Καλπικός οργασμός

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Η δημοκρατία μας συγγενεύει με το άφραχτο στόμα της σχισμής. Εδώ η σχισμή δε βυθομετριέται με γυμνό μάτι.

Καταφτάνουν απ’ την ερωτική φωλιά τους οι εύθραυστοι ψηφοφόροι. Τα νεογέννητα από εμβρυουλκό δημοσκόπου. Για λογαριασμό της εταιρίας που ανάμεσα στη φρίκη και την ομορφιά διαλέγει με προσήλωση φράγκα.

Εκεί που η εξίσωση στοιχίζει τη δεξιά με το φόβο και την αριστερά με την υποκρισία. Αφού με τη μυρουδιά του χασάπη θα πλαγιάσουν οι μαζούλες της έχτρας και του κέρδους. Και στο βασίλειο των πολιτικών παραβολών θα κρύψουν οι χειριστές τού πλήθους τα νομίσματα. Το συναίσθημα και τη μνήμη που επωάζει τα πισώπλατα μαχαιρώματα.

Το συμπαθέστατο γιγάντιο καπετάνιο που ξεμπάρκαρε και παλινωδεί στα ουζερί του Αγρινίου λέγοντας πως απ’ το μουνί της μάνας του εβγήκε Δεξιός και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει.

Η κάλπη χωρά μόνο των δυο διαστάσεων κατάλογο ονομάτων, ανθρώπων που θέλουν να γίνουν βεζίρηδες και βεζιροπούλες. Να εκπροσωπήσουν το λαό στις διαπραγματεύσεις με το φαραώ.

Η κάλπη ξέρει και δεν αφήνει να γραδώσει στη σχισμή ο σατανικός κουμμουνισμός της ζωής.

Η κοιλιά της κάλπης γίνεται μήτρα του θηρίου. Αγροτική επαρχία και μπερδεμένη ομήγυρης στο ίδιο τσουβάλι.

Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας, χωρά τις μικρές του ιστορίες στην κάλπη. Κάλπικα θαύματα. Καλαμάκι για το φραπέ. Παροχές. Εκεί που γράφονται σουρεαλιστικά ποιήματα για σόμπες και θερμάστρες και καλοριφέρ που δε λειτουργούν πια.

Και οι καβαλάρηδες έχουν αποκοιμηθεί με αναμμένα μαγκάλια. Και λέω πως κάποιο είδος ανθρώπινο μου καταστρέφει την έμπνευση. Την ανθρωπιά που την εξηγείς σαν ανέκδοτο στα παιδιά σου. Κι ύστερα τους λες βέβαια αυτά δεν ισχύουν στη ζωή. Και τους κόβεις το βήχα και το οιδιπόδειο και τα μαθαίνεις στον καλπικό οργασμό.

Στο ανοξείδωτο χαμόγελο.

Στο πως πρέπει να κερδίσεις τη ζωή σου με ψέματα και ξύλινα σπαθιά. Δεξιότητες οδηγημένες στον ολοκληρωτισμό της οικόσιτης ευτυχίας.

Η κάλπη είναι προξενήτρα του παράδοξου. Ο κατασκευαστής παραδείσων ξέρει. Βάζει λεβέντες να μνημονεύσουν τη σοφία του λαού. Τους προσφιλείς τροφοδότες κάθε Μεσσία.

πηγή:

 https://dromos.wordpress.com

Στις 25 Γενάρη ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αυταπάτες

Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση | Ανακοίνωση

• ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΤΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ των μνημονίων και του κράτους έκτακτης ανάγκης
• Για να ανοίξει ένας νέος γύρος ταξικής σύγκρουσης!
• Για να τσακιστεί το κράτος έκτακτης ανάγκης στους δρόμους

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ κρίσιμη καμπή. Οι εκλογές της 25ης Γενάρη θα κρίνουν αν η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θα παραμείνει στη θέση της ή θα πέσει. Θα κρίνουν αν θα επιβραβευτεί και θα συνεχιστεί ακάθεκτα ή αν θα αποδοκιμαστεί και θα μπει σε αμφισβήτηση και κρίση ο κοινωνικός κανιβαλισμός των μνημονιακών μέτρων και του κράτους έκτακτης ανάγκης. Το καθοριστικό επίδικο για το δικό μας ταξικό στρατόπεδο είναι η εκλογική ήττα της κυβέρνησης, η έξωση της από το Μαξίμου. Όλοι οι υπόλοιποι “δείκτες” και τα “μηνύματα”, που πιθανόν θα προκύψουν από την κάλπη, ωχριούν μπροστά στο καταλυτικό αυτό διακύβευμα.

Τα ντόπια τσιράκια του αστικού καθεστώτος, αλλά και η ευρωπαϊκή αστική αντίδραση, θεωρούν την εκλογική αναμέτρηση στις 25 Γενάρη ύψιστης σημασίας για τα συμφέροντα τους. Η ήττα της κυβέρνησης θα σημάνει ότι το μνημονιακό πρόγραμμα και το κράτος έκτακτης ανάγκης δεν θα έχουν στο Μαξίμου τους ανθρώπους που του αναλογούν. Και ακόμα περισσότερο, φοβούνται το τι θα σηματοδοτήσει η εκλογική ήττα της κυβέρνησης, στη χώρα αλλά και πανευρωπαϊκά, για όσους έχουν υποστεί στο πετσί τους την επέλαση της καπιταλιστικής αντίδρασης. Φοβούνται ότι η ήττα του Σαμαρά θα εκληφθεί ως έναυσμα για την κοινωνική αντεπίθεση, ότι η εκλογική τους ήττα θα θέσει σε αμφισβήτηση τα “κεκτημένα” της περιόδου 2010-2014. Ότι όλες οι εκκρεμότητες θα επανέλθουν στο προσκήνιο.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζεται ότι με τις εγγυήσεις και τα διαπιστευτήρια μπορεί να αποσπάσει την ανοχή του εθνικού κορμού και των “εταίρων” μέχρι να πειστούν οι πάντεςότι “όλοι θα βγουν κερδισμένοι από μια προοδευτική διακυβέρνηση”. Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Η αστική τάξη και οι Ευρωπαίοι εταίροι της δεν έχουν καμία διάθεση για κεϋνσιανούς πειραματισμούς, ούτε καν χρόνο για να τους σκεφτούν. Όχι τόσο γιατί φοβούνται το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί η ελάχιστη απομάκρυνση από το πηδάλιο μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα, αφενός για τους μελλοντικούς τους σχεδιασμούς αφετέρου για τα μέχρι τώρα κατορθώματά τους.

Η αριστερά εντός ΣΥΡΙΖΑ που νομίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μεταμορφωθεί κάτω από τις πιέσεις της λαϊκής βάσης σε επαναστατικό κόμμα, καλεί την ηγεσία να μείνει πιστή στα συνεδριακά του κείμενα ή ακόμα περισσότερο να υιοθετήσει ένα ακόμα πιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Πλανάται πλάνην οικτρά. Το ηγετικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει υποσχεθεί και ούτε είναι υποχρεωμένο να ηγηθεί ενός άλλου προγράμματος πέρα από αυτό που υποστηρίζει.

Ένα τμήμα της Αριστεράς, προεξάρχοντος του ΚΚΕ, έχει βγάλει ήδη το πόρισμά του:“όποια κυβέρνηση και να προκύψει για το λαό δεν θα αλλάξει τίποτα”. Όποιος μπορεί στοιχειωδώς να σκεφτεί, μπορεί να θυμηθεί τι σηματοδότησε η νίκη του Σαμαρά τον Ιούνη του ’12. Ας φανταστεί λοιπόν ο καθένας τι σημαίνει να επανεκλέγει ο Σαμαράς, ο Άδωνις, ο Φαήλος, ο Χρύσανθος και ο Βορίδης, μαζί με τον Βενιζέλο, πέρα από το να τους ταυτίζει με τον Τσίπρα και τον Λαφαζάνη. Μια ενδεχόμενη νίκη της ΝΔ, θαερμηνευτεί ως δικαίωση των πέντε προηγούμενων χρόνων άγριας επίθεσηςστην εργατική τάξη, τη νεολαία, τους μετανάστες και τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας. Θα είναι ψήφος εμπιστοσύνης στο κράτος έκτακτης ανάγκης, στην κλιμάκωση της αστικής επίθεσης και την ισοπέδωση και των τελευταίων πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, σύνθημα πλήρους αποθράσυνσης του εθνικού συρφετού.

Η υπόλοιπη Αριστερά που τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι η πτώση της κυβέρνησης θα είναι μια θετική εξέλιξη, κατακεραυνώνει -δικαίως- το ΣΥΡΙΖΑ για τη δεξιά του στροφή, γιατί “δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες για το χρέος” ή γιατί δεν ξεκολλάει από τις εμμονές του για το ευρώ και την ΕΕ. Αλλά πολιτεύεται σαν να είναι ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Πρόκειται για άλμα (ή φυγή;) από την πραγματικότητα. Είτε σφυρίζοντας αδιάφορα είτε προεξοφλώντας ως δεδομένη τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, οι σύντροφοι αυτοί προσποιούνται ότι δεν βλέπουν τον ελέφαντα στο σαλόνι: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμα κυβέρνηση και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα γίνει. Ή, για να το πούμε αλλιώς, ο Σαμαράς είναι ακόμα στην κυβέρνηση και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα φύγει.

Τμήματα αυτής της Αριστεράς καθώς και άλλα κομμάτια του κινήματος ετοιμάζονται -και καλά κάνουν- στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές για μια δυναμική ρεβάνς απέναντι στο σύστημα. Ρωτάμε λοιπόν; Ο σχεδιασμός στην περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές ο Σαμαράς θα είναι ο ίδιος; Η απάντηση είναι προφανής και είναι αρνητική. Η Αριστερά αυτή, αντιλαμβάνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ο Τσίπρας αλλά και οι λαϊκές προσδοκίες που ελπίζουν σε μια ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης.Και τι κάνει λοιπόν; Αντί να σπρώξει αυτό το κύμα για να τελειώνουμε με την κυβέρνηση που καθοδηγεί την εξόντωση της εργατικής τάξης, ολόκληρης της Αριστεράς και του κινήματος, αυτή ετοιμάζει χαλαρά την αριστερή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πριν αυτή εκλεγεί!

Όμως, στις 25 Γενάρη δεν χτίζουμε την αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ανατρέπουμε την σημερινή κυβέρνηση. Μια μαχητική κινηματική αντιπολίτευση δεν χτίζεται με ψηφοδέλτια αλλά στους δρόμους. Και εν πάση περιπτώσει ποιο είναι το διακύβευμα των συγκεκριμένων εκλογών; Με την ψήφο του κανείς στις 25 Γενάρη τι μπορεί να πετύχει πρακτικά, εδώ και τώρα, πέρα από το να ρίξει από την κυβέρνηση τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο;

Το διακύβευμα αυτών των εκλογών δεν αφήνει πολυτέλειες για εκλογικά κατεβάσματα επαναστατικής προπαγάνδας. Επαναστατική πολιτική στις συγκεκριμένες συνθήκες, στις συγκεκριμένες εκλογές, είναι να ανοίξει ο δρόμος στη σύγκρουση.

Στις 25 Γενάρη όποιος αντιλαμβάνεται ότι το καθήκον της στιγμής είναι η εκπαραθύρωση του Σαμαρά, πρέπει να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το πιο κατάλληλο όπλο για το σκοπό αυτό.

Η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ψήφος για να φύγει ο Σαμαράς και η κουστωδία του από τη μέση. Δεν είναι ψήφος στο πρόγραμμά του, ούτε στο τωρινό, ούτε πολύ περισσότερο στο κυβερνητικό, αν προκύψει, αύριο. Το ψηφοδέλτιο του Σύριζα είναι ένα εργαλείο, όπως είναι ένα οδόφραγμα την ώρα μιας οδομαχίας.

Το δίλημμα των εκλογών του Ιούνη του 2012 επιστρέφει. Η εκλογική αναμέτρηση στις 25 Γενάρη είναι εκ των πραγμάτων μια ρεβάνς εκείνης της μάχης. Μπορεί να πέρασαν 2,5 χρόνια από τότε, η κυβέρνηση να έχει επιβάλλει σχεδόν ότι προβλέπουν οι μνημονικές συμβάσεις, η κοινωνική αντεπανάσταση να έχει αποτελειώσει τα 3/4 απ’ ότι θύμιζε κράτος πρόνοιας και κοινωνικό συμβόλαιο στην Ελλάδα, το κίνημα να έχει υποστεί αλλεπάλληλες ήττες, να έχουν χαθεί οι περισσότερες μάχες, αλλά ο πόλεμος δεν έχειακόμα κριθεί.

Η αστική αντεπανάσταση που είναι σε εξέλιξη εδώ και πέντε χρόνια δεν θα ηττηθεί απλώς σε μια κάλπη στις 25 Γενάρη. Για την ακρίβεια δεν θα σταματήσει με ψηφοδέλτια. Η μάχη αυτή δεν θα κριθεί στο νομοθετικό έργο της επόμενης βουλής, αλλά σε μια συνολική αναμέτρηση με τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που έχουν αναπτυχθεί στα πλαίσια του κράτους έκτακτης ανάγκης. Με το αποθρασυμένο κεφάλαιο που διαθέτει πλέον τους δικούς του ιδιωτικούς στρατούς από χουλιγκάνια και πληρωμένους γκάνγκστερ έτοιμους να αποτελειώσουν όσους στέκονται εμπόδιο στα σχέδια των αφεντικών τους. Με τον φασιστικό συρφετό που καραδοκεί να παίξει τον ιστορικό του ρόλο έστω κι αν προς στιγμήν το επίσημο κράτος δείχνει να μην τους ανέχεται. Οι μισθοί, οι συντάξεις, η ΕΡΤ, οι Σκουριές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι καταλήψεις, το άσυλο, όλα τα μέτωπα θα ανοίξουν ξανά με νέους όρους, ευνοϊκότερους για το κίνημα και την Αριστερά, αν και εφόσον ηττηθεί η σημερινή κυβέρνηση και σχηματίσει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Η έξωσή των Σαμαροβενιζέλων από το Μαξίμου είναι ένα πρώτο βήμα, μια ανάσα για το κίνημα, προκειμένου να περάσει στηναντεπίθεση, προκειμένου να ανοίξει ένας νέος γύρος ταξικής σύγκρουσης.

• Καμία ταξική ειρήνη με τ’ αφεντικά!
• Καμία ανοχή στο κράτος έκτακτης ανάγκης!
• Ο αγώνας συνεχίζεται!

Ο θάνατος του εμποράκου: Κατάρρευση της μεσαίας τάξης

Πηγή: http://tvxs.gr/

Την κατάρρευση της μεσαίας τάξης καταγράφει έρευνα της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας για την επιχειρηματική δραστηριότητα και τα κλειστά καταστήματα σε διάφορες περιοχές.


Σημειώνεται πως ο Αντώνης Σαμαράς σε συνέντευξή του στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ πως “θέλει να αφανίσει τη μεσαία τάξη”. Ο Αλέξης Τσίπρας, σχολιάζοντας, ανέφερε από τα Ιωάννινα που περιοδεύει, πως ο Αντώνης Σαμαράς “για ακόμη μία φορά κινδυνολογεί, λέγοντας ότι αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ θα αφανίσει τη μεσαία τάξη”. “Ακόμα, όμως, κι αν είχαμε τέτοια πρόθεση, δεν θα μπορούσαμε διότι δεν έχουμε να βρούμε τίποτα όρθιο για να αφανίσουμε. Τη μεσαία τάξη την έχει ήδη εξολοθρεύσει με τις πολιτικές του ο κ. Σαμαράς και η τρόικα”, πρόσθεσε.

