Τούτος ο πόλεμος δεν γίνεται για το χρέος. Για το «νερό στο κρασί» γίνεται

Πηγή: Σωκράτης Ματζουράνης – «Δρόμος της Αριστεράς»

Δεν είναι καθόλου το πρόβλημά τους τα χρήματα. Ποτέ δεν ήταν.

Για τους «εταίρους» μας λέω, αυτούς τους κυριλέ ηγέτες της Ευρώπης, τους χρεωμένους με την εξαθλίωση λαών, με την πείνα παιδιών, με την ανεργία νέων, με τους πεινασμένους, τους άστεγους και τους φτωχούς, με τους χιλιάδες κολασμένους και τους απεγνωσμένους αυτόχειρες μιας απάνθρωπης καπιταλιστικής ένωσης κρατών που τους επιτρέψαμε να οικοδομήσουν.

Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για το πόσο ποσοστό του ΑΕΠ θα φτάσει το ελληνικό χρέος, για το πόσα και ποιοι θα πρέπει να πληρώσουν, ούτε καν πόσο θα κοστίσει στις τράπεζες και στις «αγορές» τους, η «ελληνική περίπτωση». Καρφί δεν τους καίγεται για τους λαούς και τους φορολογούμενους που επικαλούνται, καρφί δεν τους καίγεται για τους «θεσμούς» και τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη που επικαλούνται, καρφί δεν τους καίγεται για νόμους και κανόνες και «συνθήκες» που επικαλούνται.

Άλλο τους «καίει» από την αρχή της κρίσης.

Άλλος είναι ο καημός, ο φόβος και ο μόνιμος εφιάλτης τους. Μήπως τυχόν και κάποιος λαός σηκώσει κεφάλι, μήπως και κάποιος λαός αποδείξει πως μπορεί και χωρίς αυτούς, μήπως και κάποιος λαός αποφασίσει να τους «βγάλει γλώσσα».

Μήπως κάποιος λαός-αντάρτης δείξει πως υπάρχει κι άλλος δρόμος από την υποταγή και τη ξεφτίλα.

Μήπως και κάποιος λαός-αποικία, αποφασίσει να βγει από το μαντρί και γίνει, έτσι, το κακό «παράδειγμα» για τους άλλους υποτακτικούς.

Δεν φοβούνται τα «έξοδα», το «παράδειγμα» τρέμουν. Όλα είναι έτοιμοι να τα δεχτούν.

Και μικρότερες δόσεις και μικρότερο επιτόκιο και χρήματα για τα «τρέχοντα έξοδά» μας και προστασία των τραπεζών, όλα.

Όλα εκτός...

Από την αμφισβήτηση των «κανόνων» του συστήματος τους.

Από την αγνόηση των «αφεντικών».

Από τη διεκδίκηση ισοτιμίας με αυτόν που «κάνει κουμάντο». Μας το είπαν κατάμουτρα πολλές φορές: Σας επιτρέψαμε να έχετε Βουλή, άντε και να τη χρησιμοποιείτε ενίοτε, άντε να επικαλείστε και το Σύνταγμα, άντε να κάνετε και εκλογές, ακόμα και κυβέρνηση αριστεριστών σας αφήσαμε να φτιάξετε και μάλιστα χωρίς το Ποτάμι μας. Αφού δυστυχώς υπάρχει κι ο λαός, θα κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία και θα δηλώσουμε πως σεβόμαστε την απόφασή του.

Μην το παρατραβάς όμως, φίλε Τσίπρα.

Εντάξει, έταξες ό,τι έταξες προεκλογικά, έγινες κυβέρνηση, ό,τι υποσχέθηκες, τώρα περασμένα-ξεχασμένα. Έτσι γίνεται στις «δημοκρατίες» μας, τώρα στροφή στο ρεαλισμό και στο εφικτό.

Κάνε, λοιπόν, τώρα μια αίτηση όπου θα μας ζητάς να συνεχίσουμε να σας καβαλάμε, να είμαστε κι εμείς «θεσμικά» εντάξει.

Μια δήλωση μετάνοιας και υποταγής στο σύστημα ζητάμε. Και μετά, τα συζητάμε όλα.

Και χρέος και δάνεια και ρευστότητα και τράπεζες και επενδύσεις και ανάπτυξη και «γέφυρες» κι ό,τι θες.

Δεν τους νοιάζουν να δώσουν λεφτά σύντροφοι.

Τους νοιάζει να μην επιτρέψουν στους λαούς να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, να υποχρεώσουν μια αριστερή κυβέρνηση να γονατίσει, να ξευτιλιστεί, να τους δηλώσει υποταγή, να την έχουν αιχμάλωτη.

Σας ζητούν σύντροφοι να βάλετε νερό στο κρασί σας. Αυτό είναι το κύριο πολιτικό επίδικο όλης τούτης της «μάχης».

Ξέρω πως δεν το θέλετε.
Μην το κάνετε λοιπόν.
Θα κάνετε μεγάλη ζημιά.
Και πάντα, να θυμάστε.
Εδώ, δίπλα σας είμαστε.
Στις πλατείες...
___________________

Απ’ την ίδια εφημερίδα και την στήλη Συριζαίικη ανθρωπολογία αντιγράφουμε

• Μετά τη συνεργασία με την επενδυτική τράπεζα Lazard, διάβασα ότι και η κυρία 'Ελενα Παναρίτη παρέχει πλέον τις «συμβουλές» της στην ελληνική κυβέρνηση. Δεν πρόκειται για τυχαίο πρόσωπο, ήταν επικεφαλής συμβουλευτικού ομίλου για ιδιωτικοποιήσεις και εκχωρήσει δημόσιου πλούτου, αλλά έγινε γνωστή κυρίως για τη δράση της στο Περού του δικτάτορα Φουτζιμόρι, προωθώντας τις πολιτικές της Παγκόσμιας Τράπεζας. Αργότερα, βουλευτής Επικρατείας και συνεργάτης του ΓΑΠ. Αξέχαστη η ατάκα της σε τηλεοπτικό σταθμό όταν εξηγώντας τις  δυσκολίες να περάσουν τα μέτρα είχε δηλώσει «Δεν είμαστε σε μια δικτατορία δυστυχώς...» για να συμπληρώσει «...ή ευτυχώς!» όταν άκουσε της αντιδράσεις των συνομιλητών της...

• Πολλοί δικαιολογούν, τελευταία, τέτοιες «συνεργασία» γιατί είναι απαραίτητες οι συμβουλές αυτών που γνωρίζουν τα κατατόπια των διεθνών οργανισμών και διαδικασιών. Εγώ, πάλι, σε τέτοια θέματα που άπτονται της πολιτικής ηθικής, θα προτιμήσω τον «αριστερισμό». Τουλάχιστον, ας εξηγούνταν κάθε «συνεργασία», το σκεπτικό και το πλαίσιό της. Όχι ότι αυτό θα έλυνε το πρόβλημα. Καλή η συνεργασία με το διάβολο, εκτός κι αν είσαι στο καζάνι...

• Έμαθα ότι δεν άρεσε σε κάποιους συντρόφους που στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης φωνάχτηκε μαζικά το «Μέρκελ, σκασμός, μιλάει ο λαός». Κατανοητό, αλλά είναι λίγο δύσκολο να κάνεις ρίμα με πολύ διπλωματική ορολογία. Δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ μια διαδήλωση να φωνάζει «Σεβόμαστε τους ευρωπαϊκούς δεσμούς», «Ο Σόιμπλε είναι φίλος της Ελλάδας», «Φέρτε μου την εργαλειοθήκη του ΟΑΣΑ, δεν μπορώ – δεν μπορώ να περιμένω» ή «Πάρτε το 30% του Μνημονίου και φύγετε από δω»…   
___________

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το κείμενο που υπογράφει ο Στέλιος Ελληνιάδης και τιτλοφορείται «Μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία χωρίς δημοκρατικά μέσα ενημέρωσης;».  Σημειώνεται εκεί μεταξύ άλλων:

Τα ΜΜΕ διαμορφώνουν αντιλήψεις και καθοδηγούν τους ανθρώπους από την ώρα που γεννιούνται. Ενημερώνουν μεροληπτικά και επιβάλλουν τη μαζική κουλτούρα, το λάιφ-στάιλ που είναι συμβατό με το σύστημα. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι τα ισχυρότερα και πιο ύπουλα Μέσα Μαζικής Καταστροφής που διαθέτει η καθεστηκυία τάξη…

Και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι το ΚΚΕ πούλησε τη συχνότητά του σε μια «οικογένεια», δηλαδή στον ταξικό εχθρό, αντί να αξιοποιήσει αυτό το σημαντικό εργαλείο μαζικής επικοινωνίας και ενημέρωσης προς όφελος της κοινωνίας, αντιλαμβάνεται τη «ζημιά» που έχουν υποστεί πολλά μυαλά στην Αριστερά. Αλλά, και εκτός ΚΚΕ, υπάρχουν μυαλά που δεν βλέπουν με καλό μάτι τον εκδημοκρατισμό των μέσων ενημέρωσης. Άλλοι γιατί δεν θέλουν να έρθουν σε ρήξη με τις «οικογένειες» και άλλοι επειδή οι ίδιοι απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση στα ΜΜΕ των ολιγαρχών. Κι άλλοι αρκούνται σε προκηρύξεις, αφίσες και εφημερίδες απελπιστικά χαμηλής κυκλοφορίας. Πικρές αλήθειες, αλλά αλήθειες. Διαβάστε το

Κόμματα χωρίς λαό

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΝΔΡΑΝΙΣΤΑΚΗ 

Η κυβέρνηση διανύει τον σκληρό Φλεβάρη του 2015 έχοντας όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εναντίον της. Το ΚΚΕ είναι, όπως πάντα, καθάριο, στέκεται μόνο εναντίον όλων, περιμένοντας να γεννηθεί μέσα από τις στάχτες η Ελληνική Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία, με ισόβιο ηγέτη τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Θα μπορούσες να το πεις και νεκρική δυσκαμψία. Οι υπόλοιποι, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, κρύβονται πίσω από το ροζ συννεφάκι της δήθεν συναίνεσης -κάντε εσείς τα σωστά και εμείς θα βάλουμε πλάτη- στην πραγματικότητα όμως ταυτίζονται με τις θέσεις της Μέρκελ και του Σόιμπλε.

