Συνέντευξη Τύπου του Προέδρου της Ν.Δ. κ. Αντώνη Σαμαρά. ( 18/9/2011)

Η Ν.Δ, μάλλον λόγω κάποιου τεχνικού προβλήματος, έχασε από τον ιστοχώρο της την εν λόγω συνέντευξη.
Ο HeadWaiter θέλοντας να συμβάλει στην ιστορική μνήμη την διέσωσε και την αναμεταδίδει:
Συνέντευξη Τύπου του Προέδρου της Ν.Δ. κ. Αντώνη Σαμαρά στο πλαίσιο της 76ης ΔΕΘ

18|09|11

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Κυριακή, 18 Σεπτεμβρίου 2011

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

κ. ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ

ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΔΕΘ, ΣΤΟ ΒΕΛΛΙΔΕΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Κύριοι συνάδελφοι, σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας και τη συμμετοχή σας στη συνέντευξη Τύπου του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνη Σαμαρά.

Θα ήθελα να σας παρακαλέσω οι ερωτήσεις που θα υποβάλετε να είναι σύντομα διατυπωμένες και να έχουν μόνο ένα σκέλος, για να λάβουν το λόγο όσο το δυνατόν περισσότεροι συνάδελφοι.

Η πρώτη ερώτηση θα γίνει από μέσο της Θεσσαλονίκης, από την ΕΤ3. Κύριε Παπαδάκη, την ερώτησή σας παρακαλώ. Και να ετοιμάζεται ο κύριος Κουβαράς από τον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ».

Ευχαριστώ.

Κος ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ:

Ευχαριστώ κύριε εκπρόσωπε. Καλημέρα κύριε Πρόεδρε.

Κύριε Πρόεδρε, παρότι ο κύριος Βενιζέλος την τελευταία εβδομάδα επικοινώνησε μαζί σας δυο φορές για να σας ενημερώσει για την κατάσταση της Οικονομίας, την ίδια στιγμή χαρακτηρίζει την οικονομική σας πρόταση ως ανεφάρμοστη που θα διαλύσει την οικονομία. Τι του απαντάτε;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Του απαντώ ότι, στο τέλος του χρόνου, θα έχουμε κλείσει τρία χρόνια μέσα στα οποία η ελληνική οικονομία θα έχει γνωρίσει το πιο μεγάλο πλήγμα στην ιστορία του τόπου από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Του απαντώ ότι βρισκόμαστε σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική καθίζηση, την οποία ούτε ο κύριος Βενιζέλος, ούτε ο κύριος Παπανδρέου, ούτε κανένας μέσα στην Κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί.

Κανένας δεν έχει βγει -από ό,τι αντιλαμβάνομαι- να γνωρίσει την πραγματικότητα έξω στην αγορά. Δηλαδή, τα λουκέτα, δηλαδή τις εταιρείες, ακόμα και τις εύρωστες, οι οποίες κινδυνεύουν να κλείσουν. Δεν ξέρω ποιος κυκλοφορεί ανάμεσα στους ανέργους για να μπορέσει να τους νιώσει, ανάμεσα στον απλό άνθρωπο που του έχουν δώσει το μεγαλύτερο άγχος, στον οικογενειάρχη που δεν μπορεί να ζήσει τα παιδιά του.

Έχουν γίνει, την ώρα της μεγαλύτερης ύφεσης που γνωρίζει ο τόπος, φορολάτρες, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ οικονομικής πολιτικής. Πείτε μου ένα βιβλίο οικονομικών, από την Κίνα μέχρι την Αμερική, που να λέει ότι την ώρα που υπάρχει βαθιά ύφεση εσύ αυξάνεις τους φόρους.

Και μπορεί εμένα πέρυσι, από αυτό εδώ το βήμα, να μην με πίστεψαν. Τώρα, δεν το βλέπουν; Δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν πάει άλλο; Μέσα σε 20 μήνες ζήσαμε τον έκτο φόρο στα ακίνητα. Ένας φόρος ανά τρίμηνο. Εδώ πια δεν αρμέγουν την αγελάδα, την σκοτώνουν.

Και από την άλλη πλευρά, βέβαια, υπάρχει το κόμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. 25.000 άτομα διορίστηκαν από την πίσω πόρτα και αν διαβάσετε τα νούμερα θα δείτε ότι μισθοί έχουν μειωθεί 13,5%, αλλά το κόστος του προσωπικού μειώθηκε μόνο κατά 7%. Η διαφορά που είναι;

Η Κυβέρνηση επομένως είναι αιχμάλωτη σε ένα λάθος, είναι ανίκανη να πιάσει τους στόχους της. Επιμένει σε μια πολιτική, η οποία ιδιαίτερα τελευταία, σκοτώνει την οικοδομή. Δεν καταλαβαίνουν ότι η οικοδομή έχει τον πρώτο κύκλο των επαγγελμάτων που άμεσα επηρεάζονται; Είναι 130 επαγγέλματα. Και δεν καταλαβαίνει ότι η οικοδομή είναι αυτή η οποία παγώνει, πια, τελείως την αγορά;

Εγώ θα πω μόνον ένα νούμερο -το είπα και χθες- για να γίνει κατανοητό στον κόσμο. Υποτίθεται ότι όλη αυτή η θυσία γίνεται προκειμένου να μειωθεί το έλλειμμα. Και η πρόβλεψη για το έλλειμμα στο πρώτο 8μηνο φέτος ήταν ότι θα μειωνόταν μέσα από όλες αυτές τις θυσίες, 4%.

Ξέρετε πόσο πήγε; Συν 22%. Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι αυτή η πολιτική μπορεί να περπατήσει; Εάν υπήρχε κάποιος υπάλληλος σε κάποια εταιρεία και σας είχε πει ότι αυτή πρόκειται να είναι η πρόγνωση και τελικά έβγαινε τόσο ανάποδο αποτέλεσμα θα τον εμπιστευόσασταν;

Επομένως, ο κύριος Βενιζέλος ιδιαίτερα, που άλλα μας είπε στην αρχή για το τελευταίο χαράτσι, άλλα στο τέλος, ο οποίος πρωταγωνίστησε σε μια -να την πω ερασιτεχνική- μπλόφα του πήγαινε-έλα με την Τρόικα, ο οποίος υπέγραψε αυτή τη συμφωνία φιάσκο με τη Φιλανδία και ακόμα τρέχουμε για τις εγγυήσεις, ο οποίος μας είχε πει ότι έχει βάλει πια πάτο στο βαρέλι, τώρα πού πήγε ο πάτος; Μας έχει φύγει ο πάτος. Επομένως, να διατηρεί την ψυχραιμία του όταν απευθύνεται στη Νέα Δημοκρατία.

Αυτοδιαψεύδεται πανηγυρικά όλη η Κυβέρνηση. Δεν έχω τίποτα με τον κ. Βενιζέλο, όλη η Κυβέρνηση για μένα ένα είναι. Αλλά, επειδή την προηγούμενη φορά, από αυτό εδώ το βήμα, σας είχα μιλήσει για μια οικογένεια την οποία έκτοτε την παρακολουθούμε και το κόστος ζωής της -ήταν ένα ζευγάρι αν θυμάστε, ένας πατέρας δημόσιος υπάλληλος και μια μάνα η οποία είναι υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ- σας θυμίζω ότι πέρυσι το ζευγάρι έβγαζε στο σύνολο 2353 ευρώ το μήνα, φέτος κάναμε τους υπολογισμούς και το εισόδημά του έχει πάει στα 1990.

Και πέρυσι και φέτος δεν λογαριάσαμε, ούτε τσιγάρα, ούτε διακοπές, ούτε ιατρικές δαπάνες. Πέρυσι είχε ισοσκελίσει η οικογένεια μόλις τις ανάγκες της με τα λεφτά που έβγαζε. Κι έχουμε κάνει τον υπολογισμό ότι η πωλήτρια δεν έχει απολυθεί, ότι έχει μειωθεί το ενοίκιο κατά 5%, από τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, ότι οι δαπάνες τους έχουν αυξηθεί μόνον 4,4%. Βεβαίως βάλαμε το ΦΠΑ, βεβαίως βάλαμε όλες τις μεγάλες περικοπές στο Δημόσιο. Και αυτή τη στιγμή λείπουν από το ζευγάρι 639 ευρώ για να μπορέσει να καλύψει απολύτως στοιχειώδεις ανάγκες.

Επομένως, πλέον, το κάθε νοικοκυριό βρίσκεται σε μια διάλυση. Αυτά όλα τα λεφτά, όπως καταλαβαίνετε, γιατί η οικονομία είναι συγγενής με όλες τις φάσεις της ζωής, τα λεφτά αυτά λείπουν από την αγορά. Η κατανάλωση πέφτει. Κι όταν πέφτει η κατανάλωση ξεκινάνε, και πάλι, νέα κύματα απολύσεων. Οι απολύσεις σημαίνουν λιγότερο εισόδημα, το λιγότερο εισόδημα σημαίνει μικρότερη ζήτηση, η μικρότερη ζήτηση δεύτερο κύμα απολύσεων κι αυτό συνεχίζεται.

Θέλουμε να σώσουμε την Ελλάδα μαζί με τους Έλληνες ή την Οικονομία χωρίς τους Έλληνες; Αυτό είναι το ερώτημα που βάζω εγώ προς την Κυβέρνηση.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κ. Κουβαράς από τον «Ελεύθερο Τύπο» και να ετοιμάζεται ο κ. Ραβανός από το «Βήμα».

Κος ΚΟΥΒΑΡΑΣ:

Καλό μεσημέρι κ. Πρόεδρε. Το ερώτημά μου αφορά στο νέο χαράτσι μέσω της ΔΕΗ στα ακίνητα. Εσείς δηλώνετε την αντίθεσή σας, μιλήσατε μόλις πριν για φορολάτρες. Η Κυβέρνηση, όμως, προσδοκά να κερδίσει δύο δις το 2011 και άλλα δύο δις το 2012 από την είσπραξη αυτού του τέλους.

Επειδή βρισκόμαστε σε οριακό σημείο και είναι προφανές ότι από κάπου πρέπει να βρεθούν τα λεφτά, θέλω να σας ρωτήσω εάν θα καταργήσετε το χαράτσι. Και στην περίπτωση που θα το καταργήσετε, με ποιο δημοσιονομικά ισοδύναμο μέτρο θα το αντικαταστήσετε, ώστε να εξασφαλίσετε τα ίδια χρήματα;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Κοιτάξτε κ. Κουβαρά, εγώ έχω διαφορετική αντίληψη για το πρόβλημα. Εγώ έχω διαφορετική φιλοσοφία και λέω ότι τον στόχο δεν θα τον πιάσουν.

Το είπα και χθες. Και μάλιστα επειδή κάποιος με ρώτησε, εγώ δεν είπα να μην πληρώσει κανείς. Εγώ είπα να πληρώσουν. Ο νόμος – νόμος, αλλά η πραγματικότητα – πραγματικότητα: Τον στόχο δεν θα τον πιάσουν. Δηλαδή, εγώ αν έλεγα «ναι, είμαι υπέρ», ο κόσμος θα είχε τα λεφτά να πληρώσει; Αν εγώ νωρίτερα είχα δηλώσει την περίφημη συναίνεση προς την Κυβέρνηση, θα είχαν αποφύγει το χαράτσι, νομίζετε;

Και βάζουν ένα ισοδύναμο όπως είπατε, το οποίο είναι δύο με δυόμισι δις άκουσα. Το θέμα του ισοδύναμου είναι θεωρητικό. Λένε ότι πρόκειται να πιάσουμε τόσο και με βάζουν έναντι αυτού του θεωρητικού στόχου να πω εγώ ποιο είναι το δικό μου ισοδύναμο, όταν αυτό το θεωρητικό το δικό τους, ποτέ δεν το πιάνουν.

Θα σας πω το εξής, αν θέλετε. Δαπάνες ισοδύναμες. Επρόκειτο η Κυβέρνηση, το 2011, σε σχέση με τα αποτελέσματα τα οποία έχουν βγει μέχρι σήμερα, να είχε 1,5 δις λιγότερες δαπάνες. Είχε 1,5 δις περισσότερες δαπάνες. Κι έγινε κι ένα φιάσκο με το ΕΤΑΚ του 2009 με το φόρο ακίνητης περιουσίας του 2010 και του 2011, που χθες μεγάλη εφημερίδα το έγραψε ότι ξεχάστηκε από τη γραφειοκρατία να εισπραχθεί άλλο 1,5 δις. Να που μπορείς να βρεις 3 δις.

Αλλά το θέμα δεν είναι να μιλάμε θεωρητικά. Το θέμα είναι να παίρνουμε μέτρα τα οποία μπορούν να εφαρμοστούν και τα οποία να δίνουν το δικαίωμα στον απλό κόσμο, στο τέλος του τούνελ να βλέπει κάποιο φως, το οποίο σήμερα δεν υπάρχει.

Για αυτό το χαράτσι στην οικοδομή -επειδή μου αρέσει να μιλάω με τον κόσμο της πραγματικότητας και όχι της θεωρίας, στην πιάτσα, να το πω έτσι- θα σας πω τι μου είπαν δύο άνθρωποι, τελευταία:

Εγώ, μου λέει ο ένας, το 2008, την καλή εποχή, είχα πάρει ένα στεγαστικό δάνειο, είχα πάρει ένα σπίτι 300.000, πλήρωνα 1.000 ευρώ το μήνα. Τώρα το σπίτι, αν αξίζει 150.000, 170.000, συνεχίζω και πληρώνω τα 1.000, μου ήρθε τώρα και το χαράτσι και αποφάσισα θα νοικιάσω το απέναντι για 700. Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα. Και το σπίτι βέβαια θα πάει στην τράπεζα. Ας το πάρει η τράπεζα, λέει.

Μίλησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τακτοποίηση αυθαιρέτων. Και πριν εφαρμόσουν καν τον δικό τους νόμο, με αυτό το χαράτσι που έβαλαν τώρα, το καταλαβαίνει ο καθένας, είναι αντικίνητρο για τη δήλωση του αυθαίρετου, γιατί και αυτό θα προστεθεί στο χαράτσι.

Αλλά να πω και μία άλλη αδικία. Αφορά όποιους τακτοποίησαν, με το νόμο, σύννομα, τον ημιυπαίθριό του. Πλήρωσαν. Και εκεί που η κυβέρνηση είχε δώσει το λόγο της ότι δεν θα υπάρχει φόρος επιπλέον για τον ημιυπαίθριο, τώρα το λογαριάζει στα τετραγωνικά που είναι για το χαράτσι.

Επομένως, επαναλαμβάνω, τα πάντα είναι μεταξύ τους συγκοινωνούντα δοχεία, μία πραγματικότητα που το ένα γεγονός επηρεάζει το άλλο.

Μιλάμε, λοιπόν, για ένα άδικο μέτρο, μιλάμε για μία διαφορετική φιλοσοφία. Η άποψή μου είναι ότι δεν θα μπορέσουν να τα πάρουν. Σας έδωσα ισοδύναμο αποτέλεσμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα.

Το σημαντικό είναι όταν ο κόσμος περνάει θυσίες, να υπάρχει αποτέλεσμα. Θυσίες χωρίς αποτέλεσμα σημαίνει Κυβέρνηση αναποτελεσματική και ανίκανη να κάνει αυτά τα οποία δηλώνει ότι κάνει, παρά τις θυσίες του κόσμου.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Ραβανός από το Βήμα και να ετοιμάζεται ο κύριος Κοτταρίδης από τον ΑΝΤ1.

Κος ΡΑΒΑΝΟΣ:

Ευχαριστώ πολύ, καλημέρα, κύριε Πρόεδρε.

Ζούμε σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, πρωτόγνωρες για τη χώρα μεταπολεμικά. Οι πιέσεις εντείνονται από την τρόικα και απαιτούνται όλο και πιο επώδυνα μέτρα.

Προτάξατε και χθες το αίτημα για επαναδιαπραγμάτευση, αν και παραδεχθήκατε τις δυσκολίες που υπάρχουν σε μία τέτοια διαδικασία.

Μπορεί να σηκώσει -πιστεύετε- το βάρος μία μονοκομματική Κυβέρνηση, όσο ισχυρή πλειοψηφία και να έχει στη Βουλή; Γιατί δεν μπορείτε, επιτέλους, να καθίσετε στο ίδιο τραπέζι με τον κύριο Παπανδρέου, να συμφωνήσετε σε μία δέσμη μέτρων και να πάτε μαζί στις Βρυξέλες να επαναδιαπραγματευτείτε;

Έτσι δεν θα δείξετε, στην πράξη, την εθνική ενότητα;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Το πρόβλημα, κύριε Ραβανέ, είναι πολιτικό, δεν είναι προσώπων. Εγώ έχω άλλη άποψη, -την ακούσατε μόλις προηγουμένως- για το πώς μειώνεται το έλλειμμα.

Έχω, όμως, και άλλη νοοτροπία άσκησης πολιτικής. Εγώ, για παράδειγμα, διαπραγματεύομαι και πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να διαπραγματεύεται. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πελαγοδρομεί. Και αν θέλετε, είναι επόμενο να πελαγοδρομεί, γιατί ζει μία υπαρξιακή κρίση. Ο καθένας καταλαβαίνει για ποιο λόγο.

Αλλά -για να πάω με τη δική σας τη λογική- εκεί που εμείς συμφωνήσαμε, τι έκανε το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Εμείς βάλαμε πλάτη και είπαμε, για παράδειγμα, έλα να καταργήσουμε τα προνόμια τύπου Φωτόπουλου.

Μπορεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να τα καταργήσει; Δεν μπορεί και δεν θέλει. Και δεν το έχει κάνει.

Είπαμε, έλα να μειώσουμε το κράτος. Και προσέξτε -για να το μάθει ο κόσμος γιατί υπάρχει προπαγάνδα- εμείς ψηφίσαμε στη Βουλή τη μείωση του κράτους, ψηφίσαμε λιγότερους υπαλλήλους. Εμείς έχουμε πει ότι για τα τρία πρώτα χρόνια κανένας νέος υπάλληλος, και μετά η εφαρμογή του 1 προς 10, που κάνει, από τον πρώτο χρόνο, το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Ψηφίσαμε τον εφαρμοστικό νόμο για τη μείωση του κράτους. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τι κάνει; Λένε ότι η Νέα Δημοκρατία δεν βοηθάει. Το λένε σε όλο τον κόσμο. Όπου βρεθούν, Urbi et Orbi , με Έλληνα ή ξένο, πάνε και του λένε ότι η Νέα Δημοκρατία φταίει, δεν είναι η Κυβέρνηση που δεν μπορεί. Λες και διοικεί η Νέα Δημοκρατία.

Και την ίδια στιγμή που εμείς τους κάνουμε αυτή την πρόταση, την ώρα που εμείς ψηφίζουμε, αυτοί διορίζουν 25.000 άτομα από την πίσω πόρτα, επαναλαμβάνω.

Αλλά έρχεται και η περίπτωση του Ιουνίου. Έρχεται ο κύριος Παπανδρέου και λέει για λόγους εθνικά σοβαρούς είμαι υποχρεωμένος να σου ζητήσω να κάνουμε Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.

Κλείστε τα μάτια σας και σκεφτείτε να το είχε πει αυτό ο Καραμανλής προς τον Παπανδρέου, αν θα το είχε δεχτεί. Και εγώ του λέω ναι, να την κάνουμε. Και πριν περάσει η μέρα, είχαν αρνηθεί. Γιατί; Δεν με ενδιαφέρει. Γνωρίζω ότι εκεί που βάλαμε πλάτη, αυτοί δεν μπόρεσαν να καλύψουν αυτή την ανάγκη.

Επομένως, το πρόβλημα δεν είναι η ένωση των δύο. Μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι το άθροισμα είναι μεγαλύτερο. Έτσι που έχουν έρθει τα πράγματα πια, υπηρετούμε δύο τελείως διαφορετικές αντιλήψεις. Και το ξέρει και εκείνος, το ξέρω και εγώ. Και, έτσι που έχουν έρθει τα πράγματα, οι λύσεις πρέπει να είναι, καθαρές.

Τώρα, αν θέλει συγκυβέρνηση για άλλο λόγο, δεν με ενδιαφέρει. Να πέσει στα μαλακά, οτιδήποτε, δεν με ενδιαφέρει. Εγώ δεν καίω το μεγαλύτερο όπλο του τόπου, που είναι, αυτή τη στιγμή, οι καθαρές λύσεις και οι εκλογές.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Κοτταρίδης από τον «ΑΝΤ1» και να ετοιμάζεται η κυρία Σπυράκη από το « MEGA ».

Κος ΚΟΤΤΑΡΙΔΗΣ:

Κύριε Πρόεδρε, ζητάτε μετ΄ επιτάσεως εκλογές και μάλιστα ζητάτε και ισχυρή λαϊκή εντολή.

Υπάρχει, όμως, ένα κρίσιμο ζήτημα: Εσείς παρουσιάσατε το πρόγραμμά σας. Σας λέω ότι γίνονται εκλογές, γίνεται η Νέα Δημοκρατία αυτοδύναμη Κυβέρνηση, ισχυρή η Κυβέρνηση. Θα πάτε στην Τρόικα, η οποία πολύ απλά θα σας ζητήσει να υλοποιηθούν όλα όσα έχει συμφωνήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Υπάρχει συνέχεια στην Κυβέρνηση. Λέγοντας σας μάλιστα πως είναι αναγκαίο για να πάρετε την 6^η ή την 7^η δόση. Εσείς τι θα κάνετε; Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν πρέπει να βρείτε τουλάχιστον 5 δις άμεσα.

Και κάτι άλλο, έχετε διαφωνήσει με το χαράτσι. Η Κυβέρνηση διαρρέει, προφανώς, ότι είναι πολύ πιθανόν να ζητηθούν από την Τρόικα άμεσα απολύσεις, περισσότερες απολύσεις. Τι θα κάνετε εσείς;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Εδώ έχουμε μπει σε μια φάση που υπάρχει ένα καινούργιο ελληνικό σκηνικό. Πριν την κάθε δόση υπάρχει μια κρίση, μετά την κάθε κρίση υπάρχει ένα καινούργιο μέτρο, χαράτσι λέγεται, ό,τι λέγεται. Και αυτό δημιουργεί μια συστηματική ελληνική, μίνι ή μάξι, τραγωδία.

Εγώ πιστεύω ότι η Τρόικα -και έχουμε μιλήσει μαζί τους πάρα πολλές φορές- αλλά και στην Ευρώπη, γνωρίζουν ότι, πρώτα από όλα, η δική μας ιδεολογία, κύριε Κοτταρίδη, είναι εκείνη η οποία πιστεύει στις αποκρατικοποιήσεις. Πίεσε την Κυβέρνηση για αποκρατικοποιήσεις όταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ., επαναλαμβάνω, είναι ιδεολογικά πελαγωμένο.

Ξέρει η Τρόικα ότι, ενώ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. επιζητεί περισσότερο χρόνο, εμείς επιζητούμε άλλον τρόπο, τον οποίο τον έχουμε ξεκάθαρα εξηγήσει. Και με αυτή τη νοοτροπία του χρόνου, κάθε φορά δηλαδή που υπάρχει μια καινούργια κρίση, λόγω της επόμενης δόσης, δημιουργείται και μια καινούργια δυστυχία στον κόσμο.

Φανταστείτε πού θα βρεθούμε. Τώρα είναι η 6^η δόση. Αν είμαστε στα πρόθυρα της 10^ης, θα έχει αποδεκατιστεί η μεσαία τάξη στην Ελλάδα.

Στην έκθεσή της, η Τρόικα -η τελευταία έχει γραφτεί τον Ιούνιο όπως ξέρετε- ξεκάθαρα λέει ότι και την εφεδρεία και το συμψηφισμό των οφειλών προς το Δημόσιο που έγινε μετά νόμος -άλλο αν δεν τον εφαρμόζει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.- και η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, το λέει η Τρόικα στο κείμενό της- είναι προτάσεις της Νέας Δημοκρατίας.

Επομένως, γνωρίζει ότι οι απόψεις μας είναι αυτές. Όπως γνωρίζει πολύ καλά ότι εμείς από το «ΖΑΠΠΕΙΟ ΙΙ» -προσέξτε, γιατί μας λένε ότι μόνο ζητάτε από τους φόρους- έχουμε συγκεκριμένα 18,4 δισεκατομμύρια να κόψουμε από το περιττό λίπος του κράτους.

Το ξέρει, λοιπόν, πως πάνω απ΄ όλα, ό,τι λέμε το εννοούμε. Και ασφαλώς θα έλεγα ότι γνωρίζει και όλη η Ευρώπη, ότι το διακύβευμα δεν είναι μόνον η Ελλάδα. Το διακύβευμα είναι -μην κάνετε λάθος- η σταθερότητα του Ευρώ. Και ως εκ τούτου, πιστεύω, ότι αυτός ο ρεαλισμός αποτελεί επιπλέον ένα υγιές κίνητρο, που τελικά φέρνει αμοιβαία αποδεκτές λύσεις.

Τώρα, μην πάρετε βέβαια τη λάθος εντύπωση. Κάποια Κυριακή θα έχουμε εκλογές, τη Δευτέρα πατώντας ένα κουμπί δεν αλλάζουν όλα. Αλλά η Ευρώπη γνωρίζει ότι η σημερινή στρατηγική απέτυχε και πιστεύω ότι θα θελήσει να δώσει μια ευκαιρία σε μια Κυβέρνηση, που έχει μια άλλη πρόταση, να δείξει τη διαφορά.

Ιδιαίτερα σε μια Κυβέρνηση που θα προέρχεται από μία κατ΄ εξοχήν κορυφαία φιλοευρωπαϊκή παράταξη που είναι η Νέα Δημοκρατία και η οποία εύχομαι να έχει μια ισχυρή εντολή του Λαού. Δόση προφανώς δεν θα χάσω, αλλά θα κερδίσω όσο χρόνο χρειαστεί για να τους πείσω με την πολιτική μου.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Η κα Σπυράκη από το « MEGA » και να ετοιμάζεται η κα Ταβουλάρη από τη « REAL NEWS ».

Κα ΣΠΥΡΑΚΗ:

Κύριε Πρόεδρε, σας άκουσα χθες να κάνετε μια σειρά εξαγγελίες. Έστω ότι αύριο το πρωί είστε Πρωθυπουργός και προχωρείτε στη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων στο 15%, στη μείωση της φορολογίας των μερισμάτων, στη σταδιακή αποκλιμάκωση του συντελεστή του φόρου στα φυσικά πρόσωπα, αυξάνετε και τις συντάξεις, τις αποκαθιστάτε έως τα 700 ευρώ.

Το ερώτημα είναι πολύ απλό: Ποια είναι εκείνα τα ισοδύναμα μέτρα άμεσης απόδοσης, που θα σας επιτρέψουν, στο τέλος του μήνα, να πληρώσετε μισθούς και συντάξεις; Διότι, κε Πρόεδρε, η κριτική που δέχεστε από την Κυβέρνηση είναι ότι εξαγγέλλετε μη ρεαλιστικά πράγματα, βάζοντας την προσωπική σας προοπτική να γίνετε Πρωθυπουργός, πάνω από το συμφέρον του τόπου.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Κάποια προπαγάνδα πρέπει να έχουν κι αυτοί και να επαναλαμβάνουν. Τα έχει πει πολλές φορές κάποιος Γερμανός.

Το γεγονός, είναι κα Σπυράκη, ότι πράγματι υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ της δική μας πρότασης για τους φόρους και των όσων, μέχρι στιγμής, λένε από την τρόικα. Όμως, οι αριθμοί -και μην κάνετε λάθος, αριθμούς μετράνε- είναι θεαματικά υπέρ μας. Είναι αμείλικτοι, υπέρ μας.

Θα σας πω, πρώτα απ΄ όλα, ότι η Ισπανία τελευταία μείωσε το ΦΠΑ από 8% σε 4% για νεόδμητα κτίρια και πήρε τα συγχαρητήρια της Ευρώπης, γιατί με αυτή τη διαδικασία των οικοδομών αισθάνθηκαν όλοι ότι θα έμπαινε μπροστά λιγάκι η αγορά.

Να σας πω ότι η Ιρλανδία, όπως ξέρουν όλοι, αρνήθηκε να αυξήσει το φορολογικό της συντελεστή, του 12,5%, που είναι πρωταγωνιστικό στοιχείο στη δική της οικονομία. Μπορεί να στενοχώρησε, αν θέλετε, την τρόικα. Το αρνήθηκε, όμως. Και πέτυχε, αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη ανάκαμψη που περίμεναν ποτέ από την Ιρλανδία. 1,8% πάνω από το μέσο όρο της Ευρώπης.

Στα τελευταία δέκα χρόνια -προσέξτε κι εδώ είναι ένα πρόβλημα το οποίο το παραδέχομαι και είπα -ότι έπρεπε να το είχαμε κάνει εμείς από πολύ νωρίτερα- η Γερμανία μείωσε τους φόρους κατά 23 μονάδες, η Ιταλία κατά 10, η Πορτογαλία κατά 9. Κι όπως αναφέρει ο ΟΟΣΑ, αυτό δεν τους απέτρεψε από το να αυξήσουν τα έσοδά τους.

Αλλά προσέξτε και κάτι άλλο δίπλα μας: Βουλγαρία, Κύπρος, Σκόπια, Σερβία, Βοσνία, Ρουμανία. Η Ρουμανία είναι στο 16% ο φόρος. Στις άλλες χώρες που είπα πριν είναι στο 10%. Η Τουρκία το ίδιο. Και στην Τουρκία, αν επενδύσεις οτιδήποτε για ένα διάστημα ετών, δεν πληρώνεις καθόλου φόρο.

Και μας λένε, εν μέσω της υφέσεως, πως θα μπορέσεις εσύ, μια που υπάρχει ύφεση με τους φόρους, να αυξήσεις τα έσοδα; Και θα σας πω το παράδειγμα της Ουγγαρίας, όπου το 2009 είχε τη μεγαλύτερη ύφεση που είχε γνωρίσει τότε, 7%. Είχε ένα 4,5% , αν δεν με απατά η μνήμη μου, έλλειμμα, και παρόλα αυτά μείωσε κατά 10 μονάδες τη φορολογία το 2010. Και σήμερα όχι απλώς πετυχαίνει 2,5% ανάπτυξη, αλλά είναι και παράδειγμα προς μίμηση.

Στην Ελλάδα, προσέξτε τώρα. Μειώσαμε το φόρο, Φ.Π.Α., για τον τουρισμό και τα κέρδη ήταν άμεσα και σημαντικά και θα ήταν έγκλημα να είχε μείνει Φ.Π.Α. εκεί που τον είχαν πάει.

Όμως, ανεβάσαμε τους φόρους, και όπου ανεβάσαμε τους φόρους, τα έσοδα έπεσαν. Και συγκρίνω το τελευταίο 7μηνο τώρα, γιατί μέχρι εκεί έχω τα στοιχεία, με το αντίστοιχο περσινό. Θέλετε τις εισπράξεις από τα τέλη κυκλοφορίας; Αύξησαν τα τέλη κυκλοφορίας. Πόσο πήγε στον κρατικό κορβανά, στο ταμείο; -80%, από πέρσι, από την ώρα που τα αύξησαν.

Αύξησαν τους φόρους στα καύσιμα, το ίδιο. Πόσο πήγε τελικά στον κρατικό ταμείο; -20%. Έχω εδώ ένα χαρτί το οποίο δείχνει την εξέλιξη του Φ.Π.Α., το οποίο πραγματικά είναι συγκλονιστικό.

Είναι η εξέλιξη των εσόδων στον Προϋπολογισμό του 2011, σε αυτούς τους μήνες που περνάμε τώρα, σε σχέση με τους αντίστοιχους περσινούς. Γενάρη- Γενάρη, δίμηνο Γενάρη – Φλεβάρη με το αντίστοιχο περσινό, τρίμηνο με περσινό τρίμηνο, τετράμηνο με περσινό τετράμηνο και λοιπά.

Από το Γενάρη, όταν μπήκε ο Φ.Π.Α. αυξήθηκε το έσοδο 12%. Μετά, το Φλεβάρη μειώθηκε στο 7%. Μετά, το Μάρτη στο 5%. Στο τέταρτο τρίμηνο, 3,6% και φτάσαμε σήμερα Ιανουάριο – Ιούλιο να έχει πάει 0,3 επίσημα. Και αυτή τη στιγμή βάζω στοίχημα ότι είναι αρνητική ήδη η εξέλιξη των εσόδων από Φ.Π.Α. Δηλαδή, ενώ αύξησαν το Φ.Π.Α., οι εισπράξεις μειώνονται.

Δηλαδή για μία αύξηση εσόδων από Φ.Π.Α. 0,3% -εγώ λέω ότι έγινε στο 0,3% συν- για αυτό πρέπει να διαλυθεί ολόκληρη η οικονομία;

Αν έλεγες σε αυτόν που έχει το σουβλατζίδικο, αντί να αυξήσω το Φ.Π.Α., αναλαμβάνεις να πάρεις άλλο ένα υπάλληλο; Θα τον είχε πάρει. Σήμερα διώχνει τρεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Αλλά θα σας πω και το εξής για το ισοδύναμο αποτέλεσμα. Εδώ βλέπουμε -και το λέω με τα δικά τους τα στοιχεία, δεν λέω δικά μου στοιχεία- ότι αυξάνονται οι φόροι, πέφτουν τα εισοδήματα. Για ποιο ισοδύναμο να μιλήσουμε; Δηλαδή, ζωγραφίζεις αγγέλους, δεν κατεβαίνουν οι άγγελοι στη γη. Εγώ με τι να συγκρίνω;

Άσε που μερικές φορές αυτές οι αυξήσεις της φορολογίας διώχνουν και τις επιχειρήσεις εκτός Ελλάδας. Και άσε που ακόμα και στα συγκεκριμένα σημεία, στα οποία εμείς μιλήσαμε για ισοδύναμα αποτελέσματα, δηλαδή από πού θα μπορούσαν αλλού να πάρουν φόρους, δεν το κάνουν.

Προσέξτε, αντισταθμιστικό μέτρο, ισοδύναμο να το πω έτσι, για να βρούμε πόρους ήταν η οριστική τακτοποίηση των αυθαιρέτων. Και τι έγινε, κυρία Σπυράκη; Εμείς είπαμε οριστική τακτοποίηση, εξηγήσαμε 9 με 12 δις σε 4 χρόνια. Και μη μας πει κανείς ότι δεν δίνουμε το δικαίωμα των 4 ετών, γιατί λένε πολλές φορές ότι έτσι που τα κάνατε τα θέλουμε άμεσα. Σε 4 χρόνια 9 με 12 δις. Και 2,5 δις τον πρώτο χρόνο. Υπολογισμένα.

Και έρχεται η Κυβέρνηση και το κάνει μισό το μέτρο. Δεν κάνει οριστική την τακτοποίηση. Δηλαδή ο δικαιούχος -να το πω έτσι- δεν θα πάρει καθαρούς τίτλους ιδιοκτησίας. Ε, δεν θα πάει κανείς.

Φοβάμαι ότι θα μαζέψουν από αυτό, αν μαζέψουν, το 1/6 από εκείνο που λέμε εμείς.

Αλλά εδώ, σε ό,τι έχουμε προτείνει αντιδρούν. Κι αν δικαιωνόμαστε, τι να το κάνουμε; Σας διαβεβαιώ ότι καλύτερα να μην είχα δικαιωθεί σε τίποτα. Δεν είναι ωραίο να προβλέπεις κάτι το οποίο είναι αρνητικό για τον τόπο. Η καρδιά μου ξέρει πώς αισθάνομαι όταν κάποιος μου λέει: δικαιώθηκες.

Προτείναμε αποδέσμευση ευρωπαϊκών πόρων προ ενάμισι έτους. Και τους είπαμε το ΕΣΠΑ είναι εκεί, αραχνιάζει, πάρτε το. Τίποτα. Έπρεπε να έρθει ο Χρυσοχοΐδης, έπρεπε να τσακωθεί με όποιους τσακώθηκε. Τελικά στην Ευρώπη βεβαίως του είπαν έλα πάρε τα χρήματα, κάτι ξεκίνησε. Αλλά αργήσαμε. Αργήσαμε για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Αργήσαμε για τις αποκρατικοποιήσεις.

Και γιατί χάνουμε τόσο χρόνο; Εγώ πολιτικά μιλάω. Τι υπάρχει; Ιδεοληψία, ανικανότητα, αβελτηρία, αβδηριτισμός; Είναι καπρίτσιο, είναι το γινάτι επειδή το είπε η Νέα Δημοκρατία;

Το θέμα είναι ότι με αυτά, και με άλλα τόσα, δεν δίνουν καμία σημασία στην ανάκαμψη, δεν δίνουν καμία σημασία σε αυτό το οποίο θα μπορούσαν να κάνουν. Εμείς αυτό θα προσπαθήσουμε: Ανάκαμψη. Άλλωστε χωρίς ανάκαμψη, που θα φέρει την ανάπτυξη κάνω και το λογικό το ερώτημα πως και πότε θα ξεχρεώσουμε τους εταίρους μας;

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Η κυρία Ταβουλάρη από την « REAL NEWS » και να ετοιμάζεται η κυρία Κοραή από την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ».

Κα ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ:

Κύριε Πρόεδρε, επί του πρακτέου: Σήμερα, οι δανειστές ζητάνε νέα μέτρα, δραματικά μέτρα. Εάν η Κυβέρνηση ζητήσει τη βοήθειά σας –πείτε το συγκυβέρνηση, πείτε συνεργασία, πείτε το βοήθεια, βοήθεια αν θέλετε ακόμα και για επαναδιαπραγμάτευση αυτών των ιδιαίτερα επώδυνων μέτρων σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες- τι θα απαντήσετε; Θα ρισκάρετε εκλογές, όχι για εσάς για τη χώρα, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή;

Και αν γίνουν εκλογές και πάρετε την καθαρή λύση και οι δανειστές σας ζητήσουν τα ίδια μέτρα, τι θα κάνετε;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Μόλις σας ανέφερα ότι για εμένα επαναδιαπραγμάτευση σημαίνει προσπάθεια για την Επανεκκίνηση της Ελληνικής Οικονομίας. Και πως θα τους πείσω.

Πρώτα από όλα, ποτέ δεν ξεκινάς μια επαναδιαπραγμάτευση με την υπόθεση ότι θα αποτύχει, ότι δεν πρόκειται να δεχθούν τις προτάσεις σου. Καλύτερα τότε να μην πας καθόλου. Το αντίθετο, κάνεις ό,τι μπορείς για να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις να δεχθούν την επαναδιαπραγμάτευση. Και αυτές οι προϋποθέσεις για εμένα είναι τρεις:

Η πρώτη είναι να τους ρωτήσεις ευθέως εάν υπάρχουν προβλήματα ήδη στο πρόγραμμα που αυτή τη στιγμή εφαρμόζεται στο σχέδιο Α, στο plan A . Υπάρχουν προβλήματα, πάνε όλα καλά;

Εγώ ρωτώ πραγματικά έναν οποιονδήποτε καλοπροαίρετο ξένο παράγοντα. Υπάρχει ένας που να πιστεύει ότι πάει καλά, ότι πάει έστω λίγο καλά, ότι είναι ουδέτερο, ότι πάει λίγο άσχημα; Όλοι λένε -και το ξέρουμε και το γράφουν και το αναφέρουν- ότι πάει πάρα πολύ άσχημα. Επομένως εγώ, κυρία Ταβουλάρη, πως θα μπορούσα ποτέ να τους πω ότι θα μπορούσα να δεχθώ ένα τέτοιο σχέδιο;

Το δεύτερο που θα τους έλεγα είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένα σχέδιο Β, το λεγόμενο plan B . Εμείς το έχουμε καταθέσει. Το έχουμε καταθέσει πλήρες και κοστολογημένο. Και έχουμε εξηγήσει εκ του αποτελέσματος πλέον. Προσέξτε, άλλο πέρυσι που ήμουν εδώ και έλεγα, μπορείς να πεις ο Σαμαράς θεωρητικολογεί, λέει ότι δεν θα υπάρχει ανάπτυξη, λέει το α΄, το β΄, το γ΄. Μα έγιναν όλα αυτά. Έχουμε, λοιπόν, το σχέδιο Β.

