Τόσο η ενωμένη Ευρώπη, όσο και το ευρώ είναι ένα απατηλό όνειρο – από το οποίο πρέπει να ξυπνήσουμε, προτού καταστραφούμε εντελώς μέσα από εμφύλιους και διακρατικούς πολέμους

«Η ενωμένη Ευρώπη, έτσι όπως τη φανταζόμαστε και την επιθυμούσαμε, ήταν ένα όνειρο. Πρέπει λοιπόν να ξυπνήσουμε και να δούμε πως η πραγματική Ευρώπη στηρίζεται σε τρεις βασικούς πυλώνες: στον ανταγωνισμό των κρατών της με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, στην ευελιξία (απελευθέρωση) της αγοράς εργασίας, καθώς επίσης στη νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας. Οι πυλώνες όμως αυτοί δεν ενώνουν τα κράτη μεταξύ τους αλλά, αντίθετα, τα χωρίζουν – μετατρέποντας τους εταίρους σε εχθρούς. Ταυτόχρονα καταλύουν τη Δημοκρατία – αφού προωθούν ένα σοβιετικού τύπου οικοδόμημα, το οποίο θα κυβερνάται απολυταρχικά από τις δυτικές ελίτ«.

.

Μετά το BREXIT φαίνεται πως πολλοί Βρετανοί ανακάλυψαν ξαφνικά ότι θέλουν πράγματι να ανήκουν στην Ευρώπη – διαδηλώνοντας και συγκεντρώνοντας υπογραφές για να επαναληφθεί το δημοψήφισμα. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, ιδίως οι ελίτ, αναζητούν με μία εικονική απόγνωση τρόπους, μέσω των οποίων θα μπορούσε να διασωθεί η ενότητα – δηλώνοντας πανηγυρικά πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση εκτός της ΕΕ.

Η τοποθέτηση τους αυτή είναι προφανής, αφού ο κάθε λογικός άνθρωπος θα ήθελε μία ενωμένη Ευρώπη – όπου θα επικρατούσε η αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των λαών, η ελεύθερη διακίνηση των Πολιτών, οι συναλλαγές με το ίδιο νόμισμα, μία τεράστια εσωτερική αγορά για τα προϊόντα όλων των κρατών, τα οποία θα διακινούνταν χωρίς κανένα εμπόδιο κοκ.

Είναι όμως εντελώς διαφορετικό το τί θέλει κανείς από το τι μπορεί – κυρίως επειδή η θέληση για μία τέτοια Ευρώπη στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Το Λουξεμβούργο έχει καταφέρει να εξασφαλίσει το προνόμιο ενός φορολογικού παραδείσου, προσελκύοντας τράπεζες και μεγάλους ομίλους, χωρίς να επιτρέπεται κάτι ανάλογο σε άλλες χώρες. Η Ολλανδία αποτελεί μία διαφορετική εναλλακτική δυνατότητα, θεωρούμενη ως η κρυφή όαση της φοροδιαφυγής – ενώ η Ιρλανδία, μέσα από μία σειρά εκβιασμούς, έχει καταφέρει να διατηρήσει πολύ χαμηλό το φορολογικό συντελεστή της, με αποτέλεσμα οι εξαγωγές της να υπερβαίνουν το 100% του ΑΕΠ, όταν στην Ελλάδα επιβάλλεται η συνεχής αύξηση των φόρων, χωρίς καμία λογική.

Από την άλλη πλευρά η Γερμανία, αφού ναρκοθέτησε το ευρώ από την πρώτη ημέρα της υιοθέτησης του με το «μισθολογικό dumping» που εφάρμοσε (ατζέντα 2010), ενισχύει συνεχώς την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα – εξασφαλίζοντας τεράστια πλεονάσματα εις βάρος της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας κοκ., τα οποία δυναμιτίζουν φυσικά τόσο την Ευρωζώνη, όσο και την ΕΕ.

Ταυτόχρονα, μειώνεται συνεχώς η βιομηχανική παραγωγή των άλλων χωρών – γεγονός που, σε συνδυασμό με τα ελλείμματα τους, ασκεί τεράστιες πιέσεις στην οικονομία τους. Σκοτεινό παράδειγμα αποτελεί σήμερα η Ιταλία, στην οποία δεν κινδυνεύουν μόνο οι τράπεζες, αλλά το ίδιο το κράτος, απειλούμενο να χρεοκοπήσει – κάτι που θα συμβεί, εάν τελικά δεν διασώσει το δημόσιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, επειδή το απαγορεύει η νέα νομοθεσία που επέβαλλε η Γερμανία. Ακόμη όμως και να μην απαγορευθεί τελικά, πώς θα διασώσει ένα χρεοκοπημένο κράτος, μη ανταγωνιστικό πλέον, τις χρεοκοπημένες τράπεζες του;

Περαιτέρω, η Ελλάδα δεν επιτρέπεται να χρεοκοπήσει, παρά το ότι διαφορετικά θα χάσει τα πάντα – με την έννοια πως θα λεηλατηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική περιουσία της, χωρίς να καλυτερεύσει η οικονομική της κατάσταση. Εκτός αυτού, η ΕΚΤ έκλεισε εκβιαστικά, παράνομα, χωρίς κανένα δικαίωμα τις τράπεζες της το 2015, για να επιβάλλει φασιστικά τους όρους της – ενώ η Κομισιόν «υποχρέωσε» τον πρωθυπουργό σε μία μοναδική στην ιστορία προδοσία της χώρας από έναν πολιτικό της.

Ολοκληρώνοντας, χωρίς να επεκταθούμε σε άλλες λεπτομέρειες, τόσο η ενωμένη Ευρώπη, όσο και το ευρώ είναι ένα απατηλό όνειρο – από το οποίο πρέπει να ξυπνήσουμε όλοι, προτού καταστραφούμε εντελώς, μέσα από εμφύλιους και διακρατικούς πολέμους.

Το γεγονός δε ότι, το ΝΑΤΟ θέλει να αναλάβει τα ηνία της ΕΕ, οι Η.Π.Α. δηλαδή που βρίσκονται σε πορεία παρακμής, με την έωλη δικαιολογία της ρωσικής απειλής, είναι μάλλον αρκετό για να μας ξυπνήσει από το λήθαργο – αφού κανένας Ευρωπαίος δεν θέλει να κλειστεί σε μία φυλακή, από την οποία δεν θα μπορεί ποτέ να αποδράσει, με δεσμοφύλακα τη Γερμανία, κινδυνεύοντας ταυτόχρονα να συρθεί σε πόλεμο με τη Ρωσία για να επιβιώσουν οι Η.Π.Α.

 http://www.analyst.gr

Περί αριστείας ή τα κακά κόποις κτώνται

Έχω την κακή εντύπωση πως διάφοροι Μένγκελε έχουν μαζευτεί γύρω μας ετοιμάζοντας με σπουδή τα πειράματά τους.

Συνεντεύξεις για την Αριστεία σιγοψήνονται στο φούρνο της Καθημερινής. Άρθρα από μεγαλόσχημους κονκισταδόρους του δημόσιου βίου, ξεθάβουν με την απαραίτητη πολιτική ορθότητα, μισανθρωπισμό και κακεντρέχεια, πασπαλισμένα με ολίγο αντικομουνισμό.

Πάγιο αίτημα πολλών ταλαντούχων και εξειδικευμένων ηλιθίων είναι να μας κυβερνήσουν οι άριστοι.

Μα ως ηλίθιοι που είναι αλλά και πονηροί-πιστεύοντας πως αυτοί είναι οι άριστοι και πως αυτοί θα πρέπει να κυβερνήσουν-ξεχνούν ή θέλουν να ξεχνούν πως κάποιοι άλλοι άριστοι μας κυβερνούν με ελαφρώς μεταλλαγμένα επιχειρήματα.

Μέσα απ’ το μακιγιαρισμένο τους φασισμό ποντάρουν στο συναισθηματισμό και την αγανάκτηση του λεγόμενου λαού, δηλαδή των δούλων που χρειάζονται για να ξεσκατίζουν τους πλούσιους άριστους αδερφούς επιστήμονες, επιχειρηματίες, παπάδες, ακαδημαϊκούς.

Ειδικά οι κακαδημαϊκοί που καταφτάνουν καραβιές απ’ την Αμερική, συγκινώντας συμπλεγματικούς νεοέλληνες που καυλώνουν με τις αριστείες και τα βραβεία και τις καλές πρακτικές, έχουν την τιμητική τους.

Είναι αυτοί που συμπαλεύουν τα τινάγματα μιας τάξης που προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανή μέσα στο παγκόσμιο σφαγείο του ανταγωνισμού, αυτό που οι αθώοι καθηγητές του αμερικάνικου κλιματιζόμενου εφιάλτη δε βλέπουν και δεν ακούν.

Μέσα στο αβρό και σαρκοβόρο πλέξιμο της εκκωφαντικής διάλυσης του ανθρώπου οι λεγόμενοι άριστοι τρυπώνουν σε επιτροπές και ιδρύματα, κουρνιάζουν πρώτοι στην ποδιά του καναλάρχη και του μαικήνα.

Όλα τα φασιστικά μορφώματα στηρίχτηκαν στις στρατιές των αρίστων. Οι άριστοι που ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για την αριστεία τους ποδοπατούν ανθρώπους και ισοπεδώνουν τη φύση προσανατολίζοντας την ανθρωπότητα στη δημιουργική ασάφεια του ανταγωνισμού. Στο μιλιταρισμό των αγορών και στο λιώσιμο του περιττού πληθυσμού.

Θα ζήσετε αξιοπρεπώς μόνο όσοι αντέξετε τον ανταγωνισμό. Μόνο όσοι προσφέρετε γη και ύδωρ στον κεφαλαιοκράτη. Στον επενδυτή.

Σ’ αυτόν που τα βρήκε απ’ το θεό και θέλει τώρα να σας αγοράσει, να σας κάνει υπαλλήλους του, μάνατζερ του φραπέ και της σκουπιδιάρας, να σας κάνει και σας άριστους, πρόθυμους περήφανους έλληνες έτοιμους να ξεπουλήσουν και τη μάνα τους στους ιδιώτες, στους άριστους Κινέζους και στους άριστους Ρώσους και στους άριστους γερμανούς και στους άριστους έλληνες του διεθνούς τζετ-σετ και της ντόπιας εθνικόφρονης μπουρζουαζίας.

Γιατί όπως και να το κάνουμε οι άριστοι ξέρουν τις ανάγκες μας, οι άριστοι διαβάζουν τις προφητείες, οι άριστοι ξέρουν πως εμείς είμεθα μαλάκες και τους χρειαζόμαστε.

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Μια καθόλου τυχαία πρόσληψη: Ο Μπαρόζο στην Goldman Sachs

Λεωνίδας Βατικιώτης
Πηγή: Kommon.gr

Η στρατολόγηση του πρώην προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πορτογάλου Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, από την «Τράπεζα», όπως συχνά αποκαλείται ο αμερικάνικος κολοσσός Goldman Sachs, μόνο ως μεμονωμένο περιστατικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Η συχνότητα με την οποία στελέχη που υπηρετούν σε δημόσιες θέσεις προσλαμβάνονται μετά την ολοκλήρωση της θητείας τους στον ιδιωτικό τομέα είναι τόσο συνήθης ώστε το περιστατικό έχει περιγραφεί κι ως «περιστρεφόμενη πόρτα». Και δεν απαντάται μάλιστα μόνο στις ΗΠΑ με τους υπουργούς Οικονομικών να προέρχονται και να επιστρέφουν σε κορυφαίες τράπεζες (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον υπουργό Οικονομικών του Μπους, Χένρι Πόλσον, που είχε διατελέσει – όλως …τυχαίως – διευθύνων σύμβουλους της Goldman Sachs), αλλά και στην Ευρώπη.

Ποιος ξεχνάει την πρόσληψη του γερμανού καγκελάριου (1998-2005) Γκέρχαρντ Σρέντερ από την επενδυτική τράπεζα των Ρότσιλντ και τη μεταπήδησή του στη συνέχεια στη θέση του προέδρου της κοινοπραξίας που ανέλαβε την κατασκευή του ρωσο-γερμανικού αγωγού Nord Stream; Χώρες μάλιστα όπως η Γαλλία προκειμένου να αποτρέψουν την χρήση ευαίσθητων πληροφοριών, στα οποία είχαν προνομιακή πρόσβαση οι κρατικοί αξιωματούχοι όσο υπηρετούσαν, ως προίκα για μια χρυσή μετεγγραφή σε επιχειρήσεις απαγορεύουν στους δημόσιους λειτουργούς την μετακίνησή τους στον ιδιωτικό τομέα για τρία ολόκληρα χρόνια μετά την απομάκρυνσή τους από το δημόσιο.

Ωστόσο, η ένταξη του Μπαρόζο στα μισθολόγια της Goldman Sachs είναι πολύ πιο σοβαρή υπόθεση, κι αυτό για πολλούς λόγους. Ξεχωρίζουμε τρεις, εξ αυτών.

Πρώτο, γιατί ήδη οι σχέσεις της Τράπεζας με την ευρωζώνη είναι πολύ αμφιλεγόμενες και δεν είναι καθόλου αθώες. Κορυφή του παγόβουνου αποτελούν αναμφισβήτητα τα περίφημα swaps, δηλαδή οι συμφωνίες ανταλλαγής που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης με την Τράπεζα λίγα χρόνια πριν την κυκλοφορία του ευρώ που ως απώτερο σκοπό είχαν την απόκρυψη του πραγματικού ύψους του δημόσιου χρέους. Κι έτσι η ένταξή τους στην ευρωζώνη να μη φαινόταν ότι παραβιάζει τα κριτήρια που είχαν τεθεί – τουλάχιστον να αποκρυβόταν ότι τα παραβίαζε σκανδαλωδώς, όπως πράγματι συνέβαινε.

