Τρομοκρατία: Το υπερόπλο της Δύσης.!!!!!!!!!!!

«Θα πρέπει να επιτεθείτε στους πολίτες, σε άνδρες, γυναίκες, παιδιά, αθώους ανθρώπους που δεν έχουν καμιά σχέση με τα διάφορα πολιτικά παιχνίδια. Ο λόγος είναι απλός: Πρέπει να αναγκαστεί το κοινό να στραφεί στο κράτος απαιτώντας μεγαλύτερη ασφάλεια». 

Αυτός ήταν ο στόχος της αμερικανο-νατοϊκής τρομοκρατικής Επιχείρησης Stay Behind που αιματοκύλησε τη Δυτική Ευρώπη τον τελευταίο μισό αιώνα: Μια μακριά συγκεκαλυμμένη επιχείρηση μαζικής τρομοκρατίας και εξαπάτησης των πληθυσμών των Δυτικών χωρών που καθοδηγήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες της Δύσης. Εκατοντάδες αθώοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν με βομβιστικές και άλλες τρομοκρατικές επιθέσεις σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, τραίνα, σουπερμάρκετ, πάρκα, καφετέριες και γραφεία. Όλες αποδίδονται αρχικά στην Αριστερά ή σε κάποιο (πραγματικό και διαβρωμένο ή κατασκευασμένο) «ανατρεπτικό» γκροπούσκουλο και όλες αποδεικνύονται στη συνέχεια έργο πρακτόρων των αμερικανικών, ΝΑΤΟϊκών μυστικών υπηρεσιών και των «εθνικών» παραρτημάτων τους σε κάθε χώρα. 

Αυτός ο βάναυσος βιασμός της πολιτικής σκέψης και της κριτικής ικανότητας, αποσκοπεί αφενός στην ενοχοποίηση της Αριστεράς για το τρομοκρατικό φαινόμενο και αφετέρου στην επικάλυψη της βασικής διαπίστωσης που προκύπτει από τη μελέτη της τρομοκρατίας στην Ευρώπη κατά τη μεταπολεμική περίοδο: Η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη αναπτύχθηκε με βάση την πελώρια τρομοκρατική «Επιχείρηση Stay Behind» που οργάνωσε και καθοδήγησε η «Μυστική Επιτροπή Σχεδιασμού» του γενικού αρχηγείου του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, η οποία εφαρμόστηκε στις διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες όπως «Επιχείρηση Gladio» (Ιταλία), «Επιχείρηση Ξίφος» (Γερμανία), «Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά» (Ελλάδα), κ.λ.π. 

Η αμερικανο-ΝΑΤΟϊκή «Επιχείρηση Stay Behind» αποκαλύφτηκε ότι ήταν ο ηθικός ή/και φυσικός αυτουργός όλων των ανθρωποκτόνων τρομοκρατικών ενεργειών (και όχι μόνο αυτών) που σημειώθηκαν στη Δυτική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Πίσω απ’ αυτήν την «επιχείρηση» φωτίστηκε η σχεδιασμένη καθοδηγητική, οργανωτική και χρηματοδοτική παρουσία των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και η συνεργασία τους με τις, δήθεν «εθνικές» μυστικές υπηρεσίες των διαφόρων χωρών που ελέγχονται από τον αμερικανικό παράγοντα. 

Για να διασφαλίσουν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των Δυτικών χωρών, οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» γνωστό ως «Επιχείρηση Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο: 

1. Οργανώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές κωδικές ονομασίες (Gladio, Κόκκινη Προβιά, Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας, κ.ά.). 

2. Έδρασε μέσα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, έχοντας ιδιαίτερες σχέσεις με τις Υπηρεσίες Ασφαλείας και τις Μονάδες Καταδρομών κάθε χώρας. 

3. Δραστηριοποιείται ακόμη και σήμερα σε πολλές χώρες υπό την καθοδήγηση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. 

Όλες οι χώρες που εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ όφειλαν να υπογράψουν μια συμφωνία ότι δεσμεύονται να «ανεχθούν και να μην εμποδίσουν τις αντάρτικες οργανώσεις με δεξιό προσανατολισμό». 

Η πρώτη δημόσια παραδοχή της μυστικής ΝΑΤΟϊκής Eπιχείρησης Stay Βehind έγινε επισήμως στις 1 Αυγούστου 1990, από τον ιταλό πρωθυπουργό Giulio Andreotti ο οποίος, μιλώντας στην ιταλική γερουσία, επιβεβαίωσε ότι σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου στην Ιταλία υπήρχε και δρούσε υπό τον αποκλειστικό έλεγχο και την καθοδήγηση του ΝΑΤΟ ένας παράνομος μυστικός στρατός τύπου Stay Behind με την κωδική ονομασία Gladio (ξίφος). 

Με σημείο εκκίνησης αυτή την επιβεβαίωση, ξεκίνησε ένας χείμαρρος αποκαλύψεων για τη δράση αυτού του παράνομου δικτύου και τη σχέση του με την τρομοκρατία στη μεταπολεμική Ευρώπη: 

Στο Βέλγιο, το δίκτυο έχει την ονομασία Sdra-8 και λειτουργεί ακόμη (αυτό δημιούργησε την παράλληλη οργάνωση «Catena» που δολοφόνησε τον Τζουλιέν Λαμπούτ, γραμματέα του ΚΚ του Βελγίου). 

Στη Βρετανία, η παρακρατική αυτή οργάνωση έχει την ονομασία Operation Stay Behind και χρηματοδοτείται από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Την δεκαετία του 1970, εκπαίδευσε πολλούς Ιταλούς νεοφασίστες στη Βρετανία, στρατολόγησε πολλούς Ιταλούς τρομοκράτες και ανέπτυξε στενούς δεσμούς με τη νεοφασιστική μασονική στοά Προπαγάνδα 2 (Π2) του Λίτσιο Τζέλλι, που ήταν βασικός μοχλός της τρομοκρατικής νεοφασιστικής δραστηριότητας στην Ιταλία, στη Δυτική Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου. 

Στη Γερμανία, το δίκτυο έχει την ονομασία Schwert (Ξίφος). Άρχισε να λειτουργεί το 1959, χρηματοδοτήθηκε από τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, στελεχώθηκε από την αντικομμουνιστική οργάνωση «Ένωση Γερμανικής Νεολαίας» και συμπεριλάμβανε πρώην Ναζί αξιω­ματικούς των Ες-Ες. Λειτουργεί μέχρι σήμερα. 

Στην Ελβετία, είχε την ονομασία Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας. Φακέλωσε 40.000 Ελβετούς, για τη συμμετοχή τους σε οργανώσεις της Αριστεράς. 

Στην Ισπανία, τα μέλη του παρακρατικού δικτύου δραστηριοποιούνταν με μεγάλη ευκολία με τις ευλογίες του καθεστώτος του Φράνκο. Χρησιμοποιούνται εναντίον της ΕΤΑ και παρέχουν διευ­κολύνσεις και στήριξη στα νεοφασιστικά κινήματα της Ευρώπης. 

Στην Ολλανδία, η αντίστοιχη οργάνωση υπάρχει από το 1950, αλλά οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι ισχυρίζονται ότι δεν έχει σχέση με το ΝΑΤΟ. Τα 635 μέλη της έχουν διεισδύσει στα εναλλακτικά κινή­ματα της χώρας. 

Στην Πορτογαλία, ο τοπικός βραχίονας του ΝΑΤΟϊκού δικτύου, δραστηριοποιείται μέσω του δήθεν πρακτορείου ειδή­σεων Aginter Press, που αποτελεί και την κεντρική έδρα της Μαύρης Διεθνούς στην Ευρώπη.

Στην Ιταλία, η προετοιμασία και η εκτέλεση της τρομοκρατίας, που είναι γνωστή ως στρατηγική της έντα­σης, ανατέθηκε από τις αμερικανικές υπηρεσίες στην οργάνωση «Gladio», το ιταλικό τμήμα της ΝΑΤΟϊκής Επιχείρησης Stay Behind, που δημιουργήθηκε με τη συνεργασία των ΗΠΑ και της ιταλικής μυστικής υπηρεσίας (SΙFAR) το 1952. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έχει ραγδαία ανάπτυξη στον ιταλικό χώρο: 

Στην Ελλάδα, ο βραχίονας του παράνομου ΝΑΤΟϊκού δικτύου Επιχείρηση Stay Behind, δρούσε με την κωδική ονομασία Κόκκινη Προβιά. 

Σύμφωνα με δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, «η παρακρατική οργάνωση Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα». 

Το Αμαρτωλό Χρονικού του Μυστικού Παραστρατού του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα 

Η παρακρατική Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955 από τη CIA και επανδρώθηκε, κυρίως, με ακροδεξιούς εξτρεμιστές που είχαν υπηρετήσει ή υπηρετούσαν στους Λόχους Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ) και άλλα ειδικά στρατιωτικά τμήματα, με πράκτορες των στρατιωτικών και πολιτικών μυστικών υπηρεσιών και με πολίτες. Για την εκτέλεση των πράξεων πολιτικής τρομοκρατίας, η Κόκκινη Προβιά συνεργαζόταν αρμονικά με τον υπόκοσμο. 

Το 1990, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ξέσπασε σάλος από το χείμαρρο των αποκαλύψεων για την ύπαρξη και τη δράση της παρακρατικής τρομοκρατικής επιχείρησης του ΝΑΤΟ που άπλωνε τα πλοκάμια της σε όλη την Ευρώπη, με την επωνυμία Επιχείρηση Stay Behind / Gladio, και, ιδίως, με τις αποκαλύψεις για το ρόλο της στη δημιουργία του κύματος της τρομοκρατίας που έπληξε την Ιταλία και αναδιέταξε εκ βάθρων την πολιτική της σκηνή. 

Μετά απ’ αυτό, η προσοχή του ευρωπαϊκού Τύπου εστιάστηκε στην έρευνα της Επιχείρησης Stay Behind και στα «εθνικά» παρακλάδια της, ανάμενα στα οποία συγκαταλεγόταν, φυσικά, και η ελληνική εκδοχή της. Έτσι, άρχισαν να έρχονται στο φως τα πρώτα στοιχεία γι’ αυτή την παρακρατική οργάνωση, σχεδόν 35 χρόνια μετά τη συγκρότησή της. 

Στις 9 Νοεμβρίου 1990, ο τότε υπουργός Άμυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε να παραδεχτεί δημόσια ότι «Έλληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο, που ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά, διαλύθηκε το 1988». 

Λίγες μέρες αργότερα, στις 14 Νοεμβρίου 1990, το πρακτορείο Associated Press, επικαλούμενο επίσημες και δημοσιογραφικές αναφορές, μεταδίδει ότι: «Η ελληνική Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά οργανώθηκε το 1955, αλλά η σοσιαλιστική κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία το 1981, άρχισε να την αποσυναρμολογεί το 1985. Από το 1988, τα όπλα και τα πυρομαχικά άρχισαν να μεταφέρονται από τις μυστικές κρύπτες του δικτύου και να αποθηκεύονται σε μια στρατιωτική βάση κοντά στην Αθήνα, γεγονός που σηματοδότησε τη διάλυση του δικτύου». 

Στις 16 Νοεμβρίου 1990, η εφημερίδα Independent αναφερόμενη στη θέση του Ανδρέα Παπανδρέου, που ήταν πρωθυπουργός κατά την οκταετία 1981-1988, γράφει: «Ο σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, δήλωσε ότι η κυβέρνησή του διέλυσε τον ελληνικό βραχίονα της Επιχείρησης Gladio, τον οποίον περιέγραψε ως μια παρακρατική οργάνωση γνωστή ως Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά που είχε συγκροτηθεί το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού παραρτήματος της συμφωνίας με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα». 

