«Για το νερό»του Γιώργου Κολέμπα

Στο νερό(Η2Ο) και τα στοιχεία του Υδρογόνο και Οξυγόνο βασίζεται όλος ο πλούτος της βιοποικιλότητας και της ζωής που υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη. Ο κύκλος του νερού στη φύση είναι από τους σημαντικότερους για τη ζωή(δες εικόνα 1).

Οι λόγοι που το κάνουν τόσο σημαντικό:

• Είναι κατά κάποιον τρόπο το «αίμα» και τα «σωματικά υγρά» του οργανισμού της «γαίας»(πλανήτη).
• Βασικό στοιχείο για τη ζωή (το ανθρώπινο σώμα π.χ. αποτελείται από 70% νερό).
• Αν επιδρούμε είτε θετικά είτε αρνητικά, τότε επιδρούμε απευθείας στις διαδικασίες της ζωής.
• Αυτό συμβαίνει επειδή έχει πολλές φυσικές και χημικές ανωμαλίες, οι οποίες είναι ακριβώς χρήσιμες για τη ζωή. Το μόριο του Η2Ο σχηματίζεται από 2 άτομα Η και 1 άτομο Ο σε γωνία 105 μοιρών. Το μόριο αποτελεί ένα δίπολο με ένα θετικό πόλο των 2 ατόμων του υδρογόνου και ένα αρνητικό του ατόμου του οξυγόνου. Συμπεριφέρεται σαν ένας μικρός «ηλεκτρομαγνήτης».
• Η σύνδεση περισσότερων μορίων σχηματίζει υγρούς κρυστάλλους(Cluster). Οι υγροί αυτοί κρύσταλλοι προσλαμβάνουν από το περιβάλλον δονήσεις-κύματα διάφορων συχνοτήτων και συμμετέχουν στη ταλάντωσή τους. Προσλαμβάνουν δηλ. πληροφορίες με τη μορφή ιδιοσυχνοτήτων και τις αναμεταδίδουν.
• Το νερό ενσωματώνοντας για κάποιο διάστημα διάφορες ενώσεις, με τις οποίες έρχεται σε επαφή, «αποθηκεύει» την αντίστοιχη πληροφορία τους, το «ίχνος» τους, σαν κύμα με τη συχνότητά του. Μπορεί οι διάφορες χημικές ενώσεις με τις οποίες ήλθε σε επαφή το νερό να μην υπάρχουν πια στο νερό, αλλά έχει μείνει η πληροφορία τους. Έτσι το νερό είναι στην ουσία εκτός των άλλων και«πληροφορικό» μέσο.
• Είναι λοιπόν το νερό «μεταφορέας» όχι μόνο ουσιών, αλλά και πληροφοριών τους, που με τη σειρά τους παίζουν μεγάλο ρόλο στον μεταβολισμό των ζωντανών οργανισμών και στην ενδοεπικοινωνία των κυττάρων τους( το νερό σαν «πληροφορικό» μέσο είναι και η βάση της ομοιοπαθητικής). Σαν «μεταφορέας» μπορεί να μεταφέρει και θετικές και αρνητικές επιδράσεις στους οργανισμούς και στον άνθρωπο.
• Νερό με μεγάλους κρυστάλλους έχει μικρή δύναμη δέσμευσης, άρα λίγη ενέργεια. Τα διαλυμένα στο νερό π.χ. μέταλλα δεν μπορούν να συγκρατηθούν στο διάλυμα και αντιδρούν μεταξύ τους. Επίσης λιγότερη δυνατότητα να διαπερνά τη μεμβράνη των κυττάρων ή να μεταφέρει μαζί του άλλες ουσίες και πληροφορίες.
• Νερό με μικρούς κρυστάλλους έχει μεγάλη δύναμη δέσμευσης, άρα και πολλή ενέργεια.  Είναι αρκετή η δύναμη λίγων μορίων για να συγκρατηθεί ένα μέταλλο στο διάλυμα. Διαπερνά επίσης εύκολα τις μεμβράνες των κυττάρων και μεταφέρει γρήγορα ουσίες και πληροφορίες.  
• Σε μη γάργαρο νερό(μεγάλοι κρύσταλλοι) η ξένη ουσία δεν συγκρατείται και αποβάλλεται από το διάλυμα. Αν δηλαδή η δομή του νερού δεν είναι καλή, τότε έχουμε πολλά απόβλητα στον οργανισμό. Αν η ουσία είναι επιζήμια για τον οργανισμό τότε δεν μπορεί να την πάρει μαζί του το νερό, όταν αποβάλλεται από τον οργανισμό και παραμένει σε αυτό. Έτσι ένα τέτοιο νερό δεν καθαρίζει τον οργανισμό. Αν η ουσία είναι αντίστοιχα ωφέλιμη δεν μπορεί να τη μεταφέρει στα κύτταρα, που τη χρειάζονται.
• Αντίθετα ένα καλό και ενεργοποιημένο τρεχούμενο νερό και καθαρίζει από τις επιβλαβείς ουσίες και μεταφέρει τις ωφέλιμες. Σε νερό με καλή δομή(γάργαρο, μικροί κρύσταλλοι) οι δυνάμεις δέσμευσης από λίγα μόνο μόρια γύρω από τη ξένη ουσία τη συγκρατούν στο διάλυμα και δεν κατακάθεται στον οργανισμό. Λίγα ελεύθερα μόρια είναι πολύ πιο αποτελεσματικά από τα πολλά περισσότερα των μεγάλων υγρών κρυστάλλων. Το νερό που είναι αποθηκευμένο σε μπουκάλια ή δοχεία, μετά από λίγο διάστημα σχηματίζει μεγάλους υγρούς κρυστάλλους και ενώ μπορεί να μας ξεδιψά, δεν επιτελεί το ρόλο του για τον οργανισμό, είναι δηλαδή ένα «νεκρό» νερό.
• Ο άνθρωπος πάντως δε μπορεί να ζήσει για πολλές μέρες χωρίς νερό, γιατί όπως αναφέρθηκε είναι απαραίτητο για όλες σχεδόν τις διεργασίες που γίνονται στο σώμα. Έτσι χρειάζεται να πίνει τουλάχιστον ενάμισι λίτρο την ημέρα. Δεν έχουν όμως όλοι οι άνθρωποι πρόσβαση σε πόσιμο καθαρό και «ζωντανό» νερό σε αυτόν τον πλανήτη. Στην ουσία μόνο το 1% του υπάρχοντος σε αφθονία νερού είναι κατάλληλο προς πόση. Και αυτά τα αποθέματα όλο και σπανίζουν

2. Το κοινωνικό πρόβλημα σε σχέση με το πόσιμο νερό

Οι πηγές και τα αποθέματα πόσιμου νερού λιγοστεύουν, λόγω κοινωνικών και οικολογικών εξελίξεων: από την αλόγιστη χρήση, τη αύξηση της ζήτησης στις πόλεις, τη συγκεντροποίηση των πληθυσμών σε μερικές βιομηχανικές περιοχές, τη μόλυνση των επιφανειακών-υπόγειων υδάτων και την μείωση της ποιότητάς του, τη ξηρασία σε κάποιες περιοχές που εντείνεται λόγω κλιματικών αλλαγών, την θερμοκηπιακή θέρμανση και άρα τη μείωση των χιονιών, κ.λπ..

Το πρόβλημα γίνεται κοινωνικό από τη στιγμή που υπάρχει από τη μια αλόγιστη χρήση στις περιοχές που υπάρχουν αποθέματα και από την άλλη αύξηση των αναγκών εκεί που δεν υπάρχουν. Αυτό θα οδηγεί σε κοινωνικές συγκρούσεις και μερικές φορές και σε συγκρούσεις κρατών(μερικοί προβλέπουν και πολέμους με αιτία το νερό).

Πριν τη βιομηχανική εποχή, οι κοινότητες των ανθρώπων έστηναν οικισμούς σε τοποθεσίες που είχαν κοντά τους νερό και οργάνωναν στη βάση των μικρών αποστάσεων τη διαχείρισή του ( ύδρευση και άρδευση). Ήταν δηλαδή το νερό στα χέρια των τοπικών κοινοτήτων.

Στη συνέχεια, κατά τη περίοδο της βιομηχανικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπου η περιφέρεια συρρικνώθηκε λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης των πληθυσμών στις πόλεις, μέσα κυρίως από την κρατική διαχείριση του πόσιμου νερού μέσω δικτύων και τη μεταφορά του σε μεγάλες αποστάσεις για τις ανάγκες των πόλεων, οι κοινότητες έχασαν τη δυνατότητα που είχαν για τη διαχείρισή του . Οι πηγές και τα αποθέματα της περιφέρειας πέρασαν στα χέρια κρατικών ή ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης. Η όλη αυτή διαδικασία μετέτρεψε το νερό από φυσικό και δημόσιο αγαθό σε εμπορικό και αγοραίο και στη συνέχεια του έδωσε το χαρακτηριστικό της σπανιότητας, παρόλο που είναι ίσως ο πιο άφθονος φυσικός πόρος σε αυτό τον πλανήτη.
  

3. Εικονικό νερό: ένα νέο εργαλείο στη διαχείριση των υδατικών πόρων

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, σε έναν άνθρωπο επαρκούν 50 λίτρα ημερησίως για την κάλυψη των αναγκών του(πόση, μαγείρεμα, ντουζ, πλύσιμο ρούχων κ.λπ). Σήμερα ο μέσος Αμερικάνος καταναλώνει 600 λίτρα νερού τη μέρα, ο μέσος Γερμανός 130 λ., ο μέσος Έλληνας 160 λ., ενώ ο Αφρικανός στην υποσαχάρια Αφρική 10 μόνο λίτρα.

Σε 10 χρόνια, δηλ. το 2025 ο μισός πλανήτης θα διψάει και δεν θα έχει πρόσβαση στο πόσιμο νερό. Η επίδραση είναι ορατή και στην χώρα μας. Είχαμε μέχρι τώρα το 2ο μεγαλύτερο κατά κεφαλήν αποτύπωμα κατανάλωσης νερού στον κόσμο. Τα αποθέματα των φραγμάτων έχουν μειωθεί κατά 44%( με την ανομβρία των τελευταίων χρόνων). Ταυτόχρονα οι απώλειες των δικτύων πόσιμου νερού ανέρχονται μέχρι και 40-60%. Όλα αυτά καθιστούν επιτακτική την ανάγκη μιας διαφορετικής διαχείρισης των νερών μας, ιδιαίτερα σε αγροτικές περιοχές (π.χ. Θεσσαλία), η οποία να εστιάζει στις καταναλωτικές συνήθειες των κατοίκων. Απαιτεί μέτρα εξοικονόμησης νερού, αλλαγές στην τιμολογιακή πολιτική, μείωση των διαρροών με την αντικατάσταση των παλιών δικτύων υδροδότησης, ενημέρωση των πολιτών.

Σε αυτή τη διαχείριση βοηθά η έννοια του «εικονικού νερού». Το εικονικό ή αόρατο ή κρυμμένο νερό αναφέρεται στην ποσότητα του νερού που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας(λέγεται εικονικό ή αόρατο γιατί μετά την παραγωγή ενός προϊόντος, το νερό που χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή του δεν εμπεριέχεται πια στο προϊόν αυτό).

Έτσι για παράδειγμα χρειάζονται περίπου: 50 λίτρα(λ) νερού για να παραχθεί 1 πορτοκάλι, 400 λ νερού για ένα φλιτζάνι καφέ, 800 λ.  για να παραχθεί 1 ποτήρι γάλα, 900 λ για 1 κιλό καλαμπόκι, 2.000 λ. για ένα πιάτο κρέας με πατάτες, 2.700 λ. για ένα βαμβακερό μπλουζάκι, 6.000 λ. για ένα παντελόνι τζιν, 16.000 λ. για να παραχθεί 1 κιλό βοδινό κρέας, 20.000 λ. για έναν ηλεκτρ. Υπολογιστή, 400.000 λ. για ένα αυτοκίνητο.

Η έννοια του εικονικού νερού μας βοηθά στο να αντιληφθούμε πόσο νερό χρειαζόμαστε για την παραγωγή διάφορων προϊόντων, ώστε να διαχειριστούμε καλύτερα τους υδάτινους πόρους, ιδιαίτερα σε αγροτικές περιοχές με ελλειμματικό υδατικό ισοζύγιο. Όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο, όπως με μείωση της καθημερινής του κατανάλωσης ή με χρήση αγαθών από «δεύτερο χέρι» ή με μείωση της κατανάλωσης κρέατος και με αγορά τοπικών κυρίως προϊόντων. Αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο και στο επίπεδο της τοπικής οικονομίας.

Μπορεί για παράδειγμα να υπολογιστεί η ποσότητα του εικονικού νερού που χρησιμοποιείται σε ετήσια βάση, λαμβάνοντας υπόψη την παραγωγή αλλά και την κατανάλωση των κυριότερων αγροτικών προϊόντων. Στο Σχήμα 2 π.χ. κάποιοι επιστήμονες (Χ. Προχάσκα του Ινστιτούτου Εδαφολογίας Θεσσαλονίκης και A.Grohmann T.U. Berlin) υπολόγισαν το εικονικό νερό για τη Θεσσαλία το 2005. Οι θετικές τιμές σημαίνουν εξαγωγή εικονικού νερού, μέσω της εξαγωγής των αντίστοιχων αγροτικών προϊόντων και αρνητικές τιμές εισαγωγή εικονικού νερού, μέσω της εισαγωγής των αντίστοιχων αγροτικών προϊόντων.



