Ο φασισμός ως προέκταση της αστικής δημοκρατίας

Εδώ, ισχυρίζονται πως πολεμούν το φασισμό. Αφού πρώτα τους άφησαν να αλωνίζουν, προκειμένου η αντιστεκόμενη μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας να υποκύψει κάτω από το βάρος του κατασταλτικού κράτους και παρακράτους, τώρα κάνουν ότι τους πολεμούν σχηματίζοντας δικογραφίες και προφυλακίζοντας ορισμένους από αυτούς. 

Όμως, την ίδια στιγμή, η ευρωπαϊκή αυτοκρατορία στην οποία είμαστε υπήκοοι, χάιδεψε αρκετά τους νεοναζί της Ουκρανίας και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να βρεθούν στην εξουσία. Γνωστή η τακτική που λέει πως "όποιος είναι εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου". Δοκιμασμένη και, πολλές φορές, με τραγικά αποτελέσματα. 

Η άνοδος του φασισμού στον ευρωπαϊκό χώρο δεν είναι τυχαία. Δεν απορρέει κατά βάση από την οικονομική κρίση, όπως συνηθίζουν να λένε διάφοροι φελλοί που επιπλέουν τύπου ΔΗΜΑΡ, στον καιρό της σύγχυσης και της αβάσταχτης -για εμάς τους από κάτω- ελαφρότητας των πολιτικών μας αρχόντων. Η άνοδος του φασισμού έρχεται να αποτυπώσει την αδυναμία ή τη μη διάθεση των κοινωνιών -για ακόμα μια φορά στην ιστορία, ας ελπίσουμε όχι πάλι με τραγικό τρόπο- να στραφούν σε αυτούς που χωρίζουν τους από κάτω οδηγώντας τους έξω από την ιστορία.

Πλέον, οι χάρτες των περιοχών της Ευρώπης δεν βάφονται απλά με βάση κάποια εκλογικά αποτελέσματα αλλά με πολύ πιο σοβαρό τρόπο: μέσα από κοινωνικές εξεγέρσεις που δίνουν ελπίδα στον αδύναμο αλλά υπαρκτό κόσμο της ελευθερίας ή μέσα από την επιβολή του πολιτικού και κοινωνικού βόθρου, που πάντα είχε αρκετό σκατό μέσα του στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Οι δυνάμεις της αστικής δημοκρατίας φαίνεται πως ακόμα πιστεύουν -ασφαλώς λανθασμένα- πως μπορούν να διαχειριστούν τέτοιου είδους καταστάσεις. Στην Ελλάδα, μετατρέποντας το ΛΑΟΣ σε συγκυβερνητικό κόμμα, έκαναν "μάγκες" τα φαστιστοειδή της Χ.Α.. Στην Ουκρανία, αδειάζοντας τον Γιανουκόβιτς, έκαναν πλάτες στους φασίστες του Δεξιού Τομέα και του Σβόμποντα, δίνοντας μάλιστα και -σε ποιόν;- στον Πούτιν(!) το "δικαίωμα" να μιλάει για δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και διάφορα άλλα τέτοια, ενώ παράλληλα προχώρησε και στην εισβολή στην Κριμαία.

Όπως και άλλοτε, η αστική δημοκρατία είναι με τον εχθρό και δεν είναι ο εχθρός του εχθρού μου ώστε να είναι και φίλη μας...

Κ.Φ.

eleftheriakoi

Εγκλήματα λευκού κολλάρου

Μια πίστα μετά το pulp fiction βρίσκουμε το είδος «εγκλήματα λευκού κολλάρου», με πολλά δημοφιλή δείγματα, λογοτεχνικά και κινηματογραφικά. Τα γνωρίσαμε σαν αμερικάνικα, προερχόμενα από μια κοινωνία που σε πολλά δείχνει τον δρόμο στην Ευρώπη. Πρόσφατα δείγματα, το οσκαρικό ντοκυμαντέρ «Ιnside Job» και «O δρόμος του χρήματος» για το κράχ του 2008 και την κατάρρευση της Lehman Brothers, και τα φετινά «Οδηγός διαπλοκής» και «Λύκος της Wall Street». Oπου με τεκμήρια και δράμα σκιαγραφούνται τα μεγάλα εγκλήματα των λευκών κολλάρων, τα subprimes, οι μεταμοντέρνες πυραμίδες Ponzi, τα δομημένα ομόλογα, ο χορός της απληστίας και της διαφθοράς.

Οχι μόνο στο σινεμά. Και όχι μόνο στην Αμερική. Τα εγκλήματα λευκού κολλάρου ξεδιπλώθηκαν χθες σαν θρίλερ στην Βουλή των Ελλήνων από τον επικεφαλής της Αρχής για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος Παναγιώτη Νικολούδη. Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου περιέγραψε επί ώρες πώς πέντε τράπεζες το διάστημα 2007-09, παραμονές της ελληνικής κατάρρευσης, λεηλατούσαν τα χρήματα των καταθετών διοχετεύοντάς τα στους διοικούντες και μεγαλομέτοχους ή σε φίλους επιχειρηματίες μέσω θαλασσοδανείων και άλλων μεταβιβάσεων και από εκεί σε προσωπικούς λογαριασμούς υπεράκτιους παράδεισους.

Διατραπεζική δράση, ισχυρά νομικά επιτελεία, ειδικευμένη τεχνογνωσία, και βέβαια σταθερή διαπλοκή με εξαγορασμένα ή φίλια μήντια και συνένοχους πολιτικούς. Ο εισαγγελέας έδωσε μια άλλη ιεράρχηση στη δόμηση της διαπλοκής: Σις 207 υποθέσεις που έχει χειριστεί η Αρχή οι διεφθαρμένοι πολιτικοί δεν παίζουν πρώτους ρόλους· πρωταγωνιστεί μια ορισμένη οικονομική ελίτ με ισχυρή μηντιακή κάλυψη. Οι πολιτικοί προσφέρουν κάλυψη σε όσα κενά προκύψουν.

Proton Bank, FFBank, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Τράπεζα Χαλκίδος, Τράπεζα Πελοποννήσου. Ο κατάλογος πιθανότατα θα μεγαλώσει. Πρόσωπα με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, με κοινωνικό εκτόπισμα, με επιρροή. Ληστείες με λεία άνω του 1 δισ. Προσοχή! Βλέπουμε ντοκυμαντέρ, όσα λέει ο εισαγγελέας· όχι την αφήγηση κάποιου ευφάνταστου μυθοπλάστη.

vlemma

Τάκης Φωτόπουλος:Τι κρίνεται στην Ουκρανία;

Είναι τέτοιο το μέγεθος της παραπληροφόρησης, αν όχι μαύρης προπαγάνδας, από τα μίντια της «διεθνούς κοινότητας» (διάβαζε της Υπερεθνικής ελίτ ―βασικά της «Ομάδας των 7»― που διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης) ώστε, με δεδομένο τον άθλιο ρόλο της «Αριστεράς» των ίσων αποστάσεων, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον μέσο πολίτη στη Δύση να καταλάβει καν τι κρίνεται στην Ουκρανία. 

Θα προσπαθήσω, αρχίζοντας σήμερα, να απαντήσω στα κρίσιμα ερωτήματα που θέτει η Ουκρανία, τα οποία ουσιαστικά αφορούν τα λαϊκά στρώματα παντού, εφόσον εκεί κρίνεται εάν

θα υποδουλωθούμε, χωρίς εθνική και οικονομική κυριαρχία, στην παγκόσμια διακυβέρνηση που μεθοδικά στήνει η Υ/Ε τα τελευταία 20 περίπου χρόνια.

 Είτε με τον οικονομικό εξανδραποδισμό και την μετατροπή σε προτεκτοράτα της χωρών όπως η Ελλάδα, είτε με τον φυσικό εξανδραποδισμό των αντιστεκόμενων λαών (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία).

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται αφορά στο τι ακριβώς έγινε στην Ουκρανία, διότι είναι πολλοί που εξαιτίας της μαζικής προπαγάνδας της Υ/Ε και των λακέδων της, δεν έχουν αντιληφθεί ότι ένα μεθοδικά οργανωμένο πραξικόπημα συντελέστηκε ενάντια στην νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, με την βοήθεια τόσο της ντόπιας οικονομικής ελίτ (που αποτελείται από μερικούς δισεκατομμυριούχους ολιγάρχες), όσο και της Υ/Ε.

 Έτσι, μόλις η κυβέρνηση άσκησε το δικαίωμά της να μην υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, η ελίτ αυτή κινητοποίησε την «νεολαία του facebook», τις ΜΚΟ που χρηματοδοτεί κ.λπ. που πρωτοστάτησαν σε διαδηλώσεις από εθνικιστές της δυτικής Ουκρανίας, αλλά και αγανακτισμένους εργαζόμενους κατά της ντόπιας πολιτικής και οικονομικής ελίτ. 

Όμως, οι ειρηνικές στην αρχή διαδηλώσεις γρήγορα έγιναν βίαιες, (με τους «διαδηλωτές» βασικά να δέρνουν τα ΜΑΤ που είχαν εντολή να παραμένουν παθητικά!), και στη συνέχεια ένοπλες, με επί κεφαλής πραγματικούς νεοναζιστές και τάγματα εφόδου. 

Την στιγμή μάλιστα που το καθεστώς είχε ουσιαστικά παραδοθεί στις απαιτήσεις τους, «μυστηριώδεις» ελεύθεροι σκοπευτές που δεν είχαν καμιά σχέση με την κυβέρνηση όπως τώρα αναμφισβήτητα αποδείχνεται, άρχισαν να πυροβολούν στο ψαχνό, διαδηλωτές και αστυνομικούς, ξεκινώντας μια σφαγή που οδήγησε στην άμεση ανατροπή του καθεστώτος. Πράγμα που ήταν ακριβής αντιγραφή της διαδικασίας με την οποία η ίδια ελίτ ξεκίνησε την σχεδιασμένη ένοπλη εξέγερση κατά του Μπααθικού καθεστώτος στην Συρία.

Αν παραμερίσουμε τις «εξηγήσεις» για τους λόγους του πραξικοπήματος που καταφεύγουν σε κοινότοπες ή αναχρονιστικές ανοητολογίες για γεωπολιτικούς λόγους και «ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις» αντίστοιχα, ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι πίσω από το πραξικόπημα; 

Το σημείο εκκίνησης που αγνοούν οι παραπάνω απόψεις είναι το θεμελιακό γεγονός της εποχής μας: η ΝΔΤ που ανέτειλε με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την κατάρρευση του «υπαρκτού». 

Η παγκοσμιοποίηση αυτή που ήταν συνέπεια της μαζικής εξάπλωσης των υπερεθνικών επιχειρήσεων (καμιά σχέση με τα καρτέλ του ...Λένιν κ.λπ.) τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, οι οποίες σήμερα ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και διανομή εμπορευμάτων, είχε μια βασική συνέπεια: τη σταδιακή εξαφάνιση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας που ήταν ασύμβατες με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών. 

Και αυτό, διότι οι κοινωνικοί έλεγχοι πάνω στις αγορές για την προστασία της κοινωνίας από αυτές αναγκαστικά υποβαθμίζονται ή εξαφανίζονται όσο προχωρά η παγκοσμιοποίηση που συνεπάγεται ομογενοποίηση του οικονομικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο λειτουργούν οι επιχειρήσεις αυτές, κυρίως όσον αφορά στο κόστος παραγωγής.

 Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι κάθε χώρα ή λαός που επιθυμεί να διατηρήσει την εθνική και οικονομική κυριαρχία του μπαίνει στο στόχαστρο της Υ/Ε.

Αυτό ακριβώς συνέβη με την Ρωσία σε σχέση με την Ουκρανία. 

Όπως είναι γνωστό, η Ρωσική ελίτ υπό τον Πούτιν έχει ξεκινήσει από καιρό μια εκστρατεία για την ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας της (πρόγραμμα εξοπλισμών) αλλά και της οικονομικής.

 Έτσι, σε αντίθεση με τους κανονισμούς του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, στον οποίο πρόσφατα εντάχθηκε, έχει καθιερώσει διαφόρους κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές κεφαλαίου και εμπορευμάτων. 

Ακόμη, η παραγωγική δομή της διαφέρει σημαντικά από αυτήν των άλλων χωρών της Υ/Ε, στις οποίες η Ρωσική ελίτ θέλει να ανήκει σαν ισότιμο μέλος.

 Το 70% των εξαγωγών της συνίστανται σε ενέργεια και πρώτες ύλες, και μόνο 15% σε βιομηχανικά προϊόντα, έναντι 77% των εξαγωγών βιομηχανικών προϊόντων από την Ευρωζώνη. 

Αυτό, βέβαια, οφείλεται στην καταστροφή της οικονομικής αυτοδυναμίας που επέφερε η «καταστρόικα» μετά την κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος.

 Η Ρωσία, επομένως, δεν είναι ακόμη πλήρως ενσωματωμένη στην ΝΔΤ, σε αντίθεση για παράδειγμα με την Κίνα η οποία, στο οικονομικό επίπεδο, ουσιαστικά αποτελεί προτεκτοράτο των υπερεθνικών επιχειρήσεων στις οποίες οφείλει βασικά την «ανάπτυξη» της, με αντάλλαγμα την πάμφθηνη εκπαιδευμένη εργασία που τους προσφέρει.

Η βασική επιλογή επομένως, σήμερα, για την Ρωσική ελίτ είναι είτε να ενσωματωθεί πλήρως στη ΝΔΤ (όπως απαιτεί τμήμα της οικονομικής ελίτ της), είτε να ξεκινήσει ένα ριζικό πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας που είναι όμως ασύμβατο με την ΝΔΤ, (όπως απαιτεί ένα ευρύ άτυπο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης που ενώνει από κουμουνιστές μέχρι εθνικιστές και ορθόδοξους). 

Ο Πούτιν προσπάθησε μέχρι τώρα να συμβιβάσει αυτούς τους ασύμβατους στόχους, συχνά με αντιφάσεις (π.χ. Λιβύη), αλλά συνήθως με συνέπεια στην υποστήριξη των αντιστεκόμενων λαών στη ΝΔΤ. 

Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν το πρόγραμμα για την Ευρασιατική Ένωση το οποίο αποτελεί, όπως θα δούμε στη συνέχεια, την απώτερη αιτία της σύγκρουσης Υ/Ε και Ρωσίας με αφορμή την Ουκρανία.

Υ.Γ. Δεν αξίζει να ασχοληθώ με «αριστερό» λασπολόγο, που σε σχόλιο κάτω από το προηγούμενο άρθρο έγραψε ότι «για μια ακόμη φορά, όπως κάνει συνεχώς τους τελευταίους μήνες… υπερασπίζεται, πέρα από κάθε αμφιβολία, τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή». Και αυτό, επειδή αναφέρθηκα στην προτεινόμενη ―παγκόσμια― πρωτοτυπία, ένα κόμμα να είναι νόμιμο με όλους τους βουλευτές του στη φυλακή! Μόνο κάποιος που δεν έχει ιδέα από την αρθρογραφία μου ή διατελεί «εν υπηρεσία» θα μπορούσε να ξεστομίσει παρόμοια συκοφαντία...

