Ο Άδωνις Γεωργιάδης και «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών»

Νίκος Μπογιόπουλος

 Άδωνις Γεωργιάδης. Πρόκειται για τον τύπο που ως υπουργός Υγείας δήλωνε ότι «σιχαίνεται τους κομμουνιστές». Είναι ο ίδιος τύπος που τώρα ως υποψήφιος πρόεδρος της ΝΔ δηλώνει ότι η αστική του δημοκρατία ήταν εξόχως φιλική όταν εκτελούσε, βασάνιζε και εξόριζε κομμουνιστές διότι, όπως είπε, τα Μακρονήσια έμοιαζαν με… Χίλτον.

Θυμίζουμε:

α) Ο τύπος που παρομοιάζει τα Μακρονήσια με το… Χίλτον, υπήρξε στέλεχος του ΛΑΟΣ. Το ΛΑΟΣ είναι το κόμμα στα ψηφοδέλτια του οποίου φιγουράριζαν στις περιφερειακές εκλογές του 2002 όχι ένα και δυο αλλά 4 ονόματα χρυσαυγιτών. Οι Κολιός Βασίλειος, Παπαδημητρίου Μιχάλης, Σκάντζος Νικόλαος και Παναγιώταρος Ηλίας (ναι, ο γνωστός…). Οι δυο τελευταίοι, μάλιστα, όπως διαφήμιζε το (τότε) κόμμα του Γεωργιάδη δεν ήταν «απλοί» χρυσαυγίτες. Ήταν μέλη της ΚΕ της Χρυσής Αυγής.

Τότε που η εφημερίδα της «Χρυσής Αυγής» (19/9/2002) διαφήμιζε τους υποψηφίους της για την υπερνομαρχία Αττικής, που είχαν βρει στέγη στο ψηφοδέλτιο του Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ, κόμματος (τότε) του Άδωνι Γεωργιάδη… (η φωτογραφία είναι από το «jungle-report.blogspot.gr»].

β) Στις τότε εκλογές, με αφορμή την συμμετοχή των 4 ναζί στο ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ, ο (τότε) αρχηγός του Γεωργιάδη, ο Καρατζαφέρης, δήλωνε στο δελτίο ειδήσεων του «Αλτερ»: «Από πού προκύπτει ότι αυτοί οι 4 είναι ναζιστές (…); Έχετε δει καμία δήλωση εξ’ αυτών που να λέει ζήτω ο Χίτλερ; Η Χρυσή Αυγή είναι πατριωτική. Δεν έχει καμία σχέση με αυτά» (δείτε τη συνέντευξη στο https://www.youtube.com/watch?v=ZkSKe_WFckc). Δεν θυμόμαστε καμία αντίδραση του Γεωργιάδη για τα λεγόμενα του (τότε) αρχηγού του…

γ) Ο (προ Νέας Δημοκρατίας) Γεωργιάδης ποτέ δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον αρχιφασίστα Κώστα Πλεύρη. Η μόνιμη επωδός του κάθε φορά που συνευρίσκονταν σε τηλεοπτικά στούντιο ή αλλού ήταν: «Θεωρώ μεγάλη μου τιμή» κλπ, κλπ. O K.Πλεύρης, υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ στην Α” Αθήνας στις βουλευτικές εκλογές του 2004, είναι ο ιδρυτής της φασιστικής ομάδας «Κόμμα 4ης Αυγούστου», σύμβουλος του Αρχηγείου Στρατού επί χούντας και διευθυντής του γραφείου του – αλήστου μνήμης – αρχιχουντικού Ι. Λαδά. Ο κύριος αυτός έχει δηλώσει: «Ουδέποτε έκρυψα την ιδεολογία μου και είναι τιμή μου που συνειργάσθην με το Στρατιωτικό Καθεστώς της 21ης Απριλίου». Ο κύριος αυτός έχει γράψει:

• Το να είναι κανείς Εβραίος σημαίνει: «Να ψεύδεται, να ψευδορκίζεται, να εξαπατά, να γίνη τοκογλύφος και όταν έρθει η ώρα δολοφόνος χριστιανών».
• Οι Εβραίοι είναι «Απλυτοι, αξύριστοι, τοκογλύφοι, που πιστεύουν στην εξολόθρευση των εθνών…».
• Οτι πρέπει να υπενθυμιστεί στους Εβραίους πως «Οι Ναζί άφησαν αρκετόν υπόλοιπον από σας» και «Αι απόψεις του Αδόλφου Χίτλερ διά τους Εβραίους ήσαν απολύτως ορθαί».
• «Ο Στρατηγός Πινοσέτ ανέτρεψε το εβραιομαρξιστικό καθεστώς του Αλλιέντε κι επέβαλε Εθνικήν Τάξιν στην Χιλήν».
• «Οι στρατιώται των SS επολέμησαν ηρωικώς αλλά τελικώς επεβλήθη η υλική υπεροχή των Συμμάχων. Στον πόλεμον ανδρών εναντίον μαζών, επεκράτησαν αι μάζαι».
• «Οι άντρες των SS (είχαν) αγωνιστικόν ήθος. Ιδεολογικά πιστεύω. Παράστασιν και τρόπο ζωής (…) αυτοί οι άνδρες υπηρέτησαν την πατρίδα των και την Ευρώπην με ηρωισμό (…) είχαν υψηλόν φρόνημα και την αίσθησιν τιμής (…) απετέλουν διά την εποχήν τους το καύχημα της Λευκής Φυλής».

Όλα τα προηγούμενα περιέχονται στο εμετικό πόνημα του Πλεύρη με τίτλο «Οι Εβραίοι». Αυτός είναι ο Κ. Πλεύρης. Ο φασίστας Πλεύρης, στο πόνημα που προαναφέραμε, σε αυτόν το ρατσιστικό, ναζιστικό και φασιστικό οχετό, εκτός από τον Χίτλερ και τα «Ες-Ες», εκφράζει τη συμπάθειά του και για ένα ακόμα πρόσωπο.

Για την ακρίβεια: Πρόκειται για το μοναδικό πρόσωπο προς το οποίο απευθύνει δημοσίως ευχαριστίες.

Γράφει συγκεκριμένα ο φασίστας Πλεύρης στον πρόλογο του οχετού του: «Ευχαριστώ τον Άδωνι Γεωργιάδη, που είχε το θάρρος να παρουσιάση το βιβλίον στην τηλεόρασιν»…

Ναι. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο υφυπουργός (με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) της κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» του Παπαδήμου, ο κατοπινός υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, αυτός που τα Μακρονήσια τα αποκαλεί… Χίλτον, είναι το ίδιο πρόσωπο που διαφήμιζε από τηλεοράσεως τα «ιδεολογικά πιστεύω» του αρχιφασίστα Πλεύρη, του συνεργάτη της χούντας των συνταγματαρχών, περί το «υψηλόν φρόνημα» των… SS και περί της… «ορθότητος» των απόψεων του Χίτλερ…

Αυτός, ο «διαφημιστής» του φασίστα Πλεύρη, ο Αδωνις Γεωργιάδης, είναι που «σιχαίνεται τους κομμουνιστές» και αποκαλέι… Χίλτον τα Μακρονήσια.

 δ) Ο Γεωργιάδης ήταν επιφανές στέλεχος του ΛΑΟΣ. Από την άλλη ο ΛΑΟΣ είναι το κόμμα που διά του αρχηγού του, του Καρατζαφέρη, καλούσε τις κάμερες ανήμερα της 28ης Οκτώβρη του 2011 να τον απαθανατίσουν κατά την επίσκεψή του στο σπίτι του φασίστα δικτάτορα Μεταξά, όπου απέδιδε τιμές στον μεγάλο… «πατριώτη». Στον ίδιο «πατριώτη» προς τον οποίο αποδίδει τιμές η «Χρυσή Αυγή». Επίσης το ΛΑΟΣ είναι το κόμμα που, εν χορδαίς και οργάνοις, σε αίθουσα των γραφείων του, προς τιμήν του αρχιφασίστα αρχηγού των «Χιτών», είχε δώσει την ονομασία «Γρίβας». Όταν το ΛΑΟΣ «τιμούσε» δια του Γρίβα τους «Χίτες», δηλαδή τους προδότες, τους δοσίλογους, τους δολοφόνους φασίστες και συνεργάτες των Γερμανών επί Κατοχής, ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης ήταν εκπρόσωπος Τύπου του ΛΑΟΣ…

***

Κατόπιν όλων αυτών είναι προφανές ότι:

Πρώτον, στην περίπτωση του Γεωργιάδη, του καλού φίλου του Μπαλτάκου και των συνεχιστών του καθεστώτος που παλιότερα έχτιζε «Παρθενώνες στη Μακρόνησο», το να είναι χυδαίοι αντικομμουνιστές και να το δηλώνουν, δεν είναι απλώς δικαίωμά τους. Είναι υποχρέωση. Είναι καθήκον τους!

Δεύτερον, ο Γεωργιάδης είναι χρήσιμος.

Αφενός διότι μαθαίνουν οι νεότεροι και θυμούνται οι παλιότεροι τι πραγματικά σημαίνει «αντικομμουνισμός». Πόση μαυρίλα, πόσο θράσος και πόσος ολοκληρωτισμός κρύβεται από πίσω του.

Αφετέρου διότι στην πολιτική πάντα υπήρχε η σοβαρότητα, πάντα υπήρχε και η φτήνια. Η περίπτωση του Γεωργιάδη αν αποδεικνύει κάτι είναι ότι η φτήνια στην πολιτική μπορεί να κάνει καριέρα ακόμα και στην γκροτέσκα, την γελοιογραφική της δηλαδή, εκδοχή. Είναι αυτό που λέει κάπου ο Φουκώ, ότι δηλαδή κατά περιόδους «η εξουσία έδινε για τον εαυτό της την εικόνα ότι πήγαζε από κάποιον που ήταν μεταμφιεσμένος θεατρικά, από κάποιον σκιαγραφημένο σαν κλόουν, σαν παλιάτσο».

Επομένως, επαναλαμβάνουμε: Ο Αδωνις είναι χρήσιμος. Γιατί υπενθυμίζει το έδαφος πάνω στο οποίο φύονται οι «Γεωργιάδηδες». Είναι χρήσιμος γιατί, έστω και ως καρικατούρα της ίδιας της πολιτικής έκπτωσης, αντικατοπτρίζει και προσδιορίζει το ακριβές πλαίσιο, το ακριβές περιεχόμενο εκείνης της εξουσίας που έχει για υπουργούς και υποψήφιους αρχηγούς της κάθε λογής «Γεωργιάδηδες».

Μα θα πείτε, «ο άνθρωπος είναι βλάκας»! Προσοχή: Ακόμα κι αν κάποιοι θεωρείτε ότι ο Γεωργιάδης είναι βλάκας, και ποιος σας είπε ότι αυτό δεν είναι πολύτιμο.

Θυμηθείτε τον Γουίλιαμ Μπλέικ: «Άκου του βλάκα την επίκριση σαν να σου απονέμει έπαινο ο βασιλιάς», έλεγε.

Θυμηθείτε τον δικό μας, τον Ευάγγελο Λεμπέση και την περίφημη πραγματεία του: «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω».

