Ν. Μπογιόπουλος: Ζητείται "αξιοπρεπειόμετρο"

Κάποτε έχτιζαν Μακρονήσια και έλεγαν ότι χτίζουν «Παρθενώνες»! Τώρα μετέτρεψαν τον τόπο σε κοινωνικό νεκροταφείο, σε θάλαμο αιθαλομίχλης και κατάθλιψης και λένε ότι έφεραν «σωτηρία»…

   Κάποτε στοίβαζαν το μισό πληθυσμό στις παραγκουπόλεις του Περάματος και μιλούσαν για «ανοικοδόμηση». Τώρα έχουν αφαιρέσει ακόμα και το δικαίωμα στη θέρμανση από 3 εκατομμύρια Έλληνες και μιλούν για «ανάπτυξη»…

   Κάποτε έστελναν 2 εκατομμύρια Έλληνες στις στοές του Βελγίου και τις φάμπρικες της Γερμανίας και έλεγαν ότι δημιουργούσαν το μεταπολεμικό «θαύμα»! Τώρα έχουν στείλει 2 εκατομμύρια Έλληνες στην ανεργία και λένε ότι γράφουν το «success story»…

   Κάποτε για να πιάσεις δουλειά έπρεπε να έχεις χαρτί «κοινωνικών φρονημάτων» και ρουσφετόχαρτο από τον Μαυρογιαλούρο της περιφερείας. Τώρα για να πιάσεις δουλειά θα πρέπει να έχεις χαρτί από το οικείο… δουλεμπορικό (!) το οποίο θα σε υπενοικιάζει (!) για δυο και τρία κατοστάρικα στον… οικείο εργολάβο!   

   Κάποτε βάφτιζαν μισθό το «τρεις κι εξήντα» και βάζανε τους χορτάτους τσανακογλείφτες τους να κατηγορούν το λαό ότι «κατανάλωνε περισσότερα απ’ όσα παρήγαγε». Σήμερα βαφτίζουν «μισθό» τα 500 ευρώ και «κοινωνικό μέρισμα» το 1,5 ευρώ του αιματοβαμμένου «πλεονάσματος» και βάζουν τους χορτάτους σμπίρους τους να διακινούν την αθλιότητα «όλοι μαζί τα φάγαμε»…

   Κάποτε λεηλατούσαν δικαιώματα και ελευθερίες με ιδεολογική προμετωπίδα την πάταξη του «κομμουνιστοσυμμοριτισμού». Σήμερα, μια παρέα στην οποία δίνουν τον τόνο οι πολιτικοί κλόουν του πιο πρωτόγονου αντικομμουνισμού, λεηλατεί τα πάντα ισχυριζόμενη τι; Ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο παίρνει τη ρεβάνς από την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς», αφού  – όπως λένε – αυτή είναι, η Αριστερά, που ευθύνεται για όλα τα δεινά του τόπου. Μόνο που σε αυτόν τον τόπο, από την εποχή των μαυραγοριτών, των κατσαπλιάδων και των τσιφλικάδων, ανέκαθεν βασίλευε και βασιλεύει το δικό τους σύστημα: Ο καπιταλισμός! Μόνο που σε αυτόν τον τόπο εκείνοι που κυβερνούσαν και κυβερνούν, μαζί με τους φίλους τους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι αυτοί που – κατά δήλωσή τους - «γεννήθηκαν και θα πεθάνουν αντικομμουνιστές»!  

   Κάποτε έβαζαν να ψηφίζουν τα «δέντρα» και έλεγαν ότι ήταν οι σκαπανείς μιας «νέας δημοκρατίας»! Τώρα διαπράττουν το ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα μετά το άλλο, φέρνουν στο άψε – σβήσε Μνημόνια χωρίς να τα έχουν διαβάσει ούτε οι ίδιοι, και παρουσιάζουν σαν Δημοκρατία την κοινοβουλευτική τροϊκανοκρατία…

*

   Ο κύβος ερρίφθη!

   Όταν οι «δήμιοι» απαιτούν εκτός από το κορμί να τους παραδώσουμε και την ψυχή μας, τότε δεν πρόκειται για μια «συνήθη» κατάσταση, η οποία μπορεί να χωρέσει σε κοινοβουλευτικά «τερτίπια».

   Όταν η λεηλασία γίνεται «νόμος», όταν το ψέμα γίνεται προπαγανδιστική λοβοτομή, όταν ο διαρκής εκβιασμός γίνεται «καθεστώς», τότε δεν αρκεί η δυσπιστία στους «δήμιους» της σάπιας Δανιμαρκίας. Απαιτείται η δυσπιστία, η απόρριψη και η συντριβή όλης της Δανιμαρκίας. Γιατί όσο η σαπίλα της θα αφεθεί να αναπαράγεται, τότε μαζί της θα αναπαράγονται και θα εναλλάσσονται και οι «δήμιοι». 

   Ως εδώ!

   Όταν οι «άρπαγες», αντί να κρύβονται από προσώπου Γης, έχουν το θράσος να λένε ότι καταβάλλουν «υπεράνθρωπες» προσπάθειες για να μας... σώσουν, τότε στον ελληνικό λαό απομένει ένα και μόνο: Να πάρει την πάνδημη, την πλειοψηφική και δημοκρατική απόφαση να τους ανατρέψει. Να τους στείλει από κει που ήρθανε. Μαζί με τις Ευρωπαϊκές τους Ενώσεις και τα Διεθνή Νομισματικά Ταμεία τους. Να αφαιρέσει την εξουσία από αυτούς που του πίνουν το αίμα με ή χωρίς Μνημόνια. Και να γίνει εκείνος, ο λαός, ο αφέντης του τόπου του, ο κυρίαρχος της ζωής του, ο ιδιοκτήτης του πλούτου που ο ίδιος παράγει.

   *

   Υστερόγραφο 1:  Πέρα από το πόσο « νομικά απροπαράσκευη» μπορεί να ήταν η πρόταση δυσπιστίας κατά του Στουρνάρα, ας συγκρατήσουμε και τούτο:  Ο κ.Βενιζέλος, όπως είχε αναλάβει στο πρώτο Μνημόνιο, επί Γιώργου Παπανδρέου, να στηρίξει «συνταγματικά» την πραξικοπηματική – και τότε – ψήφισή του, έτσι και χτες ανέλαβε τον ίδιο ρόλο, του «συνταγματικού» δεκανικιού. Αλλά αυτή τη φορά για λογαριασμό του Αντώνη Σαμαρά. Πράγμα πολύ λογικό για τον πρόεδρο ενός κόμματος που «δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά»…

   Υστερόγραφο 2: Οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας με πάθος  χειροκροτούσαν χτες τον υπουργό Επικρατείας κ.Σταμάτη, όταν ανακοίνωσε για λογαριασμό της κυβέρνησης ότι γίνεται δεκτή η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ. Κι όμως! Με το ίδιο ακριβώς πάθος – μόλις μισή ώρα αργότερα - χειροκροτούσαν και τον κ.Βενιζέλο, αλλά και τον κ.Σταμάτη (!), που, σε μια απίθανη κυβερνητική «κωλοτούμπα», αρνήθηκαν να γίνει δεκτή η πρόταση. Δυστυχώς, για τέτοια ζητήματα, που άπτονται της στοιχειώδους πολιτικής αξιοπρέπειας, δεν έχει εφευρεθεί ακόμα «αξιοπρεπειόμετρο». Αν και πιστεύουμε πως ακόμα κι αν είχε εφευρεθεί, πάλι δεν θα υπήρχε τίποτα για να ζυγίσει… 

Να γιατί σήμερα έγινε κοινοβουλευτικό πραξικόπημα

Κόλαφος η γνωμοδότηση Χρυσόγονου

Σήμερα συντελέστηκε ένα πρωτόγνωρο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Η πρόταση δυσπιστίας κατά μέλους της κυβέρνησης, αποτελεί σύμφωνα με το άρθρο 142 του κανονισμού της Βουλής , νόμιμο δικαίωμα του 1/6 της Βουλής. Η επίκληση χρονικού ορίου εξαμήνου από προηγούμενη πρόταση, είναι απολύτως…

σαφές από την παράγραφο 6 του ίδιου άρθρου του κανονισμού, ότι αναφέρεται ρητώς και κατηγορηματικώς, σε όμοια πρόταση δυσπιστίας.

Είναι απολύτως σαφές ότι η πρόταση δυσπιστίας κατά του συνόλου της κυβέρνησης και η πρόταση κατά μέλους, δεν έχουν καμία ομοιότητα. Η αποδοχή αρχικά από τον κύριο Σταμάτη της πρότασης, εκ μέρους της κυβέρνησης, και ειδικότερα η επισήμανσή του ότι δεν αμφισβητεί τη νομιμότητα της πρότασης, αποτελεί περίτρανη απόδειξη.

Η ετεροχρονισμένη διαφοροποίηση από τον πρωθυπουργεύοντα κ. Βενιζέλο, αφού το Προεδρείο είχε διακόψει προκειμένου να ξεκινήσει, με βάση τον κανονισμό, η τριήμερη συζήτηση, αποτελεί πρωτοφανή εξέλιξη.

Η απουσία του κ. Σαμαρά από τη Βουλή και η διεκπεραίωση του ρόλου του από τον κο Βενιζέλο, αποτελεί ένα ανοιχτό άδειασμα του πρωθυπουργού προς τον στενό συνεργάτη του και υπουργό Επικρατείας, κ. Σταμάτη.

Ο Κανονισμός της Βουλής παραβιάστηκε κατάφωρα, και η πρόταση μομφής δεν συζητήθηκε, μετά από παρέμβαση του «έγκριτου» Συνταγματολόγου κ. Βενιζέλου και μετά την επίκληση μιας γνωμοδότησης της επιστημονικής υπηρεσίας η οποία ποτέ δεν παρουσιάστηκε γιατί πολύ απλά ποτέ δεν υπήρξε. Την ίδια στιγμή άλλες γνωμοδοτήσεις και νομικές απόψεις που έχουν διατυπωθεί σε ανύποπτο χρόνο και επισημάνθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ,  δεν έγιναν αποδεκτές . (Χρυσόγονος, Καμτσίδου)

Κατόπιν αυτών, ο Πρόεδρος της Βουλής υπέπεσε και σε τρία ακόμα ατοπήματα, διεκπεραιώνοντας την εκτροπή, καθ’ υπαγόρευσιν Βενιζέλου, ως μη όφειλε:

Πρώτον αρνήθηκε την έναρξη της συζήτησης για τη πρόταση δυσπιστίας κατά του Υπουργού Οικονομικών, κατά παράβαση των υποχρεώσεών του. Και αρνήθηκε την τελική κρίση επί της εγκυρότητας ή μη από το σώμα, στο τέλος της 3ήμερης διαδικασίας, όπως προβλέπει σαφώς ο Κανονισμός (άρθρο 142 ΚτΒ) και δέχονται όλες οι επιστημονικές απόψεις, ακόμη και αυτές με διαφορετική ως προς το δια ταύτα εκτίμηση, όπως η αναφερόμενη από τον κο Βορίδη, άποψη Παραρά.

Δεύτερον, ενώ δήλωσε ότι θα θέσει στο σώμα, έστω και πριν την έναρξη της συζήτησης, την εγκυρότητα ή μη της πρότασης, τελικά ούτε αυτό έκανε, αφού μετά την αποχώρηση ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας τις οδηγίες του Βενιζέλου δεν έθεσε καν το θέμα σε έγκριση του σώματος.

Τρίτον, ενώ όφειλε να διακόψει και να κατέλθει της έδρας μετά τη κατάθεση πρότασης μομφής εναντίον του, συνέχισε σα να μη συμβαίνει τίποτα να προεδρεύει και ερμήνευσε κατά το δοκούν το άρθρο 150 του κανονισμού, σε σχέση με τη μη διακοπή της διαδικασίας.

Διαβάστε τη Γνωμοδότηση Χρυσόγονου:

Ερώτημα

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αλέξης Τσίπρας μου έθεσε το ερώτημα εάν είναι επιτρεπτή η υποβολή πρότασης δυσπιστίας ατομικά κατά υπουργού πριν από την παρέλευση εξαμήνου αφότου η Βουλή απέρριψε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, μέλος της οποίας είναι ο υπουργός.

Απάντηση

Ι. Στην παρ. 2 του άρθρου 84 του Συντάγματος ορίζεται: «Η Βουλή μπορεί με απόφασή της να αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την Κυβέρνηση ή από μέλος της. Πρόταση δυσπιστίας μπορεί να υποβληθεί μόνο μετά την πάροδο εξαμήνου αφότου η Βουλή απέρριψε πρόταση δυσπιστίας. …».

Το δεύτερο εδάφιο της παραπάνω διάταξης θέτει τον κανόνα ότι για να υποβληθεί πρόταση δυσπιστίας πρέπει να έχει παρέλθει τουλάχιστον εξάμηνο από την απόρριψη της προηγούμενης. Ο κανόνας αυτός έχει βεβαίως νόημα μόνον όταν πρόκειται για την υποβολή νέας πρόταση δυσπιστίας κατά της ίδιας κυβέρνησης. Είναι αυτονόητο ότι, εάν εντός του εξαμήνου ορκιστεί νέα κυβέρνηση, ουδόλως κωλύεται η υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά αυτής. Με άλλα λόγια, η εφαρμογή του κανόνα προϋποθέτει την ταυτότητα του καθ’ ου η πρόταση.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ο παραπάνω κανόνας δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση υποβολής διαδοχικών προτάσεων κατά της κυβέρνησης συλλογικά και κατά μέλους της ατομικά, οπότε επίσης δεν συντρέχει ταυτότητα του καθ’ ου η πρόταση. Όπως έχω υποστηρίξει σε ανύποπτο χρόνο, η εξάμηνη προθεσμία δεν εφαρμόζεται παρά μόνο για ταυτόσημες ως προς τον καθ’ ου προτάσεις, έτσι ώστε η απόρριψη πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης να μην εμποδίζει την υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά μέλους της πριν την πάροδο εξαμήνου (Κ. Χρυσόγονος, Συνταγματικό δίκαιο, Εκδ. Σάκκουλα 2003, σ. 555).

Την άποψη αυτή, μολονότι είχε υποστηριχθεί παλαιότερα και η αντίθετή της (βλ. Π. Παραρά, Σύνταγμα 1975 – Corpus, τόμ. ΙΙΙ, Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 1999, σ. 203), επιβεβαιώνει και η πλέον πρόσφατη μονογραφία για την κυβερνητική ευθύνη που διαθέτει η ελληνική βιβλιογραφία. Σ’ αυτήν αναφέρεται, επί λέξει, ότι «η προθεσμία αυτή δεν ισχύει, όταν η προγενέστερη πρόταση μομφής δεν αφορούσε το υπουργικό συμβούλιο στο σύνολό του ή τον πρωθυπουργό, αλλά μεμονωμένο μέλος της κυβέρνησης… Αν, δηλαδή, απορριφθεί πρόταση μομφής που στρέφεται κατά της κυβέρνησης, δεν παρεμποδίζεται η υποβολή νέας, που στοχεύει στην απομάκρυνση υπουργού, εντός του εξαμήνου» (Ιφ. Καμτσίδου, Το κοινοβουλευτικό σύστημα. Δημοκρατική αρχή και πολιτική ευθύνη, Εκδ. Σαββάλα 2011, σ. 267).

