Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014
Εντροπία! Όταν μια κοινωνία σαπίζει, σάπια φρούτα παράγει !!!
Eν προκειμένω τους…ελεγκτές των εισητηρίων στις αστικές συγκοινωνίες. Πρόκειται για «εθελοντές»εργαζόμενους. Μάλιστα άμισθους. Που αμείβονται αναλόγως των προστίμων που επιβάλλουν. Με το 50% της αξίας αυτών των προστίμων. Πρόκειται δηλαδή για…κανονικούς κεφαλοκυνηγούς.
by…ΣτάθηςΟι τύποι αυτοί, χωρίς καμμιά θεσμική αρμοδιότητα, χωρίς καμμιά κρατική ιδιότητα, εξουσιοδοτούνται απ’ το κράτος να επιτελούν έργο που μόνον κρατικοί υπάλληλοι θα μπορούσαν. Οι τύποι αυτοί υποκαθιστούν το κράτος επειδή το κράτος τους αναθέτει μια υπεργολαβία,
πολύ πιο προσοδοφόρα (λόγω της αγριότητας του ιδιώτη) για το ίδιο (και τον ιδιώτη), απ’ όσα θα απέφερε αυτή η δραστηριότητα ως κρατική αρμοδιότητα.
Έτσι, ελαφρά τη καρδία, το κράτος υποκαθιστά τον εαυτόν του με ένανιδιώτη, που ούτε το κύρος που εξασφαλίζουν οι θεσμοί διαθέτει, ούτε τις αρμοδιότητες που προβλέπουν οι νόμοι μπορεί να ασκήσει.
Ακόμα χειρότερα: το κράτος καταργεί από μόνον του το μόνον του τομονοπώλιο στη νόμιμη βία και το εκχωρεί στον κάθε τυχάρπαστο – δημιουργεί δηλαδή έναν «χρυσαυγίτη» ή τη χαρά του ψυχάκια που θέλει να υποκαθιστά τους νόμους ή «να είναι ο ίδιος ο νόμος δυτικώς του Ρίο Πέκος» κι ανατολικώς της Πατησίων.
Πρόκειται για μεγάλη πρόοδο! Για μια ακόμα «μεταρρύθμιση»! Με την ίδια λογική θα μπορούσε το κράτος να αναθέτει και την είσπραξη των φόρων σε φοροσυλλέκτες, σμπίρους και βασιβουζούκους, όπως έκανα κάποτε οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, οι Οθωμανοί και κάνουν σήμερα οι φύλαρχοι Δυτικής Λιβύης.
΄Η να αναθέτει την άμυνα σε Εταιρείες Πολέμου – ήδη εταιρείες μισθοφόρων για αυτήν τη δουλειά υπάρχουν.
Αλλά, αν αυτό το άθλιο κράτος που δημιούργησε ο δικομματισμός μονοκομματισμός κατηγορώντας ταυτοχρόνως για κρατισμό όλους τους άλλους, διαθέτει την αναλγησία και το κυνισμό που τον χρειάζεται για να λειτουργεί, πόση αναλγησία επίσης και κυνισμό διαθέτουν αυτοί που αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας τις σκατοδουλειές του;
Τί μυαλό, τί ήθος και τί παιδεία κουβαλάει αυτός ή αυτή που δέχεται να γίνει κυνηγός κεφαλών; Πού καταδέχεται να κάνει αυτή τη δουλειά παίρνονταςλεφτά με το κεφάλι; Εδώ το «καμμιά δουλειά δεν είναι ντροπή»,δεν χωράει. Διότι δεν είναι δουλειά να κάνει ο ιδιώτης τον προστιμομπήχτη για να κονομάει ο ίδιος. Ούτε η ανάγκη τα δικαιολογεί όλα. Δεν σε κάνει η ανάγκη έμπορο ηρωίνης ούτενταβατζή.
Δεν ξέρω αν το Σύνταγμα προβλέπει να κυκλοφορούν στα λεωφορεία νταβατζήδες. Να ασκούν έλεγχο πολίτες πάνω σε πολίτες. Συχνά με τρόπο ιταμόκαι σκαιο (διότι αλλοιώς δεν θα προσπορισθούν μπικίνια). Δεν ξέρω αν το Σύνταγμα ανέχεται την εξύβριση, τη διαπόμπευση, τον διασυρμό ως επιτηδεύματα που μπορεί το κράτος να αναθέτει σε ιδιώτες. Αλλά, ποιός το υπολογίζει
το Σύνταγμα, όταν το παραβιάζει συστηματικώς ο Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί, η φράου Μέρκελ κι όποιος άλλος κυβερνητικός βουλευτής προλαβαίνει;
Όμως ο φόβος που ένα τέτοιο κράτος παράγει και η ντροπή μέσα στην οποίαν ένα τέτοιο κράτος μας έχει βυθίσει να ζούμε, αποτυπώνεται και στη σιωπήτων επιβατών του λεωφορείου. Όταν, ένα… κρατικός ιδιώτης, ένας ιδιότυπος χρυσαυγίτης, εντοπίζει, βουτάει και διασύρει τον οποίον παραβάτη. Σιωπή θανάσιμη. Αν πρόκειται για πιτσιρικά η μια μάνα που πεινάει, προσφέρεται το πλήρωμα των επιβατών να πληρώσει εκείνο το επίδικο αντίτιμο του εισιτήριο. Αλλά ως εκεί. Να σηκωθούν εν σώματι οι επιβαίνοντες και να πετάξουν με τις κλοτσιές τον ιδιώτη που ασκεί παράνομη βία σε έναν απ΄τους ίδιους , ούτε περνάει πια απ΄το μυαλό μας.
Διότι το μυαλό μας συνήθισε σε πολλά. Στη φορολογική τρομοκρατία, στην απελπισία της καθημερινής μας δυσπραγίας. Διότι ο φόβος για το χειρότερο μας παραλύει. Διότι αισθανόμαστε εκ των προτέρων ένοχοι για ό,τι τυχόν θα μας κατηγορήσουν. Διότι επί μακρόν ιδιωτεύσαμε μέσα στις φενάκες και τις τηλεοπτικές παραμυθάς. Διότι , μπορεί να σιχαινόμαστε
τα παπαγαλάκια κι όσα από άμβωνος (αισχρού και δόλιου) μας κανοναρχούν, αλλά μέσα μας οι ιερεμιάδες τους έχουν υποσκάψει το σθένος μας. Ξέρεις τι είναι να σου πει η κυρία Τρέμη «γιατί δεν πλήρωσες το εισιτήριό σου;», σου κόβονται τα γόνατα. Το «δεν είχα να πληρώσω « έρχεται δεύτερο, μουρμούρισμα που χάνει το δίκιο του, παρέλκει. Όσο για το «δεν είχα να πληρώσω και φταις κι εσύ γι΄αυτό» – φτου κακά! Πολύ επαναστατικό. «Αγανακτισμένος» της πλατείας Συντάγματος είσαι; Ντροπή σου! Αχ αυτή η γαμημένη η ντροπή – πόσο εύκολα τον επικαλούνται οι ξεδιάντροποι.
Το κράτος των ιδιωτών κατηγορεί για κρατιστές αυτούς που ξεζουμίζει. Οι χειρότεροι λαϊκιστές όλων των εποχών, οι «εκσυγχρονιστές», κατηγορούν τον λαό για λαϊκισμό. Αυτοί που μας δολοφονούν μας ζητούν να μην πάνε οι δολοφονίες μας χαμένες. Αυτοί που ξεπουλάνε την πατρίδα, θέλουν να διώξουν την Τρόικα που οι ίδιοι έφεραν και λένε ότι δεν θα μπούμε σε Τρίτο Μνημόνιο, διότι έχουν δεσμευθεί να είμαστε σε Μνημόνια μέχρι τετάρτης γενεάς. Δεν
πρόκειται για παραλογισμό, πρόκειται για την τέχνη του κυβερνάν. Όταν ο Κυνισμός ο δικός τους , κυβερνά τον φόβο τον δικό μας…
Με εντολή λαού…
Βέβαια και δεν περιμέναμε να συγκινηθούν. Ούτε να ιδρώσει τ’ αυτί τους. Ούτε καν να δείξουν τηνπαραμικρή μεταμέλεια.
Τους ξεμπρόστιασαν τα ίδια τ’ αφεντικά τους στην Ε.Ε και στην Γερμανία, λέγοντας ότι υπήρχαν κι άλλες λύσεις για την κρίση αλλά θα ήταν επώδυνες για… τους ίδιους. Ενώθυσιάζοντας την χώρα μας και τον λαό μας θα γλύτωναν εκείνοι.. Και το ανέθεσαν στους ντόπιους διεφθαρμένους και προδότες πολιτικούς.Συμβόλαιο θανάτου!
Τους διέψευσαν χίλιες φορές τα γεγονότα και η πραγματικότητα. Η χώρα παραπαίει, η κοινωνία διαλύθηκε, η κρατική και η ατομική οικονομία βρίσκονται ήδη υπό πτώχευση.
Αυτοί όμως εκεί! Όχι να διαισθανθούν και να σωπάσουν,
..αλλά τρίς χειρότεροι, θρασύτεροι, αλαζόνες και υπερόπτες,
..σκούζουν ακόμη, χρεώνουν στην κοινωνία όσα οι ίδιοι προκαλούν,
..απειλούν, χυδαιολογούν,
..και ακκίζονται μεταξύ τους σαν τις πόρνες, ποιά είναι η πιό πρόστυχη, να την διαλέξει τ’ αφεντικό, να της πετάξει στα μούτρα όχι τριάντα αργύρια, μα μιά καρεκλίτσα,
..ΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΙΤΣΑ, ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΣΚΙΣΜΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!
Αυτοί είναι οι μνημονιακοί πολιτικοί, οι κυβερνώντες, οι υπουργοί κι αντιπρόεδροι, ο ίδιος ο”πρωθυπουργός”,
..με τις ”εντολές” του οποίου και ΜΕ ΨΕΜΑΤΑ, ΜΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΨΕΜΑΤΑ, ΜΟΝΟΝ ΜΕ ΨΕΜΑΤΑ νομίζουν ότι θα συνεχίσουν όπως έως σήμερα να διασώζουν τους εαυτούς τους.
Γι αυτούς η ζωή συνεχίζεται σαν να μην συνέβη τίποτα.
Ζουν όπως ζούσαν. Ξοδεύουν όπως ξόδευαν. Ταξιδεύουν όπως ταξίδευαν. Τρώνε όπως έτρωγαν. Γελάνε όπως γέλαγαν. Και πολιτεύονται όπως πολιτεύονταν.
Και θέλουν να συνεχίσουν.
Μα η κρίση τους έρχεται, και η εντολή του λαού θα είναι μία. Και ξεκάθαρη. Ό,τι κι αν κάνουν:
Αντέστε μας στον διάολο!..
mandatoforosΈτσι είναι, γιατί έτσι νομίζουν
Έκλεισαν την ΕΡΤ για να φτιάξουν, έλεγαν, μια καλύτερη Δημόσια
Τηλεόραση. Μετά από 8 μήνες η Δημόσια Τηλεόραση είναι σε τόσο "καλή"
κατάσταση, που την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών στο Σότσι της Ρωσίας,
θα μεταδόσει η ΟΤΕ ΤV. Σε δόξα του Σα(χλα)μαρά και του ΔΟΛιου Καψή.
Η ανάπτυξη πάντως είναι ήδη εδώ μας λένε. Ας συνεχίζει να αυξάνεται η
ανεργία και η ύφεση. Την ίδια στιγμή συνεχίζουν ακάθεκτοι τη διάλυση της
Υγείας, ενώ πλησιάζει το 40% το ποσοστό των ανθρώπων που είναι
ανασφάλιστοι.
Η "λαοπρόβλητη"κυβέρνηση αύξησε κατά 60% τις τιμές των διοδίων στις
εθνικές οδούς, κατ' απαίτηση των κατασκευαστικών εταιριών που τις
διαχειρίζονται. Στο Μπομπολιστάν. Θέλοντας να προλάβουν τις αναμενόμενες
αντιδράσεις, τοποθέτησαν στα διόδια κάμερες. Έτσι είναι, γιατί έτσι
νομίζουν. Προβλέπω ότι σε λίγο στις εθνικές οδούς θα κινούνται μόνο
φαντάσματα, σαν την ανάπτυξη.
swell
Proud to be greek τούβλο
Εδραιωμένη πλέον η μαύρη καθημερινότητα. Kάτι μεταξύ του ορθόδοξου φασισμού και του νεοφιλελευθερισμού της ελεύθερης αγοράς.
Από το δεν χωράνε άλλοι μετανάστες μέχρι το δεν χωράνε άλλοι άφραγκοι ,απεδείχθη μια ανάσα μπουκωμένη στα χημικά ο δρόμος.
Οι ανήκοντες εις τη δύση ,
απ ότι φαίνεται δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ανήκουν ταυτόχρονα και στα
“αμόρφωτα Βαλκάνια” ,αρκεί η κυβέρνηση να προχωρήσει τις
μεταρρυθμίσεις.
Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία.
Το ξεπέταγμα των διάφορων
proud to be greek celebrities στο πολιτικό προσκήνιο ,κυρίως κατά την
καλοκαιρινή σεζόν, περιέχει έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς του
τύπου :τι μας χρειάζονται πενήντα ζευγάρια γόβες αφού μπορούμε να
ζήσουμε και με σαράντα εννιά;
Επιστροφή στις αξίες της
απλοϊκής και διακριτικής ζωής με τα ελάχιστα δυνατά ψώνια για να
ορθοποδήσει η πατρίδα. Θετική ενέργεια και πάντα θετικές σκέψεις παιδιά
τίποτα άλλο. Φιλάκια.
Οι βαθιές και εξαιρετικά
φιλοσοφημένες αυτές σκέψεις, συνοδεύονται πάντα με ηλιοκαμένες πόζες
δίπλα σε κάποια πισίνα με φόντο το Αιγαίο, απόδειξη ότι η “Ελλάδα είναι η
ομορφότερη χώρα στον κόσμο” και το σύνθημα “proud to be greek” είναι η
πολιτικώς ορθή τροφή για τις ορδές των θαυμαστών.
Η …στήριξη στον
“χειμαζόμενο λαό της Ουκρανίας” -ο οποίος σε σχέση με εμάς που πρέπει
να περιμένουμε της επόμενες εκλογές αν θέλουμε να αλλάξουμε την τύχη μας
γιατί έτσι γίνεται στις δημοκρατίες και σε όποιον δεν αρέσει υπάρχει
και η Β. Κορέα ,έχει το ελεύθερο να τα κάνει γυαλιά καρφιά για να ρίξει
την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή του-ανοίγει την αυλαία της
μακιγιαρισμένης βλακείας για φέτος, πολύ πριν μπει η καλοκαιρινή σεζόν .
Η δημοκρατία , η θεωρία
των άκρων και της βίας,με αφορμή τα εκεί γεγονότα, υπέστησαν ολική
αναθεώρηση τόσο στα βραδινά δελτία όσο και στα νεκρά εγκεφαλικά κύτταρα
των celebrities.
Τα celebrities δεν είδαν
ούτε άκουσαν τίποτα από αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια στην
“ομορφότερη χώρα του κόσμου”. Ούτε μια συναυλία, ή έστω μια θεατρική
παράσταση “έχουμε ωραία χημεία που περνάει και στον κόσμο” στήριξης για
τα εδώ θύματα , δεν καταδέχτηκαν.
Θα μου πεις ,δεν είναι
αρκετό το δράμα με τα σαράντα εννιά ζευγάρια γόβες;Δεν αρκεί που άφησαν
στο peak της σεζόν το σκι για χάρη του πολιτικού ακτιβισμού;
Ήταν τελικά να μην αρπάξουν τα όπλα.
ΚΛΙΚ ΣΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ: http://www.youtube.com/watch?v=wLAojcIkmOk
noumero11888
Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014
Είναι ο Μπόμπολας, ηλίθιε!
Πρώτα ήρθε για τις τηλεοπτικές συχνότητες που θα του εξασφάλιζαν
επικοινωνιακή ασυλία, τον έλεγχο της προπαγάνδας και τη δυνατότητα να
ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και να παίρνει δημόσια έργα. Δε
μίλησες γιατί θα σου προσέφερε τη δυνατότητα να θαυμάζεις την Κορομηλά,
τον Ανδρέα Μικρούτσικο, τον Χατζηνικολάου, τον Αρναούτογλου, τον
Πρετεντέρη και τον Κωστόπουλο...
Μετά ήρθε για τα δημόσια έργα φλέβα χρυσού των Ολυμπιακών Αγώνων. Υπερκοστολογήσεις, καθυστερήσεις, δυσαναλογία κόστους-ποιότητας, αυτοκινητόδρομοι με εκατόμβες νεκρών και τραυματιών. Δεν μίλησες γιατί "Η Ελλαδάρα πήρε Ολυμπιάδα ρε φίλε!!!" και ανατρίχιαζες από εθνική υπερηφάνεια και συγκίνηση...
Μετά ήρθε για τις Σκουριές και την Χαλκιδική. Δεν μίλησες γιατί ο Πρετεντέρης σου είπε ότι αυτό ονομάζεται ανάπτυξη και γιατί εσύ συχνάζεις στην trendy Καλλιθέα και στα vip beach bar του Κανάκη στην Φούρκα...
Μετά ήρθε για να πάρει δάνειο 98.000.000 για το ήδη χρεωμένο Mega από τις πτωχευμένες τράπεζες που ΕΣΥ αναχρηματοδότησες μέσω μνημονίου, ενώ εδώ και 4 χρόνια το μαγαζί του είναι ζημιογόνο και είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσει να το αποπληρώσει. Δεν μίλησες γιατί αν δεν είχε να πληρώσει τον Κωστόπουλο, την Μπαλατσινού και την Τρέμη εσύ τι θα έβλεπες τα πρωινά και τα βράδια;
Μετά ήρθε για να κλείσει την ΕΡΤ γιατί η διαφημιστική πίτα δεν έφτανε πλέον για όλους και μόνο με Pretty Bra και Έξυπνες Σίτες δεν την βγάζανε. Δεν μίλησες γιατί δεν έβλεπες ΕΡΤ και είχες ακούσει από τον Πρετεντέρη και την Τρέμη ότι ήταν κηφήνες που τρώγανε κρατικά λεφτά...
Μετά ήρθε για να αυξήσει τα διόδια σε δρόμους σκοτώστρες που αυτός κατασκεύασε και παρότι το κόστος κατασκευής τους αποσβέστηκε, εσύ συνεχίζεις να πληρώνεις. Δεν μίλησες γιατί ο Πρετεντέρης σου είπε πως η επανεκκίνηση των έργων στους αυτοκινητοδρόμους θα φέρει νέες θέσεις εργασίας και ανάπτυξη και γιατί ο Σαμαράς σε είχε αναγκάσει να πουλήσεις το αυτοκίνητο οπότε δεν σε αφορούσε...
Όχι, δεν θα έρθει για σένα. Λάθος φαντάστηκες. Δεν χρειάζεται να έρθει για σένα. Σε αποτελείωσε χωρίς καν να σε πλησιάσει. Εκσυγχρονίστηκε και ο φασισμός και το τσιτάτο του Martin Niemöller!
Είναι ο Μπόμπολας, ηλίθιε!
Μετά ήρθε για τα δημόσια έργα φλέβα χρυσού των Ολυμπιακών Αγώνων. Υπερκοστολογήσεις, καθυστερήσεις, δυσαναλογία κόστους-ποιότητας, αυτοκινητόδρομοι με εκατόμβες νεκρών και τραυματιών. Δεν μίλησες γιατί "Η Ελλαδάρα πήρε Ολυμπιάδα ρε φίλε!!!" και ανατρίχιαζες από εθνική υπερηφάνεια και συγκίνηση...
