Με ευλογία Σαμαρά!

Από το Άγιον Όρος ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Ο Αντώνης Σαμαράς είπε πως το Άγιον Όρος αποτελεί μέρος του success story της κυβέρνησης και γνώρισε την αποθέωση από τους μοναχούς της Μονής…Κωλομπαράδων.

Ο Αντώνης Σαμαράς δήλωσε πως «περνάμε δύσκολες ώρες αλλά με τη βοήθεια του Θεού στεκόμαστε όρθιοι».

Εντάξει, κάποιοι δεν στέκονται όρθιοι και τώρα βλέπουν τα ραπανάκια ανάποδα αλλά αυτοί θα ήταν τίποτα άπιστοι ή θα είχε πάει ο Θεός για κατούρημα και τους ξέχασε.

Ένας γέροντας από τη Μονή Πουτσοσκάμπιλου αμφισβήτησε τα λόγια του Αντώνη Σαμαρά για τον Θεό και είπε πως ο ελληνικός λαός πρέπει να αγκαλιάσει τον Αντώνη Σαμαρά για να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση, οπότε ο Σαμαράς είναι πάνω από τον Θεό, τον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα και στο εξής θα έχουμε την Αγία Τετράδα, που είναι καλή φάση γιατί θα μπορούν να παίζουν και καμιά μπιρίμπα, αν και το Άγιο Πνεύμα είναι περιστέρι και, όταν χάνει, κουτσουλάει την τράπουλα.

Σύμφωνα με τον Αντώνη Σαμαρά, ο Θεός μας δοκιμάζει, και μας έστειλε την χρεοκοπία, την Τρόικα και τα Μνημόνια για να δει πόσο ζώα είμαστε, και εμείς του αποδείξαμε πως είμαστε εντελώς ζώα, αφού, τέσσερα χρόνια μετά, έχουμε ακόμα κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, οπότε τι να σου κάνει και ο Θεός αν εσύ είσαι εντελώς καθυστερημένος;

Όπως δήλωσε ο Αντώνης Σαμαράς, ο Θεός μας είχε στείλει τα δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες για να δει αν θα τσιμπήσουμε, κι εμείς τσιμπήσαμε και καταστραφήκαμε αλλά οι μοναχοί του Αγίου Όρους δεν καταστράφηκαν γιατί στο Άγιον Όρος ισχύουν φορολογικές και τελωνειακές απαλλαγές, οπότε κάνουν ό,τι γουστάρουν και καθαρίζει η Παναγία.

Ο Αντώνης Σαμαράς τόνισε πως είναι περήφανος που το Άγιον Όρος είναι η αρχαιότερη αυτοδιοικούμενη περιοχή της Ευρώπης αλλά η αλήθεια είναι πως –σε αντίθεση με το Άγιον Όρος- οι άλλες περιοχές της Ευρώπης προχώρησαν κάπως από τότε και δίνουν αβέρτα στο Άγιον Όρος κοινοτικές επιδοτήσεις, για να κάνουν κομπίνες και αλλαξοκωλιές οι μοναχοί με τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Μετά τη σαμαροευχή, ο Αντώνης Σαμαράς επισκέφθηκε τη Μονή Σαβουρογάμηδων και προσκύνησε την εικόνα της Παναγίας της Εντολοσαμαριώτισσας, και η εικόνα δάκρυσε, με αποτέλεσμα να βάλει τα κλάματα κι ο Σαμαράς, και όλοι οι μοναχοί να έχουν πεθάνει στα γέλια που γέρος άνθρωπος πιστεύει ακόμα ότι οι εικόνες κλαίνε.

Για την επίσκεψή του στο Άγιον Όρος, ο Αντώνης Σαμαράς εγκατέλειψε για λίγο το ύφος νταβατζή από την Τρούμπα που είχε υιοθετήσει το τελευταίο διάστημα, και το έπαιξε σεμνή και θεοσεβούμενη παρθένα αλλά τώρα θα αρχίσει πάλι τις μαγκιές και τις εντολές, που τον κάνουν ακόμα πιο αστείο.

pitsirikos

Κοράκια

by antonis

Υπάρχει πλέον μια βαθειά, λίαν θρησκευτική προσήλωση στον τρόπο που γίνεται η αποδόμηση προσώπων και καταστάσεων του παρελθόντος. Μιαν ολόκληρη βιομηχανία κατασκευής ψευδών συμφερόντων, προσφέρει τη λειτουργιά της στην μεγάλη τελετή αποδόμησης των ιδεολογιών. Ένα τρυφερό χατζάρι που αποδίδει δικαιοσύνη, βάζοντας στο ίδιο καζάνι θύτες και θύματα. Φορώντας έναν ηθικίστικο πολιτικό μανδύα σκευάζει και συναρμόζει όλες τις συστημικές αποκλίσεις. Καλλιτεχνεί πορτρέτα πεθαμένων. Καρναβαλίζει κάθε επαναστατική πράξη. Στη φοβερή αρένα του θεάματος έχει αμολήσει πανούργους δημοσιολόγους, εξτρεμιστές της δεκάρικης ελευθερίας λόγων και παθών, κουτάβια που πέρασαν εν μια νυκτί απ’ την κομματική γαστέρα στις Εταιρίες. Γιατί πρέπει όλα να γίνουν Εταιρίες. Τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα δημόσια κτήρια και οι κοινόχρηστοι χώροι. Μόνο οι Εταιρίες μπορούν. Μόνο οι Εταιρίες μπορούν να παράγουν. Και μόνο οι Εταιρίες μπορούν να διαχειριστούν το Κράτος. Ο σύγχρονος τρόπος συνύπαρξης επιθυμιών και φαντασιώσεων περνάει μέσα απ’ το δημόσιο πλούτο. Θέλει την Εταιρία και την Τράπεζα να διαχειρίζονται την πείνα, τον οργασμό, την επιστήμη, τη θεολογία με τέτοιο τρόπο ώστε η φορητή εργατική δύναμη των Υποτελών, να διακινείται ως πραμάτεια και να κεφαλαιοποιείται δομικά για να περνάει το σύστημα τις κρίσεις του αβρόχις ποσί. Βουρ, στην αποδόμηση λοιπόν. Για να σε παίξουν τα πάνελ θα πρέπει να κάνεις δήλωση για τον Στάλιν και τον Πολ Ποτ. Να ρίξεις ένα γερό χέσιμο στον Κάστρο και μια ηχηρή κεντροαριστερή πορδή στον Εμβέρ Χότζα. Να κάνεις ψιλοκομμένη πατσά τις ανθρώπινες ανάγκες, να κατασκευάζεις σκιάχτρα και να συναρμολογείς ζόμπι για να φοβίσεις το χάνο μικροαστό. Το μεσαίο που κομπορρημονεί με τις δεξιότητες του τέκνου του. Που απ’ τα Πολυτεχνεία της ενοχικής του νεότητας έγινε ντελιβεράς της αστικής ιδεολογίας. Ένας ημιμαθής γέρος που ανήκει στον Έμπορο. Που στριμώχνει μέσα στον αιμομικτικό του ενθουσιασμό τα πλαστικά του όνειρα, παίζοντας με τα κουβαδάκια του στη φονική άμμο του κοινωνικού αυτοματισμού. Που γλείφει τις κεντροαριστερές σκατούλες και τα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Που νιώθει ασφάλεια όταν βλέπει τα λεφτά του να πιάνουν τόπο και τους γενναίους ανθρωποφύλακες του Αιγαίου, να ταΐζουν λαθραίες παιδικές σάρκες τους ένδοξους ελληνικούς βυθούς. Τα ψάρια που θα φτάσουν στα πιάτα των πλούσιων ευρωπαίων, έχοντας στα σπλάχνα τους, ένα κομμάτι των παιδικών ψυχών που δεν τις βρέχει το χρήμα αλλά η ανάγκη για επιβίωση. Η δίψα για ζωή και δικαιοσύνη. Ένας κόσμος χωρίς λαθραίες υπάρξεις και φαντάσματα. Χωρίς πηγάδια με σκοτωμένους και ομαδικούς τάφους στον Έβρο. Χωρίς λυσσασμένους αποδομιστές κάθε ανθρώπινης ανάγκης. Χωρίς τους ξεδιάντροπους ντίλερ των δελτίων που σκηνοθετούν καυγάδες για να πουλήσουν τη μία και μοναδική άποψη. Την άποψη του αφεντικού τους. Επενδύοντας σάλιο και ιδρώτα στην αποβλακωτική συνέργεια του τηλεθεατή. Στη ληθαργική εγκεφαλίτιδα του μέσου πολίτη που συμβιβάζεται με τη μέση κατάσταση και τη μέση παρακμή και τη μέση καταστροφή της ζωής του. Στο μέσο δασκαλάκο που αντί να δαγκώσει το σβέρκο της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι έτοιμος να καταδώσει στην ασφάλεια τους μαθητές του, περιμένοντας να αξιολογηθεί και να ανέβει κλιμάκιο. Στο μέσο ματατζή που είναι έτοιμος να σπάσει τα παΐδια του παιδιού του. Στο μέσο πολιτικό βουβάλι που καρατομεί ανθρώπινες υπάρξεις στις λογιστικές φυλλάδες. Στο μέσο εαυτό και στο μέσο χαρακτήρα μας που γέρασε προώρως, παραδίδοντας στα τέκνα μας μαθήματα σκοταδισμού. Περιφέροντας το χαστουκισμένο μας πρόσωπο για να κερδίσουμε ένα ανελέητο καρβέλι. Επαναστατώντας με ψηφιακό σπασμό ελεγχόμενα και νοικοκυρεμένα. Περιμένοντας τους βαρβάρους ως αξιοσέβαστους ευρωπαίους για να βάλουν σειρά στο ρωμαίικο, τους πλούσιους με τα πλούσια ιδρύματα για να προσφέρουν το κρουαζιερόπλοιο της αγάπης στους σεισμοπαθείς και στους άστεγους, το σύνδεσμο βιομηχάνων για να εξαγοράσει με λαπ τοπ τους έγκλειστους μαθητές, τις ελεημοσύνες του σάτυρου ιερατείου που βγαίνει κάθε τόσο παγανιά με την απόχη του για πελάτες, τους φωτισμένους ακροδεξιούς συμβούλους του προέδρου που έχουν σπουδάσει ανθρωποβοσκή στην Αμερική, τους τρέντυ πενήντα οχτώ και βάλε διαμορφωτές συνειδήσεων, ιεραποστόλους της κεντρικής τράπεζας και της κεντρικής ψευδαίσθησης πως ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος. Αυτούς που όταν βλέπουν μια σπίθα αλλαγής ουρλιάζουν με αραχνοΰφαντα άρθρα και με μιαν ασφαλίτικη αυθάδεια βγάζουν απ’ το ιδεολογικό τους μπαούλο τα περίστροφα, τα σπέρνουν στη Βουλή και στο δημόσιο χώρο φωνάζοντας στο λαό: Ψηλά τα χέρια κερατάδες και σας έφαγα. Εκεί στον καναπέ σας ή σας την ανάβω.

Πηγή:

http://dromos.wordpress.com/2014/02/16/%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%B1/#like-4695

Μαυρογιαλούροι...

Οι τύποι δεν παίζονται με τίποτα. Όλο το προηγούμενο εξάμηνο μας έπρηξαν με το πρωτογενές πλεόνασμα, μέχρι που το Σάββατο βγήκε ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας και...
δήλωσε επισήμως αυτό που πολλοί γνωρίζουν και όλοι ψυλλιάζονται: ότι η πολυδιαφημισμένη κυβερνητική θέση δεν είναι παρά «καθαρές εικασίες».

«Δεν υπολογίζουμε τους αριθμούς έτσι όπως θα το επιθυμούσε ο Έλληνας πρωθυπουργός Σαμαράς», συμπλήρωσε ο κύριος Eurostat, «αλλά όπως το προβλέπουν οι νόμοι και τα πρότυπα». Τόμπολα! Μπορεί, όταν πρόκειται για τη λίστα Λαγκάρντ ή τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, η κυβέρνησή μας να μην είναι τόσο μαχητική, αλλά στη μάχη της προπαγάνδας ποτέ δεν το βάζει κάτω.

Οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος συναντήθηκαν εκτάκτως στο Μαξίμου και κάλεσαν και τον κ. Στουρνάρα, που επανέλαβε ότι θα δούμε το πλεόνασμα και θα τρίβουμε τα μάτια μας (για τα στομάχια μας απέφυγε να μιλήσει), διαψεύδοντας τον επικεφαλής της Eurostat, που μάλλον επηρεάζεται από... τον ΣΥΡΙΖΑ. Έπρεπε, όμως, να στρέψουν αλλού τη συζήτηση: ανακοίνωσαν ταυτόχρονα μέτρα... εκδημοκρατισμού, όπως η εισαγωγή του σταυρού προτίμησης στις ευρωεκλογές, αντί για τη λίστα που ίσχυε μέχρι σήμερα και την οποία στα περισσότερα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και Οικολόγοι Πράσινοι αποφάσιζαν με εσωκομματικές εκλογές) κατάρτιζε ο αρχηγός. Θεωρητικά, η αλλαγή βάζει τους πολίτες να αποφασίζουν αντί για τις κομματικές ηγεσίες, αλλά γιατί χρειάστηκε αυτό να γίνει 100 μέρες πριν από τις εκλογές; Γιατί στη κατάρτιση των ψηφοδελτίων ο μεν Σαμαράς δεν ήξερε πού να κρυφτεί από το κόμμα του, ο δε Βενιζέλος από τους 58.

Ο πρώτος είχε ανακοινώσει τον Μ. Κεφαλογιάννη για επικεφαλής (πριν έρθει η φαεινή ιδέα για τον σταυρό προτίμησης), για να απομακρυνθεί ησύχως από τη θέση του γραμματέα της ΝΔ, αλλά τα αιτήματα από τους νυν ευρωβουλευτές, τους καραμανλικούς, τους ακροδεξιούς, τους μεγαρομαξικούς, τους κολλητούς, τους κουμπάρους και δεν συμμαζεύεται ήταν τόσο πολλά. που, για να τα ικανοποιήσει, η ΝΔ θα έπρεπε να πάρει 99% των ψήφων και όλες τις έδρες που αναλογούν στην Ελλάδα.

Ο κ. Βενιζέλος, από την πλευρά του, έπρεπε να παραχωρήσει την πρώτη θέση στο ευρωψηφοδέλτιο στους σύμμαχους της Κίνησης των 58, πίσω από τους οποίους θέλει να κρυφτεί για να μη φανεί πιθανή εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, όμως, με δεδομένο ότι το εκλογικό σχήμα 58+ΠΑΣΟΚ θα βγάλει πιθανότατα μόνο μια έδρα, το ΠΑΣΟΚ θα έμενε έξω από την Ευρωβουλή (και από τη χρηματοδότηση του νέου σχήματος). Με τον σταυρό προτίμησης οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ θα έχουν πλεονέκτημα, λόγω μεγαλύτερης αναγνωρισιμότητας από τους άγνωστους καθηγητές που κινούν τα νήματα στους 58 και που έχουν ελάχιστο χρόνο να κάνουν εκστρατεία (στις χώρες όπου ισχύει ο σταυρός προτίμησης για τις ευρωεκλογές, οι υποψήφιοι ανακοινώνονται έναν χρόνο πριν).

Ο πανούργος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατάφερε το ακατόρθωτο: να αδειάσει μεγαλοπρεπώς τους συμμάχους του, πριν καλά καλά συμμαχήσει μαζί τους. Η αποθέωση, όμως, του μαυρογιαλουρισμού είναι η αύξηση του αριθμού των υποψηφίων που μπορεί να έχει κάθε ψηφοδέλτιο από 21 (όσες είναι οι έδρες που δικαιούται η Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο) σε 42: μετά το πρωτογενές, έχουμε και πλεόνασμα υποψηφίων! Έτσι, και θα ικανοποιηθούν τα διάφορα προσωπικά ρουσφέτια για συμμετοχή και θα έχεις και 42 ανθρώπους να κάνουν εκστρατεία. Ο υπολογισμός είναι απλός: 500 ψήφους να φέρει ο καθένας, έχουμε 42x500=21.000 ψήφους. Θα μου πείτε, εδώ ψηφίζουν εκατομμύρια, τι να σου κάνουν 20.000 ψήφοι. (Μόνο αν κάθε ψηφοδέλτιο μπορούσε να έχει 4.200 υποψήφιους, θα είχε σοβαρό αποτέλεσμα και απορεί κανείς πώς δεν το θέσπισαν.) Αλλά, αν ο Μαυρογιαλούρος δεν υπολόγιζε την κάθε ψήφο, τι Μαυρογιαλούρος θα 'τανε; Αλλάζουν τον εκλογικό νόμο την τελευταία στιγμή – πριν από αυτό άλλαξαν τη διάταξη που όριζε ότι οι ευρωεκλογές πραγματοποιούνται την πρώτη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών και την έβαλαν τη δεύτερη. Άραγε, θα τους ευνοήσει η μικρότερη συμμετοχή την δεύτερη Κυριακή; Κανείς δεν ξέρει ποιος θα ωφεληθεί και σε κάθε περίπτωση το τελικό αποτέλεσμα ελάχιστα θα αλλάξει. Αλλά έτσι είναι ο Μαυρογιαλούρος: όταν οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν να χάνει, θα κάνει τα πάντα για να διασωθεί. Όπως η ελπίδα, έτσι και ο Μαυρογιαλούρος πεθαίνει τελευταίος.

