Πέθανε ο Βρετανός πολιτικός Τόνι Μπεν

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 88 ετών άφησε την Παρασκευή ο Τόνι Μπεν, υπουργός στις κυβερνήσεις των Χάρολντ Ουίλσον (1974-1976) και Τζέιμς Κάλαχαν (1976-1979), συνεπής της αριστερής πτέρυγας των βρετανικών Εργατικών και πρόεδρος της Συμμαχίας «Stop The War»

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 88 ετών άφησε την Παρασκευή ο Τόνι Μπεν, υπουργός στις κυβερνήσεις των Χάρολντ Ουίλσον (1974-1976) και Τζέιμς Κάλαχαν (1976-1979), συνεπής της αριστερής πτέρυγας των βρετανικών Εργατικών και πρόεδρος της Συμμαχίας «Stop The War»

Ήταν μέλος του κοινοβουλίου επί 50 χρόνια και υπουργός επί πρωθυπουργίας Χάρολντ Ουίλσον και Τζέιμς Κάλαχαν.

Στην αριστερή πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος, το 1981 έχασε τη μάχη για την ηγεσία.

Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1950 και παρέμεινε στη Βουλή των Κοινοτήτων έως το 2001, όταν αποφάσισε να εγκατελείψει το Ουέστμίνστερ «για να περάσει περισσότερο χρόνο στην πολιτική», όπως είχε πει.

Στη συνέχεια ανέπτυξε έντονη δράση από τις τάξεις της Συμμαχίας Stop The War, η οποία αντιδρούσε στη βρετανική επέμβαση στο Ιράκ. Υπήρξε επικεφαλής της Συμμαχίας, θέση την οποία διατήρησε για πολλά χρόνια.

Μάλιστα ο Τόνι Μπεν ταξίδεψε το 2003 στη Βαγδάτη, όπου συναντήθηκε με τον Σαντάμ Χουσεΐν. Πρωτοστάτησε και στην ογκώδη διαδήλωση κατά του πολέμου στο Ιράκ που έγινε στο Λονδίνο, τον Φεβρουάριο του 2003.

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

© 2010-2014 ThePressProject.gr

Ποιά είναι τα ματωμένα βιβλία;

Βίντεο του JUNGLE-Report για τα πραγματικά ματωμένα βιβλία που όχι μόνο κυκλοφορούν αδιαμαρτύρητα και σε πολλαπλές εκδόσεις εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, αλλά και που ενίοτε έχουν γραφτεί, παρουσιαστεί και διαφημιστεί φανατικά ακόμα και από στελέχη της παρούσας κυβέρνησης Σαμαρά.

 http://www.youtube.com/watch?v=Jg342QVeS0c&feature=player_detailpage

Η Ουκρανία ίδρυσε εθνοφρουρά από ναζί

Μια μέρα μετά την επίσκεψη του Αρσένι Γιατσενιούκ στον Λευκό Οίκο, η Βουλή της Ουκρανίας ενέκρινε σήμερα τη δημιουργία Εθνοφρουράς, η οποία θα μπορούσε να αριθμεί μέχρι 60.000 άνδρες.

Και αυτό γιατί φοβάται εισβολές του ρωσικού στρατού στις ανατολικές περιοχές της χώρας, το νομοσχέδιο για την ίδρυση της Εθνοφρουράς ψηφίσθηκε από 262 από τους παρόντες βουλευτές και κανείς δεν το καταψήφισε.

Οι ουκρανικές αρχές διευκρίνισαν πως το σώμα αυτό, το οποίο θα εξαρτάται από το υπουργείο Εσωτερικών, θα αποτελείται κατά προτεραιότητα από εθελοντές που προέρχονται από τις "ομάδες αυτοάμυνας" οι οποίες σχηματίσθηκαν στην πλατεία Ανεξαρτησίας (Μαϊντάν) του Κιέβου.

Μόνο που οι "ομάδες αυτοάμυνας", στην πλειοψηφία τους, αποδείχθηκε πως αποτελούνταν από ακροδεξιούς και μέλη του φιλοναζιστικού κόμματος "Δεξιός Τομέας". 

Η Εθνοφρουρά θα αναλάβει κυρίως την εσωτερική ασφάλεια, την ασφάλεια των συνόρων και τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Θα υπάγεται στο υπουργείο Εσωτερικών και θα μπορεί έτσι να προσφέρει βοήθεια στους 130.000 άνδρες των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, οι μισοί από τους οποίους είναι στρατεύσιμοι. 

Η Ρωσία διαθέτει από την πλευρά της ένα στρατό 845.000 στρατιωτών.

 anemosantistasis

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας έχουμε λύσει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και γι' αυτό δημιουργήσαμε νέο "Μακεδονικό" με το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα. Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όπου όλα δουλεύουν ρολόι και όλοι είναι τουλάχιστον ευτυχείς, ασχολούμεθα αποκλειστικά και από το πρωί μέχρι το βράδυ με το βιβλίο του Κουφοντίνα.

Με το βιβλίο ασχολούνται οι συγγενείς των θυμάτων της 17Ν. Αυτοί θεωρούν ανεπίτρεπτη την κυκλοφορία του βιβλίου και μάλιστα επιτίθενται και κατά του εκδότη. Ουδείς εξ αυτών όμως σκέφτεται ότι με τη λογική αυτή η διεθνής βιβλιογραφία θα είχε στερηθεί όλων των βιβλίων ανθρώπων, που σε διαφορετικές εποχές και συνθήκες, δολοφόνησαν άλλους ανθρώπους, από δεκάδες μέχρι εκατομμύρια. Ένα τέτοιο απαγορευμένο βιβλίο θα ήταν το "Ο Αγών μου" του Χίτλερ. Ουδείς εξ αυτών όμως καταδίκασε μια άλλη δολοφονία, ίσως γιατί ήταν "οικογενειακή" με την ευρεία έννοια.

Την ίδια περίπου μοναδική ασχολία έχουν βρει και τα ΜΜΕ. Ο κάθε δημοσιογράφος ξιφουλκεί τις τελευταίες μέρες κατά του βιβλίου και του συγγραφέα του. Έχουν αναγάγει το θέμα σε ύψιστης σημασίας ζήτημα. Αν σήμερα πωλείται ένα σημαντικό κομμάτι της ΔΕΗ, για τα ΜΜΕ έχει μικρότερη σημασία. Αν σήμερα απωθήθηκαν από τα ΜΑΤ οι συγκεντρωμένες έξω από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, αυτό για τα ΜΜΕ δεν είναι καν είδηση. 

Για τα ΜΜΕ το βιβλίο του Κουφοντίνα είναι πιο σημαντικό από τους ανθρώπους που πεινούν ή είναι άνεργοι. Είναι πιο σημαντικό από αυτούς που κάηκαν ζωντανοί στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν. Αυτοί χάνουν τη ζωή τους εξ αιτίας του βιβλίου του Κουφοντίνα και όχι από τα μέτρα της κυβέρνησης.

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας περιμένω να τοποθετηθεί κατά του βιβλίου και η κα Λένα Μαντά, για αθέμιτο ανταγωνισμό αυτή.
swell

Εχέστηκαν αι φοράδαι!!

Τιτανοτεράστια η επιτυχία της κυβερνητικής Συμμορίας.

Κατάφερε "πρωτογενές πλεόνασμα" για πρώτη φορά

από του έτους 1943 !!

Κατοχή τότε, Κατοχή και σήμερον...

Το εν λόγω "πλεόνασμα" διαμοιράζεται

σε γιαουρτοφάγους, προ Θανάτου, ηλικιωμένους και

εθνικόφονας μπάτσους.

Πως, αλήθεια, να σε πλακώνει στις γκλομπιές

και τα χημικά ένας μισονηστικός μπάτσος;

Πως να "χορέψει" η Αρκούδα του Συστήματος,

χωρίς κρέας (ανθρώπινο) και βιταμίνες...

.........................................

Κάθετος ο μίστερ ΦασιστοΦύρερ.

"Εγώ, σε μπουρδέλο δεν πάω", εδήλωσε,

αποκλείοντας -προσωρινά πάντα- συγκατοίκηση

με τη νουδούλα.

Συντάσσομαι με την εν λόγω τσατσά.

Μπουρδέλο γωνία είχε, με πόρνες χύμα,

που τον εγκατέλειψαν χάρη αναβαθμισμένου "οίκου". 

................................................

Εσπασα τα μούτρα μου πάλι.

Αφορμή και αίτιον ο, πάντα υπεύθυνος, Φώτης.

Συνέστησε νέο ευρωεκλογικό μηχανισμό, προσδίδοντας

σ΄αυτόν "προοδευτική" κατεύθυνση, υιοθετώντας

πράσινα, άμοιρα ορφανά.

"Διευρύνθηκε" η δημαραλητεία, θαρρώντας πως

η μαλακία των δύστυχων ψηφοφόρων του τού 2012,

είναι φαινόμενο επαναλαμβανόμενο και παραγωγικό.

......................................................

Ακόμη λίγο και το εναπομείναν πασοκ,

θα διασπαστεί σε "μνημονιακούς" και "αντί".

Αυτοκτονείς ή όχι; 

................................

Τα συχαρίκια μου στον "πρωταγωνιστή" Ακη.

Η δική μου φοράδα χέζει και τα "ποτάμια"

και τις "ελιές"...

 

 politikokoraki

Νέες θέσεις για το Ποτάμι ανακοίνωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης

Ενοχλημένος είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης μετά τις επικρίσεις πως το Ποτάμι δεν έχει δικές του θέσεις και δεν έχει ιδεολογία• εκτός, βέβαια, από την κυρίαρχη ιδεολογία της κονόμας που έχουν όλα τα κόμματα. Σε μια προσπάθεια να αποδείξει πως δεν αντιγράφει τα άλλα κόμματα, ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε νέες θέσεις.


Σύμφωνα με τον Σταύρο Θεοδωράκη, η πενταήμερη εκδρομή των μαθητών θα γίνει δεκαπενταήμερη, ή, πιο σωστά, δεκαπενθήμερη.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης υποσχέθηκε να τοποθετήσει καρουζέλ σε όλες τις πλατείες της χώρας και νεροτσουλήθρες στα σχολεία.

Παράλληλα, οι πίτες στα σουβλάκια θα είναι αλάδωτες, ενώ με κάθε πίτσα θα σου φέρνουν κι άλλες δυο δώρο.

Αν το Ποτάμι έρθει στην εξουσία, ο Σταύρος Θεοδωράκης υποσχέθηκε πως θα δώσει μάχη για να πουλιούνται καθαρισμένα τα φυστίκια Αιγίνης.

Επίσης, ο Σταύρος Θεοδωράκης τόνισε πως τώρα –που η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ συντρίβονται και δεν θα πιάσουν μαζί ούτε το 20%- είναι ώρα για συνεργασίες κομμάτων, αλλά τόσα χρόνια που κυβερνούσαν μόνα τους αυτά τα δυο κόμματα δεν χρειάζονταν συνεργασίες, αφού η μάσα πήγαινε τέλεια για τον Μπόμπολα και δεν κινδύνευε να την χάσει.

(Σταύρο, προχώρα, μη μασάς. Σε ζηλεύουν. Αλλά, βρε μπαγάσα, βάλε κι ένα επίδομα για τους μπλόγκερ. Εγώ κλέφτης θα γίνω; Ή δημοσιογράφος;)

pitsirikos

Πρωθυπουργός μακέτο!…

     Είναι μακέτο τούτο το έργο; Ρωτούσε ο πανάθλιος και μικρόψυχος εκείνος Κιτρινιάρης,
 ..ο ανθέλληνας πολιτικός που όχι μόνον έβαλε τον θεμέλιο λίθο της Εθνικής καταστροφής (εκεί που…προηγουμένως είχε σκάψει τα θεμέλια ο ιδρυτής και μεγάλος Τυχοδιώκτης),
..αλλά και έριξε τα μπετά, έφτιαξε χωρίσματα και σοβάδες, πλακάκια,  πατώματα, τα πάντα,
 ..κι άφησε κάτι λίγα βαψίματα και τελειώματα για τους επόμενους, να ολοκληρώσουν τοΜέγαρο της Προδοσίας!

