Όσοι περισσεύουν

Του Φώτη Τερζάκη

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να καταλαβαίνει την αντίστροφη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο σκληρό νόμισμα και την ανεργία, ή τη συνάρτηση του ελεγχόμενου πληθωρισμού -αυτό που λέμε χαλαρή νομισματική πολιτική- με τον στόχο της πλήρους απασχόλησης· και αν δεν το καταλαβαίνει, εν πάση περιπτώσει, κάθε οικονομολόγος, οιασδήποτε σχολής, θα του το βεβαιώσει ως εμπειρική εξίσωση. Το κύριο ζήτημα είναι να καταλαβαίνουμε πώς οι τυφλές εξισώσεις της οικονομικής «επιστήμης» μεταφράζονται σε αληθινούς πραξεολογικούς όρους, δηλαδή σε επιλογές ηθικού και πολιτικού χαρακτήρα.

Τi σημαίνει η επιλογή για ισχυρό νόμισμα;

Θα το καταλάβει κανείς εάν θέσει το ερώτημα ποιον συμφέρει να διαθέτει ισχυρό νόμισμα.

Πρώτον, συμφέρει εκείνον ο οποίος ήδη κατέχει μεγάλες ποσότητες χρήματος, του οποίου η αγοραστική αξία θα μειωθεί ονομαστικά με μια ενδεχόμενη υποτίμησή του· είναι κατ’ αρχήν η απαίτηση του κεφαλαιούχου, σαν να λέμε.

Δεύτερον, συμφέρει ιδίως εκείνον του οποίου τα κέρδη βασίζονται όχι τόσο στην απόσπαση υπεραξίας από την εργασία άλλων (δηλαδή τον παραγωγικό επενδυτή) αλλά στη χρηματοοικονομική δραστηριότητα, στον βαθμό που το νόμισμα το οποίο ελέγχει επιβάλλεται ως συναλλαγματικό αποθεματικό. Και αυτό επειδή το συμφέρον του πρώτου (του παραγωγικού επενδυτή) εξαρτάται ταυτόχρονα από τη δυνατότητα να μετατρέπει τα παραγόμενα εμπορεύματα σε χρήμα (δηλαδή: να πουλάει), δυνατότητα η οποία πλήττεται από τη μείωση της γενικής αγοραστικής δύναμης, που είναι μία από τις συνέπειες της αυξανόμενης ανεργίας: άρα, η ανάγκη για ισχυρό νόμισμα μεσολαβείται γι’ αυτόν από την αντίθετη ανάγκη της γενικής απασχόλησης – πράγμα που δεν ισχύει καθόλου για τον δεύτερο.

Υπό αυτή την έννοια, μια έμμονη πολιτική ισχυρού νομίσματος είναι πάντα δείκτης κυριαρχίας του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου (ή του χρηματοπιστωτικού τομέα εν γένει) επί του βιομηχανικού κεφαλαίου και των παραγωγικών επενδύσεων.

Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση της Ευρωζώνης.

Μια σύγκριση της τρέχουσας οικονομικής της πολιτικής με την αντίστοιχη αμερικανική είναι άκρως αποκαλυπτική. Η χαλαρότερη νομισματική πολιτική που επιδεικνύουν οι ΗΠΑ στη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης δεν σημαίνει, βέβαια, ότι το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο είναι λιγότερο δεσπόζον στην αμερικανική σκηνή· οφείλεται σε δύο άλλους διαφοροποιητικούς όρους.

Πρώτον, οι ΗΠΑ διατηρούν οπωσδήποτε αρκετά προστατευμένη την παραγωγική τους βάση, αυτή ακριβώς την οποία επιδιώκουν να καταστρέψουν στις ζώνες επιρροής τους εντάσσοντάς τες σε έναν υπερεθνικό καταμερισμό εργασίας υπό τον δικό τους έλεγχο (πράγμα που εντός Ευρωζώνης κάνει επίσης, σε μικρογραφία, η Γερμανία).

Δεύτερον, όμως, οι ΗΠΑ είναι σε θέση να επιβάλουν το νόμισμά τους ως διεθνές συναλλαγματικό αποθεματικό και με άλλους, μη οικονομικούς τρόπους: με τρόπους στρατηγικούς ή στρατιωτικούς, επιβάλλοντας δηλαδή την εξαναγκασμένη συνεργασία με άνισους οικονομικούς όρους σε εκτεταμένες ζώνες του πλανήτη μέσ’ από ωμούς γεωπολιτικούς εκβιασμούς.

Αυτό ακριβώς δεν μπορεί να κάνει η Ευρώπη, της οποίας το κύριο μέσο ισχύος παραμένουν οι χρηματοπιστωτικές στρατηγικές.

Από τη στιγμή που η πολιτική ισχυρού νομίσματος συνδέεται με μια επιλογή περιστολής της διαδικασίας παραγωγής, και άρα της βάσης εργασίας, πρακτικά αυτό σημαίνει ότι στη σημερινή Ευρώπη, περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, περισσεύουν άνθρωποι. Και, σύμφωνα με την παραπάνω εκτίμηση, λιγότερο στην ίδια τη Γερμανία (που διατηρεί για τον εαυτό της το προνόμιο ενός σφριγηλού παραγωγικού τομέα) απ’ όσο στα υπόλοιπα μέρη της ηπείρου, ήδη καταδικασμένα στην παραγωγική συρρίκνωση και κάτω από ασφυκτική χρηματοοικονομική πίεση-εργαλείο της οποίας είναι το «ισχυρό» ευρώ.

Και όταν περισσεύουν άνθρωποι, πρέπει να τους αναλώσεις, να τους εξαφανίσεις. Αυτή είναι η δομική αιτία, πιστεύω, των εφιαλτικών μισοξενικών ανακλαστικών μιας Ευρώπης που γίνεται μέρα με την ημέρα -και τόσο περισσότερο όσο αποσυντίθεται οικονομικά και κοινωνικά η ίδια- εκείνο το αόρατο στρατόπεδο συγκεντρώσεως από του οποίου τον εφιάλτη δεν ξύπνησε ποτέ.

Τα όσα ανήκουστα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στα σύνορα της Ευρώπης με τις ανατιναγμένες από τον πόλεμο περιοχές τής Εγγύς Ανατολής -όπου ατυχώς βρίσκεται τοποθετημένη η Ελλάδα- είναι αποτέλεσμα αυτής της βαθύτερης δομής του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, που απαιτεί την κανονική εξόντωση ανθρώπων σε αυξανόμενους αριθμούς, και όχι βέβαια μια συνωμοσία εις βάρος ειδικά της Ελλάδας (κατά την παρανοϊκή εμμονή δεξιών και «αριστερών» εθνοπατριωτών).

Το αληθινό πρόβλημα είναι, όμως, ότι η εν λόγω συνθήκη γεννάει de facto κινδύνους για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, ακόμη και αν δεν αποτελούσε αυτό μέρος των αρχικών σχεδιασμών.

Υπάρχει βεβαίως ανάγκη για μια διορατική εθνική γεωπολιτική ικανή ν’ αποτρέψει τέτοιους κινδύνους, το κρίσιμο ερώτημα είναι όμως προς ποιου το συμφέρον.

Οι εγχώριες δυνάμεις -εξίσου «εθνικές» κατά τη δική τους ερμηνεία- που συνωμότησαν για να εξουδετερώσουν μια ρήξη με τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς κυριαρχίας πριν καν εκδηλωθεί (1) έχουν κάνει προ πολλού τις επιλογές τους: η οικονομική υποτέλεια της χώρας, που είναι εξόχως συμβατή με τα δικά τους συμφέροντα και γι’ αυτό θα την υπερασπιστούν μέχρι θανάτου, έχει ήδη εκμηδενίσει κάθε συμβατική έννοια «εθνικής κυριαρχίας» – και η διαδικασία αυτή είναι αδιαχώριστη όψη εκείνου που αποκαλούμε ακόμα με ανοϊκή έπαρση (που αποκαλούσε ανέκαθεν μια λιμασμένη για συμβιβασμό «ευρωκομμουνιστική» Αριστερά) «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας».

Υπό αυτές τις συνθήκες, το τι θα συμβεί στα εξωτερικά σύνορα είναι απλώς θέμα τύχης· θα εξαρτηθεί από το παιχνίδι αστάθμητων δυνάμεων απέναντι στις οποίες σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) έχει επιλέξει να μην αντισταθεί, ούτε καν συμβολικά.

(1) Αναφέρομαι ειδικά εδώ στην τρομακτική ομολογία τού Γιάννη Στουρνάρα στον Αλέξη Παπαχελά, στις 12 Ιανουαρίου 2016 από το κανάλι τού Σκάι, ότι το καλοκαίρι αυτής της χρονιάς, στην πιο δραματική φάση της διαπραγμάτευσης των κυβερνητικών στελεχών με το ευρωπαϊκό διοικητήριο, συνωμοτούσε με πρώην πρωθυπουργούς και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να ορθώσουν ένα «τείχος προστασίας» απέναντι σε ενδεχόμενη επιλογή της κυβέρνησης να εγκαταλείψει το ευρώ!

Η φυσικότητα με την οποία έγινε δεκτή δημοσίως μια τέτοια δήλωση, που ισοδυναμεί με αποκάλυψη πραξικοπήματος, δείχνει σε ποιον βαθμό το «βαθύ κράτος» αυτής της χώρας (στο οποίο μπορούμε να προσθέσουμε, εύκολα, το Συμβούλιο Επικρατείας, ανώτατα διοικητικά στελέχη, επιχειρηματικούς ομίλους και μεγιστάνες των Μέσων Ενημέρωσης) έχει εκμηδενίσει προ πολλού οιαδήποτε έννοια αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και οιαδήποτε έννοια πολιτικής.

Μπορεί η «Aριστερά» να έσβησε το έθνος από το λεξιλόγιό της, όπως λένε κάποιοι, αλλά ο εχθρός φοράει τα εθνικά χρώματα – όπως πάντα.

Δρόμος

Το παραμύθι μιας αλήθειας

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια οικογένεια βοσκών. Είχαν όλα τα πρόβατά τους μαζί σ’ ένα μαντρί. Τα τάιζαν, τα φρόντιζαν και τα βοσκούσαν.

Κάπου κάπου, τα πρόβατα προσπαθούσαν να το σκάσουν.
Ερχόταν τότε ο πιο γέρος βοσκός και τους έλεγε:

«Α, πρόβατα ασυνείδητα και αλαζονικά, δεν ξέρετε ότι εκεί έξω ο κάμπος είναι γεμάτος κινδύνους;
Μονάχα εδώ βρίσκετε άφθονο νερό, φαγητό, και προπαντός, προστασία από τους λύκους».

Γενικά, αυτό αρκούσε για να φρενάρει τις τάσεις «ελευθερίας» των προβάτων.

Μια μέρα γεννήθηκε ένα διαφορετικό πρόβατο. Ας πούμε πως ήταν ένα μαύρο πρόβατο. Είχε επαναστατικές διαθέσεις και ξεσήκωνε τους συντρόφους του να το σκάσουν προς την ελευθερία των λιβαδιών.

Πύκνωσαν οι επισκέψεις του γέρου βοσκού που πάσχιζε να πείσει τα πρόβατα για τους εξωτερικούς κινδύνους. Ωστόσο, τα πρόβατα ήταν ανήσυχα, και κάθε φορά που τα έβγαζαν από το μαντρί όλο και πιο δύσκολα τα μάζευαν.

Ώσπου μια νύχτα, το μαύρο πρόβατο τα έπεισε και το έσκασαν.

Οι βοσκοί δεν αντιλήφθηκαν τίποτα ως το ξημέρωμα, όταν είδαν το μαντρί σπασμένο και άδειο.

Όλοι πήγαν να κλάψουν μαζί με το γέροντα, τον αρχηγό της οικογένειας.

«Έφυγαν, έφυγαν!»

«Τα κακόμοιρα…»

«Και η πείνα;»

«Και η δίψα;»

«Και ο λύκος;»

«Τι θ’ απογίνουν χωρίς εμάς;»

Ο γέροντας έβηξε, ρούφηξε την πίπα του και είπε:

«Αλήθεια, τι θ’ απογίνουν χωρίς εμάς; Και το χειρότερο είναι…
… Τι θ’ απογίνουμε εμείς χωρίς αυτά;»….

Χόρχε Μπουκάϊ

Δημοσιεύθηκε από Αναρχία και Ζωή

Καλώς ήρθατε στον Λίβανο της Ευρώπης

Καλώς ήρθατε στον Λίβανο της Ευρώπης

Είναι οριστικό: τα σύνορα στην Ευρώπη έκλεισαν μία μόλις μέρα μετά την τελευταία σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, που επιβεβαίωνε το ακριβώς αντίθετο. Η κίνηση της Αυστρίας με τις χώρες των Βαλκανίων (πλην Αθήνας) ήταν πράγματι μονομερής, αλλά, τί παράξενο, όλοι την περίμεναν.



