«Πρόβα» Στρατιωτικού Νόμου για τις Δημοκρατίες του αύριο !!!

Στρατιωτικά ελικόπτερα πετούν σε χαμηλό ύψος πάνω από κατοικημένες περιοχές μιας αμερικανικής μεγαλούπολης. Τεθωρακισμένα οχήματα με πυροβόλα όπλα περιπολούν σε…

έρημους κεντρικούς δρόμους, καθώς έχει επιβληθεί ολοκληρωτική απαγόρευση κυκλοφορίας.

Αστυνομικοί, συνεπικουρούμενοι από στρατιώτες με προτεταμένα τα όπλα, πραγματοποιούν ελέγχους σε όποιο σπίτι επιθυμούν χωρίς ένταλμα έρευνας, ενώ προσάγουν άτομα τα οποία στερούνται βασικά δικαιώματα νομικής εκπροσώπησης.

Toυ Άρη Χατζηστεφάνου

Όταν κριθεί απαραίτητο, πράκτορες του FBI πυροβολούν και σκοτώνουν υπόπτους.

Δεκάδες συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας έχουν περιγράψει εδώ και χρόνια ανάλογο σκηνικό μιας μελλοντικής δυστοπικής κοινωνίας, ενώ αρκετοί σκηνοθέτες του Χόλιγουντ έχουν μεταφέρει αυτό το εφιαλτικό σενάριο στη μεγάλη οθόνη. Η εικόνα που περιγράφουμε όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή και επικράτησε για ορισμένα εικοσιτετράωρα στη Βοστόνη, αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση στο μαραθώνιο της πόλης, η οποία άφησε πίσω της τρεις νεκρούς και πάνω από διακόσιους τραυματίες.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά, καθώς ολοκληρώνονται οι έρευνες που είχαν διαταχθεί σχετικά με τις συνθήκες της επίθεσης αλλά και την αντίδραση των Αρχών ασφαλείας, φαίνεται ότι όσοι είχαν χαρακτηρίσει την επιχείρηση του Στρατού σαν μια «εικόνα από το μέλλον» και σαν «πρόβα στρατιωτικού νόμου» επιβεβαιώνονται με το χειρότερο τρόπο. Ορισμένα από τα μεγαλύτερα αμερικανικά πανεπιστήμια, μάλιστα, καλούνται να προσφέρουν και το θεωρητικό υπόβαθρο που θα δικαιολογεί τέτοιου είδους «πραξικοπηματικές» επιχειρήσεις και στο μέλλον. Την ίδια στιγμή, μερικές από τις πιο αυταρχικές κυβερνήσεις που έχει γνωρίσει η Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες παρακολουθούν με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, θέλοντας να επιβάλουν ανάλογο καθεστώς και στη Γηραιά Ήπειρο.
 

Τι προηγήθηκε
Τα πραγματικά γεγονότα που προηγήθηκαν της βομβιστικής επίθεσης στη Βοστόνη εξακολουθούν να καλύπτονται ακόμη και σήμερα από πέπλο μυστηρίου, παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες δημοσιοποιήθηκαν τα πορίσματα και των τελευταίων ερευνών που διατάχθηκαν μετά την επίθεση. Είναι πλέον βέβαιο ότι ενώ οι αμερικανικές Αρχές, και συγκεκριμένα το FBI και η CIA, είχαν λάβει σαφείς προειδοποιήσεις από ρωσικές υπηρεσίες για τις διασυνδέσεις των τρομοκρατών με εξτρεμιστικά δίκτυα που δρουν στην Τσετσενία όχι μόνο τις αγνόησαν, αλλά σχεδόν «συνέδραμαν» στο έργο των βομβιστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας από τους φερόμενους ως δράστες, ο Ταμερλάν Τσαρνάγιεφ, βρισκόταν ήδη σε λίστα υπόπτων για τρομοκρατία, ενώ οι ρωσικές Αρχές είχαν ζητήσει ρητά από τις ΗΠΑ να μην του επιτραπεί η έξοδος από τη χώρα. To FBI όμως, ενώ είχε ήδη προσεγγίσει τον Τσαρνάγιεφ και την οικογένειά του από το 2011 για να διερευνήσει τις καταγγελίες, του επέτρεψε να ταξιδέψει στη ρωσική επαρχία του Νταγκεστάν στο Βόρειο Καύκασο, όπου ήρθε σε επαφή με γνωστές ομάδες ενόπλων που χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές όχι μόνο από τη Ρωσία, αλλά και από τις ΗΠΑ. Τη στιγμή, μάλιστα, που οι αμερικανικές Αρχές έχουν κατηγορηθεί στο παρελθόν ότι απαγορεύουν την είσοδο στις ΗΠΑ -ή υποβάλλουν σε εξευτελιστικές διαδικασίες ελέγχου- ακόμη και σε ακαδημαϊκούς ξένων χωρών που έχουν ασκήσει κριτική στην αμερικανική πολιτική, ο Τσαρνάγιεφ επέστρεψε ανενόχλητος στη χώρα χωρίς καν τον τυπικό έλεγχο στο αεροδρόμιο.

Οι πληροφορίες αυτές φαίνεται να δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην καταγγελία των δικηγόρων της οικογένειας  Τσαρνάγιεφ ότι το FBI είχε επιχειρήσει να στρατολογήσει το γιο τους σαν πληροφοριοδότη. Τα στοιχεία φαίνεται να αποδεικνύουν ότι οι Αρχές κινούνταν σε δύο επίπεδα: οι υπάλληλοι της CIA και του FBI συνέλεγαν και επεξεργάζονταν, ως όφειλαν, τις πληροφορίες που είχαν στη διάθεση τους, όμως καμία από τις πληροφορίες αυτές δεν μεταφραζόταν σε συγκεκριμένες ενέργειες που θα μπορούσαν να αποτρέψουν την επίθεση.

Η αρμόδια Επιτροπή για Θέματα Εσωτερικής Ασφαλείας της  Βουλής των Αντιπροσώπων, αν και καταγράφει τα σχετικά περιστατικά σε έκθεσή της, τα αποδίδει απλώς σε κακό συντονισμό μεταξύ της ομοσπονδιακής αστυνομίας και της CIA με τα τοπικά αστυνομικά τμήματα.

Όποιο κι αν είναι το παρασκήνιο της βομβιστικής επίθεσης, αρκετοί σχολιαστές επικεντρώνουν τώρα το ενδιαφέρον τους στην επόμενη μέρα της επίθεσης, όταν με εντολή της Ουάσιγκτον επιβλήθηκε ένα είδος στρατιωτικού νόμου σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις των ΗΠΑ.
 

Μελέτη του Χάρβαρντ
Η αντίδραση του στρατού και της αστυνομίας αποτέλεσε το αντικείμενο μελέτης του προγράμματος διαχείρισης κρίσεων στη Σχολή Κένεντι του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Οι ερευνητές του γνωστού πανεπιστημίου όχι μόνο δικαιολογούν όλες τις κινήσεις των Αρχών ασφαλείας, παρά το γεγονός ότι αρκετές από αυτές αντιστρατεύονται το πνεύμα αλλά και γράμμα του αμερικανικού Συντάγματος, αλλά παρουσιάζουν την απαγόρευση κυκλοφορίας και την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων σε αστικά κέντρα ως την πλέον ενδεδειγμένη λύση για την αντιμετώπιση ανάλογων καταστάσεων. Οι αστυνομικοί που εισέβαλαν με όπλα στα σπίτια ανυποψίαστων πολιτών παρουσιάζονται στην έρευνα ως «ιδιαίτερα ευγενικοί και επαγγελματίες», ενώ τονίζεται η «οικειοθελής συνεργασία» του τοπικού πληθυσμού με τις Αρχές ασφαλείας. Η έρευνα του Χάρβαρντ δεν αναφέρεται στις καταγγελίες που είχαν πραγματοποιήσει τότε αξιωματούχοι της αστυνομίας της Βοστόνης, ότι το FBI τους κρατούσε σε απόλυτο σκοτάδι σχετικά με το παρελθόν του Τσαρνάγιεφ.

Ίσως, πάντως, το μεγαλύτερο πρόβλημα να είναι ότι αρκετές ευρωπαϊκές χώρες αλλά και μέσα ενημέρωσης φαίνεται να παρακολουθούν και να αντιγράφουν και την πρακτική των ΗΠΑ. Δεν έχει περάσει άλλωστε, ούτε ένας χρόνος από τη στιγμή που και ελληνικά ΜΜΕ, όπως η ιστοσελίδα Protagon του Σταύρου Θεοδωρά υποστήριζαν ότι οι ελληνικές Αρχές όχι μόνο θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν απαγορεύσεις κυκλοφορίας στους πολίτες σε ανάλογες περιπτώσεις αλλά και να καταστρατηγούν αυτό που στις Ηνωμένες Πολιτείες αποκαλείται «προειδοποίηση Μιράντα», δηλαδή την υποχρέωση των Αρχών να ενημερώνουν έναν κρατούμενο για τα δικαιώματά του πριν αρχίσουν να τον ανακρίνουν.