Η συνωμοσία της σιωπής των διαχειριστών της εξουσίας, που επί 35 χρόνια κρατούσε σε πλήρη μυστικότητα την ύπαρξη και τη δράση μιας (άκρως επικίνδυνης) παρακρατικής τρομοκρατικής οργάνωσης, είχε σπάσει. Κάτω από την πίεση ενός πλήθους παραγόντων, η ελληνική κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να ερευνήσει το ιστορικό ενός τρομοκρατικού δικτύου, που η ίδια είχε δημιουργήσει, ενισχύσει και καλύψει με κάθε δυνατό τρόπο. Η υπόθεση έπρεπε να «διερευνηθεί» με τρόπο ώστε να αποφευχθεί η σαρωτική ανατροπή των υφιστάμενων πολιτικών και στρατιωτικών ισορροπιών, τις οποίες ήταν σίγουρο ότι θα προκαλούσε η διαλεύκανσή της. 

Στις 20 Νοεμβρίου 1990, ο ευρωπαϊκός Τύπος αναφέρει ότι «η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε τη διενέργεια έρευνας για μια μυστική συμφωνία μεταξύ των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και της CIA, που αποσκοπούσε στην οργάνωση ενός αντικομμουνιστικού αντάρτικου δικτύου, που αποτελούσε τμήμα της καλυμμένης επιχείρησης που αποκαλύφθηκε πριν από ένα μήνα στην Ιταλία υπό την κωδική ονομασία Gladio». 

Η έρευνα αφορούσε ένα παράνομο δίκτυο το οποίο «στην Ελλάδα, είχε το κωδικό όνομα Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά, είχε οργανωθεί από τη CIA στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και διαλύθηκε το 1988, σύμφωνα με την κυβέρνηση. Αξιωματικοί του παράνομου αυτού δικτύου, αναμίχθηκαν στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών το 1967». 

Με άλλα λόγια, η έρευνα αφορούσε ένα παράνομο παραστρατιωτικό και παρακρατικό δίκτυο που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις εσωτερικές (και όχι μόνο) πολιτικές εξελίξεις σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Μια παράνομη δομή που, κατά την άποψή μου, ήταν ο ηθικός και φυσικός αυτουργός ή συμμέτοχος σε όλες τις τρομοκρατικές ενέργειες που συγκλόνισαν τη χώρα κατά τη μεταπολεμική περίοδο. 

Από τη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, το 1963 και την πολύνεκρη τρομοκρατική βομβιστική ενέργεια στη γέφυρα του Γοργοπόταμου, το 1964 (στην οποία έχασαν τη ζωή τους 13 άτομα) μέχρι την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, το 1967. Από τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα, Ρίτσαρντ Γουέλς, το 1975, μέχρι τη δολοφονία του βουλευτή Παύλου Μπακογιάννη, το 1989, κι από εκεί, μ’ ένα άλμα, στη δολοφονία του Βρετανού ταξίαρχου Τζόρτζ Σόντερς, το 2000. 

Όπως είναι ευνόητο, καμιά «δημοκρατία» δεν θα μπορούσε να αντέξει μια συστηματική έρευνα μ’ αυτό το αντικείμενο. Γι’ αυτό το λόγο, η έρευνα, απλώς, ανακοινώθηκε. Δεν έγινε και δεν θα γίνει ποτέ. Ο φάκελος της ΝΑΤΟϊκής επιχείρησης Stay Behind και της τρομοκρατίας στη χώρα μας θα παραμείνει κλειστός, όπως τόσοι άλλοι. Και οι τρομοκράτες θα παραμείνουν «μυστικοί», όπως οι ποικιλώνυμες μυστικές υπηρεσίες που τους κατασκεύασαν και τους κατασκευάζουν. 

Γιατί, απλούστατα, όταν ο διώκτης και ο διωκόμενος ταυτίζονται, η σύλληψη του «διωκόμενου» είναι, αντικειμενικά, αδύνατη και αδιανόητη. 

Για λόγους που συνδέονται με τις κεντρικές επιδιώξεις της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής, η τρομοκρατία ήταν, είναι και θα είναι μια ακροδεξιά και νεοφασιστική υπόθεση πρακτόρων, όπως συνάγεται από την εμπειρία των χωρών που προχώρησαν σε μια (έστω και πρόχειρη) έρευνα για το τρομοκρατικό φαινόμενο στη μεταπολεμική Ευρώπη. 

«Στην Ιταλία, σε 12 χρόνια, από το 1969 μέχρι το 1980, σημειώθηκαν 4.298 τρομοκρατικές πράξεις κάθε είδους. Οι νεοφασίστες και οι ακροδεξιοί σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες υπήρξαν υπεύθυνοι για το 68% όλων των τρομοκρατικών ενεργειών γενικά και, σχεδόν, για το 90% εκείνων που είχαν ανθρωποκτόνο αποτέλεσμα». 

Οι μυστικές υπηρεσίες (μηχανισμοί που εκ φύσεως ενσωματώνουν το ψεύδος, τη συνωμοσία, την απάτη, την προβοκάτσια και τη σκευωρία ως λειτουργικά τους στοιχεία) και ο μεγα-μηχανισμός της προπαγάνδας (που αποσκοπεί στην ακύρωση της κριτικής σκέψης και στην αυτόβουλη προσχώρηση των πολιτών στους σχεδιασμούς της εξουσίας), αναγορεύονται σε πηγή της αλήθειας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, προκειμένου η κοινωνία να παραδοθεί «στη σφήκα και στο ξυνόχορτο» της εξουσίας και θα λειτουργούν όλο και πιο εντατικά. 

Και ο λόγος είναι απλός: Στην εν εξελίξει εξάλειψη όλων των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών που κατακτήθηκαν στη διάρκεια του 20ου αιώνα, και στην διαφαινόμενη κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας και του ασφαλιστικού συστήματος (με χρονικό ορίζοντα το 2015), θα υπάρξουν μαζικές αντιδράσεις οι οποίες πρέπει να εξουδετερωθούν. Εξ’ ου και η ανάγκη για τους διαχειριστές της εξουσίας να επιβάλλουν ένα ολοκληρωτικό Ποινικό Δίκαιο που βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην (κατασκευασμένη) στην υποψία (κάθε άνθρωπος της «διπλανής πόρτας» καθίσταται δυνάμει «ύποπτος») μέσω μιας «αντι-τρομοκρατικής» νομοθεσίας που θα καθίσταται ολοένα και σκληρότερη. 

Η σπαραχτική προειδοποίηση του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού, «Mην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον έχει πολύ ξηρασία», είναι πιο επίκαιρη από κάθε άλλη φορά. 

Μια στιγμή πριν απ’ το χάος, όταν όλα φαίνονται χαμένα και όταν «μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας βουβαίνεται η λογική», κανένας δεν μπορεί να «παραμένει εν πλήρει συγχύσει αθώος».

Κλεάνθης Γρίβας

Η γέννηση και η εδραίωση του σημερινού ISIS

του Άρη Χατζηστεφάνου


Το εάν ο ISIS έχει κατορθώσει να δημιουργήσει ένα ιδιότυπο «κοινωνικό συμβόλαιο» με τμήματα των πληθυσμών που καταλαμβάνει και το κατά πόσον η Δύση είναι πλέον σε θέση να ελέγξει το δημιούργημά της, ή θα συνεχίσει να το βλέπει να γιγαντώνεται εκτός ελέγχου είναι τα δύο μεγάλα ερωτήματα σήμερα.


Το καλοκαίρι του 2015, το BBC έκανε το «λάθος» να αναθέσει στην εταιρεία ORB μια δημοσκόπηση στη Συρία. Έκτοτε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αλλά και το ίδιο το BBC προσπαθούν να το ξεχάσουν. Όπως αποδείχθηκε το 82% των Σύρων πιστεύει ότι το Ισλαμικό Κράτος είναι δημιούργημα των Ηνωμένων Πολιτειών. Να σημειωθεί μάλιστα ότι το δείγμα προέρχεται και από περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του ISIS και της οργάνωσης Αλ Νούσρα, που συνδέεται με την Αλ Κάιντα. Τα στοιχεία που ήρθαν τα τελευταία χρόνια στη δημοσιότητα για την πραγματική ιστορία του ISIS δείχνουν να βεβαιώνουν αυτή την αντίληψη των Σύρων.Οι ευνοϊκές συνθήκες για τη δημιουργία του ISIS προκύπτουν αμέσως μετά την αμερικανική εισβολή και κατάληψη του Ιράκ, που αποσταθεροποιεί την ευρύτερη Μέση Ανατολή ενώ παράλληλα πυροδοτεί το εμφυλιακό κλίμα μεταξύ σιιτών και σουνιτών. Δεν είναι τυχαίο ότι μερικά χρόνια αργότερα το Ισλαμικό κράτος θα καταφέρει να προσεταιριστεί τμήματα του παλαιού μπααθικού κατεστημένου και κυρίως στρατιωτικούς του Σαντάμ Χουσεϊν που θα το βοηθήσουν σε θέματα εκπαίδευσης αλλά και γενικότερης στρατηγικής.


Το κομβικό σημείο όμως για τη γέννηση του σημερινού ISIS είναι η νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη για την ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι. Οι ΗΠΑ και δευτερευόντως η Γαλλία επιστρέφουν επισήμως στην πολιτική της δεκαετίας του '80 με την οποία η Δύση εξόπλιζε, χρηματοδοτούσε ή ανέχονταν ακραίες ισλαμικές ομάδες ως ανάχωμα σε αριστερά ή κοσμικά στοιχεία (Αλγερία, Παλαιστίνη, Τουρκία, Αφγανιστάν). Συγκεκριμένα στη Λιβύη ο οπλισμός καταλήγει σε τοπικές οργανώσεις που συνδέονται άμεσα με την Αλ Κάιντα αλλά και σε χιλιάδες μισθοφόρους που καταφθάνουν στην περιοχή για να πολεμήσουν το καθεστώς του Καντάφι (αντίστοιχες ομάδες μισθοφόρων χρησιμοποιούσε και ο Λίβυος πρώην πρόεδρος). Η ολοκληρωτική κατάρρευση του κράτους στη Λιβύη επιτρέπει στις ομάδες των ακραίων ισλαμιστών και των μισθοφόρων να ανασυνταχθούν ενώ ξεκινά η μεγάλη έξοδος βαριά οπλισμένων ομάδων προς γειτονικές χώρες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Μάλι στο οποίο επιστρέφουν μαχητές (κυρίως Τουαρέγκ) που πολέμησαν στο στρατόπεδο του Καντάφι αλλά και τζιχαντιστές που εξοπλίζονταν από τους μηχανισμούς της CIA και άλλων μυστικών υπηρεσιών.


Η εδραίωση του ISIS ξεκινά το 2011 από το Ιράκ και τη Συρία, όπου η οργάνωση αποκτά τα σημερινά της χαρακτηριστικά ενώ εξασφαλίζει οπλισμό με δυο διαφορετικούς τρόπους: Στο Ιράκ παίρνει τον αμερικανικό οπλισμό του ιρακινού στρατού, ο οποίος εγκαταλείπει σχεδόν αμαχητί αρκετές μεγάλες πόλεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στη Μουσούλη το Ισλαμικό κράτος εξασφάλισε 2.300 στρατιωτικά οχήματα τύπου Χάμβι, αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά και άρματα μάχης και βαρύ οπλισμό. Στη Συρία τα χρήματα και ο οπλισμός φτάνουν μέσα από ένα δαιδαλώδες δίκτυο, υπό την υψηλή εποπτεία της CIA, στο οποίο συμμετέχουν η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ ενώ εμπλέκονται η Τουρκία και η Ιορδανία αλλά ακόμη και η Κροατία, που σε αρκετές περιπτώσεις λειτούργησε σαν διαμετακομιστικός σταθμός για τη μεταφορά όπλων. Το επιχείρημα αυτών των χωρών ότι ενισχύουν την «μετριοπαθή αντιπολίτευση» καταρρέει από πολύ νωρίς, καθώς τα όπλα καταλήγουν σε οργανώσεις που συνεργάζονταν με την Αλ Κάιντα, όπως η Αλ Νούσρα, ή σε άλλες ομάδες που προσχωρούν τμηματικά ή συντεταγμένα στον ISIS.


