7 μύθοι για τη SCHENGEN

Νότης Μαριάς

Κόντρα στην καθεστηκυία αντίληψη για την ανάγκη παραμονής μας στον χώρο Σένγκεν, από τον Δεκέμβρη του 2015 οπότε και η προσφυγική κρίση βρισκόταν σε έξαρση, πρότεινα να αποχωρήσουμε από τη Συνθήκη Σένγκεν καθώς η Ελλάδα, ως χώρα Σένγκεν έγινε χώρα μαγνήτης για τους χιλιάδες πρόσφυγες, επειδή ερχόμενοι εδώ καταγράφονται και αποκτούν ταξιδιωτικά έγραφα τύπου Σένγκεν και μπορούν έτσι να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην καρδιά της Ευρώπης.

Κατέστησα λοιπόν σαφές, ότι η μείωση των προσφυγικών ροών περνά μέσα από την αποχώρησή μας από τη Συνθήκη Σένγκεν.

Κάλεσα την Ελληνική κυβέρνηση να απορρίψει ιδεοληψίες και να κινηθεί με βάση το εθνικό συμφέρον. Και τεκμηρίωσα την άποψη ότι τα οφέλη από την αποχώρησή μας από τη Σένγκεν είναι τεράστια. Κάποιοι όμως επιμένουν να μοιράζουν «καθρεφτάκια για ιθαγενείς» και συνεχίζουν να καλλιεργούν μύθους.

Μύθος πρώτος: Οι Έλληνες δεν θα μπορούν να ταξιδέψουν ελεύθερα στην ΕΕ

Η Συνθήκη Σένγκεν δεν έχει σχέση με το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων εντός της Ε.Ε. καθώς το δικαίωμα αυτό προϋπήρχε της Σένγκεν στο πλαίσιο της τότε Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ). Έτσι οι πολίτες της Κύπρου και της Μεγάλης Βρετανίας, που δεν είναι χώρες Σένγκεν, ταξιδεύουν ελεύθερα στην Ε.Ε.

Μύθος δεύτερος: Θα χαθεί το δικαίωμα ελεύθερης εγκατάστασης για όσους Έλληνες θέλουν να εργαστούν στην ΕΕ

Όπως το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας έτσι και το δικαίωμα εγκατάστασης εντός της Ε.Ε. αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της Ένωσης και προϋπάρχει ήδη από την εποχή της πάλαι ποτέ ΕΟΚ. Ακόμα και μετά την αποχώρησή μας από τη Σένγκεν, οι Έλληνες πολίτες θα μπορούν να εγκαθίστανται και να εργάζονται ελεύθερα στις χώρες μέλη της ΕΕ. Είναι ενδεικτικό ότι στη Μεγάλη Βρετανία έχουν εγκατασταθεί και εργάζονται ελεύθερα 15.000 Έλληνες γιατροί, ενώ αντίστοιχα χιλιάδες Βρετανοί εργάζονται σε χώρες Σένγκεν.

Μύθος τρίτος: Θα πληγούν οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων στην Ε.Ε.

Τα ελληνικά προϊόντα θα μπορούν να διακινούνται ελεύθερα -όπως και τώρα- καθώς η Σένγκεν αφορά μόνο την κυκλοφορία προσώπων. Άλλωστε εκατοντάδες φορτηγά από τη Βουλγαρία, που επίσης δεν ανήκει στη Σένγκεν, γεμάτα προϊόντα εισέρχονται κάθε μέρα στην Ελλάδα.

Μύθος τέταρτος: Η αποχώρηση μας από τη Σένγκεν θα αυξήσει τις προσφυγικές ροές στην Ελλάδα

Η αποχώρηση μας από την Σένγκεν όχι μόνο δεν θα αυξήσει τις ροές προς την Ελλάδα αλλά θα τις μειώσει δραστικά. Είναι βέβαιο, ότι κανένας πρόσφυγας δεν θα δώσει κάποιες χιλιάδες ευρώ για να μπει σε μια χώρα εκτός Σένγκεν, όπου δεν θα μπορεί να πάρει αντίστοιχα ταξιδιωτικά έγγραφα. Είναι ενδεικτικό ότι η Βουλγαρία ή η Κύπρος, που δεν ανήκουν στον χώρο Σένγκεν και επομένως δεν χορηγούν ταξιδιωτικά έγγραφα τύπου Σένγκεν δεν χρησιμοποιούνται από τους Τούρκους δουλεμπόρους ως προσφυγικοί άξονες. Έτσι παρότι η Βουλγαρία έχει χερσαία σύνορα με την Τουρκία τελικά οι πρόσφυγες προτιμούν να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους στο φουρτουνιασμένο Αιγαίο παρά να περάσουν χωρίς ιδιαίτερους κινδύνους στη Βουλγαρία.

Μύθος πέμπτος: Όλη η Ευρώπη εφαρμόζει τη Σένγκεν

Η Μ. Βρετανία, η Κύπρος, η Ιρλανδία, η Κροατία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία δεν ανήκουν στο χώρο Σένγκεν. Επίσης από τις χώρες Σένγκεν, η Γερμανία, η Γαλλία, η Αυστρία, η Δανία και η Σουηδία έχουν από καιρό αναστείλει την εφαρμογή της Σένγκεν και αυτή την εβδομάδα ακολούθησε το Βέλγιο δηλώνοντας ότι αποφάσισε να «παρεκκλίνει από τη Σένγκεν». Και ενώ οι χώρες αυτές έχουν αναστείλει τη Σένγκεν, ζητούν από την Ελλάδα να την εφαρμόσει για να εγκλωβίσουν στην πατρίδα μας εκατομμύρια πρόσφυγες, μετατρέποντας την χώρα μας σε ένα απέραντο hotspot.

Μύθος έκτος: Η Ελλάδα θα χάσει τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο αν βγει από τη Σένγκεν

Τα σχέδια της Μέρκελ για συνδιαχείριση των ελληνικών θαλασσίων συνόρων με Γερμανούς, «Βαυαρούς» συνοριοφύλακες και τη νέα FRONTEX, προωθούνται ακριβώς γιατί είμαστε εντός της Συνθήκης Σένγκεν. Με την αποχώρησή μας από τη Σένγκεν, το κλείσιμο των Ελληνικών συνόρων και την ανάθεση της φύλαξης των θαλασσίων μας συνόρων στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό και το Λιμενικό Σώμα καταρρέουν τα εν λόγω σχέδια όπως επίσης και οι πρόσφατοι γερμανοτουρκικοί σχεδιασμοί για συνδιαχείριση στο Αιγαίο.

Μύθος έβδομος: Η Ελλάδα δεν θα έχει όφελος αν αποχωρήσει από την Σένγκεν

Ακριβώς το αντίθετο. Η Ελλάδα μπορεί να αξιοποιήσει την αποχώρησή της από τη Σένγκεν και να επιτρέψει την έλευση εκατομμυρίων Ρώσων τουριστών χωρίς τις χρονοβόρες διαδικασίες έκδοσης βίζας. Πολύ περισσότερο σε μια περίοδο που οι τεταμένες σχέσεις Τουρκίας – Ρωσίας φτάνουν στα άκρα, οι Ρώσοι θα προτιμήσουν να δαπανήσουν τα χρήματά τους στην ομόδοξη Ελλάδα για τις διακοπές τους, με προφανές όφελος για τη τουριστική μας βιομηχανία και την εθνική οικονομία.

Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι η βελτίωση των καιρικών συνθηκών τους ερχόμενους μήνες θα διευκολύνει την ένταση των προσφυγικών ροών. Και είναι βάσιμες οι εκτιμήσεις που υπολογίζουν τις ροές στην Ελλάδα να φτάνουν την Άνοιξη στις 150.000 άτομα τον μήνα. Καθώς λοιπόν οι ευρωπαίοι τον Μάιο σχεδιάζουν να κλείσουν τα σύνορά τους πάνω από 400.000 πρόσφυγες θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα. Αν οι κυβερνητικοί «επαΐοντες» εμείνουν στο δόγμα της «μη δράσης», η Ελλάδα θα μετατραπεί τους επόμενους μήνες σε μια απέραντη Λαμπεντούζα. Σε ένα απέραντο hotspot.

Ο χρόνος μετράει ήδη αντίστροφα. Και η απόφαση πρέπει να ληφθεί σήμερα: Να αποχωρήσουμε τώρα από τη Σένγκεν και να κλείσουμε σήμερα τα σύνορά μας.

notismarias

Εκρίζωση αμπελιών ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση!

Του Πάρη Πέτρα

Φτάσαμε και σ΄αυτό το σημείο. Δεν έχεις το δικαίωμα να φυτεύεις ότι χρειάζεσαι στο δικό σου χωράφι! Το πρόστιμο όπως θα διαβάσετε είναι 1200€ ανά στρέμμα, δηλαδή για 10 στρέμματα σημαίνει 12.000 ανά έτος, και μετά διπλασιάζεται.

Αν δεν έχεις να τα πληρώσεις προφανώς σου παίρνουν το χωράφι! Αν αυτό το εξωφρενικό μέτρο συνδυαστεί και με τον νόμο περί καταγραφής/δήλωσης των υδάτων (πηγών, πηγαδιών κ.λπ.) και με τον νόμο περί "τσιπαρίσματος" όλων των οικόσιτων ζώων ο οποίος εξακολουθεί να είναι ενεργός και περιμένει ευκαιρία εφαρμογής, τότε αβίαστα μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα εφιαλτικό - οργουελικό σενάριο που θέτει σε εφαρμογή η Παγκόσμια Τάξη και οι κατά τόπους συνεργάτες της!

Παράλληλα είναι και ο "κώδικας Αλιμεντάριους" (Codex Alimentarius), ο οποίος έχει ήδη τεθεί σε ισχύ και θα μιλήσουμε γι' αυτό στη συνέχεια. Ξεκινάμε από την Ηλεία! Σε περιπέτειες έχουν μπει 500 περίπου αγρότες στην Ηλεία (όπως αποκάλυψε με πρωτοσέλιδο άρθρο της η εφημερίδα "Πατρίς") έπειτα από την αυστηρή εντολή - οδηγία που δόθηκε από την Ευρωπαική Ένωση στην χώρα μας που λέει ότι, κάτοχοι αμπελοτεμαχίων που έχουν φυτευθεί δίχως αντίστοιχο δικαίωμα φύτευσης μετά την 31η Αυγούστου 1998, δεν νομιμοποιούνται και υποχρεούνται να τα εκριζώσουν!

Η Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομία του νομού Ηλείας έχει ήδη ενημερώσει τους δήμους για το θέμα ζητώντας να κληθούν οι αγρότες- αμπελουργοί πριν βρεθούν προ εκπλήξεως με τα τσουχτερά πρόστιμα. Η διευθύντρια της υπηρεσίας, Μπέκυ Σπυροπούλου, ερωτηθείσα χθες για το θέμα που έχει ανακύψει επεσήμανε ότι τα εξής: «Για όλα τα αμπελοτεμάχια που είναι φυτευμένα με οινοποιήσιμες ποικιλίες πρέπει να έχει εκδοθεί από την Υπηρεσία σχετική άδεια.

Εάν φυτευθεί οινάμπελος χωρίς άδεια θα εκριζώνεται. Οι κάτοχοι αμπελοτεμαχίων που έχουν φυτευθεί δίχως αντίστοιχο δικαίωμα φύτευσης μετά την 31η Αυγούστου 1998, δεν νομιμοποιούνται και υποχρεούνται να τα εκριζώσουν με ίδια δαπάνη.Στην περίπτωση επισημαίνει που δεν προβούν στην εκρίζωση αμέσως, επιβάλλεται χρηματική ποινή 1.200 ευρώ/στρέμμα που ισχύει για ένα έτος από την ημερομηνία κοινοποίησης του προστίμου μετά την παρέλευση του οποίου διπλασιάζεται, εφόσον η παράνομη φυτευμένη έκταση συνεχίζει να υφίσταται».

Τα σταφύλια που προέρχονται από αμπελοτεμάχια φυτευμένα μετά το έτος 1998 χωρίς άδεια απαγορεύεται να οινοποιούνται, οπότε δεν δύνανται να αναγράφονται στη Δήλωση Συγκομιδής. Επίσης πρέπει τα στοιχεία της Ενιαίας Ενίσχυσης να ταυτίζονται με τα στοιχεία της Δήλωσης Αμπελοκαλλιέργειας. Όλα αυτά σημαίνουν πολύ απλά ότι στερείται το δικαίωμα στους κατόχους γης να φυτεύουν και να παράγουν ό,τι αυτοί θέλουν! Ο κώδικας Ο κόσμος μας τρέχει με υπερβολική ταχύτητα, ιδιαίτερα στη σημερινή, ψηφιακή εποχή, έτσι που να μην μας αφήνουν περιθώρια για την παραμικρή αδράνεια και αναβλητικότητα.

Η τηλεόραση και διάφορα άλλα κέντρα "πληροφόρησης" (βάλτε και το παρά μπροστά) προσπαθούν να κρατήσουν τον κόσμο υπνωτισμένο ώστε εύκολα να τον κατευθύνουν... όπου αυτοί επιθυμούν. Μέγ(κ)α παράδειγμα οι δημοσκοπήσεις που βγάζουν κατά κόρον προκειμένου να χαλιναγωγήσουν τη βούληση του κόσμου. Κι ενώ αυτά συμβαίνουν σε γενικές γραμμές, κάποιοι άλλοι, μυστικά και εν αγνοία του κόσμου χαράσσουν το μέλλον του, φυσικά προς όφελος πολύ λίγων. Τον περασμένο Απρίλιο επρόκειτο να έλθει και στην Ελλάδα ο "κώδικας Αλιμεντάριους" αλλά κανείς δεν έμαθε να αυτό συνέβη κι αν πέρασε από την ελληνική βουλή. Υπάρχει δηλαδή πιθανότητα να έχει ψηφιστεί και να μην το έχουμε μάθε. Σε ερωτήσεις που κάναμε σε βουλευτές, αυτοί όχι μόνο δεν γνώριζαν αλλά δεν ήξεραν καν τι εστί "Codex Alimentarius"!!! Δύο είναι τα απόλυτα εργαλεία ελέγχου του ανθρώπου: το νερό και η τροφή. Ο κώδικας χτυπά ακριβώς το βασικό: την τροφή.

Ισχύει επίσημα από το 1963 με τη σύμπραξη του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας (FAQ) και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ). Μάλιστα στο πλαίσιο των δύο Οργανισμών δημιουργήθηκε και σχετική Επιτροπή που λειτουργεί πίσω απ’ τον κώδικα και υπάγεται στον Ο.Η.Ε. Με βάση τον ναζισμό! Τα καλά και τα κακά έχουν μητέρα την Ευρώπης και δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά και με αυτή την περίπτωση.