Από το Ουδέν Σχόλιον

Είναι μακέτο τούτο το έργο;  Φώναζε με τα λίγα ελληνικά του, που τον ανάγκαζαν να κάνει δεκαπέντε σαρδάμ σε κάθε φράση (στα γερμανικά τα πήγαινε καλύτερα)!
Και όχι!  Δεν ήταν μακέτο εκείνο το έργο.
Ήταν όμως ένα έργο υπερτιμημένο, υπερκοστολογημένο, και υπερμιζομένο, που καλύτερα θα ήταν να είχε μείνει ”μακέτο” παρά να γίνει μαζί με τ’ άλλα, μαζί με τις Ολυμπιάδες και τις Πολιτιστικές Πρωτεύουσες,
..που μας έσυραν τελικά στον γκρεμό της λοβιτούρας, της ”δημιουργικής λογιστικής”, και του εφηρμοσμένου ”Εκσυγχρονισμού”!
 Όμοια υπερτιμημένος και υπερκοστολογημένος είναι και ο σημερινός ”πρωθυπουργός” (είπαμε: λέμε και καμία, να περνάει η ώρα!). Μένει να φανεί στο μέλλον αν είναι και υπερμιζομένος. Αν, και τί μεγαλύτερη μίζα θα μπορούσε να πάρει ο ελάχιστος, απ’ το να γίνει πρωθυπουργός;
Με την διαφορά όμως ότι τούτος είναι πρωθυπουργός-μακέτο.
Εμείς τον βλέπουμε για πρωθυπουργό!
Έξω, δανειστές, τοκογλύφοι και ”εταίροι” τον βλέπουν ως μακέτα. Χάρτινη.  Που όποτε θέλουν την αλλάζουν, έτσι, ή αλλοιώς, κατά τα κέφια και τα συμφέροντά τους,
..και που όποτε θέλουν την τσαλακώνουν και την πετάνε: ” Άμε πάγαινε ρε από δώ, που θες να γίνει και αληθινός πρωθυπουργός, να παίρνεις μόνος σου αποφάσεις!”
Είναι μακέτο λοιπόν τούτος ο πρωθυπουργός;
Μακέτο είναι, και το ξέρει κι ο ίδιος!  Άλλο τί λέει!
Κι αυτό θα φανεί γι άλλη μιά φορά μέχρι την Κυριακή, που κατ’ εντολή της τρόϊκας και του Eurogroup θα σπεύσει να τα βρεί με τους υπαλληλάκους που του έχουνε στείλει, να κάνει πως διαπραγματεύεται!
Μας κυβερνάει μιά χάρτινη μακέτα!
Ας την ”κάψουμε”!..

paganeli

Υπουργέ μας, αν ξεμείνεις από κ%λόχαρτο υπάρχουν και οι κ%λοφυλάδες !!!

 

- Πανελλήνια συγκίνηση προκάλεσε ο Άδωνις δηλώνοντας «Χάρη στον Σαμαρά έχουμε κ%λόχαρτο στο σπίτι», αποκαλύπτοντας έτσι την άσχημη… οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Από τον σΑτΥρΟπΡόΚο

- Ποιος δεν δάκρυσε σκεπτόμενος ότι αυτό το παιδί, άφησε τη σίγουρη και κερδοφόρα δουλειά του τηλεβιβλιοπώλη για να αφιερωθεί ως βουλευτής και ως υπουργός στην προσπάθεια για να σωθεί τούτη η έρμη χώρα.

- Θυσιάστηκε για να βελτιώσει τη δημόσια υγεία. Τέτοια δημόσια υγεία, απλά δεν υπάρχει. Θυσιάστηκε για να κάνει άψογα νοσοκομεία. Τέτοια νοσοκομεία, απλά δεν υπάρχουν.

- Όλοι οι Έλληνες με μια φωνή του στέλνουν το μήνυμα. Γλυκέ μας υπουργέ, αν ξεμείνεις από κ%λόχαρτο, μη λυπάσαι και μην το βάζεις κάτω. Μη ζορίζεσαι, υπάρχουν και οι κ%λοφυλάδες. Γέμισε ο τόπος.

- Το ένα μετά το άλλο ιδρύονται τον τελευταίο καιρό καινούριοι πολιτικοί σχηματισμοί. Κόμματα και κομματίδια ξεφυτρώνουν παντού προκαλώντας ανάσταση νεκρών (πολιτικά).

- Δίπλα στο «ποτάμι» δημιουργήθηκε το «φράγμα» από πρωτοπόρους ηθοποιούς, τραγουδιστές και, γενικότερα, ανθρώπους της σόου μπιζ. Ηγείται ο Λιάκος Ψιψινάκης.

- Δίπλα στην «ελιά» δημιουργήθηκε ο «δάκος» από πρωτοπόρους μιζαρπάχτρες της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Ηγείται ένας  σωφρονιστικός υπάλληλος, λόγω εγκλεισμού των υποψηφίων.

- Επειδή έμαθαν ότι πη…κομματικοποιούμαστε, πλάκωσε και ο κοκός με το κόμμα «γλυξός βασιλικός». Ηγείται ο κοκός με το κοκάκι και θα έχει ως έμβλημά του έναν σγουρό βασιλικό με μια μαντζουράνα.

- Ο Λοβέρδος θύμωσε που τον περιφρόνησε η ΔημΑρ, η μεγάλη κυρία της σοσιαλδεξιοδημοκρατίας και αποφάσισε να ιδρύσει νέο κόμμα με το όνομα Αμετανόητος ΜΝΗμονιακός. Βέβαια! Το έχει και καμάρι ο αθεόφοβος.

- Αχ! Είπα Λοβέρδος και θυμήθηκα την Άννα! Την Αννούλα την Ευρωπαία. Και ήταν και ένιωθε Ευρωπαία. Μου λείπει, πιστεύω σε όλους μας, εκείνη η αύρα που εξέπεμπε. Τι Λοζάνη, τι Κοζάνη, ο αέρας δεν κρύβεται.

- Εκεί στο υπουργείο της παιδείας κάποιος εγκέφαλος πρέπει να Λάσκαρε.  Πώς γίνεται η συμμετοχή στην αυτοαξιολόγηση από τη μια να πλασάρεται ως υποχρεωτική και από την άλλη να δίνει μόρια σε όσους συμμετέχουν σ’ αυτή;

- Αν ήταν υποχρεωτική η αυτοαξιολόγηση θα συμμετείχαν όλοι οπότε θα έπαιρναν όλοι τα σχετικά μόρια, άρα δεν θα είχε νόημα η μοριοδότηση. Αλλά και η μοριοδότηση των πληρωμένων μεταπτυχιακών και σεμιναρίων τι είναι;

- Εκτός των άλλων, λοιπόν, η διαδικασία και εφαρμογή της αξιολόγησης είναι άκρως εκβιαστική και ταξική, σε ένα χώρο, όπως αυτός της παιδείας, που χωρίς ελευθερία αργά ή γρήγορα θα μαραζώσει.

- Τελικά αυτό που λένε ότι «ο Θόδωρος τα’ χει 400», δεν ισχύει για την περίπτωση του «δικού μας» Θόδωρο. Ποιος , λέει, θα μάθαινε ότι ίδρυσε κόμμα ο Θόδωρος και δεν θα σκεφτόταν να το ψηφίσει; Έλα ντε;

- Καλά, για τόσο μ@λ&κες μας περνάει; Αν δεν συμβαίνει αυτό τότε θεωρεί τον εαυτό του μεγάλο μ…αέστρο της πολιτικής ζωής. Εκτός αν δεν χόρτασε μ’ αυτά που έφαγε, όπως είπε, μαζί με τους άλλους.

Και ο Παττακός σήμερα στα δελτία για το βιβλίο του Κουφοντίνα !!!

Φημολογείται ότι σήμερα τα κεντρικά δελτία ειδήσεων των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών, στο πλαίσιο της εκστρατείας κατά του ματωμένου βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα, θα φιλοξενήσουν τον παλαίμαχο…επαναστάτη κομαντάντε Στυλιανό Παττακό. Οι ίδιες πηγές λένε ότι ο κ. Παττακός, θα εκφράσει και ο ίδιος με τη σειρά του την έντονη δυσαρέσκεια του για το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα και τις ματωμένες του σελίδες, καθότι η δολοφονική οργάνωση 17Ν στοίχισε στην Επανάσταση της 21ης Απριλίου ένανΥπουργό και δύο πιστούς και εξαιρέτους στρατιώτας.
Τον κ. Παττακό θα συνοδεύσουν οι συγγενείς τον αδικοχαμένων Ευάγγελου Μάλλιου και Πέτρου Μπάμπαλη.

jungle-report

Τα δύο μέτρα της βίας

Ο δολοφόνος του 15χρονου Καλτεζά όχι μόνο δεν καταδικάστηκε, αλλά βραβεύτηκε κιόλας. Μια ξεχασμένη, αλλά αποκαλυπτική ιστορία

Όλοι αυτοί που τάχα «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» εξαιρούν πάντα τη βία που προέρχεται από τη δική τους πλευρά. Τη βία της εξουσίας. Οι δολοφόνοι αυτής της πλευράς, όχι μόνο δεν καταδικάζονται, αλλά ενίοτε παρασημοφορούνται και βραβεύονται. Όσο για τα θύματα, είναι ξεχασμένα στη λήθη.

Γιατί, πόσες φορές ακούσαμε τη Ντόρα Μπακογιάννη στα ΜΜΕ να μνημονεύει τον Αξαρλιάν και πόσες (καμία) τον Μιχάλη Καλτεζά;

 

Ο φόνος του ανήλικου μαθητή από τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα με σφαίρα στο κεφάλι, το 1985 κατά τη διάρκεια πορείας για το Πολυτεχνείο , είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που ξεμπροστιάζει όλους αυτούς που δήθεν καταδικάζουν τη βία και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τα δύο μέτρα και δύο σταθμά.

 

Ο Μελίστας, που καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή, αθωώθηκε τελικά στο Εφετείο. Αλλά η συνέχεια είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική, αφού 17 χρόνια μετά τη δολοφονία του 15χρονου Καλτεζά, η Ελληνική Αστυνομία τού απένειμε και μετάλλιο ευδόκιμης υπηρεσίας.

 

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας, Νάντιας Βασιλειάδου, το 2002 δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Γ/31/8.2.2002 υπουργική απόφαση υπογεγραμμένη από τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, σύμφωνα με την οποία απονέμονταν μετάλλια ευδόκιμης αστυνομικής υπηρεσίας σε πλήθος ανθυπαστυνόμων, αρχιφυλάκων και αστυφυλάκων μεταξύ των οποίων και ο Αθ. Μελίστας, λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί.

 

Η πρόταση για τους υποψήφιους βραβευθέντες, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, υποβάλλεται από το διοικητή του εκάστοτε υποψηφίου στο αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. και συγκεκριμένα στη διεύθυνση προσωπικού, όπου οι προτάσεις «φιλτράρονται», κάποιες απορρίπτονται και τελικώς λαμβάνονται οι οριστικές αποφάσεις. Από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης ανέφεραν τότε ότι «αν δεν υπάρχει κάτι αξιόμεμπτο στον υπηρεσιακό τους φάκελο, απονέμεται σε όλους όσοι υπηρέτησαν για ικανό χρονικό διάστημα. Θα ήταν αντίφαση του κράτους δικαίου να εξαιρεθεί κάποιος που αθωώθηκε από τη Δικαιοσύνη για την πράξη του» υποστήριξαν.