 «Από το Σχ. 1 γίνεται φανερό πως η Θεσσαλία χρησιμοποιεί μεγάλες ποσότητες εικονικού νερού στην εξαγωγή βιομηχανικών φυτών (κυρίως βαμβακιού και δευτερευόντως ζαχαρότευτλων) και σιτηρών, ενώ δεν παράγει λιγότερο υδροβόρα προϊόντα. Αν η Θεσσαλία εισήγαγε βαμβάκι αντί να το εξάγει και αν παρήγαγε περισσότερα λαχανικά και βρώσιμα φυτά, αντί να τα εισάγει η ζήτηση νερού θα μειώνονταν τουλάχιστον κατά 540 εκατομ. κ.μ ετησίως, ποσότητα μεγαλύτερη από την ποσότητα του υπογείου νερού που αναμένεται να αναπληρωθεί από την εκτροπή του Αχελώου, που σύμφωνα με την μελέτη ΠΕ –ΕΥΔΕ υπολογίζεται σε 400 εκατ. κ. μ. ετησίως.», εκτιμούν για παράδειγμα, οι παραπάνω επιστήμονες[1].

 Οι αγρότες γενικά δεν αξιοποιούν σχεδόν καθόλου τα επιφανειακά νερά, αντλούν ανεξέλεγκτα τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα με αποτέλεσμα να μειώνετε συνεχώς η στάθμη του και να αυξάνεται συνεχώς το κόστος άντλησής του. Με τις μονοκαλλιέργειες, την αλόγιστη χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων και την έλλειψη σωστής ενημέρωσης για τη χρήση τους και τις επιπτώσεις (τα νιτρικά στα νερά έχουν φτάσει στο «κόκκινο»), ζητούν φαραωνικά έργα και την «εκτροπή της λογικής» (βλέπε Αχελώος), και οι πολιτικοί τους τα υπόσχονται, παρόλο που οδηγούν σε φαύλο κύκλο.

4. Οι προοπτικές

Η όλη εξέλιξη στο ζήτημα δείχνει ότι το πρόβλημα του πόσιμου –κυρίως- νερού, θα «επαναεδαφικοποιηθεί» πάλι, με την έννοια ότι η διαχείρισή του στο μέλλον θα αφορά πάλι στην τοπική κοινωνία. Οι πηγές και τα αποθέματα-από τη φύση τους εδαφικοποιημένες-θα ξανακάνουν ελκυστική την μετεγκατάσταση στην περιφέρεια, κοντά σε περιοχές που τα διαθέτουν ακόμα.

Το πέρασμα στη μεταβιομηχανική εποχή της αποανάπτυξης- τοπικοποίησης (αν ποτέ αυτή αποτελέσει επιλογή για λύση σε έναν κόσμο που καταρρέει), θα απαιτήσει οι κοινωνίες να ενταχθούν πάλι με μια ισορροπημένη σχέση στη φύση. ‘Έτσι θα επανέλθει η αφθονία του φυσικού αυτού αγαθού και δεν θα υπάρχει πια πρόβλημα.

Προς το παρόν, είτε πρόκειται για διαχείριση από κρατικές εταιρείες νερού, είτε από κεντρικές-περιφερειακές μεγάλες εταιρείες που διαχειρίζονται δίκτυα πόλεων ή το εμφιαλώνουν εφοδιάζοντας τις αγορές νερού, το φυσικό και συλλογικό αυτό αγαθό έχει στην ουσία ιδιωτικοποιηθεί και εξασφαλίζεται μέσω της αγοράς.

Στη χώρα μας, ιδίως μετά τις πολιτικές του μνημονίου και την «Καλλικρατική» πια Τοπική Αυτοδιοίκηση, υλοποιείται επίσης πλήρως αυτή η μετατροπή.

Η ιδιωτικοποίησή του όμως θα κάνει τις τοπικές κοινότητες, στις οποίες ανήκουν οι πηγές και τα αποθέματα, καθώς και τους καταναλωτές των πόλεων, να συνειδητοποιήσουν για πρώτη φορά, ότι ένα φυσικό, δημόσιο και συλλογικό αγαθό, μετατρέπεται σε προϊόν εκμετάλλευσης από τις ιδιωτικές εταιρείες. Οι μεν κοινότητες θα δουν να περνάνε οι πηγές τους στα χέρια ιδιωτών και τις ίδιες να μετατρέπονται σε πελάτες τους, οι δε πολίτες των πόλεων θα αντιληφθούν ότι το δικαίωμα πρόσβασης στο κοινωνικό μέχρι τώρα αγαθό, θα πρέπει να αγοράζεται σε τιμές που όλο θα ανεβαίνουν.

Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει στην από κοινού εύρεση λύσεων από τις δύο κατηγορίες πολιτών και στη δημιουργία τέτοιων οικονομικοκοινωνικών δομών, που θα εξασφαλίζει την συλλογικοποίση –κοινοτικοποίηση-δημοτικοποίηση του νερού, σαν εναλλακτική λύση στην κρατικοποίηση ή ιδιωτικοποίησή του.

Την πρωτοβουλία για αυτό θα χρειασθεί να την αναλάβουν κύρια οι κάτοικοι των τοπικών κοινοτήτων και να αντισταθούν στον σφετερισμό που θα πάει να γίνει. Μπορούν σαν πρώτο βήμα να συστήσουν συλλογικές κοινοτικές δομές διαχείρισης νερού και αποχέτευσης -όπου δεν υπάρχουν, γιατί σε μερικές κοινότητες υπάρχουν από παλιά οι Οργανισμοί Εγγείων Βελτιώσεων(ΟΕΒ), κοινοτικές τέτοιες μορφές ύδρευσης και άρδευσης.

Οι κάτοικοι των πόλεων-όσοι βασικά θα έχουν πρόβλημα να μετατραπούν σε πελάτες των εταιρειών, και θα είναι η πλειοψηφία τους στην οικονομική κρίση που ήρθε και πρόκειται να μείνει για το επόμενο μεγάλο χρονικό διάστημα-μπορούν να δημιουργήσουν αντίστοιχες δομές και να συνεργασθούν με τα τοπικά κοινοτικά συστήματα, για παραπέρα κοινωνικοποίηση των περισσευμάτων των αποθεμάτων. Μπορούν να δημιουργηθούν ενώσεις των κοινοτικών συστημάτων νερού στα πλαίσια ενός δήμου και στη συνέχεια μιας περιφέρειας ή να υπάρχει συμμετοχή των κοινοτικών συστημάτων στη λήψη των αποφάσεων διαχείρισης, αν δημιουργηθεί νέα δημοτική επιχείρηση ή αλλάξει το καθεστώς σε τυχόν προϋπάρχουσα τέτοια. Μια τέτοια δομή θα εξασφαλίζει στο να μη μετατρέπονται οι κάτοικοι ενός δήμου-που περιλαμβάνει πόλη και γύρω χωριά-σε ανώνυμους χρήστες και καταναλωτές υπηρεσιών μιας εταιρείας έστω και δημοτικής, αλλά σε συνδιαμορφωτές της διαχείρισης των τοπικών αποθεμάτων νερού.

Με αφορμή και τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, οι Ριζοσπαστικές Κινήσεις Πολιτών, που δημιουργούνται για να παρέμβουν στα τοπικά πολιτικά δρώμενα και να διεκδικήσουν δημοτικούς και τοπικούς συμβούλους στα δημοτικά συμβούλια, θα χρειασθεί να έχουν διαμορφώσει και να προτείνουν στους πολίτες-δημότες έναπρόγραμμα βιώσιμης διαχείρισης των τοπικών αποθεμάτων νερού.

[1] Τοπικοποίηση, από το παγκόσμιο…στο τοπικό, Γ. Κολέμπας, σελ.175-176 (tvxs)

xodi

Κλείνει και τα νοσοκομεία ο Σαμαράς

Μετά τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν από την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει τα πολυϊατρεία για ένα μήνα προκειμένου να μετατραπούν σε κέντρα υγείας αστικού τύπου, ο Αντώνης Σαμαράς συναντήθηκε με τον υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη και έκανε την κάτωθι ανακοίνωση:



«Μετά τα πολυϊατρεία, αποφάσισα να κλείσω και όλα τα δημόσια νοσοκομεία. Με το κλείσιμο των δημόσιων νοσοκομείων, θα μεγαλώσει και άλλο το πρωτογενές πλεόνασμα. Οι πολίτες δεν πρέπει να ανησυχούν για την υγεία τους. Θα τους κάνει καλά ο Θεός. Οι άρρωστοι να προσεύχονται στον Θεό και την Παναγία και θα γίνουν καλά. Θα Του μιλήσω κι εγώ του Θεού επειδή είναι φίλος μου και τα λέμε. Όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό θα πεθάνουν και θα πάνε στην κόλαση. Αμήν.»

Σύμφωνα με πληροφορίες από το Μέγαρο Μαξίμου, μετά τα πολυϊατρεία και τα νοσοκομεία, ο Αντώνης Σαμαράς -μετά την επίσκεψή του στο Άγιον Όρος- σκέφτεται να κλείσει και τα δημόσια σχολεία, ώστε να αυξηθεί και άλλο το πρωτογενές πλεόνασμα.
Η εκπαίδευση των μαθητών θα γίνεται με επιφοίτηση από το Άγιο Πνεύμα.

pitsirikos

Σαμαράς και Βαλλιανάτος

Δυο από τις ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήταν πως ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επισκέφτηκε το Άγιον Όρος –δηλώνοντας πως «στεκόμαστε όρθιοι με τη βοήθεια του Θεού»- και πως ο υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας Γρηγόρης Βαλλιανάτος αποκάλυψε πως είναι οροθετικός.
Είναι προφανές πως ο Αντώνης Σαμαράς, αφού έπαιξε το χαρτί της πατρίδας, παίζει τώρα το χαρτί της θρησκείας. Του μένει το χαρτί της οικογένειας.
Από την άλλη, ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος θα παίξει το παιχνίδι της πρόκλησης, αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος που διαθέτει, για να διαφημίσει και να προωθήσει την υποψηφιότητά του για τον δήμο της Αθήνας.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι τόσο πιστός όσο εμφανίζεται και ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος δεν είναι ένας ακτιβιστής όπως θέλει να δείχνει.
Χρησιμοποιούν και οι δυο τα όπλα που διαθέτουν για να επιβιώσουν. Ο καθείς και τα όπλα του.
Πριν ο Σαμαράς γίνει κολλητός του Θεού, εξάντλησε την ακροδεξιά ατζέντα με την ασφάλεια των πολιτών και τη ρητορική του εναντίον των μεταναστών -δίνοντας ρόλο στην Χρυσή Αυγή-, μετά ήταν έκπληκτος τάχα μου για την άνοδο της Χρυσής Αυγής και σήμερα υποτίθεται πως την κυνηγάει.
Ο Βαλλιανάτος, αφού έκανε περιοδεία επί δεκαετίες στις εκπομπές-σκουπίδια της ιδιωτικής τηλεόρασης, παρουσιάζεται τώρα σαν προστάτης μειονοτήτων που τα δικαιώματά τους είναι ήδη κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα, στο πλαίσιο της ισότητας των πολιτών.
Ούτε αφορά κάποιον αν ο πρωθυπουργός Σαμαράς πιστεύει στον Θεό ή όχι, ούτε είναι ρόλος του δημάρχου της Αθήνας να γίνει προστάτης μειονοτήτων.
Βέβαια, ανάμεσα σε έναν πρωθυπουργό που το παίζει θεούσα και τον Βαλλιανάτο, θα επέλεγα τον Βαλλιανάτο αλλά δεν τίθεται τέτοιο θέμα.
Το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας –και όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας- είναι η υποκρισία.
Ο Σαμαράς την εκμεταλλεύεται και προσποιείται τον πιστό πατριώτη για να προσελκύσει ό,τι πιο σκοτεινό και αντιδραστικό υπάρχει στη χώρα, και ο Βαλλιανάτος την καταγγέλλει για να προσελκύσει αυτούς που έχουν σιχαθεί πια μια οπισθοδρομική κοινωνία που αρνείται να αλλάξει και να ζήσει στο σημερινό κόσμο.
Αλλά είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενός νομίσματος που έχει αποσυρθεί από την κυκλοφορία.
Είναι κρίμα που, όλα αυτά τα χρόνια, αριστεροί, σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι δεξιοί δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε αυτά που …συμφωνούν.
Αν το είχαν κάνει, θέματα όπως ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, ένας νέο Σύνταγμα, μια πραγματικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και μια σύγχρονη Παιδεία –στα χνάρια χωρών όπως η Φινλανδία- θα είχαν λυθεί εδώ και χρόνια, και η ελληνική κοινωνία θα είχε πάρει βαθιές ανάσες.
Ζούμε σε μια χώρα που ο καθένας ξεχωριστά είναι βέβαιος ότι έχει δίκιο, οπότε αριστεροί, σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι δεξιοί σκοτωνόντουσαν μεταξύ τους και με τους ομοϊδεάτες τους, με αποτέλεσμα η χώρα να μην περάσει ποτέ στον 21ο αιώνα.
Δεν ξέρω πώς οι πολιτικοί της χώρας πίστεψαν πως η οικονομία είναι η απάντηση για όλα –ούτε πώς κατάφεραν να πείσουν τους πολίτες πως η απάντηση σε όλα είναι τα χρήματα- αλλά αποδείχτηκε πως έκαναν όλοι λάθος.
Φυσικά, οι πολιτικοί καλοπληρώθηκαν γι’ αυτό το «λάθος»• δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί εξαγοράστηκαν το ίδιο εύκολα από τους ολιγάρχες, αφού αυτό είναι το μόνο στο οποίο δεν διαφώνησαν.
Το λάθος συνεχίζεται και σήμερα σαν να μην τρέχει τίποτα. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί είναι βέβαιοι πως ο καθένας τους έχει το δίκιο με το μέρος του και πως το πρόβλημα της χώρας είναι μόνο οικονομικό.
Καταλαβαίνω πως, όταν έχεις φάει τόσα Μνημόνια στο κεφάλι και οι νεοναζιστές είναι στη Βουλή, δεν μπορείς να έχεις ψύχραιμη στάση και καθαρή ματιά απέναντι στην κατάσταση αλλά πρέπει να προσπαθήσεις.
Ούτως ή άλλως, ούτε πριν από τα Μνημόνια είχαμε πιο καλή κρίση. Γι’ αυτό φτάσαμε στα Μνημόνια.
Το χρέος της χώρας μεγαλώνει διαρκώς. Τα χρόνια περνούν και τα Μνημόνια οδηγούν μόνο στον γκρεμό.
Το ξέρουμε πια όλοι.
Αλλά δεν είναι αυτό το πιο ανησυχητικό για την Ελλάδα.
Το πιο ανησυχητικό για την Ελλάδα του 2014 είναι ότι έχει έναν πρωθυπουργό που το παίζει ψάλτης.
Έναν πρωθυπουργό που μιλάει με τον Θεό και σύντομα μπορεί να αρχίσει να ακούει και άλλες φωνές.
Σαν την Αστέρω.
Και τότε θα μάχεται για τα δικαιώματά του ο Βαλλιανάτος.

pitsirikos

Η Ιστορία σαν ομοιοτυπία..