Η έρευνα της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας παρουσιάζεται επικαιροποιημένη με τα στοιχεία του τέταρτου τριμήνου του 2014. Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο, που δημοσιεύει στοιχεία της έρευνας, η πλειοψηφία των ίδιων εμπόρων αποτελεί τμήμα των μικρομεσαίων στρωμάτων με αποτέλεσμα να βιώνουν εις διπλούν (ως καταναλωτές και ως έμποροι που εξασφαλίζουν το εισόδημά τους από καταναλωτές) τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και το βάρος της επιβίωσης.

Επιπλέον, σε όλες τις περιπτώσεις επιβεβαιώνεται η τάση συγκέντρωσης των ενεργών επιχειρήσεων στους μεγάλους κεντρικούς δρόμους και στον στενό πυρήνα του εμπορικού κέντρου, με την επακόλουθη ερήμωση των παραδρομών και των σχετικά απομακρυσμένων οδών ενώ η συγκεκριμένη τάση συνδέεται με την πτώση των ενοικίων σε αρκετές περιπτώσεις στα πλέον κεντρικά σημεία των εμπορικών περιοχών.

Ένα ακόμη στοιχείο είναι ότι τα λουκέτα ακολουθούν και αυτά χωρικά πρότυπα σχηματίζοντας «πιάτσες» κλειστών καταστημάτων εντός των εμπορικών κέντρων. Από την απογραφή της εμπορικής χωροταξίας και την καταγραφή των «λουκέτων» στα κυριότερα αστικά εμπορικά κέντρα, τα βασικά αποτελέσματα του 4ου τριμήνου 2014 είναι τα εξής για τος παρακάτω περιοχές:

Αθήνα: Η συνολική απογραφή και χαρτογράφηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, πραγματοποιείται για πέμπτη φορά. Στην τελευταία καταγραφή συγκεντρώνει ποσοστό κλειστών της τάξεως του 27%, ενώ σε σύγκριση με τον προηγούμενο χρόνο παρουςιάζεται αισθητή μείωση, της τάξεως των 6 ποσοστιαίων μονάδων. Η διαχρονική μεταβολή, με βάση και τα προγενέστερα δεδομένα, φανερώνει μια τάση σταθεροποίησης του ποσοστού των κλειστών στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας σε ένα επίπεδο της τάξεως του 30%, με ένα περιθώριο απόκλισης ±3%. Ωστόσο, το εμπορικό κέντρο της Αθήνας δεν αποτελεί ένα ομοιογενές πεδίο οικονομικής δραστηριότητας. Αντιθέτως υπάρχουν έντονες διαφοροποιήσεις σε επιμέρους τμήματα του εμπορικού κέντρου που συνδέονται με τα ιδιαίτερα ανθρωπογεωγραφικά και οικονομικά χαρακτηριστικά των υποπεριοχών διαμορφώνοντας διακριτές εμπορικές ζώνες με ιδιαίτερα γνωρίσματα. Ως εκ τούτου, η χωρική κατανομή των κλειστών επιχειρήσεων παρουσιάζει ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις σε κάθε εμπορική ζώνη του κέντρου της Αθήνας. Τα δεδομένα των κλειστών επιχειρήσεων ανά εμπορική ζώνη που παρουσιάζονται στο ακόλουθο πίνακα είναι αποκαλυπτικά αυτών των διαφορών. Η αγορά της Πατησίων δείχνει μεγαλύτερη αντοχή στην κρίση, και εμφανίζει σημαντικά μικρότερο ποσοστό κλειστών επιχειρήσεων από τις υπόλοιπες ζώνες, μόλις 13,5%, το οποίο και ενώ αντιθέτως τα Εξάρχεια και οι κεντρικοί οδικοί άξονες της Αθήνας (Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας και όλες οι ενδιάμεσες κάθετες καιπαράλληλες οδοί), συγκεντρώνουν τα δυο μεγαλύτερα ποσοστά κλειστών επιχειρήσεων. Το παραδοσιακό εμπορικό τρίγωνο της Αθήνας διατηρεί ένα σχετικά χαμηλό ποσοστό λουκέτων, δεδομένης βέβαια και της ιδιαίτερης σημασίας του ως η «καρδία» του ιστορικού κέντρου της πόλης.

Πειραιάς: Η συνολική απογραφή και χαρτογράφηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, πραγματοποιείται σήμερα για πέμπτη φορά. Παρά τα ενθαρρυντικά σημάδια μικρής βελτίωσης του επιχειρηματικού κλίματος το 2014, η εικόνα απογοήτευσης είναι πλέον μόνιμη, αφού η αναλογία των κλειστών επιχειρήσεων στις τρεις εμπορικές ζώνες της πόλης κυμαίνεται μεταξύ 30,5-42,8% και δυστυχώς συνεχίζει να ενισχύεται, με το αμιγώς εμπορικό κέντρο να συγκεντρώνει 30,5% ποσοστό κλειστών. Η αναλογία των κλειστών επιχειρήσεων ανά εμπορική ζώνη, φαίνεται ότι αποτελεί ακόμη ένα σημαντικό στοιχείο που τεκμηριώνει την οριοθέτηση ζωνών στο εμπορικό κέντρο του Πειραιά, καθώς η κάθε μια παρουσιάζει διαφορετική εικόνα. Η διαφορά αυτή είναι αξιοσημείωτη, καθώς το «έντονο» φαινόμενο των κλειστών επιχειρήσεων δεν πλήττει με την ίδια σφοδρότητα το εμπορικό «κέντρο» του Πειραιά που «κρατάει» μεγαλύτερη αντίσταση στην μάστιγα των «λουκέτων», σε αντίθεση με τις δυο άλλες ζώνες που σημειώνουν αναλογίες κλειστών στο επίπεδο του οριακού ποσοστού του 40%. Για τον Πειραιά, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ουσιαστικά το εμπορικό κέντρο έχει συρρικνωθεί γεωγραφικά, και έχει περιοριστεί στην ονομαζόμενη ζώνη «κέντρο Πειραιά».

Θεσσαλονίκη: Η συνολική απογραφή και χαρτογράφηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας πραγματοποιείται σήμερα για πέμπτη φορά. Στο διάστημα Σεπτέμβριος 2012- Σεπτέμβριος 2014, το ποσοστό των κλειστών επαγγελματικών στεγών στη Θεσσαλονίκη παρουσιάζει διαχρονικά αξιοσημείωτη σταθερότητα (Σεπτέμβριος 2012: 27%, Σεπτέμβριος 2014: 26%).

Πάτρα: Η συνολική απογραφή και χαρτογράφηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, πραγματοποιείται σήμερα για τρίτη φορά. Στο διάστημα Σεπτέμβριος 2013- Σεπτέμβριος 2014, η αναλογία των κλειστών προς τις ανοιχτές επιχειρήσεις στο κέντρο της Πάτρας, κινήθηκε πτωτικά το πρώτο εξάμηνο (από 24,1% τον Σεπτέμβριο σε 22,1% το Μάρτιο) ενώ στην τελευταία καταγραφή επανέρχεται στο επίπεδο του προηγούμενου Σεπτεμβρίου και φτάνει στο 24,2%. Η περίπτωση της Πάτρας ενέχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς παρουσιάζει και σχετικά σταθερά πρότυπα χωρικής κατανομής των κλειστών επιχειρήσεων που φαίνεται ότι συγκεντρώνονται στο περίγραμμα του εμπορικού κέντρου.

Καλλιθέα: Μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια ενιαία «κόκκινη» ζώνη «λουκέτων», καθώς οι κλειστές επιχειρήσεις στην Καλλιθέα, δυστυχώς εξακολουθούν να αγγίζουν το ιδιαίτερα κρίσιμο όριο του 40% (39,3%), που υποδεικνύει ένα εμπορικό κέντρο σε πλήρη αποδιοργάνωση.

Εμπορικές αγορές των βορείων προαστίων: Η διαμόρφωση της αναλογίας των «λουκέτων» κυμαίνεται περίπου σε παρόμοια επίπεδα μεταξύ τους (κοντά στο 20%). Αναλυτικότερα στην Κηφισιά το ποσοστό των κλειστών επιχειρήσεων φτάνει στο 23%, ενώ στο Χαλάνδρι και στο Μαρούσι στο 18,3%.

Νέα Ιωνία: Στην τωρινή καταγραφή η αγορά παρουσιάζει βελτιωμένη εικόνα, καθώς επιβεβαιώνεται η πτώση που είχε σημειωθεί στην προηγούμενη καταγραφή (Μάρτιος 2013) και το ποσοστό των κλειστών μειώνεται περαιτέρω φτάνοντας στο 21,1%.

Γλυφάδα: Πολύ χαμηλή αναλογία των κλειστών σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές της Αττικής, παρουσιάζει η εμπορική αγορά της Γλυφάδας (μόλις 13,7%), η οποία εξυπηρετεί μια μεγάλη μερίδα καταναλωτών των νοτίων προαστίων.

aristeridiexodos

Nonews-NEWS: Από τα «Ζάππεια» στη ζοφερή πραγματικότητα...

Nonews-NEWS: Από τα «Ζάππεια» στη ζοφερή πραγματικότητα...: «Τις θυσίες που έχεις κάνει εσύ και η οικογένειά σου τις γνωρίζω καλά και στεναχωριέμαι που χρειάστηκε να γίνουν στη διάρκεια της θητείας...

Καθώς η ημέρα των εκλογών πλησιάζει, οι πολιτικές συζητήσεις σημαδεύονται με όλο και εμφατικότερο τρόπο από σχόλια για τον λαϊκισμό. Οι εξαγγελίες των πολιτικών δυνάμεων του λεγόμενου «κέντρου» μιλούν συνεχώς για ανάγκη συσπείρωσης όλων των «σοβαρών» μπλοκ απέναντι στην άνοδο των λαϊκιστικών σχημάτων (όπως για παράδειγμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α) που δήθεν απειλούν τη χώρα και το έθνος με πραγματική κατάρρευση. Με βάση το δικό τους σκεπτικό, οι πολιτικές επιλογές του λαϊκισμού αποτελούν βασική αιτία κάθε καταστροφής, καθώς επενδύουν στο δημαγωγικό λόγο, στο συλλογικό συναίσθημα οργής και αγανάκτησης, παρά στη λογική και τον κοινό νου, ή στο «ρεαλισμό» και την «υπευθυνότητα» αναφορικά με την κρίση χρέους και τα οικονομικά αδιέξοδα, (για τα οποία υποτίθεται μοναδική ευθύνη φέρουν κάποιες – εξίσου – δημαγωγικές πολιτικές στις οποίες μερικές δεκαετίες πριν επένδυσε ο εγχώριος «πολιτικός» κόσμος). Έτσι, όπως λέει και ο Σεβαστάκης[1], ο λαϊκισμός έφτασε πλέον να λογαριάζεται ως δημιουργός «αν όχι όλων, τουλάχιστον των περισσότερων δεινών τα οποία αντιμετωπίζει η χώρα», με άλλα λόγια, ως η βασική αιτία διαιώνισης των πολιτικών της διαπλοκής, ως ο κατεξοχήν γεννήτορας μιας κουλτούρας ελευθεριότητας και ακατάσχετης μεμψιμοιρίας, η οποία – όντας δήθεν αναπόσπαστο κομμάτι της μεταπολιτευτικής αριστερόστροφης πορείας που ακολούθησε η χώρα από το 1980 και έπειτα (όπως λέει στο η ομάδα του περιοδικού Πρόταγμα[2] στο 6ο τεύχος) – θέτει θανάσιμα εμπόδια στην ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομίας, ενώ την ίδια στιγμή λειτουργεί ως τροχοπέδη για τον ευρωπαϊκό εξορθολογισμό και τον εκδυτικισμό της. Ο λαϊκισμός έτσι εξισώνεται με οποιαδήποτε ενέργεια αποσκοπεί στην αποσταθεροποίηση της κοινωνίας μέσω της επικράτησης μιας κουλτούρας ανομίας και παραλογισμού, που (με βάση τουλάχιστον την αντι-λαϊκιστική ρητορική) σταδιακά και νομοτελειακά οδηγεί στη διάβρωση των θεσμών που εγγυώνται ομαλότητα και σταθερότητα. Κι ενώ αυτός ο ορισμός αποτελεί κατεξοχήν βασική αφήγηση των πολιτικών φορέων της «σοβαρότητας» και της «υπευθυνότητας», μια δεύτερη προσέγγιση αρκεί για να μας οδηγήσει σε διαφορετικά συμπεράσματα.

Αρκετοί θεωρητικοί (όπως ο Ernesto Laclau, η Chantal Mouffe, ο Γιάννης Σταυρακάκης και σχεδόν όλη η σχολή του Essex) έχουν κατά καιρούς συγκρουστεί με την κυρίαρχη θεώρηση του λαϊκισμού ως μια παρεκτροπή της δημοκρατίας προς τη μανία του όχλου, ως τη βασική ουσία του ολοκληρωτισμού και του φασισμού[3]. Για τον Laclau[4] μάλιστα, ένα κίνημα λαϊκιστικό μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει στη διεύρυνση της δημοκρατίας, καθώς ασκεί εξισωτικές έλξεις προς αιτήματα κοινωνικών ομάδων που μένουν στο περιθώριο, λόγω ακριβώς της αντιπροσωπευτικής κρίσης που χαρακτηρίζει τα σύγχρονα τεχνοκρατικά καθεστώτα. Για τον ίδιο, κάθε κίνημα που χαρακτηρίζεται ευρέως ως λαϊκιστικό (ποπουλίστικο) ποντάρει πάνω σε μια συγκεκριμένη και ομογενοποιημένη ταυτοτική ιδιότητα που αποδίδεται στο γενικό σύνολο – τον λαό εν γένει – η οποία λειτουργεί ως φορέας κοινωνικής κινητοποίησης. Αυτή η ταυτότητα φυσικά θα μπορούσε να νοηματοδοτηθεί ποικιλοτρόπως: μπορεί ο λαός ως κενό (και κατ’ επέκταση, ρευστό) σημαίνον να ταυτιστεί αποκλειστικά και μόνο την κοινή καταγωγή, τη φυλή και κάποιες άκαμπτες παραδόσεις, μπορεί όμως να υιοθετήσει και χαρακτήρα αμιγώς δημοκρατικό, θέτοντας αιτήματα που αφορούν τη συμμετοχή, τη διεύρυνση της δημοκρατίας και των πολιτικών δικαιωμάτων, ή ακόμα και την ανατροπή ενός απολυταρχικού καθεστώτος που αφαιρεί βασικές ελευθερίες. Ως εκ τούτου, ο λαϊκισμός είναι πάντοτε ανταγωνιστικός: θέτει σαφή διαχωριστικά όρια μεταξύ δύο στρατοπέδων, μεταξύ των λίγων που ελέγχουν τις αποφάσεις (δηλαδή της ολιγαρχίας) και αυτών που μένουν εκτός, δηλαδή της σιωπηλής πλειοψηφίας, το ανομοιογενές πλήθος που για να αποκτήσει πολιτική και συγκρουσιακή υπόσταση θα πρέπει να συσπειρωθεί και να συνενωθεί κάτω από μια κοινή ομπρέλα – μια εξισωτική αλυσίδα – παραμερίζοντας τις ενδογενείς του αντιθέσεις, και, ως εκ τούτου, συνδιαμορφώνοντας μια κοινή ταυτότητα (για να έρθω και πάλι στα λόγια του Laclau).

