Σαμαράς: ένας αλλόκοτος πρωθυπουργός, μια γκρίζα διακυβέρνηση

Ο Αντώνης Σαμαράς, είναι ο πρώτος πρωθυπουργός στην σύγχρονη ιστορία της χώρας που δεν έχει πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στην Κύπρο, επειδή απλά δεν θέλει, προκαλώντας άπειρα επικριτικά σχόλια από τους διπλωμάτες και πολλούς ψιθύρους στην Λευκωσία.

Είναι επίσης, ο πρώτος πρωθυπουργός που αισθάνεται άβολα με τις δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, αντιπαθεί την συλλογικότητα καθώς σπανίως συνεδριάζουν τα κομματικά και κυβερνητικά όργανα, είναι δηλαδή ένας πρωθυπουργός , περιχαρακωμένος στο Μέγαρο Μαξίμου , μακριά από την κοινωνία και τους θεσμούς.

Επί των ημερών του και με δικές του αποφάσεις η δημοκρατία υποβαθμίστηκε, έχει κατηγορηθεί ότι είναι ακροδεξιός και συνεχίζει να φλερτάρει με τον αυταρχισμό. Από το 1991 του αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός του πατριώτη πολιτικού με γνώση και ευαισθησία για τα εθνικά θέματα, αλλά η πρωθυπουργική  του θητεία αποδεικνύει ότι αναδιπλώνεται εύκολα, ότι δεν έχει γνώσεις και πολιτική κουλτούρα, ότι είναι χειραγωγημένος από συμφέροντα. 

Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο. Το κενό στην θεσμική λειτουργία του πρωθυπουργού το καλύπτουν υποτίθεται οι συνεργάτες του, ο κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο κ. Δημήτρης Σταμάτης. Ιδιαίτερα ο πρώτος εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα να παρακάμπτει υπουργούς, όπως  έγινε με τη συμμετοχή του στη συνάντηση με την Τρόικα στο Παρίσι, διπλωμάτες, προκαλώντας την παραίτηση Ζωγράφου, φημολογείται ότι κατευθύνει υπουργούς , λίγο πολύ ότι έχει καθοριστικό λόγο στην διακυβέρνηση της χώρας , παρά το γεγονός ότι του καταλογίζουν ρηχότητα στην σκέψη,  έλλειψη γνώσεων και πολιτικής συγκρότησης και απλά ως «αντ’  αυτού» αδιαφορεί για το τι λένε γύρω του.

Ο κ. Σαμαράς όχι μόνο αδιαφορεί που ο στενός συνεργάτης του Παπασταύρου είναι στην λίστα Λαγκάρντ , αντίθετα τον θεωρεί αναντικατάστατο στο Μέγαρο Μαξίμου. Το ΣΔΟΕ δεν φαίνεται να έχει ελέγξει τον λόγο της εμπλοκής του κ. Παπασταύρου σε καταθέσεις στην Ελβετία . Φυσικά το τι λέει ο ίδιος , ότι δηλαδή εκπροσωπούσε κάποιους , θα έπρεπε να είναι εντελώς αδιάφορο  για μια κρατική υπηρεσία. Ο κ. Παπασταύρου θα συνεχίσει προφανώς να είναι στο πλάι του πρωθυπουργού, μέχρις εσχάτων…

Ο κ. Σαμαράς ήταν αντιμνημονιακός. Ήταν λαύρος κατά της πολιτικής λιτότητας, τον ρόλο των ξένων , είχε άποψη και σχέδιο για τη χώρα, την ανεξαρτησία της , την ανάπτυξη. Μόλις όμως πήγε για πρώτη φορά ως πρωθυπουργός στο Βερολίνο «εξομολογήθηκε» στην Μέρκελ τις αμαρτίες του και , πράγμα πρωτοφανές για πρωθυπουργό δήλωσε το αμίμητο «ουδείς αναμάρτητος» ζητώντας  ουσιαστικά συγχώρεση για τις κορώνες κατά του Μνημονίου. Δεν πήγε όμως  στη βουλή για να κάνει τέτοια δήλωση μετάνοιας ζητώντας μια τυπική συγγνώμη από την ελληνικό λαό. Είναι σίγουρο ότι οι ιστορικοί του επιφυλάσσουν αρκετές δυσάρεστες σελίδες για τη στάση του αυτή.

Ο κ. Σαμαράς έχει καταργήσει στην πράξη μια δημοκρατική κοινοβουλευτική κατάκτηση την «ώρα του Πρωθυπουργού» που υπάρχει σε όλα τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα και υποχρεώνει τον εκάστοτε αρχηγό της κυβέρνησης να προσέρχεται στο κοινοβούλιο και να απαντά σε ερωτήσεις. Ο λόγος που δεν πηγαίνει φυσικά δεν εξηγήθηκε ποτέ. Απλά δεν θέλει και εξηγήσεις δεν χρωστά σε κανέναν.

Ο πρωθυπουργός δεν θέλει προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις στη βουλή. Έτσι κρίνει, έτσι αποφασίζει και τέτοιες συζητήσεις δεν γίνονται. Το υπουργικό συμβούλιο δεν συνεδριάζει επειδή  ο κ. Σαμαράς δεν θέλει .

Δεν υπάρχει ούτε μία ομιλία, ούτε μία συνεδρίαση κυβερνητικών οργάνων , ούτε της βουλής που να  αφιερωθεί στην εξωτερική πολιτική στα μεγάλα προβλήματα που απειλούν την ειρήνη, την σταθερότητα που απορρυθμίζουν τις διεθνείς σχέσεις . Η Ελλάδα, χώρα με πολλά ανοιχτά μέτωπα θα έπρεπε να βρίσκεται σε διαρκή πολιτική και διπλωματική εγρήγορση προκειμένου να αναβαθμίσει την γεωπολιτική της θέση, να διασφαλίσει τα εθνικά της συμφέροντα, να γίνει «παίκτης» να θέσει έτσι με καλύτερες προϋποθέσεις το πρόβλημα του χρέους, της ανάπτυξης και των διεθνών σχέσεών της. Ήταν ο ίδιος ο κ. Σαμαράς που το 2012 δεσμεύθηκε για την ανακήρυξη της ΑΟΖ και δεν θεώρησε ποτέ σκόπιμο να ενημερώσει κανέναν γιατί αναδιπλώθηκε . Ο κ. Σαμαράς δεν δίνει ποτέ εξηγήσεις για τίποτα και σε κανέναν.

Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει γιατί ο πρωθυπουργός δεν θέλει να συζητά τέτοια θέματα, δεν θέλει να τον απασχολούν με γεωπολιτικά προβλήματα. Βλέπετε όλη του η προσοχή είναι πότε θα συναντήσει και τι θα πει στους υπαλλήλους της Τρόικας, πως θα κλείσει τη βουλή για μήνες, πως θα παραπλανήσει τον ελληνικό λαό  εμφανίζοντας αλλόκοτα μια εθνική καταστροφή ως ελπίδα .

Η ήττα στις ευρωεκλογές δεν τον πτόησε . Συνεχίζει την ίδια πολιτική, τα ίδια ψεύδη για την Τρόικα, το χρέος, την ανάπτυξη, την ανεργία .

Ο κ. Σαμαράς αποδεικνύεται μια ιδιάζουσα περίπτωση στην πολιτική ιστορία της χώρας. Με ομιλίες που δεν έχουν κανένα πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό ενδιαφέρον. Με συμπεριφορά πελάτη καφενείου ισχυρίζεται  ότι αν ο ίδιος δεν είναι πρωθυπουργός και έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μείνει  ούτε ευρώ στις τράπεζες, ο κ. Σαμαράς οδεύει προς το πολιτικό του τέρμα έχοντας πίσω του μια γκρίζα διακυβέρνηση.

Ο κ. Σαμαράς θα δώσει την τελευταία του μάχη στις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, με ένα λεξιλόγιο και μια νοοτροπία που δεν αρμόζει στο αξίωμά του. Γι αυτό και η τελευταία του μάχη θα έχει όλα τα γνωρίσματα μιας μάχης χωρίς κανόνες, χωρίς όρους, χωρίς αρετές.

Και θα μείνει στην ιστορία, όχι μόνο για όση οδύνη έχει προκαλέσει με τις πολιτικές του αποφάσεις, όχι μόνο για την καταρράκωση των θεσμών,  όχι μόνο για τα ψεύδη του, όχι μόνο για την ακροδεξιά του κουλτούρα, αλλά και για όσα δεν έκανε και θα πληγώνουν τον ελληνικό λαό για πολλά χρόνια .

left.gr

Κερατογενέσεις

 anemosantistasis

Καυγάς για τα μάτια των τραπεζών, άσφαιρος και αποπροσανατολιστικός, που επιδιώκει τον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας. Αυτή είναι η αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Άδωνι για τις "τραπεζικές" δηλώσεις του τελευταίου. Χαρτοπόλεμος είναι η αντιπαράθεση με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ για το θέμα του κατώτερου μισθού. Αριστερή λωρίδα του αντιλαϊκού μονόδρομου -δεξιά λωρίδα, βέβαια, η συγκυβέρνηση- είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με χτεσινή τετρασέλιδη ανακοίνωση.

Όλα αυτά σε διάστημα μόνο λίγων ημερών από την ηγεσία ΚΚΕ. Αν προσθέσουμε μάλιστα και τα σχόλια του "Ρ" για τον βρόμικο ρόλο του οπορτουνισμού, μπορούμε να έχουμε μια πιο παραστατική εικόνα αυτού του διμέτωπου επαναστατικής έμπνευσης. Η γραμμή είναι τυφλοσούρτης, με το συμπάθιο. Καμιά πολεμική στη συγκυβέρνηση, καμιά καταγγελία για τα έργα και τις ημέρες της δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αν δεν συνοδεύονται από πολλαπλάσια και οξύτερη πολεμική και καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ.

Στον πρόλογο της τελευταίας ανακοίνωσης, για παράδειγμα, 61 λέξεις αφορούν την πολιτική που ασκεί η συγκυβέρνηση και 157 την πολιτική που ΘΑ ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ως προς το ύφος δε και το ήθος που εκπορεύονται από τον Περισσό, η μεν συγκυβέρνηση και οι υπουργοί της αντιμετωπίζονται με τους κανόνες της πολιτικής ορθότητας. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του με τον κανόνα όσα σέρνει η σκούπα. Κι έτσι, ο διμέτωπος του ΚΚΕ έχει τουλάχιστον ένα κοινό σημείο με τους κατά καιρούς διμέτωπους των αστικών κομμάτων: Ο κύριος εχθρός βρίσκεται στην Αριστερά!

Πολυσυζητημένα όλα αυτά. Εκείνο που έχει όμως κάποια σημασία είναι οι τερατογενέσεις -ή και κερατογενέσεις- που παράγει μια τόσο ξένη στην ιστορία του ΚΚΕ πολιτική. Αν τσουβαλιάζεις τον Τσίπρα με τον Σαμαρά, τον Δραγασάκη με τον Άδωνι, τον Λαφαζάνη με τον Βορίδη, τον ΣΥΡΙΖΑ με την Ακροδεξιά, τότε κατασκευάζεις ένα τέρας: Όλοι ίδιοι είναι, όλοι την ίδια πολιτική υπηρετούν, όλοι τα ίδια συμφέροντα εξυπηρετούν. Θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι το τέρας σου απογοητεύει, αποθαρρύνει, απειλεί τελικά, το κίνημα και όχι τους αντιπάλους του;

Τέλος πάντων, δεν ήρθε ακόμα η ώρα να αλλάξει η πολιτική του ΚΚΕ. Θα έρθει πάντως. Και ώς τότε δεν είναι κακό να επαναλαμβάνει κανείς: Σύντροφοι, ο στημένος διμέτωπος δεν προσφέρει παρά χώρο για κέρατα...