​​​http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2014/2014_03_09.html
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
για τακτικές ενημερώσεις επισκέπτεστε το πόρταλ μας!!!   http://www.pd-antipagkosmiopoiisi.gr/  
www.periektikidimokratia.org

Το παπάκι πάει στην ποταμιά…

«Από πού ’σαι ποταμάκι;/ Από κείνο το βουνό./ Πώς τον λένε τον παππού σου;/ Σύννεφο στον ουρανό./ Ποια είν’ η μάνα σου;/ Η μπόρα./ Πώς κατέβηκες στη χώρα;/ Τα χωράφια να ποτίσω και τους μύλους να γυρίσω.» Ο οικογενειακός μύθος αναφέρει ότι ο αδελφός μου…ανέφερε «μούλους» αντί για «μύλους» και το κοινό της σχολικής γιορτής, ενώπιον του οποίου απάγγελλε το «ποταμάκι», λύθηκε στα γέλια.

Από το kibi-blog

 Όπως αντιλαμβάνεστε, ο Σ. Θεοδωράκης, με την αναγγελία ίδρυσης της πολιτικής κίνησης «Το ποτάμι», απελευθέρωσε έναν κανονικό Αχελώο λαϊκής θυμοσοφίας και συνειρμών, περιπαικτικής, καλόβουλης ή κακόβουλης διάθεσης. Ό,τι ξέρουμε και δεν ξέρουμε για τα ποτάμια, τους χειμάρρους και  τα ρυάκια, μέσα σε λίγα 24ωρα,  έχει ήδη λεχθεί και γραφεί. Πλην όμως, ο πειρασμός παραμένει ακόμη ισχυρός, τουλάχιστον μέχρι να μάθουμε ποιοι θα πέσουν για κολύμπι, για ράφτινγκ ή απλώς για βαρκάδα στο καινούργιο ποτάμι. Και μένα μου είναι δύσκολο να μην υποκύψω στον πειρασμό.

Άλλωστε, ούτε καν το παπάκι αντιστάθηκε, ως γνωστόν. «Το παπάκι πάει, καλέ παπί/ το παπάκι πάει στην ποταμιά./Το παπάκι πάει στην ποταμιά, αχ/ να κρυφτεί μέσα στην καλαμιά». Το κίνητρό του, κατά το άσμα, ήταν αμιγώς ερωτικό-σεξουαλικό. Έψαχνε να βρει συντροφιά. Εντελώς διαφορετικό, αλλά εξίσου ενστικτώδες ήταν το κίνητρο της μάνας του Κίτσου. «Μωρέ, του Kίτσου η μά μωρέ η μάνα κάθουνταν/στην άκρη στο ποτάμι, / με το ποτά μωρέ ποτάμι μάλωνε./ Με το ποτάμι μάλωνε και το πετροβολούσε./ Ποτάμι για λιγόστεψε, ποτάμι στρίψε πίσω/ για να περάσω αντίπερα, πέρα στα κλεφτοχώρια/ πο ’χουν οι κλέφτες σύναξη κι ούλ’ οι καπεταναίοι./ Tον Kίτσο τόνε πιάσανε και παν να τον κρεμάσουν…» Είναι άγνωστο αν το ποτάμι συγκινήθηκε τελικά από το μοιρολόι της μάνας του Κίτσου. Το ίδιο ισχύει και για το κορίτσι του «Δράκου» που, για άγνωστους λόγους, επικαλούνταν ένα ποτάμι για να κάνει την αθώα ερωτική της εξομολόγηση. «Πώς τον λεν, πώς τον λεν τον ποταμό;/Ιλισσό, Ιλισσό./Να σου πω το μικρό μου μυστικό./ Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.». Τον Κίτσο τον κρεμάσανε, τον «Δράκο» τον σφάξανε, τον Ιλισσό τον θάψανε, κι έμεινε η Αττική φαιό νταμάρι, μια μητρόπολη που μίσησε όσο καμιά άλλη τα ποτάμια της, εξαφανισμένα από την αντιπαροχή και την άσφαλτο.

*****************************

Υποθέτω, όμως, ότι οι φιλοδοξίες του σταυροθεοδωράκειου ποταμού είναι λιγότερο πατριδογνωστικές και φυσιολατρικές από το ποιηματάκι του (κάποτε) νηπίου αδελφού μου και λιγότερο εσωστρεφείς  από του παπιού, της μάνας του Κίτσου ή της Ρούλας του «Δράκου». Πιθανότατα παραπέμπουν στη διαλεκτική διακήρυξη της αέναης αλλαγής, που διατύπωσε πρώτος ο Ηράκλειτος με το περίφημο «τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν» και το παράδειγμα του ποταμού που του αποδίδει ο Πλάτωνας: «Κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δυο φορές». Οι φυσικοί και οι γεωλόγοι έχουν τις αντιρρήσεις τους σ’ αυτό, παραπέμποντας στον κύκλο του νερού που εξατμίζεται στην ατμόσφαιρα για να καταλήξει ξανά στο ποτάμι, αλλά αυτές τις λεπταίσθητες διαφορές τις ξεπέρασε ο ποταμός της σκέψης, της αλλαγής και της φαυλότητας Α. Παπανδρέου αποφαινόμενος μια και δια παντός: «Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω». Απεδείχθη, βεβαίως, πλειστάκις ότι αυτό δεν είναι μια αναντίρρητη αλήθεια, το ποτάμι γύρισε αρκετές φορές πίσω, η κοίτη του στέρεψε, μεταμορφώθηκε σε έναν δυσώδη βάλτο με βατράχια που κοάζουν σπαραχτικά και νεροφίδες και κουνούπια, έναν μολυσμένο και ρυπασμένο βιότοπο που ούτε η οικολογική task force του ΣΚΑΙ μπορεί να διασώσει. Εκτός αν τον διασώσει η πολιτική μηχανική άλλων καναλαρχών, που αν δεν φτιάξουν ένα κόμμα δικό τους, καταδικό τους θα σκάσουν. Ως γνωστόν, ένα ορμητικό ποτάμι έβλεπαν τα ευαγή συγκροτήματα (Mega, ΔΟΛ, Πήγασος) στην πρώτη σύναξη των «58», αλλά τώρα το νερό του έχει στερέψει τόσο που δεν φτάνει ούτε για να το κάνουν γαργάρα…

Εν πάση περιπτώσει, ακόμη κι αν αποδειχθεί ότι το καινούργιο «ποτάμι» μας πιτσίλισε με μερικές σταγόνες απλώς για να δούμε αν και ποιοι και πόσοι θα τσιμπήσουν και θα βουτήξουν στα νερά του, δεν πρέπει να μας παραξενεύει που τα παιδιά του τηλεοπτικού (και λοιπού μιντιακού) σωλήνα συναγωνίζονται τα παιδιά του κομματικού και του κρατικού σωλήνα σε ρόλους εθνοσωτήρων ή ανακύκλωσης του πολιτικού μας έλους. Στην Ιταλία, εδώ και μια εικοσαετία, η μιντιοκρατία είναι ο βασικός τροφοδότης κάθε προσπάθειας ανασυγκρότησης του καταρρεύσαντος κομματικού συστήματος, χωρίς ασφαλές αποτέλεσμα μέχρι στιγμής. Και δεν είναι παράδοξο ότι ο Γκρίλο και τα 5 αστέρια του, τηλεοπτικά ή άλλα, είναι το πιο φρέσκο και ανατρεπτικό προϊόν αυτής της διεργασίας. Αυτό ήταν πράγματι ένα «ποτάμι» που ξεπήδησε από το πουθενά, αλλά όπως φαίνεται ούτε η κοίτη του έχει διαμορφωθεί ούτε η εκβολή του είναι καθορισμένη κι όλος αυτός ο όγκος νερού μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε ένα φράγμα που δίνει χρόνο στον Λέτο να κάνει τη γέφυρα, στον Ρέντσι να το παίζει ανανεωτής και στον Μόντι, κακήν κακώς διωγμένο από την πρωθυπουργία, να αποκαθίσταται σε θεσμικούς ρόλους στο ευρω-διευθυντήριο.

****************************

Ως εκ τούτου, προσωπικώς δεν έχω καμιά προκατάληψη απέναντι στο εγχώριο καινούργιο «ποτάμι», «αφήστε όλα τα ποτάμια να ρεύσουν». Το ζήτημα δεν είναι να κάνουμε δίκη προθέσεων, να εντάξουμε προκαταβολικά σε μια θεωρία συνωμοσίας κάθε εξωκομματική πολιτική πρωτοβουλία, ούτε να την μετρήσουμε με κάποιον δείκτη τηλεοπτικής συμπάθειας ή αντιπάθειας λες και είμαστε μηχανάκια της AGB, αλλά να αφουγκραστούμε το βουητό του «ποταμιού», να καταλάβουμε τι διάολο λέει, αν λέει κάτι. Και επ’ αυτού έχουμε κάτι στα χέρια μας. Το ποταμίσιο μανιφέστο του Σ.Θ. Προσπάθησα να βρω σ’ αυτό μια καινούργια ιδέα, κάποια τρικ διεξόδου από το πολιτικό αδιέξοδο που ο μέσος πολίτης διαπιστώνει, ακόμη κι αν έχει κάνει τις επιλογές του – να ανεχθεί μέχρι τέλους τον μνημονιακό ολετήρα ή να δώσει μια απελπισμένη ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ-. Αλλά το μόνο που βρήκα ήταν ένα ποτάμι κοινοτοπίας, ένα συνονθύλευμα όλων των κλισέ (νεοφιλελεύθερου, εκσυγχρονιστικού, εθνοπατριωτικού ή σοσιαλδημοκρατικού κοπιράιτ) με τα οποία επιχειρείται η ερμηνεία της ελληνικής κρίσης εδώ και χρόνια. Φυσικά και μπορεί να υπάρξει «πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν», φυσικά και «Ελλάδα δεν είναι μόνο τα κόμματα», αλλά τι ακριβώς επαγγέλλεται το αντι-κόμμα που προτείνει το «ποτάμι»;

Ακολουθώντας τον ρου του «ποταμού» ανακαλύπτει κανείς όλα τα δημοφιλή κλισέ που χρησιμοποίησε η χρεοκοπημένη εγχώρια ελίτ και η κυνική ευρωκρατία για να τυλίξει την ελληνική κοινωνία στον ζουρλομανδία των μνημονίων: το πρόβλημα είναι «οι δυο τουλάχιστον συγκεντρώσεις που κλείνουν κάθε πρωί το κέντρο της Αθήνας», η έλλειψη «δικαιοσύνης, αξιολόγησης και αξιοκρατίας», το ότι όλοι «παραβιάζουν τον νόμο», το ότι στην Ελλάδα «τις δουλειές τις κάνουν οι κολλητοί και τα λαμόγια», ότι η «βουλή είναι μεγάλη», ότι το εκλογικό σύστημα είναι πολύ «κομματικό», ότι η χώρα «δεν μπορεί να εξαρτάται από την καλοσύνη των δανειστών της», ότι το θέμα είναι « τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου και όχι τι σκόντο θα σου κάνουν αυτοί που σε δανείζουν». Για το χρέος «θα στείλουμε τους καλύτερους διαπραγματευτές – αυτό είναι εύκολο»,  για τη λιτότητα ξεμπερδεύουμε με τη διαπίστωση ότι «από τη σπατάλη περάσαμε μεμιάς στη τσιγγουνιά», για την οικονομία το ζήτημα είναι «ποιοι θα επενδύσουν; Πώς θα έρθουν πίσω τα λεφτά; Ποιοι θα πάρουν το ρίσκο και πώς θα τους κάνεις να σε εμπιστευτούν;», με την Ευρώπη το πρόβλημα είναι «οι εθνικιστές, οι λαϊκιστές, οι ευρωσκεπτικιστές» και κάποιοι «γέροι θείοι», η Ευρώπη «είναι το μεγάλο σχολείο της ενότητας και του διαφορετικού», η λύση είναι να υπάρξει «ένα εθνικό σχέδιο και ένα 50% που θα κάνει και τους άλλους Ευρωπαίους να αισθανθούν ότι αυτή τη φορά οι Έλληνες είναι αποφασισμένοι», να δούμε «τα κοινωνικά προβλήματα με τη λογική, χωρίς δογματισμούς και αγκυλώσεις», και τι μπορεί να περιλαμβάνει αυτό το «εθνικό σχέδιο»; «Την Ελλάδα θα σώσει το χώμα, ο ήλιος και η θάλασσα». Και ποιοι θα το εφαρμόσουν αυτό το σχέδιο; Όχι αυτοί «που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο» (η δεξιά, το ΠΑΣΟΚ;), αλλά ούτε «όσοι είναι δέσμιοι θεωριών του 19ου αιώνα, αυτοί, που ακόμη και σήμερα επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα θα σωθεί αν επιστρέψει στο παρελθόν» (η αριστερά;).

****************************

Πάσα ομοιότης με το μανιφέστο των «58» είναι απλώς συμπτωματική. Κάθε σύγκλιση με το όραμα Δασκαλόπουλου (του ΣΕΒ) είναι τυχαία. Οποιαδήποτε σύγκριση με τις θεωρίες του «μαζί τα φάγαμε», του «είμαστε όλοι συνένοχοι», του «όλοι μαζί μπορούμε» είναι άστοχη. Όλα είναι θέμα λογικής, τεχνογνωσίας, τεχνοκρατίας, όχι πολιτικής, ιδεολογίας και επιλογής. Στην Ελλάδα του «ποταμιού» δεν υπάρχουν πάνω και κάτω, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, ολιγάρχες και φτωχοί, δεν υπάρχουν επιτελείς και υποτελείς, δεν υπάρχουν συγκροτημένα συμφέροντα, διαπλοκή, μιντιαρχία, τραπεζοκρατία, παλαιά και νέα τζάκια, δεν υπάρχουν τάξεις και αντιθέσεις, δεν υπάρχουν θύτες και θύματα της κρίσης, δεν υπάρχει καν δεξιά και αριστερά, όλοι δικοί μας είμαστε, λες και οι διαχωριστικές γραμμές σβήστηκαν από τότε που ο «ποταμάρχης»  πέρασε το δικό του ποτάμι, τον Κηφισό, και μεταπήδησε από τα Δυτικά στα Βόρεια, κι από τη μικρή οθόνη στο μεγάλο ακροατήριο. Στο «ποτάμι» υπάρχουν απλώς παλιά και νέα μυαλά, παρασιτικές και δημιουργικές δυνάμεις, «επαγγελματίες της ζωής» με τη δύναμη «της λογικής και του δίκιου».

