Προπαγάνδα – πολιτικός λόγος – διαφήμιση

Του Περικλή Κοροβέση    Με τον όρο προπαγάνδα καταλαβαίνουμε την εκστρατεία που κάνει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να πείσει τους υπηκόους του πως ζουν σ’ έναν παράδεισο (για το οποίο κανείς δεν πείθεται) και να βρει συμμάχους στον διεθνή χώρο. Στήνονται τεράστιοι μηχανισμοί, ξοδεύονται αμύθητα ποσά, και κάποιες φορές τα καταφέρνουν. 

Η πρώην ΕΣΣΔ, μέχρι την πτώση της, είχε πολλούς πιστούς...
σε δεκάδες χώρες που δεν έβλεπαν την πραγματικότητα, αλλά την ειδυλλιακή εικόνα του σοσιαλισμού, όπως αυτή είχε παραχθεί στα εργαστήρια της KGB (που ήξερε επακριβώς ποιος είναι ο αυθεντικός κομμουνισμός και ποιοι είναι οι εχθροί του).

Ενα άλλο πετυχημένο κέντρο προπαγάνδας είναι το Χόλιγουντ, που σχεδόν όλες του οι παραγωγές, έμμεσα ή άμεσα, είναι στην υπηρεσία του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ και του αμερικανικού τρόπου ζωής. Φυσικά υπάρχουν και αριστουργήματα που έχουν παραχθεί, αλλά αυτά αποτελούν ελάχιστες εξαιρέσεις σε σχέση με τις δεκάδες χιλιάδες ταινίες που έχουν γυριστεί. Γνήσιο προϊόν αυτής της σχολής είναι τα σίριαλ. Οι γνωστές σαπουνόπερες που εθίζουν τον κόσμο στο ασήμαντο σε όλα τα επίπεδα. Ασήμαντα σενάρια, σκηνοθεσίες, ηθοποιοί κ.λπ., που στοχεύουν να εγκλωβίσουν τους τηλεθεατές στο τίποτα και να τεθούν εθελοντικώς εκτός κοινωνίας.

Ο σύγχρονος πολιτικός λόγος αποσκοπεί στην εξουσία. Οι ψηφοφόροι πρέπει να πειστούν για την παρουσία ενός κόμματος ή ενός αρχηγού «Μεσσία», που θα τους σώσει. Στη θέση του ενεργού πολίτη, έχουμε έναν ανενεργό πολίτη, που χάνει την προσωπικότητά του μέσα στη μάζα.Βρίσκεται σε βρεφική ηλικία, που ταυτίζει τον πατέρα με τον αρχηγό, όπως ο φανατικός θρησκευόμενος θεωρεί τον Θεό απόλυτο και παντοδύναμο αρχηγό και μπορεί να διαπράξει τα πιο φρικαλέα εγκλήματα στο όνομα του Θεού, ασχέτως αν ο Θεός (στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση τουλάχιστον) δίνει εντολή να μην κάνεις φόνο. Και σε ένα τέτοιο κλίμα, τα φασιστικά κινήματα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν. Δηλαδή ο υπάρχων πολιτικός λόγος ενέχει τον φασιστικό λόγο. Ο Χορκχάιμερ το είχε εντοπίσει αυτό εδώ και πολλά χρόνια. «Οποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό, καλά θα κάνει να μην μιλάει για τον φασισμό». Με άλλα λόγια, ο λόγος του Κεδίκογλου ενέχει τον λόγο του Μιχαλολιάκου. Στα κουστούμια διαφέρουν.