Η Ελλάδα κατέληξε σε αυτό που ήταν προορισμένη εξ αρχής, δηλαδή ένας σκουπιδότοπος αποθήκευσης μεταναστών και προσφύγων εγκλωβισμένων και απελπισμένων, με τα μάτια στραμμένα στα βόρεια σύνορα. Η Ύπατη Αρμοστεία για τους πρόσφυγες απέστειλε στις 25 Φεβρουαρίου αίτημα προς το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο να μισθωθούν όλα τα μεγάλα και φθηνά ξενοδοχεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, προκειμένου να στεγαστεί μέρος των ανθρώπινων κυμάτων, που κατά χιλιάδες ξεβράζονται καθημερινά στην επικράτεια.


Δεν απέχει πολύς καιρός από το να χαρακτηριστεί διεθνώς η Ελλάδα (και επισήμως) “failed state” και να αναληφθεί ξένη στρατιωτική παρέμβαση στο εσωτερικό της για την αποκατάσταση της «τάξης». Τί θα κάνουν τα στίφη των πεινασμένων και εγκλωβισμένων σε μια χώρα διαλυμένη, με 30% ανεργία και χωρίς καμ­μία προοπτική ακόμα και για τους πάλαι ποτέ προνομιούχους; Αυτό ακριβώς που φαντάζεστε, είναι αυτό που θα γίνει. Για όσους τυχόν αμφιβάλλουν ακόμα για την ολοκλήρωση της διεθνούς εποπτείας, ο έλεγχος του Αιγαίου από το ΝΑΤΟ είναι ήδη γεγονός, που αποσιωπήθηκε πολύ γρήγορα. Ο Τσίπρας έλειπε στην Τεχεράνη όταν έγινε γνωστό το γερμανο-τουρκικό σύμφωνο και ο Πάνος Καμμένος σκέφτηκε να αφιερώσει την…επιτυχία στους τρεις αξιωματικούς που σκοτώθηκαν υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, όταν το ελικόπτερο τους συνετρίβη, ένα συμβάν που μοιάζει καταπληκτικά με την «μυστηριώδη» κατάρριψη του ελικοπτέρου στα Ίμια. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι ο Τσολάκογλου κλείνοντας την απολογία του στο ειδικό δικαστήριο δοσιλόγων αφιέρωσε την φιλοκατοχική δράση του στους πεσόντες του αλβανικού μετώπου.


Ακόμα και τα φαντάσματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μπορεί να διακρίνει κάποιος ανάμεσα στα συρματοπλέγματα και τους πάνοπλους συνοριοφύλακες. Η Αυστρουγγαρία με την μορφή των χωρών του Βίσεγκραντ, την Αυστρία και τα βαλκανικά προτεκτοράτα επιρροής της, ο Γερμανικός Άξονας στρατιωτικά αναβαθμισμένος διατηρεί τον ηγεμονικό οικονομικό και πολιτικό ρόλο του, αλλά επιδιώκει και την στρατιωτική κατοχύρωση αυτής της ισχύος, (την μόνη έμπρακτη κατοχύρωση, εδώ που τα λέμε).


Οι Βαλτικές χώρες και η Φινλανδία, χώρες παραδοσιακά εχθρικές προς τη Ρωσία, είναι τα νέα προγεφυρώματα του ΝΑΤΟ προς ανατολάς· το Ηνωμένο Βασίλειο οχυρώνεται και ακολουθώντας κατά γράμμα το παλιό δόγμα «Με την Ευρώπη αλλά όχι εκ της Ευρώπης», κατοχυρώνει την πολυπόθητη «ειδική σχέση» με την ΕΕ στην τελευταία σύνοδο. Η Τουρκία με τη βοήθεια της Δύσης ετοιμάζεται να κλείση εκ νέου τα στενά και να πυροδοτήση τον 16ο ή 17ο ρωσοτουρκικό πόλεμο από την εποχή του Ιβάν του Τρομερού.


Αυτά τα φαντάσματα παλαιών αυτοκρατο­ριών και συμμαχιών, που ρίχνουν τη σκιά τους στο σήμερα, είναι που σκιαγραφούν μία νέα πολεμική αναμέτρηση εντός του ευρωπαϊκού εδάφους, μετά το Ουκρανικό ζήτημα, μία αναμέτρηση που δεν είναι πια τόσο μακρινή υπόθεση. «Ζωτικοί χώροι» και «σφαίρες επιρροής» είναι η απτή πραγματικότητα στο σήμερα σε ένα διεθνές περιβάλλον, που όσο επιχειρείται να ενοποιηθεί δια της βίας και της οικονομίας, τόσο ρηγματώνεται και αποσυντίθεται.

Δημοσιεύθηκε από Λ
https://anarchypress.wordpress.com
http://dithen2010.blogspot.gr

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΝΗ { Εξαιρετικό άρθρο πρέπει να διαβαστεί}

Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Από Analyst Team 

Η Ελλάδα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού υπάρχουν μακράν χειρότερα προβλήματα – όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας, ένα υπερχρεωμένο τραπεζικό σύστημα, καθώς επίσης ένας πλανήτης στα πρόθυρα του κραχ

.

«Το κεντρικό κτίριο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον έχει ένα περίπου ελλειπτικό σχήμα, ενώ στη μία πλευρά του διαδρόμου του τελευταίου ορόφου ευρίσκονται τα σύμβολα όλων των κρατών μελών του. Στην απέναντι πλευρά, βλέπει κανείς σε προθήκες τα τραπεζογραμμάτια που χρησιμοποιούνται από τις συγκεκριμένες χώρες – όπου διαπιστώνεται μία αξιοσημείωτη, σχεδόν απόκοσμη σχέση μεταξύ των Εθνών, καθώς επίσης των νομισμάτων τους.

Ως εκ τούτου, συμπεραίνει κανείς αυθόρμητα πως τα χρήματα και τα κράτη βαδίζουν μαζί, χέρι-χέρι. Ποιά είναι όμως η πραγματική σχέση μεταξύ χρήματος και Εθνών;» (Lord Mervyns King). Υπενθυμίζουμε πως η δραχμή ήταν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα τον 4ο αιώνα προ Χριστού, όταν μεσουρανούσε και κυριαρχούσε παντού ο ελληνικός πολιτισμός, στα θεμέλια του οποίου στηρίχθηκε ο ευρωπαϊκός – όπως αργότερα το Solidus της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ενώ μέχρι πρόσφατα η δραχμή ήταν το σημαντικότερο νόμισμα των Βαλκανίων» (πηγή).

.

Άρθρο

Είναι πράγματι πολύ αξιόλογο το άρθρο του πρώην κεντρικού τραπεζίτη της Μ. Βρετανίας, το οποίο θα προσπαθήσουμε να αποδώσουμε ελεύθερα, όσον αφορά την ΟΝΕ – το πλέον φιλόδοξο εγχείρημα στη νομισματική ιστορία του πλανήτη. Όπως σωστά δε τονίζει, έχει αποδειχθεί πως δεν πρόκειται για έναν εύκολο γάμο. Αντίθετα, είναι μία αγωνιώδης προσπάθεια να βρεθεί ένα ασφαλές πέρασμα, ανάμεσα στη Σκύλλα των πολιτικών ιδανικών και επιδιώξεων, καθώς επίσης στη άτεγκτη Χάρυβδη της οικονομικής αριθμητικής.

Όσον αφορά το χρόνο που θα διαρκέσει, χωρίς να διαλυθεί, είναι κάτι που το γνωρίζουν μόνο οι «εταίροι», ενώ οι ξένοι δεν μπορούν καν να το εκτιμήσουν – υπενθυμίζοντας πως η Λατινική νομισματική ένωση, στην οποία συμμετείχε και η Ελλάδα, ιδρύθηκε το 1865 από τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιταλία, καθώς επίσης την Ελβετία, ενώ διαλύθηκε το 1927.

Περαιτέρω, το βασικό πρόβλημα μίας νομισματικής ένωσης, το οποίο υπάρχει μεταξύ των διαφόρων εθνικών κρατών που τη συναποτελούν, είναι εντυπωσιακά απλό. Ξεκινάει με τις διαφορές στα αναμενόμενα ποσοστά του πληθωρισμού, ως αποτέλεσμα της ιστορικής τους διαδρομής – τα οποία, σε συνδυασμό με το ενιαίο επιτόκιο που υιοθετείται, με την κοινή δηλαδή νομισματική πολιτική, οδηγούν αναπόφευκτα σε αποκλίσεις, όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα των χωρών.

Με απλά λόγια, ορισμένα κράτη εισήλθαν στην ΟΝΕ με ένα υψηλότερο ποσοστό των μισθών και του πληθωριστικού κόστους, από ότι τα υπόλοιπα. Επομένως, το πραγματικό επιτόκιο που υιοθετήθηκε όταν εισήλθαν, δηλαδή το ονομαστικό μείον το ποσοστό του πληθωρισμού, ήταν χαμηλότερο σε αυτές τις χώρες, όπως η Ελλάδα, από ότι σε εκείνες με παραδοσιακά μικρότερο πληθωρισμό όπως η Γερμανία. Ως εκ τούτου, τόνωσε εσφαλμένα την εγχώρια ζήτηση των πρώτων, οπότε αυξήθηκαν οι μισθοί και οι τιμές των αγαθών – με αποτέλεσμα να κλιμακωθεί περαιτέρω ο πληθωρισμός.

Επειδή λοιπόν η ΕΚΤ δεν ήταν σε θέση να επιβάλλει διαφορετικά βασικά επιτόκια στις επί μέρους χώρες, για να ισορροπήσει τον πληθωρισμό μεταξύ τους, στο ίδιο επίπεδο, σε ορισμένες από αυτές επιδεινώθηκε η οικονομική τους κατάσταση – λόγω ακριβώς του ενιαίου επιτοκίου. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, η απώλεια της ανταγωνιστικότητας που προέκυψε μεταξύ του ευρωπαϊκού νότου, καθώς επίσης κυρίως της Γερμανίας, έγινε τεράστια – πόσο μάλλον αφού η Γερμανία εφάρμοσε κακοπροαίρετα την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης ήδη από το 2000, με την ατζέντα 2010.

Η απώλεια τώρα της ανταγωνιστικότητας είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των εμπορικών ελλειμμάτων στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, καθώς επίσης την άνοδο των εμπορικών πλεονασμάτων στη Γερμανία. Αυτά ακριβώς τα ελλείμματα/πλεονάσματα αποτελούν την καρδιά των σημερινών  προβλημάτων της ένωσης – επειδή τα ελλείμματα πρέπει να χρηματοδοτούνται με δάνεια από το εξωτερικό, οπότε υπερχρεώνονταν τα κράτη, ενώ τα πλεονάσματα επενδύονται νομοτελειακά στο εξωτερικό, οπότε διευκόλυναν το δανεισμό του νότου. Έτσι προέκυψαν επίσης οι ανισορροπίες στο σύστημα διακανονισμού πληρωμών της Ευρωζώνης (Target II) – στο οποίο έχουμε αναφερθεί πολλές φορές (γράφημα).

.

.

Συνεχίζοντας, λόγω της συγκεκριμένης δυσλειτουργίας της Ευρωζώνης, χώρες όπως η Γερμανία εξελίχθηκαν σε μεγάλους πιστωτές των υπολοίπων, επιτυγχάνοντας πλεόνασμα το 2015 που πλησιάζει το 8% του ΑΕΠ της (περί τα 250 δις €) – ενώ τα κράτη της περιφέρειας μετατράπηκαν νομοτελειακά σε μεγάλους οφειλέτες.

Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της όλης διαδικασίας είναι η Ελλάδα, στην οποία «συνοψίζονται» τα προβλήματα της νομισματικής ένωσης – με αποτέλεσμα το ΑΕΠ της να έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει, περισσότερο από αυτό των Η.Π.Α. κατά τη Μεγάλη Ύφεση του 1930, ενώ είναι ακατανόητο το πώς αντέχει ακόμη.