Από την ΑΥΓΗ

Θέλει ακόμα προσπάθεια από τον Α. Σαμαρά να μετατρέψει την Ν.Δ σε ΠΟΛΑΝ.

ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ: 

Θέλει ακόμα προσπάθεια από τον Α. Σαμαρά να μετατρέψει την Ν.Δ σε ΠΟΛΑΝ.

Φωτοαφιέρωμα στα 40 χρόνια Ν.Δ

http://anemosantistasis.blogspot.gr/2014/09/40.html

Ο "902" έγινε το κανάλι του Αντώνη και του Τρύφωνα Σαμαρά

Έχει και δελτίο ειδήσεων το «Ε». Το εκφωνεί η Λίνα Κλείτου, υποψήφια στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της Ντόρας και κόρη του πρώην υπουργού της Ν.Δ. Νίκου Κλείτου. Σχολιαστής του δελτίου είναι ο Γιώργος Τράγκας.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη στην www.avgi.gr

Ιδού το πρόγραμμα του καναλιού «E»: Κουτσομπολίστικη εκπομπή με τη Χριστίνα Λαμπίρη, κουτσομπολίστικη εκπομπή με την Ελεονώρα Μελέτη, κουτσομπολίστικη εκπομπή με την Κατερίνα Καραβάτου, κουτσομπολίστικη εκπομπή με τον Θανάση Πάτρα, κουτσομπολίστικη εκπομπή με τον Μένιο Φουρθιώτη (πρώην μάνατζερ της Τζούλιας Αλεξανδράτου), κουτσομπολίστικη εκπομπή με τον κομμωτή Τρύφωνα Σαμαρά. Έχει και δελτίο ειδήσεων το «Ε». Το εκφωνεί η Λίνα Κλείτου, υποψήφια στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της Ντόρας και κόρη του πρώην υπουργού της Ν.Δ. Νίκου Κλείτου. Σχολιαστής του δελτίου είναι ο Γιώργος Τράγκας.

Στα κενά διαστήματα μεταξύ των εκπομπών προβάλλεται τηλεπαιχνίδι, στο οποίο κερδίζεις 500 ευρώ, αρκεί να απαντήσεις σε ερωτήσεις του στιλ: «Συμπληρώστε τη φράση 'Πάπας της Ρώ...'». «Πάπας της Ρώδου!». «Είστε πολύ κοντά, κύριέ μου! Πηδήξτε την ηπειρωτική Ελλάδα και θα το βρείτε». «Μήπως είναι Πάπας της Ρόδας Τσάντας και Κοπάνας;». «Του ένα ή του δύο;»

Και τι μας νοιάζει εμάς το πρόγραμμα του κάθε ρημαδοκάναλου; Μας νοιάζει και μας κόφτει, διότι το «Ε» είναι ο πρώην «902 TV», που πουλήθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ - έναντι 3,7 εκατομμυρίων, παρακαλώ- στην κυπριακή offshore Α Horizon Media LTD, με μοναδικό μέτοχο την Nalotia Venture LTD, των Βρετανικών Παρθένων Νήσων. Ιδιοκτήτης τη offshore είναι ο άραβας Dr Hamvi, πραγματικός ιδιοκτήτης του καναλιού, ωστόσο, είναι ο Βρυώνης, που έχει και το EXTRA. Ο Φίλιππος Βρυώνης, ο στενός πολιτικός φίλος του Αντώνη Σαμαρά, που τον είχε πάρει μαζί του στο Κατάρ, παρόλο που ο εν λόγω χρωστούσε αρκετά εκατομμύρια ευρώ στο Ελληνικό Δημόσιο.

Για 3,7 εκατομμύρια ευρώ η συχνότητα του 902 κατάντησε ένα δεξιό κουτσομπολοκάναλο. Έγινε το κανάλι του Αντώνη και του Τρύφωνα Σαμαρά, όλη μέρα αποβλάκωση και τυχερά παιχνίδια και το απόγευμα ενημέρωση από τα γαλάζια παιδιά και τον Τράγκα, που έχει γίνει το μαντρόσκυλο του καθεστώτος. Κατάντησε δεξιό κουτσομπολοκάναλο η συχνότητα που είχε παραχωρηθεί δωρεάν από το Δημόσιο στο ΚΚΕ για να προβάλλει τις απόψεις ενός κομμουνιστικού κόμματος και όχι για να μοστράρει το εγχώριο και διεθνές κατιναριό.

Και τι άλλο θα μπορούσε να γίνει ο χρεωκοπημένος 902, που δεν είχε να καλύψει ούτε καν τις αποζημιώσεις των εργαζομένων του; Θα μπορούσε να γίνει κανάλι της Αριστεράς, όχι κανάλι κομματικό, κανάλι αντικαθεστωτικό, που θα το λειτουργούσαν οι εργαζόμενοι του 902, οι απολυμένοι της ΕΡΤ κ.ο.κ και θα κάλυπτε το τεράστιο κενό ενημέρωσης που αφήνει η προπαγάνδα των ιδιωτικών διαύλων και της ΝΕΡΙΤ. Το είχαν προτείνει κόμματα και φορείς, αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ είπε όχι βροντερό. Προτίμησε να δώσει το κανάλι στον Βρυώνη, παρά να το αφήσει σε πέσει στα χέρια του ταξικού εχθρού.

Καλύτερα η Λαμπίρη, η Μελέτη και η Κλείτου, παρά οι λογής οπορτουνιστές που φοράνε προβιά λύκου. Άσε που με 3,7 εκατομμύρια μετρητά οι προαναφερθείσες μοιάζουν πούρες κομμουνίστριες, βγαλμένες μέσα από το «Πώς δενόταν το ατσάλι» και το «Θωρηκτό Ποτέμκιν».

