Το ευρώ ως φετίχ

Από ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ 

Το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα είχε ανέκαθεν σχέση με εκείνον τον πολιτισμό που επικρατούσε σε ολόκληρο τον πλανήτη, ενώ τόσο η δραχμή, όσο και το βυζαντινό Solidus, ήταν κάποτε κυρίαρχα – ο υπόγειος νομισματικός πόλεμος Η.Π.Α., Ε.Ε. και Γερμανίας

.«Το διεθνές τραπεζικό καρτέλ χρηματοδοτεί τον αμερικανικό στρατό, ενώ ο αμερικανικός στρατός προστατεύει τα οικονομικά συμφέροντα του τραπεζικού καρτέλ. Πρόκειται για έναν αυτόματο μηχανισμό, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί μόνο για εκείνο το χρονικό διάστημα που είναι εξασφαλισμένη η παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου – του τρίτου θεμελιώδη λίθου του αμερικανικού νεοφιλελεύθερου συστήματος.

Σύμφωνα με διάφορους υπολογισμούς, το 90% της αξίας, της ισοτιμίας καλύτερα του δολαρίου, προέρχεται από τον αμερικανικό στρατό – ο οποίος χρησιμοποιείται διεθνώς από τις Η.Π.Α. για την καταναγκαστική επιβολή του δολαρίου, ως το ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.

Με απλά λόγια, ο αμερικανικός στρατός αποτελεί το βαριά οπλισμένο χέρι του διεθνούς καρτέλ των τραπεζών – ολοκληρώνοντας το τρίπτυχο της παντοδυναμίας των Η.Π.Α.» (πηγή)

.

Ανάλυση

Προφανώς το ευρώ δεν είναι φετίχ από την πλευρά του ότι, αυτό που οφείλει να μας ενδιαφέρει είναι το κατά πόσον ωφελεί την εθνική μας οικονομία ή όχι. Υπάρχει όμως μία σημαντική, «ειδοποιός» διαφορά: το γεγονός πως έχει εξελιχθεί στο δεύτερο ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα μετά το δολάριο, αποτελώντας ένα εξαιρετικά πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο, παρά το ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απλό χαρτί.

Το χαρτί όμως αυτό το έχουν πληρώσει πολύ ακριβά όλες οι χώρες που το χρησιμοποιούν ως εθνικό νόμισμα τους, με τίμημα τις αυστηρές πολιτικές λιτότητας – συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, η οποία όμως υιοθέτησε τέτοιου είδους μέτρα προληπτικά, έγκαιρα, πονηρά, ήδη από το 2000 με την ατζέντα 2010.

Εν τούτοις, για να μπορέσουν να το διατηρήσουν ως έχει, πρέπει συνεχώς να προσπαθούν να μην έχουν ελλείμματα και χρέη, οπότε να ακολουθούν μία περιοριστική πολιτική – με επί πλέον στόχο να κερδίσει το ευρώ μακροπρόθεσμα την πρώτη θέση παγκοσμίως, υποχρεώνοντας το δολάριο στην αμέσως επόμενη. Κάτι τέτοιο φαίνεται εφικτό, λόγω των διδύμων ελλειμμάτων, καθώς επίσης των υπερβολικών χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών των Η.Π.Α. – οι οποίες ουσιαστικά διατηρούν τεχνητά την υψηλή, εντελώς αδικαιολόγητη ισοτιμία του δολαρίου που είναι απαραίτητη, για να μη χάσει την ηγεμονική του θέση στον πλανήτη.

Από την άλλη πλευρά όμως, ο ευρωπαϊκός νότος δεν φαίνεται να είναι σε θέση, αλλά ούτε και πρόθυμος να υποστεί τις θυσίες που προϋποθέτει η ανάδειξη του ευρώ ως του ισχυρότερου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Ως εκ τούτου η Γερμανία, η οποία ανέκαθεν επιθυμούσε ένα ισχυρό, κυρίαρχο νόμισμα, φαίνεται να σχεδιάζει μυστικά τον περιορισμό των χωρών που θα υπηρετούν το ευρώ πιστά, έχοντας το ως εθνικό νόμισμα – χρησιμοποιώντας ξανά ως πειραματόζωο την Ελλάδα.

Ειδικότερα, προγραμματίζει να επιβάλλει σε όλες τις αδύναμες χώρες το ευρώ ως παράλληλο νόμισμα –αφού τις υποχρεώσει προηγουμένως, άμεσα ή έμμεσα, να εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη, υιοθετώντας το δικό τους εθνικό νόμισμα. Έτσι θα μπορούσε να καταπολεμήσει τα μειονεκτήματα του ευρώ, χωρίς να χάσει τα τεράστια πλεονεκτήματα από τη χρήση του στις 19 χώρες της νομισματικής ένωσης.

Άλλωστε, πριν από την υιοθέτηση του ευρώ, το μάρκο ήταν ήδη στη δεύτερη θέση μετά το δολάριο, όπως φαίνεται από τον πίνακα που ακολουθεί – με κριτήριο την ποσοστιαία χρήση του στη διενέργεια διεθνών συναλλαγών.

.

Αποθεματικά νομίσματα	1995	2000	2009	2012
Δολάριο	59,0	70,5	62,1	61,2
Μάρκο	15,8	./.	./.	./.
Γαλλικό φράγκο	2,4	./.	./.	./.
Ευρώ	./.	18,8	27,6	24,2
Στερλίνα	2,7	2,8	4,3	4,0
Γεν	6,8	6,3	2,9	4,0
Ελβετικό φράγκο	0,3	0,3	0,1	0,3
Λοιπά	13,6	1,4	3,1	5,8

.

Όπως διαπιστώνεται όμως, μετά το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, το ευρώ έχασε ένα μέρος των ποσοστών του στις παγκόσμιες συναλλαγές, από το 27,6% στο 24,2% – χωρίς όμως να αναπληρωθεί από το δολάριο λόγω των προβλημάτων της υπερδύναμης αλλά, κυρίως, από τη στερλίνα και τα λοιπά νομίσματα. Το γεν, ως το σημαντικότερο ασιατικό αποθεματικό νόμισμα, ανήκει επίσης στους χαμένους – μεταξύ άλλων λόγω της πολιτικής ποσοτικής επέκτασης της κεντρικής τράπεζας της Ιαπωνίας, η οποία το καθιστά όλο και πιο αδύναμο, άρα μη ασφαλές.

Για να κατανοήσει κανείς τη σημασία του παγκοσμίου αποθεματικού νομίσματος, αρκεί ίσως να συνειδητοποιήσει πως το 60% των δολαρίων κυκλοφορούν εκτός των Η.Π.Α., οπότε δεν τους προκαλούν πληθωρισμό. Ως εκ τούτου, έχουν τη δυνατότητα να τυπώνουν δολάρια σε τεράστιες ποσότητες, πληρώνοντας ουσιαστικά τα χρέη τους με απλά χαρτιά, μηδενικού κόστους και αξίας – αφού μετά το 1971, όπου οι Η.Π.Α. εγκατέλειψαν μονομερώς τον κανόνα του χρυσού, απλά τυπώνουν χαρτιά σε τρομακτικές ποσότητες χωρίς αντίκρισμα και πληρώνουν όποιον θέλουν.

Διαφορετικά δεν θα ήταν σε θέση να χρηματοδοτούν τις τεράστιες στρατιωτικές τους δαπάνες ή να καλύπτουν το κόστος συντήρησης της αστυνόμευσης ολόκληρου του πλανήτη – κατέχοντας επί πλέον τα κλειδιά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στο γράφημα που ακολουθεί, φαίνεται η εξέλιξη των συναλλαγών με τα διεθνή αποθεματικά νομίσματα, από το 1995 έως το 2010 (μερίδια αγοράς τους).

.

Αποθεματικά νομίσματα – η εξέλιξη στις συναλλαγές (χρήση) με τα διεθνή αποθεματικά νομίσματα (1995 – 2010).

.

Περαιτέρω, έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στη χρήση, καθώς επίσης στα τεράστια οφέλη των πετροδολαρίων. Στο ότι δηλαδή τα δολάρια έχουν την αποκλειστικότητα όσον αφορά τις συναλλαγές του πετρελαίου – όπως επίσης στον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν (ανάλυση).

Οι περισσότεροι άλλωστε γνωρίζουν πως οι δικτάτορες τόσο του Ιράκ, όσο και της Λιβύης, τα πετρέλαια της οποίας φαίνεται να καταλαμβάνει σήμερα η ISIS, υπέγραψαν τη θανατική καταδίκη τους, όταν ανακοίνωσαν πως επιθυμούσαν να διενεργούν τις ενεργειακές συναλλαγές τους σε ευρώ – γεγονός που επεξηγεί καλύτερα τον πόλεμο των Η.Π.Α. εναντίον της ISIS.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τη Ρωσία, η οποία σχεδιάζει τις συναλλαγές με ρούβλι ή/και με το κινεζικό νόμισμα, έχοντας ως εκ τούτου βρεθεί στο στόχαστρο της υπερδύναμης – πόσο μάλλον όταν θέλει επί πλέον να ανεξαρτητοποιηθεί από το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Δύσης, υιοθετώντας το δικό της Swift, καθώς επίσης ιδρύοντας ένα δικό της χρηματιστήριο ενέργειας.

.

Η ραγδαία άνοδος του ευρώ 

Επιστρέφοντας στο ευρώ, το μερίδιο του στις εκδόσεις ομολόγων το 2004, συνολικής αξίας 12.000 δις $ παγκοσμίως σε σταθερά και κυμαινόμενα επιτόκια, είχε υπερβεί τις αντίστοιχες σε δολάρια – καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση με 5.400 δις, ακολουθούμενο από το δολάριο με 4.800 δις, τη στερλίνα με 880 δις, το γεν με 500 δις και το ελβετικό φράγκο με 200 δις (όλα τα ποσά υπολογισμένα σε δολάρια).

Όσον αφορά το μερίδιο του στις διεθνείς χρεωστικές ομολογίες, από 19% το 1999 έφτασε στο 32% το 2006, όταν τα ποσοστά του δολαρίου μειώθηκαν από το 49,83% στο 43,12% και του γεν από 12% στο 6% – ενώ στις νέες εκδόσεις, το ποσοστό του ευρώ είχε φτάσει ήδη στο 46% το 2006, έναντι μόλις 39% του δολαρίου.

Εκτός αυτού, το μερίδιο των δολαρίων στα συναλλαγματικά αποθεματικά των χωρών του OPEC μειώθηκε από 75% το καλοκαίρι του 2001 στο 62,5% το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2004 – ενώ τα αποθεματικά τους σε ευρώ αυξήθηκαν από το 12% στο 20%. Σε γενικές γραμμές πάντως τα πλεονεκτήματα ενός παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος είναι τα εξής:

(α) Έσοδα από τα εκδοτικά δικαιώματα – τα οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα για τη χώρα που έχει το νόμισμα (ερμηνεία).

(β) Μειωμένη συναλλαγματική ανασφάλεια, αφού η εκδίδουσα χώρα μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την ισοτιμία του νομίσματος της, μέσω της κεντρικής τράπεζας (βασικά επιτόκια, ποσότητες χρήματος κλπ.).

(γ)  Πολύ χαμηλά κόστη συναλλαγών, αφού δεν είναι υποχρεωμένη να το ανταλλάσει με άλλα νομίσματα, όσον αφορά τις διεθνείς συναλλαγές της.

Βασικό μειονέκτημα του είναι η δημιουργία ελλειμμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, τα οποία υπολογίσθηκαν για τις Η.Π.Α. στα 500 δις $ το 2011 ή στο 3% του ΑΕΠ της – κάτι που όμως αντιμετωπίζεται ήδη με επιτυχία από την Ευρωζώνη, η οποία είναι πλεονασματική απέναντι στον υπόλοιπο πλανήτη, φυσικά σχεδόν αποκλειστικά και μόνο λόγω της Γερμανίας.

Η Ευρωζώνη έχει πλέον επίσης πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο, αφενός μεν εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας που έχει επιβληθεί σε όλες τις χώρες μέλη της, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, αφετέρου λόγω της Γερμανίας – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, ακόμη και της ΕΕ σε σύγκριση με τις Η.Π.Α. (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

.

.

Ως εκ τούτου, η Ευρωζώνη είναι σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση από τις Η.Π.Α., όσον αφορά τις δυνατότητες του νομίσματος της – οπότε εύλογα το ευρώ θα μπορούσε να εκτοπίσει το δολάριο από την πρώτη θέση παγκοσμίως.

Προφανώς όμως, υπό την προϋπόθεση να μην διαλυθούν η Ευρωζώνη και η ΕΕ – ένας κίνδυνος που είναι όμως πλέον ορατός δια γυμνού οφθαλμού, αφενός μεν λόγω της μεταναστευτικής κρίσης, αφετέρου εξαιτίας της υπερχρέωσης πολλών χωρών της, με την ταυτόχρονη ύπαρξη πολλών «αποσχιστικών κινημάτων» (GREXIT,BREXIT, ITEXIT, FREXIT κλπ.).

.

Ο νούμερο ένα εχθρός του δολαρίου

Περαιτέρω, υπενθυμίζουμε πως ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης των Η.Π.Α., ο κ. Alan Greenspan, ο οποίος ουσιαστικά πυροδότησε τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 που πλήρωσε πολύ ακριβά η Ευρώπη και το ευρώ (αν και μάλλον δεν υπολόγισε πως η Γερμανία θα τη χειριζόταν εντελώς διαφορετικά από την υπερδύναμη, αποκομίζοντας τελικά τεράστια οφέλη – άρθρο), είχε προβλέψει πως το ευρώ θα αντικαθιστούσε το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα – ενώ, σύμφωνα με μία οικονομετρική μελέτη από τότε (J. Frankel, M. Chinn), κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί πριν από το 2020.