Ως εκ τούτου, παρά την τεράστια δημοσιονομική συστολή που της επιβλήθηκε (ανάλυση), λόγω της οποίας το έλλειμμα της μειώθηκε από περίπου 12% το 2010 κάτω από το 3% το 2014, ο λόγος του δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ της συνέχισε να αυξάνεται – ενώ σύντομα θα υπερβεί το 200%, παράλληλα με την κατακόρυφη αύξηση του ιδιωτικού της χρέους. Υπενθυμίζουμε εδώ πώς τόσο οι τράπεζες, όσο και ο ιδιωτικός τομέας γενικότερα της Ελλάδας ήταν από τους υγιέστερους στη Ευρώπη, πριν από την κρίση – σε πάρα πολύ καλύτερη κατάσταση από τους χρεοκοπημένους της Ιρλανδίας, της Ισπανίας κλπ.

Περαιτέρω, ακόμη χειρότερα για την Ελλάδα, το σύνολο του θηριώδους σημερινού χρέους της, το οποίο επιδεινώθηκε με πάνω από 40 δις € από τη «διάσωση» των τραπεζών της,  είναι εκπεφρασμένο σε ένα νόμισμα, η αξία του οποίου πολύ πιθανότατα θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο, σε σχέση με τα ελληνικά εισοδήματα. Η αύξηση αυτή σημαίνει πως όλο και λιγότεροι Έλληνες θα είναι σε θέση να έχουν στην κατοχή τους ευρώ – οπότε πολύ λογικά τοποθετούνται εναντίον του.

Το ενδεχόμενο αυτό θα συμβεί, παρά το ότι το χρέος είναι ήδη τεράστιο, συγκρινόμενο με τη μείωση των εισοδημάτων των Ελλήνων, όπως οφείλει να το μετρά κανείς (όπου πλησιάζει το 400% σε σχέση με το 2010) – επί πλέον στην πραγματική αύξηση του εξαιτίας του αποπληθωρισμού, λόγω του οποίου ακόμη αν η Ελλάδα δανειζόταν με μηδενικό επιτόκιο, θα ήταν ασύμφορο, αφού προστίθεται ο αποπληθωρισμός.

Συνεχίζοντας, η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το 2012 (PSI), δεν διέσωσε την Ελλάδα αλλά τους ιδιώτες πιστωτές της – ενώ μεταφέρθηκε σε κρατικούς Θεσμούς (ESM, Χώρες, ΕΚΤ, ΔΝΤ). Την ίδια στιγμή, η δημοσιονομική λιτότητα έχει αποδειχθεί αυτοκαταστροφική – επειδή η συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματος της, του ευρώ δηλαδή, παρέμεινε σταθερή, οπότε δεν μπορούσε να τονώσει το εμπόριο.

Ως εκ τούτου, όλοι γνωρίζουν πλέον πως ο μοναδικός δρόμος προς τα εμπρός για την Ελλάδα, είναι ηδιαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της – πόσο μάλλον όταν έχει προηγηθεί μία κυριολεκτικά βιβλική καταστροφή στην οικονομία της, μετά από τα έξι χρόνια των αποτυχημένων μνημονίων. Επίσης, επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να υποτιμήσει το νόμισμα της, έτσι ώστε να αντικατασταθούν οι εισαγωγές της από εγχώρια προϊόντα, καθώς επίσης να αυξηθούν οι εξαγωγές της – οπότε να αντισταθμισθούν οι καθοδικές πιέσεις που ασκούνται στην οικονομία της, από τη δημοσιονομική συστολή.

Το αναπόφευκτο τώρα της «αναδιάρθρωσης» του ελληνικού χρέους σημαίνει πως οι φορολογούμενοι της Γερμανίας, καθώς επίσης των άλλων χωρών, θα πρέπει να απορροφήσουν σημαντικές απώλειες – ενώ είναι κάτι περισσότερο από θλιβερό να βλέπει κανείς τα κράτη του ευρώ να κάνουν παζάρια, όσον αφορά το πόσα χρήματα θα δανείσουν στην Ελλάδα, έτσι ώστε να είναι σε θέση να τους αποπληρώσει κάποια από τα δάνεια του παρελθόντος. Αυτού του είδους η «κυκλική κυκλοφορία» των δανείων δεν ωφελεί προφανώς καθόλου την Ελλάδα – εκτός του ότι είναι ιδιαίτερα λυπηρό το γεγονός ότι, η Γερμανία φαίνεται πως έχει ξεχάσει τη δική της ιστορία.

Σε αυτό ακριβώς θα αναφερθούμε στο δεύτερο μέρος του κειμένου, καθώς επίσης στις λύσεις που έχει στη διάθεση της η Ευρωζώνη, εάν θέλει να αποφύγει τη διάλυση της – η οποία δεν θα είναι επώδυνη μόνο για τις αδύναμες χώρες αλλά, επίσης, για τις ισχυρές και ιδίως για τη Γερμανία.

Η ειδική δε θέση που έχει κατακτήσει το ευρώ, ως το δεύτερο μεγαλύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, θα προκαλούσε εξαιρετικά μεγάλα προβλήματα σε όλες εκείνες τις χώρες, όπως η Κίνα, οι οποίες διατηρούν πολλά δις € στα συναλλαγματικά τους αποθέματα – ως αντιστάθμισμα των κινδύνων του δολαρίου.

Όσον αφορά την Ελλάδα, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς επίσης το πιο εύκολο στην επίλυση του πρόβλημα, σε σχέση με το κόστος – αφού υπάρχουν πολύ χειρότερα, όπως αυτό της Γαλλίας και της Ιταλίας, ένα υπερχρεωμένο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, πολύ επικίνδυνο να καταρρεύσει, καθώς επίσης ένα παγκόσμιο περιβάλλον που ευρίσκεται στα πρόθυρα του κραχ: της καταιγίδας των καταιγίδων.

  

 

Το χρήμα και τα Έθνη (β)

Εάν το ευρώ εξελισσόταν στο νούμερο ένα αποθεματικό νόμισμα, με τη σταδιακή συμμετοχή της Ρωσίας και με την ένωση των δύο χριστιανικών Θρησκειών, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα επικρατούσε ειρηνικά σε ολόκληρο τον πλανήτη   

.

«Θα μπορούσε να ντραπεί κανείς, να απογοητευθεί και να χάσει την τελευταία του ελπίδα, βλέποντας τη χθεσινή συνέντευξη του θλιβερά πανικοβλημένου πρωθυπουργού, στο στούντιο ενός ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού.Πόσο μάλλον όταν προσπαθούσε απεγνωσμένα να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο, τόσο όσον αφορά την οικονομική καταστροφή που προκάλεσε με τη σειρά του στη χώρα μας, όσο και τη μητροκτονία της αριστεράς – όπου δεν δίστασε καν να ισχυριστεί πως σεβάσθηκε το «ΟΧΙ» των Ελλήνων!  

Πολύ εύκολα πάντως θα έλεγε κάποιος «Καληνύχτα Ελλάδα» μεταναστεύοντας, όταν αναφέρθηκε στα μελλοντικά του σχέδια – εάν δεν γνώριζε πως οι περισσότεροι πολιτικοί της χώρας, οι οποίοι αποκαλούνται συνήθως «κωμικοτραγικοί Αδώνιδες», δεν είναι τίποτε άλλο από τα φυσιολογικά υποπροϊόντα της κρίσης. Ως εκ τούτου, θα έπρεπε να αναζητούνται οι αιτίες που τους παρήγαγαν – καθώς επίσης οι λύσεις, οι οποίες δεν είναι πλέον θέμα της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.

Εκτός εάν αποφάσιζε η Ελλάδα να αναλάβει το ρίσκο της μονομερούς αποχώρησης από τη νομισματική ένωση, αρνούμενη την εξυπηρέτηση του συνόλου των χρεών της – κάτι που δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμο με το τέλος του κόσμου, αλλά μία επώδυνη ασφαλώς διαδικασία για την πλειοψηφία των Ελλήνων, χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας. Στα πλαίσια αυτά κινούνται τα κείμενα μας, με την ελπίδα πως οι ηγέτες της Ευρωζώνης θα συνειδητοποιήσουν τελικά το μέγεθος του προβλήματος, καθώς επίσης τις μεγάλες προκλήσεις – αλλάζοντας πορεία στον Τιτανικό, προτού συντριβεί στα βράχια» (Ι.Ι.).

.

Άρθρο

Στο πρώτο μέρος του άρθρου μας (πηγή) αναφέραμε πως το θηριώδες χρέος της Ελλάδας είναι εκπεφρασμένο σε ένα νόμισμα, στο ευρώ, η αξία του οποίου πιθανότατα θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο, σε σχέση με τα ελληνικά εισοδήματα – μεταξύ άλλων λόγω του αποπληθωρισμού. Για την καλύτερη κατανόηση του θέματος, το δημόσιο χρέος μας στα τέλη του 2009 ήταν 299,7 δις € ή στο 129,7% ενός ΑΕΠ ύψους 231,1 δις € – έχοντας επιβαρυνθεί με ένα έλλειμμα της τάξης του 15,7% του ΑΕΠ το 2009 ή κατά 36,2 δις € σε σχέση με το 2008. Έλλειμμα για ένα κράτος είναι ότι ακριβώς οι ζημίες για μία επιχείρηση – προκαλώντας αντίστοιχα προβλήματα.

Υποθετικά τώρα, εάν το μέσο εισόδημα των Ελλήνων εκείνη την εποχή είχε το δείκτη 100, τότε το δημόσιο χρέος θα ισοδυναμούσε με το εισόδημα Χ 3 (300%). Επί πλέον, εάν οι τιμές των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων το 2009 είχαν ξανά το δείκτη 100, τότε το δημόσιο χρέος θα ισοδυναμούσε επίσης με την τιμή των παγίων Χ 3 (300%).

Για παράδειγμα, εάν ένα νοικοκυριό έχει ετήσια εισοδήματα 10.000 € και χρωστάει 30.000 €, τότε τα χρέη του είναι όσο το εισόδημα του Χ 3 – ενώ εάν έχει περιουσιακά στοιχεία (σπίτι κλπ.) αξίας 10.000 €, τότε τα χρέη του είναι όσο η περιουσία του Χ 3.

Σήμερα, το δημόσιο χρέος μας έχει φτάσει στα περίπου 330 δις €, ενώ τα εισοδήματα έχουν μειωθεί στα 50 (πτώση 50% σε σχέση με το 2009, λόγω των μειώσεων των μισθών, των συντάξεων, της αύξησης των φόρων κοκ.). Επομένως, το δημόσιο χρέος είναι όσο τα εισοδήματα των Ελλήνων Χ 6,6 (660%) – έχει δηλαδή υπερδιπλασιαστεί. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα πάγια περιουσιακά στοιχεία μας (ακίνητα, οικόπεδα, μετοχές κλπ.), οι τιμές των οποίων έχουν καταρρεύσει τουλάχιστον κατά 50% – οπότε το δημόσιο χρέος είναι όσο τα πάγια στοιχεία μας Χ 6,6, έχοντας επίσης υπερδιπλασιαστεί.

Στο παράδειγμα του νοικοκυριού, εάν τα ετήσια εισοδήματα του μειώνονταν στις 5.000 €, ενώ τα χρέη του αυξάνονταν στα 33.000 €, τότε θα χρωστούσε τα εισοδήματα του επί 6,6 φορές αντί επί 3. Το ίδιο θα συνέβαινε εάν οι τιμές των ίδιων περιουσιακών του στοιχείων που είχε μειώνονταν στις 5.000 € – κάτι που διαπιστώνεται σήμερα σε πάρα πολλούς Έλληνες, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα δάνεια τους, ακόμη και αν ξεπουλήσουν τα πάντα (οπότε αυξάνονται οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις τους στο κράτος, στις τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία, διογκώνοντας το πρόβλημα χωρίς να φταίνε οι ίδιοι).

Με κριτήριο τώρα το γεγονός ότι, δεν χρεοκοπεί ποτέ μία χώρα αλλά οι Πολίτες της, αφού αυτοί καλούνται τελικά να πληρώσουν τα χρέη μέσω των μειώσεων των μισθών τους, του κοινωνικού κράτους και της αύξησης των φόρων, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας οφείλει να υπολογίζεται ως προς τα εισοδήματα – καθώς επίσης σε σχέση με τα πάγια περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων.

Στα πλαίσια αυτά, έχει υπερδιπλασιαστεί συγκριτικά με το 2009, φτάνοντας σε επίπεδα που δεν είναι πλέον δυνατόν να εξυπηρετηθούν από τα εισοδήματα των Ελλήνων – οπότε αυτό που απομένει είναι η πληρωμή του από τα πάγια περιουσιακά στοιχεία τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του. Το κόστος όμως αυτής της πληρωμής σήμερα είναι υπερδιπλάσιο σε σχέση με το 2009, επειδή οι τιμές έχουν μειωθεί κατά 50% – πιθανότατα πολύ μεγαλύτερο, όταν ξεκινήσουν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί, αφού σε αυτήν την περίπτωση οι τιμές βυθίζονται στο ναδίρ.