Η στάση των αμερικανικών Αρχών, μας εξηγούσε πρόσφατα ο γνωστός συγγραφέας και αναλυτής Ταρίκ Αλί, αποτελεί έκφανση ενός νέου αυταρχισμού που κυριαρχεί σταδιακά όχι μόνο στις HΠΑ αλλά και στην Ευρώπη. «Η επιχείρηση  στη Βοστόνη», σημείωνε ο ίδιος, «αποτελούσε απλώς μια μεγάλη πρόβα ώστε να διαπιστώσουν εάν είναι σε θέση να επιβάλουν ανά πάσα στιγμή τέτοιου είδους απαγορεύσεις κυκλοφορίας και καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών. Γνωρίζουν πολύ καλά, ανέφερε στα «Επίκαιρα» ο Ταρίκ Αλί, «ότι η πολιτική τους προκαλεί αντιδράσεις που μπορεί να ξεφύγουν από τον έλεγχο. Θέλουν, λοιπόν να δουν σε πειραματικό επίπεδο πώς θα είναι σε θέση να τσακίσουν αυτές τις αντιδράσεις».

Επίκαιρα

Στον αστερισμό της νέας φούσκας.

Του Γιάνη Βαρουφάκη

Όταν το 2010 έσκασε η φούσκα της ελληνικής οικονομίας, πολλοί χαρήκαμε ότι, τουλάχιστον, κατέπεσαν οι φαντασιώσεις περί «ισχυρής Ελλάδας», «θωρακισμένης οικονομίας» και «λευκών τρυπών». 

Φαντασιώσεις που θεμελίωναν όχι μόνο την ξέφρενη πορεία προς τον οικονομικό γκρεμό αλλά και μια αντιαισθητική έφεση προς το κιτς, το κενό περιεχομένου, το δήθεν. 

Νομίσαμε ότι το αλύπητο χτύπημα της κρίσης, παρά το ανθρώπινο κόστος, παρά τη μετανάστευση των καλύτερων παιδιών, παρά την αναξιοπρέπεια της ανέχειας και της συνολικής χρεοκοπίας, θα μας επέτρεπε ως κοινωνία να αποδράσουμε από την τροχιά του

ψεύδους, της επανάπαυσης σε αυτό, της ελπίδας για ένα ψευδεπίγραφο επίπεδο ζωής ανεξάρτητο από τη δημιουργία. 

Όλες αυτές οι αντιαισθητικές ψευδαισθήσεις μιας παραζάλης lifestyle που συσκότιζε τη σταθερή αποδόμηση παραγωγικών διαδικασιών και πραγματικών αξιών υποδαυλίζονταν από μια τοξική φούσκα. Πού οφειλόταν αυτή η φούσκα προ του 2008; Η απάντηση είναι απλή:στο τσουνάμι κεφαλαίων που έρχονταν από την Εσπερία, κατευθυνόμενο προς όλα τα μήκη και τα πλάτη της ευρωζωνικής περιφέρειας, της Ελλάδας συμπεριλαμβανόμενης. Και γιατί μετανάστευαν τα πλεονασματικά κεφάλαια της Γερμανίας και λοιπών πλεονασματικών χωρών στα μέρη μας; Για έναν απλό λόγο: για την αρχιτεκτονική του ευρώ.

Για να το πω απλά, οι πλεονασματικές χώρες, εξ ορισμού, χαρακτηρίζονται από πλεόνασμα κεφαλαίων. Καθώς, π.χ., η Γερμανία εξήγε αγαθά πολύ μεγαλύτερης αξίας από την αξία των αγαθών που εισήγε, «βούλιαζε» όλο και πιο πολύ σε λιμνάζοντα κεφάλαια. Έτσι, τα γερμανικά επιτόκια μειώνονταν, καθώς το επιτόκιο είναι η «τιμή» του χρήματος η οποία (όπως όλες οι τιμές) πέφτει όταν η ποσότητα του χρήματος πλεονάζει. Από την άλλη, στις ελλειμματικές χώρες, όπως η δική μας, συνέβαινε το αντίθετο. Όντας ελλειμματικές, το χρήμα σπάνιζε, η «τιμή» του (το πραγματικό επιτόκιο) ανέβαινε κι έτσι «μαγνήτιζε» το γερμανικό χρήμα. Έχοντας τη «σιγουριά» του ευρώ (δηλαδή, απελευθερωμένο από την αγωνία μιας υποτίμησης), το γερμανικό χρήμα έρρεε ακατάσχετα προς τον ελληνικό δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (ομόλογα, εορτοδάνεια, Cayenneκ.λπ.), ενισχύοντας τη φούσκα της δήθεν ανάπτυξης.

Κάποια στιγμή, η μουσική σταμάτησε και απεδείχθη ότι υπήρχαν πολύ λιγότερες «καρέκλες» από «οπίσθια». Έτσι, ήρθε η κρίση, οι άστεγοι, η αδυσώπητη ανεργία, οι ναζί και όλα αυτά που ζούμε τέσσερα χρόνια τώρα. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι όλος αυτός ο πόνος τόσου κόσμου φαίνεται πως πηγαίνει χαμένος. Αντί να πάρουμε, ως κοινωνία, το μάθημά μας, αντί να βροντοφωνάξουμε «ποτέ ξανά φούσκα», έχουμε μια κυβέρνηση και μια καθεστηκυία τάξη που, πιθανόν με την ανοχή της κοινωνίας, επενδύει σε μια νέα, χειρότερη από την προηγούμενη φούσκα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η νέα φούσκα δομείται εσκεμμένα από το Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη και τις Βρυξέλλες έτσι ώστε η επίσημη Ευρώπη να μπορέσει να κηρύξει τον θρίαμβό της εναντίον της ελληνικής κρίσης και η εγχώρια νέα κλεπτοκρατία να εδραιώσει την κοινωνική και πολιτική της θέση. Η νέα φούσκα έκανε πρόσφατα την εμφάνισή της υπό μορφήν μιας συγκλονιστικής διπλής αποσύνδεσης μεταξύ: (α) της χρεοκοπίας του Δημοσίου και των τραπεζών και (β) της ικανότητας του Δημοσίου και των τραπεζών να ελκύουν ξένα κεφάλαια.

Διά γυμνού οφθαλμού είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πώς ένα πτωχευμένο κράτος ή μια πτωχευμένη τράπεζα μπορεί να έλξει κεφάλαια οξυδερκών επενδυτών. Αν όμως βάλουμε την πραγματικότητα στο μικροσκόπιο, θα δούμε την εξήγηση: όπως προ του 2008 οι ελληνικές «επιτυχίες» βασίζονταν σε φούσκα που χρηματοδοτούνταν ως επί το πλείστον από τα γερμανικά πλεονάζοντα κεφάλαια, έτσι και τώρα η νέα φούσκα (στην οποία βασίζουν το πολιτικό τους μέλλον οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος και την οικονομική τους επικυριαρχία οι τραπεζίτες της χώρας) «γεμίζει» με κεφάλαια τα οποία οδηγεί προς τη χώρα μας το Βερολίνο.

Με μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με την προ του 2008 φούσκα (η οποία δημιουργήθηκε από τις ιδιωτικές γερμανικές τράπεζες, χωρίς το Βερολίνο να συμμετέχει επισήμως, ούτε καν να κατανοεί τι συνέβαινε): τούτη τη φορά η νέα φούσκα οικοδομείται επί τούτου από τη γερμανική κυβέρνηση, στο πλαίσιο συγκεκριμένης πολιτικής που στόχο έχει να δείξει πως κέρδισε το στοίχημα της ελληνικής κρίσης. Τι σχέδιο είναι αυτό; Πολύ απλά, το εφαρμοζόμενο σήμερα σχέδιο του Βερολίνου βασίζεται στη δημιουργία μια μεγάληςνέας φούσκας στην αγορά του ελληνικού χρέους και των μετοχών των ελληνικών τραπεζών με την ελπίδα ότι κάποια από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια (που θα έλξει η διαδικασία «φουσκώματος» αυτής της νέας φούσκας) θα «στάξουν» και στην πραγματική οικονομία.

