ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Πραξικόπημα «παρωδία» που θυμίζει Χίτλερ – Έκαψαν μέχρι και τη Βουλή

Πραξικόπημα τουλάχιστον παρωδία χαρακτηρίζεται το χθεσινοβραδινό «κίνημα» στην Τουρκία που αποσκοπούσε (;) στην ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου ισλαμιστικού καθεστώτος Ερντογάν.

Λίγο μετά το σχόλασμα των Τούρκων από τις δουλειές τους, νωρίς το βράδυ της Παρασκευής, ο στρατός κινήθηκε να καταλάβει τη χώρα.

Μια χώρα που οι πάντες ήταν στους δρόμους και γύρναγαν από εδώ κι από εκεί.

Συνήθως τα πραξικοπήματα γίνονται όταν όλοι κοιμούνται, ξημερώματα – πρωινές ώρες, για τον απλούστατο λόγο ότι στόχος τους είναι να πιάσουν τους αντιπάλους τους στον ύπνο.

Οι Τούρκοι πραξικοπηματίες δεν ακολούθησαν αυτό τον «χρυσό κανόνα». Έκαναν πραξικόπημα σε ώρα αιχμής για να παίξουν στα δελτία ειδήσεων και να το μάθει όλος ο κόσμος.

Επίσης, δεν συνέλαβαν κανέναν πολιτικό. Το πολιτικό σύστημα ουδεμία ενόχληση είχε από την «επανάσταση».

Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος αρχικά «αγνοούνταν», έκανε δραματική έκκληση μέσω Skype, η οποία δεν μεταδόθηκε μέσα από το κοντρόλ του σταθμού αλλά από το κινητό της παρουσιάστριας, που το κράδαινε με τα υπέροχα (αν και λίγο υπερβολικά) βαμμένα νύχια της.

Ο Ερντογάν θα μπορούσε να βγει από το Skype κανονικά, μέσω υπολογιστή, σε κανονικό παράθυρο, αλλά τότε πώς θα δραματοποιούνταν η κατάσταση;

Δούλεμα κανονικό λες και δεν έχουμε τόσοι άνθρωποι Skype στα σπίτια μας και δεν ξέρουμε πώς λειτουργεί.

Σε κάθε περίπτωση ο Ερντογάν βρήκε βήμα να καλέσει τους ισλαμιστές οπαδούς του να κατέβουν στους δρόμους για να υπερασπιστούν το πολίτευμα.

Σε ένα κανονικό πραξικόπημα τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Θα είχαν απλά ξυπνήσει ένα πρωί και ο Ερντογάν θα είχε συλληφθεί.

Το σίριαλ του πραξικοπήματος είχε ενδιαφέρουσα συνέχεια. Ξαφνικά κι ενώ οι στασιαστές νικούσαν, ο αρχηγός τους άλλαξε γνώμη και παραδόθηκε.

Ο Ερντογάν βρισκόταν σε ένα αεροπλάνο και έκοβε βόλτες πάνω από διάφορες χώρες, ζητώντας άσυλο που κανείς δεν του έδινε. Ούτε η Γερμανία.

Εδώ υπάρχει ένα θέμα. Δεν του έδιναν άσυλο γιατί δεν τον «χωνεύουν» ή γιατί γνώριζαν τη «μαϊμουδιά» του;

Από κάτω τα τουρκικά τανκς ξεκίνησαν να καταλάβουν το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης αλλά… σταμάτησαν απέξω. Δεν το κατέλαβαν ποτέ.

Οι Τούρκοι διαδηλωτές, που ξεχύθηκαν στους δρόμους, άοπλοι την «έπεφταν» σε τανκς των πραξικοπηματιών, τους έδερναν και τα καταλάμβαναν.

Οι στρατιώτες δεν αντιστάθηκαν, δεν άνοιξαν πυρ.

Οι Τούρκοι στρατιώτες, που κατέλαβαν τη δημόσια τηλεόραση TRT και το CNN Turk, συνελήφθησαν από… αστυνομικούς και ισλαμιστές διαδηλωτές.

Προσέξτε, γιατί έχει σημασία. Πάνοπλοι στρατιώτες πιάστηκαν δίχως να προβάλλουν καμία αντίσταση από αστυνομικούς με περίστροφα.

Ενδιαφέρον έχει ότι πολλοί ενώ κρατούσαν τα όπλα τους γρονθοκοπούνταν δίχως να προβάλλουν καμία αντίσταση.

Δεν είχαν εντολές; Τι εντολές είχαν; Αυτά πάντως δεν έχουν ξανασυμβεί σε κανένα πραξικόπημα στον πλανήτη.

Καλά γνωρίζοντες δεν αποκλείουν να πρόκειται για ένα πραξικόπημα προβοκάτσια, στημένο έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την απόλυτη κυριαρχία του Ερντογάν, ξεφτιλίζοντας τους στρατιωτικούς, βρίσκοντας αφορμή να συλλάβει όσους του εναντιώνονται (ως συνεργούς) και αναγορεύοντας τον ισλαμιστικό του όχλο σε «ηρωικό πλήθος» που έσωσε τη «δημοκρατία» στην Τουρκία.

Το γεγονός ότι βομβαρδίστηκε και η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, η οποία κάηκε σε μεγάλο βαθμό, κάνει τον αυτόματο συνειρμό με τον εμπρησμό του γερμανικού Ράιχσταγκ (Κοινοβούλιο), στις 27 Φεβρουαρίου 1933.

Ως δράστης τότε συνελήφθη ο Ολλανδός Κομμουνιστής Μαρίνους φαν ντερ Λούμπε (Marinus van der Lubbe), που κατηγορήθηκε από τους ναζιστές ότι ήθελε έτσι να διαμαρτυρηθεί για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Στον αντιφασιστικό, όμως, κόσμο υπήρχε η πεποίθηση ότι ο εμπρησμός ήταν προβοκάτσια της χιτλερικής κυβέρνησης.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει ομολογήσει και δηλώσει δημοσίως ότι είναι θαυμαστής του Αδόλφου Χίτλερ. Και ο καλύτερος μαθητής του, θα συμπληρώναμε εμείς.

Και όπως ο Αδόλφος Χίτλερ ανακηρύχθηκε μοναδικός ηγέτης -φύρερ- του γερμανικού έθνους μέσα από τις προβοκάτσιες έτσι και ο Έρντι -που τα παίζει όλα για όλα- αναμένεται να δούμε πότε θα ανακηρυχθεί σουλτάνος.

Υ.Γ. Όλο αυτό το «σόου» γίνεται με τα Χρηματιστήρια κλειστά.

http://www.tribune.gr

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Τέλος καθεστώτος στην Ευρώπη

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*


Και μετά την Ευρωπαϊκή Ένωση… τι;


Ο Φουκουγιάμα, πρώην αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με πολύ χαμηλές διανοητικές ικανότητες, έγινε παγκοσμίως γνωστός, το 1990, ισχυριζόμενος ότι επήλθε «το τέλος της Ιστορίας». Τώρα η Ιστορία επιστρέφει ολοταχώς.

Κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με το Brexit. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσει ότι έχουμε να κάνουμε με μια ξεκάθαρη αντικαθεστωτική επανάσταση των βρετανών, μια επανάσταση με ξεκάθαρα εθνικά αλλά επίσης ταξικά χαρακτηριστικά. Πάρτε για παράδειγμα το δείγμα της ψηφοφορίας. Το Σίτι του Λονδίνου ψήφισε, στη συντριπτική πλειοψηφία, να παραμείνουν στην Ένωση, ενώ οι λαϊκές, αποβιομηχανοποιημένες και αγροτικές περιοχές της χώρας, οι «χαμένοι της παγκοσμιοποίησης», υπέρ του Brexit. (Όπως έχει συμβεί σε πολλές περιπτώσεις, κατά τη διάρκεια κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, ο εθνικισμός δεν ήταν ο μόνος άμεσος λόγος της αναζήτησης για ανεξαρτησία των Δημοκρατιών – κυρίως αιτία ήταν οι ανταγωνισμοί για εξουσία και ιδιοκτησία. Παρ’ όλα αυτά, ήταν η εθνική ιδέα που προσέφερε μια έτοιμη βάση νομιμότητας για την κατάρρευση).

Το αποτέλεσμα, επίσης, απεικονίζει μια τεράστια ιστορική ήττα του δρ Σόιμπλε και ολόκληρης της γερμανικής ηγεσίας, είτε γίνεται κατανοητό είτε όχι (όπως έχει συμβεί πολλές φορές στη ιστορία της Γερμανίας).

Το ζήτημα αφορά ολόκληρη την Ευρώπη


Δεν είναι μόνο ότι η Βρετανία αποχωρεί από την Ε.Ε. Η ίδια η Ένωση έχει εισέλθει σε μια διαδικασία μιας πιθανής κατάρρευσης σαν δομή. Αυτή η διαδικασία δεν θα αφήσει τίποτα ανεπηρέαστο: εσωτερικές ισορροπίες σε διάφορα εθνικά κράτη, ευρωπαϊκή οικονομική τάξη πραγμάτων και γεωπολιτικά. Δεν είναι μονάχα η νεοφιλελεύθερη (υπό γερμανική συν-κυριαρχία) Ε.Ε. που πιθανόν θα αποχωρήσει από τη σκηνή της ιστορίας. Είναι όλο το ευρωπαϊκό «ξεπερασμένο πολιτικό σύστημα» που ετοιμάζεται να αποχωρήσει. Τουλάχιστον εκείνο που αφοσιωμένα ενστερνίστηκε τη συμφωνία του Μάαστριχτ και το θρίαμβο του νεοφιλελευθερισμού. (Έμμεσα και με την πολιτική επιλογή να προχωρήσει με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, το πολιτικό-οικονομικό πλαίσιο της οποίας ήταν η διεύρυνση της Ε.Ε.).

Ας ελπίσουμε ότι η κατάρρευση του μετα-εθνικού νεοφιλελευθερισμού δεν θα οδηγήσει και στην κατάρρευση των θεμελιωδών επιτευγμάτων των ευρωπαϊκών λαών, μετά το 1945. Από εδώ και πέρα εισερχόμαστε σε μια «χαοτική» περίοδο, με τη μαθηματική έννοια της λέξης, με πολύ διαφορετικές θετικές και αρνητικές δυνατότητες.

Μια απαράδεκτη Ένωση


Παρ’ όλο που θα κάνουν και θα πουν τα πάντα για να επανερμηνεύσουν, να μειώσουν και να νοθεύσουν τη σημασία της βρετανικής ψήφου, η ετυμηγορία είναι αδιαμφισβήτητη και η σπουδαιότητά της εκρηκτική.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τουλάχιστον όπως τάσσεται τώρα, με τις πολιτικές και την αλαζονεία που παράγει, είναι απλά απαράδεκτη όχι μόνο από τους Βρετανούς, αλλά και από μια ξεκάθαρη πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών. Το σύστημα του Μάαστριχτ, θεσμική ενσάρκωση του νεοφιλελευθερισμού (και ατλαντισμού), επιβλήθηκε στη Δυτική Ευρώπη στον απόηχο και κάτω από τον τεράστιο αντίκτυπο της κατάρρευσης του «σοβιετικού σοσιαλισμού», καθώς επίσης και της ήττας και συνθηκολόγησης του Μιτεράν (και της βρετανικής Αριστεράς) και, τέλος, της γερμανικής επανένωσης, με τον τρόπο που υλοποιήθηκε αποδείχθηκε ότι είναι μια κοινωνικά οπισθοδρομική, οικονομικά αναποτελεσματική, πολιτικά ολιγαρχική και αντιδημοκρατική δομή.

Καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, ως αποτέλεσμα του πρώτου κύματος (2008) της χρηματοπιστωτικής κρίσης και του τρόπου με τον οποίο οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντέδρασαν σε αυτή. Η καταστροφή της θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα δεύτερο κύμα οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Το τελικό πολιτικό πλήγμα για τη νομιμότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβλήθηκε πέρυσι, όταν όλος ο κόσμος είδε τον τρόπο που το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες συνέτριψαν την Ελλάδα, κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ακόμα κι αν δεν είπαν τίποτα εκείνη την εποχή, όλοι έβγαλαν συμπεράσματα σχετικά με τη φύση και το χαρακτήρα αυτής της Ένωσης και της γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη. Ήταν μόνο θέμα χρόνου πριν γυρίσει μπούμερανγκ η πολιτική επίπτωση αυτής της «νίκης», χτυπώντας όσους την επινόησαν. Αυτό είναι που συμβαίνει τώρα.

Οι Έλληνες ήταν πολύ αδύναμοι για να πετύχουν στην εξέγερσή τους. Οι Βρετανοί ήταν πολύ ισχυροί για να δεχθούν μια τέτοια Ένωση. Ήταν η Ιστορία, όχι η Αριστερά ή η Δεξιά, η οποία έβαλε την ευρωπαϊκή εξέγερση στην ημερήσια διάταξη. Η ευρωπαϊκή Αριστερά αποδείχθηκε το 2015 πάρα πολύ διστακτική, πολύ αδύναμη, πολύ απρόθυμη να γίνει ο ηγέτης της επανάστασης μέχρι το τέλος. Ένα μέρος της Ευρωπαϊκής Δεξιάς ήταν εκεί για να καλύψει το κενό, τουλάχιστον σε εκείνο το στάδιο. Και τα κατάφερε.

Ψηφίζοντας να αποχωρήσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Βρετανοί πολίτες επιβεβαιώνουν, όσο αντιφατικό κι αν φαίνεται, ότι είναι βαθιά Ευρωπαίοι, με το δικό τους τρόπο φυσικά, και ακολουθώντας τη συγκεκριμένη πορεία ιστορίας και τη διεθνή θέση που η χώρα τους έχει καθορίσει.

Ψηφίζοντας έτσι όπως ψήφισαν, οι Βρετανοί έκαναν το ίδιο που έκαναν, πριν από αυτούς, οι πολίτες της Κύπρου, της Γαλλίας, της Ολλανδίας, της Ιρλανδίας, της Ελλάδας – κάθε φορά που είχαν την ευκαιρία. Απέρριψαν μαζικά τις πολιτικές που παράγονται και επιβάλλονται από τις ελίτ, τόσο τις εθνικές όσο και τις ευρωπαϊκές (οι δύο ολοένα και πιο δυσδιάκριτες μεταξύ τους), παρά τις τεράστιες εκστρατείες τρόμου και προπαγάνδας για να κάνουν το αντίθετο.

Οι ευρωπαϊκές ελίτ απάντησαν σε αυτήν την επαναλαμβανόμενη κραυγή των λαών λέγοντάς τους ότι δεν καταλαβαίνουν τι ψηφίζουν, αγνοώντας την άμεση έκφραση της λαϊκής βούλησης και κάνοντας ακριβώς το αντίθετο της πολιτικής που είχαν εντολή από το εκλογικό σώμα τους να εφαρμόσουν, με πλήρη έλλειψη σεβασμού των πιο στοιχειωδών δημοκρατικών αρχών.


Το σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέτας


Ίσως οι ευρωπαϊκές ελίτ πίστευαν ότι, εάν υπάρξει «διαζύγιο» ανάμεσα στους λαούς και τους κυβερνήτες τους, θα πρέπει να αλλάξουν τους λαούς, όπως κάποτε το έθεσε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στους μάλλον κουφούς κυβερνήτες της Ανατολικής Γερμανίας του καιρού του.