Ως απαραίτητη προϋπόθεση όμως θεωρήθηκε η υιοθέτηση του ευρώ από όλες τις χώρες της ΕΕ έως το 2020, συμπεριλαμβανομένης της Μ. Βρετανίας – ή, εναλλακτικά, η συνέχιση της πτώσης της αξίας του δολαρίου. Είναι εύλογοι λοιπόν οι συνειρμοί, όσον αφορά το γιατί πυροδοτήθηκε η ευρωπαϊκή κρίση χρέους από τις Η.Π.Α., μέσω της δραστηριοποίησης του ΔΝΤ στην Ελλάδα, γιατί δρομολογήθηκε δηλαδή ο πόλεμος της Ευρώπης (ανάλυση) – καθώς επίσης η αιτία που ενεργοποιήθηκε το «όπλο της μετανάστευσης» σήμερα, μετά το ξεκίνημα των βομβαρδισμών της Συρίας από τις Η.Π.Α.

Οι απαντήσεις είναι άλλωστε πάντοτε εύκολες, αρκεί να προηγηθεί η σωστή ερώτηση: «Ποιος ωφελείται από οτιδήποτε συμβαίνει«.

Από την άλλη πλευρά βέβαια η ιστορία τεκμηριώνει ότι, η διαδικασία της αντικατάστασης ενός παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος διαρκεί πολλές δεκαετίες – σημειώνοντας πως ως το ιστορικά πρώτο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα θεωρείται το κινεζικό Liang, ακολουθούμενο από την ελληνική δραχμή τον 5ο προ Χριστού αιώνα, τα ινδικά ασημένια νομίσματα τον 4ο αιώνα, το ρωμαϊκό δηνάριο, το βυζαντινό Solidus, το ισλαμικό δηνάριο στο μεσαίωνα, το φιορίνι του Ρήνου, το βενετσιάνικο δουκάτο την Αναγέννηση, το ολλανδικό φιορίνι, τη βρετανική στερλίνα και σήμερα το δολάριο.

Όπως συμπεραίνεται λοιπόν πολύ καθαρά από την ιστορία, το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα είχε πάντοτε σχέση με εκείνον τον πολιτισμό που επικρατούσε σε ολόκληρο τον πλανήτη – αρχικά με τον κινεζικό και τον ελληνικό, ενώ στο τέλος με το βρετανικό και τον αμερικανικό (αγγλοσαξονικό).

Στο σύνολο της ιστορίας πάντως, η Ελλάδα μεγαλούργησε περισσότερο από τις ελάχιστες άλλες χώρες που είχαν σε κάποια χρονική στιγμή τα πρωτεία – πρώτα η αρχαία Ελλάδα και μετά το Βυζάντιο, το οποίο δεν ήταν βέβαια δικό μας δημιούργημα, αλλά είχε αφομοιωθεί πολιτιστικά από τη χώρα μας. Επομένως, είναι σε θέση να το επιτύχει ξανά – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η δραχμή πρόσφατα ήταν το βασικό νόμισμα των Βαλκανίων.

Σύμφωνα τώρα με μελέτες, η αντικατάσταση της βρετανικής στερλίνας από το δολάριο ήταν το αποτέλεσμα της συνεχούς υποτίμησης της, σε συνδυασμό με έναν υψηλό πληθωρισμό της Βρετανίας, συγκριτικά με τις Η.Π.Α. – ο οποίος ήταν τα πρώτα 75 χρόνια του 20ου αιώνα σχεδόν τριπλάσιος, από αυτόν της υπερδύναμης.

Επομένως, η πιθανότητα να αναρριχηθεί το ευρώ στην πρώτη θέση εξαρτάται κυρίως από τις μακροπρόθεσμες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, από την επιτυχία της συνθήκης της Λισσαβόνας – η οποία έχει έτσι εκπονηθεί, ώστε να μετατρέψει την Ευρωζώνη στην πλέον ανταγωνιστική και δυναμική οικονομία του πλανήτη.

Μία επόμενη προϋπόθεση είναι η συνέχιση της οικονομικής κατάρρευσης των Η.Π.Α. και του δολαρίου, λόγω των διδύμων ελλειμμάτων, του χρέους και της μείωσης της ανταγωνιστικότητας τους – καθώς επίσης οι εξελίξεις στις περιοχές μεγάλου πληθυσμού του πλανήτη, όπως η Ινδία και η Κίνα.

Σε κάθε περίπτωση η Παγκόσμια Τράπεζα είχε προβλέψει το 2011 πως η ηγεμονία του δολαρίου θα τελείωνε γύρω στο 2025. Ο αντικαταστάτης του όμως δεν θα ήταν το ευρώ, αλλά ένα καλάθι νομισμάτων – στο οποίο το ευρώ, το δολάριο και το κινεζικό γουάν θα είχαν ισότιμες θέσεις. Κάτι ανάλογο άλλωστε προωθούν οι Η.Π.Α. και σε γεωπολιτικό επίπεδο – όπου επιθυμούν να αντικατασταθεί η μονοπολική τους ηγεμονία όχι από ένα άλλο κράτος, όπως για παράδειγμα από την Κίνα, αλλά από πολλά μαζί.

.

Το ευρώ ως ένα πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο

Με κριτήριο όλα τα παραπάνω, είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τι σχεδιάζουν οι Η.Π.Α., μεταξύ άλλων μέσω της ίδρυσης του οικονομικού ΝΑΤΟ, καθώς επίσης ποιά είναι η θέση της Γερμανίας – την οποία προφανώς κρύβει από όλους τους άλλους, θεωρώντας την επτασφράγιστο μυστικό (ανάλυση, επίλογος).

Έτσι ερμηνεύεται καλύτερα η επιμονή της στην πολιτική λιτότητας, οι προσπάθειες να διορθώσει το λάθος της συμμετοχής του ΔΝΤ στη «διάσωση» της Ελλάδας, όπου υποκινεί κρυφά τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις μας να απαιτήσουν την εκδίωξη του (η ίδια αποφεύγει φυσικά να έλθει σε απ’ ευθείας αντιπαράθεση με τις Η.Π.Α.), καθώς επίσης η αναφορά του κ. Σόιμπλε σε ένα παράλληλο νόμισμα για την Ελλάδα – το οποίο δεν θα ήταν τελικά η δραχμή αλλά το ευρώ, με τη δραχμή στο ρόλο του εθνικού νομίσματος.

Όπως έχουμε δε αναφέρει η Γερμανία, μαζί με την πρώην περιοχή του μάρκου, έχει πιθανότατα στόχο να κρατήσει μόνη της το ευρώ, αναδεικνύοντας το στο νούμερο ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα του πλανήτη – αφού όμως εξασφαλίσει προηγουμένως την «ιδιοκτησία» ή/και την υποταγή όλων των πρώην εταίρων της.

Στα πλαίσια αυτά, όταν η Ελλάδα τείνει προς την υιοθέτηση της δραχμής, εύλογα βέβαια αφού θεωρείται πως δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί χωρίς μία δική της νομισματική πολιτική, παίζει ουσιαστικά ακούσια το παιχνίδι της Γερμανίας – η οποία όμως έχει φροντίσει έτσι ώστε, η Ελλάδα να πληρώσει τελικά πολύ ακριβά τα χρέη της, σε είδος και όχι σε χρήμα («κατάσχεση» της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσία μας).

Επομένως, δεν είναι καθόλου απλή η απόφαση της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα – η οποία, κατά τους υποστηρικτές του, θα έπρεπε να συνοδεύεται από την άρνηση της πληρωμής των δημοσίων χρεών, αφού διαφορετικά δεν θα είχε κανένα  νόημα. Πόσο μάλλον η παραχώρηση στη Γερμανία ενός τόσο πολύτιμου περιουσιακού στοιχείου, το οποίο η πατρίδα μας έχει πληρώσει πανάκριβα στο παρελθόν – αφού αυτό ήταν η βασική αιτία της υπερχρέωσης της, σε συνδυασμό με τη βρώμικη πολιτική της ΕΚΤ υπέρ της Γερμανίας (ανάλυση).

.

Ερωτηματικά

Αν μη τι άλλο λοιπόν, εφόσον αποφασίζαμε ότι δεν είμαστε ικανοί ή έστω σε θέση να κρατήσουμε το ευρώ, δεν θα έπρεπε να το πουλήσουμε τουλάχιστον όσο μας κόστισε, απαιτώντας ενδεχομένως την ονομαστική διαγραφή του συνόλου του χρέους;

Δεν θα ήταν τυχόν χρεοκοπία μας εντός της Ευρωζώνης καταστροφική για το κοινό νόμισμα, οπότε δεν θα μπορούσαμε να απειλήσουμε τη Γερμανία με κάτι τέτοιο; Δεν θα χαρακτήριζε επομένως κανείς ως ανόητους, όλους αυτούς που δεν θεωρούν φετίχ το ευρώ και που θα επέλεγαν να το χάσουν, χωρίς καμία ανταμοιβή;

Τέλος, δεν είναι είτε άσχετες και ανόητες, είτε ενδοτικές όλες εκείνες οι κυβερνήσεις που υπογράφουν καταστροφικά μνημόνια, όταν έχουν στα χέρια τους δύο τόσο μεγάλα όπλα, όπως το ευρώ και τη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης; Δεν είναι ανεύθυνοι όλοι όσοι παραπλανούν τους Πολίτες όσον αφορά τη δραχμή, λόγω της περιορισμένης αντίληψης και των γνώσεων τους; Δεν παίζουν ακούσια το παιχνίδι της Γερμανίας, χωρίς να κατανοούν ποιά είναι τα πραγματικά συμφέροντα της πατρίδας τους και πώς θα τα προστατεύσουν καλύτερα;

.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, πάντοτε υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν λύσεις για την Ελλάδα – αν και είναι όλο και πιο δύσκολες, όσο περνάει ανεκμετάλλευτος ο χρόνος. Στα πλαίσια αυτά, η απαισιοδοξία μας οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη διαχείριση του προβλήματος, καθώς επίσης στην υπερβολική διόγκωση του από τις κυβερνήσεις μας – οι οποίες αδυνατούν αφενός μεν να λάβουν, αφετέρου να δρομολογήσουν τις σωστές αποφάσεις, με αποτέλεσμα να καταδικάζουν χιλιάδες Έλληνες άδικα στην εξαθλίωση, να διώχνουν τα παιδιά μας στο εξωτερικό και να ξεπουλούν επαίσχυντα την εθνική μας κυριαρχία.

Οι κυβερνήσεις μας αδυνατούν επί πλέον να κατανοήσουν πως η Γερμανία κερδίζει τεράστια ποσά εις βάρος όλων των εταίρων της – όπου μόνο το τελευταίο έτος τα πλεονάσματα της ξεπέρασαν τα 250 δις €, επί πλέον στην τεράστια εξοικονόμηση των τόκων των χρεών της. Κυρίως βέβαια με τη βοήθεια της ελληνικής κρίσης που τη διατηρεί σκόπιμα σε σιγανή φωτιά – έτσι ώστε να παραμένει χαμηλή η ισοτιμία του ευρώ, ενισχύοντας σε μεγάλο βαθμό τις εξαγωγές της, καθώς επίσης για να μετατρέψει τους εταίρους σε αποικίες της.

Ως εκ τούτου, αυτό που επείγει είναι η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος με τις ερωτήσεις που έχουν ήδη αναφερθεί (άρθρο), κατά το πρότυπο της Μ. Βρετανίας – μέσα σε ένα χρονικό διάστημα, επαρκές για να ενημερωθούν σωστά οι Πολίτες και να αποφασίσουν οι ίδιοι όπως οφείλουν τα επόμενα βήματα της Ελλάδας:

Τη ριζική λύση των προβλημάτων της ή τη στάση πληρωμών – εναλλακτικά την πλήρη υποταγή στα μνημόνια και την πιστή τήρηση τους, βασιλικότερα του βασιλιά. Ο αργός θάνατος που βιώνουμε, λόγω της αναποφασιστικότητας μας και της άνευ όρων υποταγής των κυβερνήσεων μας, είναι ασφαλώς ότι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί – ενώ οδηγεί στο χάος και στην αναρχία.

πηγή:

http://www.analyst.gr

Επτασφράγιστα τραπεζικά μυστικά

Η λειτουργία των τοκογλυφικών ναυαρχίδων, καθώς επίσης μία από τις αιτίες, για τις οποίες οδηγεί το ελληνικό πειραματόζωο ο κ. Σόιμπλε στην παγίδα του παράλληλου νομίσματος – όπου μάλλον δεν εννοεί τη δραχμή, αλλά το ευρώ

.

«Αν ποτέ ο Αμερικανικός λαός επιτρέψει τις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν την έκδοση του νομίσματος του (κάτι που ήδη συμβαίνει, αφού η Fed είναι ιδιωτική), πρώτα με τον πληθωρισμό και ύστερα με τον αποπληθωρισμό οι τράπεζες και οι εταιρείες που θα αναπτυχθούν, θα αποστερήσουν από το λαό την περιουσία του – έως ότου μια μέρα τα παιδιά του θα ξυπνήσουν άστεγα στη χώρα που κατέκτησαν οι πατεράδες τους«. (T. Jefferson).

.

Ανάλυση

Με το κείμενο μας «η συνωμοσία των τοκογλύφων» έχουμε αναφερθεί ήδη στις αιτίες, για τις οποίες προωθείται η κατάργηση των μετρητών χρημάτων, με πρώτα τα μεγάλα χαρτονομίσματα – τα οποία συνήθως χρησιμοποιούνται για την εκτός των τραπεζών αποταμίευση. Υπάρχει όμως ακόμη μία πλευρά του θέματος, σύμφωνα με την οποία η απόσυρση των 500ευρων από την κυκλοφορία, θα ήταν ζημιογόνα για τη νομισματική ένωση: η απώλεια των εκδοτικών κερδών του συστήματος της Ευρωζώνης, η οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα.