Μετά ήρθε για τις Σκουριές και την Χαλκιδική. Δεν μίλησες γιατί ο Πρετεντέρης σου είπε ότι αυτό ονομάζεται ανάπτυξη και γιατί εσύ συχνάζεις στην trendy Καλλιθέα και στα vip beach bar του Κανάκη στην Φούρκα...
Μετά ήρθε για να πάρει δάνειο 98.000.000 για το ήδη χρεωμένο Mega από τις πτωχευμένες τράπεζες που ΕΣΥ αναχρηματοδότησες μέσω μνημονίου, ενώ εδώ και 4 χρόνια το μαγαζί του είναι ζημιογόνο και είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσει να το αποπληρώσει. Δεν μίλησες γιατί αν δεν είχε να πληρώσει τον Κωστόπουλο, την Μπαλατσινού και την Τρέμη εσύ τι θα έβλεπες τα πρωινά και τα βράδια;
Μετά ήρθε για να κλείσει την ΕΡΤ γιατί η διαφημιστική πίτα δεν έφτανε πλέον για όλους και μόνο με Pretty Bra και Έξυπνες Σίτες δεν την βγάζανε. Δεν μίλησες γιατί δεν έβλεπες ΕΡΤ και είχες ακούσει από τον Πρετεντέρη και την Τρέμη ότι ήταν κηφήνες που τρώγανε κρατικά λεφτά...
Μετά ήρθε για να αυξήσει τα διόδια σε δρόμους σκοτώστρες που αυτός κατασκεύασε και παρότι το κόστος κατασκευής τους αποσβέστηκε, εσύ συνεχίζεις να πληρώνεις. Δεν μίλησες γιατί ο Πρετεντέρης σου είπε πως η επανεκκίνηση των έργων στους αυτοκινητοδρόμους θα φέρει νέες θέσεις εργασίας και ανάπτυξη και γιατί ο Σαμαράς σε είχε αναγκάσει να πουλήσεις το αυτοκίνητο οπότε δεν σε αφορούσε...
Όχι, δεν θα έρθει για σένα. Λάθος φαντάστηκες. Δεν χρειάζεται να έρθει για σένα. Σε αποτελείωσε χωρίς καν να σε πλησιάσει. Εκσυγχρονίστηκε και ο φασισμός και το τσιτάτο του Martin Niemöller!
Είναι ο Μπόμπολας, ηλίθιε!
Μαθήματα από το Ουκρανικό πραξικόπημα (1)
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Σήμερα, για πρώτη φορά, η τακτική αυτή μεταφέρεται και στον Ευρωπαϊκό χώρο, στην Ουκρανία, όπου οργανωμένες ομάδες νεοναζιστών που κρατούν πορτρέτα συνεργατών των ναζί στον πόλεμο, φωνάζουν νεοναζιστικά συνθήματα, οι ηγέτες τους έχουν δηλώσει επανειλημμένα τoν αντισημιτισμό τους και είναι οπλισμένοι με μολότοφ, ρόπαλα, κράνη, ακόμη και ελαστικές σφαίρες, αφήνονται ελεύθεροι να καταλαμβάνουν κρατικά κτίρια και να στήνουν μόνιμα οδοφράγματα για να ανατρέψουν ένα καθεστώς που έχει εκλεγεί με όλους τους κανόνες της αστικής «δημοκρατίας». Οι αντίστοιχοι κατηγορούμενοι ως νεοναζιστές στην Ελλάδα, που όχι μόνο αρνούνται αυτή τη ταυτότητα αλλά και δεν έχουμε δει να διέπραξαν παρόμοια εγκλήματα για ανατροπή του καθεστώτος, έχουν ήδη τους μισούς βουλευτές τους φυλακή, χωρίς καν δίκη. Την εξήγηση γι'αυτήν την «αντίφαση» έδωσε φιλελεύθερος (αλλά έντιμος) Βρετανός δημοσιογράφος: «ναι, είναι φασίστες, ομοφοβικοί και ρατσιστές αλλά είναι οι “δικοί” μας φασίστες κ.λπ., δηλαδή αντι-Ρώσοι. Σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, υπερεθνικιστικές οργανώσεις καταδικάζονται γιατί τα συμφέροντα τους δεν είναι συμβατά με αυτά των δυτικών ελίτ» (Neil Clark, RT, 30/1/2014). Και, φυσικά, οι απαραίτητοι «αντιφασίστες» οργανώνουν παγκόσμιες ημέρες κατά του «φασισμού» και του «νεοναζισμού» στην Ελλάδα, αλλά δεν βγάζουν άχνα για τα πραγματικά νεοναζιστικά εγκλήματα στην Ουκρανία! Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να αλλάξουν, αλλά μόνο όταν οι ελίτ πετύχουν τον στόχο τους, και θυμηθούν ότι είναι νεοναζιστές οι σημερινοί σύμμαχοι τους, που πρέπει να φυλακιστούν!
Έτσι, η οπλισμένη νεοναζιστική πρωτοπορία ηγείται των ιστορικά φιλοδυτικών αστών της δυτικής Ουκρανίας, των νέων της «γενιάς του facebook», καθώς και των χρηματοδοτούμενων από Soros και παρόμοιους, ΜΚΟ. Οι «ειρηνικές» αυτές διαδηλώσεις υποστηρίχθηκαν όχι μόνο οικονομικά και πολιτικά αλλά και μέσω της πανίσχυρης προπαγάνδας της Υ/Ε που ελέγχει τα διεθνή ΜΜΕ και τα τοπικά ανά χώρα παρακλάδια τους. Αναπόφευκτα, οι διαδηλωτές αυτοί γινόντουσαν «ατρόμητοι», όταν έβλεπαν τους ηγέτες της πανίσχυρης Υ/Ε να απειλούν τους ηγέτες της Ουκρανίας με οικονομικές ή και προσωπικές κυρώσεις, αν τυχόν τολμούσαν να τους πειράξουν. Το αποτέλεσμα ήταν η Ουκρανική αστυνομία να παραμένει ουσιαστικά απαθής όταν οι νεοναζιστές έμπρακτα απαιτούσαν την αλλαγή του καθεστώτος και τους σκότωναν κυριολεκτικά στο ξύλο ―εκτός από μεμονωμένα επεισόδια στην αρχή όπου έγινε το αντίθετο! Αντίστοιχα, οι Έλληνες και Ισπανοί αντι-ΕΕ διαδηλωτές (που ούτε διανοήθηκαν να απαιτήσουν αλλαγή καθεστώτος, ή να καταλάβουν κρατικά κτίρια σε μόνιμη βάση) αντιμετώπιζαν την κτηνώδη βία των Ελληνικών και Ισπανικών ΜΑΤ, χωρίς να συγκινείται βέβαια κανένας από την Υ/Ε!
Η πραγματική αιτία για τη σημερινή σύγκρουση μεταξύ της Υ/Ε και του καθεστώτος ήταν η άρνησή του να ενταχθεί στην ΝΔΤ και το γεγονός ότι τόλμησε να υπογράψει συμφωνία με την Ρωσία για δάνειο που θα έσωζε την χώρα από χρεοκοπία (και μια καταστροφή αντίστοιχη της Ελληνικής), χωρίς όρους που θα μετέτρεπαν την χώρα σε προτεκτοράτο, δίχως οικονομική και εθνική κυριαρχία. Όμως, δεν ήταν απλά το Ρωσικό δάνειο που ενόχλησε την Υ/Ε, αλλά το γεγονός ότι αυτό άνοιγε τον δρόμο γα την μελλοντική ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρασιατική Ένωση.
Μολονότι τόσο η Ευρασιατική Ένωση όσο και η ΕΕ φαινομενικά ανήκουν σε διαφορετικά είδη οικονομικών ενώσεων, έχουν μια διπλή θεμελιακή διαφορά μεταξύ τους. Πρώτον, η ΕΕ συνίσταται από κράτη-μέλη με πελώριες ανισότητες στο επίπεδο ανάπτυξής τους (όπως εκδηλώνονται στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητά τους) πράγμα που συνεπάγεται την αυτόματη μεταφορά οικονομικού πλεονάσματος από τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες του Ευρωπαϊκού «Νότου» προς αυτές του «Βορρά». Δεύτερον, η ΕΕ προϋποθέτει την απώλεια της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας των μελών της Ευρωζώνης που δεν ανήκουν στην Υ/Ε, (λόγω του χαμηλότερου επιπέδου ανάπτυξής τους). Αντίθετα, η Ευρασιατική Ένωση είναι βασικά μια τελωνειακή ένωση χωρών στο ίδιο περίπου αναπτυξιακό επίπεδο, η οποία ρητά στοχεύει (όχι μόνο στα χαρτιά) στον σεβασμό της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας των μελών της. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η γνωστή αδίστακτη Χίλαρυ Κλίντον, λίγο πριν την αναχώρησή της από το Στέητ Ντιπάρτμεντ, δήλωνε ότι οι ΗΠΑ θα έκαναν οτιδήποτε στην δύναμή τους να εμποδίσουν την ανάπτυξη της Ευρασιατικής Ένωσης που την έβλεπαν σαν κίνηση για την «επανασοβιετοποίηση της περιοχής» (FT, 6/12/2012).
Είναι λοιπόν φανερό ότι, όπως σωστά έχουν αντιληφθεί τα κομουνιστικά κόμματα Ρωσίας και Ουκρανίας, (αντίθετα με τους αποπροσανατολιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάποιους παλαιολιθικούς Μαρξιστές στο ΚΚΕ που δεν έχουν ιδέα από παγκοσμιοποίηση και υπερεθνικές ελίτ), η σύγκρουση δεν αφορά απλώς ενδοαστικές ή ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Ούτε, βέβαια, είναι απλώς μία γεωπολιτική σύγκρουση, όπως την παρουσιάζουν οι αστοί αναλυτές. Δηλαδή, ακόμη και αν δεχθούμε ότι η Ρωσική ελίτ βασικό στόχο της έχει να κατακτήσει ισότιμη θέση στην Υ/Ε (από πολιτικό-στρατιωτική και οικονομική άποψη), το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης στην Ρωσία ενώνει από κομουνιστές μέχρι εθνικιστές και ορθόδοξους, δηλαδή όλα τα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που την απορρίπτουν οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά. Σε αυτό το κίνημα στηρίζεται και η Ρωσική ελίτ στον αγώνα της ενάντια στην ΝΔΤ, ο οποίος όμως, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είναι πάντα συνεπής, όπως έδειξαν οι παλινωδίες της σχετικά με την Λιβύη και τώρα με την Ουκρανία, όπου εάν η Υ/Ε επιτύχει τελικά να την ενσωματώσει στη ΝΔΤ, αυτό θα σήμαινε και το ουσιαστικό τέλος της Ευρασιατικής Ένωσης σαν αντιστασιακού πόλου στην παγκοσμιοποίηση ―όπως «πρόβλεψε» η Κλίντον...
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 2 Φεβρουαρίου 2014
Το Κεφάλαιο είναι δύναμη και η φτώχεια επιλογή
Του Πέτρου Σταύρου
Οι χώρες που βγαίνουν από την ύφεση θεωρούν βέβαιο ότι η ανάπτυξη που θα επακολουθήσει δεν θα επαναφέρει τα πράγματα στη προτέρα κατάσταση αλλά απλώς ευελπιστούν να σταθεροποιηθεί η οικονομία, χωρίς όμως κάποια δυναμική εκτίναξης.
Οι οικονομολόγοι Larry Summers και Paul Krugman θεωρούν ότι μόνο αλλεπάλληλες «φούσκες» μπορούν να δημιουργήσουν κάποια ευφορία στη γενικότερη «κοσμική στασιμότητα» των δυτικών οικονομιών. Η ανεργία στην Ευρώπη έχει φτάσει σε ιστορικά υψηλά επίπεδα. Στην Ελλάδα και την Ισπανία η ανεργία βρίσκεται σε επίπεδα που μόνο οι ΗΠΑ και η Γερμανία γνώρισαν
στον Μεσοπόλεμο και τη μεγάλη κρίση του 1929, και παρόλα αυτά συνεχίζει και ανεβαίνει. Οικονομετρικές μελέτες μας λένε πως μόνο το «φρενάρισμα» της ανεργίας απαιτεί μόνιμους ρυθμούς ανάπτυξης 2,5% με 3%, τη στιγμή που τα οικονομικά επιτελεία θα ζητωκραυγάζουν εάν πιάσουν τον «φρενήρη» ρυθμό του 0,6% ή του 1%.
Η υλική φτώχεια αυξάνεται γρήγορα στην Ευρώπη. Οι στατιστικές υπηρεσίες ονομάζουν «υλική φτώχεια» την έλλειψη δυνατότητας του ενεργού πληθυσμού για μια εβδομάδα διακοπές σε ξενοδοχείο, για την αγορά ενός διαρκούς καταναλωτικού αγαθού, για τη δυνατότητα να τρώει κανείς γεύμα με κρέας κάθε δύο ή τρεις ημέρες, για τη δυνατότητα να πληρώνει κανείς με άνεση τους λογαριασμούς του σπιτιού ή να μπορεί να ανταπεξέλθει σε ένα αναπάντεχο έξοδο κλπ. Στην Ευρώπη των 15, λοιπόν, αυτού του είδους η φτώχεια έχει αυξηθεί, από το 4,9% του πληθυσμού το 2007 στο 7,3% το 2012. Στην Ιταλία έχει αυξηθεί από το 6,8% το 2007 στο 14,5% του πληθυσμού το 2012. Αντίστοιχα στην Ελλάδα έχει αυξηθεί, το ίδιο διάστημα, από το 11,5% στο 19,5% του πληθυσμού. Η αύξηση των ποσοστών της υλικής φτώχειας δείχνει ότι το πρόβλημα έχει χτυπήσει τον πυρήνα της μεσαίας τάξης.
Και ενώ συμβαίνουν και καταγράφονται όλα τα παραπάνω, οι πολιτικές λιτότητας συνεχίζονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Το πολιτικό προσωπικό των ευρωπαϊκών χωρών συνεχίζει να ενδιαφέρεται για πράγματα όπως είναι ο δημοσιονομικός εξορθολογισμός, η εξωστρέφεια, ο χαμηλός πληθωρισμός, η ανταγωνιστικότητα, λες και η οικονομική κρίση δεν ξέσπασε ποτέ. Ας δούμε τρία στιγμιότυπα της εγχώριας οικονομικής επικαιρότητας ξεκινώντας από το πιο ασήμαντο και πηγαίνοντας στο πιο σημαντικό, κατά τη δική μας αξιολόγηση.
Πρώτον: Η τρόικα, λέει το ρεπορτάζ, πιέζει την Ελλάδα για την άμεση απελευθέρωση της αγοράς της ενέργειας, ως έναν από τους όρους που πρέπει να ικανοποιούνται για να υπάρξει η εκταμίευση της επόμενης δόσης. Στις αιτιάσεις των ειδικών ότι αυτό δεν πρέπει να συμβεί βιαστικά και γρήγορα όπως το ζητά η τρόικα, γιατί θα αυξήσει δραματικά το βιομηχανικό κόστος και θα πλήξει την ανταγωνιστικότητα, κυρίως, της ευρωπαϊκής μεταλλουργίας, κύκλοι των Βρυξελλών παραδέχτηκαν ότι αυτό ισχύει, όμως προέχει η υλοποίηση της ενιαίας αγοράς ενέργειας παρά την αύξηση του κόστους (δες Γιάννης Αγγέλης, «Η τρόικα πιέζει για "συνολική μεταρρύθμιση" στην ενέργεια», Capital 22/1/2014).
Δεύτερον: Στην τοποθέτηση του διοικητή της ΤτΕ Προβόπουλου στη Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής ειπώθηκαν πολλά πράγματα για το νέο αναπτυξιακό μοντέλο των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων (η εσωτερική ζήτηση δεν παίζει κανένα ρόλο), τον νέο ρόλο του τραπεζικού συστήματος στη καθοδήγηση της οικονομίας (χωρίς πιστώσεις), τη ζήτηση που θα ανακάμψει κάπως (λόγω αποπληθωρισμού, όμως), την ανάγκη για συνέχιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας κλπ αλλά δεν ειπώθηκε κουβέντα για τη μείωση της ανεργίας και την αντιμετώπιση της φτώχειας, εκτός από ένα δύο ευχολόγια. Βλέπετε, η ΤτΕ ως παράρτημα της ΕΚΤ ενδιαφέρεται για τα «σινιάλα» των τιμών. Αυτά καταλαβαίνει μόνο -και αποφασίζει ότι τα σωστά «σινιάλα» είναι αυτά που δεν δημιουργούν προσδοκίες στο λαό για κάποιού είδους καλύτερη ζωή στο εγγύς μέλλον, χωρίς υπερβολικές θυσίες. Κι αυτό, γιατί αν ζητήσουν κάποιοι θα ζητήσουν και άλλοι και αυτό δημιουργεί «ηθικό κίνδυνο» (moral hazard). Το τραπεζικό σύστημα θα καθοδηγήσει, με στοχευμένη ρευστότητα, τη μετακίνηση από κλάδους μη εμπορεύσιμων προϊόντων σε κλάδους εξαγωγικούς, και θα βοηθήσει στη διαδικασία εκκαθάρισης της αγοράς.
Τρίτον: Πάλι ο Προβόπουλος, μιλώντας στη Διαρκή Επιτροπή των Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής είπε: «Είναι συνεπώς βάσιμο να δημιουργούνται ανησυχίες ότι το 2014, έτος εκλογικών αναμετρήσεων για το Ευρωκοινοβούλιο και την τοπική αυτοδιοίκηση, η πολιτική αντιπαράθεση μπορεί να οξυνθεί περαιτέρω, η πόλωση να κορυφωθεί και ο συγκερασμός απόψεων να γίνει ακόμη δυσχερέστερος. Αν συμβεί αυτό, η αβεβαιότητα θα ενταθεί και θα αποδυναμωθούν, αν δεν ακυρωθούν, τα στοιχεία που στηρίζουν σήμερα θετικές προβλέψεις για το 2014. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα έχει καθοριστική σημασία να παραμείνει η οικονομική πολιτική προσηλωμένη στην πραγματοποίηση των προγραμματισμένων μεταρρυθμίσεων». Εδώ τι να πει κανείς; Πρόκειται για επιτηδευμένη αφέλεια ή για σκέτη κυνικότητα; Η ΤτΕ, που επιβάλλει και συστήνει τη συνέχιση των πολιτικών που προκαλούν οξύτατες κοινωνικές πολώσεις, ανησυχεί για το κοινωνικοοικονομικό κλίμα έντασης και εγκαλεί την Βουλή ότι δεν κάνει τα αδύνατα–δυνατά για τον απαραίτητο συγκερασμό απόψεων, ώστε να περάσουμε ομαλά τον «σκόπελο» των πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων.
Τι μας λένε όλα τα παραπάνω; Ότι οι λεγόμενες οικονομικές πολιτικές, καθώς και οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, δεν ενδιαφέρονται γενικά για την ανάπτυξη και πως το Κεφάλαιο «σκοτίστηκε» για την ύφεση, την ανεργία και την «κοσμική στασιμότητα». Επειδή εκείνο που ενδιαφέρει μια καπιταλιστική οικονομία σε βαθιά κρίση δεν είναι η αύξηση της ζήτησης αλλά τα «περιβάλλοντα» εκμετάλλευσης, η έξοδος από την κρίση δεν εμφανίζεται με τη μορφή κλασικών αναπτυξιακών πολιτικών αλλά με μια μεγάλη διαφορά και ασυμμετρία ισχύος μεταξύ των κοινωνικά ανταγωνιζομένων μπλοκ. Το Κεφάλαιο σε περιόδους κρίσης, στασιμότητας και μηδενικής ανάπτυξης συσσωρεύει «δύναμη», ακόμα και εναντίον κάποιων μερίδων του, έτσι ώστε να επιβάλλει τη μέριμνα όλης της κοινωνίας για την ευημερία των καπιταλιστών. Γι΄ αυτό και η φτώχεια, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι επιλογή, όχι των φτωχών βέβαια, αλλά της κυρίαρχης οικονομικής πολιτικής.
