Ζηηητωωω!!!..

Ο Καραϊσκάκης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και ο Χρήστος Σταϊκούρας…

Το MEGA πανηγυρίζει. «Επιβεβαιώθηκαν οι προβλέψεις μας» («μας», έτσι;).

«Χωρίς αστερίσκους», είπε το γελαστό κορίτσι, η Ράνια Τζίμα. Κι ο Ντερμπεντέρης με ύφος Καρδιναλίου Ρισελιέ πρόσθεσε «πρόκειται για μια παταγώδη…
τεχνοκρατική αποτυχία της τρόικας».

Μέσα στο κλίμα των πανηγυρισμών και η Τρέμη, που «φόρεσε» για την περίσταση το καλύτερο χαμόγελό της.

Για τις θυσίες, το ξεζούμισμα ενός βασανισμένου λαού, δεν ακούστηκε λέξη.

Γι’ αυτό και η κατρακύλα αυτού του – χειρότερου κι από τη Δου Του – φιλοκυβερνητικού δελτίου, δεν έχει σταματημό…

Αγαπητέ κοινωνικέ μερισματούχε..

Αγαπητέ κοινωνικέ μερισματούχε..

     Αφού εισέπραξες ή θα εισπράξεις σε λίγο το κοινωνικό μέρισμα που σου αναλογεί,
     ..και το οποίο μόνον με τις προσπάθειες της κυβέρνησης Ψευταρά,
     ..και κατόπιν εντολής του ιδίου, σου παραχωρήθηκε,
     ..θα σου δοθεί περίοδος χάριτος λίγων ημερών για να σκεφτείς πώς θα το επενδύσεις, ή θα το ξοδέψεις.

      Μετά θα πρέπει να προσέλθεις τρέχοντας στις κάλπες, με τα καινούργια σου ρούχα, τα καινούργια παπούτσια, και πιθανόν το καινούργιο αυτοκίνητο που θα έχεις αποκτήσει,
      ..όπου γονυπετής  και με δάκρυα ευγνωμοσύνης στα μάτια θα ψηφίσεις αυτόν που μέρα νύχτα αγωνίζεται για να σου εξασφαλίσει ένα πιάτο φαί και έναν βασικό μισθό.

     Ακόμα πιό μετά κι αφού θα έχεις κάνει την μ@λ@κία του αιώνα, θα καταλάβεις πιά τί έκανες, θα το σκυλομετανοιώσεις, αλλά θα είναι αργά!

     Θ' αρχίσεις πάλι να αυτοκτονείς κατά δεκάδες, και να γράφεις επαναστατικά συνθηματάκια στο facebook!

     Τότε  είναι που θα γελάσει και το σκυλί, 
     ..κι αφού θα έχεις γίνει ρεντίκολο στον ντουνιά και στην οικουμένη,
     ..θα κληθείς και πάλι απ' την κυβέρνηση Ψευταρά, στην εφορία τούτη τη φορά, να καταθέσεις ως φόρο για το κοινωνικό μέρισμα που πήρες, το ίδιο το κοινωνικό μέρισμα, συν τις δέουσες προσαυξήσεις!..

     Αγαπητέ κοινωνικέ μερισματούχε.
     Μ@λ@κα!..

 mandatoforos

Για ποιο θέμα ψηφίζουμε στις ευρωεκλογές;

Παρατηρώ τις αντιδράσεις και την υστερία για την απόσυρση από τον ΣΥΡΙΖΑ της υποψηφιότητας της μουσουλμάνας Ρομά, Σαμπιχά Σουλεϊμάν, και αναρωτιέμαι για ποιο πράγμα ψηφίζουμε στις ευρωεκλογές. Στις ευρωεκλογές ψηφίζουμε για να λυθεί το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη;

Το διακύβευμα στις ευρωεκλογές του Μαΐου είναι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης;

Το διακύβευμα στις ευρωεκλογές είναι οι Τούρκοι, οι Πομάκοι και οι Ρομά της Θράκης;

Όχι.

Αν δεν κάνω λάθος, η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει πριν από τέσσερα χρόνια και μεγάλο μέρος των πολιτών της χώρας βρίσκεται σε κάπως άσχημη κατάσταση.

Υποθέτω πως το ίδιο ισχύει και για μεγάλο μέρος της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης.

Δεν καταλαβαίνω πώς ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε –με τους χειρισμούς του- να μετατρέψει το θέμα μιας υποψήφιας για τις ευρωεκλογές σε εθνικό ζήτημα που έχει και θρησκευτικές διαστάσεις.

Έχει σημασία στις ευρωεκλογές -που υπάρχει ένα ψηφοδέλτιο για όλη την επικράτεια- αν ένας υποψήφιος από την μουσουλμανική μειονότητα είναι Πομάκος, Τούρκος ή Ρομά;

Πάντως, επί δεκαετίες, το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης έχει αντιμετωπιστεί με εντελώς λανθασμένο τρόπο από κυβερνήσεις στις οποίες δεν συμμετείχε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιπολαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ στην επιλογή των υποψηφίων του φάνηκε περίτρανα από την υποψηφιότητα Τατσόπουλου στις εθνικές εκλογές του 2012. Για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω, η εξέλιξη της υπόθεσης Τατσόπουλου δεν έμαθε τίποτα στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά δεν πειράζει. Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα βελτιώσει, ως κυβέρνηση, τα οικονομικά των Ελλήνων, αλλά έλυσε τουλάχιστον το οικονομικό πρόβλημα του Τατσόπουλου.

Έχω την εντύπωση πως το πρόβλημα των στελεχών των κομμάτων είναι πως είναι πολύ μακριά από την καθημερινότητα και τα προβλήματα των πολιτών.

Τα στελέχη των δεξιών και αριστερών κομμάτων έχουν λύσει τα προβλήματά τους, δεν έχουν θέμα επιβίωσης, και δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει παραέξω.

Σε αυτό, δεξιοί και αριστεροί δεν διαφέρουν ιδιαίτερα.

Από την άλλη, ακούς δημοσιογράφους και πολίτες να κρίνουν τις υποψηφιότητες των ευρωβουλευτών και να λένε «δεν μπορεί αυτός να μας εκπροσωπήσει στην Ευρώπη», λες και μιλάνε για την Γιουροβίζιον.

Εν τω μεταξύ, αν τους ρωτήσεις να σου πουν τα ονόματα μερικών Ελλήνων ευρωβουλευτών, τι έκαναν οι Έλληνες ευρωβουλευτές τα προηγούμενα χρόνια, ή τι ακριβώς κάνει το ευρωκοινοβούλιο, δεν έχουν ιδέα.

Κατά τ’ άλλα, τσακώνονται για το αν έπρεπε να αποσύρει ο ΣΥΡΙΖΑ την υποψηφιότητα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, που ανάθεμα αν ήξεραν μέχρι χτες ποια είναι.

Η μαύρη αλήθεια είναι πως το ευρωκοινοβούλιο δεν έχει λόγο ύπαρξης, όπως δεν έχει λόγο ύπαρξης και αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ας σκοτωθούν μεταξύ τους για την Σαμπιχά Σουλεϊμάν και τον Θοδωρή Ζαγοράκη, ώστε να ξεχνάει και το πόπολο πως σε αυτές τις ευρωεκλογές θα πρέπει να αποφασίσει αν θα μαυρίσει αυτούς που του μαύρισαν τη ζωή.

Πάντως, υπάρχει ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής που αφενός αποδεικνύει την αποτυχία αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αφετέρου κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως «εκπροσωπεί» απόλυτα την σύγχρονη Ελλάδα.

Κι αυτός ο υποψήφιος είναι στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν η Κωνσταντίνα Κούνεβα εκλεγεί και μπει στο ευρωκοινοβούλιο, δεν θα χρειάζεται να πει ούτε μια λέξη.

Και κανείς δεν θα χρειαστεί να την ρωτήσει.

Η παρουσία της θα τα λέει όλα.

(Εννοείται πως θεωρούσα θετική την υποψηφιότητα της κυρίας Σαμπιχά Σουλεϊμάν. Και βρήκα την στάση της –μετά την απόσυρση της υποψηφιότητάς της- αξιοπρεπή. Οι γυναίκες είναι πιο αξιοπρεπείς από τους άνδρες. Ειδικά, οι γυναίκες που ξέρουν πως η γυναικεία δύναμη είναι διαφορετική από την δύναμη των ανδρών και δεν προσπαθούν να μοιάσουν στους άνδρες.)
pitsirikos

Ανθρωπί

Καθόταν δίπλα μου στο θρανίο στα Αγγλικά. Την έλεγαν Τένα, εκ του Παρθένα. Λαϊκή οικογένεια, το σπίτι τους δυο βήματα απ’ το δικό μας. Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερή μου – εγώ έξι κι εκείνη επτά – και κάπως αυταρχική. Την θαύμαζα που ήξερε να γράφει μερικές λέξεις πάρα πάνω από μένα, αλλά και την φοβόμουν λίγο, επειδή είχε πάντα τον τρόπο να με κάνει να νιώθω τη διαφορά ηλικίας ανάμεσά μας ως αξεπέραστο εμπόδιo για ο,τιδήποτε άλλο μας αφορούσε.

Συχνά η δασκάλα των Αγγλικών μας έβαζε να ζωγραφίζουμε γύρω από τις καινούριες λέξεις. Εμένα μου άρεσαν τα γήινα χρώματα: πορτοκαλί, καφέ, κεραμιδί. Και το κίτρινο. Το κίτρινο το είχα ερωτευτεί. Ήταν η πρώτη ξυλομπογιά που τελείωνα πολύ πριν από τις άλλες. Έβαφα ήλιους στην άκρη της σελίδας, στο κέντρο, στη βάση της. Ήθελα ολόκληρη η ζωγραφιά μου να είναι ένας μεγάλος, λαμπερός ήλιος. Και τσαλαπετεινούς ζωγράφιζα, εξωτικά πουλιά σε διάφορες στάσεις: να διαβάζουν, να πετούν, να κοιμούνται.

Εκείνη ζωγράφιζε ανθρωπάκια που τα έβαφε με μια μπογιά που την έλεγε «ανθρωπί». Το χρώμα ανθρωπί δεν το είχα ξανακούσει. Ούτε το ξανάκουσα ποτέ. Από κείνη το’ μαθα και δικό της παρέμεινε για πάντα.

Δεν ήταν καλλονή, αλλά ήταν όμορφο κοριτσάκι. Με καστανά μαλλιά και λαμπερά μάτια. Δεν έλιωνα για χάρη της, ούτε ήμουν ερωτευμένος, παρόλα αυτά μου τύχαινε να την σκέφτομαι καμιά φορά πριν με πάρει ο ύπνος. Έμοιαζε κάπως με τη μητέρα μου, έτσι νόμιζα τότε τουλάχιστον. Την φανταζόμουν να σκύβει πάνω από το κρεβάτι μου, να με φιλάει στο μέτωπο και να μου λέει «καληνύχτα».

Την είδα τις προάλλες, τυχαία, στην Αθήνα. Ψώνιζε λαμπάδα για τη βαφτιστήρα της, όπως μου είπε χαμογελώντας. Μου είπε επίσης πως παντρεύτηκε έναν βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, πως μένει στην Κηφισιά και πως έχει τρία παιδιά στο ιδιωτικό της γειτονιάς της. Όλα αυτά σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Για μένα δεν με ρώτησε τίποτε. Χάρηκα που μιλήσαμε, και που ευτυχώς δεν έμοιαζε πια καθόλου με τη μητέρα μου.

Φεύγοντας, δίστασα για μια στιγμή. Κάτι μέσα μου με έτρωγε να την ρωτήσω αν θυμόταν το χρώμα «ανθρωπί». Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα. Ίσως επειδή αν της το έλεγα, αν της ανέφερα εκείνη την παλιά της λόξα, να την έκανα να νιώσει κάπως άβολα. Ή να κάνει πως δεν θυμάται.

