Ποιος είναι ο Χρήστος Γούδης της «Ελληνικής Αυγής»

Όπως αναφέρει η «Εφημερίδα των Συντακτών»: Μόνο με «αυτογκόλ» μπορεί να παρομοιαστεί η ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, που ανακάλυψε «στήριξη» του Χρήστου Γούδη στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, καθώς ο υποψήφιος με το συνδυασμό Κασιδιάρη έχει υπάρξει κορυφαίο στέλεχος της Πολιτικής Ανοιξης και της Ν.Δ.

Υπήρξε μέλος της επιτροπής Ανώτατης Παιδείας της Ν.Δ. επί προεδρίας Μητσοτάκη (1984-1985), μέλος του Κέντρου Μελέτης Προβλημάτων του Ελληνισμού της Πολιτικής Ανοιξης του Αντώνη Σαμαρά (1993), συνεργάτης από το 1999 και συντονιστής της Ομάδας Ιδεολογίας και Πολιτικής του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», του επίσημου think tank της Ν.Δ. (2001-2004), και μέλος των επιτροπών της Ν.Δ. για την Ερευνα και την Παιδεία (2001-2004).

Κατά καιρούς «πέρασε» από το Φιλελεύθερο Φόρουμ του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, τη ΔΗ.ΑΝΑ. του Κ. Στεφανόπουλου, ενώ μετά την αποχώρησή του από τη Ν.Δ. κατευθύνθηκε στο ΛΑΟΣ.

http://left.gr

Τον Γουδή μαζί με άλλα παρτάλια τους γνωρίσαμε μέσα από τις εκπομπές της trash tv που σουλατσάρουν και λένε ότι μαλακία τους καπνίσει.

Σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης, το 1963

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε το 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Aπέκτησε δυο γιούς τον Θοδωρή και τον Γρηγόρη. Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 ο Λαμπράκης εκλέχτηκε βουλευτής Πειραιά συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη».

Στις 21 Aπριλιου 1963 το ελληνικό Kίνημα Eιρήνης οργανώνει την πρώτη Mαραθώνια Πορεία Eιρήνης παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Καραμανλή φροντίζει να την απαγορεύσει. Παράλληλα η Αστυνομία και η Χωροφυλακή ανακοινώνουν ότι για τις 21 Απριλίου, ημέρα που θα πραγματοποιούνταν η πορεία, απαγορευόταν κάθε συγκέντρωση σε ανοιχτό χώρο, σε ολόκληρη τη χώρα. Η πορεία πραγματοποιείται και ο ειρηνιστής Γρηγόρης Λαμπράκης πρωτοστατεί.

Σύμφωνα με το τότε ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα» την 21η Απριλίου του 1963 η πρωτεύουσα βρισκόταν «επί ποδός πολέμου», ενώ «διά πρώτην φοράν τα περίφημα Τάγματα Ασφαλείας ενεφανίσθησαν επισήμως εις διαφόρους περιοχάς περί τον Μαραθώνα, έτοιμα προς δράσιν εις περίπτωσιν ανάγκης. Ακόμα και ναύται του Λιμενικού εχρησιμοποιήθησαν διά τη φρούρησιν της παραλίας του Μαραθώνος, διά τον φόβον προφανώς... αποβάσεως των οπαδών του Συνδέσμου "Μπέρτραντ Ράσελ"». Επί ποδός βρίσκονται συνολικά 10.000 άνδρες της Aστυνομίας, της Xωροφυλακής, του Λιμενικού Σώματος. Oι προσβάσεις προς τον Mαραθώνα αποκλείονται.

O κύριος όγκος των «οδοιπόρων της ειρήνης», περιγράφει ο Tύπος της εποχής, περί τους 3.000, αναχαιτίζεται, απωθείται, διαλύεται στους Aμπελόκηπους στο ύψος της Αγίας Tριάδας και στον Άγιο Δημήτριο, στην οδό Πανόρμου. Συλλαμβάνονται 628, ανάμεσά τους ο Mίκης Θεοδωράκης, ο Mίνως Aργυράκης, ο Aλέκος Aλεξανδράκης, η Aλίκη Γεωργούλη και πρώην βουλευτές και υποψήφιοι του κόμματος της Eνιαίας Δημοκρατικής Aριστεράς (EΔA).

Στον Tύμβο του Mαραθώνα μπόρεσαν να φτάσουν τέσσερις. Ανάμεσα τους ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Aπό τον Tύμβο θα ξεκινήσει την πορεία που θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού ειρηνιστικού κινήματος ως η Πρώτη Πορεία Eιρήνης. Kρατάει στα υψωμένα χέρια του ένα απλό πανό με τη λέξη EΛΛAΣ και με το σύμβολο του «Συνδέσμου Eιρήνης Mπέρτραντ Pάσελ», τον κύκλο με τον τσακισμένο σταυρό, παγκόσμιο σύμβολο της ειρήνης. Θα διανύσει έτσι πέντε χιλιόμετρα προς την Αθήνα.

Στη Ραφήνα οι αρχές ασφαλείας θα επιχειρήσουν να τον σταματήσουν και να τον σύρουν στο δάσος. Θα αποτύχουν μετά από την επέμβαση κατοίκων της περιοχής και όσων συνοδεύουν το Λαμπράκη. Οι τελευταίοι θα συλληφθούν κοντά στο Πικέρμι. Ο ίδιος ο Λαμπράκης θα συλληφθεί κοντά στο Χαρβάτι.

Οι αρχές ασφαλείας τον επιβιβάζουν σε ένα όχημα και αφού τον περιφέρουν για τρεισήμισι ώρες των εγκαταλείπουν στη Νέα Ιωνία. «Η πορεία ειρήνης, έστω και συμβολικά έγινε, μολονότι η κυβέρνησις έλαβε μέτρα που ούτε στην κατοχή είχαμε γνωρίσει. Ακολουθώντας πολιτική βάσεων και πυρηνικών υποβρυχίων "Πολάρις" δε θέλησε να επιτρέψει στο λαό να εκδηλώσει τη θέληση του για ειρήνη. Δεν το κατόρθωσε» θα δηλώσει ο

Η Δολοφονία

Ο Λαμπράκης μίλησε σε εκδήλωση που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη η «Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη»(βράδυ 22/05/1963). Πριν ακόμα η εκδήλωση ξεκινήσει, πλήθος παρακρατικών και αστυνομικών με πολιτικά είχαν καταλάβει τα γειτονικά πεζοδρόμια, κραυγάζοντας συνθήματα και προπηλακίζοντας όσους προσέρχονταν στην αίθουσα για να πάρουν μέρος. Άλλοι αστυνομικοί, ένστολοι, αν και παρόντες δεν λάμβαναν κανένα μέτρο για την απώθηση των παρακρατικών, παρά τις διαμαρτυρίες των οργανωτών και του ίδιου του Λαμπράκη, μέλους δηλ. του ελληνικού κοινοβουλίου. Ένας παρακρατικός κατόρθωσε να χτυπήσει το Λαμπράκη στο κεφάλι με ρόπαλο κατά την είσοδό του στην αίθουσα της εκδήλωσης, τραυματίζοντάς τον ελαφρά. Σοβαρά, τραυματίστηκε από τους ανεξέλεγκτους διαδηλωτές ο έτερος παρών αριστερός βουλευτής, Γιώργος Τσαρουχάς. Με την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, ο Λαμπράκης εγκατέλειψε την αίθουσα με πρόθεση να κατευθυνθεί σε κοντινό ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει. Τον ακολούθησαν μόνο δύο σύντροφοί του, καθώς η αστυνομία απέκλεισε το κοινό της εκδήλωσης στο εσωτερικό της αίθουσας, απαγορεύοντας προσωρινά την έξοδο. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Ελ. Βενιζέλου και παρά το γεγονός ότι η αστυνομία είχε αποκλείσει όλους τους δρόμους, ένα τρίκυκλο εμφανίστηκε από το πουθενά, πλησίασε το Λαμπράκη με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τον έριξε στο έδαφος. Κανείς αστυνομικός δεν κινήθηκε για να εμποδίσει το τρίκυκλο πριν το χτύπημα, να συλλάβει τον οδηγό του μετά ή και να βοηθήσει τον αιμόφυρτο Λαμπράκη. Όπως αποδείχτηκε, το θύμα είχε δεχτεί ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι από μεταλλικό αντικείμενο. Το πιθανότερο είναι ότι οι δράστες της επίθεσης θα είχαν διαφύγει ανενόχλητοι, αν ένας παριστάμενος Θεσσαλονικιός, ο Μανόλης Χατζηαποστόλου(με το παρατσούκλι «Τίγρης») δεν είχε πηδήσει αστραπιαία στην καρότσα του τρίκυκλου. Για ένα περίπου χιλιόμετρο το τρίκυκλο έτρεχε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης χωρίς κανένα αστυνομικό ή άλλο όχημα να το καταδιώκει. Ο Χατζηαποστόλου εξουδετέρωσε μετά από σκληρή πάλη το μοναδικό επιβάτη της καρότσας, Μανόλη Εμμανουηλίδη (αυτός είχε καταφέρει το θανατηφόρο χτύπημα στο Λαμπράκη) και κατόπιν υποχρέωσε τον οδηγό Σπύρο Γκοτζαμάνη να σταματήσει. Ακολούθησε νέα πάλη αυτή τη φορά ανάμεσα στον Χατζηαποστόλου και τον Γκοτζαμάνη, ως ότου εμφανίστηκε ένας απλός τροχονόμος, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών. Ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ σε κωματώδη κατάσταση από την οποία δεν εξήλθε ποτέ. Πέθανε 4 μέρες αργότερα.