Στην περίπτωση της Ελλάδας για παράδειγμα αποκρύφτηκε χρέος ύψους 2%, με κόστος για την ελληνική κυβέρνηση το μυθικό ποσό (ακόμη και γι’ αυτές τις δουλειές) των 600 εκ. ευρώ! Δημοσιογραφική έρευνα που ακολούθησε τις αποκαλύψεις από το ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg τερματίστηκε άδοξα όταν η ΕΚΤ αρνήθηκε με επίσημη απάντησή της να αποκαλύψει κρίσιμα έγγραφα. Εύκολα συνάγει κανείς ότι αν κάτι έμεινε στο σκοτάδι ήταν η ενεργή ανάμειξη των ευρωπαϊκών αρχών στην προσπάθεια ωραιοποίησης των δημοσιονομικών μεγεθών. Το «κοινό σπίτι των λαών» επομένως προσέφερε την απόλυτη προστασία στην Τράπεζα, σε βάρος ακόμη και του δικαιώματος στην ενημέρωση καλύπτοντας προφανώς την απομύζηση κρατών και φορολογουμένων, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο η πρόσληψη του Μπαρόζο στην Goldman Sachs αποτελεί πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο ολκής σχετίζεται με τις ευαίσθητες πληροφορίες στις οποίες ο Μπαρόζο είχε επί σειρά ετών πλήρη πρόσβαση. Επρόκειτο για πληροφορίες που αφορούν τη δημοσιονομική κατάσταση των 28 (μέχρι τις 23 Ιουνίου) κρατών μελών και φυσικά άλλων κρατών, όπως η Ρωσία, ή και ολόκληρων περιοχών, όπως η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική. Είναι δυνατό στα χέρια των μελών της Επιτροπής και δη του προέδρου της να μη έφταναν διαβαθμισμένες πληροφορίες για την οικονομία, τα χρηματιστήρια, την αμυντική βιομηχανία, κ.α.; Όλο αυτό το υλικό πλέον, που ήταν στη διάθεση του Μπαρόζο λόγω της θέσης του, θα αποτελεί άυλο κεφάλαιο της Goldman Sachs, η οποία θα μπορεί να χαράξει λεπτομερέστερη στρατηγική για τις αγορές, εδραζόμενη σε μεγαλύτερη γκάμα πληροφοριών την οποία πολλοί ανταγωνιστές της θα ήθελαν να έχουν.

Τέλος, το «χρυσό συμβόλαιο» του Μπαρόζο είναι πολύ σοβαρό, γιατί οι σχέσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων (και δη των τραπεζιτών) με την Goldman Sachs κι όχι οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα ή τράπεζα δεν περιγράφονται καν από το όρο «περιστρεφόμενη πόρτα». Εδώ, η πόρτα έχει βγει από τους μεντεσέδες ώστε τα δύο μέρη να επικοινωνούν καλύτερα και χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να την ανοιγοκλείνουν κάθε τρεις και λίγο. Κορυφαίος μάρτυρας ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, που ήταν αντιπρόεδρος της Goldman Sachs International για την Ευρώπη με έδρα το Λονδίνο.

Αξίζει μάλιστα να δούμε πώς περιγράφει την όσμωση δημόσιων αξιωματούχων και Goldman Sachs ένας σπουδαίος ερευνητής, συγγραφέας του βιβλίου Η Τράπεζα, Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο (εκδ. Μεταίχμιο, 2010): «Το πυκνό αυτό δίκτυο, που άρχισε να εξαπλώνεται χρόνια πριν, υπόγειο και δημόσιο την ίδια στιγμή, έχει τους μεσάζοντες και τους πιστούς του. Άγνωστοι στο ευρύ κοινό, οι σύμβουλοι αυτοί, οι οποίοι επιστρατεύονται με μεγάλη προσοχή και με μεγάλο κόστος, γνωρίζουν τα λεπτά σημεία των παρασκηνίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των υπουργείων των κρατών μελών. Έχουν πρόσβαση στους ιθύνοντες, τους οποίους μπορούν να καλέσουν απευθείας σε στιγμής κρίσης ή όταν θέλουν να πάρουν δουλειές με απευθείας ανάθεση.

Τα κατορθώματά τους αυτά προς χάριν του εργοδότη τους συζητιούνται – με θαυμασμό ή με αποστροφή, εξαρτάται – στους διαδρόμους της εξουσίας και στις χρηματαγορές, τα ΜΜΕ και στις επιχειρήσεις. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτός ο μαγικός κύκλος αποτελείται από πρώην υπεύθυνους της εταιρείας που πέρασαν στα υψηλότερα δημόσια αξιώματα. Στην Ευρώπη, αντίθετα, η Goldman Sachs έγινε ο απόστολος του καπιταλισμού των διασυνδέσεων ή του “καπιταλισμού της πρόσβασης” για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς την έκφραση των ανθρώπων του χώρου». Και να σκεφτεί κανείς ότι ο συγγραφέας, που επιβεβαιώνεται πλήρως, κατηγορήθηκε ως συνομωσιολόγος…

Στη βάση των παραπάνω αποκαλύπτεται κι η πραγματική φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η μεταπήδηση του Μπαρόζο στην Goldman Sachs αποκαλύπτει τους ακατάλυτους δεσμούς που συνδέουν την ΕΕ με την πιο επιθετική κερδοσκοπία. Δείχνουν επίσης ότι η ΕΕ δεν αποτελεί ένα ακόμη κέντρο εξουσίας ικανό να αλλάξει πολιτικό προσανατολισμό, στη βάση των εκλογικών αποτελεσμάτων, που αντί για την Goldman Sachs μπορεί το ίδιο εύκολα να αρχίσει να υπηρετεί την ΒΙΟΜΕ. Όσο γρηγορότερα γίνει αντιληπτή αυτή η αλήθεια τόσο καλύτερα για όλους μας…

info-war

Κι αν ο φύλακας στη σίκαλη έδινε τζάμπα παγωτό;

Γελωτοποιός

Ένα παιδί διαβάζει στα ερείπια ενός βιβλιοπωλείου, μετά τον βομβαρδισμό, Λονδίνο, 1940

«But I’m a creep, I’m a weirdo
What the hell am I doing here?
I don’t belong here.»
Creep, Radiohead

«Αν θέλετε λοιπόν στ’ αλήθεια να τ’ ακούσετε, τότε πρώτο και κύριο μπορεί να περιμένετε πως θα σας πω πού γεννήθηκα, και τι φρίκη που ήτανε τα παιδικά μου χρόνια, και τι φτιάχνανε οι δικοί μου και τα ρέστα πριν με κάνουνε, κι ένα σωρό αηδίες και ξεράσματα καταπώς στο Δαβίδ Κόπερφηλντ, όμως δεν έχω όρεξη να πιάνω τέτοιες ιστορίες».
Η αρχή του Φύλακα στη Σίκαλη, σε μετάφραση Τζένης Μαστοράκη

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Είχα γνωρίζει τον Κώστα στην Νάξο κι είχαμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί. Για την ακρίβεια είχαμε φάει ψωμί και λάδι, για μεσημεριανό και βραδινό, αφού γυρεύαμε δουλειά κι ήμασταν άφραγκοι.

Τον επόμενο χρόνο τον βρήκα πλανόδιο πωλητή στην παραλία. Είχε μελίσσια κάπου στην ενδοχώρα, κι έφτιαχνε με το κερί μικρά γλυπτά που μύριζαν μέλι. Η γυναίκα του τον έβριζε. Όταν κάποιος πλησίαζε τον πάγκο κι έβλεπε τα γλυπτά (τα έπιανε, τα μύριζε), αλλά δεν αγόραζε, ο Κώστας του έδινε ένα τζάμπα.

– Αφού του άρεσε, έλεγε στη γυναίκα του.
– Αν του άρεσε να τ’ αγοράσει.

Η γυναίκα του ήταν πιο τρελή από ‘κείνον. Γλύπτρια κι οξύθυμη σαν κηροζίνη. Την θυμάμαι ένα βράδυ να του ορμάει ουρλιάζοντας, σαν μαινάδα, με τα μαλλιά σχεδόν να φλέγονται, κρατώντας ένα μαχαίρι.

Χωρίσανε πριν σκοτωθεί κάποιος. Ο Κώστας χάθηκε κάπου στην ηπειρωτική Ελλάδα. Την Ελένη τη συνάντησα ξανά τυχαία, κι είχε ακόμα την εύφλεκτη γυαλάδα στο μάτι.

Τέτοιους αλλόκοτους ανθρώπους γνώρισα αρκετούς. Μ’ αρέσει να τους λέω weirdo, η αγγλική λέξη αποδίδει καλύτερα την παραξενιά τους.

~~

Σίγουρα δεν υπάρχει καλύτερο βιβλίο για να καταλάβεις τι είναι ένας weirdo από τον «Φύλακα στη Σίκαλη», του Σάλιντζερ. Το διάβασα όταν ήμουν είκοσι χρονών, αλλά μου έχουν μείνει δύο εικόνες καρφωμένες στο μυαλό.

Στην πρώτη βρισκόμαστε στο σχολείο του έφηβου «ήρωα», του Χόλντεν. Στην τάξη έχουν το μάθημα της Προφορικής Έκφρασης. Κάθε παιδί ξεκινάει να μιλάει για κάποιο θέμα. Οι συμμαθητές έχουν την εντολή από τον δάσκαλο να φωνάξουν «ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ!» κάθε φορά που ο ομιλητής βγαίνει εκτός θέματος.

Ένα παιδί μιλάει για τη φάρμα του, αλλά κάθε τόσο βγαίνει εκτός θέματος, και μιλάει για ένα γράμμα που πήρε η μάνα του απ’ τον θείο του και τις πατερίτσες του θείου του, που είχε πολυομυελίτιδα. Οι συμμαθητές του κανιβαλίζουν κι ουρλιάζουν κάθε τόσο «ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ! ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ!»

Κι ο «ήρωας» δεν αντέχει να τους ακούει, να ζει ανάμεσα τους. Αφήνει το σχολείο, το σπίτι του, την πόλη και περιπλανιέται.

«Μα ήταν ωραία η ιστορία που έλεγε», λέει κάποια στιγμή σ’ ένα κορίτσι που γνωρίζει. «Τι με νοιάζει αν ήταν εκτός θέματος; Αφού ήταν ωραία».

~~

Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα «παραβατικά» παιδιά-άτομα και στους weirdo -όποιας ηλικίας.

Τα παραβατικά άτομα προσπαθούν είτε να τραβήξουν την προσοχή είτε να κερδίσουν το παιχνίδι -πηγαίνοντας ενάντια στους κανόνες.

Οι weirdo δεν νοιάζονται για το παιχνίδι.

Δεν θέλουν να κερδίσουν κάτι, δεν θέλουν να τραβήξουν πάνω τους τα βλέμματα, θέλουν ν’ αποφύγουν τον κόσμο -και το παιχνίδι του. Γι’ αυτό ακριβώς είναι weirdo, επειδή απέχουν.

Κι ο ίδιος ο Σάλιντζερ, weirdo απ’ τους λίγους, μετά την τεράστια κι αναπάντεχη επιτυχία του βιβλίου του, χάθηκε στη φάρμα του, κάπου στο Νιου Χάμσαϊρ, και δεν ήθελε να δει άνθρωπο. Ό,τι ακριβώς θα έκανε κι ο «ήρωας» του, αν ενηλικιωνόταν.

(Οι λογοτεχνικοί ήρωες δεν ενηλικιώνονται, δεν γερνάνε, δεν πεθαίνουν, όπως τα ζωγραφιστά ψωμιά του Θεόφιλου δεν πέφτουν και οι πίπες του Μαγκρίτ δεν είναι πίπες.)

~~

Ο Φύλακας στη Σίκαλη είναι για τον σύγχρονο κόσμο ότι ήταν ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες για τον παλιότερο.

Ο Θερβάντες έχει ως ήρωα έναν τρελό. Ο Σάλιντζερ έναν weirdo.

Και οι δύο είναι τραγικοί ήρωες. Όμως ο Κιχώτης δεν έχει συνείδηση της τρέλας του, ενώ ο Χόλντεν γνωρίζει ότι είναι παρά-ξενος.

Ο Κιχώτης θέλει να κερδίσει. Ο Χόλντεν δεν θέλει να παίξει.

~~

Η δεύτερη σκηνή που θυμάμαι είναι εκείνη που έδωσε τον τίτλο στο μυθιστόρημα. Κάποιος ρωτάει τον «ήρωα» τι θέλει να κάνει στη ζωή του -όπως ρωτάμε τα παιδιά και τους νέους, περιμένοντας ν’ ακούσουμε οικεία όνειρα.

Ο Χόλντεν λέει ότι θα ήθελε να στέκεται στην άκρη ενός χωραφιού σίκαλης, όπου τα παιδιά θα παίζαν. Κι όταν κάποιο πήγαινε να πέσει, στον γκρεμό που υπήρχε, να στέκεται εκεί να το πιάνει.

Λίγα χρόνια αφότου είχα διαβάσει εκείνο το βιβλίο σκέφτηκα κι εγώ τι θα ήθελα να κάνω. Δεν είναι τόσο γραφικό όσο αυτό που σκέφτηκε ο Σάλιντσερ, αλλά θα είχε μεγαλύτερη επιτυχία.

Είχα πει ότι θα ήθελα να έχω ένα ποδήλατο με ψυγείο. Να γυρνάω στην παραλία και να δίνω τζάμπα παγωτό στα παιδιά. Μια μπάλα το καθένα, όχι υπερβολές.

Μετά κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο θα μου δημιουργούσε μπελάδες. Θα είχα να αντιμετωπίσω τη δημοτική αστυνομία, την εφορία -και τα ζαχαροπλαστεία. Ακόμα κι οι γονείς θα ήταν καχύποπτοι, αν έδινα κάτι δωρεάν στα παιδιά τους. Μπορεί να νόμιζαν ότι είναι διαφημιστικό κόλπο ή ότι προσπαθώ να τα δηλητηριάσω ή ότι είμαι παιδεραστής.

Η σκέψη ότι κάποιος σου δίνει κάτι για να σε κάνει χαρούμενο, χωρίς να έχει κανένα προσωπικό όφελος, πέρα από την ευχαρίστηση που νιώθεις όταν κάνεις κάποιον χαρούμενο, είναι αναμφίβολα ύποπτη.

Έτσι δεν το προσπάθησα ποτέ -άσε που δεν έχω τα χρήματα για να το κάνω.

~~

Θυμήθηκα τον Φύλακα στη Σίκαλη και την προσωπική ονειρική καριέρα ως παγωτατζή, καθώς ξαναδιάβαζα τη συλλογή διηγημάτων του Σάλιντζερ «Ιδανική Μέρα για Μπανανόψαρα». Και σ’ αυτό οι ήρωες είναι weirdo. Όχι τόσο «ανεπτυγμένοι» όσο ο Χόλντεν, αλλά σίγουρα είναι παρά-ξενοι, όπως κι ο συγγραφέας τους.

Είναι εικόνες αυτών των ανθρώπων, σαν τον Κώστα, που προτιμάνε να χαρίζουν αντί να πουλάνε.