Και τέλος χρειάζεται και μια πολιτική προϋπόθεση που είναι η σαφής εντολή του λαού για επαναδιαπραγμάτευση για την Επανεκκίνηση της Ελληνικής Οικονομίας. Και όσο ισχυρότερη είναι αυτή η εντολή, τόσο ισχυρότερος θα είναι και αυτός που θα πάει να διαπραγματευτεί.

Και μην νομίζετε -επαναλαμβάνω- ότι εκείνοι θέλουν πάση θυσία να είμαστε εμείς στη γωνία και να αποτυγχάνουμε. Προχθές, διάβαζα μια μελέτη μεγάλης ελβετικής τράπεζας, η οποία έλεγε ότι το κόστος της αποπομπής της χώρας από την Ευρωζώνη είναι πάρα πολύ μεγαλύτερο από το κόστος διάσωσής της.

Επομένως, σας είπα τις προϋποθέσεις: Αποτυχία της σημερινής πολιτικής υπάρχει, πειστικότητα της δικής μας εναλλακτικής πρότασης υπάρχει, ισχυρή εντολή για αλλαγή ευχόμαστε να υπάρξει. Ασφαλώς, υπάρχουν και άλλα τα οποία θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την πειστικότητα των επιχειρημάτων μας για επαναδιαπραγμάτευση και θα τα εξαντλήσουμε όλα.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Η κυρία Κοραή από την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» και να ετοιμάζεται ο κύριος Γκουτζάνης από το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ».

Κα ΚΟΡΑΗ:

Κύριε Πρόεδρε, και χθες και σήμερα καταγγείλατε τους «πράσινους» Φωτόπουλους. Όμως, υπάρχει ένας «γαλάζιος», ο κύριος Θύμιος Λυμπερόπουλος Πρόεδρος του ΣΑΤΑ και σύμβουλός σας, ο οποίος έχει ζητήσει τη στοχοποίηση βουλευτών που τυχόν θα ψηφίσουν το νόμο του κυρίου Ραγκούση. Επίσης, έχει καλέσει τους συναδέλφους του, τους ιδιοκτήτες ταξί να κάνουν στάση πληρωμών προς τα ταμεία και τις τράπεζες.

Υπάρχει η ΔΑΚΕ, που συμπαρατάχθηκε με τον «πράσινο» κ. Φωτόπουλο για τη μη είσπραξη του νέου τέλους για τα ακίνητα. Υπάρχει μία σειρά συνδικαλιστών της Νέας Δημοκρατίας, φαρμακοποιοί, γιατροί, οι οποίοι αντιστέκονται στην απελευθέρωση του επαγγέλματός τους και πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις και βεβαίως υπάρχουν στελέχη και βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι σπεύδουν στο πλευρό τους.

Το ερώτημά μου λοιπόν είναι: Ποια είναι ακριβώς η θέση της Νέας Δημοκρατίας; Είστε υπέρ της πλήρους απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων; Και επίσης, τι ακριβώς θα κάνετε με όλους αυτούς τους «γαλάζιους» Φωτόπουλους; Διότι μέχρι αυτή τη στιγμή δίνετε την εικόνα ότι κάπου τους χαϊδεύετε. Κάνετε μία δημόσια καταδίκη μίας συμπεριφοράς, αλλά στη συνέχεια τους κλείνετε το μάτι;

Ευχαριστώ πολύ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Εγώ ευχαριστώ. Να κάνω, πρώτα απ΄ όλα, ένα ξεκαθάρισμα εννοιών. Ο Φωτόπουλος είναι ΔΕΚΟ, ο Λυμπερόπουλος είναι ιδιοκτήτης ιδιώτης ταξί.

Κα ΚΟΡΑΗ:

Είναι συντεχνίες, όμως, όλοι.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Είναι σημαντική η διαφορά, ο ένας είναι στο χώρο που ελέγχει η Κυβέρνηση, ο άλλος είναι επαγγελματίας.

Το δεύτερο που θέλω να πω είναι ότι με την έννοια του «δεν πληρώνω» και τις λευκές απεργίες εμείς δεν συμφωνούμε. Έχουμε πει επανειλημμένα ότι καταλαβαίνουμε και την απόγνωση και την απογοήτευση του κόσμου. Όμως όταν πλήττεται το συμφέρον το κοινωνικό αυτά δεν είναι για μας αποδεκτά. Ξεκάθαρα πράγματα.

Για τον κ. Λυμπερόπουλο, από την πρώτη στιγμή έγινε ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας που είπαμε ξεκάθαρα ότι τέτοιες δηλώσεις, όπως εκείνες που έκανε και αναφέρατε, είναι απολύτως καταδικαστέες.

Στο θέμα το συγκεκριμένο, πρώτα απ΄ όλα, η δήλωση που άκουσα προ ημερών του κ. Ραγκούση ότι αποσύρει από το σχέδιο νόμου για τα ταξί τη διάταξη για την υποχρεωτική άσκηση του επαγγέλματος μέσω εταιρειών, δείχνει πρώτον -και του το είπαμε- πόσο στο γόνατο ήταν γραμμένο το νομοσχέδιο, με ένα τέτοιο ξεκάθαρο αντισυνταγματικό τρόπο, γιατί αυτή η διάταξη ήταν αντισυνταγματική. Εδώ, όμως, υπάρχει μια γενικότερη γονατογραφία.

Μιλάω για προχειρότητες ή σκοπιμότητες ίσως, αλλά σίγουρα προχειρότητες. Η απόσυρση δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό το οποίο φέρνουν για νόμο είναι ένα μείγμα νεοφιλελευθερισμού με αν θέλετε σοβιετική συνταγή, για δύο λόγους:

Πρώτα απ΄ όλα, επιτρέπεται ανεξέλεγκτα η νέα αδειοδότηση ταξί, χωρίς μελέτη, χωρίς κριτήρια και πάνω απ΄ όλα χωρίς πληθυσμιακά κριτήρια, όπως γίνεται παντού στην Ευρώπη, για να προστατεύεται το περιβάλλον.

Και σας παρακαλώ να ξέρετε ότι παντού, όπου υπάρχει δηλαδή λογική σε αυτά τα πράγματα, τέτοιες προτάσεις συνοδεύονται, από την πρώτη στιγμή, και με μελέτες οι οποίες θα πουν τι αλλαγές γίνονται σε αυτό το επάγγελμα, τι επιπτώσεις έχουν πάνω στον κόσμο, στην ασφάλειά του, στην υγεία του, στο περιβάλλον.

Δεν υπήρχε τίποτα από αυτά. Δεν υπήρχε, επαναλαμβάνω, το πληθυσμιακό κριτήριο που υπάρχει παντού στην Ευρώπη. Δεν υπήρχε τίποτα για το κυκλοφοριακό. Τι θα συμβεί, όταν οι όποιες χιλιάδες άδειες υπάρχουν σήμερα θα γίνουν άλλες τόσες και θα γεμίσουν οι δρόμοι ταξί. Το θέλει αυτό κανένας; Ούτε οι ταξιτζήδες δεν το θέλουν, ούτε και ο κόσμος βεβαίως.

Επομένως, μαζί με το δεδομένο ότι η μεγάλη συγκέντρωση αριθμού αδειών, το ξέρουμε όλοι, θα οδηγήσει σε καρτέλ, εμείς κόμμα φιλελεύθερο είμαστε και το καρτέλ θα το πολεμάω όπου το βρίσκω και δεν το δεχόμαστε.

Αλλά θα ήθελα να σας πω ότι μέσα σε αυτή τη φιλοσοφία όλων των Κεντροδεξιών Κομμάτων της Ευρώπης υπάρχει αυτή η λογική, ότι πρέπει να εξετάζεις το κάθε ένα χωρίς δογματισμούς. Είπα χθες για το πληθυσμιακό κριτήριο στην ομιλία μου, ότι εδώ η πόλη της Θεσσαλονίκης και μόνον, έχει περισσότερα φαρμακεία από την Αυστρία. Κι αυτό δεν μπορείς να μην το λάβεις υπόψη σου όταν κάνεις το άνοιγμα.

Πόσο παραπάνω άνοιγμα; Να το ανοίξεις, αλλά έλα να μου πεις τι θα γίνει με την πραγματικότητα, έλα να το συζητήσουμε βρε αδελφέ. Και όταν το συζήτησε ο Ρέππας με την τρόικα, τα βρήκαν. Και ήρθε η Νέα Δημοκρατία, πάντα εναντίον, δήθεν της Κυβέρνησης και το δέχθηκε και εκείνη.

Και έχουμε ΠΑ.ΣΟ.Κ., τρόικα, Νέα Δημοκρατία μαζί και έρχεται ένας άνθρωπος, ο κύριος Ραγκούσης και τα διαλύει όλα. Και φταίει η Νέα Δημοκρατία, δεν φταίει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Εδώ, λοιπόν, τα πράγματα είναι καθαρά. Αλλά θα ήθελα, για λόγους ιστορικούς, επιτρέψτε μου, να βρω και ένα χαρτί και να σας διαβάσω κάτι το οποίο λέει.

«Εάν απελευθερώσουμε τα ταξί σήμερα -λέει αυτός ο πολιτικός που διαβάζω- εάν απελευθερώσουμε τα ταξί σήμερα, η Ελλάδα έχει το πιο φθηνό ταξί στην Ευρώπη, έχετε την εντύπωση ότι το ταξί θα παραμείνει φθηνό; Θα ακριβύνει πάρα πολύ το ταξί τότε, γιατί τα ταξί θα περιέλθουν σε εταιρείες και θα πουλάνε ακριβά τις υπηρεσίες τους. Μην έχετε αυταπάτες, αυτά τα πράγματα είναι νεοφιλελεύθερες αφέλειες».

Ποιος το λέει; Ο κύριος Χρυσοχοΐδης πριν λίγα χρόνια.

Επομένως ας μας εξηγήσουν πότε εννοούν αυτά που λένε. Εμείς πάντα λέμε τα ίδια.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Γκουτζάνης από το Πρώτο Θέμα, και να ετοιμάζεται η κυρία Τριανταφύλλου από την Καθημερινή.

Κος ΓΚΟΥΤΖΑΝΗΣ:

Γκουτζάνης από το Πρώτο Θέμα και το protothema . gr , κύριε Πρόεδρε.

Κύριε Πρόεδρε, πέρυσι είχατε δηλώσει, και μάλιστα περισσότερες από μία φορές το εξής: εγώ μία εξεταστική επιτροπή θα κάνω για το πώς φτάσαμε στο μνημόνιο. Και μάλιστα νομίζω ότι τελευταία φορά το είχατε δηλώσει από αυτή εδώ την αίθουσα.

Το ερώτημά μου, κύριε Πρόεδρε, είναι το εξής. Ισχύει η δέσμευσή σας ότι θα κάνετε μία εξεταστική επιτροπή για το πώς φτάσαμε στο μνημόνιο; Και κατά την άποψή σας, θα πρέπει να διερευνηθούν οι προσωπικές ευθύνες του Πρωθυπουργού, κυρίου Γιώργου Παπανδρέου, από μία τέτοια εξεταστική επιτροπή;

Σας ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Πρώτα από όλα εγώ ως άνθρωπος, ως άποψη, ως ιδεολογία, πιστεύω πραγματικά ότι για να έχω τη δυνατότητα να κατηγορήσω οποιονδήποτε προσωπικά, και είναι σημαντικό αυτό που λέω, πρέπει να έχω ντοκουμέντα.

Από την άλλη πλευρά, ναι ισχύει αυτό που έχω πει. Γιατί ο λαός πρέπει, κύριε Γκουτζάνη, να μάθει όλη την αλήθεια. Τι ακριβώς συνέβη από την εποχή που η Νέα Δημοκρατία παρέδωσε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. τα spreads , δηλαδή το θερμόμετρο της αγοράς, στις 130 μονάδες και σήμερα έχουμε φτάσει τις 2.000 τόσες; 16-17 φορές επάνω. Τι συνέβη;

Ο λαός πρέπει να μάθει γιατί μας πέταξαν έξω οι αγορές και δεν μπορέσαμε να πάμε να δανειστούμε. Αλλά όταν τον Γενάρη ακόμα, του 2010, μπορούσαμε να δανειστούμε και υπήρχαν χρήματα που θα μπορούσαμε να τα πάρουμε και δεν τα πήραμε.

Και ο λαός θα πρέπει να μάθει, επίσης, τι συνέβη το τελευταίο τρίμηνο του 2009.

Σας θυμίζω ότι και χθες το ανέφερα, τα 10 στα 31 δις, για τα οποία έχει γίνει και όλη αυτή η υπόθεση τελευταία με τις παραιτήσεις που έγιναν από τη Στατιστική Υπηρεσία.

Εγώ να είστε σίγουρος ότι ο λαός θα μάθει όλη την αλήθεια και ό,τι έχω πει ισχύει.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Η κυρία Τριανταφύλλου από την Καθημερινή και να ετοιμάζεται ο κύριος Παράς από το Flash .

Κα ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ:

Κύριε Πρόεδρε, καλό μεσημέρι. Θα μου επιτρέψετε να αντιστρέψω λίγο την επιχειρηματολογία σας για να διατυπώσω το ερώτημά μου.

Θεωρείτε ότι είναι γινάτι εκ μέρους των δανειστών η πίεση για να συναινέσετε στα βασικά με την Κυβέρνηση προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα στο γκρεμό;

Θα σταθώ στις αποκρατικοποιήσεις.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Το γινάτι, με συγχωρείτε, το είπα για την Κυβέρνηση, δεν το λέω για εμένα.

Κα ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ:

Το ξέρω.

Μήπως δεν έχετε πείσει, δηλαδή, για τις καλές σας προθέσεις; Και φέρνω παράδειγμα της αποκρατικοποιήσεις. Μία κατ’ εξοχήν φιλελεύθερη πρόταση, την οποία και εσείς έχετε υιοθετήσει, η προηγούμενη Κυβέρνηση την έχει υλοποιήσει.

Λέτε «ναι», αλλά με τόσους αστερίσκους που τελικά εμφανίζεται σαν «όχι». Σας ρωτώ, λοιπόν, ευθέως, αν αύριο πάρετε την εντολή διακυβέρνησης αυτής της χώρας, ποιους οργανισμούς θα αποκρατικοποιήσετε μέσα σε αυτή τη συγκυρία τη δραματική την οποία εσείς έχετε περιγράψει, σε αυτή την κατάσταση του Χρηματιστηρίου;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Πρώτα από όλα, ήδη εκείνους τους οργανισμούς μέχρι και τις Αλυκές που είχε το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας ποτέ δεν τους έφεραν για αποκρατικοποίηση. Και είναι θέματα τα οποία εξακολουθούν και ισχύουν για εμάς, ότι πρέπει να αποκρατικοποιηθούν.

Θα σας το πω, καλύτερα Να αρχίσω από την αρχή της μεταπολίτευσης αν θέλετε. Από τότε που ξεκίνησε η μεταπολίτευση έχουν περίπου αποκρατικοποιηθεί 18 δισεκατομμύρια. Τα 7,5 από αυτά τα αποκρατικοποίησε η Κυβέρνηση Καραμανλή την τελευταία περίοδο.

Προσέξτε όμως κάτι, δεν μου αρέσει να πηγαίνω στο χθες, αλλά υποχρεώνομαι. Όταν τους παραδώσαμε το χαρτοφυλάκιο, την αξία του δημοσίου στην αλλαγή της Κυβέρνησης η αποτίμηση όλων των χαρτοφυλακίων όλων των μετοχών του κράτους ήταν 7,8 δις. Σήμερα ξέρετε πόσο έχει το γίνει 7,8 δις; 3,4.

Όταν πέρυσι, γιατί λέτε ότι εμείς δείχνουμε ότι δεν το θέλουμε, όταν πέρυσι τους φωνάζαμε προχωρήστε στις αποκρατικοποιήσεις τα σημερινά 3,4 δις ήταν 5,8 δις. Πέρυσι λόγου χάρη, αν πουλάγαμε το τελευταίο πακέτο του 10% του ΟΤΕ αντί να παίρναμε 390 εκατομμύρια που πήραμε τώρα, θα είχαμε πάρει 580.000.000.

Όπως ξέρετε, τώρα σε 13 ημέρες, πρέπει να βγάλουν και άλλο 1,4 δις ευρώ. Εγώ δεν ξέρω από πού θα το κάνουν, αλλά οφείλω να σας πω ότι η Κυβέρνηση αισθάνομαι ότι για τις αποκρατικοποιήσεις κοιμήθηκε όλο το καλοκαίρι. Όταν εμείς τα λέγαμε, στην αρχή μας ειρωνεύτηκαν και μετά όσο πιο στρεβλά μπορούσαν έλεγαν ότι ίσως τα υιοθετήσουμε.

Τα ασφυκτικά χρονικά πλαίσια είναι πλέον πολύ δύσκολα και φτάσαμε σε ένα σημείο που από ό,τι ακούω και η ίδια η Κυβέρνηση σε δηλώσεις δικών της ανθρώπων και υπουργών -δεν θέλω πάλι να λέω πρόσωπα- λένε ότι βλέπουμε ότι φτάσαμε στο σημείο που το πούλημα κοντεύει να γίνει ξεπούλημα.

Και εγώ λέω απλά, μπορείς να αποκρατικοποιήσεις έτσι τη Δ.Ε.Η. αν προηγουμένως δεν την σπάσεις στα παραγωγικά της τμήματα; Πρόταση της Νέας Δημοκρατίας στο Ζάππειο. Μπορείς για παράδειγμα να αξιοποιήσεις δημόσια γη χωρίς τίτλους; Μπορείς να αξιοποιήσεις δημόσια γη χωρίς πολεοδόμηση; Χωρίς να ξεκαθαρίσεις τη χρήση γης;

Δεν πρέπει να υπάρχουν τα λεγόμενα οχήματα τα επενδυτικά; Τιτλοποιήσεις, προεξόφληση των bridge financing , οι δυνατότητες με αμοιβαία ακινήτων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε μια τέτοια εξέλιξη; Αυτό απαιτεί μια προεργασία όμως. Η δουλειά αυτή δεν είναι εύκολη, δεν ξέρω τι έχουν κάνει.

Για την ενέργεια, για τα νερά. Δεν πρέπει να υπάρχουν πρώτα οι σύγχρονες ρυθμιστικές αρχές; Να φτιαχτούν δηλαδή Μόρνος, Μαραθώνας, θα μείνει κρατικός υποθέτω, οι υποδομές ύδρευσης θα δοθούν. Ποιος έχει ασχοληθεί με αυτά;

Να σας πω ένα άλλο παράδειγμα για το οποίο έφερα και συγκεκριμένη αντίρρηση. Και εδώ έχετε δίκιο, αλλά θέλω να τη δικαιολογήσω την αντίρρησή μου, τον ΟΠΑΠ. Όταν πουλάς σε μια τιμή διπλάσια ή τριπλάσια από τα καθαρά κέρδη ενός οργανισμού, μιας εταιρείας, τότε δεν πουλάς χαρίζεις. Και αυτός ο οποίος αγοράζει αυτή την εταιρεία τόσο φτηνά, τότε σε δύο ή τρία χρόνια θα κάνει απόσβεση και την έχει πάρει τσάμπα και επομένως υπάρχει πρόβλημα.

Και μην νομίζετε ότι είναι έτοιμος όλος ο κόσμος να βάλει την υπογραφή του κάτω από κάτι τέτοιο. Εμείς τι είπαμε λοιπόν; Μην τον πουλήσετε τον ΟΠΑΠ σε διπλάσια ή τριπλάσια έσοδα από αυτά που σήμερα παίρνει το κράτος. Δεν γίνεται κάτι τέτοιο. Να πουληθεί σε καλύτερη τιμή εν ανάγκη λίγο αργότερα.

Μα με συγχωρείτε, τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα πρέπει να τα θέλει η τρόικα; Να το πω ανάποδα, η τρόικα τι θέλει; Θέλει να πάρει χρήματα, σωστά, προκειμένου να μειωθεί το χρέος. Σωστά. Μα να το πουλήσουμε το ρημάδι χωρίς καν να μειώσουμε το χρέος δεν είναι λάθος;

Και κάτι ακόμα. Κοιτάξτε, εάν η αγορά ξέρει ότι εσύ πουλάς όσο-όσο, οι τιμές θα συνεχίσουν να πέφτουν ακόμα παραπάνω. Επομένως υπάρχει και μια αναπτυξιακή διάσταση σε αυτά τα οποία συζητάμε. Όταν δώσεις ένα κομμάτι της Δ.Ε.Η. σε κάποιον, όταν θελήσεις να το πουλήσεις θα πρέπει να του πεις «κύριε και τι θα μου φέρεις ως επενδύσεις»;

Δε θα σου δώσω σκέτο εγώ το κομμάτι, πρέπει να είμαι τρελός. Πρέπει να υπάρχει μία διαπραγμάτευση, διαβούλευση, συζήτηση, ανάλυση, με οικονομική στυγνή αριθμητική, η οποία μετά θα μεταφραστεί πολιτικά για να ξέρουμε ακριβώς τι κάνουμε.

Επομένως, θα πρέπει να πετύχουμε αυτά τα έσοδα και κινδυνεύουμε λόγω αυτής της ύφεσης που τα πάντα πέφτουν, οι τιμές πέφτουν, το Χρηματιστήριο πέφτει, αξίες δεν υπάρχουν, να κάψουμε το πιο ισχυρό μας χαρτί.

Γι΄ αυτό και η Νέα Δημοκρατία συμμετέχει στο Ταμείο Αξιοποίησης Περιουσίας του Δημοσίου, για να έχουμε τις προτάσεις μας, να έχουμε τον έλεγχό μας, να μπορούμε να πούμε τις δικές μας θέσεις.

Και πάνω απ΄ όλα για να βοηθήσουμε κα Τριανταφύλλου -το εννοώ αυτό και το πιστεύω- να βοηθήσουμε αυτό το οποίο φωνάζουμε στην Κυβέρνηση τόσο καιρό και τόσο πολύ έχει καθυστερήσει, σε αυτό που λέγεται αποκρατικοποιήσεις και που στο κάτω-κάτω της γραφής τυχαίνει και η λέξη αποκρατικοποίηση ναι ανήκει στο λεξικό το πολιτικό της Νέας Δημοκρατίας και δεν έχει καμία σχέση με το πολιτικό λεξικό του ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κ. Παράς από τον FLASH και να ετοιμάζεται ο κ. Ελευθερόγλου από τη Δημοκρατία.

Κος ΠΑΡΑΣ:

Κύριε Πρόεδρε αν παρόλα αυτά και το παρόλα αυτά πηγαίνει σε αυτά που έχετε πει προς απάντησιν των ερωτημάτων των συναδέλφων μου, ο κ. Πρωθυπουργός επιλέξει να φέρει στο Κοινοβούλιο τη συμφωνία την αποκαλούμενη Μνημόνιο ΙΙ, τι θα κάνετε, θα ψηφίσετε ναι; Και αν επιλέξετε το όχι, πως θα απαντήσετε στο ενδεχόμενο να κατηγορηθείτε ότι φέρετε την ευθύνη για την πτώχευση της χώρας κι ότι ο Σαμαράς θα σφραγίσει μια πιθανή πτώχευση της χώρας;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Προσέξτε, στη Βουλή είχε πει ο κ. Βενιζέλος κι εκεί ήταν το θέμα -το είχε γράψει ή το είχε πει, δεν ξέρω, πάντως σίγουρα στον κ. Βενιζέλο ανήκει η ιδέα- ότι ή ψηφίζεις με 180 ή χρεοκοπούμε.

Κι απάντησα στη Βουλή γι΄ αυτό και δεν πήρα απάντηση, ούτε από τον κ. Βενιζέλο ούτε από κανέναν. Κι απάντησα ότι το Σύνταγμα -κι αυτό το ξέρει ο κ. Βενιζέλος πιστέψτε με καλύτερα από όλους μας- δεν προβλέπει 180 ψήφους, εκτός βέβαια αν μιλάμε για εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, οπότε πάμε αλλού, αλλά αυτό δεν το έχει πει ποτέ κανένας.

Αλλά προσέξτε, εάν ψηφίζαμε κάτι τέτοιο, όπως θέλει η Κυβέρνηση με αυτή την αυξημένη πλειοψηφία κι από δω και πέρα ο καθένας έλεγε ότι εμένα ο δικός μου ο νόμος αυτός πρέπει να περνάει με 180, τότε θα καθιερώναμε έξω από το Σύνταγμα ένα καινούριο σύστημα, με το οποίο θα ήταν δυνατή η πρόωρη διάλυση της Βουλής. Αυτό όμως είναι αδιανόητο.

Και τρίτον, ο ίδιος ο Συνταγματολόγος ο κ. Βενιζέλος είχε πει πριν γίνει θαρρώ Αντιπρόεδρος κι είχε δημόσια παραδεχτεί, ότι αν γινόταν κάτι τέτοιο με τους 180, θα γινόταν για λόγους εκβίασης προς τη Νέα Δημοκρατία και θα κάναμε έτσι τον εκβιασμό θεμιτή πολιτική πρακτική. Η Νέα Δημοκρατία όμως δεν εκβιάζεται. Δεν ξέρω αν εξακολουθεί και το πιστεύει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ότι θέλει 180, είναι σίγουρα ένας άλλος τρόπος για να κάνει πρόωρες εκλογές.

Ακούστε κ. Παρά, καθαρές κουβέντες. Εάν το νέο μνημόνιο κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να το ψηφίσω, χωρίς να με ενδιαφέρει αν είναι 150, 180, 200 ή 300. Δεν με ενδιαφέρει εάν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά εάν δεν είναι προς αυτή την κατεύθυνση κι είναι προς την ίδια τη σημερινή λογική τα μέτρα, τότε ασφαλώς θα το καταψηφίσουμε, όχι 180, 200 να ζητάει το Σύνταγμα.

Αυτή ήταν από την αρχή η τοποθέτησή μας, ξεκάθαρη και η Νέα Δημοκρατία σε εκβιαστικά διλήμματα δεν μπαίνει.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κ. Ελευθερόγλου από τη «Δημοκρατία» και να ετοιμάζεται ο κ. Σαραντάκος από το «Έθνος».

Κος ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΛΟΥ:

Κύριε Πρόεδρε, οι Έλληνες έχουν κουραστεί να ακούν επί δεκαετίες ότι θα μπει τέρμα στη διαφθορά, θα γίνει κάθαρση και θα σταματήσει η ατιμωρησία. Αντιθέτως, βλέπουν όμως ότι τα φαινόμενα αυτά συνεχώς διογκώνονται και απλώνονται σε όλους τους χώρους χωρίς κανείς τελικά να λογοδοτεί.

Προχθές είχαμε αποκαλύψεις μελών της Στατιστικής Υπηρεσίας ότι με κυβερνητικές εντολές φούσκωναν το έλλειμμα για να οδηγηθεί η χώρα στο μνημόνιο και στα σκληρά μέτρα.

Δεδομένου ότι η ατιμωρησία θεωρείται το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της Ελλάδας, εσείς μπορείτε να δεσμευτείτε με σαφήνεια ότι μόλις γίνετε Πρωθυπουργός, τις πρώτες 100 μέρες θα κινήσετε τις απαιτούμενες διαδικασίες για να υπάρξει τιμωρία για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Κοιτάξτε, χθες αν ακούσατε στην ομιλία μου, ήμουν πολύ ξεκάθαρος για μία περίπτωση, και αυτό ισχύει για όλες, όταν είπα ότι σε περίπτωση που αποκαλυφθεί ότι υπάρχει συγκεκριμένο οργανωμένο σχέδιο πλαστογράφησης της αλήθειας, η Νέα Δημοκρατία θα είναι αμείλικτη. Και θα είμαστε αμείλικτοι.

Και μην ξεχνάτε ότι αυτό συνδέεται, το συγκεκριμένο που λέω, και με το γεγονός ότι από καιρό τώρα εμείς το είχαμε πει στην Βουλή ότι στους τρεις τελευταίους μήνες του 2009, τα 10 δις ήταν δημιούργημα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δέκα δις, δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο.

Και όπως θα γίνει σε κάθε περίπτωση, εμείς θα είμαστε δίπλα στην αλήθεια, θα ερευνήσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Αλλά θα σας πω κάτι, στη συγκεκριμένη περίπτωση -και το παίρνω αυτό ως παράδειγμα για όλα που είπατε, γιατί αυτό θα ισχύσει παντού- αυτή η υπόθεση η τελευταία αν επαληθευτεί, για εμάς θα είναι επιβεβαίωση. Για την Κυβέρνηση θα είναι πρόβλημα και όχι μόνο ηθικής τάξεως.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Σαραντάκος από το «Έθνος» και να ετοιμάζεται ο κύριος Βλάχος από τον « Alpha ».

Κος ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, μιλώντας με ανθρώπους οι οποίοι εργάζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, θεωρούν ότι η πρότασή σας για την εργασιακή εφεδρεία δεν είναι τίποτα άλλο από μία άδεια μετ’ αποδοχών η οποία θα είναι 3ετής ή 6ετής ανάλογα με το έτος ηλικίας του εργαζόμενου. Και μάλιστα λένε ότι και όταν τελειώσει αυτό το μεταβατικό διάστημα θα μπορούν να επανέλθουν στο δημόσιο, αν δεν έχουν βρει δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, με τις αποδοχές που έπαιρναν, τις παλιές.

Και ήθελα να ρωτήσω, με βάση αυτή την εκτίμηση που κάνουν πολλοί άνθρωποι με τους οποίους μιλάμε όλοι, και εσείς φαντάζομαι, έτσι αντιλαμβάνεστε εσείς την μείωση του κράτους, η οποία μόλις και σήμερα μας είπατε πόσο αναγκαία είναι;

Και δεύτερο συναφές ερώτημα. Οι άνθρωποι οι οποίοι θα μπουν στην εργασιακή εφεδρεία της Κυβέρνησης, αν εσείς αναλάβετε αύριο Κυβέρνηση, θα τους αλλάξετε το καθεστώς;

Ευχαριστώ πολύ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Δεν είναι αυτή η δική μας η διάθεση ούτε η νοοτροπία. Είναι η διαφωνία μας στο ότι άλλο εμείς προτείναμε ως εργασιακή εφεδρεία και άλλο είναι εκείνο το οποίο εφαρμόζει η Κυβέρνηση.

Το ονομάζει εργασιακή εφεδρεία. Δεν είναι αυτό το οποίο εμείς προτείναμε. Η πρότασή μας, δεν περιλαμβάνει απολύσεις. Και είναι πολύ σημαντικό να εξηγήσω γιατί.

Γιατί αυτή τη στιγμή η Κυβέρνηση έχει μετατρέψει την εργασιακή εφεδρεία σε ένα, αν θέλετε, προθάλαμο απολύσεων. Εμείς δεν είπαμε κάτι τέτοιο.

Και γιατί δεν το είπαμε. Γιατί αν γίνει η εφεδρεία με το δικό μας τον τρόπο, τότε θα υπάρξει μείωση του κόστους για το δημόσιο. Προσέξτε. Ο πρώτος λόγος που δεν απολύεις τον οποιοδήποτε είναι ο ανθρώπινος. Ας σβήσουμε πια και την ανθρωπιά να μην υπάρχει. Αλλά αν εγώ σου πω ότι κερδίζεις περισσότερα με το να μην τον απολύσεις, δεν είναι καλύτερα κιόλας πέραν του ανθρώπινου;

Ερχόμαστε, λοιπόν, και το εξηγούμε και λέμε: αν τον βάλεις στην εφεδρεία χωρίς απόλυση, θα υπάρξει μείωση κόστους για το δημόσιο, πρώτον γιατί θα δίνεις μόνο τις βασικές αποδοχές του, δεν θα υπάρχουν υπερωρίες, δεν θα υπάρχουν υπερεργασίες, δεν θα υπάρχουν επιδόματα. Θα παίρνει ένα 60%-70% των κανονικών του αποδοχών.

Με τις αποδοχές αυτές που θα παίρνει, πρώτον, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα χάσουν εισφορές. Καλό για το δημόσιο. Δεύτερον, το δημόσιο δεν θα επιβαρύνεται με επιδόματα ανεργίας, τα οποία είναι μεγάλα.

Εάν δείτε στις διαφορές του προϋπολογισμού πόσο περισσότερο ανεβαίνουν τα επιδόματα ανεργίας που πρέπει να πληρώνει η Κυβέρνηση λόγω της κατάστασης της ύφεσης, είναι τεράστιο το νούμερο. Δεν θα έχεις να πληρώνεις επίδομα.

Το δημόσιο θα εξοικονομήσει επιπλέον το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος. Αυτό που διεθνώς λέγεται overheads . Δηλαδή δεν θα έχει να πληρώνει ενοίκια, τηλέφωνα, θέρμανση, όπου αυτό το έχουμε προσδιορίσει στο δικό μας υπολογισμό, αν δεν κάνω λάθος πάλι, με συγχωρείτε, στο Ζάππειο ΙΙ ήταν μεταξύ 22% και 24%.

Επιπλέον η αμοιβή εκείνου που θα παίρνει το μισθό της εφεδρείας, θα περνάει στην πραγματική οικονομία. Δηλαδή θα δημιουργεί ένα κυματισμό θετικό για την οικονομία, και όχι αρνητικό από εκείνον ο οποίος δεν θα έχει πια να ξοδέψει τίποτα.

Και υπάρχουν ευρωπαϊκά προγράμματα επιμόρφωσης, συγκεκριμένα, τα οποία δίνουν το δικαίωμα να διευκολύνουν τον όποιον βρίσκεται σε αυτή τη θέση, ίσως ακόμα και για μία επανένταξή του σε κάποια άλλη θέση.

Μαζί με το πάγωμα των προσλήψεων που θα κάνουμε για τα τρία πρώτα χρόνια -που επαναλαμβάνω δεν το κάνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.- εάν υπολογίσετε 33.000 το χρόνο, αυτό σημαίνει πάμε για 100.000 από αυτό και άλλα 100 περίπου θα είναι μάξιμουμ από την εφεδρεία, χωρίς απολύσεις.

Και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για αυτό που είπατε, απολύει σήμερα το 10% μαθαίνουμε χωρίς κριτήρια και μετά μας λέει ότι θα αξιολογήσει τους υπόλοιπους.

Και θέλω να προειδοποιήσω την Κυβέρνηση, μην τολμήσει να προχωρήσει σε απολύσεις προσωπικού με βάση κομματικά κριτήρια, γιατί είναι αυτής της νοοτροπίας. Και να θυμίσω, να μην το κάνει σαν την απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων που έκανε την απογραφή και ξέρετε τι συνέβη, ξέχασε στην απογραφή να βάλει το πότε είχαν προσληφθεί. Και μην νομίζετε ότι δεν ήθελε να δείξει πότε είχαν προσληφθεί στους Έλληνες, οι ευρωπαίοι δεν ήθελε να το δουν. Γιατί ξέρουμε πότε γέμισε το δημόσιο.

Επαναλαμβάνω, πρέπει να κάνουν ανεμπόδιστα τη δουλειά τους οι πάντες και από τη Νέα Δημοκρατία δεν πρόκειται να υπάρχει τέτοια νοοτροπία ρεβανσισμού, δεν μας πάει. Αλλά να μην τολμήσει η Κυβέρνηση, το επαναλαμβάνω και πάλι, να μην τολμήσει η Κυβέρνηση. Δεν είναι πιόνια της οι δημόσιοι υπάλληλοι. Πρέπει να περάσουν μέσα από αυτή τη διαδικασία τη δύσκολη.

Εμείς προτείνουμε όσοι είναι πάνω από τα 50 εφεδρεία με βασικό μισθό ως τη σύνταξη, εκτός και αν βρει κανείς δουλειά αλλού και θα υπάρχουν ίσως τέτοιοι. Για όσους είναι από τα 40 μέχρι τα 50 δύο τριετίες και από τα 30 μέχρι τα 40 μία τριετία.

Και σε αυτές τις δυο τελευταίες κατηγορίες, εάν εντωμεταξύ υπάρξει ανάκαμψη ίσως να μπορέσουν να βρουν και αλλού δουλειά, ισχύουν αυτά τα όρια.

Σε αντίθετη περίπτωση, εάν δεν μπορέσουν να βρουν αλλού δουλειά, θα πρέπει να τα παρατείνουμε αυτά τα όρια. Και θα υπάρξει και αρκετός χρόνος επανένταξης αν θέλουν μέσα από αυτά τα ευρωπαϊκά κονδύλια που υπάρχουν για την επανένταξή τους. Θα υπάρξει και αρκετός χρόνος μαθητείας, να το πω έτσι, για μια μετάταξη ή για μια επανένταξη αλλού. Θεωρώ ότι αυτό είναι πάρα πολύ λογικό το δικό μας το πρόγραμμα από αυτό το οποίο κάνει σήμερα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το οποίο είναι και σε βάρος της κοινωνίας με ανθρώπινους όρους, αλλά και σε βάρος της ίδιας της οικονομίας. Γιατί λιγότερα λεφτά έτσι θα μαζέψει το κράτος.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Βλάχος από τον « ALPHA » και να ετοιμάζεται ο κύριος Νασόπουλος από τα «ΝΕΑ».

Κος ΒΛΑΧΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, θέλω να σας πάω στη ρίζα του προβλήματος που βιώνει η χώρα, που κατά τη δική μου άποψη είναι η διαπλοκή. Πριν μερικούς μήνες, τον Μάιο, όταν η χώρα κατέρρεε και κοβόντουσαν μισθοί και συντάξεις, δόθηκαν 100.000.000 ευρώ από τα χρήματα του ελληνικού λαού για να αποπληρωθούν τα χρέη του Μεγάρου Μουσικής, το οποίο διαχειριζόταν χωρίς κανένα δημόσιο έλεγχο ένας ιδιώτης.

Σε αυτό συνέβαλαν όλοι οι Πρωθυπουργοί οι οποίοι υπέγραψαν να είναι εγγυητής το ελληνικό δημόσιο στα χρέη με υπογραφές Μητσοτάκη, Παπανδρέου, Σημίτη, Καραμανλή, ο Γιώργος Παπανδρέου που έδωσε τα 100.000.000 τον περασμένο Μάιο, αλλά και άκουσα τον κύριο Μιχελάκη να συμφωνεί.

Θέλω, λοιπόν, να ρωτήσω εάν υπάρχει εξουσιοδότηση από τον ελληνικό λαό να δίνουν τα λεφτά του για να ξεχρεώνονται χρέη που δημιούργησαν οι ιδιώτες οι οποίοι είναι εκδότες. Και θέλω να μου πείτε τι θα κάνετε με τους 3-4 διαπλεκόμενους επιχειρηματίες οι οποίοι ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, προωθούν πολιτικούς που τους βοηθάνε να γίνονται πλουσιότεροι και έχουν οδηγήσει τη χώρα σε αυτή την κατάντια.

Θέλω να σας επισημάνω για να σας βοηθήσω στη σκέψη σας, ότι υπάρχει εκδότης ιδιοκτήτης τηλεόρασης, ραδιοφώνου και εφημερίδας ο οποίος κατηγορήθηκε για λαθρεμπόριο πετρελαίου. Έχει ομολογήσει ότι έδωσε 1.000.000 δολάρια σε πρώην πρωθυπουργό και αυτός μπορεί να επηρεάσει ποιος θα μπει στη Βουλή και ποιος δεν θα μπει.

Τι θα κάνετε, λοιπόν, με την κόπρο της διαπλοκής;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Το πρώτο πράγμα είναι ότι όπως με ξέρετε, αυτός είμαι. Δεν πρόκειται ποτέ να δεχθώ εν επιγνώσει μου να γίνει ο,τιδήποτε τέτοιο που να σχετίζεται με διαπλοκή και με τέτοιου είδους πρακτικές. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τα παλιά, αυτά που είπατε.

Αλλά αυτό που οφείλω να σας πω είναι ότι ένα κομμάτι το χρωστάμε στον ελληνικό λαό για τους Πολιτικούς και το χρωστάμε και θα είναι από τα πρώτα πράγματα τα οποία θα κάνουμε. Δηλαδή, το πόθεν έσχες. Και εάν κάποιος έχει βάλει το δάχτυλο στο μέλι, θα φανεί.

Εμείς το προτείναμε ξεκάθαρα στον κ. Παπανδρέου, καταθέσαμε πρόταση και μέχρι στιγμής σιωπή. Και ο ελληνικός λαός έχει μείνει με αυτή την πικρία, γιατί; Από τη μεταπολίτευση και μετά είπαμε όποιος έχει γίνει Υφυπουργός Υπουργός Πρωθυπουργός, σε όλη αυτή την περίοδο δε θα δεχτούμε εμείς ως ικανοποιητικό το πόθεν έσχες το οποίο έχει κατατεθεί μέχρι σήμερα, που μπορεί να είναι σωστό και να έχουν γίνει απλά αβλεψίες, αλλά εμείς θα φέρουμε τη Δικαιοσύνη.

