«Όχι Μπαλτά στην Παιδεία»: Οι φωνασκίες μιας ένοχης αντιπολίτευσης

Η συγκρότηση του μετώπου, όπως εκφράστηκε στο Μαρούσι, θυμίζει έντονα τη θρυλούμενη ουδέτερη τεχνοκρατία της κυβέρνησης Παπαδήμου· και είναι η πρώτη φορά μετά τις εκλογές που γίνεται κάτι τέτοιο.

Ήταν όλοι τους εκεί. Όλοι οι υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι των πανεπιστημίων, όλοι όσοι το οδήγησαν στη χειρότερη κατάστασή του από την μεταπολίτευση και μετά. Και τώρα ζητούν τα ρέστα. Ανάμεσά τους και οι τελευταίοι τρεις υπουργοί παιδείας, για να βροντοφωνάξουν και αυτοί το –τουλάχιστον– προσβλητικό και βαθιά εριστικό «Όχι Μπαλτά στην παιδεία». Η συγκρότηση του μετώπου, όπως εκφράστηκε στο Μαρούσι, θυμίζει έντονα τη θρυλούμενη ουδέτερη τεχνοκρατία της κυβέρνησης Παπαδήμου· και είναι η πρώτη φορά μετά τις εκλογές που γίνεται κάτι τέτοιο. Στην πολυδιαφημισμένη και πολλά υποσχόμενη για το μνημονιακό μπλοκ εσωτερικού συγκέντρωση, ξανακούστηκαν τα χιλιοειπωμένα, όλα όσα πια θεωρούνται θέσφατα, χωρίς καμία επιχειρηματολογία. 

Ας σχολιάσουμε τρία από τα θέματα, που αποτέλεσαν και τον πυρήνα των πύρινων λόγων των ομιλητών.

«Όχι στην κομματοκρατία στα πανεπιστήμια»: Στη διάρκεια της συζήτησης του νόμου Διαμαντοπούλου το 2011, ο Μ. Βορίδης, στο ΛΑΟΣ τότε, έλεγε: «Εκείνο που καταλύεται με το νομοσχέδιο είναι [αυτό] που οικοδομήθηκε από τη γενιά του Πολυτεχνείου, αυτό ηττάται σήμερα, αυτό υπερψηφίζουμε». Αν δεν το πιστεύετε, αναζητήστε τα Πρακτικά της Βουλής. Αυτό ήταν το σκεπτικό του νόμου που καταργείται σήμερα.

Ποιοι έβαλαν τα κόμματα φαρδιά-πλατιά στο πανεπιστήμιο, αποκλείοντας από υποψηφίους όσους πανεπιστημιακούς εξέφρασαν αντιρρήσεις στους νόμους, και με τη «ρετσινιά» μάλιστα ότι είναι αριστεροί; Αυτός δεν ήταν ο ρόλος των Συμβουλίων Ιδρυμάτων; Στο Μαρούσι παρόντα ήταν τα ίδια άτομα που υπερασπίστηκαν σθεναρά την αλλοπρόσαλλη νομοθεσία για τα Συμβούλια, που στόχευε να φτιαχτεί ένα σώμα μιας και μόνο χρήσης, που θα είχε τη δυνατότητα να αποκλείει σε συντριπτικά ποσοστά τους υποψηφίους κοσμήτορες και πρυτάνεις που δεν ήταν αρεστοί στο Υπουργείο. Δεν συνιστούν όλα αυτά μια βάναυση υπονόμευση της δημοκρατίας, την καθιέρωση μιας κομματοκρατίας ή, μάλλον, την κατοχύρωση της παρουσίας συγκεκριμένων κομμάτων; Δεν ήταν οι υπουργοί που εμφανίστηκαν τις προάλλες οι ίδιοι που κρατούσαν τα πανεπιστήμια ομήρους, αρνούμενοι να προχωρήσουν στην καταβολή των ελάχιστων χρημάτων, αν δεν προχωρούσαν οι εκλογές των Συμβουλίων;

«Καταργούν την αξιολόγηση»: Το είπαμε, το λέμε και θα το ξαναπούμε: η αξιολόγηση ως διαδικασία τιμωρίας δεν έχει θέση σε δημοκρατικούς θεσμούς. Η αξιολόγηση συνεπάγεται μια διαδικασία κατά την οποία κρίνονται όχι μόνο οι διδάσκοντες αλλά και η πολιτεία και το κατά πόσο είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της. Αλλιώς, εξευτελίζεται η έννοια της αξιολόγησης, γίνεται μια «πολιτισμένη» διαδικασία τιμωρίας. Παρά, λοιπόν, τις αντιρρήσεις μας για μια τέτοιου είδους αξιολόγηση, όλα τα πανεπιστημιακά Τμήματα προχώρησαν, στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, σε αξιολογήσεις από επιτροπές αποτελούμενες από διδάσκοντες του εξωτερικού, στη συντριπτική πλειοψηφία όχι ελληνικής καταγωγής. Αν μπει κανείς στον κόπο να διαβάσει τις εκθέσεις αξιολόγησης, που είναι αναρτημένες, θα διαπιστώσει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Τμημάτων αξιολογήθηκε πολύ υψηλά. Τι έγινε μετά; Ο Υπουργός αποφάσισε να μην πάρει υπ’ όψιν του καμία αξιολόγηση, να μην υλοποιήσει αυτά που με νόμο έπρεπε να υλοποιήσει σε περίπτωση θετικών αξιολογήσεων. Ο λόγος, πολύ απλός: δεν περίμεναν να υπάρχουν τόσα πολλά θετικά σχόλια για τα Τμήματα· και αποφάσισαν να τα αγνοήσουν. Δεν περίμεναν να υπάρχουν και τόσα αρνητικά σχόλια για τη μη τήρηση των υποχρεώσεων της πολιτείας· και αποφάσισαν, πάλι, να αγνοήσουν τις αξιολογήσεις.

