Ο Γοργοπόταμος θα σώσει τη χώρα, όχι ο Γράμμος και το Βίτσι...

Η Ιστορία αδίκησε τον Αδ. Γεωργιάδη και τον Θ. Πλεύρη. Αυτοί οι δύο πολιτικοί "τιτάνες", με τις εθνικιστικές-νεοναζιστικές καταβολές-οικογενειακές και μη-, είναι άτυχοι που πολιτεύονται τον 21ο αιώνα. Αν ήταν πιο τυχεροί, θα έπρεπε να ήταν βουλευτές στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, τότε που η μισή χώρα βρισκόταν στις φυλακές, στα ξερονήσια και στα εκτελεστικά αποσπάσματα και η άλλη μισή, κατά βάση οι γερμανοτσολιάδες δοσίλογοι της κατοχής, έκανε κουμάντο ταυτίζοντας τον κομμουνισμό με το διάβολο ή "απλώς" έμενε ένοχα ουδέτερη. Σε αυτήν την εποχή ταιριάζουν πολιτικοί όπως οι Γεωργιάδης-Πλεύρης, οι οποίοι δυστυχώς δεν εκφράζουν απλώς ένα παρακμιακό κομμάτι τής δεξιάς παράταξης, αλλά τον κεντρικό πυρήνα της. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι "παιδί" τού Αβέρωφ, ενός από τους πιο σκληρούς δεξιούς, ο οποίος ακόμα και το 1982 δεν αναγνώριζε την Εθνική Αντίσταση και μιλούσε για εαμοβούλγαρους και κομμουνιστές προδότες. Μόνο που (και) αυτοί οι "προδότες" απελευθέρωσαν τη χώρα από το γερμανικό ζυγό κι αντί η ελληνική πολιτεία να προσκυνά την θυσία τους, τους επιφύλαξε τη σταύρωση τις δεκαετίες που ακολούθησαν για να μη χάσουν τα προνόμιά τους οι μαυραγορίτες...

Ο δήμαρχος Χαλανδρίου έκανε το "έγκλημα", μεταξύ δεκάδων άλλων εμβατηρίων που ακούστηκαν, να ζητήσει να παίξει κι ο ύμνος τού ΕΑΜ (η μουσική του, ούτε καν οι στίχοι του) στην παρέλαση της πόλης. Ναι, θα έπρεπε να "μυρίσει θυμάρι και βασιλικό", να ακουστεί δηλαδή κι ο ύμνος τού ΕΔΕΣ. Από πού κι ως πού είναι ωστόσο εμφυλιοπολεμικό να παιανίσει ο ύμνος των ανθρώπων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία, αλλά "έτυχε" να είναι και κομμουνιστές; Κι αν από φασιστάκια τύπου Γεωργιάδη-Πλεύρη δεν περίμενα τίποτα καλύτερο, έφριξα με το επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο "πολύς" Π. Τατσόπουλος, πως δηλαδή δεν έπρεπε να παίξει ο ύμνος τού ΕΑΜ γιατί την 28η Οκτωβρίου 1940 δεν είχε σχηματιστεί ακόμα. Με το...σκεπτικό τού εραστή τής μισής Αθήνας θα έπρεπε να ακούμε τον ύμνο τής δικτατορίας Μεταξά της 4ης Αυγούστου, τον οποίο μάλιστα το μιντιακό συγκρότημα το οποίο υπηρετεί ο "Πετράν" έχει συμπεριλάβει στους δέκα μεγάλους ηγέτες, την ιστορία των οποίων μοιράζει στους αναγνώστες του. Ούτε το έπος τής Αλβανίας είχε συντελεστεί την 28η Οκτωβρίου 1940. Ο Π. Τατσόπουλος και οι συνοδοπόροι του στην άκρα δεξιά θα μας απαγορεύσουν να γιορτάζουμε κι αυτό, όπως και την επανάσταση του 1821, την οποία τόσο υποτίμησε ο ανεξάρτητος βουλευτής με τη διαβόητη σειρά εκπομπών του;...

Η Εθνική Αντίσταση υπήρξε μια μεγαλειώδης στιγμή τής ελληνικής Ιστορίας. Και τότε υπήρξαν ανθρωπάκια που είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή για να γλιτώσουν τα τομάρια τους, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είτε για να πλουτίσουν στη χειρότερη. Το ναζισμό, όμως, τον πολέμησαν κι αριστεροί και δεξιοί και γι' αυτό η μάχη τού Γοργοπόταμου, με τη συνεργασία ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ, θα έπρεπε να γιορτάζεται κι αυτή ως εθνική επέτειος, να συμβολίζει κι αυτή τί μπορούν να πετύχουν οι έλληνες όταν είναι μονιασμένοι. Αντιθέτως, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αναπαράγουμε το Γράμμο και το Βίτσι και γι' αυτό ευθυνόμαστε όλοι, κι Αριστεροί και δεξιοί. Ναι, ο ΕΛΑΣ σκότωσε γυναικόπαιδα και δεν στέκεται ως δικαιολογία πως προέρχονταν από οικογένειες δοσίλογων. Ναι, στον εμφύλιο πόλεμο έλληνες σκότωναν έλληνες κι όχι πατριώτες (αρκετοί εκ των οποίων ήταν ταγματασφαλίτες στην κατοχή) ανταρτοσυμμορίτες...

Πολλοί μέμφονται σήμερα τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξάρτητων Ελλήνων. Πέρα, όμως, από τις κομματικές σκοπιμότητες και τις ουσιώδεις ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στην Αριστερά και σε αυτούς που θέλουν, για παράδειγμα, να κλείσουμε τα σύνορα στους μετανάστες και πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, προκύπτει κοινός τόπος συνεννόησης για το καλό τής πατρίδας. Υπάρχει ένα κομμάτι τής δεξιάς που ακόμα κι αν δεν ενστερνίζεται τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου ή τα δικαιώματα των μειονοτήτων, εν τούτοις αρνείται να σκύψει το κεφάλι στους σύγχρονους ξένους κατακτητές και να πιστέψει ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι η μόνη απάντηση στο σοσιαλισμό. Μήπως ήρθε, επομένως, η ώρα οι αντίστοιχοι βελουχιώτηδες και ζέρβες (έστω κι αν τα μεγέθη είναι διαφορετικά) του 2014 να απομονώσουν τους έντιμους αλλά ανούσιους μαχητές τής ιδεολογικής καθαρότητας ο καθένας του χώρου του, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να σχεδιάσουν μια νέα "ανατίναξη" της γέφυρας του Γοργοπόταμου; Τα εκρηκτικά, άλλωστε, δεν έχουν ιδεολογία, χρειάζονται απλώς καλούς χειριστές τους, κι αυτοί μπορεί να είναι και "γαλάζιοι" και "κόκκινοι"...   
tripioevro

Πιτσιρίκος:Είστε για ένα εμφύλιο ακόμη?

Γράφει ο Πιτσιρίκος

Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, τις παρελάσεις, τα μέτρα ασφαλείας και τον ύμνο του ΕΑΜ στη μαθητική παρέλαση στο Χαλάνδρι, φούντωσε πάλι η συζήτηση για τους δεξιούς, τους αριστερούς και τον Εμφύλιο. Φυσικά, δεν κυριαρχεί η ψυχραιμία αλλά τα τσιτάτα. Από όλες τις πλευρές.

Την Ελληνική Ιστορία δεν την έμαθα από τα βιβλία του σχολείου. Σχεδόν τίποτα δεν έμαθα από τα βιβλία του σχολείου. Όλα τα έμαθα από άλλα βιβλία.

Δεν μπορεί να γραφτεί η πραγματική Ελληνική Ιστορία στα σχολικά βιβλία.

Αυτό θα ήταν πολύ επικίνδυνο για εκείνες τις οικογένειες που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, και συνεχίζουν να κυριαρχούν στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου.

Τα σχολικά βιβλία σου πετάνε ένα «έπος του ’40» και καθάρισαν.

Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως δεν πολέμησαν όλοι οι Έλληνες τους κατακτητές.

Ενώ κάποιοι έχυναν το αίμα τους για την πατρίδα, κάποιοι έκαναν δουλειές με τους Γερμανούς και έγιναν ζάπλουτοι.

Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, δεν τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες των Γερμανών αλλά επιβραβεύτηκαν για την προδοτική τους στάση με αξιώματα.

Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, οι αγωνιστές -και οι οικογένειές τους- κυνηγήθηκαν, εκτελέστηκαν και εξορίστηκαν από τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών.

Το κυριότερο είναι πως στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, δεν αποδόθηκε Δικαιοσύνη.

Δικαιοσύνη. Αυτό που απουσιάζει ακόμα και σήμερα από την χώρα μας.

Αυτή είναι η ομοιότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας με την σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα: η πλήρης απουσία της Δικαιοσύνης.

Στη μεταπολεμική Ελλάδα, οι προδότες δεν πλήρωσαν για την προδοσία τους.

Πληρώθηκαν μάλιστα πολύ καλά για την προδοσία τους.

Στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα, οι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία της χώρας δεν πλήρωσαν για τα εγκλήματά τους σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Αντιθέτως, βρίσκονται ακόμα στην εξουσία και συνεχίζουν το έγκλημα, ενώ συνεχίζεται και ο πλουτισμός τους.

Φυσικά, τεράστια ευθύνη και τότε και τώρα έχουν οι Έλληνες πολίτες που δεν απαίτησαν Δικαιοσύνη και δεν την έκαναν κύριο αίτημά τους.

Δυστυχώς, η πλειοψηφία των Ελλήνων, αποβλακωμένη συστηματικά επί δεκαετίες, δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Σε αντίθεση με άλλους λαούς που βρέθηκαν στην ίδια θέση -τους Ισπανούς για παράδειγμα-, πάρα πολλοί Έλληνες έφαγαν αμάσητη την καθεστωτική προπαγάνδα πως για όλα φταίνε οι μετανάστες και δεν ήταν λίγοι αυτοί που ψήφισαν τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, για να …αποδώσουν Δικαιοσύνη.

Οι Έλληνες, δεξιοί, αριστεροί και λοιποί, για μια ακόμα φορά στράφηκαν σε αυτά που τους χωρίζουν, αντί να στραφούν σε αυτά που τους ενώνουν.

Δηλαδή, για μια ακόμα φορά, χειραγωγήθηκαν εντελώς από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.

Το κεντρικό σύνθημα του ΕΑΜ ήταν «εθνική ενότητα».

Αυτό θα έπρεπε να είναι και σήμερα το κυρίαρχο σύνθημα και αίτημα.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας -από αριστερούς και δεξιούς- που θα εγγυηθεί την απόδοση Δικαιοσύνης.

Μόνο μια κυβέρνηση από υγιείς αριστερούς και δεξιούς μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα στην επόμενη ημέρα, γιατί μόνο μια κυβέρνηση Αριστεράς και Δεξιάς θα έχει τη στήριξη των υγιών πολιτών να οδηγήσει τη χώρα σε μια πιο υγιή δημοκρατία.

Το θέμα είναι πού θα τους βρεις αυτούς.

Ο Εμφύλιος ήταν ένα τεράστιο και καταστροφικό λάθος που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν οι ηγέτες των δεξιών και των αριστερών κομμάτων είχαν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν Βρετανοί και Αμερικανοί δεν έπαιζαν το αδίστακτο παιχνίδι τους, και αν είχε αποδοθεί Δικαιοσύνη.

Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε μια αξιοπρεπή αστική δημοκρατία.

Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε μια αξιοπρεπή αστική δικαιοσύνη.

Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε έναν καπιταλισμό της προκοπής.

Ποτέ δεν είναι αργά.

Για τους ζωντανούς

anemosantistasis

Πως παρελαύνει ο φασισμός;

Την Τρίτη, η χώρα γιόρταζε την κήρυξη του πολέμου απέναντι στους Ιταλούς και την άρνηση της παράδοσής της το 1940. Επειδή όμως δεν κατάφερα να εξασφαλίσω κάποια πρόσκληση για να μπω σε κάποια καλή παρέλαση, γιόρτασα στο σπίτι, τρώγοντας με την οικογένεια και φίλους ωραιότατα κοκκινιστά σουτζουκάκια. Ωστόσο, ένεκα της ημέρας, η συζήτηση γρήγορα κινήθηκε γύρω από τον φασισμό. Τελικά τι είναι ο φασισμός; Και τι κοινό έχει ένας μορφωμένος φασίστας από έναν αμόρφωτο φασίστα; Τους δέρνει ο ίδιος φασισμός;

Δεν υπάρχει σήμερα άνθρωπος που να μπορεί να αμφισβητήσει με επιχειρήματα πως ο φασισμός είναι το υπέρτατο όπλο του συστήματος. Είναι το σπαθί και το τουφέκι του καπιταλισμού, που έχει μάθει έτσι να αντιμετωπίζει τις κρίσεις του, μη τυχόν και ξεστρατίσει τελείως το σύστημα.
Έτσι, αφού δια της επιβολής και της βίας ο φανερός φασισμός κρατήσει τις μάζες στα αυγά τους όσο ο ίδιος “αυτορυθμίζεται”, ύστερα έρχεται να ξαναπάρει τις μάζες από το χεράκι ως προστάτης ο φασισμός της “ελεύθερης αγοράς”. Την ώρα που στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να δένει, προς το παρόν, ξανά το μαντρόσκυλό του στην πίσω αυλή.
Στην ουσία του ο φασισμός δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αναπληρώνει, να κατακρεουργεί και τελικά να εξαφανίζει την Δικαιοσύνη, πάντα υπέρ των ισχυρών.
Έτσι σήμερα (και τονίζω το “Σήμερα”) το “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” εμφυσείται στις μάζες στοχοποιώντας τον μετανάστη, τον αναρχικό, τον κομμουνιστή. Όμως η υψηλή πολιτική που παράγει τον φασισμό δεν έχει άλλον στόχο παρά την ενδυνάμωση της θέσης και της εξουσίας της.
Αφού λοιπόν οι μάζες εμπεδώσουν την στοχοποίηση του διαφορετικού και του ξένου, το έδαφος για την διατήρηση των προνομίων των ημέτερων είναι στρωμένο με ροδοπέταλα.
Έτσι, το Ελληνικό ανήκει στον Λάτση του, ο ιππόδρομος στον Κόκκαλη του, ο ΟΠΑΠ στον Μελισσανίδη του.
Χωρίς καμία ένδειξη δικαιοσύνης, τόσο στο υψηλό επίπεδο της “ελεύθερης αγοράς” τους που παραμένει σιδηροδέσμια των συμφερόντων τους, όσο και στο χαμηλότερο, αυτό του απλού εργάτη που δεν μπορεί να μοιραστεί τα ιδεολογικά ιδανικά, γι’ αυτό χειμάζεται σε ουρές συσσιτίων και άλλων φιλανθρωπιών, μόνο για Έλληνες.
Η Δικαιοσύνη είναι εκείνο το συστατικό που είναι απαραίτητο να απουσιάζει από κάθε στάδιο του φασισμού. Τη γέννηση, την ανάπτυξή του, την εμπέδωση και τελικά το ξέσπασμά του κατά των ίδιων των υποστηρικτών του.
Και το έλλειμμα Δικαιοσύνης είναι έμφυτο στη χώρα μας.
Ποιοί ήταν αυτοί που μετά την Επανάσταση του ’21 κυνήγησαν και φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και τους συναγωνιστές του;
Ποιοί ήταν αυτοί που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, στο οποίου το σύστημα ακόμα στηρίζεται η Δημοκρατία της Ελβετίας;
Ποιοί ήταν αυτοί που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία στα τέλη του προηγούμενου αιώνα;
Ποιοί ήταν αυτοί που κατά τη διάρκεια της Κατοχής συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς σε βάρος των συμπατριωτών τους (που λέει ο λόγος) και των συμφερόντων της χώρας;
Ποιοί ήταν αυτοί που οδήγησαν στη σήψη του πολιτικού συστήματος της χώρας, που με τη σειρά του έδωσε τη θέση του στη Χούντα των Συνταγματαρχών; Ποιοί ήταν αυτοί που μετά τη Χούντα, ποτέ δεν τιμωρήθηκαν για την ανάμειξή τους, αντιθέτως “παρασημοφορήθηκαν” με κρατικές και μη θέσεις;
Ποιοί ήταν αυτοί συντέλεσαν στα εκατοντάδες σκάνδαλα της Μεταπολίτευσης; Ποιοί κατέκλεψαν το δημόσιο, και ποιοι επιβραβεύθηκαν με τις μίζες διεθνών και εγχώριων επιχειρήσεων;
Ποιούς από τους παραπάνω γνωρίζετε σήμερα να σάπισαν στη φυλακή; Πότε επανορθώθηκε το περί δικαίου αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας; Ή καλύτερα, πότε δημιουργήθηκε;
Η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις είναι κανένας. Αφού όλοι τους, επίγονοι και απόγονοι αλλά και συμμετέχοντες στην διαμόρφωση της σύγχρονης Ιστορίας της χώρας, χαίρουν ασυλίας, δόξης και τιμής από το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος. Και βέβαια, συνεχίζουν να πλουτίζουν σε βάρος του.
Γι’ αυτό κι οι παρελάσεις του τιμούν αυτούς, και ουχί τους πεσόντες, και τους απογόνους τους, για την ελευθερία της πατρίδας.
Ο μορφωμένος φασίστας λοιπόν, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να δηλώνει την πίστη του στο σύστημα το οποίο χρειάζεται την βοήθειά του για να μην καταστραφεί ολοσχερώς. Συνήθως, κρύβεται σε άλλους ιδεολογικούς χώρους, ώστε να μπορεί να φορά την προβιά του ανενόχλητος.
Από την άλλη, ο χαμηλού μορφωτικού επιπέδου φασίστας, απλώς υποδέχεται τον φόβο και τον τρόμο που ο μορφωμένος φροντίζει να διοχετεύσει στην ατμόσφαιρα, συνδέοντας την επιβίωσή του με την μη ανατροπή του status quo. Όταν δε, υπάρχει από πριν το υπόβαθρο του φθόνου και της άρνησης για το διαφορετικό, η στρατολόγηση του είναι παιχνιδάκι.
Έτσι, ο καιρός περνάει με τον δεύτερο να απασχολείται με τις διαφορές του με τους υπόλοιπους τριγύρω του, την ώρα που οι κραυγαλέες διαφορές του με τον εξουσιαστή του καλύπτονται από την απειλή της πείνας και της φτώχιας.
Τελικά, δεν ξέρω πόσα είδη φασίστα υπάρχουν στη χώρα. Δεν ξέρω πόσα είδη φασισμού, αν και με μια πρόχειρη καταμέτρηση τα βγάζω πολλά. Φυλετικός, εργασιακός, κοινωνικός, σεξουαλικός, οικονομικός, οπαδικός, κομματικός και η λίστα μπορεί να μακρύνει πολύ.
Αυτό που έχω μάθει όμως είναι πως ο φασισμός πρέπει να πατάσσεται με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία. με κάθε μέσο.
Έτσι, οφείλω να παραδεχθώ πως, παρόλο που έχω να συμμετάσχω σε παρέλαση από τα μαθητικά μου χρόνια, όταν το κράτος μας υποχρέωνε να συμμετέχουμε στην αναβίωση των τακτικών του φασιστικού καθεστώτος από τα μικρά μας όπως και σήμερα, θα ήθελα πολύ να είχα παρευρεθεί στην παρέλαση του δήμου Χαλανδρίου.
Ήταν μια γιορτή κατά του φασισμού. Και σε αυτήν συμμετείχαν όλοι. Συγχαρητήρια!
Κρίμα. Ο αφελής, δεν γνώριζα πως υπήρχε παρέλαση που δεν χρειαζόμουν πρόσκληση.

 http://rebeliskos.wordpress.com

Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΕΑΜ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΙΜΗ*

ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ;

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΕΑΜ, ΜΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ

Σε μια πρωτότυπη, εναλλακτική γιορτή που αγκαλιάστηκε από όλους τους δημότες του Χαλανδρίου εξελίχθηκε ο γιορτασμός της 28ης Οκτωβρίου στο Χαλάνδρι από τη νέα δημοτική αρχή.

Μια γιορτή που έδωσε ένα νέο νόημα στον γιορτασμό, με πλήθος κόσμου να συρρέει στο μνημείο των πεσόντων της Εθνικής Αντίστασης, με τη φιλαρμονική του δήμου να παίζει τραγούδια μετά το τέλος της παρέλασης από το «Άξιον Εστί» με ερμηνεία του Γιάννη Θωμόπουλου, παρουσία πλήθους κόσμου, και τους μαθητές να παρελαύνουν,μεταξύ άλλων, κάτω και από την μελωδία του Ύμνου του ΕΑΜ.

Στην παρέλαση του Χαλανδρίου, φυσικά, όσο και αν επιχειρήθηκε να περάσει στην κοινή γνώμη κάτι τέτοιο, ακούστηκαν όλα τα αντιπροσωπευτικά τραγούδια του '40 και της Εθνικής Αντίστασης, που είτε ακούγονταν είτε δεν ακούγονταν τα προηγούμενα χρόνια στις παρελάσεις (αντάρτικα, τραγούδια της Σ. Βέμπο, εμβατήρια κλπ). Αποτέλεσε , δε, η αντιπροσωπευτική μουσική ποικιλία, σύμφωνα και με αρκετούς παρευρισκόμενους, πρότυπο και για άλλες παρελάσεις και εθνικές γιορτές ανά την χώρα.

Πολλοί από τους παρευρισκόμενους τόνιζαν,δε, την μεγάλη αντίθεση της παρέλασης-γιορτής του Χαλανδρίου, μιας γιορτής με καθολική συμμετοχή των δημοτών που τιμήθηκε επί της ουσίας η μνήμη των πεσόντων του '40 και των ηρώων της Εθνικής Αντίστασης, σε σχέση με τις σιδερόφρακτες, "prive" παρελάσεις της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, η οποία πραγματοποιήθηκε χωρίς καν μαθητές ,με μόνους παρελαύνοντες τους σημαιοφόρους και τους παραστάτες και μοναδικό θεατή τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Πανικοβλήθηκαν, λοιπόν, τα συστημικά ΜΜΕ, στελέχη της ΝΔ και σήμανε συναγερμός, επειδή κατά τη μαθητική παρέλαση στο Χαλάνδρι ακούστηκε η μουσική από τον Ύμνο του ΕΑΜ. 

Ανιστόρητες κραυγές όπως ότι οι αναφορές στο ΕΑΜ είναι... εμφυλιοπολεμικές, η επιλογή του Ύμνου του ΕΑΜ φέρνει κάτι από μνήμες εμφυλίου(!), ήταν κάποια από τα «επιχειρήματα» που κόσμησαν τα τηλεοπτικά παράθυρα και τις στήλες των κυρίαρχων ΜΜΕ.