Στείλτε την υπόλοιπη Ακρόπολη στο “Βρετανικό” Μουσείο

Ή αλλιώς για την επανοικειοποίηση του παράλογου…
Τα show με τις γαλανόλευκες και οι σεντονοφορεμένες πομπές μπροστά στα μουσειακά εκθέματα, τα Χελίν (Hellene) που βιντεοσκοπούνται με φόντο την Ακρόπολη, oι προπαγανδιστικές φωτογραφικές δημιουργίες για την επιστροφή της ξενιτεμένης Καρυάτιδας αποδίδουν γλαφυρά (και φαίνεται πως δεν εξαντλούν) τον ζήλο του εθνικιστικού όχλου για εθνική ψυχική ανάταση. Βέβαια, το επιχείρημα της ιστορικής συνέχειας είναι ατράνταχτο στο μυαλό των υπέρμαχων της απανταχού προγονοπληξίας: τα βιολογικά χαρακτηριστικά των νεοελλήνων είναι ίδια με αυτά ανθρώπων που έζησαν πάνω από 2000 χρόνια πριν (αντίο βιολογία, ιστορία και εθνολογία), τα λαϊκά (χριστιανικά) έθιμα (τα κάλαντα, η βάφτιση, τα αναστενάρια, τα αυγά του Πάσχα κ.α.) αντιστοιχούν ένα προς ένα με αρχαιοελληνικά έθιμα που έφτασαν σε μας σχεδόν άθικτα μέσα από τους αιώνες (αντίο λαογραφική έρευνα). Μήπως και  το ζεϊμπέκικο, ο καρσιλαμάς, το τσάμικο, το τσιφτετέλι είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις αρχαιοελληνικές μουσικές κλίμακες; Θάνατος και στη μουσικολογία λοιπόν!
Το εθνικιστικό ναρκισσιστικό κιτς φυσικά δεν σταματά εδώ: ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός έχει κληρονομήσει αυτούσια την αρχαιοελληνική παράδοση. Αλλά φυσικά δεν διευκρινίζεται πουθενά μέσα στις εθνικιστικές φανφάρες τί ακριβώς κληρονόμησε από την αρχαία Ελλάδα: την (άμεση) δημοκρατία όπως εκφράστηκε μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες του προηγούμενου αιώνα ή τους δούλους στα νοικοκυριά που κατά βάση αντιπροσωπεύει τις σύγχρονες (και όχι μόνο) σχέσεις μισθωτής σκλαβιάς και την αυστηρή ιεραρχία; Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για την ώρα. Διότι, όπως λέει άλλωστε και κάποιος λαϊκός βάρδος: «εμείς δώσαμε τα φώτα / η Ελλάς δεν είναι κότα», και ως εκ τούτου όλοι οφείλουν να υποκλίνονται μπροστά σε τούτη την πολιτισμική κληρονομιά που κουβαλάμε στις πλάτες μας, κυρίως αυτοί οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι Βούλγαροι και οι Μακεδόνες (εμ… καλά οι Σκοπιανοί ήθελα να πω) που μέρα και νύχτα παραμονεύουν να μας κατακτήσουν. Βέβαια, αν το σύγχρονο ελληνικό κράτος αποτελεί ένα παράδειγμα προς αποφυγή, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπήρξε πάντα το θύμα και ποτέ ο θύτης ή συνεργός αποικιοκρατικών και ιμπεριαλιστών πολιτικών (αντίο ξανά ιστοριογραφία).
Για να λέμε όμως τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ο Ελληνισμός σήμερα κινδυνεύει άμεσα από αυτήν την παγκόσμια Σιωνιστική συνωμοσία που στόχο έχει να διαλύσει τις εθνικές ταυτότητες και να υποδουλώσει την ανθρωπότητα. Το είπε άλλωστε και ο Κίσιντζερ ότι είμαστε λαός αναρχικός που δεν δαμάζεται εύκολα, άρα η μόνη λύση είναι να εκμηδενιστούν οι εθνικές μας παραδόσεις προκειμένου η Διεθνής Νέα Τάξη Πραγμάτων να πραγματώσει τα σχέδιά της που συνεχώς χαλάμε εμείς όντας ένας λαός περιούσιος! Μάλλον έτσι εξηγείται και η περίπτωση του Παστίτσιου: πρόκειται για ένα ακόμα δημιούργημα αυτής της (εβραιο)σατανικής λυκοσυμμαχίας που έχει οδηγήσει τους νέους μακριά από τον δρόμο του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού (δυο έννοιες καθόλου αντιφατικές όπως είπαμε και πιο πάνω), βεβηλώνοντας τα ιερά και ακούγοντας ξένα τραγούδια (που οι δημιουργοί τους δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, aka Σατανιστές). Και φυσικά, αν πιστεύεις ότι η δήλωση αυτή (του Κίσιντζερ) είναι ψεύτικη τότε σε πληρώνει ο Σόρος και οι εβραιομασώνοι. Διότι ο άνδρας αυτός έχει (κάπου, κάπως) εβραϊκές ρίζες, πράγμα που αποτελεί αυτούσια απόδειξη ενοχής (αντίο λογική, αντίο έννοιες όπως στοιχεία και αποδείξεις για τις οποίες άνθρωποι πέθαναν μέσα σε μπουντρούμια πριν από μερικούς αιώνες). Έχει άραγε η φαιδρότητα τα όριά της (που όταν τα ξεπερνάει καταλήγει στη σχιζοφρένεια) ή πρόκειται για ανεξάντλητη πηγή εφευρετικής ανοησιολογίας που εμπεριέχει πάντα ένα στοιχείο μαύρης κωμωδίας;
Το ζητούμενο φυσικά ποιό είναι; Ότι η εμμονή με την «κλοπή» των μαρμάρων (καθώς και με την άρνηση των Βρετανών πολιτικών να δεχθούν το αίτημα επιστροφής) πηγάζει ακριβώς από αυτόν τον παραλογισμό: «οι ξένοι μας ζηλεύουν και δεν έχουν ιστορία όπως εμείς» (αλλά δυστυχώς μας επιβουλεύονται οι Εβραίοι – όπως επικαλείται και ένας μάγος της σκέψης που διατείνεται ότι ξέρει όλη την αλήθεια για αυτούς τους τρισκατάρατους – κι έτσι δεν μπορούμε με την ιστορία αυτή των τριών χιλιάδων χρόνων να γίνουμε ένα έθνος ισχυρό, όπως τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου). Δεν υποκλίνονται στο μεγαλείο μας! Είναι αχάριστοι! Μας χρωστάνε πολιτισμό και αντί να μας προσκυνούν μας επιβουλεύονται και μας μισούν από φθόνο και φόβο μήπως και βρούμε πάλι τη χαμένη μας δύναμη και κατακτήσουμε τον κόσμο, κάνοντάς τους σκυλιά στα πόδια μας!
Έτσι λοιπόν, και εφόσον ο εθνικιστικός θίασος αυτής της χώρας (όπως και κάθε χώρας φυσικά) έχει επιλέξει να αγνοήσει τη φιλοσοφία (και φυσικά την αυτοψυχανάλυση) όπως και την τεκμηριωμένη αντίληψη για την εξέλιξη των (καλών) τεχνών, εφόσον το αυτονόητο μπορεί να οριστεί με τα αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα της επαναλαμβανόμενης θυμικής αοριστολογίας και της μίζερης μικροαστικής μεμψιμοιρίας, είναι καιρός να αποχαιρετήσει και την γλυπτική, την ιστορία της τέχνης και την αρχαιολογία, στέλνοντας και τα υπόλοιπα κτίρια της Aκρόπολης στο “Βρετανικό” (φυσικά με πολλά εισαγωγικά) μουσείο. Ναι, μόνο τέτοιου είδους απαντήσεις ταιριάζουν σε όλη αυτή την παραληρηματική κίνηση θυματικής απογοήτευσης και ανομολόγητης ταύτισης με την έννοια της εθνικής οικογένειας, η οποία τρέφεται από την αυτολύπηση και την νοσταλγία για μια υποτιθέμενη χαμένη αξιοπρέπεια που υποτιθέμενα εκκολάπτει κάποια ευγενή συλλογικά (ή εθνικά) χαρακτηριστικά.
Η ιστορική ορθότητα δεν μπορεί να είναι προνόμιο κανενός κράτους, καθώς όπως εύστοχα σημειώνει ο Ernest Renan, “μέρος της ύπαρξης ενός έθνους είναι η λάθος αντίληψη για την ιστορία του” [1]. Το ξεπέρασμα της εθνικιστικού ναρκισσιστικού συμπλέγματος που διακατέχει μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα την κρατική της πολιτική (ως συνέπεια) δεν μπορεί παρά να απαιτεί μια γενικότερη ανακατάταξη των θεμελιακών αξιών, συμπεριλαμβανομένης και μιας διαδικασίας αποφετιχοποίησης, αποδέσμευσης από αντικείμενα-ιδέες συμπλεγματικής ταύτισης (πατρίδα, θρησκεία, ιστορική συνέχεια κ.α.). Η πρόταση αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως προσπάθεια ομαδικής ψυχανάλυσης, όχι υπονοώντας πως ο ελληνικός λαός ως τέτοιος αποτελεί μια οντότητα που τις περισσότερες φορές δρα και σκέφτεται ομαδόν και ομοιόμορφα, αλλά αναγνωρίζοντας πως η χρόνια επίδραση ιδεών μέσα από κρατικούς φορείς ή κοινωνικά μορφώματα (το εκπαιδευτικό σύστημα, τα ΜΜΕ, η οικογένεια, τα πολιτικά κόμματα) έχει διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τις κοινές συνιστώσες ετερόκλητων κοινωνικών ομάδων (π.χ. σύγκλιση αριστερών και δεξιών εθνικιστικών/αλυτρωτικών ρευμάτων).
Η απάντηση στην αποικιοκρατική λογική του Βρετανικού (ή όποιου) κράτους – που αναμφίβολα μάζεψε ό,τι μπορούσε από όπου πέρασε (και συνεχίζει να προσελκύει ανθρώπινο και υλικό δυναμικό ως απόρροια της εξωτερικής του πολιτικής εδώ και αιώνες) – δεν είναι ο σοβινιστικός παροξυσμός, η εμμονή στην σαθρή ιδέα της ιστορικής συνέχειας και η αναπαραγωγή θυματικών διεκδικήσεων για ζητήματα που η παγκόσμια ιστορική σκηνή έχει διευθετήσει εδώ και δεκαετίες ή αιώνες (λ.χ. το σταθερό μοτίβο διεκδίκησης πολεμικών αποζημιώσεων της Ελλάδας από τη Γερμανία). Η αντιμετώπιση του παγκόσμιου ηγεμονικού ρόλου των ισχυρότερων οικονομικά και γεωπολιτικά χωρών με περισσότερο σοβινισμό, συνωμοσιολογία και γραφικά καμώματα μπορεί μόνο να οδηγήσει σε εκμηδένιση κάθε δυνατότητας αμερόληπτης διαύγασης της πραγματικότητας και να συμπαρασύρει και μέρος της κοινής γνώμης που δεν διατρέχεται απαραίτητα από εθνικιστική υπεροψία αλλά τρέφει συναισθήματα συνάφειας με τον τόπο γέννησης.
Επί της ουσίας: το γεγονός της καταστροφής αρχαίων κτιρίων (από τον οποιοδήποτε ντόπιο ή μη) είναι αντικείμενο ιστορικής, αρχαιολογικής, καλλιτεχνικής (και πάνω απ’ όλα φιλοσοφικής/πολιτικής) μελέτης και δεν μπορεί να υποτάσσεται σε κάποια εθνικιστική μυθοπλασία αυτοθυματοποίησης και εξύψωσης του πεσμένου μας ηθικού. Τα κτίρια της Ακρόπολης καταστράφηκαν ή κινδύνεψαν να καταστραφούν πολλές φορές απ’ όσους πέρασαν από την Αθήνα κατά τα μεσαιωνικά και νεοτερικά χρόνια, μέχρι και τη δεκαετία του 1940. Ίσως η λιγότερο γνωστή περίπτωση είναι η πρόθεση του ΕΑΜ να ανατινάξει με δυναμίτη την Ακρόπολη κατά τα Δεκεμβριανά, με σκοπό να χτυπηθούν οι Βρετανοί στρατιώτες που είχαν στήσει το πυροβολικό τους στο λόφο (από το ντοκιμαντέρ Μηχανή του Χρόνου, Τα Δεκεμβριανά).
Αν το ζητούμενο είναι η γνώση του παρελθόντος μέσω της αρχαιολογικής έρευνας κι όχι η επιβεβαίωση μιας ψευδοακεραιότητας (εθνικής ή πολιτισμικής) ενάντια στην “αλλοδαπή επιβουλή”, η πιο δόκιμη απάντηση στο ζήτημα των γλυπτών του Παρθενώνα – πέρα από το περιπαικτικό και δηκτικό “στείλτε την υπόλοιπη Ακρόπολη στο Βρετανικό μουσείο” – θα πρέπει να εμπεριέχει τον επαναπροσδιορισμό των εννοιών του παράλογου και του λογικού, την κατεύθυνση του συναισθήματος προς την κατάρριψη της εργαλειακής ορθολογικότητας, και της λογικής προς την συγκράτηση της υπετροφίας του συναισθηματικού. Άλλωστε, κανένας δεν κατέχει τα εύσημα της ορθολογικότητας, της επιστημονικής αρτιότητας ή της ψύχραιμης κριτικής ικανότητας (η διττή έννοιας της ορθολογικότητας, όπως διαμορφώθηκε από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, εμπεριέχει και μια παράφρονα, “εργαλειακή ορθολογικότητα” [2] που υποτάσσεται στη λογική της απεριόριστης ανάπτυξης και της απόλυτης κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση, με τις αναμενόμενες θλιβερές συνέπειες), μήτε και το copyright του πολιτισμού!
Υ.Γ. 1
Από τις 94 σωζόμενες πλάκες της ζωφόρου του Παρθενώνα 36 βρίσκονται στην Αθήνα, 56 στο Βρετανικό Μουσείο – το οποίο καλό θα ήταν να μετονομαστεί σε Museam of World Heredity and Glodal Exhibits, δηλαδή Μουσείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και Εκθεμάτων, αν θέλουν και οι ίδιοι οι Άγγλοι να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους πάνω απ’ όλα (λέμε τώρα) – και μία στο Λούβρο. Από τις 92 μετόπες, 39 βρίσκονται στην Αθήνα και 15 στο Λονδίνο. 17 εναέτια αγάλματα, μία Καρυάτιδα και μία κολόνα από το Ερέχθειο βρίσκονται επίσης στο Βρετανικό Μουσείο. Αρκετά λοιπόν είναι διαθέσιμα προς τέρψη των κατοίκων και των επισκεπτών και των δυο πόλεων. Η μετακίνηση τους θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αν συντρέχουν καθαρά ερευνητικοί λόγοι (σίγουρα όχι για να “αστράψουν κάτω από τον υπέροχο Αττικό ουρανό”). Φυσικά, το ζήτημα περί συμπλήρωσης της Ακρόπολης μπορεί να τεθεί προς συζήτηση, δεδομένου ότι δεν διακατέχεται από υστερίες και εικονολατρικού τύπου επικλήσεις προς το παρελθόν (πράγμα που καθιστά κάθε συζήτηση αδύνατη, εφόσον η λογική δίνει τη θέση της στην προγονολατρική παραζάλη).
Υ.Γ. 2
Σύντομες απαντήσεις προς όλους τους διαδικτυακούς θαμώνες των εθνικιστικών ιστολογίων (όλων αυτών δηλαδή που διατείνονται ότι είναι «πατριωτικά» αλλά αυτή η εμφάνισή τους αποτελεί ένα μείγμα μεταμοντέρνου mall και γλοιώδους μικροαστίλας, σαν να έχει φτύσει ο Andy Warhol), και λοιπούς θιγομένους που τους σώθηκαν τα Lexotanil: Το κείμενο θεωρεί δεδομένο ότι α) τα αρχαιοελληνικά γλυπτά, κτίρια και γραπτά μετά από τόσους αιώνες έχουν περάσει πια στο public domain, τουτ’ έστιν ανήκουν σε όλους και όχι μόνο σε όσους έχουν γεννηθεί μεταξύ Κιλκίς και Κρήτης, β) πως ο ισχυρισμός άμεσης συγγένειας αρχαίων και νέων Ελλήνων (όπως και αρχαίων και νέων οποιασδήποτε εθνότητας) είναι άτοπος και επιστημονικά αστήριχτος.
Σημειώσεις
[1] Βλ. Eric J. Hobsbawm – Nations and Nationalism Since 1780
[2] Από το βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη, Η Άνοδος της Ασημαντότητας.
Συνδιαμόρφωση: Σοφία Ζακάρη και Άρης Ελευθερούδης

eagainst.com

ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ: Εάν περάσει το σκάνδαλο, θα είναι η ταφόπλακα της Ελληνικής οικονομίας

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΜΕΣΑ Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

Κάποιοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το σκάνδαλο με το Ερρίκος Ντυνάν, που προετοιμάστηκε προσεκτικά από την εποχή Λοβέρδου το 2010, δεν αφορά μόνο το νοσοκομείο και τα 200 εκατομμύρια που θα κάνουν φτερά.

