Sex, Drugs και Λογιστική

http://e-cynical.blogspot.gr

Στα προηγούμενα χρόνια προσπάθησα αρκετές φορές να φανταστώ ποιες θα ήταν αυτές οι νέες ανεξερεύνητες περιοχές στις οποίες θα πατούσε η παγκόσμια ανάπτυξη για τις επόμενες δεκαετίες. Κάθε εποχή, κάποια στιγμή έβρισκε τις δικές της και πορευόταν μέχρι να τις εξαντλήσει και να πάει για άλλα. Η λεγόμενη βιομηχανική εποχή πάτησε στον ατμό και τον ηλεκτρισμό, η μεταπολεμική πάτησε στα χαλάσματα τα οποία έπρεπε να ξαναχτίσει, κι όταν κι αυτά είχαν τελειώσει στράφηκε στο φτηνό χρήμα και το δανεισμό, που κιαυτά μάς τελείωσαν με πάταγο λίγο πριν.

Και μετά τι; Οι πράσινες τεχνολογίες αποδείχτηκαν αρκετά ακριβές για να δώσουν το boom που ευαγγελίζονταν, ενώ βαίνει συρρικνούμενη και η συνεισφορά των υπολογιστών στην ανάπτυξη. 

Κάποιες τρελλές ιδέες άρχισαν να περνούν απ' το μυαλό μου, όπως ανάπτυξη στο εργαστήριο και εμπορία ανθρώπινων οργάνων, μιας και ζήτηση υπάρχει και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο, κι απ' ότι φαίνεται και οι δυνατότητες των εργαστηρίων να ανταποκριθούν, υπάρχουν. Τις απόψεις μου αυτές τις είχα εκθέσει πριν τέσσερα χρονάκια, στη "Νέα Αγορά των Ανθρώπων".

Έπεσα έξω εν μέρει, αλλά όχι εντελώς. Η εμπορία ανθρώπινων οργάνων είναι μια παράνομη ακόμα δραστηριότητα, αλλά αν γινόταν νόμιμη ποιος δεν θα συμφωνούσε με την ευεργετική της συμβολή στην ανάπτυξη και το ΑΕΠ; Και για να το πάμε ακόμα μακρύτερα, δεν θα είχε να ωφεληθεί η ανθρωπότητα αν όλες οι παράνομες δραστηριότητες γίνονταν ως δια μαγείας νόμιμες;

Μεταξύ μας, άλλο πράγμα η ανάπυξη γενικά μιας οικονομίας και άλλο πράγμα η μεγέθυνση του ΑΕΠ. Την πρώτη την βλέπουμε με τα μάτια μας και την αισθανόμαστε στην τσέπη μας, ενώ τη δεύτερη την βλέπουμε στους προυπολογισμούς και όχι πάντα στην τσέπη μας. Όμως αυτή η δεύτερη θαρρείς και μετράει πιο πολύ, γιατί ο ανταγωνισμός των οικονομιών μεταξύ τους γίνεται βάσει προσυμφωνημένων δεικτών, όπως επίσης και οι αξιολογήσεις από τους γνωστούς οίκους, όπως επίσης και οι κατατάξεις των χωρών σε διάφορους πίνακες του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ, της Eurostat κλπ, όπως επίσης και οι βιωσιμότητες των χρεών, μιας και έτσι μειώνονται οι λόγοι χρέους/ΑΕΠ για τους οποίους ξεραίνουμε το σκατό μας και το κάνουμε παξιμάδι.

Αυτη η απλή, όσο και μεγαλοφυής αναγνώριση, μάς δείχνει και το δρόμο. Αντί να σκοτωνόμαστε να βρούμε τρόπους να γεννήσουμε εισόδημα, μπορούμε κάλλιστα να το δημιουργήσουμε άνετα, άκοπα, ανέξοδα, και προπαντός δημιουργικά, στο Εxcel. Αντί να τρομάζουμε τις αγορές με το χρέος μας, απλά το συρρικνώνουμε αυξάνοντας το ΑΕΠ.

Αυτή την τόσο τολμηρή ιδέα λοιπόν, την κάνει σήμερα πράξη η Ευρώπη. Επειδή, όσο και να χτυπιέται, όσες θεωρίες και να σκαρφιστεί, η λιτότητα δεν φέρνει ανάπτυξη, κι ό έρμος ο δείκτης του ΑΕΠ δε λέει να ξεκολλήσει απ' το μηδέν με φυσικά μέσα, βάζει μπροστά τα τεχνητά. Δηλαδή, χεράκι στα spreadsheets εισάγοντας στη λούφα και τα έσοδα, κατ' εκτίμηση ή φανταστικά, από ροζ, γκρίζες και μαύρες δραστηριότητες. Ακολουθεί δηλαδή, με κάποια καθυστέρηση αυτό που είχε κάνει ήδη πράξη ο Αλογοσκούφης, επιβεβαιώνοντας το ρητό ότι “όταν εμείς αυξάναμε το ΑΕΠ, οι άλλοι τη βγάζανε στα δέντρα με τα βελανίδια”.

Για όσους δεν το αντελήφθησαν, στους επόμενους μήνες όλες οι χώρες της ΕΕ που δεν έχουν ακόμα συμπεριλάβει στους υπολογισμούς του ΑΕΠ τους τα έσοδα από την πορνεία, τα ναρκωτικά, τη λαθρεμπορία, (τσιγάρα, μπάφους, κόκες, αλκοόλ, αντιλαμβάνεστε τα λοιπά), και άλλες παράνομες δραστηριότητες, θα πρέπει να το πράξουν άμεσα, μέχρι το Σεπτέμβρη το πολύ, όπως προστάζει η έκδοση 2010 του ESA.

Η Ιταλία, το έχει κάνει ήδη πράξη και είδε το 2012, το ΑΕΠ της να αυξάνεται ως δια μαγείας κατά 11%, με τη βούλα κιόλας της Eurostat, η οποία από το θρόνο της τσατσά επιβλέπει αν όλα πάνε ρολόι στο μπουρδέλο της Ευρώπης. Χάρις λοιπόν στις πουτάνες της via Veneto ο αγαπητός Matteo Renzi θα μπορεί να παινεύεται στη ματρόνα Μέρκελ ότι κατάφερε να κατεβάσει τα ελλείμματα κάτω του 3% και το χρέος κατά ένα ανάλογο ποσοστό. Όταν η Ιταλία είχε προτρέξει να κάνει το ίδιο το 1987, είχε δει το ΑΕΠ της να φουσκώνει κατά 18%. Έτσι, λοιπόν, αν δείτε ξαφνικά το χρέος της Ιταλίας από το 132% να κατρακυλάει πολύ κάτω του 100%, θα ξέρετε τις αιτίες. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ιταλίας η γκρίζα οικονομία της Ιταλίας είναι ανάμεσα στο 16.3%-17.5%. Η μαύρη, ...ανυπολόγιστη. Το Η.Β. θα προσθέσει περί τα $16.7 δισ.

Η Eurostat, που ξέρει απ' αυτά, υπολογίζει ότι αν συνυπολογιστούν στο ΑΕΠ όοολες οι παράνομες δραστηριότητες, οι ευρωπαικές οικονομίες θα εμφανίσουν ρυθμούς ανάπτυξης κοντά στο 2.4%, και έτσι θα ξεπεράσουν την Αμερική, που εδω και 2 χρόνια τρώνε τη σκόνη της. Για το Η.Β το νούμερο θα είναι μεγαλύτερο κατά 3%-4%, ενώ ακόμα μεγαλύτερο όφελος αναμένεται να έχουν η Σουηδία και η Φιλανδία, διότι ως γνωστόν, οι χώρες αυτές αποτελούν υπόδειγμα. Ακόμα και στα “μαύρα”.

Η ντιρεκτίβα της Eurostat ήρθε λουκούμι στην κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία ετοιμάζει πυρετωδώς νομοσχέδια για την ενθάρρυνση της πορνείας, του trafficking, του κοντραμπάντο, της δουλεμπορίας, η οποία σημειωτέον κάνει τρελλούς τζίρους, που είναι κρίμα να πηγαίνουν χαμένοι και να μην βοηθούν την παρτίδα, τώρα που ο κακός Σόιμπλε την απειλεί με ένα τρίτο μνημόνιο. Επίσης, θα υπάρξει πρόβλεψη να ανοίξουν και οι φυλακές, γιατί είναι τρεις φορές κρίμα ένας τέτοιος θησαυρός να αφήνεται ανεκμετάλλευτος, τώρα στα δύσκολα.

Κι έτσι εξηγείται και η βεβαιότητα του ΔΝΤ ότι το χρέος από 187% που είναι σήμερα θα κατέβει κάτω του 120% το 2020. Με την παραοικονομία στην Ελλάδα να τρέχει στο 25% του ΑΕΠ, ο στόχος αυτός είναι κάτι παραπάνω από εφικτός. 

3 σχόλια:

spiral architect είπε...

Δες το ωμά: Μαφιόζοι οι μεν μαφιόζοι και οι δε. Υπάλληλοι απ' τη μια, εντολείς απ' την άλλη. Δεν πρέπει κάποτε να συνεργαστούν, αντί να κάνει ο ένας ότι δεν ξέρει τι κάνει ο άλλος;
Εχω την αίσθηση πάντως ότι, ο μαύρος τζίρος θα πέσει, γιατί πια θα καταγράφεται και θα συνυπολογίζεται στο ΑΕΠ.
Τέλος πάντων, ας γίνει ότι πρέπει να γίνει, γιατί η ανάπτυξη δεν περιμένει. Αν είναι να' ρθει θε να' ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει ...

3 Ιουνίου 2014 - 8:52 π.μ.

Emmanuel Goldstein είπε...

Παλιά αναρωτιόμουνα που στο καλό ξέρουν πόσο είναι το μαύρο χρήμα, μετά όμως σκέφτηκα οτι αυτοί είναι που το διακινουν, έ δε θα ξέρουν και πόσο είναι...

3 Ιουνίου 2014 - 11:20 μ.μ.

cynical είπε...

A! έχει μεγάλη πλάκα. Ο zerohedge περιγραφει πως υπολογιζουν οι εγγλεζοι το χρημα απο τους ναρκεμπορους και τις πουτανες αφου προφανως δεν τα δηλωνουν στις δηλωσεις τους.

στο How Britain Calculates Its Hooker "GDP Boost"

Οσο για το μαυρο χρημα της ΕΕ, πριν καμποσο καιρο το υπολογιζαν στο 1 τρις. Χθες προχθες ειδα δημοσιευμα που το κατεβαζε 10 φορες κατω.
Κοινως, οτι θυμουνται χαιρονται.

Ειναι τοσο ανικανοι, που ακομα και οι ιδιοι να το διακινουν δεν μπορουν ουτε στοιχειωδως να το υπολογισουν.

ΜΠΡΑΒΟ ΣΕΡΓΙΟ

By πέμπτο κύμα

Μπράβο μαλάκα Σέργιο που θα κάθεσαι και θα χαζεύεις ένα τόπι την ώρα που ότι δικαιώματα είχες αποκτήσει με αγώνες σου αφαιρούνται με το έτσι θέλω από μειοψηφούσες κυβερνήσεις.

 

Μπράβο μαλάκα Σέργιο που θα πανηγυρίζεις για μια ομάδα ποδοσφαίρου που θα παίζει στα -βαμμένα από το αίμα φτωχών ξεσπιτωμένων- γήπεδα της βραζιλίας.

 

Μπράβο μαλάκα Σέργιο που θα κάθεσαι και θα τρως εναγωνίως τα νύχια σου στο κόρνερ που κέρδισε η ομαδάρα, την ίδια στιγμή που σφυρίζεις αδιάφορα βλέποντας την κοινωνία στην οποία ζεις να έχει μετατραπεί σε μια ζούγκλα από αμόρφωτους δολοφόνους φασίστες.

 

Μπράβο μαλάκα Σέργιο. Κάτσε μπροστά στην τηλεόρασή σου και αποθέωσε αυτούς που σου έχουν εξουσιοδοτήσει να έχεις για ήρωες και μη γυρίσεις να κοιτάξεις όλους αυτούς που παλεύουν στους δρόμους για εσένα και για τα δικαιώματά σου μαλάκα Σέργιο.

 

ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΜΑΛΑΚΑ ΣΕΡΓΙΟ.

 

 

πηγή: Wonder JLAW 3

 

το βρήκαμε εδώ: Ληγμένα

 Κι ενώ σε λίγο καιρό αρκετοί θα μιλούν σε όλο τον κόσμο για το Παγκόσμιο Κύπελλο, στη Βραζιλία η πραγματική εικόνα που υπάρχει στην χώρα έχει εξαφανιστεί απ’ όλα τα ΜΜΕ.
Η αστυνομική βία και καταστολή που υπάρχει σ’ αυτή την χώρα μόνο σε τριτοκοσμικές στυγνές δικτατορίες μπορεί να συναντηθεί.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η Διεθνής Αμνηστία υποστηρίζει ότι περίπου 2.000 άνθρωποι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους στην Βραζιλία εξαιτίας της αστυνομικής βίας.