Με τον τρόπο αυτό, ξανά και ξανά, απλά προετοίμασαν το έδαφος ώστε ένα ισχυρό ευρωπαϊκό κράτος να κάνει ένα βήμα παραπέρα από τις περασμένες εξεγέρσεις, ψηφίζοντας ξεκάθαρα υπέρ ενός διαζυγίου με τις Βρυξέλλες. Μολονότι κάποιες δυνάμεις στην ευρωπαϊκή Αριστερά υποστήριξαν το Brexit, και άρα θα ήταν ανακριβές να πιστώσουμε τα πάντα στη Δεξιά (το αντίθετο συνέβη στην Ελλάδα, όπου ένα μόνο μέρος της Δεξιάς υποστήριξε την εξέγερση), το έκαναν κάτω από την πρωτοβουλία και την κυριαρχία των δεξιών δυνάμεων – επειδή αυτές ήταν οι μόνες διαθέσιμες να παίξουν αυτό το ρόλο. Αυτό μπορεί να έχει, και φυσικά θα έχει, ένα τεράστιο αντίκτυπο στο τι έπεται, αλλά δεν αλλάζει τις θεμελιώδεις αρχές και το χαρακτήρα της εξέγερσης. Κάνει περισσότερο, όχι λιγότερο αναγκαίο για την ευρωπαϊκή Αριστερά να αναθεωρήσει και να αλλάξει εκ βάθρων την πολιτική της απέναντι τόσο σε εθνικά όσο και στα ευρωπαϊκά ζητήματα. Αν δεν το κάνει, απλώς θα εξαφανιστεί, όπως εξαφανίζεται το καθεστώς.

Στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά και παντού στην ευρωπαϊκή ήπειρο, η Ευρωπαϊκή Ένωση όλο και περισσότερο γίνεται αντιληπτή από την πλειοψηφία των πολιτών ως ένα σύστημα που δεν υπερασπίζει τους λαούς, αλλά οργανώνει την κοινωνική οπισθοδρόμηση. (Μερικοί από τους ηγέτες της το λένε ακόμα και ανοιχτά, αγνοώντας τις πολιτικές συνέπειες. Για παράδειγμα, ο Μπαρόζο δήλωσε πριν από μερικά χρόνια πως όλοι γνωρίζουν ότι οι μέλλουσες γενιές θα ζουν με χειρότερους όρους από το παρελθόν! Κάποιοι σύμβουλοι του Σαρκοζί έχουν δηλώσει δημοσίως ότι στόχος τους είναι να ξεπεραστεί εντελώς το κοινωνικό πρόγραμμα που προσωποποιείται στον ιστορικό συμβιβασμό της Γαλλικής Κομμουνιστικής Αντίστασης με τον Ντε Γκολ, σε αντάλλαγμα της παραίτησής της από το στόχο μιας επανάστασης στη Γαλλία – αλλά και επειδή ο Ντε Γκολ υποστήριζε στην πραγματικότητα ένα «σοσιαλδημοκρατικό» και εθνικό σχέδιο για τη χώρα του).

Στα δυτικά και στα νότια τμήματα της Ευρώπης η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», έτσι όπως πραγματοποιείται, γίνεται κατανοητή όλο και περισσότερο ως ένας μηχανισμός που παίρνει πίσω από τους λαούς τις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα που απολάμβαναν μετά τη νίκη εναντίον του Ναζισμού και του Φασισμού το 1945 και, όσον αφορά την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ελλάδα, μετά την κατάρρευση των δικτατοριών το 1974. Δεν αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι για παράδειγμα η JP Morgan έδωσε πριν μερικά χρόνια στη δημοσιότητα μια έκθεση όπου ανέφερε πως το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη μεταρρύθμιση, εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί, είναι τα «αντιφασιστικά συντάγματα» των νοτιευρωπαϊκών κρατών που υιοθετήθηκαν μετά το 1974!

Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε σε αυτό το σημείο πως, κατά διαστήματα, γίνεται μεγάλη συζήτηση για το θέμα «ομοσπονδία» στην Ευρώπη, αλλά δεν βλέπουμε κανένα πραγματικό έργο ομοσπονδίας. Με τον όρο «ομοσπονδία» εννοούν, με πραγματικά οργουελιανούς όρους, όχι μια ομοσπονδία ευρωπαϊκών εθνών και κρατών, αλλά την υπαγωγή τους στην εξουσία υψηλών διεθνών οικονομικών κύκλων (και στις ΗΠΑ, όσο αφορά στα γεωπολιτικά ζητήματα). Δεν υπάρχει καλύτερο σύμβολο αυτής της υποταγής και του τεράστιου ψεύδους που κρύβεται πίσω από όλη αυτή τη συζήτηση για ομοσπονδία, από το διορισμό ενός τραπεζίτη της Goldman Sachs, του κ. Μάριο Ντράγκι, στη θέση του προέδρου της (ανεξάρτητης, αλλά μόνο από τους λαούς και τα έθνη) Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία αποτελεί στην πραγματικότητα θέση ενός μη εκλεγμένου υπερ-πρωθυπουργού.

Η σημασία της ισχυρής εθνικής παράδοσης


Η εξέγερση των Ευρωπαίων αναπτύσσεται σύμφωνα με τις εθνικές γραμμές για διάφορους λόγους. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ειδικά οι πιο απειλούμενοι, και ειδικά η πιο παραδοσιακή εργατική τάξη, αισθάνονται ενστικτωδώς την ανάγκη, πριν ακούσουν οποιονδήποτε να τους μιλά, ενός κράτους και ενός έθνους που να τους προστατεύει. Κάποιοι στην Αριστερά πιστεύουν πως αυτό είναι αντιδραστικό, αλλά οφείλουν να εξηγήσουν γιατί είναι προοδευτική η αντικατάσταση των εθνικών κρατών από τη διεθνή διακυβέρνηση των μεγάλων τραπεζών (πολλές από αυτές, και οι πιο σημαντικές, δεν είναι καν στην Ευρώπη)

Δεν αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι αυτές οι επαναστάσεις γίνονται κυρίως σε έθνη που έχουν, λίγο ή πολύ, ισχυρή εθνική παράδοση. Οι Κύπριοι έκαναν μια από τις πρώτες αντιαποικιοκρατικές επαναστάσεις μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρ’ ότι ήταν μόνο μια χούφτα άνθρωποι κόντρα σε μια αυτοκρατορία. Στα διοικητικά συμβούλια των γαλλικών πολυεθνικών μιλούν τώρα αγγλικά, αλλά ακόμα η Γαλλία παραμένει η χώρα της Μασσαλιώτιδας και έχει μια τάση να τη θυμάται κάθε φορά που νιώθει πως το έχει ανάγκη. Επ’ ευκαιρία, η πρώτη κομμουνιστική επανάσταση στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία, η Παρισινή Κομμούνα, ξεκίνησε επειδή οι Γάλλοι αστοί ήθελαν να ελέγξουν τα γερμανικά κεφάλαια. Η Ολλανδία, η χώρα του Σπινόζα, είναι μια από τις χώρες που γεννήθηκε η ευρωπαϊκή ελευθερία. Η Ιρλανδία, ως χώρα, έχει καθοριστεί από την επανάσταση ενάντια στον ξένο ζυγό. Οι Έλληνες διεξήγαγαν έναν σκληρό αντιστασιακό αγώνα ενάντια στον Χίτλερ, τη στιγμή που τα περισσότερα ευρωπαϊκά έθνη είχαν συνθηκολογήσει. Κατάφεραν το 1940-41 την πρώτη στην Ευρώπη στρατιωτική ήττα του Άξονα, και η αντίστασή τους είχε ως συνέπεια την παροχή πολύτιμου χρόνου στους Σοβιετικούς και στον «στρατηγό Χειμώνα», ενώ την ίδια στιγμή δυσκόλεψε σοβαρά την υλικοτεχνική υποστήριξη του Ρόμελ στην Αφρική. (Παρεμπιπτόντως, πλήρωσαν ένα μεγάλο τίμημα, καθώς προδόθηκαν ή συντρίφθηκαν από τους συμμάχους τους μετά τον πόλεμο. Και τώρα διακινδυνεύουν να έχουν ξανά την ίδια μοίρα, πληρώνοντας ένα τρομερό τίμημα και για την εξέγερσή τους και για την ανετοιμότητα και την προδοσία των ηγετών τους.)


Κατάρρευση των υλικών όρων της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας


Οι νεοφιλελεύθεροι ήταν σε θέση να ελέγξουν σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ και του πολιτικού τοπίου, τους διανοούμενους και την κοινή γνώμη. Ήταν ακόμα ικανοί να διαγράψουν την «ενοχλητική» Ιστορία από το πρόγραμμα των δυτικών πανεπιστημίων. Σήμερα μπορείς να είσαι απόφοιτος Οικονομικών, αλλά να αγνοείς παντελώς τον Κέινς ή τον Γκαλμπρέιθ. Να είσαι πολιτικός επιστήμονας χωρίς να έχεις διαβάσει ούτε μια σελίδα από τον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη. Να είσαι ψυχολόγος, αλλά να αγνοείς τη δουλειά του Φρόιντ. Ακόμα και οι περισσότεροι Φυσικοί αγνοούν τη σκέψη του Κοπέρνικου ή του Γαλιλαίου.

Με το να ελέγχουν τα πάντα, έπεσαν στην παγίδα της επιτυχίας τους, πιστεύοντας τελικά τυφλά την ίδια τους την προπαγάνδα. Με το να λένε τόσο συχνά και σε τόσες πολλές περιπτώσεις πως «Δεν υπάρχει εναλλακτική», τελικά έγιναν απολύτως ανίκανοι να υποστηρίξουν πολιτικά και να παλέψουν την ίδια τη δική τους εναλλακτική λύση. Για να μην αναφερθούμε στο ζήτημα της κατανόησης των εξελίξεων και του τρόπου σκέψης του κόσμου…

Στο περιβάλλον της ευημερίας της δεκαετίας του ’90, όλα αυτά έμοιαζαν εξαιρετικά ισχυρά και πετυχημένα. Αλλά καθώς οι μεσαίες τάξεις και τα περισσότερο καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα ένοιωθαν την πίεση της οικονομικής κρίσης, και στη συνέχεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, οι υλικοί όροι της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας άρχισαν να καταρρέουν και μαζί τους παρέσυραν τα ιδεολογικά και πολιτικά θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δυσαρεστημένη από τη φιλο-παγκοσμιοποιητική στροφή πολλών αριστερών πολιτικών και κομμάτων, η παραδοσιακή εργατική τάξη σε αρκετές περιπτώσεις τους εγκατέλειψε, στρεφόμενη στην Ακροδεξιά και άλλους αντισυστημικούς πόλους. Οι ταυτότητες που ο νεοφιλελευθερισμός προσπάθησε να καταστείλει μόνιμα, δεν εξαφανίστηκαν. Έγιναν πιο «υπόγειες», παραμένοντας βαθιά μέσα στο συλλογικό (και εθνικά οργανωμένο) υποσυνείδητο, έτοιμες να αφυπνιστούν όταν οι λαοί νιώσουν την ανάγκη να νομιμοποιήσουν την αντίστασή τους σε μια απειλητική νέα τάξη πραγμάτων.

Η πολιτική ορθότητα τελείωσε με την τύφλωση των αρχιτεκτόνων της και την αποκατάσταση πολλών από εκείνες τις ίδιες ιδέες που καταδίωκε!

Δεξιά και Αριστερά, κατεδάφιση και οικοδόμηση


Ο ρόλος της ολοκλήρωσης της κατεδάφισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της καταστροφής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη μοιάζει να ταιριάζει περισσότερο στην Ευρωπαϊκή Δεξιά.

Αλλά το πραγματικό ερώτημα δεν είναι πλέον αυτό. Το ζήτημα είναι τι θα είναι αυτό που θα αντικαταστήσει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και πώς θα αποφύγουμε την προοπτική η μάλλον αναπόφευκτη, μεσοπρόθεσμα, κατάρρευση να οδηγήσει και στην κατάρρευση της Ευρώπης συνολικά.

Για διάφορους λόγους, η απλή επιστροφή της Ευρώπης στα εθνικά κράτη δεν μπορεί να αποτελέσει λύση. Ακόμα και αν Βρετανοί, Γάλλοι και Γερμανοί, τουλάχιστον, μπορεί να σκέφτονται να δοκιμάσουν κάτι τέτοιο, κανείς άλλος δεν μπορεί σοβαρά να πιστέψει σ’ αυτήν την προοπτική. Γι’ αυτό και η υπεράσπιση των εθνικών κρατών, και όποιων υπολειμμάτων δημοκρατίας έχουν απομείνει στα πλαίσιά τους, είναι απολύτως απαραίτητη – αλλά την ίδια στιγμή αδύνατη χωρίς την ανάδειξη ενός νέου κοινωνικού, οικονομικού και διεθνούς σχεδίου ικανού να αντικαταστήσει την καταρρέουσα νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων.

Εάν οι Ευρωπαίοι χρειάστηκαν, τελικά, τη Δεξιά ως δύναμη καταστροφής, θα χρειαστούν πιθανότατα κάποιου είδους Αριστερά σαν δύναμη ανοικοδόμησης. Αλλά αυτή θα πρέπει να είναι μια Αριστερά πιο ριζοσπαστική, πιο σοβαρή, πιο αφοσιωμένη, απαλλαγμένη από τις ψευδαισθήσεις σχετικά με την Ε.Ε., την παγκοσμιοποίηση, απαλλαγμένη και από τον οπορτουνισμό της.

Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος αποτυπώνει πολύ καλά τις δύσκολες επιλογές που αναγκάστηκαν να κάνουν ο Σάντερς και ο Κόρμπιν, ανάμεσα στο ριζοσπαστισμό που τους ώθησε στις θέσεις που εξέφρασαν και στο συντηρητισμό που χαρακτηρίζει τα κόμματά τους. Για να πετύχουν, πρέπει να βρουν έναν τρόπο να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στη δυσαρέσκεια, το ρεφορμισμό εκείνων που ακόμα έχουν πολλά να χάσουν και εκείνων που δεν έχουν πλέον να χάσουν τίποτα. Τα συμπεράσματα που θα βγάλουν από την υπόθεση της Βρετανίας η ηγεσία των Podemos στην Ισπανία και οι ηγέτες της γαλλικής και γερμανικής Αριστεράς μπορεί να είναι κρίσιμα όχι μόνο για το άμεσο μέλλον της ευρωπαϊκής ηπείρου, αλλά και για την Ιστορία.

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι αναλυτής και δημοσιογράφος, με δημοσιεύσεις σε πολλά ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ. Το παρόν άρθρο του δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στην ιστοσελίδα της Πρωτοβουλίας των Δελφών (www.defenddemocracy.press).

Μετάφραση: Σοφία Παπασπυρίδωνος

Δρόμος της Αριστεράς

Επίθεση στην Νίκαια: H τρομοκρατία του ISIS είναι η συνέχεια της τρομοκρατίας του Ολάντ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.


Οι δολοφόνοι του ISIS, τα δημιουργήματα των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι Μισθοφόροι που εκπαιδεύτηκαν-χρηματοδοτήθηκαν-εξοπλίστηκαν από τις ΗΠΑ-Ε.Ε.-Τουρκία-Αραβικά καθεστώτα χτύπησαν ξανά. Έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από τον καθένα, εφάρμοσαν αυτά που τους μαθαίνουν οι ειδικές δυνάμεις της Δύσης: επιτέθηκαν και δολοφόνησαν άοπλους, αθώους. Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της διάλυσης κρατών, του μοιράσματος και ξαναμοιράσματος του κόσμου για τα συμφέροντα των πολυεθνικών, οι κυβερνήσεις πλασιέ όπλων, αυτοί που έφεραν την καπιταλιστική κρίση, αυτοί που εξέθρεψαν την μουσουλμανική τρομοκρατία δίπλα στην επίσημη κρατική τρομοκρατία, έφεραν το φονικό μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, και τώρα απαιτούν νέους τρομοκρατικούς πολέμους!