Ως εκ τούτου, ο λαϊκισμός θα μπορούσε να αφορά οτιδήποτε: από το κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το Sinn Fein, τους Podemos, το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν,  τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τους συνωμοσιολόγους εθνικιστές, τις αναρχικές πρωτοβουλίες στην Ευρώπη και την Αμερική, τους Τσαβίστας στη Βενεζουέλα και τους Περονιστές στην Αργεντινή, κινήματα αμεσοδημοκρατικά όπως το Occupy Wall Street, οι Αγανακτισμένοι και οι Πλατείες ή ακόμα και ο Μάης του 68 όλα αυτά θεωρούνται ως επί τω πλείστον κινήματα ποπουλίστικα, εφόσον θέτουν ως βασική τους γραμμή το ανταγωνιστικό δίπολο ο «λαός» ενάντια στις «ελίτ». Δημοκρατικά κινήματα (όπως τα παραπάνω) ή αυταρχικά/αντιδραστικά (όπως το Tea Party Movement στις ΗΠΑ και το κίνημα Forconi στην Ιταλία) μπορούμε εξίσου να τα χαρακτηρίσουμε λαϊκιστικά, εφόσον σε κάθε περίπτωση η έννοια «λαός», ως το σύνολο που διέπεται από κοινά συμφέροντα και στερείται βασικών του διεκδικήσεων, αποτελεί το κύριο πολιτικό υποκείμενο που «χρωματίζεται» ανάλογα με την περίσταση και τον προσανατολισμό του κινήματος. Έτσι, για έναν δεξιό εθνικιστή, για παράδειγμα, ο λαός είναι το θύμα μιας συνωμοτικής ελίτ η οποία επιθυμεί να αλλοιώσει την εθνική του υπόσταση μέσω της μαζικής μετανάστευσης, αποδυναμώνοντάς τον εκ των έσω ή, με βάση τουλάχιστον την Αμερικανική εκδοχή του δεξιού λαϊκισμού, ο σκληρά εργαζόμενος μέσος άνθρωπος στερείται τους καρπούς του καθημερινού του κόπου του λόγω της υψηλής φορολογίας που επιβάλουν οι πολιτικές ελίτ με στόχο να συντηρήσουν το υπερδιογκωμένο κράτος πρόνοιας για δικό τους όφελος. Για έναν αριστερό λαϊκιστή, ο λαός αποκτά συχνά «προοδευτική» χροιά, καθώς επιχειρείται – είτε μέσω αγκιτατόρικης απεύθυνσης, είτε με διαγγέλματα, υπογραφές και ψηφίσματα – η συνένωση ακόμα και μειονοτικών αλλογενών κοινοτήτων με το σύνολο, ενάντια σε μια κοινή καταπιεστική εξουσία (πχ Τρόικα, Βερολίνο, Βρυξέλλες) που επιβουλεύεται τον απλό καθημερινό άνθρωπο και δρα εις βάρος του, αφαιρώντας θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα και κεκτημένα δεκαετιών. Συνεπώς, κοινό στοιχείο πολλών εν γένει λαϊκιστικών κινημάτων είναι η σύγκρουση με τη λογική του τεχνοκρατικού σχεδιασμού, ενώ στο λαϊκιστικό φαντασιακό τις περισσότερες φορές απορρίπτεται συλλήβδην οποιαδήποτε καθοδήγηση από κάποια Χ πεφωτισμένη αριστοκρατία.

Με λίγα λόγια, ένα κίνημα ποπουλίστικο ενδέχεται να εμπεριέχει μερικά από τα πιο βασικά στοιχεία της αυθεντικής δημοκρατίας, όπως η εναντίωση στον Πλατωνικό ελιτισμό, βάση του οποίου η πολιτική είναι αναντίρρητο καθήκον μιας κλίκας «ειδικών» – ένας ελιτισμός που επί της ουσίας χαρακτηρίζει τη σύγχρονη λογική της αντιπροσώπευσης των φιλελεύθερων καθεστώτων -, δίνοντας έμφαση στη δόξα (γνώμη). Μπορεί, ωστόσο, να συσπειρώνεται και κάτω από το πρόσωπο μιας χαρισματικής προσωπικότητας η οποία όμως στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στην ανάληψη της εξουσίας, ή αντιστοίχως να στηρίζει ολιγαρχικές, ελιτίστικες και εξίσου αντιλαϊκές αυταρχικές μεθόδους διακυβέρνησης (όπως για παράδειγμα, ο λαϊκισμός υπέρ του νόμου και της τάξης στις ΗΠΑ που στήριξε την κυβέρνηση του Reegan και του Nixon αντίστοιχα). Αυτό φυσικά δε συνεπάγεται ότι κάθε μορφή λαϊκισμού είναι από μόνη της εξισωτική με τη δημαγωγία, τον οπορτουνισμό ή τις αντιδραστικές και αυταρχικές ρητορικές. Η εμπειρική μελέτη, εξάλλου, μας δείχνει ξεκάθαρα πως «είναι δύσκολο να μιλήσουμε για δημοκρατική πολιτική δίχως λαϊκισμό»[5], δεδομένου ότι ποπουλίστικα κινήματα στο παρελθόν αποτέλεσαν τους πρώτους σπόρους κοινωνικών κινητοποιήσεων που συνέβαλαν είτε σε μια δικαιότερη κατανομή του πλούτου (όπως οι εργατικοί αγώνες του προηγούμενου αιώνα, καθώς και κινήματα αγροτών στις ΗΠΑ και την Ευρώπη) είτε στον περιορισμό των φυλετικών διακρίσεων (βλ Civil Rights Movement στις ΗΠΑ). Συνεπώς, όπως λέει και ο Panizza[6], ο ίδιος ο λαϊκισμός μπορεί να αποτελεί αναπόσπαστο καθρέφτη της δημοκρατίας – η πιο αυθεντική της φωνή (με βάση τον Lasch[7]) – καθώς και πεμπτουσία της πιο ριζοσπαστικής της εκδοχής[8]. Η δημοκρατία, όμως, δεν είναι πολίτευμα προστατευμένο από την ίδια την ύβρι (γι’ αυτόν άλλωστε τον λόγο ο Καστοριάδης το ονόμαζε πολίτευμα τραγικό) και, ως εκ τούτου, μια δημοκρατική (λαϊκιστική) διαδικασία μπορεί ανά πάσα στιγμή να παρεκτραπεί, οδηγώντας σε αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που αρχικά επιδίωκε, οδηγώντας σε περαιτέρω γενίκευση συγκρούσεων, βίας και τέλος στην ανάδυση απολυταρχικών καθεστώτων, δίχως ωστόσο κάτι τέτοιο να αποτελεί νομοτέλεια. Αυτό θα το καταλάβουμε καλύτερα αν έρθουμε σε μια σύντομη επαφή με τη σύγχρονη ιστορία.

Μπορεί τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του προηγούμενου αιώνα (όπως ο φασισμός, ο ναζισμός και ο μπολσεβικισμός) να βασίστηκαν σε μια πλατιά πλειοψηφία προκειμένου να κρατηθούν στην εξουσία, ωστόσο αυτό δεν επιβεβαιώνει την ουσιοκρατική Χομπσιανή φιλελεύθερη αφήγηση του ανθρώπου ως homo homini lupus, ότι δηλαδή εκ φύσεως ο άνθρωπος διέπεται από μια ακατάσχετη μανία για εξουσία και κυριαρχία, και ως εκ τούτου αν αφεθεί ελεύθερος, δίχως την καθοδήγηση κάποιου ισχυρού, ντετερμινιστικά θα οδηγηθεί σε μια κατάσταση γενικευμένου χάους, όπου και θα επικρατήσει ο πολέμος όλων εναντίον όλων (bellum omnium contra omnes). Ξεκαθαρίζοντας: το καθεστώς του Χίτλερ, του Φράνκο, του Μουσσολίνι, του Στάλιν ή του Πολ Ποτ δε βάσισαν την ισχύ τους στην ανοιχτή συμμετοχή των μαζών στις αποφάσεις, σε δημοψηφίσματα ή σε κάποια αφήγηση που ήθελε το λαό κυρίαρχο στα πράγματα, μήτε προεικόνιζαν κάποια προλεταριακή διακυβέρνηση δίχως τη σιδηρά πειθαρχία της κεντρικής ηγεσίας. Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να μιλήσουμε αμιγώς για λαϊκισμό όταν αναφερόμαστε στα καθεστώτα αυτά, μιας και η φρίκη που έσπειραν στην ανθρωπότητα δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιων διαδικασιών λαϊκής κινητοποίησης (με τρόπο συμμετοχικό σε ότι αφορά τη λήψη των αποφάσεων), διαδικασίες που – με βάση τις φιλελεύθερες αφηγήσεις – οδηγούν ντετερμινιστικά στην επικράτηση μιας γενικευμένης ανομίας την οποία επωφελούνται διάφορες ομάδες οπορτουνιστών εξουσιομανών δημαγωγών. Μήτε μπορούμε Τοκβιλικά να επικαλεστούμε τη δικτατορία της πλειοψηφίας ενάντια στην καταπιεσμένη μειοψηφία, δεδομένου ότι δεν υφίσταται καμία λαϊκή βούληση πέρα από αυστηρή κομματική καθοδήγηση, η οποία με τη σειρά της εφάρμοζε το φυλετικό ή μαρξιστικό δόγμα, όπως ακριβώς όριζε η επιστημονική θεωρία είτε του εθνικοσοσιαλισμού είτε του μπολσεβικισμού (οι ιστορικοί νόμοι), μια θεωρία που βασικός της κορμός είναι ο κεντρικός σχεδιασμός και η σιδηρά πειθαρχία στις αποφάσεις της (τεχνοκρατικής κατά κάποιον τρόπο) ηγεσίας. Συνεπώς, αυτό που απουσιάζει πλήρως από τα καθεστώτα αυτά είναι ακριβώς το στοιχείο του αυθορμητισμού που συναντάμε διάχυτο στα λαϊκιστικά κινήματα, ενώ την ίδια στιγμή, αυτό που επιβεβαιώνεται στην περίπτωση του ολοκληρωτισμού είναι η ίδια η νεωτερικότητα: το ρασιοναλιστικό παράδειγμα και το έθνος κράτος (το κατεξοχήν δημιούργημα του αστικού φιλελεύθερου κόσμου) στα Χομπσιανά/Βεμπεριανά πρότυπα – αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, στρατός, κατασταλτικοί μηχανισμοί (όπως φυλακές, ψυχιατρεία, χώροι εγκλεισμού, στρατόπεδα συγκέντρωσης) – και φυσικά ο δαρβινισμός (κοινή θεωρία τόσο του οικονομικού/κοινωνικού φιλελευθερισμού όσο και του μπολσεβικισμού/φασισμού).

Σε ότι αφορά τα φασιστικά και ναζιστικά καθεστώτα κυρίως, ήταν το αστικό κράτος που οδήγησε στον αφανισμό 40.000.000 ανθρώπων σε όλη την Ευρώπη, παρά ο αγελαίος όχλος που επιτίθεται σε μετανάστες και Εβραίους. Στα λόγια του Bauman[9], το Ολοκαύτωμα «ήταν ένα παράγωγο του οίκου της νεωτερικότητας», ένα φυσικό αποτέλεσμα όχι μόνο του αιώνιου προ-νεωτερικού αντισημιτισμού, αλλά και της ρασιοναλιστικής κυριαρχίας του αστικού πολιτισμού, κατεξοχήν φορέας της οποίας είναι το κράτος. Εξάλλου ο συνήθης αριθμός των νεκρών ακόμα και έπειτα από συνεχόμενα πογκρόμ συνήθως δεν υπερβαίνει τους εκατό. Αυτό σημαίνει ότι – δίχως την ισχύ του κράτους (δίχως, δηλαδή, τα εξορθολογισμένα μέσα) – θα απαιτούνταν σχεδόν 200 χρόνια καθημερινών διώξεων προκειμένου ο αριθμός των νεκρών να αγγίξει τα οχτώ εκατομμύρια (Εβραίοι, τσιγγάνοι – βλ. Porajmos, ομοφυλόφιλοι) που εξόντωσαν οι ναζί μέσα σε λιγότερο από 4 χρόνια[10]. Επιπλέον, όπως επιβεβαιώνουν οι Agaben και Neocleous[11], το πιο φρικτό καθεστώς εξαίρεσης που διήρκεσε 12 χρόνια (το καθεστώς των ναζί) είχε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του αστικού νεωτερικού πολιτισμού: ο ίδιος ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε στο απεριόριστο τη δυνατότητα που έδινε το φιλελεύθερο Γερμανικό Σύνταγμα σε μια εκλεγμένη κυβέρνηση να αναστέλλει πολιτικές ελευθερίες σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, παραχωρώντας κάθε αρμοδιότητα στα όργανά της να πράξουν οτιδήποτε αυτά κρίνουν αναγκαίο προκειμένου να αποτραπεί κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να θεωρηθεί δημόσιος κίνδυνος (πράγμα που – φυσικά σε πολύ μικρότερο βαθμό –  έπραξε η κυβέρνηση του G.W.Bush στις ΗΠΑ έπειτα από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, που με πρόσχημα την ασφάλεια των πολιτών από την τρομοκρατία, νομοθεσίες που εξασφάλιζαν πολιτικές ελευθερίες ανεστάλησαν, διαδηλώσεις περιορίστηκαν και μετανάστες απήχθησαν από δυνάμεις του FBI). Στην περίπτωση της 11ης Σεπτεμβρίου ο δημόσιος κίνδυνος ήταν κάποιοι «άραβες τρομοκράτες», στην περίπτωση του Χίτλερ «οι Εβραίοι μαζί με τους κομμουνιστές». Καί στις δύο περιπτώσεις, όμως, αυτό που κυριαρχεί είναι η «νομιμότητα» ενάντια στο χάος, με άλλα λόγια, το «συμμάζεμα της ανομίας» μέσω του κρατικού μηχανισμού, εφοδιασμένο με όλα τα απαραίτητα μέσα ώστε να αντιμετωπίσει «τις προκλήσεις του όχλου και την παραβατικότητα». Παρομοίως η δικτατορία των συνταγματαρχών, όπως και αντίστοιχα η δικτατορία του Πινοσέτ στη Χιλή και του Βιντέλα στην Αργεντινή – παρά την υποστήριξη που είχαν από ένα κομμάτι του πληθυσμού των χωρών αυτών – δεν επιβλήθηκαν εξαιτίας κάποιας παρεκτροπής του ανώνυμου πλήθους, αλλά απεναντίας με πρόσχημα την προστασία του δημοσίου συμφέροντος από το χάος και την ανομία των Μαρξιστών και των ταραχοποιών.