Άνθρωποι που αντιπαθούν τους κανόνες και είναι εξ ορισμού χαμένοι στο παιχνίδι της ζωής.

Μοιάζουν χαμένοι -έτσι τους ονομάζουν οι άλλοι, εκείνοι που παίζουν.

Αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τη χαρά που νοιώθεις, ίσως να είναι και ευτυχία, όταν προσφέρεις σ’ ένα παιδί ένα παγωτό, όταν ακούς -χωρίς να διακόπτεις- την ιστορία κάποιου, όταν δίνεις τζάμπα ένα απ’ τα κέρινα γλυπτά σου, όταν πιάνεις έναν άνθρωπο πριν πέσει στον γκρεμό, όταν αγνοείς τους κανόνες και παίζεις το δικό σου παιχνίδι.

Αυτό είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων των weirdo -και είμαστε πολλοί: Αισθάνονται ότι δεν ανήκουν σ’ αυτόν τον κόσμο και παίζουν όπως θέλουν να παίξουν. Κυρίως παίζουν. Χωρίς να νοιάζονται ποιους και τι κερδίζουν.

Γελωτοποιός

anemosantistasis.blogspot.com

Οι Γερμανοί σαδο-μονεταριστές επιχειρούν να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση!

... εκτός αν είναι πράγματι ψυχοπαθείς σε κατάσταση μόνιμης άρνησης

globinfo freexchange

Φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι αλήθεια. Λίγες μέρες μετά την ψήφο υπέρ του Brexit, οι Γερμανοί σαδο-μονεταριστές, με επικεφαλής τον Γερμανό υπουργό οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, απαιτούν αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία από τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Όπως αναφέρει το tvxs.gr : “Η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt αποκαλύπτει τα σχέδια του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τα επόμενα βήματα της ΕΕ μετά την απόφαση των Βρετανών να αποχωρήσουν από την ένωση. Σε αντίθεση με όσους ζητούν πολιτική στροφή και επανεκκίνηση της ΕΕ, ο Σόιμπλε προτείνει περισσότερη πειθαρχία και πιστή τήρηση των κανόνων, δίνοντας κυρίαρχο ρόλο στους τεχνοκρατικούς μηχανισμούς και περιορίζοντας τις πολιτικές αποφάσεις.”

Η παράνοια των τεχνοκρατών είναι πέραν πάσης αμφιβολίας. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: είτε πρόκειται πράγματι για επικίνδυνους ψυχοπαθείς σε μόνιμη άρνηση οι οποίοι είναι εντελώς ανίκανοι να αντιληφθούν την καταστροφή που έρχεται, ή, θέλουν τελικά να εξοντώσουν το παρόν έκτρωμα της ΕΕ/ευρωζώνης.

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί το γεγονός ότι μέσα σ'αυτή την απόλυτη καταστροφή των πολιτικών της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας στο μεγαλύτερο μέρος της ΕΕ και ειδικότερα στην ευρωζώνη, οι Γερμανικές "αυθεντίες" απαιτούν περισσότερο σαδο-μονεταρισμό; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί το γεγονός ότι συμπεριφέρονται σαν να μην ψηφίστηκε το Brexit, ενώ κάνουν πως δεν βλέπουν ότι υπάρχει κίνδυνος να συνεχιστεί το ντόμινο, αφού και άλλοι εκδήλωσαν την επιθυμία για ανάλογα δημοψηφίσματα;

Ωστόσο, η πρόταση για κυρίαρχο ρόλο στους τεχνοκρατικούς μηχανισμούς και ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό των πολιτικών αποφάσεων, προδίδει και τον πανικό τους και την αγωνία τους να διατηρήσουν τη Γερμανική ηγεμονία μέσα από ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό των δημοκρατικών διαδικασιών. Μια μικρότερη, Γερμανοκρατούμενη Κομισιόν θα διαμόρφωνε μια ακόμα πιο αντι-δημοκρατική Ευρώπη, απόλυτα ελεγχόμενη από τα λόμπι και κυρίως από την Γερμανική οικονομική ολιγαρχία. Αυτό δείχνει ότι η Γερμανική ολιγαρχία θα προσπαθήσει να εξισορροπήσει την απώλεια της Βρετανίας επιδιώκοντας να αυξήσει ακόμα περισσότερο τη δύναμή της μέσα στην Ευρώπη της νέας Φεουδαρχίας.

Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει η ταφόπλακα για το σημερινό νεοφιλελεύθερο τέρας της ΕΕ. Οι εθνικιστές και οι ακροδεξιοί ευρωσκεπτικιστές συνεχώς αυξάνουν τις δυνάμεις τους παντού, βλέποντας με απέχθεια μια ήδη Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Άρα καταλήγουμε και πάλι στην ίδια εξήγηση: Οι Γερμανοί σαδο-μονεταριστές θέλουν να διαλύσουν την ΕΕ!

Πράγματι, ο ξεροκέφαλος Σόιμπλε φαίνεται ότι συνεχίζει να προκαλεί, καθώς υπονόησε ότι η Πορτογαλία ίσως χρειαστεί και άλλο πρόγραμμα αν δεν "τηρήσει τους κανόνες", κάτι που εξόργισε σχολιαστές και δημοσιογράφους στη χώρα της Ιβηρικής. Και όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι το ΔΝΤ σε έκθεσή του αναφέρει ότι “η Deutsche Bank συνιστά τον μεγαλύτερο κίνδυνο για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.”

Ιδού λοιπόν: έχετε μπροστά σας τη συνταγή της τέλειας καταστροφής. Κι όμως, οι ψυχοπαθείς Γερμανοί τεχνοκράτες και οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών απαιτούν αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία από τα κράτη-μέλη, ακόμα και από τις οικονομίες που κατέστρεψαν με τις πολιτικές τους, όπως η Ελληνική. Εσείς πως θα μπορούσατε να το εξηγήσετε;

Διδάγματα από μια κρίση (που δεν θα πάρουμε)

Φίλε Πιτσιρίκο

Νομίζω ότι σήμερα κάποια επιπλέον πράγματα ξεκαθάρισαν. Το πρώτο είναι πως η Βρετανία –έχοντας νωπό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος– δεν βιάζεται, αν και ενδιαφέρεται σφόδρα, να έρθει σε συμφωνία με την Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία.

Τόσο ο Κάμερον όσο –πολύ περισσότερο– κι ο Όσμπορν ξεκαθάρισαν ότι η Βρετανία θα είναι αυτή που θα αποφασίσει την ώρα και την στιγμή όπου θα ενεργοποιήσει το άρθρο 50 του καταστατικού της ΕΕ.

Σε αντίθεση με τους γιαλαντζί αριστερούς του Προτεκτοράτου, το Λονδίνο γνωρίζει καλά ότι ο χρόνος κυλάει υπέρ του.

Φυσικά και δεν είναι ηλίθιοι οι Βρετανοί να πιστεύουν πως οι ίδιοι θα μείνουν αλώβητοι σε αυτό το παιγνίδι, ξέρουν όμως ότι οι απώλειες του αντιπάλου θα είναι πολύ μεγαλύτερες και γνωρίζουν επίσης πως οι ίδιοι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αναρρώσουν ευκολότερα από αυτούς.

Κι έχουν πολλούς λόγους να το πιστεύουν αυτό ιδίως σήμερα που δύο «άσχετα» μεταξύ τους γεγονότα ήρθαν να γείρουν την πλάστιγγα προς το μέρος τους και να αυξήσουν σημαντικά τις πιθανότητες ενός συμβιβασμού με την ΕΕ που θα είναι προς όφελος των Εγγλέζων.

Το πρώτο από τα δύο αυτά γεγονότα είναι η κερδοσκοπική επίθεση του Τζώρτζ Σόρος όχι στην στερλίνα και στην βρετανική χρηματοπιστωτική βιομηχανία αλλά στην πολυαγαπήμενη μας Deutsche Baaam!

Ο Σόρος λέγεται ότι έβγαλε γύρω στα 10 εκατομμύρια δολάρια ποντάροντας 100 στην πιθανότητα να πέσει η μετοχή της Deutche Bank.

Καθόλου άσχημα, τουλάχιστον για αρχή, αφού κανείς δεν ξέρει τι άλλα κρυφά πονταρίσματα έχει κάνει ακόμα ο κύριος αυτός.

Ο Σόρος, ως γνωστόν, ανήκει στην αγέλη των Λύκων και οι λύκοι επιτίθενται πάντα στο πιο αδύναμο – στο πιο άρρωστο για την ακρίβεια – από τα υποψήφια θηράματά τους.

Το χθεσινό ήταν ένα πολύ άσχημο κι ανησυχητικό σημάδι για την Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία.

Αν μάλιστα συνδυαστεί με την ανάγκη για την ανακεφαλαιοποίηση των νεκροζώντανων Ιταλικών τραπεζών -για την οποία λέγεται ότι θα χρειαστούν 44 δισ. ευρώ-, ο καθένας αντιλαμβάνεται πως κάτω από τον χρυσό θρόνο της Καγκελαρίας έχει τοποθετηθεί μια πυρηνική βόμβα που απειλεί να τινάξει όλο το οικοδόμημα στον αέρα.

Το δεύτερο χαμπέρι που έφτασε στα αυτιά των Γερμανών σήμερα έχει να κάνει με το μέγεθος της αποζημίωσης που συμφώνησαν να καταβάλουν στο Αμερικανικό δημόσιο οι βρομιάρηδες της Volkswagen. Μόνο 11.5 διS. δολάρια!

Μην μου πείτε ότι αν σε αυτό το …ασήμαντο ποσό προστεθεί και η κατάρρευση των πωλήσεων της Γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας στην Μεγάλη Βρετανία (20% των γερμανικών εξαγωγών), θα στηριχθεί η απασχόληση και η ανάπτυξη στην Γερμανία και στην Ευρωζώνη;

Το μόνο λοιπόν που χρειάζεται να κάνει η Βρετανία είναι υπομονή. Να περιμένει 6-8 βδομάδες πριν προχωρήσει στην ενεργοποίηση του άρθρου 50.

Ακόμα καλύτερα θα είναι να ακολουθήσει εκείνο που είπε σήμερα στην συνάντηση με τους Βρετανούς επιχειρηματίες ο υπουργός Οικονομικών Όρσμπορν και προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού σε Βερολίνο και Βρυξέλλες.

Τους υποσχέθηκε πως πρώτα θα υπογραφεί η συμφωνία με την ΕΕ για ελεύθερη πρόσβαση της Βρετανίας στην ενιαία αγορά και μετά θα ενεργοποιήσει το άρθρο 50 για να αρχίσουν οι διαδικασίες της αποχώρησης.

Την ίδια ώρα, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Ομπάμιας δήλωσε πως μια σχέση της Βρετανίας με την ΕΕ είναι εφικτή και έφερε ως παράδειγμα την Νορβηγία.

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες της απέλπιδας προσπάθειας των «Ευρωπαίων» να πιέσουν το Λονδίνο μέσω …Σκωτίας και Βορείου Ιρλανδίας.

Οι Βρετανοί σιωπούν.

Άλλωστε, όπως πολύ σωστά επισήμανε κι ένας άλλος φίλος, το παλάτι μάλλον δεν ήταν ούτε ουδέτερο, ούτε υπέρ του Bremain.

Σε λίγες βδομάδες οι Γερμανοί θα νιώσουν τι πραγματικά πάει να πει πίεση, όταν θα ακούν τα ουρλιαχτά των Ιρλανδών, των Ολλανδών, των Πολωνών, των Κυπρίων και των Μαλτέζων που θα απαιτούν την υπογραφή νέας συμφωνίας με το ΗΒ το συντομότερο δυνατό.

Δανοί και Σουηδοί δεν πρόκειται να τους ρωτήσουν καν.

H EE αποτελεί πια το έμπρακτο παράδειγμα της κατάλυσης των ιδανικών και των επιτευγμάτων της αστικής δημοκρατίας, αφού καταστρατηγεί τα θεμελιώδη δικαιώματα που αυτή προβλέπει, δηλαδή το δικαίωμα των λαών να επιλέγουν και να ελέγχουν την εκτελεστική εξουσία στην χώρα τους.

Η ΕΕ καταργεί κι αυτή την αντιπροσωπευτική δημοκρατία που γέννησε η Αμερικανική και η Γαλλική επανάσταση 2,5 αιώνες πριν, επιτρέποντας στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών να κυβερνούν με τον τυπικό τρόπο της μαφίας.

Εκβιάζοντας, απειλώντας και λεηλατώντας ανεξέλεγκτα.

Με τους Βρετανούς θα τα βρουν αργά ή γρήγορα.

Είναι προς το συμφέρον και των δυο.

Εκείνους όμως που σκύβουν το κεφάλι θα τους πατήσουν χωρίς να δείξουν έλεος.

Οι τυραννίες δεν μεταρρυθμίζονται. Ανατρέπονται.

Το ισχυρό και ταυτόχρονα αδύναμο σημείο των δολοφόνων αυτών είναι το νόμισμα στο οποίο πληρώνουν και πληρώνονται.

Πολύ γρήγορα στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες θα συνειδητοποιήσουν ότι το «κοινό νόμισμα» δεν είναι μια παγίδα που στήθηκε μονάχα για τους άλλους.

Είναι και ένας λάκκος μέσα στον οποίο έχουν πέσει και οι ίδιοι.

Κάποιοι θα γελάσουμε πολύ. Η ώρα ζυγώνει. Η εκδίκηση της Γυφτιάς έρχεται!

Φιλιά πολλά από την Εσπερία Ηλίας

Υ.Γ. Στο παρασκήνιο των παραπάνω, έχουμε και την κίνηση για την εκπαραθύρωση του Τζέρεμι Κόρμπιν από την ηγεσία του Εργατικού κόμματος. Μάθημα σπουδαίο για την εναπομένουσα αριστερά σε ολόκληρο τον κόσμο. Αντί ο Κόρμπιν να υπηρετήσει το συμφέρον της εργατικής τάξης και να σεβαστεί την προσωπική του ιστορία, επέλεξε να ακολουθήσει την γραμμή των Μπλαιρικών και τις συμβουλές των θλιβερών απολογητών της ΕΕ που προπαγανδίζουν την ανοησία του «μετασχηματισμού της ΕΕ σε προοδευτική κατεύθυνση».

