Ελλάδα και ιδιωτικοποιήσεις.Μελετώντας το Παράλογο

Του Χρήστου Αβραμίδη

Δεκατέσσερα αεροδρόμια σε ολόκληρη την Ελλάδα φεύγουν από τον έλεγχο του “βρώμικου” Ελληνικού Δημοσίου στον έλεγχο του “πεντακάθαρου” Γερμανικού Δημοσίου. Φυσικά στην κοινοπραξία εμπλέκονται και ιδιωτικά κεφάλαια που δεν χάνουν την ευκαιρία να “αξιοποιήσουν” ευκαιρίες για γρήγορο και εύκολο πλουτισμό. Ας κάνουμε όμως μια αναδρομή στο τι προηγήθηκε,σε μία μελέτη που συμπεριλαμβάνει μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές ξεπουλήματος στην Ελλάδα.

“Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι χρήσιμες όταν πουλάς σε καλή τιμή, όχι όταν οι τιμές έχουν πέσει τόσο χαμηλά. ‘Εχουν μια χρησιμότητα όταν επενδύονται στην πραγματική οικονομία και δημιουργούν ανάπτυξη, θέσεις εργασίας, αποδίδουν.”

Αυτά είχε πει μεταξύ άλλων ο κ. Τσίπρας [1] στην τελευταία του συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου. Απόψεις που νομίζω θα συμφωνήσουμε όλη ότι δεν μπορούν να αντικατοπτρίζουν κάποιο αριστερό πολιτικό σχέδιο
Kαι συνέχισε λέγοντας «ζητάμε να μην πηγαίνουν τα χρήματα σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, ένα μέρος του τουλάχιστον να επενδύεται  στην πραγματική οικονομία, να δίνει θέσεις εργασίας,  να πολλαπλασιάζεται ως ανάπτυξη και ταυτόχρονα να υπάρχει η δυνατότητα – – μια συμμετοχής του ελληνικού δημοσίου, η λογική των αναπτυξιακών κοινοπραξιών, γιατί με αυτό τον τρόπο θα έχουμε ένα διαρκές έσοδο που θέλουμε να πηγαίνει στα ασφαλιστικά ταμεία”. Ενώ τόνισε ότι αυτό ενδεχομένως να μην μπορεί να καταστεί εφικτό για τις ιδιωτικοποιήσεις που έχουν γίνει
Ανατρέχοντας στο παρελθόν,η Ελλάδα έχει ξεκινήσει έναν μεγάλο κύκλο μετοχοποιήσεων, μεταφοράς του μάνατζμεντ δημόσιων επιχειρήσεων σε ιδιώτες, καθώς και πλήρους ιδιωτικοποίησής τους, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90.[2]

Λογικά, με βάση τις κυρίαρχες αφηγήσεις τα έσοδα του κράτους θα έπρεπε να αυξάνονται, τα ελλείμματα να μειώνονται και κατά συνέπεια το εξωτερικό χρέος να περιορίζεται. Κι όμως το χρέος δεν σταμάτησε σχεδόν καθόλου να διογκώνεται στην εικοσαετία που η ελληνική οικονομία εκσυγχρονιζόταν με όρους φιλελεύθερης οικονομίας.

Η αρχή της  έγινε με την είσοδο των ΔΕΚΟ στο χρηματιστήριο στη δεκαετία του ’90. Τότε άλλαξε ο θεμελιώδης χαρακτήρας της Δημόσιας Επιχείρησης, καθώς απέμεινε το επιχειρηματικό το κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους. Η διοίκηση δεν έπρεπε να λογοδοτεί στην κοινωνία, αλλά στους μετόχους και βέβαια στους πολιτικούς της προϊσταμένους. Η επιχείρηση δεν κρινόταν με βάση την παροχή υπηρεσιών στο σύνολο των πολιτών, αλλά με το κέρδος (ή τις ζημιές) στο τέλος του έτους.

Όπως ανέφερε κάποια γνωστή πολιτικός
«Ιδιωτικοποίηση, αποκρατικοποίηση, μετοχοποίηση, πώληση, εκποίηση, αξιοποίηση: Η πλούσια ελληνική γλώσσα έχει μια λέξη για κάθε (προπαγανδιστική) περίσταση.  Και το (κάποτε πλούσιο) ελληνικό κράτος χίλιους τρόπους για να γίνει πιο φτωχό.
(…)
Στην εικοσαετία 1987 – 2006 η Ελλάδα αποδείχθηκε, αναλογικά με το μέγεθος της εγχώριας αγοράς, πρωταθλήτρια στις αποκρατικοποιήσεις τραπεζών.  Το ελληνικό Δημόσιο μόνο από τις αποκρατικοποιήσεις τραπεζών εισέπραξε 4,5 δις ευρώ (2,5% του ΑΕΠ)» [3]

Μόνο που αυτή η πολιτικός δεν είναι στέλεχος του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά η δημοσιογράφος Σοφία Βούλτεψη σημερινή βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.

Στις ειδικές περιπτώσεις, αρκεί μόνο η αναφορά σε ένα δείγμα της πληθώρας μεταβιβάσεων από το δημόσιο στους ιδιώτες,

Στη Χαλκιδική, μεταλλεία με διαπιστωμένες ποσότητες χρυσού της τάξης των 20 δισ. ευρώ, παραχωρήθηκαν προς 11 εκατ. ευρώ. Ο όμιλος Άκτωρ που υπήρξε ενδιάμεσος κάτοχος των μεταλλείων, πριν αυτά καταλήξουν στην European Gold (κατά 95%), κέρδισε από τη μεταβίβαση 174 εκατ. ευρώ απλώς δημιουργώντας μία εταιρεία αρχικού κεφαλαίου 60.000 ευρώ

Η Ολυμπιακή παραδόθηκε το 2009 στην MIG, για το ευτελές ποσόν των 174 εκατομμυρίων, με το Δημόσιο να επιφορτίζεται με βαρύτατες υποχρεώσεις, αναλαμβάνοντας να πληρώσει αποζημιώσεις σε συνολικά σε 5.500 εργαζόμενους ούτε λίγο ούτε πολύ 1,3 δισ. Ευρώ. [4]

Έτσι λοιπόν θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι μονάχα μια μνημονιακή συνήθεια, αλλά έχουν πίσω τους αρκετά χρόνια ιστορίας, με την τρόικα απλώς να εντείνει την προσπάθεια και το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό,όπως οι υποτιθέμενοι πατριώτες της Νέας Δημοκρατίας να μην διστάζουν να βάλουν πωλητήριο ακόμα και στις Θερμοπύλες, ή στην μάντρα της Καισαριανής.

Από την Άλλη Μετά τη νίκη στις εκλογές τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Σε μια ομοβροντία εξαγγελιών έκαναν λόγο για “πάγωμα των αποκρατικοποιήσεων”, “ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων που υλοποίησε η κυβέρνηση Σαμαρα” και “κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ.Ένα ΤΑΙΠΕΔ που τελικά όχι μόνο δεν τελειώνει,αλλά αναστένεται και μεταλάσσεται. Ας δούμε όμως πως ξεκίνησε η διολίσθηδη προς την άβυσσο της ιδιωτικής δυστοπίας
Το ΤΑΙΠΕΔ είναι ένα είδος σούπερ-μάρκετ της περιουσίας του δημοσίου στην οποία έχουν πρόσβαση οι επενδυτές για να κάνουν τα ψώνια τους. Το Ταμείο συγκεντρώνει όλα τα προς “εκμετάλλευση” στοιχεία της περιουσίας του δημοσίου και διαχειρίζεται με κοινό τρόπο τις διαδικασίες εκποίησής τους.
Αμέσως μετά τις εκλογές οι δηλώσεις που διαδέχτηκαν δεν ήταν τόσο ευοίωνες για μία αριστερή πολιτική. Αντί να καταργηθεί το ΤΑΙΠΕΔ όπως έλεγε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ή να δημιουργηθεί ένα άλλο ταμείο εθνικού πλούτου τα έσοδα του οποίου θα χρηματοδοτούσαν την κοινωνική ασφάλιση, τελικά μάλλον θα απορροφήσει και την εταιρία ακινήτων δημοσίου και θα περάσει στο χαρτοφυλάκιό του όλη τη δημόσια περιουσία
Λεπτομέρεια με σημασία ότι ο ιδρυτικός νόμος του ΤΑΙΠΕΔ προβλέπει ότι όλα τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις που πραγματοποιεί, κατευθύνονται αποκλειστικά στην εξόφληση του χρέους[5 ]

Η ίδρυση και λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ θεσμοθετήθηκε με τον μνημονιακό νόμο. Και από το 2011 μέχρι τα τέλη του 2014 έχει ολοκληρώσει συμφωνίες εκποίησης αξίας 5 δις ευρώ. Από αυτά έχουν εισπραχθεί με βάση τις ανακοινώσεις του ίδιου του ΤΑΙΠΕΔ περίπου 3 δις που έχουν κατευθυνθεί αποκλειστικά στην αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, όπως προέβλεπε ο νόμος
Επιπρόσθετα ο ήδη ψηφισμένος προυπολογισμός του 2015 προβλέπει έσοδα 2,5 δις ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.[6]

Και ας μην ξεχνάμε και το περίφημο μέηλ Βαρουφάκη όπου είχε αναφέρει ότι
Δεν θα καταργηθούν ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ολοκληρωθεί. Στην περίπτωση που ο διαγωνισμός έχει προκηρυχθεί, η κυβέρνηση θα σεβαστεί τη νομοθεσία
Το ΤΑΙΠΕΔ έχει ολοκληρώσει 18 διαγωνισμούς αποκρατικοποιήσεων, ενώ άλλοι τόσοι βρίσκονται σε εξέλιξη. Στην πρώτη κατηγορία είναι μεταξύ άλλων η πώληση του ΟΠΑΠ και των 28 Κτιρίων του Δημοσίου υποθέσεις τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χαρακτηρίσει σκανδαλώδεις και τις έχει καταγγείλει σαν υπόδειγμα διαπλοκής.
Αλλά τώρα θα τις αναγνωρίσει

Ας δούμε όμως μία εκποίηση που δεν θα ακυρωθεί. Τι σημαίνει ιδιωτικοποίηση ΟΠΑΠ;
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για τον τζόγο και το κατά πόσο, θα πρέπει να υπάρχει μια τέτοια εταιρία και δη κρατική. Όμως κάτι τέτοιο θα ξέφευγε από τα όρια της παρούσας εισήγησης οπότε πάμε στο ψητό. Τι ήταν λοιπόν η παραχώρηση του ΟΠΑΠ

Καταρχήν πρόκειται για μία συναλλαγή όπου ο τελευταίος υπογράφων από την πλευρά του κράτους Στέλιος Σταυρίδης έκανε δωρεάν βόλτες με το αεροπλάνο του του κυρίου Μελισσανίδη, που έτυχε εκείνες τις μέρες να αγοράσει τον ΟΠΑΠ.
«Μετά την αποκάλυψη των προνομιακών σχέσεων με τον κ. Μελισσανίδη, η πώληση του 33%του ΟΠΑΠ πρέπει να παγώσει και να εξεταστεί από μηδενική βάση», τόνιζε τότε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Παπαδημούλης.

Πρόκειται για μία πώληση όπου «τα κέρδη του Οργανισμού ήταν 550 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο , πουλήθηκε προς 600 εκατομμύρια και αυτά διατέθηκαν από δάνειο» όπως ανέφερε  ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στάθης Παναγούλης. Σημειώνοντας μάλιστα πως «αν δεν φέρει το θέμα ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ στη Δικαιοσύνη θα είναι άξιος της τύχης του».