Όλη αυτή η εμμονή με τη «νομιμότητα», την πολιτική ορθότητα, καθώς και η κινδυνολογία περί «επικράτησης του απαίδευτου όχλου», όπως τεκμηριώνει ο Neocleous[12], αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του φιλοσοφικού ρεύματος του Διαφωτισμού. Παρότι ο Διαφωτισμός αμφισβήτησε την καταπιεστική απολυταρχία της εκκλησίας και των βασιλιάδων, την ίδια στιγμή (όπως χαρακτηριστικά λέει ο Λοκ και ο Μοντεσκιέ) αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αναστολής μέρους των πολιτικών ελευθεριών (που το ίδιο το ρεύμα προτείνει ενάντια στο μοναρχικό δεσποτισμό) σε περίπτωση που το δημόσιο συμφέρον απειλείται. Έτσι, οι εξουσίες που – τυπικά έχουν την έγκριση της πλειοψηφίας – μπορούν ανά πάσα στιγμή να καταφύγουν σε δικτατορικές μεθόδους διακυβέρνησης για όσο χρονικό διάστημα κρίνεται απαραίτητο (η περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας εμπίπτει ακριβώς πάνω σε αυτό το παράδειγμα). Συνεπώς, οι θεωρίες του Χομπς περί αδυναμίας του ανθρώπου να αυτοκυβερνηθεί – λόγω της εγωιστικής του φύσης – και η αναγκαιότητα ύπαρξης μιας κεντρικής εξουσίας όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκαν μονομερώς από τους φιλοσόφους του Διαφωτισμού, αλλά απεναντίας λειτούργησαν ως ένα βαθμό βασικό αφήγημα πάνω στο οποίο βασίστηκε ολόκληρος ο αστικός πολιτισμός, όπως αναφέρει η Hannah Arendt[13]. Ενώ, με άλλα λόγια, οι φιλελεύθεροι φιλόσοφοι (με εξαίρεση τον Ρουσσώ) απέρριψαν τον πλήρη αποκλεισμό των πολιτών από την άσκηση της πολιτικής (που πρότεινε ο Χομπς), την ίδια στιγμή Χομπσιανές και Πλατωνικές συγκλίσεις αποτέλεσαν βασικοί πυλώνες της σκέψης τους: ο λαός έχει το δικαίωμα να επιλέγει μόνο μια φορά στα τέσσερα χρόνια τους «ειδικούς» που θα τον εκπροσωπούν, αυτούς που θα παίρνουν όλες τις αποφάσεις ερήμην του και που θα επιβάλουν κράτος έκτακτης ανάγκης αν χρειαστεί, όχι όμως να συμμετέχει άμεσα στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στη δικαστική εξουσία και να ελέγχει συνεχώς με τρόπο ουσιαστικό και ενδελεχή κάθε δημόσιο φορέα.
Με λίγα λόγια, ο λαός εξακολουθεί, ακόμα και στη φιλοσοφία των φιλελεύθερων, να θεωρείται «ανίκανος» να αναλάβει πολιτικές ευθύνες (μεταβιβάζοντάς τες σε τρίτους), λόγω της έμφυτης αγελαίας τάσης του ανώνυμου πλήθους να οδηγεί την κοινωνία στην απόλυτη καταστροφή. Αυτή η θεώρηση αποτελεί βασικό πυρήνα της σκέψης των αντιλαϊκιστών, και συνάμα αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης Ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης στροφής. Η γνωστή «θεωρία των άκρων»[14] στοχεύει ακριβώς στην ενίσχυση αυτού του ελιτισμού, καθώς αυτοσκοπός της δεν είναι η ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό (όπως επίμονα διατείνονται διάφοροι σεχταριστές αριστεροί και αναρχικοί ιδεολόγοι), αλλά η εκβιαστική κινδυνολογία που προωθεί την περαιτέρω περιθωριοποίηση της δημόσιας σφαίρας, πατώντας (επικοινωνιακά) πάνω στο ιστορικό παράδειγμα του ολοκληρωτισμού και παρερμηνεύοντάς το δογματικά (πάντα κάτω από το φιλελεύθερο πρίσμα της έμφυτης ανθρώπινης ιδιοτέλειας που, νομοτελειακά, οδηγεί στην ύβρη). Με βάση λοιπόν τη θεωρία αυτή, οποιοσδήποτε κινητοποίηση αμφισβητεί τα μέτρα λιτότητας, την εξαθλίωση και το μαρασμό παραπέμπει σε κάποιου είδους ιντριγκαδόρικη αγκιτάτσια μερικών γραφικών αιμοβόρων Σταλινικών που στοχεύουν στην κατάληψη της εξουσίας με τη βία (αυτών, δηλαδή, που θα μας καταντήσουν Κούβα). Ταυτοχρόνως, η ροπή μεγάλης μερίδας του πληθυσμού που αμφισβητεί την παγκοσμιοποίηση, την πολιτική ορθότητα και την αθρόα μετανάστευση επιλέγοντας να μένει προσηλωμένη στη γλώσσα και τις παραδόσεις της εκλαμβάνεται από την αριστοκρατία του πνεύματος ως μια επικίνδυνη «τάση εκφασισμού της κοινωνίας» (θεώρηση που βρίσκει σύμφωνους και πολλούς αναρχικούς, οι οποίοι στην εμμονή τους με τον αντιμικροαστισμό και τον προοδευτισμό, ευθυγραμμίζονται πλήρως με τη λαοφοβία των νέων φιλελεύθερων, όπως ακριβώς είχε συμβεί κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων του 2011). Ως εκ τούτου, η αδιαμφισβήτητη απόρριψη του λαϊκισμού – η ταύτισή του δηλαδή με το στοιχειό του ολοκληρωτισμού, του φασισμού και του Σταλινισμού στα πλαίσια της αγιοποίησης του «κέντρου» ενάντια στα «έκνομα άκρα» – όπως ο Laclau τονίζει επίσης[15], οδηγεί στη συνολική απόρριψη της πολιτικής δράσης, ενδυναμώνοντας όλο και περισσότερο την ισχύουσα κοινωνική θέσμιση και την ανάθεση της εξουσίας στις ολιγαρχίες, στην αξίωση του να κυβερνούν οι λίγοι «άριστοι». Φυσικά, δε θα φάνταζε καθόλου υπερβολή αν στο άμεσο μέλλον φτάναμε ακόμα και στο σημείο «οι ίδιες οι εκλογές να θεωρούνται, λίγο πολύ, κερκόπορτα του λαϊκισμού»[16], (δεδομένης της ενίσχυσης λαϊκιστικών κομμάτων στην Ευρώπη).
Τη στιγμή λοιπόν που οι παραδοσιακές δυνάμεις του κέντρου όχι μόνο μοιάζουν ανίκανες να ανοίξουν διόδους που θα μεταφέρουν λαϊκά αιτήματα αλλά λειτουργούν ως μέσα καταστολής επενδύοντας στην τρομολαγνία και το φόβο, η ανάπτυξη αντισυστημικών λαϊκιστικών κινημάτων χρίζει επιτακτικής ανάγκης. Ο λαϊκισμός αποτελεί μια από τις βασικότερες οδούς ώστε να οικοδομηθεί το πολιτικό πεδίο καθώς εξυψώνει τους ασθενέστερους (αυτούς που βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας) θέτοντάς τους πρωταγωνιστές στις πολιτικές και κοινωνικές τριβές, ενάντια στα αδιέξοδα της τεχνοκρατίας. Εξάλλου «οι λαϊκές ταυτότητες εμπεριέχουν περισσότερη κοινή λογική από ότι οι άκαμπτες ιδεολογίες που κυριαρχούν στις δημόσιες συζητήσεις»[17]. Το κατά πόσο, φυσικά, αυτές οι επικλήσεις έχουν θετικά αποτελέσματα, δεν είναι της παρούσης. Παρόλα αυτά, η ίδια η ιστορία μας έχει δείξει ότι από τη μια λαϊκιστικά κινήματα κατάφεραν και ώθησαν αποκλεισμένες ομάδες στο προσκήνιο των γεγονότων, ενώ πολλές φορές τέτοιου είδους κινητοποιήσεις οδήγησαν σε αποκλεισμό άλλων κοινωνικών ομάδων, και αυτό συνίσταται ακριβώς στην τραγικότητα της δημοκρατίας, η οποία δεν μπορεί να προβλεφθεί μήτε μπορεί να αποφευχθεί με κατασταλτικά μέτρα και περιορισμούς. Βέβαια, όπως είχε πει και ο Μακιαβέλλι[18] (επιβεβαιώνοντας τα παραπάνω ιστορικά παραδείγματα μερικούς αιώνες πριν λάβουν σάρκα και οστά), τα εγκλήματα των βασιλιάδων και των ηγεμόνων είναι πολύ περισσότερα σε σύγκριση με αυτά που διαπράττει ο ίδιος ο λαός. Κι εφόσον λοιπόν ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι απλά μια εικασία, αλλά απεναντίας μια ιστορική αλήθεια, δεν μας μένει παρά να θεωρούμε επιτακτική ανάγκη την ενίσχυση των λαϊκιστικών φωνών όσο το δυνατό περισσότερο γίνεται. Προτού όμως προσφύγουμε σε κάτι τέτοιο, θα πρέπει να εξετάσουμε ένα ακόμα τελευταίο ζήτημα: μπορεί ο λαϊκισμός να αποτελεί δίοδο για τη διεύρυνση του πολιτικού πεδίου, ωστόσο πολλές φορές λαϊκιστικά κινήματα κατέληξαν (παραδόξως) απλά και μόνο στη βελτίωση του κοινοβουλευτισμού εξαντλώντας τα πολιτικά διακυβεύματα σε ζητήματα της κάλπης, όπως (για παράδειγμα) οι πλατείες τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ισπανία που αντί να θέσουν το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας ως αυτοσκοπό μιας πολιτειακής αλλαγής, κατέληξαν να συσπειρωθούν γύρω από την ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και των Podemos αντίστοιχα, ή κινήματα σεξουαλικών μειονοτήτων που υπέστησαν φαγοκυττάρωση από τη μαρκετίστικη φιλελεύθερη ιδεολογία.

Προκειμένου λοιπόν να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, δεν έχουμε παρά να θέσουμε ως συνολική ταυτότητα τις αξίες που πρεσβεύει το πολιτικό ον, ο ανθρωπολογικός τύπος δηλαδή που συνεχώς αμφισβητεί κάθε δοσμένη νόρμα και αξία, που διέπεται από τη λογική της δημόσιας σφαίρας και αντιτίθεται στην ανάθεση της πολιτικής σε αντιπροσώπους. Ως εκ τούτου, δεν έχουμε ανάγκη απλά από μια λαϊκή κινητοποίηση που μέσα σε λίγες εβδομάδες θα ξεφουσκώσει, αλλά από μια συλλογική αναγέννηση η οποία θα σκάψει βαθύτερα στο ζήτημα των δημοκρατικών διεκδικήσεων, από ένα λαϊκισμό δηλαδή που θα ξεπεράσει τον εαυτό του (μετα-λαίκισμός), που θα καταστήσει την άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στην άσκηση της εξουσίας ως απόλυτο αυτοσκοπό. Η κατάκτηση της δημοκρατίας δε φαίνεται ότι θα έρθει μέσα από σποραδικές εκδηλώσεις αντίδρασης και αγανάκτησης ούτε από αφορισμούς και προσκολλήσεις σε διαφόρων ειδών θεολογίες του παρελθόντος. Απεναντίας, απαιτούνται συνεχόμενες προσπάθειες κοινωνικών ζυμώσεων, συνδιαμορφώσεων και ανοιχτής επικοινωνίας, μέσα από λαϊκές συνελεύσεις και κοινωνικές δράσεις, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς διαχωρισμούς σε αυτόνομους, αναρχικούς, αριστερούς ή πατριώτες, μαύρους, λευκούς, γηγενής ή μετανάστες, θέτοντας ως σημείο εκκίνησης για την πραγματοποίηση του προτάγματος για ίση συμμετοχή ισότιμων μελών μιας κοινωνίας.

Σημειώσεις:

[1] Βλ. Νικόλας Σεβαστάκης και Γιάννης Σταυρακάκης Λαϊκισμός και Κρίση, (2013 Νεφέλη: Αθήνα). Δοκίμιο του Ν.Σεβαστάκη, σελ.15. [2] Πολιτική Ομάδα για την Αυτονομία, Πρόταγμα (2013) 6ο τεύχος. Βλ, Το «τέλος της Μεταπολίτευσης;» Μια χαρτογράφηση του πεδίου σύγκλισης μεταξύ ακροδεξιάς και φιλελευθερισμού. σελ.29-92. [3] Βλ. α) Peter Fritzsche, Rehearsals for fascism: populism and political mobilization in Weimar Germany, 1990, Oxford University Press, και β)  Gino Germani, Authoritarianism, Fascism, and National Populism, 1978, Transaction Publishers. [4] Ernesto Laclau, 2007. On Populist Reason. 2 Nd ed. London: Verso. [5] Margaret Canovan, «Εμπιστοσύνη στο λαό!: ο λαϊκισμός και οι δύο όψεις της δημοκρατίας», Φάκελος «Λαϊκισμός και Δημοκρατία», Σύγχρονα Θέματα, 2010, σελ. 15-23 [6] Βλ. Francesco Panizza, 2005. Populism and The Mirror of Democracy. New York: Verso Books [7] Christopher Lasch, 1995. The Revolt of the Elites and the Betrayal of Democracy. US: Norton. Βλ. κεφάλαιο “Communitarianism or Populism” (σελ. 92-115) [8] Margaret Canovan, 1981. Populism. London: Junction Books. [9] Zygmunt Bauman, 1989. Modernity and The Holocaust. New York: Cornell University Press Ithaca. [10] Sapini, P., J., & Silver, M., 1980. Survivors, Victims and Perpetrators: Essays in the Nazi Holocaust. Washintgon: Hemisphere Publishing Corporation [11] Giorgio Agamben, 2005, State of Exception, The University of Chicago Press, και β) Mark Neocleous, 2010, Security, Liberty and the Myth of Balance: Towards a Critique of Security Politics. [12] Από: Mark Neocleous, 2010, Security, Liberty and the Myth of Balance: Towards a Critique of Security Politics. [13] Βλ. Hannah Arendt, 1976, The Origins of Totalitarianism. California: A Harvest Book, σελ, 123-157. [14] O πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Commission, José Manuel Barroso, σε συνέντευξή του στο περιοδικό Time Online, στην ερώτηση «τί σας ανησυχεί στην Ευρώπη σήμερα;» απαντά: «μάλλον η άνοδος ορισμένων λαϊκιστικών κινημάτων στα άκρα του πολιτικού φάσματος». [15] Από Ernesto Laclau, 2007 (On Populist Reason. 2 Nd ed. London: Verso), βλ. Εισαγωγικό σημείωμα. [16] Βλ. Νικόλας Σεβαστάκης και Γιάννης Σταυρακάκης, Λαϊκισμός και Κρίση, σ.69, (2013 Νεφέλη: Αθήνα). Δοκίμιο του Γ.Σταυρακάκης, σ.69 [17] Όπως [7], σελ. 111. [18] Niccolo Machiavelli, 2003, The Discources, London: Penguin Books
eagainst.com

Τι θα πει ο Σαμαράς στον Τσίπρα στο τηλέφωνο;

O κ. Σαμαράς έχει μεγάλες προσωπικές ευθύνες για την επερχόμενη, ιστορική ήττα της ΝΔ στις εκλογές της Κυριακής. Από την αρχή, η εκλογική στρατηγική της ΝΔ βασίστηκε στην πεποίθηση του προέδρου της ότι θα πρόκειται για...
"εκλογικό περίπατο" και πάνω σε αυτό δεν σήκωνε κουβέντα. Όπως είχε διαφανεί και τους προηγούμενες μήνες σε αρκετές περιπτώσεις, ο κ. Σαμαράς είχε πέσει σε ένα κλασικό λάθος στην πολιτική: είχε πιστέψει την προπαγάνδα του. Δεν είχε καθόλου συνειδητοποιήσει τις δραματικές αλλαγές που σημειώθηκαν στην ελληνική κοινωνία, τα 2,5 χρόνια της πρωθυπουργίας του.