Ανεξαρτήτως όμως των συνθηκών που οδήγησαν στη δημιουργία του ISIS το μεγάλο ερώτημα που σχεδόν κανείς δεν θέλει να απαντήσει είναι εάν η οργάνωση έχει κατορθώσει να δημιουργήσει ένα ιδιότυπο «κοινωνικό συμβόλαιο» με τμήματα των πληθυσμών που καταλαμβάνει - γεγονός που ίσως εξηγήσει και τη μεγάλη δεξαμενή από την οποία αντλεί τους μαχητές του. Είναι προφανές ότι μια δύναμη που ελέγχει εκτάσεις στις οποίες κατοικούν σχεδόν δέκα εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στην ωμή βία - ακόμη και τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής άλλωστε είχαν πάντα ορδές δοσιλόγων να τα υπηρετούν ενώ σε περιπτώσεις όπως της Γαλλίας εξασφάλιζαν την ανοχή και μεγάλων τμημάτων των μεσαίων στρωμάτων. Είναι γεγονός ότι στο μετά τον Σαντάμ Χουσεϊν Ιράκ μεγάλες περιοχές σουνιτών, που δέχονταν για χρόνια τις επιθέσεις από το στρατό και παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου, δεν είχαν πολλές επιλογές παρά να αποδεχθούν την «προστασία» που τους υποσχόταν το ISIS.


Στη Συρία, ο ISIS κατάφερε να στρατολογήσει μαχητές από τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού τα οποία είχαν χάσει κάθε δίκτυ κοινωνικής προστασίας πριν ακόμη ξεκινήσει ο εμφύλιος. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που ακολουθούσαν όλα ανεξαιρέτως τα κοσμικά και πάλαι ποτέ επαναστατικά καθεστώτα από τη Λιβύη και την Αίγυπτο μέχρι τη Συρία, δημιούργησε μάζες εξαθλιωμένων ανθρώπων που ζητούσαν άμεσα προστασία. Ενώ τα μεσαία μορφωμένα στρώματα τροφοδοτούσαν τις γνήσιες λαϊκές εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης ζητώντας κοινωνική αλλά και οικονομική ισότητα, τα πληβειακά στρώματα ήταν πολύ πιο εύκολο να ακολουθήσουν τα θρησκευτικά προστάγματα αλλά και τις υποσχέσεις των τζιχαντιστών.


Το δεύτερο ερώτημα που συχνά μένει αναπάντητο είναι εάν η Δύση είναι πλέον σε θέση να ελέγξει το δημιούργημά της, ή θα συνεχίσει να το βλέπει να γιγαντώνεται εκτός ελέγχου. Οι περισσότεροι στρατιωτικοί αναλυτές συμφωνούν ότι οι αεροπορικές επιδρομές μπορεί να «γράφουν» καλά στις κάμερες των δυτικών μέσων ενημέρωσης αλλά σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις αλλάζουν τις ισορροπίες στο έδαφος. Ο ISIS διατηρεί ακόμη τα χαρακτηριστικά ενός ευέλικτου σώματος ατάκτων που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εάν οι εναέριοι βομβαρδισμοί δεν συνοδεύονται από φιλικές στρατιωτικές δυνάμεις στο έδαφος. Όσες φορές υπήρξε αυτός ο συνδυασμός, όπως στην ηρωική αντίσταση των Κούρδων στο Κομπάνι, η πολεμική αεροπορία έπαιξε σημαντικό ρόλο. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, τα σχεδόν τυφλά χτυπήματα των δυτικών, απλώς σκόρπισαν το θάνατο μεταξύ αμάχων δημιουργώντας νέες δεξαμενές για την άντληση μαχητών από τους τζιχαντιστές.


Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι εάν υπάρχει ακόμη και σήμερα πραγματική βούληση για την αντιμετώπιση ενός φρικιαστικού φαινομένου, το οποίο όμως μέχρι σήμερα υπηρέτησε πιστά τα συμφέροντα των ΗΠΑ και τις ΕΕ τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων. Οι δυνάμεις που επέβαλαν για δεκαετίες εμπορικούς αποκλεισμούς στους πολιτικούς τους αντιπάλους αλλά επιτρέπουν ακόμη και σήμερα στον ISIS να θησαυρίζει από τις πωλήσεις πετρελαίου, δύσκολα μπορούν να πείσουν ότι βλέπουν τον τζιχαντισμό σαν τον βασικό τους αντίπαλο.


http://info-war.gr

Οι αδίστακτες ελίτ κατασκευάζουν τους νέους εχθρούς

“Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.”

                                                                                                             Κ. Π. Καβάφης

 

του system failure

 

Πώς συνδέονται οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι με την Ελλάδα και την κατεστραμμένη της οικονομία; Η πιο προφανής απάντηση που θα έδινε κάποιος, είναι ότι η Ελλάδα αδυνατεί να ελέγξει αποτελεσματικά τα κύματα των προσφύγων μέσα στα οποία διεισδύουν τζιχαντιστές και από κει στην καρδιά της Ευρώπης. Αλλά υπάρχει ένας βαθύτερος συσχετισμός μεταξύ των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη και της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας ως αποτέλεσμα του Ελληνικού νεοφιλελεύθερου πειράματος.

 

Κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, κυρίως τις δεκαετίες του 50, 60 και 70, οι Δυτικές ελίτ είχαν στη διάθεσή τους έναν έτοιμο και χρήσιμο εχθρό, αυτόν του Σοβιετικού Κομμουνισμού. Ο εχθρός αυτός ήταν απαραίτητος προκειμένου να επιδεικνύεται ως παράδειγμα προς αποφυγή και να αναδεικνύεται η υποθετική υπεροχή του Δυτικού τρόπου ζωής. Ένας τρόπος ζωής που βασίστηκε στις πολυδιαφημισμένες ατομικές ελευθερίες, την απεριόριστη οικονομική δραστηριότητα και την μαζική κατανάλωση.

 

Οι επιχειρήσεις προβοκάτσιας που οργανώνονταν κυρίως από τις Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στην Ευρώπη (Gladio στην Ιταλία, Κόκκινη Προβιά στην Ελλάδα κ.λ.π.), είχαν ως στόχο τον αποκαλούμενο Αριστερό εξτρεμισμό και απώτερο σκοπό να στρέψουν την κοινή γνώμη κατά οποιουδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει την Δυτικοποίηση της Ευρώπης. Με αυτό τον τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

 

Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, δεν υπήρχε πια το αντίπαλο δέος. Η Δύση έπαιζε μόνη της το παιχνίδι στην παγκόσμια αρένα. Το τραπεζικό-κορπορατικό κατεστημένο ήταν ελεύθερο να διεξάγει πολέμους οπουδήποτε και οποτεδήποτε, προκειμένου να εκτοξεύσει τα κέρδη του. Όλοι φαινόταν να είναι ευχαριστημένοι (εκτός από εκείνους που κατέστρεψαν οι πόλεμοι της Δύσης), μέσα από την οικονομία της φούσκας και την πλασματική ευημερία. Αλλά δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πολύ, ως συνήθως.

 

Μετά την μεγάλη οικονομική κρίση του 2008, τα πράγματα άλλαξαν δραματικά. Το Δυτικό νεοφιλελεύθερο κατεστημένο χρησιμοποιεί την Ελλάδα για να επιβάλλει τις νέες συνθήκες. Καθώς οι ελίτ σπάνε το κοινωνικό συμβόλαιο, η ανάγκη για περισσότερα μέτρα καταστολής μέσα στις αυξανόμενα στρατιωτικοποιημένες Δυτικές κοινωνίες, είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Αλλά ο παλιός εχθρός δεν υπήρχε πια. Έπρεπε να κατασκευαστεί ένας νέος. Οι νέοι βάρβαροι έκαναν το θεαματικό τους ντεμπούτο το πρωί της Τρίτης, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001. Αυτό ήταν ότι χρειάζονταν οι ελίτ για να ανοίξουν το κουτί της Πανδώρας με τον πόλεμο στο Ιράκ.

 

Η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους, η πρωτοφανής ανεργία, οι δραματικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας στο Ελληνικό πείραμα, δεν αποτελούν αστοχίες. Είναι το νέο μοντέλο που έχει σχεδιαστεί με επιμέλεια για να εφαρμοστεί σε ολόκληρη τη Δύση. Πώς θα μπορούσαν οι Δυτικές κοινωνίες να ανεχθούν τόσο δραματικές αλλαγές ενάντια σε όλα όσα κατέκτησαν με τόσες θυσίες στο παρελθόν; Η απάντηση είναι απλή: οι ελίτ έπρεπε να κατασκευάσουν ένα νέο μπαμπούλα, πιο τρομακτικό από οποιονδήποτε άλλο στο παρελθόν.

 

Πώς, λοιπόν, οι βάρβαροι τζιχαντιστές γίνονται χρήσιμοι και απαραίτητοι για τις ελίτ στην εποχή μας; Τουλάχιστον με τρεις τρόπους:

 

Πρώτον: αποπροσανατολίζουν τους ανθρώπους από τον αληθινό εχθρό, που είναι οι ίδιες οι ελίτ, οι οποίες είναι αποκλειστικά υπεύθυνες τόσο για τους πολέμους και το χάος στη Μέση Ανατολή, όσο και για τις νέες συνθήκες που απορρέουν από το Ελληνικό πείραμα.

 

Δεύτερον: γίνονται το πρόσχημα για περισσότερα μέτρα καταστολής μέσα στις Δυτικές κοινωνίες, χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, προκειμένου να δικαιολογηθεί η εξάλειψη των – πολυδιαφημισμένων κατά το παρελθόν – ατομικών ελευθεριών. Σταδιακά, κανένας δεν θα μπορεί να διαδηλώνει ενάντια στη λιτότητα, καθώς αυτό θα απαγορεύεται στο όνομα της ασφάλειας από τρομοκρατικές επιθέσεις.

 

Τρίτον: αυξάνουν τη δύναμή τους οι ακραίοι εθνικιστές και φασίστες. Αυτοί που αποτελούν ένα ακόμη χρήσιμο εργαλείο για τις ελίτ και το χρησιμοποιούν κάθε φορά που θέλουν να τραβήξουν την προσοχή από πάνω τους. Στην συγκεκριμένη περίοδο είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι καθώς είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν τη βρόμικη δουλειά, δηλαδή να διώξουν το “περιττό φορτίο” των χιλιάδων απελπισμένων προσφύγων, αλλά, και να αντιμετωπίσουν την Αριστερή απειλή που μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια για την επιβολή των νέων συνθηκών.

 

Οι Ευρωπαίοι πρέπει να αποσπαστούν από τον πραγματικό πόλεμο και να στραφούν εναντίον των Μουσουλμάνων.

 

Επιπλέον, οποιοσδήποτε θα τολμούσε να αμφισβητήσει τις νέες συνθήκες, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την προπαγάνδα των παπαγάλων του συστήματος, οι οποίοι θα είχαν στη διάθεση τους έτοιμη την στερεότυπη απάντηση: αυτό είναι ότι καλύτερο μπορούμε να έχουμε. Αποδεχθείτε τις νέες συνθήκες, ή, σας περιμένει το χάος. Στην ουσία, πρόκειται για μια έμμεση απειλή: αν δεν κάτσετε φρόνιμα σας περιμένει ο μπαμπούλας του ISIS.

