BBC: Μήπως το ΔΝΤ «τίναξε στον αέρα» τη συμφωνία Ελλάδας-δανειστών;

«Πάνω που φαινόταν ότι θα μπορούσε να υπάρξει μία ανάπαυλα στην ελληνική κρίση, το ΔΝΤ εξαπέλυσε μία σφοδρή επίθεση στη συμφωνία διάσωσης που...
επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τη Γερμανία και άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης» επισημαίνει σε άρθρο του ο Ρόμπερτ Πέστον του BBC.

Όπως αναφέρει ο γνωστός αρθρογράφος, η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ εκτιμά ότι το χρέος της μεσογειακής χώρας πρόκειται να σπάσει κάθε ρεκόρ μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, αγγίζοντας το 200% του ΑΕΠ, επομένως είναι ξεκάθαρα μη βιώσιμο.

Σύμφωνα με το ΔΝΤ απαιτούνται μέτρα ελάφρυνσης που ξεπερνούν κατά πολύ εκείνα που εξέταζαν μέχρι τώρα οι Ευρωπαίοι, προκειμένου το χρέος να γίνει βιώσιμο. Επιπλέον, το ταμείο ασκεί με την έκθεσή του έντονη κριτική στις μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα με την πρόσφατη συμφωνία των Βρυξελλών, τονίζοντας ότι η χρεωμένη χώρα δεν θα είναι σε θέση να επιτύχει συνεχή πρωτογενή πλεονάσματα κοντά στο 3,5% του ΑΕΠ της για τις επόμενες δεκαετίες. Προσθέτει δε ότι και οι ρυθμοί ανάπτυξης που προβλέπονται είναι εξωπραγματικά υψηλοί για μια χώρα σαν την Ελλάδα.

Κατά την άποψη του Πέστον, η έκθεση που δημοσίευσε χθες το ΔΝΤ είναι εξαιρετικά σημαντική για δύο λόγους.

Πρώτον, θα δυσκολέψει πολύ περισσότερο τα πράγματα για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θα κληθεί να πείσει τη Βουλή των Ελλήνων να ψηφίσει τα επώδυνα μέτρα λιτότητας της συμφωνίας, με αντάλλαγμα την παραμονή στην ευρωζώνη. «Γιατί όμως οι βουλευτές να ψηφίσουν το πακέτο των σκληρών μέτρων όταν ο παγκόσμιος κριτής των οικονομικών πραγμάτων (δηλαδή το ΔΝΤ) δεν πιστεύει ότι θα οδηγήσουν τη χώρα στην ανάκαμψη», διερωτάται ο Βρετανός αρθρογράφος.

Η έκθεση όμως είναι σημαντική και για έναν δεύτερο λόγο: Οι δανειστές - και ιδίως η Γερμανία - εξανάγκασαν την Κυριακή τον Τσίπρα να αποδεχθεί ένα πρόγραμμα με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, παρά τις έντονες αντιδράσεις του τελευταίου. Ωστόσο, μετά τη δημοσιοποίηση της έκθεσης του ΔΝΤ, αυτό ακούγεται κάπως αστείο. Με την έκθεσή του, το ταμείο ξεκαθαρίζει για μία ακόμα φορά πως η μοναδική προϋπόθεση για να συμβάλει σε ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης θα ήταν να υπάρξει ένα σημαντικό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. 

Υπό άλλες συνθήκες, η επιμονή αυτή του ΔΝΤ θα ήταν καλά νέα για τον Τσίπρα. Ωστόσο, έτσι όπως έχουν τα πράγματα, ο Έλληνας πρωθυπουργός μάλλον θα προτιμούσε να τα βρουν πρώτα οι δανειστές μεταξύ τους, προτού του πουν πώς να κάνει κουμάντο σπίτι του, καταλήγει το δημοσίευμα του BBC.
nonews-news

"Market Watch": Η Ελλάδα είναι το πιο καθαρό παράδειγμα ότι η λιτότητα δεν λειτουργεί

Από το 2009, η Ελλάδα παραπαίει, τα οικονομικά της πήραν μια δραματική στροφή και ουσιαστικά εισήλθε στα βάθη της οικονομικής κρίσης δεχόμενη όλες τις επιπτώσεις της.

Τα αποτελέσματα ήταν...
γνωστά: η χώρα προσέτρεξε στην Τρόικα για δάνειο κι εκείνη το έδωσε υπό την προϋπόθεση ότι θα τηρήσει αυστηρά μέτρα λιτότητας. Ήτοι: αύξηση φόρων, περικοπές μισθών, μείωση δημόσιων δαπανών κ.λπ.

Το MarketWatch αναφέρει πως όλα αυτά τα μέτρα είχαν περιγραφεί ως ένα πικρό χάπι που θα βοηθούσε τη χώρα να ξεφύγει από τη μέγγενη του χρέους και να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Ωστόσο, αυτή η δημοσιονομική συστολή οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, σε μαζική ανεργία, σε άνοδο του χρέους και σε ελλείμματα του προϋπολογισμού τα οποία διευρύνθηκαν (όπως φαίνεται και στο διάγραμμα).



Το άρθρο αναφέρει πως η λιτότητα που υπαγορεύεται από την Τρόικα, βασίζεται σε μια λανθασμένη και επικίνδυνη ιδεολογία. Αυτό αναφέρει ο Μαρκ Μπιθ, καθηγητής μακροοικονομίας στο Πανεπιστήμιο Brown και συγγραφέας του βιβλίου «Λιτότητα: Η Ιστορία μιας επικίνδυνης ιδέας».

Η αυταπάτη

Ο Μπλιθ ακολουθεί την οπτική του Στίγκλιτς και του Κρούγκμαν επικρίνοντας την άκριτη λιτότητα. Οι υποστηρικτές της βλέπουν το υψηλό χρέος ως το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάπτυξη. Η επιθετική μορφή λιτότητας, ωστόσο, υπό κανονικές συνθήκες, οδηγεί σε ύφεση. Σε περιόδους οικονομικής συρρίκνωσης, όμως, μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Κάτι που συμβαίνει στην Ελλάδα.

Ο Κρούγκμαν, πρόσφατα, είχε κάνει λόγο για την «αυταπάτη της λιτότητας», ενώ κατά άλλους οικονομολόγους ήταν αυτή που κατάστρεψε την ελληνική οικονομία. Κατά τον Στίγκλιτς, το ζήτημα δεν είναι ότι οι Ευρωπαίοι θέλουν να τιμωρήσουν την Ελλάδα – απλώς, χρησιμοποιούν ένα κακό μοντέλο.

Στην πραγματικότητα, αναφέρει ο Μπιθ, οι χώρες που τρέχουν τεράστια ελλείμματα και αδυνατούν να εξοφλήσουν το δημόσιο χρέος τους, έχουν τέσσερις τρόπους για να βγουν από τη δύσκολη κατάσταση: να το φουσκώσουν, να προχωρήσουν σε υποτίμηση, να το ξεφουσκώσουν μέσω του αποπληθωρισμού και τέλος να προχωρήσουν σε χρεοκοπία.



Η περίπτωση της Ελλάδας

Μια χώρα που δεν βρίσκεται κάτω από την ομπρέλα ενός κοινού νομίσματος, μπορεί να προχωρήσει σε υποτίμηση. Η Ελλάδα, όμως, δεν μπορεί να το κάνει. Όσο για τη χρεοκοπία, το παράδειγμα της Αργεντινής είναι ενδεικτικό: πρόκειται για επώδυνο δρόμο που όμως μπορεί να οδηγήσει σε διαφυγή από το βασικό πρόβλημα. Η Ελλάδα, αναφέρει το άρθρο, θα μπορούσε να επιλύσει το θέμα της μέσω των διαπραγματεύσεων, αλλά εδώ και έξι μήνες αποδείχθηκε πως ούτε και αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει κάπου – ειδικά στο θέμα της διαγραφής του χρέους.

Το τελευταίο διάστημα, ολοένα και περισσότεροι ακαδημαϊκοί και επιφανείς οικονομολόγοι συντάσσονται σε ένα κίνημα που κινείται στην αντίπερα όχθη της λιτότητας θεωρώντας πως αυτή είναι η βασική αιτία που αντί θα θεραπεύει το τραύμα, το επιδεινώνει. Ο Πικετί, ο Ρόγκοφ, ο Ρέινχαρτ και κάμποσοι άλλοι βρίσκονται σε αυτή τη μεριά. Παράλληλα, το ΔΝΤ, μέσω συνεχών μελετών, επιμένει πως η δραστική μείωση των δαπανών και οι επιβολή υψηλών φόρων δεν οδηγούν στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα που είναι η μείωση του δημόσιου χρέους. Άρα, καταλήγουμε σε μια λιτότητα για το τίποτα.
nonews-news

Η Ευρώπη της ουτοπίας

Κυριάκος Αγγελάκος

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Κ. Καρυωτάκης,
 «Αισιοδοξία»

Μεγάλωσα σε μια Ελλάδα όπου εδώ και 40 χρόνια ισχύει ως αξίωμα το δόγμα: “Ανήκωμεν εις την Δύσιν”. Ο «εθνάρχης» Καραμανλής με τη φράση αυτή σφράγισε τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Η Ευρώπη ήταν διαιρεμένη σε δύο στρατόπεδα και η Ελλάδα, έχοντας βγει συντετριμμένη από την 7ετη δικτατορία και την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ζητούσε να προσδεθεί σ’ ένα ισχυρό μπλοκ κρατών. Οι όποιες αντίθετες φωνές έσβησαν σύντομα. Θυμάμαι το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο» του ΠΑΣΟΚ, που μ’ ένα γρήγορο fade out έδωσε τη θέση του στο «Εμπρός Αντρέα για μια Ελλάδα νέα». Μόνο το ΚΚΕ, σε πείσμα του χρόνου και με προσήλωση παλαιοημερολογίτη, φώναζε και ίσως εξακολουθεί να φωνάζει: « Όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων».

Μετά είμαστε κι εμείς, οι οπαδοί του Ευρωκομμουνισμού. Περήφανοι νέοι αριστεροί και ευρωπαϊστές θεωρούσαμε ότι μπορούμε με τους Ιταλούς συντρόφους του PCI, τους Ισπανούς του PCE και τους Γάλλους του PCF ν’αλλάξουμε την Ευρώπη, να ξεπλύνουμε την Αριστερά από το όνειδος του Σταλινισμού, να τη συνδέσουμε με τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Θυμάμαι τις ανταποκρίσεις από την κηδεία του Μπερλίνγκουερ. Εκεί, δίπλα στο φέρετρό του, παραστέκανε σιωπηλοί και βουρκωμένοι ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, με τα μαύρα του γυαλιά, σαν να το ’σκασε από ένα πλάνο του Φελίνι, αλλά και οι μεταλλορύχοι της Federacione Metalourgico d’ Italia, με τα κράνη τους και τις εργατικές τους φόρμες. Πάνω στο φέρετρο η κόκκινη σημαία κι εκατοντάδες χιλιάδες Ιταλοί πολίτες να κλαίνε. Νομίζω ότι μέσα σ’ αυτό το φέρετρο κλείστηκε και ο ευρωκομμουνισμός. Ο Καρίγιο ήταν ένα παλιό σταλινόμουτρο, που ο Χορχέ Σεμπρούν στην αυτοβιογραφία του τον έριξε στα Τάρταρα, και ο Ζωρζ Μαρσαί δεν αποδείχθηκε καλύτερος.

Μέσα σ’ αυτή την ιστορική ροή, έφηβοι κι εμείς, άγραφα χαρτιά, σχεδιάζαμε τη δική μας Ευρώπη της Ουτοπίας. Την Ευρώπη στην οποία δεν μπορούσαμε να νικήσουμε, αλλά ήμασταν νικητές. Την Ευρώπη του Παζολίνι, του φανταστικού μουσείου του Μαλρώ, του Καμύ, του Τόμας Μαν και του Χάντκε· του Μπέικον και του Βερμεέρ, του Βαν Γκογκ και του Μπαχ. Την Ευρώπη των ασπρόμαυρων τοπίων του Βέντερς, και των ερειπίων του Ροσελίνι, του Τρυφώ και του Φελίνι, των μουσικών του Ένιο Μορικόνε και του Νίνο Ρότα, των Rolling Stones και των feuilles mortes, των μουσείων και των καφέ, του Centro Historico της Ρώμης και των καρτιέ του Παρισιού, του Σεμπρούν και του Κούντερα, του Χάμπερμας, του Αντόρνο και του Αλτουσέρ, του Ρολάν Μπαρτ, του Λουί Μαλ και του Αλμοδοβάρ. Και μαζί, την Ευρώπη της οικολογίας, του “Atomkraft? Nein danke”, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του σεβασμού στην ιδιαιτερότητα του Άλλου, του “touche pas a mon pote” και των κινημάτων αλληλεγγύης. Θυμάμαι τον Βολφ Μπίρμαν κυνηγημένο από την ανατολικογερμανική Στάζι να παίζει στην κιθάρα του μπαλάντες. Και θα θυμάμαι για πάντα την ιστορία που μου είχε πει η φίλη μου η Φανή Ζιώζια, η οποία δε ζει πια, και με την οποία μοιράστηκα την Ευρώπη της ουτοπίας, τα μυστικά του σινεμά και την ιερότητα της φιλίας: όταν τελείωσε η προβολή του Θίασου του Θ. Αγγελόπουλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο κόσμος έβγαινε από το Θέατρο Μακεδονικών Σπουδών βουβός και δακρυσμένος. Την ίδια ώρα περνούσε έξω από το Θέατρο μια διαδήλωση εναντίον του Φράνκο, γιατί ο Ισπανός δικτάτορας είχε δολοφονήσει με γκαρότα 4 νεαρούς αγωνιστές της ΕΤΑ. Ο κόσμος που έβγαινε από την προβολή ενώθηκε με το πλήθος της διαδήλωσης που κρατούσε αναμμένα κεριά κι έκαναν κοινή πορεία στους δρόμους της φθινοπωρινής πόλης.

Αυτή ήταν η δική μου Ευρώπη, και τούτη η Ευρώπη του πολιτισμού, των ιδεών και του ανθρωπισμού δεν υπάρχει πια. Είναι ένας μη-τόπος. Η Ευρώπη της ουτοπίας μετεξελίχθηκε σε Ευρώπη των επιτοκίων. Η Ευρώπη της Δημοκρατίας σε Ευρώπη της Δανειοκρατίας. Επικαλούνται όλοι την Αρχαία Ελλάδα, ως γενέθλια γη της ΕΕ και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ενώ  πνίγονται εκατοντάδες μετανάστες στα παράλιά της μαζί με ικέτες πρόσφυγες από τη Συρία με τα μωρά τους στην αγκαλιά. Την ίδια ώρα, οι “πολιτισμένοι” Ευρωπαίοι ηγέτες διαφωνούν στις πολυτελείς αίθουσες συνεδρίων για την ποσόστωση στη φιλοξενία. Χτίζουν την Ευρώπη των κανόνων και της τάξης, κι ας έλεγε ο Χάινριχ Μπελ ότι τάξη υπάρχει μόνο στα νεκροταφεία. Μέσα σε κλειστά συμβούλια, άτυπα, μη θεσμικά όργανα αποφασίζουν για τις τύχες των λαών σαν ν’ αποφασίζουν για την αγοροπωλησία ομολόγων. Μας διοικούν πολιτικοί που εμπλέκονται σε τεράστια σκάνδαλα, αλλά φορούν το λευκό κολάρο του προτεστάντη πάστορα και μιλούν με θεολογική ρητορική για το χρέος, για την ενοχή και την αμαρτία. Ο κόσμος του Χάνεκε και του Μπέργκμαν με σάρκα και οστά.