Χωρίς Βουλευτές, θα ζητήσουμε από το Δικαστικό Σώμα να έρθουν εκείνοι και να ψάξουν εξαρχής όλα τα πόθεν έσχες κι εκεί που θα υπάρξει απόκλιση θα υπάρξει και καταγγελία. Είναι κάτι το οποίο το πιστεύουμε απόλυτα, είναι κάτι το οποίον θα κάνουμε αμέσως, είναι κάτι το οποίο θα δώσει το μεγάλο μήνυμα ότι ξεκινάμε με μια διαφορετική νοοτροπία.

Σας είπα και πριν, είναι τέτοια η πάστα μου και η νοοτροπία μου, που δε θα δεχτώ ποτέ να πω για οποιονδήποτε ο,τιδήποτε, αν δεν έχω κάτι συγκεκριμένο. Αλλά από κει και πέρα νοοτροπίες σπάταλου κράτους και νοοτροπίες οι οποίες χωρίς διαφάνεια δίνουν τέτοια δικαιώματα, εμείς δεν πρόκειται να τις δεχτούμε.

Και για να το αποδείξουμε, θα κάνουμε αυτό το οποίο θα έπρεπε να είχε γίνει από πολύ καιρό, για να μην μπορεί πια κανένας να κάνει κι αυτές τις εύκολες καταγγελίες κατά των Πολιτικών, που πιστέψτε με δεν είναι όλοι ίδιοι.

Έχω ζήσει δίπλα μου και είμαι από το ΄77 Βουλευτής, με ανθρώπους οι οποίοι πεθάνανε στην ψάθα και ξέρω ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι οι οποίοι χάνουν λεφτά, δεν κερδίζουν. Αλλά εκεί που υπάρχει το συγκεκριμένο, θα το εντοπίσουμε, θα το βρούμε, και αυτός είναι ο μόνος και καλύτερος τρόπος που έχω για να το κάνω.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κ. Νασόπουλος από τα «ΝΕΑ» και να ετοιμάζεται ο κ. Χρηστάκος από τη «ΝΕΤ».

Κος ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, δεν ξέρω αν ο Θεός μας βοηθήσει, προσωπικά το ελπίζω, το βέβαιον είναι ότι αυτοί που μπορούν να μας βοηθήσουν αυτή την ώρα, δε μας δίνουν χρόνο και ζητούν άμεσες αποτελεσματικές λύσεις.

Στο χθεσινό πλάνο που παρουσιάσατε στον σχεδιασμό σας, είναι προφανές ότι τα χρονοδιαγράμματα είναι διαφορετικά. Στο θεσμικό κομμάτι το δεύτερο εξάμηνο του 2013 κατά βάση περνάει μέσα από την αναθεώρηση του Συντάγματος, υπάρχουν ενδιαφέρουσες στοχεύσεις όπως είναι το θέμα των αγροτών-επιχειρηματιών, που προφανώς όμως κι αυτό θέλει το χρόνο του.

Αλλά ακόμη και στο κεντρικό θέμα που έχετε της επαναδιαπραγμάτευσης μέσα από την οποία περνάει και ο στόχος ο βασικός των φοροελαφρύνσεων, μιλάτε για επίπονη προσπάθεια που θέλει υπομονή, άρα κι εκεί χρειάζεται χρόνος, δεν πάμε σε άμεσες λύσεις.

Το ερώτημα είναι και νομίζω ότι ενδιαφέρει και τον κόσμο, ποιες είναι οι άμεσες πολιτικές κινήσεις σας; Αύριο το πρωί αναλαμβάνετε τη διακυβέρνηση της χώρας, ποιες αποφάσεις θα έχετε πάρει μέχρι το μεσημέρι;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Εγώ ευχαριστώ.

Πρώτα απ΄ όλα να σας πω ότι αυτό που είπατε για το Σύνταγμα είναι έτσι, αλλά εγώ τι θα πω στον νέο άνθρωπο που μας παρακολουθεί και θα μου πει δεν ξέρεις ότι και τώρα να το εγκρίνετε και τα λοιπά από το ΄17 και μετά θα μπορέσει να ισχύσει; Γιατί μου το άφησες, για να ισχύσει από το ΄25; Πότε επιτέλους θα απελευθερωθούν οι θεσμοί, για να δούμε κάτι καλύτερο; Άρα το βάζουμε μπροστά κι αυτή είναι η οφειλή μας προς τον κάθε νέο άνθρωπο.

Το θέμα του τι θα κάνω εγώ γρήγορα, να το πω, δεν έχω πρόβλημα. Το πρώτο είναι η επαναδιαπραγμάτευση, δηλαδή με τους εταίρους, με τους δανειστές μας, για την Επανεκκίνηση της Οικονομίας. Ανέφερα προηγουμένως το πώς, θεωρώ ότι είναι η μόνη προϋπόθεση προκειμένου να βγούμε από την κρίση, να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας, να υπάρξει στον τόπο κοινωνική συνοχή και να υπάρξει πάνω απ΄ όλα και μια κρίσιμη για μένα λέξη, που λέγεται η λέξη αυτή αξιοπρέπεια.

Και προς την κατεύθυνση αυτή θα κινηθώ, πρώτον, με τη μείωση του σπάταλου κράτους. Χθες άφησα πολλά άλλα να εννοηθούν για το σπάταλο κράτος, πολλά άλλα, αν διαβάσετε και πίσω από τις γραμμές. Θα κοιτάξουμε εκεί που υπάρχει σπατάλη, θα τη σκοτώσουμε, δεν θα την περιορίσουμε.

Εκεί που πληρώνουν οι πάρα πολλοί για τους λίγους. Αυτά τα πανηγύρια τελειώσανε. Θα είμαστε πολύ συγκεκριμένοι στη δέσμευσή μας για τους χαμηλοσυνταξιούχους.

Θέλουμε και ισχυρούς συμβολισμούς μέσα στην Οικονομία. Παράδειγμα, μέσα στις αποκρατικοποιήσεις, ισχυρούς συμβολισμούς ότι εμείς το εννοούμε αυτό που λέμε και το κάνουμε και θα το κάνουμε.

Θα σας πω και κάτι άλλο, δεν είναι μόνο η πλευρά της Οικονομίας, είπα τώρα μόλις το πόθεν έσχες, είπα χθες την ΑΟΖ άμεσα, γιατί αυτό σχετίζεται άλλωστε και με την Οικονομία, δηλαδή το να μπορέσεις να εισπράξεις από το δικαίωμά σου να εφαρμόσεις αυτό το οποίο σου δίνουν οι διεθνείς κανόνες και νομοθεσία.

Και το άλλο το οποίο θα κάνουμε άμεσα είναι το θέμα της ιθαγένειας, το οποίο και αυτό έμμεσα σχετίζεται με την Οικονομία. Δηλαδή, σας εξήγησα χθες πώς βλέπουμε το θέμα της λαθρομετανάστευσης και πώς αυτή θα μπορούσε να μειωθεί επ’ ωφελεία της οικονομίας μας και επ’ ωφελεία κυρίως των επενδύσεων και θα έλεγα και κυρίως των ξένων επενδύσεων.

Αυτά, κύριε Νασόπουλε, σε γενικές γραμμές θα σας έλεγα ότι είναι οι δικές μου άμεσες προτεραιότητες.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Χρηστάκος από την «ΝΕΤ» και να ετοιμάζεται ο κύριος Μποτσαράκος από το « Star ».

Κος ΧΡΗΣΤΑΚΟΣ:

Εδώ, κύριε Πρόεδρε, αριστερά σας.

Θέλω να πάμε σε ένα, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά σημαντικό θέμα που σχετίζεται πια με τις τύχες της χώρας, και αυτό αφορά τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μία Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία, όπως φαίνεται τουλάχιστον το τελευταίο διάστημα, αντιμετωπίζει μία δυσκολία, δυστοκία να το πω, να αντιμετωπίσει όχι μόνο το πρόβλημα κρίσης χρέους της Ελλάδας, αλλά και γενικότερα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει πια η ίδια η ευρωζώνη, τουλάχιστον καθυστερεί σημαντικά στις αποφάσεις και δεν τις εφαρμόζει όσο γρήγορα θα έπρεπε, όπως διαβάζω και στο διεθνή τύπο και εγώ και εσείς αλλά και τα βλέπουμε μόνοι μας.

Φαίνεται, λοιπόν, να δημιουργείται μία αδυναμία αντιμετώπισης αυτού του θέματος και φαίνεται να ισχύουν, αν τουλάχιστον λάβουμε υπόψη μας και τις δημόσιες δηλώσεις των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κάποια φαινόμενα διαλυτικά εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Επειδή όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση, κύριε Πρόεδρε, δεν είναι απρόσωπη, απαρτίζεται από 27 ηγέτες οι οποίοι είναι συγκεκριμένοι, τους ηγέτες αυτούς τους έχετε δει κατά διαστήματα, τελευταία φορά εξ όσων θυμάμαι ήταν πριν λίγους μήνες σε μία Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, όπου εκεί είχατε αντιμετωπίσει ένα εξαιρετικά αρνητικό κλίμα.

Και αν δεν κάνω λάθος, διορθώστε με, από ό,τι γνωρίζω από τις πληροφορίες μου, τους είχατε πει εκεί ότι: «αν αυτά τα οποία εσείς λέτε, κυρίες και κύριοι, είναι σωστά για τη λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας, τότε εγώ θα είμαι ένας ο οποίος θα σας έχω πει κάτι λάθος.

Αν όμως αυτά που σας λέω εγώ είναι σωστά, τότε σε λίγους μήνες θα είμαστε ξανά εδώ να συζητάμε τα ίδια πράγματα με τη χώρα και την Ευρώπη σε χειρότερη θέση».

Υπάρχει θέμα κρίσης ηγετών στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ή είναι η κυρία Μέρκελ, ο κύριος Σαρκοζί, οι άνθρωποι που μας αντιμετωπίζουν και προσπαθούν να μας βοηθήσουν να λύσουμε το πρόβλημά μας ανάξιοι να αντιμετωπίσουν και αυτό, αλλά και τα του οίκου της Ευρώπης συνολικότερα;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Προς Θεού τέτοιοι χαρακτηρισμοί από εμένα δεν θα έβγαιναν ποτέ. Εγώ θέλω να είμαι ξεκάθαρος το ότι χθες κιόλας δημόσια είπα ότι εντοπίζω προβλήματα κακοφωνίας, αναποφασιστικότητας και έλλειψης, αν θέλετε, μακροπρόθεσμης προοπτικής σε αυτά τα οποία γίνονται σήμερα στην Ευρώπη.

Υπάρχουν πράγματι δύο σχολές σκέψης. Υπάρχει η μία σχολή η οποία λέει ότι εμείς θέλουμε, μέσα από τη συνήθη διαδικασία όπως μας έχει μάθει η Ευρώπη τόσα χρόνια, να λύνουμε τα προβλήματά μας. Ναι, θα περάσεις άσχημα τόσα χρόνια, γιατί έκανες λάθη στο παρελθόν. Το δεχόμαστε.

Η νοοτροπία όμως αυτή και η σχολή σκέψης λέει ότι σου δίνω το δικαίωμα στο τέλος του τούνελ να βλέπεις λίγο φως. Θέλετε να το πάω στην πιο ακραία περίπτωση, την απαράδεκτη; Τουλάχιστον, τα παιδιά μου θα ζήσουν καλύτερα; Αυτό με ρωτάνε έξω. Εδώ πέρα υπάρχει μαύρη μαυρίλα.

Και μία άλλη σχολή σκέψης η οποία έχει την τιμωρητική νοοτροπία. Τιμωρώ. Πρέπει, για λόγους παραδειγματισμού, να υπάρχει τιμωρία. Μα με αυτή την τιμωρία δεν υπάρχει ανάκαμψη. Προχωράμε με τον ίδιο τρόπο.

Αυτές είναι δύο σχολές σκέψης που τελευταία αποκρυσταλλώθηκαν κιόλας και στον εκτός της Ευρώπης χώρο. Και με τις ΗΠΑ.

Θα σας έλεγα, ότι υπάρχει κάτι το πολύ πιο σημαντικό από την πλευρά ενός στοιχείου που θα μπορούσε να δώσει λύση, που δυστυχώς πια η Ευρώπη δεν το παρακολουθεί.

Το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι το συνολικό της χρέος. Η Ευρώπη στο σύνολο των χωρών της όλα τα χρέη που έχει ως ποσοστό του ΑΕΠ όλων των χωρών της -το χρέος το ευρωπαϊκό δηλαδή- είναι μικρότερο ως ποσοστό από ό,τι είναι στην Αμερική, στην Ιαπωνία και στη Μεγάλη Βρετανία ακόμα. Είναι μικρότερο.

Ποιο είναι το πρόβλημα με την Ευρώπη. Και αναφέρθηκα σε άλλες χώρες με ανταγωνιστικά νομίσματα. Το πρόβλημα είναι ότι το ευρώ το δικό μας έχει ακαμψίες. Θα ήταν πολύ πιο αξιόπιστο διεθνώς, θα μπορούσε να ανταγωνιστεί καλύτερα τα άλλα τα νομίσματα, θα δανειζόταν σε μικρότερο κόστος. Και είδαμε ότι μέσα από αυτή την κρίση αποκαλύφθηκε ότι έχει σοβαρές αναπηρίες το δικό μας το σύστημα.

Και ποιες είναι οι αναπηρίες; Θα σας πω εγώ τρεις: Πρώτον, το γεγονός ότι ο μηχανισμός στήριξης στην αγορά των ομολόγων, στη δευτερογενή αγορά που λέμε, έχει τόσα λίγα στο ταμείο του που δεν μπορεί να πείσει τις αγορές ότι αν αύριο γίνει μια επίθεση των κερδοσκόπων σε άλλες χώρες -Ισπανία ή οπουδήποτε αλλού- θα έχει τα απαραίτητα κονδύλια για να το καλύψει αυτό. Επομένως υπάρχει ένα κομμάτι γυμνό στο οποίο ο κερδοσκόπος ποντάρει και μας χτυπάει.

Υπάρχει ένα δεύτερο σημείο ακόμα πιο σημαντικό, το ευρωομόλογο. Οι περισσότεροι δέχονται ότι πρέπει να γίνει. Δυστυχώς δεν βλέπουν ότι με το ευρωομόλογο θα αποκτήσει το ευρώ και η Ευρώπη μεγαλύτερη σε βάθος σταθερότητα, θα αποκτήσει στρατηγικό βάθος μεγαλύτερο στις αγορές της, και ότι θα κερδίσουν όλοι από αυτό.

Εγώ θεωρώ, αν με ρωτήσετε, ότι η Γερμανία κινδυνεύει από αυτή τη μεταδοτικότητα της κρίσης να πληρώσει στο τέλος περισσότερα λεφτά από ότι θα πλήρωνε στην αρχή, εάν ήταν τμήμα της πρώτης σχολής σκέψης.

Το τρίτο σημείο το οποίο είναι επίσης αρνητικό για την Ευρώπη και για το ευρώ είναι ότι ο προϋπολογισμός της Ευρώπης δεν φτάνει καν, μόλις ακουμπάει, το 1% του ΑΕΠ όλων των χωρών. Είναι κάτι το οποίο φώναζα από τότε που ήμουν ευρωβουλευτής, ότι είναι πάρα πολύ λίγο.

Να καταλάβετε, η Αμερική έχει πάνω από 13 φορές μεγαλύτερο προϋπολογισμό. Αν το σκεφτείτε ως Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Έχει 13 φορές μεγαλύτερο προϋπολογισμό αν συμβεί κάποιο πρόβλημα σε μια από τις δικές της πολιτείες από ότι έχουμε εμείς για τις δικές μας πολιτείες της Ευρώπης, να το πω έτσι σε μια ενοποιημένη μορφή η πολιτική της Ευρώπης.

Επομένως χάνουμε πλεονεκτήματα. Αυτές τις αδυναμίες τις έχει φέρει στην επιφάνεια η κρίση χρέους. Και ο πραγματικός κίνδυνος, επαναλαμβάνω, δεν είναι η κρίση χρέους. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι αυτές οι ακαμψίες, οι αναπηρίες τις οποίες πρέπει να ξεπεράσει η Ευρώπη.

Και αν θέλετε να σας πω κάτι, αισθάνομαι ότι παρά τις αναταράξεις τις μεγάλες που περνάμε, αρχίζει και συνειδητοποιεί ο κόσμος ότι πρέπει κάτι να γίνει με αυτό.

Προ ημερών παρακολούθησα μια συζήτηση που έγινε σε κάποια εφημερίδα ξένη μεταξύ οικονομολόγων και αυτό το οποίο έβγαινε από την πλευρά της πίκρας του ευρωπαίου όταν μιλούσε με τον αμερικάνο, έλεγε ότι εσείς έχετε τη Federal Reserve την κεντρική τράπεζα τη δική σας η οποία είναι μια κανονική εκδοτική τράπεζα, κεντρική τράπεζα εκδοτική. Εμείς δεν έχουμε στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει κάτι το αντίστοιχο, δεν μπορεί να εκδώσει αυτό το οποίο κάνει και τις ανοιχτές αγοραπωλησίες που κάνει η αμερικανική κεντρική τράπεζα.

Επομένως είμαστε μέσα σε αυτή την κρίση ως Ευρώπη με μειωμένα πυρομαχικά. Και αυτό είναι κάτι το οποίο έχει γίνει πια ενδογενές και κάθε φορά που θα παρουσιάζεται μια κρίση όπως θα είναι η ελληνική, όπως θα είναι μια άλλη μεθαύριο, τότε η Ευρώπη θα ανακαλύπτει ότι χρειάζεται κάτι το καινούργιο να κάνει.

Θα μου πείτε, είναι μικρό βήμα το ότι ήδη έφτιαξε το μηχανισμό στήριξης στη δευτερογενή αγορά; Το ότι το δέχτηκε αυτό η Γερμανία που δεν το δεχόταν με τίποτα στην αρχή; Ναι. Αλλά είναι με ρυθμούς Ευρώπης, αργούς ρυθμούς, λίγο-λίγο.

Και το πρόβλημα είναι ότι αυτή η κρίση χρειάζεται πολύ πιο άμεση αντιμετώπιση κι αυτή η καθυστέρηση, την είπα χθες αναποφασιστικότητα, είναι αυτό το οποίο δυστυχώς χαρακτηρίζει σήμερα την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Πήρα λίγο παραπάνω, αλλά ευχαριστώ πολύ.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κ. Μποτσαράκος από το « STAR » και να ετοιμάζεται ο κ. Καλαρρύτης από τα «Επίκαιρα».

Κος ΜΠΟΤΣΑΡΑΚΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, εσείς επιμένετε σε μια δικιά σας συνταγή, αυτόν τον ενάμισι χρόνο, αλλά η Κυβέρνηση σας κατηγορεί ότι έχετε επενδύσει στην αποτυχία της κι ότι έχετε επενδύσει στη χρεοκοπία της χώρας. Σας αποκάλεσαν μάλιστα και «επίδοξο Πρωθυπουργό της δραχμής». Στα αλήθεια, εσείς δε φοβάστε μήπως γίνετε Πρωθυπουργός της δραχμής;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Η αδυναμία τους να κυβερνήσουν εκτός από αίσθημα ανασφάλειας τους δημιουργεί και έλλειμμα δημοκρατίας.

Για πτώχευση και για επιστροφή στη δραχμή, θυμίζω ότι έχουν μιλήσει μόνον δικά τους κορυφαία στελέχη, αν θέλετε εγώ λέω και ονόματα Υπουργών ξεκάθαρα -τα θυμάστε δεν είναι ανάγκη- από τηλεοράσεως. Επίτροποι, Υπουργοί παρήλασαν που μίλησαν για δραχμή. Κανένας από τη Νέα Δημοκρατία δεν έχει μιλήσει για δραχμή, κι αυτές είναι κουβέντες της πεντάρας.

Και θα πω ότι απολογία περιμένουμε από την Κυβέρνηση γι΄ αυτό που έχει κάνει. Αυτή η μιζέρια κι αυτή η καταστροφολογία, ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει. Ο κ. Παπανδρέου -θα το βάλω κι εγώ έτσι- προσπαθεί επί δύο χρόνια να κρατηθεί στην εξουσία και κινείται πάνω σε δύο άξονες. Ο ένας είναι ψέματα, εκβιασμοί, ψευτοδιλήμματα και ο άλλος είναι να απαιτεί από την Αντιπολίτευση να σιωπά.

Και μόλις εμείς δεν σιωπούμε και λέμε κάτι το οποίο είναι ενοχλητικό, αλλά πρέπει να το πούμε γιατί είναι αληθές -και ότι είναι αληθές και εθνικά συμφέρον είναι υποχρέωσή μας και πρέπει να το λέμε- αντιδρούν επειδή μιλούμε κι αρχίζει αυτή η προπαγάνδα.

Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι αισθάνομαι ότι ο κόσμος αυτά όλα τα παρακολουθεί πολύ καλύτερα από μας και τα ξέρει. Και ξέρει τι γίνεται από πίσω και ποιες δευτεροβάθμιες εξισώσεις παίζονται στα παρασκήνια και είμαι βέβαιος ότι τα καταλαβαίνει. Εμένα δε με ενοχλούν καθόλου, πιστέψτε με. Καθόλου και τη Νέα Δημοκρατία. Τη μηλιά με τα μήλα πετροβολάνε. Ας την πετροβολάνε, ο κόσμος καταλαβαίνει.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κ. Καλαρρύτης από τα Επίκαιρα και να ετοιμάζεται ο κ. Πανταζής από τον Αδέσμευτο Τύπο.

Κος ΚΑΛΑΡΡΥΤΗΣ:

Κύριε Πρόεδρε, το τελευταίο διάστημα στην Ανατολική Μεσόγειο επικρατεί ένταση, λόγω της άρνησης της Τουρκίας να αναγνωρίσει το δικαίωμα της Κύπρου να προχωρήσει σε εξόρυξη υδρογονανθράκων.

Παράλληλα, η Τουρκία απειλεί και το Ισραήλ ακόμα και με πόλεμο, ενώ έχει σε ισχύ το casus belli έναντι της Ελλάδος για το δικαίωμα της χώρας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια. Παράλληλα, απειλεί στρατιωτικά και για το ενδεχόμενο ανακήρυξης και οριοθέτησης της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης της Ελλάδος.

Με δεδομένο αυτό το κλίμα πως θα χειριστείτε το θέμα της ΑΟΖ, δεδομένου ότι ενέχει και τον κίνδυνο μίας σοβαρής κρίσης, ακόμα και πολεμικής; Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Σε αυτά τα θέματα πρώτα απ΄ όλα και τέτοιες στιγμές δε χωράνε αντιπολιτευτικές κορώνες, έτσι; Το συμφέρον της Ελλάδος είναι πάνω απ΄ όλα και η διαπραγματευτική θέση της χώρας πρέπει να είναι ισχυρή.

Η ΑΟΖ για μένα είναι ένα καινούριο όραμα για την Ελλάδα, είναι μία ελπίδα μεγάλη. Εμείς έχουμε κυριαρχικά δικαιώματα, μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε, προς όφελος της Οικονομίας μας, δηλαδή να γίνει και αναγνώριση πρώτα και μετά να γίνει η οριοθέτηση με την όποια χώρα πρέπει να γίνει.

Αλλά δε γίνεται τίποτα, δεν υπάρχει για σένα τίποτα, δεν υφίσταται δικό σου κυριαρχικό δικαίωμα εκεί εάν δεν κάνεις την αναγνώριση πρώτα της ΑΟΖ. Πρέπει να γίνει πρώτα η αναγνώριση. Και πιστεύω ότι χάσαμε πολύτιμο χρόνο και σήμερα θα ήμασταν μαζί με την Κύπρο και με τους πολύτιμους συμμάχους που έχει η Κύπρος σε αυτή τη διαδικασία για την ΑΟΖ.

Από πλευράς Τουρκίας, δυστυχώς, παρακολουθούμε τελευταία ένα ντελίριο προκλήσεων σε βάρος ιδιαίτερα της Κύπρου.

Γιατί η Κύπρος πρόκειται να έχει το 2^ο εξάμηνο του 2012 την προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και δεν μπορεί να διανοηθεί η Τουρκία ότι η Κύπρος, την οποία δεν την αναγνωρίζει ούτε καν ως χώρα, θα έχει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ακόμα δεν έχει αναγνωρίσει την Τουρκία ως μέλος της. Είναι κάτι το ενοχλητικό, το αντιλαμβάνομαι.

Αλλά επειδή έχουν γίνει πολλά θετικά τελευταία στην Τουρκία, κατά την άποψή μου, εννοώ στο εσωτερικό σκηνικό, είναι λάθος αυτή την ώρα να θέλει να παίζει το ρόλο της περιφερειακής υπερδύναμης σε βάρος της σταθερότητας της περιοχής και με κινδύνους που δημιουργεί αυτή η ανασφάλεια που θέλει να δημιουργήσει η Τουρκία σήμερα σε αυτές τις υποθαλάσσιες έρευνες, στο οικόπεδο 12, της ΑΟΖ της Κύπρου, όταν αυτό είναι απόλυτο κυριαρχικό δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η Τουρκία, επαναλαμβάνω, άλλαξε πολλά τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς δεν αλλάζει όσο θα έπρεπε η στάση της απέναντι στην Ελλάδα. Έχει αλλάξει όμως η θέση τους απέναντι στην Ελλάδα και η στάση στην Κύπρο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, πολλών άλλων. Θα πω ότι και η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση ο Φούλε, ο Επίτροπος για την διεύρυνση της Ευρώπης, πήρε ξεκάθαρη θέση ότι η Κύπρος έχει δικαίωμα να κάνει αυτές τις έρευνες. Και οι ΗΠΑ και η Ρωσία.

Πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ καλό, πολύ θετικό. Εμείς πρέπει να τονίζουμε ότι είμαστε 100% στο πλευρό της Κύπρου. Η Κύπρος, η ίδια, τελευταία πέρασε διάφορες αναταράξεις. Απαιτείται να υπάρχει ομόνοια, ψυχική ενότητα δηλαδή, ομοψυχία μέσα στην Κύπρο, γιατί ο διχασμός, η πόλωση είναι πάντοτε κακό σε αυτά τα ζητήματα τα εθνικά.

Πιστεύω ότι υπάρχει μία σαφής τοποθέτηση της Κύπρου γιατί και εκείνη, όπως και εμείς άλλωστε, αντιλαμβάνεται ότι με την υπόθεση αυτή της ΑΟΖ μπορεί να δημιουργηθεί ένα κέντρο μεγάλο για υδρογονάνθρακες στην περιοχή, που μπορεί να μας σώσει από πάρα πολλά οικονομικά προβλήματα.

Και νομίζω ότι μέχρι στιγμής οι κινήσεις που έχει κάνει η Κύπρος προς την κατεύθυνση αυτή είναι θετικές. Και θα πω ότι και οι τελευταίες κινήσεις που έχει κάνει η Ελλάδα προς την κατεύθυνση αυτή, εννοώ από πλευράς απόκτησης ευρύτερων συμμαχιών, είναι επίσης θετικές.

Και επαναλαμβάνω ότι είναι ένα θέμα στο οποίο δεν χωράνε αντιπολιτευτικές κορώνες.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Πανταζής από τον «Αδέσμευτο Τύπο» και να ετοιμάζεται ο κύριος Μουσάς από την «Αξία».

Κος ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ:

Συγνώμη, κύριε Εκπρόσωπε, με όλο το θάρρος.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Η σειρά σας είναι αμέσως μετά τον κύριο Μουσά, αν μου επιτρέπετε να κρατήσουμε τη σειρά.

Κος ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ:

Μου επιτρέπετε, όμως, και εμένα να σας πω με όλο το θάρρος και της γνωριμίας μας ότι υποτιμάτε και υποβαθμίζετε το δεύτερο αν όχι το πρώτο σε τηλεθέαση κεντρικό δελτίο ειδήσεων.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Κύριε Πανταζή.

Κος ΠΑΝΤΑΖΗΣ:

Ευχαριστώ, κύριε Εκπρόσωπε, για τη δυνατότητα που μου δίνετε, γιατί κάποιος άλλος πολιτικός αρχηγός πριν από μία βδομάδα αγνόησε παντελώς τον Αδέσμευτο Τύπο.

Κύριε Πρόεδρε, στην περσινή συνέντευξη τύπου στον ίδιο χώρο, σας είχα ρωτήσει αν θεωρείτε πως ήταν προσχεδιασμένη από τον κύριο Παπανδρέου, τον Πρωθυπουργό, η προσφυγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Τότε μου είχατε απαντήσει ότι είναι αφύσικη η συμπεριφορά του Πρωθυπουργού και ότι τα συμπεράσματα θα τα βγάλει η ιστορία. Σήμερα σας κάνω την ίδια ερώτηση και σας παρακαλώ αν μπορείτε να μου απαντήσετε ευθέως. Ο κύριος Παπανδρέου είχε προσχεδιάσει να φέρει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ελλάδα; Και θα κινήσετε εσείς τώρα τη διαδικασία για να μάθουμε την αλήθεια;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Πολύ γρήγορα σας λέω ότι αυτό που είπα πέρσι, αν θυμάστε, γιατί θυμάμαι την ερώτηση, είπα ότι και εγώ τείνω προς αυτή την άποψη. Έχουν γίνει και άλλα πολλά έκτοτε, έχουν βγει και στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν ότι συζητούσε από τότε για την υπόθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Σας είπα ότι θα ψάξουμε σε αυτή τη μία εξεταστική, ακριβώς για το τι συνέβη εκείνη την περίοδο. Και υποθέτω ότι τότε θα έχουμε πιο αποκρυσταλλωμένες και ντοκουμενταρισμένες απόψεις.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Μουσάς από την Αξία και να ετοιμάζεται ο κύριος Παλαιολόγος από το Alter .

Κος ΜΟΥΣΑΣ:

Κύριε Πρόεδρε, επειδή ο λαός πεινάει και πονάει, θέλω να επιμείνω στο θέμα του μαύρου πολιτικού χρήματος.

Μας είπατε ότι θα γίνει πόθεν έσχες. Ο λαός, όμως, λέει ότι κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.

Θέλω, λοιπόν, να σας ρωτήσω, ως Πρωθυπουργός, πρακτικά, τι θα κάνετε για τους πολιτικούς εκείνους οι οποίοι έχουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε καταθέσεις και ακίνητα εκατομμυρίων ευρώ που δεν κληρονόμησαν και δεν έχουν δουλέψει σχεδόν ποτέ στη ζωή τους.

Και τι θα κάνετε για τους πολιτικούς εκείνους που αποδεδειγμένα έχουν πάρει μαύρο χρήμα, όπως ο κύριος Μαντέλης, ο οποίος κυκλοφορεί ελεύθερος και χαμογελαστός την ώρα που ο ελληνικός λαός, ο άνεργος και ο συνταξιούχος, αγωνιά για να βρει λίγα ευρώ για να πληρώσει τους αλλεπάλληλους κεφαλικούς φόρους, το γάλα των παιδιών του και τα φάρμακά του.

Κύριε Πρόεδρε, πώς θα αποκαταστήσετε τη χαμένη τιμή των Πολιτικών και της πολιτικής από τους επίορκους που ντρόπιασαν εσάς και πρόδωσαν όλους εμάς; Πως θα κάνετε πράξη την δική σας φράση «δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Και το ρωτώ αυτό γιατί ο ελληνικός λαός δεν έχει δει ακόμα να έχει μπει κανένας φυλακή για τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου και της SIEMENS .

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Πρώτα από όλα να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο. Σας είπα ποια είναι ξεκάθαρη η θέση μου για τα θέματα των ευθυνών πολιτικού κόσμου. Και σας είπα ότι με το πόθεν έσχες και τη διαδικασία που έχω ζητήσει θα γίνει κάτι το πρωτόγνωρο ίσως, αλλά αναγκαίο.

Να πω τώρα για τις συγκεκριμένες υποθέσεις που δηλώσατε. Θυμίαμα στο βωμό της διαφάνειας που έλεγε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ότι πρόκειται να φέρει στον τόπο είναι αυτές οι εξεταστικές επιτροπές που έκανε. Δεν βγήκε τελικά τίποτα. Θα έλεγα ότι ήταν μια φτηνή προπαγάνδα. Φτιάξανε 4 εξεταστικές επιτροπές και τι βγήκε; Όταν άνοιξε το ντουλάπι με τους σκελετούς, οι σκελετοί τελικά ήταν «πράσινοι».

Και τότε τι προσπάθησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να κάνει; Σου λέει εφόσον δεν βρίσκω ένοχο από τη Νέα Δημοκρατία τουλάχιστον να βρω συνενόχους. Να τους πούμε ότι είναι συνένοχοι. Την πρωτοβουλία την είχανε, τις εξεταστικές επιτροπές τις είχανε, την προεδρία των εξεταστικών επιτροπών την είχαν και το μόνο το οποίο αποδείχθηκε τελικά είναι εμπλοκή τριών δικών τους στελεχών.

Στο Βατοπέδι αποδείχθηκε, δεν τεκμηριώθηκε μάλλον καμία ζημιά του δημοσίου. Πήγε μετά η υπόθεση στη SIEMENS . Εκεί πέρα προσπάθησε η Κυβέρνηση να ισοφαρίσει την περίπτωση που αναφέρατε Μαντέλη-Τσουκάτου με το να βρει κάποιον Υπουργό από τη Νέα Δημοκρατία. Δεν βρήκε κανέναν.

Κατέληξαν τελικά στο απίστευτο, υπεύθυνοι να είναι για όλη αυτή την υπόθεση Αλογοσκούφης και Μαρκογιαννάκης. Και εδώ ζήσαμε κάτι το καταπληκτικό. Εγώ είμαι από τους παλιούς βουλευτές, αυτό δεν το έχω ζήσει ποτέ μου. Να έρχεται το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να κάνει αίτηση συζήτησης στη Βουλή να ψηφίσουν για προανακριτική επιτροπή για τους δύο Νεοδημοκράτες υπουργούς -υπευθύνους κατά το ΠΑ.ΣΟ.Κ.- για τη SIEMENS . Κάνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αίτηση. Και έρχεται το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ,. δυο φορές, γιατί έτσι προέβλεπε ο νόμος, και καταψηφίζει τη δική του την πρόταση. Δεν νομίζω να έχει ξαναγίνει ποτέ στον κόσμο. Δηλαδή η SIEMENS αποδείχθηκε και με βούλα ΠΑ.ΣΟ.Κ., πλέον, πράσινο σκάνδαλο.

Θέλετε να πάμε στα δομημένα ομόλογα που ήταν η άλλη επιτροπή; Εκεί πέρα επίσης διασυρμός, κανένας πολιτικός της Νέας Δημοκρατίας δεν κατονομάστηκε καν ως υπεύθυνος για τίποτα.

Και στην περίπτωση, πλέον, των υποβρυχίων πλην του άλλοτε Υπουργού Αμύνης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., για κανέναν άλλον δεν προέκυψε ότι υπήρχαν κάποια στοιχεία για ύποπτες συναλλαγές, πλην του κυρίου Τσοχατζόπουλου.

Λέτε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να είχε στοιχεία και να χαρίστηκε στη Νέα Δημοκρατία; Προφανώς όχι. Επικοινωνιακό τρικ, θυμίαμα για διαφάνεια. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει αφήσει αυτό που είπα πριν, μια πικρή γεύση στον κάθε Έλληνα. Τελικά κανένας δεν φταίει σε τίποτα;

Για αυτό το λόγο ακριβώς θέλω να σας πω ότι φτιάχνουμε αυτό το πόθεν έσχες, το έχουμε ήδη προτείνει. Πως μπήκες στην πολιτική, πως βγαίνεις σήμερα, πως δικαιολογείς σε αυτή την χρονική απόσταση από τότε που μπήκες μέχρι σήμερα αυτά τα οποία έχεις. Ανεξάρτητη η Δκαιοσύνη, θα τα βρει.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Παλαιολόγος από το ALTER και να ετοιμάζεται ο κύριος Μελισσόπουλος από τη ΒΡΑΔΥΝΗ.

Κος ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, χθες ζητήσατε εκλογές και μάλιστα ζητήσατε και καθαρή εντολή προφανώς γιατί ενδεχομένως το προβάδισμα που σας δίνουν οι δημοσκοπήσεις είναι μεν σταθερό, αλλά είναι πολύ μικρό. Βεβαίως ήδη όμως έχουν αρχίσει στο παρασκήνιο να διαγκωνίζονται στελέχη του Κόμματός σας και να προβάρουν ήδη υπουργικό κουστούμι και μάλιστα μεταξύ αυτών και στελέχη της προηγούμενης Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, της Κυβέρνησης Καραμανλή, η οποία αποδοκιμάστηκε θα λέγαμε παταγωδώς στις προηγούμενες εκλογές του 2009, μόλις δηλαδή πριν από δύο χρόνια.

Το ερώτημά μου είναι, λοιπόν, κατ΄ αρχήν εφόσον πάρετε εντολή διακυβέρνησης, θα συμμετάσχουν στο υπουργικό σχήμα και στελέχη της προηγούμενης Κυβέρνησης Καραμανλή, αυτά τα οποία εσείς επανειλημμένως εδώ και δύο χρόνια από τότε που αναλάβατε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας θεωρείτε φθαρμένα ή θα είναι μόνο νέα πρόσωπα ή και εξωκοινοβουλευτικά;

Επίσης στη νέα Κυβέρνηση, εφόσον βεβαίως ο λαός σας επιλέξει ως Κυβέρνηση, θα ζητήσετε τη συνδρομή προσωπικά του ίδιου του τέως Πρωθυπουργού του κ. Κώστα Καραμανλή, από τον οποίον επίσης για δύο ολόκληρα χρόνια παίρνατε σαφείς και ευδιάκριτες αποστάσεις για τα προηγούμενα πεπραγμένα της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας;

Και το τρίτο ερώτημα είναι, εάν κι εφόσον πάλι γίνετε Κυβέρνηση, αν σας επιλέξει ο λαός και αν κι εφόσον θεωρείτε ότι θα γίνουν γρήγορα οι εκλογές ξέρετε έχετε κατά νου ποιο θα είναι το πρόσωπο το οποίο θα καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα του Υπουργού Οικονομικών;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Πρώτα απ΄ όλα γι΄ αυτό το κουστουμάκι που είπατε να πούμε που ράβουν.

Εγώ δεν ξέρω κανέναν να ράβει για τη δικιά μου την Κυβέρνηση υπουργικό κουστούμι, σίγουρο πάντως είναι και το ξέρουν όλοι ότι για να το φορέσεις αυτό το κουστούμι πρέπει προηγουμένως να έχεις πάρει φόρμα εργασίας και να την έχεις λερώσει.

Και μοναδικό κριτήριο έχω την αξιοσύνη και την αγάπη στη δουλειά του καθενός και την προσπάθεια που κάνει. Περιμένετε, λοιπόν, πρώτα να δείτε το όποιο σχήμα και μετά αυτό να το συζητήσουμε.

Κοιτάξτε, δυο χρόνια κάναμε μια πολύ σοβαρή αντιπολίτευση και την κάναμε και με τους παλιούς και με τους νέους και με τα παλιά στελέχη και με τα καινούρια. Και η Νέα Δημοκρατία μην κάνετε λάθος, έχει μία ανεξάντλητη δεξαμενή στελεχών. Θα σας έλεγα βέβαια ότι και η κοινωνία διαθέτει έναν ανεκμετάλλευτο πλούτο μέχρι στιγμής, τον οποίο θα πρέπει επιτέλους επίσης να αξιοποιήσουμε.

Και οποιοσδήποτε είναι στην κοινωνία έξω και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε μία Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και αξίζει, θα το κάνω, χωρίς να σκεφτώ δευτερόλεπτο. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες πρέπει οι πιο άξιοι να βάλουν μπροστά τη δουλειά τους και τις γνώσεις τους, για να βγούμε από αυτή την κρίση. Αυτό έλειπε, να έχω έναν καλό και να τον κρατάω απέξω, επειδή «άλφα» ή επειδή «βήτα» ή επειδή «γάμα».