 

Σε μια ακραία έκδοση του “θαυμαστού καινούργιου κόσμου” που προετοιμάζεται στο άμεσο μέλλον, ερήμην μας, δεν θα επιτρέπεται ούτε καν να του ασκούμε κριτική, ή, να τον αμφισβητούμε. Η δικαιολογία θα είναι πάντα η ίδια: η κριτική μπορεί να παρακινήσει τους εξτρεμιστές σε νέες τρομοκρατικές ενέργειες …

 

Διαβάστε επίσης:

 

Παγκοσμιοποιημένοι πόλεμοι: Οποιοσδήποτε μπορεί να πολεμήσει εναντίον οποιουδήποτε

Bάρβαροι – ανόητοι – υποκριτές …

Ο πραγματικός λόγος που η Δύση δεν θέλει τους πρόσφυγες στα εδάφη της

Πώς και από ποιους χρηματοδοτείται το Ισλαμικό Κράτος

Μωυσής Λίτσης

Λαθρεμπόριο πετρελαίου και αρχαιοτήτων, εκβιασμοί και λύτρα αλλά και δωρεές… από τα πλούσια κράτη του Περσικού Κόλπου είναι μερικές από τις πηγές χρηματοδότησης του Ισλαμικού Κράτους. Το ΙΚ άλλωστε έχει τεράστιες χρηματοδοτικές ανάγκες, καθώς ελέγχει πλέον μία περιοχή στην οποία κατοικούν 8 - 10 εκατ. άνθρωποι και έχει στρατολογήσει στις τάξεις του περί τους 100.000 μαχητές τους οποίους πρέπει να πληρώνει…
 

Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο, για το οποίο ούτως ή άλλως εξακολουθεί να χύνεται άπλετο αίμα στις χώρες της Μέσης Ανατολής. Όπως έγραφαν πρόσφατα και οι «Financial Times», «το πετρέλαιο είναι ο μαύρος χρυσός που χρηματοδοτεί τη μαύρη σημαία του Ισλαμικού Κράτους - κινεί την πολεμική του μηχανή, παρέχει ηλεκτρισμό και δίνει τη δυνατότητα στους τζιχαντιστές να διαθέτουν ένα σοβαρό ατού κατά των γειτόνων τους».
 

Από το 2013 που η τρομοκρατική οργάνωση εμφανίστηκε στη σκηνή της Συρίας, πολύ πριν να καταφέρει να βάλει χέρι στα πετρέλαια της Μοσούλης στο Ιράκ, θεωρούσε το πετρέλαιο βασικό συστατικό του οράματός της για τη δημιουργία ενός νέου χαλιφάτου και τη χρηματοδότησή του.
 

Το μεγαλύτερο μέρος του πετρελαίου που το Ισλαμικό Κράτος ελέγχει, βρίσκεται στην πλούσια σε «μαύρο χρυσό» ανατολική περιοχή της Συρίας, όπου κατάφερε να πατήσει πόδι το 2013. Παράλληλα το Ισλαμικό Κράτος κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο των πετρελαίων της Μοσούλης στο βόρειο Ιράκ και του Κιρκούκ στα ανατολικά. Από την πρώτη ημέρα που οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους απέκτησαν τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών, άρχισαν εργασίες και προώθηση του πετρελαίου στην αγορά.
 

Το πετρέλαιο μάλιστα που ελέγχουν οι τζιχαντιστές, χρησιμοποιείται και για περιοχές με τις οποίες τυπικά βρίσκονται σε πόλεμο, όπως ο εξεγερμένος συριακός βορράς, καθώς η περιοχή εξαρτάται από τα καύσιμα των τζιχαντιστών για την επιβίωσή της. Νοσοκομεία, καταστήματα και μηχανήματα τα οποία χρησιμοποιούνται για να καθαρίσουν τα συντρίμμια, δουλεύουν με γεννήτριες το ρεύμα των οποίων παράγεται από το πετρέλαιο του ΙΚ.

«Οποιαδήποτε στιγμή, το ντίζελ μπορεί να κοπεί. Χωρίς ντίζελ - το ΙΚ γνωρίζει ότι η ζωή μας έχει ολοκληρωτικά τελειώσει», δηλώνει σε σχετικό ρεπορτάζ των «Financial Times» έμπορος πετρελαίου ο οποίο έρχεται κάθε εβδομάδα από το Χαλέπι για να αγοράσει καύσιμα.
 

Πρόσφατο ρεπορτάζ του BBC έδειξε ότι τα μέλη του ΙΚ συναλλάσσονται μεταξύ άλλων και με το καθεστώς του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ - Άσαντ παρέχοντάς του πετρέλαιο έναντι μετρητών.
 

Το ΙΚ χρησιμοποιεί ανθρώπους οι οποίοι έχουν εργαστεί στη Σαουδική Αραβία ή αλλού στη Μέση Ανατολή για να διοικούν τις εγκαταστάσεις. Στρατολογεί επίσης στελέχη από τους υποστηρικτές του στο εξωτερικό, καλώντας μηχανικούς γιατρούς και άλλες ειδικότητες να έλθουν για να δουλέψουν, με το αζημίωτο βέβαια, στα πετρέλαια που ελέγχει.
 

Το πετρέλαιο που ελέγχει το ΙΚ προωθείται και στη διεθνή αγορά μέσω παραδοσιακών δικτύων λαθρεμπορίου και διακίνησης «μαύρου χρήματος» μεταξύ Ιράκ και Τουρκίας, δίκτυα μάλιστα, που όπως διαβάζουμε σε περσινό αναλυτικό ρεπορτάζ του περιοδικού Newsweek, αναπτύχθηκαν ακόμη περισσότερο από εποχής Σαντάμ λόγω του πολυετούς διεθνούς εμπάργκο το οποίο είχε επιβληθεί στο ιρακινό καθεστώς-μία ακόμη απόδειξη ότι οι ιδεοληψίες των Αμερικανών νεοσυντηρητικών για αναμόρφωση του αραβικού κόσμου κατ’ εικόνα και ομοίωση της Δύσης, μέσω της ανατροπής των αυταρχικών καθεστώτων ευνόησε την ανάπτυξη και γιγάντωση του ισλαμικού εξτρεμισμού στην περιοχή.
 

Η πετρελαϊκή αυτοκρατορία του ΙΚ επεκτείνεται σε μία περιοχή το μέγεθος της οποίας είναι σχεδόν όσο αυτό της Βρετανίας και περιλαμβάνει 300 πετρελαιοπηγές, στο Ιράκ μόνο. Οι πετρελαιοπηγές στο Ιράκ οι οποίες βρίσκονται υπό τον έλεγχο του ΙΚ έχουν παραγωγική δεινότητα 80.000 βαρελιών την ημέρα, ποσότητα η οποία είναι ένα πολύ μικρό μέρος της συνολικής παραγωγικής δυνατότητας του Ιράκ, η οποία ανέρχεται σε τρία εκατ. βαρέλια την ημέρα.

Το ΙΚ ωστόσο έχει καταφέρει να ελέγξει το 60% περίπου της συνολικής παραγωγικής δεινότητας της Συρίας, η οποία, πριν τον εμφύλιο παρήγαγε 385.000 βαρέλια την ημέρα. Ελέγχει επίσης το 10% περίπου, του πετρελαίου του Ιράκ. Δεν διαθέτει πετρελαιαγωγούς,  το πετρέλαιο ωστόσο που βγάζει το ΙΚ, πέρα από την κάλυψη των αναγκών της επικράτειας που ελέγχει, μεταφέρεται μέσω φορτηγών και του προαναφερθέντος δικτύου σε χώρες όπως η Τουρκία, όπου ανθεί εδώ και χρόνια το παράνομο εμπόριο εξαγωγών πετρελαίου.
 

Οι «Financial Times» σε πρόσφατο δημοσίευμά τους αναφέρονται στις ουρές των βυτιοφόρων που μεταφέρουν το πετρέλαιο του ΙΚ στην Τουρκία. Σε  συνέντευξή του το 2014 στο CNN, ο Luay al-Khatteeb, διευθυντής του Ιρακινού Ινστιτούτου Ενέργειας, αναφέρει ότι το λαθραίο πετρέλαιο μεταφέρεται με τάνκερ στην Ιορδανία (τα οποία ανήκουν άραγε σε ποιούς;) μέσω της επαρχίας Anbar, στο Ιράν μέσω Κουρδιστάν και στην Τουρκία μέσω Μοσούλης.

Πετρέλαιο με... σκόντο

Τα έσοδα από τις πωλήσεις πετρελαίου, για το οποίο το  ΙΚ έχει τη δυνατότητα επεξεργασίας μέσω των διυλιστηρίων που έχει καταλάβει στη Συρία, ανήλθαν σε 100 εκατ. δολάρια το 2014. Το κόστος του βαρελιού του πετρελαίου που πουλά το ΙΚ ανερχόταν σε 20 δολάρια το βαρέλι στα τέλη του έτους πέρυσι, με τις επίσημες διεθνείς τιμές να κατηφορίζουν - η διεθνής τιμή του πετρελαίου αυτή την περίοδο κυμαίνεται στα 40 δολάρια το βαρέλι, ενώ πέρυσι στα μέσα του έτους, η τιμή του πετρελαίου έφθανε έως και τα 100 δολάρια το βαρέλι, με το ΙΚ, να πουλά τότε, σύμφωνα με δημοσιεύματα διεθνών ΜΜΕ, ανάμεσα στα 25 και 60 δολάρια το βαρέλι. Άλλες εκτιμήσεις μιλούν για 500 εκατ. δολάρια το χρόνο έσοδα από την παράνομη διακίνηση πετρελαίου. Το ετήσιο κόστος χρηματοδότησης των μαχητών του ISIS υπολογίζεται σε 360  εκατ. δολάρια.
 

Το αμερικανικό δίκτυο CNBC  φιλοξένησε σε πρόσφατη εκπομπή του αναλύτρια για θέματα ενέργειας η οποία εκτιμά ότι λόγω της πτώσης των διεθνών τιμών του πετρελαίου τα έσοδα του ISIS  μειώνονται, από 100.000-110.000 βαρέλια την ημέρα το καλοκαίρι του 2014 σε 40.000 περίπου βαρέλια την ημέρα αυτή την περίοδο.

Ο συνολικός προϋπολογισμός του ΙΚ για το 2014 υπολογίζεται σε 1,2 δισ. δολάρια. Η κυριότερη πηγή εσόδων είναι η φορολόγηση των 8 εκατ. κατοίκων στην επικράτεια που ελέγχει, ωστόσο ως πρόσθετες πηγές αναφέρονται τα ιντερνέτ καφέ, η εξαγωγή φρούτων και λαχανικών ακόμη και η πώληση ηλεκτρικού και αερίου προς την συριακή κυβέρνηση, μέσω των ελεγχόμενων από τον ISIS  φραγμάτων αλλά και πηγών αερίου, παράλληλα με την πώληση ναρκωτικών, αλκοόλ, τσιγάρων και κυρίως αρχαιοτήτων.

Το ΙΚ ελέγχει τις εύφορες περιοχές του Ιράκ, όπως η Ανμπάρ και η Νινευή και μαζί τους το 40% της ιρακινής σοδειάς σιταριού, εξαναγκάζοντας τους καλλιεργητές να συναλλάσσονται αποκλειστικά μαζί του.

Τα πετροδολάρια της αδιαφορίας 

Το ΙΚ φέρεται να χρηματοδοτείται και από κυβερνητικές και ιδιωτικές πηγές από τα πλούσια κράτη του Περσικού Κόλπου, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και το Κουβέιτ.
 

Τα αντιδραστικά καθεστώτα του Περσικού, τα πετροδολάρια των οποίων κινούν μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, μέσω χρηματιστηριακών επενδύσεων με επίκεντρο το λονδρέζικο Σίτι και την αγορά πολυτελών ακινήτων στην βρετανική πρωτεύουσα, φοβήθηκαν ότι η εξάπλωση της «αραβικής άνοιξης» θα ανέτρεπε το στάτους κβο στην περιοχή και θα οδηγούσε σε «ανεπιθύμητες» για αυτούς κοινωνικές ανατροπές…

Το γεγονός ότι τα πετροδολάρια των μοναρχιών του Περσικού κινούν σε μεγάλο βαθμό τις οικονομίες της Ευρώπης, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην αποσιώπηση του αντιδραστικού τους ρόλου. Αντιθέτως παρουσιάζονται πολλές φορές ως απόδειξη του «εκμοντερνισμού» στον αραβικό κόσμο.

Οι μοναρχίες του Κόλπου άλλωστε, ουδόλως έχουν ενδιαφερθεί να απορροφήσουν τα εκατομμύρια προσφύγων που συρρέουν στις κατά πολύ φτωχότερες χώρες Ιορδανία και Λίβανο.
 