Ήταν ντυμένη ως το λαιμό με μια καφετιά, παχουλή γούνα, αληθινή. Φορούσε μαύρα σινιέ γυαλιά που δεν άφηναν τα μάτια της να φανούν. Στα δάχτυλά της έλαμπαν κάμποσα διαμάντια σε μέγεθος κοτρώνας και τα μαλλιά της ήταν πλέον ξανθό σαντρέ46. Μύριζε ένα βαρύ, ακριβό άρωμα που για μια στιγμή με έκανε να νιώσω ναυτία. Μιλούσε βιαστικά και με κείνη την επίκτητη αριστοκρατική προφορά που έχουν τα προάστια της αίγλης. Δεν ξέρω τι άλλο μου είπε, και δεν θέλω καν να προσπαθήσω να θυμηθώ.

Την αποχαιρέτισα ευγενικά, και μου ευχήθηκε «Καλή συνέχεια σε όλα, έτσι;».

Χαμογέλασα και έγνεψα «Ναι». Δεν της μίλησα για κείνη την αρχαία μπογιά. Τι να θυμηθεί από το «ανθρωπί», σκέφτηκα, μια γυναίκα που φαινόταν πως είχε πια ξεχάσει μέχρι και το παραμικρό νόημα της λέξης;

 thethreewishes

Πρωτογενές πλεόνασμα σκατοψυχιάς στη Νέα Δημοκρατία

Πρόκειται πάλι για το γνωστό μέλος της Νέας Δημοκρατίας, που τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει με το σπαθί του η εκφώνηση και μόνο του ονόματός του να ισοδυναμεί με προσβολή της δημοσίας αιδούς. Μιλάμε φυσικά για τη Χριστίνα Σιδέρη (μετά συγχωρήσεως).

Λίγες μέρες πριν τη «γιορτή της αγάπης» και βράζοντας ως συνήθως μέσα στο ίδιο της το μίσος, δημοσίευσε στο facebook ένα σχόλιο που θα ζήλευαν μέχρι και οι πιο χυδαίοι χρυσαυγίτες:

Γιατί πολύ απλά δεν μιλάει για οποιουσδήποτε μετανάστες. Η μισανθρωπιά της εστιάζει συγκεκριμένα στους χαροκαμένους γονείς του νεκρού Σαχζάτ Λουκμάν, που είδαν και έπαθαν για να έρθουν στη δίκη των δολοφόνων ομοϊδεατών της και στους επίσης χαροκαμένους μετανάστες που γλύτωσαν από τη δολοφονική μανία του βαρβιτσιώτικου Λιμενικού, όχι όμως οι γυναίκες και τα παιδιά τους.  

Το ηθικά χαμερπές αυτό άτομο, εκτός του ότι αποτελεί ντροπή όχι μόνο για την ελληνική αλλά και για οποιαδήποτε άλλη κοινωνία, είναι άλλη μια ζωντανή απόδειξη ότι ο Μπαλτάκος ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου στη σαμαρική Νέα Δημοκρατία. Η οποία έχει πραγματικά καταντήσει ένα κόμμα με πλεόνασμα από μέλη και στελέχη που δεν είναι άλλο από «σοβαροί» κοστουμαρισμένοι χρυσαυγίτες.   

jungle-report.blogspot.gr

Που θα βρείτε τα λεφτά; Σας τα φάγαμε!

Απατεωνίσκοι ελαφρά τη καρδία.

Πιο εύκολοι – ακόμα πιο εύκολοι στα ψέματα, όσον παίρνουν οι ημέρες και τα έργα τους έναν – έναν αρπάζουν τους…

πολίτες – που σε πονεί και που σε σφάζει.

by… Στάθης 

Βγήκε μετά τη συνάντηση με την κυρία Μέρκελ το δίδυμο των Υποτελών τε και Ανδρεικέλων κι άφησε να εννοηθεί ότι τα δύο συνεταιράκια έθεσαν προς συζήτησιν στη Γερμανίδα Καγκελάριο το θέμα του Αναγκαστικού Δανείου και των ΓερμανικώνΠολεμικών Αποζημιώσεων.

Μάλιστα, εύχαρις ο πιο θρασύς, ο αλλαλάζων αλαζών κ. Βενιζέλος, το προχώρησε το πράγμα διοχετεύοντας στον Τύπο και την αντίδραση της κυρίας Μέρκελ, εμφανίζοντάς την να λέει ότι με το θέμα πρόκειται να ασχοληθούν οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών οσονούπω. Τρίχες! Πριν αλέκτορα φωνήσαι κι ενώ η κυρία Μέρκελ έκανε τουρισμό στη γειτονική και τρόπον τινά συμπάσχουσα Ιταλία, μας ήρθε απ’ το Βερολίνο

μια διαψευσάρα των λεγομένων των δύο «δικών μας», άλλο πράγμα! Μια διάψευση ανηλεής και ταυτοχρόνως ιταμή, στο ύφος εκείνων που έχουν κουρασθεί με τα καμώματα των μπιστικών τους. Όχι δεν συζήτησε τέτοια πράγματα η Καγκελάριος, ούτε προβλέπεται η οποιαδήποτε διαδικασία μεταξύ υπουργών Εξωτερικών για ένα θέμα που έχει κλείσει.

Ποιά η αντίδραση των «δικών μας» στη γερμανική διάψευση; Μόκο!

Αντί να ανοίξει η γη να τους καταπιεί, για μιαν ακόμα φορά έκαναν τηνξεφτίλα ,γαργάρα! Πιάστηκαν για μιαν ακόμα φορά να ψεύδονται – μάλιστα για ένα θέμα κρίσιμο εις ό, τι αφορά την τιμή και το μέλλον του τόπου – κι αυτοί, συνηθισμένοι πλέον στις αθλιότητές τους, περιμένουν απλώς να περάσουν λίγες μέρες και το άγος να ξεχασθεί – παχύδερμα καθώς έχουν αποδειχθεί, δεν νοιάζονται.

Μάλιστα δεν νοιάζονται πλέον με έναν τρόπο άκρως κυνικό, στυγερό και ηλίθιο. Διότι όταν έλεγαν ψέματα, ήξεραν ότι θα αποκαλυφθούν κι όμως τα είπαν!!

Φαίνονται σαν να βασίζονται πλέον μόνον στον στημένον επικοινωνιακό κόσμο γύρω τους – όπως των φερεφώνων – δημοσιογράφων που δεν τόλμησαν να ρωτήσουν περί του εν λόγω θέματος την κυρία Καγκελάριο στη συνέντευξη Τύπου . Φαίνεται να βασίζονται

πλέον μόνον στα ψέματα και την παραχάραξη, όπως εκείνη που βάφτισε τα επιτυχή μέτρα λιτότητας στα οποία αναφέρθηκε η κυρία Μέρκελ σε μέτρα ανάπτυξης.

Αυτά τα σοβαροφανή ανδρείκελα ψεύδονται πλέον με ρυθμούςπολυβόλου. Ψεύδονται για το τρίτο Μνημόνιο που τάχα ξορκίζουν, ψεύδονται για μιανέξοδο στις αγορές στημένη κι επιβλαβή, ψεύδονται για εφαρμοστικούς νόμους που έχουν ήδη προσυμφωνηθεί, ψεύδονται ακόμα και για τα ψίχουλα που μοιράζουν από το επίσης ψευδές πρωτογενές πλεόνασμα.

Ψεύδονται, αλληλοϋβρίζονται (Μαυρογιαλούρο αποκάλεσε τον κ. Σαμαρά ο κ. Βενιζέλος), αλληλοϋπονομεύονται και πιάνονται ο ένας απ’ τα μαλλιά του άλλου, πνίγοντας τη χώρα στη σκλαβιά, την ανημποριά και τη μιζέρια. Αυτό το δίδυμο της παρακμής που ήδη κοκορεύεται πάνω στους προεκλογικούς εξώστες για ηράκλειους άθλους, έναν μόνον έχει κατορθώσει, αυτόν με την κόπρο του Αυγείου στο ανάποδο: έχουν γεμίσει τη χώρα με όζουσα δυστυχία και ζόφο έως θανάτου.

«Ο άνθρωπος στον άνθρωπο, λύκος» έλεγαν οι Λατίνοι όταν διαπίστωναν με απελπισία, τί μπορούν οι ισχυρότεροι, σε μια κοινωνία, σε ένα σπίτι, παντού, να καταφέρουν εναντίον των ασθενέστερων, αλλά η λυκοσυμμαχία αυτών των δύο ξεπερνά το μέτρο της κατά συνθήκην αθλιότητος, διότι πρόκειται περί λυκοσσυμαχίαςυπόδουλων. Ανδρείκλεων. Κι ως γνωστόν ο σμπίρος είναι χειρότερος απ’ τον κάπο κι ο κάπο βασιλικώτερος του βασιλέως απ’ τον βασανιστή.

Έχουν λίγες μέρες μπροστά τους. Ως τις εκλογές. Και ως τότε θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να μην εκμετρήσουν το ζην – το πολιτικό ζην. Προκειμένου να μη λογοδοτήσουν γιατί έφαγαν μισθούς και συντάξεις. Γιατί αφάνισαν τις μικροεπιχειρήσεις και τα μαγαζιά. Γιατί φορολόγησαν έως παράλυσης. Γιατί και με ποιό δικαίωμα στράφηκαν εναντίον της αξιοπρέπειας των πολιτών βρίζοντας τον λαό για λαϊκιστή, τεμπέλη και διεφθαρμένο. Γιατί ξεπουλάνε κομμάτι – κομμάτι την Ελλάδα λες και τη βρήκαν χωράφι απ’ τον πατέρα τους. Γιατί παρέλαβαν χώρα και παραδίδουν προτεκτοράτο.

Είπαν πολλά ψέματα κι έκαναν πολλά εγκλήματα.

Και συνεχίζουν και τα ψέματα και τα εγκλήματα.

Διότι μέσα στην κρίση που πολλοί επτώχευσαν και επείνασαν, οι Δυνατοίσυνεχίζουν να πλουτίζουν. Ρημαδιό και άδεια ταμεία θα αφήσουν πίσω τους, χάνοντας τις εκλογές, σε όσους τους διαδεχθούν, οι ολετήρες. Κι αυτό είναι τοτελευταίο τους όπλο: να προσπαθήσουν να μας τρομοκρατήσουν με τααποτελέσματα του έργου τους.

Οι ίδιοι να μπορούν να διαχειριστούν τη σκλαβιά, αλλά ουδείς άλλος να μπορεί να διαχειριστεί την ελευθερία.

Αυτό είναι το τελευταίο τους χαρτί. Κι έχει πάνω του χαραγμένη τηνεκροκεφαλή, όπως τα συνεταιράκια του Μπαλτάκου έχουν χαραγμένον στο μυαλό τους τον αγκυλωτό σταυρό. Δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι η Ελλάδα. Καμμιά χώρα δεν μπορεί…

Η επικίνδυνη πολιτική κυριαρχία της ΠΟΛ.ΑΝ και οι δυο συνιστώσες της… ΝΔ και ΠΑΣΟΚ

Του Δημήτρη Κλαράκη

Ο σοφός λαός μας λέει: «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι». Στην περίπτωση του Α. Σαμαρά μια ματιά στο φιλικό του περιβάλλον και το περιβάλλον των στενών συνεργατών του αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ο πρωθυπουργός της χώρας διατηρεί μακροχρόνια κάποιες επιλεκτικές φιλίες, συνεργασίες, οι οποίες αποκαλύπτουν με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο μια εμμονική σχέση, τάση, ροπή προς την ακροδεξιά και σε πρακτικές παρακράτους.