Να πάμε τώρα και στη διαφήμιση. Συχνά το οξυγόνο για τα έντυπα της Αριστεράς. Ο Γκοντάρ έλεγε πως η διαφήμιση είναι φασισμός. Και είχε απόλυτο δίκιο. Και με τον λόγο και την εικόνα διαμορφώνει έναν παραδεισένιο κόσμο που τον ταυτίζει με ένα ανεξέλεγκτο προϊόν, το οποίο μπορεί να είναι, πέρα από τη χαμηλή ποιότητά του, πιθανόν και επικίνδυνο για την υγεία. Π.χ. τα φαρμακευτικά σκευάσματα. Τι εγγύηση υπάρχει πως δεν είναι απάτη; Και γιατί τα φάρμακα δεν τα πουλάνε στα σούπερ μάρκετ και τα πουλάνε άνθρωποι με πανεπιστημιακές σπουδές και με συνταγή γιατρού; Ακόμα, τα επώνυμα ρούχα. Ράβονται από ανθρώπους που εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, σε εξαθλιωμένες χώρες όπου η ζωή των εργατών δεν έχει καμιά αξία. Να θυμηθούμε το πρόσφατο τραγικό έγκλημα στο Μπανγκλαντές. Και όμως ο καταναλωτής φιγουράρει στο επώνυμο ρούχο του και νομίζει πως είναι προσωπικότητα και όχι συνεργός σε ένα έγκλημα.

Ποιο είναι το κόκκινο νήμα που ενώνει και τους τρεις αυτούς λόγους; Ο μύθος. Δηλαδή η τεχνική του παραμυθιού, που διαμορφώνει έναν φανταστικό κόσμο, ο οποίος δεν χρειάζεται αποδείξεις και τεκμηρίωση, αλλά στοχεύει να δημιουργήσει μια γοητεία και να διαμορφώσει έναν πιστό. Και ο πιστός είναι ένας υποταγμένος άνθρωπος, δεν γνωρίζει τον εαυτό του και ζει στον που του έχει επιβάλει η άρχουσα νοοτροπία και γίνεται καταναλωτής. Δεν μπορεί να καταλάβει ποιος είναι και τι θέλει και δεν γνωρίζει τη δύναμή του. Ηδη από τον 12ο αιώνα, η Αννα Κομνηνή έγραφε στην «Αλεξιάδα» της: «Δεν θέλω να αναφερθώ στο χυδαίο όχλο, για να μην μολύνω το ιερό σώμα της Ιστορίας».

Οι ελίτ της εξουσίας, μέσα από την εμπειρία αιώνων, για να κρατήσουν τα πλούτη τους και τη δόξα τους, έπρεπε πάνω από όλα να κυριαρχήσουν στις συνειδήσεις των ανθρώπων, αφαιρώντας τους κάθε δυνατότητα να σκεφθούν, παραμένοντας στην άγνοια και στην απελπισία και μπαίνοντας στην ουρά να περιμένουν κάποιο θαύμα. Και αυτό θα γίνει στην άλλη ζωή. Και βασικός ιδεολόγος ήταν η αυτοκρατορική χριστιανική εκκλησία, που έχει πια παραχωρήσει τη θέση της στην τηλεόραση. Και οι άνθρωποι με την ψήφο τους εκλέγουν τη φυλακή της φτώχειας. Μερικοί αντιδρούν βίαια, με την ένοπλη υποδειγματική πράξη. Αλλά ο μεγάλος αναρχικός Κροπότκιν έχει καλύτερα επιχειρήματα. «Μερικά κιλά δυναμίτη δεν κάνουν τίποτα σε μια εξουσία που αριθμεί πολλούς αιώνες». 

Και θα πρόσθετα εγώ: Αν δεν πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας, ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει. Και από τα μνημόνια, θα πάμε στα μνημόσυνα.                αριστερη αντεπιθεση  

Πηγή:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 

Λ. Βατικιώτης: Παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους!

Το μόνο που απαιτείται είναι πολιτική βούληση!