Οι χώρες που βγαίνουν από την ύφεση θεωρούν βέβαιο ότι η ανάπτυξη που θα επακολουθήσει δεν θα επαναφέρει τα πράγματα στη προτέρα κατάσταση αλλά απλώς ευελπιστούν να σταθεροποιηθεί η οικονομία, χωρίς όμως κάποια δυναμική εκτίναξης.
Οι οικονομολόγοι Larry Summers και Paul Krugman θεωρούν ότι μόνο αλλεπάλληλες «φούσκες» μπορούν να δημιουργήσουν κάποια ευφορία στη γενικότερη «κοσμική στασιμότητα» των δυτικών οικονομιών. Η ανεργία στην Ευρώπη έχει φτάσει σε ιστορικά υψηλά επίπεδα. Στην Ελλάδα και την Ισπανία η ανεργία βρίσκεται σε επίπεδα που μόνο οι ΗΠΑ και η Γερμανία γνώρισαν
στον Μεσοπόλεμο και τη μεγάλη κρίση του 1929, και παρόλα αυτά συνεχίζει και ανεβαίνει. Οικονομετρικές μελέτες μας λένε πως μόνο το «φρενάρισμα» της ανεργίας απαιτεί μόνιμους ρυθμούς ανάπτυξης 2,5% με 3%, τη στιγμή που τα οικονομικά επιτελεία θα ζητωκραυγάζουν εάν πιάσουν τον «φρενήρη» ρυθμό του 0,6% ή του 1%.
Η υλική φτώχεια αυξάνεται γρήγορα στην Ευρώπη. Οι στατιστικές υπηρεσίες ονομάζουν «υλική φτώχεια» την έλλειψη δυνατότητας του ενεργού πληθυσμού για μια εβδομάδα διακοπές σε ξενοδοχείο, για την αγορά ενός διαρκούς καταναλωτικού αγαθού, για τη δυνατότητα να τρώει κανείς γεύμα με κρέας κάθε δύο ή τρεις ημέρες, για τη δυνατότητα να πληρώνει κανείς με άνεση τους λογαριασμούς του σπιτιού ή να μπορεί να ανταπεξέλθει σε ένα αναπάντεχο έξοδο κλπ. Στην Ευρώπη των 15, λοιπόν, αυτού του είδους η φτώχεια έχει αυξηθεί, από το 4,9% του πληθυσμού το 2007 στο 7,3% το 2012. Στην Ιταλία έχει αυξηθεί από το 6,8% το 2007 στο 14,5% του πληθυσμού το 2012. Αντίστοιχα στην Ελλάδα έχει αυξηθεί, το ίδιο διάστημα, από το 11,5% στο 19,5% του πληθυσμού. Η αύξηση των ποσοστών της υλικής φτώχειας δείχνει ότι το πρόβλημα έχει χτυπήσει τον πυρήνα της μεσαίας τάξης.
Και ενώ συμβαίνουν και καταγράφονται όλα τα παραπάνω, οι πολιτικές λιτότητας συνεχίζονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Το πολιτικό προσωπικό των ευρωπαϊκών χωρών συνεχίζει να ενδιαφέρεται για πράγματα όπως είναι ο δημοσιονομικός εξορθολογισμός, η εξωστρέφεια, ο χαμηλός πληθωρισμός, η ανταγωνιστικότητα, λες και η οικονομική κρίση δεν ξέσπασε ποτέ. Ας δούμε τρία στιγμιότυπα της εγχώριας οικονομικής επικαιρότητας ξεκινώντας από το πιο ασήμαντο και πηγαίνοντας στο πιο σημαντικό, κατά τη δική μας αξιολόγηση.
Πρώτον: Η τρόικα, λέει το ρεπορτάζ, πιέζει την Ελλάδα για την άμεση απελευθέρωση της αγοράς της ενέργειας, ως έναν από τους όρους που πρέπει να ικανοποιούνται για να υπάρξει η εκταμίευση της επόμενης δόσης. Στις αιτιάσεις των ειδικών ότι αυτό δεν πρέπει να συμβεί βιαστικά και γρήγορα όπως το ζητά η τρόικα, γιατί θα αυξήσει δραματικά το βιομηχανικό κόστος και θα πλήξει την ανταγωνιστικότητα, κυρίως, της ευρωπαϊκής μεταλλουργίας, κύκλοι των Βρυξελλών παραδέχτηκαν ότι αυτό ισχύει, όμως προέχει η υλοποίηση της ενιαίας αγοράς ενέργειας παρά την αύξηση του κόστους (δες Γιάννης Αγγέλης, «Η τρόικα πιέζει για "συνολική μεταρρύθμιση" στην ενέργεια», Capital 22/1/2014).
Δεύτερον: Στην τοποθέτηση του διοικητή της ΤτΕ Προβόπουλου στη Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής ειπώθηκαν πολλά πράγματα για το νέο αναπτυξιακό μοντέλο των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων (η εσωτερική ζήτηση δεν παίζει κανένα ρόλο), τον νέο ρόλο του τραπεζικού συστήματος στη καθοδήγηση της οικονομίας (χωρίς πιστώσεις), τη ζήτηση που θα ανακάμψει κάπως (λόγω αποπληθωρισμού, όμως), την ανάγκη για συνέχιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας κλπ αλλά δεν ειπώθηκε κουβέντα για τη μείωση της ανεργίας και την αντιμετώπιση της φτώχειας, εκτός από ένα δύο ευχολόγια. Βλέπετε, η ΤτΕ ως παράρτημα της ΕΚΤ ενδιαφέρεται για τα «σινιάλα» των τιμών. Αυτά καταλαβαίνει μόνο -και αποφασίζει ότι τα σωστά «σινιάλα» είναι αυτά που δεν δημιουργούν προσδοκίες στο λαό για κάποιού είδους καλύτερη ζωή στο εγγύς μέλλον, χωρίς υπερβολικές θυσίες. Κι αυτό, γιατί αν ζητήσουν κάποιοι θα ζητήσουν και άλλοι και αυτό δημιουργεί «ηθικό κίνδυνο» (moral hazard). Το τραπεζικό σύστημα θα καθοδηγήσει, με στοχευμένη ρευστότητα, τη μετακίνηση από κλάδους μη εμπορεύσιμων προϊόντων σε κλάδους εξαγωγικούς, και θα βοηθήσει στη διαδικασία εκκαθάρισης της αγοράς.
Τρίτον: Πάλι ο Προβόπουλος, μιλώντας στη Διαρκή Επιτροπή των Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής είπε: «Είναι συνεπώς βάσιμο να δημιουργούνται ανησυχίες ότι το 2014, έτος εκλογικών αναμετρήσεων για το Ευρωκοινοβούλιο και την τοπική αυτοδιοίκηση, η πολιτική αντιπαράθεση μπορεί να οξυνθεί περαιτέρω, η πόλωση να κορυφωθεί και ο συγκερασμός απόψεων να γίνει ακόμη δυσχερέστερος. Αν συμβεί αυτό, η αβεβαιότητα θα ενταθεί και θα αποδυναμωθούν, αν δεν ακυρωθούν, τα στοιχεία που στηρίζουν σήμερα θετικές προβλέψεις για το 2014. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα έχει καθοριστική σημασία να παραμείνει η οικονομική πολιτική προσηλωμένη στην πραγματοποίηση των προγραμματισμένων μεταρρυθμίσεων». Εδώ τι να πει κανείς; Πρόκειται για επιτηδευμένη αφέλεια ή για σκέτη κυνικότητα; Η ΤτΕ, που επιβάλλει και συστήνει τη συνέχιση των πολιτικών που προκαλούν οξύτατες κοινωνικές πολώσεις, ανησυχεί για το κοινωνικοοικονομικό κλίμα έντασης και εγκαλεί την Βουλή ότι δεν κάνει τα αδύνατα–δυνατά για τον απαραίτητο συγκερασμό απόψεων, ώστε να περάσουμε ομαλά τον «σκόπελο» των πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων.
Τι μας λένε όλα τα παραπάνω; Ότι οι λεγόμενες οικονομικές πολιτικές, καθώς και οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, δεν ενδιαφέρονται γενικά για την ανάπτυξη και πως το Κεφάλαιο «σκοτίστηκε» για την ύφεση, την ανεργία και την «κοσμική στασιμότητα». Επειδή εκείνο που ενδιαφέρει μια καπιταλιστική οικονομία σε βαθιά κρίση δεν είναι η αύξηση της ζήτησης αλλά τα «περιβάλλοντα» εκμετάλλευσης, η έξοδος από την κρίση δεν εμφανίζεται με τη μορφή κλασικών αναπτυξιακών πολιτικών αλλά με μια μεγάλη διαφορά και ασυμμετρία ισχύος μεταξύ των κοινωνικά ανταγωνιζομένων μπλοκ. Το Κεφάλαιο σε περιόδους κρίσης, στασιμότητας και μηδενικής ανάπτυξης συσσωρεύει «δύναμη», ακόμα και εναντίον κάποιων μερίδων του, έτσι ώστε να επιβάλλει τη μέριμνα όλης της κοινωνίας για την ευημερία των καπιταλιστών. Γι΄ αυτό και η φτώχεια, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι επιλογή, όχι των φτωχών βέβαια, αλλά της κυρίαρχης οικονομικής πολιτικής.
Το τέλος της Μεταπολίτευσης; Μια χαρτογράφηση του πεδίου σύγκλισης μεταξύ ακροδεξιάς και φιλελευθερισμού
Απόσπασμα άρθρου που δημοσιεύτηκε στο 6ο τεύχος του περιοδικού Πρόταγμα που κυκλοφορεί.
Η δαιμονοποίηση της Μεταπολίτευσης
Η νεοδεξιά προπαγάνδα πατάει πάνω στην πρωτοφανή πολιτική ρευστότητα και την κατάρρευση των περισσότερων πολιτικών ταυτοτήτων που εξέθρεψε η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Βασιζόμενη στην τυφλή οργή του κόσμου, στην απονομιμοποίηση του μέχρι πρότινος πολιτικού σκηνικού και στις κοινωνικές συνέπειες του μεταναστευτικού -το μείγμα δηλαδή από το οποίο κατεξοχήν τρέφεται εκλογικά και η συμμορία της ΧΑ-, πλάθει από την πλευρά της μια, πιο κυβερνητικού τύπου βέβαια, εκδικητική αφήγηση. Όλος αυτός ο υφέρπων κοινωνικός λουμπενισμός, που στη σημερινή περίοδο έρπεται και ψάχνει από κάπου να πιαστεί, αποτελεί την καλύτερη λεία για τις κάθε λογής θεωρίες «ολικής αλλαγής» και «εθνικής αναγέννησης2». Υπό αυτήν την έννοια, οι Φαήλοι και οι Λαζαρίδηδες έχουν πιάσει το νόημα και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να διοχετεύσουν το νεομηδενισμό της κρίσης και την τάση για αυτομαστίγωμα που έχει εσωτερικεύσει μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού προς ένα ιδεολογικό ξεπέρασμα του «δυνάστη» της Μεταπολίτευσης, προς ένα ξεκαθάρισμα με το ίδιο μας το πρόσφατο παρελθόν.
Στο πυρήνα αυτής της προπαγάνδας βρίσκεται το περίφημο επιχείρημα περί του τέλους της Μεταπολίτευσης. Εκκινώντας από την ανάγκη να πέσει κάπου το ανάθεμα για την υλική ή πνευματική κατάντια μας, προσδίδεται στην «αριστερίζουσα» Μεταπολίτευση η κατηγορία της ευθύνης για όλα τα δεινά αυτού του τόπου: η ιδεολογική κυριαρχία της μαρξίζουσας Αριστεράς στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στην τέχνη και την επιστήμη, καταπλάκωνε το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων, η ελευθεριότητα και η χαλαρότητα μας οδήγησε στο χάος και την ανομία, οι συντεχνίες και ο συνδικαλισμός έφεραν την κοινωνικοοικονομική καταστροφή κ.λπ. Κατηγορώντας συλλήβδην το «πνεύμα της Μεταπολίτευσης», η ακροδεξιά ρητορική καταλήγει -που αλλού;- στην επιστροφή, μέσω ενός έμμεσου εξαγνισμού, σε προηγούμενες περιόδους (μετεμφυλιακό κράτος Καραμανλή και Χούντα) που παρουσιάζονται τώρα ως αθώες και νοικοκυρεμένες.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός σχηματοποιεί πολύ χυδαία αυτού του είδους την ύπουλη ιδεολογική απλοποίηση όταν σε μία από τις ομιλίες του λέει: «Η ιστορία διδάσκεται στα παιδιά μας χωρίς να καλλιεργεί ούτε την υπερηφάνεια για την πατρίδα μας, ούτε την κριτική τους σκέψη [...] σα να διδάσκεται όχι σε ελληνόπουλα αλλά σε μαθητευόμενους διεθνιστές». Στο παραμύθι της καταραμένης Μεταπολίτευσης, ολόκληρη η Ελλάδα συμπυκνώνεται στους «φωταδιστές του μηδενιστικού διεθνισμού της πλάκας»3, που παρέσυραν το έθνος στην ιδεολογική κατρακύλα και τις νέες γενιές στον εθνομηδενισμό. Είναι προφανές ότι πίσω από τα υπόλοιπα επιχειρήματα που επικαλείται αυτή η νεοδεξιά ρητορική ενάντια στη Μεταπολίτευση, το βασικό της πρόβλημα είναι η κατάρρευση της ελληνορθοδοξίας ως επίσημης κρατικής ιδεολογίας και το πέρασμα σε μια κρατική ιδεολογία που δεχόταν και στοιχεία του αριστερού εθνικισμού (βλ. παρακάτω).
…ως δεξιό ιδεολογικό άλλοθι…
Τα πράγματα βέβαια, για όποιον στοιχειωδώς σκέφτεται πολιτικά, δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Μεταπολίτευση ούτε υπήρξε μια περίοδος ξεκομμένη από την αμέσως προηγούμενή της, ούτε φυσικά αποτέλεσε μια περίοδο ενιαία και αδιαίρετη. Η αρχική τομή με το παρελθόν ήταν κατά βάση πολιτειακή, αφού αποτέλεσε την περίοδο σταθεροποίησης ενός ομαλού κοινοβουλευτισμού και μιας επί ίσοις όροις συμμετοχής των πέρα της Δεξιάς χώρων στο πολιτικό παιχνίδι. Το τέλος της εμφυλιοπολεμικής αφήγησης και των πιστοποιητικών νομιμοφροσύνης -αυτό που περισσότερο φαίνεται να ενοχλεί και τον νεοδεξιό θίασο- σηματοδότησε μια ηγεμονική φάση για το χώρο της Αριστεράς, το χώρο των «ηττημένων του παρελθόντος». Βέβαια, η νέα αυτή τάση κεφαλαιοποιήθηκε και επεκτάθηκε κοινωνικά μέσω μιας πολιτικής και εκλογικής κυριαρχίας του Κέντρου ή της Κεντροαριστεράς, χτίζοντας το θεμελιώδες οικοδόμημα της κοινωνικής ανόδου του καταναλωτισμού και του «βολέματος», που -βρίσκοντάς το υπό σχηματισμό- επιτάχυνε το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Ωστόσο, από κάποια στιγμή και μετά, αυτό που θα μπορούσαμε (και θα άξιζε) να αποκαλέσουμε κατάρα της μεταπολιτευτικής περιόδου είναι η εμφάνιση και επικράτηση του μεταμοντέρνου lifestyle, του γενικευμένου κομφορμισμού και της καταναλωτικής αποχαύνωσης των Νεοελλήνων, μιας κοινωνικής γάγγραινας που φυσικά αντλεί οπαδούς από όλο το φάσμα των ιδεολογιών και των πολιτικών τοποθετήσεων.
Από μια δημοκρατική πολιτική σκοπιά, θα λέγαμε ότι αυτά ακριβώς τα κοινωνικά υποπροϊόντα στάθηκαν κατά βάση το καρκίνωμα για τη νεοελληνική πραγματικότητα. Οι κωστοπουλικές αφηγήσεις, οι Θεμο-ειδείς εξυψώσεις της νεοελληνικής ασημαντότητας, καθώς και ο υπέρμετρος μικροαστισμός του βολέματος, της μικροδιαφθοράς και του κυνηγιού του κοινωνικού status αποτέλεσαν έκφραση της αποκτήνωσης που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες δεκαετίες (φαινόμενο όχι αποκλειστικά ελληνικό βέβαια). Μάλιστα, όλη αυτή η επελαύνουσα -και διαποτίζουσα τα ιερά κόκκαλα των Νεοελλήνων- μαζική κουλτούρα και αποχαύνωση, βάζοντας από μια άποψη στην άκρη τους κοινωνικούς και ταξικούς φραγμούς, αποτέλεσε τον ανθρωπολογικό εκείνο παράγοντα που συνέβαλε στην οικονομική κρίση, αλλά και καλείται σήμερα να τη διαχειριστεί.
Αντίθετα, τη Μεταπολίτευση χαρακτήρισαν και πολλά στοιχεία που από δημοκρατική άποψη δεν μπορούν παρά να κρίνονται θετικά. Διόλου τυχαία πρόκειται ακριβώς για τα στοιχεία εκείνα που απειλούνται σήμερα από την διαφαινόμενη σκλήρυνση της στάσης του Κράτους, δηλαδή το λεγόμενο «συμμάζεμα της ανομίας». Πρώτο και βασικότερο όλων το πέρασμα στην κοινοβουλευτική ομαλότητα, μετά από δεκαετίες συνταγματικών εκτροπών και γενικότερης καθεστωτικής ανωμαλίας. Δεύτερον και αλληλένδετο με το πρώτο, το τέλος του αυταρχικού κράτους της δεξιάς και ο τερματισμός των θεσμικών διακρίσεων και αποκλεισμών πολιτών βάσει των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Σε αυτά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και την άνοδο του βιωτικού επιπέδου της κοινωνίας.
Στο ιδεολογικό επίπεδο θα πρέπει να σημειώσουμε το τέλος της ελληνορθοδοξίας ως επίσημου κρατικού δόγματος και το πέρασμα σε ένα μείγμα τριτοκοσμισμού και αριστερού εθνικισμού (του οποίου ιδρυτικό κείμενο μπορεί να θεωρηθεί η «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη») το οποίο, όπως και να το κάνουμε, είναι πολιτικά προτιμότερο από το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» ή τον «Τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό» του Μεταξά. Ταυτόχρονα, στο πολιτιστικό επίπεδο είχαμε την επικράτηση μιας κουλτούρας που βασίζεται στη λαϊκότητα του χιούμορ, τον αυθορμητισμό και την αυθεντικότητα, αλλά και γενικότερα σε μια μη ορθολογικοποιημένη καθημερινή ζωή, στοιχεία κατά κάποιον τρόπο εξωτικά σε σχέση μη την κατάσταση στη Δύση, που ασφαλώς κληρονομήθηκαν από τις προηγούμενες γενιές των ανθρώπων αυτού του τόπου και που στο μεταπολιτευτικό, αριστερόστροφο, πολιτικό πλαίσιο ευνόησαν και μια πολιτικού είδους αντιαυταρχικότητα.