«Πάνε την εκπαίδευση 40 χρόνια πίσω». Αν για να πάμε μπροστά πρέπει η εξουσία στα πανεπιστήμια να είναι στα χέρια ελάχιστων, αν για να πάμε μπροστά πρέπει να υποβαθμιστεί η διδασκαλία, αν για να πάμε μπροστά πρέπει οι καθηγητές να μην είναι πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, αν για να πάμε μπροστά πρέπει να ενισχύεται η μαύρη εργασία, τότε, μήπως είναι καλύτερα να πάμε πίσω;

Θα αναρωτηθούν κάποιοι καλοπροαίρετα: για τις αρπαγές κάλπης και  εκείνες από τις καταλήψεις που δεν έχουν καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, εμείς τι λέμε; Για τις διαπλοκές και τις πελατειακές σχέσεις, εμείς πάλι, τι λέμε; Όχι πολλά, δυστυχώς. Επιβάλλεται να το αντιληφθούμε και  να τοποθετηθούμε για τα παραπάνω·  και ταυτόχρονα, να κατανοήσουμε τις βαθύτερες αιτίες των παθολογιών, ώστε  να καταλήξουμε σε ουσιαστικές λύσεις.

Το πολυνομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και την έρευνα αποπειράται να προχωρήσει σε ένα σύνολο ρυθμίσεων, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια πλατιά συζήτηση που θα οδηγήσει σε αλλαγές, οι οποίες θα αποτυπωθούν σε ένα νέο νόμο-πλαίσιο. Οι επιφυλάξεις που έχουμε αρκετοί για κάποια ζητήματα του νομοσχεδίου (όπως η συγκρότηση των πρυτανικών σχημάτων και η έλλειψη συζήτησης για μια ουσιαστική και όχι γραφειοκρατική συμμετοχή των φοιτητών) και για τα οποία το Υπουργείο συζητάει εναλλακτικές προτάσεις, δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να καθυστερήσουν την ψήφιση του νομοσχεδίου. Η άμεση ψήφισή του αποτελεί πολιτική και εκπαιδευτική προτεραιότητα.

Η συγκέντρωση στο Μαρούσι δεν πρέπει να αγνοηθεί· πρέπει να μας προβληματίσει. Πρέπει να μας υποχρεώσει να είμαστε ακόμη πιο πειστικοί για την ατζέντα της δημοκρατικής επανεκκίνησης του πανεπιστημίου. Και να μας υποχρεώσει να πάρουμε εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα συγκροτήσουν νέες συμμαχίες, ώστε να δημιουργηθεί μια νέα δυναμική στα πανεπιστήμια.

Ο Κώστας Γαβρόγλου είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

 left.gr

Σοβιετικού τύπου Παιδεία; - Του Τάσου Παππά

Γράφει ο Τάσος Παππάς στην Εφημερίδα των Συντακτών


«Η αστική τάξη ξυπνάει», μας προειδοποιεί ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας Αδωνις Γεωργιάδης με αφορμή την κινητοποίηση για το νομοσχέδιο Μπαλτά. Αν η επίδειξη δύναμης της αστικής τάξης ήταν η συγκέντρωση της Τρίτης στο Σύνταγμα, η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο που, σύμφωνα με τους νεοδημοκράτες, τους πασόκους και τους ποταμίσιους, οραματίζονται μια Παιδεία σοβιετικού τύπου μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, δεν διατρέχουν κανέναν κίνδυνο. Ο κ. Γεωργιάδης και οι άλλοι που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία κατά της πολιτικής Μπαλτά και επενδύουν στην αφύπνιση των αστών όφειλαν να γνωρίζουν ότι η αστική τάξη δεν κατεβαίνει σε διαδηλώσεις. Η κουλτούρα του πεζοδρομίου δεν ανήκει στις αξίες της. Δεν κινητοποιείται γιατί δεν χρειάζεται.

Τα καταφέρνει μια χαρά μέσω του κράτους. Την ευπρεπή δουλειά την αναλαμβάνουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί και ό,τι περισσέψει από τον χυλό της συναίνεσης και εκδηλώνει μαχητική διάθεση αντίστασης το σαρώνουν οι κατασταλτικοί βραχίονες, ενίοτε με τη βοήθεια παρακρατικών ομάδων. Τη δύναμή της την έχουν νιώσει και κυβερνήσεις που ήρθαν με φόρα και ενθουσιασμό να αλλάξουν τα πράγματα και να ανατρέψουν τις ισορροπίες, πιστεύοντας ότι θα κάνουν έναν υγιεινό περίπατο σε ειδυλλιακό περιβάλλον, αλλά υποχρεώθηκαν να προσγειωθούν απότομα στη σκληρή πραγματικότητα. Εξαίρεση αποτελούν ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Οπου υπάρχουν ριζοσπαστικές κυβερνήσεις που αμφισβητούν τη σχέση εξάρτησης των χωρών τους από τις ΗΠΑ και προσπαθούν να περιορίσουν την ισχύ των τοπικών ολιγαρχιών, οι αστικές τάξεις με τη βοήθεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που έχουν κατά κανόνα επικεφαλής εκατομμυριούχους, και των μέσων ενημέρωσης, που ελέγχονται από δισεκατομμυριούχους, οργανώνουν συχνά-πυκνά διαδηλώσεις κατά των κυβερνήσεων, αντιγράφοντας το μοντέλο που εφαρμόστηκε την περίοδο 1972-73 στη Χιλή του Αλιέντε. Τότε οι… πεινασμένες αστές, παρέα με το υπηρετικό προσωπικό τους, κατέβηκαν στους δρόμους, κραδαίνοντας άδειες κατσαρόλες εναντίον του επικίνδυνου σοσιαλιστή προέδρου. Τη συνέχεια την ξέρουμε.