84 νεκροί ανάμεσά τους και πολλά παιδιά και περισσότεροι από εκατοντάδες τραυματίες ο μέχρι στιγμής απολογισμός της τρομοκρατικής επίθεσης στην Νίκαια. Είναι η συνέχεια της επίθεσης με 265 θύματα στη Βαγδάτη, των αντίστοιχων εγκλημάτων στην Συρία, την Λιβύη, την Αφρική και Μέση Ανατολή.

Έτσι όμως «δικαιώνονται» οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπου η νέα Κατοχή προπαγανδίζεται ως «ανθρωπιστική επιχείρηση». Έτσι «δικαιώνεται» ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ που αποφάσισε κατόπιν των συζητήσεων που είχε με τον πρωθυπουργό του Μανουέλ Βαλς, τον υπουργό Εσωτερικών Μπερνάρ Καζνέβ και τον υπουργό Άμυνας Ζαν-Ιβ Λε Ντριάν επιπλέον 10.000 άνδρες του στρατού που έχουν κινητοποιηθεί και αναπτυχθεί στο εσωτερικό της χώρας να παραμείνουν στις γαλλικές πόλεις, καθώς επίσης η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης να παραταθεί για άλλους τρεις μήνες από την 26η Ιουλίου και πέρα. «Θα εντείνουμε κι άλλο τη δράση μας στο Ιράκ και στη Συρία» εναντίον της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος, τόνισε επιπλέον ο πρόεδρος της Γαλλίας, διαμηνύοντας ότι «θα συνεχίσουμε να πλήττουμε αυτούς που μας επιτέθηκαν στο έδαφός μας».

Να λοιπόν η «εθνική ενότητα» έχοντας επικεφαλής το γαλλικό αστικό κατεστημένο που ψηφίζει ολέθρια αντεργατικά μέτρα, εκτελεί τις λαϊκές ελευθερίες στο όνομα της Ασφάλειας και απαγορεύει τις διαδηλώσεις, που διαλύει κράτη και εφορμά σε Ασία-Αφρική για να εξασφαλίσει τα στρατηγικά του συμφέροντα. Με «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» από τα κράτη τρομοκράτες, που ενεργοποιείται πρώτα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις πριν επεκταθεί στην ιμπεριαλιστική περιφέρεια, σε ένα πόλεμο κατά του κόσμου της εργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο, με δόγματα Πολέμου-Καταστολής και τον Στρατό να στρέφει τις κάνες του εναντίον κάθε ασύμμετρης απειλής.
Πρώτο θύμα, δίπλα στους νεκρούς Γάλλου πολίτες, οι πρόσφυγες και μετανάστες. Οι φασίστες. Με κουστούμι ή χωρίς, με τη σβάστικα ή με το μικρόφωνο των καθεστωτικών ΜΜΕ αφήνουν να χυθεί το ρατσιστικό τους μίσος. Η Ευρώπη Φρούριο κλείνει τα σύνορα και με την επαίσχυντη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας επιταχύνει τις Απελάσεις, δημιουργεί νέα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, ετοιμάζει νέες επεμβάσεις για να σταματήσει τα ποτάμια της δυστυχίας που προκαλεί, ενώ στην πραγματικότητα διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η ελληνική, η γαλλική, η τουρκική αστυνομία, κάθε αστυνομία στα σύνορα της Ε.Ε και μέσα στην Ε.Ε συνεργάζονται και εντατικοποιούν τον έλεγχο των μεταναστών, οξύνουν το ρατσιστικό μίσος (με τη φόρμουλα μετανάστες=εγκληματίες=τρομοκράτες), ενώ ταυτόχρονα τα καπιταλιστικά κράτη συνεχίζουν τους πολέμους τους έχοντας διαλύσει τη Λιβύη, το Ιράκ, τη Συρία, για τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των εταιρειών που εκπροσωπούν.

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, η Γαλλία κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ο στρατός κατεβαίνει στους δρόμους για να προφυλάξει, τάχα, τους πολίτες από τα χτυπήματα που τελικά, πάντα, γίνονται. Γιατί ο κοινωνικός πόλεμος συνεχίζεται. Από την 11ηΣεπτεμβρίου μέχρι τους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν, από την «Αραβική Άνοιξη», ξανά το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, την Τυνησία, την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Παλαιστίνη και την «ευρύτερη Μέση Ανατολή», μέχρι τα Βαλκάνια, την Ουκρανία, τη Βενεζουέλα, από την περιφέρεια μέχρι την καρδιά της Ευρώπης και των ΗΠΑ, μέσα στις χώρες και πάνω στα σύνορα των χωρών, ένας πόλεμος απέναντι στους μετανάστες και τον εχθρό λαό.

Πόλεμος του Κεφαλαίου και των Κρατών του απέναντι στον εσωτερικό, ή εξωτερικό Εχθρό-μικρή σημασία έχει για τα σύγχρονα δόγματα του Επιχειρηματικού Κράτους Άμυνας/Ασφάλειας.«Τρομοκράτες» είναι και το κανιβαλικό, δολοφονικό Ισλαμικό Κράτος, που χρηματοδότησαν Γαλλία, Τουρκία, ΗΠΑ, Σαουδική Αραβία και άλλα κράτη για να αποσταθεροποιούν κυβερνήσεις, όπως της Συρίας, στη Μέση Ανατολή.

«Τρομοκράτες» είναι και οι κούρδοι αγωνιστές του PKK, και κάθε Ουκρανός στην ανατολική Ουκρανία, από τον φιλορώσο εθνικιστή μέχρι τον αναρχικό και κομμουνιστή που εναντιώνεται στα σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε. «Τρομοκράτες» είναι όσες και όσοι ανήκουν στην εργατική τάξη και τη νεολαία που αντιστέκεται-στις ΗΠΑ και το Φέργκιουσον, στα Γιάννενα ή στην Κοζάνη, στη Γαλλία, στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, στη Λατινική Αμερική ή τον Περσικό Κόλπο και την Αφρική, παραλίγο στο Δεκέμβρη του 2008, ο Στρατός αποδεικνύει ότι πάνω από όλα εγγυάται την άμυνα και την ασφάλεια των πλουσίων απέναντι στους φτωχούς.

Ένας παγκόσμιος κοινωνικός πόλεμος εξελίσσεται και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα στρατόπεδα που πολεμούν. Η ιμπε­ρια­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα και η βαρ­βα­ρό­τη­τα του ISIS, που δεν αφορά σε καμία περίπτωση όλους τους πιστούς στο Ισλάμ, θρέ­φουν η μία την άλλη. Κυνηγώντας τον έλεγχο των πετρελαϊκών αποθεμάτων και πολεμική ισχύ, υπηρετούν με διαφορετικό τρόπο το θάνατο, το ρατσισμό και τη συσσώρευση Κεφαλαίου.
Απέναντί τους πρέπει να βρεθούν χιλιάδες Κομπανί και Ροζάβες, χιλιάδες απεργίες και πορείες, χιλιάδες αντιπολεμικές-αντικαπιταλιστικές ιδέες και πράξεις.

Να μπλοκαριστεί τώρα η πολεμική μηχανή του κράτους και του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, που πνίγει στο αίμα, σε ξηρά και θάλασσα!!!


ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

Κύπρος 1974: Πέντε Μύθοι για το Πραξικόπημα

Δευτέρα, 15 Ιούλη του 1974, στις 8:15 το πρωί, όταν άρχισαν να βγαίνουν άρματα μάχης από το στρατόπεδο της Κοκκινοτριμιθιάς, τα οποία πήγαν στο Προεδρικό Μέγαρο, στο κτίριο Τηλεπικοινωνιών και το κτίριο της Αρχιεπισκοπής. Αυτή τη μέρα, η έξοδος των αρμάτων μάχης δεν ήταν άσκηση ρουτίνας, αφού επρόκειτο για πραξικόπημα. Αυτό βεβαίως επιβεβαιώθηκε, όταν τα άρματα έφτασαν στο Προεδρικό Μέγαρο και άρχισαν να το χτυπούν.
Η στρατιωτικοφασιστική αμερικανοκίνητη δικτατορία της Ελλάδας, πιο συγκεκριμένα το καθεστώς Ιωαννίδη είχε αποφασίσει, τουλάχιστον, από τις αρχές του 1974 το πραξικόπημα για την ανατροπή του Μακαρίου.
Το πραξικόπημα στην Κύπρο όσο και ο ΑΤΤΙΛΑΣ, που ακολούθησε, αποτελούσαν ένα ενιαίο σχέδιο των...
Αμερικανών, με κύριο στόχο να προωθήσουν το σχέδιο διχοτόμησης και ΝΑΤΟποίησης της Κύπρου και οι ένοχοι δεν τιμωρήθηκαν.
Ακόμη και σήμερα καταλαμβάνουν κρίσιμες θέσεις στον κρατικό και κυβερνητικό μηχανισμό.

Κύπρος 1974: Πέντε Μύθοι για το Πραξικόπημα
Του Μάριου Ευρυβιάδη από την ιστοσελίδα infognomonpolitics.blogspot.gr

1. Ότι ο Σαμψών και η ΕΟΚΑ Β΄ οργάνωσαν το πραξικόπημα
Όχι.

Η ΕΟΚΑ Β΄ υπήρξε ο πέμπτος τροχός της πραξικοπηματικής άμαξας. Ο δε Σαμψών ήταν τελείως ΑΣΧΕΤΟΣ με το πραξικόπημα. Το πραξικόπημα οργανώθηκε από την Αθήνα και υλοποίησαν χουντικοί αξιωματικοί στην Κύπρο. Αιχμή πυρός των πραξικοπημάτων υπήρξε, δυστυχώς, η ΕΛΔΥΚ – Ελληνική Δύναμη Κύπρου και επίλεκτες μονάδες της Κυπριακής Εθνοφρουράς υπό την ηγεσία χουντικών αξιωματικών. Ο Σαμψών μαζί με αριθμό σωματοφυλάκων του, βγήκε οπλισμένος στους δρόμους της Λευκωσίας το πρωΐ της 15ης Ιουλίου να μάθει τι συνέβαινε. Συνελήφθη σε οδόφραγμα και μαζί με τους σωματοφύλακές του φυλακίσθηκε στα υπόγεια του Αρχηγείου της Εθνικής Φρουράς, χωρίς να γνωρίζεται ποιος είναι.

Όταν έγινε αντιληπτή η ταυτότητά του απαίτησε να αφεθούν ελεύθεροι οι σωματοφύλακές του και αυτόν τον πήγαν στην αίθουσα επιχειρήσεων όπου ο Στρατηγός Γεωργίτσης συντόνιζε το πραξικόπημα. Στο μεσοδιάστημα, ΗΠΑ, ΟΗΕ και άλλοι πίεζαν για «διάδοχη» κατάσταση. Κανείς από τη λίστα των πραξικοπηματιών με επιφανείς Κύπριους ταγούς, με προεξέχοντα τον Γ. Κληρίδη, δεν αποδέχονταν να αναλάβουν. Και έτσι «επελέγη» ο Σαμψών τον οποίο η ΕΟΚΑ Β’ αλλά και ο πραγματικός της αρχηγός στην Αθήνα, που ήταν ο Ιωαννίδης καθώς και ο εκπρόσωπός του στην Κύπρο που ήταν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, θεωρούσαν «παρανοϊκό». Εδώ έχουμε την αποθέωση του σουρεαλισμού των πραξικοπηματιών. Όταν ανακοίνωσε ο Γεωργίτσης στον Ιωαννίδη ότι επελέγη ο Σαμψών, ο τελευταίος άρχισε να βρίζει λέγοντας ότι αυτός, ο Σαμψών, «είναι παρανοϊκός». Έλεγε δηλαδή ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Μετά οι δυο άρχισαν να συνεργάζονται και η πρώτη εντολή που έδωσε ο Ιωαννίδης στον Σαμψών ήταν «Νικολάκη, θέλω το κεφάλι του Μούσκου». Όταν οι χουντικοί δεν σκυλόβριζαν τον Μακάριο (τραγόπαπα, κόκκινο παπά κλπ) τον αποκαλούσαν με το πατρικό του όνομα – Μούσκο. Τα παραπάνω στοιχεία προέρχονται από μαγνητοφωνημένες συνομιλίες μεταξύ Γεωργίτση – Ιωαννίδη – Σαμψών και τα πρωτοδημοσίευσε το 1975 ο μακαρίτης Christopher Hitchens.

Όσο για την ΕΟΚΑ Β’ αυτή, στις αρχές Ιουλίου ήταν διαλυμένη με ολόκληρη την τοπική της ηγεσία στη φυλακή. Τα μέλη τους, έδρασαν σαν παλικάρια της φακής δολοφονώντας αντιστασιακούς και τους πολιτικούς του εχθρούς, αφού οι χουντικοί πραξικοπηματίες κατέλαβαν την εξουσία. Πρίν το πραξικόπημα η ΕΟΚΑ Β’ λειτούργησε προβοκατόρικα, δημιουργώντας συνθήκες εμφυλίου στην Κύπρο στα πρότυπα της Νατοϊκής οργάνωσης Gladio ή αλλιώς “Κόκκινη Προβιά», στην ελληνική της έκδοση. Κατ΄εντολή της αθηναϊκής χούντας εφαρμόστηκε στην Κύπρο, η «στρατηγική της έντασης» – “strategy of tension” ώστε να δημιουργηθούν στην Κύπρο συνθήκες που θα δικαιολογούσαν πραξικόπημα. Αυτή υπήρξε η στρατηγική της χούντας στην Κύπρο από το 1967 μέχρι το 1974. Αυτή άρχισε να υλοποιείται από τον προ-πομπό της ΕΟΚΑ Β’, το Εθνικό Μέτωπο το 1969 (και αυτό δημιούργημα της χούντας) και συνεχίσθηκε από τον ιδρυτή της ΕΟΚΑ Β’, το 1971, τον Γ. Γρίβα. Ο τελευταίος αποπειράθηκε να ανατρέψει τον Μακάριο τον Φεβρουάριο του 1972 σε συνεργασία με τον Παπαδόπουλο και να τον δολοφονήσει ένα χρόνο αργότερα. Οι γριβικοί και η ΕΟΚΑ Β’ αυτοπαραμυθιάζονταν ότι λειτουργούσαν αυτόνομα από τη χούντα. Ωστόσο, η ταχύτητα με την οποία η ΕΟΚΑ Β΄ πέρασε στον έλεγχο του Ιωαννίδη, μετά τον θάνατο του Γρίβα τον Ιανουάριο του 1974, αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.



2. Ότι στόχος του πραξικοπήματος ήταν η Ένωση
Καθόλου.

Η ατόφια, πραγματική ένωση είχε εγκαταλειφθεί από την Αθήνα το 1957 αν όχι από το 1956. Και η εγκατάλειψη έγινε αποδεκτή και νομιμοποιήθηκε με τις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960.
Η οποιαδήποτε συζήτηση για «ένωση» μετά τα γεγονότα 1963-64 αφορούσε τη «διπλή ένωση» (double enosis), δηλαδή τη διχοτόμηση, ή πιο ορθά, τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ενσωμάτωση περίπου 60% της Κύπρου στην Ελλάδα και το υπόλοιπο που θα περίσσευε από τις βρετανικές βάσεις στην Τουρκία.