Θα είναι μια Κυβέρνηση, το είπα και χθες, που θέλουμε να είναι πολύ περισσότερο ολιγομελής, θα επιστρατεύσουμε επαναλαμβάνω ότι καλύτερο υπάρχει και εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες και εξωκοινοβουλευτικά στελέχη και εξωκοινοβουλευτικούς Έλληνες, αλλά νομίζω ότι σας καλύπτω με αυτά που είπα, εν πάση περιπτώσει περιμένετε, έτσι κι αλλιώς δε θα φτιάξουμε σήμερα Υπουργικό Συμβούλιο, έτσι;

Κος ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, δεν μου είπατε αν θα απευθυνθείτε προσωπικά στον κ. Καραμανλή προκειμένου να συνδράμει και ο ίδιος.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Ο κ. Καραμανλής και η γνώμη του και η εμπειρία του, ενός Πρωθυπουργού τόσων ετών και ενός Αρχηγού τόσων ετών, είναι επόμενο να είναι πολύτιμη κ. Παλαιολόγε.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κ. Μελισσόπουλος από τη Βραδυνή και να ετοιμάζεται ο κ. Ζήσης από το ANTI – NEWS .

Κος ΜΕΛΙΣΣΟΠΟΥΛΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, βιώνουμε σήμερα ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα, εξαιτίας της ανεργίας που πλήττει κυρίως τους νέους, μεταξύ των οποίων πολλοί επιστήμονες, οι οποίοι μεταναστεύουν προκειμένου να βρουν διέξοδο και λύση στο πρόβλημα της επιβίωσης, η οποία σήμερα πια έγινε ζητούμενο.

Να προσθέσω εδώ, ότι σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, η μετανάστευση σήμερα αγγίζει τα επίπεδα της δεκαετίας του ΄60, ενώ δε η ανεργία των νέων αγγίζει τα επίπεδα της δεκαετίας του ΄50.

Προχθές εσείς απευθυνθήκατε στη νεολαία του κόμματός σας και ζητήσατε από τους νέους να μη φύγουν. Θα ήθελα να μου πείτε για ποιο λόγο κ. Πρόεδρε νέοι επιστήμονες να μείνουν σε μια χώρα, που δεν τους δίνει επιλογές επιβίωσης και τους έχει απογοητεύσει; Ένα είναι αυτό. Και δεύτερον, εσείς τι εχέγγυα θα τους προσφέρετε αύριο, ώστε να τους πείσετε ότι αξίζει να παραμείνουν στη χώρα;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Τι βλέπει σήμερα ένας νέος μπροστά του; Βλέπει ανεργία, βλέπει απαισιοδοξία, βλέπει πολλές φορές κατάθλιψη, βλέπει ίσως πολλές φορές μέσα στο σπίτι του ένα γονιό να έχει χάσει τη δουλειά του, αισθάνεται, με άλλα λόγια να το πω, ότι του λείπει ένα πλαίσιο ασφάλειας.

Εγώ δεν θα πω ψέματα, η κατάσταση πράγματι είναι πάρα πολύ άσχημη. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ό,τι είχε να πει το είπε, είναι γραμμένα μέσα στο μνημόνιο.

Ο νέος σήμερα τι ζητάει; Ζητά αξιοπιστία, ζητά καθαρές θέσεις, δεν θέλει στρογγυλεμένα λόγια, θέλει και αιχμές και ας πονάνε, αρκεί να είναι αλήθεια. Ζητάει αξιοπρέπεια, σιχαίνεται τον αμοραλισμό, σιχαίνεται την κωλοτούμπα.

Εγώ αυτό που θέλω να του πω του νέου είναι ότι αποτελεί το πιο πολύτιμο κομμάτι σε αυτό τον τόπο. Ξέρω ότι του έχουν πάρει τα πιο πολύτιμα δικά του πράγματα, ελπίδα, όνειρα, δικαίωμα για δουλειά, σας επαναλαμβάνω ίσως και τη δουλειά των γονιών του.

Όμως, δεν μπορούμε στην Ελλάδα να δεχτούμε μία δεύτερη αιμορραγία σαν εκείνη, που σωστά είπατε, του ’50 και του ’60.

Βλέπω καμία φορά στην τηλεόραση αυτές τις απίστευτες εκπομπές που γίνονται και ένα κίνημα που υπάρχει σε όλη την Ελλάδα για τον Καζαντζίδη. Αυτό το προϊόν είναι, αυτής της μεγάλης αιμορραγίας από την οποία ακόμα δεν έχουμε συνέλθει, όπου τότε ήταν ο μεγάλος ήρωας και παρέμεινε γιατί την τραγούδησε.

Προχθές, παρακολουθούσα μία εκπομπή στους νέους, στην ιστοσελίδα που μπαίνω καμία φορά, και έλεγε ο ένας στον άλλον: Διάβασες τον Thomas Freedman των New York Times ; Και έλεγε ο Freedman , από ό,τι κατάλαβα, ότι εάν σε έξι μήνες έχουν αρχίσει και μετακομίζουν οι νέοι της Ελλάδας, πάει η χώρα. Και το έλεγε ο ένας νέος στον άλλο και απαντούσε ο άλλος: Συμφωνώ.

Ο Thomas Freedman είναι μία τεράστια μορφή, σήμερα, της δημοσιογραφίας, συνάδελφός σας.

Εγώ απλώς λέω στο νέο ότι έχουμε σχέδιο, ότι έχουμε δρομολόγιο, ότι αυτό που δίνουμε είναι ελπίδα. Και του λέω ταυτόχρονα ότι δεν μας πάει και δεν μας πρέπει δεύτερο κύμα με την πίκρα της ξενιτιάς.

Θα μου πεις: είναι όπως την δεκαετία του ’60; Σήμερα, βρίσκεσαι τόσο γρήγορα σε μία ξένη χώρα, δεν είναι τα ίδια όπως ήταν παλιά, σίγουρα. Αλλά σημασία έχει να καταλάβει ο νέος ότι εδώ δεν υπάρχει τόπος σαν την Ελλάδα, ότι πρέπει να τα αλλάξουμε, ότι πρέπει να βοηθήσει.

Η δική μας η συγκεκριμένη ιδεολογία, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, στοχεύει σε αυτό το κοινωνικό, μέσα από μία άποψη φιλελεύθερη ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση για να αλλάξουμε τα πράγματα, αρκεί τι; Να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας, να συντρίψουμε τον κακό μας εαυτό, να νικήσουμε εκείνα τα οποία μας κρατάνε σε παρακμή. Αυτά είναι τα μεγάλα ζητούμενα.

Επομένως, εγώ παρακαλώ το νέο άνθρωπο να μείνει, το νέο το παιδί να μείνει. Και πρώτα ο Θεός, θα μπορέσει να γίνει -ας το πω έτσι- δημιουργός στον τόπο του. Και εκεί θα βοηθήσουμε με κάθε τρόπο που μπορούμε και εμείς στη Νέα Δημοκρατία.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Ζήσης από το « Antinews » και ο κύριος Παπαχλιμίτζος από την « Athens News ».

Κος ΖΗΣΗΣ:

Κύριε Πρόεδρε, ωραία όσα είπατε για τους νέους μέχρι στιγμής, όμως πώς θα τους πείσετε να παραμείνουν στην Ελλάδα, τη στιγμή που είναι απογοητευμένοι από την ανεργία, την οικονομική δυσπραγία, και το πολιτικό σύστημα; Όταν δεν ξέρουν σε ποια Ελλάδα θα ζουν σε δέκα χρόνια;

Πώς θα τους πείσετε ότι οι πολιτικοί δεν είναι όλοι ίδιοι; Τι γενναίες δομικές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις θα προωθήσετε για να τους κάνετε να σας εμπιστευτούν και να υπογράψουν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο μαζί σας;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Κοιτάξτε, χθες προσδιόρισα απόλυτα ότι το Σύνταγμα είναι η κορύφωση όλων αυτών των αλλαγών που θέλουμε να κάνουμε. Δεν μπορούμε να μην μπούμε στη Νέα Μεταπολίτευση. Δεν μπορούμε να μην δεχθούμε ότι ο τόπος απαιτεί βαθιές τομές.

Θέλει μία καλύτερα δομημένη δημοκρατία, θεσμικά πιο ισχυρή. Θέλει να είναι πιο λειτουργική, πιο παραγωγική. Και ο Έλληνας, κυρίως, να ξαναβρεί τη χαμένη του εμπιστοσύνη απέναντι στην πολιτεία. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να υπάρχει διαφάνεια, χρειάζεται να υπάρχει αποτελεσματικότητα, χρειάζεται να υπάρχει ένα εθνικό σύστημα το οποίο να είναι πιο σταθερό και να εμπνέει ότι είναι πιο λειτουργικό. Και να είναι συγκεκριμένο.

Αυτά τα οποία προτείνουμε είναι συγκεκριμένα. Δεν είναι οι τροπαιούχοι του άδειου λόγου που λέει ο Παλαμάς. Ο άδειος λόγος πέθανε πια στην Ελλάδα και δεν έχει πια τροπαιούχους. Θέλουμε το συγκεκριμένο.

Και εμείς, κοιτάξτε, δεν είπαμε και ίσως να παρεξηγήθηκε και από αυτά που είπα εχθές, ότι εμείς έχουμε αυτή τη συγκεκριμένη άποψη για το σύνταγμα 1, 2, 3, 4. Σε διαβούλευση έχουν μπει αυτά, με τον κόσμο τα συζητάμε, τα συζητάμε μέσα από τις διάφορες ιστοσελίδες. Τα συζητάμε με εκατοντάδες γράμματα και προτάσεις που έχουμε λάβει μέχρι τώρα από τον απλό κόσμο.

Και ο κύριος Αβραμόπουλος έχει αναλάβει, τώρα μετά τη Θεσσαλονίκη, να κάνουμε μια πολύ μεγάλη εκδήλωση γύρω από τα θέματα του Συντάγματος και θα μιλήσουν οι κατεξοχήν αρμόδιοι, ειδήμονες, επαΐοντες, υπεύθυνοι που έχουμε σε διάφορους τομείς.

Εγώ θα ήθελα να σας πω μόνον ότι υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που θέλουμε να αλλάξουμε, τα οποία θεωρώ πραγματικά ότι είναι πάρα πολύ σημαντικά. Και δεν μιλάω μόνο για τον τρόπο εκλογής και την ενίσχυση του ρόλου ή τη μη ενίσχυση του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας, υπάρχει ένα θέμα εκεί.

Παλαιά, θυμάμαι, όταν ήμουν βουλευτής στην αρχή, με Κωνσταντίνο Καραμανλή Πρωθυπουργό, μετά έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπήρχε το δικαίωμα να διαπιστώσει δυσαρμονία, μεταξύ λαού και Κυβέρνησης. Έβλεπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ότι υπάρχει δυσαρμονία και καλούσε εκείνος σε εκλογές τη χώρα.

Αυτό σήμερα δεν υπάρχει για παράδειγμα, πρέπει να υπάρχει; Θα είναι ένα καλό κίνητρο για τον Πρωθυπουργό να προσέχει περισσότερο; Δεν θα είναι;

Αν δώσεις αυτό το δικαίωμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μήπως πρέπει να τον εκλέξεις, μια που θα έχει τέτοια δικαιώματα; Αν τον εκλέξεις μήπως πρέπει να γίνει Προεδρική Δημοκρατία, επομένως έχουμε άλλα προβλήματα συνταγματικά;

Θέσπιση χρόνου στη θητεία των βουλευτών, των υπουργών πρέπει να υπάρχει; Δεν πρέπει να υπάρχει; Στη θητεία των δημάρχων πρέπει να υπάρχει; Των συνδικαλιστών πρέπει να υπάρχει; Το ασυμβίβαστο βουλευτή και Υπουργού πρέπει να υπάρχει; Εάν γίνει, τι συνεπάγεται αυτό;

Ασυλία, “πόθεν έσχες”, προνόμια είναι σίγουρο ότι θα καταργηθούν. Σταθερό πολιτικό σύστημα εκλογών πρέπει να υπάρχει; Τι γίνεται στις άλλες χώρες που έχουν ή που δεν έχουν; Σίγουρα πρέπει να υπάρχει γρήγορη εκδίκαση υποθέσεων μεγάλων δημόσιων συμβάσεων, για εμένα σίγουρα. Γιατί σε αυτό μπαίνουν και οι ιδιωτικές επενδύσεις.

Εγώ πιστεύω ότι ένα από τα προβλήματα σήμερα που δεν έχει η Ελλάδα επενδύσεις είναι γιατί δεν υπάρχει νομικό fast track . Μπορούμε αυτό να το βάλουμε. Τι σημαίνει αυτό για τις αλλαγές στο χώρο της Δικαιοσύνης; Θα υπάρχει ουσιαστική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, όπως είπα χθές; Για εμένα είναι απολύτως αναγκαία.

Θα υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα οποία τα ήθελε κάποτε ο κύριος Παπανδρέου; Το άρθρο 14. Και τότε ενώ το ήθελε, μετά το απέρριψε. Εμείς θα το προωθήσουμε.

Θα υπάρχει ενίσχυση της διαφάνειας και της αντικειμενικότητας στα ΜΜΕ;

Θα υπάρχει – που εγώ το θέλω πολύ, – πρόβλεψη για δημοψήφισμα μέσα όμως από λαϊκή θέληση; Γιατί σήμερα μπορεί να γίνει είτε μέσα από την Κυβέρνηση, είτε μέσα από τη Βουλή. Θα μπορεί ο λαός ο ίδιος να μαζέψει ένα εκατομμύριο υπογραφές και να περάσει μια θέση;

Θα υπάρχει κάτι άλλο, το οποίο εγώ το θέλω πολύ, που είναι η υποχρέωση για την κατάθεση ετήσιου – προσέξτε όχι προϋπολογισμού – απολογισμού από φορείς που χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό μας;

Είναι ζητήματα τα οποία τα θεωρώ πολύ σημαντικά. Εμείς θα τα περάσουμε μέσα από τη βάσανο του διαλόγου με τον κόσμο. Και είναι κάτι στο οποίο καλούμε όλο τον Ελληνικό λαό να λάβει μέρος. Γιατί, τελικά, αν κάτι μας διασώσει στο μέλλον, θα είναι η αλλαγή του πλαισίου μέσα στο οποίο σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι και δουλεύουμε.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Παπαχλιμίτζος από το “ ATHENS NEWS ” και να ετοιμάζεται η κυρία Μάνη από το “ΚΕΦΑΛΑΙΟ”.

Κος ΠΑΠΑΧΛΙΜΙΤΖΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, τον Ιούλιο του 2010 στο λεγόμενο “ΖΑΠΠΕΙΟ Ι” είχατε πει ότι, χωρίς τη δημιουργική λογιστική του ΠΑΣΟΚ, το έλλειμμα του 2009 θα ήταν το πραγματικό δηλαδή 9,9%. Και είχατε υποστηρίξει ότι θα μπορούσατε να το μηδενίσετε μέσα σε 18 μήνες.

Θα ήθελα να μας πείτε σήμερα αν εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι το έλλειμμα του 2009 είναι 9,9%, πόσο πιστεύετε ότι είναι το έλλειμμα σήμερα και σε πόσους μήνες μπορείτε να το μηδενίσετε; Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Μια μικρή διόρθωση, μιλήσαμε τότε για δύο χρόνια, όχι για 18 μήνες. Τώρα μιλάμε για τρία με τέσσερα χρόνια, από την ώρα που θα εφαρμοστεί πλήρως το πρόγραμμά μας, γιατί τα πράγματα έχουν χειροτερέψει πάρα πολύ από τότε.

Ακούστε, όταν το πρόβλημα του χρέους είναι περιορισμένο, τότε αρκεί να καταφέρνει κανείς να καλύπτει τα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή τις τρέχουσες δαπάνες του Δημοσίου και, αν θέλετε, ένα μέρος των τόκων, για να πεις ότι έχω πρωτογενές πλεόνασμα.

Αλλά πρωτογενές πλεόνασμα από μόνο του, όταν είσαι στη βαθιά κρίση που είμαστε εμείς σήμερα, δηλαδή όταν το πρόβλημα του χρέους σε αυτή τη χώρα είναι πολύ σοβαρό, δεν αρκεί. Γιατί πείτε ότι φτάσαμε σε πρωτογενές πλεόνασμα. Ο κ. Βενιζέλος, βέβαια, μια λέει ότι θα έχουμε το ΄12, μια λέει ότι δεν θα έχουμε. Και δεν μπορεί να το λέει όταν λέει ότι η ύφεση θα είναι 5,5, αφήστε που θα είναι τουλάχιστον 6.

Αλλά αν φτάσεις μόνον στο πρωτογενές πλεόνασμα, δεν έχεις καλύψει τους τόκους. Και σήμερα οι τόκοι είμαστε στην πολύ δυσάρεστη πραγματικότητα να πούμε ότι είναι περίπου το 7% του ΑΕΠ. Έχεις, λοιπόν, εκτός από το πρωτογενές πλεόνασμα να καλύψεις και τους τόκους στη δική μας την περίπτωση, για να έχεις αυτό που λέγεται δημοσιονομικό πλεόνασμα, να είσαι πραγματικά καλυμμένος.

Έπρεπε, λοιπόν, εμείς να λάβουμε υπόψη μας τα στοιχεία τα οποία έχουν χειροτερεύσει. Και πρέπει, επίσης, να σας πω ότι στην Ευρώπη έχει πια αποφασισθεί – και η Κυβέρνηση αυτή το υπέγραψε και καλά έκανε – ότι πρέπει να υπάρχει οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης.

Κάθε χώρα -λέει αυτό- θα πρέπει να κατεβάσει μέσα σε 20 χρόνια από σήμερα, το χρέος της στο 60% του ΑΕΠ μάξιμουμ. Αυτό για μια χώρα σαν την Ελλάδα ξέρετε τι συνεπάγεται; Ότι θα πρέπει να κατεβάζουμε κάθε χρόνο το χρέος μας 5%. Δηλαδή, εκτός από τα πρωτογενή πλεονάσματα, εκτός από τον τόκο τον επιπλέον, πρέπει να το μειώνεις 5%.

Δηλαδή, αν έχεις τους τόκους 7% και κάτι ακόμα για επιπλέον, δεν αρκεί. Πρέπει να φτάσεις σε αυτό το δημοσιονομικό πλεόνασμα το οποίο για μας είναι το πιο σημαντικό. Να φτάσουμε να έχουμε δημοσιονομικό πλεόνασμα. Γι΄ αυτό κι εμείς συμπεριλάβαμε εξαρχής – και το είπαμε – την ανάγκη ο προϋπολογισμός να είναι ισοσκελισμένος. Κι αυτό το αναλάβαμε ως προγραμματική δέσμευση.

Ορισμένες χώρες της Ευρώπης σήμερα θέλουν να περάσουν ως συνταγματική επιταγή, να είναι ισοσκελισμένος ο προϋπολογισμός. Εγώ δεν πιστεύω ότι πρέπει κανείς να λύνει τα οικονομικά του προβλήματα μέσα από συνταγματικές δεσμεύσεις. Γιατί, αν θέλετε, δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη ημέρα και δεν μπορείς να δημιουργείς μόνος σου ακαμψίες και στρεβλώσεις στην οικονομία.

Αυτό, πάντως, το οποίον με ρωτάτε να σας πω σαν πρόβλεψη, από τον πρώτο χρόνο με το δικό μας το πρόγραμμα το έλλειμμα θα μειώνεται. Από το δεύτερο χρόνο θα έχουμε τα σοβαρά πλέον πρωτογενή πλεονάσματα. Από τον τρίτο χρόνο θα ξεκινήσει η ανάκαμψη πλέον. Και μεταξύ του τρίτου και του τέταρτου χρόνου θα υπάρχει προοπτική για το μηδενισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος, δηλαδή να καλύπτουμε – όπως σας είπα πριν – και τους τόκους.

Όμως, από το δεύτερο με τρίτο χρόνο, που θα έχουμε ξεκινήσει αυτή την πορεία και θα έχουν αντιληφθεί οι αγορές ότι εμείς κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση, με σύστημα και με επιμονή, τότε θα δείτε να πέφτουν τα spreads όσο πρέπει.

Τότε, θα πέσει το θερμόμετρο της αγοράς. Όταν δουν ότι έχουμε συγκεκριμένο πρόγραμμα, ότι το έχουμε βάλει μπροστά, ότι επιμένουμε σε αυτό κι ότι καταφέρνουμε τους στόχους μας. Όταν η αγορά πεισθεί ότι γίνεται αυτό, θα πάψει να υπάρχει πρόβλημα για να βγούμε στην αγορά και να δανειστούμε μόνοι μας.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Η κα Μάνη από το “Κεφάλαιο” και να ετοιμάζεται ο κ. Πλιάκας από τη Μακεδονία.

Κα ΜΑΝΗ:

Κύριε Πρόεδρε, δεν σας άκουσα χθες στην ομιλία σας να αναφέρεστε στο τι πρέπει να γίνει στον τραπεζικό τομέα.

Η πρώτη συγχώνευση μεταξύ ιδιωτικών τραπεζών, με εξωτερικό χρηματοδότη, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Εάν κληθείτε αύριο να κυβερνήσετε, θα ευνοήσετε, θα ωθήσετε τράπεζες κρατικού ενδιαφέροντος να κινηθούν αναλόγως; Κι αν ναι με χρηματοδότηση από πού; Από τον ιδιωτικό τομέα; Με κρατική ένεση;

Και πώς εννοείτε τον ισχυρό τραπεζικό κρατικό πυλώνα;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Κοιτάξτε, για το θέμα των τραπεζών. Εμείς ήμαστε από την αρχή, κυρία Μάνη, υπέρ των αναδιαρθρώσεων στον τραπεζικό τομέα. Και δεν σας κρύβω ότι εγώ βρίσκω πολύ θετική την τελευταία συγχώνευση με σημαντική, μάλιστα, ξένη παρουσία.

Δεν είδα βέβαια να γίνεται η διαφήμιση που θα έπρεπε να γίνει σε αυτή την ώρα της φτώχειας και του τίποτα. Ήταν θετική αυτή η κίνηση.

Οι τράπεζες σήμερα τι αντιμετωπίζουν; Και θα τα πω όπως είναι η αλήθεια. Αντιμετωπίζουν μεγάλη πρόκληση από την υποβάθμιση της πιστοληπτικής τους αξιολόγησης. Έχουν αποκλειστεί πλέον από διεθνείς κεφαλαιαγορές, έχουν μία συνεχή εκροή καταθέσεων. Αυτό σημαίνει ότι κινδυνεύουν να μην έχουν επαρκή κεφάλαια, επομένως να μπουν στο ειδικό ταμείο που έχει φτιάξει το μνημόνιο, που αν βάλεις το δάχτυλό σου μέσα χάνεις τις μετοχές, την ιδιοκτησία και θα πρέπει το κράτος, μετά από λίγα χρόνια, όπως θα πουλήσει τον ΟΠΑΠ, να πουλήσει και εσένα.

Σε αυτό τώρα έχει έρθει και η όποια ζημιά θα υποστεί κάθε τράπεζα από τη συμμετοχή της με τα ομόλογα στο PSI . Η όποια ζημιά θα γίνει μέσα από αυτό το διαγνωστικό έλεγχο που γίνεται με την Blackrock .

Και όλα αυτά πότε γίνονται; Και αυτό με νοιάζει εμένα. Την ώρα που η οικονομία περνάει την χειρότερή της κατάσταση. Την ώρα που πραγματικά πνίγεται η αγορά και έχει ανάγκη να πάρει από τις τράπεζες χρήμα.

Και για αυτό το λόγο, για εμένα, οι τράπεζες πρέπει να κρατήσουν, όσο το δυνατόν, υψηλούς δείκτες στη λεγόμενη κεφαλαιακή επάρκεια, για να μην μπουν σε αυτό το ταμείο της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας που λέγεται. Και η πολιτεία να πάρει πρωτοβουλίες, όμως, προκειμένου να βοηθήσει την κατάσταση.

Γιατί σήμερα, κοιτάξτε, πήγαινες παλιά στην ΕΚΤ για να σπάσεις ομόλογα. Στα έδινε. Σου έλεγε: εντάξει, 90%, 80%. Σήμερα έχει πάει ακόμα πιο κάτω. Σήμερα δεν δέχονται πια τα ομόλογα που δεχόντουσαν πριν.

Και γυρνάς πίσω αυτά να τα βάλεις στην τράπεζα να πάρει ο κόσμος χρήμα. Έχουν φύγει και άλλες καταθέσεις. Το πρόβλημα έχει μεγαλώσει για εσένα, δεν δίνεις χρήμα, πνίγεται η αγορά. Εκεί βρισκόμαστε σήμερα.

Εμένα δεν με νοιάζει πώς λέγεται η τράπεζα. Με νοιάζει ο ρόλος της τράπεζας που σχετίζεται με τον άνθρωπο από κάτω που έχει μία εταιρεία που πάει καλά, θέλει κεφάλαιο κίνησης, όπως θέλουν οι εταιρείες σε ολόκληρη την οικουμένη, και δεν έχει. Και αναγκαστικά πνίγεται και βγαίνει και ο πετυχημένος εκτός αγοράς. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Και επομένως πρέπει η Κυβέρνηση να εξασκήσει μεγάλη πίεση προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να συνεχίσει από εκεί πέρα η ροή.

Το πώς τώρα θα προχωρήσουν οι συγχωνεύσεις, δεν το ξέρω. Δεν ξέρω αν θα υπάρχει, για παράδειγμα, κρατικός πυλώνας. Γενικά θα είναι χρήσιμος ένας τέτοιος πυλώνας αν είναι αναπτυξιακός, δηλαδή με την έννοια ότι με την παρέμβασή του θα έχει ρυθμιστικό ρόλο στο να μην γίνονται καρτέλ. Και εδώ επανέρχομαι στα καρτέλ. Δηλαδή, να μην υπάρχουν πρακτικές καρτέλ στις τράπεζες. Είναι το παράδειγμα δεσπόσουζας θέσης.

Αλλά για την ώρα το πρωτεύον είναι να σωθεί το τραπεζικό σύστημα, ώστε να μπορέσουμε μέσω αυτού – άλλος τρόπος δεν ξέρω να υπάρχει – να υπάρξει ανάκαμψη. Και προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να υπάρχει πίεση συνεχής.

Γνωρίζω από άλλες χώρες ότι δίνουν μάχη για τις τράπεζές τους να μπορούν να παίρνουν ομόλογα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, να τα σπάνε και να παίρνουν χρήμα. Εκεί είναι το μεγάλο ζητούμενο. Διαφορετικά θα είμαστε άνυδροι οικονομικά.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Πλιάκας από τη “Μακεδονία” και να ετοιμάζεται ο κύριος Ροβογιάννος από την “ΕΡΑ”.

Κος ΠΛΙΑΚΑΣ:

Κύριε Πρόεδρε, μιλήσατε χθες για την ανάγκη ενός μικρού κυβερνητικού σχήματος. Σε αυτό το νέο κυβερνητικό σχήμα θα χωρούσε ένα Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης;

Και το ρωτώ αυτό γιατί όταν είχε καταργηθεί, πολλά στελέχη του κόμματός σας το είχαν συνδέσει και με εθνικούς συμβολικούς λόγους.

Και με αφορμή αυτό, θα ήθελα ένα σχόλιο για τις κινήσεις της κυβέρνησης των Σκοπίων, που φερ’ ειπείν στήνουν 200 αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε διάφορα σημεία της χώρας τους.

Όπως επίσης να σας ρωτήσω και το εξής. Με τα σημερινά δεδομένα θα δεχόσαστε μία σύνθετη ονομασία;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Σας είπα ότι πρόκειται να κάνουμε συγχώνευση Υπουργείων να μειωθούν σε αριθμό. Αλλά είμαι ξεκάθαρος, και ό,τι λέμε δεν μπορούμε να τα αλλάζουμε. Υπουργεία Ναυτιλίας, Τουρισμού, Μακεδονίας Θράκης, θα υπάρξουν. Και είναι ισχυρός συμβολισμός για όλα.

Σε σχέση με τα Σκόπια, δεν ξέρω εγώ διαβάζοντας αυτά τα οποία συμβαίνουν αισθάνομαι ότι ο εθνικισμός του Γκρουέβσκι αυτή τη στιγμή θυμίζει πια την Ευρώπη του Μεσοπολέμου, γέμισε την πατρίδα του αγάλματα και χλαμύδες για μια ταυτότητα που δεν του ανήκει.

Πιστεύω ότι, αυτή τη στιγμή, αυτός ο ακραίος εθνικισμός έχει οδηγήσει τη χώρα του σε κάποια απομόνωση σε σχέση με τη διάθεσή της να περιληφθεί στις χώρες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η θέση μου είναι γνωστή. Είναι μια ονομασία για κάθε χρήση. Αυτή είναι η βάση. Σε αυτό δεν έχετε ακούσει ποτέ τα Σκόπια να συμφωνούν. Λένε, για παράδειγμα, Μακεδονία του Βαρδάρη. Σας το είχα πει και πέρυσι. Το ίδιο επιμένουν και τώρα. Αυτό θα σήμαινε Μακεδονία του Βαρδάρη οι ελεύθεροι εμείς για να απελευθερώσουμε Μακεδονία του πιρίν και Μακεδονία του Αιγαίου, το γνωστό αλυτρωτικό.

Αυτά τα έχουμε πει. Τους τα έχουν πει και οι ξένοι. Είναι αστεία. Ας μας πουν ονόματα με τα οποία θα άλλαζαν τη συνταγματική τους, επαναλαμβάνω – ονομασία και τότε θα βλέπαμε.

Αλλά προσέξτε, επί υποθετικών γενικά θεμάτων δεν έχει έννοια να μιλάει κανείς σε δημόσια διαπραγμάτευση. Θα περιμένουμε και θα δούμε.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Βαγιάνος από την “ΕΡΑ” και να ετοιμάζεται ο κύριος Σταματόπουλος από το “ΚΕΡΔΟΣ”.

Κος ΒΑΓΙΑΝΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, ήθελα να ρωτήσω όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τη Νέα Δημοκρατία, αφενός να προηγείται, αλλά με ποσοστά που έρχονται ακόμα και κάτω από το εκλογικό αποτέλεσμα για το οποίο είχαν μιλήσει πολλοί για συντριβή της Νέας Δημοκρατίας στις προηγούμενες εκλογές.

Είναι ενθαρρυντικό αυτό για εσάς; Είστε ικανοποιημένος; Μπορούμε να πάμε έτσι σε εκλογές;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Κοιτάξτε, στην αρχή όταν δεν ανεβαίναμε μας έλεγαν γιατί δεν ανεβαίνετε. Μετά όταν ανεβήκαμε, άρχισαν να μας λένε γιατί δεν περάσατε ακόμα το ΠΑΣΟΚ; Μετά όταν το περάσαμε το ΠΑΣΟΚ, μας είπαν γιατί δεν έχετε διαφορά αυτοδυναμίας;

Μόλις – και εγώ νομίζω ότι την έχουμε ήδη – φανεί ότι έχει αποκτηθεί αυτή η διαφορά αυτοδυναμίας, θα μας πουν ότι δεν έχετε άνετη αυτοδυναμία. Και μόλις θα αποκτήσουμε και την άνετη αυτοδυναμία να είστε σίγουροι, θα μας πουν ότι έχουμε γίνει αλαζόνες. Αυτή είναι η μοίρα των κομμάτων που ανεβαίνουν.

Εμένα δεν με ενδιαφέρει να κερδίσω τις εκλογές για να κερδίσω τις εκλογές. Ούτε με ενδιαφέρουν οι δημοσκοπήσεις. Ούτε ποτέ μου έδωσα σημασία. Ούτε πιστεύω ότι πρέπει να δίνουμε σημασία στις δημοσκοπήσεις. Είμαι αντίθετος από τους περισσότερους σε αυτό.

Εγώ πιστεύω ότι ένας ηγέτης οποιασδήποτε χώρας και σε οποιοδήποτε επάγγελμα πρέπει να προηγείται των δημοσκοπήσεων. Να λέει αυτό πιστεύω, αυτό θα κάνω γιατί αυτό είναι καλό. Η δημοσκόπηση μπορεί να έρθει αργότερα και τότε θα το καταλάβουν δεν έχει σημασία.

Αν παίρνατε δημοσκόπηση ποιοι πιστεύανε ότι το μνημόνιο θα πάει καλά και από μέσα, από τους δικούς μου ακόμα εάν βλέπατε ποιοι σου έλεγαν τότε να ψηφίσουμε ναι ή όχι, από το στενό δικό μου περιβάλλον ακόμα υπήρχε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό για ναι.

Σήμερα, όλοι το δέχονται, πλέον. Έπρεπε εγώ να κάνω δημοσκόπηση εκείνη την ώρα; Ασφαλώς είναι χρήσιμη η δημοσκόπηση, προς Θεού δεν λέω αυτό. Όχι. Αλλά δεν πρέπει κανείς να αποφασίζει με βάση τη δημοσκόπηση.

Επομένως εμένα, αυτό που με νοιάζει είναι, όχι το να κερδίσουμε μόνο τις εκλογές. Το πώς θα διοικήσουμε με νοιάζει, το πώς θα κυβερνήσουμε με νοιάζει. Και να κυβερνήσουμε σωστά. Και για αυτό χρειάζομαι όλο τον κόσμο δίπλα μου, όλους. Σωστά, ενημερωμένους πολίτες. Όλους. Και κάνω κάλεσμα σήμερα ιδιαίτερα στα νέα τα παιδιά, στους νέους επιστήμονες, ενημερωμένοι για τα εθνικά, για τα οικονομικά, για τα κοινωνικά, για τους στόχους μας.

Είμαστε μια ράτσα που, όταν είναι ενωμένη και ξέρει γιατί παλεύει, πολεμάει και κερδίζει. Και αυτό είναι εκείνο που εμένα με συγκινεί, αν θέλετε. Δεν με συγκινεί καθόλου το αν είμαι στο 30, στο 20 ή στο 40 ή στο 25. Αυτό που με συγκινεί είναι να κάνω το σωστό. Και αυτό πρέπει να γίνεται.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Σταματόπουλος από το “ΚΕΡΔΟΣ” και να ετοιμάζεται η κυρία Ιωάννου από τη “ REAL FM ”.

Κος ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, οι θεσμικοί εταίροι, έτσι όπως τους ονομάζει η Κυβέρνηση, θεωρούν φιλόδοξο το πρόγραμμά σας γιατί εδράζεται στους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Θα χρησιμοποιήσω έναν όρο που είπατε και εσείς ότι η ανάπτυξη δεν έρχεται, ούτε με το πάτημα ενός κουμπιού, ούτε με πολιτική εντολή.

Εσείς ποια συγκεκριμένα πράγματα θα κάνετε και σε τι χρονοδιάγραμμα για να πετύχετε τους ρυθμούς ανάπτυξης;

A. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Όταν πρωτοπήγα στην Αμερική ο πρώτος καθηγητής οικονομικών που παρακολούθησα ήταν κάποιος κ. Solo , ο οποίος αργότερα, μετά από πολλά χρόνια, πήρε και Νόμπελ.

Κι αυτός – αυτό μου είχε κολλήσει από τότε, γιατί υπήρχε μια έτσι δυνατή συζήτηση με αντιτιθέμενες απόψεις – κι αυτός, λοιπόν στο τέλος πήρε το λόγο και είπε «μην κάνετε λάθος, για να μειωθούν τα ελλείμματα πρέπει να πάρει μπροστά η μηχανή της οικονομίας». Για να πάρει μπροστά η μηχανή της οικονομίας, πρέπει να γίνουν πράγματα τα οποία αυτή τη στιγμή έχουν σβήσει τη μηχανή.

Εγώ δεν θα σας πω από μένα, το έχω πάρει από ένα βιβλίο που έγραψε ο Νίκος Χριστοδουλάκης ο πρώην Υπουργός Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ με τον τίτλο «σώζεται ο Τιτανικός», ο οποίος λέει το εξής: «Χωρίς ανάπτυξη θα είναι οικονομικά ανέφικτη, κοινωνικά ανυπόφορη η δημοσιονομική προσαρμογή, θα εγκαινιάσουμε έναν νέο φαύλο κύκλο υπερφορολόγησης, αναπτυξιακής υστέρησης, υπερχρέωσης, με ανυπολόγιστο κόστος για τις αυριανές γενιές».

Επομένως, αυτή τη στιγμή, αυτό το οποίο μας νοιάζει είναι – όπως σας είπα χθες – να βρούμε ποια είναι τα θέματα τα οποία μας δίνουν το δικαίωμα να προχωρήσουμε για ανάπτυξη! Το δικό μου το τυφλοσούρτη είναι από την πλευρά της ζήτησης. Οι προτάσεις μηδενικού δημοσιονομικού κόστους που έχουμε πει πολλές φορές, τα ΣΔΙΤ, το ΕΣΠΑ, οι παραχωρήσεις. Στο ΕΣΠΑ να θυμίσω ότι η κα Μέρκελ φωνάζει γιατί ενώ είναι εκεί τα λεφτά δεν τα παίρνετε.

Έχω μιλήσει για την επιδότηση του στεγαστικού επιτοκίου 2% για δέκα χρόνια για να μπει μπροστά η οικοδομή. Έχω μιλήσει από την πλευρά της προσφοράς για τα φορολογικά που δεν είναι ανάγκη να τα ξαναπώ. Έχω μιλήσει για τη ρευστότητα, για τον αναγκαίο συμψηφισμό, για το εσωτερικό χρέος.

Και το είπα χθές γι΄ αυτά τα 7 δισεκατομμύρια τα οποία χρωστά κράτος. Προσέξτε, 80% γεννήθηκαν το 2010 επί ΠΑΣΟΚ και 20% το ΄11. Με δικά τους στοιχεία. Εσωτερικό χρέος. Η Ελλάδα προς τους κατοίκους της χρωστάει στους ιδιώτες. Πως θα μπει μπροστά η αγορά; Πώς να έχεις την ανάπτυξη που λέτε;

Έχω μιλήσει για κινήσεις τις οποίες η Κυβέρνηση απέφυγε μέχρι στιγμής να κάνει, όπως είναι ο επαναπατρισμός των κεφαλαίων. Εμείς φτάσαμε στο σημείο και τους είπαμε ανοιχτά – και το έχει πει και ο Καρατζαφέρης, – είμαστε εδώ να σας βοηθήσουμε, να μην πει κανένας ότι γίνεται κάτι το οποίο δεν πρέπει να γίνει, που παλιά δε θα τολμούσες καν να το πεις αυτό, όποιος έχει χρήματα, οτιδήποτε υπάρχει στο εξωτερικό ως περιουσία εδώ πέρα να έρθει χωρίς κανέναν έλεγχο τίποτα, φέρτε τα λεφτά εδώ.

Σε αυτή την έκτακτη περίσταση, στο έκτακτο πρόβλημα, πρέπει να δώσεις έκτακτες λύσεις. Ούτε από εκεί είχαμε κάποια απάντηση. Μιλήσαμε για την οριστική τακτοποίηση των αυθαιρέτων. Μιλήσαμε για τις εξωγενείς επενδύσεις που πρέπει να γίνονται. Μιλήσαμε για τον περιορισμό της σπατάλης του Δημοσίου.

Κι από κει και πέρα είπαμε για τη Ναυτιλία, για τον Τουρισμό. Έχουμε – και θα το δείτε στο πρόγραμμά μας – τη μόνιμη παραθεριστική κατοικία, που μπορεί να δώσει πολλά για την ανάπτυξη. Μίλησα για την πρωτογενή παραγωγή, τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία. Είπα για τα ορυχεία.

Είπα για σύγχρονη κτηνοτροφία, που αφήνουμε πάντα απέξω τους κτηνοτρόφους λες και δεν υπάρχουν, που μπορούν να κάνουν βιολογικής κατεύθυνσης εκμεταλλεύσεις καταπληκτικές στην Ελλάδα. Εισάγουμε 1,2 δις. κρέας το χρόνο, αν είναι δυνατόν.

Αλιεία-ιχθυοτροφεία, είναι μοχλοί ανάπτυξης. Κι αυτά τα έχουμε πει. Και να σας πω κάτι; Το ξέρετε ότι έχουμε εισαγωγές στην Ελλάδα λαχανικών σχεδόν μισό δις; Αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορείς να παίρνεις από την Τουρκία συνέχεια πατάτες κι από την Αίγυπτο.