Ναι, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι ταυτίζονται με τις θέσεις της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Ζητούν παράταση του Μνημονίου, ζητούν τήρηση των συμφωνηθέντων, ζητούν αποφυγή οποιασδήποτε ρήξης. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ πάνε ένα βήμα παραπέρα, δηλώνουν ότι το πρόγραμμα δεν είναι απλώς αναπόφευκτο, το πρόγραμμα είναι καλό, εκείνοι το εφάρμοσαν κατά γράμμα και έσωσαν τη χώρα και τον λαό. Το δήλωσαν αυτολεξεί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος το βράδυ των προγραμματικών δηλώσεων, με το ίδιο ιταμό, κουτσαβάκικο και γλοιώδες ύφος που είχαν όταν ήταν πρόεδροι και αντιπρόεδροι της πιο τοξικής κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Ιδού, θα πει ο Σόιμπλε στον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, τον Τσακαλώτο. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης λένε ό,τι λέμε κι εμείς, ζητούν να εφαρμοστεί το πρόγραμμα, αφήστε λοιπόν τα αιτήματα για τη γέφυρα, την οποία, παρεμπιπτόντως, ο Βενιζέλος την αποκάλεσε «γέφυρα των στεναγμών». Τι θα απαντήσουν, άραγε, οι Έλληνες διαπραγματευτές; Θα απαντήσουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, ποσοστό 75%-80%, τάσσεται στο πλευρό της κυβέρνησης και ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν εκπροσωπούν ούτε καν αυτούς που τους ψήφισαν πριν από δεκαπέντε ημέρες.

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων (Public Issue, Metron Analysis, Alco, GPO) είναι άκρως αποκαλυπτικά: Τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις εγκρίνει το 41% των ψηφοφόρων της Ν.Δ., το 69% των ψηφοφόρων του Ποταμιού, το 73% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, το 69% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Τις προγραμματικές δηλώσεις αξιολογεί θετικά το 31% των ψηφοφόρων της Ν.Δ., το 47% των ψηφοφόρων του Ποταμιού, το 41% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, το 68% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση θα έδινε το 11% των ψηφοφόρων της Ν.Δ., το 53% των ψηφοφόρων του Ποταμιού, το 48% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, το 57% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής δεν τους αναφέρω καν, μου είναι παντελώς αδιάφορο τι θέλουν και τι πιστεύουν εκείνοι που ξανα-ψήφισαν τους ναζιστές.

Τα ευρήματα είναι συγκλονιστικά. Αποκαλύπτουν ότι μέσα σε δύο εβδομάδες έχει δημιουργηθεί χάσμα ανάμεσα στις ηγεσίες και στους ψηφοφόρους. Μένει να δούμε τι θα συμβεί τις επόμενες ημέρες, να δούμε αν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Θεοδωράκης θα ευθυγραμμιστούν με εκείνους που τους ψήφισαν ή αν θα κόψουν οριστικά τα γεφύρια.

ΑΥΓΗ

Ζητάμε από την Ελλάδα να διαγράψει όλα της τα χρέη!

John R. Talbott /huffingtonpost.com

μτφ: pap-net


Η Ελλάδα έχει κάνει τεράστια βήματα προς την κατεύθυνση του να γίνει ευρύτερα γνωστό ότι τα χρήματα της διάσωσης στην πραγματικότητα δεν πηγαίνουν στους Έλληνες. Μεταφέρονται αμέσως σε διεθνείς τραπεζίτες για να κλείσουν οι τρύπες των επισφαλών δανείων τους. Οι διασώσεις είναι απλά ένας μηχανισμός για να πάρουν οι τράπεζες χρήματα από το σύνολο των πολιτών της Ευρώπης και να βγουν από την κακή θέση που έχουν περιέλθει. Και δεν υπάρχει σταματημός στην αύξηση του χρέους. 

Αυτή την στιγμή η ΕΚΤ δανείζει €68 δισεκατομμύρια σε Έλληνες τραπεζίτες για να κλείσουν τρύπες των δανειστών. Και ποιοι είναι αυτοί οι δανειστές ; Άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες . Έτσι, τώρα μπορείτε να δείτε πώς παίζεται το παιχνίδι. Ακριβώς όπως και στην Αμερική, οι τραπεζίτες δίνουν ηλίθια δάνεια και κάνουν υπερβολική μόχλευση χρέους. Όπως είναι αναμενόμενο, τα δάνεια γίνονται τοξικά και μολύνουν την οικονομία και αυτό μολύνει και τα χρέη των ιδίων των τραπεζών σε τρίτες τράπεζες. Αντί οι τράπεζες να απορροφήσουν τις συνέπειες των πράξεων τους και των κακών πολιτικών δανεισμού, έρχονται οι κυβερνήσεις και διασώζουν τις τράπεζες και τους ραντιέρηδες “επενδυτές” του χρέους, φορτώνοντας όλη την ζημία στον φορολογούμενο. 

Γιατί η ελληνική κρίση χρέους διήρκεσε τόσο πολύ; 

Επειδή χρειάστηκε όλο αυτό το διάστημα ώστε να βγουν από την χώρα όλα τα χρήματα των ξένων τραπεζών. Πήρε τόσο πολύ γιατί χρειάστηκε να ξεφορτωθούν (σ.τ μτφ: δόση την δόση) κρατικό χρέος και να αποχωρήσουν από τις ελληνικές τράπεζες. Πλέον το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών τραπεζών και του χρέους της χώρας είναι στα χέρια μικρών επενδυτών που δελεάστηκαν από υποσχέσεις για 17 % αποδόσεις ή κατέχεται έμμεσα από πολίτες μέσω κυβερνητικών οργανισμών όπως το ΔΝΤ και την ΕΚΤ. Οι τράπεζες έχουν εγκαταλείψει το κτίριο . 

Είναι λοιπόν πολύ αργά για να χρεοκοπήσει η Ελλάδα και να διαγράψει τα χρέη της; 

Ίσως να είναι πολύ αργά για να δώσει στις τράπεζες ένα μάθημα , αλλά δεν είναι αργά για να αφυπνίσει τους ευρωπαίους πολίτες για το τι κάνουν οι κυβερνήσεις τους με δημόσια χρήματα, αποκλειστικά προς όφελος των μεγάλων τραπεζών. 

Και αν οι πολίτες κόψουν τη χρηματοδότηση στις κεντρικές τους τράπεζες, οι διεθνείς τράπεζες θα πάρουν τελικά το μήνυμα και οι διασώσεις θα σταματήσουν . 

Ζητάμε από την Ελλάδα να διαγράψει όλα τα χρέη της.

Η Ελλάδα πρέπει να χρεοκοπήσει. Να κάνει μια νέα αρχή. Να διαγράψει το 100% του δημόσιου χρέους, και το 100 % του χρέους των ελληνικών τραπεζών, καθώς και το ήμισυ των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών και τα κόκκινα δάνεια, να βγει από το ευρώ και να τυπώσει νέο εθνικό νόμισμα σε αρκετή ποσότητα ώστε να μπορεί να εγγυηθεί όλες τις καταθέσεις σε συναλλαγματική ισοτιμία ένα προς ένα με το ευρώ. 

Στη συνέχεια, να απαγορεύσει τις τράπεζες να προβούν σε μόχλευση χρέους πάνω από μόλις τρεις φορές την μετοχική βάση τους. Με αυτό αυτόν τρόπο η Ελλάδα, θα έχει δημιουργήσει ένα μοντέλο που το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα θα πρέπει τελικά να μιμηεί αν θέλει να αποφευχθούν μελλοντικές κρίσεις και υφέσεις . 

Και κάτι ακόμα , μετά την εκτύπωση της αρχικής ποσότητας δραχμών , πρέπει να κλείσει το τυπογραφείο μόνιμα. Να μην επιτρέπεται σε κανέναν νέα εκτύπωση δραχμών . Θα πρέπει επίσης να μειωθεί δραστικά και νομοθετικά η ικανότητα της κυβέρνησής να δανειστεί. Εάν κάποια στιγμή δεν καταφέρει να έχει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και τελειώνουν τα χρήματα προς το τέλος του τους θα πρέπει οι εργαζόμενοι του δημοσίου να μην πληρωθούν τους μισθούς τους για να εξοικονομηθούν χρήματα. Αυτό θα αλλάξει πολύ γρήγορα τη νοοτροπία της κυβέρνησης και των εργαζομένων στο ΥΠΟΙΚ, στο δημόσιο και στις φορολογικές υπηρεσίες ώστε να σταματήσουν να είναι σπάταλοι με τον προϋπολογισμό. 

Κάποιοι θα πουν ότι μια κυβέρνηση χρειάζεται να έχει την ικανότητα να τυπώνει χρήματα για να τονώσει την οικονομία μετά από ενα Κραχ. Όμως η Ελλάδα δεν θα έχει άλλο Κραχ. Για να υπαρξει Κραχ πρέπει να προηγηθεί έκρηξη κερδοσκοπίας, έκρηξη πληθωρισμού από το υπερβολικό τυπωμένο χρήμα, ή τραπεζική κερδοσκοπία λόγο υπερβολικού δανεισμού και μόχλευσης των χρημάτων άλλων ανθρώπων. Όλο αυτό στην Ελλάδα θα απαγορευτεί. 

Μια ματια στις ΗΠΑ είναι αρκετή για να δούμε τα προβλήματα που δημιουργεί η εκτύπωση χρήματος. Το δολάριο ΗΠΑ υποτιμήθηκε 98% σε σχέση με το χρυσό κατά τη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, και αυτό συνέβη στη μεγαλύτερη πιο ισχυρή οικονομία στον κόσμο. Σήμερα δεν είναι η Ελλάδα αυτή που έχει σπάσει, είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οι τράπεζες όλου του κόσμου που χρειάζονται επισκευή. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί λόγω του ελέγχου των Lobbies των τραπεζών πάνω από τις κυβερνήσεις μας. 

Έτσι, ζητάμε από την Ελλάδα να κάνει το σωστό πράγμα, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για το υπόλοιπο του πλανήτη. Είναι καιρός για μια ακόμη φορά η Ελλάδα γίνει διάσημη για ότι έχει πράξει ως τώρα. Να είναι ο λαμπερός φάρος της δημοκρατίας και το φως του κόσμου.

anemosantistasis

Αντρέ Μπρετόν: «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση»

Σαν σήμερα το 1896 έρχεται στον κόσμο ο ιδρυτής του Υπερρεαλισμού, Αντρέ Μπρετόν. Διαβάστε μια αναδρομή στη ζωή και το έργο του από τον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη και ένα ποίημα για το σπουδαίο συγγραφέα και ποιητή από τον Ανδρέα Εμπειρίκο.

«Αναζητώ το Χρυσάφι του Χρόνου», του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Στην ιστορία της Τέχνης, όπως άλλωστε και της επιστήμης, υπάρχουν εκείνοι που αρνούνται να προσηλωθούν σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την άρδην και ριζική αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού, από το εκ νέου ανακάτεμα της τράπουλας, από την μεθοδική και ποιητική επιμονή τους να δράσουν και να δημιουργήσουν έτσι ούτως ώστε, μετά το πέρασμά τους, τίποτε να μην είναι όπως ήταν πριν. Φυσικά, ο βίος τέτοιων ανθρώπων είναι, συνήθως, περιπετειώδης, είναι μια εύοσμη γιρλάντα γεγονότων που οδηγούν σε απόλυτους έρωτες, σε πανίσχυρες φιλίες, σε ακαριαίες ρήξεις. Είναι βίος όλος βία, αλλά και βίος κοσμημένος πάντα από το αστέρι της ευγένειας.

