Είναι αλήθεια κύριοι;

Είναι αλήθεια κύριοι;

Νίκος Μπογιόπουλος για τον Ενικό

Πρώτο: Την περασμένη βδομάδα ανακοινώθηκε ότι ο γερουσιαστής και πρώην υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, ο ΜακΚέιν, διορίστηκε ειδικόςσύμβουλος του προέδρου της Ουκρανίας, του Ποροσένκο.

Ο ΜακΚέιν είναι αυτός που φωτογραφιζόταν πριν δυο χρόνια σε κλειστές συσκέψεις στη Συρία με τον κατοπινό επικεφαλής των «τζιχαντιστών»…

Μετά τα «κατορθώματά του» στη Συρία, ο ΜαΚέιν ανέλαβε να προωθήσει για λογαριασμό των ΗΠΑ τη… δημοκρατία και στην Ουκρανία. Στην παραπάνω φωτογραφία, που τραβήχτηκε πέρσι, τον βλέπουμε να συμμετέχει σε εκδήλωση στην Ουκρανία.

Προσοχή: Ο τύπος που εικονίζεται στη φωτογραφία, αυτός που βρίσκεται αριστερά από τον Αμερικανό γερουσιαστή και υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ, ονομάζεται Όλεχ Τιαγκνιμπόκ.

Ο τύπος αυτός ηγείται του κόμματος «Σβόμποντα» (Ελευθερία). Μόνο που το κόμμα του δεν λεγόταν πάντα έτσι. Μέχρι τη δεκαετία του 2000 είχε άλλο όνομα. Λεγόταν «Εθνικοσοσιαλιστικό»… Το «Σβόμποντα» δεν συνιστά παρά την πολιτική ομπρέλα του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα».

Τα φασιστόμουτρα του «Δεξιού Τομέα», με τα ναζιστικά τους περιβραχιόνια, τις στρατιωτικές στολές παραλλαγής και σε πλήρη εξάρτυση, στους δρόμους του Κιέβου…

Ο «Δεξιός Τομέας», που με τα μέλη του με όπλα και λοστάρια πρωτοστάτησε στο πλιάτσικο, στην τρομοκρατία και στην πυρπόληση κτιρίων στην Ουκρανία, που έφτασαν να καίνε ανθρώπους ζωντανούς στην Οδησσό, απαρτίζεται από κάθε λογής λουμπεναριό και φασιστικό κατακάθι της ουκρανικής κοινωνίας.Αποτελεί τον ένοπλο βραχίονα της ναζιστικής ακροδεξιάς. Επιδίδεται σε λαμπαδηδρομίες στους δρόμους του Κιέβου στα πρότυπα της Κου Κλουξ Κλαν. Διατηρεί «αδελφικές» σχέσεις με το φασιστικό κόμμα «Jobbik» της Ουγγαρίας, με το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, με το φασιστικό «Forza Nuova»της Ιταλίας, με το ναζιστικό «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» της Γερμανίας. Σύμφωνα με τη λίστα του διεθνούς Κέντρου Βίζενταλ, το «Σβόμποντα» του Τιαγκνιμπόκ κατατάσσεται στην πρώτη δεκάδα των ανά τον κόσμο αντισημιτικών μορφωμάτων.

Αυτό το κόμμα, που υιοθετήθηκε από τη Δύση ως φορέας της «δημοκρατίας» στην Ουκρανία και που στις συγκεντρώσεις του τρέχει ο ΜακΚέιν, έχει για ήρωα τον διαβόητο Στέπαν Μπαντέρα.

Ο Στέπαν Μπαντέρα ήταν ένα καθίκι, συνεργάτης των Γερμανών ναζί της περίοδο της εισβολής του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση. Κάτι σαν τους «δικούς μας» δωσίλογους και ταγματασφαλίτες, δηλαδή…

Για αυτό το καθίκι, οι φίλοι του ΜακΚέιν διοργανώνουν μάλιστα και πορείες με πορτρέτα του ήρωά τους, του Μπαντέρα, στους δρόμους της Ουκρανίας, όπως αυτό το πορτρέτο πίσω από το λεβεντόπαιδο με το τσουλούφι της φωτογραφίας.

***

Δεύτερο: Την περασμένη Παρασκευή, μια μέρα μετά την ανακοίνωση του ΜακΚέιν ως ειδικού συμβούλου του Ποροσένκο, ο Ποροσένκο, σε συνέχεια των νόμων με τους οποίους έχει τεθεί εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας, έθεσε σε εφαρμογή τους νόμους που θέτουν εκτός νόμου τα κομμουνιστικά σύμβολα, τα σύμβολα της Σοβιετικής Ένωσης, τον εθνικό ύμνο και τα τραγούδια της σοβιετικής εποχής, τα αγάλματα του Λένιν, ακόμα και τα ονόματα δρόμων, επιχειρήσεων και κοινοτήτων που μπορεί να παραπέμπουν στην εποχή του σοσιαλισμού… Ο,τι υπενθυμίζει, πλέον, το σοβιετικό παρελθόν της Ουκρανίας συνιστά ποινικό αδίκημα και επισύρει ποινή φυλάκισης.

Σημείωση 1η: Με την ίδια απόφαση οι συνεργάτες των ναζί κατά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο λογίζονται σαν «ήρωες – μαχητές της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας»…

Σημείωση 2η: Οι φασίστες – απόγονοι των δωσίλογων που είχαν πολεμήσει στο πλευρό των ναζί την περίοδο της χιτλερικής κατοχής, οι ακροδεξιές και ναζιστικές δηλαδή οργανώσεις που χαιρέτιζε στις συγκεντρώσεις τους ο ΜακΚέιν και πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν οι ΗΠΑ και η ΕΕ για την περσινή επέμβαση στην Ουκρανία, λειτουργούν σήμερα ως εμπροσθοφυλακή των κυβερνητικών δυνάμεων στην ανατολική Ουκρανία.

***

Τρίτο: Η «Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία» καταγγέλλει σε προχτεσινή ανακοίνωσή της

«την προκλητική – όπως αναφέρει – ενέργεια της ελληνικής κυβέρνησης να περιθάλψει σε νοσοκομεία της χώρας στρατιώτες της Εθνικής Φρουράς (National Guard) του ουκρανικού στρατού! Όπως ανακοινώθηκε επίσημα στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών της Ουκρανίας(http://mfa.gov.ua/en/news-feeds/foreign-offices-news/36389-do-greciji-pribuli-poraneni-vijsykovosluzhbovci-nacgvardiji-ukrajini-ta-zbrojnih-sil-ukrajini) έξι τραυματίες Ουκρανοί στρατιώτες έφτασαν χθες, 14/5, στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος προκειμένου να νοσηλευτούν στο νοσοκομείο ΚΑΤ της Αθήνας. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, στις αρχές Ιούνη, αναμένονται άλλοι δύο Ουκρανοί στρατιώτες. Το Υπ.Εξ. της Ουκρανίας αναφέρεται σε συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση κάτι που σημαίνει ότι τα νοσοκομεία της χώρας θα μετατραπούν σε χώρους περίθαλψης όσων μακέλεψαν και θα μακελέψουν χωριά και πόλεις στο Ντονμπάς της Ανατολικής Ουκρανίας. Υπενθυμίζουμε ότι κατά την επίσκεψή του στο Κίεβο, τρεις μήνες πριν, ο Υπ. Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Κοτζιάς είχε αναφερθεί στη δυνατότητα της χώρας να προσφέρει τέτοιου είδους βοήθεια στην Ουκρανία και όπως φαίνεται δεν έμεινε στα λόγια…»

Σε αυτούς τείνει ανθρωπιστική χείρα φιλίας η ελληνική κυβέρνηση;

Στην ίδια ανακοίνωση της «Αντιφασιστικής Καμπάνιας για την Ουκρανία»,σημειώνεται:

«Τι είναι όμως η Εθνική Φρουρά του ουκρανικού στρατού;Πρόκειται για ειδικό σώμα στρατού που υπακούει στο υπουργείο εσωτερικών της Ουκρανίας και δημιουργήθηκε μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν, την Άνοιξη του 2014 (…) η Εθνική Φρουρά ενσωμάτωσε και τα περισσότερα από τα αυτόνομα φασιστικά/νεο-ναζιστικά ένοπλα τάγματα που είχαν δημιουργηθεί στην Ουκρανία από αντίστοιχες οργανώσεις όπως ο Δεξιός Τομέας, ο Πατριώτης της Ουκρανίας, το Σοσιαλ-Εθνικό Κόμμα, την οργάνωση Λευκό Σφυρί κ.ο.κ. Είναι το στρατιωτικό σώμα που συμμετείχε στη τον Μάη του 2014. Κομμάτι της Εθνικής Φρουράς αποτελεί και το περιβόητο τάγμα «Αζόφ», δημιούργημα του ολιγάρχη Κολομόισκι, η ναζιστική σύνθεσητου οποίου ενόχλησε ακόμα και τα μεγάλα ΜΜΕ του δυτικού κόσμου… Είναι χαρακτηριστικό ότι η Εθνική Φρουρά και τα συστατικά της μέρη έχουν κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου στο Ντονμπάς τόσο από τη Διεθνή Αμνηστία, όσο ακόμα και από τις εισαγγελικές αρχές της ίδιας της Ουκρανίας… Σήμερα, η Εθνική Φρουρά εκπαιδεύεται από την 173η αερομεταφερόμενη ταξιαρχία του ΝΑΤΟ για να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στη νέα επίθεση που σχεδιάζει να εξαπολύσει το ουκρανικό καθεστώς».