Φυσικά, δεν αναφερόμαστε στις περιπτώσεις όπου αυτά τα χαρακτηριστικά εκδηλώνονται ως απλή αμετροέπεια, ωχαδερφισμός ή ανευθυνότητα στην καθημερινή ζωή των Νεοελλήνων (π.χ. η βυθισμένη στο lifestyle καθημερινή διασκέδαση ή η πλήρης αδιαφορία για τα κοινά), φαινόμενα κοινωνικά απορριπτέα και πολιτικά ετερόνομα. Θεωρούμε σημαντικό να τονίσουμε -και μάλιστα να υπαρασπιστούμε στις δύσκολες μέρες που έρχονται- την πολιτική πραγματικότητα μες στην οποία μεγαλώσαμε: από την ανοχή στην λειτουργία των καταλήψεων, στις αυθόρμητες πορείες ή διαμαρτυρίες, στην ελεύθερη κατασκήνωση μέχρι την επιτρεπτικότητα στην χωρίς όρια σάτιρα και κριτική, στην παρατυπία, στην «παράβαση» μικρονόμων που σου σπάνε χωρίς λόγο τα νεύρα και γενικώς στην πιο εθιμικού τύπου «ευκινησία» των ανθρώπων απέναντι στο «πολιτικώς ορθόν». Εν ολίγοις, όλα αυτά με τα οποία οι νέας κοπής φιλελεύθεροι στην Ελλάδα βγάζουν σπυριά, όπως θα δούμε στο δεύτερο μέρος του κειμένου! Θα λέγαμε ότι μέχρι πρότινος απολαμβάναμε τέτοιου τύπου «ανέσεις» και «ελεύθερο χώρο κινήσεων» και δεν το εκτιμούσαμε, ούτε το εκμεταλλευόμασταν ως πολιτικοί χώροι που παλεύουν για μια δημοκρατικοποίηση του δημόσιου χώρου4. Τώρα, φαίνεται να περνάμε σε μια φάση όπου όλα αυτά αν δεν «τακτοποιούνται» νομοθετικά και διοικητικά, σίγουρα λοιδορούνται από τους πολύξερους φιλελεύθερους γκουρού και ποινικοποιούνται κοινωνικά.
Όλος αυτός όμως ο θόρυβος της ακροδεξιάς ρητορικής καθίσταται τριπλά υποκριτικός, όταν μας λέει τόσο χονδροειδώς ότι ζούσαμε για δεκαετίες υπό την κυριαρχία της χαλαρότητας και υπό αριστερή «κατοχή». Πρώτον, διότι προσπαθεί να φορτώσει στην Μεταπολίτευση όλα τα δεινά των «μπουζουκιών», του lifestyle και της μαζικής κουλτούρας, ενώ είναι γνωστό ότι πρόκειται για φαινόμενα που πρωτοδιαδόθηκαν ήδη από τη δεκαετία του ’60 και μάλιστα έχαιραν της εκτίμησης και της ενθάρρυνσης της Χούντας. Τότε ήταν που αρχίσαμε να μυούμαστε σε αυτόν το μαγικό κόσμο με τις ευλογίες του Μαστοράκη, του Λ. Κωνσταντάρα, του ποδοσφαίρου κ.λπ.
Άλλωστε δε θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το εξής βασικό σημείο: το νεοελληνικό κρατίδιο δεν περίμενε τη Μεταπολίτευση για να «αλωθεί», ούτε το ΠΑΣΟΚ έκανε κάτι διαφορετικό από το σύνολο των ολιγαρχιών που διαχειρίστηκαν τη χώρα από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και εξής. Η ελληνική κρατική διοίκηση ήταν ευθύς εξ αρχής διάτρητη και δυσλειτουργική, το πολιτικό σύστημα πελατειακό, η οικονομία προκαπιταλιστικού, ουσιαστικά, τύπου και η νοοτροπία «ραντιέρικη» και προσοδοθηρική. Αυτό που έκανε ο Αντρέας ήταν να γενικεύσει αυτή τη λογική σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, αίροντας τον μετεμφυλιακό διαχωρισμό σε προνομιούχους («εθνικόφρονες») και μη προνομιούχους («αριστερούς») πολίτες. Πλέον οι πόρτες της καθημερινής μικροδιαφθοράς άνοιξαν σε όλους τους πολίτες, μεγεθυμένες μάλιστα από την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση και τη γενικότερη καταναλωτική ευδαιμονία που στο μεταξύ είχε κυριαρχήσει στη Δύση. Πράγμα που σημαίνει ότι η Δεξιά είναι σε τεράστιο βαθμό υπεύθυνη για την κατάσταση του σημερινού κράτους αλλά και όλων αυτών που κατά τα άλλα καταγγέλλει (αν κι εδώ, όπως θα δούμε στο δεύτερο μέρος του κειμένου, πρόκειται για ένα επιχείρημα το οποίο διακινούν κυρίως οι διάφορες ποικιλίες του φιλελεύθερου γένους κι όχι οι ακροδεξιοί).
Δεύτερον, διότι με την αυτο-θυματοποίησή της η Δεξιά αποκρύπτει τη δική της δομική συμμετοχή στο μεταπολιτευτικό «ένοχο» παρελθόν, επιθυμώντας να αυτο-ανακυρηχθεί αθώα και άσπιλη. Μπορεί μεν οι μεταπολιτευτικές συνθήκες να ευνόησαν μια πολιτική ελευθεριότητα και μια αριστερόστροφη ιδεολογική ηγεμονία5, ωστόσο τα δεξιά «τζάκια» και οι κολλητοί των οννεδιτών και των δαπιτών μια χαρά βολεύονταν και συμμετείχαν στα πράγματα∙ απλώς το έκαναν με τον μανδύα ενός πιο κεντρώου ιδεολογικά χώρου.
Τρίτον -και σημαντικότερον- διότι η Δεξιά με θαυμαστή μικροπολιτική μαεστρία επιτίθεται στην αριστεροφροσύνη της Μεταπολίτευσης. Κινδυνολογεί σχετικά με τη δήθεν «αριστεροποίηση» του έθνους, αποσιωπώντας το γεγονός πως ιστορικά η Αριστερά δεν κατάφερε να αλλοιώσει (αφού δε θέλησε να το επιδιώξει) τις κοινωνικοοικονομικές δομές και στην ουσία απλά συμμετείχε σε αυτές αφομοιωμένη από το κομματικό παιχνίδι. Μάλιστα, αν θέλουμε να κάνουμε μια διαυγή ανάγνωση των πραγμάτων, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι κατά βάση η Αριστερά και οι ιδέες και προτάσεις της έχουν «εθνοποιηθεί» παρά το αντίθετο -εξού και οι τεράστιες ευθύνες της6. Οπότε για να ξιφουλκεί η νεοδεξιά με τέτοιο μένος εναντίον της, κατηγορώντας για ρόλο εθνοπροδοτικό και αφελληνιστικό, μπορεί κανείς να φανταστεί από ποιον εθνικιστικό φανατισμό και αντικομουνιστικό ρεβανσισμό εμφορείται -στα όρια της υστερίας. Αν, όπως είδαμε, η «Διακύρηξη της 3ης του Σεπτέμβρη» και γενικότερα ο παπανδρεϊσμός, μπορούν να θεωρηθούν ως τα ιδεολογικά θεμέλια της Μεταπολίτευσης, τότε πρέπει να είναι κανείς παράφρων για να θεωρεί το (λεπενικής έμπνευσης) «Η Ελλάδα στους Έλληνες» ως σύνθημα που εκφράζει κάποιον εθνοκτόνο διεθνισμό.
…και ως στήριγμα της φιλελεύθερης «θεωρίας των δύο άκρων»
Επανανοηματοδοτώντας την ιστορία και τις ίδιες τις λέξεις, η Νεοδεξιά επιχειρεί να πάρει από τα χέρια του Κέντρου και της Αριστεράς την κοινωνική νομιμοποίηση που ως χώροι απολάμβαναν για να ντύσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα με το γιλεκάκι του καθαρού και γνήσιου δεξιού λόγου, παντρεύοντας το «νοικοκύρεμα» της μνημονιακής στρατηγικής με μια ωμή αντιαριστερή ψευτο-λαϊκότητα. Οικοδομεί, στην ουσία, τη συνέχιση του ελληνικού πολιτικού συστήματος με άλλα μέσα. Και κυρίως «εγγυάται» στο Νεοέλληνα για την τάξη και την πολιτική σταθεροποίηση.
Υπό αυτήν την έννοια, αίρεται η αντίφαση μεταξύ του ακραίου λόγου της Νεοδεξιάς και της παράλληλης υιοθέτησης της περίφημης «θεωρίας των δύο άκρων». Τώρα που είναι αδύνατον να οικοδομηθεί ένα στιβαρό οικονομικά Κράτος (με παροχές, κοινωνική πρόνοια ή ακόμα και μαζικά ρουσφέτια), η αποκατάσταση της χαμένης αίγλης του κρατικού μηχανισμού δεν μπορεί παρά να γίνει στο επίπεδο της ασφάλειας, της «ευνομούμενης τάξης» κ.λπ. Αυτός είναι και ο θεραπευτικός ρόλος που διεκδικεί η ΝΔ του Σαμαρά, δεδομένης της πολιτικής ανυπαρξίας της Αριστεράς όπως, βέβαια, και οποιουδήποτε κοινωνικού κινήματος ικανού να ορθώσει το ανάστημά του. Έναν ρόλο που αποδέχονται, ακόμα και στηρίζουν συχνά και απροκάλυπτα, οι άλλοι πολιτικοί εταίροι του άρματος της δεξιόστροφης πορείας αυτής της χώρας, οι ήρωες του εγχώριου φιλελευθερισμού.
II. Οι «νέοι φιλελεύθεροι» κι ο ιδεολογικός τους ρόλος
Εδώ μας δίνεται μοναδική ευκαιρία να εμβαθύνουμε περαιτέρω στο πρόβλημα της συντηρητικής στροφής την οποία βιώνουμε, καθώς αυτή όχι μόνο δεν αποτελεί προνόμιο του κυβερνητικού σαμαρισμού, αλλά δείχνει να αποκτά κοινωνικές βάσεις και να εδραιώνεται μέσω της καθημερινής και επίμονης -σχεδόν ιεραποστολικής- δουλειάς των χώρων που πρόσκεινται στα ιδεώδη του φιλελευθερισμού. Έτσι, η προσπάθεια ανατροπής της Μεταπολίτευσης βρίσκει τους αντικειμενικούς της συμμάχους σε πλήθος κατά τα άλλα φιλελεύθερων και επουδενί συντηρητικών ή ακροδεξιών φωνών, οι οποίες συγκλίνουν στα ίδια συμπεράσματα, από διαφορετική όμως σκοπιά. Όπως παρατηρεί ο Ιός, «Αν θελήσει να γκουγκλάρει κανείς τη φράση-κλισέ “τέλος της μεταπολίτευσης” […] θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν στο Διαδίκτυο σχεδόν ένα εκατομμύριο σελίδες με αυτήν την αναφορά. […] Προχθές ήταν 993.000 οι ιστοσελίδες με την τόσο χιλιοειπωμένη διατύπωση. Και φυσικά συνοδεύονταν τα κείμενα αυτά με κάθε λογής επιθετικούς χαρακτηρισμούς γι’ αυτό το “τέλος” που όλοι το θεωρούν δεδομένο, και άλλοι το περιγράφουν “παταγώδες”, άλλοι “άδοξο”, άλλοι “άγριο”»7.
Πρόκειται για τις διάφορες εκδοχές αυτού που -σε επίπεδο πολιτικών δυνάμεων- έχει αποκληθεί συνταγματικό ή κοινοβουλευτικό τόξο: διανοούμενοι, αρθρογράφοι γνώμης, μεγαλοδημοσιογράφοι και σχολιαστές, που έχουν ως βασική τους κοινή πεποίθηση α) την πίστη στον κοινοβουλευτισμό, με τον οποίο ταυτίζουν την πολιτική, χαρακτηρίζοντας, ακολούθως, ως ολοκληρωτική, εθνικολαϊκιστική ή ως «βία» και «άκρο» κάθε πολιτική προσπάθεια που δεν περνά μέσα από τη Βουλή, ασχέτως του περιεχομένου της· β) την ιδέα ότι η Ελλάδα είναι μια καθυστερημένη χώρα, σε σχέση με τη Δύση, και ότι η λύση των προβλημάτων της είναι να μετατραπεί σε μια πλήρως εκδυτικισμένη φιλελεύθερη ολιγαρχία, πράγμα που συνεπάγεται πως τα Μνημόνια, αν δεν είναι απαραιτήτως «ευλογία για τον τόπο» (όπως είχε πει παλιότερα ο Θ. Πάγκαλος), συνιστούν σίγουρα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την εκκίνηση μιας διαδικασίας τέτοιου μετασχηματισμού. Υπό αυτήν την έννοια, το «συνταγματικό τόξο» ξαναπιάνει το νήμα των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών» της περιόδου Σημίτη, λιβανίζοντάς μας με ένα φιλελεύθερο πρόταγμα, το οποίο, ανάλογα με την περίπτωση, συνδυάζει λιγότερο ή περισσότερο, το κύριο αίτημα οικονομικού και διοικητικού «εκσυγχρονισμού» με μια κριτική των «αρχαϊσμών» της ελληνικής κοινωνίας σε επίπεδο ηθών και κουλτούρας (εθνικισμός, εμπλοκή της εκκλησίας στη δημόσια ζωή, πατριαρχικές αντιλήψεις κ.λπ.).
Πρόσφατα, π.χ., το Athens Review of Books (για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω) εξέδωσε τόμο αφιερωμένο στην κρίση, με γενική επιμέλεια του Μ. Βασιλάκη8. Όπως διαβάζουμε σε μια βιβλιοπαρουσίαση του Θ. Βερέμη στην Καθημερινή (που αλλού!), «Kατά τον Aθ. Παπανδρόπουλο πρέπει να ανατρέξουμε στην πρώτη κιόλας περίοδο του ΠAΣOK όταν “εμπεδώθηκε στην Ελλάδα μια αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία…” (σ. 234)»9. Πρόκειται, φυσικά, για το γνωστό συντηρητικό αλλά και φιλοχουντικό επιχείρημα ότι τα πάντα σε αυτή τη χώρα χάλασαν με το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, ουσιαστικά, με τη Μεταπολίτευση. Λες και πρωτύτερα η Ελλάδα ήταν μια δυτικού τύπου χώρα, με καπιταλισμό, σοβαρή αστική τάξη, είχε περάσει από τον Διαφωτισμό και δεν κατατρυχόταν από σύνδρομα τριτοκοσμισμού και θυματικού εθνικισμού.
Ένα μείγμα έλλειψης πολιτικής πληροφόρησης, ιστορικού αναλφαβητισμού, απωθημένων και εμμονών με την Αριστερά (μέλη της οποίας υπήρξαν στα νιάτα τους πολλές απ’ αυτές τις φωνές) αλλά και απλής βλακείας οδηγούν αυτούς τους χώρους να παίζουν το παιχνίδι της ακροδεξιάς. Εκτός από τις περιπτώσεις, που για διάφορους λόγους αναλαμβάνουν εν γνώσει τους και συνειδητά αυτό το ρόλο (π.χ. οι νεοφιλελεύθεροι, οι οικόσιτοι της Καθημερινής κ.λπ.), ένα μεγάλο μέρος των μελών της πανίδας που θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε καταλήγουν τελικά να χρησιμοποιούνται «αντικειμενικά» κι εκ των πραγμάτων από τη συντηρητική επίθεση, ως εκλαϊκευτές των αντιδραστικών της ιδεών σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, που υπερβαίνει και διαφέρει κατά πολύ το παραδοσιακό πεδίο απεύθυνσης της λαϊκής και άκρας δεξιάς.
Έχει σημασία να τονίζουμε ότι αυτός ο «ακροδεξιόστροφος» ρόλος δεν αναλαμβάνεται συνειδητά, στα πλαίσια κάποιου καλοστημένου σχεδίου, κι αυτό για διάφορους λόγους: πρώτον, για να αποφύγουμε μαρξίζουσες κι αναρχικές απλουστεύσεις του τύπου «είναι όλοι τους “Ιδεολογικοί Μηχανισμοί του Κράτους”, άρα πληρωμένα παπαγαλάκια του Συστήματος», άρα λογικό είναι να σιγοντάρουν την ακροδεξιά, έστω κι αν κατά τα άλλα το παίζουν φιλελεύθεροι, εφόσον η ακροδεξιά είναι το μακρύ χέρι του Συστήματος10· δεύτερον, για να καταδείξουμε την ιστορικοπολιτική αφέλεια όλων αυτών των κύκλων, τον στενό ιστορικό επαρχιωτισμό που κρύβεται κάτω από το δυτικόφιλο και κοσμοπολίτικο βερνίκι των φανταχτερών τους διατυπώσεων. Στοιχεία που δείχνουν τη γενική διανοητική οπισθοδρόμηση που παρατηρείται στο δυτικό κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες και της οποίας φτωχοί συγγενείς είναι οι φίλοι μας. Με άλλα λόγια: είναι τρομακτικό να έχεις στοιχειώδη δυτική παιδεία και να μην μπορείς να καταλάβεις γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ίδιο πράγμα με τη ΧΑ, στην περίπτωση βεβαίως που υποστηρίζεις κάτι τέτοιο, όχι γιατί σε πληρώνουν αλλά επειδή το πιστεύεις πραγματικά.
Τρίτον και σημαντικότερον: για να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι πολλά από αυτά που στηλιτεύουν οι λιγότερο τσαρλατανικές εκδοχές αυτής της πανίδας, έστω υπό τη γνωστή διεκτραγώδηση και υπερβολή, συνιστούν πραγματικά προβλήματα της νεοελληνικής κοινωνίας, τα οποία δεν μπορούμε να αρνούμαστε στο όνομα της απόρριψης των πολιτικών θέσεων αυτών των «νέων φιλελεύθερων». Αυτό ακριβώς κάνει η Αριστερά και εκτίθεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο, εφόσον η μόνη της απάντηση στα καλά μελετημένα χτυπήματα ακροδεξιών-συντηρητικών αλλά και φιλελεύθερων είναι είτε οι γνωστές ρητορικές της κορώνες είτε η απλή άρνηση της ύπαρξης του εκάστοτε υπό συζήτηση προβλήματος (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της τάσης τη στάση της για το μεταναστευτικό).
[ ... ]
[1] Βλ. το κείμενό μας «Η άνοδος της φασιστικής ακροδεξιάς και ο δημοκρατικός αντιφασισμός», ό. π.
[2] Όπως σημείωνε πρόσφατα στη ΔΕΘ ο Σαμαράς για να προσδώσει ιδεολογικό περίβλημα στο παραμύθι του πολυθρύλητου «success story» και της εξισορρόπησης της χώρας μέχρι το 2020: «Και την επόμενη χρονιά, το 2021 να γιορτάσουμε όχι απλώς τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, αλλά και την αναγέννηση της χώρας μας! Να γιορτάσουμε μια Ελλάδα πιο Ελεύθερη, πιο σίγουρη για τον εαυτό της, με ηγετικούς ρόλους στην περιοχή της, με μεγαλύτερη επιρροή στην Ευρώπη και σεβαστή απ’ όλους. Αυτή την Νέα Ελλάδα χτίζουμε από σήμερα».
[3] Σύμφωνα με την αρθρογραφία του Φ. Κρανιδιώτη στο ανεπίσημο κομματικό έντυπο Δημοκρατία (sic!)
[4] Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό σημείο, στο οποίο θα επανέλθουμε εκτενέστερα σε επόμενο τεύχος του περιοδικού.
[5] Κυρίως πολιτιστικά και όχι τόσο σε επίπεδο εξουσίας και διοίκησης.
[6] Βλ. την ανάλυση του Α. Γαβριηλίδη και την κριτική της εξέταση στις «Βιβλιοκριτικές» αυτού του τεύχους.
[7] «Η αντιστροφή της Μεταπολίτευσης. Ένα σενάριο φρίκης και οι συγγραφείς του», Εφημερίδα των συντακτών, 21/7/2013.
[8] Aπρονοησία και νέμεση. Eλληνική κρίση 2001-2011, Αθήνα, The Athens Review of Books, 2012.
[9] Θ. Βερέμης, «Για την αυτογνωσία μας», Καθημερινή της Κυριακής, 26/8/2012.
