Δεν χρεοκοπεί η Αργεντινή, εμείς χρεοκοπούμε!...

Έχουν βγει κάποιοι και αναπαράγουν κάποιες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα για την Αργεντινή. Δεν είναι ο ρόλος μου, ούτε έχω διάθεση να υπερασπιστώ τον Αλέξη Τσίπρα, άλλωστε δεν νομίζω ότι το χρειάζεται.

Θα υπερασπιστώ όμως την Αργεντινή που διάφορα παπαγαλάκια μιλούν για...
χρεοκοπία της.

Η κυβέρνηση της Αργεντινής επέλεξε την επιλεκτική χρεοκοπία (δηλαδή, επέλεξε να μην πληρώσει μόνο το συγκεκριμένο κερδοσκοπικό fund) μετά από μια απόφαση δικαστηρίου των ΗΠΑ και την αποτυχία των συνομιλιών μεταξύ της κυβέρνησης και των εν λόγω κερδοσκόπων.

Οι πανηγυρισμοί κάποιων εδώ, δεν φανερώνουν τίποτε άλλο παρά την ανικανότητα και την αμάθεια που τους διέπει.

Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους.

Η Αργεντινή έχει μόνο 7% ανεργία, χρωστάει μόνο το 58 % του ΑΕΠ της κι έχει αυτήν την στιγμή 13% ανάπτυξη.

Οι φωστήρες που φωνασκούν για να μην γίνουμε Αργεντινή, έχουν καταφέρει 25% και βάλε ανεργία, χρέος 180% περίπου του ΑΕΠ και ανάπτυξη κάτι σαν τις θερμοκρασίες της Σιβηρίας τον χειμώνα.

Επιπλέον, η κυβέρνηση της Αργεντινής για να τα καταφέρει όλα αυτά είπε πολλά ΟΧΙ στους κερδοσκόπους ενώ οι δικοί μας εδώ λένε μόνο ναι.

Στο περίφημο PSI, που τόσο επαίρονται κάποιοι εδώ, δεν συμμετείχαν κάποια ξένα κερδοσκοπικά funds (μόνο ένα με 4,5 δισ. ομόλογα), αντίθετα κουρέψαμε τους συνταξιούχους και τα ασφαλιστικά μας ταμεία.

Αν λοιπόν είχα να διαλέξω μεταξύ της οικονομίας της Ελλάδας και της Αργεντινής, ασφαλώς και θα διάλεγα τη δεύτερη.

Και θα τη διάλεγα για ακόμα ένα λόγο, γιατί έχει μια κυβέρνηση που δεν φοβάται τη σύγκρουση και λέει όχι στα κερδοσκοπικά funds, αυτά που οι δικοί μας τα προσκυνάνε εις βάρος του λαού και της χώρας...
tribune.gr

Σταθάκης: Η ΝΔ και η κυβέρνηση είναι με τους «γύπες» και όχι με την Αργεντινή

Επίθεση κατά της κυβέρνησης εξαπέλυσε ο Γιώργος Σταθάκης με αφορμή την στάση της στο θέμα της Αργεντινής.
«Η ΝΔ χαίρεται με την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, όπως έχει κατακτηθεί από τη Συνθήκη της Βεστφαλίας μέχρι σήμερα» τονίζει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Μάλιστα επισημαίνει ότι η στάση της κυβέρνησης είναι επικίνδυνη αφού «η ΝΔ λέει ότι ένα δικαστήριο ξένης χώρας μπορεί να γνωμοδοτήσει για το δημόσιο χρέος μιας άλλης χώρας και να αλλάξει τους όρους της συμφωνίας που έχει επιτευχθεί μεταξύ κυβέρνησης και ιδιωτών δανειστών για την αποπληρωμή του χρέους».
Διαβάστε ολόκληρη την ακανοίνωση του Γιώργου Σταθάοη:
Η ΝΔ χαίρεται με την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, όπως έχει κατακτηθεί από τη Συνθήκη της Βεστφαλίας μέχρι σήμερα.
Κοινώς, η ΝΔ λέει ότι ένα δικαστήριο ξένης χώρας μπορεί να γνωμοδοτήσει για το δημόσιο χρέος μιας άλλης χώρας και να αλλάξει τους όρους της συμφωνίας που έχει επιτευχθεί μεταξύ κυβέρνησης και ιδιωτών δανειστών για την αποπληρωμή του χρέους.
Και αυτό συμβαίνει, με δεδομένο μάλιστα ότι το διεθνές δίκαιο είναι υπέρ των ανεξάρτητων χωρών.
Ο διεθνής οικονομικός τύπος παραμένει ουδέτερος, η κυβέρνηση των ΗΠΑ κρατάει αποστάσεις, ενώ σύσσωμες οι κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής και των περισσότερων χωρών του κόσμου, δήλωσαν ευθέως σήμερα ότι υποστηρίζουν την Αργεντινή.
Η ΝΔ και η ελληνική κυβέρνηση είναι με τους δυο «γύπες» που αγόρασαν 15 σεντς τα αργεντίνικα ομόλογα και απαιτούν να πληρωθούν στην ονομαστική αξία των 100.
Συγχαρητήρια!».
 tribune.gr

PALESTINE SHOW

http://padapiomenoss.tumblr.com/

Δεν είναι η μεταρρύθμιση το αίτημα, αλλά η δημοκρατία

Βρισκόμαστε σε κατάσταση πολιτειακής ανωμαλίας. Το Σύνταγμα παρακάμπτεται νομίμως με τεχνάσματα όπως αυτό του κλεισίματος της Βουλής προκειμένου να υπερψηφιστούν σκανδαλώδη σχέδια νόμου από τα θερινά τμήματα, μαζί με δεκάδες φωτογραφικών τροπολογιών. 

Η δικαιοσύνη ακολουθεί το παράδειγμα της πολιτικής εξουσίας με αποκορύφωμα την απόφαση που λήφθηκε για τις αμοιβές των δικαστικών. Στη δε ανακοίνωση της κ. Βούλτεψη για «κατ’ εντολή Σαμαρά» μη εφαρμογή του νόμου για αναλογική επαναφορά των βουλευτικών αποζημιώσεων ουδείς είχε έστω ένα σχόλιο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Όταν η δημοκρατία υποχωρεί ο λαϊκισμός θριαμβεύει, χέρι-χέρι με τον αυταρχισμό που κρύβεται από πίσω του. 

Για την κοινωνία το πρόβλημα είναι πολιτικό· για όσους καθοδηγούν την εξελισσόμενη εκτροπή το ζήτημα είναι καθαρά οικονομικό. 

Όσο κι αν οι πολίτες δεν έχουν το χρόνο να ασχοληθούν με τις καθημερινές λεπτομέρειες, η γενική εικόνα είναι αντιληπτή από τους περισσότερους. Οι υποσχέσεις για φορολογική ελάφρυνση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ανασφάλιστων και λοιπά είναι απλές παρατάσεις που επιχειρεί να κερδίσει η παρούσα κυβέρνηση· παράταση από το ίδιο της το αδιέξοδο, μέχρι να ολοκληρώσει ό,τι θεωρεί ή εξαγγέλλει ως «σωτηρία». 

Όποιος πραγματικά βλέπει ανάκαμψη στην παράκαμψη των νόμων και των θεσμών ή είναι παράφρων σε Ναπολεόντεια κρίση (εφόσον κυβερνάει), ή δεν έχει ιδέα για τη λειτουργία του πολιτεύματος και της ελεύθερης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας (αφορά περισσότερο πολίτες και ανιδιοτελείς χειροκροτητές). Οι υπόλοιποι που καταλαβαίνουν αλλά αδρανούν τι περιμένουν; Το παράθυρο ευκαιρίας για την ανάληψη εξουσίας; Έναν παλλαϊκό ξεσηκωμό; Έναν από μηχανής Θεό που θα σώσει την κατάσταση; Όλα μαζί;

Η χώρα σήμερα χρειάζεται τη σοσιαλδημοκρατία όσο ποτέ, με προτεραιότητα στη μεγάλη εικόνα, αυτή που συνθέτει, ενώ παράλληλα άκαμπτη σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεσμικής λειτουργίας. Δεν είναι τυχαίο πως οι μεγαλύτερες θετικές αλλαγές έχουν γίνει από τέτοιες κυβερνήσεις. Είναι ο χώρος συνάντησης της αριστεράς και φιλελευθερισμού, δύο χώρων που ουδέποτε κατάφεραν να κάνουν μόνοι τους όσα κατάφεραν μέσα από την σοσιαλδημοκρατία. Το γιατί δεν έπεισαν μόνοι, ας το εξετάσουν εκείνοι, αν και το πιθανότερο είναι ότι τα αίτια βρίσκονται στις δικαιολογίες τους.

Τι κάνει σήμερα η σοσιαλδημοκρατία αντί να αναλαμβάνει το ρόλο της; Η μισή έχει παγιδευτεί στον κυβερνητισμό, και η άλλη μισή βολοδέρνει στις ημερίδες, τις εσωτερικές ζυμώσεις και την αυτοϊκανοποίηση. Φοβική και ανίκανη για πραγματική παρέμβαση έχει εγκαταλείψει κάθε κομματικό και κοινοβουλευτικό εργαλείο στα χέρια «ξένων» ή δειλών, και αυτοαναλώνεται συνοδεία ρακής και μεσογειακής δίαιτας στα μεζεδοπωλεία της Αθήνας.

Το πρώτο ζητούμενο είναι να μας θυμίσει κάποιος πως το βήμα της Βουλής δεν είναι εκεί για να ανταλλάσσουν ύβρεις τα μέλη της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση. Πως τα μικρόφωνα, οι γραμματείες και οι πρακτικογράφοι είναι απαραίτητοι, γιατί από αυτούς μεταδίδεται ο λόγος εκλεγμένης εξουσίας, και όχι εξωθεσμικές παρωδίες παράκεντρων εξουσίας. Όρος, η επαναφορά των κομμάτων και της κάθε μορφής οργανωμένης πολιτικής συμμετοχής.

Η επαναφορά των κομμάτων - disruption Vs exclusion

Όσα λάθη κι αν έχουν γίνει στο παρελθόν από κομματικούς μηχανισμούς και πρόσωπα, τα κόμματα αποτελούν απαρέγκλιτο θεσμικό στοιχείο του πολιτεύματος τόσο για την καθημερινή λειτουργία και εξέλιξη του πολιτεύματος, όσο και για την νομιμοποίηση που έρχεται από την διαφανή εκπροσώπηση και συμμετοχή των πολιτών. 

Οι παθογένειες των ελληνικών κομμάτων δεν είναι μακριά από αυτές της ελληνικής πολιτείας, χωρίς αυτό να αποδεικνύει σχέση αιτιατού - δεν είναι τα κόμματα η ασθένεια, απλά έχουν προσβληθεί και αυτά από τα ίδια αίτια που έχουν προσβάλει την πολιτεία και τη δημοκρατία μας. Είναι αδιανόητη η προσπάθεια απαξίωσης των κομμάτων συλλήβδην, ειδικά από όσους αυτοπροδιορίζονται προοδευτικοί. Μόνο από την ΧΑ δικαιολογείται τέτοιος λόγος.

Αν το πολιτικό προσωπικό της σοσιαλδημοκρατίας επιθυμεί να συμβάλλει στην ανασύσταση του θεσμικού πλαισίου της χώρας η αρχή πρέπει να γίνει στα του οίκου του. Δεν γίνεται πολιτική χωρίς πολιτικούς, ή πολιτική δίχως δημοκρατικά κόμματα, ή εμβάθυνση και εκσυγχρονισμός της πολιτείας από δομικά ανύπαρκτες ή παρωχημένες πολιτικές δομές.

Στα χρόνια της κρίσης ο οικονομικός και κοινωνικός αποκλεισμός (exclusion) εντάθηκε, όπως και ο πολιτικός, με ταξικά, φυλετικά, γενετήσια, επαγγελματικά και συντεχνιακά χαρακτηριστικά. Αν η λύση πρέπει να έρθει μέσα από τα κόμματα, και πρέπει, η διάρρηξη με το παρελθόν (disruption) πρέπει να ξεκινήσει από τα ίδια τα κόμματα μέσα από νέους, ανοιχτούς τρόπους συμμετοχής. Με κανόνες, αλλά χωρίς στεγανά.

Το αίτημα για αυτούς τους κανόνες λείπει σήμερα, τους κανόνες που θα δημιουργήσουν δομές που θα λειτουργούν προοδευτικά, δυνάμει ανατρεπτικά, προς κάθε μορφή εσωτερικής ή εξωτερικής συντήρησης. Κανόνες που θα αποκλείουν μόνο την παγίωση νοοτροπιών και προσώπων, τη βάση του αποκλεισμού δηλαδή. 

Τα ανθρώπινα δικαιώματα όρος οικονομικής ευημερίας 

Μόνο τέτοια κόμματα θα μπορέσουν να σηκώσουν το αίτημα για αυτοπραγμάτωση. Η αυτοπραγμάτωση είναι το βασικό κίνητρο των πολιτών μίας σύγχρονης κοινωνίας, και η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού. Η ιδέα πως εντός ενός δεδομένου πλαισίου μπορείς να επιδιώξεις ισότιμα με το διπλανό σου τα όνειρα και τις επιθυμίες σου. 