Το συντετμημένο βίντεο που έδωσε πρόσφατα ο χρυσαυγίτης Η. Κασιδιάρης στη δημοσιότητα για να εξυπηρετήσει τους δικούς του προφανώς σκοπούς και όχι για το καλό της χώρας και της δημοκρατίας,  ταρακούνησε για τα καλά  ακόμα και τα συστημικά ΜΜΕ γεννώντας στην κοινή γνώμη πολλά εύλογα ερωτήματα, ανασύροντας από το χρονοντούλαπο της ιστορίας ερωτήματα που μεταδικτατορικά δεν μας είχαν απασχολήσει όπως το «ποιος κυβερνά τελικά αυτό τον τόπο». Ερωτήματα όχι τόσο για το πολιτικό ποιόν του κινηματογραφιστή, (παρά την απέλπιδα προσπάθεια των ΜΜΕ να περιορίσουν το θέμα σε αυτό και μόνο), το οποίο είναι γνωστό εδώ και χρόνια και απλά κάποιοι κώφευαν γιατί βολεύονταν οι πολιτικοί τους σχεδιασμοί, αλλά πρώτιστα για το ποιόν των ανθρώπων που ασκούν κυβερνητική εξουσία, που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού, για τον ίδιο τελικά τον πρωθυπουργό και τους στενούς συνεργάτες του.

Για να ξεδιπλώσουμε όμως λίγο καλύτερα την πολιτική σκέψη, τοποθέτηση και πρακτική του σημερινού ανθρώπου που πρωθυπουργεύει πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στην πολιτική του διαδρομή ως τα σήμερα ξεκινώντας από το όχι και τόσο μακρινό 1993 και την Πολιτική Άνοιξη.

Για όσους τυχόν δεν θυμάστε η ΠΟΛΑΝ είναι το εθνικιστικό λαϊκιστικό κόμμα, κάτι σαν πρόπλασμα του ΛΑΟΣ, που κατασκευάστηκε στη μεταπολίτευση από τον Α. Σαμαρά, το 1993, αφού προηγουμένως ανέτρεψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη με αφορμή το Μακεδονικό, υπό τις ευλογίες, αρωγή και αγαστή συνεργασία των μεγαλοεκδοτών και εργολάβων εκείνης της εποχής. Το εγχείρημα εν τέλει καταδικάστηκε σε αποτυχία και ο Σαμαράς σε πολιτική απομόνωση μαζί με τις όποιες ακραίες και έωλες ιδέες πρέσβευε για τον εθνικοπατριωτισμό.

Η καταβαράθρωση όμως της ΝΔ στις εκλογές του 2009, που επανέφερε το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου στην εξουσία, με το ιστορικά χαμηλό ποσοστό του 33.47 % οδήγησε στην πόρτα εξόδου τον Κ. Καραμανλή το νεότερο, και έφερε ένα βήμα πριν την προεδρία του κόμματος τη Ντόρα Μπακογιάννη. Ο διάχυτος όμως αντιμητσοτακισμός πολλών στελεχών της ΝΔ, η στάση των καραμανλικών βουλευτών και η εκλογή του προέδρου από τη βάση έφεραν τελικά την ανατροπή του φαβορί και εν τέλει οδήγησαν, ουσιαστικά από το πουθενά, στην προεδρία τον Α. Σαμαρά, περισσότερο ως ψήφο άρνησης στη Ντόρα και λιγότερο ως συνειδητή επιλογή.

Ο Σαμαράς έτυχε μιας ιστορικής δεύτερης ευκαιρίας στην πολιτική του καριέρα να επιτύχει το όνειρο του, να γίνει πρωθυπουργός. Ακολουθώντας την πάγια τακτική σε όλη την πολιτική του διαδρομή στις περίφημες συναντήσεις στο Ζάππειο, υποσχέθηκε όσα ήθελε να ακούσει ο φοβισμένος κόσμος με την ελπίδα να αλιεύσει την ψήφο του. Μετέχοντας όμως στην μνημονιακή κυβέρνηση Παπαδήμου, έκανε την πρώτη πολιτική “κωλοτούμπα”  και το Μάιο του 2012 πολλά είχαν αλλάξει. Ο κόσμος, δεν ξέχασε το πολιτικό ατόπημα Σαμαρά, του έδωσε μόλις το 19% και σε απόσταση αναπνοής έβαλε  το ΣΥΡΙΖΑ με τον Α. Τσίπρα να ζητά εντολή διακυβέρνησης του τόπου από μια κυβέρνηση της αριστεράς.

Τότε ο Σαμαράς, φοβούμενος την ορατή πιθανότητα το παιδικό του όνειρο να γίνει ένοικος του Μαξίμου να μετατρεπόταν σε εφιάλτη, κατανόησε πως στην παρούσα συγκυρία επικοινωνιακά απέδιδε καλύτερα ο φόβος παρά η ελπίδα και κάπως έτσι η θεωρία της ήσσονος (μικρότερης) ζημιάς μπήκε για τα καλά στο κάδρο της πολιτικής ζωής μας. Πολύ απλά ζήτησε την ψήφο του λαού γιατί αν ερχόταν ο Τσίπρας με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα θα ταν χειρότερα για το μέσο Έλληνα, οι κομμουνιστές θα μας έπαιρναν τα σπίτια, θα δήμευαν περιουσίες- καταθέσεις, θα ξανάβγαιναν κονσερβοκούτια σκουριασμένα, θα καταλυόταν η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία, οι θεσμοί  κοκ.

Χρειάστηκε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία εκφοβισμού, προπαγάνδας μέσα και έξω από τη χώρα για να κατορθώσει η ΝΔ να παραμείνει πρώτη και στις δεύτερες εκλογές του Ιουνίου του 2012, προκειμένου να δημιουργήσει μια κυβέρνηση συνεργασίας των προθύμων, για να υλοποιήσει τις υποσχέσεις που έδωσε ο Σαμαράς προς ντόπια και διεθνή κέντρα εξουσίας και συμφέροντα, προκειμένου να ανελιχθεί στην πολυπόθητη για τον ίδιο καρέκλα του Μαξίμου.

Εννοείται βέβαια πως μετά την ορκωμοσία η επαναδιαπραγμάτευση και τα λοιπά παραμυθάκια πήγαν περίπατο και άρχισε το έργο της η σκληρότερη μνημονιακή κυβέρνηση όλης της τριετίας, με τον πιο πρόθυμο πρωθυπουργό σε ρόλο μαέστρου. Με την ποθούμενη εξουσία στα χέρια του ο Σαμαράς, πολιτικό τέκνο του Αβέρωφ,  υμνητής των εορτών μίσους του Μελιγαλά από το μακρινό 1981, απέβαλε κάθε ενδοιασμό και απεκάλυψε το αληθινό του πρόσωπο.

Κάθε έννοια αστικής σύγχρονης κεντροδεξιάς παράταξης εξοβελίστηκε και εφεξής μιλούσε για δεξιά, μια δεξιά βγαλμένη από τις πιο μαύρες σελίδες της δεκαετίας του 50, 60. Ρητορεία, πρακτική, προπαγάνδα, αισθητική, δογματισμός μετεμφυλιακής εποχής, σε σύγχρονη έκδοση με τη συνεπικουρία ομοιδεατών συνεργατών του, βλπ Φαήλο Κρανιδιώτη, Μπαλτάκο και Λαζαρίδη και την αγαστή συμπαράσταση των μεγάλων Αθηναϊκών ΜΜΕ. Ξαφνικά επανήλθε ο κομμουνιστικός κίνδυνος στους τηλεοπτικούς μας δέκτες προκειμένου να ξεχάσουμε τον κίνδυνο από την ίδια την κυβέρνηση. Τι φοβόμαστε άραγε περισσότερο, την κυβέρνηση ή τους κομμουνιστές? και για να γίνει πιο πειστικό μπήκε στο παιχνίδι και η Χ.Α και καταλήξαμε στο δόγμα” Σαμαράς ή χάος¨, ενώ η μόνη πραγματική γενεσιουργός δύναμη και επίκεντρο του χάους είναι η ομάδα του Μαξίμου.

Η κυβέρνηση επιβιώνει γιατί πολύ απλά μας έθισε στο φόβο, για να εγκλωβιστούμε στο μικρόκοσμο των προβλημάτων της καθημερινότητας και να είμαστε αδύναμοι να συγκροτήσουμε ενιαία μαζική αντίδραση, ένα ποτάμι λαϊκής οργής ως δύναμη ανατροπής. Φοβόμαστε πλέον τα πάντα: τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τη δραχμή, τους ξένους, την αστυνομία, την εφορία, το κράτος, το γείτονα, τον προϊστάμενο, την εφεδρεία, την ανεργία, τις απολύσεις, τους δανειστές, το χρέος, την τρόικα, την Ευρώπη, τη σκιά μας.. το αύριο.

Σταδιακά η ίδια η ΝΔ από ευρωπαϊκό αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα έχει μετεξελιχθεί υπό τη φωτισμένη ηγεσία του Α. Σαμαρά σε συνιστώσα της ΠΟΛΑΝ. Με μεταγραφές και υπουργοποιήσεις στελεχών όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης η ακροδεξιά στροφή δεν πρέπει να θεωρείται ούτε τυχαία ούτε να περιορίζεται μόνο στο πρόσωπο του Μπαλτάκου. Θυμηθείτε ένα άλλο κολλητό φίλο του πρωθυπουργού το Φαήλο Κρανιδιώτη.. ένα ακόμα μπουμπούκι της ακροδεξιάς, το δίκτυο 21..   Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που με περισσή υποκρισία όταν οποιοδήποτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ προβεί σε μια αμφιλεγόμενη ή περίεργη δήλωση, αν κάποιος ντυθεί ιερωμένος σε καρναβάλι αφορίζουν εν οργάνοις  όλο το ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα αλλά σήμερα διατείνονται ότι ο κολλητός του Α. Σαμαρά και ταυτόχρονα γενικός γραμματέας της κυβέρνησης δρούσε μεμονωμένα στις συναντήσεις του με τα μέλη του ναζιστικού μορφώματος της Χ.Α. Δεν πείθουν όμως πια κανένα, δεν μπορούν να μας ξεγελάσουν και να μας φοβίσουν με επικοινωνιακά κόλπα.

Η ίδια η κυβέρνηση έπαψε να είναι συνεργασίας και μετατράπηκε σε ένα ετερόκλητο αμάλγαμα, με μόνο συνεκτικό κρίκο τον κυβερνητισμό και την πολιτική διάσωση Βενιζέλου και κάποιων συνεργατών του, αποτελούμενη από δύο συνιστώσες, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Πλανώνται λοιπόν όσοι νομίζουν ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι κυβέρνηση της ΝΔ, με συνεταίρο το ΠΑΣΟΚ, είναι κυβέρνηση της ΠΟΛΑΝ που έχει δυο επιμέρους συνιστώσες, μια μικρή το ΠΑΣΟΚ- και τη μεγάλη ΝΔ και πλείστες όσες τάσεις.

Όλος ο δημοκρατικός κόσμος, αριστερός, κεντρώος, δεξιός οφείλει να αντιδράσει και να βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες πρακτικές, να ορθώσει ανάστημα και να αποτελέσει ανάχωμα σε αυτό το φρανκεστανικό τερατούργημα που απειλεί τον τόπο, την δημοκρατία, τις ζωές μας. Η ΠΟΛ.ΑΝ νεκραναστήθηκε, ενδύθηκε το μανδύα της αστικής ΝΔ προκειμένου να επανακάμψει για να εκδικηθεί την κοινοβουλευτική  δημοκρατία που την είχε στο περιθώριο.

candianews.gr

To ημερολόγιο ενος ανέργου - Θέλω να σε φτύσω κατάμουτρα »

Θέλω να σε φτύσω κατάμουτρα απατεώνα.

Παίζεις με το φόβο μου και ξέρεις πως σ’ αυτό το παιχνίδι είσαι εσύ κερδισμένος. Ξέρεις πως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Πέρασα από την ανεργία πολύ καιρό και ξέρεις πως δεν μπορώ να σηκώσω κεφάλι ό,τι και να κάνεις.

Πιάστηκα από τη δουλειά που μου πρόσφερες σαν να ήταν για μένα σανίδα σωτηρίας. Έσκυψα το κεφάλι και είπα ναι σε όλα.