«Είμαι βίαιος γιατί μονάχα θέλω να είμαι ευγενής», έλεγε άλλωστε ο Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, και, «Φοβερός μονάχα από μειλιχιότητα», επαναλάμβανε, με τον δικό του τρόπο, ο Νίκος Καρούζος. Ο Αντρέ Μπρετόν έζησε και έδρασε πεισματικά εμμένοντας στη μέριμνά του να διευρύνει τα όρια της ποίησης, να επιφέρει μιαν εκρηκτική ένωση σχεδόν όλων των τεχνών και, ακόμα πιο σημαντικό, να θέσει τις τέχνες στην υπηρεσία της ελευθερίας, προτείνοντας και προωθώντας με πάμπολλα μέσα το «πάντρεμα» της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας με την εμπροσθοφυλακή της επανάστασης. Και κατάφερε πολλά! Γεννημένος σε μια μικρή πόλη της Βρετάνης, τη νύχτα ανάμεσα στην 18η και 19η Φεβρουαρίου του 1896, ο Αντρέ Μπρετόν διέσχισε τον 20ό αιώνα, όπως διέσχισε και τον πλανήτη, κομίζοντας από την πρώτη του νιότη έως την τελευταία του πνοή το πολύπτυχο μήνυμα της ανατροπής. Με ορμητήριο το Παρίσι, όπου πήγε από νεαρός να εγκατασταθεί, δεν κουράστηκε να εξαπολύει απανωτές επιθέσεις σε κάθε λογής σύμβαση και να εφορμά σε μέχρι τότε απόρθητα οχυρά πεποιθήσεων, αξιών, εθίμων και ηθών.

Αποτελεί ένα από τα λίγα, μα τόσο πειστικά και εμπρηστικά, παραδείγματα του πού μπορεί να οδηγήσει η παθιασμένη ενασχόληση με τη γλώσσα όταν αρχίσει να υπερβαίνει κάποια καθιερωμένα όρια και πεδία. Φοιτητής την ιατρικής, μεσούντος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, θα έρθει σε επαφή με τις ρηξικέλευθες αναλύσεις του Ζίγκμουντ Φρόιντ, η απελευθερωτική δύναμη των οποίων θα αποτελέσει έναν από τους τρεις στύλους της σοφίας αυτού του πολυσχιδούς καλλιτέχνη και επαναστάτη. Οι άλλοι δύο θα είναι η διαλεκτική του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέγκελ και η εξεγερμένη λαλιά των λεγόμενων καταραμένων ποιητών, του Ιζιντόρ Ντυκάς, του Αρθούρου Ρεμπώ, του Καρόλου Μπωντλέρ. Καθοριστικές θα είναι επίσης, πέρα από τις πρώτες του μελέτες, και οι πρώτες του γνωριμίες.

Η ζωή και η τέχνη από νωρίς αρχίζουν, στην περίπτωση του Μπρετόν, να βαδίζουνε μαζί στην ίδια γόνιμη ατραπό. Το 1917 γνωρίζει, λοιπόν, τον επίσης φοιτητή ιατρικής Λουί Αραγκόν, που έμελλε να γίνει μια από τις σημαντικές, και λίαν αμφιλεγόμενες, καλλιτεχνικές προσωπικότητες της Γαλλίας, ενώ την προηγούμενη χρονιά είχε συναντηθεί με τον Ζακ Βασέ, έναν εξαίσιο εκκεντρικό τυχοδιώκτη που τις μέρες δούλευε χαμάλης στις αποβάθρες ενώ τις νύχτες γοήτευε και αναστάτωνε το Παρίσι ντυμένος υπερβολικά κομψά και φερόμενος με μιαν ακραία ποιητική ιδιορρυθμία. Ο Βασέ ήταν, όπως και ο Αρθούρος Κραβάν, ένας από τους πρωτεργάτες της αναγόρευσης της ζωής σε Όγδοη Τέχνη, ζώντας γρήγορα, παράφορα και μες στην αχλή ενός ανησυχαστικού θρύλου.

Ταχύτατα, ο Μπρετόν συνάπτει σχέσεις με την αφρόκρεμα της παριζιάνικης διανόησης, σχέσεις που δεν θα έμεναν σε μιαν απλή κοσμική ή και καλλιτεχνική ανταλλαγή ιδεών και αβροτήτων αλλά δεν θα αργούσαν να οδηγήσουν στην ίδρυση ενός από τα πιο καταλυτικά κινήματα του περασμένου αιώνα. Συνδέεται φιλικά με τον μεγάλο ποιητή Γκιγιόμ Απολλιναίρ, δημιουργό του πρώτου υπερρεαλιστικού δράματος με τίτλο «Οι μαστοί του Τειρεσία», και με τους νεαρούς ποιητές Πολ Ελιάρ και Φιλίπ Σουπώ, με τους οποίους συγκροτεί τον πυρήνα αυτού που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως Υπερρεαλισμός. Από την αρχή κιόλας, ο Μπρετόν απορρίπτει τα σουσούμια του μοναχικού ποιητή και του δημιουργού που μένει κλεισμένος στον φιλντισένιο πύργο του. Δείχνει μιαν ιδιαίτερη προτίμηση για τις συλλογικές δραστηριότητες και παρεμβάσεις, μια προτίμηση που δεν εγκατέλειψε ποτέ.

Ήδη το 1919, συνθέτει μαζί με τον Σουπώ τα πρωτοποριακά «Μαγνητικά Πεδία», ένα κολάζ πεζών, ποιημάτων και αλλόκοτων αφορισμών όπου την πρωτοκαθεδρία έχει η απολύτως ελεύθερη έκφραση, ακόμα και η καταγραφή παράλογων, τρελών, ξέφρενων σκέψεων που, ενώ φαινομενικά απομακρύνονται από την ποίηση όπως την ξέραμε, στην ουσία αποθεώνουν την ποιητική έκφανση της σκέψης και της ζωής. Στα «Μαγνητικά Πεδία» συναντάμε φράσεις-κλειδιά τόσο για την μετέπειτα εξέλιξη του Μπρετόν όσο και για το σύνολο της αβανγκάρντ του 20ού αιώνα, φράσεις όπως «Η λησμονιά είναι η πιο φλογερή λαχτάρα». Διόλου τυχαίο δεν είναι ότι η πρώτη επίσημη (αλλά επί δεκαετίες κρυφή!) διακήρυξη των situationnistes, των καταστασιακών του Γκι Ντεμπόρ, σύμφωνα με την οποία «Η λήθη είναι το κυρίαρχο πάθος μας», αποτελεί μια ηχώ αυτής της ρήσης του Μπρετόν.

Ο Μπρετόν και οι φίλοι του θα προσχωρήσουν στο ανατρεπτικό κίνημα Νταντά, θα αντλήσουν ό,τι ισχυρότερο είχε να δώσει, και θα το οδηγήσουν στην εκκωφαντική του διάλυση για να προχωρήσουν στην ίδρυση του Υπερρεαλισμού. Ο Μπρετόν κρίνει στρατηγικά ότι είχε φτάσει η στιγμή του περάσματος από την μηδενιστική άρνηση που πρέσβευε το Νταντά στην συνεκτική θέση, από την δέουσα τότε κονιορτοποίηση των άκαμπτων πεποιθήσεων στη συγκρότηση ενός νέου έμπρακτου ηθικοαισθητικού προτάγματος, από την καταβαράθρωση ενός συστήματος πεπαλαιωμένων και οικτρά διαψευσμένων αξιών στην περιπέτεια της επινόησης και της διάδοσης αξιών που εμπνέονται από τον έρωτα της ελευθερίας και την ελευθερία του έρωτα, από τη λυτρωτική ενδοσκόπηση, από τη συλλογική δράση και από τον γόνιμο ανθρωποκεντρισμό. Ακόμη λάμπει η ρήση: «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση».

Ακόμη μένει επίκαιρο το μέλημα του Μπρετόν για την «αποστολή της εδραίωσης της αλήθειας στον κόσμο». Ακόμη ισχύει, και κλείνεται ξανά και ξανά, το μεγάλο ραντεβού του Υπερρεαλισμού με την Ιστορία: «Ναι, αυτό είναι το εγχείρημά μας. Το Όνειρο και η Επανάσταση είναι φτιαγμένα για να συμμαχήσουν, όχι για να αποκλείσουν το ένα το άλλο. Να ονειρεύεσαι την Επανάσταση δεν σημαίνει ‘ότι την αποποιείσαι, αλλά ότι την κάνεις διπλά και δίχως νοητικές επιφυλάξεις». Φυσικά, ο ποιητής μας δεν παραλείπει να ερωτευτεί και να υμνήσει τον έρωτα, τον οποίο και θεωρεί αείζωο σύμμαχο της επανάστασης. Σε όλη του τη ζωή ερωτευόταν και τον ερωτεύονταν. Παρέμεινε προσηλωμένος σε ένα αυτοσχέδιο είδος σειραϊκής πολυγαμίας, που σημαίνει ότι έμενε αδιάλλακτα πιστός στην εκάστοτε καλλονή που τον συνάρπαζε και τον συντρόφευε, αλλά μονάχα ενόσω διαρκούσε η υπέροχη παραφορά του έρωτα.

Μόλις άρχιζε να σβήνει η φλόγα, δεν δίσταζε να απομακρυνθεί και να την αναζητήσει αλλού. Η Σιμόν Καν, η Σουζάν Μουζάρ η Ζακλίν Λαμπά, η Ελίζα Μπίνχοφ, μεταξύ άλλων, όλες ευειδέστατες, περίκομψες και με τη στόφα της Μούσας να φέγγει μέσα τους και γύρω τους, συντρόφεψαν τον Μπρετόν στις περιπέτειές του και απόλαυσαν το δώρο του ρόδου που είναι ο Απόλυτος Έρως. Ο Μπρετόν εξάλλου υπογράφει την περιλάλητη Νατζά και τον Τρελό Έρωτα, δύο από τα πλέον λυρικά και νοήμονα και αισθαντικά ντοκουμέντα για την λυτρωτική λάμψη του Ίμερου, και βέβαια την «Ελεύθερη Ένωση», αναμφιβόλως το απόλυτο απολυτίκιο των ερωτευμένων. «Η γυναίκα μου με γλουτούς από αμμόλιθο και αμίαντο/ Η γυναίκα μου με γλουτούς ράχης κύκνου/ Η γυναίκα μου με ανοιξιάτικους γλουτούς/ Με φύλο γλαδιόλας/ Η γυναίκα μου με φύλο κοιτάσματος χρυσού και ορνιθορύγχου/ Η γυναίκα μου με φύλο από φύκια και παλιές καραμέλες/ Η γυναίκα μου με φύλο από καθρέφτη/ Η γυναίκα μου με μάτια γεμάτα δάκρυα/ Με μάτια μενεξεδένιας πανοπλίας και μαγνητικής βελόνας/ Η γυναίκα μου με μάτια σαβάνας/ Η γυναίκα μου με μάτια νερό για να πίνεις στη φυλακή/ Η γυναίκα μου με μάτια από ξύλο πάντα κάτω απ’ το τσεκούρι/ Με μάτια της στάθμης του νερού του επιπέδου του αέρα της γης και της φωτιάς».