Χαρακτηριστικές,δε, και οι αναφορές του γνωστού και μη εξαιρετέου protagon.gr, το οποίο ενόχλησε μέχρι και η ρώσικη μελωδία από την οποία προέρχεται ο Ύμνος του ΕΑΜ!

Κανέναν, όμως, εξ αυτών δεν απασχόλησε το γεγονός ότι αν ανατρέξει κάποιος στα Πρακτικά του Ελληνικού Κοινοβουλίου θα συναντήσει μια εξαιρετικά διαφορετική αφήγηση.

Το 1982, ο Ανδρέας Παπανδρέου με νόμο (1285/1982) αναγνωρίζει το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, τον ΕΔΕΣ,τον ήρωα Άρη Βελουχιώτη, την ημέρα ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου ως εθνική γιορτή και, φυσικά, την Εθνική Αντίσταση. Την Αντίσταση όσων πραγματικά αντιστάθηκαν στους Γερμανούς και απελευθέρωσαν την Ελλάδα. Αυτούς που ακόμα και σε σχολικά βιβλία, κυρίως πριν το 1982, χαρακτήριζαν κομμουνιστοσυμμορίτες, λήσταρχους και τον Άρη Βελουχιώτη κοινό εγκληματία και προδότη!

Υπέρ του νομοσχεδίου τότε ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ.

Η Νέα Δημοκρατία αποχώρησε, εξαπολύοντας μύδρους. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ απειλούσε,μάλιστα, ότι, όταν επανέλθει στην κυβέρνηση το κόμμα του, θα καταργήσει τον νόμο. Ανέφερε, δε, χαρακτηριστικά, ότι η ιστορία δεν γράφεται με αποφάσεις των κοινοβουλίων και τόνιζε ότι δεν αναγνωρίζει την απόφαση. Ακολούθησε η αποχώρηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος της ΝΔ, εκτός του Π. Κανελλόπουλου.

Μετά το 1982,λοιπόν, η ιστορία του ΕΑΜ έχει αναγνωριστεί με κάθε επισημότητα ως τμήμα της ιστορίας των αγώνων αυτού του λαού, των αγώνων για ελευθερία και κοινωνική απελευθέρωση.

Φυσικά, ο τρόμος της ιστορικής πραγματικότητας πηγάζει από τον φόβο για το ξύπνημα της λαϊκής αντίστασης. Ο φόβος ότι μια ενέργεια μιας ριζοσπαστικής δημοτικής αρχής με συμμετοχή όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς πλην, δυστυχώς, του ΚΚΕ, μπορεί να ξυπνήσει μνήμες αντίστασης και να οδηγήσει σε ένα νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης της δοκιμαζόμενης από τα μνημόνια και τον νεοφιλελευθερισμό μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, ξύπνησε για τα καλά σε ένα μεγάλο τμήμα του αστικού κόσμου. Και αυτό συνέβη διότι, στην πραγματικότητα, γνωρίζουν πολύ καλά την ιστορία!

Γνωρίζουν ότι στις 27 του Σεπτέμβρη 1941 δημιουργήθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ, που έμελλε να παίξει κυρίαρχο ρόλο στην οργάνωση του χειμαζόμενου ελληνικού λαού κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής κατοχής στη χώρα.

Γνωρίζουν ότι συσπείρωσε γύρω του με ταξικά κριτήρια όλους τους προοδευτικούς – δημοκρατικούς πολίτες της εποχής και ότι πάλευε για τη Λαοκρατία.

Γνωρίζουν ότι τα μηνύματά του παραμένουν ανεξίτηλα, παρά την καθεστωτική προπαγάνδα, αλλά και ότι δεν σβήνει με μια μονοκοντυλιά η σημασία του στην πολιτική ιστορία του λαού και του τόπου μας.

Φυσικά, παρά και τη νομοθετική αναγνώριση της Αντίστασης, κάτι τέτοιο δεν έχει περάσει απόλυτα στα σχολικά βιβλία, ακόμα και μετά το 1982, και δεν έχει μπολιάσει,έτσι, όσο θα έπρεπε όλες τις νεανικές συνειδήσεις, αλλά η πρόσβαση στη γνώση και το ενδεχόμενο της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης τους κάνουν να τρέμουν.

Αυτό, όμως, που τους τρομάζει πιο πολύ είναι ότι η δημιουργία του ΕΑΜ ήρθε ως λογικό αποτέλεσμα της αναγκαιότητας οργάνωσης της αντίστασης του ελληνικού λαού, ήρθε ως συνέχεια του αλβανικού έπους, των μαχών των οχυρών αλλά και των αυθόρμητων εν πολλοίς αντιστασιακών πράξεων των πρώτων ημερών της κατοχής.

Αυτό που τρομάζει, τελικά, είναι η διδακτικότητα της ιστορικής μνήμης του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και η νέα πορεία στην οποία μπορεί να οδηγήσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που νιώθει σήμερα τα δεσμά μιας «νέας κατοχής», μιας κατοχής που δεν ήλθε με όπλα και τη ναζιστική πολεμική μπότα, αλλά με τη γερμανο-Ε.Ε. οικονομική μπότα του χρέους.

Περιττεύει να πούμε ότι σε κάθε περίπτωση υπάρχουν και οι εγχώριοι υπηρέτες, τόσο των πολεμικών όσο και των «οικονομικών κατακτητών», οι οποίοι, μάλιστα, πάντα πραγματοποιούν το «αγαστό τους έργο» με επίκληση της ευθύνης, του «ρεαλισμού» αλλά και του «εθνικού καθήκοντος»!

Τελικά, είναι να αναρωτιέται κανείς, ποιοί είναι αλήθεια αυτοί που δεν αναγνωρίζουν την Εθνική Αντίσταση και ποιοί είναι αυτοί που παραχαράσσουν και αποκρύπτουν σκόπιμα την ιστορία...

*Ο Χρήστος Κασίμης είναι δημοτικός σύμβουλος της παράταξης «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου» και μέλος της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Βόρειας Αθήνας

iskra.gr

Τίτλοι τέλους..

     Μία μέρα μετά την επέτειο της αντίστασης του ελληνικού λαού εναντίον οποιουδήποτε επίδοξου κατακτητή,
     ..και τα σημάδια οδηγούν σε θλιβερές διαπιστώσεις:

     Συνηθίσαμε, δυστυχώς, τα κάγκελα.
     Συνηθίσαμε και τις αλυσίδες.
     Συνηθίσαμε σε μισθούς και συντάξεις πείνας.
     Συνηθίσαμε σε αδικαιολόγητους-ανύπαρκτους φόρους, χαράτσια, και κάθε είδους διαστροφή που γεννά το μυαλό των πολιτικών απατεώνων που κυβερνούν.
     Συνηθίσαμε να δεχόμαστε σαν ανθρώπους που μπορούν να κατέχουν κρατικά και κυβερνητικά αξιώματα,
     ..άτομα ψυχοπαθητικά και νοητικά καθυστερημένα.
     Συνηθίσαμε την ιδέα των οικονομικών σκλάβων και της ελεγχόμενης αποικίας,
     ..από πιστωτές ληστές, μπαταχτσήδες, τοκογλύφους.
     Συνηθίσαμε το ψέμα.
     Συνηθίσαμε το παραμύθι ότι τίποτα δεν αλλάζει,
     ..και ότι είμαστε όλοι το ίδιο ηθικά διαβρωμένοι.
     Συνηθίσαμε την πείνα, την ανεργία, την μετανάστευση, τους άστεγους, τις αυτοκτονίες δίπλα μας.
     Συνηθίσαμε την καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην χώρα μας.
     Συνηθίσαμε το ξέσκισμα του Συντάγματος και την παραποίηση του πολιτεύματος.
     ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΝ ΑΥΤΟΙ.

     Το χειρότερο όμως είναι πως συνηθίσαμε στην σκλαβιά, και παραιτηθήκαμε κάθε προσπάθειας.
     Περιμένουμε από εκλογές σε εκλογές, όποτε, και αν, αυτοί επιτρέψουν, για να εκφράσουμε την αντίθεσή μας, τις απαιτήσεις μας, τον θυμό μας, την θέλησή μας.

     Υποστείλαμε κάθε σημαία δυναμικής διεκδίκησης του δίκιου μας.
     Φοβόμαστε να ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ότι είναι προδότες, αγύρτες, ανθέλληνες, υπάνθρωποι.
     Φοβόμαστε να ανασάνουμε.
     Να ελευθερωθούμε.
     Ή, έστω, να προσπαθήσουμε.

     Τίτλοι τέλους για μιά χώρα.
     Κι έναν λαό κάποτε ελεύθερο και υπερήφανο,
     ..και τώρα ζήτουλα και χέστη!..
     mandatoforos

Τσολάκογλου ζείς, εσύ τους οδηγείς!..

     Μπορεί ο ήρωας φαντάρος του έπους του '40 να ξεχάστηκε και να είχε από τις μετέπειτα κυβερνήσεις την ίδια αντιμετώπιση και τις ίδιες τιμές με τους μαυραγορίτες,  τους δωσίλογους και τους κάθε λογής κουκουλοφόρους και συνεργάτες των γερμανών  της Κατοχής,

     ..μπορεί οι ήρωες της Αντίστασης (δεξιοί κι αριστεροί) να ξεχάστηκαν και να ''βρωμίστηκαν'' από κάθε λογής κατά φαντασία ''αντιστασιακούς'', και κάπηλους της Εθνικής Αντίστασης,
     ..από αυτούς που καταντούν όργανα της Νέας Κατοχής, όργανα παραγωγής Προεδρικών Διαταγμάτων που εξυπηρετούν την νέα Γκεστάπο εναντίον του ελληνικού λαού,

     ..αλλά τον Τσολάκογλου και τους συνεργάτες τους τους θυμούνται και τους τιμούν ακόμα!  Έμπρακτα! Ακολουθώντας το παράδειγμά τους.
   
     Υπογράφουν, όπως κι εκείνος υπέγραψε ''προς όφελος του Ελληνικού λαού''!
     Προς όφελος του Ελληνικού λαού, μαζεύτηκαν τα τρόφιμα για τις ανάγκες των στρατευμάτων του Άξονα,
     ..και ο λιμός του χειμώνα του '42 και του '43 θέρισε από πείνα δεκάδες χιλιάδες πολίτες.
     Προς όφελος του Ελληνικού λαού έγιναν τα δεκάδες αντίποινα των γερμανικών ες-ες,
     ..που ξεκλήρισαν δεκάδες χωριά και πόλεις.
     Προς όφελος του Ελληνικού λαού έγινε το υποχρεωτικό Κατοχικό Δάνειο,
     ..δάνειο δανεικό κι αγύριστο από τους μπαταχτσήδες γερμανούς, που τώρα απαιτούν από τους άλλους συνέπεια!