Εξάλλου, η παραπάνω άποψη επιβεβαιώνεται κατ’ ουσίαν και από δύο περαιτέρω επιχειρήματα, ένα τελολογικό και ένα συστηματικό. Καταρχάς, προφανής σκοπός της περί εξαμήνου διάταξης του άρθρου 84 παρ. 2 Συντ. είναι η διασφάλιση της κυβερνητικής σταθερότητας, η οποία όμως μόνον από ενδεχόμενη αποδοχή πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης συλλογικά κινδυνεύει και όχι από την αποδοχή τέτοιας πρότασης ατομικά κατά υπουργού. Στη δεύτερη περίπτωση ο υπουργός υποχρεούται μεν σε παραίτηση, η συνταγματική ωστόσο θέση της κυβέρνησης συλλογικά ουδόλως θίγεται.

Περαιτέρω, από τη διάταξη του άρθρου 85 Συντ., σύμφωνα με την οποία «τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, καθώς και οι Υφυπουργοί είναι συλλογικώς υπεύθυνοι για τη γενική πολιτική της Κυβέρνησης και καθένας από αυτούς για τις πράξεις ή παραλείψεις της αρμοδιότητάς του», προκύπτει ότι διακρίνεται σαφώς η ατομική πολιτική ευθύνη των μελών της κυβέρνησης έναντι της συλλογικής ευθύνης της ίδιας της κυβέρνησης (βλ., ενδεικτικά, Ευ. Βενιζέλου, Μαθήματα συνταγματικού δικαίου, 2^η έκδ., Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 2008, σ. 559, Κ. Μαυριά, Συνταγματικό δίκαιο Ι, Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 2000, σ. 543, Δ. Θ. Τσάτσου, Συνταγματικό δίκαιο, τόμ. Β΄, Οργάνωση και λειτουργία της πολιτείας, 2^η έκδ., Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 1993, σ. 292 επ.). Επομένως, η απόδοση ατομικής πολιτικής ευθύνης με την υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά ορισμένου μέλους της κυβέρνησης είναι σαφώς διακεκριμένη έναντι της απόδοσης πολιτικής ευθύνης συλλογικά στην κυβέρνηση.

II. Σύμφωνα με το άρθρο 142 παρ. 3 του Κανονισμού της Βουλής, αν διαπιστωθεί ότι η πρόταση υπογράφεται από τον ελάχιστο απαιτούμενο αριθμό βουλευτών, η Βουλή διακόπτει τις (νομοθετικές ή άλλες) εργασίες της και επακολουθεί η έναρξη συζήτησης της πρότασης. Η κατά τη διάταξη αυτή διαπίστωση γίνεται προφανώς από το Προεδρείο της Βουλής και η αρμοδιότητα του τελευταίου εξαντλείται σ΄ αυτήν. Ούτε στο άρθρο 142 ούτε στα άρθρα 11 και 12 και 14 του Κανονισμού, τα οποία καθορίζουν τις αρμοδιότητες του Προέδρου, των λοιπών μελών του Προεδρείου και της Διάσκεψης των Προέδρων, περιέχεται οποιαδήποτε πρόβλεψη περί δυνατότητας του Προεδρείου (ή της Διάσκεψης των Προέδρων) να απορρίψει το ίδιο πρόταση δυσπιστίας, επειδή κατά τη γνώμη της πλειοψηφίας των μελών του Προεδρείου (ή της Διάσκεψης των Προέδρων) ή προσωπικά του Προέδρου η πρόταση αυτή δεν πληροί τις προϋποθέσεις των άρθρων 84 του Συντάγματος και 142 του Κανονισμού της Βουλής σχετικά με τον χρόνο υποβολής της. Μόνη αρμόδια να απορρίψει την πρόταση δυσπιστίας, σύμφωνα με τις ανωτέρω διατάξεις, είναι η Ολομέλεια της Βουλής, αφού εννοείται προηγηθεί συζήτησή της με τους όρους της παρ. 4 του άρθρου 142 του Κανονισμού της Βουλής.

Συμπέρασμα

Η απόρριψη πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης δεν εμποδίζει την υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά μέλους της πριν την πάροδο εξαμήνου και πάντως μόνη αρμόδια να τη συζητήσει και στη συνέχεια να την απορρίψει είναι η Ολομέλεια της Βουλής, εφόσον η πρόταση φέρει τις υπογραφές τουλάχιστον του ενός έκτου του συνόλου των βουλευτών.

Θεσσαλονίκη, 30.03.2014

Κώστας Χ. Χρυσόγονος

Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου

Νομική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

koutipandoras

17 πράγματα που δεν θέλει να ξέρουμε ο Κωστής Χατζηδάκης !!!

Μήπως οι ακραία μεροληπτικές νεοφιλελεύθερες «αναδιαρθρώσεις» έχουν και … ιδιοτελή υλική βάση;

Με αφορμή την υιοθέτηση από το Υπουργείο Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ ο αρμόδιος Υπουργός κ.Κωστής Χατζηδάκης πρέπει να απαντήσει στα παρακάτω δεκαεφτά  (17) ερωτήματα, πριν ή μετα την…

ψηφοφορία  για το Σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Οικονομικών με τίτλο «Μέτρα στήριξης και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στο πλαίσιο εφαρμογής του ν. 4046/2012 και άλλες διατάξεις» :

1. Πόσο έχουν κοστίσει μέχρι σήμερα στους φορολογούμενους οι «Επιτροπές Υψηλού Επιπέδου» και οι «Συντονιστές Έργου των Κυβερνήσεων Παπαδήμου και Σαμαρά, αντίστοιχα;

2. Με ποιά κριτήρια επιλέγονται τα μέλη των «Επιτροπών Υψηλού Επιπέδου» και οι «Συντονιστές Έργου» ; Υπήρξε δημόσια πρόσκληση για την επιλογή τους;

3. Με ποιά μέσα ελέγχεται ότι τα μέλη των «Επιτροπών Υψηλού Επιπέδου» και οι «Συντονιστές Έργου» δεν έχουν κωλύματα ή ασυμβίβαστα; Πως είναι σίγουρο το Υπουργείο Ανάπτυξης ότι δεν εξυπηρετούν παράλληλα επιχειρηματικά συμφέροντα;

4. Υποβάλουν τα μέλη των «Επιτροπών Υψηλού Επιπέδου» και οι «Συντονιστές Έργου»δήλωση πόθεν έσχες;

5. Είναι αλήθεια ότι ο προκάτοχος του κ. Κωστή Χατζηδάκη κ. Μιχάλης Χρυσοχοϊδης είχε εξαιρέσει το γάλα και τα φάρμακα από το αντικείμενο μελέτης για την ενίσχυση του «ανταγωνισμού»;

6. Πότε και από ποιόν δόθηκε εντολή να εξεταστεί το «άνοιγμα» της αγοράς στο γάλα και στα φάρμακα και ποιοι εισηγήθηκαν αυτή την επιλογή;

7. Ποιός «Συντονιστής Έργου» ανέλαβε την αρμοδιότητα «Άρση Ρυθμιστικών Εμποδίων- Ανταγωνισμός»;

8. Ποιός «Συντονιστής Έργου» έχει διατελέσει Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Ανάπτυξης κατά την διάρκεια προηγούμενης θητείας του κ. Κωστή Χατζηδάκη στο συγκεκριμένο Υπουργείο;

9. Πόσοι και ποιοί «Συντονιστές Έργου» είχαν οριστεί μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου των Ολυμπιακών Αερογραμμών και στη συνέχεια της εταιρείας ΠΑΝΘΕΟΝ και – αλήθεια – θεωρεί ότι οι συγκεκριμένοι «Συντονιστές Έργου»  οδήγησαν την ελληνική αγορά αεροπορικών υπηρεσιών στον «ανταγωνισμό» ή στο μονοπώλιο μιας και μόνο εταιρείας;

10. Ποιός  «Συντονιστής Έργου» έχει διατελέσει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΣΕΛΠΕ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Λιανικής Πώλησης Ελλάδος), στον οποίο συμμετέχουν τα σούπερ – μαρκετ, που με την επίκληση της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ αποκτούν το δικαίωμα να πωλούν και φάρμακα;

11. Ποιός «Συντονιστής Έργου» είναι ιδιοκτήτης αλυσίδας καταστημάτων πώλησης καφέ και άλλων ροφημάτων, στα οποία με επίκληση της ίδιας «εργαλειοθήκης» θα επιτρέπεται πλέον και η πώληση καπνικών προϊόντων, σε βάρος κοινωνικά ευπαθών ομάδων (ανάπηροι πολέμου, θύματα πολέμου και ειρηνικής περιόδου κλπ);

12. Υπάρχει «Συντονιστής Έργου» που να έχει υποστηρίξει την νόθευση ελαιόλαδου;

13. Υπάρχει «Συντονιστής Έργου» του οποίου συγγενής να σχετιζόταν με διαφημιστική εταιρεία, η οποία φέρεται να ανέπτυξε συνεργασία με γνωστό επιχειρηματικό όμιλο, στον οποίο κατέληξαν οι Ολυμπιακές Αερογραμμές επί προηγούμενης θητείας του κ. Κωστή Χατζηδάκη στο Υπουργείο Ανάπτυξης;

14. Υπάρχει «Συντονιστής Έργου» ο οποίος να έχει διατελέσει Πρόεδρος σε εταιρεία γνωστού επιχειρηματικού ομίλου, στον οποίο κατέληξαν οι Ολυμπιακές Αερογραμμές επί προηγούμενης θητείας του κ. Κωστή Χατζηδάκη στο Υπουργείο Ανάπτυξης;

15. Υπάρχει «Συντονιστής Έργου»  ο οποίος να φέρεται εταίρος εταιρείας, συνεργαζόμενης με το ΙΟΒΕ, στο οποίο Γενικός Διευθυντής διετέλεσε ο κ. Γιάννης Στουρνάρας;

16. Υπάρχει «Συντονιστής Έργου», ο οποίος να φέρεται να συνεργάζεται με φυσικό πρόσωπο, το οποίο έχει εκπροσωπήσει ΜΚΟ χρηματοδοτημένη από το Ελληνικό Δημόσιο;

17. Αληθεύει ότι καμιά υπηρεσία και κανένα ειδικευμένο στέλεχος με δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα στο Υπουργείο Ανάπτυξης, αλλά και σε άλλα συναρμόδια Υπουργεία, ουδέποτε συμμετείχε στη σύνταξη – τμήματος έστω – του Σχεδίου Νόμου «Μέτρα στήριξης και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας» στο πλαίσιο εφαρμογής του Ν. 4046/2012 και άλλες διατάξεις, ενώ αντίθετα όλο το «βάρος» σήκωσαν μεγάλα δικηγορικά γραφεία των Αθηνών (στην οδό Ομήρου και στην οδό Λυκαβηττού;) σε συνεργασία με την Τρόϊκα και τους «Συντονιστές Έργου» του Υπουργείου Ανάπτυξης;

PAGANELI

Σήμερα γιορτάζει ο αντικομμουνιστής Τάκης Μπαλτάκος

Σήμερα γιορτάζει ο Τάκης Μπαλτάκος, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης και γενικά όλη η ακροδεξιά σαμαρική συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας των εθνικοφρόνων αντικομουνιστών.

Γιατί σαν σήμερα, πριν από 62 χρόνια, οι τότε αντικομμουνιστές, οι ομοϊδεάτες δηλαδή  των ανωτέρω στελεχών της σημερινής κυβέρνησης, εκτελούσαν τον κομμουνιστήν Νίκο Μπελογιάννη.

Ακολουθεί ντοκιμαντέρ του «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» για την υπόθεση Μπελογιάννη.

 

 https://www.youtube.com/watch?v=DC5XUN3tyuE

Ξεκίνησε ο ανασχηματισμός – Αλλάζει πόστο η Μαρία Σπυράκη!

Όλα δείχνουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς ξεκίνησε με τον ανασχηματισμό, που ως τώρα ακούγονταν στα πηγαδάκια της βουλής μόνο εν είδει φημολογίας. Η Μαρία Σπυράκη, άτυπη έως τώρα εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης με την κωδική ονομασία…

«ρεπόρτερ» στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA, με εντολή πρωθυπουργού αναβαθμίζεται στη θέση της υποψήφιας ευρωβουλευτή με τη Νέα Δημοκρατία.

by…jungle-report

Η ίδια δήλωσε συγκινημένη, λέγοντας στους δημοσιογράφους:

«τώρα πια θα μπορώ να μιλάω ελεύθερα για την επιτυχία της κυβέρνησης και τη σωτηρία της πατρίδας από τον Αντώνη Σαμαρά, πράγμα που μέχρι πρότινος δεν έκανα σεβόμενη τη δημοσιογραφική δεοντολογία»

Ακολούθησε μίνι δεξίωση στο Μαξίμου όπου στελέχη της κυβέρνησης της εξέφρασαν τα συγχαρητήριά τους και την πεποίθηση ότι θα τη στηρίξουν μέχρι το τέλος στο νέο της πόστο, ως ελάχιστο αντάλλαγμα για την αφοσίωση που τους έδειξε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

O Χατζηαβάτης δημοσιογράφος (στη Real News)

Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις, λέει ο λαός. Φαίνεται λοιπόν πως η συνεργασία του Νίκου Χατζηνικολάου με την οικογένεια του παλαιού ιδιοκτήτη της Αυριανής είχε τα αποτελέσματά της… Όχι μόνο γιατί…

αποφάσισε να παρουσιάσει ως «σκάνδαλο» που βαρύνει τη Λίνα Αλεξίου ένα λάθος του Ταμείου των δημοσιογράφων που αφορά 400 συνταξιούχους.

by…Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

Όχι μόνο γιατί ενέπλεξε στο πρωτοσέλιδο την βουλευτή Ζωή Κωνσταντοπούλου, σαν να είχε η ίδια γνώση ή ευθύνη για το επίδομα που το Ταμείο δεν σταμάτησε, ως όφειλε, να χορηγεί στη μητέρα της. Όχι μόνο γιατί, μετά τη δημοσίευση, έσπευσε να προβάλει το γεγονός ότι το θέμα εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά ο Γ. Μουρούτης, ο Φ. Κρανιδιώτης, ο Α. Γεωργιάδης και οι άλλοι «αντισυστημικοί» της κυβέρνησης – και δεν ντράπηκε να το προβάλει, παρότι οι συγκεκριμένοι το έκαναν με το γνωστό χυδαίο ύφος που χαρακτηρίζει τις δημόσιες παρεμβάσεις τους.

Το χειρότερο όμως είναι ότι όλα αυτά τα έκανε η Real News, παρουσιάζοντας ως «αδιάσειστο στοιχείο» ένα ψεύτικο έγγραφο! Το έγγραφο Νο 4, που παρουσιάστηκε στο κυριακάτικο ρεπορτάζ της Real News είναι… ψεύτικο. Δεν έχει αριθμό μητρώου ασφαλισμένου και η υπογραφή δεν ανήκει στη Λίνα Αλεξίου, παρότι φαίνεται ως δική της αίτηση. Αυτό κατήγγειλε η ίδια η κα Αλεξίου με επιστολή που απέστειλε στην ΕΣΗΕΑ στις 26/3/2014.