Βραζιλία : Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου 2014 Γρασίδι, Bussines και αίμα

by Mavri Vanilia • 03/06/2014 • 

Βραζιλία. Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου 2014 Γρασίδι, Bussines και αίμα

“Θέλουμε φαγητό και όχι ποδόσφαιρο” (σύνθημα σε τοίχο) 

Από τις αρχές του Ιούνη, στη χώρα της Σάμπα, του καρναβαλιού, του ποδοσφαίρου αλλά κυρίως της φτώχειας, έχει ξεσπάσει μια μεγαλειώδης εξέγερση από χιλιάδες Βραζιλιάνους, εναντίον του Μουντιάλ που φέτος το καλοκαίρι θα διοργανωθεί εκεί. Με κύρια συνθήματα “θέλουμε, φαγητό, στέγη, εκπαίδευση και υγεία αντί για γήπεδα και μπάλα”, οι αγωνιζόμενοι πληβείοι των φαβέλας, οι ανέστιοι και οι ιθαγενείς που ξεριζώνονται από τη γη τους – προκειμένου να χτιστούν φαραωνικά γήπεδα ποδοσφαίρου – έχουν εξεγερθεί και με καθημερινές σχεδόν συγκρούσεις με τη πιο διεφθαρμένη αστυνομία του πλανήτη, μάχονται για την αξιοπρέπειά τους και το δικαίωμα στη ζωή ενάντια στη συνεχιζόμενη εξαθλίωση τους.

Στις κεντρικές πόλεις της αχανούς χώρας, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώνουν και επιτίθενται σε καπιταλιστικά κτήρια, τράπεζες και τις αστυνομικές ορδές. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές έβγήκαν στους δρόμους των 16 μεγαλύτερων πόλεων της χώρας. Μόνο στο Ρίο ντε Τζανέιρο, οι διαδηλωτές ξεπέρασαν τις 300.000. Στο Ρίο, στην Μπραζίλια και στο Σάο Πάολο οι διαδηλωτές πολιόρκησαν τα τοπικά κοινοβούλια ανεβαίνοντας στις ταράτσες και προσπάθησαν να εισβάλλουν από τα παράθυρα. Πυρπόλησαν τράπεζες και αναποδογύρισαν αυτοκίνητα. Η απάντηση από το κράτος η γνωστή συνταγή: χημικά και πλαστικές σφαίρες από τις ειδικές δυνάμεις της στρατιωτικής αστυνομίας. Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν αρχικά για την αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς και τις υπέρογκες δημόσιες δαπάνες για την οργάνωση του Μουντιάλ 2014. Ειδικές δυνάμεις της στρατιωτικής αστυνομίας διέλυσαν το πλήθος κάνοντας χρήση δακρυγόνων και σφαιρών από καουτσούκ και προχώρησαν σε μεγάλο αριθμό συλλήψεων. Οι διαδηλώσεις είναι οι μεγαλύτερες που έχει γνωρίσει η χώρα μετά το 1992, όταν ξέσπασε κύμα λαϊκής οργής κατά της διαφθοράς της κυβέρνησης του τότε προέδρου Φερνάντο Κολόρ ντε Μέλο, ο οποίος παραιτήθηκε κατά τη διάρκεια της πολιτικής του δίκης στη Γερουσία. Οι διαδηλωτές οργανώθηκαν μέσω των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, στην πλειονότητα νέοι, κατέβηκαν στους δρόμους. Πρόκειται για νέους κυρίως που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του στα πολιτικά κόμματα. Φυσικά πρωταρχικό ρόλο στις συγκρούσεις παίζει το Αναρχικό μαύρο μπλόκ.

Βραζιλιάνοι: «Μην έρθετε για το Μουντιάλ»

Οι πολιτικοί με τις παχυλές αμοιβές, που δίνουν δουλειές και τζάμπα ταξίδια στους συγγενείς τους, βρέθηκαν από την αρχή στο στόχαστρο. Η κοινωνική ανισότητα και το τεράστιο κόστος της διοργάνωσης του Μουντιάλ και των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ανάμεσα στα βασικά ζητήματα που θέτουν οι διαδηλωτές, μαζί με τη διαφθορά, το έγκλημα και την αστυνομική βία. Στο επίκεντρο των διαδηλώσεων τοποθετήθηκε και ο πρόσφατος αγώνας της Εθνικής Βραζιλίας με αυτή του Μεξικό. Το γήπεδο μετατράπηκε σε μια οργισμένη “κραυγή” αφού για τα περίπου 12 δισ. δολάρια που εκτιμάται ότι θα διατεθούν μόνο για το Μουντιάλ του 2014, όταν την ίδια στιγμή υπάρχουν μεγάλες «τρύπες» στις κοινωνικές δαπάνες, η κοινωνική ανισότητα εντείνεται και σχεδόν 50 εκατ. Βραζιλιάνοι ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.

Αναμφίβολα το ποδόσφαιρο έχει χαρίσει πολλές όμορφες στιγμές στους Βραζιλιάνους, δίνοντάς τους την ευκαιρία να πανηγυρίσουν τις επιτυχίες των ομάδων τους και πάνω από όλα της εθνικής τους. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς κατεβαίνουν στους δρόμους και τα στάδια για να διαμαρτυρηθούν και να συγκρουστούν. Κι αυτό είναι κάτι που δεν αρέσει σε πολλούς, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται και ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (FIFA), Γιόζεφ Μπλάτερ, ο οποίος βλέπει να απειλείται μια επιχείρηση με τζίρο εκατοντάδων εκατομμυρίων, που υπόσχεται πολλά κέρδη. «Η Βραζιλία μας ζήτησε αυτό το Μουντιάλ. Δεν την υποχρεώσαμε να το αναλάβει. Ηξεραν ότι, προκειμένου να το διοργανώσουν, θα έπρεπε να κατασκευαστούν στάδια», δήλωσε ο Μπλάτερ, ζητώντας ουσιαστικά τον τερματισμό των διαδηλώσεων με κάθε μέσο. Ο Αυτοκράτορας του επαγγελματικού παγκόσμιου ποδοσφαίρου μπορεί να βλέπει τα υπέρογκα κέρδη να απειλούνται από την εξέγερση του Βραζιλιάνικου λαού, το ποδόσφαιρο όμως δεν μπορεί να αποσιωπήσει την τεράστια ανάπτυξη του κεφαλαίου στα χέρια λίγων, τις αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης και στις τιμές των ΜΜΜ και γενικότερα τη φτώχεια που απλώνεται στις φτωχογειτονιές της Βραζιλίας.

Εκτός από τον Μπλάτερ, ένας ακόμη δούλος του χρήματος και κάποτε ποδοσφαιρικό ίνδαλμα, ο αποκαλούμενος σήμερα “κύριος master card” Πελέ, κάλεσε τους χιλιάδες διαδηλωτές να φύγουν από τους δρόμους και να αφοσιωθούν στο ποδόσφαιρο. Σε μια σύντομη τηλεοπτική του εμφάνιση στο δίκτυο O Globo TV, ο Πελέ δήλωσε: «Ας ξεχάσουμε όλη αυτή την αναταραχή που συμβαίνει στη Βραζιλία, όλες αυτές τις διαδηλώσεις και ας θυμηθούμε ότι η εθνική μας ομάδα είναι η χώρα μας και το αίμα μας». Αυτές οι δηλώσεις εξόργισαν τους Βραζιλιάνους με αποτέλεσμα να τον χλευάσουν χωρίς… έλεος στα social media. Αντίθετα ένας άλλος μεγάλος Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής (που έχει περάσει και από τα ελληνικά γήπεδα) ο Ριβάλντο τάχθηκε στο πλευρό των Βραζιλιάνων διαδηλωτών και ενάντια στη σπατάλη του Παγκοσμίου Κυπέλλου: «Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν ελλείψεις σε νοσοκομεία και σχολεία και να ξοδεύονται τόσα εκατομμύρια για να φιλοξενήσουμε το Μουντιάλ. Εχει δίκιο ο κόσμος που διαμαρτύρεται για την κοινωνική αδικία», τόνισε ο 41χρονος Βραζιλιάνος που όπως θύμισε, έχει ακόμα έναν λόγο να θυμώνει: «Ακόμα υποφέρω όταν σκέφτομαι πως ο πατέρας μου πέθανε, επειδή δεν υπήρξε έγκαιρη διακομιδή στο νοσοκομείο, επειδή δεν υπήρχαν ασθενοφόρα. Ας δίναν αυτά τα χρήματα για το λαό!»

Το Μουντιάλ εξαθλιώνει από όπου περνά

Έχουν περάσει μόνο τέσσερα χρόνια από το προηγούμενο μουντιάλ που διοργανώθηκε στη Νότια Αφρική, ένα μουντιάλ που βάφτηκε στο αίμα από τους εκατοντάδες θανάτους εργατών που έχτιζαν τα ποδοσφαιρικά στάδια, τις δολοφονίες απεργών από την Νοτιοαφρικανική αστυνομία στις διαδηλώσεις στις οποίες απαιτούσαν τα δεδουλευμένα τους και η εξαθλίωση συνεχίζει να υπάρχει σε κάθε χώρα που αναλαμβάνει τη μεγαλύτερη εμπορικά αθλητική διοργάνωση του πλανήτη.

Το 2022 το Εμιράτο του Κατάρ έχει αναλάβει το επόμενο μουντιάλ (πληρώνοντας και λαδώνοντας αδρά στελέχη της FIFA) και ήδη οι επιπτώσεις στους φτωχοδιάβολους έχουν αρχίσει να υφίστανται. Στις 4/10/13 διαδήλωση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε έξω από τα γραφεία όπου διενεργείται το συμβούλιο της FIFA στη Ζυρίχη, με τους διαδηλωτές να διαμαρτύρονται για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας των μεταναστών στο Κατάρ ενόψει του Μουντιάλ του 2022. Οι διαδηλωτές κρατούσαν κάρτες που ανέφεραν: «Όχι στο Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς εργασιακά δικαιώματα» μαζί με ένα πανό που είχε το ίδιο μήνυμα. Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές μέσα από τις σελίδες της Άπατρις σχετικά με την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, τα τεράστια κέρδη που αυτό αποφέρει στους επιχειρηματίες που επενδύουν σε αυτό, καθώς και τη πλήρη χειραγώγηση του πλήθους μέσα από συνδέσμους-στρατούς προβατοποιημένων οπαδών. Το μήνυμα που μεταδίδουν οι χιλιάδες των εξεγερμένων Βραζιλιάνων είναι στο ίδιο πλαίσιο: “ Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, εξαθλιώνει, χειραγωγεί και κυρίως σκοτώνει”. Δεν ξεχνάμε ότι σε αυτό το πανηγύρι των πολυεθνικών θα λάβει μέρος και η Εθνική Ελλάδας, της υπερχρεωμένης χώρας, της οποίας οι πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων μπορεί να έχουν “Βραζιλιανοποιήσει” το λαό της, αλλά λεφτά για υπερατλαντικά ταξίδια και χλιδάτες διακοπές (με σαμπάνια, χαβιάρι, κόκα και μοντέλες) των κρατικοδίκαιων κηφήνων της συνεχίζουν να βρίσκονται και να υπάρχουν

Η βιτρίνα του θεάματος με το καρναβάλι της ανάπτυξης και την λατρεία του ποδοσφαίρου θα σπάσει από τους φτωχοδιάβολους που δεν έχουν ούτε τα βασικά για την επιβίωση τους στις αμέτρητες φτωχοσυνοικίες της χώρας.

Η αρχή έγινε. Ο πραγματικός αγώνας διεξάγεται στους δρόμους ενάντια σε θέαμα, κράτος και αστυνόμους.

Ένας navajo 3 Antifa

*Δημοσιεύτηκε στο φύλλο 24 (χειμώνας 2014) της εφημερίδας δρόμου Άπατρις

Η γοητεία της καταστροφής…

Νομίζετε πως το πλέον επικίνδυνο είδος είναι ο ψηφοφόρος ενός ακραίου κόμματος? Ενας φανατικός οποιασδήποτε πολιτικής ή θρησκευτικής παράταξης? Πως είναι ο αδιάφορος? Ο φιλοτομαριστής? Ο…

βίαιος ο εγκληματίας? Ισως κάποτε να ίσχυε αυτό. Τώρα έχουμε προχωρήσει πιο πέρα. Η ανθρωπότητα βαδίζει πλέον στο μονοπάτι που έχει χαράξει κάποιος ψυχοπαθής σαδιστής κατά συρροήν εγκληματίας, που ηδονίζεται να βλέπει .. πόνο, φόβο, ολική καταστροφή.