Αναλυτικότερα, τα κεντρικά τραπεζικά χρήματα δημιουργούνται όταν η κεντρική τράπεζα αγοράζει αξιόγραφα ή έντοκες απαιτήσεις των εμπορικών τραπεζών. Επειδή όμως για τα συγκεκριμένα χρήματα η κεντρική τράπεζα δεν πληρώνει τόκους, αφού η ίδια τα δημιουργεί από το πουθενά, απολαμβάνει κέρδη από τη χρήση τους – τα οποία στην Ευρωζώνη συσσωρεύονται και στη συνέχεια μοιράζονται στις εκάστοτε εθνικές κεντρικές τράπεζες, ανάλογα με το μερίδιο τους στην ΕΚΤ.

Εάν λοιπόν εκδίδονται λιγότερα, τότε τα κέρδη της ΕΚΤ θα είναι χαμηλότερα, οπότε οι εθνικές κεντρικές τράπεζες θα εισπράττουν λιγότερα – με αποτέλεσμα να συνεισφέρουν μικρότερα ποσά στους εκάστοτε κρατικούς προϋπολογισμούς, εις βάρος των φορολογουμένων. Εκτός αυτού, υπάρχει μια ακόμη αιτία, λόγω της οποίας η κατάργηση των 500ευρων θα ήταν ζημιογόνα – θα την αναφέρουμε όμως στον επίλογο του κειμένου, αφού προηγουμένως αναλύσουμε τη λειτουργία των κεντρικών τραπεζών.

.

Η λογιστική λειτουργία των κεντρικών τραπεζών

Εν πρώτοις, οι κεντρικές τράπεζες θεωρούνται ως «οικονομικά υποκείμενα» ειδικής φύσεως (sui generis) – επειδή δεν συγκρίνονται με τίποτα άλλο. Μεταξύ αρκετών ιδιαιτεροτήτων, χαρακτηρίζονται από έναν ιδιόρρυθμο Ισολογισμό (γράφημα της Fed) – αφού στην πλευρά του παθητικού τους (δεξιά), εκεί δηλαδή που στις άλλες κανονικές τράπεζες ή στις επιχειρήσεις καταχωρούνται οι υποχρεώσεις τους, στις κεντρικές τράπεζες εγγράφεται αυτό που οι ίδιες δημιουργούν: τα χρήματα.

.

FED – μια απλοποιημένη μορφή του ισολογισμού της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ, σε δις δολάρια, 2002 (Assets = Ενεργητικό, Liabilities = Παθητικό).

.

Τα χρήματα αυτά θεωρούνται τυπικά ως υποχρεώσεις της κεντρικής τράπεζας – τις οποίες εξυπηρετεί ξανά και ξανά με εκείνον τον τρόπο, με τον οποίο πάντοτε εξοφλούνται οι υποχρεώσεις: με χρήματα. Τα συγκεκριμένα όμως χρήματα τα δημιουργεί η ίδια – όταν καμία άλλη τράπεζα ή επιχείρηση δεν μπορεί να δημιουργήσει μόνη της εκείνα τα μέσα, με τα οποία θα μπορεί να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της. Πρόκειται λοιπόν για τη γνωστή «όρνιθα με τα χρυσά αυγά» – με την κυριολεκτική έννοια της φράσης.

Στην πλευρά τώρα του ενεργητικού της κεντρικής τράπεζας (αριστερά), εκεί δηλαδή που οι εμπορικές τράπεζες ή οι υπόλοιπες επιχειρήσεις έχουν τα δικά τους περιουσιακά στοιχεία (ακίνητα, ταμείο, εμπορεύματα κλπ.), η κεντρική τράπεζα καταχωρεί τα «χαρτιά», τα οποία αγοράζει από τις εμπορικές τράπεζες ή από το δημόσιο στις Η.Π.Α. – με τα χρήματα που δημιουργεί από το πουθενά.

Για παράδειγμα, το συνάλλαγμα ή τα έντοκα χρεόγραφα (ομόλογα του δημοσίου άλλων κρατών κοκ.), τα οποία συνήθως αγοράζει με τα συναλλαγματικά της έσοδα. Εν προκειμένω, οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να αγοράσουν μεγάλες ποσότητες ενός άλλου νομίσματος, με στόχο να το στηρίξουν (ανατιμήσουν) μέσω της αυξημένης ζήτησης – έτσι ώστε να αδυνατίσουν (υποτιμήσουν) το δικό τους νόμισμα ή να το προστατεύσουν από την ανατίμηση του.

Αυτό ακριβώς έκανε η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας, για να διατηρήσει σταθερή την ισοτιμία του φράγκου με το ευρώ στο 1,20:1. Αγόραζε δηλαδή ευρώ, επειδή πολλοί επενδυτές άλλαζαν τα ευρώ τους με φράγκα, θεωρώντας το φράγκο περισσότερο ασφαλές.

Περαιτέρω προκαλείται συχνά η εντύπωση ότι, αυτού του είδους οι παρεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών είναι πολύ ακριβές – οπότε το σταμάτημα τους, αργά ή γρήγορα, είναι αναγκαίο, υποχρεωτικό. Εν τούτοις, κάτι τέτοιο δεν είναι αληθές, επειδή οι αγορές μίας κεντρικής τράπεζας διενεργούνται με χρήματα που δημιουργεί η ίδια από το πουθενά – που τα τυπώνει, όπως θα έλεγε κανείς στην καθομιλουμένη.

Τα χρήματα αυτά τα τοποθετεί σε ξένα αξιόγραφα, όπως η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας σε κρατικά ομόλογα της Ευρωζώνης ή η κεντρική τράπεζα της Κίνας σε ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου, αποκομίζοντας κέρδη – από το πουθενά φυσικά, αφού τα κεφάλαια που επενδύει δεν κοστίζουν τόκους και τα δημιουργεί η ίδια. Εάν λοιπόν μία κεντρική τράπεζα θέλει να κερδίσει πολλά χρήματα, τότε θα πρέπει να αγοράσει πολλά αξιόγραφα, με τα χρήματα που η ίδια τυπώνει, χωρίς κανένα κόστος και από το πουθενά.

Σύμφωνα τώρα με τη γερμανική κεντρική τράπεζα, σε μία αναφορά της από το Μάρτιο του 2015 (πηγή), «Όταν η ΕΚΤ αγοράζει από μία εμπορική τράπεζα αξιόγραφα ή άλλου είδους πάγια, τότε εγγράφει στο λογαριασμό της εμπορικής τράπεζας που διατηρείται στην ίδια ένα αντίστοιχο ποσόν, με τη μορφή μίας κατάθεσης όψεως: έτσι δημιουργούνται κεντρικά χρήματα, τα οποία είναι στη διάθεση των εμπορικών τραπεζών επίσης ως μετρητά«.

Στην προκειμένη περίπτωση το κόστος της κεντρικής τράπεζας είναι σχεδόν μηδενικό – όπως επίσης το ρίσκο της. Φυσικά η κεντρική τράπεζα μπορεί να έχει λογιστικές ζημίες από αυτά τα αξιόγραφα, τα οποία διατηρεί στον Ισολογισμό της – όπως από την πτώση των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων που είχε αγοράσει η ΕΚΤ από τις εμπορικές τράπεζες, πριν χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Το χειρότερο δε που μπορεί να της συμβεί είναι να χάσουν εντελώς την αξία τους αυτά τα ομόλογα – όπως συμβαίνει όταν ένα κράτος αδυνατεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του.

Με ένα άλλο παράδειγμα, υποθετικά η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας διαθέτει κυρίως χρεόγραφα σε ευρώ, ενώ το ευρώ υποτιμάται, σε σχέση με το φράγκο – όπως συνέβη στις αρχές του 2015. Σε αυτήν την περίπτωση, στο ενεργητικό της σε ευρώ δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Όμως, εάν ο υπολογισμός γίνει σε φράγκα, τότε τα αξιόγραφα μετά την υποτίμηση του ευρώ έχουν μικρότερη αξία – οπότε εγγράφει ζημίες.

 

Η έννοια της ζημίας στις κεντρικές τράπεζες

Περαιτέρω, εύλογα αναρωτιέται κανείς τι σημαίνει ζημία για μία κεντρική τράπεζα – αφού η αγορά των αξιόγραφων, είτε στην περίπτωση της Ελλάδας, είτε της Ελβετίας, δεν της κόστισε εκ των πραγμάτων απολύτως τίποτα. Ειδικότερα, πλήρωσε τα χρεόγραφα που αγόρασε με χρήματα που η ίδια δημιούργησε από το πουθενά – όπως τα 500 δις € που αγόρασε η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας, για να στηρίξει την ισοτιμία του φράγκου.

Ο παραλογισμός στην περίπτωση του Ισολογισμού μίας κεντρικής τράπεζας είναι το ότι, η απόκτηση μίας τόσο μεγάλης περιουσίας, όπως τα 500 δις € σε ευρωπαϊκά ομόλογα εκ μέρους της ελβετικής κεντρικής τράπεζας, δεν καταχωρείται ως κέρδος, αλλά ως «επέκταση του Ισολογισμού» – μία ονομασία εντελώς παραπλανητική για όλους όσους προσπαθούν να κατανοήσουν τη λειτουργία της.

Για παράδειγμα, όταν μία επιχείρηση «επεκτείνει» την ιδιοκτησία της, τότε δανείζεται κάποια χρήματα ή ξοδεύει τις αποταμιεύσεις της, αγοράζοντας ένα πάγιο – υποθετικά ένα κτίριο. Με τον τρόπο αυτό, εφόσον φυσικά η τιμή του κτιρίου είναι αντικειμενική, η περιουσιακή της κατάσταση παραμένει η ίδια – επειδή το κτίριο καταχωρείται στο ενεργητικό του Ισολογισμού της (αριστερά), ενώ το δάνειο στο παθητικό (ή μειώνεται αντίστοιχα το ταμείο της στο ενεργητικό).

Εάν τώρα μειωθεί η αξία του κτιρίου, όπως συμβαίνει συνεχώς στην Ελλάδα μετά την κρίση, τότε η επιχείρηση εγγράφει ζημίες – επειδή το δάνειο παραμένει ως έχει. Εάν λοιπόν δεν θέλει η επιχείρηση να αντιμετωπίσει προβλήματα, λόγω των ζημιών της, τότε θα πρέπει να αλλάξει την οικονομική της συμπεριφορά. Δηλαδή, είτε να μειώσει τις δαπάνες της, είτε να αυξήσει τα έσοδα της, για να καλυφθεί το κενό (τρύπα) στον Ισολογισμό της – για εκείνη την περίπτωση που θα υποχρεωνόταν να πουλήσει το κτίριο, χωρίς να μπορεί να εξοφλήσει το δάνειο της με τα χρήματα που θα εισέπραττε από την πώληση του κτιρίου.

Σε μία κεντρική τράπεζα όμως, στο παθητικό της δεν εγγράφονται δάνεια, αλλά τα χρήματα, τα οποία η ίδια δημιουργεί από το πουθενά. Επομένως, δεν μπορούν να θεωρηθούν ως «χρέη» με την οικονομική έννοια του όρου – αφού δεν πρόκειται για υποχρεώσεις που οφείλει να πληρώσει σε κάποιον και που δεν είναι η ίδια σε θέση να καλύψει.

Εάν λοιπόν μειωθεί η αξία των παγίων στο ενεργητικό της, όπως η τιμή του κτιρίου στο παράδειγμα της επιχείρησης, τότε η κεντρική τράπεζα ζημιώνει με τη  έννοια μίας παράλογης λογιστικής λογικής – αφού δεν συμβαίνει ουσιαστικά κάτι, το οποίο θα την υποχρέωνε να αλλάξει τη συμπεριφορά της.

Ως εκ τούτου, ακόμη και η ολοκληρωτική απώλεια των ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ, στην περίπτωση της χρεοκοπίας ενός κράτους της Ευρωζώνης, δεν της προκαλεί καμία ζημία – επειδή όταν χάνει κανείς κάτι, για το οποίο δεν έχει πληρώσει τίποτα, με την έννοια πως δεν έχει διαθέσει κανέναν πραγματικό πόρο για να το αποκτήσει, τότε δεν ζημιώνει. Με απλούστερα λόγια, δεν συμβαίνει κάτι που να εμποδίζει τη συναλλακτική δραστηριότητα της κεντρικής τράπεζας, όταν μειώνεται η αξία των παγίων περιουσιακών της στοιχείων.

Επειδή τώρα είναι πρακτικά αδύνατον μία ευρωπαϊκή τράπεζα να επιθυμεί να διαθέτει άνευ αξίας ευρώ στον Ισολογισμό της και όχι έντοκα κρατικά ομόλογα που πληρώνονται μελλοντικά σε ευρώ, είναι φανερό πως η ΕΚΤ έχει συμφέρον και μπορεί να αγοράζει ομόλογα από τις εμπορικές τράπεζες σε απεριόριστες ποσότητες – άρα να δημιουργεί κέρδη όποτε και όσα θέλει. Μία κεντρική τράπεζα είναι άλλωστε πάντα φερέγγυα, όσο οφείλει χρήματα σε ένα νόμισμα, το οποίο εκδίδει η ίδια – ενώ ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών, της BIS, λέει τα εξής (πηγή):

«Οι κεντρικές τράπεζες δεν είναι εμπορικές, επειδή δεν έχουν στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών τους, ενώ δεν είναι αντιμέτωπες με τους ίδιους χρηματοπιστωτικούς περιορισμούς, όπως όλες οι υπόλοιπες ιδιωτικές τράπεζες. Μπορούν επίσης να λειτουργούν επιτυχημένα, ακόμη και όταν τα ίδια κεφάλαια τους είναι αρνητικά – όταν οι ζημίες τους δηλαδή έχουν εξαφανίσει τα πραγματικά τους κεφάλαια».