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Σε εφιάλτη χωρίς τέλος έχει εξελιχθεί η διαχείριση του δημόσιου χρέους από το 2010, όταν η τύχη του εναποτέθηκε στα χέρια των πιστωτών. Ακόμη και τώρα, 3,5 ολόκληρα χρόνια μετά την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου που συνόδευσε το πρώτο δάνειο, το ελληνικό πολιτικό σύστημα κρέμεται για πολλοστή φορά από τα γερμανικά χείλη για να μάθει τι ακριβώς θα αποφασίσει το Βερολίνο για το χρέος, με την «ώρα της κρίσης» εσχάτως (αφού όλοι αναμέναμε το φθινόπωρο του 2013 μετά τις γερμανικές εκλογές) να έχει μετατεθεί για το καλοκαίρι του 2014, αφού θα έχουν ολοκληρωθεί κι οι ευρωεκλογές. Έστω κι έτσι όμως αυτό που ομολογείται από κάθε πλευρά, από το Βερολίνο που αποφασίζει για την ΕΕ, την Ουάσινγκτον όπου έχει την έδρα του το ΔΝΤ και την ελληνική κυβέρνηση που απλά περιμένει να της ανακοινωθούν οι αποφάσεις, είναι ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο. 

Τα μεγέθη είναι εξόχως αποκαλυπτικά, όσο κι αν τα καλύπτει ένα πέπλο σιωπής, σε εμφανή αντίθεση με ό,τι συνέβαινε για παράδειγμα το 2010 όταν έπρεπε να δημιουργηθεί η αναγκαία συναίνεση για να γίνουν δεκτά τα Μνημόνια από την ελληνική κοινωνία, σαν να επρόκειτο για την μία και μοναδική θεραπεία απέναντι στον θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχε. Με βάση λοιπόν την εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού που ψηφίστηκε από την Βουλή το Σάββατο 7 Νοεμβρίου, το δημόσιο χρέος φέτος θα φτάσει τα 321 εκ. ευρώ (175,5% του ΑΕΠ), ενώ τον επόμενο χρόνο, το 2014, αν δεν γίνει καμία άλλη παρέμβαση αναμένεται να φτάσει τα 320 εκ. (174,8%). Η Ελλάδα δηλαδή θα συνεχίσει να έχει ένα δημόσιο χρέος πολύ πάνω (κατά 50% μεγαλύτερο σχεδόν) του ορίου του 120% που διασφαλίζει την βιωσιμότητα του. Είναι προφανές επομένως ότι επιβάλλεται μια σημαντική του μείωση.

Το ερώτημα ωστόσο είναι υπό ποιούς όρους θα γίνει αυτή η μείωση. Γιατί κι η διαγραφή χρέους, ύψους 105 δισ. ευρώ, που συνόδευσε την αναδιάρθρωση του Μαρτίου του 2012 δεν ήταν καθόλου αμελητέα. Ήταν για παράδειγμα σημαντικά μεγαλύτερης αξίας από την αναδιάρθρωση στο αργεντίνικο χρέος το 2001, που αφορούσε το 93% σε ένα χρέος ύψους 100 δισ. δολ., κι η οποία τότε είχε χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη στην ιστορία. Η αναδιάρθρωση του 2013 υπό άλλους όρους, αν δηλαδή δεν συνοδευόταν από τους τιμωρητικούς όρους του δευτέρου Μνημονίου (έτσι ώστε καμία άλλη χώρα στο εξής να μην ζητήσει ανάλογη διευκόλυνση) και επίσης από ένα επιπλέον δάνειο ύψους 109,1 δισ. ευρώ, θα μπορούσε να είχε αποδειχθεί επωφελής για τα δημόσια οικονομικά, ελαφρύνοντας κατ’ επέκταση τους φορολογούμενους και δημιουργώντας εκείνο το αναγκαίο περιθώριο για την άσκηση αναδιανεμητικής, επεκτατικής πολιτικής.

Επικίνδυνοι Τρόικα και δανειστές

Το σημαντικότερο συμπέρασμα επομένως που εξάγεται για την επικείμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους είναι ότι στον βαθμό που θα αποφασιστεί από τους πιστωτές, δηλαδή την Τρόικα που αποτελεί πιστό τους όργανο, θα σημάνει νέα δεινά για τους φορολογούμενους. Υπό το βάρος λοιπόν της δραματικής εμπειρίας που έχει αποκομίσει μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός από τις προηγούμενες «διασώσεις» του, το αβίαστο και λογικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η τύχη του δημόσιου χρέους δεν πρέπει να εναποτεθεί ξανά στους πιστωτές. Αυτό αντίθετα που πρέπει να γίνει είναι με όρους κυρίαρχου κράτους η Ελλάδα να προχωρήσει σε άμεση παύση πληρωμών, χωρίς καμία συνεννόηση με τους δανειστές, μέσα δηλαδή από μονομερείς ενέργειες.