Όσο απομακρυνόμαστε από τη δυνατότητα αυτοπραγμάτωσης των πολιτών, τόσο θα συμπαρασύρεται αναγκαστικά η οικονομία και το πολίτευμα. Η κινητήρια δύναμη θα μετατοπίζεται στον κρατικό καταναγκασμό (βία) και την επιβίωση κόντρα στην ανέχεια, με μόνο εναπομείναντα επιχειρηματία το περιορισμένων ικανοτήτων κράτος, και όσους το νέμονται με όρους διαπλοκής υποσαχάριας ή πρώην σοβιετικής δημοκρατίας.

Η σημερινή κυβέρνηση επιχειρεί το εξής παράδοξο: από τη μία ξεγυμνώνει το δημόσιο από την περιουσία του (επιχειρώντας να πουλήσει ακόμα και δημόσιο χώρο, όπως είναι οι παραλίες που είναι σαφώς διακριτές της ακίνητης περιουσίας) κι από την άλλη εξοντώνει τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα. Αν τα καταφέρει θα έχει απογυμνώσει κράτος και πολίτες από κάθε δυνατότητα επιχειρηματικής δραστηριότητας, έχοντας παραδώσει τη χώρα σε ποιούς; Ποιός «επενδύει» στη σημερινή Ελλάδα; Ποιός αγοράζει; Οι υπό κανονικές συνθήκες δυνάμει υπόδικοι επιχειρηματίες που καταλήστεψαν το δημόσιο για δεκαετίες; Οι άλλοι ή πτώχευσαν ή έφυγαν.

Η απορία είναι γιατί η κυβέρνηση δεν το κάνει με ένα πολυνομοσχέδιο, να τα δώσουν όλα, να τελειώνουν κι αυτοί κι εμείς. Η μόνη πιθανή απάντηση μπορεί να είναι ότι ούτε οι ίδιοι έχουν εικόνα του τι κάνουν. Αρκεί μία ματιά στο υπουργικό συμβούλιο και τους δύο αρχηγούς που το συνέθεσαν για να πεισθεί κανείς για τις δυνατότητες τους να αντιληφθούν τη μεγάλη εικόνα.

Η εναλλακτική

Μία αξιωματική αντιπολίτευση που αναλώνεται σε δεκάρικους υψηλής ακροαματικότητας και χαμηλής αξίας αντιπαραθέσεις ή δεν θέλει, ή δεν μπορεί. Και όπως και να έχει, για την ώρα δεν πείθει. Ένας καλοπροαίρετος μπορεί να διακρίνει κάποια ψήγματα προσπάθειας στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα αποτελέσματα απέχουν μακράν πειστικών κινήσεων διαφοροποίησης από το ελληνικό παρασύστημα, αντίληψης της σοβαρότητας της κατάστασης, και οργανωτικής δομής που να μπορεί να σηκώσει το βάρος της χώρας αυτή την ώρα.

Αν καταφέρει να πάει τη χώρα σε εκλογές και να ανακόψει την πορεία της κυβέρνησης θα προσφέρει ένα εκτονωτικό διάλειμμα κάποιων μηνών, αν το επιτρέψει η Ευρώπη, αλλά τίποτα πέραν αυτού. Όχι όπως είναι σήμερα. Μπορεί ο κυβερνητισμός να επιδράσει καταλυτικά πάνω του, δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα ωρίμασε στην καρέκλα. Αν δεν τα καταφέρει ούτε τότε, δεν θα αποφύγει την έκρηξη από τα κάτω που σιγοβράζει για αρκετά χρόνια, αυτή που εκδηλώθηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 2008. 

Ως εναλλακτική στην εναλλακτική εμφανίστηκε ένα κομματίδιο «Μοναρχίξ», αποτελούμενο από την περιφερόμενη μάζα καλοπροαίρετων, αυτών που δεν είναι σε θέση για την ώρα να αντιληφθούν το πρόβλημα σε ένα δελτίο τύπου με τίτλο «το Ποτάμι έχει όργανα» αναφερόμενο σε εκλεγμένα πρόσωπα χωρίς κομματικές εξουσίες, επειδή αυτές τις έχει κρατήσει όλες ο αρχηγός τους.

Η διέξοδος

Υπάρχει διέξοδος για τη χώρα και τους πολίτες, αλλά δεν είναι ούτε ο μεταρρυθμισμός, ούτε το ξεπούλημα, ούτε η αριστερά, ούτε η δεξιά, ούτε όποιο άλλο θεωρητικό σχήμα. Η λύση βρίσκεται στην επαναφορά της δημοκρατίας ως εχέγγυο προστασίας του δημόσιου συμφέροντος, της ισοτιμίας των πολιτών, και της ύπαρξης κοινωνικής συνοχής. Η δεξιά μας οδηγεί στην καταστροφή, η αριστερά παρατηρεί περιμένοντας τη σειρά της με τη λογική του ώριμου φρούτου (κι αυτό είναι το καλό σενάριο, γιατί στο κακό συμπράττει παραμένοντας σκοπίμως  ασόβαρη ως αντιπολίτευση), ενώ η σοσιαλδημοκρατία έχει παραδώσει όπλα και σφραγίδες στη δεξιά και τα τσίπουρα.

Η μαζικότητα της αριστεράς με την εμπειρία των σοσιαλδημοκρατών θα μπορούσαν να σταματήσουν τη σημερινή πορεία και να ανοίξουν ένα άλλο δρόμο για τη χώρα προτού να είναι αργά, αλλά για την ώρα δεν δείχνουν καμία τέτοια διάθεση. Όταν θα έρθει η κλωτσιά που θα τους ξυπνήσει θα είναι αργά για κλάματα. Η προηγούμενη εκτροπή μας κόστισε δεκαετίες - ούτε τότε δούλεψαν όσοι όφειλαν. Και τότε τους είχαν καταπιεί οι παχιές μοκέτες και οι «συζητήσεις»...

by Κωνσταντίνος Αλεξάκος

Μπατίρης και Συντηρητικός

Μπορεί η κοινή γνώμη στην Ελλάδα, έτσι όπως παρουσιάζεται από τον (συχνά) παραμορφωτικό φακό των δελτίων ειδήσεων, να ασχολείται με τον απελευθερωμένο κροκόδειλο στην Κρήτη, με τα στοιχήματα πριν τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία ή με την προφυλάκιση του ναζιστή Κασιδιάρη, όμως η πραγματικότητα κάθε άλλο παρά ιδανική είναι για ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό πολιτών. Τα τελευταία στοιχεία αναφέρουν πως 470.000 νοικοκυριά δεν έχουν κανένα εισόδημα, 686.000 παιδιά ζουν στα όρια της φτώχειας ενώ τα επίσημα ποσοστά της ανεργίας διατηρούνται σταθερά πάνω απ’ το 26%, απ’ το Σεπτέβρη του 2012 (σήμερα βρίσκεται στο 27,3%). Και όσοι εργάζονται, βέβαια, δεν είναι σε καλύτερη μοίρα, καθώς ο μέσος μισθός μειώθηκε απ’ το 2008 μέχρι σήμερα σε ποσοστό 30 με 35% και ο κατώτατος μεικτός μηνιαίος μισθός από τα 751,39 ευρώ το 2012 σε 586,08 ευρώ. Περισσότεροι από 1.200.000 εργαζόμενοι αμείβονται με καθυστέρηση από τρεις έως και 12 μήνες και ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων απασχολείται με πεντάμηνα προγράμματα ή voucher του ΟΑΕΔ, που καταργούν κάθε εργατική κατάκτηση, παρέχοντας στους επιχειρηματίες δωρεάν εργατικό δυναμικό. Την ίδια στιγμή, τα ληξιπρόθεσμα χρέη νοικοκυριών και επιχειρήσεων προς το Δημόσιο φτάνουν το ποσό των 66,4 δις ευρώ και τα «κόκκινα δάνεια» αυτό των 77 δις, ποσά που είναι αδύνατο να αποπληρωθούν ποτέ. Φυσικά, η ζοφερή αυτή πραγματικότητα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά και σχεδόν ολόκληρη τη γηραιά Ήπειρο, καθώς η κρίση μαραζώνει πλέον και τη Γαλλία, την Ιρλανδία και βυθίζει στην ανέχεια πολλά νοικοκυριά στη Βρετανία και την Ολλανδία.
Αν δίναμε τα στοιχεία αυτά σ ‘έναν άνθρωπο που μόλις επέστρεψε απ’ τον πλανήτη Άρη ζητώντας του να μαντέψει το κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα (που αναμφισβήτητα υποφέρει περισσότερο από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης), πιθανότατα θα υπέθετε είτε πως η κοινωνία βρίσκεται σε εξεγερσιακό αναβρασμό, είτε πως ένα στρατιωτικό καθεστώς έχει καταφέρει να καταστείλει κάθε επαναστατική προοπτική. Η πραγματικότητα, σίγουρα, θα τον απογοήτευε. Καθώς ο μπατίρης, ένας απ’ τους χιλιάδες ανθρώπους που αντιπροσωπεύονται στους παραπάνω αριθμούς, αντί να ριζοσπαστικοποιηθεί, στράφηκε προς τη συντήρηση. Αντί να κοινωνικοποιηθεί, απομονώθηκε. Αντί να σπάσει τα δεσμά του, πιάστηκε γερά απ’ τις αλυσίδες του, φοβούμενος μήπως τις απολέσει πέφτοντας στον γκρεμό. Ποιές είναι όμως οι συνθήκες μέσα στις οποίες λειτούργησε ο μπατίρης και πώς οδηγήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση;
Εξασθένιση της αριστεράς και επικράτηση του κομφορμισμού
Η ήττα και, εν συνεχεία, η υποχώρηση της ριζοσπαστικής μαρξιστικής Αριστεράς και των χειραφετησιακών κινημάτων (σαν αυτά της δεκαετίας του ’60) αποτελεί ίσως έναν από τους σοβαρότερους παράγοντες που συνέβαλαν στη διαμόρφωση του σημερινού κινηματικού νεκροταφείου. Η ενσωμάτωση, ή ακόμη και η εμπορευματοποίηση, στοιχείων των απελευθερωτικών ρευμάτων από την κυρίαρχη κουλτούρα, η αποκάλυψη του σοβιετικού εκτρώματος, η διαρκής υποχώρηση των ριζοσπαστικών ιδεών απέναντι στην πραγματικότητα που απαιτούσε άμεσα εφαρμόσιμες («ρεαλιστικές») λύσεις, άφησαν ελάχιστα περιθώρια για ελπίδα στις τάξεις των αναξιοπαθούντων, ώστε να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν μέσα από τις διάφορες οργανώσεις της θρυμματισμένης Αριστεράς. Μιας Αριστεράς, η οποία έμεινε προσκολλημένη στα αναλυτικά εργαλεία του παρελθόντος, αδυνατώντας όχι απλά να διαγνώσει την ενδοκαπιταλιστική κρίση, αλλά και να την εκμεταλλευτεί πολιτικά ώστε να αντιπροτείνει κάποιο δικό της όραμα ή σχέδιο.
Το ξέσπασμα της κρίσης είχε ως αποτέλεσμα το δραματικό πολλαπλασιασμό των νεόπτωχων, μιας μεγάλης κοινωνικής ομάδας που κάνει τα πρώτα της βήματα στο περιθώριο, δίχως κοινά σημεία αναφοράς ή ταξική αυτοσυνειδησία[1]. Με το αίσθημα του ανήκειν αποδυναμωμένο, ο ανομοιογενής αυτός πληθυσμός στρέφεται προς τον ατομικισμό και ασχολείται με την ιδιωτική του σφαίρα, αδυνατώντας να εντοπίσει τους δεσμούς της αμοιβαίας εξάρτησης και της αλληλεπίδρασης με το σύνολο. Έτσι, ο νεόπτωχος νιώθει ανήμπορος και αβοήθητος σε μια κοινωνία-ζούγκλα που κάθε μέρα φθείρεται και καταρρέει ολοένα και περισσότερο. Μέσα σ’ όλα αυτά, είτε αφήνεται στην απο-πολιτικοποίηση (για την οποία έχει ήδη φροντίσει το εκπαιδευτικό σύστημα και το κυρίαρχο lifestyle που αναπαράγεται μέσα από διάφορα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα του τύπου «όλα είναι σχετικά») είτε υιοθετεί ένα ψέμα που θα λειτουργεί ως παυσίπονο στις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις του/της. Ποιό μπορεί να είναι αυτό;
Το ψέμα δεν έχει μία απόχρωση ή έναν εκφραστή. Έχει όμως, συνήθως, κοινά χαρακτηριστικά: το λαϊκισμό, τη συνωμοσιολογία, τη λογική της ανάθεσης, την πίστη σε μεταφυσικού χαρακτήρα έννοιες (όπως το έθνος, οι πρόγονοι, οι νόμοι της ιστορίας, οι νόμοι της φύσης, η θρησκεία) ή το φόβο. Έτσι, στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό αναδύονται από τη μία οι δυνάμεις της άκρας δεξιάς και των λαϊκών υπερσυντηρητικών (όπως λ.χ η Χρυσή Αυγή ή τα λαϊκίστικα σχήματα της Λεπέν και του Φαράτζ) που εκμεταλλεύονται την ανασφάλεια του μέσου νεόπτωχου επενδύοντας στο αντι-μεταναστευτικό μίσος, καθώς και το πολιτισμικό κενό που αφήνει πίσω της η κατάρρευση παραδοσιακών φιλελεύθερων ιδεολογιών (όπως η πολυπολιτισμικότητα). Από την άλλη, έχουμε λαϊκίστικα πολυσυλλεκτικά σχήματα όπως το Κίνημα των Πέντε Αστέρων ή τα πιο αριστερίστικα (Κεϋνσιανικής φύσης) Podemos, Sinn Fein και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Στην διασπορά των διαφόρων μύθων, βέβαια, συμβάλλουν και τα Μέσα Ενημέρωσης, ως εκφραστές του κυρίαρχου λόγου και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που επεμβαίνουν καταλυτικά στην ψυχοσύνθεση του μέσου νεόπτωχου. Οι συνεχείς επικλήσεις στη «σταθερότητα», την «κοινή λογική» και την «ασφάλεια» από τις περισσότερες (φιλο)ευρωπαϊκές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις (τη στιγμή που οδηγούν με τις επιλογές τους στη γενικότερη αστάθεια, στην κυριαρχία του παραλόγου και τον κοινωνικό κανιβαλισμό) έχουν ως στόχο τη συμμόρφωση του πολίτη-ψηφοφόρου-καταναλωτή-τηλεθεατή, στη συμπόρευση του με τις «υπεύθυνες δυνάμεις» απέναντι στις σειρήνες της κοινωνικής αναταραχής. Παράλληλα, ασκείται διαρκώς η ψυχολογική βία της αυτο-ενοχής: όσοι δεν καταφέρνουν να επιτύχουν στα πλαίσια του ενδοκαπιταλιστικού «υγιούς» ανταγωνισμού είναι αυτοί που δεν εργάστηκαν αρκετά σκληρά, αυτοί που στην τελική δεν άξιζαν να πετύχουν. Ως εκ τούτου, ο νεόπτωχος είτε θ’ αυτομαστιγωθεί θεωρώντας πως είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την ίδια του τη μοίρα, σ’ έναν κόσμο που είναι «φύσει σκληρός για τους αδύναμους», είτε θα αναζητήσει αποδιοπομπαίους τράγους για τα προβλήματα του στα πρόσωπα των μεταναστών, των «τεμπέληδων» ή των… Ιλλουμινάτι. Έτσι, μετατρέπεται σ’ ένα μέσο συντηρητικό – ή καλύτερα αντιδραστικό – ανθρωπάκο, που αντί να εναντιώνεται στους καταπιεστές του/της, αναζητά νέους αφέντες (όντας ο ίδιος/α δούλος), των οποίων τα επιχειρήματα, την ιδεολογία και τα παραμύθια αναπαράγει με πάθος.