Ένας εξ αυτών κι ο δικός πρώην και «επιτυχημένος» υπουργός Οικονομικών της ΠΦΑ κ. Γιάνης Βαρουφάκης. Με την φόρα που είχε πάρει πάντως ο Κόρμπιν, είναι απορίας άξιο το πως του γλίτωσαν κι άλλες λαμπρές μορφές της ελληνικής κεντροαριστεράς, όπως, λόγου χάρη, ο Φώτης Κουβέλης και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Εμείς, βέβαια, συνεχίζουμε να κουβεντιάζουμε για το αν είναι ή δεν είναι ακροδεξιοί τύποι σαν τον Τζόνσον και τον Φάρατζ -φυσικά και είναι- και δεν καταδεχόμαστε να κουβεντιάσουμε για το πώς η κεντροαριστερά και η αριστερά στην Ευρώπη έχουν καταντήσει να είναι ο απολογητής του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Η αριστερά που μαζί με τους πλουτοκράτες στρώνουν τον δρόμο στον φασισμό και στον ολοκληρωτισμό. Συνεχίστε λοιπόν, όταν ακούτε για το Brexit, να απαντάτε πως ο Φάρατζ είναι φασίστας. Φασίστας ο Φάρατζ και δημοκράτες οι Γιούνκερ, Σουλτς και Ντάισελμπλουμ.

(Αγαπητέ Ηλία, παρακολουθούμε τους παίκτες του παγκόσμιου καζίνο να παίζουν με τις ζωές μας και καλούμαστε να επιλέξουμε τον αγαπημένο μας παίκτη. Γιατί; Βέβαια, είναι απολαυστικό να βλέπεις τους καπιταλιστές να τρώγονται μεταξύ τους. Ας φαγωθούν. Να μην μείνει ούτε ένας. Και δεν θα τους κλάψει κανείς. Να είσαι καλά, Ηλία.)

pitsirikos

Ένας χρόνος μετά το ΟΧΙ

Πέτρος Αργυρίου

Η απλή αναλογική δεν είναι απλά ένας ακόμη αντιπερισπασμός από μία ακόμη βίαια κλοπή συντάξεων που υποχρεώνει πολλούς στην απότομη συνειδητοποίηση πως οι κόκκινες γραμμές ήταν ροζ στρινγκάκι ενώ άλλους τους οδηγεί σε σίγουρο θάνατο.

Ο Τσίπρας με την απλή αναλογική παίζει το τελευταίο του χαρτί.

Στόχος είναι μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση πριν αυτά που γίναν κι αυτά που έρχονται επιστρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μονοψήφια ποσοστά ώστε:

• Α) να μοιραστεί τη νομή της εξουσίας με τη ΝΔ σε ποσοστό 2/1 μέσω μιας αναγκαστικής συγκυβέρνησης παγιώνοντας την παρουσία του στον κρατικό μηχανισμό και
• Β) να ρίξει τα συνθλιπτικά κυβερνητικά βάρη στη ΝΔ ασκώντας ρητορική εσωτερικής αντιπολίτευσης.

Μια ακόμη αμφίβολη προσπάθεια καθώς το ΠΑΣΟΚ της Φώφης και το Ποτάμι του Θεοδωράκη παρά το όποιο επιπόλαιο φλερτ με τον Τσίπρα, προτιμούν να πάρουν το ρίσκο μιας συγκυβέρνησης με τη ΝΔ απευθείας σε μελλοντικό χρόνο από το να γίνουν σύντομα συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σε μια αναγκαστική συγκυβέρνηση ΝΔ/Σύριζα.

Αν δεν βγει στους Συριζανέλ η απλή αναλογική, θα είναι υποχρεωμένοι να πιούν το πικρό ποτήρι μέχρι τελευταίας σταγόνας ενώ μαστουρωμένοι από το αφροδισιακό της «εξουσίας», θα συνεχίζουν το εμπόριο χαλασμένων παραισθησιογόνων αναμεμιγμένων με μπόλικο τοξικό και ταξικό κυνισμό.

Γιατί: πέρα από το νέο εργασιακό που θα νομιμοποίησει την ήδη κυρίαρχη εργασιακή ζούγκλα, η απαίτηση για αύξηση του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 3,5% σε μια οικονομία που απειλείται από στιγμή σε στιγμή με κατάρρευση οδηγεί αυτόματα και μέσω του κόφτη σε μέτρα 6 δις το 2017. 600 ευρώ ανά κεφάλι το χρόνο, 50 λιγότερα ευρώ ανά άτομο.

Κι αυτή είναι η αισιόδοξη εκτίμηση που προϋποθέτει όχι μεγάλη πτώση του ΑΕΠ. Η φοροεξάντληση όμως και η μείωση των τουριστικών εσόδων δεν λειτουργούν ευνοϊκά στο ΑΕΠ, ούτε φυσικά τα κανόνια και η συνεχιζόμενη φυγή εταιριών.

Όχι, δεν θα γίνουμε Βενεζουέλα. Κάποια Σούπερ Μάρκετς θα έχουν γεμάτα ράφια. Απλά με τον κρατικό μηχανισμό στην κατάσταση που βρίσκεται, θα δούμε κόσμο να πεθαίνει στους δρόμους. Ίσως και κάποιοι από εμάς να είμαστε ένας από αυτούς.

Κανένα φιλί ζωής: Όπως το προβλέψαμε, το Brexit οδήγησε σε σκλήρυνση της γερμανικής πολιτικής. Περισσότερη λιτότητα, γερμανικοί κανόνες παντού. Ο Σόιμπλε έχει μερικούς μήνες να υλοποιήσει τη γερμανική του Ευρώπη, με όποιο κόστος, ακόμη και με τη διάλυση της ΕΕ.

Κι εδώ ξεκινάν κι άλλες ρήξεις. Ο Γιούνγκερ προσπαθεί να κρατήσει την ΕΕ, δίνοντας σε πείσμα των Γερμανών περίοδο χάριτος μερικών βδομάδων στην μείωση των Ισπανικών και Πορτογαλικών ελλειμμάτων από το 4,4 στο 3%.

Φυσικά τα ελλείμματα δεν μειώνονται έτσι σε μερικές βδομάδες. Απλά ο Γιούνγκερ ροκανίζει χρόνο απέναντι στη γερμανική επιθετικότητα ελπίζοντας να μην έχει διαλυθεί η ΕΕ πριν τις γερμανικές εκλογές του 17 που μπορεί να οδηγήσουν σε διαφορετικό μείγμα πολιτικών δυνάμεων κι επομένως ίσως και σχεδιασμών.

Το Brexit έδωσε περιθώρια και στον άλλο άσπονδο φίλο των Γερμανών, τον Μάριο Ντράγκι, να κόψει καλού κακού μπόλικα ευρά, λες και η ποσοτική του χαλάρωση δεν υπονόμευε αρκετά το όπλο της γερμανικής πολιτικής που λέγεται λιτότητα μέσω της οποίας επιχειρεί την πλήρη εξάρτηση των άλλων ευρωπαϊκών οικονομιών.

Ο Ρέντζι από την άλλη, απέναντι στη γερμανική αδιαλλαξία, καταφεύγει σε αντάρτικο:

Απέναντι στο ενδεχόμενο να οδηγηθούν οι ιταλικές τράπεζες σε Bail in κι επομένως και σε capital controls πριν από αυτό, παραβιάζει κατάφορα τους τραπεζικούς κανόνες και τις ανακεφαλοποιεί με κρατικά κεφάλαια.

Το Brexit έχει βλάψει λιγότερο προς το παρόν τη Μ.Βρετανία από ότι την ΕΕ.

Άγνωστο το πώς θα επηρεάσει το Brexit την επανάληψη του δεύτερο γύρου των Αυστριακών εκλογών που θα ξαναγίνουν μετά από σχετική απόφαση του ανώτατου συνταγματικού δικαστηρίου που διαπίστωσε παρατυπίες.

Νοθεία. Αυτό τα λέει όλα για το πόσο αδίστακτο είναι το ευρωιερατείο και οι ντόπιοι λακέδες του.

Φυσικά, το Brexit έχει φέρει πολιτικό σεισμό και στη Μ.Βρετανία, καθώς ήταν κάτι στο οποίο η πλειοψηφία των ελίτ στον δυτικό κόσμο ήταν αντίθετοι ενώ πεισμένες από την παντοδυναμία και τον ζήλο της προπαγάνδας τους υποτίμησαν την πιθανότητά του:

Δύο πρωθυπουργοί τελείωσαν: Ο ένας, ο τωρινός, ο Cameron, με αξιοπρέπεια παραιτήθηκε. Ο άλλος, πιθανός μελλοντικός πρωθυπουργός, ο Boris Johnson, επέλεξε να μην πάρει την πρωθυπουργία μαζί με την καυτή πατάτα του Brexit, με αποτέλεσμα να μην αποκτήσει την πρώτη μάλλον ποτέ του.

Στο στρατόπεδο των εργατικών, ο Corbyn έχασε συντριπτικά την ψήφο εμπιστοσύνης και είναι υποχρεωμένος να καθαρίσει το κόμμα από τους Blairιτες πριν τον φάνε.

Ο Farange παραιτείται από το UKIP. Αρκετά εύλογα: Το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου πέτυχε τον αυτοσκοπό του: Το Brexit. Μάταια λοιπόν τον κατηγορούν τα ευρωμήντια για λαγό και για έλλειψη ευθύνης και «πατριωτισμού».

Μπορεί να είναι ο Farange όμως σίγουρος, απολύτως σίγουρος, ότι παρότι η βρετανική πολιτική σκηνή σε όποια εκδοχή της είναι απείρως πιο σοβαρή κι υπεύθυνη από όποια εκδοχή της ελληνικής, δεν θα υπάρξουν δυνάμεις που θα μετατρέψουν το βρετανικό Όχι σε Ναι;

Έγινε στην Ελλάδα. Νοθεία έγινε στην Αυστρία.

Δεν είναι πιθανό να γίνει στη Μ.Βρετανία αλλά δεν είναι κι απολύτως απίθανο.

Κλείνοντας, ας μιλήσουμε για το σχέδιο X του Γιάνη Βαρουφάκη και του Galbraith, όπως αυτό περιγράφεται από τον δεύτερο.

Εθνικοποίηση των τραπεζών, capital controls, παράλληλο νόμισμα κλπ κλπ.

Ο Τσίπρας χρησιμοποίησε το Βαρουφάκη, να ρίξει άδεια για πιάσει γεμάτα, όμως ο πρώτος δεν είχε καμία ριζοσπαστική διάθεση, μοναχά μπόλικη ριζοσπαστική ρητορική.

Όταν ο Τσίπρας κατάλαβε πως οι εκβιασμοί του Βαρουφάκη ήταν αδύναμοι μπροστά στους πραγματικούς εκβιασμούς των δανειστών, τον αντικατέστησε ο ίδιος κι αργότερα με τον Τσακαλώτο που ο πατέρας του έχει ένα μύριο ευρώ σε Hedge Funds. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο μαρξισμός είναι καλός μόνο για πανεπιστημιακές αίθουσες και θεωρητικολογίες.

Το Plan X θα είχε τύχη μόνο αν είχε την στήριξη της πολιτικής ηγεσίας και του λαού κι αν εφαρμοζόταν από τις πρώτες κιόλας μέρες, τότε που οι τράπεζες ήταν ανακεφαλοποιημένες και υπήρχαν ακόμη έστω κάποια αποθεματικά παρά το μνημονιακό πλιάτσικο.

Θα περνούσαμε μαύρες μέρες κι η οικονομία θα έπεφτε σε κώμα. Από το κώμα υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις εξόδου. Δεν υπάρχει όμως καμία καταγεγραμμένη περίπτωση που να έχει φυτρώσει ακρωτηριασμένο μέλος.

Και συνεχίζουν να μας ακρωτηριάζουν.

Μια υποσημείωση: Αν ισχύουν οι αποκαλύψεις Παππά-Κοτζιά κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ΑΝ, ο Βαρουφάκης αρχικά είχε εισηγηθεί τη συνέχιση του προγράμματος Σαμαρά και το κλείσιμο της αξιολόγησης. Αυτό σημαίνει πως το Plan X δεν ήταν έτοιμο πριν τις εκλογές αλλά σχεδιάστηκε στο πόδι μετά...

Ο Βαρουφάκης ήταν ο χρήσιμος ηλίθιος του Τσίπρα, ενός πρωθυπουργού, που όπως το απέδειξε η θητεία του, ήθελε το ευρώ και τις ευρωκαρέκλες πάση θυσία. Κι αυτό κάνει: θυσιάζει τους πάντες.
Μάλλον θα έρθει κι η στιγμή που θα θυσιάσει και τον Βαρουφάκη.

Γιάνη. Για αρκετό καιρό φύλαγες τα νώτα των φίλων σου πολιτικών. Υπάρχουν αρκετές πιθανότητες ο κώλος σου από περιζήτητος να γίνει επικηρυγμένος γιατί όπως καταλαβαίνεις χρειάζονται πάντα αποδιοπομπαίοι τράγοι. Κυρίως μετά από εθνικές καταστροφές.

Καλωσήρθες στην πολιτική Γιάνη. Την τέχνη της εξαπάτησης καις της εκμετάλλευσης.

agriazwa

Αρχίδι!

«Πρέπει να εξηγήσουμε την Ευρώπη καλύτερα στους ανθρώπους» δήλωσε ο Σόιμπλε. Τρεις παραδοχές με τη μία. Πρώτη, δεν την εξήγησαν ποτέ μέχρι σήμερα, αλλά οι «μενουμευρωπαίοι» θέλουν να ανήκουν στην «Ευρώπη του Σόιμπλε» χωρίς να ξέρουν τί είναι αυτό στο οποίο χαίρονται να ανήκουν.

Δεύτερη παραδοχή, ο Σόιμπλε πιστεύει πως οι απλοί «άνθρωποι» είναι ηλίθιοι και ως εκ τούτου είναι λανθασμένη η εντύπωση που έχουν για την «Ευρώπη του Σόιμπλε» μέσα από τα βιώματά τους, γι΄ αυτό και χρειάζονται επεξηγήσεις από τους «ειδικούς» οι οποίοι θα τους πείσουν ότι η «Ευρώπη του Σόιμπλε» δεν είναι αυτό που ζουν, αλλά κάτι άλλο.