Τα περί «ένωσης» ήταν η αποθέωση της χουντικής υποκρισίας στην Κύπρο. Στην γλώσσα του Orwell, ήταν το double speak της χούντας αλλά και το double think των Κυπρίων ιδεολόγων της Ένωσης.
Ο στόχος της χούντας του Ιωαννίδης ήταν πιο πεζός. Ήταν η επιβίωση του χουντικού καθεστώτος –που ένιωθε ότι απειλούνταν από μια ελεύθερη και δημοκρατική Κύπρο αλλά και από την Τουρκία στο Αιγαίο. Ανατρέποντας τον «τραγόπαπα» αλλά κυρίως τον «κοκκινόπαπα», ο Ιωαννίδης πίστευε ότι προσέφερε υπερπολύτιμη εξυπηρέτηση στο κύριο πάτρωνα ύπαρξής του, την Ουάσιγκτον. Πίστευε ότι ως αντάλλαγμα της ανατροπής / δολοφονίας του Μακάριου (το 1964 ο τότε Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ George Ball είχε πεί “That son-of-bitch- Makarios will have to be killed before anything can be done in Cyprus”, η Ουάσιγκτον θα στήριζε το κλυδωνιζόμενο αθηναϊκό καθεστώς αλλά, ταυτόχρονα, θα ήλεγχε τις αντιδράσεις της Άγκυρας στην Κύπρο αλλά και στο Αιγαίο, όπου οι Τούρκοι άρχισαν τις προκλήσεις από το Νοέμβρη του 1973.

Το επιχείρημά μου αυτό, ότι κύριο μέλημα της ιωαννιδικής χούντας και κίνητρο για το πραξικόπημα ήταν η επιβίωση του καθεστώτος, έχω αναπτύξει σε βάθος στο τέυχος αρ. 194 Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας (17 Ιουλίου 2003) «Οι Τρείς Μοιραίοι Άνθρωποι: Η Πολιτική Κατάσταση πρίν από την Εισβολή».

3.Ότι στόχος του πραξικοπήματος ήταν η διχοτόμηση
Και ναι και όχι.

Είναι γεγονός ότι οι δυο αθηναϊκές χούντες είχαν συμφιλιωθεί με τη διχοτόμηση, που όταν δεν την αποκαλούσαν «διπλή ένωση» την αποκαλούσαν «ένωση με ανταλλάγματα». Η διχοτόμηση ως «ιδεώδη λύση» (“ideal solution” ) υπήρξε και ο στρατηγικός στόχος της Ουάσιγκτον. Ήταν όμως η διχοτόμηση στόχος και της Άγκυρας, ώστε να «συνεργασθεί» με τις δυο χούντες για την επίτευξή της;
Εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα άλλο κυρίαρχο μύθο, ότι η Τουρκία είχε και συνεχίζει να έχει ως στόχο τη διχοτόμηση. Μέχρι τον Αύγουστο του 1964, ναι. Από τότε όχι. Τον Αύγουστο του 1964 η Τουρκία απέρριψε το διχοτομικό σχέδιο Άτσεσον (ενώ η Ελλάδα το αποδέχθηκε, και εδώ έχουμε ένα άλλο κυρίαρχο μύθο ως προς το αντίθετο), διότι δεν απέδιδε στην Τουρκία κυριαρχία στη μισή (βόρεια) Κύπρο. Υπάρχει απόδειξη για του λόγου το αληθές. Είναι η απαντητική επιστολή του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Feridun Erkin της 28ης Αυγούστου 1964, προς τον περιβόητο Αμερικανό «διαμεσολαβητή» των ΗΠΑ, Άτσεσον. Η επιστολή μιλά από μόνη της.

Το στρατηγικό μάθημα των Τούρκων από το 1964 ήταν ότι η διχοτόμηση κάθε άλλο παρά επέλυε το στρατηγικό της δίλημμα, δηλαδή την στρατηγική παρουσία της Ελλάδας στην Κύπρο. Αντίθετα το επιδείνωνε. Έκτοτε οι Τούρκοι άλλαξαν στρατηγική. Επεδίωξαν και επιδιώκουν την ομοσπονδιοποίηση της Κύπρου με προαπαιτούμενο τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με μια αλα- τούρκα ομοσπονδοιοποίηση, ο γεωστρατηγικός έλεγχος της Κύπρου θα περάσει στην Τουρκία.
Μπορεί λοιπόν ο Ιωαννίδης να είχε στόχο τη διχοτόμηση. Όχι όμως και η Άγκυρα. Η εξέλιξη της τουρκικής εισβολής και η σημερινή θέση της Τουρκίας το αποδεικνύουν αυτό περίτρανα.

4.Ότι ο Μακάριος «αφέθηκε» από τη χούντα να «διαφύγει» από το Προεδρικό Μέγαρο στις 15 Ιουλίου
Περισσότερο από ανοησία.

Θυμηθείτε ότι ο Ιωαννίδης απαίτησε από τον Σαμψών το κεφάλι του Μούσκου. Όταν οι χουντικοί διαπίστωσαν ότι ο Μακάριος κατέφυγε στην Πάφο, έστειλαν άρματα μάχης στην πόλη εναντίον του (τα άρματα ήταν ακόμα εκεί όταν οι Τούρκοι χτυπούσαν την Κερύνεια). Επί χούντας, είχαν γίνει επανειλημμένες προσπάθειες δολοφονίας του, κάποιες εντυπωσιακές. Το παραμύθι ότι η χούντα δεν ήθελε να δολοφονήσει τον Μακάριο και γι’ αυτό δεν περικύκλωσε το Προεδρικό Μέγαρο αλλά άφησε ελεύθερο το πίσω μέρος για να διαφύγει, εφευρέθηκε για να καλύψει την ανικανότητα των χουντικών αξιωματικών. Οι φωτογραφίες του καταβομβαρδισμένου και κατεστραμμένου από το πυροβολικό της ΕΛΔΥΚ Προεδρικού Μεγάρου και οι δολοφονίες των υπερασπιστών του, συγκρούονται με την καταγέλαστη αυτή χουντική εκδοχή.



5. Ότι οι Αμερικανοί «εξαπάτησαν» τον Ιωαννίδη
Πράγματι.

Τον ξεγέλασαν αλλά γιατί και πώς; Όχι διότι του υποσχέθηκαν κάτι και δεν το τήρησαν, αλλά διότι ο Ιωαννίδης υπήρξε ψώνιο και κορόιδο. Ήταν ένας δικτατορίσκος της πλάκας που πίστευε ότι οι Αμερικανοί ήταν «αμερικανάκια» και ότι με λίγο θέατρο, κλωτσώντας ένα τραπέζι μπροστά στον Αμερικανό εκπρόσωπο Σίσκο, κλείνοντας το μάτι στους υποτελείς του, φωνάζοντας «με εξαπατήσατε», και απειλώντας με πόλεμο κατά της Τουρκίας, ότι ο εκπρόσωπος του αμερικανικού imperium θα «ψάρωνε», όπως τα ανθρωπάρια που τον περιστοίχιζαν με στολές Ελλήνων αξιωματικών.
Δικτατορίσκους όπως τον Ιωαννίδη, οι Αμερικανοί τους έτρωγαν με το κουτάλι μεταπολεμικά.

Γνώριζαν την ψυχολογία τους και τα «χούγια» τους. Τους περιστοίχιζαν με στρατιωτικούς από το γραφείο του Στρατιωτικού Ακόλουθου και από το Σταθμαρχείο της CIA. Για τους Αμερικανούς ο Ιωαννίδης (όπως και ο Παπαδόπουλος) ήταν ένας δικτατορίσκος της κατηγορίας των “tin-pot dictators”, δηλαδή των «δικτατόρων της κατσαρόλας». Γνώριζαν και καλλιεργούσαν τις ανασφάλειές του και του καθεστώτος, τις προκαταλήψεις και το μίσος του κατά του Μακάριου. Πράκτορες της CIA , όπως ο Ελληνο-Αμερικανός Γκάς Αβρακώτος, περηφανεύονταν ότι «διοικούσαν» την Ελλάδα. Γνώριζαν τους πραξικοπηματικούς σχεδιασμούς του Ιωαννίδη και έστελναν πολύ ενημερωμένες εκθέσεις στην Ουάσινγκτον. Η πιο πιθανή ερμηνεία του θεατρικού ξεσπάσματος του Ιωαννίδη «μας εξαπατήσατε», κατά του Σίσκο στις 21 Ιουλίου, ήταν ότι κάποιος πράκτορας πιθανότατα ο Αβρακώτος να του είπε «προχώρα και είμαστε μαζί σου». Αν τον εξαπάτησαν, τον εξαπάτησαν κατά το ήμισυ.

Διότι από τις 15 Ιουλίου μέχρι τις 20 που εισέβαλλαν οι Τούρκοι, η Ουάσιγκτον στήριζε τη χούντα του Ιωαννίδη και τη χούντα του Σαμψών στην Κύπρο. Στις 17 Ιουλίου μάλιστα, η Ουάσιγκτον βρισκόταν στα πρόθυρα αναγνώρισης του Σαμψών, ενώ αρνείτο να κατηγορήσει την αθηναϊκή χούντα ως οργανωτή του πραξικοπήματος, αντίθετα με το υπόλοιπο κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Βρετανίας.

Η Ουάσιγκτον άλλαξε βιολί όταν μπήκαν οι Τούρκοι στο χορό με την εισβολή. Τότε ο Ιωαννίδης εγκαταλείφθηκε, αφού τους ήταν πλέον άχρηστος. Ήταν και επικίνδυνος εάν πυροδοτούσε πόλεμο με την Τουρκία. «Πουλήθηκε» έναντι της Τουρκίας. Τι πιο φυσιολογικό και αναμενόμενο; Αρχίζοντας από τα Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη το 1955, η Ουάσιγκτον πάντοτε υποστήριζε την Άγκυρα σε κάθε διαμάχη με της Αθήνα. Έτσι και το 1974. Η Ουάσιγκτον συνέχιζε, προκλητικά μάλιστα, να υποστηρίζει τον μιλιταρισμό της Άγκυρας ακόμα και μετά τις 23 Ιουλίου 1974, όταν σε Αθήνα και Λευκωσία αποκαταστάθηκε συνταγματική τάξη. Όταν μετά και την δεύτερη εισβολή τον Αύγουστο, εκπρόσωπος του Κίσινγκερ (Anderson) ρωτήθηκε δημόσια γιατί η Ουάσινγκτον τηρούσε τόσο φιλοτουρκική στάση, η κυνική αλλά αποκαλυπτική απάντησή του ήταν, «Βάλτε την Ελλάδα στη θέση του Βελγίου και την Τουρκία στη θέση της Δ. Γερμανίας. Εσείς ποια χώρα θα υποστηρίζατε;».

Δεν τον εξαπάτησαν απλά τον Ιωαννίδη οι Αμερικάνοι. Τον ταπείνωσαν και τον εξευτέλισαν και μαζί του ταπείνωσαν και εξευτέλισαν τον ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτά συμβαίνουν όταν για επτά χρόνια μετατρέπεις τη χώρα σου σε σατραπεία και εσύ και η κλίκα σου λειτουργείς ως ανδράποδο. Αποφασίζουν άλλοι για σένα με βάση τα συμφέροντά τους. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, δυστυχώς.

 http://denpaeiallo-xylok.blogspot.gr

Το ευρω-τσίρκο σε κατάσταση απόλυτης παράνοιας!


Και ενώ υπάρχουν συνεχείς αναφορές για τον μέγα συστημικό κίνδυνο του Γερμανικού τραπεζικού τέρατος που λέγεται Deutsche Bank, το οποίο ακόμα και το ΔΝΤ χαρακτήρισε πρόσφατα ως τον μεγαλύτερο συστημικό κίνδυνο για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ένα στέλεχος της τράπεζας δήλωσε ότι το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και ειδικότερα το Ιταλικό βρίσκονται σε κίνδυνο! Επιπλέον, χωρίς ενδοιασμούς, ισχυρίστηκε ότι οι τράπεζες θα πρέπει να διασωθούν με νέο πακτωλό δισεκατομμυρίων σε βάρος των Ευρωπαίων φορολογουμένων!

Όπως ανέφερε το zerohedge, ο David Folkerts-Landau, οικονομολόγος της Γερμανικής υπερ-τράπεζας, ανέφερε ότι η Ευρώπη είναι βαριά άρρωστη και πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα πολύ γρήγορα. Είπε ότι οι Ευρωπαϊκές τράπεζες θα χρειαστούν ένα νέο πακέτο ενίσχυσης περί τα 150 δισ. ευρώ και οι Ιταλικές γύρω στα 40 δισ. με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς. Ισχυρίστηκε ότι είναι τόσο επείγουσα αυτή η ενίσχυση που πρέπει να καταργηθεί ο κανόνας του bail-in, δηλαδή η διάσωση των τραπεζών από τους μετόχους και μεγαλοκαταθέτες, όπως είχε αποφασίσει το Ecofin και να διασωθούν οι τράπεζες πάλι μέσω κρατικής ενίσχυσης, το γνωστό bail-out. Φυσικά, δεν έκανε καμία αναφορά στον νούμερο ένα κίνδυνο που είναι η τράπεζα για την οποία εργάζεται!

Είναι προφανές ότι το σημερινό ευρω-τσίρκο, ένα έκτρωμα που σχηματίζεται από το συνδυασμό και τη διαπλοκή μεταξύ διεφθαρμένων πολιτικών, τεχνοκρατών, λόμπι και τραπεζιτών, έχει χάσει τελείως το μέτρο και την κοινή λογική.

Την ίδια στιγμή που το Ευρωπαϊκό πλοίο πηγαίνει κατευθείαν προς το παγόβουνο, αυτό το ιδιόμορφο μίγμα ψυχοπαθών φαίνεται να βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση, χωρίς να δείχνει σημάδια επιστροφής στη λογική. Μέχρι στιγμής:

  • Η Ελλάδα αναγκάζεται να συνεχίζει να εφαρμόζει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επί έξι χρόνια τώρα καταστρέφουν την οικονομία της.

  • Ακόμα και μετά την ψήφο υπέρ του Brexit και την άνευ προηγουμένου άνοδο του ευρωσκεπτικισμού, οι Γερμανοί σαδο-μονεταριστές απαιτούν περισσότερο πόνο και σιδηρά πειθαρχία από τα κράτη-μέλη.

  • Ειδικοί προερχόμενοι από τον μεγαλύτερο συστημικό κίνδυνο, απλά αγνοούν τον κίνδυνο αυτό και προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή προς το υπόλοιπο Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, το όποιο όντως έχει και αυτό πρόβλημα.

  • Οι τραπεζίτες απαιτούν νέα διάσωση με κρατικό χρήμα, δηλαδή σε βάρος των φορολογουμένων, την ίδια στιγμή που μεθοδεύουν περισσότερη απορρύθμιση, δηλαδή ακόμα λιγότερη κρατική παρέμβαση.

  • Οι τραπεζίτες απαιτούν παράκαμψη των κανόνων, όπως το bail-in, ενώ την ίδια στιγμή, οι πολιτικές τους μαριονέτες επιβάλουν σκληρό σαδο-μονεταρισμό απαιτώντας από τα κράτη-μέλη απόλυτη προσήλωση στους "κανόνες".

Πρόσφατα, οι ψυχοπαθείς γραφειοφασίστες των Βρυξελλών επέβαλαν πρόστιμα σε Ισπανία-Πορτογαλία λόγω "υπερβολικού ελλείμματος”, λες και όλα τα άλλα μέσα στη "θαυμαστή" Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρωζώνη λειτουργούν ρολόι! Λες και οι υπερ-τράπεζες που ελέγχουν το ευρω-σύστημα δεν είναι αναμειγμένες σχεδόν σε κάθε παράβαση στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Απ'ότι φαίνεται, το μόνο ερώτημα που μένει να απαντηθεί, είναι το ποιοι θα καταφέρουν να πηδήξουν από το πλοίο πριν αυτό συγκρουστεί με το παγόβουνο.

ANT1: Δάνεια άνω των 200 εκατομμυρίων ευρώ...

Εγγυήσεις της πλάκας...

Χαριστικός τρόπος αποπληρωμής...

"Τρόμαξαν" όσοι είδαν τον φάκελο του ANT1 για τις τηλεοπτικές άδειες. Ο χειρότερος φάκελος. Οι μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις του καναλιού ανέρχονται σε 159.719.160 ευρώ. Οι βραχυπρόθεσμες 42 εκατομμύρια ευρώ. Το παράδοξο είναι ότι...