Μπορεί η πολυπλοκότητα της κρίσης να μην χωράει ολάκερη σ’ ένα απλοϊκό σχήμα «αστοί και προλετάριοι, πάνω και κάτω, πλούσιοι και φτωχοί». Αλλά, ταυτόχρονα η ίδια πολύπλοκη κρίση έχει καταστήσει αυτές τις «ξεχασμένες» αντιθέσεις το ίδιο ζοφερές όσo ήταν στον «ξεχασμένο» 19^ο αιώνα. Επομένως, δεν μπορείς να τις παρακάμψεις μ’ ένα ποταμίσιο τρικ. Όπως δεν μπορείς να παρακάμψεις με αντίστοιχα τρικ όλα τα μεγάλα διλήμματα της συγκυρίας, όλες τις στρατηγικές επιλογές που η ιθύνουσα τάξη της χώρας (ναι, υπήρξε και υπάρχει τέτοια τάξη!) έχει επιβάλει περίπου ως φυσικά φαινόμενα: η εξυπηρέτηση του χρέους, η πλήρης ιδιωτικοποίηση της οικονομίας, η συρρίκνωση του κράτους, η αποθέωση της αγοράς, η θέση της χώρας στην «οικογένεια της Ευρώπης», που δεν είναι οικογένεια, αλλά μια ρωμαϊκή αρένα. Κυρίως, δεν μπορείς να παρακάμψεις το μνημόνιο. Κι εδώ, η παρθενική πλεύση στο ρεύμα του «ποταμού» (στη συνέντευξη αυτοπαρουσίασης) αποκαλύπτει την κορυφαία λαθροχειρία του εγχειρήματος: «Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο; Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα ερωτήματα από αυτό. Το Μνημόνιο τελειώνει τον Μάιο. Άρα ανήκει στο παρελθόν…» Υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στο να μην καταλαβαίνεις και στο να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Είναι η διαφορά ανάμεσα στη βλακεία και στην απάτη. Ωστόσο, το πολιτικό τους αποτέλεσμα είναι το ίδιο και η αφέλεια δεν λειτουργεί απαλλακτικά. Το μνημόνιο είναι ένα εργαλείο βίαιου μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας που στην πραγματικότητα τη δεσμεύει για δεκαετίες. Ακόμη κι αν η ακύρωσή του είναι υπόθεση ενός και μόνο νομοθετήματος από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα έχει την πολιτική τόλμη και τη βούληση να το κάνει, η άρση των καταστροφικών του αποτελεσμάτων είναι υπόθεση πολλών νομοθετημάτων, πολλών και σύνθετων ενεργειών, ρήξεων και συγκρούσεων που θα πάρουν χρόνια. Το κατά φαντασίαν τέλος του μνημονίου, απλά και μόνο επειδή τον Ιούνιο η τρόικα σταματάει τις τρομοκρατικές επισκέψεις της, είναι η επινόηση στην οποία προσπαθεί να κρυφτεί το μνημονιακό μπλοκ για να σώσει το τομάρι του. Είναι το εύρημα με το οποίο ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος προσπαθούν να κατασκευάσουν το τέλος της κρίσης. Είναι η μεταμνημονιακή, εξωμνημονιακή, παραμνημονιακή φαντασίωση των κατ’ εξοχήν μνημονιοφρόνων.

 Κατά τα φαινόμενα, στην ίδια φαντασίωση, στην ίδια πολιτική απάτη επιχειρούν να επιπλεύσουν κι άλλοι. Από αφέλεια ή από δολιότητα; Θα δείξει. Ανάλογα με το πού θα τους βγάλει το ρεύμα του ποταμού. Όπου μπορεί να συναντηθούν με το παπάκι, τη μάνα του Κίτσου, τη Ρούλα του «Δράκου» και άλλους ήρωες και ξωτικά της υγρασίας και της ξηρασίας…

Η Ελλάδα που μισούμε !!! (ποτάμια κυνισμού)

Δεν ξέρω εάν ο Σταύρος Θεοδωράκης συνειδητά επέλεξε για το περιβόητο «Ποτάμι» του να συγκεντρώσει ό,τι χειρότερο περιφέρεται στην ελληνική κοινωνία, αλλά σίγουρα τα κατάφερε.  Η ανακοίνωση των υποστηρικτών της κίνησής του θα μπορούσε να…περιγραφεί ως ένα tableau vivant της Ελλάδας του κυνισμού, της πολιτικής, δημοσιογραφικής και ακαδημαϊκής αρπαχτής, του μνημονιακού χατζηαβατισμού, αυτού του εσμού καθεστωτικών τυχοδιωκτών που αρέσκονται να (αυτο)παρουσιάζονται ως η φωτισμένη ελίτ του τόπου… 

Του Παναγιώτη Σωτήρη

Μέσα σε αυτή την πραγματική λίστα της ντροπής μπορεί κανείς να βρει: Τον εθνικό μας διαφημιστή που χρόνια τώρα αρέσκεται να πλασάρεται ως διανοούμενος με βάθος, ενώ δεν ξέφυγε ποτέ από τα πνευματικά όρια της διαφήμισης της Κόκα Κόλα. Το άκρον άκρον άωτον του ακαδημαϊκού κυνισμού, τη μοναδική περίπτωση φιλοσόφου όπου το απόλυτα αβαθές της σκέψης πάει χέρι-χέρι με τον πιο σκληρό αυταρχισμό που θεωρεί τους φοιτητές πεδίο εξάσκησης για τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας.

Μια εντυπωσιακή περίπτωση εξωμότη που, αφού εξαργύρωσε τα αρχικά διαπιστευτήριά του ως ιστορικού της Αριστεράς, σήμερα έχει αναχθεί σε πρωταθλητή της αντικομμουνιστικής ηλιθιότητας, ένα σκαλοπάτι πάνω από τις αλήστου μνήμης φωτογραφίες με τα κονσερβοκούτια και τους κουβάδες με τα μάτια. Έναν καθηγητή δημόσιας διοίκησης που περιφέρεται ως ο «καλύτερος δημόσιος υπάλληλος της χώρας» χωρίς να έχει εργαστεί ούτε μια ώρα στο γκισέ μιας δημόσιας υπηρεσίας. Δημοσιογράφους που έχτισαν την καριέρα τους ως υπάλληλοι μυστικών υπηρεσιών (και μάλιστα πλέον της μίας χώρας). Νεοφιλελεύθερους καθηγητές πανεπιστημίων. «Πετυχημένους» (κατά δήλωσή τους) επαγγελματίες, αν ο επαγγελματισμός ταυτίζεται με τις καλές δημόσιες σχέσεις. Εν πολλοίς ένα (αυτο)ανακυκλούμενο παρεάκι που συμπυκνώνει ό,τι αξίζει να μισούμε σε αυτή τη χώρα.

Αυτή δεν είναι η Ελλάδα της δημιουργίας. Αυτή είναι η Ελλάδα που όταν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες υποφέρουν από την ανεργία, κατορθώνει να πλουτίζει με τις κρατικές χρηματοδοτήσεις. Είναι η Ελλάδα που όταν οι νέοι περιφέρονται στην εργασιακή απελπισία, εξασφαλίζει δεύτερες και τρίτες θέσεις εργασίας – κατά προτίμηση δε, αργομισθίας. Είναι η Ελλάδα που όταν χιλιάδες άνθρωποι μάτωναν κυριολεκτικά στις διαδηλώσεις και πνίγονταν στα δακρυγόνα, ελεεινολογούσε τη «βία του όχλου». Είναι η Ελλάδα που καθημερινά, επίμονα, με ευλαβική συνέπεια πίνει στην υγεία των κορόιδων.

Είναι ένα παρεάκι που έμαθε να κάνει πολιτική μόνο με κονέ, με συναλλαγές και υπολογισμό. Που δεν έχει ούτε παιδεία ούτε όραμα. Που ο νεοφιλελευθερισμός τους είναι αποκλειστικά ατομικός: ατομικά τα βίτσια, ατομικές οι αρετές. Που μπορεί πάντα να πουλήσει ο ένας τον άλλον με την πρώτη ευκαιρία.

Ότι αυτοί οι άνθρωποι σήμερα έρχονται να αυτοπαρουσιαστούν ως η ελπίδα και οι «δημιουργικές δυνάμεις» του τόπου μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αλαζονεία με την οποία, ακόμη και στο εδώλιο του κατηγορουμένου, συχνά τα στελέχη ολοκληρωτικών καθεστώτων έχουν υπερασπιστεί το έργο τους. Δείχνει όμως και τη βαθύτερη πεποίθησή τους ότι στο τέλος αυτοί θα είναι νικητές, ότι στο τέλος απώλειες θα έχουν οι άλλοι, οι αντίπαλοί τους. Μόνο που αυτοί, οι αντίπαλοί τους, είμαστε όλες και όλοι εμείς.

Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε ποιος είναι ο στόχος μας. Ο κατάλογος των υποστηρικτών του Θεοδωράκη προσωποποιεί τον αντίπαλο. Προσωποποιεί την Ελλάδα που πρέπει να ηττηθεί, τους ανθρώπους που στο τέλος αυτής της μάχης πρέπει να φύγουν ηττημένοι, μαζί με το σκηνικό που εκπροσωπούν. Όλα αυτά τα «λαμπερά» πρόσωπα στο τέλος πρέπει να βρεθούν αυλακωμένα από την απόρριψη μιας ολόκληρης κοινωνίας. Γιατί το χαμόγελο αξίζει να βρίσκεται σε άλλα πρόσωπα: αυτούς που άντεξαν τη ανεργία, τις απολύσεις, το ξύλο, την επισφάλεια, που αντιστάθηκαν στην κατάθλιψη, που -έστω και στην κορύφωση της απελπισίας- δεν έπαψαν να αγωνίζονται.

Αυτή που πρέπει να αντέξει και να νικήσει είναι η Ελλάδα του Λάζαρου, που άμα δεις το χαμόγελό του σε διαδήλωση μπορείς να αντιμετωπίσεις όλα τα χημικά και το ξύλο· της Δέσποινας που θα κάνει τα πάντα πάνω κάτω για να μην χαθεί ούτε μια θέση εργασίας στο Υπουργείο της· του Πάνου και της Όλγας που παίρνουν πάνω τους τον πόνο και την αρρώστια μιας ολόκληρης πόλης· του Γρηγόρη που σπάει τα χέρια του γιατί αρνείται να το παίξει απλώς «εκπρόσωπος» · του Τάσου και του Γιώργου που επιμένουν ότι χρειαζόμαστε ακόμη καλά αριστερά βιβλία· του Λευτέρη που δεν φοβάται απειλές εάν είναι να βγάλει την είδηση· της Ειρήνης που όταν δεν τρέχει για τις απολύσεις, εξασφαλίζει ότι οι βιβλιοθήκες είναι προσβάσιμες στους τυφλούς φοιτητές.

Όλων αυτών και τόσων άλλων που μας δίνουν ελπίδα. Ότι όσα ποτάμια κυνισμού και εάν κυλήσουν, στο τέλος εμείς θα χαμογελάμε.

Οι αθώες μεταρρυθμίσεις του ΟΟΣΑ…

Τον Δεκέμβριο του 2013 ο ΟΟΣΑ παρουσίασε έκθεση -μετά από παραγγελία της ελληνικής κυβέρνησης, τα κονδύλια του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου της Ε.Ε. και τις ευλογίες της TaskForce- σχετικά με την κατάσταση του…

ανταγωνισμού στην Ελλάδα σε τέσσερις συγκεκριμένους κλάδους: φάρμακα, κατασκευαστικά υλικά, τρόφιμα και τουρισμό.

Του Τάκη Ηλιόπουλου

Σε αυτή την έκθεση περιγράφεται η δομή της αγοράς των τεσσάρων προαναφερθέντων κλάδων της ελληνικής οικονομίας και προτείνεται η αναθεώρηση και η κατάργηση σειράς κανονιστικών διατάξεων και νόμων, με στόχο την άρση των περιορισμών και των στρεβλώσεων των αγορών και, κατ’ επέκταση, την ενίσχυση της οικονομικής δραστηριότητας και τη βελτίωση της οικονομικής θέσης των καταναλωτών, μέσω της ενδεχόμενης μείωσης των τιμών.

Μία από αυτές τις στρεβλώσεις, που έχει τύχει και της μεγαλύτερης δημοσιότητας, είναι και το Προεδρικό Διάταγμα 113/1999, με το οποίο ορίζεται ως «φρέσκο γάλα» το γάλα που έχει παστεριωθεί σε χαμηλές θερμοκρασίες, με μέγιστη διάρκεια ζωής τις 5 μέρες. Αντίθετα, κάθε άλλο γάλα που παστεριώνεται σε υψηλές θερμοκρασίες και αντέχει πάνω από 5 μέρες δεν μπορεί να θεωρηθεί «φρέσκο γάλα», αλλά απλώς «γάλα μακράς διάρκειας».

Κατά τον ΟΟΣΑ, αυτή η συγκεκριμένη διαφοροποίηση στους ορισμούς του παστεριωμένου γάλακτος αποτελεί καραμπινάτη «στρέβλωση της αγοράς», που αποτελεί πρωτοτυπία σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχει καμία επιστημονική βάση και αιτιολόγηση, συντηρεί τους «ακριβούς» Έλληνες παραγωγούς και εγκλωβίζει τους γαλακτοβιομήχανους και διανομείς τροφίμων (σούπερ-μάρκετ) σε ένα «αναποτελεσματικό» και κοστοβόρο σύστημα, που τελικό του αποτέλεσμα είναι οι υψηλές τιμές για τους Έλληνες καταναλωτές.

Συγκεκριμένα, ο ΟΟΣΑ, αναλύοντας τη δομή και τη λειτουργία της ελληνικής αγοράς γάλακτος, διαπιστώνει δύο βασικές αιτίες για τις υψηλές τιμές του φρέσκου γάλακτος στην Ελλάδα, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη: Πρώτον, το υψηλό κόστος παραγωγής γάλακτος, καθώς επίσης και τα υψηλά επίπεδα περιθωρίου κέρδους για τη βιομηχανία και τα σούπερ μάρκετ.

Ωστόσο, ενώ για το κόστος παραγωγής η έρευνα εξηγεί ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι «αντικειμενικοί» παράγοντες που το καθιστούν τόσο υψηλό (όπως τα υψηλά κόστη ενέργειας και ζωοτροφών ή οι διάσπαρτες παραγωγικές μονάδες), δεν είναι εξίσου διαφωτιστική για τις αιτίες και τους τρόπους επίτευξης του μεγάλου περιθωρίου κέρδους για τους γαλακτοβιομήχανους και τους ιδιοκτήτες σούπερ μάρκετς, που υπολογίζεται μάλιστα ότι υπερβαίνει τον κοινοτικό μέσο όρο κατά 35%. Δεύτερον, η διαφοροποίηση στους ορισμούς του γάλακτος, που δεν επιτρέπει στους βιομήχανους να εισάγουν φθηνότερο «φρέσκο» γάλα από το εξωτερικό, αναπαράγοντας, ταυτόχρονα, ένα κοστοβόρο σύστημα διανομής και επιστροφών προϊόντων για τους ιδιοκτήτες σούπερ μάρκετ.