[10] Π.χ., ο Μ. Βασιλάκης, με τον οποίο θα ασχοληθούμε παρακάτω, έχει συγκρουστεί στο παρελθόν, κατά την περίοδο της υπόθεσης Οτσαλάν, με το Δίκτυο ’21, το οποίο και είχε τότε καταγγείλει δημόσια (το 1999), λαμβάνοντας ως απάντηση καμιά εικοσαριά αγωγές (εικοσιμία για την ακρίβεια) από τον Φαήλο και τους φίλους του, βάσει του περίφημου «τυποκτόνου» νόμου περί αγωγών του Ε. Βενιζέλου (Ν 2328/1995). Στη συνέχεια απευθύνθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το οποίο και τον δικαίωσε, το 2008, καταδικάζοντας το ελληνικό Κράτος.
eagainst.com
Η δαιμονοποίηση της Μεταπολίτευσης
«Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 1974-1975 μέχρι σήμερα. Είτε αυτοί λέγονται ανομία, είτε αυτοί λέγονται καταλήψεις, είτε αυτοί λέγονται μεταναστευτικό, είτε μιλάμε για το άγος της Μαρφίν. Όλα αυτά πρέπει να βρουν το δρόμο τους». (Ν. Δένδιας)
«Υπάρχει ένα κυρίαρχο -αν και αδιαμόρφωτο ακόμη- ρεύμα που ζητάει ακριβώς αυτό: «Λευτεριά από τη μεταπολίτευση».» (Μ. Χρυσοχοΐδης)Η κατάσταση θα ήταν πολιτικά ακίνδυνη ή απλώς γραφική εάν όλη αυτή η ιδεολογική διαμάχη περιοριζόταν σε ενδοδεξιούς διαξιφισμούς και ανακατατάξεις. Ωστόσο, όπως είδαμε και με την άνοδο της φασίζουσας ακροδεξιάς1, η ευρύτερη δεξιά αντεπίθεση προσπαθεί να επηρεάσει και να αντλήσει κοινό από διάφορα κομμάτια του πολιτικού φάσματος (όπως π.χ. απολίτικους συνωμοσιολόγους, πατριδόπληκτους του μεσαίου χώρου ή ακόμα και απεγνωσμένους φιλελεύθερους) ελέγχοντας την ατζέντα της επικαιρότητας και μετατοπίζοντας την πολιτική τοποθέτηση του ίδιου του «Κέντρου» και γενικότερα του μέσου μη αριστερού (ή αριστεροφοβικού) Νεοέλληνα.
Η νεοδεξιά προπαγάνδα πατάει πάνω στην πρωτοφανή πολιτική ρευστότητα και την κατάρρευση των περισσότερων πολιτικών ταυτοτήτων που εξέθρεψε η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Βασιζόμενη στην τυφλή οργή του κόσμου, στην απονομιμοποίηση του μέχρι πρότινος πολιτικού σκηνικού και στις κοινωνικές συνέπειες του μεταναστευτικού -το μείγμα δηλαδή από το οποίο κατεξοχήν τρέφεται εκλογικά και η συμμορία της ΧΑ-, πλάθει από την πλευρά της μια, πιο κυβερνητικού τύπου βέβαια, εκδικητική αφήγηση. Όλος αυτός ο υφέρπων κοινωνικός λουμπενισμός, που στη σημερινή περίοδο έρπεται και ψάχνει από κάπου να πιαστεί, αποτελεί την καλύτερη λεία για τις κάθε λογής θεωρίες «ολικής αλλαγής» και «εθνικής αναγέννησης2». Υπό αυτήν την έννοια, οι Φαήλοι και οι Λαζαρίδηδες έχουν πιάσει το νόημα και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να διοχετεύσουν το νεομηδενισμό της κρίσης και την τάση για αυτομαστίγωμα που έχει εσωτερικεύσει μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού προς ένα ιδεολογικό ξεπέρασμα του «δυνάστη» της Μεταπολίτευσης, προς ένα ξεκαθάρισμα με το ίδιο μας το πρόσφατο παρελθόν.
Στο πυρήνα αυτής της προπαγάνδας βρίσκεται το περίφημο επιχείρημα περί του τέλους της Μεταπολίτευσης. Εκκινώντας από την ανάγκη να πέσει κάπου το ανάθεμα για την υλική ή πνευματική κατάντια μας, προσδίδεται στην «αριστερίζουσα» Μεταπολίτευση η κατηγορία της ευθύνης για όλα τα δεινά αυτού του τόπου: η ιδεολογική κυριαρχία της μαρξίζουσας Αριστεράς στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στην τέχνη και την επιστήμη, καταπλάκωνε το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων, η ελευθεριότητα και η χαλαρότητα μας οδήγησε στο χάος και την ανομία, οι συντεχνίες και ο συνδικαλισμός έφεραν την κοινωνικοοικονομική καταστροφή κ.λπ. Κατηγορώντας συλλήβδην το «πνεύμα της Μεταπολίτευσης», η ακροδεξιά ρητορική καταλήγει -που αλλού;- στην επιστροφή, μέσω ενός έμμεσου εξαγνισμού, σε προηγούμενες περιόδους (μετεμφυλιακό κράτος Καραμανλή και Χούντα) που παρουσιάζονται τώρα ως αθώες και νοικοκυρεμένες.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός σχηματοποιεί πολύ χυδαία αυτού του είδους την ύπουλη ιδεολογική απλοποίηση όταν σε μία από τις ομιλίες του λέει: «Η ιστορία διδάσκεται στα παιδιά μας χωρίς να καλλιεργεί ούτε την υπερηφάνεια για την πατρίδα μας, ούτε την κριτική τους σκέψη [...] σα να διδάσκεται όχι σε ελληνόπουλα αλλά σε μαθητευόμενους διεθνιστές». Στο παραμύθι της καταραμένης Μεταπολίτευσης, ολόκληρη η Ελλάδα συμπυκνώνεται στους «φωταδιστές του μηδενιστικού διεθνισμού της πλάκας»3, που παρέσυραν το έθνος στην ιδεολογική κατρακύλα και τις νέες γενιές στον εθνομηδενισμό. Είναι προφανές ότι πίσω από τα υπόλοιπα επιχειρήματα που επικαλείται αυτή η νεοδεξιά ρητορική ενάντια στη Μεταπολίτευση, το βασικό της πρόβλημα είναι η κατάρρευση της ελληνορθοδοξίας ως επίσημης κρατικής ιδεολογίας και το πέρασμα σε μια κρατική ιδεολογία που δεχόταν και στοιχεία του αριστερού εθνικισμού (βλ. παρακάτω).
…ως δεξιό ιδεολογικό άλλοθι…
Τα πράγματα βέβαια, για όποιον στοιχειωδώς σκέφτεται πολιτικά, δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Μεταπολίτευση ούτε υπήρξε μια περίοδος ξεκομμένη από την αμέσως προηγούμενή της, ούτε φυσικά αποτέλεσε μια περίοδο ενιαία και αδιαίρετη. Η αρχική τομή με το παρελθόν ήταν κατά βάση πολιτειακή, αφού αποτέλεσε την περίοδο σταθεροποίησης ενός ομαλού κοινοβουλευτισμού και μιας επί ίσοις όροις συμμετοχής των πέρα της Δεξιάς χώρων στο πολιτικό παιχνίδι. Το τέλος της εμφυλιοπολεμικής αφήγησης και των πιστοποιητικών νομιμοφροσύνης -αυτό που περισσότερο φαίνεται να ενοχλεί και τον νεοδεξιό θίασο- σηματοδότησε μια ηγεμονική φάση για το χώρο της Αριστεράς, το χώρο των «ηττημένων του παρελθόντος». Βέβαια, η νέα αυτή τάση κεφαλαιοποιήθηκε και επεκτάθηκε κοινωνικά μέσω μιας πολιτικής και εκλογικής κυριαρχίας του Κέντρου ή της Κεντροαριστεράς, χτίζοντας το θεμελιώδες οικοδόμημα της κοινωνικής ανόδου του καταναλωτισμού και του «βολέματος», που -βρίσκοντάς το υπό σχηματισμό- επιτάχυνε το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Ωστόσο, από κάποια στιγμή και μετά, αυτό που θα μπορούσαμε (και θα άξιζε) να αποκαλέσουμε κατάρα της μεταπολιτευτικής περιόδου είναι η εμφάνιση και επικράτηση του μεταμοντέρνου lifestyle, του γενικευμένου κομφορμισμού και της καταναλωτικής αποχαύνωσης των Νεοελλήνων, μιας κοινωνικής γάγγραινας που φυσικά αντλεί οπαδούς από όλο το φάσμα των ιδεολογιών και των πολιτικών τοποθετήσεων.
Από μια δημοκρατική πολιτική σκοπιά, θα λέγαμε ότι αυτά ακριβώς τα κοινωνικά υποπροϊόντα στάθηκαν κατά βάση το καρκίνωμα για τη νεοελληνική πραγματικότητα. Οι κωστοπουλικές αφηγήσεις, οι Θεμο-ειδείς εξυψώσεις της νεοελληνικής ασημαντότητας, καθώς και ο υπέρμετρος μικροαστισμός του βολέματος, της μικροδιαφθοράς και του κυνηγιού του κοινωνικού status αποτέλεσαν έκφραση της αποκτήνωσης που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες δεκαετίες (φαινόμενο όχι αποκλειστικά ελληνικό βέβαια). Μάλιστα, όλη αυτή η επελαύνουσα -και διαποτίζουσα τα ιερά κόκκαλα των Νεοελλήνων- μαζική κουλτούρα και αποχαύνωση, βάζοντας από μια άποψη στην άκρη τους κοινωνικούς και ταξικούς φραγμούς, αποτέλεσε τον ανθρωπολογικό εκείνο παράγοντα που συνέβαλε στην οικονομική κρίση, αλλά και καλείται σήμερα να τη διαχειριστεί.
Αντίθετα, τη Μεταπολίτευση χαρακτήρισαν και πολλά στοιχεία που από δημοκρατική άποψη δεν μπορούν παρά να κρίνονται θετικά. Διόλου τυχαία πρόκειται ακριβώς για τα στοιχεία εκείνα που απειλούνται σήμερα από την διαφαινόμενη σκλήρυνση της στάσης του Κράτους, δηλαδή το λεγόμενο «συμμάζεμα της ανομίας». Πρώτο και βασικότερο όλων το πέρασμα στην κοινοβουλευτική ομαλότητα, μετά από δεκαετίες συνταγματικών εκτροπών και γενικότερης καθεστωτικής ανωμαλίας. Δεύτερον και αλληλένδετο με το πρώτο, το τέλος του αυταρχικού κράτους της δεξιάς και ο τερματισμός των θεσμικών διακρίσεων και αποκλεισμών πολιτών βάσει των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Σε αυτά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και την άνοδο του βιωτικού επιπέδου της κοινωνίας.
Στο ιδεολογικό επίπεδο θα πρέπει να σημειώσουμε το τέλος της ελληνορθοδοξίας ως επίσημου κρατικού δόγματος και το πέρασμα σε ένα μείγμα τριτοκοσμισμού και αριστερού εθνικισμού (του οποίου ιδρυτικό κείμενο μπορεί να θεωρηθεί η «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη») το οποίο, όπως και να το κάνουμε, είναι πολιτικά προτιμότερο από το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» ή τον «Τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό» του Μεταξά. Ταυτόχρονα, στο πολιτιστικό επίπεδο είχαμε την επικράτηση μιας κουλτούρας που βασίζεται στη λαϊκότητα του χιούμορ, τον αυθορμητισμό και την αυθεντικότητα, αλλά και γενικότερα σε μια μη ορθολογικοποιημένη καθημερινή ζωή, στοιχεία κατά κάποιον τρόπο εξωτικά σε σχέση μη την κατάσταση στη Δύση, που ασφαλώς κληρονομήθηκαν από τις προηγούμενες γενιές των ανθρώπων αυτού του τόπου και που στο μεταπολιτευτικό, αριστερόστροφο, πολιτικό πλαίσιο ευνόησαν και μια πολιτικού είδους αντιαυταρχικότητα.
Φυσικά, δεν αναφερόμαστε στις περιπτώσεις όπου αυτά τα χαρακτηριστικά εκδηλώνονται ως απλή αμετροέπεια, ωχαδερφισμός ή ανευθυνότητα στην καθημερινή ζωή των Νεοελλήνων (π.χ. η βυθισμένη στο lifestyle καθημερινή διασκέδαση ή η πλήρης αδιαφορία για τα κοινά), φαινόμενα κοινωνικά απορριπτέα και πολιτικά ετερόνομα. Θεωρούμε σημαντικό να τονίσουμε -και μάλιστα να υπαρασπιστούμε στις δύσκολες μέρες που έρχονται- την πολιτική πραγματικότητα μες στην οποία μεγαλώσαμε: από την ανοχή στην λειτουργία των καταλήψεων, στις αυθόρμητες πορείες ή διαμαρτυρίες, στην ελεύθερη κατασκήνωση μέχρι την επιτρεπτικότητα στην χωρίς όρια σάτιρα και κριτική, στην παρατυπία, στην «παράβαση» μικρονόμων που σου σπάνε χωρίς λόγο τα νεύρα και γενικώς στην πιο εθιμικού τύπου «ευκινησία» των ανθρώπων απέναντι στο «πολιτικώς ορθόν». Εν ολίγοις, όλα αυτά με τα οποία οι νέας κοπής φιλελεύθεροι στην Ελλάδα βγάζουν σπυριά, όπως θα δούμε στο δεύτερο μέρος του κειμένου! Θα λέγαμε ότι μέχρι πρότινος απολαμβάναμε τέτοιου τύπου «ανέσεις» και «ελεύθερο χώρο κινήσεων» και δεν το εκτιμούσαμε, ούτε το εκμεταλλευόμασταν ως πολιτικοί χώροι που παλεύουν για μια δημοκρατικοποίηση του δημόσιου χώρου4. Τώρα, φαίνεται να περνάμε σε μια φάση όπου όλα αυτά αν δεν «τακτοποιούνται» νομοθετικά και διοικητικά, σίγουρα λοιδορούνται από τους πολύξερους φιλελεύθερους γκουρού και ποινικοποιούνται κοινωνικά.
Όλος αυτός όμως ο θόρυβος της ακροδεξιάς ρητορικής καθίσταται τριπλά υποκριτικός, όταν μας λέει τόσο χονδροειδώς ότι ζούσαμε για δεκαετίες υπό την κυριαρχία της χαλαρότητας και υπό αριστερή «κατοχή». Πρώτον, διότι προσπαθεί να φορτώσει στην Μεταπολίτευση όλα τα δεινά των «μπουζουκιών», του lifestyle και της μαζικής κουλτούρας, ενώ είναι γνωστό ότι πρόκειται για φαινόμενα που πρωτοδιαδόθηκαν ήδη από τη δεκαετία του ’60 και μάλιστα έχαιραν της εκτίμησης και της ενθάρρυνσης της Χούντας. Τότε ήταν που αρχίσαμε να μυούμαστε σε αυτόν το μαγικό κόσμο με τις ευλογίες του Μαστοράκη, του Λ. Κωνσταντάρα, του ποδοσφαίρου κ.λπ.
Άλλωστε δε θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το εξής βασικό σημείο: το νεοελληνικό κρατίδιο δεν περίμενε τη Μεταπολίτευση για να «αλωθεί», ούτε το ΠΑΣΟΚ έκανε κάτι διαφορετικό από το σύνολο των ολιγαρχιών που διαχειρίστηκαν τη χώρα από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και εξής. Η ελληνική κρατική διοίκηση ήταν ευθύς εξ αρχής διάτρητη και δυσλειτουργική, το πολιτικό σύστημα πελατειακό, η οικονομία προκαπιταλιστικού, ουσιαστικά, τύπου και η νοοτροπία «ραντιέρικη» και προσοδοθηρική. Αυτό που έκανε ο Αντρέας ήταν να γενικεύσει αυτή τη λογική σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, αίροντας τον μετεμφυλιακό διαχωρισμό σε προνομιούχους («εθνικόφρονες») και μη προνομιούχους («αριστερούς») πολίτες. Πλέον οι πόρτες της καθημερινής μικροδιαφθοράς άνοιξαν σε όλους τους πολίτες, μεγεθυμένες μάλιστα από την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση και τη γενικότερη καταναλωτική ευδαιμονία που στο μεταξύ είχε κυριαρχήσει στη Δύση. Πράγμα που σημαίνει ότι η Δεξιά είναι σε τεράστιο βαθμό υπεύθυνη για την κατάσταση του σημερινού κράτους αλλά και όλων αυτών που κατά τα άλλα καταγγέλλει (αν κι εδώ, όπως θα δούμε στο δεύτερο μέρος του κειμένου, πρόκειται για ένα επιχείρημα το οποίο διακινούν κυρίως οι διάφορες ποικιλίες του φιλελεύθερου γένους κι όχι οι ακροδεξιοί).
Δεύτερον, διότι με την αυτο-θυματοποίησή της η Δεξιά αποκρύπτει τη δική της δομική συμμετοχή στο μεταπολιτευτικό «ένοχο» παρελθόν, επιθυμώντας να αυτο-ανακυρηχθεί αθώα και άσπιλη. Μπορεί μεν οι μεταπολιτευτικές συνθήκες να ευνόησαν μια πολιτική ελευθεριότητα και μια αριστερόστροφη ιδεολογική ηγεμονία5, ωστόσο τα δεξιά «τζάκια» και οι κολλητοί των οννεδιτών και των δαπιτών μια χαρά βολεύονταν και συμμετείχαν στα πράγματα∙ απλώς το έκαναν με τον μανδύα ενός πιο κεντρώου ιδεολογικά χώρου.
Τρίτον -και σημαντικότερον- διότι η Δεξιά με θαυμαστή μικροπολιτική μαεστρία επιτίθεται στην αριστεροφροσύνη της Μεταπολίτευσης. Κινδυνολογεί σχετικά με τη δήθεν «αριστεροποίηση» του έθνους, αποσιωπώντας το γεγονός πως ιστορικά η Αριστερά δεν κατάφερε να αλλοιώσει (αφού δε θέλησε να το επιδιώξει) τις κοινωνικοοικονομικές δομές και στην ουσία απλά συμμετείχε σε αυτές αφομοιωμένη από το κομματικό παιχνίδι. Μάλιστα, αν θέλουμε να κάνουμε μια διαυγή ανάγνωση των πραγμάτων, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι κατά βάση η Αριστερά και οι ιδέες και προτάσεις της έχουν «εθνοποιηθεί» παρά το αντίθετο -εξού και οι τεράστιες ευθύνες της6. Οπότε για να ξιφουλκεί η νεοδεξιά με τέτοιο μένος εναντίον της, κατηγορώντας για ρόλο εθνοπροδοτικό και αφελληνιστικό, μπορεί κανείς να φανταστεί από ποιον εθνικιστικό φανατισμό και αντικομουνιστικό ρεβανσισμό εμφορείται -στα όρια της υστερίας. Αν, όπως είδαμε, η «Διακύρηξη της 3ης του Σεπτέμβρη» και γενικότερα ο παπανδρεϊσμός, μπορούν να θεωρηθούν ως τα ιδεολογικά θεμέλια της Μεταπολίτευσης, τότε πρέπει να είναι κανείς παράφρων για να θεωρεί το (λεπενικής έμπνευσης) «Η Ελλάδα στους Έλληνες» ως σύνθημα που εκφράζει κάποιον εθνοκτόνο διεθνισμό.
…και ως στήριγμα της φιλελεύθερης «θεωρίας των δύο άκρων»
Επανανοηματοδοτώντας την ιστορία και τις ίδιες τις λέξεις, η Νεοδεξιά επιχειρεί να πάρει από τα χέρια του Κέντρου και της Αριστεράς την κοινωνική νομιμοποίηση που ως χώροι απολάμβαναν για να ντύσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα με το γιλεκάκι του καθαρού και γνήσιου δεξιού λόγου, παντρεύοντας το «νοικοκύρεμα» της μνημονιακής στρατηγικής με μια ωμή αντιαριστερή ψευτο-λαϊκότητα. Οικοδομεί, στην ουσία, τη συνέχιση του ελληνικού πολιτικού συστήματος με άλλα μέσα. Και κυρίως «εγγυάται» στο Νεοέλληνα για την τάξη και την πολιτική σταθεροποίηση.