Η ιστορία του Κώδικα Alimentarius ξεκινά το 1893 στην Αυστροουγγαρία. Αιτία ήταν τα προβλήματα που είχαν προκύψει κατά την εκδίκαση υποθέσεων για θέματα διατροφής και τροφίμων τα οποία έκαναν επιτακτική την ανάγκη να υπάρξει ένας κοινός κανονισμός. Ο κανονισμός αυτός, εφαρμόστηκε επιτυχώς έως το 1918, όταν διαλύθηκε η Αυστροουγγαρία. Όμως ο κώδικας δεν ξεχάστηκε...

Χρόνια αργότερα έκανε και πάλι την εμφάνισή του με εντελώς διαφορετικό πνεύμα: αυτό του ελέγχου του πληθυσμού μέσα από τη διατροφή. Ιθύνων νους της νέας ιδέας ήταν ο Fritz der Meer, πρόεδρος της εταιρίας IG Farben (συντομογραφία του γερμανικού Interessen - Gemeinschaft Farbenindustrie Aktiengesellschaft = Κοινοπραξία Βιομηχανιών Βαφικών Υλών), που ήταν γερμανική Κοινοπραξία που συστάθηκε το 1925 και διαλύθηκε με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου λόγω της συνεργασίας της με το ναζιστικό καθεστώς.

Έχει μεγάλη σημασία να δούμε ποιοι συνέστησαν την Κοινοπραξία για να διαπιστώσουμε οτι είναι οι ίδιες εταιρείες που δραστηριοποιούνται και σήμερα και μάλιστα σε ορισμένους τομείς μονοπωλιακά! AGFA (Aktien-Gesellschaft für Anilin-Fabrikation), με έδρα το Βερολίνο. Cassella (Leopold Cassella & Co.) με έδρα τη Φρανκφούρτη. BASF (Badische Anilin und Soda Fabrik), με έδρα το Λούντβιχσχαφεν. Bayer η γνωστή με την ασπιρίνη, η εφευρέτης της ηρωίνης!), με έδρα το Λεβερκούζεν. Farbwerke Hoechst (σήμερα γνωστή ως Sanofi-Aventis, μετά την κατάργηση του εμπορικού ονόματος Hoechst ), με έδρα τηΦρανκφούρτη-Χέξτ (Frankfurt-Höchst) Chemische Werke Hüls, με έδρα το Marl (προσχώρησε το 1938, μετά την ίδρυσή της). Chemische Fabrik Kalle, με έδρα το Wiesbaden-Biebrich.

Σύμφωνα με την επιτροπή εμπειρογνωμόνων, που συνέστησε για την έρευνα των δραστηριοτήτων της ο Αϊζενχάουερ, μετά το πέρας του Β΄ Παγκ. Πολέμου, "χωρίς τις τρομακτικές παραγωγικές ικανότητες της IG Farben, το ερευνητικό της έργο και την τρομερή συγκέντρωση οικονομικών δυνατοτήτων, η Γερμανία δεν θα ήταν δυνατό να αρχίσει τις εχθροπραξίες το Σεπτέμβριο του 1939". Η οικονομική δύναμη, αλλά και η τεχνογνωσία της Κοινοπραξίας ήταν τέτοια, που δημιούργησε έναν πραγματικό λαβύρινθο από καρτέλ με επίσης πολύ ισχυρές εταιρείες, εκτός Γερμανίας όπως: η Kuhlmann (Γαλλία), Imperial Chemical Industries (γνωστότερη σαν ICI) της Βρετανίας, των Standard Oil (NJ), DuPont και Dow Chemical των ΗΠΑ κ.ά.

Στον πόλεμο η εταιρία IG Farben κατασκεύαζε όπλα, πυρομαχικά για το ναζιστικό στρατό καθώς και το ειδικό αέριο μαζικής εξόντωσης των κρατούμενων. Ο Fritz derMeer καταδικάστηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης για πολλαπλά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αλλά, περιέργως, λίγα χρόνια μετά αποφυλακίστηκε! Προφανώς είχε άσους στο μανίκι που τους έβγαλε λίγους μήνες μετά όταν πρότεινε (προσέξτε: ο καταδικασμένος για πολλαπλά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας!!!) την επαναφορά του Κώδικα Alimentarius ως μέσο ελέγχου του πληθυσμού μέσω της τροφής. Ο ΟΗΕ το 1962 αποφασίζει να ενεργοποιήσει ξανά τον Κώδικα με το επιχείρημα της... προστασίας των καταναλωτών. Η “φονική” κοινοπραξία του εγκληματία Μέερ όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλά διασπάστηκε σε τρεις νέες μεγάλες εταιρείες φαρμάκων: τις διάσημες Bayer, Hoechst και Basf!

Ο νέος Κώδικας - εφιάλτης Αν ο κώδικας ακολουθούσε την αρχική λογική του δεν θα ήταν φοβερός για την ανθρωπότητα. Όμως, από τη στιγμή που αναγράφει πλέον μόνο τα διατροφικά είδη που επιτρέπονται ορίζοντας αυτομάτως παράνομη κάθε παρέκκλιση απ’ τα επιτρεπόμενα, τότε... Μέχρι σήμερα η υιοθέτηση όλων των διατάξεων του κώδικα δεν ήταν υποχρεωτική για όλα τα κράτη. Ωστόσο, μετά και την τελευταία συνεδρίαση της επιτροπής, το έτος 2008 στην Ελβετία, όπου οι ΗΠΑ (που διαθέτουν ήδη τον νόμο S-510) τέθηκαν επικεφαλής της Επιτροπής, οι παράγραφοι για τα πολυβιταμινούχα τρόφιμα ενεργοποιήθηκαν και η εφαρμογή του κώδικα γίνεται πλέον υποχρεωτική για όλες τις χώρες - μέλη του ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου).

Κάθε χώρα που θα υποδεχθεί τον κώδικα θα είναι υποχρεωμένη να μην εμποδίζει με οποιονδήποτε τρόπο την ελεύθερη εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων προϊόντων, ζώων και επικίνδυνων χημικών.Οποιαδήποτε αντίσταση στον κώδικα θα θεωρείται συγκαλυμμένη παρεμπόδιση του εμπορίου και θα έχει ως συνέπεια οικονομικές κυρώσεις για τη χώρα που θα αντιδράσει. Επίσης η χώρα εκείνη δεν θα μπορεί να εισάγει ή να εξάγει κανένα προϊόν διατροφής. Ως γνωστόν οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης φρόντισαν να διαλύσουν την παραγωγή της Ελλάδας που, αναγκάζεται πλέον να εισάγει το 60% των ειδών διατροφής. Οποιαδήποτε αντίσταση λοιπόν στον Κώδικα θα σήμαινε οικονομική καταστροφή. Η μόνη λύση είναι η αξιοποίηση των καλλιεργήσιμων εκτάσεων αλλά πλέον και αυτό φαίνεται ότι απαγορεύεται (βλ. περίπτωση Ηλείας).

Η Ελλάδα εκτός του γεγονότος ότι συμμετέχει στον ΠΟΕ, τυγχάνει να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που σημαίνει ότι επίσημος διαπραγματευτής σε όλες τις συμφωνίες είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όλοι γνωρίζουμε πώς υποκύπτουν οι αδύναμες χώρες στους εκβιασμούς. Οι υπεύθυνοι στην Ελλάδα τηρούν σιγή ιχθύος. Μερικοί γνωρίζουν καλά αλλά, επικαλούνται τη θέση τους και αρνούνται να μιλήσουν.

Τι σημαίνει για τους καταναλωτές Με την εφαρμογή του Κώδικα, οι βιταμίνες A, B, C, D, ιχνοστοιχεία όπως ο ψευδάργυρος και το μαγνήσιο θα είναι παράνομα, όταν οι ποσότητες είναι θεραπευτικές! Ο νέος Κώδικας θα απαγορεύει τη χρήση θρεπτικών ουσιών όπως βιταμίνες ή μέταλλα που λαμβάνονται για πρόληψη ή την αντιμετώπιση κάποιας πάθησης. Αυτές οι ουσίες θα χαρακτηρίζονται ως τοξικές και δηλητήρια. Αυτό σημαίνει ότι θα απαγορεύεται ακόμη και η συνταγή γιατρού, που δίνει συμπληρώματα διατροφής ή φάρμακα με βιταμίνες, ακόμα κι αν κάποιος τα έχει πραγματικά ανάγκη. Συγκεκριμένα, η δοσολογία θα περιορίζεται μόνο στο 15% της συνιστώμενης ποσότητας. Έτσι η θεραπεία θα περιορίζεται μόνο στα φάρμακα των εταιριών.

Το ίδιο απαγορευμένες θα είναι και οι διατροφικές συμβουλές που έχουν να κάνουν με την ενίσχυση της διατροφής και του ανοσοποιητικού μέσω της λήψης θρεπτικών ουσιών. Τα τρόφιμα θα υποβάλλονται υποχρεωτικά σε ελέγχους για τις ποσότητες που εμπεριέχουν και θα τροποποιούνται με ακτινοβολία, έτσι ώστε να αποβάλλουν οποιαδήποτε πλεονάζουσα “τοξική” ουσία. Ο κατάλογος των θρεπτικών ουσιών που θα επιτρέπονται θα είναι αρκετά περιορισμένος. Την ίδια στιγμή όμως που ο Κώδικας εξαιρεί επωφελείς ουσίες για τον οργανισμό μας, προσθέτει κάποιες επιβλαβείς ουσίες, όπως για παράδειγμα το φθόριο που παράγεται από βιομηχανικά απόβλητα. Ήδη το 66% του νερού των ΗΠΑ φθοριώνεται.

Σημειώνουμε εδώ ότι το φθόριο πρωτοχρησιμοποιήθηκε στο Γκουλάγκ επειδή ανακαλύφθηκε ότι οι κρατούμενοι που έπιναν νερό με φθόριο ήταν συγκαταβατικοί και έτσι ήταν εύκολα ελέγξιμοι και χειραγωγήσιμοι. Σήμερα το συναντάμε σε όλες σχεδόν τις οδοντόκρεμες και στο νερό πάρα πολλών κρατών. Παράθυρο στα μεταλλαγμένα Πέρα από τη λίστα των “τοξικών” συστατικών των τροφών, η Επιτροπή Alimentarius ανοίγει τον δρόμο στα Γενετικά Τροποποιημένα Τρόφιμα, αλλά και στα μεταλλαγμένα ζώα που θα παράγουν την τροφή μας. Προβλέπει ότι οι αγελάδες που θα παράγουν τα γαλακτοκομικά προϊόντα, θα λαμβάνουν υποχρεωτικά την αυξητική ορμόνη rBGH της διαβόητης πολυεθνικήςMonsato. Ήδη το αγελαδινό γάλα αποτελεί το νούμερο 1 κίνδυνο ασθενειών του πλανήτη. Κάθε ζώο που θα χρησιμοποιείται για τη διατροφή μας θα υφίσταται αγωγή με υποκλινικά αντιβιοτικά και αυξητικές ορμόνες επίσης υποχρεωτικά.

Ο Κώδικας απαιτεί κάθε είδους τροφή να υφίσταται επεξεργασία με ακτινοβολία εκτός και αν καταναλώνεται ωμό και σε τοπικό επίπεδο. Φυσικά συμπεριλαμβάνει και τα βιολογικά προϊόντα και μάλιστα "βιολογικά" θα θεωρούνται εκείνα στα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί κτηνιατρικά φάρμακα, αυξητικές ορμόνες κ.λπ. Κατά συνέπεια, μόνο όποια θέλουν οι εταιρείας θα βαφτίζουν "βιολογικά προϊόντα". Ο απόλυτος έλεγχος της γεωργίας - κτηνοτροφίας και των ανθρώπων μέσα από γραφεία, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τσιπάκια, gps... Εφιάλτης! Είναι εύκολο να αντιληφθεί οποιοσδήποτε τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω απ’ τον Κώδικα. όπως και τους διεστραμμένους εγκεφάλους που τον προωθούν. . Από τον Απρίλιο του 2011 Ο Κώδικας Διατροφής μέσα σε μια δεκαετία προωθείται πυρετωδώς σε όλο το κόσμο. Ήδη 185 χώρες τον έχουν ενσωματώσει στα νομικά τους συστήματα. Η μέθοδος εισαγωγής του είναι οι ευθυγράμμισης με οδηγίες του ΠΟΕ και της Ε.Ε. προς τα κράτη και το "πέρασμα" νόμων που καλλιεργούν το έδαφος για την πλήρη εφαρμογή του. Ίσως απ’ το 2017 να δούμε πράματα που δεν έχουν γραφεί και στο πιο τρελό σενάριο. Ας μην ξεχνάμε ότι η οικονομική ύφεση είναι ένα εκβιαστικό μέσον προς τα κράτη για να εφαρμόσουν τις εντολές της Παγκόσμιας Τάξης. Α

πό την 1η Απριλίου 2011 τέθηκε σε εφαρμογή μια Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει ήδη ξεκινήσει να εφαρμόζεται στην Αγγλία, η οποία περιλαμβάνει τα φαρμακευτικά παραδοσιακά προϊόντα φυτικής προέλευσης. Στην Ελλάδα ψηφίστηκε από “επιτροπή” (κατά τον προσφιλή τρόπο προκειμένου να διατηρείται η ανωνυμία) και από την 1η Απριλίου 2006 και για τα επόμενα 5 χρόνια δόθηκε περιθώριο να κατοχυρωθούν φυτικά προϊόντα. Τα... κατάφεραν 183 κι έτσι μόνο αυτά αποτελούν "εμπορεύσιμο είδος", αφού κατά τον "ναπολεόντειο νόμο" το εμπόριο άλλων φυτικών προϊόντων που δεν περιλαμβάνει η λίστα είναι... παράνομο (!), επομένως δεν μπορούν τα εκτός είδη να βρίσκονται στα ράφια των καταστημάτων! Ακόμη κι αν υπάρξει κατανάλωση κάποιου φυτικού προϊόντος στο σπίτι, που δεν περιλαμβάνεται στη λίστα και ως εκ τούτου δεν έχει περάσει από έλεγχο φαρμακοβιομηχανίας, ο καταναλωτής μπορεί να έχει πρόβλημα με τον Νόμο. Καλά διαβάσατε: μπορεί να μηνυθεί, για παράδειγμα, μια μητέρα για το τσάι που έφτιαξε στο παιδί της και αυτό έπαθε ενδεχομένως μια άσχετη αρρώστια...