Το θέμα του ΟΠΑΠ όμως αποτελεί σκάνδαλο εις βάρος του λαού μας και για έναν ακόμα λόγο. Γνωρίζουμε ότι οι ευαισθησίες των Ευρωπαικών θεσμών. είναι γενικά επιλεκτικές, μπορεί να μην την πολυνοιάζουν τα ναυάγια με εκατοντάδες νεκρούς όμως όταν πρόκειται για μονοπώλια που στερούν την ελευθερία του κέρδους από τις επιχειρήσεις της, τότε από την Ολυμπιακή μέχρι τα Δημόσια Πανεπιστήμια, οι θεσμοί εξεγείρονται.

Έτσι λοιπόν και στον ΟΠΑΠ θα περίμενε κανείς ότι η διατήρηση του μονοπωλίου στα χέρια ενός ιδιώτη θα προκαλούσε την οργή των θεσμών. τον Ιανουάριο του 2013 το Ευρωπαικό Δικαστήριο θα νίψει τας χείρας του, αφήνοντας στην κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας την υπόθεση ξένων εταιριών στοιχημάτων κατά της Ελλάδας για το μονοπώλιο του ΟΠΑΠ.
Απαντώντας στην προδικαστική ερώτηση του Στε, το Ευρωπαικό δικαστήριο εξηγούσε το εξής “η κανονιστική ρύθμιση των τυχερών παιγνίων περιλαμβάνεται μεταξύ των τομέων εκείνων στους οποίους υπάρχουν σημαντικές διαφορές ηθικής θρησκευτικής και πολιτιστικής φύσεως μεταξύ των κρατών μελών και ελλείψει κοινοτικής εναρμόνισης εναπόκειται σε κάθε κράτος να εκτιμήσει σύμφωνα με τη δική του κλίμακα αξιών[7 ].

Βέβαια θα έλεγε τα τελευταία χρόνια ο λαός μας είχε πολλές ηθικές και πολιτιστικές διαφωνίες που δεν έγιναν πάντοτε τόσο σεβαστές όσο οι διαφωνίες του κ. Μελισσανίδη στο να σπάσει το μονοπώλιο.Χιλιάδες φοιτητές διαδηλώνουν ενάντια στην ιδιωτική παιδεία. Εκατοντάδες χιλιάδες αντιδρούν στο κόψιμο των επιδομάτων των ανάπηρων,των πολύτεκνω, στις συντάξεις πείνας, και στους μισθούς Βουλγαρίας. Οι “εταίροι” όμως τίποτα.  Κανένα ενδιαφέρον για τις χιλιάδες αυτοκτονίες, ανθρώπων που επλήγησαν από τα Μνημόνια και την κρίση. Τελικά Η κλίμακα αξιών του κάθε κράτους είναι αποδεκτή μονάχα όταν μεγιστοποιεί τα κέρδη του πολύ μεγάλου κεφαλαίου

Συνεχίζοντας με την βρώμικη ιστορία μας,κάπως έτσι τον περασμένο Οκτώβριο η ολομέλεια του Στε τάχθηκε υπέρ της διατήρησης του συγκεκριμένου μονοπωλίου με το ακαταμάχητο επιχείρημα πως η ελληνική νομοθεσία διατηρώντας υπέρ της οπαπ αε το αποκλειστικό δικαίωμα αποσκοπεί στην καταπολέμηση του παράνομου στοιχηματισμού και της εγκληματικής δραστηριότητας.
Μιλάμε βέβαια για μία εταιρία που ανήκει ήδη στον κύριο Μελισσανίδη. Προφανώς αν κάποιον θα εμπιστευόσουν να καταπολεμήσει την εγκληματική δραστηριότητα θα ήταν ένας τίγρης που αρκετοί λένε ότι οργανώνει οπαδικούς στρατούς[8] [9],λαθρεμπόρια [10 ],[11]απειλές σε δημοσιογράφους [12] και δωρεάν τσάρκες σε δημόσιους αξιωματούχους για να πάρει κοψοχρονιά καναν δημόσιο οργανισμό

Και έτσι λοιπόν μέσα στην λεγόμενη συνέχεια του κράτους, αυτή η γκανγκστερική συμπεριφορά νομιμοποιείται και φυσικά διαιωνίζεται.
Βέβαια οι προσπάθειες των από πάνω να ξεπουλήσουν τα πάντα δεν ήταν πάντοτε επιτυχημένες. Ένα σημαντικό παράδειγμα νικηφόρων αντιστάσεων ενάντια στα σχέδιά τους, είναι αναμφίβολα αυτό της εταιρίας υδρευσης και αποχέτευσης της Θεσσαλονίκης. Της ΕΥΑΘ.
«Η ιδέα ότι το νερό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα προέρχεται από «εξτρεμιστικές» ΜΚΟ. Το νερό είναι ένα τρόφιμο όπως και κάθε άλλο, και πρέπει να έχει μια αξία στην αγορά», δήλωνε το 2005 ο πρόεδρος της Nestle. Αυτός και το συνάφι του είναι ίσως η μόνοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν «εξτρεμιστή» τον ΟΗΕ ο οποίος με 122 ψήφους υπέρ και 41 αποχές, κατοχύρωσε το 2010 το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα. Μία από τις χώρες που απείχαν της ψηφοφορίας ήταν και η Ελλάδα.

Η επιχείρηση, εκμεταλλευόμενη ένα φυσικό μονοπώλιο όπως το νερό, εξασφαλίζει μεγάλα κέρδη. Αναλυτικότερα την πενταετία 2007-2011 σημείωσε κέρδη 75,2 εκατομμυρίων ευρώ ενώ το 2012

«Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού θέτει σε κίνδυνο την πρόσβαση των πολιτών σε ένα από τα πιο βασικά αγαθά για την καθημερινή διαβίωση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Βρετανίας. Η ιδιωτικοποίηση του νερού από τη Θάτσερ έφερε δραματικές επιπτώσεις για τους πολίτες αυξάνοντας το κόστος κατά 50% τα πρώτα 4 χρόνια, τριπλασιάζοντας τις διακοπές παροχής σε νοικοκυριά που δεν μπορούσαν να πληρώσουν, ενώ , αυξήθηκαν ακόμα και τα κρούσματα δυσεντερίας.
Ανάμεσα στις δεκάδες περιπτώσεις, παραδειγματική είναι αυτή της Βολιβίας όπου η ιδιωτικοποίηση του νερού, που ήρθε ως προϋπόθεση για την παραχώρηση δανείου από το ΔΝΤ, έφερε αφόρητες αυξήσεις στα τιμολόγια νερού (+200-300%). Οι διαμαρτυρίες των κατοίκων είχαν ως τραγική κατάληξη 7 νεκρούς και η κυβέρνηση αποφάσισε τελικά να επανακρατικοποιήσει το δίκτυο.[13]

Πλέον όμως παραδειγματική περίπτωση είναι και αυτή της Ελλάδας. Μετά από μία τεράστια καμπάνια, που περιλαμβάνει, απεργίες, διαδηλώσεις συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις, μέχρι και κάλαντα για το νερό, φορείς της πόλης, αποφασίζουν να διεξάγουν ένα δημοψήφισμα σε τοπική κλίμακα.

Οι πρώτες αντιδράσεις του κατεστημένου θυμίζουν αυτό που είχε περιγράψει ο Ένγκελς για τις αντιδράσεις απέναντι στο κεφάλαιο του Μαρξ. Μία “συνομωσία σιωπής”. Ουδείς μιλάει για αυτό, με το κράτος να ποντάρει  στην μικρή μαζικότητα του δημοψηφίσματος και την συνεπαγόμενη πολιτική του απονομιμοποίηση.

Το κίνημα προχωρά ,όμως τίποτα σχεδόν δεν προμηνύει ότι θα σημειωθεί η επιτυχία που γνωρίζουμε . Μερικές μέρες πριν την διαδικασία, λίγοι είναι αυτοί που έχουν δηλώσει ότι θα είναι εθελοντές και έτσι το δημοψήφισμα θεωρείται  αίολο, αφού για να στηθούν κάλπες παντού χρειάζονταν περισσότεροι από 2000. Η ροή των εθελοντών όμως αυξάνεται και μια μέρα πριν το δημοψήφισμα η κυβέρνηση Σαμαρά κάνει μία αναπάντεχη κίνηση.

Θα προσπαθήσει να απαγορέψει ένα δημοψήφισμα κίνηση που δεν επιχείρησαν ούτε τα πιο αυταρχικά καθεστώτα. Τελικά τα νομικά κωλύματα υπερβαίνονται μέσα και από την διαμεσολάβηση των δήμων οι οποίοι για τους δικούς τους λόγους δεν επιθυμούσαν την ιδιωτικοποίηση. Οι κάλπες στήνονται στο πεζοδρόμιο και οι εκλογικοί κατάλογοι παρέχονται από την τοπική αυτοδιοίκηση.

Οι εθελοντές , άνθρωποι κάθε ηλικίας αψηφούν  την πιθανή σύλληψη σε πολλές περιπτώσεις υπερβαίνουν εαυτό και παιρνούν ολοκληρη τη μέρα μέσα στον ήλιο, σε ακραίες θερμοκρασίες, προκειμένου να γίνει τελικά αυτό το απαγορευμένο δημοψήφισμα. Το αποτέλεσμα; 230.000 πολίτες θα καταθέσουν την γνώμη τους με το 98% να τάσσεται ενάντια σε οποιαδήποτε κίνηση ιδιωτικοποίησης. Κάτι που όπως φαίνεται θα τρομάξει την Τρόικα εξωτερικού και εσωτερικού, που θα ακυρώσει την ιδιωτικοποίηση, παραχορώντας έτσι μια εμβληματική νίκη στο κίνημα. Ένα κίνημα που 48 ώρες πριν, ακόμα έψαχνε εθελοντές και λίγες μέρες μετά, είχε γράψει ιστορία.

Βέβαια, εδώ θα πρέπει να πούμε ότι τίποτα δεν τελείωσε. Γιατί ένα μέρος της ΕΥΑΘ να παραμένει ιδιωτικό και να αποκομίζουν σίγουρα κέρδη ιδιώτες;
Χρήματα που θα μπορούσαν να διατεθούν για τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας; Γιατί πολλές λειτουργίες να έχουν περάσει σε εργολαβίες και ιδιωτικά συνεργεία? Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι ο Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης περιγράφοντας την ισχύουσα είχε δηλώσει σε ένα Ολλανδικό δίκτυο ότι η ΕΥΑΘ είναι ήδη ιδιωτική. Και μετά την μνημονιακή στροφή τα ερωτήματα για μια ΕΥΑΘ που δεν βγήκε ποτέ από το ΤΑΙΠΕΔ, δυστυχώς επανέρχονται στο σημείο μηδέν.Θα αγνοηθεί ακόμα ένα δημοψήφισμα προς όφελος των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων;

Και μέσα από αυτό το παράδειγμα ατελούς ιδιωτικοποίησης πάμε στο ζήτημα της ΔΕΗ
Οι ανακοινώσεις του πρώην υπερυπουργού Ενέργειας, Γεωργίας, Βιομηχανίας και Περιβάλλοντος Παναγιώτη Λαφαζάνη για πάγωμα των αποκρατικοποιήσεων και  λειτουργία τους με δημόσια χαρακτηριστικά είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί τις αποφάσεις της ΕΕ για πλήρη απελευθέρωση των τομέων της ενέργειας και την είσοδο των ιδιωτών στην εκμετάλλευση των λιγνιτικών αποθεμάτων της χώρας και στη διαχείριση των δικτύων μεταφοράς ενέργειας. Ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινός ευρωβουλευτής του Δ. Παπαδημούλης στις 13/3/2014 στη συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ σημείωνε:

“Ως αξιωματική αντιπολίτευση θεωρούμε ότι είναι αδιανόητο να υπάρχει μια σοβαρή ενεργειακή πολιτική χωρίς μια ισχυρή ΔΕΗ υπό δημόσιο έλεγχο. Μια ισχυρή ΔΕΗ υπό δημόσιο έλεγχο αφήνει χώρο για ιδιώτες και αυτό είναι και το μοντέλο που επικρατεί στις περισσότερες ευρωπαικές χώρες.