Καμία χώρα που το έπραξε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν δεν μετάνοιωσε. Η Ρωσία το 1999, η Αργεντινή το 2001, ο Ισημερινός το 2008 και πιο πρόσφατα, το 2010, η Ισλανδία είδαν πολύ σύντομα το δημόσιο χρέος τους να μειώνεται, την οικονομία τους να αναπτύσσεται, την ανεργία να πέφτει και να αποχαιρετούν οριστικά το καθεστώς του κράτους-παρία που τους είχε καταδικάσει η υπερχρέωση και η υποτέλεια στους ξένους δανειστές. Οι «καλοί μαθητές» αντίθετα συνεχίζουν να περιδινίζονται στην ίδια κρίση.

Μια ελληνική κυβέρνηση που θα θέτει σε προτεραιότητα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της ίδιας της χώρας μπορεί να επικαλεστεί ένα πλήθος εύλογων και διεθνώς αποδεκτών οικονομικο-πολιτικών και νομικών επιχειρημάτων για να δικαιολογήσει μια απόφαση παύσης πληρωμών. Διαδικασία αναγκαία καθώς πρόκειται για διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας κι όχι για διαδικασίες που αφορούν το εσωτερικό της, οπότε ένας νόμος θα ήταν αρκετός. Κάτι για παράδειγμα που μπορεί να συμβεί με τα μνημόνια κι όλο το εφιαλτικό οικοδόμημα που δημιούργησαν, τα οποία μπορούν να καταργηθούν με ένα νόμο της ελληνικής βουλής με απλή πλειοψηφία δηλαδή. Αρκεί να υπάρχει η ανάλογη πολιτική βούληση…

Ευθύνη των πιστωτών

Το πρώτο βήμα στην τεκμηρίωση της απόφασης μονομερούς παύσης πληρωμών δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από τις τεράστιες ευθύνες των πιστωτών για την τραγική κατάσταση που έχει φθάσει η Ελλάδα σε ό,τι αφορά το επίμαχο θέμα: το δημόσιο χρέος! Η ακαταλληλότητα των μέχρι σήμερα αρμόδιων να αποφασίζουν για το χρέος (ΕΕ, ΔΝΤ) τεκμαίρεται από την αποκλειστική ευθύνη που τους βαραίνει για τον εκτροχιασμό του. Όταν έπρεπε να αποσπαστεί η σιωπηρή έστω συναίνεση του ελληνικού λαού για τα Μνημόνια τότε ήταν στη μόδα η ρήση του Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε». 

Έτσι επιχειρήθηκε να εξηγηθεί γιατί το δημόσιο χρέος έφτασε στο 129% του ΑΕΠ ή τα 300 δισ. ευρώ, που ήταν τον Οκτώβριο του 2009, αφήνοντας προς το παρόν ασχολίαστα τα μαγειρέματα που έκανε η ελληνική στατιστική υπηρεσία μαζί με την Γιουροστάτ για να αυξηθεί το δημόσιο χρέος από το 115% που ήταν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2009. (Ένας πονοκέφαλος δεν δικαιολογεί χημειοθεραπεία, αντίθετα η διάγνωση καρκίνου, ακόμη κι αν είναι πλαστή, την εμφανίζει επιβεβλημένη…). Τώρα όμως που το δημόσιο χρέος έχει καταγράψει την μεγαλύτερη αύξηση που έχει παρατηρηθεί ποτέ μέσα σε μια τόσο σύντομη χρονική περίοδο ποιός φταίει; Η απόδοση της ευθύνης στον λαό που έχει ματώσει θα ήταν θράσος, ύβρις. Αποκλειστικός υπεύθυνος επομένως είναι η Τρόικα. Μόνη της σχεδίαζε και ανακοίνωνε τα Μνημόνια, με τους έλληνες υπουργούς από την πρώτη κυβέρνηση του Παπανδρέου (των …αντιεξουσιαστών) μέχρι τώρα να αρκούνται στην απόφαση για το πότε θα ψηφισθούν από την Βουλή οι όροι τους, χωρίς να είναι κι αυτό πάντοτε αναγκαίο. Μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου ή μια υπουργική απόφαση πολλές φορές αρκούσε…