Κάτι σχετικά ανάλογο συμβαίνει με τα ιδιωτικά χρέη των Ελλήνων – τα οποία έχουν επίσης υπερδιπλασιαστεί, σε όρους εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων, παρά το ότι δεν πήραν νέα δάνεια. Επομένως, η εξυπηρέτηση τους μέσω των εισοδημάτων είναι αδύνατη, οπότε επιδιώκεται με την κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων – όπου όμως θα απαιτηθούν πολύ περισσότερα, σε σχέση με το εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε το 2009.

Η μοναδική λογική λύση λοιπόν της Ελλάδας, εάν η Ευρωζώνη δεν λύσει συνολικά το πρόβλημα, δεν είναι άλλη από τη μονομερή στάση πληρωμών – έτσι ώστε να επιδιώξει την ονομαστική διαγραφή του χρέους της, εν πρώτοις του δημοσίου και στη συνέχεια του ιδιωτικού. Προφανώς σε ένα ποσοστό, το οποίο να πλησιάζει τις ζημίες που έχουν υποστεί οι Έλληνες μετά το 2009 – με υπαιτιότητα αυτών που τους επέβαλλαν τα αυτοκαταστροφικά μνημόνια, όπως τα αποκάλεσε ο Βρετανός κεντρικός τραπεζίτης.

Οι ζημίες αυτές, με κριτήριο τη σημερινή σχέση του δημοσίου χρέους ως προς τα εισοδήματα, καθώς επίσης ως προς την ακίνητη περιουσία των Ελλήνων, είναι κυριολεκτικά τρομακτικές – εκτός του ότι έχει καταστραφεί σχεδόν εξ ολοκλήρου ο παραγωγικός ιστός της χώρας. Εάν δε προσθέσει κανείς την αύξηση της ισοτιμίας του ευρώ στην Ελλάδα, με την ευρεία έννοια του όρου, λόγω του αποπληθωρισμού, τότε θα κατανοήσει πως οι διαγραφές είναι μονόδρομος – αφού η εναλλακτική λύση τους είναι κυριολεκτικά ο θάνατος όλων των εισοδηματικών τάξεων, εκτός ίσως από την ανώτατη.

 

Η ιστορική αμνησία της Γερμανίας

Περαιτέρω στο θέμα μας, μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, οι νικητές επέβαλλαν μέσω της συνθήκης των Βερσαλλιών αποζημιώσεις στους ηττημένους – κυρίως στη Γερμανία αλλά, επίσης, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία, στη Βουλγαρία και στην Τουρκία. Ορισμένες από αυτές ήταν σε είδος, όπως για παράδειγμα σε λιγνίτη, αλλά στην περίπτωση της Γερμανίας οι περισσότερες ήταν σε χρυσό ή σε ξένο νόμισμα – όπου η επιτροπή όρισε ένα ποσόν της τάξης των 132 δις χρυσών μάρκων.

Επειδή τώρα η Γερμανία καθυστερούσε τις πληρωμές, η Γαλλία και το Βέλγιο κατέλαβαν ορισμένα εδάφη της τον Ιανουάριο του 1923 – με στόχο να την πιέσουν. Το γεγονός αυτό οδήγησε τελικά σε μία συμφωνία μεταξύ των συμμάχων (σχέδιο Dawes του 1924, σχέδιο Young του 1929-30), μέσω της οποίας μειώθηκαν και αναδιαρθρώθηκαν οι αποζημιώσεις – οι οποίες όμως πληρώνονταν με δάνεια της Γερμανίας από τις Η.Π.Α. που τελικά δεν μπόρεσαν να εξυπηρετηθούν.

.

.

Συνεχίζοντας, οι αποζημιώσεις ακυρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη συνθήκη της Λωζάννης το 1932 – ενώ συνολικά η Γερμανία πλήρωσε ένα ελάχιστο μέρος τους. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο, σε σχέση με την Ελλάδα σήμερα, ήταν η δήλωση του υπουργού οικονομικών της το 1934 (H. Schacht), σύμφωνα με την οποία: «Μία χώρα μπορεί να πληρώσει τότε μόνο τα χρέη της, όταν έχει πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο«.

Με δεδομένα λοιπόν τα ελλείμματα της Ελλάδας αλλά και άλλων κρατών (γράφημα σύγκρισης με την Πορτογαλία), τα οποία έχουν μεν σε κάποιο βαθμό περιορισθεί όχι λόγω της αύξησης των εξαγωγών αλλά ένεκα της μείωσης των εισαγωγών, εξαιτίας της οικονομικής της αδυναμίας, η εξυπηρέτηση των χρεών της είναι αδύνατη – αφού ο οικονομολόγος του ναζισμού δεν αμφισβητήθηκε ποτέ.

.

.

Ολοκληρώνοντας, θα υπενθυμίσουμε επί πλέον την αντιμετώπιση της Γερμανίας το 1953, όπου διαγράφηκε το μεγαλύτερο μέρος των χρεών της, ενώ τα υπόλοιπα αναδιαρθρώθηκαν με ρήτρα αύξησης των εξαγωγών της – έτσι ώστε ουσιαστικά να πληρώνονται από τους εμπορικούς της εταίρους.

Ως εκ τούτου, το να ξεχνάει η Γερμανία το παρελθόν της, οπότε να απαιτεί από την Ελλάδα την εξόφληση όλων των υποχρεώσεων της, παρά το ότι γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως είναι αδύνατον, δεν οδηγεί πουθενά – ενώ θα προκαλέσει τη διάλυση της Ευρωζώνης, αφού τα ίδια προβλήματα έχουν πολλές άλλες χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία κοκ.

.

Τα αδιέξοδα της Ευρωζώνης

Ανεξάρτητα τώρα από τη μη αλληλέγγυα, ιδιοτελή και απολύτως εγωιστική συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας έχουν ήδη ξεκινήσει το μακρύ και αργό ταξίδι της επιστροφής τους στην πλήρη απασχόληση – οπότε τα εξωτερικά τους ελλείμματα θα αρχίσουν ξανά να αυξάνονται. Ως εκ τούτου, δεν είναι καθόλου βέβαιη η εξυπηρέτηση των δημοσίων χρεών τους – πόσο μάλλον όταν με κάθε νέο δανεισμό τους κλιμακώνονται, ενώ προστίθεται το κόστος του μεταναστευτικού.

Όταν μία χώρα οφειλέτης τώρα αντιμετωπίζει δυσκολίες, όσον αφορά την εξυπηρέτηση των χρεών της, επιλέγεται η παράταση της περιόδου αποπληρωμής τους – μία απολύτως ψευδαισθησιακή κατάσταση, η οποία είναι αδύνατον να συνεχίζεται στο διηνεκές. Μοιάζει με την προσφιλή τακτική των τραπεζών, όσον αφορά τα επισφαλή τους δάνεια – με την έννοια πως είναι απρόθυμες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, την απώλεια τους δηλαδή, διαγράφοντας τα, έως ότου υποχρεωθούν τελικά να το κάνουν.

Από την άλλη πλευρά, με κριτήριο την ιστορία, η πολιτική ένωση των χωρών της Ευρωζώνης (η οποία θα έλυνε αυτόματα τα προβλήματα της ύπαρξης πλεονασματικών και ελλειμματικών κρατών στο εσωτερικό της, καθώς επίσης δανειστών και οφειλετών όπως στο παράδειγμα των ομοσπονδιακών κρατιδίων της Γερμανίας), είναι απίθανο να επιτευχθεί γρήγορα – μέσα από την υποστήριξη ενός τέτοιου σχεδίου από τους Πολίτες.

Ακόμη χειρότερα, η νομισματική ένωση έχει δημιουργήσει δύο βασικά αντίπαλα στρατόπεδα, τα οποία συγκρούονται μεταξύ τους: μία κεντρική ελίτ από τη μία πλευρά, υπηρέτη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σε μεγάλο βαθμό, καθώς επίσης τις δυνάμεις της δημοκρατίας σε εθνικό επίπεδο από την άλλη.

Το γεγονός αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης – ενώ η πρόθεση της ελίτ να δρομολογήσει τη δημοσιονομική ένωση, εν πρώτοις μέσω της ίδρυσης ενός ενιαίου υπουργείου οικονομικών, άρα με τη μεταβίβαση εξουσιών σε ένα μη εκλεγμένο κέντρο, θα συναντήσει μεγάλες λαϊκές αντιστάσεις.

Την ίδια χρονική στιγμή, η Γερμανία ευρίσκεται απέναντι σε ένα μεγάλο δίλημμα: είτε να στηρίξει τις αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης με απροσδιόριστα ποσά, για ένα ασαφές χρονικό διάστημα, είτε να διαλύσει τη νομισματική ένωση – ενδεχομένως αποχωρώντας η ίδια, κάτω από τις πιέσεις των Πολιτών της. Κάτι τέτοιο όμως θα της προκαλούσε μεγάλες ζημίες – ισχυρή ανατίμηση του νομίσματος της, ραγδαία μείωση των εξαγωγών της, ανεργία, χρεοκοπίες, απώλειες των πιστώσεων του Target II κοκ.

Ένα σχετικά αντίστοιχο δίλημμα έχουν οι χώρες της περιφέρειας – αφού δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ανεργίας, της μαζικής μετανάστευσης των νέων, της ύφεσης, των ελλειμμάτων κοκ. παραμένοντας μέλη της νομισματικής ένωσης. Εν τούτοις, γνωρίζουν πολύ καλά πως η έξοδος τους από το ευρώ, ακόμη και αν δεν θα τις οδηγούσε στο χάος, θα μείωνε σημαντικά το βιοτικό τους επίπεδο, ενώ θα συνοδευόταν από πλήθος άλλες παρενέργειες – οπότε δεν είναι καθόλου εύκολο να την αποφασίσουν.

.

Επίλογος

Συμπερασματικά λοιπόν, είτε παραμείνει τελικά η Ευρωζώνη ενωμένη, είτε επιλεχθεί η από κοινού επιστροφή όλων των κρατών μαζί στην αφετηρία, στην προ ευρώ εποχή δηλαδή (άρθρο), η ιδανικότερη λύση φαίνεται να είναι η δημιουργία ενός ειδικού μηχανισμού – μέσω του οποίου να είναι δυνατή η αναδιάρθρωση ή/και η διαγραφή μέρους των χρεών ορισμένων χωρών της νομισματικής ένωσης. Έτσι θα υπάρξει τουλάχιστον ένα χρονικό διάστημα αναπροσαρμογής – ενώ θα αποφευχθούν οι εξευτελιστικές συμφωνίες που δεν οδηγούν πουθενά, όπως αυτή που υπέγραψε η Ελλάδα τον Ιούλιο του 2015.

Ο μηχανισμός αυτός θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα μίας πανευρωπαϊκής σύσκεψης με θέμα την αντιμετώπιση των χρεών – όπως αυτή του Bretton Woods μετά το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, από την οποία προέκυψαν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Στο σημείο αυτό είναι σωστό να υπενθυμίσουμε πως η λειτουργία του ΔΝΤ έως τη δεκαετία του 1970, όπου δυστυχώς εξελίχθηκε σε ένα «ληστρικό» όργανο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ήταν υποδειγματική – αφού βοήθησε πάρα πολλές χώρες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους, ακόμη και τη Μ. Βρετανία.

Σε κάθε περίπτωση, η διαγραφή χρεών ορισμένων κρατών, όπως της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, είναι αναπόφευκτη – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι, θα έλυνε όλα τα προβλήματα της Ευρωζώνης.

Αντίθετα, θα παρέμεναν άλυτα τα βασικότερα, λόγω των οποίων θα δημιουργούνταν ξανά βουνά ελλειμμάτων και χρεών: οι διαφορές στην ανταγωνιστικότητα και η αδυναμία εφαρμογής μίας αποτελεσματικής κοινής νομισματικής πολιτικής από μία κοινή κεντρική τράπεζα, σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Πόσο μάλλον όταν αυτή η κεντρική τράπεζα είναι υποχείριο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κτήνους – ενώ στηρίζει αποκλειστικά και μόνο το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, εις βάρος των φορολογουμένων Πολιτών.