Το κρατικό επενδυτικό κεφάλαιο του Κατάρ (Qatar Investment Authority), το οποίο ιδρύθηκε το 2005 από τον τότε Εμίρη του Κατάρ Hamad bin Khalifa Al Thani, στα πλαίσια των φιλοδοξιών τής εκεί ελίτ να μετατρέψει το Εμιράτο σε διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο, έχει επενδύσει τεράστια ποσά σε μετοχές μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων.
 

Οι επενδύσεις του Κατάρ στη Βρετανία ανέρχονται σε 30 δισ. δολάρια, στην Γαλλία σε 10 δισ. ευρώ και στη Γερμανία σε 5 δισ. ευρώ. Το επενδυτικό κεφάλαιο του Κατάρ έχει σημαντικά μερίδια σε τράπεζες όπως η Barclays, στις αυτοκινητοβιομηχανίες Volkswagen και Porsche, στην κατασκευάστρια εταιρεία Hochtief  και την εταιρεία τροφίμων Sainsbury. Διαθέτει επίσης σημαντικό μερίδιο, άνω του 20%, στην εταιρεία που διαχειρίζεται το χρηματιστήριο του Λονδίνου (London Stock Exchange).
 

Στη Γαλλία έχει επίσης σημαντικές συμμετοχές σε εταιρείες όπως η Lagardère, Total, EADS, Suez,Veolia  και άλλες. Οι επενδύσεις του Κατάρ στη Γαλλία απολαμβάνουν ειδικά προνόμια.
 

To Κουβέιτ, το οποίο έχει επίσης κατηγορηθεί ότι διοχετεύει κεφάλαια στο ΙΚ και τα παρακλάδια του μέσω «φιλανθρωπιών»,  είναι ο καλύτερος πελάτης όπλων της Βρετανίας, ενώ η Σαουδική Αραβία και η Ουαχαμπίτικη εκδοχή του Ισλάμ, θεωρείται «ιδεολογικός» και «οικονομικός» σπόνσορας των ακραίων αυτών οργανώσεων - ο Μπιν Λάντεν γόνος πλούσιας σαουδαραβικής οικογένειας έκανε ως γνωστόν για χρόνια μπίζνες με την οικογένεια Μπους και ήταν από τις ηγετικές μορφές των μουτζαχεντίν που πολέμαγαν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν την δεκαετία του ’80.
 

Σύμφωνα με καταγγελίες της Διεθνούς Αμνηστίας στη Σαουδική Αραβία έχουν αποκεφαλιστεί από το 1985 2.000 άτομα, με τα αποκεφαλισμένα σώματά τους να εκτίθενται στις πλατείες ως προειδοποίηση. Από ποιόν άραγε εμπνεύστηκαν οι δήμιοι του ISIS  την πρακτική των αποκεφαλισμών χρησιμοποιώντας μάλιστα τα κοινωνικά δίκτυα προκειμένου, με τις μεταδόσεις φρίκης που ποστάρουν, να τρομοκρατήσουν τον μέσο δυτικό πολίτη;
 

Η Σαουδική Αραβία άλλωστε, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καταστολή της «αραβικής άνοιξης» στο πλούσιο γειτονικό Μπαχρέιν το 2011. Το 2013 επισήμως το βασίλειο πέρασε νόμο με τον οποίο ποινικοποιείται η χρηματοδότηση τρομοκρατικών οργανώσεων όπως η Αλ-Κάιντα, η Αλ-Νούσρα («θυγατρική» της Αλ-Κάιντα στη Συρία) και το ISIS (Ισλαμικό Κράτος).

Κατάρ και Κουβέιτ πάντως, δεν έχουν περάσει σχετική νομοθεσία και σύμφωνα με εκτιμήσεις αμερικανικών ινστιτούτων ιδιώτες από τα κράτη του Περσικού εξακολουθούν να χρηματοδοτούν το ΙΚ. Ο διεθνής τύπος είναι γεμάτος δημοσιεύματα για τον διπλό ρόλο που παίζουν οι μοναρχίες του Κόλπου αλλά και η Τουρκία στη στήριξη που παρέχουν στο ΙΚ.

Τουρκία Διπλό Παιχνίδι

Λίγες ημέρες πριν, η υποψήφια για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον καλούσε την Τουρκία να διαλέξει επιτέλους με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει…, στον πόλεμο κατά του ISIS, ενώ αντίστοιχες παραινέσεις είχαν στο παρελθόν ακουστεί και από τον Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρι προς το Κατάρ.

Πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Κολούμπια η οποία δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα Huffingtonpost, έχει συγκεντρώσει πλήθος από ειδήσεις που αφορούν αποκαλύψεις για την ενεργό στήριξη που παρείχε η Τουρκία από το 2014 στους μαχητές του ISIS, χωρίς οι αποκαλύψεις αυτές να έχουν προκαλέσει τον αναμενόμενο σάλο, όπως θα περίμενε κανείς, στους κυνηγούς κεφαλών των ευρωπαϊκών και αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.  Ακόμη περιμένουμε την ανακοίνωση ονομάτων ή την πολιτική ταυτότητα των υπόπτων που έχουν συλληφθεί για το αντίστοιχο με το Παρίσι μακελειό στην Άγκυρα τον περασμένο Οκτώβριο, στη διάρκεια φιλειρηνικής διαδήλωσης με συμμετοχή Κούρδων, αριστερών οργανώσεων και συνδικάτων.

 

Η Τουρκία αφήνει συνεχώς να αιωρείται σχέση μεταξύ του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) και του ISIS, κλιμακώνοντας τις επιθέσεις κατά των πρώτων, ενώ όσες φορές ανήγγειλε στρατιωτικά κτυπήματα κατά των τζιχαντιστών στη Συρία, οι επιθέσεις αφορούσαν τους Κούρδους που μάχονται το Ισλαμικό Κράτος.
 

Παρά τις κατά καιρούς αποκαλύψεις για το ρόλο που έχουν παίξει οι μοναρχίες του Κόλπου στη χρηματοδότηση και γιγάντωση του ΙΚ και άλλων εξτρεμιστικών οργανώσεων, οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης εξακολουθούν να τους φέρονται με το σεις και με το σας… Κλείνουν τα σύνορα στους πρόσφυγες και δαιμονοποιούν τις υποψίες ότι κάποιοι μέσα στους χιλιάδες που περνούν κυρίως μέσω Ελλάδας και Βαλκανίων στην Ευρώπη, είναι μαχητές του ΙΚ. Τα τραγικά γεγονότα του Παρισιού έδειξαν ότι η στρατολόγηση φονταμενταλιστών γίνεται κυρίως στις τάξεις των υποβαθμισμένων προαστίων του Παρισιού και των Βρυξελλών, τα οποία εδώ και χρόνια έχουν εγκαταλειφθεί ποικιλοτρόπως από τις κεντρικές εξουσίες, παρόλο που σε αυτά κατοικούν Γάλλοι και Βέλγοι κατά τα άλλα, υπήκοοι.

Ένας άλλος εύσχημος τρόπος να φθάνουν λεφτά στους μαχητές του ΙΚ είναι οι «δωρεές», οι «φιλανθρωπίες» και η «ανθρωπιστική βοήθεια». Οι τζιχαντιστές μάλιστα χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες εταιρειών που ασχολούνται με εφαρμογές στα κινητά τηλέφωνα, όπως η WhatsApp και η Kik. Η WhatsApp εξαγοράστηκε πέρυσι από την Facebook προς 19 δισ. δολάρια.
 

 Από τις αρχές του Συριακού εμφυλίου το 2001 μέχρι τον Οκτώβριο του 2014, είχαν δοθεί περί τα 200 εκατ. δολάρια ως δωρεές στη Συρία χωρίς επίσημα παραστατικά, σύμφωνα με στοιχεία της Υπηρεσίας Χρηματοοικονομικής Παρακολούθησης (Financial Tracking Service) του ΟΗΕ.
 

 Το ΙΚ με το που κατέλαβε τη Μοσούλη πέρυσι, απέκτησε και τον έλεγχο  των υποκαταστημάτων 12 τραπεζών, κατάσχοντας περί το 1,5 δισ. δολάρια. Πάνω από το ένα τρίτο των ιρακινών αρχαιοτήτων βρίσκονται επίσης υπό τον έλεγχό του και ήδη υπάρχουν πληροφορίες για πώληση αρχαίων ευρημάτων, με την Τουρκία να αναφέρεται ως η μεγαλύτερη μαύρη αγορά αρχαιοτήτων από την Μεσοποταμία. Αρχαιότητες πωλούνται επίσης σε τουρίστες στην Ιορδανία.  

Παρελάσεις με Toyota

Έκπληξη προκάλεσαν επίσης τα ρεπορτάζ πολλών αμερικανικών ΜΜΕ πριν από ένα μήνα, τα οποία αναφερόντουσαν στα πολυτελή, τελευταίου τύπου μοντέλα, φορτηγά Toyota  που χρησιμοποιούν οι μαχητές του ISIS, πολλά από τα οποία εμφανίζονται να είναι «του κουτιού» στα δεκάδες βίντεο με παρελάσεις τζιχαντιστών που κυκλοφορούν. Φέρονται μάλιστα να έχουν κατασκευαστεί στο Τέξας (!).

Προς το παρόν, δεν έχει λυθεί ο μίτος… της Toyota,  με τις αμερικανικές αρχές και την ιαπωνική εταιρεία να δηλώνουν πως ερευνούν το ζήτημα… Οι πωλήσεις Toyota  Hilux και Land Cruisers πάντως από 6.000 το 2011 στο Ιράκ, αυξήθηκαν σε 18.000 το 2013, για να περιοριστούν σε 13.000 το 2014.

Πηγές

• http://www.ft.com/intl/cms/s/2/b8234932-719b-11e5-ad6d-f4ed76f0900a.html#axzz3rYZ6F31a
• http://www.ft.com/intl/cms/s/0/b2c6b5ca-9427-11e4-82c7-00144feabdc0.html#axzz3rYZ6F31a
• http://www.newsweek.com/2014/11/14/how-does-isis-fund-its-reign-terror-282607.html
• http://www.independent.co.uk/voices/comment/iraq-crisis-how-saudi-arabia-helped-isis-take-over-the-north-of-the-country-9602312.html
• http://abcnews.go.com/International/us-officials-isis-toyota-trucks/story?id=34266539
• http://www.todayszaman.com/diplomacy_clinton-asks-turkey-to-make-up-its-mind-on-isil_404357.html
• http://www.theguardian.com/commentisfree/2014/aug/31/combat-terror-end-support-saudi-arabia-dictatorships-fundamentalism?CMP=share_btn_fb
• http://oilprice.com/Energy/Crude-Oil/Who-Is-Buying-The-Islamic-States-Illegal-Oil.html
• http://www.manufacturing.net/news/2015/10/isis-illegal-oil-empire-by-the-numbers
• http://www.huffingtonpost.com/david-l-phillips/research-paper-isis-turke_b_6128950.html
• http://www.ibtimes.com/isis-oil-revenue-islamic-state-makes-money-selling-gas-bashar-assad-new-bbc2-1892370
• http://www.theguardian.com/world/2015/oct/15/ankara-bombings-10-more-people-arrested-suspected-isis-pkk-links
• http://thelapine.ca/toyota-apologizes-for-giving-isis-free-extra-cup-holders-on-trucks/

oikonomiallomati.blogspot.gr

πηγή:

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ta-petrodolaria-toy-isis

ο Ισλαμικό Κράτος απέναντι στις εσωτερικές αντιθέσεις της Ευρώπης

Αναφορικά με το Χαλιφάτο: μια νεωτερική εξέγερση στη νεωτερικότητα.