Και η ανακοίνωση καταλήγει:

«Για εμάς δε χωράει καμία συζήτηση. Η νοσηλεία εγκληματιών πολέμου προκειμένου να επιστρέψουν στη χώρα τους και να συνεχίσουν το έργο τους δεν αποτελεί πράξη ανθρωπισμού αλλά έμμεση συμμετοχή στα εγκλήματα κατά του λαού της Αν. Ουκρανίας! (….) απαιτούμε από την ελληνική κυβέρνηση να ακυρώσει εδώ και τώρα τη συμφωνία που έχει συνάψει με το ουκρανικό καθεστώς και να απολογηθεί στον λαό γι’ αυτή της την πρωτοβουλία. Σε διαφορετική περίπτωση βάφει τα χέρια της με το αίμα των δεκάδων χιλιάδων νεκρών και τραυματιών του πολέμου, των εκατομμυρίων ξεριζωμένων προσφύγων και των διωκόμενων αντιφρονούντων που φυλακίζονται, βασανίζονται και δολοφονούνται απ’ το ουκρανικό καθεστώς».

Ερώτηση στήλης: Οι καταγγελίες είναι συγκεκριμένες. Έχει κάποια απάντηση η κυβέρνηση; Είναι αλήθεια όλα αυτά; Υπάρχουν, όντως, τέτοιες συμφωνίες μεταξύ ελληνικής και ουκρανικής κυβέρνησης για την περίθαλψη στα ελληνικά νοσοκομεία των φασιστών – «μαχητών» της δεύτερης;

info-war

Mερικές σκέψεις για την Ζωή Κωνσταντοπούλου και την αντιμετώπιση της από την πατριαρχία -του Νικήτα Φεσσά

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι η κινητή ενσάρκωση του συλλογικού νεοελληνικού άγχους ευνουχισμού, η Ζωή είναι ο φαλλός.

 

Στη λακανική θεωρία ο φαλλός δεν ταυτίζεται με το ανδρικό μόριο, αλλά συμβολίζει κάθε είδους αυθεντία.

 

Το να πει κανείς ότι η Κωνσταντοπούλου είναι ‘αντράκι’ ή ‘έχει αρχ***α’ είναι ουσιοκρατία (αφού έτσι θεωρεί ότι ένα ζευγάρι αδένων στο ανδρικό σώμα έχει κάποιου είδους ενδογενές χαρακτηριστικό- λ.χ. τσαμπουκά, αυτοπεποίθηση, κλπ), κ φανερώνει τον σεξισμό της ίδιας της γλώσσας, από τον οποίο δεν μπορούμε (εύκολα) να ξεφύγουμε.

 

Η Κωνσταντοπούλου όμως έχει όντως κάτι περισσότερο, ένα περίσσευμα, ένα ‘εξόγκωμα’, ένα surplus, κάτι επιπλέον, κ αυτό είναι που ενοχλεί την πατριαρχία, γι αυτό ισχυρίζομαι ότι η Κωνσταντοπούλου είναι ο φαλλός.

 
Τέλος, το ότι της επιτίθενται για τον υποτιθέμενο ανδρογυνισμό της είναι μια ακόμη ένδειξη ότι διαταράσσει τα διακριτά όρια φύλου (gender boundaries), κ την ιδεολογία που αυτά εξυπηρετούν. 


Νικήτας Φεσσάς

Το Μνημόνιο μείωσε τις καταθέσεις και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ

του Γιώργου Δελαστίκ

Σημεία και τέρατα γράφονται τελευταία από μνημονιακούς κονδυλοφόρους προκειμένου να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι από τότε που βγήκε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταρρεύσει οι τραπεζικές καταθέσεις ιδιωτών και επιχειρήσεων. Επιχειρείται έτσι αφενός να δυσφημιστεί η κυβέρνηση Τσίπρα και αφετέρου, πράγμα πολύ σημαντικότερο, να ξεχαστεί μέσω της πρόκλησης σύγχυσης η παταγώδης καταβαράθρωση των τραπεζικών καταθέσεων στα πέντε χρόνια των μνημονιακών κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμου και Αντώνη Σαμαρά-Βαγγέλη Βενιζέλου.

Είναι αλήθεια ότι στις 31 Δεκεμβρίου 2009, τρεις μήνες αφότου είχε αναλάβει πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου, το σύνολο των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες ανερχόταν σε 231,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι εξίσου αληθές ότι στις 31 Μαρτίου 2015, δύο μήνες αφότου είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, οι καταθέσεις ήταν σχεδόν... εκατό (!) δισεκατομμύρια ευρώ λιγότερα - για την ακρίβεια 138,6 δισ. ευρώ. Μείωση δηλαδή κατά 92,9 δισεκατομμύρια ευρώ. Μόνο που μέχρι και τον Ιανουάριο του 2015 κυβερνούσε τη χώρα το δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου.

Πόσες ήταν οι καταθέσεις, λοιπόν, στο τέλος Ιανουαρίου του 2015; Οπως μας πληροφορεί η Τράπεζα της Ελλάδος, ήταν μόνο 148 δισεκατομμύρια. Με άλλα λόγια, τα πέντε χρόνια των τριών μνημονιακών κυβερνήσεων (2010-2014 συμπεριλαμβανόμενα καθ' ολοκληρίαν) κόστισαν στην Ελλάδα και στις τράπεζές της απόσυρση 83,5 δισεκατομμυρίων σε καταθέσεις. Τα 148 δισ. ευρώ γίνονται 138,6 το πρώτο δίμηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια θα μειωθούν κι άλλο τον Απρίλιο και τον Μάιο.

Πόσο όμως, δεν γνωρίζουμε, μέχρι να μας το πει επίσημα η Τράπεζα της Ελλάδος. Τον Φεβρουάριο αποσύρθηκαν από τις τράπεζες 7,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Πόσα από αυτά ανήκαν σε φίλους και υποστηρικτές του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου δεν γνωρίζουμε. Μας προκαλεί εντύπωση πάντως ότι τον Μάρτιο, τον επόμενο μήνα, οι τραπεζικές καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων μειώθηκαν μόνο κατά 2 δισεκατομμύρια - μόλις το ένα τέταρτο σχεδόν της μείωσης του Ιανουαρίου. Υπάρχει ένα ακόμη γεγονός που προκαλεί εντύπωση. Στα τέλη Μαρτίου, από τα 138,5 δισ. ευρώ του συνόλου των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες, τα 117,9 δισ. ευρώ είναι αποταμιεύσεις νοικοκυριών και μόνο 20,6 δισεκατομμύρια είναι καταθέσεις των επιχειρήσεων. Εξι φορές περισσότερες σχεδόν οι καταθέσεις των νοικοκυριών από τις επιχειρήσεις!

Τι συμβαίνει; Η Ελλάδα έγινε ως δια μαγείας χώρα χρεοκοπημένη με... πλούσια νοικοκυριά και μπατίρηδες επιχειρηματίες ή μήπως απλώς οι επιχειρήσεις φρόντισαν και έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, ενώ ο κοσμάκης έχει αφήσει τα λεφτουδάκια του στις τράπεζες; Προφανώς, το δεύτερο συμβαίνει. Είναι πολύ διασκεδαστική η προσπάθεια των μνημονιακών να μην κάνουν διάκριση ανάμεσα στην κυβέρνηση Σαμαρά που κυβερνούσε τον Ιανουάριο και της κυβέρνησης Τσίπρα που κυβερνά από τον Φεβρουάριο, μιλώντας αδιάκριτα για το «πρώτο τρίμηνο του 2015». Επιδιώκουν να συγκαλύψουν έτσι την απερίγραπτη καταβύθιση-ρεκόρ των καταθέσεων τον Ιανουάριο κατά... 12,2 (!!!) δισεκατομμύρια ευρώ, που κυβερνούσε ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, τη μεγαλύτερη που έχει συμβεί ποτέ στην Ελλάδα. Είναι πρόδηλος ο πολιτικός χαρακτήρας αυτής της απόσυρσης καταθέσεων.

Απέσυραν και εν μέρει έβγαλαν στο εξωτερικό τα λεφτά τους τόσο οι επιχειρηματίες όσο και οι δεξιοί ψηφοφόροι, αφού σχεδόν οι πάντες ήταν βέβαιοι για τη συντριβή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι περίμεναν να δουν και το αποτέλεσμα για να πειστούν, έβγαλαν τα λεφτά τους εκτός τραπεζών της Ελλάδας τον Φεβρουάριο. Αυτή είναι η ουσία, το Μνημόνιο και η μνημονιακή πολιτική διέλυσαν τις τραπεζικές καταθέσεις στην Ελλάδα, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα το δούμε, αλλά για την ώρα είναι πολύ νωρίς. Αξίζει τον κόπο -για να καταρριφθεί εντελώς αυτός ο μνημονιακός μύθος- να έχουμε υπόψη μας και έναν πίνακα. Το 2010, πρώτη χρονιά του Μνημονίου, οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες μειώθηκαν κατά 27,9 δισ. ευρώ. Το 2011 μειώθηκαν κατά 35,4 δισ. ευρώ. Το 2012 κατά 12,8 δισεκατομμύρια. Το 2013 αυξήθηκαν κατά 1,8 δισ. ευρώ. Το 2014 μειώθηκαν κατά 2,9 δισεκατομμύρια. Από εκεί και πέρα τον Ιανουάριο του 2015 με Σαμαρά - Βενιζέλο μειώθηκαν κατά 12,2 δισ. ευρώ και τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο με Τσίπρα μειώθηκαν κατά 9,5 δισεκατομμύρια.