Αν και δεν είμαι χημικός μηχανικός ή βιολόγος τροφίμων για να γνωρίζω σε πόσες μέρες το «φρέσκο γάλα» παύει να είναι «φρέσκο» και γίνεται απλό επεξεργασμένο γάλα, με παραξένεψε πολύ που ένας διεθνής οικονομικός οργανισμός, όπως ο ΟΟΣΑ, διατυπώνει επίσημη θέση για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να θεωρείται «φρέσκο» στην Ελλάδα. Και μάλιστα επικαλούμενος οικονομικά επιχειρήματα.

Η αλήθεια είναι ότι οι τοποθετήσεις του ΟΟΣΑ για διάφορα οικονομικά θέματα συνήθως εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες. Επίσης, τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί δεν είναι ποτέ επιστημονικά ουδέτερα ή πολιτικά αθώα. Με την πρότασή του, όμως, για αλλαγή του ορισμού του «φρέσκου γάλακτος», μάλλον, ξεπέρασε ακόμα και τον νεοφιλελεύθερο εαυτό του, προτείνοντας, όχι την άρση μιας «στρέβλωσης» σε μια αγορά, αλλά την ίδια την κατάργηση της αγοράς «φρέσκου γάλακτος».

Ωστόσο, ο διεθνής, «έγκριτος» οικονομικός θεσμός λησμονεί να ακολουθήσει τους θεωρητικούς συλλογισμούς που συνήθως ανακύπτουν όταν κάποιος υιοθετεί το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο της απόλυτης ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, προϊόντων και… καταναλωτών!

Πρώτον, λησμονεί να πει ότι δεν υπάρχει κανένας νόμος ή διοικητική διάταξη που εμποδίζει οποιαδήποτε επιχείρηση ή βιομηχανία ή ακόμα και παραγωγό, να έρθει στην Ελλάδα και να παράγει-τυποποιήσει-διανείμει στον Έλληνα καταναλωτή φρέσκο γάλα σε χαμηλότερες τιμές από αυτές που ισχύουν σήμερα. Ελεύθερη αγορά έχουμε, συνταγματικά κατοχυρωμένη, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και μάλιστα με τα υψηλότερα περιθώρια κέρδους στην Ευρώπη, η ελληνική αγορά γάλακτος θα έπρεπε να αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία για επενδύσεις από το εξωτερικό.

Δεύτερον, λησμονεί να μας πει τι εμποδίζει τους καταναλωτές στην Ελλάδα να κουνήσουν λίγα εκατοστά τα χέρια τους στο διπλανό ράφι του σούπερ μάρκετ και να αγοράσουν ένα μπουκάλι γάλα μεγαλύτερης διάρκειας, που απλά δεν θα γράφει τη λέξη «φρέσκο». Τι εμποδίζει τον έλληνα καταναλωτή να «τιμωρήσει» τα ακριβά φρέσκα γάλατα και να εμπιστευτεί τα γάλατα μακράς διάρκειας, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι αυτά τα δύο προϊόντα είναι σχεδόν τέλεια υποκατάστατα μεταξύ τους;

Τρίτον, λησμονεί να μας πει γιατί το «γάλα μακράς διάρκειας», στο οποίο δεν υπάρχει ο χρονικός περιορισμός του φρέσκου και οι βιομηχανίες και οι αλυσίδες τροφίμων έχουν τη δυνατότητα να εισάγουν πρώτες ύλες και προϊόντα από το εξωτερικό και επομένως να ρίξουν τις τιμές, παραμένει αρκετά υψηλότερο των ευρωπαϊκών, αλλά και του ίδιου του «φρέσκου»;

Τέταρτον, λησμονεί να μας πει για ποιους λόγους, εκτός από «ακριβούς» παραγωγούς γάλακτος, έχουμε και από τα μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους στη βιομηχανία και την αλυσίδα διανομής, ενδείξεις που συνήθως χτυπούν καμπανάκια στις «ανεξάρτητες» αρχές ανταγωνισμού σε όλο τον κόσμο για την ύπαρξη «μονοπωλιακής δύναμης». Λησμονεί να μας πει, επίσης, για ποιους λόγους έχουμε από τις υψηλότερες τιμές σε μια σειρά από προϊόντα και υπηρεσίες που χρησιμοποιούνται στην ελληνική παραγωγή, όπως καύσιμα, ζωοτροφές, λιπάσματα, διόδια δρόμων κ.ά.

Εντάξει, έχει ξεχάσει πολλά να μας πει ο ΟΟΣΑ για την κατάσταση στις ελληνικές αγορές. Έχει ξεχάσει να μας πει για τα ενδεχόμενα καρτέλ που υπάρχουν σε μια σειρά από αγορές και κλάδους της ελληνικής οικονομίας, όπως στο πετρέλαιο, στις χημικές βιομηχανίες, στις γαλακτοβιομηχανίες, στα σούπερ-μάρκετ και αλλού. Έχει ξεχάσει να μας πει για την Επιτροπή Ανταγωνισμού και τον πολύ «αποτελεσματικό» ρόλο που παίζει, σε μια περίοδο όπου οι τιμές πέφτουν (αποπληθωρισμός) και ταυτόχρονα τα βασικά αγαθά παραμένουν πολύ ακριβά. Έχει ξεχάσει να μας πει ποιους ακριβώς εξυπηρετεί η πρόταση για την κατάργηση της ελληνικής αγοράς φρέσκου γάλακτος και, κατ’ επέκταση, την κατάρρευση της ελληνικής παραγωγής.

Ωστόσο, δεν ξέχασε να ευχαριστήσει για τη συνεργασία τους στην πραγματοποίηση της συγκεκριμένης έρευνας σχεδόν όλους τους εργοδοτικούς φορείς και οργανώσεις, όπως, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ), ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων (ΣΕΒΤ), ο Σύνδεσμος Ελληνικών Χημικών Βιομηχανιών (ΣΕΧΒ), η Ένωση Βιομηχανιών Χάλυβα, η Ελληνική Ένωση Αλουμινίου, ο Ελληνικός Σύνδεσμος Βιομηχανιών Επώνυμων Προϊόντων, ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων, ο Σύνδεσμος Εταιρειών Εμπορίας Πετρελαιοειδών Ελλάδος, η Ένωση Εταιριών Διαφήμισης και Επικοινωνίας Ελλάδος κ.ά.

paganeli

Πολύ σαβούρα στο «Ποτάμι»…

Την άποψή του για το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη δημοσιεύει σε άρθρο του στο enikos.gr, ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος.
Το κείμενο φέρει τον τίτλο «Πολύ σαβούρα στο ”Ποτάμι”…» και έχει ως εξής:
Παρατήρηση πρώτη: Μεταξύ φίλων, είτε υπό την στενή και ουσιαστική έννοια, είτε υπό την ευρεία και τυπική έννοια, οι πιο φιλικές είναι οι καθαρές κουβέντες.

*

Παρατήρηση δεύτερη: Ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης σε άρθρο του στα «Νέα» ανάμεσα στους λόγους που εξέθεσε για την απόφασή του να προχωρήσει στην συγκρότηση πολιτικού κόμματος ήταν και η «πολιορκία» που δεχόταν από τους θαυμαστές του: «Μπες μπροστά ρε Σταύρο. Εσένα σε ξέρει ο κόσμος. Μήπως καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι». Έτσι γράφει ότι του είπαν…
Δεν ξέρουμε αν αυτός είναι επαρκής λόγος για τη δημιουργία κόμματος. Να σε ξέρει ο κόσμος. Και τον Σεφερλή τον ξέρει ο κόσμος. Και τον Γιώργο Αυτιά. Και τον Βαμβακούλα. Ίσως πάλι αδικούμε τον κ.Σταύρο Θεοδωράκη δίνοντας υπέρμετρη σημασία σε μια φράση του που τον εμφανίζει τρόπον τινά να ενδίδει στις απαιτήσεις και στις πιέσεις του κόσμου να κατέλθει στον πολιτικό στίβο. Είναι όμως μια εξήγηση που σε συνδυασμό με την ονομασία του φορέα («Ποτάμι») ομολογούμε ότι μας ανακάλεσε στη μνήμη σκηνές από την ταινία «Τύφλα να έχει ο Μάρλον Μπράντο». Εκεί ακουγόταν και το παρακάτω ποιηματάκι:
«Ησυχο – ήσυχο το ποταμάκι/ αργοκυλάει το γαλάζιο το νεράκι/ και τραγουδάει την αγάπη τη χρυσή/ μιας κι ήρθες αγαπούλα μου εσύ».     
Η διαφορά είναι ότι στην ταινία ο Θανάσης Βέγγος δεν είχε, τελικά, ενδώσει στην «πολιορκία» που του ασκούσε το «ποταμάκι»:
Παρατήρηση τρίτη: Παρακάμπτουμε το γεγονός ότι το «Ποτάμι» εμφανίστηκε την ακριβώς επόμενη μέρα του μαραζώματος της «Ελιάς» και της επανενατένισης από τις συνιστώσες της των 58 σημείων του θολού τους ορίζοντα.
 Παρακάμπτουμε τις αναφορές που βλέπουν στο εγχείρημα από «Μπεπεγκριλισμό» και «τηλεμάρκετινγκ» έως αναπαλαίωση του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» σε μεταπολιτική «απολιτίκ» συσκευασία.
Κρατάμε το προφανές: Ο καθένας έχει δικαίωμα να τοποθετείται και να δρα πολιτικά ανά πάσα στιγμή και με όλους τους τρόπους. Να θέτει υποψηφιότητα σε αυτό που ονομάζεται «κεντρική πολιτική σκηνή». Το τί φυτρώνει, φυσικά, στην κεντρική πολιτική σκηνή προσδιορίζεται και σχετίζεται άμεσα με την εκάστοτε εποχή και τις εκάστοτε συνθήκες. Στις μέρες μας πρώτο τραπέζι στην πολιτική πίστα έχουν πιάσει από τον Άδωνι Γεωργιάδη μέχρι τον Γιακουμάτο κι από τον Κωνσταντινοκάτι του ΠΑΣΟΚ μέχρι τους «Καιάδες». Στον Σταύρο Θεοδωράκη θα κολλήσουμε τώρα;
Εν ολίγοις:  Στην κεντρική πολιτική σκηνή υπήρξε Ελευθέριος Βενιζέλος. Αλλά αυτό δεν απέτρεψε να υπάρξει ούτε Κλη-κλης ούτε Ευάγγελος Βενιζέλος. ΥπήρξεΤρικούπης. Αυτό δεν απέτρεψε να υπάρξει και Γουλιμής. Υπήρξε Αντρέας και Γεώργιος Παπανδρέου. Αυτό δεν απέτρεψε να υπάρξει και Γιώργος Παπανδρέου. Υπήρξε και Μίκης Θεοδωράκης. Γιατί όχι και Σταύρος…

* 

Παρατήρηση τέταρτη: Στην πολιτική (και όχι μόνο) τίποτα, είτε μιλάμε για «ποτάμια» είτε για «λίμνες», είτε για «βουνά» είτε για «λαγκάδια», δεν προκύπτει από παρθενογέννεση. Κατά τεκμήριο, δε, όσοι επαγγέλλονται με όρους διαφημιστικής εμμονής τη «νιότη», τη «φρεσκάδα» το «άφθαρτο» και τον «αντικομφορμισμό» τους, συλλαμβάνονται επ’ αυτοφόρω να κουβαλάνε επάνω τους όλη τη σκουριά  ενός παρελθόντος που προσπαθεί να μεταμφιεστεί για να επιβιώσει και στο μέλλον.
Θεωρίες, για παράδειγμα, του τύπου «είμαστε και αριστεροί αλλά ασπαζόμαστε και φιλελεύθερες ιδέες» έχουν ξανακουστεί από τον κ.Γιώργο Παπανδρέου όταν έλεγε ότι «έφερα το ΔΝΤ στην Ελλάδα και τώρα είμαι περισσότερο σοσιαλιστής»!
Θεωρίες για το Μνημόνιο που το παρουσιάζουν σαν «αναγκαίο κακό», ακόμα κι αν ηχούν διαφορετικά όταν τις λέει ο Στουρνάρας με γραβάτα απ’ όταν τις λέει ο Σταύρος με σακίδιο, στην ουσία τους, όμως, είναι μεταξύ τους ίδιες…    

*

Παρατήρηση πέμπτη: Ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης κουβαλάει – εξ αντικειμένου – ως εφόδιο της πολιτικής του σταδιοδρομίας την δημοσιογραφική του διαδρομή. Μάλιστα ακούσαμε (στην «Ελληνοφρένεια») ότι διακατέχεται από την άποψη πως η δημοσιογραφία πρέπει να βρίσκεται απέναντι στους ισχυρούς, στις εξουσίες, στους εξουσιαστές. Έχει πει επιπλέον ότι αν τέτοια ήταν η δημοσιογραφία τη δεκαετία του ’90, σήμερα αλλιώς θα ήταν τα πράγματα στη χώρα.
Αν αυτό συνιστά αυτοκριτική για το γεγονός ότι το 1999, κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης εξέδωσε το περιοδικό που διεύθυνε, το ΚΛΙΚ», με εξώφυλλο την αμερικανική σημαία ως πρόταση «αριστερής» ενατένισης του «αντιεξουσιαστικού» ΝΑΤΟ,τότε πάει καλά…
Πάντως το ποια είναι η στάση ενός δημοσιογράφου απέναντι στην εξουσία δεν προσδιορίζεται από (τις πολύ ωραίες) εκπομπές για την Κούνεβα ή για τον χαμό του Παύλου Φύσσα.  Προσδιορίζεται από άλλες εκπομπές. Για να θυμηθούμε μία, θα αναφέρουμε σαν παράδειγμα εκείνη τον Νοέμβρη του 2011 που δεν απείχε και πολύ από αυτό που θα αποκαλούσαμε «μακιγιάζ» της κυβέρνησης του τραπεζίτη Παπαδήμου.
Επιμένουμε, μάλιστα, διπλά σε εκπομπές όπως εκείνη, γιατί σε τέτοιες εκπομπές αναδεικνύεται και κάτι ακόμα: Ποια «Αριστερά» επιλέγει κανείς να θεωρεί «πρωταγωνιστή». Δεν θα συμφωνήσουμε ότι προδιαθέτει για κάποια «αλλαγή» το είδος της «Αριστεράς», όπως την εννοεί ο κύριος Ψαριανός, που κλήθηκε τότε να συμβάλει στην ανάδειξη σαν υπέρτατου αγαθού εκείνης της «εθνικής ενότητας» στην κολυμπήθρα της οποίας «εξαγνίζονται» τα πάντα: Από τα Μνημόνια μέχρι η ακροδεξιά (που τότε συγκυβερνούσε μέσω του ΛΑΟΣ)…