τα 150 εκατομμύρια που πήρε ο ANT1 από την Εθνική Τράπεζα θα αρχίσουν να πληρώνονται μετά από πέντε χρόνια! 

Η χαριστική αυτή πράξη υπέρ του καναλιού του κ. Κυριακού έγινε κατά την αναδιάρθρωση της Εθνικής επί Τουρκολιά.

Η μοναδική εγγύηση του ANT1 είναι η Ταινιοθήκη του. Σύμφωνα με το κανάλι στις 31/12/2015 η αξία της ανερχόταν σε 215.383.000 εκατομμύρια ευρώ. Μιλάμε δηλαδή για μεγάλη μπλόφα. Η πραγματική αξία της Ταινιοθήκης δεν φτάνει ούτε τα 20 εκατομμύρια ευρώ. Σκανδαλάρα!...

 nonews-news

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Σαν σήμερα στις 14 Ιουλίου.... Δύο σπουδαία γεγονότα


1.    Στην μνήμη του Νίκολα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι

 

Οι Νίκολα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι από στιγμιότυπο της δίκης

Σαν σήμερα στις 14 Ιουλίου του 1921, καταδικάζονται σε θάνατο από δικαστήριο των ΗΠΑ, οι δύο Ιταλοί μετανάστες εργάτες Νίκολα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι. Είχαν κατηγορηθεί ότι σκότωσαν δύο υπαλλήλους, κατά τη διάρκεια ληστείας ενός καταστήματος υποδημάτων στη Μασαχουσέτη. Στην πραγματικότητα όμως η κατηγορία ήταν σκηνοθετημένη και στην ουσία ήρθαν αντιμέτωποι με την εκδικητική μανία του καπιταλιστικού κράτους των ΗΠΑ για την ενεργό συμμετοχή τους στο εργατικό κίνημα της εποχής.

Τη διετία 1919-1920, η καπιταλιστική κυριαρχία στις ΗΠΑ και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι αντιμετωπίζουν με πανικό τα επαναστατικά κινήματα και εξεγέρσεις σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και την ορμητική ανάπτυξη του προλεταριακού κινήματος στην ίδια τη χώρα. Αυτός ο πανικός εκδηλώνεται με διάφορες μορφές και πάντα με μεγάλη σκληρότητα. Ο αντισοβιετισμός και ο αντικομμουνισμός γίνεται η επίσημη ιδεολογία του κράτους και αγγίζει τα όρια της υστερίας. Το να υψώνεις σε μια συγκέντρωση κόκκινη σημαία, θεωρείται έγκλημα. Ύποπτοι θεωρούνται ακόμη και όσοι φορούν κόκκινη γραβάτα, αφού έτσι μπορεί να υποδηλώνουν την πολιτική τους τοποθέτηση.

Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες και όσοι/ες άλλοι/ες πρωτοστάτησαν στο εργατικό κίνημα φυλακίζονται, βασανίζονται και εκτοπίζονται μαζικά στις διάφορες φυλακές. Ο κυρίαρχος ιδεολογικός μηχανισμός και οι υπηρεσίες ασφαλείας των ΗΠΑ εκείνη την εποχή θεωρούν τους μετανάστες, κυρίως αυτούς που έρχονται από την Ευρώπη, ως τους κύριους υπεύθυνους για τη ραγδαία διάδοση των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών ιδεών στην εργατική τάξη των ΗΠΑ. Έτσι χάραξαν και την στρατηγική τους ενάντια στο μεγάλο απεργιακό κύμα της εποχής, Πιστεύοντας ότι οι μετανάστες είναι το «εύκολο θύμα», επιχείρησαν να στρέψουν την υπόλοιπη εργατική τάξη εναντίων τους, με  το κλασικό στις μέρες μας επιχείρημα, ότι αυτοί ευθύνονται για την ανεργία και την οικονομική κρίση που πλήττει την χώρα.

Μέσα σε αυτήν την εκρηκτική συγκυρία συνελήφθησαν και οι δύο Ιταλοί μετανάστες εργάτες Νίκολα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι. Δικάστηκαν και
Φωτογραφία από διαδήλωση αλληλεγγύης στους δύο Ιταλούς εργάτες. πηγή εφ. ΤΑ ΝΕΑ
Φωτογραφία από διαδήλωση αλληλεγγύης στους δύο Ιταλούς εργάτες. πηγή εφ. ΤΑ ΝΕΑ

καταδικάστηκαν με άσχετες κατηγορίες από την εργατική τους δράση, σε μια δίκη φιάσκο. Οι «αυτόπτες μάρτυρες» της δίκης έχουν προπαρασκευαστεί κάτω απ’ την πίεση του εισαγγελέα και της αστυνομίας. Κανένας τους, βέβαια, δεν ήταν μπροστά την ώρα της ληστείας, όλοι, όμως, «αναγνωρίζουν τους κατηγορούμενους» ως δράστες. Στην αρχή της διαδικασίας, ένας από τους πρώτους «αυτόπτες μάρτυρες», αποκαλύπτεται ότι είναι πρόσφατα αποφυλακισμένος εγκληματίας, ο οποίος εμφανίστηκε στο δικαστήριο με ψεύτικο όνομα. Ο ίδιος ομολογεί ότι δέχτηκε να ψευδομαρτυρήσει σε συνεννόηση με τον εισαγγελέα και με αντάλλαγμα την αποφυλάκισή του. Κατά τη διάρκεια της δίκης, αποκαλύπτεται ότι ο διορισμένος από το δικαστήριο διερμηνέας παραποιεί συστηματικά τα λεγόμενα των δύο κατηγορουμένων, στηριζόμενος στο ότι ο Σάκο και ο Βαντσέτι δεν ξέρουν καλά αγγλικά. Αν και οι κατηγορίες κατέρρευσαν μία, μία λίγο αργότερα οι αρχές δεν το έβαλαν κάτω. Ένας νέος μάρτυρας καλείται να καταθέσει, που θεωρείτε ειδικός εμπειρογνώμονας πάνω στα όπλα. Την στιγμή της σύλληψης του ο Σάκο είχε στην κατοχή του νόμιμα ένα όπλο που έπαιξε και τον καθοριστικό ρόλο στην καταδικαστική απόφαση. Θεωρείται λοιπόν και με την καθοδήγηση του εισαγγελέα της δίκης ότι με το όπλο αυτό διαπράχθηκαν οι δύο φόνοι. Ο δικαστής ονόματι Θέιχερ, στην αιτιολόγηση της απόφασης, εκτός άλλων γράφει ότι: «Ακόμα κι αν δεν έχουν διαπράξει το έγκλημα, που τους καταλογίζεται, είναι, πάντως, ηθικά ένοχοι, γιατί είναι εχθροί των σημερινών θεσμών…»!

Σε ολόκληρο τον κόσμο ξέσπασαν διαδηλώσεις και δράσεις αλληλεγγύης για τους δύο Ιταλούς μετανάστες εργάτες που δυστυχώς δεν στάθηκαν αρκετές για την διάσωση τους. Η καταδικαστική απόφαση τελικώς θα γίνει πράξη στις 23 Αυγούστου του 1927, όπου οι δύο αυτοί άνθρωποι θα δολοφονηθούν στην ηλεκτρική καρέκλα.


2.      Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι


durruti
Ο Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου του 1896 στο Λεόν, μια ορεινή περιοχή στην κεντρική βόρεια Ισπανία.

Ο πατέρας του ήταν εργάτης των σιδηρόδρομων και χαρακτήριζε τον εαυτό του ως ελευθεριακό σοσιαλιστή.

Ο Μπουεναβεντούρα παράτησε το σχολείο στα 14 του χρόνια  και πήγε να εργαστεί ως μαθητευόμενος μηχανικός στον σιδηροδρομικό σταθμό του Λεόν, το 1917 η Γενική ένωση εργατών (U.G.T) κήρυξε απεργία των εργατών σιδηρόδρομων του βορρά.

Ο Ντουρρούτι έπαιξε ενεργό ρόλο σε αυτή την απεργία , η οποία μετατράπηκε σε γενική απεργία  όταν η κυβέρνηση αρνήθηκε να αποδεχθεί τους όρους της συμφωνίας στην οποία κατέληξαν οι εργοδότες και η Ένωση. Η γενική απεργία κράτησε τρεις μέρες και συντριβή από το Στράτο, απολογισμός ήταν 70 νεκροί, 500 τραυματίες και  επιπλέον 2000 εργάτες που φυλακίστηκαν από την κυβέρνηση. Η κτηνωδία του Ισπανικού κράτους είχε ένα βαθύ και διαρκή αντίκτυπο πάνω στον νεαρό Ντουρρούτι.

Από τα τέλη του 1917 έως τις αρχές του 1920, ο Ντουρρούτι εργάστηκα στο Παρίσι ως μηχανικός. Στη συνέχεια, αποφάσισε να επιστρέψει στην Ισπανία και έτσι πήγε στο Σαν Σεμπαστιάν, λίγο μετά τα σύνορα Εκεί, ήρθε σε επαφή με την τοπική αναρχική ομάδα. Λίγο μετά, ο Μπουενακάζα, τότε πρόεδρος της πρόσφατα δημιουργημένης Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (C.Ν.Τ) που ελεγχόταν από τους αναρχικούς, τον έπεισε να πάει στη Βαρκελώνη όπου το αναρχικό κίνημα, καθώς επίσης και το συνδικαλιστικό, υφίστατο μια κτηνώδη καταστολή, ενώ τα περισσότερα μέλη του ήταν στη φυλακή ή είχαν εκτελεστεί. Για ένα διάστημα, υπήρχε σημαντική αναταραχή στη Βαρκελώνη και σε ολόκληρη την Καταλονία.

Τον Φλεβάρη του 1919, οι εργάτες ενός μεγάλου εργοστασίου ηλεκτρικών ειδών  κατέβηκαν σε απεργία, σε ένδειξη συμπαράστασης προς επτά συναδέλφους τους που είχαν απολυθεί για πολιτικούς λόγους και για να ζητήσουν αύξηση του μισθού ορισμένων κατηγοριών εργατών του εργοστασίου αυτού. Η απεργία ήταν καλά οργανωμένη, κάτι που αποτελούσε μια σημαντική επίδειξη δύναμης της C.Ν.Τ. Ο Άγγλος διευθυντής ήταν έτοιμος να συμβιβαστεί – ιδιαίτερα, επειδή οι μισθοί σ” αυτό το εργοστάσιο ήταν κάτω του μέσου – όμως, κατόπιν συμβουλής του τοπικού Στρατηγού-διοικητή, άλλαξε γνώμη και αρνήθηκε να συζητήσει με το Συνδικάτο για την επανάληψη της εργασίας. Επιπλέον, ο Στρατηγός φυλάκισε τα ανώτερα στελέχη της CΝΤ και κήρυξε στρατιωτικό νόμο, μολονότι, η απεργία ήταν απολύτως ειρηνική και «νόμιμη». Μετά την άρνηση των αρχών της Βαρκελώνης ν” αφήσουν ελεύθερους τους οργανωτές, ξεκίνησε μια γενική απεργία στην ευρύτερη περιοχή της Βαρκελώνης, η οποία διήρκεσε δεκαπέντε ημέρες και στην oποία πήραν μέρος πάνω από 100.000 εργάτες.

Η κρατική τρομοκρατία εναντίον των εργατών της C.Ν.Τ και του αναρχικού κινήματος, έφθασε στο αποκορύφωμα της. Οδηγούμενοι στην απόγνωση εξαιτίας της ακραίας καταστολής, αναρχικοί όπως ο Ντουρρούτι και ο φίλος του Ασκάσο, αρτεργάτης από την Καταλονία, ανταπάντησαν στην βία με βία, στη δολοφονία με δολοφονία. Μεταξύ 1919 και 1922, σχεδόν κάθε γνωστός αναρχικός ή συνδικαλιστής είτε δολοφονήθηκε από πιστολερός που είχε προσλάβει η ομοσπονδία εργοδοτών, είτε σκοτώθηκε ενώ «προσπαθούσε να δραπετεύσει» από την φυλακή . 

Ένας από τους πιο δημοφιλείς αναρχικούς της χώρας, ο πρόεδρος της C.N.T Σαλβαδόρ Σεγκυί δολοφονήθηκε από έναν οπλισμένο αστυνομικό.

Το κύριο όργανο υλοποίησης της καταστολής και της τρομοκρατίας, που ξεκίνησε το 1920, ήταν η κυβέρνηση του Ντάτο. Ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι αποφάσισαν να τον δολοφονήσουν. Ο Ντάτο πράγματι δολοφονήθηκε στη Μαδρίτη, το 1921, απ” ότι λέγεται από αναρχικούς – όχι όμως από τον Ασκάσο ή τον Ντουρρούτι.

Ωστόσο το 1923 ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι θα δολοφονήσουν τον καρδινάλιο της Σαραγόσας που υποστήριζε και οικονομικά την καταστολή των αναρχικών και της C.N.T.

Αργότερα ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι θα αναγκαστούν να φύγουν στο εξωτερικό για να γλιτώσουν την καταστολή της δικτατορίας του Πρίμο ντε Ριβέρα.
Ο Ντουρρούτι στο εξωτερικό.
Ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι, πήγαν αρχικά στην Αργεντινή, όπου μεγάλος αριθμός εργατών τους υποδέχθηκε με φοβερό ενθουσιασμό. Ωστόσο, σχεδόν αμέσως, η αστυνομία άρχισε να τους κυνηγά. Αναγκάστηκαν να εγκαταλεί­ψουν την Αργεντινή. Οι Ισπανικές αρχές είχαν προφανώς προειδοποιήσει όλες τις κυβερνήσεις της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής. Σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική, ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι δεν βρήκαν ούτε στιγμή ησυχία. Συχνά πεινασμένοι, κατέφυγαν κυνηγημένοι πρώτα στη Χιλή και υστέρα στην Ουρουγουάη και το Μεξικό, Η κυβέρνηση της Αργεντινής τους καταδίκασε σε θάνατο σαν αναρχικούς ταραχοποιούς. 

Πράγματι, ακόμα και ο σταλινικός έμμισθος κονδυλοφόρος Ιλία Έρεμπουργκ σχολίασε αργότερα με στόμφο ότι τέσσερα καπιταλιστικά κράτη είχαν καταδικάσει σε θάνατο τον Ντουρρούτι.

Ενώ ο Ντουρρούτι βρισκόταν ακόμη στη Νότιο Αμερική, πολλοί αναρχικοί αγωνιστές συγκεντρώθηκαν στη Γαλλία και, σύμφωνα με τον Τόμας αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν περιστασιακές επιδρομές στην Ισπανία περνώντας παράνομα τα σύνορα. Αυτή η δραστηριότητα, είχε φυσικά την υποστήριξη των Γάλλων αναρχικών. Συνακόλουθα, ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι αποφάσισαν να πάνε στη Γαλλία, καθώς, εκτός των άλλων, ο Ντουρρούτι γνώριζε το Παρίσι καλά. Εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι και Ο Ντουρρούτι άνοιξε ένα βιβλιοπωλείο. Σ” αυτή την πόλη θα συναντούσε για πρώτη φορά τον Νέστορα Μάχνο.


