Ελλάδα: το Απόλυτο Σύμβολο Παράνομου Χρέους

Των ERIC TOUSSAINT ΚΑΙ DAMIEN MILLET*

Το ελληνικό δημόσιο χρέος ήρθε στην επικαιρότητα τη στιγμή που οι ιθύνοντες της χώρας αποδέχτηκαν τη θεραπεία λιτότητας που απαίτησαν το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που πυροδότησε σημαντικούς κοινωνικούς αγώνες καθ’ όλη τη διάρκεια του 2010. Από πού προέκυψε όμως αυτό το ελληνικό χρέος; Όσον αφορά το χρέος που επιβαρύνει τον ιδιωτικό τομέα, η αύξησή του είναι πρόσφατη: μια πρώτη αύξηση ακολουθεί την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη το 2001, μια δεύτερη έκρηξη του χρέους εκδηλώνεται μετά το 2007, όταν η οικονομική βοήθεια που δόθηκε στις τράπεζες από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων των Η.Π.Α., από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.) χρησιμοποιήθηκε μερικώς από τους τραπεζίτες για χρηματοδότηση προς την Ελλάδα και άλλες χώρες, όπως η Ισπανία ή η Πορτογαλία. Όσο για το δημόσιο χρέος, η ανάπτυξή του ήταν παλαιότερη. Πέρα από το χρέος που κληρονομήθηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, η προσφυγή σε δανεισμό από τη δεκαετία του 1990 και μετά χρησίμευσε στην κάλυψη της τρύπας που είχε ανοίξει στα δημοσιονομικά με τη μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις και στα υψηλά εισοδήματα. Άλλωστε, εδώ και δεκαετίες, πολλαπλά δάνεια είχαν επιτρέψει την χρηματοδότηση αγοράς στρατιωτικού υλικού κυρίως από τη Γαλλία, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Δεν πρέπει ακόμα να ξεχνάμε την εξωπραγματική χρέωση του Δημοσίου για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Τα γρανάζια του δημόσιου χρέους λιπάνθηκαν και από τα λαδώματα των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, με στόχο την αποκόμιση συμβολαίων: η Siemens αποτελεί ένα εμβληματικό παράδειγμα.

Να λοιπόν γιατί η νομιμότητα και η νομιμοποίηση των χρεών πρέπει να τίθενται κάτω από αυστηρό έλεγχο, στα χνάρια της δουλειάς που έγινε από την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους του Ισημερινού κατά τα έτη 2007-2008. Όσα χρέη χαρακτηρίζονται από ανομίες, απέχθεια και παραβάσεις, θα πρέπει να ανακηρυχθούν άκυρα και η Ελλάδα να μπορεί να αρνηθεί την αποπληρωμή τους, απαιτώντας συνάμα την παραπομπή στη δικαιοσύνη εκείνων που τα σύναψαν.

Ενθαρρυντικά σημάδια προερχόμενα από την Ελλάδα καταδεικνύουν πως η αμφισβήτηση του χρέους έχει γίνει κεντρικό θέμα συζήτησης και πως η ανάγκη δημιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου εξελίσσεται με ένα τρόπο πολύ ενδιαφέροντα.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΜΗ-ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Κατ’ αρχήν υφίσταται το χρέος που δημιουργήθηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, και το οποίο τετραπλασιάστηκε ανάμεσα στα έτη 1967 και 1974. Προφανώς ανταποκρίνεται απόλυτα στον χαρακτηρισμό του απεχθούς χρέους(1).  Ακολούθως, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το σκάνδαλο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Σύμφωνα με τον Dave Zirin, όταν η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε με περηφάνια το 1997 στους Έλληνες πολίτες ότι η Ελλάδα θα είχε την τιμή να υποδεχθεί επτά χρόνια αργότερα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι Αρχές της Αθήνας και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή  προέβλεπαν μια δαπάνη 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μερικά χρόνια αργότερα, το κόστος είχε πολλαπλασιαστεί επί τέσσερα και ανερχόταν σε 5,3 δισεκατομμύρια δολάρια. Αμέσως μετά τους Αγώνες, το επίσημο κόστος είχε φθάσει στα 14,2 δισεκατομμύρια δολάρια.(2) Σήμερα, σύμφωνα με διάφορες πηγές, το πραγματικό κόστος θα πρέπει να ξεπέρασε τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια.

Διάφορα συμβόλαια που υπογράφτηκαν ανάμεσα στις ελληνικές αρχές και μεγάλες ξένες ιδιωτικές εταιρίες αποτελούν σκάνδαλο εδώ και κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα. Αυτά τα συμβόλαια υπονόμευσαν την αύξηση του χρέους. Ας παραθέσουμε μερικά παραδείγματα τα οποία τροφοδότησαν το ελληνικό χρονικό:

- αρκετά συμβόλαια έγιναν με την γερμανική πολυεθνική Siemens, η οποία κατηγορείται- τόσο από τη γερμανική δικαιοσύνη όσο και από την ελληνική- πως έδινε προμήθειες και λάδωνε το πολιτικό, στρατιωτικό και διοικητικό προσωπικό της Ελλάδας, με ένα ποσό το οποίο πλησίαζε το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Ο κύριος ιθύνων της εταιρίας Siemens-Hellas,(3) ο οποίος ομολόγησε πως είχε «χρηματοδοτήσει» τα δυο μεγάλα ελληνικά κόμματα, το έσκασε το 2010 στην Γερμανία και η γερμανική δικαιοσύνη απέρριψε την αίτηση έκδοσής του που εξέδωσε η Ελλάδα. Αυτά τα σκάνδαλα συμπεριλαμβάνουν την πώληση, από τη Siemens και τους διεθνείς συνεταίρους της, του αντιπυραυλικού συστήματος Patriot (1999, 10 εκατομμύρια ευρώ για λάδωμα), της ψηφιοποίησης των τηλεφωνικών κέντρων του ΟΤΕ (λαδώματα 100 εκατομμυρίων ευρώ), του συστήματος ασφαλείας «C41»,το οποίο αγοράστηκε με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και ποτέ δεν τέθηκε σε λειτουργία, την πώληση υλικού στους ελληνικούς σιδηρόδρομους (ΟΣΕ), του συστήματος τηλεπικοινωνιών Ερμής στον Ελληνικό Στρατό, πανάκριβων εξοπλισμών στα ελληνικά νοσοκομεία.

- Το σκάνδαλο των γερμανικών υποβρυχίων (τα οποία είχαν κατασκευαστεί από την HDW  που είχε απορροφηθεί από την Thyssen) συνολικής αξίας 5 δισεκατομμυρίων ευρώ, υποβρύχια που παρουσίασαν από την αρχή το ελάττωμα να γέρνουν υπερβολικά προς τα …αριστερά (!) και να είναι εξοπλισμένα με ελαττωματικό ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Μια δικαστική έρευνα για ενδεχόμενες ευθύνες (διαφθορά) των πρώην Υπουργών Άμυνας βρίσκεται σε εξέλιξη.

Είναι απόλυτα φυσικό να υποθέσουμε πως τα χρέη που προέκυψαν με σκοπό τη σύναψη αυτών των συμβολαίων είναι παράνομα και παράλληλα μη νομιμοποιημένα. Πρέπει να ακυρωθούν.

Παράλληλα με τις περιπτώσεις που μόλις αναφέρθηκαν, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε την πρόσφατη εξέλιξη του ελληνικού χρέους.

Η ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΧΡΕΩΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ

Το χρέος του ιδιωτικού τομέα αναπτύχθηκε ταχέως κατά της διάρκεια της δεκαετίας του 2000. Τα νοικοκυριά, για τα οποία οι τράπεζες και ολόκληρος ο ιδιωτικός εμπορικός τομέας (διανομή, αυτοκινητοβιομηχανία, κατασκευές…) διέθεταν δελεαστικές προτάσεις, είχαν καταφύγει σε μαζική χρέωση, όπως επίσης και οι επιχειρήσεις που δεν ανήκαν στον χρηματοπιστωτικό τομέα καθώς και οι τράπεζες που μπορούσαν να δανειστούν με μικρό κόστος (χαμηλά επιτόκια και μεγαλύτερο πληθωρισμό από τις πιο αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, οι χώρες της Μπενελούξ, η Μεγάλη Βρετανία). Αυτή η ιδιωτική χρέωση υπήρξε η κινητήρια δύναμη της ελληνικής οικονομίας. Οι ελληνικές τράπεζες (στις οποίες πρέπει να προσθέσουμε και τα ελληνικά υποκαταστήματα των ξένων τραπεζών), χάρη στο ισχυρό ευρώ, μπορούσαν να επεκτείνουν τις διεθνείς δραστηριότητές τους και να χρηματοδοτήσουν με μικρότερο κόστος τις εθνικές δραστηριότητές τους. Δανείστηκαν εντατικά. Το παρακάτω γράφημα δείχνει ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη το 2001 προκάλεσε την εισροή κεφαλαίων που έχουν σχέση με δάνεια ή με επενδύσεις χαρτοφυλακίου (Μη-Α.Ξ.Ε. στο γράφημα, δηλαδή εισροές που δεν ανταποκρίνονται σε μακροπρόθεσμες επενδύσεις) ενώ οι μακροπρόθεσμες επενδύσεις (Α.Ξ.Ε.- Άμεσες Ξένες Επενδύσεις) παρέμειναν στάσιμες.

Με τη μεγάλη ρευστότητα που τέθηκε στη διάθεσή τους από τις κεντρικές τράπεζες το διάστημα 2007-2009, οι τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης (κυρίως οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, καθώς επίσης και οι βελγικές, ολλανδικές, βρετανικές, ιρλανδικές και οι τράπεζες του Λουξεμβούργου…) δάνειζαν μαζικά την Ελλάδα (τον ιδιωτικό τομέα και τις Αρχές του Δημοσίου). Πρέπει ακόμα να λάβουμε υπόψη το γεγονός πως η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ επηρέασε την εμπιστοσύνη των δυτικοευρωπαίων τραπεζιτών, οι οποίοι πίστεψαν πως οι ισχυρές χώρες θα τους συνέδραμαν σε περίπτωση που θα αντιμετώπιζαν προβλήματα. Δεν ανησύχησαν για την ικανότητα της Ελλάδας να ξεπληρώσει μεσοπρόθεσμα το κεφάλαιο που είχε δανειστεί. Οι τραπεζίτες θεωρούσαν πως μπορούσαν να πάρουν πολύ υψηλά ρίσκα στην Ελλάδα. Η ιστορία μέχρι εδώ τους δικαίωσε, η Ευρωπαϊκή Ένωση και, ειδικά, οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας παρείχαν μια αδιάρρηκτη υποστήριξη στους τραπεζίτες της Δυτικής Ευρώπης. Για να το πετύχουν αυτό, οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες  έφεραν την δημόσια οικονομία σε μια κατάσταση αξιοθρήνητη. Τα παρακάτω γραφήματα παρουσιάζουν έναν ισολογισμό στα τέλη του 2009.

Το παρακάτω γράφημα δείχνει ότι οι τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης αύξησαν τα δάνειά τους προς την Ελλάδα για πρώτη φορά ανάμεσα στο Δεκέμβριο του 2005 και τον Μάρτιο του 2007 (κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο όγκος των δανείων αυξήθηκε κατά 50%, περνώντας από σχεδόν 80 δισεκατομμύρια στα 120 δισεκατομμύρια δολάρια). Όταν ξέσπασε η κρίση των subprime στις ΗΠΑ, τα δάνεια αυξήθηκαν εκ νέου πάρα πολύ (+33%) ανάμεσα στον Ιούνιο του 2007 και το καλοκαίρι του 2008 (περνώντας από τα 120 στα 160 δισεκατομμύρια δολάρια). Αυτό σημαίνει πως οι ιδιωτικές τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης χρησιμοποιούσαν τα χρήματα που τους δάνειζαν μαζικά και με χαμηλό κόστος η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Τράπεζα Αποθεμάτων των ΗΠΑ για να αυξήσουν τα δάνειά τους σε χώρες όπως η Ελλάδα.(6) Εκεί, καθώς τα επιτόκια ήταν υψηλότερα, μπορούσαν να αποκομίσουν μεγάλα κέρδη. Οι ιδιωτικές τράπεζες έχουν επομένως ένα πολύ βαρύ μερίδιο ευθύνης στην εκτεταμένη χρέωση της Ελλάδας.

Οι Έλληνες πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να περιμένουν δραστική μείωση του χρέους, κάτι που προϋποθέτει πως οι τραπεζίτες θα αναγκαστούν να διαγράψουν τις απαιτήσεις τους από τα λογιστικά βιβλία τους.

Η ΑΠΕΧΘΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Αφότου ξέσπασε η κρίση, το στρατιωτικό-βιομηχανικό λόμπι με την στήριξη των κυβερνήσεων της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πέτυχε την ελάχιστη μείωση του ποσού για την Άμυνα ενώ την ίδια εποχή, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε αναλάβει να πετσοκόψει τις κοινωνικές δαπάνες (προϋπόθεση των μέτρων λιτότητας). Παρ’ όλα αυτά, εν μέσω κρίσης στις αρχές του 2010, ο Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, μια χώρα με τεταμένες σχέσεις με την γείτονα Ελλάδα, απευθύνθηκε στην Αθήνα και πρότεινε μια μείωση της τάξης του 20% στις στρατιωτικές δαπάνες των δυο χωρών. Η ελληνική κυβέρνηση δεν άρπαξε την ευκαιρία που της δόθηκε. Δέχτηκε πιέσεις από τις γερμανικές και γαλλικές αρχές που ήθελαν να σιγουρέψουν τις στρατιωτικές εξαγωγές τους. Αναλογικά, η Ελλάδα δαπανά σε στρατιωτικό εξοπλισμό πολύ παραπάνω από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ελληνικές στρατιωτικές δαπάνες αντιπροσωπεύουν το 4% του ΑΕΠ της χώρας έναντι του 2,4% της Γαλλίας, 2,7% της Μεγάλης Βρετανίας, 2,0% της Πορτογαλίας, 1,4% της Γερμανίας, 1,3% της Ισπανίας, 1,1% του Βελγίου.(7) Το 2010, η Ελλάδα αγόρασε από τη Γαλλία έξι πολεμικές φρεγάτες (2,5 εκατομμύρια ευρώ) και πολεμικά ελικόπτερα (400 εκατομμύρια ευρώ). Από τη Γερμανία αγόρασε 6 υποβρύχια αντί 5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η Ελλάδα ήταν ένας από πέντε σημαντικότερους εισαγωγείς όπλων στην Ευρώπη μεταξύ 2005 και 2009. Η αγορά πολεμικών αεροπλάνων αποτελεί από μόνη της το 38% του όγκου αυτών των εισαγωγών, και ιδιαίτερα η αγορά 26 F-16 )από τις Ηνωμένες Πολιτείες) και 25 Μιράζ 2000 (από τη Γαλλία), με αυτό το τελευταίο συμβόλαιο να ανέρχεται σε 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ. Ο κατάλογος του γαλλικού εξοπλισμού που πουλήθηκε στην Ελλάδα δεν τελειώνει εδώ: μπορούμε να απαριθμήσουμε επίσης οχήματα τεθωρακισμένα  (70 VBL), ελικόπτερα ΝΗ90, βλήματα MICA, Exocet, Scalp, και ελικόπτερα Sperwer. Αυτές οι αγορές κατέστησαν την Ελλάδα τον τρίτο πελάτη της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας την προηγούμενη δεκαετία.(8)

Μετά το 2010, τα ολοένα και υψηλότερα επιτόκια, που απαιτούσαν οι τραπεζίτες και οι άλλοι πρωταγωνιστές των χρηματοοικονομικών αγορών με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ, προκαλούν μία κλασσική «χιονοστιβάδα»: το ελληνικό χρέος ακολουθεί μια ανοδική καμπύλη επειδή οι ηγέτες της χώρας δανείζονται κεφάλαιο για να ξεπληρώσουν τους τόκους (και ένα μέρος του κεφαλαίου που είχαν δανειστεί νωρίτερα).

Τα δάνεια που χορηγήθηκαν πριν από το 2010 στην Ελλάδα από τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ΔΝΤ δεν μπορούν με τίποτα να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, το αντίθετο μάλιστα, αφού το πρόγραμμα λιτότητας που έχει τεθεί σε εφαρμογή επιφέρει πολλαπλά πλήγματα στα κοινωνικά δικαιώματα του πληθυσμού. Ως εκ τούτου,(9) θα πρέπει να τους αποδοθεί η έννοια του «παράνομου χρέους» και η αποπληρωμή τους να τεθεί υπό αμφισβήτηση.

ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΠΛΗΓΜΑΤΑ ΣΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 2010

Μείωση μισθών στο δημόσιο τομέα από 20% έως 30%. Μείωση των ονομαστικών μισθών που μπορούσε να φθάσει έως το 20%, ο 13^ος και 14^ος μισθός αντικαταστάθηκαν από μια δόση της οποίας το μέγεθος διαφέρει ανάλογα με το μισθό. Παγωμένοι μισθοί για τα 3 προσεχή έτη. Οι 4 στις 5 αποχωρήσεις λόγω συνταξιοδότησης στο δημόσιο τομέα δεν θα αντικατασταθούν. Μαζική μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα που φθάνει ως το 25%.

Τα επιδόματα ανεργίας μειώθηκαν και ένα σύστημα βοήθειας προς τους φτωχούς που είχε αρχίσει να λειτουργεί το 2009 ανεστάλη. Δραστική μείωση των επιδομάτων των πολυτέκνων.

Σχέδια κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και αντικατάστασή τους από ατομικές συμβάσεις. Η πρακτική των απλήρωτων ή κακοπληρωμένων σταζ έχει γίνει νόμος. Ο δημόσιος τομέας είναι πλέον υποχρεωμένος να καταφεύγει στην προσωρινή εργασία.

ΕΡΓΑΣΙΑ 

Δραστικές περικοπές στις επιχορηγήσεις στους Δήμους και τις Κοινότητες, γεγονός που οδηγεί σε μαζικές απολύσεις των δημοτικών υπαλλήλων. Απόλυση 10.000 εργαζομένων με σύμβαση αορίστου χρόνου στο δημόσιο τομέα. Κλείσιμο των ελλειμματικών δημόσιων επιχειρήσεων.

ΦΟΡΟΙ

Αύξηση των έμμεσων φόρων (ο ΦΠΑ πέρασε από το 19% στο 23% και επιβλήθηκαν ειδικοί φόροι στα καύσιμα, το αλκοόλ και τον καπνό). Αύξηση από 11% σε 13% του κατώτερου ποσοστού του ΦΠΑ (αφορά τα αγαθά ευρείας καθημερινής κατανάλωσης, την ηλεκτρική ενέργεια, το νερό, κλπ.) Αύξηση του φόρου εισοδήματος για τις μεσαίες τάξεις. Από την άλλη, μείωση των φόρων για τις επιχειρήσεις.

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Πρόθεση για ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, των αεροδρομίων, των σιδηροδρόμων, του δικτύου ύδρευσης, του χρηματοπιστωτικού τομέα και των γαιών που ανήκουν στο Κράτος. Κατά τη διάρκεια της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής το Μάρτιο του 2011, η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να πραγματοποιήσει ιδιωτικοποιήσεις 50 δισεκατομμυρίων ευρώ επί πλέον όσων είχε αναγγείλει το 2010…

ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Οι συντάξεις πρέπει να μειωθούν και μετά να παγώσουν. Το όριο της ηλικίας συνταξιοδότησης αυξήθηκε, από το 2015 ο αριθμός των ενσήμων για την απόκτηση δικαιώματος σε πλήρη σύνταξη θα αποκτιέται μετά από 40 χρόνια εργασίας και όχι 37 και το ύψος της θα υπολογίζεται σύμφωνα με το μέσο μισθό του συνόλου των ετών εργασίας και όχι με τον τελευταίο μισθό. Πρέπει να προσθέσουμε την κατάργηση της 13^ης και της 14^ης σύνταξης για τους συνταξιούχους του ιδιωτικού τομέα. Φορολόγηση ενός πλαφόν δαπανών που διατίθενται στις συντάξεις, οι οποίες δεν πρέπει να ξεπερνούν πλέον ποσό ισοδύναμο του 2,5% του ΑΕΠ.

ΚΟΣΤΟΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ

Αύξηση κατά 30% των εισιτηρίων σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΕΔΑΦΟΣ

Τον Δεκέμβριο του 2010, η ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα έκανε μια αξιοπρόσεκτη παρέμβαση στην Ελληνική Βουλή προτείνοντας τη σύσταση μια Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τον έλεγχο του δημόσιου ελληνικού χρέους.(10) Η Σοφία Σακοράφα, που μερικούς μήνες νωρίτερα ήταν μέλος του κυβερνώντος κόμματος ΠΑΣΟΚ , είχε εξάλλου ψηφίσει κατά του προϋπολογισμού του 2011,(11) και μάλιστα λόγω της επιβάρυνσής του εξαιτίας της αποπληρωμής του χρέους. Δικαιολογώντας την θαρραλέα θέση της, αναφέρθηκε διεξοδικά στην εμπειρία του Εκουαδόρ, το οποίο, διεξάγοντας έλεγχο κατά τα έτη 2007-2008, πέτυχε μια σημαντική μείωση του δημόσιου χρέους του. Πρότεινε να ακολουθήσει και η Ελλάδα το παράδειγμα του Εκουαδόρ και διεκδίκησε μια εναλλακτική λύση απέναντι στην υποταγή στους πιστωτές, είτε πρόκειται για το ΔΝΤ, είτε για τους τραπεζίτες. Μέσα στην επιχειρηματολογία της, τόνισε πως το «απεχθές χρέος» δεν πρέπει να αποπληρωθεί. Αυτή η άποψη βρήκε σημαντική απήχηση στον τύπο. Στο ελληνικό Κοινοβούλιο πάντα, ο επικεφαλής του Συνασπισμού (κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς), Αλέξης Τσίπρας, ζήτησε επίσης τη σύσταση Επιτροπής Ελέγχου «για να μάθουμε ποιο κομμάτι του χρέους είναι απεχθές, παράνομο και μη νομιμοποιημένο». Η ελληνική κοινή γνώμη εξελίσσεται και τα ΜΜΕ δεν το αγνοούν.

Στις 3 Μαρτίου 2010, πάνω από εκατό προσωπικότητες, από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, δημοσιοποίησαν έκκληση υπέρ της σύστασης μιας Επιτροπής Ελέγχου. Δηλώνουν: «Οι παρακάτω υπογεγραμμένοι πιστεύουμε πως είναι επιτακτική ανάγκη να συσταθεί μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου για να εξετάσει το ελληνικό δημόσιο χρέος. Η σημερινή πολιτική γύρω από το δημόσιο χρέος, η οποία καθοδηγείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ επέφερε στην Ελλάδα τεράστια κοινωνικά κόστη. Άρα, ο ελληνικός λαός έχει το δημοκρατικό δικαίωμα να είναι πλήρως ενημερωμένος γύρω από το δημόσιο χρέος αλλά και το ιδιωτικό το οποίο επωφελείται από τις εγγυήσεις του δημοσίου. Αντικείμενο αυτής της Επιτροπής θα είναι να μάθει τους λόγους για τους οποίους συνάφθηκε το χρέος, τους όρους πάνω στους οποίους στηρίχτηκε και τον προορισμό των δανείων. Η Επιτροπή θα θέσει, στα πλαίσια των εργασιών της, προτάσεις σχετικές με αυτό το χρέος συμπεριλαμβανομένων και όσων τμημάτων του θεωρηθούν παράνομα, μη νομιμοποιημένα ή επαχθή. Σκοπός της Επιτροπής θα είναι να βοηθήσει την Ελλάδα να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να αντιμετωπίσει το βάρος αυτού του χρέους. Η Επιτροπή θα προσπαθήσει επίσης να ρίξει φως στις ευθύνες».(11)

Συνδικαλιστικές οργανώσεις, πολλά πολιτικά κόμματα, πολλοί διανοούμενοι υποστηρίζουν αυτή την πρόταση εκτιμώντας πως πρόκειται για ένα εργαλείο εξεύρεσης μιας λύσης στο χρέος, που αφορά είτε την διαγραφή του είτε την τιμωρία των επιχειρήσεων και των προσώπων που θεωρούνται υπεύθυνοι για αυτό το παράνομο χρέος. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ πως μια Ελληνική Επιτροπή ενάντια στο χρέος γεννήθηκε το 2010.(13)

Σημειώσεις κεφ. 5

(1)  Σύμφωνα με τον Alexander Sack, θεωρητικό του δόγματος περί απεχθούς χρέους: «Αν ένα δεσποτικό καθεστώς συνάπτει ένα χρέος όχι σύμφωνα με τις ανάγκες και τα συμφέροντα του Κράτους, αλλά για να ενδυναμώσει τη δεσποτική εξουσία του, για να καταστείλει την αντίσταση του πληθυσμού, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον πληθυσμό ολόκληρου του Κράτους(…) Αυτό το χρέος δεν υποχρεώνει το έθνος: είναι ένα χρέος της εξουσίας, χρέος προσωπικό του καθεστώτος που το σύναψε, με αποτέλεσμα να χάνεται συνάμα με την πτώση αυτού του καθεστώτος». Για μια σύνθετη παρουσίαση βλ. Hugo Ruiz Diaz, «Το απεχθές χρέος ή η ακυρότητα του χρέους» www.cadtm.org.)

(2) Dave Zirin:  «Το Μεγάλο Ολυμπιακό Κόλπο, οι Πόλεις θα έπρεπε απλά να λένε Όχι»,http://www.counterpunch.org/: «Για όσους όμως έχουν κακή μνήμη, θα έπρεπε να ρίξουν μια ματιά στους Αγώνες της Αθήνας το 2004, που κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία. Το 1997 όταν η Αθήνα «κέρδισε» τους Αγώνες, οι προύχοντες της πόλης και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή υπολόγιζαν ένα κόστος 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Όταν είχε γίνει ο πραγματικός και λεπτομερής σχεδιασμός το ποσό εκτοξεύτηκε στα 5,3 δισεκατομμύρια δολάρια. Όταν τελείωσαν οι Αγώνες η Ελλάδα είχε δαπανήσει γύρω στα 14,2 δισεκατομμύρια δολάρια, σπρώχνοντας τον προϋπολογισμό του κράτους σε επίπεδα ρεκόρ».)

(3) Για μια λεπτομερή περίληψη του σκανδάλου Siemens-Hellas:http://www.scribd.com/doc/14433472/Siemens-Scandal-Siemens-Hellas. Τα αδικήματα τα οποία αποδόθηκαν στη Siemens από τη γερμανική δικαιοσύνη ήταν τέτοια ώστε να αποφευχθεί μια ουσιαστική καταδίκη, και η εταιρία δέχτηκε να καταβάλει το ποσό των 201 εκατομμυρίων ευρώ τον Οκτώβριο του 2007 στις γερμανικές αρχές. Το σκάνδαλο είχε αμαυρώσει τόσο πολύ την εικόνα της Siemens ώστε, σε μια προσπάθεια επίδειξης, η ιστοσελίδα της πολυεθνικής ανακοινώνει την δωρεά 100 εκατομμυρίων ευρώ στη μάχη κατά της διαφθοράς.http://www.siemens.com/about/sustainability/de/themenfelder/compliance/collective-action/integrity-initiative.php

(4) Πίνακας του Κώστα Λαπαβίτσα.

(5) Πίνακας του Κώστα Λαπαβίτσα.

(6) Το ίδιο φαινόμενο εμφανίστηκε εκείνη την εποχή και στην Πορτογαλία, την Ισπανία, τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

(7) Στοιχεία του 2009. Από όλα τα κράτη- μέλη του ΝΑΤΟ, μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες δαπανούν περισσότερα από την Ελλάδα: 4,7% του ΑΕΠ.

(8) Ένα μέρος των δεδομένων που αναφέρονται εδώ προέρχονται από τον Φρανσουά Σεσναί, Revue Contretemps no 7, 2010, και βασίζεται στο Stockholm Peace Research Institute (SIPRI) http://www.sipri.org/yearbook

(9) Μπορούμε να προσθέσουμε τουλάχιστον ακόμα ένα επιχείρημα για να αποδείξουμε την μη νομιμότητα αυτού του χρέους: Για να είναι έγκυρο ένα συμβόλαιο ανάμεσα σε δυο μέρη, σύμφωνα με τον Common Law, πρέπει το κάθε μέρος να εξασκεί την αυτονομία της βούλησης, δηλαδή να είναι σε θέση να πει όχι ή να αρνηθεί ορισμένες ρήτρες του συμβολαίου που βαίνουν αντίθετα προς τα συμφέροντά του. Από τη στιγμή που οι χρηματοπιστωτικές αγορές άρχισαν να εκβιάζουν την Ελλάδα τον Μάρτιο-Απρίλιο 2010 και ακολούθως Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ συνεργάστηκαν για να επιβάλλουν δρακόντεια μέτρα στη χώρα (μέτρα λιτότητας πολύ σκληρά που συνιστούν παραβίαση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων), θεωρούμε πως η Ελλάδα δεν είναι πράγματι σε θέση να εξασκήσει την αυτονομία της βούλησης και να αρνηθεί.

(10) http://tvxs.gr/node/73861/450287

(11) http://www.hri.org/news/greek/

(12) http://www.cadtm.org/Appel-pour-une-Commission-d-audit

(13) http://www.contra-xreos.gr

*Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το Πέμπτο Κεφάλαιο  του σημαντικού βιβλίου «Το Χρέος ή η Ζωή» των Damien Millet και Eric Toussaint, που εκδόθηκε σε πολλές γλώσσες –όχι όμως και στα ελληνικά- το 2013. Η μετάφραση είναι της Λουϊζας Μιζάν.

*Πηγή : www.contra-xreos.gr

Γερμανικό Χρέος: Ένα κακό παράδειγμα

Του Νίκου Σκοπλάκη

Στις 21 Ιουνίου 2011 δημοσιευόταν στο μεγάλο ειδησεογραφικό περιοδικό της Γερμανίας, «Der Spiegel», συνέντευξη του έγκυρου Γερμανού ιστορικού, Άλμπρεχτ Ριτσλ (Albrecht Ritschl), με τον εύγλωττο τίτλο, «Η Γερμανία είναι ο πιο αμαρτωλός οφειλέτης στον 20ο αιώνα» [1].

Ο Ριτσλ, που διδάσκει Οικονομική Ιστορία στο London School of Economics, χαρακτήρισε τη Γερμανία «αυτοκράτορα του χρέους» στη σύγχρονη ιστορία, προσθέτοντας ότι «αυτό το ξεχνάμε διαρκώς». Ιστορικοί και δημοσιολόγοι, όπως ο Ριτσλ και ο Άρνο Κλένε (Arno Klönne), υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι credo της «συνέχειας του κράτους» στη Γερμανία, παρόλες τις δραματικές τομές στη διάρκεια εκατό χρόνων, είναι η υποβάθμιση και αποσιώπηση χρεών που δεν πληρώθηκαν και αποζημιώσεων που δεν καταβλήθηκαν. Η βαθύτατη δυσφορία των κυρίαρχων ΜΜΕ και των κυβερνητικών κομμάτων στη Γερμανία γι’ αυτά τα θέματα συνδυάζεται με την υπερηφάνεια για το άρθρο 5, παράγραφος 2, που ενέταξαν το 1953 οι διαπραγματευτές της κυβέρνησης Αντενάουερ στη συμφωνία του Λονδίνου για το χρέος-αρκεί να μην συζητιέται ποτέ σε ολοκληρωμένα ιστορικά και επικαιρικά συμφραζόμενα.
Ο ιστορικός οφειλέτης Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κατόρθωσε χάρη σ’αυτή τη ρήτρα να απομακρύνει στο διηνεκές την οριστική διευθέτηση των επανορθώσεων απέναντι σε κράτη, ενώ άλλη χριστιανοδημοκρατική κυβέρνηση συντήρησε πρακτικά αυτή την κατάσταση, στην κρίσιμη στιγμή της γερμανικής επανένωσης, το 1990, με τη λεγόμενη συμφωνία «δύο-και-τεσσάρων»: αυτό το με πλήρη ισχύ υποκατάστατο γερμανικού συμφώνου ειρήνης παρέτεινε τη διαρκή αναβολή που είχε επιτευχθεί το 1953. Ιδιωτικο-οικονομικές επιχειρηματικές συμφωνίες και διαπλοκή του γερμανικού κεφαλαίου με άλλα ευρωπαϊκά κεφάλαια (όπως λ.χ. το ελληνικό) ευνοούσαν την παράταση αυτής της συμφέρουσας σιωπής.