Η δημόσια παραδοχή του ΔΝΤ, τον Ιούνιο του 2013, για το «λάθος» του στο ελληνικό πρόγραμμα αποτελεί πρώτης τάξης επιχείρημα ακόμη και για εκείνους που δεν είχαν χρόνο να διαβάσουν το πρώτο μνημόνιο (Μάιος 2010) ώστε να γνωρίζουν την απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από τις προβλέψεις του ή δεν θυμούνται τι πρόβλεπε: η ανεργία θα έφθανε στο υψηλότερο της σημείο, 15%, το 2012 και μετά θα μειωνόταν, το ΑΕΠ φέτος θα αυξανόταν κατά 2,8% (σελ. 9), το δημόσιο χρέος φέτος θα ήταν 149% του ΑΕΠ (σελ. 13), κ.α. Στο πλαίσιο μίας τέτοιας παταγώδους αποτυχίας στις προβλέψεις γιατί η Ελλάδα να συνεχίσει να δεσμεύεται από τους υπόλοιπους όρους που περιλαμβάνονται στο πρώτο Μνημόνιο και αφορούν την αποπληρωμή των δόσεων;

Τα πράγματα είναι ακόμη πιο ευνοϊκά για την Ελλάδα λόγω του ότι όλο το πρόγραμμα εξ αρχής δεν σχεδιάστηκε για να σώσει τον ελληνικό λαό, αλλά τις τράπεζες και τους πιστωτές. Η σκοπιμότητα και ο δόλος που υπήρχε πίσω από τον σχεδιασμό του προγράμματος διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, σε τέτοιο βαθμό ώστε το ελληνικό δημόσιο να μπορεί να το καταγγείλει και αρνηθεί να σεβαστεί τις υποχρεώσεις που προκύπτουν, φαίνεται πεντακάθαρα στις τρεις κορυφαίες στιγμές του: Κατά την εκκίνησή του, όταν βεβαιωμένα πια ευνοούσε τις ξένες τράπεζες που είχαν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα, κατά την αναδιάρθρωση του Μαρτίου του 2012 και σήμερα όταν είναι γνωστό που έχουν πάει τα χρήματα των δόσεων.

Με βάση απάντηση που έλαβε σε ερώτησή του τον Σεπτέμβριο του 2012 ο βουλευτής της ΝΔ, Προκόπης Παυλόπουλος, βεβαιώνεται ότι οι ξένες τράπεζες ήταν ο μεγάλος κερδισμένος του ελληνικού προγράμματος διάσωσης καθώς πρόλαβαν και ξεφορτώθηκαν τα ομόλογα που κατείχαν έτσι ώστε όταν θα ερχόταν το αναπότρεπτο κούρεμα να μην υποστούν οι ίδιες την ζημιά. Η ζημιά αυτή μεταβιβάστηκε στις ελληνικές τράπεζες και τους έλληνες και ευρωπαίους φορολογούμενους. Τι άλλο δείχνει το γεγονός ότι οι ξένες τράπεζες (κατ’ αρχήν γαλλο-γερμανικές) ενώ κατείχαν στις 31 Δεκεμβρίου 2009 ελληνικά ομόλογα αξίας 141,5 δισ. ευρώ, τα μείωσαν ένα χρόνο αργότερα, στις 31 Δεκεμβρίου 2010 στα 45,9 δισ. και τον επόμενο χρόνο στις 31 Δεκεμβρίου 2011 στα 35 δισ. ευρώ; Μέσω του Μνημονίου σώθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που πρόλαβαν και ξεφορτώθηκαν ελληνικά ομόλογα αξίας 100 σχεδόν δισ. ευρώ σε ένα χρόνο, οδηγώντας το ελληνικό κράτος να χρωστάει στα ευρωπαϊκά κράτη και το ΔΝΤ. Δεν καταλάβαιναν οι πιστωτές τι έκαναν;