Η ερωτοτροπία του Μπρετόν με την επανάσταση θα τον οδηγήσει αρχικά στο Κομμουνιστικό Κόμμα, από το οποίο όντως δεν άργησε να αποχωρήσει, και στη συνέχεια σε μια κρίσιμη συνάντηση με τον τροτσκισμό, και με τον ίδιο τον Λέοντα Τρότσκι. Ο Μπρετόν, υπέρμαχος πάντα μιας απόλυτης ηθικής και προικισμένος με σπάνια πολιτική διορατικότητα και με κρυστάλλινη διαύγεια, θα είναι από τους πρώτους που καταδίκασαν τις διαβόητες δίκες της Μόσχας, καθώς και το επαίσχυντο γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επιθέσεως, ενώ θα σταθεί γενναιόψυχα στο πλευρό των τροτσκιστών και των αναρχικών στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου. Πέρα από τους δρόμους που άνοιξε στην τέχνη, ο μεγάλος αυτός άντρας, μπόρεσε να ανοίξει και λεωφόρους στην επανάσταση. Μεγάλο μέρος του Μάη του 68 αντλεί την έμπνευσή του από θέσεις και ρήσεις του Αντρέ Μπρετόν, ενώ το λεγόμενο κίνημα για την υπέρβαση της τέχνης και την πραγμάτωσή της στο πεδίο της καθημερινής ζωής όφειλε τη θαυμαστή ύπαρξή του στους μεθοδικούς πειραματισμούς και στη στάση που κράτησε ο Μπρετόν απέναντι στα κυρίαρχα πρότυπα των καιρών του. «Η επανάσταση μόνη δημιουργός του φωτός», θα γράψει ο ιδρυτής του Υπερρεαλισμού στο συγκλονιστικό του κείμενο Αρκάνα 17.

«Κι αυτό το φως μπορεί να αναγνωρίσει μόνο τρεις δρόμους: την ποίηση, την ελευθερία, και τον έρωτα, και πρέπει να εμπνέουν τον ίδιο ζήλο και να συγκλίνουν, ώστε να συγκροτήσουν το ίδιο περίγραμμα της αιώνιας νεότητος, στο πιο μυστικό κι αφώτιστο σημείο της καρδιάς του ανθρώπου». Ακάματος τελάλης της τόλμης και της τελείωσης του ανθρώπου μέσα από την φιλοσοφία, την ποίηση και την περιπέτεια, ο Μπρετόν δεν θα σταματήσει να ταξιδεύει στα πέρατα της γης για να διαδώσει τις ιδέες του, πάντα αντλούμενες από την πράξη και πάντα επιστρέφοντας στη δράση, για να ενθαρρύνει ταλαντούχους εραστές της ζωής να εκφραστούν και να πειραματιστούν κι άλλο. Από το Παρίσι στη Μασσαλία, κι από τον γαλλικό νότο στη Νέα Υόρκη, κι από κει στην Τενερίφη, στην Πράγα, στις Αντίλλες. Μάλιστα, κι αυτό είναι ακόμα ένα ωραίο πειστήριο του πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η ελεύθερη ποίηση για τους κρατούντες, μια επίσκεψή του στην Αϊτή, το 1945, για κάποιες διαλέξεις έγινε η θρυαλλίδα που άναψε τη φωτιά της επανάστασης. Αποσπάσματα από την πρώτη του ομιλία εκεί αναδημοσιεύτηκαν σε μια τοπική φοιτητική εφημερίδα και προκάλεσαν σάλο και πάραυτα μια γενική απεργία που εξελίχθηκε σε γενικευμένη εξέγερση και οδήγησε στην πτώση του το καταπιεστικό καθεστώς.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, ο Αντρέ Μπρετόν προχώρησε σε μιαν επανίδρυση του Υπερρεαλισμού, εξέδωσε πληθώρα εντύπων και επιθεωρήσεων, αντιτάχθηκε στον συρμό του υπαρξισμού που έκανε μιαν εφήμερη θραύση, άγονη από πολλές απόψεις, επέτεινε το θαυμαστό φλερτ του με τον αναρχισμό, πρωτοστάτησε στην σκανδαλώδη «Διακήρυξη των 121», κατά της γαλλικής πολιτικής στην Αλγερία, τον Απρίλιο του 1960, και δεν σταμάτησε στιγμή να στέκεται στο πλευρό των νέων που έσπευδαν να τον γνωρίσουν και να τον εμπιστευτούν. Ναι, η πυρετώδης δραστηριότητα, σχεδόν πάντα συλλογική, και η φλεγόμενη νιότη στάθηκαν πάντα τα καύσιμα αυτής της μεγαλειώδους λοκομοτίβας που άκουγε στο όνομα Αντρέ Μπρετόν.

«Πάνω απ’ όλα», γράφει συνοψίζοντας τη διαλεκτική του «εγώ» με το «εμείς» και την περιπέτεια της ζωής του, ο ποιητής του Απολύτου, «ήμασταν απασχολημένοι με μιαν εκστρατεία συστηματικής άρνησης, απελπισμένοι απ’ τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σε μια τέτοια ηλικία έπρεπε να ζήσουμε. Η άρνησή μας ωστόσο δεν σταμάτησε εκεί. Ήταν αχόρταγη και δεν γνώριζε περιορισμούς. Εκτός από την απίστευτη ηλιθιότητα των επιχειρημάτων που προσπαθούσαν να νομιμοποιήσουν τη συμμετοχή μας σε μιαν υπόθεση όπως ο πόλεμος, που η εξέλιξή του μας άφηνε αδιάφορους, η άρνηση αυτή κατευθυνόταν – και έχοντας ανατραφεί σε ένα τέτοιο σχολείο, δεν είμαστε τώρα ικανοί να αλλάξουμε ώστε να μην κατευθύνεται πια – εναντίον όλων των διανοητικών, ηθικών και κοινωνικών υποχρεώσεων που συνεχώς και απ’ όλες τις μεριές συσσωρεύονται στον άνθρωπο και τον συντρίβουν.

Από τη διανοητική άποψη ήταν ο χυδαίος ορθολογισμός και η ‘τετράγωνη’ λογική που πριν απ’ όλα προκαλούσαν τον τρόμο και την καταστροφική ορμή μας. Από την ηθική άποψη ήταν όλα τα καθήκοντα: θρησκευτικά, πολιτικά και οικογενειακά. Από την κοινωνική άποψη ήταν η εργασία. Όπως είπε ο Ρεμπώ, ‘Ποτέ δεν θα δουλέψω, ω χείμαρροι φλόγας!’ και επίσης, ‘Το χέρι που γράφει αξίζει όσο το χέρι που οργώνει! Τι αιώνας χεριών! Ποτέ δεν θα σηκώσω το χέρι μου!’». Ο ποιητής και επαναστάτης Αντρέ Μπρετόν, γεννημένος πριν από εκατόν δέκα χρόνια, έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή το 1966, πριν από τέσσερις δεκαετίες. Χτυπημένος από το άσθμα που είναι, θαρρείς, η ασθένεια των επαναστατών (θυμίζουμε τους επίσης ασθματικούς Τσε Γκεβάρα και Γκι Ντεμπόρ).

Το έργο του παραμένει επίκαιρο όπως και η ρήση του ότι έχουμε ανάγκη τα «παρατηρητήρια του εσωτερικού ουρανού». Η επιγραφή στον τάφο του, «Αναζητώ το χρυσάφι του χρόνου», δεν παύει να εμπνέει όλους εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα ότι η Πράξη είναι η Αδελφή του Ονείρου.

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος για τον Αντρέ Μπρετόν

Ο Ανδρέας Μπρετόν Ασύγκριτο πουλί της οικουμένηςστέκεις σαν κρύσταλλο στην κορυφή των υψηλών Ιμαλαΐων με στιλβηδόν και με σθένος και με πάθος καταμεσίς στον βράχο της σποριάς σου!

Ηρωικό πουλί της οικουμένης που μοιάζεις σαν αρχάγγελος και λέων δεν ταξινόμησες ποτέ καμμιά φενάκη, μα την φω­νή σου σήκωσες στην γαλανήν αιθρία!

Φανατικό πουλί της οικουμένης γερό στην πάλη και πολύκαρπο στην σημασία όρθιο μες στα φτερά σου ανοιγο­κλείνεις πάντα με βεβαιότητα το μάτι!

από την Ανθολογία της Νεοελληνικής Γραμματείας του Ρένου Ηρακλή Αποστολίδη εκδοτική επιμέλεια: Νέα Ελληνικά, 1970

tvxs

Κρούγκμαν: Η πολιτική του Βερολίνου είναι υπέρ της "Χρυσής Αυγής"

Λάβρος κατά του Βερολίνου για την αρνητική στάση που κρατά απέναντι στις ελληνικές προτάσεις, εμφανίζεται σε ανάρτησή του στο blog του στους "New York Times", ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, κατηγορώντας τη Γερμανία ότι όχι μόνο σπρώχνει την Ελλάδα από το ευρώ, αλλά...
παράλληλα με την πολιτική της προωθεί την ατζέντα της Χρυσής Αυγής.

Σύμφωνα με τον Κρούγκμαν, η ελληνική πλευρά με το σημερινό της αίτημα δεν πραγματοποιεί στροφή 180 μοιρών, αλλά «φαίνεται να θέλει να κερδίσει χρόνο για να καταστρώσει μία οικονομική στρατηγική (...) και να διαπραγματευτεί τους όρους αργότερα”. Από την άλλη, η Γερμανία “προσπαθεί να αναγκάσει τον ΣΥΡΙΖΑ να εγκαταλείψει πλήρως τις προεκλογικές του υποσχέσεις».

«Πιστεύουν πραγματικά οι Γερμανοί ότι αυτό είναι εφικτό;», διερωτάται ο Κρούγκμαν, και απαντά μόνος του: «Υποψιάζομαι πως όχι. Αυτό μου μοιάζει σαν προσπάθεια να οδηγηθεί η Ελλάδα έξω από το ευρώ, αμέσως τώρα. Η γερμανική πολιτική είναι αντικειμενικά υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ».

Όμως παράλληλα, δεδομένων των συνθηκών, η γερμανική πολιτική είναι «αντικειμενικά υπέρ της Χρυσής Αυγής», υποστηρίζει.

Κλείνοντας, ο Κρούγκμαν υπογραμμίζει το ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στο ζήτημα, καλώντας την ΕΚΤ να συνεχίσει να παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες μέσω του μηχανισμού ELA, ακόμα και αν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ελλάδας και της Ευρωζώνης αποτύχουν, αλλά και να ξεκαθαρίσει τη θέση της από τώρα, ενόσω οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε εξέλιξη.

Μυθολογίες Των Αγορών Και Των Τεράτων

«Εγώ απαιτώ να ζήσω στα γεμάτα την αντίφαση της εποχής μου, που μπορεί έναν σαρκασμό να τον κάνει προϋπόθεση της αλήθειας»

Ρολάν Μπαρτ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Ρολάν Μπαρτ (πολύ πριν απ” τον σταρ της σημειολογίας, τον Ουμπέρτο Έκο), είχε ασχοληθεί με τις Μυθολογίες της σύγχρονης εποχής.