     Στα χνάρια λοιπόν του Τσολάκογλου και των συνεργατών της Κατοχής,
     ..πώς θα ξεστομίσεις αύριο την φράση: ''αντίσταση κατά της Γερμανικής Κατοχής'',  ''πρωθυπουργέ'' της πεντάρας και λεβεντάκο της φακής;
     Δεν θα σου κάψει το στόμα;
     Ή στο έχουν απαγορεύσει κι αυτό τ' αφεντικά σου Μέρκελ και Σόϊμπλε;

     Με τί τσίπα θα παρουσιαστείτε αύριο, κι εσύ, κι ο αντιπρόεδρός σου, και τα χανουμάκια οι βουλευτές σου, να μιλήσουν για την Επέτειο του ''ΟΧΙ'',
     ..εσείς οι υπηρέτες του ''ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ'', πεσμένοι στα τέσσερα (σύ είπας), με την γλώσσα έξω,
     ..να γλύφετε την νέα μπότα της ΝΕΑΣ ΚΑΤΟΧΗΣ;

     Αλλά ξεχάσαμε: στα γονίδιά σας δεν υπάρχει αυτό της τσίπας!
     Σταμάτησε στην γιαγιά Πηνελόπη!..
mandatoforos

ΟΧΙ άλλο κάρβουνο

Πηγή: Κώστας Βαξεβάνης - "Κουτί της Πανδώρας"

Αναρωτιέμαι ποιό έθνος. Αυτό που πολέμησε στο μέτωπο ή των στρατηγών που το εγκατέλειψε και διέφυγε στην Μέση Ανατολή; Των ανθρώπων που βγήκαν στο βουνό αντάρτες ή των δοσίλογων που στη συνέχεια κυβέρνησαν τη χώρα με τον μανδύα του πατριώτη; Των κακόμοιρων που πέθαναν από την πείνα στην Κατοχή ή των μαυραγοριτών που έγιναν βιομήχανοι και εφοπλιστές φτιάχνοντας το success story της εποχής;

Η Ιστορία δείχνει πως υπάρχουν δύο έθνη. Αυτό που είναι έτοιμο να προασπίσει την ελευθερία και τα δικαιώματά του και ένα ακόμα που ανεμίζει σημαίες μπας και κρύψει στη σκιά τους όλες τις βρωμιές και τις προδοσίες.

Οι εθνικοί μύθοι, τα εθνικά ψέματα δεν δημιουργούνται για να διατηρήσουν εθνικές ομοψυχίες, αλλά για να κρυφτούν πίσω τους όσοι έφταιξαν.

Παρακολουθώ στην τηλεόραση τις σιδερόφραχτες παρελάσεις (είναι αναμφίβολα των αστυνομικών) και φαντάζομαι πόσο στοιχίζει αυτό το παραμύθι της εθνοπερηφάνειας την ώρα που πεθαίνουν άνθρωποι γιατί δεν έχουν να φάνε και η κυβέρνηση δεν δίνει έστω ένα ευρώ για να διεκδικηθούν οι πολεμικές αποζημιώσεις.

Όχι, οι παρελάσεις δεν είναι για το ΟΧΙ. Το «όχι» και το ιστορικό και το άλλο αυτό που λες κάθε μέρα από αξιοπρέπεια, το έχεις μέσα σου. Κανένας δεν μπορεί να πει κανένα μεγάλο όχι, αν δεν μπορεί να πει το μικρό όχι για να υπερασπίσει την αξιοπρέπεια, τις ανθρώπινες ανάγκες και τις αξίες του. Οι παρελάσεις λοιπόν γίνονται για να κρύψουν τα «ναι» που λένε.

Δεν έχω πατριωτιδόμετρο για να μετρήσω τον πατριωτισμό του καθενός, αλλά έχω δικαίωμα να αναρωτιέμαι αν αυτοί που κυβερνούν αυτή τη χώρα, αυτοί που λένε συνεχώς «ναι» και επιδεικνύουν ως αποδοχή τους όχι την εκτίμηση από τους πολίτες τους αλλά τις φωτογραφήσεις με τη Μέρκελ, αν είναι πατριώτες.

Αναρωτιέμαι ακόμη αν είναι μεγαλύτερος πατριώτης αυτός που έχει τα κότσια να βγει στο δρόμο για να υπερασπίσει τα δικαιώματα και το μεροκάματό σε αυτή τη χώρα, ή ο εφοπλιστής που δεν πληρώνει ένα ευρώ φόρο. Αυτός που φωνάζει για όσα συμβαίνουν ή αυτός που στολίζει τη σιωπή του με μια σημαία στο μπαλκόνι;

Ο πατριωτισμός είναι το μεγαλύτερο καταφύγιο των απατεώνων. Πατριώτες κατά καιρούς εμφανίζονται όσοι θα έπρεπε να είναι στη φυλακή ακριβώς για να μην μπουν και έτσι ενοχοποιήσουν την κοινωνία αντί τον εαυτό τους.

Οι κυβερνώντες υπηρετούν το έθνος αλλά ποιό έθνος; Των παρελάσεων ίσως. Το «Έθνος» του Μπόμπολα σίγουρα.