by…Συνήθης Ύποπτος

Οι πνευματικά τεμπέληδες , φοβιτσιάρηδες,  οι ανόητοι άνθρωποι στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν είναι τίποτα περισσότερο από κύτταρα κουρασμένα, εξουθενωμένα, αρνούμενα να κάνουν την οποιαδήποτε δουλειά μέσα σ΄αυτό το κουφάρι που σαπίζει βγάζοντας μια μπόχα. Λόγια ενός καταθλιπτικού, τρελλαμένου ατόμου που δεν μπορεί να “ψαρέψει” τη χαρά της ζωής? Ισως έτσι να σκεφτείς διαβάζοντας πρόχειρα αυτές τις γραμμές. Αλλά είναι έτσι? Αλήθεια? Για να κάνουμε ένα γύρο, νοερό, πάνω από το σιωπηλό πλανήτη, να ταξιδέψουμε από τη μια άκρη μέχρι την άλλη, και να δούμε όλο το σώμα μέσα στο οποίο κατοικούμε σε τι κατάσταση έχει φτάσει. Είναι πάντα όμορφο. Με απίστευτα χρώματα, μυρουδιές, γεύσεις, ένα θαύμα του ουρανού, μια ασύληπτη ζωγραφιά… μόνο που μόλις σκίσεις λίγο από τη σάρκα, ξεπροβάλλει από μέσα η μπόχα του ανθρωποκύτταρου. Σε όλο της το μεγαλείο. Ξεπροβάλλει κάθε είδους ανωμαλία που μολύνει οτιδήποτε αγγίξει. Ξεπροβάλλει η κορωνίδα της δημιουργίας που αντί για βασιλιάς μοιάζει μ΄ενα σκιάχτρο ντυμένο με βασιλικό μανδύα και κορώνα.
Καθισμένοι στη σκοτεινή αίθουσα ενός κινηματογράφου, οι άνθρωποι κοιτάνε χωρίς ανάσα κάθε ταινία που δείχνει … το τέλος τους! Φτιάχνουν αποθέματα για όταν θα επιζήσουν με όλους τους άλλους να έχουν εξαφανιστεί. Ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στη γη σε εκατομμύρια μυαλά πλέον δεν μοιάζει ένα τρομακτικό ενδεχόμενο αλλά μια ΛΥΤΡΩΣΗ.
Αν υπάρχει μια λέξη φωλιασμένη μέσα στις ανθρώπινες ψυχές τόσο βαθειά που να μην αντιλαμβάνεται καν ο κάτοχος την ύπαρξή της είναι αυτή.
ΛΥΤΡΩΣΗ. Μέσα σ΄ενα μοναχικό, απόλυτα σιωπηλό τοπίο. Οι περισσότεροι νομίζουν πως έχουν έλλειψη από λεφτά. Από”πράγματα” που λείπουν. Από φλογερούς έρωτες. Από δικαιοσύνη Εκδίκηση. Πάθος. Ζωή που να μοιάζει με έκρηξη η κάθε μέρα της. Νομίζουν πως έχουν έλλειψη από δόξα, φήμη,  τα θέλουν όλα κι όλα λείπουν. Αυτό που με φοβίζει είναι πως σε όλα αυτά μέσα ψάχνουν κάτι που μπορούν να θυσιάσουν τα πάντα για να το έχουν… Την ησυχία τους. Την ησυχία τους που εκφράζεται στη πιο θλιβερή μορφή της όταν παριστάνουν τους πολίτες ενός κράτους, και στην πιο άγρια μορφή της όταν δολοφονούν τους υπόλοιπους για να την αποκτήσουν.
Το τραγικό είναι πως αυτά  τα θέλω,  δεν είναι τίποτα περισσότερο από εκφράσεις της ίδιας φασαρίας. Αυτού του ατέλειωτου ανόητου βουητού που συνηθίζουμε να ονομάζουμε πολιτισμό. Αυτά τα ΟΛΑ είναι ένα βουνό από σκουπίδια που αδυνατεί ο κουρασμένος και ηττημένος από τον ίδιο του τον ευαυτό άνθρωπος, να αποβάλλει. Για να μην τρελλαθεί, τα ονομάζει τα απαραίτητα.  Με την πραγματική ουσία της ύπαρξής του, θαμενη σε κάποια άκρη του μυαλού να μουχλιάζει , αξιολογεί το ασήμαντο με διάφορα επίπεδα σημασίας για να κρατιέται από κάπου στην άβυσσο που αιωρείται αιώνια, χωρίς τέλος. Τα αγκαλιάζει μέσα στην ασημαντότητά τους, στη φτήνεια τους και τους δίνει μια φανταστική αξία, που δεν ισχύει πουθένα μέσα στο σύμπαν εκτός από το εφιαλτικό τοπίο που το συντηρεί έτσι μαζοχιστικά, γνωρίζοντας βαθειά μέσα του πως είναι η καταδίκη κάθε δυνατότητας από την αληθινή χαρά της ΥΠΑΡΞΗΣ.
Κοιτάζοντας γύρω μου δεν βλέπω κόμματα, θρησκέιες, παρατάξεις ή οργανώσεις. Βλέπω μόνο παραιτημαίνους ανθρώπους, κουρασμένους, ηττημένους που συναθροίζουν σε ομάδες την προσωπική τους ερημιά. Κι όταν ακούγεται πλέον ένα σενάριο καταστροφής, της αποκάλυψης που θα έρθει, με οποιοδήοτε τρόπο, βλέπεις κάτι ματάκια να ξυπνάνε από το λήθαργό και ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ σαν να είναι το τέλος των πάντων,  η τελευταία έξοδος ελπίδας.
Το πλέον αναμασημένο σενάριο συνωμοσίας είναι πια εκείνοι οι κακοί που μηχανεύονται κάθε τρόπο για να εξολοθρεύσουν την ανθρωπότητα. Να ετοιμάσουν τη μαζική γεννοκτονία του ανθρώπινου είδους. Να μείνουν ελάχιστοι κι εκλεκτοί. Ταινίες, βιβλία, το διαδίκτυο, ο εναλλακτικός τύπος, τα “απαγορευμένα” βιβλία, προσφέρουν μια απίστευτη ποικιλλία από τρόπους αυτής της μαζικής εξόντωσης. Το νερό που πίνουμε, το φαί μας, η θάλασσα, ο άερας που ψεκάζουν, τα δηλητηριασμένα εμβόλια, οι δολοφόνοι γιατροί, οι μυστικές λέσχες που τρώνε παιδάκια και αποτελούνται από τους δαίμονες που ξεπετάχτηκαν από τη πιο βαθειά κόλαση…. κι απάντηση γιατί ο άνθρωπος δεν κάνει ΤΊΠΟΤΑ ΠΛΕΟΝ για να αντισταθεί σ΄αυτά τα απίστευτα σενάρια φρίκης, είναι πως δεν το ξέρει. Πως είναι κλεισμένος στο σπήλαιο του Πλάτωνα ή στο Μάτριξ, πως τον έχουν αποβλακώσει τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, η προπαγάνδα τα χημικά που τρυπώνουν στο φαί του και στον αέρα που αναπνέει….
Νομίζω πως συμβαίνει κάτι χειρότερο. Το επίπεδο συλλογικότητας, το επίπεδο ομοψυχίας και κοινής προσπάθειας, κοινού αγώνα για το χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου, έχει πέσει τόσο κάτω από το μηδέν, αν υπήρξε ποτέ στ΄αλήθεια, γιατί πιστεύω πως αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν ούτε καν σαν σημείωση μέσα στο ανθρώπινο dna, ώστε η μόνη γοητεία που κυριαρχεί πλέον να είναι η γοητεία της καταστροφής. Ενός κακού θεού που θα ισοπεδώσει την αμαρτωλή ανθρωπότητα σε 24 ώρες…Οι επαναστάσεις που θα ανέτρεπαν τα πάντα μοιάζουν πλέον πολύ κουραστικές γιατί τελικά θα επιζήσουν πολλοί και πάλι σκ@τά θα τα κάνουν όλα….
Οι φιλοδοξίες για ομαδικές προσπάθειες αντίδρασεις, για ομαδικές εξεγέρσεις στην οποιαδήποτε αδικία θεωρεί κάποιος πως ισχύει, μοιάζουν μ΄εκείνες τις αστείες σκηνές που κάποιος φωνάζει ξεκίνα εσύ και θα σε ακολουθήσω και περιμένει, άδικα, γιατί και όλοι οι άλλοι το ίδιο περιμένουν. Να ξεκινήσει ο άλλος. Γιατί σ΄αυτό το σημείο που βρισκόμαστε αθώα εμπιστοσύνη σε κάτι ή σε κάποιον έχουν μόνο τα παιδιά που δεν έχουν μπουσουλίσει ακόμα..
Να ξεμπερδεύουμε με τους κακομούτσουνους
Να ξεμπερδεύουμε με τους περισσευούμενους.
Δεν είναι ρατσισμός αυτό που απλώνεται, δεν είναι το μίσος μιας ράτσας για την άλλη, το μίσος ενός λαού για έναν άλλο, ή μιας κατηγορίας ανθρώπων για μια άλλη κατηγορία. Είναι δεν μπορώ να βλέπω ούτε τα συκώτια μου πλέον χωρίς να ταράζομαι… Δεν νομίζω πως οδηγούμαστε σε μια εποχή που ζήσαμε στο παρελθόν, σκοτεινή γιατί φτωχύναμε, γιατί περνάμε κρίση, γιατί οι κακοί είναι πιο γοητευτικοί. Νομίζω πως πάει παραπέρα το θέμα.  Το παρελθόν που θα επιστρέψουμε θα είναι πολύ πιο πίσω από ότι οι τελευταίοι πόλεμοι, οι τελευταίες καταστροφές. Κάτι σε μικρές ομάδες κανιβάλλων μας βλέπω να μετατρεπόμαστε ή σε άβουλα ζόμπι.
Να επιβιώσω εγώ κι εσύ και όλοι οι γνωστοί. Κρυμμένοι σε μια αποθηκούλα με τρόφιμα για τις επόμενες 360 μέρες. Μαθαίνοντας από την αρχή πως ανάβουμε φωτιά τρίβοντας μια πέτρα, πως επιβιώνουμε ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.
Αναρωτιέμαι, στ΄αλήθεια, βγήκαμε ποτέ από αυτό? Μήπως όλο αυτό είναι το όνειρο που κάνουμε εκεί στο παλιό σπήλιο, με τα θηρία να ουρλιάζουν απέξω και τους θεούς μας να μην έχουν ακόμα όνομα? Αναρωτιέμαι φίλε μου, μήπως όλοι αυτοί οι αιώνες δεν ήταν παρά μερικά δευτερόλεπτα ενός  εφιάλτη και τώρα νοιώθουμε σιγά σιγά στο ξύπνημα….
πως ούτε βήμα δεν έχουμε κάνει πιο πέρα…
Ούτε βήμα…
paganeli

Ελλάς Γκουέρνικα !!!

Η Ελλάδα δεν έχει Σύνταγμα, έχει Μνημόνιο.

Το Σύνταγμα δεν τηρείται, όχι μόνον απ’ την κυβέρνηση, αλλά εν τέλει κι απ’ τους Ελληνες (όλους όσοι νοιώθουν το καθήκον να το υπερασπίζονται), ενώ το Μνημόνιο…

τηρείται κατά γράμμα. Και αριθμούς. Το Σύνταγμα μαραζώνει και πεθαίνει, ενώ το Μνημόνιο ανανεώνεται και θεριεύει.

by…Στάθης 

Το Κοινοβούλιο έχει υποβαθμισθεί σε Κολοβό, όπου ο κ. Πρωθυπουργός δεν πατάει, οι δε νόμοι «ψηφίζονται» με προεδρικά διατάγματα, επείγουσες και κατεπείγουσες διαδικασίες, κρυφίως, νύκτωρ, με άσχετες τροπολογίες, διάαντιπερισπασμών, με αποπληροφόρηση και παραπληροφόρηση.  Ενόσω «μιλούσαμε» για το γάλα, υπερψηφιζόταν το κώνειο και η ηρωίνη.

Η Δικαιοσύνη, εξαρτημένη απ’ την κυβέρνηση,  δεν εμπνέει τον λαό με την ισχύ της (ως η έσχατη καταφυγή των πολιτών), απονέμεται με βραδύτατους ρυθμούς, συχνά μεροληπτεί και παρακολουθεί αδρανής την καταβαράθρωση του πολιτεύματος.

Η διάκριση των τριών εξουσιών δεν υφίσταται. Ενδιάμεσα (αντι)θεσμικά(παρα)μορφώματα διαχέουν τις  ευθύνες, συσκοτίζουν τις αρμοδιότητες κι αποτρέπουν κάθε είδους απολογισμό. ΜΚΟ, Ανεξάρτητες Αρχές και offshore εταιρείες καθαιρούν τη δημοκρατία σε ένα (βρώμικο) παίγνιο με τη σκιά της. Σκιά σκοτεινή, ολιγαρχική, τυραννική, παρακρατική.

Η Ελλάδα είναι χώρα υπόδουλη. Φόρου (για το Χρέος) Υποτελής.Προτεκτοράτο, που κυβερνάται από ανδρείκελα, εντολοδόχους ξένων δυνάμεων, υπό την επιστασία Γκαουλάιτερ. Η χώρα έχει ήδη μεταβληθεί σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, όπου δεν υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα και η ζωή των ανθρώπων δεν αξίζει φράγκο για το κράτος, ενώ κοστίζει πολύ φθηνά στα αφεντικά τους.

Η χώρα σπαράχθηκε και σπαράζεται, δηώνεται και λεηλατείται, σαν να έχει χάσει πόλεμο. Το ΑΕΠ κατακρημνίσθηκε κατά 50 δισ., το Χρέος έχει μετατραπεί σεΛερναία Υδρα, μια δόση να πληρώνεις, δύο να αναφύονται, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα ιδιωτικά χρέη -χρέη αξίας γύρω στα 70 δισ. δεν εξυπηρετούνται- τη στιγμή που τα δημόσια έσοδα υπολείπονται κατά 1 δισ. τον μήνα, με αύξουσα τάση.

Ο Προϋπολογισμός (νόμος του κράτους) είναι ένα ανέκδοτο. Δημιουργικής λογιστικής. Που ούτε αυτή τηρείται, αλλά αναθεωρείται κατά το δοκούν απ’ τουςΕπικυρίαρχους. Κατά το δοκούν επίσης ασκείται η πιο «τρελή» φορομπηχτική και βεβαίως αντιπαραγωγική πολιτική απ’ τα εντόπια τσιράκια Επικυρίαρχων καιΔυνατών, εγνωσμένης βλακείας, κυνισμού, αναλγησίας και κακίας. Διότι

μια φορολογική πολιτική που διώκει έναν λαό και αφανίζει μια χώρα επιδέχεται και ηθικών προσδιορισμών. Η Εφορία στη χώρα μας ήταν πάντα ένατούρκικο παζάρι, που όμως τώρα έχει μετατραπεί σε σμήνη μαχόμενων μεραρχιών βάφεν ακρίδων.