Τρίτη παραδοχή, ότι υπάρχει κάποια ελίτ που γνωρίζει πολλά που δεν ξέρουν οι πολλοί. Υπάρχουν κι άλλες παραδοχές, βέβαια. Όπως αυτή που θυμίζει τις υπηρεσίες των δοσίλογων επί Κατοχής οι οποίοι εξηγούσαν στους κατακτημένους από τους ναζί λαούς, ότι οι Γερμανοί δεν είχαν έρθει για να κάψουν, να κλέψουν, να λεηλατήσουν, αλλά επειδή τους αγαπούσαν, ήθελαν να τους εκπολιτίσουν και να τους προστατέψουν από κάτι που μόνο αυτοί γνώριζαν, όπως τώρα μόνο ο Σόιμπλε γνωρίζει.

Ένα αρχίδι είναι ο τύπος, ένας φασίστας, ένας νεοναζί που δεν το κρύβει καθώς όπως υποστηρίζει: «Το θέμα δεν είναι η λιτότητα, αλλά το να τηρούμε τους κανόνες που αποφασίζουμε. Η Γερμανία είναι ένα καλό παράδειγμα για αυτό». Η Γερμανία ήταν ένα καλό παράδειγμα και για τον Χίτλερ. Διότι όπως και ο Χίτλερ, έτσι και ο Σόιμπλε θαυμάζουν τη Γερμανία ΤΟΥΣ επειδή τηρεί τους κανόνες που η ίδια η Γερμανία ΤΟΥΣ δημιούργησε, πάνω στα δικά της μέτρα και συνθήκες.

Η Γερμανία του Χίτλερ και του Σόιμπλε πρέπει, λοιπόν, να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις χώρες της «ενωσιακής» αυτοκρατορίας της, καταργώντας τις κατά τόπους κουλτούρες, συνήθειες, ιστορία, συνθήκες. Η Γερμανία είναι ένα καλό παράδειγμα, άρα και οι γερμανοί είναι ένα καλό παράδειγμα, άρα ή θα γίνουμε όλοι σαν τους γερμανούς ή να πάμε στο διάολο.

Ένα μεγάλο αρχίδι είναι ο Σόιμπλε, ένας παράφρονας ναζιστής που το εκδηλώνει χαλαρά ως ιδιοκτήτης γραφείου ευρέσεως σκλάβων για τη γερμανική βιομηχανία: «Στην Γερμανία οι επιχειρήσεις ψάχνουν επειγόντως για μαθητευόμενους και αγγλικά μπορεί σήμερα να μάθει ο καθένας». Ιδού η ευκαιρία, λοιπόν, για απεγνωσμένους άνεργους νέους τής «Ευρώπης του Σόιμπλε» που -στην κυριολεξία – θα χρησιμοποιηθούν ώστε να αναπτύξουν τη γερμανική βιομηχανία και να δημιουργήσουν στρατιές γενίτσαρων, πολύτιμα αναλώσιμα για τον σημερινό οικονομικό και αύριο κλασικό πόλεμο.

Αυτοί είναι οι νέοι φίλοι του Τσίπρα, οι χτεσινοί του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Σε αυτή την «Ευρώπη του Σόιμπλε» δηλώνουν τα αριστερά χρυσόψαρα ότι θέλουν να μείνουν πάση θυσία, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι το ότι θα προσπαθήσουν να την αλλάξουν … από μέσα. Από αυτή την «Ευρώπη του Σόιμπλε» χτυπιούνται μην τυχόν και φύγουμε οι φλούφληδες με τα βουλγάρικα Armani. Ρε άντε πάτε να κρεμαστείτε όλοι μαζί, να νιώσουν και τα δέντρα λίγη χαρά που βοήθησαν στη σωτηρία του κοινωνικού περιβάλλοντος. Άντε τον πούλο, σιχάματα.


Υγ1: Αυτοί που οδύρονται ακόμη για την απόφαση των Βρετανών να εγκαταλείψουν την Ε.Ε. μιλώντας για «λανθασμένη απόφαση», για ποιου το καλό άραγε ενδιαφέρονται; Να λυπούνται για το μέλλον των «καημένων Βρετανών» δεν το πιστεύω. Θα είχαν ήδη εκφράσει τη λύπη τους για το παρόν και το μέλλον των καημένων Ελλήνων αντί να τους λοιδορούν καθημερινά. Το μόνο που απομένει είναι κλαίνε για την απώλεια ενός κομματιού της «Ευρώπης του Σόιμπλε». Και αυτό από μόνο του δείχνει ότι εκτός από θλιβεροί είναι και ή ανόητοι ή υποκριτές, καθώς η μεγάλη κερδισμένη σε περίπτωση υλοποίησης του Brexit, θα είναι η Γερμανία. Πέρα από τους οικονομικούς λόγους, η Γερμανία θα πανηγυρίσει τυχόν αποχώρηση της Βρετανίας, καθώς θα φύγει το κακό σπυρί από τον κώλο τής προσπάθειάς της για τη γερμανική ομογενοποίηση των μελών της Ε.Ε. Θα έχει φύγει, επίσης, το «κακό παράδειγμα» ότι μια χώρα μπορεί να αναπτύσσεται εντός Ε.Ε. και εκτός ευρωζώνης.

Υγ2: Όσοι σοβαροί δεν βαρέθηκαν, δεν κουράστηκαν και δεν σιχάθηκαν ακόμη να παρακολουθούν τις «εξελίξεις», είμαι βέβαιος ότι αντιλήφθηκαν την τρομοκρατία των λέξεων όπως αναδείχθηκε μεταξύ του Brexit και του Grexit. Από την ημέρα του δημοψηφίσματος στη Μ. Βρετανία μέχρι και σήμερα κανείς δεν τόλμησε να πει ότι η Μ. Βρετανία αποφάσισε να αποχωρήσει από την Ευρώπη. Όλα τα ΜΜΕ και οι Βρυξέλλες και οι Γερμανοί έλεγαν ακριβώς αυτό που συνέβη: «Η Μ. Βρετανία αποφάσισε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Αντίθετα, κάθε φορά που τίθεται θέμα Grexit, τα ΜΜΕ, και οι Βρυξέλλες και η Γερμανία και οι φλούφληδες με τα βουλγάρικα Armani, μας σπάζουν τα ούμπαλα ότι η Ελλάδα θα φύγει από την Ευρώπη λες και θα μας εξορίσουν σαν σφήνα μεταξύ Κονγκό και Μπουρούντι. Ως γνωστόν, κανένα προϊόν δεν έχει λόγο ύπαρξης χωρίς καταναλωτές. Και στην Ελλάδα, δόξα τω Θεώ, περισσεύουν οι χάφτες της καταστροφολογίας.

Υγ3: Να δώσω τα συγχαρητήριά μου στην κυρία Έλενα Ακρίτα, η οποία σε σχόλιό της για την αυτοκτονία Μαμιδάκη έγραψε: «Γιατί υπάρχουν κι επιχειρηματίες με φιλότιμο. Συλλυπητήρια στην οικογένεια του», βρίσκοντας το θάρρος να πει ουσιαστικά ότι όσοι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν αυτοκτονούν, απλώς δε διαθέτουν φιλότιμο.
 kartesios

Ιδού γιατί το μαύρο ιερατείο της ευρω-δικτατορίας ήθελε να ξεφορτωθεί τον Βαρουφάκη

globinfo freexchange

 

Ο διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος, Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, επιβεβαιώνει μέσα από το βιβλίο του, τον λόγο που το μαύρο ιερατείο της Ευρωπαϊκής Χρηματοπιστωτικής Δικτατορίας (ΕΧΔ), θέλησε με κάθε τρόπο να ξεφορτωθεί τον πρώην υπουργό οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, αλλά και την “επικίνδυνη” Αριστερή πλατφόρμα που αργότερα σχημάτισε τη Λαϊκή Ενότητα.

 

Από το tvxs.gr :

 

Κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, άμεση εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, επαναπροσδιορισμός των καταθέσεων σε Νέα Δραχμή, μέτρα για την εγγύηση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, επιστράτευση δημοσίων υπαλλήλων, ήταν, σύμφωνα με τον Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, τα βασικά συστατικά του «Σχεδίου Β» ή «Σχεδίου Χ» που προετοιμαζόταν από τον Μάρτιο του 2015, υπό τον πρώην υπ. Οικονομικών της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα, Γιάνη Βαρουφάκη.   Τα παραπάνω παρουσιάζει λεπτομερώς στο βιβλίο του «Καλώς όρισες στη μαρτυρική αρένα» (εκδ. Πατάκη), το οποίο παρουσιάζει η Καθημερινή, ο Αμερικανός καθηγητής.   Ο Γκάλμπρεϊθ υποστηρίζει ότι αυτοί που κλήθηκαν να αναπτύξουν το σχέδιο, μεγαλοποιούσαν τις δυσκολίες και παρέβλεπαν «κάποιες ευοίωνες προοπτικές». Υπήρχε βέβαια η πρόβλεψη για την περίπτωση κήρυξης κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Στην περίπτωση αυτή, η Τράπεζα της Ελλάδος θα έπρεπε να εθνικοποιηθεί είτε μέσω προεδρικού διατάγματος, είτε μέσω Γενικής Συνέλευσης.   […]   Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας δεν κρύβει την απογοήτευσή του για το γεγονός ότι το Σχέδιο δεν εφαρμόστηκε. «Πραγματοποιήθηκε μια συνάντηση υψηλού επιπέδου για το ζήτημα, ο πρωθυπουργός δεν ζήτησε ενημέρωση από μας και η εργασία επί του θέματος τερματίστηκε με την υποβολή ενός εκτενούς υπομνήματος στις αρχές Μαΐου», σημειώνει.

 

Υπενθυμίζεται ότι, ήδη από τον Μάιο του 2015, ο γνωστός δημοσιογράφος Paul Mason, υπονόησε εμμέσως πλην σαφώς, ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο από ανθρώπους, προφανώς σε θέσεις κλειδιά, της ευρωζώνης, προκειμένου να μεταλλάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον αναγκάσουν τελικά να εφαρμόσει και την τελευταία λεπτομέρεια του πειράματος, με αντάλλαγμα κάποιου είδους ελάφρυνσης του χρέους στα μέτρα τους.

 

Σε άρθρο του, ανέφερε χαρακτηριστικά:

 

“Σε ένα σενάριο σύμφωνα με την ευρωζώνη, το αναμενόμενο τέλος είναι: Ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάται, ο υπουργός οικονομικών Βαρουφάκης κρατά την υπόσχεσή του να μην υπογράψει με όρους παράδοσης και παραιτείται. Σχηματίζεται μια κεντροαριστερή κυβέρνηση, με τον Αλέξη Τσίπρα να συμμαχεί τώρα με το Ποτάμι και την σιωπηλή υποστήριξη της φιλελεύθερης πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας. Γίνεται ελάφρυνση του χρέους, αλλά με τους όρους που επιβάλουν οι δανειστές και ο ΣΥΡΙΖΑ επιβιώνει για να ολοκληρώσει τη μετάλλαξη του σε ένα κεντροαριστερό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.” (fa.ev/2015/07/)

 

Με την ευκαιρία συμπλήρωσης ενός έτους από το ‘ΟΧΙ’ του δημοψηφίσματος, τα σκυλιά του συστήματος αναθεματίζουν το “θράσος” του Ελληνικού λαού να τολμήσει να πει ‘ΟΧΙ’ στην εξόντωσή του από τις βάρβαρες πολιτικές της ευρω-δικτατορίας. Οι “αυθεντίες” πολιτικοί και δημοσιογράφοι στα συστημικά κανάλια ευθυγραμμίζονται απόλυτα με τη “λογική” του νεοφιλελεύθερου φασισμού, με βάση τον οποίο, τα δημοψηφίσματα είναι επικίνδυνα, γιατί ο λαός μπορεί να βγάλει “λάθος” αποφάσεις!

 

Δηλαδή, σε ελεύθερη μετάφραση, λένε ότι ‘δεν μπορείτε να αποφασίζετε εσείς, ο λαουτζίκος’, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες για την τύχη της χώρας, επειδή ‘εμείς, η ελίτ γνωρίζουμε καλύτερα’. Είναι η ίδια ελίτ βέβαια που κατέστρεψε τη χώρα και έστειλε το λογαριασμό στον λαουτζίκο. Ή, αλλιώς, η ίδια ελίτ που ζητά ουσιαστικά κατάργηση της Δημοκρατίας, επειδή ο “επικίνδυνος όχλος” μπορεί να βλάψει τα συμφέροντά της!

 

Έτσι, τα σκυλιά του συστήματος ακόμα ουρλιάζουν για το “θράσος” ενός λαού να πει ‘ΟΧΙ’ και για το “θράσος” ενός υπουργού να βρει τρόπο εξόδου από την νεοφιλελεύθερη ευρω-δικτατορία. Δυστυχώς όμως, η λούμπεν μικροαστική τάξη κατάπιε αμάσητη την προπαγάνδα “ευρώ η θάνατος”, γι’αυτό και έβαλε έξι μνημονιακά κόμματα στη βουλή, αφού είχε ήδη υπογράψει τρίτο μνημόνιο ο Τσίπρας.

 

failedevolution.blogspot.gr

ΠΥΡΙΤΙΔΑΠΟΘΗΚΗ Η DEUTSCHE BANK ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΤΙΝΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΔΝΤ

ΠΥΡΙΤΙΔΑΠΟΘΗΚΗ Η DEUTSCHE BANK ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΤΙΝΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΔΝΤ…

Σύμφωνα με το ΔΝΤ η Deutsche Bank αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, όπως σχετικά αναφέρει σε έκθεσή του για το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Στην ίδια έκθεση σημειώνεται  ότι η HSBC και η Credit Suisse συνιστούν τη δεύτερη και τρίτη, αντίστοιχα, μεγαλύτερη πηγή κινδύνων για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Όσο για το φάρμακο, το ΔΝΤ προειδοποιεί ότι η  βαρύτητα της Deutsche Bank καθιστά αναγκαία τη βελτίωση της διοίκησής της, την αύξηση της εποπτείας και την εντατικοποίηση του ελέγχου της εξωγενών συναλλαγών της.

Έτσι, τόσο η Γερμανία,  όσο και οι Γαλλία, Βρετανία και ΗΠΑ αποτελούν τους υψηλότερους κινδύνους μετάδοσης μίας κρίσης παγκόσμια, καθώς η έκθεση των εγχώριων τραπεζών σε έτερες χώρες είναι αρκετά μεγάλη, συμπληρώνει το ΔΝΤ.