Όμως, το κουβάρι έχει αρχίσει και ξετυλίγεται, επιβεβαιώνοντας τις δικές μας υποψίες.

Καταρχάς, ο φάκελος με τα προσωπικά δεδομένα της Λίνας Αλεξίου έκοβε βόλτες σε υπουργικά γραφεία. Προφανώς υπήρχε και στο γραφείο του Υπουργού Εργασίας και πολιτικού προϊστάμενου του Ταμείου κ. Βρούτση, ο οποίος διόρισε και την πρόεδρο του. Αυτό προκύπτει από το ρεπορτάζ. Εμμέσως πλην σαφώς το παραδέχεται και η προέδρος του Ταμείου, κα Αντωνοπούλου, στην απάντησή της στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, όπου δηλώνει ότι ο αριθμός των εν λόγω συνταξιούχων είναι 232 και προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό της: αν δεν δόθηκαν τα προσωπικά στοιχεία στην εφημερίδα από το ίδιο το Ταμείο, τότε μόνο από κάποιον ανώτερο που τα είχε στη διάθεσή του μπορεί να δόθηκαν. Τέτοιο είναι το γραφείο του Υπουργού Εργασίας.

Προφανώς από εκεί έγινε η διαρροή και «σερβιρίστηκαν» (κατά την ομολογία του Νίκου Ευαγγελάτου) τα έγγραφα στον κ. Χατζηνικολάου και τη Real News, που τα κατάπιαν αμάσητα. Άλλωστε, επειδή δεν κρατούν πλέον ούτε τα προσχήματα, ο πρώτος που έκανε δήλωση εναντίον της κας Κωνσταντοπούλου χρησιμοποιώντας το δημοσίευμα της Real News ήταν ο υφυπουργός Εργασίας κ. Κεγκέρογλου. Δευτέρα αξημέρωτα έσπευσε να τους προλάβει όλους ο κ. Κεγκέρογλου και ζήτησε την παραίτηση της κας Κωνσταντοπούλου.

Αν όμως ο κ. Χατζηνικολάου και ο συντάκτης του ρεπορτάζ είχαν κάνει τον κόπο να επιβεβαιώσουν τα στοιχεία που τους έδωσαν, θα μάθαιναν, επίσης, ότι ο ατομικός φάκελος της κας Αλεξίου στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ είχε την ένδειξη «έλεγχος εσφαλμένος». Θα μάθαιναν ότι πρόκειται για λάθος του Ταμείου που αφορά 400 συνταξιούχους, κάποιοι από τους οποίους το έχουν ήδη καταγγείλει και δημόσια . Θα μάθαιναν ότι το έγγραφο που τους ενεχείρισαν δεν έχει την υπογραφή της Λίνας Αλεξίου.

Υπάρχουν δύο ακόμη σημεία όπου θα έπρεπε κανείς να σταθεί.

Το πρώτο είναι ότι, με αφορμή το δημοσίευμα της Real News, η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθήνας, Παναγιώτα Φάκου, παρήγγειλε τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για το αν όντως εισπράττονταν παράνομα επιδόματα ανήλικων τέκνων από συνταξιούχους του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ. Θα θέλαμε να επικροτήσουμε την άμεση αντίδραση της Εισαγγελίας, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε, γιατί αποδεικνύεται ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στο αλεύρι. Γιατί επιδεικνύει επιλεκτική αντιμετώπιση. Η χώρα σχεδόν διαλύεται. Καθημερινά συμβαίνουν μικρά και μεγάλα σκάνδαλα. Πολλά από αυτά δημοσιεύονται. Καμία διερεύνηση δεν έχει παραγγείλει η κα Φάκου για το λαθρεμπόριο πετρελαίου, για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για τη σχέση υπουργών με επιχειρηματίες για τους οποίους θεσμοθετούν χαριστικές ρυθμίσεις, για τις ρατσιστικές δηλώσεις του αρχηγού της αστυνομίας. Είναι –άραγε- λιγότερο σοβαρά αυτά τα θέματα από την καταβολή επιδόματος σε 400 συνταξιούχους, από τους οποίους το Ταμείο έχει ήδη ζητήσει πίσω τα ποσά που καταβλήθηκαν;

Το δεύτερο είναι ότι ο κ. Βρούτσης είναι από τους υπουργούς που προώθησαν ενεργά την γνωστή πια τροπολογία, που χάρισε δις ευρώ από πρόστιμα στον Β. Βαρδινογιάννη και άλλους εφοπλιστές και επιχειρηματίες. Χωρίς να έχει καμμία αρμοδιότητα ο κ. Βρούτσης υιοθέτησε με την υπογραφή του την τροπολογία. Βέβαια ως πρώην εφοριακός γνώριζε πολύ καλά ότι πρόκειται για φορολογικά πρόστιμα.  Στις 6 Δεκεμβρίου 2013 η τροπολογία κατατέθηκε από τον Γ. Στουρνάρα σε νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας , αλλά τότε δεν πέρασε λόγω σφοδρής αντίδρασης της αντιπολίτευσης, στην οποία είχε πρωτοστατήσει η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζ. Κωνσταντοπούλου. Στις 7 Μαρτίου 2014 η τροπολογία επανήλθε, αυτή τη φορά με την συνυπογραφή του κου Βρούτση και ψηφίστηκε. Ο Β. Βαρδινογιάννης γλίτωσε τα πρόστιμα. Το δημόσιο έχασε κάποια δις ευρώ. Ο κ. Χατζηνικολάου εργάζεται στο STAR, όπου μέτοχος είναι ο κ. Βαρδινογιάννης. Αλλά σε αυτή τη χώρα όλα τυχαία είναι.

ΠΩΣ ΤΑ 20 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΙΑΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ 100…

Την ιστορία μου την έστειλε με μέιλ πριν από κάποιους, αρκετούς, μήνες ένας φίλος, νομίζω ο Αχιλλέας. Την ξαναθυμήθηκα χθες βράδυ που είχα βγει για φαγητό με τρεις καλούς φίλους και ενώ συζητούσαμε θέματα κυρίως οικονομικής φύσης, όπως είναι οι αυξήσεις κεφαλαίων της Πειραιώς και της Alpha, η προσφορά του Λάτση για το Ελληνικό, οι επικείμενες αλλαγές στην Τράπεζα της Ελλάδας και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Τους τη διηγήθηκα, τους άρεσε, γέλασαν πολύ και με προέτρεψαν, αντί για άρθρο, να δημοσιεύσω αυτή -όπως και κάνω…

Kατά τη διάρκεια μιας ένοπλης ληστείας στην πόλη Γουανγκτσού στην Κίνα, ο ληστής φώναξε στους πελάτες: «Μην κινηθείτε. Τα λεφτά ανήκουν στο Κράτος! Η ζωή σας όμως ανήκει σε σας»!!! Όλοι ξάπλωσαν κάτω ήσυχα. Αυτή η μέθοδος ονομάζεται: «MIND CHANGING CONCEPT» και ελληνιστί :  «ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ».

Όταν οι ληστές γύρισαν σπίτι με τα εκατομμύρια που έκλεψαν ο μικρός αδερφός, με πτυχίο μάστερ στα Οικονομικά λέει στο μεγάλο αδελφό, απόφοιτο δημοτικού: «Έλα να μετρήσουμε τα χρήματα που αρπάξαμε». Ο μεγάλος αδελφός του Δημοτικού του λέει: «Είσαι βλάκας! Είναι πολλά τα χρήματα και θα κάνουμε ώρες να τα μετρήσουμε. Το βράδυ στις ειδήσεις που θα ανακοινώσουν τη ληστεία, θα πουν και το ακριβές ποσόν που εκλάπη». Αυτή η συμπεριφορά ονομάζεται «EXPERIENCE»  (= ΕΜΠΕΙΡΙΑ). Είναι  σαφέστατα χρησιμότερη στις μέρες μας από τα πτυχία μάστερ.

Όμως στην τράπεζα, μετά την ληστεία, ο ταμίας φωνάζει στον διευθυντή να καλέσει  την αστυνομία. Ο πτυχιούχος διευθυντής όμως του λέει: «Μην τηλεφωνήσεις ακόμα. Είναι ευκαιρία κοντά στα 20 εκατομμύρια που μας έκλεψαν, να πάρουμε άλλα 10 εμείς, και κοντά στα 70 που έχουμε καταχραστεί, να πούμε ότι μας έκλεψαν 100!» Αυτή η μέθοδος στα Πανεπιστήμια ονομάζεται: «SWIM WITH THE TIDE» και ελληνιστί: «Κολύμπα με την παλίρροια» και σε παράφραση: «ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΜΑΣ».

Ο ταμίας λέει: «Μακάρι δηλαδή να “χουμε μια ληστεία κάθε μήνα!». Αυτό λέγεται: «ΚΙLLING BOREDOM» του λέει ο Διευθυντής και ελληνιστί «Σκοτώνοντας την πλήξη» και σε παράφραση  σημαίνει: «Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ».

Το βράδυ, στις ειδήσεις ανακοινώθηκε ότι εκλάπη το ποσόν των 100 εκατομμυρίων. Οι καημένοι οι ληστές μετρούσαν και ξαναμετρούσαν, αλλά το ποσόν που είχαν στα χέρια τους ήταν 20 εκατομμύρια. Θυμωμένος λοιπόν ο ένας ληστής λέει:  «Ρισκάραμε τις ζωές μας για 20 εκατομμύρια, ενώ ο Διευθυντής με το πάτημα ενός κουμπιού καθάρισε 80 εκατομμύρια! Φαίνεται τελικά ότι είναι πιο επικερδές και ακίνδυνο να είσαι Διευθυντής Τράπεζας παρά ληστής !» Αυτό λέγεται: «KNOWLEDGE IS WORTH AS MUCH AS GOLD» και ελληνιστί: «Η ΓΝΩΣΗ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ Ο ΧΡΥΣΟΣ».

Δεν ξέρω αν πρέπει να αρκεστούμε στη διαπίστωση πως «η γνώση αξίζει όσο ο χρυσός» ή χρειάζεται να βάλω εγώ κάποιο επιμύθιο στην ιστορία. Μάλλον, νομίζω, ότι είναι καλύτερα να το κάνετε εσείς. Πάντως σίγουρα η γνώση αξίζει περισσότερο από μια ληστεία. Μόνο που στη χώρα μας, ιδιαίτερα τούτη την εποχή, οι περισσότεροι προτιμούν να μυηθούν στα μυστικά της κλεψιάς παρά της γνώσης. Κι αυτό συνιστά πρόβλημα για τα «ασημικά» της χώρας και τις περιουσίες των κατοίκων της καθώς είναι οι …ιλλουμινάτοι της τρόικας και οι ντόπιοι συνεργάτες τους που κατέχουν τα μυστικά της γνώσης για το μέλλον γενέσθαι.
matrix 24

Το γάλα, ο ΟΟΣΑ, ο Φουκώ και η «αλήθεια της αγοράς»

 Ντίνα Τζουβάλα
Ποιον θα ρωτάγατε για να διαπιστώσετε αν το γάλα που πίνετε είναι φρέσκο; Πολλοί θα μπορούσαν να σας διαφωτίσουν σ’ αυτό το απλούστατο ερώτημα: ένας αγρότης, ένας βιολόγος, ένας χημικός, ακόμα κι ένας παππούς σε κάποιο χωριό. Θα μπορούσατε, ακόμα, επιστρατεύοντας την κοινή λογική σας, να συμπεράνετε ότι προφανώς (πολύ) λίγες ημέρες μετά την παραγωγή του είναι παράλογο να αποκαλούμε οτιδήποτε «φρέσκο». Και θα αποτελούσε μάλλον δείγμα εκκεντρικότητας να απευθυνθείτε στον ΟΟΣΑ ζητώντας του να γνωμοδοτήσει επί του ζητήματος.