Εν τούτοις, ίσως οι λύσεις αυτές προκύψουν αφού προηγηθεί η ρύθμιση των χρεών και ιδρυθούν σε σωστές βάσεις οι δύο νέοι Θεσμοί: το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (ΕΝΤ), καθώς επίσης η Πανευρωπαϊκή Τράπεζα.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα καθιστούσε το ευρώ σταδιακά κυρίαρχο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, το οποίο θα είχε ως αποτέλεσμα τη διάχυση του ευρωπαϊκού πολιτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη – όπως συνήθως συμβαίνει με τα παγκόσμια αποθεματικά (ανάλυση), τεκμηριώνοντας πως υπάρχει πράγματι μία σχεδόν απόκοσμη σχέση μεταξύ των Εθνών και των νομισμάτων τους. Η συμμετοχή της Ρωσίας, καθώς επίσης η ένωση των δύο μεγάλων χριστιανικών Θρησκειών θα βοηθούσε ενδεχομένως ακόμη περισσότερο – καθιστώντας την Ευρώπη ενεργειακά και στρατιωτικά ανεξάρτητη.

Ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο;

Πασίγνωστο και ιστορικό το ερώτημα συγκαταλέγεται στα άλυτα αινίγματα του νέου Ελληνισμού, όπως το «πού πάει ο Καραμήτρος» και άλλα δημώδη.

Όμως, με λίγη προσπάθεια το επιλύσαμε!

Στη σελίδα 1014 του 3^ουπαραρτήματος του Ν 4336 Φεκ Α 94/14.08.2015 (για όσους δεν θυμούνται, είναι το 3^ο Μνημόνιο που ψηφίστηκε παραμονές δεκαπενταύγουστου από 220 βουλευτές), διαβάζουμε τα ακόλουθα:

«Για την επιτυχία απαιτείται ο ενστερνισμός του προγράμματος μεταρρυθμίσεων από τις ελληνικές αρχές. Επομένως, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα για το σκοπό αυτόν, καθώς οι περιστάσεις μεταβάλλονται. Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους».

Δηλαδή, αυτό που λεγόταν ατύπως στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους, έγινε επελθόντος του χρόνου, νόμος του κράτους. Όσοι τολμούσαν να το ξεστομίσουν δημόσια, αντιμετώπιζαν τη χλεύη των αφελών, των ιδεοληπτικών και των διατεταγμένων σε υπηρεσία. «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα». «Δεν έχουμε δικτατορία» κ.λπ. Περασμένα ξεχασμένα.

Κάθε λέξη αυτού του νομικού κειμένου αναιρεί όλες τις λεγόμενες «θεμελιώδεις αρχές του πολιτεύματος» και τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, –δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις περί συνταγματικού δικαίου– αλλά ο σκοπός του σημειώματος είναι διαφορετικός: Να δείξει την καταπληκτική ευλυγισία του πολιτικού προσωπικού. Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα.

Έτσι, η κυβέρνηση παριστάνει ότι κυβερνά, ότι κατεβάζει νόμους, ότι διαβουλεύεται και αποφασίζει και οι «κοινωνικοί εταίροι» και τα κόμματα τής αντιπολίτευσης παριστάνουν ότι πολεμούν τους νόμους της κυβέρνησης, κάνουν αγώνες, διαπραγματεύονται, και κερδίζουν ή χάνουν.

Φανταστικές μάχες και ναυμαχίες σε λεκάνες με νερό.

Για παράδειγμα, τον Ιανουάριο, η κυβέρνηση αμόλυσε στο διαδίκτυο ένα ανυπόγραφο και ασφράγιστο έγγραφο που το βάφτισε «νομοσχέδιο Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό». Το άρπαξαν αμέσως τα συνδικάτα, το ΚΚΕ και οι παραφυάδες του, και οι λοιποί παρατρεχάμενοι και τρεχατζήδες και άρχισαν τους αγώνες «να αποσυρθεί το νομοσχέδιο» και δος του διαδηλώσεις και κακό.

Όπως ξέρουμε το «νομοσχέδιο Κατρούγκαλου» είναι στην πραγματικότητα οι προτάσεις της κυβέρνησης προς τους Πιστωτές οι οποίοι το απέρριψαν αμέσως. Έτσι πράγματι το «νομοσχέδιο Κατρούγκαλου» θα αποσυρθεί ως …υπερβολικά γενναιόδωρο και θα αντικατασταθεί από την πρόταση των Πιστωτών, που θα γίνει τελικά νόμος του κράτους.

Η κοροϊδία κορυφώθηκε με το περίφημο αγροτικό. Ο Βασιλιάς του κάμπου, ο παρασημοφορημένος στρατηγός Μπούτας με προσωπικό ρεκόρ 1.350 τρακτέρ στον ταϊφά του το 1996 (τα στοιχεία από την Καθημερινη) –και άρα 5.400 σκασμένα λάστιχα– ανέλαβε να παίξει το ρόλο του «σκληρού». Με την άδεια της κυβέρνησης (κυριολεκτικώς) πραγματοποίησαν οι κολλήγοι του το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα και αποχώρησε νικητής και τροπαιούχος, έχοντας λάβει «κυβερνητικές δεσμεύσεις» για το ένα και για το άλλο. Στις 25 Φεβρουαρίου ο Μπούτας επιβεβαίωσε την συμφωνία με την κυβέρνηση, να «αποσύρει το αγροτικό νομοσχέδιο». Θρίαμβος! Να σημειωθεί ότι όσες αγροτικές ενώσεις δεν είχαν την περίφημη «βίζα Μπούτα» δεν μπόρεσαν καν να μπουν στο λεκανοπέδιο με τρακτέρ, απωθήθηκαν μάλιστα με ξύλο και χημικά.

Κλείνοντας, λοιπόν, την «μεγαλοπρεπή» κινητοποίηση, ο Μπούτας δεν χαρίστηκε στους «συναγωνιστές» του. Τους θύμισε τις πλέον ζοφερές στιγμές της συντριβής, το 1949, όσων έχαψαν τον κοπανιστό αέρα της κομμουνιστικής αριστεράς. Έτσι χρησιμοποίησε την φράση του Ζαχαριάδη: «Με το όπλο παρά πόδα», ὄπερ μεθερμηνεύομενον ἐστί: οὐαὶ τοῖς ἡττημένοις…

Έτσι περνάμε την ώρα μας στο ηλιόλουστο προτεκτοράτο.

Δημοσιεύθηκε από Λ.

πηγή: https://anarchypress.wordpress.com/

Aς μιλήσουμε για την Ελλάδα

Σήμερα συμπολίτες θα μιλήσουμε για την Ελλάδα.Όχι πως άλλες φορές δεν μιλάμε για την Ελλάδα αλλά νομίζω πως τις δύσκολες και τις κρίσιμες στιγμές είναι ακόμη πιό επιτακτικό και χρήσιμο να μιλάμε για την χώρα μας.

 

Όταν λέμε Ελλάδα εννοούμε τους Έλληνες.Οι Έλληνες φτιάχνουν την Ελλάδα,οι Έλληνες την χαλάνε.Όπως στις περισσότερες  χώρες του κόσμου,η φυσική ομορφιά παραμένει μία σταθερή και αναλλοίωτη αξία στο πέρασμα του χρόνου.Αλλά η ψυχή της κάθε χώρας είναι οι άνθρωποί της.Ο πολιτισμός της κάθε χώρας και η κουλτούρα της, είναι δημιουργήματα των κατοίκων αυτής.

 

Η Ελλάδα είναι μία μικρή χώρα με μεγάλη ιστορία που όμως διαχρονικά απεδείχθη πως ήταν αδύναμη να αντιμετωπίσει προς όφελός της αποφάσεις κρατών ή διακρατικών οργανισμών που την έθεταν στο περιθώριο μιας γενικότερης αναθεώρησης του παγκόσμιου γεωπολιτικού και χρηματοπιστωτικού ενδιαφέροντος από μεριάς των δυνατών παιχτών του συστήματος.

 

Βέβαια η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα όπου η τύχη της εξαρτάται καί από τρίτους.Άν εξαιρέσουμε τις δυνατές οικονομικά χώρες όπου μπορούν να επενδύουν και να εξελίσσουν συνεχώς το ανθρώπινο δυναμικό,τη τεχνολογία,τον στρατό,την παραγωγή και ταυτόχρονα να ελέγχουν και να συντηρούν το υπάρχον άδικο σύστημα θα δούμε πως οι περισσότερες χώρες βρίσκονται σε μιά παρόμοια με τη δική μας κατάσταση.

 

Συνεπώς η αθλιότητα και η παράνοια την οποία βιώνουμε σαν χώρα τα τελευταία χρόνια δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αλλά αποτελεί παγκόσμια παράμετρο του καπιταλιστικού συστήματος.Σε όλες τις χώρες του κόσμου επικρατεί η ίδια αδικία και η ίδια αθλιότητα επειδή ακριβώς τον πλούτο και την εργασία των ανθρώπων τα διαχειρίζεται μία χούφτα άπληστων ψυχοπαθών μαζί με κάποια εκατομμύρια καλοπληρωμένων υπανθρώπων.

 

Κάποτε οι άνθρωποι σε μακρινές εποχές πίστευαν -με τη βοήθεια του κάθε ιερατείου-πως οι πόλεμοι,η φτώχεια,οι κακουχίες και όλα τα δεινά έχουν θεία προέλευση.Συνεπώς οι άνθρωποι θα έπρεπε αδιαμαρτύρητα να δέχονται την «θεία» βούληση που εκφραζότανε βέβαια από τα ίδια άρρωστα μυαλά που υπάρχουν και σήμερα.Λίγο διαφορετικά,αλλά ίδια…

 

Σήμερα αυτή η «θεία» βούληση έχει αντικατασταθεί από  τις «αγορές»,τα κράτη και τους διακρατικούς οργανισμούς,τις «δημοκρατίες» και κάθε διαβολικό ανοσιούργημα και τέχνασμα που εφευρίσκουν οι άπληστοι καπιταλιστές για να χωρίζουν τα έθνη και τους ανθρώπους και να μπορούν εύκολα να τους μετατρέπουν σε σκλάβους από την γένησή τους με σκοπό να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους.

 

Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο μάτι του κυκλώνα.Από την μία το οικονομικό αδιέξοδο,από την άλλη η προσφυγική κρίση.

Οι υπαίτιοι καί των δύο δεινών είναι τα ίδια πρόσωπα και το ίδιο σύστημα.Είναι αυτοί που δημιουργούν πολέμους και διασκορπίζουν με την βία τους ανθρώπους στην άλλη άκρη του κόσμου.Είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που κερδοσκοπεί πατώντας πάνω σε πτώματα.Είναι οι ίδιοι που όντας χορτάτοι μας μιλάνε για λιτότητα.

 

Είναι σίγουρο πως αυτοί οι άνθρωποι-οι πρόσφυγες,μετανάστες-θα χρησιμοποιηθούν ανάλογα με το συμφέρον του κάθε καπιταλιστή για να μπορέσει να διαχειριστεί όσο το δυνατόν καλύτερα την δική του απώλεια.

 

Η απάντηση των λαών σε αυτή την βαρβαρότητα πρέπει να είναι ο πανανθρωπισμός.Ένας πανανθρωπισμός που δεν θα καταργεί την πολιτισμική ταυτότητα του κάθε λαού αλλά θα ενώνει τους ανθρώπους σε ένα κοινό όραμα,ένα κοινό μέλλον όπου αυτό το πανανθρώπινο μέλλον θα εμπεριέχει όλα εκείνα τα χρήσιμα,τα «θρεπτικά» στοιχεία που χρειάζεται ο πολιτισμός της Γης για να συνεχίσει να ζεί.

 

Αυτός όμως ο παναθρωπισμός δεν μπορεί να συντελεστεί με τους πολιτικοκοινωνικούς  όρους του σήμερα.Γι’ αυτό είναι απαραίτητο πρώτα  να εξαλειφθούν οι παράγοντες εκείνοι που ευθύνονται για την παγκόσμια καταστροφή.

 

Μέχρι τότε όμως συμβαίνει κάτι αξιοθαύμαστο.Και συμβαίνει τώρα δίπλα μας.Είναι η αλληλεγγύη που επιδεικνύουν οι άνθρωποι στον αδύναμο,στον κατατρεγμένο.Είναι η ανθρωπιά που δεν διδάσκεται πουθενά,αλλά εκφράζεται ποικιλοτρόπως ακόμη και στην τελευταία άκρη της Γης,ακόμη και εκεί που η ελπίδα φαίνεται να σβήνει.