 Έτσι, όταν ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος πίστευε ακράδαντα ότι η επίκληση των κυβερνητικών "επιτυχιών" και η επανάληψη της εκστρατείας του φόβου στα πρότυπα του 2012, θα ανέτρεπαν την πρωτοπορία του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν οι δημοσκοπήσεις επέμειναν για το αντίθετο, άρχισαν να την πληρώνουν πρώτα οι "πλασιέ" της δικής του πολιτικής και ύστερα οι "αγγελιοφόροι". Ο σκηνοθέτης της εκστρατείας απολύθηκε ενώ για τους συνεργάτες του κ. Σαμαρά αποτελεί "επικίνδυνη αποστολή" η ενημέρωση του για τα συνεχή κακά μαντάτα από τις δημοσκοπήσεις. 

Πάνω στον πανικό αποφασίστηκε να το γυρίσει σε Μαυρογιαλούρο υποσχόμενος και φοροελαφρύνσεις, την στιγμή που ο προυπολογισμός του 2015 προβλέπει πρόσθετα έσοδα 1,5 δις ευρώ από φόρους, αλλά ούτε αυτή η στροφή περπάτησε. Έκτοτε ο κ. Σαμαράς έχει χάσει πλήρως την ψυχραιμία του, τσαλαβουτώντας από τις εικόνες στα δημόσια κτίρια που θέλει να κατεβάσει ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Ξηρό ή τις δολοφονίες στο Charlie Hebdo, σε οτιδήποτε δηλαδή νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει το κλίμα και να ενισχύσει το προφίλ του. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η προφανώς εσκεμμένη διαρροή του βίντεο με τον "ερωτικό Σαμαρά" , αν συγχρόνως δεν καλύπτει και άλλες ψυχολογικές ανάγκες(τον Σεπτέμβριο το πρωθυπουργικό γραφείο είχε καταγγείλει μια γελοιογραφία που, σε τρίτο συνειρμό, μπορεί να υπονοούσε ότι ο κ. Σαμαράς έχει πρόβλημα με το ερωτικό του λίμπιντο).

Το αποκορύφωμα ήρθε χθες, όταν ο πρόεδρος της ΝΔ, που υποτίθεται ότι δίνει αγώνα για να επαναπατριστούν η μεσαία τάξη και οι αναποφάσιστοι κεντρώοι ψηφοφόροι, δήλωσε αποφασισμένος να μην επιτρέψει να εγκατασταθούν στη χώρα "τα σοβιέτ και ο κομουνισμός"! Μπορεί να του αρέσουν τα "φωτιά και τσεκούρι" του Μάκη Βορίδη, που τουλάχιστον είναι κουμπάρος και του Λε Πεν, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι οι εμφυλιοπολεμικές κραυγές αποδιώχνουν τους ψηφοφόρους του βασικού target group;  Πιστεύει κανείς στη NΔ ότι το 2015 οι ψηφοφόροι θα επηρεαστούν από τον επερχόμενο.. κομουνιστικό κίνδυνο; Τα πράγματα δείχνουν να ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο: δεν πρέπει κάποιος να πληροφορήσει τον πρόεδρο ότι το 1989 έπεσε το τείχος του Βερολίνου και δύο χρόνια αργότερα διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση; Μήπως να του δείξουν πρώτα την ταινία Goodbye Lenin, ώστε να του το φέρουν στα μαλακά; 

Οι εξελίξεις είναι λιγότερο αστείες αν σκεφτεί κανείς την εθνική βλάβη που προκαλούν η επαναφορά του Grexit, το παιχνίδι με τις καταθέσεις και οι προειδοποιήσεις για χρεοκοπία. Ίσως δεν υπάρχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία, ένας πρωθυπουργός να διαλαλεί ότι η χώρα του θα χρεοκοπήσει αν νικήσει ο αντίπαλος του. Ούτε υπάρχει προηγούμενο τηλεοπτικού σποτ, σαν και αυτό που κυκλοφόρησε η ΝΔ προχθές. 

Ο κ. Σαμαράς είχε την επιλογή μιας προεκλογικής εκστρατείας στα πρότυπα του Ράλλη του 81, του Μητσοτάκη του 1993 ή του Καραμανλή το 2009, των προέδρων της ΝΔ που έχασαν την πρωθυπουργία χωρίς να συμπαρασύρουν στην ήττα τους και την χώρα. Πιθανότατα θα έχανε και πάλι. Αλλά θα περνούσε στην ιστορία σαν ένας πολιτικός που μπορεί να έκανε καταστροφικά λάθη αλλά προσπάθησε για κάτι και παρέδωσε την εξουσία ομαλά, όπως συμβαίνει σε όλες τις δημοκρατικές χώρες.  Αναρωτιέται κανείς,  μετά από όλα αυτά, με τι μούτρα θα τηλεφωνήσει την Κυριακή το βράδυ στον Τσίπρα, για να τον συγχαρεί για την νίκη του. Αλλά αλήθεια, θα του τηλεφωνήσει; 

Στέλιος Κούλογλου 
tvxs.gr

EUROSTAT : ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΣΤΟ 176% ΤΟΥ ΑΕΠ, ΑΠΟ 171% ΠΕΡΣΙ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ – ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ SUCCESS STORY

Αν και ο κ. Σαμαράς στις ομιλίες του παρουσιάζει τους αριθμούς που θέλει ο ίδιος, ανάλογα με τις «χειρουργικές» επεμβάσεις της ΕΛΣΤΑΤ και του επικεφαλής της κ. Ανδρέα Γεωργίου, οι μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης έρχονται να ακυρώσουν τις προεκλογικές φανφάρες και τα επικοινωνιακά τρικ της δημιουργικής λογιστικής.

Στο 176% του ΑΕΠ έφτασε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το τρίτο τρίμηνο του 2014, έναντι 171% του ΑΕΠ ένα χρόνο πριν, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat που δόθηκαν σήμερα, Πέμπτη (22/01/2015) στη δημοσιότητα.
Το δημόσιο χρέος στην ευρωζώνη διαμορφώθηκε, κατά μέσο όρο, στο 92,1% του ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του 2014, έναντι 91,1% του ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του 2013.
Στην «ΕΕ των 28» το δημόσιο χρέος έφτασε το 86,6% του ΑΕΠ, ενώ ένα χρόνο πριν ήταν στο 85,3% του ΑΕΠ.
Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, το δημόσιο χρέος το τρίτο τρίμηνο του 2014 έφτασε το 176% του ΑΕΠ (315,5 δισ. ευρώ), έναντι 177,5% του ΑΕΠ (317,5 δισ. ευρώ) το δεύτερο τρίμηνο του 2014 και 171% του ΑΕΠ (317,7 δισ. ευρώ) το τρίτο τρίμηνο του 2013.
Το υψηλότερο δημόσιο χρέος στην ΕΕ κατέγραψε, το τρίτο τρίμηνο του 2014, η Ελλάδα (176%) και ακολουθούν η Ιταλία (131,8%), η Πορτογαλία (131,4%) και η Ιρλανδία (114,8).
Το χαμηλότερο χρέος κατέγραψε η Εσθονία (10,5%), το Λουξεμβούργο (22,9%) και η Βουλγαρία (23,6%).
Σε σχέση με το τρίτο τρίμηνο του 2013, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε 18 κράτη-μέλη της ΕΕ και μειώθηκε σε δέκα. Οι μεγαλύτερες αυξήσεις σημειώθηκαν στη Σλοβενία (+16,8 ποσοστιαίες μονάδες), στην Κροατία (+7,3) και στη Βουλγαρία (+6,6). Τη μεγαλύτερη μείωση δημόσιου χρέους κατέγραψε η Ιρλανδία (-9,4), η Πολωνία (-8,0) και το Λουξεμβούργο (-5,0).
Αυτή την Ελλάδα παραδίδει ο Αντώνης Σαμαράς που κατά δήλωσή του έχει «φτύσει αίμα» για να σώσει τη χώρα. Το ψέμα έχει βέβαια κοντά ποδάρια και η αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια όσο κι αν οι απερχόμενοι σωτήρες προσπαθούν να την «κρύψουν» κάτω από το χαλί.

www.newsbomb.gr

«Ποτάμι»: Να τα αλλάξουμε όλα, εκτός από το lavout

Πηγή: «Δρόμος της Αριστεράς»

Ο  τίτλος είναι από εύστοχο σχόλιο ανθρώπου που είδε με ποιον τρόπο η προεκλογική αφίσα του Ποταμιού έχει αντιγράψει διαφήμιση για... τσάντες. Στη θέση του μοντέλου ποζάρει ανέμελα ο... μεγάλος αρχηγός που θέλει «να τα αλλάξει όλα» χωρίς να «καταστρέφει την Ελλάδα», μπηχτή που απευθύνεται στον ΣΥΡΙΖΑ που, προφανώς, είναι ο καταστροφέας.

Tο Ποτάμι, ένα κόμμα-κατασκευή, είναι προφανές ότι «πουλάει» τον εαυτό του σαν ένα οποιοδήποτε προϊόν: Μια τσάντα εν προκειμένω. Προφανώς έγινε πρώτα έρευνα αγοράς, βρέθηκε η συνταγή που θα μπορούσε να αγγίξει ένα κρίσιμο τμήμα των ψηφοφόρων, επιλέχθηκαν τα κατάλληλα συνθήματα και οι «θέσεις» που καλύπτουν τις ανάγκες των καταναλωτών. Να ταιριάζει με το σύγχρονο life style.

Κάθε εποχή έχει και το κόμμα-σφήνα που βοηθά, ως από μηχανής θεός, την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος.
Κάποτε ήταν η Πολίτική Άνοιξη του Σαμαρά, ακολούθησε το ΛΑΟΣ, ξεπετάχτηκε η Χρυσή Αυγή, έγινε η παρθενογένεση του Ποταμιού. Δεν ξέρω αν προσέξατε ότι έχει τερματιστεί η ανελέητη προβολή του νέο-ναζιστικού κόμματος. Θυμάστε ότι το 2102 βλέπαμε παντού χρυσαυγίτες;

Το προϊόν Ποτάμι πέραν της trendy παρουσίας που στοχεύει σε μερίδα της νεολαίας και ψηφοφόρων των βορείων προαστίων που βλέπουν πολύ μπανάλ να ψηφίσουν κάποιο από τα άλλα κόμματα, ποντάρει όλο και πιο πολύ στον συντηρητισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλο μέρος της προεκλογικής του εκστρατείας γίνεται με την προβολή σποτ με ηλικιωμένους που μιλούν για τις καταθέσεις τους -που είναι δικές τους. Σαφής πάλι ο υπαινιγμός για τους «κομμουνιστές που θα μας πάρουν τις καταθέσεις»...

Από την άλλη, το προϊόν-Ποτάμι επειδή δεν θέλει να έχει ημερομηνία λήξης και να πάρει παράταση (σαν το παστεριωμένο γάλα κρατάει και λίγη «αριστεροσύνη» για την επόμενη μέρα), ελπίζοντας πως θα έχει τις κρίσιμες έδρες στη Βουλή ώστε να έχει λόγο στον σχηματισμό και την πολιτική της επόμενης κυβέρνησης.

Είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο είναι ευκταίο και από τους πρώην(;) εργοδότες του κ. Θεοδωράκη.

Καλό είναι, πάντως, στους σχεδιασμούς τους να μην ξεχνούν:

«Το lifestyle είναι μαγικό. Από μηδενικό σε κάνει νούμερο»...

Μαρία Αντουανέτα Θεοδωράκη

του Φέλιξ

Ο Σταύρος ένωσε τις παλάμες του μπροστά στο πρόσωπό του σα να ετοιμαζόταν για προσευχή και εξακόντισε το τρομερό επιχείρημα στο άναυδο κοινό του Νίκου Χατζηνικολάου. Ο μοναδικός άνθρωπος μετά τον Ευάγγελο Βενιζέλο που όταν μιλάει μόνος του μοιάζει Θεός και ταυτόχρονα προσκυνητής του εαυτού του, είχε μόλις εκστομίσει τη λύση για την ελληνική κρίση. Ποιός νεοφιλελευθερισμός,ποιά σχολή του Σικάγου, ποιές μεταρυθμίσεις,ποιός ριζοσπαστισμός; Όλα μπούρδες. Ο Σταύρος Θεοδωράκης με έναν Αντουανετισμό γειτονιάς και τηλεόρασης ταυτόχρονα, έχει τη λύση. Σταματήστε να τρώτε.

Σε 40 δευτερόλεπτα κατάφερε να απαντήσει γιατί όσα λένε κάτι αριστεροί και πεινασμένοι είναι ανοησίες. Το επιχείρημα πως αν δοθούν μισθοί σε εργαζόμενους θα τονωθεί η Οικονομία είναι ανόητο. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο Σταύρος ο οποίος μάλλον κάτι άκουσε από την Ξαφά αλλά δεν το εμπέδωσε σωστά "ούτε πρωτοετής φοιτητής Οικονομίας δεν τα λέει αυτά. Γιατί τι θα κάνει αυτός που θα ανέβει ο μισθός του;Θα αγοράσει βενζίνη, εισαγόμενο είδος,τρόφιμα κατά 40% εισαγόμενο είδος, οπότε θα ανέβουν οι εισαγωγές και το έλλειμμα". Καταστρέφεται λοιπόν η Οικονομία.

Οπότε αν δεν έχετε να φάτε, φάτε παντεσπάνι, ντόπιο κατά προτίμηση για να μην ανέβουν οι εισαγωγές και το έλλειμμα.

Η Αντουανετική αριθμητική του Σταύρου, δεν συμπεριλαμβάνει βεβαίως τον ίδιο, ο οποίος αγοράζει ακριβά εισαγόμενα ρούχα και παπούτσια,γκατζετάκια τα οποία επιδεικνύει, σακίδια γνωστής μάρκας του εξωτερικού, και χιπστερομοντερνιές κάθε είδους. Από το μποξεράκι ως τα γυαλιά του και από τις κάλτσες ως το αυτοκίνητό του ο Σταύρος είναι εισαγόμενος και συνεπώς "ελλειματικός". Επίσης στο μυαλό του Σταύρου, ο ανθρώπινος μισθός είναι εχθρός της ανάπτυξης και όχι ανάγκη, ενώ για τον ίδιο ο παχυλός μισθός από τα κανάλια συμπεριλαμβανομένης και της ΕΡΤ και τα έσοδα είναι μάλλον κάτι άλλο.