     Λένε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.
     Εκτός απ' την δική μας περίπτωση που ξανάρχεται σαν φωτοτυπία, παλιάς μεν τεχνολογίας του 1967, αλλά φωτοτυπία!
     Ή σαν εκείνο το κουίζ με τις δύο φωτογραφίες που έλεγε ''βρείτε τα σημεία που διαφέρουν''!

     Και τότε λοιπόν όπως και τώρα, υπήρχε η πλήρης καπηλεία του θρησκευτικού συναισθήματος των πολιτών.
     Από το ''Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών'', στο ''με την βοήθεια της Παναγιάς θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα''...μιά ανάσα δρόμος.
     Επίσης από την θλιβερή κιτσαρία των εορτών στο Καλλιμάρμαρο για την ''Πολεμική αρετή των Ελλήνων'', στο εξίσου θλιβερό σόου του ''πρωθυπουργού'' με πλήρη κουστωδία και με κανάλια, φλας και κάμερες να μετατρέπει το Άγιον Όρος σε τηλεοπτικό πλατό, για να απαγγείλλει το ''Πάτερ Ημών''...δρόμος χωρίς ανάσα!
     Διαφορά: Επειδή εκείνοι, τότε, δεν χρειάζονταν ψήφους (δικτατορία γαρ), μπορεί και να το πίστευαν. Ο σημερινός θεομπαίχτης Ψευταράς, εξαρτώμενος απ' τις ψήφους των επόμενων εκλογών για να διασώσει την δική του δικτατορία, είναι βέβαιο ότι παίζει με την Θρησκεία, την χρησιμοποιεί για τα καταστροφικά του σχέδια για την Πατρίδα (κράτος) και την Οικογένεια (κοινωνία). Άρα τούτος, είναι χειρότερος εκείνων!

     Τότε, την ''νύφη'' την πλήρωσε η Κύπρος: διχοτόμηση και κατοχή έως σήμερα. Σήμερα, πάλι η Κύπρος είναι αυτή που πρώτη ετοιμάζουν να ''πληρώσει τα σπασμένα'' σε επίπεδο κρατικής υπόστασης και εδαφικής ανεξαρτησίας..
     Διαφορά: Δεν πρόλαβαν τότε να διχοτομήσουν και την Ελλάδα. Τώρα ελπίζουν ότι με τις ''Ειδικές Οικονομικές Ζώνες'', και εφ' όσον δεν απαλλαγούμε έγκαιρα από τις δωσιλογικές κυβερνήσεις, θα προλάβουν. Άρα τούτοι, είναι ''εν δυνάμει'' επικινδυνότεροι εκείνων!

     Τότε, υπήρχε το λεγόμενο ''σπουδαστικό''. Τμήμα της Ασφάλειας που είχε σαν ασχολία τα πολιτικά φρονήματα και την δράση σπουδαστών και φοιτητών. Σήμερα υπάρχει η κλήση για ανάκριση σε αστυνομικά τμήματα, μαθητών που πήραν μέρος σε καταλήψεις σχολείων.
     Διαφορά: Δεν υπάρχει! Άρα η ολοκληρωτική νοοτροπία και τούτων και εκείνων είναι ίδια!

     Οι υπόλοιπες διαφορές, στα οικονομικά, αγροτική παραγωγή (με την υλικοτεχνική υποδομή του τότε, απέναντι στις χωματερές και στις επιδοτήσεις του σήμερα), βιομηχανία και βιοτεχνία, χρειάζονται πολλή ανάλυση,
     ..αν και με μιά πρώτη ματιά φαίνεται ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις των Εφιαλτών, και σε αυτούς τους τομείς θα βρεθούν πολύ χειρότερες εκείνων!

     Τί ξεχάσαμε;
     Α! την Δημοκρατία!
     Αλλά στην χώρα του Ψευταρά,
     ..μπορούμε να μιλάμε για Δημοκρατία;..

 mandatoforos

Οι «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», ο Γ. Βαλιανάτος και ένα χρονογράφημα

Πώς και ξαφνικά όλες οι αστικές φυλλάδες ανακάλυψαν την μηχανή που έχουν στήσει, εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια κάποια ευυπόληπτα λαμόγια για να τσεπώνουν γρήγορα και εύκολα δημόσιο χρήμα. κατασκευάζοντας τις λεγόμενες «Μη κυβερνητικές Οργανώσεις»; Η απάντηση είναι απλή. Σήμερα το αστικό πολιτικό σύστημα είναι σε κρίση και σαν συνέπεια έχει να αντιμετωπίζουν πρόβλημα και οι μηχανισμοί συγκάλυψης που λειτουργούσαν άψογα στο παρελθόν.
Κι αυτή δεν είναι μια αυθαίρετη δικιά μας διαπίστωση. Το λένε και τα ελάχιστα σχετικά δημοσιεύματα που έχουν ρθει στο φως της δημοσιότητας.
Μάθαμε ποτέ σε ποιες τσέπες κατέληξαν τα 68 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ που χάρισε σε ΜΚΟ στην διάρκεια της θητείας του (1999-2004) σαν υπουργός Εξωτερικών ο Γιώργος Παπανδρέου;
Γνωρίσαμε ποτέ που κατέληξαν τα 15 περίπου εκατομμύρια ευρώ που έκαναν φτερά από την «ιερή» ΜΚΟ του παπαδαριού «Αλληλεγγύη» που εκτός απ’ το ελληνικό δημόσιο είχε χορηγούς την «Ζήμενς» και άλλους κεφαλαιοκράτες;
Το ίδιο δεν έγινε και με τα 160 εκατομμύρια ευρώ που μοίρασε ο Ζαχόπουλος το διάστημα 2004-2007 που ήταν γενικός γραμματέας στο υπουργείο Πολιτισμού σε κάτι «περίεργες» ΜΚΟ –είχαν όμως καταπληκτικά ονόματα όπως «Baruti στην άκρη της κλωστής»- και «ημέτερους» συλλόγους και σωματεία. (θα θυμάστε, πιθανόν τις συνηθισμένες δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων, όταν το σκάνδαλο είχε δει την δημοσιότητα για «το μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκκαλο» για το «άπλετο φως» που θα πέσει στην υπόθεση και όλες τις σχετικές μπαρούφες που ακούσαμε τότε).
Με την ευκαιρία να κάνουμε και μια τοποθέτηση σχετικά με μια τουλάχιστον άστοχη ανάρτηση του Κώστα Βαξεβάνη στο Twitter, σχετικά με τον Γρηγόρη Βαλιανάτο. Πιο συγκεκριμένα, ο δημοσιογράφος , σχολίασε πως «Ο Βαλιανάτος δήλωσε πως ήταν “συνοδός αντρών”. Αποστόμωσε όσους τον έλεγαν ανεπάγγελτο».
Μάλλον δεν γνωρίζει ο εκδότης του περιοδικού Hot Doc ότι ο «πολιτικός επιστήμονας» -όπως αυτοχαρακτηρίστηκε ο ίδιος σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Espresso»-.για αρκετά χρόνια ήταν πρόεδρος σε μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση το «Παρατηρητήριο του Ελσίνκι». Αυτή η ΜΚΟ, σύμφωνα με τον ίδιο προσπαθεί να δώσει λύση στα προβλήματα που « αφορούν τους Τσιγγάνους, τις εκδιδόμενες, τους φυλακισμένους, τα θύματα του trafficking».
Και φυσικά αν ήταν τόσο απλά, τα πράγματα, όσο μας τα περιγράφει ο «πολιτικός επιστήμονας» μόνο εύσημα για τον αλτρουισμό και την ευαισθησία του θα είχαμε να του αποδώσουμε.
Στην ίδια συνέντευξη όμως, που αναφέραμε ο πρώην πρόεδρος αυτής της οργάνωσης αναφερόμενος στην χρηματοδότηση της αναφέρει: «Τα παίρνουμε από το ελληνικό Δημόσιο, από ξένα ιδρύματα, είναι καθαρά και ξάστερα».
Τώρα το πόσο «καθαρά και ξάστερα» ας μην το σχολιάσουμε καλύτερα. Δεν είμαστε από άλλο πλανήτη και ξέρουμε πως γίνονται αυτές οι δουλειές.
Γιατί όμως δεν μας λέει, όμως ποια είναι αυτά τα «ξένα ιδρύματα»;
Το μόνο που αναφέρει ο Βαλιανάτος είναι: «Από τον κ. Σόρος χρηματοδοτηθήκαμε για ένα διάστημα για θέματα κυρίως των Ρομά». Μάστα. Τώρα να ρωτήσουμε πόσα ήταν τα ποσά που τσέπωσε αυτή η οργάνωση απ’ τα κρατικά ταμεία και τα «ξένα ιδρύματα» και που κατέληξαν δεν έχει νόημα, αφού απάντηση δεν πρόκειται να λάβουμε. Πάντως ο Γ. Βαλιανός για αρκετά χρόνια πρόεδρος αυτής της ΜΚΟ .. σίγουρα δεν ήταν ανεπάγγελτος.
Να κλείσω αυτή την ανάρτηση με ένα παλιό μου χρονογράφημα γραμμένο το 2008. Διατηρεί όμως ακόμα την επικαιρότητα του,
Γ .Γ.