Στέλιος Κούλογλου

Η ώρα της Νέας Τάξης για την Κύπρο

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Πριν 10 ακριβώς χρόνια, σε άρθρο με τον ίδιο τίτλο στη στήλη αυτή (“Ε”,17/4/2004), έγραφα ότι η διαδικασία για την επιβολή του σχεδίου Ανάν, δηλαδή του σχεδίου της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) που στόχευε στην επιβολή της Νέας Τάξης στην περιοχή, είχε εισέλθει σε κρίσιμη φάση με το δημοψήφισμα. Μια διαδικασία που άρχισε το 1960, με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου που επέβαλε η αποικιοκρατική Βρετανία, με την συναίνεση της Δύσης, οι οποίες οδήγησαν σε εθνικιστικές συγκρούσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων και παρ’ ολίγον Τουρκική εισβολή το 1964 που αποσόβησε η κραταιά τότε Σοβιετική Ένωση. Όμως, το σχέδιο του αρχι-εγκληματία Αμερικανό-σιωνιστή Κίσινγκερ για την διχοτόμηση του νησιού είχε ήδη μπει σε εφαρμογή και ολοκληρώθηκε με την απόπειρα της Χούντας Ιωαννίδη για ένωση και την συνακόλουθη Τούρκικη εισβολή, με τις Αμερικανικές ευλογίες. Από τότε, τέθηκε σε κίνηση η διαδικασία για την ντε γιούρε αναγνώριση και νομιμοποίηση της διχοτόμησης, όπως επιδίωκε η Υ/Ε. Όπως τόνιζα τότε, απώτερος στρατηγικός στόχος ήταν η πλήρης ενσωμάτωση του Κυπριακού λαού στη Νέα Διεθνή Τάξη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που εξασφαλίζει την οικονομική και πολιτική κυριαρχία, καθώς και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής από την υπερεθνική και τις ντόπιες ελίτ. Το Σχέδιο Ανάν δεν ήταν παρά  η απόπειρα νομιμοποίησης των κεκτημένων με την ωμή βία, με τη «βούλα» μάλιστα της λαϊκής επιδοκιμασίας, ώστε να εξασφαλίζεται και η εξαπάτηση των λαών για τον δήθεν δημοκρατικό χαρακτήρα της Νέας Τάξης .

Το ΟΧΙ της συντριπτικής πλειοψηφίας του Κυπριακού λαού δεν πτόησε βέβαια την Υ/Ε που ποτέ δεν εγκαταλείπει τους στρατηγικούς στόχους της, και αν η «δημοκρατία» που έχει στήσει κάποτε δεν ελέγχεται, όπως το 2004, απλά την αγνοεί. Το ίδιο άλλωστε έκανε συστηματικά η Ευρω-ελίτ που έφερνε πάλι και πάλι τα όποια σχέδια της απέρριπταν με δημοψήφισμα οι Ευρωπαϊκοί λαοί, μέχρι να τα ψηφίσουν! Όπως άλλωστε έγραφα μετά το θρίαμβο του ΟΧΙ, ‘δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Υ/Ε τελικά θα επιβάλει την θέλησή της να «νομιμοποιήσει» την διχοτόμηση του νησιού με κάποια παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν, ιδιαίτερα αν καταφέρει, με την πολύτιμη βοήθεια της ρεφορμιστικής Αριστεράς στην Ελλάδα και την Κύπρο, να διασπάσει το μέτωπο του «όχι»’ (“Ε”, 15/5/2004).  
Σήμερα, έχουν δημιουργηθεί από την Υ/Ε οι τέλειες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες για την οριστική «νόμιμη» διχοτόμηση της Κύπρου, με βάση ένα νέο τερατούργημα τύπου Ανάν. Μια διχοτόμηση που θα μετατρέψει μια εθνική μειονότητα, η οποία αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 20% του Κυπριακού πληθυσμού (χωρίς τους μαζικά εισαχθέντες Τούρκους έποικους), σε «ισότιμη συνιστώσα» με την συντριπτική πλειονότητα του προτεινόμενου συνομοσπονδιακού κράτους. Πράγμα, βέβαια, που κανένας κυρίαρχος λαός δεν θα συζητούσε καν, εκτός αν είχε πίσω του  μια  κτηνώδη στρατιωτική εισβολή που είχε ήδη επιβάλλει την διχοτόμηση ντε φάκτο. Έτσι η Κύπρος θα χωριστεί σε δύο εθνοκαθαρμένα και αλληλομισούμενα προτεκτοράτα που επιφανειακά θα ελέγχουν οι κατά τόπους ελίτ, αλλά στην ουσία η υπερεθνική ελίτ. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι καθοριστικό ρόλο για την έναρξη διαπραγματεύσεων σχετικά με το νέο σχέδιο Ανάν έπαιξε η γνωστή Αμερικανοσιωνίστρια υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νιούλαν, η οποία «συνελήφθη επ’ αυτοφώρω» προ ημερών να συνωμοτεί με τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Ουκρανία για την μορφή της νέας κυβέρνησης στην χώρα, μετά την επικράτηση της «επανάστασης» που είχε οργανώσει και χρηματοδοτήσει η Υ/Ε!...
Έτσι, στο μεν πολιτικό επίπεδο, ενώ το 2004 ο Κυπριακός λαός είχε μια πατριωτική ηγεσία που τον εξέφραζε στην αντίστασή του στα σχέδια της Υ/Ε και είπε το μεγάλο ΟΧΙ, σήμερα ―με τις γνωστές μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούν οι κοινοβουλευτικές Χούντες― Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι (κατά σύμπτωση!) ένα από τα πιο πιστά όργανα της Υ/Ε που αγωνιζόταν μανιωδώς υπέρ του Σχεδίου Ανάν, όταν ακόμη και το 61% του κόμματός του ήταν εναντίον του! Στην Ελλάδα, που στο μεταξύ έχει μετατραπεί σε κανονικό προτεκτοράτο της Υ/Ε, «κυβερνά» η κοινοβουλευτική Χούντα που διόρισε η ίδια ελίτ, (με «λαϊκή» βούλα, πάντα), ενώ όταν θα πρόκειται να γίνει το δημοψήφισμα πιθανότατα θα (συγ)κυβερνά («κατά σύμπτωση» πάλι) η  «Αριστερά» τύπου ΣΥΡΙΖΑ που το 2004, ως ΣΥΝ και διάφορες σημερινές συνιστώσες, χαρακτήριζε «εθνικιστικό» το ΟΧΙ του Κυπριακού λαού. Έτσι, το νέο σχέδιο Ανάν μπορεί να αποκτήσει τώρα και την βούλα της πρώτης κυβέρνησης της εκφυλισμένης «Αριστεράς» στην Ελλάδα που θα ισχυρίζεται ότι, μέσα στην «οικογένεια» της ΕΕ, όπου θα είναι τώρα και τα δύο Κυπριακά προτεκτοράτα, θα αναπτυχθεί καλύτερα ο «ταξικός» αγώνας! Το ίδιο άλλωστε ισχυρίζεται και όταν αποκλείει την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, με βάση μια δήθεν «μαρξιστική» ανάλυση (που ευτυχώς δεν συμμερίζεται το ΚΚΕ), η οποία (κατά σύμπτωση πάλι) βολεύει τέλεια την Υ/Ε! Και αυτό, ενώ ένα αντί-ΕΕ τσουνάμι από πατριωτικά και εθνικιστικά κόμματα σαρώνει την Ευρώπη, στο οποίο όμως δεν μετέχει η δική μας πατριωτική «αριστερά» (π.χ. Άρδην), δήθεν  για να αντιμετωπίσουμε καλύτερα …την Τουρκική επιθετικότητα. Και αυτό, όταν τώρα είναι πια φανερό ότι η Τουρκική «επιθετικότητα» είναι τμήμα της επιθετικότητας της Υ/Ε και της Σιωνιστικής ελίτ.

Στο οικονομικό επίπεδο, η Υ/Ε επίσης δημιούργησε τις τέλειες συνθήκες για να περάσει το νέο σχέδιο Ανάν αφού, με την ένταξη της Κύπρου στο Ευρώ, το νησί όχι μόνο έχασε κάθε οικονομική κυριαρχία και μετατράπηκε σε κανονικό οικονομικό προτεκτοράτο όπως η Ελλάδα, αλλά και αναγκάστηκε να εκδιώξει ουσιαστικά τον Ρωσικό οικονομικό παράγοντα από την Κύπρο που δημιουργούσε κάποιο βαθμό ανεξαρτησίας από την Υ/Ε. Έτσι, τώρα οι Κύπριοι, που επανήλθαν και αυτοί όπως και οι Ελλαδίτες σε συνθήκες δεκαετίας 1950, ξέρουν πολύ καλά τι θα αντιμετωπίσουν αν ξανακάνουν το «σφάλμα» του 2004. Βέβαια, αυτο δεν αποκλείει τα απρόοπτα..

  

 Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (16 Φεβρουαρίου 2014)

Ανάκτηση εθνικής ταυτότητας ― ποιας όμως;

Από όποια αφετηρία κι αν ξεκινήσουμε, αναγνωρίζουμε ότι η πολλαπλώς χρεοκοπημένη Ελλάδα χρειάζεται μια γενναία μεταρρύθμιση για να επιβιώσει και να προχωρήσει. Επανίδρυση του δημοκρατικού κράτους, ανασυγκρότηση της παραγωγικής δομής, αναπροσανατολισμό της παιδείας, ενίσχυση και εμπλουτισμό της εθνικής ταυτότητας. Ο τελικός σκοπός και η ιδιαίτερη φυσιογνωμία των συνομολογούμενων μεταρρυθμίσεων ασφαλώς διαφέρουν· εξαρτώνται από ιδεολογίες και ταξικές τοποθετήσεις, από τη διαπάλη για κυριαρχία. Εντούτοις, μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι σχεδόν όλοι οι Ελληνες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και κοινωνικής θέσης, επιθυμούν ένα κοινό ελάχιστο: να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους στον τόπο τους, εν ειρήνη, δημοκρατία και ευημερία.

Αυτό το κοινό ελάχιστο μάς οδηγεί να δούμε αφενός ποια είναι η θέση της Ελλάδας στο διεθνές περιβάλλον, ποιες οι σχέσεις της με εταίρους, συμμάχους, γείτονες, δανειστές, ποια η θέση της μέσα στο ιστορικό ευρωπαϊκό ολοκλήρωμα. Αφετέρου, να αναρωτηθούμε για τη θέση του έθνους-κράτους σήμερα σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, ιδίως τη θέση ενός μικρού έθνους-κράτους υπό το βάρος μιας μείζονος οικονομικής αποτυχίας. Διότι άλλη η αντοχή ενός ισχυρού κράτους, ακόμη και στην εποχή της ιστορικής παρακμής του έθνους-κράτους, κι άλλη η αντοχή ενός μικρού κράτους, πολύ περισσότερο μιας Ελλάδας που έχει περάσει από ποικίλα στάδια εξάρτησης και υποτέλειας.

Τα ερωτήματα αυτά υπάρχουν από χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του ’70-’80, όταν μια νεοφιλελεύθερη αντίληψη άρχισε να διαπερνά τις πολιτικές πρακτικές στον Δυτικό κόσμο, και κυρίως όταν κατακρημνίσθηκε το μπλοκ του υπαρκτού σοσιαλισμού. Είδαμε σταδιακά την υποχώρηση της ισχύος των κυρίαρχων εθνών-κρατών και την ανάδυση υπερεθνικών κέντρων ισχύος, όπως οι διεθνείς οργανισμοί, και νέων δογμάτων. Στον διεθνή λόγο, ακόμη και σε επίπεδο ΟΗΕ, υπερτονίστηκε η διάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το κράτος αντιμετωπίστηκε ως τυραννικό, κάποτε δικαιολογημένα. Αυτή η μετάβαση περιέχει μιαν αντινομία: ο ίδιος ο ΟΗΕ υπάρχει χάρη στην επέκταση της αυτοδιάθεσης των λαών και της κυριαρχίας των κρατών. Ταυτοχρόνως η δράση διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, βοηθούσης της ραγδαίας χρηματιστικοποίησης, κατευθύνθηκε προς μια αναχαρτογράφηση των οικονομικών συνόρων και σε έναν επαναπροσδιορισμό της διάκρισης ιδιωτικού-δημόσιου στις αδύναμες χώρες όπου επενέβαιναν. Η κυβέρνηση ενός κυρίαρχου κράτους υποκαταστάθηκε από τη διακυβέρνηση, με όρους εταιρικού μάνατζμεντ, και η μέριμνα για πλήρη απασχόληση, για ισοπολιτεία και εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων υποκαταστάθηκε από την εταιρική ευθύνη, τις ατομικές ευκαιρίες και τη φιλανθρωπία.

Η κρίση του 2008 έδειξε τα όρια αυτής της φούσκας ανανοηματοδότησης, και κυρίως έδειξε πώς τα συκοφαντημένα έθνη-κράτη έσπευσαν να καλύψουν με δημόσιο χρήμα τις πελώριες ζημιές που προκάλεσε η ιδιωτική απληστία του χρηματοπιστωτισμού. Εδώ στεκόμαστε τώρα: με το έθνος-κράτος κλονισμένο, με την Ευρώπη σε τροχιά παρακμής ή τουλάχιστον σε αποδρομή ισχύος.

Οι Ελληνες πολίτες, ζαλισμένοι από το σοκ της πτώχευσης, αδυνατούν να βάλουν στη σκέψη τους αυτή τη διεθνή ιστορική διάσταση. Οι περισσότεροι βλέπουν την παγκοσμιοποίηση μόνο στις κατεξοχήν υλικές φανερώσεις της: στα φτηνά κινέζικα προϊόντα και στις μεταναστευτικές ροές. Τα αποδέχονται, τα απορρίπτουν, τα φοβούνται. Με την κρίση είδαν επίσης τον καθοριστικά κυρίαρχο ρόλο των υπερεθνικών οργανισμών, των αγορών, των διεθνών καταναγκασμών. Ωστόσο σαν πολίτες εξακολουθούν να αναφέρονται στο έθνος-κράτος, σε αυτό ψηφίζουν αντιπροσώπους και ηγέτες, από αυτό προσδοκούν δημόσια αγαθά και εγγύηση του δημόσιου χώρου. Αλλωστε η ψήφος τους ή η βούλησή τους ελάχιστα ή καθόλου μπορούν να επηρεάσουν το διεθνές περιβάλλον. Κρίσιμο επίσης: δεν μπορούν να αναγνωριστούν σε μια διεθνική ταυτότητα, ακόμη και στην πιο οικεία ευρωπαϊκή, εγκαταλείποντας την εθνική ταυτότητα.

Ποια εθνική ταυτότητα όμως; Κι αυτή αδυνατισμένη είναι, μπλεγμένη σε ένα κουβάρι παλαιών και καινοφανών ιδεών, νέων υλικών δεδομένων, ρευστών συσχετισμών. Αυτή η αδυναμία, η σύγχυση ταυτότητας, βρίσκεται στην καρδιά του ελληνικού προβλήματος, εφόσον αποδεχτούμε έναν βαθμό ιδιομορφίας του στο πλαίσιο της συνολικής ευρωπαϊκής κρίσης. Διότι η εθνική ταυτοτική σύγχυση συνεπιφέρει μια αποφασιστικής σημασίας πτώση του ηθικού, του συλλογικού φρονήματος, αφενός· η σύγχυση, αφετέρου, υπονομεύει τη συλλογική ενότητα σε έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή, τη συνένωση δυνάμεων την απολύτως αναγκαία εκ της συγκυρίας. Η σύγχυση αδυνατίζει και το φρόνημα και τη βούληση για ενότητα και τις υλικές προϋποθέσεις για αντιμετώπιση της κρίσης.