Επί του συγκεκριμένου τώρα. Βλέποντας ποιοι από το πολιτικό και το εκπαιδευτικό προσωπικό παρευρέθησαν στην αξιοπρεπή από άποψη μεγέθους συγκέντρωση στο κλειστό γήπεδο του Αμαρουσίου και στην ολιγάριθμη σύναξη της πλατείας Συντάγματος μου δημιουργήθηκαν ορισμένες απορίες:

● Αν η «μεταρρύθμιση» Διαμαντοπούλου, που πέρασε από τη Βουλή όντως με τεράστια πλειοψηφία, ήταν τόσο σημαντική, όπως λένε σήμερα όσοι διαμαρτύρονται για την πολιτική Μπαλτά, γιατί δεν την υπερασπίστηκαν στην πράξη; Γιατί δεν την υλοποίησαν, αφού διέθεταν την απαραίτητη κοινοβουλευτική νομιμότητα και την πολιτική δύναμη; Ακούω διάφορους να λένε ότι οι οργανωμένες μειοψηφίες υπονόμευσαν με όλα τα μέσα τις ρυθμίσεις. Πολύ βολικό επιχείρημα. Αν πιστεύεις ότι μια πολιτική είναι σωτήρια, κάνεις τα πάντα για να την προωθήσεις, ακόμη και αν χρειαστεί να συγκρουστείς μ’ αυτούς που την αμφισβητούν.

● Γιατί τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι πρώην ΔΗΜΑΡίτες και οι νεοδημοκράτες που φιγουράρουν στην πρώτη γραμμή των διαμαρτυριών δεν έβγαλαν κιχ όταν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, στην οποία συμμετείχαν αρκετοί απ’ αυτούς, ξήλωνε τη λεγόμενη μεταρρύθμιση, μείωνε τις δαπάνες για την Παιδεία, απέλυε διοικητικούς υπαλλήλους και υποβάθμιζε το επίπεδο σπουδών; Να υποθέσουμε ότι είναι ένα είδος αναδρομικής και ταυτόχρονα μελαγχολικής διαύγειας; Μάλλον για στείρα αντιπολιτευτική στάση πρόκειται.

● Γιατί ορισμένοι, την αγωνία των οποίων για την κατάσταση στον χώρο της Παιδείας δεν θέλω να αμφισβητήσω, δέχονται να συνυπάρχουν στις εκδηλώσεις με τα πρώην κυβερνητικά στελέχη που οργάνωσαν την αποψίλωση της σπουδαίας, όπως σήμερα ισχυρίζονται, μεταρρύθμισης, αλλά και με εκπροσώπους ισχυρών ιδιωτικών συμφερόντων που νοιάζονται μόνο για το πώς θα εισβάλουν σε όλα τα πεδία της εκπαίδευσης και δεν δίνουν δυάρα τσακιστή για την ενίσχυση της δημόσιας Παιδείας; Το ποιος είναι δίπλα σου σε μια διαμαρτυρία έχει σημασία για την αξιοπιστία σου και για το κύρος των επιχειρημάτων σου.

● Ορισμένοι απ’ αυτούς που καταγγέλλουν το καθεστώς συναλλαγής και αδιαφάνειας που υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει στα Πανεπιστήμια ποντάρουν στην κοντή μνήμη της κοινωνίας. Το συγκεκριμένο καθεστώς άλλοι το ανέχτηκαν, άλλοι συμβίωσαν αρμονικά μαζί του, μερικοί το χρησιμοποίησαν για να εξουδετερώσουν επικίνδυνους ανταγωνιστές τους και κάποιοι, οι πιο φαύλοι, στηρίχτηκαν σ’ αυτό για να αναρριχηθούν σε θέσεις χωρίς να διαθέτουν τα τυπικά προσόντα.

Ψιτ εσύ… Ναι, εσύ με το πλακάτ… Έλα να σου γνωρίσω τους «αιώνιους» φοιτητές

Του Παύλου Κιρκασίδη στο ereportaz.gr

Eσύ που κατέβηκες την Κυριακή στο Σύνταγμα μαζί με άλλους… 156 και κράτησες το πλακάτ με το «όχι στους αιώνιους φοιτητές», γνωρίζεις πραγματικά ποιοι είναι αυτοί;

Μάλλον όχι, έλα λοιπόν να στους «συστήσω»…

Είναι παιδιά που στη νιότη τους χτυπήθηκαν από άσχημες αρρώστιες και συ βιάζεσαι να τους ξεγράψεις πιο πολύ κι απ” την ίδια τους την αρρώστια…

Παιδιά που δεν κατάφεραν οικονομικά να ανταπεξέλθουν κι έπρεπε να δουλέψουν… Κι εσύ τους αρνείσαι να επιστρέψουν πίσω όταν και άμα καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους.

Παιδιά που συγκλονίστηκαν από κάποιον άσχημο κι αιφνίδιο θάνατο δικού τους ανθρώπου… Κι εσύ τους λες πως ένα τυχαίο τραγικό συμβάν έχει δικαίωμα να τους κλείσει κάθε παράθυρο…

Παιδιά αβοήθητα και με ψυχολογικά προβλήματα… Κι εσύ τα θες ακόμη πιο αβοήθητα, αποκομμένα από κάθε κοινωνική ομάδα και με ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα…

Παιδιά που για κάποιους λόγους, αισθάνθηκαν ευάλωτα μακριά από τα σπίτια τους. Κι εσύ στέκεσαι «ολόρθος» μπροστά τους γιατί κάποτε ΕΣΥ τα κατάφερες σα μάγκας, ίσως οδηγώντας στην απόγνωση κάποιον Γιακουμάκη…