Το εξορθολογισμένο οργανόγραμμα για να ασκήσει την μεταπολεμική εξουσία της η γερμανική αστική τάξη, για να επιτύχει τους όρους ενσωμάτωσης που την ενδιέφεραν στον δυτικό συνασπισμό και για να κατοχυρώσει την ανάλογη κοινωνική συναίνεση, εξασφαλίστηκε στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία με την ίδια συμφωνία για το χρέος, το 1953. «Η ιστορία της επιτυχίας στη συμφωνία του Λονδίνου για το χρέος ήταν, ας πούμε, το χρηματοοικονομικό σκέλος του γερμανικού οικονομικού θαύματος και συντελέστηκε σε μεγάλο βαθμό αθόρυβα, με ήρεμη αποτελεσματικότητα», σεμνύνεται η συντηρητική οικονομολόγος Ούρσουλα Ρόμπεκ-Γιασίνσκι στη μονογραφία της με θέμα τη διευθέτηση του πελώριου γερμανικού εξωτερικού χρέους μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο [2]. Η κυρία Γιασίνσκι, που βρίσκει τώρα την ελληνική κυβέρνηση «αναιδή» (όπως και γνωστοί δημοσιολόγοι εντός Ελλάδας), δεν αποφεύγει να καταδείξει στο βιβλίο της ότι η γερμανική διαπραγματευτική διαδικασία δεν ήταν και τόσο αθόρυβη, η αποτελεσματικότητα δεν ήταν τελικά αρκούντως ήρεμη και εν πάση περιπτώσει, οι μελοδραματικοί τόνοι και η επίκληση ηθικών διαστάσεων δεν απουσίαζαν, παρόλο που η Γερμανία βαρυνόταν με έναν καταστροφικό πόλεμο.

Οι πικρόχολες αντιδικίες αφορούσαν ιδιαιτέρως τον συμψηφισμό της γερμανικής περιουσίας που κατασχέθηκε στο εξωτερικό με τις απαιτήσεις των πιστωτών, αλλά και την παραίτηση της ΟΔΓ από ενδεχόμενες ανταπαιτήσεις, οι οποίες αφορούσαν πράξεις των συμμαχικών δυνάμεων στις ζώνες κατοχής από το 1945 και μετά. Επίσης, στη διάρκεια της «ήρεμης» διαπραγμάτευσης έπρεπε να βρεθεί μια λύση για προνομιακή αντιμετώπιση των αμερικανών πιστωτών ως προς τον τοκισμό και την απόσβεση των δανείων τους, διότι η αποτελεσματικότητα της γερμανικής διαπραγμάτευσης ήταν στενά εξαρτημένη από την ευμενή μεσιτεία των ΗΠΑ, σε μια σειρά προβλημάτων. Όπως λ.χ. με την περίπτωση της Ολλανδίας, η οποία απαιτούσε άμεση καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων, μέχρι να συμφωνηθεί η προαναφερθείσα ρήτρα, που μετέθετε με «δημιουργική ασάφεια» το δεσμευτικό σύμφωνο ειρήνης στο βάθος του μέλλοντος. Στις 27 Φεβρουαρίου 1953, η γερμανική αστική τάξη πέτυχε να ζήσει και να εξοικονομήσει πολύ πάνω από τις δυνατότητές της, να εξασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση στο εσωτερικό της Γερμανίας και να αξιοποιήσει προς όφελός της τις αντιθέσεις του Ψυχρού Πολέμου. Με τα 30 δισεκατομμύρια μάρκα εκείνης της εποχής, η γερμανική κυβέρνηση προσερχόταν στην προετοιμασία της διαπραγμάτευσης, το καλοκαίρι του 1952, εμφανίζοντας το φουντωτό μαλλί του Struwwelpeter σε χρέος, για να φύγει μερικούς μήνες μετά με ένα δραστικό κούρεμα, το οποίο θύμιζε περισσότερο τον ολιγότριχο Lämpel.

Tα αποτελέσματα αυτής της πρωτοφανούς εύνοιας είναι λίγο-πολύ γνωστά: Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας απαλλασσόταν από 15.5 δισεκατομμύρια μάρκα χρέους και οι πιστωτές παραιτούνταν από επιπλέον 20 δισεκατομμύρια μάρκα μη καταβληθέντων τόκων. Κομψό καπελάκι πάνω στο γερό κούρεμα ήταν ότι στο εξής το χρέος που απέμενε, προσαρμοζόταν με επιμήκυνση, δείκτες ανάπτυξης, δόσεις εξόφλησης. Να, τι μπορεί να σημαίνει αυτό το «sic stantibus», ακολουθώντας το «pacta sunt servanda», το οποίο υποστηρίζουν μονοσήμαντα γνωστοί αναλυτές των ελληνικών διαπλεκόμενων ΜΜΕ στην πενταετή τους προσπάθεια να αφομοιωθεί από την καθημαγμένη κοινωνία η δική τους ανάγνωση των πραγμάτων. Είναι εξηγήσιμο, επίσης, γιατί τους διαφεύγει ότι το «γερμανικό οικονομικό θαύμα» πλήρωνε μόνο 3% από τα έσοδα εξαγωγών προς εξυπηρέτηση του χρέους, ενώ χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου κατέβαλλαν ακόμα και πάνω από 40%.

Η συμμαχία μερίδων του ελληνικού κεφαλαίου με το γερμανικό κεφάλαιο βλέπει σε μια ανάλογη διευθέτηση την ιστορική ευκαιρία για οριστική εξουθένωση του κόσμου της εργασίας να της φεύγει μέσα από τα χέρια, με εκτεταμένες συνέπειες στο ευρωπαϊκό πολιτικό προσκήνιο. Αντιθέτως, στα ιστορικά υποδείγματα ταυτίζεται με την ευνοϊκή διευθέτηση του γερμανικού χρέους προς ηγεμονική σταθεροποίηση του αστικού μπλοκ στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.

Το 1949, η γερμανική δεξιά βρίσκει τον ιδανικό της καγκελάριο στον Κόνραντ Αντενάουερ, επικεφαλής μιας κυβερνητικής συμμαχίας Χριστιανοδημοκρατών και Φιλελευθέρων [3]. Είναι η εποχή που οι δυτικοί σύμμαχοι έχουν αποδώσει μερική ανεξαρτησία στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, αλλά οι πολιτικές ισορροπίες δεν είναι ακόμα σαφείς. Διότι είναι, επίσης, η εποχή που οι Σοσιαλδημοκράτες εναντιώνονται στην οικονομία της αγοράς και τον ρόλο των εκκλησιών, οι Κομμουνιστές παρεμβαίνουν στην κοινωνία και διαθέτουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, οι δυτικές δυνάμεις δεν έχουν αποκρυσταλλώσει το πλαίσιο ανασυγκρότησης της αστικής ηγεμονίας στη Γερμανία. Η δεξιά κυβέρνηση της Βόννης διαμορφώνει μια συμμετρική αντικομμουνιστική πολιτική με «ευρωπαϊκά» χαρακτηριστικά, παρουσιάζοντας τα δύο γερμανικά κράτη ως ιδεολογικές και γεωπολιτικές αιχμές των υπό εξέλιξη αντίπαλων συνασπισμών στην Ευρώπη και ανιχνεύοντας στην ΟΔΓ την προσαρμογή στηριγμάτων από το ναζιστικό παρελθόν με νέους τρόπους. Ήδη από το 1946, οι Χριστιανοδημοκράτες καλλιεργούν την ιδέα πως είναι απαραίτητη μια ενιαία δυτική συμμαχία απέναντι στην «ασιατική δικτατορία» και από το 1950 επιτίθενται στους Σοσιαλδημοκράτες με συνθήματα όπως «όλοι οι δρόμοι του μαρξισμού οδηγούν στη Μόσχα». Ο Αντενάουερ διακήρυττε ότι η δημοκρατία και ο αυταρχισμός δεν αλληλοαναιρούνται, κι ενώ διακινούσε μια εμπρηστική ρητορική κριτική απέναντι στο καθεστώς της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, στο εσωτερικό της ΟΔΓ οργάνωνε μεθοδικά τις αντικομμουνιστικές διώξεις: με πρωτοβουλία της δεξιάς γερμανικής κυβέρνησης, αποφασίζεται το 1951 η αναθεώρηση του ποινικού δικαίου, στην οποία, με 37 παραγράφους ντροπής, προβλέπεται η σύλληψη ακόμα κι αυτών που απλώς διακινούν ενημερωτικό υλικό πολιτικού περιεχομένου. Η πολιτική δράση των κομμουνιστών ποινικοποιείται στην πράξη, εκ παραλλήλου, όμως, πλήττονται κι άλλες αριστερές οργανώσεις. Για εκείνη την περίοδο, ο φιλελεύθερος υπουργός Εσωτερικών, Βέρνερ Μάιχοφερ, θα ομολογούσε κυνικά το 1965 (τρία χρόνια πριν από το ξέσπασμα του γερμανικού Μάη): «αποδώσαμε κάθε τιμή στο εκτεταμένο αστυνομικό κράτος».

Είναι η γνωστή η ιστορία για τον μελοδραματικό οίστρο του Αντενάουερ στο Λονδίνο το 1954, όταν προσπαθούσε να πείσει τους υπουργούς εξωτερικών του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, Γιόζεφ Μπεχ και Πωλ-Ανρί Σπάακ, οι οποίοι ήταν εξαιρετικά επιφυλακτικοί σχετικά με την προσαρμογή της γερμανικής αστικής τάξης στις ευρωπαϊκές δομές: «Ο κίνδυνος του γερμανικού εθνικισμού είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι νομίζει κανείς. Η κρίση της ευρωπαϊκής πολιτικής αποθρασύνει τους εθνικιστές, κερδίζουν αυτοπεποίθηση και υποστήριξη […]. Όταν εγώ κάποτε δεν θα υπάρχω, δεν ξέρω τι θα συμβεί με τη Γερμανία, αν θα καταφέρουμε τελικά να δημιουργήσουμε εγκαίρως την Ευρώπη». Παρόλο που από το 1952 με 1954 ο Αντενάουερ διακινούσε τον ευρωπαϊσμό του στο Λονδίνο «με μύξα και με δάκρυα» (σύμφωνα με γερμανική έκφραση), σε αντίστιξη με τον κίνδυνο του γερμανικού εθνικισμού, την ίδια πάνω-κάτω περίοδο ενσωμάτωνε απρόσκοπτα μεγάλο ποσοστό ναζιστών στον κρατικό μηχανισμό της ΟΔΓ: σύμφωνα με στατιστικούς υπολογισμούς, αφομοιώθηκαν περίπου 8, 5 εκατομμύρια μελών της NSDAP, ο ναζιστής Τέοντορ Όμπερλεντερ (Theodor Oberländer) αναλάμβανε χαρτοφυλάκιο και τα δύο τρίτα του υπουργείου Εξωτερικών στελεχώνονταν από άτομα με ναζιστικό παρελθόν.
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι ενδιαφέρον να δούμε ποιός ήταν ο επικεφαλής της γερμανικής διαπραγμάτευσης για το χρέος και τις επανορθώσεις: ο επιλεγόμενος «τραπεζίτης για όλες τις δουλειές» («Allzweck-Bankier») και κατοπινός διευθύνων της Deutsche Bank, Χέρμαν Γιόζεφ Αμπς. Ο Αμπς υπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος αυτής της τράπεζας από το 1938, δραστήριος διεκπεραιωτής των ναζιστικών οικονομικών στόχων μέχρι το 1945 και από το 1941 εποπτικός σύμβουλος της IG Auschwitz και ειδικά του προγράμματος «Vernichtung durch Arbeit» («εξόντωση μέσα από τη δουλειά»). Η επιμονή και η αναίδεια του Αμπς ήταν τόση στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με το Ισραήλ την άνοιξη του 1952, ώστε επήλθε ρήξη με τον κορυφαίο της γερμανικής αποστολής, τον ορντολιμπεραλιστή καθηγητή Οικονομικών, Φραντς Μπεμ (Franz Böhm): αφορμή ήταν τα τεχνάσματα και τις προκλητικές ανακολουθίες του Αμπς απέναντι στις δίκαιες απαιτήσεις του Ισραήλ [4].

H ηθική διάσταση στην ανάκτηση πιστοληπτικής αξιοπιστίας τονίστηκε από τα μέλη της γερμανικής διαπραγματευτικής αποστολής εξίσου με την ανάγκη πολιτικής σταθεροποίησης στην ΟΔΓ, κατά τη συνδιάσκεψη για το εξωτερικό χρέος της χώρας τον χειμώνα του 1952-1953. Η καταστροφή, η πείνα, η πολύπλευρη απελπισία στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, τα ασφυκτικά για ανοικοδόμηση οικονομικά πλαίσια, οι βαθειές πληγές στη ζωή εκατομμυρίων Γερμανών πολιτών ιεραρχήθηκαν πολύ ψηλά στην ευνοϊκή απόφαση της 27ης Φεβρουαρίου του 1953. Μετά από την απόφαση, η CDU κατοχύρωνε τη θέση της με 45,2% στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 1953 από 31% το 1949.

Σήμερα, οι πολιτικοί και ιδεολογικοί επίγονοι εκείνων που αντί να διεκδικήσουν ισότιμα επανορθώσεις και νόμιμα δικαιώματα του ελληνικού δημοσίου από την ΟΔΓ διέπρεπαν σε κερδοσκοπικά δάνεια και συμπράξεις για την καταλήστευσή του, υπονομεύουν την διαπραγματευτική προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης, μιλώντας για «ζήτουλα με απλωμένα τα χέρια». Οι κερδισμένοι του μνημονίου επικαλούνται μυθευτικά το «γερμανικό θαύμα» ευνοϊκών ρυθμίσεων, ελαστικής χρήσης του διεθνούς δικαίου, διπλής ηθικής, ιστορικών παραναγνώσεων, διότι για τα συμφέροντά τους και τις επιδιώξεις τους σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, η 27η Φεβρουαρίου 1953 είναι ένα κακό παράδειγμα για τη δημόσια συζήτηση. Όμως, για όσους/-ες διεκδικούν απαλλαγή από το χρέος σε εθνικό και ευρωπαϊκό πλαίσιο με γνώμονα αυτή τη φορά την παραγωγική ανασυγκρότηση, την αναδιανομή, τον κοινωνικό έλεγχο, τη βελτίωση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη συντριβή της ακροδεξιάς, τη δημοκρατική αναγέννηση της Ευρώπης, τη διασφάλιση της ειρήνης και της συνεργασίας, η 27η Φεβρουαρίου 1953 είναι ένα μη παραγράψιμο προηγούμενο. Τα υπόλοιπα είναι υποκριτικός αμοραλισμός και αλλοίωση των ιστορικών διαστάσεων του ζητήματος, εντός και εκτός Ελλάδας.