Ακόμα κι αν είναι η βλακεία, λοιπόν, που οδηγεί τον Γεωργιάδη να αποκαλεί «Χίλτον» την Μακρόνησο, δεν θα πρέπει να αποδώσουμε τα «εύσημα» στην βλακεία και στην κοινωνική σημασία των φορέων της, οι οποίοι προσφέρουν στην κοινωνία την πολύτιμη υπηρεσία να αποκαλύπτουν – μέσα στη βλακεία τους – το ερεβώδες της προσωπικής, πολιτικής και ταξικής τους μαυρίλας;

Το γερμανικό «success story», οι μύθοι, το χρέος και η ενοχή

συνέντευξη του Μπερντ Μπελίνα στην Αιμιλία Κουκούμα και τη Μαρία Χαϊδοπούλου-Βρυχέα

απομαγνητοφώνηση-μετάφραση: Αιμιλία Κουκούμα

 enthemata.wordpress.com

Μιλάει για το «γερμανικό θαύμα», τις οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις στη γερμανική κοινωνία, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό, το χρέος και τη θεωρητική συμβολή του Νίκου Πουλαντζά

,

Ο Μπερντ Μπελίνα είναι ένας σημαντικός εκπρόσωπος της κριτικής γεωγραφίας με βασικά ερευνητικά ενδιαφέροντα τον ιστορικο-γεωγραφικό υλισμό, την αστική και πολιτική γεωγραφία και την κριτική εγκληματολογία. Από το 2008 διδάσκει στο Τμήμα Ανθρωπογεωγραφίας του Πανεπιστημίου Γκαίτε στη Φρανκφούρτη. Ως επισκέπτης-καθηγητής του Τμήματος Γεωγραφίας του Χαροκοπείου Πανεπιστήμιου έδωσε διάλεξη (19/10) με θέμα την κρίση στη Γερμανία, τις πολιτικές λιτότητας και την ιδεολογία. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο συνάντησης στο Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς.

Στην πρόσφατη διάλεξή σας στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο αναφερθήκατε στο «success story» της Γερμανίας στην εποχή των πολιτικών λιτότητας στην Ε.Ε., δίνοντας έμφαση στην αντιφατική εικόνα με τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας και την καθοδική πορεία των μισθών. Τελικά σε ποιους παράγοντες στηρίζεται αυτό το «επιτυχημένο» παράδειγμα το οποίο σύμφωνα με την Άνγκελα Μέρκελ οφείλουν να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες χώρες;

Τα τελευταία δέκα χρόνια η κοινή γνώμη της Γερμανίας είναι πεπεισμένη ότι η χώρα αποτελεί ένα μεγάλο «success story». Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, οι περισσότεροι άνθρωποι υποστηρίζουν ότι «εμείς», οι Γερμανοί είμαστε ανταγωνιστικοί και οι άλλοι πρέπει να μάθουν από εμάς. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετοί μύθοι που αξίζει να αναφερθούν.

Πρώτα απ’ όλα, το «θαύμα» της γερμανικής οικονομίας στηρίζεται σε αρκετά επιτυχημένους, αλλά ελάχιστους και σαφώς προσανατολισμένους στις εξαγωγές τομείς που αφορούν κυρίως κλάδους της βιομηχανίας. Κατά κύριο λόγο αναφερόμαστε στην αυτοκινητοβιομηχανία, την παραγωγή μηχανικού εξοπλισμού, σε ορισμένες βιομηχανίες παραγωγής χημικών, ενώ άλλοι τομείς της γερμανικής βιομηχανίας παρακμάζουν και κατά τα τελευταία είκοσι ή τριάντα χρόνια έχουν χάσει τη δυναμικότητά τους. Συνεπώς, το επιτυχημένο παράδειγμα της Γερμανίας είναι αρκετά περιορισμένο, καθώς συνδέεται με πολύ συγκεκριμένους κλάδους και συγκεκριμένες περιφέρειες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Νότια Γερμανία είναι πολύ πιο πλούσια από τη Βόρεια και την Ανατολική. Παρόλο που οι άνθρωποι με μόνιμες θέσεις εργασίας στην BMW ή την Volkswagen έχουν τη δυνατότητα να ζουν καλά ως εργαζόμενοι, ουσιαστικά αποτελούν τη μειοψηφία. Στην πραγματικότητα, ο λόγος της επιτυχίας των βιομηχανιών εξαγωγικού προσανατολισμού είναι η μείωση των μισθών για το 1/3 περίπου του πληθυσμού τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε από τις αρχές του 2000 ενορχηστρωμένη από το κράτος με στόχο τη μείωση των μισθών και την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας συγκεκριμένων κλάδων της γερμανικής βιομηχανίας. Στο σημείο αυτό, θα πρέπει ίσως να σημειωθεί ότι κατά το πρώτο διάστημα υπήρξε μια δημόσια κατακραυγή για τη μείωση των μισθών στη Γερμανία και ήταν η περίοδος της δημιουργίας του κόμματους Die Linke ως μια συνένωση των αριστερών κομμάτων. Σήμερα, το Die Linke αποτελεί το πιο σημαντικό κόμμα της αντιπολίτευσης στη Γερμανία.

Ένας δεύτερος σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία της Γερμανίας είναι η εισαγωγή του κοινού νομίσματος, του ευρώ. Τη στιγμή της δημιουργίας του ευρώ το μάρκο ήταν υποτιμημένο. Στο σύνολό της η παραγωγική γερμανική βιομηχανία συνέχιζε να επωφελείται από την προηγούμενη υποτίμηση του νομίσματος και εντός της κοινής αγοράς με την εξαγωγή πολλών προϊόντων εντός της ευρωζώνης, όπως για παράδειγμα οι εξαγωγές της προς την Ελλάδα. Και, βέβαια, οι εξαγωγές από τη Γερμανία στην Ελλάδα είναι αρκετά μεγαλύτερες από τις εισαγωγές από την Ελλάδα προς τη Γερμανία. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πολλές αρνητικές πτυχές αυτής της ιστορίας. Μια αρκετά κοινότυπη πτυχή είναι ότι αν όλες οι χώρες είχαν περισσότερες εξαγωγές απ’ ό,τι εισαγωγές, το σύστημα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Κάποιος πρέπει να αγοράζει αυτά τα εξαγόμενα προϊόντα. Συνεπώς, όλες οι χώρες δεν μπορούν να ακολουθήσουν το μοντέλο της Γερμανίας και στο πλαίσιο της ευρωζώνης αυτό το σημείο ίσως είναι πολύ σημαντικό.

Το «success story» αναφέρεται στο σύνολο της γερμανικής κοινωνίας; 

Μαξ Ερνστ, «Πλησιάζοντας την εφηβεία
ή οι Πλειάδες», 1921

Ένα σημαντικό στοιχείο αναφορικά με τη γερμανική κοινωνία είναι ότι το ένα τρίτο περίπου του πληθυσμού είναι αποκλεισμένο από αυτό το οικονομικά επιτυχημένο μοντέλο και είναι συγκεντρωμένο σε συγκεκριμένες περιφέρειες, κυρίως στην Ανατολική Γερμανία και σε παλιές βιομηχανικές περιοχές στη Δυτική Γερμανία. Σε αυτές τις περιοχές τα ποσοστά ανεργίας είναι υψηλότερα συγκριτικά με άλλες περιοχές της χώρας. Επιπλέον, παρατηρείται μια εθνοτική συγκέντρωση ανθρώπων οι οποίοι δεν αποτελούν μέρη αυτού του οικονομικού θαύματος, όπως συμβαίνει με τους ξένης καταγωγής διαμένοντες στη Γερμανία, κυρίως όσους έχουν τουρκική και αραβική καταγωγή. Αυτές οι δυο πληθυσμιακές ομάδες δεν έχουν φωνή στον δημόσιο διάλογο και, με εξαίρεση το Die Linke και ορισμένες φορές τα συνδικάτα κανένας δεν αναφέρεται σε αυτό το ένα τρίτο του πληθυσμού το οποίο περισσότερο ή λιγότερο είναι αποκλεισμένο από αυτό το «success story».

Επιπλέον, τις τελευταίες βδομάδες είμαστε μάρτυρες ενός άλλου σημαντικού ζητήματος το οποίο συνδέεται με τα παραπάνω. Αρκετοί άνθρωποι γερμανικής καταγωγής που δεν είναι μέρη αυτού του «success story» αρχίζουν να διαμαρτύρονται ενάντια στην εισροή μεταναστών στη Γερμανία για έναν «υλικό λόγο». Λένε: «Ασφαλώς τα χρήματα τα οποία προορίζονται για τους πρόσφυγες σίγουρα δεν πηγαίνουν σε εμάς», καθώς αρκετοί απ’ αυτούς είναι χαμηλόμισθοι και στηρίζονται στο κράτος πρόνοιας. Συνεπώς, διαμορφώνεται ένας νέος ανταγωνισμός σχετιζόμενος με ένα οικονομικό υλικό υπόβαθρο. Πρώτα και κύρια, όμως, είναι μια ρατσιστική κραυγή με την ανάδυση ενός ρατσιστικού κινήματος το οποίο δεν αφορά μόνο τους φτωχούς οι οποίοι είναι κατά των προσφύγων, αλλά και τμήματα των μεσαίες τάξεων τα οποία αισθάνονται ότι απειλούνται. Μερικά χρόνια πριν, υπήρχε μια συζήτηση που υποστήριζε ότι στη Γερμανία δεν υπάρχουν πια τάξεις και όλοι είναι εύποροι. Όπως, όμως, ανέφερα και πριν, οι άνθρωποι που εργάζονται στην Volkswagen ως μόνιμοι έχουν ένα καλό επίπεδο διαβίωσης, αλλά αυτό αρχίζει και μεταβάλλεται και στο μέλλον μπορεί να αλλάξει με ταχύτερο ρυθμό και κανένας δεν μπορεί να κάνει ασφαλείς προβλέψεις.

Ως εκ τούτου, υπάρχουν δυο ζητήματα τα οποία συνδέονται μεταξύ τους. Η ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας και η περίπτωση των ρατσιστικών κινημάτων, όπως το Pegida, τα οποία στρέφονται εναντίον των προσφύγων. Σήμερα, σε σχέση με το ζήτημα των προσφύγων υπάρχει μια διαφορά σε σύγκριση με πριν είκοσι χρόνια. Η κυβέρνηση, ή τουλάχιστον ένα μέρος της κυβέρνησης, δεν εμπλέκεται στη ρατσιστική συζήτηση και δεν το αξιοποιεί προκειμένου να νικήσει στις εκλογές. Ένα άλλο τμήμα της κυβέρνησης, και συγκεκριμένα η Άνγκελα Μέρκελ, άνοιξε τα σύνορα για ένα μικρό χρονικό διάστημα, αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε την έκβαση. Πρόσφατα ήμασταν μάρτυρες της σύγκρουσης εντός της κυβέρνησης και του ηγεμονικού μπλοκ –για να χρησιμοποιήσουμε και την ορολογία του Πουλαντζά– για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπιστεί το ζήτημα των ξένων. Οι διαφορές είναι τεράστιες. Από τη μια πλευρά, υπάρχει η Άνγκελα Μέρκελ και οι στενοί της σύμμαχοι εντός του κόμματος και κυρίως οι στενοί της σύμμαχοι εντός του κεφαλαίου, όπως είναι οι σύνδεσμοι των βιομηχάνων που υποστηρίζουν ότι από τη στιγμή που η γερμανική αγορά εργασίας αρχίζει να εξαντλεί τα αποθέματα της εργατικής της δύναμης χρειάζονται αυτούς τους ανθρώπους για δημογραφικούς λόγους. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν άλλα τμήματα εντός των Χριστιανοδημοκρατών, καθώς και το βαυαρικό αδερφό κόμμα των Χριστιανοκοινωνιστών και γίνονται ολοένα και πιο δυνατές οι φωνές που λένε ότι «εμείς», η Γερμανία, δεν μπορούμε να ενσωματώσουμε πολλούς ξένους. Αυτό μας πάει πίσω στην παλιά αντίληψη για έναν κρατικό ρατσισμό που συνήθως κερδίζει στις εκλογές. 