Λίγους μήνες αργότερα, το 1924, ο διαβόητος αρχιαντιδραστικός Βασιλιάς της Ισπανίας Αλφόνσος XIII, επισκέφθηκε το Παρίσι. Ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν αλλά δεν τα κατάφεραν και τελικά συνελήφθησαν. Παρέμειναν και οι δυο στη φυλακή για ένα χρόνο. Όταν πλησίαζε η αποφυλάκιση τους, η Αργεντινή ζήτησε την έκδοση τους προκειμένου να εκτελεστεί η θανατική ποινή στην οποία είχαν καταδικαστεί. Ωστόσο, το Γαλλικό αναρχικό κίνημα άρχισε μια τεράστια ελευθεριακή εκστρατεία υπέρ αυτών και κατάφερε να απορριφθεί η αίτηση των αρχών της Αργεντινής, Τελικά, στις 19 Ιούλη 1925 αποφυλακίστηκαν, αλλά τους δόθηκε προθεσμία δυο εβδομάδων για να εγκαταλείψουν την χώρα. 
Το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο τους αρνήθηκαν την χορήγηση πολιτικού ασύλου και έτσι, πήγαν στην Γερμανία, όπου εκείνη την εποχή βρισκόταν στην εξουσία μια Σοσιαλδημοκρατική (Εργατική) κυβέρνηση. Όμως και οι Σοσιαλδημοκράτες αρνήθηκαν να τους επιτρέψουν την είσοδο στη χώρα.

Στη συνέχεια, ο Ντουρροϋτι και ο Ασκάσο επέστρεψαν παράνομα στην Γαλλία, Για μια ακόμα φορά έζησαν κρυμμένοι στο Παρίσι. Λεν ήταν όμως Ευχαριστημένοι, καθώς η ζωή τους εξαρτιόταν από τη βοήθεια και την αλληλεγγύη των Γάλλων συντρόφων τους. Ήθελαν να εργαστούν και να κερδίσουν τα προς το ζην. Έτσι, αποφάσισαν να πάνε στη Λυών. Εκεί, βρήκαν και οι δυο δουλειά, αλλά σύντομα εντοπίσθηκαν απ” την αστυνομία, γιο να συλληφθούν και στη συνέχεια να καταδικαστούν σε εξάμηνη φυλάκιση. Αφού εξέτισαν την ποινή τους, έζησαν ξανά παράνομα, για ένα διάστημα, στο Βέλγιο. Το 1927. ο Ντουρρούτι πήγε στο Βερολίνο όπου έμεινε στο σπίτι του γνωστού Γερμανού αναρχικού Αουγκουστίν Σοϋχυ. Αλλά οι Γερμανοί δεν σκόπευαν να τον αφήσουν να παραμείνει εκεί. Τελικά όμως η στάση της Βελγικής κυβέρνησης μεταστράφηκε. Η Βελγική αστυνομία χορήγησε άδεια παραμονής, τόσο στον Ασκάσο όσο και στον Ντουρρούτι,

Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιπλάνησης από χώρα σε χώρα, ο Ντουρρούτι πήρε μέρος σε διάφορες αναρχικές δραστηριότητες και διατήρησε στενή επαφή με πολλούς συντρόφους του στην ίδια την Ισπανία. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Σοβιετικές αρχές, αντιλαμβανόμενες την ενδεχόμενη επιρροή που θα ασκούσε, αργότερα, ο Ντουρρούτι στην Ισπανία, πρόσφεραν άσυλο στην ΕΣΣΔ, τόσο σ” αυτόν όσο και στον Ασκάσο. Εκείνοι όμως αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι θα πήγαιναν στη Ρωσία. Ο Μάχνο, αν όχι κάποιος άλλος, θα πρέπει να τους είχε προειδο­ποιήσει να μην αποδεχθούν την Κομμουνιστική «φιλοξενία».

Η πτώση της Μοναρχίας.

Τον Ιούλη του 1927, σε μια μυστική συνάντηση στη Βαλένθια, αναρχικοί αντιπρόσωποι από ολόκληρη την Ισπανία, συνενώθηκαν για να ιδρύσουν την Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής (F.A.I) προκειμένου να συντονίσουν τις προσπάθειες και τη δράση των διαφόρων αναρχικών ομάδων ολόκληρης της χώρας. Μετά την πτώση της Ισπανικής μοναρχίας, τον Ιούλη του 1931, ο Ασκάσο  και ο Ντουρρούτι επέστρεψαν στην Ισπανία. Μετά την άφιξη τους εκεί ανακάλυψαν ότι ορισμένοι «ηγέτες» της CΝΤ είχαν γίνει υπερβολικά ρεφορμιστές κατά την περίοδο της Δικτατορίας, ενώ η F.A.I και η πλειοψηφια  των μελών της βάσης και αγωνιστών της CΝΤ, παρέμεναν πιστές στις αναρχικές τους αρχές. Το Μάη, ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα φιλελευθέρων  ρεπουμπλικάνων, ριζοσπαστών και «σοσιαλιστών» επέστρεψε στο Κοινο­βούλιο. 

Ο Ανχέλ Πεστάνια, ένας ρεφορμιστής ηγέτης, υποστήριξε ότι η CΝΤ έπρεπε να στηρίξει την Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση. Ο Ντουρρούτι διαφώνησε και σύντομα, αυτός, η FΑΙ και η πλειοψηφία των μελών της CΝΤ αποδείχθηκε ότι είχαν δίκιο.

Τον Ιούλη ,διεξήχθη στη Μαδρίτη ένα συνέδριο της CΝΤ που είχε  ως στόχο την αναδιοργάνωση του κινήματος και την προετοιμασία των  μελλοντικών αγώνων. Σχεδόν αμέσως, ακολούθησε μια απεργία ίων οικοδόμων στη Βαρκελώνη, κατά τη διάρκεια της οποίας πολλοί απεργοί σκοτώθηκαν από τη Φρουρά Εφόδου. Στη συνέχεια, οι υπάλληλοι του  Τηλεφωνικού Κέντρου κατέβηκαν σε απεργία, αλλά η διεύθυνση κήρυξε  λοκ άουτ.
Μια βδομάδα αργότερα, μια απεργία στη Σεβίλλη είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία 30 απεργών και τον τραυματισμό άλλων 300 από τον στρατό. Επίσης, άλλοι 3 εργάτες σκοτώθηκαν απ” τους στρατιωτικούς στο Σαν Σεμπαστιάν.

Η ελεγχόμενη από τους «σοσιαλιστές» UGT μολονότι δεν υποστήριζε τους αγώνες των εργατών ενάντια στους εργοδότες και το κράτος, άρχισε να χάνει την επιρροή της, ενώ η πρόσφατα οργανωμένη CNT γινόταν όλο και πιο ισχυρή.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αρκετοί ακτιβιστές της FΑΙ, συμπεριλαμβανομένων των Ασκάσο και Ντουρρούτι, έκαναν επιδρομές σε . τράπεζες, προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα για τους εργάτες και το κίνημα. Η περίφημη επίθεση του Ντουρρούτι στην Τράπεζα της Ισπανίας, στη Χιχόν, έχει μείνει αξέχαστη. Ωστόσο, αυτός ποτέ δεν κράτησε ούτε  μια δεκάρα για τον εαυτό του. Ο Ντουρρούτι έχει τώρα παντρευτεί και η σύζυγος του περιμένει παιδί.
Τον Γενάρη του 1932, η Καταλάνικη Ομοσπονδία της FΑΙ, που είχε τώρα  υιοθετήσει τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό, μαζί με  το νέο, αριστερό Κομμουνιστικό Κόμμα (Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης-ΡΟUM)  οργάνωσαν μια εξέγερση σ” ολόκληρη την Καταλονία. Όμως ο στρατός κατέστειλε σύντομη την εξέγερση και περίπου 120 γνωστοί αναρχικοί και αριστεροί συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν στην Ισπανική Γουϊνέα, άνευ δίκης. Ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι ήταν μεταξύ αυτών.

Μετά την επιστροφή του στην Ισπανία, ο Ντουρρούτι πέρασε μια κατά κάποιον τρόπο ήρεμη περίοδο. Φαίνεται ότι προσπάθησε να τακτοποιήσει τη ζωή του, όμως μεταξύ 1933 και 1935, τα δυο «μαύρα χρόνια» όπως τα ονόμασαν, η αντιδραστική ρεπουμπλικανική κυβέρνηση των Λερου-Ρόμπλες, έκανε τον Ντουρρούτι στόχο συνεχών διώξεων. Η αστυνομία τον κυνηγούσε συνεχώς. Για κάποιο διάστημα, εργάστηκε σε εργοστάσιο της Βαρκελώνης και εντάχθηκε στο Συνδικάτο των Εργατών Υφαντουργίας. Έκανε ομιλίες σε δημόσιες συγκεντρώσεις και συμμετείχε στο οργανωτικό έργο του Συνδικάτου και του αναρχικού κινήματος γενικότερα. 

Όμως, η αστυνομία τον συλλάμβανε ξανά και ξανά, θέτοντας τον υπό κράτηση χωρίς να έχει καμιά κατηγορία εναντίον του.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Ισπανία βρισκόταν σε μια σχεδόν χαοτική κατάσταση και τον Οκτώβρη του 1934, ξέσπασαν εξεγέρσεις στη Βαρκελώνη, την Μαδρίτη και τις Αστουρίες. Επικεφαλής αυτών των Εξεγέρσεων ήταν κυρίως Καταλάνοι εθνικιστές, τους οποίους υποστήριζαν οι «σοσιαλιστές» και το αριθμητικά ασήμαντο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Αν εξαιρέσουμε τις Αστουρίες οι εξεγέρσεις αυτές δεν ήταν καλά οργανωμένες. Η CNT και η F.A.I δεν έπαιξαν ενεργό ρόλο παρά μόνο στις Αστουρίες. Επιπλέον, πολλοί εργάτες επιτέθηκαν στον παλιό τους εχθρό, την καθολική Εκκλησία και τα μοναστήρια και μερικές εκκλησίες πυρπολήθηκαν λέγεται ότι βιάστηκαν μερικές καλόγριες και καταστράφηκε η Επισκοπή και μεγάλο μέρος του Πανεπιστημίου του Οβιέδο. Μερικοί μοναχοι που ήταν μισητοί εκτελέστηκαν, όμως η κυβέρνηση κάλεσε τον στρατηγό Φράνκο ο να καταστείλει την εξέγερση και τα αντίποινα που επακολούθησαν ήταν φοβερά. Ο στρατός σκότωσε 1300 εργάτες, που οι περισσότεροι ήταν εργάτες ορυχείων και τραυμάτισε άλλους 3000.

Κατά τη διάρκεια του Οκτώβρη και του Νοέμβρη του 1934, άρχισε να μορφοποιείται, να ενεργοποιείται ένα τυπικό φασιστικό κόμμα.

Ονομάστηκε Φάλαγγα και  μέλη του ήταν κυρίως δυσαρεστημένοι νεαροί γόνοι πλούσιων οικογε­νειών. Η πηγή χρηματοδότησης του ήταν επιχειρηματίες και μέλη της αριστοκρατίας.

Αυτήν ήταν η κατάσταση της Ισπανίας το 1936, πριν από την ανταρσία των στρατηγών, την επανάσταση και τον συνακόλουθο εμφύλιο πόλεμο. Στα μέσα του Ιούλη, ο Ντουρρούτι εισήχθη σ” ένα νοσοκομείο για να κάνει εγχείρηση κήλης.

Η Επανάσταση και ο Εμφύλιος Πόλεμος

Τον Φλεβάρη του 1936 ήρθε στην εξουσία μια κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου αποτελούμενη από ρεπουμπλικάνους και σοσιαλιστές, κάθε είδους. Στην κυβέρνηση δεν υπήρχαν κομμουνιστές ή φιλοκομμουνιστες.

Πράγματι, οι σταλινικοί είχαν κερδίσει μονό 14 έδρες από το σύνολο των 470 εδρών και ο αριθμός των μελών τους ήταν ίσως κάτω από 3000 ή περίπου το ένα δέκατο του αντίστοιχου αριθμού μελών της FΑΙ.

Στις 11 Ιούλη, μια ομάδα φαλαγγιτών κατέλαβε τον ραδιοφωνικό σταθμό της Βαλένθια και μετέδωσε μια ανακοίνωση που ανέφερε: “Εδώ ράδιο Βαλένθια! Η Ισπανική Φάλαγγα κατέλαβε τον ραδιοφωνικό σταθμό με τη δύναμη των όπλων, αύριο θα συμβεί το ίδιο στους ραδιοφωνικούς σταθμούς ολόκληρης της Ισπανίας1«. Αυτό δεν ήταν παρά η αρχή. Στις 5μ.μ. της 17ης Ιούλη, ο στρατηγός Φράνκο ανέλαβε την ηγεσία των Μαυριτανών και των ανδρών της Λεγεώνας των Ξένων στο Ισπανικό Μαρόκο και εξέδωσε μια διακήρυξη προς τον στρατό και το έθνος κάνοντας έκκληση να συνταχθούν στο πλευρό του για την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού κράτους στην Ισπανία. Τις επόμενες 3 μέρες τάχθηκαν υπέρ του φασισμού και οι 50 στρατιωτικές  φρουρές, με την υποστήριξη της Φάλαγγας, της πλειοψηφίας των γαιοκτημόνων, της αριστοκρατίας, των μεγαλοαστών και, φυσικά, της Καθολικής Εκκλησίας (που και η ίδια ήταν υπερβολικά πλούσια).

Στη Βαρκελώνη, η στρατιωτική ανταρσία ξέσπασε στις 19 Ιούλη. Ο Ντουρρούτι, ο οποίος δεν είχε ακόμα αναρρώσει από την εγχείρηση, ακούγοντας για την ανταρσία έφυγε αμέσως οπό το νοσοκομείο και ενώθηκε με τους εργάτες στα οδοφράγματα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας της 19ς Ιούλη, τόσο οι αναρχικοί όσο και οι «τροτσκιστές» απαλλοτρίωσαν τουφεκιά  και δυναμίτες. Επίσης, άρπαξαν όσο οχήματα μπόρεσαν να βρουν. Στις 20 Ιούλη, ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι πήραν μέρος σε μια επίθεση αναρχικών στον στρατώνα Αταρανθάρας.

Οι φιλοφασιστικές δυνάμεις, μετά από μια σφοδρή και παρατεταμένη ανταλλαγή πυρών, παραδόθηκαν όχι νωρίτερα από τις 1:30μ.μ. Ο φίλος και σύντροφος του Ντουρρούτι, Ασκάσο, σκοτώθηκε  κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης. Μετά την επίθεση στον στρατώνα, οι αναρχικοί εργάτες επιτέθηκαν στο ξενοδοχείο Κόλον. Η πολιορκία διήρκεσε 36 ώρες κατά τη διάρκεια της οποίας, ακόμα και το τελευταίο παράθυρο του ξενοδοχείου έκρυβε ένα  τουφέκι ή ένα πολυβόλο, που ξέρναγαν σφαίρες ενάντια σε εκατοντάδες σχεδόν άοπλους εργάτες, που βρίσκονταν στους γύρω δρόμους. Ο Ντουρρούτι ήταν απ” τους πρώτους που μπήκαν στο κτίριο. Το βράδυ της 20ης Ιούλη, η ανταρσία στη Βαρκελώνη είχε συντριβεί εντελώς, όχι όμως και σε όλα τα  μέρη της Ισπανίας.

Την επόμενη μέρα, ο Γκαρθία Ολιβέρ και ο Ντουρρούτι επισκέφθηκαν τον πρόεδρο Κομπάνυς. «Αυτοί οι αξιοθαύμαστοι άνθρωποι της βίας» λέει ο Χίου Τόμας, «στάθηκαν μπροστά στον Κομπάνυς με το τουφέκια ανάμεσα στη γόνατα τους, με τα ρούχα σκονισμένα ακόμα απ” τον αγώνα και  την καρδία συντετριμμένη απ” το θάνατο του Ασκάσο». Ο Κομπάνυς έκανε τότε μια πολύ έντεχνη, τυπικά πολιτικάντικη ομιλία, παραδεχόμενος ότι η CΝΤ και οι αναρχικοί δεν είχαν ποτέ «την μεταχείριση που τους άξιζε». αλλά οι αναρχικοί ήταν τώρα «κύριοι της πόλης». Τους έκανε έκκληση να τον αποδεχθούν ως ηγέτη της Καταλάνικης κυβέρνησης Ο Γκαρθία Ολιβέρ ενέδωσε στην κολακεία. Έγινε ο πρώτος (και πιστεύουμε ο τελευταίος) αναρχικός υπουργός Δικαιοσύνης παγκοσμίως! Ο Ντουρρούτι όμως είχε πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνει.