Και όμως. Ο ΟΟΣΑ στην τελευταία του έκθεση για την ελληνική οικονομία ασχολείται επισταμένως με το φρέσκο γάλα, καθώς έκρινε ότι οι ισχύουσες διατάξεις αποτελούν εμπόδιο για τον ελεύθερο ανταγωνισμό, με την κριτική να επικεντρώνεται στο ότι η διάρκεια ζωής του παστεριωμένου (φρέσκου) γάλακτος δεν μπορεί να υπερβαίνει τις πέντε ημέρες. Άλλοι τύποι γάλακτος, που έχουν υποστεί τη διαδικασία της «υψηλής παστερίωσης», επιτρέπεται να κυκλοφορούν, αλλά δεν μπορούν να φέρουν τον χαρακτηρισμό «φρέσκο». Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η ρύθμιση αυτή ευθύνεται για τις αδιαμφισβήτητα υψηλές τιμές του γάλακτος στην Ελλάδα, τις δεύτερες υψηλότερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως εξηγεί, η προθεσμία των πέντε ημερών κάνει τις γαλακτοβιομηχανίες να εξαρτώνται αποκλειστικά από τους ντόπιους παραγωγούς. Με τη σειρά της, η σχετική διασπορά στον χώρο των άμεσων γαλακτοπαραγωγών και το υψηλό κόστος ορισμένων βασικών υποδομών οδηγούν σε υψηλό κόστος και υψηλότερες τιμές στην εγχώρια αγορά. Δεδομένου ότι το όριο των πέντε ημερών αποκλείει, στην πράξη, το γάλα, οι τιμές παραμένουν σχετικά υψηλές λόγω περιορισμένου ανταγωνισμού.
Η έκθεση του ΟΟΣΑ έχει δεχτεί σκληρή κριτική από καθαρά οικονομική σκοπιά (βλ., λ.χ., το άρθρο του Τάκη Ηλιόπουλου ¨Οι αθώες μεταρρυθμίσεις του ΟΟΣΑ”, Η Αυγή, 5.3.2014). Πρώτον, αγνοεί πλήρως τις ισχυρές ενδείξεις ότι οι κυριότερες ελληνικές γαλακτοβιομηχανίες εφαρμόζουν παρανόμως πρακτικές καρτέλ, καθώς το περιθώριο κέρδους τους είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη. Θα ήταν εύλογο να αναρωτηθεί κανείς γιατί ξένες εταιρείες δεν άδραξαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν στην Ελλάδα μια θυγατρική και ανταγωνιστούν ελεύθερα τις υφιστάμενες γαλακτοβιομηχανίες. Αν αγνοήσουμε τα χαρακτηριστικά καρτέλ που φαίνεται να έχει η ελληνική αγορά γάλακτος, αυτή η αδράνεια μοιάζει ανεξήγητη. Δεύτερον, ας μην ξεχνάμε ότι στην ελληνική αγορά διατίθενται και άλλοι τύποι γάλακτος, σε χαμηλότερες τιμές (δεδομένου ότι ο περιορισμός των πέντε ημερών δεν ισχύει σ’ αυτούς). Αυτό σημαίνει ότι οι καταναλωτές μπορούν να διαλέξουν το γάλα που προτιμούν, «τιμωρώντας» την «παράλογη» πρακτική της αξιοδότησης της φρεσκάδας. Τρίτον, το επιχείρημα του ΟΟΣΑ καταρρίπτεται πλήρως από το απλό γεγονός ότι το γάλα «υψηλής παστερίωσης» έχει την ίδια, ή και ακριβότερη, τιμή με το φρέσκο.
Η πρόταση του ΟΟΣΑ, μ’ όλο τον παραλογισμό της, στην πραγματικότητα είναι ευεργετική για τους ξένους, και ειδικότερα τους Γερμανούς, γαλακτοπαραγωγούς: η άρση του περιορισμού των πέντε ημερών θα διευκολύνει τις εισαγωγές γάλακτος και, ως εκ τούτου, τον διεθνή ανταγωνισμό που νοείται ως το θαυματουργό μέσο που θα ρίξει αυτομάτως τις τιμές. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα σημεία στην έκθεση που έχουν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους άμεσους στόχους της.
Ας σταθούμε σε δυο σημεία της έκθεσης, που αξίζουν προσεκτική μελέτη, πέραν της οικονομικής ανάλυσης. Πρώτον, η λέξη φρέσκο παρατίθεται πάντοτε εντός εισαγωγικών («φρέσκο») σε μια προσπάθεια, όπως φαίνεται, υπονόμευσης, χλευασμού και άρνησης αυτής καθαυτής της έννοιας της «φρεσκάδας». Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, είτε αυτό το γάλα δεν είναι πραγματικά φρέσκο είτε η φρεσκάδα είναι μια ιδέα παράλογη που σε κάθε περίπτωση στρεβλώνει τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Δεύτερον, τα επιστημονικά στοιχεία που επιστρατεύονται για να τεκμηριώσουν ότι επιτρέπεται ή ακόμα και επιβάλλεται η αλλαγή του νομικού καθεστώτος είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ισχνά και θολά. Το σημείο όπου η έκθεση εγγίζει περισσότερο τον «αντικειμενικό», επιστημονικό λόγο είναι όταν αποφαίνεται ότι το εν λόγω Προεδρικό Διάταγμα «δεν λαμβάνει καθόλου υπ’ όψιν την πρόοδο που έχει επιτευχθεί στην τεχνολογία της παστερίωσης».
Αυτή η απουσία οιασδήποτε ισχυρής απόδειξης που να στηρίζει τις προτάσεις του ΟΟΣΑ είναι, κατά τη γνώμη μου, αξιοσημείωτη. Η ανάλυση του Φουκώ για τον φιλελευθερισμό, τον νεοφιλελευθερισμό, την αγορά και το κράτος, στο κεφαλαιώδες έργο του Η γέννηση της βιοπολιτικής, μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καινοφανή μεθοδολογία της έκθεσης. Στις εισαγωγικές σελίδες, ο Φουκώ σημειώνει ότι στα μέσα του 18ου αιώνα έχουμε μια ριζική αλλαγή στην κατανόηση της αγοράς. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η αγορά θεωρούνταν ένας τόπος της δικαιοσύνης, αλλά και ένας τόπος κινδύνου και απάτης. Ως εκ τούτου, το (μεσαιωνικό) κράτος μπορεί και πρέπει να παρέμβει, προκειμένου να διασφαλίσει δίκαιες τιμές, προλαμβάνοντας την απάτη. Με τα λόγια του Φουκώ, «η αγορά ήταν ένας τόπος δικαιοδοσίας». Τον 18ο αιώνα, το μοντέλο αυτό υφίσταται έναν μείζονα μετασχηματισμό: η αγορά θεωρείται πλέον ένας χώρος φυσικός, που γεννάει αυθορμήτως τους νόμους της• δεν είναι πια τόπος της δικαιοσύνης, αλλά της αλήθειας.
Μια καλή κυβέρνηση πρέπει να σεβαστεί αυτή την αλήθεια, και να κυβερνήσει σύμφωνα με αυτήν. Σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο, η πολιτική οικονομία αποκτά πρωτοφανή σημασία, καθώς είναι η επιστήμη που πληροφορεί την κυβέρνηση πού πρέπει να στρέψει το βλέμμα της, προκειμένου να ανακαλύψει την αλήθεια. Εν ολίγοις, η αγορά αναγορεύεται σε έναν «τόπο Aληθείας», ένα καθεστώς που καθορίζει την αλήθεια. Αντίστοιχα, το δημόσιο δίκαιο μετατρέπεται σε μηχανισμό που βάζει όρια στην κυβερνητική εξουσία, εξασφαλίζοντας τη συμμόρφωσή της με την αλήθεια της αγοράς. Ωστόσο, η κατανόηση της αλήθειας της αγοράς είναι ένα περίπλοκο καθήκον, που απαιτεί λεπτομερή γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας. Στο πλαίσιο αυτό, βασικό ελάττωμα του νόμου δεν θα ήταν η αψήφηση της ηθικής, αλλά η άγνοια. Ως εκ τούτου, ο νομοθέτης εκτιμά και χρησιμοποιεί συστηματικά την επιστημονική γνώση (είτε πρόκειται για τις «κοινωνικές» είτε για τις «φυσικές» επιστήμες), προκειμένου να συλλάβει την αλήθεια της αγοράς και να κυβερνήσει χωρίς να την παραβιάζει.
Αυτή η μορφή της διακυβέρνησης δεν περιορίστηκε εντός των συνόρων. Γρήγορα, το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς οργανισμοί μετακινήθηκαν από το μοντέλο της «δικαιοσύνης» στο «επιστημονικό» μοντέλο. Τουλάχιστον από την εποχή της Κοινωνίας των Εθνών, ιδρύονται συστηματικά επιστημονικές επιτροπές με ρόλο πληροφοριακό και υποστηρικτικό για τη διεθνή διακυβέρνηση.
Έτσι, στην έκθεση του ΟΟΣΑ, είναι αξιοσημείωτη η απουσία οιασδήποτε αναφοράς στη βιολογία ή τη χημεία για ένα θέμα που ο νομοθέτης του 20ού αιώνα θα το αντιμετώπιζε ως πρόβλημα «δημόσιας υγείας». Όπως έχει επισημανθεί, μετά την άνοδο και την πτώση της κεϋνσιανής κυβερνησιμότητας, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διακυβέρνησης και νομιμότητας φτάνει στο απόγειό του στον απόηχο της κρίσης του 2008. Διαβάζοντας προσεκτικά την έκθεση, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, στις μέρες μας, η αγορά δεν είναι μόνο ένας τόπος αλήθειας.
Αποτελεί, πλέον, τον μοναδικό χώρο της αλήθειας. Αν το σύνθημα του φιλελευθερισμού του 18ου αιώνα ήταν ότι την αγορά την κυβερνούν η αλήθεια και ο φυσικός νόμος, και σκοπός του μεσοπολεμικού και μεταπολεμικού κεϋνσιανισμού ήταν να μετριάσει τις πιο ακραίες κοινωνικές συνέπειες αυτού του –κατά τα λοιπά– καθεστώτος αληθείας, ο σύγχρονος νεοφιλελευθερισμός υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει καμία αλήθεια έξω από την αγορά. Η πολιτική οικονομία –ή, ακριβέστερα, μια συγκεκριμένη εκδοχή της– φιλοδοξεί να αναχθεί σε μοναδικό καθεστώς, που μόνο αυτό μπορεί καθορίσει την αλήθεια. Κατά συνέπεια, το δίκαιο δεν μπορεί να είναι παρά η αντανάκλαση αυτής της αναμφισβήτητης αλήθειας. Αν, σύμφωνα με τον Φουκώ, η μεταπολεμική Δυτική Γερμανία ήταν μοναδική, με την έννοια ότι ήταν ένα κράτος που «το απέρριψε η ιστορία» και (επανα)νομιμοποιήθηκε μέσα από την αγορά, σήμερα μπορεί να ζήσουμε την οικουμενικοποίηση αυτού του μοντέλου. Η πολιτική οικονομία αναγορεύεται στη δύναμη που νομιμοποιεί όχι μόνο το κράτος, αλλά όλα τα άλλα επίδοξα καθεστώτα αληθείας.
Επιστρέφω στην Ελλάδα, τον ΟΟΣΑ και το γάλα. Αν τελικά η ονομασία «φρέσκο» εγκαταλειφθεί ή αν επιμηκυνθεί σοβαρά η διάρκεια ζωής του γάλακτος, τότε πλέον δεν μοιάζει άτοπο να συγκρίνουμε τη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη οικονομική με τη μεσαιωνική θεολογία. Και οι δυο τους αποτελούν την αποκλειστική πηγή επικύρωσης κάθε είδους γνώσης και νομοθεσίας — καμία αλήθεια είναι νοητή έξω απ’ αυτές. Οι συνέπειες μιας τέτοιας αλλαγής Παραδείγματος –για τον νόμο και τη νομιμότητα, αλλά και την αντίληψή μας για τον δημόσιο χώρο, την πολιτική ακόμη και την επιστήμη– είναι ριζικές και, κατά τη γνώμη μου, ολέθριες.
Η Ντίνα Τζουβάλα είναι υποψήφια δρ Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Durham και μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο, στα αγγλικά, δημοσιεύτηκε στο criticallegalthinking.com
Πηγή: Ενθέματα
tvxs

Νομοθέτηση κατά συρροήν

H κατεπείγουσα εισαγωγή και ψήφιση πολυνομοσχεδίων, χωρίς διαβούλευση και χωρίς καν να γνωρίζουν οι βουλευτές τι ψηφίζουν, χαρακτηρίζει την εποχή της κρίσης. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να γίνει δεκτή η κατεπείγουσα ψήφιση ενός νόμου, λόγω έκτακτης ανάγκης, αλλά η κατά σύστημα και κατά συρροήν «έκτακτη» νομοθέτηση, είτε με «επείγοντα» συμπιλήματα είτε με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, προσβάλλει τον κοινοβουλευτικό χαρακτήρα του πολιτεύματος και παραβιάζει τη διάκριση των εξουσιών μετατρέποντας τους εκλεγμένους βουλευτές-νομοθέτες σε ενεργούμενα της εκτελεστικής εξουσίας.

Ο νοσηρός εναγκαλισμός εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας εμφανίζεται με πολλά πρόσωπα. Τα νομοσχέδια διαμορφώνονται βάσει άτυπων διαβουλεύσεων υπουργών με λόμπι και ομάδες συμφερόντων, μικρών και μεγάλων, αλλά δεν προσφέρονται σε ευλόγου χρόνου διαβούλευση εντός της πολιτικής κοινωνίας και του Κοινοβουλίου. Μικρές πονηρές τροπολογίες ανατρέπουν ή αλλοιώνουν φωτογραφικά την πάγια νομοθεσία. Αλλες τροπολογίες ανακατευθύνουν μείζονες στρατηγικές: λ.χ. ο νέος τρόπος συμμετοχής/απεμπλοκής του κρατικού ΤΧΣ από την αύξηση κεφαλαίου της Eurobank ενδέχεται να σημάνει ευρείες απώλειες για το δημόσιο χρήμα.

Τέλος, μια άλλη κατηγορία νομοθετημάτων, πονηρών ή επιζήμιων, είναι τα τελευταίας στιγμής, αυτά που καταθέτουν απερχόμενοι κυβερνητικοί, καθ' οδόν προς το νέο πεδίο του εκλογικού τους αγώνα. Φερ’ ειπείν ο απερχόμενος υφυπουργός Περιβάλλοντος Σταύρος Καλαφάτης, υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, κατέθεσε σχέδιο νόμου με δεκάδες φωτογραφικές ή περιβαλλοντοκτόνες διατάξεις ― έτσι τουλάχιστον προκύπτει από το ρεπορτάζ της «Κ». Κοινός παρονομαστής, η αφειδής εξαίρεση ή παρέκκλιση ιδιαιτέρων περιπτώσεων από την περιβαλλοντική νομοθεσία: νομιμοποίηση όλων των δασικών καταπατήσεων προ του 1975, νομιμοποίηση αυθαίρετων βιομηχανιών, πολυόροφα εργοστάσια κατά παρέκκλιση, απελευθέρωση δόμησης σε οικοπέδα στο όριο εθνικού δρυμού και σε τυφλά οικόπεδα και λοιπά παράδοξα.

Η δεινή κατάσταση της χώρας αντί να οδηγεί σε σώφρονα νομοθέτηση μακράς πνοής και ταχείας ανακούφισης, οδηγεί στο αντίθετο: σε ιδιοτελή και αλυσιτελή πολυνομία, σε διαρκή υπονόμευση του εν εξελίξει ερειπίου.

vlemma

Τίς πταίει και το Σύνταγμα δεν κλαίει;

Κάθε έξι μήνες, τέτοιες μέρες που ψηφίζοτναι νέα μέτρα, επανέρχεται το ίδιο βασανιστικό ερώτημα:  γιατί δεν κατεβαίνουμε πια στους δρόμους;
Ή για να το πούμε τρικουπικά... "τίς πταίει;"
Μη φταίει ο καναπές που 'ναι αναπαυτικός;
Μη φταίει η απογοήτευση;
Μη φταίει η αίσθηση της ήττας;
Μη φταίνε τα κωλοκάναλα;
Μη φταίει το success story; (λέτε ρε να σωθήκαμε, γι' αυτό να ηρεμήσαμε;)
Μη φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ; (ε, να μη φταίει κι αυτός;)
Κάποιος πρέπει να φταίει.

Για να δούμε, όμως, τι φταίει που δεν κατεβαίνουμε, πρέπει να δούμε πρώτα τί μας έκανε πρωτύτερα να κατεβαίνουμε στους δρόμους.
Να δούμε ποιες ήταν οι αιτίες, οι συνθήκες και ποια τα κίνητρα τότε, ώστε να διαπιστώσουμε αν αυτά λείπουν σήμερα.

1) Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.
Τη διετία άνοιξη 2010- άνοιξη 2012 ερχόμασταν από ένα καλό βιωτικό επίπεδο.
Πολύ καλό θα έλεγα. Σίγουρα πρωτοφανές στη νεοελληνική ιστορία και σίγουρα σπάνιο και στην ευρωπαϊκή.
Η αίσθηση ότι με μια συμφωνία που θα υπογραφεί και θα ψηφιστεί κινδυνεύουν άμεσα τα κεκτημένα μας, μάς κατέβασε μαζικά στους δρόμους.
Αισθανόμασταν πως, αν ψηφιστεί το τάδε αισχρό μνημόνιο/πολυνομοσχέδιο/μεσοπρόθεσμο, θα άλλαζε δραματικά η ζωή μας από την επόμενη ημέρα.
Επομένως υπήρχε η αίσθηση της τελευταίας οπισθοφυλακής, για να γλιτώσουμε το κακό.
Γνωρίζοντας πως οι κυβερνητικοί βουλευτές -με το καλό ή με το κακό- θα υπερψηφίσουν τα όποια μέτρα, απαρτίζαμε τις μεγάλες κινητοποιήσεις, προκειμένου να δημιουργήσουμε κυβερνητική κρίση και, ει δυνατόν, πτώση, με στόχο βέβαια να μην περάσουν τα μέτρα που θα δυσχέραιναν τη ζωή μας.