*

Παρατήρηση έκτη: Κάθε πολιτική πρόταση προσδιορίζεται και από τα πρόσωπα που την υπηρετούν.  Αυτό το αναγνωρίζει ο ίδιος ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης παρουσιάζοντας τους συνεργάτες και υποστηρικτές της προσπάθειάς του. Δεδομένου ότι το «Ποτάμι» έχει μια θολή ιδεολογική κοίτη, αυτό είναι ένα γεγονός που επιβάλει να ψάχνει κανείς όλες τις εκδοχές για το ποια θα μπορούσε να είναι η κατάληξή του.
Δεν λέμε ότι η κατάληξή του θα προσδιοριστεί από όσα θα αναφέρουμε παρακάτω. Λέμε όμως ότι αφού το «Ποτάμι» έχει κωπηλάτες πρέπει να ξέρουμε τι σόι κουπί τραβάνε μερικοί από αυτούς. Η΄ πόσο επιρρεπείς είναι στην ρότα του καιρού. Η΄ πόσο έχουν μεταβάλει απόψεις για προηγούμενες σκέψεις τους σε σχέση με την τωρινή πολιτική τους πρόταση.
Θεωρούμε αναγκαίο, επίσης, να επισημάνουμε εκ προοιμίου ότι το κείμενο που θα ακολουθήσει θα σας προκαλέσει ανατριχίλα. Το αναδημοσιεύουμε γιατί πιστεύουμε βαθιά ότι όπως – κατά τον Μαρξ – το έγκλημα πρέπει να καθίσταται όσο πιο ατιμωτικό γίνεται μέσω της δημοσίευσης και της ανακοίνωσής του, το ίδιο ακριβώς ισχύει με την ξεφτίλα και με τη «μαυρίλα». Το αναδημοσιεύουμε γιατί πιστεύουμε, επιπλέον, ότι είναι απαραίτητο να θυμόμαστε το πώς διαμορφώθηκε η κυρίαρχη προπαγάνδα του συστήματος την περίοδο της επιβολής του Μνημονίου.
Σημείωση πρώτη: Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Απρίλη του 2010, λίγα 24ωρα πριν από την ψήφιση του Μνημονίου.
Σημείωση δεύτερη: Πρόθεση του συντάκτη του ήταν να κοινοποιήσει σκέψεις (ή μήπως και συστάσεις;) σχετικά με το «πώς» το πολιτικό σύστημα έπρεπε να κινηθεί «για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν τα επόμενα 24ωρα». Μετά την αναγκαία εισαγωγή, πάμε στο συγκεκριμένο κείμενο  (σ.σ.: Παρακαλούμε την προσοχή σας):

«Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Άρα τι μένει; Μια κυβέρνηση σαν εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλάη χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν “εκτός” ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς(…). Στο Βέλγιο πριν μερικά χρόνια μια τέτοια κυβέρνηση συνασπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ένα διάστημα (…)»…
Η ελεγεία υπέρ της επιβολής του …δημοκρατικού «γύψου», που μόλις διαβάσατε, φέρει την υπογραφή «Τάσος Τέλογλου». Δημοσιεύτηκε με ημερομηνία «28/4/2010» και ώρα «10:20:31 π.μ.» στο ηλεκτρονικό σάιτ «Protagon.gr» που αποτελεί την ιντερνετική εκδοχή της τηλεοπτικής εκπομπής «Πρωταγωνιστές» του κ. Σταύρου Θεοδωράκη (MEGA).
Στο άνωθεν «μανιφέστο», βλέπετε πόσο περίτεχνα είχε εισαχθεί η λέξη«δικτατορία» στο κομψό λεξιλόγιο περί της «σωτηρίας» του τόπου; Είναι ακριβώς το σημείο όπου χάσκει η δημοκρατική χρεοκοπία των εισηγητών ενός καθεστώτος όπου «ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν “εκτός”», και να τεθούν σε«αναστολή»! Όπως η απεργία, αλλά ακόμα και η διαμαρτυρία (!)…
Είναι αναγκαίο – λέγαμε τότε – σε τέτοια κείμενα να δίδεται η δέουσα προσοχή. Το επαναλαμβάνουμε και τώρα. Όχι λόγω του ειδικού βάρους του συντάκτη του. Ούτε διότι η εκείνη του η άποψη δείχνει να έχει ισχυρά ερείσματα μεταξύ των (υπόλοιπων) «σωτήρων» του τόπου. Αλλά γιατί το όλο πνεύμα του κειμένου απέδιδε περίφημα τι κρύβεται πίσω από το μανδύα της «αντικειμενικότητας», του «πλουραλισμού», του «ρεαλισμού» και της «νομιμότητας», με τον οποίο κυκλοφορούν επιφανείς διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Σαν μερικούς από αυτούς που έχουν καβαλήσει το «Ποτάμι»…

*

Παρατήρηση έβδομη: Μεταξύ των υπολοίπων επιφανών συνεργατών του κ.Σταύρου Θεοδωράκη είναι και ο κ.Νίκος Μαραντζίδης. Ο κ.Μαραντζίδης και ο συνεργάτης του εξ Ηνωμένων Πολιτειών καθηγητής του Πανεπιστημίου του Yale κ. Καλύβας, από την εκπνοή του προηγούμενου αιώνα- και από τις αρχές του νέου πιο μαχητικά- ανέλαβαν την αναθεώρηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ασφαλώς δεν είναι του παρόντος να ανατρέξει κανείς σε όλες τις πλευρές του εγχειρήματός τους. Δυο τρεις επισημάνσεις όμως είναι απαραίτητες για να φανεί η κατεύθυνση και ο προσανατολισμός τους.
Το 2004 οι δύο αυτοί κύριοι εγκαινίασαν έναν διάλογο μέσα από την εφημερίδα τα «Νέα» όπου προέβαλαν επιτακτικά την ανάγκη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας να αναθεωρηθεί. Το εναρκτήριο λάκτισμα το έδωσαν με κοινό άρθρο στο φύλλο της 20-03-2004 όπου μεταξύ άλλων έγραφαν:
«Ώριμη για διερεύνηση είναι πλέον και η ιδέα πως η συνεργασία με τον εχθρό δεν ήταν πραγματικά ελληνικό φαινόμενο, πως μόνο λίγοι ΄΄καιροσκόποι΄΄ έπαιρναν εντολές από τους Γερμανούς. Το όλο ζήτημα της ελληνικής συνεργασίας θα αποτελέσει αντικείμενο συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο καλοκαίρι. Είναι σαφές όμως ότι οι Έλληνες εργάστηκαν πλάι στους Γερμανούς για πολλούς λόγους: ένας είναι το κοινό αντικομμουνιστικό μένος, ένας άλλος ο φόβος των Βουλγάρων (στον Βορρά) και ένας τρίτος το μίσος και ο φόβος του EAM/ΕΛΑΣ».
Δηλαδή: Όλες αυτές οι προδοτικές συμμορίες- κι ανάμεσά τους η κορυφαία, τα Τάγματα Ασφαλείας- που… «εργάστηκαν» πλάι στους ναζί, δεν είχαν καμία σχέση με την προδοσία της πατρίδας και του ελληνικού λαού. Δεν ήταν προδότες και δωσίλογοι. Ήταν «απλώς» αντικομμουνιστές, ήταν «απλώς» αντιεαμίτες και- γιατί όχι- πατριώτες αφού ήθελαν να αντιμετωπίσουν τον Βούλγαρο κατακτητή!!! Άλλωστε μπροστά στο Βούλγαρο κατακτητή γιατί να μη συνεργάζεται κανείς με τον Γερμανός ναζί κατακτητή; (!!!).
Το συνέδριο που προανήγγειλαν αυτοί οι κύριοι έγινε και τα πρακτικά του κυκλοφόρησαν σε βιβλίο με τον τίτλο «Οι άλλοι καπετάνιοι». Τι ήταν οι άλλοι καπετάνιοι; Μας το λέει ο κ. Μαραντζίδης στην εισαγωγή του βιβλίου:
«Στον όρο άλλοι καπετάνιοι- γράφει- συμπεριλαμβάνονται όσοι κατά τα χρόνια της Κατοχής ηγούνται κάποιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ένοπλων ανδρών και ήρθαν αντιμέτωποι με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με τη στάση και τη δράση τους. Κάτω από τον τίτλο του αντικομουνιστή ενόπλου παρουσιάζονται τρεις βασικές κατηγορίες καπεταναίων: α) αυτοί οι οποίοι συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις πολεμώντας μέχρι το τέλος της Κατοχής σε έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στους στρατούς κατοχής και από το 1943 ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ  β) όσοι συνεργάσθηκαν αμέσως με τις δυνάμεις κατοχής συγκροτώντας ένοπλα σώματα, όπως ο Πούλος και γ) αυτοί που, ξεκινώντας να δημιουργήσουν αντιστασιακές ομάδες, οδηγήθηκαν μέσω της εμφύλιας σύγκρουσης του 1943-1944 σε σταδιακή συνεργασία με τους Γερμανούς, αναγορεύοντας σε σημαντικότερο παράγοντα τον κίνδυνο κυριαρχίας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο μεταπολεμικό πολιτικό σκηνικό».
Με άλλα λόγια: Όσοι πρόδωσαν δεν πρόδωσαν γιατί ήταν φασίστες, ή γιατί θέλησαν να ωφεληθούν από τις δυνάμεις κατοχής. Όλοι αυτοί δεν ήταν προδότες. Ήταν «απλώς» αντικομουνιστές! Κι όσοι δεν ξεκίνησαν από την αρχή με σκοπό να συνεργαστούν με τον κατακτητή, στη συνέχεια… υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν με ευθύνη του ΕΑΜ!!!

*

Αυτή η σαβούρα του έσχατου αντικομμουνισμού, μέσω του οποίου – όπως σημειώνει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης -  «ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του», που φτάνει στο σημείο να αθωώνει και τα ναζιστικά ολοκαυτώματα και τους ντόπιους συνεργάτες των ναζί, μιας και κατά ορισμένους όλα αυτά δεν ήταν παρά …αντίποινα και αντανακλαστικές κινήσεις την ευθύνη των οποίων φέρει η δράση του ΕΛΑΣ (!), ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι δεν έχει σχέση με τον «αριστερό» κ.Σταύρο Θεοδωράκη.
Αλλά εκείνο που ξέρουμε είναι ότι, μέσα στον αχταρμά που λέγεται «Ποτάμι», η σαβούρα αυτή κολυμπάει μαζί του…
(Αναδημοσίευση από το enikos.gr)

ΔΈΚΑ ΘΈΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΌ ΤΩΝ ΕΓΩΚΡΑΤΏΝ. ΑΠΌ ΤΟΝ FREDY PERLMAN

[μεταφραση: aixmi]

Ι

O Eγωκράτης – Μάο, Στάλιν, Χίτλερ, Κιμ Ιλ Σουνγκ – δεν είναι ένα ατύχημα ή μια παρέκκλιση ή μια επιδρομή του παραλογισμού· είναι μια προσωποποίηση των σχέσεων της υπάρχουσας κοινωνικής κατάστασης.

ΙΙ

Ο Εγωκράτης είναι αρχικά ένα άτομο, όπως όλοι οι άλλοι: άφωνο και αδύναμο σε αυτή την κοινωνία χωρίς κοινωνία ή επικοινωνία, θύμα του θεάματος, “του μη-διακοπτόμενου λόγου, που η παρούσα τάξη πραγμάτων επιφυλάσσει για τον εαυτό της, ο εγκωμιαστικός της μονόλογος, η αυτοπροσωπογραφία της εξουσίας στην εποχή της ολοκληρωτικής της διαχείρισης των συνθηκών ύπαρξης.” (Ντεμπόρ) Απωθημένος από το θέαμα, ποθεί “την απελευθερωμένη ανθρώπινη ύπαρξη, μια ύπαρξη που είναι ταυτόχρονα ένα κοινωνικό ον και μια Gemeinwesen.” (Καμάτ) Αν ο πόθος του εκφραζόταν στην πράξη: στο χώρο εργασίας του, στο δρόμο, οπουδήποτε το θέαμα τον στερούσε από τον ανθρωπισμό του, θα γινόταν ένας επαναστάτης.

ΙΙΙ

Ο Eγωκράτης δεν εκδηλώνει τη λαχτάρα του για κοινωνία και επικοινωνία στην πράξη· τη μετατρέπει σε Σκέψη. Οπλισμένος με αυτή τη Σκέψη, είναι ακόμα άφωνος και αδύναμος, αλλά δεν είναι πλέον όπως όλοι οι άλλοι: είναι Συνειδητός, κατέχει την Ιδέα. Για να επιβεβαιώσει τη διαφορετικότητά του, για να βεβαιωθεί ότι δεν αυταπατά τον εαυτό του, θα πρέπει να φαίνεται διαφορετικός από τους άλλους – εκείνους τους άλλους που επιβεβαιώνουν ότι είναι πραγματικά κάτοχος της Σκέψης .

IV

Ο Eγωκράτης βρίσκει την “κοινωνία” και την “επικοινωνία”, όχι με το να σπάει τα στοιχεία του θεάματος γύρω του, αλλά περιβάλλοντας τον εαυτό του με ομοϊδεάτες, άλλα Εγώ, που αντικατοπτρίζουν τη Χρυσή Σκέψη ο ένας στον άλλον και επιβεβαιώνουν την εγκυρότητά τους ως κάτοχοί της. Εκλεκτοί Άνθρωποι. Σε αυτό το σημείο η Σκέψη, εάν είναι να παραμείνει χρυσή, θα πρέπει αιώνια να παραμένει η ίδια: αψεγάδιαστη και ασυμβίβαστη· η κριτική και η αναθεώρηση είναι συνώνυμα της προδοσίας, “Έτσι μπορεί να υπάρχει μoνάχα ως μια πολεμική με την πραγματικότητα. Αρνείται τα πάντα. Μπορεί να επιβιώσει μονάχα με πάγωμα, με το να γίνεται όλο και πιο πολύ ολοκληρωτική.” (Camatte) Ως εκ τούτου, προκειμένου να συνεχίσει να αντικατοπτρίζει και να επιβεβαιώνει τη Σκέψη, το άτομο πρέπει να πάψει να σκέφτεται.

