Συγγραφέας:
Hans-Werner Klausen
Πέρασε ένας χρόνος από την «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία και αυτό
που από την αρχή ήταν κοινό μυστικό τεκμηριώνεται πλέον από έγκυρους
δημοσιογράφους και επιστήμονες: στην «επανάσταση» συμμετείχαν ενεργά
αμερικανικά και ευρωπαϊκά ιδρύματα, όπως προηγουμένως στο Βελιγράδι και
στην Τιφλίδα και αργότερα στην «επανάσταση των κέδρων» στη Βηρυτό.
Επόμενο βήμα, η προετοιμασία μιας «μπλε επανάστασης» στο Μινσκ όπου,
εντός του 2006, θα πραγματοποιηθούν προεδρικές εκλογές. Το φθινόπωρο του
2004, το αμερικανικό Κογκρέσο ενέκρινε την Belarus Democracy Act με
σκοπό την επιχορήγηση πολιτικών κομμάτων, ΜΚΟ και ανεξάρτητων MME).
Ως συνήθως, αμφισβητείται, και μάλιστα με έντονο ύφος, ότι «οι
επαναστάσεις» αυτές είναι δυτικές μηχανορραφίες.
Κατόπιν όμως
ανακοινώνονται, με τον ίδιο τρόπο, στοιχεία που αποδεικνύουν το
αντίθετο.
Έτσι ο Μάικλ Μακφωλ από το Iνστιτούτο Hoover, με περισσή
ειλικρίνεια, διαβεβαίωνε στην Ουάσιγκτον Ποστ (21-12-2004) ότι «η
δημοκρατία δεν είναι αμερικανική μηχανορραφία», ενώ την ίδια στιγμή
έγραφε ότι Αμερικανοί μυστικοί πράκτορες με επιρροή αναμείχθηκαν στις
εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας κατονομάζοντας τα ιδρύματα που
διακρίθηκαν υπέρ της ουκρανικής «δημοκρατίας»1.
Εδώ εμφανίζονται π.χ. τα
εξής: U.S. Agency for International Development (USAID), National
Endowment for Democracy (NED) και Eurasia Foundation, επίσης τα Ιδρύματα
των Δημοκρατικών, των Ρεπουμπλικάνων και των Συνδικάτων, το Freedom
House, η Ευρωπαϊκή Ένωση, μεμονωμένα ευρωπαϊκά κράτη και ο
κερδοσκόπος-φιλάνθρωπος Τζωρτζ Σόρος.
Σε παρόμοια γραμμή βρίσκεται και
το άρθρο του Κόνραντ Σούλερ στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine
(21-9-2005) που κατονομάζει τις USAID και NED ως τους κεντρικούς
σταθμούς διανομής των κρατικών χρημάτων που εισέρρευσαν στην Ουκρανία.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως ένα άρθρο της καθηγήτριας
πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου της Λειψίας, Μαρία Χούμπερ, στην
έκδοση του Δεκεμβρίου 2005 του περιοδικού Blaetter fuer deutsche und
internationale Politik, όπου παρουσιάζεται αναλυτικά η σχέση μεταξύ της
αμερικανικής στρατηγικής και των δραστηριοτήτων του USAID και διαφόρων
άλλων ιδρυμάτων2.
Παρακάτω παρουσιάζονται συνοπτικά μερικά ιδρύματα εξαγωγής της
Δημοκρατίας με μη στρατιωτικά μέσα όπως και σημαντικές προσωπικότητες
από αυτό το Δίκτυο Ιδρυμάτων.
U.S. Agency for International Development (USAID)
Η USAID είναι η Κεντρική Υπηρεσία για την πολιτική εξωτερική βοήθεια των
ΗΠΑ.
Ο Διευθυντής επιλέγεται από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και η επικύρωση
γίνεται από την Γερουσία.