Εάν αυτό το ανοσιούργημα υλοποιηθεί, τότε ανοίγει η κερκόπορτα για την καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας. Όχι για το παρόν, αφού ήδη οι δείκτες κατακρημνίζονται, αλλά για το μέλλον. Για τα παιδιά μας που αύριο θα ψάχνουν για δουλειά και θα γίνονται δουλοπάροικοι των “Vulture Funds” που θα ρημάξουν κάθε οικονομική δραστηριότητα που κινήσει το ενδιαφέρον τους. Εξηγούμε:

Σε όλη την πολιτισμένη Δύση, σε κάθε κράτος με ελεύθερη οικονομία, ακόμα και στην Αλβανία, οι νομοθέτες έχουν προβλέψει τον ορισμό της “διάδοχης επιχείρησης”. Αυτό διότι μέχρι και την δεκαετία του ’80, η πιό συνηθισμένη επιχειρηματική απάτη ήταν η πτώχευση μίας υπερχρεωμένης εταιρείας και η επαναλειτουργία της με το ίδιο αντικείμενο, στην ίδια ή παρόμοια τοποθεσία αλλά “νέα ιδιοκτησία”. Με αυτόν τον τρόπο, οι αετονύχηδες φέσωναν το δημόσιο, τους εργαζόμενους και τους προμηθευτές, συνεχίζοντας απρόσκοπτα την λειτουργία τους με μία άλλη εταιρική μορφή που η πιάτσα ονομάζει “αχυρένια”. Διότι πίσω από την νέα εταιρεία, κρύβονται τα ίδια συμφέροντα που απλώς “διαγράφουν τα χρέη τους” εξαπατώντας δημόσιο και ιδιώτες πιστωτές. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, η δικαιοσύνη προστάτευε τους πιστωτές, δημόσιο, ιδιώτες και εργαζομενους, θεωρώντας την “αχυρένια” επιχείρηση ως διάδοχη και υποχρεώνοντας την να αναλάβει τα βάρη στο ακέραιο.

Αυτή ακριβώς η παγκόσμια άμυνα απέναντι στους επιχειρηματικούς απατεώνες, καταρρέει με την απίστευτη μεθόδευση Βορίδη που είδαμε χθες. Προσέξτε τώρα τον μεγάλο κίνδυνο, εάν η δικαιοσύνη δεν αντιδράσει άμεσα:

Όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις, έχουν χρέη προς τις τράπεζες στην συντριπτική τους πλειοψηφία ενυπόθηκα με εγγύηση τις κτιριακές εγκαταστάσεις. Φανταστειτε τώρα, ένα γερμανικό επενδυτικό κεφάλαιο να βάλει στο μάτι π.χ. μία ξενοδοχειακή μονάδα. Γιατί να πληρώνει τον Έλληνα ξενοδόχο όταν μπορεί να το πάρει κοψοχρονιά και ελεύθερο από βάρη;

Έρχεται λοιπόν σε επαφή με την τράπεζα, η τράπεζα κάνει το δάνειο απαιτητό, βγάζει το κτίριο στον πλειστηριασμό και το χτυπά η ίδια με εταιρεία “άχυρο”. Όπως έγινε προχθές με την Πειραιώς. Στην συνέχεια, η εταιρεία μεταβιβάζεται στον “επενδυτή” – κοράκι, ελευθέρα βαρών! Δηλαδή, φεσώνοντας το δημόσιο, τους ιδιώτες προμηθευτές και τους εργαζομένους που χάνουν εκτός από τα δεδουλευμένα και τα δικαιώματα τους λόγω προϋπηρεσίας.

Ο Έλληνας επιχειρηματίας που βρίσκεται στο καναβάτσο γονατισμένος από δάνεια και υποχρεώσεις βλέπει τον “αετονύχη” να του παίρνει το βιος με όρους κατοχικού εισβολέα. Με ζημία για το δημόσιο, τους Έλληνες προμηθευτές, ο ορισμός της απάτης που για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες “νομιμοποιείται”. Σε μία χώρα που έχει γίνει θέατρο ανομίας με κύρια ευθύνη της κυβέρνησης.

Μόνον η δικαιοσύνη μπορεί να αποτρέψει αυτή την ολέθρια μεθόδευση που ισοδυναμεί με την έναρξη ολικής καταστροφής.

Διαβάστε επίσης: ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Με εταιρεια “αχυρο” χτύπησε η Πειραιώς το Ντυνάν στον …πλειστηριασμό της!

(ΠΗΓΗ: http://olympia.gr/)

Nonews-NEWS: Ο ψευτο Πυροτεχνουργός...

Nonews-NEWS: Ο ψευτο Πυροτεχνουργός...:  Οι στρακαστρούκες των Ζαππειων, 'γιναν χειροβομβίδες. Ο Σαμαράς, φανερά καταβεβλημένος μετά το φιάσκο του Βερολίνου, κατέφυγε στ...

Nonews-NEWS: Ο Σαμαράς μετέτρεψε την εκδήλωση για τα 40 χρόνια ...

Nonews-NEWS: Ο Σαμαράς μετέτρεψε την εκδήλωση για τα 40 χρόνια ...: "Kατέφυγε σε ένα ντελίριο ακροδεξιάς μισαλλοδοξίας και κενολογίας ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ"... Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥ...

6,3 EKAT. EΛΛΗΝΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ Ή ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ...

...ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΟΚ...έκθεση του Γραφείου της Βουλής

Στοιχεία που προκαλούν σοκ και περιγράφουν την πραγματική κατάσταση της χώρας περιλαμβάνει η νέα ενδιάμεση έκθεση του Γραφείου της Βουλής για την παρακολούθηση του κρατικού προϋπολογισμού, καθώς αναφέρει ότι 6.300.000 Έλληνες βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας ή απειλούνται από αυτή.


Είναι, δε, ενδεικτικό ότι η παρατεταμένη οικονομική κρίση έχει οδηγήσει τη χώρα μας στην τέταρτη χειρότερη θέση μεταξύ των 35 χωρών με βάση τους δείκτες ευημερίας και ποιότητας ζωής, χειρότερα ακόμα και από την Τουρκία.

Οι συντάκτες της έκθεσης με τίτλο «Πολιτικές ελαχίστου εισοδήματος στην ΕΕ και στην Ελλάδα: Μια συγκριτική ανάλυση» επισημαίνουν ότι η βαθύτατη οικονομική κρίση που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια, «έχει σε σημαντικό βαθμό αποδιαρθρώσει τον κοινωνικό ιστό της χώρας».

Προσθέτουν όμως πως, αντίθετα με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες εφαρμόζουν προγράμματα αντιμετώπισης των κοινωνικών ανισοτήτων, η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει οξύτατα φαινόμενα ακραίας φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, βραδυπορεί.

«Η ζήτηση για κοινωνική μέριμνα από την πλευρά των πολιτών είναι έντονη, ενώ η προσφορά από το κράτος χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα και διοικητικές δυσλειτουργίες. Έτσι το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας χαρακτηρίζεται από αναποτελεσματικότητα, ενώ παράλληλα δεν προβλέπεται αναπλήρωση των εισοδηματικών  απωλειών από την οικονομική ύφεση στο άμεσο μέλλον» τονίζουν, για να προσθέσουν πως «κοινωνικές ομάδες όπως, οι μακροχρόνιοι άνεργοι, οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά  εργασίας, οι εργαζόμενοι χωρίς ασφάλεια, οι οικογενειάρχες με χαμηλό εισόδημα, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με αναπηρία χρήζουν ειδικής μέριμνας.

Πρόκειται για ομάδες που βιώνουν τη συσσώρευση χρεών, τη μείωση της αγοραστικής τους  δύναμης, τη μείωση των εισοδημάτων και την αύξηση των φόρων. Το Μέτρο του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος ήρθε στην Ελλάδα καθυστερημένα.

Η πρώτη ανεπιτυχής προσπάθεια να θεσμοθετηθεί το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα (E.E.E.), έγινε το 2000 κατά την περίοδο διακυβέρνησης Σημίτη. Το 2005 ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε στο Κοινοβούλιο δεύτερο σχέδιο νόμου για την καθιέρωση του Ε.Ε.Ε. το οποίο επίσης δεν προχώρησε.

Στην παρούσα μελέτη εξετάζονται οι πολιτικές ελάχιστου εισοδήματος στις χώρες της ΕΕ με ιδιαίτερη αναφορά στο Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα και στα βασικά ζητήματα που αφορούν την υλοποίησή του».

Παρουσιάζοντας μάλιστα το τι ισχύει στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες καταλήγουν και στο  εξής συμπέρασμα «Η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος μέλος που δεν έχει υλοποιήσει το μέτρο του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος»

«Η Περίπτωση της Ελλάδας: Ανεργία και Φτώχεια»

Με βάση την έρευνα που πραγματοποίησαν οι συντάκτες της έκθεσης, «2,5 εκατομμύρια άτομα βρίσκονται κάτω από το χρηματικό όριο της σχετικής φτώχειας, με βάση το εισόδημα του μεσαίου νοικοκυριού».

Το 2013 το όριο φτώχειας ήταν 432 ευρώ το μήνα για ένα άτομο και 908 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια.

Επιπλέον, 3,8 εκατομμύρια άτομα βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας λόγω υλικών στερήσεων και ανεργίας.

Η Ελλάδα σύμφωνα με την Eurostat βρίσκεται στη χειρότερη θέση στην ΕΕ των 28 κρατών-μελών όσον αφορά στον κίνδυνο φτώχειας. Επίσης, η χώρα μας συγκαταλέγεται στην ομάδα των χωρών με τη μεγαλύτερη φτώχεια (23,1%) και προηγείται της Ισπανίας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας, ενώ κατέχει την τέταρτη χειρότερη θέση ως προς το δείκτη χάσματος της φτώχειας μετά τις Ισπανία, Ρουμανία και Βουλγαρία.

Επιπλέον, επισημαίνουν την ανάγκη αναμόρφωσης των κοινωνικών επιδομάτων καθώς υποστηρίζουν πως «η ελληνική κοινωνική πολιτική βασίζεται στη χορήγηση επιδομάτων σε συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες ανεξάρτητα από το ύψος του εισοδήματος. Αυτό έχει ωςαποτέλεσμα κάποιες κοινωνικές ομάδες να υπέρ-προστατεύονται και άλλες, που ενδεχομένως χρήζουν μεγαλύτερης ανάγκης, να βρίσκονται έξω από το δίχτυ κοινωνικήςασφάλειας. Η διατήρηση των πολιτικών αυτών -μεσούσης της κρίσεως- οδηγεί σε περαιτέρω όξυνση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων».