Ανασφάλιστη, με ελάχιστα λεφτά, δέκα ώρες δουλειά, άθλιες συνθήκες. Σε όλα είπα ναι.

Κακή συμπεριφορά, αγένεια, αυταρχισμός. Σε όλα είπα δεν πειράζει.

Έχω τα ελάχιστα λεφτά που μου δίνεις όποτε και όταν θέλεις. Τα ‘χω ανάγκη κι εσύ το ξέρεις και το εκμεταλλεύεσαι.

Αλλά σου το λέω και βάλτο καλά στο μυαλό σου, πως κάποια στιγμή από εμένα θα τη βρεις.

Δεν το χωράει ο νους σου γιατί έχεις μάθει να κάνεις τα δικά σου και να μην έχεις καμία συνέπεια.

Ποτέ κανένας δεν με έχει τόσο πολύ υποτιμήσει όσο εσύ.

Ποτέ κανένας δεν μου έχει φερθεί με τέτοιον τρόπο.

Θ’ αλλάξουν τα πράγματα κάποια στιγμή, δεν θα ‘χω ανάγκη τα ψίχουλα που με πληρώνεις και τότε θα καταλάβεις.

Βρήκατε εσύ κι οι όμοιοί σου γήπεδο και παίζετε μπάλα με τις ζωές των ανέργων, κερδίζετε εκμεταλλευόμενοι τη δυσμενή θέση μας και την ανάγκη μας για δουλειά και νομίζεις πως έτσι θα μείνει αυτό. Εσείς να συνεχίζετε να μας εκμεταλλεύεστε κι εμείς να κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα.

Να δούμε λοιπόν στο τέλος ποιος θα γελάσει περισσότερο, παλιολαμόγιο…

Μάγδα

————————- μη λετε ότι δεν σας…προειδοποιησαν

πηγή:

 http://padapiomenoss.tumblr.com/

Τα νέα δάνεια προς την Ελλάδα είναι απεχθή, μη νομιμοποιημένα, μη βιώσιμα και παράνομα

Ερίκ Τουσέν (Eric Toussaint) , Robin Delobel       (μτφ. Κριστιάν)

Η Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM, Βέλγιο) θέλει  να γνωστοποιήσει τη στήριξη της στον ελληνικό λαό που αντιστέκεται στις επιταγές της Τρόικας (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ ). Τα νέα δάνεια που δόθηκαν το 2014 συνδέονται με ένα πακέτο αντικοινωνικών μέτρων που θα υποβαθμίσει ακόμη περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης της πλειονότητας του ελληνικού πληθυσμού.

Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων μεταξύ της Τρόικας και των Ελλήνων αξιωματούχων, ο νόμος-πλαίσιο, που ονομάστηκε επίσης νόμος χαβούζα, ψηφίστηκε, όπως αναφέρεται από το Reuters, «σύμφωνα με τις απαιτήσεις των διεθνών δανειστών της Ελλάδα». Αυτό το κείμενο έχει ως στόχο να καταστεί δυνατή η νέα δόση της «βοήθειας» προς την Ελλάδα, ένα δάνειο ύψους 8,5 δις ευρώ. Δόθηκε στους βουλευτές στις 1:30 π.μ. το Σάββατο 29 Μαρτίου, αυτός ο νόμος 800 σελίδων και εγκρίθηκε à la hussarde με πλειοψηφία μερικών ψήφων την Κυριακή 30 Μαρτίου λίγο πριν από τα μεσάνυχτα! Για άλλη μια φορά παραβιάστηκαν οι βασικοί δημοκρατικοί κανόνες.

Το δάνειο των  8,5 δις ευρώ διαπραγματεύτηκε υπό τους όρους της ΕΕ και του ΔΝΤ να υιοθετηθεί μια δέσμη μέτρων τα οποία δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να βυθίσουν την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού στη φτώχεια. 

Ο νόμος αυτός προβλέπει την απελευθέρωση επαγγελμάτων ακόμα κλειστών στον ανταγωνισμό μέχρι σήμερα, μείωση των εργοδοτικών εισφορών στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, περαιτέρω μείωση των συντάξεων, μια νέα απορρύθμιση των κανόνων απόλυσης εργαζομένων, την απελευθέρωση πολλών τιμών πώλησης, όπως τα βιβλία, τα φάρμακα, μια αλλαγή στο φορολογικό νόμου, μια νέα διάσωση των τραπεζών προς όφελος των μεγάλων μετόχων, την επέκταση της άδειας της κυριακάτικης  εργασίας, την αλλαγή των προτύπων παραγωγής του ελληνικού φρέσκου γάλατος για να επιτραπεί στις μεγάλες γερμανικές και ολλανδικές εταιρείες γαλακτοκομικών προϊόντων να εξάγουν ακόμη περισσότερο προς την Ελλάδα και να εξαλείψουν τους Έλληνες παραγωγούς από τη δική τους ίδια αγορά ...

Οι δηλώσεις γεμάτες από ικανοποίηση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά σχετικά με την επιστροφή της Ελλάδα στις χρηματοπιστωτικές αγορές δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα έχει υποβαθμιστεί τρομερά λόγω των μέτρων που επιβλήθηκαν από το 2010 από την τρόικα. 

Για τη CADTM, όλα τα δάνεια της τρόικας προς την Ελλάδα από τον Μάιο του 2010 είναι απεχθή. 
Αντιπροσωπεύουν σήμερα περισσότερο από τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους (225 δισεκατομμύρια ευρώ στα 321 δισεκατομμύρια ευρώ).

Παραβιάζει συνεχώς τα οικονομικά, κοινωνικά, ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών. Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες που υπόκεινται στη τρόικα, πρέπει να τεθεί τέλος στην αποπληρωμή του χρέους και στα μέτρα λιτότητας.

CADTM

Πέντε οικογένειες πλουσιότερες από 12.000.000 Βρετανούς!

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Δραματικές διαστάσεις προσλαμβάνουν χρόνο με τον χρόνοοι κοινωνικές αντιθέσεις ακόμα και στις ισχυρότερες χώρες της Ευρώπης, όπως για παράδειγμα στη Βρετανία. Την περασμένη εβδομάδα οι θρησκευτικοί ηγέτες περίπου 600 εκκλησιών και οι επικεφαλής 20 ανθρωπιστικών οργανώσεων απευθύνθηκαν με κοινή επιστολή τους προς τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον και του ζήτησαν να παρέμβει για να σταματήσει το φαινόμενο της πείνας στο κάποτε κραταιό Ηνωμένο Βασίλειο. "Η άποψή μας είναι ότι η Βρετανία καταπατά τους διεθνείς νόμους περί του δικαιώματος του ανθρώπου στην τροφή. Ζητούμε από την κυβέρνηση να εγγυηθεί ότι κανένας άνθρωπος δεν θα στερείται αυτού του θεμελιώδους δικαιώματος σε επαρκές φαγητό" τονίζουν στην επιστολή τους. Δεν έχουν άδικο.

Η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Βρετανίας είναι περισσότερα τα νοικοκυριά που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, παρ' όλο που τα μέλη τους εργάζονται, από τα νοικοκυριά που επίσης ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αλλά τα μέλη τους είναι άνεργα. Οι αριθμοί που παρουσίασε προ μηνός η βρετανική οργάνωση Οξφάμ που δραστηριοποιείται στον αγώνα κατά της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων προκαλούν πραγματικά σοκ. Από τη μία βρίσκονται οι πέντε πλουσιότερες οικογένειες της Βρετανίας. Η οικογένεια Γκρόσβενορ με συνολική περιουσία 9,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, ακολουθούμενη από τους αδελφούς Ρούμπεν με περιουσία που ξεπερνά τα 8 δισ. ευρώ. Στη συνέχεια οι δύο αδελφοί Χιντούτζα με περιουσία 7,1 δισ. ευρώ, ακολουθούμενοι από την οικογένεια Κάντογκαν που η περιουσία της είναι 5 δισεκατομμύρια.

Εσχατος σε αυτή την κορυφαία πεντάδα ο Μάικ Ασλεϊ που η περιουσία του περιορίζεται στα 3,9 δισεκατομμύρια ευρώ. Αθροιστικά, αυτές οι πέντε ζάπλουτες οικογένειες έχουν περιουσίες που υπερβαίνουν τα 33 δισεκατομμύρια ευρώ. Τόση περιουσία έχουν οι φτωχότεροι... 12,6 εκατομμύρια Βρετανοί! Τρεις διαιρέσεις μεγεθύνουν το σοκ καθώς προσδίδουν αριθμητικές διαστάσεις στις κοινωνικές ανισότητες της Βρετανίας. Οι 5 πλουσιότερες οικογένειες της χώρας έχουν περιουσία κατά μέσο όρο 6,68 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα δωδεκάμισι εκατομμύρια φτωχότεροι Βρετανοί έχουν μέση περιουσία... 2.667 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι οι πέντε ζάπλουτες οικογένειες της Βρετανίας έχουν περιουσία... δυόμισι εκατομμύρια φορές (!!!) μεγαλύτερη από όση έχει ο καθένας από τα δωδεκάμισι εκατομμύρια φτωχότερους Βρετανούς! Δυόμισι εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη! Τρελαίνεται κανείς μόνο που διαβάζει αυτόν τον αριθμό που αποτυπώνει την αβυσσαλέα διαφορά.

Αυτό το διευρυνόμενο χάσμα δεν απαντάται μόνο στη Βρετανία. Τα ίδια συμβαίνουν και στις ΗΠΑ και μάλιστα ακόμη και σε αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης - παρ' όλο που αυτή ξεκίνησε πλήττοντας τους πλούσιους. Μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη του οικονομολόγου ακαδημαϊκού Ιμάνιουελ Σάεζ για τις οικονομικές εξελίξεις στις ΗΠΑ την τελευταία εικοσαετία 1993-2012 είναι άκρως αποκαλυπτική. Στο διάστημα αυτό το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού των ΗΠΑ είχε ετήσια (προσοχή, ετήσια!) αύξηση του εισοδήματός του... 86,1% κατά μέσο όρο, ενώ τα εισοδήματα του υπόλοιπου 99% του αμερικανικού πληθυσμού αυξάνονταν κάθε χρόνο κατά 6,6% - και εννοείται ότι όσο φτωχότερος ήταν κάποιος τόσο μικρότερη ήταν η αύξηση του εισοδήματός του.

Εντυπωσιακά είναι τα στοιχεία και για την τριετία της ανάκαμψης στις ΗΠΑ 2010, 2011, 2012. Κατά μέσο όρο λοιπόν τα εισοδήματα του πλουσιότερου 1% των Αμερικανών αυτά τα τρία χρόνια αυξήθηκαν κατά 31,4%, ενώ τα εισοδήματα του υπόλοιπου 99% των Αμερικανών την τριετία αυτή αυξήθηκαν μόνο κατά... 0,4%, ενώ τη διετία της κρίσης 2008 και 2009 τα εισοδήματα του 99% του πληθυσμού των ΗΠΑ είχαν μειωθεί μεσοσταθμικά κατά 11,6%.

Με άλλα λόγια, το 99% των Αμερικανών κάλυψε με την ανάκαμψη μόνο το... ένα τριακοστό (1/29 για την ακρίβεια) της απώλειας εισοδήματος που είχε! Ακόμη και στην περίοδο της κρίσης δηλαδή διευρύνεται με ακόμη ταχύτερους ρυθμούς το χάσμα μεταξύ του πλουσιότερου 1% και του υπόλοιπου 99% του αμερικανικού πληθυσμού. Τα ίδια γίνονται σε ολόκληρο τον πλανήτη. Σύμφωνα με άλλη έκθεση της Οξφαμ που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο, οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου έχουν τόσο μεγάλη περιουσία όση κατέχουν τα φτωχότερα... 3,5 δισεκατομμύρια (!!!) των κατοίκων της Γης, τα οποία αποτελούν το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τι να πει κανείς...