Μέσω της ιδιότητας του μέλους στο Συμβούλιο
της USAID, επιτυγχάνονται στενές σχέσεις, μεταξύ άλλων, με τα Ιδρύματα
των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων και με το νεοσυντηρητικό think
tank American Enterprise Institute (ΑΕΙ).
Μέχρι στις αρχές του 2005, η USAID διέθεσε για την Ουκρανία 2
δισεκατομμύρια δολάρια. Πολύ χρήμα για μια χώρα της οποίας το Ακαθάριστο
Εθνικό Προϊόν ανέρχεται στο 0,5% του αμερικανικού. Η κυβέρνηση πρέπει
να πάρει την έγκριση της εξωτερικής της βοήθειας από σκεπτικιστές
βουλευτές του Κογκρέσου, και μια έγκριση επιτυγχάνεται ευκολότερα αν τα
χρήματα των φορολογούμενων εξυπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα.
Ένας δρόμος για την αμερικανική επιρροή στην Ουκρανία περνάει μέσα από
την Πολωνία: Υπό τον τίτλο Poland-America-Ukraine Cooperation, η USAID,
εδώ και χρόνια, δίνει εισφορές εκατομμυρίων δολαρίων σε πολωνικές ΜΚΟ με
στόχο να ισχυροποιήσουν στην Ουκρανία τους οπαδούς της ουκρανικής
ένταξης στην Ε.Ε. (στην ίδια γραμμή εργάζεται το Ίδρυμα Stefan-Batory,
ένα δημιούργημα του Ιδρύματος Ford και του Τζωρτζ Σόρος).
Με τα χρήματα
της USAID, οι ΗΠΑ δημιούργησαν 30 «ανεξάρτητους» ραδιοφωνικούς σταθμούς
και συντακτικές ομάδες εφημερίδων.
Συγχρόνως, η USAID εντατικοποίησε την
υποστήριξη ιδιωτικών Μέσων. (...)
Στις 24 Φεβρουαρίου 2005, στην
ιστοσελίδα της USAID, αναφερόταν ότι: Το πρόγραμμα Δημοκρατίας και
Διακυβέρνησης είχε καθοριστική επιρροή στην (ουκρανική) εκλογική
αναμέτρηση. Το εκλογικό αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση δεν ήταν σίγουρο.
Eurasia Foundation
Η Eurasia Foundation στοχεύει στην υποστήριξη της κοινωνίας των πολιτών
και του ιδιωτικού ανταγωνισμού στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Τα χρήματα
προέρχονται από την USAID και από διάφορους δημόσιους και ιδιωτικούς
χορηγούς, μεταξύ των οποίων και του Τζωρτζ Σόρος.
Στο Συμβούλιο αυτού
του ανεξάρτητου από την κυβέρνηση ιδρύματος βρίσκουμε, μεταξύ άλλων, δύο
πρώην Υπουργούς Εξωτερικών (Μαντλήν Ολμπράιτ και Τζέιμς Μπέικερ), έναν
πρώην Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Εξωτερικών (Λώρενς Ηγκλμπέργκερ)
και έναν πρώην Υπουργό Άμυνας (Φρανκ Καρλούτσι). Οι νεοσυντηρητικοί
εκπροσωπούνται από τον Μαξ Κάμπελμαν (ο οποίος ανήκει και στο Συμβούλιο
του Freedom House).
National Endowment for Democracy (NED), National Democratic Institute for International Affairs (NDI)
και International Republican Institute (IRI).
To NED ιδρύθηκε κατά την προεδρεία του Ρόναλντ Ρήγκαν (1983/84) για να
επηρεάζει κόμματα, ιδρύματα και ΜΜΕ στο εξωτερικό.
