνικά και παραγωγικά πολιτών τους. Έχει πιθανότητα και δυνατότητα  να υλοποιηθεί, μόνο αν αποκατασταθεί η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός των πολιτών στην πράξη, μέσα από ουσιαστική συμμετοχή τους σε μια ρεαλιστική τοπική ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση και αναβάθμιση του πολιτισμικού και φυσικού περιβάλλοντος. Χρειάζονται από όλους ιδέες αλλά και θάρρος. Ιδέες που μπορούν να συνδεθούν με πολλά σημαντικά στοιχεία της κοινοτικής και αυτοδιοικητικής παράδοσης του τόπου μας.

Η μικρή κλίμακα ήταν πάντοτε το χαρακτηριστικό των οικονομικών δραστηριοτήτων του πληθυσμού στην ελληνική επικράτεια. Για ιστορικο-πολιτισμικούς (μικροϊδιοκτητικός τρόπος παραγωγής με ανεξάρτητους παραγωγούς, πολυπληθείς κοινωνικές τάξεις μικροιδιοκτητών, αγροτών, μικροαστών που πολύ λίγο προλεταριοποιήθηκαν και άρα υπάρχει έλλειμμα μεν συλλογικότητας, αλλά περίσσιο αίσθημα ελευθερίας και αυτοδημιουργίας) και για οικο-γεωγραφικούς λόγους (διάσπαρτες και απομονωμένες ορεινές τοπικές κοινότητες, μικρές πεδινές εκτάσεις, πολλά νησιά)[3].

Ο μικρός κλήρος και οι μικρές επιχειρήσεις, που για τους συμβατικούς οικονομολόγους είναι μειονέκτημα, για τον χώρο των Βαλκανίων και την Ελλάδα ήταν το πλεονέκτημα με το οποίο πορεύθηκαν οι προηγούμενες γενιές[4] και θα είναι το μέσον για τη διέξοδο και των νέων γενεών στον ίδιο χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Η στήριξη των μικροπαραγωγών κάθε είδους, ο πολλαπλασιασμός των μικρών μεταποιητικών μονάδων σε συνεταιριστική ή συνεργατική βάση και οι δομές της κοινωνικής οικονομίας στον τομέα των υπηρεσιών και των κοινωνικών αγαθών και εφοδιασμού, θα είναι η μόνη κατεύθυνση και το μόνο σχέδιο που ουσιαστικά μπορεί άμεσα να προσφέρει πολλαπλασιαστικά νέες, ποιοτικές και μακροβιότερες τοπικές θέσεις εργασίας που θα παράγουν για τις ανάγκες του κάθε τόπου μας πρώτα και στη συνέχεια για τις ανάγκες του πληθυσμού της επικράτειας.

Στη χώρα μας, η μικρή αγροτική/κτηνοτροφική αλλά και η εργαστηριακή παραγωγή αποτέλεσαν και εν μέρει ακόμα αποτελούν βασικό χαρακτηριστικό της οικονομικής αλλά και κοινωνικής ζωής. Αυτή η παραγωγή των αγρών και των εργαστηρίων, βασισμένες σε οικογενειακές, φιλικές ή συνεργατικές σχέσεις, μπορεί, μέρα με μέρα και μέρος με μέρος, να συμβάλει καθοριστικά στην κοινωνική αναγέννηση. Αρκεί να υπάρχει ένα συντονισμένο σχέδιο στήριξης και επέκτασης της συνεργατικής και κοινοτικής οικονομικής δραστηριότητας. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να κάνει καμιά κυβέρνηση.

Ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να διαμορφωθεί και να ολοκληρωθεί, τότε και μόνο τότε (αναγκαία και ικανή συνθήκη), αν η απαραίτητη ανοικοδόμηση γίνει από τα κάτω και από τους «από κάτω» του λαού της. Εδώ, στους «από κάτω», υπάρχουν αρκετά αξιόλογα πρόσωπα -αρκεί να αποκτήσουν τη βούληση, ώστε να αποτελέσουν το «κρίσιμο» αριθμό- που θα μπορούσαν, να συγκροτήσουν ένα τέτοιο σχέδιο. Αν θέλανε να το κάνουν προσωπικό τους ζήτημα και να σηκώσουν στην πλάτη τους αυτό το -δύσκολο μεν σε συνθήκες επιβαλλόμενης παγκοσμιοποίησης και επικείμενης διάλυσης της Ευρωζώνης, αλλά απαραίτητο δε –έργο διεξόδου και μετάβασης.

Εφαλτήρας για την διέξοδο μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας[5] και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς.