Η χώρα «κυβερνάται» διά της εξαπάτησης και της μπουρδολογίας από ένα πολιτικό σύστημα χαμηλών προδιαγραφών που χαρακτηρίζεται απόπαρηκμασμένους γόνους πολιτικών τζακιών, νεοδαμώδεις λιγούρηδες της εξουσίας, υπερφίαλους βοναπαρτίσκους, υπομείονες και παλαίμαχους σμπίρους των πλουσίων οικογενειών, των Δυνατών, εκείνων που έφεραν την Ελλάδα σεκατάσταση εργασιακού Μπαγκλαντές. Μια μαφία που λειτουργεί με όρουςαλληλοσυνενοχής και λυκοσυμμαχίας. Προς τούτα βασίζεται σε διαπλεκόμενα ΜΜΕ, όπου το χρυσίον δεν λείπει και η προπαγάνδα δεν δύει ποτέ. Προσέτι, με μιαελεγχόμενη (και συνεχώς διευρυνόμενη) κάστα καθηγητών στα ΑΕΙ (που ελέγχουνκαριέρες και νεφρούς), καθώς με μια ορδή πελατών απ’ τους χώρους των τεχνών και της διανόησης [που (εκ)τρέφονται στο Πραιτώριο - ούτε καν το Πρυτανείο] η ελληνική άρχουσα τάξη έχει καταφέρει να κάνει την Ελλάδα Ελβετία για πάρτη της καιστρατόπεδο συγκέντρωσης για τον λαό της.

Ο δημόσιος λόγος ασκείται με μεγαληγορίες, κουτσομαγκιές, με ευφημισμούς σε επίπεδο ανοήτων και βλακών, με σοφιστείες, συκοφαντίες, απειλές, με εκβιασμούς και παραχαράξεις, έχει γίνει ένας λόγος οργουελιανός, ολοκληρωτικός υπέρ των ελίτ, βουβός για τους ανθρώπους, τρομοκρατικός και τυραννικός. Μια Βαβέλ των πάνελ στις οθόνες, μια φανατίλα των χούλιγκανς στο διαδίκτυο. Η Ελλάδα έχει κοπεί στα δύο.

Στο πρώτο μικρό προστατευόμενο αυτό μισό της χώρας ζουν οι Δυνατοί, μέσα στις Λίστες Λαγκάρντ, στα πλούσια προάστια των φοροφυγάδων, των καταθέσεων στο εξωτερικό, της Ασυλίας, του Νόμου περί Ευθύνης Υπουργών και των τραπεζών. Μια δράκα ανθρώπων, αλλά δράκοι. Δεν παράγουν, ή παράγουν ελάχιστα, τόσον ώστε να απομυζούν το κράτος, κρατικοδίαιτοι ως επί το πλείστον ή να το ληστεύουν, βρίζοντας ταυτοχρόνως χαρούμενα τον λαό για λαϊκιστή, τεμπέλη, διεφθαρμένο, κι εν γένει συνένοχο στα βδελυρά τους έργα. Θρασύτατοι κατηγορούν την Αριστερά ότι συγκυβέρνησε κι ότι εκείνη ευθύνεται για την παθολογία που οι ίδιοιδημιούργησαν όταν εκμαύλιζαν κόσμο, εξαγόραζαν συνειδήσεις και δημιουργούσανπελατειακές σχέσεις. Κατηγορούν την Αριστερά, αλλά και τον ίδιο τον λαό για«κρατισμό» οι ίδιοι εκείνοι που έφτιαξαν ένα κράτος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν της ταξικής τους βουλιμίας (αλλά και τεμπελιάς) καθώς και της εθνικής τους αδιαφορίας. Ηγουν, εξάρτησης και υποτέλειας.

Ο μικρός αυτός μισερός κόσμος, ακαλλιέργητος και ανίκανος, όταν δεν μπορεί να παράξει τα ελάχιστα που θα αποτελούσαν το άλλοθί του για τηναπομύζηση της κοινωνίας, απλώς ληστεύει. Ξεπουλάει. Ο,τι βρει. Λες και το βρήκε από χρυσόβουλο του μπάρμπα του. Ξεπουλάνε παραλίες και ύδατα, γη και πόρους, υποδομές και δυνατότητες. Φέρονται στην Ελλάδα όπως οι ταγματασφαλίτες, οι συνεργάτες των ναζί, οι μαυραγορίτες και οι δωσίλογοι επί κατοχής. Για μια μίζαπουλάνε αέρα-πατέρα τον πατέρα τους και τη μάνα τους. Τρώνε τον φυσικό αλλά και τον ανθρώπινο πλούτο αυτής της ευλογημένης χώρας όπως οι τερμίτες. Και για να μπορούν να το κάνουν την αποδομούν. Πρώτα απ’ όλα στην εκπαίδευση - με πρώτο και κύριο στόχο την εκμάθηση της ίδιας μας της ιστορίας.

Το μάθημα της Ιστορίας στα σχολεία διδάσκεται διαμελισμένο. Ούτως ώστε οι μαθητές να μην αποκτούν συνείδηση του ιστορικού σώματος στην αλληλουχία του, να μην αποκτούν πολιτική αυτογνωσία και να κινούνται μέσα σε ένα έωλο και αίολο νεφέλωμα. Αυτή η αμορφωσιά, η αποκοπή του λαού απ’ την ψυχή του, τροφοδότησε και τροφοδοτεί διάφορες όψεις του ιδίου κίβδηλου νομίσματος, απ’ τον «εκσυγχρονισμό» ώς τη Χρυσή Αυγή, απ’ τον εθνομηδενισμό ως τονεθνικισμό και τον φασισμό.

Το «Συνταγματικό Τόξο» που κυβερνάει κανιβαλίζοντας το Σύνταγμα και εκτρέφει με την πολιτική του την Ακροδεξιά, έχει φέρει τη χώρα σε κατάσταση απομόνωσης, αδυναμίας και ευτελισμού. Με το πρόβλημα της FYROM να χρονίζει, τοΚυπριακό να αποτελματώνεται (πάντα προς το χειρότερο), την τουρκική επιθετικότητα να αντιμετωπίζεται με έναν ατελέσφορο «κατευνασμό» (που κάποια μέρα θα οδηγήσει ασφαλώς σε πόλεμο), η Ελλάδα παραπαίει και φαίνεται ανίκανη να αντιμετωπίσει μεγάλα θέματα, όπως η διέλευση των αγωγών, η ανακήρυξη των ΑΟΖκαι η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων.

Εμφανίζεται η Ελλάδα ανίκανη να διεκδικήσει τις πολεμικές επανορθώσεις από τη Γερμανία, αλλά ικανότατη να γδέρνει με χαράτσια τον λαό της. Εμφανίζεται ανίκανη να διαπραγματευθεί τη δραστική περικοπή του χρέους της (κατά το προηγούμενο της Γερμανίας και άλλων χωρών), αλλά προθυμότατη να ταΐζει τις τράπεζες με το αίμα, τον ιδρώτα και τον μόχθο των εργαζομένων. Μια Ελλάδαάχθος αρούρης, που τα τέκνα της φεύγουν και πάλι στην ξένη, ενώ άλλα τέκνα, παιδιά «κατώτερων θεών» αυτά, καταφθάνουν απελπισμένα στα εδάφη της,κυνηγημένα απ’ τα δεινά που η Δύση προκαλεί στις τυραγνισμένες πατρίδες τους.

Ο μικρός αυτός μισερός κόσμος των Δυνατών που κάνει κουμάντο στην Ελλάδα έχει αφήσει την άμυνα της χώρας να επαφίεται στο φιλότιμο των στρατευμένων, μονίμων και εφέδρων. Χωρίς αρωγή στο στράτευμα, με μια αμυντική πολιτική λεηλατημένη απ’ τους μιζαδόρους και ξεφτιλισμένη από τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα, η Ελλάδα βρίσκεται εν μέσω κινδύνων.

Σε κινδύνους που ο εκφυλισμός της δημοκρατίας και η αποξένωση του λαού απ’ το κράτος κάνουν ακόμα πιο απειλητικούς και πιθανούς στην εκδήλωσή τους.Α- πολιτικά, παραπολιτικά, παρακρατικά μορφώματα κάνουν την εμφάνισή τους κι ευαγγελίζονται καινοκενές, μεταμοντέρνες, φασιστικές ή χειραγωγημένες κατευθείαν απ’ τους Δυνατούς «λύσεις» στα προβλήματα που παράγει το παραδοσιακό τους προσωπικό.

Κι όσον ακμάζει η μικρή χρυσή ορδή αυτών των ελίτ, τόσον παρακμάζει η χώρα. Και βλέπει ο λαός παραζαλισμένος, σχολεία γύρω του να συρρικνώνονται, νοσοκομεία να καρκινοβατούν, μαγαζιά να κλείνουν, ανθρώπους να αυτοκτονούν, εργαζόμενους να μένουν άνεργοι, μικροεπιχειρήσεις να παραπατούν ή νακαταβροχθίζονται, βλέπει μισθωτούς να εργάζονται και να μην πληρώνονται, άλλους να εργάζονται σε συνθήκες σκλαβιάς ή να λαμβάνουν μισθούς γλίσχρους. Ενα μαράζι

έχει καταπλακώσει τη χώρα, φόροι φονιάδες, ασφαλιστικά ταμεία πουαργοπεθαίνουν, οικογένειες που δεν τα φέρνουν βόλτα, οικογένειες πουδιαλύονται.

Η Ελλάδα δεν «αναστενάζει πια στα γήπεδα» αλλά στα συσσίτια, ο πόνος της εκπορνεύεται σε τηλεοπτικά φιλανθρωπικά σόου εκείνων που τη λεηλατούν. Δακρυσμένη, βιασμένη και σκυμμένη είναι η Ελλάδα, μόνη μέσα στην ερημία τηςδημογραφικής μας παρακμής, της πολιτικής μας δειλίας, της υποταγής μας σε έναν «πολιτισμό» χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς γράμματα κι άρματα, χωρίς αγίους, ήρωες και ποιητές, χωρίς μεγάλες προσδοκίες, χωρίς κώδικες κι αξίες. Κι αφήσαμε, αφήνουμε

το καλό να μαραίνεται. Νομίζουμε ότι δεν δικαιούμεθα να διεκδικούμε το ωραίο. Δεν είναι μόνον η Ελλάδα ηττημένη, είναι και ο λαός της. Κι όσον ο λαός της θα μένει εγκλωβισμένος στην ήττα που του σκάρωσαν, δεν θα έχει χαΐρι το παρόν και το μέλλον, δεν θα γίνει ανθρώπινη ποτέ η ζωή. Διότι η ζωή που ζούσαμε πριν απ’ την κρίση, την κρίση ετοίμαζε και τώρα άλλου τύπου ζωή πρέπει να ψάξουμε.

Τη μάχη τη χάσαμε πρώτα στην ηθική, τον πολιτισμό, τη λογική, τηναυτογνωσία, τον αυτοσεβασμό, κι ύστερα στην οικονομία. Τριάντα χρόνια, φερέφωνα του συστήματος, παπαγαλάκια, κομπλεξικοί τύποι και μετριότατοι, τάχα ευρωπαϊστές κι οπωσδήποτε «εκσυγχρονιστές», καλοπληρωμένοι φονιάδες της ψυχής και του μυαλού

μάς κανοναρχούσαν σαν να μας κανονιοβολούσαν, απ’ τις οθόνες, τις εφημερίδες και την εξαγορασμένη τέχνη ότι είμαστε άχρηστοι, χωριάτες, εθνικιστές, ρατσιστές, «έθνος ανάδελφον», κατιμάς, λαϊκιστές, κρατιστές, «ρετιρέ», τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, ορθόδοξοι ταλιμπάν, φίλοι των τυράννων Μιλόσεβιτς και Σαντάμ, ανεπίδεκτοι στους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς και την εξαγωγή της δημοκρατίας.Οι αργυρώνητοι αυτοί αντεροβγάλτες

είκοσι-είκοσι πέντε χρόνια τώρα, πυροβολούν το μυαλό του λαού μεστερεότυπα κι ασύστολα ψεύδη, έτσι ώστε παράλυτος, έμφοβος και αδρανής ο λαός, να ντρέπεται για τον εαυτόν του, να αποδέχεται τα δεινά που του επισωρεύουν ως «τιμωρία για τις αμαρτίες του» και να περιμένει το χειρότερο.

Στον λαό τον δικό μας τον ελληνικό, όπως και στους λαούς άλλωνχωρών, τα τσογλάνια αυτά, τύπου μπιστικών του Σόρος, ευνούχισαν πρώτα απ’ όλα τα γράμματα. Τα ελληνικά, ήγουν τα ανθρωπιστικά γράμματα έγιναν όνειδος. Οι εντεταλμένες αυτές γραφίδες δεν άφηναν κανένα ανθρωπάκι να ακουμπήσει σε κάποια «δόξα», την οποίαν ακόμα κι αν δεν καταλάβαινε, την εξελάμβανε ως γόνιμο και κινητήριο μύθο. Τίποτα. Αφανισμός κι αποδεκατισμός. Ο πατέρας μου, λόγου χάριν,δεν είχε ιδέα από Πλάτωνα, αισθανόταν όμως ότι του είχε την υποχρέωση να μάθει ο γιος του, η κόρη του, γράμματα.

Αυτό το θαύμα το έσβησαν απ’ την Ελλάδα δυο χιλιάδες αλήτες και δυο χιλιάδες πεμτοφαλαγγίτες. Εξικνούμενοι απ’ τα ΜΜΕ και τα ΑΕΙ κυρίως. Τάχα μου αριστεροί ορισμένοι απ’ αυτούς, στην πραγματικότητα άνθρωποι ρηχόκαρδοι καιμισάνθρωποι, πλαστογράφησαν και πλάσαραν για κατανάλωση έναν εύπεπτο «μαρξισμό» αδιάφορον για την ηθική(!), για το καλό, το φευγάτο, το ωραίο και το ελευθερωτικό και στη θέση του εμπορεύθηκαν έναν αποξηραμένον ορθολογισμό και έναν «διαφωτισμό» από κονσερβοκούτι, έναν κομφορμισμό δηλαδή, πολύ χρήσιμον στον νεοφιλελευθερισμό, διότι ουδέποτε θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αντίπαλος παρά μόνον ως αυτό που πράγματι είναι: ένα παράγωγό του.