Μέχρι τα πρώτα χρόνια
της δεκαετίας του ’70, το θέμα αυτό ήταν υπόθεση της CIA, κατόπιν όμως
περιορίστηκαν οι αρμοδιότητές της. Προκειμένου να μην παραβιάζεται η
νομοθεσία κατά την εντατικοποίηση ανατρεπτικών ενεργειών στο εξωτερικό,
ιδρύθηκε το NED σαν «ιδιωτική» οργάνωση (χρηματοδοτείται όμως κατά 95%
από τον κρατικό προϋπολογισμό). Έτσι το NED είναι τόσο ανεξάρτητο από
την κυβέρνηση όσο ήταν η Κομιντέρν από τη Σοβιετική Ένωση.
Πρότυπο για
τις δραστηριότητες του NED ήταν τα ιδρύματα των γερμανικών κομμάτων και η
επιτυχημένη τους επιρροή στην Ισπανία και την Πορτογαλία στη δεκαετία
του ’70.
Το 70% των χρημάτων του NED φεύγουν στο εξωτερικό μέσω τεσσάρων
θυγατρικών.
Τρεις από αυτές δημιουργήθηκαν σε σχέση με την ίδρυση του
NED:
τα ιδρύματα των δύο μεγάλων κομμάτων National Democratic Institute
for International Affairs (NDI) και International Republican Institute
(IRI) και το Center of International Private Enterprise, που σχετίζεται
με το Εμπορικό Επιμελητήριο.
Το τέταρτο ίδρυμα, το American Center for
International Labour Solidarity, που σχετίζεται με την συνδικαλιστική
οργάνωση AFL-CIO, υπήρχε με άλλη ονομασία από το 1944 (διευθύνονταν
μέχρι το 1974 από τον πρώην Γενικό Γραμματέα του ΚΚ Τζέι Λάβστοουν) και
το 1983 είχε ήδη μεγάλη εμπειρία σε αντικομουνιστικές δραστηριότητες στο
εξωτερικό.
Βασικές περιοχές δραστηριότητας του NED, στη δεκαετία του
’80, ήταν η Πολωνία και η Νικαράγουα. Στη δεκαετία του ’90, ήταν κυρίως
τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ σήμερα είναι ο ισλαμικός κόσμος.
Δεν λησμονήθηκαν όμως και άλλες περιοχές, και έτσι το NED και οι
θυγατρικές του κατηγορήθηκαν για ανατρεπτική δραστηριότητα στη
Βενεζουέλα.
Η παρουσία του έγινε αντιληπτή επίσης και στην Ουκρανία.
Οι
θυγατρικές του NED χρηματοδοτούνται και από την USAID αλλά και από
ιδιώτες χορηγούς, όπως π.χ. από τον Τζωρτζ Σόρος.
Πρόεδρος του NED είναι από το 1984 ο Καρλ Γκέρσμαν, ο οποίος λόγω της
πολιτικής του βιογραφίας έχει καλές σχέσεις με τα δύο κόμματα και με
τους νεοσυντηρητικούς διανοούμενους.
Ο Γκέρσμαν προέρχεται από το παλιό
Socialist Party, που ανήκε στην αντικομουνιστική, φιλοσιωνιστική ομάδα
Σάτσμαν (o Μαξ Σάτσμαν ήταν παλιός γραμματέας του Τρότσκι).
Τέλη του
1972, το κόμμα διασπάστηκε και η δεξιά πτέρυγα, με την ομάδα Σάτσμαν σαν
πυρήνα, ίδρυσε το Social Democrats USA, που είχε στενές σχέσεις τόσο με
την Coalition for a Democratic Majority (CDM), από τις γραμμές της
οποίας προήλθαν πολλοί νεοσυντηρητικοί, όσο και με την ηγεσία των
συνδικάτων υπό τους Τζωρτζ Μήνυ και Λέιν Κίρκλαντ.
Ο Γκέρσμαν ήταν,
μέχρι το 1980, διευθύνων σύμβουλος του Social Democrats USA και ανήκε
στους μόνιμους αρθρογράφους του νεοσυντηρητικού περιοδικού Commentary.