Θα αφήσουν να γίνει το «μεγάλο ΜΠΑΜ, να γίνουν όλα γης μαδιάμ», ή απλά τα θηρία αλληλοδαγκώνονται αγρίως για να μεγαλώσουν τα μερίδια που διεκδικούν; Μάλλον θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι ακόμη και για τα αδιανόητα μέχρι χθες…

Δημοσιεύθηκε από Παρεμπιπτόντως

Η Αλίκη στη Χώρα του Brexit

Αλέξανδρος Σχισμένος

«Όταν  χρησιμοποιώ  μια  λέξη, είπε ο Χάμπτυ Ντάμπτυ σαρκαστικά, «σημαίνει επακριβώς ό,τι εγώ επιλέγω να σημαίνει – ούτε κάτι λιγότερο ούτε κάτι περισσότερο».
«Το ερώτημα είναι», είπε η Αλίκη, «εάν είσαι σε θέση να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα».
«Το ερώτημα είναι», απάντησε ο Χάμπτυ Ντάμπτυ, «ποιος θα είναι ο κυρίαρχος – αυτό είναι όλο».[1]

Η παραπάνω ιστορία έχει γίνει πιο γνωστή από το βιβλίο στο οποίο περιέχεται και λίγοι μαθαίνουν ότι τελικά ο αυγοκέφαλος Χάμπτυ έπεσε από τον τοίχο και έσπασε το τσόφλι του. Οι περισσότεροι εντυπωσιάζονται από την κυριαρχία επί της γλώσσας. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι, για να ανακηρύξει ο Χάμπτυ την κυριαρχία του επί των λέξεων, αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει τη συμβατική σημασία των λέξεων, ειδάλλως δεν θα γινόταν κατανοητός.
Θα έπεφτε σε αυτιστικό παραλήρημα.

Για να εγκαθιδρύσει την Ηγεμονία του επί της Καινοτομίας, για να γίνει κυρίαρχος των Σημασιών, πρέπει να το κάνει στο έδαφος του ήδη υπάρχοντος, με τα διαθέσιμα υλικά, με τις λέξεις που ισχύουν για όλους, πρέπει δηλαδή να αποδεχθεί και να υποταχτεί στην κυριαρχία των Σημασιών. Γιατί οι λέξεις σημαίνουν κάτι. Και ο έλεγχος των Σημασιών είναι ο σκοπός, όχι η ευχέρεια, κάθε εγκαθιδρυμένης κυριαρχίας. Σκοπός γλιστερός και διαρκής, γιατί πραγματικά, κύριος των Σημασιών είναι το θεσμισμένο κοινωνικό φαντασιακό και καθώς οι παραδοσιακές δομές αντιπροσώπευσης καταρρέουν, το θεσμίζον κοινωνικό φαντασιακό ξεχύνεται σε χίλια ρυάκια, μέσα από συντρίμμια, βαλτώνει σε μικρές λίμνες, γκρεμίζει αποσαθρωμένα φράγματα, αναζητεί έναν νέο ορίζοντα, αλλά δεν ελέγχεται. Οι νέες σημασίες δεν αναδύονται ως ηγεμονικές.

Κάποιοι βέβαια, ακούνε το Χάμπτυ-Ντάμπτυ και αναζητούν μια νέα ‘Ηγεμονία’ ή μια νέα ‘Αφήγηση’, ακριβώς γιατί δεν διαβάζουν ολόκληρη την Ιστορία, αλλά ό,τι τους συμφέρει. Ας πάρουμε για παράδειγμα την φιλολογία γύρω από το βρετανικό δημοψήφισμα.

Κατά περίεργο τρόπο, είδαμε διάφορους Έλληνες αναλυτές, αριστερά και δεξιά να ερμηνεύουν το δημοψήφισμα με βαλκανικούς όρους, όπως κάνουμε οι επαρχιώτες. Ήδη, από την προηγούμενη του Brexit εβδομάδα, τα σημάδια ήταν εμφανή με τη δολοφονία της βουλευτή των Εργατικών Τζο Κοξ από έναν Άγγλο φασίστα, που ο Δελαστίκ βιάστηκε να ξεσκεπάσει αποδίδοντας τον φόνο στον Τζέημς Μποντ (και τις μυστικές υπηρεσίες υπέρ του Bremain). Γνωστοί επίσης οι πανηγυρισμοί κάποιων αριστερών για τη ‘ψήφο ανεξαρτησίας’ (της Μ. Βρετανίας, ξεχνώντας, όπως είπε και ο Άγγλος κωμικός John Oliver, ότι όλες οι ‘ημέρες ανεξαρτησίας’ παγκοσμίως γιορτάζουν την ανεξαρτησία ΑΠΟ την Μ. Βρετανία). Δεν αξίζουν σχολιασμό.

Όμως δεν την πάτησαν μόνο οι ντόπιοι, την πάτησαν και οι Εγγλέζοι. Την πάτησε ο Κάμερον, που στήριξε την πρωθυπουργία του στην υπόσχεση του δημοψηφίσματος. Την πάτησαν και ο Τζόνσον και ο Φαράντζ, που δεν πίστευαν ότι θα πετύχουν την έξοδο που είχαν ως εκλογικό καρότο και τώρα έρχονται προ των ευθυνών τους.

Την πάτησε ο Κάμερον, γιατί δεν έμαθε να χρησιμοποιεί τη ‘δημιουργική ασάφεια’, αυτό το Βαρουφάκειο πολιτικό ‘υπερόπλο’. Αντί να κάνει ένα δημοψήφισμα σαν το ελληνικό, του ειδικού και του αορίστου [«Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους»);], έκανε ένα δημοψήφισμα του γενικού και προσδιορισμένου («Θα πρέπει το Ηνωμένο Βασίλειο να παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση;»). Ηλίθια βρετανική τακτική, να θέτεις ακριβή ερωτήματα που παίρνουν σαφείς απαντήσεις, απομεινάρι μιας εποχής που το βρετανικό κοινοβούλιο σε συνεργασία με το Στέμμα ήταν οι κυρίαρχοι πολιτικοί θεσμοί διεθνώς.  Και ποιο ήταν τελικά το αποτέλεσμα;

Εκτός από το Λονδίνο, τη Σκωτία και τη Βόρεια Ιρλανδία, την Βρετανία του σινεμά δηλαδή, οι υπόλοιποι στο Ηνωμένο Βασίλειο ψήφισαν Brexit.

Τώρα, οι λέξεις σημαίνουν κάτι που οι κυρίαρχοι δεν μπορούν να διαχειριστούν. Τώρα, ο Κάμερον δεν μπορεί να κάνει Τσιπρική κωλοτούμπα και έτσι, παραιτήθηκε και σιγοσβήνει από τον πολιτικό χάρτη. Στη Μ. Βρετανία η πολιτική σκηνή καταρρέει, και τα δύο μεγάλα κόμματα είναι σε εμφύλιο, κόσμος κατεβαίνει σε πορείες, όλοι ψάχνουν την κωλοτούμπα αλλά κωλοτούμπα δεν γίνεται πια. Το όνειρο του Σαρλ Ντε Γκωλ, ‘Η Ενωμένη Ευρώπη από τα Ουράλια ΕΩΣ τη Μάγχη’ φαίνεται να υλοποιείται. Ή μήπως θα υλοποιηθεί το παλαιό εκείνο ‘Festung Europa’ της Βέρμαχτ ή άραγε ο παλαιότερος ακόμη Ναπολεόντειος ‘Ηπειρωτικός Αποκλεισμός’;

Ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και νυν ‘στρατηγός’ του Brexit Μπόρις Τζόνσον, με ύφος μελαγχολικό και τσιπρικό, δήλωσε το επόμενο του δημοψηφίσματος πρωινό ευτυχής που η χώρα του φεύγει από την ‘υπερεθνική’ (sic) ένωση, αλλά προειδοποίησε ότι δεν πρέπει να βιαστεί να φύγει (δεν έχει κατατεθεί το αίτημα αποχώρησης σύμφωνα με το Άρθρο 50 που θα ξεκινήσει επίσημα τη διετή διαδικασία). Με την παραίτηση του Κάμερον και μετά την Σύνοδο των 27 υπολοίπων κυβερνήσεων της Ε.Ε. η Μ. Βρετανία πήρε παράταση μέχρι το Σεπτέμβρη, ή επ’ αόριστον. Ούτε οι Άγγλοι εθνικιστές τύπου Τζόνσον, που ήταν τόσο πυρετώδεις τις προηγούμενες εβδομάδες δείχνουν διαθέσιμοι να βγουν από την παράλυση.

Ακούγοντας τον Τζόνσον, αναρωτιέσαι αν είναι το εγγλέζικο φλέγμα που τον εμποδίζει να δείξει τον ενθουσιασμό της Λεπέν. Αντί για τους εθνικιστικούς μύδρους που εξαπέλυσε η τελευταία, αναμένοντας ένα δικό της Frexit, ο Εγγλέζος σιγοψιθυρίζει, παρότι προβάλλεται ως διάδοχος του Κάμερον ή μάλλον ακριβώς για αυτό, ενώ στους δρόμους του Λονδίνου τον γιουχάρουν και εκατοντάδες χιλιάδες Λονδρέζοι απαιτούν την ανεξαρτητοποίηση της πόλης.

Το παράδοξο με τον Αγγλικό εθνικισμό, είναι πως η Αγγλία δεν υπήρξε πλήρως ανεξάρτητη παρά μόνο για 300 χρόνια από τα τελευταία 1200 (περ.900 – 1016 & 1453-1603). Η Αγγλία δεν υπήρξε ποτέ προτεκτοράτο, αν και κάποτε κομμάτια της βρέθηκαν υπό ρωμαϊκή και αργότερα δανέζικη κατοχή. Όλο τον υπόλοιπο καιρό η Αγγλία υπήρξε (το κυρίαρχο) κομμάτι της Μ. Βρετανίας, του Ην. Βασιλείου, της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Κοινοπολιτείας διαδοχικά. Ο Αγγλικός εθνικισμός, φυσικά, επικαλείται την βρετανική αυτοκρατορική δόξα του ιμπεριαλισμού προκειμένου να τονωθεί. Όμως αν τέτοια ‘δόξα’ ανήκει σε κάποιον, αυτοί είναι οι βασιλικοί Οίκοι του Ανόβερο και του Σαξ-Κόμπουργκ-Γκόθα, παρακλάδια των Αψβούργων, γερμανόφωνοι. Ας μην ξεχνάμε ότι το βρετανικό παρακλάδι του Οίκου του Σαξ-Κόμπουργκ-Γκόθα μετονομάστηκε σε Οίκο του Ουίνσδορ κατά τον Α’ Π.Π., για να μην θυμίζει την γερμανική καταγωγή των Βρετανών βασιλέων σε καιρό πολέμου με τη Γερμανία.

Ακόμη και στο βασικό στρατιωτικό πεδίο, η ‘δόξα’ θα ανήκε στα επίλεκτα Σκωτσέζικα τμήματα, τα ίδια που βοήθησαν την καθυπόταξη της Ιρλανδίας και κυβέρνησαν την Ινδία. Ο Μαρξ ήταν υπέρ της βρετανικής αποικιοκρατίας της Ινδίας [2]. Η Μ. Βρετανία υπήρξε η (κατεξοχήν) αυτοκρατορική δύναμη της νεωτερικότητας. Δεν έχει εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα να δώσει, αντιθέτως εναντίον της χτίστηκαν μυριάδες ελευθερωτικοί αγώνες, ήδη από την Αμερικάνικη Επανάσταση. Δεν ήταν προτεκτοράτο όπως τα Βαλκάνια, τα Βαλκάνια ήταν προτεκτοράτο της.

Και στην Νότια Ευρώπη σαν (επί)κυρίαρχοι κατηφόρισαν οι Βρετανοί και δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που ο Τσώρτσιλ έλεγε ‘Φερθείτε στην (απελευθερωμένη) Αθήνα σαν κατεχόμενη πόλη’. Ο εγγλέζικος εθνικισμός ιστορικά υπήρξε κατά κύριο λόγο αναμεμειγμένος μέσα στον βρετανικό ιμπεριαλισμό και στην επέκτασή του, στον λευκό ευρωπαϊκό ρατσισμό, το περίφημο ‘White man’s burden’ του Κίπλινγκ και τις ψευδοθεωρίες του Τσάμπερλαιν που θαύμαζε ο Χίτλερ.

Η Μ. Βρετανία (μαζί με τις Η.Π.Α.) υπήρξε επίσης η αιχμή του δόρατος της νεοφιλελεύθερης επέλασης, και η εκπρόσωπος της Ατλαντικής πολιτικής ατζέντας στην Ε.Ο.Κ. παρά τις αντιστάσεις της Γαλλίας, που δύο φορές έθεσε βέτο στην είσοδο των Βρετανών, για να καμφθεί τελικά το 1973, όταν δεν υπήρχε πια Ντε Γκωλ.

Ένα μεγάλο μέρος των οπαδών του Brexit δήλωναν ότι η Ευρώπη τους καταπιέζει καθώς δεν αφήνει τη Μ. Βρετανία να κλείσει πλήρως τα σύνορα (παρόλο που την αφήνει να έχει την πόρτα μισόκλειστη). Και πάλι όμως, το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστών εξ Ανατολάς φτάνουν το Νησί βάσει του δικαιώματός τους ως υπήκοοι της Κοινοπολιτείας (Ινδία, Πακιστάν), δικαίωμα που τους παραχωρήθηκε μετά από αιώνες Βρετανικής σκλαβιάς. Η Μ. Βρετανία υπήρξε ο κινητήριος μοχλός της βιομηχανικής, καπιταλιστικής και αποικιοκρατικής παγκοσμιότητας, πριν δώσει τα σκήπτρα αλλού.

Τώρα, η Μ. Βρετανία πέφτει στο παράδοξο:
Γιατί με εθνοκρατικούς όρους, και η Μ. Βρετανία είναι μία ‘υπερεθνική’ ένωση. Δυνάμωσαν οι φωνές από τη Σκωτία (από όσους θέλουν να γίνει επανάληψη του δημοψηφίσματος για έξοδο της Σκωτίας από την Μ. Βρετανία και ένωσή της με την Ε.Ε.) και από την Β. Ιρλανδία (το Σιν Φέιν ζητά δημοψήφισμα για ένωση του ιρλανδικού νησιού, με την αιτιολογία πως η Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής συνάφθηκε με μία ευρωπαϊκή Μ. Βρετανία, που δεν απαιτούσε συνοριακούς ελέγχους στο Σμαραγδένιο Νησί). Οι δύο περιοχές ψήφισαν Bremain, όπως και το Λονδίνο (οι τραπεζίτες του  Σίτυ σκέφτονται πικρόχολα ότι θα έπρεπε να φύγει το Λονδίνο από την Βρετανία, ενώ ο λαός του Λονδίνου συμφωνεί μαζί τους καθώς φαίνεται).