Δηλαδή συμπράξεις διμοσίου και ιδιωτικού τομέα και ιδιωτικοποίηση μέρους των λειτουργιών, ιδιαίτερα σε επιχειρήσεις όπου το λειτουργικό κόστος συντήρησης είναι αβάσταχτο για ιδιωτικά κεφάλαια.
Τα τρία βασικά πλεονεκτήματα των ΣΔΙΤ, όπως περιγράφονται από το υπ. Οικονομικών είναι τα εξής:
1. Δυνατότητα χρηματοδότησης πρόσθετων έργων
2. Μεταβίβαση κινδύνων σε ιδιωτικούς φορείς (μείωση των υπερβάσεων κόστους κατασκευής)
3. Βελτίωση του επενδυτικού κλίματος
Σύμφωνα με μία αξιόλογη έρευνα του radiobubble,για την εφαρμογή των ΣΔΙΤ στη χώρα μας, το 2010, ομάδα εργασίας του ΤΕΕ/ΤΚΜ ολοκλήρωσε σχετική έρευνα, η οποία έδειξε τις αρνητικές συνέπειες που έχουν για την οικονομία . Πρόκειται για την περίοδο λίγο πριν την είσοδο στο Μνημόνιο
. Από την μελέτη του ΤΕΕ όμως φαίνεται ότι «η πολιτεία πληρώνει τρεις φορές πάνω το κόστος κάποιων έργων, που επιλέχθηκε να γίνουν μέσω Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), ευνοώντας μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους

Έτσι, με βάση με τα συμπεράσματα μελέτης
1. Το κόστος δανεισμού από τις τράπεζες του ιδιωτικού φορέα που αναλαμβάνει το έργο, είναι σαφώς μεγαλύτερο από το κόστος δανεισμού με το οποίο θα επιβαρυνόταν το δημόσιο αν υλοποιούσε το ίδιο έργο.
Οι χρηματοδότριες τράπεζες απαιτούν την ασφάλιση όλου του project από κάθε πιθανό ή απίθανο κίνδυνο, μια ασφάλιση που επιμερίζεται το κράτος.
Οι υπηρεσίες υπερκοστολογούνται πάντοτε από τον ανάδοχο
Οι τράπεζες (και οι ασφαλιστικοί φορείς) που εξειδικεύονται σε τέτοιου είδους χρηματοδοτήσεις είναι λίγες και επομένως μπορούν να επιβάλλουν τους όρους τους.
Και τέλος,τα έργα μέσω ΣΔΙΤ είναι πολλά αλλά οι δυνάμενοι να μετάσχουν στους διαγωνισμούς -από ελληνικής τουλάχιστον πλευράς- είναι ελάχιστοι καθιστά τον ανταγωνισμό υποτυπώδη έως ανύπαρκτο. Τα πράγματα χειροτερεύουν από την απαράδεκτη πριμοδότηση που προβλέπεται στους διαγωνισμούς υπέρ όσων έχουν ήδη αναλάβει έργο ΣΔΙΤ ή παραχώρησης. Έτσι, η “αγορά” των ΣΔΙΤ διαμορφώνεται σε ολιγοπώλιο με όλες τις σχετικές συνέπειες.
Ας δούμε ένα σχετικό παράδειγμα
Η Αττική οδός κόστισε περίπου 1,3 δισ. ευρώ. Από αυτά:

– Το 32% (420 εκατομμύρια ευρώ) κατέβαλε το Δημόσιο μαζί με τη συγχρηματοδότηση της Ε.Ε., δηλαδή το πληρώσαμε εμείς.

– Γύρω στα 675 εκατ. ευρώ ήταν τα δάνεια που σύναψε η κοινοπραξία με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Που σημαίνει ότι αν στραβώσει η δουλειά, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν δεν στραβώσει, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.

Μέχρι σήμερα (σ.σ. 2011) τα συνολικά έσοδα μέχρι τώρα στα 8 χρόνια λειτουργίας της Αττικής Οδού μόνο έχουν ξεπεράσει το 1,7 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι έχουν υπερβεί όχι μόνο το ύψος των ιδίων κεφαλαίων και της συμφωνημένης ετήσιας απόδοσης και των δανείων αλλά ακόμα και το συνολικό κόστος του έργου.[14]

Με άλλα λόγια και τα τρία βασικά πλεονεκτήματα που αναφέρονται από το υπουργείο οικονομικών για τα ΣΔΙΤ καταρρίπτονται μονομιάς στην περίπτωση της Αττικής Οδού αλλά και των Εθνικών Οδών όπου οι εργολάβοι ακολούθησαν το παράδειγμα με κάπως πιο προσεκτικό  τρόπο

Ας επιστρέψουμε όμως στην ΔΕΗ, στην περσινή πολιτική μάχη του καλοκαιριού. Το μνημονιακό μπλοκ κατεβάζει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο στο ιδιαιτερα βολικό σε τέτοιες περιπτώσεις θερινό τμήμα της βουλής.
Σε αυτό το νομοσχέδιο η κυβέρνηση

Βγάζει στο σφυρί δέκα μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και τεράστια κοιτάσματα λιγνίτη που αντιστοιχούν σε κοιτάσματα 450 εκατ. Τόνων

Κόβει από τη ΔΕΗ το 30% του σώματός της, το πιο προσοδοφόρο

Παραδίδει στον αγοραστή ένα εξασφαλισμένο πελατολόγιο τις τάξεως του 30%

Και μιλάμε για μία επιχείρηση η οποία έχει λίγο πολύ σταθερά Κύκλο εργασιών 6 δις, καθαρά κέρδη 1 δις 2009 κάθε χρόνο
Αμέσως, οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να καλέσουν σε απεργία. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ και η κυβέρνηση ξεκινούν το προπαγανδιστικό τους έργο με το κωδικό όνομα μπλακάουτ. Οι πρώτοι παραμυθιάζουν τον κόσμο ότι δεν θα υπάρχει ρεύμα πουθενά, και οι δεύτεροι αναλαμβάνουν να επαναφέρουν την τάξη καταρχήν απειλώντας. με μία ενέργεια που είχε γίνει πλέον στην Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά που έκανε την Βόρειο Κορέα να φαντάζει σαν δημοκρατικός παράδεισος. Επιστράτευση.
Το ίδιο βράδυ δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βάζουν τα σώματά τους μπροστά στα εργοστάσια για να μην γίνει καμία κατασταλτική ενέργεια. Στα χωριά οι εικόνες που βλέπει κανείς είναι εντυπωσιακές. Εργάτες, μαθητές, ακόμα και παπάδες, περιφρουρούν μια απεργία που σε εκείνη της την φάση θα θυμίσει σε πολλούς περιγραφές από τις ηρωικές κινητοποιήσεις του ΕΑΜ. Στην αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ, κάνουμε συνέλευση βγάζουμε και παράγουμε ένα μαραθώνιο πρόγραμμα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, όπου συνδεόμαστε με πολλά τα εργοτάξια στην Ελλάδα. Δίνοντας εικόνα από μια απεργία που το κυρίαρχα ΜΜΕ, έτυχε να την ξεχάσουν. Μια απεργία όμως που δυστυχώς σκοτώθηκε νωρίς και σκοτώθηκε από τα μέσα. Διότι η κυβέρνηση έκανε την επιστράτευση, αλλά η παράδοση από πλευράς του εργατικού κινήματος δεν ήταν η μοναδική επιλογή.Και μια τέτοια παράδοση χρειάζεται πάντοτε τους Εφιάλτες της.Τότε ήταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και σήμερα είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ που προωθεί την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.

Ας σταθούμε όμως στο πρώτο σκέλος. Όταν είχαν ρωτήσει τον Ταρίκ Αλί για τις ιδιωτικοποιήσεις στην Λατινική Αμερική που τις σταμάτησε το εργατικό κίνημα, αυτός απάντησε ότι στην Ευρώπη, έχουμε μια μεγάλη διαφορά και έναν μεγάλο εχθρό. Τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που πολλές φορές είναι πλήρως ευθυγραμμισμένες με την εξουσία.
Τα νομικά παράθυρα για την συνέχιση ήταν πολλά και τα κινηματικά ακόμα περισσότερα. Τα χαρτιά επιστράτευσης αντικειμενικά δεν ήταν δυνατόν να ληφθούν άμεσα. Οι κάτοικοι είχαν πει ότι θα μπουν μπροστά για να ην φτάσουν τα χαρτιά στους απεργούς. Όλα αυτά όμως ήταν ψιλά γράμματα για τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ που υποτάχθηκαν σε μια κίβδηλη νομιμότητα, .Μερικές ώρες μετά θα μαθαίναμε μέσα από αποστειρωμένα δελτία τύπου το τέλος μιας απεργίας.

Αν όμως θέλουμε να σταθούμε στον κομβικό ρόλο που έπαιξαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στην άνευ όρων παράδοση των εργατών δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το παράδειγμα της ΕΛΒΟ
Η ΕΛΒΟ κατασκεύαζε άρματα μάχης και φορτηγά του ελληνικού στρατού. Μια παραγωγή μάλλον καταστροφική για ένα κράτος που βοηθάει ακόμα τους Αμερικάνους σε καμια εικοσαριά πολέμους μέσω του ΝΑΤΟ.  Η ΕΛΒΟ όμως δεν ήταν μονάχα αυτό. Και ούτε οι εργάτες της ήθελαν να είναι αυτό. Δημιουργούσε ασθενοφόρα, πυροσβεστικά, αστικά λεωφορεία, γεωργικά μηχανήματα και οχήματα αεροδρομίων, τα οποία μάλιστα κατασκευάζονται με μικρό κόστος για το ελληνικό κράτος.

Όμως «η δραματική οικονομική κατάσταση της εταιρίας οδήγησε στη συμπερίληψη στο  μνημόνιο συνεννόησης με τους ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ της αποκρατικοποίησής της ή λύσης της ως υποχρέωση της χώρας και προαπαιτούμενη δράση για την εκταμίευση δόσης χρηματοπιστωτικής βοήθειας»,όπως ανέφερε το Ελληνικό δημόσιο

Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάστηκε το μνημόνιο για να ωθήσει το δημόσιο να ιδιωτικοποιήσει την εταιρία. Ήταν αρχές του 2000 όταν η ΕΛΒΟ παραδιδόταν καθαρή, στον όμιλο Μυτιληναίου, με τις ευλογίες του σωματείου εργαζομένων μετά από εισήγηση της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Η ιδιωτικοποίηση απέτυχε, η εταιρία καταχρεώθηκε και επέστρεψε χρεωμένη στο κράτος έναντι συμβολικού τιμήματος.[15]

Λίγο περισσότερα από δέκα χρόνια μετά, οι ίδιες παρατάξεις θα συναντήσουν κάποιες δυσκολίες στην νέα ιδιωτικοποίηση. Θα χάσουν τη μία συνέλευση μετά την άλλη από τα πλαίσια ενός ταξικού ενωτικού σχήματος που αρνείτο την εγκατάσταση του ειδικού εκκαθαριστή στο εργοστάσιο, ο οποίος θα ερχόταν με γνωστή πρόθεση να κλείσει την επιχείρηση μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2014. Τελικά η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ θα επικρατήσουν και η εταιρία μεγαθήριο Ernst and young θα αναλάβει να κατακερματίσει την επιχείρηση.