Το πρώτο βήμα:

Σε κάθε τόπο και περιφέρεια, αξιόλογα πρόσωπα που θα θέλουν να επωμισθούν το καθήκον της διαμόρφωσης του σχεδίου της παραγωγικής ανασυγκρότησης δημιουργούν πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση Συμβουλίων Παραγωγικής Ανασυγκρότησης (ΣΠΑ). Οι πρωτοβουλίες αυτές διαβουλεύονται και θέτουν ως στόχο τη διαμόρφωση «από τα κάτω» ενός τοπικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης, με βάση την περιφέρεια. Για αυτόν τον σκοπό καλούν για διαβούλευση τους ενδιαφερόμενους πολίτες σε συνελεύσεις γειτονιών- κοινοτικών διαμερισμάτων- αγροτικών κοινοτήτων, σε συνελεύσεις ενδιαφερόμενων επαγγελματιών και εργαζομένων στους διάφορους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, σε συνελεύσεις συλλόγων επιστημόνων και κοινοτήτων ενδιαφερόντων κ.λπ. Από αυτές τις συνελεύσεις εκλέγονται ανακλητοί εκπρόσωποι στα ΣΠΑ.

Τα επόμενα βήματα[6]:

Σε μια τέτοια κατεύθυνση επόμενα βήματα θα μπορούσαν να ήταν κάποια σαν τα παρακάτω:

• Η Τ.Α. πιέζεται από το κίνημα αυτό των συμβουλίων να θέσει πόρους στη διάθεση συλλογικών δομών εργασίας, με τη μορφή κοινωνικών επιχειρήσεων (συνδυασμός αμειβόμενης εργασίας για ανέργους – εξειδικευμένης από υπαλλήλους του δήμου -εθελοντικής εργασίας από εθελοντές που μαζί με τους υπαλλήλους παίζουν το ρόλο του «εμψυχωτή»). Να δημιουργήσει χώρους παραγωγής και αυτοπαραγωγής (π.χ. εργαστηρίων επαναχρησιμοποίησης ηλεκτρικών – ηλεκτρονικών ειδών, επίπλων, ρούχων, δημοτικών λαχανόκηπων, μεταποίησης γεωργικών προϊόντων κ.λπ.), χώρους απασχόλησης παιδιών, ανταλλαγής ειδών από «δεύτερο χέρι», γραφείων «συνταξιδιωτών» κ.λπ. Να οργανώσει γραφεία-συνεργεία από άνεργους αρχιτέκτονες-οικοδόμους-μηχανικούς-υδραυλικούς-μονωτές-ηλεκτρολόγους κ.ο.κ., για κατα-ανα-σκευή κτιρίων σε βιοκλιματικά και αυτάρκη ενεργειακά, συνεργεία  για τη δημιουργία «πράσινων» και «ηλιακών στεγών». Σε αυτή την πολιτική μπορεί να κερδηθεί η ΤΑ, γιατί πέρα από την εξοικονόμιση ενέργειας που θα πετύχαινε, θα δημιουργούσε πελώριο αριθμό νέων θέσεων εργασίας και απασχόλησης σε όλες τις κοινότητες και τους δήμους της χώρας. Ειδική περίπτωση: αυτοδιαχειριζόμενα συνεργεία και όχι ιδιώτες εργολάβοι να αναλαμβάνουν συγκεκριμένες εργασίες του δήμου
• Οργάνωση χώρων κομποστοποίησης των οργανικών αποβλήτων από τους δήμους για παραγωγή οργανικών λιπασμάτων. Στήριξη συνεταιρισμών ή συνεργατικών που μπορεί να αναλάβουν το ίδιο για τις περιοχές τους. Εφαρμογή μιας στρατηγικής μείωσης και εκμηδενισμού των απορριμμάτων, που θα δημιουργούσε δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, από συλλέκτες-διαλογείς απορριμμάτων για επανάχρηση, έως επιστήμονες που θα πρωτοπορούσαν στην εφεύρεση κι εφαρμογή νέων υλικών και μεθόδων.
• Απαραίτητο να δημιουργηθεί η κουλτούρα της επισκευής-επιδιόρθωσης. Η επαναχρησιμοποίηση αντικειμένων μέσω επιδιόρθωσης είναι πιο βιώσιμος δρόμος από ότι η ανακύκλωση για επανάκτηση υλικών χρήσης που προτάσσεται σήμερα(όπου και αν γίνεται ανακύκλωση). Οι δήμοι και οι κοινότητες –γενικά η ΤΑ-μπορεί να βοηθήσει πολύ προς αυτή την κατεύθυνση με το να προσφέρουν κοινόχρηστους χώρους και υπηρεσίες στις αντίστοιχες πρωτοβουλίες πολιτών.
•  Εκπαίδευση χιλιάδων νέων ανθρώπων, στα σχολεία και τις σχολές, στην κηπουρική και την «φωτισμένη» οικο-γεωργία, με σκοπό να παραγάγουν σε τοπικό επίπεδο όλο και περισσότερα τρόφιμα, για τον εαυτό τους και για διάθεση στην τοπική αγορά, θα δημιουργούσε επίσης νέες θέσεις εργασίας. Με τη μετατροπή της κάθε σε ζώνη οικο-βιο-γεωργίας και ζώνη ελεύθερη από μεταλλαγμένα, θα εξασφαλίζονταν ποιοτικά προϊόντα που θα έχουν και συγκριτικό πλεονέκτημα για εξαγωγές. Κάθε δήμος να συστήσει Κέντρο Υποστήριξης της Βιολογικής, Φυσικής και Παραδοσιακής παραγωγής. Κάθε Πανεπιστήμιο και ΤΕΙ να συστήσει έδρα «έξυπνης και φωτισμένης» Γεωργίας, στα ΕΠΑΛ αντίστοιχες ειδικότητες Οικο-γεωργίας. Στήριξη των τοπικών παραδοσιακών ποιοτικών προϊόντων από ανθεκτικές ντόπιες ποικιλίες και ράτσες (προϊόντων ΠΟΠ, ΠΓΕ, κ.λ.π.).  Λαϊκές αγορές με ασφαλή ελεγμένα προϊόντα από τους ίδιους τους παραγωγούς (σήμερα τα περισσότερα διακινούνται από εμπόρους, είναι ανώνυμα και επιβαρύνονται με κάθε είδους φυτοφάρμακα). Οργάνωση αυτόνομων-αυτοδιαχειριζόμενων λαϊκών αγορών παραδοσιακών και οικολογικών προϊόντων και χειροποίητων χρηστικών αντικειμένων.
•  Αποκατάσταση στη διατροφή μας του μεσογειακού διατροφικού μοντέλου με μείωση της κατανάλωσης ζωικών προϊόντων. Στροφή στον Οικοτουρισμό(αποκατάσταση ορεινών διαδρομών, καλντεριμιών, γραφικών οικισμών κ.λπ, καθώς και τοπικά ποιοτικά προϊόντα στα σιτηρέσια των ξενοδοχείων και ξενώνων)  και τον αγροτουρισμό (πολυλειτουργικοί γεωργοί, ταυτόχρονα ξενοδόχοι, μάγειροι, κ.λ.π).
• Δημιουργία νέων (ή μετατροπή των παλιών) τοπικών βιομηχανικών οικοσυστημάτων(απόβλητα μονάδων, επεξεργάσιμη ύλη για άλλες), μεταποίηση των γεωργικών σε προϊόντα διατροφής και ένδυσης (π.χ. ανασύσταση υφαντουργείων, βιομηχανιών ζάχαρης, συνεργατικά αρτοποιεία παντού, οικολογικά ελαιοτριβεία άθερμης έκθλιψης κ.λπ). Βιοτεχνίες υπόδησης, επεξεργασίας ξύλου χωρίς τοξικά υλικά, φυσικών απορρυπαντικών και ελαιοσαπουνιών, σιδηρουργεία, εργαστήρια κατασκευής μικρών ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών νέας τεχνολογίας, ποδηλάτων και ηλεκτρικών αυτοκινήτων κ.λπ.
• Ενίσχυση της εσωτερικής μετανάστευσης με συλλογικές μετεγκαταστάσεις ανέργων νέων των πόλεων στην περιφέρεια, σε χώρους αυτοπαραγωγής και αυτοδιαχείρισης, απαιτώντας τη στήριξή της από κεντρικούς ή τοπικούς πόρους(π.χ. για νέους ακτήμονες αγρότες διάθεση δημόσιας ή δημοτικής και εκκλησιαστικής γης). Αστικές και περιαστικές καλλιέργειες για παραγωγή μέρους τουλάχιστον της τροφής του πληθυσμού των πόλεων. Δημοτικοί και κοινωνικοί λαχανόκηποι για καλλιεργητές του ελεύθερου χρόνου.
•  Επιδίωξη ενεργειακής αυτοδυναμίας μέσω ενεργειακού εφοδιασμού από δημοτικές-διαδημοτικές επιχειρήσεις, που παράγουν ηλεκ. ενέργεια από ΑΠΕ, κατέχουν τα τοπικά δίκτυα μεσαίας και χαμηλής τάσης και διαχειρίζονται τη διανομή της ηλεκτρικής ενέργειας στους τελικούς καταναλωτές της περιοχή τους. Και όλα αυτά να συνδέονται με καμπάνιες, έρευνες και εφαρμογές σε τεχνολογίες εξοικονόμησης ενέργειας. Δημιουργία συνεταιρισμών και συνεργατικών για την παραγωγή ενέργειας από μικρές εγκαταστάσεις ΑΠΕ και διάθεσή της στα τοπικά δημοτικά δίκτυα, καθώς και για εγκαταστάσεις φ/β συστημάτων στις στέγες και ταράτσες των σπιτιών, στις στέγες των αγροτικών υπόστεγων και αποθηκών, σε μη παραγωγική γη, όπου μπορούν να εγκαθιστούν και μικρές ανεμογεννήτριες, τις οποίες θα κατασκευάζουν οι ίδιοι οι ενεργειακοί συνεταιρισμοί, χωρίς να τις εισάγουν.
• Αποεμπορευματοποίηση-αποκαπιταλιστικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων στηριζόμενοι στα κοινωνικά-συλλογικά αγαθά. Εδώ εκτός από την ενέργεια και το νερό, ανήκουν για παράδειγμα: πάρκα, παιδικές χαρές, βιβλιοθήκες, δημοτικές πισίνες και λουτρά, ζωολογικοί κήποι, μουσεία ή θέατρα. Είναι δημόσιοι χώροι και δομές, που κατά κανόνα χρηματοδοτούνται από τα «δημόσια χέρια». Όπου λοιπόν πρωτοβουλίες πολιτών ή μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και συνεργατικές ομάδες, αναλαμβάνουν τη λειτουργία αυτών των κοινών χώρων και εξοπλισμών, θα πρέπει να υποστηριχθούν παραδειγματικά από την τοπική πολιτική στην Αυτοδιοίκηση.
• Δημιουργία δικτύων αχρήματων ανταλλαγών και τοπικών νομισμάτων για το ξεπέρασμα της έλλειψης ρευστότητας ή πιστωτικών συνεταιρισμών για τον ίδιο λόγο.