Υπό αυτήν την έννοια, αίρεται η αντίφαση μεταξύ του ακραίου λόγου της Νεοδεξιάς και της παράλληλης υιοθέτησης της περίφημης «θεωρίας των δύο άκρων». Τώρα που είναι αδύνατον να οικοδομηθεί ένα στιβαρό οικονομικά Κράτος (με παροχές, κοινωνική πρόνοια ή ακόμα και μαζικά ρουσφέτια), η αποκατάσταση της χαμένης αίγλης του κρατικού μηχανισμού δεν μπορεί παρά να γίνει στο επίπεδο της ασφάλειας, της «ευνομούμενης τάξης» κ.λπ. Αυτός είναι και ο θεραπευτικός ρόλος που διεκδικεί η ΝΔ του Σαμαρά, δεδομένης της πολιτικής ανυπαρξίας της Αριστεράς όπως, βέβαια, και οποιουδήποτε κοινωνικού κινήματος ικανού να ορθώσει το ανάστημά του. Έναν ρόλο που αποδέχονται, ακόμα και στηρίζουν συχνά και απροκάλυπτα, οι άλλοι πολιτικοί εταίροι του άρματος της δεξιόστροφης πορείας αυτής της χώρας, οι ήρωες του εγχώριου φιλελευθερισμού.
II. Οι «νέοι φιλελεύθεροι» κι ο ιδεολογικός τους ρόλος
«Η διανόησι πρέπει να ενεργοποιηθή ώστε να δημιουργηθή στην Ελλάδα ένα γόνιμο ώριμο κλίμα, όπως έγινε με την γενιά του 1930, όπου οι διανοούμενοι αλλά και οι εφημερίδες που την εξέφρασαν […] δημιούργησαν μια νέα προοπτική. Και σήμερα οι εφημερίδες, τα έντυπα, τα ηλεκτρονικά μέσα μπορούν να παίξουν έναν τέτοιο ρόλο. Να δώσουν ένα νέο περιεχόμενο, να διαμορφώσουν κίνητρα και με αυτά νέες συνειδήσεις». (Στ. Ράμφος – 4/9/2011)Το «συνταγματικό τόξο»
Εδώ μας δίνεται μοναδική ευκαιρία να εμβαθύνουμε περαιτέρω στο πρόβλημα της συντηρητικής στροφής την οποία βιώνουμε, καθώς αυτή όχι μόνο δεν αποτελεί προνόμιο του κυβερνητικού σαμαρισμού, αλλά δείχνει να αποκτά κοινωνικές βάσεις και να εδραιώνεται μέσω της καθημερινής και επίμονης -σχεδόν ιεραποστολικής- δουλειάς των χώρων που πρόσκεινται στα ιδεώδη του φιλελευθερισμού. Έτσι, η προσπάθεια ανατροπής της Μεταπολίτευσης βρίσκει τους αντικειμενικούς της συμμάχους σε πλήθος κατά τα άλλα φιλελεύθερων και επουδενί συντηρητικών ή ακροδεξιών φωνών, οι οποίες συγκλίνουν στα ίδια συμπεράσματα, από διαφορετική όμως σκοπιά. Όπως παρατηρεί ο Ιός, «Αν θελήσει να γκουγκλάρει κανείς τη φράση-κλισέ “τέλος της μεταπολίτευσης” […] θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν στο Διαδίκτυο σχεδόν ένα εκατομμύριο σελίδες με αυτήν την αναφορά. […] Προχθές ήταν 993.000 οι ιστοσελίδες με την τόσο χιλιοειπωμένη διατύπωση. Και φυσικά συνοδεύονταν τα κείμενα αυτά με κάθε λογής επιθετικούς χαρακτηρισμούς γι’ αυτό το “τέλος” που όλοι το θεωρούν δεδομένο, και άλλοι το περιγράφουν “παταγώδες”, άλλοι “άδοξο”, άλλοι “άγριο”»7.
Πρόκειται για τις διάφορες εκδοχές αυτού που -σε επίπεδο πολιτικών δυνάμεων- έχει αποκληθεί συνταγματικό ή κοινοβουλευτικό τόξο: διανοούμενοι, αρθρογράφοι γνώμης, μεγαλοδημοσιογράφοι και σχολιαστές, που έχουν ως βασική τους κοινή πεποίθηση α) την πίστη στον κοινοβουλευτισμό, με τον οποίο ταυτίζουν την πολιτική, χαρακτηρίζοντας, ακολούθως, ως ολοκληρωτική, εθνικολαϊκιστική ή ως «βία» και «άκρο» κάθε πολιτική προσπάθεια που δεν περνά μέσα από τη Βουλή, ασχέτως του περιεχομένου της· β) την ιδέα ότι η Ελλάδα είναι μια καθυστερημένη χώρα, σε σχέση με τη Δύση, και ότι η λύση των προβλημάτων της είναι να μετατραπεί σε μια πλήρως εκδυτικισμένη φιλελεύθερη ολιγαρχία, πράγμα που συνεπάγεται πως τα Μνημόνια, αν δεν είναι απαραιτήτως «ευλογία για τον τόπο» (όπως είχε πει παλιότερα ο Θ. Πάγκαλος), συνιστούν σίγουρα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την εκκίνηση μιας διαδικασίας τέτοιου μετασχηματισμού. Υπό αυτήν την έννοια, το «συνταγματικό τόξο» ξαναπιάνει το νήμα των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών» της περιόδου Σημίτη, λιβανίζοντάς μας με ένα φιλελεύθερο πρόταγμα, το οποίο, ανάλογα με την περίπτωση, συνδυάζει λιγότερο ή περισσότερο, το κύριο αίτημα οικονομικού και διοικητικού «εκσυγχρονισμού» με μια κριτική των «αρχαϊσμών» της ελληνικής κοινωνίας σε επίπεδο ηθών και κουλτούρας (εθνικισμός, εμπλοκή της εκκλησίας στη δημόσια ζωή, πατριαρχικές αντιλήψεις κ.λπ.).
Πρόσφατα, π.χ., το Athens Review of Books (για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω) εξέδωσε τόμο αφιερωμένο στην κρίση, με γενική επιμέλεια του Μ. Βασιλάκη8. Όπως διαβάζουμε σε μια βιβλιοπαρουσίαση του Θ. Βερέμη στην Καθημερινή (που αλλού!), «Kατά τον Aθ. Παπανδρόπουλο πρέπει να ανατρέξουμε στην πρώτη κιόλας περίοδο του ΠAΣOK όταν “εμπεδώθηκε στην Ελλάδα μια αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία…” (σ. 234)»9. Πρόκειται, φυσικά, για το γνωστό συντηρητικό αλλά και φιλοχουντικό επιχείρημα ότι τα πάντα σε αυτή τη χώρα χάλασαν με το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, ουσιαστικά, με τη Μεταπολίτευση. Λες και πρωτύτερα η Ελλάδα ήταν μια δυτικού τύπου χώρα, με καπιταλισμό, σοβαρή αστική τάξη, είχε περάσει από τον Διαφωτισμό και δεν κατατρυχόταν από σύνδρομα τριτοκοσμισμού και θυματικού εθνικισμού.
Ένα μείγμα έλλειψης πολιτικής πληροφόρησης, ιστορικού αναλφαβητισμού, απωθημένων και εμμονών με την Αριστερά (μέλη της οποίας υπήρξαν στα νιάτα τους πολλές απ’ αυτές τις φωνές) αλλά και απλής βλακείας οδηγούν αυτούς τους χώρους να παίζουν το παιχνίδι της ακροδεξιάς. Εκτός από τις περιπτώσεις, που για διάφορους λόγους αναλαμβάνουν εν γνώσει τους και συνειδητά αυτό το ρόλο (π.χ. οι νεοφιλελεύθεροι, οι οικόσιτοι της Καθημερινής κ.λπ.), ένα μεγάλο μέρος των μελών της πανίδας που θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε καταλήγουν τελικά να χρησιμοποιούνται «αντικειμενικά» κι εκ των πραγμάτων από τη συντηρητική επίθεση, ως εκλαϊκευτές των αντιδραστικών της ιδεών σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, που υπερβαίνει και διαφέρει κατά πολύ το παραδοσιακό πεδίο απεύθυνσης της λαϊκής και άκρας δεξιάς.
Έχει σημασία να τονίζουμε ότι αυτός ο «ακροδεξιόστροφος» ρόλος δεν αναλαμβάνεται συνειδητά, στα πλαίσια κάποιου καλοστημένου σχεδίου, κι αυτό για διάφορους λόγους: πρώτον, για να αποφύγουμε μαρξίζουσες κι αναρχικές απλουστεύσεις του τύπου «είναι όλοι τους “Ιδεολογικοί Μηχανισμοί του Κράτους”, άρα πληρωμένα παπαγαλάκια του Συστήματος», άρα λογικό είναι να σιγοντάρουν την ακροδεξιά, έστω κι αν κατά τα άλλα το παίζουν φιλελεύθεροι, εφόσον η ακροδεξιά είναι το μακρύ χέρι του Συστήματος10· δεύτερον, για να καταδείξουμε την ιστορικοπολιτική αφέλεια όλων αυτών των κύκλων, τον στενό ιστορικό επαρχιωτισμό που κρύβεται κάτω από το δυτικόφιλο και κοσμοπολίτικο βερνίκι των φανταχτερών τους διατυπώσεων. Στοιχεία που δείχνουν τη γενική διανοητική οπισθοδρόμηση που παρατηρείται στο δυτικό κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες και της οποίας φτωχοί συγγενείς είναι οι φίλοι μας. Με άλλα λόγια: είναι τρομακτικό να έχεις στοιχειώδη δυτική παιδεία και να μην μπορείς να καταλάβεις γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ίδιο πράγμα με τη ΧΑ, στην περίπτωση βεβαίως που υποστηρίζεις κάτι τέτοιο, όχι γιατί σε πληρώνουν αλλά επειδή το πιστεύεις πραγματικά.
Τρίτον και σημαντικότερον: για να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι πολλά από αυτά που στηλιτεύουν οι λιγότερο τσαρλατανικές εκδοχές αυτής της πανίδας, έστω υπό τη γνωστή διεκτραγώδηση και υπερβολή, συνιστούν πραγματικά προβλήματα της νεοελληνικής κοινωνίας, τα οποία δεν μπορούμε να αρνούμαστε στο όνομα της απόρριψης των πολιτικών θέσεων αυτών των «νέων φιλελεύθερων». Αυτό ακριβώς κάνει η Αριστερά και εκτίθεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο, εφόσον η μόνη της απάντηση στα καλά μελετημένα χτυπήματα ακροδεξιών-συντηρητικών αλλά και φιλελεύθερων είναι είτε οι γνωστές ρητορικές της κορώνες είτε η απλή άρνηση της ύπαρξης του εκάστοτε υπό συζήτηση προβλήματος (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της τάσης τη στάση της για το μεταναστευτικό).
[ ... ]
[1] Βλ. το κείμενό μας «Η άνοδος της φασιστικής ακροδεξιάς και ο δημοκρατικός αντιφασισμός», ό. π.
[2] Όπως σημείωνε πρόσφατα στη ΔΕΘ ο Σαμαράς για να προσδώσει ιδεολογικό περίβλημα στο παραμύθι του πολυθρύλητου «success story» και της εξισορρόπησης της χώρας μέχρι το 2020: «Και την επόμενη χρονιά, το 2021 να γιορτάσουμε όχι απλώς τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, αλλά και την αναγέννηση της χώρας μας! Να γιορτάσουμε μια Ελλάδα πιο Ελεύθερη, πιο σίγουρη για τον εαυτό της, με ηγετικούς ρόλους στην περιοχή της, με μεγαλύτερη επιρροή στην Ευρώπη και σεβαστή απ’ όλους. Αυτή την Νέα Ελλάδα χτίζουμε από σήμερα».
[3] Σύμφωνα με την αρθρογραφία του Φ. Κρανιδιώτη στο ανεπίσημο κομματικό έντυπο Δημοκρατία (sic!)
[4] Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό σημείο, στο οποίο θα επανέλθουμε εκτενέστερα σε επόμενο τεύχος του περιοδικού.
[5] Κυρίως πολιτιστικά και όχι τόσο σε επίπεδο εξουσίας και διοίκησης.
[6] Βλ. την ανάλυση του Α. Γαβριηλίδη και την κριτική της εξέταση στις «Βιβλιοκριτικές» αυτού του τεύχους.
[7] «Η αντιστροφή της Μεταπολίτευσης. Ένα σενάριο φρίκης και οι συγγραφείς του», Εφημερίδα των συντακτών, 21/7/2013.
[8] Aπρονοησία και νέμεση. Eλληνική κρίση 2001-2011, Αθήνα, The Athens Review of Books, 2012.
[9] Θ. Βερέμης, «Για την αυτογνωσία μας», Καθημερινή της Κυριακής, 26/8/2012.
[10] Π.χ., ο Μ. Βασιλάκης, με τον οποίο θα ασχοληθούμε παρακάτω, έχει συγκρουστεί στο παρελθόν, κατά την περίοδο της υπόθεσης Οτσαλάν, με το Δίκτυο ’21, το οποίο και είχε τότε καταγγείλει δημόσια (το 1999), λαμβάνοντας ως απάντηση καμιά εικοσαριά αγωγές (εικοσιμία για την ακρίβεια) από τον Φαήλο και τους φίλους του, βάσει του περίφημου «τυποκτόνου» νόμου περί αγωγών του Ε. Βενιζέλου (Ν 2328/1995). Στη συνέχεια απευθύνθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το οποίο και τον δικαίωσε, το 2008, καταδικάζοντας το ελληνικό Κράτος.
eagainst.com
ΑΝΑΡΧΙΑ…ίσως η πιο παρεξηγημένη θεωρία
Τη λέξη Αναρχία την χρησιμοποιούν οι Κρατιστές για να περιγράψουν μια κατάσταση χάους και αταξίας, μια κατάσταση εκτός ελέγχου. Έτσι ένας άνθρωπος απληροφόρητος επί του θέματος, μπορεί να νομίζει πως αναρχία σημαίνει χωρίς αρχές. ΛΑΘΟΣ! Η λέξη αναρχία προέρχεται από το στερητικό “α” και τη λέξη “αρχή” που σημαίνει εξουσία. Έτσι λοιπόν μπορούμε να πούμε πως αναρχία σημαίνει “χωρίς εξουσία”. Η αναρχία είναι η θεωρία η οποία προτείνει μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα δεσμά της εξουσίας, μια κοινωνία όπου η κυρίαρχη ηθική αρχή είναι το να κάνεις στον άλλον ό,τι θα ήθελες να σου κάνει και αυτός υπό τις ίδιες περιστάσεις, μια κοινωνία με αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια που είναι αναγκαία για την επιβίωση και την εξέλιξη του ανθρώπου καθώς είναι κοινωνικό ον.
Σαν αναρχικοί αρνούμαστε το Κράτος, σαν κύριο εκπρόσωπο της εξουσίας και γιατί έχει δημιουργηθεί για να διασφαλίζει με νόμους, βία και προπαγάνδα τα συμφέροντα και την ιδιοκτησία των Καπιταλιστών. Αρνούμαστε την εξουσία ανθρώπου από άνθρωπο και πιστεύουμε πως η μόνη εξουσία στην οποία ο άνθρωπος πρέπει να υποτάσσεται είναι αυτή της φύσης, δηλαδή να ζει μαζί της αρμονικά γιατί δεν μπορεί να επιβιώσει ανεξάρτητα από αυτή όντας κομμάτι της. Επιδιώκουμε μια κοινωνία με απόλυτη ελευθερία γιατί την θεωρούμε το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο αγαθό. Θέλουμε μια κοινωνία με αυτοδιεύθυνση και άμεση δημοκρατία όπου κάθε κοινότητα θα είναι αυτόνομη και οι άνθρωποι θα συναποφασίζουν και θα αλληλοβοηθούνται για να προοδεύουν υλικά και πνευματικά. Θέλουμε τα μέσα παραγωγής να ανήκουν στις κοινότητες και οι άνθρωποι να τα χρησιμοποιούν προς όφελος τους και όχι προς όφελος των αφεντικών. Δεν πιστεύουμε σε σύνορα και πατρίδες γιατί πιστεύουμε στην αδελφοσύνη όλων των ανθρώπων. Τα σύνορα δημιουργήθηκαν στους αιώνες από τους κεφαλαιοκράτες και τους κρατιστές για να χωρίσουν τις ιδιοκτησίες και την κυριαρχία τους. Εμείς θεωρούμε πατρίδα μας ολόκληρη τη γη γιατί πάνω σε αυτή ζούν όλοι οι άνθρωποι και έχουμε για ιστορία μας την ιστορία όλων των πολιτισμών γιατί τους θεωρούμε όλους ισάξιους και μας αρέσει να παίρνουμε θετικά απ’ όλους. Εφόσον οι μισθωτοί δούλοι όλης της γης έχουν τα ίδια συμφέροντα θα πρέπει να είναι αδελφωμένοι για να τα ικανοποιήσουν. Τα Κράτη για να διχάζουν τους ανθρώπους ώστε να μην ξεσηκώνονται εναντίον τους και για να τους χρησιμοποιούν για τους πολέμους τους, θέτουν όλα σαν πρόσχημα την εθνική ενότητα, δηλαδή την συμφιλίωση εκμεταλλευτών με τους εκμεταλλευόμενους τους λέγοντας ότι είναι ένα έθνος και πως έχουν εθνικούς εχθρούς να αντιμετωπίσουν. Έτσι αρνούμαστε τους ιμπεριαλιστικούς και τους εθνικούς πόλεμους και υποστηρίζουμε μόνο τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο. Θέλουμε την καταστροφή κάθε μορφή ιεραρχίας, κοινωνικών ανισοτήτων και όλων των τάξεων, θέλουμε δηλαδή πραγματική ισότητα και δίκαιη κατανομή του πλούτου.
Στον αγώνα μας για την αναρχία χρησιμοποιούμε σαν όπλα μας την αλληλεγγύη, την πολύμορφη δράση και την αυτοοργάνωση. Είμαστε κατά της άσκοπης βίας. Την χρησιμοποιούμε μόνο ενάντια στην Κρατική βία. Η αναρχία θα επικρατήσει ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο μόνο με Κοινωνική Επανάσταση, η οποία θα συντρίψει όλους τους αστικούς θεσμούς και θα ανοίξει το δρόμο προς την ελευθερία.
Υ.Γ. – το παραπάνω άρθρο δημοσιεύεται με αφορμή ένα (ακόμη) “γκάλοπ” σε τοπικό ειδησιογραφικό site κ είναι μια απάντηση προς κάθε “αδαή”.
αναδημοσίευση από εδώ:
Σταματήστε τον πλανήτη να κατέβω
Της Άννας Χατζησοφιά
Χθες,
μετά από πολύ καιρό, κάθισα να δω ειδήσεις σ΄ αυτό που λέμε prime time.
Μάλιστα βιάστηκα να ανοίξω παρά τρία το κουτί, γιατί δεν ήθελα να χάσω
την πρώτη είδηση, που δεν ξέρω γιατί, η μωρά, νόμιζα ότι θα ήταν το
Φαρμακονήσι. Ίσως γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Ποια ελπίδα, θα μου πείτε. Η ελπίδα ότι έχουμε ακόμα ψηλά τις ανθρωπιστικές αξίες; Η ελπίδα ότι θα έχει υποβάλει την παραίτησή του ο υπουργός Ναυτιλίας (τουλάχιστον); Η ελπίδα ότι ο πρωθυπουργός της χώρας που συνομιλεί με την Παναγία θα κήρυττε την χώρα σε εθνικό πένθος;
Φυσικά, ως ήταν επόμενο, διαψεύστηκα παταγωδώς, γιατί δεν ξέρω ποιας χώρας ήταν η ασυνείδητη προβολή που μου γέννησε αυτή την ελπίδα. Ίσως της χώρας του Neverland, πάντως όχι της χώρας του Ελλάντ.