V

Ο αρχικός στόχος, η “απελευθερωμένη ανθρώπινη ύπαρξη,” χάνεται στην πράξη όταν ξαποστέλνεται στη συνείδηση του Eγωκράτη, επειδή “η συνείδηση κάνει τον εαυτό της το στόχο και πραγματώνεται σε μια οργάνωση που έρχεται να ενσαρκώσει το στόχο.” (Camatte) Η ομάδα των αμοιβαίων θαυμαστών αποκτά ένα πρόγραμμα και ένα σημείο συνάντησης· γίνεται θεσμός. Η οργάνωση, που παίρνει τη μορφή ενός Μπολσεβίκικου ή ενός Ναζιστικού πυρήνα, μιας Σοσιαλιστικής λέσχης μελέτης, ή μιας Αναρχικής ομάδας συγγένειας, ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες και τις ατομικές προτιμήσεις, “προσφέρει ένα ευνοϊκό έδαφος για την άτυπη κυριαρχία, μέσα σε κάθε αναρχική οργάνωση των προπαγανδιστών και υπερασπιστών της ιδεολογίας τους, ειδικών που είναι κατά γενικό κανόνα τόσο πιο μέτριοι όσο η διανοητική τους δραστηριότητα αποσκοπεί, κυρίως, στην επανάληψη ορισμένων οριστικών αληθειών. Ο ιδεολογικός σεβασμός της ομοφωνίας των αποφάσεων, ευνόησε περισσότερο, μέσα στην ίδια την οργάνωση, την ανεξέλεγκτη εξουσία ειδικών της ελευθερίας” (έγραφε ο Ντεμπόρ, περιγράφοντας αναρχικές οργανώσεις). Απορρίπτοντας το κυρίαρχο θέαμα ιδεολογικά, η οργάνωση των ειδικών αναπαράγει ελεύθερα τη σχέση του θεάματος στην εσωτερική της πρακτική.

VI

Ενσαρκώνοντας η οργάνωση τη Σκέψη ενεργοποιεί τον κόσμο, επειδή “το έργο αυτής της συνείδησης είναι να πλαισιώσει την πραγματικότητα με την ιδέα της”. (Camatte) Η ομάδα γίνεται ακτιβιστική. Επιχειρεί να επεκτείνει στην κοινωνία ευρέως τις εσωτερικές σχέσεις της οργάνωσης, μια παραλλαγή της οποίας μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: “Εντός του κόμματος, δεν πρέπει να μένει κανείς πίσω όταν μια εντολή δίνεται από την ηγεσία για ‘πορεία προς τα μπρος,’ κανείς δεν στρίβει δεξιά όταν η διαταγή είναι ‘αριστερά.’ “(- ένας επαναστάτης ηγέτης, αναφέρεται από τον M. Velli.) Σε αυτό το σημείο το συγκεκριμένο περιεχόμενο της Σκέψης είναι τόσο άσχετο με την πρακτική, όσο η γεωγραφία του Χριστιανικού παραδείσου, επειδή ο στόχος περιορίζεται στο ρόπαλο: χρησιμεύει ως δικαιολογία για τις κατασταλτικές πρακτικές της ομάδας, και ως όργανο εκβιασμού. (Παραδείγματα: “Να παρεκκλίνεις από τη σοσιαλιστική ιδεολογία στο ελάχιστο σημαίνει να ενισχύεις την αστική ιδεολογία.” Λένιν, αναφέρεται από τον Μ. Velli· “Όταν οι ‘ελευθεριακοί’ αχρηστεύουν συκοφαντώντας τους άλλους, αναρωτιέμαι για την ωριμότητα και τη δέσμευσή τους για την επαναστατική κοινωνική αλλαγή” ένας ‘αναρχικός’ σε μια επιστολή στο The Fifth Estate.)

VII

Η ακτιβιστική οργάνωση επεκτείνεται μέσω προσηλυτισμού και χειραγώγησης. Ο προσηλυτισμός είναι η ευνοημένη τεχνική του πρώιμου Μπολσεβικισμού και του ιεραποστολικού αναρχισμού: η ρητή εργασία των ακτιβιστών είναι να εισάγουν συνείδηση στην εργατική τάξη (Λένιν), να “φτάσουμε τους εργαζόμενους με τις ιδέες μας” (ένας “αναρχικός” στο “The Red Menace”, Τορόντο). Αλλά η άρρητη εργασία των ακτιβιστών, και τα πρακτικά αποτελέσματα της δραστηριότητάς της, είναι να επηρεάσει την πράξη των εργατών, όχι τη σκέψη τους. Ο προσηλυτισμός είναι επιτυχής εφόσον οι εργάτες, ανεξάρτητα από τις ιδέες τους, καταβάλουν τα τέλη στην οργάνωση και υπακούουν στα καλέσματα της οργάνωσης για δράση (απεργίες, διαδηλώσεις, κτλ.). Ο άρρητος σκοπός του Eγωκράτη είναι να εγκαταστήσει την (και στην οργάνωσή του) ηγεμονία του πάνω σε ένα μεγάλο αριθμό ατόμων, να γίνει ο ηγέτης της μάζας των οπαδών. Αυτός ο άρρητος σκοπός γίνεται κυνικά ρητός όταν οι ακτιβιστές είναι Ναζί ή Σταλινικοί (ή ένα αμάλγαμα των δύο, όπως το Αμερικανικό Εργατικό Κόμμα). Ο προσηλυτισμός αφήνει χώρο στη χειραγώγηση, στα ολάκερα ψέματα. Σε αυτό το μοντέλο, η στρατολόγηση των οπαδών είναι ο ρητός σκοπός, και η Ιδέα παύει να είναι ένα σταθερό αστέρι, τέλειο και αμετάβλητο· η Ιδέα γίνεται ένα απλό μέσο προς το ρητό σκοπό· οτιδήποτε προσλαμβάνουν οι περισσότεροι οπαδοί είναι μια καλή Ιδέα· η Ιδέα γίνεται ένα κυνικά κατασκευασμένο κολάζ βασισμένο στους φόβους και το μίσος των δυνητικών οπαδών· η κύρια υπόσχεσή της είναι η εξόντωση των αποδιοπομπαίων τράγων: “αντ-επαναστατών”, “αναρχικών”, “πρακτόρων της CIA”, “Εβραίων”, κτλ. Η διαφορά μεταξύ χειραγωγών και ιεραποστόλων είναι θεωρητική· στην πράξη, είναι σύγχρονοι ανταγωνιστές στον ίδιο κοινωνικό πεδίο, και δανείζονται ο ένας τις τεχνικές του άλλου.

VIII

Προκειμένου να μεταδώσει την Ιδέα, έτσι ώστε να προσηλυτίσει ή να χειραγωγήσει, ο Eγωκράτης χρειάζεται εργαλεία, τα μέσα επικοινωνίας, και είναι ακριβώς αυτά τα μέσα επικοινωνίας που η κοινωνία του θεάματος παρέχει εν αφθονία. Μια δικαιολόγηση για τη στροφή προς αυτά τα μέσα επικοινωνίας έχει ως εξής: “Τα μέσα επικοινωνίας είναι σήμερα το μονοπώλιο των άρχουσων τάξεων που τα εκτρέπουν προς δικό τους όφελος. Όμως η δομή τους παραμένει ‘θεμελιωδώς εξισωτική,’ και εναπόκειται στην επαναστατική πρακτική να αναδείξει αυτή τη δυνατότητα που περιέχεται σε αυτά αλλά έχει διαστρεβλωθεί από την καπιταλιστική τάξη. Με μια λέξη, να τα απελευθερώσει…” (θέση παραφρασμένη από τον Μποντριγιάρ.) Η αρχική απόρριψη του θεάματος, η λαχτάρα για κοινωνία και επικοινωνία, έχει αντικατασταθεί από τη λαχτάρα να χρησιμοποιηθεί εξουσία πάνω στα ίδια τα εργαλεία που εξολεθρεύουν την κοινωνία και την επικοινωνία. Διστακτικότητα, ή ένα ξαφνικό ξέσπασμα κριτικής, αποκλείονται από τον εκβιασμό της οργάνωσης: “Οι Λενινιστές θα κερδίσουν εκτός εάν εμείς οι ίδιοι αποδεχθούμε την ευθύνη της μάχης να κερδίσουμε…,” (“The Red Menace.” Ένας Σταλινικός θα έλεγε, “Οι Τροτσκιστές θα κερδίσουν…,” κτλ.) Από αυτό το σημείο και μετά, όλα καλά· όλα τα μέσα είναι καλά όταν οδηγούν στο στόχο· και στο παράλογο εξώτερο όριο, ακόμα και το προμόσιον και η διαφήμιση, η δραστηριότητα και η γλώσσα του ίδιου του Κεφαλαίου, γίνεται δικαιολογημένο επαναστατικό μέσο: “Επικεντρωνόμαστε σε μεγάλο βαθμό στη διανομή και την προώθηση… Το διαφημιστικό μας έργο είναι εκτεταμένο και δαπανηρό. Περιλαμβάνει μαζική διαφήμιση, διαφημιστικά μηνύματα, καταλόγους, διαφημιστικές ταμπέλες σε όλη τη χώρα, κτλ. Όλα αυτά κοστίζουν ένα τεράστιο ποσό χρημάτων και ενέργειας, που καλύπτονται από τα χρήματα που προέρχονται από την πώληση βιβλίων.” (- Ένας “αναρχικός επιχειρηματίας” σε επιστολή του στο The Fifth Estate.) Είναι αυτός ο αναρχικός επιχειρηματίας ένα γελοίο παράδειγμα, επειδή είναι τόσο γελοία υπερβολικό, ή βρίσκεται ριζωμένο εντός της ορθόδοξης παράδοσης του οργανωμένου ακτιβισμού; ‘Οι μεγάλες τράπεζες είναι η ‘κρατική συσκευή’ που χρειαζόμαστε για να φέρουμε το σοσιαλισμό, και την οποία παίρνουμε έτοιμη από τον καπιταλισμό· η αποστολή μας εδώ είναι απλώς να κλαδέψουμε ό,τι ακρωτηριάζει με καπιταλιστικό τρόπο αυτήν την εξαιρετική συσκευή, για να την κάνουμε ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ, ακόμα πιο δημοκρατική, ακόμα πιο ολοκληρωμένη… ” (Λένιν, όπως αναφέρεται από τον M. Velli.)

ΙΧ

Για τον Eγωκράτη, τα μέσα επικοινωνίας είναι απλά μέσα· ο στόχος είναι η ηγεμονία, η εξουσία, και η εξουσία της μυστικής αστυνομίας. “Αόρατοι καπετάνιοι στο κέντρο της λαϊκής τρικυμίας, οφείλουμε να τη διευθύνουμε, όχι με μια ορατή εξουσία, αλλά με τη συλλογική δικτατορία όλων των συμμάχων. Δικτατορία χωρίς στέμμα, χωρίς τίτλο, χωρίς επίσημο δίκαιο, και τόσο παντοδύναμη όσο δε θάχει κανένα απ’ τα φανερά χαρακτηριστικά της εξουσίας.” (Μπακούνιν, όπως αναφέρεται από τον Ντεμπόρ) Η συλλογική δικτατορία όλων γίνεται γρήγορα ο κανόνας του ενός Eγωκράτη επειδή, “αν όλοι οι γραφειοκράτες αποφασίζουν από κοινού για όλα, η συνοχή της ίδιας τους της τάξης δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά μόνο διαμέσου της συγκέντρωσης της τρομοκρατικής τους εξουσίας σ’ ένα μόνο πρόσωπο.” (Ντεμπόρ) Με την επιτυχία της επιχείρησης του Eγωκράτη, η εγκαθίδρυση της “δικτατορίας χωρίς επίσημο δίκαιο,” η επικοινωνία είναι όχι μονάχα απούσα στην κοινωνική κλίμακα· κάθε τοπική προσπάθεια είναι σκόπιμα χρεοκοπημένη από την αστυνομία. Αυτή η κατάσταση δεν είναι μια “παραμόρφωση” των αρχικά “καθαρών στόχων” της οργάνωσης· είναι ήδη προεικονισμένη στα μέσα, τα “θεμελιωδώς εξισωτικά” όργανα που χρησιμοποιούνται για τη νίκη. “Εκείνο που χαρακτηρίζει τα μέσα μαζικής επικοινωνίας είναι το ότι είναι αντι-μεσολαβητικά και αμετάβατα, το ότι κατασκευάζουν τη μη-επικοινωνία… Η τηλεόραση αποτελεί, με την παρουσία της και μόνο, έναν κατ’ οίκον κοινωνικό έλεγχο. Δε χρειάζεται να τη φανταστούμε σαν το αόρατο μάτι του καθεστώτος που κατασκοπεύει την ιδιωτική ζωή του καθενός, γιατί στην πραγματικότητα είναι κάτι καλύτερο απ’ αυτό: είναι η βεβαιότητα πως οι άνθρωποι δεν μιλάνε πια, πως είναι οριστικά απομονωμένοι, αντιμέτωποι μ’ ένα λόγο χωρίς απόκριση”. (Μποντριγιάρ)

X

Το σχέδιο του Εγωκράτη είναι περιττό. Τα καπιταλιστικά μέσα παραγωγής και επικοινωνίας μεώνουν ήδη τα ανθρώπινα όντα σε άφωνους και ανίσχυρους θεατές, παθητικά θύματα συνεχώς υποβαλλόμενα στην υπάρχουσα τάξη του “εγκωμιαστικού μονολόγου.” Η αντι-εξουσιαστική επανάσταση απαιτεί, όχι ένα άλλο μέσο, αλλά την καταστροφή όλων των μέσων επικοινωνίας, “την καταστροφή ολόκληρης της τωρινής δομής τους, της λειτουργικής αλλά και της τεχνικής, της επιχειρησιακής τους μορφής, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, που αντικατοπτρίζει παντού την κοινωνική τους μορφή. Στο τέλος, φυσικά, είναι η ίδια ακριβώς η έννοιά του που εξαφανίζεται και πρέπει να εξαφανιστεί. Ο λόγος που ανταλλάσσεται, η αμοιβαία και συμβολική ανταλλαγή, αρνιέται την έννοια και τη λειτουργία του μέσου, του μεσολαβητή… Η αμοιβαιότητα πραγματώνεται μόνο μέσα απ’ την καταστροφή του μέσου σαν τέτοιου.” (Μποντριγιάρ)

Δημοσιεύτηκε στο Red & Black Detroit, 1977

Πηγή:
 http://aixmi.wordpress.com/2014/03/05/%CE%B4%CE%AD%CE%BA%CE%B1-%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84o%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C-%CF%84%CF%89%CE%BD/
αναρτήθηκε από selana

«Οι Ελληνες ζουν πολύ πάνω από τις δυνατότητές τους»!!!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Νέα γερμανική μαχαιριά εναντίον της Ελλάδας! Αυτήν τη φορά είναι οι οικονομολόγοι του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πολιτικής (CEP) που πλήττουν τη χώρα μας και η εφημερίδα «Ντι Βελτ» που γνωστοποιεί τα συμπεράσματά τους: «Οπως και πριν οι Ελληνες ζουν πολύ πάνω από τις δυνατότητές τους» αποφαίνεται η...