Κοπέλες που έπεσαν θύματα βιασμού ή κακοποίησης, (πολύ πιθανόν κι από σένα τον ίδιο) και ξαφνικά τα πάντα άλλαξαν γύρω τους… Κι εσύ τους λες πως δεν υπάρχει χρόνος για να αναρρώσει η ψυχή τους…

Κι άλλες πάλι που βρέθηκαν μπροστά σε μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη και έπρεπε να σταματήσουν για να παίξουν τον ρόλο της μάνας με την ελπίδα πως θα μπορέσουν να επιστρέψουν κάποτε στο όνειρό τους… Κι εσύ δεν τους δίνεις το δικαίωμα σ” αυτό το όνειρο…

Παιδιά που στα 19 και στα 20 ξαφνικά είδαν πως η απόφαση που το κράτος τους υποχρέωσε να πάρουν στα 16 τους, δεν τους εκφράζει πλέον. Και συ τους λες ότι δεν έχουν καμιά δεύτερη ευκαιρία, ούτε καν για να σκεφθούν…

Παιδιά… Παιδιά… Παιδιά… Όλα δικά μας παιδιά…

Και ναι… ανάμεσα σ” αυτά τα παιδιά, υπάρχουν και κάποια «άλλα»… Αλλά μήπως κι εκείνα τα… «άλλα»; Δεν είναι δικά μας παιδιά; Βιάζεσαι μήπως να τα δεις πίσω από κανένα κελί; Eκεί δηλαδή που πιστεύεις πως πρέπει να βρίσκεται όποιος δεν σου μοιάζει;

Πίσω λοιπόν από αυτό το μένος σου για τους «αιώνιους» φοιτητές, όταν δεν κρύβεται η εικόνα του φοιτητή Τζανετάκου που γλεντοκοπά στην «πρωτεύουσα» με τη Μπέλα Μπούλα με τα λεφτά που του στέλνει ο γελαδάρης αδερφός του από το χωριό, δεν υπάρχει παρά ένα μίσος για την ίδια τους τη «μοίρα». Και επειδή «μοίρες» δεν υπάρχουν, για την ίδια τους την τάξη.

Γιατί κατά βάθος, εσύ που κρατάς αυτό το πλακάτ, γνωρίζεις καλά, πως η ευθύνη αυτής της «μοίρας» ανήκει στη δική του τάξη. Στην οποία πάντα κάποιος, είτε μηχανισμός είτε τραπεζικός λογαριασμός θα υπάρχει που θα στέκεται…αρωγός στην όποια «αναποδιά» καταφέρνοντας να μην αλλάξει στη ζωή σου σχεδόν τίποτε…

Πίσω από κάθε αναφορά σε «αιώνιους φοιτητές», δεν βρίσκεται τίποτε λιγότερο από ένα κακοκαμουφλαρισμένο άσβεστο ταξικό μίσος. Όταν φυσικά δεν κρύβεται μια απλή ηλιθιότητα. Που κι αυτή, όπως σε βλέπω τουλάχιστον να χαμογελάς άνευ λόγου στον φακό, δεν την αποκλείω καθόλου.

Κιτρινισμός επιπέδου

γράφει ο Τάσος Παππάς

Ο πρωταγωνιστής του τελευταίου μυθιστορήματος του Χαβιέρ Θέρκας, «Οι νόμοι των συνόρων» (εκδόσεις Πατάκη), λέει σ’ ένα σημείο: «Δεν έχω εμπιστοσύνη στους δημοσιογράφους, κυρίως στους σοβαρούς δημοσιογράφους ή τους υποτιθέμενους σοβαρούς. Αυτοί είναι οι χειρότεροι. Αυτοί είναι που σε εξαπατούν, όχι οι δημοσιογραφίσκοι του κίτρινου Τύπου. Οι δημοσιογραφίσκοι μπορεί να λένε ψέματα, αλλά όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι λένε ψέματα και κανείς δεν τους δίνει σημασία ή σχεδόν κανείς. Αντίθετα, οι σοβαροί δημοσιογράφοι λένε ψέματα προφασιζόμενοι ότι λένε αλήθεια και γι’ αυτό όλος ο κόσμος τούς πιστεύει. Και γι’ αυτό τα ψέματά τους κάνουν τόσο μεγάλο κακό».
Πράγματι, ο χυδαίος κιτρινισμός είναι εύκολα αναγνωρίσιμος -παίζει με ανοιχτά χαρτιά-, ενώ ο κιτρινισμός υψηλού επιπέδου (πιο δόκιμος είναι ο όρος «χειραγώγηση») είναι δύσκολο να εντοπιστεί γιατί διεκδικεί με αξιώσεις εύσημα επιστημονικότητας. Δεν φτύνει κατάμουτρα χοντράδες, το..
στιλ του δεν είναι προκλητικό (με εξαιρέσεις) και το ύφος του δεν είναι αγοραίο. Σπανίως διαστρεβλώνει, συνήθως αποκρύβει ή υποβαθμίζει ό,τι δεν συμφέρει τη δεσπόζουσα ιδεολογία. Νομιμοποιεί και εκλαϊκεύει τις βασικές επιλογές της κυρίαρχης σκέψης, είναι ο οργανικός διανοούμενος των ελίτ.