«Τρόμος δίχως αρετή είναι όλεθρος
και αρετή δίχως τον τρόμο είναι αδυναμία»

Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος

Γράφουν οι Αθανάσιος Γεωργιλάς και Νικόλας Γκίμπης

Δίχως αμφιβολία, οι ιδρυτικοί πατέρες του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της Συρίας (εφεξής ΙΚ) δεν θα έφερναν αντίρρηση να χρησιμοποιήσουν τα παραπάνω λόγια για να εκθέσουν το σκεπτικό επάνω στο οποίο χτίζουν το Χαλιφάτο τους. Έξαλλου, ήδη στο σύνταγμα του ΙΚ, στο σημείο που θεσμοθετεί την ύπαρξη των ένοπλων θρησκευτικών και τοπικών πολιτοφυλακών, αναφέρουν ρητά πως ιδρύονται προκειμένου «να εφαρμόζουν την αρετή και να τιμωρούν τη μοχθηρία». Η βία είναι αυτή που θα εφαρμόσει την αρετή. Σχεδόν αντιγράφουν τη φράση του Ροβεσπιέρου από τον λόγο του στην Εθνοσυνέλευση την περίοδο έναρξης του λεγόμενου «Τρόμου» (La Τerreur). «Στην αρετή και τον τρόμο θεμελιώνουμε την επαναστατική μας διακυβέρνηση».

       

     Για το ΙΚ, Ισλάμ και Τρόμος εμπλέκονται στην ίδια εκ των επαναστατικών συνθηκών αναγκαστική σύζευξη που αντιλαμβανόταν και ο Ροβεσπιέρος τη δική του «αρετή δια του τρόμου». Υπό την χρήση αυτού του ιδεολογικού μανδύα νομιμοποιούν την βία τους έναντι κάθε υπηκόου εντός της επικράτειάς τους, καθώς «ο τρόμος δεν είναι τίποτα άλλο από την καίρια, αυστηρή και άτεγκτη δικαιοσύνη» και απευθύνουν μήνυμα σε οποιονδήποτε εκτός της περιφέρειάς τους τούς επιβουλεύεται και αμφισβητεί την κυριαρχία τους. Ως προς αυτό το σημείο βέβαια ουδεμία καινοτομία, εφόσον αυτή η διαδικασία είναι ουσιαστικά ίδια κι απαράλλαχτη με τις μεθόδους των υπόλοιπων σύγχρονων εθνών-κρατών εδώ και διακόσια χρόνια επί των δικών τους πληθυσμών και των αντιπάλων τους προκειμένου να διαφυλάξουν την δική τους κυριαρχία. Η άμεση διαφορά στα μάτια μας που γίνεται αντιληπτή από την εικόνα των Ιακωβίνων Ισλαμιστών σε σχέση με τους Ιακωβίνους προπάτορες και τους συνεχιστές τους στην Ευρώπη είναι μάλλον τεχνικής φύσης και αισθητικής εκλέπτυνσης παρά αξιολογικής ανωτερότητας, καθώς τους εναέριους βομβαρδισμούς με Mirage απ’ τη μια και τους ζωσμένους με εκρηκτικά μαχητές του ΙΚ απ’ την άλλη, τους συνενώνει ξανά η στιγμή που, είτε στη μία είτε και στην άλλη περίπτωση, αμφότερες οι ενέργειες αυτές εκφράζουν επί της ουσίας «τη συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Σε κάθε περίπτωση, αυτό που αξίζει να διαπιστώσουμε είναι πως ο μύθος των περιθωριακών τρομοκρατικών ομάδων έχει καταρρεύσει. Από εδώ και στο εξής έχουμε να κάνουμε με αντικρουόμενες υφιστάμενες νομικές υπάρξεις. Ευρώπη και ΙΚ είναι ομόλογες επικράτειες.

         

   Το γεγονός πως το ΙΚ επέστρεψε το πικρό ποτήρι του Ιακωβινισμού στον τόπο που γεννήθηκε επιβεβαιώνει, επί της ουσίας, το μέγεθος της αντανάκλασης του σε ένα πολιτισμικό πλαίσιο που, τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων, υποτίθεται πως εγείρει την εναντίωση του: τη νεωτερικότητα. Η ειδοποιός διαφορά μάλλον διαφαίνεται στο γεγονός πως, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους τρομοκρατικής βίας, αντιστρέφει τα σκέλη της εξίσωσης: έτσι, αν για τον κλασικό ιακωβινισμό είναι «ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα», στην περίπτωση του μαχητικού ισλαμισμού είναι «τα μέσα που αγιάζουν τον σκοπό», είναι δηλαδή τα ίδια τα μέσα που αποπνέουν αυτήν την ιερότητα («Τζιχάντ») προκειμένου να επικρατήσει ο σκοπός του πολιτισμικού τους ριζώματος στην οικουμένη. Από την άλλη μεριά όμως, είναι και ο δυτικός κόσμος που αδυνατεί να προσεγγίσει το ΙΚ με τρόπο άλλο εκτός από το δικό του πλαίσιο ερμηνείας με αποτέλεσμα να μειώνεται η ικανότητα του να δει στο ΙΚ μια συνεκτική αυθεντία σε επικράτεια και σε νόημα και το κρίνει μόνο κάτω από τα παραμορφωτικά κάτοπτρα του ιδεαλισμού. Σαν το ΙΚ να έπεσε μια ωραία πρωία εξ ουρανού επειδή κέρδισε απλώς την ιδεολογική μάχη της ερμηνείας του Κορανιού, πράγμα που πρακτικά σημαίνει πως για μας τους δυτικούς το ΙΚ νοείται ως τίποτε λιγότερο από μια σέχτα φανατισμένων που έχουν παρεξηγήσει το πραγματικό νόημα του Ισλάμ και το χρησιμοποιούν προκειμένου να εξωτερικεύσουν την εγκληματική τους προσωπικότητα.

         

   Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα γνήσιο τέκνο της αποτυχίας του νεωτερικού κόσμου που, όπως στον ελληνικό μύθο ο Δίας που εκτόπισε τον Κρόνο από την υφιστάμενη ιεραρχία του κόσμου ήταν τέκνο του, έτσι και εδώ ο Ιακωβίνικος Ισλαμισμός που εκφράζει το ΙΚ είναι ο απόγονος του βιασμού που υπέστη ο αραβικός κόσμος από τη Δύση. Αυτό το τέκνο λοιπόν διεκδικεί τώρα τη χειραφέτηση από τον προπάτορα του με σκληρότητα ανάλογης ποιότητας αυτής που έχει υποστεί. Όταν για ένα αιώνα οι άραβες θεωρούνταν ενοχλητικά μιάσματα στον δρόμο για τις πηγές του πετρελαίου είναι φυσιολογικό η σημερινή γενιά να έχει μεταμορφωθεί στο τέρας που βλέπουμε. Άλλωστε, αυτό δεν είναι καινοφανές. Η βαρβαρότητα που επέδειξε η πρώτη Σταυροφορία με τη σφαγή ολόκληρου του πληθυσμού των Ιεροσολύμων το 1099 (ανεξαιρέτως θρησκευτικού δόγματος) άφησε τέτοια εντύπωση στον αραβικό κόσμο που διατηρεί την επίδραση της σε αυτούς τους πληθυσμούς μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό και η δήλωση του Τζορτζ Μπους του νεότερου σχετικά με τη «σταυροφορία κατά του Kακού» θεωρήθηκε από κάθε σοβαρό άνθρωπο αυτής της γης ως η μεγαλύτερη ανοησία που θα μπορούσε να ειπωθεί. Γιατί επανέφερε στην επιφάνεια νοήματα στον μουσουλμανικό κόσμο ενός τραυματικού παρελθόντος και τους έδειξε τον δρόμο πώς να κινηθούν ενωμένοι κάτω από τη σημαία του Τζιχάντ.

            

Η ηθική υπεροχή του ΙΚ: μια ζωή με νόημα

            

Σαφώς πιο ψύχραιμες είναι οι ερμηνείες εκείνες για το ΙΚ που ξεφεύγουν από την κυρίαρχη κυβερνητική και μηντιακή προπαγάνδα αλλά και αυτές προσπαθούν να περιοριστούν μονάχα στην απογύμνωση των δυτικών αξιών που φέρνει αυτή η εξέγερση ενάντια στις αντιφάσεις του ύστερου φιλελευθερισμού της «πολυπολιτισμικότητας», της «παγκοσμιοποίησης» και του «τέλους της Ιστορίας» αντί να δουν και να αναγνωρίσουν στο ΙΚ το οντολογικό περιεχόμενο που ενσαρκώνει. Πράγματι, στον βαθμό που η αυθεντικότητα της βίας του IΚ κάνει τους ευρωπαϊκούς φοιτητικούς κύκλους επαναστατικής γυμναστικής και τους part-time ακτιβιστές των συγκρούσεων να μοιάζουν με λυκόπουλα, η παραπάνω ερμηνεία έχει μια αληθινή βάση. Όμως, αυτή η αυθεντικότητα δεν απορρέει από το μέγεθος της βίας που εκφράζει το IΚ. Δεν είναι δηλαδή η ποσοτική διαφορά που το διακρίνει ως το πλέον αντίπαλο δέος αυτή τη στιγμή στην κυριαρχία του νεωτερικού κόσμου, όσο η ποιότητα που εκφράζει έναντι της δυτικής ιδεολογίας – η, με άλλα λόγια, σωτηριολογική διάσταση αυτής της βίας η οποία εγγυάται την προσωπική λύτρωση του πιστού αφενός και την πεποίθησή του ότι υπηρετεί έναν οικουμενικό σκοπό αφετέρου. Η πραγματική σύγκρουση απλώνεται σε ολόκληρο τον γεωγραφικό χάρτη του βόρειου ημισφαιρίου, από τα ερείπια της Παλμύρας μέχρι τις πανικόβλητες πολιτείες της Αμερικής και τις πολυσύχναστες συνοικίες του Παρισιού, και περιλαμβάνει όλους αυτούς που ασπάζονται το ριζοσπαστικό Ισλάμ και είναι oι παρίες της Δύσης.

           

 Το κάλεσμα αυτό δεν γίνεται στη βάση εξαγγελιών οικονομικού προγράμματος όπως είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν, «καπιταλισμός ή σοσιαλισμός» με αποκορύφωμα τον Ψυχρό Πόλεμο, όσο επάνω σε μια σύγκρουση κοσμικής οντολογίας. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «σύγκρουση πολιτισμών» αν ήταν ξεκάθαρο ποιος είναι ο πολιτισμός που οργανώνει το κοινωνικό είναι της Ευρώπης. Διότι, ενώ στην περίπτωση των μαχητών του ΙΚ φαίνεται ξεκάθαρα ποια είναι η φαντασιακή καταγωγή των λόγων για τους οποίους θυσιάζονται, τι είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή τους και τον θάνατό τους, είναι δύσκολο να πούμε το ίδιο και για την περίπτωση των δυτικο-ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ο πόλεμος στον οποίο σύρεται αυτή τη στιγμή η συμμαχία των ευρωπαϊκών κρατών είναι ξεκάθαρα όχι για την υπεράσπιση πανανθρώπινων αξιών αλλά για την επιβολή της Ισχύος, για την ανάκτηση της αυτοπεποίθησης που επιφέρει η τεχνολογική υπεροπλία του στρατιωτικού τους συμπλέγματος. Με τις φράσεις περί «ανθρωπιστικής επέμβασης» να έχουν καταντήσει άνευ νοήματος ευχολόγια που κανείς δεν επικαλείται πλέον ούτε καν για τα προσχήματα, η ορθολογική κυριαρχία είναι το μόνο στοιχείο που δείχνει να κινητοποιεί τον σημερινό νεωτερικό κόσμο. Τα αποτελέσματα αυτής της μετάλλαξης δεν είναι ακόμα ορατά παρόλο που ήδη βλέπουμε κάποια δείγματα: στρατιωτικοποίηση των πόλεων, κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας για τον μέσο μουσουλμάνο κάτοικο στις ευρωπαϊκές χώρες, περιστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών για λόγους ασφάλειας, πόλεμος εξολόθρευσης του αντιπάλου. Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμα και η θετική έκβαση αυτών των εξελίξεων για λογαριασμό της Ευρώπης θα αφήσει πίσω της όχι μόνο τα συντρίμμια του Ισλάμ αλλά και του πρότυπου της φιλελεύθερης ανοιχτής κοινωνίας.