Ποια εθνική ταυτότητα; Η κρίση διέλυσε την αδιάφορη ισορροπία των αυτονοήτων, των ασύμπτωτων συγκρουόμενων ατομικοτήτων, του νοσηρού κορπορατισμού. Ταυτόχρονα μάς παρακινεί να ξαναβρούμε ταυτότητα, συλλογικότητα, γενική βούληση υπό νέες συνθήκες, με νέες απαιτήσεις. Ο λόγος των πολιτικών ηγετών, όσων δρουν τώρα και όσων θα αναδυθούν στο ταραγμένο εγγύς μέλλον, πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτή την κατεύθυνση. Να ενώνει, να συνθέτει, να συναιρεί, να υπερβαίνει, να απορρίπτει και να ξεδιαλέγει, να επικοινωνεί διαρκώς αμφίδρομα με τους πολίτες, να υποκινεί διαρκώς τις ποικίλες ομαδώσεις τους προς προωθητικές συνθέσεις. Το φρόνημα ενός έθνους, η ηθική δύναμη ενός λαού, η επαναφορά της συλλογικότητας, η ανασυγκρότηση του δημοκρατικού κράτους, είναι τα πολυτιμότερα όπλα για αντιμετώπιση της δεινής δοκιμασίας, για να διασχίσουμε την Ερυθρά Θάλασσα της χρηματοπιστωτικής πατρωνίας και της ολιγαρχικής παγκόσμιας διακυβέρνησης, ακέραιοι και αναγεννημένοι. Πολίτες και πρόσωπα, όχι καταναλωτές και νεοπληβείοι.

VLEMMA

Καντάτα για τον Ετοιμόρροπο κόσμο

Μας διαμελίζουν αλλά εμείς
μεταμφιεζόμαστε σε ακέραιους
αριθμούς, σε δροσερές πηγούλες,
σε ρέοντα λόγο. Ετοιμάζουμε
πρωινό για την Αγάπη και τον
Έρωτα. Στο μαυσωλείο του σπιτιού
και στο κορμί της σπέρνουμε,
κλαδεύουμε, λύνουμε γρίφους.
Το άνυδρο αιδοίο του κακούργου
καιρού σκίζουμε με ψαλίδι.
Περιμένουμε το καινούργιο
να ’ρθει και το παλιό να σαπίσει.
Περιμένουμε τα πλήθη να προκαλέσουν
σεισμό. Τις ιστοσελίδες να γίνουν
αυτοβούλως κατάφυτα νησιά του
Ιονίου πελάγους. Περιμένω τον
πατέρα μου να ’ρθει απ’ τον κάτω κόσμο
να μ’ αγκαλιάσει ξανά. Να με μάθει
πως ξεχνάνε οι πεθαμένοι τούς
ζωντανούς. Να με μάθει την προπαίδεια,
τα θηλυκά, τις μάχες. Να με μάθει πώς
κόβουν το λαρύγγι του θεού οι εξεγερμένοι.

 Πηγή:http://dromos.wordpress.com

Βάλτε φόρους, κόψτε και από το οξυγόνο μας, πάρτε και τα μέτρα μας, κάντε ό,τι γουστάρετε. Τι να περιμένουμε πια; Έχουμε γεμίσει γατογαμούληδες, αντάρτες νοικοκυραίους που διεκδικούν Δήμους και Περιφέρειες και τρομοκράτες που με το ένα μάτι πληρώνουν τον μπακάλη και με το άλλο…

κοιτάνε τον κουρέα. Σημαδεύουν το στόχο και η διερχόμενη μπεκάτσα σιχτιρίζει την ώρα που επέλεξε αυτόν τον αεροδιάδρομο.

Του Γιάννη Λαζάρου

Κάντε ό,τι θέλετε αφού τα 811 εκατ. ευρώ πλεόνασμα του Σταϊκούρα δείχνουν ότι το πιο μπατιρισμένο μαγαζάκι του πλανήτη “Η Ωραία Ελλάς” σώθηκε. Από τι άραγε σώθηκε; Διότι έχει την τύχη της μπεκάτσας και είναι ήδη μαγειρεμένη στο πιάτο τον κυνηγών που λέγονται σύμμαχοι και Ε.Ε. Η δυστυχία της μπεκάτσας Χώρας είναι ότι της ξεχείλωσαν τον πρωκτό κάποιοι γατογαμούληδες πριν καταλήξει στο πιάτο των κυνηγών. Και ξεσκισμένος και πεθαμένος, τι άλλο να μάς τρομάξει από την αλήθεια που ζούμε;

Φορολογήστε και τα τριγλυκερίδιά μας. Κάντε μας δωρεάν αναλύσεις αίματος κι αν βρείτε ανεβασμένους δείκτες χοληστερίνης και λιπιδίων μη μάς λυπηθείτε καθόλου. Ξεσκίστε μας. Ούτως ή άλλως κάποιος γατογαμούλης παραμονεύει πάντα επιβουλευόμενος την παρθενία της ψήφου μας.

Είστε ακόμη πολύ επιεικείς με την πάρτη μας. Κάντε μας κι άλλα άγρια, βάλτε μπάρες διοδίων στις πόρτες των σπιτιών που ζούμε ακόμα, με την ανοχή των Στουρναθεοχάρηδων. Το πολύ-πολύ να μιμηθούμε τους κατοίκους του Ωρωπού και μαζί με την μπάρα να το κάψουμε το ρημάδι για να μάς δώσετε ελεύθερο να επισκεπτόμαστε τις στάχτες επειδή πλησιάζουν εκλογές.

Τώρα που θα παρουσιάσει ο Σύριζα το σχέδιο Άμυνας για την χώρα και θα κοιμόμαστε ήσυχοι γιατί δεν θα περνάει ούτε ιός τα σύνορά μας μην ανησυχείτε καθόλου για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη διότι θα μπορείτε άνετα να ζητήσετε ασπιρίνη από την τούρκικη κορβέτα “Gatogamoul Hanoum” που παρκάρει στην Άνδρο για καφεδάκι όποτε της γουστάρει.

Φορολογήστε όσους ψάχνουν στα σκουπίδια για αποφάγια ή να βρουν επιστρεφόμενα μπουκάλια εξαργυρώνοντας το αντίτιμο με μισή χούφτα ρύζι στο μπακάλη. Δεν μπορούν αυτοί οι χορτασμένοι να σουλατσάρουν από κάδο σε κάδο χωρίς να αποδίδουν ΦΠΑ και χωρίς να δηλώνουν πόθεν έσχες το μπουκάλι πράγμα που κάνουν όλοι οι δημοκράτες, πατριώτες, γατογαμούληδες.

Αφήνετε ακόμα το Κράτος να είναι μόλις στην 99η θέση παγκοσμίως στην λίστα της Ελευθερίας του Τύπου; Είστε πολύ χαλαροί. Πρέπει να αγριέψετε λίγο διότι σε ένα τέτοιο πλεονασματικό Κράτος πρέπει να κατέχουμε τουλάχιστον την 180η θέση της λίστας ανάμεσα σε 180 χώρες. Γι’ αυτό δώστε πράμα. Βάλτε κι άλλους γατογαμούληδες, δώστε κι άλλους αλλήθωρους, μουγκούς και κωφούς τρομοκράτες και προπάντων σφίξτε τα ζωνάρια στους εντεταλμένους δημοσιογράφους του Κράτους να μαζεύουν περισσότερο την γλώσσα τους. Φτιάξτε κι άλλους αρχηγούς, φτιάξτε κι άλλα κόμματα γιατί μπορεί να μείνει ένα 1% των πολιτών χωρίς κρεββάτι-κόμμα στην γατουλογαμοελλάδα.

Ρε γαμογατούληδες, έχετε στα χέρια σας την λίστα των συνειδητά απεχόντων από τις εκλογικές αναμετρήσεις. Τι κάθεστε; Ορμάτε! Τόσα κόμματα έφτιαξε το Κράτος για να καλύψει τους πάντες και υπάρχουν αυτοί που δεν ψηφίζουν; Πού γουργουρίζουν, άραγε, οι αχάριστοι; Φορολογήστε τους αμείλικτα, χώστε τους και μία ισόβια κάθειρξη στα τέσσερα να ξεθυμαίνουν οι ντούροι πατριώτες παρέα με τους γατογαμούληδες.

Πολύ το τραβήξατε το παραμύθι και κουραστήκαμε. Αφού τελικά θα γίνουν όλα όπως στην Κύπρο “με μία και μόνη διεθνή νομική προσωπικότητα, μία και μόνη κυριαρχία, μία και μόνη ιθαγένεια, μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε” όπως μάς είπε και ο παχουλογατογαμούλης Βενιζέλος. Κάντε μας μία ευρωπαϊκή ιθαγένεια όλους να ξέρουμε πια ότι θα προσκυνάμε τον μάγο και αρχηγό λαογαμούλη της κοινής φυλής των ΕυρωΠέων.

Το τοτέμ της φυλής θα είναι τελικά ένα Πέος. Γιατί λοιπόν, εμείς να την βγάζουμε με το “φιδάκι ο Διαμαντής” των γατουλογαμούληδων που όλο λόγια είναι ως γνωστά γιουσουφάκια της κάθε εξουσίας;

Φτιάξτε τα όπως θέλετε, λοιπόν, γιατί τελικά το ευρωΠέος θα το φάμε όλοι μαζί. Μόνο που ο κάθε γατουλογαμούλης θα το τρώει και θα γλυκαίνεται αποδεικνύοντας τι άνδρα κρύβει μέσα του, ενώ οι υπόλοιποι θα πληρώνουν έξτρα φόρο για τσίγκινα σώβρακα ως ιθαγενείς που δεν έδωσαν την εθνική τους παρθενία με αντίτιμο κανένα καθρεφτάκι που κουνήθηκε μπροστά τους.-

paganeli

Το Χρήμα Δεν Μυρίζει !!!

Ήταν το 1946 όταν ο Αμερικάνος οικονομολόγος Kenneth Boulding στην 57^η συνδιάσκεψη της Αμερικανικής Οικονομικής Ένωσης με κυνισμό ομολογούσε: «Ο σημερινός Κόσμος ζει κάτω από το αφόρητο καταπιεστικό δίλημμα: είτε θα διευρύνει την κατανάλωση ακολουθώντας τον δρόμο του πολέμου είτε θα…μειώνει την παραγωγή ακολουθώντας το δρόμο των κρίσεων και της ανεργίας»

Του Ιουλιανού

 Δηλαδή για να διατηρηθεί ο καπιταλισμός, οι φορείς του δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μορφής βίας για να τον κρατήσουν στην ζωή.

Όμως ο «δρόμος των κρίσεων και της ανεργίας» στερούνταν ιδεολογίας και ορθολογισμού. Χρειαζόταν νέα δομικά στοιχεία και εξειδίκευση διότι οι φιλελεύθερες ορθοδοξίες του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς είχαν χάσει από την δεκαετία του 1930 κάθε ίχνος αξιοπιστίας.

 1947. Στο Mont Pelerin, ιερό βουνό των απανταχού νεοφιλελεύθερων που βρίσκεται στο Βεβέ της Ελβετίας συγκεντρώθηκαν τριάντα εννιά καθηγητές από όλο τον κόσμο με επικεφαλής τους Friedrich August Hayek και Milton Friedman προκειμένου να θέσουν τις βάσεις του νεοφιλελεύθερου μανιφέστου:

 «Οι βασικές αξίες του πολιτισμού βρίσκονται σε κίνδυνο. Ως συνέπεια των σημερινών τάσεων, οι ουσιαστικές προϋποθέσεις για την διατήρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ελευθερίας έχουν ήδη εξαφανιστεί από μεγάλα τμήματα της γης και σε άλλα βρίσκονται μονίμως απειλούμενες».

 Εκεί ιδρύθηκε και η οργάνωση της «Mont Pelerin Society» με σκοπό να συμβάλει στην επικράτηση των φιλελεύθερων ιδεών. Από εδώ ξεπήδησαν και οι «δεξαμενές σκέψης» (think tanks) που ειδικά στη Μεγάλη Βρετανία συνέβαλαν αποφασιστικά στην επικράτηση του διανοητικού ρεύματος που ονομάστηκε «θατσερισμός».

Ο Hayek είχε ήδη γράψει το ευαγγέλιο του Μανδραβέλη «The Road of Serfdom» που αποτέλεσε τον ναυτιλιακό χάρτη της «δημοσιονομικής ορθοδοξίας», των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών», ότι το κράτος οφείλει να λειτουργεί μόνο ως προστάτης της κοινωνίας, ένας μηχανισμός φροντίδας για τους αδύνατους, μα κύρια πρέπει να λειτουργεί ως μοχλός για την διεύρυνση της ελευθερίας της οικονομίας μέσα στην κοινωνία ώστε να κυριαρχήσει ο ελεύθερος ανταγωνισμός που θα καλύψει από μόνος του το χάσμα των ανισοτήτων.

Ωστόσο ο Hayek και Friedman μα και το πολυεθνικό κεφάλαιο, κατά κανόνα, δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για μια ισχυρή και ακμάζουσα κρατική οργάνωση ούτε διέπονταν από δημοκρατικά αισθήματα. Γι αυτό και η κατάκτηση του κόσμου από τις φιλελεύθερες ορδές χρειάστηκαν την βοήθεια των Ατλάντων του νεοφιλελευθερισμού, τους φασίστες Augusto José Ramón Pinochet στην Χιλή μα και του Jorge Rafael Videla στην Αργεντινή.

Ο Χάγιεκ επισκέφτηκε τη Χιλή τη δεκαετία του 1970 και του 1980 και δέχτηκε από τον φασίστα Αουγούστο Πινοσέτ τον τίτλο του Επίτιμου Προέδρου του Κέντρου Δημοσίων Σπουδών (Centro de Estudios Públicos), του think tank που ίδρυσαν οι οικονομολόγοι που μετασχημάτισαν την Χιλή σε οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Corey Robin: «ο Χάγιεκ θαύμαζε την Χιλή του Πινοσέτ τόσο πολύ που αποφάσισε να πραγματοποιήσει τη συνάντηση της Mont Pelerin Society στη Viña del Mar, ένα παραθαλάσσιο θέρετρο στο οποίο είχε σχεδιαστεί το πραξικόπημα κατά του Αλιέντε. Το 1978 έγραψε στους Times ότι «δεν κατάφερε να βρει ούτε έναν άνθρωπο στην τόσο επικριμένη Χιλή που να μη συμφωνεί ότι οι προσωπικές ελευθερίες ήταν ευρύτερες υπό τον Πινοσέτ από ότι υπό τον Αλιέντε». Ερωτηθείς για τη φιλελεύθερη, μη δημοκρατική διακυβέρνηση της φασιστικής δικτατορίας της Χιλής, ο Hayek έχει πει:

«Ως μακροπρόθεσμο θεσμό, είμαι κάθετα αντίθετος στη δικτατορία. Αλλά η δικτατορία μπορεί να είναι ένα απαραίτητο σύστημα σε μια μεταβατική περίοδο… Προσωπικά προτιμώ έναν φιλελεύθερο δικτάτορα από μια μη φιλελεύθερη δημοκρατική κυβέρνηση. Η προσωπική μου εντύπωση – και αυτό ισχύει και για τη Νότια Αμερική – είναι ότι στη Χιλή, για παράδειγμα, θα γίνουμε μάρτυρες μιας μετάβασης από μια δικτατορική σε μια φιλελεύθερη κυβέρνηση».

Σωστά. Διότι η δημοκρατία είναι ένα θεώρημα σωστό, μόνο εάν ταιριάζει με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Εάν δεν ταιριάζει επεξεργαζόμαστε την εναλλακτική θεωρία του φασισμού και των «Ταγμάτων Θανάτου» του Pinochet και του Videla που δολοφόνησαν χιλιάδες ανθρώπους και κατέστρεψαν το εργατικό κίνημα, ώστε η πολιτική των «φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων» της αγοράς να εφαρμοστούν μέχρι και την πλήρη εξόντωση όχι μονάχα ανθρώπων που αντιστέκονται μα και της κρατικής οργάνωσης και της εργατικής δύναμης, μετατρέποντας τον φορέα της, τον άνθρωπο, σε εμπόρευμα κερδοφόρο και φτηνό. Έπρεπε βέβαια να καταστρέψουν το Σοσιαλιστικό πείραμα του Salvador Guillermo Allende για χάρη της ελευθερίας του Hayek. Ιδεολογικά οι φιλελεύθεροι επωφελούνταν αναμφισβήτητα από την εικόνα του υπέρμαχου της ελευθερίας ενάντια στην τυραννία, με εξαίρεση τις περιοχές όπου συμμαχούσαν ολοφάνερα με δολοφόνους τυράννους.