Όταν τα ΣΠΑ καταφέρουν να υλοποιήσουν τη διαδικασία διαμόρφωσης του σχεδίου- προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης-πράγμα που σημαίνει ότι θα έχουν εμπλακεί μεγάλος αριθμός πολιτών σε αυτή τη διαδικασία- τότε σύστημα των Συμβουλίων θα μπορεί να επεκταθεί σιγά σιγά σε όλους τους επιμέρους τομείς της καθημερινότητας των πολιτών. Θα χρειασθεί να γίνουν συμβούλια για κάθε τομέα της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας στους δήμους και τις περιφέρειες[7], με πρώτο φυσικά το Συμβούλιο Αγροδιατροφικού Τομέα (αφού θα είναι ο εφαλτήρας όπως ισχυρισθήκαμε πιο πάνω) και στη συνέχεια το Συμβούλιο Υγείας, παιδείας-εκπαίδευσης, δικαιοσύνης, βιοτεχνικής- βιομηχανικής παραγωγής, ενεργειακού εφοδιασμού, περιβάλλοντος και οικολογικής ισορροπίας, αυτοάμυνα κ.λπ.

http://www.topikopoiisi.eu
[1] Τους όρους έχω δανεισθεί από το ομώνυμο ιστολόγιο: Ενδογενής Παραγωγική Ανασυγκρότηση (http://endogenis.blogspot.de). Γενικά προτιμώ όμως τον όρο της τοπικότητας (http://www.topikopoiisi.eu/) αντί του ενδογενούς.

[2] Πρόκειται για μια οικολογική και γεωγραφική ταυτόχρονα περιοχή, που αποτελεί ένα χώρο με κοινές φυσικές και γεωγραφικές συνθήκες, αρκετό για να εξασφαλίζει τους κύκλους της ζωής και των θρεπτικών φυσικών στοιχείων και υλικών, καθώς και την ενσωμάτωση των αποβλήτων, αλλά και κοινές ιστορικές καταβολές και ηθικές αξίες των ανθρώπινων κοινοτήτων της, που της δίνουν μια ταυτότητα. Μπορεί να είναι μια περιοχή στα πλαίσια μιας νομαρχίας του παρελθόντος (π.χ. Μαγνησίας) με 1-2 αστικούς δήμους και μερικούς περιφερειακούς δήμους και κοινότητες, που μπορεί να εξασφαλίζει αυτοδυναμία πόρων και ενέργειας. Μπορεί  βέβαια να επεκταθεί και στα πλαίσια μιας υπάρχουσας περιφέρειας του «Καλλικράτη», όπως η Θεσσαλία, αλλά θα εξαρτάται και από τον ανθρώπινο πληθυσμό της που δε θα πρέπει να υπερβαίνει το 1.000.000.