Δεν μπορείς να έχεις από το Πακιστάν πατάτες ή ντομάτες που παίρνουμε από την Ιορδανία ή από την Αλβανία. Δεν έχουμε εμείς ντομάτες να βάλουμε; Εδώ έφτασε στο σημείο και κάνουμε πια εισαγωγή ψαριών από τη Μποτσουάνα. Αυτά είναι πράγματα τα οποία πρέπει κάποτε να σταματήσουν. Έχουμε αυτή τη δυνατότητα.

Πάμε μετά στα αυτοχρηματοδοτούμενα έργα, τα οποία είναι σημαντικά, τα οποία δεν στοιχίζουν: Οπτική ίνα στο σπίτι, επιχειρηματικά πάρκα. Τα έχουμε αυτά στις προτάσεις μας, έχουμε τα αναπτυξιακά έργα τα μεγάλα, τους δρόμους ανάπτυξης, τους πέντε μεγάλους αυτοκινητόδρομους που έχουν σταματήσει και πρέπει να πάρουν μπροστά, επιτέλους.

Έχουμε το θέμα της Εγνατίας, την Ε65, το Μαλλιακό Κλειδί του άξονα του ΠΑΘΕ, που έχουν σταματήσει. Έχουμε υποδομές, όπως τον προαστιακό που μπορούμε να το συνεχίσουμε.

Είπα χθες για τη διαχείριση των απορριμμάτων, που είναι πολυσήμαντη. Έχουμε πει για τα περιφερειακά αεροδρόμια, τα λιμάνια, τις μαρίνες. Είπαμε για τη δυνατότητα δημιουργίας πραγματικής παραγωγής και εισοδήματος με την ΑΟΖ.

Νομίζω ότι όλα αυτά μας δίνουν τη δυνατότητα να κάνουμε την Ελλάδα ένα κέντρο πιο προχωρημένο κιόλας. Δηλαδή, εγώ δεν μπορώ να δεχτώ, αν θέλετε, εκτός από το κέντρο χρηματοοικονομικών υπηρεσιών, επειδή έχουμε εξαιρετικά καταπληκτικό ανθρώπινο προσωπικό και μπορούμε να το κάνουμε αυτό στην Ελλάδα, τουλάχιστον για την περιοχή των Βαλκανίων, εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν είμαστε παγκόσμιο κέντρο κλασικής παιδείας, γραμμάτων, τεχνών, να αναδείξουμε την κληρονομιά μας, να αναδείξουμε ευκαιρίες για επένδυση.

Είδα Αμερικανούς, Ευρωπαίους, Ασιάτες, Αφρικανούς να κλαίνε στο Μουσείο της Ακρόπολης όταν ήμουν Υπουργός.

Δεν είναι δυνατόν να έχουμε μπροστά μας αυτή την απύθμενη πρώτη ύλη ομορφιάς, κάλλους, πνεύματος, τα πάντα, και να μην τα έχουμε αξιοποιήσει, να είμαστε – το εννοώ – κέντρο κλασικής παιδείας.

Επομένως, έχουμε τη δυνατότητα να τη βάλουμε αυτή την ανάπτυξη μπροστά μαζί με κάτι το πιο – αν θέλετε, θα δουλέψει και με τη φαντασία μας – διαφορετικό.

Και σε αυτό είναι τα νέα τα παιδιά, οι νέοι επιστήμονες που εγώ θέλω πάντα να τους καλώ να δουλέψουν προς την κατεύθυνση αυτή.

Ευχαριστώ.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Η κυρία Ιωάννου από τον “ Real FM ” και να ετοιμάζεται ο κύριος Στέφος από το “ Extra 3”.

Κα ΙΩΑΝΝΟΥ:

Κύριε Πρόεδρε, στις πρώτες ερωτήσεις σας ουσιαστικά είπατε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια συνεργασίας ή συγκυβέρνησης προ των εκλογών. Ενώ εδώ από τη Θεσσαλονίκη, για το μετεκλογικό τοπίο, είπατε ότι ο τόπος χρειάζεται μία Κυβέρνηση εθνικής ευθύνης και όχι μία Κυβέρνηση κουρελού χρωμάτων. Και μάλιστα αναπτύξατε σε όλες τις προηγούμενες ερωτήσεις σας και το πώς θα κυβερνήσετε αν αυτό συμβεί.

Θεωρώ εξίσου σημαντικό να μας πείτε σε περίπτωση που η Νέα Δημοκρατία είναι πρώτο κόμμα, αλλά δεν είναι αυτοδύναμο, τι θα προτάξετε; Την προσφυγή στις κάλπες ούτως ώστε να υπάρξει αυτό που λέτε μία Κυβέρνηση ισχυρή και αυτοδύναμη; Ή θα καλέσετε τα άλλα κόμματα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., τα άλλα κόμματα της κεντροδεξιάς να συνεργαστείτε προκειμένου η χώρα να κυβερνηθεί; Τι προτάσσετε;

A. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Κοιτάξτε, με φέρνετε πίσω στις δημοσκοπήσεις που δεν είναι ο καλύτερός μου χώρος.

Θα σας πω το εξής: Σήμερα, η Νέα Δημοκρατία δημοσκοπικά έχει ένα ξεκάθαρο προβάδισμα και έχει μία σαφέστατη, θα έλεγα, αυξητική τάση. Και να είστε βέβαιοι ότι οι τάσεις αυτές θα εκδηλωθούν πολύ εντονότερα όταν έρθει η ώρα της κάλπης. Και γιατί το λέω αυτό;

Γιατί ο κόσμος θέλει καθαρές λύσεις. Ο κόσμος θέλει να κυβερνηθεί. Ο κόσμος θέλει να κυβερνηθεί από μία Κυβέρνηση που κρατάει το τιμόνι σταθερά. Η σταθερότητα είναι η προϋπόθεση μίας αποτελεσματικής διακυβέρνησης της χώρας. Και το πιστεύω αυτό ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης για τον κόσμο.

Εγώ έχω την ακλόνητη πεποίθηση ότι θα είμαστε αυτοδύναμοι.

Κα ΙΩΑΝΝΟΥ:

Αν αυτό δεν συμβεί, κύριε Πρόεδρε;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Κοιτάξτε, οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι εύθραυστες, είναι – αν θέλετε – αδύναμες, δημιουργούν την αίσθηση μίας Κυβέρνησης η οποία δεν έχει προοπτική.

Σας το λέει κάποιος που έκανε και Υπουργός Οικονομικών και Υπουργός Εξωτερικών σε τέτοια Κυβέρνηση, όπου είχαμε τη στήριξη, στην πρώτη περίπτωση του ΚΚΕ, και στην άλλη περίπτωση και του ΚΚΕ και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μιλάω για τις Κυβερνήσεις Τζανετάκη, που ήμουν υπουργός Οικονομικών, και Ζολώτα που ήμουν υπουργός Εξωτερικών.

Και υπήρχε διάχυτη αυτή η ανασφάλεια ότι, όπου να είναι, δεν θα κρατήσει αυτή η Κυβέρνηση για πολύ.

Εγώ δεν λέω ότι δεν υπάρχουν παντού ζεστοθεσούληδες και ψάχνουν για τέτοιες θέσεις ή ότι μία τέτοια Κυβέρνηση θα είναι αναγκαστικά Κυβέρνηση κουρελού. Δεν λέω αυτό.

Αυτό που λέω είναι ότι εμείς θέλουμε μία Κυβέρνηση ισχυρή που να μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Δεν μπορώ να σας πω από τώρα τι ακριβώς πρόκειται να κάνω, αλλά με κάθε τρόπο θα επιδιώξω να είμαστε η μία ισχυρή Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η αυτοδύναμη. Και σας επαναλαμβάνω ότι αισθάνομαι ότι έτσι θα είμαστε. Θα είμαστε αυτοδύναμη Κυβέρνηση.

Τώρα, τι θα ζητούσα εγώ τότε από το ΠΑΣΟΚ και να βάλουμε το ΠΑΣΟΚ στην εικόνα που θα είναι αντιπολίτευση; Θα του ζητήσω να δείξει τη μισή υπευθυνότητα από αυτή που έχουμε δείξει εμείς σήμερα. Δεν θέλω τίποτα άλλο από το ΠΑΣΟΚ τότε. Αυτή την υπευθυνότητα να δείξει εμένα θα μου αρκεί.

Αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει μια Κυβέρνηση από άτομα τα οποία έχουν διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις για το πώς πρέπει να πάει μπροστά η κοινωνία, πως πρέπει να βγούμε από αυτή την κρίση.

Άρα, για να σας το πω ξεκάθαρα, εφόσον το βάζετε έτσι εάν θα ξαναζητήσω εκλογές, παρά το γεγονός ότι αισθάνομαι ότι αυτό δεν θα γίνει θα έχουμε αυτοδυναμία, αν δεν έχουμε αυτοδυναμία με την πρώτη θα έχουμε με τη δεύτερη.

Αλλά πιστέψτε με, θα έχουμε με την πρώτη. Και δεν κάνω πολιτική τοποθέτηση για να το πω υπέρ της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό λένε ήδη οι αριθμοί, αυτό λέει η αυξητική μας τάση, αυτό λέει η υπεροχή των επιχειρημάτων μας, αυτό λέει η δικαίωσή μας για αυτά που έχουν γίνει μέχρι τώρα. Αυτό λένε και τα μάτια του κόσμου που εγώ τους βλέπω, τους παρακολουθώ γιατί γυρνάω έξω. Άλλοι είναι αυτοί που έχουν πρόβλημα με τον κόσμο που τον έχουν τελείως ξεχάσει και παρατήσει στη μοίρα του.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Στέφος από το “ EXTRA 3” και να ετοιμάζεται ο κύριος Οικονόμου από τον “ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ”.

Σας παρακαλώ να σεβαστούμε τη σειρά. Επίσης θέλω να σας πω ότι σημασία έχουν οι ερωτήσεις, όχι η σειρά των ερωτήσεων. Κύριε Στέφο, σας παρακαλώ την ερώτηση.

Κος ΣΤΕΦΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, θα πιαστώ από την τελευταία σας απάντηση για το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας ή για ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία μετά τις εκλογές και θα σας ρωτήσω το εξής: Με αφορμή τις επιθέσεις που κατά καιρούς σας κάνει ο κύριος Καρατζαφέρης ο οποίος όμως παράλληλα συνεπής ίσως στο δόγμα της δεξιάς πολυκατοικίας, αφήνει ανοιχτή την πόρτα για ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία μετά τις εκλογές.

Θέλω να σας ρωτήσω λοιπόν ευθέως και θα σας παρακαλούσα για μια ευθεία απάντηση, θα ήσασταν διατεθειμένος στην περίπτωση –ξεκαθαρίσατε βεβαίως ότι επιδιώκετε, θέλετε και πιστεύετε στην κυβερνητική αυτοδυναμία- θα ήσασταν διατεθειμένος να προχωρήσετε σε ένα είδος κυβερνητικής συνεργασίας με τον κύριο Καρατζαφέρη; Να δούμε δηλαδή μια Κυβέρνηση συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας –ΛΑΟΣ ή ενδεχομένως σε αυτή την κυβερνητική συνεργασία να συμμετάσχει και η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη; Ή μήπως σκέφτεστε κάποια στιγμή να την καλέσετε να επιστρέψει πίσω στο κόμμα σας;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Ο χώρος της Κεντροδεξιάς στον τόπο μας καλύπτεται απόλυτα από τη Νέα Δημοκρατία, απόλυτα. Και η επίκληση και μόνο του όρου Κεντροδεξιός από ορισμένους δεν τους κατατάσσει και αυτόματα στην παράταξή μας.

Ιδιαίτερα όταν αυτοί είναι εκείνοι οι οποίοι συνήθως συμπορεύονται με την Κυβέρνηση και δημιουργούν τις συμμαχίες των προθύμων. Και μιλάω για βασικά θέματα πολιτικής, εκείνους που στα βασικά πηγαίνουν με την Κυβέρνηση.

Εμένα δεν με ενδιαφέρει και δεν μου αρέσει να μιλάω για άλλα κόμματα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς χτίζουμε μια Κεντροδεξιά Παράταξη, Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά Παράταξη της αξιοπιστίας, της σοβαρότητας. Η Κεντροδεξιά στην οποία εμείς πιστεύουμε δεν είναι ούτε πολυκατοικία, ούτε μονοκατοικία, ούτε η καλύβα του καραγκιόζη.

Είναι μια σταυροφορία η δική μας η Κεντροδεξιά για τη σωτηρία του τόπου. Χωράει όλους τους Έλληνες. Όλους τους Έλληνες εκτός – αν θέλετε – από τους λαϊκιστές και τους καιροσκόπους.

Ο χώρος της Κεντροδεξιάς – επαναλαμβάνω – καλύπτεται απολύτως στην Ελλάδα από τη Νέα Δημοκρατία.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Οικονόμου από τον “ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ” και να ετοιμάζεται η κυρία Αποστολοπούλου από την “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” της Λάρισας.

Κος ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ :

Καλησπέρα κύριε Πρόεδρε. Πριν πάμε στα σενάρια των εκλογών έχουμε μια πραγματικότητα που, αυτή τη στιγμή, είναι μπροστά μας. Και η πραγματικότητα λέει ότι η Νέα Δημοκρατία ψήφισε πριν από μερικές εβδομάδες το νόμο για την Ανώτατη Εκπαίδευση, τουλάχιστον όσον αφορά την αρχή του. Και παρόλα αυτά, τα πανεπιστήμια σήμερα, δεκάδες πανεπιστήμια σε όλη την χώρα είναι κλειστά.

Από ό,τι λέει το ρεπορτάζ, η φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας η ΔΑΠ αντιτάχθηκε με αυτή την απόφαση της Νέας Δημοκρατίας διαφωνώντας ιδιαίτερα στο θέμα της συμμετοχής των φοιτητών στα όργανα Διοίκησης.

Θα ήθελα μία απάντηση από σας, αν αυτή τη στιγμή είστε υπέρ ή κατά του να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, που αυτή στιγμή σε όλη τη χώρα σχεδόν είναι κλειστά.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Με τα παιδιά της νεολαίας έχουμε μία καταπληκτική σχέση και προσωπική, αλλά και θαυμασμού αν θέλετε, σε αυτό το οποίον έχουν καταφέρει, να διαφοροποιούνται συνεχώς από τις άλλες παρατάξεις που έχουν μείνει στο παλιό, να κοιτάνε μπροστά την προοπτική του τόπου, να κάνουν εκδηλώσεις οι οποίες δείχνουν και φαντασία, αλλά και αγάπη για τον τόπο.

Όπως είναι εκδηλώσεις για τα οικονομικά τα οποία μπορούν να πάρει στα χέρια της η καινούρια γενιά, νέες προτάσεις για ανάπτυξη στους νέους, που το θεωρώ συγκλονιστικό. Ότι, δηλαδή, σε ένα κόμμα που αγωνίζεται για την ανάπτυξη, από κάτω η νεολαία του αγωνίζεται γι΄ αυτές τις ηλικίες πως θα τους υποδείξει τις καλύτερες μεθόδους.

Ήταν πολύ σημαντική η παρουσία τους στη θέση που πήραμε στη Βουλή, ιδιαίτερα για το θέμα του ασύλου, που πρώτοι εκείνοι τόλμησαν μέσα σε πανεπιστήμιο να μιλήσουν εναντίον του ασύλου, όταν κάποτε ήταν ιεροσυλία να το κάνεις. Κι αυτοί μας ενέπνευσαν στο δυναμισμό που δείξαμε κι εμείς για να φύγει εντελώς το άσυλο από τα πανεπιστήμια.

Θέλω να πω μόνον ένα πράγμα: Ότι οι κινητοποιήσεις που κάνει η ΟΝΝΕΔ έχουν συμβολικό χαρακτήρα, είναι εικοσάλεπτες καθιστικές για παράδειγμα διαμαρτυρίες, έξω από το χώρο του πανεπιστημίου.

Με αυτές τις διαμαρτυρίες εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Θέλω ο κόσμος που μας ακούει να συγκρίνει αυτές τις καθιστικές – επαναλαμβάνω – εικοσάλεπτες διαμαρτυρίες με τις καταλήψεις ή τους βανδαλισμούς ή τις βιαιοπραγίες που γίνονται μέσα στα πανεπιστήμια.

Και γι΄ αυτό το λόγο χαίρομαι που σήμερα και η ΔΑΠ δίνει τον αγώνα της και είναι η πρώτη δύναμη στα πανεπιστήμια, για να μείνουν τα πανεπιστήμια ανοιχτά. Γιατί, αλίμονο αν – ιδιαίτερα αυτήν την ώρα εμείς – έχουμε την πολυτέλεια να βγαίνουν εναντίον των αποφάσεων που μόλις ψηφίστηκαν με τον καινούριο νόμο που ψήφισε και η Νέα Δημοκρατία για την παιδεία, να βγαίνουν καινούριοι καταληψίες και να μην αφήνουν να προχωρήσει η παιδεία σε αυτά τα νέα τα παιδιά, που τόσο ανάγκη έχουν αυτή τη στιγμή που ο τόπος είναι τόσο τραυματισμένος.

Και γι΄ αυτό το λόγο, ο πρωταγωνιστικός ρόλος που παίζει η ΔΑΠ στο να μείνουν τα πανεπιστήμια ανοιχτά, εμένα και με συγκινεί και πραγματικά με κάνει – όπως είπα – να αισθάνομαι γι΄ αυτά τα παιδιά θαυμασμό που τρέχουν με το ρυθμό της εποχής και όχι με νοοτροπίες του παρελθόντος.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Η κα Αποστολοπούλου από την “Ελευθερία” της Λάρισας και να ετοιμάζεται ο κ. Σιούμπουρας από τον “Κόσμο του Σαββατοκύριακου”.

Κα ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ:

Καλησπέρα κ. Πρόεδρε. Ήθελα να επανέλθω λιγάκι στο θέμα του πρώην Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και Πρωθυπουργού, του κ. Καραμανλή.

Είπατε πριν ότι είναι πολύτιμη η συμβολή του, λόγω και της μεγάλης εμπειρίας του και χθές στην ομιλία σας αναφέρατε ότι η Νέα Δημοκρατία, το 2009, δεν φυγομάχησε, αλλά εκβιάστηκε από το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να οδηγηθεί σε εκλογές. Και το λέω αυτό, διότι το ότι φυγομάχησε είναι μία εκ των «κατηγοριών» -εντός ή εκτός εισαγωγικών- που αποδίδουν στον κ. Καραμανλή.

Ήθελα, λοιπόν, να σας ρωτήσω ποιες είναι σήμερα οι σχέσεις σας με τον κύριο Καραμανλή. Και αν νομίζετε, και αν πιστεύετε ότι έχει έρθει η ώρα, επιτέλους, να μιλήσει.

Και αν μου επιτρέπετε, για να συμπληρώσουμε την εικόνα που μέχρι τώρα έχει συζητηθεί, εκτός από τις κυβερνήσεις συνεργασίας, έχει υπάρξει και μία συζήτηση περί συγκρότησης Κυβερνήσεως E θνικής ενότητας με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων και τεχνοκρατών, προκειμένου να βγει η χώρα από το αδιέξοδο λόγω της κρισιμότητας της στιγμής.

Ποια είναι η άποψή σας για ένα τέτοιο πιθανό ενδεχόμενο και αν πιστεύετε ότι θα μπορούσε να είναι λειτουργικό;

Ευχαριστώ.

A. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Για το τελευταίο έχω απαντήσει ήδη. Δεν υπάρχει κάτι το καινούριο να σας πω.

Για το πότε πρέπει να μιλήσει ο τέως Πρωθυπουργός είναι δικό του θέμα. Και οι σχέσεις μας είναι πάρα πολύ καλές και δεν καταλαβαίνω γιατί με ρωτάτε καν.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Σιούμπουρας από τον “Κόσμο του Σαββατοκύριακου”, και να ετοιμάζεται ο κύριος Ύφαντος από την “Πελοπόννησο”.

Κος ΣΙΟΥΜΠΟΥΡΑΣ:

Κύριε Πρόεδρε, χθες στην ομιλία σας στις παραγωγικές τάξεις απευθύνατε προσκλητήριο ενότητας για στήριξη σε αυτή σας την προσπάθεια για αναγέννηση της Ελλάδας.

Σε αυτό το προσκλητήριο, αν το εξειδικεύσουμε λίγο, με δύο υποερωτήσεις που θα σας υποβάλω – στο ένα εμμέσως πλην σαφώς αναφερθήκατε ήδη όμως θα επανέλθω – θα δεχόσαστε μία στήριξη, με τη μορφή της επανόδου στη Νέα Δημοκρατία, στελεχών που βρίσκονται ήδη στη Δημοκρατική Συμμαχία, ακόμα όμως και της ίδιας της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη; Ή τους χαρακτηρίζετε λαϊκιστές – όπως είπατε προηγουμένως – και καιροσκόπους, αν το εξέλαβα σωστά;

Και ένα δεύτερο ερώτημα, σχετικό όμως. Σε αυτό σας το προσκλητήριο ενότητας και στήριξης, έχουν θέση επίσης, με τη συμμετοχή τους σε λίστες υποψηφίων, άνθρωποι που – όπως είπατε εσείς – πλήγωσαν την Παράταξη, όπως και θα αναφέρω: ο κύριος Ρουσόπουλος, ο κύριος Δούκας, ο κύριος Βουλγαράκης;

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Θα είμαι σαφής: Η κυρία Μπακογιάννη έχει κάνει τις επιλογές της.

Για τον κύριο Ρουσόπουλο και τον κύριο Βουλγαράκη ήταν οι συμπεριφορές τους που προκάλεσαν το λαϊκό αίσθημα, ανεξάρτητα βέβαια από την υπόθεση του Βατοπεδίου, έτσι; Και ως εκ τούτου ισχύουν αυτά που ισχύουν σήμερα.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Ύφαντος από την “Πελοπόννησο” και να ετοιμάζεται η κυρία Σώκου από το “Δέλτα Έβρου”.

Κος ΥΦΑΝΤΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, αναφερθήκατε χθες στην ομιλία σας στις αρρυθμίες που παρουσιάζει ο “Καλλικράτης”. Υπάρχουν όμως δεδομένα που απορυθμίζουν το θεσμό και αναφέρομαι, κατά πρώτον, στην χρηματοδότηση. Ως γνωστόν οι θεσμοθετημένοι πόροι δεν ρέουν προς τους συνενωμένους δήμους, με αποτέλεσμα το κράτος να σπρώχνει την αυτοδιοίκηση στο δανεισμό με τις γνωστές σε όλους μας ασφυκτικές παρενέργειες.

Και δεύτερον, στην ασφυξία των μικρότερων κοινωνιών που εντάχθηκαν σε ογκώδεις γεωγραφικά και πληθυσμιακά δήμους.

Κύριε Πρόεδρε, υπάρχουν συγκεκριμένες παρεμβάσεις οι οποίες μπορούν να λειτουργήσουν ενισχυτικά στο θεσμό, δεδομένης και της κρίσης, αλλά κυρίως των σημαντικών κενών που έχουν προκύψει, όπως τα παραπάνω που σας ανέφερα; Ή η Νέα Δημοκρατία σκοπεύει να εισάγει μία νέα διοικητική μεταρρύθμιση ανατρέποντας πλήρως τα σημερινά δεδομένα;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Κοιτάξτε: Η αρχιτεκτονική σύλληψη του “Καλλικράτη” ήταν δική μας. Εμείς δεν είμαστε εναντίον του “Καλλικράτη”. Εμείς είμαστε εναντίον του “Καλλικράτη” που δεν είναι “Καλλικράτης”.

Αυτό το οποίο σήμερα υπάρχει – όπως σχεδιάστηκε και όπως εφαρμόστηκε – δεν ανταποκρίνεται στο αίτημα της κοινωνίας για διοικητική μεταρρύθμιση. Ξεκίνησε, αν θέλετε, χωρίς ολοκληρωμένες μελέτες, υπήρχαν μέσα ένα σωρό κομματικές σκοπιμότητες που τις βλέπουμε απλωμένες παντού.

Οι περικοπές, και λόγω της κρίσεως, έχουν οδηγήσει σε μία απίστευτη συρρίκνωση. Είπατε ότι οι θεσμοθετημένοι πόροι δεν υπάρχουν πλέον σήμερα. Σας λέω αυτό το οποίο είπα και χθες στην ομιλία μου: Γνωρίζω ότι οι δήμαρχοι το μόνο με το οποίο ασχολούνται, δυστυχώς δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, είναι το πώς θα βρουν χρήματα για να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους. Υπάρχουν εκπληκτικά παιδιά, πέρα και πάνω από κόμματα δήμαρχοι που έχουν λαμπρές ιδέες για το τι θα κάνουν στην περιοχή τους και δεν υπάρχει φράγκο.

Εάν κάνεις, λοιπόν, ένα καινούριο σύστημα “Καλλικράτη”, χωρίς να υπάρχουν αρμοδιότητες και χωρίς να υπάρχουν πόροι, γιατί το έκανες; Όταν υποτίθεται ότι αυτά θα ήταν τα δύο βασικά στοιχεία που θα σε βοηθούσαν να κάνεις κάτι το καινούριο. Εγώ δεν μιλάω για μεγάλα αναπτυξιακά έργα, αλλά εδώ δεν έχουν χρήματα για κοινωνική στήριξη για απλούς πολίτες τους οποίους σήμερα τους συντρίβει η φτώχεια.

Αντίθετα έχει υπάρξει μία απίστευτη γραφειοκρατία σε βάρος των πολιτών.

Και αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης είναι οι πολίτες σήμερα να απολαμβάνουν, αν θέλετε, χειρότερες υπηρεσίες και να ζουν σε ένα απίστευτο αλαλούμ από αρμοδιότητες που έχουν μεταφερθεί από τις πρώην νομαρχίες στις Περιφέρειες. Άλλες αρμοδιότητες έχουν μεταφερθεί μισές, άλλες έχουν μεταφερθεί χωρίς το προσωπικό, άλλες έχουν μεταφερθεί χωρίς αρμοδιότητες, άλλες έχουν μεταφερθεί χωρίς τα χρήματα για να πληρωθούν. Απίστευτα πράγματα.

Και όλα αυτά είναι προϊόν εκείνων οι οποίοι υλοποίησαν, εφάρμοσαν, μεθόδευσαν να γίνει έτσι ο “Καλλικράτης” και όχι όπως είναι ο Καλλικράτης και η αρχαία του έννοια κιόλας που ήταν ο άνθρωπος που, υποτίθεται, έδωσε στον Παρθενώνα την αρμονία που έπρεπε στο μνημείο.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Η κυρία Σώκου από το “Δέλτα Έβρου” και να ετοιμάζεται ο κύριος Γιαννάκης από τον “Πρωινό Λόγο Ιωαννίνων”.

Κα ΣΩΚΟΥ:

Ευχαριστώ πολύ. Δέλτα Τηλεόραση Θράκης.

Κύριε Πρόεδρε, να πούμε, καταρχήν, επειδή κάθε φορά μιλούμε για την οικογένεια, η οποία είτε ζει στην Αθήνα, στην Περιφέρεια πάντως σίγουρα ο ένας από τους δύο έχει χάσει τη δουλειά του, εννοείται ότι δεν ξέρει πώς θα ξεχειμωνιάσει, διότι το πετρέλαιο θέρμανσης, ειδικά δε στη Βόρεια Ελλάδα, έχει γίνει το μέγιστο ζήτημα για αυτές τις οικογένειες, τα περισσότερα παιδιά έχουν φύγει ήδη ενώ η καταναλωτική μετανάστευση είναι πλέον πραγματικότητα και καθημερινότητα για τις δικές μας αγορές.

Να πούμε, πάντως, ότι στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης το τελευταίο χρονικό διάστημα μόνο απώλειες μετράμε. Επενδύσεις δεν γίνονται και από αυτές που υπήρχαν η μία μετά την άλλη βάζουν λουκέτο, βλέπουμε “Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία” και όλα αυτά τα δράματα τα οποία και ακολουθούν.

Και σαν να μην έφτανε αυτό η περιοχή πλέον έχει συνδέσει το όνομά της με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, την μετανάστευση αλλά και την εισροή παράνομων μεταναστών.

Σε σύγκριση με το πρώτο εξάμηνο του 2010, το αντίστοιχο του 2011 παρουσίασε αύξηση κατά 238% των παράνομων μεταναστών που συνελήφθησαν από την Αστυνομική Διεύθυνση Αλεξανδρούπολης παρά το γεγονός, να υπενθυμίσω, ότι υπάρχει η Frontex στα σύνορα και παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένας προγραμματισμός και ένας σχεδιασμός που θέλει την κατασκευή ενός φράχτη ύψους 275.000.000 € από όσο γνωρίζουμε και εμείς και ο οποίος εννοείται ότι θα μπορέσει να υπάρξει στα χερσαία σύνορα του Έβρου.

Συμφωνείτε με τις ενέργειες της Κυβέρνησης σε ότι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της παράνομης εισροής των μεταναστών; Τι διαφορετικό θα κάνατε εσείς όπως στην κατασκευή του φράχτη βεβαίως και των νέων κέντρων κράτησης και προ της υποδοχής των παράνομων μεταναστών; Ένα θέμα το οποίο απασχολεί βεβαίως όχι μόνο τη χώρα, είναι ευρωπαϊκό και να δούμε πότε θα το καταλάβει και η Ευρώπη.

Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Η λαθρομετανάστευση είναι μεγάλο κεφάλαιο. Μίλησα χθές ειδικά σε ένα κομμάτι για αυτά τα θέματα, αλλά θα σας πω σήμερα πέντε πράγματα απλά τα οποία εμείς πρόκειται να κάνουμε.

Το πρώτο είναι να αλλάξουμε το μεταναστευτικό νόμο της Κυβέρνησης, όπως το είπα εχθές. Δεν είναι ανάγκη να το ξανά εξηγήσω.

Το δεύτερο είναι να αναζητήσουμε από τους εταίρους μας διπλωματική λύση για τον άμεσο επαναπατρισμό των παρανόμων στις χώρες προέλευσής τους.

Η Ευρώπη παραπονιέται ότι έρχονται στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι πράγματι πύλη εισόδου. Με το νόμο Ραγκούση γίνονται εδώ όμηροι. Με το “Δουβλίνο ΙΙ” γίνονται επισήμως όμηροι. Δεν μπορούν να πάνε στην Ευρώπη. Παρόλα αυτά, πολλοί από αυτούς φεύγουν, τους βλέπει η Ευρώπη και λέει “η Ελλάδα φταίει”.

Η Ελλάδα φταίει; Φταίμε εμείς; Δεν έχει υπάρχει αρκετή βοήθεια από τη ΦΡΟΝΤΕΞ, όσο θα έπρεπε εξ αρχής. Και θα πρέπει να υπάρχει μια κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική που να επιτρέπει να επαναπατρίζονται.

Για να μην πω σε άλλες χώρες ποιες τακτικές ακολουθούνται, χωρίς να το λένε δημόσια. Εδώ πέρα απλούστατα δεν αντέχει άλλο ο τόπος αυτή την κατάσταση. Και αν πάτε πέρα από τη δική σας περιοχή – που την έζησα και την ξέρω – αν πάτε στο κέντρο της Αθήνας, δεν υπάρχει η έννοια της Αθήνας πλέον. Το λέω τόσο ακραία, το εννοώ όμως, καθώς είναι γεμάτη από παρανόμους.

Επομένως, το τρίτο θέμα είναι το “Δουβλίνο ΙΙ”. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Θα σας πω και ορισμένα ακόμα τα οποία είναι εξίσου σημαντικά. Πρέπει να χτυπηθεί το παραεμπόριο. Είναι βασική πηγή βιοπορισμού πολλών λαθρομεταναστών. Πέραν του ότι σκοτώνει βέβαια και το νόμιμο εμπόριο, το είπα εχθές.

Τέταρτο σημείο, για εμένα σημαντικό: Θα αφαιρέσουμε από την Αστυνομία μας, δουλειές, εργασίες που είναι φορτωμένη και που δεν έχουν σχέση άμεση με την αποστολή της. Δουλειές γραφειοκρατίας δηλαδή. Κλήσεις, εξώδικα, παραδόσεις εγγράφων. Νομίζω ότι αυτά μπορεί να τα κάνει κάποιος άλλος. Και να υπάρχουν περισσότεροι αστυνομικοί στους δρόμους για την ασφάλεια των πολιτών.

Και αν υπάρξουν άλλες ανάγκες για διοικητική δουλειά, να πάρουμε από τις μετατάξεις, από τους φορείς που συγχωνεύονται, από αλλού. Δεν μπορεί να κρατάς μέσα το νέο το παιδί τον αστυνομικό, να σου κάνει δουλειά γραφειοκρατίας.

Αυτές τις ώρες για τον Έβρο, θα σας έλεγα καταρχήν, από τις μελέτες που έχω πάρει από τους συνεργάτες μου, ότι δεν είμαστε εναντίον. Αρκεί να ξεκινήσει αυτό. Δεν το έχουμε δει να γίνεται, όπως θα έπρεπε.

Και θα σας πω ότι το θέμα της παράνομης διέλευσης λαθρομεταναστών στην Ελλάδα θα έπρεπε, σε όλον αυτόν τον πυρετό των διαβουλεύσεων που βλέπουμε ότι υπάρχει με την Τουρκία, των διπλωματικών διαβουλεύσεων, θα έπρεπε να έχει γίνει θέμα με τους Τούρκους.

Γιατί πραγματικά από την Τουρκία – και εσείς το ζείτε επάνω πολύ – εξακολουθούν καθημερινά και έρχονται καραβάνια απελπισμένων ανθρώπων. Αυτό δεν είναι δυνατόν εμείς να το δεχόμαστε, την ώρα μάλιστα που η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή την οικονομική κατάσταση.

Επομένως, πιστεύω ότι, εάν αυτά γίνουν ως αρχή, μετά θα μπορέσουμε να έχουμε μια συγκρατημένη αισιοδοξία ότι τα πράγματα θα πάνε σωστά και θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτό το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα το οποίο, άλλωστε, ακουμπάει και την ασφάλεια των πολιτών από πολλές πλευρές. Και σήμερα υπάρχει ένας τεράστιος εκνευρισμός πολλών ανθρώπων που, πέρα από το πρόβλημα της οικονομίας, βλέπουν και αυτό το πρόβλημα της ανασφάλειας που υπάρχει.

Νομίζω ότι οι προτάσεις που εμείς κάνουμε είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, για να λύσουν αυτό το θέμα.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κ. Γιαννάκης από τον “Πρωινό Λόγο” των Ιωαννίνων και να ετοιμάζεται ο κ. Μητράκης από τον “Κόσμο του Επενδυτή”.

Κος ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ:

Άκουσα σήμερα, κ. Πρόεδρε, πολλές εκφράσεις και πολλές λέξεις δικές σας «αξιοπρέπεια, αξιοσύνη, σπατάλη, πίσω πόρτα» και ένα σωρό άλλες τέτοιες εκφράσεις, που χαρακτηρίζουν αν θέλετε ακόμα και το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας.

Τη λέξη «πάρτυ» δεν την άκουσα κ. Πρόεδρε και το πάρτυ αυτό έχει γίνει σε πολλούς τομείς και ένα πάρτυ έγινε και δημοσιεύεται τις περισσότερες φορές στις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Άλλοι λένε ότι είναι αμαρτίες, άλλοι λένε ότι σωστά πράττουν. Εγώ θέλω κ. Πρόεδρε το δικό σας σχόλιο, γινόταν πάρτυ;

Βλέπουμε το τελευταίο διάστημα δημοσιεύονται εκατοντάδες ονόματα τέτοιων οργανώσεων κι έχω την εντύπωση ότι μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχουν χώροι κοινωνικής ευθύνης που προσφέρουν υπηρεσίες.

Αλλά μάθαμε όμως όπως θα μάθατε κι εσείς για την ντομάτα στην Κούβα πως γίνεται η κονσερβοποίηση ή η συγκέντρωση ντομάτας, προφανώς θα μάθουμε και για τον πράσινο παπαγάλο πως διασταυρώνεται και δεν ξέρω τι άλλο, ραδιόφωνα στην Αμερική και δεν ξέρω που αλλού πληρώνονταν από τις μη κυβερνητικές οργανώσεις.

Θέλω εδώ να σχολιάσετε, κ. Πρόεδρε, αυτό το πάρτυ, αν θέλετε. Εγώ το χρησιμοποιώ και το χαρακτηρίζω έτσι.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Το πρώτο είναι ότι αυτό το πάρτυ θα λήξει, δεν με ενδιαφέρει ποιος το έκανε ή τι έκανε. Αυτό θα λήξει.

Αυτό, όμως, το οποίον αύξησε τη συμμετοχή των καλεσμένων στο πάρτυ είναι το τελευταίο το οποίον είδαμε με τις ΜΚΟ
-αναφερθήκατε κι εσείς σε αυτό- που για μένα είναι ένα ηθικό-πολιτικό σκάνδαλο πρώτου βαθμού. Και είναι το γεγονός ότι αποκαλύφθηκε ότι οι ΜΚΟ είχαν στήσει ένα πολιτικό παιχνίδι με γραφεία Βουλευτών και τα λοιπά, ιδιαίτερα από το ΠΑΣΟΚ και εκτός ΠΑΣΟΚ, το είδαμε στις εφημερίδες.

Και εάν δεν κάνω λάθος από τα 190 περίπου εκατομμύρια ευρώ της λεγόμενης κοινωφελούς εργασίας, που θα προσφέρανε με αυτούς τους διορισμούς μέσω ΜΚΟ, τα 10 εκατομμύρια θα πηγαίνανε για μεσιτικά, σε αυτούς οι οποίοι θα αναλάμβαναν να στήσουν το πάρτυ.

Εγώ πιστεύω ότι η Κυβέρνηση οφείλει να βγάλει απέξω τις ΜΚΟ σε οτιδήποτε σχετίζεται με διαδικασίες που μπορεί να κάνει το ΑΣΕΠ. Ο κ. Βέης, από ό,τι άκουσα, δηλώνει αδυναμία να μπει μέσα σε αυτή την υπόθεση. Για μένα απαιτείται αξιοκρατία.

Και θα σας πω και κάτι για το σύνολο των ΜΚΟ. Εγώ πιστεύω ότι στο πλαίσιο αυτής της κουβέντας που κάνουμε για τη διαφάνεια και για την αλλαγή νοοτροπίας πρέπει να γίνεται δημόσια ανάρτηση, πριν διατεθούν τα κονδύλια για το που πρόκειται να διατεθούν στις ΜΚΟ. Πριν διατεθούν να υπάρχει δημόσια ανάρτηση, ώστε να βλέπει ο καθένας και τους παπαγάλους και τις ντομάτες της Κούβας και να αντιλαμβάνεται που πάνε αυτά τα λεφτά.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κ. Μητράκης από τον “Κόσμο του Επενδυτή” και να ετοιμάζεται ο κ. Γιαννακόπουλος από το “Παρασκήνιο”.

Κος ΜΗΤΡΑΚΗΣ:

Κύριε Πρόεδρε, κατ΄ αρχήν να σας πω ότι μερικές φορές ακόμα και η δημοσιογραφική ανεξαρτησία έχει ένα μικρό τίμημα και για λεπτομέρειες ρωτήστε τον κ. Εκπρόσωπο.

Τώρα θέλω να ρωτήσω το εξής: Έχετε την αίσθηση ότι μερικές ώρες αργότερα από τώρα που μιλάμε ίσως κάποια από αυτά τα οποία ειπώθηκαν σε αυτή την αίθουσα να μην έχουν αξία, μετά τις αναμενόμενες κυβερνητικές ανακοινώσεις που ίσως δρομολογήσουν δραματικές εξελίξεις; Έχετε κάποια πληροφόρηση;

A. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Δεν έχω κάτι τέτοιο, αν μου πείτε τι εννοείτε.

Κος ΜΗΤΡΑΚΗΣ:

Εννοώ ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια κυβερνητική σύσκεψη και αναμένονται ανακοινώσεις από τον Υπουργό Οικονομικών, τον κ. Βενιζέλο, που προφανώς έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός ματαίωσε το ταξίδι του στην Αμερική και με τα θέματα της δόσης, της τρόικας και τα λοιπά. Αυτό ρωτάω, αν έχετε κάποια επικοινωνία, αν έχετε κάποια πληροφόρηση για το τι συζητείται.

A. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Δεν έχω κάτι να πω, δεν είμαι οπαδός του πανικού, δε μου αρέσουν αυτές οι έννοιες να θεωρώ ότι πρέπει να πανικοβληθούμε για οποιαδήποτε συνάντηση έχει ο Πρωθυπουργός με οποιονδήποτε.

Ακούσαμε για το ταξίδι, το ότι γύρισε και δεν πήγε στην Αμερική, εξηγήθηκαν οι λόγοι, από κει και πέρα δεν είμαι εγώ αυτός ο οποίος πρόκειται να πω οτιδήποτε αν δεν έχω κάτι επί του οποίου να συζητήσω.

Κος ΜΗΤΡΑΚΗΣ:

Θα περιμένουμε να σας ακούσουμε λοιπόν μετά.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κ. Γιαννακόπουλος από το “Παρασκήνιο” και ο κ. Παπασταθόπουλος από το “Κόκκινο” να ετοιμάζεται για μετά.

Κος ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, υπάρχει η άποψη ότι όποιος κι αν είναι Πρωθυπουργός, εσείς ή ο κ. Παπανδρέου, η τρόικα θα είναι εκείνη που θα αποφασίζει και θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Ισχύει κατά την κρίση σας αυτό;

Κι ένα δεύτερο ερώτημα, από τη στιγμή που ζητάτε πρόωρες εκλογές, για να φύγει όπως λέτε η κυβέρνηση, γιατί δεν εξαντλείτε όλα τα όπλα που έχετε στη φαρέτρα σας, όπως μία πρόταση μομφής κατά της Κυβέρνησης; Ευχαριστώ.

A. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Κοιτάξτε, ότι θα κάναμε όλοι τα ίδια είναι αυτό που είπα χθες στην ομιλία μου πάρα πολύ έντονα, ότι όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αυτή είναι η πιο κραυγαλέα προπαγάνδα που περνάει το ΠΑΣΟΚ, για μένα είναι δείγμα ασυναρτησίας, πανικού, ασυνέπειας, αδυναμίας, ανεπάρκειας κυβερνητικής.

Θα σας πω ότι εγώ δεν είμαι Μαυρογιαλούρος για να φωνάζω προεκλογικά “λεφτά υπάρχουν” και μετά να λέω ότι μετά “τα φάγαμε μαζί”. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ούτε να μιλάμε για διαφθορά και για τιτανικό, ούτε είμαστε όλοι ίδιοι, όταν εμείς καταθέτουμε ολοκληρωμένες προτάσεις που με τη μία μας απορρίπτουν, λες και πρέπει εξ ορισμού η δική μας η άποψη να είναι λαθεμένη.

Αν ήμασταν όλοι ίδιοι θα είχαν υιοθετήσει εξ αρχής δικές μας προτάσεις, ουσιαστικές. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι όταν εκείνοι αρνήθηκαν την επαναδιαπραγμάτευση μέσα από τις διαδικασίες που έγιναν τον Ιούνιο. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι με την υπόθεση της Δ.Ε.Η., που ακόμα να ετοιμάσουν τις διαδικασίες για τις αποκρατικοποιήσεις όταν εμείς τους φωνάζαμε από πριν.

Δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι όλοι με αυτές τις υποθέσεις των ΜΚΟ ή με τους 20.000 που βάλανε από την πίσω πόρτα. Και νομίζω ότι συναίνεση με παραμύθια δεν γίνεται.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ακριβώς επειδή δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Προσπαθούν να μας παρουσιάσουν ότι είμαστε ένα πράγμα για να περάσουν στον κόσμο την αίσθηση, την εικόνα ότι δήθεν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Αυτή είναι η προπαγάνδα, δεν θα το καταφέρουν.

Ως προς το θέμα της πρότασης μομφής για το εάν και για το χρόνο, μου επιτρέπετε να σας πω ότι αυτό είναι κάτι το οποίο το κρίνω εγώ. Πολλές φορές κάνεις μια τέτοια πρόταση και πετυχαίνεις το αντίθετο αποτέλεσμα. Όταν ασκείς ένα τέτοιο δικαίωμα πρέπει να έχεις αποτέλεσμα και όχι βαβούρα.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Ο κύριος Παπασταθόπουλος από το “ΚΟΚΚΙΝΟ”.

Κος ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ:

Κύριε Πρόεδρε, ήθελα να σας ρωτήσω το εξής: Στην περίπτωση που ο ελληνικός λαός σας δώσει την εξουσία μπορείτε να μας πείτε τι θα κάνετε για την Παιδεία; Αν δηλαδή είστε αποφασισμένος να αυξήσετε τα κονδύλια για την Παιδεία ή να τα μειώσετε επικαλούμενος και τη γενικότερη οικονομική κρίση υποβαθμίζοντας περισσότερο την Παιδεία.

Και κάτι ακόμα, ο κύριος Ψωμιάδης και ο κύριος Παπαγεωργόπουλος. Ο μεν πρώτος είναι έκπτωτος Περιφερειάρχης αυτή τη στιγμή, εκκρεμεί ακόμα μια απόφαση του Αρείου Πάγου και ο κύριος Παπαγεωργόπουλος ελέγχεται από τη Δικαιοσύνη.

Μπορείτε να μας πείτε ποια είναι η θέση τους στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας; Ευχαριστώ.

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ:

Κοιτάξτε, για την Παιδεία αυτή τη στιγμή η αγορά έχει στεγνώσει. Έχουμε παγίδα ρευστότητας, σας την είχα αναλύσει την προηγούμενη φορά δυστυχώς είχα δίκιο. Υπάρχει τώρα και παγίδα εμπιστοσύνης, με την έννοια ότι κανείς δεν έρχεται εδώ πέρα να βάλει τα λεφτά του.

Φανταστείτε εσείς να θέλετε να συμμετάσχετε σε μια αποκρατικοποίηση. Περιμένετε να πάνε ακόμα χειρότερα τα πράγματα όταν αυτή την προπαγάνδα περνάνε συνέχεια για να πέσουν και άλλο οι τιμές, να αγοράσετε.

Έχουμε μπει σε αυτή τη λάθος αίσθηση του τι γίνεται σήμερα στην Ελλάδα. Να σας πω εγώ τώρα ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες θα έχω περισσότερα χρήματα για την Παιδεία; Δεν το λέω. Ξέρω τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην Παιδεία, τις είπα χθές, συγκεκριμένες, πρωτοπόρες, οι οποίες θα σχετίζονται και με τον τόπο μας.

Για το θέμα Ψωμιάδη ίσως να μην έχετε παρακολουθήσει τις ανακοινώσεις του κόμματός μας. Εμείς ουδέποτε αμφισβητήσαμε τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Αυτό το οποίο είχαμε επισημάνει είναι ότι το διοικητικό μέτρο της έκπτωσης από το αξίωμα του Περιφερειάρχη, ήταν δυσανάλογα βαρύ για κάποιον ο οποίος μόλις είχε εκλεγεί μάλιστα από τον ελληνικό λαό. Και μάλιστα για μια υπόθεση η οποία ήταν από πριν γνωστή στους ψηφοφόρους του. Αυτό είπαμε.

Για τον Βασίλη τον Παπαγεωργόπουλο, εγώ χάρηκα πολύ για την τελευταία εξέλιξη. Και θέλω να το πω ξεκάθαρα ότι θεωρώ ότι ο Βασίλης ο Παπαγεωργόπουλος είναι ένας έντιμος άνθρωπος, ο οποίος έχει προσφέρει απίστευτα πολλά πράγματα στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ:

Κύριες και κύριοι συνάδελφοι, έχουμε ξεπεράσει τις τρεις ώρες. Θέλω να σας ευχαριστήσω για τη συμμετοχή σας στη συνέντευξη Τύπου του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Αναγκαία η έξοδος από το ευρώ, όμως δεν αρκεί

L. Vasapollo , R. Martufi , J. Arriola
1. Η κρίση του καπιταλισμού όχι μόνο δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά  γίνεται όλο και πιο έντονη εξαιτίας της αδυναμίας του κεφαλαίου να αναπτύξει ένα νέο εφικτό μοντέλο συσσώρευσης, τονίζοντας έτσι – όλο και πιο ξεκάθαρα – το συστημικό της χαρακτήρα.
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι εδώ και πολύ καιρό μιλάμε για  μία συστημική κρίση (σε δομικό και παγκόσμιο επίπεδο), κι αυτό διότι η κρίση αυτή καθιστά σαφή   την πτωτική τάση του ποσοστού  κέρδους στις πιο ανεπτυγμένες χώρες ή όπως εμείς συνηθίζουμε να τις αποκαλούμε, στις χώρες του ώριμου καπιταλισμού.Είναι εμφανής πλέον, η τεράστια καταστροφή  στην οποία υπόκεινται οι “πλεονάζουσες παραγωγικές δυνάμεις”, είτε πρόκειται για τις δυνάμεις της εργασίας είτε για το ίδιο το κεφάλαιο (όταν αυτό γίνεται αντιληπτό ως εργαλείο δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας), ενώ παράλληλα δεν υφίστανται πια οι προϋποθέσεις εκείνες για την αποκατάσταση ενός νέου μοντέλου αξιοποίησης του κεφαλαίου, που θα ήταν σε θέση να εξασφαλίσει την “ορθή” αποδοτικότητα των επενδύσεων. Γίνεται έτσι, σχεδόν ανέφικτη καθώς και ασύμφορη από άποψη κερδοφορίας, η δημιουργία κατάλληλων συνθηκών που θα επέτρεπαν ενδεχομένως την έναρξη μιας νέας διαδικασίας καπιταλιστικής συσσώρευσης, ακόμη και σε περίπτωση αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου.
Αυτό σημαίνει ότι η σταθερή υπερπαραγωγή εμπορευμάτων και κεφαλαίων, στις ώριμες καπιταλιστικές χώρες, δεν βρίσκει πια διέξοδο, ούτε στις διάφορες μορφές με τις οποίες παρουσιάζεται προσπαθώντας να ξεφύγει από την οικονομική κρίση ούτε σε λύσεις πιο διαρθρωτικού χαρακτήρα, αναδεικνύοντας έτσι όλο και περισσότερο τον συστημικό  χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης  . Κι αυτό διότι οι ίδιες οι σχέσεις παραγωγής βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, καταστρέφοντας για πρώτη φορά, ακόμη και την αναγκαστική συνύπαρξη εργάτη-αφεντικού
Η κρίση έχει συστημικό χαρακτήρα διότι το χάσμα ανάμεσα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, του εκσυγχρονισμού και της κοινωνικοποίησης των σχέσεων παραγωγής διευρύνεται όλο και περισσότερο. Πρόκειται για μία κρίση που έχει φτάσει σε σημείο να επηρεάζει ακόμη και τις ίδιες τις κοινωνικές σχέσεις όλων των χωρών του ώριμου καπιταλισμού και μάλιστα με τέτοιον τρόπο που οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας ή της μη εργασίας ή της εργασίας που τους στερείται (δηλαδή τα υποκείμενα εκείνα που θ’ αποτελέσουν την τάξη του προλεταριάτου και θα μετατραπούν, εν συνεχεία, σε αντικείμενο πλήρους εκμετάλλευσης) να μην αποδέχονται και να μην διακρίνουν πλέον,  δυνατότητες πολιτικής, πολιτιστικής, κοινωνικής και οικονομικής χειραφέτησης εντός της κοινωνίας του  κεφαλαίου.
Έτσι η επιβίωση του καπιταλισμού  επιδιώκεται μέσα απ’ την εντατικοποίηση των διαδικασιών αντικατάστασης του παραγωγικού κεφαλαίου με τη χρηματιστικοποίηση, τις μετεγκαταστάσεις, τις εξωτερικές αναθέσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις μειώνοντας δραστικά το κόστος παραγωγής μέσα από μία βίαιη επίθεση εναντίον του κόστους εργασίας, των εργατικών δικαιωμάτων, του άμεσου και έμμεσου μισθού. Έτσι λοιπόν, με τους τρόπους που μόλις προαναφέραμε, δημιουργούνται συνθήκες δομικής ανεργίας, εργασιακής ανασφάλειας και εκβιασμού, μέσω της εκμετάλλευσης του ξένου εργατικού δυναμικού εις βάρος των υπολοίπων εργαζομένων αφού αποδεικνύονται ασύμφοροι λόγω των απαιτήσεων που εγείρουν σε επίπεδο παροχών και εξασφάλισης των ήδη κεκτημένων δικαιωμάτων.
Έτσι ερμηνεύεται η στάση της Ε.Ε., η οποία, ενώ δεν διαθέτει  αυτόνομη πολιτική δικαιοδοσία, επιβάλει στις χώρες που εμφανίζουν ελλείμματα τους ίδιους κανόνες διαρθρωτικής προσαρμογής με εκείνους  που εφήρμοσε το ΔΝΤ ‘’με τοκογλυφικούς όρους’’, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών στις χώρες της Λατινικής Αμερικής προκειμένου να επηρεάσει τον τρόπο ανάπτυξής τους . Όπως, ακριβώς, συνέβη παλιότερα στη Λ. Αμερική έτσι και τώρα στην Ευρώπη  το ΔΝΤ παίζει κεντρικό ρόλο στην διαμόρφωση των κανόνων της  Παγκόσμιας Τράπεζας πέραν εκείνων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Στην Ευρώπη η στρατηγική λιτότητας που εφαρμόστηκε σαν εργαλείο που θα εξασφάλιζε μία μακροχρόνια συσσώρευση κεφαλαίων, απέτυχε παταγωδώς. Το 2010, έτος κατά το οποίο εφαρμόσθηκαν οι γενικευμένες διορθωτικές παρεμβάσεις, το δημόσιο και ιδιωτικό εξωτερικό χρέος της Ευρώπης ανήλθε στα 19,5 δις ευρώ. Στα τέλη του 2012, μετά από τρία χρόνια περικοπών και επιδείνωσης  της ποιότητας ζωής και των εργασιακών προοπτικών, το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε φτάνοντας τα 20,8 δις ευρώ. Το 2010, το εξωτερικό χρέος των χωρών της ευρωζώνης ήταν 5,6 δις ευρώ , ενώ το 2012 είχε αυξηθεί στα 6,4 δις.
Είναι προφανές ότι οι πολιτικές προσαρμογής  δεν φάνηκαν χρήσιμες σε ότι αφορά τη μείωση του χρέους. Η επιμονή με την οποία η Τρόικα εξακολουθεί να προωθεί αυτού του είδους τις πολιτικές όμως, οφείλεται στο γεγονός ότι [αυτές] διαθέτουν την ικανότητα να εξασθενούν τους αγώνες των εργαζομένων, εξασφαλίζοντας παράλληλα την καταλήστευση των κρατικών ταμείων, των ενεργητικών του δημοσίου καθώς και τη μεταφορά του πλούτου απ’ τους εργαζομένους στο κεφάλαιο.
Ουσιαστικά η διαδικασία διάσωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνδέεται με τη διάσωση του γερμανικού εξαγωγικού μοντέλου πράγμα που σημαίνει ταυτόχρονα, την εξάλειψη των πιθανοτήτων αυτόνομης οικονομικής ανάπτυξης  των ευρωπαϊκών χωρών της Μεσογείου.
2. Καθίσταται όλο και περισσότερο επιτακτική η πολιτική βούληση για την δημιουργία  ενός εναλλακτικού προγράμματος, που θα επιτρέπει να ξεπεραστεί ο κοινωνικός και οικονομικός μαρασμός στον οποίο έχουν περιέλθει οι πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών και το οποίο  θα πρέπει να ξεκινάει από μία εκ βαθέων κατανόηση των αντιθέσεων, που βιώνουν οι κατώτερες τάξεις στις τρέχουσες  συνθήκες  του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Αποτελεί επομένως, βασικό μέλημα ο εντοπισμός ιδανικότερων εργαλείων για την έξοδο απ’ την κρίση. Η μετάβαση αυτή θα πρέπει απαραιτήτως να κινηθεί προς μια αυξανόμενη κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής του κοινωνικού πλούτου.
Χωρίς την κατάλληλη ανάλυση της σημερινής φάσης απ’ την οποία διέρχεται ο καπιταλισμός της Ευρώπης αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, το εναλλακτικό αυτό πρόγραμμα θα κινδυνεύσει να χάσει την αποτελεσματικότητά του, εξαιτίας  ασυνεπειών   και αντιφάσεων .
Πρόσφατα ξεκίνησαν δύο νέες πρωτοβουλίες με στόχο τη σκιαγράφηση των αρχών μιας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης.
Η πρώτη – με τίτλο “Τι  να κάνουμε με το χρέος και το ευρώ; Ένα μανιφέστο’’,[ κατεβάσετε ] προωθείται απ’ το ισπανικό περιοδικό Viento Sur, την CADTM (Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου) του Βελγίου και υπογράφεται, μεταξύ άλλων , από έναν εκ των βασικών ηγετικών  στελεχών του κόμματος “Blocco de Esquerda” της Πορτογαλίας – προτείνεται ως  εναλλακτική λύση έναντι  του νεοφιλελευθερισμού και των διορθωτικών πολιτικών , ως μια στρατηγική διαχείρισης της κρίσης .
Οι υπογράφοντες υποστηρίζουν ότι η παρούσα κρίση αποτελεί ουσιαστικά μία “κρίση δημόσιου χρέους”, χωρίς όμως δυστυχώς, να εξηγούν  ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο  και  η ουσία αυτής της κρίσης. Αποφεύγουν μία ανάλυση για την πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη και περιορίζονται έτσι, σ’ ένα απροσδιόριστης μορφής κάλεσμα “επανίδρυσης της Ευρώπης” μέσω μιας “στρατηγικής ρήξης με τον ευρωπαϊκό φιλελευθερισμό”.
Στοχεύουν στη χρηματοδότηση του δημόσιου ελλείμματος ‘’εκτός  των χρηματαγορών’’ μέσω μίας νομισματοποίησης του ελλείμματος “όπως συνέβη στις Η.Π.Α., στη Βρετανία, στην Ιαπωνία, κλπ”. Επομένως, η υιοθέτηση μιας πολιτικής διαχείρισης του ελλείμματος – όπως εκείνης που εφήρμοζαν άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις – χωρίς όμως να διαθέτεις ένα δικό σου νόμισμα και μία δική σου κεντρική τράπεζα, σημαίνει, κατά την άποψή τους, μία πρώτη “ρήξη με το ευρωπαϊκό κατεστημένο”.
Σε ότι αφορά το συσσωρευμένο χρέος προσβλέπουν σε μία προσωρινή παύση της αποπληρωμής με παράλληλο “κούρεμα”. Αυτή η ιδέα, η οποία προτάθηκε κι απ’ την Τρόικα για την περίπτωση της Ελλάδας, αποτελεί για τους ίδιους μία “δεύτερη ρήξη”.
Επιπλέον προτείνουν τον έλεγχο των κεφαλαίων και την εθνικοποίηση των τραπεζών, αναγνωρίζοντας βέβαια πως πρόκειται για κάτι που έχει ήδη εφαρμοστεί στην περίπτωση της Σουηδίας. Παρ’ όλα αυτά, η εν λόγω πρόταση αποτελεί για τους υπογράφοντες το “τρίτο σημείο ρήξης”.
Οι παραπάνω τρεις “ρήξεις” αναπτύχθηκαν αφού πρώτα απέρριψαν την πρόταση για έξοδο από το ευρώ ως λανθασμένη  και  άνευ  στρατηγικής .Αφού, λοπόν ,ανέλυσαν τις προτάσεις “ρήξης”, παραθέτουν τους λόγους για τους οποίους, κατά την κρίση τους , “μία πιθανή έξοδος απ’ το ευρώ δεν θα αποτελούσε μία εγγύηση ρήξης με τον ευρω-φιλελευθερισμό”: θα ήταν μεν εφικτή μία χρηματιστικοποίηση του ελλείμματος εις βάρος των χρηματοπιστωτικών αγορών, αφού “η κυβέρνηση θα ήταν αναγκασμένη να επαναπροσδιορίσει το δημόσιο χρέος στη βάση του νέου εθνικού νομίσματος, πράγμα το οποίο θα ισοδυναμούσε με μία μερική απαλοιφή του χρέους”, δεδομένης όμως της απαραίτητης “εθνικοποίησης των τραπεζών” αυτό “θα οδηγούσε στην αύξηση του δημοσίου χρέους”, αφού “τα διάφορα είδη επιτοκίων θα έτειναν προς τα πάνω” και βέβαια η έξοδος απ’ το ευρώ θα οδηγούσε, σύμφωνα με τους υπογράφοντες, στην προώθηση ‘’μιας εθνικής στρατηγικής ήτοι σε μια στρατηγική απομονωτισμού’’.
Σε πολλές μελέτες που πραγματοποίησε το CESTES (κέντρο μελετών της Ένωσης Συνδικάτων Βάσης– USB, με έδρα την Ιταλία, μέλους της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας) υπογραμμίσαμε ότι ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η έκταση της κρίσης έχει αποτυπωθεί στα Χρηματιστήρια, καθώς και στις κερδοσκοπικές πρακτικές των μεγάλων τραπεζικών συστημάτων , δεν είχε να κάνει με την κλασική οικονομική κρίση, δεδομένου ότι σε μια τέτοια “φυσιολογική” κατάσταση δεν διακόπτονται οι διεθνείς διαδικασίες συσσώρευσης κεφαλαίου.
Μπορεί, επίσης, η οικονομική κρίση να συνοδευτεί από μία ριζική μετάλλαξη του καπιταλιστικού μοντέλου συσσώρευσης και του συνδεδεμένου με αυτό παραγωγικού συστήματος. Αυτό, πιθανότατα, συνέβη μόνο σε μία περίπτωση το 1929, καθορίζοντας ριζικές πολιτικές και θεσμικές αλλαγές που αφορούσαν τον προσδιορισμό ενός διαφορετικού μοντέλου παραγωγής και ανάπτυξης. Και να που στη συγκεκριμένη περίπτωση ,η κρίση ,παίρνει δομικά χαρακτηριστικά και μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία ενός καινούργιου μοντέλου καπιταλιστικής συσσώρευσης, όπως συνέβη μετά το ’29 με την πολυπλοκότητα του κεϋνσιανού μοντέλου στις διάφορες μορφές και εκδοχές του.
Στο πλαίσιο αυτό, έχουμε προτείνει επανειλημμένα την ανάγκη ενός προγράμματος εξόδου απ’ την κρίση της Ευρωζώνης, προς όφελος των εργαζομένων,  κάτι το οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί, μόνο, μέσα από μία σημαντική συγκέντρωση δυνάμεων, που θα προσδώσουν μεγαλύτερη εξουσία στο εργατικό κίνημα των ευρωπαίων εργαζομένων. Πρέπει να έχουμε μία εναλλακτική πρόταση έναντι της Νομισματικής Ένωσης η οποία υποτάσσεται στην χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση που επιβάλλεται από την κυριαρχία του αμερικανικού κεφαλαίου .Οφείλουμε επίσης να έχουμε  μία εναλλακτική λύση έναντι  της κοινής αγοράς, που δημιουργήθηκε με γνώμονα τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Για το λόγο αυτό, η δημόσια συζήτηση για το θέμα του ευρώ εξετάζει  τη δημιουργία μιας εναλλακτικής πρότασης, σε σχέση με το οικονομικο και κοινωνικό χάος που δημιουργήθηκε απ’ τις πολιτικές διαχείρισης της Ε.Ε.
Σύμφωνα, όμως, με τους συντάκτες του ευρωπαϊκού μανιφέστου, η έξοδος απ’ το ευρώ είναι ανέφικτη ακριβώς διότι αυτό το προϋποθέτει η υλοποίηση προτάσεών τους ! (διαγραφή του χρέους και εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος ). Για κάποιον μυστηριώδη λόγο (ο οποίος δεν αναφέρεται) εφόσον υιοθετηθούν όλα αυτά τα μέτρα, εκτός ευρώ, η χώρα θα μετατραπεί σε έρμαιο των βάρβαρων ορέξεων των χρηματαγορών, κάτι που δεν αναφέρεται στην πρότασή τους διότι απλά αποφάσισαν ν’ αγνοήσουν τις χρηματαγορές.
Σ’ όλα αυτά τα παράδοξα προστίθενται ορισμένες αστείες προτάσεις: “η ιδέα είναι να διευρύνουμε ετούτη την πολιτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο” (προτείνουν, δηλαδή, την εκδίωξη του ευρω-φιλελευθερισμού απ’ τα κοινοτικά γραφεία, τοποθετώντας στη θέση του “όλους εκείνους που αποφάσισαν ουσιαστικά, τη ρήξη με την Ευρώπη, χωρίς να μας εξηγήσουν το πως). Τα αντίποινα εναντίον της κυβέρνησης της αριστεράς πρέπει να εξουδετερωθούν μέσω αντιμέτρων, που περιλαμβάνουν τα εξής: “υιοθέτηση μέτρων προστασίας, εφόσον αυτό κριθεί απαραίτητο” (αυτό το αναφέρουν αφού πρώτα απέρριψαν την προοπτική εξόδου απ’ το ευρώ, διότι σύμφωνα με τους συντάκτες, οι ανταγωνιστικές στρατηγικές προϋποθέτουν “την εγκατάλειψη της κοινής ευρωπαϊκής μάχης”). Η εναλλακτική τους πρόταση βασίζεται στην επανίδρυση της Ευρώπης, αν και “Η επανίδρυση της Ευρώπης δεν μπορεί ν’ αποτελέσει τη βασική προϋπόθεση για να τεθεί σε ισχύ μία εναλλακτική πολιτική”.
Λέγοντας κάτι και αμέσως μετά ακριβώς το αντίθετό του αποδεικνύουν ότι γι αυτούς, η έξοδος απ’ το ευρώ δεν αποτελεί ανάγκη, ούτε ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα των τρεχουσών εξελίξεων. Γι’ αυτούς “η έξοδος απ’ το ευρώ αποτελεί μία απειλή ή ένα όπλο στο οποίο μπορεί κανείς να καταφύγει ως ύστατη λύση”. Δεν γνωρίζουμε σε ποια περίσταση επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν  το όπλο αυτό, διότι στο τέλος καταφεύγουν πάντα στις συνήθεις προτάσεις του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος: έναν μεγαλύτερο ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, ένα ενιαίο καθεστώς φορολόγησης και ένα κοινό ευρωπαϊκό ταμείο επενδύσεων. Δεν φαίνεται να χρήζουν κάποιο όπλο όλες αυτές οι προτάσεις “ρήξης”, είτε στην πρώτη είτε στη δεύτερη περίπτωση.
Το γεγονός ότι αφιερώσαμε τόσο χρόνο για την παρουσίαση αυτής της πρότασης είναι γιατί περιέχει ένα στοιχείο που εντοπίζεται σε όλες τις προσπάθειες που στοχεύουν στην ενοποίηση των αγώνων και των σχεδίων: δηλαδή την έλλειψη μιας ενδελεχούς ανάλυσης  της αληθινής φύσης των κοινοτικών θεσμών απ’ την πλευρά της αριστεράς (ακόμη και της ριζοσπαστικής, όπως αυτοαποκαλείται). Αν δεν υπήρχαν έγκυροι οικονομολόγοι μεταξύ αυτών που υπέγραψαν το κείμενο, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως η συγκεκριμένη πρόταση  δεν είναι κάτι διαφορετικό από ένα παραμυθάκι, μία ιστορία για παιδιά το οποίο εφαρμόστηκε σε μία πολιτική επιστημονικής φαντασίας: ο δράκος – η οικονομική αγορά – υπάρχει, δεν μας φοβίζει όμως, διότι δεν πρόκειται να του επιτρέψουμε να μπει στα σπίτια μας.
3. Ένα διαφορετικό πολιτικο-οικονομικό πνεύμα διακρίνεται στην πρόταση που φέρει την υπογραφή των Pedro Montes, Julio Anguita καθώς και άλλων συντρόφων της ισπανικής αριστεράς. Παρ’ όλο που η πρόταση των ισπανών συντρόφων περιέχει σοβαρά κενά και αντιφάσεις, μπορούμε να διακρίνουμε, σ’ αυτήν, στοιχεία που στοχεύουν στην προώθηση ενός προγράμματος απαγκίστρωσης απ’ το ευρύτερο ιμπεριαλιστικό σχέδιο της Ευρώπης.
Το Μανιφέστο ‘’Για την ανάκτηση της οικονομικής, νομισματικής και πολιτικής κυριαρχίας: Η Έξοδος από το Ευρώ‘’(http://salirdeleuro.wordpress.com/) δεν τρέφει αυταπάτες αναφορικά με την αληθινή φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αναγνωρίζει, πράγματι, πως «το κοινωνικό κράτος δεν είναι συμβατό  με την Ευρώπη του Μάαστριχτ» καθώς επίσης ότι «ο μη-μεταρρυθμίσιμος   χαρακτήρας της Ευρώπης παρουσιάστηκε, κυρίως, μετά το άνοιγμα της ευρωζώνης σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ» επομένως, «η ουσιώδης κι επείγουσα ανάγκη να σπάσουμε τα δεσμά των καταπιεστικών ευρωπαϊκών συμφώνων δεν μπορεί να  εγκαταλειφθεί  ή να επισκιαστεί από άλλα διαφορετικής φύσεως  σχέδια».
Η διαφωνία μας με τους συντάκτες αυτού  του Μανιφέστου δεν έγκειται στον τρόπο με τον οποίο χαρακτηρίζουν τα σύμφωνα και τους κοινοτικούς θεσμούς, αφού είναι ξεκάθαρο – σ’ εμάς αλλά και σ’ εκείνους – ότι οι νεοφιλελεύθερες διαρθρωτικές πολιτικές δεν έχουν μόνο  περιοδικό χαρακτήρα αφού είναι στενά συνδεδεμένες με το σημερινό συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων αλλά είναι οι ίδιες οι κοινοτικές δομές, η νομοθεσία τους και οι κανόνες λειτουργίας που αποτελούν μία μη-μεταρρυθμίσιμη   καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική πρόταση, που δεν αφήνει χώρο για την ανάπτυξη ενός σχεδίου κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής του πλούτου.
Το πρόβλημα έγκειται, ουσιαστικά, στο γεγονός ότι το μανιφέστο τους έχει σαν στόχο τη ‘’δημιουργία συνθηκών εξόδου απ’ την κρίση’’ μέσα από μία αναχρονιστική διαδικασία “ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας”, και – πιο συγκεκριμένα – μέσω της άσκησης νομισματικής  πολιτικής . Επιπλέον υποστηρίζουν ότι η ενσωμάτωση [της Ισπανίας] στο κοινό νόμισμα αποτελεί τη βασική αιτία της σημερινής αποσταθεροποίησης, ξεχνώντας όμως ότι η Ισπανία ήταν εκείνη που συμμετείχε- απ’ την πρώτη στιγμή της ένταξής της στην Ε.Ε. το 1986 -στην πολιτική αποβιομηχανοποίησης του ευρωπαϊκού νότου, με στόχο (μέσω της διαδικασίας μετεγκατάστασης βιομηχανικών μονάδων) την ανάπτυξη στην περιφέρεια της Ανατολικής Ευρώπης, μίας βάσης παραγωγής βιομηχανικών προϊόντων χαμηλού μισθολογικού κόστους.
Στην Ευρώπη, λοιπόν, σχηματίστηκε –μέσω των σχέσεων κέντρου-περιφέρειας– ένας ιμπεριαλιστικός χώρος δομημένος πάνω κοινοτικές δομές, που υπήρχαν δεκαετίες πριν ακόμη υιοθετηθεί το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Επρόκειτο για μία ξεκάθαρη πολιτική απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που στόχευε στην εξασφάλιση ενός κεντρικού ρόλου στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα για την ίδια, σε βάρος της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας των Η.Π.Α., μία απόφαση που τελικά δεν στέφθηκε μ’  επιτυχία.
Αυτοί που συνυπέγραψαν το ισπανικό μανιφέστο μοιράζονται την ψευδαίσθηση πως μία ενδεχόμενη έξοδος απ’ το ευρώ μπορεί να σημάνει την ανάκτηση του χαμένου εδάφους μέσα από πολιτικές τύπου δεκαετίας ‘60 και ‘70: πολιτικές που συνδέονται δηλαδή με τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και που αποσκοπούν στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσα από διαδικασίες νομισματικής υποτίμησης (κάτι που θα προκαλούσε μέχρι και την “έξοδο” απ’ τις παγκόσμιες αγορές. Να σημειώσουμε επίσης ότι – εκτός των Η.Π.Α. – μόνο οι δυνάμεις που διαθέτουν σημαντικά αποθέματα μπορούν να παρέμβουν στις αγορές συναλλάγματος, τροποποιώντας έτσι τις συναλλαγματικές ισοτιμίες των εθνικών τους νομισμάτων). Μια νομισματοποίηση του δημόσιου ελλείμματος με απώτερο στόχο να “δημιουργηθεί ρευστότητα και να τονωθεί έτσι η ζήτηση” (λες κι η ποσότητα χρήματος αποτελεί μία ανεξάρτητη μεταβλητή που καθορίζει την παραγωγή (πραγματικού) πλούτου. Αξίζει ν’ αναφέρουμε εδώ μία φράση που αποδίδεται σ’ έναν μεγάλο επαναστάτη – σε καμία περίπτωση όμως ειδικό σε οικονομικά ή νομισματικά ζητήματα – τον Pancho Villa : «Δεν υπάρχει χρήμα; Ε τότε τυπώστε το!».
Η πρόταση του ισπανικού μανιφέστου μοιάζει, σε σημαντικό βαθμό, μ’ εκείνη που- εδώ και καιρό -ρίχτηκε στο τραπέζι απ’ την κάστα του διεθνούς κεφαλαίου βρετανικών συμφερόντων καθώς κι από υψηλόβαθμα μέλη της λεγόμενης ευρωσκεπτικιστικής αριστεράς, που προσβλέπουν στη δημιουργία ενός «δεύτερου ευρώ» με σκοπό την υποτίμηση και αναπροσαρμογή του δημόσιου χρέους, μέσα απ’ την εφαρμογή ενός προγράμματος κρατικοποιήσεων που θα βελτιώσουν τα επίπεδα παραγωγικότητας. Αυτή η ριζοσπαστική στρατηγική, που συνδέεται με την έξοδο απ’ το «ευρώ 1» με πιθανή επιστροφή στα παλιά εθνικά νομίσματα, παραπέμπει σε μία ανέφικτη αλλά και ασύμβατη (με βάση τις σημερινές διαδικασίες παγκοσμιοποίησης) εθνική κυριαρχία, σε νομισματικό αλλά και οικονομικό επίπεδο. Πρόκειται ουσιαστικά για μία πρόταση που δεν μπορεί να στηριχθεί από οικονομική  και χρηματοπιστωτική άποψη  στην παρούσα φάση του παγκοσμιοποιημένου χρηματιστηριακού κεφαλαίου
Ένα τέτοιο σχέδιο δεν θα μπορούσε να έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας είτε  λόγω των ισχυρών πιέσεων που θα προκαλούσε  είτε λόγω της αναμενόμενης φυγής κεφαλαίων που θα επακολουθούσε. Πρόκειται δηλαδή για μία κατάσταση που θα μείωνε, εν τέλει, τις θετικές προοπτικές, εκείνες που θα οδηγούσαν σε επενδύσεις εντός της Ευρώπης.
4. Αν υποθέσουμε πως το ευρωπαϊκό μανιφέστο στοχεύει στη ρύθμιση των αγορών κεφαλαίου, έτσι ώστε να μην αποτελούν πλέον εμπόδιο στις άσπιλες προθέσεις τους για μία καλύτερη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, το ισπανικό μανιφέστο, δίχως ν’ ανησυχεί για τα προβλήματα, τα καταργεί επί της ουσίας, μέσω ενός νομοθετικού διατάγματος. “Πρέπει να σταματήσουμε ν’ ανησυχούμε προσωρινά για το έλλειμμα”, υπογραμμίζουν. Όμως κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό εφόσον το κράτος διέθετε τα κατάλληλα – μη νομισματικά – εργαλεία για το σχεδιασμό του τρόπου κατανομής των διαθέσιμων πόρων: η εναλλακτική λύση δεν είναι, επομένως, να  ανησυχεί κανείς ή όχι αναφορικά με το έλλειμμα. Η πραγματική εναλλακτική λύση είναι να έχουμε ένα κράτος που θα είναι σε θέση να ελέγχει μέσω ενός σχεδιασμού τους πρωτογενείς του πόρους – δηλαδή τις παραγωγικές δυνάμεις (κεφαλαίου και εργασίας) – ή ενός Κράτους που θα ανακατανέμει τους πόρους μέσω του  προϋπολογισμού και του ελλείμματος. Επομένως, η εναλλακτική λύση δεν περνάει μέσα από την πολυετή προσαρμογή και την εθνική κυριαρχία, αλλά μέσα απ’ την συνέχιση του καπιταλιστικού συστήματος (που, επί του παρόντος, βρίσκεται σε στασιμότητα και υπό καθεστώς χρεωκοπίας) και τη μαζική κοινωνικοποίηση των μέσων κοινωνικού πλούτου.
Για να καταστεί εφικτό κάτι τέτοιο, όπως υποστηρίζει το ισπανικό μανιφέστο, η έξοδος απ’ το ευρώ δεν αποτελεί προαπαιτούμενο για την επίλυση της κρίσης .Είναι απαραίτητη προυπόθεση μεν,  αλλά δεν αρκεί.
Δεν αρκεί να επιδιώκεις τη ρήξη με τη ζώνη του ευρώ: πρέπει να προτείνεις ταυτόχρονα και μία αναδιοργάνωση του ευρωπαϊκού παραγωγικού και κοινωνικού τομέα, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από μία αντιπαράθεση με το κράτος (είναι γνωστό άλλωστε ότι η εθνική κυριαρχία δεν υφίσταται πλέον αφού έχει πεθάνει εδώ και καιρό).
Απ’ την πλευρά μας, σαν  CESTES, μετά από μελέτες και έρευνες που πραγματοποιήσαμε, έχουμε εκφράσει – με κάθε δυνατό τρόπο – την ανάγκη για μία ριζική αλλαγή σε κοινωνικό αλλά και πολιτιστικό επίπεδο (ή, χρησιμοποιώντας γκραμσιανούς όρους, μία αλλαγή ηγεμονίας που θα επιφέρει, παράλληλα, αλλαγές και σε επίπεδο κοινής γνώμης) κάτι που θ’ αντέστρεφε τις αιτιακές σχέσεις ανάμεσα σε οικονομία και πολιτική. Πρόκειται για μία διαδικασία που έχει ήδη εφαρμοστεί, πειραματικά,  στην περιοχή της ALBA[1] και ιδιαίτερα στη Βολιβία, όπου τα κοινωνικά κινήματα των Ίντιος, αγρότες και μεταλλωρύχοι ανέπτυξαν νέες μορφές κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, χρησιμοποιώντας ως πολιτικό εργαλείο τη συμμετοχική δημοκρατία.
Πάνω σ’ αυτόν τον άξονα φαίνεται να κινείται το νέο αντιευρωπαϊκό και αντικαπιταλιστικό κίνημα, που γεννήθηκε στην Ιταλία, (Ross@), μέσα απ’ τον προβληματισμό και τους αγώνες που έδωσε το “Comitato NO debito” (Επιτροπή ΕΝΑΝΤΙΑ στο χρέος): μία επιτροπή η οποία ενώνει στους κόλπους της αντικρουόμενες, ιδεολογικά, συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως η USB, η Rete 28 Aprile (Δίκτυο 28^ης Απριλίου), καθώς και άλλες πολιτικές οργανώσεις όπως η Rete dei Comunisti (Το Κομμουνιστικό Δίκτυο), η Rifondazione Comunista (Η Κομμουνιστική Επανίδρυση) και πολλές άλλες οργανώσεις κοινωνικών και αντικαπιταλιστικών κινημάτων της Ιταλίας.
Το βασικό λάθος των ισπανών συντρόφων είναι ότι υποκινήθηκαν από κεϋνσιανούς της αριστεράς και όχι ότι απέδωσαν τα αίτια της κρίσης στην υποκατανάλωση. Επιπλέον υπέπεσαν σ’ ένα ακόμη ατόπημα αφού η ‘’καλή και κοινωνικά δίκαιη Ευρώπη’’ την οποία  συχνά επικαλούνται, συγκρούεται με την καπιταλιστική αντίληψή τους περί ανάπτυξης. Πράγματι, εδώ και δύο χρόνια, έχουν πολλαπλασιαστεί οι φωνές που προτείνουν την αύξηση του παρανομαστή της αναλογίας του δημόσιου χρέους  προς το Α.Ε.Π.  ώστε να μειωθούν οι αρνητικές επιπτώσεις  που συνδέονται με τον παραπάνω δείκτη. Πρόκειται για πρωτοβουλίες που υποδεικνύονται από κεϋνσιανούς της αριστεράς και αποσκοπούν στην αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης: μέσω της πράσινης ανάπτυξης, περιβαλλοντολογικών σχεδίων και έργων υποδομής – σχέδια που φαντάζουν μεγαλεπήβολα αλλά και ανώφελα. Η χρηματοδότηση όλων αυτών των έργων θα μπορούσε να προέλθει απ’ την ανάπτυξη νέων οικονομικών εργαλείων, όπως είναι τα ευρωομόλογα αντλώντας έτσι ρευστότητα απ’ τον υπόλοιπο κόσμο, για την πραγματοποίηση όλων των απαραίτητων επενδύσεων που θα τροφοδοτούσαν μία ανάπτυξη που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών δαπανών (μέσα απ’ τη δημιουργία ιδιωτικών νοσοκομείων, πανεπιστημίων και συνταξιοδοτικών ταμείων, κτλ).
Εκείνοι που “υπερασπίζονται” το κοινωνικό κράτος και την εθνική κυριαρχία στην Ευρώπη, θα έχουν την ίδια τύχη με τους βιοτέχνες του 19ου αιώνα που μάχονταν για τη διατήρηση των σωματείων τους  και τους ιερείς  της  Βρετανικής υπαίθρου που επιδίωκαν τη θέσπιση νόμων υπέρ των φτωχών. Ο καπιταλισμός έχει αλλάξει μορφή. Στην Ευρώπη – μπροστά στις δυσκολίες που παρουσιάζονται στον πόλεμο ενάντια στην οικονομική ηγεμονία των Η.Π.Α. – το κεφάλαιο έχει ενισχύσει   τα  μοντέλα του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας, έτσι ώστε η διασύνδεση μεταξύ των τοπικών οικονομιών να εμποδίζει μία “εθνική” έξοδο, που δεν στηρίζεται σε ακραίο απομονωτισμό (η  δυνατότητα αυτή  θα προσφέρεται μόνο σε χώρες που διαθέτουν σημαντικό φυσικό πλούτο).
5. Είναι εφικτό ν’ αντιταχθεί κανείς άμεσα στους μηχανισμούς εξουσίας του κέντρου, των περιοχών δηλαδή του συστήματος κυριαρχίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής . Όπως, με πείσμα, έπραξε  η ALBA η συμμαχία για τον σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα. Όσον αφορά τις αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές σοσιαλιστικές δυνάμεις που δρουν στην Ευρώπη, αυτές πρέπει να οξύνουν τις αντιθέσεις, θέτοντας τις δυνάμεις τους ενάντια στους κανόνες του ευρωπαϊκού κατεστημένου, ξεκινώντας τις μεγάλες μάχες μέσω των συνδικάτων και ενάντια στην αποπληρωμή του χρέους του τραπεζικού και χρηματοοικονομικού συστήματος και του ευρωπαϊκού πόλου της Τρόικας.
Οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας αντί του ευρώ και της  παγκοσμιοποίησης έχουν ανάγκη από ένα διαφορετικό νομισματικό και οικονομικό μοντέλο. Όμως δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα σύστημα τέτοιου τύπου  στο πλαίσιο μιας ενιαίας  νεοφιλελεύθερης αγοράς  που ξεπήδησε μέσα από τις  Ευρωπαϊκές Συνθήκες. Οι κανόνες λειτουργίας της ευρωπαϊκής αγοράς εμποδίζουν, ουσιαστικά, την εξεύρεση μιας λύσης που θα εγγυάται διαδικασίες συσσώρευσης πλούτου σε συνθήκες σταθερότητας. Μιας σταθερότητας όπως την αντιλαμβάνεται το καπιταλιστικό σύστημα: μία μεγάλη  σχετικά περίοδος ανάπτυξης, η οποία θα χαρακτηρίζεται απ’ την εναλλαγή περιόδων οικονομικής επέκτασης και συρρίκνωσης.
Για όλα αυτά, η εναλλακτική νομισματική και χρηματοοικονομική λύση πρέπει να εντάσσεται σε μια πρόταση οικονομικής και κοινωνικής ολοκλήρωσης .Μιας πρότασης τελείως διαφορετικής σε σχέση μ’ εκείνη που επιδιώκεται απ’ την Ε.Ε. και την κοινή ευρωπαϊκή αγορά.
Στις σημερινές τάσεις δεν εντοπίζεται καμία  δύναμη στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος , που θα επέτρεπε σε κάποιον να σκεφτεί την πιθανότητα ανασύνθεσης των συνθηκών του «κοινωνικού συμφώνου» της μεταπολεμικής περιόδου, που αποτέλεσε την απαρχή του λεγόμενου κεϋνσιανού κοινωνικού κράτους των χωρών του κέντρου και πόσο μάλλον να διαδοθεί κάτι τέτοιο σε μία κοινωνία που απαρτίζεται στην πλειοψηφία της από τους στερημένους και τους  εξαθλιωμένους του πλανήτη.
Η μοναδική εφικτή αλλά και απαραίτητη εναλλακτική λύση απαιτεί μεγαλύτερο βαθμό εξειδίκευσης καθώς και μεγαλύτερες απαιτήσεις από πλευράς των εργαζομένων και των εκπροσώπων τους, των πολιτών και των οργανώσεών τους. Απαιτήσεις για προγράμματα κοινωνικής βελτίωσης αλλά και διεύρυνσης του πεδίου  εφαρμογής για την λήψη πολιτικών αποφάσεων συλλογικού χαρακτήρα, αποφάσεις που θα σχετίζονται με τεχνολογικές αλλαγές, αποφάσεις για την παραγωγή και την διανομή υπό τον έλεγχό των εργαζομένων, αποφάσεις που θα υπόκεινται σε μια διαδικασία  πολιτικής και κοινωνικής συζήτησης γύρω απ’ τον ρόλο που θα έχουν οι μηχανές και η επιστήμη στις ζωές μας. Είναι ανεπίτρεπτο η τεχνολογική πρόοδος αντί να απελευθερώνει την ανθρωπότητα απ’ τις βαριές εργασίες να οδηγεί στην ανεργία , αντί  να βελτιώνει την ποιότητα της ζωής να προκαλεί νέες μορφές μόλυνσης του περιβάλλοντος  και αντί   να προωθεί την ανάπτυξη  της συλλογικής παγκόσμιας γνώσης, να κατάσχει τη γνώση κρύβοντάς την ανάμεσα στους «τοίχους» των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και των πνευματικών δικαιωμάτων.
Είναι εξίσου σημαντικό η αλλαγή του νομισματικού και οικονομικού συστήματος να γίνει από κοινού, με μια φωνή, αφού το βάρος της μεσογειακής ευρωπαϊκής περιφέρειας είναι πολύ μεγαλύτερο σε σχέση μ’ εκείνο των υπολοίπων μεμονωμένων κρατών μελών . Έτσι, η ικανότητά τους για αντίσταση και διαπραγμάτευση  θα είναι ισχυρότερη εφόσον πραγματοποιηθεί από κοινού, κυρίως αν εμφανιστούν ενισχυμένες δομικά μετά από μία διαδικασία εθνικοποίησης  των τραπεζών καθώς και άλλων στρατηγικών τομέων. Η εθνικοποίηση αυτών των τομέων θα επιτρέψει να δημιουργηθούν οικονομικά οφέλη που θα μπορούσε κανείς να κατευθύνει σε επενδύσεις κοινωνικού χαρακτήρα.
Η εθνικοποίηση των τραπεζών αποτελεί σημαντικό μέρος μιας γενικότερης διαδικασίας που αποσκοπεί στην έξοδο απ’ τη χρηματιστικοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας. Μέχρι να πραγματοποιηθεί ο παραπάνω στόχος θα συνεχιστεί η επιδείνωση της ποιότητας ζωής και της εργασίας με μοναδικό στόχο την αύξηση του ποσοστού κέρδους. Για να σπάσει η λογική του κεφαλαίου πρέπει οι αποφάσεις για επενδύσεις να περάσουν υπό εθνικό έλεγχο  , ευνοώντας έτσι τις δράσεις που είναι κοινωνικά χρήσιμες και που βασίζονται σε κοινωνικά και οικολογικά κριτήρια, με μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα κριτήρια.
Ο κοινωνικός έλεγχος των επενδύσεων αποτελεί βασική προϋπόθεση για να δοθεί ώθηση στην παραγωγική δραστηριότητα και  να προσανατολίσει  τις πιστωτικές λειτουργίες  ώστε  να επιτευχθεί ο μέγιστος βαθμός ανάπτυξης των ποσοστών απασχόλησης και κοινωνικής χρησιμότητας. Πρόκειται για αρχές τελείως διαφορετικές σε σχέση μ’  εκείνες που θα εφήρμοζε μία ιδιωτική τράπεζα που είναι προσανατολισμένη στο μέγιστο βραχυπρόθεσμο κέρδος.
Η εθνικοποίηση των τραπεζών που βρίσκονται υπό καθεστώς πτώχευσης ή στενής εξάρτησης απ’ τους δημόσιους πόρους, αποτελεί προαπαιτούμενο προκειμένου να αποφευχθεί  πιθανή φυγή κεφαλαίων και  να εκλείψει επιτέλους  η  δραματική παραδοσιακή καπιταλιστική συνήθεια της ιδιοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των ζημιών  .
Η εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας και των μεταφορών μπορεί να προσελκύσει τους απαραίτητους εκείνους πόρους που απαιτούνται για την εφαρμογή μιας στρατηγικής που θα οδηγούσε στην ανάκαμψη της παραγωγής, σε μικρό χρονικό διάστημα, δημιουργώντας τις ιδανικές συνθήκες έτσι ώστε εκατομμύρια άνεργοι που ζουν στην ευρωπαϊκή περιφέρεια να ξεκινήσουν να παράγουν πλούτο, το συντομότερο δυνατόν.
Για τους λόγους που ήδη αναφέραμε μία ενδεχόμενη έξοδος απ’ το ευρώ πρέπει να συνοδεύεται από μια συνολική διαδικασία ενοποίησης και ενδυνάμωσης των δυνάμεων ρήξης που θα προέρχονται από την περιφέρεια της ευρωζώνης. Κάτι τέτοιο θα είχε πραγματικό νόημα μόνο στην περίπτωση που θα εφαρμόζονταν στα πλαίσια ενός νέου και ευρύτερου γεωστρατηγικού και γεωπολιτικού σχεδίου, που θα στόχευε στον επανασχεδιασμό του ευρωμεσογειακού χώρου και θα αποτελούσε, παράλληλα, το αντίβαρο των δυνάμεων αντίδρασης καθώς κι ένα κοινό μέτωπο άμυνας στην επίθεση που θα ακολουθούσε από πλευράς του κεντρικού (γεωγραφικά) πολιτικού, οικονομικού και καπιταλιστικού κατεστημένου της Ε.Ε.
Η έξοδος απ’ το ευρώ – εισάγοντας, ταυτόχρονα, ένα νέο νόμισμα σε χώρες που διαθέτουν παρόμοιες παραγωγικές δομές – θα αποτελούσε τη μοναδική εναλλακτική και εφαρμόσιμη λύση. Μία λύση που θα επέτρεπε αφενός τη διατήρηση των επαφών με τους κοινοτικούς θεσμούς και την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα και αφετέρου θα εξασφάλιζε την δημιουργία ενός νέου θεσμικού και πολιτικού μπλοκ , ικανού να αναπτύξει ένα μοντέλο σχεδιασμού συμβατό, κοινωνικά αλλά και πολιτικά, με επενδυτικές μορφές κοινωνικού χαρακτήρα και συσσώρευσης πλούτου υπέρ των εργαζομένων.
Η έξοδος απ’ το ευρώ θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μαζικά απ’ τις χώρες της περιφέρειας έχοντας ως σημείο αναφοράς τέσσερα σημεία, αλληλένδετα μεταξύ τους, χωρίς τα οποία αυτή η διαδικασία θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική για όλους.
Τα τέσσερα αυτά σημεία είναι τα εξής:
α) Καθορισμός νέου κοινού νομίσματος για την ευρωπαϊκή μεσόγειο (για λόγους ευκολίας το συγκεκριμένο νόμισμα θα αποκαλείται στο εξής «Ελεύθερο» – ένα νόμισμα δηλαδή που δεν διαθέτει τους νομισματικούς περιορισμούς του ευρώ),
β) Τον επαναπροσδιορισμό του χρέους της περιοχής εντός της οποίας θα χρησιμοποιείται το εν λόγω νόμισμα (για λόγους ευκολίας η παραπάνω περιοχή θα ονομάζεται Α.Π.A.Ε.Α. (Ελεύθερη Περιοχή Αλληλεγγύης και Εναλλακτικής Ανταλλαγής). Επιπλέον, υο εν λόγω νόμισμα θα συνδέεται με την επίσημη συναλλαγματική ισοτιμία που θα καθοριστεί,
γ) Την άρνηση  και  ακύρωση ενός σημαντικού τμήματος  του χρέους.  Ξεκινώντας απ’ το χρέος που οφείλεται σε τράπεζες και οικονομικά Ιδρύματα και εν συνεχεία τον προσδιορισμό των διαδικασιών επαναδιαπραγμάτευσης του εναπομείναντος χρέους,
δ) Την εθνικοποίηση των τραπεζών κι εν συνεχεία τη διακοπή των συναλλαγών (ακόμη και με  προσωρινή απαγόρευση) για ν’ αποφευχθεί τυχόν φυγή κεφαλαίων σε τρίτες χώρες.
Όλα αυτά τα στοιχεία, όμως, πρέπει να πραγματοποιηθούν ταυτόχρονα, για την αποφυγή της αποκεφαλαιοποίησης ολόκληρης της περιφέρειας καθώς και για να καταστεί εφικτή η διατήρηση των απαραίτητων πόρων για μελλοντικές επενδύσεις.
6. Κρίνεται απαραίτητο, επομένως, για το μέλλον , η  Α.Π.A.Ε.Α. – δηλαδή η  νέα ευρω-αφρικανο-μεσογειακή ALBΑ, που θα διαθέτει δικό της νόμισμα και ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό υπέρ των εργαζομένων, να προσβλέπει στη δημιουργία ενός παραγωγικού χώρου, εντός του οποίου θα καθορίσει έναν νέο τρόπο καταμερισμού των εργασιών. Ο εν λόγω καταμερισμός θα βασίζεται σ’ έναν οικονομικό σχεδιασμό που θα στοχεύει στη συλλογική και κοινωνική ανάπτυξη με γνώμονα την αρχή της αλληλεγγύης και την εξασφάλιση της ποιοτικής ευμάρειας για το σύνολο του πληθυσμού αυτής της νέας οικονομικής, εμπορικής και νομισματικής περιοχής. Μιας περιοχής που θα στηρίζεται, όμως, σε μία κοινή πολιτική  στρατηγική  σοσιαλιστικού χαρακτήρα.
Έτσι μία διεθνής εναλλακτική πρόταση μπορεί να επαναπροσδιορίσει τον πολιτικό διάλογο στο κοινωνικό πεδίο και να εισάγει στον εν λόγω πολιτικό διάλογο για τα κοινωνικά ζητήματα , τον οικονομικό και τον πολιτικό διάλογο σε θέματα που αφορούν την οικονομία.
Η αυτόνομη ανάπτυξη των δικών μας προοπτικών θα επιτευχθεί εφόσον κινηθούμε εξ αρχής με απόλυτη αυτονομία  , με τρόπο συμμετοχικό και στόχο να επιβεβαιώσουμε – μέσα απ’ τον κοινωνικό και οικονομικό σχεδιασμό της αλληλεγγύης και της συμπληρωματικότητας – την επιδίωξή μας να επιτύχουμε μία πολιτικά συμμετοχική δημοκρατία . Μόνον έτσι η τάξη θ’ αποκτήσει την πραγματική της ανεξαρτησία από τα μοντέλα ανάπτυξης που επιβλήθηκαν από τις διάφορες μορφές καπιταλισμού, κυρίως όμως από το  πάντα ίδιο καθεστώς  εκμετάλλευσης που επιβάλλεται από τον μοναδικό καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Το να υποτάξει κανείς την οικονομία στην πολιτική θα αποτελούσε μία εναλλακτική λύση σε σχέση με την υφιστάμενη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Οποιαδήποτε εφικτή εναλλακτική πρόταση όμως πρέπει να προωθεί τη δημιουργία ενός πόλου που θα είναι ενάντια στην κοινωνική και πολιτική ηγεμονία, και να δίνει απάντηση στο νέο εδαφικό μέγεθος των αγορών και των παραγωγικών διαδικασιών. Υπ΄ αυτή την έννοια το κίνημα των εργαζομένων δεν μπορεί και δεν πρέπει ν’ αποτελέσει ένα στοιχείο που θα επιδεινώνει την κρίση, αλλά θα πρέπει να βρει, ακόμη και μέσα στην κρίση – τα στοιχεία ενδυνάμωσης του πολιτικού υποκειμένου.
Αν οι νέες απαιτήσεις κινούνται προς ένα χώρο παραγωγής και διανομής του κοινωνικού πλούτου αργά ή γρήγορα θα επικεντρωθούν σε μία συνολική στρατηγική ρήξης με τον ίδιο τον καπιταλισμό.
………………………….