Στα πλαίσια αυτά, όταν δρομολογήθηκε μία διαδικασία συνταγματικού περιεχομένου εναντίον της νομισματικής απόφασης της ΕΚΤ (OMT Transactions), όσον αφορά τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης μέσω της αγοράς κρατικών ομολόγων, η ετυμηγορία του γερμανικού δικαστηρίου από τις 14.01.2014 ήταν η εξής:

«Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για τους εκάστοτε εθνικούς προϋπολογισμούς των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, επειδή το ευρωπαϊκό σύστημα των κεντρικών τραπεζών έχει φροντίσει επαρκώς να μην υπάρχει ρίσκο, κυρίως με τη βοήθεια των προβλέψεων και των αποθεματικών. Παρ’ όλα αυτά, τυχόν απώλειες, θα μπορούσαν να καταχωρηθούν στον Ισολογισμό της ΕΚΤ ως «μεταφορά ζημιών», έτσι ώστε να ισοσκελισθούν με τα πιθανά κέρδη των επομένων ετών» (πηγή). Οι συγγραφείς αυτού του μικρού κειμένου ήταν η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, καθώς επίσης η ΕΚΤ.

Συμπερασματικά λοιπόν, μία κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να έχει ζημίες, με την καθαρά οικονομική έννοια του όρου, αφού η ίδια παράγει το μέσον, με το οποίο τις ισοσκελίζει: το χρήμα. Ως εκ τούτου οι ισχυρισμοί, σύμφωνα με τους οποίους οι φορολογούμενοι Πολίτες πληρώνουν αυτού του είδους τις ζημίες, είναι εσφαλμένοι.

Με αυτήν την έννοια, τυχόν απώλειες της ΕΚΤ από τη μη πληρωμή των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, δεν θα επιβάρυναν καθόλου τους Ευρωπαίους – ενώ υπενθυμίζουμε πως η ΕΚΤ κερδοσκοπεί με εκείνα τα ελληνικά ομόλογα, τα οποία αγόρασε κάτω από το 50% της ονομαστικής τους τιμής στη δευτερογενή αγορά, ενώ τα εισπράττει στο 100% από την Ελλάδα.

Όσον αφορά δε τα υπόλοιπα δάνεια της Ελλάδας από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, δεν πρόκειται ουσιαστικά για χρήματα των Ευρωπαίων, αλλά για ποσά που και οι ίδιοι δανείζονται, με πάρα πολύ χαμηλά επιτόκια πλέον – ενώ με τα διακρατικά συμβαίνει επίσης κάτι ανάλογο, αφού μετά το 2012 όλες οι χώρες της Ευρωζώνης δανείζονται με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια (γράφημα), με τη βοήθεια της ΕΚΤ.

.

.

Ολοκληρώνοντας, εάν υποθέσουμε πως η ΕΚΤ αγόραζε όλες τις υποχρεώσεις της Ελλάδας προς τους δανειστές της, παγώνοντας τες στη συνέχεια στο διηνεκές, χωρίς καν να τις διαγράψει, αυτό που θα συνέβαινε δεν θα ήταν τίποτα άλλο, από την αντίστοιχη αύξηση της ποσότητας χρήματος στην Ευρωζώνη – σε ένα αμελητέο προφανώς ύψος, με κριτήριο τα συνολικά χρήματα που κυκλοφορούν (ανάλυση).

Δεν θα ζημίωνε λοιπόν ούτε αυτή, ούτε κανένας άλλος – ενώ είναι άδικο να χρηματοδοτούνται όλα τα κράτη, εκτός από την Ελλάδα, ουσιαστικά από την ΕΚΤ, με τη βοήθεια της αγοράς των ομολόγων τους μέσω των εμπορικών τραπεζών, με ελάχιστα επιτόκια. Είναι επίσης άδικο να κερδίζουν οι ιδιωτικές τράπεζες της Ευρωζώνης, εκτός από τις ελληνικές – από τη διαφορά των επιτοκίων δανεισμού τους από την ΕΚΤ (αρνητικά), σε σχέση με τα επιτόκια που οι ίδιες δανείζουν τα κράτη, αγοράζοντας τα ομόλογα που εκδίδουν.

.

Επίλογος

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το ότι, μπορεί μία κεντρική τράπεζα από ένα χαρτί να δημιουργήσει ένα πραγματικό περιουσιακό στοιχείο για μία χώρα – γεγονός που δεν οφείλεται φυσικά σε κάποια αλχημεία, αλλά στο ότι το χρήμα είναι ένα σημαντικό ανταλλακτικό μέσον, χωρίς το οποίο δεν λειτουργεί καμία οικονομία.

Προφανώς βέβαια δεν μπορεί κανείς να υπερβάλλει επειδή, εάν η ΕΚΤ εκδώσει περισσότερα χρήματα από αυτά που έχουν ανάγκη τα κράτη της Ευρωζώνης, τότε δημιουργείται πληθωρισμός – ο οποίος μειώνει την αγοραστική τους αξία, οπότε παραστατικά «καίει» εκείνα τα χρήματα που περισσεύουν.

Κάτι εντελώς διαφορετικό συμβαίνει όμως, όταν τα χρήματα αυτά εγκαταλείπουν το χώρο της Ευρωζώνης – όταν αποθηκεύονται σε άλλες χώρες (συναλλαγματικά αποθέματα) από τις ίδιες ή τους Πολίτες τους ή/και χρησιμοποιούνται σαν εναλλακτικό, ως παράλληλο τρόπον τινά νόμισμα.

Τα συγκεκριμένα αυτά χρήματα αποτελούν τότε ένα πραγματικό περιουσιακό στοιχείο της Ευρωζώνης – κάτι που προφανώς θα συνέβαινε με τη Ελλάδα, εάν εγκατέλειπε τη νομισματική ένωση, χρησιμοποιώντας όχι τη δραχμή ως παράλληλο νόμισμα, όπως νομίζει αφελώς κανείς, αλλά το ευρώ (κάτι που πιθανότατα σχεδιάζει ο κ. Σόιμπλε, όταν προτείνει πονηρά την υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος από τη χώρα μας –  πρόθυμος να μας χαρίσει χρέη που όμως δεν θα του κόστιζαν απολύτως τίποτα).

Ταυτόχρονα, τα χρήματα αυτά δεν προκαλούν πληθωρισμό στις χώρες έκδοσης τους, αφού κυκλοφορούν στο εξωτερικό – γεγονός που τεκμηριώνει γιατί στις Η.Π.Α. δεν υπάρχουν πληθωριστικές πιέσεις, παρά το ότι τυπώνουν συνεχώς μετά το 1971 νέα δολάρια χωρίς αντίκρισμα, τα οποία όμως χρησιμοποιούνται κυρίως εκτός (60%).

Περαιτέρω, αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος, για τον οποίο η Γερμανία στο παρελθόν είχε εκδώσει το χαρτονόμισμα των 1.000 μάρκων, από το οποίο προήλθε το 500ευρω  – όπου το ένα ευρώ ανταλλάχθηκε με περίπου δύο μάρκα.

Ειδικότερα, οι περισσότεροι ξένοι εργαζόμενοι στη Γερμανία (Gastarbeiter) αναζητούσαν αυτό το χαρτονόμισμα, για να μεταφέρουν τις αποταμιεύσεις τους στις πατρίδες τους – κάτι που συμβαίνει επίσης σήμερα με τα 500ευρω, τα οποία ζητούνται κυρίως από τους Πολίτες των χωρών που δεν συμμετέχουν στην Ευρωζώνη. Γενικότερα δε, τα ευρώ ως χαρτονομίσματα χρησιμοποιούνται ως εναλλακτικό ανταλλακτικό μέσον στα περισσότερα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, στην Τουρκία και αλλού.

Ως εκ τούτου, σχεδόν το ένα τρίτο των γερμανικών μάρκων σε μετρητά κυκλοφορούσαν στο εξωτερικό – ενώ το μερίδιο των δολαρίων που ευρίσκονται σήμερα σε χώρες εκτός των Η.Π.Α., υπολογίζεται στο 60% (20-30% τα ευρώ). Χωρίς όμως τα μεγάλα χαρτονομίσματα, ούτε το μάρκο στο παρελθόν, ούτε το δολάριο σήμερα, ούτε το ευρώ θα κυκλοφορούσαν στο εξωτερικό τόσο πολύ – ενώ αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι Ελβετοί τοποθετούνται εναντίον της κατάργησης του 1.000φραγκου.

Είναι επίσης η αιτία που οι ηγετικές οικονομίες, όπως οι Η.Π.Α. ή η Μ. Βρετανία στο παρελθόν, αγωνίζονται να καταστήσουν το νόμισμα τους παγκόσμιο αποθεματικό – θεωρώντας το ως το πολυτιμότερο περιουσιακό τους στοιχείο και προστατεύοντας το ακόμη και με πολέμους (άρθρο).

Επομένως, θα ήταν ζημιογόνο να καταργήσει κανείς το 500ευρω, επειδή τότε το ευρώ θα έχανε ένα μέρος των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων του απέναντι στο δολάριο – αφού θα μειωνόταν η χρήση του ως ανταλλακτικό μέσον σε ξένες χώρες. Πόσο μάλλον όταν το 28% των συνολικών χρημάτων σε χαρτονομίσματα, σε μετρητά δηλαδή στην Ευρωζώνη ή περί τα 307 δις €, αφορούν το συγκεκριμένο χαρτονόμισμα.

Ολοκληρώνοντας, είναι σαφές τι ακριβώς επιδιώκουν οι Γερμανοί, όταν αναφέρονται στην υιοθέτηση ενός παράλληλου ευρώ από την Ελλάδα – παραπλανώντας μας με μία δήθεν παράλληλη νέα δραχμή. Ποιά θα ήταν η πραγματική τους ωφέλεια, καθώς επίσης γιατί θέλουν να μας χρησιμοποιήσουν ξανά ως πειραματόζωο, με στόχο να οδηγήσουν στην ίδια παγίδα πολλές άλλες χώρες του νότου – κερδίζοντας τεράστια ποσά από το πουθενά και εις βάρος ολόκληρης της περιφέρειας.

.

Υστερόγραφο: 

Προφανώς οι ναυαρχίδες των τοκογλύφων, η Fed και η ΕΚΤ, γνωρίζουν πως θα μειωθούν τα έσοδα τους από την κατάργηση των μετρητών που προωθούν – λόγω των μικρότερων εσόδων από τα εκδοτικά τους δικαιώματα. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των εσόδων μοιράζεται στα κράτη – ενώ τα οφέλη για τους εντολείς τους, τις πολύ μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες, από την κατάργηση των μετρητών θα ήταν πολύ μεγαλύτερα και δεν θα μοιράζονταν στα κράτη.

Επί πλέον, θα έλεγχαν το σύνολο των χρημάτων των Πολιτών, με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Τέλος, εάν η ΕΚΤ καταργούσε το 500ευρω, θα το δρομολογούσε πιθανότατα μαζί με την αντίστοιχη κατάργηση του 100δόλαρου από τη Fed – οπότε ουσιαστικά δεν θα έχανε κανένα ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα. Άλλωστε οι δύο αυτές κεντρικές τράπεζες συνεργάζονται απόλυτα μεταξύ τους, σχεδόν μονοπωλώντας την τεράστια αγορά των παγκόσμιων αποθεματικών νομισμάτων. Μοναδικό πρόβλημα θα παρέμενε το 1.000φραγκο της Ελβετίας – το οποίο όμως έχει περιορισμένη «εμβέλεια», λόγω του μικρού μεγέθους της χώρας.

Κλείνοντας, ελπίζουμε να καταλαβαίνει κανείς πόσο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο αποτελεί ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, όπως το ευρώ – οπότε δεν είναι τόσο εύκολη η απόφαση να το απορρίψει μία χώρα, όταν της ανήκει, έχοντας το πληρώσει πανάκριβα όπως η Ελλάδα. Η Γερμανία βέβαια, μαζί με την πρώην περιοχή του μάρκου, έχει πιθανότατα στόχο να το κρατήσει μόνη της – αφού όμως εξασφαλίσει προηγουμένως την «ιδιοκτησία» και την υποταγή όλων των πρώην εταίρων της.

Βιβλιογραφία: BIS, Bundesbank, BVG, Flassbeck, Sinn

 Βασίλης Βιλιάρδος    

http://www.analyst.gr

Κουτόχορτο...

Θυμάστε πώς αντιδρούσαν η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και οι ηγέτες των χωρών-μελών της ευρωζώνης κάθε φορά που, την περίοδο της επτάμηνης διαπραγμάτευσης, η ελληνική κυβέρνηση έθετε...
διάφορα ζητήματα για το Σύμφωνο Σταθερότητας και τα προγράμματα διάσωσης;

Η απάντηση ήταν κατηγορηματική: «Οι συμφωνίες είναι ιερές και πρέπει να τις εφαρμόσετε, δεν έχουμε το περιθώριο ούτε όμως και την πρόθεση (αυτό δεν το έλεγαν αλλά προέκυπτε από τα συμφραζόμενα) να κάνουμε τροποποιήσεις γιατί θα λογοδοτήσουμε στους λαούς και τα κοινοβούλια μας».

Ταυτοχρόνως εκτόξευαν απειλές -άλλοτε απευθείας, άλλοτε μέσω των γνωστών διαύλων ενημέρωσης- ότι αν δεν υλοποιηθεί κανονικά το πρόγραμμα η χώρα θα βρεθεί σε αδιέξοδο.

Όταν μάλιστα η ελληνική κυβέρνηση έκανε την αποκοτιά να τραβήξει τις διαπραγματεύσεις μέχρι τα άκρα ή, ακόμη χειρότερα γι' αυτήν, προέβη στο «απονενοημένο» διάβημα του δημοψηφίσματος, έδειξαν τα δόντια τους και πέρασαν από το στάδιο του εκφοβισμού στο στάδιο της τιμωρίας, οργανώνοντας καθεστώς οικονομικής ασφυξίας (κλείσιμο της στρόφιγγας της ΕΚΤ, capital controls).

Πολλοί τότε στην Ελλάδα κατηγόρησαν την κυβέρνηση ότι πορεύτηκε με ερασιτεχνισμό, έχοντας άγνοια του κινδύνου. Όφειλε να γνωρίζει, υποστήριζαν, ότι στην Ευρώπη οι κανόνες δεν αλλάζουν και οι συμφωνίες δεν παραβιάζονται επειδή μία χώρα διατυπώνει ενστάσεις.