Σημειώσεις
1. Deutschland ist der größte Schuldensünder des 20. Jahrhunderts», ολόκληρη η συνέντευξη, εδώ:
2. Βλ. αναλυτικά, Ursula Rombeck-Jaschinski, Das Londoner Schuldenabkommen. Die Regelung der deutschen Auslandsschulden nach dem Zweiten Weltkrieg, εκδ. Oldenbourg, Μόναχο, 2005
3. Για όλα τα στοιχεία που ακολουθούν βλ. Christian Hacke, Die Außenpolitik der Bundesrepublik Deutschland, εκδ. Ullstein, Βερολίνο, 1993 και Peter Graf Kielmansegg, Nach der Katastrophe-Eine Geschichte des geteilten Deutschland, εκδ. Siedler, Βερολίνο, 2000.
4. Για τη σταδιοδρομία και τα πεπραγμένα του Αμπς, βλ. Eberhard Czichon, Der Bankier und die Macht-Hermann Josef Abs in der deutschen Politik, εκδ. Pahl-Rugenstein, Κολωνία, 1970. E. Czichon, Deutsche Bank. Macht – Politik. Faschismus, Krieg und Bundesrepublik, εκδ. PapyRossa, Κολωνία, 2001. Lothar Gall, Der Bankier Hermann Josef Abs, εκδ. C. H. Beck, Μόναχο, 2004.

redwire

 anhsyxia.wordpress.com

Τα τριγωνικά μυστήρια του Σχιστού

Μπορεί κάποιοι να γελάτε με το "Brussels Group" και τους «θεσμούς», εγώ, όμως, γουστάρω πολύ. Γουστάρω που...
αντί για τους Μαζούχ και τους Τόμσεν, θα έρθουν στην Αθήνα κάτι λιμά, κάτι υποδιευθυντές, κάτι τμηματάρχες βήτα, κάτι γραμματείς και υπογραμματείς. Γουστάρω που δεν θα μπαίνουν στο Μαξίμου και στα υπουργεία ακολουθούμενοι από τα κανάλια, την Πετρούλα και τη Λουκά. Γουστάρω που θα είναι κλεισμένοι σε ένα ξενοδοχείο και θα τους πηγαίνουν εκεί τα στοιχεία οι Έλληνες ομόλογοί τους. Γουστάρω που τελείωσαν, επιτέλους, οι υπουργικές και οι πρωθυπουργικές επικύψεις.
Αυτό με το ξενοδοχείο, πάντως, να το προσέξετε εκεί στην κυβέρνηση. Μην τους βάλετε τους «θεσμούς» στα πεντάστερα του Συντάγματος, γιατί θα σχηματίσουν λανθασμένη εντύπωση για τον ελληνικό λαό. Θα νομίσουν ότι είμαστε μπρούκληδες που πάνε πρωί - πρωί στα λόμπι να πιούνε σαμπάνια και να φάνε φουαγκρά. Να τους πάτε στα λαϊκά ξενοδοχεία της Ομόνοιας, στη «Ρούμελη», στον «Έλατο», στην «Ιτιά», να μπαίνει ο Χατζηχρήστος με τις κότες να τους γεμίζει πούπουλα, να τους τρυπάει τ' αυτιά το κλαρίνο που θα λαλάει μέχρι το ξημέρωμα στο υπόγειο - "Σαν πήρα έναν κατήφορο, στην άκρη στο ποτάμι"...
Αν δεν σας αρέσει η Ομόνοια, να τους πάτε τους «θεσμούς» στα παραθαλάσσια του Σχιστού, στη «Χαριέσσα Φλόσι», την «Ευεπίφορη Λόλα», τον «Ευσταλή Τσέλιγκα». Να ακούνε τα βογκητά του ελληνικού λαού, να μυρίζουν τη μούργα του Σκαραμαγκά, να ατενίζουν το φουγάρο της Χαλυβουργικής. Πού ξέρεις, εν μέσω βογγητών, μούργας και φουγάρων, μπορεί να καταλάβουν, επιτέλους, τι είναι αυτές οι ρημάδες οι τριγωνικές συναλλαγές. Αυτό που, αντί να σου δώσω απευθείας τα λεφτά, στα δίνω μέσω off shore και στο τέλος δεν πληρώνεις φόρο ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε η off shore.
Μακάρι να ανοίξουν τα μάτια τους εκεί στα ξενοδοχεία, γιατί στα υπουργεία που μπαινόβγαιναν πέντε χρόνια δεν άνοιξε ούτε βλέφαρο. Έμπαιναν στα υπουργεία για να πολεμήσουν -υποτίθεται- τη φοροδιαφυγή και η φοροδιαφυγή θέριευε κάτω από τα μπατζάκια τους. Να ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά τους για να ακούσουν τον Δημήτρη Στρατούλη που αποκάλυψε στη Βουλή ότι ο Στουρνάρας έφερε τροπολογία με την οποία χάριζε αναδρομικά για το 2010 φόρους και πρόστιμα 1,2 δισ. στη ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ (Βαρδινογιάννης) και στα ΕΛΠΕ (Λάτσης) για τριγωνικές συναλλαγές που αφορούσαν πώληση και αγορά προϊόντων τους μέσω ενδιάμεσων off shore στην Κύπρο. Ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο χάρισαν στους πετρελαιάδες 1,2 δισ. ευρώ και τώρα λοιδορούν τη νέα κυβέρνηση επειδή ψάχνει για 200 εκατομμύρια προκειμένου να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς την ανθρωπιστική κρίση.
Πέντε φορές την κατέθεσε την τροπολογία ο Στουρνάρας, πολύ εργατικό παιδί, γι' αυτό τον έκαναν διοικητή της ΤτΕ, γι' αυτό κάποιοι τον καλοβλέπουν και ως πρωθυπουργό σε μελλοντική κυβέρνηση Σόιμπλε. Forget it, Giannis...

Ανανδρανιστάκης Γιώργος

Υπάρχει λύση χωρίς να παραβιαστούν οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης?

Η σύγκρουση είναι πολιτική για κανόνες υποταγής ή αλλαγής

Γράφει ο Χρήστος Καψάλης στο eklogika.gr

Η σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας – δανειστών ή για να είμαστε πιο ακριβείς μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας συνεχίζεται σε όλο και υψηλότερους τόνους. Φυσικά η αιτία της σύγκρουσης δεν είναι το στυλ του Γιάνη Βαρουφάκη, ούτε η υποτιθέμενη προσβολή που ένιωσε ο κ. Σόιμπλε επειδή η κυβέρνηση έθεσε θέμα πολεμικών αποζημιώσεων και επιστροφής του κατοχικού (υποχρεωτικού υπό την απειλή των όπλων) δανείου, ούτε επειδή υπενθύμισε στην κ. Μέρκελ και στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών ότι η Γερμανία κέρδισε από εμάς περισσότερα απ’όσα μας δάνεισε.

Η σύγκρουση είναι πολιτική. Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του θέλουν μια άλλη πολιτική στην ΕΕ με έμφαση στην αλληλεγγύη και στην εφαρμογή προγραμμάτων με στόχο την ανάπτυξη και όχι στην προώθηση υφεσιακών μνημονίων που βυθίζουν τις χώρες στη λιτότητα και στη φτώχεια.

«Παραβιάζετε τους κανόνες της ΕΕ» απαντούν οι δανειστές. Ποιους κανόνες; Αυτούς με τους οποίους υλοποιείται η προώθηση των πολιτικών λιτότητας και των ατέρμονων κύκλων δανεισμού, που δεν επιτρέπουν την αποπληρωμή των χρεών και κρατούν χώρες και λαούς σε ομηρία;

Να λοιπόν, ποιους κανόνες παραβιάζει η ελληνική κυβέρνηση:

Κανόνας πρώτος: Επιμένει να εφαρμόσει την πολιτική που προεκλογικά υποσχέθηκε.

Όσο κι αν φαίνεται ανήκουστο ακριβώς αυτό εξοργίζει τους δανειστές. «Δεν δικαιούστε, λένε, να αποφασίζετε εσείς για την πολιτική που θα εφαρμοστεί» και «ζητούν από τον Α. Τσίπρα» να καταλάβει ότι δεν βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο και να «προσγειωθεί στην πραγματικότητα».

Μα η Δημοκρατία επιβάλει στο κόμμα που κέρδισε τις εκλογές να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, θα σκεφθεί ο …αφελής πολίτης. «Όχι, απαντούν οι δανειστές, το κράτος έχει συνέχεια. Αυτό σημαίνει ότι όποιο κόμμα και αν εκλέγεται πρέπει να υλοποιεί την πολιτική που εμείς σας υποδεικνύουμε, δηλαδή την δική μας πολιτική» και δεν διστάζουν μάλιστα να ξεκαθαρίσουν ότι όποιο κράτος εισέρχεται σε πρόγραμμα στήριξης και δανεισμού «αποδέχεται παραχώρηση σημαντικού μέρους της εθνικής του κυριαρχίας».

Αυτός είναι ο δεύτερος κανόνας που θεωρούν ότι παραβιάζει η ελληνική κυβέρνηση. Δεν αποδέχεται δηλαδή την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας.

Τρίτος κανόνας είναι ο τρόπος λειτουργίας των ελέγχων της τρόϊκας. Ίσως θα θυμάστε ότι μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου κυβέρνηση και δανειστές προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι με την δανειακή σύμβαση καθορίζονται οι δημοσιονομικοί στόχοι που πρέπει κάθε χρόνο να πιάνει η κυβέρνηση και οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να υλοποιεί με στόχο τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κρατικής μηχανής. Πως θα επιτυγχάνει του δημοσιονομικούς στόχους και πως θα εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις, είναι δικό της θέμα, μας έλεγαν.

Βέβαια γρήγορα το ψέμα αποκαλύφθηκε. Οι ελεγκτές της τρόικας κατέφθαναν κάθε τρίμηνο και λειτουργούσαν με ύφος και διαδικασίες προϊσταμένων των ελλήνων υπουργών παρεμβαίνοντας σε κάθε απόφαση και διαδικασία υπουργείων, οργανισμών, τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων.

Η νέα κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε αυτή την αποικιοκρατική διαδικασία επιμένοντας για το αυτονόητο: «Αναγνωρίζουμε ότι έχουμε υποχρεώσεις με βάση την δανειακή σύμβαση αλλά θα μας ελέγχετε επί της επίτευξης των στόχων που από κοινού θα καθορίζουμε και δεν δεχόμαστε να παρεμβαίνετε στις πολιτικές που θα εφαρμόζουμε για να επιτύχουμε τους στόχους», ξεκαθάρισε.

Κανόνας τέταρτος. Η ΕΕ είναι δομημένη μόνο για φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες πολιτικές και γι αυτό κόμματα αριστερής λογικής και πολιτικής έκφρασης δεν είναι αποδεκτά. Γι αυτό ο κ. Σόιμπλε δήλωσε ότι «τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης αποτελούν μονομερή ενέργεια της ελληνικής κυβέρνησης», γι αυτό ο ο κ. Γιούνκερ, δήλωσε αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ και το ισπανικό PODEMOS: «Ο τύπος του νέου κόμματος συχνά αναλύει την κατάσταση με ρεαλιστικό τρόπο υπογραμμίζοντας με ακρίβεια τις τεράστιες κοινωνικές προκλήσεις. Όμως αν κερδίσουν τις εκλογές είναι ανίκανοι να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους, να μετατρέψουν τα προγράμματά τους σε πραγματικότητα. Οι προτάσεις αυτών των κομμάτων δεν είναι συμβατές με τους ευρωπαϊκούς κανόνες: θα οδηγούσαν σε μια κατάσταση πλήρους εμπλοκής».

Κανόνας πέμπτος: Η Ελλάδα πρέπει να «σωθεί» με το είδος στραγγαλισμού που οι δανειστές έχουν επιλέξει για εμάς.

Τι και αν λέει ξανά και ξανά ο υπουργός Οικονομικών, πως η Ελλάδα δεν ζητά νέο δάνειο στήριξης αλλά «συμβόλαιο για την ανάπτυξη» με τρεις πυλώνες: Την αναθεώρηση των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα, μια έξυπνη ανταλλαγή του χρέους με νέα ομόλογα – που θα συνδέονται με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας – και ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο επενδύσεων που θα χρηματοδοτηθεί με ομόλογα που μπορεί να εκδώσει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

Ως τώρα, το Eurogroup και οι δανειστές κάνουν ότι δεν ακούν, γιατί αυτό που η Ελλάδα ζητάει, δεν περιλαμβάνει «το νέο δάνειο και το νέο μνημόνιο» που θέλουν να μας επιβάλουν διογκώνοντας ακόμη περισσότερο το χρέος μας, παρότι γνωρίζουν ότι δεν δυνατόν ποτέ να ξεπληρωθεί.

Κανόνας έκτος. Η ελληνική κυβέρνηση δεν δικαιούται να ζητά με δημοψήφισμα την ετυμηγορία του ελληνικού λαού αν πιεσθεί από τους δανειστές να εφαρμόσει νέα επαχθή μέτρα. Θα θυμάστε τι είχε συμβεί όταν τόλμησε ο Γ. Παπανδρέου να υπαινιχθεί κάτι αντίστοιχο πριν πάει στις Κάννες για την συνάντηση με Μέρκελ – Σαρκοζί. Πόσο προσβλητικά του είχαν φερθεί, επιβάλλοντάς του να πάρει πίσω αυτό το ενδεχόμενο και να αποδεχτεί το μνημόνιο άνευ όρων!

Το ερώτημα είναι απλό: Η ελληνική κυβέρνηση παραβιάζει κανόνες της ΕΕ ή η ΕΕ έχει κατακρεουργήσει κάθε κανόνα σεβασμού στην εθνική κυριαρχία κράτους μέλους;
anemosantistasis

Το Βερολίνο προστατεύει τους… Γερμανοτσολιάδες

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ

Την ίδια ώρα που το Βερολίνο κουνάει το δάχτυλο και κατηγορεί την Ελλάδα για διαφθορά και ασυνέπεια, καλύπτει και προστατεύει Έλληνες μεγαλοαπατεώνες οι οποίες δούλεψαν για λογαριασμό γερμανικών συμφερόντων. Ο Χριστοφοράκος της Siemens για παράδειγμα, απολαμβάνει την Γερμανική ασυλία και με τον τρόπο αυτό το Βερολίνο, μπορεί να κρατά (και να εκβιάζει) τους ανθρώπους (στο ελληνικό πολιτικό και υπηρεσιακό σύστημα) που βούτηξαν μέχρι το λαιμό στο γερμανικό…μέλι
«Η Γερμανία θα πρέπει να πάψει να κρύβει τέτοιους μεγαλοαπατεώνες» υπενθύμισε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς στο γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο ZDF αναφερόμενος στην άρνηση των γερμανικών αρχών να δώσουν στοιχεία για τις μίζες τις Siemens και να αποστείλουν τις καταθέσεις του κ. Χριστοφοράκου στη γερμανική δικαιοσύνη.
«Στην Ελλάδα έχουμε μεγάλα σκάνδαλα διαφθοράς. Υπαίτιοι αυτών των σκανδάλων, Έλληνες, ζουν σήμερα στη Γερμανία.
Η γερμανική δικαιοσύνη θα πρέπει επιτέλους να μας δώσει τα πρωτόκολλα των καταθέσεων, ώστε να έχουμε αποδείξεις για το ποιος δωροδοκήθηκε στην Ελλάδα. Δεν μπορεί να επιχειρηματολογεί κανείς με ψευτοηθικιστικές παραινέσεις και την ίδια στιγμή αυτά τα άτομα που προκάλεσαν τα σκάνδαλα, όπως ο κ. Χριστοφοράκος της Siemens, να βρίσκονται στη Γερμανία.
Αυτό θα πρέπει να σταματήσει. Η γερμανική δικαιοσύνη πρέπει να μας κοινοποιήσει της καταθέσεις τους. Είμαστε κατά της διαφθοράς, είμαστε κατά του πλούτου που προέκυψε με μεθόδους διαφθοράς» αναφέρει χαρακτηριστικά ο έλληνας υπουργός εξωτερικών.
Επιπλέον ο υπουργός Εξωτερικών σημειώνει την συστηματική παραπληροφόρηση που καλλιεργούν σε βάρος της Ελλάδας τα γερμανικά ΜΜΕ.
«Στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης μεταξύ άλλων υπάρχει το θέμα των χρημάτων που έχει χάσει η Γερμανία εξαιτίας της ελληνικής κρίσης» αναφέρει ο Ν. Κοτζιάς και σημειώνει ότι «ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: η Γερμανία με άμεσο ή έμμεσο τρόπο κέρδισε περί τα 80 δις ευρώ από την ελληνική οικονομική κρίση.
Πρέπει να μιλούμε με αριθμούς και όχι η μία πλευρά να θέλει να δασκαλέψει την άλλη με ψευτοηθικιστικές τοποθετήσεις».

Το Ποντίκι

Το ευρώ αγαπάει την Ελλάδα

Το ευρώ είναι ένα νόμισμα όπως όλα τα άλλα. Δηλαδή όχι ακριβώς όπως όλα τα άλλα. Το ευρώ είναι το πρώτο reality νόμισμα. Είναι το πρώτο νόμισμα που χρησιμοποιεί τόσο πολύ τα μέσα ενημέρωσης για να επιβιώσει. Για την ακρίβεια, αν είχα δικό μου νόμισμα, θα κατήγγειλα το ευρώ για αθέμιτο ανταγωνισμό.

Από την άλλη, δεν έχει και κάθε το στέλεχος εκ των διοικούντων το δολάριο, το γουάν, το Ελβετικό φράγκο ή το Νγκούλντρουμ του Μπουτάν, από μία κάμερα στην πλάτη του.

Εδώ, μιλάει ο Ντράγκι, ο Σόιμπλε, ο Γιούνκερ, ο Σούλτζ, ο Ντάισεμπλουμ, η Λαγκάρντ. Μιλάει μέχρι κι ο Βαρουφάκης. Νυχτώνει και στενάζουν οι ασιατικές αγορές.