Πηγή:

http://www.ethnos.gr

Kiss my ass

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Είπαμε να χορτάσουμε ναφθαλίνη, άρωμα τραμπούκου στα δικαστήρια, εξωτισμό και μπάσκετ δυνατών χαρακτήρων που ψυχαγωγεί ψυχάκηδες. Ωραίους σαν Έλληνες ψυχάκηδες, που περιμένουν τον Αλέξη τον πορθητή να λιανίσει τις γραμμές των Ευρωπαίων.

Ο λαός αυτός μεγαλώνει με μπάσκετ και τρίποντα και άγιο φως και κοκαλάκια αγίων και πανελλαδικές εξετάσεις και τσιμπουκάκι πέντε ευρώ παραδοσιακό απ’ το δέλτα του Νίγηρα και φράουλα ποτισμένη με Πακιστανικό ιδρώτα.

Ο λαός αυτός προσφέρει τα αποθεματικά του στην πατρίδα, μεγαλόψυχος και ταμένος στις μη κυβερνητικές και ζυγισμένος πάνω στη σγουρή αλλά σίγουρη τρίχα του Παπαχελά.

Παιδιά της Ελλάδος παιδιά, υπερσεξουαλικέ λαέ με τον Κοτζιά να ξεσηκώνει το ΝΑΤΟ και να χύνουν εμβρόντητες όλες οι κυρίες του καλού κόσμου με τα συνολάκια τους από αρχίδι αλιγάτορα και τα ωραία τους χαμόγελα απ’ το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας.

«Είμαστε ο κόσμος, είμαστε τα παιδιά/ Είμαστε αυτοί που θα δημιουργήσουμε μια φωτεινότερη μέρα».

Είμαστε αυτοί που σώζουμε αμάχους από την Κορέα μέχρι την Αίγυπτο, από την Τυνησία και το Μαρόκο μέχρι τη Νικαράγουα, από τη Γουατεμάλα μέχρι το Κονγκό κι από το Βιετνάμ μέχρι τον Παναμά. Είμαστε αυτοί που ξεβρομίσαμε τον κόσμο από τους τρομοκράτες. Είμαστε αυτοί που θα κατακτήσουν το σύμπαν και θα πάμε στο Άρη.

Σύντροφοι, σφαγές, εξανδραποδισμός, εξαγορά. Ο ηγέτης λέει μαλακιούλες στον Economist. Το μπάσκετ είναι εδώ. Η αγία Βαρβάρα βάζει τρίποντο. Η διανόηση μελετά εμβριθώς τον ντε Σάντ. Ιουλιέτα ή οι ευτυχίες του βίτσιου.

Κι ο κλήρος αναφωνεί και το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ και η ΕΚΤ και η CIA και η  lehman brothers και η Δεξιά και το Κέντρο και το Ποτάμι υπέγραψε Αλέξη μου υπέγραψε, εμείς θα σε στηρίξουμε.  Σκύψε λίγο ακόμα μαλάκα μου.

KISS MY ASS.

 

Απαιτήσεις της Τρόικα ή απαιτήσεις της διαπλοκής? - Νόμος Μπαλτά

Όπως καταλαβαίνετε τα προαπαιτούμενα δεν ήταν απαιτήσεις της Τρόικα αλλά απαιτήσεις των εδώ νταβατζήδων.Ότι θέλανε το έδιναν στα ΜΜΕ σαν απαίτηση της τρόικα για να πάρουμε την δόση.Θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε τα πρακτικά των συζητήσεων.


Σύντροφος Κέιν στο unfollow.com.gr


«Βάζουν στο τραπέζι και τον νόμο Μπαλτά», σφυρίζουν Τα Νέα στο πρωτοσέλιδό τους και εξηγούν στο πόπολο: «Αντικείμενο της διαπραγμάτευσης θέλει να καταστήσει το σχέδιο Μπαλτά για τα πανεπιστήμια μερίδα των δανειστών, με το επιχείρημα ότι δεν προωθεί τη μεταρρύθμιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση και επομένως δυσκολεύει την επάνοδο της χώρας στην ανάπτυξη. Την ίδια στιγμή, ο Γιούνκερ δήλωσε ότι περιμένει συμφωνία Ελλάδας-δανειστών ώς τα τέλη του μήνα».

Μετάφραση: «Οι μνημονιακοί νεοδωσίλογοι έχουν λυσσάξει με την (μερική) επαναφορά της ομαλότητας και την αποκατάσταση της νομιμότητας στην Παιδεία. Είναι πολλά τα βερέμισθα και το μπαμπαγιόκο, Άρη. Τώρα που μυρίστηκαν ότι παίζει συμφωνία, σού λέει κάτσε να βάλουμε μέσα και την αριστεία, όπως τον παλιό καλό καιρό του σαμαρέλου. Τα “παν στο χθεσινοβραδινό σουαρέ, πήραν το ok από τα δικηγορικά γραφεία της τρόικας, τo “βαλαν κάτω να το σουλουπώσουν οι διαφημιστές της εργαλειοθήκης, έπεσαν τα τηλέφωνα στους δημοσιογράφους της παρέας και νάτη η απαίτηση μερίδας των δανειστών. Ο Τόμσεν το ξέρει, ρε γκιόζηδες, ή θα το μάθει με google translate σε σπασμένο ηλεκτρονικό αντίτυπο των Νέων ε;»


Κατά τ” άλλα, τα γνωστά. «Η λαϊκή εντολή ήταν σαφής, οι πολίτες δηλώνουν ότι θέλουν έναν έντιμο συμβιβασμό και όχι μια αδιέξοδη ρήξη», διαφημίζουν Τα Νέα το κύριο άρθρο τους πάνω πάνω στο πρωτοσέλιδο. Κι αυτό μάλλον από το χθεσινό σουαρέ το τσίμπησαν. Όπως και το «Τελεσίγραφο 12 ημερών στην Ελλάδα» από Μέρκελ-Ολάντ.

Δηλαδή, κάπου έλεος, ούτε η Καθημερινή δεν τολμάει να τα γράψει έτσι.

Τα γράφει πιο υπεύθυνα, έχει μια αλούρ η γραφή της ναυαρχίδας: «Πίεση για λύση από Μέρκελ και Ολάντ – Συμφωνία έως τέλος Μαΐου».

Κάτι γράφει κι αυτή η έρμη για τον ΦΠΑ, μην μείνει πίσω απ” τους άλλους που όλοι έχουν αποκλειστικά ρεπορτάζ από το ίδιο σπασμένο τηλέφωνο.

Αλλά, η πλάκα είναι αλλού, στην παραδοσιακή πρωτοσέλιδη φωτογραφία, όπου ο φακός στέκεται απέναντι από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός και στοχεύει τη συμβολή της Διονυσίου Αεροπαγίτου με την Αμαλίας. Γνωστό σιχτίρι για όσους πάνε προς Βουλιαγμένης ή Συγγρού. Τι λέει η ναυαρχίδα;

«Σε κλοιό τουριστικών πούλμαν οι δρόμοι των Αθηνών»

«Δεινοπαθούν καθημερινά οι κάτοικοι και οι επισκέπτες στην Πλάκα και την Ακρόπολη κατά την τουριστική περίοδο. Για “καυσαέρια, ηχορρύπανση, κατάληψη πεζοδρομίων, διαβάσεων”, διαμαρτύρονται στην “Κ” κάτοικοι, καθώς υπάρχουν μέρες που πάνω από 400 πούλμαν προσεγγίζουν την Ακρόπολη, εκτός των ταξί. Η ευρύτερη περιοχή, με ελάχιστες υποδομές στάθμευσης, καλείται να υποδεχθεί χιλιάδες επισκέπτες χωρις σχέδιο, παρότι η κατάσταση επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο».

Πόσα θές να μας τρελάνεις, αλαφουζιάρη; Δεν θες τουρισμό; Δεν ήταν το ΠΑΜΕ που έκλεινε τα λιμάνια; Δεν ήταν οι συντεχνίες που έκαναν μαρτύριο τη ζωή των ανθρώπων του κέντρου και του Κέντρου;

Ή που το “χουν χάσει εντελώς από την άνοδο του κομμουνιστοσυμμοριτισμού ή που θα σκάσει τις επόμενες ημέρες επενδυτική πρόταση για δημιουργία χώρων στάθμευσης, πεζοδρόμησης της Αριστείας στην Πανεπιστημίου με απευθείας ανάθεση.

Δεν ξέρουμε, πραγματικά. Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Πιθανότα όπως έστριβε ο μπαμπαγιόκος από τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα για να κατηφορίσει προς τη ναυαρχίδα φράκαρε στο άγαλμα της Μελίνας, του βγήκε το αγανακτισμένο του και το “κανε πρωτοσέλιδο. Πάμε παρακάτω.

Ατύχημα στα ΕΛΠΕ. Η Αυγή, η Εφημερίδα των Συντακτών και ο Ριζοσπάστης έχουν το θέμα πρωτοσέλιδο, όπως το έχει και η Καθημερινή κάπου κρυμμένο στο πλάι, αλλά το έχει. Τα Νέα, Έθνος, Ελεύθερος Τύπος, Δημοκρατία, nada. Τίποτα. Zero. Για να καταλαβαινόμαστε ποιοι είναι ποιοι.