Απευθυνόμενοι προς το συντηρητικό
Τα ερεθίσματα που δέχεται ο μπατίρης της ιστορίας μας, όμως, δεν προέρχονται από μία μόνο κατεύθυνση. Μπορεί, πράγματι, το Κράτος, οι επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ να κατέχουν την ηγεμονία, κι άλλες φωνές όμως φτάνουν στ’ αυτιά των περισσότερων πολιτών, ανεξαρτήτως του αν αυτές αποτελούν, ή όχι, αντικείμενο προσοχής από την κοινωνική πλειοψηφία. Αφίσες, τρικάκια, πανό, πορείες, κινηματικά ραδιόφωνα και εφημερίδες, πολιτικές εκδηλώσεις και ανοιχτές συζητήσεις, ιστότοποι αντιπληροφόρησης, επιδιώκουν τη διάχυση του λόγου που εναντιώνεται σε αυτό των κυρίαρχων και προτάσσει διαφορετικές αξίες, σχέσεις, συμπεριφορές, στόχους και μεθόδους. Ο λόγος των υπό ανάπτυξη αντισυστημικών κινημάτων «από τα κάτω» σήμερα, ειδικότερα στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες (κυρίως του Νότου), εκφράζεται κυρίως από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, που συντίθεται από διάφορες πολιτικές ομάδες οι οποίες αρνούνται την αντιπροσώπευση, την ανάθεση της επίλυσης των προβλημάτων σε τρίτους, τη διαμεσολάβηση και την ιεραρχική δόμηση. Ο συντηρητικός μπατίρης, όμως, αυτός ο οποίος, όπως εξηγήσαμε παραπάνω, εσωτερικεύει και αναπαράγει τους μύθους των αφεντικών του, στεκόμενος ως άμισθος υπερασπιστής τους (υπάρχουν και οι έμμισθοι βέβαια: ο, κατά το ΣτΕ, «σκληρός πυρήνας του Κράτους»), αρνείται επίμονα κάθε προσπάθεια προσέγγισής του. Γι’ αυτόν, ο ειρηνικός διαδηλωτής «κλείνει το δρόμο», ο συγκρουσιακός «καταστρέφει την περιουσία του κοσμάκη», ο απεργός «εμποδίζει την ομαλή λειτουργία του εργοστασίου» και ο αφισοκολλητής «γεμίζει την πόλη με σκουπίδια». Γιατί όμως δίνει  την «εύκολη» απάντηση, αυτή που σερβίρεται στο πιάτο από τις κιτρινισμένες φυλλάδες και τα δελτία των οκτώ;
Προφανώς, επειδή έχει εθιστεί στις εύκολες απαντήσεις και στην ακρισία, αδυνατώντας να κατανοήσει την πραγματικότητα σε βάθος. Αρχικά, ήταν η απλή αποστήθιση των κειμένων, που εξασφάλιζε καλούς βαθμούς στο σχολείο. Έπειτα, η μελέτη των «sos», οι φωτοτυπημένες σημειώσεις, τα σκονάκια σε σμίκρυνση που εξασφάλισαν το πολυπόθητο πτυχίο. Στη συνέχεια, η μηχανιστική εργασία που δεν προϋποθέτει ιδιαίτερες πρωτοβουλίες, αποξενώνει τον εργάτη απ’ το προϊόν του μόχθου του, όμως προσφέρει τα απαραίτητα για την επιβίωση. Μέσα σ’όλα αυτά, οι εφήμερες σχέσεις, οι οποίες δεν προϋποθέτουν ιδιαίτερες δεσμεύσεις και ευθύνες απέναντι στο έτερο πρόσωπο, το σερβιρισμένο φαγητό, είτε σε πακέτο από φαστφουντάδικο, είτε κατεψυγμένο απ’ το πολυκατάστημα, ακόμη κι ο αγοραίος έρωτας, αποστειρωμένος από αληθινό πάθος και συμπυκνωμένος σε λίγες σειρές σφηνάκια. Ο συντηρητικός μπατίρης αρνείται να εμπλακεί σε διαδικασίες που απαιτούν την ενεργό συμμετοχή του, όχι επειδή δεν μπορεί, αλλά επειδή έχει μάθει να φοβάται να δοκιμάσει και δεν επιθυμεί ν’ αποξενωθεί απ’ τον κατεστημένο τρόπο ζωής που έχει επιλέξει να ακολουθεί, αναμένοντας παθητικά την επαλήθευση των ανόητων προφητειών περί «εξόδου από την κρίση» και επιστροφής στην υπερκαταναλωτική αφθονία.
Μία λαθεμένη ερώτηση,είναι η εξής: αξίζει να θυσιάσουμε την ποιότητα του λόγου και της δράσης μας ώστε ν’ αποκτήσουμε μαζικότητα; Λαθεμένη, διότι α) αναγνωρίζει και αξιολογεί ως ποιοτικό το σύγχρονο αντισυστημικό λόγο και πράξη, δίχως να εξηγεί ποιά αποτελέσματα μας οδηγούν σ’ αυτό το συμπέρασμα και β) υποτιμά a priori τη μάζα στην οποία απευθύνεται, ομολογώντας μάλιστα και την υποκριτική -ψηφοθηρικού τύπου- μέθοδο που θα μπορούσε να ακολουθηθεί. Μια λαθεμένη, επίσης, αντίδραση είναι η επένδυση στη λογική του μηδενισμού, και η ανάδυση του αντικοινωνικού μίσους, η απολίτικη και στην ουσία επίσης συντηρητική (και αυτοκαταστροφική) στροφή εναντίον της ίδιας της κοινωνίας, και όχι των θεσμών που τη διέπουν. Πώς μπορεί, λοιπόν, να επιδιωχθεί η γνωστική σύγκρουση, η αμφισβήτηση δηλαδή του προϋπάρχοντος συνόλου ιδεών και η κριτική του σύγκριση με τις ριζοσπαστικές ιδέες και προτάγματα; Οι ιδέες ούτε φυτεύονται, ούτε επιβάλλονται, μεταδίδονται και υιοθετούνται αυτοβούλως. Και ποιά είναι η ορθότερη μέθοδος διάδοσης, αν όχι η προπαγάνδιση δια του παραδείγματος, ο αυτοδιαχειριστικός πειραματισμός[2], που στοχεύει στην ανάπτυξη αντιθεσμών και στη μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στο θεσμοθετημένο και το θεσμοθετόν, υπερ των θεσμοθετουσών δυνάμεων. Όλα τα κείμενα, οι ζωγραφιές, τα συνθήματα, τα stencil, οι συγκρούσεις σώμα με σώμα, που αποτελούν την παρακαταθήκη του ανταγωνιστικού κινήματος, εμπνέουν, μορφοποιούνται και ζωντανεύουν κάθε φορά που οργανώνεται ένας κύκλος αυτομόρφωσης, κάθε φορά που απελευθερώνεται απ’ το Κράτος και την Ιδιοκτησία ένας χώρος, κάθε φορά που απαλλοτριώνεται απ’ τους φτωχούς ένα σουπερμάρκετ.
Αντί επιλόγου
Αν κανείς θεωρεί πως οι συντηρητικοί πολίτες αυτού του κόσμου θα πρέπει να εξοντωθούν ή να σταλούν σε τροχιά στο διάστημα, τότε τ’ όνειρο του, είν΄ ο χειρότερος μας εφιάλτης. Η ιστορία βρίθει μαζικών εκκαθαρίσεων, στρατοπέδων συγκέντρωσης αντιφρονούντων, κρεματορίων και εμφυλίων. Η αποδυνάμωση της ιδεολογικής ηγεμονίας του συντηρητισμού απαιτεί, παράλληλα με την κατανόηση του και την παρακολούθηση της εξέλιξης του, τη δημιουργία του δεύτερου πόλου, αυτού που θα συγκεντρώσει τις κοινωνικές δυνάμεις που εκτός του ότι πλήττονται απ’ τη νεοφιλελεύθερη επέλαση, έχουν, ή αποκτούν σταδιακά, και τη διάθεση να αντισταθούν σ’ αυτή, από κάθε μέτωπο.

Σημειώσεις
[1] Η έννοια κοινωνική τάξη δεν αφορά μονάχα ένα σύνολο ανθρώπων με κοινά (οικονομικά) συμφέροντα αλλά επί της ουσίας πρόκειται για ομάδες ανθρώπων με συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις (που ταυτόχρονα διαμορφώνουν, αυτό που είχε πει κάποτε ο Μαρξ, την λεγόμενη ταξική συνείδηση). Στην εποχή του ατομικισμού όπου κάθε τέτοια σχέση έχει αντικατασταθεί από τον καταναλωτισμό και την απάθεια, από την ιδιώτευση και την μαλθακότητα, η παραδοσιακή ταξική διαστρωμάτωση δίνει τη θέση της σε ένα γενικό μέσο όρο ο οποίος αντικατοπτρίζει όλη αυτή την αποσύνθεση που χαρακτηρίζει το μεταμοντέρνο κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής κοινωνίας όπου το φαντασιακό του Δυτικού καταναλωτισμού και της απάθειας κατάφερε να διαβρώσει σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, και αυτό το βλέπουμε κυρίως μέσα από την επικράτηση του κιτς (Ολυμπιακοί Αγώνες, Euro 2004, Eurovision κτλ).
[2] «Ο αυτοδιαχειριστικός πειραματισμός δεν έχει έννοια παρά μόνο σαν πραγματική κατάκτηση της βάσης, προϋποθέτει έτσι μια γνήσια αυτονομία»(βλ. Πιερ Ροζανβαλόν, “Αυτοδιαχείριση: το μέλλον του σοσιαλισμού”).
Βλ. επίσης: Η πολιτική απάθεια ως σύμπτωμα (του Μίλτου)
Συνδιαμόρφωση  κειμένου από Michael Theodosiadis και Efor
eagainst.com

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν κάποτε υπήρξαν νέοι. Κάποτε πολέμησαν για ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες. Κάποτε έκαναν το Εθνικό Σύστημα Υγείας και υποδέχτηκαν την Εθνική Συμφιλίωση. Κάποτε παρέλαβαν ή παρέδωσαν τους φακέλους που κρατούσε η Ασφάλεια – παλιά συνήθεια του ελληνικού κράτους, που ισχυροποιήθηκε επί δικτατορίας Μεταξά, μέχρι να καταστραφούν/παραδοθούν επί Αντρέα Παπανδρέου.

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν ατιμάζουν σήμερα ό,τι έκαναν αυτοί και οι πατεράδες τους· έγιναν αυτό που κάποτε πολέμησαν. Αρτηριοσκληρωτικοί, φοβικοί, αντιδραστικοί «αθάνατοι», που αρνούνται ό,τι δεν καταλαβαίνουν και ό,τι δεν τους μοιάζει. Δεν αφομοιώνουν το νέο, αλλά το αφοδεύουν αμάσητο. Το λερώνουν με ψευδεπίγραφες ρητορικές και χρήσιμους νεογέροντες.

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν εφευρίσκουν εμφυλιοπολεμικά μέτωπα που δεν υπήρχαν καν στον Εμφύλιο, σαν νέοι ταγματασφαλίτες, αναζητώντας μία ρελάνς που δεν ζήτησε κανείς. Τα δε κόμματα τους, τσακώνονται και διαπλέκονται όπως έκαναν στο τέλος της Κατοχής και το τέλος της Δικτατορίας, στην αρχή αυτής της μεταπολίτευσης. 