Στο χρονικό διάστημα που πέρασε ο ειδικός εκκαθαριστής έβγαλε αγγελία όπου πουλούσε το εργοστάσιο σε 4 τεμάχια χωρίς όμως να έχει ολοκληρωθεί μέχρι στιγμής το ξεπούλημα.
Μάλιστα,η ΠΑΣΚΕ συνεχίζοντας τις συνδικαλιστικές πρωτοτυπίες. Κατέθεσε μήνυση, εναντίον του ταξικού ενωτικού σχήματος, επειδή οι δεύτεροι είχαν μοιράσει κείμενο στο εργοστάσιο όπου κατήγγειλαν τις απεργίες τουφεκιές της ΓΣΕΕ, εξαπολύοντας μάλιστα τον χαρακτηρισμό του έμμισθου εργατοπατέρα, κάτι που προκάλεσε την οργή και του προέδρου της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλου .Γιατί ως γνωστόν αν κάποιος σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι έμμισθος εργατοπατέρας είναι ο Γιάννης Παναγόπουλος και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Η μοίρα της ΕΛΒΟ; Μάλλον αβέβαια

Ας δούμε,τέλος, μία τελευταία, περίπτωση όπου η πτυχή της ιδιωτικοποίησης είναι η λιγότερο γνωστή. Το φασιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ συνδέθηκε από πολλούς με το θέμα της δημοκρατίας και ελευθεροτυπίας. Άλλοι έσκειψαν στο ζήτημα των εργατικών δικαιωμάτων και της απόλυσης των 2.500 εργαζόμενων,άλλοι το είδαν σαν θέμα πολιτισμού ενώ μερικοί το αντιμετώπισαν ακόμα και σαν θέμα εθνικής ανεξαρτησίας. Λίγοι όμως μίλησαν για το τεράστιο ζήτημα ιδιωτικοποίησης των ψηφιακών συχνοτήτων.

Ένας από τους λόγους που έκλεισαν την ΕΡΤ ήταν να διευκολύνουν την Digea να πάρει χωρίς αντίπαλο  και με φωτογραφικό “διαγωνισμό” την εκμετάλλευση του συνόλου των συχνοτήτων εκπομπής ψηφιακής τηλεόρασης των ιδιωτικών καναλιών για 15 χρόνια!! Μία υπηρεσία που η αξία της είχε εκτιμηθεί στα 715 εκατομμύρια ευρώ και αυτό το συνδικάτο των καπιταλιστών η digea, έδωσε μόλις 15. Απέμεναν δύο συχνότητες που εκ του νόμου παρέμεναν στο δημόσιο και είχαν αποδοθεί στη ΝΕΡΙΤ. Με κωλυσιεργίες  συνεχόμενες διοικήσεις της ΕΡΤ, της ΔΤ και της ΝΕΡΙΤ δεν προκήρυξαν τους απαραίτητους διαγωνισμούς για την προμήθεια του αναγκαίου εξοπλισμού και υπηρεσιών , παρά το γεγονός ότι οι προδιαγραφές ήταν έτοιμες . και έτσι “Η σκόπιμη αυτή κωλυσιεργία, αποτέλεσε το πρόσχημα για την απ’ ευθείας ανάθεση της ψηφιακής εκπομπής των προγραμμάτων και της ΝΕΡΙΤ στην ίδια την Digea.” Όπως ανέφερε και η συνέλευση της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3.

Όμως ο αντίπαλος δεν είναι ανίκητος και αν ηττηθεί μία φορά, τότε μπορείς και να τον πάρεις στο κυνήγι. Και αυτό συμβαίνει με την ΕΡΤ. Δεν είναι μονάχα οι δεκάδες χιλιάδες που αγκάλιασαν την ΕΡΤ και τους απολυμένους της στις πρώτες μέρες.

Των μνημονιακών επιλογών, κατάφεραν να επιβιώσουν περισσότεροι από δέκα ραδιοσταθμοί στην επαρχία,καθώς και η ΕΡΤ3 που δούλευαν με αυτοδιαχείριση επί δύο χρόνια σε έναν αγώνα όπου στην αρχή φαινόταν κάπως μάταιος.
Στην Θεσσαλονίκη διεξάγονται γενικές συνελεύσεις οι οποίες σταδιακά αποκτούν ολόκληρη την εξουσία σε ένα κατηλειμμένο κτίριο που διαθέτει μέσα παραγωγής εκατομμυρίων ευρώ. Οι κάμερες που πριν μερικούς μήνες καλώπιζαν τον Γιωργάκη,τον Άνθιμο, την Κόκα Κόλα και την Ελ Ντοράντο, από εδώ και πέρα θα δίνουν φωνή σε αυτούς που δεν την είχαν.  Όλες οι μεγάλες διαδηλώσεις  της Θεσσαλονίκης καταλήγουν στην ΕΡΤ3, όπου μπορεί να διεξάγεται συναυλία, ή κάποιο γλέντι. Κινήματα, συνδικάτα φιλοξενούνται καθημερινά στα κτίρια της ΕΡΤ για να διεξάγουν τις διαδικασίες τους.

Ταυτόχρονα τεχνικοί της ΕΡΤ σε ολόκληρη την Ελλάδα, κάνουν ότι μπορούν  για να ακουστεί η φωνή των κινημάτων.
Η μία πατέντα διαδέχεται την άλλη και στήνονται κεραίες παντού με αποτέλεσμα η ΕΡΤ να πιάνει στο 70% της Ελλάδας πολύ πριν “ανοίξει” επίσημα από την κυβέρνηση. Ο Μουρούτης και τα έμμισθα τρολ της δεξιάς, ζητούν παρέμβαση εισαγγελέα για παράνομη εκπομπή.
Κλιμάκια της νεολαίας που είχε σκοτώσει κάποτε τον Τεμπονέρα, πιάνουν ξανά δουλειά. Παίρνουν τα βουνά και προσπαθούν να καταστρέψουν τις κεραίες. Ένας αόρατος ψηφιακός ανταρτοπόλεμος χαμηλής έντασης αρχίζει να διεξάγεται καθημερινά. Στην ΕΡΤ3 αποφασίζουμε ότι αν το παρακράτος της δεξιάς μας κηνυγησει νομικά θα υπογράψουμε ένα χαρτί ότι το κάναμε όλοι μαζί.  Διεθνή ΜΜΕ καταφθάνουν κάθε εβδομάδα, για να καταγράψουν αυτό το πείραμα για μια πραγματικά δημόσια τηλεόραση. Το ERTOPEN γίνεται κάτι σαν ένα μεγάλο πολύχρωμο indymedia και κατατάσεται στα μεγαλύτερα σάητ της Ελλάδας. Οι τοίχοι της ΕΡΤ3 δεν θα έχουν ποτέ πια αυτό το βαρετό λευκό, αφού κοσμούνται κάθε εβδομάδα από πανό αλληλεγγύης, στον Ρωμανό, στους απεργούς πείνας, στους Κούρδους Πολιτικούς κρατούμενους, στον Κοινωνικό χώρο σχολείο στην LGBT Κοινοτητα και σε πολλές ακόμα εστίες ζωής και αντίστασης.

Και βέβαια η ΕΡΤ3 συμμετέχει πάντοτε στις μεγάλες διαδηλώσεις. όμως ο κόσμος μας ρωτάει. Γιατί είστε τόσο λίγοι πίσω από τα πανό. Επειδή όλοι οι υπόλοιποι είναι στα κτίρια, και συν-εργάζονται αμμισθί για να δείξουνε αυτά που δεν θα ακουστούν από κανέναν. Μεταδίδουν τηλεοπτικά  πρώτοι την έναρξη της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού Μεταδίδουν  πρώτοι, ότι σε εκεινες τις διαδηλώσεις οι αναρχικοί της Θεσσαλονίκης σβήσαν την φωτιά και έσωσαν τον κόσμο στα Zara, περιγράφουν πρώτοι, την διαπλοκή της Χρυσής Αυγής με τους μεγαλοκαναλάρχες και τους εφοπλιστές μιλούν πρώτοι το δράμα του νέου,του ανέργου και του άστεγου. Και μάλιστα προβάλλονται όπως τους πρέπει οι συγκεντρώσεις ενάντια στα , τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και το τείχος του Έβρου. Ένα τείχος σύγχρονο Ηρώδη, όπου με την ευγενική χορηγία της Ευρώπης Φρούριο είναι υπεύθυνο για πολύ περισσότερες παιδοκτονίες από ότι ένας οποιοσδήποτε μεμονωμένος εγκληματίας.

Εν τέλει οι εργαζόμενοι δημιουργούν ένα κανάλι επικοινωνίας όπου μεταδίδουν πρώτοι κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα των από κάτω και κάθε μικρό και μεγάλοσκάνδαλο των από πάνω.Ειδήσεις που δεν βρήκαν ποτέ τον χρόνο να προβληθούν από τα δελτία των 8.

Οι εργαζόμενοι είναι “κομματικά παιδιά”, ευγνώμονες και έτοιμοι να φτιάξουν την νέα κυβερνητική τηλεόραση λέει η δεξιά από το βήμα της βουλής. Ένας μέρος τους νιώθει όντως έτσι. Όμως οι συνελεύσεις είναι ζωντανό κύτταρο και είναι εδώ για να διεκδικήσουν πάντοτε την ολοκλήρωση του οράματος. Με την παρουσίαση του νομοσχεδίου και παρά την επιστροφή τόσων ανθρώπων στις εργασίες τους η ΕΡΤ3, βγάζει σχεδόν ομόφωνη ανακοίνωση όπου στηλιτεύει την απόρριψη κάθε πτυχής της αυτοδιαχειριζόμενης λειτουργίας και την επιστροφή στο ιεραρχικό μοντέλο. Μερικές εβδομάδες μετά, η ΕΡΤ3 συνδιοργανώνει μαζί με τη ΒΙΟΜΕ τους σχολικούς φύλακες, τα τσιμένας χαλκίδας και της καθαρίστριες του ΥπΟικ την πρώτη μεγάλη εργατική αντιπολιτευτική ενέργεια, στην νέα κυβέρνηση, με το Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης.
Όμως η αυτοδιαχείριση σταματάει. Η κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει την ΕΡΤ. Όπως καταλάβατε από τα προηγούμενα, ίσως δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς. 2.500 εργαζόμενοι επαναπροσλαμβάνονται και το νεοφιλελεύθερο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο που είχε γεννηθεί κάπου στα 1991 με την κυβέρνηση Συνασπισμού και την λεγόμενη απελευθέρωση των συχνοτήτων, , αρχίζει σιγά σιγά,να ξηλώνεται. Μαζί του και η σκανδαλώδης τελευταία ιδιωτικοποίηση όπου το Δημόσιο παρέλειψε να ζητήσει 700 εκατομμύρια παραπάνω. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν.