1943 – Έλληνες μαυραγορίτες, συλλεκτικό βίντεο

 Πηγή: Αργολικές ειδήσειςΓια να μην ξεχνάμε μία Ελλάδα χωρισμένη και προδομένη. Αυτή είναι η ιστορία μας, Έλληνες εκμεταλλεύονται Έλληνες.
Θα πρέπει να μαθαίνουμε από το παρελθόν για να είμαστε πιο σοφοί σήμερα και στο μέλλον.
Ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο από το αρχείο της ΕΡΤ.
Και μία ανάλυση από τον Ναπολέοντα Μαραβέγια (καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας, κάτοχος της Εδρας Jean Monnet στο ΓΠΑ και πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Ερευνας) με τίτλο:
Πώς κυριάρχησαν οι μαυραγορίτες στην Κατοχή
Η γερμανοϊταλική κατοχή ήταν εξαιρετικά καταπιεστική, αρπακτική και βίαιη, όχι μόνο λόγω του φασιστικού χαρακτήρα του καθεστώτος των χωρών αυτών, αλλά και επειδή ο πόλεμος συνεχιζόταν τόσο στη Β. Αφρική όσο και κυρίως στην αχανή Ρωσία. Χρειαζόταν συνεπώς ο Αξονας οικονομικούς πόρους σε χρήμα, πρώτες ύλες και μεταφορικά μέσα, προκειμένου να συνεχίσει τις κατακτητικές του διαθέσεις σε άλλα μέτωπα. Από την άλλη πλευρά, τόσο η προπολεμική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας όσο και οι καταστροφές του εξάμηνου πολέμου δημιουργούσαν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για την επιβίωση των Ελλήνων.
Η δυσκολία ανεφοδιασμού των πόλεων σε τρόφιμα, ιδίως στην τραγική περίοδο του χειμώνα 1941-1942, δεν οφείλεται μόνο στην έλλειψη μεταφορικών μέσων και καυσίμων, ούτε στην κακή κατάσταση του συγκοινωνιακού δικτύου, ούτε μόνο στην ανεπάρκεια της εγχώριας αγροτικής παραγωγής, δεδομένου βεβαίως του αποκλεισμού από τους Συμμάχους. Ενα μεγάλο μέρος των δυσκολιών στον ανεφοδιασμό των πόλεων και κυρίως της Αθήνας με τρόφιμα οφείλεται στους μηχανισμούς που πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν στην κατοχική περίοδο.
Ο τρόπος των συναλλαγών
Αρκετά σημαντικό ρόλο στην ανεπάρκεια των τροφίμων φαίνεται ότι έπαιξε η γενικευμένη και δικαιολογημένη άρνηση των αγροτών να παραδώσουν υποχρεωτικά τα βασικά αγροτικά προϊόντα τους στους οργανισμούς συγκέντρωσης. Βεβαίως η συγκέντρωση των σιτηρών από την ΚΕΠΕΣ (Κεντρική Επιτροπή Προστασίας Εγχωρίου Σιτοπαραγωγής) γινόταν και προπολεμικά σε εθελοντική βάση και διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των τιμών και συνεπώς στη βελτίωση του αγροτικού εισοδήματος.
Μπροστά στην αποτυχία του συστήματος της υποχρεωτικής συγκέντρωσης σιτηρών από τις κατοχικές αρχές, προκειμένου να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα διατροφής των κατοίκων των πόλεων τον Ιούλιο του 1941, προτάθηκε η ανταλλαγή (πληρωμή των αγροτών) να γίνεται όχι μόνο σε χρήμα αλλά και σε είδη του ελληνικού μονοπωλίου (σαπούνι, λάδι, αλάτι και σπίρτα). Ούτε και αυτή η προσπάθεια πέτυχε, καθώς όσο περνούσε ο καιρός οργανωνόταν η «μαύρη αγορά», όπου σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής «μια οκά φασόλια» επισήμως τιμάται 35 δρχ. αντί 300 δρχ. στη «μαύρη αγορά» και το «ελαιόλαδον… 40-50 δρχ. αντί 400 την οκάν» («Πρωία», 10.9.1941). Βεβαίως οι συναλλαγές της μαύρης αγοράς σε χρήμα αφορούσαν μεγάλες ποσότητες και έτσι ήταν δυνατόν το χρήμα αυτό να μετατραπεί άμεσα σε χρυσό, ενώ στις καθημερινές μικρές ανταλλαγές το σιτάρι αποτελούσε το σταθερό μέτρο συναλλαγών και το χρήμα είχε συμβολική σημασία στον αγροτικό χώρο λόγω του ανεξέλεγκτου, όπως θα δούμε, πληθωρισμού.
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι τα αστικά κέντρα, και ιδιαίτερα η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια του πολέμου αλλά και μετά την κατάρρευση του μετώπου και την εχθρική εισβολή τον Απρίλιο – Μάιο του 1941 αποτέλεσαν καταφύγια για μεγάλες μάζες αγροτικού πληθυσμού, ο οποίος μέσα σε συνθήκες πανικού και εξαθλίωσης προσπαθούσε να αποφύγει τους βομβαρδισμούς και την άγρια εισβολή ιδίως των Βουλγάρων στη Μακεδονία.
Οι συνέπειες του υποσιτισμού
Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1941 άρχισαν να φαίνονται καθαρά οι συνέπειες του υποσιτισμού και τον Νοέμβριο άρχισαν οι πρώτοι θάνατοι από την πείνα. Υπάρχουν διαφορετικοί υπολογισμοί για τους θανάτους από την πείνα, όμως ο ακριβής αριθμός δεν έχει τόση σημασία. Σύμφωνα με πολύ μετριοπαθείς εκτιμήσεις, μόνο τον Μάρτιο του 1942, οπότε κορυφώθηκε η πείνα, πέθαναν 4.500 άτομα περισσότερα από τον αντίστοιχο μήνα του 1940 (σε ειρηνική περίοδο). Οι πλέον προχωρημένες εκτιμήσεις αναφέρουν περίπου χίλιους θανάτους την ημέρα στην περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά την περίοδο εκείνη, πράγμα που σημαίνει ότι ο συνολικός αριθμός ξεπερνά τις 300.000.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Επιτροπής Σμπαρούνη σχετικά με τις επισιτιστικές ανάγκες της Ελλάδας, στην οποία συμμετείχαν εκτός από τον Α. Σμπαρούνη ως πρόεδρο και οι Ζολώτας, Αγγελόπουλος, Ευελπίδης κ.ά., η κρατική προσπάθεια μέσω του «Δελτίου Τροφίμων» την περίοδο Ιουλίου 1941 – Μαρτίου 1942 δεν εξασφάλισε στον πληθυσμό της Αθήνας ούτε το 30% του ελάχιστου ορίου θερμίδων για την επιβίωση ενός ανθρώπου.
Οι υπόλοιπες ανάγκες έπρεπε να καλυφθούν από άλλες πηγές, οι οποίες δεν μπορούσαν να είναι παρά η μαύρη αγορά, η άμεση προμήθεια από συγγενείς στο χωριό και σε ορισμένες περιπτώσεις η κλοπή των τροφίμων είτε από τους εμπόρους-«μαυραγορίτες» είτε από τις δυνάμεις κατοχής από τους περίφημους «σαλταδόρους» κτλ.
Φωτ: Οι σαλταδόροι
Σε μια πρώτη φάση η μαύρη αγορά αφορούσε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι με διάφορους τρόπους μπορούσαν να προμηθευτούν τρόφιμα από διάφορες πηγές και με διάφορα μέσα. Τους πρώτους μήνες της πείνας ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων των αστικών κέντρων και κυρίως της Αθήνας μετακινούνταν προς τις αγροτικές περιοχές για αναζήτηση τροφίμων, συχνά με ζώα και ακόμη και με τα πόδια. Σε όλες αυτές τις διαδρομές των «καραβανιών» όπως ήταν επόμενο αναπτύχθηκαν ληστοσυμμορίες που επωφελούνταν από την ουσιαστική απουσία αστυνόμευσης στην περίοδο της Κατοχής, παρά τις σπασμωδικές προσπάθειες καταστολής από το κατοχικό καθεστώς.
Η υποτίμηση του χρήματος
Αργότερα οι συμμορίες αυτές σχεδόν εξαφανίστηκαν χάρη στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Εθνικής Αντίστασης. Σταδιακά, τα δίκτυα της μαύρης αγοράς πέρασαν σε λιγότερα χέρια και οργανώθηκαν περισσότερο, ενώ ταυτόχρονα αναπτύχθηκαν στις πόλεις προμηθευτικοί συνεταιρισμοί. Ηδη στις αρχές του 1942 το φαινόμενο των συνεταιρισμών είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Σχεδόν όλα τα αστικά επαγγέλματα είχαν καταφέρει να οργανώσουν καταναλωτικούς συνεταιρισμούς.
Τα κυριότερα αίτια της αύξησης του πληθωρισμού θα πρέπει να αναζητηθούν όχι μόνο στην έλλειψη των αγαθών σε σχέση με τη ζήτηση (πράγμα που εξέθρεψε τη μαύρη αγορά), αλλά και στη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική των αρχών της Κατοχής. Είναι γνωστό ότι οι κατοχικές αρχές «δέχτηκαν» να καταβάλουν τεράστια ποσά σε δραχμές στις δυνάμεις του Αξονα ως «δαπάνες Κατοχής». Η πληρωμή των δαπανών Κατοχής αυξήθηκε με πολύ υψηλούς ρυθμούς από 25 εκατ. δρχ. τον Νοέμβριο του 1941 σε 850 εκατ. δρχ. τον Αύγουστο του 1943. Ταυτόχρονα το σύστημα είσπραξης δημοσίων εσόδων από φόρους και δασμούς είχε προφανώς καταρρεύσει.
Οι δαπάνες της κατοχικής κυβέρνησης ωστόσο ήταν σημαντικές, προκειμένου να πληρώσει τις δαπάνες Κατοχής στον κατακτητή και να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες (μισθοί κτλ.). Προφανώς το τεράστιο έλλειμμα που προέκυπτε χρηματοδοτείτο με έκδοση νέου χρήματος. Ετσι η αύξηση της κυκλοφορίας του χρήματος έφθασε σε δυσθεώρητα ύψη, από 9 δισ. δρχ. τον Δεκέμβριο του 1939 σε 450.000 δισ. τον Ιούνιο του 1944 (Εκθεση Σμπαρούνη), με αποτέλεσμα την ταχύτατη υποτίμηση του χρήματος, δηλαδή την τεράστια μείωση της αγοραστικής του δύναμης. Οσοι μπορούσαν να μετατρέπουν τις δραχμές σε χρυσό έβγαιναν κερδισμένοι τελικά περισσότερο από αυτούς που συσσώρευαν εμπορεύματα, κυρίως τρόφιμα, με στόχο να επωφεληθούν από τη συνεχή άνοδο της τιμής τους. Πράγματι για μια σειρά συγκυριακούς λόγους, που συνδέθηκαν με τις συμμαχικές στρατιωτικές επιτυχίες στις αρχές Νοεμβρίου του 1942, οι τιμές των τροφίμων έπεσαν κατά 50%. Την πτώχευση αυτή προφανώς πλήρωσαν περισσότερο οι μικροί και σχετικά απληροφόρητοι κερδοσκόποι, οι ποσότητες των τροφίμων στην αγορά διπλασιάστηκαν, διότι οι «μαυραγορίτες» άνοιξαν τις αποθήκες τους φοβούμενοι ότι οι επιτυχίες των συμμάχων θα οδηγούσαν σε άρση του ναυτικού αποκλεισμού της χώρας. Μερικοί θυμούνται ακόμη το επιφώνημα των εμπόρων «αγάντα Ρόμελ!» την περίοδο εκείνη.
Η μεταφορά του πλούτου
Από όλη αυτή την πληθωριστική διαδικασία ολόκληρη την περίοδο της Κατοχής προέκυψε μια μεταφορά πλούτου από το σύνολο σχεδόν του αστικού πληθυσμού προς τους «επιτήδειους εμπόρους»-«μαυραγορίτες», οι οποίοι συσσώρευσαν τεράστιες περιουσίες και σταδιακά ανέτρεψαν την οικονομική και κοινωνική ιεραρχία στη διάρκεια της Κατοχής και κυρίως μετά την απελευθέρωση.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, στην περίοδο της Κατοχής άλλαξαν χέρια τεράστιες περιουσίες, από κινητά αντικείμενα αξίας (κοσμήματα, χρυσαφικά, αντικείμενα τέχνης κ.ά.) ως και ακίνητα (κατοικίες, διαμερίσματα, οικόπεδα). Υπάρχουν σχετικές πληροφορίες ότι πουλήθηκαν ακίνητα την περίοδο εκείνη στο 15%-25% της πραγματικής τους αξίας.
Η «κρίση» της μαύρης αγοράς του Νοεμβρίου του 1942 ξεπεράστηκε από τους κερδοσκόπους σχετικά γρήγορα. Ωστόσο η κατάσταση στην αγορά τροφίμων κάπως βελτιώθηκε λόγω της αυξημένης εξωτερικής βοήθειας που ήδη είχε αρχίσει να επιτρέπεται, κυρίως στα πλαίσια των προσπαθειών του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Ετσι σταδιακά από τον Απρίλιο του 1942 σουηδικά πλοία μετέφεραν καναδικό σιτάρι.
Τα επισιτιστικά προβλήματα των αστικών κέντρων οδήγησαν αναγκαστικά τις αρχές Κατοχής να εντείνουν τις προσπάθειες συγκέντρωσης αγροτικών προϊόντων χρησιμοποιώντας νέες μεθόδους. Σύμφωνα με το νομοθετικό διάταγμα του Απριλίου του 1942, αναβίωσε η φορολόγηση των αγροτών με το παλαιό σύστημα της δεκάτης, δηλαδή της υποχρεωτικής παράδοσης στις φορολογικές αρχές ενός δεκάτου της αγροτικής παραγωγής. Ταυτόχρονα εισήχθη το λεγόμενο «παρακράτημα» για τους μεγάλους παραγωγούς, δηλαδή η υποχρεωτική παρακράτηση ενός τμήματος της παραγωγής πέραν της δεκάτης αντί ενός αντιτίμου αυθαίρετα καθοριζομένου από το κατοχικό κράτος. Οι σχετικοί πίνακες ανηρτώντο στα κοινοτικά γραφεία με στόχο την «αλληλοκαταγγελία» των αγροτών για ψευδείς δηλώσεις. Βεβαίως αντί αλληλοκαταγγελίας έγινε «αλληλοσυγκάλυψη» και το βάρος ελέγχου έπεσε στην αρμόδια επιτροπή.
Οπως ήταν αναμενόμενο, στις περισσότερες περιπτώσεις όλα ή μερικά από τα πρόσωπα των διαφόρων επιτροπών δεν εκτελούσαν τις διαταγές των κατοχικών αρχών, κερδίζοντας έτσι και την εμπιστοσύνη των αγροτών. Πολλά από τα μέλη των επιτροπών αυτών αναδείχθηκαν έτσι τοπικοί ηγέτες της Εθνικής Αντίστασης.
Ολη αυτή η προσπάθεια των αρχών Κατοχής τελικά ελάχιστα απέδωσε σε σχέση με τα αναμενόμενα και δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα του επισιτισμού των αστικών κέντρων. Αντίθετα δημιούργησε και στον αγροτικό χώρο συνθήκες έντονης δυσαρέσκειας, η οποία δεν άργησε να μετατραπεί σε αντίδραση κατά των κατοχικών δυνάμεων και να ενισχύσει την προσπάθεια της Εθνικής Αντίστασης, που ήδη είχε αρχίσει να οργανώνεται στον αγροτικό χώρο.
Πηγή: Αργολικές ειδήσεις

 