Αυτό που ο κόσμος αντιλαμβανόταν ως μια κουλτουριάρικη μπούρδα άσχετη με τον ίδιον, δεν ήταν παρά μόνον αυτό ακριβώς. Αυτή ήταν η μια μεριά της λαβίδας. Η άλλη ήταν και είναι το λάιφ στάιλ, το κιτς και το τρας, είτε λαμέ είτε μπρουτάλ, είτε προχώ είτε μπανάλ.

Κι έχουμε φθάσει ώς εδώ.

Αλλά, αν όλα αυτά κι άλλα πολλά σαν αυτά υπήρξαν και είναι η Νέμεσίς μαςγια τις Υβρεις που διέπραξαν οι ταγοί μας με όπλο την ψήφο μας, βήμα προς άλλη κατεύθυνση παρά προς τα Τάρταρα δεν πρόκειται να κάνουμε, αν δεν οργανώσουμε την Κάθαρσή μας. Και Κάθαρση δεν είναι μόνον η τιμωρία των ενόχων, αλλά οεπανασχεδιασμός της πορείας της χώρας και ο επαναπροσδιορισμός του τρόπου μας.

Προς τούτο πρέπει να αποκτήσουμε πάλι Σύνταγμα. Να καταργηθούν τα Μνημόνια. Να θεραπεύεται η διάκριση των εξουσιών. Να καθιερωθεί η λογοδοσία. Να αποκατασταθεί η Παιδεία. Και να εξελιχθεί με όπλο την έρευνα. Να πρυτανεύσουν στον δημόσιο βίο η ισονομία, η ισηγορία και η αλληλεγγύη. Να απελευθερωθεί η Δικαιοσύνη. Να εφαρμοσθεί σεισάχθεια. Να αποκατασταθεί ο πολιτισμός της εργασίας, να πάρουμε πίσω ό,τι μας πήραν και να κατακτήσουμε κι άλλα. Ο κατάλογος είναι μακρύς, για τον πολιτισμό, την άμυνα, την ελευθερία του λόγου και του Τύπου, την ασφάλιση, την ασφάλεια, αλλά και η δύναμη του λαού μεγάλη.

Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Ο λαός έχει κάνει ένα βήμα. Μένει να κάνει το επόμενο και τα επόμενα. Να διεκδικήσει νέους θεσμούς που δεν θα επιτρέπουν τη φαλκίδευση της θέλησής του. Ο λαός κατά βάθος γνωρίζει τι κούφια λόγια και τι κουταμάρες είναι αυτές με τις οποίες τού πιπιλίζουν το μυαλό, οανταγωνισμός, οι τόκοι, η ελεύθερη αγορά - τίποτα απ’ όλα αυτά δεν βγήκε αληθινό, τίποτα δεν του έκανε καλό, αντιθέτως ζει τώρα στο πετσί του όλα τα κακά που συνεπάγεται η «οικονομική φρίκη» του αποθηριωμένου καπιταλισμού. Ενας, τω όντι, οικονομικός ναζισμός. Γύρω μας «καπνίζουν ερείπια τα σπίτια μας» από ταέργα του.

Οι μέρες και οι μήνες που έρχονται είναι κρίσιμοι και οι Φίλιπποι θα είναι διαρκώς εδώ. Μέσα σε κάθε σπίτι, μέσα σε κάθε καρδιά, στους δρόμους και τις πλατείες, στις οθόνες, στα χαρτιά και στο Κοινοβούλιο. Από τη μια μεριά η σκλάβα Ελλάδα των ανδρεικέλων που υπηρετούν τους Δυνατούς και τους Επικυρίαρχους με ψεύδη, τόκους, φόρους και φόνους

κι απ’ την άλλη η Ελλάδα που έχει παιδιά να αναστήσει, ανθρώπους να μην αδικεί, γράμματα για το ευ ζην, γλυκό ψωμί για όλους, αξιοπρέπεια κι αυτοσεβασμό. Ετοιμη, ικανή και οπλισμένη για έναν κόσμο καλύτερο.

Η Ελλάδα δεν είναι Γκουέρνικα. Είναι γιορτή.

Λίγες ακόμα σκόρπιες σκέψεις για τις ευρωεκλογές, το πραγματικό διακύβευμα και τα πραγματικά ζητούμενα

Michael Theødosiadis

Στο προηγούμενο μου άρθρο που αναρτήθηκε λίγες μέρες πριν «για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών 2014» ειπώθηκαν διάφορα αναφορικά με την άνοδο της ακροδεξιάς, τις δυναμικές της, καθώς και την αύξηση των ποσοστών των αριστερών κομμάτων στις χώρες του νότου, πράγμα που για τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης – τα οποία συνεχώς εστιάζουν στη νίκη του Φαράτζ (Βρετανία) και της Λεπέν στη Γαλλία αντίστοιχα – αποτελεί ασήμαντη λεπτομέρεια. Φυσικά, στον επίλογο του άρθρου, γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο ότι το δημοκρατικό έλλειμμα και ο κοινωνικός πόλεμος (εντός του οποίου εντάσσεται και ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, η ξενοφοβία και κάθε είδους διάκριση) δεν είναι φαινόμενα που μπορούν να εξαλειφθούν μέσα από ολιγαρχικές διαδικασίες, όπως οι εκλογές. Αλλά σε γενικές γραμμές έγινε απόλυτα σαφές ότι τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας μόνο κατόπιν ψύχραιμης ανάλυσης και διαύγασης μπορούν να μας οδηγήσουν σε βάσιμα συμπεράσματα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και η υπερπροβολή του «ευρωσκεπτικιστικού σεισμού» από τα Μέσα Ενημέρωσης, ως η μοναδική απειλή που αυτή τη στιγμή καλούνται οι κοινωνίες να αντιμετωπίσουν, όχι μόνο δεν συμβάλλει στην πτώση των ποσοστών των κομμάτων αυτών, αλλά απεναντίας οξύνει ακόμα περισσότερο τις αντιδράσεις σε μια περίοδο όπου απαιτείται το άκρως αντίθετο· δράση αλλά και περισυλλογή, πράξη αλλά και διαύγαση, συζήτηση και όχι κινδυνολογία, ταμπουϊσμό και στρουθοκαμηλισμό. Εξηγώ λοιπόν για όλα αυτά παρακάτω:
1. Η άνοδος του ακροδεξιού λαϊκισμού και η συνολική εικόνα
Σε πρώτη φάση, ο χαρακτηρισμός των αριστερών και των φιλελεύθερων για τα κόμματα αυτά ως φασιστικά και ναζιστικά είναι όχι μόνο υπερβολικός αλλά τερατώδης. Διότι ούτε ο Φαράτζ ούτε η Λεπέν αμφισβητούν την φιλελεύθερη «δημοκρατία», τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και τις εκλογές. Ελάχιστα από αυτά τα κόμματα – έως κανένα – είναι προσωποπαγή (στην πραγματικότητα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι πολύ πιο προσωποπαγής από ότι το Κόμμα της Ελευθερίας του Βίλντερς πχ), κανένα μανιφέστο από τέτοιες οργανώσεις δεν μιλά για απόλυτη πίστη σε κάποιον ηγέτη ή επιθυμεί κατάληψη της εξουσίας με εξωκοινοβουλευτικές μεθόδους. Αντίθετα αυτοί που επιθυμούν σιδηρά πυγμή και πίστη στον αρχηγό είναι η Χρυσή Αυγή, το Ουγγρικό Γιόμπικ το Γερμανικό Δημοκρατικό Κόμμα καθώς και το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα, οι μόνες οργανώσεις με καθαρά ναζιστική/φασιστική χροιά και ιδεολογία. Σε αντίθεση λοιπόν με τους δεύτερους (που δεν διστάζουν να σχηματίσουν εθνοφρουρές και παραστρατιωτικές ομάδες, ή συσσίτια μίσους), οι πρώτοι ελάχιστη παρουσία έχουν στους δρόμους και η κινηματική τους βάση είναι επί της ουσίας ανύπαρκτη. (Άλλωστε μαζικά ναζιστικά κινήματα στη σημερινή Ευρώπη, όπως τη δεκαετία του 30, δεν υφίστανται σε καμία χώρα της υφηλίου, ούτε καν και στην εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης Ουκρανία, όπου ο Δεξιός Τομέας – υπαίτιος για δολοφονίες Εβραίων και αντιφρονούντων κατά τη διάρκεια των βανδαλισμών στις διαδηλώσεις της Euromaidan στις πρόσφατες εκλογές κατέγραψε ποσοστά αμελητέα).
Σε πρώτη φάση θα πρέπει να μιλήσουμε με όρους εκλογικής συμπεριφοράς, κι εδώ δεν θέλει και πολύ να καταλάβουμε γιατί ο Φαράτζ ή η Λεπέν είναι δελεαστικοί για τους ψηφοφόρους. Σε πολλές περιπτώσεις λένε – με τρόπο φυσικά άκομψο, δημαγωγικό και λαϊκιστικό (κάτι που τους καθιστά εμπορεύσιμους και θεαματικούς στο απαθές ευρύ κοινό) – αυτό που θα έπρεπε να έχει ήδη ειπωθεί από τις δυνάμεις του αντικαθεστωτικού χώρου (μέ ή χωρίς εισαγωγικά). Τρεις είναι οι, επί της ουσίας, λόγοι που μας βοηθούν να καταλάβουμε την ανόδο της ακροδεξιάς:

1. Δεν μπορούμε να παραβλέπουμε ότι μονάχα όσοι πραγματικά έχουν άμεσα συμφέροντα από την νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαφωνούν με το ότι τα τελευταία επτά χρόνια η πολιτική γραμμή της έχει καταστεί εχθρική για τους ίδιους της τους πολίτες, μέσω των συνεχόμενων μέτρων λιτότητας, αυταρχικοποίησης και χυδαίων εσωτερικών παρεμβάσεων: τί έγινε για παράδειγμα με την αντικατάσταση του Γ.Παπανδρέου από τον Παπαδήμο ή του Μπερλουσκόνι από τον Μόντι έπειτα από εξαγγελίες για «λαϊκή ετυμηγορία» με στόχο την εφαρμογή μέτρων λιτότητας; Τί έγινε με την αρχική απόρριψη της συνθήκης της Λισσαβόνας από τους Ιρλανδούς, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να μπουν σε δεύτερη διαδικασία δημοψηφίσματος με σκοπό να δοθεί θετική απάντηση – απάντηση που φυσικά βολεύει μια χαρά τις Βρυξέλλες; Κάποιοι με βάση τα (πραγματικά) αυτά γεγονότα – και με αφορμή τον φόβο που προκαλούν και την ανασφάλεια που διαχέουν μέσα σε μια κοινωνία που όλα μοιάζουν να καταρρέουν – χτίζουν και προωθούν διαφόρων ειδών θεωρίες συνωμοσίας (οι οποίες, αν μη τι άλλο, τροφοδοτούν και ενισχύουν τα ποσοστά των κομμάτων αυτών). Οι λόγοι είναι ένα σωρό: αδυναμία κοινωνικής διαύγασης, ναρκισσιστική/ταυτιστική ιδεολογικοποίηση και παρωπιδισμός, θεαματική (και υπόρρητη) αναπαραγωγή του μεταμοντέρνου κιτς…  Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το γεγονός ότι καμία λαϊκή βούληση πλέον δεν γίνεται σεβαστή αν δεν συμβαδίζει με τα σχέδια των αγορών, με την τυφλή, πεισματική και συνεχόμενη εμμονή της υπάρχουσας ιντελιγκέντσιας στο δόγμα του χυδαίου οικονομισμού που σαν οδοστρωτήρας έχει καταστρέψει κάθε κοινωνική σχέση (ο λεγόμενος κοινωνικός πόλεμος).
2. Σε ότι αφορά το μεταναστευτικό επίσης (πάνω στο οποίο έχει στηθεί ολόκληρη η προπαγάνδα της ακροδεξιάς) μόνο οι φιλελεύθεροι (και δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι αριστερών) εξακολουθούν ακόμα να θεωρούν την πολυπολιτισμικότητα ως μοντέλο ιδανικό, αγνοώντας το γεγονός ότι ένα τέτοιο μοντέλο πολιτισμικού σχετικισμού υποθάλπει εξίσου ακραίους εθνικισμούς (συνήθως από μετανάστες) όπως για παράδειγμα ο Ισλαμικός φονταμενταλισμός. Στην πραγματικότητα η παρηκμασμένη αριστερά δεν δέχεται απολύτως καμία αντίρρηση στο ζήτημα αυτό, βαφτίζοντας «ρατσιστή» και «δυτικόφιλο» οποιονδήποτε τολμά να θίξει τέτοια ερωτήματα, στο βαθμό που άλλα βασικά θέματα κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως η ισότητα των φύλων και η ελευθερία του σεξουαλικού προσανατολισμού (τα οποία αμφισβητούνται από τα πιστεύω και τις ιδέες κάποιων συντηρητικών μεταναστών – φυσικά όχι όλων), περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Απεναντίας, καμία από αυτές τις δύο δυνάμεις δεν προσπαθεί να καταλάβει ότι το πολυπολιτισμικό πρότυπο απέτυχε όχι όμως γιατί δεν είναι εφικτή η συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο (όπως εξακολουθούν να λένε οι ρατσιστές – με πρώτο και καλύτερο τον Μπρέιβικ) αλλά γιατί πολύ απλά δεν υφίσταται καμία εξισωτική δύναμη εντός του, καμία τάση με στόχο την εύρεση ενός κοινού τόπου επικοινωνίας μέσα στο στίβο του σκληρού οικονομικού ανταγωνισμού, αναζητώντας νέα προτάγματα (όπως αυτό των διαπολιτισμικών σχέσεων).
3. Ας μην ξεχνάμε φυσικά ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που επέλεξαν τον κύριο Φαράτζ ή τον κύριο Σουόμι οφείλεται εξίσου και στην υποτιθέμενη οικονομική αλληλεγγύη προς τις χώρες του νότου. Εδώ και πέντε χρόνια οι μεγάλες σε κυκλοφορία tabloid εφημερίδες του βορρά (όπως η Daily Mail και η Bild) μηρυκάζουν διαρκώς για τον ελληνικό λαό – και τους υπόλοιπους λαούς τους νότου αντίστοιχα – πως είναι όλοι τεμπέληδες, φοροφυγάδες και απατεώνες που επιθυμούν με τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογούμενων (οι οποίοι είναι όλοι τίμιοι) να μπαλώσουν την κρίση (η οποία είναι δημιούργημα της μεσογειακής τους οκνηρίας). Έτσι, η πλειοψηφία των λαών του βορρά – που πιστεύει ότι παίζει το ρόλο του αλόγου στην κούρσα της μεσογειακής σιέστας – επιλέγει τις ευρωσκεπτικιστικές πολιτικές (που στην πραγματικότητα εκφράζονται μέσα από ακροδεξιά λαϊκιστικά σχήματα) με στόχο την άμεση διακοπή της χρηματοδότησης. Άλλωστε όταν οι Βρετανοί διαδήλωναν στους δρόμους του Λονδίνου ενάντια στη λιτότητα (μαζί με εκφυλισμένα συνδικάτα) δεν επιθυμούσαν «ανατροπή» και «κοινωνική πολιτική» (όπως αντίθετα θέλουν να πιστεύουν οι αριστερές σέχτες) αλλά επιστροφή στην παλιά ευμάρεια με το κράτος να παίζει το ρόλο του κοινωνικού προστάτη ή να πάψει η κυβέρνηση κόβει μισθούς και συντάξεις με σκοπό να χρηματοδοτεί την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους «τεμπέληδες» του νότου (ένα μεγάλο ποσοστό εξέφρασε τέτοιες απόψεις).