Είναι προφανές πως διαβάζοντας τα κλασσικά εικονογραφημένα του νεοφιλελευθερισμού για αρχάριους επειδή ίσως τα συγγράμματα του Φρίντμαν έπεφταν βαριά, ο Σταύρος κατάλαβε αυτό που είπε.

Δεν ξέρω αν σε κάποιους θυμίζει τους κυνικούς του νεοφιλελευθερισμού, εμένα μου θυμίζει εκείνο τον αφελή και αγράμματο χωρικό ο οποίος είχε αγοράσει ένα γάιδαρο τον οποίο δεν τάιζε. Όταν μετά από καιρό τον ρώτησε ο κουμπάρος του τι κάνει ο γάιδαρος αυτός απάντησε "να μωρέ ότι τον είχα μάθει να μην τρώει, ψόφησε".

Άραγε αυτή η οικονομική σοφιστεία περί μισθών που δημιουργούν έλλειμα ισχύει και για τους επιχειρηματίες που παίρνουν πολλά ή μόνο για εργαζόμενους; Δηλαδή οι νταβατζήδες με τα υπερκέρδη αγοράζουν εισαγόμενα και δημιουργούν έλλειμα ή την οικονομική αυτή λειτουργία την έχει μόνο η πλέμπα;

Πηγή:

http://www.koutipandoras.gr/article/131741/maria-antoyaneta-theodoraki

Το βίντεο:

Τι είπε ο "φωστήρας"!

Φωνές για διαγραφή χρέους στον διεθνή Τύπο

Το ζήτημα της διαγραφής του ελληνικού χρέους βρίσκεται στο επίκεντρο δημοσιευμάτων του ξένου Τύπου.

Στο Guardian δημοσιεύεται ανοικτή επιστολή 35 διεθνούς φήμης οικονομολόγων, στην οποία επισημαίνεται πως αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι “διαγραφή του χρέους, τερματισμό της λιτότητας και ανάπτυξη”. “Καλούμε λοιπόν την τρόικα να διαπραγματευτεί με καλή πίστη με την ελληνική κυβέρνηση, ώστε να υπάρχει μια ακύρωση ενός μεγάλου μέρους του χρέους και νέους όρους αποπληρωμής οι οποίοι υποστηρίζουν την ανοικοδόμηση μιας βιώσιμης οικονομίας. Αυτή η διευθέτηση θα πρέπει να σηματοδοτήσει την αρχή ενός νέου πλαισίου πολιτικής της ΕΕ…”, αναφέρουν και προσθέτουν:

“Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να ξεκινήσει μια πλήρως ανεξάρτητη έρευνα για την ιστορική και συστηματική αποτυχία της διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών (συμπεριλαμβανομένων των στοιχείων της διαφθοράς) που οδήγησαν στη συσσώρευση του χρέους, την απόκρυψη της φύσης και του μεγέθους του και την ανεπαρκή/ αναποτελεσματική χρήση των δημόσιων πόρων”.

Ανάλογη είναι και η τοποθέτηση του Γερμανού οικονομολόγου, Ντιρκ Σούμαχερ, εκ των κορυφαίων στελεχών της  αμερικανικής Goldman Sachs, ο οποίος σε συνέντευξή του στη “Ντι Πρέσε”, ανέφερε πως “ίσως πρέπει να γίνει ακόμη μια διαγραφή του χρέους της Ελλάδας”.  Χρειάζονται σίγουρα εξαιρετικά μεγάλες προσπάθειες για να βρει η χώρα και πάλι την πορεία της, αλλά η ίδια δεν έχει άμεσα ανάγκη τεράστιας αναχρηματοδότησης, σημειώνει, προσθέτοντας πως, εάν η Ελλάδα αναπτυσσόταν με υψηλό ρυθμό τα επόμενα χρόνια, θα μπορούσε μάλιστα να σταθεροποιηθεί το ύψος του χρέους.

Υπέρ του κουρέματος του χρέους τάσσεται και ο καθηγητής οικονομίας του πανεπιστήμιου της Βρέμης Ράντολφ Χίκελ, ο οποίος όπως αναφέρει το Focus “προτείνει πάνω από 80% κούρεμα για την Ελλάδα”. “Σε αντίθεση με την γερμανική κυβέρνηση ο Χίκελ προβλέπει κίνδυνο μετάδοσης της κρίσης σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδος από το ευρώ. Σε κίνδυνο θα βρίσκονται η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία”, αναφέρει το Focus, σημειώνοντας πως “ορθή θα ήταν κατ΄αυτόν μια στρατηγική τριών αξόνων: (…) κούρεμα 80% κατά το πρότυπο της συνθήκης του Λονδίνου του 1953 (…) ανασυγκρότηση της οικονομίας και των υποδομών στο πνεύμα του σχεδίου Μάρσαλ (…) μέτρα κατά της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής”. “Ο Χίκελ θεωρεί την μέχρι σήμερα σωτηρία έως το τέλος του 2014 αποτυχημένη (…) το δημόσιο χρέος της Ελλάδος αυξήθηκε (…) η μερική διαγραφή πλέον τον 100 δις την άνοιξη του 2012 δεν την ξελάφρωσε καθόλου (…) μειώθηκε η συνολική οικονομική παραγωγή κατά το 1/4 (…) η αναμενόμενη ανάπτυξη κατά 2% δεν είναι σημάδι βελτίωσης (…) Η καταγεγραμμένη ανεργία βρίσκεται στο 27%, κάθε δεύτερος νέος είναι άνεργος”.

Ενδεικτικό του κλίματος είναι και τα δημοσιεύματα για μια ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα, μιλώντας στην Ιταλική τηλεόραση, εξέφρασε την ελπίδα “ο ελληνικός λαός να αντιδράσει κατά των άδικων πολιτικών που του έχουν επιβληθεί”. “Αθήνα, οι κατηγορίες στην Τρόικα: σώθηκαν οι τράπεζες και όχι οι Έλληνες”, είναι ο τίτλος άρθρου της La Repubblica, το οποίο αναφέρεται σε μελέτη της βρετανικής μη κυβερνητικής οργάνωσης Jubilee Debt Campaign. “Λιγότερο από το 10% των 240 δις που δόθηκαν υπό την μορφή δανείου στην Ελλάδα, κατέληξε πραγματικά στους πολίτες. Με τα υπόλοιπα πληρώθηκαν οι τόκοι ή στηρίχθηκε ο τραπεζικός τομέας. Τα συμπεράσματα της μελέτης αποτελούν στήριξη στο εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ζητά περικοπή του χρέους για να δοθεί νέα ώθηση στην οικονομία”.

Στη US News ο Μάρκ Βάισμπροτ, επικεφαλής του Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας της Ουάσινγκτον, ανέφερε πως “η Ελλάδα έχει μια πραγματική επιλογή”. “Οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν πρέπει να πτοούνται και να ψηφίσουν κατά του κόμματος που απορρίπτει τη λιτότητα”. “Το πιο σημαντικό… Η Ελλάδα έχει αρκετή διαπραγματευτική δύναμη που δεν έχει χρησιμοποιηθεί”, σημειώνει. “Ο Αντώνης Σαμαράς έχει αφιερώσει την προεκλογική του εκστρατεία σε μηνύματα φόβου. Μια από τις τελευταίες διαφημίσεις παρουσιάζει τις τρομακτικές εξελίξεις σε περίπτωση που κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ”, γράφουν οι New York Times και προσθέτουν πως βρισκόμαστε “λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές που θα μπορούσαν να αλλάξουν πορεία για την Ελλάδα και να τροφοδοτήσουν μια ευρύτερη συζήτηση σχετικά με τις πολιτικές λιτότητας σε όλη την Ευρώπη”.

Για “επανάσταση στην κάλπη”, κάνει λόγο η Die Zeit. “Εάν η Ελλάδα εκλέξει την Κυριακή μια νέα κυβέρνηση, οι πολίτες πιθανότατα θα απορρίψουν την μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πολιτική της λιτότητας και επομένως και το οικονομικό δόγμα της ευρωκρίσης όπως το υπερασπίζεται η Αγκελα Μέρκελ”. “Ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του παρουσιάζονται ως ο αντίποδας του αποσυντεθειμένου από τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία και το νεποτισμό κρατικού μηχανισμού”, γράφει η γερμανική εφημερίδα.

Η γαλλική Les Echos γράφει: “Το ελληνικό δημόσιο χρέος μοιάζει με την Λερναία Ύδρα: όσο ακρωτηριάζεται, τόσο πιο δυνατά ξαναβγαίνε (…) Πολύ αργή ανάπτυξη της χώρας, εξασθενημένος πληθωρισμός, απάνθρωπη αυστηρότητα… δεν απομένει παρά μία μόνο λύση για τον έλεγχο του χρέους: να του κόψουμε το κεφάλι (…) Με άλλα λόγια, οργανώνοντας μια διαγραφή ώστε να φέρουμε το χρέος και πάλι σε ένα βιώσιμο επίπεδο. Ας τελειώνουμε επιτέλους μ’ αυτήν την ιστορία!”. “Γιατί είναι σημαντικές για την Ευρώπη οι εκλογές στην Ελλάδα”, γράφει η Le Monde, σημειώνοντας: “ολόκληρος ο κόσμος στρέφεται για μία ακόμη φορά προς την Ελλάδα πριν τις εκλογές της Κυριακής 25 Ιανουαρίου, στις οποίες είναι φαβορί η ριζοσπαστική αριστερά του Σύριζα”.

Στη βελγική Le Soir, ακαδημαϊκοί, πολιτικοί και συνδικαλιστές υπογράφουν κείμενο με τίτλο “Επιθυμούμε τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου”. “Η νίκη του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα είναι η μόνη εναλλακτική λύση για να μπει ένα τέλος στη λιτότητα και να αξιοποιηθεί μια ανέλπιστη ευκαιρία αποκατάστασης της κοινωνικής δικαιοσύνης”, γράφουν. Τέλος η Deutsche Welle σε δημοσίευμά της αναφέρει: “Εκλογές για αλλαγή πλώρης στην Ελλάδα. Στη βασανισμένη από την κρίση Ελλάδα μια νίκη του Α. Τσίπρα θα ήταν ένα ιστορικό γεγονός, διότι θα ήταν ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας”.

πηγή:

http://tvxs.gr/news/kosmos/fones-gia-diagrafi-xreoys-ston-diethni-typo

Δεν έκανε την χάρη σε Σαμαρά και Ευαγγελάτο ο Ντράγκι...Και η Ελλάδα στο πρόγραμμα Ντράγκι

Πρόγραμμα αγοράς ομολόγων 60 δισ. τον μήνα έως τα τέλη Σεπτεμβρίου του 2016 και ώσπου ο πληθωρισμός να επιστρέψει στο 2%, περιλαμβανομένων των χωρών σε πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά με επιπλέον κριτήρια επιλεξιμότητας ανακοίνωσε σήμερα από τη Φρανκφούρτη ο Μάριο Ντράγκι. 

Σύμφωνα με τον Πρόεδρο της ΕΚΤ, το ρίσκο της αγοράς ομολόγων των κρατών μελών θα το μοιραστεί σε ένα μικρό ποσοστό η ΕΚΤ με τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, οι οποίες όμως θα απορροφήσουν όλο το υπόλοιπο πιθανό ρίσκο.

real.gr

Δεν χρεοκοπήσαμε όπως είχε προαναγγείλει ο Ευαγγελάτος. Δεν βοήθησε ο Ντράγκι, στο κλίμα τρομοκρατίας Σαμαρα!

Nonews-NEWS: Επίδομα παπαγάλου...

Nonews-NEWS: Επίδομα παπαγάλου...: από την κυβέρνηση στα ΜΜΕ... Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μπορεί να ζητάει από τις επιχειρήσεις και τους φορολογούμενους να π...

Σύμπραξη τρομοκρατικών οργανώσεων η επίθεση της Δευτέρας.

Η κοινή γνώμη δέχεται αλεπάλληλα χτυπήματα αυτές τις μέρες σε ένα άνευ προηγουμένου μπαράζ εκτόξευσης σκατών εκατέρωθεν στα πλαίσια του προεκλογικού βουρκ… εχμ συγνώμη, διαλόγου.

Όμως με μεγάλη απόσταση απο τον δεύτερο, η σύμπραξη των τρομοκρατικών ομάδων της εφημερίδας Καθημερινής και του site Newsit.gr κερδίζουν το, μέχρι τώρα, πρώτο βραβείο τρομοκρατικής επίθεσης στα ανυπεράσπιστα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Πως όμως έγινε η επίθεση;

Η εφημερίδα Καθημερινή ανεβάζει Δευτέρα νωρίς το πρωί στο site της το άρθρο: «Την Πέμπτη οι αποφάσεις της ΕΚΤ για τα κρατικά ομόλογα» που υπογράφεται απο τον Σωτήρη Νίκα. Στο άρθρο αυτό, και για 3 ολόκληρες παραγράφους, τονίζεται το κρίσιμο των αποφάσεων αγοράς κρατικών ομολόγων απο την ΕΚΤ με πληροφορίες βασισμένες σε «στελέχη που έχουν γνώση των συζητήσεων που γίνονται παρασκηνιακά» οι οποίες πληροφορίες λένε πως δύσκολα η Ελλάδα θα συμπεριληφθεί σε αυτές.


Στην αρχή της 3ης παραγράφου αρχίζουμε να μυρίζουμε εντονότερα τον βρωμερό δράκο μια που αναφέρεται πως «Εφόσον επαληθευτούν οι πληροφορίες που θέλουν την ΕΚΤ να μεταφέρει για αργότερα τις αποφάσεις για την Ελλάδα», δηλαδή ένα τόσο σημαντικό θέμα αναλύεται με βάση πληροφορίες που κανείς δεν έχει επιβεβαιώσει ή διασταυρώσει.

Όμως, στην 4η παράγραφο πια και λίγο πριν το τέλος του άρθρου, έρχεται το μεγαλοπρεπές «Πάντως, είναι ακόμα ζωντανό το σενάριο να ενταχθούν και τα ελληνικά ομόλογα στις ανακοινώσεις της ΕΚΤ για το QE»  μέσα απο το οποίο ο βρωμέρος δράκος βγαίνει και μας χαμογελάει ειρωνικά. 

Εκεί λοιπόν που ο αναγνώστης του άρθρου προσπαθεί να βάλει ξανά σε λειτουργία τα λιγοστά εγκεφαλικά κύτταρα που του έχουν απομείνει απο όσα έχει διαβάσει, έρχεται να ολοκληρώσει την τρομοκρατική ενέργεια το site Newsit.gr (δια χειρός Νίκου Ευαγγελάτου) το οποίο ανεβάζει άρθρο με τίτλο: «Πιθανώς εκτός ευρωζώνης η Ελλάδα την Πέμπτη πριν τις εκλογές» το οποίο αντλεί τις «πληροφορίες» του απο το άρθρο της Καθημερινής (το οποίο άντλησε τις «πληροφοριές» απο «στελέχη που έχουν γνώση των συζητήσεων που γίνονται παρασκηνιακά» ).

Με επιτυχία λοιπόν η σύμπραξη των τρομοκρατών της Καθημερινής και του Newsit έφεραν εις πέρας μια σημαντική τρομοκρατική ενέργεια που στόχο είχε να μας λυτρώσει απο την ελάχιστη λογική και ψυχραιμία που μας έχει απομείνει.