[3] «Το νεοελληνικό κοινοτικό ρεύμα», κεφάλαιο στις σελ 78-85, στο βιβλίο μας: Ο Σύγχρονος Κοινοτισμός, εκδόσεις των συναδέλφων.

[4]Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα  αποτελούν το 99,9% του συνόλου των επιχειρήσεων. Εξ αυτών το 96,7% είναι πολύ μικρές επιχειρήσεις (1-9 άτομα), το 2,8% μικρές (10-49 άτομα) και το 0,4% μεσαίες (49-250 άτομα). Οι μεγάλες επιχειρήσεις αποτελούν το 0,1%.( στοιχεία από το κείμενο του Αλέξανδρου Οικονομίδη: Εθνικό στρατηγικό παραγωγικό όραμα (http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ethniko-stratigiko-paragogiko-orama). Η ελληνική οικονομία δεν βασιζόταν ποτέ στις μεγάλες εκτάσεις και ποσότητες και στην φορντική αλυσίδα παραγωγής, αλλά στην παραγωγή σύνθετων τελικών προϊόντων για τις τοπικές αγορές. Όλες όμως οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, συναγωνίζονταν με ποιο τρόπο θα κλείσουν οι μικρές οικονομικές δομές, διακηρύσσοντας: «οι μικρομεσαίοι, είτε πρέπει να συγχωνευθούν και να γίνουν μεγάλοι, είτε πρέπει να κλείσουν!» Είχαν σαν πρότυπο τα μεγάλα «κινητά φουγάρα» του κοσμοπολίτικου εμπορικού στόλου των Ελλήνων εφοπλιστών του City και ονειρεύονταν και «σταθερά φουγάρα» μεγαλοβιομηχανιών από ξένους επενδυτές, μια και η ελληνική οικονομική ελίτ προτιμούσε να είναι κρατικοδίαιτη. Με τα μνημόνια της τρόικας επιτυγχάνεται τελικά αυτό που δεν είχαν καταφέρει οι προ μνημονίων ελληνικές κυβερνήσεις.

[5] «Έξυπνη» γεωργία και υγιεινή τροφή είναι η διέξοδος(http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/eksypni-georgia-kai-ygieini-trofi-einai-i-dieksodos)

[6] Τι να κάνουμε: τα πρώτα βήματα, μετά τη κατάρρευση της οικονομίας και της πολιτικής των «μνημονίων»: http://www.topikopoiisi.eu/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/8

[7] Η συμμετοχή μεγάλου αριθμού πολιτών σε αυτά τα συμβούλια- στα οποία θα διαπαιδαγωγούνται ταυτόχρονα στις δημοκρατικές διαδικασίες, στον κοινοτισμό και την αυτοδιεύθυνση- θα δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για την ολοκλήρωση των θεσμών μιας συμβουλιακής δημοκρατικής αυτονομίας σε επίπεδο περιφέρειας.
Για την ολοκλήρωσή της όμως σε επίπεδο επικράτειας, θα απαιτηθεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο από μια μετακαπιταλιστική κοινωνία μετάβασης στην άμεση δημοκρατία και τον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό:http://www.topikopoiisi.eu/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/6877678

πηγή:

http://ellogos.net/2017/01/antimetopisoyme-me-aisiodoksia-2017/

Τα παρατράγουδα του Γιώργου Καμίνη...

http://nonews-news.blogspot.gr

Περίεργο, αλλά πιο πολύ κόσμο είχαν στην αλλαγή του χρόνου, τα μεσάνυχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή, η πλατεία Συντάγματος και το...
Μοναστηράκι σε σύγκριση με το Θησείο.

Και λέμε περίεργο, γιατί η γιορτή που οργάνωσε ο Δήμος Αθηναίων, αυτή η μεγάλη (τρόπος του λέγειν μεγάλη) συναυλία με τον Κωστή Μαραβέγια, δεν έγινε ούτε στο Σύνταγμα ούτε στο Μοναστηράκι. Αλλά στο Θησείο.

Προφανώς οι περισσότεροι μετανάστες προτίμησαν άλλες πλατείες, άλλα μέρη για να περάσουν στο 2017. Βρέθηκα στο Θησείο το βράδυ του Σαββάτου ώστε να παρακολουθήσω από κοντά τη γιορτή του Γιώργου Καμίνη.