«Μη κυβερνητικά» λαμόγια

Η μηχανή που στήνουν κάποια ευυπόληπτα λαμόγια για να τα παντελωνιάζουν χοντρά, με το να κατασκευάζουν τις λεγόμενες «Μη κυβερνητικές Οργανώσεις» είναι παλιά. Το φρέσκο είναι ότι έχουν και δραστηριότητες που δεν της είχα πάρει πρέφα μέχρι που διάβασα πρωτοσέλιδο δημοσίευμα σε μια φυλλάδα. «Μη Κυβερνητική Οργάνωση σε κύκλωμα μαστροπών και call girls», έγραφε η εφημερίδα. Μάστα. Αντε να σακουλευτείς τώρα ότι μια ΜΚΟ που υποτίθεται ότι νταραβεριζόταν «με την προστασία των κακοποιημένων γυναικών» πουλούσε νταβατζηλίκι.
Τι ξεπεσμός είναι αυτός! Χάλασε η πιάτσα. Οι σοβαρές μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν βαρύγδουπα ονόματα όπως «Βοήθεια ζωής προς Εθνικό Παιδί – Άτομο». «Κέντρο Έρευνας και πρακτικής εφαρμογής του Αρχαίου Δράματος», «Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ποιμαντικής Διακονίας» και κάνουν τσαμπασλίκια με κυβερνήσεις και σοβαρούς καπιταλιστές, όχι με ιδιοκτήτες κωλάδικων τρίτης κατηγορίας και πέμπτης διαλογής.
Να απλώσω τον χαβά μου για να με πιάσετε καλύτερα. «Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θεωρεί τις «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» ως σύμμαχο διακυβέρνησης. Σύμμαχο για την αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων για τον άνθρωπο, για τον πολίτη. Σε τελική ανάλυση, οι «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» είναι κορυφαία ιδεολογική έκφραση της Ανοικτής και Ελεύθερης Κοινωνίας», είχε δηλώσει ο Κ. Καραμανλής όταν ανέλαβε την εξουσία.
Εβαλα, λοιπόν, τον ρουφιάνο google να ψάξει στο διαδίκτυο πώς μεταφράζετε αυτή η κολεγιά. Χαμός. Η κάνουλα ένα σωρό υπουργείων τρέχει ασταμάτητα μπακίρια σ’ ένα σμάρι «μη κυβερνητικών οργανώσεων». Ας ξεπεράσω το υπουργείο Απασχόλησης που μόνο πέρσι έδωσε στις μ.κ.ο 40.000.000 ευρώπουλα, ας μην δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα στα κονέ του υπουργείου Πολιτισμού μ’ αυτές τις οργανώσεις και ας σταθώ στο υπουργείο Εξωτερικών που γίνετε και το χοντρό αλισφερίσι.
Εχουμε και λέμε, μιλώντας πάντα μόνο για το 2007. Πρώτο τραπέζι πίστα και εδώ είναι το παπαδαριό που τσεπώνει, μέσω της οργάνωσης «Αλληλεγγύη» που έχει 15.000.000 ευρώ τον χρόνο. Κι’ επειδή η Ντόρα Μπακογιάννη είναι θρήσκα όπως και οι υπόλοιποι πολιτικοί, δεν αφήνει παραπονεμένες και άλλες θρησκευτικές μ.κ.ο. Η «Κύκλος της Πάτμου» πήρε 255.550 ευρώ για να οργανώσει, λέει, «Συμπόσιο Αμαζόνιος – Πηγή Ζωής» με καλεσμένο τον οικουμενικό πατριάρχη, ενώ το «Ιδρυμα Στήριξης Οικουμενικού Πατριαρχείου και Οικουμενική», άλλα 93.500 ευρώ για τη διοργάνωση συνεδρίου στη Κωνσταντινούπολη.
Δεν θα έφτανε όλος ο χώρος εδώ να αναφέρω τον χορό εκατομμυρίων που παντελωνιάζουν απ’ το κράτος τα λαμόγια που κοντρολάρουν κάποιες μ.κ.ο. Βλέποντας όμως τη λίστα των μ.κ.ο που τα τσεπώνουν απ’ το ΥΠΕΞ κάπου έπιασα και τα γέλια βλέποντας πόσο ευρηματικοί είναι κάποιες μουτράκλες. Όπως αυτοί που με το «Ίδρυμα Λειτουργοί Υγείας της Αγάπης» πήραν 30.000 ευρώ για να φτιάξουν μονάδα εκτροφής αγελάδων στην Κατάγκα του Κονγκό, ή οι τύποι του του «Κλάμπ 21 Εγρήγορση» που πήραν 17.500 ευρώ για το πρόγραμμα τους «Η πολιτισμική παράδοση μέσα από γαστρονομία».
Φυσικά δεν είναι μόνο δικό μας φρούτο οι μ.κ.ο αλλά παγκόσμιο. Για ποιο λόγο γίνετε όλο αυτό το πατιρντί μεταξύ κυβερνήσεων, διεθνών οργανισμών και αυτών των οργανώσεων ας μας το πει ένα απόσπασμα από κείμενο ενός αστού δημοσιογράφου. Του Γιάννη Διακογιάννη: «Θυμάμαι τον Απρίλιο του 1999, στο βομβαρδιζόμενο από το ΝΑΤΟ Βελιγράδι, κατά την διάρκεια συνέντευξης που μου παραχώρησε για «ΤΑ ΝΕΑ» τον υπουργό Εξωτερικών Γιοβάνοβιτς. Τον άκουσα να καταθέτει τα εξής εντυπωσιακά στοιχεία: «Εχει έρθει – μου είπε – απεσταλμένος από την Ελλάδα που χειρίζεται προγράμματα Μ.Κ.Ο.. Σκορπά αφειδώς χρήματα σε οργανώσεις κατά του καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Χρηματοδοτεί παράλληλα εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και εξαγοράζει δημοσιογράφους που προπαγανδίζουν δήθεν για τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ουσιαστικά προωθούν την περαιτέρω διάλυση της Γιουγκοσλαβίας».
Ένα χρόνο αργότερα, στην τραγική Παλαιστίνη, εκεί όπου ο ισραηλινός στρατός κατοχής είχε ρημάξει πόλεις σαν την Τζενίν, η βουλευτής και πάλαι ποτέ συνεργάτης του Γιάσερ Αραφάτ, η Ασράουι μου είχε πει: «Εχουν δραστηριοποιηθεί Μ.Κ.Ο. στα κατεχόμενα που προωθούν δήθεν τη φιλία των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων. Στην ουσία με βάση οικονομικά προγράμματα για τα οποία κανείς δεν γνωρίζει το πραγματικό βάθος τους, προγράμματα που δήθεν καταπολεμούν την τρομοκρατία, αυτές οι Μ.Κ.Ο. ενισχύουν λογικές περαιτέρω απομόνωσης του λαού μου σε γκέτο που όλο και περισσότερο πνίγουν οι παράνομοι νέοι οικισμοί των Ισραηλινών».
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Θέλει ο Φαήλος να κρυφτεί…

Φαήλε, μην παρεξηγηθείς, δεν σε κρίνουμε ως Κρανιδιώτη. Παντελώς αδιάφορος μας είσαι κι εσύ κι οι όμοιοί σου. Ατύχησες, όμως, που έχεις την «ιδιότητα» του συμβούλου του Σαμαρά. Ξέρεις εσύ…

Αυτοαποκαλείται σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά. Είναι, πιθανότατα. Αν και το τοπίο εκεί είναι λίγο «θολό». Είναι επί χρόνια στενός φίλος του πρωθυπουργού της χώρας. Ο πολιτικός του «περίπατος» ξεκίνησε από…το ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια στην Πολιτική Ανοιξη και μετά στη Νέα Δημοκρατία.

Γράφει ο Διονύσης Δεσύλλας

Δηλώνει εθνικιστής, είναι ακροδεξιός και αποκαλεί τα μετριοπαθή στελέχη του κόμματος που ανήκει «ντιντίδες». Είναι αδελφικός φίλος με τον Μάκη Βορίδη, ενώ οι παλαιότεροι θα θυμούνται την πρώτη «γνωριμία» με αυτόν τον κύριο. Ηταν το 1988, όταν ο τότε ο δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Μεντρεντίν Νταλάν είχε επισκεφθεί την Αθήνα και κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Ο 23χρονος, τότε, Φαήλος όρμησε μέσα από το πλήθος, άρπαξε το στεφάνι, και το πέταξε με δύναμη μακριά. Αμέσως ακινητοποιήθηκε και συνελήφθη. Κυρίες και κύριοι, ο Φαήλος Κρανιδιώτης…

Ο άνθρωπος που μέχρι πριν από το φονικό του Παύλου Φύσσα σαλιάριζε και με τους Χρυσαυγίτες και μετά έδινε συγχαρητήρια στον Αντώνη Σαμαρά, που «έπιασε τους εγκληματίες». Ο άνθρωπος που έγραφε ότι η Χρυσή Αυγή δεν μαχαιρώνει, δεν δολοφονεί «όπως γράφει η προοδευτική δημοσιογραφία», απλώς «ρίχνει ενίοτε και καμιά ψιλή». Διαβάστε το άρθρο του εδώ: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ti-kanei-i-xrysi-aygi-toy-failoy-kranidioti

Όταν, όμως, δολοφονήθηκε ο Φύσσας, τα γύρισε με ατάκες του τύπου «Είδατε ο Σαμαράς, έβαλε μέσα τους εγκληματίες.». Η απάντησή του, βεβείως, στην ερώτηση «μα εσύ, άλλα έγραφες πριν από το φονικό», ήταν επιπέδου παιδιού δημοτικού: «Αφού εσύ τα είχες μαντέψει, να μας πεις τα νούμερα του λότο…». Ταυτόχρονα, δεν δίστασε να το ρίξει ξανά στην περίφημη θεωρεία των δυο άκρων, με το άκρως προκλητικό και φυσικά φασιστικό: «Έρχεται και η ώρα σας αριστεροί. Όταν θα χτυπήσει το κουδούνι σας, δεν θα είναι ο γαλατάς…». Ναι, αυτόν τον σύμβουλο έχει ο πρωθυπουργός της χώρας…

Προσφάτως, λοιπόν, ο Φαήλος ερωτήθηκε το εξής πολύ απλό: «Σε περίπτωση που στον β’ γύρο δημοτικών εκλογών περάσουν ο κ. Σακελλαρίδης και ο κ. Κασιδιάρης, τι θα υποστηρίξετε;». H απάντησή του, χυδαία, σαν τον ίδιο: «Εγώ ψηφίζω στον Κορυδαλλό…». Κι όταν ο Κώστας Ζαχαριάδης, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, του ζήτησε να πάρει θέση, εισέπραξε το εξής: «Καλά, ούτε χιούμορ δεν έχεις ρε… ξυλάγγουρο».Θέλει ο Φαήλος να κρυφτεί…

 

Ο κόσμος πρέπει να ξέρει. Πρέπει να γνωρίζει ποιος είναι ο άνθρωπος που συμβουλεύει τον πρωθυπουργό του τόπου του. Του πολιτικού άνδρα που δηλώνει δημοκράτης, αλλά στα νιάτα του κατέβαζε τζαμαρίες στην Καλαμάτα, ως «πρωτοπαλίκαρο» των «Κενταύρων». Του πολιτικού άνδρα που «καταδικάζει τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται», αλλά έχει στις τάξεις του κόμματος του τον «ροπαλοφόρο» Μάκη Βορίδη και τον «κολλητό» του… σαλιάρη της Χρυσής Αυγής και των ναζί, Φαήλο Κρανιδιώτη. 

Ο σύμβουλος, λοιπόν, θα συνεχίσει να παρεμβαίνει στον δημόσιο λόγο με ακροδεξιές κορώνες, μα και φασιστικές κωλοτούμπες, όταν σφίγγουν τα γάλατα. Θα καλείται από τον Παπαμιμίκο στα γραφεία της ΝΔ για συστάσεις και θα «βαφτίζει» τις συζητήσεις «φιλικές, σε καλό κλίμα». Κι εμείς θα είμαστε εδώ, για να θυμίζουμε τα «έργα και ημέρες του». Ο «μάγκας Πειραιώτης», Φαήλος Κρανιδιώτης έχει χάσει το μέτρο. Ισως και τη λογική…

Αντί επιλόγου, διαβάστε απάντηση που έδωσε, πριν από κάποιο διάστημα, στον προσωπικό του λογαριασμό στο tweeter, όταν κάποιος του έγραψε: «βία είναι ο γέρος μου που πάει στον γιατρό και βρίσκει ταμπελάκι τελείωσαν οι δέκα δωρεάν επισκέψεις! αν πεθάνει θα στον φέρω!»
Φαήλος Κρανιδιώτης: «Ευχαρίστως, αλλά πού να τον βάλουμε; Α, έχω μια κούτα από τηλεόραση (ασπρόμαυρη). Αν τον διπλώσεις πριν παγώσει, θα χωράει».

Υ.Γ: Φαήλε, μην παρεξηγηθείς, δεν σε κρίνουμε ως Κρανιδιώτη. Παντελώς αδιάφορος μας είσαι κι εσύ κι οι όμοιοί σου. Ατύχησες, όμως, που έχεις την «ιδιότητα» του συμβούλου του Σαμαρά. Ξέρεις εσύ…

paganeli

Ποια βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους;