Οι Καταλάνοι εργάτες οργάνωσαν μια «Αντιφασιστική Επιτροπή Πολιτοφυλακής», η οποία αποτελείτο ατιό αντιπροσώπους της CΝΤ. της FΑΙ, τις UGT, του ΡΟUΜ και μερικών ρεπουμπλικανικών ομάδων. Η επιτροπή αυτή, συμφωνά με τον Χίου Τόμας, ήταν η αληθινή «κυβέρνηση» της Βαρκελώνης και, στην πραγματικότητα, ολόκληρης της Καταλωνίας. Μια βδομάδα αργότερα, η επιτροπή ανέθεσε στον Ντουρρούτι να οργανώσει μια αντιφασιστική πολιτοφυλακή, η οποία έγινε γνωστή ως «Ταξιαρχία  Ντουρρούτι».

Η Αραγωνία και ο Αναρχισμός

Στις 23 Ιούλη, δύο ταξιαρχίες έφυγαν οπό την Βαρκελώνη για να απελευθερώσουν τη θαραγόθα, στο μέτωπο της Αραγωνίας. Η πρώτη ταξιαρχία αποτελείτο  σχεδόν αποκλειστικά από αναρχικούς πολιτοφύλακες και αριθμούσε πάνω από 1000 άντρες. Η δύναμη της αυξήθηκε σύντομα, φθάνοντας τους 8000-10000 άντρες. Ήταν ως τότε η μεγαλύτερη και ισχυρότερη μονάδα του αντιφασιστικού στρατοπέδου. Ήταν όλοι εθελοντές και στην πλειοψηφία τους αναρχικοί, φιλοαναρχικοί και μέλη της CΝΤ.

Στις αρχές του Αυγούστου, η Ταξιαρχία Ντουρρούτι βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από την θαραγόθα. Όμως, κάποιος συνταγματάρχης διοικητής της Φρουράς του Μπαρμπάστρο και τώρα «επίσημος», αλλά μάλλον χωρίς συγκεκριμένες  αρμοδιότητες  διοικητής  των δημοκρατικών δυνάμεων στο μέτωπο της Αραγονίας έπεισε τον Ντουρρούτι να σταματησει  την προέλαση της ταξιαρχίας του, διότι υπήρχε κίνδυνος ν΄ αποκοπεί απ” τις άλλες ταξιαρχίες. Ο Ντουρρούτι   συμφώνησε, αλλά αργότερα επανέλαβε την επίθεση εναντίον της πόλης. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης ο Καθεδρικός Ναός έγινε παρανάλωμα του πυρός. Ο Ντουρρούτι δεν έκρυβε τους σκοπούς του. Πράγματι, φέρεται ότι έκανε το εξής σχόλιο σ” ένα Ρώσο δημοσιογράφο, λίγο πριν αρχίσει η επίθεση εναντίον της πόλης. » Είναι πιθανό να επιζήσουν μόνο 100 από εμάς, αλλά με αυτούς αυτους τους ΙΟΟ θα μπούμε στη θαραγόθα, θα πλήξουμε το φασισμό και θα ανακηρύξουμε τον ελευθεριακό κομμουνισμό, θα είμαι ο πρώτος που θα μπει. Θα ανακηρύξουμε την ελεύθερη κομμούνα. Δεν θα υποταχθούμε, ούτε στην Μαδρίτη ,ούτε στη Βαρκελώνη, ούτε στον Αθάνια, ούτε στον Κομπάνυς… θα δείξουμε σε σας  τους μπολσεβίκους, πώς γίνεται μια επανάσταση».

Η θαραγόθα κατελήφθη και η Αραγωνία απαλλάχτηκε από τον φασιστικό ελεγχο. Επιπλέον, με τα λόγια του Χιούιστον. «ο Ντουρροϋτι έθεσε τις βάσεις για την μεγάλη προέλαση στην Αραγωνία, που σταθεροποίησε το μέτωπο και διασφάλισε  τις επαναστατικές αγροτικές κολεκτίβες, από τις οποίες Εξαρτάται η τροφοδοσία της Καταλονίας».
{………..}

ΜΑΔΡΙΤΗ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Στις αρχές Νοέμβρη του 1936, οι τέσσερις στρατιές του φράνκο, που αποτελούνταν κυρίως από Μαυριτανούς και άντρες της Λεγεώνας των Ξένων, επιτέθηκαν εναντίον της Μαδρίτης. Η μάχη άρχισε στις 8 Νοέμβρη. Επρόκειτο βασικά για μια σύγκρουση ανάμεσα σ” ένα καλά εξοπλισμένο στρατό, που υποστηριζόταν από Γερμανικά και Ιταλικά βομβαρδιστικά και μια πενιχρά εξοπλισμένη μάζα εργατών των πόλεων. Με το μέρος των δημοκρατικών πολεμούσαν και πολλές γυναίκες. Στη Μαδρίτη, επιπλέον, οι κομμουνιστές ήταν σχετικά ισχυρότεροι και καλύτερα οργανωμένοι, είχαν δε και την υποστήριξη διαφόρων Διεθνών Ταξιαρχιών. Η μάχη συνεχιζόταν αδυσώπητα. Ο Φράνκο είπε ότι θα προτιμούσε να καταστρέψει τη Μαδρίτη ολοκληρωτικά, παρά να την αφήσει στους μαρξιστές. Γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα της Λεγεώνας Κόνδωρ σχεδίαζαν να πυρπολήσουν την πόλη, από την πρώτη ως την τελευταία συνοικία. Από τις 16 Νοέμβρη και μετά, η Μαδρίτη βομβαρδιζόταν μέρα-νύχτα από Γερμανικά αεροπλάνα. Μέσα σε τρεις νύχτες σκοτώθηκαν από τις Βόμβες πάνω από 1000 άνθρωποι. Επιπλέον, η Μαδρίτη αποκόπηκε τελείως οπό την υπόλοιπη Ισπανία.


Σ” αυτή την απελπιστική κατάσταση κρίσης, ο Ντουρρούτι αποφάσισε ν” αποσύρει από το μέτωπο της Αραγονίας 4000 μέλη της Ταξιαρχίας του, προκειμένου να σπεύσει σε βοήθεια της Μαδρίτης. Η άφιξη του αναπτέρωσε φοβερά το ηθικό των πολιορκημένων κατοίκων της πόλης. Έσωσε την Μαδρίτη, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα. Όμως, σης 20 Νοέμβρη, καθώς έβγαινε από ένα αυτοκίνητο, μια αδέσποτη σφαίρα τον έπληξε στο πίσω μέρος του κεφαλιού, σκοτώνοντας τον ακαριαία. Στις 22 Νοέμβρη η σωρός του μεταφέρθηκε στην Βαρκελώνη, συνοδευόμενη από μερικούς στενούς του φίλους. Εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα μέχρι την επόμενη μέρα. Χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν δίπλα από το ανοικτό φέρετρο.


Ο Κάριλ περιγράφει την κηδεία ως εξής: «Είχε ορισθεί για τις 1π.μ. όμως ήταν αδύνατο να μπεις στην οδό Λαγετάνα, πολλές ώρες νωρίτερα- Απ» όλες τις μεριές, κατέφθαναν ομάδες ανθρώπων με σημαίες γεμάτοι θλίψη και οργή. Όλη η Βαρκελώνη βρισκόταν στους δρόμους για να αποτίσει τον ύστατο φόρο τιμής στον ήρωα της. Οι λέξεις «θα πάρουμε εκδίκηση γι” αυτόν», επαναλαμβάνονταν συνέχεια. Όταν οι σύντροφοι του Ντουρρούτι μετέφεραν στους ώμους τους το φέρετρο του, τεράστια πλήθη είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία, έξω από το κτίριο της Περιφερειακής Επιτροπής της CΝΤ. Τους συνόδευαν ένοπλοι πολιτοφύλακες. Η μπάντα έπαιζε τον αναρχικό «ύμνο», «Τα Παιδία του Λαού» . Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ύψωσαν τις γροθιές τους εν είδει χαιρετισμού». Φυσικά, παρεβρίσκοντο πολλές σημαντικές προσωπικότητες και μεταξύ αυτών ο «αναρχικός» Υπουργός Δικαιοσύνης Γκαρθία Ολιβέρ και ο ρώσος σύμβουλος, που δήλωσε ότι ήταν βαθιά συγκινημένος! Την κηδεία του Ντουρρούτι παρακολούθησαν πάνω από 500.000 άνθρωποι. Χιλιάδες μαύρες και μαυροκόκκινες σημαίες ανέμιζαν εκείνη την ημέρα σ” ολόκληρη την Βαρκελώνη.

Τι είδους άνθρωπος ήταν ο Ντουρρούτι:

Ο Μπρέναν λέει ότι τόσο ο Ασκάσο όσο και ο Ντουρρούτι ήταν φανατικοί οι οποίοι, με τα τολμηρά τους κατορθώματα, έγιναν ήρωες του προλεταριάτου- ήταν οι «άγιοι της αναρχικής υπόθεσης», δείχνοντας τον δρόμο με το παράδειγμα τους. Ο Τόμος λέει ότι για μερικούς, ο Ντουρρούτι ήταν «ληστής», «φονιάς» και «ταραχοποιός», ενώ για άλλους ανιδιοτελής ήρωας, μ” ένα υπέροχο, εύστροφο μυαλό που επισκίαζε όλους τους άλλους, ένας άνθρωπος που χαμογελούσε σαν παίδι και έκλαιγε μπροστά στην ανθρώπινη τραγωδία. Ο Τζώρτζ Γούντκοκ τον αποκαλεί, «ο περίφημος αντάρτης ηγέτης» και ιδεαλιστής. Ο Βέρνον Ρίτσαρντς τον αναφέρει, επίσης, ως αντάρτη «ηγέτη», όχι όμως του είδους εκείνου που «καθοδηγεί» τις μάζες.

Η Φεδερίκα Μοντσένυ είπε ότι ο Ντουρρούτι ήταν καλός άνθρωπος με «ηράκλειο σώμα και μάτια παιδιού σ” ένα αγριωπό πρόσωπο». Ήταν ένας άνθρωπος του λαού που δεν ασκούσε επιβολή στους άλλους. Ο Λιμπέρτο Καγιέιας έχει μιλήσει για τον ηρωισμό, την καρτερικότητα και την αφοσίωση του. «Πάνω απ* όλα, ο Ντουρρούτι ήταν ένας αναρχικός προλετάριος», που διαπλάστηκε με τις διδασκαλίες του Ανσέλμο Λορένθο. Ο Ντουρρούτι, είπε, ήταν ένας προπαγανδιστής που προτιμούσε τα απλά και ξεκάθαρα λόγια και επέμενε πάντα ως προς αυτό. 

Όταν μιλούσε από την εξέδρα, το ακροατήριο καταλάβαινε πολύ καλά τι έλεγε και όπως ο Μάχνο, ήταν συχνά ντροπαλός. Η Έμμα Γκόλντμαν, όταν τον συνάντησε κατά τη διάρκεια των μαχών, είπε ότι έμοιαζε με «αυθεντικό μελίσσι που σφύζει από δραστηριότητα».

Η Ταξιαρχία Ντουρρούτι, όπως και ο αντάρτικος στρατός του Μάχνο, είχε καθαρά πληβειακό χαρακτήρα. Ένας σύντροφος το» έγραψε για την Ταξιαρχία: «Η Ταξιαρχία δεν είναι οργανωμένη ούτε στρατιωτικά ούτε γραφειοκρατικά. Αναπτύχθηκε οργανικά. Είναι ένα επαναστατικό κοινωνικό κίνημα. Αντιπροσωπεύουμε μια ένωση καταπιεζόμενων προλεταρίων που αγωνίζονται για την ελευθερία όλων. Η Ταξιαρχία είναι έργο του Ντουρρούτι, ο οποίος προσδιόρισε το πνεύμα της και υπεράσπισε τις ελευθεριακές της αρχές μέχρι την τελευταία του πνοή. Βάση της Ταξιαρχίας  είναι η εθελούσια αυτοπειθαρχία και ο σκοπός της δράσης της δεν είναι άλλος από τον ελευθεριακό κομμουνισμό’’

Ο Ντουρρούτι είχε πει κάποτε για τον εαυτό του στην Έμμα Γκόλντμαν «ήμουνα αναρχικός σε όλη μου την ζωή. Ελπίζω ότι είμαι και τώρα. Θα το θεωρούσα πράγματι πολύ θλιβερό να γινόμουνα στρατηγός και να εξουσιάζω ανθρώπους με στρατιωτική πυγμή… Πιστεύω όπως πάντα στην ελευθέρια που στηρίζεται στην αίσθηση ευθύνης. Θεωρώ την πειθαρχία απαραίτητη αλλά θα πρέπει να είναι αυτοπειθαρχία, εμπνεόμενη από ένα κοινό σκοπό και ένα ισχυρό αίσθημα συντροφικότητας»

 theshadesmag.wordpress.com
 vrahokipos.net

Τα Ιουλιανά του 1965: Οι 70 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα



της Κατερίνας Παρδάλη
Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα προσπαθεί να ξορκίσει τη μνήμη αυτών που πραγματικά συνέβησαν στα λεγόμενα «Ιουλιανά». Ο λόγος είναι ότι τότε το «πεζοδρόμιο» (δηλαδή, οι από κάτω) καθόρισε τις εξελίξεις.
Τα γεγονότα εκείνων των 70 ημερών παρουσιάζονται σαν μια «ανωμαλία» μέσα στο δημοκρατικό πολίτευμα: παρασκήνια, παζάρια, εκβιασμοί και εξαγορές που οργανώνονταν στο Παλάτι, στο Κοινοβούλιο και στα γραφεία των μεγαλοεκδοτών… Τα Ιουλιανά για τους περισσότερους-ες έχουν ταυτιστεί με την «αποστασία» του Μητσοτάκη.

Τα Ιουλιανά είναι η μεγαλύτερη κοινωνική έκρηξη μετά την ΕΑΜική επανάσταση (1941-1944) και τη συντριβή της στον εμφύλιο πόλεμο (1945-1949). Στην πραγματικότητα ήταν ένα είδος «ελληνικού Μάη του ’68». Αποτέλεσαν τη βασική τομή στη μετεμφυλιακή ελληνική ιστορία. Στην πραγματικότητα το βασιλικό πραξικόπημα ήταν η αφορμή, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τα Ιουλιανά ξέσπασαν ξαφνικά, αλλά είχαν προηγηθεί διεργασίες χρόνων.

Η Αριστερά ηττήθηκε στον εμφύλιο στην Ελλάδα. Το όραμα όμως της διεκδίκησης μιας άλλης κοινωνίας δεν ξεριζώθηκε με την ήττα. Για παράδειγμα η ΕΔΑ (Ελληνική Δημοκρατική Αριστερά), που ιδρύθηκε το 1951, έφτασε στις εκλογές του 1958 να πάρει το 24,4% των ψήφων.

Αυτή η νίκη της Αριστεράς σόκαρε την άρχουσα τάξη. Η Δεξιά απάντησε με καινούργιες διώξεις και νέα τρομοκρατία. Κυριαρχούσε ακόμα το μετεμφυλιακό κράτος και παρακράτος με τον λυσσαλέο αντικομουνισμό, το κυνήγι κάθε προοδευτικής φωνής, τους τραμπουκισμούς, το χαφιεδισμό και το «φακέλωμα».