Το έζησα και μπορώ να σας το πω: ήταν μία γιορτή κανονική απάτη (με τους όρους τούς εορταστικούς). Δεν ήταν καν γιορτή, άλλωστε.

Και δεν είναι άσχετο αυτό που λέω για τους μετανάστες, μια και η συντριπτική πλειονότητα του ολιγάριθμου κοινού στη συναυλία του δημάρχου ήταν ταλαιπωρημένοι μετανάστες. Ελάχιστοι, ελαχιστότατοι, οι δημότες Αθηναίων. Εξ ου και το χειροκρότημα ήταν από χλιαρό έως ανύπαρκτο. Τόσο στον Γιώργο Καμίνη όσο και στους καλλιτέχνες.

Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα σε όλο αυτό, αν δεν το πληρώναμε εμείς. Και, μάλιστα, πολύ ακριβά. Κοντά στις 200 χιλιάδες ευρώ.

Διότι, τι κάναμε στην ουσία εμείς οι φορολογούμενοι; Χρηματοδοτήσαμε τη φιέστα του δημάρχου Γιώργου Καμίνη. Για να βγει πέντε λεπτά στην τηλεόραση σε ώρα μεγάλης τηλεθέασης και να διαβάσει το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα με τις ευχές του. Και να πραγματοποιήσει την αντίστροφη μέτρηση μέχρι να μπει ο καινούργιος χρόνος.

Καμία άλλη χρησιμότητα δεν είχε η αποτυχημένη αυτή φιέστα. Εκτός ίσως και από το να πάρουν κάποια χρήματα οι συντελεστές της.

Να βγει ένα συγκρότημα που ονομάζεται Dreamy Whispers για να ερμηνεύσει ένα κομμάτι μόνο. Για να ακολουθήσουν μετά η Σμαράγδα Καρύδη και ο Θοδωρής Αθερίδης με δύο «κρύα» αστεία, καλωσορίζοντας τον Γιώργο Καμίνη. Ούτε ένα κείμενο της προκοπής δεν κάθισαν να γράψουν οι δύο ηθοποιοί.

Αισθητική πρόκληση

Για να βγει μετά ο Γιώργος Καμίνης να πει όσο πιο κοινότοπα μπορούσε πως «κερδίζουμε μικρές νίκες» και πως «αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα και ψυχραιμία τις αναποδιές και τα απρόβλεπτα!».

Για να βγει στις 12 και 5 να παίξει ο Κωστής Μαραβέγιας με την Big Band του Δήμου Αθηναίων, την πιο απροετοίμαστη και ακούρδιστη big band που ακούσαμε ποτέ.

Κόστος όλων των προηγουμένων συν κάποιων ακόμα αντίστοιχα προκλητικών απέναντι στη λογική και την αισθητική, μεγαλύτερο από 170 χιλιάδες ευρώ. Και να σας πω και κάτι ακόμα: έχω δει εκατοντάδες συναυλίες.

Η παραγωγή της συγκεκριμένης βραδιάς, το στήσιμό της, η σκηνή και οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις όχι μόνο δεν δικαιολογούν αυτό το υψηλό ποσό, αλλά ούτε το 1/10.

Μέχρι και ενδυματολόγο πλήρωσαν για να έρθει ο καθένας από τους συντελεστές φορώντας τα δικά του ρούχα, από το σπίτι του.

Μεγάλη σπατάλη. Οχι βέβαια σαν τις εποχές τού «μαζί τα φάγαμε», αλλά το προσεγγίζουν. Αξιος συνεχιστής τους ο Γιώργος Καμίνης, βαδίζει στα χνάρια του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, διατηρώντας όλα τα χαρακτηριστικά εκείνου του απεχθούς πολιτικού συστήματος που μας έφερε στην κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα.

Χώρια που το όλο σκηνικό έμοιαζε σαν ανάσταση. Οχι για το κύρος του δημάρχου που επλήγη από τη Ρόδα του Συντάγματος. Αλλά την Ανάσταση του Πάσχα. Πώς πάμε στην Ανάσταση στο προαύλιο της εκκλησίας και αποχωρούμε δέκα λεπτά μετά τις 12, αφού ο παπάς ψάλει το «Χριστός Ανέστη»; Ετσι και το Σάββατο το βράδυ.

Μόλις αλλάξαμε χρόνο και αφού ο Κωστής Μαραβέγιας είπε ένα-δυο τραγούδια, ο κόσμος αποχωρούσε κατά κύματα. Ηταν και το κρύο, δεν φάνηκαν οι μετανάστες να γνωρίζουν και τη «Λόλα» του Μαραβέγια, πόσο να αντέξουν οι άνθρωποι, την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Ισως και για να γλιτώσουν από την παραφωνία.