Τις δεκαετίες του ’70, ’80, στη Λατινική Αμερική, επικράτησαν με ωμή βία, στυγνά και διορισμένα από τις ΗΠΑ δικτατορικά καθεστώτα. Και σε όλα αυτά τα φασιστικά καθεστώτα κοινός παρονομαστής ήταν οι γκουρού των απανταχού νεοφιλελευθέρων Hayek και Friedman, οι οικονομολόγοι που μετείχαν στον οργανισμό τους Mont Pelerin Society, «τα παιδιά απ’ το Σικάγο», και το ΔΝΤ.

 Αυτές οι οικονομικές πολιτικές εφαρμόστηκαν και στις ανθούσες χώρες του καπιταλισμού της «ευημερίας» και της δημοκρατίας καταρχήν στην Βρετανία της Margaret Hilda Thatcher. Η μεγαλύτερη θιασώτης του μέντορα του νεοφιλελευθερισμού Hayek και του think tank «Mont Pelerin Society» και υπερασπίστρια της ρήσης Hayek:

 «Η ελεύθερη επιλογή μπορεί τουλάχιστον να υπάρξει υπό καθεστώς δικτατορίας που αυτοπεριορίζεται αλλά όχι κάτω από μια δημοκρατία χωρίς όρια που δεν μπορεί να περιοριστεί».

 Επίσης θεωρούσε, όπως και ο μέντορας της, γενικά την αναδιανομή του εισοδήματος και του κεφαλαίου από την κυβέρνηση ως μία απαράδεκτη παραβίαση της ατομικής ελευθερίας.

Γνωρίζατε άραγε ότι όταν ανέλαβε η Thatcher «..τα συνδικάτα συνδιοικούσαν την χώρα, καθημερινά το ρεύμα του ηλεκτρικού είχε πολύωρες διακοπές ενώ συχνά νεκροί άνεργοι και άστεγοι βρίσκονταν σε πεζοδρόμια και σκοτεινούς παράδρομους.»;

Το λέει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Θιασώτης της άμετρης ισχύος του χρήματος, μέλος φιλελεύθερων δεξαμενών σκέψης και ο οποίος κηρύχτηκε έκπτωτος του βουλευτικού αξιώματος από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο το 2006 διότι ήταν επικεφαλής της εταιρείας European Profiles, που παρείχε ομάδες διεθνών ειδικών, συμβουλεύοντας την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε θέματα Ανταγωνισμού και Απελευθέρωσης των Αγορών. Συμπωματικά σύμφωνα με το δικαστήριο η εταιρεία European Profiles είναι μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες παροχής συμβουλών Διοίκησης στην Ελλάδα και μεταξύ των πελατών της περιλαμβάνεται το Ελληνικό Δημόσιο (Υπουργεία Ανάπτυξης, Εργασίας, Εθνικής Οικονομίας κ.τ.λ.), για λογαριασμό του οποίου αναλαμβάνει μελέτες και παρέχει υπηρεσίες συμβούλου διοίκησης.

 Όταν η Πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία.

 Η κατάρρευση του σοβιετικού συνασπισμού συντέλεσε ώστε η διεθνής καπιταλιστική οικονομία να εδραιωθεί αγκαλιάζοντας και ενσωματώνοντας ακόμα και τις πιο παραπεταμένες περιοχές του πλανήτη, σταθμίζοντας αυτήν την ενσωμάτωση αποκλειστικά με κριτήριο το κέρδος ή το δυνάμει κέρδος, υπονομεύοντας ταυτόχρονα έναν καθολικό αστικό θεσμό: το έθνος κράτος αφαιρώντας του τον έλεγχο των οικονομικών υποθέσεων του και την αναντικατάστατη λειτουργία του στους τομείς της κοινωνικής πρόνοιας, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της παιδείας, των κανόνων της εργασίας, των κοινών αγαθών όπως το νερό και η ενέργεια, και τέλος το δημόσιο υπονομεύτηκε καθώς ωθήθηκε να καταργήσει όλες τις δραστηριότητες του και να παραδώσει ολόκληρη την υποδομή του και την δικαιοδοσία του στις προσταγές των θεολόγων της ελεύθερης αγοράς.

 Ερώτηση: τι σόι περίπτωση είναι αυτή η «ελεύθερη οικονομία της αγοράς» όταν παγκόσμια κυριαρχούν μερικές δεκάδες τεράστιες επιχειρήσεις ακυρώνοντας έτσι κάθε φράση αυτού του ιδεολογήματος;

 Το εργαλείο για να επιτευχθεί αυτή η άλωση είναι τα δάνεια. Όλο και περισσότερα κράτη εξαρτώνται πλέον από τις προθέσεις και την καλή διάθεση υπερεθνικών οργανισμών όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή την Παγκόσμια Τράπεζα που με την υποστήριξη της οικονομικής ολιγαρχίας των μητροπολιτικών καπιταλιστικών χωρών, χορηγούν δάνεια σε χώρες, με την προϋπόθεση ότι θα ακολουθήσουν πολιτική αρεστή στις παγκόσμιες τραπεζικές αρχές.

 Στο σημείο αυτό θα μπορούσαμε να κάνουμε ζοφερές προβλέψεις για το μέλλον: όπως ας πούμε ότι η δικαστική εξουσία εκχωρείται με αντάλλαγμα μια επένδυση σε μια πολυεθνική εταιρική δύναμη, ή ότι η αστυνομία, ο στρατός και κάθε δύναμη καταστολής που εξασφαλίζει την υπακοή, αγοράζεται από την Coca Cola ή ότι οι φυλακές εκχωρούνται σε ένα επενδυτικό Hedge Fund ανοικτού ή κλειστού τύπου, δεν έχει σημασία, αρκεί να επιδοτηθεί ικανοποιητικά από το δημόσιο και να έχει επικεφαλής έναν αχυράνθρωπο όπως ας πούμε τον Μελισσανίδη. Ή ότι τα σχολεία και τα νοσοκομεία θα είναι χορηγία του ιδιωτικού τομέα, ας πούμε της «Ελληνικός Χρυσός» στα πλαίσια της εταιρικής ευθύνης της. Και ότι οι θιασώτες της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και του laissez faire ως φιλάνθρωποι θα αναλάμβαναν τους φτωχούς ανθρώπους, που αυτοί φταίνε για την φτώχια τους, τους ανέργους, που αυτοί φταίνε για την ανεργία τους, τους αστέγους, που αυτοί φταίνε για την ανέχεια τους και γενικά τους αδαείς και τους ενοχλητικά παρείσακτους συγκεντρώνοντας τους σε γκέτο για να εξασφαλιστεί ότι όποια σκέψη για να ελέγξουν οι ίδιοι την μοίρα τους πρέπει να βγει από το μυαλό αυτού του αχρείου τεμπέλικου όχλου.

 Συνομωσιολογίες θα μου πείτε ή στην καλύτερη περίπτωση, ένας δυσφημιστικός λίβελος, μια σκέτη διασπορά ψευδών φημών.

 Αλήθεια «μπορεί κανείς να φανταστεί πολυεθνικές εταιρείες να σύρουν στα δικαστήρια τις κυβερνήσεις των οποίων ο πολιτικός προσανατολισμός θα είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών τους; Μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι οι εταιρείες αυτές θα είχαν τη δυνατότητα να ζητήσουν -και να επιτύχουν !- την καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη από την εφαρμογή μιας πολύ περιοριστικής εργατικής ή και περιβαλλοντικής νομοθεσίας;»

 Λαϊκισμός. Εμείς, ο αχρείος τεμπέλικος όχλος δηλαδή, πρέπει να πιστεύουμε ότι ο ιδιωτικός τομέας βελτιώνει την αποτελεσματικότητα της οικονομίας, προσφέρει απασχόληση και ανταγωνιστικότητα, αρκεί να αφήσουμε ανέπαφα τα δικτατορικά δικαιώματα αυτού του τομέα πάνω στη ζωή μας, στην κοινωνία, στην οικονομία στην εκπαίδευση και σε όλο το φάσμα της πολιτικής σφαίρας:

«Ασφάλεια τροφίμων, προδιαγραφές τοξικότητας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τιμές φαρμάκων, ελευθερία στο Διαδίκτυο, προστασία της προσωπικής ζωής, ενέργεια, πολιτισμός, πνευματικά δικαιώματα, φυσικοί πόροι, επαγγελματική κατάρτιση, υποδομές του κράτους, μετανάστευση: δεν υπάρχει ούτε ένας κλάδος δημόσιου ενδιαφέροντος που να μην υποτάσσεται στο θεσμοθετημένο ελεύθερο εμπόριο. Η πολιτική δράση των εκλεγμένων αντιπροσώπων θα περιοριστεί στη διαπραγμάτευση με τις πολυεθνικές ή τους τοπικούς αντιπροσώπους τους γύρω από τα υπολείμματα κυριαρχίας που οι εταιρείες θα έχουν την ευγενή καλοσύνη να τους παραχωρήσουν.

Ήδη ορίζεται ότι οι χώρες που θα υπογράψουν, θα διασφαλίσουν «την εναρμόνιση των νόμων, των ρυθμίσεων και των διαδικασιών τους» με τις διατάξεις της συμφωνίας. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι θα επαγρυπνούν σχολαστικά για να τιμήσουν τις δεσμεύσεις τους. Σε αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσαν να συρθούν ενώπιον κάποιου από τα ειδικά δικαστήρια που θα δημιουργηθούν για να διευθετούν τις διαφορές μεταξύ των επενδυτών και των κρατών και τα οποία θα έχουν, μάλιστα, την εξουσία να επιβάλλουν εμπορικές κυρώσεις εναντίον των κρατών. Η ιδέα μπορεί να μοιάζει αδιανόητη, εγγράφεται, όμως, στη φιλοσοφία των εμπορικών συμφωνιών που βρίσκονται ήδη σε ισχύ.» Le monde-diplomatiquehttp://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article489

Οτιδήποτε αντιρρητικό ή μια διαφορετική διαδικασία που θα διαμόρφωνε άλλα σχέδια και εγχειρήματα στο παραπάνω θεσμικό και νομικό πλαίσιο φαίνεται εχθρικό και αδιανόητο. Στην ουσία οι λαοί έχουν να αντιμετωπίσουν μια συμμαχία της ολιγαρχίας του πλούτου. Μιας συμμαχίας: πολιτικού προσωπικού – οργανωμένα καπιταλιστικά συμφέροντα – εκδοτικά τηλεοπτικά συγκροτήματα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης- δυνάμεων καταστολής και νεοφιλελευθερισμού. Που στην ουσία της η συμμαχία αυτή πάει να πει: Ο «Πινοτσέτ» βάζει τα κατασταλτικά μέσα, ο «Φρίντμαν» τα οικονομικά μέτρα, ο «Χαγιέκ» την ιδεολογία και ο «Πρετεντέρης» το δοχείο της προπαγάνδας.

Γενικός κοινωνικός έλεγχος για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Θεσμική μονοσημία. Δημοκρατικότατα πίστευε ότι θέλεις, έχε όποια γνώμη θες πολιτικά και κοινωνικά. Αρκεί αυτά τα πιστεύω σου να μένουν στον περιορισμένο χώρο σου για να μην έχουν αλληλεπίδραση στην κοινωνία. Στο κάτω-κάτω πιο είναι το θεσμικό-νομικό πλαίσιο στο αστικό κράτος δικαίου στο οποίο μπορείς να εντάξεις την διαμαρτυρία σου; Δεν υπάρχει. Άρα σκάσε και συμμορφώσου στην κυβέρνηση και στον ιδιωτικό τομέα.

Η ουσιαστική προϋπόθεση για την διατήρηση της ανθρώπινης υπόστασης, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας έχει ήδη εξαφανιστεί σε μεγάλο μέρος του κόσμου μας ή βρίσκεται μονίμως απειλούμενη ή και αποπροσανατολισμένη με τον υπερεθνικισμό, τον φασισμό, τον θρησκευτικό φανατισμό.

Ωστόσο το μανιφέστο της νεοφιλελεύθερης θεολογίας και της ιδεολογίας του βουνού Mont Pelerin έχει απέναντί του την ιστορία. Μια πανίσχυρη ώθηση που μπορεί να γιγαντώσει την ανθρώπινη αντίσταση που ακόμα και σε περιόδους βαθιάς απαισιοδοξίας μπορεί και πρέπει να προσφέρει την πιθανότητα εκπλήξεων.

Το ιερό βουνό των νεοφιλελεύθερων Mont Pelerin έχει αντίπαλο:

Το βουνό  Sierra Maestra.

paganeli

και οι φούσκες καλά κρατούν

Η άσκοπη κίνηση του χρήματος στον ύστερο καπιταλισμό,
με αφορμή τη μεταγραφή του Κώστα Μήτρογλου 