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Η ενοχή της φτώχιας

“Η κυβέρνηση απάλλασει τον εαυτό της απο την ενοχή για την κρίση που οι πολιτικές της έχουν παράξει, κατηγορώντας για τα προβλήματά τους τα ίδια τα άτομα με ειδικές ανάγκες και τους φτωχούς”
Η παραπάνω πρόταση είναι της  Frances Ryan απο σημερινό άρθρο του Guardian, αφορά στο Ηνωμένο Βασίλειο και περιγράφει την κατάσταση φτωχοποίησης στην οποία έχουν περιέλθει τα άτομα με ειδικές ανάγκες, απόρροια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται στη χώρα και της αδυναμίας του συστήματος πρόνοιας να καταλάβει τις ιδιεταιρότητες τους. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι “η υποστήριξη στο υπάρχον σύστημα θα μπορούσε να περιγραφεί ως σαδιστική” και είναι το λιγότερο που μπορεί η αρθρογράφος να πεί μια που στο εν λόγω σύστημα πρόνοιας αν έχεις για παράδειγμα μαθησιακές δυσκολίες και δεν μπορείς να ακολουθήσεις τον ρυθμό των μαθημάτων κατάρτισης που σου επιβάλλονται ώστε να δικαιούσαι επίδομα, η παροχή του επιδόματος αυτού διακόπτεται.
Η διακοπή του επιδόματος είναι μια τιμωρία. Το απρόσωπο σύστημα τιμωρεί όσους δεν ακολουθούν τους κανόνες του. Είναι ο καλύτερος τρόπος να δημιουργηθεί το παράδειγμα που χρειάζεται ώστε το υπόλοιπο κομμάτι της κοινωνίας να ακολουθεί τις επιταγές του συστήματος αυτού. Παράλληλα δίνει την δυνατότητα σε όσους αδιαφορούν για τους γύρω τους, διαρρηγνύοντας έτσι έναν πολύ ισχυρό ιστό που μπορεί σε πολλά σημεία να αντικαταστήσει το βασανιστικό κράτος, να έχουν το άλλοθι που χρειάζονται.
Ο φτωχός είναι συνδεδεμένος στην αστική κουλτούρα με τον τεμπέλη, τον περιθωριακό που επιλέγει να ζεί εις βάρος των άλλων. Δεν είναι τυχαίο πως πολλές φορές πολιτικοί και επιχειρηματίες έχουν ενισχύσει την εικόνα αυτή αντιπαραβάλλοντας πως “Δεν υπάρχει μονοπώλιο στους εκατομμυριούχους ” όπως ανέφερε το 2012 η Αυστραλή πολυεκατομμυριούχος Τζίνα Ράινχαρτ. Το οικονομικοπολιτικό σύστημα επιμένει: υπάρχουν ευκαιρίες και είστε πολύ τεμπέληδες για να τις εκμεταλλευτείτε. Για αυτό μένετε φτωχοί.
Πράγματι παρατηρώντας τα εκατομμύρια που κάνουν τρελό χορό σε χρηματαγορές, σχέδια διάσωσης, ομόλογα, μπόνους στελεχών και οθόνες χρηματοοικονομικών οίκων δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς πως υπάρχουν ευκαιρίες. Για να είναι για όλους ευκαιρίες όμως λείπει κάτι. Η ισότητα. Μπορεί να υπάρχουν ευκαιρίες αλλά δεν είναι ίσες. Αλλιώς γιατί η Ελλάδα και η Ισπανία να βρίσκονται στην πρώτη και τη δεύτερη θέση παιδικής φτώχιας με 35,4% και 33,8% αντίστοιχα ενώ η Γερμανία και η Σουηδία κοιτάνε απο μακριά με 18,4% και 19,4% ; Μήπως είναι τεμπέλικα τα παιδιά του νότου; Μήπως θα έπρεπε να δουλέψουν περισσότερο και να γίνουν πιο παραγωγικά; Τι είναι διαφορετικό απο τη μια χώρα στην άλλη; Οι ευκαιρίες.


Αυτό όμως είναι κάτι που δεν εξετάζει κανείς. Σκόπιμα. Διότι αν κάποια στιγμή σταματήσει να λειτουργεί ο σταθεροποιητικός παράγοντας απόδοσης ενοχής σε όποιον δεν “πετυχαίνει” σύμφωνα με το κυρίαρχο κοινωνικοοικονομικό αφήγημα, τότε όλοι θα καταλάβουν πως πραγματικά υπεύθυνοι για την φτώχια, οι κύριοι ένοχοι για την εξαθλίωση των κοινωνιών είναι όσοι κουνάνε το δάχτυλο. Και τότε τα πράγματα θα γίνουν τόσο δύσκολα που μια αλλαγή (πιθανά πολύ βίαιη) θα είναι αναπόφευκτη.
 ypoptomousi

Ο σκοτεινός «εθνάρχης»... ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Γράφει ο ΙΟΣ
Η διαφαινόμενη μετατόπιση της πολιτικής σκηνής προς τα δεξιά επικυρώθηκε συμβολικά, στις 6 Μαρτίου, με την ομόθυμη εξύμνηση του ιδρυτή της Ν.Δ .από τις ηγεσίες κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι αντιδράσεις μιας μερίδας της Αριστεράς στην αναγόρευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε καθολικό σημείο αναφοράς διασκεδάστηκαν ως αδικαιολόγητη εμμονή σε ξεπερασμένους διαχωρισμούς του παρελθόντος. Είναι όμως έτσι;
Από μια άποψη, θα 'πρεπε να το περιμένουμε. Η αγιοποίηση του Καραμανλή προωθείται εδώ και καιρό από το ομώνυμο ίδρυμα που σύστησε ο ίδιος το 1983, με αποκλειστικό σκοπό, όπως εξηγεί ο πρώτος πρόεδρός του, «να βοηθήσει στην υστεροφημία του» και -ταυτόχρονα- «στην ιστορική έρευνα των ετών που αυτός πρωταγωνίστησε στον πολιτικό στίβο» (Κων/νος Τσάτσος, «Λογοδοσία μιας ζωής», Αθήνα 2001, σ. 462).Η σταδιοδρομία του ιδρυτή της Ν.Δ. περιέχει όμως πάμπολλα σκοτεινά σημεία, εξαιρετικά επίκαιρα, μάλιστα: λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων διά της μετατροπής των αποθεματικών τους σε δάνεια προς τους ιδιώτες «επενδυτές», «αναστολή πάσης διώξεως Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου» (ΝΔ 4016/59), οικονομικά σκάνδαλα διαφόρων «κουμπάρων» ή και μελών της οικογένειας Καραμανλή (βλ. δίπλα). Η «αποικιακή» σύμβασή του με την Πεσινέ υποχρέωσε τη ΔΕΗ να παρέχει στην εταιρεία τεράστιες ποσότητες ρεύματος σε εξευτελιστική τιμή για 50 χρόνια, προκαλώντας την οργή ακόμη και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που διακήρυξε τότε ότι «καμία υπογραφή και καμία σύμβασις δεν είναι δυνατόν να υποχρεώση τον Ελληνικόν λαόν εις το διηνεκές να είναι φόρου υποτελής εις ορισμένους έξυπνους κυρίους της αλλοδαπής» (30.11.1960). Τελικά ο Καραμανλής γλίτωσε το ειδικό δικαστήριο γι’ αυτή την υπόθεση μόνο και μόνο επειδή η Βουλή αποφάνθηκε, το 1965, ότι το αδίκημα είχε παραγραφεί.

Η σκοτεινότερη πτυχή της βιογραφίας του, που θα μας απασχολήσει εδώ, αφορά ωστόσο τη διαχρονικά προβληματική σχέση του «εθνάρχη» με τη δημοκρατία.

Η πολιτική ως «ψυχολογικός πόλεμος»

Η ανάρρηση του Καραμανλή στην κορυφή της πολιτικής ξεκίνησε με την αυθαίρετη επιβολή του ως ηγέτη της Δεξιάς από τον βασιλιά Παύλο, που το 1955 τον διόρισε πρωθυπουργό, παρακάμπτοντας τόσο τις εσωτερικές διαδικασίες του κυβερνώντος κόμματος όσο και τον διάδοχο που είχε χρίσει ο εκλιπών προκάτοχός του, στρατάρχης Παπάγος. Η φημολογούμενη απόδοση της πρωθυπουργοποίησής του στις ανορθόδοξες σχέσεις που είχε καλλιεργήσει με τα Ανάκτορα δεν είναι φυσικά δυνατόν να επαληθευτεί. Απολύτως τεκμηριωμένο είναι, αντίθετα, το γεγονός πως η CIA είχε ενημερωθεί από τον βασιλιά για τον επικείμενο διορισμό του δύο ολόκληρες βδομάδες πριν από τον θάνατο του Παπάγου. Η επιλογή του έγινε ευμενώς δεκτή από την Ουάσινγκτον, καθώς ο Καραμανλής είχε ήδη βολιδοσκοπηθεί από τον Αμερικανό πρέσβη και θεωρούνταν διατεθειμένος «να βάλει “μετά τιμής” το Κυπριακό στο ράφι» («Foreign Relations of the United States 1955-57», τ. 24, Ουάσινγκτον 1989, σσ. 542-5).



Εξίσου προβληματικό, από άποψη δημοκρατικής νομιμοποίησης, υπήρξε και το επόμενο βήμα. Ο Καραμανλής ξεκίνησε την ηγετική διαδρομή του με μια ξεκάθαρη ήττα, που ένα τερατώδες εκλογικό σύστημα μετέτρεψε σε κοινοβουλευτική επικράτηση: Στις εκλογές της 19.2.1956 το κόμμα του (ΕΡΕ) ήρθε δεύτερο, με 47,38% έναντι 48,15% της κεντροαριστερής Δημοκρατικής Ενωσης, έβγαλε όμως 165 βουλευτές έναντι 135 των αντιπάλων του. Το θαύμα οφειλόταν στο ιδιόμορφο «τριφασικό» σύστημα που ο ίδιος είχε θεσπίσει: πλειοψηφικό στις μικρές περιφέρειες, σχεδόν πλειοψηφικό στις μεσαίες και αναλογικό στις μεγάλες (Αθήνα – Πειραιά – Θεσ/νίκη – Λάρισα), όπου υπερείχε σαφώς η Κεντροαριστερά.


Ως άτομο, ο εθνάρχης δε διακρινόταν ιδιαίτερα για τις δημοκρατικές ευαισθησίες του. «Η πολιτική δεν είναι παρά πόλεμος ψυχολογικός, που δεν τον κερδίζει παρά εκείνος ο οποίος εμπνέει πεποίθησιν και αν θέλης και φόβον», έγραφε το 1965 στον διάδοχό του Παναγιώτη Πιπινέλη («Αρχείο», τ. 6ος, σ. 199). Μιαν άλλη πτυχή της ιδιοσυγκρασίας του σκιαγραφεί στα απομνημονεύματά του ο στενός συνεργάτης του Κων/νος Τσάτσος: «Ο Καραμανλής ποθούσε ο επί του Τύπου Υπουργός να κατευθύνει τις εφημερίδες και ο επί της Δικαιοσύνης τους δικαστές στα θέματα του Τύπου» (όπ.π., σ. 337).