Τα χρόνια της κρίσης ανέλαβε να γελοιοποιήσει ό,τι αντιστεκόταν στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας (κόμματα, συνδικαλισμό, κινήματα ανυπακοής) και να ανασκολοπίσει λέξεις, όρους και ιδέες, με προοδευτικό φορτίο, καθιστώντας τες τελείως ακίνδυνες.
► Η λέξη «μεταρρύθμιση» έχει υποστεί την πιο βάναυση κακοποίηση. Ολοι δηλώνουν οπαδοί των μεταρρυθμίσεων. Εννοούν το ίδιο πράγμα; Οχι, φυσικά. Για παράδειγμα: Μεταρρύθμιση είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, μεταρρύθμιση όμως είναι και ο εργατικός έλεγχος στις επιχειρήσεις. Μεταρρύθμιση είναι η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, μεταρρύθμιση είναι και η ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου που προστατεύει τους φτωχούς και τους άνεργους. Μεταρρύθμιση είναι η πλήρης απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού τομέα, μεταρρύθμιση είναι και η εφαρμογή αυστηρών κανόνων ώστε να μπει φραγμός στην απληστία και την ασυδοσία των golden boys.
► Ανάλογη επεξεργασία έχει γίνει και στην έννοια «δημόσιο συμφέρον». Δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο το δημόσιο συμφέρον. Για τα συστημικά κόμματα αυτό υπηρετείται με τη λιτότητα, τη μείωση του δημόσιου τομέα, τον περιορισμό των δικαιωμάτων της εργασίας, τη συρρίκνωση των δημόσιων δαπανών, την εισβολή των ιδιωτών στην Παιδεία και την Υγεία. Αυτός, μας λένε, είναι ο κανόνας παγκοσμίως και εφαρμόζοντάς τον θα παραμείνει η χώρα στην ομάδα των αναπτυγμένων κρατών. Με ανεργία φυσικά, καταβαράθρωση του ΑΕΠ, εξώσεις, συσσίτια και αυτοκτονίες, αλλά τι να γίνει; Πρέπει να πληρώσουμε το τίμημα για τον έκλυτο βίο μας τα περασμένα χρόνια. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση θεωρείται αντιευρωπαϊκή. Ακόμη κι εκείνη που θέλει να φτάσει στον ίδιο στόχο, αλλά από διαφορετικούς δρόμους. Επειδή όμως ουδέτερες πολιτικές δεν υπάρχουν, πρέπει να κοιτάμε ποιος τις εκπονεί, ποιος ωφελείται και ποιος ζημιώνεται. Με τα λόγια του Λένιν, «από ποιον και για ποιον;».
► Λαϊκισμός και συντεχνίες είναι το αποδιοπομπαίο ζευγάρι. Δεν υπάρχει κινητοποίηση εργαζομένων τα τελευταία χρόνια που να μην έχει χαρακτηριστεί από τα μεγάλα ΜΜΕ συντεχνιακή, υπονομευτική της οικονομικής σταθερότητας, καθοδηγούμενη από βολεμένους εργατοπατέρες και τα λαϊκίστικα κόμματα. Εκτός από μία: αυτή των εργαζομένων στην «Ελληνικός Χρυσός». Από τα δελτία των οκτώ απουσίαζαν παντελώς δυσφημιστικές αναφορές για τα αιτήματα, τη μορφή της κινητοποίησης και τις συνέπειές της. Ούτε κομφούζιο είχαμε στο κέντρο της Αθήνας ούτε ταλαιπωρία των πολιτών στις μετακινήσεις τους ούτε έπεσε ο τζίρος των καταστημάτων. Τυχαίο;

Τα παραπάνω και πολλά άλλα της ίδιας αντίληψης έχουν ως σημείο αναφοράς τη διαβόητη θεωρία του μονόδρομου, την οποία υπηρετούν με φανατισμό τα κεντρικά δίκτυα ενημέρωσης σε Ελλάδα και Ευρώπη. Εσκασε μύτη ξανά το 1989 με την κατάρρευση των καθεστώτων του στρατοπεδικού κομμουνισμού. Τι μας λέει με λίγες λέξεις: Ηττήθηκε κατά κράτος, χωρίς μάλιστα ν’ ανοίξει μύτη, μια ελκυστική αφήγηση. Εμφανίστηκε ως ουμανιστική, αλλά αποδείχθηκε καταστροφική. Ετσι έχουμε την τελεσίδικη απάντηση της ιστορίας στο ερώτημα «ποιο είναι το κοινωνικό μοντέλο που ταιριάζει στον άνθρωπο;». Μπορεί ο κόσμος μας να μην είναι ιδανικός, μπορεί οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, μπορεί η δημοκρατία να έχει περιοριστεί στα τυπικά εξωτερικά χαρακτηριστικά της, μπορεί να ζούμε κάθε τρεις και λίγο σοβαρές οικονομικές κρίσεις, ωστόσο δεν υπάρχει άλλος κόσμος. Οσοι ονειρεύονται κάτι διαφορετικό, είτε ματαιοπονούν είτε είναι γραφικοί είτε ερωτοτροπούν με τον αυταρχισμό και τις εγκληματικές ιδεολογίες. Αυτό όμως, όπως λέει και ο Εντσεμπέργκερ, δεν είναι επιχείρημα, είναι δήλωση συνθηκολόγησης.
zoornalistas

The Doomsday

  Tί  ''ημέρα της κρίσεως'', τι ''ημέρα της Ευρώπης''!
     Το ίδιο πράγμα είναι!

     Αργεί όμως και...
αρχίζουμε να ανησυχούμε.
     Άντε να'ρθει η ρημάδα  ''μέρα της κρίσεως'', 
     ..γιατί οι μέρες της κρίσης γίνανε πολλές και δεν αντέχουμε άλλο.
     Άντε να γίνει το ρημάδι το δημοψήφισμα, να σηκωθούμε να φύγουμε απ΄ την αισχρή γερμανική Ένωση Ευρωπαίων τοκογλύφων, να ξαναγίνουμε άνθρωποι!

     Πρώτη φορά στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου ένα κράτος που ανήκει στις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου δέχεται τέτοια συντονισμένη επίθεση, τόσα χρόνια,
     ..και πιέζεται να υποχωρήσει πολιτισμικά και κοινωνικά στην ζώνη της υπανάπτυξης.
     Πρωτοφανές, ανήκουστο, αδικαιολόγητο και αισχρό.
     Στα επόμενα χρόνια της Ε.Ε (αν εξακολουθήσει να υπάρχει), η περίοδος αυτή, όπου επιχειρήθηκε η συντονισμένη και προγραμματισμένη εξολόθρευση μιας χώρας-μέλους, οινεί ''εταίρου'',
     ..θα είναι η πιο μαύρη σελίδα, η χειρότερη ώρα του σκοταδισμού, που όλοι θα προσπαθούν να ξεχάσουν.