Για να μην ξεχνάμε μία Ελλάδα χωρισμένη και προδομένη. Αυτή είναι η ιστορία μας, Έλληνες εκμεταλλεύονται Έλληνες.
Θα πρέπει να μαθαίνουμε από το παρελθόν για να είμαστε πιο σοφοί σήμερα και στο μέλλον.
Ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο από το αρχείο της ΕΡΤ.
Και μία ανάλυση από τον Ναπολέοντα Μαραβέγια (καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας, κάτοχος της Εδρας Jean Monnet στο ΓΠΑ και πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Ερευνας) με τίτλο:
Πώς κυριάρχησαν οι μαυραγορίτες στην Κατοχή
Η γερμανοϊταλική κατοχή ήταν εξαιρετικά καταπιεστική, αρπακτική και βίαιη, όχι μόνο λόγω του φασιστικού χαρακτήρα του καθεστώτος των χωρών αυτών, αλλά και επειδή ο πόλεμος συνεχιζόταν τόσο στη Β. Αφρική όσο και κυρίως στην αχανή Ρωσία. Χρειαζόταν συνεπώς ο Αξονας οικονομικούς πόρους σε χρήμα, πρώτες ύλες και μεταφορικά μέσα, προκειμένου να συνεχίσει τις κατακτητικές του διαθέσεις σε άλλα μέτωπα. Από την άλλη πλευρά, τόσο η προπολεμική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας όσο και οι καταστροφές του εξάμηνου πολέμου δημιουργούσαν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για την επιβίωση των Ελλήνων.
Η δυσκολία ανεφοδιασμού των πόλεων σε τρόφιμα, ιδίως στην τραγική περίοδο του χειμώνα 1941-1942, δεν οφείλεται μόνο στην έλλειψη μεταφορικών μέσων και καυσίμων, ούτε στην κακή κατάσταση του συγκοινωνιακού δικτύου, ούτε μόνο στην ανεπάρκεια της εγχώριας αγροτικής παραγωγής, δεδομένου βεβαίως του αποκλεισμού από τους Συμμάχους. Ενα μεγάλο μέρος των δυσκολιών στον ανεφοδιασμό των πόλεων και κυρίως της Αθήνας με τρόφιμα οφείλεται στους μηχανισμούς που πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν στην κατοχική περίοδο.
Ο τρόπος των συναλλαγών
Αρκετά σημαντικό ρόλο στην ανεπάρκεια των τροφίμων φαίνεται ότι έπαιξε η γενικευμένη και δικαιολογημένη άρνηση των αγροτών να παραδώσουν υποχρεωτικά τα βασικά αγροτικά προϊόντα τους στους οργανισμούς συγκέντρωσης. Βεβαίως η συγκέντρωση των σιτηρών από την ΚΕΠΕΣ (Κεντρική Επιτροπή Προστασίας Εγχωρίου Σιτοπαραγωγής) γινόταν και προπολεμικά σε εθελοντική βάση και διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των τιμών και συνεπώς στη βελτίωση του αγροτικού εισοδήματος.
Μπροστά στην αποτυχία του συστήματος της υποχρεωτικής συγκέντρωσης σιτηρών από τις κατοχικές αρχές, προκειμένου να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα διατροφής των κατοίκων των πόλεων τον Ιούλιο του 1941, προτάθηκε η ανταλλαγή (πληρωμή των αγροτών) να γίνεται όχι μόνο σε χρήμα αλλά και σε είδη του ελληνικού μονοπωλίου (σαπούνι, λάδι, αλάτι και σπίρτα). Ούτε και αυτή η προσπάθεια πέτυχε, καθώς όσο περνούσε ο καιρός οργανωνόταν η «μαύρη αγορά», όπου σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής «μια οκά φασόλια» επισήμως τιμάται 35 δρχ. αντί 300 δρχ. στη «μαύρη αγορά» και το «ελαιόλαδον… 40-50 δρχ. αντί 400 την οκάν» («Πρωία», 10.9.1941). Βεβαίως οι συναλλαγές της μαύρης αγοράς σε χρήμα αφορούσαν μεγάλες ποσότητες και έτσι ήταν δυνατόν το χρήμα αυτό να μετατραπεί άμεσα σε χρυσό, ενώ στις καθημερινές μικρές ανταλλαγές το σιτάρι αποτελούσε το σταθερό μέτρο συναλλαγών και το χρήμα είχε συμβολική σημασία στον αγροτικό χώρο λόγω του ανεξέλεγκτου, όπως θα δούμε, πληθωρισμού.
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι τα αστικά κέντρα, και ιδιαίτερα η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια του πολέμου αλλά και μετά την κατάρρευση του μετώπου και την εχθρική εισβολή τον Απρίλιο – Μάιο του 1941 αποτέλεσαν καταφύγια για μεγάλες μάζες αγροτικού πληθυσμού, ο οποίος μέσα σε συνθήκες πανικού και εξαθλίωσης προσπαθούσε να αποφύγει τους βομβαρδισμούς και την άγρια εισβολή ιδίως των Βουλγάρων στη Μακεδονία.
Οι συνέπειες του υποσιτισμού
Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1941 άρχισαν να φαίνονται καθαρά οι συνέπειες του υποσιτισμού και τον Νοέμβριο άρχισαν οι πρώτοι θάνατοι από την πείνα. Υπάρχουν διαφορετικοί υπολογισμοί για τους θανάτους από την πείνα, όμως ο ακριβής αριθμός δεν έχει τόση σημασία. Σύμφωνα με πολύ μετριοπαθείς εκτιμήσεις, μόνο τον Μάρτιο του 1942, οπότε κορυφώθηκε η πείνα, πέθαναν 4.500 άτομα περισσότερα από τον αντίστοιχο μήνα του 1940 (σε ειρηνική περίοδο). Οι πλέον προχωρημένες εκτιμήσεις αναφέρουν περίπου χίλιους θανάτους την ημέρα στην περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά την περίοδο εκείνη, πράγμα που σημαίνει ότι ο συνολικός αριθμός ξεπερνά τις 300.000.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Επιτροπής Σμπαρούνη σχετικά με τις επισιτιστικές ανάγκες της Ελλάδας, στην οποία συμμετείχαν εκτός από τον Α. Σμπαρούνη ως πρόεδρο και οι Ζολώτας, Αγγελόπουλος, Ευελπίδης κ.ά., η κρατική προσπάθεια μέσω του «Δελτίου Τροφίμων» την περίοδο Ιουλίου 1941 – Μαρτίου 1942 δεν εξασφάλισε στον πληθυσμό της Αθήνας ούτε το 30% του ελάχιστου ορίου θερμίδων για την επιβίωση ενός ανθρώπου.
Οι υπόλοιπες ανάγκες έπρεπε να καλυφθούν από άλλες πηγές, οι οποίες δεν μπορούσαν να είναι παρά η μαύρη αγορά, η άμεση προμήθεια από συγγενείς στο χωριό και σε ορισμένες περιπτώσεις η κλοπή των τροφίμων είτε από τους εμπόρους-«μαυραγορίτες» είτε από τις δυνάμεις κατοχής από τους περίφημους «σαλταδόρους» κτλ.
Φωτ: Οι σαλταδόροι
Σε μια πρώτη φάση η μαύρη αγορά αφορούσε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι με διάφορους τρόπους μπορούσαν να προμηθευτούν τρόφιμα από διάφορες πηγές και με διάφορα μέσα. Τους πρώτους μήνες της πείνας ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων των αστικών κέντρων και κυρίως της Αθήνας μετακινούνταν προς τις αγροτικές περιοχές για αναζήτηση τροφίμων, συχνά με ζώα και ακόμη και με τα πόδια. Σε όλες αυτές τις διαδρομές των «καραβανιών» όπως ήταν επόμενο αναπτύχθηκαν ληστοσυμμορίες που επωφελούνταν από την ουσιαστική απουσία αστυνόμευσης στην περίοδο της Κατοχής, παρά τις σπασμωδικές προσπάθειες καταστολής από το κατοχικό καθεστώς.
Η υποτίμηση του χρήματος
Αργότερα οι συμμορίες αυτές σχεδόν εξαφανίστηκαν χάρη στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Εθνικής Αντίστασης. Σταδιακά, τα δίκτυα της μαύρης αγοράς πέρασαν σε λιγότερα χέρια και οργανώθηκαν περισσότερο, ενώ ταυτόχρονα αναπτύχθηκαν στις πόλεις προμηθευτικοί συνεταιρισμοί. Ηδη στις αρχές του 1942 το φαινόμενο των συνεταιρισμών είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Σχεδόν όλα τα αστικά επαγγέλματα είχαν καταφέρει να οργανώσουν καταναλωτικούς συνεταιρισμούς.
Τα κυριότερα αίτια της αύξησης του πληθωρισμού θα πρέπει να αναζητηθούν όχι μόνο στην έλλειψη των αγαθών σε σχέση με τη ζήτηση (πράγμα που εξέθρεψε τη μαύρη αγορά), αλλά και στη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική των αρχών της Κατοχής. Είναι γνωστό ότι οι κατοχικές αρχές «δέχτηκαν» να καταβάλουν τεράστια ποσά σε δραχμές στις δυνάμεις του Αξονα ως «δαπάνες Κατοχής». Η πληρωμή των δαπανών Κατοχής αυξήθηκε με πολύ υψηλούς ρυθμούς από 25 εκατ. δρχ. τον Νοέμβριο του 1941 σε 850 εκατ. δρχ. τον Αύγουστο του 1943. Ταυτόχρονα το σύστημα είσπραξης δημοσίων εσόδων από φόρους και δασμούς είχε προφανώς καταρρεύσει.
Οι δαπάνες της κατοχικής κυβέρνησης ωστόσο ήταν σημαντικές, προκειμένου να πληρώσει τις δαπάνες Κατοχής στον κατακτητή και να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες (μισθοί κτλ.). Προφανώς το τεράστιο έλλειμμα που προέκυπτε χρηματοδοτείτο με έκδοση νέου χρήματος. Ετσι η αύξηση της κυκλοφορίας του χρήματος έφθασε σε δυσθεώρητα ύψη, από 9 δισ. δρχ. τον Δεκέμβριο του 1939 σε 450.000 δισ. τον Ιούνιο του 1944 (Εκθεση Σμπαρούνη), με αποτέλεσμα την ταχύτατη υποτίμηση του χρήματος, δηλαδή την τεράστια μείωση της αγοραστικής του δύναμης. Οσοι μπορούσαν να μετατρέπουν τις δραχμές σε χρυσό έβγαιναν κερδισμένοι τελικά περισσότερο από αυτούς που συσσώρευαν εμπορεύματα, κυρίως τρόφιμα, με στόχο να επωφεληθούν από τη συνεχή άνοδο της τιμής τους. Πράγματι για μια σειρά συγκυριακούς λόγους, που συνδέθηκαν με τις συμμαχικές στρατιωτικές επιτυχίες στις αρχές Νοεμβρίου του 1942, οι τιμές των τροφίμων έπεσαν κατά 50%. Την πτώχευση αυτή προφανώς πλήρωσαν περισσότερο οι μικροί και σχετικά απληροφόρητοι κερδοσκόποι, οι ποσότητες των τροφίμων στην αγορά διπλασιάστηκαν, διότι οι «μαυραγορίτες» άνοιξαν τις αποθήκες τους φοβούμενοι ότι οι επιτυχίες των συμμάχων θα οδηγούσαν σε άρση του ναυτικού αποκλεισμού της χώρας. Μερικοί θυμούνται ακόμη το επιφώνημα των εμπόρων «αγάντα Ρόμελ!» την περίοδο εκείνη.
Η μεταφορά του πλούτου
Από όλη αυτή την πληθωριστική διαδικασία ολόκληρη την περίοδο της Κατοχής προέκυψε μια μεταφορά πλούτου από το σύνολο σχεδόν του αστικού πληθυσμού προς τους «επιτήδειους εμπόρους»-«μαυραγορίτες», οι οποίοι συσσώρευσαν τεράστιες περιουσίες και σταδιακά ανέτρεψαν την οικονομική και κοινωνική ιεραρχία στη διάρκεια της Κατοχής και κυρίως μετά την απελευθέρωση.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, στην περίοδο της Κατοχής άλλαξαν χέρια τεράστιες περιουσίες, από κινητά αντικείμενα αξίας (κοσμήματα, χρυσαφικά, αντικείμενα τέχνης κ.ά.) ως και ακίνητα (κατοικίες, διαμερίσματα, οικόπεδα). Υπάρχουν σχετικές πληροφορίες ότι πουλήθηκαν ακίνητα την περίοδο εκείνη στο 15%-25% της πραγματικής τους αξίας.
Η «κρίση» της μαύρης αγοράς του Νοεμβρίου του 1942 ξεπεράστηκε από τους κερδοσκόπους σχετικά γρήγορα. Ωστόσο η κατάσταση στην αγορά τροφίμων κάπως βελτιώθηκε λόγω της αυξημένης εξωτερικής βοήθειας που ήδη είχε αρχίσει να επιτρέπεται, κυρίως στα πλαίσια των προσπαθειών του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Ετσι σταδιακά από τον Απρίλιο του 1942 σουηδικά πλοία μετέφεραν καναδικό σιτάρι.
Τα επισιτιστικά προβλήματα των αστικών κέντρων οδήγησαν αναγκαστικά τις αρχές Κατοχής να εντείνουν τις προσπάθειες συγκέντρωσης αγροτικών προϊόντων χρησιμοποιώντας νέες μεθόδους. Σύμφωνα με το νομοθετικό διάταγμα του Απριλίου του 1942, αναβίωσε η φορολόγηση των αγροτών με το παλαιό σύστημα της δεκάτης, δηλαδή της υποχρεωτικής παράδοσης στις φορολογικές αρχές ενός δεκάτου της αγροτικής παραγωγής. Ταυτόχρονα εισήχθη το λεγόμενο «παρακράτημα» για τους μεγάλους παραγωγούς, δηλαδή η υποχρεωτική παρακράτηση ενός τμήματος της παραγωγής πέραν της δεκάτης αντί ενός αντιτίμου αυθαίρετα καθοριζομένου από το κατοχικό κράτος. Οι σχετικοί πίνακες ανηρτώντο στα κοινοτικά γραφεία με στόχο την «αλληλοκαταγγελία» των αγροτών για ψευδείς δηλώσεις. Βεβαίως αντί αλληλοκαταγγελίας έγινε «αλληλοσυγκάλυψη» και το βάρος ελέγχου έπεσε στην αρμόδια επιτροπή.
Οπως ήταν αναμενόμενο, στις περισσότερες περιπτώσεις όλα ή μερικά από τα πρόσωπα των διαφόρων επιτροπών δεν εκτελούσαν τις διαταγές των κατοχικών αρχών, κερδίζοντας έτσι και την εμπιστοσύνη των αγροτών. Πολλά από τα μέλη των επιτροπών αυτών αναδείχθηκαν έτσι τοπικοί ηγέτες της Εθνικής Αντίστασης.
Ολη αυτή η προσπάθεια των αρχών Κατοχής τελικά ελάχιστα απέδωσε σε σχέση με τα αναμενόμενα και δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα του επισιτισμού των αστικών κέντρων. Αντίθετα δημιούργησε και στον αγροτικό χώρο συνθήκες έντονης δυσαρέσκειας, η οποία δεν άργησε να μετατραπεί σε αντίδραση κατά των κατοχικών δυνάμεων και να ενισχύσει την προσπάθεια της Εθνικής Αντίστασης, που ήδη είχε αρχίσει να οργανώνεται στον αγροτικό χώρο.