Κλείνοντας να υπεθυμίσουμε πως η παραπάνω τρομοκρατική ενέργεια διώκεται βάσει του άρθρου 191 του ΠΚ.

ypoptomousi

Τα φρικιά του Βερολίνου (& Σία)..

     Και τί ακριβώς κατάλαβαν τώρα τα φρικιά του Βερολίνου, 
     ..ο φον ΑΜΕΑ και η κακογ@@@μένη μέγαιρα,
     ..που πάνω από έξι εκατομμύρια έλληνες ζούνε στην φτώχεια ή στο όριο της φτώχειας,
     ..που παιδάκια πάνε νηστικά στο σχολείο,
     ..που οι παππούδες δεν έχουν την χαρά να δώσουν λίγο χαρτζηλίκι στα εγγόνια;

     Ικανοποίησαν τα ανομολόγητα συμπλέγματά τους;
     Θα ξανασηκωθεί το τέρας απ' το καροτσάκι (που η Νέμεσις τον καταδίκασε εκ των προτέρων να πληρώνει κάθε μέρα εφ' όρου ζωής τις εγκληματικές και απάνθρωπες πράξεις του),
     ..ή θα ξαναβρεί την εκ γενετής χαμένη ανθρωπιά και  φυσιολογική γυναικεία θηλυκότητα και ευαισθησία η θηλυκή μετενσάρκωση του Χίτλερ;
     Τα κάνουν όλα αυτά για την τάχα ευημερία των λαών της Ευρώπης, 
     ..ή γιατί είναι μισεροί μισάνθρωποι, που έτσι εκδικούνται και την φύση και τους ανθρώπους για την δική τους κατάντια;

     Και γιατί τούτος ο λαός των Γότθων, που δεν εκπολιτίστηκε ποτέ στην πραγματικότητα,
     (τρανό παράδειγμα η νομική κατοχύρωση στην χώρα τους, έστω και υπό όρους, της παιδοφιλίας και της κτηνοβασίας)
     ..επιμένει να αιματοκυλεί για τέταρτη φορά (συμπεριλαμβανομένου του τριακονταετούς πολέμου) την Ευρώπη, σήμερα με ακήρυχτο, αλλά θανατηφόρο οικονομικό πόλεμο εναντίον των λαών της νότιας Ευρωπαϊκής Ένωσης (μη χ@σω);

     Και αν αυτοί τέλος πάντων έχουν δικαιολογία τα ζωώδη τους γονίδια,
     ..οι πρόθυμοι συνεργάτες τους στα κατά καιρούς εγκλήματά τους, τί δικαιολογία έχουν;
     Οι Εφιάλτες δωσίλογοι, οι ''συνεργάτες'', οι προδότες της χώρας και του λαού, δεν είναι δέκα φορές χειρότεροι, αφού για δικό τους όφελος δέχονται να υπηρετήσουν τα ανθρώπινα ζώα;

     Θα απαλλαγεί ποτέ η ανθρωπότητα από το άγος των γοτθικών υπανθρώπων;
     Θα απαλλαγούμε ποτέ εμείς από την μολυσματική γενιά των εξαγορασμένων πολιτικών;
  
     Ας γίνει αυτή την Κυριακή το πρώτο βήμα,
     ..και για την Ελλάδα, και για την Ευρώπη,
     ..και για την χαμένη τιμή του ανθρωπισμού!..


     Υ.Γ.  Τούτο το σχόλιο είναι θυμωμένο. Είναι εξοργισμένο.
             Σήμερα το πρωί, πηγαίνοντας το blog στην δουλειά του, είδε μιά παλιά του γειτόνισσα,  από              αυτές τις γυναίκες που η μοίρα έχει καταδικάσει σε διαρκή ακροβασία μεταξύ ανέχειας και              δυστυχίας, χαροκαμμένη από τον θάνατο του παιδιού της, καταδικασμένη σε μαυροφορία
             εφ' όρου ζωής απ' τα σαράντα χρόνια της, φτωχή και πριν την κρίση, αφού και τότε σπάνια
             υπήρχε μεροκάματο γι αυτήν και τον άντρα της,
             ..την είδε πρωί-πρωί να ψάχνει στα σκουπίδια, μέσα στον κάδο, ανθρώπινο σκουπίδι κι 
             αυτή, έρμαιο των καιρών και των ισχυρών τούτης της γής.
             Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά. Για την ακρίβεια, είναι εγκλήματα!
             Τ' ακούς ''πρωθυπουργέ'' της σταθερότητας; Και σύ μπουμπούκο; Και σύ τσεκουροφόρε;
             Τ' ακούτε παλιάνθρωποι όλης της Ευρώπης;

 http://mandatoforos.blogspot.gr

Οργανώνουν "Γαλάζια προβιά" για αντίσταση σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

 

Πηγή: http://tvxs.gr/

Σύσκεψη επωνύμων της διανόησης και των social media πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στην οποία συμμετείχαν ανησυχούντες από μια πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα της συνάντησης ήταν "τι θα κάνουμε αν έρθει ο Τσίπρας".


Στην είσοδο της "γιάφκας" του Λυκαβηττού, όπου πραγματοποιήθηκε η συνάντηση, σύμφωνα με δημοσίευμα των "Νέων" του Σαββατοκύριακου, ο οικοδεσπότης είχε τοποθετηθεί "μελαψός κύριος" ο οποίος υποδεχόταν τους καλεσμένους. Πολλοί από όσους πήραν μέρος έχουν περάσει από την αριστερά αλλά τώρα είναι σφόδρα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην συνάντηση τέθηκε μεταξύ των άλλων το ερώτημα "πως θα επικοινωνούμε με ασφάλεια" και προτάθηκαν τρόποι επικοινωνίας και προστασίας των υπολογιστών των μελλοντικών αντιφρονούντων από "κατασκόπους" της αριστερής κυβέρνησης. Σύμφωνα με τον συντάκτη της εφημερίδας πρόκειται για κωμικοτραγική ιστορική επανάληψη της επιχείρησης "Κόκκινη Προβιά", του διαβόητου δικτύου Gladio που είχε στηθεί από την CIA στην Ευρώπη μετά το 1945, σε περίπτωση που επικρατούσαν οι κομουνιστές στην Ελλάδα ή σε άλλη χώρα της Ευρώπης.

"Εχουμε κάτι σαν αυτοσχέδια γαλάζια προβιά", συμπεραίνει το δημοσίευμα, "γιατί θεωρούν ότι δεν θα μπορούν πλέον να συναθροίζονται ανοιχτά" στο Κολωνάκι, καταλήγει το δημοσίευμα.

Οχι, αυτοί δεν είναι τρομοκράτες ...

Γράφει η Αντωνία Λεγάκη

Αυτοί δεν είναι τρομοκράτες. Είναι το αποτέλεσμα της αναδιάρθρωσης (βλέπε ιδιωτικοποίησης) της αγοράς του ηλεκτρικού ρεύματος.
Με δωρεάν τις υποδομές της ΔΕΗ, εισέπραξαν κοντά στα 800.000.000 ευρώ απο τους πολίτες (ρεύμα και χαράτσια) τα οποία ΟΛΑ τα έβγαλαν στην Ελβετία (χωρίς δηλ. να αποδώσουν τα 300.000.000 € στο δημοσιο και τη ΔΕΗ.

Έκτοτε, με συνήγορο τον Βορίδη, κάνουν έξαλλα πάρτι στη Μύκονο και δηλώνουν ότι θα επιστρέψουν το1/3 των κλεμμενων για να απαλλαγούν οριστικά.

Όχι δεν είναι αυτοί τρομοκράτες, ούτε έχει λεφτά το δημόσιο.... 

http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Μοντέλα!..

Αμα κλέβεις,
να κλέβεις καλά.
 Ο επικεφαλής
του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, έκλεψε - ξεπατίκωσε φωτογραφία μόδας
νεοϋορκέζικου μοντέλου
( κλεμμένο!).





  - από το fb (Λ. Μπέλλος) 

zoornalistas

Aν ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοζε κατά γράμμα κανονισμό της ΕΕ για το χρέος

 tvxs  Eric Toussaint

  Από τότε που προκηρύχτηκαν οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, η δυνατότητα του Σύριζα να βγει νικητής από τις κάλπες και να σχηματίσει κυβέρνηση παρουσιάζεται σαν απειλή στη κοινή γνώμη και ειδικά σε εκείνη της Ευρωζώνης. Και όμως, αυτοί που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου γνωρίζουν θαυμάσια πως ο Σύριζα έχει εξαγγείλει ότι δεν θα αναστείλει την αποπληρωμή του χρέους και δεν θα βγει από το Ευρώ όταν θα γίνει κυβέρνηση. Ο Σύριζα προτείνει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο και εύχεται να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Ωστόσο, ο Σύριζα δεσμεύεται να τερματίσει τα άδικα και αντικοινωνικά μέτρα που έλαβαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η Τρόικα.

 * Το κείμενο που ακολουθεί είναι η πλήρης εκδοχή του μικρότερου κειμένου που είχαμε δημοσιεύσει πριν από λίγες μέρες, και το οποίο προοριζόταν να δημοσιευτεί -όπως και συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί- σε σημαντικές ευρωπαϊκές εφημερίδες όπως η ισπανική Publico, η γαλλική Le Monde, η βελγική Le Soir, κ.α.)

 Αυτή η καμπάνια για τις υποτιθέμενες απειλές που εκφράζει ο Σύριζα στοχεύει να φοβίσει τους Έλληνες ψηφοφόρους ώστε να παραιτηθούν από το δικαίωμά τους στην αλλαγή. Στοχεύει επίσης στη περίπτωση νίκης του Σύριζα να στρέψει ένα μέρος της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης ενάντια στον ελληνικό Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς προκειμένου να αποτρέψει το ενδεχόμενο να κερδίσει το Podemos  τις ισπανικές εκλογές το φθινόπωρο του 2015. Θα μπορούσαμε να έχουμε και άλλες εκπλήξεις σε χώρες όπως η Πορτογαλία, η Σλοβενία ή Κύπρος αν οι πολίτες εκτιμήσουν ότι αξίζει το κόπο να προσπαθήσουν να αντικαταστήσουν μια υπερσυντηρητική καταστροφική πολιτική με μιαν αριστερή πολιτική. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες και τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα που τους υποστηρίζουν γνωρίζουν ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού της Ευρωζώνης κάνει αρνητικό απολογισμό των πολιτικών που ασκούνται τα τελευταία χρόνια και ψάχνει να βρει τρόπο για να στηρίξει δυνάμεις που τάσσονται υπέρ της αλλαγής. Η νίκη του Σύριζα στην Ελλάδα θα συνιστούσε μεγάλη απειλή για τα παραδοσιακά κόμματα, τόσο τα συντηρητικά όσο και τα «σοσιαλιστικά», που φοβούνται ότι η  επιδημία θα μπορούσε να εξαπλωθεί και στην Ισπανία.

 Το χρέος που ζητάνε από την Ελλάδα να αποπληρώσει αντιπροσωπεύει το 175% του εθνικού πλούτου που παράγεται ετησίως και αποτελεί ένα αφόρητο βάρος για τον ελληνικό λαό.
Τι θα γίνει αν όντας στη κυβέρνηση , ο Σύριζα αποφάσιζε να πάρει τοις μετρητοίς το άρθρο 7 ενός κανονισμού  που υιοθετήθηκε το Μάη του 2013 από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αφορά τις χώρες που υποβάλλονται σε ένα σχέδιο διαρθρωτικής προσαρμογής; Συγκεκριμένα, πρόκειται για  τη Πορτογαλία, την Ελλάδα και τη Κύπρο.

Το σημείο 9 του άρθρου 7 επιβάλλει  στα κράτη που βρίσκονται σε καθεστώς διαρθρωτικής προσαρμογής να πραγματοποιήσουν πλήρη λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους προκειμένου να εξηγήσουν γιατί το χρέος αυξήθηκε υπερβολικά και να εντοπίσουν παρατυπίες. Ιδού το πλήρες κείμενο:  « Τα κράτη μέλη που υπόκεινται σε πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής διεξάγουν πλήρη έλεγχο των δημόσιων οικονομικών τους προκειμένου να εκτιμήσουν, μεταξύ άλλων, τους λόγους που οδήγησαν σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα χρέους και να εντοπίσουν οποιαδήποτε πιθανή παρατυπία”(1).

 Η ελληνική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά απέφυγε επιμελώς να εφαρμόσει αυτή τη διάταξη του κανονισμού για να αποκρύψει από τον ελληνικό πληθυσμό τις πραγματικές αιτίες της αύξησης του χρέους και τις παρατυπίες που συνδέονται με αυτήν.  Το Νοέμβρη του 2012, το ελληνικό κοινοβούλιο στο οποίο κυριαρχούσε τότε η δεξιά είχε απορρίψει πρόταση του Σύριζα για τη συγκρότηση ερευνητικής επιτροπής για το χρέος, με 167 ψήφους κατά, 119 υπέρ και 0 αποχές.

 Είναι ξεκάθαρο ότι μετά την ενδεχόμενη εκλογική νίκη του Σύριζα, μια κυβέρνηση που θα σχηματιστεί υπό την ηγεσία του θα μπορούσε θαυμάσια να πάρει τοις μετρητοίς την Ευρωπαϊκή Ένωση και να συγκροτήσει επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους (με συμμετοχή πολιτών)  για να αναλύσει τη διαδικασία υπερβολικής χρέωσης της Ελλάδας, να εντοπίσει πιθανές παρατυπίες και να ταυτοποιήσει παράνομα, άνομα και απεχθή τμήματα …αυτού του χρέους.

Η συμμετοχή των πολιτών είναι καθοριστικής σημασίας σε μια διαδικασία λογιστικού ελέγχου που θέλει να είναι σοβαρή και ανεξάρτητη. Αξίζει λοιπόν να σημειωθεί ότι στο προαναφερθέντα κανονισμό της ΕΕ, στο άρθρο 8, συνιστάται η συμμετοχή  «των κοινωνικών εταίρων και των αντιπροσωπευτικών οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών» στην επεξεργασία του «προγράμματος μακροοικονομικής προσαρμογής». Ένας λόγος παραπάνω για να τους κάνουμε να μετάσχουν ενεργά στο λογιστικό έλεγχο.

Ιδού ορισμένα στοιχεία κλειδιά που θα μπορούσαν να φωτιστούν από τη πραγματοποίηση του λογιστικού ελέγχου:

 Το ελληνικό χρέος που αντιπροσώπευε το 113% του ΑΕΠ το 2009 πριν την έκρηξη της ελληνικής κρίσης και την επέμβαση της Τρόικας, η οποία κατέχει τα 4/5 αυτού του χρέους, έφτασε το 175% του ΑΕΠ το 2014. Κατά συνέπεια, την επέμβαση της Τρόικας ακολούθησε μια πολύ έντονη αύξηση του ελληνικού χρέους.

Από το 2010 και μέχρι το 2012, οι πιστώσεις που έδωσε η Τρόικα στην Ελλάδα χρησίμεψαν σε πολύ μεγάλο βαθμό για να εξοφληθούν οι κύριοι πιστωτές της Ελλάδας μέχρι εκείνη τη περίοδο, δηλαδή οι ιδιωτικές τράπεζες των κυριότερων οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρχής γενομένης από τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες (2). Περίπου το 80% του ελληνικού χρέους το κατείχαν το 2009 οι ιδιωτικές τράπεζες 7 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από μόνες τους, το 2009, οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες κατείχαν περί το 50% του συνόλου των τίτλων του ελληνικού χρέους.