Κάτι θα θέλαμε να πούμε για Βαρουφάκη και το ξύλο που του ρίχνουν από κάθε πλευρά αλλά μας πρόλαβε η Espresso: Ανάμεσα στα πολλά χρυσαυγίτικα με τα οποία χαίρεται η πλέμπα των μικροαστών που δεν μπόρεσαν να γίνουν κάποιοι, διαβάζουμε κι αυτό:

«Διάσημη πορνοστάρ στα στέκια του Βαρουφάκη! Η Stoya πήγε στα Εξάρχεια και ξετρελάθηκε με τη ρακή»

Eurovision θέλουν οι μεν, Μέγαρα οι δε, να τα πληρώνουν οι νεκροί εργάτες στα ΕΛΠΕ με την ευγενική χορηγία των Λάτσηδων.

Το κακό για τον Βαρουφάκη είναι πως οι πιστωτές είναι από χρόνια ενήμεροι για την κατάσταση
anemosantistasis

Τα "ποτάμια" και οι πηγές τους

Μετά την, εκτός των άλλων, ηθική κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην Πολωνία και κατά την διάρκεια των «ελεύθερων» κοινοβουλευτικών εκλογών, στις αρχές της δεκαετίας του 90, μία πολυπληθής ομάδα Πολωνών κλακαδόρων κατήλθε στις εκλογές με την «πολιτική» επωνυμία «Οι φίλοι της μπύρας». Εκλέχτηκαν βουλευτές και, στην συνέχεια, διασπάστηκαν στους «Φίλους της μεγάλης μπύρας» και στους «Φίλους της μικρής μπύρας».


Λίγα χρόνια αργότερα, εμφανίστηκε στην πρώην «λαϊκή» Βουλγαρία ο εκθρονισθείς το 1946 (σε ηλικία εννέα (9) ετών) πρώην βασιλιάς, Συμεών Σάξεμπουργκ-Γκότα και αφού, εκβουλγάρισε το γερμανικό του όνομα, συνέστησε πολιτικό κόμμα που πρώτευσε στις κοινοβουλευτικές εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση. Ούτε οι Πολωνοί, ούτε και οι Βούλγαροι εκείνων των χρόνων ήσαν συλλήβδην μωροί. Δεν ήσαν ούτε σύγχρονοι «κακοδαιμονισταί» που προκαλούσαν δηλαδή εσκεμμένα την καθεστηκυία τάξη και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανίας και βλακείας. Πολλώ δε μάλλον, δεν όριζαν, την εκ προοιμίου αστεία, επιλογή τους ως την σύγχρονη αριστοφανική «Νεφελοκοκκυγία» (ονειρική χώρα εκπληρωμένων επιθυμιών). Απλά, σε καιρούς αντιδραστικής παλινδρόμησης και επελαύνοντος ανορθολογισμού, τους χρειαζόταν μια ΤΕΤΟΙΑ επιλογή, ένα ευχάριστο ξεγέλασμα, μια και ο ορθολογισμός έφερνε (πάντα φέρνει) μαζί του πραγματικούς και φανταστικούς κινδύνους που ΔΕΝ τους άντεχαν. Ήταν (και εξακολουθεί να είναι, ιδίως σήμερα) η εποχή που οι άνθρωποι μονάχα μια πολύ μικρή δόση πραγματικότητας μπορούν να αντέξουν!


Οι Πολωνοί «Φίλοι της μπύρας» και ο πρώην βασιλιάς της Βουλγαρίας Συμεών, ενσάρκωναν την «ιδεολογία» μιας εποχής ΧΩΡΙΣ ιδεολογία. Ήσαν τα φρούτα του δέντρου της α-νοησίας δηλαδή της γενικευμένης αίσθησης του κενού και της ερήμωσης που παρίσταται ως ανασταλτικός παράγοντας κάθε πολιτικής δράσης· και κάθε έλλογης σκέψης.


Αν μεταφερθούμε στην σημερινή Ελλάδα θα παρατηρήσουμε, εκόντες άκοντες, ένα κλίμα παραίτησης, μιαν ατμόσφαιρα κόπωσης, ένα αίσθημα απόγνωσης που κατατρύχουν την χειμαζόμενη κοινωνία. Έχει παρατηρηθεί στην ιστορία πως όταν η απόγνωση συναντήσει την ΕΛΠΙΔΑ, τότε έχουμε κοινωνική νιτρογλυκερίνη (ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ). Η ελπίδα, λοιπόν, είναι αυτή που λείπει. Η απόγνωση είναι ήδη περισσή. Πώς, όμως, θα ανιχνεύσουμε αυτήν την Ελπίδα, πώς δηλαδή, θα γκρεμίσουμε την συσσωρευμένη δυσπιστία των πλατειών λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην πολιτική όταν η τελευταία παρίσταται ως κερδοσκοπική δραστηριότητα, κατά την «λαϊκότροπη» έκφραση «όλοι ίδιοι είναι, όλοι για την πάρτη τους»; Σε συνθήκες δεσπόζουσας βαρειάς πνευματικής δίαιτας ΔΕΝ αρκούν, προς τούτο, οι αναιμικές αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ που μας σέρνουν σ’ ένα κάτισχνο «όραμα ευρωπαϊκής μεταρρύθμισης»· αυτή η Ε.Ε. ΔΕΝ μεταρρυθμίζεται· η Ε.Ε. από την ίδρυσή της έχει, ως καταστατική αρχή, την απόλυτη ελευθερία για το κεφάλαιο· στρατηγικό στόχο έχει την ριζική αναδιανομή του πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου, την σάρωση όσων δικαιωμάτων αναγκάστηκε, κατά καιρούς, να παραχωρήσει στις δυνάμεις της εργασίας τον τελευταίο αιώνα, την επιβολή της «ολοκληρωτικής δημοκρατίας», στο πλαίσιο της οποίας νόμος θα είναι οι υλακές του κάθε τηλεοπτικού χαμάλη-Κακαντέρη, όπου «δικαίωμα» και καθήκον της «πολιτείας» θα είναι η εξάλειψη της ατομικής συνείδησης και η αντικατάστασή της απ’ την υποχρέωση του πολίτη-ανθρώπου να σκέφτεται αποκλειστικά σύμφωνα με την κρατική-τηλεοπτική «λογική», επ’ απειλή ποινικής κύρωσης. Στο κάτω-κάτω μια «τηλεοπτική- κρατική συλλογική συνείδηση» είναι πάρα πολύ κατάλληλη για να αναπληρώσει, ό,τι σ’ έναν άνθρωπο λείπει σε αυτοσυνείδηση! Στο πλαίσιο αυτής της Ε.Ε, οι προϋπολογισμοί των κρατών-μελών της θα ελέγχονται και θα εγκρίνονται από τις Βρυξέλλες, θα απαγορεύεται, επί ποινή οικονομικού θανάτου-αναστολής καταβολής κοινοτικών επιδοτήσεων-όχι μόνον η καταγγελία του μνημονίου αλλά και κάθε παραβίαση των συστάσεων των γραφειοκρατών της. Ε.Ε. σημαίνει «άβατο» υπεράκτιων εταιριών και τραπεζικών συναλλαγών. Χάριν αυτού του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» (τί έκφραση κι’ αυτή θεέ μου!) που προτάσσει άκριτα ο ΣΥΡΙΖΑ, θ’ αποκτήσει ΕΛΠΙΔΑ ο κατ’ εξακολούθηση ληστευμένος Έλληνας; Μήπως αυτό επισυμβεί, τελικά, χάριν της «ορθόδοξης πνευματικής παράδοσης» στην οποία εσχάτως προσέτρεξε, ως «διψώσα έλαφος», η κα Ρένα ΔΟΥΡΟΥ; Προφανώς, ΟΧΙ.


Τουναντίον· σ’ αυτόν τον κοινωνικό βάλτο της λαϊκής απελπισίας έχει τις πηγές του το κάθε «Ποτάμι» (και όχι μόνο στην πρίζα του MEGA), από εκεί υδρεύεται η ακαδημαϊκή μωρολογία των καθηγητών του (που εμφανίζουν τους δωσίλογους ως πατριώτες που έτυχε να είναι αντικομμουνιστές), από εκεί αρδεύεται η δημοσιογραφική αγυρτεία των δημοσιογράφων-στελεχών του (που καλούσαν, μ’ ένα μείγμα αναίδειας και μίσους, την κυβέρνηση να καταργήσει ορισμένα άρθρα του Συντάγματος και δη εκείνο που καθιερώνει το δικαίωμα της απεργίας, που χειροκροτούσαν τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς των αμάχων της Γιουγκοσλαβίας). Το «Ποτάμι» και ο εκ του παραχρήμα ηγέτης του, ΔΕΝ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ πολιτική· ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΝ την πολιτική (όπως οι «Φίλοι της μπύρας»). Όταν, όμως, η πολιτική αποσύρεται, στην θέση της υπεισέρχεται η ακροδεξιά-φασιστική πολιτική που εξοβελίζει την έλλογη σκέψη και αποβάλλει το επιχείρημα. Στον χώρο αυτόν το επιχείρημα είναι αυτό που περιττεύει.