Τι έγραφαν τα πρωτοσέλιδα της εποχής:

«The Economist» : Δολοφονία ή δυστύχημα; «

«The New York Times» : H ανάκριση για το φόνο Έλληνα αριστερού αποκαλύπτει δράση αντικομουνιστικών ομάδων

«Tribune» : Ο άνθρωπος που πέθανε για τη δημοκρατία

«The Daily Telegraph» : 100.000 Έλληνες στην κηδεία. Οι αριστεροί κραυγάζουν όχι άλλο αίμα!

«L'Humanité» : H τεράστια λαϊκή εκδήλωση επί ευκαιρία της κηδείας του Λαμπράκη ανησυχεί την Ελληνική Κυβέρνηση

«Aurore» : Βδελυρά απόπειρα κατά αριστερού βουλευτή

«Le Figaro» : Ζωηρή συγκίνηση στην Αθήνα: Ο βουλευτής της Αριστεράς Λαμπράκης απεβίωσε λόγω των πληγών του

«Paris Presse» : Ο φόνος ενός βουλευτή διαιρεί την Ελλάδα

Στο μεταξύ ο λόρδος Ράσελ θα δηλώσει στην «Sunday Telegraph»: «Τέτοια είναι η τρομοκρατία στην Ελλάδα ώστε παρέστη ανάγκη να απευθυνθεί τηλεφωνική έκκληση σε μένα για να εξευρεθούν χειρούργοι οι οποίοι να θεραπεύσουν τον τραυματία».

πηγή: http://www.alfavita.gr/

Ποιoς άπλωσε το βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής;

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ "έστησαν", στην Αττική, την ιδανική πολιτική ατζέντα για τον Κασιδιάρη και τον Παναγιώταρο. Τώρα ο Ε. Βενιζέλος κατηγορεί τους... «αντιμνημονιακούς»!

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Εχουν δημοσιοποιηθεί αρκετές εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών. Όμως αυτή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου. σύμφωνα με την οποία τα υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής στην Αττική οφείλονται στα κόμματα της αντιπολίτευσης που «άθροιζαν ψήφους κατά του μνημονίου» αντί να υπάρχει «συστράτευση του κοινοβουλευτικού τόξου» είναι -αν μη τι άλλο-... εντυπωσιακή.


Εν ολίγοις, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε πως για την άνοδο της Χρυσής Αυγής φταίνε όσοι είναι αντίθετοι στις πολιτικές λιτότητας!

Πρόκειται για μίαν αποτίμηση που δεν ελέγχεται με κριτήριο απλά την πολιτική σκοπιμότητα που καλείται να εξυπηρετήσει, αλλά και υπό το πρίσμα της… κοινής λογικής. Αξίζει κατ’ αρχάς να θυμίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνέπραξε κοινοβουλευτικά τον Οκτώβριο του 2013 ώστε να αλλάξουν τα άρθρα 187 και 187 – Α του ποινικού κώδικα προκειμένου να απαγορευθεί η οικονομική ενίσχυση της Χρυσής Αυγής. Επίσης οφείλει να εστιάσει κανείς στο ποιά είναι πραγματικά η στάση των δύο κυβερνητικών κομμάτων απέναντι στο κόμμα των ναζιστών.

Η Νέα Δημοκρατία:

Εδώ και πολλούς μήνες δίνει με χαρακτηριστική συνέπεια «εχέγγυα αντισυστημικότητας» στο νεοναζιστικό μόρφωμα.

Από την μία ασκεί διώξεις εναντίον της με την κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης» με χαλαρές διαδικασίες (ακόμη δεν έχουν αρθεί οι ασυλίες του συνόλου των βουλευτών της Χρυσής Αυγής).

Από την άλλη «χαϊδεύει» το πολιτικό της ακροατήριο και – όπως περίτρανα αποδείχθηκε με την υπόθεση Μπαλτάκου- διατηρεί διαύλους επικοινωνίας μαζί της. Η πολιτική αντιμετώπιση της Νέας Δημοκρατίας στην Χρυσή Αυγή είναι από μόνη της μία παλινωδία. Προσπαθεί απλά να ελέγξει τα εκλογικά της ποσοστά προκειμένου να μην πλήττουν τα δικά της, διατηρώντας την μεθοδικά στον «αφρό» της πολιτικής ζωής.

Το ΠΑΣΟΚ:

Η μόνη νομοθετική πρωτοβουλία που πήρε για το θέμα της Χρυσής Αυγής ήταν να καταθέσει τον Μάϊο του 2012 μία πρόταση νόμου για την αλλαγή της νομοθεσίας περί αντιμετώπισης των εγκλημάτων ρατσισμού και ξενοφοβίας.
Επρόκειτο για μία απλή εναρμόνιση του ελληνικού ποινικού κώδικα σε αμφιλεγόμενες ευρωπαϊκές οδηγίες που «τσουβάλιαζαν» την δράση νεοναζιστικών οργανώσεων με την αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας» με όποιο περιεχόμενο δίνει η εκάστοτε κυβέρνηση σε αυτή την έννοια.

Όμως – όπως ξεκάθαρα αποδείχθηκε στην συνέχεια- αυτή η πρωτοβουλία αξιοποιήθηκε ως πρόσχημα και μέσο πίεσης για να αναβαθμιστεί η θέση του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και να πάρει ο Ε.Βενιζέλος την θέση του ...αντιπροέδρου.

Τα δύο κόμματα μαζί…

Το σημαντικότερο και πλέον επίκαιρο στοιχείο αφορά το ότι στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές στην Αττική, οι υποψήφιοι που στήριξαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ «έστησαν» μεταξύ τους μία πολιτική αντιπαράθεση που ήταν «βούτυρο στο ψωμί» των υποψηφίων της Χρυσής Αυγής, Ηλία Κασιδιάρη και Ηλία Παναγιώταρου . Τα θέματα που αμφότεροι επέλεξαν να κυριαρχήσουν στην προεκλογική αντιπαράθεση ήταν αυτά των μεταναστών, του κτισίματος ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα και της αστυνόμευσης.

Χωρίς πολλά λόγια. να θυμίσουμε τις δηλώσεις του Άρη Σπηλιωτόπουλου σύμφωνα με τις οποίες «δεν μπορούμε να είμαστε ξένοι και μετανάστες στην ίδια μας την πόλη» ή την σύγκριση της Αθήνας με την Καμπούλ. Επίσης την θέση του Γιώργου Καμίνη σχετικά με το ότι πρέπει «να σταματήσει η λειτουργία των 120 παράνομων τζαμιών στην Αθήνα» ή την άποψη που έχει εκφράσει σε πάμπολλα δημοτικά συμβούλια μιλώντας για μάστιγα της παράνομης μετανάστευσης.

Χαρακτηριστικό ήταν επίσης το ότι οι υποψήφιοι Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ δημιούργησαν «μέτωπο» απέναντι στην υποψηφιότητα του Γαβριήλ Σακελαρίδη υποστηρίζοντας πώς αντιτίθεται στην αστυνόμευση του κέντρου της Αθήνας.

THE PRESSPROJECT

Το τρομερό δίλημμα της αποχής στις εκλογές

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦAΝΟΥ

Ο Ραούλ Βανεγκέμ, πολιτικός φιλόσοφος με περγαμηνές από την ανήσυχη δεκαετία του ’60, σε ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα του άρθρα, υπερασπίζεται την αποχή από τις εκλογές με το επιχείρημα ότι εκείνοι οι οποίοι συμμετέχουν είναι ανήκεστα διεφθαρμένοι και οι – ούτως ή άλλως ψεύτικες – υποσχέσεις τους μακράν απέχουν από οποιαδήποτε ριζοσπαστική αμφισβήτηση και αναδιάρθρωση της τρέχουσας πολιτικοκοινωνικής πραγματικότητας, επισημαίνοντας πως ο κύριος στόχος της επαναστατικής προοπτικής είναι κατάργηση του χρήματος.

Υπό το πέπλο μιας άφθαστης ουτοπίας, ή έστω της μετατεθειμένης για το αόριστο αύριο εξέλιξης της ανθρωπότητας και της κοινωνίας , συγκαλύπτεται η επείγουσα ανάγκη για τις μικρές, καθημερινές επιλογές που πρέπει να γίνονται μέχρι την επίτευξη των στόχων που οραματίζεται ένας ιδεαλιστής σαν τον Βανεγκέμ.

Ο μεγαλοϊδεατισμός, συγγενές μόρφωμα με τον ιδεαλισμό,  είναι μια υπερφίαλη εκδήλωση της ανθρώπινης φιλοδοξίας και ως εκ τούτου υποφέρει από την αναπηρία κάθε γίγαντα που στέκεται σε πήλινα πόδια.

Αξιωματικά, η ανθρώπινη κοινωνία είναι άδικη, σκληρή και πάσχει από κάθε άποψη, εξ’ ου και οι άνθρωποι θα πασχίζουν αέναα να ρυθμίζουν οτιδήποτε κρίνει ο μέσος νους ως παρεκτροπή από την ζητούμενη κανονικότητα, είτε με μέτρα εξισορρόπησης και θεσμούς ελέγχου, είτε με εξεγέρσεις.

Στην προσπάθεια του αυτή, ο συνειδητός πολίτης, και δη εκείνος που επιλέγει να ψηφίσει αντιλαμβάνεται ότι οι ευσεβείς πόθοι του Βανεγκέμ δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν ούτε σε μια μέρα, αν υποθέσουμε ότι είναι εφικτοί, αλλά και ούτε ιδιαίτερα ρεαλιστικοί μοιάζουν, αν κρίνει κανείς από το παρελθόν που έχει επιδείξει η ανθρωπότητα. Έτσι, αυτός ο συνειδητός πολίτης που επιλέγει την οδό της πραγματιστικής διαπραγμάτευσης με το όποιο καθεστώς,  ψηφίζει, δηλαδή υιοθετεί την ζωτική ψευδαίσθηση ότι έχει επιλογή να ασκήσει εξουσία άπαξ και συνταχθεί με μια πλειοψηφία ομοϊδεατών.