To 1981, η συντρόφισσά του, Τζέιν Κιρκπάτρικ, τον έκανε σημαίνοντα
σύμβουλό της στην αμερικανική αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ.
Προκαθήμενος του NED είναι και ο Βιμ Βέμπερ ένας από τους υπογράφοντες
στην ιδρυτική διακήρυξη του νεοσυντηρητικού Project for the New American
Century (PNAC).
Εκπρόσωπος του Βέμπερ είναι ο Τόμας Ντόναχιου πρώην
βοηθός του Τζωρτζ Μήνυ και ταμίας της AFL-CIO, υπό την ηγεσία της Τζέιν
Κιρκπάτρικ.
Μεταξύ των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου είναι και ο
Μάικλ Νόβακ από το νεοσυντηρητικό think tank American Enterprise
Institute (ΑΕΙ) και ο Γουέσλεϊ Κλαρκ (Ανώτατος Διοικητής του NATO στον
πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου).
Τα ιδρύματα των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων διευθύνονται από
πεπεισμένους θιασώτες της παγκοσμιοποίησης.
Η πρόεδρος του NDI, Μαντλήν
Ολμπράιτ, είχε, σαν υπουργός Εξωτερικών του Κλίντον, σημαντική ευθύνη
για τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο, ενώ ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Τζων
ΜακΚέιν, ο οποίος διευθύνει το IRI, υποστήριξε όλους τους πολέμους του
Κλίντον και του Μπους.
Στις εκλογές για την ανάδειξη του ρεπουμπλικάνου
υποψηφίου το 2000, ο ΜακΚέιν ήταν αντίπαλος του Μπους και είχε την
υποστήριξη του προέδρου του PNAC και του αρχισυντάκτη του
νεοσυντηρητικού κεντρικού οργάνου Weekly Standard, του Γουίλιαμ Κρίστολ.
Εκπρόσωπος της Ολμπράιτ στο NDI είναι η Ράσελ Χόροβιτς, μια παλιά
συντρόφισσα της Τζέιν Κιρκπάτρικ και πρώην κορυφαίο στέλεχος στο
συνδικάτο των εκπαιδευτικών, παντρεμένη με τον αντιπρόεδρο της NED,
Ντόναχιου.
Στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του IRI ανήκουν ο
συντηρητικός πραγματιστής Λώρενς Ηγκλμπέργκερ, o Μπρεντ Σκόουκροφτ
(πρόεδρος της Εθνικής Ασφάλειας κατά τη διακυβέρνηση του πατέρα Μπους), ο
νεοσυντηρητικός Ράντυ Σόιεμαν (ένας από τους διευθυντές του PNAC,
ταμίας του Project on Transitional Democracies και διευθυντής, το
2002-03, της Επιτροπής για την απελευθέρωση του Ιράκ) και η Τζέιν
Κιρκπάτρικ. (...)
Η τελευταία συμμετέχει μεταξύ άλλων στο Συμβούλιο του
Center for Security Policy, στο Συμβούλιο του Jewish Institute for
National Security Affairs, στο Foundation for the Defense of
Democracies, στην Committee on the Present Danger, στο “Golden Circle”
του US Committee for a Free Lebanon, στο Προεδρείο Center for a Free
Cuba (υποστηρίζεται από την NED), στην International Committee for
Democracy in Cuba (μαζί της και η κυρία Ολμπράιτ).
Freedom House
Σχεδόν σε κάθε «επανάσταση», που τα τελευταία χρόνια έγινε για το
συμφέρον του Θείου Σαμ, ήταν παρόν, παρέχοντας οικονομική και λογιστική
υποστήριξη, το Freedom House.
To Freedom House δοξάστηκε με το να
προωθεί εθελοντές «Αμερικανούς εμπειρογνώμονες», για να εκπαιδεύσουν
«μέλη πολιτικών κομμάτων στη Σερβία».