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν δεν καταλαβαίνουν το εύλογο ερωτηματικό όσων μας κοιτάζουν από απόσταση, το εύλογο ερωτηματικό που γεννάει η ανικανότητα να βάλουμε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο κοιτάζοντας προς τον ορίζοντα και όχι τα κορδόνια των παπουτσιών μας.

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν στα απλά, σήμερα καβγαδίζουν σε ερείπια: με άδεια ταμεία, με μικρή φοροδοτική ικανότητα και άρα μικρή ελπίδα να καλυφθούν οι δαπάνες που κώλωσαν να περιορίσουν, με τις αγορές να μην μας εμπιστεύονται ούτε για ένα ομόλογο τριών δισ. σε βάθος τριετίας, παρά τη φτωχοποίησης της πλειοψηφίας του λαού. Ποιός θα συζητήσει μαζί τους για το χρέος; Με ποιά αξιοπιστία; Κοροϊδευόμαστε.

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν συνεχίζουν να κωλώνουν, με μόνο μέλημα τη διατήρηση όσων εκείνοι καταλαβαίνουν, απολαμβάνουν και γνωρίζουν. Γαντζωμένοι από τις φόδρες της εξουσίας τους χαρίζουν γη και ύδωρ σε όποιον τους πει μια γλυκιά κουβέντα, σε όποιον τους πει «εγώ είμαι εδώ για σένα»· και τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου. Κι άλλες φορές έχουν ανταλλάξει χέρια περιουσίες. Η διαφορά είναι πως μιλάμε πλέον για τη μεταβίβαση δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες, και τη μετατροπή ιδιωτικού χρέους σε κρατικό είτε είναι οι χαριστικές πράξεις προς τους μνηστήρες της εξουσίας, είτε για χαριστικές πράξεις απέναντι σε καταχραστές (επανήλθε και υπερψηφίστηκε τελικά ο νόμος Αθανασίου με πιο έξυπνο τρόπο, πιο Βενιζελικό, με 9 λέξεις πάλι...).

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν είναι αποφασισμένοι να μας πάρουν μαζί τους, και είναι ακραία επικίνδυνο γιατί κανείς δεν θα πέσει στο λάκκο αμαχητί. Με τη Βουλή σε θερινά τμήματα, χωρίς υπουργικό συμβούλιο, χωρίς συλλογικά όργανα, με τη Βουλή κλεισμένη πρόωρα όταν δεν έπρεπε να κλείσει καθόλου, περνάνε τη μία διάταξη μετά την άλλη ψευδόμενοι με την κάλυψη των εργολάβων της ενημέρωσης. Τελευταίο επεισόδιο, η απόσυρση ενός νομοσχεδίου που τάχα δεν υπήρχε, και η επαναφορά του ως προαπαιτούμενο της Τρόικας, ενώ ο εκπρόσωπος Άδωνις μας αποκαλεί «μάγκες» και διαψεύδει τόσο τη συνάδελφο του κ. Βούλτεψη, όσο και τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του! Σε μία κρίση ειλικρίνειας μας λέει: το νομοσχέδιο για τους αιγιαλούς υπάρχει, δεν είναι προαπαιτούμενο, αλλά είναι «ζήτημα τάξης». Πότε έγινε ζήτημα ευταξίας το «να βγάλουμε κανα φράγκο ρε μάγκες», και μάλιστα με αυτό τον τρόπο, αν όχι επί Χούντας όταν χτίστηκε παρανόμως όλο το παραλιακό μέτωπο από τη Βάρκιζα μέχρι το Σούνιο;

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν ψήφισαν πριν λίγες μέρες τη μείωση ποινών για τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών, όχι το χρήστη και το βαποράκι, μερικές εβδομάδες μετά την κατάσχεση τόννων ηρωίνης με τη συνδρομή, αν όχι εξαναγκασμό, των Αμερικανικών Αρχών! 

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν κάνουν και νέα κόμματα, κινήσεις, πρωτοβουλίες. Όλες από τα πάνω, κλειστές, με όργανα χωρίς εξουσίες, λες και δεν είναι η δημοκρατία το πρώτο ζητούμενο για να λυθούν όλα τα άλλα, όχι για τους κωλόγερους. Για αυτούς, η λύση περνάει από κλειστές επιτροπές σοφών, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση και «πολλά - πολλά». Ξέρουν αυτοί, και θα το επιβάλλουν, γιατί τάχα η ψήφος σε αυτούς είναι μονόδρομος! Ούτε τα αποτελέσματα των εκλογών δεν είναι ικανά να τους μεταπείσουν ότι δεν δουλεύει έτσι. Μέχρι πού είναι διατεθειμένοι να φτάσουν όταν η «μεταρρυθμιστική» αρθρογραφία και η διαπλοκή δεν θα είναι αρκετά για να τους κρατήσουν; 

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν αρνούνται να καταλάβουν όσα εκείνοι πρώτοι δίδαξαν: πως χωρίς πολιτισμό (του οποίου μέρος είναι η παιδεία) και ανθρώπινα δικαιώματα η κοινωνία είναι καταδικασμένη. Μίλησαν εσχάτως για διαγενενακή δικαιοσύνη, πως είναι λάθος να κλέβουμε από τα παιδιά μας για να ζήσουμε καλά εμείς! Σε ποιούς τα λένε αυτα; Σε αυτούς που σολιάζουν τα παπούτσια τους για να σπουδάσουν τα παιδιά τους; Αιδώς Αργείοι! 

Οι κωλόγεροι που κώλωσαν έχουν μία και μόνο δυνατότητα πλέον: να οργανώσουν την τακτική τους υποχώρηση, πριν τους προλάβει η άτακτη, αυτή που επιβάλλουν οι πράξεις τους. Δυο βασικές παραδοχές ήθελε η ελληνική κρίση και τα υπόλοιπα θα έπαιρναν το δρόμο τους: σεβασμό στη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη. Αλλά κώλωσαν.

by Κωνσταντίνος Αλεξάκος

Ντοκιμαντέρ «ΣΤαγώνες», της Νέλλης Ψαρρού

OSTRIA - Eagainst.com 
  Ένα ντοκιμαντέρ για τις περιπέτειες του νερού στην Ελλάδα
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ, ΣΗΜΕΡΑ θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αυτού του ντοκιμαντέρ. Ταξιδεύοντας σε πέντε περιοχές της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Αποπηγάδι Χανίων, ανατολική Χαλκιδική, Ασωπό και Βόλο) θα δούμε ότι ο πόλεμος του νερού δεν είναι ένα πιθανό σενάριο από το μακρινό μέλλον, αλλά μια πραγματικότητα που βιώνουν συμπολίτες μας εδώ και χρόνια και σήμερα χτυπά τις πόρτες όλων μας......

Πολυεθνικές: Η μεγάλη πληγή της παγκόσμιας οικονομικής και κοινωνικής ισορροπίας

Της Παναγιώτας Μπλέτα

Το καπιταλιστικό σύστημα σε μια στρατηγική αποδόμησης της Δημοκρατίας ανά τον κόσμο, όχι μόνο επικουρεί, αλλά και επωάζει το σύστημα, μέσα στο οποίο  η  οικονομία θα λειτουργεί παντελώς ελεύθερη, χωρίς έλεγχο και αξιολόγηση των αποδόσεων της στον ανθρώπινο παράγοντα.

Στόχος  του κεφαλαίου είναι να κυριαρχήσει η οικονομία, και να καθυποτάξει τη δημοκρατία, θέτοντάς την στην υπηρεσία που χαράσσει η   δυναμική των συμφερόντων, που συγκροτούν το σάπιο οικονομικό οικοδόμημα, που έχει χτίσει με κόπο το κεφάλαιο στις πλάτες και στον μόχθο των λαών. Έτσι τα κράτη αποδυναμώνονται και παύουν να ελέγχουν την μη υγιή οικονομική δραστηριότητα του κεφαλαίου και των πολυεθνικών.

Με τέτοια λογική δημιουργήθηκε και η ΤΤΙΡ, η ποία συνίσταται στην πλήρη απορύθμιση/ απελευθέρωση των αγορών, με στόχο να επιβάλλει στα κράτη να υποτάξουν την οικονομία τους όχι στον υγιή ανταγωνισμό, αλλά όπως αυτός ερμηνεύεται από τις πολυεθνικές.

Οι  διαπραγματεύσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή (5ος γύρος της Ουάσινγκτον) στο πλαίσιο της «Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Εταιρικής Σχέσης (TTIP)», μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης, για τη δημιουργία ελεύθερης ζώνης εμπορίου και χρηματιστικών συναλλαγών,  έχουν ακριβώς αυτό το αντικείμενο.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Οικονομικών και Κοινωνικής Πολιτικής του Πάντειου Πανεπιστημίου Αθηνών Σάββα Ρομπόλη, το προτεινόμενο σύμφωνο είναι η μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που επιτεύχθηκε ποτέ στον κόσμο.

"Καλύπτει το 12% του πληθυσμού (821 εκατ.), το 50,0% της παραγωγής, το 30,0% εμπορίου, και το 20,0% των ξένων επενδύσεων, παγκοσμίως. Επιπλέον, 75.000 πολυεθνικές (24.000 ΕΕ και 50.800 ΗΠΑ) θα δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο του συμφώνου."

Ουσιαστικά, η καινοτομία που εγκαινιάζει η ΤΤΙΡ είναι ότι θα επιτρέπεται στις πολυεθνικές να οδηγήσουν μια χώρα σε εξωθεσμική διαιτησία, αν κρίνουν οτι οι δημόσιες πολιτικές χώρας μέλους περιορίζουν την εμπορική τους εξάπλωση και τα προσδοκώμενα κέρδη.

Τίθεται το ερώτημα πώς μπορεί ευρωπαίος πολίτης να φανταστεί ότι οι πολυεθνικές θα μπορούν να σύρουν σε εξωθεσμικά δικαστήρια δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Το επίδικο η καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη, όταν κρίνουν ότι οι παρεμβάσεις των κυβερνήσεων σε κλάδους δημόσιου  συμφέροντος  (π.χ.  υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό, μεταφορές, περιβάλλον κ.λπ.) θίγουν τον ανταγωνισμό. Έχει εκτιμηθεί ότι, για αντίστοιχες συμφωνίες π.χ. ΗΠΑ- Λ. Αμερική, για κάθε υπόθεση το κράτος-παραβάτης ξοδεύει, κατά μέσο όρο, 8 εκατ. δολάρια τα οποία βαρύνουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Οι υποθέσεις αυτές μάλιστα από το 2000 έχουν δεκαπλασιαστεί.

Το πιο ανησυχητικό όμως από όλα, όπως τεκμαίρεται μέσα από την μελέτη του καθηγητή, είναι ότι δημόσιες πολιτικές, όπως η μεταναστευτική πολιτική, η διαχείριση της διατροφικής αλυσίδας, η προστασία των προσωπικών δεδομένων, τα επίπεδα των μισθών και των κοινωνικών παροχών, οι όροι υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων, η δημόσια υγεία, η προστασία του περιβάλλοντος κ.λπ., θα ορίζονται πλέον μέσω της ΤΤΙΡ. Οι πολίτες δηλαδή και δη τα κράτη, θα γίνουν συνέταιροι στα δημόσια αγαθά τους με το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Αυτά συμβαίνουν, όταν η πολιτική δεν θέτει  τους κανόνες και τα όρια του οικονομικού παιχνιδιού και των χρηματαγορών, όταν η οικονομία  προπορεύεται της πολιτικής, προκειμένου να επιβάλει τους κανόνες της, σε ένα συναλλακτικό παιχνίδι άνισων όρων για τον πολίτη.

ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, ΟΤΑΝ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΕΣΠΙΖΕΙ ΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ  Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ…

Από το new-deal

Εξακολουθεί να βυθίζεται η ιδιωτική οικονομία! (του Λ.Βατικιώτη)

Ως νούμερο ένα χώρα υποψήφια για χρεοκοπία χαρακτήρισε η Blackrock την Ελλάδα

Ηχηρό ράπισμα στο πρόσωπο της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν η τριμηνιαία έκθεση της Blackrock που αποτιμά τον κίνδυνο χρεοκοπίας που διατρέχουν 50 χώρες το κόσμου. Η τοποθέτηση της Ελλάδας στη τελευταία θέση, την 50^η, δηλαδή πιο χαμηλά ακόμη κι από την Αργεντινή, την Ουκρανία, την Αίγυπτο και την Βενεζουέλα, ήταν πλήγμα για την κυβέρνηση δεδομένων των κριτηρίων που χρησιμοποιούνται για την αξιολόγηση και αφορούν: 

- 40% στην δημοσιονομική κατάσταση (από το ύψος του δημοσίου χρέους στο ΑΕΠ που με βάση στοιχεία της Eurostat το πρώτο τρίμηνο του 2014 έφτανε το 174,1%, αυξημένο κατά 13,3% σε σχέση με ένα χρόνο πριν, μέχρι την δομή του χρέους και τα φορολογικά έσοδα), 

- 30% στην πρόθεση πληρωμών (που παραμένει προφανώς αναμφισβήτητη), 

- 20% στον εξωτερικό τομέα της οικονομίας (που εξετάζει την κατάσταση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, όπου παρατηρείται επιδείνωση με το εμπορικό έλλειμμα να αυξάνει κατά 3,4% το πρώτο τρίμηνο του 2014) και 

- κατά 10% στην υγεία του χρηματοπιστωτικού τομέα. 