Το έγκλημα ολοκληρώθηκε με το δεύτερο Μνημόνιο που συνόδευσε το PSI τον Μάρτιο του 2012, όταν η αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέσω της διαγραφής ενός υπέρογκου μέρους του, πραγματοποιείται με αποκλειστική και πάλι δική τους ευθύνη οι οποίοι «κρατικοποιούν» επί της ουσίας το ελληνικό δημόσιο χρέος, επιβάλλοντας στο ελληνικό δημόσιο να χρωστάει στο εξής στα ίδια τα κράτη που δίνουν ζεστό χρήμα στις τράπεζες και τους άλλους πιστωτές αλλάζοντας εκ βάθρων το «προφίλ» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Έτσι φτάνουμε στις 30 Σεπτεμβρίου 2013, με βάση την εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού, το 66,4% του χρέους της κεντρικής διοίκησης να αποτελείται από δάνεια του μηχανισμού στήριξης κι ο ομολογιακός δανεισμός να αντιπροσωπεύει μόνο το 23%, όταν πριν 3 χρόνια σχεδόν ολόκληρο το δημόσιο χρέος ήταν ομολογιακό. Στο ενδιάμεσο τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν 14 δισ. ευρώ και πολλά ακόμη δισ. κάθε λογής ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ (από πανεπιστήμια και ΤΕΙ μέχρι νοσοκομεία και μουσεία) που τηρούσαν υποχρεωτικούς λογαριασμούς στην Τράπεζα της Ελλάδας κι είδαν τις καταθέσεις τους να εξαϋλώνονται, χάνοντας ακόμη και το 90%! Το γεγονός πάντως ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους οφείλεται σε κυβερνήσεις της ΕΕ παρέχει τεράστια περιθώρια πολιτικής διαπραγμάτευσης…

Μόνο το 22% των χρημάτων στον προϋπολογισμό

Το οικονομικό έγκλημα που διέπραξαν οι πιστωτές χρεώνοντας την Ελλάδα στο διηνεκές αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο αν δούμε ότι περισσότερα από τρία τέταρτα των χρημάτων που έχουν δοθεί κατέληξαν και πάλι στους ίδιους: τους δανειστές! Συγκεκριμένα, όπως απέδειξε η διεθνής οργάνωση Attac σε πρόσφατη μελέτη της, από τα 206,9 δισ. ευρώ που εγκρίθηκαν για την Ελλάδα σε 23 δόσεις από τον Μάιο του 2010 μέχρι και τον Ιούνιο του 2013 (εκ των οποίων τα 180,91 προήλθαν από την ευρωζώνη και και τα 26,7 από το ΔΝΤ) το 77% των χρημάτων (160,1 δισ.) κατευθύνθηκε πάλι σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ειδικότερα το 49% (101,3 δισ.) για την εξυπηρέτηση του χρέους και το 28% (58,2 δισ.) για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Στον κρατικό προϋπολογισμό κατευθύνθηκε μόνο το 22,5% (46,5 δισ.) των χρημάτων των δόσεων. Εν ολίγοις, δανειστές κερνούν, δανειστές πίνουν…