Το φυτικά προϊόντα έχουν ελάχιστο κόστος παραγωγής καθώς είναι προϊόντα της Φύσης. Εφ' όσον όμως οι φαρμακευτικές εταιρίες τα εμπορεύονται ως εκχύλισμα κατόπιν επεξεργασίας, συσκευασίας, διαφήμισης κ.λπ., ανεβαίνει έως και 1000 φορές επάνω την αξία τους. Υπολογίζεται ότι από ένα στρέμμα ελληνικής άγριας φύσης η φαρμακευτική εταιρία μπορεί να έχει κέρδος το χρόνο από 10000 - 20000 ευρώ. Εδώ και μερικά χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ψηφίσει νόμο σχετικά με τις Περιοχές Νατούρα (Natura), οι οποίες καταλαμβάνουν το 23% της έκτασης της Ελλάδος, όταν στα υπόλοιπα κράτη του κόσμου δεν υπερβαίνει το 4%. Με δεδομένη την οικονομική κρίση και τα Μνημόνια που έχουν υπογράψει, πολύ εύκολα οι περιοχές μπορούν να παραδοθούν προς εκμετάλλευση στις φαρμακευτικές και λοιπές εταιρίες. Ίσως εδώ θα πρέπει να σκεφτούμε λίγο περισσότερο ότι δεν είναι τυχαία η εμμονή, ιδιαίτερα του Α. Λοβέρδου, στην απελευθέρωση του επαγγέλματος των φαρμακοποιών και στην διάλυση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας όπως έγινε στο παρελθόν με την ΧΡΩΠΕΙ που παρήγαγε το Αλγκόν, βασικό αντίπαλο (και πολύ καλύτερο) στην Ασπιρίνης...

Αξίζει ακόμα να επισημάνουμε ότι ο τ. πρωθυπουργός Γ.Α.Π. υπέγραψε την εισαγωγή μεταλλαγμένου σπόρου πατάτας, ειδικώς για τη χώρα μας και όχι για τα κράτη της Ε.Ε.. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων τα τελευταία χρόνια προχωρά με γοργά βήματα. Υπό το "Δόγμα του Σοκ" που εφαρμόζουν σε πολλές γωνιές του πλανήτη αναμένονται αλλαγές που δεν χωρά ο μέσος νους. Στον «Κώδικα Διατροφής» (Αλιμεντάριους) ταιριάζει περισσότερο η ονομασία «κώδικας διαστροφής», κι αν κάποιοι θεωρήσουν αυτά που διάβασαν ακραία συνιστούμε αναμονή και θα τρίβουν τα μάτια τους. Στις 28 Μαρτίου 2011 δεκαέξι (16) Έλληνες πολίτες έστειλαν εξώδικη διαμαρτυρία στον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου σχετικά με τον "Διατροφικό Κώδικα". Μεταξύ άλλων τονίζουν ότι "η ψήφιση από εσάς του κώδικα τούτου θα έχει άμεση κατάθεση αγωγών αποζημίωσης για τις βλάβες που προξενήσουν τέτοιες διατάξεις και άμεσα ασφαλιστικά μέτρα για την δέσμευση της περιουσίας σας, όπως και κατάθεση μηνύσεων για γενοκτονία και εσχάτη προδοσία.

ΑΣΥΛΙΑ ΤΕΛΟΣ, ΡΑΓΙΑΔΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ".

neosagroths

Όλα ήταν ένα τραγικό λάθος!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η χώρα έχει εμπλακεί στη δίνη πολύ σοβαρών διεθνών προβλημάτων με παγκόσμια σημασία. Θέλουν να την κάνουν νέο ιστορικό “παράδειγμα” για την εποχή του ανερχόμενου χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού που ανατέλλει. Απειλείται με καταστροφή ως χώρα πια. Όπως πάμε, οι ‘Ελληνες θα έχουν τη μοίρα των Εβραίων επί του αυτοκράτορα Τίτου, να διασκορπισθούν δηλαδή στα πέρατα της Γης, χωρίς συνείδηση καν τι τους συνέβη.

Η πάσης φύσεως ηγεσία όμως της χώρας δεν αντιλαμβάνεται καν το διεθνές περιβάλλον. Δεν το ξέρει καθόλου, δεν έχει δουλέψει, όπως δεν δούλεψε και για τίποτα και ποτέ στη ζωή της, και το διαβάζει συστηματικά λάθος. ‘Ολες οι στρατηγικές της παραδοχές είναι εσφαλμένες και συχνά υποβολιμιαίες. Εκλαμβάνει τις επιθυμίες της για πραγματικότητες, φτιάχνοντας σχήματα όχι γιατί στέκονται κάπου, αλλά γιατί νομίζει ότι την εξυπηρετούν. Εκμεταλλευόμενοι ένα περιβάλλον απίστευτης διανοητικής και ηθικής παρακμής, οι “πράκτορες επιρροής” των ξένων δυνάμεων μπορούν πολύ εύκολα να χειραγωγήσουν και τους ‘Ελληνες πολιτικούς και τις κρατικές υπηρεσίες και τους υπόλοιπους θεσμούς της χώρας.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο, πιο καταστροφικό σφάλμα στην πολιτική, όπως και στη ζωή, από το να μην καταλαβαίνεις ποιός είναι εχθρός και ποιός φίλος. Πάρτε για παράδειγμα την βασική υπόθεση που έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012-13 και η οποία εξηγεί την πανωλεθρία του Ιουλίου. Θεώρησε ότι μπορεί να βασιστεί στους Αμερικανούς για να αντιμετωπίσει τη Μέρκελ. Αν αυτό μπορούσε όντως να συμβεί, θα της έδινε τεράστιο πλεονέκτημα.

Με τη διαφορά ότι υπήρχαν μερικές δυσάρεστες “λεπτομέρειες” που αγνόησε παντελώς, στην πρεμούρα της να κάτσει στην καρέκλα της εξουσίας, αλλά και λόγω της σύγχυσης που την χαρακτήριζε (δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος συνδυασμός από αυτόν της βαθειάς σύγχυσης και της μεγάλης φιλοδοξίας). Οι “λεπτομέρειες” αυτές ήταν ότι οι Αμερικανοί είχαν καθοριστική επιρροή στην κυβέρνηση Παπανδρέου που μας έβαλε στο μνημόνιο, αντίστοιχη με αυτή που έχουν στη σημερινή κυβέρνηση. Το ένα μέλος της τρόικας, ο τεχνικός οργανωτής του οικονομικού πολέμου κατά της Ελλάδας, τελούσε και τελεί υπό καθοριστική επιρροή των ΗΠΑ. Και δύσκολα φαντάζεται κανείς την Ουάσιγκτων να θέλει την επικράτηση μιας κυβέρνησης της “ριζοσπαστικής αριστεράς” στην Ευρώπη, αν έμενε κατ’ ελάχιστον πιστή στις διακηρύξεις της.

Σα να μην έφτανε αυτό το βασικό λάθος, ουδείς στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε με ποιόν ακριβώς μιλούσε, τι έλεγε και τι άκουγε στις συζητήσεις με τους Αμερικανούς. Το να μιλήσει αίφνης κανείς στον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ για την αδυσώπητη, υποβόσκουσα σύγκρουση Μπρζεζίνσκι και Κλίντον, θα τους φαινόταν πιο ακατανόητο από το να τους μιλήσει κινέζικα. Πήγαν και βρήκαν διάφορους, τα “συστήματα”Τσακόπουλου και Κλίντον, τον Σιμόν Πέρες και άλλους, χωρίς να καταλαβαίνουν τι ήθελαν αυτοί και γιατί τους προσέγγιζαν. Εξαιρετικά καχύποπτοι απέναντι στους συντρόφους τους, κατάπιαν αμάσητα όλα τα δολώματα που τους πέταξαν οι ξένοι. Δεν άκουσαν ούτε καν τους ξένους συντρόφους τους που τους προειδοποιούσαν.

Φυσικά, για να μη γίνει καμιά παρεξήγηση, αυτή είναι η κατάσταση με όλη την πολιτική τάξη, όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα δυστυχώς μοιάζει να έχει περιέλθει εδώ καιρό σε ένα είδος εγκεφαλικού θανάτου. Αλλά με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η διαδικασία έφτασε στο αποκορύφωμά της.

Στο μεταναστευτικό-προσφυγικό, λόγω και της ιδεοληψίας, ήταν εξίσου εύκολο να την πάθουνε. Να χρησιμοποιηθούν δηλαδή στον ρόλο του “χρήσιμου ηλίθιου”, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο που μας κληρονόμησε η ρώσικη φιλολογία. Ο “χρήσιμος ηλίθιος” δεν είναι ηλίθιος. Είναι κάποιος που αγνοεί πως τον χρησιμοποιούν για να πετύχουν σκοπούς τελείως αντίθετους με τις δικές του επιδιώξεις και δεν αντιλαμβάνεται τις στρατηγικές συνέπειες των ενεργειών του. Αυτό έπαθε και η Αθήνα, όπως και η Μέρκελ, σε αυτό το ζήτημα.

Διστάζω κάπως αν πρέπει να ταξινομήσω στην κατηγορία των “χρήσιμων ηλίθιων” και τους οπαδούς της μετατροπής της Ευρώπης σε “αεθνικό χυλό”. Από τη μια μεριά τους συμφέρουν αυτά που γίνονται, από την άλλη ενδέχεται να σκάβουν το λάκκο τους, ευνοώντας τελικά την ανάδειξη εθνικιστικών, αυταρχικών δυνάμεων, απαραίτητων κατά τη μετάβαση από τον νεοφιλελεύθερο στον καπιταλισμό της καταστροφής, αλλά και για την πραγμάτωση του σχεδίου του Πολέμου των Πολιτισμών, εναντίον του Ισλάμ, της Ρωσίας, της Κίνας…

Για να υπάρξει η προσφυγική κρίση δεν έφταναν όμως οι “χρήσιμοι ηλίθιοι”. ‘Επρεπε να κινητοποιηθεί και ο Ερντογάν, διεθνής προβοκάτορας όλο και πιο επικίνδυνος, όσο στριμώχνεται. Ο Ερντογάν όμως δεν κινείται βέβαια μόνος του. Κινείται για λογαριασμό των ίδιων διεθνών κέντρων που του είπαν να καταρρίψει το ρωσικό αεροσκάφος. Αυτοί είναι και οι αρχιτέκτονες της προσφυγικής κρίσης που απειλεί με καταστροφή την Ελλάδα και διάλυση την ΕΕ.

Δεν μιλάμε ακριβώς για τις ΗΠΑ, γιατί οι ΗΠΑ δεν είναι ένα πράγμα, αλλά πεδίο αδυσώπητης σύγκρουσης δύο πολύ διαφορετικών ρευμάτων στο κέντρο της Αυτοκρατορίας, που εκπροσωπούνται, για να το πούμε χοντρικά, από τον Πρόεδρο Ομπάμα και τους νεοσυντηρητικούς αντίστοιχα.

Ποιοί κλείνουν τώρα τα σύνορα με την Ελλάδα; Βαλκανικά κράτη που ελέγχει ασφυκτικά, όχι βέβαια η … Αυστρία, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ποιός επιτίθεται με σκαιό τρόπο στην Ελλάδα; Οι πολιτικοί της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας, της Βουλγαρίας, της “Νέας Ευρώπης”, των αμερικανικών νεοπροτεκτοράτων που δημιουργήθηκαν εκεί μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού”. Πρόκειται για την “Νέα Ευρώπη” που δήλωσε υπερηφάνως ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, υπουργός ‘Αμυνας του Μπους, ότι θα χρησιμοποιήσει κατά της Γαλλίας και της Γερμανίας. Ποιός θα “επιθεωρήσει” μεθαύριο Πέμπτη αυτοπροσώπως την Ειδομένη; Μα η Κυρία Νούλαντ βεβαίως, βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, η “Κυρία Μαϊντάν”, για τον ρόλο της στην ουκρανική κρίση, μέλος του κεντρικού ηγετικού πυρήνα των νεοσυντηρητικών και σύζυγος του βασικού θεωρητικού τους. Από αυτήν κρέμεται τώρα για να σωθεί η ελληνική κυβέρνηση!

Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.

ΥΓ. Ο κ. Τσίπρας θα μάθαινε πολλά για τους φίλους και συνεργάτες του, αν έπαιρνε μια κόλα χαρτί και έγραφε τις συμβουλές που του έδωσε ο καθένας τους μετά το 2011.

www.konstantakopoulos.gr

Το πείραμα με τους πρόσφυγες

Πιτσιρίκος

Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό το πείραμα που γίνεται με τους Σύρους πρόσφυγες αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μας μάθει κάτι το οποίο δεν γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Αρχικά, ξεσπάει εμφύλιος πόλεμος στη Συρία το 2011 με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.

Στη συνέχεια, εμπλέκονται στον πόλεμο τόσες χώρες και τόσα διαφορετικά μέτωπα που είναι αδύνατον όχι μόνο να σταματήσει ο πόλεμος αλλά και να καταλάβει ένας απλός άνθρωπος τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη Συρία.

Εκατομμύρια Σύροι εγκαταλείπουν με κάθε τρόπο τη Συρία -για να σωθούν- ή εκτοπίζονται μέσα στη χώρα τους. Ο πληθυσμός της Συρίας ήταν -πριν τον πόλεμο- γύρω στα 22 εκατομμύρια.

Η Ευρώπη κάνει κάλεσμα στους πρόσφυγες, ανοίγει τα σύνορά της και μετά τα κλείνει.

Η χρεοκοπημένη Ελλάδα μένει με τους πρόσφυγες στο χέρι.

Ένα κομμάτι προσφύγων και μεταναστών εγκλωβίζονται στην Ελλάδα.

Οι διακινητές δραστηριοποιούνται και στην Ελλάδα, αφού τα σύνορα δεν είναι πια ανοιχτά, και κάνουν προσφορές στους πρόσφυγες να τους μεταφέρουν σε ευρωπαϊκές χώρες -οι πρόσφυγες δεν θεωρούν την Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα- με άλλους τρόπους.

Κάποιοι πρόσφυγες έχουν αυτά τα χρήματα -δεν φεύγουν μόνο οι φτωχοί Σύροι για να σώσουν τις ζωές τους, φεύγουν και οι ευκατάστατοι Σύροι- αλλά κάποιοι δεν τα έχουν.