Ιδού η συνέχεια του αποκαλυπτικού ρεπορτάζ:

«…Αν και ο Μελίστας αθωώθηκε σε δεύτερο βαθμό από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο για τα αιματηρά γεγονότα του 1985 -πρωτοδίκως είχε καταδικαστεί σε 2,5 χρόνια φυλάκιση με αναστολή-, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι η είδηση της αθώωσής του στις 25 Ιανουαρίου 1990 είχε προκαλέσει κύμα οργής που εκφράστηκε με κινητοποιήσεις και πολύ σοβαρά επεισόδια, τα οποία οδήγησαν σε κατάληψη του Πολυτεχνείου από δυνάμεις της Αριστεράς και αναρχικούς. Η απόφαση του Εφετείου στηρίχτηκε στο αιτιολογικό ότι ο Μελίστας «βρισκόταν εν βρασμώ ψυχής».

 

Τα ίχνη του Μελίστα στη συνέχεια χάνονται. Παρά τη φημολογία που τον ήθελε τη μία να νοσηλεύεται σε ψυχιατρικό κατάστημα και την άλλη να έχει μετοικήσει στην Αυστραλία, η καριέρα του στην Αστυνομία δεν τερματίστηκε. Ούτε μπήκε στο «ψυγείο». Αντιθέτως, Κατέλαβε θέση περιζήτητη ως φρουρός στην ελληνική πρεσβεία σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα παίρνοντας διπλό μισθό, όπως προβλέπεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Μέχρι λίγα χρόνια πριν διατηρούσε καφενείο σε χωριό έξω από την Πάτρα, απ' όπου κατάγεται.

Ο άδικος χαμός του Καλτεζά δεν στάθηκε αρκετός να τον εξαιρέσει από την απονομή των μεταλλίων της Αστυνομίας, παρά το γεγονός ότι αυτά θεωρούνται είδος ηθικής αμοιβής. Στο προεδρικό διάταγμα 622/85 όπου περιγράφεται η έννοιά της για το προσωπικό του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, υπογραμμίζεται: «Η ηθική αμοιβή απονέμεται με μέτρο και στους πραγματικά άξιους για την τιμητική αυτή διάκριση»...

 

Θυμίζουμε ότι στις 17 Νοεμβρίου 1985 μετά το τέλος της πορείας ο 27χρονος τότε Μελίστας βρισκόταν μαζί με συναδέλφους του σε μια σταθμευμένη κλούβα των ΜΑΤ. Μια ομάδα νεαρών πλησίασε, πέταξε μια μολότοφ και έφυγε προς τα Εξάρχεια. Ο Μελίστας, «εκτός εαυτού» όπως τον είχαν περιγράψει συνάδελφοί του, πυροβόλησε πισώπλατα τον έφηβο Καλτεζά. Η σφαίρα του τον πέτυχε στο πίσω μέρος του κρανίου».

 

Όχι, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Γιάννης Πρετεντέρης και ο γνωστός θίασος δεν καταδίκασαν ποτέ τον δολοφόνο του 15χρονου μαθητή, ούτε ζήτησαν την παραδειγματική τιμωρία του, ούτε εξοργίστηκαν που αθωώθηκε και βραβεύθηκε και από πάνω. Αλλά ούτε και για τη μάνα του δολοφονημένου τους περίσσεψε καθόλου συμπόνια.

 

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

© 2010-2014 ThePressProject.gr

«Οι ιστορίες είναι εκεί και σε περιμένουν»

Η Λαμπρινή Θωμά και ο Νίκος Βεντούρας μιλούν για το ντοκιμαντέρ τους, «Παλληκάρι, ο Λούης Τίκας και η Σφαγή του Λάντλοου», μια μοναδική καταγραφή μίας από τις σημαντικότερες στιγμές του αμερικανικού εργατικού κινήματος, που σημαδεύτηκε από τη δολοφονία του Έλληνα μετανάστη συνδικαλιστή Ηλία Σπαντιδάκη (Λούη Τίκα).

Συνέντευξη στον Κώστα Εφήμερο

Στις 20 Απριλίου κλείνουν 100 χρόνια από τη Σφαγή του Λάντλοου και τη δολοφονία του Λούη Τίκα, Έλληνα μετανάστη, ανθρακωρύχου και ενεργού συνδικαλιστή, από την Εθνοφρουρά του Κολοράντο, η οποία προάσπιζε τα συμφέροντα των Ροκφέλερ ενάντια στους εργαζόμενους. Ήταν και τότε, όπως φέτος, μέρες του Πάσχα.

«Είναι από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ, είναι από τις στιγμές που άλλαξαν όχι μόνο την ιστορία αλλά και την ίδια την ιστορική προσέγγιση. Να σου πω μόνο ότι, ο διασημότερος ιστορικός της αμερικανικής αριστεράς, ο Χάουαρντ Ζιν, αποφασίζει να ασχοληθεί με τη λαϊκή ιστορία των ΗΠΑ όταν πρωτοέρχεται σε επαφή με το Λάντλοου. Κι ύστερα, η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, η καταπάτηση κάθε εργατικού δικαιώματος, που κερδίσαμε με αίμα, και η κατάσταση με τους μετανάστες κάνουν την ιστορία επίκαιρη, έναν αιώνα μετά. Η παραλληλία δείχνει ξεκάθαρα πού βρισκόμαστε και ποιος είναι ο δρόμος μας, νομίζω. Όμως, δεν ήταν μόνον αυτό. Υπήρξε προσωπική σχέση, επαφή. Ερωτευτήκαμε αυτόν τον υπέροχο Έλληνα, τον Λούη Τίκα, αλλά και τους ανθρώπους που κρατούν ζωντανή τη μνήμη του, από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο Λάντλοου, στο Κολοράντο. Αυτή η επαφή, με τη μνήμη και με τους ολοζώντανους φορείς της, ήταν που μας οδήγησε να αναζητήσουμε τα βήματα του Ηλία Σπαντιδάκη, του Λούη μας, και να αποφασίσουμε πως έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει ντοκιμαντέρ η ιστορία, να αποκτήσει τη δύναμη, από την εικόνα, να νικήσει και το χρόνο και την απόσταση», λέει η Λαμπρινή Θωμά, που μαζί με το φωτογράφο και σκηνοθέτη Νίκο Βεντούρα δούλεψαν το ντοκιμαντέρ «Παλληκάρι - Ο Λούης Τίκας και η Σφαγή του Λάντλοου», που σε λίγες ημέρες παρουσιάζεται στο 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης.

«Ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες δημοσιογράφοι που έφτασαν εκεί, στο Λάντλοου, το 2007. Για να φωτογραφίσω την πρώτη φορά, πηδήσαμε μαντρότοιχους», γελάει ο Νίκος. «Οδηγός μας, ο τραγουδοποιός Φρανκ Μάνινγκ, ο οποίος και μας σύστησε στον Ντέιβιντ Μέισον, τον πολιτειακό ποιητή του Κολοράντο, που έχει γράψει ένα συγκλονιστικό ποίημα χιλίων στίχων για το Λάντλοου.. Μετά τη δημοσίευση του άρθρου, στη Sport Day και στο κυριακάτικο περιοδικό της το SMS, δεν ησυχάσαμε. Ξέραμε ότι έπρεπε να ξαναπούμε αυτήν την ιστορία, έτσι που να φτάσει σε περισσότερο κόσμο. Κι όταν ήρθε η Κρίση, ήμασταν πια σίγουροι.».

«Αρχικά συγκεντρώσαμε υλικό και κάναμε τη σχετική έρευνα στη βιβλιογραφία. Έτσι “συναντηθήκαμε” μεσα από τα βιβλία με τον Elliott Gorn, τον κατ’ εξοχήν ειδικό στη Mother Jones, με τον Thomas G. Andrews, που έχει γράψει ένα εξαίρετο πόνημα πάνω στους πολέμους του Κάρβουνου στο Κολοράντο και με τον Κωστή Καρπόζηλο της Ταξισυνειδησίας, που έχει κάνει καταπληκτική έρευνα πάνω στους Ελληνοαμερικανούς αριστερούς του 20ου αιώνα», συμπληρώνει η Λαμπρινή.

«Η πρώτη μας απόπειρα για την παραγωγή του ντοκιμαντέρ έγινε το 2010, όταν ήρθαμε σε επαφή με τον Ζήση Παπανικόλα, τον κατ' εξοχήν ειδικό στο θέμα, και προσπαθήσαμε, χωρίς όμως ανταπόκριση, να δούμε αν μπορεί να βρεθεί κάποια χορηγία. Δεν το βάλαμε όμως κάτω, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε με όσα μέσα διαθέτουμε οι ίδιοι», λέει.

«Θελήσαμε να πούμε την ιστορία, που άφησε βαθιά σημάδια στην ιστορία των ΗΠΑ, να θυμίσουμε την τέχνη που γεννήθηκε από το Λάντλοου, από το λαϊκό τραγούδι της εποχής ως την επώνυμη σύγχρονη ποίηση - αν και, μεταξύ μας, δε μπορέσαμε να χρησιμοποιήσουμε όλα όσα θέλαμε, γιατί όταν μάθαμε τι απαιτούνταν για τα δικαιώματα λχ του υπέροχου τραγουδιού του Γούντυ Γκάθρυ που κράτησε τη μνήμη ζωντανή, τρομάξαμε και φυσικά δε χρησιμοποιήσαμε το τραγούδι! Δεν ήταν μόνο η ιστορία, ήταν κι οι άνθρωποι. Να σου πω την αλήθεια, γι' αυτό αγαπάω τη δημοσιογραφία, είναι οι άνθρωποι η αιτία της αγάπης μου. Και καταγράψαμε συγκλονιστικούς ανθρώπους. Τον Φράνκ Μάννινγκ και την προσωπική του διαδρομή, τον τρόπο που ανακάλυψε ότι ο πατέρας του είχε πάρει το όνομα Λιούις από τον Λούη Τίκα, τον ξέραμε, και θέλαμε οπωσδήποτε και την ιστορία του και το υπέροχο και βραβευμένο τραγούδι του για το Λούη. Από ανθρώπινης άποψης, για εμας ήταν αποκάλυψη η Ανελίζ Μπονακίστα, δισέγγονη ανθρακωρύχου και ιστορικός, που μας μίλησε για το όπλο του προπάππου Αμπρόζιο Μπονακίστα, του συμπολεμιστή του Λούη, η οποία κουβαλάει τόσο ζωντανό το βίωμα που λες και καταργεί το χρόνο. Κι αυτό ήταν κάτι που συναντήσαμε σε ολόκληρη την περιοχή, όχι μόνον σε όσους κάναμε συνέντευξη.».

Ζητάω από τη Λαμπρινή να διηγηθεί κάποια περιστατικά. «Τι να σου πω; στο Γουόλσεμπεργκ, εκεί που τρώγαμε με μια ντόπια ερευνήτρια και δασκάλα, ήρθε το 20χρονο γκαρσόνι να μας ρωτήσει αν άκουσε καλά, αν όντως ετοιμάζουμε ντοκιμαντέρ για το Λάντλοου, και ζήτησε από τη συνομιλήτριά μας να ανοίξουν το παλιό, ιστορικό σινεμά, αν είναι, για την προβολή. Έλαμπε ολόκληρος! Στο Λάντλοου, στο μνημείο, ένας 25άρης Καναδός ανθρακωρύχος που συναντήσαμε τυχαία και που είχε κάνει όλο το ταξίδι για προσκύνημα, αρνήθηκε μεν να μας μιλήσει, γιατί αυτό ήταν για κείνον κάτι πολύ προσωπικό, αλλά μου είπε βουρκωμένος - ένας άντρας ως εκεί πάνω!- ότι ήταν πολύ ωραίο αυτό που κάνουμε.».

Συνολικά πήρε πάνω από τέσσερα χρόνια η προετοιμασία, η μελέτη της ιστορίας, η αναζήτηση των ανθρώπων που θα μιλούσαν. Τα λεφτά δεν βρέθηκαν, αλλά όταν όλα ήταν έτοιμα, αποφάσισαν ότι αυτό δεν έπρεπε να σταθεί εμπόδιο. Σε μια χρεωμένη Ελλάδα, μία ακόμα παραφουσκωμένη πιστωτική κάρτα δεν αποτελεί πρωτοτυπία.