[1] ALBA: Μπολιβαριανή Συμμαχία των Λαών της Αμερικής /Bolivarian Alliance for the Peoples of Our America. 
 stopeuroee

Να ανοίξει ο δρόμος για την αποδέσμευση της χώρας από την Ε.Ε.

Σταύρος Μαυρουδέας

Στις 10/4/2013 το Open Europe (ένα κριτικά φιλο-ευρωπαϊκό κέντρο μελετών) δημοσίευσε τη είδηση – που αγνοήθηκε από τα ελληνικά ΜΜΕ – ότι ο πολύς πρώην επίτροπος κ.Μπόλσκενστεϊν (γνωστός από την περιώνυμη οδηγία του περί κινητικότητας (sic!) των εργαζομένων) ζητά την έξοδο της Ολλανδίας από το ευρώ και τη δημιουργία μίας νέας νομισματικής ένωσης των οικονομικά ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών (http://openeuropeblog.blogspot.gr/2013/04/you-know-its-bad-when-even-former-eu.html). 

Σε συνέντευξη του στην ολλανδική εφημερίδα Algemeen Dagblad υποστήριξε ότι η ΟΝΕ έχει αποτύχει και εμποδίζει την Ευρώπη να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της. Αυτό που θα έπρεπε κατά τη γνώμη του να γίνει είναι να ενισχυθεί η Κοινή Αγορά. Η άποψη αυτή δεν είναι πρωτοφανής αλλά αυτό που κάνει την είδηση σημαίνουσα είναι ότι ο Φ.Μπόλκενστεϊν είναι ο πρώτος πρώην επίτροπος της Κομισιόν που προτείνει δημόσια την διάλυση του ευρώ.Το παραγνωρισμένο αυτό ειδησάριο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την χώρα μας, την Κύπρο και τις άλλες ευρω-περιφερειακές χώρες γιατί δείχνει τις δεύτερες σκέψεις και σχέδια των ηγεμονικών ευρωπαϊκών αστικών τάξεων. Ιδιαίτερα αφορά προβληματισμούς για την ΟΝΕ και μία ενδεχόμενη ριζική αναδιάρθρωση της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ενοποίησης. Τι συμβαίνει ξαφνικά και ιθύνοντες παράγοντες των ηγεμονικών καπιταλισμών της ΕΕ αρχίζουν να διακινούν τέτοιους προβληματισμούς; Γιατί θίγεται και μάλιστα από ευρωπαϊκούς (και όχι υπερατλαντικούς) κύκλους η κορωνίδα της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ενοποίησης (η ΟΝΕ);

Σε ένα προηγούμενο κείμενο («Η αρχή του τέλους του ελληνικού δράματος;» http://stavrosmavroudeas.wordpress.com/2012/08/15/1638/) είχα αναφερθεί στα εναλλακτικά σενάρια που επεξεργάζονται τα ηγεμονικά κέντρα της ΕΕ στην περίπτωση που η κρίση της τελευταίας διευρυνθεί και βαθύνει περισσότερο (όπως συμβαίνει σήμερα). Είναι πλέον γνωστό ότι μεταξύ των σεναρίων είναι και η διάσπαση της ΕΕ σε μία πρώτη ταχύτητα με κοινό νόμισμα (το ευρώ) και μία περιφερειακή ζώνη χωρών με δικά τους νομίσματα αλλά εξαρτημένα από το ευρώ. Το σενάριο αυτό είναι ουσιαστικά παραλλαγή των αποτυχημένων συστημάτων νομισματικής σύνδεσης που προηγήθηκαν της ΟΝΕ (σχέδιο Βέρνερ, «φίδι στο τούνελ» και Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ)). Ένας προθάλαμος τους υπάρχει άλλωστε και είναι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (ΕΜΣΙ) 2. Σε αυτών υπάγονται τα νομίσματα των υπό ένταξη στην ΟΝΕ χωρών καθώς και η Δανική κορώνα. Κατά βάση ένα νόμισμα που υπάγεται στον ΕΜΣΙ 2 μπορεί να κυμαίνεται μέσα σε ένα εύρος ±15% σε σχέση με μία κεντρική ισοτιμία του έναντι του ευρώ (η Δανική κορώνα έχει οικειοθελώς μικρότερο περιθώριο διακύμανσης). Μία τέτοια ζώνη νομισμάτων-εξαρτημάτων του ευρώ δεν δίνει καμία ουσιαστική οικονομική ανεξαρτησία στις χώρες τους. Πρακτικά τα νομίσματα τους γίνονται φθηνά εξαρτήματα του ευρώ, η διαχείριση της φθίνουσας ανταγωνιστικότητας τους γίνεται λίγο πιο ευέλικτη (καθώς αποκτούν δυνατότητες ελεγχόμενης υποτίμησης) που όμως είναι, είτε άμεσα είτε έμμεσα, υπό τον έλεγχο των χωρών του ευρώ. Ταυτόχρονα τα περιουσιακά στοιχεία και οι μισθοί υποτιμώνται και συνεπώς διευκολύνονται οι ξένες επενδύσεις και ο έλεγχος της οικονομίας από κεφάλαια της ζώνης του ευρώ. Κατά συνέπεια, όλα τα εργαλεία οικονομικής πολιτικής (δημοσιονομική, νομισματική, συναλλαγματική, εμπορική και βιομηχανική) παραμένουν δέσμια των ευρωπαίων ηγεμόνων και απλά η διαχείριση τους γίνεται λίγο πιο ελαστική. Σε καμία όμως περίπτωση οι χώρες αυτές δεν αποκτούν τη δυνατότητα αυτόνομης χάραξης πολιτικής. Με την μέθοδο αυτή θα επιδιωχθεί να διατηρηθεί ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ φτιάχνοντας και τυπικά μία μαλακή περιφέρεια γύρω του εξαρτημένη από αυτόν και πιο αδύναμη από πριν.

Τα εναλλακτικά αυτά σενάρια αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς η λαϊκή δυσαρέσκεια, σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες, αυξάνει ταχύτατα. Όλες οι πρόσφατες σχετικές δημοσκοπήσεις στη χώρα μας καταδεικνύουν την ραγδαία άνοδο του πολιτικού αντι-ευρωπαϊσμού, δηλαδή της λαϊκής απέχθειας όχι μόνο προς το ευρώ αλλά (και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) προς την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά. Φυσικά οι δημοσκοπήσεις οφείλουν να αντιμετωπίζονται με τις δέουσες επιφυλάξεις αλλά εν προκειμένω (και δεδομένης της προσκόλλησης της αστικής τάξης στην ΕΕ) μάλλον υποεκτιμούν τις τάσεις αυτές.

Το ζήτημα της στάσης απέναντι στο ευρώ βρίσκεται εκ των πραγμάτων στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης. Η ελληνική αστική τάξη και οι ευρωπαίοι πάτρωνες της έθεσαν πρώτες το δίλημμα μέσα ή έξω από το ευρώ εκτιμώντας βάσιμα ότι αυτό θα λειτουργήσει τρομοκρατικά και θα παγώσει την πάνδημη απέχθεια στο Μνημόνιο. Το δίλημμα αυτό πράγματι έχει λειτουργήσει μέχρι σήμερα και έτσι διατηρήθηκαν οι μνημονιακές δυνάμεις στην κυβέρνηση παρά την κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου και τον εξευτελισμό αυτής του Παπαδήμου. Δύο στοιχεία στηρίζουν το δίλημμα αυτό. Το πρώτο είναι ο ενδόμυχος φόβος πλατειών λαϊκών στρωμάτων εμπρός στο άγνωστο μίας ανεξέλεγκτης αλλαγής νομίσματος. Ο φόβος αυτός τροφοδοτείται από το δεύτερο και πιο κρίσιμο στοιχείο: την απουσία μίας ρεαλιστικής εναλλακτικής αριστερής πρότασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία πρόταση χωρίς συνοχή που απλά χαϊδεύει αυτιά και παίζει τυχοδιωκτικά και με κατεστημένα συμφέροντα ενώ ουσιαστικά αποδέχεται την αστική κόκκινη γραμμή δηλαδή την παραμονή μέσα στην ΕΕ. Το ΚΚΕ δεν έχει καμία πρόταση και μεταθέτει όλες τις λύσεις στο σοσιαλισμό που θεωρεί ότι θα έλθει μάλλον με ευχέλαια. Τέλος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες για την διαμόρφωση ενός αριστερού μεταβατικού προγράμματος (δηλαδή την διαμόρφωση μίας ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης σοσιαλιστικής προοπτικής), απέχει αρκετά από αυτό.

Ο τρομοκρατικός αυτός εκβιασμός της αστικής τάξης λειτούργησε μέχρι τώρα αποτελεσματικά. Όμως όσο η Μνημονιακή στρατηγική αποτυγχάνει, όσο η κρίση βαθαίνει και η φτωχοποίηση και η ανεργία απλώνονται σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα τόσο η ισχύς του εκβιασμού αυτού μειώνεται: τι σημασία έχει η αξία του ευρώ όταν έχουμε ελάχιστα από αυτό στην τσέπη μας; Γι’ αυτό και αυξανόμενες λαϊκές μάζες αρχίζουν να τοποθετούνται εναντίον της ΕΕ και του ευρώ.

Η εξέλιξη αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις εκείνες που αποβλέπουν σε μία φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Είναι πλέον φανερό ότι μία τέτοια διέξοδος αποτελεί μία κυριολεκτικά τιτάνια προσπάθεια καθώς η αστική τάξη δεσμεύει ολοένα και περισσότερο τη χώρα στο Μνημονιακό αδιέξοδο. Ακόμη και για τα πιο μικρά βήματα βελτίωσης της κατάστασης απαιτείται μία ριζική πολιτική, κοινωνική και οικονομική αναμόρφωση της χώρας γιατί μόνο έτσι θα κατορθωθεί να ορθοποδήσει ξανά η τελευταία προς όφελος της μεγάλης εργαζόμενης πλειοψηφίας και όχι μίας δράκας καπιταλιστών και των ξένων εταίρων και πατρώνων τους.

Η συγκυρία αυτή δίνει στην κομμουνιστική Αριστερά σοβαρές δυνατότητες παρέμβασης αλλά και ανάλογα προβλήματα. Κατ’ αρχήν οι ίδιες οι αντικειμενικές εξελίξεις καταδεικνύουν την ιστορική χρεωκοπία του καπιταλιστικού συστήματος. Πρόκειται πλέον για ένα σύστημα που μόνο οπισθοδρόμηση μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία. Κατά συνέπεια η ανάγκη ενός δικαιότερου και πιο αποτελεσματικού συστήματος, του σοσιαλισμού (που φυσικά δεν πρέπει να ταυτίζεται με την αποτυχημένη ύστερη εμπειρία του Ανατολικού μπλοκ) γίνεται ξανά επίκαιρη. Όμως αυτή η ιστορική αναγκαιότητα δεν εγγράφεται σήμερα στην άμεση πολιτική και κοινωνική ατζέντα καθώς τόσο οι λαϊκές και εργαζόμενες μάζες αλλά ακόμη και οι αριστερές και κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις είναι ανέτοιμες γι’ αυτό. Αλλά ακόμη και αν ήταν αλλιώς πάντα απαιτείται ένα πολιτικό πρόγραμμα μετάβασης. Όλες οι μεγάλες κοινωνικές ανατροπές προχώρησαν με βάση τέτοια προγράμματα γιατί δεν είναι στιγμιαίες πράξεις (ηρωικές έφοδοι για ονειροφαντασμένους) αλλά μακρόχρονες επίπονες διαδικασίες με προϋποθέσεις, βήματα και καμπές. Ιδιαίτερα, το πρόγραμμα κάθε μεγάλης ανατροπής πρέπει να συνδέει απαντήσεις στα άμεσα προβλήματα της συγκεκριμένης ιστορικής συγκυρίας με την γενική στρατηγική κατεύθυνση του. Η Γαλλική Επανάσταση είχε ένα τέτοιο μεταβατικό πρόγραμμα: ελευθερία (πολιτικής, κοινωνικής αλλά και οικονομικής δράσης (laissez-faire) έναντι των φεουδαλικών απαγορεύσεων και αυστηρών ρυθμίσεων), ισότητα (μόνο πολιτική ισότητα) και αδελφότητα (η κοινωνία δεν μπορεί να αδιαφορεί εάν τμήματα της δεινοπαθούν και πρέπει να τα υποστηρίξει). Η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε αντίστοιχα το δικό της μεταβατικό (μίνιμουμ κατά το Λένιν) πρόγραμμα: ειρήνη, γη και όλη η εξουσία στα σοβιέτ. Φυσικά τα προγράμματα αυτά δεν συνιστά κανένα ενδιάμεσο ιστορικό στάδιο, όπως διάφορες πολιτικά αγράμματες κριτικές υποστηρίζουν.

Ποιο πρέπει να είναι το αριστερό μεταβατικό πρόγραμμα σήμερα στη χώρα μας; Το πρώτο πράγμα που πρέπει να προσδιορισθεί είναι η στρατηγική κατεύθυνση του. Οφείλει να είναι ένα πρόγραμμα που να δηλώνει ρητά ότι στρατηγική προοπτική του είναι ο σοσιαλισμός. Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να ορίσει τον βασικό του κόμβο, το σημείο εκείνο στο οποίο αποκρυσταλλώνονται συγκεκριμένα (μέσα στη συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση) οι βασικές αντιθέσεις μεταξύ των εργαζομένων και των καπιταλιστών.

Ποιος πρέπει να είναι ο κεντρικός κόμβος της ρεαλιστικής αριστερής πρότασης διεξόδου από την κρίση; Η επιλογή με βάση το δίλημμα της αστικής τάξης – δηλαδή με ή εναντίον του ευρώ – είναι παραπλανητική. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να πάρει κανείς – και ιδιαίτερα η Αριστερά που σέβεται το ρόλο της – ρητή θέση εναντίον του ευρώ. Οι περιέργως (;) όμοιες υπεκφυγές του Α.Τσίπρα (από «το ευρώ δεν είναι φετίχ» στο «ευρώ εθνικό νόμισμα») και της Α.Παπαρήγα («καταστροφή η έξοδος από το ευρώ») καμία σχέση δεν έχουν με την ζητούμενη αριστερή πρόταση διεξόδου και μόνο σαν δεκανίκια του συστήματος λειτουργούν.

Όμως πρέπει να είναι καθαρό ότι η έξοδος από το ευρώ έχει νόημα σαν τμήμα μίας ευρύτερης αριστερής πρότασης διεξόδου που κεντρικός της άξονας οφείλει να είναι η συνολική αποδέσμευση από την ΕΕ. Το βασικό πρόβλημα της οικονομίας δεν είναι το νόμισμα αλλά η αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της και η εξάρτηση της από τις αναπτυγμένες οικονομίες της ΕΕ. Αν δεν υπάρξει μία φιλολαϊκή παραγωγική αναδιάρθρωση της κανένα μεσοπρόθεσμο μέτρο δεν είναι αποτελεσματικό. Για να γίνει μία τέτοια ανασυγκρότηση απαιτείται δημόσιος κοινωνικός σχεδιασμός της οικονομίας, δημόσια ιδιοκτησία των στρατηγικών τομέων και αντίστοιχη βιομηχανική πολιτική (στοχευμένες παρεμβάσεις, δασμολογική προστασία κλάδων κλπ.). Όλα αυτά απαγορεύονται από τα θεσπίσματα της ΕΕ και την Κοινή Αγορά. Για να ξεπερασθεί η διάλυση της παραγωγικής δομής και για να αξιοποιηθούν οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι προς όφελος του λαού χρειάζεται ένα συγκροτημένο σχέδιο στόχων και πολιτικών. Καμία ιδιωτική πρωτοβουλία δεν θα επωμισθεί το κόστος και τον κίνδυνο μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης, ιδιαίτερα μέσα σε συνθήκες κρίσης και οξυμένης ταξικής σύγκρουσης. Μόνο ένα ρεαλιστικό σχέδιο οικονομικής ανοικοδόμησης σοσιαλιστικής προοπτικής μπορεί το επιτύχει. Για να μπορέσει να υλοποιηθεί μία τέτοια κατεύθυνση είναι απαραίτητη η συνολική αποδέσμευση από την ΕΕ.

Αυτός ο κεντρικός μακροπρόθεσμος στόχος πρέπει να στηριχθεί με 6 βραχυπρόθεσμους άξονες:

(1) Στάση πληρωμών (για απαλλαγή από το εξωτερικό χρέος).

(2) Επιβολή ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων (για αποτροπή της φυγής κεφαλαίων στο εξωτερικό).

(3) Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (για να επιβιώσει και να χρησιμοποιηθεί για την χρηματοδότηση της οικονομίας).

(4) Σύστημα προοδευτικής φορολογίας (για να εξευρεθούν πόροι από την φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και των υψηλών εισοδημάτων).

(5) Ελεγχόμενη διολίσθηση της ισοτιμίας του νομίσματος (για να διευκολυνθεί η ανταγωνιστικότητα) σε συνδυασμό με ένα σύστημα ελέγχου των τιμών (για να μην υπάρξουν αδικαιολόγητες πληθωριστικές αυξήσεις ιδιαίτερα στα είδη μαζικής κατανάλωσης). Η πολιτική αυτή θα διευκολύνει επίσης την παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας με την υποκατάσταση εισαγωγών από εγχώριες δραστηριότητες.

(6) Στοχευμένη εξωτερική οικονομική και εμπορική πολιτική, δηλαδή οικοδόμηση ειδικών σχέσεων και συμφωνιών με χώρες ιδιαίτερα για κρίσιμα βασικά προϊόντα (π.χ. πετρέλαιο).

Μόνο μέσα στο πλαίσιο αυτό έχει νόημα η έξοδος από το ευρώ. Αλλιώς κινδυνεύει κανείς να γίνει «τυφεκιοφόρος του εχθρού», δηλαδή να τροφοδοτήσει τα εναλλακτικά σχέδια των ηγεμόνων της ΕΕ για ζώνη νομισμάτων- εξαρτημάτων του ευρώ ή/και την ενδεχόμενη απονενοημένη επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης (μετά από μία ολοκληρωτική αποτυχία του Μνημονίου) να βγει από την ΟΝΕ φορτώνοντας ξανά όλα τα βάρη στην μεγάλη εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία.

Το Ευρωπαϊκό Μανιφέστο ”Τι να κάνουμε με το χρέος και το ευρώ;”

Το ευρωπαϊκό μανιφέστο παρουσιάστηκε  στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ  με τίτλο ‘‘Τρεις και μία ρήξεις με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική’‘ και με εισαγωγή του Χ.Γ. την οποία δημοσιεύουμε κάτω  από το κείμενο των εννέα Ευρωπαίων οικονομολόγων που συνέταξαν το μανιφέστο.

“Τι  να κάνουμε με το χρέος και το ευρώ; Ένα μανιφέστο”

Η Ευ­ρώ­πη βου­λιά­ζει στην κρί­ση και την κοι­νω­νι­κή α­πο­δό­μη­ση κά­τω α­πό την πίε­ση της λι­τό­τη­τας, της ύ­φε­σης και της στρα­τη­γι­κής των «δο­μι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σεων». Η πίε­ση αυ­τή εί­ναι με­θο­δι­κά συ­ντο­νι­σμέ­νη σε ευ­ρω­παϊκό ε­πί­πε­δο κά­τω α­πό την η­γε­σία της γερ­μα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, της Ευ­ρω­παϊκής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας και της Ευ­ρω­παϊκής Επι­τρο­πής. Υπάρ­χει πλα­τειά συ­ναί­νε­ση ό­τι οι πο­λι­τι­κές αυ­τές εί­ναι πα­ρά­λο­γες ή α­κό­μα και «α­ναλ­φά­βη­τες»: η οι­κο­νο­μι­κή λι­τό­τη­τα ό­χι μό­νο δεν μπο­ρεί να μειώ­σει το άχ­θος του χρέ­ους, αλ­λά ο­δη­γεί σε συ­νε­χώς α­να­τρο­φο­δο­τού­με­νη ύ­φε­ση και προ­κα­λεί με­γα­λύ­τε­ρη α­νερ­γία και α­πό­γνω­ση στους λα­ούς της Ευ­ρώ­πης. Ωστό­σο, αυ­τές οι πο­λι­τι­κές θεω­ρού­νται λο­γι­κές α­πό τη σκο­πιά της α­στι­κής τά­ξης. Απο­τε­λούν έ­να βά­ναυ­σο τρό­πο — μια θε­ρα­πεία σοκ — για α­νά­καμ­ψη του κέρ­δους, δια­σφά­λι­ση των χρη­μα­τι­στι­κών ει­σο­δη­μά­των και ε­φαρ­μο­γή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων α­ντι-με­ταρ­ρυθ­μί­σεων. Αυ­τό που συμ­βαί­νει εί­ναι βα­σι­κά η νο­μι­μο­ποίη­ση α­πό τα κρά­τη των διεκ­δι­κή­σεων του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαίου πά­νω στην πα­ρα­γω­γή. Γι’ αυ­τό α­κρι­βώς η κρί­ση παίρ­νει τη μορ­φή μιας κρί­σης δη­μό­σιου χρέ­ους.

Ένα λαν­θα­σμέ­νο δί­λημ­μα

Η κρί­ση α­πο­κα­λύ­πτει ό­τι η προ­η­γού­με­νη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή για την Ευ­ρώ­πη δεν ή­ταν βιώ­σι­μη. Προϋπέ­θε­τε ό­τι οι ευ­ρω­παϊκές οι­κο­νο­μίες ή­ταν πιο ο­μοιο­γε­νείς α­πό ό,τι εί­ναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Οι δια­φο­ρές με­τα­ξύ χω­ρών αυ­ξή­θη­καν λό­γω της δια­φο­ρε­τι­κής έ­ντα­ξής τους στην πα­γκό­σμια α­γο­ρά και της δια­φο­ρε­τι­κής ευαι­σθη­σίας τους α­πέ­να­ντι στη συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κή α­ξία του ευ­ρώ. Οι πλη­θω­ρι­στι­κές τά­σεις δεν συ­νέ­κλι­ναν και τα χα­μη­λά πραγ­μα­τι­κά ε­πι­τό­κια ευ­νοού­σαν ε­ντα­τι­κές ροές κε­φα­λαίων με­τα­ξύ κρα­τών και έ­ντο­νες «φού­σκες» στο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό και οι­κι­στι­κό το­μέα. Όλες αυ­τές οι α­ντι­φά­σεις — που ε­πι­τά­θη­καν με την ε­φαρ­μο­γή της νο­μι­σμα­τι­κής έ­νω­σης — προϋπήρ­χαν της κρί­σης, αλ­λά ε­κτι­νάχ­θη­καν με τις κερ­δο­σκο­πι­κές ε­πι­θέ­σεις ε­νά­ντια στο δη­μό­σιο χρέ­ος των πιο ε­κτε­θει­μέ­νων χω­ρών.