Πολύς λόγος γίνεται για την λεγόμενη «βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους», ένα μέγεθος που αξιολογείται με βάση τον αυθαίρετο δείκτη, χρέος προς ΑΕΠ.
Άρθρο των Χριστίνα Λασκαρίδη και Γιώργου Παπαλεξίου (Μέλη της Πρωτοβουλίας για την Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου)
Οι δανειστές και οι εγχώριοι συνεργάτες τους (συγκυβέρνηση) επιβάλλουν ένα σκηνικό εξαθλίωσης και λιτότητας προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους ενώ το χρέος συνεχίζει να αφαιρεί τα ελάχιστα δικαιώματα που έχουν απομείνει.
Πολύς λόγος γίνεται για την λεγόμενη «βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους», ένα μέγεθος που 
αξιολογείται με βάση τον αυθαίρετο δείκτη, χρέος προς ΑΕΠ. Η πορεία της βιωσιμότητάς του παρακολουθείται μέσω διαφόρων ευφάνταστων οικονομικών σεναρίων, τα οποία προσδιορίζουν το ακριβές ποσοστό που το καθιστά βιώσιμο ή μη.
Πριν τις αναθεωρήσεις του ελλείμματος το χρέος το 2009 ήταν 110% του ΑΕΠ – ένα ποσοστό το οποίο χρησιμοποίησαν για να τρομοκρατήσουν τους πολίτες με τον κίνδυνο χρεοκοπίας και την «φανερή» μη-βιωσιμότητά του. Στο ποσοστό του 110%, που έπειτα έγινε 129%, στηρίχτηκε η «αναγκαιότητα» για τα μνημόνια. Δέκα χρόνια αργότερα (2020), και αφού το ελληνικό κράτος έχει χρεωθεί για τη «διάσωσή» του 247 δις, προσπαθούν να μας πείσουν ότι το σενάριο για χρέος 124% επί του ΑΕΠ, αφού πρώτα φτάσει στο προβλεπόμενο 175% το 2016, θα είναι βιώσιμο.
Ως ΕΛΕ εναντιωνόμαστε στην δικτατορία του χρέους και την υποτιθέμενη «βιωσιμότητά» του για τους εξής λόγους:
1.Το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η ΕΕ, απέδειξαν την ανικανότητα και την πλήρη αποτυχία τους να προβλέψουν την πορεία της ελληνικής οικονομίας και τη βιωσιμότητα του χρέους.Αντιπαραθέτοντας τις τρίμηνες προβλέψεις της Τρόικα με την αμείλικτη πραγματικότητα βλέπουμε ότι δεν κατάφεραν να προβλέψουν έστω και τρεις μήνες με ακρίβεια, πόσο μάλλον να αξιολογήσουν τη βιωσιμότητα του χρέους σε βάθος 2, 3 ή 10 χρόνων. Με βάση αυτές τις λάθος εκτιμήσεις, όμως, οι μνημονιακές κυβερνήσεις και οι δανειστές κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία, χιλιάδες επιχειρήσεις – όλα στο όνομα της βιωσιμότητας του χρέους, που απλώς δεν είχαν υπολογίσει σωστά.
2.Το ελληνικό χρέος μετά το τσουβάλιασμα των ΔΕΚΟ (18 δις) και του swap της Goldman Sachs (5.4 δις), ανήλθε το 2010 στα 329 δις. Μετά από τρεισήμισι χρόνια δημοσιονομικής προσαρμογής και κοινωνικής καταστροφής, το χρέος για το 2013 έφτασε τα 322 δις (ή αλλιώς το 175% του ΑΕΠ). Πως είναι δυνατόν να είναι βιώσιμο όταν έχουμε ήδη πληρώσει για τόκους και χρεολύσια πάνω από 563 δις για την περίοδο 1992-2013;
3.Χρησιμοποιώντας διαφορετικά την έννοια του μη-νομιμοποιημένου και απεχθούς χρέους φτάνουμε σε πολύ διαφορετικά συμπεράσματα για τα αποδεκτά επίπεδα του χρέους. Η έννοια της μη- νομιμοποίησης του χρέους θέτει το ερώτημα κατά πόσο μπορεί ή πρέπει να δεσμεύονται τα έσοδα ενός κράτους για την αποπληρωμή του χρέους, και να θυσιάζονται, την ίδια ώρα, στοιχειώδη κοινωνικά και εργασιακά συμφέροντα και ανάγκες. Αυτή ήταν εξ άλλου και η θέση του απεσταλμένου του ΟΗΕ στην χώρα για τις επιπτώσεις του χρέους και της συνεπαγόμενης λιτότητας.
4.Χρησιμοποιώντας άλλους δείκτες για να αξιολογήσουμε το χρέος, όπως για παράδειγμα τα χρήματα που ξοδεύει το κράτος στην υγεία, στην εκπαίδευση θα λέγαμε ευθαρσώς ότι το χρέος από πολύ πριν δεν ήταν βιώσιμο. Για παράδειγμα, από τον προϋπολογισμό του 2012 βλέπουμε ότι μονάχα οι τόκοι απορρόφησαν 2.5 φόρες περισσότερα χρήματα σε σχέση με τις συντάξεις και 3.5 φορές παραπάνω σε σχέση με την υγεία.
5.Όταν ένα κράτος δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές και ταυτόχρονα τις ανάγκες του πληθυσμού, τότε μπορεί να επικαλεστεί την «κατάσταση ανάγκης» για να αμυνθεί από την αιμορραγία της αποπληρωμής του χρέους. Αντί λοιπόν, να χρησιμοποιείται η έννοια της «εκτάκτου ανάγκης» για να καταστέλλουν και να απαγορεύουν τις διαδηλώσεις και να δικαιολογούν τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, θα μπορούσε το κράτος να επικαλεστεί νομικές πρακτικές για να σταματήσει να πληρώνει το χρέος.
6.Τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις υπογράφηκαν και επιβλήθηκαν με τρόπο απεχθή στον κόσμο, παραβιάζοντας τους στοιχειώδεις κοινοβουλευτικούς κανόνες και το Σύνταγμα.
Ως εκ τούτου:
α) Είναι αναγκαίο να εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια. Τα μνημόνια και η συνεχής λιτότητα επιβλήθηκαν για να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα των τραπεζών, και όχι επειδή οι μισθοί ήταν υψηλοί ή γιατί η μη- ανταγωνιστική ελληνική οικονομία έθετε σε κίνδυνο την ευρωζώνη.
β) Δεν αμφισβητούμε το χρέος από νομική σκοπιά, αλλά, κυρίως, από πολιτική και κοινωνική. Από την στιγμή που το χρέος λειτούργησε σε βάρος των πολιτών είναι έτσι κι αλλιώς απεχθές. Δεν ξεχνάμε τα θαλασσοδάνεια των ξένων τραπεζών προς τους δήμους που τελικά μετατράπηκαν σε κρατικό χρέος, τις υπέρ-κοστολογήσεις των δημοσίων έργων αλλά και το υπέρογκο κόστος των Ολυμπιακών αγώνων. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
γ) Μετά το PSI και την εκτενή επιβολή διμερών και πολυμερών δανείων έχει αλλάξει εντελώς το προφίλ του χρέους. Το μεγαλύτερο μέρος του βρίσκεται στα χέρια των κρατών- μελών της Ευρωζώνης, του ΔΝΤ, και του ευρωπαϊκού ταμείου διάσωσης EFSF. Μόνο το 23,7% είναι ομολογιακό χρέος, το οποίο βρίσκεται στα χέρια κερδοσκοπικών επενδυτικών κεφαλαίων. Άρα η Τρόικα τώρα μας δανείζει και μας «παίρνει» τα μέτρα όχι μόνο για να εξασφαλίσουν ότι οι τράπεζες δε θα καταρρεύσουν, αλλά για να ξεπληρώσουμε τα χρέη των μνημονίων.
δ) Το πρώτο μνημόνιο όριζε τα διακρατικά δάνεια βάσει του ποσοστού που η κάθε χώρα συνεισφέρει στο κεφάλαιο της ΕΚΤ, δηλαδή: Γερμανία 22.3 δις, Γαλλία 16.7 δις κ.ο.κ. Από τα προβλεπόμενα 80 δις δόθηκαν τα 73, και η Γερμανία δάνεισε 15.7 δις, με επιτόκια πολύ υψηλά. Τα επιτόκια μπορεί να μειώθηκαν αλλά η αυστηρή επιτήρηση παρέμεινε καθιστώντας αυτά τα δάνεια μια καλή επένδυση για τα κράτη- μέλη, αφού από το αίμα του κόσμου, δηλαδή το πρωτογενές πλεόνασμα που τόσο επιχαίρει η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, θα καρποφορήσουν οι επενδύσεις τους.
ε) Επειδή οποιαδήποτε συμφωνία που ορίζεται από και υπέρ των πιστωτών θα αντιπροσωπεύει απλώς την συνέχεια της αποδεδειγμένης αποτυχημένης πολιτικής διαχείρισης του χρέους, εμείς προτείνουμε στάση πληρωμών, λογιστικό έλεγχο και διαγραφή.

infowar

Η ΕΜΜΕΣΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΕΙ

Εδρες ιδιωτικής χρήσης

Μπορεί το άρθρο 16 τελικά να μην αναθεωρήθηκε, πίσω όμως έχει η αχλάδα την ουρά. Εφτά χρόνια μετά την απόκρουση των σχεδίων της κυβέρνησης Καραμανλή για ιδιωτικά πανεπιστήμια, η υλοποίηση του νόμου Διαμαντοπούλου επιφέρει την άτυπη ιδιωτικοποίηση μιας μερίδας των δημόσιων ελληνικών ΑΕΙ.
Μπορεί το άρθρο 16 τελικά να μην αναθεωρήθηκε, πίσω όμως έχει η αχλάδα την ουρά

Εφτά χρόνια μετά την απόκρουση των σχεδίων της κυβέρνησης Καραμανλή για ιδιωτικά πανεπιστήμια, η υλοποίηση του νόμου Διαμαντοπούλου επιφέρει την άτυπη ιδιωτικοποίηση μιας μερίδας τουλάχιστον των δημόσιων ελληνικών ΑΕΙ. Σε αντίθεση με τη δημοσιογραφική υπερπροβολή κάποιων άλλων πτυχών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπως τα σκάνδαλα του παρελθόντος ή οι αντιστάσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας στη μνημονιακή πολιτική, τα πρώτα δείγματα αυτής της κρίσιμης μεταβολής περνούν κατά κανόνα απαρατήρητα. Παρ’ όλο που οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις τους στο επίπεδο και στα χαρακτηριστικά των ελληνικών ΑΕΙ θα είναι απείρως σημαντικότερες από τις προσωρινές δυσλειτουργίες που προκαλούν οι όποιες κινητοποιήσεις των φοιτητών ή του διοικητικού και διδακτικού προσωπικού.

Τρία είναι τα βασικά στοιχεία της επιχειρούμενης δομικής μετάλλαξης των ελληνικών ΑΕΙ, από καθαρά δημόσια εκπαιδευτικά κι ερευνητικά ιδρύματα σε οργανισμούς θεσμικά υπαγόμενους στο ιδιωτικό κεφάλαιο: η δημιουργία «επώνυμων εδρών» από ιδιώτες σπόνσορες, η χρηματοδότηση της λειτουργίας επιμέρους τμημάτων από επιχειρηματίες ή ξένες κυβερνήσεις και η εκλογή διευθυντικών στελεχών τραπεζών ή μεγάλων εταιρειών στα διοικητικά συμβούλια μιας σειράς πανεπιστημίων. Και τα τρία προβλέπονται ρητά από τον Ν. 4009/2011 των Διαμαντοπούλου – Γεωργιάδη.

Οι «επώνυμες» έδρες

Σύμφωνα με το άρθρο 47 του νόμου, «είναι δυνατή η ίδρυση και λειτουργία επώνυμης έδρας διδασκαλίας και έρευνας σε συγκεκριμένη γνωστική περιοχή. Για την ίδρυση της έδρας απαιτείται η δωρεά στο ίδρυμα, από οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο, ημεδαπό ή αλλοδαπό, κεφαλαίου για την κάλυψη των δαπανών της διδακτικής και γενικότερης επιστημονικής δραστηριότητας της έδρας. Αν ο δωρητής δεν προσδιορίσει τη γνωστική περιοχή, ο προσδιορισμός γίνεται από τη Σύγκλητο του ιδρύματος. Η επιλογή διδάσκοντος στην επώνυμη έδρα και ο ορισμός του χρόνου της θητείας του γίνεται από το ίδρυμα».

Η πρώτη εφαρμογή αυτής της διάταξης έγινε τον περασμένο Δεκέμβριο από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, με την υπογραφή ειδικής «Προγραμματικής Συμφωνίας Συνεργασίας» για τη σύσταση «τριών Επωνύμων Εδρών επιχορηγούμενων πλήρως από τη ΔΕΗ Α.Ε.» σε ισάριθμα γνωστικά αντικείμενα που ενδιαφέρουν την εταιρεία («Διαχείριση καινοτομίας – Επιχειρηματικότητα – Διασυνοριακές Συνεργασίες», «Κατεργασίες μορφοποίησης υλικών για εφαρμογές σε συστήματα παραγωγής ενέργειας», «Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και Διαχείριση Ενεργειακών Πόρων»). Η σχετική διαδικασία ολοκληρώθηκε μέσα στον ίδιο μήνα με την εκλογή συγκεκριμένων καθηγητών. Σύμφωνα με σχετικό δελτίο Τύπου του προέδρου του ΠΔΜ (23/12/2013), «η δράση των Επωνύμων εδρών αποτελεί ένα μόνο μέρος της από κοινού προσπάθειας στήριξης της ανάπτυξης επιστημονικής και ερευνητικής δραστηριότητας», η οποία προβλέπεται να επεκταθεί σε τομείς όπως η «εκπαίδευση, πρακτική εξάσκηση και εξειδίκευση φοιτητών», η συνεργασία του πανεπιστημίου με την εταιρεία «σε τομείς όπου υπάρχει εκπαιδευτικό, επιστημονικό και ερευνητικό ενδιαφέρον με γνώμονα την αριστεία, που εμπίπτουν στους επιχειρησιακούς στόχους της ΔΕΗ», η «Ανάπτυξη ή/και οργάνωση Προπτυχιακών και Μεταπτυχιακών Προγραμμάτων Σπουδών, που συνδέονται με τα επιχειρησιακά ενδιαφέροντα, τους στρατηγικούς στόχους και την πολιτική Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης της Επιχείρησης», η «πρακτική εξάσκηση των φοιτητών σε διάφορους τομείς της Επιχείρησης», ακόμη και «η επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων» από την εταιρεία.

Εξίσου εύγλωττος για τη σημασία της τομής υπήρξε ο ίδιος ο πρόεδρος της ΔΕΗ, κατά την επίσημη παρουσίαση αυτού του «μνημονίου συνεργασίας» στα γραφεία της εταιρείας στην Αθήνα (9/1/2014). «Σε μια Ελλάδα που αλλάζει και που υποδεχόμαστε -έστω με καθυστέρηση- πρακτικές που μπορούν να φέρουν πραγματική και ουσιαστική στήριξη στην Ελληνική Κοινωνία», ξεκαθάρισε, «η δημιουργία των τριών επώνυμων εδρών σηματοδοτεί το πώς μια εισηγμένη [στο Χ.Α.] και κοινωφελούς χαρακτήρα εταιρεία και ένα Πανεπιστημιακό Ιδρυμα μπορούν αρμονικά να συνεργαστούν προσφέροντας νέες εκπαιδευτικές και ερευνητικές προοπτικές. Μακριά από αγκυλώσεις του παρελθόντος είμαστε ευτυχείς που, απ’ ό,τι γνωρίζω, για πρώτη φορά μια μεγάλη ελληνική εταιρεία συνεργάζεται με ένα Πανεπιστήμιο για την αξιοποίηση του νεοσύστατου θεσμού των Επωνύμων Εδρών».

Ακολούθησε, στις 6 Φεβρουαρίου, η εξαγγελία της δημιουργίας «έδρας Εβραϊκών Σπουδών» στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με προσωρινό χρηματοδότη (για τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της) την εκεί Ισραηλιτική Κοινότητα. Ουσιαστικά, πρόκειται για επαναλειτουργία μιας έδρας που υπήρχε στο ΑΠΘ κατά τον Μεσοπόλεμο, καταργήθηκε από τη δικτατορία του Μεταξά και θα όφειλε κανονικά να έχει ανασυσταθεί εδώ και πολλά χρόνια. Η καινοτομία αφορά αφ’ ενός μεν την ιδιωτική χρηματοδότησή της, από ένα φορέα με αυτονόητο ενδιαφέρον για το περιεχόμενο των εν λόγω σπουδών, και αφ’ ετέρου την προσωρινότητα αυτής της οικονομικής σχέσης.