Εκεί ανθίζει το άνθος του επελαύνοντος κυνισμού. Αλλά με τον κυνισμό η αδικία δεν βελτιώνεται. Το «Ποτάμι» βασίζεται στην απουσία έλλογης σκέψης· επενδύει σ’ αυτήν. Απεχθάνεται την κριτική σκέψη (γιατί αυτή απαιτεί εννοιολογική φροντίδα και ακρίβεια και όχι ζητωκραυγές και δημοσιογραφικό στόμφο). Αδιαφορεί για την σωστή χρήση των λέξεων (γιατί αυτή είναι πρόβλημα όχι μόνο γραμματικής λογικής αλλά και ιστορικής προοπτικής). Καμώνεται πως δεν ενδιαφέρεται για «δεξιούς» και «αριστερούς» αλλά μόνο για «έντιμους», σαν τους «έντιμους» Ιταλούς δικαστές που επιχείρησαν την κάθαρση της ιταλικής πολιτικής ζωής αντικαθιστώντας, τελικά, μια διεφθαρμένη πολιτική κυβέρνηση με μια πιο διεφθαρμένη διοίκηση ποδοσφαιρικής ομάδας.


Το’ χουμε ξαναπεί: δεν είναι η κατάρρευση της οικονομίας εκείνο που βυθίζει τις ανθρώπινες ψυχές στην απόγνωση όσο η κατάρρευση της πίστης τους σ’ ένα μέλλον που θα μπορούσε να είναι διαφορετικό απ’ το παρόν. Η πεποίθηση ότι το Συριζαϊκό μέλλον θα αντιγράψει το παρόν, καταπνίγει την ΕΛΠΙΔΑ. Όσο θα γίνεται αυτό, το κάθε λογής «Ποτάμι» και οι δύσοσμες φερτές του ύλες, θα συνεχίσει προσκαίρως να ρέει. Τα «πλεονεκτήματά» του, όμως, θα είναι μακροπρόθεσμα και τα θανατηφόρα μειονεκτήματά του. Είναι νεκρό πριν ακόμη πεθάνει.


Πέτρος Πέτκας
πηγή:
http://stratigos-anemos.blogspot.ca

Νέα ψευδή στοιχεία εκθέτουν τον Γ. Βρούτση

Θέμα ύψιστης σημασίας που ενδεχομένως ακουμπά και σε ποινικές ευθύνες υπουργών καθίστανται τα ψευδή στοιχεία με τα οποία τροφοδοτούνταν οι εκπρόσωποι της τρόικας για το ασφαλιστικό σύστημα.

Τις αποκαλύψεις λοιπόν της «Εφ.Συν.» επακολούθησε η βαριά καταγγελία του...
αν. υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης, Δ. Στρατούλη, ο οποίος ανέφερε ότι τα μεγέθη των συνταξιοδοτικών δαπανών που δίνονταν στην τρόικα των δανειστών μας ήταν παραποιημένα, αφού δεν είχαν συμπεριληφθεί οι περικοπές των μνημονίων!

«Με κατεύθυνση του υπουργείου Εργασίας υπολογίζονταν οι συνταξιοδοτικές δαπάνες χωρίς να αφαιρούνται οι μειώσεις οι οποίες έγιναν μέσα στα πέντε μνημονιακά χρόνια», ανέφερε σχετικά ο κ. Στρατούλης ανάβοντας φωτιά στα μπατζάκια του τέως υπουργού Γ. Βρούτση, ο οποίος ουσιαστικά καταδικάζεται ως παραχαράκτης στοιχείων.

Με αυτόν τον απλό αλλά ανοίκειο συνάμα τρόπο, σύμφωνα με τον κ. Στρατούλη, ο κ. Βρούτσης εμφάνιζε ότι ο μέσος όρος των κύριων συντάξεων ήταν λίγο πάνω από 1.100 ευρώ όταν ο πραγματικός μέσος όρος κυμαινόταν στα 664,8 ευρώ. Ομως η κατηφόρα των πεπραγμένων Βρούτση δεν σταματά εδώ αφού, σύμφωνα με τον αν. υπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης, για να δώσει ακόμη μεγαλύτερο εύρος στις συνταξιοδοτικές δαπάνες (ώστε να πετύχει άραγε ακόμη μεγαλύτερες μειώσεις στις συντάξεις;) συμπεριελάμβανε στις δαπάνες των ασφαλιστικών ταμείων και τα προνοιακά επιδόματα (που αφορούσαν βέβαια την ασκούμενη κοινωνική πολιτική του εναπομείναντος κράτους πρόνοιας που δεν είχε γκρεμίσει η μνημονιακή λαίλαπα).

«Θεωρούμε αυτονόητο ότι δεν πρέπει να μπλέκουμε τα προνοιακά επιδόματα με τις συντάξεις και να μην προστίθενται όταν δίνουμε στοιχεία, στον μέσο όρο των συντάξεων», δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Στρατούλης θέτοντας προ των τεράστιων ευθυνών του τον κ. Βρούτση.

Το τι έχουν προκαλέσει αυτές οι πρακτικές Βρούτση εμφαίνεται από το κλίμα που επικρατούσε στο γερμανικό Κοινοβούλιο μεταξύ των εκπροσώπων των Γερμανών πολιτών. «Το κλίμα που υπήρχε μέχρι πριν από 20 μέρες, ήταν ότι στην Ελλάδα είναι προνομιακά μεγάλες οι συντάξεις», είπε ο κ. Στρατούλης αναφερόμενος στο θέμα του γερμανικού Κοινοβουλίου, που ωστόσο λύθηκε με την επιστολή με τα στοιχεία που αποκατέστησαν την αλήθεια των αριθμών την οποία με τόσο βάναυσο τρόπο είχε προσβάλει η συγκυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου.

Τζώρτζης Ρούσσος

 efsyn.gr

Σφάξε με αγά μου να αγιάσω, αρκεί να βάλεις στον τάφο μου ευρώ...

Διακρίνω γύρω μου μια έντονη προσδοκία να...αποτύχουν ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης, μια δίψα είτε να φέρουν μια συμφωνία που θα είναι στην ουσία τρίτο μνημόνιο είτε να οδηγήσουν τη χώρα στη χρεοκοπία. Βεβαίως, όταν τους ρωτάς τί θέλουν από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών να κάνουν σου απαντούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, "να μας κρατήσουν πάση θυσία στο ευρώ". Δεν έχουν πρόβλημα, για παράδειγμα, αν ο ΦΠΑ αυξηθεί για όλα τα προϊόντα στο 23%, αν επιτραπούν οι ομαδικές απολύσεις, αν δεν επανέλθουν ποτέ οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, ο βασικός μισθός στα 751 ευρώ, το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, αν οι συντάξεις καταντήσουν κυριολεκτικώς φιλοδώρημα, αν, με λίγα λόγια, ενταθούν οι πολιτικές που έχουν οδηγήσει στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή στην αναπτυγμένη Ευρώπη από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η λογική τους συμπυκνώνεται στο "σφάξε με αγά μου να αγιάσω, αρκεί να μου βάλεις ευρώ στον τάφο". Κι επειδή ο ραγιαδισμός και η εθελοδουλία τους κάπως πρέπει να δικαιολογούνται στα μάτια τού κόσμου, περιμένουν πώς και πώς από την κυβέρνηση της Αριστεράς να υπογράψει μια νέα Βάρκιζα, να παραδώσει τα όπλα και να επιτρέψει στους απογόνους των μαυραγοριτών τής κατοχής να συνεχίσουν το "θεάρεστο" έργο τους. Προσεύχονται για την ήττα όσων προσπαθούν γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι αν παρασυρθούν και οι ίδιοι από το ρεύμα τής καταστροφής, θα έχουν περισώσει τα προσχήματα για τις δικές τους ανεπάρκειες...

Λένε πως η διαπραγμάτευση πρέπει να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό γιατί η πραγματική οικονομία στενάζει. Συμφωνώ. Λένε, όμως, επίσης πως είναι προτιμότερη οποιαδήποτε συμφωνία, όσο επαχθής κι αν είναι για τους μικρομεσαίους, από τη ρήξη. Διαφωνώ. Αν για "τρεις χαμένους μήνες" μπορούμε να σώσουμε τα επόμενα 50 χρόνια τότε είμαι διατεθειμένος να περιμένω κι ένα και δυο και τρεις μήνες επιπλέον. Ακόμα κι αν το ντιλ δεν αποδειχθεί ένας έντιμος συμβιβασμός, αλλά μια πλήρης υποταγή, ακόμα και τότε τί θα είχαμε αλήθεια να κερδίσουμε αν βάζαμε την υπογραφή μας στις 26 Ιανουαρίου κι όχι στις 26 Μαΐου; Ποιός σώφρων άνθρωπος μπορεί να πιστεύει ότι η πραγματική οικονομία θα πάρει μπροστά ακολουθώντας τις ίδιες συνταγές που ακολουθήσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια; Θα μου πείτε πως το προηγούμενο τρίμηνο είχαμε επιστρέψει στην ανάπτυξη. Αυτή, ωστόσο, βασίστηκε σε μια θετική ψυχολογία πολιτικής αλλαγής που θα επέφερε ριζικές ανατροπές και στην αγορά. Αν, όμως, δεν είχαμε την πτώση των σαμαροβενιζέλων ή ο Αλέξης Τσίπρας ψήφιζε εκείνος το υφεσιακό email Χαρδούβελη, θεωρείτε πως θα είχαμε ξεφύγει από τη μέγγενη;...