Εξηγούν ότι η αναμόρφωση του συστήματος κοινωνικής πολιτικής είναι επιτακτική και χρήζει βελτίωσης τόσο ως προς την αποτελεσματικότητα (δηλ. το ποσοστό κατά το οποίο βελτιώνεται το επίπεδο σχετικής φτώχειας) όσο και ως προς την αποδοτικότητα (δηλ. μείωση της ακραίας φτώχειας με την μικρότερη δαπάνη).

Τα κύρια μέτρα ελάφρυνσης της φτώχειας στην Ελλάδα συνίστανται «στη χορήγηση επιδομάτων, τα οποία απευθύνονται σε νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος. Το βασικότερο από τα επιδόματα αυτά είναι το τακτικό επίδομα ανεργίας που χορηγείται υπό ιδιαίτερα αυστηρές προϋποθέσεις με αποτέλεσμα ένα πολύ μικρό ποσοστό ανέργων να επωφελείται από αυτό. Πιο συγκεκριμένα, κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013, το επίδομα ανεργίας  έλαβαν 233.000 άνεργοι όταν ο συνολικός αριθμός ανέργων ανερχόταν σε 1.355.000 άτομα, δηλαδή μόλις το 17% του συνόλου. Το δεύτερο τρίμηνο του 2013 το ποσοστό των δικαιούχων μειώθηκε περαιτέρω στο 12%. Το 2001 θεσμοθετήθηκε το επίδομα μακροχρόνιας ανεργίας σαν συμπλήρωμα στο τακτικόεπίδομα ανεργίας (200 ευρώ μηνιαίως με συνολική διάρκεια 12 μήνες).

Χαρακτηριζόταν από αυστηρά κριτήρια επιλεξιμότητας, όπως ετήσιο εισόδημα του δικαιούχου κάτω από  12.000 ευρώ, ηλικία τουλάχιστον 45 ετών και ο δικαιούχος να έχει λάβει τακτικό επίδομα ανεργίας επί 12 μήνες. Ο νόμος 4093/2012, διεύρυνε τα κριτήρια επιλεξιμότητας για την χορήγηση του επιδόματος μακροχρόνιας ανεργίας, μειώνοντας την κατώτατη ηλικία από 45 σε 20 έτη (από το 2014), ενώ το μέγιστο επιτρεπόμενο ετήσιο εισόδημα μειώνεται από 12.000 ευρώ σε 10.000 ευρώ (προσαυξημένο κατά 586 ευρώ για κάθε παιδί).

Επίσης, η Ελλάδα παρουσιάζει υψηλή συνταξιοδοτική δαπάνη και ταυτόχρονα εμφανίζει πολύ διευρυμένη φτώχεια των ηλικιωμένων.

Για τους ανασφάλιστους υπερήλικες προβλέπεται σύνταξη που χορηγείται από τον ΟΓΑ και η οποία χρηματοδοτείται από τον προϋπολογισμό παρέχοντας ένα χαμηλό ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

Ακόμα, τα επιδόματα αναπηρίας ήταν ένα από τα μέτρα αντιμετώπισης της φτώχειας τα οποία λόγω του στρεβλού συστήματος εξέτασης των αιτούντων κατέληγαν και σε μη πραγματικάδικαιούχους. Σε γενικές γραμμές, το κοινωνικό σύστημα ιστορικά έχει αποτύχει να εκπληρώσει τους στόχους του ενώ όπου έγινε προσπάθεια βελτίωσης μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων απέτυχε ακόμα περισσότερο».

Διαβάστε την έκθεση για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα στην Ελλάδα

Η επιστροφή των ζόμπι: Ο βρωμερός κόσμος της καθεστωτικής «δημοσιογραφίας».

Και ξαφνικά, να σου σε τηλεοπτική διαφήμηση, ο...Μιχάλης Ανδρουλιδάκης!!! Τι διαφημίζει; Μια νέα εφημερίδα ονόματι «ΕΞΕΛΙΞΗ».

Την ώρα, που χιλιάδες πολίτες προσάγονται καθημερινώς στην Ευελπίδων για χρέη στο Δημόσιο, με στόχο να πληρωθούν οι οικονομικοί δολοφόνοι της τρόικα, ο τύπος που φαλήρισε ένα κάρο ΜΜΕ, υπεξαίρεσε ένα κάρο λεφτά και φέσωσε το Δημόσιο με κάτι...εκατομμυριάκια ευρώ,  εμφανίζεται άνετος να ξερνάει στα μούτρα μας τη νέα μηντιακή του πραμμάτια.
Έγκυρες φήμες αναφέρουν ότι, εκτός από την εφημερίδα ο Ανδρουλιδάκης συζητάει και για την απόκτηση ραδιοφωνικής συχνότητας, σε συνεργασία με τον έτερο (και άφαντο) Καπαδόκη της καθεστωτικής δημοσ/φικής σαβούρας, πρώην εκδότη του Ελ. Τυπου και του Επενδυτή, Δημήτρη Μπενέκο.

Επ’ ευκαιρία της επανεμφάνισης του εν λόγω μεγαλοαπατεώνα, αναδημοσιεύουμε μια άκρως αποκαλυπτική-για το ποιόν του καθεστωτικού αυτού απατεώνα- και προφητική ανάρτηση, από τον Press@kia στο pontarisma της  3ης Αυγούστου 2012:
.............................................................

Η χθεσινή καταδίκη του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη σε πενταετή φυλάκιση χωρίς αναστολή ήταν η πρώτη από αρκετές που αναμένονται από την ελληνική Δικαιοσύνη για υπεξαιρέσεις δισεκατομμυρίων δραχμών. Από τότε που πήρε την… κάτω βόλτα ο περιβόητος «Μισέλ» άφησε πίσω του συντρίμμια: αναρίθμητα χρέη προς τους εργαζομένους, προς διαφημιστικές, προς εταιρείες, προς όσους… μιλούν ελληνικά.

Ισως μια καλή λύση για τον ίδιο θα ήταν να γράψει βιβλίο για όλα αυτά: από το «Sportime» και το TEMPΟ ως την «Εξέδρα». Είναι άραγε τυχαίο ότι πρόσφατα μεγάλος εκδότης, μπροστά σε αρκετό κόσμο, είπε πως «θα τη δώσω την εφημερίδα στον Ανδρουλιδάκη να την κλείσει όπως μόνος εκείνος ξέρει;». Ας θυμηθούμε λίγο το story, τι λέτε;

 Η θέση του εκδότη μιας εφημερίδας προσέφερε ανέκαθεν ισχύ και έλεγχο στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να μπουν σφήνα σε ένα ολιγομελές κλαμπ που ελέγχει την πολιτική, και όχι μόνο, ζωή της χώρας. Αρκετοί απέτυχαν παταγωδώς και εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο.

Ένας εξ αυτών ήταν ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης, ο άνθρωπος που από το πουθενά κατόρθωσε να φτιάξει μέσα σε λίγο καιρό έναν μιντιακό όμιλο ισχυρό. Ο,τι ανεβαίνει γρήγορα όμως, σύντομα ακ0λουθεί αντίθετη τροχιά και η εμπλοκή του με το χρηματιστήριο αλλά και με μια κατασκευαστική εταιρεία τον οδήγησε στην καταστροφή.

Χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ

Στις 6 Ιουνίου 2011 έγινε γνωστό πως ο Ανδρουλιδάκης έπαιρνε στην κατοχή του την εφημερίδα «Εξέδρα των Σπορ», ως τότε ιδιοκτησίας ΔΟΛ. Μια εμφάνιση η οποία προκάλεσε πολλά ερωτήματα μιας και ο Ανδρουλιδάκης είχε δεδομένα μεγάλες οφειλές προς το κράτος εκατομμυρίων ευρώ.

Εν μέσω της δριμείας οικονομικής κρίσης και λίγο μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, τα αδηφάγα ΜΜΕ με χαρά υποδέχθηκαν από το υπουργείο Εργασίας τη λίστα με τους μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου, τόσο ως φυσικά πρόσωπα όσο και ως εταιρείες. Ο ίδιος ο Ανδρουλιδάκης εμφανίζεται (με ΑΦΜ 024557496) με χρέη ύψους 540.042,31 ευρώ προς την εφορία: 241.493,87 ευρώ η βασική οφειλή και 298.548,44 ευρώ τα συνεισπραττόμενα.

Είναι το δέντρο ενώπιον του δάσους των χρεών του Ανδρουλιδάκη από την παλιότερη ενασχόλησή του με τον εκδοτικό χώρο ωστόσο τότε μια αθλητική εφημερίδα καταλήγει, δίχως πολύ κόπο, στα χέρια του.

Λίγο καιρό αργότερα, στις 11 Σεπτεμβρίου η «Ελευθεροτυπία» στη στήλη «Μέσα & Media» του Χρήστου Ξανθάκη, με αφορμή της δημοσιοποίησης του καταλόγου των μεγαλοφειλετών του δημοσίου, αναφέρει: «Από τον σχετικό κατάλογο που δημοσιεύθηκε στην “Ελευθεροτυπία” αλίευσα τα ποσά που οφείλουν η ΚΛΕΒΕΡ ΕΛΛΑΣ ΕΠΕ (43.962.188 ευρώ), το ΝΕΟ ΚΑΝΑΛΙ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ Α.Ε. (38.488.325 ευρώ), ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΤΥΠΟΣ Α.Ε. (36.355.329 ευρώ) και η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ Α.Ε. (17.555.222 ευρώ). Σύνολον πακέτου (και δεν βάζω άλλες μικρότερες εταιρείες) 136.361.064 ευρώ, με κοινή παρουσία σε όλες τους εκείνη του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη. Ο τελευταίος συνεχίζει με την “Εξέδρα” εν μέσω δυσκολιών και εμποδίων, καθώς πήρε εικοσαήμερη παράταση για να ρυθμίσει τις υποθέσεις του με την Επιθεώρηση Εργασίας».

Η εταιρεία-φάντασμα NIKOYA Limited

Η Επιθεώρηση Εργασίας όντως επισκέφθηκε τα γραφεία της «Εξέδρας» στην οδό Μιχαλακοπούλου, πλησίον του ΔΟΛ, αλλά έκτοτε κώφευσε. Όπως κώφευσε και το ΣΔΟΕ εν μέσω ανωνύμων καταγγελιών προς το πρόσωπο του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη, παραπέμποντας στο υπουργείο Εργασίας. Οι κατηγορίες είχαν να κάνουν με την εταιρεία RATE NEWS A.Ε. που φερόταν ως εκδότρια της «Εξέδρας» αλλά ουδείς φρόντισε να δώσει μια απάντηση. Ακόμη και η ΕΣΗΕΑ στις 21 Μαρτίου, όταν η αθλητική εφημερίδα ανέστειλε οριστικά την έκδοσή της, απάντησε πως βρίσκεται ακόμη εν εξελίξει ο έλεγχος για την εν λόγω εταιρεία: σε εννέα μήνες… γεννάς, πόσο θέλεις για να βρεις και να ελέγξεις μια εταιρεία που καθημερινά εμφανίζεται δημόσια στην ταυτότητα της εφημερίδας;

Ο Ανδρουλιδάκης κράτησε στην κατοχή του την «Εξέδρα» από τις 6 Ιουνίου 2011 ως τις 21 Μαρτίου 2012: ουδείς εργαζόμενος είδε τις ασφαλιστικές εισφορές του να καταβάλλονται, ουδείς έλαβε αποζημίωση ενώ οι περίπου 15 δημοσιογράφοι που είχαν απομείνει από την εποχή του ΔΟΛ (μετά τη μεταβίβαση είχαν υπογράψει σχετική σύμβαση) ουδέποτε πήραν άλλο χαρτί στα χέρια τους που να διαβεβαιώνει έστω πως εργάζονταν στην εν λόγω εφημερίδα.