Όσοι γνωρίζουν το Λονδίνο και κατανοούν τη διαφορά της παγκόσμιας αυτής μητρόπολης από την υπόλοιπη Αγγλία και Ουαλία, καταλαβαίνουν ότι το αίτημα για ανεξαρτητοποίηση του Λονδίνου από τη Μ. Βρετανία και εισδοχή του στην Ε.Ε. είναι σε μεγάλο βαθμό ρεαλιστικό. Τόσο ρεαλιστικό που υπογραμμίζει (όπως και όλες οι εξελίξεις) την κατάρρευση της παραδοσιακής εθνικής πολιτικής. Παρότι τα εθνοκρατικά επιχειρήματα της ‘αυτοδιάθεσης’ κυκλοφορούν ευρέως, δεν υπάρχει κανένας εθνοκρατικός θεσμός αντιπροσώπευσης που να έχει ανεξάρτητη ισχύ, δεν υπάρχει στεγανότητα των εθνοκρατικών μηχανισμών.

Το Λονδίνο, πόλη που χρονολογείται πριν την ρωμαϊκή εισβολή στην Γηραιά Αλβιόνα, είναι ένας παγκόσμιος κόμβος που ήδη, πριν την Ένωση των Στεμμάτων του 1707 (κατά τρόπο δυναστικό, αφού δηλαδή οι Σκώτοι Στιούαρτ ‘κληρονόμησαν’ τον αγγλικό θρόνο) υπερέβαινε τα στενά όρια του νησιού. Η οικονομική και κοινωνική ζωή της πόλης ξεπερνούσε τα εθνικά σύνορα όσο η αυτοκρατορία επεκτεινόταν και η επιρροή του Λονδίνου συνέπιπτε με την παγκόσμια έκταση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ήδη πριν την Βιομηχανική Επανάσταση.

Το Λονδίνο δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά αμιγώς αγγλική πόλη. Μια ματιά στο Μπρέμινγκχαμ, τη δεύτερη πόλη του νησιού, αρκεί για να πείσει. Οπότε, ένα ανεξάρτητο Λονδίνο δεν είναι όπως θα λέγαμε ένα ανεξάρτητο Αγρίνιο, αλλά περισσότερο μια ευρωπαϊκή Σιγκαπούρη (η οποία ιδρύθηκε το 1819 από τον Σερ Στάμφορντ Ραφλς, Άγγλο που γεννήθηκε στη Τζαμάικα και πέθανε στο Λονδίνο – σε ποιο εθνοκράτος ακριβώς δηλαδή;).

Η Μεγάλη Βρετανία, παρότι περιγράφεται ως ‘συνταγματική μοναρχία’ δεν έχει Σύνταγμα, αντιθέτως έχει μία σειρά από επίσημα έγγραφα, που χρονολογούνται ήδη από τον καιρό της Μάγκνα Κάρτα, και περιλαμβάνουν τις Πράξεις του Κοινοβουλίου. Ιδρυτικές πράξεις της Μ. Βρετανίας είναι οι Ενωτικές Πράξεις με τη Σκωτία (1707- οικειοθελώς) και την Ιρλανδία (1801-βιάιως), και ανασυντακτική η Ιρλανδική Ανεξαρτησία (τμηματικώς, μετά από δημοψήφισμα στο Βορρά) του 1922.

Όλες οι ιστορικές επεκτάσεις και επικαλύψεις της Μ. Βρετανίας βγήκαν σαν ραφές στην επιφάνεια μετά το δημοψήφισμα. Εξίσου, οι περιπλοκότητες του Βρετανικού δικαίου (που είναι περισσότερο εμπειρικό και δίνει βαρύτητα στην αρχή του δεδικασμένου) και οι ιδιαιτερότητες του βασιλείου (του οποίου η μονάρχης είναι επίσης μονάρχης – επικεφαλής και της ‘υπερεθνικής’ Κοινοπολιτείας και κεφαλή της Αγγλικανικής Εκκλησίας και των απανταχού Αγγλικανών) αφήνουν πολλά περιθώρια για παρεξηγήσεις.

Σίγουρα ένα Grexit θα ήταν εντελώς άλλη κατάσταση, όπως όμως και ένα Frexit. Ας δούμε απλώς το ηλικιακό χάσμα. Κυρίως οι συνταξιούχοι (οι οποίοι έχουν βιωματική ανάμνηση της προ-Ε.Ε. Μεγάλης Βρετανίας) ψήφισαν το Brexit, ενώ οι νέοι ψήφισαν το Bremain .Οι περιπλοκές απόκτησης της βρετανικής υπηκοότητας απέκλεισαν από την ψήφο ένα μεγάλο ποσοστό μεταναστών που όμως ζουν στην βρετανική νήσο, συντριπτικά δε, στο Λονδίνο.

Όπως λέγαμε, βρετανικός εθνικισμός δεν υπήρχε, υπάρχει αγγλικός εθνικισμός και βρετανικός αυτοκρατορικός επεκτατισμός. Ίσως το αποτέλεσμα δείχνει ότι ο δεύτερος συρρικνώθηκε πλέον στα όρια του πρώτου, κυριαρχώντας στην αγγλική ύπαιθρο.

Αλλά δείχνει επίσης ότι η αίσθηση αποξένωσης που προκαλεί η μεταφορά της πολιτικής ισχύος σε υπερκρατικές γραφειοκρατίες και πολυεθνικούς οικονομικούς μηχανισμούς, η κατάρρευση της εμπιστοσύνης στις εθνοκρατικές δομές αντιπροσώπευσης, κυριαρχεί έναντι κάθε κανονικότητας.

Μέσα σε ένα αποπνικτικό παρόν, υπάρχει διάχυτη διάθεση για απόδραση προς το μέλλον, αλλά τίποτε δεν εξασφαλίζει τι μέλλον θα είναι αυτό – εξαρτάται π.χ. από το πόσο συμπίπτει η επιρροή του (στενού) αγγλικού εθνικισμού με την κοινωνική δυσαρέσκεια του πληθυσμού. Οι εθνικιστικοί λήροι και η άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων δεν οδηγούν σε κάποια εθνική πολιτεία, αλλά στο ξενοφοβικό αδιέξοδο, σαν αντανακλαστικά κενά νοήματος, αφού δεν υπάρχει εθνική στεγανότητα στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη. Τρέμουν οι άγγλοι εθνικιστές την απώλεια των υπερεθνικών κεφαλαίων και των υπερεθνικών τραστ που συσσωρεύονται στο Λονδίνο.

Παρόλο που οι εθνικιστές τύπου Τζόνσον ήταν η δυνατή φωνή, ακόμη και αυτοί επικαλέστηκαν το ‘δημοκρατικό έλλειμμα’ της Ε.Ε., το προφανές σε όλους, ενώ οι Bremain (όπως ο μουσουλμάνος δήμαρχος του Λονδίνου Σάντι Καν) απέμειναν με απειλές για την οικονομία.

Η αποτυχία της Ε.Ε. είναι ακριβώς αυτή η αντίθεση δημοκρατίας-οικονομίας που μπορούν να την εκμεταλλευτούν και οι αντιδημοκράτες. Οι ρίζες αυτής της αποτυχίας βρίσκονται στην ίδια την ταύτιση Κράτους – Εξουσίας και την αντίθεση συμφερόντων Κράτους – Κοινωνίας. Αυτή η αποτυχία φυσικά δεν ανήκει μόνο στην Ε.Ε., είναι συνέπεια της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, συνέπεια του γεγονότος ότι για να έλθει αυτή η ‘ανάπτυξη’ έπρεπε να στραγγαλισθούν και τα ολίγα ψίχουλα θεσμικής ‘δημοκρατίας’ των ‘ευρωδυτικών’ κοινωνιών.

Αρχίσαμε με μία ιστορία γραμμένη από έναν Άγγλο, για την ηγεμονία επί των λέξεων. Από ό,τι φαίνεται δεν είναι επαρκής, ούτε εφικτή αυτή η ηγεμονία. Θα κλείσουμε το μικρό αυτό σημείωμα με το ποίημα ενός άλλου Άγγλου, για την ισχύ των νοημάτων:

“Fools!  Who from hence into the notion fall, that vice or virtue there is none at all. If white and black blend, soften, and unite A thousand ways, is there no black or white? Ask your own heart, and nothing is so plain; ‘Tis to mistake them, costs the time and pain.” 
Alexander Pope, An essay on man IV, 1733 –

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] «Μέσα από τον καθρέπτη», Lewis Carol, 1872.
[2] Με τα λόγια του ίδιου του Μαρξ: ‘England, it is true, in causing a social revolution in Hindustan, was actuated only by the vilest interests, and was stupid in her manner of enforcing them. But that is not the question. The question is, can mankind fulfill its destiny without a fundamental revolution in the social state of Asia? If not, whatever may have been the crimes of England she was the unconscious tool of history in bringing about that revolution.’ (1853) – Οπότε, όπως καταλαβαίνετε ο Μαρξ καταδίκαζε τα επιμέρους εγκλήματα της πολιτικής των Βρετανών αλλά δικαιολογούσε την αποικιοκρατία, ως αναγκαία για την πρόοδο της ανθρωπότητας, όποια και αν ήταν αυτά τα εγκλήματα.

www.babylonia.gr

«Τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες»

Άρης Χατζηστεφάνου

Οι Αγγλοι βαυκαλίζονται ότι είναι ελεύθεροι. Αυτό συμβαίνει μόνον όταν εκλέγουν τους βουλευτές τους. Αμέσως μετά επιστρέφουν στις αλυσίδες και την ανυπαρξία τους. (Ζαν Ζακ Ρουσό)

«Εφτασε η στιγμή που οι ελίτ πρέπει να εξεγερθούν απέναντι στις αμαθείς μάζες», τιτλοφορούσε πολυσέλιδη ανάλυσή του το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy.

Το κείμενοι έφερε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Τζέιμς Τράουμπ, αρθρογράφου μεταξύ άλλων των New York Times και του περιοδικού New Yorker αλλά και μέλους του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ.

Μετά το σοκ του τίτλου το περιεχόμενο ήταν αναμενόμενο: «Οι δυνάμεις του Brexit», έγραφε ο Τράουμπ, «κέρδισαν επειδή ορισμένοι κυνικοί πολιτικοί ηγέτες ήταν έτοιμοι να υποταχθούν στην παράνοια των ψηφοφόρων τους. Είναι απαραίτητο να πούμε», συνέχιζε ο γνωστός σχολιαστής, «ότι οι άνθρωποι παραπλανώνται και ο στόχος της ηγεσίας είναι να τους απομακρύνουν από την πλάνη».

«Μήπως είναι αυτό ελιτισμός;», αναρωτιόταν ο ίδιος, για να δώσει αμέσως την απάντηση στο ρητορικό του ερώτημα:

«Πιθανότατα είναι… γιατί έχει φτάσει να αποτελεί ελιτισμό να πιστεύουμε στη λογική, την τεχνογνωσία και τα μαθήματα της Ιστορίας. Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, η παράταξη που αποδέχεται την πραγματικότητα πρέπει να προετοιμαστεί να αναλάβει τον έλεγχο της παράταξης που αρνείται την πραγματικότητα».

Πόσο διαφορετικά ηχούν αυτές οι προτάσεις από τα μηνύματα που έστελναν οι ίδιοι αρθρογράφοι πριν από περίπου 25 χρόνια, όταν οι θεωρίες περί του τέλους της Ιστορίας υπόσχονταν την ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας.

Σήμερα καθώς ο καπιταλισμός αδυνατεί να ξανασταθεί στα πόδια του και ενώ το εγχείρημα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης βρίσκεται στο στόχαστρο των λαών της Ευρώπης και της Αμερικής, η δημοκρατία μετατρέπεται στον απόλυτο εχθρό.

Η μάχη ξεκινά με πρόσχημα τον κίνδυνο επικράτησης ανθρώπων όπως ο Νάιτζελ Φάρατζ στην Αγγλία, ο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ και η Μαρίν Λεπέν στο Παρίσι – πολιτικοί δηλαδή που αποθεώθηκαν από το ίδιο οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο που σήμερα τους παρουσιάζει ως απειλή για την οποία αξίζει να θυσιάσουμε τη δημοκρατία.

Σε αρκετές περιπτώσεις αυτή η ολομέτωπη επίθεση απέναντι στο δικαίωμα των πολιτών να εκφράζουν τη βούλησή τους –έστω και με την παρωδία δημοκρατίας των εκλογών που πραγματοποιούνται κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια– έρχεται με αριστερό και αμεσοδημοκρατικό μανδύα.

«Οι εκλογές είναι επικίνδυνες για τη δημοκρατία», ήταν ο τίτλος σε μακροσκελέστατο άρθρο του Ντέιβιντ βαν Ρέιμπρουκ στη βρετανική εφημερίδα Guardian, λίγες ημέρες μετά το δημοψήφισμα του Brexit.

Ο αρθρογράφος χαρακτήριζε συλλήβδην τα δημοψηφίσματα «πρωτόγονες διαδικασίες, που μετατρέπονται σε επικίνδυνα τσεκούρια στα χέρια απογοητευμένων και κακώς πληροφορημένων πολιτών».

Ο Βρετανός σχολιαστής δεν είχε απλώς πρόβλημα με τα δημοψηφίσματα αλλά με κάθε διαδικασία εκλογών.

«Το σύστημα της αντιπροσώπευσης μέσω εκλεγμένων εκπροσώπων ίσως να ήταν απαραίτητο στο παρελθόν –όταν η επικοινωνία ήταν αργή και οι πληροφορίες περιορισμένες– αλλά δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο με τον οποίο αλληλοεπιδρούν οι πολίτες σήμερα», διαβάσαμε στο άρθρο του Guardian, το οποίο κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ζούμε με το «σύνδρομο της δημοκρατικής κόπωσης».

Φαινομενικά η κριτική που ασκούσε ο Ρέιμπρουκ βρίσκεται στον αντίποδα των θέσεων που παρουσίαζε το Foreign Policy.