Σήμερα, με το βιωτικό μας επίπεδο να έχει καταβαραθρωθεί και τη ζωή μας να έχει αλλάξει άρδην, δεν υπάρχει η ίδια αίσθηση πως αύριο είναι μια άλλη μέρα, με ψηφισμένο το κάθε νέο μνημόνιο.
Για μας τώρα, το άυριο είναι εξίσου ζοφερό με το σήμερα, γι' αυτό και δε μας φοβίζει πια. Δε μας εξοργίζει.
Είτε ψηφιστεί λοιπόν είτε δεν ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο, ο άνεργος θα μείνει άνεργος, ο άφραγκος άφραγκος, ο χρεωμένος χρεωμένος κι ο πεινασμένος πεινασμένος.
Δηλαδή, συνηθίσαμε. Δεν λειτουργεί πια η αδικία ως ερέθισμα. Απάθεια, το λένε.

2. Η πολιτική νομιμοποίηση
Επίσης το 2010-12, έχοντας στην κυβέρνηση της χώρας το κόμμα που βγήκε με ακατάσχετη (παπαρο-)παροχολογία, αλλά εφάρμοζε τα εκ διαμέτρου αντίθετα, είχαμε την αίσθηση πως όσο περισσότεροι κατεβαίνουμε στους δρόμους, τόσο περισσότερο αποδεικνύουμε την έλλειψη πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης.
Και επομένως, στοχεύαμε σε πτώση της κυβέρνησης και εκλογές, ελπίζοντας πως θα καταποντιστεί το τότε μνημονιακό στρατόπεδο.

Σήμερα δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο, αφού μετά τη διετή πρωτομνημονιακή εμπειρία μας, ψηφίσαμε στις εκλογές του 2012 τη συνέχεια αυτής της πολιτικής και μάλιστα την έντασή της, αφού επιλέξαμε ένα κόμμα (κι έναν πρωθυπουργό) που εκτός απο νεοφιλελεύθερο οικονομικά, είναι και κοινωνικά αυταρχικό.
Τα περί αποχής ή εκλογικού συστήματος ωραία είναι για γενικόλογες κουβέντες, αλλά δεν αλλάζουν το γεγονός ότι στην Ελλάδα νόμιμη εκλεγμένη κυβέρνηση είναι η ΝΔ με τους συμμάχους της. Τα μπόνους κλπ δε μου λένε τίποτα, διότι θα ίσχυαν ακόμη κι αν πρώτος έβγαινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Άρα, αφού όλοι παίζουν με τους ίδιους κανόνες, δεν μπορούμε να τους απονομιμοποιούμε όταν δε μας αρέσει το αποτέλεσμα και να τους δεχόμαστε όταν μας αρέσει.
Άρα δεν υπάρχει πλέον ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης.
Μπορεί σε μένα να μοιάζει απεχθής αυτή η κυβέρνηση, αλλά η (σχετική έστω) πλειοψηφία απεφάνθη.
Η αίσθηση λοιπόν της πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης και της πολιτικής της αποθαρρύνει τους επίδοξους ανατροπείς της και αποτελεί ένα από τα ελάχιστα πραγματικά επιχειρήματα των υποστηρικτών της.



3. Ρεαλιστική στροφή του αριστερού λόγου
Με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να μονοπωλούν το μιντιακό ενδιαφέρον και την αριστερά στη γωνία, ο κάθε μορφής αριστερός λόγος ήταν πλήρως ριζοσπαστικός και ενέπνεε για συγκρούσεις και ανατροπές.
Ανατροπή παντού και στα πάντα.
Ήταν ακόμη η εποχή που η αριστερά ως φτωχός συγγενής καθόταν στη γωνία και, όντας έξω απ'το χορό, ήξερε πολλά τραγούδια.
Έτσι ο αριστερός λόγος γαλουχούσε συνειδήσεις ανατροπής, δίνοντας ένα -αόριστο- όραμα για το αύριο.

Απ' τον Μάιο του '12 και μετά και την εκρηκτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε η συζήτηση στη χώρα μας (αλλά και εκτός αυτής) για το τί μπορεί να κάνει μια αριστερή κυβέρνηση μέσα σ' αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο της διεθνούς συγκυρίας.
Επομένως, μετά τα φανταχτερά και πλουμιστά συνθήματα της ανατροπής, ήρθε επιτέλους η ώρα να συζητηθεί ποιες δυνατότητες υπάρχουν.
Τότε το ΚΚΕ ανακοίνωσε πως δεν υπάρχει λύση και πως πρέπει να πεθάνουμε, ώσπου να γίνουν οι συνθήκες κατάλληλες, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά συνέχισε ασχολείται μόνο με μπάτσους, φυλακισμένους, φασίστες και μετανάστες, η ΔΗΜΑΡ δοκίμασε να αλλάξει τα πράγματα από μέσα αλλά γέλασε και το παρδαλό κατσίκι, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε μέρα βάζει και άλλο λίγο νερό στο κρασί του, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στην επαγγελλόμενη ανατροπή και στην επερχόμενη διαχείριση, με τη ζυγαριά να γέρνει νομοτελειακά ολοένα προς τη δεύτερη.
Έτσι, η Αριστερά είτε εξοργίζει τον κόσμο (ΔΗΜΑΡ) είτε τον αφήνει αδιάφορο (εξωκοινοβουλευτική) είτε του δίνει την αίσθηση της προδοσίας (ΚΚΕ) είτε του κόβει τα φτερά (ΣΥΡΙΖΑ).
Ακόμη κι αυτοί που δε συμμερίζονται το όραμα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, εκ των πραγμάτων αναγκάζονται να συμμετέχουν κι αυτοί στη συζήτηση για τις δυνατότητες που υπάρχουν, "εκ-ρεαλίζοντας" έτσι κι αυτοί τον λόγο τους και δείχνοντας στον κόσμο πως η κατάσταση είναι από πολύ δύσκολη έως μη αναστρέψιμη.
Με την Αριστερά λοιπόν να μην μπορεί να πολυπαπαρολογήσει και να μη δύναται να συνθηματολογεί πιεστικώς επαναστατικά, ποιος να κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους;

4. Η διαπίστωση της έλλειψης εναλλακτικών.
Στα πρωτομνημονιακά χρόνια, υπήρχε η αίσθηση πως, αν δεν υπογραφεί το τάδε μνημόνιο, θα τη γλιτώσουμε.
Δεν είχε γίνει ακόμη και η κρίση της Κύπρου και πετούσαμε στα σύννεφα, ενώ ταυτόχρονα τα αντιμνημονιακά πρότυπα,  η Βενεζουέλα και η Αργεντινή, έδειχναν να ξεφεύγουν από το σκοτεινό μνημονιακό παρελθόν τους.
Σήμερα πια, το Μνημόνιο δεν είναι μια συμφωνία που ή υπογράφεται και την κάτσαμε ή δεν υπογράφεται και γλιτώσαμε.
Το Μνημόνιο είναι η πραγματικότητά μας, η καθημερινότητά μας.
Πλέον έχει ορατά και απτά αποτελέσματα.
Δεν είναι πια μια συμφωνία προς εφαρμογή, αλλά μια συμφωνία σε πλήρη εφαρμογή.
Αν πριν πιστεύαμε πως με ένα "όχι" θα αποτρέψουμε το ζοφερό μέλλον, τώρα τι να πιστέψουμε ότι θα φέρει ένα "όχι"; Μπορεί να ανατραπεί η πραγματικότητα;
Τώρα πια το "όχι" δε φτάνει, όπως ίσως έφτανε το '10.
Τώρα πια το "όχι" είναι ένα ζήτημα μόνο ηθικής τάξεως. Ένα ζήτημα αξιοπρέπειας. Αλλά δε φτάνει μόνο αυτό.
Τώρα πρέπει να καταρτιστούν σχέδια για την επόμενη μέρα. Εφαρμόσιμα, φυσικά.
Σχέδια όχι εναλλακτικά του Μνημονίου ("ισοδύναμα" κλπ), αλλά αυτά που θα πάρουν τη χώρα μέσα από την κατάσταση της πτώχευσης και θα την οδηγήσουν έξω απ' αυτήν.
Το Μνημόνιο τέλειωσε. Τώρα αρχίζει η πολιτική.

Γιατί εξάλλου βλέπουμε πως και η Κύπρος, παρά τις αντιστάσεις που προέβαλε, "έπεσε" από τις διεθνείς πιέσεις, διαπιστώνοντας έτσι πως τα διεθνή κοράκια δεν αστειεύονται καθόλου.
Αλλά βλέπουμε ότι και οι χώρες που στάθηκαν όρθιες απέναντι στις πιέσεις, δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτόν το φαύλο κύκλο της κρίσης μέσα στο ασταθές διεθνές περιβάλλον.
Βλέπουμε πως ξεπηδούν "αυθόρμητες" εξεγέρσεις σε Αργεντινή και Βενεζουέλα και πώς οι διεθνείς οίκοι συνεχίζουν να στραγγαλίζουν τις οικονομίες τους, μη αφήνοντάς τες να ορθοποδήσουν.
Κι αν η μεγάλη Αργεντινή τραβάει όλα αυτά, η Ελλάδα τι θα τραβήξει; Θα μπορέσει να ξεφύγει; Είναι ερωτήματα που βασανίζουν ολοένα και περισσότερους πλέον.



5. ΜΜΕ
Απ' το ερώτημα βέβαια "τι φταίει και δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους", δεν μπορεί να απουσιάζουν τα ΜΜΕ, ο κεντρικός διαμορφωτής κοινής γνώμης.
Τα ΜΜΕ όμως υπήρχαν και το '10-'12. Γιατί τότε δε μας επηρέαζαν, δε μας ψέκαζαν και δε μας αποκοίμιζαν;
Ώσπου να γίνουν οι εκλογές του '12 και να αναγκαστούν τα ΜΜΕ να παρέχουν αρκετό τηλεοπτικό χρόνο σε άλλες δυνάμεις, τον δημόσιο διάλογο μονοπωλούσαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Η αίσθηση λοιπόν πως η φωνή μας δεν ακούγεται, η αίσθηση του δημοσίου μονολόγου ουσιαστικά, αυτή διόγκωνε την ανάγκη μας να ακουστούμε. Να ακουστεί και το μέρος εκείνο των πολιτών που σιχτίριζαν με κάθε μέτρο.
Αυτό είναι εξάλλου και η διαδήλωση. Απ'το ρήμα "δηλόω-ῶ" που σημαίνει φανερώνω. Είχαμε την ανάγκη να φανερώσουμε σε όλους (εντός και εκτός συνόρων) τη διαφωνία μας.

Σήμερα όμως, που έχουν πια αναγκαστεί τα ΜΜΕ να μοιράσουν τον τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό χρόνο και στον ΣΥΡΙΖΑ και στους Ανεξ. Ελλ. και στο ΚΚΕ και ενίοτε και στη Χρυσή Αυγή, υπάρχει πλέον η αίσθηση της εκπροσώπησης.
Υπάρχει η αίσθηση ότι η φωνή μας ακούγεται, ότι τα επιχειρήματά μας ακούγονται.
Προσοχή! Δε λέω πως αυτό είναι καλό που συμβαίνει. Απλώς διαπιστώνω ότι συμβαίνει.
Δηλαδή δεν έχουμε την ίδια ανάγκη να δια-δηλώσουμε την αντίθεσή μας με τα μέτρα, αφού την εκφράζουν πληρέστερα εκλεγμένοι αντιπρόσωποι και εξάλλου την εκφράσαμε και στις εκλογές και υπάρχει η αίσθηση ότι θα την ξαναεκφράσουμε με κάθε ευκαιρία.
Υπάρχει άλλωστε και η ελπίδα της ανάληψης της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ που λειτουργεί αποσυμπιεστικά.
Κακά τα ψέματα, ο ελληνικός λαός δε θέλει να κάνει επανάσταση και βλέπει πως, αν είναι να αλλάξει κάτι, αυτό θα αλλάξει με κοινοβουλευτικές μεθόδους. Επομένως η δια-δήλωση του φαίνεται δώρον-άδωρον, αφού ό,τι είναι να γίνει θα γίνει μέσω εκλογών, όταν αυτές έρθουν.

6. "Όταν εγώ κατέβαινα..."
Τέλος, υπάρχει και κάτι που σχετίζεται με την ψυχολογία όσων διαδήλωναν τη διετία 2010-12.
Οι περισσότεροι εξ αυτών από την πρώτη στιγμή της μνημονιακής περιπέτειας εξαπέλυαν μύδρους κατά της επιλογής αυτής, κατηγορώντας συχνά τους υπευθύνους για τη χρεοκοπία και τα μνημόνια ως προδότες και δοσίλογους.
Αυτό είχε ως συνέπεια να ταυτίζονται μεν απόλυτα σε πάθος με αυτούς που επίσης κατέβαιναν, αλλά να έρχονται ταυτόχρονα και σε μεγάλη σύγκρουση με αυτούς που δεν κατέβαιναν και αντιδρούσαν έντονα στην προδοτολογία των πρώτων.
Έτσι, οι τότε διαδηλωτές ένιωθαν σα να ζουν σε άλλη χώρα με τους άλλους και, αντιλαμβανόμενοι την αντίστασή τους σχεδόν ως ιεραποστολική διότι διαισθάνονταν την επερχόμενη καταστροφή, συχνά καταφέρονταν έντονα ενάντια στους άλλους που ακόμη δεν αντιδρούσαν ή αντιδρούσαν χλιαρά.

Επειδή λοιπόν αυτοί βίωσαν μια -πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα- βιαιότητα και καταστολή και αντιεμτώπισαν πραγματικό κίνδυνο για τη σωματική τους ακεραιότητα αλλά και την ελευθερία τους νιώθοντας απομονωμένοι από τους υπόλοιπους, όταν έφτασε η ώρα πια και οι τελευταίοι αντιλήφθηκαν την καταστροφή και άρχιζαν πια να αγανακτούν κι αυτοί, θέλοντας να κατέβουν κι αυτοί με τη σειρά τους στους δρόμους, οι πρώτοι διακατεχόμενοι από αισθήματα χαιρεκακίας, αρνούνται πια να κατέβουν.
Απ' τη μια λοιπόν η χαιρεκακία του "όταν εγώ κατέβαινα με έλεγες γραφικό, τώρα λούσου τα μόνος σου", απ'την άλλη η αίσθηση της ήττας, της απογοήτευσης και της ματαιοπονίας, κρατούν σπίτι του πολύ απ'τον κόσμο που διαδήλωνε τον πρώτο καιρό, ενώ αυτοί που προθυμοποιήθηκαν εκ των υστέρων δε... βρίσκουν μαζική διαδήλωση να πάνε και κολλάνε απογοήτευση απ' τους άλλους!


Συμπέρασμα;
Νομίζω πως μάταια περιμένουμε πως θα ξανακατεβούμε στους δρόμους.
Κι αυτό γιατί, όπως προκύπτει κι από τα παραπάνω, δεν υπάρχει πια ελπίδα ή προσμονή για -οποιασδήποτε μορφής- νίκη, παρά μόνο μια θέληση για αξιοπρεπέστερη διαχείριση της ήττας.
Κι αυτό δεν είναι αρκετό ως κίνητρο για μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις.
Τις πταίει και το Σύνταγμα δεν κλαίει (από τα δακρυγόνα) λοιπόν;
Όπως ευστοχότατα έγραψε με τρεις λέξεις ένας από τους παλιότερους bloggers της χώρας, ο Old Boy: Το Μνημόνιο νίκησε.
toixo-toixo

Η τηλεοπτική σας ενημέρωση για την απεργία των φαρμακοποιών !!!