Οι κοι­νω­νι­κές και φι­λο­λαϊκές ε­ναλ­λα­κτι­κές στην κρί­ση αυ­τή α­παι­τούν μια τολ­μη­ρή ε­πα­νί­δρυ­ση της Ευ­ρώ­πης, διό­τι α­παι­τεί­ται ευ­ρω­παϊκή και διε­θνής συ­νερ­γα­σία για την α­να­διάρ­θρω­ση της βιο­μη­χα­νίας, της οι­κο­λο­γι­κής α­ει­φο­ρίας και της α­πα­σχό­λη­σης. Κα­θώς ό­μως μια συ­νο­λι­κή ε­πα­νί­δρυ­ση μοιά­ζει να εί­ναι α­νέ­φι­κτη με τον ά­με­σο συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­μεων, η έ­ξο­δος α­πό το ευ­ρώ προ­τεί­νε­ται ως ά­με­ση λύ­ση σε διά­φο­ρες χώ­ρες. Το δί­λημ­μα μοιά­ζει να εί­ναι με­τα­ξύ μιας δια­κιν­δυ­νευ­μέ­νης «ε­ξό­δου» α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη και μιας ου­το­πι­κής ευ­ρω­παϊκής ε­ναρ­μό­νι­σης που να α­να­δύε­ται μέ­σα α­πό τους α­γώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Κα­τά την ά­πο­ψή μας, πρό­κει­ται για έ­να λαν­θα­σμέ­νο δί­λημ­μα και ε­κεί­νο που εί­ναι ση­μα­ντι­κό εί­ναι να ερ­γα­στού­με για μια βιώ­σι­μη πο­λι­τι­κή στρα­τη­γι­κή ά­με­σης α­ντι­πα­ρά­θε­σης.

Κά­θε κοι­νω­νι­κή με­τα­τρο­πή ε­μπε­ριέ­χει την αμ­φι­σβή­τη­ση των κυ­ρίαρ­χων κοι­νω­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων, των προ­νο­μίων και της ι­σχύος τους. Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι αυ­τή η α­ντι­πα­ρά­θε­ση λαμ­βά­νει χώ­ρα πρω­ταρ­χι­κά μέ­σα σε έ­να ε­θνι­κό πλαί­σιο. Όμως, η α­ντί­στα­ση των κυ­ρίαρ­χων τά­ξεων και τα πι­θα­νά τι­μω­ρη­τι­κά τους μέ­τρα ξε­περ­νούν το ε­θνι­κό πλαί­σιο. Η στρα­τη­γι­κή της ε­γκα­τά­λει­ψης του ευ­ρώ δεν ε­πι­κε­ντρώ­νε­ται ε­παρ­κώς σε αυ­τή την προ­σπά­θεια για μια ε­ναλ­λα­κτι­κή ευ­ρω­παϊκή πο­λι­τι­κή. Ωστό­σο, α­παι­τεί­ται μια στρα­τη­γι­κή ρή­ξης με τον «ευ­ρω-φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό». Το κεί­με­νο αυ­τό δεν εί­ναι πρό­γραμ­μα για μια ε­ναλ­λα­κτι­κή, ευ­ρω­παϊκή πο­λι­τι­κή, αλ­λά ε­πι­κε­ντρώ­νε­ται στα α­να­γκαία μέ­σα για την ε­φαρ­μο­γή ε­νός τέ­τοιου προ­γράμ­μα­τος.

Τι πρέ­πει να κά­νει μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση ;

Βρι­σκό­μα­στε στο κέ­ντρο μιας κα­τά­στα­σης που μπο­ρεί τε­χνι­κά να α­πο­κλη­θεί «κρί­ση ι­σο­λο­γι­σμού». Αυ­τή η κρί­ση, η ο­ποία διαρ­κεί ε­ξαι­τίας της συν­δυα­σμέ­νης ε­πί­δρα­σης της δια­δι­κα­σίας α­πο­μείω­σης του χρέ­ους του ι­διω­τι­κού το­μέα και των δη­μο­σιο­νο­μι­κών πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας, προ­κλή­θη­κε α­πό τη συσ­σώ­ρευ­ση ε­νός τε­ρά­στιου πλα­σμα­τι­κού ε­νερ­γη­τι­κού, που δεν υ­πο­στη­ρί­ζε­ται α­πό κα­μιά πραγ­μα­τι­κή βά­ση. Στην πρά­ξη, ση­μαί­νει ό­τι οι πο­λί­τες α­να­γκά­ζο­νται να πλη­ρώ­σουν για το μη ε­ξυ­πη­ρε­τού­με­νο χρέ­ος ή, με άλ­λους ό­ρους, να α­να­γνω­ρί­σουν τις α­παι­τή­σεις του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαίου πά­νω στην τω­ρι­νή και μελ­λο­ντι­κή πα­ρα­γω­γή, κα­θώς και τα φο­ρο­λο­γι­κά ει­σο­δή­μα­τα. Οι ευ­ρω­παϊκές χώ­ρες, με μια δρά­ση αυ­στη­ρά συ­ντο­νι­σμέ­νη σε ευ­ρω­παϊκό ή, α­κό­μα, και σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο, έ­χουν α­πο­φα­σί­σει να ε­θνι­κο­ποιή­σουν τις ι­διω­τι­κές ζη­μίες με­τα­τρέ­πο­ντάς τις σε δη­μό­σιο χρέ­ος και να ε­πι­βά­λουν πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας ώ­στε να τις με­τριά­σουν. Το δη­μό­σιο χρέ­ος α­πο­τε­λεί τη δι­καιο­λό­γη­ση, το κί­νη­τρο και την ευ­και­ρία για ε­φαρ­μο­γή «δο­μι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σεων», των ο­ποίων οι στό­χοι εί­ναι κα­θα­ρά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι: συρ­ρί­κνω­ση των δη­μό­σιων υ­πη­ρε­σιών του κρά­τους πρό­νοιας, πε­ρι­κο­πή κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών και υιο­θέ­τη­ση ευε­λι­ξίας στην α­γο­ρά ερ­γα­σίας με στό­χο τη μείω­ση των ά­με­σων και έμ­με­σων μι­σθών.

Κα­τά την ά­πο­ψή μας, η πο­λι­τι­κή στρα­τη­γι­κή της α­ρι­στε­ράς πρέ­πει να ε­πι­κε­ντρω­θεί στη μά­χη για τη δη­μιουρ­γία μιας πλειο­ψη­φίας υ­πέρ μιας α­ρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης, ι­κα­νής να α­παλ­λα­γεί α­πό αυ­τό τον α­σφυ­κτι­κό κλοιό.

Απαλ­λα­γή α­πό τις χρη­μα­τα­γο­ρές

Βρα­χυ­πρό­θε­σμα, ως έ­να ά­με­σο μέ­τρο, μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να βρει τρό­πους χρη­μα­το­δό­τη­σης του δη­μό­σιου ελ­λείμ­μα­τος ε­κτός των χρη­μα­τα­γο­ρών. Οι ευ­ρω­παϊκοί κα­νό­νες α­πα­γο­ρεύουν κά­ποιους α­πό αυ­τούς τους τρό­πους και αυ­τό συ­νι­στά την πρώ­τη ρή­ξη. Τε­χνι­κά, υ­πάρ­χει ευ­ρύ φά­σμα πι­θα­νών μέ­τρων, τα ο­ποία δεν εί­ναι νέα, έ­χουν χρη­σι­μο­ποιη­θεί στο πα­ρελ­θόν σε διά­φο­ρες ευ­ρω­παϊκές χώ­ρες: υ­πο­χρεω­τι­κό δά­νειο στο κρά­τος α­πό τα πλου­σιό­τε­ρα νοι­κο­κυ­ριά, πα­ρε­μπό­δι­ση δα­νει­σμού α­πό μη κα­τοί­κους της χώ­ρας, υ­πο­χρέω­ση των τρα­πε­ζών να α­γο­ρά­σουν έ­να με­ρί­διο κρα­τι­κών ο­μο­λό­γων, ψη­λή φο­ρο­λο­γία σε διε­θνείς με­τα­φο­ρές με­ρι­σμά­των και χρη­μα­τι­στι­κές συ­ναλ­λα­γές κ.λπ. και, βε­βαίως, μια ρι­ζο­σπα­στι­κή, συ­νο­λι­κή, φο­ρο­λο­γι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση.

Ο α­πλού­στε­ρος τρό­πος θα ή­ταν να χρη­μα­το­δο­τη­θεί το έλ­λειμ­μα α­πό την ε­θνι­κή κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα, ό­πως έ­γι­νε στη πε­ρί­πτω­ση των Η­ΠΑ, της Μ. Βρε­τα­νίας, της Ια­πω­νίας κ.α. Εί­ναι δυ­να­τό να δη­μιουρ­γη­θεί μια ει­δι­κή τρά­πε­ζα, στην ο­ποία να ε­πι­τρέ­πε­ται η α­να­χρη­μα­το­δό­τη­ση α­πό την κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα, αλ­λά που να εί­ναι κύ­ρια υ­πό­χρεη να α­γο­ρά­ζει κρα­τι­κά ο­μό­λο­γα (το ί­διο έ­κα­νε, στην πρά­ξη, η Ευ­ρω­παϊκή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα).

Βε­βαίως, αυ­τό δεν εί­ναι κυ­ρίως έ­να τε­χνι­κό ζή­τη­μα. Εί­ναι μια πο­λι­τι­κή ρή­ξης με την ευ­ρω­παϊκή τά­ξη πραγ­μά­των. Χω­ρίς μια τέ­τοια ρή­ξη, ο­ποια­δή­πο­τε α­νορ­θό­δο­ξη πο­λι­τι­κή θα κα­τα­στρε­φό­ταν ά­με­σα α­πό την αύ­ξη­ση του κό­στους ε­ξυ­πη­ρέ­τη­σης του δη­μό­σιου χρέ­ους.

Ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους

Ωστό­σο, αυ­τή η πρώ­τη ο­μά­δα ά­με­σων μέ­τρων δεν μειώ­νει το άχ­θος του συσ­σω­ρευ­μέ­νου χρέ­ους και των τό­κων του χρέ­ους αυ­τού. Γι’ αυ­τό, η μα­κρο­πρό­θε­σμη ε­ναλ­λα­κτι­κή εί­ναι η ε­ξής: εί­τε μια α­τέρ­μο­νη οι­κο­νο­μι­κή λι­τό­τη­τα εί­τε μια πο­λι­τι­κή ά­με­σης α­να­στο­λής πλη­ρω­μών και μέ­τρων δια­γρα­φής μέ­ρους του δη­μό­σιου χρέ­ους. Μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση θα έ­λε­γε: «Δεν μπο­ρού­με να ε­ξυ­πη­ρε­τή­σου­με το χρέ­ος κλέ­βο­ντας α­πό μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, και δεν θα το κά­νου­με». Την α­να­στο­λή πλη­ρω­μών πρέ­πει να α­κο­λου­θή­σει η διορ­γά­νω­ση ε­νός λο­γι­στι­κού έ­λεγ­χου του δη­μό­σιου χρέ­ους, για να προσ­διο­ρι­στεί το α­πεχ­θές μέ­ρος του. Ο λο­γι­στι­κός έ­λεγ­χος θα ε­ντό­πι­ζε για πα­ρά­δειγ­μα τα πιο κά­τω:

● τα «χρη­μα­τι­κά δώ­ρα» του πα­ρελ­θό­ντος στα πλου­σιό­τε­ρα νοι­κο­κυ­ριά, τις ε­πι­χει­ρή­σεις και τους ει­σο­δη­μα­τίες

● τα «πα­ρά­νο­μα» φο­ρο­λο­γι­κά προ­νό­μια: φο­ρο­α­παλ­λα­γή, φο­ρο­λο­γι­κή ε­λά­φρυν­ση, φο­ρο­λο­γι­κοί πα­ρά­δει­σοι και φο­ρο­λο­γι­κές α­μνη­στίες

● το κό­στος των προ­γραμ­μά­των διά­σω­σης των τρα­πε­ζών α­πό το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης το χρέ­ος που γεν­νά­ται α­πό το ί­διο το χρέ­ος, μέ­σα α­πό τη «χιο­νο­στι­βά­δα» που προ­κα­λεί­ται α­πό τη δια­φο­ρά με­τα­ξύ ρυθ­μού α­πο­πλη­ρω­μής τό­κων και αύ­ξη­σης του Α­Ε­Π, που προ­κύ­πτει α­πό την μείω­ση του ρυθ­μού αύ­ξη­σης του Α­ΕΠ λό­γω των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας και της ψη­λής α­νερ­γίας.

Αυ­τός ο λο­γι­στι­κός έ­λεγ­χος α­νοί­γει το δρό­μο για μια «α­νταλ­λα­γή» τίτ­λων του χρέ­ους, ε­πι­τρέ­πο­ντας τη δια­γρα­φή ε­νός με­γά­λου μέ­ρους του. Αυ­τή εί­ναι η δεύ­τε­ρη ρή­ξη.
Όμως, τα δη­μό­σια χρέη δια­πλέ­κο­νται με τον ι­σο­λο­γι­σμό των ι­διω­τι­κών τρα­πε­ζών. Αυ­τός εί­ναι και ο λό­γος που τα προ­γράμ­μα­τα διά­σω­σης μιας χώ­ρας εί­ναι κα­τά κα­νό­να και προ­γράμ­μα­τα διά­σω­σης των τρα­πε­ζών. Μια τρί­τη ρή­ξη με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη τά­ξη πραγ­μά­των εί­ναι α­να­γκαία: ο έ­λεγ­χος των διε­θνών κι­νή­σεων κε­φα­λαίου, ο έ­λεγ­χος των δα­νείων και η κοι­νω­νι­κο­ποίη­ση των τρα­πε­ζών. Αυ­τό εί­ναι το μό­νο λο­γι­κό μέ­τρο για δια­χω­ρι­σμό των «συ­γκοι­νω­νού­ντων υ­πο­χρεώ­σεων». Αυ­τή άλ­λω­στε ή­ταν και η ε­πι­λο­γή της Σουη­δίας στη δε­κα­ε­τία του 1990 (α­νε­ξάρ­τη­τα αν στη συ­νέ­χεια οι τρά­πε­ζες ι­διω­τι­κο­ποιή­θη­καν εκ νέ­ου).

Για να συ­νο­ψί­σου­με, η διά­νοι­ξη ε­νός ε­ναλ­λα­κτι­κού δρό­μου α­παι­τεί μια συ­γκρο­τη­μέ­νη τριά­δα ρή­ξεω­ν:

χρη­μα­το­δό­τη­ση πα­ρελ­θό­ντων και μελ­λο­ντι­κών εκ­δό­σεων τίτ­λων δη­μό­σιου χρέ­ους
κα­τάρ­γη­ση του α­πεχ­θούς χρέ­ους
κοι­νω­νι­κο­ποίη­ση των τρα­πε­ζών για έ­λεγ­χο του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος.

Αυ­τά συ­νι­στούν μέ­τρα για έ­να κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό. Πώς μπο­ρού­με να φτά­σου­με ε­κεί;

Μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι α­να­γκαία

Για να μπο­ρούν να α­να­πτυχ­θούν οι τρεις αυ­τές βα­σι­κές ρή­ξεις που α­παι­τού­νται για να α­ντι­στα­θού­με στον οι­κο­νο­μι­κό εκ­βια­σμό, πρέ­πει να έ­χου­με μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση. Πα­ρό­λο που οι κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές συν­θή­κες για μια στρα­τη­γι­κή συ­γκλί­σεων και α­γώ­να για μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση δια­φέ­ρουν πο­λύ α­πό χώ­ρα σε χώ­ρα, ο­λό­κλη­ρη η Ευ­ρώ­πη ε­στία­σε την προ­σο­χή της το κα­λο­καί­ρι του 2012 στο εν­δε­χό­με­νο να κερ­δί­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τις ε­κλο­γές και να α­πο­τε­λέ­σει τον ά­ξο­να για μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση στην Ελλά­δα. Εκεί­νη την πε­ρίο­δο και με­τά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η­γή­θη­κε μιας κα­μπά­νιας πά­νω στα ου­σιώ­δη θέ­μα­τα στα ο­ποία ε­πι­κε­ντρω­νό­μα­στε σε αυ­τό το μα­νι­φέ­στο: Μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση συ­νι­στά μια συμ­μα­χία για κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νίου και για α­να­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους προ­στα­τεύο­ντας τους μι­σθούς, τις συ­ντά­ξεις και τις κοι­νω­νι­κές υ­πη­ρε­σίες υ­γείας, παι­δείας και κοι­νω­νι­κών α­σφα­λί­σεων. Η προ­σέγ­γι­ση μας στο μα­νι­φέ­στο αυ­τό συγ­χρο­νί­ζε­ται με την προ­σέγ­γι­ση «κα­μιά θυ­σία για το ευ­ρώ» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η έ­ξο­δος α­πό το ευ­ρώ δεν δια­σφα­λί­ζει τη ρή­ξη

Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση που θα έ­παιρ­νε τέ­τοια μέ­τρα, πρέ­πει να εί­ναι πο­λύ α­πο­φα­σι­σμέ­νη να ε­φαρ­μό­σει έ­να σο­σια­λι­στι­κό πρό­γραμ­μα και να δια­θέ­τει πλα­τειά λαϊκή υ­πο­στή­ρι­ξη. Αυ­τή η λαϊκή υ­πο­στή­ρι­ξη μπο­ρεί να ε­ξα­σφα­λι­στεί μό­νο αν η πλατ­φόρ­μα εί­ναι ξε­κά­θα­ρη ό­σον α­φο­ρά στους κύ­ριους στό­χους της κα­τα­πο­λέ­μη­σης των συμ­φε­ρό­ντων του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαίου και στην α­να­διάρ­θρω­ση της οι­κο­νο­μίας για πλή­ρη α­πα­σχό­λη­ση και κοι­νω­νι­κή δια­χεί­ρι­ση των κοι­νών α­γα­θών. Δεν θα α­πο­κλί­νου­με α­πό αυ­τή τη στρα­τη­γι­κή. Αν η κα­τάρ­γη­ση του χρέ­ους εί­ναι ο στό­χος, δεν θα α­πο­κλί­νου­με α­πό το στό­χο. Το να νι­κή­σου­με και το να δι­καιού­μα­στε να νι­κή­σου­με ε­ξαρ­τά­ται αυ­στη­ρά α­πό την πο­λι­τι­κή συ­νο­χή και την κα­θα­ρό­τη­τα των στό­χων. Τα πρώ­τα μέ­τρα μιας α­ρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης εί­ναι η μά­χη ε­νά­ντια στο χρέ­ος και τη λι­τό­τη­τα.

Για να εί­ναι α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή αυ­τή η πο­λι­τι­κή ε­νά­ντια στο χρέ­ος και την λι­τό­τη­τα, μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση, βα­σι­ζό­με­νη σε μια πλα­τιά λαϊκή υ­πο­στή­ρι­ξη, πρέ­πει να εί­ναι έ­τοι­μη να χρη­σι­μο­ποιή­σει ο­ποια­δή­πο­τε δη­μο­κρα­τι­κά μέ­τρα α­παι­τού­νται για να α­ντι­με­τω­πί­σει τα χρη­μα­τι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και μέ­τρων ε­θνι­κο­ποίη­σης στρα­τη­γι­κών το­μέων. Πρέ­πει να εί­ναι έ­τοι­μη να συ­γκρου­στεί με την κυ­βέρ­νη­ση της Μέρ­κε­λ, την Ευ­ρω­παϊκή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα και την Ευ­ρω­παϊκή Επι­τρο­πή.

Η προ­στα­σία των δη­μο­κρα­τι­κών και των κοι­νω­νι­κών κα­τα­κτή­σεων πρέ­πει να δια­δο­θεί σε υ­πε­ρε­θνι­κό ε­πί­πε­δο. Ωστό­σο, αν η πο­λι­τι­κή των Βρυ­ξε­λών το ε­μπο­δί­σει, η προ­στα­σία αυ­τή θα πρέ­πει τε­λι­κά να δια­σφα­λι­στεί σε ε­θνι­κό ε­πί­πε­δο. Αυ­τή η σύ­γκρου­ση δεν πρέ­πει να βλέ­πει το ευ­ρώ ως τα­μπού, αλ­λά να α­φή­νει α­νοι­κτές διά­φο­ρες ε­ναλ­λα­χτι­κές ε­πι­λο­γές, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νης α­κό­μα και της ε­γκα­τά­λει­ψης του ευ­ρώ , αν κα­μιά άλ­λη ε­πι­λο­γή δεν εί­ναι δυ­να­τή στο ευ­ρω­παϊκό πλαί­σιο ή αν οι ευ­ρω­παϊκές αρ­χές το ε­πι­βά­λουν. Πά­ντως, η έ­ξο­δος α­πό τη ζώ­νη ευ­ρώ δεν πρέ­πει να α­πο­τε­λεί το ση­μείο εκ­κί­νη­σης.

Η έ­ξο­δος α­πό το ευ­ρώ και οι συ­νέ­πειες για το λαό

Για κά­θε α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση, οι συ­νέ­πειες μιας εν­δε­χό­με­νης ε­ξό­δου α­πό τη ζώ­νη ευ­ρώ πρέ­πει να διευ­κρι­νι­στούν πλή­ρως.
Πρώ­το­ν, η έ­ξο­δος δεν θα α­πο­κα­τα­στή­σει κα­τ’ α­νά­γκη τη δη­μο­κρα­τι­κή κυ­ριαρ­χία: η χρη­μα­το­δό­τη­ση του δη­μο­σιο­νο­μι­κού ελ­λείμ­μα­τος θα ξέ­φευ­γε α­πό τον έ­λεγ­χο των α­γο­ρών, αλ­λά ο έ­λεγ­χος αυ­τός θα μπο­ρού­σε να α­σκη­θεί α­πό τους κερ­δο­σκό­πους α­πέ­να­ντι στο νέ­ο/πα­λαιό ε­θνι­κό νό­μι­σμα, αν η χώ­ρα έ­χει έλ­λειμ­μα στο ε­ξω­τε­ρι­κό της ε­μπό­ριο.
Δεύ­τε­ρο­ν, το άχ­θος του χρέ­ους δεν θα μειω­νό­ταν. Αντί­θε­τα, θα αυ­ξα­νό­ταν σε α­να­λο­γία με το βαθ­μό υ­πο­τί­μη­σης του ε­θνι­κού νο­μί­σμα­τος, α­φού το χρέ­ος εί­ναι κα­θο­ρι­σμέ­νο σε ευ­ρώ. Σε τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση, η κυ­βέρ­νη­ση θα ε­ξα­να­γκα­ζό­ταν να ε­πα­να­κα­θο­ρί­σει το δη­μό­σιο χρέ­ος στη βά­ση του νέ­ου ε­θνι­κού νο­μί­σμα­τος, πράγ­μα που εί­ναι ι­σο­δύ­να­μο με με­ρι­κή κα­τάρ­γη­ση του χρέ­ους. Το κρά­τος έ­χει την ε­ξου­σία να το κά­νει, έ­στω και αν α­να­μέ­νε­ται μια διε­θνής δι­κα­στι­κή δια­μά­χη, αλ­λά οι ι­διω­τι­κές ε­ται­ρείες και τρά­πε­ζες δεν έ­χουν την ί­δια ε­ξου­σία με το κυ­ρίαρ­χο κρά­τος. Συ­νε­πώς, το πο­σό του ι­διω­τι­κού χρέ­ους των χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών ι­δρυ­μά­των θα αυ­ξα­νό­ταν εάν εκ­φρα­ζό­ταν σε ε­θνι­κό νό­μι­σμα. Στο πλαί­σιο αυ­τό, θα α­παι­τεί­το τε­λι­κά η ε­θνι­κο­ποίη­ση των τρα­πε­ζών λό­γω χρεω­κο­πίας του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού το­μέα, αλ­λά αυ­τό ση­μαί­νει και αύ­ξη­ση του δη­μό­σιου χρέ­ους προς το διε­θνές χρη­μα­τι­στι­κό κε­φά­λαιο.
Τρί­το­ν, η υ­πο­τί­μη­ση του νέ­ου νο­μί­σμα­τος θα προ­κα­λού­σε αύ­ξη­ση του πλη­θω­ρι­σμού και, ε­πο­μέ­νως, τα ε­πι­τό­κια θα έ­τει­ναν να αυ­ξά­νο­νται, προ­κα­λώ­ντας αύ­ξη­ση της ε­ξυ­πη­ρέ­τη­σης του χρέ­ους και της ά­νι­σης κα­τα­νο­μής των ει­σο­δη­μά­των.
Τέ­ταρ­το­ν, η έ­ξο­δος α­πό το ευ­ρώ τυ­πι­κά πα­ρου­σιά­ζε­ται ως μια στρα­τη­γι­κή σχε­δια­σμέ­νη για να κερ­δί­σει η χώ­ρα με­ρί­διο στις α­γο­ρές μέ­σα α­πό μια α­ντα­γω­νι­στι­κή υ­πο­τί­μη­ση. Αυ­τό το εί­δος προ­σέγ­γι­σης δεν δια­φέ­ρει α­πό τη λο­γι­κή του α­ντα­γω­νι­σμού ό­λων ε­νά­ντια σε ό­λους και ε­γκα­τα­λεί­πει τη μά­χη για μια κοι­νή ευ­ρω­παϊκή στρα­τη­γι­κή ε­νά­ντια στη λι­τό­τη­τα.

Τέ­λος, η συ­νέ­χι­ση της μά­χης χω­ρίς η έ­ξο­δος α­πό το ευ­ρώ να α­πο­τε­λεί προ­α­παι­τού­με­νο, αυ­ξά­νει τη δυ­να­τό­τη­τα ε­λιγ­μών και τη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ι­σχύ μιας α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­σης, κα­θώς και τις πι­θα­νό­τη­τες διά­χυ­σης της α­ντί­στα­σης σε άλ­λες χώ­ρες της Ευ­ρώ­πης. Επο­μέ­νως, η στρα­τη­γι­κή αυ­τή εί­ναι προο­δευ­τι­κή και διε­θνι­στι­κή, σε α­ντί­θε­ση με μια ε­θνι­κή στρα­τη­γι­κή ή μια στρα­τη­γι­κή α­πο­μο­νω­τι­σμού.

Η μο­νο­με­ρής ρή­ξη και η διά­δο­σή της

Σε α­ντί­θε­ση με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη θεώ­ρη­ση του γε­νι­κευ­μέ­νου α­ντα­γω­νι­σμού, οι προο­δευ­τι­κές λύ­σεις βα­σί­ζο­νται στη συ­νερ­γα­σία και θα λει­τουρ­γούν τό­σο πιο κα­λά ό­σο δια­δί­δο­νται σε με­γα­λύ­τε­ρο α­ριθ­μό χω­ρών. Για πα­ρά­δειγ­μα, αν ό­λες οι ευ­ρω­παϊκές χώ­ρες μείω­ναν τις ώ­ρες ερ­γα­σίας και ε­πέ­βαλ­λαν έ­να ο­μοιό­μορ­φο φό­ρο ει­σο­δή­μα­τος, θα α­πο­φευ­γό­ταν η α­ντί­δρα­ση που η ί­δια η πο­λι­τι­κή θα προ­κα­λού­σε αν υιο­θε­τεί­το α­πό μία μό­νο χώ­ρα. Για να προ­ε­τοι­μά­σει το δρό­μο προς τη συ­νερ­γα­σία, μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση θα πρέ­πει να α­κο­λου­θή­σει μια μο­νο­με­ρή στρα­τη­γι­κή που να συν­δυά­ζει:
● «Θε­τι­κά μέ­τρα», μο­νο­με­ρώς ε­φαρ­μο­σμέ­να, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα η α­πόρ­ρι­ψη της λι­τό­τη­τας ή η φο­ρο­λό­γη­ση των χρη­μα­τι­στι­κών συ­ναλ­λα­γών.
● Συ­νο­δευ­τι­κά μέ­τρα προ­στα­τευ­τι­σμού, ό­πως έ­λεγ­χος στη δια­κί­νη­ση κε­φα­λαίων.
● Θα πρέ­πει να γί­νει κα­τα­νο­η­τό ό­τι α­να­λαμ­βά­νε­ται πο­λι­τι­κό ρί­σκο με την ε­φαρ­μο­γή αυ­τών των μέ­τρων σε ε­θνι­κό ε­πί­πε­δο, που συ­νι­στούν αμ­φι­σβή­τη­ση των κα­νό­νων της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης. Η ι­δέα εί­ναι να γε­νι­κευ­θούν οι πο­λι­τι­κές αυ­τές, δη­λα­δή να υιο­θε­τη­θούν μέ­τρα π.χ δη­μο­σιο­νο­μι­κής ε­πέ­κτα­σης και φο­ρο­λό­γη­σης των χρη­μα­τι­στι­κών συ­ναλ­λα­γών και α­πό άλ­λα κρά­τη-μέ­λη.
● Ωστό­σο, η πο­λι­τι­κή α­ντι­πα­ρά­θε­ση με την Ευ­ρω­παϊκή Ένω­ση και τις ε­λίτ άλ­λων ευ­ρω­παϊκών χω­ρών, και ι­διαί­τε­ρα με τη γερ­μα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, δεν μπο­ρεί να α­πο­φευχ­θεί και, ε­πο­μέ­νως, η α­πει­λή ε­ξό­δου α­πό το ευ­ρώ δεν μπο­ρεί να α­πο­κλει­στεί εκ των προ­τέ­ρων ως μια εν­δε­χό­με­νη ε­ξέ­λι­ξη.

Αυ­τό το στρα­τη­γι­κό σχή­μα α­να­γνω­ρί­ζει ό­τι η ε­πα­νί­δρυ­ση της Ευ­ρώ­πης δεν μπο­ρεί να α­πο­τε­λεί την προϋπό­θε­ση για την ε­φαρ­μο­γή μιας ε­ναλ­λα­κτι­κής πο­λι­τι­κής. Τα εν­δε­χό­με­να μέ­τρα α­ντί­δρα­σης ε­νά­ντια σε μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να ε­ξου­δε­τε­ρω­θούν μέ­σα α­πό α­ντί­με­τρα που να πε­ρι­λαμ­βά­νουν στην ου­σία και μέ­τρα προ­στα­τευ­τι­σμού αν χρεια­στεί. Αλλά αυ­τή η στρα­τη­γι­κή δεν εί­ναι προ­στα­τευ­τι­σμός με τη συ­νή­θη έν­νοια του ό­ρου, ε­φό­σον προ­στα­τεύει έ­να κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό που πη­γά­ζει α­πό το λαό και ό­χι α­πό τα συμ­φέ­ρο­ντα του ε­θνι­κού κε­φα­λαίου στον α­ντα­γω­νι­σμό του με άλ­λα κε­φά­λαια. Εί­ναι λοι­πόν έ­νας «προ­στα­τευ­τι­σμός προς διά­δο­ση», που η βα­σι­κή λο­γι­κή του εί­ναι να αρ­θεί μό­λις τα κοι­νω­νι­κά μέ­τρα για α­πα­σχό­λη­ση και ε­νά­ντια στη λι­τό­τη­τα γε­νι­κευ­θούν στην Ευ­ρώ­πη.

Η ρή­ξη με τους κα­νό­νες της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης δεν βα­σί­ζε­ται σε μια δια­κή­ρυ­ξη αρ­χών, αλ­λά στην κοι­νω­νι­κή νο­μι­μό­τη­τα δί­καιων και α­πο­τε­λε­σμα­τι­κών μέ­τρων, που δια­σφα­λί­ζουν τα συμ­φέ­ρο­ντα της πλειο­νό­τη­τας και προ­τεί­νο­νται προς υιο­θέ­τη­ση στις γει­το­νι­κές χώ­ρες. Αυ­τός ο στρα­τη­γι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός θα ε­νι­σχυ­θεί α­πό την κι­νη­το­ποίη­ση της κοι­νω­νίας σε άλ­λες χώ­ρες και, έ­τσι, θα κτί­σει έ­να συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­μεων ι­κα­νό να αμ­φι­σβη­τή­σει τους υ­φι­στά­με­νους ευ­ρω­παϊκούς θε­σμούς. Η πρό­σφα­τη ε­μπει­ρία α­πό τα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα σχέ­δια διά­σω­σης που ε­φαρ­μό­στη­καν α­πό την Ευ­ρω­παϊκή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα και την Ευ­ρω­παϊκή Επι­τρο­πή έ­χουν α­πο­δεί­ξει ό­τι εί­ναι ό­ντως δυ­να­τό να πα­ρα­καμ­φθεί μια σει­ρά προ­νοιών των Συν­θη­κών της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης. Οι ευ­ρω­παϊκές αρ­χές δεν δι­στά­ζουν να το κά­νουν προς το χει­ρό­τε­ρο. Συ­νε­πώς, ε­πι­κα­λού­μα­στε την ί­δια δυ­να­τό­τη­τα λή­ψης μέ­τρων για το κα­λύ­τε­ρο, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων της ε­πι­βο­λής ε­λέγ­χου της δια­κί­νη­σης κε­φα­λαίων και άλ­λων ερ­γα­λείων για την προ­στα­σία των μι­σθών και των συ­ντά­ξεων. Σε αυ­τό το σχή­μα, η έ­ξο­δος α­πό το ευ­ρώ εί­ναι μια α­πει­λή ή έ­να ό­πλο τε­λευ­ταίας ε­φε­δρείας, ό­πως ε­πι­ση­μά­να­με και προ­η­γού­με­να.

Η στρα­τη­γι­κή αυ­τή στη­ρί­ζε­ται στη νο­μι­μό­τη­τα προο­δευ­τι­κών λύ­σεων που βα­σί­ζο­νται στον τα­ξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό τους. Εί­ναι μια συ­νερ­γα­τι­κή στρα­τη­γι­κή ρή­ξης με το ι­σχύον πλαί­σιο της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης, διό­τι α­να­λαμ­βά­νε­ται εις το ό­νο­μα ε­νός άλ­λου μο­ντέ­λου α­νά­πτυ­ξης βα­σι­σμέ­νου σε μια νέα αρ­χι­τε­κτο­νι­κή για την Ευ­ρώ­πη. Χρεια­ζό­μα­στε έ­να με­γα­λύ­τε­ρο ευ­ρω­παϊκό προϋπο­λο­γι­σμό βα­σι­σμέ­νο σε μια κοι­νή φο­ρο­λο­γία κε­φα­λαίου, που να χρη­μα­το­δο­τεί τα τα­μεία ε­ναρ­μό­νι­σης και τις κοι­νω­νι­κά και οι­κο­λο­γι­κά χρή­σι­μες ε­πεν­δύ­σεις. Όμως, δεν πε­ρι­μέ­νου­με αυ­τή η αλ­λα­γή να προ­κύ­ψει αυ­τό­μα­τα: Ο α­γώ­νας ε­νά­ντια στο χρέ­ος και τη λι­τό­τη­τα, ό­πως και υ­πέρ των δί­καιων μέ­τρων προ­στα­σίας των μι­σθών, των συ­ντά­ξεων, της κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας και των δη­μό­σιων υ­πη­ρε­σιών εί­ναι στην η­με­ρή­σια διά­τα­ξη. Αυ­τός εί­ναι ο στρα­τη­γι­κός μας προ­σα­να­το­λι­σμός για μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση.

Το Μανιφέστο υπογράφουν οι:

Daniel Albarracín, Nacho Álvarez, Bibiana Medialdea (Spain)

Francisco Louçã, Mariana Mortagua (Portugal)

Stavros Tombazos (Cyprus)

Giorgos Galanis, Özlem Onaran (Great Britain)

Michel Husson (France)

……………………………………………

‘‘Τρεις και μία ρήξεις με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική’‘

του Χ. Γ. 

Η συζήτηση στην ευρωπαϊκή αριστερά έχει ανάψει για τα καλά: Πώς θα βγούμε από την κρίση, πώς θ’ αποκρούσουμε την πολιτική της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας; Μπορούμε να οργανώσουμε την αντίσταση των εργαζομένων και των πληττόμενων τάξεων και να σχεδιάσουμε τη στρατηγική ανασυγκρότησης της οικονομίας προς όφελος των εργαζομένων και γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες μέσα από την ευρωζώνη ή, ακόμα, μέσα στην ΕΕ;

Οι απόψεις που ακούγονται από την Αθήνα ως τη Λευκωσία, κι από το Βερολίνο ως το Παρίσι ή τη Λισαβόνα ποικίλλουν. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι, όσο κι αν διαφέρουν, αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ και τις συγγενείς προς αυτό δυνάμεις, κανείς δεν προτείνει μια πολιτική κάθετης σύγκρουσης (όλο και συχνότερα ακούγεται η λύση της «συμφωνημένης λύσης» ακόμα και από τους οπαδούς της εξόδου από την ευρωζώνη –ή και από την ΕΕ). Κανείς, επίσης, δεν θεωρεί πανάκεια τη μια ή την άλλη λύση, και δίνεται ιδιαίτερο βάρος πια απ’ όλους στις δυσκολίες που ούτως ή άλλως υπάρχουν όχι μόνο στο πλαίσιο της ΕΕ, αλλά στο εχθρικό περιβάλλον της καπιταλιστικής –και μάλιστα νεοφιλελεύθερης– παγκοσμιοποίησης.

Όλο και περισσότερο, δηλαδή, διαμορφώνονται οι όροι για μια συζήτηση που αφορά την πολιτική επιλογή που ταιριάζει στη γενικότερη στρατηγική κάθε πολιτικής πρότασης και όχι στην αναζήτηση της «προσφορότερης» οικονομοτεχνικά λύσης.

Από την άποψη αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία η συμβολή των ευρωπαίων οικονομολόγων, που συνυπογράφουν το πιο κάτω μανιφέστο. Στη συλλογιστική τους αποκτούν το βάρος που τους αξίζει ζητήματα και ερωτήματα, τα οποία συνήθως παραμερίζονται στη μέχρι τώρα δημόσια αντιπαράθεση. Όπως είναι τα ζητήματα μιας εναλλακτικής ευρωπαϊκής πολιτικής για την αριστερά, σε αντιπαράθεση με μια εθνοκεντρική αντίληψη για το ρόλο της αριστεράς και των εργαζομένων στην Ευρώπη. Ή το ερώτημα πώς αντιμετωπίζεται το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που επιδιώκει να επιβάλλει τους όρους του ακόμη κι όταν δεν δρούμε στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Ή το ζήτημα του συνδυασμού των ανατρεπτικών βημάτων που μπορούν να πραγματοποιηθούν σε μια συγκεκριμένη χώρα, με την εκκίνηση ανατρεπτικών διαδικασιών σε «γειτονικές» χώρες ή στο σύνολο της ΕΕ.

Σε απόσταση ασφαλείας από τη λογική των απλουστεύσεων που κάνουν πιο εύληπτες τις πολιτικές προτάσεις δίνουν τη δική τους τεκμηριωμένη απάντηση στην προβληματική που διατυπώθηκε πρόσφατα τόσο με την απόφαση της κεντρικής επιτροπής του ΑΚΕΛ, όσο και με την έκθεση Φλάσμπεκ – Λαπαβίτσα, ή με το σχετικό άρθρο του Όσκαρ Λαφοντέν. Το αβίαστο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι κανένα «σχέδιο β΄» δεν μπορεί να αποτελεί σχέδιο α΄ της αριστεράς, δηλαδή αφετηριακό σημείο, σημείο εκκίνησης για την πολιτική της.

Οι οικονομολόγοι που υπογράφουν το μανιφέστο, αρκετοί από τους οποίους είναι γνωστοί στους αναγνώστες της «Εποχής», είναι οι ακόλουθοι: Ντανιέλ Αλμπαραθίν, Νάχο Αλβάρεθ, Βιβιάνα Μεντιαλντέα, από την Ισπανία, Φρανσίσκο Λούτσα, Μαριάνα Μορτάγκουα, από την Πορτογαλία, Σταύρος Τομπάζος, από την Κύπρο, Γιώργος Γαλάνης και Οζλέμ Οναράν, από το Ενωμένο Βασίλειο, και Μισέλ Ισόν, από τη Γαλλία.

…………………………………………

Πηγή:

http://www.epohi.gr/portal/oikonomia/14187-2013-05-26-09-11-19