Γιώργος Καλλής

Στο βιβλίο του Το αίνιγμα του κεφαλαίου, ο David Harvey μας υπενθυμίζει ότι κεφάλαιο είναι χρήμα στο κυνήγι κι άλλου χρήματος. Εφόσον αφεθεί ανεξέλεγκτο από κοινωνικούς περιορισμούς, το κεφάλαιο ωθούμενο από την ανάγκη του για διαρκή, όλο και πιο ταχεία κίνηση και αναπαραγωγή, απομακρύνεται από τις δραστηριότητες οι οποίες έχουν κοινωνικό όφελος αλλά συνήθως μικρό ή αργό κέρδος, και καταλήγει σε φούσκες, όπως αυτές της αγοράς κατοικίας ή των χρηματικών παραγώγων. Από τα δημόσια έργα και το χρηματιστήριο μέχρι τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, με το οποίο και θα ασχοληθώ σε αυτό το άρθρο, οι οικονομίες του ύστερου καπιταλισμού είναι σε μεγάλο βαθμό ένα σύνολο από άχρηστες φούσκες, οι οποίες εξυπηρετούν έναν και μοναδικό σκοπό: την κίνηση του χρήματος.
Η τέχνη καμιά φορά συμβολίζει πολύ πιο απλά αυτά που διανοούμενοι όπως ο Harvey παλεύουν να εξηγήσουν με τις λέξεις και τη λογική. Η αριστουργηματική ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε O λύκος της Wall Street προσωποποιεί στον ήρωα της Τζόρνταν Μπέλφορτ (Ντι Κάπριο) το ίδιο το κεφάλαιο, λύνοντας το αίνιγμά του. Η τρέλα του κεφαλαίου και η ανάγκη του για διαρκή, χωρίς όρια και χωρίς νόημα κίνηση αποτυπώνεται στον ιλιγγιώδη ρυθμό της ταινίας και στον «α-νόητο» ήρωά της ο οποίος πουλάει, αγοράζει, εμψυχώνει, λαδώνει, μεθάει, σνιφάρει, οδηγεί και τρακάρει αυτοκίνητα και ελικόπτερα, πετάει με αεροπλάνα, βουλιάζει γιοτ στην άλλη άκρη του κόσμου, γυρνάει στη δουλειά του, παίζει ξανά στο χρηματιστήριο, κάνει νέες επενδύσεις, νέες κλεψιές, νέα λεφτά. Τον ρυθμό της ταινίας τον δίνει το χρήμα, το χρήμα που κινείται και αλλάζει χέρια. Όλοι χορεύουν στον ρυθμό του, σαν φυλή ιθαγενών, σεληνιασμένοι από τη χωρίς νόημα μαγεία του.
Σκεφτόμουν πόσο βαθιά αυτή η λογική του κεφαλαίου μάς έχει διαπεράσει όλους, ακόμα και στα πιο ενδόμυχα ή άσχετα με το χρήμα κομμάτια της ζωής μας, διαβάζοντας τα σχόλια δημοσιογράφων και φιλάθλων για τη μεταγραφή του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Κώστα Μήτρογλου στη Φούλαμ του Λονδίνου. Κάποια χρόνια πριν, ο κόσμος του Ολυμπιακού θα είχε ξεσηκωθεί, ή τουλάχιστον στενοχωρηθεί, γιατί η ομάδα του πούλησε τον καλύτερό της παίκτη, τη «σημαία» της. Τώρα, αντιθέτως, οι περισσότεροι (ευτυχώς όχι όλοι) πανηγύριζαν επειδή ο Ολυμπιακός έγινε επιτέλους κι αυτός ευρωπαϊκή ομάδα που «πουλάει κι αγοράζει». O κίνδυνος, λέει, ήταν η τιμή του Μήτρογλου να είναι μικρότερη το καλοκαίρι και η ομάδα να «χάσει λεφτά». Όχι πραγματικά λεφτά, αλλά δυνάμει λεφτά. Ο ποδοσφαιριστής πλέον δεν είναι ποδοσφαιριστής αλλά «μετοχή». Μετοχή στο χρηματιστήριο ποδοσφαιρικών αξιών. Μετοχή που πρέπει να την αγοράσεις φτηνά και να την πουλήσεις όταν είναι στα πάνω της.
Από πότε οι φίλαθλοι άρχισαν να ενδιαφέρονται λιγότερο για το πόσο μακριά θα φτάσει η ομάδα τους στο Champions League και περισσότερο για το αν θα πουλάει και θα αγοράζει; Μικρός περηφανευόμουν ότι ήξερα απέξω τα ονόματα όλων των ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού. Σήμερα έχω βαρεθεί να παρακολουθώ ποιος προσγειώθηκε με το αεροπλάνο δανεικός από το Εκουαδόρ, και ποιος έφυγε με τον μάνατζέρ του για το Κατάρ. Δεκαπέντε εκατομμύρια φεύγουν και δεκαπέντε έρχονται. Γιατί και προς τι όλη αυτή η ανόητη κίνηση;
Ο Λύκος της Wall Street ξεκινά με μια καταπληκτική σκηνή όπου ένας έμπειρος χρηματιστής δίνει στον νεαρό Ντι Κάπριο τη συμβουλή που θα χαράξει την πορεία του. Μην ενδιαφέρεσαι, του λέει, για το προϊόν. Ούτε καν για το να βγάλει ο πελάτης κέρδος. Εσύ αυτό που θες, του λέει, είναι ο πελάτης να πουλάει και να αγοράζει, και κάθε φορά να παίρνεις προμήθεια. O 24χρονος Σλοβάκος ποδοσφαιριστής Βλαντίμιρ Βάις έχει αλλάξει 7 ομάδες σε 7 χρόνια. Στον Ολυμπιακό έμεινε 6 μήνες, πριν τον πάρει από το χέρι ο Ιταλός μάνατζέρ του και τον πάει στο Κατάρ. Ο μάνατζερ, φάτσα βγαλμένη από μαφιόζικη ταινία του Σκορσέζε, έχει τα δικαιώματα και του περίφημου Ιταλού Μάριο Μπαλοτέλλι, άλλου υποτιθέμενου, όπως και ο Βάις, «κακού παιδιού». 4 ομάδες σε 6 χρόνια αυτός. Τα κακά παιδιά είναι τα πιο κερδοφόρα. Η «ιδιότροπη» συμπεριφορά τους είναι το άλλοθι για συνεχείς μετακινήσεις και προμήθειες. Ο πιο κερδοφόρος από άποψη τζίρου ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αθλήματος είναι ένας ποδοσφαιριστής που δεν έχει κερδίσει ούτε έναν διεθνή τίτλο στην καριέρα του, ο Σουηδός Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς: 170 εκατομμύρια ευρώ έχουν κυκλοφορήσει για χάρη του ανάμεσα σε 6 ομάδες (συγκρίνετέ τον με τον Πελέ, ο οποίος έπαιζε για 19 χρόνια στη Σάντος, την ομάδα της πόλης του).
Το ποδόσφαιρο έχει πολλούς λύκους που κερδίζουν από την ασταμάτητη αυτή κυκλοφορία χρήματος. Λαμπρό παράδειγμα ο πρόσφατα παραιτηθείς πρόεδρος της Μπαρτσελόνα Σάντρο Ροσέλ, με σεσημασμένο παρελθόν ως μεσάζων στη Βραζιλία πριν επιστρέψει στα πάτρια εδάφη της Καταλωνίας. Ο Ροσέλ φαίνεται να έδωσε κάτω από το τραπέζι περί τα 50 εκατομμύρια στην οικογένεια και στους διάφορους μάνατζερ και παρατρεχάμενους του Βραζιλιάνου Νεϋμάρ για να τον φέρει στην Μπαρτσελόνα. Στη θεωρία το έκανε για να αποσπάσει την υπογραφή του από τα χέρια της Ρεάλ Μαδρίτης. Στην πράξη, προμήθειες από τα αόρατα λεφτά που έφυγαν από τα ταμεία της Μπαρτσελόνα ενδέχεται να έχουν καταλήξει σε λογαριασμούς του ίδιου του Ροσέλ.
Το χρήμα ρέει, αλλάζει χέρια, περιουσίες φτιάχνονται, γιοτ αγοράζονται και κόκες σνιφάρονται, αλλά οι χαρές που δίνει το ποδόσφαιρο παραμένουν οι ίδιες. Μπορεί οι παίκτες τού σήμερα να είναι πολύ πιο γυμνασμένοι ή γρήγοροι απ’ ό,τι πενήντα χρόνια πριν, αλλά ένα παιχνίδι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός προσφέρει τις ίδιες, ή και λιγότερες, συγκινήσεις στους θεατές απ’ ό,τι τη δεκαετία του ’60 όταν το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό και γύρω του διακινούνταν μηδαμινά ποσά. Μπορεί η δεκαετία του 2010 και τα χρήματα που έχει ρίξει η Μπαρτσελόνα στις ακαδημίες της και τους γιατρούς της να έβγαλαν έναν Μέσι, αλλά και η δεκαετία του ’80 έβγαλε τον Μαραντόνα και του ’60 τον Πελέ, και μάλιστα τζάμπα, από τις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άιρες και του Σάo Πάολο. Σε ένα άθλημα όπου η ευχαρίστηση για τους θεατές προκύπτει από τη σύγκριση και τον ανταγωνισμό, είναι τόσο ανόητο να πει κάποιος ότι το ποδόσφαιρο είναι «καλύτερο» σήμερα απ’ ό,τι το 1970, όσο το να πει ότι δεδομένου πως ο επαγγελματικός Αστέρας Τρίπολης του 2014 θα κέρδιζε την ερασιτεχνική Σάντος του Πελέ του 1970, άρα το ποδόσφαιρο που παίζει ο Αστέρας Τρίπολης είναι καλύτερο από της Σάντος.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητή αυτή η αφαιρετική ιδέα (την οποία δανείζομαι από την οικονομική θεωρία των αγαθών σύγκρισης), ας φανταστούμε ότι αποφάσιζε η F.I.F.A. και συμφωνούσαν όλες οι ομοσπονδίες και οι ομάδες να απαγορευτούν οι διαφημίσεις, και να ξαναγίνει το ποδόσφαιρο ερασιτεχνικό, βάζοντας πλαφόν στον προϋπολογισμό μιας ποδοσφαιρικής ομάδας το 1 εκατομμύριο ευρώ τον χρόνο. Τίποτε απολύτως δεν θα άλλαζε στην ευχαρίστηση που θα πρόσφερε το ποδόσφαιρο στους θεατές. Ο Μέσι θα συνέχιζε να παίζει στην Μπαρτσελόνα και ο Ρονάλντο στη Ρεάλ για 50 χιλιάδες τον χρόνο (αντί για πενήντα εκατομμύρια), μιας και η έφεση όπως και η επιθυμία τους από μικρά παιδιά είναι να παίζουν ποδόσφαιρο (μου είναι δύσκολο να τους φανταστώ να γίνονται γιατροί για να βγάλουν περισσότερα λεφτά). Οι μεταγραφές θα συνεχίζονταν, αλλά σε μικρότερο ύψος και με μικρότερη συχνότητα αφού κανείς δεν θα κέρδιζε από το διαρκές πάρε-δώσε. Και η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα μπορεί να είχαν λιγότερα χρήματα να δαπανήσουν σε ακριβά στάδια, προπονητικά κέντρα, διατροφολόγους και γυμναστές, αλλά αφού και οι δύο θα είχαν λιγότερα, τα μεταξύ τους παιχνίδια θα ήταν το ίδιο συναρπαστικά. Και τα παιχνίδια τους με τις υπόλοιπες μικρές ομάδες θα γίνονταν και πολύ πιο συναρπαστικά, ενώ τώρα η διαφορά προϋπολογισμών τα έχει κάνει στην πλειονότητά τους τυπική διαδικασία.
Τα μπάτζετ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα σήμερα όμως είναι 500 εκατομμύρια ευρώ για κάτι που θα μπορούσε να γίνει με 1 εκατομμύριο. Ανθρώπινοι και φυσικοί πόροι αξίας 499 εκατομμυρίων, οι οποίοι θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σε κάτι άλλο, σπαταλιούνται και οι μόνοι που επωφελούνται είναι οι Ιταλοί μάνατζερ, λύκοι πρόεδροι και οι γουρουνοκεφαλές της F.I.F.A. και της U.E.F.A., που όσα και να βγάλουν ποτέ δεν θα χαμογελάσουν.
Προσοχή! Δεν υποστηρίζω εδώ ότι «μα πώς γίνεται να ξοδεύονται τόσα χρήματα για 11 τύπους που τρέχουν πίσω από μια μπάλα, ενώ…». Το ποδόσφαιρο δίνει χαρά σε πολύ κόσμο και ό,τι δίνει χαρά, έχει μεγάλη αξία και απαιτεί τον σεβασμό μας. Αυτό που λέω είναι ότι άλλο κοινωνική αξία κι άλλο χρηματική δαπάνη. Ούτε νοσταλγώ «τα ωραία τα χρόνια τα παλιά όταν οι ποδοσφαιριστές έπαιζαν με σκισμένα παπούτσια για μια φραντζόλα ψωμί». Διατυπώνω εδώ ένα απόλυτα ορθολογικό επιχείρημα. Τεράστια ποσά σπαταλιούνται για κάτι το οποίο δεν χρειάζεται λεφτά για να μας δώσει ευχαρίστηση. Τα λεφτά αυτά θα μπορούσαμε να τα δώσουμε για να φτιάξουμε νοσοκομεία, γήπεδα, πλατείες, ή για να τα φάμε όλοι μαζί σε ένα τεράστιο καρναβάλι.
Κάποιος φιλελεύθερος φυσικά θα πει «μα τι σε νοιάζει εσένα τι κάνει ο κόσμος και οι διαφημιστές με τα λεφτά τους; Αν θέλουν να τα δίνουν στο ποδόσφαιρο αντί για πλατείες, γούστο τους. Ποιος είσαι εσύ που κρίνεις ότι η ευχαρίστηση που δίνει το ποδόσφαιρο δεν έχει αυξηθεί ή ότι ένα καρναβάλι είναι προτιμότερο;» Δεν είμαι κανένας, πέρα από ένας σκεπτόμενος πολίτης με λόγο για το πού διοχετεύονται οι πόροι της κοινωνίας μου και με δικαίωμα γνώμης, κριτικής και βούλησης για αλλαγή, όταν η λογική μου λέει ότι αυτοί οι πόροι σπαταλιούνται. Αν ο μόνος τρόπος για να «ψηφίσουμε» είναι με το πορτοφόλι μας, τότε ας το πάρουμε απόφαση ότι ούτε κοινωνία ούτε δημοκρατία είμαστε, και ο μόνος νόμος που υπάρχει είναι αυτός του χρήματος.
Η ανόητη κίνηση χρήματος γύρω από το ποδόσφαιρο θυμίζει λίγο τους περίφημους εργάτες του παραδείγματος που είχε δώσει ο Keynes για τη θεωρία του, εργάτες οι οποίοι θα πληρώνονταν για να σκάβουν λάκκους και μετά να τους γεμίζουν, απλώς για να κινείται χρήμα και να μην μπει η οικονομία σε κρίση (πόσο διαφέρει αυτό άραγε από την εκ νέου δικαιολόγηση της εκτροπής του Αχελώου, όχι γιατί θα προσφέρει κάτι στην αγροτική παραγωγή της Θεσσαλίας, της οποίας το τελευταίο πρόβλημα είναι το νερό, αλλά επειδή λέει «θα ρίξει χρήμα στην αγορά», δηλαδή στις τσέπες επιτήδειων μεσαζόντων και αχρείαστων κατασκευαστών, δημιουργώντας «νέες θέσεις εργασίας»). Το ποδόσφαιρο και τα αχρείαστα δημόσια έργα δεν είναι οι μόνοι τομείς όπου το χρήμα κυκλοφορεί χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα. Τεράστια κεφάλαια κινούνται γύρω από τη βιομηχανία του θεάματος, χωρίς κανείς να μπορεί να υποστηρίξει ότι ένα κινηματογραφικό έργο, ένα μυθιστόρημα ή ένας πίνακας σήμερα είναι καλύτερος από ό,τι 50 χρόνια πριν. Τεράστια χρηματικά ποσά, πολλαπλάσια της παγκόσμιας παραγωγής κινούνται γύρω από τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα και τις διάφορες διαμεσολαβήσεις στην αγορά του χρήματος, υπηρεσίες οι οποίες ήταν αχρείαστες 50 χρόνια πριν, κι όμως κανείς δεν ζούσε χειρότερα τότε. Αυτή η άσκοπη κίνηση χρήματος εξηγεί και το εύρημα αυτών που μελετούν τα οικονομικά της ευτυχίας. Ενώ το Α.Ε.Π. των ανεπτυγμένων χωρών έχει πολλαπλασιαστεί από το 1980, τα επίπεδα ευημερίας παραμένουν τα ίδια ή χειρότερα. Η αύξηση του Α.Ε.Π. αντικατοπτρίζει απλώς την αύξηση της κίνησης του χρήματος, μια αύξηση όμως η οποία δεν έχει κανένα κοινωνικό όφελος.
Όποιος έχει μελετήσει οικονομική ιστορία, ξέρει ότι οι φούσκες αργά ή γρήγορα σπάνε. Οι εργάτες δεν μπορούν να σκάβουν και να γεμίζουν λάκκους επ’ αόριστον. Κάτι πρέπει και να παράγουν. Κάποτε η φανταστική οικονομία του κεφαλαίου συναντά την ώρα της κρίσης της μπροστά στην πραγματική οικονομία της παραγωγής κοινωνικής αξίας. Αυτό συνέβη με τη Μεγάλη Κρίση του 1930 και με τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο που την ακολούθησε. Μέσα από τις στάχτες τους, και με τους αγώνες του εργατικού κινήματος, μπήκαν όρια στην κίνηση και την επικράτεια του κεφαλαίου, όρια τα οποία κράτησαν έως ότου οι κυβερνήσεις Θάτσερ και Ρήγκαν τα γκρέμισαν εκ νέου, με αποτέλεσμα τη νέα κρίση σήμερα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι λοιπόν: Μπορούμε άραγε να ξαναβάλουμε συλλογικά όρια στο κεφάλαιο όπως έκαναν οι πρόγονοί μας μετά τον πόλεμο;
Οι ιδεολόγοι του αχαλίνωτου καπιταλισμού λένε ότι το να βάλουμε όρια είναι αδύνατο «γιατί έτσι δουλεύει ο καπιταλισμός». Την ιδέα αυτή για το αναπόφευκτο του καπιταλισμού την έχουμε μεταβολίσει τόσο όλοι μας, στον βαθμό που δεν βλέπουμε το γελοίο τού να χαιρόμαστε όχι επειδή η ομάδα μας παίζει όμορφο ποδόσφαιρο, αλλά επειδή πουλάει τους παίκτες της ακριβά. Κι όμως τα όρια δεν ανήκουν στη σφαίρα του φανταστικού. Για να μείνω στα πιο πεζά του αθλητισμού, το ποδόσφαιρο μέχρι πριν λίγα χρόνια, 30 για την ακρίβεια στην Ελλάδα, ήταν ερασιτεχνικό. Στη σοσιαλδημοκρατική Σκανδιναβία ώς πολύ αργότερα (θυμάστε τους ψαράδες και τους ξυλοκόπους της Γκαίτεμποργκ που κέρδιζαν τα κύπελλα Ευρώπης;). Οι αθλητές των Ολυμπιακών έως πρόσφατα απαγορευόταν να βγάζουν χρήματα από τον αθλητισμό, και η Ελλάδα ήταν έτοιμη να μποϊκοτάρει τους Ολυμπιακούς επειδή θα έμπαινε το σήμα της Κόκα Κόλα στους δρομείς της φλόγας. Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα θεωρούσαν ντροπή να βάλουν διαφήμιση στη φανέλα τους. Στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις Η.Π.Α., ακόμα και στις μέρες μας υπάρχει όριο στις μισθοδοσίες αθλητών, το γνωστό salary cap, το οποίο αν και δεν είναι τόσο χαμηλό όσο το 1 εκατομμύριο ευρώ που πρότεινα παραπάνω, τουλάχιστον εξασφαλίζει συνθήκες ανταγωνισμού, και διατηρεί το στοιχείο της έκπληξης.
Φυσικά το αν θα μπουν όρια ή το αν θα απελευθερωθεί κι άλλο κεφάλαιο στον αθλητισμό, εξαρτάται άμεσα από το τι γίνεται στην υπόλοιπη οικονομία. Το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό στη μεταπολεμική περίοδο όπου οι ροές κεφαλαίου ήταν αυστηρά περιορισμένες και ελεγχόμενες από τα κράτη, και έγινε άντρο των μάνατζερ και του κάθε σπόνσορα όταν ο νεοφιλελευθερισμός επικράτησε. Υπάρχει περίπτωση η τελευταία κρίση αυτή την οποία βιώνουμε να γίνει η αφορμή για μια αντίδραση της κοινωνίας, αντίδραση που θα υπερκεράσει τους λύκους του κεφαλαίου; Τα σημάδια λένε πως όχι, όχι ακόμα, και σίγουρα όχι όσο η ηγεμονία της λογικής του κεφαλαίου είναι τόσο ισχυρή ώστε να έχει γίνει η «κοινή λογική» όλων μας.
Ελπίδα όμως για μια αναπάντεχη αντίδραση και αυτοθέσμιση της κοινωνίας πάντα θα υπάρχει. Και θα υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι όπως αυτοί για τους οποίους το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που τους αρέσει να το βλέπουν και όχι ένα «χρηματιστήριο αξιών». Όσο υπάρχουν φίλαθλοι οι οποίοι θέλουν τον Μήτρογλου στην ομάδα τους για πάντα, χωρίς να τους νοιάζει το πόσο πιάνει στην αγορά. Και όσο υπάρχουν ποδοσφαιριστές σαν τον Αντριάνο της Ίντερ. Ο οποίος, στο απόγειο της καριέρας του και με τις αποδοχές του στο μέγιστο, έπαθε κατάθλιψη επειδή πέθανε ο πατέρας του και τα βρόντηξε μια μέρα από το Μιλάνο γυρνώντας στο Ρίο για να ’ναι κοντά στα φιλαράκια του στις φαβέλες.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι δηλαδή κι όχι μόνο μετοχές.