Οι ζωτικές ψευδαισθήσεις είναι ουσιαστικής σημασίας για την υγεία του ατομικού και συλλογικού μας φαντασιακού – χωρίς την σκέψη προσηλωμένη σε κάποια υπέρβαση δεν θα είχαμε το ψυχικό σθένος ούτε να σηκωθούμε από το κρεβάτι μας. Οποιαδήποτε πρακτική πρωτοβουλία βελτίωσης των συνθηκών της ζωής μας έχει σαν αφετηρία τις ψευδαισθήσεις πάσης φύσης.

Όσο διεφθαρμένος και κατασκευασμένος σύμφωνα με τον εικονικό λαβύρινθο της κοινωνίας του θεάματος και να είναι ο θεσμός των εκλογών, έστω και στο φαντασιακό του λαού, ακόμα διατηρεί την συγκινησιακή του δύναμη.

Είναι πολύ εύκολο να απαξιώσει κανείς μια εκλογική διαδικασία της οποίας μετέχουν πρόσωπα που έχουν στιγματιστεί ανεπανόρθωτα ως αμετανόητοι εγκληματίες και εθνοπροδότες, μαφιόζοι του κοινού ποινικού δικαίου, λεχρίτες που ηγούνται μειοψηφικών κομμάτων  τα οποία κυβερνούν συνεπικουρούμενα από κάθε λογής τεχνητά μορφώματα διαχείρισης της λαικής αγανάκτησης.

Είναι εύκολο να περιφρονήσει αηδιασμένος κανείς όλες αυτές τις σουρεαλιστικές πατερίτσες που καθεστώτος  καθώς μεταμφιέζονται σε ποτάμια, αυγές, ελιές και οτιδήποτε άλλο γραφικό σχήμα λόγου μπορεί να συλλάβει η πεπερασμένη σκέψη των εμφανώς βουκόλων προπαγανδιστών τους.

Είναι όμως λίγο πιο δύσκολο, αλλά πιθανώς πιο χρήσιμο για το καλό όλων μας, να αδράξουμε την ευκαιρία της συναισθηματικής φόρτισης που δημιουργεί η ιδέα των εκλογών, να εμπνεύσουμε την πεποίθηση που διασπείρεται, έστω και ως ψεύτικη υπόσχεση, έστω και ως εθιμοτυπική διαδικασία, ότι με μια γραφειοκρατική επιλογή, κάποια τυχαία Κυριακή, η μοίρα αυτής της χώρας και του λαού της θα πάει προς το καλύτερο.

Και είναι δύσκολο αλλά άξιο προσπάθειας να συντηρήσουμε το όραμα των δημοκρατικών εκλογών αφού ακόμα και η μίμηση μιας αλήθειας, έστω και ως ψευδεπίγραφη, μεταφέρει το μήνυμα, και έτσι διατηρείται ζωντανή την ζωτική ψευδαίσθηση ότι αργά αλλά σταθερά η κοινωνία οδεύει προς κάτι καλύτερο.

Το καλύτερο ούτως ή άλλως για την Ελλάδα την συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία είναι σαφές – πρέπει οπωσδήποτε να εξαφανιστούν από όλα τα κλιμάκια της εξουσίας του Ελληνικού κράτους και κατεστημένου εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν φέρει την Ελλάδα στο σημείο του να διαπραγματεύεται την τσιμεντοποίηση των αιγιαλών της χώρας ως αναπτυξιακή προοπτική, δηλαδή να απαλλαγούμε από την κάστα εκείνη που επιχειρεί τον βιασμό της ίδιας της ψυχής της χώρας και του εκμαυλισμού της προκειμένου να διαιωνιστεί η η επικερδής για το παρόν καθεστώς διάλυση της κοινωνίας, άλωση της οικονομίας και ταχεία εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Χρησιμοποιώ το παράδειγμα του επαίσχυντου νομοσχεδίου περί αιγιαλού, που μπορεί να αποσύρθηκε προσωρινά και προεκλογικά γα «αναθεώρηση»,  αλλά δείχνει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τις χυδαίες και καταστροφικές προθέσεις του παρόντος καθεστώτος, ενώ ταυτόχρονα εκφράζει έναν κίνδυνο που είναι καθολικά αντιληπτός, αφού αφορά τους πάντες που έχουν περάσει έστω και μια μέρα σε μια Ελληνική παραλία και γνωρίζουν πόσο σημαντική είναι η συντήρηση τους σε όσο πιο άθικτη κατάσταση γίνεται.

Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί Έλληνες που δεν συνειδητοποιούν ότι οι Ελληνικές παραλίες είναι ένα εθνικό πάρκο που οφείλει να παραμείνει ως έχει, αφού ήδη έχει γίνει αρκετή ζημιά.

Αδιάφοροι για την προστασία των παραλιών μπορεί να είναι εκείνοι που είναι ανίατα υπόδουλοι στο χρήμα – αυτοί οι άνθρωποι όμως δεν σώζονται υπαρξιακά, ούτε μεταπείθονται, αφού η εμμονή με το κέρδος εις βάρος της φύσης και του περιβάλλοντος είναι σύμπτωμα ψυχικής νόσου και δεν επιδέχεται θεραπεία μέσω λογικού διαλόγου.

Ο αιγιαλός λοιπόν, αυτό το σίγουρα ενωτικό όραμα, και η προστασία τους από τα πολυεθνικά επενδυτικά αρπακτικά, ας γίνει το συμβολικό κίνητρο ανατροπής του καθεστώτος σε αυτές τις εκλογές.

Μην ξεχνάμε ποτέ πως η  τρομοκρατία του καθεστώτος έχει μια και μοναδική προπαγανδιστική αιχμή – την καλλιέργεια της πεποίθησης του αναπόδραστου, αυτή την διαρκώς επαναλαμβανόμενη μάντρα που προσπαθεί να μας πλύνει τον εγκέφαλο μέχρι να αποδεχτούμε οριστικά και αμετάκλητα πως δεν υπάρχει καμία άλλη λύση από την πειθήνια υποταγή στις ορέξεις του μεταλλαγμένου υπερκαπιταλισμού, με όποιο κόστος, ακόμα και την βεβήλωση της φυσικής καλλονής που αποτελεί το βασικό καύσιμο της βιομηχανίας του τουρισμού.

Η σωτηρία του Ελληνικού αιγιαλού ας εξυπηρετήσει  την επιτακτική η ανάγκη εύρεσης ενός ονείρου, μιας θετικής προοπτικής, ενός ελπιδοφόρου οράματος.

Τα υπόλοιπα αδιέξοδα -  η αγορά που παραμένει σε διαρκή πτωτική πορεία, η ανεργία που πλέον έχει ξεπεράσει το 30% στον γενικό πληθυσμό και το 50% στους κάτω των 30 χρονών, η εξαθλίωση του βιοτικού επιπέδου, οι αυτοκτονίες των χιλιάδων  απελπισμένων, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η εξάρθρωση του συστήματος υγείας, ο εξευτελισμός της παιδείας, τα ελεγχόμενα από  ολιγαρχικά συμφέροντα ΜΜΕ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι πνιγμοί μεταναστών, τα συνεχιζόμενα σκάνδαλα όπως το χάρισμα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ χρέους στον εξυπηρετικό ΔΟΛ – όλα αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την πραγματικότητα και δύσκολο να αγνοηθούν. Επειδή όμως αυτά αφορούν την διαφθορά, τον εμπαιγμό, τον αποπροσανατολισμό και την συγκάλυψη, εν τέλει την συντριβή και όχι το όνειρο, δεν εμπνέουν ως κίνητρα, αντίθετα, εξοργίζουν και θλίβουν.

Η παρατεταμένη θλίψη φέρνει απόγνωση. Η Ελληνική κοινωνία έχει ήδη δει τα αποτελέσματα της απόγνωσης – αυτή οδηγεί σε αδράνεια και απάθεια, ένα είδος μαζικού κώματος επιβεβλημένου από το δόγμα του σοκ. Ίσως αυτό που χρειάζεται την παρούσα στιγμή είναι ένα θετικό κίνητρο και όχι ακόμα μια επανάληψη των δεδομένων αρνητικών της παρούσας κατάστασης. Για να αλλάξει το οτιδήποτε μικρό πρέπει να αλλάξουν οι ισορροπίες δυνάμεων. Όλοι μας ξέρουμε ποιες είναι οι παρούσες και που έχει οδηγηθεί η χώρα υποκύπτοντας σε αυτές. Είμαστε έτοιμοι να ψηφίσουμε εκείνον που αν μη τι άλλο θα επιφέρει μια αλλαγή σε αυτές τις ισορροπίες?

Υ.Γ.

Στην μακρά πλέον πορεία μου ως ο πιο αντιπαθής άνθρωπος σε αυτή τη χώρα, μια από τις φράσεις που κατά καιρούς έχω εκστομίσει είναι πως  “Η Ελλάδα δεν υπάρχει.”

Αυτό το αξίωμα, ελαφρά τη καρδία, το εκστόμισα σε μια εκπομπή της Βίκυς Μιχαλονάκου, και έγινε η αιτία για να εξαγριωθούν διάφοροι μεγαλοφυείς φιλόσοφοι  – σχολιαστές του διαδικτύου που   θίγονται κατάφωρα από την αυθαιρεσία μιας αξιωματικής τοποθέτησης, προσπερνώντας  το γεγονός ότι ως εργαλείο σκέψης το αξίωμα εξ’ ορισμού είναι αυθαίρετο, ενώ είναι η κριτική του προσέγγιση εκείνη που αναζητάει την όποια ορθότητα της αξιώματος.