Όποιος ρίξει μια ματιά στην ισοτιμία του ευρώ με το δολάριο θα διαπιστώσει πως τον περσινό Μάιο, με 100 ευρώ μπορούσε κάποιος να αγοράσει 138 δολάρια. Σήμερα αγοράζει μόλις 106. Και τι σημαίνει αυτό;

Μήπως σημαίνει πως, μεταξύ άλλων, ευνοούνται Γερμανία, Ολλανδία, Ιταλία, Βέλγιο και συγκεκριμένες ευρωπαϊκές εταιρείες που έχουν έντονη εξαγωγική δραστηριότητα εκτός ευρωζώνης όπως υποστηρίζει η Moody’s στην έκθεσή της;

Συγκεκριμένα, αυτοκινητοβιομηχανίες, ο τομέας των χημικών και η τουριστική βιομηχανία της ευρωζώνης. Α, και τα είδη πολυτελείας αλλά για τους ξένους αγοραστές.
Η υποτίμηση του ευρώ μοιάζει για το ίδιο το «ευρώ» τόσο επιθυμητή, που ο Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ εμφανίστηκε λέει ικανοποιημένος.

Συνεπώς, η περίπτωση της Ελλάδας δίνει στο ευρώ την δυνατότητα να φλερτάρει ακόμα περισσότερο με το δολάριο, με το οποίο η Deutsche Bank προβλέπει πως η σχέση θα διαμορφωθεί στο 1:1 μέχρι το τέλος του 2015. Ενώ για τα επόμενα χρόνια λέει να πέσει ακόμα πιο χαμηλά.

Ωστόσο, το γεγονός πως προβλέπεται δεν το κάνει και χαρούμενο γεγονός. Ουάου, η ευρωζώνη θα γίνει πιο ανταγωνιστική, αλλά ποιοι λαοί θα δεχτούν τους όρους που θα διαμορφώσει ένα ευρώ που σε λίγους μήνες αναμένουν οι οικονομολόγοι να έχει την μισή αγοραστική αξία σε σχέση με πέρυσι, ενώ το δολάριο θα γίνει πιο ακριβό.

Το ευρώ σχοινοβατεί γιατί ενώ ήρθε ως αντικείμενο εκπλήρωσης της πολιτικής ενοποίησης, κατάφερε να απειλεί την νομισματική ενοποίηση που ποτέ δεν άφησε την πολιτική να ολοκληρωθεί.
Κι όλα αυτά, επειδή αυτό εξυπηρετεί τα σχέδια των Γερμανών για μία Ευρώπη της λιτότητας που τροφοδοτεί τα πλεονάσματά της. Και αυτά των ΗΠΑ, που όμως βρίσκουν τον τρόπο να κερδίζουν πάντα στην οικονομία.

Κάπως έτσι, η στάση της Ελλάδας αμφισβητεί μόνο την ηγετική φυσιογνωμία της Γερμανίας και τίποτε άλλο. Ουσιαστικά, ίσως βάζει ένα λιθαράκι στην ουσιαστικότερη «εξίσωση» των λαών της Ευρώπης, στην οποία πάντα ήταν πρόβλημα το «ύψος» της Γερμανίας.

Είναι ξεκάθαρο πλέον πως η συμπεριφορά της ευρωζώνης (της Γερμανίας) στους λαούς που συμμετέχουν στο ευρώ δεν βασίζεται στην αρχή της ισότητας που αρμόζει σε έναν λαό της Ευρώπης.

Αντιθέτως, μάλλον αποκαλύπτει πως το ευρώ δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πολιτική ενοποίηση.

Και με τις παρούσες συνθήκες, ούτε πρόκειται να αποκτήσει. Τουλάχιστον για την Ελλάδα.
rebeliskos

Π. Παπακωνσταντίνου: Έκρηξη Προβληματισμών για την τύχη της Ευρωζώνης

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΦΙΛΙΚΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ


Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Δεν είναι μόνο το -πραγματικό για τους μεν, επίπλαστο για τους δε- ενδεχόμενο του Grexit που έχει αναζωπυρώσει, το τελευταίο διάστημα, τους προβληματισμούς για το μέλλον του κοινοί νομίσματος σε διεθνή κλίμακα.Έγκυροι οικονομολόγοι και αναλυτές, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, διατυπώνουν σε ευρείας επιρροής έντυπα έντονη κριτική στην αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, ενώ οι φωνές αμφισβήτησης επεκτείνονται σε όλες τις αποχρώσεις του πολιτικού φάσματος.

Πρόσφατα το γαλλικό δημόσιο τηλεοπτικό δίκτυο France 5 παρουσίασε στη ζώνη μέγιστης τηλεθέασης ένα ντοκιμαντέρ που έκανε πάταγο με τίτλο ‘’Bye bye l’ euro’’ έναν τίτλο ο οποίος παρέπεμπε στην κινηματογραφική επιτυχία ‘’Good bye Lenin’’ Η ταινία ξεκινούσε με ένα υποθετικό σενάριο – την αποχώρηση πρώτα της Ιταλίας ( όχι της Ελλάδας !) και ύστερα της Γαλλίας από την Ευρωζώνη – για να δώσει στη συνέχεια το λόγο σε σειρά γνωστών προσωπικοτήτων του πολιτικού και ακαδημαϊκού κόσμου, όπως οι Φρανσουά Μπαρουάν, Ζακ Αταλί, Ζακ Σαπίρ, Φιλίπ Ντεσερτίν κ.α. Το αβίαστο συμπέρασμα: Η έξοδος από το ευρώ, αν και παραμένει μειοψηφική άποψη στους κύκλους των γαλλικών ελίτ, δεν αποτελεί πλέον ταμπού και οπωσδήποτε δεν περιορίζεται στο Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν.

Αντίστοιχα, στην απέναντι πλευρά του Ρήνου οι φωνές εναντίον του ευρώ δεν ακούγονται μόνο από το ανερχόμενο, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εκλογές στο Αμβούργο, ρεύμα του δεξιού κόμματος ‘’ Εναλλακτική για τη Γερμανία’’ (AfD). Την περασμένη Τρίτη, η γαλλική εφημερίδα Le Mondeφιλοξενούσε ολοσέλιδη ανάλυση του Βόλφγκανγκ Στρικ, διευθυντή του ινστιτούτου Μαξ Πλανκ στην Κολωνία, υπό τον εύγλωττο τίτλο ‘’Η Ευρώπη οφείλει να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα’’.

‘’Αν το ευρώ αποτύχει, θα αποτύχει η ίδια η Ευρώπη, έλεγε η Άγκελα Μέρκελ. Σήμερα ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Το ευρώ καταστρέφει την Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά, η Ευρώπη μπορεί να μην αποτύχει στο τέλος’’ υποστηρίζει ο προοδευτικός κοινωνιολόγος. ‘’Με την άνοδο στην εξουσία του αριστερού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα… το τερατώδες σχέδιο να επιβάλουν ένα κοινό νόμισμα σε χώρες με πολύ διαφορετικές οικονομίες φαίνεται να πλησιάζει στο τέλος που δικαιούται. Είχαν προηγηθεί, βέβαια προσπάθειες διάσωσης. Ξεκίνησαν αντικαθιστώντας εκλεγμένες κυβερνήσεις με τεχνοκράτες από τις χρηματιστικές γραφειοκρατίες, ιδιωτικές και δημόσιες, αλλά οι αχάριστοι λαοί τους έστειλαν σπίτι τους. Η εποχή της υπακοής παρήλθε:: οι δημοκρατικοί θεσμοί απέρριψαν τα εμφυτεύματα των Βρυξελλών. Και έπεται συνέχεια: στην Ισπανία, οι PODEMOS, το αδελφό κόμμα τουΣΥΡΙΖΑ, θα στείλει στο καναβάτσο το λαϊκό κόμμα’’.

Ο Βόλφγκανγκ Στρικ προειδοποιεί το Βερολίνο πως η θηλιά που βάζει στο λαιμό της Ελλάδας μπορεί να οδηγήσει σε μια ‘’γεωστρατηγική καταστροφή’’, οδηγώντας τη χώρα μας στην αγκαλιά της Ρωσίας. Μια άποψη που συμμερίζεται και ο βρετανικός Economist στην πρόσφατη ανάλυσή του ‘’Ελλάδα ένας ημικατευθυνόμενος πύραυλος’’, στην οποία υπογραμμίζεται το έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για το ελληνικό πρόβλημα. Την ίδια στιγμή, ο γνωστός Αμερικανός οικονομολόγος ΤζέιμςΓκαλμπρέιθ έγραφε στην Boston Globe ότι ‘’ σε αυτές τις δραματικές ώρες, αν η Ευρώπη αποτύχει, οι ΗΠΑ πρέπει να παρέμβουν και να στηρίξουν την Ελλάδα’’.

Η αλήθεια είναι ότι τα αντιγερμανικά αισθήματα βρίσκουν ολοένα και ευκολότερα το δρόμο τους προς τα πιο έγκυρα αμερικανικά ΜΜΕ. ‘’Ήρθε η ώρα να διώξουμε κλωτσηδόν τη Γερμανία από την Ευρωζώνη’’, ήταν ο προκλητικός τίτλος του άρθρου στην ηλεκτρονική σελίδα του Foreign Policy, ενός εκ των γνωστότερων think για θέματα διεθνούς πολιτικής. Συγγραφέας του ήταν ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Κολούμπια Πάτρικ Τσόβανεκ, ο οποίος έχει διατελέσει σύμβουλος ηγετικών προσωπικοτήτων του Ρεμπουπλικανικού Κόμματος. Η ανάλυσή του ενοχοποιεί τη Γερμανία και τα αστρονομικά πλεονάσματά της για την ύφεση στην Ευρωζώνη και την καταστροφή των περιφερειακών χωρών, εισηγείται δε ‘’φιλικό διαζύγιο’’ και συντεταγμένη επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο.

Σε ανάλογο μήκος κύματος κινείται το άρθρο της εφημερίδας Politico με τίτλο ‘’Είναι οι Γερμανοί έτοιμοι να συντρίψουν την παγκόσμια οικονομία;’’ Ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι με την ανελαστική πολιτική του το Βερολίνο κινδυνεύει να διαλύσει την Ευρωζώνη και τονίζει:’’ Αυτό δεν είναι αποκλειστικά ευρωπαϊκό ζήτημα. Επηρεάζει όλο τον κόσμο και θα μπορούσε να αλλάξει την τροχιά της αμερικανικής οικονομίας’’. Το ευκόλως εννοούμενο συμπέρασμα είναι πως η Ουάσιγκτον έχει σοβαρούς λόγους να παρέμβει στον ευρωπαϊκό κυκεώνα προτού πλέον να είναι πολύ αργά.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΦΙΛΙΚΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

Σε αντίθεση με την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι ενδεχόμενη έξοδος μιας μικρής χώρας, όπως ηΕλλάδα, δεν θα είχε σοβαρές επιπτώσεις για την Ευρωζώνη , ο γενικός επίτροπος πολιτικού σχεδιασμού της γαλλικής κυβέρνησης, Ζαν Πιζανί-Φερί, θεωρεί ότι οι κίνδυνοι είναι κάθε άλλο παρά αμελητέοι. Με άρθρο του στο Project Synticate υποστηρίζει πως μια τέτοια εξέλιξη ‘’θα ανατρέψει την υπόρρητη παραδοχή, ότι η συμμετοχή στην Ευρωζώνη είναι μη αναστρέψιμη. Η ιστορία πράγματι διδάσκει ότι τίποτα δεν είναιμη αναστρέψιμο. Σύμφωνα με τον Γενς Νόρνβιγκ, από τις αρχές του 19ουαιώνα έχουν καταγραφεί 67 διασπάσεις νομισματικών ενώσεων. Αν μια χώρα κάνει την αρχή, οι αγορές θα θεωρήσουν ότι αυξάνονται οι πιθανότητες να ακολουθήσουν και άλλες’’.

Παραπλήσια είναι η ανάλυση του πρώην προέδρου της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ο οποίος,, με συνέντευξή του στην εφημερίδα Les Echos, τάσσεται υπέρ μιας ‘’φιλικής εξόδου’’ της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, σε συμφωνία και όχι σε σύγκρουση με τους εταίρους της. Το σενάριο τοπυ ‘’φιλικού διαζυγίου’’ προκρίνει και ο ανλυτής των ‘’Financial Times Βόλφγκανγκ Μινχάου, προτείνοντας την εισαγωγή παράλληλου νομίσματος για τις εσωτερικές συναλλαγές. Ο αρθρογράφος θεωρεί ως υπόθεση υψηλού ρίσκου ένα συγκρουσιακό Grexit, επιμένει όμως ότι ‘’ακόμη και αυτό θα ήταν προτιμότερο από το στάτους κβο’’.

*Δημοσιεύθηκε στην ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'' την Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

ο γκίκας μας τελείωσε, αλλά αν δεν γουστάρετε βαρουφάκη, έχουμε λαπαβίτσα να στείλουμε..

Χερ Σόιμπλε «ιδού ο υπουργός σας» - Το Βερολίνο δεν γουστάρει τον Βαρουφάκη, πεθύμησε τον Χαρδούβελη…

Ας αφήσουμε—προς το παρόν–  κατά μέρος την αποτίμηση της Συμφωνίας στο euro-group κρατώντας κάποια απόσταση από τις  θριαμβολογίες της κυβέρνησης περί του «τέλους των μνημονίων και της τρόικας» αλλά και από την ισοπεδωτική προσέγγιση της «κωλοτούμπας» την οποία σύμφωνα με κάποιους ήδη έχει κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Η επιλογή ανάμεσα στο «άσπρο ή μαύρο» είναι σε τελική ανάλυση μια απλή διαδικασία, ωστόσο στις διαπραγματεύσεις (όπως και στη ζωή) τα πράγματα σπάνια είναι άσπρα ή μαύρα. Κατά κανόνα είναι γκρίζα…

Ας αφήσουμε—προς το παρόν- λοιπόν την αποτίμηση μιας Συμφωνίας η οποία ακόμη διαμορφώνεται και ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σε κάτι σαφέστερο και κατά την άποψή μας σημαντικότερο: Οι δανειστές (Γερμανοί) δεν αμφισβητούν απλά και μόνο το δικαίωμα της όποιας ελληνικής κυβέρνησης να διαμορφώνει τις βασικές οικονομικές επιλογές της χώρας. Οι Γερμανοί αμφισβητούν το δικαίωμα του ελληνικού λαού να επιλέξει την κυβέρνησή του. Και καθώς η αμφισβήτηση του δικαιώματος ενός λαού να εκλέξει την κυβέρνησή του δεν μπορεί να προβληθεί ευθέως, οι Γερμανοί—όπως και άλλοι (Αμερικανοί)  ξένοι αφέντες αυτής της χώρας— απαιτούν να τοποθετούνται σε κρίσιμες θέσεις άνθρωποι που τους βολεύουν…

Πολύ πρόσφατα οι δανειστές (Γερμανοί) τοποθέτησαν ακόμη και στη θέση του πρωθυπουργού έναν βολικό γι αυτούς—και τα συμφέροντά τους—άνθρωπο. Τον Λουκά Παπαδήμο. Βολικοί για τους Γερμανούς ήταν και οι υπουργοί οικονομικών- Βενιζέλος (που τον σφαλιάριζε ο Γιούνκερ) Στουρνάρας (που τον επαινούσε και τελικά τον αντάμειψε ο Σόιμπλε).

Δεν γνωρίζουμε αν τελικά ο σημερινός υπουργός οικονομικών θα οδηγηθεί και αυτός στην γερμανική μηχανή του κιμά έτσι ώστε να ταιριάξει με την αισθητική του Σόιμπλε. Αυτό που πληροφορηθήκαμε—ομολογούμε δίχως έκπληξη–   από τη real news είναι πως o Γερμανός πρεσβευτής στην Αθήνα έθεσε αίτημα για την αντικατάσταση του Γιάννη Βαρουφάκη. Γιατί;

Γιατί με αυτόν τον τρόπο συνηθίζουν να συμπεριφέρνονται οι επικυρίαρχοι. Με αυτόν τον τρόπο συμπεριφέρονταν στο υποτελές πολιτικό προσωπικό μεταπολεμικά οι Αμερικανοί, με αυτόν τον τρόπο επέτρεψαν να τους συμπεριφέρνονται οι Γερμανοί οι κύριοι Σαμαράς – Βενιζέλος και οι υπουργοί της κυβέρνησής τους.