Ενα πρώτο δείγμα αυταρχισμού πρόσφερε η καταστολή των διαδηλώσεων του 1956 για το Κυπριακό με πραγματικά πυρά και αποτέλεσμα τον θάνατο τριών τουλάχιστον διαδηλωτών. Η κορύφωση ήρθε, ωστόσο, μετά τις εκλογές του 1958, όταν η ΕΔΑ αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση με 24,4% των ψήφων. Ο Καραμανλής απάντησε σ’ αυτή την αριστερή στροφή του εκλογικού σώματος διορίζοντας ένα στέλεχος της μεταξικής δικτατορίας, τον Ευάγγελο Καλαντζή, ως υφυπουργό Ασφαλείας: «Η ΕΔΑ έβγαλε 79 βουλευτάς. Σε θεωρώ ικανό και κατάλληλον να την αντιμετωπίσης τόσον εις την Βουλήν, όσο και εκτός της Βουλής», ήταν οι οδηγίες που του έδωσε (Ευ. Καλαντζής, «Σαράντα χρόνια αναμνήσεις», Αθήνα 1969, σ. 133). Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε στις 3 Ιουλίου, με την εισβολή της αστυνομίας στα κεντρικά γραφεία του κόμματος. Ακολούθησε στις 5 Δεκεμβρίου η σύλληψη του Μανόλη Γλέζου, οργανωτικού γραμματέα της ΕΔΑ και διευθυντή της «Αυγής», με την κατηγορία της… κατασκοπίας και η καταδίκη του σε πενταετή κάθειρξη για τη μη κατάδοση παράνομων στελεχών του ΚΚΕ (22.7.1959).


Δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου, όσων θα τραβούσε ο ανώνυμος κόσμος της Αριστεράς. «Από την επομένη των εκλογών του 1958 ελήφθησαν σκληρά μέτρα κατά των οπαδών της ΕΔΑ», διαβάζουμε στις αναμνήσεις ενός χωροφύλακα της εποχής. «Οι αριστεροί καλούνταν στις αστυνομικές αρχές και τους ζητούσαν φορτικά να υπογράψουν δηλώσεις αποκήρυξης του ΚΚΕ και των παραφυάδων του. Οσοι αρνούνταν να υπογράψουν δηλώσεις και εξεδήλωναν την αντίθεσή τους στα καταπιεστικά μέτρα των αρχών, ξυλοφορτώνονταν άγρια» (Ναπολέων Δοκανάρης, «Η μεταπολεμική Ελλάδα», Ιωάννινα 2004, σ. 116).


Μέρος της ίδιας πολιτικής υπήρξε η σύσταση του διαβόητου «παρακράτους», ενός πλέγματος κρατικών υπηρεσιών και κρατικοδίαιτων φασιστικών οργανώσεων με αποστολή τη βίαιη πάταξη της Αριστεράς. Η εξωθεσμική εκτροπή αποφασίστηκε την επαύριο των εκλογών του 1958 σε μια σύσκεψη του Καραμανλή και συνεργατών του στην Κηφισιά. Την καθοδήγησή της ανέλαβε αρχικά μια «αφανής επιτροπή» υπουργών: Ευάγγελος Αβέρωφ (Εξωτερικών), Κων/νος Τσάτσος (Προεδρίας), Αριστείδης Δημητράτος (Εργασίας), Ευάγγελος Καλαντζής (Ασφαλείας), συν ο αρχηγός της ΚΥΠ Αλέξανδρος Νάτσινας. Τον Αύγουστο του 1960 τη διαδέχθηκε, με απόφαση πάλι του Καραμανλή, μια «Δευτεροβάθμια Συντονιστική Επιτροπή» αποτελούμενη κυρίως από στρατιωτικούς, με γραμματέα τον μετέπειτα δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Αποκορύφωμα της δράσης του παρακράτους αποτέλεσαν οι εκλογές απροκάλυπτης βίας και νοθείας του 1961, με τις οποίες η ΕΔΑ επανήλθε στην τρίτη θέση και ο εθνάρχης διασφάλισε μιαν ακόμη θητεία στα ηνία της χώρας.

Ακολούθησε η απόπειρα μονιμότερης θεσμικής σκλήρυνσης, με την εξαγγελία (21.2.1963) μιας συνταγματικής «βαθείας τομής» που πρόβλεπε την απαγόρευση της «καταχρηστικής» άσκησης των πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, απαγόρευση της απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων, περιορισμό του δικαιώματος έκδοσης εφημερίδων, μη υπαγωγή των πολιτικών εγκλημάτων στα ορκωτά δικαστήρια, σύσταση ειδικού δικαστηρίου για την απαγόρευση όσων κομμάτων «κατατείνουν εις την ανατροπήν των θεμελιωδών αρχών του πολιτεύματος», ακόμη και ποινικοποίηση των αγορεύσεων ή της ψήφου των βουλευτών στο Κοινοβούλιο. Στόχος της αναθεώρησης ήταν η λήψη «ριζοσπαστικών μέτρων» για την επιτάχυνση της «οικονομικής αναπτύξεως», με το σκεπτικό πως «η κοινοβουλευτική μηχανή απέβη τροχοπέδη εις την αντιμετώπισιν των απαιτήσεων της εποχής».


Ευτυχώς για τον τόπο, ο Καραμανλής δεν πρόλαβε να επιφέρει τη «βαθιά τομή» του στο σώμα τής (έστω και καχεκτικής) ελληνικής Δημοκρατίας. Οταν τον Μάιο του 1963 το παρακράτος δολοφόνησε τον αριστερό βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη και η ανάκριση άρχισε να ξηλώνει τον μίτο των «αφανών» δικτύων που είχαν υφανθεί το 1958, παραιτήθηκε και την κοπάνησε στο Παρίσι με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης».


Η σκοτεινή επταετία

Ολα αυτά είναι γνωστά και παραδεκτά απ’ όλους, εκτός από τον σκληρό πυρήνα της Ν.Δ. και τους κατ’ επάγγελμα υμνητές του εκλιπόντος. Διαφορετική είναι όμως η αντιμετώπιση της δεύτερης, μεταπολιτευτικής καραμανλικής πρωθυπουργίας (1974-80). Σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη, που εξέφρασε και ο Αλέξης Τσίπρας κατά την πρόσφατη ομιλία του στο Ιδρυμα, το 1974 επέστρεψε από το Παρίσι «ένας άλλος Καραμανλής»: δημοκρατικός, εκσυγχρονιστής, ακόμη και «σοσιαλμανής», όπως τον κατηγόρησε τότε ο ΣΕΒ.

Στην πραγματικότητα, αυτή η αποτίμηση παρουσιάζει ως «αλλαγή» του Καραμανλή τις ριζικά διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες των δυο εποχών. Ο «εθνάρχης» παρέμεινε εξίσου αντιδημοκράτης όπως πάντα, ήταν όμως αρκετά ευφυής για ν’ ανεχθεί σε κάποιο βαθμό την πάνδημη απαίτηση για πραγματικό εκδημοκρατισμό, προτού επιχειρήσει να ξανακινηθεί στην κατεύθυνση της «βαθιάς τομής» του 1963.

Εξαιρετικά εύγλωττα είναι τα σχέδια που ο ίδιος εκπόνησε στη διάρκεια της δικτατορίας, για την επιθυμητή μετάβαση από τη χούντα σ’ ένα καθεστώς ελεγχόμενης δημοκρατίας. Καταγεγραμμένα στον (εμφανώς λογοκριμένο αλλά παρ' όλα αυτά αποκαλυπτικότατο) έβδομο τόμο του δημοσιευμένου «Αρχείου» του και σε μια σειρά άλλες πηγές, θα έπρεπε ν’ αποτελούν κτήμα του σημερινού πολιτικοποιημένου Ελληνα. Δυστυχώς, όμως, το κυριολεκτικό «θάψιμό» τους από την οργανωμένη αγιογραφία του «εθνάρχη» έχει καθηλώσει τη συλλογική μνήμη στο επίπεδο των επετειακών τηλεοπτικών αφιερωμάτων.

Από το Παρίσι, ο Καραμανλής την επομένη της 21ης Απριλίου 1967 εξέφρασε μεν δημόσια τη «λύπη» του «διά την δραματικήν τροπήν την οποίαν έλαβεν η εν Ελλάδι κατάστασις», απέφυγε όμως προσεκτικά οποιαδήποτε καταδίκη των πραξικοπηματιών, καταλογίζοντάς τους μάλιστα διακριτικά «το ελαφρυντικόν της συγχύσεως». Ως μοναδικό υπεύθυνο της τραγωδίας κατήγγειλε τον… Γεώργιο Παπανδρέου, που «διέπραξε το σφάλμα να εξαπολύση θύελλαν παθών και απειλών θεσμούς και πρόσωπα να δημιουργήση το κλίμα το οποίον εξέθρεψε το σημερινόν πραξικόπημα».

Οι διατυπώσεις αυτές δεν ήταν τυχαίες. Αποτελούσαν το πρώτο βήμα για μια υπόγεια επαφή με τη χούντα, με στόχο την ανάδειξη του ίδιου σε πρωταγωνιστή της επιθυμητής μετάβασης. Στις 20.6.1967 ο Καραμανλής στέλνει έτσι συγχαρητήρια επιστολή στον χουντικό «πρωθυπουργό» Κόλλια, εκτιμώντας ότι κάποιες δηλώσεις του «επιβεβαιώνουν την θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως αποκαταστήση την ομαλότητα, και μάλιστα επί υγιεστέρων βάσεων, διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της χώρας». Θεωρεί πως οι πραξικοπηματίες «εκινήθησαν με αγαθάς προθέσεις», «δεν αποκρύπτει» όμως την ανησυχία του «ότι ήτο δυνατόν να εκτραπή η επανάστασις προς επιδιώξεις αντιθέτους προς την αποστολήν της», προσδίδοντας «εις την μεταβολήν του παρελθόντος Απριλίου κάποια μορφή μονίμου καθεστώτος». Συνιστά, ως εκ τούτου, στην «Επαναστατικήν Κυβέρνησιν» να εμπιστευθεί την πρωτοβουλία των εξελίξεων στο βασιλιά («Αρχείο», τ. 7ος, σσ. 28-9).

Το σχέδιό του για τη διαδοχή αναλύεται σε επιστολή του προς τον Κωνσταντίνο (9.11.1967): «Παράλληλα προς την προσπάθειαν της απομακρύνσεως των επαναστατών», συμβουλεύει, «θα πρέπει να παρασκευάσητε ή τουλάχιστον να σχεδιάσητε κατά νουν την Κυβέρνησιν η οποία θα διαδεχθή την παρούσαν κατάστασιν και θα οδηγήση σταδιακώς και ακινδύνως την χώραν εις την ομαλότητα. Η Κυβέρνησις αυτή θα πρέπει να είναι ικανή να κρατήση πλήρη τον έλεγχον της καταστάσεως, δεδομένου ότι η απομάκρυνσις των επαναστατών θα δημιουργήση πιθανότατα κλίμα επικίνδυνον. Αλλά, προ παντός, θα πρέπει να είναι ικανή να πραγματοποιήση την μεταρρυθμιστικήν εκείνην επανάστασιν της οποίας έχει ανάγκην η χώρα». Χωρίς εκλογές και «ασκούσα εκτάκτους εξουσίας», όφειλε ν’ αναδομήσει μέσα σ’ ένα χρόνο την ελληνική κοινωνία: να καταρτίσει «αυστηρόν» Σύνταγμα θεσπίζοντας «την κυβερνουμένην αντί της κυβερνώσας Δημοκρατίας», «να αναδιοργανώση την διοίκησιν και την παιδείαν», «να εξυγιάνη διά ριζικών και αντιδημοτικών μέτρων την οικονομίαν της χώρας», «να λύση το Κυπριακόν» και, τέλος, «να διεξαγάγη δημοψήφισμα και εν συνεχεία εκλογάς με το κατάλληλο διά τας περιστάσεις εκλογικόν σύστημα» (όπ.π., σσ. 42-4). Με δυο λόγια, ο Καραμανλής αυτοπροτεινόταν ως ικανότερος υποψήφιος για την εφαρμογή του «γύψου» που είχε ήδη επιβάλει ο Παπαδόπουλος.

Η προοπτική υλοποίησης του σχεδίου εκμηδενίστηκε απ’ το οπερετικό βασιλικό κίνημα της 13.12.1967 και τη φυγή του Κωνσταντίνου στο εξωτερικό. Ομως ο εθνάρχης δεν το 'βαλε κάτω. «Μετά την εκδίωξιν της Χούντας δεν επιθυμώ την επάνοδον του παλαιού αμαρτωλού καθεστώτος», διαβεβαιώνει στις 19.5.1969 τον αυλάρχη του βασιλιά. «Διά τούτο, είμαι της γνώμης ότι εκλογαί δεν πρέπει να γίνουν αμέσως, πρέπει να προηγηθεί ένα συμμάζεμα» (Παπάγος 1999, σ. 173).