 

Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν η ελπίδα να σβήσει.Γιατί τότε θα έχουν νικήσει ολοκληρωτικά.Όσο όμως υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που να ελπίζει και να θέλει μια άλλη κοινωνία,αυτά τα τέρατα δεν ησυχάζουν.Γι’αυτό και μας σκοτώνουν.Μας φοβούνται ακόμη και τώρα…

 

Σε αυτή τη γωνιά του κόσμου υπάρχουν δύο Ελλάδες.Υπάρχει η Ελλάδα των πολιτικών ζόμπι,των κομμάτων και των υποτακτικών τους.Υπάρχει η Ελλάδα των τηλεσκουπιδιών και του βόθρου της διαπλοκής.Υπάρχει η Ελλάδα των ολιγαρχών και των αφεντικών που ζούνε για το χρήμα και μόνο.Υπάρχει η Ελλάδα των ταγματαλητών.Υπάρχει ακόμη η Ελλάδα των μαυραγοριτών,των τοκογλύφων και του κάθε κοπρίτη που κάνει πλιάτσικο στον πόνο και στα όνειρα του κάθε κυνηγημένου.

 

Υπάρχει όμως και μιά άλλη Ελλάδα.Αυτή που ξέρει καλά από φυλακές,εξορίες, πολέμους και προφυγιά.Αυτή που ξέρει καλά από ξενιτιά.Αυτή που ξέρει να δίνει χωρίς να παίρνει.Αυτή  που δεν μπορεί να περιμένει τίποτε πλέον από τους ξετσίπωτους κρατιστές,τους επαγγελματίες ψεύτες.Αυτή η Ελλάδα που ξέρει πως σήμερα ΕΣΥ αύριο ΕΓΩ.

 

Είναι η Ελλάδα που αντιστέκεται στα μνημόνια και που βλέπει τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη.Που δεν διαχωρίζει τον ανθρώπινο πόνο με βάση το χρώμα του δέρματος ή τη θρησκεία.Τα δάκρυα έχουν όλα το ίδιο χρώμα.Η αξιοπρέπεια και η μαγκιά είναι να βοηθάς τον αδύναμο να σταθεί στα πόδια του,να συνεχίσει την ζωή του.Όχι να πατάς πάνω σε πτώματα για να ευτυχείς εσύ ο ίδιος ή να ικανοποιείς την αρρώστια σου και να ταίζεις το ψέμα σου.

 

Ας είναι η αλληλεγγύη και η αυτοοργάνωση των λαών του σήμερα,οδηγός για την κοινωνία του αύριο.

 

Η μία Ελλάδα μπορεί να ελπίζει σε μιά καλύτερη κοινωνία στο μέλλον.Η άλλη όχι.

ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ

https://mavrhlista.wordpress.com

 http://dithen2010.blogspot.gr

Δυναμώνει το κίνημα ενάντια στις διατλαντικές συμφωνίες TTIP και CETA

του Γιώργου Κολέμπα

Το πανευρωπαϊκό κίνημα ενάντια στις διατλαντικές συμφωνίες συναντήθηκε σε συνέδριο το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε στη πόλη Κάσελ της Γερμανίας. Οι 500 εκπρόσωποι των διάφορων πρωτοβουλιών των πολιτών και των κοινωνικών οργανώσεων συζήτησαν για τη συνέχεια της αντίστασης, τη στρατηγική και την προοπτική του κινήματος.

Σαν πρώτο βήμα αποφάσισαν να οργανώσουν μια μεγάλη διαδήλωση στις 23 Απρίλη στο Ανόβερο, την παραμονή της επίσκεψης Ομπάμα, όπου μαζί με τη Μέρκελ θα ανοίξουν τις πόρτες της παγκόσμιας έκθεσης της βιομηχανίας-της μεγαλύτερης του είδους που γίνεται εδώ και πολλά χρόνια σε αυτή την πόλη.

Στη συνέχεια θα αυξήσουν την πίεση προς τους διαπραγματευτές των συμφωνιών με διάφορες εκδηλώσεις και αποκεντρωμένες τοπικές διαδηλώσεις πριν από τη διεθνή ημέρα ενάντια στις συμφωνίες, που φέτος θα είναι η 5η Νοεμβρίου.

Αποφασίσθηκε επίσης στις αρχές του επόμενου χρόνου να οργανωθεί ένα μεγάλο συνέδριο του κινήματος με θέμα τη διατύπωση εναλλακτικών προς τις σημερινές νεοφιλελεύθερες πολιτικές εμπορίου και οικονομίας. Το κίνημα των πολιτών Stop TTIP-CETA, δεν έχει μόνο στόχο να αντιδρά και να κριτικάρει τα σχέδια των αντιπάλων του, αλλά και να ολοκληρώσει μια θετική πρόταση προς τις κοινωνίες και των δύο πλευρών του Ατλαντικού, για τις δυνατότητες μιας εναλλακτικής οικονομίας και ενός δίκαιου εμπορίου.

Το σημαντικό γεγονός για το κίνημα ήταν η αποτυχία της 12ης συνάντησης των διαπραγματευτών στις Βρυξέλλες να βρουν κοινά σημεία συμφωνίας, παρόλο που ο Σουλτς, ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, είχε εξασφαλίσει με διάφορα τερτίπια την πλειοψηφία να βγάλει ψήφισμα για συνέχιση των διαπραγματεύσεων. Η πίεση που εξασκήθηκε τον περασμένο Οκτώβριο με τις μεγάλες διαδηλώσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες-στο Βερολίνο συμμετείχαν 250.000 διαδηλωτές-και τις πάνω από 3,2 εκατομ. υπογραφών των πολιτών, είχε σημαντική επίδραση σε αυτό.

Έτσι δίνεται χρόνος να αντιμετωπισθεί και το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει το κίνημα. Να πείσει το βορειοευρωπαϊκά συνδικάτα των εργαζομένων να ταχθούν ενάντια στις συμφωνίες. Προς το παρόν μόνο τα γερμανικά συνδικάτα έχουν πάρει θέση ενάντια. Επίσης δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα να ασκήσει τόση πίεση προς τους σοσιαλδημοκράτες ευρωβουλευτές, ώστε να ψηφίσει ενάντια η πλειοψηφία τους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Μόνο η πλειοψηφία των Αυστριακών και των Βρετανών σοσιαλδημοκρατών ευρωβουλευτών έχει ταχθεί ενάντια, μέχρι τώρα.

Ο ενδιάμεσος πολιτικός στόχος του κινήματος για το 2016 είναι να σταματήσει την ολοκλήρωση της CETA, γιατί η ΕΕ ενδιαφέρεται να κλείσει μέχρι το τέλος του χρόνου τη συμφωνία με τον Καναδά πριν την TTIP με τις ΗΠΑ. Είναι όμως ένας δύσκολος στόχος, γιατί δεν μπορεί να επικεντρώσει τον αγώνα του κάπου συγκεκριμένα, επειδή λόγω των μυστικών διαπραγματεύσεων δεν γνωρίζει τα ακριβή σχέδια των διαπραγματευτών.

Κανονικά οι διαπραγματεύσεις για την TTIP θα έπρεπε να είχαν καταλήξει, όμως δεν στάθηκε δυνατό λόγω του κινήματος αντίστασης. Οι ΕΕ και οι ΗΠΑ θα προσπαθήσουν λοιπόν να ολοκληρώσουν την TTIP πριν τελειώσει η θητεία του αμερικανού προέδρου Ομπάμα. Όπως δήλωσε ο επικεφαλής των ευρωπαίων διαπραγματευτών Garcia Bercero (μετά την αποτυχία της 12ης συνάντησης): « Η βούλησή μας είναι να προσπαθήσουμε να κλείσουμε τις διαπραγματεύσεις το 2016, υπό την προϋπόθεση ότι θα τα βρούμε ουσιαστικά». Οι διαπραγματευτές βρίσκονται υπό πίεση, όχι μόνο του κινήματος, αλλά και του χρόνου, γιατί αν δεν τελειώσουν οι διαπραγματεύσεις έγκαιρα πριν προκηρυχθούν οι αμερικάνικες εκλογές, τότε θα παραταθούν επικίνδυνα, τουλάχιστον έως ότου αναλάβει η νέα κυβέρνηση. Για αυτό φαίνεται ότι οι συζητήσεις θα συνεχισθούν στο ενδιάμεσο διάστημα μέχρι την επόμενη συνάντηση, για να κερδηθεί χρόνος.

Με τη δράση του κινήματος, η ΕΕ αναγκάσθηκε να αλλάξει θέση σε σχέση με τα διαιτητικά δικαστήρια που προβλέπονται από τη συμφωνία(ISDS) και στα οποία δικαστήρια θα καταφεύγουν οι επιχειρήσεις και οι επενδυτές εναντίον κρατών και κυβερνήσεων, αν τυχόν εφαρμόζουν νόμους και μέτρα που θα στρέφονται ενάντια στην κερδοφορία τους. Δεν δέχεται πλέον να είναι ιδιωτικά, δηλαδή να παίρνονται αποφάσεις μετά από διαπραγματεύσεις ομάδων δικηγόρων των διαδίκων σε κλειστές διαδικασίες, όπως προτεινόταν στην αρχή. Μετά από σχετικό ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον περασμένο Ιούλιο, η ΕΕ απαιτεί οι δίκες να είναι δημόσιες με κανονικούς δικαστές, με διαφάνεια και αναθεωρητική διαδικασία.

Το αν θα τα «βρουν» οι διαπραγματευτές θα εξαρτηθεί από τον συμβιβασμό που θα πετύχουν στα διαφορετικά συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται περισσότερο για πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά αγροδιατροφικών προϊόντων, όπου δεν επιτρέπεται η εμπορία του 40% σχεδόν των αμερικανικών προϊόντων (λόγω μη σήμανσης όσων περιέχουν μεταλλαγμένους-γ.τ.-οργανισμούς, λόγω χλωρίωσης των πουλερικών και των χοιρινών, λόγω αυξητικών ορμονών στα βοοειδή ή λόγω του ότι προέρχονται από κλωνοποιημένα ζώα κ.λπ., που δεν επιτρέπονται στην Ευρώπη, επειδή ισχύει η αρχή της προφύλαξης). Οι Ευρωπαίοι-κύρια οι Γερμανοί-ενδιαφέρονται για πρόσβαση στις δημόσιες προμήθειες των ΗΠΑ, όπου οι υπηρεσίες σε πολλούς τομείς είναι υποχρεωμένες να παραγγέλνουν εμπορεύματα και υπηρεσίες μόνο σε εγχώριες επιχειρήσεις. Η Γερμανική Κυβέρνηση επιδιώκει μεν να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις μέσα στο 2016, αλλά έχει στόχο μια «ουσιώδη και ισορροπημένη συμφωνία». «Η ποιότητα της συμφωνίας προέχει της ταχύτητας», δήλωσε σχετικά ο εκπρόσωπος του ομοσπονδιακού υπουργείου οικονομίας.

Από την εποχή του κινήματος ειρήνης κατά τον «ψυχρό πόλεμο» και του αντιπυρηνικού-οικολογικού, δεν υπήρξε άλλο τέτοιο πλατύ κίνημα στην Ευρώπη- ιδίως στη Γερμανία- όπως το τωρινό ενάντια στις διατλαντικές συμφωνίες. Η ΕΕ βιώνει μια αστάθεια, όχι μόνο λόγω της οικονομικής ή της προσφυγικής κρίσης, αλλά και της πολιτικής κρίσης που πηγάζει από την εμμονή της ευρωπαϊκής ελίτ στη νεοφιλελεύθερη συνταγή που διέπει τις διατλαντικές συμφωνίες. Ούτε την αντιπροσωπευτική τους δημοκρατία δεν σέβονται, αφού τα εθνικά κοινοβούλια δεν γνωρίζουν τίποτα από αυτά που συμφωνούνται κεκλεισμένων των θυρών. Αποτέλεσμα η αντίδραση εκατομμυρίων πολιτών που αποφασίζουν να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Σκεπτόμενοι παγκόσμια, αρχίζουν και δρουν τοπικά και απαιτούν μια διαφορετική πολιτική και στο διεθνές εμπόριο και στη διεθνή οικονομία, χωρίς να επιδιώκουν την επιστροφή στο εθνικό επίπεδο, αφού σαν κίνημα έχει συνδεθεί διακρατικά.

Ότι δεν έχουν καταφέρει τα αντιπολιτευόμενα κόμματα-και τα αριστερά ή τα περιβαλλοντικά-φιλοδοξεί να το καταφέρει αυτό το κίνημα των πολιτών, να διατυπώσει δηλαδή μια άλλη πρόταση για τις ανθρώπινες κοινότητες και κοινωνίες της Ευρώπης και της Αμερικής: για μια δημοκρατική και αλληλέγγυα οικονομία των αναγκών και ένα δίκαιο εμπόριο, στα πλαίσια μιας πραγματικής δημοκρατίας των πολιτών και όχι της «φαινομενικής» δημοκρατίας της αντιπροσώπευσης και της ανάθεσης.

http://tvxs.gr

"Φλασιά" Πολύδωρα" που μας έστειλε "αδιάβαστους"

Οι αρλούμπες που έχει πει κατά καιρούς ο Βύρων Πολύδωρας αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για αρκετές σατιρικές τηλεοπτικές εκπομπές. Στα αζήτητα σήμερα της πολιτικής ζωής μετά την αποπομπή του από την Ν.Δ  και την παταγώδη αποτυχία του σε μια προσπάθεια που έκανε να ηγηθεί ενός πολιτικού μορφώματος με Π. Ψωμιάδη κ.α.