ΥΓ.  Μπορούμε να φανταστούμε ότι οι μεθοδικοί Γερμανοί έχουν ήδη έτοιμες προτάσεις για «ταιριαστούς» υπουργούς οικονομικών, καθώς και «αριστερούς Παπαδήμους» στην περίπτωση που «στραβώσει το πράγμα» με τον Τσίπρα…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ

imerodromos.gr @ το κουτί της Πανδώρας

Κοινή γνώμη και γερμανική επιθετικότητα

Και η οικονομική τρομοκρατία αρχίζει σταθερά να αποκτά χαρακτήρα αήθους πολέμου φθοράς. Χαρακτηριστικά είναι τα δημοσιεύματα για την άρση εμπιστοσύνης προς το Βαρουφάκη και η άφιξη Δραγασάκη στις Βρυξέλλες (που δεν έφυγε ποτέ από το γραφείο του στην Αθήνα). Στο ίδιο πνεύμα και το άρθρο της Καθημερινής «Πρώτες ελλείψεις σε εισαγόμενα προϊόντα και πρώτες ύλες» και ανάλογα ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ.


Γράφει ο Δήμος Χλωπτσιούδης στο TVXS

Από την αρχή (ήδη από τις ευρωεκλογές) ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να διεθνοποιήσει το ελληνικό πρόβλημα και να ενημερώσει σχετικά την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Από την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για την ευρωπαϊκή προεδρία μέχρι τις συνεχείς συνεντεύξεις της κυβέρνησης σε διεθνή μέσα ενημέρωσης, στόχος είναι η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες φάνηκαν να συμπάσχουν με τους Έλληνες (όπως φάνηκε στις κινητοποιήσεις που έγιναν σε πολλές πρωτεύουσες) ή τουλάχιστον να μην συμμερίζονται τις αποφάσεις των κυβερνήσεών τους. Και φυσικά τούτο λειτουργεί σε ένα ελάχιστον επίπεδο (δίπλα σε όλα τα τοπικά μικρά ή μεγάλα κινήματα) κατά της λιτότητας.

Άλλωστε, μόνο υπό ένα τέτοιο πρίσμα μπορεί να ερμηνευτεί η πολωτική κι επιθετική στάση ευρωπαϊκών μίντια. Τα μέσα επικοινωνίας πάσχιζαν πριν ακόμα από τις εκλογές να σφίξουν μία θηλιά γύρω από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα να πείσουν την εθνική τους κοινή γνώμη για τον "κακό Τσίπρα" και τον "χειρότερο Βαρουφάκη". Τα γερμανικά μίντια φυσικά κατέχουν τα πρωτεία με την επιθετική τους στάση ακολουθώντας το παράδειγμα του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών.

Οι πρόσφατες επιθέσεις του Σόιμπλε στο Βαρουφάκη εντάσσεται μία συντονισμένη προσπάθεια της Γερμανίας να αποκαθηλώσει και τον λαλίστατο Έλληνα Υπουργό και την συμπάθεια των Ευρωπαίων προς τους Έλληνες. Και τούτο το διαπιστώνουμε από την επομένη κιόλας της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου, όταν ο Γερμανός Υπουργός αναρωτιόταν τάχα  στα μέσα ενημέρωσης «πώς θα δικαιολογήσει η ελληνική κυβέρνηση τις υποχωρήσεις της» (sic). Στο ίδιο πνεύμα και οι αήθεις κι ανοίκειες προχτεσινές επιθέσεις του όπως και οι έμμεσες επιθέσεις άλλων Υπουργών συντονισμένων στην ίδια πολιτική. Άλλωστε, η γερμανική κυβέρνηση στο πλαίσιο αποδόμησης της κυβέρνησης απαίτηση την αποπομπή του Βαρουφάκη και την αντικατάστασή του.

Και φυσικά συντονισμένα στην ίδια συχνότητα είναι και τα ελληνικά μίντια που αναπαράγουν τις ειδήσεις των γερμανικών φύλλων. Εξάλλου, ζούμε σε μία περίοδο οικονομικής τρομοκράτησης των πολιτών. Καθημερινά ελληνικά και διεθνή μέσα αναπαράγουν ειδήσεις περί ασφυξίας της Ελλάδας και μη αποπληρωμής των υποχρεώσεών της. Κι ενώ (με μεγάλες δυσκολίες φυσικά) επιτυγχάνεται η εμπρόθεσμη αποπληρωμή δόσεων, τελικά τούτη περνάει σε μία απλή αναφορά. Ομοίως φυσικά και η προσπάθεια να καλλιεργηθεί η αντίληψη στους πολίτες πως η νέα κυβέρνηση είναι ίδια με την προηγούμενη.

Χαρακτηριστικότερη ήταν η καταστροφολογική προσπάθεια αποδόμησης των ελληνικών προτάσεων στο eurogroup της Δευτέρας. Κι ενώ σύμφωνα με ελληνικά και διεθνή δημοσιεύματα όλα οδηγούσαν στην καταστροφή, τελικά αυτή δεν ήρθε ποτέ. Στο ίδιο πνεύμα εντάσσεται και η συνεχής προπαγάνδα περί χαμένου χρόνου και χαμένης εμπιστοσύνης που έκανε κακό στη χώρα. Ίσως είναι περιττό, αλλά ας θυμηθούμε ότι λίγοι πια έχουν εμπιστοσύνη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Και φυσικά μία κυβέρνηση που επιζητά να αλλάξει - κατά απαίτηση των πολιτών της - μια σειρά δεσμεύσεων που κληρονόμησε, δεν θα είναι συμπαθής στους δανειστές της.

Και η οικονομική τρομοκρατία αρχίζει σταθερά να αποκτά χαρακτήρα αήθους πολέμου φθοράς. Χαρακτηριστικά είναι τα δημοσιεύματα για την άρση εμπιστοσύνης προς το Βαρουφάκη και η άφιξη Δραγασάκη στις Βρυξέλλες (που δεν έφυγε ποτέ από το γραφείο του στην Αθήνα). Στο ίδιο πνεύμα και το άρθρο της Καθημερινής «Πρώτες ελλείψεις σε εισαγόμενα προϊόντα και πρώτες ύλες» και ανάλογα ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ.

Ας μην παραβλέπουμε ότι στη λογική της "αριστερής παρένθεσης" δεν είχε επενδύσει μόνο ο Σαμαράς. Η σύγκρουση και ο πνιγμός της ελληνικής κυβέρνησης ήταν πρωτίστως στόχος των ευρωπαϊκών ελίτ, λόγω ακριβώς των συμφερόντων που εξυπηρετούν και του παραδείγματος που θα αποτελέσει σε άλλες χώρες.

Η κυβέρνηση δέχεται έναν τριπλό πόλεμο. Στην εσωτερικό με τις προσπάθειες αποδόμησης της κυβέρνησης που έφτασε σε δημοφιλία βορειοκορεάτικα ποσοστά (sic) ακόμα με καταγγελίες περί δικτατορίας (Παπαδημητρίου) τύπου Τσάβες (λες και είχε δικτατορία η Βενεζουέλα)… ¨Ένα πόλεμο οικονομικό με θηλιές που σφίγγουν όλο και περισσότερο. Κι έναν πόλεμο εντυπώσεων στον οποίο πρόμαχος είναι ο Σόιμπλε.

Στόχος του είναι με σαφήνεια η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και οι λαοί των PIGS, ειδικά εκείνοι που έχουν σε λίγο καιρό εκλογές. Η Γερμανία προχωρά σε επιδείξει πυγμής στην Ευρώπη ακόμα με την υιοθεσία μεθόδων άλλων εποχών. Θέλει όχι μόνο να αποδομήσει την προσοχή που τραβά ο Βαρουφάκης ούτε να τον καταστήσει απλά περίγελο, αλλά να τον εξευτελίσει και μαζί του τους Έλληνες όπως ήδη τοποθετηθεί κατά το παρελθόν. Αλλά πάντα έτσι μιλούσε για αντιπάλους του ο Σόιμπλε. Απλά στο παρελθόν επειδή εξυπηρετούνταν από τους Έλληνες πολιτικούς ήταν ηπιότερος στις εκφράσεις του

* Ο Δήμος Χλωπτσιούδης είναι φιλόλογος, συγγραφέας και αρθρογράφος

anemosantistasis

Ο νέος Ελληνο-γερμανικός πόλεμος: Τί ζητά ο χερ Σόιμπλε;

Νικόλ Λειβαδάρη


Ο Σόιμπλε στέλνει τελεσίγραφα για τη λειτουργία της… δημοκρατίας, το Spiegel καλεί διδάκτορα ψυχοπαθολογίας για να «αναλύσει Τσίπρα και Βαρουφάκη» και η Ελλάδα απαντά ανοίγοντας θέμα δημεύσεων των γερμανικών περιουσιακών στοιχείων.


Θα μπορούσε να είναι κι ο νέος.. ελληνο-γερμανικός πόλεμος, εάν δεν ήταν απλώς η επιτακτική ανάγκη αμφότερων των μονομάχων να επιδείξουν το τρόπαιο του νικητή στην εσωτερική τους πολιτική αρένα. Η μάχη του «έντιμου συμβιβασμού» στην Ευρώπη δεν έχει ακόμη τελειώσει, το ηθικό δίκαιο της Ελλάδας μπορεί να είναι προφανές - εξίσου προφανές όμως είναι και το γερμανικό δίκαιο της πυγμής. Κι όσο κι αν το έως τώρα σκορ δεν είναι «win-win», o χερ Σόιμπλε απέχει ακόμη αρκετά από το να διακηρύξει την ολοκληρωτική και, κυρίως, ταπεινωτική για τον αντίπαλο νίκη.


Ως εκ τούτου ο «πόλεμος» κρίνεται αναγκαίος – ίσως, δε, ακόμη πιο αναγκαίος για τον γερμανό υπουργό Οικονομικών απ’ ό,τι για τον έλληνα ομόλογό του.


Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε χρειάζεται επειγόντως έναν «πόλεμο» με την Αθήνα για να δείξει στους αντάρτες Χριστιανοδημοκράτες και τους εξεγερθέντες Χριστιανοκοινωνιστές της γερμανικής κυβέρνησης ότι δεν «χαρίζεται» στους άσωτους του Νότου. Τον χρειάζεται ακόμη για να ανακόψει το όποιο ρεύμα των «Εναλλακτικών» ευρωσκεπτικιστών του Grexit και των ακροδεξιών του Pediga. Για να παραμείνει το υπερ-δεξιό ανάχωμα και αντίβαρο της κυβέρνησης Μέρκελ σε μια γερμανική κοινωνία που διολισθαίνει ραγδαία και απρόβλεπτα σε δρόμους φοβικότητας.


Ο Σόιμπλε χρειάζεται τον «πόλεμο» με τους… Τσίπρες και τους Βαρουφάκηδες για να δείξει στην άλλη Ευρώπη ποιος ήταν και ποιος παραμένει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού: Εάν ο Γιούνκερ, ο Ολάντ και ο Σαπέν θέλουν να δείξουν συμπάθεια στην Ελλάδα, μπορούν απλά να λένε με… γαλλικό μπρίο ότι «η τρόικα έγινε… τρίο». Δεν μπορούν όμως να αιτούνται τίποτα περισσότερο από μια διετή, π.χ., παράταση στο χρονοδιάγραμμα μείωσης του γαλλικού ελλείμματος. Μόνον η Γερμανία του κ. Σόιμπλε μπορεί να παραβιάζει συστηματικά και κατά το δοκούν τους κανόνες της Ε.Ε. χωρίς να ανοίγει μύτη. Όπως, για παράδειγμα, να υπερβαίνει επί πέντε συναπτά έτη το ανώτατο επιτρεπτό όριο για το εμπορικό πλεόνασμα χωρίς να υφίσταται καμία κύρωση. Κι ας είναι αυτό το πλεόνασμα, μια από τις βασικές πηγές των ελλειμμάτων του Νότου.


Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει ανάγκη τον «πόλεμο» με την Αθήνα γιατί, πλην των άλλων, είναι βαθιά Γερμανός κι ακόμη πιο βαθιά εγωιστής. Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει την… εμμονική συνήθεια να εξηγεί ανά τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου – καθόλου φειδωλά, ομολογουμένως –πώς και γιατί το γερμανικό μοντέλο «θεραπείας» της κρίσης ήταν, από αρχής μέχρι τέλους, λάθος. Αυτό δεν μπορεί να του το συγχωρήσει ο αρχιτέκτονας του ευρωπαϊκός δόγματος της λιτότητας.


Ο κ. Σόιμπλε θέλει επίσης αυτόν τον «πόλεμο» γιατί – παρά τους αστικούς μύθους - δεν είναι ο ορισμός του… nobile. Όταν κάποτε είπε στον Τίμοθι Γκάιτνερ «να κοιτάει τη δουλειά του και το χάλι της Αμερικής», το ελάχιστο που μπορεί να πει στον Γιάνη Βαρουφάκη είναι ότι αντιμετωπίζει με «ανόητα αφελή τρόπο» τα media.


Το εάν αυτό το «πολεμικό» χαρτί θα του βγει θα το κρίνει το εγγύς μέλλον. Καθώς επίσης και το πραγματικό βεληνεκές των ρηματικών διακοινώσεων της Αθήνας…

tvxs

Σύγκρουση Αρβανίτη, Βαξεβάνη με Θεοδωράκη και Ποτάμι...

...για τους μισθούς στην ΕΡΤ...


Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε ανακοίνωση του Ποταμιού που άφηνε αιχμές για τους Κ. Αρβανίτη και Κ. Βαξεβάνη σχετικά με το...
κόστος και τις σπατάλες στην ΕΡΤ πριν το "μαύρο" της κυβέρνησης Σαμαρά - Σε υψηλούς τόνους οι απαντήσεις των δύο δημοσιογράφων προς τον Σταύρο Θεοδωράκη και το κόμμα του

Η προκλητική ανακοίνωση του Ποταμιού, που πυροδότησε την κόντρα ανέφερε τα εξής:

"«Από τον ΣΥΡΙΖΑ αναρωτήθηκαν αν το Ποτάμι γνωρίζει τις σπατάλες, που έγιναν στην ΕΡΤ. Και βέβαια τις γνωρίζουμε και έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις ώστε να μην επαναληφθούν. Αλλά πριν ο ΣΥΡΙΖΑ απευθυνθεί στο Ποτάμι για να μάθει για τις σπατάλες, θα μπορούσε να ρωτήσει κάποια από τα στελέχη του, που σήμερα δραστηριοποιούνται στα κομματικά ΜΜΕ αλλά την περασμένη δεκαετία δούλευαν στην ΕΡΤ ΑΕ. Ας ξεκινήσει από τον Κώστα Αρβανίτη και τον Κώστα Βαξεβάνη, οι οποίοι όπως ήδη έχουν ενημερώσει τους εργαζόμενους στο «Κόκκινο», ετοιμάζονται να διαδραματίσουν σοβαρό ρόλο στην καινούργια ΕΡΤ. Αν δεν βρουν άκρη με τα δύο αυτά συγκεκριμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, εμείς είμαστε στην διάθεσή τους και για να τους υποδείξουμε και άλλα στελέχη τους, που πρωταγωνιστούν σήμερα στην επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και είχαν για χρόνια προσφέρει τις υπηρεσίες τους στην ΕΡΤ ΑΕ. 

Κατά τα λοιπά περιμένουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ και μια ουσιαστική απάντηση στην κριτική που κάναμε στο νομοσχέδιο», έγραφε η ανακοίνωση του Ποταμιού.

Κ. Αρβανίτης: Η σημερινή προσπάθεια του επικοινωνιακού επιτελείου του «Ποταμιού» έχει βασικό στόχο να παρουσιάσει ότι όλοι είμαστε ίδιοι ή σχεδόν ίδιοι

Άμεση ήταν η απάντηση του διευθυντή του "105,5, Στο Κόκκινο", Κ. Αρβανίτη, ο οποίος σε ανακοίνωση του ανέφερε:

"H σημερινή ανακοίνωση του Ποταμιού που αφορά στις αμοιβές αλλά και στα εσωτερικά του ραδιοφωνικού σταθμού "Στο Κόκκινο", έχει μέγιστο ενδιαφέρον σε ότι αφορά στην εγκυρότητα της πληροφόρησης. Θα βοηθήσουμε λοιπόν στο ρεπορτάζ δίνοντας τις αμοιβές τόσο τις δικές μου στην διαδρομή στην ΕΡΤ, όσο και του ηγέτη του κόμματος κυρίου Σταύρου Θεοδωράκη. Την εποχή που ο κος Θεοδωράκης ήταν στην ΝΕΤ ελάμβανε 23.490 μικτά για μία εκπομπή ωριαία, ενώ εγώ ελάμβανα 4226 μικτά περίπου 2.600 καθαρά για καθημερινή τετράωρη εκπομπή και καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο.