«Σκοπός των μύθων είναι ν” ακινητοποιούν τον κόσμο», γράφει ο Γάλλος διανοητής.

Η ύψιστη μυθολογία της εποχής μας είναι εκείνη των Αγορών. Αυτή η Μυθολογία ταυτίζεται με το Τέλος της Ιστορίας.

Λέει ο μύθος:

«Δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα άλλο απ” την Παντοκρατορία των Αγορών.

Η Παντοκρατορία των Αγορών είναι το μόνο που μπορεί να υπάρξει πλέον.»

~~

Το Τέλος της Ιστορίας συνοδεύεται πάντα από έναν άλλο μύθο: Την Κακή Φύση του Ανθρώπου.

Η βασική αντίρρηση για κάθε κίνηση που δεν αποδέχεται το Τέλος της Ιστορίας είναι ότι αυτά τα μοντέλα (τα ουτοπικά) θα μπορούσαν να εφαρμοστούν μόνο αν οι άνθρωποι ήταν τέλειοι.

«Όμως ο Άνθρωπος είναι διεφθαρμένος από τη φύση του», λένε οι Μυθολόγοι των Αγορών.

~~

Αυτή η Ψευδο-Φύση είναι πέρα για πέρα μια απαγόρευση στον άνθρωπο να εφευρίσκει τον εαυτό του.

Αυτή η Ψευδο-Φύση, που μέσα της μας εγκλωβίζουν με τη Μυθολογία τους, είναι μια Χρήση.

Αυτή τη Χρήση οι άνθρωποι μπορούν να την πάρουν στα χέρια τους και να τη μεταμορφώσουν, να της δώσουν νέο όνομα.

~~{}~~

Στη Μυθολογία των Αγορών οι νεοφιλελεύθεροι κανόνες παρουσιάζονται ως νόμοι. Σαν έκδηλοι νόμοι μιας φυσικής τάξης.

Τους νόμους δεν τους έχει δώσει ο θεός, μα ένα άλλο αδυσώπητο τέρας, η Φύση.

Ο άνθρωπος είναι ανήμπορος κι ανεύθυνος μέσα σ” αυτή τη Μυθολογία.

~~

Επιχειρήματα δεν έχουν. Ο Μύθος τους είναι αποπολιτικοποιημένος λόγος που, όπως η θρησκεία, βασίζεται στο αυταπόδεικτο των κανόνων και στη ταυτολογία.

«Είναι έτσι επειδή είναι έτσι.»

«Ο άνθρωπος είναι διεφθαρμένος, επειδή είναι διεφθαρμένος.»

~~

Η Μυθολογία των Αγορών δεν δίνει εξηγήσεις.

Είναι η Εξήγηση.

Η Μυθολογία των Αγορών δεν αφήνει να γίνουν ερωτήσεις.

Είναι η Απάντηση.

Όποιος την αμφισβητεί είναι ιερόσυλος ή φαύλος ή λαϊκιστής.

Η Μυθολογία των Αγορών είναι η Νέα Παγκόσμια Θρησκεία.

Οι ιερείς και οι ιέρειες της μιλούν αποφθεγματικά, χωρίς να διαλέγονται.

«There is no such thing as society», λέει η Μάγκυ.

~~{}~~

Η Μυθολογία των Αγορών επενδύει στο Αναλοίωτο, όπως κάποτε έκανε η θρησκεία, η βασιλεία, η φεουδαρχία.

«Τίποτα δεν αλλάζει. There is no alternative. Κάθε προσπάθεια του ανθρώπου ενάντια στις Αγορές είναι μάταιη, γιατί η Ιστορία έχει τελειώσει.»

~~{}~~

Η Μυθολογία της Εξέλιξης επενδύει στην αναπόφευκτη αλλαγή:

«Η Ιστορία εξελίσσεται διαρκώς, όχι αυτόματα, αλλά ως αποκύημα της ανθρώπινης δράσης και σκέψης.»

«Ο Άνθρωπος είναι η Ιστορία.»

Όμως κι αυτή είναι μια Μυθολογία.

~~{}~~

Η Συντήρηση ενάντια στην Εξέλιξη.

Πρόκειται για τη σύγκρουση δύο συστημάτων, δύο Μυθολογιών. Τελική λύση δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο αν αφανιστεί ο άνθρωπος.

Μόνη βεβαιότητα είναι ότι ο άνθρωπος θα εφευρίσκει Μυθολογίες. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να κατανοήσει, να δικαιολογήσει, να εκλογικεύσει, να κοινωνικοποιηθεί.

~~

Ακόμα κι η άρνηση κάθε Μυθολογίας είναι μια νέα Μυθολογία.

Η άρνηση κάθε Σύμβασης είναι μια νέα Σύμβαση.

Ο Ρολάν Μπαρτ υποστηρίζει ότι μόνο η τέχνη μπορεί ν” ανατρέψει τις συμβάσεις, να καταρρίψει τις Μυθολογίες.

Και δεν μπορώ να καταλάβω αν ο στίχος του Έλιοτ καταρρίπτει ή ενισχύει τον ισχυρισμό του:

«Go, go, go, said the bird: human kind
Cannot bear very much reality».

Ίσως αυτός να είναι ο σαρκασμός που γίνεται προϋπόθεση της αλήθειας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αυτό το κείμενο γράφτηκε με τη συνδρομή του Ρολάν Μπαρτ, «Μυθολογίες –  Μάθημα», εκδόσεις ΡΑΠΠΑ, 1979, μτφ  Χατζηδήμου – Ράλλη

Ο στίχος του Έλιοτ πρόερχεται από τα Τέσσερα Κουαρτέτα, Burnt Norton, 1935

πηγή:

http://sanejoker.info/2015/02/mythologies-of-markets-and-monsters.html

Ο Σαμαράς ως πλαγιοφύλαξ του Σόιμπλε...

...η Ν.Δ. ως "Ελβετός μεσολαβητής"...
Λέγεται πως όσοι έχουν συνείδηση της Ιστορίας δεν οδηγούν τα πράγματα στην καταστροφή ούτε γίνονται άδικοι. Αυτή η ευριπίδειος αντίληψη για την Ιστορία φαίνεται πως...
δεν ισχύει για τα κόμματα της Ευρωδεξιάς, που δίνουν μάχη οπισθοφυλακής ως πλαγιοφύλακες του Σόιμπλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ. δεν κρύβει 
την προσδοκία του να επανέλθει στη διακυβέρνηση της χώρας μέσω της σκλήρυνσης της στάσης του Βερολίνου. Ποντάρει στη λεγόμενη αριστερή παρένθεση, εκτιμώντας πως η νέα κυβέρνηση θα καταρρεύσει μετά την κρίση που θα ξεσπάσει λόγω της σκληρής στάσης των εταίρων.
Το σύστημα Σαμαρά, υπό αμφισβήτηση στο εσωτερικό, αλλά με διασυνδέσεις στο εξωτερικό, "παίζει" και σήμερα σε αυτή τη γραμμή, εξ ου και η απόφαση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, η οποία όχι μόνο δεν στήριζε τη διαπραγματευτική θέση της νέας ελληνικής κυβέρνησης, αλλά της έβαζε τρικλοποδιά, υιοθετώντας όλες τις θέσεις της Ευρωδεξιάς για τα Μνημόνια, τους κανόνες και το ασφυκτικό πλαίσιο υποταγής της ελληνικής πλευράς. Η Ευρωδεξιά και ο Σαμαράς ποντάρουν στη δοκιμασία της χώρας, δεν θέλουν πραγματικά επιτυχή έκβαση της διαπραγμάτευσης.
Άραγε, τι σημαίνει το "ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να σεβαστεί όλες τις δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης", όπως ζητεί το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, με τη σύμφωνη γνώμη του Σαμαρά; Πώς είναι δυνατόν να διαπραγματευθεί μια κυβέρνηση αν δεν μπορεί να συζητήσει για την αλλαγή ορισμένων όρων; Έπρεπε, εν προκειμένω, να διεκδικήσει η νέα ελληνική κυβέρνηση μείωση των υπερβολικών πλεονασμάτων της τάξεως 3%-4,5% ή όχι; Έπρεπε να δηλώσει πως δεν πρόκειται να προχωρήσει σε νέες περικοπές στις συντάξεις ή όχι; Αυτά συνιστούν ρήξη με τους εταίρους ή πρόκειται για αναγκαία διαπραγματευτικά βήματα;
Ενδεικτική, από αυτή την άποψη, είναι και η χθεσινή διαρροή Σαμαρά μετά τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου της Ν.Δ.: "Η επιμονή στο λάθος είναι χειρότερο λάθος" ανέφερε, στρέφοντας και πάλι τα πυρά του αποκλειστικά κατά της νέας ελληνικής κυβέρνησης, την ώρα που ο Σόιμπλε, χωρίς διάθεση υπερβολής, ξεσάλωνε με απειλές και επίδειξη ισχύος. Χάθηκε ο κόσμος να του κάνουν μια, τυπική έστω, υπόδειξη να επιδείξει αυτοσυγκράτηση;
Αν όντως η θέση της σημερινής ηγεσίας της Ν.Δ. είναι η έξοδος από το Μνημόνιο, όπως έλεγε προεκλογικά, γιατί δεν στηρίζει την ελληνική θέση για μια ενδιάμεση μεταβατική συμφωνία; Ισχύουν ή όχι οι δεσμεύσεις Σαμαρά που περιλαμβάνονται στο e-mail Χαρδούβελη για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, όπως ζητεί μετ' επιτάσεως η Ν.Δ.; Αν δεν ισχύουν, τότε πώς θα κλείσει η αξιολόγηση; Έχει κάνει η ίδια διαπραγματεύσεις και έχει πετύχει ευνοϊκότερους όρους; Ποιοι είναι αυτοί και δεν μπορούμε να τους μάθουμε;
Στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Ν.Δ., μετά την "τορπίλη Σόιμπλε" στο Eurogroup, το παίζει "Ελβετός μεσολαβητής", ασκώντας κριτική για "το αδιέξοδο που παρατηρήθηκε", χωρίς να στηρίζει την ελληνική θέση, ενώ αποφεύγει να ασκήσει ίχνος κριτικής στους εταίρους για το τελεσίγραφο στη χώρα μας. Και δεν φτάνει αυτό. Ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ. επιχείρησε αμέσως μετά να εμφανιστεί ως επικεφαλής "των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων", ζητώντας από το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ να συστρατευθούν μαζί του, να στήσουν μέτωπο απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση και πάλι αποφεύγοντας να πει το παραμικρό για το τελεσίγραφο.
Τα πυρά του Σαμαρά στρέφονται αποκλειστικά κατά της νέας κυβέρνησης, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο τους εταίρους. Ο ρόλος του πλαγιοφύλακα του Σόιμπλε αδικεί την ελληνική Κεντροδεξιά, φαίνεται όμως πως αρέσει στον Σαμαρά. Η στάση του αυτή θα οξύνει την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης της άλλοτε κραταιάς Κεντροδεξιάς, ανεξαρτήτως της έκβασης της διαπραγμάτευσης.