Πιστεύετε ότι υπάρχει ένας κρατικός ρατσισμός ή πρέπει να αναφερόμαστε σε έναν εθνικισμό; 

Προφανώς, ορισμένες φορές είναι δύσκολη η διάκριση ανάμεσα στον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Επίσης, στο εσωτερικό της Αριστεράς υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για τη σύνδεση μεταξύ των δυο όρων. Ο Ετιέν Μπαλιμπάρ και άλλοι υποστηρίζουν ότι ο εθνικισμός βασίζεται σε έναν συγκεκριμένο είδος ρατσισμού, αλλά οι όροι δεν είναι ταυτόσημοι. Επιπλέον, σήμερα ο ρατσισμός δεν αφορά τόσο τις γενετικές διαφορές και τον παλιό διαχωρισμό ανάμεσα στους ανθρώπους γερμανικής ή μη καταγωγής, αλλά σχετίζεται με πολιτισμικά και άλλα παρεμφερή ζητήματα. Η συζήτηση στη Γερμανία αφορά τόσο τον εθνικισμό όσο και τον ρατσισμό. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι Γερμανοί πολίτες και έχουν κάθε δικαίωμα συμμετοχής στη δημόσια σφαίρα, αλλά έχουν το «λάθος» χρώμα δέρματος και ως εκ τούτου υφίστανται διακρίσεις. Σε συνεντεύξεις, νεαροί αραβικής καταγωγής λένε χαρακτηριστικά: «Γαμώτο! Είμαι Γερμανός πολίτης. Δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν αυτό σε μένα, αλλά συνεχώς υφίσταμαι αστυνομικούς ελέγχους». Γι’ αυτό είναι αρκετά δύσκολη η διάκριση μεταξύ εθνικισμού και ρατσισμού. 

Όπως έχετε επισημάνει, η συζήτηση για την κρίση στη Γερμανία αποσιωπάται από τον δημόσιο διάλογο και αυτό συνδέεται με τον εθνικισμό, καθώς και με τη συσχέτιση του χρέους (Shulden) με την ενοχή (Schuld). Ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους οι Γερμανοί δεν θεωρούν ότι υπάρχουν προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας τους; 

Μαξ Ερνστ, «Το δαντελωτό ζευγάρι», 1924

Στο πλαίσιο του κυρίαρχου δημόσιου διαλόγου υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους δεν γίνεται αναφορά στο κόστος της επιτυχημένης οικονομικής πορείας της Γερμανίας. Ένας απ’ αυτούς είναι ότι την τρέχουσα περίοδο εντός του ευρώ ασφαλώς είναι πολύ πιο εύκολο να κατηγορείς τους άλλους ότι είναι ένοχοι και ευθύνονται για την κρίση του κοινού μας νομίσματος. Πριν δυο ή τρία χρόνια θεωρούσαν ένοχες όλες τις νοτιοευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα, βέβαια, όλη η συζήτηση σχετίζεται κυρίως με την Ελλάδα για προφανείς λόγους, όπως για παράδειγμα η ύπαρξη της αριστερής κυβέρνησης, που κάνει πιο εύκολη τη στοχοποίηση. Σε αυτό, λοιπόν, το σημείο είναι που το χρέος ισοδυναμεί με την ενοχ, κι αυτό στη γερμανική γλώσσα είναι λογικό. Για παράδειγμα, ο Ντέιβιντ Γκρέμπερ στο βιβλίο του Χρέος. Τα πρώτα 5.000 χρόνια [στα ελληνικά κυκλοφορεί σε μετάφραση Γιάννη Βογιατζή, Γιώργου Καράμπελα και Γιάννη Πεδιώτη, από τις εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες] αναφέρει ότι στην ιστορία της ανθρωπότητας πάντα υπήρχε μια σύνδεση μεταξύ του χρέους και της ενοχής: για κάποιο λόγο η κοινή γνώμη έχει την τάση να επικεντρώνεται στον οφειλέτη ο οποίος για έναν ορισμένο λόγο είναι ένοχος και ποτέ στον πιστωτή, ο οποίος στην πραγματικότητα θεσμικά επωφελείται από αυτή τη σχέση από τη στιγμή που λαμβάνει τόκους από τα χρήματα τα οποία δανείζει. Ουσιαστικά, θα είχε περισσότερο νόημα αν εστιαζόμασταν στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα τα οποία δανείζουν χρήματα και κερδοσκοπούν. Για παράδειγμα, όπως ανέφερα προηγουμένως, η Ελλάδα πληρώνει για τις εξαγωγές της Γερμανίας.

Ποιοι είναι, λοιπόν, οι λόγοι για τους οποίους οι Γερμανοί δεν θεωρούν ότι υπάρχουν προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας τους; Η Γερμανία πάντα πίστευε ότι είναι ένα επιτυχημένο παράδειγμα γιατί θεωρεί ότι αποτελείται από «καλούς» ανθρώπους που είναι σκληρά εργαζόμενοι, φερέγγυοι και τυπικοί. Συνήθως, όμως, ξεχνούν να αναφέρουν ότι από το 1948 η Γερμανία έχει λάβει μεγάλη χρηματοδοτική βοήθεια κυρίως από τις ΗΠΑ, στη δεκαετία του 1950 έγινε διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του εξωτερικού χρέους της και, όπως ανέφερα προηγουμένως, η δημιουργία του κοινού νομίσματος, παράλληλα με τις άλλες ευνοϊκές πτυχές των εφαρμοζόμενων νομισματικών πολιτικών, συνέβαλαν στην οικονομική επιτυχία της Γερμανίας. Προφανώς, όλα αυτά δεν σχετίζονται με το κατά πόσο οι άνθρωποι θέλουν ή όχι να εργαστούν, αλλά με το προφανές αποτέλεσμα αυτής της επιτυχημένης ιστορίας της οικονομίας της Γερμανίας. Ένα λόγος για τον οποίο η δημόσια γνώμη θεωρεί ότι όλα είναι τέλεια στη Γερμανία είναι το γεγονός ότι εντός της κρίσης του ευρώ οι Γερμανοί πιστεύουν ότι όλοι οι άλλοι ζουν πάνω από τις δυνατότητες τους και «εμείς», οι Γερμανοί. πρέπει να τους διασώσουμε, το οποίο δεν αποτελεί μια οικονομικά και πολιτικά ορθή θέση. Παρ’ όλα αυτά, είναι μια θέση την οποία υποστηρίζει η πλειοψηφία της χώρας και οδηγεί στην εύκολη διαπίστωση ότι δεν υπάρχει κρίση στη Γερμανία, αλλά υπάρχει κρίση στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη της Ευρώπης. 

Στις αναλύσεις σας χρησιμοποιείτε τις θεωρητικές προσεγγίσεις του Ν. Πουλαντζά. Θεωρείτε σημαντική τη συμβολή του έργου του σήμερα;

Από τη δεκαετία του 1970 στους Γερμανούς μαρξιστές ήταν σημαντική η συμβολή του Ν. Πουλαντζά, και τα τελευταία δέκα χρόνια υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα αναβίωσης. Η υλιστική θεωρία του κράτους είναι αρκετά χρήσιμη για όσα ανέπτυξα παραπάνω. Για να αναφέρω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, μια από τις μεγαλύτερες συνεισφορές του είναι ότι μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο, σε συγκεκριμένες καταστάσεις, διαφορετικά μέρη του κράτους λειτουργούν το ένα εναντίον του άλλου. Ο Ν. Πουλαντζάς, ακολουθώντας το έργο του Μαρξ, του Γκράμσι και του Αλτουσέρ, αλλά δίνοντας έμφαση στις ανταγωνιζόμενες δυνάμεις εντός του κράτους, μας βοηθά να κατανοήσουμε τις συγκρούσεις εντός της γερμανικής κυβέρνησης, τόσο σε σχέση με το σημερινό προσφυγικό ζήτημα, όσο και με τη μείωση των μισθών τα τελευταία είκοσι χρόνια. Οι υπουργοί Κοινωνικών Υποθέσεων και Εργασίας ήταν πάντα απρόθυμοι, ενώ οι υπουργοί Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών Υποθέσεων ήταν αυτοί που πάντα πίεζαν για μειώσεις μισθών και υπήρχαν συγκρούσεις εντός κυβέρνησης. Επίσης, υπήρχαν συγκρούσεις αναφορικά με το διεθνοποιημένο κράτος στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης.

Είναι, λοιπόν, χρήσιμη η συμβολή του έργου του Ν. Πουλαντζά για την κατανόηση της θέσης των κυβερνήσεων. Αυτές οι κυβερνήσεις δεν είναι απλώς εργαλεία, αλλά στενοί σύμμαχοι του κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν βρίσκονται πάντα στην ίδια γραμμή με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου και δημιουργούνται συγκρούσεις και εντός του κράτους. Επιπλέον, η συμβολή του είναι σημαντική και για την κατανόηση της σημερινής κατάστασης στα νοτιοευρωπαϊκά κράτη γιατί ορισμένοι αριστεροί, κυρίως όμως αναρχικοί και αυτόνομοι μαρξιστές, έχουν την τάση να αντιλαμβάνονται το κράτος απλώς ως εργαλείο του κεφαλαίου και της κυριαρχίας· ασφαλώς είναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι αρκετά πιο σύνθετο, και ο Ν. Πουλαντζάς μας βοήθησε στο να κατανοήσουμε το πόσο σημαντική είναι η εμπλοκή με τον κρατικό μηχανισμό. Αυτό είναι και ένα από τα βασικότερα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ύποπτες Business των Τζιχαντιστών

Του ΚΩΣΤΑ ΡΑΠΤΗ*

Είναι δυνατόν να κερδηθεί ο πόλεμος κατά του Ισλαμικού Κράτους μόνο στο πεδίο της μάχης; Όχι, απαντούν οι κυριότεροι μελετητες του φαινομένου, επισημαίνοντας την οικονομική διάσταση της δράσης των τζιχαντιστών, η οποία τους χαρίζει μεγάλες δυνατότητες στρατολόγησης, εξοπλισμού, προπαγάνδας και αποτελεσματικής διαχείρισης των περιοχών που θέτουν υπό τον έλεγχό τους. Και σίγουρα, στο μέτωπο αυτό η ρωσική παρέμβαση πολύ λίγα μπορεί να προσφέρει, αφού η "οικονομία του τζιχαντισμού", με εκτιμώμενο συνολικό τζίρο 7 δισ. δολαρίων ετησίως, στηρίζεται στα "παραθυράκια" του δικτύου συναλλαγών του "κόσμου του δολαρίου", όπου η Μόσχα δεν έχει εξουσία.

Στην ομιλία-ποταμό που έδωσε προ μηνός στη φετινή συγκέντρωση της "Λέσχης Βαλντάι" στο Σότσι, ο Βλαντίμιρ Πούτιν έθεσε μετ' επιτάσεως το (ρητορικό) ερώτημα "πώς εξασφαλίζει το Ισλαμικό Κράτος τη χρηματοδότησή του και ποιοι αγοράζουν την πετρελαϊκή του παραγωγή". Στην πραγματικότητα, όμως, η οικονομική ισχύς των τζιχαντιστών δεν προκύπτει μόνο από την εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών της "επικράτειάς" τους, αλλά ερμηνεύεται από την τοποθέτησή τους στην καρδιά όλων των "μαύρων" δραστηριοτήτων που αποτελούν την κρυμμένη όψη του παγόβουνου της διεθνούς οικονομίας.

''ΠΕΛΑΤΕΣ'' ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ

Πρόσφατο είναι το εκτενές ρεπορτάζ των "Financial Times" για τον τρόπο με τον οποίο το "χαλιφάτο" διαχειρίζεται τον "πετρελαϊκό κλάδο" του, προχωρώντας ακόμη και σε ανταγωνιστικές προσφορές στρατολόγησης στελεχών από την αγορά.