Αυτή είναι η Ευρώπη και σ' όποιον αρέσει, διατυμπάνιζαν, έμπλεοι ενθουσιασμού για την ήττα και τη συνθηκολόγηση του Τσίπρα.

Σήμερα, και με αφορμή το προσφυγικό η αμηχανία τους είναι έκδηλη. Κάποιοι επιχειρούν να φορτώσουν τις ευθύνες στην κυβέρνηση, οι πιο σοβαροί πάντως έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους.

Λογικό. Πώς να δικαιολογήσουν το γεγονός ότι χώρες που έχουν δεσμευτεί με την υπογραφή τους να βοηθήσουν με υλικά μέσα για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα έχουν κάνει ελάχιστα κι αυτά βαρυγκωμώντας;

Ποια απάντηση να δώσουν στο ερώτημα αν συνάδει με την ευρωπαϊκή αντίληψη η πρακτική ορισμένων κυβερνήσεων να αρνούνται να πράξουν όσα έχουν συμφωνήσει στο θέμα της απορρόφησης των προσφύγων;

Τι έχουν να πουν για την περίεργη ανοχή που δείχνουν οι Βρυξέλλες απέναντι σε κυβερνήσεις που προχωρούν σε μονομερείς ενέργειες στο προσφυγικό -επιλογή που όταν επιχείρησε για πολύ μικρότερης σημασίας ζητήματα να κάνει η ελληνική κυβέρνηση, συνάντησε τη σφοδρή αντίδραση των εταίρων;

Γιατί το όπλο των κυρώσεων, που τόσο πολύ χρησιμοποιήθηκε εναντίον της Ελλάδας, σήμερα δεν βγαίνει από τη θήκη των φρουρών της νομιμότητας;

Μα, γιατί ηλίθιε (που θα έλεγε και ο δόκτωρ Σόιμπλε) όλα όσα λέγονται περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης είναι παχυλές ανοησίες. Κοινώς, κουτόχορτο.


Τάσος Παππάς

efsyn.gr

Deutsce Bank: Η Τράπεζα του Άουσβιτς

«Τοξική» είναι η ιστορία της Deutsche Bank,
της ναυαρχίδας των γερμανικών τραπεζών και ενός από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στον κόσμο, όπως «τοξικά» είναι και τα ομόλογά της που κινδυνεύουν να μην αποπληρωθούν, τα οικονομικά σκάνδαλα στα οποία εμπλέκεται,αλλά και το υπέρογκο χρέος που κρύβει στα υπόγειά της, και σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, ξεπερνά τα 60 τρισεκατομμύρια ευρώ!(κάπου είκοσι φορές το γερμανικό ΑΕΠ και σχεδόν τετρακόσιες φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό δημόσιο χρέος!)

Τα θεμέλια του γερμανικού μεγαθηρίου τρίζουν, ήδη από το 2008,ενώ απειλούν την διεθνή κοινότητα με νέα παγκόσμια κρίση. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι η Deutsche Bank, ο ορισμός της «too-big-to-fail» τράπεζας, δηλαδή της τράπεζας που «είναι υπερβολικά μεγάλη για να αποτύχει», θα αφεθεί έτσι απλά να καταρρεύσει -όπως θα συνέβαινε με μια «κανονική» τράπεζα, αν ίσχυαν οι υποτιθέμενοι κανόνες του «υγιούς» καπιταλισμού.

Όσοι έχουν μελετήσει έστω και στοιχειωδώς, την αμαρτωλή ιστορία της DB, αναγνωρίζουν πως το συγκεκριμένο ίδρυμα υπήρξε από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του ένα κορυφαίο εργαλείο του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

H τράπεζα ;ιδρύθηκε με απόφαση του Πρώσου, τότε καγκελάριου, Μπίσμαρκ το 1870, παραμονές του γαλλο-γερμανικού πολέμου του ‘70-71, προκειμένου να σπάσει το ολιγοπώλιο των μεγάλων βρετανικών και γαλλικών τραπεζών, που εκείνη την εποχή κυριαρχούσαν στην παγκόσμια επενδυτική «σκακιέρα», πριμοδοτώντας φυσικά τις δικές τους αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και «θάβοντας» αυτές των αναδυόμενων ανταγωνιστών, όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ: από την πρώτη στιγμή η DB εξειδικεύτηκε στο εξωτερικό εμπόριο –την «προώθηση και διευκόλυνση» (sic) των γερμανικών εμπορικών σχέσεων, επενδύσεων και εξαγωγών σε ξένες χώρες, και άρα εμμέσως την παγίωση της γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας σε μια σειρά από ευρωπαϊκές αλλά και πιο μακρινές σφαίρες επιρροής –με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα.

Γι’ αυτό άλλωστε άνοιξε τα πρώτα της ξένα υποκαταστήματα στη Σαγκάη, το Λονδίνο και τη Νότια Αμερική και χρηματοδότησε, μεταξύ άλλων, μεγάλα έργα υποδομών στις ΗΠΑ και την τότε οθωμανική αυτοκρατορία, ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε στη δημιουργία και γιγάντωση των γερμανικών βιομηχανικών κολοσσών–εξαγωγικών «αιχμών του δόρατος», όπως η χαλυβουργία Krupp και η χημική-φαρμακευτική Bayer, και αργότερα η Daimler-Benz, η Volkswagen- Audi κ.ά.

Όπως και οι παραπάνω γιγαντιαίοι πελάτες της, όμως, έτσι και η DB έγραψε τις μελανότερες σελίδες της πρωταγωνιστώντας με ενθουσιασμό στο τερατώδες «Πρότζεκτ Χίτλερ» και το αιματοκύλισμα της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, στις δεκαετίες του ‘30 και ‘40.

Η κύρια δραστηριότητά της ήταν η «αρειοποίηση» (aryanization) και ενθυλάκωση τουλάχιστον 370 γερμανο-εβραϊκών επιχειρήσεων και η ενσωμάτωση τουλάχιστον άλλων 40 εμπορικών τραπεζών από όλη την Ευρώπη, παράλληλα με την κατάκτηση των κρατών-εδρών τους.
Με δικά της δάνεια χρηματοδοτήθηκαν, μεταξύ άλλων, το κολαστήριο του Άουσβιτς και τα τεράστια στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας της IG Farben και άλλων γερμανικών πολεμικών βιομηχανιών, όπου δούλεψαν μέχρι θανάτου εκατοντάδες χιλιάδες αιχμάλωτοι-σκλάβοι.

Ο τότε ισχυρός άνδρας του διοικητικού της συμβουλίου, ο πάντα καλοντυμένος και αριστοκρατικός στους τρόπους Χέρμαν Αμπς, υπήρξε ένα από τα «πολιτισμένα τέρατα» που έχτισαν το Τρίτο Ράιχ.

Το 1942, ο συγκεκριμένος τραπεζίτης συμμετείχε ως εκπρόσωπος της DB στα Δ.Σ. 40 «κατακτημένων» τραπεζών και βιομηχανιών, η πλειονότητα των οποίων χρησιμοποιούσαν αιχμαλώτους εργάτες: όταν οι σκλάβοι «εξαντλούνταν» (verbraucht, στην ψυχρή γερμανική ορολογία), απλά μεταφέρονταν στα κοντινότερα στρατόπεδα θανάτου, όπως το Μπιρκενάου.

Τι του συνέβη μετά τον πόλεμο; Εκτελέστηκε ως εγκληματίας; Πήγε φυλακή;

Όχι βέβαια! Όπως και οι περισσότεροι άλλοι εκατομμυριούχοι «σπόνσορες» των ναζί, ο Αμπς έμεινε για ελάχιστο χρόνο στο περιθώριο και στη συνέχεια η… τεχνογνωσία του «αξιοποιήθηκε» ξανά στο πλαίσιο του μεταπολεμικού γερμανικού «οικονομικού θαύματος».

Για την ακρίβεια, παρέμεινε στην Deutsche μέχρι την «τιμωρητική» διάσπασή της σε δέκα μικρότερες τράπεζες από τους Συμμάχους το 1948, και αμέσως τοποθετήθηκε στο κρατικό Kreditanstalt für Wiederaufbau (Πιστωτικό Ινστιτούτο Ανασυγκρότησης), που επιφορτίστηκε με τη μοιρασιά των δισεκατομμυρίων του Σχεδίου Μάρσαλ στις επιχειρήσεις-επιγόνους των παλιών πελατών του.

Και, βέβαια, το 1951-53 αυτός ο στυλοβάτης των ναζί ανέλαβε επικεφαλής της δυτικογερμανικής αντιπροσωπείας που έπειτα από δύο χρόνια διαβουλεύσεων πέτυχε το κούρεμα του γερμανικού πολεμικού χρέους κατά 70%! Και, σαν επιβράβευση για τις υπηρεσίες του, όταν το 1957 η Deutsche Bank ξανάνοιξε στη Φρανκφούρτη, ο Αμπς επέστρεψε ως πρόεδρος του Δ.Σ.Και ουσιαστικός διευθυντής της, θέση που κράτησε ουσιαστικά ως το 1976! 

Πέθανε τελικά στο κρεβάτι του το 1994, σε ηλικία 93 ετών…
efsyn.gr

Όλα τα κιλά όλα τα λεφτά (Πρέπει να διαβαστεί)

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Εδώ είναι τα έργα των ανθρώπων. Τα παιδιά που ωριμάζουν περνώντας εμπόδια. Σύρματα στο χηρεμένο τοπίο που το έχει καταλύσει η αδιαφορία. Ο λυγμός που βγαίνει απ’ τους άταφους και τους φιδοδαγκωμένους.

Η νέα ζωή εδώ είναι μια περιπλάνηση μέσα στη γερασμένη Ευρώπη. Ο ανεκδήλωτος λυγμός που ψάχνει φωλιά για να γεννήσει. 

Οι πατούσες που διασχίζουν μιαν άσφαλτο από ανάγκες, απολαύσεις και αδυναμίες άλλων.

Η πατρίδα μας ένα απόρριμμα περιφρονημένο απ’ τους σκληρούς εργοδότες που περιμένουν στο Βέλγιο να μας νοικιάσουν. Άλλοι περιμένουν τ’ αγόρια μας και τα κορίτσια μας να ξεδώσουν στο Καθολικό τους Πάσχα.

Εφοπλιστές που μας μεταφέρουν στην Ευρώπη με πενήντα ευρώ. Ζαλισμένοι και νηστικοί σκαρφαλώνουμε προς τη Βιέννη. Ψάχνουμε το σύνδεσμο στο Βερολίνο να μας βάλει οικότροφους σε σπίτια συνταξιούχων.

Μα, τα πάντα στη ζωή υπόσχονται το ξεπέρασμά τους. Οι θάνατοι είναι στατιστική μέσα στον κύκλο της φυσικής επιλογής και της βίας.

Ψάχνουμε στην καρδιά του μαχαιροβγάλτη που μας ξεκοίλιασε λίγη αγιότητα, πηγαίνουμε προς τα σπίτια του και τα χωράφια του. Στις πόλεις του, όχι με καράβια απ’ τις αποικίες αλλά με τα πόδια. Διαβαίνοντας έναν έτοιμο Γολγοθά που τον πουλάνε για θέαμα στα παιδιά τους.

Σώσε κι εσύ έναν πρόσφυγα με ένα ευρώ. Γίνε εθελοντής προσφέροντας νερό και μπισκότα. Πάρε μέρος στην Ιστορία, στον αιωνίως αβύθιστο σπαραγμό, φωτογραφίσου με τη συναίνεση του ετοιμοθάνατου για να γεμίσεις τα κενά κάδρα της κούφιας ζωής και του ψεύτικου βίου.

Οι βομβαρδισμοί θα σταματήσουν κάποια στιγμή. Η ελληνική βιομηχανία όπλων θα ξεστοκάρει. Οι ιταλοί θα ξεπουλήσουν όλες τις ανταλλακτικές φτερούγες των μαχητικών. Οι Αμερικάνοι θα ξαποστάσουν σχεδιάζοντας το νέο τους πρότζεκτ.

Οι πολιτικοί μηχανικοί θα βρουν δουλειά για δέκα χρόνια, θα ξαναχτίσουν τη μοιρασμένη Συρία. Θα συναρμολογήσουν τα κομμάτια της. Οι κακοί τζιχαντιστές θα υποχωρήσουν και θα γίνουν χρηματιστές στη Νέα Υόρκη.

Τα παιδάκια θα πηγαίνουν μακαρόνια και ρύζι στο σχολείο για τους φτωχούς. Θα προσεύχονται να τους έχει ο θεός καλά. Τα νέα βίντεο-γκέιμ δεν θα έχουν ανθρώπους αλλά μεταναστευτικές ροές.

Οι μαθητές θα κάνουν ερευνητικές εργασίες για το φυσικό φαινόμενο της μετανάστευσης. Το ίδρυμα Λάτση θα αξιολογεί την ευαισθησία στα κατάστιχα της αιωνιότητας.

Οι μη κυβερνητικές θα προβιβαστούν σε τιτλούχους. Θα διαπραγματεύονται με τους γητευτές και τους δανειστές. Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά. Στα σύνορα θα ζυγίζεται το κρέας των ανθρώπων.

dromos.wordpress.com

WSJ: Το plan B της ΕE

…για να εγκλωβιστούν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα…

Ο εγκλωβισμός των προσφύγων στην Ελλάδα είναι το «plan b» της ΕΕ για το προσφυγικό, σύμφωνα...
με δημοσίευμα της Wall Street Journal. Το σχετικό άρθρο της εφημερίδας αναφέρει ότι ανώτεροι αξιωματούχοι της ΕΕ, θεωρούν ότι κάτι τέτοιο θα κάνει τη διαχείριση του προσφυγικού πιο εύκολη για την Ευρώπη.