To Freedom House χρηματοδότησε τις
δραστηριότητες της σερβικής φοιτητικής οργάνωσης Otpor στην Ουκρανία
(Otpor ήταν το πρότυπο για το ουκρανικό Δίκτυο Pora), συμμετείχε στον
εφοδιασμό της ουκρανικής αντιπολίτευσης με σύγχρονα επικοινωνιακά μέσα
κλπ.
Σε μια έκθεση του think tank Jamestown Foundation (στο Προεδρείο
του οποίου είναι ο Zμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ και ο Τζέημς Γούλσεϋ) μπορούσε
κάποιος να διαβάσει:
«Με Οδηγίες του Προγράμματος “Συμμετοχή στις
εκλογές της Ουκρανίας”, το οποίο πραγματοποιείται από το NDI, το IRI και
χρηματοδοτείται από το U.S. Agency for International Development,
εκπαιδεύτηκαν μέλη του OTPOR-PORA»3. Η “ΜΚΟ” χρηματοδοτείται τόσο από το
USAID και το NED, όσο και από ιδιωτικά ιδρύματα, όπως: George Soros,
Scaife και Bradley. Στην καθοριστική περίοδο για την Ουκρανία
(Ιανουάριος 2003 - Σεπτέμβριος 2004), ο Τζέημς Γούλσεϋ ήταν πρόεδρος του
Διοικητικού Συμβουλίου. Ο Γούλσεϋ ήταν από το 1993 μέχρι το 1995
αρχηγός της CIA, σχετίζεται στενά με το PNAC, διευθύνει την
νεοσυντηρητική μετωπική οργάνωση “Committee on the Present Danger”,
που από το 2004 επανήλθε στο προσκήνιο και προπαγανδίζει τον «Τέταρτο
Παγκόσμιο Πόλεμο».
Όταν όμως στην κορυφή μιας «οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα»
βρίσκεται ένας πολεμοκάπηλος και πρώην αρχηγός της CIA, χαλάει και η
εικόνα της οργάνωσης, γι’ αυτό και ο Γούλσεϋ εγκατέλειψε στο μεταξύ τη
θέση του στο Freedom House.
Και ποιος δεν κάνει κακόβουλες σκέψεις όταν
στον κατάλογο των μελών του προεδρείου βρίσκει το όνομα Ντιάνα Βιλλιέ
Νεγκρεπόντε;
Ο σύζυγος αυτής της αξιότιμης κυρίας είναι ο Τζων Ντιμίτρι
Nεγκρεπόντε, ανώτατος αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ.
Στο
προεδρείο υπάρχουν και άλλα αξιοσημείωτα ονόματα, όπως η Τζέην
Κιρκπάτρικ, ο πρόεδρος της Τριμερούς Επιτροπής Τόμας Σ. Φόλεϋ (ένας
παλιός γνωστός της Τζέην Κιρκπάτρικ από το CDM) και η προσφάτως
αποθανούσα πρώην Πρόεδρος του συνδικάτου των εκπαιδευτικών Σάντρα
Φέλντμαν (παλιά συντρόφισσα της Τζέην Κιρκπάτρικ και της Ρασέλ
Χόροβιτς). Στο προεδρείο ανήκει και ο Σάμιουελ Χάντιγκτον, ο οποίος
είναι, μαζί με τον Χένρυ Κίσσινγκερ και τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ, ο
σημαντικότερος εκπρόσωπος της παλιάς γενιάς Αμερικανών ειδικών σε θέματα
εξωτερικής πολιτικής. Ο Χάντιγκτον είναι, όπως και ο Γούλσεϋ και ο
Φόλεϋ, μέλος του Πολιτικού Αμυντικού Συμβουλίου στο Πεντάγωνο και
δημοσίευσε το 1991 ένα εγχειρίδιο για την ανατροπή αυταρχικών καθεστώτων
(μήπως προϋπήρχε άραγε μη εμπιστευτική επί του θέματος έκθεση;).