“Ποιός είναι λοιπόν πατριώτης;”

    Τη νύχτα της 30^ης προς 31^η Μάη του 1941, μέσα στη βαθιά Κατοχή, ο Γλέζος και ο Σάντας κατεβάζουν τη μισητή σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό από την Ακρόπολη. Ποιός Έλληνας δεν είναι περήφανος για εκείνη την πράξη;
    Ναι, αλλά τότε υπήρχαν και εκείνοι που έλεγαν αυτά: 

Η εφημερίδα «Βραδυνή» της 1^ης Ιουνίου 1941 καταγγέλλει σαν «παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας» αυτούς που κατέβασαν την χιτλερική σημαία η οποία αξίζει «την προσήκουσαν τιμήν και τον ειλικρινή σεβασμόν»…

    Μέσα στη ναζιστική σκλαβιά ορθώθηκε το ανάστημα του αδούλωτου λαού για την αποτίναξη του φασιστικού ζυγού, για την εθνική απελευθέρωση και την αναδημιουργία της Ελλάδας:

«Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…). Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα’ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας»

 (Από το ιστορικό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη, γραμματέα του ΚΚΕ, 31 Οκτώβρη 1940).

    Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν και εκείνοι οι προσκυνημένοι, τα ελληνόφωνα όργανα του κατακτητή, τα φασιστικά Τάγματα Ασφαλείας και της θηριωδίας, προς τα οποία επιδαψίλευαν δάφνες ο Χίτλερ και ο Χίμλερ:

    Η 28^η Οκτωβρίου είναι η ημέρα μνήμης και τιμής για τους πραγματικούς πατριώτες, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά. Και ο όρκος τους ήταν αυτός:

   «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού καιυπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του»

    (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).
    Αλλά και τότε δεν έλειψαν εκείνοι που βρέθηκαν απέναντι στον ελληνικό λαό. Εκείνοι που βγήκαν από τις τάξεις του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και τα χωριά. Υπήρχαν οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

    Έτσι ήταν τα πράγματα τότε.
Τότε, στις 29 Οκτώβρη του 1944, την ώρα που οι απόντες και οι άκαπνοι από τον αγώνα ενάντια στον φασισμό επέστρεφαν στην Ελλάδα συνοδεύοντας τον Σκόμπυ, ο Άρης Βελουχιώτης, μιλώντας στην απελευθερωμένη Λαμία παρουσίαζε την πολιτική του ΕΑΜ εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ και τόνιζε: «Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε».
    Σε εκείνη την ιστορική ομιλία, που στην ουσία αποτελούσε μια οξυδερκή ανακεφαλαίωση του τετραετούς αγώνα που είχε προηγηθεί, της πολιτικοϊδεολογικής σύγκρουσης που είχε έρθει στο προσκήνιο, αλλά που αποδείχτηκε και ασφαλής πρόγνωση όσων ακολούθησαν, ανάμεσα στα άλλα έλεγε:

    «(...) Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο; Το Κομμουνιστικό Κόμμα δε βαδίζει τώρα για τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ έχει βέβαια στο Πρόγραμμά του σαν τελική του επιδίωξη τον κομμουνισμό. Μα όχι για τώρα. Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ (...)

    Μα ας πούμε ότι το ΚΚΕ θα εφαρμόσει τον κομμουνισμό. Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; (...)

    Συνεπώς, καταλαβαίνετε τώρα ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν, μάλιστα, εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σ' αυτούς δεν υπάρχει ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος (...)

    Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. 

    Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ; Όταν έξαφνα στα 1929 - 31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

    Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.

    Μας κατηγορούν επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι "ηθικοί", που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή! Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής. Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του (...).

    Όταν ήταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύουνται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή (...)».

    Έτσι ήταν τότε τα πράγματα. Είναι υπόθεση του καθενός να απαντήσει αν εκείνο το ερώτημα - «Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;» - ισχύει και σήμερα…
 Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

-ΚΑΘΕ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΘΕΙ ΑΛΥΠΗΤΑ

To γνήσιο και το πλαστό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Στις 2 Νοεμβρίου του 1940, σ' όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες δημοσιεύτηκε μια επιστολή που έμελλε να αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα ντοκουμέντα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ήταν το ανοιχτό γράμμα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη «προς το λαό της Ελλάδας».

«Ο φασισμός του Μουσολίνι -έλεγε το γράμμα[1]- χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και να τη εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940 Νίκος Ζαχαριάδης
Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ».

Εκείνη την περίοδο, αλλά και στη συνέχεια όταν τέθηκε το καθήκον της οργάνωσης της Εθνικής Αντίστασης κατά της τριπλής φασιστικής κατοχής, το γράμμα αυτό του Νίκου Ζαχαριάδη αποτέλεσε τον καθοδηγητικό μπούσουλα του ΚΚΕ και ολόκληρης της, τότε, Αριστεράς που δημιούργησε το ΕΑΜ.

Ταυτόχρονα όμως προκάλεσε και τον θαυμασμό ακόμη και των αντιπάλων τους. «Η πρώτη αντίδραση του κόμματος- γράφει ο Ευαγ. Αβέρωφ αναφερόμενος στην στάση του ΚΚΕ στον ελληνοϊταλικό πόλεμο[2]- υπήρξε απρόβλεπτη. Στις 30 Οκτωβρίου του 1940 (σ.σ. 31 Οκτωβρίου είναι το σωστό), ο Ζαχαριάδης από τη φυλακή όπου βρισκόταν τρισήμισι περίπου χρόνια, απηύθυνε μια επιστολή προς τον Μανιαδάκη.

Δημοσιεύτηκε αμέσως σε όλες τις εφημερίδες. Επρόκειτο για μια ωραία έκκληση υπέρ της αμύνης και κατέληγε ως εξής: ''Όλοι στον αγώνα, καθένας στη θέση του, η νίκη θα ανήκη στην Ελλάδα και στο λαό της. Οι εργάτες όλου του κόσμου βρίσκονται στο πλευρό μας''. Ήταν κείμενο επιδέξιο από την πλευρά του (η νίκη στο λαό, όχι στη δικτατορία, οι εργάτες όλου του κόσμου) αλλά ήταν συγχρόνως κείμενο χρήσιμο για τον αγώνα. Ήταν επίσης ευθυγραμμισμένο με τις δηλώσεις όλων των πολιτικών ηγετών, οι οποίοι αντετίθεντο όλοι στο δικτατορικό καθεστώς. Πράγματι, όλοι οι πολιτικοί ηγέτες είχαν κηρυχθεί υπέρ της ενόπλου αντιστάσεως κατά του εισβολέως.».
Τα σημεία του γράμματος που στρέφονται κατά της δικτατορίας δεν είναι μόνο αυτά που επισημάνει ο Αβέρωφ. Η φράση «Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα» είναι ίσως το ισχυρότερο χαστούκι κατά της δικτατορίας και μία σαφέστατη έκκληση προς τον ελληνικό λαό να είναι εχθρικός απέναντί της κι απέναντι στα όργανά της. Αλλά το γράμμα δεν σταματούσε εκεί. Έδινε προοπτική στο λαό και προσδιόριζε με ακρίβεια το χαρακτήρα της πάλης του όταν έλεγε πως «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό».
Λαμπρότερο ντοκουμέντο στην ιστορία του ελληνικού λαϊκού κι επαναστατικού κινήματος, τόσο πυκνό και τόσο ξεκάθαρο σε νοήματα, που να συνδυάζει με τόση ευστοχία την τακτική με την στρατηγική, δεν υπάρχει.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ: ΤΟ ΠΛΑΣΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Του προαναφερόμενου γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη ακολούθησαν αλλά δύο. Πριν όμως αναφερθούμε σ' αυτά αξίζει να σταθούμε σε ένα ζήτημα που δεν είναι ευρύτερα γνωστό σε όλες τις διαστάσεις του, κι έχει να κάνει με τις προσπάθειες της μεταξικής δικτατορίας και των αρχών ασφαλείας του καθεστώτος να παρασύρουν τους κομμουνιστές στην πολιτική τους ενόψει του πολέμου με την Ιταλία που από το Καλοκαίρι του 1940 έδειχνε αναπόφευκτος.

Από τα τέλη του 1939 ο υφυπουργός Ασφαλείας του Μεταξά Κ. Μανιαδάκης και οι υπηρεσίες δίωξης του Κομμουνισμού έθεσαν σε εφαρμογή ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Τον Γενάρη του 1940, αξιοποιώντας στελέχη του Κόμματος που είχαν προσχωρήσει στις υπηρεσίες τους, όπως ο Μιχάλης Τυρίμος βουλευτής και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, αλλά και τίμιους κομμουνιστές που δεν γνώριζαν πως είχαν πέσει στα δίχτυα της Ασφάλειας, δημιούργησαν ένα πλαστό ΚΚΕ με ελεγχόμενη από αυτούς καθοδήγηση που την ονόμασαν «Προσωρινή Διοίκηση». Παράλληλα εξέδιδαν ψεύτικο- ασφαλίτικο Ριζοσπάστη και για ένα διάστημα κατάφεραν να γίνουν πιστευτοί ως γνήσιοι και έντιμοι κομμουνιστές από το σημαντικότερο μέρος των παράνομων κομματικών οργανώσεων και τις σπουδαιότερες ομάδες συμβίωσης εξόριστων και φυλακισμένων κομμουνιστών, όπως για παράδειγμα τη ομάδα φυλακισμένων της Ακροναυπλίας.

Από τις αρχές Φθινοπώρου του 1940 -όπως δείχνουν αδιαμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία- το μεταξικό καθεστώς, μέσω του ψεύτικου ΚΚΕ, επικεντρώνει τις προσπάθειες του να παρασύρει του κομμουνιστές- και όσους επηρεάζονται απ' αυτούς- σε θέση υποστήριξης της πολιτικής του ενόψει του επικείμενου πολέμου.