Τέτοιες παράφωνες ερμηνείες και παιξίματα, να μην πετυχαίνουν ούτε νότα, είχαμε χρόνια να ακούσουμε. Σαν τα «Παρατράγουδα» της Αννίτας Πάνια, με τη διαφορά πως τα... παρατράγουδα του Καμίνη γίνονται με δημοτικό χρήμα...

Δημήτρης Κανελλόπουλος

efsyn.gr

«Μέγιστος καρπός της αυτάρκειας είναι η ελευθερία»

«…Η αυτάρκεια είναι ο μεγαλύτερος πλούτος. Δεν ελευθερώνουν την ψυχή από την ανησυχία και δεν φέρνουν την αληθινή χαρά τα αμέτρητα πλούτη ή η δόξα κι ο θαυμασμός του πλήθους ή οτιδήποτε άλλο οφείλεται σε αίτια απεριόριστα.

Ζώντας κανείς ελεύθερα, δεν μπορεί να αποχτήσει μεγάλη περιουσία, γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο χωρίς δουλικότητα προς τις μάζες ή την εξουσία. Μπορεί ωστόσο να ’χει όλα τα καλά σε διαρκή αφθονία. Κι αν τύχει να αποκτήσει μεγάλη περιουσία, εύκολα θα τη μοιράζει καταπώς πρέπει, κερδίζοντας τη συμπάθεια των συνανθρώπων του…». 

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

Η αυτάρκεια είναι μια λέξη που όσο περνά ο καιρός, τόσο και χάνεται πίσω στον χρόνο και στη λήθη, η σημασία της και η δύναμή της. Η λέξη «αυτάρκεια» παράγεται από το επίθετο «αὐτάρκης», το οποίο είναι σύνθετο από την αντωνυμία «αὐτὸς» και το ρήμα «ἀρκέω -ῶ». Η ετυμολογία της μας παραπέμπει σε εκείνον που αρκείται σε όσα έχει ο ίδιος, σε εκείνον που ζει άνετα από τα δικά του παραγόμενα αγαθά. Πόσα πράγματα και υπηρεσίες που χρησιμοποιούμε  σήμερα, τα έχουμε πραγματικά ΑΝΑΓΚΗ;

Πόσα προϊόντα από αυτά που αγοράζουμε από το σουπερμάρκετ πηγαίνουν «σχεδόν κατευθείαν» στα σκουπίδια, επειδή μας έμαθαν να υπερκαταναλώνουμε. Οι άνθρωποι που ζουν στην επαρχία μπορούν ακόμα και σήμερα να φτιάχνουν πράγματα μόνοι τους, αλλά πόσες ώρες «σκοτώνουν» από δω και κει άσκοπα; Πόσο καλύτερα θα νιώθαμε, εάν δημιουργούσαμε κάτι δικό μας;

Οι προγενέστεροί μας, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν ήταν αυτάρκεις σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έφτιαχναν μόνοι τους τα τρόφιμα της χρονιάς και γνώριζαν τον τρόπο συντήρησής τους, γιατί ρεύμα δεν είχαν, έτσι δεν υπήρχαν ψυγεία, καταψύκτες κ.λπ. Οι περισσότεροι ασχολούνταν με την καλλιέργεια, ενώ φρόντιζαν τόσο για τους καρπούς της χρονιάς όσο και για ποικίλα είδη ζώων που συντηρούσαν. Παράλληλα, ζούσαν από κοινού και εναρμονισμένα, επί το πλείστον, με το φυσικό περιβάλλον. Γεγονός, που συνέβαλλε στην αποφυγή των σύγχρονων προβλημάτων και κυρίως των ασθενειών που προσβάλουν τον άνθρωπο της σύγχρονης μεγαλούπολης.

Εμείς αυτή τη στιγμή  έχουμε στα χέρια μας την τεχνολογία και την επιστήμη που μας δίνουν ένα σωρό «ευκολίες», που όμως υποδουλώνουν. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, μας έκανε να χάσουμε την επαφή με τη φύση και οι γνώσεις των προγενέστερων μας κοντεύουν να ξεχαστούν. Όσοι από μας έχουν ζήσει σε χωριά κυρίως, θα γνωρίζουν από πρώτο χέρι για τον δύσκολο αλλά και απλοϊκό τρόπο ζωής των πατεράδων ή και παππούδων μας. Με ελάχιστα ή και χωρίς χρήματα, κατάφερναν να τα βγάζουν πέρα, συντηρώντας πολυμελείς οικογένειες. Αυτήν την γνώση θα πρέπει να προσπαθήσουμε να ξεθάψουμε ή να ανακαλύψουμε και πάλι, για να μπορέσουμε να είμαστε ανεξάρτητοι, σε όσο μεγαλύτερο βαθμό μπορούμε να το επιτύχουμε.

Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες της Παγκόσμιας Τράπεζας, η αρχή του επισιτιστικού προβλήματος, έγινε με την προτροπή πολλών χωρών, οι καλλιέργειες να προσανατολισθούν στην παραγωγή βιοκαυσίμων και όχι στην παραγωγή τροφίμων. Γεγονός, που παραμερίζει  σε παγκόσμια κλίμακα τον πρωτογενή τομέα και καθιστά την αγροτική ζωή αποξενωμένη. Κατά αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι σε λίγα χρόνια δεν θα έχουν ουδεμία επαφή με το φυσικό περιβάλλον, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην αναγνωρίζουν ούτε τα είδη και τις ποικιλίες λαχανικών και ζαρζαβατικών. Επί πλέον, ο προσανατολισμός της βιομηχανικής γεωργίας καθιστά όλο και πιο δύσκολη την ζωή και την εργασία του μικρού αγρότη και των τοπικών προϊόντων.

Ακόμη, μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα καταδεικνύουν με ενδελεχή έρευνα πως οι κάτοικοι των αναπτυσσόμενων χωρών διαθέτουν το 80% των εισοδημάτων τους για να εξασφαλίσουν το καθημερινό τους φαγητό. Έτσι, όταν οι τιμές των τροφίμων ανεβαίνουν (λόγω της παραγωγής βιοκαυσίμων) δεν έχουν που αλλού να περικόψουν και κόβουν από το φαγητό. Το αποτέλεσμα είναι να βρεθούν 75 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμέτωποι με το φάσμα της πείνας. Ο μαστιζόμενος από την πείνα πληθυσμός της γης προσέγγισε στο σύνολο, το ένα δισεκατομμύριο. Σχεδόν 25.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα. Αυτά είναι τα αποτελέσματα, όταν θεμελιακές ανθρώπινες άξιες καθορίζονται από διακηρύξεις και πολιτικά νομοθετήματα.

Όπως η περίφημη Διακήρυξη της Ρώμης του 1996, οπού η τροφή, μετατράπηκε σε χρηματιστηριακή αξία.

Η επιστροφή σε έναν κόσμο, άρρηκτα εναρμονισμένο με το φυσικό περιβάλλον, προδιαγράφει το πως να ζουν οι άνθρωποι μαζί χωρίς ιεραρχίες και  ανταγωνισμούς. Η βαθιά ριζωμένη μνήμη των ανθρώπων, θα τους οδηγήσει να βάλουν σε πρώτη προτεραιότητα τα ερεθίσματα και το πάθος, πάνω από τους οικονομικούς συμβιβασμούς και την αποξένωση, που δημιουργείται στις σύγχρονες πόλεις. Επίσης, είναι ιστορικά αποδειγμένο πως οι περισσότεροι άνθρωποι κατάγονται από ανθρώπους της γης, οι οποίοι αποσυνδεθήκανε βίαια από τη φύση.

Έχουμε την δύναμη της μνήμης που δεν μπορεί να σβηστεί και  αναδεικνύει την αυτάρκεια, ως αρετή. Ένας αυτάρκης και αυτοτελής άνθρωπος, που δεν στέκεται ανήμπορος απέναντι στα «μίντια», ούτε στις διαφημίσεις που προσπαθούν να τον πείσουν ότι κάτι συνεχώς του λείπει για να το αγοράσει, που δεν περιμένει τα φορτηγά να φέρουν τα τρόφιμα που έχει ανάγκη, άμεσα, στο σουπερμάρκετ έχει τη δύναμη να επιλέξει το πώς θα ζήσει τη ζωή του και αν θα ενισχύσει τους κυρίαρχους μηχανισμούς, οικονομικούς κατά κύριο λόγο, με τις αγοραστικές του επιλογές.

Αν θέλεις να κυβερνάς τη ζωή σου σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική, μάθε πως πραγματικός πλούτος σημαίνει το να αρκούμαστε στα λίγα. Το λίγο ποτέ δε λείπει.

Επίκουρος.
inred.gr

Monty Python’s The Meaning of Life- Fighting Each Other- First World War

Monty Python’s The Meaning of Life- Fighting Each Other- First World War (greek sub)