Για να δημιουργηθεί αυτή η νέα φούσκα, το Βερολίνο αναγκάζεται να σηματοδοτήσει στους επενδυτές δύο πράγματα: πρώτον, ότι όσοι αγοράσουν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου μπορούν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, καθώς, παρά το επερχόμενο αναπόφευκτο κούρεμα των χρεών του Δημοσίου, αυτά τα νέα ομόλογα δεν θα κουρευτούν (αλλά το κούρεμα θα βαρύνει μόνο τους Ευρωπαίους φορολογούμενους). Δεύτερον, ότι οι Ρυθμιστικές Αρχές θα κάνουν τα στραβά μάτια στις μαύρες τρύπες των τραπεζών έτσι ώστε όσοι αγοράσουν μετοχές τους να μη φοβούνται ότι θα γίνουν σοβαροί έλεγχοι στα βιβλία των τραπεζών (έλεγχοι που θα αποδείκνυαν τη βαθιά τους πτώχευση). Δυστυχώς, αυτό το σχέδιο, όπως και οι ανοησίες περί «ισχυρής» και «θωρακισμένης» ελληνικής οικονομίας στο παρελθόν, είναι καταδικασμένο να... «ξεφουσκώσει». Πράγματι, ποιος σοβαρός επενδυτής θα επενδύσει σε μια χώρα με εκθετικά μη βιώσιμο δημόσιο χρέος και πολίτες που όλοι χρωστούν σε όλους και κανείς δεν μπορεί να ξεπληρώσει κανέναν; Το μόνο σίγουρο είναι ότι το κόστος του «κλαταρίσματος» της νέας φούσκας θα το σηκώσουν οι ίδιοι συνάνθρωποί μας που σήκωσαν και το κόστος της προηγούμενης. Βέβαια, την κ. Μέρκελ και τους δικούς μας «ηγέτες» καθόλου δεν τους νοιάζει αυτό, καθώς ελπίζουν πως, έως τότε, θα έχουν αποχωρήσει από την πολιτική και θα ασκούν εκ του ασφαλούς κριτική στους διαδόχους τους.

Ένα ερώτημα παραμένει τόσο καίριο όσο και, προς το παρόν, αναπάντητο: αντίθετα με την προηγούμενη φορά (προ του 2008) που η ελληνική κοινωνία αφέθηκε στην απατηλή πλάνη εκείνης της φούσκας, τη νέα φούσκα θα την αφήσουμε να μας εγκλωβίσει στο επίπεδο του φαντασιακού, του πολιτικού και της αισθητικής; Ή θα τη «σκάσουμε» με ό,τι «βελόνες» διαθέτουμε;

lifo

Μικρές, πικρές, αλήθειες

Η θριαμβολογία στο Μέγαρο Μαξίμου για τα ξένα κεφάλαια που έρχονται στη χώρα, και ποιος θα έπρεπε να είναι ο αντίλογος της αντιπολίτευσης

20 Απρ 2014 - 08:02

Θριαμβολογούν στην κυβέρνηση και στο Μέγαρο Μαξίμου. «Η εμπιστοσύνη για τις προοπτικές της χώρας μας» λένε «επιστρέφει στις αγορές. Δείτε πόσα ξένα κεφάλαια έρχονται για να επενδύσουν».
Και καλά κάνουν, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς, αφού δεν βρίσκεται κάποιος σοβαρός από την αντιπολίτευση να τους απαντήσει ότι «τα λεφτά που έρχονται τώρα, τοποθετούνται τόσο βραχυπρόθεσμα, που σε 2 - 3 χρόνια το πολύ, θα ψάχνουμε να τα βρούμε». Αλλά εκεί - στον ΣΥΡΙΖΑ και αλλού - έχουν άλλα θέματα να λύσουν, όπως το αν ανήκουμε στο ...ευρώ ή όχι. Με τα σοβαρά θα ασχολούνται;
Τέλος πάντων, θα ασχοληθεί από εδώ ο Τειρεσίας, έστω για την τιμή των όπλων. Λοιπόν, κάποιος θα πρέπει να πει στον κ. Στουρνάρα και στο υπόλοιπο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, ότι για κάθε 10 ξένες επενδύσεις που ανακοινώνονται στην Ελλάδα, μόλις η μία και μετά βίας είναι παραγωγική. Όλες οι υπόλοιπες στο μόνο που στοχεύουν είναι σε υπεραξίες. Δηλαδή, τοποθετούνται σε ήδη υφιστάμενα πάγια στοιχεία, χωρίς να δημιουργούν νέα, με την φιλοδοξία να τα σώσουν και να κερδίσουν.
Ακόμα και έτσι, όμως, ο σκοπός είναι ευγενής, υπό την έννοια ότι διασώζονται θέσεις εργασίας και όχι μόνο. Ωστόσο, υπάρχει και εδώ μια ένσταση. Αυτοί που βάζουν τα λεφτά σε μια ιχθυοκαλλιέργεια, για παράδειγμα, δεν είναι άλλοι ιχθυοκαλλιεργητές, από την Ιταλία, την Ισπανία ή την Γαλλία, που θα έρθουν για να μείνουν, αλλά hedge funds που αποδεδειγμένα έρχονται για να φύγουν. Σε 3 χρόνια το πολύ, θα κάνουν τον απολογισμό τους, θα δουν αν η τοποθέτηση τους «βγήκε» και θα πάρουν τις ζημίες ή τα κέρδη τους (αναλόγως) και θα αποχωρήσουν, αναζητώντας άλλα Ελ Ντοράντο.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων, με αυτούς, η κυβέρνηση έχει να περιμένει ότι θα μείνουν για 5 χρόνια ή έστω 7. Σώζεται όμως έτσι η κατάσταση; Όχι, αποδεδειγμένα...
Ο Τειρεσίας

Η Λιάνα, ο Λένιν κι ο Στάλιν…

Γράφει η Λιάνα σήμερα (19-20.4.2014, Πάσχα εκτός εμπορίου…) στο Ριζοσπάστη:
«Ο Γολγοθάς. Η προδοσία. Ο διωγμός. Το αίμα σε αντιδιαστολή με τα αργύρια. Το ιερατείο. Ο φαρισαϊσμός. Η δίκη θέαμα και άλλοθι. Η αλληλεγγύη του Σίμωνα που ξεπηδάει ως γενναιότητα μέσα απ’ το πλήθος. Το σχισμένο καταπέτασμα μιας οργισμένης φύσης.

by…oapatris2

Το βρώμικο φιλί, το ψωμί, το κρασί, οι μαθητές, το μύρο, ο έρωτας που αποφασίζει να μην είναι αγοραίος. Η εσωτερική ανέλιξη αγράμματων ψαράδων σε ανθρώπους με φωτισμένο πνεύμα και δράση, έξω και κόντρα στην εξουσία και τη βία της. Η Ανάσταση και το θαύμα του γιου του Ανθρώπου.

Το Πάσχα ως πέρασμα σε μιαν άλλη θεώρηση και βίωμα της εδώ ζωής και όχι μιας υπεσχημένης, αλλά της κατακτημένης με αγώνα άλλης. Αυτό το συνολικό θεώρημα του Έαρος, το πάτημα του θανάτου με το θυσιαστικό θάνατο υπέρ του άλλου, του καθενός που επαναστατεί και σώζεται γι’ αυτό, είναι το αντίκρισμα στη λαϊκή ψυχή.

»Έχει αντίκρισμα το άρωμα της πασχαλιάς και το κατακόκκινο των ημερών στη λαϊκή ζωή και δράση, στους αγώνες των απόκληρων και των ταξικά σταυρωμένων. Γι’ αυτό και το ζουν ή το θεώνται με σεβασμό θρησκευάμενοι και μη οι Έλληνες», εμού εξαιρουμένου.«Όσο και υποκειμενική, όσο και κριτική να είναι η στάση τους, οι λαϊκές οικογένειες σε τούτο δω τον τόπο έχουν συνειδητή και καθόλου απροσδιόριστη διαλεκτική σχέση με τη συμβολική δραματουργία της “θεανθρώπινης φύσης”, που οδηγεί στη νίκη της ζωής ως συλλογική εμπειρία μετά από δυσθεώρητο μόχθο και ανείπωτη θυσία.»

Ίσως για το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, η πίστη της Λιάνας και ο θρησκευτικο-λυρικός, αν και κάπως θολός, τρόπος που την εκφράζει, αντάξιος μιας συγκινημένης νύφης του Κυρίου, να αποτελούν ατομική της υπόθεση. Αλλά, σύμφωνα με τον Λένιν (βλ.Σοσιαλισμός και Θρησκεία) «Για το κόμμα του σοσιαλιστικού προλεταριάτου η θρησκεία δεν είναι ατομική υπόθεση [όπως θα έπρεπε να είναι για το Κράτος]. 

Το κόμμα μας είναι ένωση συνειδητών, πρωτοπόρων αγωνιστών για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Μια τέτοια ένωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να στέκει αδιάφορη απέναντι στην έλλειψη συνειδητότητας, στην καθυστέρηση ή στο σκοταδισμό με τη μορφή θρησκευτικών δοξασιών. Απαιτούμε ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος για να καταπολεμούμε τη θρησκευτική θολούρα με καθαρά ιδεολογικά, και μόνο ιδεολογικά όπλα, με τον τύπο μας, με το λόγο μας. Άλλωστε εμείς συγκροτήσαμε την ένωση μας, το ΣΔΕΚΡ, για να διεξάγουμε, ανάμεσα στ’ άλλα, έναν τέτοιο ακριβώς αγώνα ενάντια σε κάθε θρησκευτική αποβλάκωση των εργατών.