Σύμφωνα με άρθρο του Σαλμάν Ράφι στους "Asia Times" ο λόγος που μετά από 10.500 αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, οι πετρελαϊκές πωλήσεις του Ισλαμικού Κράτους παραμένουν αμείωτες, είναι διότι έτσι εξυπηρετείται η στρατηγική καθήλωσης των τιμών που πλήττει τη Ρωσία και το Ιράν. Ήδη πέρσι το CNN εκτιμούσε ότι οι πωλήσεις πετρελαίου των τζιχαντιστών έφθαναν τα 1 με 2 εκατ. δολάρια ημερησίως. Εκτιμάται ότι πλέον η "Υπηρεσία Πετρελαίου" (!) του Χαλιφάτου εξασφαλίζει έως και 3,5 εκατ. ημερησίως. Οι τιμές είναι πολύ χαμηλότερες από τις διεθνείς (10-20 δολάρια ανά βαρέλι), με αποτέλεσμα να συγκαταλέγονται στους "πελάτες" ακόμη και ένοπλοι αντίπαλοι των τζιχαντιστών...

Στην Τουρκία, πολλά λέγονται για την εμπλοκή του πολυπράγμονος υιού του Ταγίπ Ερντογάν, Μπιλάλ, σε αυτό το επικερδές εμπόριο. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι οι πετρελαϊκοί αγωγοί που συνδέουν την επικράτεια του Ισλαμικού Κράτους με τον έξω κόσμο δεν έχουν ποτέ βομβαρδισθεί.

ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Η αρχή έγινε βέβαια πολύ ταπεινότερα, με το κοινό πλιάτσικο, καθώς η εισβολή των τζιχαντιστών στη Μοσούλη, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, τον Ιούνιο του 2014, ακολουθήθηκε από την αφαίρεση 900 εκατ. έως 2 δισ. δολαρίων, σύμφωνα με υπολογισμούς, από το τοπικό παράρτημα της ιρακινής κεντρικής τράπεζας. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, καθώς τον Οκτώβριο ένοπλοι του Ισλαμικού Κράτους εισέβαλαν στην τράπεζα Αλ-Ραφιντίν της Μοσούλης, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, και απέσπασαν άγνωστο χρηματικό ποσό που μεταφέρθηκε με φορτηγά. Το τοπίο αυτό συμπληρώνουν τα λύτρα από απαγωγές, η πώληση "προστασίας" σε επιχειρηματίες και κάθε είδους εκβιασμοί.

Το λαθρεμπόριο ανθεί – ιδίως των ναρκωτικών. Ο επικεφαλής της ομοσπονδιακής υπηρεσίας καταπολέμησης των ναρκωτικών της Ρωσίας, Βίκτορ Ιβανόφ, υπολόγισε ότι τα ετήσια έσοδα των τζιχαντιστών από τη διακίνηση αφγανικής ηρωίνης προς την Ευρώπη αγγίζουν το ένα δισ. δολάρια.

ΕΜΠΟΡΙΟ ΟΡΓΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΙΑ

Τον περασμένο Φεβρουάριο, ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ιράκ στον ΟΗΕ, Μοχάμεντ αλ-Χάκιμ, προχώρησε σε μιαν άλλη εντυπωσιακή αποκάλυψη: ότι δηλ. το Ισλαμικό Κράτος δραστηριοποιείται στο εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων. Τεκμήριο αυτού αποτελεί ο εντοπισμός σε μαζικούς τάφους θυμάτων των τζιχαντιστών πτωμάτων με χειρουργικές τομές, από τα οποία έλειπαν νεφρά ή άλλα εσωτερικά όργανα.

Η λεηλασία αρχαιοτήτων, που μέσω Τουρκίας καταλήγουν στην αγορά του Λονδίνου, αποτελεί μια άλλη πηγή εσόδων που δεν μπορεί να αποτιμηθεί. Διεθνείς εμπειρογνώμονες υποστηρίζουν ότι οι καταστροφές αρχαιολογικών χώρων όπως της Παλμύρας περισσότερο σχετίζονται με την κάλυψη των ιχνών των αρχαιοκαπήλων παρά με κάποιον θρησκευτικό φανατισμό.

Αυτή η "ποικιλία" πηγών εσόδων συμπληρώνεται από τη γαλαντομία "ιδιωτών" των αραβικών μοναρχιών του Περσικού Κόλπου, όπου "ισλαμικές φιλανθρωπικές οργανώσεις" αισθάνονται την άνεση να κατευθύνουν τις χορηγίες τους προς το "Χαλιφάτο", χωρίς να φοβούνται την αντίδραση των Αρχών των χωρών τους. Χαρακτηριστικά, ο Ιρανός βουλευτής Μοχάμαντ Σάλεχ έχει καταγγείλει ότι το Ισλαμικό Κράτος έχει λάβει (από σαουδαραβικές και άλλες πηγές) οικονομική βοήθεια ύψους 4 δισ. δολαρίων για την πραγματοποίηση τρομοκρατικών ενεργειών στο Ιράκ.

ΣΤΟΥΣ ΔΑΙΔΑΛΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Η πανστρατιά που υποτίθεται να έχει κηρύξει ο υπό τις ΗΠΑ διεθνής συνασπισμός 60 χωρών κατά του Ισλαμικού Κράτους μοιάζει να μη θίγει σε τίποτε τα "λογιστικά βιβλία" των τζιχαντιστών. Λόγου χάρη, οι ίδιες οι αμερικανικές Αρχές έχουν διαπιστώσει ότι το Κατάρ προσφέρει ένα "άκρως επιτρεπτικό περιβάλλον" για τη χρηματοδότηση τρομοκρατών, όμως δεν "έχουν προχωρήσει σε συγκεκριμένες κινήσεις ώστε το σύμμαχο εμιράτο να αλλάξει τακτική".

Οι δυνατότητες ξεπλύματος που προσφέρουν οι δαίδαλοι του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος φαντάζουν απεριόριστες: η βρετανική εφημερίδα "Ιντιπέντεντ" έκανε λόγο σε ρεπορτάζ της για έναν περίπλοκο μηχανισμό χρηματοδότησης του Ισλαμικού Κράτους μέσω συναλλαγών στη Νότια Αγγλία, που περιλάμβανε τηλεφωνικές τραπεζικές υπηρεσίες και εισαγωγή αυτοκινήτων από τη Βρετανία στην Αφρική. Το προηγούμενο του στόλου των εκατοντάδων Toyota με τα οποία εκστράτευσαν στην έρημο οι τζιχαντιστές είναι ήδη γνωστό.

Διακλαδώσεις σε Αυστραλία και Αμερική

Στους αντίποδες, η αυστραλιανή κυβέρνηση εντόπισε μεταξύ Ιουλίου 2014 και Ιουνίου 2015 536 ύποπτες συναλλαγές, συνολικού ύψους 53 εκατομμυρίων, με τελική κατάληξη ένοπλες ομάδες στη Συρία και το Ιράκ.

Τα δίκτυα χρηματοδότησης διακλαδίζονται ακόμη και στις ΗΠΑ, σύμφωνα με με όσα δημοσίευσε η πακιστανική εφημερίδα "Express Tribune", βασισμένη σε πληροφορίες από την ανάκριση του Γιούσαφ αλ-Σαλάφι, διοικητή του Ισλαμικού Κράτους στο Πακιστάν. Ο αλ-Σαλάφι συνελήφθη τον Ιανουάριο αφού είχε επιστρέψει μέσω Τουρκίας από τη Συρία (στην οποία επίσης είχε εισέλθει μέσω Τουρκίας), με αποστολή τη στρατολόγηση εθελοντών.

*΄Πηγή: capital.gr

Στημένο

Το 1991 ο στρατός του Σαντάμ αποτελούνταν από 260.000 μάχιμους άνδρες και άλλους 800.000 σε εφεδρεία. Οι Δυτικοί ξεμπέρδεψαν με αυτόν το στρατό πριν καν τελειώσουν τα διαφημιστικά συμβόλαια του CNN που υπέγραψε αποκλειστικά για τη ζωντανή μετάδοση εκείνου του πολέμου. Τα μπουλούκια του Ισλαμικού Κράτους αριθμούν περί τους 13.000 άνδρες. Οι Δυτικοί δηλώνουν ότι αδυνατούν να ξεμπερδέψουν. Ελάχιστοι άνθρωποι πλέον σε όλο τον πλανήτη απέμειναν να πιστεύουν ότι οι Δυτικοί αδυνατούν και είναι βέβαιοι ότι απλώς δεν θέλουν να το κάνουν.


Το Ισλαμικό Κράτος είναι χρήσιμο και βολεύει πολλούς. Οικονομικά, αλλά και πολιτικά. Και πλέον αυτών των κερδών, υπάρχουν και τα εξτραδάκια. Για τρεις μήνες απαγόρευση απεργιών στη Γαλλία. Τώρα που μίλησε για επίθεση με χημικά ο Βαλς, μπορεί να γίνουν και έξι οι μήνες. Η CIA που ενημέρωσε την ιταλική κυβέρνηση να περιμένει επιθέσεις στη Ρώμη, σαφώς δίνει ένα καλό επιχείρημα για να κλειστεί ο κόσμος σπίτι του. Αύριο – μεθαύριο θα κάνει κάτι αντίστοιχο και η Γερμανία για να… προστατέψει τους πολίτες της. Ο φόβος φυλάει τα έρμα. Κι όταν δεν υπάρχει φόβος, κατασκευάζουμε έναν. Κι ας σκοτωθούν και πέντε, δέκα, διακόσιοι πολίτες της χώρας μας. Η σιωπή απαιτεί θυσίες.

Μέχρι και την κυβέρνηση της μικρής Ελλάδας βόλεψε η επίθεση στο Παρίσι και όλη αυτή η τραγωδία με το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα. Περνάνε και θα περάσουν μέτρα από τη βουλή που θα τα βιώσουμε ως αβίωτα. Βέβαια, να πούμε και δυο αλήθειες για το θέμα των μέτρων που περνάνε σαν βαγόνια από πάνω μας.

Η πρώτη αλήθεια είναι ότι, αν αυτά τα μέτρα τα έπαιρνε η κυβέρνηση Σαμαρά θα μιλούσαμε τώρα πάλι για κρεμάλες και οι κυβερνητικοί βουλευτές θα τα έβρισκαν ζόρικα όταν θα έπρεπε να φύγουν από τη Βουλή. Τώρα απλώς «μας κορόιδεψε κι ο Τσίπρας, αλλά δείχνει μωρέ και να το παλεύει». Άμα θες να παραμείνεις ηλίθιος, βρίσκεις ένα κάρο λόγους για να κοροϊδευτείς.

Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ που τώρα κατακρίνουν τα μέτρα και λένε ότι δεν θα τα ψηφίσουν είναι τα κόμματα που έδιναν την εντολή στον Τσίπρα να φέρει οπωσδήποτε ένα Μνημόνιο, μια συμφωνία, ένα βομβαρδισμό από τις Βρυξέλλες, αλλιώς θα ήταν εθνικός προδότης. Ε, κι ο Τσίπρας το έκανε. Και μάλιστα με μεγάλη του ευχαρίστηση. Κι επειδή σίγουρα δεν παίρνει ναρκωτικά, είναι πασιφανές ότι το μόνιμο γέλιο του προέρχεται από την ευτυχία του που επιτέλους έγινε Θατσερικός.

Το «Θατσερικός» δεν είναι υπερβολή. Δεν ξέρω αν διαβάσατε αυτή την είδηση. Πρόκειται για την πλήρη ομολογία σχεδιασμού  μετατροπής του δημόσιου τομέα σε ανώνυμη επιχείρηση και μάλιστα με όλους τους όρους λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς. Τουτέστιν, ό,τι δεν φέρνει κέρδη ας ρημάξει.