«Φυσικά υπήρχαν έξοδα. Σημαντικά, αλλά όχι τόσο μεγάλα που να μας εμποδίσουν, καθώς οι νέες τεχνολογίες συμπιέζουν το κόστος, ειδικά αν ξέρεις να χρησιμοποιήσεις φωτογραφικές κάμερες με δυνατότητα βίντεο, οι οποίες υπερέχουν από τις συμβατικές βιντεοκάμερες. Είχαμε εξάλλου καλούς φίλους που μας βόηθησαν όταν προέκυψε θέμα ρευστότητας. Ειδικά θα αναφέρω τον συνεργάτη της Λαμπρινής στις εκπομπές της, τον Παναγιώτη Ανδριόπουλο, και τον καθηγητή του USCD και εξαιρετικό φίλο, Γιάννη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος μας φιλοξένησε και μας βοήθησε όταν κάποια αναδρομικά στα οποία προσβλέπαμε καθυστέρησαν», λέει ο Νίκος.

«Δεν θέλω πάντως να δώσω την εντύπωση ότι ήταν τραγικά τα πράγματα. Και φίλους είδαμε και εκδρομές κάναμε εκτός γυρισμάτων, δεν μας έλλειψε τίποτε. Για εμάς, άλλωστε, εκτός από το γύρισμα, το οποίο ήταν σχετικά εύκολο, ήταν και ταξίδι ανακάλυψης και αναψυχής, γιατί αγαπάμε την Αμερική και τους απέραντους δρόμους της. Εν πάσει περιπτώσει, τα καταφέραμε, αγοράσαμε εξοπλισμό, εισιτήρια, πληρώσαμε έναν βοηθό κλπ, βάζοντας πολλή προσωπική δουλειά - έρευνα, επαφές, γράψιμο, σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ, ήχο τα κάναμε όλα μόνοι. Σε άλλα είχαμε και τη βοήθεια των φίλων μας - κάποιοι μας βοήθησαν στο τράνσκριπτ, άλλοι στη μετάφραση, έχουμε μέχρι και δωρεάν μουσική γραμμένη ειδικά για το ντοκιμαντέρ από τον αδελφό μου, που είναι κλασσικός μουσικός».

«Υπήρξαν φάσεις που σκεφτήκαμε να απευθυνθούμε στο κοινό, να ζητήσουμε χρηματοδότηση. Όμως, τελικά, το είδαμε λίγο ακτιβιστικά», συμπληρώνει η Λαμπρινή. «Είμαστε τυχεροί να έχουμε και οι δύο δουλειά, και αφού δεν πληρωνόμαστε και αφού οι φίλοι μας βοήθησαν δωρεάν, ε, είπαμε θα μας πάρει κανά-δυο χρόνια να ξεχρεώσουμε μεν, μπορούμε να επιβιώσουμε όμως - πώς να ζητήσουμε από τον κόσμο που δεν έχει; Ύστερα, καλύτερα να δώσουν στο The Press Project ό,τι θα έδιναν για το ντοκιμαντέρ, ώστε να κρατήσουμε ενεργούς τους server και να συνεχίσουμε το πυρ κατά βούλησιν κατά των δυνάμεων του σκότους!», γελάει. «Και πάλι, ίσως τους χρειαστούμε αργότερα. Υπάρχει μια τεράστια, παραγνωρισμένη ιστορία, η ιστορία των Ελλήνων εργατών και εργαζομένων έξω από τα σύνορά μας - ιστορία που είναι γεμάτη αγωνιστές και στιγμές μοναδικής ομορφιάς του ανθρώπου, οι οποίες παραμένουν μακριά από το ευρύ κοινό. Λέμε λοιπόν να βουτήξουμε στα βαθιά. Με τον Νίκο δουλεύουμε δέκα χρόνια μαζί, έγραφα και φωτογράφιζε επαγγελματικά για χρόνια, δεν χρειάζεται σχεδόν να μιλάμε πια, βλέπουμε τον κόσμο με το ίδιο βλέμμα. Ξέρω πως θα τα καταφέρουμε. Κι όχι μόνο γιατί αγαπάμε τη δουλειά μας και μας δίνει τεράστια χαρά η ίδια η δημιουργία, αλλά και γιατί είμαστε πια βέβαιοι ότι οι ιστορίες αυτές σε περιμένουν μαζί με καταπληκτικούς ανθρώπους και την αλήθεια τους.».

thepressproject

Πίπες…(το αστικό οικοδόμημα βλέπει πρόβλημα μόνο στους σοβάδες!)

Πάμε για εκλογές, λοιπόν. Μάλιστα. Το τί πίπα έχουμε ν’ ακούσουμε τούτες τις ημέρες, είναι εύκολο να το φανταστούμε. Τώρα δε που, κοντά στον έτοιμο να κυβερνήσει ΣυΡιζΑ, έσκασε μύτη και το θεοδωράκειο Ποτάμι, δυο πίπες θα μας…σπάσουν τα νεύρα περισσότερο:

by…teddygr

Η μια είναι “αφού οι άλλοι τα έχουν κάνει σκατά, ας δώσουμε και σ’ αυτούς μια ευκαιρία”. Ανάμεσα στους “αυτούς” περιλαμβάνονται πολλοί. Εσείς ποιόν θέλετε; Τον ΣυΡιζΑ, που υπόσχεται… ανάθεμα κι αν ξέρει κι αυτός τι ακριβώς υπόσχεται, εκτός από την ψευδαίσθηση ότι μια “αριστερή κυβέρνηση” θα είναι…κάπως αλλοιώς; Μήπως το Ποτάμι, που στο ξεχαρβαλωμένο αστικό οικοδόμημα βλέπει πρόβλημα μόνο στους σοβάδες και προτείνει “ρηξικέλευθα” μέτρα, όπως η μείωση του αριθμού των βουλευτών ή η κατάργηση των πρόωρων εκλογών; Ή μπας και προτιμάτε την “αντισυστημική” πολιτική οργάνωση του κεφαλαίου, που εμπνέεται από τα οράματα του Χίτλερ; Κι αν δεν σας κάνει κανένας από δαύτους, μη στενοχωριέστε. Το μοναστήρι νά ‘ν’ καλά. Υπάρχει και Τζήμερος. Και Μάνος. Και Πολύδωρας. Και Ελιά. Οσονούπω δε, ίσως και…Κώτσο βασιλιά, μιας και -όπως γράψανε οι εφημερίδες- ο “διάδοχος” Παύλος πιέζεται να φτιάξει κόμμα. Διαλέχτε σε ποιον απ’ όλους θα δώσετε τούτη την φορά “μια ευκαιρία”. Κι αν τα κάνει σκατά κι αυτός… δε γαμιέται, την επόμενη φορά ψηφίστε κάτι άλλο. Πού θα πάει; Κάποια στιγμή θα πετύχετε και το σωστό.
Η δεύτερη πίπα είναι “ψήφο σε νέους ανθρώπους”. Τούτη η πίπα είναι πιο εκνευριστική από την προηγούμενη επειδή είναι πιο πιασάρικη. Άλλωστε, αυτό το “τόπο στους νέους” αποτελεί την αγαπημένη ατάκα τού Λαζόπουλου, λες και το νεαρόν τής ηλικίας αποτελεί a priori εχέγγυο επιτυχίας. Μόνο που ο αγαπητός μας Λάκης δεν νομίζω ότι συνεργάζεται με κανέναν από τους μισοάνεργους τριαντάρηδες δικηγόρους ούτε εμπιστεύεται την υγεία τής μαμάς του σε κάποιον νεαρό γιατρό.
Από την άλλη, π’ ανάθεμά με, τους είδαμε και τους νέους. Ο Κυριάκουλας είναι μόνο 45 αλλά το απύθμενο μίσος του προς τους εργαζόμενους (ειδικά τού δημοσίου) συγκρίνεται ευθέως μ’ εκείνο του αιωνόβιου πατέρα του. Ο “απελευθερωτής” Βρούτσης μόλις πενηντάρισε αλλά η κατεδάφιση που κατάφερε σε όλα τα εργατικά δικαιώματα δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Η Κεφαλογιαννοπούλα είναι σκάρτα 39 αλλά μόνο επί των ημερών της τόλμησε επιχειρηματίας του τουρισμού να ζητήσει υπαλλήλους που να δουλεύουν τζάμπα, με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαΐ κι ένα κρεββάτι να κοιμούνται. Ο Βαρβιτσιώτης είναι νεώτερος κι από τον Κυριάκουλα αλλά το ξεβράκωμά του μπροστά στις απαιτήσεις των εφοπλιστών δεν έχει προηγούμενο.
Δεν κατάλαβα, δηλαδή. Ποιά ριζοσπαστική πολιτική οφείλεται σε νέους ανθρώπους; Η διάλυση του συστήματος υγείας άρχισε με τον 53άρη (τότε) Λοβέρδο και συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση από τον 40άρη (για την ακρίβεια, 41) Άδωνι. Η αλλοπρόσαλλη εθνική πολιτική απέναντι στην πάλαι ποτέ γιουγκοσλαβική Μακεδονία (η οποία μαλακωδώς ονομάστηκε “μακεδονικό”) άρχισε επί υπουργίας Σαμαρά, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν-δεν ήταν 40 χρόνων. Ο αλησμόνητος μπουχέσας έγινε πρωθυπουργός πριν καλά-καλά κλείσει τα 48 του. Η Αννούλα (μία είναι η Αννούλα) διέλυσε την παιδεία πριν πενηνταρίσει. Και πάει λέγοντας…
Θα μου πείτε, βέβαια, πως όταν λέμε “νέοι” εννοούμε “άφθαρτοι” και όλοι τούτοι είναι φθαρμένοι. Σωστό. Μόνο που κάποτε ήσαν και τούτοι άφθαρτοι, έτσι δεν είναι; Τί έκαναν τότε, λοιπόν; Μάλλον περίμεναν να φθαρούν για να ενεργοποιηθούν…
A propos, μια και μιλάμε για ηλικίες, μήπως ξέρετε ποια σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα έχει τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας; Δεν είναι δύσκολο: η Χρυσή Αυγή. Οι περισσότεροι χρυσαυγήτες βουλευτές είναι πολιτικοί πιτσιρικάδες: Ματθαιόπουλος 30 (τα κλείνει μεθαύριο), Κασιδιάρης 33, Ηλιόπουλος 35, Γερμενής 36, Παναγιώταρος 40, Λαγός 40, Μίχος 44, Γρέγος 47, Κουκούτσης 48 κλπ. Λοιπόν, Λάκη; Ισχύει κι εδώ το “τόπο στους νέους”;
Ας τελειώνουμε με τις πίπες. Το ζητούμενο είναι επιλογή πολιτικής, όχι επιλογή προσώπων. Διάολε, την ώρα που σας πλακώνουν τα ΜΑΤ στο ματσούκι, έχει σημασία αν ο υπουργός προστασίας τού πολίτη είναι 35 ή 85 ετών;

Ποτάμια απεργοσπάστες και μαγαρισμένες Ελιές

Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες
περί δημοκρατικής τάξης,
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,
οι ηγεμόνες δυναμώνουν,
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,
των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.
Ετούτων των αμίλητων το πετσί,
περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.
Τους φτύνουνε καταπρόσωπο κι αυτοί… σκουπίζουνε σιωπηλά
το πρόσωπο το φτυσμένο.
Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,
και που το παράπονό τους να πούνε;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα, πώς να αποχωριστούνε;
Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.

Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!
Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,
άλλο δε μας μένει.
(Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι, Επίκαιροι αμίλητοι)

Φυσικά η απεργία δεν καταφέρνει και πολλά, όταν γίνεται λειτουργία ολίγων γραφικών, που πιστεύουν ακόμα πως ο κόσμος αλλάζει με αγώνες κι όχι με γκρίνιες και λαϊκό φασισμό, μονταρισμένο στα Ποτάμια και τις Ελιές. Πως για να έχει ο κάθε κουράδας απεργοσπάστης το ελάχιστο τεμάχιο ευημερίας κάποιος ξεπατώθηκε κι άφησε τα κόκαλά του σε κάποιο ξερονήσι της αδιαφορίας των πολλών. Φυσικά η απεργία είναι μάταιη, όταν την κακολογεί αυτός που θα πρέπει να την έχει ως όπλο στη φαρέτρα του. Αυτόν που τον ξεζουμίζει η ανάπτυξη που φοράει πότε δεξιά και πότε κεντροαριστερά άμφια. Αυτόν που περιμένει κάποια ψευτοευρώ για να ψευτοζήσει και να τη βγάλει καθαρή, διεκδικώντας κι άλλο ιδεολογικό ψεκασμό απ’ τους ανθρωποβοσκούς του. Αυτόν που θα πρέπει αύριο να δικαιολογήσει στο παιδί του τη θανατηφόρα αδιαφορία του. Την εκχώρηση του μέλλοντός του στην εταιρία και στους εταίρους. Την ανεργία του και το μισθωτό ξεροκόμματο. Αυτόν που τώρα μιξοκλαίγεται για αυτά που τραβά απ’ τους αλήτες, αλλά με συνουσιακή ακρίβεια θα ξαναπέσει στην αγκαλιά τους για να γλείψει λίγο απ’ το κόκκαλο του πλεονάσματος. Αυτόν που αντί να γίνει Μουτζαχεντίν και να διεκδικήσει αξιοπρέπεια για τη μια και μοναδική ζωή του γίνεται αρνάκι έτοιμο για θυσία στο Πάσχα της αγοράς. Αυτόν που πράγματι, έχει μετατρέψει την απεργία σε συνδικαλιστική ντουφεκιά βολεύοντας όλο το σύστημα, απ’ τα επαγγελματικά στελέχη της επανάστασης μέχρι τα νερόβραστα κολοκύθια της συστημικής διανόησης. Αυτόν που προσφέρει άλλοθι στους δυνάστες του κάνοντας το φόβο του φυλαχτό του αδίσταχτου πλούτου. Κάνοντας τη φιγούρα του ένα χάρτινο ακίνδυνο ανθρωπάκι πάνω απ’ τον όλεθρο. Αυτόν που δε λέει να καταλάβει πως, κανείς δεν μπορεί να τον σώσει εκτός απ’ τον ίδιο. Αυτόν που με διάφορα προσχήματα παραμένει ανοργάνωτος ασυνάρτητος και μπερδεμένος. Αυτόν που δεν μπορεί να δει την δική του αλήθεια και το δικό του συμφέρον αποκομμένο απ’ τα συμφέροντα της τάξης που τον βατεύει νυχθημερόν. Αυτόν που δεν ξέρει πως ο σύνδεσμος βιομηχάνων είναι ένας και μοναδικός, αλλά ο σύνδεσμος των συμφερόντων του είναι κατακερματισμένος και διασπασμένος, έρμαιο μιας εργοδοσίας που ξεγεννά τις θανατηφόρες κρίσεις της στο καθιστικό του και στο χωράφι του. Στον ανοιξιάτικο αγρό του, που αντί να τον χαρεί και να τον γλεντήσει, τον στολίζει κατάθλιψη και αιματοχυσία για τα λεφτά του Συγγρού. Για τα λεφτά της γκάζ-πρόμ και τα τερτίπια του γερμανικού ιδεαλισμού που καταστρώνει νέα ολοκαυτώματα για τους απείθαρχους λαούς και τις απείθαρχες υπάρξεις, που δε γουστάρουν εξουσίες και κερατάδες πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Ράφτρες και μεταποιητές των αναγκών τους. Λύκους με δημοκρατική προβιά και αξιολογητές-ντίλερ αρρωστημένου ανταγωνισμού σε εργασιακά κολαστήρια.

Πηγή:

http://dromos.wordpress.com

Επιχείρηση ανατροπή

 Πώς λειτουργεί το δίκτυο χρηματοδότησης αντικαθεστωτικών δυνάμεων σε Ουκρανία και Βενεζουέλα

Η οικονομική ενίσχυση που προσέφερε η Ουάσινγκτον στην αντιπολίτευση της Ουκρανίας και της Βενεζουέλας, πριν από το ξέσπασμα των αιματηρών συγκρούσεων και στις δυο χώρες, επανέφερε στο προσκήνιο το ρόλο αμερικανικών υπηρεσιών στις προσπάθειες ανατροπής καθεστώτων σε όλο τον κόσμο.

Πώς ακριβώς λειτουργεί όμως αυτός ο μηχανισμός και ποιοι είναι οι βασικοί «παίκτες» στο χορό δισεκατομμυρίων δολαρίων που χορηγεί κάθε χρόνο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ σε αντικυβερνητικές ΜΚΟ;

Στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται η Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης (USAID), που ιδρύθηκε το 1961 από τον Τζον Κένεντι και χρηματοδοτείται από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό με έγκριση του Κογκρέσου -πάντα υπό την αυστηρή εποπτεία του Λευκού Οίκου, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τον Αμερικανό ιστορικό (και πρώην υπάλληλο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) Ουίλιαμ Μπλουμ, από τα τέλη της δεκαετίας του 60 η υπηρεσία λειτουργούσε συχνά σαν βιτρίνα της CIA, ενισχύοντας κόμματα και ομάδες της δεξιάς πριν από κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις.

Μόνο στη Βενεζουέλα, στην πρώτη πενταετία μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του Ούγκο Τσάβες, η USAID πιστεύεται ότι προσέφερε τουλάχιστον 11 εκατομμύρια δολάρια σε αντικυβερνητικά κόμματα και ΜΚΟ.

Ακόμη και όταν η υπηρεσία αρκείται στο θεσμικό της ρόλο, που είναι η οικονομική ενίσχυση περιοχών του πλανήτη που αντιμετωπίζουν άμεσα προβλήματα λόγω φυσικών καταστροφών ή πολεμικών συρράξεων, ο ρόλος της είναι αμφισβητούμενος. Πολύ συχνά η υπηρεσία κατηγορήθηκε ότι λειτουργούσε σαν μεσάζοντας ώστε τα χρήματα της αμερικανικής βοήθειας να καταλήγουν σε αμερικανικές εταιρείες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα συμβόλαια που υπέγραφαν εταιρείες όπως η Χάλιμπάρτον για την ανοικοδόμηση του Ιράκ. Συχνά οι παρεμβάσεις στα εσωτερικά ξένων χωρών έχουν απρόβλεπτες και μακροχρόνιες επιπτώσεις με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ουγκάντα, όπου μαζί με την αμερικανική βοήθεια έφτασαν στη χώρα και δεκάδες φονταμενταλιστές ιεραπόστολοι που προώθησαν το σημερινό κυνήγι ομοφυλόφιλων.

Αρκετές χώρες, πάντως, όπως η Ρωσία επί προεδρίας Πούτιν και η Βολιβία επί προεδρίας Μοράλες ζήτησαν και κατάφεραν να κλείσουν τα γραφεία της USAID στο έδαφός τους, τα οποία κατηγορούσαν για την ενίσχυση οργανώσεων που επεδίωκαν την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, με πρωτοβουλίες του Ρόναλτν Ρίγκαν, η USAID άρχισε να αποκτά δεκάδες ειδικά προγράμματα που είχαν σαν αποκλειστικό στόχο την «προώθηση της δημοκρατίας» σε χώρες που βρίσκονταν σε αντιπαράθεση με την Ουάσινγκτον. Ναυαρχίδα αυτών των προγραμμάτων αποτέλεσε το διαβόητο Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία (NED), το οποίο σύμφωνα με τον Ρίγκαν θα αναλάμβανε «τις δουλειές που δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας η CIA». Το NED χρηματοδότησε οργανώσεις σχεδόν στο σύνολο των χωρών πο γνώρισαν κάποιου είδους «πολύχρημης επανάστασης».

Οι δυο πρωταγωνιστές των πρόσφατων επεισοδίων στη Βενεζουέλα, ο Λεοπόλντο Λόπεζ και η Μαρίνα Κορίνα Ματσάντο από το κόμμα SUMATE χρηματοδοτούνται εδώ και χρόνια με δεκάδες χιλιάδες δολάρια από το αμερικανικό Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία (NED), το οποίο έχει εμπλακεί και σε όλες σχεδόν τις πολύχρωμες επαναστάσεις που σημάδεψαν τις τελευταίες δεκαετίες καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης. O Λόπεζ μάλιστα είχε εκπαιδευθεί από το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο (IRI) το οποίο χρηματοδοτείται από την αμερικανική κυβέρνηση και το οποίο πιστεύεται ότι οργάνωσε σειρά πραξικοπημάτων σε χώρες όπως η Αϊτή και η Ονδούρα. Το IRI ανήκει σε ένα δαιδαλώδες δίκτυο οργανώσεων και υπηρεσιών που χρηματοδοτούνται και ελέγχονται απευθείας από το NED όπως το Journal of Democracy, το World Movement for Democracy, το International Forum for Democratic Studies, το Reagan–Fascell Fellowship Program, το Network of Democracy Research Institutes, και το Center for International Media Assistance. Αρκετές από αυτές τις οργανώσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση ΜΚΟ που στρέφονται εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας ή παράγουν προπαγανδιστικό υλικό εναντίον εχθρικών κυβερνήσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι πίσω από το περίφημο βίντεο «I am a Ukrainian» (είμαι Ουκρανή) το οποίο προωθούσε τις θέσεις της αντιπολίτευσης στα επεισόδια στο Κίεβο βρισκόταν ο Λάρι Ντάιμοντ, από το Journal of Democracy, το οποίο προετοιμάζει μεγάλα ντοκιμαντέρ και για λογαριασμό πολιτικών της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα. Το συγκεκριμένο βίντεο έκανε το γύρο του κόσμου σε χρόνο ρεκόρ και παρουσιάστηκε και στην Ελλάδα από τηλεοπτικούς σταθμούς όπως το Mega.

Πάντως την τελευταία δεκαετία το NED στρέφει όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον τους προς την Ανατολική Ασία και συγκεκριμένα προς το Πεκίνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι 18 από τις συνολικά 28 ασιατικές ΜΚΟ, που ελέγχονται απευθείας από το NED, δραστηριοποιούνται στην Κίνα και ειδικά στο Θιβέτ και και την επαρχία Ξινγιάνγκ, όπου δρά το αυτονομιστικό κίνημα των Ουιγκούρ.
Παράλληλη δομή με το NED έχει και η αμερικανική ΜΚΟ, Freedom House, η οποία χρηματοδοτείται επίσης από το USAID – αν και προϋπήρχε αυτής αφού ιδρύθηκε το 1941. Όπως κατήγγειλε το 2004 ο υποψήφιος για την αμερικανική προεδρία, Ρον Πολ, το Freedom House έστησε την οργάνωση Πρωτοβουλία για την Συνεργασία Αμερικής Πολωνίας Ουκρανίας (PAUCI) μέσω της οποίας διοχετεύονταν εκατομμύρια δολάρια σε ουκρανικές ΜΚΟ. Οι οργανώσεις αυτές έπαιξαν καθοριστικό ρόλο , οι οποίες υποστήριζαν την υποψηφιότητα του φιλοαμερικανού υποψηφίου Βίκτορ Γιουστσένκο.

Η μεγάλη της Ουάσινγκτον σχολή
Πολύ πιο αθώο φαντάζει εκ πρώτης όψεως το πρόγραμμα IVLP, το οποίο χρηματοδοτείται από το Γραφείο Εκπαιδευτικών και Πολιτισμικών Υποθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το οποίο έχει ως στόχο να εντοπίζει μελλοντικούς ηγέτες σε διάφορα σημεία του πλανήτη και να τους φέρνει σε επαφή με τον αμερικανικό πολιτικό πολιτισμό αλλά και με συγκεκριμένους πολιτικούς και επιχειρηματίες.