Τον «ξέθαψε» το κανάλι «ΚΟΝΤΡΑ» και πραγματικά ήταν έκπληξη η συνέντευξη που έδωσε ο συντηρητικός πολιτικός.

Και τι δεν ακούσαμε! Ότι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός των ελληνικών κυβερνήσεων ευθύνεται που καταστράφηκε όλη η πρωτογενής παραγωγή της χώρας. Τον παρακολουθήσαμε να μας λέει ότι σχεδόν συμφωνεί με την άποψη της Ζ. Κωνσταντοπούλου ότι για το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας δεν ευθύνεται ο λαός μας αλλά οι τραπεζίτες και αυτοί πρέπει να το πληρώσουν.

Εκεί όμως μου μας έστειλε «αδιάβαστους» ήταν η τοποθέτησή του για το προσφυγικό –μεταναστευτικό πρόβλημα. Χρησιμοποιώντας έναν «αμερικανικό μύθο», όπως είπε, εντόπισε τον κύριο υπεύθυνο που είναι ο καπιταλισμός – ιμπεριαλισμός και αυτόν πρέπει να αντιμετωπίσουμε σαν κύριο αντίπαλο μας.

Κοίτα φλασιά που πήρε ο Πολύδωρας! Ποιος θα περίμενε ότι θα συμφωνούσαμε απόλυτα με τις εκτιμήσεις του!

  http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Φασισμός και καπιταλιστική δημοκρατία

γράφει, ο Χρήστος Μιάμης

Ο χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης , όπως και της Νομισματικής Ένωσης ως ενός διττού μηχανισμού γεωπολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσης αποκαλύπτεται ημέρα με την ημέρα. Ακόμη και ο πιο φανατικός θιασώτης , άσχετος από πολιτική, οικονομία και ιστορία, οπαδός του “Μένουμε Ευρώπη” , κατανοεί ότι οι εσωτερικές αντιφάσεις της ΕΕ σε συνδυασμό με τις πιέσεις του διεθνούς περιβάλλοντος ως απόρροια των παγκόσμιου ανταγωνισμού των δυνάμεων του κεφαλαίου, οδηγούν στην μετάλλαξη, αποσάθρωση ή ακόμη και διάλυση αυτής της ένωσης. Η μόνη ιλαρή παραφωνία παραμένει η ελληνική κυβέρνηση, όπου ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε εκκωφαντική πορεία αποσύνθεσης, εμμονικά ζητάει περισσότερη Ευρώπη, ψέγοντας μάλιστα τον Ν. Κάμερον που ζήτησε και έλαβε ειδικό καθεστώς στην σχέση της Μεγάλης Βρετανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε τι μεταφράζεται όμως η περισσότερη Ευρώπη που αποζητά η ελληνική κυβέρνηση ; Πως αντιμετωπίζει η Ευρώπη το δημοκρατικό κεκτημένο της οποίας επικαλείται διαρκώς η ελληνική κυβέρνηση, τα γεωπολιτικά και οικονομικά ζητήματα που έχουν ανακύψει ως δυναμικές ενδημικές εκφράσεις της κρίσης του διεθνούς καπιταλισμού ;

Στο εσωτερικό των χωρών που βρίσκονται στην δίνη της καπιταλιστικής κρίσης, προκρίνει την διαρκή και ολοένα και βαθύτερη συντριβή του κόσμου της εργασίας, την διαρκή και εκτατικότερη ισχυροποίηση του κράτους ως ενός καταπιεστικού φορολογικού και κατασταλτικού οργανισμού, την εξαΰλωση κάθε κοινωνικής παροχής, την ατελεύτητη υποβάθμιση της αξίας της εργατικής δύναμης, την ασύδοτη λειτουργία των καπιταλιστικών ελίτ, την δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών που στην πραγματικότητα είναι ειδικές ζώνες προλεταριοποίησης μέσα στις ήδη εξαθλιωμένες πόλεις, την χωρίς τέλος φτωχοποίηση του εγχώριου εργατικού δυναμικού κατασκευάζοντας τεχνητούς εμφυλίους μεταξύ των απόκληρων του καπιταλισμού, γηγενών και μεταναστών.

Ενώ ταυτόχρονα, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση μαζί με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ -και την Ελλάδα στον βαθμό που αναλογεί στο επίπεδο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού- εξαπέλυσαν επί εικοσαετία σταυροφορίες απελευθέρωσης στην Μέση Ανατολή χρηματοδοτώντας την ανατροπή των καθεστώτων που υπήρχαν, τώρα δρέποντας του καρπούς αυτών των επιλογών, αντιμετωπίζουν τα ρεύματα των προσφύγων ως μίασμα για τις δυτικές κοινωνίες. Γιατί άραγε ;

Γιατί η επιδίωξη είναι να παραμείνουν εκεί, φθηνό κρέας στους πολέμους των καπιταλιστικών ελίτ, άβουλοι χρήστες των οπλικών συστημάτων του δυτικού πολιτισμού, μαζικό εργατικό δυναμικό που στην ώρα της ανοικοδόμησης θα χτίσει την ανάπτυξη εγχώριων και διεθνών οικονομικών συμφερόντων.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που καταρρέει ως πύργος από τραπουλόχαρτα η σαθρή ενότητα πολιτική και οικονομική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καθώς τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα των καπιταλιστικών ελίτ δεν είναι δυνατόν να εκφραστούν σε μια ενιαία γραμμή αντιμετώπισης του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται αντίρροπες όπως και αποσχιστικές τάσεις, αποκαλύπτοντας το βάθος και την ένταση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων στον βωμό των οποίων, θυσιάζονται οι ζωές όσων προσπαθούν να ξεφύγουν από τους πολέμους των οποίων η μήτρα, είναι οι ίδιες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις σε μια πρότερη χρονική περίοδο.

Τότε η Μέση Ανατολή ήταν το νέο Ελντοράντο για την στρατιωτική και όχι μόνο βιομηχανία του δυτικού κόσμου, τώρα έχει γίνει ο εφιάλτης του δυτικού μοντέλου καπιταλιστικής δημοκρατίας.

Στα πλαίσια αυτού του διηνεκούς εσωτερικού πολέμου που διεξάγεται στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έλλογα οι πιο αδύναμες πλευρές του καπιταλιστικού πλέγματος όπως στην περίπτωσή μας η Ελλάδα, επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος των συνεπειών της αποδόμησης της ΕΕ, καθώς δεν έχουν ούτε την απαραίτητη γεωπολιτική , ούτε την αναγκαία οικονομική ισχύ, ώστε να αντιμετωπίσουν το ζήτημα μεταφέροντας μέρος των συνεπειών είτε σε ανταγωνιστικές καπιταλιστικές ελίτ, είτε διασπείροντας το στην ολότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ελληνική περίπτωση είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση. Μια οικονομία παραδομένη και λεία στα συμφέροντα του εγχώριου καπιταλιστικού κεφαλαίου που με την σειρά του επιβιώνει λόγω της σχέσης αμοιβαίας, ανισόρροπης εξάρτησης που διατηρεί με το ευρωπαϊκό καπιταλιστικό κατεστημένο. Με μια κυβέρνηση που παριστάνοντας την αριστερή, γεμίζει την χώρα με στρατόπεδα συγκέντρωσης που τα ονομάζει hot spots προσωρινής παραμονής, ενώ στην πραγματικότητα θα είναι οι μόνιμες φυλακές αυτών των ανθρώπων για πάρα πολλά χρόνια, που θα λειτουργήσουν επιπλέον ως χώροι εγκλεισμού και της ελληνικής εργατικής τάξης που βρίσκεται εδώ και καιρό στα πρόθυρα ή εντός ενός καθεστώτος πλήρους εξαθλίωσης.

Η κατάσταση είναι εκρηκτική. Το μείγμα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό, επωάζει ήδη με γοργούς ρυθμούς της ανασύσταση του φασιστικού και ναζιστικού κινδύνου, που θα προσπαθήσει εκφράσει την κοινωνική αγανάκτηση που επιτείνεται περαιτέρω από τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές, ώστε να επιτύχει την πραγμάτωση μιας τελικής εθνικής λύσης. Δεν πρόκειται απλά για την επιδίωξη κάποιων επιμέρους πολιτικών δυνάμεων, αλλά και σχεδιασμό ενός μέρος του ελληνικού κεφαλαίου που προκρίνει την επιστροφή σε ένα σκληρό εθνικό καπιταλισμό που θα συντρίψει τον κόσμο της εργασίας, θα επιβάλλει ένα ολοκληρωτικό καπιταλιστικό μοντέλο, θα εξαπολύσει πογκρόμ σε καθετί διαφορετικό, από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες μέχρι το κομμάτι της ελληνικής εργατικής τάξης που θέτει το κοινωνικό ζήτημα από αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική οπτική.

Καπιταλισμός και φασισμός, μπλέκονται για άλλη μια φορά σε ένα θανάσιμο εναγκαλισμό όπου τα θύματα και αυτή την φορά, βρίσκονται στην όχθη του κόσμου της εργασίας.

Με αυτή την έννοια δεν υφίσταται εθνική λύση που να μπορεί να απαντήσει με επάρκεια στις συνέπειες της διεθνικής καπιταλιστικής κρίσης. Με τον ίδιο τρόπο που δεν υφίσταται διαταξική κοινωνική και πολιτική λύση που να μπορεί να ενοποιήσει τον ανειρήνευτο ταξικό ανταγωνισμό. Ακριβώς για αυτό η κάλπικη αριστερή αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει σε επικίνδυνη ιλαροτραγωδία, ακριβώς για αυτό η λύση του κοινωνικού ζητήματος όταν εκφυλίζεται σε θλιβερή απολογητική επιμέρους ασύμπτωτων συντεχνιακών συμφερόντων (ασφαλιστικό, γραβάτες και γαλότσες) ωδή σε ένα στείρο οικονομισμό, καταλήγει σε πλήρη ενσωμάτωση και ολοσχερή ήττα. Γιατί αυτό που λείπει είναι αυτό που δεν μπορούν να διαχειριστούν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Το στρατηγικό πρόταγμα της συνολικής απελευθέρωσης από τα καπιταλιστικά δεσμά είτε στην εθνική, είτε στη ευρωπαϊκή είτε στην διεθνική εκδοχή τους.

Είναι η ζώσα , η υλική προοπτική της εξουσίας των εργαζομένων πάνω στην ίδια τους την ζωή, που μπορεί να ενοποιήσει την ολότητα του κόσμου της εργασίας απέναντι στις καπιταλιστικές ελίτ, είτε εμφανίζονται με το πρόσωπο της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής δημοκρατίας, είτε με το πατριωτικό προσωπείο του φασισμού.

Η αναζήτηση λύσης στην οικονομική κρίση, στους πολέμους, στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, εντός του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού υποδείγματος είναι από αυτή την σκοπιά μια αναζήτηση φενάκη χωρίς κατεύθυνση και χωρίς προορισμό. Καθώς η μόνη λύση που μπορεί να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τον πόλεμο που γεννούν πρόσφυγες και μετανάστες είναι η ιδιοποίηση από το κόσμο της εργασίας του κοινωνικού πλούτου και της πολιτικής εξουσίας. Πρόκειται για τον πιο δύσκολο δρόμο αλλά είναι ο μόνος δρόμος για τον κόσμο της εργασίας.

Σε αντίθετη περίπτωση αν από ανοχή ή αδυναμία ηγεμονεύσει περαιτέρω και ολοκληρωτικά η καπιταλιστική επιλογή, ως η μόνη και αδιαπραγμάτευτη, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα ενός διττού εσωτερικού και εξωτερικού πολέμου, που δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί.

Σε κάθε περίπτωση, η οριστική και αμετάκλητη αποκαθήλωση της μοιρολατρικής αναμονής από τις σκέψεις και τις πράξεις της εργατικής τάξης, είναι όρος απαράβατος ώστε να αποκτήσει ρεαλιστική προοπτική η ανατροπή του κανιβαλισμού της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

praxisreview.gr

Το αντικομμουνιστικό σύνδρομο πίσω από το μίσος των δεξιών για τον Τσίπρα...