Για μας η ιδεολογική πάλη δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά υπόθεση όλου του κόμματος, όλου του προλεταριάτου.»

Κι όπως πάλι ο Λένιν υποστήριζε σε κάποιο άλλο κείμενό του (Σχετικά με τη στάση του εργατικού κόμματος απέναντι στη θρησκεία) «Ολόκληρο το πρόγραμμα μας είναι θεμελιωμένο πάνω σε επιστημονική και, συνάμα, στην υλιστική ακριβώς κοσμοθεωρία. Γι’ αυτό η εξήγηση του προγράμματος μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την εξήγηση για τις πραγματικές ιστορικές και οικονομικές ρίζες της θρησκευτικής θολούρας. Η προπαγάνδα μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την προπαγάνδα του αθεϊσμού.

»(…) Η σοσιαλδημοκρατία βασίζει όλη την κοσμοθεωρία της στον επιστημονικό σοσιαλισμό, δηλ. στο μαρξισμό. Φιλοσοφική βάση του μαρξισμού, όπως δήλωσαν επανειλημμένα και ο Μαρξ και ο Ένγκελς, είναι ο διαλεκτικός υλισμός, που αφομοίωσε στο σύνολο του τις ιστορικές παραδόσεις του υλισμού του ΧVΙΙΙ αιώνα στη Γαλλία και του Φόϋερμπαχ (πρώτο μισό του ΧΙΧ αιώνα) στη Γερμανία, – ενός υλισμού απόλυτα αθεϊστικού, κατηγορηματικά εχθρικού απέναντι σε κάθε θρησκεία.

Υπενθυμίζουμε ότι ολόκληρο το “Αντι-Ντύρινγκ” του Ένγκελς, που το χειρόγραφο του το είχε διαβάσει ο Μαρξ, καταγγέλλει τον υλιστή και αθεϊστή Ντύρινγκ για ασυνέπεια στον υλισμό του, για το ότι αφήνει πορτίτσες για τη θρησκεία και τη θρησκευτική φιλοσοφία. Υπενθυμίζουμε ότι στο έργο του για το Λουδοβίκο Φόϋερμπαχ, ο Ένγκελς τον κατηγορεί ότι αγωνίστηκε κατά της θρησκείας με σκοπό όχι την εκμηδένιση της, μα την ανακαίνιση της, τη δημιουργία μιας νέας, “ανώτερης” θρησκείας κτλ.

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, αυτό το απόφθεγμα του Μαρξ είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλης της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού στο ζήτημα της θρησκείας. O μαρξισμός όλες τις σύγχρονες θρησκείες και εκκλησίες, όλες τις κάθε λογής θρησκευτικές οργανώσεις, τις βλέπει πάντα σαν όργανα της αστικής αντίδρασης, που χρησιμεύουν για την υπεράσπιση της εκμετάλλευσης και την αποχαύνωση της εργατικής τάξης.»

Και αν ενδιαφέρει το Κόμμα, νομίζω πως η άποψη του συντρόφου Στάλιν, όπως διατυπώνεται σ’ ένα κείμενό του για τη Θρησκεία, στο 10ο τόμο των απάντων του, είναι μάλλον πιο σκληρή: «Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιο από τα μέλη του κόμματος εμποδίζει καμιά φορά την ανάπτυξη της αντιθρησκευτικής προπαγάνδας με όλα τα μέσα. Αν τέτοια μέλη του κόμματος διαγράφονται, αυτό είναι πολύ καλό, γιατί στις γραμμές του κόμματός μας δεν υπάρχει θέση για τέτοιου είδους “κομμουνιστές”».

Δε νομίζω, όμως, πως η Λιάνα ασκεί κανενός είδους θρησκευτική προπαγάνδα που να εμποδίζει, μάλιστα, την αντιθρησκευτική προπαγάνδα του Κόμματος. Άλλωστε, το Κόμμα δεν ασκεί κανενός τέτοιου είδους προπαγάνδα κατά της οποιασδήποτε Θρησκείας. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Κι έτσι γεμίσαμε, μεταξύ άλλων, με πολλούς θρησκόληπτους κομμουνιστές…

Το ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ το έφτιαξε ο ... Μπαλτάκος

Πηγή: Γεράσιμος Λιβιτσάνος - "Πριν"

Με ποδοσφαιριστές (Ζαγοράκης), τηλεαστέρες (Ράγιου, Σπυράκη), πρώην υποστηρικτές του ΛΑΟΣ (Κύρτσος, Τζαβέλα), άντε και με τον πρώην διοικητή της ΕΛΑΣ Αν. Δημοσχάκη που συμπεριέλαβε στο ευρωψηφοδέλτιό του, θα προσπαθήσει ο Αντώνης Σαμαράς να «συμμαζέψει» τις ψήφους της Ακροδεξιάς και της λεγόμενης «λαϊκής Δεξιάς» παρότι... άλλα ήταν τα σχεδιά του!
Η «γαλάζια ομάδα» θα κατέβει στο (εκλογικό) γήπεδο χωρίς τρία «(ακρο)δεξιά εξτρέμ», τον Κ. Βελόπουλο, τον Φ. Κρανιδιώτη και τον Θ. Πλεύρη. Αυτά μετά το θόρυβο που δημιουργήθηκε από την υπόθεση Μπαλτάκου, γεγονός το οποίο αναγκάζει την ηγετική κλίκα της Νέας Δημοκρατίας να κρατήσει σχετικές αποστάσεις, προκειμένου να προσεγγίσει τον λεγόμενο «κεντρώο χώρο».

Φυσικά όλα αυτά στο επίπεδο της επιλογής προσώπων γιατί η ακροδεξιά ατζέντα θα κυριαρχήσει στον πολιτικό λόγο της Νέας Δημοκρατίας τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις δημοτικές εκλογές. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του υποψήφιου για τη δημαρχία της Αθήνας Αρη Σπηλιωτόπουλου που ζητά να «επιστρέψουν οι Έλληνες στις γειτονιές τους» έχοντας... στο πλευρό του τον Θ. Πλεύρη, ο οποίος θα διεκδικήσει τελικά θέση δημοτικού συμβούλου αντί για θέση ευρωβουλευτή.

Το υπόλοιπο 50% της προεκλογικής καμπάνιας της Νέας Δημοκρατίας θα αποτελέσει -όπως είναι αναμενόμενο- η θριαμβολογία περί «εξόδου στις αγορές» και η ακατάσχετη ψευδολογία περί «τέλους των Μνημονίων» και «αρχής της ανάπτυξης».
Χαρακτηριστικές άλλωστε ως προς αυτό ήταν και οι δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά που ανέφερε παρουσιάζοντας το ευρωψηφοδέλτιο πως «περάσαμε τον κάβο», αφού «δίνεται κοινωνικό μέρισμα, βγήκαμε στις αγορές και αρχίζει η ανάκαμψη». Βεβαίως ξεκαθάρισε ότι οι μνημονιακές πολιτικές θα συνεχιστούν κανονικότατα, αφού «οι μεταρρυθμίσεις θέλουμε να ολοκληρωθούν ώστε να γίνει επιτέλους η πατρίδα μας μια σύγχρονη φυσιολογική χώρα».

Ένα μήνα πρίν από τις εκλογές η Νέα Δημοκρατία γνωρίζει σαφώς τις επιπτώσεις της σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής που ακολουθεί και ακριβώς επειδή η συνέχισή της είναι προαποφασισμένος μονόδρομος δεν διστάζει να πει χοντροκομμένα ψέματα. Παρ' όλα αυτά οι φόβοι της για επικείμενη συντριβή είναι δύσκολο να κρυφτούν. Χαρακτηριστικές είναι οι φράσεις που αναφέρονται στη «σαμαρικών συμφερόντων» ιστοσελίδα antinews, όπου τονίζεται πως «δεν μπορεί να είναι τιμωρητική η ψήφος σε εκλογές που κρίνουν την πολιτική σταθερότητα και την προσπάθεια διάσωσης της οικονομίας», ενώ γίνεται λόγος για «άθλιους λαϊκιστές της δεκάρας, δεξιά κι αριστερά, οι οποίοι απλώς γαυγίζουν χωρίς να έχουν αρθρώσει έστω και μια λύση για τα προβλήματα της χώρας και της Ευρώπης».