Η Γερμανία δεν ωφελήθηκε μόνο διασώζοντας τις γερμανικές τράπεζες σε βάρος του ελληνικού λαού που θα πληρώνει μέχρι το 2048. Επωφελήθηκε από την κρίση χρέους της ευρωπαϊκής περιφέρειας τουλάχιστον με δύο ακόμη τρόπους: Με βάση απάντηση που έδωσε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών σε ερώτηση βουλευτή των σοσιαλδημοκρατών κι η οποία παρουσιάστηκε στο περιοδικό Σπίγκελ τον Αύγουστο του 2013, τα κέρδη της Γερμανίας από το 2010 ως το 2014 λόγω της πτώσης των επιτοκίων δανεισμού και της μεγάλης ζήτησης που προκλήθηκε στα ομόλογά του εξ αιτίας του κύματος φυγής κεφαλαίων από τα ομόλογα των περιφερειακών κρατών εκτιμάται σε 40,9 δισ. ευρώ. Αξιοσημείωτα είναι επίσης και τα κέρδη που κατέγραψε η Γερμανία από τους τόκους που συνόδευαν ειδικά το πρώτο δάνειο και κυμαίνονταν μεταξύ 3,4% και 4,5%. Δημοσίευμα του ειδησεογραφικού πρακτορείου Ρόιτερς τον Μάρτιο του 2012 εκτιμούσε τα κέρδη που είχε αποκομίσει το Τέταρτο Ράιχ από τον δανεισμό της Ελλάδας μέχρι το τέλος του 2011 σε 380 εκ. ευρώ. Επικερδής δουλειά η διάσωση…

Την παραπάνω ωμή πραγματικότητα, πως η διάσωση της Ελλάδας ήταν ένα συγκαλυμμένο σχέδιο διάσωσης των πιστωτών από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν μπορεί να την αναγνωρίσει κανένας άλλος πέρα από ένα κυρίαρχο ελληνικό κράτος. Επ’ ουδενί δεν πρόκειται η Γερμανία να αποδεχθεί πως έστειλε στους γερμανούς φορολογούμενους τον λογαριασμό των γερμανικών τραπεζών κι ότι θησαύριζε στην πλάτη των ελλήνων φορολογουμένων. Συνειδητά έτσι επιλέγει η Μέρκελ να ενοχοποιεί τον ελληνικό λαό, κατηγορώντάς τον για τεμπέλη, ώστε με την καλλιέργεια του ρατσισμού να κρύβει τις δικές της ευθύνες για την αφειδώλευτη και σκανδαλώδη στήριξη που προσέφερε στις γερμανικές τράπεζες. Στην βάση όλων των παραπάνω, μονομερείς ενέργειες από την μεριά της Ελλάδας όπως η παύση πληρωμών που θα ανοίξει τον δρόμο για την διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν έρχονται να ακυρώσουν ένα πνεύμα ή μια πρακτική αλληλεγγύης και ανιδιοτελούς στήριξης μεταξύ ισότιμων εταίρων. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο, κι όποιος το επικαλείται στην καλύτερη περίπτωση εθελοτυφλεί. Είναι η φυσική αντίδραση απέναντι σε ένα εν εξελίξει βίαιο οικονομικό έγκλημα.

Πράσινο φως από το διεθνές δίκαιο

Η μονομερής παύση πληρωμών που θα ανοίξει τον δρόμο για μια σημαντική μείωση του δημόσιου χρέους χωρίς επιζήμιους όρους, δεν είναι μόνο φυσική αλλά και νόμιμη αντίδραση. Πλήθος διατάξεων του διεθνούς δικαίου μπορεί να επικαλεστεί η ελληνική κυβέρνηση για να θωρακίσει την στάση της, καθιστώντας μη αντιστρεπτή την απόφασή της.

Η αρχή κατά την οποία οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται (pacta sunt servanda) που ενσωματώνεται στο άρθρο 26 της της Συνθήκης της Βιέννης (1969) δεν στερείται όρων. Ισχύει υπό την προϋπόθεση ότι «τα χρέη συνάπτονται για το γενικό συμφέρον της κοινότητας». Σε έκθεση επιτροπής του ΟΗΕ, της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UNCTAD), με ημερομηνία Ιούλιος 2007 τονίζεται ότι η υποχρέωση ενός κράτους να σέβεται τις δεσμεύσεις του έναντι δανειστών ποτέ δεν ήταν άνευ προϋποθέσεων. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε άρθρα του διεθνούς δικαίου και διεθνών συνθηκών που έχει υπογράψει η Ελλάδα και οφείλει να τα τηρεί καθώς και νομολογία, που μπορεί να επικαλεστεί για να παραβιάσει τις δεσμεύσεις της έναντι των πιστωτών, κηρύσσοντας εν προκειμένω παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους.