Πρώτη είδηση στο megamou, ο Χριστόδουλος Ξηρός. Πάνω από ένα τέταρτο αφιέρωσε το δελτίο ειδήσεων στο μεγάλο ανθρωποκυνηγητό που εξαπέλυσε ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, για την σύλληψη του υπ΄ αριθμόν ένα - κατά το megamou και τον Νίκο Δένδια- κινδύνου για την ελληνική κοινωνία. Το δελτίο επαίρονταν ότι τα μέτρα ασφαλείας είναι εφάμιλλα αυτών της εποχής των Ολυμπιακών αγώνων, τότε που καμάρωνε και ο (τότε) μέσος έλληνας πολίτης για το ζέπελιν που πετούσε πάνω απ΄ την πόλη και φούσκωνε από εθνική υπερηφάνεια για ελληνοχριστιανικό σώου της έναρξης. Όσοι διαμαρτυρόμασταν τότε για την Φαραωνική Ολυμπιάδα, ήμασταν απλά σκατόψυχοι και μίζεροι και Κασσάνδρες, όπως παραμένουμε και σήμερα που γκρινιάζουμε για το κυριακάτικο άνοιγμα των μαγαζιών.
Αφού το εμπέδωσα ότι το υπ΄ αριθμόν ένα πρόβλημα, είπαμε, της ελληνικής κοινωνίας, δεν είναι η ανθρωπιστική κρίση και η ανεργία, αλλά η τρομοκρατία, το δεύτερο θέμα, φαντάστηκα και πάλι η μωρά, δεν μπορεί, θα είναι το Φαρμακονήσι. Χέσε τον ανθρωπισμό, αλλά το τόσο ρόμπα που γίναμε διεθνώς, δεν μπορεί να το παραβλέψουν.
Φυσικά και μπορούσαν, και η σειρά των ειδήσεων ήταν η ακόλουθη: Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ομαδικές απολύσεις, που δεν πολυκατάλαβα με ποια ακριβώς διαδικασία θα τις αιτούνται οι εργοδότες, αλλά νομίζω ότι αυτό ήταν και το ζητούμενο, να μην πολυκαταλάβουμε, μωρές παρθένες και μη. Τέταρτο θέμα ο άπιστος Ολάντ. Εδώ σταθήκαμε αρκετή ώρα γιατί είναι μείζονος σημασίας, τόσο που είχε και υποθέματα:
Α) Πόσες και πόσης αξίας αντίκες έσπασε η Βαλερί Μπαμ Τριαλαρό στα Ηλύσια Πεδία από τα νεύρα της για το κέρατο; Τρία εκατομμύρια, έλεγε ο ένας, άντε καλέ σιγά, κάτι χιλιάδες, κατέβαζε την αξία ο άλλος, κι εγώ η μωρά αναρωτιόμουν αν αυτό το χρέος θα το πληρώσει ο γάλλος Πρόεδρος κι αν είναι επαχθές ή όχι.
Β) Οι γυμνές φωτογραφίες της ερωμένης.
Γ) Η αύξηση των πωλήσεων του κράνους που φορούσε στην βέσπα ο Ολάντ.
Εδώ η ψυχανάλυση σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τι έχει στο μυαλό του ο μέσος γάλλος αγοράζοντας το κράνος; 1) Ότι θα γίνει Πρόεδρος της Γαλλίας; 2) Ότι θα τα φτιάξει κι αυτός, χωρίς να είναι Πρόεδρος της Γαλλίας, με μία τόσο ωραία και τόσο νεώτερη του ηθοποιό; 3) Κάτι άλλο;
Το κάτι άλλο μου διευκρινίστηκε παρακολουθώντας στη συνέχεια το δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑϊ, από περιέργεια για το σε ποια σειρά θα παίξει η τραγωδία στο Φαρμακονήσι. Η δημοσιογράφος λοιπόν μας πληροφόρησε ότι το κράνος του Ολάντ είναι μάρκας Dexter. Εδώ η ψυχανάλυση σηκώνει δις τα χέρια ψηλά. Η εταιρεία κατασκευής του εν λόγω κράνους το ονόμασε έτσι από το κράνος που φορούσε ο σήριαλ κίλερ στο ομώνυμο σήριαλ, όταν τεμάχιζε τα θύματα του για να μην λερωθεί από το αίμα.
Πέμπτο θέμα η τουρκική Βουλή, έκτο Ινδία, ο εφιάλτης των ομαδικών βιασμών. Ακολουθούσε η κακοκαιρία στην Αμερική, η πώληση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων στα σούπερ μάρκετ, ο Σταθάκης, και ο δάσκαλος στην Άρτα που πιστεύει ότι το ξύλο -ειδικά αν υποχρεώνεις μαθητές να το ρίχνουν σε συμμαθητή τους- βγήκε απ΄ τον Παράδεισο.
Μετά από σαράντα πέντε λεπτά από την έναρξη του δελτίου, ώρα που έχει πια κουραστεί ο τηλεθεατής, και πηγαίνει για νερό ή προς νερού του, ενδέκατο θέμα έπαιξε η είδηση για το Φαρμακονήσι και δεν κράτησε πάνω από δύο λεπτά. Όσο κρατάει δηλαδή και η επίσκεψη του τηλεθεατή στην τουαλέτα.
Είδαμε, τόσο όσο, τον τραγικό πατέρα που έχασε τα τρία παιδιά και την γυναίκα του στα παγωμένα νερά, και αμέσως μετά το τόσο όσο, ένα λεπτό ήταν περίπου, βγήκε ο κληρονομικώ δικαίω υπουργός Ναυτιλίας, με το άψογο μαλλί Τζον-Τζον, να μας πει ότι πολλοί θέλουν να δημιουργήσουν πολιτικό θέμα στην Ελλάδα, κι ότι κανείς δεν θέλει να ανοίξουν τα σύνορά μας και να απολαμβάνουν οι λαθρομετανάστες ασύλου στην χώρα μας.
Δεν ξέρω τι εννοούσε ο κ υπουργός, αν οι μετανάστες έρχονται για να πνιγούν επίτηδες στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν πολιτικό θέμα, αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες μας που δεν θέλουν να απολαμβάνουν άσυλο οι μετανάστες, εκτός αν τους πάρουμε στα σπίτια μας εμείς οι λαθρολάγνοι.
Γιατί έτσι παν αυτά: αν γουστάρεις μετανάστες, τους παίρνεις σπίτια σου, αν γουστάρεις ακροδεξιούς που τους θέλουν νεκρούς στα σύνορα, τους παίρνεις σύμβουλους στην κυβέρνησή σου.
Τελειωμένες καταστάσεις, που λέει κι η Πάολα, και περνάμε στο επόμενο θεματάκι που είναι οι 58. Ο Σπύρος Λυκούδης πήρε περισσότερο χρόνο στις ειδήσεις από τους δώδεκα νεκρούς.
Δεν ξέρω ποια ήταν η 13τη είδηση στο megamou, γύρισα στο ΣΚΑΙ γιατί πλησίαζε εννιά η ώρα. Μία από τα ίδια, Χριστόδουλος και ξηρό ψωμί, πρώτο και μέγιστο. Δεύτερο κι εδώ το ΤΤ, στη συνέχεια εξοπλιστικά, Σταθάκης, οργή ασφαλισμένων από την απεργία των γιατρών του ΕΟΠΠΥ, όχι η απεργία των γιατρών αλλά η οργή ήταν η είδηση, αποκρατικοποιήσεις και τα δύο πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ, με Μπάμπη στο πάνελ, και το Φαρμακονήσι να περνάει σε κορδέλα και καθόλου πένθιμη.
Η αλήθεια είναι ότι στο εν λόγω κανάλι έπαιξε μία θέση πιο ψηλά, στη δέκατη. Στην πρώτη θέση δεν έπαιξε πουθενά. Όπως και να το κάνουμε, άλλο ειδικό βάρος έχουν τα έξι θύματα του Χριστόδουλου Ξηρού, ως λευκοί να υποθέσω, από τα δώδεκα θύματα της ελληνικής Λαμπεντούζα. Δύο προς ένα. Σαν πολεμικά αντίποινα.
Η επόμενη είδηση ήταν για την εκτέλεση από την πολιτεία του Τέξας του μεξικανού θανατοποινίτη με νοητική υστέρηση.
Θα κλείσω απότομα αυτό το κομμάτι, με την αυθόρμητη σκέψη που μου γεννήθηκε όταν άκουσα κι αυτή την τελευταία είδηση. Σταματήστε τον πλανήτη να κατέβω.
Πηγή: Rednotebook.gr
Ποια ελπίδα, θα μου πείτε. Η ελπίδα ότι έχουμε ακόμα ψηλά τις ανθρωπιστικές αξίες; Η ελπίδα ότι θα έχει υποβάλει την παραίτησή του ο υπουργός Ναυτιλίας (τουλάχιστον); Η ελπίδα ότι ο πρωθυπουργός της χώρας που συνομιλεί με την Παναγία θα κήρυττε την χώρα σε εθνικό πένθος;
Φυσικά, ως ήταν επόμενο, διαψεύστηκα παταγωδώς, γιατί δεν ξέρω ποιας χώρας ήταν η ασυνείδητη προβολή που μου γέννησε αυτή την ελπίδα. Ίσως της χώρας του Neverland, πάντως όχι της χώρας του Ελλάντ.
Πρώτη είδηση στο megamou, ο Χριστόδουλος Ξηρός. Πάνω από ένα τέταρτο αφιέρωσε το δελτίο ειδήσεων στο μεγάλο ανθρωποκυνηγητό που εξαπέλυσε ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, για την σύλληψη του υπ΄ αριθμόν ένα - κατά το megamou και τον Νίκο Δένδια- κινδύνου για την ελληνική κοινωνία. Το δελτίο επαίρονταν ότι τα μέτρα ασφαλείας είναι εφάμιλλα αυτών της εποχής των Ολυμπιακών αγώνων, τότε που καμάρωνε και ο (τότε) μέσος έλληνας πολίτης για το ζέπελιν που πετούσε πάνω απ΄ την πόλη και φούσκωνε από εθνική υπερηφάνεια για ελληνοχριστιανικό σώου της έναρξης. Όσοι διαμαρτυρόμασταν τότε για την Φαραωνική Ολυμπιάδα, ήμασταν απλά σκατόψυχοι και μίζεροι και Κασσάνδρες, όπως παραμένουμε και σήμερα που γκρινιάζουμε για το κυριακάτικο άνοιγμα των μαγαζιών.
Αφού το εμπέδωσα ότι το υπ΄ αριθμόν ένα πρόβλημα, είπαμε, της ελληνικής κοινωνίας, δεν είναι η ανθρωπιστική κρίση και η ανεργία, αλλά η τρομοκρατία, το δεύτερο θέμα, φαντάστηκα και πάλι η μωρά, δεν μπορεί, θα είναι το Φαρμακονήσι. Χέσε τον ανθρωπισμό, αλλά το τόσο ρόμπα που γίναμε διεθνώς, δεν μπορεί να το παραβλέψουν.
Φυσικά και μπορούσαν, και η σειρά των ειδήσεων ήταν η ακόλουθη: Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ομαδικές απολύσεις, που δεν πολυκατάλαβα με ποια ακριβώς διαδικασία θα τις αιτούνται οι εργοδότες, αλλά νομίζω ότι αυτό ήταν και το ζητούμενο, να μην πολυκαταλάβουμε, μωρές παρθένες και μη. Τέταρτο θέμα ο άπιστος Ολάντ. Εδώ σταθήκαμε αρκετή ώρα γιατί είναι μείζονος σημασίας, τόσο που είχε και υποθέματα:
Α) Πόσες και πόσης αξίας αντίκες έσπασε η Βαλερί Μπαμ Τριαλαρό στα Ηλύσια Πεδία από τα νεύρα της για το κέρατο; Τρία εκατομμύρια, έλεγε ο ένας, άντε καλέ σιγά, κάτι χιλιάδες, κατέβαζε την αξία ο άλλος, κι εγώ η μωρά αναρωτιόμουν αν αυτό το χρέος θα το πληρώσει ο γάλλος Πρόεδρος κι αν είναι επαχθές ή όχι.
Β) Οι γυμνές φωτογραφίες της ερωμένης.
Γ) Η αύξηση των πωλήσεων του κράνους που φορούσε στην βέσπα ο Ολάντ.
Εδώ η ψυχανάλυση σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τι έχει στο μυαλό του ο μέσος γάλλος αγοράζοντας το κράνος; 1) Ότι θα γίνει Πρόεδρος της Γαλλίας; 2) Ότι θα τα φτιάξει κι αυτός, χωρίς να είναι Πρόεδρος της Γαλλίας, με μία τόσο ωραία και τόσο νεώτερη του ηθοποιό; 3) Κάτι άλλο;
Το κάτι άλλο μου διευκρινίστηκε παρακολουθώντας στη συνέχεια το δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑϊ, από περιέργεια για το σε ποια σειρά θα παίξει η τραγωδία στο Φαρμακονήσι. Η δημοσιογράφος λοιπόν μας πληροφόρησε ότι το κράνος του Ολάντ είναι μάρκας Dexter. Εδώ η ψυχανάλυση σηκώνει δις τα χέρια ψηλά. Η εταιρεία κατασκευής του εν λόγω κράνους το ονόμασε έτσι από το κράνος που φορούσε ο σήριαλ κίλερ στο ομώνυμο σήριαλ, όταν τεμάχιζε τα θύματα του για να μην λερωθεί από το αίμα.
Πέμπτο θέμα η τουρκική Βουλή, έκτο Ινδία, ο εφιάλτης των ομαδικών βιασμών. Ακολουθούσε η κακοκαιρία στην Αμερική, η πώληση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων στα σούπερ μάρκετ, ο Σταθάκης, και ο δάσκαλος στην Άρτα που πιστεύει ότι το ξύλο -ειδικά αν υποχρεώνεις μαθητές να το ρίχνουν σε συμμαθητή τους- βγήκε απ΄ τον Παράδεισο.
Μετά από σαράντα πέντε λεπτά από την έναρξη του δελτίου, ώρα που έχει πια κουραστεί ο τηλεθεατής, και πηγαίνει για νερό ή προς νερού του, ενδέκατο θέμα έπαιξε η είδηση για το Φαρμακονήσι και δεν κράτησε πάνω από δύο λεπτά. Όσο κρατάει δηλαδή και η επίσκεψη του τηλεθεατή στην τουαλέτα.
Είδαμε, τόσο όσο, τον τραγικό πατέρα που έχασε τα τρία παιδιά και την γυναίκα του στα παγωμένα νερά, και αμέσως μετά το τόσο όσο, ένα λεπτό ήταν περίπου, βγήκε ο κληρονομικώ δικαίω υπουργός Ναυτιλίας, με το άψογο μαλλί Τζον-Τζον, να μας πει ότι πολλοί θέλουν να δημιουργήσουν πολιτικό θέμα στην Ελλάδα, κι ότι κανείς δεν θέλει να ανοίξουν τα σύνορά μας και να απολαμβάνουν οι λαθρομετανάστες ασύλου στην χώρα μας.
Δεν ξέρω τι εννοούσε ο κ υπουργός, αν οι μετανάστες έρχονται για να πνιγούν επίτηδες στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν πολιτικό θέμα, αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες μας που δεν θέλουν να απολαμβάνουν άσυλο οι μετανάστες, εκτός αν τους πάρουμε στα σπίτια μας εμείς οι λαθρολάγνοι.
Γιατί έτσι παν αυτά: αν γουστάρεις μετανάστες, τους παίρνεις σπίτια σου, αν γουστάρεις ακροδεξιούς που τους θέλουν νεκρούς στα σύνορα, τους παίρνεις σύμβουλους στην κυβέρνησή σου.
Τελειωμένες καταστάσεις, που λέει κι η Πάολα, και περνάμε στο επόμενο θεματάκι που είναι οι 58. Ο Σπύρος Λυκούδης πήρε περισσότερο χρόνο στις ειδήσεις από τους δώδεκα νεκρούς.
Δεν ξέρω ποια ήταν η 13τη είδηση στο megamou, γύρισα στο ΣΚΑΙ γιατί πλησίαζε εννιά η ώρα. Μία από τα ίδια, Χριστόδουλος και ξηρό ψωμί, πρώτο και μέγιστο. Δεύτερο κι εδώ το ΤΤ, στη συνέχεια εξοπλιστικά, Σταθάκης, οργή ασφαλισμένων από την απεργία των γιατρών του ΕΟΠΠΥ, όχι η απεργία των γιατρών αλλά η οργή ήταν η είδηση, αποκρατικοποιήσεις και τα δύο πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ, με Μπάμπη στο πάνελ, και το Φαρμακονήσι να περνάει σε κορδέλα και καθόλου πένθιμη.
Η αλήθεια είναι ότι στο εν λόγω κανάλι έπαιξε μία θέση πιο ψηλά, στη δέκατη. Στην πρώτη θέση δεν έπαιξε πουθενά. Όπως και να το κάνουμε, άλλο ειδικό βάρος έχουν τα έξι θύματα του Χριστόδουλου Ξηρού, ως λευκοί να υποθέσω, από τα δώδεκα θύματα της ελληνικής Λαμπεντούζα. Δύο προς ένα. Σαν πολεμικά αντίποινα.
Η επόμενη είδηση ήταν για την εκτέλεση από την πολιτεία του Τέξας του μεξικανού θανατοποινίτη με νοητική υστέρηση.
Θα κλείσω απότομα αυτό το κομμάτι, με την αυθόρμητη σκέψη που μου γεννήθηκε όταν άκουσα κι αυτή την τελευταία είδηση. Σταματήστε τον πλανήτη να κατέβω.
Πηγή: Rednotebook.gr
Συνάντησα τον Θρύλο των Εξαρχείων
![FELEKIS-6_vice_670[1]](http://kanali.files.wordpress.com/2014/01/felekis-6_vice_6701.jpg)
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Κατσής
Μαρία Λούκα Συνάντησα τον Γιάννη Φελέκη πρώτη φορά πριν από 10 χρόνια –μαθήτρια ακόμα – στα μεγάλα αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στην εισβολή στο Ιράκ. Με πυκνά γκρίζα μαλλιά και μια παλαιστινιακή μαντήλα, έτρεχε με μια παλιά BMW με κάσα ανάμεσα σε κόσμο, δακρυγόνα και φωτιές. Ταξιδέψαμε μαζί για το Παρίσι στη μεγάλη διαδήλωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ και κοιμηθήκαμε δίπλα σε εκατοντάδες ανθρώπους στο γυμναστήριο που μας είχε παραχωρήσει ο δήμος. Κάποια βράδια μαζευόμασταν γύρω του οι φοιτητές και δε σταματούσαμε να ρωτάμε. Ο Γιάννης είναι μια μυθική φιγούρα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ξεκίνησε από ένα χωριό της Άρτας, κι όμως έζησε τόσα πολλά.
Τη συνδικαλιστική αναγέννηση του ’60, τα μπουντρούμια της ΕΑΤ – ΕΣΑ στη χούντα μέχρι να καταλήξει στα Εξάρχεια μαζί με την Κατερίνα Γώγου και τον Νικόλα Ασιμο. Εκεί τον ξαναβρήκα τις προάλλες. Ολόιδιο κι αμετανόητο, με κάπως πιο γκρίζα μαλλιά και ένα κόκκινο κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό. Πάρκαρε τη μηχανή στην οδό Κωλλέτη και ανεβήκαμε στα γραφεία στον 1ο όροφο μεσημέρι. Όταν φύγαμε είχε νυχτώσει για τα καλά. Ξεκίνησε να μου μιλά μ΄ εκείνη τη βραχνάδα του ανθρώπου που σταματάει να καπνίζει μόνο για να κοιμηθεί -ανάμεσα σε τόνους βιβλίων, φωτογραφίες του Μαρξ και του Λένιν και παλιές αφίσες. Ήταν πρόθυμος να διηγηθεί με χιούμορ, γλαφυρότητα και κρυστάλλινη μνήμη μια ιστορία βγαλμένη από τις κιτρινισμένες βιογραφίες των επαναστατών του 20ου αιώνα. Την ιστορία της ζωής του.