Εδώ ο συγγραφέας δεν ζητά την κυριαρχία των ελίτ απέναντι στις αμαθείς μάζες (δηλαδή ένα ολιγαρχικό καθεστώς όπως θα το όριζε ο Αριστοτέλης), αλλά την επιστροφή στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Ο Ρέιμπρουκ προτείνει την ανάληψη εξουσιών από μικρές ομάδες πολιτών που θα επιλέγονται τυχαία αλλά θα πλαισιώνονται από επιστήμονες και τεχνοκράτες.

Πουθενά στο κείμενο βέβαια δεν διαβάζουμε ποιος θα επιλέγει αυτούς τους τεχνοκράτες και πολύ περισσότερο γιατί αυτοί οι «ειδικοί», που παρουσιάζονται σαν κάτοχοι της μιας και μοναδικής αλήθειας, θεωρούνται πολιτικά ουδέτεροι: Και αν αυτοί οι «ειδικοί» είναι καθηγητές πανεπιστημίου που μπορεί συμπτωματικά να ζουν από επιδοτούμενα προγράμματα της Ε.Ε. (λέμε τώρα).

Το πραγματικό πρόβλημα στις θέσεις του Ρέιμπρουκ βέβαια δεν είναι τόσο το περιεχόμενό τους όσο ο χρόνος της παρουσίασής τους.

Η ανάθεση της εκτελεστικής εξουσίας σε τυχαία επιλεγμένους, αιρετούς πολίτες είναι πράγματι μια ριζοσπαστική απάντηση για τα προβλήματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Σε τελική ανάλυση όμως το άγχος που βαραίνει τον συγγραφέα δεν είναι πώς θα θριαμβεύσει η δημοκρατία, αλλά πώς θα αποφευχθεί ένα ακόμη «λάθος», όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει το Brexit.

Ξεκινώντας από εντελώς διαφορετική αφετηρία από τον συντηρητικό λόγο του Τζέιμς Τράουμπ στο Foreign Policy, o Ρέιμπρουκ καταπιάνεται με το ίδιο ερώτημα: Πώς θα διορθώσουμε ένα εκλογικό σώμα που ψηφίζει «λάθος».

Αυτό που και οι δύο σχολιαστές παραλείπουν να σημειώσουν βέβαια είναι ότι αυτοί που ψήφισαν «λάθος» ανήκουν σε διαφορετική τάξη από τους ίδιους.

Και ο πόλεμος που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πλήρη εξέλιξη δεν είναι ο πόλεμος των ιδεών αλλά ο πόλεμος των τάξεων.

Ιδιωτικοποίηση ΟΤΕ: Σύνολο αποεπενδυσης 1,5 Δις ευρώ, ενώ σύντομα θα γεμίσει η Ελλάδα με υποψήφιους Μαυρίκηδες

«Ο μισθός και τα μπόνους του Διευθύνοντος Συμβούλου είναι 1.488.750,70 ευρώ! 17,5 φορές μεγαλύτερος από τον μισθό του Έλληνα Πρωθυπουργού ή έξι φορές μεγαλύτερος από τον μισθό της Μέρκελ»

Σκληρές αλήθειες για τη σημερινή εικόνα του άλλοτε κραταιού ΟΤΕ περιγράφουν σε επιστολή τους τα μέλη της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εργαζομένων, η οποία διανεμήθηκε στην τακτική γενική συνέλευση των μετόχων του Οργανισμού. Οκτώ χρόνια μετά την ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού αντί της ανάπτυξης και των επενδύσεων που είχε υποσχεθεί η διοίκηση, έχει σημειωθεί αποεπένδυση ύψους 1,5 δις ευρώ!

«Απέσυραν τον ΟΤΕ από την FYROM πουλώντας την Cosmofon και την Germanos Telecom για 190 εκ. ευρώ. Απέσυραν τον ΟΤΕ από τη Σερβία πουλώντας την Telekom Serbia για 380 εκ. ευρώ. Απέσυραν τον ΟΤΕ από τη Βουλγαρία πουλώντας την Germanos Telecom και την Globul για 717 εκ. ευρώ. Πούλησαν το μοναδικό δορυφόρο που είχε η χώρα της Hellas-sat για 208 εκ. ευρώ. Σύνολο... αποεπενδύσεων 1,5 δις!» σημειώνεται στην επιστολή.

Στη συνέχεια αναφέρουν το πόσο χειροτέρεψαν οι συνθήκες εργασίας καθώς οι σταθερές θέσεις μειώθηκαν κατά 6.000 και αντικαταστάθηκαν με μαύρη και ελαστική εργασία, ενώ λόγω των προβλημάτων που προέκυψαν για τον ΟΤΕ από τον ανταγωνισμό, η διοίκηση επιλέγει κινήσεις που κλονίζουν την εμπιστοσύνη των πελατών. «Ο ΟΤΕ σήμερα συμπυκνώνει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Η γραφειοκρατία, ο παρασιτισμός, ο παραγοντισμός και κυρίως ο νεποτισμός, αντί να εξαφανιστούν γιγαντώθηκαν. Στο δημόσιο ΟΤΕ είχαμε τέσσερις Γενικούς Διευθυντές ενώ σήμερα τους κάναμε είκοσι! Στο γενικό σύνολο έχουμε 2.000 Διευθυντές, Υποδιευθυντές και Προϊστάμενους σε 10.000 εργαζόμενους του ΟΤΕ και της COSMOTE. Δηλαδή ανά 5 εργαζόμενους έχουμε και έναν προϊστάμενο!»

Όπως καταγγέλλουν τα μέλη της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εργαζομένων, «ο μισθός και τα μπόνους του Διευθύνοντος Συμβούλου είναι 1.488.750,70 ευρώ! 17,5 φορές μεγαλύτερος από τον μισθό του Έλληνα Πρωθυπουργού ή έξι φορές μεγαλύτερος από τον μισθό της Μέρκελ». Προκλητικά υψηλές παραμένουν και οι αποδοχές για όλα τα στελέχη, ενώ νέες προσλήψεις γίνονται κάτω από καθεστώς αδιαφάνειας,

Συνομιλίες σε ανοιχτή ακρόαση

Σύμφωνα με την επιστολή της κίνησης, πρόθεση της διοίκησης είναι σε λίγο καιρό ο ΟΤΕ «να μετατραπεί σε "κενή εταιρεία" -σε άδειο κέλυφος δηλαδή κατά το μοντέλο της ΝΙΚΕ- με ακριβοπληρωμένους μάνατζερ αλλά χωρίς εργαζόμενους. Το έργο θα παράγεται μέσω ενός πολύπλοκου δικτύου εργοληπτικών και υπεργολαβικών εταιρειών που θα χρησιμοποιεί μαύρη και ανειδίκευτη εργασία. Σας αποκαλύπτουμε επίσης ότι, η δίψα τους για περισσότερα μπόνους, χρήμα και πρόσκαιρα κέρδη είναι τέτοια που ετοίμασαν ένα εκτρωματικό σχέδιο το οποίο ονομάζουν "Consolidation"».

Το σχέδιο αυτό, το οποίο δρομολογούν κρυφά και παράνομα, χωρίς καμιά άδεια από τις αρμόδιες αρχές, Υπουργεία, Κοινοβούλιο, Α.Δ.Α.Ε, Δικαιοσύνη κ.λπ., αν μπει σε εφαρμογή -όπως χαρακτηριστικά γράφουν τα Επίκαιρα (τεύχος 344, 10/06 - 16/06/2016)- «πολύ σύντομα οι παρακολουθήσεις θα εξελιχθούν σε ένα ευρέως διαδεδομένο σπορ. Σε λίγο καιρό ο κάθε επιχειρηματίας που θα θέλει να μάθει τι σχεδιάζει ο ανταγωνιστής του, ο κάθε πολιτικός που θα θέλει να ξέρει τα σχέδια των αντιπάλων του, ο κάθε πολίτης που θα θέλει να καταγράψει μια συνομιλία κάποιου άλλου προσώπου για να μάθει έτσι πιθανές ερωτικές, επαγγελματικές ή προσωπικές του επαφές και στάσεις ζωής δε θα χρειάζεται παρά να βρει έναν από τους εκατοντάδες ανειδίκευτους, κακοπληρωμένους και ευκαιριακούς στην πλειονότητά τους εργαζόμενους που θα έχουν πρόσβαση στα ΚΑΦΑΟ του ΟΤΕ, να τους δώσει 1 ή 2 κατοστάρικα και να του κάνουν τη δουλειά! Και σύντομα θα έχει ένα cd με ό,τι θέλει να ακούσει. Τόσο απλά...».

Θα γεμίσουν την Ελλάδα με υποψήφιους Μαυρίκηδες, καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι. «Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν όμως το απόρρητο και τα κοινωνικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών δεν μας εκπλήσσει. Η D.T έχει προϊστορία σ' αυτό, όταν αποκαλύφτηκε από το Spiegel (26-05-2008) ότι παρακολουθούσαν εκατοντάδες χιλιάδες τηλέφωνα εργαζόμενων και δημοσιογράφων».

Παράλληλα, εξηγούν ότι οι συνέπειες όμως θα είναι τεράστιες και για τον ίδιο τον ΟΤΕ. Η τεχνογνωσία του θα μεταφερθεί σε ανεξέλεγκτες εργολαβικές εταιρείες με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της επιχείρησης.

Πηγή: "Επίκαιρα"

Κατοχικές και Μνημονιακές κυβερνήσεις

Στέφανος Πρίντσιος 

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. (Παπανδρέου, Σαμαροβενιζέλοι, Τσίπρας)

Αντιγράφουμε αποσπάσματα από έγκυρες εγκυκλοπαίδειες: «Γενικά με τον όρο κατοχική κυβέρνηση, χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση που συγκροτείται σε μία πρώην κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα που έχει ηττηθεί από τον κατακτητή της… Την ίδια επίσης ονομασία φέρουν και οι κυβερνήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη υπό το αυτό καθεστώς.

Οι κατοχικές κυβερνήσεις λειτουργούν μόνο για εσωτερικές υποθέσεις, νομοθετώντας και ασκώντας εξουσία υπό την επίβλεψη στρατιωτικής (οικονομικής) διοίκησης του κατακτητή. Σημειώνεται ότι οι κυβερνήσεις αυτές στερούνται του δικαιώματος της διεθνούς εκπροσώπησης, σύναψης συμμαχιών καθώς επίσης και ανάπτυξης ελεύθερου εμπορίου, ενώ και οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι τίθενται υπό τον έλεγχο του κατακτητή.

Από τον Α' Π.Π, αλλά και κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π. σε πολλές χώρες λειτούργησαν κατοχικές κυβερνήσεις που συγκροτούνταν συνηθέστερα από πρόσωπα ευρύτερης λαϊκής αποδοχής και λιγότερο εμφανώς φιλικά προσκείμενα προς τον κατακτητή. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις και παρά τον νομιμοφανή χαρακτήρα αυτών των κυβερνήσεων οι υπό την κατοχή λαοί δεν έπαψαν να τις θεωρούν αυτές και τα πρόσωπα που τις απαρτίζουν "συνεργάτες" των κατακτητών.

Στην Ελλάδα το 1941 μετά την εισβολή της Γερμανίας, κατά την περίοδο της κατοχής που ακολούθησε λειτούργησαν στην Ελλάδα, τρεις κατοχικές κυβερνήσεις:

1. Η Κυβέρνηση Γεωργίου Τσολάκογλου 1941 (Ο ίδιος ο Τσολάκογλου δε φαίνεται να μετάνιωσε για τις κινήσεις του τον Απρίλιο του '41. Στα απομνημονεύματα του γράφει μεταξύ άλλων πως «Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος : Ή ν' αφήσω να συνεχισθή ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα, ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατού ν' αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως...)

2. Η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου 1942 (η θητεία του Λογοθετόπουλου διήρκεσε μόλις τέσσερις μήνες, αφού τον Απρίλιο του 1943 οι Γερμανοί τον αντικατέστησαν με τον Ιωάννη Ράλλη, επιθυμώντας έναν πιο δυναμικό πρωθυπουργό για την αντιμετώπιση του αναδυόμενου ΕΑΜ. Στα απομνημονεύματά του ο Λογοθετόπουλος αξιοποιεί την «απόλυσή» του για να σώσει την υστεροφημία του, υποστηρίζοντας ότι ο πραγματικός λόγος της ήταν οι διαρκείς αντιρρήσεις που έφερνε στους κατακτητές.)

3. Η Κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη 1943. (Κατά τη διάρκεια της δίκης του ως δωσίλογου - καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά- οι συνήγοροι ισχυρίσθηκαν ότι «ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή ενόσω ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει τον λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό.»)

Η Οργάνωση Χ ήταν η μετονομασία της Στρατιωτικής Οργανώσεως Γρίβα που ιδρύθηκε την περίοδο της γερμανικής κατοχής τον Ιούνιο του 1941 στην Αθήνα από τον αντισυνταγματάρχη Πεζικού Γεώργιο Γρίβα (ο γνωστός Διγενής). Τα μέλη της οργάνωσης ήταν γνωστά σαν Χίτες. Αρχικώς η οργάνωση ασχολήθηκε με σαμποτάζ και κατασκοπεία κατά των Γερμανών, πολύ σύντομα όμως αφοσιώθηκε αποκλειστικά στον αντικομμουνιστικό αγώνα, ξεχνώντας τον πρωταρχικό σκοπό της ίδρυσής της, την απελευθέρωση δηλαδή της πατρίδας από τον κατακτητή.»

• Έχουν άραγε σχέση όλα αυτά τα παραπάνω γραφόμενα με το σήμερα;
• Αποτελεί το Μνημόνιο, οικονομική κατοχή και απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας;
• Είναι η Γερμανία σήμερα οικονομικός κατακτητής μας;
• Υπήρξαν ή υπάρχουν δωσίλογοι μνημονιακοί πρωθυπουργοί;
• Υπήρξαν η υπάρχουν μνημονιακοί κυβερνητικοί οπαδοί, Χίτες και γερμανοτσολιάδες;
• Ο αντιμνημονιακός αγώνας σήμερα δεν έχει ομοιότητες με τον αντιστασιακό του χθες;
• Το ένδοξο προσωπικό παρελθόν νομιμοποιεί την μετέπειτα καταγέλαστη πορεία; (βλέπε Τσολάκογλου κ.α.)
• Αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας εξαίρεση;

(Διαβάστε προσεχτικά τα αρχικά εγκυκλοπαιδικά αποσπάσματα για να το καταλάβετε!)

Στέφανος Πρίντσιος