Σχεδιάζει, λοιπόν, η κυβέρνηση για το 2016 «την απελευθέρωση των προσλήψεων μονίμων υπαλλήλων σε τομείς που λειτουργούν με ανταποδοτικά τέλη ή καταβολή αντιτίμου από τους πολίτες, όπως είναι η καθαριότητα, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί όπου καταβάλλονται τροφεία, τα ωδεία κ.λπ. που δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό». Δηλαδή, για όποια δημόσια παροχή θα πληρώνει ο πολίτης έξτρα από τους φόρους που καταβάλει, αυτή θα συνεχίσει να παρέχεται. Αρκεί πάντα να έχει κέρδη. Προσέξτε τώρα το καλύτερο. «Ο συνολικός προϋπολογισμός των προσλήψεων που θα προγραμματίζει η υπηρεσία θα περιορίζεται στο ύψος ενός ποσοστού επί των κερδών της σε ετήσια βάση -για παράδειγμα 15%- που θα έχει συμφωνηθεί με το υπουργείο». Δηλαδή, όσα περισσότερα κέρδη έχει ένας δημόσιος οργανισμός τόσους περισσότερους εργαζόμενους θα μπορεί να προσλαμβάνει.

Ποιος γίνεται αυτομάτως ο στόχος των δημόσιων υπηρεσιών; Όχι η καλύτερη παροχή υπηρεσιών, αλλά η αύξηση των κερδών. Και πως μπορεί να επιτευχθεί η αύξηση των κερδών; Μα με αύξηση των τροφείων σε βρεφονηπιακούς σταθμούς ή με αύξηση τελών καθαριότητας. Απλά τα πράγματα.
Τομείς του δημοσίου όπως η Υγεία και η Παιδεία, δυστυχώς δε μπορούν να εμφανίσουν κέρδη. Δε μπορούν με τα σημερινά δεδομένα. Λύσεις πάντα υπάρχουν. Το ότι η σημερινή κυβέρνηση επιτρέπει ακόμη τη λειτουργία των απογευματινών ιατρείων επί πληρωμή μέσα στα δημόσια νοσοκομεία δείχνει τον δρόμο και τον τρόπο μιας μελλοντικής κερδοφορίας των νοσοκομείων.

Εφόσον ούτε αυτή η κυβέρνηση θεωρεί παράλογο να πληρώνει 50ευρα ο ασφαλισμένος για να αποφύγει την αναμονή των ραντεβού με ένα γιατρό του ΕΣΥ, θα μπορούσε να πληρώνει και 500ευρα για να αποφύγει την ουρά των χειρουργείων. Μισά ο γιατρός – μισά το νοσοκομείο, ορίστε η κερδοφορία. Αν η κερδοφορία των νοσοκομείων είναι ο μόνος τρόπος για να προσληφθεί προσωπικό και να μην κατεβάσουν στόρια, σύμφωνα με τη λογική της κυβέρνησης, ποιος θα τη σταματήσει;

Όταν αυτά τα προετοίμαζαν οι Λοβέρδοι και οι Αδώνηδες, τους λέγαμε εγκληματίες και ήταν όντως εγκληματικές οι πολιτικές τους. Όταν η σημερινή κυβέρνηση συνδέει ξεδιάντροπα τις προσλήψεις σε υπηρεσίες του δημοσίου – ουσιαστικά τη συνδέει με τη συνέχιση της λειτουργίας τους! – με την κερδοφορία των υπηρεσιών από την τσέπη του φορολογούμενου και ασφαλισμένου πολίτη, τότε απλώς «μας κορόιδεψε κι ο Τσίπρας, αλλά δείχνει και να το παλεύει μωρέ».

Κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβεί και με τα σχολεία. Να κάνουν νομίμως οι καθηγητές των δημόσιων σχολείων φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές τους, επί πληρωμή, εντός του σχολείου τους. Μισά ο καθηγητής – μισά το σχολείο, ιδού η κερδοφορία, άρα μπορούν να γίνουν προσλήψεις εκπαιδευτικών.

Ναι, ξέρω, αυτά είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Όπως ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας μάς φαινόταν πέρυσι η πιθανότητα να κέρδιζε ο Τσίπρας τις εκλογές και αντί να σκίσει τα μνημόνια να έφερνε το τρίτο και μακρύτερο. Όπως ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας έμοιαζε πριν λίγο καιρό η πιθανότητα να χρηματοδοτείται το Ισλαμικό Κράτος από δυτικά κράτη και τις πολυεθνικές τους. Το μόνο που πραγματικά μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας είναι ότι κάποτε οι λαοί θα ξυπνήσουν και θα καταλάβουν ποιος πραγματικά τους δολοφονεί και τους εξαθλιώνει. Ότι κάποτε η οργή θα στραφεί προς τον πραγματικό της στόχο. Αυτό ναι, μοιάζει με  όνειρο.

 http://kartesios.com

Τέρμα τα δίφραγκα

Της Κατερίνας Γκαράνη



Όχι άλλα πλάνα με έναν λαό να αιμορραγεί και μία εξουσία να κάνει ό,τι θέλει. Η φωτογραφία με έναν νέο που ξέρει να αμύνεται εναντία σε όσους βγάζουν μεροκάματο εκτελώντας εντολές είναι μία εικόνα συμβόλου που σηκώνει λίγο το ηθικό μας. Διότι το ηθικό μας ήταν πεσμένο με τις προηγούμενες κυβερνήσεις σούργελα, που κατέστρεψαν έναν λαό με εντολές ξένων, αλλά από χθες που το κατάπτυστο πολυνομοσχέδιο μπήκε στην Βουλή για ψήφιση το ηθικό μας έχει κυλίσει στις σχάρες των υπονόμων της υπομονής.

Μάλλον είναι ελάχιστοι οι Έλληνες που κατάλαβαν τι περνάει η αριστερή κυβέρνηση στο δεύτερο πακέτο προαπαιτούμενων. Λίγοι κατάλαβαν ότι άρθηκε γενικώς η προστασία της εστίας του Έλληνα. Μην γελούν χαιρέκακα κάποιοι που θα χάσουν το σπίτι τους 200,000 οικογένειες γιατί πήραν δάνειο κάποτε "κι ας πρόσεχαν". Μην νομίζουν ότι αυτό ήταν μία σκληρή απόφαση που έπρεπε να παρθεί και τέλος. Αυτή ήταν η πρώτη σκληρή απόφαση που είναι υπέρ ιδιωτικών συμφερόντων και έρχονται μυριάδες άλλες αφού άνοιξε ο δρόμος.

Η ελληνική πολιτεία πλέον δεν θα προστατεύει τον πολίτη έναντι οποιασδήποτε οικονομικής επίθεσης δέχεται από ιδιωτικό συμφέρον. Άφησαν τον πολίτη ανυπεράσπιστο και έχουν τα μούτρα να δίνουν εντολές να βαράνε διαδηλωτές αγρότες. Μέσα στο παλάτι οι πόρνες ψηφίζουν το τέλος της ελληνικής αγροτικής παραγωγής, την στήριξη Τραπεζικών καλλιεργειών, εταιρείες μαμούθ που θα έχουν όλο τον μόχθο των αγροτών στα χέρια τους, μετατροπή του αγρότη σε επιχειρηματία για να μπορεί ο επιχειρηματίας να κάνει τους αγρότες εργάτες γης, να δίνουν ψίχουλα και να παίρνουν δισεκατομμύρια, ενώ ο Έλληνας αγρότης έξω από τη Βουλη πρέπει να το παίζει "αγωνιστής της ΑΔΕΔΥ" με σημαιούλες και ηλίθια αγωνιστικά συνθηματάκια. Για άλλους ο πόλεμος έχει κηρυχθεί και για άλλους είναι αφορμή για κοπάνα από την υπηρεσία.

Υπάρχει μεγάλη μερίδα αυτού του λαού που ζει σε πόλεμο κανονικό. Πέφτουν οι βόμβες των νόμων στα κεφάλια τους και την επόμενη στιγμή μόνο το σκοινί για κρέμασμα τους έχει μείνει. Τη μια σε βάζουν υπό απειλές, σαν αυτές της πρώην υπουργού Βαλαβάνη, να μπεις στο καθεστώς των 100 δόσεων και την άλλη στιγμή η κυβέρνηση απαιτεί να μπαίνεις σε ρύθμιση πριν ακόμη σου έρθουν οι νέοι φόροι με επιτόκιο (λες και δανείστηκες από τράπεζα) για να μην χάσεις την προηγούμενη ρύθμιση.

Σου λένε με απλά λόγια ψηφίζω για να σε καταστρέψω και εσύ πρέπει να κάθεσαι με τα χέρια σταυρωμένα περιμένοντας την νέα βόμβα που θα σκάσει στο κεφάλι σου. Μην κουνηθείς καθόλου γιατί θα είσαι ένας ακροδεξιός παρακρατικός ή ένας ακροαριστερός ρέμπελος. Έτσι χαρακτήρισε την όποια φωνή ο πρωθυπουργός αιώνιος άεργος Τσίπρας από το βήμα της Βουλής ανήμερα της 17ης Νοεμβρίου. Η μετεμψύχωση του Γεωργίου Παπαδόπουλου σε όλο της το μεγαλείο κι από κάτω οι "αριστεροί" βαρούσαν παλαμάκια ειρωνευόμενοι την Μνήμη εξεγερμένων.

Σε μια χώρα που οι πολίτες είναι έξω από την Χάρτα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ευρώπης από την ώρα που υπογράφηκε η Μνημονιακή Σύμβαση Νο 1, η αριστερή κυβέρνηση χτυπάει ανελέητα τους πολίτες από όλες τις πλευρές. Έχει εξαπολύσει λυσσαλέα επίθεση εναντίον όλων και βάζει από την είσοδο της Βουλής ιδιώτες να διαχειρίζονται τα πάντα.

Δεν είναι τα "κόκκινα δάνεια" το τέλος αλλά η αρχή. Ο ιδιώτης-τράπεζα σε λίγο καιρό θα είναι ο ιδιώτης-ΔΕΗ, ο ιδιώτης-νερό, ο ιδιώτης-εθνική οδός, ο ιδιώτης-αιολική ενέργεια, ο ιδιώτης-ασφάλεια, ο ιδιώτης-νοσοκομείο, ο ιδιώτης-παιδεία και ο κατάλογος είναι τόσο μεγάλος όσο μεγάλο είναι το πλιάτσικο που ξεκινά με αρχή το συγκεκριμένο πολυνομοσχέδιο. Όπου για τον ιδιώτη δεν είσαι χρήσιμος θα σου παίρνει το σπίτι, το χωράφι, τον αέρα, το νερό, την ζωή, ό,τι γουστάρει κι αν τολμήσεις να σηκώσεις χέρι θα σε μπουζουριάζει ο ιδιώτης-προστασία του Κράτους ως αντιδημοκράτη για να σε δικάζει ο δικαστής που θα πληρώνεται από τα ιδιωτικά συμφέροντα. Και όλα αυτά διότι οι τσόγλανοι της αριστεράς κάνοντας κολιγιά με τους τσόγλανους του σοσιαλισμού, της δεξιάς, της ακροδεξιάς και όλου του φιλοευρωπαϊκού τόξου σε χαρακτήρισαν τζιχαντιστή στην ίδια σου την χώρα που απειλείς την "ανάπτυξη" του Κράτους όταν αντιστέκεσαι.

Μία μαγκούρα στο χέρι και ένα σάλτο πισώπλατα εναντίον των σωματοφυλάκων αυτού του Κράτους. Ένα πλάνο που βλέπαμε μέχρι σήμερα στην Παλαιστίνη που ο δικαιωματικός πολίτης εκείνης της γης τα βάζει με τον εισβολέα ισραηλίτη.