Πόσο μάλλον την περίοδο της πρωινής ενημέρωσης 2012 - 2013, όταν οι καθαρές αποδοχές μου από την ΕΡΤ, δεν ξεπέρασαν τα 1500,  όπως και των άλλων συναδέλφων με βάση την ΣΣΕ.

Η σημερινή προσπάθεια του επικοινωνιακού επιτελείου του «Ποταμιού» έχει βασικό στόχο να παρουσιάσει ότι όλοι είμαστε ίδιοι ή σχεδόν ίδιοι. 

Να απαξιώσει την προσπάθεια για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ .

Σας επισυνάπτω τις λίστες αμοιβών την εποχή που ο κύριος Θεοδωράκης ήταν πρωταγωνιστής στην ΝΕΤ, καθώς και την τελευταία σύμβαση μου στην  ΕΡΤ .

Σε ότι αφορά στο Κόκκινο έχω δηλώσει ότι είμαι και παραμένω  στο ραδιόφωνο που με τόσο κόπο χτίζουμε καθημερινά μαζί με τους συναδέλφους μου, τόσο πολιτικά όσο και δημοσιογραφικά ο κος Θεοδωράκης πλέει στην θολή μετριότητα του ποταμιού του.



Αγαπητέ Σταύρο, ποτέ δεν ήσουν καλός δημοσιογράφος και έτσι δεν μου κάνουν εντύπωση οι ανακρίβειες

Σε έντονο ύφος ήταν και η απάντηση του Κ. Βαξεβάνη στις "ποταμίσιες" ανακρίβειες:

Αγαπητέ Σταύρο

Ποτέ δεν ήσουν καλός δημοσιογράφος και έτσι δεν μου κάνει εντύπωση που σε μια ανακοίνωση μερικών σειρών έχεις τόσες ανακρίβειες για γνωστά και εμφανή γεγονότα. Έτσι λοιπόν κατανοώ το έλλειμα και απλώς σημειώνω:

1.Δεν είμαι και δεν ήμουν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήμουν κανενός κόμματος αν και είμαι και δηλώνω Αριστερός. Αλλά πάνω απ όλα είμαι δημοσιογράφος.Δηλαδή η πολιτική μου άποψη δεν με εμποδίζει να ασκώ τη δημοσιογραφία ανεξάρτητα και μαχητικά. Όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις φωτογραφία μου, όπως δικιές σου, ούτε με το Σημίτη, ούτε με το Γιάννο,ούτε με τον Άκη, ούτε με την οικογένεια Παπανδρέου.Όχι γιατί δεν θα μπορούσα να έχω τέτοιες φωτογραφίες ως δημοσιογράφος, αλλά γιατί η αντίληψή  μου δεν μου επέτρεπε να ακίζομαι ναρκισσιστικά με την εξουσία.Αντιθέτως έχω πολλές από πολέμους και αρκετές με χειροπέδες που μου φόρεσαν γιατί  υπερασπίστηκα τη δημοσιογραφία. Εν ολίγοις είμαι δημοσιογράφος και όχι κονφερανσιέ. Είμαι Αριστερός αλλά όχι δημοσιοσχεσίτης της εξουσίας.

2.Δεν εργάζομαι στο “Κόκκινο”, άρα μάλλον είναι δύσκολο να με άκουσε κάποιος στο “Κόκκινο” να λέω πως θα πάω στην ΕΡΤ.

3. Δεν θα  πάω στην ΕΡΤ και ούτε μου πρότεινε κάποιος να πάω. Αντιθέτως βρίσκομαι στα πρόθυρα συμφωνίας με ιδιωτικό κανάλι.

Αν παρ όλα αυτά ρωτηθώ από κάποιον για το κόστος και τις σπατάλες στην ΕΡΤ, εκεί μπορώ να πω πολλά. Μπορώ να αντιπαραθέσω δηλαδή στοιχεία και να ρωτήσω πώς μια εκπομπή έρευνας όπως “το Κουτί της Πανδώρας”, με 20 εργαζόμενους που γύριζε όλο τον κόσμο στοίχιζε 18.000 ευρώ (με δημοσιευμένα στοιχεία Σταύρο μου στο ΔΙΑΥΓΕΙΑ) ενώ μια εκπομπή σου που γυριζόταν σε ένα στούντιο και στην οποία πρόσφερε όλα τα μέσα Παραγωγής η ΕΡΤ ενώ εσύ είχες 4-5 δημοσιογράφους στοίχιζε 20.000 ευρώ κάθε βράδυ. Είναι σωστό το νούμερο Σταύρο μου που γράφουν;Γιατί δεν υπάρχουν δημοσιευμένα στοιχεία; Μήπως τα έχεις; Πόσο κόστιζε δηλαδή μια συνέντευξη σαν αυτή που βρήκα στο youtube, όπου λιβανίζεις τον Παπαδήμο;

Επίσης να σου πω Σταύρο μου πως δεν είναι ντροπή να έχουν δουλέψει άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ στην ΕΡΤ. Ντροπή είναι να σου αποδίδουν πως ως δημοσιογράφος υπηρέτησες περισσότερο τα αφεντικά και λιγότερο τη δημοσιογραφία. Ντροπή είναι επίσης όταν επιλέγεις την πολιτική, να κάνεις τρεις στις τρεις ερωτήσεις στη Βουλή που σχετίζονται με τον Μπόμπολα

ΥΓ. Αν Σταύρο δεν έχεις γράψει εσύ την ανακοίνωση σου ζητώ συγνώμη. Με μπέρδεψε η επιφανειακή προσέγγιση και η επιπόλαιη δημοσιογραφία που αποπνέει.

Στοίχιζε αυτή η εκπομπή Σταύρο 20.000 ευρώ;"...
left.gr

Die Welt: Η τρόικα κατέστρεψε συστηματικά τον ελληνικό λαό...

Στο πρώτο δημόσιο γερμανικό κανάλι ARD μεταδόθηκε χθες βράδυ ένα ντοκιμαντέρ με τον τίτλο "Τα ίχνη της τρόικας – Ισχύς χωρίς έλεγχο". Το μήνυμα ήταν...ότι το 2010 οι χώρες του ευρώ δεν άφησαν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει για να προστατεύσουν τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζας, που ως κύριοι δανειστές θα έχαναν γύρω στα 40 δισεκ. ευρώ.

Σύμφωνα με την εφημερίδα die Welt, όλα αυτά τα χρόνια γραφειοκράτες της τρόικας κηδεμόνευσαν τον ελληνικό λαό, τον κατέστρεψαν συστηματικά, του έκοψαν από τον ομφάλιο λώρο από την υγειονομική περίθαλψη, με μια λέξη, τον ατίμωσαν. Ήταν, όπως είπε ο Βαρουφάκης στο ίδιο ντοκιμαντέρ, ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ο σχολιαστής της die Welt αποδίδει μονομέρεια στους δημιουργούς του.

«Την ιστορία γράφουν πάντα οι νικητές, είχε πει ο Βάλτερ Μπένιαμιν, αλλά έχει περάσει πολύ καιρός από τότε. Εκτός αυτού, τότε δεν γνώριζε τη γερμανική δημόσια τηλεόραση. Χθες το βράδυ όμως έτριβε τα μάτια του από την έκπληξη. Διότι, επρόκειτο ακριβώς για το αντίθετο σε ό,τι αφορά τη διάσωση της Ελλάδας. Επρόκειτο για την καταγραφή της ιστορίας αποκλειστικά και μόνο από μέσα από τη αφήγηση των ηττημένων»...
Πηγή: DW

nonews-news

Ο "ανυποχώρητος" Σόιμπλε

Ο Σόιμπλε δεν συμπεριφέρεται ως υπουργός ευρωπαϊκής χώρας, αλλά με αλαζονεία που προσιδιάζει σε επικυρίαρχο.

Ο Σόιμπλε είναι ο βασικός...
εκφραστής της πολιτικής της σκληρής λιτότητας. Η πολιτική αυτή απέτυχε παταγωδώς ως προς τους στόχους που έθεσε. Το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε αντί να μειωθεί, ενώ σε ορισμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, αυξήθηκε δραματικά η ανεργία και βυθίστηκαν οι αποδοχές και τα κοινωνικά δικαιώματα. Αν αυτός ήταν ο πραγματικός στόχος του Σόιμπλε, ας βγει να τον υποστηρίξει ευθαρσώς, διαφορετικά κρείττον το σιγάν.

Τα ελλείμματα και το χρέος αντιμετωπίζονται μόνο με ανάπτυξη, ενώ ο δρόμος που ακολουθεί η Ευρωζώνη, με ευθύνη του Σόιμπλε και της Ευρωδεξιάς, είναι καταστροφικός. Ο άκαμπτος προτεσταντισμός είναι λανθασμένος και επειδή υποβαθμίζει ή αγνοεί τις γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες και τις πολύπλοκες περιφερειακές ισορροπίες.

Οι δηλώσεις Σόιμπλε κατά Βαρουφάκη δεν συνάδουν με τη θεσμική του θέση και τις αξίες μιας ενωμένης και δημοκρατικής Ευρώπης. Παραπέμπουν σε λογικές ισχύος και κυριαρχίας, τις οποίες δεν μπορούν να αποδεχθούν οι λαοί όταν εμπνέονται από τις αξίες του Διαφωτισμού και τις δημοκρατικές αρχές που κληροδότησε στην ανθρωπότητα η Γαλλική Επανάσταση.

Ο Σόιμπλε πιέζει γιατί ενδιαφέρεται για τα ασημικά της χώρας μας. Η ελληνική κυβέρνηση όμως έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να πουλήσει τα ασημικά, και μάλιστα με ευτελές τίμημα, ενώ έχει δηλώσει ότι συζητάει συμπράξεις με αμοιβαίο όφελος. Είναι απορίας άξιο ποιο είδος ανταγωνισμού ενισχύει η μεταβίβαση 14 αεροδρομίων της χώρας σε ένα σχήμα γερμανικών συμφερόντων. Κατανοεί κανείς το μεγάλο ενδιαφέρον του Βερολίνου για το θέμα, θα ήταν όμως φρόνιμο να επενεξετάσει τη στάση του και να αναζητήσει λύσεις με όρους αμοιβαιότητας.

Ο Σόιμπλε δεν συμπεριφέρεται ως υπουργός ευρωπαϊκής χώρας, αλλά με αλαζονεία που προσιδάζει σε επικυρίαρχο. Τέτοιος ρόλος όμως δεν του έχει αναγνωριστεί ούτε προκειται να του αναγνωριστεί από την ελληνική κυβέρνηση. Θα ήταν σώφρον να μην του αναγνωρίζεται και από τη γερμανική πλευρά, αλλά αυτό ας το σκεφτούν καλύτερα στη χώρα του Καντ. Η Ιστορία διδάσκει ότι, αν ο ηγεμόνας δεν διαθέτει σοφία, τόσο το χειρότερο για τον ίδιον.

Επειδή όλα αυτά τα γνωρίζει ο έμπειρος Σόιμπλε, παρά την ακαμψία που τον διακρίνει, είναι πολύ πιθανό οι σκληρές δηλώσεις του για τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών να γίνονται και για εσωτερική κατανάλωση στη Γερμανία. Την ώρα που "ποιεί την νήσσαν", επί το λαϊκότερον κάνει την πάπια, για τη διετή παράταση που δόθηκε στη Γαλλία για τη μείωση του ελλείμματος και για να μην εμφανιστεί ότι υποχωρεί στο Παρίσι, το παίζει ανυποχώρητος έναντι της Ελλαδας για να στρέψει αλλού τη συζήτηση...
avgi.gr

Ινστιτούτο Miesens

  Μετά την σφοδρή αντίδραση του βοθρο-Πόταμου στο να απαιτήσουμε της γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, με το σκεπτικό ότι αφού χρωστάμε πώς μπορούμε να απαιτούμε αυτά που μας χρωστούν (!!),
     ..και μετά την ακόμη σφοδρότερη αντίδρασή του, στην πιθανή επανενεργοποίηση της ΜΟΜΑ, διότι τα αφεντικά του, εθνικοί εργολάβοι και μηντιάρχες θα χάσουν την αγελάδα που βύζαιναν τόσα χρόνια,

     ..εμφανίστηκε μία ακόμη αντίδραση-αντίσταση (!), αυτή την φορά  στην αποκοτιά της  κυβέρνησης να απαιτήσει τις τελεσίδικα  δεδικασμένες και ορισμένες σε 28 εκατομμύρια ευρώ αποζημιώσεις για τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο.
     Για να δοθούν οι αποζημιώσεις αυτές ίσως χρειαστεί να γίνει δήμευση περιουσίας του γερμανικού δημοσίου εντός της Ελλάδας, που θα έχει ως αποτέλεσμα ακόμα και την κατάσχεση του κτιρίου όπου στεγάζεται το Ινστιτούτο Γκαίτε!

     Και βέβαια ο πρώτος και καλύτερος αντιδρών είναι ποιός άλλος απ' το χαϊδεμένο, και καλολαδωμένο παιδί της Miesens, της εκλεκτής οικογενείας των Μιζοτακαίων!
     Το ανεπάγγελτο και άχρηστο αυτό καλόπαιδο ( το ''α'' με ωμέγα) που διασκέδαζε ως υπουργός απολύοντας εργαζόμενους, άστραψε και βρόντηξε: ''είναι φίλοι μας οι Γερμανοί''!
     Αθάνατε και αγαπητέ Δήμε Σταρένιο, κινηματογραφικέ δωσίλογε, να ήξερες μόνον πόσους πραγματικούς δωσίλογους μιμητές σου έχεις!

     Όλοι τρόφιμοι και σπουδάσαντες στο  Ινστιτούτο Miesens, καθώς και στα άλλα παρόμοια γερμανικά ''ινστιτούτα'', που με πλήρη στήριξη των γερμανικών κυβερνήσεων,
     ..επιτελούσαν για δεκαετίες το θεάρεστο έργο του λαδώματος του ελληνικού πολιτικού συστήματος ώστε να δουλεύει καλύτερα,
     ..προς όφελος βεβαίως των συγκεκριμένων ''ινστιτούτων'', και της γερμανικής οικονομίας γενικότερα!
     Συγχρόνως δε πετύχαιναν και το δίπλωμα των ''ελλήνων'' πολιτικών σε μιά κόλλα χαρτί, πράγμα διαχρονικά χρήσιμο για την γερμανική πολιτική γενικότατα!

     Πώς να απορεί λοιπόν κανείς για την παράκρουση του χερ-Παλιάνθρωπου, που όσα κλουβιά με πολιτικούς είχε τώρα αποδεικνύονται άχρηστα,
     ..αφού τα μέλη της καινούργιας κυβέρνησης είναι ''αμόρφωτα'' σε παρόμοια ''ινστιτούτα'';
     Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα των ''εταίρων'' και δανειστών-τοκογλύφων: δεν έχουν ράμματα για την γούνα της νέας κυβέρνησης, και πρέπει να της προκαλέσουν φθορά και πτώση για να ξανάρθουν (νομίζουν) οι προηγούμενοι, οι καλολαδωμένοι.

     Γι αυτό ας βλέπουμε λίγο πιό μακριά απ' την στημένη προπαγάνδα των ''είναι φίλοι μας οι Γερμανοί'' καναλιών!
     Οι μόνοι φίλοι μας είμαστε εμείς,
     ..και όσοι κάνουν το γερμανικό Δ' Ράϊχ να βγαίνει απ' τα ρούχα του!
     Αυτό είναι το μόνο και ασφαλές κριτήριο!..
 http://mandatoforos.blogspot.gr

Η Ελλάδα αντεπιτίθεται

Βέβαια, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η χώρα μας συνεχίζει να έχει πολλούς πολιτικούς, δημοσιογράφους και «πνευματικούς ανθρώπους», οι οποίοι ελέγχονται από την γερμανική κυβέρνηση.