Ξαναζούμε συμμαχίες και συσχετισμούς δυνάμεων, επίδειξη ισχύος και περιφρόνηση του αδύνατου πολίτη, πράξεις ατιμωτικής υποταγής, ρατσιστικών, φυλετικών ύβρεων και κατάλυσης της δημοκρατίας, που παραπέμπουν σε εποχές που η Ευρώπη προσπάθησε απεγνωσμένα να ξεχάσει. Ο κύκλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν έχει κλείσει, σαν την αρχαία τραγωδία, όπου όταν ανοίγει ο κύκλος του αίματος δεν κλείνει ποτέ. Ο ναζισμός ξανασηκώνει κεφάλι πανευρωπαϊκά, ο αντισημιτισμός αφυπνίζεται, ο ρατσιστικός λόγος και η βία αποτελούν καθημερινά φαινόμενα. Είναι ανεδαφικό να περιμένει κανείς ένα τέτοιο κορυφαίο γεγονός να κλείσει σε τρεις γενιές. Ο Σόιμπλε γεννήθηκε το 1940 και ήταν 13 χρονών όταν οι σύμμαχοι διέγραψαν το γερμανικό χρέος και έδιναν στη Γερμανία την ευκαιρία να ξεκινήσει από το μηδέν και να κυριαρχήσει οικονομικά στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Το αίσθημα της ήττας και της ντροπής για τα ασύλληπτα εγκλήματα που διέπραξαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο βιώθηκαν για δεκαετίες ως συλλογική εθνική ενοχή. Τώρα η Γερμανία κλείνει οριστικά τους λογαριασμούς της με το ενοχικό της παρελθόν και ξαναγυρνάει στο Ευρωπαϊκό πεδίο με όρους εθνικής κυριαρχίας πάνω στους αδύναμους -και όχι μόνο- εταίρους. Η Γερμανία ξαναβρίσκει τους παλιούς της συμμάχους, τις χώρες της Βαλτικώς, κι αυτές στοιχίζονται πίσω της με μια ιστορικά αναγνωρίσιμη υποτέλεια.

Σήμερα θα παρακολουθήσουμε ακόμα ένα Γιουρογκρούπ κι ακόμα μία σύσκεψη κορυφής. Πίσω από κλειστές πόρτες, μακριά από τη δημοκρατία της διαφάνειας και της δημοσιότητας θα αποφασιστεί η τύχη της χώρας. Εμείς θα ενημερωνόμαστε απο φήμες, twitts, posts στο fb, στημένα ρεπορτάζ, ψευδείς ειδήσεις, συνεντεύξεις τύπου Ντάισελμπλουμ (ο Βαν Γκογκ θα έκοβε και το άλλο του αυτί για να μην τον ακούει), μυστικά έγγραφα του Γερμανικού ΥΠ.ΟΙΚ που ξαφνικά είδαν το φως της δημοσιότητας για έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Όλα αυτά είναι όπλα ενός παράλληλου επικοινωνιακού πολέμου, όπου από τη μια μεριά βρίσκονται διεθνείς οργανισμοί ενημέρωσης, πληρωμένες γραφίδες, μηχανισμοί προπαγάνδας, ελληνικά παπαγαλάκια και κανάλια που συστηματικά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Μια τεράστια δύναμη πυρός απέναντι στην Ελλάδα, η οποία έχει μία μόνο σφαάρα.

Είναι σαφές και παγκοίνως γνωστό ότι ο μόνος που έχει ολοκληρωμένο, κοστολογημένο και μεθοδικό σχέδιο για GREXIT είναι ο Σόιμπλε. Η στρατηγική του Γερμανού ΥΠ.ΟΙΚ συναντάται με τις μύχιες επιθυμίες του Λαφαζάνη και της Αριστερής Αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ η Αριστερά στην Ελλάδα δεν δούλεψε συστηματικά πάνω σ’ ένα εναλλακτικό σχέδιο για την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Να μελετήσει, να οργανώσει και να προετοιμάσει την κοινωνία. Να προχωρήσει σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, να απεμπλακεά από συντεχνιακές και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, να προτείνει μοντέλα παραγωγής και ανάπτυξης. Ό,τι ακούμε είναι επιπέδου κομμωτηρίου ή trash tv: πυρηνικός χειμώνας, κόλαση, φτώχια και δυστυχία. Ακόμα και ο Λαπαβίτσας μιλάει για δελτίο τροφίμων και περιμένει να πείσει τον κόσμο που ήδη στέκεται στις ουρές των ΑΤΜ, σιωπηλός, αξιοπρεπής κι απελπισμένος, να τον ακολουθήσει στην πορεία προς τη δραχμή. Μόνο ο Στίγκλιτς ισχυρίζεται ότι εκτός ευρώ η Ελλάδα μπορεί να διαπρέψει, αλλα τι ξέρει αυτάς; Επειδή έχει Νόμπελ;

Σήμερα όλη μου η σκέψη και οι έλπιδες θα είναι με τους Έλληνες που θα διαπραγματεύονται στην κλειστή αίθουσα του Eurοgroup και τους οποίους εκτιμώ ιδιαίτερα για την τιμιότητα, τη σεμνότητα και τις ικανότητές τους.

Το οξύμωρο είναι ότι θα συμμετάσχουν σε άλλη μια οικονομική διαπραγμάτευση, όπου το αντικείμενό της δεν είναι οικονομικό: είναι ζήτημα υποταγής, κατάλυσης εθνικής κυριαρχίας και παραβίασης της βούλησης του λαού έπως έχει εκφραστεί δημοκρατικά μέσα από εκλογές και δημοψήφισμα.

Δεν περιμένω να βγει τίποτα καλό, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Υπάρχει μόνο ένας δρόμος, τον διανύουμε πέντε χρόνια τώρα και σήμερα βρισκόμαστε στην αρχή της μεγάλης κατηφόρας.
Κρατάω την Ευρώπη της ουτοπίας μέσα μου και προσπαθώ καθημερινά να την τροφοδοτώ για να μη σβήσει η φωτιά: ένα βιβλίο του Γιόζεφ Ροτ ή του Βασίλι Γκρόσμαν, μια μουσική του Arvo Prat και του Krzysztof Penderecki, μια ταινία των Νταρντέν και την Ida του Πάβελ Παβλικόφσκι. Όμως η Grande belezza έχει οριστικά χαθεί.

* Ο Κυριάκος Αγγελάκος είναι σκηνοθέτης

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-eyropi-tis-oytopias

Ποιος υπέγραψε για το ταμείο του Σόιμπλε

Από το INFOWAR


Για όσους δεν θυμούνται ποιος έβαλε την υπογραφή για το ταμείο στο Λουξεμβούργο ( Institution for Growth) στο οποίο ο Σόιμπλε ήθελε να στείλει περιουσία του ελληνικού δημοσίου αξίας 50 δισεκατομυρίων ευρώ, ένας αναγνώστης μας έστειλε το δελτίο τύπου του γερμανικού υπουργείου οικονομικών.

Ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους είχε έρθει στην Αθήνα ο Σόιμπλε τον Ιούλιο του 2013 και συναντήθηκε με τον Σαμαρά, τον Στουρνάρα και τον Χατζηδάκη. Μαζί του ήρθε και ο Dr. Ulrich Schröder, CEO της γερμανικής κρατικής τράπεζας ανάπτυξης Kreditanstalt für Wiederaufbau (KfW).

Πρόεδρος της KfW είναι βέβαια ο ίδιος ο Σόιμπλε.

Αυτοί μας εγκαλούν - Όταν η υπουργός υγείας της Λιθουανίας πρότεινε ευθανασία για τους φτωχούς

«Η ευθανασία θα μπορούσε να αποτελεί μία χρήσιμη εναλλακτική για όσους δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και πάσχουν από βαριές ασθένειες» είχε δηλώσει η νέα τότε υπουργός Υγείας της Λιθουανίας(τον Ιούλιο του 2014), Rimantė Šalaševičiūtė, αφήνοντας άπαντες άναυδους.

Μάλιστα, προχώρησε ακόμα περισσότερο, θυμίζοντας τον Μέγκελε και τη θεωρία του ευγονισμού, αναφερόμενη και στο ζήτημα της ευθανασίας σε μικρά παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Η επιτομή της κυνικότητας…

 – αν και η λέξη κυνικότητα είναι πολύ λίγη – προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στους δημοσιογράφους τοπικών Μέσων που παραβρίσκονταν στη συνέντευξη Τύπου, όπως αναφέρει το bioedge.org. Μετά το σάλο, η ίδια έσπευσε να διευκρινίσει ότι αναφέρεται σε ασθενείς που «δεν θέλουν να ταλαιπωρούν τους συγγενείς τους και να υποφέρουν τόσο αυτοί όσο και οι ίδιοι».

Η Λιθουανή υπουργός Υγείας, άνοιξε απευθείας μετά την τοποθέτησή της στον υπουργικό θώκο το ζήτημα της νομιμοποίησης της ευθανασίας.

Στην πρόθεσή της αυτή για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας, η Λιθουανή έχει προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις τόσο από τον ιατρικό κόσμο της χώρας, όσο και από την καθολική εκκλησία.

kafeneio-gr

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ενα αποκαλυπτικό άρθρο του Foreign Affairs
του Mark Blyth*
[Πηγή: Foreign Affairs, 07/07/2015]

Με δεδομένο ότι δεν μπορείς να ζητάς συνέχεια από τον κόσμο να ψηφίζει ο ίδιος την φτωχοποίησή του, ήταν πια θέμα χρόνου να βρεθεί η Ευρώπη μπροστά σ’ ένα Αλέξη Τσίπρα. Παρά τις προσπάθειες του Γιούρογκρουπ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ από τον Φεβρουάριο του 2015 να πείσουν την Ελλάδα να δεχτεί κι άλλη λιτότητα ψηφίζοντας «ναι», οι Έλληνες ψήφισαν ΟΧΙ με ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά από ότι είχαν ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι το σκορ είναι τώρα 2-0 κατά της λιτότητας. Αλλά, τι ακολουθεί;

Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι είναι και τι δεν είναι αυτή η κρίση. Είναι εκπληκτικό ότι, παρά την ανιαρή ηθικολογική παραφιλολογία που θέλει να αποδείξει το αντίθετο, η ίδια η Ελλάδα (και οι Έλληνες) ΔΕΝ ευθύνονται και τόσο για την κρίση που ονομάζεται Ελλάδα. Για να καταλάβουμε το γιατί, είναι αναγκαίο να «ακολουθήσουμε τα λεφτά» και τους τραπεζίτες που τα δημιουργούν από το χρέος, δηλαδή να καταλάβουμε τι σημαίνει «χρεωστικό χρήμα».Οι ρίζες της κρίσης βρίσκονται πολύ μακριά από την Ελλάδα. Βρίσκονται στην ίδια την τεχνοδομή του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Όταν δημιουργήθηκε το Ευρώ το 1999, δεν ήταν μόνο οι Έλληνες που απέκτησαν πρόσβαση σε δάνεια όπως οι Γερμανοί, αλλά το Ευρώ κατέστη το κατ’ εξοχή φτηνό συναλλαγματικό νόμισμα, στο οποίο δάνειζαν και δανείζονταν οι τράπεζες όλου του κόσμου. Με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια, με χώρες που εκλιπαρούσαν να μπουν στο Ευρώ και μια εκκολαπτόμενη πιστωτική έκρηξη, φάνταζε λογικό για τις εθνικές τράπεζες να επεκτείνουν όσο μπορούσαν τον ιδιωτικό δανεισμό.

Κατά την πρώτη δεκαετία του Ευρώ είδαμε τα δάνεια και το λοιπό ενεργητικό των Ευρωπαϊκών τραπεζών να εκτοξεύονται κατά κόρον, ιδιαίτερα στον χώρο της Ευρωπαϊκής περιφέρειας. Όντως, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS), μέχρι το 2010 που χτύπησε η κρίση, οι Γαλλικές τράπεζες κρατούσαν περίπου το αντίστοιχο των 465 δις Ευρώ σε ούτω καλούμενα «ανεπαρκή περιφερειακά στοιχεία ενεργητικού», ενώ οι Γερμανικές τράπεζες κρατούσαν 493 δις στα βιβλία τους. Αλλά, μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτά τα ανεπαρκή στοιχεία ενεργητικού ήταν Ελληνικά, και ακριβώς εδώ έγκειται το αξιοπερίεργο: Η Ελλάδα το 2010 αποτελούσε το 2% της Ευρωζώνης και ο αναθεωρημένος προϋπολογισμός της το 2010 ήταν στο 15% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ – GDP), δηλαδή αναλογούσε στο 0,3% της οικονομίας της Ευρωζώνης. Με άλλα λόγια, το Ελληνικό έλλειμμα ήταν αμελητέο και σίγουρα όχι λόγος πανικού!

Όχι λόγος πανικού λοιπόν…, εκτός βέβαια κι αν οι δανειστές της Ελλάδας, δηλαδή οι γνωστές μεγάλες τράπεζες του πυρήνα της Ευρωζώνης είχαν διπλασιαστεί σε μέγεθος σε σχέση με τις Αμερικανικές συναδέλφους τους, (γνωστές και ως «πολύ μεγάλες τράπεζες για να καταρρεύσουν - Too big to fail), τόσο ως προς το ενεργητικό τους, όσο και ως προς την αναλογία του ενεργητικού τους διαιρούμενη με το παθητικό τους (αυτό λέγεται «επιχειρησιακή αναλογία μόχλευσης»), πράγμα που είχε όντως συμβεί. Σ’ μια υπερ-μοχλευμένη παγκόσμια οικονομία όπως την παρούσα, αν η Ελλάδα κατέρρεε, τότε οι μεγάλες αυτές τράπεζες θα ήταν αναγκασμένες να πουλήσουν άλλα στοιχεία του δικού τους ενεργητικού για να καλύψουν τις απώλειες. Μόνο που, όλες αυτές οι μαζεμένες μαζικές πωλήσεις θα πυροδοτούσαν μαζικές αναλήψεις (bank run) ανά τις αγορές ομολόγων της Ευρωζώνης, κάτι που θα μπορούσε να εξαφανίσει Ευρωπαϊκές τράπεζες στον πυρήνα της Ευρωζώνης.
[σ.μ.: «Υπερ-μοχλευμένη» σημαίνει το παθητικό να είναι πολύ μικρότερο από το ενεργητικό. Σημαίνει ότι ο μοχλός είναι πολύ κοντός από την μεριά του ενεργητικού, αδυνατώντας να σηκώσει το παθητικό. Βασικά, «υπερ-μοχλευμένη οικονομία» σημαίνει «χρεοκοπημένη οικονομία», κάτι άλλωστε το εκ προοιμίου δεδομένο για οποιαδήποτε οικονομία που βασίζεται σε χρεωστικό εικονικό χρήμα!]