Κι εδώ, η Blackrock ξέρει για την κατάσταση των τραπεζών τόσα πολλά πράγματα, καθώς στελέχη της έκαναν την αξιολόγηση των ελληνικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων με βάση την οποία εξέδωσαν το πόρισμα για τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, όσο κανένας άλλος. Η διείσδυσή της μάλιστα στην ελληνική οικονομία είναι σκανδαλώδης καθώς, με τις παράλληλες επενδύσεις της, θέτει θέμα σύγκρουσης συμφέροντος. Η τοποθέτηση επομένως της Ελλάδας στην 50^η θέση μεταξύ 50 κρατών όλου του κόσμου (ευτυχώς για τον Σαμαρά που η λίστα δεν περιελάμβανε 100 ή περισσότερα κράτη) διαψεύδει το κλίμα αισιοδοξίας που επιχειρεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση για να δείξει ότι οι θυσίες πιάνουν τόπο, ενώ η έξοδος από την ύφεση είναι θέμα χρόνου.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμη κι αν αποδειχθούν σωστές οι προβλέψεις για μη αρνητικούς ρυθμούς μεγέθυνσης φέτος, η άνοδος θα έχει προέλθει από επιχειρηματικές δραστηριότητες μηδενικής προστιθέμενης αξίας: από καφέ, σουβλατζίδικα και αρπαχτές στον τουρισμό που είναι το πραγματικό success story του αχαλίνωτου καπιταλισμού.

Προς επίρρωση οι απογοητευτικές επιδόσεις των εξαγωγών που αποτελούν για τους ίδιους κριτήριο αξιολόγησης του δυναμισμού μιας οικονομίας, ανεξαρτήτως για παράδειγμα της απασχόλησης που επιτυγχάνεται (μήπως έτσι μειωθεί η ανεργία από το 27%) ή του βαθμού κάλυψης των εσωτερικών καταναλωτικών αναγκών, που θα έπρεπε να είναι το μέτρο για την αποτίμηση των επιδόσεων μιας οικονομίας. Παρά λοιπόν τις θετικές προβλέψεις που διατυπώνονται για την άνοδο του παγκόσμιου ΑΕΠ και του εμπορίου φέτος (3,7% προβλέπει το ΔΝΤ) η πορεία που ακολουθούν οι εξαγωγές από τον Οκτώβριο του 2013 μέχρι και τον Μάριο του 2014 είναι έντονα καθοδική, συμβάλλοντας μαζί με την αύξηση των εισαγωγών στην προαναφερθείσα διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος.

Σε πτώση οι εξαγωγές, σε άνοδο το εμπορικό έλλειμμα

Η σημαντικότερη αιτία πίσω από την κόπωση που παρατηρείται στις εξαγωγικές επιδόσεις βρίσκεται, σύμφωνα με τους εξαγωγείς της Βόρειας Ελλάδας, στην έλλειψη διαθέσιμων κεφαλαίων. Δηλαδή, στην απροθυμία του τραπεζικού τομέα να χρηματοδοτήσει ακόμη κι αυτές τις επιχειρήσεις που είναι συνήθως οι πρωταθλητές του κάθε κλάδου, δηλαδή οι πιο επιτυχημένες, με το ρίσκο να βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο. Η επενδυτική αποχή των τραπεζών αποτυπώνεται με τον πιο παραστατικό τρόπο στα στοιχεία που εξέδωσε η Τράπεζα της Ελλάδας για την χρηματοδότηση των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Με βάση αυτά, τον Ιούνιο του 2014 συνεχίστηκε η μείωση της χρηματοδότησης στον ιδιωτικό τομέα κατά 3,5% (σε ετήσια βάση) που διαμορφώθηκε σε 214,81 δισ. ευρώ. Η μεγαλύτερη δε μείωση καταγράφτηκε στην χρηματοδότηση επιχειρήσεων (-4,7%), αντίθετα πχ απ’ ό,τι συνέβη με την χρηματοδότηση ελεύθερων επαγγελματιών, αγροτών και ατομικών επιχειρήσεων (+1,5% δωδεκάμηνη μεταβολή).

Η απόφαση των τραπεζιτών να συνεχίσουν να διατηρούν τα θησαυροφυλάκιά τους ερμητικά κλειστά αποτελεί πρόκληση αν λάβουμε επιπλέον υπ’ όψη μας την σταθερή άνοδο που παρατηρείται στις τραπεζικές καταθέσεις. Επομένως δεν δικαιολογείται. Ο Ιούνιος ήταν ο τέταρτος συνεχόμενος μήνας που καταγράφηκε αύξηση, συγκεκριμένα αξίας 1,1 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα οι καταθέσεις να φτάσουν τα 163,2 δισ. ευρώ (εξακολουθούν επομένως να απέχουν έτη φωτός από το ιστορικό υψηλό των 237 δισ. ευρώ που είχε καταγραφεί στα τέλη του 2009). Η αύξηση μάλιστα όπως ήταν αναμενόμενο προήλθε από τις καταθέσεις των επιχειρήσεων. Οι ιδιώτες μόνο αναλήψεις κάνουν για να πληρώνουν δάνεια και οφειλές στην εφορία που μέχρι το τέλος του έτους (οπότε θα πρέπει να καταβληθούν 11 δισ. ευρώ σε φόρο εισοδήματος, τέλος επιτηδεύματος, εισφορά αλληλεγγύης, ενιαίο φόρο ιδιοκτησίας ακινήτων, τέλη κυκλοφορίας, κ.α.) θα φτάσουν σε νέα ύψη.

Οι τράπεζες επομένως μπορούν να χρηματοδοτήσουν την οικονομία, αλλά δεν θέλουν. Επιλέγουν να διατηρούν τα ρευστά διαθέσιμα στα ταμεία τους ξέροντας ό,τι γνωρίζει καλά και η Blackrock: την τεράστια δυσκολία που θα αντιμετωπίσουν οι τέσσερις ελληνικές τράπεζες τον Οκτώβριο με αφορμή τα τεστ αντοχής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που θα έχει ως αποτέλεσμα να απαιτηθούν όχι μόνο τα 11,5 δισ. ευρώ που έχουν απομείνει στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (και σκανδαλώδους αδιαφάνειας) αλλά πολύ περισσότερα ακόμη κεφάλαια.

Το έγκλημα επομένως της «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας δεν περιορίζεται μόνο στο 2010 όταν, όπως είπε κι ο ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι την προηγούμενη εβδομάδα, «η Ελλάδα σώθηκε προκειμένου να διαφυλαχθούν τα συμφέροντα μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες ήταν εκτεθειμένες». Το έγκλημα συνεχίζεται ακόμη και σήμερα με τις τέσσερις συστημικές τράπεζες να απορροφούν και τον τελευταίο εναπομείναντα πόρο της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας για να εξασφαλίσουν την δική τους επιβίωση.

(ΠΗΓΗ: εφημερίδα Πριν)

anemosantistasis

Τα πολιτικά σκουπίδια και οι καθαρίστριες

Πηγή: Δηµητρης Μηλάκας - "Ημεροδρόμος"

Τα μεγάλα πνεύματα της κυβέρνησης–η Βούλτεψη και ο Γεωργιάδης– συναντήθηκαν  (που αλλού;) στο Mega,  και διέσπειραν για μια ακόμη φορά  τις νεοφιλελεύθερες (για να κυριολεκτούμε, τις φασίζουσες) απόψεις τους περί του θέματος των απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών.

Η (πως είναι το μαλλί μου) Σοφία ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε ότι έχουμε άλλα σημαντικότερα πράγματα να κάνουμε και ως εκ τούτου αποτελεί  «ύβρη να ασχολούμαστε όλη την ημέρα με τις καθαρίστριες».

Η μέγιστη αυτή πολιτική προσωπικότητα στην τηλεοπτική της εμφάνιση πρόσθεσε ένα καταλυτικό (για τη δικαιολόγηση των απολύσεων) επιχείρημα: «Είμαστε όλοι καθαρίστριες αλλά δεν μπορούμε να είμαστε όλοι κρατικοί υπάλληλοι». Δηλαδή, μας είπε η κυρία Βούλτεψη, δεν είμαστε όλοι ίσια και όμοια, άλλο οι Γιατροί (κι αυτοί όμως απολύονται) άλλο  οι στρατιωτικοί (κι αυτοί όμως δεν μπορούν να επιβιώσουν με τους πετσοκομμένους τους μισθούς), άλλο οι δικαστικοί (εδώ πάμε πάσο) κι άλλο – προφανώς οι βουλευτές και εξ επαγγέλματος σωτήρες της χώρας. Με τις καθαρίστριες θα ασχολούμαστε τώρα;.

Αυτά είπε η τεράστια Βούλτεψη  για να συμπληρώσει το τιτάνας της πολιτικής Αδωνίς Γεωργιάδης:

«Αυτές οι συμπαθέστατες και αξιοπρεπέστατες κυρίες είναι πολίτες που έχουν περισσότερα δικαιώματα από τον κάθε άνεργο αυτής της χώρας; (…) η απόλυσή τους ήταν αποτέλεσμα της πτώχευσης του κράτους (…) Η κ. Αλεξίου θα κάνει συναυλία για την απολυμένη καθαρίστρια του Mega; Για να τελειώνουμε με τον λαϊκισμό στην χώρα»

Από τους  εν λόγω διαχειριστές και υπάλληλους των δανειστών και των μεγάλων ξένων και εγχώριων συμφερόντων δε θα περιμέναμε τίποτε διαφορετικό από τις απόψεις που εξέφρασαν. Αυτό, ωστόσο, που μας κάνει εντύπωση είναι το  ολοένα και μεγαλύτερο θράσος με το οποίο κάνουν τη βρώμικη δουλειά που έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας. Δεν τους αρκεί που διαλύουν δομές, ξεπουλάνε δημόσιο πλούτο, απολύουν και εκμηδενίζουν εισοδήματα. Θέλουν, ταυτόχρονα να εμφανίζουν την πολιτική της ζούγκλας που εφαρμόζουν ως μοναδική επιλογή και τους εαυτούς τους ως αναντικατάστατους επιστάτες των ξένων (και εγχώριων) αφεντικών τους. Και το κάνουν, κρατώντας το βούρδουλα της εξουσίας τους,  χωρίς την παραμικρή ντροπή.

Προφανώς το θράσος τους βοηθά στην μάταιη προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι δεν είναι μαριονέτες και πολιτικά σκουπίδια…

Και που θα βρείτε τα λεφτά?

Γράφει ο pitsirikos.net

Οπωσδήποτε, θα έχετε παρατηρήσει πως όποιος τολμάει να αμφισβητήσει το Μνημόνιο, την Τρόικα και τα νέα μέτρα αντιμετωπίζεται πάντα με ειρωνεία από τους συνομιλητές του και τον ρωτούν με ύφος υπεροχής ποια είναι η δική του πρόταση για τη λύση του προβλήματος.

Κάποιοι νομίζουν πως αυτό συμβαίνει τώρα και μόνο στην Ελλάδα.

Δεν είναι έτσι. Η ερώτηση «εσείς τι προτείνετε;» -μπολιασμένη με ειρωνικό ύφος- είναι σχεδόν οικουμενική από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν οι νεοφιλελεύθεροι φασίστες κατάφεραν να επικρατήσουν ιδεολογικά και πρακτικά, χωρίς σχεδόν κανείς να το πάρει χαμπάρι.

Υπάρχει κάτι γελοίο στο ερώτημα «εσείς τι προτείνετε για να βγούμε από την κρίση;», γιατί οτιδήποτε προτείνεις σκοντάφτει πάνω σε εκατομμύρια προϋπάρχουσες δεσμεύσεις -και σε δομές που αντιμετωπίζονται ως ιερές (όπως οι αγορές)-, οπότε εσύ υποτίθεται πως δεν μπορείς να τις αγγίξεις και θα πρέπει να τις σεβαστείς.

Δηλαδή, το ερώτημα «εσύ τι προτείνεις;» εμπεριέχει την απάντηση πως εσύ δεν μπορείς να προτείνεις τίποτα γιατί αυτή είναι η κατάσταση, αυτή ήταν πάντα η κατάσταση, αυτή θα είναι πάντα η κατάσταση και δεν αλλάζει με τίποτα.

Φυσικά, το ερώτημα «εσύ τι προτείνεις;» εκστομίζεται πάντα από ανθρώπους που δεν έχουν -και δεν θα έχουν ποτέ- κανένα οικονομικό πρόβλημα.

Δεν θα σου πει ποτέ κανένας άνεργος με ειρωνεία «εσύ τι προτείνεις;», ούτε θα σε διαβεβαιώσει κάποιος άστεγος πως όλα πάνε καλά και πως το Μνημόνιο και το δίκιο των αγορών είναι ο μόνος τρόπος.

Αντιπαρέρχομαι το γελοίον του επιχειρήματος πως αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι η μόνη επιλογή• με αυτή τη λογική, οι άνθρωποι θα ήταν ακόμα στις σπηλιές.

Βέβαια, όπως τα βλέπω τα πράγματα, η ανθρωπότητα ετοιμάζεται να επιστρέψει στις σπηλιές. Τέλος οι βόλτες.

Σε μια προσπάθεια να δώσω μια συνολική απάντηση στο ερώτημα «εσύ τι προτείνεις;», έχω στύψει το μυαλό μου.

Οπωσδήποτε, δεν είναι και εύκολο να παρουσιάσεις ένα ολοκληρωμένο, εφαρμόσιμο και δίκαιο πρόγραμμα, ως εναλλακτική λύση απέναντι στη δικτατορία των αγορών και το αδιαμφισβήτητο δίκιο των τραπεζιτών.