Στο αύριο που έρχεται το οποίο θα βρει πιο ατσαλωμένη από ποτέ την εξουσία της Βουλής με όλα τα γιουσουφάκια κόμματα της Ευρώπης να δίνουν το κεφάλι του Έλληνα για μια συμμετοχή στο όργιο των Βρυξελλών ο Έλληνας θα είναι εντελώς μόνος του. Εκτός από τους μπέηδες θα έχει να αντιμετωπίσει κι έναν κρυφό στρατό ρουφιάνων που θα ταΐζονται για τον ρόλο της "μυστικής-φανερής" Αστυνομίας. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας πρέπει να επιλέξει στρατόπεδο. Αν δεν επιλέξει του ρουφιάνου τότε πρέπει να μάθει να επιβιώνει με συνθήκες πολέμου και πρέπει να φυλάει τα νώτα αυτού που τολμά να κάνει σάλτο πισώπλατο ενάντια στον ιδιώτη-Κράτος.

Σ-Τ

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Άνεμος Αντίστασης: Οι πόλεμοί τους είναι οι νεκροί μας

Άνεμος Αντίστασης: Οι πόλεμοί τους είναι οι νεκροί μας: Νίκος Μπογιόπουλος   Ορισμένες επισημάνσεις πριν πάμε στην φωτογραφία: Πρώτο: Σύμφωνα με την Υπηρεσία Πληροφοριών του Ιράκ αλλά κα...

Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι.Ενα από τα πιο εκλεκτά παιδιά της εργατικής τάξης.

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ 

Του Γιώργου Αλεξάτου

Σαν σήμερα, στις 20 Νοεμβρίου 1936, έπεφτε σε ηλικία σαράντα ετών, υπερασπιζόμενος τη μαχόμενη Μαδρίτη, ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι.

Κορυφαία φυσιογνωμία του ισπανικού αναρχικού κινήματος, εργάτης-μηχανικός στους σιδηρόδρομους, ο Ντουρούτι παραμένει στην ιστορική μας μνήμη ως ένα από τα πιο εκλεκτά παιδιά της εργατικής τάξης. 

Ως ένας από εκείνους τους αγωνιστές που πίστεψαν βαθιά πως μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία στην οποία η ελευθερία του καθενός θα είναι προϋπόθεση για την ελευθερία όλων.
____________

 Η Ιστορία άργησε τριάντα εννέα χρόνια

 Γιώργος Ν. Πολίτης* - "Εφημερίδα των Συντακτών"

Η Παρασκευή 20 Νοεμβρίου του 1936 ήταν σημαδιακή ημέρα για τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Εκείνο το ξημέρωμα, στις οδομαχίες της Μαδρίτης, o Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι –εμβληματική φυσιογνωμία των αναρχικών– έφευγε από τη ζωή χτυπημένος από μια σφαίρα στον θώρακα.

Την ίδια ώρα, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιοανατολικά, στο Αλικάντε, η κυβέρνηση των Δημοκρατικών έστελνε στο εκτελεστικό απόσπασμα τον φυσικό ηγέτη των Εθνικιστών Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα.

Τα ταραγμένα χρόνια που προηγήθηκαν του πολέμου, στην περιοχή της Καταλονίας, παρακρατικοί «πιστολέρος» δολοφόνησαν περισσότερους από 300 συνδικαλιστές εργάτες.

Ως απάντηση, οι αναρχικοί οργάνωσαν ομάδες που περιφρουρούσαν συγκεντρώσεις και απεργίες οπλισμένες με πιστόλια. Μέσα σε μια τριετία o ακήρυχτος πόλεμος στους δρόμους της Βαρκελώνης άφησε πίσω του περισσότερους από 1.300 νεκρούς και από τις δύο πλευρές. Η πιο δραστήρια από τις αναρχικές ομάδες ήταν αυτή των Σολιντάριος.

Επικεφαλής της ήταν ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι.

Τον Ιούλιο του 1936 εκδηλώθηκε το στρατιωτικό πραξικόπημα ενάντια στην εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση.

Τις πρώτες ώρες οι κυβερνητικές δυνάμεις παρέλυσαν. Οι πρώτοι που απάντησαν ήταν οι μπαρουτοκαπνισμένοι αναρχικοί της Βαρκελώνης.

Πήραν τα όπλα και με τον Ντουρούτι επικεφαλής απέκρουσαν την επίθεση των στρατιωτικών.

Η Καταλονία βρέθηκε υπό τον έλεγχό τους. Μαυροκόκκινες σημαίες κυμάτιζαν παντού. Η Ισπανική Επανάσταση ξεκινούσε.

Λίγες ημέρες αργότερα συγκροτήθηκε η «Φάλαγγα Ντουρούτι», μια μονάδα χιλίων εθελοντών, που συγκρούστηκε με τον Στρατό στο μέτωπο της Αραγωνίας.

Τον Νοέμβριο, ο Ντουρούτι στράφηκε στη Μαδρίτη, θέλοντας να ενισχύσει την υπεράσπιση της πολιορκούμενης πρωτεύουσας.

Εκεί, κάτω από συνθήκες που παραμένουν αδιευκρίνιστες, δολοφονήθηκε, πιθανώς από «φίλια» πυρά.

Ο θάνατός του σήμανε το τέλος του σύντομου καλοκαιριού της αναρχίας: το επόμενο διάστημα οι σταλινικοί επιτέθηκαν με σφοδρότητα στους αναρχικούς, προκαλώντας έναν εσωτερικό εμφύλιο μέσα στον εμφύλιο, που διέσπασε το αντιφασιστικό στρατόπεδο και οδήγησε στην ήττα.

Ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα ήταν ιδρυτής και ηγέτης της Iσπανικής Φάλαγγας, μιας ένοπλης φασιστικής οργάνωσης.

Σκοπός της ήταν να προστατεύσει μαχητικά τη χώρα από την επελαύνουσα κόκκινη απειλή.

Ωστόσο, αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, ο ίδιος δεν ήταν ένας τυφλός, άξεστος, κήρυκας του μίσους: σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, μελέτησε Σπένσερ και Μαρξ, ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και την ποίηση.

Τηρουμένων των αναλογιών, ήταν ένας διανοούμενος, ιδεολόγος της άκρας δεξιάς.

Ο παροιμιώδης ρομαντισμός του έκανε ένα δημοσιογράφο να σχολιάσει: «Ο φασισμός σας πηγάζει περισσότερο από τη μεγάλη καρδιά σας, παρά από τη θαυμαστή ευφυΐα σας».

Το ξέσπασμα του Εμφυλίου βρήκε τον Πρίμο ντε Ριβέρα φυλακισμένο σε έδαφος ελεγχόμενο από τους Δημοκρατικούς. Μάταια οι Εθνικιστές προσπάθησαν να τον ελευθερώσουν. Εκτελέστηκε στις 20 Νοεμβρίου.

Ο θάνατος του Πρίμο ντε Ριβέρα επέτρεψε στον αδίστακτο Φρανσίσκο Φράνκο να αναρριχηθεί στην αρχηγία της εθνικιστικής παράταξης.

Κι όταν το 1939 τέλειωσε ο Εμφύλιος, ο δύστροπος και ακαλλιέργητος Φράνκο –για τον οποίο ο Χίτλερ έλεγε ότι προτιμούσε να αφαιρέσει ένα δόντι, παρά να ξανασυζητήσει μαζί του– επέβαλε δικτατορία.

Ηταν η μακροβιότερη στην Ευρώπη, κράτησε έως τον θάνατό του, το 1975. Ο Ντουρούτι και ο Πρίμο ντε Ριβέρα έζησαν και οι δύο μαζί 73 χρόνια.

Ο Φράνκο έζησε 83. Σε μια καθυστερημένη ανταπόδωση της Ιστορίας, πέθανε τα μεσάνυχτα της ίδιας σημαδιακής ημέρας: της 20ής Νοεμβρίου.

*Επίκουρος καθηγητής Κοινωνικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας του βιβλίου «Να σηκωθούμε όρθιοι - Η επανάσταση της κοινής λογικής»

Αχίλλειος πτέρνα

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Για τον Όμηρο δεν υπάρχει αγαθό μεγαλύτερο από τη ζωή. Κι αυτός ο διαβολεμένος ποιητής, ο Όμηρος, βάζει στα χείλη του Αχιλλέα τον πιο καίριο λόγο γι’ αυτό το θλιβερό σκότος της ανυπαρξίας. Όταν τον συναντά ο Οδυσσέας στον κάτω κόσμο για να του δώσει κουράγιο, του θυμίζει ότι ήταν δοξασμένος όσο ζούσε, μα και τώρα πάλι βασιλεύει μεταξύ των νεκρών. Ο Αχιλλέας όμως του δίνει την απόλυτη απάντηση.

Φαίδιμε Οδυσσέα, του λέει, ο θάνατος δεν παίρνει παρηγόρια! Θα προτιμούσα να ξενοδούλευα ξωμάχος στην πατρίδα μου παρά να είμαι βασιλιάς των νεκρών. Κι εδώ ο Όμηρος διαλαλεί με τον πιο ποιητικό τρόπο πως κάθε ζωντανός δεν θέλει να πεθάνει. Όχι πως φοβάται το θάνατο αλλά πως λατρεύει τη ζωή.

Και λατρεύω τη ζωή σημαίνει πως την υπερασπίζομαι μέσα σ’ αυτόν τον ακραία θανατόληπτο κόσμο. Την υπερασπίζομαι απ’ τους βασανιστές με τα άμφια και τις κελεμπίες. Με τις γραβάτες και τα κουστούμια. Τους βασανιστές που καιροφυλακτούν σαν κακός αέρας μέσα σε κάθε ζωή.

Διαβαίνοντας τον Κήπο των Μαρτυρίων η Κλάρα με τον εραστή της, στο εμβληματικό μυθιστόρημα του Οκτάβιου Μιρμπό, του λέει: «Κι όλα αυτά τα λουλούδια μη τα κοιτάς πια. Θα τα δεις καλύτερα μετά, όταν έχεις δει ανθρώπους να πονούν κι ανθρώπους να πεθαίνουν. Θα δεις πόσο πιο ωραία είναι, θα δεις τι φλογερό πάθος ενισχύει τ’ αρώματά τους!».

Την ίδια στιγμή λίγο πιο πέρα ένας βασανιστής προβαίνει στο μαρτύριο του αρουραίου, βάζοντας έναν πεινασμένο αρουραίο στον κώλο του θύματος και φωνάζοντας εκστασιασμένος: «Αριστούργημα Μιλαίδη, καθαρό αριστούργημα!»

Εδώ η εξουσία μέσω του βασανιστή μας βάζει έναν αρουραίο στον κώλο για να διασκεδάσει. Για να μας εξευτελίσει. Για να μας κάνει να νιώσουμε τον πιο ταπεινωτικό πόνο. Εφευρίσκει τα πιο συναρπαστικά μαζικά βασανιστήρια για να λιώσει με τη μπότα της αυτό που την απειλεί. Την καύλα και τη χαρά της ζωής. Αλλά περισσότερο την επιθυμία για ζωή.

Απ’ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τα βασανιστήρια δεν έπαψαν να τρέφουν τις φαντασιώσεις της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτόν τον ηθικά και αγγελικά πλασμένο Κόσμο του Τρόμου, ο Δυτικός κανόνας αποβλέπει στην πνευματικοποίηση της ωμότητας. Κι εδώ τώρα, μέσα στη σαδιστική ηδονοβλεψία του φιλοθεάμονος κοινού του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου, πρώτη είδηση είναι τα βασανιστήρια των Άλλων. Αυτά τα βασανιστήρια που λάμπουν σαν διαμαντόπετρες στα δάχτυλα του εκμεταλλευτή και είναι ένα είδος βέβηλης αντιστροφής του οίκτου, με τον ίδιο τρόπο που το άσεμνο είναι η βέβηλη αντιστροφή της σεμνότητας.