 Χαρακτηριστική περίπτωση -και ενδιαφέρουσα από κάθε πλευρά- είναι η δημοσίευση στο Ριζοσπάστη που εξέδιδε η Προσωρινή Διοίκηση (αρ. φ. 9, 1 Οκτωβρίου 1940) ενός πλαστού γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη που έμελλε να παίξει έναν ορισμένο ρόλο στη στάση εξόριστων κομμουνιστών, ιδιαίτερα όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος. Το περιεχόμενο του πλαστού αυτού γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη, όπως δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της Προσωρινής Διοίκησης, έχει ως εξής:

«ΜΕΤΑΞΑΝ, Πρωθυπουργόν,
Αθήνα

Το ΚΚΕ πάντα έβαζε και βάζει τα συμφέροντα του Λαού πάνω απ' όλα. Σήμερα η φασιστική Ιταλία και ο άξονας Βερολίνου-Ρώμης έχουν ουσιαστικά αποφασίσει να καταργήσουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας και περιμένουν την κατάλληλη γι' αυτούς στιγμή να δράσουν. Την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία μας μόνο δύο πράγματα μπορούν να τη σώσουν. 1) Η πανελλαδική παλλαϊκή πανστρατιά με το λαό πραγματικό αφέντη στον τόπο του και στη δουλειά του. Αυτό απαιτεί αμείλιχτο χτύπημα των πλουτοκρατικών παρασίτων και των πραχτόρων του άξονα και της Αγγλίας στην Ελλάδα. 2) Ολοκληρωτικό πολιτικό και οικονομικό προσανατολισμό προς τη Σοβιετική Ρωσία, τη μόνη μεγάλη δύναμη που υπερασπίζεται τους μικρούς λαούς, και που μπορεί να μας εξασφαλίσει αποτελεσματικά. Η Ελλάδα πρέπει να δουλέψει με όλες τις δυνάμεις της για να πάρουν και οι άλλες βαλκανικές χώρες τον ίδιο προσανατολισμό. Το ΚΚΕ δεν αρνιέται σε κανένα το δικαίωμα να ενδιαφέρεται για τον τόπο του, με τον όρο όμως τα έργα να ακολουθούν τα λόγια. Με βάση την πιο πάνω γραμμή, το ΚΚΕ, ξεχνώντας το παρελθόν, παίρνει τη θέση του στη γραμμή του πυρός για την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα κάτω απ' τις διαταγές σας.
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ»

Η πλαστότητα αυτού του γράμματος είναι εμφανής δια γυμνού οφθαλμού. Το γράμμα αυτό δεν έφερε καμία ημερομηνία, αν και ο Ζαχαριάδης έγραψε πάντα στα γράμματά του ημερομηνία. Η γλώσσα του, οι έννοιες και το περιεχόμενό τους δεν ταιριάζουν καθόλου και δεν αντιστοιχούν στο επίπεδο του ηγέτη του ΚΚΕ, ενώ από πολιτικής άποψης το ΚΚΕ φαίνεται να προσχωρεί πλήρως στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου και σε θέσεις εθνικοπατριωτικές, που δεν είχαν καμία σχέση με το λαϊκό πατριωτισμό του Κόμματος.

Επιπλέον, το γράμμα αυτό- που χειρόγραφό του ουδέποτε δημοσιοποιήθηκε- ποτέ δεν αξιοποιήθηκε από την Ασφάλεια στην προπαγάνδα της γύρω από ΚΚΕ, ούτε τότε, ούτε αργότερα, ούτε πολύ περισσότερο στη μετεμφυλιακή περίοδο. Δεν αξιοποιήθηκε επίσης- παρόλο που ήταν γνωστό στους τότε ηγέτες του κόμματος και σε ευρύ φάσμα στελεχών- ούτε στην εσωκομματική πάλη μετά την 6η Ολομέλεια του 1956, όταν ο Ζαχαριάδης καθαιρέθηκε και αργότερα όταν διαγράφηκε με την κατηγορία του υπόπτου.

Αντίθετα, αξιοποιήθηκε σε βάρος του- και χαρακτηρίστηκε λαθεμένο το πρώτο, γνήσιο, γράμμα του για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, που δημοσιεύτηκε στον Αθηναϊκό Τύπο στις 2 Νοεμβρίου του 1940. Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι για την πλαστότητα αυτού του γράμματος έγραψε ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης στο πλαίσιο της διαμάχης που είχε το Καλοκαίρι του 1946 με τον Γιάννη Πετσόπουλο[3].

 ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΛΑΣΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Ύστερα από τα προαναφερόμενα τίθεται εκ των πραγμάτων ένα ερώτημα. Το εν λόγω πλαστό γράμμα είχε καμία χρησιμότητα για το Μεταξικό καθεστώς. Αναμφισβήτητα είχε αλλά για απειροελάχιστο χρονικό διάστημα. Όπως αποδεικνύεται από αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, η Ασφάλεια φρόντισε ώστε ο Ριζοσπάστης της Προσωρινής Διοίκησης, της 1ης Οκτωβρίου 1940, με το πλαστό γράμμα του Ζαχαριάδη να φτάσει στους φυλακισμένους και εξόριστους κομμουνιστές. Οι εξόριστοι της Ανάφης π.χ. το αναδημοσίευσαν στον Τύπο που εξέδιδαν. Μια τέτοια δημοσίευση βρίσκεται στο Δελτίο που εξέδιδε, ως όργανό της, η «Κομματική Φράξια Πολιτικών Εξορίστων Ανάφης».

Έτσι, όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, οι εξόριστοι κομμουνιστές με βάση αυτό το γράμμα διαμόρφωσαν την αρχική τους στάση. Το ίδιο συνέβηκε και με τους φυλακισμένους. Η Ακροναυπλία π.χ. στο πρώτο της υπόμνημα προς το Μεταξά με ημερομηνία 29 Οκτωβρίου 1940 τάχθηκε υπέρ του πολέμου έχοντας υπόψη της το πλαστό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη. Αυτό φαίνεται πεντακάθαρα από το περιεχόμενο του υπομνήματος, που καταλήγει ως εξής: «Με βάση την παραπάνω πολιτική, ημείς οι κομμουνιστές, ξ ε χ ν ώ ν τ α ς  τ ο  π α ρ ε λ θ ό ν, παίρνουμε τη θέση μας στην πρώτη γραμμή του πυρός κ ά τ ω  α π ό  τ ι ς  δ ι α τ α γ έ ς  σ α ς για την συντριβή των φασιστών επιδρομέων και την υπεράσπιση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της χώρας μας».

Δε χωράει αμφιβολία πως η γραμμή του πλαστού γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη- και η εξαπάτηση των κομμουνιστών που έλαβαν γνώση του από την Προσωρινή Διοίκηση- θα μπορούσε να είχε στοιχίσει πολύ στο ΚΚΕ. Οι συνέπειες ασφαλώς δεν μπορούν να προσδιοριστούν, αλλά η μετατόπιση του Κόμματος σε θέση υποταγής στο Μεταξά δεν θα το άφηνε ανέγγιχτο. Ευτυχώς όμως γι' αυτό (για το ΚΚΕ δηλαδή), πριν προλάβει να λειτουργήσει αυτή η γραμμή, στις 2 Νοεμβρίου 1940 δημοσιοποιήθηκε το πρώτο αληθινό γράμμα του ηγέτη του ΚΚΕ για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, που έβαζε τα πράγματα στη θέση τους.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΓΝΗΣΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Από τα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών- όπως προαναφέραμε- στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, ο Ν. Ζαχαριάδης έστελλε άλλα δύο γράμματα τα οποία δεν είδαν εγκαίρως το φως της δημοσιότητας[4]. Το ένα (δεύτερο στη σειρά των τριών) με ημερομηνία «26 του Νοέμβρη 1940» δημοσιεύτηκε με πρωτοβουλία της Ασφάλειας στον Αθηναϊκό Τύπο, μόλις στις... 9 Μαρτίου 1947. Το άλλο (τρίτο κατά σειρά), με ημερομηνία 15- 1- 1941 δημοσιεύτηκε πρώτη φορά τον Ιούνη του 1942, στο 2ο τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (ΚΟΜΕΠ) τη κατοχής και κατοπινά στο μεταπολεμικό Ριζοσπάστη[5].  

Και τα δύο αυτά γράμματα- με βάση τα δεδομένα που κάθε φορά είχαν δημιουργηθεί- έβαζαν, γενικά, την ίδια πολιτική γραμμή στο κόμμα. Επιπλέον, το τρίτο στη σειρά, της 15- 1- 1941 ξεσκέπαζε το χαφιέδικο ρόλο της «Προσωρινής Διοίκησης», της ασφαλίτικης δηλαδή καθοδήγησης που είχε δημιουργήσει η μεταξική δικτατορία για να θέση υπό τον έλεγχό της το ΚΚΕ.
Η πολιτική γραμμή των δύο αυτών γραμμάτων συμπυκνωνόταν στα παρακάτω: Ο ελληνικός λαός αγωνιζόταν για να εξασφαλίσει τη λευτεριά και τη ανεξαρτησία του και δεν είχε καμία θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία από την μια και την Γερμανία- Ιταλία από την άλλη. Συνεπώς, όταν πια είχαν διαμορφωθεί οι όροι ήττας της Ιταλίας το αίτημα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από μια δίκαιη ειρήνη- χωρίς προσαρτήσεις εδαφών- κι από την διασφάλιση της ουδετερότητας της χώρας.

[1] «Το ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 5ος, σελ. 9- 10 και Νίκος Ζαχαριάδης: «Ιστορικά Διλήμματα- Ιστορικές Απαντήσεις- Άπαντα τα δημοσιευμένα 1940- 1945», εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2011, σελ. 31
[2] Ευάγγελου Αβέρωφ: «Φωτιά και τσεκούρι», εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, σελ. 93.
[3] Νίκος Ζαχαριάδης, στο ίδιο σελ. 367
[4] «Το ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 5ος, σελ. 271- 276
[5] «Κομμουνιστική Επιθεώρηση της εποχής της φασιστικής κατοχής 1941- 1944», Ανατύπωση Αθήνα Οχτώβρης 1946, σελ. 50- 52 και «Ρ» 28/10/1945
* Δημοσιεύτηκε στην  Εφημερίδα των Συντακτών (27/10/14)

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Στημένη συνεδρίαση

  
Χαρακτηριστικά κομματικής οργάνωσης της Ν.Δ. και λιγότερο συνεδρίασης για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προέκυψαν από την καταιγίδα και τις εκτεταμμένες πλημμύρες παρουσίαζε η συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τα κυβερνητικά στελέχη. 
«Εστησαν μια...
τηλεοπτική εικόνα τριών λεπτών», μας περιγράφουν χαρακτηριστικά από την Περιφέρεια Πειραιά.
Τονίζοντας ότι δεν κάλεσαν ούτε την περιφερειάρχη, η οποία βάσει του νόμου έχει μεγάλο μέρος της ευθύνης του συντονισμού. Μιλούν για μια εικόνα από τα παλιά, που στήνεται πάντα την επομένη της καταστροφής. Ενδιαφέρον επίσης είναι ότι στους δήμους που έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες ζημιές, κατοικούν τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, γεγονός που εμφανίζει και μια ταξική αντιμετώπιση των προβλημάτων σε μέτρα προστασίας και αντιπλημμυρικά έργα. Το συμπέρασμα είναι ότι η Αθήνα, έπειτα από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να έχει έλλειψη σχεδίου αντιπλημμυρικής προστασίας. 

Γ. Δ.

"Πολιτικά Παρασκήνια" (enet.gr)

INFO-WAR: Γιατί εξόντωνε ο Χίτλερ τους Εβραίους;

https://www.youtube.com/watch?v=8jo8L27VqAY&feature=player_detailpage

 Ο καθηγητής σύγχρονης ιστορίας του ΑΠΘ Γ.Μαργαρίτης εντοπίζει τα οικονομικά αίτια του ολοκαυτώματος αλλά και των στρατοπέδων συγκέντρωσης..