Η απεργία διαρκείας των φαρμακοποιών, λόγω του ότι ασκεί μεγάλη πίεση στην κυβέρνηση, παίχτηκε χθες στα περισσότερα κεντρικά δελτία ειδήσεων των γνωστών καναλιών ως πρώτο θέμα, με «ρεπορτάζ» που ως επί το πλείστον συνοδεύονταν από…

τα κλασικά μουσικά χαλιά που ακούγονται μόνο σε χολλυγουντιανές ταινίες τρόμου.

Από το jungle-report

Δεν χρειάζεται να παιχτούν αποσπάσματα, μόνο μερικά φωτογραφικά στιγμιότυπα από τα εν λόγων δελτία «ενημέρωσης» είναι υπεραρκετά για να μπει κανείς στο πνεύμα του ρόλου που έχουν αναλάβει αυτά τα τηλεοπτικά κανάλια, που δεν είναι άλλος από αυτόν του απροκάλυπτου υποβοηθήματος της κυβέρνησης. Στιγμιότυπα από το τηλεοπτικό κανάλι συνιδιοκτησίας του μεγαλοεργολάβου κ. Μπόμπολα, του μεγαλοεκδότη κ. Ψυχάρη και του εφοπλιστή, πετρελαιά κ.α. κ. Βαρδινογιάννη:

(αξιοσημείωτη ήταν η παρέμβαση του Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος μεταξύ άλλων είπε και το εξής αμίμητο: «Αυτές οι σκηνές είναι ακριβώς που δεν πρόκειται να επαναληφθούν εάν ψηφιστεί το νομοσχέδιο ως έχει. Διότι ποιός θα μπορέσει μετά να κλείσει το φαρμακείο και να πει ‘εμένα δεν με νοιάζει κάντε ουρά για να πάρετε τα φάρμακα’ »)

Στιγμιότυπα από το τηλεοπτικό κανάλι του εφοπλιστή Γιάννη Αλαφούζου:

Στιγμιότυπα από το κανάλι του εφοπλιστή Μίνου Κυριακού, που χθες έδωσε ρέστα λαϊκισμού:

Στιγμιότυπα από το δελτίο της «Δημόσιας» Τηλεόρασης δεν βάζουμε γιατί αυτή αποτελεί πια προσωπικό κανάλι το Αντώνη Σαμαρά. Τουτέστιν, είτε ενημερώνεσαι από τη ΔΤ είτε από τον Σίμο Κεδίκογλου είναι το ένα και το αυτό.
Προσπερνάμε τους αυτοαποκαλούμενους δημοσιογράφους, είτε πρωταγωνιστές είτε κομπάρσους, που παίζουν στις θεατρικές παραστάσεις των δελτίων αυτών, γιατί δεν λογαριάζονται σαν δημοσιογράφοι αλλά σαν ιδιωτικοί υπάλληλοι των προαναφερθέντων ιδιοκτητών και απλά κάνουν τη δουλειά για την οποία έχουν τοποθετηθεί σε αυτές τις θέσεις.
Και για να μπούμε στην ουσία της «ενημέρωσης» για το συγκεκριμένο θέμα. Στο εύλογο ερώτημα, γιατί είναι οι φαρμακοποιοί αυτοί που «εκβιάζουν τους ανήμπορους» ή «ταλαιπωρούν τους ασθενείς» ή «παίζουν με τη ζωή των ηλικιωμένων» και όχι η κυβέρνηση; Που στο κάτω-κάτω αυτή είναι που προκάλεσε όλες αυτές τις σκηνές ταλαιπωρίας. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, σε όλες τις περιπτώσεις απεργιών, δεν φέρει την ευθύνη για την ταλαιπωρία των πολιτών η κυβέρνηση αλλά πάντα οι απεργούντες;
Γιατί, πολύ απλά, η κυβέρνηση όχι μόνο έσβησε χρέη δισεκατομμυρίων ευρώ που όφειλαν (και) οι προαναφερθέντες ιδιοκτήτες των καναλιών, όχι μόνο, με τη συμβολή της, τουςδανείζει κάθε λίγο και λιγάκι δεκάδες εκατομμύρια ευρώ (που στο τέλος θα τα «ανακεφαλαιοποίησουν» πάλι αυτοί που ταλαιπωρούνται στις ουρές των φαρμακείων), αλλά και γιατί με τις στοχευμένες πολιτικές της τους βοήθησε να αυξήσουν -εν μέσω κρίσης- την περιουσία τους κατά 20% μέσα σε ένα μόλις χρόνο.
Αυτοί είναι και οι βασικοί λόγοι για τους οποίους ποτέ και από κανέναν δεν πρέπει να λαμβάνεται στα σοβαρά η «ενημέρωση» που εκπέμπεται από ΜΜΕ ιδιοκτησίας μεγαλοεπιχειρηματιών. Γιατί δεν πρόκειται φυσικά για ενημέρωση αλλά για εφαρμογή συγκεκριμένων «Business Plans» που, με βασικό εργαλείο την κυβέρνηση, αποσκοπούν μονάχα στον περαιτέρω πλουτισμό τους και σε τίποτα περισσότερο.

One night stand με ένα, δύο, τρεις… πολλούς Χρυσοχοΐδηδες !!!

Ούτε το Ουκρανικό Κοινοβούλιο να ήταν στην προσπάθειά του να δείξει πως όλοι μαζί,από φασίστες έως μερκελιστές, καθιέρωσαν τη Δημοκρατία στη χώρα.Οι έλληνες βουλευτές πήραν…

στα χέρια τους το λεγόμενο «πολυνομοσχέδιο» την Πέμπτη 800 σελίδων.Την Κυριακή το ψηφίζουν και καθιερώνουν στη χώρα,μια σειρά από κανόνες που αλλάζουν τη λειτουργία επαγγελμάτων,επαγγελματιών,κοινωνικών ομάδων και βέβαια καθιερώνουν φόρους και ρυθμίσεις που θα αποδειχθούν φωτογραφικές για κάποιους σε λίγο καιρό.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ας υποθέσουμε όμως πως δεν είναι ένα από τα συνηθισμένα νομοσχέδια της κυβέρνησης,που ψηφίζεται για τους γνωστούς λόγους,δηλαδή για να ορίσει πώς θα λειτουργεί μια Ελλάδα φτωχή και παραδομένη στα συμφέροντα.Ας πούμε πως περιγράφει τα καλύτερα, σε 800 πυκνογραμμένες,δακτυλόγραφες σελίδες.Τη σωτηρίας της χώρας,την απαλλαγή από συντεχνίες και προστατευτισμούς,την καθιέρωση του ανταγωνισμού. Ποιός βουλευτής θα διαβάσει αυτές τις 800 σελίδες σε δύο μέρες και θα ψηφίσει για να αποφασίσει για το μέλλον της χώρας;

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως πολλά από τα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου σε δύο μέρες δεν θα μπορούσαν να διαβάσουν ούτε μία απλή ιστορία σε κλασσικά εικονογραφημένα ή έστω «τα Μυστικά του Βάλτου» της προγιαγιάς του Σαμαρά; Πώς θα διαβάσουν και θα ψηφίσουν ένα σχέδιο νόμου,800 σελίδων;

Πολύ απλά δεν θα το διαβάσουν.Η κυβερνητική πλειοψηφία που σηκώνοντας το χέρι θα αποφασίσει υπέρ του πολυνομοσχεδίου,θα αποτελείται από ένα,δύο,τρεις,πολλούς αδιάβαστους Χρυσοχοίδηδες.

Πέρα από την ουσία του νομοσχεδίου,η διαδικασία είναι ένας εξευτελισμός του Κοινοβουλίου και των ίδιων των βουλευτών.Είναι τόση η βιασύνη τους να ευθυγραμμιστούν με την τρόικα,να πάρουν την ευλογία της και να πάνε σε εκλογές διαφημίζοντας πως εγκρίθηκαν οι δόσεις και πως μας αγαπά η Μέρκελ,που δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα.

Δεν τους ενδιαφέρει η απόδοση κοινωνικής δικαιοσύνης,δεν τους ενδιαφέρει η χώρα,δεν τους ενδιαφέρουν οι ίδιοι τους οι βουλευτές.Τους ενδιαφέρει να τελειώνουν με τις εκκρεμότητες με το ίδιο άγχος που έχει ο μαφιόζος ο οποίος θέλει να τελειώνει με το έγκλημα για να καθαρίσουν το ματωμμένο δωμάτιο.Έτσι όταν όλα αυτά θα τα κάνουν νόμους,τότε πολύ απλά,όσοι αντιτίθενται στο νόμο θα είναι κατά της νομιμότητας.Και οι ίδιοι νόμιμοι

Συστηματικά παραλύουν τη χώρα «νομοθετώντας» με one night stand σε θέματα που γνωρίζουν ότι θα υπάρξει κοινωνική αντίδραση,Κυρίως όμως εμφανίζουν περιττή κάθε κοινοβουλευτική διαδικασία γελοιοποιώντας την.Στο μεταξύ μπορούν να διαφημίζουν,πως απέλυσαν από το δημόσιο για να εξασφαλιστεί πρωτογενές πλεόνασμα,το οποίο θα μοιραστεί στους αστυνομικούς για να δέρνουν αυτούς που απολύθηκαν ώστε να εξασφαλιστεί το πλεόνασμα.

Ουκρανία: Νοσταλγοί των «SS», Ολιγάρχες και λιτότητα αλά…ελληνικά

Μωυσής Λίτσης

Στον πλήρη εξανδραποδισμό οδηγείται η Ουκρανία με το ΔΝΤ-ΕΕ να ετοιμάζουν πακέτο λιτότητας αλά… ελληνικά. Την ίδια στιγμή Ολιγάρχες, πρώην κεντρικοί τραπεζίτες όπως ο  μεταβατικός πρωθυπουργός Αρτσένι Γιατσένουκ και νοσταλγοί των «Ες-Ες» καθορίζουν τη μοίρα μιας χώρας που καλείται ή να γίνει εφαλτήριο της ΕΕ προς την κεντρική Ασία ή της αναδυόμενης νέας ρωσικής ηγεμονίας υπό τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
 

 

 Το τι σημαίνει «πακέτο βοήθειας» από την ΕΕ-ΔΝΤ το γνωρίζουμε πολύ καλά στην Ελλάδα. Μόνο που η Ουκρανία έχοντας ήδη καταβάλλει υψηλό τίμημα  για τις μεταρρυθμίσεις που ακολούθησαν μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού»,  θα κληθεί να δώσει νέο φόρο αίματος με το λαό της χώρας να ελπίζει ότι η σύνδεση με την ΕΕ θα είναι διαβατήριο ευημερίας…
 

«Ο Γιατσένουκ λέει ότι αυτό που έκαναν οι Έλληνες στον εαυτό τους πρέπει να κάνουμε και εμείς στους εαυτούς μας», σχολιάζει σε σχετικό ρεπορτάζ του κάθε άλλου παρά γνωστού για κοινωνικές ευαισθησίες περιοδικού «Forbes», ο Βλαντιμίρ Σινιορέλι, πρόεδρος της επενδυτικής εταιρίας Bretton Woods Researchτου Νιού Τζέρσεϊ. «Θέλει να ακολουθήσει το ελληνικό οικονομικό μοντέλο. Ποιος στο διάολο θέλει να το ακολουθήσει;».
 

 Ο Γιατσένουκ, πρώην κεντρικός τραπεζίτης και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος «Πατρίδα» της Γιούλια Τιμοσένκο, το οποίο είχε πάρει λιγότερο από 7% στις προεδρικές εκλογές του 2010, έχει ήδη προϊδεάσει τους συμπατριώτες του, λέγοντας πως θα είναι «ο πιο αντιδημοφιλής πρωθυπουργός»  στην ιστορία της χώρας του.

 

Ξανάρχεται το ΔΝΤ

 

Σκληρή λιτότητα αλά…ελληνικά ευαγγελίζεται ο Γιατσένουκ

 

 Η σκληρή λιτότητα που ετοιμάζουν Κίεβο και ΔΝΤ προβληματίζει ακόμη και δυτικά ΜΜΕ, που φοβούνται την περαιτέρω εξαθλίωση της χώρας και την ισχυροποίηση των εθνικιστικών τάσεων με κίνδυνο «γιουγκοσλαβοποίησης».
 

 «Είδαμε τη δεκαετία του ’90 και το τι έκανε το ΔΝΤ στη Ρωσία με τον Γέλτσιν. Θα κάνουν το ίδιο στην Ουκρανία. Θυμάστε τον Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία;  Μόλις το ΔΝΤ τελείωσε με την Γιουγκοσλαβία ήταν θέμα χρόνου τα αποσχιστικά κινήματα να κερδίσουν έδαφος. Πιστεύω πως τα πράγματα στην Ουκρανία μπορεί να γίνουν πραγματικά πολύ άσχημα», συμπληρώνει ο προαναφερθείς οικονομολόγος.
 

 Ο Μίτσελ Ορενστάϊν, πολιτικός επιστήμων, συνεργάτης μεταξύ άλλων του Κέντρου Davis για τις Ρωσικές και Ευρωασιατικές Σπουδές στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, με πρόσφατο άρθρο του στον γνωστό ιστότοπο «Project Syndicate», κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την «πιθανή απώλεια της Ουκρανίας», εξαιτίας των σκληρών μέτρων λιτότητας που ετοιμάζουν Κίεβο και ΔΝΤ, πριν τις επερχόμενες εκλογές του Μαΐου.
 

 Μεταξύ των μέτρων περιλαμβάνονται η κατάργηση των επιδοτήσεων στην ενέργεια-ζήτημα που ήδη είχε σκαλώσει κατά την πρώτη «επίσκεψη» του ΔΝΤ στη χώρα μετά την κρίση του 2008- οι οποίες ανέρχονται σε 7,5% του ΑΕΠ. «Σε μια χώρα όπου το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού χρειάζεται επιδοτήσεις στη θέρμανση για να επιβιώσει και στην οποία απαιτούνται τεράστιες επενδύσεις για την αύξηση της ενεργειακής αποτελεσματικότητας, η ξαφνική κατάργηση της ενίσχυσης των νοικοκυριών είναι πολιτικά ανέφικτη», υπογραμμίζει ο Ορενστάϊν.
 

 Οι «πατριώτες» του Κιέβου λοιπόν δεν διστάζουν να ξεπαγιάσουν τον ουκρανικό λαό, προκειμένου να πάρουν τα λεφτά του ΔΝΤ, που όλοι ξέρουμε πλέον το που καταλήγουν: στους ποικιλώνυμους δανειστές, που δάνειζαν για να γεμίζουν οι τσέπες  Ουκρανών και Ρώσων κλεπτοκρατών, που ηγήθηκαν της μετάβασης της Ουκρανίας από το σταλινισμό του «υπαρκτού σοσιαλισμού»(τον οποίο πιστά υπηρέτησαν) στην εξαθλίωση του υπαρκτού καπιταλισμού.