     Τα ονόματα των σημερινών ευρωπαίων και ιθαγενών πρωταγωνιστών θα φιγουράρουν επάξια δίπλα στα ονόματα του Χίτλερ, του Γκαίμπελς, του Χίμλερ, του Μουσολίνι, του Πεταίν του Τσολάκογλου, του Λογοθετόπουλου, και λοιπών  ''προσωπικοτήτων'' του ναζισμού και των ακολούθων του.
     Μέρκελ, Σόϊμπλε, Σουλτς, Νταϊσελμπλουμ, Ντράγκι, Βαν Ρομπάϊ, Μπαρόζο, και λοιποί αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής ''Ένωσης'', παρέα με τους δικούς μας γνωστούς δωσιλόγους,
     ..θα παραμείνουν τα αιώνια πορτραίτα υπανθρώπων, που με την μεταμφίεση του πολιτισμού και της ευημερίας, καταδίκασαν έναν λαό σε πείνα και εξανδραποδισμό,
     ..μέσα στην μέση της υποτιθέμενης κοιτίδας του δυτικού ''πολιτισμού''!

     Δεν ανήκουμε και δεν θα θέλαμε έτσι κι αλλιώς να ανήκουμε σε τέτοια ''Ευρώπη''!
     Δεν συμμετέχουμε, και έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν συμμετείχαμε σε τέτοιον ''πολιτισμό''!

     Καλώς να ορίσει η μέρα αυτή της ''κρίσεως''.
     Δεν θα κριθούμε εμείς. 
     Εμείς θα γλυτώσουμε.
     Θα κριθεί όμως η υπόλοιπη Ευρώπη.
     Και θα κατακριθεί. Για την κατάντια της.
     Και τα εγκλήματά της!..

mandatoforos.blogspot.gr

Η Φούντα σκοτώνει.... (με εικόνες και σχόλια)

Μετά το πολύ επιτυχημένο Protestival με αίτημα τη Νομιμοποίηση της αυτοκαλλιέργειας και της θεραπευτικής και ψυχαγωγικής χρήσης της Κάνναβης (δηλαδή: οι φούντες στα μπαλκόνια) συγκέντρωσα για σας (και έφτιαξα το μπανεράκι με τη φούντα).

Θα παρατηρήσετε ότι αντίθετη άποψη δε μεταφέρω. Κι αυτό επειδή δεν υπάρχει, δεν υφίσταται, δε στέκει ούτε ηθικά, ούτε ιατρικά. Κάποια υπόλοιπα πεπεισμένων από προπαγάνδα χρόνων έχουν ξεμείνει στη χώρα μας και, όπως συνηθίζεται, βγαίνουν και λένε απόψεις για θέματα που αγνοούν.

Η Κάνναβη είναι ιαματική όσο και ψυχαγωγική.

Η Κάνναβη δεν οδηγεί σε άλλες ουσίες, ίσα-ίσα κάποιους τους βοηθά στην περίοδο απεξάρτησης.

Το χόρτο είναι φυτό-δε σε κάνει φυτό (όπως διάβασα σε ένα ανόητο σύνθημα).

Η απαγόρευση, αντίθετα, σπρώχνει στην παρανομία (ή την παραβατικότητα) ανθρώπους καθ΄όλα μη παραβατικούς.

Η απαγόρευση γεμίζει τις φυλακές

Η απαγόρευση στερεί από τους ασθενείς το φάρμακό τους κι από τους άλλους μια ουσία ψυχαγωγική που είναι απείρως υγιεινότερη και  ασφαλέστερη από το οινόπνευμα ή και τον καφέ.

 Αποδείξεις για όλα αυτά πια υπάρχουν και στα ελληνικά, (δημοσιευμένα και στο δικό μου blog και αλλού). Εδώ άλλα ελαφρότερα. 

Χαρείτε τα:

Άκης Άκης
 ένας τρόπος υπάρχει να πεθάνει κάποιος από κάνναβη να καπνίσει εξήντα χιλιάδες τσιγάρα πράγμα που είναι πολύ δύσκολο

Αβρααμάκης ¯\(⊙︿⊙)/¯ 

Αν νομιμοποιησεί τη φούντα ο Τσίπρας θα βολέψει περισσότερους Καλαματιανούς από ότι ο Σαμαράς. #free_founta

adiasistos 

Γνωρίζω άτομο που ξεκίνησε με χασίς και τώρα βλέπει δελτία ειδήσεων. Επομένως τα #free_founta να μην λέγονται τόσο εύκολα.

Εddie ‏

πιο ευκολα βγαίνουμε από την κρίση με την νομιμοποίηση της καλλιέργειας κάναβης παρά με τις παπαριές για "επενδύσεις". #free_founta

ΟΔΥΣΣΕΑΣ 

Εχω ακούσει για θάνατο απο πρεζα, θάνατο απο αλκοόλ, θάνατο απο λίπη μέχρι κ θάνατο απο ψαροκοκαλο. ΑΠΟ ΦΟΥΝΤΑ ΠΟΤΕ #free_founta

Πάνω μεθυσμένος ο οδηγός, κάτω χασικλωμένος. Τι προτιμάμε;

Η Χρήση αναψυχής

Αριστερά με αλκοόλ: Νόμιμο

Δεξιά με Κάνναβη: Παράνομη

mari nada 

‏‪Ο λόγος που δε θα αποποινικοποιηθεί η κανναβη ειναι για να μην αυξηθεί η ανεργία.... Στο χώρο των μπάτσων