Άσαντ: “Η Δύση ευθύνεται για τη γέννηση του ISIS”

Σε συνέντευξή του στο ιταλικό εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο Rai ο πρόεδρος της Συρίας δήλωσε ότι η χώρα του, που έχει καταστραφεί από τον πόλεμο, δεν είναι «λίπασμα»για την τζιχαντιστική οργάνωση και κατηγόρησε τις χώρες της Δύσης ότι ευθύνονται για τη γέννησή της.

«Μπορώ να σας πω ότι το Ισλαμικό Κράτος δεν έχει φυσικό εκκολαπτήριο, κοινωνικό εκκολαπτήριο στο εσωτερικό της Συρίας», τόνισε ο Μπασάρ αλ-Άσαντ και επέμεινε στο γεγονός ότι τζιχαντιστές που έχουν εκπαιδευτεί στη Συρία για να πραγματοποιούν επιθέσεις στο Παρίσι και αλλού, μπορούν να δρουν με τον τρόπο αυτό χάρη στην «υποστήριξη των Τούρκων, των Σαουδάραβων και πολιτών του Κατάρ, και φυσικά χάρη στην πολιτική της Δύσης που έχει υποστηρίξει τους τρομοκράτες ποικιλοτρόπως».

Το ISIS «δεν ξεκίνησε από τη Συρία, Ξεκίνησε στο Ιράκ και πρωτύτερα από το Αφγανιστάν», πρόσθεσε και χρησιμοποίησε μια φράση του πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας Τόνι Μπλερ ότι «ο πόλεμος στο Ιράκ συνέβαλε στη δημιουργία του ISIS». «Η παραδοχή του αυτή είναι η πιο σημαντική απόδειξη», σημείωσε.

Οι επιθέσεις στο Παρίσι, την ευθύνη για τις οποίες ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος και οι οποίες προκάλεσαν τον θάνατο 129 ανθρώπων την περασμένη Παρακευή, ήταν αιτία να επιταχυνθούν οι διαβουλεύσεις για την εξεύρεση μιας λύσης προκειμένου να τερματιστεί ο πόλεμος στη Συρία, οι οποίες όμως εξακολουθούν να προσκρούουν στην τύχη του Μπασάρ αλ-Άσαντ.

Από το 2011, ο πόλεμος έχει προκαλέσει τον θάνατο τουλάχιστον 250.000 ανθρώπων, ενώ εκατομμύρια είναι οι πρόσφυγες και οι εκτοπισμένοι. Ολόκληρα τμήματα του συριακού εδάφους τελούν υπό τον έλεγχο του ISIS και άλλων ενόπλων οργανώσεων.

Ο Άσαντ δήλωσε στη συνέντευξη ότι δεν μπορεί να υπάρχει χρονοδιάγραμμα μετάβασης που να προβλέπει εκλογές στη Συρία όσο περιοχές της χώρας ελέγχονται από τους αντάρτες.

«Το χρονοδιάγραμμα θα μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή μόλις θα έχουμε αρχίσει να νικάμε την τρομοκρατία. Δεν μπορείτε να αποσπάσετε τίποτε πολιτικά όσο έχετε τρομοκράτες που καταλαμβάνουν πολλές περιοχές στη Συρία», είπε και εκτίμησε ότι μόλις διευθετηθεί η κατάσταση, θα χρειαστούν «ενάμισι έως δύο χρόνια για μια μετάβαση».

Η βούληση του Άσαντ να παραμείνει στην εξουσία έχει επιδεινώσει τις σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ - Γαλλίας, που υποστηρίζουν την εξέγερση στη χώρα, και της Ρωσίας, που είναι ένας από τους ισχυρότερους συμμάχους της Δαμασκού.

Ωστόσο μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και τη βομβιστική επίθεση εναντίον ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους στο αιγυπτιακό Σινά οι χώρες αυτές δείχνουν όλο και περισσότερο διατεθειμένες να ενώσουν τις δυνάμεις τους εναντίον των τζιχαντιστών.

www.efsyn.gr

Ν. Μπογιόπουλος: Κατασκευάζοντας τρομοκράτες…

    Ακούμε ότι η συγκεκριμένη φωτογραφία αμφισβητείται. Αμφισβητείται, δηλαδή, ότι ο τύπος αριστερά, αυτός που συμμετείχε τον Μάη του 2013 στην συνάντηση του υποψήφιου προέδρου και γερουσιαστή των ΗΠΑ, του ΜακΚέιν, με την λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» δεν είναι, τελικά, ο λεγόμενος «χαλίφης» του ISIS. Έστω…

***

1)   Ρωτάμε: Αμφισβητείται, μήπως, κι αυτή η φωτογραφία;

    Η φωτογραφία είναι από τη συνέντευξη του τότε συμβούλου του Κάρτερ, κατόπιν του Κλίντον και αργότερα του Ομπάμα, του Μπρζεζίνσκι, στο περιοδικό«American Interest» (τεύχος Μάης - Ιούνης 2008).

    Το περιοδικό κυκλοφόρησε με τίτλο που καθιστά περιττό κάθε σχολιασμό: «Θα το ξαναέκανα! Μιλώντας για το Αφγανιστάν με τον Ζίγκμπνιου Μπρζεζίνσκι».

    Στη φωτογραφία που δημοσίευσε το περιοδικό υπάρχουν δύο πρωταγωνιστές. Ο ένας είναι ο εκ των «μάγων της αμερικανικής διπλωματίας», ο Μπρζεζίνσκι. Ο δεύτερος ο νεαρός τότε Οσάμα Μπιν Λάντεν!

    Ναι! Εκείνος που εικονίζεται να εκπαιδεύει στα όπλα τον Μπρζεζίνσκι στην φωτογραφία με ημερομηνία 3 Φλεβάρη 1980, που τραβήχτηκε στο Κίμπερ του Πακιστάν σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν, δεν είναι άλλος από τον Μπιν Λάντεν.

    Ήταν τότε που οι ΗΠΑ κατασκεύαζαν το φίδι σαν αντίβαρο απέναντι στην Σοβιετική Ένωση.     

    Όπως βλέπουμε, ο Μπρζεζίνσκι ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ως επικεφαλής και οργανωτής των μουτζαχεντίν - που εμπνευστής τους ήταν ο Μπρζεζίνσκι - τελούσαν σε αγαστή συνεργασία.

    Τόσο αγαστή ήταν η συνεργασία τους ώστε ο «μέγας» Μπρζεζίνσκι, εφτά ολόκληρα χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους, ακόμα δηλαδή και όταν η Αλ Κάιντα λογιζόταν ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή στον κόσμο, όταν τον ρωτούσαν αν είχε να δηλώσει κάτι για την συμμετοχή του στην δημιουργία των μουτζαχεντίν για λογαριασμό των ΗΠΑ, απαντούσε ευθέως και απροκάλυπτα: «Θα το ξαναέκανα»!

***

2)   Ρωτάμε: Αμφισβητείται, μήπως, κι αυτή η φωτογραφία;

    Τι βλέπουμε εδώ; Τίποτα λιγότερο από το πώς, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, φιλοτεχνείτο στη Δύση το προφίλ του Μπιν Λάντεν. Πώς τον παρουσίαζαν οι συνεργάτες – κατασκευαστές του και ο Τύπος της Δύσης τον Μπιν Λάντεν;

    Μάλλον δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Αρκούν δημοσιεύματα σαν κι αυτό:

«Αντισοβιετικός μαχητής θέτει τον στρατό του στον δρόμο προς την ειρήνη» («The Indipendent», 6/12/1993)!

    Έτσι πλάσαραν τον Μπιν Λάντεν αρχές της δεκαετίας του ’90 οι δυτικοί φίλοι του.

    Τότε ο Μπιν Λάντεν δεν ήταν ακόμα τρομοκράτης. Ήταν ένας καλοκάγαθος… επενδυτής, που τον περιέγραφαν έτσι:

«Σαουδάραβας επιχειρηματίας ο οποίος στρατολόγησε μουτζαχεντίν τώρα τους χρησιμοποιεί σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα στο Σουδάν»!

    Αυτός ήταν ο Λάντεν, ένας… εργολάβος.   

***  

3)   Ρωτάμε: Αμφισβητείται, μήπως, κι αυτή η φωτογραφία;

    Ας περιγράψουμε τι βλέπουμε εδώ: Αριστερά ποζάρει ο Ράμσφελντ. Δεξιά ο Σαντάμ. Ας κάνουμε ένα φλας μπακ:

   Ήταν 20/12/1983 όταν ο Ράμσφελντ, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ επί Μπους, έφτανε στη Βαγδάτη ως ειδικός απεσταλμένος του Ρήγκαν και γινόταν δεκτός με τιμές από τον Σαντάμ Χουσεΐν.

    Ήταν τότε που οι ΗΠΑ μετέφεραν την υποστήριξη και την εμπιστοσύνης τους προς τον «φίλο πρόεδρο τουΙράκ», τονίζοντας δια στόματος Ράμσφελντότι «μοιραζόμαστε πολλά κοινά συμφέροντα» και «είμαστε ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από την πολιτική του Σαντάμ».

   Πέραν του Ράμσφελντ, ένας εξίσου κατάλληλος για να εκφράσει τη λογική των... Φρανκενστάιν, δηλαδή, όλων εκείνων που κατασκευάζουν τους Σαντάμ, τους UCΚάδες, τους Μπιν Λάντεν, τους «τζιχαντιστές» κ.ο.κ. είναι ο κ. Ρίτσαρντ Περλ.

    Ο Περλ δεν ήταν όποιος κι όποιος. Ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του αμερικανικού Πενταγώνου επί Μπους και κατείχε μάλιστα τη θέση του ειδικού συμβούλου του Αμερικανού υπουργού Άμυνας.

    Ερωτηθείς λοιπόν, τον Φλεβάρη του 2003, παραμονή της εισβολής των ΗΠΑ στον Ιρακ, στο πλαίσιο συνέντευξής του στη σαουδαραβική εφημερίδα «Ασκάρ Αλ Αουσάτ», απάντησε σχετικά: 

«Ο Σαντάμ θα πρέπει να φύγει είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο (και) ακόμη κι αν στο παρελθόν είχε δουλέψει για μας, τώρα είναι καιρός να τον ξεφορτωθούμε»...

***

4)   Ρωτάμε: Αμφισβητείται, μήπως, κι αυτή φωτογραφία;

    Ας έρθουμε τώρα στη γειτονιά μας για να θυμηθούμε τι ήταν οιUCKάδες, αυτοί οι εγκληματίες πολέμου, που πριν από 15 χρόνια βαφτίστηκαν «μαχητές της ελευθερίας» από τις ΗΠΑ στο Κοσσυφοπέδιο και σήμερα κυβερνούν για λογαριασμό των Αμερικάνων την περιοχή:        

     Σύμφωναμε την έκθεση που συνέταξε το Στρατιωτικό Επιτελείο του ΝΑΤΟ, με ημερομηνία 10/2/1999, ο UCK δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια εγκληματική, δολοφονική οργάνωση, που – σύμφωνα με την ΝΑΤΟϊκή έκθεση – η χρηματοδότησή του προερχόταν από εγκληματικές οργανώσεις, από τα κυκλώματα λαθρεμπορίας ναρκωτικών και από τη Μαφία ενώ ο παράνομος εξοπλισμός του διενεργείτο από τη διεθνή αγορά λαθρεμπορίας όπλων.

    Όλα αυτά, όμως δεν εμπόδισαν τις ΗΠΑ να στηρίξουν και να εξοπλίσουν τον UCK για να φέρουν σε πέρας το μακελειό και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Δεν εμπόδισαν σε τίποτα το «λατρεμένο παιδί» της αμερικανικής διπλωματίας, τον μακαρίτη Χόλμπουργκ, στις 24 Ιούνη 1998 να συνομιλεί, ως επίσημος απεσταλμένος του Κλίντον με τους ηγέτες του UCK,  βγάζοντας μαζί τους αναμνηστικές φωτογραφίες (όπως η παραπάνω) στις οποίες απεικονιζόταν, μάλιστα, να έχει απαλλαγεί από τα παπούτσια του όπως επιτάσσει το ισλαμικό έθιμο.