 

 Οικονομική παρακμή και AIDS

 

 

Εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο χημικών

 Η κατάσταση της ουκρανικής οικονομίας είναι τραγική. Η βιομηχανική παραγωγή της χώρας μειώνεται επί 20 συνεχόμενους μήνες και η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο αύξησης κατά 37% του λογαριασμού για το ρωσικό φυσικό αέριο. Η οικονομία εκτιμάται ότι θα παρουσιάσει ύφεση 3% φέτος. Δυτικοί οικονομολόγοι μιλούν για χαμένη εικοσαετία, καθώς αλλεπάλληλες κυβερνήσεις πλούτιζαν από το 1991 σε βάρος του λαού. «Η “ανικανότητα” των κυβερνήσεων από το 1991-αν όχι η άμεση αρπαγή πλούτου προς όφελος της ίδιας της πολιτικής ηγεσίας-φαίνεται ότι κυριαρχούσε τις δύο τελευταίες δεκαετίες, αφήνοντας ελάχιστη ή και καθόλου ανάπτυξη για το λαό», γράφει το πρακτορείο «Bloomberg».
 

 Σήμερα το ΑΕΠ της Ουκρανίας βρίσκεται στα ίδια επίπεδα με αυτό δύο δεκαετίες πριν, όταν το ΑΕΠ της Ρουμανίας και της Πολωνίας αυξήθηκε κατά 60% και 130% αντίστοιχα. Η χώρα βρίσκεται στο 144 όσον αφορά τη διεθνή κατάταξη για τη διαφθορά, σε σύνολο 177 κρατών.
 

 Τα συναλλαγματικά αποθέματα μειώθηκαν σε 15,5 δισ. δολάρια το Φεβρουάριο, επίπεδο που είναι το χαμηλότερο εδώ και οκτώ χρόνια, ενώ το εθνικό νόμισμα, το γκρίβνα, έχει υποχωρήσει μέχρι στιγμής φέτος πάνω από 12%, παρουσιάζοντας τη τρίτη χειρότερη επίδοση στον κόσμο μετά το πέσο Αργεντινής και το νόμισμα του Καζακστάν.
 

 Πριν ακόμη το νέο γύρο επώδυνων μέτρων η Ουκρανία είχε υποστεί μία τεράστια κοινωνική καταστροφή μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η Ουκρανία, παρά την ύπαρξη ισχυρής βιομηχανικής δομής από την εποχή της πρώην ΕΣΣΔ, κυρίως στο ρωσόφωνο ανατολικό τμήμα της, είναι η 80η πιο φτωχή χώρα στο κόσμο με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της μικρότερο από αυτό του Ιράκ ή της Βοσνίας-όλοι θυμόμαστε τη ροή γυναικών από την Ουκρανία προς τη χώρα μας τη δεκαετία του ’90, που απασχολούνταν σε εργασίες όπως η φροντίδα ηλικιωμένων κλπ, προκειμένου να συντηρήσουν την οικογένειά τους που είχε μείνει πίσω στην πατρίδα.
 

 Πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού, 11 εκατομμύρια άνθρωποι, ζουν κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας το οποίο ορίζεται σε μόλις 1.176 γκρίβνα(78 ευρώ). Η επίσημη ανεργία ανέρχεται σε 7,5%, ωστόσο υπάρχει μεγάλος αριθμός υποαπασχολουμένων, ενώ χιλιάδες Ουκρανοί έχουν αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό. Το 15% των Ουκρανών έχει εγκαταλείψει τη χώρα, δημιουργώντας μία από τις μεγαλύτερες κοινότητες διασποράς στο κόσμο. Μεταξύ 1991, χρονιά διάλυσης της πρώην ΕΣΣΔ, και 2010, ο πληθυσμός της Ουκρανίας μειώθηκε από 51,7 εκατομμύρια σε 45,9 εκατομμύρια.

Θερίζει o ιός του AIDS

 Η χώρα διαθέτει επίσης ένα από τα υψηλότερα ποσοστά μητρικής θνησιμότητας στην Ευρώπη, κυρίως λόγω της εξάπλωσης του ιού HIV/AIDS  και της ελλιπούς φροντίδας υγείας. Το 2012 υπήρχαν 57 νέα κρούσματα την ημέρα.
 

 Η Ουκρανία, έγραφε ο «Εκόνομιστ» το 2011, έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά θυμάτων AIDS στην Ευρώπη στις ηλικίες άνω των 15 ετών.  Το 90% των κρουσμάτων AIDS  στην ανατολική Ευρώπη, προέρχεται από την Ουκρανία και τη Ρωσία μαζί.  Λιγότερο από 20% των ασθενών λαμβάνει θεραπεία, όταν στην Μποτσουάνα και τη Ρουάντα τα ποσοστά ανέρχονται σε άνω του 80%. «Η κυβέρνηση της Ουκρανίας δείχνει να μην ενδιαφέρεται για τα προγράμματα πρόληψης», τόνιζε στο σχετικό του ρεπορτάζ ο «Εκόνομιστ».
 

 Με τέτοιας έκτασης ανθρωπιστική και κοινωνική καταστροφή, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τα οδυνηρά αποτελέσματα που θα επιφέρουν οι πολιτικές σκληρής λιτότητας που ευαγγελίζεται η μεταβατική κυβέρνηση του Κιέβου, αν μάλιστα λάβει υπόψη την καταστροφή που συντελείται επί μια τριετία στην απείρως πλουσιότερη από πλευράς εισοδήματος Ελλάδα και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου.

 

 Ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα;

 

 Για το ποιόν των Ουκρανών «επαναστατών» έχουν ήδη γραφεί αρκετά σε πολλά δυτικά ΜΜΕ, του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» συμπεριλαμβανομένου, το οποίο σε πρόσφατο ρεπορτάζ του αναφερόταν στη στενή σχέση των Ουκρανών «εθνικιστών» του Σβόμποντα με τους νεοναζί της Γερμανίας αλλά και γενικότερα στην ταυτότητα των Ουκρανών ακροδεξιών, που έχουν ήδη καταλάβει καίρια πόστα στη νέα μεταβατική κυβέρνηση του Γιατσένουκ.
 

 Δεν πάει άλλωστε πολύς καιρός που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέφραζε σε  έκθεση για την κατάσταση στην Ουκρανία, το Δεκέμβριο του 2012(άρθρο 8), «ανησυχία για την αύξηση του εθνικιστικού συναισθήματος στην Ουκρανία, το οποίο εκφράζεται με τη στήριξη στο κόμμα Σβόμποντα, το οποίο είναι ένα από τα δύο νέα κόμματα που πρόκειται να ενταχθούν στην Verkhovna Rada(Ουκρανική Βουλή)» και θύμιζε πως «αντισημιτικές και ξενοφοβικές απόψεις είναι αντίθετες με τις βασικές αξίες και αρχές της ΕΕ…».

 Ο ηγέτης των Ουκρανών νεοναζί Oleh Tyahnybok

 

 

 Το 2000 η ΕΕ δεν δίσταζε να επιβάλλει κυρώσεις κατά της Αυστρίας επειδή ο ακροδεξιός Χάϊντερ, γνωστός θαυμαστής του Χίτλερ και των πολιτικών του Γ΄ Ράϊχ, σχημάτιζε κυβέρνηση συνασπισμού με το Λαϊκό κόμμα. Αντιθέτως σήμερα η ΕΕ, στο όνομα του ανταγωνισμού απέναντι στον ανερχόμενο ρωσικό ηγεμονισμό, υπογράφει συμφωνία σύνδεσης με μία κυβέρνηση στην οποία μετέχουν «απόγονοι» των ουκρανικών «Ες-Ες», των οποίων η αγριότητα κατά Εβραίων και Ρώσων ξεπερνούσε σε αγριότητα ακόμη και αυτήν των αφεντικών τους.

 Εκτός όμως από τους απογόνους των «Ες-Ες» θέσεις κλειδιά έχουν πάρει και γνωστοί Ουκρανοί Ολιγάρχες. Ιδού ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα του ουκρανικού «επιχειρείν».

 Ο Ihor Kolomoyskyi, ο οποίος έχει τοποθετηθεί επικεφαλής της περιφερειακής κυβέρνησης τουDnipropetrovsk, είναι μεγιστάνας στο χώρο των μετάλλων, των τραπεζών και των ΜΜΕ και θεωρείται ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος στην Ουκρανία, με την καθαρή αξία της περιουσίας του να ανέρχεται σε 6,5 δισ. δολάρια.
 

 Είναι συνιδρυτής της PrivatBank, οι δραστηριότητες της οποίας επεκτείνονται στις αερομεταφορές, τα ΜΜΕ, το χρηματοπιστωτικό κλάδο, τα πετρέλαια και τα μέταλλα. Ο Kolomoyskyi έχει διπλή υπηκοότητα-είναι και Ισραηλινός πολίτης- η οποία όμως δεν αναγνωρίζεται από τις ουκρανικές αρχές. Η εβραϊκή του καταγωγή χρησιμοποιείται για να υποβαθμιστεί ο φασιστικός και αντισημιτικός χαρακτήρας πολλών από όσους μετέχουν στη νέα κυβέρνηση.
 

 Ο Slawomir Matuszak, αναφέρει σε μελέτη του Ουκρανικού Κέντρου Ανατολικών Σπουδών με τίτλο «Η Δημοκρατία των Ολιγαρχών: Η επιρροή των Επιχειρηματικών Ομίλων στην πολιτική της Ουκρανίας, 2012»-ο αναγνώστης μπορεί να βρει αναλυτικές πληροφορίες στην εν λόγω μελέτη για το who is who των Ουκρανών Ολιγαρχών, των ρωσόφωνων συμπεριλαμβανομένων- ότι σε καμιά άλλη ανατολικοευρωπαϊκή χώρα οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι «δεν έχουν τόση μεγάλη επιρροή στην πολιτική όσο στην Ουκρανία». «Θα τολμούσε κάποιος να πει ότι τα διαπλεκόμενα συμφέροντα των ολιγαρχών είναι ο πραγματικός μηχανισμός που καθορίζει τη διαμόρφωση της πολιτικής στην Ουκρανία», γράφει.
 

 Αντιπρόεδρος της περιφερειακής κυβέρνησης του Dnipropetrovsk είναι ο Boris Filatov, ένας από τους πλουσιότερους επιχειρηματίες στην περιοχή και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ουκρανών που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Σύμφωνα με δημοσίευμα του ρωσικού δικτύου RT, οFilatov  φέρεται να είναι θαυμαστής του θεωρούμενου σήμερα εθνικού ήρωα της Ουκρανίας, συνεργάτη των ναζί Στέφαν Μπαντέρα. « Είμαι υπερήφανος για τον Μπαντέρα. Είναι ο ήρωας μου», φέρεται να έχει γράψει.

Akhmetov: Ο μαφιόζος που έγινε…επιχειρηματίας. 

 

 Οι Ουκρανοί Ολιγάρχες δεν διστάζουν μάλιστα να αλλάζουν στρατόπεδο όταν βλέπουν πως ο αγαπημένος τους πολιτικός έχει φάει τα ψωμιά του… Για παράδειγμα οRinat  Akhmetov, από βασικός χρηματοδότης μέχρι πρότινος του Κόμματος των Περιφερειών, του έκπτωτου φιλορώσου προέδρου Βίκτωρ Γιανουκόβιτς, έγινε μέσα σε μία νύχτα «πατριώτης» που υπόσχεται να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψει την επικείμενη ρωσική εισβολή. Διατέλεσε μάλιστα και βουλευτής του εν λόγω κόμματος(2006-2007, 2007-2012).

 Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των μαφιόζων που ωφελήθηκαν άμεσα από την πτώση της πρώην ΕΣΣΔ.. ToWikipedia γράφει ότι ο Ουκρανός συγγραφέας SerhiyKuzin, στο βιβλίο του «Ανθολογία της Μαφίας τουDonetsk» αναφέρει ως «μέλος της μαφίας» τον Akhmetov. Το ίδιο το υπουργείο Εσωτερικών σε έκθεσή του το 1999 για τη «Δομή των Μεγαλύτερων Εγκληματικών Οργανώσεων της Ουκρανίας» χαρακτήριζε τον Akhmetov, αρχηγό του οργανωμένου εγκλήματος!

 

Πηγές:

http://www.forbes.com/sites/kenrapoza/2014/02/27/washingtons-man-yatsenyuk-setting-ukraine-up-for-ruin/
http://www.bloomberg.com/news/2014-03-13/ukraine-s-yatsenyuk-sees-commitment-to-change-helping-imf-loan.html
http://www.project-syndicate.org/commentary/mitchell-a–orenstein-says-that-the-west-should-not-demand-austerity-until-after-the-may-election
http://www.wsws.org/en/articles/2014/03/15/pers-m15.html
http://www.economist.com/blogs/easternapproaches/2011/12/aids-ukraine
http://www.spiegel.de/international/europe/indirect-berlin-support-for-ukrainian-right-wing-extremists-svoboda-a-959073.html
http://www.spiegel.de/fotostrecke/photo-gallery-the-right-wing-connection-fotostrecke-112278-6.html
http://iacknowledge.net/nazis-come-to-power-in-europe-for-first-time-since-world-war-ii-where-is-the-outrage/
http://www.globalresearch.ca/ukraines-neo-nazis-stepan-bandera-and-the-legacy-of-world-war-ii/5373773?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=ukraines-neo-nazis-stepan-bandera-and-the-legacy-of-world-war-ii
http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+P7-TA-2012-0507+0+DOC+XML+V0//EN
http://www.wsws.org/en/articles/2014/03/12/olig-m12.html
http://www.osw.waw.pl/sites/default/files/prace_42_en.pdf
http://en.wikipedia.org/wiki/Rinat_Akhmetov
Η οικονομία με άλλο μάτι

Πηγή:

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/oykrania-nostalgoi-ton-%C2%ABss%C2%BB-oligarxes-kai-litotita-ala%E2%80%A6ellinika

Στοχοπροσύλωση…

Οι πιο πολλοί συμπατριώτες μας στέκονται άναυδοι μπροστά στην κατάσταση χωρίς να αντιδρούν, είτε ελπίζοντας σε κάτι που θα συμβεί, είτε φοβούμενοι δραστική αλλαγή του συστήματος θα επιφέρει…

χάος, είτε για οποιοδήποτε λόγο.

Αναρωτιέμαι αν ήξεραν που οδεύει το πράγμα, ή αν κάνους πως δεν βλέπουν που πάει το πράγμα τι θα έκαναν.

by…kopria

Πρώτο βήμα, και κυριότερο είναι να ξεκαθαρίσεις την πραγματικότητα και να αποδεχτείς που οδηγεί.

Η πραγματικότητα είναι ότι καταλύθηκε κάθε επίφαση Δημοκρατίας και εφαρμόζεται ένα σύστημα όπου κάθε είδος παραγόμενης υπεραξίας από οποιονδήποτε που εργάζεται, από τον ανειδίκευτο εργάτη μέχρι τον επιστήμονα θα καταλήγει στα χέρια πολύ λίγων ψηλά στην ιεραρχία.