2. Η τριπλή πόλωση που συνθέτει το παζλ
Στις περισσότερες χώρες του βορρά – όπου η αριστερά είναι ανύπαρκτη για πολλούς και διάφορους λόγους – αυτές τις αντιδράσεις προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα ακροδεξιά κόμματα που, επιπλέον, όχι μόνο δεν εκφράζουν κάποιο επεκτατικό εθνικισμό ή αποικιοκρατικό ρατσισμό – εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον -, αλλά απεναντίας προβάλλουν έναν αντιδραστικό (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) εθνικο-συντηρητισμό καθαρά αμυντικής φύσεως, όπως εναντίωση στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, εναντίωση στην εμπλοκή των Δυτικών στον πόλεμο της Συρίας και στη Λιβύη. (Το κατά πόσο από πίσω υποβόσκει το παλιό ρατσιστικό ευρωπαϊκό φαντασιακό είναι δύσκολο να απαντηθεί στη συγκεκριμένη στιγμή). Έτσι λοιπόν κερδίζουν το εκλογικό παιχνίδι βρίσκοντας ευήκοα ώτα. Κι εφόσον οι διαχωριστικές γραμμές αριστεράς – δεξιάς έχουν πλέον αλλοιωθεί, οποιοσδήποτε εκφράζει τέτοιου είδους ανησυχίες (απεχθάνεται τον Δυτικό ιμπεριαλισμό και την παγκοσμιοποίηση) δεν θα διστάσει να στηρίξει ένα τέτοιο κόμμα. Έτσι λοιπόν ενώ η αριστερά αποτελεί στο νότο την παλιά συνιστώσα και “δύναμη” για ανατροπή της λιτότητας και επαναφορά σε μια σοσιαλδημοκρατία, στο βορρά ενώ άλλοτε εκπρόσωπευε τις τάξεις που ήταν οι μόνες ικανές για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και της ευημερίας, στη σύγχρονη εποχή της κονιορτοποίησης και διάλυσης των αξιών αυτό το υποκείμενο παύει να αποτελεί σημαίνον έχοντας πλήρως απορροφηθεί και καταστεί νωθρό και μαλθακό από την κοινωνία της πληροφορίας και την τεχνολογική επανάσταση. Με άλλα λόγια, η αριστερά στο νότο παίρνει τη μορφή της νέας σοσιαλ-δημοκρατίας (εφόσον οι παλιές κεντροαριστερές δυνάμεις αρχίζουν σιγά σιγά να εξασθενούν – κυρίως λόγω των συμμαχιών τους με την νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιά), προτάσσοντας το αυτονόητο που κερδήθηκε τη Χρυσή Τριακονταετία: δημόσια υγεία και πρόνοια, εκπαίδευση για όλους, σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε γενικές γραμμές, το πολιτικο-ιδεολογικό πεδίο χωρίζεται πλέον σε τρία στρατόπεδα: όλες οι δυνάμεις του κέντρου έχουν συγχωνευτεί στη λογική του laissez-faire φιλελευθερισμού, οι ακροδεξιές δυνάμεις παίζουν το ρόλο του εθνικού προστατευτισμού ενάντια στο laissez faire και οι αριστερές δυνάμεις (ως επί τω πλείστο στο νότο) προτάσσουν κοινωνικό προστατευτισμό.
Αυτό το τρίπολο φυσικά δεν είναι αυστηρά καθορισμένο. Στο οικονομικό κυρίως πεδίο υπάρχουν συσχετισμοί και αμφιταλαντεύσεις μεταξύ κομμάτων της ακροδεξιάς και της κεντροδεξιάς αλλά καί μεταξύ ακροδεξιάς και αριστεράς (όπως και μεταξύ κεντροαριστεράς και αριστεράς). Για παράδειγμα:

1. το UKIP του Φαράτζ διαφέρει από το προστατευτικό δόγμα που επικαλείται το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν που προτείνει παρεμβατισμό με στόχο την προστασία της εθνικής οικονομίας από τις δυνάμεις των παγκοσμιοποιημένων αγορών (π.χ., μιλά για εμπάργκο στη μετανάστευση με στόχο να «προστατευθούν» τα εγχώρια εργατικά χέρια και να «μειωθεί η ανεργία», καμία χορήγηση κρατικών επιδομάτων σε μετανάστες ώστε να περιοριστούν οι δημόσιες δαπάνες με αυτόν τον τρόπο αντί να γίνονται περικοπές από την παιδεία ή την υγεία, δασμοί και φόροι στα ξένα προϊόντα με στόχο να προτιμήσουν οι καταναλωτές τα εγχώρια) ενώ αντίθετα ο Φαράτζ παρότι συμφωνεί με τον αποκλεισμό των μεταναστών από τα κρατικά επιδόματα αντιπροτείνει ταυτόχρονα πλήρη ιδιωτικοποίηση της οικονομίας (αν και στην ουσία το πρόγραμμα του UKIP βρίθει από διγλωσσία και ακαθοριστία, πέρα από τις κορώνες για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση). Αυτό συμβαίνει διότι πολύ απλά, όντας αυτά τα κόμματα βαθιά εθνικιστικά, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αναβιώσουν τις εθνικιστικές φαντασιακές σημασίες της κάθε χώρας οι οποίες διαφέρουν. Όντας οι Άγγλοι πολιτισμικά και ιστορικά πιο κοντά στο δόγμα του laissez-faire («όποιος δεν δουλεύει δεν τρώει») είναι λογικό ότι η εθνικιστική τους έξαρση θα συμβαδίσει με τις ιδιωτικοποιήσεις (όπως και κάτι ανάλογο είχε συμβεί στις Η.Π.Α. με το – ευτυχώς παρηκμασμένο – Κίνημα του Τσαγιού).
2. Τόσο η αριστερά (βλ. ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Podemos) όσο και η ακροδεξιά (σύσσωμη) κάνουν λόγο για επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας (που στη δική τους λογική συμβαδίζει απόλυτα και με ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας). Στην περίπτωση αυτή ο εθνικός προστατευτισμός και ο κοινωνικός επίσης ταυτίζονται απόλυτα, ωστόσο στην πρώτη περίπτωση νομηματοδοτούνται διαφορετικά: ο εθνικισμός της αριστεράς είναι περιεκτικός και ευέλικτος. Εξίσου περιεκτικός φυσικά μπορεί να είναι και ο εθνικισμός της ακροδεξιάς (ουδέποτε ο Φαράτζ ή η Λεπέν απέκλεισαν μειονοτικούς πληθυσμούς είτε από το να γίνουν μέλη του κόμματος ή να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους, αρκεί φυσικά να αποδέχονται τον Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής) με τη μέγιστη διαφορά ότι η αριστερά δεν αμφισβητεί τις ελεύθερες μετακινήσεις (αν και, επί της ουσίας, αδυνατεί να εκφράσει κάποιο ανθρωπιστικό πρόταγμα τόσο ενάντια στο φθαρμένο πολυπολιτισμικό μοντέλο όσο και στον (κάθε άλλο παρά αθώο) αφομοιωτισμό και πολιτισμικό απομονωτισμό της ακροδεξιάς. Αυτή είναι επί της ουσίας η σημαντικότερη διαφορά μεταξύ των δύο αυτών ρευμάτων, η αριστερά δίνει έμφαση στα κοινωνικά δικαιώματα χρησιμοποιώντας εργαλειακά το φαντασιακό του έθνους-κράτους, ενώ η ακροδεξιά το υιοθετεί ως αυτοσκοπό με στόχο την υποτιθέμενη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.
3. Τέλος, όσοι ταυτίζουν το Εθνικό Μέτωπο, τους Φινς, το Λαϊκό Κόμμα της Δανίας (και όλα τα υπόλοιπα αντίστοιχα κόμματα) με την Χρυσή Αυγή και το Γιόμπικ ξεχνούν ότι ακραίες ρατσιστικές φωνές έχουν πάρα πολλές φορές εκφραστεί μέσα από κεντροδεξιά σχήματα. Ποιά ήταν η στάση του Σαρκοζύ, για παράδειγμα, απέναντι στους τσιγγάνους της Ρουμανίας; Τί είναι το Δίκτυο 21 του Σαμαρά, ή το Cornerstone Group – Think Tank στο Συντηρητικό Κόμμα της Βρετανίας (η πιο συντηρητική πτέρυγα του κόμματος που επιθυμεί επαναφορά της θανατικής ποινής για τρομοκρατία – στην ποινική νομοθεσία της Αγγλίας, φυσικά, τρομοκρατία θεωρείται ακόμα και ο βανδαλισμός ενός καταστήματος -, εμπάργκο στη μετανάστευση και αναβίωση των εθνικών αξιών); Τί ήταν ο νόμος του Ραχόι για απαγόρευση των διαδηλώσεων μπροστά στο Ισπανικό Κοινοβούλιο και πλήρη απαγόρευση των εκτρώσεων (νόμοι που ευτυχώς βρίσκουν αντίθετη την πλειοψηφία των Ισπανών); Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι για την διαπόμπευση των Οροθετικών (στην Ελλάδα), για το κυνήγι μαγισσών «Ξένιος Ζευς», για τα στρατόπεδα κράτησης στην Αμυγδαλέζα δεν ευθύνεται καμία ακροδεξιά παράταξη (ούτε καν η Χρυσή Αυγή), όσο οι δυνάμεις του κέντρου (ΠΑ.ΣΟ.Κ και Ν.Δ αντίστοιχα). Αλλά ας μην ξεχνάμε φυσικά και τον αντισημιτισμό της αριστεράς (που πολλές φορές ταυτίζεται απόλυτα με τον αντισημιτισμό των εθνικοσισιαλιστών, κυρίως σε ότι αφορά το Παλαιστινιακό ζήτημα), όπως για παράδειγμα οι εξωφρενικές δηλώσεις Καρυπίδη ή το σιγοντάρισμα στη Χαμάς, τη Χεζμπολά και το καθεστώς του Ιράν από τα διάφορα αριστερά γκρουπούσκουλα.