ΧΡΟΝΟΣ 10 (02.2014)

Στοιχεία ΣΟΚ: Έξι στους δέκα αστυνομικούς πιστεύουν ότι ο Μπαλούρδος είναι πραγματικό πρόσωπο !!!

Τα σόσιαλ μίντια είχαν και πάλι την τιμητική τους. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, όταν μπαίνει κάποιος στο ίντερνετ και στα καλά του καθουμένου διαβάζει πως η Ένωση Αστυνομικών Αχαΐας ετοιμάζεται να καταθέσει μήνυση στον… Μπαλούρδο! Εντάξει, αν και θα είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον, όχι στον Μπαλούρδο, αλλά στους…συντελεστές της σατιρικής σειράς Ελληνοφρένεια, στην οποία πρωταγωνιστεί ο διάσημος τηλεοπτικός αστυνομικός…

by…Δημήτρης Ζακχαίος

«Συνάδελφοι–ες* Αποτελεί πρόκληση και πολλά ερωτηματικά από πλευράς υπουργείου Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη καθώς και του Αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ. η διαπόμπευση που δέχονται οι αστυνομικοί, ιδιαιτέρως της ΥΑΤ και ομάδας ΔΕΛΤΑ από την σατυρική* σειρά “Ελληνοφρένεια” που παρουσιάζεται στην τηλεόραση του Alpha χωρίς κάποιος να παίρνει θέση. Συγκεκριμένα εμφανίζονται ηθοποιοί που φέρουν πλήρη επιχειρησιακή στολή των ΥΑΤ, με όλα τα εμβλήματα και διακριτικά του Σώματος, ως επίσης και της ομάδας ΔΕΛΤΑ, τους οποίους οι υπόλοιποι συμπρωταγωνιστές, τους χλευάζουν και συχνά τους κοσμούν με ένα σωρό κοσμιτικά* επίθετα και άσεμνες χειρονομίες, αφήνοντας μηνύματα ότι πρόκειτε* περί ηλιθίων», αναφέρεται μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα thebest.gr − και η ανάρτηση συνεχίζει: «θεωρούμε ότι η παρέμβαση πρέπει να είναι άμεση καθόσον προσβάλλει τους συναδέλφους που υπηρετούν στις υπηρεσίες αυτές αλλά και γενικότερα προς όλους* τους συναδέλφους και γεννά ερωτήματα αν και ποιοι έδωσαν την άδεια και την συγκατάθεση τους σε κάτι τέτοιο αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες τους*. Η Ένωση προσανατολίζεται στην υποβολή μηνυτήριας αναφοράς πάντα σε συνενόηση* με την ΠΟΑΣΥ την οποία κάλεσε να πάρει θέση».

Όπως καταλαβαίνετε, λίγο η εικόνα των προσβεβλημένων αστυνομικών από τον Μπαλούρδο και λίγο η πιθανότητα να φτάσει μια τέτοια υπόθεση σε δικαστήριο, αρκετοί ήταν αυτοί που ξεσάλωσαν. Κάποιοι βρήκαν ευκαιρία να μιλήσουν για ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος που αυξάνει συνεχώς τις απαιτήσεις του από τους πολίτες και ζητάει περισσότερο νόμο και τάξη. Άλλοι έκαναν λόγο για παντελή έλλειψη στοιχειώδους οξυδέρκειας στην αστυνομία για το θόρυβο που θα ξεσήκωνε μια τέτοια ανακοίνωση, άλλοι απλώς έφαγαν τη μέρα τους συμμετέχοντας σε συζητήσεις με χάσταγκ #freebalourdos.

Το ζήτημα που υπάρχει πίσω από μια φαινομενικά ηλίθια κίνηση είναι πολύ πιο σημαντικό, κι αυτό διότι, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, πίσω από όλα αυτά κρύβεται η προσπάθεια της Ένωσης Αστυνομικών Αχαΐας να αποδείξει στα μέλη της ότι ο Μπαλούρδος δεν είναι πραγματικό πρόσωπο. Απόρρητες εσωτερικές έρευνες της ΕΥΠ δείχνουν ότι έξι στους δέκα αστυνομικούς της Αχαΐας θεωρούν πως ο Μπαλούρδος είναι συνάδελφός τους, ενώ το ένα τρίτο από αυτούς είναι πεπεισμένοι ότι ο αστυνόμος Μπαλούρδος τυγχάνει προνομιακής μεταχείρισης στο αστυνομικό τμήμα όπου υπηρετεί, εξαιτίας της παράλληλης τηλεοπτικής του καριέρας και της αναγνωρισιμότητάς του.

Στα αξιοσημείωτα και μια μικρή μειοψηφία των ερωτηθέντων αστυνομικών που δήλωσε ότι δεν πιστεύει σε κανένα από τα δύο σενάρια υποστηρίζοντας πως όλα είναι μπ(αλ)ούρδες και πως λογικά πρόκειται για άσκηση…

Η ΕΛ.ΑΣ. αρνείται να αποκηρύξει την ανάκριση πολιτικών φρονημάτων...

... και τις απειλές κατά των μαθητών...
Σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Εισαγγελία Πειραιά καλεί τη Δευτέρα στις 12.30 η Ένωση γονέων Κερατσινίου - Δραπετσώνας με αφορμή την αστυνομική παρέμβαση στο 2ο ΓΕΛ Κερατσινίου και την...
κλήση οκτώ μαθητών σε απολογία για την κατάληψη που είχε πραγματοποιηθεί τον περασμένο Οκτώβριο, κάνοντας λόγο για προσπάθεια ποινικοποίησης, τρομοκρατία, αυταρχισμό και καταστολή, ενώ ζητούν να πάψει άμεσα κάθε δίωξη εναντίον των μαθητών, να ανακληθεί πίσω η εντολή της ΓΑΔΑ και να καταργηθεί η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου "που στήνει μαθητοδικεία".




























 Σε μια πρώτη προσπάθεια να προστατεύσουν τα παιδιά τους από την ΕΛ.ΑΣ. και το "φακέλωμα" των πρόθυμων διευθυντών, γονείς συνέταξαν και διακινούν διαδικτυακά την παραπάνω υπεύθυνη δήλωση με την οποία απαγορεύουν την οποιαδήποτε καταχώρηση και χρήση προσωπικών δεδομένων τους. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα αξιοπρέπεια

Παράλληλα, κατηγορούν την κυβέρνηση, το υπουργείο Παιδείας, τη δημοτική Αρχή και καλούν τους συλλόγους γονέων και τους εκπαιδευτικούς να στηρίξουν τους μαθητές ενώ ζητούν από τους διευθυντές να μη δώσουν κανέναν στοιχείο μαθητών, καταγγέλλοντας την διευθύντρια του 2ου ΓΕΛ που το έπραξε.

Αυτόφωρο υπόσχεται η ΓΑΔΑ...

Την ίδια στιγμή, η ΓΑΔΑ με ανακοίνωσή της διευκρινίζει πως υπήρχε εισαγγελική παραγγελία για προκαταρκτική εξέταση προς εξακρίβωση των αδικημάτων της παράνομης βίας, της παραμέλησης εποπτείας ανηλίκων, της διατάραξη οικιακής ειρήνης, της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας και των διακεκριμένων περιπτώσεων φθοράς, σε σχολεία που τελούσαν στο παρελθόν υπό κατάληψη, σημειώνοντας πως θα τηρηθεί η αυτόφωρη διαδικασία σε περίπτωση που συντρέχουν οι προϋποθέσεις.
Ωστόσο, ουδεμία λέξη για την ταμπακιέρα, αφού η ΓΑΔΑ αποφεύγει να σχολιάσει ή να απαντήσει στα ερωτήματα και στις καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας για τα όσα κλήθηκαν να απαντήσουν οι μαθητές σχετικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις των γονιών και των καθηγητών τους αλλά και τις απειλές πως δεν θα μπορέσουν να συμπληρώσουν μηχανογραφικό και να συμμετάσχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις αφού θα εκκρεμεί εις βάρος τους δίκη για κακουργήματα. Και βέβαια δεν διευκρινίζεται το εάν ευσταθούν οι μαρτυρίες που αναφέρουν πως οι αστυνομικοί του Α.Τ. Κερατσινίου δεν επέτρεπαν στους κηδεμόνες των ανήλικων παιδιών να είναι παρόντες στην κατάθεση.
Έτσι, μετά την αποδοχή του αστυνομικού ελέγχου στα σχολεία, η ΕΛ.ΑΣ. επιβεβαιώνει δια της σιωπής την προσπάθεια τρομοκράτησης των μαθητών και τη διαδικασία "δήλωσης πολιτικών φρονημάτων" κατά τη διάρκεια των καταθέσεων.

Δάσκαλοι: Οι διευθυντές να μην ανταποκρίνονται στις προσκλήσεις της ΕΛ.ΑΣ.

"Να μην ανταποκρίνονται σε αμφιβόλου χαρακτήρα και σκοπιμότητας 'προσκλήσεις' για συγκεντρώσεις σε αστυνομικά τμήματα" καλεί τους διευθυντές η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας ζητώντας από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να "καταστήσει σαφές στην ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ότι δεν είναι στην αρμοδιότητά της η συλλογή 'όγκου' στοιχείων που αφορούν τη λειτουργία των σχολείων".
Τη στήριξη και την αλληλεγγύη τους στους συμμαθητές τους εκφράζουν οι μαθητές του 1ου ΓΕΛ Κερατσινίου χαρακτηρίζοντας ηθικά απαράδεκτη τη στάση της διευθύντριας. "Πολύ περισσότερο αγανακτούμε με την κατάχρηση εξουσίας που έκανε η αστυνομία, όταν κάλεσε τους μαθητές (με παράνομες διαδικασίες) να καταθέσουν και απείλησε ανοιχτά φανερώνοντας τις τάσεις εκφοβισμού που τη διακατέχουν. Γονείς και καθηγητές έχουν ήδη κινητοποιηθεί. Στήριξη και αλληλεγγύη σε αυτούς τους μαθητές" τονίζουν.

Δ. Τσουκαλάς: Καθεστωτική εκτροπή

Κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων των μαθητών, της προσωπικής τους υπόστασης, που δεν συνάδει με τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος και το "υποτιθέμενο" κράτος δικαίου, χαρακτηρίζει την προσπάθεια τρομοκράτησης των μαθητών ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Τσουκαλάς. Παράλληλα υπογραμμίζει πως πρόκειται για πρωτοφανή, "ακόμα και για τα δεδομένα της κυβέρνησης των ακροδεξιών φίλων και συμβούλων του πρωθυπουργού, παραβίαση της δημοκρατικής νομιμότητας και καθεστωτική εκτροπή" σημειώνοντας πως προκαλεί "αλγεινές μνήμες".
"Είναι η έρπουσα αυτή αντίληψη που οδήγησε τη διευθύντρια του σχολείου να 'δώσει' τους μαθητές της ως καταληψίες στην Ασφάλεια; Και είναι προς τιμή διευθυντή του ίδιου σχολείου που αρνήθηκε να προδώσει τις νεαρές ψυχές που το καθήκον τον έταξε να προφυλάξει" αναφέρει χαρακτηριστικά, καταλήγοντας: "Αυτά έχει να προσφέρει στους νέους η παρέα του κ. Σαμαρά, της 'απέθαντης' πολιτικής μιας Δεξιάς, που όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν, αλλά η δυσωδία της ποτίζει την κυβέρνηση μέχρι τα μύχια της ψυχής της".

Αντιδρούν ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜ.ΑΡ.

Την άμεση παρέμβαση του Ν. Δένδια ζητάει το ΠΑΣΟΚ ώστε να διερευνήσει τις σοβαρές καταγγελίες για τις επισκέψεις της αστυνομίας στα σχολεία και να ανακαλέσει τις σχετικές οδηγίες προς τα αστυνομικά τμήματα. Να δώσει άμεσες εξηγήσεις, "επαναφέροντας στην τάξη τους επίδοξους παιδονόμους", καλεί το υπουργείο Δημόσιας Τάξης η ΔΗΜ.ΑΡ. για το θέμα της κλήσης μαθητών σε αστυνομικά τμήματα.

avgi.gr

Το μυστικό της Victoria (Victoria’s secret)

Θα σας πω ένα μυστικό.

Θα σας πω Το Μυστικό.

Θα σας πω το μυστικό της Βικτώρια.

Είναι για βρώμικα μυαλά, σεξιστικό.

Είναι η γυμνή…αλήθεια.

Του Πέτρου Αργυρίου

Αυτή που κρύβεται κάτω από την επίσημη ενδυμασία και την εθιμοτυπική κοινωνία του «καλού κόσμου»

Φυσικά, αν το πω, δε θα είναι μυστικό.

Αλλά ούτως ή άλλως δεν είναι πια μυστικό. Γιατί η Βικτώρια, όχι μόνο τραγούδησε το «έχω ένα μυστικό» αλλά το κελάηδησε κιόλας. Το ίδιο της το μυστικό.

Και όχι, δεν πρόκειται για το μυστικό της Βικτώρια Μπέκαμ ούτε για το βρώμικο μυστικό κάποιου μοντέλου εσωρούχων. Όχι, η δική μας η Βικτώρια είναι πιο σημαντική από την Μπέκαμ και όλα τα μοντέλα της Victoria’sSecret μαζί.

Ποιο είναι το μυστικό της Βικτώριας μας λοιπόν;

«Γάμα την Ευρώπη»

Γάμα την Ευρώπη;

Ναι «Fuck EU»

Μήπως αυτή η Βικτώρια είναι καμιά Συριζαία; Μπά. Μήπως ΚΚΕ ή ακόμη καλύτερα ΕΠΑΜ που είναι διακηρυγμένα αντιευρωπαϊστές;

Μπα.

Η δικιά μας η Βικτώρια δεν είναι καν Ευρωπαία. Αλλά ασχολείται με την Ευρώπη. Για την ακρίβεια είναι επικεφαλής του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ για τα Ευρωπαϊκά και Ευρασιατικά ζητήματα.

Γάμα την Ευρώπη.

Αυτό είπε προ εξαημέρου η Βικτώρια σε τηλεφωνική συνομιλία της με τον αμερικανό πρέσβη στο Κίεβο, Geoffrey  Pyatt, συνομιλία που υποκλάπηκε και  διέρρευσε.

Η ΕΕ είναι αδύναμη στην Ουκρανία, δήλωσε λίγο πολύ η Nuland.

Αναφέρεται στους ηγέτες της αντιπολίτευσης αποκαλώντας μεν τους δύο εκ των τριών με αμερικανοποιημένα υποκοριστικά (τον πυγμάχο VitalyKlitschko τον αποκαλεί Klitsch και τον Arseny Yatsenyuk τον αποκαλείYats) προκρίνοντας τον άνθρωπο τους, τον Yatsenyuk.