Προφανώς, κάτι έπρεπε να γίνει για να σταματήσει την σήψη και αυτό το κάτι ήταν το πρόγραμμα της τρόικα για την Ελλάδα. Το πρόγραμμα αυτό κατάφερε να φρενάρει την τραπεζική κατάρρευση της αγοράς ομολόγων βάζοντας τους Έλληνες από κάτω, έτσι ώστε να παραμένουν χαμηλές οι αποδόσεις (των ομολόγων). Αυτό βέβαια είχε σαν κόστος την ανεργία του 25% των Ελλήνων και την καταστροφή σχεδόν του ενός τρίτου του ΑΕΠ της χώρας. Σαν αποτέλεσμα, η Ελλάδα σήμερα αποτελεί μόνο το 1,7% της Ευρωζώνης, και η καθυστέρηση στις διαπραγματεύσεις των τελευταίων λίγων μηνών δεν αφορούσε παρά απλά πράγματα όπως, φορολογίες και το πώς θα ξοδεύονταν λίγα δις Ευρώ. Είναι λοιπόν αξιοπερίεργο το ότι δεν κατάφερναν να συμφωνήσουν με την Ελλάδα, ειδικά μάλιστα όταν το ίδιο το ΔΝΤ ανακοίνωσε ότι οι πολιτικές αυτές της λιτότητας ήταν τουλάχιστον αντιπαραγωγικές. Επίσης αξιοπερίεργο είναι το γεγονός πώς μια τόσο μικρή οικονομία όπως η Ελλάδα κατάφερε να δημιουργήσει ένα τέτοιο θανάσιμο κίνδυνο για το Ευρώ.
[σ.μ.: Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε για να σωθούν κάποιοι άλλοι. Η ίδια η Ελλάδα δεν ήταν δέκτης οποιαδήποτε ουσιαστικής χρηματοδότησης, παρά τις περί του αντιθέτου αιτιάσεις των στρατευμένων ΜΜΕ, που εξυπηρετούν συγκεκριμένα παγκόσμια συμφέροντα].

Μέρος της ιστορίας ήταν επίσης το πολιτικό ρίσκο που αντιπροσώπευε ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που απειλούσε να ενθαρρύνει άλλους αντι-μνημονιακούς συνασπισμούς ανά την Ευρώπη, όπως π.χ., οι Ποδέμος στην Ισπανία. Ένα άλλο όμως κομμάτι της ιστορίας βρίσκεται στο τι κρύβουν καλά και επιμελώς οι Ευρωπαϊκές ηγεσίες (και ελίτ) μέσα στα υποτιθέμενα προγράμματα διάσωσης για την Ελλάδα. Αυτό που κρύβουν είναι ότι τα σχέδια διάσωσης δεν ήταν καθόλου για την Ελλάδα. Ήταν σιωπηλά σχέδια διάσωσης μεγάλων Ευρωπαϊκών τραπεζών, και τώρα που οι Έλληνες αρνούνται να πληρώσουν, ο λογαριασμός πέφτει στις ράχες των φορολογουμένων στις χώρες του πυρήνα της Ευρώπης.

Το ΟΧΙ των Ελλήνων αφορά πραγματικά αυτό το κρυφό παιγνίδι, και αυτό πάλι το ίδιο παιγνίδι είναι που καθιστά ανίκανους τους Ευρωπαίους να λύσουν το πρόβλημα με την Ελλάδα. [σ.μ.:Αυτό απαντά και το ερώτημα πολλών, «προς τι το δημοψήφισμα;». Υποτίθεται ότι ο Τσίπρας θα χρησιμοποιήσει το ΟΧΙ σ’ αυτό το παιγνίδι].

Στην Ελλάδα προσφέρθηκαν δύο σχέδια διάσωσης. Το πρώτο από τον Μάιο του 2010 μέχρι τον Ιούνιο του 2013 αφορούσε 30 δις Ευρώ διαθέσιμα όποτε ζητούνταν από το ΔΝΤ, και 80 δις Ευρώ σε διμερή δάνεια από άλλες Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Το δεύτερο σχέδιο ήταν από το 2012 μέχρι το τέλος του 2014 (στην πράξη έληξε 30 Ιουνίου) και αφορούσε ακόμα 19,8 δις Ευρώ από το ΔΝΤ και ακόμα 144,7 δις Ευρώ εκταμιεύσιμα από μια εταιρική οντότητα που δημιουργήθηκε προς το τέλος του 2010 και ονομαζόταν EFSF (Ευρωπαϊκή Διευκόλυνση Οικονομικής Σταθερότητας) και που σήμερα ονομάζεται Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM). Δεν έχουν εκταμιευτεί όλα αυτά τα ποσά. Το τελικό ποσό που δανείστηκε στην Ελλάδα ήταν περί τα 230 δις Ευρώ.

Το EFSF ήταν μια εταιρία που δημιούργησε η ΕΕ στο Λουξεμβούργο με σκοπό «την διατήρηση της οικονομικής σταθερότητας στην Ευρωπαϊκή οικονομική και νομισματική ένωση» μέσω της έκδοσης ομολόγων ύψους 440 δις Ευρώ, τα οποία θα αποτελούσαν την βάση για την παροχή δανείων σε χώρες που είχαν πρόβλημα. Πώς χρησιμοποίησαν λοιπόν την χρηματοδότηση αυτή; Δημιούργησαν ακριβώς ομόλογα δίνοντας έναντι τους δάνεια στην Ελλάδα, με σκοπό, όχι βέβαια να διασώσουν την Ελλάδα [σ.μ.:που ουδέποτε στ’ αληθινά χρειάστηκε διάσωση – από τι να χρειάζεται διάσωση μια χώρα στο μέσο του Παραδείσου;], αλλά τους πιστωτές της Ελλάδας, δηλαδή για να διασώσουν κυρίως τις τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας. [σ.μ.: Βέβαια, για να δίνονται δάνεια χρειάζονται δικαιολογίες και η μόνιμη δικαιολογία είναι ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και συνταξιοδοτούνται στα 40. Πόσοι όμως συνταξιοδοτούνται στα 40 για να δικαιολογούν τέτοια τεράστια ποσά σε δάνεια;]
Από τα περίπου 230 δις Ευρώ λοιπόν που εκταμιεύτηκαν για λογαριασμό της Ελλάδας, υπολογίζεται ότι μόνο τα 27 δις διατέθηκαν για την στήριξη του Ελληνικού κράτους.

Όντως, από το 2013 η Ελλάδα έτρεχε πλεονάσματα και δεν χρειαζόταν τέτοια δάνεια. Επομένως, 65% των δανείων της Ελλάδας πέρασε μέσω της Ελλάδας για να διοχετευθεί κατευθείαν στις τράπεζες του Ευρωπαϊκού πυρήνα (Γαλλία, Γερμανία) προκειμένου να πληρωθούν τόκοι, ληξιπρόθεσμα χρέη, καθώς και για να ανακεφαλαιωθούν ντόπιες τράπεζες, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των δανειστών. Κατά άλλον υπολογισμό, το 90% των «δανείων προς την Ελλάδα» παρέκαμψε εντελώς την Ελλάδα. [σ.μ.: Με αυτά κατά νου, ίσως όσοι ισχυρίζονται αφελώς ότι η Ελλάδα πρέπει να ξοφλήσει τα δάνεια της να πρέπει να σκεφτούν ξανά. Οι ίδιοι προσωπικά, θα δέχονταν να πληρώσουν τα δάνεια άλλων εις βάρος της ίδια της ύπαρξής τους και των παιδιών τους;].

Τα νούμερα αυτά, παρά το ότι είναι πολύ αποκαλυπτικά, ωστόσο δεν λαμβάνουν υπόψη ότι, ο Μάριο Ντράγκι, μετά που ανέλαβε την ΕΚΤ από τον Ζαν Κλωντ Τρισέ τέλος του 201,ξεφορτώθηκε περί τα 1,2 τρις Ευρώ δημόσιου χρήματος υπέρ του (ιδιωτικού) Ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος [σ.μ.: δηλαδή, έδωσε δημόσιο χρήμα στους ιδιώτες τραπεζίτες], με σκοπό να μειώσει τις αποδόσεις των «μακροπρόθεσμων προσπαθειών αναχρηματοδότησης (Long Term Refinancing Operations - LTROs). Οι αποδόσεις των ομολόγων έπεσαν και σύντομα οι τιμές των ομολόγων αυξήθηκαν, κάτι που ενθουσίασε τους κατόχους ομολόγων, που κατάφεραν έτσι να μοσχοπουλήσουν (λόγω LTRO) τα ομόλογά τους πίσω στις κυβερνήσεις, οι οποίες μόλις τα είχαν διασώσει. [σ.μ.: Για όποιον καταλαβαίνει, είναι σαν να πληρώνει το 98% του κόσμου το 2% της τραπεζικής ελίτ. Κι αυτό θεωρείται από κάποιους «επιστήμη» και επίτευγμα. Μάλιστα, δίνουν και Νομπέλ!].

Τον Μάρτιο του 2012, η Ελληνική Κυβέρνηση, υπό την αιγίδα της Τρόικα, λάνσαρε ένα πρόγραμμα επαναγοράς που αποζημίωνε τους πιστωτές & τις ιδιωτικές και εθνικές κεντρικές τράπεζες με έκπτωση 53,4% επί της ονομαστικής αξίας του ομολόγου. Με τον τρόπο αυτό, μεταφέρθηκαν 164 δις Ευρώ χρέους από τον ιδιωτικό τομέα στο EFSF. Αυτό το δάνειο τώρα βρίσκεται στην κατοχή του ESM (που διαδέχθηκε την EFSF) και δημιουργεί πολλή αστάθεια. Επομένως, κάποιος που θέλει να καταλάβει γιατί οι ενωμένες δυνάμεις της Ευρωζώνης αδυνατούν να χειριστούν ένα πρόβλημα όπως της Ελλάδας, που δεν υπερβαίνει στην πραγματικότητα το μέγεθος ενός συνηθισμένου ληξιπρόθεσμου αμυντικού συμβολαίου των ΗΠΑ, θα ήταν ίσως σοφό ν’ αρχίσει από τα όσα αναφέρονται εδώ και όχι από το πόσο διεφθαρμένοι είναι οι Έλληνες, ή την δήθεν οικονομική σοφία των Γερμανίδων νοικοκυρών. [σ.μ.:Εν πάση περιπτώσει, οι ίδιοι που διέφθειραν τους Έλληνες με «δωρεάν» δάνεια, τώρα ζητούν τα ρέστα και με τον τόκο].

Όπως πρόσφατα παραδέχτηκε ο Karl Otto Pöhl (πρώην διοικητής της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας), η όλη κομπίνα «ήταν για να προστατευτούν οι Γερμανικές τράπεζες και ιδιαίτερα οι Γαλλικές από τις διαγραφές επισφαλών χρεών».
[σ.μ.: Ελάχιστοι όμως διερωτώνται πώς δημιουργούνται αυτές οι επισφάλειες, σε σημείο που να κινδυνεύουν με κατάρρευση τράπεζες-κολοσσοί! Η απάντηση αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό που όποιος το πει δημόσια, φροντίζουν επιμελώς τα στρατευμένα ΜΜΕ να τον βγάζουν παλαβό. Αλήθεια, δεν είναι άξιο απορίας το ότι δεν υπάρχει ούτε ένας δημοσιογράφος απλώς να σκεφτεί ότι, αν όντως υπήρχαν στον κόσμο τόσο πολλά λεφτά όσα δανείζονται, τότε, αν δίνονταν στον κόσμο, αντί στις ιδιωτικές τράπεζες, τότε δεν θα υπήρχε ούτε ένας φτωχός στον πλανήτη; Το μυστικό λοιπόν είναι ότι οι ιδιώτες τραπεζίτες θεωρούν σαν κυκλοφορούν χρήμα τα δάνεια που οι ίδιοι δίνουν σε αέρα κοπανιστό. Όταν έχεις καταφέρει να ξεγελάσεις τους πάντες και τα πάντα δανείζοντας φαντασία, και όταν μάλιστα η φαντασία αυτή γεννά τόκο και ΠΑΡΑΓΩΓΑ που αυξάνονται συνεχώς εκθετικά – exponentially- τότε μπορείς να παίζεις καζίνο, απρόσκοπτα και χωρίς περιορισμούς, δηλαδή να κερδοσκοπείς, με αποτέλεσμα να δημιουργείς τρύπες, τις οποίες στη συνέχεια καλούνται να γεμίσουν κορόιδα όπως οι Έλληνες και άλλοι. Αν τα χρήματα που χρησιμοποιούμε σήμερα σαν νόμιμα (legal tender) ήταν ΜΕΤΡΗΤΑ δικά μας και όχι εικονικά (μη φυσικώς υπαρκτά σε μετρητό - περιουσία των ταχυδακτυλουργών παραγωγών τους), τότε θα υπήρχαν και όρια και ποτέ δεν θα δημιουργούνταν τέτοιου μεγέθους τρύπες. Εμάς βέβαια, μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι το πρόβλημα είναι θέμα έλλειψης επαρκούς εποπτικού ελέγχου και άλλα τέτοια κουραφέξαλα…. Αυτός όμως είναι ο λόγος για τον οποίο ποτέ δεν θα έπρεπε να είχε παραχωρηθεί από τα κράτη το δικαίωμα σε διεθνείς ιδιώτες τραπεζίτες να παράγουν χρήμα και μάλιστα εικονικό (ψηφιακό)!]
Αν είχαν όντως δοθεί 230 δις Ευρώ σε μετρητά στην Ελλάδα, αυτό θα αναλογούσε σε περίπου 21,000 Ευρώ ανά κάτοικο. Με τέτοια γενναιοδωρία, θα ήταν αδύνατον να δημιουργηθεί 25% ανεργία στους ενήλικες και 50% στους νέους, ούτε και δραματική φτωχοποίηση των ηλικιωμένων, ούτε μια παρ’ ολίγον κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Ακόμα κι αν ίσχυε το πρόγραμμα λιτότητας της τρόικα. [σ.μ.: Είναι θέμα λογικής].