Η
Μαρία Χούμπερ περιγράφει το περιεχόμενο αυτής της έκδοσης ως εξής:
«Προτεραιότητα έχει η συστηματική υπονόμευση της νομιμότητας των
κυβερνώντων, με κατηγορίες που μπορούν να βρουν πλατιά λαϊκή αποδοχή,
όπως βαναυσότητα απέναντι στην αντιπολίτευση και διαφθορά. Σε σχέση με
αυτό, τονίζεται η αναγκαιότητα των επαφών με τον παγκόσμιο τύπο και τους
διεθνείς οργανισμούς. Κεντρική σημασία έχει για τον Χάντιγκτον η
κινητοποίηση υποστηρικτών στις ΗΠΑ, όπου ηθικολογούντες βουλευτές ασκούν
ευχαρίστως πίεση στην κυβέρνηση, και για το σκοπό αυτό οι βουλευτές
πρέπει να εφοδιάζονται με στοιχεία δραματικού περιεχομένου. Ακολουθούν
συστάσεις: για ενότητα της αντιπολίτευσης, για πρόσδεση στην υπόθεση
επιχειρηματιών και στρατηγών και τοποθέτηση ενός χαρισματικού ηγέτη στην
κορυφή του κινήματος. Προβάλλεται κάθε ευκαιρία προκειμένου να
εμφανίζεται η αντιπολίτευση ενάντια στην κυβέρνηση, ιδιαίτερα όταν αυτή
διοργανώνει εκλογές. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει η μη χρήση βίας να είναι
για την αντιπολίτευση ανώτατη επιταγή, προκειμένου να κερδίσει
συμπάθειες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό»2.
Κατά την περίοδο της ανατροπής του Μιλόσεβιτς στη Σερβία, στο προεδρείο
του Freedom House βρίσκονταν επίσης ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ και
προσωπικότητες από το PNAC, οι οποίες, υπό τον Τζωρτζ Μπους τον νεώτερο,
μπήκαν στη κυβέρνηση: Ντόναλντ Ράμσφελντ, Πωλ Γούλφοβιτς, Πέτερ Ρόντμαν
(από το 2001 Γραμματέας για τη Διεθνή Ασφάλεια στο Πεντάγωνο) και
Πάουλα Ντομπριάνσκυ (από το 2001 Γεν. Γραμματέας για τις Διεθνείς
Σχέσεις στο Στέητ Ντηπάρτμεντ). Ο Γούλφοβιτς και η Ντομπριάνσκυ ήταν
επίσης μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του NED. Μέχρι την πτώση του
Μιλόσεβιτς, το προεδρείο του Freedom House βρισκόταν, μέσω των
Μπρεζίνσκυ, Μαξ Κάμπελμαν, Κιρκπάτρικ, Ράμσφελντ, Γούλφοβιτς και
Ντομπριάνσκυ, προσωπικά σε επαφή με το Balkan Action Council, μια
οργάνωση από λομπίστες υπέρ των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου και της
σερβικής αντιπολίτευσης (ένα άλλο επίσης πολύ διάσημο μέλος αυτής της
αξιότιμης παρέας, ο Ελίε Βίζελ, όπως και ο «άρχοντας του σκότους»,
Ρίτσαρντ Περλ, συμμετείχε στο Προεδρείο του Balkan Action Council).
Ο Μπρεζίνσκυ διευθύνει την American Committee for Peace στην Τσετσενία,
μια θυγατρική οργάνωση του Freedom House, στην οποία ανήκουν πολλοί
διάσημοι νεοσυντηρητικοί.