Η συνομιλία της Nuland με τον πρέσβη Pyatt είναι εξόχως αποκαλυπτική για αυτόν που γνωρίζει το ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο.

Η ατάκα «Fuck EU … ας πάμε το θέμα της Ουκρανίας στον OHE», δείχνει μια βαθειά περιφρόνηση για την Ευρώπη, μια βαθειά δυσπιστία στο μέλλον και στην ισχύ της Ευρώπης και αποτελεί ένα ακόμη τεκμήριο για το ότι ο ΟΗΕ αποτελεί συχνά παραμάγαζο των ΗΠΑ.

Η ίδια η διαρροή (ίσως από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες ίσως πάλι και όχι) του διαλόγου με το επίμαχο «Fuck EU» δυναμιτίζει ακόμη περισσότερο τις ήδη τεταμένες διπλωματικές σχέσεις ΗΠΑ-Γερμανίας σε μια περίοδο που το όργιο παρακολουθήσεων της NSA ακόμη και εις βάρος της Μέρκελ έχει δημιουργήσει τριβές.

Περισσότερη ένταση λοιπόν σε μια περίοδο που οι διαφορετικές πολιτικοοικονομικές διεκδικήσεις στην Ευρώπη ανάμεσα σε ΗΠΑ Γερμανία έχουν προκαλέσει  οικονομικό και κοινωνικό χάος στις χώρες κυρίως του Νότου και πρωτίστως στην Ελλάδα.

Τώρα αποκαλύπτεται ότι η σύγκρουση ΗΠΑ-Γερμανίας έχει επεκταθεί και στο γεωπολιτικό πεδίο:

Γιατί μπορεί ο στόχος ναι είναι κοινός (η ανατροπή της τωρινής φιλορωσικής κυβέρνησης και ο περιορισμός της επιρροής της Ρωσίας στην Ευρώπη), οι διεκδικήσεις όμως είναι διαφορετικές: Οι αμερικάνοι θέλουν να πετάξουν εκτός μιας ενδεχόμενης αντιρωσικής κυβέρνησης τον άνθρωπο των Γερμανών που άλλωστε πήρε και επίσημα το χρίσμα από αυτούς το 2013, τον Vitaly Klitschko και να έχουν τον δικό τους άνθρωπο, τον Yatsenyuk.

Τι καθιστά όμως την Ουκρανία τόσο σημαντική σήμερα;

Επιτρέψτε μου μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Πέρα από τα προπετάσματα ιδεολογικού καπνού για τη μάχη ανάμεσα στην αμερικανική και τη σοβιετική αυτοκρατορία, οι διεκδικήσεις ήταν γεωπολιτικές.

Η αντίληψη των αμερικανών για τη Ρωσία παγιώθηκε κάπου στο 1970 με το δόγμα Μπρεζίνσκι, τον διαχρονικότερο ίσως σύμβουλο εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, δόγμα το οποίο πρέσβευε ότι η Ευρασία είναι το σημαντικότερο κομμάτι του πλανήτη: Όποιος ελέγχει την Ευρασία θα ελέγξει τον πλανήτη αργά ή γρήγορα. Γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη για τις ΗΠΑ, αν δεν μπορούν να ελέγχουν την  Ευρασία να μην επιτρέπουν σε κανένα να την ελέγχει.

Τη δεκαετία του 1990, με την κατάρρευση τις σοβιετικής ένωσης, το πλιάτσικο της σοβιετικής οικονομίας από μεγάλους παίχτες των «αγορών» και την επιτήρηση της Ρωσίας από το ΔΝΤ, το δόγμα Μπρεζίνσκι μπήκε στον πάγο για ευνόητους λόγους.

Αλλά με την ανάδειξη από τα ερείπια της νέας Ρωσίας υπό την ηγεσία του ανθρώπου της KGB Βλαδίμηρου Πούτιν, το δόγμα Μπρεζίνσκι σταδιακά επανήλθε.

Πέρα από τις λυκοφιλίες, είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ θεωρούν τη Ρωσία εχθρό ξανά.

Και κάνουν ότι μπορούν για να την υπονομεύσουν ή τουλάχιστον να περιορίσουν την επιρροή της. Η στρατηγική του περιορισμού ξεκινά φυσικά από τις δορυφορικές πρώην χώρες της ΕΣΣΔ. Για αυτό και η Ουκρανία έχει μεγάλη σημασία για τους αμερικάνους.

Για αυτό και σήμερα επιχειρείται ένα «ρημέηκ» της «πορτοκαλί επανάστασης» του 2004 όπου το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών που ανέδειξαν στην προεδρία της Ουκρανίας τον σημερινό και πάλι υπό αμφισβήτηση πρόεδρο της Viktor Yanukovych ακυρώθηκε μετά από την πίεση κύματος διαδηλώσεων που είχαν τη στήριξη, την οργάνωση και τη χρηματοδότηση «φιλανθρωπικών» ιδρυμάτων όπως το USAID και τα OpenSocieties του διεθνούς κερδοσκόπου George Soros, δυνάμεις που είχαν ανάμειξη και στην επιχείρηση αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής που κατ’ ευφημισμό ονομάστηκε «Αραβική Άνοιξη»

Αυτή τη φορά, οι αμερικάνοι βλέπουν την υπόθεση της Ουκρανίας και με μια πινελιά ρεβανσισμού απέναντι στους Ρώσους μετά τη διπλωματική τους ήττα στο θέμα της Συρίας.

Αυτά επιγραμματικά για τις γεωπολιτικές βλέψεις των ΗΠΑ στην περιοχή. Τι συμβαίνει όμως με τη Γερμανία;

Η σχέση της Γερμανίας με τη Ρωσία βασίζεται στους όρους της λυκοφιλίας.

Οι Γερμανοί είναι ενεργειακά εξαρτημένοι από τη Ρωσία, έχουν σημαντικές εμπορικές ανταλλαγές με αυτήν, από την άλλη δεν θέλουν να μεγαλώσει ούτε η  εξάρτησή τους ούτε και η επιρροή της Ρωσίας σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης.

Θέλουν λοιπόν και αυτοί να περιορίσουν τη Ρωσία αλλά δεν διακινδυνεύουν ανοιχτή ρήξη με τη Ρωσία.

Η Γερμανία μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υποχρεώθηκε να γίνει το «καλό παιδί» του διατλαντισμού, να γίνει η αξιόπιστη μηχανή του. Για δεκαετίες οι Γερμανοί δεν διανοούνταν ούτε καν να σκεφτούν τον όρο γεωπολιτική.

Η επανένωση των δύο Γερμανιών, και η αποδυνάμωση των άλλων μεγάλων παιχτών του διατλαντισμού, πρωτίστως της αυτοκράτειρας ΗΠΑ αλλά και της Γαλλίας και η οικονομική εξουθένωση χωρών της ΕΕ, άνοιξε σταδιακά την όρεξη της Γερμανίας για γεωπολιτικό ρόλο (την ίδια εκτίμηση κάνει και η σημαντικότερη «δεξαμενή σκέψης» της Δύσης, το Stratfor), κάτι που οι ίδιοι οι Αμερικάνοι πίεζαν τη Γερμανία να αναλάβει αλλά ως εν μέρει εντελοδόχος τους.

Και ενώ οι Γερμανοί απογαλακτίζονται κάπως από την αμερικανική επιρροή, η οικονομική ισχύ της Γερμανίας δεν είναι σε θέση να την τοποθετήσει ως εγγυητή της σταθερότητας της Ευρώπης. Το αντίθετο.

Η κοντόφθαλμη και στενά γερμανοκεντρική σκέψη της κυρίαρχης γερμανικής πολιτικής σκηνής που μεταφράζει την αδυναμία άλλων ευρωπαϊκών χώρων σε περισσότερο γερμανική Ευρώπη, δέχεται πλήγματα και κυρίως σε μια εποχή όπου η ευρωπαϊκή κρίση κάνει την ΕΕ να μην μοιάζει τόσο ελκυστική πλέον. Η Ουκρανία πχ δεν υπέγραψε την πολυαναμενόμενη εμπορική  συμφωνία με την ΕΕ.

Η Ουγγαρία, όχι μόνο απεξαρτήθηκε από το ΔΝΤ αλλά και αγνοεί τις επιταγές της ΕΕ, χαράσσοντας δικιά της πολιτική, παρότι μεγάλο κομμάτι της χρηματοδότησης της στο πρόσφατο παρελθόν προερχόταν από την ίδια τη Γερμανία αλλά και την ΕΕ ευρύτερα.

Το παράδειγμα της εθνικής ανεξαρτησίας της Ουγγαρίας αρχίζουν να το βλέπουν θετικά και άλλες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης όπως η Ρουμανία, φοβούμενες τις συνέπειες της τυφλής προσάρτησής σε κάποιον από τους νέους πόλους του χάρτη των γεωπολιτικών σφαιρών στην Ευρώπη.

Με τις ευροεκλογές του 2014 θα έχουμε μια καλύτερη αποτύπωση των φυγόκεντρων δυνάμεων στο πολιτικό σκηνικό των χωρών της Ευρώπης. Όλα δείχνουν ότι αυτές θα αυξηθούν κατακόρυφα.

Οι αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής κρίσης και οι φανατικές πολιτικές μαριονέτες τους δεν καταφέρνουν να φτιάξουν μια φεντεραλιστική Ευρώπη. Το αντίθετο. Οι μέχρι σήμερα αδιαφιλονίκητες νίκες τους μπορούν να αποδειχτούν πύρρειες και να οδηγήσουν σε αποσύνθεση της Ευρώπης όπως την ξέραμε τουλάχιστον.

Παρόλο αυτά, στην Ελλάδα, η κυβερνώσα ελίτ αδιαφορεί πλήρως για το μέλλον της Ευρώπης, έχει παρατήσει την Κύπρο με κίνδυνο η Κυπριακή Δημοκρατία να μεταλλαχτεί σε πλήρη υποτελή των διεθνών συμφερόντων και να δημιουργηθούν νέα δυσμενή για τον Ελληνισμό γεωπολιτικά δεδομένα και στη Μεσόγειο. Η μαφία της κυβερνώσας ελίτ δένεται στο άρμα οποιουδήποτε μπορεί να της εξασφαλίσει λίγη ακόμη χρηματοδότηση.

Με ποιους λοιπόν να συνταχθείς σε αυτή τη μεγάλη τρικυμία του δυτικού κόσμου; Με τους αμερικάνους ή τους Γερμανούς;

Η αμερικανική εξωτερική πολιτική εδώ και δεκαετίες ομοιάζει με τη δράση της CIA: Οι ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες υπονομεύουν, αποσταθεροποιούν, προκαλούν χάος. Λειτουργούν πότε σαν μπράβοι, πότε σαν δολοφόνοι, πότε σαν πράκτορες και πότε σαν όλα αυτά μαζί.

Οι αμερικάνοι δεν είναι αξιόπιστος σύμμαχος.

Όσο για τους Γερμανούς, αυτοί προς το παρόν βλέπουν τον ευρωπαϊκό νότο όπως βλέπουν οι φαρμακευτικές τις αρρώστιες: Η ασθένεια των άλλων είναι τα κέρδη τους. Δυστυχώς, αυτή η κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Πέρα από το ότι οι επικρατούσες σήμερα αντιλήψεις Αμερικάνων και Γερμανών απειλούν το ίδιο το οικοδόμημα του Δυτικού πολιτισμού σε μια εποχή που οι γεωπολιτικές πλάκες σείονται και δεν υπάρχει καμία προκαθορισμένη έκβαση για το ποιος θα κερδίσει τα περισσότερα σε αυτό το εξωφρενικό παιχνίδι πόκερ, οι αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα που παρασύρονται σε αυτόν τον κυκεώνα έχουν δύο ορατές επιλογές: να γίνουν προτεκτοράτο των ισχυρών. Ή να επιδιώξουν εθνική ανεξαρτησία με κάθε τίμημα. Και αυτές είναι οι μόνες επιλογές αν οι ισχυροί πόλοι του δυτικού κόσμου δεν καταλάβουν ότι πρέπει να συμπεριλάβουν την έννοια της μέριμνας για τις χώρες που επιθυμούν να κρατήσουν στη σφαίρα επιρροής τους.

Το ρήγμα στον διατλαντισμό βαθαίνει.  Συμφωνίες όπως η TTIP που με μεσσιανική προσδοκία περιμένουν να υπογραφούν οι μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού, θα αυξήσουν ελάχιστα τα ΑΕΠ παρέχοντας ακόμη περισσότερη ισχύ και επιτρέποντας ακόμη μεγαλύτερη ασυδοσία στα πολυεθνικά ολιγοπώλια και με αυτόν τον τρόπο θα συμπιέσουν ακόμη περισσότεροοπ τις παραγωγικές δυνάμεις των χωρών και επομένως και τα μεγάλα κοινωνικά τους στρώματα, και θα αυξήσουν ακόμη περισσότερο τις φυγόκεντρες δυνάμεις.

Αυτός ο δυτικός κόσμος, κάθε μέρα που περνάει, με αντιλήψεις του παρελθόντος να καταστρέφουν το μέλλον, θέτει γερά θεμέλια για την αποσύνθεσή του. Ή θα τον ακολουθήσουμε ή θα τον αλλάξουμε. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Νεοφασίστες και ΔΝΤ τα "εργαλεία" των ΗΠΑ στην Ουκρανία

Πηγή: Αρης Χατζηστεφάνου - "Επίκαιρα"

Την κορυφή του παγόβουνου της αμερικανικής εμπλοκής στην Ουκρανία αποτέλεσε, όπως όλα δείχνουν, η περίφημη τηλεφωνική επικοινωνία του Αμερικανού πρέσβη στο Κίεβο, Τζέφρι Πάιατ, με την υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, Βικτόρια Νοϋλαντ. Λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά τη διαρροή της τηλεφωνικής επικοινωνίας που προσέλκυσε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης κυρίως με τη φράση «να πάει να γ... η ΕΕ», ήρθαν στο φως οι λεπτομέρειες των πραγματικά σχεδιασμών το. Στέιτ Ντιπάτμεντ, οι οποίοι σύμφωνα με πληροφορίες, περιλαμβάνουν ακόμη και συνεργασία με ένοπλες φασιστικές ομάδες στην Ουκρανία.

Όπως υποστήριξε τη περασμένη εβδομάδα ο Σεργκέι Γκαζίεβ, στενός συνεργάτης του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, οι ΗΠΑ έχουν ήδη διαθέσει στα κόμματα της ουκρανικής αντιπολίτευσης 20 εκατ. δολάρια, στα οποία συμπεριλαμβάνονται χρήματα για τη αγορά όπλων. Κι αν οι δηλώσεις ενός Ρώσου αξιωματούχου πρέπει να αντιμετωπίζονται με επιφύλαξη λόγω της γεωπολιτικής αντιπαλότητας Ουάσιγκτον - Μόσχας, δε ισχύει το ίδιο για τα σχόλια του αμερικανικού Τύπου που περιγράφουν χωρίς ενδοιασμούς την εμπλοκή της χώρας τους στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας.

Ρόλο-κλειδί σε αυτή την προσπάθεια αναμένεται να παίξει το ΔΝΤ, με το οποίο η Ουάσιγκτον επιχειρεί να «δέσει» τις μελλοντικές κυβερνήσεις της Ουκρανίας στη γνωστή παγίδα των δανειοδοτήσεων και του διαρκούς χρέους. «Σε βάθος χρόνου, στόχος της κυβέρνησης Ομπάμα είναι να προωθήσει στην Ουκρανία συνταγματικές και εκλογικές μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν τη συμμετοχή της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση και θα ανοίξουν το δρόμο για οικονομική ενίσχυση για το ΔΝΤ», εξηγούσαν οι New York Times.

Προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος αυτός η Ουάσιγκτον εμφανίζεται διατεθειμένη να συμμαχήσει ακόμη και με τις πιο εξτρεμιστικές δυνάμεις του πολιτικού σκηνικού στην Ουκρανία, όπως το ακροδεξιό και ανοιχτά νεοναζιστικό κόμμα Svoboda. «Ο (ηγέτης Svoboda) Ολεχ Τιαχνίμποχ πρέπει να συναντάται με τον επόμενο Πρόεδρο τέσσερις φορές την εβδομάδα», έλεγε χαρακτηριστικά η Νούλαντ από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ,

Αποτελεί, φυσικά, ειρωνεία της τύχης ότι ο Αμερικανός πρέσβης που καλείται να συνεργαστεί με το Svoboda παρουσιαζόταν βασικός πολέμιος του αντισημιτισμού στην Ουκρανία, συμμετέχοντας, μάλιστα, σε σειρά εκδηλώσεων της εβραϊκής κοινότητα για τα θύματα του Ολοκαυτώματος. Παρ' όλα αυτά δεν φάνηκε να εκφράζει την παραμικρή επιφύλαξη για την ενίσχυση ενός κόμματος όπως το Svoboda, που μέχρι πρότινος χαρακτηριζόταν εθνικοσοσιαλιστικό, είχε νεοναζιστικό σήμα και καυχιόταν για τους πρόγονους του, οι οποίοι στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σκότωναν Εβραίους.