Αντικατάσταση του σχεδίου Μέρκελ  

Το «plan b», υποστηρίζει η Wall Street Journal, προωθείται για να αντικαταστήσει το σχέδιο Μέρκελ που περιλαμβάνει την συμμετοχή της Τουρκίας αλλά είναι ένα σχέδιο που δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης κρατών μελών. Όπως τονίζει η εφημερίδα, στη Σύνοδο Κορυφής στις 7 του Μαρτίου θα δοθεί μια τελευταία ευκαιρία στη συνεργασία με την Τουρκία και την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Αν δεν αποδώσει καρπούς τότε υπάρχουν οι πρόθυμοι για να βάλουν το plan B στο τραπέζι. 

Οι αξιωματούχοι που επικαλείται η εφημερίδα υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να λάβει περισσότερη χρηματοδότηση από την Ευρώπη, για να αντιμετωπίσει το προσφυγικό, καθώς στις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων η ύπαρξη προσφύγων θα μπορούσε να φουντώσει τις εθνοτικές συγκρούσεις ανά πάσα στιγμή. Μάλιστα εκτιμούν ότι μόλις οι πρόσφυγες αντιληφθούν ότι θα παραμένουν κολλημένοι στην Ελλάδα τότε θα ανακοπεί και η ροή τους από την Τουρκία προς τη χώρα μας.

«Η Ελλάδα δεν θα ήταν και το χειρότερο μέρος για να έχουμε μία ανθρωπιστική κρίση για μερικούς μήνες» ανέφερε ευρωπαίος αξιωματούχος και υπογράμμισε πως ο ελληνικός πληθυσμός ήταν πολύ πιο φιλικός προς τους υπόλοιπους πρόσφυγες σε σχέση με τους κατοίκους των άλλων Βαλκανικών χωρών και της Ανατολικής Ευρώπης.

Η πρόταση Γιούνκερ στον Τσίπρα

Το δημοσίευμα κάνει επίσης λόγο για ένα πακέτο ύψους 500 εκατ. ευρώ το οποίο πρόσφερε ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα την περασμένη εβδομάδα προκειμένου να αντιμετωπίσει το πρoσφυγικό. Την ίδια ώρα, πάντως εκτιμάται ότι το κόστος θα άγγιζε το 1 δισ. ευρώ. Από την πλευρά της η εκπρόσωπος της Κομισιόν, Νατάσα Μπερτό, επιβεβαίωσε εμμέσως ότι η Επιτροπή ψάχνει τρόπους να αντλήσει χρήματα για να βοηθήσει στην Ελλάδα, δίχως ωστόσο να αναφέρει ποσά.

tvxs.gr

Ντροπή,ντροπή,ντροπή,ντροπή και πάλι ντροπή...

Το επιχείρημα που χρησιμοποιείται από την αντιπολίτευση εσωτερικού κι εξωτερικού είναι πως η Ελλάδα άργησε να αντιμετωπίσει τις προσφυγικές ροές κι έδειξε ανεκτικότητα σε αυτές, γι' αυτό και τώρα αντιμετωπίζει εχθρική στάση από τους Ευρωπαίους. Είναι αλήθεια ότι καθυστέρησε η όσο το δυνατό πληρέστερη ταυτοποίηση των προσφύγων και η δημιουργία αξιοπρεπών hot spot και κέντρων μετεγκατάστασης. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως όλα αυτά γίνονταν από την επομένη τής ανάληψης της εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ, στις 26 Ιανουαρίου 2015, Πιστεύετε, αλήθεια, ότι οι εταίροι μας δεν θα έλεγαν "ωραία, έχουμε βάλει την Ελλάδα να κάνει τη δουλειά για όλους μας, ας πάμε οι υπόλοιποι για ύπνο"; Έχετε την εντύπωση πως θα άπλωναν χείρα βοηθείας για να μοιραστεί το βάρος μια χώρα όπως η δική μας, η οποία αντιμετωπίζει έτσι κι αλλιώς μια πρωτόγνωρη για τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά δεδομένα οικονομική κρίση; Φταίει η Ελλάδα και για το ότι η Συρία έχει μετατραπεί σε πολεμικό θέατρο προετοιμασίας τού Γ' Παγκοσμίου Πολέμου; Τα πλούσια κράτη τού Βορρά ισχυρίζονται πως δεν μπορούν να φιλοξενήσουν περισσότερους από μερικούς χιλιάδες πρόσφυγες ετησίως την ίδια ώρα που κουνούν το δάχτυλο στη φτωχοποιημένη Ελλαδίτσα γιατί δεν περιθάλπει με ανθρωπιστικούς όρους εκατομμύρια εξ αυτών. Κι όταν φτάνουν στο τσακίρ κέφι τί μας ζητούν; Να τους πνίγουμε στο Αιγαίο ή να τους μαντρώνουμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης-ντροπή για τον πολιτισμό μας, όπως οι Αμυγδαλέζες των σαμαροβενιζέλων...

Εδώ και πολλά χρόνια φωνάζαμε πως τα ελληνικά σύνορα είναι κι ευρωπαϊκά. Φυσικά και γνωρίζω ότι ο εξ ανατολών γείτονάς μας δεν είναι και το "καλύτερο παιδί" τού κόσμου, ωστόσο υπάρχει μια αντίφαση από τη μια να ισχυρίζεσαι πως επιθυμείς συμπαραστάτη τη διεθνή κοινότητα στο Αιγαίο κι από την άλλη να δαιμονοποιείς την εμπλοκή τού ΝΑΤΟ. Δεν αγάπησε ξαφνικά η Βορειοατλαντική Συμμαχία τη χώρα μας. Πιθανόν, για παράδειγμα, να θέλει να ανασχέσει με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο τις προσφυγικές ροές αλλά και τη ναυτική κάθοδο των Ρώσων στη Συρία. Στη διπλωματία, ωστόσο, δεν περιμένεις πότε θα σε αγαπήσει κάποιος αληθινά για να δώσεις τη συναίνεσή του, αλλά εξετάζεις κατά πόσο, έστω κι ως ένα σημείο, τα συμφέροντά σας συμπίπτουν. Σε αυτό το πλαίσιο κι εφόσον τα νατοϊκά πλοία όντως επιστρέφουν στην Τουρκία τα καραβάνια των προσφύγων, μόνο οφέλη μπορεί να έχει η Ελλάδα. Βεβαίως κι αυτό μένει να αποδειχθεί στην πράξη, αλλά έχει επίσης αποδειχθεί ότι δεν μπορούμε μόνοι μας, όπως είναι λογικό, να ελέγξουμε την κάθοδο των μυρίων...

Μόνο υπερήφανος δεν είμαι, εξάλλου, που τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη στη χώρα είναι μια εγκληματική συμμορία. Και τί δεν έχουμε ακούσει γι' αυτό, και δικαίως ομολογουμένως, από τους "πολιτισμένους" Ευρωπαίους. Πώς αντιμετωπίζουν. ωστόσο, κάποιοι ανάμεσά τους τον κίνδυνο της Ακροδεξιάς; Υιοθετώντας τις πολιτικές της: κλείνοντας, για παράδειγμα, σύνορα, χτίζοντας φράχτες, θέτοντας ανθρώπινα δικαιώματα σε δημοψήφισμα, κατάσχοντας χρήματα και τιμαλφή προσφύγων ή απειλώντας άλλες χώρες. Τί θα λύσει μια έξοδος της Ελλάδας από τη Σένγκεν; Θα σταματήσει τον πόλεμο στη Συρία και τους Σύριους να εγκαταλείπουν τα βομβαρδισμένα σπίτια τους; Ποιός είναι, επιτέλους, ο στόχος; Να γίνει η Ελλάδα τόπος κατοικίας όλων των απελπισμένων τού πλανήτη; Ας γινόταν, αν αυτό ήταν εφικτό, αλλά αν δεν μπορεί να το κάνει η Γερμανία πώς μπορούμε να το κάνουμε εμείς; Λαϊκίζω, μετά από όλα αυτά, γράφοντας πως αν οι πρόσφυγες ήταν τράπεζες θα τις είχαν ήδη διασώσει οι γραμματείς και φαρισαίοι της Γηραιάς, κυρίως στα μυαλά, Ηπείρου;...

 http://tripioevro.blogspot.gr

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΧΑΟΣ

Η συζήτηση είχε φουντώσει. Να κατεβούμε όλοι στο Σύνταγμα, να μέινουμε εκεί, να..να.. να.. Μεταξύ των ξαναμένων συζητητών μια φωνή ακούστηκε να κάνει μια ερώτηση. Κι αν κατεβούμε , κι αν ακόμα καταφέρουμε να διώξουμε τη κυβέρνηση και όλους αυτούς που μας δουλεύουν ψιλό γαζί… μετά τι? Η σιωπή που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακή. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελικά ο τελευταίος σταθμός πριν το χάος. Του έτυχε αυτός ο ρόλος. Να είναι η στάση που σε κατεβάζουν στη μέση του πουθενά και σου λένε προχώρα. Ανθρωποι που ακολουθούσαν χρόνια ολόκληρα την ασφαλή διαδρομή με τις γνωστές στάσεις, άνθρωποι που παθαίναν σύγχιση έτσι κι έσκαγε ένα λάστιχο στο λεωφορείο, άνθρωποι που δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να αντέξουν ένα βότσαλο να ταράζει τα ήσυχα και ασφαλή νερά της ζωούλας τους, κατέβηκαν σε ένα δρόμο χωρίς ενδείξεις κατεύθυνσης, χωρίς να ξέρουν ποια κατεύθυνση να πάρουν και τι υπάρχει στο τέλος σ΄αυτό το άγνωστο μονοπάτι.

Η Ελλάδα μετά την τελευταία απάτη, αλλάζει δραματικά. Ξέρετε πολύ σύντομα, αν δεν είναι ήδη εδώ, θα ακολουθήσει ένα χάος όπου η πατρίδα μας με όλα όσα θα συμβούν, δεν θα είναι κράτος, δεν θα είναι καν πόλεις κράτος όπως στο ένδοξο παρελθόν μας, αλλά θα γίνει σπίτια-κράτος. Θα είναι σπίτια που θα πρεπει να ύπερασπίσουν τα τελευταία στοιχειώδη δικαιώματα των ανθρώπων που θα τα κατοικούν. Θα είναι το σπίτι εκείνου που θα περιμένει τους διάφορους κλητήρες να του πετάξουν έξω τα παιδιά του στο δρόμο γιατί χρωστάει στη κ@λοτράπεζα και θα πρέπει να το υπερασπιστεί. Θα είναι το σπίτι ενός μακροχρόνια άνεργου που θα ψάχνει σαν το αγρίμι να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Θα είναι το σπίτι ανθρώπων που θα έχει γυρίσει το μάτι ανάποδα και θα είναι έτοιμοι να περισώσουν την ύστατη αξιοπρέπεια…

Ναι κανείς δεν ήξερε να απαντήσει τίποτα, γιατί αυτοί που μας κυβερνάνε τώρα δεν εχουν συνειδητοποιήσει – ή δεν τους καίγεται καρφί –  πως πέταξαν τα τελευταία κλειδιά ασφάλειας στο πάτο του βόθρου, και η βαλβίδα άρχισε κιόλας να σφυρίζει. Πως θα συνεχίσει άραγε ένας λαός που συνειδητοποιεί αργά και βασανιστικά πως δεν ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ? Τι θα συμβεί με τους πολίτες που νοιώθουν πως ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. Τι τρόπους θα βρει ο καθένας για να φυλάξει το σπίτι-κράτος του?

Δεν έχει σημασία αν υπάρξουν επόμενες εκλογές και κάποιοι ψηφίσουν κάτι. Θα είναι μια θλιβερή συνήθεια απλά. Οι πολιτικές προοπτικές της Ελλάδας κινούνται στη σφαίρα του ποιος είναι Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ… Τι πιο άθλιο, πιο ξεφτυλισμένο για ένα λαό να πρέπει να επιλέγει τον λιγότερο χειρότερο απατεώνα…Και να μην του βγαίνει ούτε αυτό. Γιατί αποδεικνύεται κάθε φορά πως δεν είναι καν ο λιγότερο.. αλλά απλά ο χειρότερος. Δεν ξέρω πια, τι με φοβίζει περισσότερο, το αδιάφορο κενό βλέμμα ή το σοκαρισμένο πρόσωπο… Το μάτι που γυρίζει ανάποδα ή το μάτι που δεν ξέρει πια ούτε να ανοιγοκλείσει…

Είναι η τραγική στιγμή της ύπαρξης που καταλαβαίνεις πως ότι υπήρχε γύρω σου, ότι ήξερες από τους κανόνες ύπαρξης, ήταν όλα μπούρδες. Δεν υπάρχει πια ασφάλεια ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ. Εκτός κι αν ασφάλεια είναι να ΕΙΣΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΣΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ. Αν ασφάλεια εκλάβεις το γεγονός πως ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙΣ ΚΑΤΙ ΑΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟ γιατί απλά κάποιος στο επέβαλε. Αν παραδώσεις και το τελευταίο κάστρο. Τη φωλιά που ζει η αγέλη σου..