Χαρακτηριστική του προβληματισμού αλλά και της υποκρισίας της Νέας Δημοκρατίας ήταν η υπόθεση της συμμετοχής στο ευρωψηφοδέλτιο του πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ Κ. Βελόπουλου. Με ένα σύντομο μήνυμά του στο twitter ο Κ.Βελόπουλος ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος, γιατί αντιδρούν οι υποστηριχτές του. Το «διαζύγιο» προκλήθηκε κατά κύριο λόγο από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας ακριβώς για να στηριχθεί το «κεντρώο» προφίλ, ενώ επικουρικό ρόλο στην όλη ιστορία έπαιξε και το γεγονός πως δεν αναμένεται vα εκλεγούν περισσότεροι από 5 ή 6 ευρωβουλευτές από το κυβερνών κόμμα. Αυτό βεβαίως δυσκολεύει πολύ την κατάσταστ στις «πριμοδοτήσεις» με σταυρούς.

Ένα επιπλέον στοιχείο που αναδεικνύεται από τις διαδικασίες συγκρότησης του ευρωψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας είναι η... μοναξιά του Αντώνη Σαμαρά στο εσωτερικό του ίδιου του κόμματος του Είναι αναμενόμενο σε τέτοιου είδους κόμματα φατριών να υπάρχει γκρίνια πριν και μετά τη συγκρότηση ενός ψηφοδελτίου. Μόνο που στην συγκεκριμένη συγκυρία έχουν πάρει τη μορφή εσωκομματικής χιονοστιβάδας. Κι αυτό έχει προφανώς να κάνει με τη σχετικά σύντομη «ημερομηνία λήξεως» της πολιτικής πορείας του πρωθιυπουργού που άπαντες στη Νέα Δημοκρατία διαβλέπουν.

Το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έκανε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του αμφισβιτώντας ευθέως τον Αντώνη Σαμαρά. Ο πρώην πρωθυπουργός δήλωσε στο κυπρικό  κανάλι ΡΙΚ ότι «δεν συγχωρώ τον Αντώνη Σαμαρά» για την πτώση της κυβέρνησης του το 1993. Αντίστοιχη δράση επέδειξε και η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία δεν χειροκρότησε την ανακοίνωση του ψηδοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας και δημιούργησε θολούρα διαψεύδοντας ότι έκανε δήλωση σύμφωνα με την οποία το ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ υποτιμά του πολίτες. Μάλιστα έχει προκληθεί έντονη ενόχληση στο Μ. Μαξίμου από το γεγονός ότι στελέχη προσκείμενα στην Ντ. Μπακογιάννη υποστηρίζουν στον Πειραιά τον συνδυασμό του Μώραλη αντί του Μιχαλολιάκου

tsak-giorgis.blogspot.gr

Τα μαύρα χάλια της οικονομίας στην διαρκεια της δικτατορίας

Επειδή η λάσπη των αναβιωτών της χούντας δέν έχει τέλος,πιστεύουν ακόμη και οι ίδιοι τα ψεύδη τους ιδού οι αποδείξεις γιά την οικονομία μας τα μαύρα εκείνα χρόνια....

1) Το δημόσιο χρέος επί χούντας αυξήθηκε από 38,7 δισεκατομμύρια δραχμές τον Δεκέμβρη του 1967 σε 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973.

2) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 ήταν πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968.

3) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.

4) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.

5) Στην Ελλάδα, που είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ το 1961-71 (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%.

6) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολούνταν το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 - 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 - 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.

7) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος, τα οποία από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Από την άλλη, οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 - 73, η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 που μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια είχε ως συνέπεια οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 να ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει. Επίσης, τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.

8) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 - 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.

*
Αυτά ήταν τα... «καλά» επί του καθεστώτος των συνταγματαρχών.

Από τη μια, φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες, Τομ Πάπες και Νιάρχους, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εφοπλιστές, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο, και, από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.

*

(Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL: http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 - 1974)»

mlagananews.blogspot.gr

Η δίκη της Χούντας - Ντοκιμαντέρ του Θεοδόση Θεοδοσόπουλου

Πρόκειται για μια ταινία ντοκιμαντέρ η οποία αναφέρεται στην δίκη των πραξικοπηματιών της 21ης Απριλίου του 1967. Προβάλλονται ντοκουμέντα από την εν λόγω δίκη με τις απολογίες του Παπαδόπουλου, του Αγγελή, του Πατακού και άλλων. Ο σκηνοθέτης ενδιάμεσα απ' τις σκηνές της δίκης παραθέτει ιστορικά ντοκουμέντα που φανερώνουν πως φτάσαμε στην Χούντα του 1967 (μεταξικό καθεστώς, Δεκεμβριανά, Εμφύλιος, δίκη Μπελλογιάννη, δολοφονία Λαμπράκη κ.ά.). Από τον φακό περνάνε σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές εκείνης της ταραγμένης περιόδου όπως ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Γεώργιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου, η Μελίνα Μερκούρη και πολλοί άλλοι.
Πρόκειται για ένα πολύ καλό ιστορικό ντοκιμαντέρ που παραχωρεί στην κρίση του θεατή πρωτογενές ιστορικό υλικό προς μελέτη.

Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον Θεοδόση Θεοδοσόπουλο. Η μουσική είναι του Γιώργου Γιαννουλάτου με βασική ερμηνεύτρια την Άλκηστις Πρωτοψάλτη.
Κυκλοφόρησε το 1981.

projetor revolt

Το Χρονικό της Δικτατορίας του Παντελή Βούλγαρη( Ντοκιμαντέρ -Βίντεο)

Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη. «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη. Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ  περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.

Δείτε το Ντοκιμαντέρ

Σαν σήμερα: Το Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967

Πώς η Ελλάδα μπήκε στο γύψο - Μία από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας

Στρατιωτικό κίνημα, που εξερράγη τα ξημερώματα τις 21ης Απριλίου 1967, με επικεφαλής τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό και τους συνταγματάρχες Γεώργιο Παπαδόπουλο και Νικόλαο Μακαρέζο. Κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα στην Ελλάδα και επέβαλλε μία στυγνή δικτατορία, που διήρκεσε επτά χρόνια.

Η χώρα την εποχή εκείνη βρισκόταν ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο. Οι εκλογές είχαν προκηρυχθεί για τις 28 Μαΐου και την εξουσία ασκούσε από τις 3 Απριλίου η ΕΡΕ, με πρωθυπουργό τον αρχηγό της Παναγιώτη Κανελλόπουλο, έχοντας τη συναίνεση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεωργίου Παπανδρέου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Γεγονός των ημερών ήταν η συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (17 Απριλίου), που όμως διαλύθηκε από την Αστυνομία, προς μεγάλη απογοήτευση των αθηναίων ροκάδων, που θα έβλεπαν ένα συγκρότημα - θρύλο στην ακμή της δημιουργικότητάς του.

Διάχυτη ήταν η πεποίθηση ότι τις επερχόμενες εκλογές θα κέρδιζε η Ένωση Κέντρου και θα επανερχόταν θριαμβευτικά στην εξουσία υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Πολλοί ήλπιζαν ότι θα ετίθετο ένα τέλος στη διετή πολιτική ανωμαλία, που έμεινε στην ελληνική ιστορία ως «Αποστασία» και σηματοδοτήθηκε με την παραίτηση του λαοπρόβλητου πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου (είχε λάβει το 52,2% στις εκλογές του 1964) στις 15 Ιουλίου 1965, μετά τη σύγκρουσή του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο.

Στα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος, ένα τμήμα της ΕΡΕ ζητούσε ένα «λοχία» για να σώσει τη χώρα από τον «αναρχοκομμουνισμό». Για τη μετεμφυλιακή Δεξιά της προδικτατορικής περιόδου, κομμουνιστές ήταν εν ευρεία εννοια και οι κεντρώοι και οπωσδήποτε ο απρόβλεπτος Ανδρέας Παπανδρέου, που ήταν το ανερχόμενο αστέρι στην πολιτική σκηνή και εκινείτο αριστερότερα από το κόμμα του, την Ένωση Κέντρου.

Οι στρατηγοί, το Παλάτι, κάποιοι πολιτικοί της Δεξιάς και οι Αμερικανοί καλόβλεπαν μία μικρής διάρκειας συνταγματική εκτροπή, που θα επανέφερε την πολιτική κατάσταση στη σωστή ρότα, δηλαδή στην εναλλαγή στην εξουσία της Δεξιάς και ενός μετριοπαθούς Κέντρου. «Η Χούντα των Στρατηγών» έμεινε στα σχέδια, καθώς τους πρόλαβαν με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου οι μικροί αξιωματικοί, με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Τέτοια περίπτωση δεν διαφαινόταν στον ορίζοντα, καθώς η ΕΔΑ, που εκπροσωπούσε την κομμουνιστική Αριστερά (το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου), κινούνταν στο 11,80% των ψήφων στις εκλογές του 1964, σε σχέση με το 24,43% του 1958.