Μετά το κλείσιμο της «Εξέδρας» έγινε γνωστό πως ο ΔΟΛ παραχώρησε έναντι 560.000 ευρώ την εφημερίδα και ίδιου ποσού το site exedrasports.gr στον Ανδρουλιδάκη και στην εταιρεία του NIKOYA Limited. Μια εταιρεία που όμως δεν υπάρχει σε καμία λίστα στο υπουργείο Εμπορίου ενώ, ύστερα από ασφαλιστικά μέτρα του ομίλου Μπόμπολα για χρέη προς την εκδοτική ΙΡΙΔΑ, η εκδότρια εταιρεία της «Εξέδρας» RATE NEWS A.Ε. αίφνης, για ένα δίμηνο, εμφανίστηκε ως RATE NEWS Ε.Ε. στην ταυτότητα της εφημερίδας. Και στις δύο ως πρόεδρος του Δ.Σ. εμφανίζεται ο γιός του, Ευάγγελος Ανδρουλιδάκης, και διευθύνων σύμβουλος ο… τεχνικός υπολογιστών της «Εξέδρας». Τα σχόλια περιττεύουν…

Η δημιουργία του TEMPΟ και τα… κουπόνια για τα σπίτια

Ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης είναι ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα πρόσωπα του ελληνικού Τύπου. Μεσουράνησε στη δεκαετία του ’90 και το 2002 έριξε μια… κανονιά από τις μεγαλύτερες στην ιστορία των ελληνικών media.

Γεννημένος σ’ ένα μικρό χωριό στα νότια του νομού Ρεθύμνου, από απλός οικονομικός συντάκτης της ΕΡΤ (μάλιστα εκφωνούσε και το αγροτικό δελτίο της ΕΡΤ2 –τότε- για ένα φεγγάρι), με ένα σύντομο πέρασμα από τον «Ελεύθερο Τύπο» (ως ρεπόρτερ του υπουργείου Γεωργίας αλλά απολύθηκε επειδή… έστησε την κοπή της πίτας!) και εκδότης του περιοδικού «Αγροτική Οικονομία» στην Κρήτη, κατάφερε να δημιουργήσει δύο εφημερίδες που έφτιαξαν νέα σχολή στον χώρο του Τύπου: τον «Επενδυτή» και το «Sportime». Κι ενώ κατάφερε να επιβιώσει από το… ναυάγιο της εφημερίδας «Εξουσία», απέκτησε τον ραδιοφωνικό σταθμό PLANET (ο σημερινός ΒΗΜΑ FM του ΔΟΛ), τον τηλεοπτικό σταθμό ΤΕΜΡΟ, ενεπλάκη στο χρηματιστήριο με την κατασκευαστική STABILTON και τα περίφημα ΜΑΚΛΩ (Μακεδονικά Κλωστήρια) και έφτασε να «συλληφθεί», εγκλωβισμένος σε μια αυλή, από υπαλλήλους του, που είχαν έξι μήνες να πληρωθούν.

Στις αρχές του 1997 ο Ανδρουλιδάκης ήταν πανίσχυρος: το «Sportime» έσπαγε κάθε ρεκόρ κυκλοφοριών στον χώρο του αθλητικού Τύπου, ο «Επενδυτής» αποτελούσε τη… must αγορά του Σαββάτου για κάθε ενδιαφερόμενο με τις εξελίξεις του Χρηματιστηρίου ενώ ο PLANET απειλούσε τον –τότε κραταιό- FLASH στη δεύτερη θέση των ενημερωτικών σταθμών.

Στις 15 Απριλίου 1997 η «Εξουσία» κυκλοφόρησε με κουπόνια για δωρεάν σπίτια, η οικονομική «φούσκα» (που, ως γνωστόν, «έσκασε» την Ελλάδα 13 χρόνια μετά) του έδινε την ευκαιρία να μοιράσει στο αναγνωστικό κοινό το όνειρο κάθε πολίτη: μια στέγη. Η κυκλοφορία της εφημερίδας εκτινάχθηκε σε σημείο που έγινε άμεσα ανταγωνιστική για τα μεγαθήρια της εποχής «Ελευθεροτυπία» και «Τα Νέα». Η «Εξουσία» μοίραζε 20.000 μεζονέτες στη μισή τιμή και για να συμμετέχουν οι αναγνώστες στη μοιρασιά έπρεπε να δώσουν και από 100.000 δραχμές. Με κατά διαστήματα ανακοινώσεις ότι η STABILTON αγόρασε οικόπεδο για να χτίσει κατοικίες ή ότι εγκαινιάστηκαν οι πρώτες κατοικίες, είχε καταφέρει για δυο χρόνια περίπου να αυξήσει κατακόρυφα την κυκλοφορία της εφημερίδας και συνεπώς τις κρατικές διαφημίσεις που είναι όλο το ζουμί στο γραπτό Τύπο. Τελικά η απάτη αποκαλύφθηκε το 1999, ο Ανδρουλιδάκης καταδικάστηκε και η «Εξουσία» καταποντίστηκε για να κλείσει οριστικά το Φεβρουάριο του 2001. Το προσωπικό μαζί εντάχθηκε στη νέα εφημερίδα που αγόρασε ο Ανδρουλιδάκης, τον «Επενδυτή», που αργότερα μετονομάστηκε σε «Κόσμο του Επενδυτή».

«Daily Times»

Η εφημερίδα ««Daily Times» μοίραζε κουπόνια με τα οποία υποσχόταν αντικατάσταση αποσυρόμενου αυτοκινήτου με αντίστοιχο καινούργιο στη μισή τιμή… Ο Ανδρουλιδάκης κατάφερε να αυξήσει την κυκλοφορία της από 1.000 σε 8.000 φύλλα για μερικές εβδομέδες, πριν κλείσει τον Μάρτιο του 2004. Όλως τυχαίως η εφημερίδα έκλεισε αμέσως μόλις κέρδισε τις εκλογές η Νέα Δημοκρατία…

Η… σομόν «Εξουσία» και ο νέος ΔΟΛ (τρομάρα του)

Στις 22 Μαρτίου 1999 κι ενώ ο «Επενδυτής» εντυπωσιάζει με το πρωτοποριακό επαναλανσάρισμα του ενθέτου του περιοδικού «Symbol», υπό τη διεύθυνση του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, ο Ανδρουλιδάκης κάνει το πρώτο λάθος. Μετατρέπει την «Εξουσία» από απογευματινή εφημερίδα σε πρωινή, αλλάζοντάς της και… το χρώμα από λευκό σε… σομόν ώστε να παραπέμπει περισσότερο σε οικονομικό φύλλο, με στόχο να αντιμετωπίσει την έκδοση του ημερήσιου «Βήματος». Οι πωλήσεις σταδιακά πέφτουν, οι διευθυντές αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, σημαντικά στελέχη αποχωρούν. Για να παλέψει την κρίση ο Ανδρουλιδάκης, βλέποντας στις αρχές του 2000 πως τα έσοδα παρέμεναν μεγάλα, αποφασίζει να κάνει το μεγάλο άνοιγμα, λέγοντας στους συνεργάτες του: «Φτιάχνουμε τον νέο ΔΟΛ!».

Η αλαζονεία τον οδηγεί στην αγορά, από τον Φώτη Μανούση (πρώην γενικό γραμματέα ΥΠΕΧΩΔΕ στην κυβέρνηση Μητσοτάκη), του καναλιού NEW CHANNEL το οποίο μεταβιβάζεται στην εταιρία ΝΕΟ ΚΑΝΑΛΙ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ Α.Ε., μετονομάζεται σε TEMPO και τον Νίκο Ευαγγελάτο (κουμπάρος του και παλιός του αρχισυντάκτης στον «Επενδυτή») να κάθεται στη διευθυντική καρέκλα, προερχόμενος από ανερχόμενη καριέρα στον ALPHA. Ο Ευαγγελάτος φέρνει τη σύζυγό του Τατιάνα Στεφανίδου αλλά και ένα πολυμελές δημοσιογραφικό team, που κόστιζε πολλά, και το κανάλι αρχίζει μία πολυδάπανη διαφημιστική καμπάνια με μότο το ερώτημα: «Ποιο κανάλι βλέπει ο πρωθυπουργός;».

Αξέχαστη έχει μείνει η παρουσίαση του νέου προγράμματος του TEMPO στο ξενοδοχείο «Hilton» εν έτει 2001: ήταν το κοσμικό γεγονός της χρονιάς, παρουσία σχεδόν σύσσωμου του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Σημίτη που συνεχάρη τον ανερχόμενο εκδότη. Ωστόσο ο στόχος από το 3% της τηλεθέασης να πάει στο 7% για να διεκδικηθεί μέρος από τη διαφημιστική πίτα απέτυχε παταγωδώς, την ώρα που ο Ανδρουλιδάκης ζει τη μεγάλη ζωή. Τα ανέκδοτα για τις μετακινήσεις του με… ελικόπτερο δίνουν και παίρνουν.

Η χρηματιστηριακή «φούσκα» της STABILTON

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε τον Ιανουάριο του 2001 όταν η «Εξουσία», παραδομένη στη ραγδαία μείωση των πωλήσεων, έκλεισε οριστικά. Ο Ανδρουλιδάκης προσπάθησε να καλύψει το κενό με την «Εκτροπή», εφημερίδα που βγήκε τον Μάιο του ίδιου έτους αλλά άντεξε μόνο ένα μήνα. Την ίδια στιγμή στο TEMPO εργάζονταν πάνω από 700 άτομα (όταν MEGA και ANT1 είχαν το πολύ από 400) και το υψηλό κόστος του καναλιού, σε συνδυασμό με τη χαμηλή τηλεθέαση, οδηγούν στην καταστροφή τόσο τα Μέσα του όσο και τον ίδιο, με την εμπλοκή του στη «φούσκα» του Χρηματιστηρίου Αθηνών.

Τον Σεπτέμβριο του 2000 ο Ανδρουλιδάκης ανακοίνωσε την είσοδο της ιαπωνικής SANWA BANK INTERNATIONAL με τον ρόλο του συμβούλου ανάπτυξης της STABILTON. Δεν έγινε ποτέ. Η μετοχή τον Φεβρουάριο 2001 υποχώρησε στις 239 δραχμές, σε σύγκριση δηλαδή με τα ιστορικά υψηλότερα των 9.000 δραχμών ο τίτλος σχεδόν εκμηδένισε την αξία του αν και η εταιρία έφτασε να έχει κεφαλαιοποίηση ακόμη και μέχρι 200 δισ δρχ., ήτοι 590 εκατομμύρια ευρώ με σημερινές τιμές!).

Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς τιμώρησε με πρόστιμα 73 και 69 εκατ. δρχ. αντίστοιχα τους συνεργάτες του στο εγχείρημα της Σοφοκλέους Σάμι Φάις και Βασίλη Ζούλοβιτς με την αιτιολογία ότι χρησιμοποίησαν εμπιστευτικές πληροφορίες σε σχέση με την κυοφορούμενη τότε μεταβίβαση των ΜΑΚΛΩ στην εταιρεία STABILTON, συμφερόντων Μιχάλη Ανδρουλιδάκη, για να κερδοσκοπήσουν. Φάις και Ζούλοβιτς κατηγορήθηκαν για κακουργηματική απάτη σε βάρος επενδυτών, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, παράβαση της χρηματιστηριακής νομοθεσίας κ.ά., όλα με επίκεντρο την εταιρεία ΜΑΚΛΩ.

Η STABILTON παρουσίασε το 2002 ζημιές ύψους 4,88 εκατ. ευρώ, ενώ επί των ακινήτων της υφίστανται προσημειώσεις ύψους 21,3 εκατ. ευρώ. Τον Φεβρουάριο του 2003 η μετοχή έπεσε στα 0,08 ευρώ και το Χρηματιστήριο ανέστειλε τη διαπραγμάτευση των μετοχών της στις 3 Ιουνίου 2003.

Αναλυτικά το χρηματιστηριακό στόρι μπορείτε να το διαβάσετε και σε παλιότερο δημοσίευμα του marketzone.gr

Καταδίκες για υπεξαίρεση 4,3 δισεκατομμυρίων δραχμών!!!

Λίγο καιρό αργότερα αρχίζουν οι συχνές, έκτοτε, εμφανίσεις του Ανδρουλιδάκη στα δικαστήρια. Το καλοκαίρι του 2002 ο κοσμηματοπώλης και παλιός του συνεργάτης Αθανάσιος Βιλδιρίδης τον κατηγορεί πως δεν του επιτρέπει να προβεί σε διαχειριστικό έλεγχε στα λογιστικά βιβλία της εταιρείας ΚΛΕΒΕΡ ΕΛΛΑΣ ΕΠΕ (εκδότρια των «Επενδυτή» και «Symbol») όπου ο Βιλδιρίδης κατείχε το 35%.

Για την… ιστορία, τη Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012 το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων δικαίωσε τον Βιλδιρίδη και καταδίκασε σε κάθειρξη 9 ετών τον Ανδρουλιδάκη για την υπόθεση υπεξαίρεσης 4,3 δισεκατομμυρίων δραχμών (!) από την εκδότρια εταιρεία «Μax Line» ενώ του επέβαλε και χρηματική εγγύηση 100.000 ευρώ, με όριο για την καταβολή τους δύο μήνες, και τους περιοριστικούς όρους της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της υποχρεωτικής εμφάνισης δύο φορές το μήνα στο Αστυνομικό Τμήμα.

Η ύποπτη κίνηση στα ταμεία άρχισε στις 20 Δεκεμβρίου 2001, όταν ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης φέρεται ότι συμμετείχε, μόνος του, σε γενική συνέλευση της εταιρείας, η οποία με μοναδική συμμετοχή τον… εαυτό του (!) αποφάσισε την αύξηση του μετοχικού του κεφαλαίου κατά το ποσό των 1,880 δισ.. δρχ. Ωστόσο, αυτή η αύξηση δεν καλύφθηκε, αφού, όπως προκύπτει από τις κινήσεις των σχετικών λογαριασμών της εταιρείας, τα χρηματικά ποσά, που κατέθεσε για τον σκοπό αυτόν, τα ανέλαβε ο ίδιος και πάλι τις αμέσως επόμενες μέρες των καταθέσεων (τις οποίες και έκανε ανάληψη πάλι ο ίδιος).

Για την ίδια ιστορία στις 22 Δεκεμβρίου 2011 ο Ανδρουλιδάκης και η σύζυγός του Καίτη Λιναρά καταδικάστηκαν από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων σε έξι χρόνια κάθειρξη για απάτη στην ΚΛΕΒΕΡ ΕΛΛΑΣ ΕΠΕ και, αμφότεροι, άσκησαν ξανά έφεση.

Και, εντέλει, χθες, 30 Ιουλίου, ο Ανδρουλιδάκης καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκισης χωρίς ελαφρυντικά και αναστολή για υπεξαίρεση. Στο κατηγορητήριο αναφερόταν ότι ο ίδιος είχε υπεξαιρέσει το ποσό των 2,7 εκατ. ευρώ που προοριζόταν για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του TEMPO. Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο και του επέβαλε την ποινή των πέντε ετών χωρίς αναστολή

Η σύλληψη στην… αυλή, οπου κρυβόταν

Οι τίτλοι τέλους για τον Ανδρουλιδάκη έπεσαν στις 2 Σεπτεμβρίου του 2002, όταν και οδηγήθηκε στον εισαγγελέα κατηγορούμενος για μη καταβολή δεδουλευμένων στους εργαζόμενους του TEMPΟ επί εξαμήνου. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, μόλις ο Ανδρουλιδάκης αντιλήφθηκε την παρουσία τους, προσπάθησε να ξεφύγει. Παρ” ότι διέφυγε όμως από την πίσω πόρτα δεν τα κατάφερε, αφού οι αστυνομικοί του τμήματος Ψυχικού τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν κρυμμένο σε μια αυλή παρακείμενου σπιτιού, στην οποία τον είχαν εγκλωβίσει εργαζόμενοι του καναλιού.

Έκτοτε «Επενδυτής» και «Sportime» πήραν την… κάτω βόλτα φτάνοντας, λίγο καιρό αργότερα, στο οριστικό λουκέτο, με τον πρώτο να μετατρέπεται σε «Κόσμο του Επενδυτή» και να κυκλοφορεί στις 23 Νοεμβρίου 2002 με νέο ιδιοκτησιακό status quo. Το επιτυχημένο «Sportime» προσπάθησε να διασωθεί, με την εκδότρια εταιρεία ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΤΥΠΟΣ A.Ε. (με τον διακριτικό τίτλο MAX LINE) να μεταβιβάζει τον τίτλο στην εταιρεία SUNSEEKER με έδρα τον… Παναμά και εκπροσώπους στην Ελλάδα τον Θανάση Χριστόπουλο και αργότερα τον Ροδόλφο Οντόνι, με τη γνωστή δραματική για τους εργαζόμενους περιπέτεια που ακόμα δεν έχει τελειώσει, έχοντας μείνει στα χρονικά του ελληνικού Τύπου ως ένα απίστευτο θρίλερ, με σωρεία μεταβιβάσεων του σήματος σε απίθανες εταιρείες, αλλαγή εκδοτών σαν τα πουκάμισα και ατελείωτα χρέη σε εργαζόμενους, ασφαλιστικά ταμεία και πολλούς άλλους.

Ο (εκδότης βιβλίων τότε) Χριστόπουλος πήρε στις 18 Δεκεμβρίου 2002 το 65% της MAX LINE, δηλαδή το ποσοστό του Ανδρουλιδάκη, με τον Βιλδιρίδη να ξεκινά έκτοτε τον δικαστικό του αγώνα με τον Ανδρουλιδάκη. Η «συμφωνία» έγινε με τη μεσολάβηση της Τράπεζας Πειραιώς, όπου το «Sportime» ήταν χρεωμένο με 6,7 δισεκατομμύρια δραχμές, από δάνεια που έχει πάρει –με υποθήκη τον τίτλο– ο Ανδρουλιδάκης. Για δικούς του σκοπούς και όχι φυσικά για την εφημερίδα που τότε σάρωνε…

Ανάλογα σοβαρά προβλήματα είχε και το ραδιόφωνο του ομίλου, το οποίο πέρασε στον έλεγχο του Θανάση Παύλοβιτς, πρώην συνεργάτη του Ανδρουλιδάκη. Αργότερα τον απέκτησε η Γιάννα Αγγελοπούλου ονομάζοντάς τον CITY 99,5, κατόπιν ο Βίκτωρας Ρέστης και από εκεί υπάχθηκε στον ΔΟΛ για να γίνει ο σημερινός ΒΗΜΑ FM.

Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που μεσουράνησε στα media και έπεσε όσο γρήγορα ανέβηκε. Κι όμως, με εκατομμύρια χρέη προς το δημόσιο και εκατοντάδες εργαζομένους, κάθισε για περίπου δέκα μήνες στη θέση του εκδότη-διευθυντή της «Εξέδρας» ύστερα από χρόνια απουσία. Και ουδείς αποκλείει σύντομα ο περιβόητος «Μισέλ» να εμφανιστεί ξανά στη μιντιακή επικαιρότητα!
......................................................

Είναι προφανές, ότι η (3η στη σειρά) καταρρέουσα κατοχική κυβέρνηση δεν έχει πλέον κάποιο ουσιαστικό επικοινωνιακό στήριγμα, καθόσον τα-εξ Εσπερίας και Γερμανίας- μεγάλα αφεντικά, την έχουν ξεγράψει. Πέραν της «χυλόπιττας» Μέρκελ σε Σαμαρά στο Βερολίνο, είναι χαρακτηριστικό το πως κρέμασαν τα ΜΜΕ το χαζο-Άδωνι στα μανταλάκια, μετά τις βλακείες που είπε για τις κινδυνεύουσες (πλην όμως ανύπαρκτες) καταθέσεις των Ελλήνων.

Έτσι λοιπόν, οι δοσίλογοι επιστρατεύουν (με το αζημίωτο) άπαντα τον πολιτικό (Άδωνις, Σοφάρα, Τζαμτζής, Ντινόπουλος, Γιακουμάτος, Μαρκόπουλος κλπ) και μηντιακό/εκδοτικό (Ανδρουλιδάκης, Μπογδάνος, Τάκης Χατζής, Κοραή, Μακρή κλπ) υπόκοσμο.

Και το δεδομένο αυτό επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς μας, ότι η -3η τη τάξει- δοσιλογική/κατοχική κυβέρνηση Σαμαρά, έχει σπάσει κάθε ρεκόρ δουλικότητας και βλακείας. Διότι μόνο βλάκες εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε Ανδρουλιδάκηδες και Μπογδάνους...