σκληρή δεξιά γερμανική εφημερίδα. Το προαναφερθέν μελετητικό κέντρο λέει τα ίδια πράγματα σε μια δυσνόητη για τους πολλούς, τεχνοκρατική ορολογία. «Η ελληνική κατανάλωση ως ποσοστό του διαθέσιμου εισοδήματος είναι η υψηλότερη όχι μόνο στην Ευρωζώνη, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση» επισημαίνουν οι γερμανικές οικονομικές αυθεντίες. Πρόκειται για προκλητικότατη θέση.

Αφού ρήμαξαν το διαθέσιμο εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών μειώνοντας το κατά... 36% (!) την τελευταία εξαετία μέσω των Μνημονίων, τώρα οι Γερμανοί έχουν το θράσος να μας λένε ότι... ξοδεύουμε πολλά στην κατανάλωση από το εισόδημα που μας απέμεινε!!! Εννοούν δηλαδή ότι δεν εξαθλιωθήκαμε αρκετά ώστε να ντυνόμαστε μόνο με κινέζικα κουρελόρουχα και να τρώμε μόνο... λεμονόκουπες, μπομπότα και χαρούπια όπως στην προηγούμενη γερμανική Κατοχή του 1941-1944! Είναι απίστευτο αλλά και απέραντα εξοργιστικό το γερμανικό θράσος.

Η «Βελτ» αναλαμβάνει να εκλαϊκεύσει για τους αναγνώστες της τα συμπεράσματα της μελέτης των οικονομολόγων του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πολιτικής. «Χωρίς δραστική καταβύθιση του ποσοστού κατανάλωσης, είναι αδύνατο για τη χώρα να ανακτήσει τη δανειοληπτική αξιοπιστία της, λένε οι οικονομολόγοι του CEP. Δεν υπάρχει όμως κανένα σημάδι για μια τέτοια πορεία λιτότητας» γράφει η γερμανική εφημερίδα. Συνεχίζει ακάθεκτη: «Σε αντίθεση με τους επίσημους ισχυρισμούς από την Αθήνα, δεν υπάρχει καμία τάση βελτίωσης σύμφωνα με το CEP» τονίζει η «Βελτ».

Η πιστοληπτική αξιοπιστία της χώρας καταρρέει περαιτέρω και μάλιστα αξιοσημείωτα ταχύτερα από όσο σε όλες τις άλλες χώρες του ευρώ» υπογραμμίζει στη μελέτη το Κέντρο Ευρωπαϊκής Πολιτικής. «Εξαιτίας αυτού σύντομα θα υποδειχθεί στην Ελλάδα να ζητήσει τη βοήθεια άλλων κρατών» προσθέτει περιχαρής η γερμανική εφημερίδα στο κύριο άρθρο του οικονομικού της τμήματος, το οποίο έχει τίτλο «Απειλείται κρίση πάλι». Καλά, οι Γερμανοί σύμμαχοι της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου δεν έχουν πάρει χαμπάρι το... success story που συντελείται στην Ελλάδα σήμερα; Δεν ακούν ούτε καν τον Γιάννη Στουρνάρα που... απειλεί με έξοδο στις αγορές περί τα τέλη του 2014; Καλά ο «αχάριστος» και «αγνώμων» ελληνικός λαός, αλλά ούτε οι Γερμανοί δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ;

Καθόλου, αν κρίνει κανείς από σχόλιο της «Ντι Βελτ» σε περίοπτη θέση: «Οι ιστορίες επιτυχίας (στην Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία) βρίσκονται σε διαρκή αντίθεση με τη διαρκή μιζέρια στην Ελλάδα και την Ιταλία. Και στις δύο αυτές χώρες γίνεται πολύς λόγος για μεταρρυθμίσεις, στην πράξη όμως γίνονται από λίγα έως εντελώς τίποτα» ισχυρίζεται η αρθρογράφος. Υστερα από αυτό, περνάει στην τελειωτική μαχαιριά εναντίον της χώρας μας: «Η κατάσταση της Ελλάδας είναι απελπιστική, αλλά οι αρχηγοί των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης δεν θέλουν να το ομολογήσουν εξαιτίας των ευρωεκλογών τον Μάιο!». Εκτακτα! Οι Γερμανοί δηλαδή μας λένε ότι «καταρρέει περαιτέρω» η πιστοληπτική αξιοπιστία της χώρας μας, μας λένε ότι «ξοδεύουμε πολλά» και ότι πρέπει «να καταποντιστεί η κατανάλωση στην Ελλάδα» και ότι η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας «είναι απελπιστική», αλλά το κρύβουν προσωρινά οι ηγέτες της Ευρωζώνης για να μη γίνει χαμός στις ευρωεκλογές!

Υπέροχα! Θαυμάσια! Για να θεραπευτούν δε αυτά τα κακά της μοίρας μας, το Βερολίνο απαιτεί πολύ περισσότερη και πολύ σκληρότερη λιτότητα για τον ελληνικό λαό, περαιτέρω καταβαράθρωση του βιοτικού μας επιπέδου - περισσότερη εξαθλίωση όλων των Ελλήνων.

Εκτός από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, θα υπάρξει άραγε άλλη ελληνική κυβέρνηση η οποία θα εναρμονιστεί με αυτή την πολιτική; Το ερώτημα αυτό θα απαντηθεί μόνο εμπράκτως. Είναι βέβαιο πάντως ότι με αυτήν τη γερμανική πολιτική στην ΕΕ εναντίον του λαού μας, είναι πιθανότατο να συνεχίσει να διογκούται στην Ελλάδα το αντιΕΕ ρεύμα σε όλες τις συνιστώσες του πολιτικού φάσματος. Θα δούμε, η ζωή και μόνο αυτή θα δείξει...