Μετά από ανάγνωση χιλιάδων βιβλίων και ατελείωτες ώρες σκέψης -αλλά και γόνιμου διαλόγου με επιφανείς προσωπικότητες- νομίζω πως έφτασα επιτέλους σε μια ολοκληρωμένη πρόταση που απαντάει οριστικά στο ειρωνικό ερώτημα «εσύ δηλαδή τι προτείνεις;».

Λοιπόν, εγώ προτείνω να τους γαμήσουμε την Παναγία

Γ. Δελαστίκ: "Ενδιάμεσοι Σταθμοί" τα Εθνικά Κράτη κατά τους Γερμανούς

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Εντυπωσιακός ο τίτλος άρθρου της δεξιάς γερμανικής εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» - πόσω μάλλον που ο συγγραφέας του άρθρου είναι ο Νόρμπερτ Μπλουμ, υπουργός διαρκώς στις κυβερνήσεις του χριστιανοδημοκράτηΧέλμουτ Κολ επί σχεδόν 17 χρόνια, από το 1982 ως το 1998: «Το εθνικό κράτος είναι μόνο ένας ενδιάμεσος σταθμός»! Πολύ ενδιαφέρουσες οι απόψεις του γηραιού πολιτικού, ο οποίος εκφράζεται με γερμανική ευθύτητα, χωρίς υπεκφυγές: «Το εθνικό κράτος δεν είναι θεόπεμπτο και επίσης δεν είναι το θεμέλιο της Ευρώπης, αλλά απλώς μόνο ένας ενδιάμεσος σταθμός της ευρωπαϊκής ιστορίας» υπογραμμίζει και συνεχίζει την ανάπτυξη των θέσεών του: «Δύο τάσεις θα καθορίσουν το μέλλον. Πρώτον, η πορεία υπό την ευρεία έννοια προς μια παγκόσμια ευθύνη και δεύτερον, η επιστροφή στις τοπικές ταυτότητες. Ανάμεσά τους θα εξαφανίζεται η σημασία του εθνικού κράτους!». Ο παλαιός υπουργός της Δεξιάς τονίζει: «Το «παλαιό εθνικό κράτος» θα παίξει πιθανόν για ένα μεταβατικό διάστημα τον ρόλο μιας συγκολλητικής ουσίας ανάμεσα στις περιφερειακές και τις ευρωπαϊκές αρμοδιότητες». Ως δεξιός δίνει από τη δική του οπτική γωνία την εξήγηση γιατί πρέπει να ακολουθηθεί αυτή η πορεία: «Οι χρηματοπιστωτικές αγορές σήμερα δεν δαμάζονται από ένα μοναχικό κράτος»! Διαβάζοντας αυτό το άρθρο, η σκέψη του γράφοντος γύρισε πολλά χρόνια πίσω, σχεδόν είκοσι. Στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ που είχε γίνει στις Κάνες, στις 25 και 26 Ιουνίου 1995.

Τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δώσει μια εκπληκτική συνέντευξη Τύπου. Ηταν το πολιτικό «κύκνειο άσμα» του, έναν χρόνο πριν πεθάνει. Δεκαεννέα χρόνια πριν από το άρθρο του Γερμανού Νόρμπερτ Μπλουμ, ο Ανδρέας Παπανδρέου περιέγραψε από την αριστερή σοσιαλδημοκρατική οπτική γωνία το ίδιο φαινόμενο της εξέλιξης της ΕΕ. «Τι είναι η Ενωμένη Ευρώπη; Ποιος την κυβερνά; Τι ρόλο παίζουμε πλέον εμείς οι κυβερνήσεις, οι εθνικές κυβερνήσεις;» αναρωτήθηκε ρητορικά και έδωσε την απάντηση ο ίδιος με κατηγορηματικό τρόπο: «Βαδίζουμε προς μια σμίκρυνση των δυνάμεων του έθνους ως έννοιας, προς τη δημιουργία σφαιρών επιρροής ανάμεσα στους μεγάλους...». Ηταν πραγματικός καταπέλτης. «Να αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και τις γυμνασιακές ομιλίες περί των προσόντων και μη τηςΕνωμένης Ευρώπης» υπογράμμισε και συνέχισε ακάθεκτος: «Εδώ υπάρχει σαφές σχέδιο για τη μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων, οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις κατευθύνσεις που μας δίνει το Διευθυντήριο της ΕΕ»! Η ερμηνεία του ήταν πολύ διαφορετική από αυτή του δεξιού Γερμανού πολιτικού, του επί δεκαεπτά χρόνια υπουργού Μπλουμ: «Και μην ξεχνάμε ότι αυτό μεταφέρει τη δύναμη των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών (που επιθυμούν) σιγά σιγά να ελέγξουν οικονομίες και να παίξουν αυτές τον ρόλο του ενεργού και αποτελεσματικού κυβερνήτη!» είχε τονίσει με ιδιαίτερη έμφαση ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το συμπέρασμά του ήταν καταλυτικό: «Βαδίζουμε προς μια Ευρώπη που θα είναι δημοκρατική τύποις, αλλά που οι μεγάλες αποφάσεις θα παίρνονται από ένα triumviratum (σ.σ. τριανδρία) ηγετών της Ευρώπης... Βρίσκω ότι πάμε σε ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης, αλλά όχι στον βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας. Στον βωμό των συμφερόντων. Των συμφερόντων, ρητά!».

Ηταν όντως η συγκλονιστικότερη συνέντευξη του Ανδρέα Παπανδρέου ως πρωθυπουργού. «Σμίκρυνση του έθνους ως έννοιας», «σχέδιο μηδενοποίησης των εθνικών κυβερνήσεων», «Ευρώπη μόνο τύποις δημοκρατική», ανάληψη του ρόλου της διακυβέρνησης από τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις...

Συγκλονιστικά πράγματα είχε δει είκοσι χρόνια πριν ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. Προς την πορεία που περιέγραψε αυτός τότε κινείται η κατάσταση στην Ευρώπη τις δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν από τότε που τα έλεγε. Ηταν η ίδια συνέντευξη Τύπου που είχε πει μια ακόμη φράση που έγραψε Ιστορία, αν και αναφερόταν κυρίως στη στάση των Ευρωπαίων εταίρων απέναντι στην Τουρκία: «Πράγματι αισθάνθηκα για την Ελλάδα πολύ ξένος σε αυτό το κλίμα»! Είχε πει και κάτι άλλο εντελώς ξεχασμένο στην πράξη: «Η Ελλάδα δεν είναι συμπαθής γιατί έχει φωνή. Κάποτε λέει «Οχι». Οχι πάντοτε. Καταπίνει και μερικά. Αλλά κάποτε λέμε «Οχι»! Και σε αυτό έχουμε την πρωτοπορία στην Ευρώπη». Αλαλα τα χείλη των σημερινών κυβερνώντων...

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

aristeridiexodos

Γαμώ την κοινωνία μου

Γράφει ο Καρτέσιος

Όταν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ απεργούσαν και γινόταν καμιά δίωρη διακοπή ρεύματος, οι κυβερνήσεις με τα ΜΜΕ ούρλιαζαν για την απανθρωπιά των απεργών απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και το κοινωνικό σύνολο ούρλιαζε για το πεπόνι του που δε θα κρύωνε στο ψυγείο. Τώρα που η κυβέρνηση δολοφονεί «ευάλωτους» προπονώντας μας για την ιδιωτική αντίληψη περί παροχής ρεύματος, η κοινωνία δροσίζεται χαλαρά με το κρύο πεπόνι της.

Όταν οι διαπλεκόμενοι γκαβοδήμαρχοι ανά την επικράτεια χάριζαν τις αμμουδιές του τόπου τους στους κουμπάρους τους για να στήσουν μπιτσόμπαρα με μπίτια πάνω στο κύμα, η κοινωνία με περηφάνια τα γέμιζε συμμετέχοντας στην ατελείωτη πασαρέλα αποτρίχωσης και γράμμωσης. Τώρα που οι παραλίες θα πουληθούν στα μεγαλοσυμφέροντα κάποιοι ελπίζουν ότι αυτή η κοινωνία θα αντιδράσει. Γιατί να αντιδράσει; Και τώρα 10 ευρώ πληρώνει για να πατήσει άμμο και αύριο 10 ευρώ θα πληρώνει. Ευάλωτοι στη μαλακία. Εδώ και καιρό.

Όταν αποκαλύπτεται ότι αυτή «η κοινωνία που στενάζει» ακούμπησε το 2013 σε ΟΠΑΠ, Καζίνο, Κρατικά Λαχεία και ιπποδρομίες 5,49 δισ. ευρώ και άλλα τόσα σε παράνομο τζόγο, γιατί να τη νοιάξει αν δίπλα της κάποιος ψοφάει από την πείνα; Γιατί να τη νοιάξει αν «το φαινόμενο του παράνομου τζόγου θα παταχθεί μέσω των νόμιμων παιχνιδομηχανών που θα εγκαταστήσει εντός του 2014 ο ΟΠΑΠ», τουτέστιν ο ευσυγκίνητος Μελισσανίδης;

Αυτή η κοινωνία βάφτισε ελπίδα τον τζόγο και τζογάρει τον κώλο της νυχθημερόν, σιγά μην τη νοιάξει ποιος θα τον κερδίσει. Αυτή η κοινωνία που δηλώνει ενοχλημένη από τις φωτογραφίες των διαμελισμένων μωρών στην Παλαιστίνη – ενώ ηδονίζεται βλέποντας φωτογραφίες κάποιου τριτοσελέμπριτυ που βρέθηκε νεκρός από τον εραστή του – και ποστάρει στο facebook την αγανάκτησή της επειδή οι νεκροί χαλάνε την ανεμελιά του καλοκαιριού και την αισθητική του γαλάζιου Αιγαίου, από πού κι ως πού να παλέψει για τον ζητιάνο, τον νηστικό, αυτόν που ψάχνει στα σκουπίδια;

Αυτή η κοινωνία που αντί να ονειρεύεται δικαιοσύνη ονειρεύεται να πάρει πίσω τις πινακίδες του τζιπ HUNDAI που παρέδωσε, αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για ισονομία παλεύει να βρει άκρη στη λαμογιά για να χορτάσει Μύκονο, αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για να μην υπάρχει δυστυχία δηλώνει ότι αποφάσισε να μη δίνει σημασία σε «δυσάρεστα νέα» και βρήκε την ησυχία της, ας πάει να γαμηθεί.
Πατόκορφα!

Απαγορεύεται το απαγορεύεται;