Για να διορθωθεί το πρόβλημα, κάποιος από τον πυρήνα της Ευρώπης θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη των πιο πάνω πραγματικοτήτων και να παραδεχτεί ότι τα λεφτά των Ευρωπαίων πολιτών του πυρήνα [σ.μ.: που παράγονται σαν χρέη – χρεωστικό χρήμα] δεν δόθηκαν τους τεμπέληδες Έλληνες, αλλά σε ήδη διασωθέντες ιδιώτες τραπεζίτες, οι οποίοι, παρά το κούρεμα επί της ονομαστικής αξίας του σχεδίου διάσωσης, πάλι τα κατάφεραν να κάνουν κέρδος. Αν, όμως, κάποιος έλεγε την αλήθεια, θα έπρεπε να παραδεχτεί επίσης ότι επί σκοπού και επίτηδες μεταφέρθηκε η ευθύνη από τους επικίνδυνα απερίσκεπτους δανειστές στους ανεύθυνους δανειζόμενους των διαφόρων χωρών, καθώς και να παραδεχτεί επίσης ότι αυτό δημιούργησε ακριβώς τον εθνικο-λαϊκισμό, τον οποίο η Ευρώπη σχεδιάστηκε δήθεν για να εξαλείψει, και που οι ηθικοί Γερμανοί χρησιμοποιούν εναντίον των διεφθαρμένων Ελλήνων. Φυσικά, κανένας δεν πρόκειται να πει την αλήθεια όσο μάλιστα τα ποσοστά των πατροπαράδοτων κομμάτων μειώνονται επικίνδυνα, ενώ κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνουν. Επομένως, τι έπεται;

Παρά το ότι η Γερμανία είναι ένα κατ’ εξακολούθηση αφερέγγυο κράτος που έχει λάβει ελάφρυνση χρέους 4 φορές εντός του 20ου αιώνα, η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν μπορεί ν’ αφήσει την Deutsche Bank να καταρρεύσει, καθιστώντας γι’ αυτό υπεύθυνους τους Έλληνες. [σ.μ.: Δεν της το επιτρέπουν οι τραπεζίτες που είναι οι αληθινοί ιδιοκτήτες των λεφτών της και των πολιτών της. Η πρόσφατη απόλυση 2 υψηλόβαθμων στελεχών της Deutsche Bank οφειλόταν σε τρύπα παραγώγων 60 δις, κάτι που πληρώνουμε ήδη όλοι εμείς οι πολίτες στους ιδιώτες τραπεζίτες που κρατούν ανήθικα τα δικά μας λεφτά]. Το ίδιο και ο Γάλλος Πρόεδρος Francois Hollande και όλοι οι άλλοι ηγέτες [σ.μ.:κι εμείς νομίζουμε ότι είναι δημοκράτες και νοιάζονται τόσο πολύ για την Ελλάδα και την ανθρωπιστική κρίση της. Αν δεν κινδύνευαν οι τράπεζες τους, κάτι που θα εξαγρίωνε και τους ψηφοφόρους τους…. τότε θα βλέπαμε την αδιαφορία τους και την παντελή έλλειψη δημοκρατικότητας που τους χαρακτηρίζει]. Συνοπτικά λοιπόν, οι δυνατότητες μιας λογικής λύσης φαίνονται να εξανεμίζονται με την ημέρα φέροντας ένα Grexit όλο και πιο κοντά. Λέει ότι ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν επανειλημμένα την φράση «48 ώρες» -μερικές φορές και «72 ώρες»- ως διορία για να επιτύχουν μια νέα συμφωνία με τους δανειστές μετά το δημοψήφισμα. Το διάστημα αυτό αφορούσε τον χρόνο που οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να παραμείνουν αξιόχρεες αν το σκορ γίνει 2-0.

Την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, η ΕΚΤ όχι μόνο παραβιάζει τους ίδιους τους κανόνες της περιορίζοντας την ρευστότητα έκτακτης βοήθειας προς τις ελληνικές τράπεζες, αλλά αυξάνει επίσης το «κούρεμα» των ελληνικών εγγυήσεων (collaterals) που προσφέρθηκαν για νέο ρευστό. Με άλλα λόγια, η ΕΚΤ, ενώ υποτίθεται ότι είναι μια ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, δρα ως μηχανισμός ενίσχυσης του Eurogroup, παρά τον κίνδυνο που συνεπάγεται αυτός ο τρόπος λειτουργίας για ολόκληρο το ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Ποτέ δεν καταλάβαμε τους Έλληνες γιατί αρνηθήκαμε να δούμε κατάματα αυτό που είναι πραγματικά η κρίση –μια σειρά απανωτών προγραμμάτων διάσωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα που ξεκίνησαν το 2008 και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Είναι πολύ πιο εύκολο να κατηγορούμε τους Έλληνες και μετά να ξαφνιαζόμαστε όταν αρνούνται να συμμορφωθούν με τις επιταγές μας.


[σ.μ.: Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και έχοντας υπόψη τα πιο πάνω αδιαμφισβήτητα δεδομένα (τουλάχιστον για όποιον έχει στοιχειώδη γνώση της τεχνοδομής του τραπεζικού συστήματος), ο Αλέξης Τσίπρας αναδεικνύει το ηγετικό του προφίλ στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Θα δείξει, αλλά προς το παρόν φαίνεται να επιτυγχάνει απομείωση του Ελληνικού χρέους και ένα υποφερτό (;) πρόγραμμα «διάσωσης». Μετά το ΟΧΙ, η Γαλλία που κινδυνεύει να πέσει πρώτη (εξ’ αιτίας της έκθεσης των ιδιωτικών τραπεζών της σε δραστηριότητες καζίνο), είναι τώρα 100% με τον Τσίπρα (και τους Αμερικανούς), απομονώνοντας για πρώτη φορά την Γερμανία του Σόϊμπλε. Μετά το ΟΧΙ, ο Ντάιζελμπλουμ επίσης βρίσκει ενδιαφέρουσες τις Ελληνικές προτάσεις.

Ναι, οι προτάσεις μπορεί να είναι οι ίδιες με αυτές πριν το δημοψήφισμα, αλλά τώρα με τον ΟΧΙ, δίνεται μια ευκαιρία στην Ελλάδα να διαπραγματευτεί τουλάχιστον τον ρόλο της του κορόιδου για την διάσωση των Γερμανο-Γαλλικών τραπεζών. Ενώ με ένα ενδεχόμενο «ναι», η Ελλάδα θα καταδίκαζε τον εαυτό της στο ξεπούλημα της ίδιας και των παιδιών της για να σώσει άνευ όρων κάποιους ανήθικους τραπεζίτες. Για όσους δεν καταλαβαίνουν ακόμα, αυτή είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο ναι και το ΟΧΙ.

Με την στάση που τηρεί το ΔΝΤ, φαίνεται να υπάρχουν 2 στρατόπεδα εντός του κλαμπ της διεθνούς μαφίας των τραπεζιτών. Αν τελικά στις 12/7/2015 κερδίσει τελικά η Γερμανία του Σόϊμπλε και εκδιωχθεί η Ελλάδα από την ΕΕ, τότε θα είναι η αρχή του τέλους της Ευρωζώνης, κάτι που ίσως να επιθυμεί το στρατόπεδο του Γερμανικού τραπεζικού καρτέλ.

Τέλος, υπάρχει και το ενδεχόμενο να δεχτούν τώρα οι Ευρωπαίοι ηγέτες την απομείωση του Ελληνικού χρέους και στη συνέχεια να μην τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Είναι το πιο πιθανό, για ανθρώπους χωρίς τσίπα (ενώ οι Έλληνες έχουν Τσίπρα!). Σε τέτοια περίπτωση και με δεδομένη τη μη-βιωσιμότητα του χρέους, οι Έλληνες θα εξεγερθούν, η χώρα θα βγει κακήν-κακώς από την Ευρωζώνη και η ΕΕ θα καταρρεύσει. Και σ’ αυτή την περίπτωση όμως θα εξυπηρετούνται πάλι και πάντα τα σχέδια των παγκόσμιων τραπεζιτών, επειδή τότε θα τους δοθεί η ευκαιρία (που οι ίδιοι άλλωστε θα έχουν δημιουργήσει) να επανασυστήσουν την ΕΕ με Κεντρική Κυβέρνηση.
Πάντα προτιμούσαμε να κατηγορούμε συλλογικά τους κατά τα άλλα πολύ εργατικούς Έλληνες και ποτέ δεν καταλάβαμε το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας, επειδή πάντα αρνούμασταν να δούμε το τι προκαλεί τις κρίσεις…

Τις κρίσεις τις προκαλεί το ιδιωτικό χρεωστικό χρήμα, δηλαδή το χρήμα που παράγεται εικονικά κάθε φορά που δίνεται ένα δάνειο που, σαν τέτοιο (σαν εικονικό) πρέπει αναγκαστικά να εξοφληθεί με ανάπτυξη. Όταν δανείζεσαι φανταστικά λεφτά, ο μόνος τρόπος να βρεις μετρητά να ξοφλήσεις, είναι να τρέχεις σαν τρελός, δήθεν να αναπτύσσεσαι. Μέχρι βέβαια να χρεοκοπήσεις, μια και απολύτως τίποτε δεν μπορεί να αναπτύσσεται επ’ άπειρο, αλλά τα πάντα ακολουθούν κύκλους. Οι κρίσεις στον κατά τα άλλα Παράδεισο που λέγεται Γη είναι τεχνητές. Κανένας ποτέ δεν χρεοκοπεί εν μέσω Παραδείσου. Μόνο χρεοκοπημένα μυαλά χρεοκοπούν εν μέσω Παραδείσου.

Εκείνος που παράγει εικονικό χρήμα από τα δάνεια, προφανώς και χρειάζεται να το δανείζει συνεχώς και ακατάπαυστα στους πάντες. Αφού είναι χρήμα από δάνεια, δηλαδή χρεωστικό χρήμα, υπάρχει μόνο όταν δίνονται δάνεια! Και το πετυχαίνει διαφθείροντάς τον κόσμο, προσφέροντας του δήθεν μια θέση στο όνειρο (πιστωτικές κάρτες στα γραμματοκιβώτια, δάνεια χωρίς εξασφαλίσεις, κλπ).
Τα αναγκαστικά αυτά δάνεια παρουσιάζονται στην συνέχεια σαν «σχέδια διάσωσης», ακριβώς επειδή βυθίζουν τις ανόητες χώρες που τα παίρνουν στην καταστροφή. Ναι, στην καταστροφή, επειδή σαν φανταστικά που είναι, είναι αδύνατον να ξοφληθούν με πραγματικά μέσα, όσο κι αν αναπτύσσεται κάποιος. Παρασύρουν όμως τον καλόπιστο παρατηρητή και τον κάνουν να πιστέψει ότι δουλεύει δήθεν το σύστημα του χρέους, επειδή του δίνουν μια κλασματική άποψη κάθε φορά. Του δείχνουν π.χ., την Γερμανία που πάει καλά και αυτός νομίζει ότι, σαν κάνουν τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, μπορούν όλοι να πηγαίνουν το ίδιο καλά όπως η Γερμανία. Αυτό όμως είναι φυσικώς αδύνατον σ’ ένα κόσμο στον οποία για να πάει κάτι πάνω, πρέπει αναγκαστικά να πάει κάτι άλλο κάτω στο ισόποσο.

Ο λόγος τώρα που κάνει κάποιον να θέλει να δανείζει αέρα κοπανιστό προκαλώντας κρίσεις χρέους με σκοπό να παρουσιάζεται στη συνέχεια σαν σωτήρας, είναι ακριβώς για να εξαργυρώνει τον αέρα αυτό σε εμπράγματες εξασφαλίσεις του δανειζομένου. Επειδή για να πάρει κάποιος τον αέρα, πρέπει να δώσει σαν εγγύηση αληθινό πλούτο, εμπράγματο πλούτο, πλούτο που υπάρχει κατά φυσικό τρόπο και του ανήκει, όταν αυτός ο κύριος με γραβάτα και κοστούμι που τον δανείζει δεν έχει στην πραγματικότητα δεκάρα τσακιστή στην τσέπη του! Είναι ένας αγύρτης, γόητας, μάγος, τσαρλατάνος που ξεγελά ταχυδακτυλουργικά και διαβολικά τον αδαή. Αυτός ο εμπράγματος πλούτος είναι που χάνεται υπέρ του δανειστή για τα δήθεν σχέδια διάσωσης για να έχουμε μετά τον κάθε αδαή να κάνει τον ειδήμονα της οικονομίας...

Η Κύπρος π.χ., χρεοκόπησε μόλις βρήκε θησαυρό στις θάλασσες της. Το σύστημα είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε η Κύπρος να έχει ήδη δώσει όλο της το αέριο σ’ αυτούς που την έχουν δανείσει με αέρα κοπανιστό, πείθοντάς την δήθεν ότι είναι μια διεφθαρμένη κοινωνία, όταν μόνο λίγοι είναι οι διεφθαρμένοι, οι οποίοι εν πάση περιπτώσει, έστω κι αν τα έφαγαν, ήταν αδύνατον των αδυνάτων να φάνε τόσες χιλιάδες εκατομμύρια όσα έχουν δανειστεί με σκοπό το αέριο και την λύση του Κυπριακού. Αυτοί οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μπορεί να έφαγαν λίγες εκατοντάδες εκατομμύρια, δηλαδή ψίχουλα μπροστά στις χιλιάδες εκατομμύρια που μας δανείζουν έναντι αυτού του ψέματος.
Αυτά όμως είναι τα αποτελέσματα της υπαρξιακής άγνοιας και της ανάγκης του κάθε άσχετου οικονομολόγου και μη, να κάνει τον ειδήμονα επί της οικονομίας…. Η παρούσα γενιά αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων και ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που αφυπνίζουν σαν τον Αλέξη Τσίπρα, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα.

Είναι τόσο πιο εύκολο λοιπόν να τα ρίχνουμε όλα πάνω στους Έλληνες (οι οποίοι αποδεδειγμένα εργάζονται μέχρι και 3 φορές περισσότερο από τον μέσο Γερμανό), και στη συνέχεια να κάνουμε και τους ξαφνιασμένους όταν αυτοί αρνούνται να παίξουν με βάση τους όρους του σεναρίου εις βάρος των ίδιων των ζωών τους και των παιδιών τους. Όλοι όμως έχουμε σειρά σ’ αυτή την απάτη. Δηλαδή, όσο δεν αφυπνιζόμαστε, άλλο τόσο σκάβουμε και τον δικό μας λάκκο. Και δεν θα αργήσει να μας πάρει όλους η μέγγενη, όσο συνεχίζουμε να αρνούμαστε να δούμε την οφθαλμοφανή απάτη του τραπεζικού συστήματος. Μέχρι βέβαια να παρέμβει η Πρόνοια του Θεού. Επειδή, ας μην το ξεχνάμε, υπάρχει και Θεός.]


[Μετάφραση: Partisan.Gr]
* When the anti-austerity party Syriza came to power in Greece in January 2015, Cornel Ban and I wrote in a Foreign Affairs article that, at some point, Europe was bound to face an Alexis Tsipras, the party’s leader and Greek prime minister, “because there’s only so long you can ask people to vote for impoverishment today based on promises of a better tomorrow that never arrives.” Despite attempts by the eurogroup, the European Central Bank, and the International Monetary Fund since February 2015 to harangue Greece into ever more austerity, the Greeks voted by an even bigger margin than they voted for Syriza to say “no” once more. So the score is now democracy 2, austerity 0. But now what?

Όλο το άρθρο στα αγγλικά: A Pain in the Athens
partisangr.blogspot.gr - See more at: http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/2015/07/blog-post_443.html#sthash.U3Oluvok.dpuf

Επιτέλους Κατοχή

MANIER

Της Κατερίνας Γκαράνη

Ευτυχώς που ο Σύριζα και οι ΑΝΕΛ δεν τράβηξαν το θέατρο της αριστεροπατριωτικής κωμωδίας περισσότερο "δουλεύοντας" κι άλλο τους πολίτες με τσιτάτα όπως "ελπίδα και αξιοπρέπεια" και "ούτε βήμα πίσω". Ευτυχώς ξεφτιλίστηκαν νωρίς. Ευτυχώς που οι Ευρωπαίοι εργοδότες τους βιάζονται να στήσουν τα οπλοπολυβόλα απέναντι στους Έλληνες.  