           

 Από τη σκοπιά ιστορικών παραλληλισμών, η κατάσταση δείχνει να θυμίζει την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου και την εξολόθρευση των αμερινδιάνων ή την αντικατάσταση του παγανιστικού κόσμου από τον χριστιανικό και την αντιπαραβολή από πλευράς του Αγίου Αυγουστίνου της ζωής μέσα σε ένα corpus rei publicae από τη δική του Civitate Dei («Πολιτεία του Θεού»). Όπως τότε, έτσι κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με διαφορές στη συλλογική έκφραση των σχέσεων αναπαραγωγής της κοινωνίας, αλλά με εντελώς διαφορετικές οντολογικές προσεγγίσεις για τον κόσμο, τη ζωή και το νόημα της ύπαρξης. Τούτη τη στιγμή η Δύση έρχεται αντιμέτωπη με τη συνάντηση με τον Άλλο μέσα στη δική του αλήθεια, με το πραγματικό πρόσωπο της ετερότητας – διότι ετερότητα δεν είναι η yoga και η ethnic κουζίνα αλλά η κλειτοριδεκτομή, το Τζιχάντ, οι ανθρωποθυσίες, το κυνήγι κεφαλών, τα τελετουργικά μαζικού μαστιγώματος. Και αυτή η σχεδόν ευνουχιστική αγωνία μας για το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να νοηματοδοτηθεί η κοινωνική και ατομική ζωή δείχνει πόσο κίβδηλο ήταν τόσες δεκαετίες το φιλελεύθερο κήρυγμα περί «σεβασμού στη διαφορετικότητα» και η αντίφαση της πολυπολιτισμικότητας να ανέχεται à la carte πολιτισμικές πρακτικές μόνο εφόσον αυτές εξυπηρετούν τον μαζικό κομφορμισμό. Η ιστορία πάντως μέχρι στιγμής διδάσκει πως, όποτε βρίσκονται στο προσκήνιο αντιμέτωπες τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη γιατί αυτό που ο ένας θεωρεί νόημα ή ιερό ή ταμπού ο άλλος ενδέχεται να το αποδομεί τελείως. Κι αυτό μαρτυρά η ποιότητα των χτυπημάτων του μαχητικού ισλαμισμού. Τόσο στην περίπτωση του ρωσικού αεροπλάνου όσο και στις περιπτώσεις του Charlie Hebdo, του Bataclan, του Stade de France και του Radisson Blu στο Μαλί οι επιθέσεις δεν επικεντρώνονται σε κλασικούς πολιτικούς ή στρατιωτικούς στόχους αλλά στον «φιλελεύθερο τρόπο ζωής» της ελευθεριότητας και της ανεμελιάς: το «τρολάρισμα», το restaurant, το γήπεδο, ο τουρισμός, το ταξίδι αναψυχής, το ξενοδοχείο, η συναυλία. Να γιατί το ΙΚ και η Δύση δεν έχουν καμία άλλη εναλλακτική: ή θα εξοντώσει ο ένας τον άλλο ή θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα ανυπέρβλητο φυσικό χάσμα (ένας ωκεανός) που θα τους χωρίζει, αν και με τη σημερινή τεχνολογία το δεύτερο φαντάζει απίθανο.

           

   Το Ισλαμικό Κράτος ως αναπαράσταση και ως πραγματικότητα

           

 Η απόσταση που μας διαχωρίζει από την εσωτερική λογική των κοινωνικών σημασιών του ΙΚ και των δογμάτων που υπηρετεί ολισθαίνει την οπτική μας αναπόφευκτα προς τον εθνοκεντρισμό, με αποτέλεσμα να συγκαλύπτουμε και να απωθούμε ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας. Η επικέντρωση του βλέμματός μας στις εικόνες φρίκης που το ίδιο το ΙΚ προωθεί προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα social media, τον θρησκευτικό φανατισμό των υποστηρικτών του και την ιδεολογική ακαμψία βάσει της οποίας φαίνεται να επιβεβαιώνεται η αφοσίωση των πιστών του είναι η «επικοινωνία» που σε μεγάλο βαθμό επιβάλλει το ίδιο το ΙΚ στον δυτικό κόσμο. Η προσήλωση από πλευράς μας αποκλειστικά σ’ αυτούς τους παράγοντες τείνει σε μια ιδεαλιστική και θεαματική ανάγνωση καθώς εμμένει τελικά σε μια διαστρεβλωμένη αναπάρασταση αγνοώντας παράλληλα πως, ίσως, ή μάλλον σίγουρα, αυτός ο τρόμος και το σοκ που προκαλείται από τις σκηνές βίας ή την εξωπραγματικά αιρετική ερμηνευτική του Κορανίου να αντανακλά τον τρόπο που το ίδιο το ΙΚ θέλει να το αντικρύζουμε. Εξαιτίας όμως αυτής της «παντοδυναμίας» με την οποία μας συστήνεται το ΙΚ παραγνωρίζουμε μια σειρά από υλικούς κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες που οδήγησαν στην άνοδό του μέσα στη μπαρουταποθήκη της Μέσης Ανατολής.

           

 Η επίθεση της 13^ης Νοεμβρίου στο Παρίσι επικυρώνει το γεγονός ότι η ανακοίνωση της ίδρυσης του «Χαλιφάτου» τον Ιούνιο του 2014 δεν ήταν ένα κούφιο σύνθημα αλλά μια πραγματικότητα. Οι δηλώσεις του Ολάντ επιβεβαιώνουν ότι η βία του ΙΚ κατά της Γαλλίας ήταν μια εκ των ληξιαρχικών πράξεων ανάδυσης του Χαλιφάτου στο προσκήνιο της Ιστορίας και η αναβάθμιση του ΙΚ από εξτρεμιστική ομάδα σε Κράτος. Το χτύπημα ήταν «μια πράξη πολέμου» σύμφωνα με τα λόγια του Προέδρου της République στο διάγγελμά του και ότι ως τέτοια θα απαντηθεί. Δεν πρόκειται επομένως ούτε περί απλού ποινικού αδικήματος, ούτε περί ενέργειας πολιτικής τρομοκρατίας κάποιας «εγκληματικής οργάνωσης» έναντι ενός Κράτους. Όχι, πρόκειται περί πολέμου, και, όπως γνωρίζουμε, πόλεμος διεξάγεται μόνο μεταξύ Κρατών, οπότε προκειμένου να τον κηρύξεις πρέπει να αποδεχτείς την ύπαρξη της σημαίας του αντίπαλου μέρους. Το ΙΚ, με τα χτυπήματα της 13^ης Νοεμβρίου, κατάφερε να στρέψει το βλέμμα της ανθρωπότητας όχι τόσο στο Παρίσι, όσο στους χάρτες Μέσης Ανατολής προκειμένου να εξακριβώσουμε σε ποιο σημείο «βρίσκεται».

         

   Παρόλο που οι περισσότεροι κατανοούν τι σημαίνει «Κράτος», σχεδόν κανείς δεν προσπαθεί να εξηγήσει τον τρόπο λειτουργίας του στην περίπτωση του ΙΚ, τις αλλαγές που φέρνει η εμφάνισή του στον παγκόσμιο χάρτη τόσο από τη σκοπιά των νέων πόλων που θα σχηματιστούν στη διεθνή σκηνή μέσα από ανοιχτές ή κρυφές συμμαχίες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και όσο και από τη σκοπιά της εσωτερικής διακυβέρνησης αυτού του νέου κρατικού φορέα. Το γεγονός ότι το ΙΚ αυτή τη στιγμή δεν είναι μια περιθωριοποιημένη ομάδα παράφρονων βαρβάρων που επιδίδεται σε τρομοκρατικές πράξεις, αλλά διαχειρίζεται εδάφη και τη ζωή περίπου ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στη Συρία και το Ιράκ οφείλει τουλάχιστον να εγείρει μια σειρά από ερωτήματα – αν δεν θεωρηθεί ίσως και το πιο κρίσιμο σημείο κατανόησης του ΙΚ, πολύ πιο σημαντικής υφής απ’ την εικονική του αυτοπαρουσίαση. Και, πάνω απ’ όλα, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η συμπόρευση όλων αυτών των ανθρώπων με το ΙΚ δεν είναι ούτε ζήτημα προσωπικής επιλογής, ούτε ζήτημα θρησκευτικού γούστου, ούτε ζήτημα ερμηνευτικού σχολαστικισμού των εδαφίων του Κορανιού αλλά πρωτίστως ζήτημα επιβίωσής. Καθώς στη Μέση Ανατολή η θρησκεία δεν είναι καταναλωτική επιλογή ή à la carte υπόθεση αλλά έχει το βάρος του έθνους, το να είναι κανείς μουσουλμάνος σουνίτης σημαίνει, με απλά λόγια, ότι δεν μπορεί να ζήσει στη Βαγδάτη ή τη Δαμασκό χωρίς να κινδυνεύει νυχθημερόν η ζωή του. Ομοίως, το να είναι σιίτης μουσουλμάνος σημαίνει πως δεν υπάρχει δυνατότητα επιβίωσής του στη Ράκα ή τη Μοσούλ. Η θρησκευτική σέχτα στην οποία ανήκει κάποιος καθορίζει και τον τρόπο που θα αντιμετωπίζεται από τις κυρίαρχες ομάδες. Οι περιοχές που ελέγχονται από το ΙΚ, του οποίου το δόγμα είναι ο σαλαφίτικος σουνιτισμός, είναι εδάφη που επικρατεί το σουνιτικό στοιχείο του Ισλάμ όπου, εξαιτίας των εξελίξεων από το 2003 μέχρι σήμερα, κατέληξαν να βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι από την αμερικανοκίνητη σιιτική κυβέρνηση του Ιράκ που διαδέχτηκε την πτώση του Σαντάμ Χουσείν και την επίσης σιιτική κυβέρνηση του Άσαντ αντίστοιχα. Και δεν είναι τυχαίο που οι τοπικοί κάτοικοι της Μοσούλ, σουνιτικής καταγωγής στην πλειοψηφία τους, υποδέχτηκαν την είσοδο του στρατού του ΙΚ στην πόλη τους ως «απελευθερωτές» από τη σιιτική ιρακινή κυβέρνηση. Αυτό που σε εμάς ακούγεται ως ανώτατο στάδιο της βαρβαρότητας για εκατομμύρια ανθρώπους είναι η μόνη επιλογή και μάλιστα ίσως η καλύτερη δυνατή επιλογή καθώς μπορούν να ζουν μέσα στην υπαρξιακή πληρότητα και την αξιοπρέπεια που τους υποδεικνύει ο ηθικός κώδικας της πίστης τους.