Γράφει ο πιτσιρίκος

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε χτες στη Βουλή την απόφαση της κυβέρνησης για στήριξη της επιτροπής διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Παράλληλα, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Νίκος Παρασκευόπουλος, δηλώνει πως είναι έτοιμος να υπογράψει την αναγκαστική εκτέλεση της απόφασης του Αρείου Πάγου του 2000 για την αποζημίωση των συγγενών των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο. Κάτι έχει αλλάξει στην Ελλάδα. Και θα πρέπει να το αντιληφθούν όλοι.

Με την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να διεκδικήσει η Ελλάδα τις γερμανικές αποζημιώσεις, είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που η γερμανική κυβέρνηση περνάει σε θέση άμυνας απέναντι στην Ελλάδα.

Το παιχνίδι λέγεται «πολιτική» και επιτέλους πρέπει αυτό το παιχνίδι να το παίξει και η Ελλάδα.

Αλήθεια, γιατί έπρεπε να φτάσουμε στο 2015 -εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου-, για να βρεθεί μια ελληνική κυβέρνηση που θα διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις;

Γιατί επί 70 χρόνια δεν βρέθηκε μια ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει αυτό που δικαιούται η χώρα μας, μετά την κατοχή της και την καταστροφή της από την Γερμανία, με αποτέλεσμα τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει δυο σκέλη:

1. Η Ελλάδα διεκδικεί σήμερα για πρώτη φορά τις γερμανικές αποζημιώσεις, γιατί πρώτη φορά έχει μια κυβέρνηση που οι Γερμανοί δεν την έχουν στο χέρι.

2. Το δράμα της νεότερης Ελλάδας ήταν όλοι αυτοί οι πολιτικοί που ήταν ξεπουλημένοι και όλες αυτές οι κυβερνήσεις που ήταν ξεπουλημένες.

Η γερμανική κυβέρνηση έκανε ένα πολύ μεγάλο λάθος: πίεσε την Ελλάδα πάρα πολύ, αναγκάζοντας ουσιαστικά τους Έλληνες να στείλουν στην αντιπολίτευση τα κόμματα και τους πολιτικούς που έλεγχε η Γερμανία.

Εκεί η γερμανική κυβέρνηση έχασε το παιχνίδι.

Η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης έκανε κυβέρνηση στην Ελλάδα τον ΣΥΡΙΖΑ. Έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, χωρίς πρώτα να τον έχουν στο χέρι, χωρίς να μπορούν να τον εκβιάσουν, όπως έκαναν με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Στη συνέχεια, η γερμανική κυβέρνηση πίεσε αφόρητα την νέα ελληνική κυβέρνηση, ξεχνώντας πως δεν την έχει στο χέρι -όπως τις προηγούμενες- και πως αυτή η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να αντεπιτεθεί και να διεκδικήσει από την Γερμανία.

Το σχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης, του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου και των Ελλήνων ολιγαρχών ήταν να προκαλέσουν ασφυξία στη νέα ελληνική κυβέρνηση και να την ανατρέψουν ή να την καπελώσουν.

Τους διέφυγε πως αυτή η κυβέρνηση -η οποία δεν έχει λερωμένο «ποινικό μητρώο»- θα μπορούσε να αντιδράσει. Όπως και κάνει τώρα.

Το παιχνίδι αλλάζει.

Η Γερμανία δεν έχει πια το πάνω χέρι.

Τώρα είναι η Γερμανία που θα πρέπει να απολογηθεί και να πληρώσει.

Τώρα είναι η Γερμανία που βλέπει την Ελλάδα να της βάζει ένα …Μνημόνιο.

Ήταν τόσο απλό. Αλλά οι Έλληνες επέμεναν για δεκαετίες σε ξεπουλημένους πολιτικούς και κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να χρεοκοπήσει.

Ίσως τώρα όλοι να καταλάβουν γιατί ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνήσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και όχι με τα Ποτάμια.

Μπορείς να κάνεις εξωτερική πολιτική, να αντισταθείς και να διεκδικήσεις τις γερμανικές αποζημιώσεις συγκυβερνώντας με ένα πατριωτικό και πολυσυλλεκτικό κόμμα -όπως είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες-, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με τους σφουγγοκωλάριους των ολιγαρχών που κάνουν άψογα επί χρόνια τις δουλίτσες τους με τις γερμανικές κυβερνήσεις και τις γερμανικές πολυεθνικές.

Αυτός είναι ο λόγος που έγραψα πάρα πολλές φορές πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκυβερνήσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, και πως η νέα ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ενώνει τους Έλληνες και να σπάει το βλακώδες φράγμα Αριστεράς-Δεξιάς, που οδήγησε την χώρα στην καταστροφή.

Η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων είναι, παράλληλα, και μια τεράστια σφαλιάρα στη Χρυσή Αυγή και τους «θαυμαστές» της. Τους ξεβρακώνει.

Βέβαια, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η χώρα μας συνεχίζει να έχει πολλούς πολιτικούς, δημοσιογράφους και «πνευματικούς ανθρώπους», οι οποίοι ελέγχονται από την γερμανική κυβέρνηση.

Ξέρετε, οι πρεσβείες στη χώρα μας πληρώνουν καλά. Πολύ καλά.

Οπότε, ετοιμαστείτε να ακούσετε και να διαβάσετε πόσο απαράδεκτο είναι η Ελλάδα να διεκδικεί τις γερμανικές αποζημιώσεις και πόσο θα πρέπει να ντρέπεται η ελληνική κυβέρνηση που τις διεκδικεί.

Ήδη, ξεκίνησαν.

Αλλά είπαμε, αυτό είναι το δράμα της Ελλάδας.

Η χώρα κυβερνήθηκε από ανθρώπους που ήταν ξεπουλημένοι.

Και οι Έλληνες τους ψήφιζαν.

(Δυο παρατηρήσεις:

1. Προσέξτε ποιοι αντιδρούν στην απόφαση της κυβέρνησης να διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις. Πρώτο και καλύτερο, το παιδί της Siemens.
2. Να μην κάνουμε το λάθος να ταυτίσουμε την γερμανική κυβέρνηση με τους Γερμανούς πολίτες. Η Ελλάδα έχει πάρα πολλούς φίλους και συμμάχους στην Γερμανία. Άλλο οι κυβερνήσεις, άλλο οι πολίτες.)

Nonews-NEWS: Το πουλέν του Σκόμπι...

Nonews-NEWS: Το πουλέν του Σκόμπι...: Ο φιλοσαμαρικός ιστότοπος «Antinews» του Φαήλου Κρανιδιώτη ξαναχτύπησε. Κι αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό του, παρομοιάζοντας τους κομμο...

Ετοιμάζουν τον στρατό του Δ’ Ράιχ

Ο Γιούνκερ το είπε ξεκάθαρα ότι ήρθε η στιγμή να γίνει έναν ευρωπαϊκός στρατός για να αμυνθεί (;) καταρχάς στην Ρωσία
Ομάδα «Τοίχος»
Τις προθέσεις της Ε.Ε για την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Στρατού καθόλου τυχαία ο πρόεδρος Γιούνκερ δεν τις εξέφρασε στην γερμανική φυλλάδα Die Welt am Sonntag. Για την κεφαλή της Κομισιόν μόνο η δημιουργία ενός στρατού θα μπορέσει να ενισχύσει την κοινή εξωτερική πολιτική της Ε.Ε και να ωφεληθεί από την δράση του.

Ως πρόσχημα για την ιδέα του ακραίου φεντεραλιστή Γιούνκερ είναι ότι κατ’ αυτόν το τρόπο η Ρωσία θα φοβηθεί και δεν θα δρα ως κυρίαρχο κράτος απέναντι σε ανίσχυρα κράτη που συνορεύουν με αυτή.

Η Γερμανία πίσω από τον Ευρωστρατό
Για να φθάσει στο σημείο ο δημοκρατικά εκλεγμένος Γιούνκερ να κάνει τέτοιου είδους δηλώσεις καταλαβαίνει και ο πιο αδαής ότι η Ε.Ε σπεύδει να ομοσπονδιοποιηθεί το γρηγορότερο δυνατόν και μάλιστα υπό την ηγεσία της Γερμανίας.

Πρώτοι από όλους δέχθηκαν με μεγάλο θαυμασμό την πρόταση Γιούνκερ για έναν Ευρωπαϊκό Στρατό, οι αξιωματούχοι Γερμανοί. Ο Hans-Peter Bartels του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας δήλωσε ότι «μέχρι σήμερα έχουμε δει τα πρότυπα της άμυνας της Ευρώπης. Εδώ πλέον χρειαζόμαστε μια ώθηση». Ο κύριος Bartels πήγε το πράγμα πολύ πιο πέρα από την πρόταση Γιούνκερ. Προτείνει ο Ευρωστρατός να μη μείνει στα πρότυπα άμυνας.

Επίσης το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας δήλωσε ότι ανταποκρίνεται θετικά στην πρόταση Γιούνκερ (λες και από μόνος του το σκέφτηκε) και ότι θα πρέπει επιτέλους το όραμα του κοινού στρατού να γίνει πραγματικότητα.

Ποιανού όραμα ήταν ένας Ευρωστρατός πρέπει να διευκρινιστεί. Διότι αν τέτοιο όραμα έχει και η ελληνική κυβέρνηση τότε μάς βάζει σε ένα στρατικοποιημένο καθεστώς της Ε.Ε που θα υπερασπίζεται τα όποια σύνορα τα ισχυρά κράτη θέλουν, σπάζοντας δεσμούς πολιτικοοικονομικούς μεταξύ κρατών για το «κοινό καλό» των εταίρων.

Ο ρόλος της Ελλάδας
Μία μέρα μετά από τις εκφοβιστικές δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών, κ. Κοτζιά περί τζιχαντιστών και νεοναζιστών, ήρθε η δήλωση για το όραμα του Ευρωστρατού της Ε.Ε. Ο κύριος Κοτζιάς δεν έβαλε καθόλου τυχαία το θέμα των τζιχαντιστών που απειλούν τα σύνορα της Ελλάδας αν αυτή μείνει έξω από τα σχέδια «ανάπτυξης» της Ε.Ε και σήμερα έλαβε την απάντηση από τον Γιούνκερ αν και όχι σε προσωπικό επίπεδο. Αν θέλουμε να έχουμε τα σύνορα μας σταθερά έναντι οποιουδήποτε εισβολέα, ως σύνορο της Ε.Ε, θα μάς υπερασπιστεί ο Ευρωστρατός με επικεφαλής την Γερμανία.

Ο κύριος Κοτζιάς όμως, απείλησε ότι η Ελλάδα αν αφεθεί από το τρένο ανάπτυξης της Ε.Ε, τότε εξτρεμιστικά στοιχεία θα ξεπηδήσουν στα σπλάχνα της και νεοναζί θα φέρουν το χάος. Αν δεν το κατάλαβε ο κύριος Κοτζιάς, έδωσε το δικαίωμα στην Ε.Ε να επέμβει με τον φόβο τέτοιων «απειλών» μέσα στην ίδια την Ελλάδα με τον Ευρωστρατό της για να φυλάξει την περιουσία της και την ευρωπαϊκή «Δημοκρατία» από το επερχόμενο χάος που ξεστόμισε ο κύριος Κοτζιάς.
Η σπουδαιότητα του «γεωπολιτικού συστήματος», που προτάσσει η κύριος Κοτζιάς όταν έρχονται τα δύσκολα με τα δανεικά που δεν μάς δίνει άνευ σκληρών όρων η Ε.Ε, φθάνει τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα. Να μάς απειλούν οι εταίροι ότι αν θέλουμε να είμαστε ασφαλείς θα πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι σε ό,τι μάς ζητήσουν.

Η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας έχει χαθεί προ πολλού με τα τερτίπια των οικονομικών παζαριών. Η ανεξαρτησία της Ελλάδας θα χαθεί την ημέρα που για να πληρώνουμε μισθούς με δανεικά θα πρέπει να στέλνουμε Έλληνες να σφάζουν όσους η Ε.Ε θεωρεί ως εχθρούς της. Ο εχθρός της ΕΕ δεν είναι απαραίτητα και εχθρός της Ελλάδας, αλλά όταν ζητάς από τον μακελάρη λεφτά, τότε θα πρέπει να κάνεις τα αυτονόητα για να τα εισπράττεις πάντα με τόκο.

seisaxthia.wordpress.com

Η Β. Ευρώπη δεν δικαιούται να κουνά το δάκτυλο για την Ελλάδα

Τη θέση πως ο Βορράς της Ευρώπης δεν δικαιολογείται σε καμιά περίπτωση να εκφράζει «ηθική αγανάκτηση» και να κουνά το δάκτυλο για την Ελλάδα, η οποία υπερφορτώθηκε με χρέη πολύ πέραν της πραγματικής οικονομικής της δύναμης και...

στην οποία δεν έφθασε ούτε το ένα δέκατο του «πακέτου διάσωσης», διατυπώνει η οικονομική αναλύτρια και συνιδρύτρια του «Centre for New Empowerment Concepts» της Βιέννης, Κλαούντια Μιούλερ-Έλζιγκαν, σε σχόλιο της που δημοσιεύεται στη σημερινή «Βίνερ Τσάιτουνγκ».

Καταδικάζοντας ποικιλότροπα τις κερδοσκοπικές μεθόδους, η κ. Μιούλερ-Έλζιγκαν επισημαίνει ότι το ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν είναι ούτε αριθμητικό μέγεθος, ούτε μέσο συναλλαγής, αλλά «εργαλείο εξουσίας, η οποία προέκυψε δια μέσου του χρόνου ως διεφθαρμένη συμβίωση του συχνά αποκαλούμενου "ένα τοις εκατό" της οικονομικής ολιγαρχίας, με την ελέγχουσα τα κρατικά αποθέματα εξουσίας, πολιτική κάστα, μια συμβίωση, που, δυστυχώς, καθίσταται δυνατή με την κατά βάση τιμιότητα και την καλοπροαίρετη ευπιστία των μαζών».

Όπως τονίζει, μόνον με αυτό τον τρόπο μπορεί αυτό το «ένα τοις εκατό» και μετατοπίζει τα κερδοσκοπικά κατασκευάσματά του στην πραγματική οικονομία, μόνον έτσι μπορεί και εξασφαλίζει τα bail-outs και τα bail-ins της πραγματικής οικονομίας για τα αποτυχημένα κερδοσκοπικά κατασκευάσματά του, και μόνον έτσι πιστεύει αυτό το «ένα τοις εκατό» ότι μπορεί να εξαναγκάσει το «99 τοις εκατό» στη δουλεία συμφωνιών που διαρκούν ολόκληρες γενιές.

Η ίδια αναφέρει ότι «για να διατηρηθεί η πλασματική κατασκευή του "έχειν" για το "ένα τοις εκατό", πρέπει το "99 τοις εκατό" να υπερφορτωθεί με "πρέπει", κάτι που συνέβη στην Ελλάδα, η οποία υπερφορτώθηκε με χρέη πολύ πέραν της οικονομικής της δύναμης και η οποία είναι περισσότερο θύμα παρά θύτης».

Η κ. Μιούλερ-Έλζιγκαν καταγγέλλει πως λιγότερο από 10% του προβλεπόμενου «πακέτου διάσωσης» με δάνεια για την Ελλάδα έφθασε πραγματικά στη χώρα, αλλά αυτά χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για να εξυγιανθούν τα ισοζύγια γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.

Ακολούθως, η αναλύτρια θέτει σειρά βασικών ερωτημάτων για το κατά πόσο είναι νόμιμο να αποπληρώνονται δάνεια, τα οποία δεν δόθηκαν στην πραγματική οικονομία, με κεφάλαια και τόκους από την πραγματική οικονομία, για το έως πού φθάνει η εντολή στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία και επίσης για το κατά πόσον ευθύνεται πραγματικά ο λαός για τα χρέη του «πρίγκηπά» του.

Η ίδια εκτιμά πως δεν υπάρχει λύση μέσα στο υπάρχων σύστημα και πως μόνον ένα αποφασιστικό, επαναστατικό βήμα από αυτό το «99 τοις εκατό» μπορεί ίσως να σώσει την Ελλάδα, δηλαδή διακοπή όλων των πληρωμών τόκων, περιορισμός της αποπληρωμής κεφαλαίων μόνον στο επίπεδο των κεφαλαίων που πραγματικά εισέρρευσαν στην ελληνική οικονομία και εισαγωγή μιας νέας δραχμής ως κυρίαρχου νομίσματος, ελεύθερου από χρέη και τόκους, ακόμη και αν γι αυτό απαιτείται μια έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
ΑΜΠΕ
nonews