Την ίδια συνταγή εισηγείται και σε διάφορους παράγοντες που συνδέονται με το καθεστώς. «Η επανάστασις, άπαξ και εγένετο, προσφέρει μίαν ευκαιρίαν ανασυντάξεως της ζωής του έθνους», διαβάζουμε σε επιστολή του προς τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο (6.9.1969). «Η ευκαιρία αυτή θα πρέπη να αξιοποιηθή διά να καταστή εις το μέλλον δυνατή η λειτουργία της Δημοκρατίας εις τον τόπον μας. Και θα αξιοποιηθή εάν η επανάστασις: 1) Πιστέψη ειλικρινώς εις τον μεταβατικόν της χαρακτήρα. 2) Λάβη τα αναγκαία και γνωστά εις όλους μας μέτρα διά την εξυγίανσιν της εθνικής μας ζωής, αδιαφορούσα διά την δημοτικότητά της. 3) Καταρτίση Σύνταγμα της κυβερνουμένης αντί της κυβερνώσης Δημοκρατίας, και 4) δημιουργήση τας προϋποθέσεις ακινδύνου επανόδου εις την ομαλότητα. Διότι δεν θα σημαίνη βέβαια αποκατάστασιν της ομαλότητος η επάνοδος εις την υφισταμένην προ του κινήματος κατάστασιν» («Καθημερινή», 17.4.2005).

Αυτή η εμμονή με το όραμα της «κυβερνουμένης και ουχί κυβερνώσης Δημοκρατίας» θα διαρκέσει μέχρι τέλους. Το διαπιστώνουμε από μια συνομιλία του εθνάρχη με τον καθηγητή Θεόδωρο Κουλουμπή (18.4.1972), όπως καταγράφεται στο ημερολόγιο του τελευταίου: «Εχει την αίσθηση ότι η διάδοχη της χούντας κατάσταση θα πρέπει να είναι μια κυβέρνηση με ενισχυμένες εξουσίες (μια άλλη χούντα;) η οποία θα φροντίσει για την ομαλή μετάβαση και δεν θα επιτρέψει στο ‘πεζοδρόμιο’ να πάρει τον έλεγχο της κατάστασης και να οδηγήσει τη χώρα στο χάος». Συμπέρασμα του καθηγητή ήταν πως «ο Καραμανλής αντιπροσωπεύει την πραγματική γέφυρα με τη χούντα» για μια διατεταγμένη μεταπολίτευση («Σημειώσεις ενός πανεπιστημιακού», Αθήνα 2001, σσ. 142 και 147).

Η υποψηφιότητά του αυτή ερμηνεύει και τη συνειδητή αποφυγή κάθε αντιστασιακής κίνησης, που θα έθετε σε κίνδυνο το προφίλ του ως διαμεσολαβητή. «Δεν βλέπει την ανάγκη να κάνει ή να πει ο,τιδήποτε τώρα», σημειώνει στο ημερολόγιό του ο αυλάρχης του Κωνσταντίνου, ύστερα από μια συνάντησή τους (4.4.1968). «Το αυτό συνιστά να κάνει και ο Βασιλεύς. Επί του παρόντος, τίποτε απολύτως» (Παπάγος 1999, σ. 84). Σε όσους δηλώνουν απογοητευμένοι από την αδράνειά του, προφασίζεται μισοκακόμοιρα αδυναμία: «Πώς να διεξάγω τον αγώνα; Με τον Μητσοτάκη, τον οποίον δεν θέλουν καν να ακούσουν στην Ελλάδα, ή με το σωφέρ μου, τον Θόδωρο;» (σ. 199). Εξίσου εύγλωττη είναι και μια άλλη μέριμνά του: «Πρέπει να αρχίσει η έρευνα διά την εξεύρεση οικονομικών μέσων, διότι χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτε. Είναι ατύχημα ότι σχεδόν όλοι οι εφοπλιστές έχουν προσχωρήσει στη χούντα. Δεν αποκλείεται, όμως, να αναλογιστούν και το αύριο» (σ. 185).

Η μακρόσυρτη Μεταπολίτευση

Αυτό το «αύριο» ήρθε με την κατάρρευση της χούντας στις 23 Ιουλίου 1974, ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής που η ίδια προκάλεσε ανατρέποντας το Μακάριο. Η πανικόβλητη παράδοση της εξουσίας από το στρατό σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, στην οποία μετείχαν όλοι οι πολιτικοί του Κέντρου και της Δεξιάς, καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά της τομής. Ο Καραμανλής κλήθηκε απλώς την τελευταία στιγμή, αφού είχε ήδη αποφασιστεί ο σχηματισμός της κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο.


Τα σχέδιά του περί «κυβερνουμένης δημοκρατίας» δεν ήταν, ωστόσο, δυνατόν να εφαρμοστούν, για δυο κυρίως λόγους:

* Η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να μην ανέτρεψε τη χούντα, είχε ωστόσο καταστήσει σαφή την αδυναμία ομαλού αυτομετασχηματισμού του καθεστώτος, δίχως πραγματική αποκατάσταση των λαϊκών ελευθεριών.
* Η κυπριακή τραγωδία είχε απονομιμοποιήσει πλήρως τους μηχανισμούς της εθνικοφροσύνης, πάνω στους οποίους θα στηριζόταν αναγκαστικά η διαχείριση μιας συντεταγμένης μετάβασης.

Ο Καραμανλής ανέχτηκε έτσι αναγκαστικά την πολύ περισσότερες ελευθερίες απ’ ό,τι ο ίδιος επιθυμούσε, προσπάθησε όμως τα κατοπινά χρόνια ν’ αναιρέσει αυτό το «άνοιγμα» με την υιοθέτηση όλο και πιο αυταρχικών μέτρων – από τον αντεργατικό Ν. 330/76, βάσει του οποίου τσακίστηκε ο εργοστασιακός συνδικαλισμός, μέχρι την αποτυχημένη απόπειρα αναβίωσης των εκτοπίσεων, τον Νοέμβριο του 1976. Τυπική αποκρυστάλλωση αυτής της σταδιακής σκλήρυνσης συνιστά η αντιμετώπιση της επετειακής πορείας του Πολυτεχνείου: ανενόχλητη το 1974-75, περιορίστηκε το 1976 μέχρι τη Βουλή κι απαγορεύθηκε εντελώς το 1977, με ανελέητο ξυλοδαρμό όσων δοκίμασαν να την πραγματοποιήσουν.
Αντιμέτωπος με το φάσμα μιας βέβαιης ήττας στις εκλογές του 1981, θα σκαρφαλώσει το 1980 στην προεδρία της Δημοκρατίας. Με την κίνηση αυτή, εξηγεί ο προκάτοχος και στενός συνεργάτης του, «διαφυλασσόταν ως ένα τελευταίο έρρεισμα της πολιτικής μας ζωής», ως «ο μοναδικός ανασχετικός φραγμός στη γνωστή αριστερή πολιτική του Πασόκ» (Τσάτσος, όπ.π., σσ. 471-2). Για τον σκοπό αυτό, διαπιστώνουμε από το (αγρίως λογοκριμένο) σχετικό τμήμα του «Αρχείου» του, εκτός από τις συνταγματικές υπερεξουσίες με τις οποίες ο ίδιος είχε εφοδιάσει το θεσμό (απόλυση πρωθυπουργού κ.λπ.), επέσειε επίσης το φόβητρο ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος (βλ. «Ιός» 22.7.2007).


Η Μεταπολίτευση δεν θα ολοκληρωθεί έτσι παρά στις 9 Μαρτίου 1985, με την αιφνιδιαστική ανακοίνωση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι δεν θα συμβάλει στην επανεκλογή του. Η αναίμακτη αποκαθήλωση του «εθνάρχη» παρείχε την οριστική επιβεβαίωση πως η Ελλάδα ήταν όντως πλέον μια φυσιολογική δημοκρατία.

-————————————————————————————–

Το σκανδαλώδες υπόβαθρο του Ιδρύματος

Το Ιδρυμα Καραμανλή στεγάζεται από το 1987 σε οικόπεδο της Φιλοθέης το οποίο, όπως υπενθυμίζει ο ιστότοπός του, «προσέφερε ο ίδιος» ο εθνάρχης «ταυτόχρονα με την κατάθεση του προσωπικού του αρχείου». Αυτό που δεν λέγεται είναι πως η αγορά αυτού του οικοπέδου το 1957 από τον τότε πρωθυπουργό θεωρήθηκε καραμπινάτο σκάνδαλο, που ο αντιπολιτευόμενος Τύπος της εποχής θεωρούσε ικανό να θέσει τέρμα στην πολιτική του σταδιοδρομία.
Η αγορά των 6 στρεμμάτων (11.000 «πήχεων») έγινε στις 11.4.1957 από τον Οικοδομικό Συνεταιρισμό Υπαλλήλων της Εθνικής Τραπέζης (του οποίου ο ίδιος ο Καραμανλής δεν ήταν μέλος), στην εξευτελιστική τιμή των 34 δρχ./πήχη, ενώ η τιμή αγοράς στην περιοχή ανερχόταν σε 200 δρχ. Βάσει του συμβολαίου, ο μεν συνεταιρισμός ανέλαβε να περιβάλει ιδίοις εξόδοις το επίμαχο οικόπεδο με τους απαραίτητους δρόμους, ο δε πρωθυπουργός απόλαυσε εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής. Εναν χρόνο νωρίτερα, άλλα 2 στρέμματα είχαν παραχωρηθεί με παρόμοιους όρους στη νύφη του Αλίκη, μητέρα του Κώστα Καραμανλή τζούνιορ. Τα μέλη του συνεταιρισμού δεν δικαιούνταν, αντίθετα, ν’ αγοράσουν παρά ένα μόνο στρέμμα – κι αυτό, εφόσον ανήκαν στους τυχερούς που επιλέγονταν με κλήρωση.

Για την αμηχανία που αυτή η υπόθεση προκαλεί στους υμνητές του «εθνάρχη», αποκαλυπτικά είναι τα απομνημονεύματα του στενού συνεργάτη του (και πρώτου προέδρου του Ιδρύματος) Κωνσταντίνου Τσάτσου, υπουργού Προεδρίας εκείνη την εποχή.

«Θυμάμαι», γράφει, «πως όταν τότε ανέβαινε επικίνδυνα η λίρα και πανικός φυσούσε στο Χρηματιστήριο, αισθάνθηκα ότι κάτι συνταρακτικό έπρεπε να κάνει η Κυβέρνηση για να σταματήσει το κακό. Κατέβηκα τότε νωρίς το πρωί στο γραφείο του Καραμανλή και του λέω ευθέως: “Θα αναγγείλωμε τη θέσπιση του 'Πόθεν Εσχες’”. Ο Καραμανλής μού απάντησε με ένα οργίλο και ειρωνικό βλέμμα. “Σκεφθήτε το”, του λέω. Την άλλη μέρα το πρωί με κάλεσε ο Καραμανλής: “Πώς το σκέφτηκες αυτό το 'Πόθεν Εσχες;’” Του εξήγησα τι εντύπωση θα κάνει και πως η εντύπωση αυτή θα εκτοπίσει τις άλλες εντυπώσεις. Την ίδια μέρα το συζήτησε και με άλλους συναδέλφους και ανακοινώθηκε το βράδυ η απόφαση της Κυβερνήσεως. Ολοι, και εγώ ακόμα, έκπληκτοι την επομένη πληροφορηθήκαμε ότι η κατρακύλα της δραχμής στο Χρηματιστήριο σταμάτησε. Ολοι μιλούσαν για την έκταση του “Πόθεν Εσχες”. Η μια ανοησία διώχνει την άλλη» («Λογοδοσία μιας ζωής», σ. 347).