Δηλαδή, έχουμε σήμερα στην Ελλάδα χιλιάδες ανθρώπους που δεν θέλουν να είναι στην Ελλάδα αλλά δεν μπορούν να φύγουν από την Ελλάδα.

Μπροστά δεν μπορούν να πάνε, πίσω δεν μπορούν να γυρίσουν.

Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος πως κάποιοι από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που είναι εγκλωβισμένοι σήμερα στην Ελλάδα θα προσπαθήσουν να βρουν τα χρήματα που χρειάζονται για να πληρώσουν τους διακινητές για πλαστά διαβατήρια κλπ., ώστε να πάνε στις ευρωπαϊκές χώρες που επιθυμούν.

Πού θα τα βρουν αυτά τα χρήματα;

Υποθέτω πως πρώτος στόχος τους θα είναι οι συμπατριώτες τους και οι άλλοι πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν χρήματα -αυτοί είναι οι πιο «κοντινοί» τους- και μετά οι κάτοικοι της Ελλάδας.

Δηλαδή, εγκλωβίζεις ανθρώπους σε μια χώρα που δεν θέλουν να βρίσκονται, και περιμένεις να δεις αν θα κάνουν to έγκλημα.

Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει εγκληματολογία για να ξέρεις πως οι άνθρωποι που δεν έχουν πια και πολλά να χάσουν -ή πρέπει να σώσουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους- είναι πολύ πιο κοντά στο έγκλημα από τους υπόλοιπους.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν είναι καθόλου έξυπνο για μια κοινωνία να δημιουργεί απελπισμένους ανθρώπους: θα τους βρει απέναντί της.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι πρόσφυγες -εξ ορισμού απελπισμένοι άνθρωποι- προστατεύονται από την Συνθήκη του ΟΗΕ το 1951, η οποία έχει υπογραφεί από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Και βέβαια ο καθένας μπορεί να λέει το μακρύ του και το κοντό του στα καφενεία και στα ΜΜΕ για το τι πρέπει να γίνει με τους πρόσφυγες, αλλά οι πρόσφυγες έχουν δικαιώματα τα οποία παραβιάζονται σήμερα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όταν όλοι λένε πως επιθυμούν τη νομιμότητα, ας ακούσουν τουλάχιστον τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ που λέει πως το κλείσιμο των συνόρων είναι παράνομο, και όχι τον κάθε πολιτικάντη και δημοσιογράφο.

Διαφορετικά, ζούγκλα.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος τι θα συμβεί αν κλείσει σε ένα δωμάτιο δυο ανθρώπους, τους αφήσει νηστικούς και χωρίς νερό, και τους πει πως αυτός που θα σκοτώσει τον άλλον θα έχει και νερό και φαγητό.

Δεν χρειάζεται κάποιος από αυτούς τους δυο ανθρώπους να έχει υπάρξει δολοφόνος στη ζωή του.

Κάθε άνθρωπος έχει κι έναν δολοφόνο μέσα του.

Και με τις «κατάλληλες» συνθήκες, αυτός ο δολοφόνος θα εμφανιστεί.

Η ρωμαϊκή αρένα είναι εδώ.

Και είμαστε κι εμείς μέσα.

pitsirikos

Τρία ενοχλητικά ερωτήματα

Συντάκτης: 

Τάσος Παππάς

Ερώτημα πρώτο: Τα κόμματα της αντιπολίτευσης -αυτά που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλοευρωπαϊκά (Ν.Δ., Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι)- έσπευσαν χωρίς δεύτερη σκέψη να υιοθετήσουν τόσο την εκδοχή της κ. Τσατάνη στη διαμάχη της με τον κ. Παπαγγελόπουλο όσο και τη νουβέλα του ΔΟΛ για τη δικαστική περιπέτεια του επικεφαλής του.

Είναι μόνο το αντιπολιτευτικό πάθος που τους οδήγησε στη συγκεκριμένη στάση ή μήπως φοβούνται κάτι και στο επίπεδο της Δικαιοσύνης και στο επίπεδο της διαπλοκής;

Είναι φανατικοί και ιδιοτελείς, όπως είναι συνήθως οι φορείς της αντιπολίτευσης, ή είναι όμηροι συμφερόντων λόγω του σκοτεινού παρελθόντος στελεχών τους και της αιμομικτικής σχέσης που είχαν οι ηγεσίες τους με παράγοντες της Δικαιοσύνης και με ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης;

Ερώτημα δεύτερο: Δεν πρέπει η Νέα Δημοκρατία να πάρει επί της ουσίας θέση για τις επαφές της προηγούμενης διοίκησης του κόμματος με τα πρόσωπα που συγκροτούν την ομάδα των εκβιαστών από τη στιγμή που οι αποκαλύψεις συνεχίζονται; Το επιχείρημα ότι πρόκειται για ανεξόφλητα τιμολόγια είναι τόσο αναιμικό που όσο σπανάκι κι αν φάει δεν θα γίνει Ποπάι.

Τιμολόγια ύποπτα με τον εκδότη τους να απαιτεί πληρωμή, επιστρέφονται από τον παραλήπτη ως απαράδεκτα και τον λόγο έχει η Δικαιοσύνη. Εκτός αν εκδότης και παραλήπτης έχουν συνάψει μια ποινικώς κολάσιμη σχέση. Η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δικαιολογεί τις πρακτικές της χτεσινής ηγεσίας γιατί πιστεύει ότι πράγματι δεν τρέχει τίποτε ή μήπως είναι έρμαιο των εσωκομματικών ισορροπιών;

Ερώτημα τρίτο: Σύμφωνα με δημοσίευμα της Real News (6.3.2016), ο εισαγγελέας Στ. Κωσταρέλλος προτείνει την απαλλαγή Χριστοφοράκου (αυτός που την κοπάνησε από την Ελλάδα μέρα μεσημέρι) από τα αδικήματα της δωροδοκίας και του ξεπλύματος με το σκεπτικό ότι «ως διευθυντής της εταιρείας προέβη σε δωρεά διψήφιου ποσού εκατομμυρίων ευρώ προς το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. και δη προς τους ταμίες των κομμάτων...

Η συμπεριφορά όμως αυτή σε καμία περίπτωση δεν στοιχειοθετεί την αντικειμενική υπόσταση των εγκλημάτων της ενεργητικής και της παθητικής δωροδοκίας».

Προσέξτε το νούμερο που αναφέρει ο εισαγγελέας: «διψήφιο ποσό εκατομμυρίων ευρώ προς τους ταμίες των κομμάτων». Την εμπλοκή του ΠΑΣΟΚ την ξέρουμε. Ο Θ. Τσουκάτος έχει ομολογήσει ότι πήρε κάποια εκατομμύρια (μάρκα) και τα έδωσε στο ΠΑΣΟΚ, ο Τ. Μαντέλης έχει τραβήγματα με τη Δικαιοσύνη για τις «δωρεές» μερικών χιλιάδων ευρώ. Οσο κι αν τα φουσκώσουμε δεν μας κάνουν «διψήφιο ποσό εκατομμυρίων ευρώ». Λείπουν πολλά.

Εκτός αν υποθέσουμε ότι τα περισσότερα πήγαν στο ταμείο της Ν.Δ. Εδώ όμως προκύπτει ένα προβληματάκι. Η Ν.Δ. ουδέποτε παραδέχτηκε ότι πήρε λεφτά από τον Χριστοφοράκο, εκτός από μια οικοσκευή και ένα τηλεφωνικό κέντρο. Δεν πιστεύω ότι αυτά κοστίζουν διψήφιο ποσό εκατομμυρίων ευρώ. Θα απαντήσουν οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. ή θα μας τραγουδήσουν ντουετάκι το γνωστό άσμα «είπα να σβήσω τα παλιά, να σκίσω τα τεφτέρια»;

Ανάγωγα

Η αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Σιλβί Γκιγιόμ -ανήκει στην Ομάδα Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, όπως και το ΠΑΣΟΚ- μιλώντας χθες στην «Εφ.Συν.» είπε ότι «αναμφίβολα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό κόμμα».

Μα τι λέτε, κυρία μου! Οι σύντροφοί σας στην Ελλάδα και οι σύμμαχοί τους μας λένε ότι είναι ένα ολοκληρωτικό κόμμα σαν κι αυτό που κυβερνά τη Βόρεια Κορέα και ότι συνιστά απειλή για τη δημοκρατία, τους θεσμούς, το έθνος και γενικώς τον πλανήτη (αυτό το τελευταίο δεν το λένε ακόμη, αλλά προς τα κει το πάνε). Καταλήξτε κάπου γιατί έχουμε μπερδευτεί.

 http://www.efsyn.gr

Οι πρόσφυγες και ο καταμερισμός εργασίας στην ΕΕ

Στην Ευρωπαική Ένωση υπάρχει ένας καταμερισμός εργασίας (π.χ. η Κοινή Αγροτική Πολιτική), που φυσικά αποφασίζουν κάποιοι ισχυροί και επιβάλλεται το ποιος θα κάνει τι. 

Στο προσφυγικό, αποφασίστηκε η Ελλάδα να αποτελέσει το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ευρώπης, ένα δίχτυ ψυχών και το αιγαίο ένα υγρό νεκροταφείο, και να πάρει (οι ΜΚΟ να πάρουν δηλαδή) bonus κάποια εκατ. ευρώ.

Έτσι, αφού βολεύει, οι υπόλοιπες χώρες θα κοιμούνται ήσυχες χωρίς να τους ενοχλούν οι ”βρώμικοι” πρόσφυγες που ήρθαν από τις χώρες που αυτά τα ίδια Ευρωπαικά κράτη κατάστρεψαν, με το ΝΑΤΟ και την υπόλοιπη παρέα. Η κυβέρνηση Συριζα αποδέχτηκε πλήρως αυτό τον ρόλο του συνοριοφύλακα του ”Ευρωπαικού πολιτισμού” που της ανέθεσαν. Έτσι αντί να παρακούσει την ΕΕ και να δώσει ταξιδιωτικά έγγραφα στους πρόσφυγες να πάνε όπου θέλουν, στήνει με οδηγία της ΕΕ Hot Spots (”ανθρωπιστικός” τρόπος να πεις στρατόπεδο συγκέντρωσης) για να μαζέψει με το ζόρυ τους πρόσφυγες που κάθε άλλο θέλουν παρά να μείνουν κλεισμένοι εκεί, και δεν τολμά να παρακούσει ούτε μια εντολή από την ΕΕ. Και έχουν κάποιοι το θράσος να το αποκαλούν αυτό αλληλεγγύη. Τους πρόσφυγες τους ρώτησαν;

Για τις ευρωπαικές αστικές τάξεις, οι πρόσφυγες είναι κάτι σαν έντομα και η Ελλάδα η εντομοπαγίδα. Θα αναλάβει να τους κάνει την βρώμικη δουλειά για να μπορούν να το παίζουν ανθρωπιστές. Θα αναλάβει την διαλογή, ποιος μας κάνει για εργατικό δυναμικό και ποιος όχι. Οποιος δεν μας κάνει θα σταλεί πίσω ή θα πεταχτεί στα σκουπίδια, όποιος μας κάνει θα είναι το δείγμα του ανθρωπισμού μας.

Υ.Γ.

Υπάρχουν αυτοί που θα ήθελαν να μην υπάρχουν πρόσφυγες γιατί το έθνος πρέπει να παραμείνει καθαρό, ο Ευρωπαικός πολιτισμός πρέπει να παραμείνει αμόλυντος, γιατί θα ήταν καλύτερα να τους πνίγουμε στην θάλασσα και γιατί μας θυμίζουν με πόσο αίμα είναι βαμμένος ο πλούτος της ”δύσης”.

Υπάρχουν και αυτοί που θα ήθελαν να μην υπάρχουν πρόσφυγες, γιατί ούτε οι ίδιοι οι πρόσφυγες θα το ήθελαν. Που είναι αλληλέγγυοι, μιλώντας ταυτόχρονα για τις αιτίες που τους δημιούργησαν, γιατί δεν είσαι ούτε στο εκατοστό αλληλέγυος αν τις αγνοείς. Που καταλαβαίνουν ότι λέγονται πρόσφυγες επειδή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, και όχι επειδή επιθυμούν να γίνουν κοσμοπολίτες ή μεταμοντέρνες νομαδικές υποκειμενικότητες. Αλλιώς θα λέγονταν τουρίστες. Η ίδια η θέληση του πρόσφυγα ήταν να μην γίνει πρόσφυγας.

Κάποιοι πονηρά ταυτίζουν τους πρώτους με τους δεύτερους και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν την διαφορά. Είναι λες και για κάποιους είναι χαρά που υπάρχουν πρόσφυγες. Είναι για αυτούς χρήσιμοι. 

Ευτυχώς που έγιναν πολέμοι και υπάρχουν αυτοί οι ”βάρβαροι” πρόσφυγες. Άλλωστε αν δεν υπήρχαν και οι πρόσφυγες πως θα μπορούσαν κάποιοι να φαίνονται φιλάνθρωποι; Τι θα γίνονταν χωρίς βαρβάρους;

http://agkarra.com/

Η άρια ευρωπαϊκή φυλή

Είναι λογικές οι προφητείες περί διάλυσης της Ευρωζώνης, αφού κανένας δεν θα θέλει να χρησιμοποιεί το ίδιο νόμισμα με Έθνη που δεν ντρέπονται, αντικρίζοντας τις εικόνες των πνιγμένων στο Αιγαίο και των εξαθλιωμένων στα σύνορα.

Η αιτία, για την οποία θεωρούσαμε πάντοτε τους Έλληνες πιο πολιτισμένους από τους Γερμανούς ή από ορισμένα άλλα κράτη της Βορείου Ευρώπης, δεν ήταν φυσικά ποτέ εθνικιστική ή ρατσιστική. Θα ήταν άλλωστε ανόητο να πιστεύουμε στη δήθεν «φυλετική» υπεροχή μας, ειδικά σε μία εποχή που τα θλιβερά λάθη μας όσον αφορά την οικονομία, την πολιτική και την κοινωνία, διαδέχονται το ένα το άλλο – με έναν τρομακτικά καταιγιστικό ρυθμό.

Οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο σε μία συγκεκριμένη μορφή του πολιτισμού, σύμφωνα με την οποία ωθεί τα ζωώδη συναισθήματα, τα οποία υπάρχουν σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, όλο και πιο βαθιά στον εσωτερικό τους κόσμο – έτσι ώστε να μην ξυπνούν εύκολα, αναλαμβάνοντας τον έλεγχο της συμπεριφοράς μας. Στα πλαίσια αυτά, όσο πιο ενωρίς στην ιστορία έχει εκπολιτισθεί μία χώρα, τόσο πιο βαθιά στον εσωτερικό κόσμο των Πολιτών της είναι θαμμένα αυτού του είδους τα συναισθήματα – οπότε τόσο πιο δύσκολα έρχονται στην επιφάνεια και τόσο πιο ακίνδυνα είναι.