Ένας λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους θα καταδείξει ότι οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες αύξησαν πάρα πολύ τις πιστώσεις τους στην Ελλάδα ανάμεσα στα τέλη του 2005 και στο 2009 (οι πιστώσεις αυξήθηκαν πάνω από 60 δισεκατομμύρια ευρώ περνώντας από τα 80 δισεκατομμύρια στα 140 δισεκατομμύρια) χωρίς να λαβαίνουν υπόψη τη πραγματική ικανότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει.  Οι τράπεζες ενήργησαν τυχοδιωκτικά, βέβαιες  καθώς ήσαν ότι οι ευρωπαϊκές αρχές θα έσπευδαν να τις βοηθήσουν σε περίπτωση που θα υπήρχαν προβλήματα.

 Όπως διαφαίνεται πιο πάνω, ο λογιστικός έλεγχος θα καταδείξει ότι το σχέδιο της υποτιθέμενης διάσωσης της Ελλάδας, που κατέστρωσαν οι ευρωπαϊκές αρχές με τη βοήθεια του ΔΝΤ, χρησίμεψε στη πραγματικότητα για να επιτρέψει στις τράπεζες μερικών ευρωπαϊκών χωρών που διαθέτουν αποφασιστική επιρροή στα ευρωπαϊκά όργανα να συνεχίσουν να αποπληρώνονται από την Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα μεταφέρουν το ρίσκο τους στα κράτη μέσω της Τρόικας.  Δεν είναι η Ελλάδα που σώθηκε αλλά μάλλον μια χούφτα μεγάλων ευρωπαϊκών  ιδιωτικών τραπεζών που εδρεύουν κυρίως στις πιο ισχυρές χώρες της ΕΕ. Έτσι, οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες αντικαταστάθηκαν από την Τρόικα που έγινε ο κύριος πιστωτής της Ελλάδας από τα τέλη του 2010.

 Ο λογιστικός έλεγχος θα αναλύσει κατά πόσο είναι νόμιμο και έννομο αυτό το σχέδιο διάσωσης. Είναι άραγε σύμφωνο με τις συμβάσεις της ΕΕ (ειδικά με το άρθρο 125 που απαγορεύει σε ένα κράτος μέλος να επωμιστεί τις οικονομικές δεσμεύσεις ενός άλλου κράτους μέλους); Άραγε τηρήθηκε η κανονική ευρωπαϊκή διαδικασία λήψης αποφάσεων; Οι δημόσιοι δανειστές του 2010 (δηλαδή, τα 14 κράτη μέλη που παραχώρησαν δάνεια στην Ελλάδα συνολικού ύψους 53 δισεκατομμυρίων ευρώ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κλπ) άραγε σεβάστηκαν την αρχή της αυτονομίας της θέλησης του δανειζόμενου, δηλαδή της Ελλάδας, ή μήπως επωφελήθηκαν από την απόγνωσή της μπροστά στις κερδοσκοπικές επιθέσεις των χρηματαγορών για να της επιβάλλουν συμβάσεις που αντιβαίνουν στο δικό της συμφέρον;  Μήπως αυτοί οι δανειστές επέβαλαν λεόντειους όρους, ειδικά όταν απαιτούσαν υπερβολικά ποσοστά αποπληρωμής; (3) Άραγε τα 14 κράτη, μέλη που το καθένα τους χορήγησε διμερές δάνειο στην Ελλάδα, σεβάστηκαν τις νομικές και συνταγματικές διατάξεις της χώρας τους καθώς και εκείνες της Ελλάδας;

Πρέπει επίσης να γίνει ο λογιστικός έλεγχος της δράσης του ΔΝΤ. Γνωρίζουμε ότι μέσα στους κόλπους της ηγεσίας του ΔΝΤ πολλοί εκτελεστικοί διευθυντές (ο Βραζιλιάνος, ο Ελβετός, ο Αργεντινός, ο Ινδός, ο Ιρανός, ο Κινέζος, ο Αιγύπτιος) είχαν εκφράσει πολύ μεγάλες επιφυλάξεις για το δάνειο που παραχώρησε το ΔΝΤ τονίζοντας συγκεκριμένα ότι, με δεδομένες τις πολιτικές που της επιβάλλονταν,  η Ελλάδα δεν θα ήταν σε θέση να το εξοφλήσει (4).

Μήπως η ελληνική κυβέρνηση, σε συμπαιγνία με τον τότε Γενικό Διευθυντή του ΔΝΤ, είχε ζητήσει από τη διοίκηση την επιφορτισμένη με τις στατιστικές να παραχαράξει τα σωστά στοιχεία για να παρουσιάσει μια οικονομική κατάσταση τόσο κακή που θα επέτρεπε στο ΔΝΤ να ξεκινήσει σχέδιο διάσωσης; Αρκετοί ανώτερα στελέχη του δημοσίου βεβαιώνουν ότι αυτό όντως συνέβη. Μήπως η ΕΚΤ υπερέβη σε πολύ μεγάλο βαθμό τη δικαιοδοσία της απαιτώντας από το ελληνικό κοινοβούλιο να νομοθετήσει για το δικαίωμα στην απεργία ή για τον ορισμό των μισθολογικών επιπέδων;

Το Μάρτη του 2012, η Τρόικα οργάνωσε μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που παρουσιάστηκε εκείνη την εποχή ως επιτυχία. Ας θυμηθούμε ότι ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου  είχε αναγγείλει στις αρχές Νοεμβρίου 2011 και την παραμονή μιας συνάντησης του G20, τη πρόθεσή του να οργανώσει τον Φεβρουάριο του 2012 δημοψήφισμα για αυτή τη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που προετοίμασε η Τρόικα. Κάτω από τη πίεση της Τρόικας, αυτό το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ και ο ελληνικός λαός είδε να του στερούν το δικαίωμα να αποφανθεί για τα νέα χρέη. Τα μεγάλα ΜΜΕ αναπαρήγαγαν το επιχείρημα ότι η αναδιάρθρωση επέτρεπε να μειωθεί κατά 50% το ελληνικό χρέος. Στη πραγματικότητα, το ελληνικό χρέος είναι μεγαλύτερο το 2015 από ό,τι ήταν το 2011, τη χρονιά που προηγήθηκε της μεγάλης διαγραφής του υποτιθέμενου 50%. Ο λογιστικός έλεγχος θα καταδείξει ότι αυτή η επιχείρηση αναδιάρθρωσης που συνιστούσε μια τεράστια εξαπάτηση συνδεόταν με το βάθεμα των πολιτικών που αντιβαίνουν στο συμφέρον της Ελλάδας και του πληθυσμού της.

Ο λογιστικός έλεγχος πρέπει επίσης να εκτιμήσει κατά πόσο οι αυστηροί όροι που επέβαλε η Τρόικα στην Ελλάδα σε αντάλλαγμα για τις πιστώσεις που της παραχωρήθηκαν συνιστούν μια χαρακτηριστική παραβίαση μιας σειράς συμβάσεων και συνθηκών  που οφείλουν να σέβονται  οι δημόσιες αρχές τόσο της πλευράς των πιστωτών όσο και εκείνης του δανειζόμενου, δηλαδή της Ελλάδας. Ο καθηγητής νομικής  Andreas Fischer-Lescano, για λογαριασμό του Εργατικού Κέντρου της Βιέννης (5) απέδειξε  χωρίς καμιά αμφιβολία ότι τα προγράμματα της Τρόικας είναι παράνομα σύμφωνα με το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο. Τα μέτρα που προβλέπονταν από τα προγράμματα προσαρμογής και τα οποία επιβλήθηκαν στην Ελλάδα καθώς και οι συγκεκριμένες πολιτικές που αποτελούν τις άμεσες συνέπειές τους παραβιάζουν μια σειρά θεμελιωδών δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα στην υγεία, στη μόρφωση, στη στέγαση, στη κοινωνική ασφάλιση, σε ένα δίκαιο μισθό αλλά και την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και τη συλλογική διαπραγμάτευση. Όλα αυτά τα δικαιώματα προστατεύονται από πολυάριθμα νομικά κείμενα σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο όπως από τη Χάρτα θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ευρωπαϊκή κοινωνική Χάρτα, τις δυο Συμβάσεις του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη Χάρτα του ΟΗΕ, τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού,  τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, αλλά και από τις συμβάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ) που έχουν καθεστώς γενικής αρχής του δικαίου (PGD). Ο κατάλογος των άρθρων που παραβιάστηκαν από τα Μνημόνια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, και που κατάρτισε με κάθε λεπτομέρεια ο καθηγητής Ficher-Lescano, είναι εντυπωσιακός και εμπλέκει τη νομική ευθύνη των οντοτήτων που συγκροτούν την Τρόικα ή που δημιουργήθηκαν από αυτήν (για παράδειγμα, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας).

Ο λογιστικός έλεγχος θα πρέπει να εξακριβώσει αν, όπως  το επιβάλλει ο προαναφερθείς Κανονισμός (ΕΕ) Νο 472/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 21ης Μαΐου 2013, τα «πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής  σέβεται πλήρως το άρθρο 152 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το άρθρο 28 της χάρτας θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ο λογιστικός έλεγχος πρέπει επίσης να εξακριβώσει κατά πόσο τηρείται το ακόλουθο εδάφιο του Κανονισμού: ««Οι προσπάθειες δημοσιονομικής εξυγίανσης που καθορίζονται στο πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής λαμβάνουν υπόψη την ανάγκη να εξασφαλίζονται επαρκή μέσα για τις θεμελιώδεις πολιτικές, όπως είναι η εκπαίδευση και η δημόσια υγεία». Πρέπει επίσης να εξακριβωθεί κατά πόσο εφαρμόζεται η εξής θεμελιώδης αρχή του Κανονισμού: ««Σύμφωνα με το άρθρο 9 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ένωση πρέπει να λαμβάνει υπόψη κατά τον καθορισμό και την εφαρμογή των πολιτικών και των δράσεων της, τις απαιτήσεις που συνδέονται με  την προαγωγή ενός υψηλού επιπέδου απασχόλησης, με την εξασφάλιση επαρκούς κοινωνικής προστασίας, με την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, καθώς και με το δικαίωμα στην εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, στη κατάρτιση και στη προστασία της ανθρώπινης υγείας».

Πρέπει να γίνει αντιπαραβολή των προαναφερθέντων με την έκθεση αξιολόγησης της εφαρμογής του δεύτερου προγράμματος διαρθρωτικής προσαρμογής που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2014 από τις αρμόδιες υπηρεσίες της ΕΕ και στο οποίο οι συντάκτες του χαιρετίζουν  τη μείωση κατά 20% των θέσεων εργασίας στο ελληνικό δημόσιο (6). Σε ένα πλαίσιο με τίτλο οι «επιτυχίες του οικονομικού προγράμματος προσαρμογής» («Success stories of the Economic Adjustment  Programme»), μπορούμε να διαβάσουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας επέτρεψαν να μειωθεί ο νόμιμος ελάχιστος μισθός και ότι καταργήθηκαν 150.000 θέσεις εργασίας στη δημόσια διοίκηση («decrease in general government employment by 150.000», σελ.10).

Ο λογιστικός έλεγχος θα πρέπει να μπορέσει  να δείξει ξεκάθαρα ότι τα μέτρα που έχουν υπαγορεύσει οι πιστωτές συνιστούν προφανή πισωγυρίσματα της άσκησης των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και χαρακτηριστική παραβίαση μιας σειράς συμβάσεων. Μπορούν να ταυτοποιηθούν σημαντικές παρατυπίες. Κατά συνέπεια, η επιτροπή που θα επωμιστεί να διεξαγάγει το λογιστικό έλεγχο θα μπορεί να εκφέρει τεκμηριωμένη  γνώμη για το κατά πόσο το χρέος που έχει συνάψει η Ελλάδα με την Τρόικα είναι νόμιμο, άνομο ή άκυρο.

Σημειώσεις:

1. Κανονισμός (ΕΕ) Νο 472/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 21ης Μαΐου 2013 σχετικά με την οικονομική και δημοσιονομική επιτήρηση των κρατών μελών της Ευρωζώνης  που γνωρίζουν ή κινδυνεύουν να γνωρίσουν σοβαρές δυσκολίες από την άποψη της οικονομικής τους σταθερότητας  http://eur-lex.europa.eu/legal-content/FR/TXT/?uri=uriserv:OJ.L_.2013.140.01.0001.01.FRA
2. C. Lapavitsas, A. Kaltenbrunner, G. Lambrinidis, D. Lindo, J. Meadway, J. MIchell, J.P. Painceira, E. Pires, J. Powell, A. Stenfors, N. Teles:  «The eurozone between austerity and default», September 2010. http://www.researchonmoneyandfinance.org/index.php/publication/eurozone-reports/33-second-rmf-report-on-the-eurozone-crisis-eurozone-between-austerity-and-default. Βλέπε επίσης Eric Toussaint « Grèce-Allemagne : qui doit à qui ? (2) Créanciers protégés, peuple grec sacrifié », publié le 8 octobre 2012,http://cadtm.org/Grece-Allemagne-qui-doit-a-qui-2
3. Τα απαιτούμενα επιτόκια που κυμαίνονταν μεταξύ 4% και 5,5% το 2010-2011 έπεσαν περίπου στο 1% το 2012 μετά από τις διαμαρτυρίες που έγιναν από πολλές πλευρές (συμπεριλαμβανομένης και της ιρλανδικής κυβέρνησης στην οποία είχε επίσης επιβληθεί ένα πολύ υψηλό επιτόκιο από τα τέλη του 2010). Ρίχνοντας πολύ τα επιτόκια, τα 14 κράτη μέλη αναγνώρισαν ντε φάκτο ότι τα προηγούμενα επιτόκια ήταν υπερβολικά.
4. Βλέπε τις αποκαλύψεις που έκανε η Wall Street Journal: http://blogs.wsj.com/economics/2013/10/07/imf-document-excerpts-disagreements-revealed/. Eπίσηςhttp://greece.greekreporter.com/2013/10/08/secret-imf-report-shows-greek-bailout-worries/
5. Βλέπε την έκθεση του «Human Rights in Times of Austerity Policy»,   που δημοσιεύθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2014, και είναι διαθέσιμη στο http://www.etui.org/content/downloa...).pdf.
6. European Commission, Directorate-General for Economic and Financial Affairs. The Second Economic Adjustment Programme for Greece, Fourth Review-April 2014, p.3.  Βλέπε:http://ec.europa.eu/economy_finance/publications/occasional_paper/2014/pdf/ocp192_en.pdfΗ έκθεση περιλαμβάνει 304 σελίδες.

*Ο Ερίκ Τουσέν είναι πρόεδρος του βελγικού τμήματος της Επιτροπής για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM), μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της ATTAC Γαλλίας, και του Διεθνούς Συμβουλίου του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ. Είναι διδάκτωρ πολιτικών επιστημών των πανεπιστημίων της Λιέγης και του Παρισιού VIII. Έχει γράψει δεκάδες βιβλία που έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες και έχουν εκδοθεί σε άλλες τόσες χώρες.
H μετάφραση είναι του Γιώργου Μητραλιά
Πηγή: Ελληνική Επιτροπή Ενάντια στο Χρέος