![FELEKIS-11[1]](http://kanali.files.wordpress.com/2014/01/felekis-111.jpg)
Το 1989 σε κατάληψη στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Στο βάθος ο Φώτης Κουβέλης, υπουργός της κυβέρνησης Τζαννετάκη.
«Γεννήθηκα
σ’ ένα χωριό της Άρτας ημιορεινό, ξερό και τρισάθλιο που δεν είχε ούτε
αγροτική, ούτε κτηνοτροφική παραγωγή. Ήδη, από την 3η δημοτικού έκανα
παράλληλα διάφορες δουλειές, στα κατσίκια και στα κτήματα. Κι επειδή
πήγαινα και κανένα αβγό στο δάσκαλο, πήρα ένα απολυτήριο δημοτικού. Μετά
πήγα στην Άρτα και δούλεψα γαλατάς -συνολικά 18 ώρες δουλειά τη μέρα
για τρεις δραχμές.
Το 1958 ήρθα στην Αθήνα. Παιδάκι ήμουν, 15 χρόνων. Ήταν η εποχή που
το συνδικαλιστικό κίνημα είχε αρχίσει να ανασυγκροτείται μετά την
καταστροφή του εμφυλίου. Στις ηγεσίες των συνδικάτων βρίσκονταν άνθρωποι
με ικανότητα να αξιοποιούν τις δυνατότητες του καθένα, όπως κι εμένα
που ήμουν δεξιός από την οικογένεια μου και πίστευα ότι ο βασιλιάς θα
μας έσωζε και τέτοιες χαζομάρες. Εγώ επειδή από τα 11 μου είχα μπει στη
βιοπάλη καταλάβαινα το ταξικό στοιχείο, πολιτικά όμως ήμουν αφελής.
Δούλευα σε διάφορες καφετέριες, αλλά όπου πήγαινα να δουλέψω ότι στραβό
έβλεπα, αμέσως αρπαζόμουν με τα αφεντικά. Κάθε δυο, τρεις βδομάδες έμενα
άνεργος και πήγαινα στο “Νέον” που ήταν το στέκι των σερβιτόρων. Αν
ήθελε κανείς να βρει εργαζόμενο για δουλειά, εκεί ερχόταν. Μετά
μπαρκάρισα στα καράβια.![FELEKIS-7[1]](http://kanali.files.wordpress.com/2014/01/felekis-71.jpg)
Με τον Θόδωρο Μαργαρίτη, σε διαδήλωση.
Εκείνα τα
χρόνια ήταν πολύ δύσκολο να μπει κάποιος στο εμπορικό ναυτικό, αν ήταν
χαρακτηρισμένος αριστερός, ακόμα κι αν ο προπάππους του -που λέει ο
λόγος- πολέμησε με τον Κολοκοτρώνη το ‘21. Θυμάμαι μια φορά στην
Πορτογαλία , έπρεπε να παραλάβω τις προμήθειες για το ταξίδι. Μας
φέρανε, λοιπόν, κάτι βόδια αργεντίνικα που έπρεπε να είχαν αλώσει όλη
την Αργεντινή πριν τα σφάξουν. Ήταν τόσο χαλασμένα με σφραγίδες
πανάρχαιες που πιάναμε το λίπος και γινόταν αλεύρι από την αλλοίωση.
Διαμαρτυρήθηκα. Γυρνά ο καπετάνιος και μου λέει: “Είσαι βλάκας , αυτοί
θα φάνε μοσχάρι γάλακτος αλλά εσύ θα φτάσεις στην Ελλάδα δεμένος”. Κι
έτσι έγινε. Εγώ έφτασα δεμένος στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Εκεί
είχε μπερτάκι, απειλές, ενώ μου αφαίρεσαν και το δικαίωμα να ταξιδεύω
όμως δε μου πήραν το ναυτικό φυλλάδιο, οπότε κατάφερα να μπαρκάρω ξανά…
![FELEKIS-12[1]](http://kanali.files.wordpress.com/2014/01/felekis-121.jpg)
Όταν έγινε το πραξικόπημα, ήμουν φαντάρος. Απολύθηκα Αύγουστο του 1967, από μια μονάδα που μας είχαν συγκεντρώσει όλους τους χαρακτηρισμένους, το 516 της Ξάνθης. Τις πρώτες μέρες ήταν άγρια η καθημερινότητα με ξύλο, απειλές και δυο, τρεις που έκαναν κήρυγμα υπέρ της χούντας. Εγώ είχα γνωρίσει τον Παττακό όταν υπηρετούσα στο Γουδί. Ήμουν οδηγός αρμάτων. Εκείνος με έβγαλε από οδηγό αρμάτων και με έκανε οδηγό βαρέων οχημάτων. Στη Θεσσαλονίκη μου αφαίρεσαν το δίπλωμα και μου χρέωσαν να γυαλίζω τα σαράβαλα για την επιθεώρηση.
![FELEKIS-8[1]](http://kanali.files.wordpress.com/2014/01/felekis-81.jpg)
Βγήκα κι εγώ να πάω κι απ’ έξω με περίμενε η ΕΣΑ. Έμεινα δυο μήνες εκεί. Τις πρώτες μέρες μου κάνανε φάλαγγα σε 24ωρη βάση. Ήμουν τόσο πρησμένος που και νόημα να μου έκαναν πονούσα. Δε χώραγε παπούτσι στο πόδι μου. Το κελί μου είχε τσιμέντο, τίποτα άλλο. Κι έπρεπε να στέκομαι συνέχεια όρθιος. Αν καθόμουν έμπαινε μέσα ο εσατζής και με πλάκωνε στο ξύλο μέχρι να ξανασηκωθώ. Αυτό κράτησε 12 μέρες. Την 12η κατέρρευσα. Άρχισα να βλέπω οράματα, παπάδες με ποδήλατα, τρεχούμενα νερά σε βρύσες… Λίγο προτού λιποθυμήσω έπεσα πάνω στον εσατζή. Ένα πρόβλημα με την ορθοστασία μου ‘μεινε από τότε. Παραμονή Χριστουγέννων μας πήγαν στη Γυάρο. Εκεί ήμουν μαζί με τον Σταύρο Παράβα, τον Παντελή Βούλγαρη και άλλους. Με την πτώση της χούντας μας απελευθέρωσαν.
![FELEKIS-2[1]](http://kanali.files.wordpress.com/2014/01/felekis-21.jpg)
Μετά τη διαδήλωση, κάποιες πρώιμες τότε ομάδες αναρχικών έσπασαν προεκλογικά μαγαζιά και τράπεζες στην Αθήνα. Για όλο αυτό συνέλαβαν 8 άτομα από τις οργανώσεις που καλούσαν στα προπύλαια ως ηθικούς αυτουργούς. Πιάσανε και τον Νικόλα Άσιμο “ως συνθέτη ανατρεπτικών τραγουδιών που με τους στίχους του εξωθούσε τη νεολαία να σπάει τζάμια”. Μείναμε στο ίδιο κελί με τον Άσιμο για κάποιο καιρό. Γνωριζόμασταν από τα Εξάρχεια που είχα μετακομίσει από το Σεπτέμβρη του 1974. Ήταν τρελός, αθυρόστομος μα τρομερά εύστροφος -έτσι έβγαζε και καλούς στίχους. Στην Καλλιδρομίου ήταν το τελευταίο σπίτι του. Εκεί αυτοκτόνησε. Στην πλατεία πετύχαινα συχνά και την Κατερίνα Γώγου σε κακό χάλι. “Ας κάνουμε κάτι ρε Γιάννη, μας έχουν αποδεκατίσει με την πρέζα. Κάντε κάτι να οργανωθούμε…” μου ‘λεγε….
Τα Εξάρχεια ήταν και τότε αστυνομοκρατούμενα και πολιορκούμενα. Εγώ βρήκα ένα σπίτι, άδειο, το έφτιαξα και έμεινα για μερικά χρόνια. Τότε στην περιοχή υπήρχαν μόνο καφενεία και ταβέρνες. Ο “Τουταγχαμών” ήταν από τα πρώτα μπαράκια κοντά στη Σόλωνος. Το Μάρτη του 1978 που είχα βγει εγώ από τη φυλακή και μέσα σε μια τριετία τα Εξάρχεια γέμισαν μπαράκια. Είχε πεθάνει η εποχή των μπουάτ. Ταυτόχρονα άνοιξαν και τα ρεμπετάδικα. Η “Ρεμπέτικη Ιστορία” ήταν το πρώτο. Το πιο εμβληματικό μπαρ θεωρούταν το “Dada” που έπαιζε ροκ αλλά πέταγε και κανένα Χατζηδάκη ενδιάμεσα. Ξεφύτρωσαν και μερικά μαγαζιά με live μουσική με νέα γκρουπάκια που εμφανίστηκαν τότε πέρα από τους παλιούς που υπήρχαν, όπως ο Πουλικάκος. Εγώ ήμουν ροκάς από παλιά και γούσταρα που τα Εξάρχεια είχαν γίνει μετά την Πλάκα το επίκεντρο της διασκέδασης. Κόσμος από όλη την Αττική ερχόταν εδώ.
![FELEKIS-5[1]](http://kanali.files.wordpress.com/2014/01/felekis-51.jpg)
Μετά το έκανα ροκάδικο με το όνομα “Παλιακό”. Έγινε χαμός. Από το ‘85 έως το ‘89 ήταν ένα από τα φημισμένα μαγαζιά των Εξαρχείων. Αυστηρά ροκ. Μόνο μια εξαίρεση κάναμε στη μουσική. Επειδή είχε πολλά γυφτάκια στην περιοχή που είχαν κατέβει από την Κομοτηνή και έμεναν στο Γκάζι, έρχονταν στο μαγαζί να πουλήσουν κανένα λουλούδι. Όταν έπεφταν πάνω μου, λέγανε: “Θείο, θείο βάλε μας κανένα μπουρνελέικο να χορέψουμε”. Έκανα την παραχώρηση κι εκείνα ανέβαιναν πάνω και έδιναν ρεσιτάλ. Mε τον καιρό το “Παλιακό” έγινε στέκι όλων μαθητών-καταληψιών της εποχής. Έσφυζε από ζωή. Έφταναν μαθητές από τη Λαμία και τη Φλώρινα και έκαναν βόλτες στα Εξάρχεια μέχρι να ανοίξει το μαγαζί.
![FELEKIS-3[1]](http://kanali.files.wordpress.com/2014/01/felekis-31.jpg)
Για πολλά χρόνια έκανα διακοπές στη Λευκάδα -σε μια αυτοσχέδια κατασκευή κοντά σε μια ήρεμη παραλία λίγο πριν από τον Άγιο Νικήτα. Οι φίλοι μου το βάφτισαν «Φελεκιστάν». Πήγαινα από το 1984 μέχρι το 2004. Μετά το σεισμό σταμάτησα. Έρχονταν οι μανάδες με τα πιτσιρίκια και φωνάζανε «Φελέκη, φτιάξε πατάτες». Οργανώναμε τρομερά τσιμπούσια. Και βέβαια ήταν αυστηρά ξεβράκωτο. Ωραία χρόνια. Με τα πολλά βγήκα στη σύνταξη το 2008. Κι είμαι ακόμα εδώ».
Πηγή ¨Vice” -► εδώ
Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014
Είστε Παρακράτος
Ρατσιστική επίθεση από
το τελευταίο αποκούμπι του δέχθηκε ο Ελληνικός λαός. Από την ίδια την
Δικαιοσύνη. Δεν είναι όλοι ο “σκληρός
πυρήνας” του Κράτους σύμφωνα με την
απόφαση που πήραν για την επιστροφή
μισθών για τους ένστολους. Δεν είμαστε όλοι ίσα
κι όμοια, λοιπόν. Ο σκληρός πυρήνας αυτού
του μέλους-Κράτους είναι οι πολιτικοί,
οι ένστολοι και οι δικαστές. Οι τρεις
ανώτερες εξουσίες σε βάζουν στην θέση
σου, λαέ. Είσαι η φλούδα του μέλους-Κράτους
της ΕΕ. Είσαι η φλούδα που θα πεταχτεί
στα σκουπίδια της ιστορίας.
Δεν είναι η δικαίωση
για τους μισθούς που περικόπηκαν από
τον “σκληρό πυρήνα του Κράτους” που
σε πονάει αλλά ότι εξαιτίας του μισθού
και της θέσης σε βάζουν στον πάγκο της
ζωής ως αναπληρωματικό και ως αναλώσιμο.
Χωρίς εσένα το μέλος-Κράτος θα επιβιώσει,
χωρίς αυτούς όχι.
Δεν είμαστε όλοι ίσα
κι όμοια σου λέει η Δικαιοσύνη που
καλείται καθημερινά να αποδώσει τα του
Καίσαρος τω Καίσαρι, μόνο που εσύ μετά
από αυτή την δήλωση τους, είσαι απλά ο
μονομάχος που ο Καίσαρας θα απολαύσει
την παράσταση επιβίωσης έχοντας ήδη
σκαμμένο τον λάκκο για το κουφάρι του
ηττημένου.
Με μεγάλη ευκολία η
ελληνική Δικαιοσύνη υπερασπίζεται τα
καταπατημένα μισθολογικά δικαιώματα
του “σκληρού πυρήνα του Κράτους” αλλά
εδώ και 3 χρόνια τις υποχρεώσεις του ο
σκληρός πυρήνας του Κράτους απέναντι
στο ίδιο το Κράτος δεν τις τήρησε.
Αντιθέτως έκανε τα πάντα για να
υπερασπιστεί την εξουσία που πλέον
δεν είναι ελληνική.
Οι ένστολοι έχουν τα
δικαιώματά τους, έχουν όμως και την
μεγάλη υποχρέωση να υπερασπίζονται το
Σύνταγμα που είναι λέξη-λέξη το αποτέλεσμα
των αγώνων του λαού. Αντιθέτως από την
πρώτη στιγμή που το Σύνταγμα καταλύθηκε
έβαλαν την πλάτη τους να υπερασπιστούν
τους καταπατητές σηκώνοντας χέρι
εναντίον του λαού. 2,000,000 λαού ξεχύθηκαν
όταν κατάλαβαν ότι καταλύεται το
Δημοκρατικό του Σύνταγμα προσπαθώντας
να το προστατεύσει αυθόρμητα και χωρίς
κομματική ώθηση. Υπερασπιζόταν ακόμα
και τα δικαιώματα των ένστολων εκείνη
την στιγμή αλλά αντί για τουλάχιστον
σιωπηλή σύμπραξη με τον λαό, οι ένστολοι
αποφάσισαν να υπερασπιστούν τους
κατακτητές.
Οι εκπρόσωποι της
ελληνικής Δικαιοσύνης, από την πλευρά
τους, αποδείχτηκαν τελικά από την πρώτη
την στιγμή της καταπάτησης της Αλήθειας
ότι δεν έχουν ίχνος κυττάρου μέσα στους
ούτε από τον μεγάλο Δάσκαλο τους και
προγονού τους, Αναστάσιου Πολυζωΐδη.
Δεν ακούσαμε ούτε από έναν τρανό δικαστή
της Ελλάδας το “εις το όνομα της
Δικαιοσύνης, δεν υπογράφω”, αντίθετα
δικάζουν Έλληνες όχι σύμφωνα με το
Σύνταγμα στο οποίο ορκίστηκαν αλλά
σύμφωνα με κατοχικούς νόμους. Και έχουν
την απαίτηση να μην σχολιάζονται οι
αποφάσεις που βγαίνουν από τους κατά
τόπους Ναούς της Δικαιοσύνης. Παρέα
πηγαίνουν οι Ναοί της Δήθεν Δημοκρατίας
με τους Ναούς της Δήθεν Δικαιοσύνης,
ενώ απέξω έχουν τα στρατά των ένστολων
να φυλάνε και τους δύο Δήθεν Ναούς από
την απειλή του Συντάγματος των Ελλήνων.
Ο “σκληρός πυρήνας”
του Κράτους με φερετζέ την Δικαιοσύνη
και την Σημαία ενδιαφέρθηκε μόνο για
τις χρηματικές απολαβές του. Δεν
χρησιμοποίησαν ασπίδα την Σημαία και
δεν αντέδρασαν όταν η κατοχική κυβέρνηση
ξεκίνησε την αποδόμηση των Ενόπλων
Δυνάμεων εκμηδενίζοντας την άμυνα της
χώρας. Η θλιβερή εικόνα των στρατιωτικών
να απαιτούν χρήματα κουνώντας την σημαία
και η θλιβερότερη εικόνα των δικαστικών
να κάνουν λευκές απεργίες για τα λεφτά
τους, αποδεικνύει ότι ο σκληρός πυρήνας
αυτού του Κράτους είναι τόσο σκληρός
όσο ένα αυγό όταν πρόκειται για τα
προσωπικά τους συμφέροντα.
Σκληρός πυρήνας ενός
κράτους, έθνους, πατρίδας είναι το
κομμάτι που δεν σπάει όταν δέχεται κάθε
είδους επίθεση και ειδικά στα ιερά και
τα όσια. Σκληρός πυρήνας είναι η ψυχή
του εργάτη, του οικοδόμου, του αγρότη,
του απλού Έλληνα που θα βάλει τα στήθια
του μπροστά όταν απειλείται ο τόπος
του. Και όταν κλήθηκε από τις συγκυρίες
το απέδειξε. Και όταν έφθασε μέχρι την
βρύση να πιει νερό ο λεγόμενος “σκληρός
πυρήνας του μέλους-Κράτους” ήταν εκεί
για να του κόψει τον δρόμο.
Θέλουν να μας πείσουν
ότι οι θεσμοί δεν πρέπει να προσβάλλονται
όμως ο σεβασμός κερδίζεται και ποτέ δεν
επιβάλλεται. Ο θεσμός για να γίνει
αδιάβλητος και σεβαστός δεν έχει
προσδιορισμένη τιμή. Δεν σταματάει τις
εργασίες του όταν πρέπει να υπερασπιστεί
τα δίκαια αντίθετα μπαίνει μπροστά με
κάθε αντίτιμο για να προστατέψει τα
δίκαια του συνόλου.
Το υβριδικό φρούτο που
κατασκεύασαν και ονόμασαν Ελληνικό
Κράτος κοντά 200 χρόνια σκοπό είχε να
εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κατασκευαστών
του δίνοντας ισχύ και ουσία στο κουκούτσι
του (ή αλλιώς σκληρό πυρήνα) και γι' αυτό
λειτουργεί πάντα ως Παρακράτος εφόσον
έχει ως αναλώσιμο το ουσιαστικό μέρος
του που δεν είναι άλλο από τον λαό.
Μείναμε με ένα στείρο κουκούτσι που
γιγαντώνεται από τον θάνατο του λαού
και των δικαιωμάτων του κουνώντας μας
το δάχτυλο ότι αν δεν το σεβαστούμε ως
θεσμό θα μάς αφανίσει.
Όταν οι θεσμοί
αποδεικνύουν με τα λόγια και τις
πράξεις τους ότι λειτουργούν ως το
αρχαιότερο επάγγελμα και όχι ως το
αρχαιότερο λειτούργημα, είναι αυθόρμητη
η αντιμετώπιση που θα έχουν τόσο από τους διαχρονικούς προστάτες και πελάτες τους, όσο και από τα προδομένα θύματά τους.-
του Γιάννη Λαζάρου
Στον τοίχο
Στον τοίχο
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)