Ως εκ τούτου, επειδή ο ελληνικός πολιτισμός είναι αρκετά αρχαιότερος από αυτόν των Γερμανών, των Γάλλων, καθώς επίσης πολλών άλλων λαών, δεν επιτρέπει εύκολα να έλθουν στην επιφάνεια τα ζωώδη συναισθήματα της ανθρώπινης φύσης – γεγονός που καθιστά τους Έλληνες ανίκανους να προβούν σε μεγάλα συλλογικά ή ατομικά εγκλήματα, όπως το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, ο εμπρησμός των προσφυγικών ασύλων από τους Γερμανούς πρόσφατα, όπου οι εμπρηστές επευφημούνταν ως ήρωες από τους συμπολίτες τους ή η μαζική δολοφονία 77 ανθρώπων από το Νορβηγό ακροδεξιό.

Ακριβώς για το λόγο αυτό, ακόμη και ο πιο αμόρφωτος Έλληνας είναι πιο πολιτισμένος, λιγότερο «ζωώδης» καλύτερα, σε σχέση με έναν πολύ περισσότερο μορφωμένο ή κοινωνικά σωστότερα εκπαιδευμένο Γερμανό – κάτι που όπως αναφέραμε δεν οφείλεται φυσικά στη «υπερέχουσα φυλή» μας, αλλά στην πολιτισμική μας ιστορία, η οποία είναι αναμφισβήτητα παλαιά και δεδομένη. Το γεγονός αυτό επεξηγεί επίσης την ανθεκτικότητα των Ελλήνων στην οικονομική κρίση – η οποία ποτέ στην ιστορία δεν διήρκεσε τόσο πολύ, ούτε καταβαράθρωσε το βιοτικό επίπεδο και το ΑΕΠ μίας χώρας σε τέτοιο οδυνηρό βαθμό.

Με βάση το συγκεκριμένο πολιτιστικό κριτήριο, δεν πρέπει να απορούμε καθόλου για την κυνικότητα πολλών άλλων ευρωπαϊκών λαών, όσον αφορά το προσφυγικό πρόβλημα – όπου δεν ντρέπονται καθόλου να αντικρίζουν τις οδυνηρές εικόνες πνιγμένων στο Αιγαίο ή/και απελπισμένων ανθρώπων, συγκεντρωμένων στα κλειστά σύνορα με τα Σκόπια, κάτω από  συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. Πόσο μάλλον εκείνων των Ευρωπαίων, όπως των Γάλλων, των Βρετανών και των Γερμανών που συμμετέχουν στο βομβαρδισμό και στην καταστροφή των χωρών, από τις οποίες προσπαθούν απεγνωσμένα να αποδράσουν οι μετανάστες.

Όσο για τις κατηγορίες τους εναντίον μας, σχετικά με το ότι δεν προστατεύουμε επαρκώς τα σύνορα μας, τεκμηριώνουν επίσης τη ρηχότητα του πολιτισμού τους – ενώ ουσιαστικά απαιτούν από εμάς τους Έλληνες να βυθίζουμε εν ψυχρώ τις βάρκες, με τις οποίες προσπαθούν οι πρόσφυγες να περάσουν στη χώρα μας με κατεύθυνση τη γη της επαγγελίας (όπως δυστυχώς νομίζουν), αδιαφορώντας για τα παιδιά που πνίγονται ή για το μαρτύριο των γονέων τους.

Εν προκειμένω θα έπρεπε ίσως να ανατεθεί στην υπουργό εσωτερικών της Αυστρίας, της χώρας των σκανδάλων ή στον καγκελάριο της, η ηγεσία του λιμενικού μας σώματος – αφού θα ήταν ασφαλώς καλύτερα από εμάς σε θέση να βυθίζουν τις βάρκες των προσφύγων. Έτσι θα ικανοποιούσαν το εκλογικό τους σώμα που τάσσεται υπέρ της ακροδεξιάς πολιτικής του δολοφονικού μίσους απέναντι στους άλλους, «υποδεέστερους» λαούς – οπότε δεν θα έχαναν την πολυπόθητη εξουσία τους.

Κατά την άποψη της Αυστρίας άλλωστε, η οποία πιθανότατα υποκινείται από τη Γερμανία, εάν προστατευτούν τα ελληνικά σύνορα, τότε το πρόβλημα θα έχει λυθεί – χωρίς να δίνεται καμία σημασία στο γεγονός ότι, θα συγκεντρωθούν εκατομμύρια εξαθλιωμένοι στην Τουρκία. Απλούστατα, η Ευρώπη και ο ΟΗΕ θα στείλουν μερικά δις € στους πεινασμένους για χρήματα τριτοκοσμικούς Τούρκους – οπότε θα πάψουν να ενοχλούνται οι Ευρωπαίοι, η σύγχρονη άρια φυλή των Βρυξελών.

Παράλληλα, οι υπόλοιποι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι προσπαθούν να μεταφέρουν το πρόβλημα τόσο μακριά στο Νότο, ώστε  να εξαφανισθεί κατά το δυνατόν από το οπτικό τους πεδίο – αδιαφορώντας για το ότι επιβαρύνουν επί πλέον μία χώρα, η οποία είναι βυθισμένη σε μία οικονομική κρίση άνευ προηγουμένου που οι ίδιοι την επιδείνωσαν με την πολιτική των μνημονίων που της επέβαλλαν, ενώ δέχεται ταυτόχρονα την συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστευτικών κυμάτων (γράφημα κλικ για μεγένθυση)

Ακόμη χειρότερα, ο εντιμότατος κύριος Αδόλφος Σόιμπλε έχει την άποψη πως μπορεί η Ελλάδα και η υπόλοιπη Ευρώπη να αφομοιώσουν τα εκατομμύρια των μεταναστών που έχουν ήδη εισρεύσει, εφαρμόζοντας παράλληλα μία ακόμη πιο αυστηρή πολιτική λιτότητας – γεγονός που τεκμηριώνει πως δεν είναι καν σε θέση να σκεφθεί λογικά, εάν όχι ανθρώπινα, απαιτώντας αλαζονικά πράγματα που είναι αδύνατον ποτέ να πραγματοποιηθούν.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις λοιπόν, είναι λογικές οι «προφητείες» περί διάλυσης της Ευρωζώνης – αφού κανένας πλέον δεν θα θέλει να χρησιμοποιεί το ίδιο νόμισμα με τη Γερμανία ή με ορισμένες άλλες χώρες, συμμετέχοντας εξ αυτού στον πολιτισμό τους. Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το νόμισμα είναι συνυφασμένο με την ταυτότητα, καθώς επίσης με τον πολιτισμό των κρατών – όπου ναι μεν δεν ήταν απρόθυμοι πολλοί να ανταλλάξουν το εθνικό τους νόμισμα με το κοινό ευρώ, παίρνοντας μία νέα ταυτότητα, αλλά κανένας δεν θα το έκανε με το μάρκο.

 Analyst.gr

Όσοι περισσεύουν

Του Φώτη Τερζάκη

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να καταλαβαίνει την αντίστροφη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο σκληρό νόμισμα και την ανεργία, ή τη συνάρτηση του ελεγχόμενου πληθωρισμού -αυτό που λέμε χαλαρή νομισματική πολιτική- με τον στόχο της πλήρους απασχόλησης· και αν δεν το καταλαβαίνει, εν πάση περιπτώσει, κάθε οικονομολόγος, οιασδήποτε σχολής, θα του το βεβαιώσει ως εμπειρική εξίσωση. Το κύριο ζήτημα είναι να καταλαβαίνουμε πώς οι τυφλές εξισώσεις της οικονομικής «επιστήμης» μεταφράζονται σε αληθινούς πραξεολογικούς όρους, δηλαδή σε επιλογές ηθικού και πολιτικού χαρακτήρα.

Τi σημαίνει η επιλογή για ισχυρό νόμισμα;

Θα το καταλάβει κανείς εάν θέσει το ερώτημα ποιον συμφέρει να διαθέτει ισχυρό νόμισμα.

Πρώτον, συμφέρει εκείνον ο οποίος ήδη κατέχει μεγάλες ποσότητες χρήματος, του οποίου η αγοραστική αξία θα μειωθεί ονομαστικά με μια ενδεχόμενη υποτίμησή του· είναι κατ’ αρχήν η απαίτηση του κεφαλαιούχου, σαν να λέμε.

Δεύτερον, συμφέρει ιδίως εκείνον του οποίου τα κέρδη βασίζονται όχι τόσο στην απόσπαση υπεραξίας από την εργασία άλλων (δηλαδή τον παραγωγικό επενδυτή) αλλά στη χρηματοοικονομική δραστηριότητα, στον βαθμό που το νόμισμα το οποίο ελέγχει επιβάλλεται ως συναλλαγματικό αποθεματικό. Και αυτό επειδή το συμφέρον του πρώτου (του παραγωγικού επενδυτή) εξαρτάται ταυτόχρονα από τη δυνατότητα να μετατρέπει τα παραγόμενα εμπορεύματα σε χρήμα (δηλαδή: να πουλάει), δυνατότητα η οποία πλήττεται από τη μείωση της γενικής αγοραστικής δύναμης, που είναι μία από τις συνέπειες της αυξανόμενης ανεργίας: άρα, η ανάγκη για ισχυρό νόμισμα μεσολαβείται γι’ αυτόν από την αντίθετη ανάγκη της γενικής απασχόλησης – πράγμα που δεν ισχύει καθόλου για τον δεύτερο.

Υπό αυτή την έννοια, μια έμμονη πολιτική ισχυρού νομίσματος είναι πάντα δείκτης κυριαρχίας του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου (ή του χρηματοπιστωτικού τομέα εν γένει) επί του βιομηχανικού κεφαλαίου και των παραγωγικών επενδύσεων.

Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση της Ευρωζώνης.

Μια σύγκριση της τρέχουσας οικονομικής της πολιτικής με την αντίστοιχη αμερικανική είναι άκρως αποκαλυπτική. Η χαλαρότερη νομισματική πολιτική που επιδεικνύουν οι ΗΠΑ στη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης δεν σημαίνει, βέβαια, ότι το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο είναι λιγότερο δεσπόζον στην αμερικανική σκηνή· οφείλεται σε δύο άλλους διαφοροποιητικούς όρους.

Πρώτον, οι ΗΠΑ διατηρούν οπωσδήποτε αρκετά προστατευμένη την παραγωγική τους βάση, αυτή ακριβώς την οποία επιδιώκουν να καταστρέψουν στις ζώνες επιρροής τους εντάσσοντάς τες σε έναν υπερεθνικό καταμερισμό εργασίας υπό τον δικό τους έλεγχο (πράγμα που εντός Ευρωζώνης κάνει επίσης, σε μικρογραφία, η Γερμανία).

Δεύτερον, όμως, οι ΗΠΑ είναι σε θέση να επιβάλουν το νόμισμά τους ως διεθνές συναλλαγματικό αποθεματικό και με άλλους, μη οικονομικούς τρόπους: με τρόπους στρατηγικούς ή στρατιωτικούς, επιβάλλοντας δηλαδή την εξαναγκασμένη συνεργασία με άνισους οικονομικούς όρους σε εκτεταμένες ζώνες του πλανήτη μέσ’ από ωμούς γεωπολιτικούς εκβιασμούς.

Αυτό ακριβώς δεν μπορεί να κάνει η Ευρώπη, της οποίας το κύριο μέσο ισχύος παραμένουν οι χρηματοπιστωτικές στρατηγικές.

Από τη στιγμή που η πολιτική ισχυρού νομίσματος συνδέεται με μια επιλογή περιστολής της διαδικασίας παραγωγής, και άρα της βάσης εργασίας, πρακτικά αυτό σημαίνει ότι στη σημερινή Ευρώπη, περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, περισσεύουν άνθρωποι. Και, σύμφωνα με την παραπάνω εκτίμηση, λιγότερο στην ίδια τη Γερμανία (που διατηρεί για τον εαυτό της το προνόμιο ενός σφριγηλού παραγωγικού τομέα) απ’ όσο στα υπόλοιπα μέρη της ηπείρου, ήδη καταδικασμένα στην παραγωγική συρρίκνωση και κάτω από ασφυκτική χρηματοοικονομική πίεση-εργαλείο της οποίας είναι το «ισχυρό» ευρώ.

Και όταν περισσεύουν άνθρωποι, πρέπει να τους αναλώσεις, να τους εξαφανίσεις. Αυτή είναι η δομική αιτία, πιστεύω, των εφιαλτικών μισοξενικών ανακλαστικών μιας Ευρώπης που γίνεται μέρα με την ημέρα -και τόσο περισσότερο όσο αποσυντίθεται οικονομικά και κοινωνικά η ίδια- εκείνο το αόρατο στρατόπεδο συγκεντρώσεως από του οποίου τον εφιάλτη δεν ξύπνησε ποτέ.

Τα όσα ανήκουστα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στα σύνορα της Ευρώπης με τις ανατιναγμένες από τον πόλεμο περιοχές τής Εγγύς Ανατολής -όπου ατυχώς βρίσκεται τοποθετημένη η Ελλάδα- είναι αποτέλεσμα αυτής της βαθύτερης δομής του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, που απαιτεί την κανονική εξόντωση ανθρώπων σε αυξανόμενους αριθμούς, και όχι βέβαια μια συνωμοσία εις βάρος ειδικά της Ελλάδας (κατά την παρανοϊκή εμμονή δεξιών και «αριστερών» εθνοπατριωτών).

Το αληθινό πρόβλημα είναι, όμως, ότι η εν λόγω συνθήκη γεννάει de facto κινδύνους για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, ακόμη και αν δεν αποτελούσε αυτό μέρος των αρχικών σχεδιασμών.

Υπάρχει βεβαίως ανάγκη για μια διορατική εθνική γεωπολιτική ικανή ν’ αποτρέψει τέτοιους κινδύνους, το κρίσιμο ερώτημα είναι όμως προς ποιου το συμφέρον.