Αν κάποιος φανταστεί ότι όλο αυτό το ψέμα της κοινωνικής αλληλεγγύης και  του δήθεν πατριωτισμού διαρκούσε ακόμα ένα 6μηνο, τα πράγματα για τους Έλληνες θα ήταν πιο τραγικά. Χάσαμε 6 χρόνια από την ζωή μας μέσα σε αγωνία και απόγνωση. Ο χρόνος δεν μετράει για μας όπως για τους πολιτικούς. Πλέον για μας το δευτερόλεπτο είναι αιώνας και γι' αυτούς ο κάθε χρόνος απλά επιδοτούμενες αυτοκρατορικές διακοπές μετά ασυλίας. Έξι χρόνια οι αυτοκράτορες-βουλευτές των διορισμένων από τις Βρυξέλλες
κυβερνήσεων πέρασαν ζάχαρη, ο λαός μετράει σταυρούς σε νεκροταφεία εκτελεσμένων από τις πράξεις του πολιτικού συστήματος. 

Το σενάριο "Τρομοκρατήστε κι άλλο τους Έλληνες" θα συνεχιστεί. Δόξα τω θεώ των Τραπεζών, όσο υπάρχει κέρδος στις αγορές και κέρδος υπέρ των ταμείων των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης θα κάνουν ό,τι γουστάρουν, ειδικά μετά τα τανκς του δημοψηφίσματος που έβαλε στην ελληνική βουλή ο κ. Τσίπρας με την παρεούλα του. 

Ας βαρέσουν κι άλλο, αντέχουμε. Δεν έχουν ιδέα πόσο αντέχουμε. Και πώς να έχουν ιδέα όλα αυτά τα ηλίθια, που με μισθό βουλευτού και εξτραδάκια από τις δεκάδες επιτροπές που στήνουν στο κοινοβούλιο, δήθεν για να κουβεντιάζουν λύσεις; 

Πώς  μπορούν να μπουν στον ψυχισμό και στο μυαλό ενός πολίτη που έχει δημιουργήσει και είδε την δημιουργία του να γκρεμίζεται μέσα σε ένα βράδυ από το χαζοτροφείο της Βουλής;

Πώς να κατανοήσουν ότι ο άνθρωπός σου χρήζει φαρμάκων για να σωθεί και να του αρνείται η ηγεσία το δικαίωμα στην ζωή λόγω χρεών προς το ναζιστικό κράτος;

Αν η πολιτική ήταν εργασία τότε θα μάς κυβερνούσε οικοδόμος και υπουργό Οικονομικών θα είχαμε παντοπώλη. Ο ένας θα ήξερε από χτίζω οικοδόμημα βάση σωστών θεμελίων και ο άλλος από στοκάρισμα εμπορεύματος υπέρ του καταστήματος γνωρίζοντας τα κόλπα των πονηρούληδων προμηθευτών. Η πολιτική του είδους Τσίπρα, Παπανδρέου, Σαμαρά, Μπακογιάννη, Καμμένου, Θεοδωράκη και όλων αυτών  είναι ο μοναδικός δρόμος επιλογής τεμπέληδων, άχρηστων και κομπλεξικών. Τι άλλο θα έκαναν στην ζωή τους αν δεν ήταν πολιτικοί; Δεν θα τους εμπιστευόσουν ούτε να σου γυαλίζουν τα παπούτσια γιατί στο τέλος θα έλειπαν οι σόλες και τα κορδόνια. Αν τους κόψεις την γλώσσα (το μοναδικό ζωντανό εργαλείο του κορμιού τους) θα αυτοκτονήσουν, αλλά μέχρι να κοπούν οι γλώσσες αυτοί θα μιλάνε υπογράφοντας πάντα ΝΑΙ. 

Αυτά τα συναισθηματικά ανάπηρα, λοιπόν, πήραν την απόφασή τους να παραδώσουν όλα μαζί συννενοημένα την χώρα, χαρακτηρίζοντας με τις πράξεις τους και τα λόγια τους ως άχρηστους τους Έλληνες να κουμαντάρουν τον τόπο τους. Εμείς το βάρος, αυτοί το πούπουλο στην ζυγαριά. Για όλα φταίμε εμείς και αυτοί απλά προσπαθούσαν να μάς κάνουν "ανθρώπους". Να μάς κάνουν Ευρωπαίους και αναπτυγμένους. Δηλαδή σαν τα μούτρα τους.

Αμ δε! Τώρα αρχίζουν τα ωραία. Επιτέλους με το αυτοξεβράκωμά τους ξεκαθάρισε το τοπίο και η Ελλάδα δεν έχει πλέον αριστερούς και δεξιούς, ούτε πολίτες του κόσμου και εθνικιστές. Μαζευτήκαν όλοι από την πλευρά της Ε.Ε και έμειναν οι "άχρηστοι" από την άλλη. Το τάσι με τα πολιτικά πούπουλα αρχίζει να βαραίνει ενώ το άλλο αρχίζει να παίρνει την ανιούσα. 

Ο Σύριζα τράβηξε την σημαντικότερη κόκκινη γραμμή και αυτή είναι μεταξύ του συνόλου της πολιτικής ηγεσίας και του λαού. Του λαού, όχι του όχλου. Ο όχλος πάντα ήταν με τον κεχαγιά που θα του έδινε ένα γρόσι και θα έκανε κωλοτούμπες. Όμως ο όχλος όσο  κι αν ποσοτικά να υπερτερούσε του λαού πάντα ποιοτικά ήταν της ίδιας στάθμης με τους κεχαγιάδες του. Άοσμος, ηλίθιος, δουλοπρεπής και ακίνδυνος. Φασαριόζος άνευ ουσίας. Ξέρεις που θα τον βρεις για να τον αποτελειώσεις. Παλιά, συνωστιζόταν στα γραφεία βουλευτάδων για ρουσφέτι, σήμερα κάνει τα πάντα να αρμέξει από μικρά ως μεγάλα κονδύλια ευρωπαϊκά, είτε για ανάπτυξη επιχειρηματικότητας με χρήμα από τον κρατικό κορβανά , είτε για κανά 5μηνο της ξεφτίλας, είτε για καμιά μεταθεσούλα. Οι αξιοπρεπείς ποτέ δεν συναλλάσσονταν με το κράτος πουλημένων, αντιθέτως οι δουλοπρεπείς το κάνουν με μεγάλη ευκολία ακόμα κι αν τρώνε "ματωμένα" λεφτά. 

Τα οπλοπολυβόλα θα στηθούν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Θα πέσει βαριά κατοχή στην χώρα. Ο κρυμμένος μαυραγοριτισμός του όχλου θα ξετρυπώσει ακόμα και μέσα σε οικογένειες. Θα πιάσουν όλα τα γεφύρια και όλα τα στενά. Δεν θα μπορείς να αναπνεύσεις. Θα κυκλοφορείς σαν Εβραίος που αντί να έχεις κίτρινο αστέρι στο πέτο, θα έχεις την γαλανόλευκη που θα σε χαρακτηρίζει παρία. Πείνα δεν θα πέσει όπως αυτή που γνώρισαν οι παππούδες μας. Θα πέσει η πείνα της "πολυτέλειας" κατά τους κατοχικούς πολιτευτές και ευρωπαίους διαχειριστές τους. Πείνα στην Υγεία, στην Ενέργεια και στο Νερό. Δεν αλλάζουν το πρωτόκολλο καταστροφής οι οικονομικοί εγκληματίες στον κόσμο της νέας τάξης πραγμάτων.

Ευτυχώς όμως φτάνουμε στην αρχή του τέλους όλου αυτού του κατασκευάσματος που λέγεται ελληνικό κράτος με την σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο λογαριασμός που θα πληρωθεί θα είναι μεγάλος και δεν θα είναι ανάλογος του χρέους που φορτώθηκε η Ελλάδα και προσθέτει πάνω του άλλα 80 δις (τουλάχιστον) ο Τσίπρας και τα φιλαράκια του. 

Ο λογαριασμός που θα πληρωθεί θα είναι σκληρός και αμείλικτος όπως είναι οι λογαριασμοί που κλείνουν μεταξύ τους ο όχλος και των εκλεκτών του ψηφισμένων βρωμόσκυλων και ο  λαός που δε μασάει από απειλές. Αυτό δεν θα είναι εμφύλιος, θα είναι ξεκαθάρισμα ύψιστης ανάγκης που διατάζει η αξιοπρέπεια και η ελευθερία.

 

Κι αν μετά έρθει μια νέα Βάρκιζα; Ποιος την χέζει την Βάρκιζα όταν ο λαός θα έχει κάνει μέχρι τότε το καθήκον του; Κανείς δεν πολέμησε για τη νίκη. Πολέμησε γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.                                                                

Στον τοίχο

«ΞΕΦΤΙΛΙΣΤΕ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ», ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΘΕΑΜΑ

Το «πολιτικό θέατρο» των τελευταίων ωρών στις Βρυξέλλες βρίσκεται στο σημείο κορύφωσής του. Η χθεσινή ψηφοφορία στην ελληνική Βουλή και οι διαφοροποιήσεις στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησαν το ιδανικό πεδίο την καλλιέργεια πλείστων σεναρίων για την σταθερότητα της ελληνικής κυβέρνησης και το Βερολίνο βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να ξετυλίξει την επικοινωνιακή του καταιγίδα, που μαίνεται έξω από την αίθουσα της συνεδρίασης του Γιούρογκρουπ.
Ας εξετάσουμε προσεκτικά το πεδίο που διαμορφώθηκε τις τελευταίες ημέρες. Η κυβέρνηση, στριμωγμένη στον τοίχο των διαπραγματεύσεων έλαβε ένα τελεσίγραφο, στο οποίο εκλήθη να απαντήσει εντός 48 ωρών. Υπό «κανονικές συνθήκες» για το ευρωπαϊκό κατεστημένο, με μια ελληνική κυβέρνηση δηλαδή πρόθυμη να υποταχθεί άνευ όρων στους εκβιασμούς της νεοφιλελεύθερης γραφειοκρατίας, το τελεσίγραφο θα γινόταν αποδεκτό, μετά από ώρες δράματος και ανεπαίσθητες υποχωρήσεις από τους θεσμούς και τους εταίρους.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως αντ' αυτού «τίναξε» το παιχνίδι στον αέρα. Η προσφυγή στην κάλπη του δημοψηφίσματος αντέστρεψε ουσιαστικά τον εκβιασμό που δεχόταν: Είναι η ευρωπαϊκή ηγεσία έτοιμη να αντιπαρατεθεί με την απόφαση ενός λαού; Αρκετοί φοβούνταν στην Ελλάδα την κατάφαση στο ερώτημα, λιγότεροι ανέμεναν αυτή την εξέλιξη. Λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση της διενέργειας δημοψηφίσματος, «ευρωπαϊκοί κύκλοι» έλεγαν ότι το δημοψήφισμα είναι άκυρο γιατί απλά, απέσυραν την πρόταση...

Ο ευρωπαϊκός κυνισμός έφτασε στο απόγειό του τις επόμενες ημέρες. Ουδείς μπορεί να ξεχάσει την ενορχηστρωμένη έκκληση των κεντρικών Ευρωπαίων παικτών να «πέσει» η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Ωστόσο επειδή οι απειλές και τα καταστροφολογικά σενάρια δεν ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικά τα προηγούμενα χρόνια, επιστρατεύθηκε η ευθεία επίθεση στην ελληνική οικονομία. Η κίνηση των υπουργών του Γιούρογκρουπ και ακολούθως της ΕΚΤ να μην δώσει «αέρα» στην Ελλάδα ούτε για λίγες ημέρες οδήγησαν σε capital controls.

Παρόλα αυτά ο ελληνικός λαός άντεξε και ψήφισε κατά 61% «όχι», δηλαδή την εισήγηση του πρωθυπουργού. Αυτή η εξέλιξη ήταν συγκλονιστική για την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Υπήρχαν για αυτήν από εκεί και πέρα δυο δρόμοι: Είτε θα συνθηκολογούσε με την Αθήνα, είτε θα επέτειναν την ασφυξία. Και φυσικά, βαπτισμένοι στην ιδεολογική εμμονή που διακατέχει τους κυρίαρχους νεοφιλελεύθερους κύκλους, επέλεξαν το δεύτερο. Και πάλι λίγοι πίστευαν πίσω στην Ελλάδα ότι ο κυνισμός μπορεί να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Οι τράπεζες παρέμειναν κλειστές και οι επιλογές λιγόστεψαν. Η κυβέρνηση είχε πλέον μπροστά της την συνθηκολόγηση ή την καταστροφή. Πληροφορίες αναφέρουν ότι οι σχετικές μελέτες για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη συντάχθηκαν από οικονομολόγους και στελέχη κοντά στην «Αριστερή Πλατφόρμα» και παραδόθηκαν στον πρωθυπουργό. Μεταξύ άλλων προέβλεπαν κατάρρευση του ΑΕΠ κατά 15%, όταν μέσα σε πέντε χρόνια το ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25%. Ήταν προφανώς η χείριστη επιλογή.

Ο πρωθυπουργός και οι κορυφαίοι του οικονομικού επιτελείου ακολούθησαν εκείνοι την επιλογή της συνθηκολόγησης. Επιλογή στην οποία δεν οδήγησε κάποια διάθεση υποχώρησης, αλλά ήταν αποτέλεσμα μιας παγίδευσης. Παγιδεύτηκε ο πρωθυπουργός σε μια ιδέα που φέρει τους «εταίρους» ικανούς να χαράξουν μια πορεία διαφορετική από αυτήν, αλλά και στην εντύπωση ότι διάφοροι παράγοντες μικρομεσαίου πολιτικού εκτοπίσματος, όπως ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, θα μεταφράσουν την «συμπάθεια» προς τον ελληνικό σε συμπαράσταση στην ελληνική κυβέρνηση.

Το Γιούρογκρουπ της 11ης Ιουλίου πραγματοποιείται με την ελληνική κυβέρνηση σε τροχιά συνθηκολόγησης σε ένα πρόγραμμα που ικανοποιεί όλους τους διαπραγματευόμενους. Γαλλία και λοιπές «ήπιες» δυνάμεις έχουν συμβάλει για να υπάρξει μια κατάληξη σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Κι όμως η γερμανική ηγεσία απαιτεί κι άλλα μέτρα, συνεπαρμένη από την πολιτική της αλαζονεία.

Και εδώ είναι που εισέρχεται ακόμα μια φορά ο πολιτικός θίασος, που αποτελείται από ανώνυμους «ευρωπαίους αξιωματούχους», προπαγανδιστικά μέσα ενημέρωσης και «ειδικούς»- σεναριολόγους κάθε είδους. Η πολιτική επικοινωνία δεν εξαντλείται σε αφίσες και δηλώσεις, αλλά πλέον υπεισέρχεται σε κάθε πληροφορία, σε κάθε ρεπορτάζ, σε κάθε «διαρροή». Οι πολιτικές πιέσεις ασκούνται μέσω στοχευμένων δημοσιευμάτων, όπως αυτού της FAZ, περί σεναρίου Grexit για πέντε χρόνια...