Καπάκος Σταύρος

Bloomberg: Η στρατηγική θέση της Ελλάδας το πιο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί

«Καθώς ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επικεντρώνεται στα οικονομικά επιχειρήματα για μια νέα συμφωνία για την Ελλάδα, η στρατηγική σημασία της χώρας για την Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να υποχρεώσει τη Γερμανία σε κάποιες παραχωρήσεις» αναφέρεται σε δημοσίευμα-ανάλυση του ειδησεογραφικού πρακτορείου Bloomberg.

Όπως επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, «με τον πόλεμο στη Συρία, στα ανατολικά, την αποτυχία σχηματισμού κράτους στη Λιβύη, στα νότια, και την εκκολαπτόμενη εκεχειρία στην Ουκρανία, στα βόρεια, όπως και με τις συνεχείς εντάσεις του Ισραήλ με τους γείτονές του, η αξία της Ελλάδας ως μέλος του ΝΑΤΟ και των λιμανιών της στην Αν. Μεσόγειο, αυξάνεται».

Ο Θάνος Ντόκος, διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ, αναφέρει πως «δικαιολογημένα κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί εάν η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μπορούν να αντιμετωπίσουν τη δημιουργία ενός κενού ασφάλειας, μιας μαύρης τρύπας σε μια κρίσιμη περιοχή», προσθέτοντας ότι «θα επρόκειτο για μια μη αποδεκτή απώλεια για μια Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει φιλοδοξίες να διαδραματίσει αξιοσημείωτο παγκόσμιο και περιφερειακό ρόλο».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «η διπλωματική προσπάθεια που έπεισε τη Ρωσία να σταματήσει τις βιαιότητες στην Ουκρανία, στηρίχθηκε από τις πολύ πιο φιλικές ανταλλαγές του κ. Τσίπρα με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ενώ έδειξε στη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ ότι οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν από τα 195 δισ. ευρώ του σχεδίου διάσωσης».

«Η Ελλάδα, από τις ελάχιστες χώρες που τηρούν τον προϋπολογισμό άμυνας που θέτει το ΝΑΤΟ, διαθέτει πάνω από 200 μαχητικά αεροπλάνα και 1.000 τανκς. Στις εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ περιλαμβάνεται και μια στρατιωτική βάση στην Κρήτη, η οποία είχε χρησιμοποιηθεί για τις αεροπορικές επιχειρήσεις κατά της Λιβύης το 2011», σημειώνεται.

Στη συνέχεια, επισημαίνεται ότι ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Δημήτρης Κούρκουλας, σε συνέντευξή του στο Bloomberg, τόνισε ότι «ο ρόλος αυτός θα μπορούσε να αποτελέσει το ισχυρότερο όπλο του κ. Τσίπρα στις διαπραγματεύσεις με την υπόλοιπη Ευρωζώνη», προσθέτοντας, επίσης, ότι «αυτό αποτελεί το τελευταίο διαπραγματευτικό χαρτί που διαθέτει ο κ. Τσίπρας».

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα: «Οι Δυτικές δυνάμεις αναγνώρισαν την στρατηγική σημασία της Ελλάδας κατά τη διάρκεια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αντίσταση της χώρας στον Μπενίτο Μουσολίνι της Ιταλίας κατέγραψε την πρώτη νίκη των συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα, ενώ υπενθυμίζεται κάθε χρόνο στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου.»

» Οι ΗΠΑ και η Βρετανία παρενέβησαν αργότερα στον εμφύλιο πόλεμο για να συμβάλουν στην εξουδετέρωση των κομουνιστών, καθώς η υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη περνούσε στην επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης. Οι Έλληνες εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ το 1952, τρία χρόνια πριν από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και ταυτόχρονα με την Τουρκία. Το 1981 η Ελλάδα κατέστη το 10ο κράτος-μέλος της ΕΕ, πριν από την Ισπανία και την Αυστρία, ενώ υιοθέτησε το ευρώ δύο δεκαετίες αργότερα».

Τέλος, σημειώνεται ότι «ο κ. Πούτιν, που έχει εδραιώσει την εξουσία του στην γειτονική Μαύρη Θάλασσα με την περυσινή προσάρτηση της Κριμαίας, φλερτάρει με την Ελλάδα, την ίδια ώρα που η Γερμανία παίζει σκληρό παιχνίδι σχετικά με το αίτημα του κ. Τσίπρα για παραχωρήσεις ως προς το χρέος της χώρας. Ο Ρώσος ηγέτης έστειλε, επίσης, συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον κ. Τσίπρα στις 26 Ιανουαρίου, μία ημέρα μετά τη νίκη του στις εκλογές, προσφέροντας την ενίσχυση της συνεργασίας των δύο χωρών. Τα συγχαρητήρια της κ. Μέρκελ έφτασαν μία ημέρα αργότερα με την υπενθύμιση της "μεγάλης ευθύνης" προς τον νέο πρωθυπουργό».

  tvxs

Αποκάλυψη – σοκ: Η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα περισσότερα από όσα χρωστάνε οι Έλληνες

Σύμφωνα με εκτιμήσεις Γάλλων και Ισπανών το ποσό που χρωστά η Γερμανία στην Ελλάδα είναι διπλάσιο από το συνολικό χρέος της χώρας.

Σε μία συγκλονιστική αποκάλυψη προχωρά η ισπανική εφημερίδα αναφορικά με το χρέος της Γερμανίας στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το δημοσίευμα που βασίζεται σε έρευνα διακεκριμένων επιστημόνων το χρέος της Γερμανίας στη χώρα μας υπολογίζεται πως είναι διπλάσιο από το συνολικό χρέος της Ελλάδας.

Στο δημοσίευμα της ισπανικής ηλεκτρονικής εφημερίδας  El Publico, φέρει τον τίτλο «Το χρέος της ναζιστικής Γερμανίας ξεπερνά όσα ζητούν οι Μέρκελ και ΕΕ από την Αθήνα».

Σε αυτό αποκαλύπτονται στοιχεία που «καίνε» την Γερμανική κυβέρνηση και τα όσα υποστηρίζει για τις γερμανικές αποζημιώσεις, ενώ γίνεται εκτενής αναφορά στη συνδιάσκεψη του 1953 για τη διαγραφή του 63% του συνολικού εξωτερικού χρέους της Γερμανίας αλλά και τη συμφωνία των «Δύο συν Τέσσερις» του 1990 για τη μη πληρωμή των επανορθωτικών υποχρεώσεων του Βερολίνου, ενόψει της ενοποίησης της Δυτικής και της Ανατολικής Γερμανίας.

Όπως αναφέρει ο καθηγητής Ιστορίας Εδμούνδο Φαγιάνας Εσκουέρ, εάν για το κατοχικό δάνειο «ισοδύναμο με 3 δισ. ευρώ», «εφαρμοσθεί ως σημείο αναφοράς το μέσο επιτόκιο των αμερικανικών ομολόγων, το ποσόν που θα έπρεπε σήμερα να καταβάλει η Γερμανία θα ήταν 163,800 δισ. ευρώ».
Ποσόν που ουδέποτε καταβλήθηκε, υπενθυμίζει ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης Κάρλος Σάνθ Ντίαθ, «μολονότι η Κατοχή στην Ελλάδα ήταν μία από τις ωμότερες στην Ευρώπη».

«Ο υπολογισμός της καταστροφής» δηλώνει ο Φαγιάνας Εσκουέρ, «ποικίλει ανάλογα με τις διάφορες εκτιμήσεις, που την ανάγουν σε έως και 300 δισ. ευρώ».

«Ποσό που ο Γάλλος οικονομολόγος και πρώην σύμβουλος του Νικολά Σαρκοζί, Ζακ Ντεπλά, ανεβάζει ακόμη και στα 575 δισεκ. ευρώ. Είναι σαφές πως με αυτά τα ποσά, η Ελλάδα όχι απλώς θα είχε λύσει το πρόβλημα του χρέους, αλλά θα της περίσσευαν και χρήματα» προσθέτει ο Φαγιάνας Εσκουέρ.

Ακόμα το δημοσίευμα αναφέρει πως οι αποζημιώσεις, που αξιώνουν οι Έλληνες, δεν φθάνουν ούτε καν στα πραγματικά χρηματικά ύψη που πρέπει να τους δοθούν. «162 δισ. ευρώ, χωρίς να υπολογισθούν τα επιτόκια από την εποχή της Κατοχής τα 108 δισεκ. αντιστοιχούν στις καταστροφές των υποδομών, ενώ τα υπόλοιπα στο καταναγκαστικό δάνειο της δοσίλογης κυβέρνησης».

Το άρθρο υποστηρίζει πως η Ελλάδα έχει όλους τους καλούς λόγους και τα ιστορικά δεδικασμένα για να αξιώσει μία επίλυση του χρέους της… α λα γερμανικά. Χάρη σ’ αυτές τις χαριστικές συμφωνίες μπόρεσε να επανεκκινήσει το σημερινό γερμανικό οικονομικό θαύμα, να τεθούν οι βάσεις για τη σημερινή ανάπτυξή της.

«Η Γερμανία ήταν η χώρα που επωφελήθηκε όσο καμία άλλη από την Ε.Ε., συνεπώς είναι εκείνη που περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλο οφείλει να φροντίσει γι αυτήν» γράφει στην συνέχεια.
Η προσέγγιση Ζακ Ντεπλά: Στα 575 δις. ευρώ το χρέος της Γερμανίας στην Ελλάδα
Το θέμα των Γερμανικών επανορθώσεων είχε φέρει στο προσκήνιο ήδη πριν από σχεδόν μία τετραετία ο Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Ντελπλά. Τότε πρώην μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Αναλύσεων της γαλλικής κυβέρνησης και οικονομικός σύμβουλος της τράπεζας ΒΝΡ Paribas, υποστηρίξε ότι η Γερμανία θα έπρεπε να θυμηθεί ότι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χρωστούσε 16 φορές το ΑΕΠ της, το οποίο κανείς δεν της ζήτησε έκτοτε. Όμως σε αντάλλαγμα η υπόλοιπη Ευρώπη της ζητά πολιτική και οικονομική αλληλεγγύη.

«Η Γερμανία είναι αυτή που οφείλει στην Ελλάδα και όχι το αντίστροφο» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ζακ Ντελπλά, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Les Echos, το 2011.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του δε, η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα τουλάχιστον 575 δισ ευρώ από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι αυτό, για ιστορικούς λόγους, αλλά και για την αποφυγή της εξάπλωσης της κρίσης ο ίδιος προτάσσει την έννοια της οικονομικής αλληλεγγύης.

Μάλιστα ο Ζακ Ντελπλά επεσήμανε ότι η στάση της Γερμανίας έναντι του προβλήματος χρέους της ευρωζώνης, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση της Ελλάδας. «Όμως αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αυτό θα σημάνει ένα καρδιακό επεισόδιο για το τραπεζικό της σύστημα. Η Ελλάδα θα είναι στην ευρωζώνη χωρίς όμως να μπορεί να χρησιμοποιεί το ευρώ. Η έξοδός της από την ευρωζώνη θα προκαλούσε γιγαντιαία ύφεση στη χώρα και τρομερούς κινδύνους στην υπόλοιπη Ευρώπη» δηλώνει ο Ντελπλά.