Οι εγχώριες δυνάμεις -εξίσου «εθνικές» κατά τη δική τους ερμηνεία- που συνωμότησαν για να εξουδετερώσουν μια ρήξη με τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς κυριαρχίας πριν καν εκδηλωθεί (1) έχουν κάνει προ πολλού τις επιλογές τους: η οικονομική υποτέλεια της χώρας, που είναι εξόχως συμβατή με τα δικά τους συμφέροντα και γι’ αυτό θα την υπερασπιστούν μέχρι θανάτου, έχει ήδη εκμηδενίσει κάθε συμβατική έννοια «εθνικής κυριαρχίας» – και η διαδικασία αυτή είναι αδιαχώριστη όψη εκείνου που αποκαλούμε ακόμα με ανοϊκή έπαρση (που αποκαλούσε ανέκαθεν μια λιμασμένη για συμβιβασμό «ευρωκομμουνιστική» Αριστερά) «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας».

Υπό αυτές τις συνθήκες, το τι θα συμβεί στα εξωτερικά σύνορα είναι απλώς θέμα τύχης· θα εξαρτηθεί από το παιχνίδι αστάθμητων δυνάμεων απέναντι στις οποίες σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) έχει επιλέξει να μην αντισταθεί, ούτε καν συμβολικά.

(1) Αναφέρομαι ειδικά εδώ στην τρομακτική ομολογία τού Γιάννη Στουρνάρα στον Αλέξη Παπαχελά, στις 12 Ιανουαρίου 2016 από το κανάλι τού Σκάι, ότι το καλοκαίρι αυτής της χρονιάς, στην πιο δραματική φάση της διαπραγμάτευσης των κυβερνητικών στελεχών με το ευρωπαϊκό διοικητήριο, συνωμοτούσε με πρώην πρωθυπουργούς και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να ορθώσουν ένα «τείχος προστασίας» απέναντι σε ενδεχόμενη επιλογή της κυβέρνησης να εγκαταλείψει το ευρώ!

Η φυσικότητα με την οποία έγινε δεκτή δημοσίως μια τέτοια δήλωση, που ισοδυναμεί με αποκάλυψη πραξικοπήματος, δείχνει σε ποιον βαθμό το «βαθύ κράτος» αυτής της χώρας (στο οποίο μπορούμε να προσθέσουμε, εύκολα, το Συμβούλιο Επικρατείας, ανώτατα διοικητικά στελέχη, επιχειρηματικούς ομίλους και μεγιστάνες των Μέσων Ενημέρωσης) έχει εκμηδενίσει προ πολλού οιαδήποτε έννοια αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και οιαδήποτε έννοια πολιτικής.

Μπορεί η «Aριστερά» να έσβησε το έθνος από το λεξιλόγιό της, όπως λένε κάποιοι, αλλά ο εχθρός φοράει τα εθνικά χρώματα – όπως πάντα.

Δρόμος

Το παραμύθι μιας αλήθειας

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια οικογένεια βοσκών. Είχαν όλα τα πρόβατά τους μαζί σ’ ένα μαντρί. Τα τάιζαν, τα φρόντιζαν και τα βοσκούσαν.

Κάπου κάπου, τα πρόβατα προσπαθούσαν να το σκάσουν.
Ερχόταν τότε ο πιο γέρος βοσκός και τους έλεγε:

«Α, πρόβατα ασυνείδητα και αλαζονικά, δεν ξέρετε ότι εκεί έξω ο κάμπος είναι γεμάτος κινδύνους;
Μονάχα εδώ βρίσκετε άφθονο νερό, φαγητό, και προπαντός, προστασία από τους λύκους».

Γενικά, αυτό αρκούσε για να φρενάρει τις τάσεις «ελευθερίας» των προβάτων.

Μια μέρα γεννήθηκε ένα διαφορετικό πρόβατο. Ας πούμε πως ήταν ένα μαύρο πρόβατο. Είχε επαναστατικές διαθέσεις και ξεσήκωνε τους συντρόφους του να το σκάσουν προς την ελευθερία των λιβαδιών.

Πύκνωσαν οι επισκέψεις του γέρου βοσκού που πάσχιζε να πείσει τα πρόβατα για τους εξωτερικούς κινδύνους. Ωστόσο, τα πρόβατα ήταν ανήσυχα, και κάθε φορά που τα έβγαζαν από το μαντρί όλο και πιο δύσκολα τα μάζευαν.

Ώσπου μια νύχτα, το μαύρο πρόβατο τα έπεισε και το έσκασαν.

Οι βοσκοί δεν αντιλήφθηκαν τίποτα ως το ξημέρωμα, όταν είδαν το μαντρί σπασμένο και άδειο.

Όλοι πήγαν να κλάψουν μαζί με το γέροντα, τον αρχηγό της οικογένειας.

«Έφυγαν, έφυγαν!»

«Τα κακόμοιρα…»

«Και η πείνα;»

«Και η δίψα;»

«Και ο λύκος;»

«Τι θ’ απογίνουν χωρίς εμάς;»

Ο γέροντας έβηξε, ρούφηξε την πίπα του και είπε:

«Αλήθεια, τι θ’ απογίνουν χωρίς εμάς; Και το χειρότερο είναι…
… Τι θ’ απογίνουμε εμείς χωρίς αυτά;»….

Χόρχε Μπουκάϊ

Δημοσιεύθηκε από Αναρχία και Ζωή

Καλώς ήρθατε στον Λίβανο της Ευρώπης

Καλώς ήρθατε στον Λίβανο της Ευρώπης

Είναι οριστικό: τα σύνορα στην Ευρώπη έκλεισαν μία μόλις μέρα μετά την τελευταία σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, που επιβεβαίωνε το ακριβώς αντίθετο. Η κίνηση της Αυστρίας με τις χώρες των Βαλκανίων (πλην Αθήνας) ήταν πράγματι μονομερής, αλλά, τί παράξενο, όλοι την περίμεναν.



Η Ελλάδα κατέληξε σε αυτό που ήταν προορισμένη εξ αρχής, δηλαδή ένας σκουπιδότοπος αποθήκευσης μεταναστών και προσφύγων εγκλωβισμένων και απελπισμένων, με τα μάτια στραμμένα στα βόρεια σύνορα. Η Ύπατη Αρμοστεία για τους πρόσφυγες απέστειλε στις 25 Φεβρουαρίου αίτημα προς το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο να μισθωθούν όλα τα μεγάλα και φθηνά ξενοδοχεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, προκειμένου να στεγαστεί μέρος των ανθρώπινων κυμάτων, που κατά χιλιάδες ξεβράζονται καθημερινά στην επικράτεια.


Δεν απέχει πολύς καιρός από το να χαρακτηριστεί διεθνώς η Ελλάδα (και επισήμως) “failed state” και να αναληφθεί ξένη στρατιωτική παρέμβαση στο εσωτερικό της για την αποκατάσταση της «τάξης». Τί θα κάνουν τα στίφη των πεινασμένων και εγκλωβισμένων σε μια χώρα διαλυμένη, με 30% ανεργία και χωρίς καμ­μία προοπτική ακόμα και για τους πάλαι ποτέ προνομιούχους; Αυτό ακριβώς που φαντάζεστε, είναι αυτό που θα γίνει. Για όσους τυχόν αμφιβάλλουν ακόμα για την ολοκλήρωση της διεθνούς εποπτείας, ο έλεγχος του Αιγαίου από το ΝΑΤΟ είναι ήδη γεγονός, που αποσιωπήθηκε πολύ γρήγορα. Ο Τσίπρας έλειπε στην Τεχεράνη όταν έγινε γνωστό το γερμανο-τουρκικό σύμφωνο και ο Πάνος Καμμένος σκέφτηκε να αφιερώσει την…επιτυχία στους τρεις αξιωματικούς που σκοτώθηκαν υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, όταν το ελικόπτερο τους συνετρίβη, ένα συμβάν που μοιάζει καταπληκτικά με την «μυστηριώδη» κατάρριψη του ελικοπτέρου στα Ίμια. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι ο Τσολάκογλου κλείνοντας την απολογία του στο ειδικό δικαστήριο δοσιλόγων αφιέρωσε την φιλοκατοχική δράση του στους πεσόντες του αλβανικού μετώπου.


Ακόμα και τα φαντάσματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μπορεί να διακρίνει κάποιος ανάμεσα στα συρματοπλέγματα και τους πάνοπλους συνοριοφύλακες. Η Αυστρουγγαρία με την μορφή των χωρών του Βίσεγκραντ, την Αυστρία και τα βαλκανικά προτεκτοράτα επιρροής της, ο Γερμανικός Άξονας στρατιωτικά αναβαθμισμένος διατηρεί τον ηγεμονικό οικονομικό και πολιτικό ρόλο του, αλλά επιδιώκει και την στρατιωτική κατοχύρωση αυτής της ισχύος, (την μόνη έμπρακτη κατοχύρωση, εδώ που τα λέμε).


Οι Βαλτικές χώρες και η Φινλανδία, χώρες παραδοσιακά εχθρικές προς τη Ρωσία, είναι τα νέα προγεφυρώματα του ΝΑΤΟ προς ανατολάς· το Ηνωμένο Βασίλειο οχυρώνεται και ακολουθώντας κατά γράμμα το παλιό δόγμα «Με την Ευρώπη αλλά όχι εκ της Ευρώπης», κατοχυρώνει την πολυπόθητη «ειδική σχέση» με την ΕΕ στην τελευταία σύνοδο. Η Τουρκία με τη βοήθεια της Δύσης ετοιμάζεται να κλείση εκ νέου τα στενά και να πυροδοτήση τον 16ο ή 17ο ρωσοτουρκικό πόλεμο από την εποχή του Ιβάν του Τρομερού.


Αυτά τα φαντάσματα παλαιών αυτοκρατο­ριών και συμμαχιών, που ρίχνουν τη σκιά τους στο σήμερα, είναι που σκιαγραφούν μία νέα πολεμική αναμέτρηση εντός του ευρωπαϊκού εδάφους, μετά το Ουκρανικό ζήτημα, μία αναμέτρηση που δεν είναι πια τόσο μακρινή υπόθεση. «Ζωτικοί χώροι» και «σφαίρες επιρροής» είναι η απτή πραγματικότητα στο σήμερα σε ένα διεθνές περιβάλλον, που όσο επιχειρείται να ενοποιηθεί δια της βίας και της οικονομίας, τόσο ρηγματώνεται και αποσυντίθεται.

Δημοσιεύθηκε από Λ
https://anarchypress.wordpress.com
http://dithen2010.blogspot.gr

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΝΗ { Εξαιρετικό άρθρο πρέπει να διαβαστεί}

Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Από Analyst Team 

Η Ελλάδα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού υπάρχουν μακράν χειρότερα προβλήματα – όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας, ένα υπερχρεωμένο τραπεζικό σύστημα, καθώς επίσης ένας πλανήτης στα πρόθυρα του κραχ

.

«Το κεντρικό κτίριο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον έχει ένα περίπου ελλειπτικό σχήμα, ενώ στη μία πλευρά του διαδρόμου του τελευταίου ορόφου ευρίσκονται τα σύμβολα όλων των κρατών μελών του. Στην απέναντι πλευρά, βλέπει κανείς σε προθήκες τα τραπεζογραμμάτια που χρησιμοποιούνται από τις συγκεκριμένες χώρες – όπου διαπιστώνεται μία αξιοσημείωτη, σχεδόν απόκοσμη σχέση μεταξύ των Εθνών, καθώς επίσης των νομισμάτων τους.

Ως εκ τούτου, συμπεραίνει κανείς αυθόρμητα πως τα χρήματα και τα κράτη βαδίζουν μαζί, χέρι-χέρι. Ποιά είναι όμως η πραγματική σχέση μεταξύ χρήματος και Εθνών;» (Lord Mervyns King). Υπενθυμίζουμε πως η δραχμή ήταν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα τον 4ο αιώνα προ Χριστού, όταν μεσουρανούσε και κυριαρχούσε παντού ο ελληνικός πολιτισμός, στα θεμέλια του οποίου στηρίχθηκε ο ευρωπαϊκός – όπως αργότερα το Solidus της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ενώ μέχρι πρόσφατα η δραχμή ήταν το σημαντικότερο νόμισμα των Βαλκανίων» (πηγή).

.

Άρθρο

Είναι πράγματι πολύ αξιόλογο το άρθρο του πρώην κεντρικού τραπεζίτη της Μ. Βρετανίας, το οποίο θα προσπαθήσουμε να αποδώσουμε ελεύθερα, όσον αφορά την ΟΝΕ – το πλέον φιλόδοξο εγχείρημα στη νομισματική ιστορία του πλανήτη. Όπως σωστά δε τονίζει, έχει αποδειχθεί πως δεν πρόκειται για έναν εύκολο γάμο. Αντίθετα, είναι μία αγωνιώδης προσπάθεια να βρεθεί ένα ασφαλές πέρασμα, ανάμεσα στη Σκύλλα των πολιτικών ιδανικών και επιδιώξεων, καθώς επίσης στη άτεγκτη Χάρυβδη της οικονομικής αριθμητικής.

Όσον αφορά το χρόνο που θα διαρκέσει, χωρίς να διαλυθεί, είναι κάτι που το γνωρίζουν μόνο οι «εταίροι», ενώ οι ξένοι δεν μπορούν καν να το εκτιμήσουν – υπενθυμίζοντας πως η Λατινική νομισματική ένωση, στην οποία συμμετείχε και η Ελλάδα, ιδρύθηκε το 1865 από τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιταλία, καθώς επίσης την Ελβετία, ενώ διαλύθηκε το 1927.

Περαιτέρω, το βασικό πρόβλημα μίας νομισματικής ένωσης, το οποίο υπάρχει μεταξύ των διαφόρων εθνικών κρατών που τη συναποτελούν, είναι εντυπωσιακά απλό. Ξεκινάει με τις διαφορές στα αναμενόμενα ποσοστά του πληθωρισμού, ως αποτέλεσμα της ιστορικής τους διαδρομής – τα οποία, σε συνδυασμό με το ενιαίο επιτόκιο που υιοθετείται, με την κοινή δηλαδή νομισματική πολιτική, οδηγούν αναπόφευκτα σε αποκλίσεις, όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα των χωρών.

Με απλά λόγια, ορισμένα κράτη εισήλθαν στην ΟΝΕ με ένα υψηλότερο ποσοστό των μισθών και του πληθωριστικού κόστους, από ότι τα υπόλοιπα. Επομένως, το πραγματικό επιτόκιο που υιοθετήθηκε όταν εισήλθαν, δηλαδή το ονομαστικό μείον το ποσοστό του πληθωρισμού, ήταν χαμηλότερο σε αυτές τις χώρες, όπως η Ελλάδα, από ότι σε εκείνες με παραδοσιακά μικρότερο πληθωρισμό όπως η Γερμανία. Ως εκ τούτου, τόνωσε εσφαλμένα την εγχώρια ζήτηση των πρώτων, οπότε αυξήθηκαν οι μισθοί και οι τιμές των αγαθών – με αποτέλεσμα να κλιμακωθεί περαιτέρω ο πληθωρισμός.