Πρέπει, όμως, να συνυπολογίσουμε ότι βρισκόμασταν 17 χρόνια από τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου και στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, όσον αφορά τον διεθνή περίγυρο. Ο στρατός ήταν πανίσχυρος, με παράδοση επεμβάσεων τον 20ο αιώνα, οι Αμερικανοί θεωρούσαν φέουδό τους την Ελλάδα, το δεξιό παρακράτος ήταν ισχυρό (Δολοφονία Λαμπράκη) και το Παλάτι ήταν ένας αυτόνομος πόλος εξουσίας, «που δεν βασίλευε, αλλά κυβερνούσε». Οι πολιτικοί που κυβέρνησαν αυτά τα 17 χρόνια (Πλαστήρας, Παπάγος, Καραμανλής και Παπανδρέου), ασχολήθηκαν κυρίως με την ανοικοδόμηση της χώρας και την οικονομική ανάπτυξη, παρά με το «βάθεμα και το πλάτεμα» των δημοκρατικών θεσμών και την εξάλειψη των μνημών του Εμφυλίου.

Το πραξικόπημα, «Επανάσταση» για τους θιασώτες του, εκδηλώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου. Λίγες ώρες πριν, είχε ολοκληρωθεί η συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου και τα μέλη του αποχώρησαν για τα σπίτια τους, χωρίς να έχουν ιδέα για το τι θα επακολουθούσε. Ανάμεσά τους και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Παναγιώτης Παπαληγούρας.

Η τριάδα των Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου, μπορεί να ήταν άσοι στη συνωμοσία, αλλά εκμεταλλεύτηκαν τον βαθύ ύπνο των δημοκρατικών κυβερνήσεων και φρόντισαν να τοποθετήσουν στις πιο νευραλγικές θέσεις του στρατεύματος ανθρώπους μυημένους στα σχέδιά τους. Τους βοήθησε, επίσης, το γεγονός ότι μέσα στην Αθήνα υπήρχαν μεγάλες μάχιμες μονάδες, όπως το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων, που βρισκόταν στη σημερινή Πολυτεχνειούπολη, με διοικητή τον ταξίαρχο Παττακό.

21 Απριλίου 1967: Τα τανκς της χούντας στους δρόμους της ΑθήναςΑπό εκεί βγήκαν τα πρώτα τανκς στις 2 τα ξημερώματα, για να καταλάβουν όλα τα στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας (Βουλή, Υπουργεία, ΕΙΡ, ΟΤΕ, Ανάκτορα). Την ίδια ώρα, ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς εξαπέλυε πιστές στο κίνημα δυνάμεις για να συλλάβουν το σύνολο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Οι πραξικοπηματίες έβαλαν σε εφαρμογή το ΝΑΤΟικό σχέδιο «Προμηθεύς», για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου, με αποτέλεσμα να κινηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής. Μεγάλη ήταν η συμβολή του διοικητή της Σχολής Ευελπίδων, Δημήτρη Ιωαννίδη, ο οποίος κινητοποίησε το τάγμα της σχολής και τη Στρατιωτική Αστυνομία (ΕΣΑ).

Μία από τις πρώτες ενέργειες των συνωμοτών ήταν να συλλάβουν τον αρχηγό του ΓΕΣ αντιστράτηγο Σπαντιδάκη και να τον αντικαταστήσουν με τον ομοιόβαθμό του Οδυσσέα Αγγελή, που ήταν μυημένος στο κίνημα. Ο νέος αρχηγός του Στρατού έδωσε εντολή σε όλους του μεγάλους στρατιωτικούς σχηματισμούς να εφαρμόσουν το σχέδιο «Προμηθεύς» κι έτσι να εξασφαλισθεί η υπακοή του στρατεύματος σε όλη τη χώρα.

Η μοναδική ενέργεια για να αντιμετωπιστεί εγκαίρως το πραξικόπημα έγινε από την πλευρά του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, Γεωργίου Ράλλη, ο οποίος προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον ταξίαρχο Ορέστη Βιδάλη για να κινητοποιήσει το Γ' Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη. Δεν πρόλαβε, αφού το σχέδιο «Προμηθεύς» είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή, με αποτέλεσμα ο ταξίαρχος Βιδάλης να μην λάβει ποτέ το σήμα του Γεωργίου Ράλλη.

Ο αιφνιδιασμός ήταν πλήρης και στις 3:30 τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου το στρατιωτικό κίνημα είχε επικρατήσει και μάλιστα αναίμακτα. Νωρίς το πρωί, το ραδιόφωνο ΕΙΡ έπαιζε εμβατήρια και δημοτικά άσματα και οι αγουροξυπνημένοι Έλληνες άκουγαν τα πρώτα «Αποφασίζομεν και Διατάζομεν» των δικτατόρων, που ήταν η απαγόρευση των συγκεντρώσεων άνω των τριών ατόμων. Με συντακτική πράξη κατά τη διάρκεια της ημέρας ανεστάλησαν οι διατάξεις του Συντάγματος και ματαιώθηκαν οι εκλογές της 28ης Μαΐου 1967.

Αιφνιδιασμένοι από τις εξελίξεις φαίνεται να ήταν και οι Αμερικανοί, που δεν περίμεναν την κίνηση του Παπαδόπουλου. Τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Φίλιπ Τάλμποτ ξύπνησε ο ανιψιός του πρωθυπουργού Κανελλόπουλου, Διονύσης Λιβανός, και του ανακοίνωσε την είδηση. Όταν μετά από λίγες μέρες ο Τάλμποτ είπε στο σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, Τζακ Μέρι, ότι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ήταν ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας, αυτός του απάντησε κυνικά: «Μα, πως είναι δυνατόν να βιάσεις μία πόρνη;..»

Μόνο δύο πρωινές εφημερίδες πρόλαβαν να περιλάβουν στην ύλη τους την εκδήλωση του πραξικοπήματος. Η «Καθημερινή» στην πρώτη της σελίδα είχε ένα μονόστηλο με τίτλο «Την 2αν πρωινήν εξερράγη στρατιωτικόν κίνημα. Συνελήφθησαν πολιτικοί άνδρες», ενώ η «Αυγή» πάνω από τον τίτλο της έγραφε: «Συνελήφθησαν από στρατιωτικούς οι Μ. Γλέζος, Λ. Κύρκος, Α. Παπανδρέου. Ασυνήθιστες κινήσεις στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων».

Στις 7 το πρωί, η ηγεσία των πραξικοπηματιών επισκέφθηκε στα Ανάκτορα του Τατοΐου τον Κωνσταντίνο και του ζήτησε να ορκίσει την κυβέρνησή τους. Η περιοχή ήταν περικυκλωμένη από τανκς για να μην υπάρξει περίπτωση δυναμικής αντίδρασης από τον άνακτα. Ο βασιλιάς, παρά την προτροπή του συλληφθέντα πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου να αντισταθεί, συμβιβάστηκε μαζί τους «για να μην χυθεί αίμα ελληνικό» και αργά το απόγευμα όρκισε την κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια. Επρόκειτο βέβαια για πρωθυπουργό - μαριονέτα, αφού τα νήματα κινούσε ο ισχυρός άνδρας του κινήματος, συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ο συλληφθείς και αποπεμφθείς αρχηγός του ΓΕΣ Γρηγόριος Σπαντιδάκης, άνθρωπος του βασιλιά, όπως και ο Κόλλιας, προσχώρησε στους κινηματίες και ανέλαβε Υπουργός Εθνικής Άμυνας.

Την ίδια μέρα άρχισαν και οι συλλήψεις απλών πολιτών, ενώ είχαμε και τα πρώτα θύματα. Τα όργανα της Χούντας δολοφονούν στον Ιππόδρομο, που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, το στέλεχος της ΕΔΑ Παναγιώτη Ελή, ενώ ένας στρατιώτης πυροβολεί τη νεαρή Αθηναία Μαρία Καλαυρά, γιατί δεν υπάκουσε στις διαταγές του. Δέκα ημέρες αργότερα, η Χούντα ανακοίνωσε ότι οι συλληφθέντες ανέρχονταν σε 6509 άτομα, στη συντριπτική τους πλειονότητα αριστερών πεποιθήσεων.

Η Ελλάδα από την 21η Απριλίου 1967 μπήκε στο «γύψο», κατά την έκφραση του Παπαδόπουλου, για 7 χρόνια, 3 μήνες και 3 μέρες. Η Δικτατορία κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στις 23 Ιουλίου 1974, μετά το εγκληματικό πραξικόπημα στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο. Η κατάργηση των στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος, ο πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η Κυπριακή τραγωδία, καταγράφουν τη Χούντα των Συνταγματαρχών ως μία από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

left.gr

Σταύρος Θεοδωράκης: Ο Λάκης Λαζόπουλος κάνει προπαγάνδα

Ο Λάκης Λαζόπουλος, με επιστολή του στον Αλέξη Τσίπρα, έκανε γνωστό πως δεν θα είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ -λόγω φόρτου εργασίας-, ενώ ανέφερε πως «το εγχώριο σύστημα, πανικόβλητο από την κατάσταση, τρέχει με ένα σακίδιο στον ώμο, για να προλάβει την ανατροπή της κατάστασης». Ο Σταύρος Θεοδωράκης –που είναι το «σακίδιο»- ενοχλήθηκε από τα όσα είχε πει για το Ποτάμι ο Λαζόπουλος στην τελευταία του τηλεοπτική εκπομπή και δήλωσε σε συνέντευξή του πως ο Λάκης Λαζόπουλος δεν κάνει πια σάτιρα αλλά χοντροκομμένη προπαγάνδα.