Όπως είχε αποκαλύψει το BBC, ανάμεσα στους εκατοντάδες πρώην και νυν ηγέτες που παρακολούθησαν τα σεμινάριά του βρισκόταν η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Τόνι Μπλερ, ο Μάριο Μόντι και ο Ρομάνο Πρόντι, ο Νικολά Σαρκοζί και ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ και ο Χέλμουτ Σμιτ. Σύμφωνα με την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia, το μεγάλο ταξίδι από την Ελλάδα προς τις ΗΠΑ, για να παρακολουθήσουν τα μαθήματα του IVLP, έχουν πραγματοποιήσει ο Γ. Ράλλης, ο Κ. Τσάτσος, ο Κ. Μητσοτάκης και οι Κωσταντίνος και Κώστας Καραμανλής.

Παρόλα αυτά, αν και οι υποστηρικτές θεωριών συνωμοσίας επιμένουν ότι το IVLP δεν ενημερώνει απλώς τους μελλοντικούς ηγέτες αλλά… τους δημιουργεί υπήρξαν και αρκετοί πολιτικοί οι οποίοι αφού παρακολούθησαν τα ειδικά σεμινάρια στη συνέχεια αποτέλεσαν «πονοκέφαλο» για τους Αμερικανούς διπλωμάτες – με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα τον πρώην πρόεδρο της Κύπρου Τάσσο Παπαδόπουλο. Το γεγονός όμως ότι στη συντηπτική τους πλειονότητα οι «απόφοιτοι» του IVLP προώθησαν μια ακραία φιλο-ατλαντική ατζέντα δημιουργεί ακόμη και σήμερα αρκετά ερωτήματα.

Στον αντίποδα του IVLP, που θεωρείται έκφανση της λεγόμενης soft power της αμερικανικής υπερδύναμης, συναντά κανείς θεσμούς όπως η διαβόητη Σχολή της Λατινικής Αμερικής (που μετονομάστηκε σε Ινστιτούτου για την Ασφαλή Συνεργασία Δυτικού Ημισφαιρίου) όπου έχουν θητεύσει ορισμένοι από τους πλέον αιμοσταγείς δικτάτορες και βασανιστές που έχει γνωρίσει η Λατινική Αμερική. Στα εγχειρίδια της σχολής, που ήρθαν στη δημοσιότητα το 1996 περιγράφονται τεχνικές βασανιστηρίων και εκτελέσεων.
Άρης Χατζηστεφάνου
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Μάρτιος 2014

Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι, εκτός κι αν η Τρόικα νομίζει αλλιώς.

Καλημέρα, προς το μέσον του οδεύει και ο Μάρτιος, καίγοντας ξύλα, πετρέλαιο, αέριο και ηλεκτρικό, γρήγορα περνάει ο καιρός, πολλά χρέη πίσω του αφήνει, έξι στους δέκα Ελληνες αδυνατούν πλέον να…πληρώσουν, εφορία, τράπεζες, λογαριασμούς - μια χαρά πάμε

για να μας βγάλει στις… αγορές ο κ. Σαμαράς αρχές Μαΐου, λίγο πριν από τις εκλογές που αρχίζουν να παχαίνουν οι μύγες για να μπορούν να κυκλοφορήσουν τον Αύγουστο – ώς πότε θα κρατήσει αυτή η φάρσα,

να ξεκινάει η κάθε μέρα με μια τραγωδία;

by…Στάθης

Δύο συμπατριώτες μας αυτοκτόνησαν στην αρχή της βδομάδας, και οι δύο στο Ηράκλειο, και ο δύο για χρέη. Πόσοι άλλοι έχουν επίσης θέσει τέλος στη ζωή τους για τους ίδιους λόγους, χωρίς το δράμα τους να δημοσιοποιηθεί;

Ζούμε πλέον σε έναν βάλτο ακινησίας και περιμένουμε πάντα το χειρότερο, ποτέ το καλύτερο, ζούμε μέσα σε μια κινούμενη άμμο που ρουφάει όποιον προσπαθήσει να ξεφύγει – έλεγε προ ημερών ο Μπόνο (δεξιός κι αυτός) στην ευρωσύναξη των δεξιών τεράτων, αναφερόμενος στην Ιρλανδία, ότι «η Τρόικα μας πήδηξε»! Φαντάσου! Με μείωση μισθών εκεί 7%, και

με μείωση μισθών στην Ελλάδα 36% (συν 40% αύξηση της φορολόγησης), τι πήδηγμα έχουν ρίξει αυτοί οι ελέω θεού(;) επιβήτορες στην «ισχυρά Ελλάδα»!

Βεβαίως, ο πολύς Μπόνο συνέχισε λέγοντας ότι «όμως ο ιρλανδικός λαός τα κατάφερε». Τι κατάφερε; να γίνει σκλάβος; μάλιστα με τις «δικές του δυνάμεις» κι όχι μόνον της Τρόικας; Μεγάλη επιτυχία! Οπως και για τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, τους Ιταλούς, αύριο για τους Γάλλους, όλοι, για να μην πάνε οιθυσίες μας χαμένες, πρέπει να γίνουμε σκλάβοι. Και για να μη μας κάνει

σκλάβους η Τρόικα, πιο καλά θα ήταν να γίνουμε από μόνοι μας, για να μην της έχουμε και την υποχρέωση!

Με έναν λόγο, όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι, ώσπου η Τρόικα να τους κάνει σκλάβους.

Ωραία! Σε ανώτερο στάδιο απ’ αυτό, ούτε ο διαφωτισμός, ούτε η δημοκρατία, ούτε ο καπιταλισμός μπορούν να ανέβουν.

Μπορούν όμως να κατεβούν.

Κι άλλο;

Κι άλλο!

Τι ζητάει τώρα η Τρόικα, ώστε να τελειώσει τη δουλειά της και ύστερα να έλθει επιτέλους σε αυτόν τον τόπο η ανάπτυξη;

1. Ομαδικές απολύσεις.

2. Εισαγωγικόν μισθό στο Δημόσιο όμοιον με τον εισαγωγικό στον ιδιωτικό (στο τέλος θα είναι 300 ευρώ «καθαρά» και στους δύο).

3. Κατάργηση των τριετιών. Με 500 ευρώ θα μπαίνεις σε μια δουλειά, με 500 ευρώ θα βγαίνεις μετά τριάντα-σαράντα χρόνια. Στα 1.200 ευρώ βρίσκεσαι τώρα δουλεύοντας ήδη δέκα χρόνια, βγάλε τις τριετίες θα σου λέει το αφεντικό, αλλιώς θα πάρω άλλον, καινούργιον, πιο νέον, χωρίς τριετίες.

Ζούγκλα;

Βεβαίως!

Ο καθένας θα μπορεί να διαλέξει αν θα δουλεύει για τον χιμπατζή ή τονουρακοτάγκο.

Και τότε οι γορίλες θα φέρουν την ανάπτυξη. Με μισθούς Κίνας – γιατί να τρέχουν οι Ευρωπαίοι στις εσχατιές της Ασίας για φθηνά μεροκάματα, αν μπορούν να εγκαθιδρύσουν μια σειρά μικρές Κίνες στην Ευρώπη, γλιτώνοντας και τα μεταφορικά;

Εκεί να δεις ανάπτυξη! εκεί να δεις δουλειά (για όλους τους σκλάβους). Αρκεί να πληρώνουν (απ’ τους χαμηλούς τους μισθούς) το δημόσιο χρέος (που θα φθάσει στον Θεό), τα ιδιωτικά χρέη (επιμηκυνόμενα επί ορίου ζωής), τους φόρους τους, τα χαράτσια, τους λογαριασμούς και ό,τι άλλο αντέχει ένας γάιδαρος πριν να τα τινάξει ή πριν να αποφασίσει να πετάξει.

Λέμε πολλά, για το χρέος, τα δάνειο, τις δόσεις, το πλεόνασμα, τα μνημόνια, τις αγορές, τους οίκους αξιολόγησης, η ουσία είναι μία. Η κρίση είναι ένα εργαλείο για τη μεταμόρφωση χωρών και τη μετάλλαξη λαών. Ηδη από

τις αρχές της κρίσης, η στήλη αυτή υποστήριζε και υποστηρίζει ότι η διαχείριση της κρίσης σκοπό έχει τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών,ζωτικών χώρων και προτεκτοράτων,

όπου η εργασία θα παράγει πλούτο σε συνθήκες σκλαβιάς, στρατοπέδου αναγκαστικής εργασίας. Τι ζητάει τώρα η Τρόικα; αυτά ακριβώς!

Τι έχει κάνει έως τώρα η Τρόικα; Οσα οδήγησαν σε αυτά ακριβώς!

Πώς τα πέτυχε αυτά η Τρόικα; Με κεραυνοβόλο πόλεμο. Ο οποίος, σε επίπεδο προπαγάνδας πάει λάου-λάου, ενώ σε επιχειρησιακό επίπεδο εκτυλίσσεται με ταχύτητα πυρκαγιάς, Ποιοι βοήθησαν στη επιτυχία της καταστροφής; Αυτοί που ατιμώρητοι εξακολουθούν να τσιρίζουν στην αγορά ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να μας σώσουν.

Εχει κρεμασθεί η Ελλάδα στο τσιγκέλι του χασάπη κι αυτοί εξακολουθούν σαν κοινοί κανίβαλοι να τρώνε τα καλύτερα (αλλά και τα χειρότερα) κοψίδια, προσφέροντας κι από πάνω οι θεομπαίχτες θυσία στην πατρίδα την ίδια της την τσίκνα.

Ποιος ετοίμασε την καταστροφή; ο κ. Σημίτης! – πρώτο και καλύτερο ζόμπιτώρα στο μόρφωμα 58, της «ελιάς», του «ποταμιού» κι όλης αυτής της φαιδράς, αλλά αισχρότατης χλωρίδας, Ποιος άνοιξε την κερκόπορτα στην Τρόικα; οΓιωργάκης! – κι αυτός ατιμώρητος, τραγουδάει ακόμα

σαν τον αρκουδιάρη στα πανηγύρια: δες πώς χορεύει δεμένη αρκούδα η Ελλάδα τον χορό σαν πατάει σε αναμμένα κάρβουνα;

Τώρα ο κ. Σαμαράς κάνει σχέδια επί σχεδίων, πώς θα ξαναγελάσει τον λαό, πώς θα του τη φέρει ξανά, ώστε να επιζήσει στις εκλογές και να μπορέσει αμέσως μετά να πάρει η Τρόικα τα τελευταία μέτρα, ένα Τρίτο Μνημόνιο ώς τη Δευτέρα Παρουσία - διότι, αν

κάτι τέτοιο συμβεί, μόνον στη Δευτέρα Παρουσία θα αναστηθεί η Ελλάδα, λάφυρο ώς τότε κρεμασμένο στου Μαμωνά και του Μολώχ τους ναούς.

………………………………………………………………………………..

Το παγκόσμιο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος των πάντων προς τους πάντες ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 100 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Πρόκειται για μια φούσκα αστρονομικών διαστάσεων.

Η Γερμανία. Το χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, υψώνεται πάνω από τα 4 τρισεκατομμύρια ευρώ!! Πάνω δηλαδή από το 176% του ΑΕΠ της χώρας, Ανίσχυε το Μάαστριχτ, η Γερμανία όχι μόνον θα έπρεπε να είναι υπό επιτήρησιναλλά στα σίδερα. Και στα τέσσερα.