Πηγή:  ethnos.gr

Raoul Vaneigem – Σχετικά με τον αγώνα κατά του φασισμού

Via: Από Κοινού
Δεν πρέπει να δώσουμε λάθος μάχη. Μετατρέποντας τον αγώνα κατά του φασισμού σε ειδικευμένο τομέα, είναι σαν να ξεχνάμε ότι αγωνι­ζόμαστε για μια νέα κοινωνία και ότι η αυτοάμυνά μας αφορά το σύ­νολο του καταπιεστικού συστήματος. Είναι προφανές πως ο φασισμός αποτελεί μια διόλου αμελητέα απειλή για το πρόταγμα της χειραφέτη­σής μας. Ωστόσο, όπως και ο ισλαμισμός στις αραβικές χώρες, ο φασι­σμός δεν είναι σε θέση να βελτιώσει την κοινωνική κατάσταση ούτε να λύσει τα προβλήματα της ποιότητας της ζωής και του περιβάλλοντος, κάτι που επιζητά η πλειονότητα των ανθρώπων. Ο φασισμός και ο λαϊ­κισμός φέρνουν μόνο το χάος, την αυτοκαταστροφή, τη βαρβαρότητα. Εμείς, είμαστε η φωνή μιας κοινωνίας ανθρώπινης και αλληλέγγυας.
Δεν είναι αλήθεια ότι οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι συγκρίσιμες με εκείνες της Γερμανίας το 1932. Η αιτία της φοβερής και απεχθούς στροφής των γερμανικών μαζών στον ναζισμό δεν έγκειται στη διαφθορά και τη δειλία του κομμουνιστικού κόμματος και των σο­σιαλδημοκρατών, ή ακόμη στον τρόμο που οργανώθηκε στρατιωτικά από τα τάγματα εφόδου του εθνικοσοσιαλισμού. Αυτό που διαδρα­μάτισε καθοριστικό ρόλο είναι η υπόσχεση για κοινωνική πρόοδο, μια υπόσχεση που ο Χίτλερ προσπάθησε να τηρήσει λαμβάνοντας μέτρα ικανά να δελεάσουν τις εργατικές μάζες: αύξηση των μισθών, αυτοκί­νητο για όλους (Volkswagen), βοήθεια στα νέα νοικοκυριά, επιδόμα­τα αδειών και διακοπών για τους εργάτες, μείωση της ανεργίας προς όφελος μεγάλων έργων, όπως για παράδειγμα οι αυτοκινητόδρομοι, για να μην αναφέρουμε τη βιομηχανία όπλων… Πείτε μου ποιο φασι­στικό, νεοναζιστικό, εθνικιστικό, λαϊκιστικό, ή θρησκευτικό κόμμα δια­θέτει σήμερα τα ελάχιστα έστω μέσα για να βελτιώσει την κοινωνική κατάσταση που επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα;
Γεμίζοντας το πιάτο του προλεταριάτου, ο Χίτλερ δεν είχε καμία δυσκο­λία να αποκρύψει σε ποια καταστροφή, ποιον αφανισμό θα οδηγούσε αναπόφευκτα η πολιτική του. Οι θιασώτες και οι μιμητές του, προκει­μένου να οικειοποιηθούν μια εξουσία εξευτελιστικής χειραγώγησης, δεν έχουν να προτείνουν τίποτα παραπάνω από μια κατάσταση ακόμη πιο χαοτική και απελπιστική. Το μόνο που επιδεικνύουν είναι οι νέες μορφές πογκρόμ, το ανθρωποκυνηγητό των ξένων, η δειλή εκτόνωση των αδύναμων εναντίον των ασθενέστερων. Αντλώντας τη δύναμή τους από το μίσος και τον αποκλεισμό, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να επικυρώνουν αυτήν την πολιτική καταστροφής της ζωής με σκοπό το κέρδος, δηλαδή το πρόγραμμα των πολυεθνικών και των κρατών που υποκλίνονται δουλικά στις προσταγές τους.
Το δικό μας πεδίο είναι αυτό της ζωής που χειραφετείται από την εμπορευματική καταπίεση. Αυτό το πεδίο είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε ενάντια στις πολυεθνικές, ενάντια στις επιθέσεις των αστυνομιών και των μαφιών τους. Υπάρχει ο κίνδυνος να απομακρυν­θούμε από τους πραγματικούς μας στόχους, εστιάζοντας στον αγώνα κατά του φασισμού και, γενικότερα, να υποπέσουμε στις παλιές ιδεο­λογικές διαμάχες που αποτελούν το λίπασμα των σεχταρισμών.
Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο σε ανώφελες ομφαλοσκοπήσεις, τόσο συχνές στους αναρχικούς κύκλους, για να μάθουμε ποιος είναι μαζί μας και ποιος εναντίον μας. Το μοναδικό κριτήριο είναι η πρακτική στο πεδίο, εκεί όπου όλες οι συζητήσεις έχουν ένα νόημα: την κοινή σωτηρία μας. Και υπάρχουν πολλά να κάνουμε, από την Τσιάπας έως τη Χαλκιδική, περνώντας από την Τανζανία (όπου οι Μασάι εκτοπίζο­νται για να δημιουργηθεί μια προστατευόμενη περιοχή κυνηγιού προς χρήση των πλούσιων εκμεταλλευτών), τη Νοτρ-Νταμ-ντε-Λαντ [όπου ντόπιοι και μη έχουν καταλάβει μια δασική περιοχή στην οποία το γαλ­λικό κράτος και μία από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες στον κόσμο, η Vinci, θέλουν να κατασκευάσουν ένα τεράστιο διεθνές αεροδρόμιο], τη μάχη ενάντια στη ρύπανση από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο από σχιστόλιθο. Εκεί είναι που το παρόν μας σκιαγραφεί το μέλλον που θέλουμε να οικοδομήσουμε.
Όταν ο Μπορντίγκα λέει ότι ο αντιφασισμός είναι το χειρότερο προϊόν του φασισμού, προειδοποιεί -όπως είχε κάνει ήδη ο Ζορζ Μπατάιγ το 1935- για τον κίνδυνο να καταστεί ένας αγώνας σε κλειστό πεδίο, μια μάχη ειδικών, ένας πόλεμος όπου πρωτίστως πρέπει να συντριβεί ο αντίπαλος.
Η καταπολέμηση της φτωχοποίησης, είτε συνθλίβει Έλληνες είτε Πακιστανούς πολίτες, είναι αγώνας για την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο κατα­πιεσμένος δεν ενδιαφέρεται για τις εθνικές, πολιτικές ή θρησκευτικές ετικέτες, του αρκεί να είναι ανθρώπινος και να γνωρίζει ότι τίποτε το ανθρώπινο δεν είναι ξένο προς αυτόν. Το έδαφος όπου μαίνεται ο αγώνας της ζωής ενάντια στον ολοκληρωτισμό της αγοράς, αυτό είναι που κινητοποιεί τη δημιουργικότητα και την αποφασιστικότητά μας. Είναι καιρός η συνείδηση της ζωής, του ανθρώπινου όντος και του πε- ριβάλλοντός του, να επιβεβαιώσει την υπεροχή της επί της ιδεολογίας και των διενέξεων των διανοουμένων γι” αυτήν.
Σ” έναν σημαντικό αριθμό χωρών επικρατεί ένας λαϊκισμός που περι­λαμβάνει μια νεοναζιστική φράξια. Όσον αφορά την Ελλάδα, βρίσκε­ται αντιμέτωπη μ” έναν νεοναζισμό που έχει ενδυθεί τα κουρέλια του λαϊκισμού. Στηρίζεται σ” ένα πελατειακό σύστημα, μια αγορά της φι­λανθρωπίας που βρωμάει περιφρόνηση για τον άνθρωπο. Η πολιτική της φιλανθρωπίας δεν αποτελεί λύση. Πρέπει να είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε ζώνες μη εμπορευματικής διαβίωσης, όπου οι άν­θρωποι θα ανακαλύπτουν ότι έχουν τα μέσα να εγκαθιδρύσουν καλύ­τερες συνθήκες ζωής.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η εθνικιστική βλακεία είναι στο σημείο να με­τατρέψει την «Ελλάδα über alles» σε στρατόπεδο εξόντωσης. Ωστό­σο, είναι απαραίτητο να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε απειλή που κλονίζει τη θέλησή μας να δημιουργήσουμε ελεύθερες περιοχές, χειραφετημένες από τον ολοκληρωτισμό της οικονομίας της αγοράς.
Δεν μπορούμε να συμμετέχουμε σ” έναν αγώνα κατά του φασισμού ο οποίος θα απολαμβάνει τη συμπάθεια ενός μεγάλου μέρους της αστυ­νομίας και του στρατού. Αλλά μπορούμε να διατρανώσουμε την άρνη­σή μας να επιστρέψουμε σ” ένα καθεστώς συνταγματαρχών και να δια­κηρύξουμε ως «λάιτ-μοτίβ» το «Όχι στη δικτατορία», ένα σύνθημα του οποίου ο διεθνής χαρακτήρας τροφοδοτεί παντού τις εξεγέρσεις. Ποτέ πια συνταγματάρχες, ποτέ πια ναζισμός, ποτέ πια δικτατορία. Όμως, αν ο αγώνας για την κοινωνική πρόοδο δεν καταστεί προτεραιότητα, τότε όλα τα συνθήματα του κόσμου δεν πρόκειται να αποτρέψουν τον πόλεμο όλων εναντίον όλων και τις φρικαλεότητές του.
Η ειρηνική και μαζική κινητοποίηση ενάντια στις δυνάμεις καταστολής έχει αποτρεπτική δύναμη. Ακόμα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη:
α) τη χρησιμότητα και τα όρια των μαζικών διαδηλώσεων. Καταδεικνύ­ουν την άρνηση της υποταγής, αλλά είναι μια μορφή αντίστασης που τελικά τείνει στην παραίτηση αν δεν αποβαίνει στη δημιουργία νέων κοινωνικών σχέσεων. Η κρατική και συνδικαλιστική εξουσία βασίζεται στην κόπωση μιας επαναλαμβανόμενης οργής που δεν οδηγεί σε ου­σιαστικές αλλαγές.
β) τη σημασία του κοινωνικού πεδίου, όπου μπορούμε να αγωνιστού­με αναπτύσσοντας την αλληλεγγύη, μια αλληλεγγύη που θεμελιώνε­ται στον άνθρωπο και όχι στην ένταξη σ” ένα κόμμα, μια εθνικότητα, μια θρησκευτική ομάδα. Οι συλλογικότητες αλληλεγγύης είναι η καλύ­τερη απάντηση σ” εκείνους που εγκαθιστούν μια αγορά φιλανθρωπίας όπου η ελεημοσύνη παράγει δούλους.
γ) το ζήτημα του έκτακτης ανάγκης. Όποιος δέχεται επίθεση έχει το δικαίωμα να επωφεληθεί τάχιστα από μια συλλογική παρέμβαση. Ο πεινασμένος ή ο εξαθλιωμένος χρειάζεται άμεση στήριξη. Ωστόσο, υπάρχουν έκτακτες ανάγκες που προκύπτουν από μια συναισθημα­τική αντίδραση η οποία προκαλεί τη λήψη απερίσκεπτων και συχνά ανεπαρκών αποφάσεων. Ας αψηφήσουμε επίσης τον εκβιασμό του επείγοντος που χρησιμοποιούν ανενδοίαστα οι πολιτικοί και οι επιχει­ρηματίες (του τύπου «για να σώσουμε τις θέσεις εργασίας, πρέπει να μειώσουμε τους μισθούς», «για να σωθεί η χώρα, πρέπει να εφαρμό­σουμε ένα σχέδιο λιτότητας»). Αλλά και επιχειρήματα του είδους: «για να ξεριζώσουμε τον φασισμό, πρέπει να πάρουμε τα όπλα», κ.λπ.
δ) Στην πραγματικότητα, πρέπει να μάθουμε να προετοιμάζουμε το μακροπρόθεσμο και να αντλούμε διδάγματα για το βραχυπρόθεσμο. Επιπλέον, πρέπει να ενεργούμε πάντοτε σε παγκόσμιο και τοπικό επί­πεδο. Να μάθουμε με λίγα λόγια να σπεύδουμε βραδέως.
Να μη λαθέψουμε ως προς τη βία
Υπάρχει μεγάλη απελπισία στις οδομαχίες, και η απελπισία είναι πά­ντοτε ένα όπλο στα χέρια της τυραννίας. Το θέμα δεν είναι να αντιτά­ξουμε μάταιες ελπίδες, αλλά να αποκτήσει διεθνές ακροατήριο κάθε νέα μορφή αυθόρμητης κοινωνικής οργάνωσης, σε ρήξη με τον κόσμο του εμπορεύματος, του χρηματοοικονομικού ολοκληρωτισμού και της εξουσίας. Σ” αυτό το έδαφος, σ” αυτή τη βάση είναι κρίσιμο να βρεθού­με για να δράσουμε με τα δικά μας μέσα προς όφελος των δυνάμεων της ζωής οι οποίες, παρά τον σκοταδισμό που τις καλύπτει, αναπτύσ­σονται στην Ελλάδα και παντού.
Η ιστορία των αντάρτικων μας έχει ωστόσο δείξει με επάρκεια ότι αυ­τοί που περιορίζονται να πολεμούν απλώς τους μπάτσους και τους στρατιώτες, πολύ γρήγορα συμπεριφέρονται ως μπάτσοι και στρατι­ώτες στον δικό τους χώρο. Ένας λόγος παραπάνω για να αποφύγουμε τα ολισθήματα και να διευκρινίζουμε ολοένα και καλύτερα ποιο παρόν θέλουμε και πιο παρελθόν δεν θέλουμε.
Το πιο θλιβερό στη δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών δεν είναι ότι συ­χνά αφέθηκαν να χειραγωγηθούν από την αστυνομία, αλλά η τάση αυτοκαταστροφής που καλλιεργούσαν. Γιατί, ακριβώς μέσα στην απελπισία του αγώνα τους, αυτή η περιφρόνηση για τη ζωή ήταν κοινή με τις δυνάμεις καταστολής και εκμετάλλευσης· και αυτή η «ταύτιση προθέσεων» τους έφερνε σε επικίνδυνο βαθμό κοντά στον εχθρό που ισχυρίζονταν ότι αντιμάχονταν.
Ας αψηφήσουμε τη βία της εκτόνωσης. Η εξέγερση που «αυτοϊκανο- ποιείται» σπάζοντας τα σύμβολα της εμπορευματικής τάξης είναι από πολλές απόψεις μια καταναλωτική εκδοχή της επανάστασης.
Δεν είναι επιθυμητό ο αγώνας κατά του λαϊκισμού και του νεοναζισμού να αποτελεί αντικείμενο ειδικής ενασχόλησης. Είναι μια μάχη που δεν πρέπει να διεξάγεται σε συνάρτηση με τον εχθρό, αλλά στο γενικό πλαίσιο του σχεδίου μας για την αυτοδιεύθυνση, την άμεση δημοκρα­τία, τα απελευθερωμένα από την καταπίεση της αγοράς εδάφη.
Ο καλύτερος τρόπος για να καταπολεμήσουμε τον εχθρό και να κατα­στρέψουμε ένα καταπιεστικό σύστημα δεν είναι να αυτοκαταστραφού- με καταστρέφοντάς το, ούτε να θυσιαστούμε για να το αφανίσουμε. Είναι να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που βελτιώνουν την καθημερι­νή ζωή των συλλογικοτήτων και των ατόμων που τις σχηματίζουν, να ευνοήσουμε παντού το πάθος και τη χαριστικότητα του ζωντανού που δεν έχει την ανάγκη ούτε να πληρώνεται ούτε να πληρώνει. Έχουμε ζήσει σε μια λογική καταστροφικής βίας. Θα μάθουμε, αναπτύσσοντας τις ανθρώπινες ικανότητές μας, ότι υπάρχει μια βία της δημιουργίας, μια ακαταμάχητη παρόρμηση του ζωντανού που έχει την ικανότητα να σπάει τις αλυσίδες που το παρεμποδίζουν.
Η αληθινή ταυτότητα, η μοναδική ταυτότητα, είναι η πλευρά της αν­θρωπότητας, της δημιουργικής ζωής που έχουμε μέσα μας και εναπό­κειται στη συνειδητοποίησή μας να την ενισχύσουμε, να την αναπτύ­ξουμε, να την εκλεπτύνουμε.
Πρέπει να είμαστε πολύ σαφείς σ” αυτό το σημείο: Θέλουμε να επι­τεθούμε στο σύστημα, όχι στους ανθρώπους. Αν καθιερώσουμε τη δωρεάν χρήση της γης, του νερού, του αέρα, των φυτών, των ανανεώ­σιμων μορφών ενέργειας, των δημόσιων μεταφορών, έχουμε όλες τις πιθανότητες να προκαλέσουμε ένα πλειοψηφικό κίνημα συμπάθειας. Εξάλλου, αποκλείοντας τη βία κατά των ανθρώπων, δεν αποκλείουμε τη βία κατά των μηχανών. Μπορούμε άμεσα να θέσουμε εκτός λει­τουργίας αυτές που απαιτούν αντίτιμο (όπως οι αυτοκινητόδρομοι, οι θέσεις στάθμευσης, οι δημόσιες μεταφορές). Ή ακόμη, τις μηχανές με τις οποίες οι εκμεταλλευτές οργανώνουν τη λεηλασία και την κατα­στροφή ενός τοπίου, μιας περιοχής.
Σε κάθε εξέγερση εκδηλώνεται η βία της εκτόνωσης. Ανακουφίζει την αγανάκτηση και το μίσος που έχουν συσσωρευθεί αλλά δεν δημιουρ­γεί τίποτα, αντίθετα, ανανεώνει τον κύκλο της απώθησης και της εκτό­νωσης τον οποίο η εξουσία συνηθίζει να χειραγωγεί, βασιζόμενη στον κορεσμό μιας επιθετικότητας (την οποία αναμένει και, επιπλέον, συ­ντηρεί) που είναι προορισμένη να εξαντληθεί αν δεν φέρει σε πέρας μια κοινωνική αλλαγή.
Στους αγωνιστές: δεν θα νικήσετε όσο μοιάζετε στον εχθρό που αντι­μάχεστε. Η βούλησή του να επιτύχει και να επιβάλει την εξουσία του δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην ήττα τού είναι προς όφελος του έχειν.
Πρέπει να αποβάλουμε τη συνήθεια να ανάβουμε φωτιά σ” ένα σπίτι που φλέγεται από παντού. Θέλουμε να βγούμε και να οικοδομήσου­με καινούργια σπίτια όπου δεν θα φοβόμαστε πια το θάνατο. Όμως, πολλοί απελπίζονται τόσο από τη ζωή, που προτιμούν να πεθάνουν στα ερείπια, αφανισμένοι από την καταστροφική φωτιά, καθώς έχει εκλείψει εντός τους αυτή η πύρινη ζωή που αναδημιουργείται αέναα και αφήνει το θάνατο που ορθώνεται μπροστά της να καεί.
Να προβλέψουμε, συνδέοντάς τις, δύο μορφές επέμβασης όσον αφορά την αυτοάμυνα: δράση επείγουσα και δράση αβίαστη. Στην περίπτωση των κτιρίων που έχουν καταληφθεί από αναρχικούς και δέχονται επίθεση από κοινές δυνάμεις αστυνομικών και νεοναζί: επι­χείρηση απαγκίστρωσης και ανακατάληψη απελευθερωμένων ζωνών.
Η ζωή δεν μπαίνει στη διαλεκτική της νίκης και της ήττας, είναι μια εμπειρία που καλείται να ανανεώνεται αδιάκοπα.
Δεν έχω κάποιο μάθημα να δώσω. Θα ήθελα μόνο να υπενθυμίσω σε όλους όσοι εμπνέονται παντού από τη μεγάλη πνοή της ελευθερίας ότι πολύ συχνά περιφρονούν τη δική τους δημιουργική δύναμη. Ο φόβος, η παραίτηση, η μοιρολατρία, η εθελούσια δουλεία που επι­σκιάζουν τη συνείδηση τούς έχουν αφοπλίσει. Η απελπισία τούς έχει στερήσει την αυτοεκτίμηση, εμποδίζοντάς τους να αναγνωρίσουν την πραγματική αξία των ικανοτήτων τους. Σ” αυτούς, θέλω μόνο να πω: Ναι, είναι δυνατό να τελειώσουμε με τη διεφθαρμένη δημοκρατία εγκαθιδρύοντας μια άμεση δημοκρατία. Ναι, είναι δυνατό να ανα­πτύξουμε την εμπειρία των ζαπατιστικών κοινοτήτων και των ισπα­νικών ελευθεριακών συλλογικοτήτων του 1936 και να υλοποιήσουμε μια γενικευμένη αυτοδιεύθυνση. Ναι, είναι δυνατό να αναδημιουρ­γήσουμε την αφθονία και τη χαριστικότητα με την άρνησή μας να πληρώνουμε και την απαλλαγή μας από το χρήμα. Ναι, είναι δυνατό να εξαλείψουμε την επιχειρηματοκρατία πραγματώνοντας κατά λέξη την προτροπή «Να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι τις τύχες μας», χωρίς να καταφύγουμε ούτε στο κράτος ούτε σε οποιαδήποτε αρπακτική εξουσία. Αν δεν βγούμε από την οικονομική πραγματικότητα οικο­δομώντας μια ανθρώπινη, θα επιτρέψουμε για άλλη μια φορά στην αγριότητα της αγοράς να μαίνεται και να διαιωνίζεται.
Οκτώβριος 2013
eaginst.com

Κυβέρνηση ανδρεικέλων

Μεγαλύτερος και περισσότερος από τον θάνατο της σάρκας είναι ο θάνατος της ελπίδας, ο θάνατος των ονείρων.
Μεγαλύτερο και περισσότερο από τον θάνατο της σάρκας είναι το δηλητήριο που τούτη δω η κυβέρνηση εκχύει στις φλέβες της ελληνικής κοινωνίας.
Διχόνοια, φόβο, φτώχεια, απάθεια είναι τα δώρα της κυβέρνησης προς τον Ελληνικό λαό.
Διέλυσε την, όποια, ελληνική βιομηχανία στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Έκλεισε όλες τις μικρές τράπεζες για να δημιουργήσει τέσσερις γίγαντες με πήλινα πόδια.
Απομείωσε την λογιστική και μετά την πραγματική αξία των Ασφαλιστικών Ταμείων στο όνομα της εξυγίανσης.
Κατήργησε το δικαίωμα του Έλληνα να πεθάνει με αξιοπρέπεια, ουρλιάζοντας για το κόστος της νοσοκομειακής περίθαλψης.
Λοιδόρησε και μετά άφησε άνεργο τον Δημόσιο Υπάλληλο τον γιατρό τον υδραυλικό.
Μίλησε για εφοπλιστές της ασφάλτου και εννοούσε τους ταξιτζήδες.
Μίλησε για συντεχνίες αδιαφορώντας για το συνταγματικό, αλλά και ανθρώπινο  δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών να δημιουργούν επαγγελματικές ενώσεις και να δρουν ομαδικά.
Φέρνει κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών αδιαφορώντας για ένα ενδεχόμενο  bank-run που θα είναι ικανό να φέρει το τελειωτικό κτύπημα στην ημιθανή οικονομία.
Στο όνομα του οικονομικά και πολιτικά ορθού λεηλατεί την χώρα και τους κατοίκους της υποσχόμενη πρωτογενές πλεόνασμα και ενδυνάμωση της Δημοκρατίας.
Και όμως είναι κυβέρνηση ανδρεικέλων.
Άλλοι κρατάνε τα νήματα.
Και εμείς άξιοι απόγονοι ραγιάδων αγωνιούμε για το πώς θα μας σερβίρουν το επόμενο παραμύθι τους.
Αγωνιούμε για να απολαύσουμε και εμείς, λίγη ακόμα δημοκρατία ,λίγο ακόμα πλούτο που η κυβέρνησή μας αλλά και η Δημοκρατική Ευρώπη των λαών, έχουν με απέραντη αγάπη προετοιμάσει για εμάς.
ShortLink http://wp.me/p1h3Tw-yw
©  Head Waiter.