Ψιλά γράμματα η δεοντολογία της φιλοσοφικής ορολογίας όμως. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η Ελλάδα δεν υπάρχει, επειδή υπάρχουν Ελλάδες, δηλαδή για τον καθένα υφίστανται διαφορετικές προσεγγίσεις και βιώματα μιας πραγματικότητας που δεν μπορεί να είναι η ίδια για όλους, εκτός και εάν υιοθετήσουμε ολοκληρωτικές σκεπτομορφές, κάτι που προσωπικά αρνούμαι.

Η «δική μου Ελλάδα» και η «δική σου Ελλάδα», εκτός του ότι είναι διαδικασίες εξελικτικές και ατέρμονες και άρα δεν σχηματοποιούνται, ούτε παγιώνονται, όπως κάθε υγιής οργανισμός, μπορεί και να μην σμίξουν ποτέ. Ωστόσο, για να συνεχίσουν να υπάρχουν, οφείλουν να τηρήσουν την υπόσχεση των ζωτικών ψευδαισθήσεων που τις κράτησαν ζωντανές μέχρι σήμερα

 dithen2010

Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Γκρούεζας

Από το blog in a body

Την Κυριακή 18 Μαΐου 20014, στον πρώτο γύρο των Δημοτικών – Περιφερειακών Εκλογών, εκδηλώθηκε ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο, που υποτιμήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το φαινόμενο θα προσπαθήσω να αναλύσω, εξηγώντας γιατί – κατά τη γνώμη μου – οι αυτοδιοικητικοί συνδυασμοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγαν όπως πολλοί ανέμεναν. Προφανώς, δεν είναι η μόνη αιτία, αλλά νομίζω ότι ίσως είναι η πιο σημαντική.

Δυο προκαταρκτικά λόγια

Η σύγχρονη συστημική θεωρία, ενσωματώνει την (βιολογικής προέλευσης) θεωρία της αυτοποίησης. Σε ό,τι αφορά τα κοινωνικά συστήματα, αυτό σημαίνει ότι αυτά επιτελούν μια βασική λειτουργία: ανακατασκευάζουν συνεχώς τον εαυτό τους. Αυτός είναι ο αρχικός στόχος τους – κανένας άλλος, οι υπόλοιποι στόχοι έπονται. Δηλαδή,υπάρχουν για τον εαυτό τους - όχι για να «εξυπηρετούν κάποια κοινωνική λειτουργία» (όπως θεωρούσαν οι αρχικές συστημικές θεωρήσεις)· αυτό, ακολουθεί ως προσδιορισμός του συστήματος σε ένα γενικότερο πλαίσιο.
Αυτά τα συστήματα, αναπτύσσουν δική τους «γλώσσα» (με την ευρεία έννοια του όρου). Π.χ., το οικονομικό σύστημα μιλάει τη γλώσσα του«χρήματος» και κρίνει με βάση το «κέρδος/απώλειες»· το επιστημονικό σύστημα μιλά με τη γλώσσα «των θεωριών» και κρίνει με βάση το «ορθό/λάθος»· το πολιτικό σύστημα μιλά με τη γλώσσα «των προγραμμάτων» και κρίνει τη «δημοφιλία/μη-δημοφιλία», κ.ο.κ.
Έτσι (θεωρεί η συστημική θεωρία ότι) έχουν τα πράγματα. Τα συστήματα αυτά (κι όποια άλλα μπορεί να θεωρήσει κάποιος), λειτουργούν με βάση τις εσωτερικές τους διεργασίες, και κανένα δεν μπορεί να υποχρεώσει το άλλο να ενεργήσει όπως το πρώτο επιθυμεί. Το πολιτικό σύστημα π.χ. δεν μπορεί να υποχρεώσει με μια πολιτική απόφαση το χρηματοπιστωτικό σύστημα να πράξει έτσι ή αλλιώς – εκτός κι αν αναλάβει τη διοίκησή του, δηλαδή καταργώντας το.

Παρακάτω λοιπόν…

Πολλά συστήματα, εμφανίζονται αυθόρμητα - δηλαδή «αναδύονται» μέσα από την κοινωνική εξέλιξη.
(παρένθεση)
Το 2011 ή 2012, παρακολούθησα μια ομιλία του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Σε κάποια αποστροφή είπε: «στην Ελλάδα, αντί να φτιάξουμε κράτος πρόνοιας όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, φτιάξαμε πελατειακό κράτος». Δεν το ανέλυσε άλλο, ίσως και να μη μπορούσε καθώς ο ίδιος είναι μαρξιστής και τα θεωρητικά εργαλεία του δεν βοηθάνε σ’ αυτή την περίπτωση.
Θα το αναλύσω όμως εγώ, στη συνέχεια.
(τέλος παρένθεσης)
Στην Ελλάδα λοιπόν, έχει εμφανιστεί ένας ενδιαφέρων τύπος κοινωνικού συστήματος. Λειτουργεί με τη γλώσσα της «εξυπηρέτησης» και αποφασίζει στη βάση της διάκρισης «συμφέρει/δεν-συμφέρει». Οι ρίζες των κοινωνικών διεργασιών που προκάλεσαν αυτό το φαινόμενο, δεν μου είναι γνωστές. Άλλοι το τοποθετούν στην Οθωμανοκρατία, άλλοι στο Βυζάντιο και κάποιοι ήδη από την εποχή των πόλεων-κρατών. Πάντως, μου είναι αδιάφορο το «πότε» και το «πώς», ας ασχοληθεί κάποιος ιστορικός.
Αυτό το σύστημα, έχει επικρατήσει να το ονομάζουμε «ρουσφετολογικό» και δεν είναι σε καμιά περίπτωση ελληνική ιδιαιτερότητα. Είναι ένα φαινόμενο παγκόσμιο και συνοδεύει πάντα τις ιεραρχικά συγκροτημένες κοινωνίες. Η ελληνική πρωτοτυπία του, βρίσκεται αλλού.
Να εξηγήσω καταρχήν ότι όταν μιλάω για ρουσφετολογικό μηχανισμό, δεν μιλώ για κάποιον συγκεκριμένο, ούτε όμως για κάποιο πολιτικό κόμμα. Αναφέρομαι στο μοντέλο συστήματος που υιοθετούν όλοι οι κατά τόπους αντίστοιχοι μηχανισμοί. Οι ρουσφετολογικοί μηχανισμοί λοιπόν, είναι αυτοποιητικά συστήματα. Λειτουργούν καταρχήν για τον εαυτό τους και μόνον μετά – αφού διασφαλίσουν την επιβίωσή τους – για κάποιο άλλο σύστημα όπως τα κόμματα. Δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη «ιδεολογία» ή οποιαδήποτε προτίμηση. Είναι σαν αγέλες παμφάγων ζώα που καταναλώνουν ό,τι προσφέρεται από το περιβάλλον τους και προσαρμόζονται ανάλογα. Δεν είναι τυχαίο ότι ανάλογα φαινόμενα είχαν εντοπιστεί και στην πρώην Σοβιετική Ένωση, αλλά και στις ΗΠΑ, στη Δανία, Γαλλία, Γερμανία και γενικώς, παντού.
Το ότι είναι αυτοποιητικά, μας λέει ότι, ακόμα κι αν ένα κόμμα (π.χ. το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ) πεθάνει, οι μηχανισμοί επιβιώνουν. Όπως ακριβώς οι ιοί στη Βιολογία, αναζητούν ξενιστή: ένα περιβάλλον που θα ευνοεί την ανάπτυξη, αυτο-αναπαραγωγή και αναπαραγωγή τους και με τον οποίο θα στήσουν ένα πλαίσιο υπεράσπισης αμοιβαίων συμφερόντων. Αναπαράγονται ως μοντέλομέσα από την κουλτούρα, είναι συστατικά στοιχεία του ευρύτερου κοινωνικού συστήματος. Όλοι, σε κάποια στιγμή, απευθύνονται σε κάποιον «γνωστό» για να επιτευχθεί κάτι που, σε πολλές περιπτώσεις, είναι λογικό και προφανές· εκείνη τη στιγμή, το σύστημα αναπαράγει το μοντέλο του και συνεχίζει.
Προσοχή: τα αμοιβαία συμφέροντα, δεν είναι κοινά μεταξύ μηχανισμών και κόμματος. Κάθε αυτόνομο σύστημα, επιδιώκει τη δική του συνέχεια: οι μεν ρουσφετολογικοί μηχανισμοί να συνεχίσουν τις «εξυπηρετήσεις των μελών τους», τα δε κόμματα να διασφαλίζουν την κυβερνητική τους διάσταση. Πρόκειται για έναν «γάμο συμφερόντων», που δημιουργεί ένα τρίτο σύστημα: το πελατειακό κράτος.