Φυσικό αέριο και πρεσβείες

Σε προσωρινή βάση έχει προσφερθεί και η χρηματοδότηση επιμέρους λειτουργιών κάποιων άλλων ΑΕΙ από ιδιωτικές εταιρείες και ξένες διπλωματικές αποστολές, που επίσης προβλέπεται από τον Ν. 4009 (άρθρα 56§2γγ-εε και 58§4.α). Αναφερόμαστε στη μισθοδοσία των καθηγητών ρωσικής και πολωνικής γλώσσας στο Τμήμα Σλαβικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών από την ελληνορωσική εταιρεία «Προμηθεύς Gas ΑΕ» και την πολωνική πρεσβεία, αντίστοιχα.

Στην πρώτη περίπτωση, η εταιρεία πρόσφερε στις 8/10/2013 δωρεά 30.000 ευρώ «αποκλειστικά για την κάλυψη μισθοδοσίας των διδασκόντων για το ακαδημαϊκό έτος 2013-2014 τη ρωσική γλώσσα στο Τμήμα Σλαβικών Σπουδών», ποσό που η σύγκλητος του ιδρύματος αποδέχτηκε κατά τη συνεδρία της 29/10/2013, διαμηνύοντας ταυτόχρονα στο τμήμα «να εκφράσει τις ευχαριστίες [της] στην ως άνω εταιρεία». Η σχετική απόφαση αναρτήθηκε στις 30/12 στη «Διαύγεια», όχι όμως και στον δικτυακό τόπο της συγκλήτου, οι σχετικές αναρτήσεις του οποίου σταματούν στην 1/10/2013. Οσον αφορά την ταυτότητα του δωρητή, υπενθυμίζουμε πως η «Προμηθεύς Gas Α.Ε.» αποτελεί κοινοπραξία του ρωσικού ενεργειακού κολοσσού Gazprom με τον εγχώριο όμιλο Κοπελούζου, επικεντρωμένη στην (επί της ουσίας μονοπωλιακή) εισαγωγή φυσικού αερίου από τη Ρωσία στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της, η εταιρεία δραστηριοποιείται επίσης στον κλάδο του Real Estate και σε κοινοπραξίες εκμετάλλευσης τοπικών υποδομών όπως η Μαρίνα Ζέας.

Ακολούθησε τον Δεκέμβριο η -αισθητά χαμηλότερη- συνδρομή της πολωνικής πρεσβείας στο ίδιο τμήμα, με δωρεά 4.000 ευρώ «για την κάλυψη δαπάνης μισθοδοσίας διδάσκοντος την πολωνική γλώσσα». Η σύγκλητος αποδέχθηκε ομόφωνα κι αυτό το βοήθημα (20/12), μη παραλείποντας να εκφράσει μέσω του παραλήπτη τις ευχαριστίες της στους χορηγούς. Παραμένει προς το παρόν ασαφής η υποδοχή που το Εθνικό μας Πανεπιστήμιο θα επιφυλάξει σε μελλοντικά διπλωματικά φιλοδωρήματα μερικών εκατοντάδων ευρώ.

Οι εταιρείες στο τιμόνι

Συστηματικότερη απ’ αυτές τις σποραδικές διασυνδέσεις είναι η διαπλοκή του ιδιωτικού κεφαλαίου με τη διοίκηση των δημόσιων ΑΕΙ. Στο ψηλότερο μάλιστα δυνατό επίπεδο: τα πανίσχυρα «Συμβούλια Ιδρύματος» (Σ.Ι.), όργανα επιφορτισμένα με «τη χάραξη της στρατηγικής και τη διαμόρφωση της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας» κάθε πανεπιστημίου, τον καθορισμό και την έγκριση των προγραμματικών συμφωνιών που διέπουν τη χρηματοδότησή του από το κράτος, την εποπτεία και τον έλεγχο της λειτουργίας του, την έκδοση και τροποποίηση του οργανισμού και των εσωτερικών κανονισμών του, την παύση των κοσμητόρων των τμημάτων από τα καθήκοντά τους, την εποπτεία των ΝΠΙΔ που διαχειρίζονται την πανεπιστημιακή περιουσία, καθώς και «την ανάληψη πρωτοβουλιών για τη σύνδεση του ιδρύματος με την κοινωνία και την οικονομία» (άρθρο 8§10 του Ν. 4009/2011, όπως αναθεωρήθηκε από το άρθρο 2§7 του Ν. 4076/2012).

Εξι από τα 15 μέλη κάθε Σ.Ι. είναι υποχρεωτικά «εξωτερικά» προς το αντίστοιχο ΑΕΙ. Ως μοναδικά προσόντα για την κάλυψη των αντίστοιχων θέσεων, ο νόμος Διαμαντοπούλου έθετε απλώς την «ευρεία αναγνώριση του υποψηφίου στην επιστήμη, στα γράμματα ή τις τέχνες, τη διάκρισή του στην κοινωνική, οικονομική, πολιτική ή πολιτιστική ζωή σε εθνικό ή σε διεθνές επίπεδο και τη γνώση και εμπειρία από θέση ευθύνης», χωρίς ν’ απαιτεί καν την κατοχή πανεπιστημιακού πτυχίου˙ ακόμη κι ένας παντελώς αγράμματος αλλά ευκατάστατος επιχειρηματίας θα μπορούσε έτσι να διοικεί αυτοπροσώπως το πανεπιστημιακό ίδρυμα του χεριού του. Επί υπουργίας Αρβανιτόπουλου η σχετική διάταξη τροποποιήθηκε, με απάλειψη του δεύτερου εδαφίου (περί κοινωνικοοικονομικής «διάκρισης», «θέσης ευθύνης» κ.λπ.) και εισαγωγή της προϋπόθεσης ότι «ο υποψήφιος πρέπει να διαθέτει αυξημένα τυπικά προσόντα και τουλάχιστον πτυχίο ημεδαπού ή αναγνωρισμένου αλλοδαπού Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος». Αφέθηκε ωστόσο κι εδώ ένα μικρό παραθυράκι, για «αναλογική εφαρμογή» της διάταξης που επιτρέπει την εκλογή καθηγητών χωρίς διδακτορικό «προκειμένου περί γνωστικών αντικειμένων εξαιρετικής και αδιαμφισβήτητης ιδιαιτερότητας, για τα οποία δεν είναι δυνατή ή συνήθης η εκπόνηση διδακτορικής διατριβής».

Οπως προκύπτει από τις σχετικές ιστοσελίδες των ίδιων των πανεπιστημίων, 12 από τα 22 ΑΕΙ έχουν ήδη εκλέξει στα Συμβούλια ή τις Διοικούσες Επιτροπές τους από ένα ή περισσότερα διευθυντικά στελέχη ιδιωτικών επιχειρήσεων (βλ. πίνακα). Το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών περιέλαβε μ’ αυτό τον τρόπο στη διοίκησή του τον διευθύνοντα σύμβουλο της Εθνικής Τράπεζας, το Πανεπιστήμιο Πειραιά τους προέδρους της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών κι ενός χρηματιστηριακού hedgr fund (IKOS), το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου τον εφοπλιστή και μεγαλοξενοδόχο Αχιλλέα Κωνσταντακόπουλο (Costa Navarino), το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο ένα στέλεχος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων και τον διευθυντή πιστοποίησης μιας πολυεθνικής τροφίμων (Friesland Α.Ε.), το Οικονομικό Πανεπιστήμιο διευθυντικά στελέχη μιας μεταλλοβιομηχανίας με συμφέροντα στην επεξεργασία και διαχείριση υδάτων (ΒΙΟΣΩΛ), μιας φαρμακοβιομηχανίας (Genesis Pharma) και του εγχώριου παραρτήματος μιας πολυεθνικής καλλυντικών (Loreal Hellas), το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο μιας εταιρείας παραγωγής και εμπορίας χημικών προϊόντων (Λουφάκης Α.Ε.), το Πανεπιστήμιο Αιγαίου τον επικεφαλής μιας εφοπλιστικής εταιρείας (DANAOS Shiping Co. Ltd.) και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων τον συνιδρυτή και διευθυντή τεχνολογίας μιας Α.Ε. του Νιου Τζέρσι. Στη Διοικούσα Επιτροπή του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης συναντάμε τον διευθύνοντα σύμβουλο μιας εταιρείας μάρκετινγκ («To the Point»), ενώ σ’ αυτή του Ανοιχτού Πανεπιστημίου τον πρόεδρο του Δ.Σ. της ΕΤΒΑ. Ο πρόεδρος του Συμβουλίου του Πολυτεχνείου Κρήτης περιγράφεται στο πρακτικό της εκλογής του ως «βασικός διαχειριστής διαφόρων οργανισμών», δίχως περαιτέρω διευκρινίσεις. Ακόμη κι ο πρόεδρος της ΔΕΗ, που έκλεισε όπως είδαμε τη συμφωνία για τις τρεις «επώνυμες» έδρες του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, είναι ταυτόχρονα μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του ίδιου ιδρύματος.

Εννιά πανεπιστημιακά ιδρύματα (ΕΜΠ, ΑΠΘ, Πάντειο, Πατρών, Κρήτης, Ιόνειο, Δημοκρίτειο, Θεσσαλίας, Χαροκόπειο) απέφυγαν προς το παρόν να εκτεθούν με τέτοιου είδους «ανοίγματα», εκλέγοντας στα συμβούλιά τους αποκλειστικά και μόνο πανεπιστημιακούς του εξωτερικού. Η στάση αυτή αντανακλά μεταξύ άλλων και την έντονη δυσφορία του αξιόλογου ντόπιου επιστημονικού δυναμικού για την έκδηλα νεοαποικιακή νοοτροπία που χαρακτηρίζει τον νόμο Διαμαντοπούλου, παραμένει όμως αμφίβολο κατά πόσο θα μπορούσε να διατηρηθεί κάτω από την πίεση μιας στοχευμένης υποχρηματοδότησης.

Από το ΜΙΤ στην Κοζάνη

Οι εξελίξεις αυτές δεν απασχόλησαν και πολύ τα ελληνικά ΜΜΕ. Σχετική αρθρογραφία εντοπίσαμε μόνο στον «Ριζοσπάστη», για τις «επώνυμες έδρες» της Δυτικής Μακεδονίας (10/1) και τη δωρεά της Gazprom (24/1).

Στο σημείο αυτό, κάποιος καλοπροαίρετος μπορεί ν’ αναρωτηθεί: γιατί αποτελεί αρνητική εξέλιξη μια στενή διασύνδεση των ΑΕΙ με τον ιδιωτικό τομέα; Η απάντηση είναι απλή, όσο και το αυγό του Κολόμβου, και μπορεί να διατυπωθεί επίσης με ερώτηση: για ποιον ακριβώς λόγο κάποιοι ιδιώτες ή εξωακαδημαϊκοί φορείς θα επενδύσουν, στις σημερινές συνθήκες, ως σπόνσορες στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση; Ακόμη κι αν ο αρχικός στόχος τους δεν περιορίζεται στην ποδηγέτηση της πανεπιστημιακής έρευνας και διδασκαλίας, δύσκολα οι τελευταίοι θ’ αντισταθούν άλλωστε στον πειρασμό να παρεμποδίσουν ανεπιθύμητες γι’ αυτούς εξελίξεις στο εσωτερικό των ιδρυμάτων που οι ίδιοι χρηματοδοτούν.

Πόσο αξιόπιστη μπορεί, λ.χ., να είναι στο μέλλον η διεξαγωγή έρευνας από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της δραστηριότητας της ΔΕΗ στην περιοχή; Τι περιθώρια κριτικής στη ρωσική πολιτική ή τον «πόλεμο των αγωγών» διαθέτει ένα Τμήμα Σλαβικών Σπουδών χρηματοδοτούμενο από την Gazprom και ξένες πρεσβείες; Ποιο ακριβώς θα είναι το μέλλον των πολιτικών επιστημών στην Ελλάδα, όταν διάφορες ιδιωτικές εταιρείες, διπλωματικές αποστολές και «ιδιωτικές» προσόψεις ντόπιων και ξένων μυστικών υπηρεσιών πάρουν στα χέρια τους τα αντίστοιχα ΑΕΙ; Πόσο θα μπορεί ένας επιστήμονας να κάνει τη δουλειά του, όταν μια σειρά από συναδέλφους του στο ίδιο ίδρυμα θα οφείλουν το ψωμί τους σε τέτοιες χορηγίες; Είναι προφανές ότι κάτω από τις δεδομένες ιδίως συνθήκες της μνημονιακής Ελλάδας, η επισημοποίηση της διαπλοκής που ευαγγελίζεται ο Ν. 4009, αναγορεύοντας σε καθεστώς ό,τι μέχρι τώρα αποτελούσε ακαδημαϊκό σκάνδαλο, θα θέσει αργά ή γρήγορα υπό αίρεση την όποια ακαδημαϊκή ελευθερία λόγου και έρευνας.