Ο Μάξ Κάμπελμαν (που είναι και στο Συμβούλιο
της Eurasia Foundation) ήταν στη δεκαετία του ’70 αρχηγός του CDM και
της Committee on the Present Danger. Εκτός αυτού, πριν τον πάρει ο
Ρήγκαν στο διπλωματικό σώμα, ήταν αντιπρόεδρος ε.τ. της Anti Defamation
League και Πρόεδρος του Συμβουλίου στο American Jewish Committee (ο
φορέας υποστήριξης του νεοσυντηρητικού περιοδικού Commentary). Επίσης,
μαζί με τον Γούλσεϋ και την Κιρκπάτρικ, συμμετέχει στο Συμβούλιο του
Jewish Institute for National Security Affairs και στην Committee on the
Present Danger, που επανιδρύθηκε το 2004.
Albert Einstein Institution
Το Albert Einstein Institution ιδρύθηκε το 1983 από τον Τζην Σαρπ και
χρηματοδοτείται μεταξύ άλλων από το NED και τον Τζωρτζ Σόρος.
Για τις
δραστηριότητες αυτής της Εταιρείας και τη συμμετοχή της στην «πορτοκαλί
επανάσταση» γράφει η Mαρία Χούμπερ:
«Ο Σαρπ συνέγραψε πολλές μπροσούρες
με οδηγίες για την παθητική αντίσταση. Η μπροσούρα του “From
Dictatorship to Democracy” υπάρχει, εκτός από τα σερβικά, ρωσικά και
ουκρανικά, στα ισπανικά (πρωταρχικός στόχος η Βενεζουέλα) και στα
αραβικά. Για την Ουκρανία εκτυπώθηκαν 12.000 αντίτυπα και το κείμενο
δημοσιεύτηκε σε ιστοσελίδα. Η διανομή στη Σερβία χρηματοδοτήθηκε από το
Freedom House. O σημερινός Πρόεδρος του Albert Einstein Institution, ο
Ρόμπερτ Λ. Χέλβεϋ, εργάζεται πολλά χρόνια στο Πεντάγωνο, και
συγκεκριμένα στη Defence Intelligence Agency (DIA). Συντονίζει ομάδες
αντιστασιακών στη Βιρμανία και το 1989 προετοίμαζε στο Χογκ Κονγκ τους
ηγέτες των φοιτητών από το Πεκίνο. Η «μοναδική του εξειδίκευση»
στηρίζεται, σύμφωνα με το ίδιο το Albert Einstein Institution, σε μια
στρατηγική παράλληλης εφαρμογής στρατιωτικής και παθητικής αντίστασης:
σαφής καθορισμός του στόχου, ακριβής επιχειρησιακή αξιολόγηση της
κατάστασης, επιχειρησιακός σχεδιασμός. Το, Φεβρουάριο του 2000, ο
συνταγματάρχης Ρόμπερτ Λ. Χέλβεϋ έκανε σεμινάρια στη Βουδαπέστη στους
αντιπολιτευόμενους ηγέτες των φοιτητών από τη Σερβία. Από αυτή τη
συνεργασία προέκυψε το κίνημα OTPOR _ και μια εμπλουτισμένη νέα έκδοση
του εγχειριδίου του Τζην Σαρπ, προσαρμοσμένη στις τοπικές συνθήκες2.
Τα περισσότερα ιδρύματα που παρουσιάσθηκαν στο κείμενο αυτό έχουν
παραφυάδες στην Ανατολική Ευρώπη, που κρύβονται πίσω από διαφορετικά
ονόματα.
Τελευταία, η Ρωσική Δούμα ψήφισε έναν νόμο που δίνει στην
κυβέρνηση τη δυνατότητα να παρεμβαίνει ενάντια σε τέτοιου είδους ΜΚΟ. Ο
νόμος είναι αρκετά κατανοητός και οι οδυρμοί του φιλελεύθερου τύπου θα
πρέπει να είναι για τον Πούτιν μία ένδειξη ότι έχει δίκιο. Γι’ αυτό,
πλέον, και μια «επανάσταση» στη Μόσχα θα πρέπει να είναι κάπως πιο
δύσκολη υπόθεση.
Από το Berliner Umschau
01/03/2006.
Mετάφραση:
Βασίλης Στοϊλόπουλος