(παρένθεση)
Στην πασίγνωστη ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», εμφανίζονται δυο ιδεότυποι: ο εκπρόσωπος του μηχανισμού, ο Γκρούεζας (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) κι ο εκπρόσωπος του πολιτικού συστήματος, ο Μαυρογιαλούρος (Λάμπρος Κωνσταντάρας). Ο δεύτερος, εμφανίζεται να αγνοεί τη σχέση αλληλεξάρτησης που τον συνδέει με τον πρώτο. Ωστόσο, αυτός που καταστρέφεται από την άγνοια αυτή, δεν είναι ο ρουσφετολόγος, αλλά ο πολιτικός· ο δικός του θεσμικός ρόλος είναι αυτός που καταργείται στην πράξη, κι όχι αυτός του Γκρούεζα.
(τέλος παρένθεσης)
(παρένθεση)
Στις δημοτικές εκλογές του 1982, στο Κάτω Καλαμάκι (Δήμος Αλίμου), έφαγα ξύλο σε σημείο διάσεισης, από μια παρέα πέντε τραμπούκων που υποστήριζαν υποψήφιο δήμαρχο, ο οποίος υπήρξε διορισμένος από τη χούντα κοινοτάρχης της τότε «Κοινότητας Καλαμακίου». Οι άνθρωποι που με χτύπησαν, έκαναν απλώς την δουλειά τους. Δεν ήταν ούτε Νεοδημοκράτες, ούτε χουντικοί με οποιαδήποτε πολιτικήέννοια. Πριν τη χούντα, κάποιοι απ’ αυτούς ήταν τραμπούκοι της τότε «Ένωσης Κέντρου». Ήταν απλώς ένας μηχανισμός που δρούσε τοπικά κι επεδίωκε την επιβίωσή του. [για γέλια: μετά διέδωσαν ότι εγώ τους έδειρα· και τους πέντε!! Ούτε που τους άγγιξα βέβαια: αφού με βαράγαν τρεις και με κρατάγαν δυο :-)] Στη συνέχεια, απολύτως κατανοητά, πέρασαν στο ΠΑΣΟΚ.
(τέλος παρένθεσης)

Τι είναι η πατρίδα μας λοιπόν;

Εδώ λοιπόν είναι το ζουμί, δηλαδή η ελληνική ιδιαιτερότητα.
Οι μηχανισμοί αυτοί, επιβιώνουν και μεταλλάσσονται, ανεξάρτητα από πολιτικά κόμματα, εποχές ακόμα και ανθρώπους. Λειτουργούν με «εξυπηρετήσεις» που μπορεί να είναι πολυποίκιλες. Από το να βρουν μια δουλειά για το παιδί σου – κι αυτό σε όλο τον κόσμο περιλαμβάνει όχι μόνο τον Δημόσιο αλλά και τον ιδιωτικό τομέα  – μέχρι να «μου ρίξετε ένα τοιχάκι μπροστά από το σπίτι, για να μη μου παίρνει η βροχή την αυλή ρε φίλε».
Είναι προφανές καταρχήν ότι, για να μπορούν να λειτουργούν χρειάζονται πρόσβαση στην εξουσία. Η εξουσία αυτή μπορεί να κρατική ή τοπική, δημόσια ή ιδιωτική, αρκεί να είναι ένας «ορίζοντας πιθανών εξυπηρετήσεων», να μπορούν δηλαδή να τρέφουν το σύστημα. Μπορεί να είναι αριστεροί ή δεξιοί, φασιστικοί ή δημοκρατικοί μηχανισμοί, αρκεί να δίνουν πρόσβαση σε εξυπηρετήσεις.
Και βεβαίως, ένα οργανωμένο κράτος πρόνοιας είναι μια θανατηφόρα προοπτική για αυτούς τους μηχανισμούς. Το ίδιο είναι κι οι πολίτες που μπορούν να τα καταφέρουν με τις δυνάμεις τους.
(παρένθεση)
Το 1994 όπως έχω γράψει αλλού, προσλήφθηκα στον σταθμό Αιγαίου της ΕΡΑ. Λίγες μέρες μετά, επισκέφθηκα τοπικό βουλευτή για συνέντευξη – είχαμε μια κάποια «οικειότητα» στα πλαίσια όμως της επαγγελματικής μου δεοντολογίας. Όταν έμαθε ότι είμαι εκεί ως δημοσιογράφος της ΕΡΑ, εξεπλάγη δυσάρεστα κι έντονα, και μου είπε: «Ρε Θωμά, αμάν, άμα ήθελες να πας στη ΕΡΑ, γιατί δεν ήρθες από δω να μας το πεις; Αμέσως θα το κανονίζαμε – μα, χαζός είσαι;». Τα ίδια ακριβώς επανέλαβε κι ο ιδιαίτερός του.
(τέλος παρένθεσης)
Αν λοιπόν, το κράτος κάνει αυτά που (θεωρούμε ότι) πρέπει να κάνει για τον πολίτη, οι μηχανισμοί αυτοί δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Είναι αδύνατον να αναπαράξουν τον εαυτό τους γιατί λειτουργούν διαμεσολαβητικά, δεν εκμεταλλεύονται δικούς πόρους. Αν δεν χρειάζεται μεσολάβηση ανάμεσα στον πολίτη και την εξουσία, δεν έχουν τρόπο να είναι απαραίτητοι κοινωνικά.
(παρένθεση)
Την Κυριακή 18 Μαΐου, στις τοπικές εκλογές στη Λέσβο, επικράτησαν δυο υποψήφιοι: ο Φωτής Ξύδας, που ενσωμάτωσε τον μηχανισμό του Νίκου Σηφουνάκη (ΠΑΣΟΚ) αλλά και του υπουργού (Αθανασίου). Κι ο Σπύρος Γαληνός (ΑΝΕΛ) που εμφανίστηκε ως ανεξάρτητος, ωστε να μπορέσει να ενσωματώσει άλλους μηχανισμούς που πριν λαθροβίωναν στη ΝΔ αλλά και στο ΠΑΣΟΚ επίσης. Έγινε δηλαδή μια μάχη μηχανισμών, μια ευκαιριακή συμμαχία όμοιων ρουσφετολογικών συστημάτων, που μπροστά στην προοπτική απομάκρυνσης από την κρατική εξουσία, συσπειρώθηκαν σε δυο πολιτικά συστήματα, ώστε να διασφαλίσουν τον επόμενο ξενιστή.
Έχω λόγους να γενικεύσω, υποθέτοντας ότι παρόμοια φαινόμενα εκδηλώθηκαν σε όλη τη χώρα, κυρίως με τους «ανεξάρτητους» υποψηφίους.
(τέλος παρένθεσης)
Τι έγινε λοιπόν στις 18 Μαΐου; Απλώς, οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ ξεδίπλωσαν έναν πολιτικό, αυτοδιοικητικό λόγο, απέναντι σε μηχανισμούς που κανένα ενδιαφέρον δεν είχαν ν’ ακούσουν τέτοια πράγματα. Και ηττήθηκαν. Γιατί, οι μηχανισμοί αυτοί, ελέγχουν ψήφους (τα «κουκιά»), υπόσχονται απίστευτες εξυπηρετήσεις σε μια κοινωνία που γνωρίζει ότι δεν γίνεται αλλιώς.
(όποιος πίστεψε οποτεδήποτε ότι το ελληνικό κράτος θα του διασφαλίσει περίθαλψη, εργασία, στέγη, μόρφωση, μια αξιοπρεπή διαβίωση, να σηκώσει το χέρι του παρακαλώ. Κανείς; Συνεχίζω λοιπόν…)
Έτσι λοιπόν, οι συνδυασμοί του ΣΥΡΙΖΑ, υπέστησαν «ήττα» – τουλάχιστον για όσους θεώρησαν ότι μπορούσαν να νικήσουν αυτές τις δομές, έτσι απλά.
Ναι, αλλά, γιατί στην Αθήνα δεν έγινε το ίδιο;
Διότι, στην Αθήνα η κρίση έχει χτυπήσει πολύ δυνατά σε σύγκριση με την επαρχία. Οι ρουσφετολογικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να κάνουν εξυπηρετήσεις γιατί απλώς στο χάος της Αττικής, οι πόροι εξαφανίζονται.Τα καταστήματα κλείνουν. Υπάρχουν άστεγοι. Μια σύγχρονη αστεακή οικονομία, είναι μια οικονομία ανοικτή και κατά συνέπεια ιδιαίτερα ευπαθής. Δεν μπόρεσαν δηλαδή οι «ιοί» να επιβιώσουν στην Α’ Αθηνών σε συνθήκες στέρησης πόρων.

Και τι να κάνουμε, να γίνουμε ΠΑΣΟΚ;

Μέχρις εδώ, περιέγραψα ό,τι βλέπω με τα θεωρητικά μου γυαλιά. Δεν επεχείρησα να προτείνω κάτι, ούτε και να αξιολογήσω αν αυτά που βλέπω είναι «καλά» ή «κακά». Γενικά η ιδεολογική ανάλυση είναι πολύ κακό εργαλείο γιατί παραμορφώνει την εμπειρία – και προσπάθησα να το αποφύγω.
Το τελικό μου συμπέρασμα: υπάρχει μια κοινωνία που αναπαράγει το μοντέλο των ρουσφετολογικών συστημάτων, επειδή δεν υπάρχει ένα κράτος πρόνοιας να παρέχει τα προφανή (σύμφωνα με το νεωτερικό μοντέλο). Και δεν μπορεί να υπάρξει κράτος πρόνοιας, γιατί το πελατειακό κράτος εκφράζεται μέσα από την ίδια την κοινωνία που επιδιώκει τη συνεχή αναπαραγωγή του ίδιου αυτού μοντέλου, γιατί απλώς, έτσι έχει μάθει εμπειρικά ότι μπορεί να επιβιώσει.
Πρόκειται για ένα κλειστό, κυκλικό αναπαραγόμενο σύστημα, που διαρθρώνεται από μικρότερα συστήματα (τα τοπικά ρουσφετολογικά συστήματα, που μπορεί να συναντάμε και σε χώρους εργασίας ή και υπουργεία). Δηλαδή, για ένα σύστημα αυτοποιητικό.
(στο σημείο αυτό απεκδύομαι το κουστούμι του κοινωνιολόγου) 
Έχουμε λοιπόν έναν φαύλο κύκλο που πρέπει να σπάσει κι έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες. Μια λύση για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ΠΑΣΟΚοποίησή του: να ενσωματώσει εκπροσώπους των μηχανισμών αυτών και άρα να βάλει τους μηχανισμούς να δουλέψουν προεκλογικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, είναι μια σχέση αμοιβαιότητας αυτή, οπότε απορρίπτεται η ιδέα και είμαστε πάλι στην αρχή.
Όμως, η παραπάνω ανάλυση, κάνει τη λύση προφανή: πρέπει, κάποια στιγμή, να υπάρξει κράτος πρόνοιας σε τούτη τη χώρα. Και, όπως είδαμε, ουδέποτε υπήρξε κάτι τέτοιο, κι η κρίση είναι άσχετη με την απουσία του από την Ελλάδα τουλάχιστον.
Η προσπάθεια να δημιουργηθεί τέτοιο κράτος, θα συναντήσει λυσσαλέες αντιδράσεις γιατί θα οδηγήσει σε θάνατο από πείνα πολλά (χιλιάδες) αλληλοδιαπλεκόμενα συστήματα που λειτουργούν παντού στην κοινωνία μας. Και αυτά τα συστήματα θα δώσουν μάχη επιβίωσης στηριγμένα στο ισχυρότερο όπλο που υπάρχει, δηλαδή στην κουλτούρα που κάνει την Ελλάδα, Ελλάδα.
Αντίπαλοι θα είναι οι πάντες:

• Όσοι από το «παλαιό πολιτικό σύστημα», έχουν μάθει να λειτουργούν ρουσφετολογικά.
• Οι γραφειοκρατικοί κρατικοί μηχανισμοί που έχουν προσαρμοστεί έτσι ώστε να διεκπεραιώνουν «εξυπηρετήσεις».
• Οι «φιλελεύθεροι» που επίσης θεωρούν το κράτος πρόνοιας αντίπαλό τους και προτείνουν ν’ αναλάβουν οι ίδιοι (με το αζημίωτο) τις λειτουργίες του.
• Όσα από μέλη και στελέχη του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να μοιράζουν σταυρωμένα ψηφοδέλτια, αναπαράγοντας κι αυτά το μοντέλο της εξυπηρέτησης (ακόμα κι αν δεν το εννοούν κάποιοι έτσι, αυτό αντιλαμβάνεται ο καθημερινός πολίτης και μπαίνει σε αναμονή για «εξυπηρέτηση»).
• Μέχρι κι ο γείτονας που δεν καταλαβαίνει γιατί «τώρα που είστε στα πράγματα δε μου ρίχνεις εκείνο το τσιμεντάκι πίσω από την αυλή». Αλλά, το τσιμεντάκι θα πρέπει να πέφτει, ανεξαρτήτως γειτνίασης και γνωριμίας.

Είναι πολύ δύσκολο, είναι σαν να μιλάς ελληνικά σε αρειανούς. Αλλά, αν υπάρχει ελπίδα, θεωρώ ότι βρίσκεται εκεί.
Και μη με ρωτήσετε «πού θα τα βρείτε τα λεφτά για το κάνετε αυτό». Εκεί ακριβώς απ’ όπου τα βρίσκει το ρουσφετολογικό μοντέλο για ν’ αναπαράγει τον εαυτό του, εκεί!
Υ.Γ. Συγγνώμη για την πολυλογία…

Η αλήθεια της κάλπης…(εσύ την αντέχεις;;;)

Όσοι κάνουν τον κόπο να διαβάζουν τα κείμενα μας γνωρίζουν τις απόψεις μας σχετικά με το πως έφτασε η Ελλάδα στη σημερινή τραγική κατάσταση. Έχουμε διαλέξει…

στρατόπεδο εδώ και χρόνια, δεν έχουμε αυταπάτες, αλλά ούτε και ψευδαισθήσεις ή μάταιες ελπίδες.  

by…imf-fuck-off

Την προηγούμενη Κυριακή είχαμε τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση και για ακόμα μία φορά φάνηκε περίτρανα ότι η σαπίλα, η πουστιά, η διαπλοκή και η διαφθορά έχουν πολύ βαθιές ρίζες σε αυτό τον τόπο. Το γεγονός που έκλεψε την παράσταση ήταν αναμφίβολα οι πρωτιές απατεώνων, εφοπλιστών, μπράβων, τηλεαστέρων και ηλιθίων σε αρκετούς Δήμους της χώρας. Μπορεί αυτές οι πρωτιές να αποτέλεσαν ένα ισχυρό σοκ, για όσους είχαν αμφιβολίες για το πνευματικό επίπεδο των ψηφοφόρων, αλλά για εμάς ήταν 100% αναμενόμενες.  

Μία τεράστια μερίδα του ελληνικού λαού θέλει και επιδιώκει να εξουσιάζεται από νταβατζήδες και οικονομικούς ολιγάρχες. Γουστάρει να προσκυνάει υπέρβαρους εφοπλιστές ή ακόμα και νεοναζί μπράβους και θεωρεί ότι η υποτέλεια στους ισχυρότερους είναι ο μονος δρόμος για την προσωπική ευτυχία. Ούτε καν μπορεί να διανοηθεί ότι χρειάζεται καθημερινός αγώνας, αυτο-οργάνωση και πίστη σε ένα διαφορετικό μοντέλο πολιτικής εκπροσώπησης, όπου κυρίαρχος θα είναι ο ενεργός λαός και όχι κάποιος πάνσοφος ηγέτης. 

Μετά τα αποτελέσματα των εκλογών πολλοί έσπευσαν να δηλώσουν (και στην ουσία να προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα) ότι στις τοπικές εκλογές παίζουν ρόλο τα γνωστά μικροσυμφέροντα, οι φιλίες, οι συγγένειες, όπως και οι εξυπηρετήσεις κάθε είδους. Αυτό είναι γεγονός, αλλά το ερώτημα είναι το εξής:

Αν δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να κάνει κουμάντο στους δήμους της χώρας, μέσω της εκλογής ανθρώπων που ζητάνε την ενεργό συμμετοχή των πολιτών για τα προβλήματα που αφορούν τις γειτονιές μας και τις πόλεις μας, τότε πως θα αλλάξει κάτι σε εθνικό επίπεδο;  

Η Ελλάδα έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν, τους δημοσιογράφους που της αξίζουν, τους αναλυτές που της αξίζουν και τους πολίτες που της αξίζουν. Έχει τους ναζί που της αξίζουν, τους νοικοκυραίους που της αξίζουν, τους αρχιεπίσκοπους που της αξίζουν και τους ηλίθιους που της αξίζουν. Για αυτό και μετά από 2-3 χρόνια γενικευμένης απραξίας και αδράνειας, εκεί όπου κάποιος λογικός άνθρωπος θα περίμενε έστω και ένα εκλογικό ξέσπασμα, ήρθε το αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών για να μας υπενθυμίσει την αλήθεια…

paganeli

Εκλογές ή Επανάσταση;

Tο μοναδικό δίλημμα που τίθεται είναι η παρακάτω φράση:εκλογές ή επανάσταση;Τί χρειάζεται περισσότερο ο κόσμος,η κοινωνία,τα εκατομμύρια των απελπισμένων,των φτωχών και των πεινασμένων;Η δημοκρατία που προσφέρει απλά την δυνατότητα της επιλογής ανάμεσα στο μή χείρον βέλτιστον,παύει να είναι δημοκρατία.Η εκλογή των δήθεν  εκπροσώπων του λαού γίνεται αναγκαστικά και κάτω απο δυσμενείς κοινωνικές συνθήκες.Στην ουσία πρόκειται για έναν εκβιασμό συνειδήσεων και ακόμη μιά παράταση ζωής στον θάνατο του συστήματος.Ταυτόχρονα παρατείνεται για τους πολλούς η ψευδαίσθηση της αλλαγής.Η ψευδαίσθηση της σωτηρίας απο το βάσανο της καθημερινής αδικίας μέσω μιάς καλύτερης διαχείρισης του καπιταλισμού.

Θα μπορούσε άραγε το σύστημα να αλλάξει απο “μέσα”;

H αλήθεια είναι πως θα μπορούσε,αρκεί βέβαια η συμμετοχή του απλού κόσμου να ήταν περισσότερο μαζική και άμεσα συνδεδεμένη στην λήψη αποφάσεων που στην ουσία αφορούν την ίδια την κοινωνία.

Επίσης θα μπορούσε άν όλοι αυτοί που λένε πως εκπροσωπούν την κοινωνία και δουλεύουν για το καλό της αποδείκνυαν του λόγου το αληθές και η αντιπροσώπευσή τους δέν θα ήταν προϊόν εκλογής σύμφωνα με τις τωρινές εκβιαστικές συνθήκες αλλά θα ήσαν άμεσα συνδεδεμένοι με τα κατώτερα λαϊκά στρώματα και τα ίδια τα στρώματα και όχι τα κόμματα και τα συμφέροντα θα αποφάσιζαν ποιός είναι σωστός για την οποιαδήποτε σχηματική εκπροσώπηση.

Και φυσικά θα μπορούσε να αλλάξει άν όλα αυτά τα πρόσωπα ήταν άμεσα ανακλητέα σε περίπτωση έκνομων ενεργειών,και πράξεων που θα έθιγαν τα συμφέροντα μιάς (λέμε τώρα…)υγιούς κοινωνίας.

Επειδή όμως τίποτε απο αυτά δέν συμβαίνει και ούτε πρόκειται,μιάς και το παρόν παγκόσμιο διεφθαρμένο σύστημα δέν πρόκειται να αφήσει κανένα κόμμα και κανέναν λαό να οικοδομήσουν δίκαιες και ισότιμες κοινωνίες,οποιαδήποτε δράση και πράξη μέσα στο υπάρχον σύστημα που δέν στοχεύει στο να καταργήσει και να εξαφανίσει τις αιτίες και τα αποτελέματα που δυστυχούν την πλειοψηφία των ανθρώπων της γής και ευτυχούν την διεστραμμένη μειοψηφία των αφεντικών του κόσμου,είναι απολύτως ρεφορμιστική και καταδικασμένη στην αποτυχία και εν τέλει στην υποστήριξη του ήδη άδικου κόσμου.

Το να έχεις επιλογή να επιλέξεις ανάμεσα στο λιγότερο άδικο δέν σε κάνει ελεύθερο ούτε και θα εξαφανίσει το άδικο απο δίπλα μας.Απλά θα ανακουφίσει για λίγο τον διαχρονικό πόνο και ύστερα άντε πάλι θα βρεθούμε να πληρώσουμε τα σπασμένα μιάς ακόμη μελλοντικής στημένης “κρίσης”.