Το βέβαιο είναι ότι η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας είναι μεν διχασμένη για την διαχείριση της ευρωζώνης, χρησιμοποιεί δε με απίστευτη μαεστρία την κατευθυνόμενη επικοινωνιακή καταιγίδα. Οι «διαρροές» περί νέων απαιτήσεων για επιπρόσθετα επώδυνα μέτρα επ' απειλή ενός "Grexit" απλώς ασκούν πίεση στην ελληνική πλευρά. Τα περισσότερα δε σενάρια απλώς αποσκοπούν στο να κορεστεί το γερμανικό κοινό. Που βλέποντας στην αρένα μια κυβέρνηση να κατασπαράσσεται, εκείνη ζητά κι άλλο αίμα.

Μέχρι τώρα βλέπαμε το έργο «Ρίξτε τον Τσίπρα». Το επόμενο θέαμα θα τιτλοφορείται «Ξεφτιλίστε τον Τσίπρα».
Νίκος Σβέρκος
http://www.efsyn.gr/ 

**** Τελικά το άρθρο υου Βαρουφάκη στη Guardian ότι ο Σόιμπλε θέλει Grexit επιβεβαιώνεται.

Aπό τον διάλογο Αθηναίων και Μηλίων

(Θουκυδίδη «Ιστορία», Ε 86-111)

ΜΗΛΙΟΙ: Η καλή σας διάθεση να δώσουμε αμοιβαία εξηγήσεις σε ήρεμο κλίμα δεν είναι κατακριτέα, όμως αυτές οι πολεμικές ενέργειες,  που δεν είναι κάτι μελλοντικό αλλά γίνονται ήδη, βρίσκονται σε προφανή αντίφαση με την πρότασή σας.  Γιατί βλέπουμε ότι έρχεστε ως δικαστές όσων πρόκειται να ειπωθούν και, όπως είναι το πιο πιθανό, η έκβαση αυτού του διαλόγου, εάν υπερισχύσουμε με το δίκαιο που έχουμε και ως τούτου δεν ενδώσουμε, θα σημάνει για μας πόλεμο, εάν αντιθέτως πεισθούμε και υποχωρήσουμε, θα σημάνει υποταγή.

ΑΘΗΝΑΙΟΙ: […] ξέρουμε και ξέρετε πως κατά την ανθρώπινη λογική μπορούμε να μιλάμε για δίκαιο όταν και τα δύο μέρη έχουν ίση ισχύ και ότι οι  ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και το αποδέχονται. […]

Θέλουμε όμως να σας κάνουμε σαφές ότι βρισκόμαστε εδώ για τα συμφέροντα της ηγεμονίας μας και ότι αυτά που θα πούμε θα αποσκοπούν στη σωτηρία της πόλης σας, διότι βούλησή μας είναι να σας εξουσιάσουμε χωρίς να υποβληθούμε σε κόπους και να σωθείτε κι εσείς προς όφελός και των δυονών μας.

ΜΗΛΙΟΙ: Και πώς θα  ήταν συμφέρον μας να υποδουλωθούμε, όπως είναι για σας να μας υποτάξετε;

ΑΘΗΝΑΙΟΙ: Διότι με την υποταγή θα αποφεύγατε τις χειρότερες συμφορές, εμείς πάλι θα είχαμε όφελος να μη σας καταστρέψουμε. […]

Μην παρασύρεστε από το αίσθημα της τιμής, που τόσο συχνά καταστρέφει τους ανθρώπους όταν βρίσκονται μπροστά σε ταπεινωτικούς και προφανείς κινδύνους. Γιατί είναι πολλοί αυτοί που, ενώ βλέπουν ακόμα καθαρά προς τα πού φέρονται, τους παρασύρει με τη μαγική δύναμη του ονόματος η λεγόμενη τιμή και τους κάνει να πέφτουν με τις πράξεις τους σε συμφορές πραγματικά ανήκεστες και ντροπιάζονται χειρότερα – από ανοησία παρά από ατυχία. Αυτό ακριβώς θα αποφύγετε, εάν σκεφθείτε σωστά και δεν θεωρήσετε εξευτελιστικό να υποκύψετε στη μεγαλύτερη πόλη».

(από τη μετάφραση του Ν. Μ. Σκουτερόπουλου, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2001).

 enthemata.wordpress.com

Βαρουφάκης: Για αυτό επί πέντε μήνες δεν είχαμε συμφωνία

Τμήμα άρθρου που πρόκειται να δημοσιευτεί την Τρίτη στην γερμανική εφημερίδα Die Zeit δημοσιεύει στο προσωπικό του blog ο πρώην υπουργός οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης. «Πέντε μήνες έντονων διαπραγματεύσεων μεταξύ της Ελλάδας και του Eurogroup ποτέ δεν είχαν πιθανότητες επιτυχίας», σημειώνει.

«Καταδικασμένες να οδηγηθούν σε αδιέξοδο, σκοπός τους ήταν να ανοίξουν το δρόμο σε αυτό που ο Δρ. Σόιμπλε είχε αποφασίσει ότι ήταν “ιδανικό” πολύ πριν η κυβέρνηση μας εκλεγεί: ότι η Ελλάδα πρέπει να αφεθεί από την ευρωζώνη προκειμένου να αναγκαστούν σε πειθαρχία τα κράτη μέλη στο πολύ συγκεκριμένο πλάνο του για αναδιάρθρωση της ευρωζώνης», γράφει και συνεχίζει:

«Αυτό δεν είναι θεωρία. Πως ξέρω ότι το Grexit είναι σημαντικό κομμάτι του σχεδίου Σόιμπλε για την Ευρώπη; Γιατί μου το είπε! Έγραψα αυτό το άρθρο όχι ως Έλληνας πολιτικός που κριτικάρει το Γερμανικό τύπο για τη δυσφήμιση των λογικών μας προτάσεων, την άρνηση του Βερολίνου να σκεφτεί σοβαρά το μετριοπαθές σχέδιο για reprofiling χρέους, την πολιτική απόφαση της ΕΚΤ να προκληθεί ασφυξία στην κυβέρνησή μας, την απόφαση του Eurogroup να δώσει στην ΕΚΤ το πράσινο φως να κλείσει τις τράπεζές μας.

Έγραψα αυτό το άρθρο ως ευρωπαίος παρατηρητής του ξεδιπλώματος ενός συγκεκριμένου σχεδίου για την Ευρώπη: του σχεδίου του Δρ. Σόιμπλε. Και ρωτώ μια απλή ερώτηση τους αναγνώστες της Die Zeit. Είναι αυτό ένα σχέδιο που εγκρίνετε; Θεωρείτε αυτό το σχέδιο καλό για την Ευρώπη;»

http://tvxs.gr/news/ellada/baroyfakis-tora-katalabainete-giati-pente-mines-den-eixame-symfonia

Πολ Κρούγκμαν: Αυτό είναι πραξικόπημα!

Σε σημερινό τους άρθρο στους New York Times, ο Πολ Κρούγκμαν ασκεί σφοδρή κριτική για  τα όσα συμβαίνουν την Κυριακή στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, τονίζοντας πως «η λίστα απαιτήσεων του Eurogroup «είναι μια τρέλα». «Αυτό είναι πραξικόπημα», τονίζει αναφερόμενος και στο σχετικό hashtag στο Twitter.

«Ας υποθέσουμε ότι θεωρείτε τον Τσίπρα ανίκανο. Ας υποθέσουμε πως θέλεις να δεις τον ΣΥΡΙΖΑ να χάνει την εξουσία. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι καλωσορίζεις μια εξέλιξη όπως τον διωγμό των ενοχλητικών Ελλήνων από το ευρώ.

Ακόμα και αν όλα αυτά είναι αλήθεια, αυτή η λίστα απαιτήσεων του Eurogroup είναι ΤΡΕΛΑ. Το hashtag ThisIsACoup (Αυτό είναι πραξικόπημα) είναι ακριβές. Αυτό ξεπερνά τα όρια του αυστηρού και γίνεται καθαρή εκδικητικότητα, ολοκληρωτική καταστροφή της εθνικής κυριαρχίας και με καμία ελπίδα για ανακούφιση.

Μπορεί κάτι να τραβήξει την Ευρώπη από το χείλος του γκρεμού; Οι φήμες θέλουν τον Μάριο Ντράγκι να προσπαθεί να συστήσει λογική, ο Ολαντ αντιστέκεται επιτέλους στα ηθικίστικο οικονομικό παιχνίδι της Γερμανίας, κάτι που δεν είχε καταφέρει στο παρελθόν. Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί ξανά τις καλές προθέσεις της Γερμανίας;

Με έναν τρόπο, η οικονομία έχει μπει σχεδόν σε δεύτερο πλάνο. Ακόμα κι έτσι, ας είμαστε σαφείς: Αυτό που μάθαμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες είναι πως το να είσαι μέλος της Ευρωζώνης σημαίνει ότι οι δανειστές μπορούν να καταστρέψουν την οικονομία σου, αν δεν ακολουθείς επακριβώς την γραμμή τους.

Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις υφιστάμενες οικονομικές συνθήκες της λιτότητας. Μοιάζει πιο αληθινό από ποτέ, το ότι η αυστηρή λιτότητα χωρίς μείωση του χρέους, είναι μια καταδικασμένη πολιτική ανεξάρτητα από το πόσο διατεθειμένη είναι μια χώρα να δεχτεί να υποφέρει. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι ακόμη και μια πλήρης ελληνική συνθηκολόγηση, θα ήταν αδιέξοδη.

Μπορεί η Ελλάδα να κάνει μια πετυχημένη έξοδο; Θα προσπαθήσει η Γερμανία να μπλοκάρει την ανάκαμψη; (Λυπάμαι, αλλά αυτού του είδους την ερώτηση πρέπει να κάνουμε τώρα)

Το ευρωπαϊκό εγχείρημα –ένα εγχείρημα που πάντα εξήρα και στήριζα- έχει δεχτεί ένα άσχημο, ίσως θανατηφόρο χτύπημα. Και ο,τιδήποτε και αν σκέφτεστε για τον ΣΥΡΙΖΑ, ή για την Ελλάδα, δεν φταίνε γι αυτό οι Έλληνες.»

http://tvxs.gr/news/ellada/pol-kroygkman-ena-moiraio-xtypima-stin-eyropi

Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της αδιαλλαξίας Σόιμπλε

Μιχάλης Γιαννεσκής

Λόγω της τρέχουσας επικαιρότητας το tvxs.gr αναδημοσιεύει σήμερα Κυριακή το άρθρο του Μιχάλη Γιαννεσκή για τους λόγους που επιτείνουν την αδιαλλαξία του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε απέναντι στις διαπραγματεύσεις Ελλάδας - θεσμών (Πρώτη δημοσίευση: 18 Ιουνίου 2015).


Ο Βόλφκανγκ Σόιμπλε και η γερμανική ηγεσία της Ευρωζώνης έχουν σοβαρούς λόγους να ανησυχούν και να διατηρούν μία αδιάλλακτη στάση στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα. Όμως η αποπληρωμή του ελληνικού χρέους που ανέρχεται σε 317 δισεκατομμύρια ευρώ δεν είναι ένας από τους πιο σημαντικούς. Το ελληνικό χρέος είναι αμελητέας σημασίας, σε σύγκριση με το χρηματοπιστωτικό δυναμίτη των γερμανικών (και άλλων) τραπεζών, ο οποίος τους τελευταίους μήνες δίνει καθημερινά περισσότερα σημάδια ανάφλεξης.

Μόνο η Deutsche Bank, η μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας, βρίσκεται σημαντικά εκτεθειμένη, κατέχοντας αμφιβόλου αξίας χρηματοπιστωτικά προϊόντα, γνωστά ως «παράγωγα», ύψους 67 τρισεκατομμυρίων ευρώ. Πρόκειται για ποσό παρόμοιο με το ΑΕΠ όλης της υφηλίου και 20 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Γερμανίας. Οποιαδήποτε σύγκριση με την κατάσταση της τράπεζας Lehman Brothers το 2008 δεν θα ήταν καθόλου άστοχη. Απλώς όταν χρεοκόπησε η Lehman Brothers είχε στη διάθεσή της παράγωγα αξίας μόνο 31.5 τρισεκατομμύρια ευρώ. Η κρίση του 2008 επιβεβαίωσε τον συνοπτικό ορισμό των παραγώγων που είχε προτείνει ο Αμερικανός μεγιστάνας Warren Buffet: «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής».

Μπορεί το 2008 να αποτελεί παρελθόν, αλλά οι πρόσφατες εξελίξεις είναι ιδιαίτερα δυσοίωνες για τη Deutsche Bank. Οι αρμόδιες αρχές των ΗΠΑ και της Βρετανίας επέβαλαν στη τράπεζα τον Απρίλιο ένα πρόστιμο-ρεκόρ, (το οποίο, μαζί με ένα προηγούμενο πρόστιμο, ανέρχεται συνολικά σε 2.2 δισεκατομμύρια ευρώ), για νοθεία των διατραπεζικών επιτοκίων. Στις αρχές Ιουνίου παραιτήθηκαν αιφνιδιαστικά οι δύο συν-διευθύνοντες σύμβουλοί της. Εναντίον ενός από αυτούς και τεσσάρων πρώην στελεχών της τράπεζας είχε ήδη ασκηθεί δίωξη από τις γερμανικές δικαστικές αρχές για ψευδείς δηλώσεις και παραπλανητικές καταθέσεις. Λίγες μέρες αργότερα εισαγγελικές αρχές έκαναν έφοδο στα γραφεία της τράπεζας στη Φρανκφούτρη για να συλλέξουν στοιχεία πελατών της.

Ταυτόχρονα, τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα γίνονται καθημερινά πιο επισφαλή. Αμέσως μετά την ανακοίνωση της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων των «θεσμών» με την Ελλάδα στις 12 Ιουνίου, το ρίσκο των ομολόγων της Ευρωζώνης σημείωσε κάθετη άνοδο. Ο γερμανικός δείκτης οικονομικής προοπτικής ZEW έπεσε στις 16 Ιουνίου για τρίτο συνεχόμενο μήνα, και έχει σημειώσει πτώση 43% μέσα σε τρεις μήνες.

Ομολογουμένως, η Γερμανία δεν αποτελεί εξαίρεση. Άλλες χώρες έχουν παρόμοια προβλήματα, όπως η Αυστρία, η Ολλανδία και η Φιλανδία. Όμως αυτά είναι ελάσσονος σημασίας σε σύγκριση με το μέγεθος των επισφαλών επενδύσεων της Deutsche Bank.

Εν όψει των παραπάνω προβλημάτων, μια πιθανή στάση πληρωμών της Ελλάδας δεν θα έπρεπε να προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία στην Ευρωζώνη, ιδίως όταν έχει ανακοινωθεί επανειλημμένα ότι οι «θεσμοί» έχουν έτοιμα σχέδια αντιμετώπισης ενδεχομένου Grexit. Μήπως όμως οι εντατικές προσπάθειες της γερμανικής ηγεσίας να προβάλλει την κρίση των οικονομιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας (Ελλάδα, Ισπανία κοκ.) ως το κύριο πρόβλημα της Ευρωζώνης, απλώς αποτελούν ένα προπέτασμα καπνού για να καλυφθεί η εγγενής σαθρότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Διότι όπως έχουν δείξει οι μέχρι σήμερα εξελίξεις, ο πρωταρχικός στόχος της ευρωπαϊκής ηγεσίας είναι η προστασία των τραπεζών.