Επειδή λοιπόν η ΕΚΤ δεν ήταν σε θέση να επιβάλλει διαφορετικά βασικά επιτόκια στις επί μέρους χώρες, για να ισορροπήσει τον πληθωρισμό μεταξύ τους, στο ίδιο επίπεδο, σε ορισμένες από αυτές επιδεινώθηκε η οικονομική τους κατάσταση – λόγω ακριβώς του ενιαίου επιτοκίου. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, η απώλεια της ανταγωνιστικότητας που προέκυψε μεταξύ του ευρωπαϊκού νότου, καθώς επίσης κυρίως της Γερμανίας, έγινε τεράστια – πόσο μάλλον αφού η Γερμανία εφάρμοσε κακοπροαίρετα την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης ήδη από το 2000, με την ατζέντα 2010.

Η απώλεια τώρα της ανταγωνιστικότητας είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των εμπορικών ελλειμμάτων στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, καθώς επίσης την άνοδο των εμπορικών πλεονασμάτων στη Γερμανία. Αυτά ακριβώς τα ελλείμματα/πλεονάσματα αποτελούν την καρδιά των σημερινών  προβλημάτων της ένωσης – επειδή τα ελλείμματα πρέπει να χρηματοδοτούνται με δάνεια από το εξωτερικό, οπότε υπερχρεώνονταν τα κράτη, ενώ τα πλεονάσματα επενδύονται νομοτελειακά στο εξωτερικό, οπότε διευκόλυναν το δανεισμό του νότου. Έτσι προέκυψαν επίσης οι ανισορροπίες στο σύστημα διακανονισμού πληρωμών της Ευρωζώνης (Target II) – στο οποίο έχουμε αναφερθεί πολλές φορές (γράφημα).

.

.

Συνεχίζοντας, λόγω της συγκεκριμένης δυσλειτουργίας της Ευρωζώνης, χώρες όπως η Γερμανία εξελίχθηκαν σε μεγάλους πιστωτές των υπολοίπων, επιτυγχάνοντας πλεόνασμα το 2015 που πλησιάζει το 8% του ΑΕΠ της (περί τα 250 δις €) – ενώ τα κράτη της περιφέρειας μετατράπηκαν νομοτελειακά σε μεγάλους οφειλέτες.

Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της όλης διαδικασίας είναι η Ελλάδα, στην οποία «συνοψίζονται» τα προβλήματα της νομισματικής ένωσης – με αποτέλεσμα το ΑΕΠ της να έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει, περισσότερο από αυτό των Η.Π.Α. κατά τη Μεγάλη Ύφεση του 1930, ενώ είναι ακατανόητο το πώς αντέχει ακόμη.

Ως εκ τούτου, παρά την τεράστια δημοσιονομική συστολή που της επιβλήθηκε (ανάλυση), λόγω της οποίας το έλλειμμα της μειώθηκε από περίπου 12% το 2010 κάτω από το 3% το 2014, ο λόγος του δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ της συνέχισε να αυξάνεται – ενώ σύντομα θα υπερβεί το 200%, παράλληλα με την κατακόρυφη αύξηση του ιδιωτικού της χρέους. Υπενθυμίζουμε εδώ πώς τόσο οι τράπεζες, όσο και ο ιδιωτικός τομέας γενικότερα της Ελλάδας ήταν από τους υγιέστερους στη Ευρώπη, πριν από την κρίση – σε πάρα πολύ καλύτερη κατάσταση από τους χρεοκοπημένους της Ιρλανδίας, της Ισπανίας κλπ.

Περαιτέρω, ακόμη χειρότερα για την Ελλάδα, το σύνολο του θηριώδους σημερινού χρέους της, το οποίο επιδεινώθηκε με πάνω από 40 δις € από τη «διάσωση» των τραπεζών της,  είναι εκπεφρασμένο σε ένα νόμισμα, η αξία του οποίου πολύ πιθανότατα θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο, σε σχέση με τα ελληνικά εισοδήματα. Η αύξηση αυτή σημαίνει πως όλο και λιγότεροι Έλληνες θα είναι σε θέση να έχουν στην κατοχή τους ευρώ – οπότε πολύ λογικά τοποθετούνται εναντίον του.

Το ενδεχόμενο αυτό θα συμβεί, παρά το ότι το χρέος είναι ήδη τεράστιο, συγκρινόμενο με τη μείωση των εισοδημάτων των Ελλήνων, όπως οφείλει να το μετρά κανείς (όπου πλησιάζει το 400% σε σχέση με το 2010) – επί πλέον στην πραγματική αύξηση του εξαιτίας του αποπληθωρισμού, λόγω του οποίου ακόμη αν η Ελλάδα δανειζόταν με μηδενικό επιτόκιο, θα ήταν ασύμφορο, αφού προστίθεται ο αποπληθωρισμός.

Συνεχίζοντας, η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το 2012 (PSI), δεν διέσωσε την Ελλάδα αλλά τους ιδιώτες πιστωτές της – ενώ μεταφέρθηκε σε κρατικούς Θεσμούς (ESM, Χώρες, ΕΚΤ, ΔΝΤ). Την ίδια στιγμή, η δημοσιονομική λιτότητα έχει αποδειχθεί αυτοκαταστροφική – επειδή η συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματος της, του ευρώ δηλαδή, παρέμεινε σταθερή, οπότε δεν μπορούσε να τονώσει το εμπόριο.

Ως εκ τούτου, όλοι γνωρίζουν πλέον πως ο μοναδικός δρόμος προς τα εμπρός για την Ελλάδα, είναι ηδιαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της – πόσο μάλλον όταν έχει προηγηθεί μία κυριολεκτικά βιβλική καταστροφή στην οικονομία της, μετά από τα έξι χρόνια των αποτυχημένων μνημονίων. Επίσης, επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να υποτιμήσει το νόμισμα της, έτσι ώστε να αντικατασταθούν οι εισαγωγές της από εγχώρια προϊόντα, καθώς επίσης να αυξηθούν οι εξαγωγές της – οπότε να αντισταθμισθούν οι καθοδικές πιέσεις που ασκούνται στην οικονομία της, από τη δημοσιονομική συστολή.

Το αναπόφευκτο τώρα της «αναδιάρθρωσης» του ελληνικού χρέους σημαίνει πως οι φορολογούμενοι της Γερμανίας, καθώς επίσης των άλλων χωρών, θα πρέπει να απορροφήσουν σημαντικές απώλειες – ενώ είναι κάτι περισσότερο από θλιβερό να βλέπει κανείς τα κράτη του ευρώ να κάνουν παζάρια, όσον αφορά το πόσα χρήματα θα δανείσουν στην Ελλάδα, έτσι ώστε να είναι σε θέση να τους αποπληρώσει κάποια από τα δάνεια του παρελθόντος. Αυτού του είδους η «κυκλική κυκλοφορία» των δανείων δεν ωφελεί προφανώς καθόλου την Ελλάδα – εκτός του ότι είναι ιδιαίτερα λυπηρό το γεγονός ότι, η Γερμανία φαίνεται πως έχει ξεχάσει τη δική της ιστορία.

Σε αυτό ακριβώς θα αναφερθούμε στο δεύτερο μέρος του κειμένου, καθώς επίσης στις λύσεις που έχει στη διάθεση της η Ευρωζώνη, εάν θέλει να αποφύγει τη διάλυση της – η οποία δεν θα είναι επώδυνη μόνο για τις αδύναμες χώρες αλλά, επίσης, για τις ισχυρές και ιδίως για τη Γερμανία.

Η ειδική δε θέση που έχει κατακτήσει το ευρώ, ως το δεύτερο μεγαλύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, θα προκαλούσε εξαιρετικά μεγάλα προβλήματα σε όλες εκείνες τις χώρες, όπως η Κίνα, οι οποίες διατηρούν πολλά δις € στα συναλλαγματικά τους αποθέματα – ως αντιστάθμισμα των κινδύνων του δολαρίου.

Όσον αφορά την Ελλάδα, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς επίσης το πιο εύκολο στην επίλυση του πρόβλημα, σε σχέση με το κόστος – αφού υπάρχουν πολύ χειρότερα, όπως αυτό της Γαλλίας και της Ιταλίας, ένα υπερχρεωμένο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, πολύ επικίνδυνο να καταρρεύσει, καθώς επίσης ένα παγκόσμιο περιβάλλον που ευρίσκεται στα πρόθυρα του κραχ: της καταιγίδας των καταιγίδων.

  

 

Το χρήμα και τα Έθνη (β)

Εάν το ευρώ εξελισσόταν στο νούμερο ένα αποθεματικό νόμισμα, με τη σταδιακή συμμετοχή της Ρωσίας και με την ένωση των δύο χριστιανικών Θρησκειών, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα επικρατούσε ειρηνικά σε ολόκληρο τον πλανήτη   

.

«Θα μπορούσε να ντραπεί κανείς, να απογοητευθεί και να χάσει την τελευταία του ελπίδα, βλέποντας τη χθεσινή συνέντευξη του θλιβερά πανικοβλημένου πρωθυπουργού, στο στούντιο ενός ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού.Πόσο μάλλον όταν προσπαθούσε απεγνωσμένα να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο, τόσο όσον αφορά την οικονομική καταστροφή που προκάλεσε με τη σειρά του στη χώρα μας, όσο και τη μητροκτονία της αριστεράς – όπου δεν δίστασε καν να ισχυριστεί πως σεβάσθηκε το «ΟΧΙ» των Ελλήνων!  

Πολύ εύκολα πάντως θα έλεγε κάποιος «Καληνύχτα Ελλάδα» μεταναστεύοντας, όταν αναφέρθηκε στα μελλοντικά του σχέδια – εάν δεν γνώριζε πως οι περισσότεροι πολιτικοί της χώρας, οι οποίοι αποκαλούνται συνήθως «κωμικοτραγικοί Αδώνιδες», δεν είναι τίποτε άλλο από τα φυσιολογικά υποπροϊόντα της κρίσης. Ως εκ τούτου, θα έπρεπε να αναζητούνται οι αιτίες που τους παρήγαγαν – καθώς επίσης οι λύσεις, οι οποίες δεν είναι πλέον θέμα της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.

Εκτός εάν αποφάσιζε η Ελλάδα να αναλάβει το ρίσκο της μονομερούς αποχώρησης από τη νομισματική ένωση, αρνούμενη την εξυπηρέτηση του συνόλου των χρεών της – κάτι που δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμο με το τέλος του κόσμου, αλλά μία επώδυνη ασφαλώς διαδικασία για την πλειοψηφία των Ελλήνων, χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας. Στα πλαίσια αυτά κινούνται τα κείμενα μας, με την ελπίδα πως οι ηγέτες της Ευρωζώνης θα συνειδητοποιήσουν τελικά το μέγεθος του προβλήματος, καθώς επίσης τις μεγάλες προκλήσεις – αλλάζοντας πορεία στον Τιτανικό, προτού συντριβεί στα βράχια» (Ι.Ι.).

.

Άρθρο

Στο πρώτο μέρος του άρθρου μας (πηγή) αναφέραμε πως το θηριώδες χρέος της Ελλάδας είναι εκπεφρασμένο σε ένα νόμισμα, στο ευρώ, η αξία του οποίου πιθανότατα θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο, σε σχέση με τα ελληνικά εισοδήματα – μεταξύ άλλων λόγω του αποπληθωρισμού. Για την καλύτερη κατανόηση του θέματος, το δημόσιο χρέος μας στα τέλη του 2009 ήταν 299,7 δις € ή στο 129,7% ενός ΑΕΠ ύψους 231,1 δις € – έχοντας επιβαρυνθεί με ένα έλλειμμα της τάξης του 15,7% του ΑΕΠ το 2009 ή κατά 36,2 δις € σε σχέση με το 2008. Έλλειμμα για ένα κράτος είναι ότι ακριβώς οι ζημίες για μία επιχείρηση – προκαλώντας αντίστοιχα προβλήματα.

Υποθετικά τώρα, εάν το μέσο εισόδημα των Ελλήνων εκείνη την εποχή είχε το δείκτη 100, τότε το δημόσιο χρέος θα ισοδυναμούσε με το εισόδημα Χ 3 (300%). Επί πλέον, εάν οι τιμές των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων το 2009 είχαν ξανά το δείκτη 100, τότε το δημόσιο χρέος θα ισοδυναμούσε επίσης με την τιμή των παγίων Χ 3 (300%).

Για παράδειγμα, εάν ένα νοικοκυριό έχει ετήσια εισοδήματα 10.000 € και χρωστάει 30.000 €, τότε τα χρέη του είναι όσο το εισόδημα του Χ 3 – ενώ εάν έχει περιουσιακά στοιχεία (σπίτι κλπ.) αξίας 10.000 €, τότε τα χρέη του είναι όσο η περιουσία του Χ 3.

Σήμερα, το δημόσιο χρέος μας έχει φτάσει στα περίπου 330 δις €, ενώ τα εισοδήματα έχουν μειωθεί στα 50 (πτώση 50% σε σχέση με το 2009, λόγω των μειώσεων των μισθών, των συντάξεων, της αύξησης των φόρων κοκ.). Επομένως, το δημόσιο χρέος είναι όσο τα εισοδήματα των Ελλήνων Χ 6,6 (660%) – έχει δηλαδή υπερδιπλασιαστεί. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα πάγια περιουσιακά στοιχεία μας (ακίνητα, οικόπεδα, μετοχές κλπ.), οι τιμές των οποίων έχουν καταρρεύσει τουλάχιστον κατά 50% – οπότε το δημόσιο χρέος είναι όσο τα πάγια στοιχεία μας Χ 6,6, έχοντας επίσης υπερδιπλασιαστεί.

Στο παράδειγμα του νοικοκυριού, εάν τα ετήσια εισοδήματα του μειώνονταν στις 5.000 €, ενώ τα χρέη του αυξάνονταν στα 33.000 €, τότε θα χρωστούσε τα εισοδήματα του επί 6,6 φορές αντί επί 3. Το ίδιο θα συνέβαινε εάν οι τιμές των ίδιων περιουσιακών του στοιχείων που είχε μειώνονταν στις 5.000 € – κάτι που διαπιστώνεται σήμερα σε πάρα πολλούς Έλληνες, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα δάνεια τους, ακόμη και αν ξεπουλήσουν τα πάντα (οπότε αυξάνονται οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις τους στο κράτος, στις τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία, διογκώνοντας το πρόβλημα χωρίς να φταίνε οι ίδιοι).