Έκθεση-κόλαφος για το ελληνικό χρέος: το 92% των δανείων από το 2010 έχει επιστραφεί στους πιστωτές!

«Τα προγράμματα λιτότητας έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων».

Του Λεωνίδα Βατικιώτη *

Πλήρη απομυθοποίηση της περιλάλητης «γενναιοδωρίας» των πιστωτών μας, οι οποίοι τη στιγμή που η Ελλάδα κινδύνευε έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη και την έσωσαν, όπως ισχυρίζεται η επίσημη αφήγηση, αποτελεί έκθεση βρετανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Με βάση την ίδια αφήγηση, που κυριαρχεί στις στήλες όχι μόνο του λαϊκίστικου γερμανικού Τύπου (βλ. Bild), αλλά και σε σημαντικό μέρος του ελληνικού, το κίνητρο των δανειστών μας δεν ήταν άλλο από την ανιδιοτελή αλληλεγγύη. Κι έτσι κι εμείς οφείλουμε τώρα, αφού εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, να φανούμε τυπικοί με τις υποχρεώσεις μας και να επιστρέφουμε τα χρήματα που όλοι μαζί υποτίθεται πως δανειστήκαμε…

Τίποτε απ» όλα αυτά δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια, αναφέρεται σε μια καλά τεκμηριωμένη έκθεση που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, με τίτλο «Έξι κρίσιμα σημεία για το ελληνικό χρέος και τις επερχόμενες εκλογές», η βρετανική οργάνωση Jubilee Debt Campaign. Να τονίσουμε ότι από το 2010 ακόμη η συγκεκριμένη οργάνωση είχε προειδοποιήσει για τη μεροληψία και την κρυφή ατζέντα των προγραμμάτων δανειοδότησης στην Ελλάδα. «Επαναλαμβάνονταν λάθη που είχαν γίνει στις αναπτυσσόμενες χώρες τις δεκαετίες του 1980 και του 1990», σημειώνεται χαρακτηριστικά. Με βάση την παρούσα έκθεση, εν συντομία, το 92% των χρημάτων που δανειστήκαμε από την τρόικα από το 2010 μέχρι σήμερα έχει επιστρέφει στους πιστωτές!

Το συνολικό ποσό που έχει εισρεύσει τυπικά στην Ελλάδα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τον Μάιο του 2010 -όταν ο Γιώργος Παπανδρέου με την παρέα του υπέγραφαν το πρώτο Μνημόνιο του ξεπουλήματος- μέχρι το τέλος του 2014 ήταν 252 δις ευρώ, σε ένα σύνολο χρέους που στα τέλη του 2014 έφτανε τα 317 δις ευρώ. Από αυτά τα 252 δις ευρώ που χρεώθηκαν στα βιβλία του ελληνικού Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), 149,2 δις ευρώ -δηλαδή η μερίδα του λέοντος- κατευθύνθηκαν στην αποπληρωμή παλιότερων χρεών.

Επίσης, 48,2 δις ευρώ διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων τον Φεβρουάριο του 2012, και 34,5 δις ευρώ ήταν τα διάφορα «γλυκαντικά» που δόθηκαν στους ιδιώτες κατόχους ομολόγων για να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση. Άθροισμα όλων αυτών, 231,9 δις ευρώ ή το 92% των χρημάτων που δανείστηκε η Ελλάδα για να σωθεί, υποτίθεται. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη, ωστόσο, είναι ο υπερδανεισμός της Ελλάδας και η βαθύτερη υποδούλωσή της στους δανειστές, μέσω της κρατικοποίησης του δημόσιου χρέους!

Αυτό ωστόσο, που από την δεύτερη κιόλας σελίδα της επισημαίνει η έκθεση ήταν πως η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί από το 2010 κιόλας. Ο κίνδυνος που ελλόχευε είχε περιγράφει πολύ καθαρά και σήμερα είναι αποτυπωμένος σε επίσημα πρακτικά. Ουδείς, επομένως, δικαιούται να επικαλείται το τεκμήριο της άγνοιας!

Η έκθεση αναφέρεται συγκεκριμένα στη συζήτηση που διεξήχθη στη διοίκηση του ΔΝΤ τον Μάιο του 2010 και είδε το φως της δημοσιότητας το 2013 από τις στήλες της αμερικανικής εφημερίδας Wall Street Journal. Τονίζεται, για παράδειγμα, η τοποθέτηση της Βραζιλίας για τον δανεισμό της Ελλάδας στη σχετική συζήτηση, όπου, τον Μάιο του 2010, ο εκπρόσωπος της λατινοαμερικανικής χώρας ανέφερε ότι τα δάνεια του Ταμείου «μπορούν να ιδωθούν όχι ως διάσωση της Ελλάδας, η οποία θα πρέπει να υποστεί μια στρεβλή προσαρμογή, αλλά ως διάσωση των ιδιωτών κατόχων χρέους στην Ελλάδα, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων». Στην ίδια συνεδρίαση του ΔΝΤ, τον Μάιο του 2010, η Αργεντινή είχε υποστηρίξει ότι «θα έπρεπε να είναι στο τραπέζι μια αναδιάρθρωση χρέους». Το ίδιο είχε πει και ο εκπρόσωπος του Ιράν.

Κριτική άσκησαν εκπρόσωποι πολλών χωρών (Αίγυπτος, Κίνα κ.ά.) απέναντι επίσης στις υπεραισιόδοξες προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με την Ινδία να προειδοποιεί ότι οι περικοπές θα πυροδοτήσουν ένα σπιράλ ανεργίας, μειωμένων εσόδων και αύξησης του χρέους, που θα έκανε αναπότρεπτη μια μελλοντική αναδιάρθρωσή του. Όπως ακριβώς συνέβη…

Το συμπέρασμα που εξάγει η βρετανική οργάνωση είναι πέρα για πέρα εύστοχο: «Η διάσωση και τα προγράμματα λιτότητας δεν πραγματοποιήθηκαν επειδή πίστευαν ότι θα βοηθούσαν τον ελληνικό λαό ή θα μείωναν το βάρος του χρέους. Έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων»…

ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΩΝ ΑΡΠΑΚΤΙΚΩΝ!

Ιδιαίτερη αναφορά κάνει η έκθεση του Jubilee Debt Campaign στην προθυμία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση -αντίθετα με ό,τι έκανε η κυβέρνηση της Αργεντινής- δέχτηκε να αποπληρώσει τους κερδοσκόπους που αρνήθηκαν να δεχτούν το «κούρεμα», τα περίφημα «αρπακτικά κεφάλαια». «Στο τέλος, ενώ μια μεγάλη πλειοψηφία ιδιωτών δανειστών συμφώνησε με τη μείωση του χρέους, διάφορα αρπακτικά κεφάλαια αρνήθηκαν να το κάνουν. Αυτοί οι κερδοσκόποι αγόρασαν φθηνά ελληνικά ομόλογα που είχαν εκδοθεί υπό το βρετανικό δίκαιο και συνεχίζουν να ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο. Το συνολικό ποσό του χρέους των «αρπακτικών κεφαλαίων» που αρνήθηκε τη συμφωνηθείσα αναδιάρθρωση ήταν 6,5 δις ευρώ. Η ελληνική κυβέρνηση πέρασε νόμο για να επιβάλει τη συμφωνηθείσα μείωση χρέους σε όλα τα ομόλογα υπό τον ελληνικό νόμο, αλλά η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να κάνει το ίδιο. Τα αρπακτικά κεφάλαια έχουν συνεχίσει να πληρώνονται, πραγματοποιώντας ένα τεράστιο κέρδος επί του ποσού που αγόρασαν το χρέος. Αυτό, στην πραγματικότητα, ήταν ένα κέρδος που δόθηκε στα αρπακτικά κεφάλαια από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, που άφησαν το χρέος για τον ελληνικό λαό».

Τέλος, η έκθεση κάνει συγκεκριμένη αναφορά στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών που ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 (με 124 ψήφους υπέρ και 11 κατά), με την οποία ζητείται η θεσμοθέτηση ενός νέου νομικού πλαισίου για τις αναδιαρθρώσεις δημόσιων χρεών, με τις σχετικές διαπραγματεύσεις να ξεκινούν τον Φεβρουάριο. ΕΕ και Ελλάδα απείχαν από την ψηφοφορία, κρίνοντας προφανώς ότι δεν τους… αφορούν τέτοια θέματα, ενώ Αγγλία και Γερμανία ψήφισαν κατά, επιλέγοντας τη διαιώνιση του σημερινού ληστρικού καθεστώτος, που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αρπακτικών και του Δ» Ράιχ.

Παρότι αυτή είναι η δεύτερη έκθεση από το εξωτερικό (μετά τη μελέτη της Attac τον Αύγουστο του 2013) η οποία αναλύει πού τελικά αξιοποιήθηκαν τα χρήματα των πιστωτών, αρμόδιες υπηρεσίες από την Ελλάδα -από το υπουργείο Οικονομικών μέχρι τη Στατιστική Υπηρεσία- ουδέποτε… καταδέχτηκαν να ενημερώσουν τον λαό για το ποιοι ωφελήθηκαν από τις δόσεις των δανείων.

Καθόλου τυχαία, μπορεί να πει κανείς, μια και έτσι συντηρούνταν ο μύθος της «διάσωσης της Ελλάδας» και αποκρύβονταν οι μεγάλοι κερδισμένοι των δανείων: οι ίδιοι οι δανειστές και οι τράπεζες. Συμπέρασμα που μπορεί να αποτελέσει και το πιο ισχυρό χαρτί από τη μεριά της νέας ελληνικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης που θα ξεκινήσει με τους πιστωτές, για να διεκδικήσει τη διαγραφή του χρέους.

*Πηγή: Επίκαιρα

Nonews-NEWS: Μανώλης Γλέζος: Το 'πε και ο Πλούταρχος...

Nonews-NEWS: Μανώλης Γλέζος: Το 'πε και ο Πλούταρχος...: Είναι μαλακία να δανείζεσαι (BINTEO)...  Τι έγινε χθες (στο Εurogroup) ρώτησε τον Μανώλη Γλέζο, ο Καμπουράκης (ΜΕGA). Το ιστορικό στέλ...

ΠΩΛ ΜΕΙΣΟΝ: Η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΤΑΝ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Για τον τρόπο που διαπραγματεύεται η νέα κυβέρνηση αλλά και το πώς έφτασε στα χέρια του το «προσχέδιο Μοσκοβισί», μίλησε ο δημοσιογράφος Πωλ Μέισον.

Σε τηλεοπτική του συνέντευξη στον Alpha, ο Πωλ Μέισον αποκάλυψε ότι έλαβε το κείμενο Μοσκοβισί μέσω «διαρροής» και ότι η εξέλιξη αυτή ήταν πολύ σημαντική, καθώς αποδείκνυε ότι το έγγραφο ήταν υπαρκτό.