3. Μερικά πρώιμα συμπεράσματα
Επί της ουσίας, λοιπόν, το βασικό διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι ξεκάθαρο. Η διαίρεση της Ευρώπης σε βορρά και περιφέρεια (νότος και Ιρλανδία) είναι εμφανής. Από τη μια βλέπουμε τους πληθυσμούς του βορρά να κλείνονται ερμητικά στον εαυτό τους ενώ ο νότος κουτσά στραβά επιθυμεί μεν απεγκλωβισμό από τις ίδιες συντηρητικές πολιτικές, και αυτό το βλέπουμε από τα αυξημένα ποσοστά της αριστεράς στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία (μια χώρα που για πάνω από 2 χρόνια θεωρούνταν υπόδειγμα από τους ευρωκράτες ενώ για πάνω από μια δεκαετία πόζαρε ως το παράδειγμα επιτυχίας του οικονομικού φιλελευθερισμού) να εμφανίζει στροφή προς τα αριστερά, με το Sinn Fein να αγγίζει το 17% (και μάλιστα με πρωτιά στην πρωτεύουσα). Η Ιταλία αντίστοιχα, κουρασμένη από μια δεκαετία Μπερλουσκονικού συντηρητισμού επιλέγει το κεντροαριστερό κόμμα του Ρέντσι (τρέφοντας αυταπάτες ότι έτσι θα μπει τέλος στις πολιτικές Μέρκελ-Βρυξελλών) ενώ μόλις μέσα σε 2 μήνες ο σχηματισμός Μια Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα κατάφερε να συγκεντρώσει ένα 4%. Το Κίνημα των Πέντε Αστέρων ωστόσο παραμένει ακόμα μια αδιευκρίνιστης κατεύθυνσης πολιτική δύναμη: ενώ αρχικά κατάφερε να συσπειρώσει άτομα κυρίως σοσιαλφιλελεύθερων και προοδευτικών αντιλήψεων – εξ’ ου και το όνομα Πέντε αστέρων: 1) δημόσιο νερό, 2) βιώσιμες μεταφορές, 3) βιώσιμη ανάπτυξη, 4) ελεύθερο διαδίκτυο και 5) οικολογία – ο βασικός του εμπνευστής, ο κωμικός Πέπε Γκρίλο (γνωστός για τις ευρωσκεπτικιστικές του τάσεις), κατέληξε σε διαβουλεύσεις με τον Φαράτζ (αναζητώντας συμμαχίες στην ευρωβουλή) πράγμα που ωστόσο έχει εξοργίσει πολλούς οπαδούς του (μεταξύ αυτών και του Dario Fo). 
Η ανυπαρξία δεξιόστροφου ευρωσκεπτικισμού και ακροδεξιών παρατάξεων πλατιάς υποστήριξης στις χώρες του νότου-περιφέρειας, καθώς και η αύξηση των ποσοστών της αριστεράς είναι σίγουρα κάτι που από τη μια αναιρεί όλη την υστερία που κάνει λόγο για «φασιστικό τσουνάμι» (και κατά κάποιον τρόπο λειτουργεί ως μέσο προβολής της ακροδεξιάς) και από την άλλη μπορεί να μας γεμίζει ελπίδα ότι οι τάσεις για νέα δημοκρατικά κινήματα είναι ορατές. (Φυσικά η άνοδος της Χρυσής Αυγής θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με τρόπο τέτοιο ώστε να αμφισβητήσει το παραπάνω αξίωμα. Βέβαια, η περίπτωση της Ελλάδας είναι sui generis και μάλλον η εκτόξευση των ποσοστών του ναζιστικού μορφώματος δεν έχει τόσο να κάνει με την κρίση όσο με το ότι η Ελλάδα αποτελεί την κύρια πύλη προσφύγων στην Ευρώπη, και φυσικά θύμα των κανονισμών του Δουβλίνου ΙΙ που μετάτρεψε τη χώρα σε αποθήκη και «κάδο απορριμάτων» μεταναστών για την υπόλοιπη Ευρώπη, πράγμα που οξύνει τις τριβές και τις εντάσεις μεταξύ γηγενών και προσφύγων-μεταναστών, ενώ η συμμαχία του ΛΑ.Ο.Σ. με την κυβέρνηση Παπαδήμου είχε ως αποτέλεσμα την απαξίωση του ακροδεξιού αυτού κόμματος και την αναζήτηση ενός «καλύτερου Καρατζαφέρη». Αυτός ο «καλύτερος Καρατζαφέρης» λοιπόν δεν θα μπορούσε να είναι άλλος παρά ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του. Κάποιος επίσης θα αναρωτιόταν για τη Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία, η οποία ωστόσο κυριαρχεί περισσότερο στις περιοχές της Λομβαρδίας και του Βένετο παρά στην κεντρική και νότια Ιταλία – στη δε Τοσκάνη τα ποσοστά της είναι αμελητέα. Έτσι μένει να δούμε ποιά θα είναι η κατεύθυνση που θα ακολουθήσει το Κ5Α και σε τί ποσοστό οι οπαδοί του θα εγκρίνουν μια πιθανή συμμαχία Γκρίλο-Φαράτζ).
4. Η στάση των αυτο-οργανωμένων δημοκρατικών κινημάτων/προταγμάτων
Συνοψίζοντας και υπενθυμίζοντας: όπως είπα και παραπάνω, μπορεί η άνοδος της αριστεράς να γεμίζει ελπίδα σε κάποιους, αλλά ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι μακρύς και δύσβατος. Πρώτα απ’ όλα διότι έχουμε και ένα μεγάλο ποσοστό αποχής (συνήθως παθητικής αποχής), μια τάση απροσδιόριστη, ένα κενό σημαίνον που δύσκολα μπορεί να καταστεί πολιτικό υποκείμενο μέσα σε όλο αυτόν τον βούρκο της απάθειας δίχως να χειραγωγηθεί ή να οδηγηθεί από μόνο του στον γκρεμό. Επιπλέον, οι βαρύγδουπες δηλώσεις για «αλλαγές μέσα από τις κάλπες» δεν είναι τίποτα περισσότερο από παραμύθι για μικρά παιδιά, ακόμα και αν προέρχονται από εμπνευστές-ηγέτες κομμάτων οι οποίοι, υποτίθεται, δεν είναι όπως οι παλιές δυνάμεις αλλά δρουν με τρόπο διαφορετικό και μή συγκεντρωτικό (όπως για παράδειγμα το Ισπανικό Podemos που στην ουσία επικαλείται το κίνημα 15Μ των πλατειών με στόχο να αυξήσει τα ποσοστά του – και αυτό επειδή στην Ισπανία η αριστερά κατά τη διάρκεια των πλατειών απείχε συνειδητά καταδικάζοντας το κίνημα ως «ανίκανο» και «υποκινούμενο» – ένας νέος ΣΥ.ΡΙΖ.Α εφόσον δεν υπήρχε έπρεπε να εφευρεθεί από τα γραφειοκρατικά μυαλά). Μόνο η απαγκίστρωση των μαζών από το φαντασιακό της γραφειοκρατίας (που στην ουσία προτάσσει τις ίδιες κοινωνικές διεργασίες με απλά διαφορετικό τρόπο, λειτουργώντας είτε ως παυσίπονο στα σύγχρονα προβλήματα είτε ως ψευδολύση) μπορεί να δώσει καρπούς. Είτε αυτό (το φαντασιακό) εκφράζεται μέσα από συγκεντρωτικά κόμματα είτε άλλους ιεραρχικούς θεσμούς, η ρήξη μας με αυτό θα πρέπει να είναι ρητή και σαφής – όπως και με την ιδέα της ντετερμινιστικής ηττοπάθειας του «τίποτα καλύτερο δεν θα μπορούσε να υπάρξει»  – με στόχο τη μετατροπή του ομογενοποιημένου πλήθους σε πολίτες με ατομική βούληση και θέληση για επικοινωνία και αλληλεγγύη. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν είναι εύκολο και απαιτεί μεγάλη και συνεχόμενη προσπάθεια.
Ως πρώτος μας στόχος λοιπόν δεν είναι άλλος παρά η κοινή συσπείρωση όλων των δυνάμεων που αντιτάσσονται με την ιεραρχία και η δημιουργία καταστάσεων που θα δώσουν έναυσμα και ερέθισμα για νέες διεκδικήσεις. Τέτοιου είδους πρωτοβουλίες πρέπει να ξεκινήσουν όσο το δυνατό πιο σύντομα γίνεται, παίρνοντας παράδειγμα είτε τις Ισπανικές κολεκτίβες που οργανώνονται τώρα σε διάφορες περιοχές της χώρας, είτε από αμεσοδημοκρατικά στοιχεία του Ελβετικού συστήματος και του αρχαιοελληνικού επίσης, ή των αυτο-οργανωμένων παρεμβάσεων του Σπετσάνο Αλμπανέζε, είτε με το να αντλούμε έμπνευση από μεγαλειώδεις ιστορικές στιγμές, όπως η Ισπανική Επανάσταση του 36 ή η Ουγγρική του 56. Αν οι κινηματικές πρωτοβουλίες και ο ελευθεριακός χώρος δεν καταφέρει να ξεφύγει από τις γραφειοκρατικές του αγκυλώσεις, και τη ναρκισσιστική του ιδεολογικοποίηση τότε έχει ήδη αποκηρύξει τον εαυτό του μια για πάντα. Θα έχει την ίδια μοίρα του εργατικού κινήματος που εκφυλίστηκε κάτω από τις συγκεντρωτικές ηγεσίες των Κομμουνιστικών Κομμάτων, καταδικασμένος να μαραζώσει αλλά και να του αποδοθεί η ιστορική ευθύνη ως ο κατεξοχήν ανασταλτικός παράγοντας που εμπόδισε την ανάδυση της κοινωνικής αυτονομίας, κάτι που ήδη συμβαίνει με τα Κομμουνιστικά Κόμματα, τις κεντροαριστερές γραφειοκρατίες, τα αστικά συνδικάτα που σήμερα κατηγορούνται για τον θάνατο της εργατικής πάλης, με αποτέλεσμα οι κοινωνίες να στρέφονται προς τον συντηρητισμό (ή τον νεοφιλελευθερισμό) χαρακτηρίζοντας οποιαδήποτε κινηματική δράση ως κατάλοιπο σοβιετικού σταλινισμού.
eagainst.com

Λεηλασία! Πούλησαμε κτίρια στον Λάτση, τα οποία μετά τα νοικιάσαμε από τον ίδιο

Η είδηση, δεν είναι σημερινή, αλλά πέρασε στα ψιλά....

Την απόκτηση 14 ακινήτων από το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου ανακοίνωσε επισήμως η Eurobank Properties ΑΕΕΑΠ, με την ταυτόχρονη εκμίσθωσή τους στο Ελληνικό Δημόσιο για 20 έτη. Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση, η συνολική δομημένη επιφάνεια των ακινήτων ανέρχεται σε περίπου 189.000 τ.μ.

Πρόκειται μεταξύ άλλων για το ακίνητο... που στεγάζει το υπουργείο Υγείας, επί της Λεωφόρου Κηφισίας 39 στο Μαρούσι, το ακίνητο επί της Λεωφόρου Μεσογείων 96 στο Γουδί που στεγάζει το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το κτίριο της ΓΑΔΑ επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας 173 στην Αθήνα, ενώ τα υπόλοιπα ακίνητα βρίσκονται σε κεντρικές τοποθεσίες της Αθήνας και της περιφέρειας.

Το οικονομικό αντάλλαγμα που καταβλήθηκε από την εταιρία ανέρχεται σε 145,81 εκατ. ευρώ, ενώ τα ετήσια έσοδα από μισθώματα θα είναι 14,05 εκατ. ευρώ.(politikanet.gr)

Έτσι ο ιδιώτης έκανε μία ασφαλή επένδυση, αφού, σε δέκα χρόνια θα έχει αποσβέσει το κόστος κτήσης, και έχει άλλα τόσα κέρδη, για τα επόμενα δέκα χρόνια, σίγουρα!

Θα πει, κάποιος ΜΗ ΚΡΑΤΙΣΤΗΣ.....Καλά κάναμε, βάλαμε στο δημόσιο ταμείο χρήμα, ρευστό!

Αμ, δε! Ακούστε εδώ σήμερα, τι είπε ο Σταύρος Λυγερός

Και ο Λάτσης κάνει πάρτι, και τα λεφτά του ξεπουλήματος πάνε κατευθείαν στους δανειστές μας!