Από τη στιγμή που το Βερολίνο δεν αναγνώρισε την επιθυμία τού ελληνικού λαού για τερματισμό τής λιτότητας, η κυβέρνηση δεν είχε άλλο περιθώριο από το να φέρει τη διαπραγμάτευση στα όριά της. Ενδεχομένως να διαβάζεται ως "wishful thinking", αλλά αν δεν λυγίσουμε λίγο πριν τον τερματισμό θα μπορέσουμε να κερδίσουμε τον αγώνα. Οχι όλα όσα θα θέλαμε, αλλά να πετύχουμε μια συμφωνία που να θεωρηθεί, και δικαίως, ανάσα, έστω κι αν δεν είναι κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο κι ένα άρθρο. Το ομολόγησε, ουσιαστικώς, κι ο αντιπρόεδρος της γερμανικής κυβέρνησης, ο οποίος είπε πως το Grexit θα είναι πολύ επικίνδυνο για την Ευρώπη (εννοώντας, φυσικά, τη Γερμανία) όχι μόνο σε οικονομικό αλλά και σε γεωπολιτικό επίπεδο. Αν η Ανγκ. Μέρκελ, άλλωστε, δεν το φοβόταν θα μας είχε πετάξει από την Ευρωζώνη από το 2010. Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει οικονομικά για να κατανοήσεις ότι από την ώρα που η Γερμανία και η Ελλάδα μοιράζονται το ίδιο νόμισμα, χρεοκοπία τής δεύτερης σημαίνει και χρεοκοπία τής πρώτης ούτε ότι κανένας στην Ευρώπη δεν θα ήθελε μια χώρα σε ένα τόσο κομβικό γεωστρατηγικό σημείο να πέσει στην εξίσου ιμπεριαλιστική αγκαλιά τής Ρωσίας ή της Κίνας...

Θέλω να παραμείνουμε στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Ευρώπη είναι το σπίτι μου, όχι η Μόσχα, το Πεκίνο, το Νέο Δελχί ή η Ουάσιγκτον. Οταν, όμως, οι συγκάτοικοί μου δείχνουν με τη συμπεριφορά τους πως δεν με θέλουν η στοιχειώδης αξιοπρέπεια απαιτεί από την πλευρά μου να σηκωθώ και να φύγω. Το ευρώ, όπως και κάθε νόμισμα, δεν είναι παρά ένα κομμάτι χαρτί και πάντως όχι ισχυρό δέλεαρ για να θυσιάσω για χατίρι του τα πάντα όλα. Δεν γνωρίζω, επομένως, αν θα υπάρξει συμφωνία και ποιό θα είναι το περιεχόμενό της. Ακόμα, ωστόσο, κι αν επέλθει ρήξη, ακόμα κι αν συμβεί πιστωτικό γεγονός η Γερμανία δεν πρόκειται να επιτρέψει μια άτακτη χρεοκοπία τής χώρας και θα ενεργοποιήσει αυτό που ο Β. Σόιμπλε προτείνει διαχρονικά στους έλληνες υπουργούς Οικονομικών των τελευταίων πέντε χρόνων, δηλαδή μια έξοδο από το ευρώ με ένα πακέτο στήριξης προκειμένου να αποφευχθεί ο Αρμαγεδδών...

Αν, λοιπόν, μας δοθεί ένα ποσό για να ανατάξουμε την πραγματική οικονομία και να την ισχυροποιήσουμε έτσι ώστε αύριο μεθαύριο να είμαστε σε θέση να επιστρέψουμε ως ισχυροί στην Ευρωζώνη, αν το επιθυμούμε, κι όχι για να αναχρηματοδοτούμε ένα μη βιώσιμο δημόσιο χρέος σε συνθήκες άγριας λιτότητας, προσωπικώς δεν βλέπω πού έγκειται το κακό. Το μόνο σίγουρο, εξάλλου, είναι πως ό,τι κι αν συμβεί την επόμενη ημέρα ο ήλιος θα ανατείλει ξανά και η Ιστορία δεν θα κατεβάσει ρολά αλλά θα συνεχίζει να "λειτουργεί" 24 ώρες το 24ωρο. Κι όταν έρθει η ώρα, φτάσουμε στον Αχέροντα και πληρώσουμε σε δραχμές τον ψυχοπομπό Ερμή για να μας παραδώσει στον Χάροντα, δεν έγινε και τίποτα. Κι αυτοί που θα τον έχουν πληρώσει σε ευρώ, στον Αδη θα έχουν καταλήξει για να χορεύουμε μαζί αιωνίως τον κυκλικό χορό τής ματαιότητας...  

tripioevro

Ψευδή στοιχεία έδιναν στο ΔΝΤ με σκοπό να μειωθούν μισθοί και συντάξεις

Διαβάζουμε στο ΚΟΚΚΙΝΟ


Σε ψευδή στοιχεία που δόθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις στους δανειστές, οφείλεται η εμμονή του ΔΝΤ για μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αποκαλύπτει σήμερα η Εφημερίδα των Συντακτών. Πλαστή και η εκτίμηση ότι στην Ελλάδα έχουμε τις ίδιες συντάξεις με τους Γερμανούς, παρά τους χαμηλότερους μισθούς.

Διαστάσεις εξαπάτησης λαμβάνει η θεώρηση των δανειστών μας για το θέμα του ασφαλιστικού, με το ΔΝΤ αυτή τη φορά να δείχνει ότι έχει στρεβλά στοιχεία που καταδεικνύουν ότι δήθεν η Ελλάδα «σκορπά» χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη διάσωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης…

Ούτε λίγο ούτε πολύ από τη θεώρηση του ΔΝΤ που αποκαλύπτει σήμερα η «Εφ.Συν.»προκύπτει εναργώς πώς χρησιμοποιήθηκαν οι αριθμοί από τους Ελληνες υπουργούς των μνημονιακών κυβερνήσεων προκειμένου να πείσουν τους τεχνοκράτες της τρόικας ότι το μόνο πρόβλημα είναι οι μισθοί και οι συντάξεις και έτσι να στρέψουν τις αποφάσεις στην κατεύθυνση της μείωσής τους.

Οπως αποκαλύπτει σήμερα η «Εφ.Συν.», οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ ζητούν μειώσεις στις συντάξεις (ακόμη και της κατώτατης των 486 ευρώ!) στηριζόμενοι σε τρεις ψευδείς παραδοχές που δεν μπορεί παρά να τους έχουν μεταφέρει βέβαια συγκεκριμένοι Ελληνες υπουργοί οι οποίοι χειρίζονταν τις διαπραγματεύσεις για το ασφαλιστικό.

Αναλυτικότερα οι ψευδείς παραδοχές όπου στηρίζεται το ΔΝΤ για να ζητά επιτακτικά τη μείωση των συντάξεων είναι οι εξής:

♦ Πολύ υψηλές συνταξιοδοτικές δαπάνες. Σε επίπεδο αριθμών οι Ελληνες μνημονιακοί διαπραγματευτές έχουν πείσει τους δανειστές μας ότι η Ελλάδα για την κάλυψη του ελλείμματος των συντάξεων χορηγεί μέσω του κρατικού προϋπολογισμού το 9% του ΑΕΠ της, ενώ η Γερμανία δίνει μόλις το 3% του ΑΕΠ.

Το αληθές είναι ότι στην Ελλάδα του περίπου 40% της ανασφάλιστης εργασίας, δίδεται για κάλυψη ελλειμμάτων το 4,45% του ΑΕΠ, όταν στη Γερμανία για την κάλυψη των ελλειμμάτων του συνταξιοδοτικού συστήματος δίδεται το 3%. Αυτό σημαίνει ότι η διαφορά της Γερμανίας (του περίπου 2% της ανασφάλιστης εργασίας) και της Ελλάδας βρίσκεται στο 1,45%.

Επίσης συνολικά η Ελλάδα πράγματι δαπανά περί το 9% του ΑΕΠ για συνταξιοδοτικές δαπάνες, ωστόσο το 4,55% αποτελεί τη θεσμοθετημένη (άρθρο 22 Ν. 2084/1992 και άρθρο 4 Ν. 3029/2002) τριμερή χρηματοδότηση. Ωστόσο και η Γερμανία χορηγεί το 6,9% του κρατικού προϋπολογισμού προς το συνταξιοδοτικό της σύστημα.

Αναλυτικό ρεπορτάζ στην «Εφημερίδα των Συντακτών» που κυκλοφορεί σήμερα.

«Όχι Μπαλτά στην Παιδεία»: Οι φωνασκίες μιας ένοχης αντιπολίτευσης

Η συγκρότηση του μετώπου, όπως εκφράστηκε στο Μαρούσι, θυμίζει έντονα τη θρυλούμενη ουδέτερη τεχνοκρατία της κυβέρνησης Παπαδήμου· και είναι η πρώτη φορά μετά τις εκλογές που γίνεται κάτι τέτοιο.

Ήταν όλοι τους εκεί. Όλοι οι υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι των πανεπιστημίων, όλοι όσοι το οδήγησαν στη χειρότερη κατάστασή του από την μεταπολίτευση και μετά. Και τώρα ζητούν τα ρέστα. Ανάμεσά τους και οι τελευταίοι τρεις υπουργοί παιδείας, για να βροντοφωνάξουν και αυτοί το –τουλάχιστον– προσβλητικό και βαθιά εριστικό «Όχι Μπαλτά στην παιδεία». Η συγκρότηση του μετώπου, όπως εκφράστηκε στο Μαρούσι, θυμίζει έντονα τη θρυλούμενη ουδέτερη τεχνοκρατία της κυβέρνησης Παπαδήμου· και είναι η πρώτη φορά μετά τις εκλογές που γίνεται κάτι τέτοιο. Στην πολυδιαφημισμένη και πολλά υποσχόμενη για το μνημονιακό μπλοκ εσωτερικού συγκέντρωση, ξανακούστηκαν τα χιλιοειπωμένα, όλα όσα πια θεωρούνται θέσφατα, χωρίς καμία επιχειρηματολογία. 