Απεργίες
Αυτή η ζοφερή για την πλειοψηφία του λαού κατάσταση ξεσήκωσε ένα μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα. Έτσι στη δεκαετία του ’60 η άρχουσα τάξη γνώρισε πολιτική κρίση, ενώ αντίθετα το κίνημα πέρασε από την ανασύνταξη στην έφοδο, με αποκορύφωμα τα Ιουλιανά του 1965.

Την αρχή έκαναν οι οικοδόμοι, την 1η Δεκέμβρη του 1960. Είχαν κηρύξει πανελλαδική απεργία που είχε τεράστια επιτυχία. Οι οικοδόμοι την εποχή εκείνη έφταναν τις 200.000. Στην Αθήνα, μετά από πολύωρες οδομαχίες, έτρεψαν σε φυγή τα «μηχανοκίνητα» της Αστυνομίας. Πάνω από 150 τραυματίες και 179 συλλήψεις ήταν ο απολογισμός. Αλλά αυτό δεν έκαμψε κανέναν.

Ακολούθησαν μια σειρά από απεργίες και σκληρούς αγώνες αυτού του κλάδου και πέρα από την επιτυχία που είχαν στα αιτήματά τους, στην ουσία άνοιξαν το δρόμο της μάχης για πλήθος άλλους εργατικούς κλάδους και για τη φοιτητική νεολαία. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία του εργατικού κινήματος πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτισαν βιομηχανικοί κλάδοι: κλωστοϋφαντουργοί, μεταλλωρύχοι, τσιμεντεργάτες…

Τέλος εποχής
Το 1963 η «εποχή» του Καραμανλή τέλειωσε. Μετά την ήττα του στις εκλογές, έφυγε στο Παρίσι με ψεύτικο όνομα. Λίγους μήνες πιο πριν, παρακρατικοί τραμπούκοι είχαν δολοφονήσει στη Θεσσαλονίκη τον βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, συνεργαζόμενο με την ΕΔΑ.

Η κηδεία του μετατράπηκε σε μια τεράστια οργισμένη διαδήλωση (συμμετείχαν 500.000 με 700.000 άτομα). Έτσι άρχισε να σπάει η καραμανλική τρομοκρατία.

Η Ένωση Κέντρου (ΕΚ), που ιδρύθηκε το 1961 από τον Γ. Παπανδρέου, είχε σκοπό να αποτελέσει ανάχωμα ανάμεσα στο κίνημα και την Αριστερά. Προτείνοντας κάποια μέτρα φιλελευθερωποίησης, ήλπιζε ότι η κατάσταση θα εξομαλυνόταν, η ΕΔΑ θα έπαυε να μεγαλώνει, ενώ ο κόσμος θα βολευόταν με τη «δημοκρατική» ΕΚ.

Ο ιδρυτής της, Γεώργιος Παπανδρέου, ουδέποτε έβλεπε συμμαχίες με την Αριστερά. Δεν τα κατάφερε όμως να «εξομαλύνει» την ταξική πάλη.

Το κίνημα από τα κάτω έκανε όλο και πιο αισθητή την παρουσία του. Οι εργαζόμενοι άρχισαν να παίρνουν στα χέρια τους τα συνδικάτα. Οι απεργίες πλήθυναν και έβαλαν πολιτικά αιτήματα.

Στους χώρους της νεολαίας, η «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη» απέκτησε τεράστια επιρροή. Ιδρύθηκε μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη και σύντομα αριθμούσε 150.000 μέλη, ιδρύοντας «λέσχες» σε απίθανα μέρη, ακόμα και σε χωριά.

Η βασιλική «εκτροπή» (δηλ. ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του πρωθυπουργού Γ.Παπανδρέου στις 15/7/1965) οδήγησε στα Ιουλιανά.

Τα Ιουλιανά
Σε διάστημα 70 ημερών έγιναν 400 περίπου λαϊκές συγκεντρώσεις με συμμετοχή δεκάδων, πολλές φορές και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που αγνοούσαν το ξύλο, την τρομοκρατία, τις συλλήψεις, τους τραυματισμούς.
Κάποιες κινητοποιήσεις είναι χαρακτηριστικές. Στις 17 Ιούλη τα συνδικάτα κάλεσαν σε απεργία και συγκέντρωση. Στα εργοστάσια και στα γιαπιά έγινε χαμός κινητοποίησης, παρόλο που η αστυνομία δεν είχε δώσει ακόμα άδεια συγκέντρωσης.

Τελικά η αστυνομία επέτρεψε να γίνει η συγκέντρωση στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και δεκάδες χιλιάδες κόσμου, με πολλές διαδηλώσεις συνέκλιναν εκεί.

Μετά τους καθιερωμένους λόγους, οι οργανωτές κάλεσαν το λαό να «διαλυθεί ησύχως». Δεν τους άκουσε κανείς. Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το Σύνταγμα, σπάζοντας την απαγόρευση.

Την Τετάρτη 21 Ιούλη, οι φοιτητές διαδήλωσαν στα Προπύλαια και η αστυνομία χτύπησε βάναυσα τη συγκέντρωση. Το αποτέλεσμα ήταν 300 τραυματίες και ένας νεκρός: ο Σωτήρης Πέτρουλας (αριστερός φοιτητής-εργαζόμενος). Το όνομά του γίνεται θρύλος και σύμβολο της αντίστασης και στην κηδεία του κατεβαίνουν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές.

Κορυφαία στιγμή ήταν και η πανεργατική πολιτική απεργία στις 27 Ιούλη. Όλη η Αθήνα νέκρωσε εκείνη τη μέρα και μια τεράστια λαοθάλασσα κατευθύνθηκε προς το Σύνταγμα, παρά τις εκκλήσεις στελεχών της ΕΔΑ να «σεβαστεί» η διαδήλωση τις απαγορεύσεις της αστυνομίας.


Όλη αυτή η κοινωνική έκρηξη, παρόλη την τεράστια αυθόρμητη δράση του κόσμου, έμεινε χωρίς οργάνωση, χωρίς ηγεσία και φυσικό ήταν κάποια στιγμή να υποχωρήσει. Παρόλο που οι κυβερνήσεις των αποστατών έπεφταν η μία πίσω από την άλλη, ούτε η Ένωση Κέντρου, ούτε η ΕΔΑ έβαλαν ζήτημα ανατροπής της βασιλείας. Οι πολιτικές ηγεσίες επιδίωκαν μόνο την επιστροφή στην «κοινοβουλευτική ομαλότητα».

Στα Ιουλιανά, κυριάρχησε μια ολοένα εντεινόμενη απόκλιση του ζωντανού κινήματος από την πολιτική των ηγεσιών (ΕΔΑ και ΕΚ). Η σύμπλευση και η κοινή στάση της βάσης του Κέντρου και της Αριστεράς, που τότε ήταν ολοφάνερη, ουδέποτε άρεσε στον Γ. Παπανδρέου. Αυτός φρόντισε να αποτραπεί με κάθε τρόπο αυτό το ενδεχόμενο.

Η πολιτική της ΕΔΑ
Πώς αντέδρασε σ’ αυτό το πρωτοφανές κίνημα η Αριστερά της εποχής (ΕΔΑ); Επέμενε στην επιδίωξή της να κερδίσει την αναγνώριση του πολιτικού κόσμου σαν ένα «υπεύθυνο» κόμμα, σεβόμενο τα πλαίσια και τους κανόνες του επίσημου πολιτικού παιχνιδιού. Απαρνήθηκε ουσιαστικά το ρόλο της πρωτοπορίας και αγνόησε την ταξική πάλη, περιοριζόμενη στην κοινοβουλευτική δράση.

Στρατηγική της δεν ήταν ο σοσιαλισμός, αλλά η «Εθνική Δημοκρατική Αλλαγή», η οποία, για να επιτευχθεί, έπρεπε να περάσει πλήθος «στάδια». Στο Α΄ Συνέδριο της ΕΔΑ η εθνική αστική τάξη αναγορεύεται σύμμαχος δύναμη για την Αλλαγή.

Σαν «πρώτο βήμα» για την πραγματοποίηση αυτής της Αλλαγής τίθεται η απομάκρυνση της κυβέρνησης Καραμανλή από την εξουσία, με μια σειρά «ελιγμούς» και συμφωνίες, με στόχο την εκλογική αποτυχία της ΕΡΕ και την αντίστοιχη επιτυχία της Ένωσης Κέντρου, για την οποία απουσιάζει κάθε κριτική.

Για να μην «τρομάξει» τους υποτιθέμενους μελλοντικούς συμμάχους της, η ηγεσία της ΕΔΑ έφτασε όχι απλώς να μείνει κατώτερη των περιστάσεων και των απαιτήσεων αυτού του φανταστικού κινήματος, αλλά πολλές φορές προσπάθησε και να το «μαζέψει».

Αυτή η υποτίμηση του ταξικού χαρακτήρα του κινήματος, όπως και η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εξεγερμένο κόσμο –λόγω της επιλογής για συμμαχία με τις «δυνάμεις του κέντρου…»– οδήγησαν την ΕΔΑ να σέρνεται πίσω από την ΕΚ.
Αυτή η πολιτική ήταν καταστροφική για την Αριστερά, αλλά πιο πολύ ήταν καταστροφική για το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα εκείνης της περιόδου, που αντί να προχωρήσει μπροστά, τσακίζοντας ακόμα και κάθε περίπτωση πραξικοπήματος, βρέθηκε ακαθοδήγητο και ανέτοιμο μπροστά στη Χούντα της 21ης Απρίλη 1967.

Σήμερα, πέρα από το γεγονός ότι τιμάμε όλους τους αγωνιστές-τριες της ΕΔΑ και τους αγώνες που, σε πολύ δύσκολους καιρούς, δώσανε, πρέπει να διαχωριζόμαστε από αυτή την πολιτική. Θέλουμε στην παράδοσή μας τη μαζικότητα, τη μαχητικότητα, την ευρηματικότητα και το θάρρος εκείνου του κινήματος. Αλλά δεν θέλουμε την πολιτική που το οδήγησε στην ήττα.

Μπορούμε να μάθουμε από αυτή την εμπειρία και να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, που στις μέρες μας λέγονται κεντροαριστερά σενάρια και «υπεύθυνη πολιτική» της Αριστεράς.

Σήμερα μας έχει γίνει φανερό ότι ο καπιταλισμός και οι μνημονιακές κυβερνήσεις του δεν «πέφτουν» σαν ώριμα φρούτα και δεν υποχωρούν ούτε σε βασικά αιτήματα επιβίωσης, με συγκυβερνήσεις τύπου «τρικοματικής» και διαταξικές συμμαχίες.

Ο δρόμος των αγώνων και του «πεζοδρομίου» για να νικήσει, δεν πρέπει αυτή τη φορά να μείνει χωρίς στήριξη και οργάνωση από την Αριστερά


Διεθνιστική Εργατική Αριστερά

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Ντόκτορ Σόιμπλε, θα προτείνετε κούρεμα καταθέσεων κι όταν καταρρεύσει η Deutsche Bank;...

Όταν επιθυμείς να μεταλαμπαδεύεις τους δικούς σου ηθικούς κώδικες οφείλεις να ακολουθείς μια πολύ σοβαρή προϋπόθεση: να τους τηρείς πρώτος εσύ ο ίδιος. Σε διαφορετική περίπτωση μπορούν οι αντίπαλοί σου πολύ εύκολα να σε κατηγορήσουν για καιροσκοπισμό και φαρισαϊσμό. Είναι πολύ εύκολο, για παράδειγμα, να είσαι η ισχυρή Γερμανία και να κουνάς το δάχτυλο στην Ιταλία για τις τράπεζές της και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία για τις δημοσιονομικές τους "αμαρτίες", στις οποίες βεβαίως οφείλεται σε σημαντικό βαθμό το πρωσικό εξαγωγικό θαύμα, όπως βεβαίως και στη γενναιοδωρία με την οποία οι νικητές τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου αντιμετώπισαν αυτούς που αιματοκύλισαν δύο φορές τον 20ό αιώνα κι αρνούνται σήμερα στους άλλους, όπως στο ζήτημα του χρέους, τα δώρα τα οποία στους ίδιους με μεγαλοψυχία προσφέρθηκαν...

Πριν,επομένως, ο Β. Σόιμπλε χρησιμοποιήσει ξανά το μαστίγιό του στον ευρωπαϊκό νότο μήπως θα ήταν προτιμότερο να ρίξει μια ματιά στο τι συμβαίνει στη Deutsche Bank, την οποία σοβαροί διεθνείς αναλυτές παρομοιάζουν ήδη με τη Lehman Brothers λόγω και της δικής της έκθεσης σε τραπεζικά τοξικά προϊόντα κι όχι μόνο; Ο αυστηρός με τους άλλους υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θα προτείνει και για την τράπεζα της χώρας του κούρεμα καταθέσεων, όπως προτείνει στους Ιταλούς, και μάλιστα λίγους μήνες πριν τις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές;...

Προφανώς και στην Ελλάδα το πολιτικό κόστος μας έχει στοιχίσει ακριβά σε μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και χρόνια και δεν έγιναν. Καλά, εμείς είμαστε "τεμπέληδες", "ανεπρόκοποι" κι "ωχαδερφιστές". Οι "σοβαροί, ωστόσο, "μεθοδικοί" και "πειθαρχημένοι" Γερμανοί πάσχουν από την ίδια πολιτική παθογένεια, όπως αυτό έχει αποδειχθεί πολλάκις από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008. Η Ευρώπη έχει συλληφθεί επανειλημμένως να αντιδρά με καθυστέρηση Ραντανπλάν κυρίως γιατί η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε σκέφτονταν περισσότερο τος εσωτερικές αντιδράσεις- στο κόμμα τους ή στη γερμανική κοινωνία- και πολύ λιγότερο την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε στέρεα θεμέλια. Πριν ακόμα υπογράψουμε το πρώτο μνημόνιο οι τοπικές εκλογές στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία ήταν σημαντικότερες για τη γερμανική ηγεσία από την αποφυγή επέκτασης και διαιώνισης μιας κρίσης που οδήγησε στο Brexit. Αν η Ευρωζώνη θριάμβευε, οι Βρετανοί θα είχαν γίνει μέλος της. Τώρα όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, αλλά έφυγαν κι από την Ευρωπαϊκή Ένωση...

Κι αν το Βερολίνο είναι εμμονοληπτικό, τι να πει κανείς για το ΔΝΤ, το οποίο επιμένει στη λογική, όπως αποδεικνύεται και με τα εργασιακά, του "πονάει χέρι, κόβει χέρι"; Αν η μείωση του κατώτατου μισθού κι ο γενικότερος περιορισμός ή κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων ήταν ο σωστός δρόμος για την ανταγωνιστικότητα με κοινωνική δικαιοσύνη τότε το Μπαγκλαντές στην Ασία ή η Βουλγαρία στην Ευρώπη θα ήταν το όνειρο κάθε ελεύθερου ανθρώπου κι όχι η Νορβηγία, για παράδειγμα. Οι παππούδες, άλλωστε, των σημερινών σφουγγοκωλάριων του νεοφιλελευθερισμού θεωρούσαν αθέμιτη παρέμβαση στην αγορά εργασίας την κατάργηση της δουλείας και της παιδικής εργασίας. Τώρα τα εγγόνια τους απλώς βαδίζουν στο δρόμο που χάραξαν οι πρόγονοί τους. Μέχρι να μας πουν κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον "συγγνώμη, λάθος", όπως έκαναν με τους πολλαπλασιαστές, χωρίς όμως να αλλάξουν πορεία στο καράβι. Κάπως έτσι ο "Τιτανικός" μοιάζει όλο και πιο πολύ με αυτοεκπληρούμενη προφητεία...

http://tripioevro.blogspot.gr