Όταν μία γιγαντιαία τράπεζα πρέπει να ξεφορτωθεί «σκάρτα» ομόλογα ή να προμηθευτεί επιπλέον ρευστότητα, στρέφεται προς την ΕΚΤ. Αμέσως πριν το PSI, η ΕΚΤ βοήθησε τη Deutsche Bank, μεταξύ άλλων, να πωλήσει σε καλή τιμή τα «τοξικά» ελληνικά ομόλογα που κατείχε. Τα οποία έχει τώρα στην κατοχή της η ΕΚΤ, που βέβαια υποστηρίζεται από τους Ευρωπαίους φορολογουμένους. Η Deutsche Bank και οι υπόλοιπες τράπεζες είχαν σχετικά αμελητέες απώλειες από το PSI, σε αντίθεση με τους Έλληνες συνταξιούχους. Και αφού οι τράπεζες δεν υπέστησαν πάθημα, δεν χρειάστηκε να μάθουν κανένα μάθημα, έχοντας την πεποίθηση ότι οι ηγέτες της βορειοδυτικής Ευρώπης δεν θα τις άφηναν σύξυλες σε μία παρόμοια συγκυρία στο μέλλον.

Η συγκυρία αυτή πλησιάζει καθημερινά, και ακόμη και ένα μικρό ταρακούνημα της τραπεζικής βάρκας (μια ελληνική στάση πληρωμών), μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες, όπως μία ανεξέλεγκτη αλυσιδωτή χρεοκοπία. Διότι αν κάτι πάει στραβά, η Deutsche Bank, όπως και οι περισσότερες τράπεζες, έχει τη δυνατότητα να καλύψει μόνο ένα μικρό μέρος των «παραγώγων» και άλλων τοξικών προϊόντων τα οποία κατέχει.

Συνεπώς έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν ο κ. Σόιμπλε, η κ. Μέρκελ και οι λοιποί «σκληροί» της Ευρωζώνης. Βέβαια, ο πραγματικός λόγος της ανησυχίας τους και της αδιάλλακτης στάσης τους δεν μπορεί να είναι το ελληνικό χρέος, το οποίο αντιστοιχεί στο 0.5% των παραγώγων που κατέχει μόνο μία γερμανική τράπεζα, αλλά η ανασφάλεια που δημιουργεί η πιθανότητα αναταραχής του χάρτινου πύργου της χρηματοπιστωτικής οικονομίας.

Για τη γερμανική ηγεσία, η ελληνική κρίση αποτελεί ένα βολικό αποδιοπομπαίο τράγο, για να αποσπαστεί η προσοχή του Ευρωπαϊκού κοινού από την επώδυνη πραγματικότητα. Ενώ η σκληρή στάση των δανειστών προς την Ελλάδα και τις χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης αποβλέπει κυρίως στην αποφυγή δύο ανεπιθύμητων εξελίξεων.

Πρώτον, ενός ταρακουνήματος της αγοράς, το οποίο μπορεί να προκαλέσει μία στάση πληρωμών ή μία διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους.

Δεύτερον, μίας σειράς παραχωρήσεων προς την Ελλάδα, που θα απειλήσουν το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο κατεστημένο. Όμως όταν η τραπεζική βάρκα μπάζει νερά, η προσαρμογή των Ελλήνων επιβατών στις εντολές των καπετάνιων δεν δύναται από μόνης της να την διατηρήσει εν πλω.

Μάλλον γνωρίζουν πολύ περισσότερα οι Έλληνες διαπραγματευτές από όσα τους πιστώνουν οι συνομιλητές τους και οι «θεσμοί». Οι οποίοι χρησιμοποιούν μία Οργουελιανή τακτική για να παρουσιάσουν ως «απειρία» την εμπεριστατωμένη άρνηση της ελληνικής πλευράς να προσαρμοστεί μέσα σε ένα σαθρό χρηματοπιστωτικό πλαίσιο.
tvxs

Πέντε μήνες «ταπείνωσης» και «εκβιασμών» για την Ελλάδα

Ενα χρονικό των διαπραγματεύσεων μεταξύ κυβέρνησης και θεσμών «από τα μέσα» αποκαλύπτει το bullying που δεχτήκαμε | AP Photo/Virginia Mayo

Συντάκτης:

efsyn.gr

«Πήγαμε στον πόλεμο πιστεύοντας ότι είχαμε τα ίδια όπλα με αυτούς. Υποτιμήσαμε την δύναμη τους» λέει σε συνέντευξη του στην γαλλική ιστοσελίδα Mediapart, ανώτερος σύμβουλος της ελληνικής κυβέρνησης, που βρέθηκε στην καρδιά των διαπραγματεύσεων μεταξύ Αθήνας και θεσμών, αποκαλύπτοντας ένα διαρκές bullying και ευθείες απειλές, ακόμα και από τον Γερούν Ντάισελμπλουμ.

Η αφήγηση του – αναφέρεται στο σχετικό ρεπορτάζ- παρουσιάζει μια σπάνια και πολύ ανησυχητική εικόνα της διαδικασίας που οδήγησε στο τελεσίγραφο αυτής της εβδομάδας.

Μιλώντας με τον όρο να μην δημοσιευτεί το όνομα του, λίγες ημέρες πριν το δημοψήφισμα, ο ανώτερος αξιωματούχος επέκρινε με σφοδρότητα την στάση των δανειστών, αλλά επέκρινε και ορισμένες από τις αποφάσεις της Αθήνας.

Αποσπάσματα της συνέντευξης- αφήγησης, που διήρκεσε δυο ώρες, παρατίθενται στη συνέχεια (όπου υπάρχουν παρενθέσεις είναι οι επεξηγηματικές σημειώσεις του δημοσιογράφου):

Απο την αρχή εμείς υποχωρούσαμε…

«Στη διάρκεια αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν η κυβέρνηση που πλησίαζε – πλησίαζε τις θέσεις της τρόικας, χωρίς αυτοί να κάνουν καμία κίνηση προς εμάς και χωρίς ποτέ να συζητούν το χρέος -αναδιάρθρωση του χρέους, βιωσιμότητα του χρέους- και επίσης τη χρηματοδότηση.

Θα πάρουμε νέα χρηματοδότηση;

Θα άρει τα πλαφόν η ΕΚΤ, όλους αυτούς τους περιορισμούς, αυτά τα όρια για το πόσο μπορούν να δανείζονται οι τράπεζες;

Το κράτος θα μπορεί να δανείζεται από τις τράπεζες;

Διότι δεν μπορούσαμε να δανειστούμε. Μπορούσαμε, μέχρι τον Φεβρουάριο. Μπορούσαμε να εκδίδουμε έντοκα γραμμάτια, βραχυπρόθεσμα.

Αλλά σε αυτήν την κυβέρνηση δεν το επέτρεψαν […] Βλέπετε το πρόβλημα με τα έντοκα είναι ότι τα αγοράζουν οι Ελληνικές τράπεζες. Και η ΕΚΤ είπε: “Οχι άλλα έντοκα”. Επομένως το κράτος δεν μπορούσε να δανείζεται από τις τράπεζες.

Ετσι από τον Μάρτιο, τον Απρίλιο και μετά αρχίσαμε να κάνουμε οικονομία, να συγκεντρώνουμε αποθεματικά από διάφορους οργανισμούς, υπηρεσίες, τοπικές αρχές προκειμένου να πληρώσουμε το ΔΝΤ.

Πληρώσαμε μια, πληρώσαμε δυο και (έπρεπε) να πληρώσουμε και μισθούς επίσης. Πληρώσαμε μισθούς από τα έσοδα, από τους φόρους. Αλλά δεν έφταναν για να πληρώσουμε και το ΔΝΤ. […] 

Βρεθήκαμε σε μια κατάσταση σαν να παθαίνει κανείς καρδιακή προσβολή. Καρδιακή προσβολή, εάν θεωρήσουμε ότι η ρευστότητα είναι η κυκλοφορία του αίματος για την οικονομία. Τώρα ζούμε τις συνέπειες της. Κάποια όργανα μουδιάζουν. Μερικά σταματούν να δουλεύουν, άλλα προσπαθούν, αλλά δεν αιματώνονται. »

Για τον τέως υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη

«Ο κόσμος ρωτάει γιατί υποτίθεται ότι είναι τόσο λίγο δημοφιλής στο Eurogroup και στους ανθρώπους της εξουσίας, γιατί δεν τον συμπαθούν. Και πολλοί λένε ότι δεν τον συμπαθούν γιατί φαίνεται σαν να τους κάνει μαθήματα, γιατί είναι υπερόπτης. […]

Αλλά εγώ πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά οι πολιτικοί, το Eurogroup, οι υπουργοί, είδαν ένα φαινόμενο που είναι πολύ διαφορετικό από ό,τι συναντούσαν στον κύκλο τους, από τους εκλεγμένους στις φυσιολογικές διαδικασίες της πολιτικής.

Διότι έχεις έναν άνδρα που έχει το δικό του στυλ ντυσίματος, που έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και ταυτόχρονα είναι πολύ φιλικός, πολύ ανοιχτός, πολύ έντιμος.

Του κάνεις μια ερώτηση και δεν υπεκφεύγει, δεν αλλάζει θέμα συζήτησης και αυτό δημιουργεί δυσκολίες και στους πολιτικούς και στους δημοσιογράφους, στα ΜΜΕ.

Αυτά είναι δύο σημεία που δείχνουν ότι ο Βαρουφάκης δεν εντάσσεται, αλλά από την άλλη πλευρά είναι διασημότητα και προκαλεί αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα.

‘Η τον μισείς ή τον αγαπάς.»

Για τον άμεσο κίνδυνο που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες

«[…] Ηδη από τα τέλη Φεβρουαρίου και σίγουρα από τα μέσα Μαρτίου ήταν φανερό ότι οι πιστωτές δεν επρόκειτο να τιμήσουν τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, που λέει ότι η Ελλάδα θα προτείνει μεταρρυθμίσεις, η τρόικα -οι θεσμοί όπως λέγονται τώρα- θα τις εκτιμούσε και θα συμφωνούσε και οι μεταρρυθμίσεις θα προχωρούσαν.

Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη.

Οι θεσμοί συνεχώς απέρριπταν μεταρρυθμίσεις χωρίς να τις κοιτάξουν.

 «Οχι, είναι πολύ γενναιόδωρες» έλεγαν και ο Βαρουφάκης τούς έλεγε: «Σας παρακαλώ, αφήστε μας να ολοκληρώσουμε τέσσερις-πέντε μεταρρυθμίσεις, πάνω στις οποίες όλοι συμφωνούμε και τις θεωρούμε απαραίτητες, αφήστε μας να τις εφαρμόσουμε και μπορείτε να τις αξιολογήσετε και να τις εκτιμήσετε».

(Οι θεσμοί έλεγαν) «Οχι, όχι, χρειαζόμαστε μια ολοκληρωμένη συμφωνία πριν εφαρμοστούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, διότι εάν τις εφαρμόσετε θα είναι μονομερής ενέργεια. Δεν τις έχουμε εγκρίνει ακόμα. Ναι, συμφωνούμε, αλλά ακόμα δεν έχουμε προσδιορίσει το πρωτογενές πλεόνασμα».

Ετσι, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, ενώ την ίδια ώρα ήθελαν να δουν τα βιβλία μας, διότι δεν εμπιστεύονταν τα στοιχεία μας.

«Θέλουμε να πάμε στο υπουργείο Οικονομικών, την Τράπεζα της Ελλάδος» κ.λπ. έλεγαν και ο Βαρουφάκης απαντούσε: «Οχι, ας αρχίσουμε με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, σύμφωνα με την οποία δεν εποπτεύετε πλέον την ελληνική οικονομία και δεν βοηθάτε εμάς ή τους πιστωτές να γίνει εκτίμηση της οικονομίας προκειμένου να επανέλθει σταδιακά στην ανάπτυξη. Αυτός είναι ο αντικειμενικός στόχος της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου, μια παράταση του τρέχοντος προγράμματος. Τροποποιούμε, κάνουμε εκτίμηση και ολοκληρώνουμε το πρόγραμμα σε 4 μήνες. Στις 30 Ιουνίου το πρόγραμμα τελειώνει».

Αλλά τράβηξαν την πρίζα από τις τράπεζες και την Τρίτη 30 Ιουνίου το πρόγραμμα τελείωσε και δεν ήμασταν πλέον σε πρόγραμμα.

Ολα τα χρήματα που μας όφειλαν… περίπου 17 δισ. (από τα οποία 10 δισ. είναι τα υπόλοιπα από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας των 50 δισ.), τα οποία, σύμφωνα με το έγγραφο της 20ής Φεβρουαρίου, έπρεπε να επιστρέψουμε.

Δεν είχαμε εισπράξει καθόλου χρήματα από πέρσι τον Ιούνιο, επομένως για ένα χρόνο πληρώναμε περίπου 10 δισ. στους πιστωτές από δικούς μας πόρους, χωρίς να πάρουμε ούτε ένα ευρώ από αυτούς από αυτά που είχαν συμφωνήσει να δώσουν, φυσικά υπό προϋποθέσεις.

Ηταν φανερό ότι δεν επρόκειτο να διαπραγματευτούν και εμείς χρειαζόμαστε ανάπτυξη και αυτά τα δύο προβλήματα πήγαιναν χέρι χέρι.

Δεν ήθελαν να χορηγήσουν τα χρήματα που δικαιούμασταν, προκειμένου να πληρώσουμε τα χρέη μας.»

Στον «λαβύρινθο των ψευτο-διαπραγματεύσεων» και την «στοχοποίηση» του Βαρουφάκη

«Ολα τα δάνεια που πήραμε – 240 έως 250 δισ. ευρώ –  πήγαν στην εξυπηρέτηση του χρέους. Πίσω, στους πιστωτές.

Το πρώτο πακέτο ήταν μια διάσωση των τραπεζών από το κράτος.

Δεν πήραμε καμία χρηματοδότηση για να τους πληρώσουμε, δεν μπορούσαμε να δανειστούμε βραχυπρόθεσμα και δεν μπορούσαμε να διευκολύνουμε τη ρευστότητα της οικονομίας, διότι η ΕΚΤ έθετε τον έναν περιορισμό μετά τον άλλον.

Επομένως είχαμε το πρόβλημα της ρευστότητας και ταυτόχρονα είχαμε και χρηματοδοτικό πρόβλημα. Τα δύο αυτά σε συνδυασμό είναι αυτό που εγώ εξ αρχής αποκαλούσα «πιστωτική ασφυξία».