***

    Τι ακριβώς αμφισβητείται, λοιπόν;

• Μήπως αμφισβητούνται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι των ΗΠΑ και της ΕΕ σε Ασία και Αφρική ενάντια στους χτεσινούς συνεργάτες τους (από Σαντάμ και Καντάφι μέχρι Ασαντ) και ο ρόλος τους σε φαινόμενα όπως αυτά στο Παρίσι;
• Μήπως αμφισβητούνται οι διασυνδέσεις τους με τους σημερινούς και χτεσινούς τρομοκράτες που υπήρξαν και δικά τους κατασκευάσματα, όπως, για παράδειγμα, οι τζιχαντιστές και ο εξοπλισμός τους και με γαλλικά όπλα μέσω της λεγόμενης «συριακής αντιπολίτευσης»;  
• Μήπως αμφισβητούνται οι αβυσαλλές κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό της Δύσης που γεννούν τον πολτό μέσα από τον οποίο στρατολογούνται οι φυσικοί αυτουργοί εγκλημάτων σαν αυτό που διαπράχτηκε στο Παρίσι;
• Μήπως αμφισβητούνται και οι σχεδόν 50 (!) επεμβάσεις της Γαλλίας σε Αφρική και Ασία από το 1960 και μετά;
• Μήπως αμφισβητούνται και οι 900 (!) τρομοκρατικές επιχειρήσεις της CIA ανά τον κόσμο μόνο κατά την περίοδο 1961 – 1975, σύμφωνα με τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ίδιας της CIΑ;
• Μήπως αμφισβητούνται και οι αποκαλύψεις, όχι κάποιου «κομμουνιστικού» και «ρυπαρού» ΜΜΕ, αλλά του αμερικανικού NBC (24/8/1998), για την δημιουργία από τις ΗΠΑ των Ταλιμπάν και των πακτωλό των δολαρίων με τα οποία οι Αμερικάκοι τροφοδοτούσαν τον Μπιν Λάντεν;
• Μήπως – για να πάμε στο άλλο είδος τρομοκρατίας – αμφισβητείται η διασύνδεση της CIA και των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης με την ακροδεξιά και την «αριστερή» τρομοκρατία που σάρωσε την Ευρώπη την δεκαετία του ’70;
• Μήπως αμφισβητείται και το τρομοκρατικό δίκτυο της «Gladio» και της – υπό την ελληνική εκδοχή του – «Κόκκινης Προβιάς»;

    Σε όσους, λοιπόν, «αμφισβητούν» ότι η τρομοκρατία τροφοδοτείται και αξιοποιείται κατά το δοκούν από τους διώκτες της, που απορούν και εξανίστανται με την «συνομοσιολογία» - όπως την αποκαλούν – εκέινων που αναζητούν τα αίτια του προβλήματος,

    επειδή μάλιστα μιλάμε πια για την «11^η του Σεπτέμβρη» επί ευρωπαικού εδάφους, έχουμε να τους συστήσουμε να ανατρέξουν σε άρθρα και αναλύσεις που δημοσιεύτηκαν αμέσως μετά το χτύπημα της 11^η Σεπτέμβρη του 2001 στους Δίδυμους Πύργους.

    Για παράδειγμα θα μπορούσαν να δουν:

• Την «Wall Street Journal», όταν μετά τις 11/9/2001 συγγράφονταν άρθρα που ζητούσαν την «αποικιοποίηση των παραστρατημένων εθνών» και προπαγάνδιζαν: «Απάντηση στην τρομοκρατία; Αποικιοκρατία»...
• Τους «Financial Times» που δημοσιεύονταν άρθρα υπό τον εύγλωττο τίτλο«Η ανάγκη για ένα Νέο Ιμπεριαλισμό»…

Τους «New York Times» όπου φιλοξενούνταν αναλύσεις του τύπου ότι «η κρυφή γροθιά που κρατά τον κόσμο ασφαλή, ώστε να ανθούν οι τεχνολογίες του Σίλικον Βάλεϊ, ονομάζεται Στρατός Ξηράς των ΗΠΑ, Αεροπορία, Ναυτικό και Σώμα Πεζοναυτών»...

aristeridiexodos

Μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα

Πρόκειται για υπαλλήλους του Σόιμπλε, για γραφειοκράτες που εκτελούν εντολές και υπηρετούν με θρησκευτική ευλάβεια ό,τι επεξεργάζεται ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Συντάκτης: 

Τάσος Παππάς

Δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν οι εκπρόσωποι της ευρωκρατίας. Ο παχυδερμισμός τους είναι τόσο κραυγαλέος που αναρωτιέσαι: Είναι αλαζόνες; Είναι ανίκανοι; Είναι φανατικοί; Είναι και τα τρία μαζί; Κλίνω προς την τέταρτη εκδοχή.

Πολλά τα παραδείγματα που ενισχύουν αυτήν την προσέγγιση. Ακόμη ένα, τελευταίας σοδειάς.
Προ ημερών μίλησαν στα μέλη της οικονομικής και νομισματικής επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ και ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ.
Δεν είναι τίποτα σπουδαίο ως προσωπικότητες.

Οταν αποχωρήσουν από τις θέσεις τους για κάποια προσοδοφόρα πόστα σε τράπεζα ή πολυεθνική θα τους ξεχάσουν και... τα πόμολα των γραφείων στις Βρυξέλλες.
Πρόκειται για υπαλλήλους του Σόιμπλε, για γραφειοκράτες που εκτελούν εντολές και υπηρετούν με θρησκευτική ευλάβεια ό,τι επεξεργάζεται ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Ο κ. Ντάισελμπλουμ -για να μην ξεχνιόμαστε έγινε ρεζίλι των σκυλιών όταν «συνελήφθη» με πλαστό μεταπτυχιακό, κάτι όμως που δεν εμπόδισε τους ομολόγους του να τον διορίσουν ξανά στην ίδια θέση- τάχθηκε κατά της συμμετοχής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις διαπραγματεύσεις της ευρωζώνης για το ελληνικό θέμα λέγοντας ότι «το θέμα της δημοκρατικής νομιμότητας είναι υπεράνω των παιχνιδιών εξουσίας».

Θράσος απύθμενο από έναν τύπο που είναι επικεφαλής ενός συστήματος (του Eurogroup), το οποίο δεν έχει θεσμική υπόσταση, δεν κρατούνται πρακτικά στις συνεδριάσεις του και παρ' όλα αυτά είναι το κυρίαρχο όργανο στη δομή της ευρωζώνης.

Αυτό αποφασίζει για όλα τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν τις χώρες-μέλη και οι ηγέτες στις συνόδους κορυφής απλώς επικυρώνουν.

Αν θέλετε μια απόδειξη, δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη απ' αυτήν που συνάγεται από την απάντηση που έδωσε η Μέρκελ στον Τσίπρα, όταν ο τελευταίος ζήτησε πολιτική παρέμβαση για να αρθεί η εμπλοκή που έχει προκύψει στις διαπραγματεύσεις:
«Θα ρωτήσω τον Σόιμπλε» είπε η Γερμανίδα καγκελάριος και άφησε κάγκελο στην κυριολεξία τον Ελληνα πρωθυπουργό!

Δεν θέλει λοιπόν ο κ. Ντάισελμπλουμ τη συμμετοχή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Τι κι αν το ζητάει μια κυβέρνηση.

Σιγά τώρα μην κάνουν χάρες στον αριστεριστή Τσίπρα που τους ταλαιπώρησε επί επτά μήνες μέχρι τελικά να υποκύψει στις αξιώσεις τους.

Τι κι αν το επιθυμεί ο πρόεδρος του σώματος Μάρτιν Σουλτς. Αυτός ας περιοριστεί στις δημόσιες σχέσεις κι ας ρίξει το βάρος του για να μπουν στην κυβέρνηση το αγαπημένο του ΠΑΣΟΚ και το για όλα πρόθυμο Ποτάμι, μπας και βγάλουν άκρη με την Ελλάδα.

Τι κι αν ο πρόεδρος της Κομισιόν (εκλεγμένος αυτός) Γιούνκερ έχει δηλώσει ότι υπάρχει πρόβλημα δημοκρατικής νομιμοποίησης της τρόικας.

Να χρωστάει ευγνωμοσύνη αυτός ο κύριος που ξέχασαν τις πομπές του όταν ήταν πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και να μην μπλέκεται στα πόδια τους, υποδυόμενος τον ευαίσθητο σε θέματα δημοκρατίας.

Ο έτερος Καππαδόκης της ιστορίας μας, ο κ. Ρέγκλινκ, απέδωσε τα δεινά της Ελλάδας στο ότι υπερδιπλασιάστηκαν οι μισθοί στη χώρα κατά τη 15ετία πριν από την κρίση, στη διαφθορά, στα λάθη των κυβερνήσεων και στα παραποιημένα στοιχεία για το δημόσιο έλλειμμα.

Τι δεν μας είπε ο επικεφαλής του ESM;

➤ Οι κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών της ευρωζώνης δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τις αυξήσεις στους μισθούς, δεν έστειλαν προειδοποιητικά μηνύματα ούτε έκαναν σοβαρές συστάσεις, γιατί τα παραπάνω χρήματα των Ελλήνων ήταν δανεικά από τις τράπεζες των χωρών τους, πήγαιναν στην αγορά καταναλωτικών αγαθών που παράγονταν από ευρωπαϊκές επιχειρήσεις και σε εξοπλισμούς από τις αμυντικές βιομηχανίες κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας. Κορόιδα ήταν να διαμαρτυρηθούν; Οταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, έσωσαν τις τράπεζές τους, υποχρέωσαν τον ελληνικό λαό να φάει κατακέφαλα τα μνημόνια και βύθισαν τη χώρα μέχρι τον λαιμό στο χρέος, το οποίο μάλιστα βρίσκουν σήμερα βιώσιμο!

➤ Στη διαφθορά, όπως και στο τανγκό άλλωστε, χρειάζονται δύο. Είναι τυχαίο ότι πρωταθλήτριες στον τομέα αυτό αναδείχτηκαν οι γερμανικές εταιρείες που λάδωναν ό,τι κινούνταν στην Ελλάδα και μπούκωναν με μαύρο χρήμα κόμματα, υπουργούς, στελέχη της δημόσιας διοίκησης και συνδικαλιστές; Μήπως είναι επίσης τυχαίο ότι η γερμανική κυβέρνηση προστατεύει τους υπηκόους της που διέφθειραν το μισό πολιτικό σύστημα (βλέπε περίπτωση Χριστοφοράκου);

➤ Αν οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν λάθη στη διαχείριση (εγκλήματα διέπραξαν, όχι απλώς λάθη), μήπως μπορεί να μας πει ο κ. Ρέγκλινκ γιατί εμπιστεύτηκαν οι προϊστάμενοί του το ίδιο πολιτικό προσωπικό για να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση; Τόση ασχετοσύνη πια; Εκτός αν έχουμε να κάνουμε με συνενοχή.

➤ Τέλος, για τα «παραποιημένα στοιχεία», ας ρωτήσει ο επικεφαλής του ESM τούς Αλμούνια και Μπαρόζο που είχαν την ευθύνη της παρακολούθησης της ελληνικής οικονομίας, γιατί έκαναν τα στραβά μάτια την περίοδο της πενταετίας Καραμανλή; Διέλαθε την προσοχή τους το πάρτι που γινόταν στη χώρα; Ή μήπως έδειξαν επιείκεια για λόγους πολιτικής (δεν θέλω να υποθέσω κάτι άλλο) σκοπιμότητας;