Σκοπός του ανθρώπου δέν είναι να αμφισβητήσει απλά το άδικο και την εκμετάλλευση και να διοχετεύσει την δίκαιη οργή του στην ψεύτικη και πρόσκαιρη ανακούφιση της κάλπης.

Για την κατάκτηση της ελευθερίας και της δικαιοσύνης,δέν ψηφίζουμε,δέν διεκδικούμε.Επαναστατούμε,καταλαμβάνουμε αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει.

Δέν διαπραγματευόμαστε με τους τρομοκράτες και τους απατεώνες.Τους στέλνουμε εκεί που τους αξίζει στο χώμα για λίπασμα.

Και τον κάθε λογής νταή και εκμεταλλευτή,μικροαφεντικό ή μεγαλοκαρχαρία του εξηγούμε το όνειρο όπως πρέπει.Δέν τον παρακαλάμε για ψίχουλα.Του σπάμε το κεφάλι,και τον πετάμε έξω απο τους εργασιακούς χώρους.Δέν θα δουλεύουμε για να ζεί αυτός και το γαμωσόϊ του.

Καταλαβαίνουμε απόλυτα πως σε αυτό το αδιέξοδο η κοινωνία δέν έχει πολλές ρεαλιστικές επιλογές και θα κοιτάξει να πιαστεί να γλυτώσει τα χειρότερα απ’όπου μπορεί.Το τελευταίο χαρτί εντός νομιμότητας είναι η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ.Δέν θα προτρέψουμε κανέναν να μήν ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ.Θα πούμε όμως σε αυτόν τον άνθρωπο που θέλει κάτι παραπάνω, την επόμενη μέρα να παλέψει για κάτι πολύ περισσότερο απο μιά ακόμη καλύτερη διαχείριση του απάνθρωπου καπιταλισμού.Θα πούμε σε αυτόν τον άνθρωπο που θέλει να αγωνιστεί για ελευθερία,δικαιοσύνη και κοινωνική ισότητα,για ένα πραγματικό και παγκόσμιο σοσιαλισμό πως η θέση του δέν είναι ούτε στον καναπέ της παραίτησης,ούτε στα μικροκομματικά συμφέροντα,ούτε και στις απατηλές νίκες της κάλπης.

Η θέση του κάθε απελπισμένου που εξεγείρεται και διεκδικεί μαχόμενος τα αυτονόητα είναι στον δρόμο της ένοπλης και δυναμικής σύγκρουσης,στις συνελεύσεις της γειτονιάς,σε όλους τους χώρους της κοινωνικής αλληλεγγύης, στις ομάδες των ανθρώπων εκείνων που αντιμάχονται τον καπιταλισμό,την εκμετάλλευση και τον φασισμό σε οποιαδήποτε μορφή.Είναι στα κατειλημμένα εργοστάσια και στις κομμούνες των φτωχών του κόσμου.

Ζούμε κι αναπνέουμε για δικαιοσύνη και τιμωρία.Δέν εφησυχάζουμε.Για την καταστροφή των δομών της εκμετάλλευσης και τον αφανισμό των τυράννων.Καμιά ειρήνη με τ’αφεντικά.

«Όποιος έχει τα σιδερικά  έχει και ψωμί».

 

ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ

 

Πηγή:

 

http://mavrhlista.wordpress.com/2014/05/18/%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7/

Περιζήτητη γκόμενα η Χρυσή Αυγή…

Είναι πολύ αστείο το ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ πως φλερτάρει με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Και είναι αστείο επειδή…

οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής –πριν γίνουν ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής- ήταν, επί χρόνια, ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής παρουσιάζονται σαν να έχουν πέσει ξαφνικά από τον ουρανό. Σαν να μην ζούσαν πριν στη χώρα. Σαν να μην είχαν ψηφίσει ποτέ.

Δεν ήταν φασίστες οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής όσα χρόνια ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Τώρα έγιναν φασίστες. Τώρα που δεν ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ.

Τον Σεπτέμβριο του 2012, στο κείμενο «Όλη η Ελλάδα Χρυσή Αυγή!», έγραφα:

«Τις τελευταίες δεκαετίες, μετά τη χούντα, όλοι οι φασίστες βρήκαν καταφύγιο στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, και έκαναν τους δημοκράτες γιατί τους τάιζαν ασύστολα.

Τώρα που η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να ταΐζουν όλους αυτούς τους φασίστες, αυτοί απελευθερώθηκαν, αποενοχοποιήθηκαν και δηλώνουν με περηφάνια πως είναι φασίστες.»

Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ –που είχαν επί δεκαετίες στους κόλπους τους τους απόγονους των δωσίλογων της Κατοχής- έχουν τρομοκρατηθεί μπροστά στο ενδεχόμενο τα δικά τους φασισταριά να ψηφίσουν άλλο κόμμα στις ευρωεκλογές ή να ψηφίσουν υποψήφιους άλλων κομμάτων στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Διάβολε, γι’ αυτό «φούσκωσαν» την Χρυσή Αυγή: για να μην φύγουν οι ψήφοι των «ορφανών» τους προς άλλες κατευθύνσεις.

Γιατί, αν τα ζώα που ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις εκλογές του 2012 είχαν ψηφίσει Ανεξάρτητους Έλληνες, θα είχαμε αποχαιρετήσει από τότε την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.

Αλλά τι να περιμένεις από τους απόγονους των δωσίλογων; Μια ζωή δούλοι, προδότες και ρουφιάνοι ήταν.

Και βλέπεις τώρα την Νέα Δημοκρατία του Άδωνι Γεωργιάδη, του Μάκη Βορίδη και του Φαήλου Κρανιδιώτη, την Νέα Δημοκρατία του Μπαλτάκου που έκανε τον ενδιάμεσο του Σαμαρά στις συνομιλίες με τον Κασιδιάρη, να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ πως επιθυμεί τις ψήφους των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής.

Μα γιατί πήρε τον Άδωνι και τον Βορίδη στην Νέα Δημοκρατία ο Σαμαράς; Επειδή είναι δημοκράτες; Τους πήρε για να μαζέψει ψήφους από τους φασίστες.

Γιατί φλέρταρε ο Σαμαράς με τον Κασιδιάρη μέσω Μπαλτάκου;

Γιατί δεν προφυλακίστηκε μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα ο Κασιδιάρης με εντολή Σαμαρά όπως οι υπόλοιποι χρυσαυγίτες;

Μα γιατί Νέα Δημοκρατία και Χρυσή Αυγή ζουν έναν μεγάλο έρωτα.

Έναν έρωτα που δεν είναι πια κρυφός. Βασικά, ποτέ δεν ήταν.

Ας ενωθεί επιτέλους αυτή η Νέα Δημοκρατία με την Χρυσή Αυγή, να τελειώνει η ιστορία.

Τυπικό είναι το ζήτημα, βρε αδερφέ!

Καλά στέφανα!

(Κρίμα και ντροπή για τους παραδοσιακούς και λαϊκούς δεξιούς που άφησαν τον Σαμαρά και την ακροδεξιά παρέα του να φτάσουν την Νέα Δημοκρατία σε αυτή την κατάντια.)

pitsirikos

Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό

Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».
Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.
Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.
Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.
Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.
Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.
Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.
Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.
Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.
Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.
Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.
Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.
Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.
Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.
Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.
Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.
Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.
Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.
Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.
«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.
Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.
(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)
pitsirikos

«Ήσυχο–ήσυχο το Ποταμάκι»…

Πριν από 2 χρόνια – όχι και τόσο παλιά δηλαδή – ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης έλεγε αυτά:

Όμως, ας θυμηθούμε: Τη δεκαετία του ’90, ένα είδος δημοσιογραφίας, που όπως κάθε είδος δημοσιογραφίας κρίνεται κι αυτό για τις «αντιστάσεις» του και για την «συνείδηση» την κοινωνική, την αισθητική, την πολιτική που διακονεί, ήταν και αυτό:

Επίσης ένα είδος δημοσιογραφίας, της ίδιας πάνω – κάτω «συνείδησης», ήταν και αυτό:

Ειδικά, μάλιστα, τούτο το είδος δημοσιογραφίας που το 1999 διαφήμιζε με φόντο την αμερικανική σημαία τα κάλλη της Αμερικής, εκείνη η «αντιστασιακή» και «συνειδητοποιημένη» δημοσιογραφία που εισηγείτο στην ελληνική κοινωνία και ιδίως στην ελληνική νεολαία την ηδονοβλεψία του «νέου προσώπου της Αμερικής», τα διαφήμιζε Μάη μήνα. Αν ενθυμήστε, το Μάη του 1999, όταν το «Κλικ», με διευθυντή τότε τον κ.Σταύρο Θεοδωράκη, πρότεινε να βλέπουμε την Αμερική μέσα από τα μάτια και κυρίως μέσα από την περίμετρο της μέσης και του στήθους της Πάμελα Αντερσον, ήταν ακριβώς η στιγμή που οι ΗΠΑ (μαζί με την ΕΕ) βομβάρδιζαν την Γιουγκοσλαβία.

Για την ακρίβεια: Το Μάη του ’99, βρισκόμασταν ήδη στον τρίτο μήνα των Αμερικανο-ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία. Οι οποίοι είχαν περάσει και στην πιο δολοφονική τους φάση. Τότε ήταν που οι γλουτοί της Πάμελα επιλέγονταν ως διαφημιστικό του «αμερικάνικου κλειδαροτρυπο-ονείρου» για να κρύψουν από τα μάτια της ελληνικής κοινωνίας τη διάμετρο των βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου…

Πάμε παρακάτω: Όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού στον κόσμο, υπάρχει  το είδος της δημοσιογραφίας που θέλει να καμώνεται την τάχα μου «αντικομφορμιστική». Την τάχα μου «ψαγμένη». Την τάχα μου «αντισυμβατική». Είναι η δημοσιογραφία που όσο πιο έντονα παίζει το χαρτί της ευήθειας για να χειραγωγεί καθεστωτικά, τόσο περισσότερο πουλάει το στιλάκι της «χειραφέτησης». Τόσο περισσότερο παριστάνει την τάχα μου «απελευθερωμένη» από τα ταμπού. Λες και η χειραφέτηση είναι ή θα μπορούσε να είναι ποτέ μια επιλογή μεταξύ των δήθεν «αντιμαχόμενων» όψεων του ίδιου νομίσματος: Του πουριτανισμού και του «πουτανισμού».