Γιατί η μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης και η διορισμένη διοίκηση αμφισβητούν με διαδικασίες fast track όλα όσα επιτεύχθηκαν αυτά τα δύο χρόνια.
Θα κλείσω με ένα σχετικά απαιτητικό σημείο , νομίζω ότι ένα πολύ καλό εργαλείο για να ερμηνεύσουμε τις τάσεις κίνησης του κεφαλαίου είναι ο νόμος της εντατικής και εκτατικής ανάπτυξης που αναπτύσσει στο Κεφάλαιο ο Κ. Μαρξ. Αυτή η μονιμη τάση του κεφαλαίου να εισβάλει σε κάθε σφαίρα της ζωής με σκοπό τι άλλο, το κέρδος. Στην ΕΡΤ, τα καταφέραμε και οι δυνάμεις του κεφαλαίου έχασαν ένα σημαντικό οχειρό που προσπαθούν να ξανακερδίσουν. Δυστυχώς στην υπόλοιπη κοινωνία τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Όπως προσπάθησα μέσα από τις δηλώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οι ιδιωτικοποιήσεις με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο συνεχίζονται και όσες έγιναν ήδη, επικυρώνονται. Η ελπίδα ήρθε και έφυγε, αφήνοντας την μεγάλη καπιταλιστική αναδιάρθρωση να συνεχίζει να επεκτείνεται εντατικά, πάντοτε εις βάρος μας. Θα τους αφήσουμε;

Πριν λίγο καιρό η απάντηση θα ήταν πιο απαισιόδοξη, όμως είναι μερικά χρόνια τώρα που κάποιοι τρελοί, στη ΒΙΟΜΕ, την Κόκα Κόλα, την ΕΡΤ, τις Σκουριές και σε πολλά άλλα μέρη, δείχνουν έναν άλλο δρόμο, χωρίς περιττές “διαπραγματεύσεις” .Και χωρίς καμία ιδιωτικοποίηση.Ποτέ και πουθενά

[1] http://www.enallaktikos.gr/ar14428el_vinteo-i-synenteyksi-tsipra-ston-xatzinikolaoy-dimopsifisma-ean-den-yparksei-symfwnia-.html Ανακτήθηκε στις 18/08/2015

[2][3][4] http://news.radiobubble.gr/2012/11/blog-post_1999.html ανακτήθηκε στις 18/08/2015
[5] Unfollow 39 , “Από που πάνε για αριστερές ιδιωτικοποιήσεις;”
Αδαμ Γιαννίκος :76
[6] Unfollow 38, “Δεν πουλάμε αλλά και πουλάμε”, Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος:73
[7] Unfollow 39 ,”Από που πάνε για αριστερές ιδιωτικοποιήσεις” Αδάμ Γιαννίκος:76-78
[8] http://www.thepressproject.gr/article/64195/Nea-Filadelfeia-Kontra-se-sfaires-kai-tromoΑνακτήθηκε στις 18/08/2015
[9] http://unfollow.com.gr/web-only/13478-pitoura, Ανακτήθηκε στις 18/08/2015
[10] http://www.thepressproject.gr/article/56996/melissanidis Ανακτήθηκε στις 18/08/2015
[11] http://www.koutipandoras.gr/article/110494/katadiki-melissanidi-gia-lathremporio-petrelaioy Ανακτήθηκε στις 18/08/2015
[12] http://unfollow.com.gr/web-only/3982-melthreat Ανακτήθηκε στις 18/08/2015
[13] Unfollow 18, “Ιδιωτικοποίηση ΕΥΑΘ & Κίνηση 136: Αλληλέγγυα οικονομία ή λαϊκός καπιταλισμός;”, X Αβραμίδης και Α. Γαλανόπουλος. ΠΗΓΗ Ανακτήθηκε στις 18/08/2015
[14] http://news.radiobubble.gr/2012/11/blog-post_17.html Ανακτήθηκε στις 18/08/2015

[15] Unfollow 27, “Ο αργός θάνατος της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων “, X.Αβραμίδης και Α.Γαλανόπουλος, http://afterhistory.blogspot.gr/2014/04/blog-post_14.html Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2015

 

πηγή:http://info-war

 anhsyxia.wordpress.com

Sahra Wagenknecht: Οι Γερμανοί αρπαξαν τα 14 πιο κερδοφόρα ελληνικά περιφερειακά αεροδρόμια

Η κυβέρνηση παραδέχτηκε ότι η ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων ήταν προαπαιτούμενος όρος για την υπογραφή του νέου Μνημονίου και την έγκριση του νέου δανείου των 86 δισ. ευρώ 

Για το θέμα η Sahra Wagenknecht του De linke σε ανάρτηση στο facbook αναφέρει

 Είναι επίσημο : Ο φορέας εκμετάλλευσης του αερολιμένα της Φρανκφούρτης Fraport αρπάζει στα νύχια του τα 14 πιο κερδοφόρα ελληνικά περιφερειακά αεροδρόμια. Ένα ωραίο παζάρι της Fraport που είχε από καιρό η γερμανική εταιρεία στο μυαλό της . 

Τα δεδομένα : Το νέο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα δεν είναι για τη σωτηρία της χώρας , αλλά αποσκοπεί σε ακόμα περισσότερα κέρδη , ειδικά για τις γερμανικές επιχειρήσεις. Το νομοσχέδιο θα το «πληρώσουν» οι Έλληνες και οι Γερμανοί φορολογούμενοι.

 Στην αυριανή ψηφοφορία στην Bundestag για το πρόγραμμα καταστροφής που ύπουλα , ακόμη χαρακτηρίζεται ως «Πρόγραμμα Βοήθειας» , θα ψηφίσω «όχι»

Το σύνδρομο του ευρώ

Η μνημονιακή 6ετία κατεδάφισε, μεταξύ πολλών άλλων και, ένα ολόκληρο σύστημα από βεβαιότητες που είχε εγκαθιδρυθεί στο συλλογικό ψυχισμό των νεοελλήνων της μεταπολιτευτικής περιόδου.

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Η διαρκώς αυξανόμενη καταναλωτική ευμάρεια, η ατελεύτητη «πρόοδος», η ὀλο και «ισχυρότερη» Ελλάδα, ο ακατάσχετος ναρκισσισμός, η κάθε λογής «ευκολία», ο απολιτίκ ωχαδερφισμός, η ακόρεστη δίψα αχαλίνωτων επιθυμιών, αλλά και πολλά σημαντικά άλλα, όπως τα κατακτημένα δικαιώματα της εργασίας, ένα στοιχειώδες κοινωνικό κράτος, μια στοιχειώδης αίσθηση ασφάλειας για το αύριο κ.λπ. προσέκρουσαν με πάταγο στον τοίχο των Μνημονίων, που ήταν πάντα χτισμένος με τα υλικά της ενοχοποίησης ενός ολόκληρου Λαού «τεμπέληδων και διεφθαρμένων», που είχε έρθει η ώρα τους να τιμωρηθούν.

Κάπως έτσι, εδώ και παραπάνω από πέντε χρόνια, μια ολόκληρη κοινωνία πέφτει, με ταχύτητα, από σύννεφο σε σύννεφο αναζητώντας επιτέλους κάποιο σταθερό έδαφος λιγότερης αβεβαιότητας.

Τελευταίο σύννεφο, για αρκετούς, η απώλεια ακόμη και του πάλαι ποτέ ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, που διαβεβαίωνε μέχρι χθες κατηγορηματικά ότι εκείνη είχε σκοπό να πρωτοτυπήσει τηρώντας τις υποσχέσεις της.

Κι’ όμως μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό της κρίσης και της ανασφάλειας, με τις χιλιάδες αυτοκτονίες και τις σχεδόν πολεμικές στατιστικές για τη φτώχεια και την ανεργία, ένας παράγοντας παραμένει πεισματικά ακλόνητος, συσπειρώνοντας πλατιά λαϊκά στρώματα, υπερβαίνοντας κομματικές, ταξικές, ηλικιακές ή όποιες άλλες διαχωριστικές γραμμές: Το ευρώ. Το νόμισμα. Αυτό που νομίζουμε!

«Ο Θεός μας φύλαξε…και δεν γίναμε κομμουνιστές» ήταν το μόνιμο σχόλιο, μιας πάμπτωχης γριάς, στο θεατρικό έργο του Γ. Χασάπογλου «Οι κουραμπιέδες» κι ίσως θα ήταν πιο επίκαιρο αν η σκωπτική αυτή ατάκα μετατρέπονταν στο «Ο Θεός μας φύλαξε…και δεν βγήκαμε από το ευρώ. Και δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία ότι ακόμη και στην διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ, η τελευταία κόκκινη γραμμή, ο εκ των ων ουκ άνευ όρος που δεν παραβιάστηκε, ήταν η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Δηλαδή, το ευρώ.

Το 70% και πλέον της κοινής γνώμης, με βάση τις δημοσκοπήσεις, τάσσεται σταθερά υπέρ του ευρώ και είναι λίγο δύσκολο να πεισθούμε ότι τα λαϊκά αυτά στρώματα έχουν καταλήξει σε μια τέτοια θέση πεισμένα από τις μακροοικονομικές αναλύσεις που καταδεικνύουν την αδυναμία της χώρας να αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ.

Ανακύπτει έτσι το ερώτημα: πως και από που αυτή η σχεδόν ομόθυμη «θρησκευτική» πίστη στο ενιαίο νόμισμα, παρά τα όσα δεινά έχουν επισωρευθεί στην ελληνική κοινωνία; Είναι πια τόσο εδραιωμένες, ισχυρές και χρόνιες οι αντιλήψεις που ταύτισαν την καταναλωτική ευχέρεια με το εν προκειμένω νόμισμα, ώστε ούτε η μνημονιακή καταιγίδα κατορθώνει να τις μετασχηματίσει; Το μνημόνιο που «γκρέμισε» 3 κατά σειρά κυβερνήσεις και απειλεί εκ νέου μία τέταρτη; Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα το ευρώ μας μένει, θα γράψει πιθανόν ο λαϊκός στιχουργός του μέλλοντος.  

Παραμένει επίσης το ερώτημα: πώς γίνεται άνθρωποι εγνωσμένης ευφυίας,  βαθιάς αναλυτικής σκέψης και διαλεκτικής παιδείας –όπως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ- δεν είχαν καν διανοηθεί να σκεφθούν το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και ως εκ τούτου να προετοιμάσουν ένα κατάλληλο για την περίπτωση σχέδιο; Γιατί όλα δείχνουν ότι η έξοδος δεν φάνταζε απλά αδύνατη, αλλά φαινόταν αδιανόητη. Εκτός και αν ο καχύποπτος αναγνώστης ενδώσει σε ένα ακόμη συνωμοσιολογικό σενάριο που μπορεί εύκολα να μας απαλλάξει από τη βάσανο τέτοιων ερωτημάτων.    

Τι μετατρέπει εν πάσει περιπτώσει το νόμισμα, το «ευρώ», από εργαλείο οικονομικής πολιτικής σε αυτοσκοπό; Τι κάνει το «ευρώ» sine qua non, υπαρξιακό προαπαιτούμενο της νεοελληνικής κοινωνίας;

Να αποσαφηνίσουμε κατ’ αρχήν ότι και το παρόν άρθρο δεν τολμά καν να πάρει κάποια «φιλο-δραχμική» θέση στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», όχι μόνο γιατί το κάθε Σχέδιο Β’ είναι εν πολλοίς –και μέχρι στιγμής- «σχέδιο», ροζ σύννεφο, «ανυποψίαστο» για τις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες και αδυναμίες του τόπου, αλλά, κυρίως, γιατί κάθε συζήτηση εξόδου από το ευρώ μοιάζει να είναι καταδικασμένη στη χειρότερη μορφή καταστολής, τη σιωπή.

Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε πρόκειται για «τεχνολογία», με βάση τον τρόπο που ο Μισέλ Φουκώ χρησιμοποιεί την έννοια στο περίφημο έργο του «Η Ιστορία της Σεξουαλικότητας».  Είμαστε, δηλαδή, φυλακισμένοι στο ευρώ ως μια τεχνική της εξουσίας που κατορθώνει να ορίζει την κανονικότητα, περίπου κατά τον ίδιο τρόπο που κανονικοποιεί την σεξουαλικότητα. Με απλά λόγια, «όποιος δεν είναι με το ευρώ, δεν είναι κανονικός», είναι γραφικός, είναι ψεκασμένος, δραχμολάγνος, ανήκει στη συμμορία της δραχμής κ.λπ. κ.λπ. Όποιος τολμά να μιλά για εθνικό νόμισμα δεν είναι «κανονικός»!

Αλλά πως επιτυγχάνεται αυτή η διεισδυτικότητα της εξουσιαστικής κανονικοποίησης; Που βρίσκεται το ψυχικό ρήγμα από το οποίο «τρυπώνει»; Η απάντηση στο αντίστοιχο ερώτημα για την «τεχνολογία της σεξουαλικότητας», είναι σχετικά εύκολη αν αναλογιστεί κανείς τη θρησκεία, την ηθική, την υγεία και μια σειρά άλλους παράγοντες-«τεχνολογίες» που έχει επισημάνει εύστοχα ο Φουκώ. Πως μπορεί όμως κάτι τέτοιο να επιτυγχάνεται με ένα νόμισμα;

Να ριψοκινδυνεύσουμε κάποιες σκέψεις, δεκτικές οπωσδήποτε στην κάθε είδους κριτική.