Και μην ξεχνάμε: να κρατήσουμε ψηλά το πνεύμα του μετώπου! askordoulakos

Selfie με τον θάνατο

Θα επιμείνω. Επιτρέψτε μου να επιμείνω. Πρώτος ήρξατο χειρών αδίκων ο κ. Σαμαράς. Ο ίδιος είναι που είπε ότι αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μείνει ευρώ στα ΑΤΜ. Πρώτος αυτός κι ύστερα ακολούθησε ο κλόουν του, σε ένα γκροτέσκ κρεσέντο σαλτιμπαγκισμού. Πρώτος ο κ. Σαμαράς και δεύτερος, ο έσχατος των εσχάτων, κ. Γεωργιάδης.
Για όσα είπε ο κ. Γεωργιάδης έγινε χαμός, για όσα είπε ο κ. Σαμαράς αιδήμων σιωπή (πλην αξιωματικής αντιπολίτευσης). Για όσα είπε ο κ. Γεωργιάδης, ορυμαγδός, αλλά και αμήχανες έως γελοίες προσπάθειες στελεχών της Ν.Δ. να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Το ίδιο -και ενορχηστρωμένα- προσπάθησαν τα γνωστά παπαγαλάκια ου μην και ντόμπερμαν στα ΜΜΕ. Με τα ίδια -καρμπόν και γραμμητζίδικα- επιχειρήματα... κορυφαίο των οποίων: «να μη δαιμονοποιούμε μια φράση»!! Και ποιοι το λένε αυτό; εκείνοι που έχουν δαιμονοποιήσει και τις πεταλούδες.
Ο αμετροεπής κ. Γεωργιάδης πήγε χίλιες φορές στάμνα στη βρύση, πήγε κι έσπασε. Για αυτόν, το παίρνω τα λεφτάκια μου και πάω καλιά μου, αν ο λαός δώσει εντολή στην Αριστερά να πάει τα πράγματα αλλιώς, συνιστά σημείο καμπής. Ομως ποσώς. Ο Αδωνις του Αδ-όνειδος, ελαφρόμυαλος, αυτάρεσκος, αυτοαναφορικός, αλλαζών, εκεί απ’ όπου ήρθε θα κατέληγε.
Το θέμα είναι ο κ. Σαμαράς. Είναι δυνατόν ολόκληρος πρωθυπουργός να κινδυνολογεί; και να κινδυνολογεί εκ του ασφαλούς - όσον τουλάχιστον οι κινδυνολογίες του μένουν στο απυρόβλητο. Είναι
αδιανόητο ο Πρωθυπουργός της χώρας να εμφανίζει εκ προοιμίου μια πιθανή ετυμηγορία του ελληνικού λαού ως κίνδυνο - ούτε οι εκλογές είναι κίνδυνος ούτε η δημοκρατία είναι κίνδυνος,
αντιθέτως κίνδυνος είναι η θεωρία των δύο άκρων, με την οποίαν πάλι πρώτος ήρξατο χειρών αδίκων
o κ. Σαμαράς - ποιος άλλος; Με την ιταμή αυτή θεωρία που εξισώνει τον κομμουνισμό με τον φασισμό, ο κ. Σαμαράς ηγείται ο ίδιος μιας ακροδεξιάς διαχείρισης των συμβόλων (ήγουν πολιτικής) που με τη σειρά της επιχειρεί να διαχειρισθεί την εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού και τα καταστροφικά του αποτελέσματα.
Το συγκοινωνούν σχήμα Σαμαράς - Μπαλτάκος - Χρυσή Αυγή δεν είναι το επιστέγασμα του πολιτεύεσθαι στα όρια (κι ολίγον εκτός) του Συντάγματος που ακολουθεί ο κ. Σαμαράς. Το άκρως ακροδεξιό συγκοινωνούν δοχείο (άμα τε και τελείως εκτός Συντάγματος) είναι το σχήμα Μέρκελ - Σαμαράς - Βενιζέλος. Διότι η πεμπτουσία της ακροδεξιάς πολιτικής στην Ελλάδα είναι η μετατροπή της σε προτεκτοράτο, σε σκλαβοπάζαρο, σε λάκκο των λεόντων για τον λαό της! Και πάει πολύ να μας
λένε και από πάνω αυτοί οι λέοντες της ελεεινής μορφής ότι αν ο λαός επιχειρήσει να βγει απ’ τον λάκκο τους, θα πάρουν τα λεφτά τους και θα φύγουν;!!
Ας τα πάρουν, αρκεί να πάνε κι αυτοί μαζί τους. Ας τα βάλουν στα σεντούκια τους ή σε όποια άλλη τρύπα διαθέτουν στο σπίτι τους ή το σώμα τους. Είναι δυνατόν να σε έχουν ρίξει οι ύαινες στον λάκκο τους και να σε απειλούν κι από πάνω, ότι αν ελπίσεις ότι δεν μπορεί αυτός ο τάφος να είναι η μοίρα σου, αυτές θα πάρουν τα λεφτά τους -τα λεφτά που, ειρήσθω εν παρόδω, σου έχουν κλέψει- και θα φύγουν; Στον αγύριστο, στην υπερορία - χίλιες λάμιες λιγότερες.
Την ίδια ώρα, άνεργος 31 ετών, μηχανολόγος, αυτοκτόνησε στα Χανιά.
Η Ελλάδα βγάζει selfie με τον θάνατο και εμείς έχουμε να μας κυβερνούν απίθανα πρόσωπα όπως η κυρία Βούλτεψη, που έσπευδε στα ΜΜΕ να διευκρινίσει ότι η επίσκεψη Τσίπρα στον Πάπα δεν ήταν συνάντηση αλλά ακρόαση. Πάλι καλά που η θεραπενίς αυτή της λογοκρισίας στην κρατική τηλεόραση δεν μας διαβεβαίωσε ότι ο Πάπας έχασε το αλάθητό του απ’ όταν έκαμε το λάθος να δεχθεί τον κ. Τσίπρα! Πώς της διέφυγε μια τέτοια κοτσάνα;
Ζούμε σε κακούς καιρούς με υπομείονες ταγούς. Αίφνης ο κ. Βενιζέλος δήλωσε ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να αναμειχθεί και στρατιωτικώς(!!!) στις επιχειρήσεις των ΗΠΑ κι άλλων «προθύμων» εναντίον του ISIS στη Μεσοποταμία. Παρ’ ότι οι ΗΠΑ δεν μας έχουν καν ζητήσει κάτι τέτοιο, όπως ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος δεν παρέλειψε να τονίσει, εμείς είμεθα πανέτοιμοι να... μας το ζητήσουν, ή, ακόμα περισσότερο, να εκστρατεύσουμε και χωρίς να μας το ζητήσουν. Καλά κρασιά και καλά Γαυγάμηλα. Εκτός κι αν εκστρατεύσει πρώτος και μόνος ο Μπενύτο. Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν θα έχω αντίρρηση να του πλέκει η θεία Φωτούλα κάλτσες.
Την ίδια ώρα, κάποιος άλλος, όχι στα Χανιά, κάποιος άλλος που ίσως για αυτόν δεν θα μάθουμε ποτέ, αυτοκτόνησε κι αυτός - άνεργος. Εξαθλιωμένος, έκπληκτος, θυμωμένος, θλιμμένος, απομονωμένος - έφυγε.
Πολυάνδρειο νεκρών της κρίσης, σαν τα πολυάνδρεια των νεκρών των πολέμων. Κι όπως είπε η Μέιριντ Μαγκουάιρ (Νόμπελ Ειρήνης): «η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια»...
...και εσύ να ’χεις τον Αδώνιδα να σου λέει θα πάρω τα λεφτά μου και θα φύγω. Πάρ’ τα! Μόνον να μη γυρίσεις. Κι ας μας κοστίσει και λίγο παραπάνω το εισιτήριό σου για τα Παρίσια ή το Τιμπουκτού,
μόνον εκεί που θα πας, να έχει ΑΤΜ τίγκα στα ευρώ, μη μας ξεμείνει και ο κ. Σαμαράς από ψιλορευστό, να έχεις να του στείλεις αν παρ’ ημίν κάνουν κυβέρνηση οι κομμουνισταί που τους έφαγαν οι τράπεζες τα σπίτια...
ΣΤΑΘΗΣ

Μη λάλει προς ηδονήν...

Η μανία της κυβέρνησης να προτρέχει, την οδηγεί συστηματικά σε παρατράγουδα – μεταξύ απλής γκάφας και απερίγραπτης ανοησίας.

Κορυφαίο το παράδειγμα της...
τρομολαγνικής εκστρατείας, με επίκεντρο τις τράπεζες, τις καταθέσεις και τη... δραχμή, που προκάλεσε την αντίδραση βουλευτών, υπουργών, μεγάλων οικονομικών παραγόντων και ΜΜΕ και, επιπλέον, έθεσε ένα βασικό ερώτημα: Μια καταρρέουσα και πανικόβλητη κυβέρνηση είναι παράγων σταθερότητας ή όχι; Πολλοί ήδη σπεύδουν να διαπιστώσουν ότι είναι παράγων... αστάθειας.

Προ ημερών, όταν ο Τσίπρας εμφάνισε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και περιέγραψε ως μία από τις πηγές χρηματοδότησής του το «μαξιλάρι» του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας – ή, ορθότερα, ό,τι περισσέψει από την επόμενη ανακεφαλαίωση των τραπεζών –, βγήκαν διάφοροι κυβερνητικοί να τσιρίξουν: «Μα, είναι δυνατόν να κρατικοποιηθούν τα κεφάλαια του ΤΧΣ; Αυτομάτως θα βγούμε από το ευρώ».

Μόλις χθες, λοιπόν, σε έκθεσή της η Eurobank – μια ελληνική συστημική τράπεζα και όχι κάποιος πλανόδιος κομπογιαννίτης – ανέλυε τους τρόπους κάλυψης του χρηματοδοτικού κενού που θα προκύψει αν η Ελλάδα διακόψει «πρόωρα» τη σχέση της με το ΔΝΤ. Η τράπεζα, λοιπόν, στο τμήμα αναλύσεων της οποίας μέχρι πρότινος προΐστατο ο... Γκίκας Χαρδούβελης (!), περιγράφει τρεις πηγές χρηματοδότησης, με πρώτη κατά σειρά «το αδιάθετο απόθεμα του ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μετά την ολοκλήρωση των πανευρωπαϊκών στρες τεστ στα τέλη Οκτωβρίου».

Να, λοιπόν, που δεν υπάρχει... άβατο για τα κεφάλαια του ΤΧΣ.

Και ένα τελευταίο παράδειγμα: Το σενάριο της απεμπλοκής από το ΔΝΤ συζητιέται καιρό τώρα και έχει απασχολήσει σχεδόν όποιον ξέρει οικονομικά, με βασικό προβληματισμό αυτόν που διερευνά η ανωτέρω έκθεση της Eurobank. Πώς δηλαδή θα καλυφθεί το κενό. Ως βασική πηγή κεφαλαίων αναφέρεται ο δανεισμός από τις αγορές.

Μόλις προχθές στο Βερολίνο ο πρωθυπουργός μιλάει δημοσίως για το ενδεχόμενο απεμπλοκής της Ελλάδας από το ΔΝΤ. Την επομένη – χθες δηλαδή – το ελληνικό επιτόκιο πήρε την ανιούσα λόγω ξεπουλήματος ελληνικών χαρτιών. Γιατί; Διότι οι αγορές, όπως πολλοί προειδοποιούσαν εσχάτως, θεωρούν το Ταμείο (και την τρόικα) ασφαλιστική δικλίδα για την ελληνική αξιοπιστία.

Ήταν, λοιπόν, η κατάλληλη στιγμή να διατυπωθεί δημοσίως το σενάριο και μάλιστα από τον πρωθυπουργό;
Πριν η Ελλάδα αναζητήσει κεφάλαια από τις αγορές; Εξαιρετικά αμφίβολο.

Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να φιλοσοφεί εν Βερολίνω λέγοντας ότι «Παν μέτρον άριστον», αλλά το δίδαγμα των ημερών είναι: «Μη λάλει προς ηδονήν» ή, αλλιώς, «Μη προτρεχέτω η γλώττα της διανοίας»...
topontiki.gr