Δεν είναι θέμα Μάαστριχτ λοιπόν, ούτε άλλων συνθηκών, αλλά υπόθεσησυσχετισμού ισχύος (όπως πάντα), υπόθεση ζούγκλας, υπόθεση φασισμού του ισχυρότερου προς τον ασθενέστερο, υπόθεση ενός ακήρυκτου πολέμου

που βρίσκεται σε εξέλιξη παντού στον πλανήτη, αλλού με τους τόκους κι αλλού με τα όπλα. Οι κρίσεις είναι εργαλείο. Με το οποίο ο καπιταλισμός διαμορφώνει την πραγματικότητα – σ’ αυτήν την πραγματικότητα η Ελλάδα πάει για την «τελική της λύση» - ένα φθηνό θέρετρο, ένα ακόμα πιο φθηνό προτεκτοράτο.

Εκτός αν η Αριστερά…

Η δυσαρέσκεια του Βερολίνου για τον Αντώνη Σαμαρά και τα σενάρια για την επόμενη μέρα

Δυσαρεστημένο φέρεται το Βερολίνο με τον Αντώνη Σαμαρά, για τον οποίο ανησυχούν ότι «ξανακυλά» στον λαϊκισμό. Δεν σκοπεύουν να τον αμφισβητήσουν δημόσια, προετοιμάζουν ωστόσο τα σενάρια για την επόμενη μέρα, κάποια από τα οποία περιλαμβάνουν και το όνομα Μητσοτάκη

Της Βασιλικής Σιούτη

Έντονος προβληματισμός και δυσαρέσκεια για τον Αντώνη Σαμαρά εκφράζεται στο Βερολίνο το τελευταίο διάστημα, σύμφωνα με πληροφορίες, αν και δεν υπάρχει θέμα δημόσιας αμφισβήτησης του, ούτε ρήξης φυσικά με την κυβέρνηση.

«Αν στη ζυγαριά υπάρχει από τη μία ο Τσίπρας και από την άλλη ο Σαμαράς, η επιλογή είναι αυτονόητη» επισημαίνει στο TPP πολιτικός αναλυτής γερμανικής εφημερίδας.

Αν και ο έλληνας πρωθυπουργός έκανε στροφή 180 μοιρών, περνώντας από το αντιμνημονιακό στρατόπεδο στην αυλή του Βερολίνου, οι Γερμανοί δεν έπαψαν να ζητούν χειροπιαστές αποδείξεις για τη «συμμόρφωσή» του, τις οποίες μέχρι και σήμερα, όμως, δεν θεωρούν ικανοποιητικές.

Παρέμενε πάντα καχυποψία, καθώς ποτέ δεν πείστηκαν εντελώς ότι ο Α.Σαμαράς μεταμορφώθηκε τόσο σύντομα από «λαϊκιστής» στον «μεταρρυθμιστή» που του ζητούσαν να γίνει.

Η συμφωνία και τα «ναι σε όλα» ωστόσο, τους ήταν αρκετά την πρώτη περίοδο. Σήμερα θέλουν κάτι παραπάνω ή τουλάχιστον αυτό επικαλούνται προσχηματικά, αφού ο επιδιωκόμενος στόχος τους είναι η συνεχής επιτήρηση. Το πρόσχημα λοιπόν είναι οι περισσότερες «μεταρρυθμίσεις», για τις οποίες ο πρωθυπουργός δεν εμφανίζεται όσο πρόθυμος θα επιθυμούσαν.

Εδώ και λίγο καιρό, αξιωματούχοι σχολιάζουν, ατύπως πάντα, ότι «ο Α. Σαμαράς δεν είναι ο μεταρρυθμιστής που θα ήθελαν». Η παροχολογία και το μοίρασμα του πλεονάσματος πριν αυτό πιστοποιηθεί, έχει ενοχλήσει και έχει κάνει αρκετούς να μιλάνε για νεποτισμό, ρουσφέτια και συναλλαγή καθώς και για πελατειακή αντίληψη.

Όλα αυτά δηλαδή που θεωρούν ότι φταίνε για την κατάσταση της Ελλάδας. Είναι χαρακτηριστικά και κάποια αρνητικά δημοσιεύματα που εμφανίστηκαν πριν από λίγο καιρό σε γερμανικά ΜΜΕ, με αφορμή και το διορισμό του πρώην υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Παπαθανασίου, στα ΕΛΠΕ.

Δημοσιεύματα όπως αυτό της Handelsblatt http://www.handelsblatt.com/politik/international/griechische-vetternwirtschaft-die-rueckkehr-des-schuldenministers/9558136.html που μιλά για ελληνικό νεποτισμό, άποψη που συμμερίζονται πολλοί στη Γερμανία.

«Δεν υπάρχει φυσικά καμία περίπτωση να μην στηρίξουν την κυβέρνηση. Προετοιμάζονται όμως και για το plan B» αναφέρει γερμανός δημοσιογράφος. «Μέχρι τις ευρωεκλογές δεν θα εκφράσουν δημοσίως καμία δυσαρέσκεια. Άλλο τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Υπάρχει όμως μία κατανόηση και δεν πρόκειται να πιέσουν δημοσίως μέχρι τις 25 Μαΐου. Οι μεταρρυθμίσεις θα χρησιμοποιηθούν ως μοχλός, ώστε η Ελλάδα να παραμείνει υπό τον απόλυτο έλεγχο του Βερολίνου».

Το plan B, για το οποίο προετοιμάζονται, είναι η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, ο νέος γερμανός πρέσβης, μετά από σύντομη και ανεπίσημη συνομιλία που είχε με τον Αλέξη Τσίπρα, στο πλαίσιο της πρόσφατης επίσκεψης του γερμανού προέδρου στην Αθήνα, δήλωνε ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ του ανέφερε πως πρέπει να βρεθεί τρόπος συμβίωσης.

Αξίζει επίσης ίσως να σημειωθεί ότι την ώρα που οι μετοχές του Α. Σαμαρά στο Βερολίνο πέφτουν, ανεβαίνουν οι μετοχές της οικογένειας Μητσοτάκη –οι οποίες για να είμαστε ακριβείς, ήταν πάντα ψηλά. Οι πολιτικοί της οικογένειας Μητσοτάκη ήταν πάντα οι αγαπημένοι, όχι μόνο της γερμανικής πρεσβείας, αλλά και της γερμανικής ελίτ –πολιτικής και οικονομικής και αυτό δεν αφορά μόνο τις στενές σχέσεις με τη Siemens και το κυβερνητικό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα CDU. Εδώ υπάρχει φυσικά η αντίφαση μεταξύ της εκτίμησης που έχουν οι Γερμανοί για το όνομα Μητσοτάκη και της απέχθειας που δηλώνουν για τον νεποτισμό, τον οποίο χρεώνουν στον Α. Σαμαρά.

Σε κάποιους κύκλους, πάντως, παρασκηνιακά, έχει αρχίσει να συζητιέται το σενάριο μιας συμμαχίας Μητσοτάκη και φιλελεύθερων της Ν.Δ μαζί με στελέχη του λεγόμενου εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, την κεντροαριστερά και όποιους ακόμα πρόθυμους βρεθούν διαθέσιμοι. Το σενάριο αυτό πάντως, που συζητιέται τώρα για την επόμενη μέρα, μετά την κυβέρνηση Σαμαρά δηλαδή, δεν είναι και τόσο καινούργιο.

Είχε ξανακουστεί αρκετά χρόνια πίσω, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση, επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή. Το σχέδιο αυτό υποτίθεται ότι θα ενθάρρυνε την ένωση των εκσυγχρονιστικών πλευρών των δύο κομμάτων, που θα αποσχίζονταν από τα λαϊκίστικα κόμματά τους για να προωθήσουν εισαγόμενες «μεταρρυθμίσεις», αλλά τότε δεν προχώρησε. Σήμερα κάποιοι σκέφτονται να το ξαναβγάλουν από τη ναφθαλίνη. 

thepressproject

Καμμένοι εγκέφαλοι

Στοιχειώδης σοβαρότητα επιβάλλει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός όταν καταπιάνεται με το Ουκρανικό, όπως αυτό διαμορφώνεται. Κι όμως ούτε τόση δα δεν περισσεύει. Πόσο σοβαροί είμαστε; Τόσο, που σε ό,τι μας αφορά έχουμε, λ.χ., αναθέσει την υπόθεση στα χέρια του Βενιζέλου. Αυτό τα λέει όλα. Αλλά δεν ανησυχούμε καθόλου. Βλέπουμε κι ακούμε το Μέγκα, και μετά πάμε για ύπνο.
Τα στρατηγικά συμφέροντα που διακυβεύονται στο Ουκρανικό, εντός τους φυσικά τα οικονομικά, ενεργειακά κ.α., είναι μεγάλα. Και οφείλουμε να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στους ρόλους όλων, καθώς και στις πίσω σκέψεις, οπισθοβουλίες κ.τ.λ., αφού είναι υποχρεωτικά άδηλο το ποιος εξυπηρετεί ποιον και τι στο προσκήνιο, μετά από εντελώς άγνωστες συμφωνίες που έχουν προηγηθεί στο παρασκήνιο. Τούτο κατ’ αρχήν.
Υπάρχουν, ωστόσο, και τα προφανή. Και από όλα τα προφανή, προφανέστερο είναι, νομίζω, ότι στην Κριμαία βρίσκεται ο ναύσταθμος του Ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας.
Μπορεί, λοιπόν, να κουβαλάς τα μυαλά του Φαν Ρομπέι και να πιστεύεις ότι σε παίρνει να πεις του Πούτιν να πάρει από εκεί το στόλο του και να τον πάει αλλού, λες κι είναι κουβαδάκια. Με περισσή γαλατική ευγένεια να του στείλεις και κανά δυο τεύχη της Χρυσής Ευκαιρίας, να τους ρίξει μια ματιά ο άνθρωπος, μήπως νοικιάζεται κάτι άλλο εκεί κοντά, για να βολευθεί προς το παρόν, μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο. Για να έρθεις εσύ να το κάνεις μαρίνα, να ναυλουχεί εκεί το κότερο του Εμίρη του Κατάρ, και να λούζεται ο Ταμίμ μπιν Χαμάντ μαζί με καμιά εκατοστή ανήλικες Ουκρανές.
Μπορεί, επίσης, να κουβαλάς τα μυαλά του Όλιν Ρεν και να πιστεύεις ότι σε παίρνει να αναθέσεις στον Χρυσοχοΐδη του Τουρτσίνωφ και της Μις Γιούλα να βάλει διόδια ειδικά για ναυάρχους στο δρόμο Μόσχας-Σεβαστούπολης. Και να στείλεις μετά τον Δένδια να συλλάβει τον Πούτιν, που αναγκαστικά θα γίνει μέλος του κινήματος «Δεν Πληρώνω» της Μαλακάσας, για να σηκώνει τις μπάρες, ώστε να μην ξηλώνονται όσοι υπηρετούν στο Πολεμικό του Ναυτικό. Εύκολο. Όπως Ελλάντα.
Μπορεί, ακόμα, να διαθέτεις τον τιτάνιο εγκέφαλο του Τζων Κέρρυ, ο οποίος, αφού δεν κατάφερε να νικήσει στις εκλογές ούτε τη διάνοια που ακούει στο όνομα Τζωρτζ Μπους, τακίμιασε με την Χίλαρυ που δεν ξέρει, η πικραμένη, να ξεχωρίσει τη Λεβίνσκυ από τον Μπρεζίνσκυ.
Και μπορεί, τέλος, να μην έχεις διαβάσει ούτε μια αράδα από Τσέχωφ για να συνειδητοποιείς πόση σημασία έχει το Κίεβο για τους Ρώσους.
Καλά, ο Βενιζέλος δεν χρειάζεται να σκοτισθεί για το πώς απεμπλέκεται. Τον απεμπλέκουμε εμείς οσονούπω και καθαρίζει… Οι άλλοι πόσο μυαλό κουβαλάνε; Και τι μυαλά άραγε;
Αεροπλανοφόρα υπάρχουν. Εγκεφαλοφόρα;

sotosblog

Το φτηνό κρέας το τρώνε οι Έλληνες

Η Ελλάδα είναι έβδομη χώρα στον κόσμο σε κατανάλωση κρέατος αλλά είναι στην πρώτη θέση σε κατανάλωση κουτόχορτου. Οι Έλληνες καταναλώνουν εκατό κιλά κρέας τον χρόνο κατά κεφαλή, οπότε αυτός είναι ο λόγος που έχουν γίνει εντελώς βόδια. Βόδια των βοδιώνε που λέει κι ο Αντρίκος στη Νίσυρο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε ο καθηγητής Προληπτικής Κτηνιατρικής Ντένης Σκαφάτος, η κατά κεφαλή κατανάλωση κρέατος στην Κρήτη το 1960 ήταν 35 γραμμάρια την ημέρα, ενώ σήμερα ένας Κρητικός τρώει μια γίδα στην καθισιά του.