Όλοι, νομίζω, λίγο ως πολύ, θυμόμαστε τον εαυτό μας παιδί να κρατά μια λατρεμένη κουβέρτα, ένα τρυφερό λούτρινο αρκουδάκι, μια πιπίλα ή ένα αγαπημένο κουκλάκι. Κι αν όχι, έχουμε σίγουρα ακούσει τους πλησιέστερους συγγενείς να ανακαλούν εικόνες από το νηπιακό μας παρελθόν, εξιστορώντας παιδικές στιγμές όπου δεν αντέχαμε να αποχωριστούμε, ούτε καν για μερικά δευτερόλεπτα, τέτοια στοργικά αντικείμενα, ενώ κλαίγαμε από φόβο αν τύχαινε να τα χάσουμε ή να μας τα στερήσουν. Για πoιο λόγο αυτή η προσκόλληση με τα παραπάνω αντικείμενα; Για πoιο λόγο ανησυχούσαμε τόσο στην σκέψη και μόνο του αποχωρισμού; Θα μπορούσε το ευρώ να είναι κάτι παρόμοιο για «μεγάλα παιδιά»;  

Η θεωρία των «μεταβατικών αντικειμένων» του Donald Winnicot, επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα όπως αυτά. Ο όρος «μεταβατικό αντικείμενο» αναφέρεται στη χρήση οποιουδήποτε αντικειμένου στο οποίο προσκολλάται ένα παιδί, λόγω κάποιου είδους συναισθηματικής στέρησης, κυρίως στην πρώτη δύσκολη κατάσταση όπου το βρέφος αρχίζει να αντιλαμβάνεται την υποκειμενικότητα του, την ύπαρξη του, ως ξεχωριστή από αυτή της μητέρας. Το αρκουδάκι ή η κουβερτούλα, «έρχονται» να αντισταθμίσουν την απώλεια του συναισθήματος της μητρικής στοργής και αγάπης. Το τρυφερό λούτρινο ή η ζεστή κουβερτούλα εξασφαλίζουν ένα υποκατάστατο του μητρικού στήθους, ένα καταφύγιο, όπου κατευνάζονται οι φόβοι και προσφέρεται ένα είδος μαγικής ασφάλειας, ενάντια στην απώλεια του μητρικού ενδιαφέροντος και της αγάπης. Στα αντικείμενα αυτά εσωτερικεύονται επιθυμητά μητρικά συναισθήματα και συμπεριφορές. Είναι το «παραμύθιασμα» που όλοι χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε, για πρώτη φορά, τη δυσμενή κατάσταση της αυθυπαρξίας μας, όντας ξεκομμένοι από το μητρικό στήθος και το χάδι που μας  εξασφάλιζε υλική και συναισθηματική τροφή.

Τα μεταβατικά αντικείμενα είναι μια ασπίδα προστασίας για τα παιδιά. Να το ξαναπώ: για τα παιδιά. Γιατί προσφέρουν την αίσθηση της διατήρησης και ενίσχυσης της ταυτότητας τους. Είναι δηλαδή ταυτοτικά, sine qua non στοιχεία για αυτά. Χωρίς το μεταβατικό αντικείμενο τα παιδιά θεωρούν ότι απειλείται ολόκληρος ο κόσμος τους και η ίδια η ταυτότητα τους διαταράσσεται. Το μεταβατικό αντικείμενο είναι πολύτιμο για τα παιδιά. Και επιπλέον το μεταβατικό αντικείμενο εισάγει το παιδί στη συμβολική λειτουργία, εξαιρετικά κρίσιμη για την ψυχική υγεία του. Όπως τονίζουν πολλοί συγγραφείς το μεταβατικό αντικείμενο είναι το πρώτο βήμα προς την ανεξαρτησία και την αυτονομία του Εγώ. Το μεταβατικό αντικείμενο είναι η άμυνα του παιδιού απέναντι στο άγχος και στη θλίψη της απώλειας.

Να ξεκαθαρίσουμε, με την ευκαιρία, ότι πρόκειται για μια απόλυτα ψυχικά υγιή και φυσιολογική διαδικασία, στο βαθμό που η μητέρα -η «αρκετά καλή μητέρα» κατά τον Winnicot- θα οδηγηθεί με ήπια και σταθερά βήματα στην αποδέσμευση της από το βρέφος, έτσι ώστε ούτε να το εγκαταλείψει ούτε να το υπερπροστατεύσει, διευκολύνοντας την εξοικείωση του με το δυσμενές περιβάλλον ενός «άκαρδου κόσμου». Όπως λέει ο Winnicot «η αρκετά καλή μητέρα…ξεκινά με μια σχεδόν πλήρη προσαρμογή στις ανάγκες του βρέφους της και καθώς ο χρόνος προχωράει, αυτή η πλήρης προσαρμογή αρχίζει να γίνεται λίγο λιγότερο και λίγο λιγότερο, σταδιακά, σύμφωνα με την ικανότητα του βρέφους να διαχειρίζεται της αποτυχίες της. Η αρκετά καλή μητέρα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την τέλεια μητέρα (και προφανώς και με την κακή μητέρα), η οποία ικανοποιεί αμέσως όλες τις ανάγκες του βρέφους και έτσι το εμποδίζει στην ανάπτυξη του» 

  

Έχω την αίσθηση ότι η βιωμένη εμπειρία όλων μας επιβεβαιώνει μια σοβαρή υστέρηση στο πως η μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία αντιλήφθηκε την «αρκετά καλή μητέρα», επιμένοντας μάλλον στο μοντέλο της τέλειας -ή μερικές φορές της απούσας- μητέρας. Η συλλογική αντίληψη, για παράδειγμα, ενός κράτους τροφού που όφειλε να ανταποκρίνεται άμεσα και αναντίρρητα στις ανάγκες όλων των «παιδιών» του, είναι μια πρώτη ένδειξη ότι μάλλον κάτι δεν κάναμε καλά.  Η χιουμοριστική εκδοχή της Ελληνίδας μάνας που διακατέχεται από την αγωνία αν ο κανακάρης της φόρεσε το ζακετάκι του, μια δεύτερη.

Αν έπαιρνα τοις μετρητοίς ότι λέει ο ψυχίατρος Ματθαίος Γιωσαφάτ θα έλεγα ότι η νεοελληνική κοινωνία έχει καθηλωθεί στο στοματικό στάδιο ανάπτυξης. Να γιατί, χρειαζόμαστε να μιλάμε πολύ, να καπνίζουμε πολύ, να μας καμαρώνουν πολύ…και να θηλάζουμε πολύ κάποιο μητρικό, γκομενικό, κομματικό ή κρατικό «στήθος». Ο μεταπολιτευτικός νάρκισσος με το γκάμπριο και τα στίλβωντα ζαντολάστιχα δεν απέχει πολύ απ’ αυτήν την ψυχοπαθολογία.   Η ίδια προσέγγιση θα μπορούσε να ερμηνεύσει την μεταπολιτευτική έξαρση της ζωοφιλίας, στο βαθμό που το μεταβατικό αντικείμενο-κατοικίδιο «δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ».Οι διαταραχές διατροφής, οι εξαρτήσεις από ουσίες, ο φόβος της κοινωνικής απόρριψης και η στροφή στον καταναλωτικό ηδονισμό, ένα μόνιμο άγχος «μην τυχόν», μπορεί να είναι συνέπειες του ίδιου ζητήματος της «ΜΗ αρκετά καλής μητέρας», που φαίνεται πως κυριάρχησε στην ελληνική πυρηνική οικογένεια των τελευταίων δεκαετιών.

Είναι άραγε το ευρώ το μεταβατικό αντικείμενο που τόσο έχει ανάγκη σ’αυτή τη φάση η νεοελληνική κοινωνία; Είναι το ευρώ η ασπίδα προστασίας του παιδιού μέσα μας; Είναι μια εξουσιαστική «τεχνολογία» συστατική-ιδρυτική της πρόσφατης νεοελληνικής ταυτότητας; Είναι η εσωτερικευμένη άμυνα μας ενάντια στο άγχος και στη θλίψη της μνημονιακής απώλειας; Είναι ένα καταφύγιο που χρειαζόμαστε προκειμένου να κατευνάσουμε τους φόβους μας; Είναι ένα είδος μαγικής ασφάλειας ενάντια στην απώλεια του ενδιαφέροντος και της αγάπης της μητέρας Ευρώπης-Κοινωνικού Κράτους; Είναι το αντικείμενο στο οποίο προβάλλουμε τις επιθυμητές πρακτικές και συμπεριφορές της «φωτισμένης μητέρας-Εσπερίας»; Είναι, εν τέλει, το ευρώ, το «παραμύθιασμα» που χρειαζόμαστε για να τη «βγάλουμε καθαρή»στη δυσμενή κατάσταση της εθνικής μας αυθυπαρξίας ή ανυπαρξίας, έτσι όπως ξαφνικά βρεθήκαμε ξεκομμένοι από το «κράτος-κόμμα-τροφό», που του είχαμε αναθέσει την συναισθηματική και υλική μας τροφή;

Κι αν είναι έτσι, αν πρόκειται για ένα Σύνδρομο, που οι μηχανισμοί της εξουσίας διαχέουν στο κοινωνικό σώμα προκειμένου να το καθηλώνουν σε νηπιώδη κατάσταση, αν ισχύει αυτό που λένε ότι η «ικανότητα» των ανθρώπων να παιδιαρίζουν είναι άπειρη όταν νιώθουν ανασφάλεια, δεν έχει έρθει η ώρα να ενηλικιωθούμε;

Αν είναι έτσι, πότε άραγε θα απελευθερωθούμε από την «πιπίλα» του ευρώ, που επιμένουμε να στριφογυρίζουμε ηδονικά στο στόμα μας, παρά τις κατ’ επανάληψιν πιστοποιήσεις μας ότι πρόκειται για ένα κάλπικο νόμισμα;

Στην τελική, για πόσο ακόμη θα μένουμε παγιδευμένοι, να πατάμε πεισματικά, μέσα στον κουβά με το νερό τον οποίο προσπαθούμε εναγωνίως να σηκώσουμε; Γιατί πρέπει, ντε και καλά, να δούμε τον πάτο του κουβά να ξεχαρβαλώνεται ή το χερούλι να μας μένει στο χέρι;    

Το άρθρο στολίζει το έργο  “Transitional Objects” της  Αnn Harper.

πηγή:

http://www.thepressproject.gr/article/80258/To-sundromo-tou-euro

ΔΙΟΤΙ ΣΥΝΕΜΟΡΦΩΘΗΝ ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Του ΣΤΑΘΗ*

 Οχι από την πρώτη στιγμή της «ελληνικής κρίσης» (διότι ουδείς ευθύς εξαρχής είχε αντιληφθεί το βάθος της - πλην των κατασκευαστών της), αλλά πάντως ήδη απ' το 2011 η στήλη αυτή ψυχανεμιζόταν ότι η εν λόγω κρίση ήταν ένα εργαλείο για τη μετατροπή της Ελλάδας σε Ειδική Οικονομική Ζώνη εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απ' το ψυχανέμισμα ως τη βεβαιότητα δεν χρειάσθηκε να περάσουν παρά ελάχιστοι μήνες. Εκτοτε «μάλλιασε η γλώσσα μας» να φωνάζουμε για το προφανές, το αυταπόδεικτο και το αυτονόητο, αλλά ο κ. Φλαμπουράρης, φερ' ειπείν, ήταν πεπεισμένος 8 με 12 καθ' εκάστην ότι «αέρα χρωστάμε, με αέρα θα τους πληρώσουμε». Τώρα τους πληρώνουμε με αίμα μισθωτών, συνταξιούχων, γεωργών, νέων, μικρομεσαίων κι άλλων, και μάλιστα πολύ αεράτα, διότι «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς».

Πέρασαν κοντά έξι χρόνια από τότε που ο Γιωργάκης εξασφάλισε το «μεγαλύτερο δάνειο όλων των εποχών», όπως κοκορευόταν ο κοκορόμυαλος, και σήμερα ο κ. Τσίπρας έχει «εξασφαλίσει» επίσης ένα δάνειο ανάλογων διαστάσεων, προσθέτοντας χρέος στο χρέος με γεωμετρική πρόοδο. Αν ο κάθε Ελληνας πολίτης σήκωνε έως τώρα στις πλάτες του ένα μαμούθ, στο εξής θα πρέπει να σηκώνει και ένα μαστόδοντο.