Ο ηγέτης του  Svoboda συνηθίζει να εξυμνεί τους δεξιούς Ουκρανούς αντάρτες, «οι οποίοι δεν φοβήθηκαν να πάρουν τα αυτόματα όπλα για να πολεμήσουν τους Μοσχοβίτες, τους Γερμανούς και την εβραϊκή βρωμιά». Ο Τιαχνίμποχ αναφέρεται φυσικά στα παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου της οργάνωσης UPA, η οποία στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στάθηκε στο πλευρό του Άξονα απέναντι στις απελευθερωτικές δυνάμεις της Σοβιετικής Ένωσης και των Δυτικών συμμάχων.

Νεοναζιστές

Να σημειωθεί ότι μόλις το 2005 ο Τιαχνίμποχ ζητούσε με επιστολές του από την κυβέρνηση να θέσει στην παρανομία την εβραϊκή κοινότητα της Ουκρανίας, η οποία ετοίμαζε, όπως υποστήριζε, τη γενοκτονία του ουκρανικού λαού. Ο ίδιος, μάλιστα, έκανε πολύ συχνά λόγο για την «εβραιο-μοσχοβίτικη μαφία» που ελέγχει τη χώρα. Παρ' όλα αυτά, πριν από μερικές εβδομάδες ο Αμερικανός πρέσβης έστειλε μέσα από το λογαριασμό του στο twitter φωτογραφίες από τη συνάντηση που είχε η Νούλαντ με τον ηγέτη αυτού του νεοναζιστικού μορφώματος.

Οπως προκύπτει κι από την τηλεφωνική επικοινωνία, στόχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν είναι απλώς να επιβάλει μια φιλοαμερικανική κυβέρνηση, ακόμη κι αν αυτό απαιτεί συμμαχίες με νεοναζιστικές δυνάμεις, αλλά να απομακρύνει από το προσκήνιο τους ανθρώπους που προωθεί το Βερολίνο στη χώρα. «Ο Κλίτσκο θα πρέπει να μείνει εκτός κυβέρνησης και να κάνει τα μαθήματά του», έλεγε χαρακτηριστικά ο Αμερικανός πρέσβης αναφερόμενος στον Βιτάλι Κλίτσκο, το κόμμα του οποίου χρηματοδοτείται απευθείας από γερμανικά ιδρύματα ερευνών που ελέγχονται από το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επιλογή της Νούλαντ αλλά και του Πάιατ από την αμερικανική κυβέρνηση κάθε άλλο παρά αθώα μπορεί να θεωρηθεί σε ό,τι αφορά στο μέλλον της Ουκρανίας. Η Αμερικανίδα αξιωματούχος προέρχεται από το στενό κύκλο των νεοσυντηρητικών που πλαισίωναν τον Πρόεδρο Μπους όταν ξεκινούσε την παγκόσμια «σταυροφορία» του εναντίον χωρών της Μέσης Ανατολής αλλά και της Ρωσίας. Η Νούλαντ, μάλιστα, είχε βρεθεί για χρόνια στο πλευρό του αντιπροέδρου Ντικ Τσέινι ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και είναι παντρεμένη με το νεοσυντηρητικό ιστορικό Ρόμπερτ Κάγκαν - εκ των συνιδρυτών του διαβόητου Προγράμματος για το Νέο Αμερικανικό Αιώνα.

Από την πλευρά του ο Πάιατ ξεκίνησε τη διπλωματική του καριέρα στην Ονδούρα, όταν η χώρα θεωρούνταν ακόμη ένα από τα σημαντικότερα προπύργια της CIA στο νότιο ημισφαίριο. Αργότερα τον συναντάμε ως εκπρόσωπο των ΗΠΑ στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας. Σύμφωνα, μάλιστα, με τηλεγραφήματα που ήρθαν στο φως μέσω WikiLeaks, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούνταν μέσω της υπηρεσίας εναντίον του Ιράν - όταν ακόμη η Ουάσιγκτον χτυπούσε τα τύμπανα του πολέμου για την ανατροπή της ιρανικής κυβέρνησης.

Διπλωματικός πόλεμος

Ίσως, πάντως, η προκλητικότερη λεπτομέρεια σχετικά με την περίφημη επικοινωνία της αμερικανικής πρεσβείας με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να μην βρίσκεται στην απομαγνητοφώνηση της τηλεφωνικής συνδιάλεξης, αλλά στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν τη διπλωματική τους γκάφα.
Με μια ανακοίνωση που θα σόκαρε ακόμη και τους υπουργούς Προπαγάνδας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο υπεύθυνος Τύπου του Λευκού Οίκου πέρασε αμέσως στην αντεπίθεση επιρρίπτοντας ευθύνες στη Μόσχα για τη διαρροή της τηλεφωνικής συνομιλίας. «Το γεγονός ότι ο πρώτος που εντόπισε το βίντεο και το πόσταρε στο twitter ήταν η ρωσική κυβέρνηση λέει πολλά για το ρόλο της Ρωσίας», τόνισε ο Τζέι Κάρνεϊ, συμπληρώνοντας ότι ποτέ στο παρελθόν η Μόσχα «δεν έχει πέσει τόσο χαμηλά».

«Οι ΗΠΑ φωτογραφίζουν τη Ρωσία για τη διαρροή διπλωματικής συνομιλίας στο internet», έγραφαν σε πηχυαίο τίτλο τους και οι New York Times, επιχειρώντας να πείσουν το αναγνωστικό τους κοινό ότι η «είδηση» δεν ήταν το εκρηκτικό περιεχόμενο της συνομιλίας, αλλά η διαρροή του. Η ίδια εφημερίδα έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να υποστηρίζει ότι στόχος της διαρροής ήταν να θιγούν οι σχέσεις ΗΠΑ - EE. Το πρόβλημα δηλαδή δεν ήταν ότι ανώτατοι Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε στους Ευρωπαίους ομολόγους τους να «πάνε να γ...», αλλά ότι Ρώσοι αξιωματούχοι σχολίασαν αυτό το γεγονός.

Δεν χρειάζεται, φυσικά, να υπενθυμίσει κανείς ότι οι ΗΠΑ, που κατηγορούν τώρα τη Ρωσία για παρακολουθήσεις συνομιλιών, βρίσκονται πίσω από το μεγαλύτερο δίκτυο ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων ξένων ηγετών που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, και μάλιστα διώκουν με εκδικητική μανία όσους αποκάλυψαν σχετικές λεπτομέρειες, όπως συνέβη στην περίπτωση του Έντουαρντ Σνόουντεν.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Ίσως να είμαστε η τελευταία ελεύθερη γενιά…

 

Λένε συνήθως πως οι καιροί πέρασαν και δε θα ξαναζήσουμε μαύρες στιγμές του παρελθόντος. Διαβάζαμε αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν σε δικτατορίες και νιώθαμε σίγουροι πως δε θα βιώσουμε ποτέ ανάλογες καταστάσεις. Κατά μία έννοια είχαμε ένα δίκιο. Οι δικτατορίες δε θα επανέλθουν ξανά με τον ίδιο τρόπο. Δε θα δούμε πάλι τανκς στους δρόμους, ούτε βλάχους με στρατιωτικές στολές να δίνουν εντολές αλλά ούτε και παπάδες να χειροτονούν τον κάθε δικτάτορα, όπως έχουμε δει σε ντοκουμέντα. Ο κόσμος τα γνωρίζει πλέον αυτά. Όχι πως θα αντιδρούσε ηρωικά σε μία ενδεχόμενη κατάλυση της δημοκρατίας. Το φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα (του οποίου οι συνέπειες είναι ακόμα εμφανείς στην Λατινική Αμερική) γνωρίζει πως οι ακραίες εναλλαγές μίας κοινωνίας μπορεί να οδηγήσουν σε εύκολη κατάρρευση του οποιουδήποτε καθεστώτος. Οι βίαιες εναλλαγές φέρνουν και βίαιες αντιδράσεις. Δυστυχώς όμως μαζί με την αφύπνιση ενός μέρους της κοινωνίας, το κατεστημένο προχωράει αρκετά βήματα μπροστά καταφέρνοντας έτσι να αφοπλίσει πιο εύκολα τον κάθε λαό. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ζούμε ένα πείραμα καταστολής που εφαρμόζεται σ’ ένα υποτιθέμενο δημοκρατικό καθεστώς. Ο πρώτος φόβος προήλθε με τις δυνάμεις καταστολής που ξυλοκοπούσαν τους πολίτες στους δρόμους. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα σπίτια των ανθρώπων με τις εισβολές της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, όπως συνέβη σε Κερατέα και Χαλκιδική. Ακολούθησε η αποβλάκωση των τηλεθεατών μέσα από τα σκουπίδια που τους προσέφεραν τα ιδιωτικά κανάλια. Σειρά πήραν και οι εφημερίδες που εξυπηρετούσαν συμφέροντα ορισμένων συγκεκριμένο ανθρώπων (π.χ. Μπόμπολας). Το κράτος είδε πως η τελευταία γενιά (η δικιά μου) έχει πλέον αιχμαλωτιστεί σε μία φοβία που της προκαλεί αδράνεια σε κάθε απάνθρωπη και αντιδημοκρατική απόφαση που παίρνει η κυβέρνηση Σαμαρά. Όμως οι χουντικοί ξέρουν πολύ καλά πως η αντίδραση πλέον μπορεί να έρθει από τις νεότερες ηλικίες (όπως έγινε τον Μάη του ’68). Για να χει ελπίδες το καθεστώς να επιβιώσει και στις επόμενες γενιές, πρέπει να ευνουχίσει και την αχαλιναγώγητη νεολαία.Η αρχή έγινε αυτές τις μέρες και όπως ήταν αναμενόμενο πέρασε απαρατήρητο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πλέον με εντολή της ΓΑΔΑ, από το Α.Τ της περιοχής τους θα περνάνε τα αιτήματα των διευθυντών σχολικών μονάδων.Συγκεκριμένα όπως διάβασα στην ιστοσελίδα left.gr, κλιμάκιο από το αστυνομικό τμήμα της Αγίας Παρασκευής επισκέφτηκε σχολικές μονάδες ζητώντας καταγραφή προβλημάτων και τηλέφωνα εκπαιδευτικών.Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων φαίνεται πως είναι πλέον περιττό…
Στις καταγγελίες για περιστατικά αστυνομικής παρέμβασης σε σχολικές μονάδες έρχεται να προστεθεί και ένα περιστατικό στο Κερατσίνι: Η διευθύντρια λυκείου του Κερατσινίου κλήθηκε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής να καταθέσει ονόματα μαθητών που συμμετείχαν στις μαθητικές καταλήψεις τον περασμένο Οκτώβριο και έδωσε 8 ονόματα ανήλικων μαθητών. Οι μαθητές, κλήθηκαν με την σειρά τους να καταθέσουν και να ενημερωθούν ότι θα κατηγορηθούν για κακουργηματικές πράξεις. Η αστυνομική αυθαιρεσία ωστόσο, δεν σταμάτησε στην έκδοση της κατηγορίας από την αστυνομία αντί για τις δικαστικές αρχές. Σύμφωνα με μαρτυρίες μαθητών που κλήθηκαν να καταθέσουν, ενημερώθηκαν, μετά το πέρας της κατάθεσής τους, ότι δεν θα είναι σε θέση να υποβάλουν μηχανογραφικό δελτίο για τις πανελλαδικές εξετάσεις εξαιτίας της εκκρεμοδικίας τους
Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση προκαλούν σχετικές καταγγελίες που αφορούν 5 μαθητές από το 2ο ΓΕΛ Κερατσινίου, οι οποίοι οδηγήθηκαν στο τμήμα ύστερα από προφορική κλήτευσή τους με την αιτιολογία της συμμετοχής τους στις καταλήψεις του προηγούμενου Οκτωβρίου. Εκεί οι αστυνομικοί τους υπέβαλλαν σε ερωτήσεις όπως: «Τι ψηφίζουν ο πατέρας σου και η μητέρα σου; Τι δουλειές κάνουν οι γονείς σου; Πώς είναι τα οικονομικά σας; Ποιες είναι οι πολιτικές πεποιθήσεις των καθηγητών σου στο σχολείο; Ποιοι από τους καθηγητές σου ήταν υπέρ της απεργίας που κάνατε; Γιατί το κάνετε; Σας παρακίνησαν καθηγητές ή πολιτικό κόμμα;».
Είναι σαν να σου λέει, πες μου τις πολιτικές σου πεποιθήσεις για να δω αν θα σ’ αφήσω να σπουδάσεις και να σταδιοδρομήσεις στη ζωή σου. Όπως παρατηρείτε κι εσείς οι ερωτήσεις αυτές μας θυμίζουν παλιά καθεστώτα (χαρακτηριστική είναι η σκηνή στην θρυλική σκηνή που ρωτάει ένας αξιωματικός τον Καλογερόπουλο αν γνώρισε τον παππού του κι εκείνος του είπε πως πέθανε στην Μακρόνησο). Ο τρόμος έχει αρχίσει πια να μεταφέρεται και στις μικρότερες ηλικίες. Πόσο απάνθρωπο είναι να ακούει ένα πιτσιρίκι πως δε θα καταθέσει μηχανογραφικό δελτίο. Του κόβονται αμέσως τα πόδια. Τόσο οι ίδιοι όσο και οι συνομήλικοί τους θα το σκεφτούν να αντιδράσουν σε οποιαδήποτε αδικία στο μέλλον. Ο φόβος παραλύει τα πάντα. Είναι γεγονός. Αυτόν τον φόβο όμως πρέπει να αντιστρέψουμε προς τους αλήτες που προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να καταλύσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Τι λέει όμως η διαταγή της ΓΑΔΑ; Με το υπ’αριθ. Πρωτ. 28460/14/220075 της 6/02/2014 η Διεύθυνση Αστυνομίας Βορ/λικης Αττικής βασιζόμενη στην υπ’ αριθμ. 1668 από 5/2/2014 διαταγή Γ.Ε.Α.Ν.Ε και την 18648/14/214806 από 5/02/2014 διαταγή Γ.Α.Δ.Α- Τ.Γ.Α, ζητά από τους Διοικητές Αστυνομικών Τμημάτων δικαιοδοσίας της,
α) Την «πλήρη καταγραφή των σχολικών μονάδων» που λειτουργούν σε περιοχές αρμοδιότητας Διευθύνσεων Αστυνομίας ΓΑΔΑ, υποβάλλοντας «το υπόδειγμα της καταγραφής σε μορφή excel στις οικείες Υποδιευθύνσεις Αστυνομίας»,
β) την «μεθόδευση προσωπικών επαφών και συναντήσεων με τους κ. Διευθυντές των ανωτέρω σχολείων, με σκοπό την καταγραφή υφιστάμενων προβλημάτων και αναγκών κατά τη λειτουργία των σχολείων, καθώς και τη συλλογή τυχόν αιτημάτων που θα υποβληθούν από αυτούς (τους Διευθυντές των σχολείων) και αφορούν το πεδίο αρμοδιότητας του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη γενικά και της Αστυνομίας ειδικότερα » και
γ) τη «σύνταξη εμπεριστατωμένων αναφορών για τα ανωτέρω και την υποβολή των απόψεων τους υπ’ αυτών προς τις οικείες Υποδιευθύνσεις Αστυνομίας».
Με λίγα λόγια όλοι οι μαθητές θα είναι φακελωμένοι. Ο περιορισμός κι ο ευνουχισμός του κάθε ανθρώπου θα ξεκινάει πλέον από τα μαθητικά τους χρόνια. Έτσι οι μελλοντικές γενιές θα είναι περισσότερο διαχειρίσιμες σε ένα νέο καθεστώς που τώρα χτίζεται με αργές κινήσεις που θέτουν γερές και σταθερές βάσεις. Δυστυχώς και οι ακροδεξιοί έχουν ωριμάσει στις κινήσεις τους κι αυτό είναι πολύ κακό για τον λαό.
Αν οι νέοι δεν αντιδράσουν τώρα, το μέλλον θα είναι αρκετά σκοτεινό στη χώρα μας…

Πηγή:
http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2014/02/blog-post_13.html