Ξέρετε ποιος είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στην πολιτική Ιστορία τής χώρας; Το ότι αρκετοί αντίπαλοί του όχι απλώς τον αντιπαθούν αλλά τον μισούν. Μίσος ενδεχομένως να αισθάνονται για τον πρωθυπουργό ακόμα και οι πρώην σύντροφοί του, οι οποίοι ολημερίς κι ολοβραδύς τον αποκαλούν ψεύτη και προδότη. Είναι βιαστικό να αξιολογήσεις τον Αλέξη Τσίπρα από τον ένα μόλις χρόνο στην πρωθυπουργία τής χώρας.

Για να αλλάξεις την Ελλάδα προς το καλύτερο χρειάζεσαι χρόνια, δεν αρκούν μήνες. Αυτό, βεβαίως, ισχύει και για να την αλλάξεις προς το χειρότερο, γι' αυτό και δεν πείθουν εκείνοι που ισχυρίζονται πως η χώρα μας μέσα σε ένα χρόνο καταστράφηκε όσο δεν είχε καταστραφεί τα προηγούμενα 70 και οι οποίοι, με αυτόν τον τρόπο, αποδεικνύουν ότι τα δεξιά μετεμφυλιακά αντικομμουνιστικά σύνδρομα έχουν επιβιώσει ακόμα και στις ημέρες μας. Ο Τσίπρας, ωστόσο, δικαιούται να κριθεί στο τέλος τής τετραετίας: αν μέχρι το Σεπτέμβριο του 2019 μας έχει βγάλει από τα μνημόνια κι έχει βελτιώσει την ποιότητα ζωής των περισσότερων Ελλήνων, μαζί με την υλοποίηση πρωτόγνωρων για την Ψωροκώσταινα μεταρρυθμίσεων, τότε θα δικαιούται την επανεκλογή του. Αν όχι, ας ψάξουμε για τον επόμενο, έστω κι αν αυτήν τη στιγμή δεν βλέπω καταλληλότερο στο πολιτικό σκηνικό...

Η χώρα διέρχεται αυτήν την περίοδο ίσως τη δυσκολότερη στιγμή της στη μεταδικτατορική περίοδο, αφού καλείται να αντιμετωπίσει μια διπλή κρίση τεραστίων διαστάσεων, την οικονομική και το Προσφυγικό. Οποιοσδήποτε άλλος στην θέση τού σημερινού πρωθυπουργού θα απέφευγε ακόμα και τις δηλώσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, έδωσε τηλεοπτική συνέντευξη παρουσία και με ερωτήματα κοινού, απαντώντας σε όλα. Μπορεί οι αποκρίσεις του να έπεισαν ή να μην έπεισαν, αλλά βρέθηκε εκεί και τις έδωσε όταν προκάτοχοί του δεν εμφανίζονταν καν στη Βουλή, της οποίας το θεσμικό ρόλο ο ίδιος χάρη στη συχνή παρουσία του σε αυτή έχει αναβαπτίσει. Ο Αλέξης Τσίπρας, επίσης, έχει ζητήσει τη σύγκληση Υπουργικού Συμβουλίου ή Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο. Θα μου πείτε πως το κάνει για επικοινωνιακούς λόγους ή γιατί αναζητά συνενόχους. Μπορείτε να μου πείτε χίλια πράγματα από αυτά που δεν θα λέγατε ποτέ σε προηγούμενους πρωθυπουργούς που κυβερνούσαν με το αποφασίζομεν και διατάσσομεν και οι οποίοι δεν έδιναν δεκάρα τσακιστή για τη δημοκρατία. Η ουσία, όμως, παραμένει: οι δημοκρατικοί θεσμοί τής εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας λειτουργούν και η δικαιοσύνη αφήνεται απερίσπαστη να κάνει το έργο της. Κι αυτό από μόνο του είναι κατάκτηση...

Θα μου πείτε, επίσης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανοίξει μέτωπο με όλους τους διαπλεκόμενους, κι αυτό είναι αλήθεια. Κάποιοι, μάλιστα, από αυτούς φρόντισαν να συνθηκολογήσουν πριν υποστούν βαρύτερες συνέπειες. Αν πάντως, ορισμένοι πιστεύουν ότι στο χώρο των ΜΜΕ, για παράδειγμα, έχει συγκροτηθεί ένα ισχυρό κι ενωμένο συριζαίικο μέτωπο, το οποίο, για παράδειγμα, θα μπορούσε να σχηματίσει το MEGA της Αριστεράς μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί ότι καμιά κυβέρνηση στο παρελθόν δεν είχε απέναντί της τόσα πολλά μέσα ενημέρωσης. Κι αυτό δεν συμβαίνει γιατί τόσοι πολλοί την θεωρούν κακή-μια χαρά θα την θεωρούσε, για παράδειγμα, ο Στ. Ψυχάρης και η γάτα του αν του έσβηνε όλα τα θαλασσοδάνεια-, αλλά γιατί δεν είναι σε θέση να ασκούν πάνω της την επιρροή που ασκούσαν στις προηγούμενες. Είχαν συνηθίσει να υπαγορεύουν νόμους και να ξεγλιστρούν από την τσιμπίδα τού νόμου και τώρα κάθε τρεις και λίγο περνούν το κατώφλι τού εισαγγελέα. Είναι δύσκολη η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, αλλά κάποιοι θα τη συνηθίσουν θέλουν δεν θέλουν. Η φυλακή, άλλωστε, πλάθει χαρακτήρες...

tripioevro

Η έσχατη απόπειρα αποδόμησης του Τσίπρα...

Mια παραγωγή του υπόδικου (μεταφορικά και κυριολεκτικά) συστήματος των διαπλεκόμενων συμφερόντων, σε σενάριο και σκηνοθεσία Σταύρου Ψυχάρη...

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Φανταστείτε μια Ελλάδα που φορτώνει τους θαλασσοδαρμένους πρόσφυγες σε επιταγμένα, ας πούμε, εμπορικά πλοία. Επιτόπου μιλάμε, όπως...
φτάνουν μισοπεθαμένοι στη Λέσβο και στ’ άλλα ακριτικά νησιά του Αιγαίου. Ποια hotspot’s και ποιες Frontex; Τους φορτώνει, που λέτε, πριν πάρουν ελληνική ανάσα και τους αμολάει αλά τούρκα, με φουσκωτά της συμφοράς και άλλους θαλασσοπνίχτες, στα ανοιχτά των Συρακουσών, της Βενετίας, της Μασσαλίας, του Μπάρι, της Ανκόνας. Κι άσ’ τους να παν να πνιγούν… Και τους πρόσφυγες και τους ευρωπαίους… εταίρους.
Εκεί θέλουν να μας φτάσουν, κι άλλο που δεν θέλουν και οι «δικοί» μας. Διότι δεν είναι μόνο οι Aυστριακοί και οι… Βίζεγκραντ που γράψανε στα παλιά τους τα παπούτσια την απόφαση της συνόδου και έκλεισαν τα σύνορα στα Σκόπια, είναι και οι «δικοί« μας, οι πολιτικοί αρχιερείς του αντιΣΥΡΙΖΑ μένους: Κυριάκος Μητσοτάκης & Σία. Οι οποίοι, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πίεση που υφίσταται η χώρας μας από το πραξικοπηματικό κλείσιμο των συνόρων είναι αβάσταχτη,..
και είναι άκρως ανθελληνική και αντιευρωπαϊκή, ποιούν την νήσσα, εκτός. Και τα ρίχνουν όλα στην κυβέρνηση και στον Τσίπρα, εντός· παπαγαλίζοντας τη φωνή του (υπόδικου, πια) μιντιακού εταίρου τους: «Οι εξελίξεις στα βόρεια σύνορά μας είναι απολύτως προβληματικές και η πίεση στο Αιγαίο πολλαπλασιάζεται», αφηγούνται σαν ουδέτεροι πολεμικοί παρατηρητές. Ακολούθως… αναλύουν: «το κλείσιμο των συνόρων επιβλήθηκε ντε φάκτο μετά την άρνηση σειράς γειτονικών χωρών να δεχθούν νέους πρόσφυγες στο έδαφός τους»…

Στόχος ο Αλέξης Τσίπρας

Στον επόμενο τόνο σαρκάζουν: «κατά τα φαινόμενα το βέτο του κ. Τσίπρα κράτησε δυο μέρες». Και αφού εξαντλούν κάθε ίχνος κινδυνολογίας και καταστροφολογίας, του τύπου «τα βόρεια σύνορά μας θα μετατραπούν σε ένα είδος ιδιότυπης «υγειονομικής ζώνης», καταλήγουν: Η ευθύνη του κ. Τσίπρα και των δικών του είναι πλήρης και αμετάθετη…
Αυτό είναι: για την παραβίαση της συμφωνίας που επετεύχθη με το «veto» του Τσίπρα φταίει ο… Τσίπρας! Φταίει ακόμα, (ο Τσίπρας!…) για τον ενδεχόμενο «αποκλεισμό της χώρας απ’ την υπόλοιπη Ευρώπη», την ενδεχόμενη «μετατροπή των βορείων συνόρων μας σε ένα είδος ιδιότυπης υγειονομικής (sic) ζώνης», τον ενδεχόμενο «εγκλωβισμό εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων εντός της ελληνικής επικράτειας», την ενδεχόμενη διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον ενδεχόμενο τουρκικό εμφύλιο… Ο Τσίπρας φταίει για κάθε εγχώριο και αποικιακό ενδεχόμενο, «η ευθύνη του είναι πλήρης και αμετάθετη»!
Είναι ολοφάνερο, ότι παρακολουθούμε (και βιώνουμε) την έσχατη επιχείρηση αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα: μια παραγωγή του υπόδικου (μεταφορικά και κυριολεκτικά) συστήματος των διαπλεκόμενων συμφερόντων, σε σενάριο και σκηνοθεσία Σταύρου Ψυχάρη, με πρωταγωνιστή τον ζεν πρεμιέ του πολιτικού νεποτισμού Κυριάκο Μητσοτάκη….

Αποδομούν τη χώρα

Μια χαρά! Θα μπορούσαμε να το διασκεδάζουμε, να περνάμε καλά και να χασκογελάμε, όπως κάνουμε με του Λαζόπουλου τις σάτιρες, ας πούμε, αφού οι χαρακτήρες και η υπόθεση του «έργου» βγάζουν γέλιο… αριστερό. Αλλά δεν είναι θέατρο, ούτε τηλεόραση, το μέλλον της χώρας μας. Και ο Τσίπρας δεν είναι ο Αλέξης του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας: όταν ο Τσίπρας πηγαίνει στην ευρωπαϊκή σύνοδο για το προσφυγικό και καταφέρνει να αποσπάσει μιαν κοινή απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών για «ανοιχτά σύνορα», είναι η Ελλάδα που απέσπασε τη συμφωνία και όχι ο Τσίπρας.
Και όταν λες και γράφεις «κατά τα φαινόμενα το βέτο του Τσίπρα κράτησε δύο μέρες», δεν σαρκάζεις τον Τσίπρα, την Ελλάδα σαρκάζεις – της Ελλάδας είναι το βέτο, όχι του Τσίπρα. Και ξέρεις, η Ελλάδα είναι η πατρίδα σου και, καθώς χρεώνεις στον Τσίπρα, (δηλαδή στον έλληνα πρωθυπουργό, δηλαδή στην Ελλάδα) την ευθύνη για την ξενόφοβη και αμοράλ και ανθελληνική και αντιευρωπαϊκή αντίδραση της Αυστρίας και των χωρών του Βίζεγκραντ, γίνεσαι και ανθέλληνας· ενώ υποστηρίζεις ότι είσαι ‘έλληνας εκδότης και δημοσιογράφος – έλληνας πολιτικός, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Άκου ανθρωπάκο: όταν λες και γράφεις «η ευθύνη του κ. Τσίπρα και των δικών του, είναι πλήρης και αμετάθετη» για να αποδομήσεις τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του, δεν είσαι απλά ανόητος· είσαι ανθέλληνας. Γιατί αυτό που λες και γράφεις, διαβάζεται «η ευθύνη της Ελλάδας για το προσφυγικό είναι πλήρης και αμετάθετη». Κι αυτό αποδομεί εθνικά, στρατηγικά, γεωπολιτικά τη χώρα μας – όχι τον Έλληνα πρωθυπουργό. Όταν, μάλιστα, το λες και το γράφεις στο πλαίσιο μιας έσχατης επανάληψης της επιχείρησης «αριστερή παρένθεση», με προσδοκώμενο κέρδος την παλινόρθωση του σάπιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος των διαπλεκόμενων συμφερόντων, είσαι άξιος της τύχης σου…

- Η Εποχή on line

zoornalistas.blogspot.gr