Φαίνεται ότι οι ευρωπαίοι έχουν περάσει προ πολλού απ’ το γνωστό σύνθημα του Μάη του ’68, που επιθυμούσε να άρει κάθε απαγόρευση απ’ την καθημερινή ζωή (απαγορεύεται το απαγορεύεται), στο απαγορεύονται τα πάντα. Έτσι, σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη κάνουν την εμφάνισή τους μια σειρά νόμων, που ενώ φαίνονται υπερβολικοί και παράλογοι, αποτελούν και μια δοκιμή για το ποια είναι τα όρια της λογικής των υπηκόων της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας.
Έτσι, προσφάτως ξεμύτισε στη Βρετανία ένας τέτοιος νόμος-πείραμα. Η βρετανική ιατρική ένωση σε συνέδριό της αποφάσισε να προτείνει έναν άλλου τύπου αντικαπνιστικό νόμο, που θα απαγορεύει σε όσους γεννήθηκαν μετά το 2000 να αγοράσουν τσιγάρα και εφ’ όρου ζωής να καπνίσουν. Σκοπός του νόμου αυτού υποτίθεται πως είναι, όπως δηλώνουν, να δημιουργηθεί η πρώτη γενιά που δε θα έχει καπνίσει ποτέ στη ζωή της. Αν ξεκινήσει τώρα, αυτή θα έχει προκύψει γύρω στο 2035, σύμφωνα με τους ακριβείς εξουσιαστικούς υπολογισμούς. Με εφαλτήριο την πρόταση αυτή, προκύπτουν μια σειρά ερωτημάτων, βγαλμένων απ’ την «πραγματική ζωή»: μπορεί ο οποιοσδήποτε νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα να κατορθώσει να αποτρέψει έναν έφηβο απ’ το να έρθει σε επαφή με το τσιγάρο, ώστε να διατηρήσει κατόπιν τις αντικαπνιστικές του συνήθειες; Οι αντίστοιχες απαγορεύσεις για το αλκοόλ μπορούν να δώσουν ήδη την απάντηση. Μπορεί οποιαδήποτε τέτοια απαγόρευση να υπερνικήσει το στυλ και τους μύθους που έχουν καλλιεργηθεί γύρω απ’ το κάπνισμα; Δεν ομιλούμε προφανώς για την αποτελεσματικότητα ή μη οποιουδήποτε νόμου∙ αυτοί αποτελούν, έτσι και αλλιώς, φόρμες καταπίεσης και τίποτε παραπάνω. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι το οφθαλμοφανές της εξουσιομανίας, που σπρώχνει τους κρατιστές σε αυστηρότερες νομοθεσίες, ακόμη κι αν η στοιχειώδης λογική και τα ήδη δεδομένα προεξοφλούν την αποτυχία ανάλογων εξουσιαστικών εγχειρημάτων.
Η πιο ουσιώδης παράμετρος, όμως, του ζητήματος έγκειται στο ερώτημα για ποιο λόγο βγαίνουν διαρκώς νέοι αντικαπνιστικοί νόμοι, απ’ τη στιγμή που οι καπνοβιομηχανίες συνεχίζουν να ανθούν. Το τσιγάρο είναι μια σοβαρή εξάρτηση, που οι βλαβερές του συνέπειες στην υγεία έχουν επιβεβαιωθεί πικρά. Ωστόσο, όταν κανείς νιώθει ότι η ζωή του βάλλεται από παντού, ότι η ύπαρξη του μοιάζει να χάνει την αξία της, τότε ακολουθεί η αίσθηση της παραίτησης, ακόμη κι απ’ την προστασία του πολυτιμότερου που έχει ο καθένας∙ της υγείας του. Όταν η ίδια μας η φύση αλλοιώνεται και η διάθεσή για ζωή ατονεί, τότε καμιά απαγόρευση δε θα μας πείσει «για το καλό μας». Το ίδιο το κράτος που μας καταστρέφει, με τον πιο ειρωνικό τρόπο έρχεται να μας «προστατεύσει», ενώ στην πραγματικότητα αυτοπροστατεύεται απ’ τα ποσά που θα πρέπει να πληρώσει στους ασφαλισμένους του, για τις ολοένα αυξανόμενες βλάβες που προκαλούν οι συνήθειες του πολιτισμού (αλκοόλ, κάπνισμα, παραισθησιογόνες ουσίες, αποβλάκωση κλπ.).
Η Γερμανία έχει απ’ την πλευρά της άλλες διαθέσεις. Σε μια συνοικία του Βερολίνου, τη Νόικολν, απαγορεύονταν οι πανηγυρισμοί για το μουντιάλ μετά τις δέκα το βράδυ. Δικαίωμα για την έκφραση ομαδικών συνθημάτων ή πανηγυρισμών σε γκολ υπήρχε μόνο μέσα στα σπίτια –κι αυτό μόνον με κλειστές τις πόρτες και τα παράθυρα. Η απαγόρευση αυτή ίσχυσε μέχρι το τέλος του Μουντιάλ. Ας μη μιλήσουμε για το τι είναι ο οργανωμένος από το κράτος επαγγελματικός αθλητισμός και πώς αυτός συμβάλει στο θέαμα ως εργαλείο κρατικής καταστολής. Ας μη μιλήσουμε για την βία και την εκμετάλλευση, τους θανάτους και τους τραυματισμούς, που απαιτεί η διοργάνωση τέτοιου μεγέθους αθλητικών υπέρ-θεαμάτων. Ας μείνουμε, λοιπόν, σε αυτό καθαυτό το «δικαίωμα» της έκφρασης συναισθημάτων. Η είδηση δεν ανέφερε τυχόν αντιδράσεις στην απαγόρευση. Μπορεί ένας νόμος να καλουπώσει τον τρόπο που θα εκφραζόμαστε; Με την σιωπηρή αποδοχή, την καθιέρωση μιας «κοινής λογικής» και βέβαια μπορεί.
Ούτε η Γαλλία μένει έξω από τον διαγωνισμό της πιο παράλογης απαγόρευσης. Μια απ’ τις άρτι εκλεγείσες δημοτικές αρχές και συγκεκριμένα ο νέος δήμαρχος Ρομπέρ Μενάρ, πρώην ηγέτης της ΜΚΟ «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα»,[1] που εκλέχθηκε στο δήμο του Μπεζιέ στη Ν. Γαλλία (η μεγαλύτερη πόλη που κέρδισε το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπαίν), αμέσως-αμέσως πήρε τις εξής τρεις αποφάσεις: να οπλίσει τη δημοτική αστυνομία (ευσεβής πόθος των απανταχού δημοτόμπατσων), να απαγορεύσει την κυκλοφορία νέων κάτω των 13 ετών μετά τη δύση του ηλίου και –βέβαια!- να απαγορεύσει το άπλωμα των ρούχων και το άπλωμα των χαλιών.
Η δεύτερη απαγόρευση προβάλλει την πρόφαση ότι έτσι τα παιδιά θα αποφύγουν τις κακοτοπιές και τις «κακές παρέες». Ας το σκεφτούν αυτό, όσοι εν Ελλάδι πιτσιρικάδες έλκονται, δυστυχώς, από τον χρυσαυγιτισμό∙ το πολιτικό «τζίνι» του Μιχαλολιάκου και των συν αυτόν είναι εις θέσιν να πραγματώσει μόνον ακραία εξουσιαστικές επιθυμίες∙ προσέξτε λοιπόν τι εύχεστε. Η τρίτη απαγόρευση υποτίθεται ότι έχει ως στόχο να περισώσει την καλή εικόνα της πόλης, καθώς το δημόσιο άπλωμα ρούχων και χαλιών συνδέονται με την φτώχεια και την ένδειξη ύπαρξης «κατώτερων πληθυσμών». Ένας τέτοιος νόμος μας κάνει αυτομάτως να αναρωτηθούμε ποιο θα είναι το μέλλον των αστέγων και των φτωχών αυτής της ακροδεξιά «καλαίσθητης» πόλης. Στις Η.Π.Α τέτοιοι νόμοι ισχύουν εδώ και χρόνια. Μάλιστα, για να… στεγνώσουν την ντροπή τους, χρησιμοποιούν τα ενεργοβόρα στεγνωτήρια ρούχων. Τέτοιου τύπου παραλογισμοί το μόνο που καταφέρνουν, πέρα απ’ την παγίωση ρατσιστικών συμπεριφορών, είναι να επιβάλουν μία ακόμη περιττή συσκευή, που σε λίγο καιρό θα μοιάζει απαραίτητη, όπως τόσες και τόσες άλλες.
Αυτές οι απαγορεύσεις δεν είναι οι μόνες ούτε είναι πρωτοφανείς. Δεν εξαντλούν τα όρια της νοσηρότητας των εξουσιαστών. Ωστόσο, αποτελούν ένα καλό δείγμα του πού μπορεί να φτάσει η αρρωστημένη ανοχή της λεγόμενης κοινής λογικής, όταν αποφασίζει να αποδεχτεί τέτοιους νόμους. Τα όρια της αντοχής των υπηκόων δοκιμάζονται καθημερινώς, με σκοπό να επεκτείνονται λίγο-λίγο. Έτσι, επιδιώκουν να μας εξοικειώνουν βαθμηδόν με το απάνθρωπο και το αποτρόπαιο, ώστε να το συνηθίζουμε και να προλαβαίνουμε να το εγγράφουμε στη σφαίρα της λογικής. Απάντηση στην κρατική «λογική» είναι η «τρέλα» της αναρχικής προοπτικής, της αληθινά φυσικής ελευθερίας.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

[1] Η συγκεκριμένη, μάλιστα, ΜΚΟ –πέραν του ό,τι πληροί όλα τα χαρακτηριστικά του είδους της: προκάλυψη και δικαιολογία για να κερδίζει χρήματα, εκμεταλλευόμενη τις καλές διαθέσεις των ανθρώπων– ξεχώρισε για την στήριξη της δυτικής προπαγάνδας, κλείνοντας ταυτοχρόνως συμφωνίες με απολυταρχικά αραβικά καθεστώτα. Αυτό θα πει «Ρεπόρτερ χωρίς σύνορα»! Δεν άφησε παραπονεμένο κανέναν εξουσιαστή!

 http://anhsyxia.wordpress.com

Έτσι θα πάρουν τα σπίτια των πολιτών

Κυνική ομολογία Χαρδούβελη – Θα μετατρέψουν τους ιδιοκτήτες ακινήτων σε ενοικιαστές και αυτό το αποκαλούν «λύση για τα κόκκινα δάνεια»

Όπως πρώτο το Newsbomb σας έχει αποκαλύψει εδώ και πάρα πολύ καιρό, τόσο η κυβέρνηση όσο και οι δανειστές δεν έχουν καμία πρόθεση να «κουρέψουν» τα κόκκινα δάνεια για να μπορέσει να ανασάνει η μέση ελληνική οικογένεια.

Στο πλαίσιο της μνημονιακής αδηφαγίας που σαρώνει στο πέρασμά της τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, ο νέος υπουργός Οικονομικών, Γκίκας Χαρδούβελης αποκαλύπτει σήμερα στα Νέα - χωρίς κανένα οίκτο και χωρίς καμία κοινωνική ευαισθησία-ότι η λύση για τα μη εξυπηρετούμενα κόκκινα δάνεια θα είναι να παίρνουν τα σπίτια των πολιτών οι τράπεζες και αντί για δόση να πληρώνουν ενοίκιο!

Συγκεκριμένα, υποστηρίζει πως το σχέδιο αποτελεί «δίχτυ προστασίας σε αυτούς που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους». Την ίδια στιγμή ο υπουργός Οικονομικών αναφέρει πως «το κράτος πρέπει να σκέφτεται και τους πολίτες, όχι μόνο τους αριθμούς. Πρέπει να δώσει κάτι, ώστε να μην τους πετάξουν έξω από τα σπίτια τους. Από την πλευρά τους οι τράπεζες πρέπει να σκεφτούν λύσεις για να μπορέσουν οι δανειολήπτες να μείνουν στο σπίτι τους, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα».

Παράλληλα, ο υπουργός Οικονομικών κάνει λόγο για μία χώρα που έχει χάσει την αξιοπρέπειά της, την οποία όπως υποστηρίζει δύσκολα ανακτάς.

«Αλλά αν πετύχουμε να κάνουμε αυτά που πρέπει θα έχουμε πλεονέκτημα στη διαπραγμάτευση για το χρέος» αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο κ. Χαρδούβελης.

Επί της ουσίας οι δανειστές επιτυγχάνουν αυτό που ήθελαν από την αρχή της εισόδου της χώρας στον μηχανισμό στήριξης. Να κατεβάσουν το ποσοστό ιδιοκατοίκησης του πληθυσμού. Αυτή ήταν και οι βασική ενόχληση τόσο του ΔΝΤ όσο και του Βερολίνου: «Δεν είναι δυνατόν οι Έλληνες – μισθωτοί και συνταξιούχοι- να έχουν τόσο μεγάλο ποσοστό ιδιοκατοίκησης» ήταν η μόνιμη επωδός των τεχνοκρατών της τρόικας από την πρώτη μέρα που ήρθαν στην Ελλάδα.

Στόχος τους ήταν να περάσουν τα σπίτια στον έλεγχο χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και όλοι οι Έλληνες να γίνουν ενοικιαστές για να χρωστάνε εφ΄ όρου ζωής χωρίς να υπάρχει η έννοια της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας.

Το σχέδιό τους επετεύχθη με τη βίαιη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης μέσω των μειώσεων στους μισθούς και μέσω της αβάσταχτης φορολογίας.

Την ίδια ώρα τα παπαγαλάκια του συστήματος και οι υποτακτικοί κονδυλοφόροι των δανειστών παρουσιάζουν το παραπάνω σχέδιο ως «σανίδα σωτηρίας» αδιαφορώντας για το επίπεδο ζωής των μισθωτών και των συνταξιούχων αφού πρωτίστως διαπραγματεύονται τα δικά τους επιχειρηματικά θαλασσοδάνεια με τα οποία έστηναν αυτοκρατορίες μέσων ενημέρωσης.

newsbomb.gr

Οι τράπεζες θα νοικιάζουν τα σπίτια στους δανειολήπτες

Σύμφωνα με ρυθμίσεις που εξετάζει η κυβέρνηση, τα νοικοκυριά που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνεια κατοικίας θα πληρώνουν ενοίκιο, αντί για δόση, στις τράπεζες. Οι τράπεζες θα μπορούν να αποκτήσουν την κυριότητα των ακινήτων και να τα νοικιάζουν στους δανειολήπτες.

Βρίσκω πολύ δίκαιο, προοδευτικό και αισιόδοξο πως οι χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες θα κατάσχουν τα σπίτια των δανειοληπτών και, στη συνέχεια, θα τους τα νοικιάζουν.

Από το 2008 ως το 2013, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν δώσει στους τραπεζίτες -σε ρευστό, κρατικές εγγυήσεις κλπ- κεφάλαια ύψους 211,5 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Μπορεί να μην έχω πάρει δάνειο για να αγοράσω σπίτι, ούτε να έχω δικό μου σπίτι -και να μην θέλω να αποκτήσω αν και πιστεύω πως κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να έχει ένα σπίτι που να του ανήκει όσο ζει και να μην μεταβιβάζεται- αλλά, με αφορμή την είδηση πως οι χρεοκοπημένες τράπεζες θα νοικιάζουν στους δανειολήπτες τα σπίτια τους, θέλω κι εγώ να κάνω μια πρόταση:

Να αποκτήσουμε εμείς την κυριότητα των τραπεζών και να τις νοικιάζουμε στους χρεοκοπημένους τραπεζίτες.

Στην χρεοκοπημένη Ελλάδα, τα καταστήματα που πτωχεύουν κλείνουν.

Εκτός από τις τράπεζες.

Και τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

pitsirikos

Διδάσκουμε ζωή, κύριε

της Rafeef Ziadah*

Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή

Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και το όριο λέξεων

Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων που ήδη είχε ξεπεραστεί με στατιστικούς υπολογισμούς του μέτρου ανταπόκρισης

Τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ

Αλλά και πάλι, με ρώτησε, δεσποινίς Ziadah, δεν νομίζετε ότι όλα θα είχαν λυθεί αν απλά σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;

Παύση

Ψάχνω μέσα μου για τη δύναμη να δείξω υπομονή, αλλά η υπομονή δεν βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας μου τη στιγμή που οι βόμβες πέφτουν στη Γάζα

Η υπομονή μόλις μου ξέφυγε

Παύση. Χαμόγελο.

Διδάσκουμε ζωή, κύριε.