Είμαι σίγουρη πως τους χρόνους που έρχονται η  Ελλάδα θα γεμίσει αγέλες…Που θα φτιάξουν τους δικούς τους νόμους, που θα επιβιώνουν με τους δικούς τους όρους, γιατί το κουστούμι έχει στενέψει πολύ… Σφίγγει λαιμούς, σφίγγει μπράτσα, σφίγγει γόνατα σε επικίνδυνο βαθμό. Αυτή η ασφυξία που βουλώνει τα στόματα των φοβισμένων ανθρώπων κάποια στιγμή θα γίνει ουρλιαχτό…

Κάποια στιγμή θα κληθούμε να αποφασίσουμε αν θα αφήσουμε να μπούν και μέσα στο σπίτι μας και δεν ξέρω.. κάτι μου λέει πως ο ταπεινωμένος ραγιάς εκεί θα κλωτσίσει άσχημα. Ισως κάνω λάθος αλλά το ένστικτο μου λέει πως αυτή η ανώμαλη ανάσα των ανθρώπων γύρω μου θα έχει πολύ ακραία αποτελέσματα.  Γιατί το κουστούμι που μας έχουν ετοιμάσει έχει ακόμα πολύ στένεμα, πολύ ξεπούλημα, πολλές αθλιότητες που θα συμβούν και δεν είμαι σίγουρη για το πόση πολιτισμένη επιδερμίδα μας έχει μείνει ακόμα…

Πόση επιδερμίδα έχει ροκανίσει ο σκώρος της απάτης… Και δεν είναι πολύ μακρινές οι μνήμες εκείνης της Ελλάδας που βρισκόταν στα ερείπια. Δεν είναι τόσο πλαστικοποιημένα τα γονίδια μας – ακόμα – Δεν είμαστε τόσο “πολιτισμένοι¨ακόμα. Σε μια στάση στο πουθενά δεν ξέρεις που να πας, αλλά το αρχέγονο ένστικτο ξέρει ένα πράγμα στα σίγουρα, ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Και οι κάθε είδους κυβερνήσεις μπορούν να τιθασεύσουν τους “πεθαμένους” αλλά ο αληθινός τους φόβος τους είναι οι “ζωντανοί”…

πηγή:

http://synithisypoptos.gr

Π. Πακακωνσταντίνου: Στο Χείλος της Σύρραξης Τουρκία και Ρωσία

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Καταλύτης εξαιρετικά επικίνδυνων εξελίξεων στο Συριακό ενδέχεται να αποδειχθεί η πολύνεκρη βομβιστική επίθεση εναντίον στρατιωτικών οχημάτων που έλαβε χώρα την περασμένη Τετάρτη στην Αγκυρα. Το γεγονός ότι ο Ταγίπ Ερντογάν και ο Αχμέτ Νταβούτογλου έσπευσαν να ενοχοποιήσουν το συριακό, κουρδικό κόμμα PYD, παρά την κατηγορηματική άρνηση του τελευταίου ότι έχει οποιαδήποτε σχέση με την επίθεση, ενισχύει τους φόβους ότι επίκειται εισβολή της Τουρκίας στηΒόρεια Συρία. Μια εξέλιξη που θα μπορούσε να φέρει όχι μόνο την Τουρκία, αλλά και το ίδιο το ΝΑΤΟσε ευθεία αντιπαράθεση με τη Ρωσία, στρατιωτικές δυνάμεις της οποίας επιχειρούν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο από την 30ή Σεπτεμβρίου.

Είτε υιοθετήσει κανείς την εκδοχή της προβοκάτσιας είτε όχι, η επίθεση στην Αγκυρα αποτελεί ουρανόπεμπτο δώρο για τους θερμοκέφαλους του τουρκικού κατεστημένου. Ηδη από το προπερασμένο Σάββατο, χωρίς καμία ουσιαστική αφορμή, το τουρκικό πυροβολικό σφυροκοπούσε θέσεις των Κούρδων μαχητών επί συριακού εδάφους, ενώ ο Ταγίπ Ερντογάν ζητούσε επίμονα από τηνΟυάσιγκτον το «πράσινο φως» για εισβολή χερσαίων δυνάμεων της χώρας του, αλλά και τηςΣαουδικής Αραβίας, στον συριακό βορρά. Οι έντονες επιφυλάξεις της –πιο συνετής από τον απρόβλεπτο πρόεδρο της Τουρκίας– στρατιωτικής ηγεσίας δεν φαίνεται να είχαν καμία επίδραση στονΕρντογάν, που έχει αναθέσει την επιχειρησιακή ευθύνη στο συριακό μέτωπο εξ ολοκλήρου στη μυστική υπηρεσία ΜΙΤ.



Η επίσημη αιτιολογία της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας, ότι δηλαδή θέλουν να στείλουν στρατεύματα για να πολεμήσουν το Ισλαμικό Κράτος, μόνο σαν κακόγουστο ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί. Οι πάντες γνωρίζουν ότι οι δύο χώρες, μαζί με το Κατάρ, ήταν και εξακολουθούν να είναι οι βασικοί υποστηρικτές ακραίων τζιχαντιστών που μάχονται τον Ασαντ στη Συρία. Εκείνο που τις παρακινεί σε στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς, αυτή την περίοδο, είναι το γεγονός ότι τα πράγματα στη Συρία εξελίσσονται εντελώς αντίθετα με τις αρχικές προσδοκίες τους για γρήγορη πτώση του καθεστώτος 'Ασαντ και ανάδειξη μιας σουνιτικής ηγεσίας, φιλικής προς τις τρεις επίσης σουνιτικές χώρες, στη Δαμασκό.

ΤΡΕΙΣ ΔΥΣΜΕΝΕΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Ειδικά η Τουρκία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη συνέργεια τριών δυσμενέστατων για την ίδια εξελίξεων. Ηπρώτη έγκειται στην ανάμειξη του ρωσικού παράγοντα, ιδιαίτερα μετά την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους από την Τουρκία, κάτι που αποτέλεσε πλήγμα στο γόητρο του Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος δεν παρασύρθηκε σε σπασμωδικές αντιδράσεις, αλλά η απάντησή του ήταν αμείλικτη. Αμέσως μετά το συμβάν, μετέφερε τα πιο προηγμένα πυραυλικά συστήματα στη Συρία, απέναντι από τα τουρκικά σύνορα, αλλά και τελευταίας γενεάς διατάξεις ηλεκτρονικού πολέμου που «τυφλώνουν» τα ραντάρ των τουρκικών αεροπλάνων. Παράλληλα, η ρωσική αεροπορία σφυροκοπεί εδώ και μήνες τους ισλαμιστές αντιπάλους του Ασαντ, συμπεριλαμβανομένων των ενόπλων Τουρκμενίων που στρατολογεί, στηρίζει και καθοδηγεί η ΜΙΤ.

Η δεύτερη, δυσμενέστατη για την Αγκυρα εξέλιξη έγκειται στην προέλαση του κυβερνητικού στρατούτου Ασαντ σε βάρος των «πελατών» της στη Συρία. Με την υποστήριξη της ρωσικής αεροπορίας, ο συριακός στρατός, σε κοινό μέτωπο με δυνάμεις της φιλοϊρανικής οργάνωσης του Λιβάνου Χεζμπολάχ, καταλαμβάνει σημαντικά εδάφη σε διάφορες περιοχές της χώρας. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο Χαλέπι, δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της χώρας πριν από την έναρξη του πολέμου και διχοτομημένη μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και αντικαθεστωτικών ανταρτών από το 2012.

Οι φιλικές προς τον Ασαντ δυνάμεις έχουν σχεδόν περικυκλώσει το Χαλέπι, το οποίο συνδέεται πλέον με την Τουρκία με έναν μόνο διάδρομο, που εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια των ανταρτών. Αν πέσει το Χαλέπι, η φιλοδυτική αντιπολίτευση θα υποστεί τεράστιο, ίσως μοιραίο πλήγμα, ενώ ο Ασαντ θα ελέγχει ολόκληρη τη Δυτική Συρία, από τα σύνορα με την Ιορδανία μέχρι εκείνα με την Τουρκία, δηλαδή τη γεωγραφική ζώνη στην οποία περιλαμβάνονται σχεδόν όλα τα σημαντικά αστικά κέντρα.

Ο τρίτος και ακόμη σημαντικότερος, για την Αγκυρα, παράγοντας εντοπίζεται στο Κουρδικό. Εκμεταλλευόμενοι την αποδιοργάνωση των αντιπάλων του Ασαντ, λόγω της προέλασης του κυβερνητικού στρατού, οι δυνάμεις του αριστερού κουρδικού κόμματος PYD –αδελφής οργάνωσης με το ΡΚΚ του Αμπντουλάχ Οτσαλάν– επεκτείνουν τα εδάφη που ελέγχουν σε μια μεγάλη λωρίδα, δίπλα στα τουρκικά σύνορα.

Ο κόκκινος συναγερμός είχε χτυπήσει στην Αγκυρα ήδη από τον περασμένο Ιούνιο, οπότε ηπολιτοφυλακή του PYD, οι Μονάδες Λαϊκής Αυτοάμυνας (YPG), κατέλαβε το στρατηγικής σημασίαςΤελ Αμπιάντ. Εκτοτε οι Κούρδοι ελέγχουν ολόκληρη την περιοχή από τα σύνορα με το ιρακινό Κουρδιστάν, στα ανατολικά, μέχρι τον Ευφράτη, όπως και άλλον ένα θύλακο, γύρω από το Αφρίν, προς τα δυτικά. Τους λείπει μόνο μια ενδιάμεση ζώνη, με κέντρο την Αζάζ, για να ενοποιήσουν τα εδάφη τους από τη μία άκρη της Βόρειας Συρίας ώς την άλλη και να δώσουν σάρκα και οστά στη «Ροτζάβα», το συριακό Κουρδιστάν.

Αυτό όμως αντιπροσωπεύει τον απόλυτο εφιάλτη για την Αγκυρα. Ενα δεύτερο, ντε φάκτο αυτόνομο κουρδικό κράτος, δίπλα σε εκείνο του ιρακινού Κουρδιστάν, που θα μοιράζεται μαζί του τα έσοδα από το κουρδικό πετρέλαιο, το οποίο θα μεταφέρεται στις μεσογειακές ακτές της Συρίας, θα αποτελούσε ισχυρότατο ενισχυτή των αλυτρωτικών διαθέσεων που τρέφουν οι Κούρδοι της Τουρκίας. Τη στιγμή μάλιστα που οι ειρηνευτικές συνομιλίες τουρκικής κυβέρνησης - Οτσαλάν έχουν καταρρεύσει, το ΡΚΚ έχει επιστρέψει στον ένοπλο αγώνα και οι κουρδικές πόλεις της Νοτιοανατολικής Τουρκίας βρίσκονται σε κατάσταση πολιορκίας, αναβιώνοντας τις χειρότερες μέρες του Κουρδικού, τη δεκαετία του ‘90.

«ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ»

Αντιμέτωποι με αυτή την προοπτική, Ερντογάν και Νταβούτογλου ξεκαθάρισαν τις «κόκκινες γραμμές» τους προς τους Κούρδους: θα κάψουμε τη γη κάτω από τα πόδια σας αν επιχειρήσετε να περάσετε δυτικά του Ευφράτη, από το Κομπάνι προς την Τζαραμπλούς και ανατολικά του Αφρίν, προς την Αζάζ! Τι κι αν η Τζαραμπλούς ελέγχεται από το Ισλαμικό Κράτος, το οποίο κατάφεραν νααναχαιτίσουν οι Κούρδοι με την ηρωική τους αντίσταση στο Κομπάνι; Τι κι αν η Αζάζ βρίσκεται στα χέρια άλλων τζιχαντιστών, όπως το Μέτωπο Αλ Νούσρα, δηλαδή το συριακό παρακλάδι της Αλ Κάιντα;

Για να δικαιολογήσουν αυτή την πολιτική, που τους εκθέτει στα μάτια των Αμερικανών συμμάχων τους, Ερντογάν και Νταβούτογλου ισχυρίζονται ότι το PYD εκτοπίζει Αραβες, Τουρκμένιους και άλλες εθνότητες στις περιοχές που καταλαμβάνει και αλλοιώνει τη δημογραφική τους σύνθεση, ώστε να δημιουργήσει μια αμιγώς κουρδική οντότητα. Είναι αλήθεια ότι, σε αντίθεση με τα καντόνια του Κομπάνικαι του Αφρίν, που είναι αμιγώς κουρδικά, η ενδιάμεση ζώνη κατοικείται από ένα εθνοτικό αμάλγαμα Κούρδων, Αράβων και Τουρκμενίων. Ωστόσο, το PYD δεν διεκδικεί, τουλάχιστον στα λόγια, μια αμιγώς κουρδική οντότητα, και πολύ περισσότερο ένα κουρδικό κράτος, αλλά τη δημοκρατική αυτοδιοίκηση της «Ροτζάβα», στο πλαίσιο ενός αποκεντρωμένου συριακού κράτους, με σεβασμό όλων των εθνικώνκαι θρησκευτικών ομάδων.

Μπορεί να υποψιαστεί κανείς ότι οι διεθνιστικές διακηρύξεις δοκιμάζονται πολύ σκληρά από τις ωμές πραγματικότητες του εμφυλίου πολέμου και του εθνοτικού μίσους. Γεγονός είναι, πάντως, ότι οι Κούρδοι του PYD έχουν οικοδομήσει συμμαχίες με όχι αμελητέα τμήματα των αραβικών πληθυσμών και φυλών στις περιοχές τους. Αυτό υποδηλώνουν και οι λεγόμενες «Δημοκρατικές Συριακές Δυνάμεις», στις οποίες συμμετέχουν, πλην των κουρδικών YPG, ένοπλες αραβικές ομάδες με πρώην στελέχη του κυβερνητικού στρατού που εγκατέλειψαν τον Ασαντ ή και πρώην μαχητές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA), της κυριότερης οργάνωσης-ομπρέλας της φιλοδυτικής, θεωρητικά «μετριοπαθούς»,αντιπολίτευσης.

Οπως και να έχουν τα πράγματα, γεγονός είναι ότι η διπλή πίεση, του συριακού στρατού και των Κούρδων, απειλεί να εξοστρακίσει τους τζιχαντιστές από την Αζάζ, κάτι που θα σημάνει τηνενοποίηση της «Ροτζάβα» και το κλείσιμο του κλοιού γύρω από το Χαλέπι. Η μεγάλη πόλη του συριακού βορρά κινδυνεύει να έχει την τύχη της Χομς, την οποία αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες ύστερα από μήνες ασφυκτικής πολιορκίας. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, ο FSA θα έχει πρακτικά εκμηδενιστεί, και απέναντι στον Ασαντ θα ορθώνονται κυρίως το Ισλαμικό Κράτος και η Αλ Νούσρα, δηλαδή η Αλ Κάιντα, κάτι που θα επέτρεπε στον Σύρο πρόεδρο να διαπραγματευθείμια λύση στα μέτρα του, από θέση ισχύος. Για όλους αυτούς τους λόγους, η Αγκυρα επείγεται να εισβάλει και να δημιουργήσει «ελεύθερη ζώνη» ανάμεσα στις δύο κουρδικές περιοχές, κατά προτίμηση με την έγκριση των ΗΠΑ, εν ανάγκη και χωρίς αυτήν.