Η εμπειρία από τις αγγλοσαξονικές χώρες, όπου αυτό το μοντέλο κυριαρχεί εδώ και χρόνια, είναι αρκετά εύγλωττη για το μέλλον του στα καθ’ ημάς, όπως εξηγούμε σε διπλανή στήλη με παράδειγμα τις υποθέσεις Τόινμπι, Λόουρι και Κατάερτ. Στο πεδίο της ιατρικής, εξίσου αποκαλυπτική είναι η πρόσφατη επιστημονική έρευνα αγγλικών πανεπιστημίων που χρηματοδοτήθηκε κατά 50% από εταιρείες τηλεπικοινωνιών για να καταλήξει στο βροντερό συμπέρασμα ότι, σε αντίθεση με τα πορίσματα και τις προειδοποιήσεις του Παγκόσμιου οργανισμού Υγείας, τα κινητά τηλέφωνα και οι κεραίες τους δεν εμπεριέχουν τον παραμικρό κίνδυνο για τον ανθρώπινο οργανισμό («Daily Mail» 14/2/2014, «Το Βήμα» 14/2/2014). Παρόμοια έρευνα αμερικανικών πανεπιστημίων στα τέλη της δεκαετίας του 1980, χρηματοδοτημένη από γνωστή σοκολατοβιομηχανία, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως η κατανάλωση μιας τουλάχιστον σοκολάτας την ημέρα από τα παιδιά συνιστά αναγκαία προϋπόθεση για την υγεία των δοντιών τους!

Εξίσου εύγλωττο είναι το παράδειγμα μιας από τις γνωστότερες (στη χώρα μας) υπερατλαντικές «επώνυμες» πανεπιστημιακές έδρες. Στις αρχές του 2009 το περίφημο «Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών» της Ουάσινγκτον (CSIS) απέκτησε μια «έδρα Μελετών Νοτιοανατολικής Ευρώπης “Λαυρέντης Λαυρεντιάδης”», χρηματοδοτημένη από τον εν λόγω επιχειρηματία που μεσουρανούσε, τότε, στο εγχώριο πολιτικομιντιακό στερέωμα. Η επίσημη παρουσίασή της στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, έγινε από τον πάλαι ποτέ σύμβουλο εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, ένα από τα γνωστότερα γεράκια της ψυχροπολεμικής περιόδου και μέλος πλέον του Δ.Σ. του CSIS, υμνήθηκε δε από τον ελληνικό Τύπο σαν αποφασιστικό βήμα για την προώθηση των εθνικών μας θεμάτων. Η έδρα εξακολουθεί να υφίσταται και σήμερα, με τον ίδιο μάλιστα διευθυντή, το όνομα όμως του κ. Λαυρεντιάδη έχει εξαφανιστεί πλήρως από τις σχετικές ιστοσελίδες. Η αναζήτηση μέσω του δικτυακού τόπου www.archive.org πιστοποιεί πως η σιωπηλή μετονομασία έγινε τον Ιανουάριο του 2012, αμέσως μετά τη δίωξη του δωρητή από την ελληνική Δικαιοσύνη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Λαυρεντιάδης και το «όραμά του» διαφημίζονταν με τα καλύτερα λόγια από τον δικτυακό τόπο του Κέντρου.

Θα πρέπει, τέλος, να λάβει κανείς υπόψη τη χαώδη διαφορά ανάμεσα στην κοινωνική πραγματικότητα πάνω στην οποία βασίζεται το αρχικό μοντέλο και τις εγχώριες συνθήκες που καλούνται να στηρίξουν την αδέξια απομίμησή του. Ως υπουργός παιδείας, η Αννα Διαμαντοπούλου θαμπώθηκε από τη δυναμική των μεγάλων αμερικανικών ΑΕΙ και θέλησε να μεταφυτεύσει αυτούσιο το υπερατλαντικό υπόδειγμα στη χώρα μας. Ομως οι ΗΠΑ, με την πελώρια βιομηχανική υποδομή και το εξίσου πελώριο (και χρηματοδοτούμενο από το κράτος) διαστημικό πρόγραμμα της δεκαετίας του 1960 ή τον «Πόλεμο των άστρων» της δεκαετίας του 1980, που έδωσαν δουλειά σε δεκάδες χιλιάδες πανεπιστημιακά ερευνητικά κέντρα ασχολούμενα με κάθε λογής τεχνικές εφαρμογές, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την πτωχευμένη Ελλάδα του Μνημονίου, οι κυβερνήτες της οποίας κλείνουν για λόγους οικονομίας ακόμη και τις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, ενώ η εναπομείνασα (ελαφρά) βιομηχανία της μεταναστεύει -κι αυτή- λόγω κατάρρευσης της εσωτερικής αγοράς. Το ίδιο ισχύει και για τον χώρο των ανθρωπιστικών επιστημών, με την υπερατλαντική καλλιέργεια ενός ανταγωνισμού «επώνυμων εδρών» χρηματοδοτούμενων από ντόπιους σπόνσορες και ξένες κυβερνήσεις. Στην τελευταία ιδίως περίπτωση, η χρηματοδότηση αυτή λειτουργεί στις ΗΠΑ ως επιστημονική ουσιαστικά προέκταση των αντίστοιχων λόμπι· οι «επώνυμες έδρες» και τα ερευνητικά προγράμματα που χρηματοδοτούνται από ιδιώτες χρησιμοποιούνται, πάλι, συχνά ως δίαυλοι για τη διείσδυση του βαθέος κράτους και των ποικιλώνυμων μυστικών υπηρεσιών του στον ακαδημαϊκό χώρο. Στην Ελλάδα, ο περιορισμένος αριθμός των κέντρων που έχουν συμφέρον και δυνατότητα να παρέμβουν σ’ αυτή τη διαδικασία θα λειτουργήσει μοιραία κυρίως ως μηχανισμός καταστολής των ανεπιθύμητων αποκλίσεων.

Μια τελευταία πτυχή που αξίζει να μνημονευτεί, είναι οι προεκτάσεις του ίδιου μοντέλου όσον αφορά την επιλογή των εισακτέων. Σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε προ ετών στο «Βήμα» (2/5/2004), ο διάσημος «ομογενής» Νίκολας Νεγκρεπόντε του ΜΙΤ (και του Δ.Σ. της Motorola) είχε προτείνει «τρεις αποφάσεις-κλειδιά που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τα πράγματα για τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια», των ελληνικών ΑΕΙ συμπεριλαμβανομένων: «1) Κάθε πανεπιστήμιο να έχει ξένους φοιτητές κατά 25%. 2) Ολα τα πανεπιστήμια να μετατραπούν σε πανεπιστήμια έρευνας. 3) Η εισαγωγή στα πανεπιστήμια να γίνεται όχι μέσω εξετάσεων αλλά μέσω συνεντεύξεων». Κάθε σχόλιο περιττεύει.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Το δίκαιο του σπόνσορα

Οι περιπέτειες δυο «επώνυμων εδρών» κι ενός ιδρύματος του εξωτερικού αποτελούν εύγλωττα παραδείγματα περιορισμού της ακαδημαϊκής ελευθερίας από τη βούληση των χορηγών.

Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή του γνωστού ιστορικού Αρνολντ Τόινμπι και της «έδρας Κοραή» στο Βασιλικό Κολέγιο (King’s College) του Λονδίνου. Η έδρα δημιουργήθηκε το 1918 με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Βενιζέλου και χρηματοδότες ευκατάστατους Ελληνες της διασποράς, με ετήσια επιδότηση 7.500 δρχ. από το ελληνικό κράτος. Οταν ο δημοσιογράφος και ιστορικός Ουίλιαμ Μίλερ αρνήθηκε να δεχτεί τη θέση για να μην υποθηκεύσει το προσωπικό κύρος και την ανεξαρτησία του, εξελέγη στη θέση του ο νεαρός Τόινμπι, υπάλληλος τότε του τμήματος πολιτικής προπαγάνδας του Φόρεϊν Οφις. Η σχετική υπόδειξη έγινε από τον πεθερό του, ελληνιστή Τζίλμπερτ Μάρεϊ, τη συμβουλή του οποίου είχε ζητήσει ο πρύτανης του Κολεγίου.

Το 1921 ο Τόινμπι επισκέφθηκε με άδεια τη Μικρασία, ως ανταποκριτής της «Μάντσεστερ Γκάρντιαν». Η αρθρογραφία του για την εθνοκάθαρση που πραγματοποίησε ο ελληνικός στρατός στην περιοχή της Γιάλοβα και η έκδοση του βιβλίου του «Το Δυτικό Ζήτημα στην Ελλάδα και την Τουρκία» (1922) τον κατέστησαν, ωστόσο, ανεπιθύμητο στην επιτροπή δωρητών, που παρενέβη στο Κολέγιο, απαιτώντας την απομάκρυνσή του για άσχετους τυπικούς λόγους. Τελικά, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση τον Ιούλιο του 1924, η δε επιτροπή συμφώνησε με το ίδρυμα την πλειοψηφική στο εξής παρουσία της στο επταμελές καθοδηγητικό όργανο της έδρας.

Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή του Χιθ Λόουρι, διευθυντή του Ινστιτούτου Τουρκικών Σπουδών της Ουάσινγκτον (1983-93) και εν συνεχεία πρώτου καθηγητή της «έδρας Ατατούρκ» στο Πρίνστον. Τόσο η έδρα όσο και το Ινστιτούτο χρηματοδοτούνται από το τουρκικό κράτος. Ο διορισμός του στο Πρίνστον θεωρήθηκε σκάνδαλο, καθώς λίγο νωρίτερα είχε τυχαία εκτεθεί για κραυγαλέες παραβάσεις της αμερικανικής ακαδημαϊκής δεοντολογίας.

Ενα διπλωματικά απειλητικό e-mail του Τούρκου πρέσβη προς τον καθηγητή Ρόμπερτ Λίφτον, που είχε συμπεριλάβει αναφορές στη γενοκτονία των Αρμενίων σε βιβλίο του για το χιτλερικό ολοκαύτωμα, συνοδεύτηκε κατά λάθος τον Σεπτέμβριο του 1990 από δυο αποκαλυπτικά «συνημμένα»: ένα «μνημόνιο» του Λόουρι προς τον πρέσβη κι ένα σχέδιο -συνταγμένο απ’ τον ίδιο- της επιστολής του τελευταίου προς τον Λίφτον. Στο πρώτο, ο καθηγητής στοχοποιεί συναδέλφους του που ασχολούνται με τη γενοκτονία, εκφράζοντας μάλιστα τη δυσαρέσκειά του για την αδράνεια των Τούρκων ιστορικών απέναντί τους, παρά τις δικές του υποδείξεις: «Το βασικό μας πρόβλημα είναι με συγγραφείς όπως οι Βακάχν, Φάιν και Κούπερ, καθένας από τους οποίους χρησιμοποιείται τώρα ως πηγή από συγγραφείς όπως ο Λίφτον. Παρόλο που αυτό το ζήτημα έχει τονιστεί επανειλημμένα προφορικώς και γραπτώς στην Αγκυρα, δεν έχουμε ακόμη δει ούτε ένα άρθρο που ν’ απαντά στον Νταντριάν ή σε κάποιον από τους άλλους. Συνιστώ επιτακτικά να επισημανθεί στην Αγκυρα ότι το βιβλίο του Λίφτον είναι απλά το τελικό αποτέλεσμα της τουρκικής αποτυχίας ν’ απαντηθούν με τον δέοντα τρόπο τα άρθρα του Νταντριάν και τα βιβλία των Φέιν και Κούπερ».

Παρά το σκάνδαλο, ο Λόουρι παρέμεινε αμετακίνητος, όπως και η έδρα του. Δεν συνέβη το ίδιο με τον οθωμανολόγο Ντόναλντ Κατάερτ, διάδοχό του στο Ινστιτούτο Τουρκικών Σπουδών: όταν το 2006 χρησιμοποίησε τον όρο «γενοκτονία» για τις σφαγές των Αρμενίων, αναγκάστηκε να παραιτηθεί για να μη διακόψει ο Τούρκος πρέσβης τη μισθοδοσία των συναδέλφων του.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………

Διαβάστε

* Χρήστος Κάτσικας – Παναγιώτης Σωτήρης, «Η αναδιάρθρωση του ελληνικού πανεπιστημίου» (Αθήνα 2003, εκδ. Σαββάλας). Συνοπτική επισκόπηση της μετάβασης από το παραδοσιακό στο «επιχειρηματικό» πανεπιστήμιο. Εύστοχη κριτική των σχετικών ιδεολογημάτων.

* Θέμης Λαζαρίδης, «Ο δρόμος για την αναγέννηση του ελληνικού πανεπιστημίου» (Αθήνα 2008, εκδ. Κριτική). Νεοφιλελεύθερη πρόταση αναδιάρθρωσης των ελληνικών ΑΕΙ, από έναν καθηγητή του City University of New York. Ξεχωρίζουμε τις εισηγήσεις για επιβολή διδάκτρων, κατάργηση της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων, ντουμπλάρισμα των πανελλήνιων εξετάσεων με παράλληλο συνυπολογισμό έκθεσης που θα λαμβάνεται υπόψη από το ενδιαφερόμενο πανεπιστημιακό τμήμα, αποσύνδεση του πτυχίου από τα επαγγελματικά δικαιώματα, αυστηρή ποινικοποίηση των καταλήψεων, δραστικό περιορισμό του φοιτητικού συνδικαλισμού με διοικητικό έλεγχο των διαδικασιών του και συνελεύσεις με… τηλεδιάσκεψη. Η εισήγηση του συγγραφέα για τη νέα οργανωτική διάρθρωση των ΑΕΙ (σ. 189-206 & 233-4), με διακηρυγμένο σκοπό «τα διοικητικά όργανα των πανεπιστημίων να περάσουν στα χέρια μεταρρυθμιστών» και να κατασταλούν δυναμικά οι όποιες αντιδράσεις, υιοθετήθηκε σχεδόν αυτούσια από τον νόμο Διαμαντοπούλου.

* Richard Clogg, «Politics and the Academy. Arnold Toynbee and the Koraes Chair» (Λονδίνο 1986, εκδ. Frank Cass). Το ιστορικό της πρόσληψης κι εν συνεχεία της απόλυσης του ιστορικού Αρνολντ Τόινμπι από την επώνυμη «Εδρα Κοραή» του λονδρέζικου King’s College.