Πέρασαν κοντά έξι χρόνια από την εμφάνιση (κατασκευή) της κρίσης (όταν μια κρίση δανεισμού μεταμορφώθηκε σε κρίση χρέους) και σήμερα ο διευθυντής του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Ερευνας, χερ Μαρσέλ Φράτσερ προτείνει (φόρα παρτίδα) να γίνει η Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τόμπολα! Διότι το πείραμα (Ινστιτούτο Οικονομικής Ερευνας γαρ) πέτυχε. Η Ελλάδα έγινε προτεκτοράτο. Αποικία χρέους. Τώρα μπορεί να λέγεται δημοσίως αυτό που τόσα χρόνια κατασκευάσθηκε υποχθονίως. Τώρα το Γερμανικό Ινστιτούτο προτείνει να γίνει αυτό που η γερμανική κυβέρνηση έχει ήδη κατασκευάσει. Εναν κρανίου (και μάλιστα άμυαλου) τόπον. Το κατόρθωμα αυτό θα δοξάζει την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου στους αιώνες. Διότι επί των ημερών τους, καθώς και με τη συνέργειά τους, η εγχείρηση πέτυχε και ο ασθενής απεβίωσε - πλην όμως την τελευταία στιγμή ο μπαγάσας προσπάθησε να τη γλιτώσει, έβγαλε γλώσσα στον θάνατο κι εστράφη στην Αριστερά. Ατίθασα πράγματα και απαράδεκτα,

πρωτοφανή, ιερόσυλα, εικονοκλαστικά και κυρίως λαϊκιστικά. Η βεβαιότης του θανάτου ετέθη υπό αμφισβήτησιν! Απαγε της βλασφημίας! Η πιθανότης της ανάστασης άρχισε να σείει τα θεμέλια της «νέας τάξης», έφριξαν τα ποτάμια κι εξήλθον απ' τις κοίτες τους, quo vadis Ευρώπα; Ευτυχώς

η εκκολαπτόμενη θύελλα απεδείχθη ανεμογκάστρι! Με αέρα φούσκωσαν τα μυαλά μας, με αέρα ξεφούσκωσαν, διότι «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς». Διότι η Αριστερά δεν μπορούσε παρά να κάνει ό, τι έκανε η Δεξιά.

Κι έτσι, ολοκληρώθηκε η δουλειά! Για τα επόμενα τρία χρόνια η χώρα θα είναι υπό επιτροπεία. Κι αν όλα πάνε καλά και το μνημόνιο πετύχει (!), η Ελλάδα θα είναι υπό επιτροπεία για τα επόμενα 32 χρόνια! Αν πάλι το μνημόνιο αποτύχει (οποία έκπληξις!), πάλι κάτι αεράτο θα σκεφθεί ο κ. Φλαμπουράρης. Αν πάλι στο μεταξύ η Γερμανία βγει απ' το ευρώ, εμείς θα μείνουμε «πάση θυσία» στο ιερό αυτό νόμισμα, διότι έτσι λένε τα γκάλοπ, έτσι λέει το «όχι» όταν το βαφτίζουν «ναι», διότι έτσι λέει και ο κ. Μιχελογιαννάκης όταν ετάζει τους νεφρούς Σαμαρά κι ερμηνεύει τις σπάλες Σόιμπλε.

Κι έτσι, συντρόφισσες και σύντροφοι, κυρίες και κύριοι, ο κ. Τσίπρας απέδειξε ότι η ελληνική Αριστερά μπορεί να κυβερνάει τη χώρα, αλλά μόνον υπό την επιτροπεία της γερμανικής Δεξιάς. Διότι σε όλα τα υπουργεία θα υπάρχει ο Ευρωπαίος κομισάριος ο οποίος θα κατέχει το δεσμείν και λύειν επί όλους! Υπό την ίδια επιτροπεία βεβαίως (του κ. Σόιμπλε ή του κ. Θεοχάρη, αδιάφορον) θα διατελεί και ο Ελληνας αριστερός πρωθυπουργός (που μάλιστα διατείνεται ότι δεν αναγνωρίζει άλλους πιο αριστερούς απ' αυτόν) - ούτε οι τεύτονες επίτροποι στα υπουργεία, πείτε τους και γκαουλάιτερ, δεν έχει σημασία! Σημασία έχει το ανδρείκελο. Να λειτουργεί καλά. Να κλαίει τις σκοτεινές νύχτες με μαύρο δάκρυ, ώστε να μπορεί να διαβεβαιώνει κάθε πρωί τον κοσμάκη ότι το κακό που του κάνει τώρα, θα μπορέσει να το διορθώσει αύριο! Πώς; Μα με τους πόρους της Ειδικής Οικονομικής Ζώνης! Οταν ο μισθός φθάσει σε έναν χρόνο τα 300 ευρώ, θα μπορέσει ύστερα σε δέκα χρόνια το ανδρείκελο να τον κάνει 320! Λίγο το 'χεις, από το να μην έχεις ούτε ένα ευρώ;

Τώρα, θα μου πείτε, το πας μακριά! Σε δέκα χρόνια ποιο ανδρείκελο ζει και ποιο πεθαίνει. Μεγάλο το δίκιο σας και «μακροπρόθεσμα όλοι θα είμαστε νεκροί». Γεωργοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, υποαμειβομένοι, απασχολήσιμοι, νέοι, μαγαζάτορες, χρεωμένοι, όλοι! Αέρα μάς χρωστάει η ζωή, με αέρα θα μας πληρώσει. Αλλωστε και το χρέος της Γερμανίας αέρας είναι, μια τεράστια φούσκα! Της Ιταλίας ή της Γαλλίας να δεις! Της Ιαπωνίας σωστός Γκοτζίλας, ενώ ο Αμερικανοί τυπώνουν το χρέος τους σε νόμισμα πιο καλό κι απ' το ευρώ (διότι το δολάριο είναι και ένοπλο). Συνεπώς μη

χολοσκάμε! Τα λεφτά, που δεν έχουμε για να πληρώσουμε τους φοροφόρους και τις τράπεζες, αέρας είναι. Κάπως δηλητηριώδης βέβαια, σου κάνει τη ζωή θάλαμο αερίων, αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας, είναι πολύ αριστερό,

πολύ ακατόρθωτο. Και πολύ επικίνδυνο. Διότι, στην εποχή μας, αν σε πιάσουν να σκέφτεσαι μήπως υπάρχει κι άλλος δρόμος, σε πάνε για «εσχάτη προδοσία» που λέει και ο κ. Πανούσης, διότι «δεν μπορεί» κι αυτός «να κάνει αλλιώς» και να μη λέει κοτσάνες. Ακακες κοτσάνες. Καθότι

τις κακιασμένες κοτσάνες, ότι όποιος συριζαίος παραμένει σταθερός στις αρχές του και το προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματος είναι «αποστάτης», ούτε ο κ. Πανούσης τις λέει, ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε ο κ. Παππάς - αφήνουν να τις λέει ο ΔΟΛ...

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

Ο Αλέξης Τσίπρας στη Μήλο

Πιτσιρίκος



Στη Μήλο βρέθηκε τον Δεκαπενταύγουστο ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος αυτό το καλοκαίρι υποδύεται τον πρωθυπουργό με μεγάλη επιτυχία.

Ο Αλέξης Τσίπρας έφτασε στη Μήλο με θαλαμηγό, αφού δεν ήθελε να ταξιδέψει με το πλοίο της γραμμής και να αναστατώσει τους επιβάτες που θα ήθελαν να του σφίξουν το χέρι -και το λαιμό-, για να τον ευχαριστήσουν που σεβάστηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου και υπέγραψε το Μνημόνιο που τους είχε υποσχεθεί.

Σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης, η θαλαμηγός στην οποία επέβαινε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ιδιωτική, οπότε μάλλον υπάρχουν και κρατικές θαλαμηγοί, αλλά μην χαίρεστε, αφού αφενός εσείς δεν θα μπείτε ποτέ μέσα, και αφετέρου δεν ανήκουν πια στο ελληνικό κράτος γιατί τίποτα από όλα αυτά που βλέπετε δεν ανήκει πια στην Ελλάδα και τους Έλληνες, εκτός από το χρέος, το οποίο είναι ελληνικό και περήφανο.

Κάποιοι έσπευσαν να πουν πως η θαλαμηγός με την οποία ταξίδεψε στη Μήλο ο Αλέξης Τσίπρας θα ανήκει σε κάποιον ολιγάρχη, λες και όλοι αυτοί οι ζάπλουτοι συριζοπασόκοι υπουργοί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να έχουν την δική τους θαλαμηγό και περιμένουν τον κάθε Λάτση να τους πάει κρουαζιέρα για να βουτήξουν στην θάλασσα και να πιάσουν το γιούσουρι.

Κάποιοι άλλοι ειρωνεύονται τον Αλέξη Τσίπρα που είχε προτρέψει τον περασμένο Φεβρουάριο τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να μην πάρουν κρατικά αυτοκίνητα αλλά αυτοί τον έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια, και καλά έκαναν γιατί είχαν καταλάβει πως είναι απατεώνας και πως θα υπογράψει το τρίτο και καλύτερο Μνημόνιο.

Πάντως, για να είμαστε και δίκαιοι, ο Αλέξης Τσίπρας είχε προτρέψει τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να μην πάρουν κρατικό αυτοκίνητο και όχι να μην κυκλοφορούν με τις λιμουζίνες και τις θαλαμηγούς των ολιγαρχών.

Μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν στη θαλαμηγό και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο οποίος δεν βούτηξε στην θάλασσα για να δείξει την αντίθεσή του στο μνημόνιο του Τσίπρα, ενώ υπάρχουν πληροφορίες πως δεν έφαγε το φαΐ του και κρατούσε και την αναπνοή του. Ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει μικρές αποδράσεις από την Αθήνα όλο τον Αύγουστο, ώστε να είναι απόλυτα έτοιμος όταν έρθει η ώρα για τη Μεγάλη Απόδραση.

Πιτσιρίκος



anemosantistasis

ΜΑΛΑΓΚΕΝΙΑ..

Επειδή σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο Ισπανός ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα,από τις φασιστικές ορδές του Φράνκο, το 1936 και επειδή ήταν ο αγαπημένος ποιητής της εφηβείας μου αφιερώνω μερικά ποιήματά του στην μνήμη του.

Μαλαγκένια

Ο θάνατος

μπαίνει και βγαίνει

από την ταβέρνα.

–

Περνάνε μαύρα άλογα ,

παράξενος κόσμος

απ’ τους βαθιούς δρόμους της κιθάρας.

–

ΚΙ είναι ένας πόνος από αλάτι

κι από θηλυκό αίμα

στους πυρετικούς νάρδους της μαρίνας.

–

Ο θάνατος

μπαίνει και βγαίνει

και βγαίνει και μπαίνει

ο θάνατος

από την ταβέρνα.

ΜΕΜΕΝΤΟ

Όταν πεθάνω,

θάψτε με με την κιθάρα μου

κάτω από την άμμο.

–

Όταν πεθάνω

ανάμεσα στις πορτοκαλιές

και στις μέντες.

–

Όταν πεθάνω

θάψτε με αν θέλετε

σ’έναν ανεμοδείχτη .

–

Όταν πεθάνω!

(Memento:κάθε ένα από τα δυο μέρη του μνημόσυνου των καθολικών)

DE PROFUNDIS

Οι εκατό ερωτευμένοι

κοιμούνται για πάντα

μες τη στενή γη.

Η Ανδαλουσία έχει

μακριούς κόκκινους δρόμους.

Η Κόρδοβα, πράσινα λιοστάσια

για να φυτέψεις εκατό σταυρούς

να τους θυμούνται.