Στα μέσα Μαρτίου, τελικώς, μερικές πηγές στις Βρυξέλλες είπαν στους ανταποκριτές εκεί ότι «ναι, οι θεσμοί χρησιμοποιούν την πιστωτική ασφυξία προκειμένου να αναγκάσουν την κυβέρνηση να συμμορφωθεί, να αποδεχτεί τις μεταρρυθμίσεις, να προχωρήσει γρήγορα κ.λπ.».

Για μένα ήταν μια παραδοχή ότι χρησιμοποιούν τον χειρότερο οικονομικό εκβιασμό εναντίον της χώρας. Το χειρότερο είδος οικονομικών κυρώσεων. […]

Η υπόθεσή μας ήταν ότι εάν τραβήξουν την πρίζα (από εμάς), τραβάνε την πρίζα από όλο τον κόσμο. Αυτό δεν συνέβη, και λυπάμαι. Παρακολουθούσα την πορεία του ευρώ, πώς αντιδρούσε, διότι (οι Ευρωπαίοι) είχαν πειραματιστεί.

Ο (Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ) Σόιμπλε και το Βερολίνο είναι έξυπνοι, επιβάλλουν τεχνητές κρίσεις στις διαπραγματεύσεις πού και πού: «Ω, οι Ελληνες δεν συνεργάζονται, δεν έχουν καταλάβει τι πρέπει να κάνουν, δεν μας δίνουν στοιχεία». Και αντί να πέφτει το ευρώ ανέβαινε. Το ίδιο γινόταν και με τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια.

[…] Μόνο την τελευταία εβδομάδα (η ελληνική κυβέρνηση) το κατάλαβε και ο Βαρουφάκης έκανε δηλώσεις ότι θα προσφύγουμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Οταν έχεις φτάσει σε μια έκρηξη της κρίσης, τα νομικά επιχειρήματα δεν έχουν πλέον αξία, δεν μπορούν να βοηθήσουν.

Είπα, αφήστε τον Τσίπρα να πάει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και να πει πώς μας μεταχειρίστηκαν τους τελευταίους μήνες. Και, επίσης, να αρνηθούμε να εφαρμόσουμε αυτά τα σκληρά μέτρα.

Αυτοί (η ελληνική κυβέρνηση) προτιμούσαν να χάσουν τις εκλογές (αντί) να εφαρμόσουν τα μέτρα.

Αλλά κάθε φορά που προσπαθούσαν να κάνουν πολιτική διαπραγμάτευση, τους κορόιδευαν οι (πιστωτές): είκοσι φορές με τη Μέρκελ και πέντε με τον Σόιμπλε.

Και πόσα ακόμα Eurogroup, όπου τους έλεγαν «πηγαίνετε πίσω στις τεχνικές ομάδες, πηγαίνετε πίσω στην τρόικα».

Η ελληνική κυβέρνηση έλεγε «όχι, θέλουμε πολιτική απόφαση», (αλλά τους απαντούσαν): «Η πολιτική απόφασή μας είναι να πάμε πίσω στις τεχνικές αποφάσεις, δεν μπορείτε να έχετε πολιτική απόφαση χωρίς μια τεχνική απόφαση».

[…] Σε κάθε σημείο προσπαθούσαν να υπονομεύσουν το κύρος που η ελληνική κυβέρνηση είχε κερδίσει τους πρώτους μήνες των διαπραγματεύσεων. Τότε ο κόσμος έλεγε «νέα ελπίδα για την Ευρώπη […] μια νέα ελπίδα για τη Γερμανία, την Ισπανία […] οι Ελληνες ηγούνται».

Εάν οι θεσμοί έλεγαν από την αρχή «τελείωσε, δεν συμφωνούμε, όχι άλλες διαπραγματεύσεις» -πράγμα που έλεγαν εμμέσως, για παράδειγμα ο Ντάισελμπλουμ- τότε θα ήταν σαφές ότι θα υπάρξει σύγκρουση: «Είμαστε εκλεγμένοι, έχουμε κύρος και εξουσία. Εχετε λάθος κ.λπ.».

Αλλά δεν έκαναν αυτό. Δημιούργησαν έναν λαβύρινθο από ψευτοδιαπραγματεύσεις, χαμένος χρόνος που ήταν με το μέρος τους. Ολο αυτό το διάστημα έκαναν αρνητική προπαγάνδα κατά του Βαρουφάκη. Στοχοποίηση. Και ο Βαρουφάκης συνέχεια το λέει. Αλλά τι περίμενε;  

Ετσι λοιπόν βρεθήκαμε να έχουμε χάσει όλο το οικονομικό έδαφος για διαπραγμάτευση με πραγματικούς όρους προκειμένου να καταλήξουμε σε μια νέα συμφωνία, αλλά και να έχουμε χάσει την αξιοπιστία για να τους αναγκάσουμε να διαπραγματευτούν μαζί μας.

Η κυβέρνηση, ο Τσίπρας είπε ότι όταν μας παρουσίασαν το τελεσίγραφο, ήταν με χειρότερα μέτρα απ’ ό,τι είχαν παρουσιάσει στην προηγούμενη κυβέρνηση, τη δεξιά κυβέρνηση. […] Ετσι αποφάσισαν το δημοψήφισμα. […] Πίστευαν ότι αυτό θα μας έφερνε πιο κοντά σε μια συμφωνία. Δεν ήθελαν μια κρίση.

Αλλά δεν συνέβη μια παγκόσμια ή μια ευρωπαϊκή κρίση ή μια κατάρρευση. Ναι, τα χρηματιστήρια έπεσαν. Ναι, υπήρχαν διακυμάνσεις, η λίρα ανέβαινε. Αλλά στο τέλος, οι Ευρωπαίοι δεν είχαν αναγκαστεί να κάνουν το βήμα.

[…] Ο Βαρουφάκης και ο Τσίπρας είπαν ότι στην περίπτωση ενός «όχι» η διαπραγματευτική μας θέση θα ενισχυόταν. Γι’ αυτό είπαν «όχι».

Και (δεν είπαν) όχι σε μια συμφωνία που δεν ήταν πια στο τραπέζι. Ηταν «όχι» σε οποιαδήποτε συμφωνία που δεν αντιμετωπίζει την αναδιάρθρωση του χρέους ή τη δημοσιονομική προσαρμογή.

Το ποσό που οι (ευρωπαϊκοί) θεσμοί έπρεπε να εκταμιεύσουν, 17 δισ. ευρώ -συν άλλα 16 ή 20 δισ. από το ΔΝΤ- είχε χαθεί.

Το πρόγραμμα τελείωσε και χρειαζόσουν μια νέα συμφωνία. Βασικά αυτό που κάνεις είναι να παρακαλέσεις τους Ευρωπαίους για έκτακτη χρηματοδότηση μέσω της ΕΚΤ.

Αλλά αυτοί είπαν ότι για να το κάνουν αυτό πρέπει να ζητήσουν την έγκριση των Κοινοβουλίων τους κ.λπ.

Αλλά χρειάζεσαι ανακεφαλαιοποίηση προκειμένου να ξαναμπείς στη διαδικασία της οικονομικής λειτουργίας που θα σου επιτρέψει να διαχειριστείς ένα νέο πρόγραμμα.» 

Στα παρασκήνια με τον «βασιλιά» Σόιμπλε και όταν ο Ντάισελμπλουμ απείλησε να βυθίσει της ελληνικές τράπεζες

«Φυσικά, κάθε συζήτηση για Grexit είναι εκτός νομικού πλαισίου, αφού δεν υπάρχει νομική πρόνοια στις συνθήκες για κάτι τέτοιο. […]

Δεν υπάρχει δικλίδα ότι ένα Grexit μπορεί να συμβεί, με έναν τρόπο τακτικό, διαπραγματεύσιμο, ειρηνικό και όχι άτακτο, με τον κόσμο να τρέχει στα σούπερ μάρκετ.

Εάν δεν έχεις μια διαδικασία εξόδου από το ευρώ, τότε η έξοδος είναι όπλο μαζικής καταστροφής.

Εάν απειλείς κάποιον με Grexit, τον σπρώχνεις στα όρια των δυνατοτήτων του τραπεζικού του συστήματος.

Τότε καταστρέφεις το τραπεζικό σύστημα γρήγορα και μετά αρχίζεις από το μηδέν να δημιουργείς ένα νέο νόμισμα, που θα πάρει μήνες.

Αντί να πουν ότι το Grexit είναι παράνομο, (οι πιστωτές) λένε ότι είναι το ίδιο καταστροφικό και ολέθριο και για εσάς και για εμάς. Αυτό ήταν λάθος.

Πρώτον, δεν συμφωνώ με αυτή τη θέση διότι είναι εκβιασμός – «Πρόσεξε, διότι θα τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα»- και επιτρέπουν σε άλλους να μας κατηγορούν για εκβιασμό.

Είναι γελοίο να κατηγορούν οι άλλοι μια χώρα που έχει καταστραφεί από πέντε χρόνια εκβιασμών.

Σε κάθε περίπτωση, είναι λάθος επιχείρημα.

Το σωστό επιχείρημα είναι ότι ένα Grexit και όλα τα άλλα μέτρα που οι Ελληνες υπέφεραν είναι παράνομα σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία, σύμφωνα με την εργατική νομοθεσία, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές συνθήκες, την Ευρωπαϊκή Συνθήκη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την Ευρωπαϊκή Διακήρυξη για τα Εργατικά Δικαιώματα.

Το αστείο είναι ότι στις αρχές του 2014, η Ευρωβουλή και όλοι αυτοί άρχισαν να επιτίθενται στην τρόικα με ανακοινώσεις ότι είναι παράνομη και θα πρέπει να λογοδοτήσει, ακολουθώντας μέτρα που καταστρατηγούν τα ανθρώπινα και τα εργατικά δικαιώματα.

Φυσικά είχαμε μια (συντηρητική) κυβέρνηση που δεν ήθελε να ακούσει τίποτα από όλα αυτά, διότι ήθελε να επιτεθεί στην αντιπολίτευση και όχι στους πιστωτές. Απέτυχε να δει ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο όπλο που είχαμε.

Για την αδύναμη πλευρά υπάρχουν δύο μέθοδοι. Η μία είναι ο νόμος- μια έκκληση στη νομιμότητα- και η άλλη είναι μια έκκληση για την αλήθεια -ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο στη διαμάχη και όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Σύμφωνα με τον νόμο όλοι είναι ίσοι. […]

Επομένως εάν απευθυνθείς στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και πεις «δεν με αντιμετωπίζουν ισότιμα ως μέλος της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ κ.λπ., δεν θα μπορούν να την απορρίψουν. Ειδικά εάν έχεις χρόνο να αναπτύξεις την υπόθεσή σου. […]

Σήμερα είναι πολύ αργά. Είναι θέμα πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας. 

Ο Βαρουφάκης μόνος του, με τις επικλήσεις και τα επιχειρήματά του, κατάφερε να αλλάξει την κοινή γνώμη στην Ευρώπη, ακόμα και στη Γερμανία. 

Οι άνθρωποι του Eurogroup τραβήχτηκαν πίσω.

Στις αρχές του Φεβρουαρίου, ο Ντάισελμπλουμ είπε στον Βαρουφάκη: «Είτε υπογράφεις το Μνημόνιο που υπέγραψαν και οι άλλοι ή η οικονομία της χώρας σου θα καταρρεύσει».

Πώς; «Θα γκρεμίσουμε τις τράπεζες». […]

Το Eurogroup δεν είναι ένα σώμα που λειτουργεί δημοκρατικά. (Η ελληνική κυβέρνηση) το ανακάλυψε αυτό, πάλι πολύ αργά, ότι εκείνοι (το Eurogroup) ήθελαν να τον πετάξουν έξω μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος. Ηταν μια κίνηση ταπείνωσης.

Ο Βαρουφάκης ρώτησε: «Ποιος το αποφασίζει αυτό;». Ο Ντάισελμπλουμ είπε: «Εγώ το αποφασίζω».

Δεν πρέπει να υπάρξει ψηφοφορία; Δεν πρέπει να υπάρχει ομοφωνία;

Ναι, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να καταγράφεται, δεν κρατούνται πρακτικά.

Κι αυτός κατέγραφε και οι άλλοι επίσης.

Γιατί; Επειδή δεν υπήρχαν πρακτικά. Επομένως τίποτε δεν είναι επίσημο. […]

Επομένως όλοι βγαίνουν μετά και λένε ό,τι θέλουν. Κανείς δεν μπορεί να πει: «Είστε σίγουροι ότι αυτά ειπώθηκαν; Ας δούμε τα πρακτικά».

Ο Βαρουφάκης είπε ότι κρατούσε δικές του σημειώσεις, διότι έπρεπε να αναφερθεί στον πρωθυπουργό. Και οι άλλοι το έκαναν.

Και μετά οι άλλοι κραύγαζαν: «Ω, ο Βαρουφάκης παραδέχτηκε αυτό και το άλλο».

Οι άλλες χώρες, σε ένα τέτοιο σκηνικό, πιστεύουν ότι ο (Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ) Σόιμπλε είναι ο βασιλιάς. Ελέγχει τους άλλους. Μπορεί να υψώσει τη φωνή του και να πει «όχι».

Ο Βαρουφάκης έχει περιγράψει στιγμιότυπα που δείχνουν πως πραγματικά η ευρωζώνη είναι τελείως μη δημοκρατική, μια σχεδόν νεο-φασιστική ευρω-δικτατορία.

Δεν μπορείς να επαφίεσαι σε αυτά που λένε οι άλλοι. Ο Βαρουφάκης λέει ότι εάν μπορούσε να διαπραγματευτεί με τον καθένα χωριστά για μία ώρα, θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί συμφωνία σε μία ημέρα.

Αλλά δεν μπορείς να το κάνεις αυτό διότι ο καθένας έχει διαφορετικές προτεραιότητες και διαφορετικούς ανθρώπους που του λένε «όχι».

Δεν μπορείς να διαφωνήσεις πολύ με τον Σόιμπλε. Θα ήταν επικίνδυνο, διότι δεν θα έχεις χρηματοδότηση, οι γερμανικές τράπεζες θα θέλουν τα χρήματά τους πίσω κ.λπ. κλπ.

Επομένως είναι ένας θεσμός όπου δεν μπορείς να κάνεις τη φωνή σου να ακουστεί. Αρα για ποιο λόγο να τους συναντάς;

Δεν υπήρχε κανείς άλλος παρά μόνο ο Βαρουφάκης που μιλούσε ευθέως.

Ο Σόιμπλε είχε πει: «Πόσα λεφτά θέλετε για να φύγετε από την ευρωζώνη;».

Δεν θέλει την Ελλάδα στο ευρώ. Ηταν ο πρώτος που έθεσε το θέμα ενός Grexit το 2011.

Πήγαμε στον πόλεμο πιστεύοντας ότι έχουμε τα ίδια όπλα με αυτούς. Υποτιμήσαμε τη δύναμή τους. […] Είναι μια δύναμη που εξυφαίνεται στον κοινωνικό ιστό, στον τρόπο που σκέφτεται ο κόσμος.

Ελέγχει και εκβιάζει. Εμείς έχουμε πολύ λίγους μοχλούς (πίεσης).

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι ήδη καφκικό».

*Επιμέλεια – μετάφραση: Ελλη Πάνου

http://www.efsyn.gr/arthro/pente-mines-tapeinosis-kai-ekviasmon