Είναι εντυπωσιακό ένας δημοσιογράφος του Mega και του ΔΟΛ να κατηγορεί κάποιον άλλον άνθρωπο για προπαγάνδα.

Δεν θυμάμαι ποτέ τον Σταύρο Θεοδωράκη να κατηγόρησε τον Πρετεντέρη, τον Τρέμη και τον Τσίμα για προπαγάνδα.

Προφανώς, ο Σταύρος Θεοδωράκης θεωρεί πως αυτό που κάνουν οι -επί σειρά ετών- συνάδελφοί του στο Mega είναι δημοσιογραφία.

Δεν είναι. Και ο Σταύρος Θεοδωράκης το ξέρει αυτό.

Μετά από τέσσερα χρόνια προπαγάνδας από τα καθεστωτικά τηλεοπτικά ΜΜΕ υπέρ των κυβερνήσεων και των κομμάτων της χρεοκοπίας και των Μνημονίων, ο Σταύρος Θεοδωράκης έκρινε πως αυτός που κάνει προπαγάνδα είναι ο Λάκης Λαζόπουλος.

Ο Λάκης Λαζόπουλος δεν είπε στην τηλεοπτική εκπομπή του τίποτα παραπάνω από αυτά που πιστεύουν εκατομμύρια Έλληνες για τον Σταύρο Θεοδωράκη και το Ποτάμι.
Ο Λαζόπουλος δεν είπε τίποτα παραπάνω από αυτά που έχουν γράψει για τον Σταύρο Θεοδωράκη χιλιάδες πολίτες και δημοσιογράφοι στο Διαδίκτυο.

Αυτό που ενόχλησε τον Σταύρο Θεοδωράκη είναι πως ο Λάκης Λαζόπουλος τα είπε όλα αυτά στην τηλεόραση.

Το τηλεοπτικό πολιτικό προφίλ του Σταύρου Θεοδωράκη δέχτηκε ένα πολύ ισχυρό πλήγμα.

Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι πολύ πιο δημοφιλής από τον Σταύρο Θεοδωράκη και μεγάλο μέρος του κοινού του Λαζόπουλου ενημερώνεται μόνο από την τηλεόραση.

Η μοναδική φορά που ακούστηκε από τα τηλεοπτικά κανάλια η άποψη πως το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη είναι όργανο της διαπλοκής ήταν από την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου.
Σε παλιότερη εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου ακούστηκε από τους κατοίκους της Κερατέας -επίσης για πρώτη φορά- πως ο πόλεμος της Κερατέας έγινε για τα συμφέροντα του Μπόμπολα.
Επίσης, από την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου προβλήθηκε για πρώτη φορά το απόσπασμα του γαλλικού καναλιού Canal Plus, όπου ο Ντομινίκ Στρος Καν έλεγε πως η συμφωνία του με τον Γιώργο Παπανδρέου για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ είχε γίνει από τον Νοέμβριο του 2009.

Θα μπορούσε ο Λαζόπουλος να μην ανοίξει τα μικρόφωνα στους κατοίκους της Κερατέας, όπως έκαναν όλες οι άλλες τηλεοπτικές εκπομπές, ή να μην παίξει την δήλωση του Ντομινίκ Στρος Καν, όπως δεν την έπαιξαν οι δημοσιογράφοι των καναλιών στα δελτία ειδήσεων.
Καλά έκανε ο Λαζόπουλος και κάλυψε αυτά τα κενά ενημέρωσης.

Το να έχεις μια σατιρική εκπομπή στην τηλεόραση δεν σημαίνει ότι παύεις να είσαι πολίτης.
Άλλωστε, ο Λαζόπουλος σατίριζε επί σειρά ετών –και συχνά πολύ εύστοχα- την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τους Έλληνες πολίτες να ψηφίζουν αυτά τα δυο κόμματα σε ποσοστό πάνω από 80%.

Έχω γράψει και στο παρελθόν πως η χρεοκοπημένη χώρα μας δεν έχει σήμερα ανάγκη από σάτιρα. Η χρεοκοπημένη χώρα μας έχει ανάγκη από Δημοκρατία και Δικαιοσύνη.
Όποιος θέλει σάτιρα, να δει τους Μόντι Πάιθον που είναι οι κορυφαίοι στο είδος.

(Με αφορμή την κατηγορία του Σταύρου Θεοδωράκη πως ο Λάκης Λαζόπουλος κάνει προπαγάνδα, θυμήθηκα τι είχε συμβεί μετά την απόλυση του Άρη Χατζηστεφάνου από το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ τον Μάρτιο του 2011: Λίγες ημέρες αργότερα, μάλλον επειδή υπήρχαν διαμαρτυρίες ακροατών του σταθμού για την απόλυση του Χατζηστεφάνου, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου βγήκε στο μικρόφωνο του ΣΚΑΪ και είπε για τον –επί σειρά ετών- συνάδελφό του που μόλις είχε απολυθεί: «Η εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου ήταν μια ώρα στυγνής ιδεολογικής προπαγάνδας». Αυτό για την «στυγνή ιδεολογική προπαγάνδα» το είπε ο Μπάμπης Παπαδημητρίου που αργότερα -λίγες ημέρες πριν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα- ανακάλυψε την «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Όταν είχα ακούσει το σχόλιο του Μπάμπη Παπαδημητρίου για τον απολυμένο συνάδελφό του, είχα σκεφθεί πως ο άνθρωπος που δεν ντρέπεται πια για τίποτα είναι τελειωμένος. Σαν άνθρωπος.)
pitsirikos

Η χώρα στα χέρια κερδοσκόπων με ντίλερ την κυβέρνηση !!!

Για τα καλά φαίνεται ότι έχουν εισχωρήσει στην ελληνική οικονομία ξένα funds, διαβλέποντας φυσικά τις ευκαιρίες που…

προσφέρει η μνημονιακή Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια η παρουσία ξένων “γυπών”, όπως αποκαλούνται στην αγορά, διευρύνεται ολοένα και περισσότερο στην ελληνική οικονομία, ιδιαίτερα μετά την έναρξη ισχύος του Μνημονίου, προσπαθώντας να πάρουν δουλειές χαμηλού κόστους – υψηλού κέρδους, κάτι το οποίο καταφέρνουν χάρις και στην οικονομική πολιτική που έχει χαράξει η κυβέρνηση Σαμαρά και με τις ευλογίες της τρόικας.

Γράφει ο Αγουρίδης Γιάννης

Αυτή η εισβολή στην οικονομική ζωή της χώρας θα μπορούσε να θεωρηθεί εντός καπιταλιστικού πλαισίου εάν έμενε σε συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα… Εδώ όμως, ως φαίνεται, τα ξένα funds παίρνουν κρατικά “φιλέτα” και τράπεζες και μάλιστα σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές.

    Το Δημόσιο έδωσε πριν από 8 μήνες περί τα 13,8 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση ΕΤΕ και Eurobank. Σήμερα υπάρχει η δυνατότητα με περίπου 2,5 δισ. ευρώ ακόμη και να αλλάξουν “χέρια” οι δύο τράπεζες

Πρόσφατο είναι άλλωστε το παράδειγμα της πώλησης της Πανγαία σε fund του Ισραηλινού B. Steinmetz και μάλιστα με δάνειο από την Εθνική Τράπεζα της οποίας ήταν θυγατρική! Ο ίδιος… επενδυτής φέρεται να κατηγορείται από την κυβέρνηση της Γουινέας για σκάνδαλο μιζών. Είναι εμφανές λοιπόν ότι είτε ο “έλεγχος” που διενεργεί η κυβέρνηση στους υποψήφιους επενδυτές είναι υποτυπώδης είτε γίνεται εσκεμμένα η επιλογή… Τι άλλο μπορεί να υποθέσει κανείς…Είναι θλιβερό πάντως ότι τα χρόνια του Μνημονίου έχει δοθεί η ευκαιρία σε μεγαλοσχήμονες επενδυτές τύπου Σόρος, Πόλσον, Λόεμπ να τυμβωρυχήσουν και να σκυλέψουν το “πτώμα” της ελληνικής οικονομίας, το οποίο έθαψε η τρόικα, παρέα με τις τελευταίες κυβερνήσεις που έφεραν και υπηρέτησαν το Μνημόνιο.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης

Τελευταίο δείγμα των ανωτέρω αποτελεί η “διαχείριση” που έχει κάνει η κυβέρνηση στο θέμα των τραπεζών. Πρόκειται φυσικά για τη Eurobank και την Εθνική, οι οποίες ανακεφαλαιοποιήθηκαν πριν 8 μήνες, με το ΤΧΣ, δηλαδή το Δημόσιο, να βάζει περίπου 13,8 δισ. ευρώ (5,8 για τη Eurobank και 8 δισ. ευρώ για την Εθνική), ενώ στην περίπτωση της δεύτερης έβαλαν και οι ιδιώτες γύρω στο 1,2 δισ. ευρώ. Με τα σημερινά δεδομένα οι δύο τράπεζες ενδέχεται να αλλάξουν “χέρια” (η Eurobank σίγουρα) εάν ένα σχήμα ιδιωτών (ένα τυπικό fund) βάλει συνολικά περί τα 2,5 δισ. ευρώ (και για τις δύο)! Αυτό το στοιχείο φαίνεται τουλάχιστον σκανδαλώδες… ενώ οι ευθύνες για την κυβέρνηση και το ΤΧΣ είναι βαρύτατες… Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι επίκειται νομοσχέδιο, από την πλευρά της κυβέρνησης, το οποίο, σύμφωνα με πληροφορίες, θα απαλλάσσει από τυχόν ποινικές ευθύνες τα μέλη του Ταμείου. Ας δούμε όμως τα “τερατουργήματα” που συντελέστηκαν αυτές τις ημέρες…

Eurobank…μισοτιμής

Μετά από απόφαση του ΤΧΣ και της διοίκησης της τράπεζας, η Eurobank αναμένεται να καταλήξει σε ιδιωτικά ξένα κεφάλαια, τα οποία θα χρειαστούν περίπου το 1/5 των χρημάτων που δαπανήθηκαν πριν λίγους μήνες για την ανακεφαλαιοποίηση της τράπεζας με χρήματα του ελληνικού λαού για να την πάρουν στον έλεγχό τους. Συγκεκριμένα, τα funds Fairfax, Capital Research, Wilbur Ross, Fidelity, Mackenzie και Brookfield είναι οι θεσμικοί επενδυτές για την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Eurobank ύψους 2,86 δισ. ευρώ.

H ομάδα των θεσμικών επενδυτών θα συμμετάσχει στην αύξηση κεφαλαίου της Eurobank με 1,332 δισ. ευρώ (το οποίο αντιπροσωπεύει το 47% της ΑΜΚ) στην τιμή των 0,30 ευρώ ανά μετοχή. Αξίζει να σημειωθεί πως η ΑΜΚ θα υλοποιηθεί στα 0,30 ευρώ! Τα 0,30 ευρώ φέρουν discount (έκπτωση) -26% σε σχέση με το κλείσιμο της Μεγάλης Τρίτης στα 0,4060 ευρώ και discount -80,5% σε σχέση με τα 1,54 ευρώ της προηγούμενης αυξήσεως κεφαλαίου στα 5,8 δισ. ευρώ, δείγμα των ατυχέστατων χειρισμών που έχει πραγματοποιήσει η κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι συνολικοί χειρισμοί, οι οποίοι αφορούν και την Εθνική, οδήγησαν το Χρηματιστήριο σε εννέα σερί πτώσεις μετά από 70 μήνες!

Το υπόλοιπο ποσό της ΑΜΚ, όπως ορίστηκε στις 12 Απριλίου 2014 από τη Γενική Συνέλευση της Eurobank, θα καλυφθεί με τη διαδικασία του βιβλίου προσφορών για θεσμικούς και άλλους ειδικούς επενδυτές εκτός Ελλάδος και με δημόσια προσφορά στην Ελλάδα.

Η Εθνική, τα χαμένα ταμεία και οι… παρεμβάσεις

Μετά την υπόθεση της Eurobank, μεγάλο “φιάσκο” φαίνεται πως αποτελεί η επικείμενη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής, ύψους 2,5 δισ. ευρώ, μέσω έκδοσης νέων κοινών μετοχών με κατάργηση του δικαιώματος προτίμησης υπέρ των παλαιών μετόχων!

Το παραπάνω συνεπάγεται πως η τράπεζα ενδέχεται να καταλήξει σε “χέρια”… οποιουδήποτε… εκτός και αν υπάρξουν κάποιες νέες διευκρινίσεις στην πορεία. Επίσης γεννάται το ερώτημα για ποιο λόγο η διοίκηση της Εθνικής ανέφερε επίσημα πριν από περίπου 25 ημέρες ότι δεν πρόκειται να καλύψει τις κεφαλαιακές ανάγκες της, τις οποίες “ανέδειξε” η έκθεση της BlackRock, κάτι το οποίο αναίρεσε λίγε ημέρες μετά.

Συν τοις άλλοις, θα πρέπει να σημειωθεί πως το προηγούμενο καλοκαίρι η ΕΤΕ ανακεφαλαιοποιήθηκε με 9,75 δισ. ευρώ περίπου από το ΤΧΣ και κάποιους ιδιώτες, ενώ τώρα με το 25% των χρημάτων θα είναι δυνατόν η διοίκηση να αλλάξει “χέρια”.

Ακόμη ζητούμενο αποτελεί το τι μέλλει γενέσθαι με τα ασφαλιστικά ταμεία, που κατέχουν το 1% της τράπεζας και τα οποία έχουν ήδη υποστεί ζημιές τόσο από την περυσινή ανακεφαλαιοποίηση όσο και από το PSI.

Τέλος, θα πρέπει να δειχθεί ποιος θα λάβει την ευθύνη να γίνει η ΑΜΚ της Εθνικής με τιμή πολύ χαμηλότερη από αυτή που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγους μήνες η ανακεφαλαιοποίηση (4,29 ευρώ), όπως τουλάχιστον έχει προεξοφλήσει η αγορά (κάνουν λόγο για τιμή μετοχής 2,2-2,5 ευρώ). Αξίζει να σημειωθεί πως για όλα τα παραπάνω φέρουν βαρύτατη ευθύνη τόσο η κυβέρνηση όσο και η νυν διοίκηση της Εθνικής, οι οποίοι φαίνεται να οδηγούν την τράπεζα σε επικίνδυνες ατραπούς, όπως τουλάχιστον αναφέρουν έγκυροι τραπεζικοί αναλυτές. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η έγκριση του ΤΧΣ δόθηκε μετά από μαραθώνιες διεργασίες.

Να σημειωθεί ότι αρχικά το ΤΧΣ είχε καταψηφίσει με 4 κατά και 3 υπέρ την αύξηση κεφαλαίου. Σύμφωνα με πληροφορίες, υπήρξε νέα συνεδρίαση του ΤΧΣ , όπου η πλειοψηφία τάχθηκε υπέρ της αύξησης κεφαλαίου που είχε εισηγηθεί η γνωστή από την υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου Αναστασία Σακελλαρίου του ΤΧΣ και είχε εγκρίνει και η ΤτΕ. Πληροφορίες ανέφεραν ότι υπήρξαν άνωθεν παρεμβάσεις για να αλλάξει η όλη στάση…

Τα funds “μένουνε Ελλάδα”…

Πάντως, αρκετά μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια (funds) δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, αφού τη βλέπουν ως ευκαιρία… Ο λόγος για τα York Capital, Third Point, Fairfax Financial Holdings, Oaktree Capital, Blackstone Group, Baupost Group και Paulson & Co.

Πριν λίγους μήνες η York Capital έδωσε «ψήφο εμπιστοσύνης» στην ΓEK Tέρνα με την τοποθέτηση 100 εκατ. ευρώ μέσω της πλήρους κάλυψης του πενταετούς ομολογιακού δανείου 65 εκατ. ευρώ, ενισχύοντας τον όμιλο του επιχειρηματία Περιστέρη. Το αμερικανικό επενδυτικό ταμείο μέχρι τώρα είχε «ελληνική παρουσία» με τη σχετικά μικρή συνεργασία με την οικογένεια Kωνσταντακόπουλου όσον αφορά την Costamare και τη συμμετοχή του στην Τράπεζα Πειραιώς.

Ο Nταν Λόεμπ, “έριξε” 60 εκατ. ευρώ στην ελληνική Energean Oil & Gas που ελέγχει τα πετρέλαια της Kαβάλας, ενώ κέρδισε και το δικαίωμα έρευνας και εκμετάλλευσης κοιτασμάτων στα Γιάννενα και το Kατάκολο.

Το αμερικανικό Oaktree Capital έχει επενδύσει στη ναυτιλία εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια από κοινού με Έλληνες εφοπλιστές.

Η εταιρεία του διεθνούς φήμης δισεκατομμυριούχου Tζον Πόλσον (είχε κερδοσκοπήσει ποντάροντας στη χρεοκοπία της Ελλάδας), είναι μία εκ των μεγαλύτερων στον κόσμο. Ο Πόλσον έχει αγοράσει το 5% της Alpha και το 4% της Πειραιώς.