Με κριτήριο τώρα το γεγονός ότι, δεν χρεοκοπεί ποτέ μία χώρα αλλά οι Πολίτες της, αφού αυτοί καλούνται τελικά να πληρώσουν τα χρέη μέσω των μειώσεων των μισθών τους, του κοινωνικού κράτους και της αύξησης των φόρων, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας οφείλει να υπολογίζεται ως προς τα εισοδήματα – καθώς επίσης σε σχέση με τα πάγια περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων.

Στα πλαίσια αυτά, έχει υπερδιπλασιαστεί συγκριτικά με το 2009, φτάνοντας σε επίπεδα που δεν είναι πλέον δυνατόν να εξυπηρετηθούν από τα εισοδήματα των Ελλήνων – οπότε αυτό που απομένει είναι η πληρωμή του από τα πάγια περιουσιακά στοιχεία τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του. Το κόστος όμως αυτής της πληρωμής σήμερα είναι υπερδιπλάσιο σε σχέση με το 2009, επειδή οι τιμές έχουν μειωθεί κατά 50% – πιθανότατα πολύ μεγαλύτερο, όταν ξεκινήσουν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί, αφού σε αυτήν την περίπτωση οι τιμές βυθίζονται στο ναδίρ.

Κάτι σχετικά ανάλογο συμβαίνει με τα ιδιωτικά χρέη των Ελλήνων – τα οποία έχουν επίσης υπερδιπλασιαστεί, σε όρους εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων, παρά το ότι δεν πήραν νέα δάνεια. Επομένως, η εξυπηρέτηση τους μέσω των εισοδημάτων είναι αδύνατη, οπότε επιδιώκεται με την κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων – όπου όμως θα απαιτηθούν πολύ περισσότερα, σε σχέση με το εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε το 2009.

Η μοναδική λογική λύση λοιπόν της Ελλάδας, εάν η Ευρωζώνη δεν λύσει συνολικά το πρόβλημα, δεν είναι άλλη από τη μονομερή στάση πληρωμών – έτσι ώστε να επιδιώξει την ονομαστική διαγραφή του χρέους της, εν πρώτοις του δημοσίου και στη συνέχεια του ιδιωτικού. Προφανώς σε ένα ποσοστό, το οποίο να πλησιάζει τις ζημίες που έχουν υποστεί οι Έλληνες μετά το 2009 – με υπαιτιότητα αυτών που τους επέβαλλαν τα αυτοκαταστροφικά μνημόνια, όπως τα αποκάλεσε ο Βρετανός κεντρικός τραπεζίτης.

Οι ζημίες αυτές, με κριτήριο τη σημερινή σχέση του δημοσίου χρέους ως προς τα εισοδήματα, καθώς επίσης ως προς την ακίνητη περιουσία των Ελλήνων, είναι κυριολεκτικά τρομακτικές – εκτός του ότι έχει καταστραφεί σχεδόν εξ ολοκλήρου ο παραγωγικός ιστός της χώρας. Εάν δε προσθέσει κανείς την αύξηση της ισοτιμίας του ευρώ στην Ελλάδα, με την ευρεία έννοια του όρου, λόγω του αποπληθωρισμού, τότε θα κατανοήσει πως οι διαγραφές είναι μονόδρομος – αφού η εναλλακτική λύση τους είναι κυριολεκτικά ο θάνατος όλων των εισοδηματικών τάξεων, εκτός ίσως από την ανώτατη.

 

Η ιστορική αμνησία της Γερμανίας

Περαιτέρω στο θέμα μας, μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, οι νικητές επέβαλλαν μέσω της συνθήκης των Βερσαλλιών αποζημιώσεις στους ηττημένους – κυρίως στη Γερμανία αλλά, επίσης, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία, στη Βουλγαρία και στην Τουρκία. Ορισμένες από αυτές ήταν σε είδος, όπως για παράδειγμα σε λιγνίτη, αλλά στην περίπτωση της Γερμανίας οι περισσότερες ήταν σε χρυσό ή σε ξένο νόμισμα – όπου η επιτροπή όρισε ένα ποσόν της τάξης των 132 δις χρυσών μάρκων.

Επειδή τώρα η Γερμανία καθυστερούσε τις πληρωμές, η Γαλλία και το Βέλγιο κατέλαβαν ορισμένα εδάφη της τον Ιανουάριο του 1923 – με στόχο να την πιέσουν. Το γεγονός αυτό οδήγησε τελικά σε μία συμφωνία μεταξύ των συμμάχων (σχέδιο Dawes του 1924, σχέδιο Young του 1929-30), μέσω της οποίας μειώθηκαν και αναδιαρθρώθηκαν οι αποζημιώσεις – οι οποίες όμως πληρώνονταν με δάνεια της Γερμανίας από τις Η.Π.Α. που τελικά δεν μπόρεσαν να εξυπηρετηθούν.

.

.

Συνεχίζοντας, οι αποζημιώσεις ακυρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη συνθήκη της Λωζάννης το 1932 – ενώ συνολικά η Γερμανία πλήρωσε ένα ελάχιστο μέρος τους. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο, σε σχέση με την Ελλάδα σήμερα, ήταν η δήλωση του υπουργού οικονομικών της το 1934 (H. Schacht), σύμφωνα με την οποία: «Μία χώρα μπορεί να πληρώσει τότε μόνο τα χρέη της, όταν έχει πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο«.

Με δεδομένα λοιπόν τα ελλείμματα της Ελλάδας αλλά και άλλων κρατών (γράφημα σύγκρισης με την Πορτογαλία), τα οποία έχουν μεν σε κάποιο βαθμό περιορισθεί όχι λόγω της αύξησης των εξαγωγών αλλά ένεκα της μείωσης των εισαγωγών, εξαιτίας της οικονομικής της αδυναμίας, η εξυπηρέτηση των χρεών της είναι αδύνατη – αφού ο οικονομολόγος του ναζισμού δεν αμφισβητήθηκε ποτέ.

.

.

Ολοκληρώνοντας, θα υπενθυμίσουμε επί πλέον την αντιμετώπιση της Γερμανίας το 1953, όπου διαγράφηκε το μεγαλύτερο μέρος των χρεών της, ενώ τα υπόλοιπα αναδιαρθρώθηκαν με ρήτρα αύξησης των εξαγωγών της – έτσι ώστε ουσιαστικά να πληρώνονται από τους εμπορικούς της εταίρους.

Ως εκ τούτου, το να ξεχνάει η Γερμανία το παρελθόν της, οπότε να απαιτεί από την Ελλάδα την εξόφληση όλων των υποχρεώσεων της, παρά το ότι γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως είναι αδύνατον, δεν οδηγεί πουθενά – ενώ θα προκαλέσει τη διάλυση της Ευρωζώνης, αφού τα ίδια προβλήματα έχουν πολλές άλλες χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία κοκ.

.

Τα αδιέξοδα της Ευρωζώνης

Ανεξάρτητα τώρα από τη μη αλληλέγγυα, ιδιοτελή και απολύτως εγωιστική συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας έχουν ήδη ξεκινήσει το μακρύ και αργό ταξίδι της επιστροφής τους στην πλήρη απασχόληση – οπότε τα εξωτερικά τους ελλείμματα θα αρχίσουν ξανά να αυξάνονται. Ως εκ τούτου, δεν είναι καθόλου βέβαιη η εξυπηρέτηση των δημοσίων χρεών τους – πόσο μάλλον όταν με κάθε νέο δανεισμό τους κλιμακώνονται, ενώ προστίθεται το κόστος του μεταναστευτικού.

Όταν μία χώρα οφειλέτης τώρα αντιμετωπίζει δυσκολίες, όσον αφορά την εξυπηρέτηση των χρεών της, επιλέγεται η παράταση της περιόδου αποπληρωμής τους – μία απολύτως ψευδαισθησιακή κατάσταση, η οποία είναι αδύνατον να συνεχίζεται στο διηνεκές. Μοιάζει με την προσφιλή τακτική των τραπεζών, όσον αφορά τα επισφαλή τους δάνεια – με την έννοια πως είναι απρόθυμες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, την απώλεια τους δηλαδή, διαγράφοντας τα, έως ότου υποχρεωθούν τελικά να το κάνουν.

Από την άλλη πλευρά, με κριτήριο την ιστορία, η πολιτική ένωση των χωρών της Ευρωζώνης (η οποία θα έλυνε αυτόματα τα προβλήματα της ύπαρξης πλεονασματικών και ελλειμματικών κρατών στο εσωτερικό της, καθώς επίσης δανειστών και οφειλετών όπως στο παράδειγμα των ομοσπονδιακών κρατιδίων της Γερμανίας), είναι απίθανο να επιτευχθεί γρήγορα – μέσα από την υποστήριξη ενός τέτοιου σχεδίου από τους Πολίτες.

Ακόμη χειρότερα, η νομισματική ένωση έχει δημιουργήσει δύο βασικά αντίπαλα στρατόπεδα, τα οποία συγκρούονται μεταξύ τους: μία κεντρική ελίτ από τη μία πλευρά, υπηρέτη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σε μεγάλο βαθμό, καθώς επίσης τις δυνάμεις της δημοκρατίας σε εθνικό επίπεδο από την άλλη.

Το γεγονός αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης – ενώ η πρόθεση της ελίτ να δρομολογήσει τη δημοσιονομική ένωση, εν πρώτοις μέσω της ίδρυσης ενός ενιαίου υπουργείου οικονομικών, άρα με τη μεταβίβαση εξουσιών σε ένα μη εκλεγμένο κέντρο, θα συναντήσει μεγάλες λαϊκές αντιστάσεις.

Την ίδια χρονική στιγμή, η Γερμανία ευρίσκεται απέναντι σε ένα μεγάλο δίλημμα: είτε να στηρίξει τις αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης με απροσδιόριστα ποσά, για ένα ασαφές χρονικό διάστημα, είτε να διαλύσει τη νομισματική ένωση – ενδεχομένως αποχωρώντας η ίδια, κάτω από τις πιέσεις των Πολιτών της. Κάτι τέτοιο όμως θα της προκαλούσε μεγάλες ζημίες – ισχυρή ανατίμηση του νομίσματος της, ραγδαία μείωση των εξαγωγών της, ανεργία, χρεοκοπίες, απώλειες των πιστώσεων του Target II κοκ.

Ένα σχετικά αντίστοιχο δίλημμα έχουν οι χώρες της περιφέρειας – αφού δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ανεργίας, της μαζικής μετανάστευσης των νέων, της ύφεσης, των ελλειμμάτων κοκ. παραμένοντας μέλη της νομισματικής ένωσης. Εν τούτοις, γνωρίζουν πολύ καλά πως η έξοδος τους από το ευρώ, ακόμη και αν δεν θα τις οδηγούσε στο χάος, θα μείωνε σημαντικά το βιοτικό τους επίπεδο, ενώ θα συνοδευόταν από πλήθος άλλες παρενέργειες – οπότε δεν είναι καθόλου εύκολο να την αποφασίσουν.

.

Επίλογος

Συμπερασματικά λοιπόν, είτε παραμείνει τελικά η Ευρωζώνη ενωμένη, είτε επιλεχθεί η από κοινού επιστροφή όλων των κρατών μαζί στην αφετηρία, στην προ ευρώ εποχή δηλαδή (άρθρο), η ιδανικότερη λύση φαίνεται να είναι η δημιουργία ενός ειδικού μηχανισμού – μέσω του οποίου να είναι δυνατή η αναδιάρθρωση ή/και η διαγραφή μέρους των χρεών ορισμένων χωρών της νομισματικής ένωσης. Έτσι θα υπάρξει τουλάχιστον ένα χρονικό διάστημα αναπροσαρμογής – ενώ θα αποφευχθούν οι εξευτελιστικές συμφωνίες που δεν οδηγούν πουθενά, όπως αυτή που υπέγραψε η Ελλάδα τον Ιούλιο του 2015.

Ο μηχανισμός αυτός θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα μίας πανευρωπαϊκής σύσκεψης με θέμα την αντιμετώπιση των χρεών – όπως αυτή του Bretton Woods μετά το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, από την οποία προέκυψαν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Στο σημείο αυτό είναι σωστό να υπενθυμίσουμε πως η λειτουργία του ΔΝΤ έως τη δεκαετία του 1970, όπου δυστυχώς εξελίχθηκε σε ένα «ληστρικό» όργανο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ήταν υποδειγματική – αφού βοήθησε πάρα πολλές χώρες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους, ακόμη και τη Μ. Βρετανία.

Σε κάθε περίπτωση, η διαγραφή χρεών ορισμένων κρατών, όπως της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, είναι αναπόφευκτη – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι, θα έλυνε όλα τα προβλήματα της Ευρωζώνης.

Αντίθετα, θα παρέμεναν άλυτα τα βασικότερα, λόγω των οποίων θα δημιουργούνταν ξανά βουνά ελλειμμάτων και χρεών: οι διαφορές στην ανταγωνιστικότητα και η αδυναμία εφαρμογής μίας αποτελεσματικής κοινής νομισματικής πολιτικής από μία κοινή κεντρική τράπεζα, σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Πόσο μάλλον όταν αυτή η κεντρική τράπεζα είναι υποχείριο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κτήνους – ενώ στηρίζει αποκλειστικά και μόνο το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, εις βάρος των φορολογουμένων Πολιτών.

Εν τούτοις, ίσως οι λύσεις αυτές προκύψουν αφού προηγηθεί η ρύθμιση των χρεών και ιδρυθούν σε σωστές βάσεις οι δύο νέοι Θεσμοί: το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (ΕΝΤ), καθώς επίσης η Πανευρωπαϊκή Τράπεζα.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα καθιστούσε το ευρώ σταδιακά κυρίαρχο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, το οποίο θα είχε ως αποτέλεσμα τη διάχυση του ευρωπαϊκού πολιτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη – όπως συνήθως συμβαίνει με τα παγκόσμια αποθεματικά (ανάλυση), τεκμηριώνοντας πως υπάρχει πράγματι μία σχεδόν απόκοσμη σχέση μεταξύ των Εθνών και των νομισμάτων τους. Η συμμετοχή της Ρωσίας, καθώς επίσης η ένωση των δύο μεγάλων χριστιανικών Θρησκειών θα βοηθούσε ενδεχομένως ακόμη περισσότερο – καθιστώντας την Ευρώπη ενεργειακά και στρατιωτικά ανεξάρτητη.