* Roger Smith – Eric Markusen – Robert Jay Lifton, «Professional Ethics and the Denial of the Armenian Genocide» (περ. «Holocaust and Genocide Studies», 9/1, 1995, σ. 1-22). Αναλυτική παρουσίαση του σκανδάλου της υπόγειας αντιεπιστημονικής συνεργασίας του Χιθ Λόουρι με τα πολιτικοδιπλωματικά επιτελεία της Αγκυρας.

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς  ios@efsyn.gr
εφημεριδα συντακτών 

Ουκρανία: Η 2η φάση της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα» είναι εδώ.

«Σε κρίσιμες περιόδους, το παρελθόν έχει τόση σημασία, ώστε γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης και πρέπει να κατακτηθεί με αγώνα, όπως ακριβώς και το παρόν»
J. Plumb: «Ο θάνατος του παρελθόντος», Αθήνα, εκδ. Μεταίχμιο, 2007.
_______________________________

Αν κάποιος προσπαθήσει να προσεγγίσει τα γεγονότα της Ουκρανίας με όρους...Ευαγγελάτου και Μάρας Ζαχαρέα, είναι σίγουρο ότι θα προβεί σε λάθος συμπεράσματα. Καλό είναι, λοιπόν να γνωρίζουμε ορισμένα βασικά ιστορικά δεδομένα.

Κατ’ αρχάς, αυτό, που αποκαλούμε Ουκρανία δεν υπήρξε σχεδόν ποτέως κράτος. Κρατική υπόσταση της έδωσαν οι Σοβιετικοί το 1919, όταν και τους αναγνώρισαν, ως αυτόνομη Δημοκρατία. Εκτός όμως, της κρατικής υπόστασης, οι μπολσεβίκοι έδωσαν στους Ουκρανούς και το λιμάνι της Σεβαστούπολης, το οποίο παραδοσιακά ανήκε στη Ρωσία, αφού αποτελεί τη βάση του Ρωσικού Στόλου για έξοδο προς τη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο.

Ένα δεύτερο σημαντικό δεδομένο είναι ότι στην Ουκρανία, το ρωσικό (κατά κύριο λόγο) στοιχείο είναι πληθυσμιακά κυρίαρχο και πλειοψηφόν, ενώ οι «καθαροί» Ουκρανοί αποτελούν μειοψηφία.

Το σημαντικότερο όμως ιστορικό στοιχείο, το οποίο αποτελεί την «κόκκινη κλωστή», που διαπερνά το τότε με το σήμερα, είναι ότι η «δυτική» Ουκρανία αποτέλεσε τη  βάση της 14η Μεραρχίας των Waffen SS της Γαλικίας, η οποία αποτελείτο-κατά βάση- από εθελοντές Ουκρανούς της Γαλικίας κι ευθύνεται για τη γενοκτονία τουλάχιστον του 1/3 των Ουκρανών κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής! Να θυμίσουμε, ότι λόγω των ειδεχθών εγκλημάτων της, ο Κόκκινος Στρατός είχε εκδώσει ειδική διαταγή, βάσει της οποίας οι φέροντες τα διακριτικά της 14η Μεραρχίας των Waffen SS δεν θα συλλαμβάνονταν, αλλά θα εκτελούνταν επί τόπου.

Η 14η Μεραρχία των Waffen SS αποσύρθηκε από τα εδάφη της Ουκρανίας και τοποθετήθηκε στην Τσεχία και στην Αυστρία, με αποτέλεσμα να παραδοθεί στους Αμερικάνους, για ν’ αποφύγει το λεπίδι του Κόκκινου Στρατού. Το πιο ενδιαφέρον βέβαια είναι, ότι οι Αμερικανοί φυγάδευσανπολλά στελέχη της εν λόγω Μεραρχίας προς ΗΠΑ μεριά και τους αξιοποίησαν στις επάλξεις του αντικομμουνιστικού αγώνα μέσω της οργάνωσης «Ελεύθερη Ουκρανία», απόγονοι της οποίας πήραν μέρος σε μάχες στη Γιουγκοσλαβία το 1999, αλλά συμμετέχουν και στα γεγονότα της Ουκρανίας . 
Ε λοιπόν, τα σήματα της 14η Μεραρχίας των Waffen SS , είναι τα σήματα των νεοναζί του Σβόμποντα και του «Δεξιού Κέντρου» οι οποίοι αποτελούν τους προνομιακούς συνομιλητές της ΕΕ -δηλαδή των Γερμανών- και του Γερουσιαστή Μακ Κέιν . Γι’ αυτό άλλωστε ο υπ. εξ. της Γερμανίας Βεστερβέλε κι ο Γερμανός πρέσβης στην Ουκρανία, είχαν τεθεί επικεφαλής της πορείας των 15.000 περίπου ναζί στο Κίεβο τον περασμένο Δεκέμβρη. 

Και δεν είναι μόνο τα σήματα της 14ης Μεραρχίας, αλλά και οι κοκκινόμαυρες σημαίες  των οπαδών του UPA(επαναστατικός στρατός της Ουκρανίας) και του Stepan Bandera (1909-1959), επικεφαλής της  Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN).

Είναι ξεκάθαρο, ότι ΕΕ και Αμερικανοί προβαίνουν-μέσω των απογόνων των SS- στην πλήρη διάλυση της Ουκρανίας, δια της οποίας περνούν όλοι οι αγωγοί ενεργειακής τροφοδότησης της Δύσης, προσπαθώντας να καταφέρουν δύο πράγματα:

Πρώτον, να στραγγαλίσουν τη Ρωσία, μέσω του ελέγχου της ενεργειακής ροής από την Ανατολή προς τη Δύση κι απ’ το Νότο (Γεωργία κλπ) προς τη Ρωσία και δεύτερον, να ελέγξουν πλήρως και αποκλειστικώς το λιμάνι της Σεβαστούπολης και ν’ αποκόψουν έτσι κάθε έξοδο του Ρωσικού Στόλου προς τα κάτω.

Αν αυτοί δεν ήταν οι στόχοι της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα», τότε ποιοι ήταν; Φαίνεται λοιπόν, ότι ο Ρωσικός λαός είναι μπροστά στο ενδεχόμενο ενός νέου «πατριωτικού πολέμου», με νέους όρους και υπό νέες συνθήκες. Οψόμεθα...

Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

askordoulakos 

Σε Ευρωπαϊκή πορεία η Ουκρανία!!!!!!!!!

Σε Ευρωπαϊκή πορεία η Ουκρανία. Ευρωπαϊστές παρελαύνουν με τα Ευρωπαϊκά τους σύμβολα.

Ουκρανία: Η επόμενη μέρα

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑ ΔΝΤ

Παύλος

Αβεβαιότητα για τη διατήρηση ενιαίας κρατικής υπόστασης μιας χώρας από καιρό χωρισμένης στα δύο – Κοινωνική αναταραχή και μια οικονομία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας

Η καθαίρεση Γιανουκόβιτς από τη Βουλή, η προκήρυξη εκλογών για τις 25 Μαΐου, αλλά και η απελευθέρωση της Τιμοσένκο «φουντώνουν» και πάλι την κόντρα Δύσης-Ρωσίας για το μέλλον της Ουκρανίας. Όσο για τον Γιανουκόβιτς, δηλώνει πρόεδρος από άγνωστη τοποθεσία.

Η ίδια η Τιμοσένκο πραγματοποίησε αρχηγική εμφάνιση στην πλατεία Ανεξαρτησίας, μιλώντας ενώπιον χιλιάδων οπαδών της.

Μιλώντας στους διαδηλωτές από αναπηρικό καροτσάκι, η ίδια τόνισε ότι ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς θα έπρεπε να «εξαναγκαστεί να έλθει» στην πλατεία.

Ουκρανία: Η επόμενη μέρα

Αβεβαιότητα για τη διατήρηση ενιαίας κρατικής υπόστασης μιας χώρας από καιρό χωρισμένης στα δύο – Κοινωνική αναταραχή και μια οικονομία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας

Η καθαίρεση Γιανουκόβιτς από τη Βουλή, η προκήρυξη εκλογών για τις 25 Μαΐου, αλλά και η απελευθέρωση της Τιμοσένκο «φουντώνουν» και πάλι την κόντρα Δύσης-Ρωσίας για το μέλλον της Ουκρανίας. Όσο για τον Γιανουκόβιτς, δηλώνει πρόεδρος από άγνωστη τοποθεσία.

Η ίδια η Τιμοσένκο πραγματοποίησε αρχηγική εμφάνιση στην πλατεία Ανεξαρτησίας, μιλώντας ενώπιον χιλιάδων οπαδών της.

Μιλώντας στους διαδηλωτές από αναπηρικό καροτσάκι, η ίδια τόνισε ότι ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς θα έπρεπε να «εξαναγκαστεί να έλθει» στην πλατεία.

«Η Ουκρανία θα διαλυθεί χωρίς εσάς» είπε στους χιλιάδες συγκεντρωμένους υποστηρικτές της αντιπολίτευσης.

Παράλληλα, δεσμεύθηκε ενώπιόν τους ότι όσοι ευθύνονται για τα εγκλήματα των τελευταίων ημερών θα λογοδοτήσουν.

Αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία

Την ώρα που οι πολιτικές εξελίξεις στην Ουκρανία οδηγούν τη χώρα με μαθητική ακρίβεια στο χείλος του γκρεμού, η οικονομία της έχει ήδη καταρρεύσει. Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής της ικανότητας από τον οίκο Standard & Poor’s την περασμένη Παρασκευή (21.02.14) ήταν μόνο ένα ακόμη βήμα προς τα εκεί.

Εκτός από την πολιτική κρίση, την οποία αντιμετωπίζει η Ουκρανία, η χώρα βρίσκεται στη μέση μιας επείγουσας οικονομικής ανάγκης. Καθώς τα συναλλαγματικά αποθέματα του Κιέβου μειώνονται, το δημόσιο χρέος της χώρας εξακολουθεί να αυξάνεται. «Είμαστε έτοιμοι για ουσιαστική οικονομική βοήθεια προς την Ουκρανία» λέει η ΕΕ, στήριξη υπόσχονται και οι ΗΠΑ.

Η πολιτική κρίση έχει φέρει την Ουκρανία στο χείλος της αβύσσου. Η αντιπαράθεση κυβέρνησης και διαδηλωτών έχει οδηγήσει την οικονομία σε χάος.

Ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poor's μείωσε την Παρασκευή το αξιόχρεο της Ουκρανίας, για δεύτερη φορά μέσα σε τρεις εβδομάδες, μετά τις βιαιότητες των τελευταίων ημερών.

Η βαθμολογία της χώρας έπεσε κατά ένα επίπεδο, στο «CCC», το οποίο αντιστοιχεί σε μια χώρα η οποία βρίσκεται κοντά στη στάση πληρωμών και συνδυάζεται με αρνητική προοπτική.

Το νόμισμα της Ουκρανίας, η γρίβνα, έχει χάσει πάνω από το 10% της αξίας της σε σχέση με το ευρώ από την έναρξη του έτους. 

Aσάφεια για το πού βρίσκεται ο Γιανουκόβιτς

Την ώρα που η απελευθερωμένη πλέον Γιούλια Τιμοσένκο έχει επιστρέψει στο Κίεβο και απευθύνεται στην πολυπληθή συγκέντρωση των διαδηλωτών, το πού βρίσκεται ο Γιανουκόβιτς παραμένει άγνωστο. Οι τελευταίες αναφορές -μεταξύ πληροφοριών και φημών- τον θέλουν στα ανατολικά της χώρας, μετά από υποτιθέμενη ανεπιτυχή απόπειρα να φύγει στη Ρωσία ενώ στο τελευταίο του διάγγελμα απέρριψε την αποπομπή του που ψηφίστηκε στο Κοινοβούλιο, λέγοντας πως δεν παραιτείται.

H Δύση συνιστά προσφυγή στο ΔΝΤ

Ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Ουίλιαμ Χέιγκ δήλωσε ότι το Λονδίνο είναι έτοιμο να στηρίξει «μια νέα κυβέρνηση» και να πιέσει προκειμένου να δοθεί στο Κίεβο οικονομική βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. «Οι εξελίξεις των τελευταίων 24 ωρών δείχνουν τη βούληση των Ουκρανών να προχωρήσουν σε ένα διαφορετικό μέλλον» και «να εγγυηθούν ότι οι φωνές όσων ξεσηκώθηκαν θαρραλέα αυτούς τους τελευταίους μήνες θα εισακουστούν», πρόσθεσε ο Ουίλιαμ Χέιγκ.

Στον λογαριασμό του στο Twitter ο Χέιγκ έγραψε νωρίτερα ότι συνομίλησε «με τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας (Φρανκ-Βάλτερ) Σταϊνμάγερ», και συμφώνησαν «να υποστηρίξουμε μια νέα κυβέρνηση και να πιέσουμε για (την εκταμίευση) οικονομικής βοήθειας ζωτικής σημασίας από το ΔΝΤ». «Θα συνεργαστούμε στενά με τους εταίρους μας στην ΕΕ για να υποστηρίξουμε μια νέα κυβέρνηση στην Ουκρανία, όποτε αυτή σχηματιστεί», επανέλαβε στην ανακοίνωση του Φόρεϊν Όφις. Κάλεσε όμως τους ουκρανούς ηγέτες να αντιδράσουν ψύχραιμα στις εξελίξεις και να αξιοποιήσουν τις προσπάθειες όλων των Ουκρανών προκειμένου να εργαστούν από κοινού για ένα επιτυχημένο μέλλον.

thepressproject