Βρείτε το γιατί.
Από τη μια το αλκοόλ:

εθιστικό,καταθλιπτικό, προκαλεί καρκίνο, θάνατοι ετησίως: 1εκατομμύριο* (πού δεν ξέρω, παγκοσμίως περισσότεροι), κοστίζει δισεκατομμύρια σε αστυνόμευση και Υγεία, προκαλεί θάνατο από υπερβολική δόση, καταστρέφει εγκεφαλικά κύτταρα

και είναι ΝΟΜΙΜΟ

Από την άλλη η Κάνναβη:

μη εθιστική, αντικαταθλιπτική, θεραπεύει τον καρκίνο, Θάνατοι ετησίως: 0, ΔΕΝ προκαλεί θάνατο από υπερβολική δόση, βοηθά στην ανάπτυξη εγκεφαλικών κυττάρων

και είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ

Antifascista Fuerte 

Η κάνναβη κάνει κακό στον οργανισμό; μάλλον ναι, ακόμα κι έτσι πρέπει να υπάρχει η ελευθερία να το κάνει όποιος θέλει #free_founta

silas serafim ‏‪
Η κανναβη λεει αλλοιωνει την αντιληψη. Ρε μαλακα, προσκυνανε λειψανα..

Miltos ‏‪
Ναι, κάνει κακό στον υγιή εγκέφαλο η κάνναβη, πηγαίνετε τώρα να υποδεχθείτε τα κόκκαλα της Αγίας Βαρβάρας με τιμές αρχηγού κράτους...

Flying Dervish ‏‪

Μετά τους "κινδυνους εθισμού" από τν κάνναβη που η Τρέμη αποκάλεσε on air "Χασίς", ρεπορτάζ για το προσκύνημα του "ιερού σκηνώματος" ‪#nohope

vpmech ‏‪

"ο εθισμος στην κανναβη" ειναι οξυμωρο.η αντιπροπαγανδα(κατα της κανναβης)το εφηυρε‬

Nikos Alepis ‏‪

Μνημείο μικροπολιτικής υστερίας, οπισθοδρόμησης και αγραμματοσύνης η ανακοίνωση της ΝΔ για την κάνναβη. Business as usual δηλαδή.

άΧρηστος Φαταούλ-ας ‏ 

Ξεκινάς με μπάφους και καταλήγεις να σε σε κάνει RT ο Άδωνις στο τουίτερ. #free_founta

ptsiaras ‏‪ ‪ναι γιατι η κάνναβη τους χαλάει την πιάτσα με τα φάρμακα και κάποιες ασθένειες, με τα λείψανα δεν χάνουν πελάτες, οπότε no pro‬

Ποιοι δε θέλουν τη Νομιμοποίηση;

 ptsiaras ‏

Ο μόνος που θα πάθει κακό από την απελευθέρωση της φούντας είναι οι έμποροι, οι μπάτσοι, οι συμμορίες και κάτι φαρμακάδες #free_founta

Thomas Mavrofides 1 στους 6 λέει, εθίζεται στην κάνναβη. Στο τσιγάρο και στο αλκοόλ, πόσοι;

Stefanos ‏‪‪#free_founta‪ για να τελειώνουμε οριστικά με τις σαχλαμάρες περασμένων δεκαετιών τύπου "απο το χασίς ξεκινάνε όλοι και καταλήγουν στα βαριά"‬

«Θα την φάω, θα την πιω, θα την καπνίσω, θα την σνιφάρω» δήλωσε για τη χρήση της κάνναβης ο 77χρονος ηθοποιός.

Ο Μόργκαν Φρίμαν, σε συνέντευξη του στην Dailey Beast, παραδέχτηκε ότι κάνει χρήση μαριχουάνας και μάλιστα, την χρησιμοποιεί ως παυσίπονο.

Πριν από επτά χρόνια ο γνωστός ηθοποιός ενεπλάκη σε ένα ατύχημα από το οποίο βγήκε με χτυπήματα σε ώμο, αγκώνα, μπράτσο. Υποβλήθηκε μάλιστα, σε εγχείρηση τεσσάρων ωρών για να αποκατασταθούν κάποια νεύρα. Ακόμα έχει πόνους από τα χτυπήματα, τους οποίους αντιμετωπίζει καπνίζοντας ένα τσιγαριλίκι. «Εχω ινομυαλγία στο χέρι και το μόνο που μου προσφέρει κάποια ανακούφιση είναι η μαριχουάνα» δήλωσε.

«Ποιες είναι οι αρνητικές επιπτώσεις; Πάρτε για παράδειγμα το Γούντστοκ το 1969. Δεν έγινε καμία φασαρία-το κάπνισμα μαριχουάνας ήταν ελεύθερο. Και δείτε τι έγινε το ’99, στην επέτειο των 30 ετών από το φεστιβάλ όπου επιχείρησαν ένα φεστιβάλ απαγορεύοντας τη μαριχουάνα. Εγιναν επεισόδια και ξέσπασαν ταραχές» πρόσθεσε».

Θα σας χτυπήσουν, θα σας πάρουν την καβάτζα σας, θα σας κλείσουν στο κλουβί ή θα σας πυροβολήσουν. Γιατί;

Για ένα ΦΥΤΟ!

diethni.gr ‏‪@diethni‬ 

 Να ενημερωθούν Washington,Colorado,Oregon κλπ όπου η κάνναβη είναι νόμιμη ότι με το ελληναράδικο κριτήριο είναι αναρχοαυτόνομοι ‪#free_founta

__________________________

daphnechronopoulou.blogspot.com

Το θέμα είναι τώρα τι λες

Ηλιόπουλος Νάσος

Έχουμε διανύσει ένα πρώτο κρίσιμο χρονικό διάστημα από την ημέρα των εκλογών. Η εμπειρία αυτού του διαστήματος μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στο να κατανοήσουμε το δυναμικό της κατάστασης που διαμορφώνεται και άρα και τις δικές μας επιλογές.