Καταργείται επίσης η έννοια του δημόσιου χώρου και πλούτου.

Στην διεκδίκηση κάθε αιτήματος θα εφαρμόζεται στυγνή και βίαιη καταστολή.

Ο Δημόσιος χώρος παραδίδεται στην αγορά και ο πλούτος στην οικονομική ελίτ.

Η κυβέρνηση υπάρχει μόνο για επιβάλει με το κράτος και τη βία, ως άλλος Ζεύς στον Προμηθέα, την αναδιανομή των πραγμάτων.

Το μέλλον για όλους μας, πλην των ολιγαρχών, των υπαλληλίσκων κυβερνώντων και των σκυλιών που γαυγίζουν έξω από τη μάντρα της βουλής στον κόσμο θα είναι πρωτο βιομηχανική κατάσταση του εργάτη-δούλου όχι μόνο με υποτυπώση αμοιβή αλλά και χωρίς καμία κρατική/δημόσια προστασία  ή πρόνοια, οι οποίες παραχωρούνται και αυτές προς εκμετάλλευση στον ιδιώτη και θα έχουν πρόσβαση μόνο όσοι δύνανται.

Αυτό το κράτος που μετατρέπει το μέλλον μας και το μέλλον το παιδιών μας σε εφιάλτη ΔΕΝ έχει κανενός είδους νόημα ύπαρξης και όσο πιο γρήγορα καταργηθεί τόσο το καλλίτερο για όλους μας.

Η σημειολογία της ακαδημαϊκής μωρολογίας

Πόσες αμφισημίες χωράνε άραγε σε μια πρόταση; Η βαθιά κατανόηση του Είναι και τουΕγώ, απελευθερώνει; Είσαι ένας αγροίκος αν δεν καταλαβαίνεις γρι απ’ την Φαινομενολογία του Πνεύματος[1]; Μήπως τελικά αν διαβάσω την Κριτική της Κριτικής Δύναμης[2] για τέταρτη φορά να βγάλω μιαν άκρη; Μήπως όλες οι απαντήσεις για το σύμπαν, την αλήθεια και τα πάντα μου φωνάζουν μέσα απ’ τις σελίδες της και εγώ κωφεύω; Αν κατανοήσω τους χρησμούς της εγελιανής αριστεράς, κλείνω v.i.p. θέση για τον μαρξιστικό παράδεισο; Εκεί που το κράτος μαραίνεται, γίνεται ένας μικρό τόπι και μ’ αυτό αθλοπαιδειούν οι ψυχές των προλετάριων. Τα ερωτήματα έρχονται αμείλικτα να διαταράξουν και την ελαφρότερη των συνειδήσεων. Στριφογυρίζεις στα σεντόνια σου, αναζητώντας την έρμη την απάντηση, αλλά αυτή έχει βάλει πλώρη για αλλού.

 

Ησυχάστε. Κατ’ αρχάς, αν όλος αυτός ο κυκεώνας βερμπαλισμού ήταν απελευθερωτικός, αν έδινε ουσιαστικές απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα, πρώτα απ’ όλα θα οδηγούσε σε μια αξιοπρεπέστερη στάση ζωής αυτούς που τα έγραψαν. Επί παραδείγματι, η σχέση του Χέγκελ με το κράτος και την εξουσία είναι γνωστή∙ τόσο του Φίχτε, αλλά και άλλων «ευπρεπών» εκφραστών του γερμανικού Ιδεαλισμού[3]. Αν πάλι ρίξουμε μια ματιά στο σήμερα και στο καθ’ ημάς ακαδημαϊκό conclave της φιλοσοφίας, συνήθως ανακαλύπτουμε ανθρώπους που τόσο η σχέση τους με την ύλη, όσο και αυτές με την πολιτική και την εξουσία μόνο αξιοπρεπείς δεν θα τις ονομάτιζες. Δεν περιμέναμε βέβαια να ζούνε σε πιθάρια, όπως ο Διογένης, ούτε να σιτίζονται απ’ την αγαθοεργία των συνανθρώπων τους, όπως ο Σωκράτης. Απ’ τα πιθάρια, όμως, μέχρι τους ακαδημαϊκούς θώκους και τα ψηφοδέλτια επικρατείας, μεσολαβεί μια κάποια απόσταση. Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις, οι οποίες ως γνωστόν επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Τι σημασία όμως έχει να απεραντολογείς για τούτο ή για τ’ άλλο, όταν στην ουσία δεν μιλάς για τίποτα, αλλά το μόνο που κάνεις είναι να φιλοτεχνείς μέσα απ’ τις λέξεις ένα κακόγουστο γλυπτό δίχως συναισθήματα; Η ελευθερία βρίσκεται στην απλότητα. Όχι στην απλοϊκότητα γιατί και αυτή είναι απότοκο της εκπαίδευσης∙ όχι της αυτομόρφωσης.[4] Από ένα χρονικό σημείο και έπειτα, η φιλοσοφία παύει να δίνει απαντήσεις και σχηματοποιεί μόνο ερωτήσεις που δεν αφορούν στην ουσία κανέναν. Μοιάζει με το μουρμούρισμα μιας προσευχής από στόματα ανθρώπων, που απλώς επαναλαμβάνουν τα λόγια, χωρίς να έχουν ιδέα από το περιεχόμενό τους. Αναζητά το «καθαρό πνεύμα». Δεν σκύβει πλέον στην αμόλυντη πηγή για δροσερό νερό. Δεν πλέκει άγρια στάχυα στα μαλλιά της μετά το θέρος. Δεν σβαρνίζουν τα πέλματα της το ξερό χώμα. Αντιθέτως, ως άλλος Νάρκισσος, προβάρει μοντέρνα υποδήματα μπρος στον παραμορφωτικό καθρέπτη του κράτους για να κολακευτεί.

Η φιλοσοφία μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων όσο αυτή –αν και εγγενές στοιχείο του πολιτισμού– διατηρούσε εν ζωή τις αισθήσεις του ελεύθερου ανθρώπου. Βρισκόταν έξω∙ στους αγρούς, στις λίμνες, στο δάσος, στο μίσχο μιας τριανταφυλλιάς. Παρατηρούσε με αθώα λαιμαργία τα ίδια ουράνια σώματα που παρατηρούσε και ο απολίτιστος σαμάνος. Ζούσε στα σχήματα, στα χρώματα και στις διαστάσεις του ωραίου. Εμπνεόταν απ’ την απλότητα για να αποδώσει το νόημα της ζωής και κουβέντιαζε για την αφαίρεση και το κενό κάτω απ’ την σκιά του πλατάνου. Στοχαζόταν το ά-τομο, ενώ ξεκαρδιζόταν στα γέλια απ’ το αστείο ενός χωρικού. Ανέπνεε τον θαλασσινό αέρα και γεωμετρούσε με τους σχηματισμούς των γλάρων στον ουρανό. Η φιλοσοφία διατηρούσε, κυρίως εν αγνοία της, τις απολίτιστες ρίζες της ανθρώπινης φυλής, ακόμη και αν στο μεγαλύτερο βαθμό της προσπάθησε να υπερασπιστεί την πόλη.

Η οργανωμένη σκέψη που δεν ζητιανεύει τα συχαρίκια της εξουσίας, αλλά ξεδιψά το πνεύμα των ανθρώπων και τους βοηθά να απελευθερωθούν απ’ τα κρατικά δεσμά, γίνεται το κάλεσμα του σαμάνου στην Γη της ελευθερίας. Οι φιλόσοφοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν είχαν άμεση σχέση με τους κοινωνικούς αγώνες. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς υπηρέτησαν την σκέψη με πάθος και ζήλο και ως γνήσιοι καλλιτέχνες της ζωής εξέφρασαν την πολυπλοκότητα της συμπαντικής διεργασίας με απλό και κατανοητό τρόπο. Η γνώση που δεν είναι ένας σωρός από λεκτικές φιοριτούρες, μπορεί να λειτουργήσει απελευθερωτικά.

Η φιλοσοφία, λοιπόν, μούχλιασε σε μπαρόκ αμφιθέατρα, έκοψε το νήμα που την συνδέει με την φύση, απαρνήθηκε την άρρηκτη σχέση της με την αληθινή ζωή. Γιατί άραγε συνέβησαν όλα αυτά; Μα διότι το προχώρημα της εξουσίας, ο εκσυγχρονισμός της τυραννίας και των αλυσίδων μας, προϋπέθεταν την περαιτέρω ενσωμάτωση της οργανωμένης σκέψης στην κρατική μηχανή. Έτσι απ’ τον Αρχύτα και τον Δημόκριτο, φθάσαμε στον Χέγκελ και τον Χάιντεγκερ. Απ’ την ελεύθερη παρατήρηση και τον φυσικό πειραματισμό, οδηγηθήκαμε στην ατελέσφορη ανατομία του υπερβατικού με γλώσσα ψυχρή και ακατανόητη. Οι υπήκοοι οφείλουν να μην καταλαβαίνουν και πολλά-πολλά. Η «γνώση» πρέπει να κατέχεται απ’ το κρατικό ιερατείο, να εξυπηρετεί την διαιώνιση της κυριαρχίας. Ουσιαστικά, ο πολιτισμός, αν και τεχνολογικά έχει ανέλθει στα ψηφιακά σύννεφα, επιστρέφει πνευματικά στο έρεβος των ταρτάρων. Το ιερατείο κρατά φυλαγμένη την «γνώση» και οι άνθρωποι νομίζουν είτε πως οι ιερείς είναι τόσο σπουδαίοι και τους σέβονται, είτε τόσο δυνατοί και τους φοβούνται. Με άλλα λόγια, οι λίγοι και εκλεκτοί ανταλλάσουν ακαδημαϊκά συγγράμματα για το Είναι και το Εγώ, ενώ η υπόλοιπη ανθρωπότητα οφείλει ν’ αποβλακώνεται στην τηλεόραση και το διαδίκτυο. Δεν μπορεί να προχωρήσει αλλιώς το σχέδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας. Εξ άλλου, μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε πως αφ’ ενός οι κρατιστές με την βοήθεια της τεχνολογίας εξελίσσουν συνεχώς το οπλοστάσιο της άμεσης καταστολής, αφ’ ετέρου δεν φείδονται διόλου προσπθειών και στο προχώρημα των δεσμών στο πνεύμα της ανθρωπότητας.

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η χριστιανική ηθική, μετουσιώνοντας το αριστοτελικό πνεύμα, συνέλαβε μια μανιχαϊστική εικόνα του κόσμου. Δηλαδή, διχοτόμησε και απομάκρυνε το καλό από το κακό, το σώμα από το πνεύμα, το φως απ’ το σκοτάδι. Έμπλεξε την ιστορία του πνεύματος σε ένα ατέρμονο αδιέξοδο, αφού ήταν υποχρεωμένο να διαλέξει το ένα απ’ τα δυο αντίθετα, που με τόση σοφία ένωσε η φύση. Οι αρχαίες φιλοσοφίες το κατανόησαν βαθειά αυτό και στήριξαν τον τρόπο ζωής τους στην ενότητα, που δημιουργεί η αλληλοσυμπλήρωση των αντιθέτων. Ο ιδεαλισμός είναι τόσο περιοριστικός σα να έχεις σε όλη σου τη ζωή στραμμένο το βλέμμα μόνο στον ουρανό, αγνοώντας τη γη, που τον καθρεφτίζει, σα να θέλεις να ζεις μόνο στα σκοτεινά, ενώ ξέρεις ότι υπάρχει και η μέρα. Η λατρεία του πνεύματος σε βάρος του σώματος, όπως και η σημερινή υλιστική αντιστροφή του δίπολου (δηλαδή η λατρεία του σώματος, που αντί να διατηρείται σε μια ισορροπία, γίνεται υπερτροφικό –με τεχνητούς και αρρωστημένους, μάλιστα τρόπους, καθώς τα κάθε είδους αναβολικά κάνουν θραύση– σε βάρος του πνεύματος, που τις περισσότερες φορές ατροφεί ή νοσεί) θα συνεχίζουν να γεννούν σκλαβωμένους ανθρώπους, εγκλωβισμένους σε έναν θρυμματισμένο κόσμο.

Οι κρατιστές φοβούνται. Γι’ αυτό δεν χωρά αμφισβήτηση. Για να πετύχουν όμως την πλήρη υποδούλωση του ανθρώπινου γένους κάνουν παν το δυνατόν για να το απεκδύσουν απ’ την ανθρωπινότητά του. Δεν νοείται φιλοσοφία έξω απ’ τα αυστηρά όρια του ακαδημαϊσμού. Και εκεί μέσα δεν υπάρχει ελεύθερος συλλογισμός. Τα πάντα πρέπει να προοικονομούν, να εξυπηρετούν και να προωθούν τον τάδε ή τον δείνα εξουσιαστικό σχεδιασμό. Μόνον όσοι ρισκάρουν να χάσουν έδρες, δόξα και παχυλούς μισθούς, βρίσκουν το σθένος να μιλήσουν την γλώσσα της αλήθειας. Δυστυχώς, αυτοί είναι ελάχιστοι.

Το ανθρώπινο, όμως, δεν χωρά στην σκλαβιά∙ εξεγείρεται. Διότι, η ελευθερία, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι σύμφυτη της ανθρώπινης ύπαρξης. Και ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι αναπόσπαστο στοιχείο της Φύσης. Καμία υπέρτατη πνευματική ιδέα δεν είναι σε θέση να απελευθερώσει τον άνθρωπο, όταν αυτή γίνεται αιτία, για να τον αποσπάσει από τον φυσικό κόσμο, στο όνομα μιας τελειότητας. Η ολοκλήρωση, όταν μπορούμε να νοιώσουμε ελεύθεροι στη φύση, δεν οφείλεται στις ακαδημαϊκές περγαμηνές, αλλά στην διαρκή μας προσπάθεια να ζήσουμε ελεύθεροι μέσα στον κόσμο, ψυχή τε και σώματι.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

[1] Φιλοσοφικό έργο του Georg Wilhelm Friedrich Hegel.

[2] Φιλοσοφικό έργο του ImmanuelKant.

[3] ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 122, Δεκ ’12, «Ο Ιδεαλισμός που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει!».

[4] Η λέξη αυτομόρφωση συχνά χρησιμοποιείται από διάφορα κινηματικά εγχειρήματα και έχει πάρει με τον καιρό μια τυποποιημένη σημασία, όπως συμβαίνει συχνά με λέξεις, που επαναλαμβάνονται από στόματα, που δεν κατανοούν (πλήρως) το νόημά της. Την θεωρούμε όμως πλήρη ουσίας και νοήματος. Μορφώνω σημαίνει δίνω μορφή. Μορφώνομαι, λοιπόν, σημαίνει παίρνω μορφή, μέσα από την γνώση. Και βέβαια το πρόθεμα αυτό- δίνει στη λέξη τη σημασία της αυτενέργειας, της προσωπικής πρωτοβουλίας που αναλαμβάνω, της επιλογής να μορφοποιήσω το πνεύμα μου. Γι’ αυτό και είναι διαφορετική απ’ την εκπαίδευση ή την παιδεία, που προϋποθέτει έναν που παιδεύει και κάποιον άλλον, που παιδεύεται. 

anhsyxia.wordpress