Όποιος, δε, αρνείται τον «χαχολισμό» που πρεσβεύει αυτό το είδος της δημοσιογραφίας, όποιος «δεν τσιμπάει», είναι ο «κολλημένος», είναι ο "υπερσυντηρητικός", που υφίσταται την χλεύη των «προχωρημένων». Παλιά καθεστωτικά κόλπα… Αυτό το καθεστωτικό μάρκετινγκ (ανεξαρτήτως των προσωπικών προθέσεων του κ.Θεοδωράκη) είναι που υπαγορεύει και το πολιτικό μάρκετινγκ στο οποίο σερφάρει το «Ποτάμι».

Σωστά, λέει ο κ. Θεοδωράκης ότι  - στο μέτρο της ευθύνης που αναλογεί στους δημοσιογράφους - «εάν η χώρα είχε δημοσιογράφους με πολύ πιο ισχυρές συνειδήσεις  τη δεκαετία του ’90, δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτή την κρίση». Επομένως, πολύ σωστά μπορούμε να υποθέσουμε ότι: Στον βαθμό που η συνείδηση που κουβαλούσε κανείς ως δημοσιογράφος τη δεκαετία του ’90 συνέβαλε στη σημερινή κρίση και εφόσον δεν έχει απαλλαγεί από αυτήν, τότε δεν μπορεί παρά να τον ακολουθεί και ως πολιτικό. Αλήθεια, από τα "Made in Obama" προεκλογικά σποτ του κ.Θεοδωράκη, τι προκύπτει; Απόκλιση από τις «αμερικανιές» του ’90 ή προσαρμογή τους στο σήμερα με «νέο» αμπαλάζ;

   Αν λοιπόν το «νέο» βρίσκεται μόνο στο αμπαλάζ, τότε: Πρώτον, αυτό που συνέβαλε στην κρίση, αυτό που συνιστά μέρος και φορέα της κρίσης, όσες κορδελίτσες κι αν του βάλεις, δεν μπορεί να λογίζεται, με είκοσι χρόνια καθυστέρηση, σαν μέσο εξόδου από την κρίση. Δεύτερον, στην περίπτωση που κάποιος, ενώ εκπροσωπεί το πρόβλημα, εντούτοις θέλει να παριστάνει ότι αποτελεί μέρος της λύσης - και επειδή όντως η «πρώτη φορά» για την οποία μιλάει το «Ποτάμι» στο σποτ του είναι αρκετά σημαντική -  επαναφέρουμε εν είδει «σποτ» την παρακάτω πρόταση ως επιλογή εκλογικής συμπεριφοράς του ψηφοφόρου:

 Πηγή: Νίκος Μπογιόπουλος - enikos.gr

Έτσι σε εξαπάτησε ο Σαμαράς το 2012! (Αυτή τη φορά μην πείς ότι ...ξέχασες)

Αυτές είναι οι προεκλογικές εξαγγελίες της Νέας Δημοκρατίας πριν τις εκλογές του 2012.

Ένα φυλλάδιο που φρόντισαν επιμελώς μετά τις εκλογές να εξαφανίσουν…

18 σημεία τα οποία υποσχέθηκε προεκλογικά ο Σαμαράς και στα οποία σε όλα πλην της προώθησης των αποκρατικοποίησεων δεν τήρησε!

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί ήδη από την πρώτη μέρα !

ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΤΑ ΞΕΧΑΣΕΣ!!!

klassikoperiptosi

Ο Αντώνης Σαμαράς κράτησε το λόγο του (τον ένα από τους 18)

Θυμάστε τι υποσχόταν πριν από τις εκλογές του 2012 ο Αντώνης Σαμαράς; Αν ναι, τότε ξέρετε τι να (μην) κάνετε στις επικείμενες ευρωεκλογές. Αν όχι, τότε ίσως να εκπλαγείτε από το πόσες υποσχέσεις τήρησε και πόσες όχι.
Το jodigraphics.net «ξέθαψε» ένα φυλλάδιο με 18 προεκλογικές εξαγγελίες της Νέας Δημοκρατίας, και μέτρησε πόσες από αυτές έγιναν πραγματικότητα. Η απάντηση είναι: Μία.
Δείτε και θυμηθείτε:

 

 http://ahairlessape.wordpress.com

About these ads

Στο καλό Μιχαήλ Πρωτοψάλτη

Ο φίλος και σύντροφος  Μιχαήλ Πρωτοψάλτης έφυγε σήμερα για να συναντήσει την παλιοπαρέα.
Είμαι σίγουρος ότι θα τον περιμένει ο Κωνσταντινίδης με άγριες διαθέσεις, με τόσα που θα του έχει μαζεμένα. Βράδια ατελείωτα με τσακωμούς με τον Μπαλή τον Άσιμο, την Γώγου και τον  Σιδηρόπουλο να τους παίζει ρεμπέτικες μπαλάντες.

Πλέον ανάμεσα από τους δικούς μας αγίους, στο πάνθεον των αγίων των Εξαρχείων.

Ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης έφυγε πριν λίγο αναπάντεχα από τη ζωή. Ήταν αγωνιστής, εκδότης του αντιεξουσιαστικού, εναλλακτικού περιοδικού “Ανθη του Κακού” και το «Ο Κόκκορας που Λαλεί στο Σκοτάδι», διευθυντής των εκδόσεων Βιβλιοπέλαγος.

Βιογραφικό

Ο Μιχαήλ Πρωτοψάλτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958 από γονείς φιλολόγους. Ξεκίνησε και ολοκλήρωσε τη Μέση Εκπαίδευση στη σχολή Μωραΐτη, σπούδασε Σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου, Ηλεκτρονικά στα ΚΑΤΕΕ Αθήνας και Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 αναθεωρεί πολλά από τα θέσφατα του αναρχισμού (κυρίως σε θέματα βίας και μη συμμετοχής στους θεσμούς), εκδίδει το αντιεξουσιαστικό-εναλλακτικό περιοδικό «Άνθη του Κακού» και στα τέλη της ίδιας δεκαετίας προσχωρεί στην Οικολογική Εναλλακτική Ένωση Πολιτών, γίνεται από τα ιδρυτικά μέλη των Οικολόγων Εναλλακτικών και υποψήφιος για το ευρωπαϊκό και εθνικό κοινοβούλιο στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-90.

Το Φεβρουάριο του 1973 βρέθηκε στα κυνηγητά γύρω από την κατάληψη της Νομικής και λίγους μήνες αργότερα, στις 4 Νοεμβρίου, στη διαδήλωση μετά το μνημόσυνο του Παπανδρέου παίρνει το βάπτισμα του πυρός. Στην εξέγερση του Νοέμβρη η συλλογική ψυχική ανάταση του μαζεμένου κόσμου έξω από το κατειλημμένο Πολυτεχνείο, η αίσθηση ότι οι ίδιοι άνθρωποι είναι οι δημιουργοί της ιστορίας τους και η μέθεξη στην εξέγερση, στη γιορτή χωρίς αρχή και τέλος, τον σημαδεύουν ανεξίτηλα. Στην ιωαννιδική δικτατορία μαζί με συμμαθητές του φτιάχνει μια μικρή αντιστασιακή ομάδα.

Στη Μεταπολίτευση συμμετείχε ενεργά στο αναρχικό κίνημα της εποχής. Εξέδιδε το περιοδικό «Ο Κόκκορας που Λαλεί στο Σκοτάδι», και συμμετείχε σε αναρίθμητες επιτροπές αλληλεγγύης σε κρατουμένους και υπεράσπισης πολιτικών, κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το 1978-79 συμμετείχε στις αυτόνομες ομάδες και στις φοιτητικές καταλήψεις και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 πρωταγωνιστεί στην έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Αλληλεγγύη». Για τη δράση του επανειλημμένα έχει συλληφθεί, διωχθεί και φυλακιστεί ενώ έχει υποστεί 13 (!) κατ’ οίκον έρευνες από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Το 1998 ίδρυσε τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος», έναν πολιτικοποιημένο εκδοτικό οίκο που εκδίδει ως επί το πλείστον ελληνική και ξένη λογοτεχνία, ιστορικά, οικολογικά και φεμινιστικά βιβλία καθώς και κόμιξ. Από το 2001 το «Βιβλιοπέλαγος» επεκτείνει τη δραστηριότητά του και στη διακίνηση βιβλίου διακινώντας τίτλους από δεκάδες ανεξάρτητους, προοδευτικούς και ποιοτικούς εκδοτικούς οίκους και πολιτικές συλλογικότητες, στην προσπάθεια να αναδειχθούν ζητήματα που η τηλεόραση και τα μεγαθήρια της πληροφόρησης υποβαθμίζουν.
Πολιτικά εμπνεύστηκε από τη θεωρία της κοινωνικής οικολογίας του Μάρεϊ Μπούκτσιν.

Εργαζόταν ως φυσικός ενώ παράλληλα διεύθυνε τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος» και το ομώνυμο πρακτορείο διακίνησης βιβλίου. Ήταν πατέρας δύο παιδιών.

Πηγή “Αυγή” -► εδώ

Διαβάστε επίσης “Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική;;;”  -► εδώ