Αυτό που ο Τσάτσος συνειδητά αποσιωπά είναι η αρχική «ανοησία» που προκάλεσε την πτώση της δραχμής κι εξοβελίστηκε από την προσχηματική καθιέρωση του «πόθεν έσχες». Οπως διαπιστώνουμε από τις εφημερίδες των ημερών, η εξαγγελία του μέτρου προέκυψε στις 15.12.1960 ως απάντηση σ’ ένα κύμα σκανδάλων που απειλούσε να πνίξει την κυβέρνηση της ΕΡΕ. Η αρχή είχε γίνει με τον υφυπουργό Οικισμού Εμμανουήλ Κεφαλογιάννη, που κατηγορούνταν για ανάμειξη σε καλλιέργεια χασίς και παράνομες ρουλέτες και παραιτήθηκε όταν επιβεβαιώθηκε η εκ μέρους του αντιποίηση της ιδιότητας του δικηγόρου (30.11.1960), η κορύφωση όμως ήρθε με τα «βραχώδη οικόπεδα» της οικογένειας Καραμανλή στη Φιλοθέη, η απόκτηση των οποίων έθιγε την υπόληψη του ίδιου του πρωθυπουργού.


——————————————————————————————————–

ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Κων/νος Σβολόπουλος (επιμ.), «Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αρχείο. Γεγονότα και κείμενα» (12 τ., Αθήνα 1997, εκδ. Ιδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής). Επιλεκτική παρουσίαση ενός τμήματος του αρχείου του «εθνάρχη», με εμφανείς αγιογραφικές προθέσεις. Αποκαλυπτικό, παρ' όλα αυτά, τόσο για την υπόγεια δραστηριότητά του επί χούντας όσο και για τον εκ μέρους του εκβιαστικό περιορισμό της πολιτικής αλλαγής του 1981.

Παύλος Πετρίδης, «Εξουσία και παραεξουσία στην Ελλάδα (1957-1967)» (Αθήνα 2000, εκδ. Προσκήνιο). Τα απόρρητα πρακτικά της συντονιστικής «αφανούς επιτροπής» του καραμανλικού παρακράτους.

Γιάννης Στεφανίδης, «Η ανάπτυξη των μηχανισμών του “αντικομμουνιστικού αγώνος” 1958-1961» (περ. «Μνήμων», τ. 29, 2008, σσ. 199-241). Λεπτομερής ανασύσταση της οικοδόμησης του εθνικόφρονος παρακράτους της ΕΡΕ, με βάση πλούσιο αρχειακό υλικό. Τεκμηρίωση της προσωπικής ευθύνης του Καραμανλή γι’ αυτή την αντιδημοκρατική εξέλιξη.

Ηλίας Νικολακόπουλος, «Κόμματα και βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα 1946-1964» (Αθήνα 1988, εκδ. ΕΚΚΕ). Ανάλυση των εκλογικών αναμετρήσεων της προδικτατορικής περιόδου. Λεπτομερής περιγραφή των μεθόδων και προσπάθεια αποτίμησης της έκτασης παραχάραξης της λαϊκής βούλησης.

Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977» (Αθήνα 1999, εκδ. Ιδρυμα Γουλανδρή-Χορν). Ημερολόγιο του αυλάρχη του βασιλιά Κωνσταντίνου, αποκαλυπτικό για τη στάση του Καραμανλή στη διάρκεια της δικτατορίας.

…………………………………………………………………….

ΔΕΙΤΕ
«Οι δίκες της χούντας» του Θεοδόση Θεοδοσόπουλου (1981). Ντοκιμαντέρ επικεντρωμένο στη διαπλοκή των πραξικοπηματιών του 1967 με την επίσημη προδικτατορική δεξιά. Η προβολή του απαγορεύθηκε επί Ν.Δ., με επίσημη αιτιολογία την προστασία του ονόματος του Κων/νου Καραμανλή, επιτράπηκε δε μόνο μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ και την κατάργηση της προληπτικής λογοκρισίας των δημόσιων θεαμάτων.

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς ios@efsyn.gr

http://www.efsyn.gr

Μια λογοκλόπος,Φωτεινή Τομαή, στο Ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ

Διαβάζουμε:Yποψήφια ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας η Φωτεινή Τομαή με το επιβλητικό ανάστημα, είναι γνωστή όχι μόνο για την επαγγελματική της δράση, αλλά και ως πρώην σύζυγος του Νίκου Κωνσταντόπουλου – άλλοτε προέδρου του Συνασπισμού.


Για να δούμε όμως ποια είναι η επαγγελματική της (δράση)?

Ξαναδιαβάζουμε: “Εμπειρογνώμων Πρεσβευτής Σύμβουλος Α’”, προϊσταμένη του Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών και τακτική συνεργάτρια της εφημερίδας “Βήμα της Κυριακής”

Και έχουμε και συνέχεια: Τον Ιανουάριο του 2013, με απόφαση του υπουργού Δημήτρη Αβραμόπουλου, “ειδική Απεσταλμένη για Θέματα Ολοκαυτώματος” ορίστηκε η Φ.Τ.(πΚ)

 Η κοινότητα των ιστορικών (και όχι μόνο) διαμαρτυρήθηκε για την απόφαση αυτή, λ.χ. μια δημόσια έκκληση από 40 ιστορικούς εδώ.

Τελικά ο Υπουργός Εξωτερικών ανακάλεσε την απόφαση, χωρίς ιδιαίτερη αιτιολόγηση, όπως μπορούμε να δούμε εδώ, κλικ στη “Διαύγεια”.
Έλα μου όμως που έχουμε και συνέχεια.Καταδικάστηκε για λογοπλοκή!!!
Πρέπει να είναι πολύ απελπισμένοι εκεί στου Μαξίμου.

Αυτή την κυρία βρήκε ο Σαμαράς να βάλει στην λίστα της ΝΔ για την ευρωβουλή μαζί με τις ζαρντινιέρες και τους ποδοσφαιριστές

Όσο για το ήθος της κυρίας μπορείτε να το δείτε στις επιστολές της εδώ:www.chronosmag.eu.
και το νόημα τους με λίγα λόγια είναι:
«Γέρο, ε γέρο,
είσαι γέρος,
συνταξιούχος είσαι,
πήγαινε ρε γέρο, στην απραξία της σύνταξής σου,
αντί να ασχολείσαι με τα δικά μου τα κατορθώματα,
είσαι γέρος, αποσυρμένος,
άντε τώρα να μη σου δείξω εγώ,
γέρο, που τολμάς να μου κάνεις κριτική».xyzcontagion.wordpress.com

Και ένα άρθρο του Ζαν Κοέν για την Τομαή.
www.cohen.gr

Στις 25 Ιανουαρίου φέτος το πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών με την υπʼ αριθμόν 525/2013 απόφαση του καταδίκασε την υπεύθυνη του Αρχείου του ΥΠΕΞ και προσφάτως  τοποθετηθείσα εκπρόσωπο της Ελλάδας στο ITF (Task Force for International Cooperation on Holocaust Education) κ. Φωτεινή Τομαή και τις «Εκδόσεις Παπαζήση για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων του βιβλίου που εξέδωσε η κ. Τομαή με τίτλο «Αληθηνές Ιστορίες 1,2,3,..11 Ολυμπιονικών.  

Σύμφωνα με την απόφαση, μεταξύ άλλων,  η κ. Τομαή πρέπει να πληρώσει στους αρχικούς συγγραφείς το ποσό των 20.000 ευρώ και να δημοσιεύσει την απόφαση σε δύο πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίδες.

Με την απόφαση αυτή όμως η κ. Τομαή δεν ξεμπλέκει με τα νομικά της προβλήματα αφού έχει κατατεθεί εναντίον της και μήνυση (ποινικό αδίκημα) για πλαστογραφία και απάτη σύμφωνα με τους μηνυτές Ελένη Κεφαλοπούλου και Άρη Φωτιάδη.

Προσωπικά το τελευταίο που με ενδιαφέρει σε αυτή τη ζωή είναι τα νομικά προβλήματα της κ. Τομαή. Αυτό όμως που με ενδιαφέρει απόλυτα είναι δύο πράγματα.

Πρώτον, το γεγονός ότι εν λόγω κυρία προσπαθεί να ξαναγράψει την τραγωδία της εξόντωσης των Ελλήνων Εβραίων κατά τη διάρκεια της κατοχής λέγοντας ότι όλοι οι Χριστιανοί βοηθήσανε τους Εβραίους, πράγμα τελείως αναληθές.

Δεύτερον κατά  πόσον είναι σωστό ένα άτομο με τέτοια νομικά προβλήματα και καταδίκη μπορεί να εκπροσωπεί την Ελλάδα στο ITF.

Αύριο Τετάρτη 3 Απριλίου η κυρία Τομαή θα παρουσιάσει στο Πνευματικό μας Κέντρο το βιβλίο, του πολύ δραστήριου προέδρου του συλλόγου «Απόγονοι Θυμάτων Ολοκαυτώματος», Μάριου Σούση, «Καλή αντάμωση φιλιά εις τα παιδιά»

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο κ. Σούσης δεν ήξερε τα προβλήματα της εν λόγω κυρίας και την προσκάλεσε, καλή τη πίστη, ως εκπρόσωπο της Ελληνικής  Κυβέρνησης και στο ITF, και σωστά έπραξε.

Το ερώτημα όμως παραμένει: Είναι η εν λόγω κυρία η καταλληλότερη να παρουσιάσει ένα βιβλίο για την καταστροφή των Ελλήνων Εβραίων κατά τη διάρκεια της κατοχής; Εγώ πιστεύω όχι.

Αλλά τα μπλεξίματα με την κ. Τομαή δεν έχουν τέλος.

Όπως είναι γνωστό, το Άουσβιτς έχει παραχωρήσει σε κάθε Ευρωπαϊκή χώρα ένα κτήριο προκειμένου η κάθε χώρα να κάνει ένα δικό της Μουσείο. Μεταξύ των χωρών είναι και η Ελλάδα.

Παρόλες τις οικονομικές δυσκολίες που περνάει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια η ελληνική κυβέρνηση μαζί με δωρεά από ιδιωτικό ίδρυμα (όχι εβραϊκό) βρήκε τα λεφτά για να φτιάξει το Μουσείο. Και εδώ αρχίζουν τα παράξενα.

Πρόσφατα, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου,  η εν λόγω κυρία ζήτησε από τον σύλλογο «Απόγονοι Θυμάτων Ολοκαυτώματος» να αναλάβουν αυτοί να διαχειρίζονται τα λεφτά, πράγμα περίεργο για να μη πω ίσως και παράνομο. Τα λεφτά και το όλο έργο ανήκει στην Ελληνική Κυβέρνηση, με ποια λογική, λοιπόν, ζητάει η κ. Τομαή να αναλάβει τη διαχείριση των χρημάτων ένας απλός σύλλογος;

Θα μου ήταν πιο ευκολοχώνευτο αν το ζητούσε από το ΚΙΣ ή την Κοινότητα Αθηνών, αν και πάλι δεν είμαι σίγουρος (καθότι δεν είμαι νομικός) κατά πόσο είναι νόμιμο. Με άλλα λόγια κάτι δεν πάει καλά με το έργο αυτό όπως θέλει να το διαχειριστεί η εν λόγω κυρία.

Ελπίζω ο κ. Σούσης να σκεφτεί καλά την όλη πρόταση και να συμβουλευτεί τους κατάλληλους ανθρώπους πριν υπογράψει οτιδήποτε

anemosantistasis

Τα έργα αναστήλωσης της Ακρόπολης συνεχίζονται...

 Απο που να κατάγεται ένας απο τους προμηθευτές;...

Τα έργα αναστήλωσης της Ακρόπολης συνεχίζονται. Απο που να κατάγεται ένας απο τους προμηθευτές; Έχεις...
3 μαντεψιές ;

tgeorgakopoulos  

greki-gr.blogspot