Ας σχολιάσουμε τρία από τα θέματα, που αποτέλεσαν και τον πυρήνα των πύρινων λόγων των ομιλητών.

«Όχι στην κομματοκρατία στα πανεπιστήμια»: Στη διάρκεια της συζήτησης του νόμου Διαμαντοπούλου το 2011, ο Μ. Βορίδης, στο ΛΑΟΣ τότε, έλεγε: «Εκείνο που καταλύεται με το νομοσχέδιο είναι [αυτό] που οικοδομήθηκε από τη γενιά του Πολυτεχνείου, αυτό ηττάται σήμερα, αυτό υπερψηφίζουμε». Αν δεν το πιστεύετε, αναζητήστε τα Πρακτικά της Βουλής. Αυτό ήταν το σκεπτικό του νόμου που καταργείται σήμερα.

Ποιοι έβαλαν τα κόμματα φαρδιά-πλατιά στο πανεπιστήμιο, αποκλείοντας από υποψηφίους όσους πανεπιστημιακούς εξέφρασαν αντιρρήσεις στους νόμους, και με τη «ρετσινιά» μάλιστα ότι είναι αριστεροί; Αυτός δεν ήταν ο ρόλος των Συμβουλίων Ιδρυμάτων; Στο Μαρούσι παρόντα ήταν τα ίδια άτομα που υπερασπίστηκαν σθεναρά την αλλοπρόσαλλη νομοθεσία για τα Συμβούλια, που στόχευε να φτιαχτεί ένα σώμα μιας και μόνο χρήσης, που θα είχε τη δυνατότητα να αποκλείει σε συντριπτικά ποσοστά τους υποψηφίους κοσμήτορες και πρυτάνεις που δεν ήταν αρεστοί στο Υπουργείο. Δεν συνιστούν όλα αυτά μια βάναυση υπονόμευση της δημοκρατίας, την καθιέρωση μιας κομματοκρατίας ή, μάλλον, την κατοχύρωση της παρουσίας συγκεκριμένων κομμάτων; Δεν ήταν οι υπουργοί που εμφανίστηκαν τις προάλλες οι ίδιοι που κρατούσαν τα πανεπιστήμια ομήρους, αρνούμενοι να προχωρήσουν στην καταβολή των ελάχιστων χρημάτων, αν δεν προχωρούσαν οι εκλογές των Συμβουλίων;

«Καταργούν την αξιολόγηση»: Το είπαμε, το λέμε και θα το ξαναπούμε: η αξιολόγηση ως διαδικασία τιμωρίας δεν έχει θέση σε δημοκρατικούς θεσμούς. Η αξιολόγηση συνεπάγεται μια διαδικασία κατά την οποία κρίνονται όχι μόνο οι διδάσκοντες αλλά και η πολιτεία και το κατά πόσο είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της. Αλλιώς, εξευτελίζεται η έννοια της αξιολόγησης, γίνεται μια «πολιτισμένη» διαδικασία τιμωρίας. Παρά, λοιπόν, τις αντιρρήσεις μας για μια τέτοιου είδους αξιολόγηση, όλα τα πανεπιστημιακά Τμήματα προχώρησαν, στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, σε αξιολογήσεις από επιτροπές αποτελούμενες από διδάσκοντες του εξωτερικού, στη συντριπτική πλειοψηφία όχι ελληνικής καταγωγής. Αν μπει κανείς στον κόπο να διαβάσει τις εκθέσεις αξιολόγησης, που είναι αναρτημένες, θα διαπιστώσει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Τμημάτων αξιολογήθηκε πολύ υψηλά. Τι έγινε μετά; Ο Υπουργός αποφάσισε να μην πάρει υπ’ όψιν του καμία αξιολόγηση, να μην υλοποιήσει αυτά που με νόμο έπρεπε να υλοποιήσει σε περίπτωση θετικών αξιολογήσεων. Ο λόγος, πολύ απλός: δεν περίμεναν να υπάρχουν τόσα πολλά θετικά σχόλια για τα Τμήματα· και αποφάσισαν να τα αγνοήσουν. Δεν περίμεναν να υπάρχουν και τόσα αρνητικά σχόλια για τη μη τήρηση των υποχρεώσεων της πολιτείας· και αποφάσισαν, πάλι, να αγνοήσουν τις αξιολογήσεις.

«Πάνε την εκπαίδευση 40 χρόνια πίσω». Αν για να πάμε μπροστά πρέπει η εξουσία στα πανεπιστήμια να είναι στα χέρια ελάχιστων, αν για να πάμε μπροστά πρέπει να υποβαθμιστεί η διδασκαλία, αν για να πάμε μπροστά πρέπει οι καθηγητές να μην είναι πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, αν για να πάμε μπροστά πρέπει να ενισχύεται η μαύρη εργασία, τότε, μήπως είναι καλύτερα να πάμε πίσω;

Θα αναρωτηθούν κάποιοι καλοπροαίρετα: για τις αρπαγές κάλπης και  εκείνες από τις καταλήψεις που δεν έχουν καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, εμείς τι λέμε; Για τις διαπλοκές και τις πελατειακές σχέσεις, εμείς πάλι, τι λέμε; Όχι πολλά, δυστυχώς. Επιβάλλεται να το αντιληφθούμε και  να τοποθετηθούμε για τα παραπάνω·  και ταυτόχρονα, να κατανοήσουμε τις βαθύτερες αιτίες των παθολογιών, ώστε  να καταλήξουμε σε ουσιαστικές λύσεις.

Το πολυνομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και την έρευνα αποπειράται να προχωρήσει σε ένα σύνολο ρυθμίσεων, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια πλατιά συζήτηση που θα οδηγήσει σε αλλαγές, οι οποίες θα αποτυπωθούν σε ένα νέο νόμο-πλαίσιο. Οι επιφυλάξεις που έχουμε αρκετοί για κάποια ζητήματα του νομοσχεδίου (όπως η συγκρότηση των πρυτανικών σχημάτων και η έλλειψη συζήτησης για μια ουσιαστική και όχι γραφειοκρατική συμμετοχή των φοιτητών) και για τα οποία το Υπουργείο συζητάει εναλλακτικές προτάσεις, δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να καθυστερήσουν την ψήφιση του νομοσχεδίου. Η άμεση ψήφισή του αποτελεί πολιτική και εκπαιδευτική προτεραιότητα.

Η συγκέντρωση στο Μαρούσι δεν πρέπει να αγνοηθεί· πρέπει να μας προβληματίσει. Πρέπει να μας υποχρεώσει να είμαστε ακόμη πιο πειστικοί για την ατζέντα της δημοκρατικής επανεκκίνησης του πανεπιστημίου. Και να μας υποχρεώσει να πάρουμε εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα συγκροτήσουν νέες συμμαχίες, ώστε να δημιουργηθεί μια νέα δυναμική στα πανεπιστήμια.

Ο Κώστας Γαβρόγλου είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

 left.gr

Σοβιετικού τύπου Παιδεία; - Του Τάσου Παππά

Γράφει ο Τάσος Παππάς στην Εφημερίδα των Συντακτών


«Η αστική τάξη ξυπνάει», μας προειδοποιεί ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας Αδωνις Γεωργιάδης με αφορμή την κινητοποίηση για το νομοσχέδιο Μπαλτά. Αν η επίδειξη δύναμης της αστικής τάξης ήταν η συγκέντρωση της Τρίτης στο Σύνταγμα, η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο που, σύμφωνα με τους νεοδημοκράτες, τους πασόκους και τους ποταμίσιους, οραματίζονται μια Παιδεία σοβιετικού τύπου μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, δεν διατρέχουν κανέναν κίνδυνο. Ο κ. Γεωργιάδης και οι άλλοι που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία κατά της πολιτικής Μπαλτά και επενδύουν στην αφύπνιση των αστών όφειλαν να γνωρίζουν ότι η αστική τάξη δεν κατεβαίνει σε διαδηλώσεις. Η κουλτούρα του πεζοδρομίου δεν ανήκει στις αξίες της. Δεν κινητοποιείται γιατί δεν χρειάζεται.

Τα καταφέρνει μια χαρά μέσω του κράτους. Την ευπρεπή δουλειά την αναλαμβάνουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί και ό,τι περισσέψει από τον χυλό της συναίνεσης και εκδηλώνει μαχητική διάθεση αντίστασης το σαρώνουν οι κατασταλτικοί βραχίονες, ενίοτε με τη βοήθεια παρακρατικών ομάδων. Τη δύναμή της την έχουν νιώσει και κυβερνήσεις που ήρθαν με φόρα και ενθουσιασμό να αλλάξουν τα πράγματα και να ανατρέψουν τις ισορροπίες, πιστεύοντας ότι θα κάνουν έναν υγιεινό περίπατο σε ειδυλλιακό περιβάλλον, αλλά υποχρεώθηκαν να προσγειωθούν απότομα στη σκληρή πραγματικότητα. Εξαίρεση αποτελούν ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Οπου υπάρχουν ριζοσπαστικές κυβερνήσεις που αμφισβητούν τη σχέση εξάρτησης των χωρών τους από τις ΗΠΑ και προσπαθούν να περιορίσουν την ισχύ των τοπικών ολιγαρχιών, οι αστικές τάξεις με τη βοήθεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που έχουν κατά κανόνα επικεφαλής εκατομμυριούχους, και των μέσων ενημέρωσης, που ελέγχονται από δισεκατομμυριούχους, οργανώνουν συχνά-πυκνά διαδηλώσεις κατά των κυβερνήσεων, αντιγράφοντας το μοντέλο που εφαρμόστηκε την περίοδο 1972-73 στη Χιλή του Αλιέντε. Τότε οι… πεινασμένες αστές, παρέα με το υπηρετικό προσωπικό τους, κατέβηκαν στους δρόμους, κραδαίνοντας άδειες κατσαρόλες εναντίον του επικίνδυνου σοσιαλιστή προέδρου. Τη συνέχεια την ξέρουμε.