Οι εκατό ερωτευμένοι

κοιμούνται για πάντα

πηγή:

https://christinehag.wordpress.com

Left foot forward: Το ανθρώπινο κόστος της Ελληνικής κρίσης είναι ντροπιαστικό

Τα μέτρα λιτότητας της ΕΕ δεν είχαν ποτέ σαν στόχο να βοηθήσουν τους απλούς Έλληνες.
Tim Starkey. Leftfootforward.org

Η Ευρώπη έχει δραπετεύσει από το χάος ενός Grexit, αλλά για τον Ελληνικό λαό δεν υπάρχει αίσιο τέλος. Η τελευταία δόση λιτότητας σκοτώνει κάθε ελπίδα ανάκαμψης.

Πάρτε, για παράδειγμα, την αύξηση του ΦΠΑ κατά 30% στα νησιά του Αιγαίου. Αναπόφευκτα, αυτό θα οδηγήσει ξενοδοχεία και εστιατόρια εκτός λειτουργίας, διόγκωση του αριθμού των ανέργων (που έχει ήδη αγγίξει το εντυπωσιακό 51% των νέων).

Η νέα συμφωνία σκοτώνει, επίσης, κάθε πρόσχημα ότι η Ελλάδα είναι μια ελεύθερη, κυρίαρχη χώρα.

Η κυβέρνηση πρέπει να ζητήσει τώρα την έγκριση των υπαλλήλων της Τρόικας για να μπορέσει να περάσει οποιαδήποτε νομοθεσία, και θα δούμε € 50 δισεκατομμύρια του ενεργητικού να αποσπάται σε ένα ταμείο για να ικανοποιήσει τις αρπακτικές απαιτήσεις των πιστωτών της.

Γίνεται επώδυνα σαφές πως τα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η ΕΕ κατά τα τελευταία πέντε χρόνια δεν είχαν ποτέ στόχο την βοήθεια προς τους απλούς Έλληνες, αλλά πάντα στόχευαν να διασφαλίσουν πως οι Γάλλοι και Γερμανοί τραπεζίτες θα έπαιρναν τα χρήματά τους πίσω – συνήθως με ληστρικό ενδιαφέρον.

90 τοις εκατό των χρημάτων διάσωσης δεν έχει καν δαπανηθεί στην Ελλάδα, αλλά έχει πάει κατευθείαν στην αποπληρωμή των δανείων. Το ανθρώπινο κόστος είναι τραγικό.

Πάρτε σαν παράδειγμα την υγεία, όπου τα νοσοκομεία έχουν δει τη χρηματοδότησή τους να περικόπτεται κατά 50%. Το κράτος είναι πίσω στις πληρωμές του προσωπικού υγειονομικής περίθαλψης και τα φάρμακα για τους καρκινοπαθείς παρουσιάζουν ελλείψεις. Η φυματίωση, η ελονοσία και ο υποσιτισμός είναι σε άνοδο, τροφοδοτούμενα από το γεγονός ότι το 40% των παιδιών ζουν σήμερα σε συνθήκες φτώχειας.

Επίσης, υπάρχει η καταστροφική διαρροή “μυαλών’. Όπως η φίλη μου, δασκάλα γυμνασίου- αφού είδε περικοπή του μισθού της από € 1.500 το μήνα σε μόλις € 780 το μήνα έφυγε από τη χώρα.

Χιλιάδες νέοι με προσόντα έχουν πάρει την ίδια απόφαση. Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;
Αυτή δεν είναι μια Ευρωπαϊκή Ένωση για την οποία οι σοσιαλιστές μπορούν να είναι υπερήφανοι.

Έχουν ενεργήσει περισσότερο ως τραμπούκοι εκτελεστές τοκογλύφων παρά ως κινητήριος δύναμη της αλληλεγγύης και την κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε αυτή την διαδρομή η Ελληνική δημοκρατία και ανεξαρτησία έχουν υπονομευθεί θανάσιμα

Στην πορεία προς το τελεσίγραφο παραμονής/εξόδου, η ΕΕ θα πάρει θέση στην κεντρική σκηνή της Βρετανικής πολιτικής. Σε αυτή την εκστρατεία δεν πιστεύω πως οι Εργατικοί θα πρέπει να είναι απλά μια μαζορέτα του κατεστημένου.

Ακριβώς όπως οι Συντηρητικοί, θα πρέπει να υποστηρίζουμε μια αναμορφωμένη Ευρώπη. Ωστόσο, το όραμά τους δεν είναι το όραμά μας, και η λίστα με τα ψώνια τους στις μεταρρυθμίσεις είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας. Για παράδειγμα, όταν θέλουν να παραιτηθούν από τις προστασίες των εργαζομένων, το βλέπουμε ως ένα ζωτικό μέρος της αρχιτεκτονικής.

Πέρα από αυτό, χρειαζόμαστε μια Ευρώπη όπου η διάσωση των φτωχών είναι εξίσου σημαντική με τη διάσωση των τραπεζών, όπου το επίκεντρο της οικονομικής πολιτικής είναι η ανάπτυξη και οι δουλειές για τα εκατομμύρια των άνεργων νέων.

Χρειαζόμαστε ένα «New Deal» για την πραγματοποίηση επενδύσεων στις φτωχότερες, αδύναμες οικονομίες της Ευρώπης. Χρειαζόμαστε επίσης μια πιο δημοκρατική Ευρώπη που θα σέβεται την κυριαρχία των εθνών. Μια Ευρώπη που θα είναι πιο διαφανής, για παράδειγμα, σε σχέση με τη διαδικασία κατάρτισης του προϋπολογισμού της ΕΕ.

Μια Ευρώπη που θα κυριαρχείται λιγότερο από γραφειοκράτες, όπου, για παράδειγμα, η νομοθεσία μπορεί να ξεκινάει από τους βουλευτές ή τα εθνικά κοινοβούλια και όχι μόνο από τους μη εκλεγμένους Επιτρόπους.

Καθώς το Ελληνικό δράμα εκτυλισσόταν, οι Εργατικοί στεκόταν βουβοί στο περιθώριο. Ελπίζω ότι τους επόμενους μήνες αυτό θα αλλάξει και το κόμμα θα αδράξει την ευκαιρία να υποστηρίξει ένα σοσιαλιστικό όραμα για την Ευρώπη.
 nostimonimar

Αν για κάτι φταίει ο Τσίπρας είναι γιατί εγκατάλειψε τη μάχη που αν δεν ήταν ο ίδιος δεν θα είχε δοθεί ποτέ...

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε εξαρχής μπροστά του ένα βουνό. Είναι ο μόνος Αριστερός πρωθυπουργός σε μια Ευρώπη που διοικείται από νεοφιλελεύθερους. Αν κάποιος μπορεί να τον κατηγορήσει σοβαρά για κάτι είναι πως υπερεκτίμησε την αξία τής δημοκρατίας σε αυτήν την Ε.Ε. Πίστεψε ειλικρινώς ότι η λαϊκή εντολή που έλαβε στις 25 Ιανουαρίου ήταν από μόνη της αρκετή ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, το οποίο είχε ως προτεραιότητα την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό αποδείχθηκε μια φενάκη. Δυστυχώς αυτοί που κυβερνούν την Ευρώπη δεν ενδιαφέρονται για τη σωτηρία τής χώρας μας αλλά για το πώς θα καρπωθούν τα υπερκέρδη τους από την ελληνική κρίση εδώ και τώρα. Γι' αυτό και προτείνουν υφεσιακά μέτρα τα οποία ενδεχομένως να φέρουν βραχυπρόθεσμα έσοδα στο κρατικό ταμείο αλλά θα καταδικάσουν τη χώρα σε μια μόνιμη ανθρωπιστική κρίση...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε κανένα δικαίωμα να αποδεχθεί από τις 26 Ιανουαρίου ένα νέο μνημόνιο. Δεν είχε λάβει αυτήν την εντολή από τον ελληνικό λαό, αλλά αυτή της διαπραγμάτευσης για μια καλύτερη συμφωνία. Ολοι, βεβαίως, κρίνονται από το αποτέλεσμα. Κι ο Αλέξης Τσίπρας απότυχε. Αυτό, όμως, δεν συνέβη γιατί όφειλε να συμβιβαστεί από την πρώτη ημέρα αλλά γιατί εγκατάλειψε τη μάχη στο 90ό λεπτό κι αφού πρώτα είχε δώσει τα πάντα για τη νίκη. Αν, λοιπόν, για κάτι ψέγω τον πρωθυπουργό είναι γιατί δεν ολοκλήρωσε τη μάχη που αν δεν ήταν ο ίδιος δεν θα είχε ξεκινήσει ποτέ...

Λένε πως ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να μείνει στην θέση του γιατί διατηρεί τη λαϊκή επιδοκιμασία, το ηθικό πλεονέκτημα και την πολιτική βούληση για να αλλάξει αυτήν τη χώρα. Δεν αμφισβητώ ούτε την εντιμότητα ούτε τις ικανότητες του ανδρός. Αυτοδεσμεύεται, ωστόσο, στην εφαρμογή ενός προγράμματος το οποίο, ας μην κοροϊδευόμαστε, θα κατέχει θέση Συντάγματος και το οποίο θα ορίζει οποιαδήποτε πτυχή κυβερνητικής πολιτικής. Σε ένα τόσο ασφυκτικό πλαίσιο ναι μεν του δίνονται δυνατότητες τομών, όπως στα ζητήματα διαπλοκής, διαφθοράς, καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, ωστόσο, στην περίπτωση βεβαίως που θα εγκριθεί κι από τους εταίρους, η πολιτική ζωή τού τόπου θα καθορίζεται από την εφαρμογή ή μη των μνημονιακών πολιτικών. Κι αυτό δεν είναι απλώς μια εικασία, αλλά βασίζεται στην εμπειρία των πέντε προηγούμενων χρόνων. Ο πρωθυπουργός θα μοιάζει με έναν προπονητή ποδοσφαίρου ο οποίος θα κληθεί να προπονεί μια ενδεκάδα ποδοσφαιριστών-βλέπε μέτρα- στα οποία δεν έχει καμία εμπιστοσύνη. Ακόμα κι ο Ζοζέ Μουρίνιο να αποδειχθεί, το έργο του μοιάζει σχεδόν μάταιο να έχει ευτυχή κατάληξη...

Ο Αλέξης Τσίπρας αυταπατάται αν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι αν αναγκαστεί να ψηφίσει ένα τρίτο μνημόνιο, παρ' όλες τις ειλικρινείς αγαθές προθέσεις του. Αυτό πίστεψαν κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου και οι σαμαροβενιζέλοι, οι οποίοι ναι μεν δεν είχαν ποτέ ως προτεραιότητα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τής πλειοψηφίας τού ελληνικού λαού ωστόσο πράγματι θεώρησαν πως σε βάθος χρόνου θα κέρδιζαν την παρτίδα. Γι' αυτό κι οφείλει είτε να παραιτηθεί μετά από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και να ζητήσει την ανανέωση της εμπιστοσύνης τού εκλογικού σώματος στο πρόσωπό του, την οποία κι ο γράφων θα του προσφέρει, αν μη τί άλλο γιατί δεν υπάρχει άλλη σοβαρή εναλλακτική λύση, είτε να αποδεχθεί την πολιτική του αυτοκτονία στα σαράντα ένα του μόλις χρόνια. Αν δεν υπάρξει μια σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους κι ένα γενναίο αναπτυξιακό πακέτο, ο πρωθυπουργός θα βάλει την υπογραφή του σε ένα αδιέξοδο πρόγραμμα που θα του δίνει ελάχιστο περιθώριο κινήσεων και θα οδηγήσει έτσι κι αλλιώς στη χρεοκοπία. Αν τα πετύχει, θα του βγάλω το καπέλο. Αν όχι, ετοιμάζω ήδη τον πολιτικό του επικήδειο...
tripioevro