Την δεκαετία του ’60, οι Έλληνες δεν έτρωγαν πολύ κρέας επειδή ήταν μπατιράκια αλλά και εξαιτίας των νηστειών της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Το 60% των Ελλήνων νήστευε 180 μέρες τον χρόνο και τρεφόταν με μολόχες και τσουκνίδες αλλά –ενώ αυτοί προσεύχονταν και έκαναν μετάνοιες- έβλεπαν το υπόλοιπο 40% να σαβουρώνει ανέμελο τα γουρουνόπουλα, τα κοκορέτσια και τις γαρδούμπες, οπότε ζήλεψαν, άφησαν όλα αυτά τα εμετικά νηστίσιμα φαγητά –που δεν τρώγονται με τίποτα- και το έριξαν στα σουβλάκια και στα παϊδάκια.

Η μεγάλη κατανάλωση κρέατος έχει πολύ άσχημη επίδραση στην υγεία των Ελλήνων αλλά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, σήμερα οι Έλληνες ζουν πολύ περισσότερα χρόνια από τους Έλληνες της δεκαετίας του ’60.

Μάλλον οι σημερινοί Έλληνες έχουν περιέργεια να δουν τι θα γίνει μετά, ενώ οι Έλληνες του ’60 έσκαγαν από υγεία.

Παλιά, οι Έλληνες ήταν όλοι αδύνατοι σαν πειναλέοι Αφρικανοί και κορόιδευαν αδυσώπητα τον ένα και μοναδικό χοντρό της γειτονιάς –που υπέφερε ο άνθρωπος- αλλά σήμερα δεν κοροϊδεύει κανείς κανέναν γιατί είναι όλοι κωλόχοντροι και μπουχέσες.

Όλοι λένε πως οι Έλληνες τρέφονταν καλύτερα πριν από πενήντα χρόνια και όλοι θυμούνται έναν παππού που έπινε σαν σφουγγάρι, κάπνιζε σαν αράπης και έζησε μέχρι τα 100 του χρόνια αλλά ξεχνούν να αναφέρουν πως ο αιωνόβιος παππούς είχε θάψει, εν τω μεταξύ, καμιά δεκαριά αδέρφια, παιδιά και εγγόνια που τα τίναξαν στα 25 τους χρόνια από ένα απλό κρυολόγημα.

Σήμερα έχουμε τους αιωνόβιους της Ικαρίας, που είναι ένα πολύ ωραίο νησί για ξυποληταρία, ξεβρακωσιά, έρωτες, μπάφους και πανηγύρια δυο μήνες το καλοκαίρι, αλλά, μόνο και μόνο που σκέφτομαι το ενδεχόμενο να ζήσω 150 χρόνια στην Ικαρία, μου έρχεται να πάω να πέσω από την Ακρόπολη, αφού τυλιχτώ, βέβαια, πρώτα με την ελληνική σημαία, ώστε να νομίσουν όλοι πως έκανα μια πράξη αυτοθυσίας και διαμαρτυρίας για την κατάσταση στη χώρα, και να εξεγερθούν για να πάρουν εκδίκηση για το κορμάκι μου που θα το μαζεύουν με τα τσιμπιδάκια από τα βράχια, αλλά μάλλον δεν θα εξεγερθεί κανείς και θα πάνε όλοι για καφέ στη λιακάδα, οπότε δεν πέφτω από την Ακρόπολη, και θα πάω κι εγώ για καφέ.
pitsirikos

Απαγορεύεται το κάπνισμα μετά το σεξ

Επανέρχεται ο αντικαπνιστικός νόμος, ώστε να φουντώσει ξανά η διάθεση των Ελλήνων για αντίσταση και να εξεγερθούν καπνίζοντας. Σύμφωνα με τον νέο αντικαπνιστικό νόμο, απαγορεύεται το τσιγάρο μετά το σεξ, ενώ εξετάζεται το ενδεχόμενο να απαγορευτούν και τα τσιμπούκια.

Στο εξής, το κάπνισμα θα απαγορεύεται σε όλους τους κλειστούς χώρους αλλά και στα αίθρια με συρόμενη ή αποσπώμενη οροφή, ενώ θα απαγορεύεται το κάπνισμα και στα παγκάκια αλλά και στις χαρτόκουτες των άστεγων.

Το κάπνισμα θα απαγορεύεται και σε όλα τα αυτοκίνητα όταν επιβαίνουν ανήλικοι κάτω των 12 ετών, οπότε δηλώστε τα παιδιά σας καμιά δεκαπενταριά χρόνια μεγαλύτερα και αφήστε τον τροχονόμο να αναρωτιέται γιατί το δεκαπεντάχρονο παιδί σας έχει σαράντα εκατοστά ύψος και τα κάνει ακόμα πάνω του.

Απαγόρευση του καπνίσματος θα επιβληθεί και στις φυλακές, ώστε να μην υπάρχει ανταγωνισμός στα ναρκωτικά και χάνουν χρήματα οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι.
pitsirikos

Η ταμπακιέρα των ΜΜΕ

Του Κώστα Εφήμερου

Στο χθεσινό δελτίο ειδήσεων ο Γιάννης Πρετεντέρης σχολίασε τη θρυλούμενη πρόθεση του ΓΑΠ να ιδρύσει νέο κόμμα ισχυριζόμενος (με σηκωμένο φρύδι) ότι «όποτε ο ΓΑΠ συγκρούστηκε με τον Βενιζέλο, έγινε σκόνη». Ο άνθρωπος δεν έχει τον Θεό του.

Το ΜEGA φαίνεται ότι ξέχασε το 2007, που προωθούσε την υποψηφιότητα Βενιζέλου, όταν ο φέρελπις πρωθυπουργός έτρεχε κάθιδρος στο Ζάππειο «για να δηλώσει παρών» στη μάχη για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ (τότε που ήταν ακόμα κόμμα). Εξ όσων θυμάμαι, ο ΓΑΠ είχε κερδίσει κατά κράτος εκείνη τη μάχη αλλά όλα αυτά μικρή σημασία έχουν.

Το θέμα είναι ότι τα κατεστημένα ΜΜΕ νομίζουν ότι μπορούν στα αλήθεια να γράψουν την ιστορία όπως θέλουν εξαιτίας μιας ψευδαίσθησης μόνιμη νίκης, την οποία έχουν εμπεδώσει. Στο πλαίσιο αυτό, ο Νίκος Χατζηνικολάου οργάνωσε μια συζήτηση για τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα και την ευθύνη τους, στην οποία κλήθηκαν να προσφέρουν την άποψή τους γίγαντες της ενημέρωσης, όπως ο Καψής, ο Κύρτσος και ο Κουίκ.

Από τις 11:30 και για τις επόμενες τρεις ώρες ακούστηκαν πολλά. Τα νέα μέσα μπορεί να απουσίαζαν εντελώς από το πάνελ, ωστόσο κατά κάποιο τρόπο βρέθηκαν στο κέντρο της συζήτησης. Στο ρεπορτάζ του Reuters για τους ολιγάρχες των ΜΜΕ, στο οποίο έγινε εκτενής αναφορά, συμμετείχε ο ερευνητής δημοσιογράφος Νικόλας Λεοντόπουλος του TPP. Το ρεπορτάζ των New York Times, που απαξίωσε ο κύριος Χατζηνικολάου, έχει εκτενή αναφορά σε μια σειρά από νέα μέσα που κερδίζουν έδαφος στην Ελλάδα ενώ ακόμα και η συνέντευξη Μανιτάκη, που χρησιμοποιήθηκε ως αναφορά, έχει γίνει για το TPP από τη Βασιλική Σιούτη.

Αν όμως θέλουμε να συζητήσουμε ειλικρινά για τα ΜΜΕ, θα πρέπει να ασχοληθούμε με την ταμπακιέρα: με τη χρηματοδότησή τους. Με το υπάρχον σύστημα δεν είναι δυνατό να έχουμε ισχυρά, βιώσιμα μέσα ενημέρωσης με ανεξάρτητη φωνή. Στην ουσία καλούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στην ανεξαρτησία και στην επιβίωση.

Τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης ελέγχονται από μια χούφτα εργολάβων και εφοπλιστών. Για πολλά χρόνια κανείς δεν ενδιαφερόταν για τη βιωσιμότητα των μέσων. Οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοπτικοί σταθμοί που βρίσκονται σήμερα στα πρόθυρα της κατάρρευσης δεν κινδυνεύουν εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Κινδυνεύουν επειδή τα αφεντικά τους κινδυνεύουν εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Εδώ και χρόνια λειτουργούσαν ως ελλειμματικές επιχειρήσεις αλλά οι ιδιοκτήτες τους συνέχιζαν να τα χρηματοδοτούν αφειδώς επειδή τα χρησιμοποιούσαν ως μέσο πίεσης-συναλλαγής για τη σύναψη κυβερνητικών συμβολαίων.

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα mainstream ελληνικά media είναι οι τραπεζικές διαφημίσεις. Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα φανταζόταν ότι στο πλαίσιο του εξορθολογισμού τους οι τράπεζες θα μείωναν τη διαφημιστική τους προβολή. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαφημίζονται δάνεια που όλοι ξέρουμε ότι οι τράπεζες δεν τα δίνουν. Κι όμως, η διαφημιστική δαπάνη των τραπεζών αντί να μειωθεί, τα τελευταία χρόνια αυξήθηκε. Για την ακρίβεια, η τραπεζική διαφήμιση αποτελεί σήμερα στην Ελλάδα πάνω από το 65% της διαφημιστικής πίτας. Και επειδή τα χρήματα δεν εξασφαλίζουν την ευτυχία και δεν έχουν λίγους σκελετούς στις ντουλάπες τους, οι τράπεζες έχουν φροντίσει να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους με όλους τους τρόπους. Στην περίπτωση της Τράπεζας Πειραιώς, για παράδειγμα, ο επικεφαλής του γραφείου Τύπου της, κύριος Κοτόφολος είναι ταυτόχρονα και συντάκτης στο οικονομικό ρεπορτάζ της εφημερίδας Καθημερινή.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τον Νίκο Χατζηνικολάου, το συνεταίρο του Κουρή, να βγει στο κανάλι του Βαρδινογιάννη και να μιλήσει ουσιαστικά για τα προβλήματα του Τύπου του Αλαφούζου, του Ψυχάρη και του Μπόμπολα. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να τον δούμε να υπερασπίζεται το «δικαίωμα του Γιάννη Πρετεντέρη να λέει την άποψή του», διαστρεβλώνοντας πλήρως την πραγματικότητα.

Και δεν μπορούμε να περιμένουμε να μας αποδεχτεί ή ακόμα και να μας κολακεύσει το παλιό σύστημα, που βασίζεται στην διαπλοκή. Εμείς έχουμε στα χέρια μας άλλα όπλα: διαφάνεια, χρηματοδότηση από τα κάτω, μείωση της εξάρτησης των μέσων από τη διαφήμιση, αξιοποίηση της παραγωγής πρωτογενούς περιεχομένου, συνεργασία και ουσιαστική χρήση της τεχνολογίας.

Με αυτά θα τους νικήσουμε.
thepressproject