Επί του συγκεκριμένου τώρα. Βλέποντας ποιοι από το πολιτικό και το εκπαιδευτικό προσωπικό παρευρέθησαν στην αξιοπρεπή από άποψη μεγέθους συγκέντρωση στο κλειστό γήπεδο του Αμαρουσίου και στην ολιγάριθμη σύναξη της πλατείας Συντάγματος μου δημιουργήθηκαν ορισμένες απορίες:

● Αν η «μεταρρύθμιση» Διαμαντοπούλου, που πέρασε από τη Βουλή όντως με τεράστια πλειοψηφία, ήταν τόσο σημαντική, όπως λένε σήμερα όσοι διαμαρτύρονται για την πολιτική Μπαλτά, γιατί δεν την υπερασπίστηκαν στην πράξη; Γιατί δεν την υλοποίησαν, αφού διέθεταν την απαραίτητη κοινοβουλευτική νομιμότητα και την πολιτική δύναμη; Ακούω διάφορους να λένε ότι οι οργανωμένες μειοψηφίες υπονόμευσαν με όλα τα μέσα τις ρυθμίσεις. Πολύ βολικό επιχείρημα. Αν πιστεύεις ότι μια πολιτική είναι σωτήρια, κάνεις τα πάντα για να την προωθήσεις, ακόμη και αν χρειαστεί να συγκρουστείς μ’ αυτούς που την αμφισβητούν.

● Γιατί τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι πρώην ΔΗΜΑΡίτες και οι νεοδημοκράτες που φιγουράρουν στην πρώτη γραμμή των διαμαρτυριών δεν έβγαλαν κιχ όταν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, στην οποία συμμετείχαν αρκετοί απ’ αυτούς, ξήλωνε τη λεγόμενη μεταρρύθμιση, μείωνε τις δαπάνες για την Παιδεία, απέλυε διοικητικούς υπαλλήλους και υποβάθμιζε το επίπεδο σπουδών; Να υποθέσουμε ότι είναι ένα είδος αναδρομικής και ταυτόχρονα μελαγχολικής διαύγειας; Μάλλον για στείρα αντιπολιτευτική στάση πρόκειται.

● Γιατί ορισμένοι, την αγωνία των οποίων για την κατάσταση στον χώρο της Παιδείας δεν θέλω να αμφισβητήσω, δέχονται να συνυπάρχουν στις εκδηλώσεις με τα πρώην κυβερνητικά στελέχη που οργάνωσαν την αποψίλωση της σπουδαίας, όπως σήμερα ισχυρίζονται, μεταρρύθμισης, αλλά και με εκπροσώπους ισχυρών ιδιωτικών συμφερόντων που νοιάζονται μόνο για το πώς θα εισβάλουν σε όλα τα πεδία της εκπαίδευσης και δεν δίνουν δυάρα τσακιστή για την ενίσχυση της δημόσιας Παιδείας; Το ποιος είναι δίπλα σου σε μια διαμαρτυρία έχει σημασία για την αξιοπιστία σου και για το κύρος των επιχειρημάτων σου.

● Ορισμένοι απ’ αυτούς που καταγγέλλουν το καθεστώς συναλλαγής και αδιαφάνειας που υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει στα Πανεπιστήμια ποντάρουν στην κοντή μνήμη της κοινωνίας. Το συγκεκριμένο καθεστώς άλλοι το ανέχτηκαν, άλλοι συμβίωσαν αρμονικά μαζί του, μερικοί το χρησιμοποίησαν για να εξουδετερώσουν επικίνδυνους ανταγωνιστές τους και κάποιοι, οι πιο φαύλοι, στηρίχτηκαν σ’ αυτό για να αναρριχηθούν σε θέσεις χωρίς να διαθέτουν τα τυπικά προσόντα.

Ψιτ εσύ… Ναι, εσύ με το πλακάτ… Έλα να σου γνωρίσω τους «αιώνιους» φοιτητές

Του Παύλου Κιρκασίδη στο ereportaz.gr

Eσύ που κατέβηκες την Κυριακή στο Σύνταγμα μαζί με άλλους… 156 και κράτησες το πλακάτ με το «όχι στους αιώνιους φοιτητές», γνωρίζεις πραγματικά ποιοι είναι αυτοί;

Μάλλον όχι, έλα λοιπόν να στους «συστήσω»…

Είναι παιδιά που στη νιότη τους χτυπήθηκαν από άσχημες αρρώστιες και συ βιάζεσαι να τους ξεγράψεις πιο πολύ κι απ” την ίδια τους την αρρώστια…

Παιδιά που δεν κατάφεραν οικονομικά να ανταπεξέλθουν κι έπρεπε να δουλέψουν… Κι εσύ τους αρνείσαι να επιστρέψουν πίσω όταν και άμα καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους.

Παιδιά που συγκλονίστηκαν από κάποιον άσχημο κι αιφνίδιο θάνατο δικού τους ανθρώπου… Κι εσύ τους λες πως ένα τυχαίο τραγικό συμβάν έχει δικαίωμα να τους κλείσει κάθε παράθυρο…

Παιδιά αβοήθητα και με ψυχολογικά προβλήματα… Κι εσύ τα θες ακόμη πιο αβοήθητα, αποκομμένα από κάθε κοινωνική ομάδα και με ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα…

Παιδιά που για κάποιους λόγους, αισθάνθηκαν ευάλωτα μακριά από τα σπίτια τους. Κι εσύ στέκεσαι «ολόρθος» μπροστά τους γιατί κάποτε ΕΣΥ τα κατάφερες σα μάγκας, ίσως οδηγώντας στην απόγνωση κάποιον Γιακουμάκη…

Κοπέλες που έπεσαν θύματα βιασμού ή κακοποίησης, (πολύ πιθανόν κι από σένα τον ίδιο) και ξαφνικά τα πάντα άλλαξαν γύρω τους… Κι εσύ τους λες πως δεν υπάρχει χρόνος για να αναρρώσει η ψυχή τους…

Κι άλλες πάλι που βρέθηκαν μπροστά σε μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη και έπρεπε να σταματήσουν για να παίξουν τον ρόλο της μάνας με την ελπίδα πως θα μπορέσουν να επιστρέψουν κάποτε στο όνειρό τους… Κι εσύ δεν τους δίνεις το δικαίωμα σ” αυτό το όνειρο…

Παιδιά που στα 19 και στα 20 ξαφνικά είδαν πως η απόφαση που το κράτος τους υποχρέωσε να πάρουν στα 16 τους, δεν τους εκφράζει πλέον. Και συ τους λες ότι δεν έχουν καμιά δεύτερη ευκαιρία, ούτε καν για να σκεφθούν…

Παιδιά… Παιδιά… Παιδιά… Όλα δικά μας παιδιά…

Και ναι… ανάμεσα σ” αυτά τα παιδιά, υπάρχουν και κάποια «άλλα»… Αλλά μήπως κι εκείνα τα… «άλλα»; Δεν είναι δικά μας παιδιά; Βιάζεσαι μήπως να τα δεις πίσω από κανένα κελί; Eκεί δηλαδή που πιστεύεις πως πρέπει να βρίσκεται όποιος δεν σου μοιάζει;

Πίσω λοιπόν από αυτό το μένος σου για τους «αιώνιους» φοιτητές, όταν δεν κρύβεται η εικόνα του φοιτητή Τζανετάκου που γλεντοκοπά στην «πρωτεύουσα» με τη Μπέλα Μπούλα με τα λεφτά που του στέλνει ο γελαδάρης αδερφός του από το χωριό, δεν υπάρχει παρά ένα μίσος για την ίδια τους τη «μοίρα». Και επειδή «μοίρες» δεν υπάρχουν, για την ίδια τους την τάξη.

Γιατί κατά βάθος, εσύ που κρατάς αυτό το πλακάτ, γνωρίζεις καλά, πως η ευθύνη αυτής της «μοίρας» ανήκει στη δική του τάξη. Στην οποία πάντα κάποιος, είτε μηχανισμός είτε τραπεζικός λογαριασμός θα υπάρχει που θα στέκεται…αρωγός στην όποια «αναποδιά» καταφέρνοντας να μην αλλάξει στη ζωή σου σχεδόν τίποτε…

Πίσω από κάθε αναφορά σε «αιώνιους φοιτητές», δεν βρίσκεται τίποτε λιγότερο από ένα κακοκαμουφλαρισμένο άσβεστο ταξικό μίσος. Όταν φυσικά δεν κρύβεται μια απλή ηλιθιότητα. Που κι αυτή, όπως σε βλέπω τουλάχιστον να χαμογελάς άνευ λόγου στον φακό, δεν την αποκλείω καθόλου.