Η ΣΤΑΣΗ ΟΜΠΑΜΑ

Μέχρι τώρα, ο Μπαράκ Ομπάμα ακολουθεί προσεκτική πολιτική στο Συριακό. Αξιοποιεί και προσπαθεί να ρυμουλκήσει τους Κούρδους της Συρίας, ενώ δεν κόβει τις γέφυρες επικοινωνίας με τη Ρωσία, θέτοντας ως πρώτη προτεραιότητα την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους και όχι τηνανατροπή του Ασαντ.

Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα ο Αμερικανός ηγέτης βρίσκεται υπό αυξανόμενη πίεση. Οχι μόνο από τον Ερντογάν, που τον καλεί να διαλέξει «ή εμάς ή τους Κούρδους», αλλά και από μεγάλη μερίδα του αμερικανικού κατεστημένου, που του προσάπτει ότι παραείναι συγκρατημένος, στα όρια του... ζεν ― παθητικότητα που επιτρέπει στον Πούτιν να κερδίζει έδαφος. Στους επικριτές του δεν περιλαμβάνονται μόνον οι Ρεπουμπλικανοί και οι συντηρητικοί αρθρογράφοι της Wall Street Journal και τηςWashington Post, αλλά και κύκλοι των Δημοκρατικών, φιλελεύθεροι σχολιαστές των New York Timesκαι παράγοντες ισχυρής επιρροής, όπως ο πολύς Τζορτζ Σόρος. Ο μεγαλόσχημος επενδυτής κάλεσε πρόσφατα, με άρθρο του στον Guardian, τον Αμερικανό πρόεδρο να αλλάξει γραμμή, υποστηρίζοντας ότι «ο Πούτιν είναι μεγαλύτερη απειλή για την Αμερική από το Ισλαμικό Κράτος».

Επί του παρόντος, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν φαίνεται να κάμπτεται. Την Πέμπτη το βράδυ, ο Λευκός Οίκος δήλωσε ότι η κυβέρνηση Ομπάμα «δεν έχει καταλήξει σε συμπεράσματα» για τους ενόχους των φονικών επιθέσεων στην Τουρκία, αποφεύγοντας να υιοθετήσει τις κατηγορίες του Ερντογάν εναντίον των Κούρδων. Το γεγονός, βέβαια, ότι ο Λευκός Οίκος χρειάστηκε ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο γι’ αυτή την πρώτη, πολύ επιφυλακτική αντίδραση στην επίθεση που έγινε στην Αγκυρα μαρτυρά έντονο προβληματισμό, ενδεχομένως και αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις για τη στρατηγική της Αμερικής στο Συριακό.

Στο μεταξύ, ο Ερντογάν, εκμεταλλευόμενος τη μεγάλη πίεση που αισθάνεται η Αγκελα Μέρκελ λόγω προσφυγικού, εξασφάλισε τη συναίνεση της Γερμανίας στη δημιουργία ελεύθερης ζώνης και ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία. Βέβαια, η Γερμανίδα καγκελάριος δήλωσε ότι κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει με τη συναίνεση Ρωσίας και Συρίας, αλλά η τοποθέτησή της ήρθε εκ των πραγμάτων να αυξήσει την πίεση στον Μπαράκ Ομπάμα.

Το κυριότερο, ο Ερντογάν κατάφερε να εμπλέξει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με πρόσχημα το προσφυγικό. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός θεωριών συνωμοσίας για να εικάσει ότι τα πολεμικά σκάφη της Συμμαχίας είναι λιγότερο χρήσιμα απέναντι σε βάρκες με λαθρομετανάστες και περισσότερο για να μπλοκάρουν και να επιτηρούν τα ρωσικά πολεμικά πλοία στην Ανατολική Μεσόγειο. Εάν ο Ερντογάν καταφέρει να εμπλέξει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και στην προσπάθειά του για δημιουργία «ελεύθερης ζώνης», δηλαδή κατοχής συριακών εδαφών κοντά στις ρωσικές βάσεις, θα έχει πετύχει τον άμεσο στόχο του. Αλλά με τι μεγάλο αντίτιμο για την περιφερειακή ή και την παγκόσμια ασφάλεια!

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΒΟΛΕΣ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΑΣΑΝΤ

Τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών απειλούν να οδηγήσουν σε κατάρρευση τηνεύθραυστη συμφωνία του Μονάχου μεταξύ των μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων που εμπλέκονται στο Συριακό. Οι αμετανόητα αισιόδοξοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν, με ισχυρές δόσεις πραγματισμού, ότι η κλιμάκωση των εχθροπραξιών, προτού αρχίσει η εφαρμογή μιας συμφωνίας για εκεχειρία, είναι νόμος του πολέμου, καθώς κάθε πλευρά πασχίζει να διασφαλίσει τις μέγιστες δυνατές επιτυχίες, βελτιώνοντας τη διαπραγματευτική της θέση.

Γεγονός είναι ότι το κανάλι επικοινωνίας μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών ΗΠΑ και Ρωσίας, Τζον Κέρι και Σεργκέι Λαβρόφ, παραμένει ανοικτό. Αίσθηση προκάλεσε, εξάλλου, η τοποθέτηση του Ρώσου πρεσβευτή στον ΟΗΕ, Βιτάλι Τσούρκιν, την περασμένη Πέμπτη. Ο κ. Τσούρκιν «άδειασε» τον Ασαντγια τις δηλώσεις του ότι θα συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι να νικήσει ολοσχερώς την αντιπολίτευσηκαι τον κάλεσε να συνομιλήσει με την αντιπολίτευση αν θέλει να βρει «αξιοπρεπή» έξοδο από τηνκρίση. Επιπλέον, του υπενθύμισε ότι, αν ο κυβερνητικός στρατός μπόρεσε να απωθήσει τους αντικαθεστωτικούς από τη Δαμασκό, το οφείλει στη ρωσική αεροπορία ― η οποία, θα μπορούσε να εικάσει κανείς, δεν είναι δεδομένη. Ισως είναι νωρίς να μιλήσει κανείς για ρήγμα μεταξύ Μόσχας και Δαμασκού. Φαίνεται όμως ότι το Κρεμλίνο προσπαθεί να προσγειώσει τον Ασαντ, συνιστώντας του να μην παίρνει πολύ αέρα από τις, σε μεγάλο βαθμό, δοτές στρατιωτικές επιτυχίες του και να διευκολύνειτην πολιτική λύση του προβλήματος, χωρίς να θεωρεί δεδομένο ότι αυτή η λύση θα περιλαμβάνει και τον ίδιο.

*Πηγή: kathimerini.gr

Κυριάκο, ρώτα τον πατέρα σου αν είμαι αξιόπιστος

του Κώστα Βαξεβάνη

Αγαπητέ Κυριάκο

Άκουσα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, την άποψή σου πως οι αποκαλύψεις του HOT DOC, δεν είναι δα και οι αποκαλύψεις των New York Times. Δεν ξέρω τι είναι το HOT DOC Κυριάκο μου, αλλά στην Αμερική όπου σπούδασες, δεν θα υπήρχε δημοσίευμα που να κατηγορεί πολιτικό πως έχει πρόβλημα με τα περιουσιακά στοιχεία που δηλώνει και ο πολιτικός αυτός να μην απαντούσε επί της ουσίας, αλλά να κατέφευγε σε ειρωνείες για τους δημοσιογράφους.

Δεν ξέρω επίσης αν την άποψή σου για την αξιοπιστία μου την ασπάζεται ο πατέρας σου, ο Κώστας Μητσοτάκης, με τον οποίο με συνδέει μια πολύ καλή σχέση, από την εποχή που ως δημοσιογράφος, έκανα μια αποκάλυψη που αφαίρεσε ένα από τα μελανά στοιχεία της ιστορίας του.

Αποκάλυψα λοιπόν Κυριάκο μου, πως ο πατέρας σου δεν ήταν συνεργάτης των Ναζί. Η άποψη αυτή είχε παγιωθεί μετά από δημοσιέυματα της «Αυριανής» το 1985 και συνοδεύτηκε από φωτογραφίες. Έδωσα στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία που στοιχειοθετούσαν πως αυτή η κατηγορία χαλκεύτηκε στην Στάζι, τη μυστική υπηρεσία της Ανατολικής Γερμανίας, μετά από αίτημα των Βουλγαρικών μυστικών υπηρεσιών. Δημοσίευσα έγγραφα αλλά και συνεντεύξεις των πρακτόρων.

Το έκανα εγώ αυτό Κυριάκο μου, ο οποίος δεν είχα καμιά πολιτική σχέση ούτε με τη ΝΔ, ούτε με το Μητσοτάκη. Ούτε το Βήμα, ούτε οι φυλλάδες και οι παρατρεχάμενοι της οικογένειας. Χρειάστηκε μάλιστα στο Mega όπου δούλευα να απειλήσω πως αν δεν παίξει η εκπομπή (πράγμα που πολλοί επιχειρούσαν) θα καταγγείλω την προσπάθεια λογοκρισίας στον κόσμο. Βλέπεις τότε Κυριάκο μου, κανένας δεν ήθελε να ξελασπώσει τους Μητσοτάκηδες.

Όταν Κυριάκο μου ο πατέρας σου με ευχαρίστησε γι’ αυτό που έκανα, του είπα πως αυτό ήταν η υποχρέωσή μου ως δημοσιογράφου, να βρω και να πω την αλήθεια και τον διαβεβαίωσα πως αν έβρισκα το αντίθετο, θα το δημοσιοποιούσα χωρίς να κάνω χάρη σε κανέναν.

Γιατί έτσι κάνουν οι δημοσιογράφοι Κυριάκο μου, οι κανονικοί δημοσιογράφοι. Ούτε λιβανίζουν, ούτε κρύβουν, ούτε κάνουν γαργάρες. Έτσι έκανα και στην περίπτωσή σου. Βρήκα ένα προβληματικό Πόθεν Έσχες, διπλά ΑΦΜ της συζύγου σου, αγορές οικοπέδων μαζί με το Χριστοφοράκο. Αυτά δημοσίευσα και περίμενα απάντηση. Δεν την έδωσες, αλλά θέλησες να ειρωνευτείς. Για λόγους ιστορίας και μόνο, παρότι δεν με λένε Μητσοτάκη, δεν είμαι παιδί πρώην πρωθυπουργού, οι New York Times, έχουν κατά καιρούς φιλοξενήσει άρθρα μου, όπως και ο Guardian, η Die Zeit, η El Mundo και πολλές ακόμη εφημερίδες κύρους. Με έχουν βραβεύσει κιόλας Κυριάκο μου γιατί αποκάλυψα πράγματα που εσύ και η κυβέρνησή σου κρύβατε μαζί με Βενιζέλους και λοιπούς παραστάτες της διαπλοκής (για τραγική ειρωνεία αυτή η λέξη έχει καθιερωθεί από τον πατέρα σου, Κυριάκο).

Αν με την ειρωνική σου φράση Κυριάκο μου πως το HOT DOC δεν είναι NYT, απευθύνεσαι γενικά στην ελληνική δημοσιογραφία, θα με βρεις σύμφωνο. Ναι Κυριάκο μου, οι δημοσιογράφοι των NYT, δεν θα χρηματίζονταν σε μαύρες σακούλες, όπως έχει πει ο πατέρας σου πως έκαναν όταν ο Σαμαράς ήταν Υπουργός Εξωτερικών, και του οποίου υπήρξες Υπουργός. Αλλά από την άλλη μεριά Κυριάκο μου και οι πολιτικοί στην Αμερική δεν θα ήταν τόσο ρόμπες ώστε να ζητούσε ένας Χριστοφοράκος να τους χαρίσει η SIEMENS τα τηλεφωνικά κέντρα. Και αν αυτό γινόταν γνωστό Κυριάκο μου, δεν θα έγραφαν μόνο οι ΝΥΤ, αλλά και τα Νέα της Κολοπετινίτσας Βορείου Αμερικής.

Επίσης Κυριάκο μου, αν ο πιο στενός τους συνεργάτης είχε εμπλοκή σε κύκλωμα παιδεραστίας, θα είχαν το θάρρος να πουν πως έσφαλαν στην επιλογή τους και το πολιτικό θάρρος να κάνουν μια δήλωση βρε αδερφέ.

Όχι Κυριάκο μου, το HOT DOC δεν είναι οι NYT. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Αλλά εκεί δουλεύουν δημοσιογράφοι που παλεύουν με ολόκληρο το σύστημα που δημιουργήσατε στην Ελλάδα. Κανονικοί δημοσιογράφοι. Ρώτα και τον πατέρα σου.

Πηγή:

http://www.koutipandoras.gr

Μια φωτογραφία που «κραυγάζει»

 

"Δε λυπάμαι τα γηρατειά που φεύγουν 
τα μωράκια που έρχονται άθελά τους να ζήσουν σκλάβοι,
να πεθάνουν σκλάβοι, 
σ’ έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων. 
Θα τους μαθαίνουν: η σκλαβιά τους χρέος εθνικόν και σοφία του Πανάγαθου!…
Πότε θ’ αναστηθούν οι σκοτωμένοι; "

Κώστας Βάρναλης


Κάποτε, όπως διηγείται ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Μάνος Λοϊζος του ζήτησε να φτιάξει στίχους για το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Ο στιχουργός όταν άκουσε την σύνθεση το αρνήθηκε με την διατύπωση: «Θέλεις να με κάνεις ρεζίλι; Όποιον στίχο και να σου δώσω η μουσική σου θα τους νικήσει…».

Ετσι ακριβώς και με την συγκλονιστική φωτογραφία που παρουσιάζει ένα μικρό προσφυγόπουλο να περπατά με τα πόδια στην Εθνική Οδό, με κατεύθυνση προς την Ειδομένη.  Η εικόνα «μιλάει» τόσο δυνατά που κάθε σχολιασμός θα περάσει απαρατήρητος.

Βαθύ κόκκινο