Rafeef, μην ξεχνάς να χαμογελάς.

Παύση

Διδάσκουμε ζωή, κύριε

Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, διδάσκουμε ζωή όταν αυτοί έχουν καταλάβει και τον τελευταίο ουρανό

Διδάσκουμε ζωή, αφού μετά τον τελευταίο ουρανό, έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του Απαρτχάιντ

Διδάσκουμε ζωή, κύριε

Αλλά σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή, στριμωγμένο ώστε να χωράει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων

Και απλά πέστε μας μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία

Βλέπετε, δεν είναι πολιτικό το θέμα

Θέλουμε απλά να πούμε στους ανθρώπους για σας και τον λαό σας, οπότε πείτε μας μια ανθρώπινη ιστορία

Μην πείτε τις λέξεις “απαρτχάιντ” και “κατοχή”

Το θέμα δεν είναι πολιτικό

Πρέπει να με βοηθήσετε, ως δημοσιογράφο, να σας βοηθήσω να πείτε την ιστορία σας που δεν είναι πολιτική

Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή

Μήπως να μας πείτε την ιστορία για τη γυναίκα από τη Γάζα που χρειάζεται φάρμακα;

Μήπως εσείς;

Έχετε αρκετά σπασμένα κόκκαλα για να καλύψετε τον ήλιο;

Παραδώστε μου τους νεκρούς σας και δώστε μου τη λίστα με τα ονόματα τους με όριο τις 1200 λέξεις

Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων και να συγκινήσει όσους έχουν αναισθητοποιηθεί απέναντι στο αίμα των τρομοκρατών

Αλλά λυπήθηκαν

Λυπήθηκαν για τις αγελάδες πάνω από τη Γάζα

Κι έτσι, τους δίνω ψηφίσματα του ΟΗΕ και στατιστικές και καταδικάζουμε και θρηνούμε και απορρίπτουμε

Κι αυτές οι δύο πλευρές δεν είναι ισότιμες: κατακτητής και κατακτημένος

Και εκατό νεκροί και διακόσιοι νεκροί και χίλιοι νεκροί

Και ανάμεσα έγκλημα πολέμου και σφαγή, και εξαπολύω λέξεις και χαμογελάω “όχι εξωτική”, χαμογελάω “όχι τρομοκράτης”

Και ξαναμετράω, ξαναμετράω, εκατό νεκροί, χίλιοι νεκροί

Υπάρχει εκεί έξω κανείς;

Θα ακούσει κανείς;

Μακάρι να μπορούσα να θρηνήσω εκεί τα σωματά τους

Μακάρι να μπορούσα να τρέξω ξυπόλυτη σε κάθε καταυλισμό προσφύγων και να αγκαλιάσω κάθε παιδί, να του κλείσω τ΄αυτιά ώστε να μην αναγκάζεται να ακούει τους ήχους από τις βόμβες για το υπόλοιπο της ζωής του, σαν κι εμένα

Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή

Και ακούστε να σας πω,

Τίποτε δεν έκαναν ποτέ τα ψηφίσματα του ΟΗΕ γι’ αυτό

Και κανένα ηχητικό, κανένα ηχητικό, κανένα ηχητικό δε θα τους φέρει πίσω

Κανένα ηχητικό δεν μπορεί να διορθώσει την κατάσταση

Διδάσκουμς ζωή, κύριε

Διδάσκουμε ζωή, κύριε

Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ζωή.

(ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά Jaquou Utopie)

http://anhsyxia.wordpress.com

οι 6 σοφοί γείτονες

Κάποτες, ζούσαν έξι σοφοί γείτονες σ’ ένα χωριό κι αυτοί οι έξι σοφοί γείτονες τα ήξεραν όλα, τα καταλάβαιναν όλα και τα είχαν δει όλα εξόν από κάτι: τη θάλασσα. Μια μέρα, είπαν, λοιπόν, να πάνε να τη δουν. Κίνησαν πρωί πρωί και περπάτει περπάτει έφτασαν σ’ ένα μεγάλο λιβάδι, όπου σ’ αυτό το λιβάδι ήταν σπαρμένο λινάρι κι αυτό το λινάρι ήταν ανθισμένο.
Σαν οι έξι σοφοί είδαν τούτο το μεγάλο γαλάζιο κάμπο, που κυμάτιζε μπροστά τους, φώναξαν χαρούμενοι:
- Η θάλασσα! Η θάλασσα!
Έβγαλαν τα ρούχα τους και βούτηξαν στο λινάρι, για να κολυμπήσουν. Και σαν πέρασε λίγη ώρα, έφτασαν κοντά σ’ ένα βαθύ πηγάδι.
- Θεέ μου, τι βαθύ που είναι! είπε ο ένας από τους σοφούς.
- Ας ευχηθούμε να μην πέσει κανένας μας μέσα, είπε ένας άλλος.
- Κι αν έχει πέσει κιόλας; ρώτησε ο τρίτος.
- Ας το δούμε τώρα δα, πρόσθεσε ο τέταρτος. Εγώ θα κάνω το μέτρημα. Ένας, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε, μέτρησε στα γρήγορα.
Όμως, ξέχασε να μετρήσει και την αφεντιά του.
- Πέντε! Θεέ μου, λείπει ένας.
- Περίμενε μια στιγμή, είπε ο πέμπτος. Θα μετρήσω κι εγώ.
Και μέτρησε και κείνος, δείχνοντας τους άλλους με το δάχτυλο:
- Ένας, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε.
Και ξέχασε κι αυτός να μετρήσει την αφεντιά του.
- Θεέ μου! Ένας μας έπεσε, σίγουρα, στο πηγάδι.
- Να του φωνάξουμε γρήγορα κάτι, είπε ο έκτος κι έσκυψε στα χείλη του πηγαδιού.
- Ε, συ εκεί κάτω, έπεσες μέσα;
- Έπεσες μέσα! αντιλάλησε το πηγάδι.
- Τον ακούσατε; είπε ο έκτος. Πρέπει να τον σώσουμε.
Και στη στιγμή, έβαλαν ένα μεγάλο ραβδί, πέρα για πέρα, στην μπούκα του πηγαδιού. Ο πιο γερός τους κρεμάστηκε στο ραβδί, ο δεύτερος στον πρώτο, ο τρίτος στο δεύτερο, ο τέταρτος στον τρίτο και πάει λέγοντας, όσπου ο τελευταίος άγγιξε τον πάτο. Μα ο πρώτος, που ήταν πιασμένος στο ραβδί, δεν μπορούσε να βαστάξει άλλο το βάρος τους και φώναξε:
- Ε, φίλοι μου εκεί κάτω, μπας και τον βλέπετε κιόλας; Κάντε γρήγορα, γιατί πονάνε τα χέρια μου.
- Δεν καταφέρνω να τον δω, αποκρίθηκε ο τελευταίος, στον πάτο.
- Καλά, κρατηθείτε γερά είπε ο πρώτος, να φτύσω μια στιγμή στη φούχτα μου.
Και λέγοντάς το αυτό, άφησε το ραβδί, για να φτύσει στη φούχτα του. Κι όλοι έπεσαν στον πάτο του πηγαδιού.
Και θα μπορούσαν να έχουν πνιγεί όλοι. Μα, για καλή τους τύχη, ο πάτος του πηγαδιού ήταν άβαθος, δεν χτύπησαν και γλίτωσαν.

για να μπορέσουν να μας πουν

πως έμαθαν στη θάλασσα να κολυμπούν

Παραμύθι από τη Γαλλία

Πηγή: ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ – 400 Παραμύθια από 100 Χώρες, Β’ Τόμος, , Εκδόσεις Ανθολογία, Αθήνα

http://mythoplasieskiafigiseis.wordpress.com

Το πείραμα πέτυχε...μειώθηκε η παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα

"Βουλιάζουν" οι εξαγωγές παρά τη δραματική μείωση μισθών - Στράγγιξε η αγορά: Μειώθηκε περαιτέρω ο δανεισμός σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά

Δε νομίζω να απέτυχαν στον πραγματικό τους στόχο.Μόνο χαζοί θα πίστευαν ότι αυτό το πρόγραμμα οδηγούσε σε ανάπτυξη

Από left.gr

Μια τρύπα στο νερό φαίνεται ότι κατάφεραν οι μνημονιακές κυβερνήσεις με την πολυδιαφημισμένη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Για δέκατο συνεχή μήνα, όπως δείχνουν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, κατρακυλούν οι εξαγωγές και αυξάνεται το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Παρά τις άγριες περικοπές των μισθών, τη μαζική ανεργία και τη γενίκευση της επισφάλειας, οι εξαγωγές έπεσαν και τον Μάιο κατά 8,3%, ενώ το εμπορικό έλλειμμα αυξήθηκε κατά 21,9% υπερβαίνοντας το 1,7 δισ. ευρώ.

Την ίδια ώρα, η ασφυξία επεκτείνεται στην οικονομία, αφού, όπως διαπιστώνει και η Τράπεζα της Ελλάδος, οι τράπεζες δεν χορηγούν ρευστότητα στις επιχειρήσεις για να κινηθεί η οικονομία, ενώ οι φορολογούμενοι καλούνται πληρώσουν δυσβάσταχτους φόρους με αποτέλεσμα να βαλτώνει η αγορά. Η κυβέρνηση παρακολουθεί απαθής τις δυσμενείς εξελίξεις για την ελληνική οικονομία παρά την παραδοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ότι οι μειώσεις των μισθών όχι μόνο δεν βοήθησαν στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, αλλά και έπληξαν την εγχώρια παραγωγή.

Αύξηση 21,9% κατέγραψε το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου το Μάιο

Κατά 21,9% ενισχύθηκε το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας τον Μάιο, ενώ για το α’ πεντάμηνο η ενίσχυσή του έφθασε στο επίπεδο του 9,5%, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της στατιστικής υπηρεσίας η συνολική αξία των εισαγωγών- αφίξεων, ανήλθε στο ποσό των 3.974,9 εκατ. ευρώ τον Μάιο εφέτος έναντι 3.868,2 εκατ. ευρώ τον ίδιο μήνα του 2013, παρουσιάζοντας αύξηση 2,8% (χωρίς τα πετρελαιοειδή, παρουσίασε αύξηση κατά 186,6 εκατ. ευρώ, ή 7,8%).

Η συνολική αξία των εξαγωγών - αποστολών, ανήλθε στο ποσό των 2.250,1 εκατ. ευρώ έναντι 2.453,0 εκατ. ευρώ τον Μάιο 2013, παρουσιάζοντας μείωση 8,3% (χωρίς τα πετρελαιοειδή, παρουσίασε αύξηση κατά 21,1 εκατ. ευρώ, ή 1,5%).

Το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, ανήλθε σε 1.724,8 εκατ. ευρώ έναντι 1.415,2 εκατ. ευρώ τον Μάιο πέρυσι, παρουσιάζοντας αύξηση 21,9% (χωρίς τα πετρελαιοειδή, παρουσίασε αύξηση κατά 165,5 εκατ. ευρώ, ή 16,4%).

Στράγγιξε η αγορά - Μειώθηκε περαιτέρω ο δανεισμός σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος (ΤτΕ) οι χορηγήσεις προς τον ιδιωτικό τομέα εμφάνισαν τον Ιούνιο μείωση κατά 3,5% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2013. Υπενθυμίζεται ότι την ίδια μείωση είχαν καταγράψει και τον Μάιο. Η καθαρή ροή της συνολικής χρηματοδότησης προς τον εγχώριο ιδιωτικό τομέα ήταν αρνητική κατά 324 εκατ. ευρώ (Ιούνιος 2013: αρνητική καθαρή ροή 212 εκατ. ευρώ).

Πιο αναλυτικά, η καθαρή ροή της χρηματοδότησης προς τις επιχειρήσεις, τον Ιούνιο του 2014, ήταν αρνητική κατά 266 εκατ. ευρώ και ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής διαμορφώθηκε σε -4,7%, από -4,5% τον Μάιο του 2014.

Ειδικότερα, ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής της χρηματοδότησης των μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων διαμορφώθηκε σε -4,7%, από -4,4% τον προηγούμενο μήνα και η καθαρή ροή της χρηματοδότησής τους ήταν αρνητική κατά 319 εκατ. ευρώ (Ιούνιος 2013: αρνητική καθαρή ροή 42 εκατ. ευρώ). Ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής της χρηματοδότησης των ασφαλιστικών επιχειρήσεων και των λοιπών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων διαμορφώθηκε σε -4,1%, τον Ιούνιο του 2014, από -5,2% τον προηγούμενο μήνα.

Η καθαρή ροή της χρηματοδότησης προς τους ελεύθερους επαγγελματίες, αγρότες και ατομικές επιχειρήσεις, τον Ιούνιο του 2014, ήταν θετική κατά 71 εκατ. ευρώ και ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής της διαμορφώθηκε στο 1,5%, από 1,0% τον προηγούμενο μήνα.

Τέλος, αρνητική κατά 128 εκατ. ευρώ ήταν η καθαρή ροή χρηματοδότησης προς τους ιδιώτες και τα ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά ιδρύματα, τον Ιούνιο του 2014 και ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής διαμορφώθηκε στο -3,0%, αμετάβλητος σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα.

Έτσι το χρέος των νοικοκυριών σε στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια υποχώρησε στο τέλος Ιουνίου στα 98,8 δισ. ευρώ. Οι χορηγήσεις των στεγαστικών δανείων μειώθηκαν κατά 3,2% και των καταναλωτικών δανείων κατά 2,7%.
anemosantistasis