 anemosantistasis

Η Συνωμοσία του Πόντιακ: Ψέματα, πολιτική και βιολογικός πόλεμος

Εν έτει 1793, άμα τον τερματισμό του Επταετούς Πολέμου[1]ανάμεσα στην Γαλλία και την Αγγλία, οι Γάλλοι κρατιστές, εγγράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων τους τον λόγο τιμής που είχαν δώσει στις Ινδιάνικες φυλές, «παραχωρούν» στο Βρετανικό στέμμα χιλιάδες εκτάρια γης δυτικά των Απαλαχίων ορέων. Αυτή η πράξη ονομάσθηκε από τους Άγγλους εξουσιαστές Συνωμοσία του Πόντιακ. Τσιφλίκι τους, λοιπόν, η γη που για γενιές και γενιές οι ελεύθερες φυλές τιμούσαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους∙ με ένα φιρμάνι και δυο χρυσόβουλα την δίνουν πεσκέσι σ’ αυτούς που υποτίθεται πως αντιμάχονταν∙ σε αυτούς που δίχως την βοήθεια των Ινδιάνων ουδέποτε θα νικούσαν. Η υπόσχεση του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου του 15^ου πως θα σεβόταν απόλυτα το δικαίωμα των Ινδιάνων να ζουν ανεμπόδιστα στα εδάφη των προγόνων τους, αλλά και να διατηρήσουν στο ακέραιο την ελεύθερη κουλτούρα τους, ρίχτηκε στις καλένδες ελαφρά τη καρδία. Διότι, οι κρατιστές όπου γης έχουν κυρίως κοινά συμφέροντα∙ μόνιμος εχθρός τους ήταν και θα είναι πάντα οι ανυπότακτοι άνθρωποι.
Οι Ινδιάνικές φυλές, έπειτα από συζητήσεις μεταξύ των που διήρκησαν για μέρες, αποφασίζουν πως είναι σημαντικό να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια στην Αγγλική κυριαρχία. Δίχως να χρονοτριβούν, ξεκινούν επιθέσεις στα βρετανικά οχυρά που βρίσκονταν πέριξ των οικισμών τους. Ο βρετανικός στρατός απαντά∙ πυρπολούνται ολόκληρα χωριά και σφάζονται αδιακρίτως άνδρες, υπερήλικες και γυναικόπαιδα. Οι κρατιστές ωστόσο δεν αρκούνται σ’ αυτό. Έχοντας λάβει σχετικές εντολές από τον Βρετανό στρατηγό Τζέφρι Άμερστ, ο διοικητής ενός εκ των οχυρών, του οχυρού Πιτς, «προσφέρει» στους συμβούλους-αρχηγούς των Ινδιάνων μολυσμένες κουβέρτες με ευλογιά, τις οποίες είχε προμηθευτεί από το νοσοκομείο. Η επιδημία σύντομα εξαπλώνεται στους ινδιάνικους οικισμούς∙ μην διαθέτοντας ίχνος αντισωμάτων απέναντι στην ευλογιά, αλλά και σε άλλες ασθένειες του «παλιού κόσμου», οι ινδιάνοι αποδεκατίζονται γρήγορα. Δίχως να έχουν άλλη επιλογή και με τη σύμφωνη γνώμη βεβαίως όσων είχαν επιζήσει, οι σύμβουλοι-αρχηγοί των φυλών συνάπτουν «ειρήνη» με του Βρετανούς. Με αυτήν καθορίστηκε η συνοριακή γραμμή στα Απαλάχια, πέρα απ’ την οποία υποτίθεται πως δεν θα επιτρεπόταν στους αποίκους να καταπατούν περιοχές Ινδιάνων. Μάλλον είναι περιττό να αναφέρουμε με ποιο τρόπο οι Βρετανοί σεβάστηκαν και αυτή την συμφωνία όσο και τις προηγούμενες…
Αυτή είναι η πρώτη εγκληματική ενέργεια τέτοιας μορφής, μία εκ των πολλών που ακολούθησαν αργότερα. Ουκ έστιν αριθμός των περιπτώσεων όπου τόσο οι Βρετανοί, όσο και οι Αμερικάνοι κρατιστές μετέπειτα, δολοφόνησαν εκατοντάδες χιλιάδες Ινδιάνους με αυτό τον τρόπο. Οι κουβέρτες των σανατορίων αποτέλεσαν έτσι το πρώτο όπλο μαζικού βιολογικού πολέμου στην ιστορία. Δεν τους έφθαναν τα ξίφη, τα πυροβόλα όπλα, τα κανόνια, οι οργανωμένες τακτικές μάχης. Αν εξετάσουμε ενδελεχώς την ιστορία της επικράτησης του πολιτισμού έναντι των ελεύθερων φυλών, θα διαπιστώσουμε εύκολα πως δίχως την πολιτική, τον δόλο και την μπαμπεσιά ουδέποτε το ατσάλι θα κατάφερνε να δαμάσει την άγρια κραυγή. Και αυτό βεβαίως δεν ισχύει μόνον στην περίπτωση της γενοκτονίας των Ινδιάνων∙ πάντα οι πολιτισμένοι εξουσιαστές εκμεταλλεύονταν την εντιμότητα, το ήθος, την αθωότητα και την ευπείθεια των ελεύθερων ανθρώπων για ίδιον όφελος∙ να αρπάξουν την γη και τον πλούτο τους ξεκληρίζοντάς τους. Δυστυχώς, όπως γράφει και ο Νίτσε στο έργο του Πέρα από το καλό και κακό, τιμωρείται κανείς περισσότερο για τις αρετές του και οι ελεύθερες φυλές το βίωσαν αυτό με τον απεχθέστερο τρόπο.
Δεν είναι λοιπόν μόνον οι θάλαμοι αερίων και τα κρεματόρια των ναζί άξια αναφοράς ως θηριωδίες ενάντια στο ανθρώπινο γένος. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να αναριγούν από οργή και αγανάκτηση μόνον όταν αντικρίζουν την σβάστικά. Ας γνωρίζουν, πως τόσο το βρετανικό, όσο και το ισπανικό και πορτογαλικό στέμμα, είναι υπεύθυνα για εξ ίσου φρικιαστικές γενοκτονίες και εκατόμβες νεκρών, ιδίως επί των απολίτιστων ανθρώπων. Γιατί, λοιπόν, είναι casusbelli μόνον το να φορά κάποιος ένα μπλουζάκι με σβάστικα και δεν είναι εξίσου ανατριχιαστικό να φέρει ένας άλλος την αγγλική σημαία «ραφτό» στην punk «στολή» του ή οπουδήποτε αλλού; Αλλά, οι πολιτικές ιδεολογίες, όπως πολύ εύστοχα είπε ο Χρήστος Γιανναράς, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα «δίκιο» για να τσακίζει ο ένας το κεφάλι του αντιπάλου του.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

[1]Ο λεγόμενος Επταετής Πόλεμος, έλαβε χώρα ανάμεσα στα 1754 και 1763. Ωστόσο, οι σημαντικότερες πολεμικές συγκρούσεις συνέβησαν μεταξύ 1756-1763. Συμμετείχαν σε αυτόν, όλες οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής: Ισπανική αυτοκρατορία, Γαλλικό βασίλειο, Βρετανική αυτοκρατορία, Αυστροουγγρική αυτοκρατορία, Τσαρική Ρωσία, Πρωσία, Σουηδικό βασίλειο. Οι συνέπειές του επηρέασαν τόσο την Ευρώπη, όσο και την Βόρεια και Κεντρική Αμερική, αλλά ακόμη και τα παράλια της Δυτικής Αφρικής, τις Ινδίες και τις Φιλιππίνες. Θεωρείται, από πολλούς ιστορικούς, ως η πρώτη ανθρωποσφαγή που έλαβε χώρα ταυτοχρόνως σε παγκόσμια κλίμακα.

Στρέβλωση και εξαπάτηση: Η παραχάραξη της Ιστορίας των ελεύθερων φυλών

Ο μόνος καλός Ινδιάνος, είναι ο νεκρός Ινδιάνος!

 PhilSheridan, στρατηγός του ιππικού των Η.Π.Α (1831-1888)

Για όσους μελετούν την ιστορία όχι επιδερμικά, αλλά αντιθέτως επιμένουν να διερευνούν τόσο την ακρίβεια των γεγονότων, όσο και την συνάφεια που παρουσιάζεται ανάμεσά σε αυτά ανά τους αιώνες, πάντοτε η αμφιβολία θα γεννάται μέσα τους ισόποσα με την γνώση. Γνωρίζουν, το δίχως άλλο, πως η ρομφαία και η πυρίτιδα δεν είναι αρκετή, για να σβήσουν οι κρατιστές τα ίχνη των ελεύθερων φυλών απ’ το σώμα της Μητέρας Γης∙ οι δολοφόνοι της μνήμης δεν κρατούν όπλα, αλλά δημοσιογραφική ή ακαδημαϊκή πένα.
Οι κυρίαρχοι, διατηρώντας επιτυχώς την δική τους μνήμη ανά χιλιετίες και συσσωρεύοντας πολύτιμη γνώση είτε από τις ορθές είτε από τις λανθασμένες επιλογές τους, προχωρούν το εξουσιαστικό τους σχέδιο, που δυστυχώς για τους σκλάβους επί γης διαθέτει και συνέπεια και συνέχεια.
Carthago delenda est (Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί) επαναλάμβανε, σε σημείο μάλιστα μανίας, ο συγκλητικός Κάτων ο πρεσβύτερος∙ και έτσι και έγινε. Ακόμη και στις μέρες μας η αρχαιολογική σκαπάνη μετά βίας είναι σε θέση να συναρμολογήσει τα ελάχιστα διασωθέντα στοιχεία του Καρχηδονιακού πολιτισμού. Αυτή υπήρξε η πρώτη και μία εκ των αιματηρότερων γενοκτονιών στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν αρκούσε, όμως, ούτε η συθέμελη καταστροφή της πόλης της Καρχηδόνας και των περιχώρων της ούτε οι σφαγές και η πώληση των όποιων επιζώντων στα σκλαβοπάζαρα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας∙ η γραφίδα του Πολύβιου, του Αππιανού και του Τίτου Λίβιου ανέλαβε να «ξεπλένει» το αίμα από το gladio του ρωμαίου λεγεωνάριου. Και ας μην λησμονούμε πως εδώ ομιλούμε για μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο μορφές πολιτισμού∙ ανάμεσα δηλαδή σε δυο αντίπαλες κρατικές οντότητες. Παρ’ όλα αυτά οι μεν κατάφεραν να σβήσουν σχεδόν από τον ιστορικό χάρτη τους δε, αλλά κυρίως τους εξουσιαζόμενούς τους, αθροίζοντας μάλιστα από τα γεγονότα εμπειρία και γνώση για την διαιώνιση της δικής τους συνέχειας.
Οι εκατόμβες λοιπόν των σφαγιασθέντων Ινδιάνων, η φυσική δηλαδή εξόντωση τους, ήταν ένα μόνο μέρος από το συνολικό σχέδιο αφανισμού τους[1]. Έτσι, λοιπόν, παράλληλα με τους χασάπηδες του αγγλικού και εν συνεχεία του αμερικανικού στρατού, οι φιλοκρατικές φυλλάδες ανέλαβαν να ρίξουν τόνους «λάσπης» στις ελεύθερες φυλές μέσα από λίβελλους τόσο χυδαίους, που θα έκαναν τους αρχισυντάκτες της αγγλικής Sun και της ελλαδικής Espresso να κοκκινίσουν από ντροπή. Μιας όμως και η αρθρογραφία στον περιοδικό τύπο δεν εξασφαλίζει την «βαρύτητα» λόγου των ακαδημαϊκών συγγραμμάτων, την εκφόρτωση «αναβαθμισμένης» πολιτικής λάσπης ανέλαβαν οι οσφυοκάμπτες της πανεπιστημιακής «αυθεντίας».
Και βεβαίως, αφού ως γνωστόν «όποια πέτρα και αν σηκώσεις έναν έλληνα θα βρεις», εις εξ αυτών, ο πολύς Νικόλαος Καλτσάς, «υφηγητής της Ιστορίας εις το Πανεπιστήμιον της Μίσιγκαν» (sic), εν έτει 1931 στο… αντικειμενικότατο σύγγραμμα του Εισαγωγή εις την Ιστορίαν των Ηνωμένων Πολιτειών, μας πληροφορεί για τα εξής θέσφατα: Αι ακταί του Ατλαντικού όπου απεβιβάσθησαν, και η ενδοχώρα προς την οποίαν επροχώρησαν οι Άγγλοι άποικοι ήσαν παρθένα εδάφη, από απόψεως πληθυσμού και πολιτισμού, κατοικημένα από ολίγας χιλιάδας ερυθρόδερμους Ινδούς, περιπλανώμενους εις τας αχανείς εκτάσεις της Αμερικανικής ηπείρου, εις πρωτόγονον κατάστασιν, χωρίς φυλετικήν συνοχήν ή γλωσσικήν ενότητα, και καταδικασμένους εις βαθμιαίαν εξαφάνισην.
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι… Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν στους μακελάρηδες που κατέσφαξαν εκατομμύρια (και όχι «ολίγας χιλιάδας») ελεύθερους ανθρώπους, βγάζοντας τους απ’ την μιζέρια και την δυστυχία, μιας και ήταν «καταδικασμένοι εις βαθμιαίαν εξαφάνιση». Έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή θα «συνέβαινε»∙ ας τους ξεκάνουμε μιαν ώρα αρχύτερα να μην υποφέρουν οι δύστυχοι. Και δια του λόγου το αληθές, στα 1931, όταν συνέγραψε το «αριστούργημά» του, ήδη στην ελλαδική επικράτεια σχεδόν άπαντες οι σχετικοί με το ζήτημα ονομάτιζαν τις ελεύθερες φυλές της Β. Αμερικής ως Ινδιάνους και όχι Ινδούς. Κάποιος χριστιανός συνάδελφος του θα έπρεπε να τον είχε ενημερώσει για τον AmerigoVespucci[2]. Αν μιλούσε ωστόσο την γλώσσα της αλήθειας, δύσκολα θα ήταν υφηγητής στο πανεπιστήμιο του Michigan∙ μάλλον θα έπλενε πιάτα στα εστιατόρια της 5^thAvenue, NewYork…
Η μνήμη όμως μιας άλλης, ελεύθερης ζωής χάνεται μόνον αν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι αφήσουν το πνεύμα τους έρμαιο στις ορέξεις των τεχνικών της εξουσίας. Η αξία του λόγου έγκειται στο πόσο αυτός λειτουργεί απελευθερωτικά∙ όχι στις όποιες θεσμικές και ακαδημαϊκές του φιοριτούρες. Έτσι, αντί για τα ψέματα των από καθ’ έδρας «σοφών», εμείς επιλέγουμε την πνοή της αλήθειας των άγριων και απολίτιστων συντρόφων μας, όπως τα λόγια του BlueJacket, αρχηγού-συμβούλου της ελεύθερης φυλής των Σαόνι: Παντού ακούμε τα λόγια των Αμερικάνων και κανένα δεν μοιάζει με το άλλο. Πιστεύουμε ότι σκέφτονται να μας εξαπατήσουν (1789). Όπερ έδει δείξαι.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

[1]Ακολούθησαν βεβαίως και τα χολιγουντιανά βοθρολύμματα με τους καλούς σερίφηδες και τους κακούς Ινδιάνους, αλλά αυτό είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία…
[2]Ιταλός χαρτογράφος και τυχοδιώκτης (1454-1512). Ο πρώτος που αντελήφθη ότι η «νέα» ήπειρος δεν είναι οι Ινδίες. Από το επίθετό του ονομάτισαν οι εξουσιαστές Αμερική το σύνολο των κατακτημένων εδαφών. Ως γνωστόν, ο εξολοθρευτής των Ινδιάνων Αραουάκ, Χριστόφορος Κολόμβος, μέχρι το τέλος του βίου του νόμιζε πως είχε αποβιβαστεί στις ανατολικές Ινδίες. Και ανθρωποσφαγέας και ηλίθιος.