Ο αντίπαλος, τόσο εντός όσο και εκτός χώρας, από την πρώτη μέρα μας αντιμετώπισε ως μια κυβέρνηση της αριστεράς. Ως μία πολιτική δύναμη δηλαδή που θέτει σε αμφισβήτηση το κυρίαρχο μοντέλο. Δική μας επιτυχία θα σήμαινε την κατάρρευση στην πράξη της λογικής του μονόδρομου. Όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά συνολικά για την Ευρώπη. Ακριβώς για αυτό το λόγο ο αντίπαλος «μας πήρε στα σοβαρά». Στόχος τους δεν είναι απλά η ανατροπή της κυβέρνησης. Στόχος είναι η ταπείνωση της νέας κυβέρνησης και μέσω αυτής η ταπείνωση της αριστεράς. Χρειάζεται να φανεί ότι αυτά που λέει η αριστερά στην Ελλάδα δεν γίνονται. Ακόμα περισσότερο, χρειάζεται να φανεί ότι τελικά και η αριστερά θα υλοποιήσει μια παραλλαγή της λιτότητας. Μόνο έτσι θα επανέλθει η κανονικότητα.

Σε μία Ευρώπη που η αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού αποκτά ρίζες μέσα στην κοινωνία, ένα παράδειγμα ανατροπής μιας «ηρωικής» κυβέρνησης μάλλον δεν προσφέρει πολλά στην κυρίαρχη αφήγηση. Αντιθέτως αυτό που χρειάζεται είναι άλλη μία διάψευση. Άλλο ένα παράδειγμα ανυποληψίας του πολιτικού προσωπικού. Οι τζιχαντιστές της ελεύθερης αγοράς δίνουν σήμερα μία μάχη για τη διάσωση του δόγματος, μία μάχη «ιερή». Καμία αυτοκρατορία δεν δέχτηκε ποτέ να συζητήσει ψύχραιμα και πολιτισμένα την αμφισβήτηση της από τους υποτελείς. Το ίδιο θα κάνει και η «νεοφιλελεύθερη αυτοκρατορία» με τους εκπροσώπους της εντός και εκτός χώρας.

Η κατάσταση χρηματοδοτικής ασφυξίας σε συνδυασμό με τον εγκλωβισμό της κυβέρνησης σε τεχνικές διαπραγματεύσεις δημιουργεί τους όρους διολίσθησης στο πεδίο που ο αντίπαλος επιθυμεί να δοθεί η μάχη. Σε ένα πεδίο που πρώτα από όλα δεν υπάρχει χώρος για τον ενθουσιασμό και τη δυναμική που δημιουργεί η συμμετοχή της κοινωνίας. Στο πεδίο που υποχωρεί η πολιτική και επανέρχεται η κυριαρχία των τεχνοκρατών. Σε ένα πλαίσιο δηλαδή που σε τελευταία ανάλυση θα συζητάμε την υλοποίηση της ίδια πολιτικής σαν να μην άλλαξε τίποτα.
Το σχέδιο και οι επιθυμίες, τόσο τα δικά μας όσο και τα αντίπαλα, όμως απέχουν πάντα από την πραγματικότητα. Απέχουν γιατί στο ενδιάμεσο παρεμβάλλεται πάντα το αστάθμητο της σύγκρουσης. Πολύ απλά ο αντίπαλος θα προχωρήσει όσο του επιτρέψουμε. Δική μας δουλειά είναι σήμερα να οργανώσουμε αυτή τη σύγκρουση. Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια να γυρίσουμε την αριστερά σε μία κατάσταση ήττας και ανυποληψίας για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Δεν έχουμε την επιλογή να επιτρέψουμε να βουλιάξει η κοινωνία σε ένα νέο ολοκληρωτισμό. Αν χάσουμε δεν θα υπάρχει πλαίσιο δικαίωσης, κανένας δεν θα έχει την πολυτέλεια να ισχυριστεί ότι «τα έλεγε», γιατί πολύ απλά δεν θα έχει καμία σημασία.

Να δώσουμε τη μάχη λοιπόν. Αυτό σημαίνει πρώτα και κύρια τη συμμετοχή της κοινωνίας. Κάθε εκβιασμός, κάθε σχέδιο έχει ως όριο τη δική μας σχέση με τη κοινωνία. Ακριβώς για αυτό χρειαζόμαστε άμεσες νομοθετικές παρεμβάσεις από την πλευρά της κυβέρνησης στην κατεύθυνση αναδιανομής πλούτου και εξουσίας προς τα κάτω, όπως έκτακτα μέτρα εισφοράς για κεφάλαιο και πλούσιους και επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Αντίπαλους δεν έχουμε μόνο στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Να σπάσουμε τη χρηματοδοτική ασφυξία με τους δικούς μας όρους, μέσα από τη σύγκρουση με το εδώ σύστημα οικονομικής εξουσίας. Δεν μπορείς να ασκήσεις πολιτική υπέρ των φτωχών, αν δεν τα βάλεις με τους πλούσιους. Να σπάσουμε το τεχνικό πλαίσιο της διαπραγμάτευσης και μαζί με αυτό το σύνδρομο του «διαπραγματευτή του καναπέ» που έχει τη μαγική λύση. Μοναδική μας διέξοδο η επαναφορά της πολιτικής, η τοποθέτηση της σύγκρουσης στην πραγματική της βάση, η επαναφορά του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Ο Λένιν συχνά επαναλάμβανε ότι η αγαπημένη του φράση ήταν κάτι που έλεγε ο Ναπολέων «το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να εμπλακούμε στη μάχη…». Να δώσουμε τη μάχη λοιπόν. 

avgi