           

 Το γεγονός ότι δεν διαρρέουν πληροφορίες αναφορικά με τη διακυβέρνηση του ΙΚ, δηλαδή με τους τρόπους που εγγυάται την ένυλη οργάνωση της καθημερινής ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι έχουν σοβαρούς λόγους να προτιμούν αυτό το καθεστώς από τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής ή τον Άσαντ αντίστοιχα, αποκρύπτει τόσο την κοινωνική πραγματικότητα όσο και την ρεαλιστική πολιτική του ΙΚ, η οποία, σύμφωνα με τον ευφημισμό του Λένιν, είναι «η τέχνη των συμβιβασμών». Όσον αφορά την κοινωνική πραγματικότητα, το ΙΚ, πέρα απ’ το στρατιωτικό τμήμα του, έχει να αναδείξει ένα ολικό μοντέλο διακυβέρνησης: πολιτικό σύστημα, εκπαιδευτικό σύστημα, νομικό σύστημα και δικαστική διευθέτηση των παράνομων πράξεων, σύστημα υποδομών, δημόσια πρόνοια αποτελούμενων από την πολιτική οργάνωση των διοικητικών περιφερειών («βιλαέτια») και την ένωσή τους υπό την εξουσία του Χαλίφη, τα Γραφεία επιστράτευσης, τις θρησκευτικές ή τοπικές πολιτοφυλακές για τη διατήρηση της έννομης τάξης, τη ρύθμιση των φυλετικών και θρησκευτικών σχέσεων μεταξύ διαφόρων ομάδων, την εκπαίδευση και τον προσυλητισμό (Da’wa), τις «μουσουλμανικές υπηρεσίες» ανθρωπιστικής βοήθειας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την κατάληψη και τον έλεγχο των εργοστασίων που σχετίζονται με τη σίτιση, την ύδρευση και τον ηλεκτρισμό. Όσον αφορά τη realpolitik του ΙΚ, παρά τα λεγόμενα περί της «ιδεολογικής ακαμψίας» του, οι τακτικές και στρατηγικές ενέργειές του κρύβουν μεγάλες δόσεις μακιαβελισμού: η συμμαχία τους με τη σιίτικη αντιπολίτευση της Συρίας κατά του Άσαντ, με τους μπααθιστές του Σαντάμ Χουσείν, με άλλες αντιπολιτευτικές δυνάμεις, η επικοινωνία με άρχοντες τοπικών φυλών, η υπόρρητη συνεργασία με κράτη που έχουν συμφέροντα στην περιοχή είναι στοιχεία που αναιρούν αυτήν την αρτηριοσκλήρυνση που θα περιμέναμε να ενσαρκώνει ένα πολιτικό και θρησκευτικό κίνημα που κατηγορείται για «πουριτισμό» και «κυριολεκτισμό». Προτού λοιπόν συμφωνήσουμε ότι πολιτικά και ηθικά διαφωνούμε με τις αξίες που ενσαρκώνει το ΙΚ στη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, προτού ρίξουμε για άλλη μια φορά τα ιδεώδη του Διαφωτισμού, της εκκοσμίκευσης, της δημοκρατίας, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της αφθονίας και της ανάπτυξης στο τραπέζι για να υπερασπιστούμε τον πολιτισμό μας, οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψιν ότι, σε αντίθεση με την υποκρισία του δυτικού κόσμου που διατυμπανίζει ένα πλέγμα αξιών οι οποίες όλο και περισσότερο υποχωρούν οδηγώντας στην υλική και ψυχική στέρηση και εσωτερική κενότητα του μέσου πολίτη των ευρωπαϊκών κοινωνιών, οι μαχητικοί ισλαμιστές όχι μόνο ευαγγελίζονται έναν συγκεκριμένο ηθικό κώδικα που θα εγγυηθεί να δώσει νόημα στη ζωή και στον θάνατο όσων το ακολουθήσουν αλλά κάνει παράλληλα και τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να υλοποιήσει αυτό το πρόταγμα.

           

 Η φθορά των δυτικών κοινωνιών

            

Αν από τα παραπάνω γίνεται ξεκάθαρο πως αυτό που αποβλέπει το IK είναι η διαιώνιση της αναπαραγωγής για την παράσταση που έχει για τον κόσμο, αυτό όμως σε πρώτη ανάγνωση έρχεται σε αντίφαση με τη μέχρι στιγμής στρατηγική του απέναντι στην Ευρώπη. Η όξυνση της βίας μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο προδιαγράφει και προκαλεί στην ουσία την ισχυροποίηση της θέλησης του αντιπάλου προς το πρόσωπο τους. Ο κίνδυνος για το ΙΚ να δεχτεί μια πολυεθνική επέμβαση γίνεται πλέον ολοένα και πιο ορατός, με τη συμμαχία Γαλλίας – Ρωσίας να συνιστούν την απαρχή για τη συγκρότηση ενός στρατιωτικού κονσέρτου. Η μόνη λογική εξήγηση που δίνεται από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης σ’ αυτήν την στάση του ΙΚ έγκειται στον φανατισμό τους. Κανονικά, θα πρέπει να αντιληφθούμε πως όλες οι πράξεις βίας από την μεριά του ΙΚ μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο αν και γίνονται αντιληπτές από την Ευρώπη ως επιθετικές, για το ίδιο το ΙΚ έχουν έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα: πρώτον, τις θεωρούν ως αμυντικές μορφές αντιποίνων έναντι των βομβαρδισμών της γαλλικής και ρωσικής αεροπορίας ή έναντι προσβολών σε αυτό που ορίζουν ως ταμπού (βλ. περίπτωση Charlie Hebdo)· δεύτερον, ισχύει εδώ αυτό που ο Όργουελ είχε επισημάνει για την εσωτερική χρησιμότητα της κήρυξης πολέμου: όταν βομβαρδίζεται το ΙΚ και τόσο οι μαχητές του όσο και ο πληθυσμός του συγχωνεύονται και βαφτίζονται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ αμφότεροι ως το ίδιο ένοχοι, τότε αυτό ωφελεί το καθεστώς του ΙΚ γιατί επιτυγχάνει εσωτερικό μέτωπο συσπείρωσης. Ο πόλεμος είναι ο καλύτερος τρόπος για να εδραιώσει το καθεστώς του το ΙΚ.

           

 Εγείρεται λοιπόν αυτομάτως το ερώτημα αν ο πόλεμος πράξει το ίδιο αποτέλεσμα συσπείρωσης στην ευρωπαϊκή ήπειρο, εφόσον η συνέχιση της τρομοκρατίας μέσα στον ζωτικό ευρωπαϊκό χώρο θα δώσει το έναυσμα για πανευρωπαϊκή στρατιωτική επέμβαση στο ΙΚ. Η φθορά που θα υποστούν οι δυτικές κοινωνίες με το να σηκώσουν στις πλάτες τους το υλικό αλλά και έμψυχο βάρος ενός τέτοιου πολέμου είναι αυτήν την στιγμή ανυπολόγιστη. Γεγονός είναι πως η Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα μια πρόκληση χωρίς ανάλογο προηγούμενο από την εποχή της ανόδου των Ναζί στο Ραιχσταγκ το 1933, χωρίς να βρίσκεται παράλληλα και στα καλύτερα της από σκοπιάς λαϊκού ερείσματος και κοινωνικής νομιμοποίησης. Οι εσωτερικές αντιθέσεις της Ευρώπης που έχουν αναδυθεί από την ανικανότητα της να βρει έναν τρόπο να αντιμετωπίσει το προσφυγικό κύμα που να ανταποκρίνεται στις διακηρύξεις των «solidarité – liberté – égalité – fraternité», το δημοκρατικό έλλειμμα και την ολοένα πιο γενικευμένη αυταρχικοποίηση των Βρυξελλών έναντι των ευρωπαϊκών πληθυσμών που αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν πλέον κανέναν λόγο αυτοκυβέρνησης της ζωής τους, την οικονομική πίεση και την άδικη κατανομή πλούτου, μεταξύ άλλων, σημαίνουν πως απέναντι στο IK διεξάγεται ένας πόλεμος χωρίς νόημα για την πλειοψηφία των ευρωπαίων. Ένας πόλεμος που θα κοστίζει και το κόστος του θα το πληρώσουν οι πολλοί την ίδια στιγμή που θα υποστούν τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνικής ζωής στις μητροπόλεις, αυξημένο κρατικό έλεγχο της ιδιωτικής τους ζωής και την περιστολή των δικαιωμάτων τους. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, κάθε φέρετρο ευρωπαίου στρατιώτη που θα επιστρέφει στα πάτρια εδάφη θα ηχεί τους ψαλμούς της ήττας σε αντίθεση με τα δοξολογημένα σώματα των νεκρών του ΙΚ, κατάσταση που θυμίζει τα αδιέξοδα της εμπλοκής των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Όλα τα παραπάνω σημαίνουν πως μια πανευρωπαϊκή εμπλοκή σε πόλεμο θα οξύνει σε ακραίο βαθμό τις πολιτιστικές αντιφάσεις του φιλελευθερισμού και θα επιφέρει τη σταδιακή αλλαγή του πολιτικού χάρτη στην ΕΕ εξαιτίας της αδυναμίας να βρεθούν πολιτικές λύσεις στα προβλήματα.

           

 Όσον αφορά στην περίπτωση των προσφύγων ή των μουσουλμάνων δεύτερης γενιάς, σε συνθήκες ρεαλισμού που επιβάλει ο πόλεμος, θα θεωρηθούν αυτομάτως, αν όχι φορείς του εχθρού, τότε τουλάχιστον ύποπτοι. Και ίσως σ’ αυτή τη διάχυση της καχυποψίας να συνυπολογίζει και το ΙΚ το οποίο, κάνοντας δημιουργική χρήση του ξενοφοβικού λόγου των ακροδεξιών, υποδαυλίζει συνειδητά το χάσμα μεταξύ δυτικών και μουσουλμάνων μέσα στην Ευρώπη διογκώνοντας τα εσωτερικά προβλήματα που θα έχει να αντιμετωπίσει η τελευταία σε περίπτωση διεξαγωγής πολέμου. 

Αυτήν τη φθορά της Ευρώπης αναμένει το ΙΚ και γι’ αυτόν τον λόγο προκαλεί ανοιχτά τον αντίπαλο του να εκτεθεί σε διεύρυνση της στρατιωτικής σύγκρουσης. Το Χαλιφάτο, αν και στρατιωτικά υποδεέστερο, αντιλαμβάνεται πως από μια ανοιχτή σύγκρουση ο αντίπαλος του έχει να χάσει περισσότερα, ενώ ταυτόχρονα ο φόρος αίματος που θα κληθεί να πληρώσει το ίδιο είναι απαλλαγμένος από τα ηθικά διλήμματα του αντιπάλου του. Με την ενόρμηση του θανάτου να είναι θετικά νοηματοδοτημένη απ’ το ΙΚ σε αντίθεση με την ιδεολογία της ευτυχίας που προωθεί ο δυτικο-ευρωπαϊκός πολιτισμός, ο πόλεμος ευνοεί το καθεστώς του ΙΚ σε επίπεδο κοινωνικού φαντασιακού .

            

Το τι μπορούν να σημαίνουν όλα αυτά αν πραγματοποιηθούν στην πράξη, τη στιγμή που η Ευρώπη αμφιταλαντεύεται ακόμα σε ποιο βαθμό θα αναβαθμίσει τη βία της έναντι του ΙΚ, είναι ένα επικίνδυνο διανοητικό παιχνίδι που φλερτάρει με τη μελλοντολογία και δεν θα θέλαμε να εμπλακούμε περισσότερο από το να εκθέσουμε μόνο τα γεγονότα που βρίσκονται μπροστά μας. Το μόνο σίγουρο είναι πως η Αριστερά αλλά και το πολιτικό διακύβευμα ήδη εκ των συνθηκών θα αναγκαστούν να αναπροσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Ο αφορισμός του IΚ, σε συνδυασμό με τα αδιέξοδα των ευρωπαϊκών κρατών και την προσφυγική κρίση, ενδέχεται να δυναμώσουν επικίνδυνα τα ακροδεξιά κόμματα και τις αυταρχικές πολιτικές στην Ευρώπη. Η συμπόρευση, από την άλλη μεριά, ενός μετώπου ενάντια στο ΙΚ που θα ευαγγελίζεται τα «ιδανικά» του φιλελευθερισμού ενδέχεται να καταστεί μια άνευ νοήματος συμμαχία που θα φέρει σε ταύτιση την, κατά τ’ άλλα, αντικαπιταλιστική αριστερά με τις αντιλαϊκές ηγεσίες της ΕΕ. Θα θέλαμε πραγματικά πολύ να δούμε μια ενδιάμεση στάση από τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς που ούτε θα ενδώσουν στην ξενοφοβία, ούτε θα υποστηρίξουν πειθήνια τις κυβερνήσεις τους –όπως γίνεται τώρα με τα μελοδραματικά happenings με κεράκια και τα τρικολόρ λαμπάκια– και ούτε θα συμμετέχουν σε έναν πόλεμο που ζημιώνει πρωτίστως τους ίδιους. Φαίνεται όμως δυστυχώς πως αυτός ο τρίτος πόλος, ο ιδιάζων «σπαρτακισμός» και «ντεφαιτισμός» που θα επιτάχυνε τις εσωτερικές αντιθέσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο και θα μετέτρεπε τον πόλεμο σε κοινωνική επανάσταση να είναι ένας ευσεβής πόθος, καθώς μια τέτοια στάση προϋποθέτει ένα πολιτικό σθένος και μια δημοκρατική συνείδηση που απουσιάζουν από τον μέσο Ευρωπαίο. Όπερ έδει δέιξαι.

 http://www.respublica.gr