Όπως υποστήριξε ο κ. Μέισον: «Γιούνκερ, Μοσκοβισί και γαλλική κυβέρνηση θέλουν συμφωνία, υπάρχει όμως και μία άλλη πτέρυγα στην ΕΕ που θέλει να επιβάλει δύο πράγματα: είτε την ολοκληρωτική κατάρρευση του προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ, είτε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ».

 Στην ίδια συνέντευξη, ο δημοσιογράφος εκτίμησε ότι ο πρωθυπουργός δεν θα κάνει πίσω, ενώ σημείωσε ότι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την ελληνική πραγματικότητα. «Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν αντιστεκόταν καθόλου στις Βρυξέλλες» είπε.

«Είναι μία πρωτόγνωρη, άγνωστη εμπειρία να υπάρχει αριστερή κυβέρνηση σε μία χώρα όπως η Ελλάδα. Είναι σαν να παίζει μία μικρή τοπική ομάδα εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης» τόνισε χαρακτηριστικά.

 

newsbomb

Αυτό δεν είναι Eurogroup, είναι κουκλοθέατρο...

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Η έξοδος από τα μνημόνια της υποδούλωσης, των Μέρκελ και Σόιπλε, να είναι οριστική και αδιαπραγμάτευτη. Διότι, δεν θα υπάρξει ποτέ ευημερία και ευτυχία μέσα στη δουλεία, ακόμα κι αν γίνουμε όλοι οι Έλληνες «σωστοί» και υπάκουοι στα προγράμματα των Γερμανών. Όπως σωστά παρατήρησε ο  Άγγλος βιολόγος και συγγραφέας, Thomas H. Huxley: «είναι καλύτερο να κάνει λάθη ένας άνθρωπος ελεύθερος, παρά να είναι σωστός και σκλαβωμένος» (It is far better for a man to go wrong in freedom than to go right in chains).

massmedia-gr

ΑΥΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΔΙΕΛΥΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Η αποτυχία του μνημονίου σε μια εικόνα...

Κρούγκμαν: Βαϊμάρη του Αιγαίου η Ελλάδα

Νέα έκκληση προς τους ευρωπαίους να δώσουν στην Ελλάδα «μια ευκαιρία να ανακάμψει» απευθύνει ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν με άρθρο του στους New York Times.

Ο Πόλ Κρούγκμαν συγκρίνει την κατάσταση στη σημερινή Ελλάδα με εκείνη των ημερών της Βαϊμάρης, επισημαίνει ότι η ύφεση και η οικονομική καταστροφή στη χώρα μας είναι πλέον ανάλογες με εκείνην που υπέστη η Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και καλεί τους ευρωπαίους ηγέτες να πάρουν τα σωστά μαθήματα από την ιστορία. Και, για μια ακόμη φορά, τονίζει πως το ελληνικό χρέος, ως έχει, δεν μπορεί να αποπληρωθεί και πώς η Ελλάδα δεν αντέχει άλλη παράταση της ασφυκτικής λιτότητας.

Ολόκληρο το άρθρο του Πολ Κρούγκμαν

«Αν προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για τις πολιτικές που χρειαζόμαστε σε μια υφεσιακή παγκόσμια οικονομία, είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα απαντήσουν παραπέμποντας  στη Βαϊμάρη, που υποτίθεται ότι αποτελεί μάθημα για τους κινδύνους των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και της νομισματικής επέκτασης. Όμως η ιστορία της Γερμανίας μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο σχεδόν πάντα αναφέρεται με περίεργα επιλεκτικό τρόπο.  Ακούμε συνεχώς για τον υπερπληθωρισμό του 1923, όταν ο κόσμος κουβαλούσε καρότσια με χρήμα, όμως ποτέ δεν ακούμε για τον πιο σχετικό αποπληθωρισμό των αρχών της δεκαετίας του 1930, όταν η κυβέρνηση του καγκελάριου Μπρούνινγκ -έχοντας πάρει το λάθος μάθημα- προσπαθούσε να υπερασπιστεί τη σύνδεση της Γερμανίας με τον χρυσό με σφιχτή νομισματική πολιτική και σκληρή λιτότητα.
Και τι γίνεται με αυτό που συνέβη πριν από τον υπερπληθωρισμό, όταν οι νικήτριες συμμαχικές δυνάμεις προσπάθησαν να αναγκάσουν τη Γερμανία να πληρώσει τεράστιες επανορθώσεις; Αυτή είναι επίσης μια ιστορία που έχει μεγάλη σχέση με τη σύγχρονη εποχή, διότι έχει άμεση σχέση με την κρίση που εξελίσσεται τώρα γύρω από την Ελλάδα.

Το θέμα είναι πως τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι κρίσιμης σημασίας οι ηγέτες της Ευρώπης να θυμηθούν τη σωστή ιστορία. Αν δεν το κάνουν, το ευρωπαϊκό εγχείρημα της ειρήνης και της δημοκρατίας μέσω της ευημερίας, δεν θα επιβιώσει.

Σε ό,τι αφορά τις επανορθώσεις: η βασική ιστορία είναι ότι η Βρετανία και η Γαλλία, αντί να θεωρήσουν την νεο -εδραιωθείσα δημοκρατία στη Γερμανία πιθανό εταίρο, της συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν ο κατακτημένος εχθρός, απαιτώντας να τις αποζημιώσει για τις δικές τους πολεμικές απώλειες. Αυτό δεν ήταν καθόλου σοφό – και αυτά που απαιτήθηκαν από τη Γερμανία ήταν αδύνατον να εφαρμοστούν, για δύο λόγους:

Πρώτον, η γερμανική οικονομία είχε ήδη καταστραφεί από τον πόλεμο. Δεύτερον, το πραγματικό βάρος για αυτήν τη βυθισμένη οικονομία θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από την άμεση πληρωμή των εκδικητικών συμμάχων.

Στο τέλος, και αναπόφευκτα, τα πραγματικά ποσά που εισέπραξαν από τη Γερμανία ήταν πολύ μικρότερα από τις απαιτήσεις των συμμάχων. Όμως η προσπάθεια να επιβληθεί φόρος υποτέλειας σε ένα κατεστραμμένο κράτος -μάλιστα, η Γαλλία εισέβαλε και κατέλαβε τη βιομηχανική καρδιά της Γερμανίας, το Ρουρ, σε μια προσπάθεια να πάρει την πληρωμή της- σακάτεψε τη γερμανική δημοκρατία και δηλητηρίασε τις σχέσεις της με τους γείτονές της.

Και αυτό μας φέρνει στην αντιπαράθεση μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της. Μπορείτε να επιχειρηματολογήσετε ότι η Ελλάδα προκάλεσε μόνη της τα προβλήματά της, αν και είχε μεγάλη συνδρομή σ' αυτό από ανεύθυνους πιστωτές. Στο σημείο αυτό, ωστόσο, το απλό γεγονός είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει πλήρως τα χρέη της. Η λιτότητα έχει καταστρέψει την οικονομία της όσο ολοκληρωτικά κατέστρεψε τη Γερμανία η στρατιωτική ήττα – το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας μειώθηκε κατά 26% από το 2007 μέχρι το 2013, έναντι της πτώσης 29% που κατέγραψε το γερμανικό από το 1913 μέχρι το 1919.

Παρά την καταστροφή αυτή, η Ελλάδα κάνει πληρωμές προς τους πιστωτές της, εμφανίζοντας πρωτογενές πλεόνασμα περίπου 1,5% του ΑΕΠ. Και η νέα ελληνική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να συνεχίσει να εμφανίζει αυτό το πλεόνασμα. Αυτό που δεν είναι πρόθυμη να κάνει είναι να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των πιστωτών της για τριπλασιασμό του πλεονάσματος και για συνέχιση εμφάνισης τεράστιων πλεονασμάτων για πολλά χρόνια ακόμα.

Τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα προσπαθούσε να δημιουργήσει αυτά τα τεράστια πλεονάσματα; Θα έπρεπε να περικόψει περαιτέρω τις κρατικές δαπάνες – όμως αυτό δεν θα ήταν το τέλος της ιστορίας. Οι περικοπές δαπανών έχουν ήδη οδηγήσει την Ελλάδα σε βαθιά ύφεση, και οι περαιτέρω περικοπές θα έκαναν την ύφεση αυτή ακόμα βαθύτερη. Η μείωση των εισοδημάτων θα σήμαινε μείωση των φορολογικών εσόδων και έτσι το έλλειμμα θα μειωνόταν κατά πολύ λιγότερο απ' όσο η αρχική μείωση των δαπανών – πιθανότατα λιγότερο από το ήμισυ. Για να πετύχει τον στόχο της, τότε, η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει σε άλλον γύρο περικοπών και στη συνέχεια σε άλλον.

Επιπλέον, μια συρρικνούμενη οικονομία θα οδηγούσε και σε πτώση των ιδιωτικών δαπανών – σε ένα ακόμα έμμεσο τίμημα της λιτότητας.

Όλα αυτά, και η προσπάθεια να βρεθεί το επιπλέον 3% του ΑΕΠ που απαιτούν οι πιστωτές, θα κόστιζε στην Ελλάδα όχι 3%, αλλά περίπου 8% του ΑΕΠ. Και θυμηθείτε ότι αυτό θα ερχόταν να προστεθεί σε μια από τις χειρότερες οικονομικές υφέσεις της Ιστορίας.

Τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα απλώς αρνούνταν να πληρώσει; Τα ευρωπαϊκά κράτη του 21ου αιώνα δεν χρησιμοποιούν τους στρατούς τους για να εισπράττουν τα χρωστούμενα. Όμως υπάρχουν άλλες μορφές εξαναγκασμού. Γνωρίζουμε τώρα πως το 2010 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ουσιαστικά απείλησε με διάλυση το ιρλανδικό τραπεζικό σύστημα αν δεν συμφωνούσε το Δουβλίνο σε ένα πρόγραμμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Η απειλή για κάτι παρόμοιο αιωρείται ξεκάθαρα πάνω από την Ελλάδα, αν και ελπίζω πως η κεντρική τράπεζα, η οποία βρίσκεται πλέον υπό διαφορετική και πιο ανοιχτόμυαλη διοίκηση, δεν θα το κάνει.

Σε κάθε περίπτωση, οι Ευρωπαίοι πιστωτές θα πρέπει να καταλάβουν ότι η ευελιξία – το να δώσουν στην Ελλάδα μια ευκαιρία να ανακάμψει- είναι προς το δικό τους συμφέρον. Μπορεί να μην τους αρέσει η νέα αριστερή κυβέρνηση, όμως είναι μια εκλεγμένη κυβέρνηση οι ηγέτες της οποίας, απ' όσα έχω ακούσει, είναι ειλικρινά προσηλωμένοι στα δημοκρατικά ιδεώδη. Η Ευρώπη θα μπορούσε να τα πάει πολύ χειρότερα –και αν οι πιστωτές είναι εκδικητικοί, τότε θα τα πάει πολύ χειρότερα». 

tvxs