Πρώτο, το άρθρο 103 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όπου αναφέρεται ότι: «Σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ των υποχρεώσεων των μελών των Ηνωμένων Εθνών… και των υποχρεώσεών τους κάτω από οποιαδήποτε άλλη διεθνή συμφωνία, θα υπερισχύουν οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τον τρέχον Καταστατικό Χάρτη». Ποιές είναι αυτές; Αναφέρεται στο άρθρο 55: «υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, πλήρης απασχόληση, συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής προόδου και ανάπτυξης», κ.α. Δεύτερο, αν επικαλεστεί την έννοια της «ανωτέρας βίας», όπως έχει οριστεί από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών (1978): «η αδυναμία να λειτουργήσεις νόμιμα,.. είναι η κατάσταση που ανακύπτει όταν απρόβλεπτες περιστάσεις πέρα από τον έλεγχο του ατόμου ή των ατόμων που τους αφορούν τους αποτρέπουν κατ’ απόλυτο τρόπο τον σεβασμό των διεθνών τους υποχρεώσεων». Τρίτο, η παύση πληρωμών μπορεί να δικαιολογηθεί στη βάση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, όταν τίθεται σε κίνδυνο η ίδια η ύπαρξη του κράτους και της πολιτικής και οικονομικής του επιβίωσης. Σε σχετική νομολογία μάλιστα του 1980, που μοιάζει να έχει γραφτεί για την μνημονιακή Ελλάδα αναφέρεται κατά λέξη: «Δεν μπορεί να αναμένεται από ένα κράτος να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια του, να διαλύσει την αστυνομία του και να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες του σε τέτοιο βαθμό ώστε να εκθέσει την κοινότητα στο χάος και την αναρχία μόνο και μόνο για να παράσχει τα χρήματα για να ικανοποιηθούν οι δανειστές. Υπάρχουν όρια στο τι μπορεί λογικά να αναμένεται από ένα κράτος, όπως κι από έναν ιδιώτη». Το τέταρτο επιχείρημα, μεταξύ πολλών άλλων, που μπορεί να επικαλεστεί ένα κυρίαρχο κράτος για να προχωρήσει στην αθέτηση των υποχρεώσεών του έναντι των δανειστών σχετίζεται με την θεμελιώδη μεταβολή των συνθηκών κατά τις οποίες ανέλαβε τις υποχρεώσεις του. Κι εδώ υπάρχει επαρκής νομολογία για αξιοποίηση η οποία προέρχεται μάλιστα από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κι ειδικότερα την διαμάχη της με την Ισλανδία.

Και τα τέσσερα παραπάνω επιχειρήματα μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν από την Ελλάδα αν υπάρξει πολιτική βούληση να προχωρήσει σε παύση πληρωμών και μονομερής διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους. Αρκεί μια ματιά στην κοινωνική γενοκτονία που έχει επέλθει την τελευταία 3ετία: Η ανεργία τριπλασιάστηκε φτάνοντας το 28% και διατηρώντας μάλιστα ανοδική τάση. Οι αυτοκτονίες καταγράφουν αύξηση ρεκόρ, με ιδιαίτερη προτίμηση σε 50άρηδες πνιγμένους από χρέη. Η μετανάστευση θερίζει στερώντας από την Ελλάδα μια ολόκληρη γενιά επιστημόνων. Σχολεία κλείνουν κατά εκατοντάδες στο όνομα της μείωσης του κόστους και μάλιστα κυρίως στην περιφερειακή και δυσπρόσιτη Ελλάδα απειλώντας την εθνική συνοχή, ενώ κι αυτά που συνεχίζουν να έχουν δασκάλους τον χειμώνα κλείνουν λόγω έλλειψης θέρμανσης, όπως συνέβη στη Νάουσα, πριν λίγες εβδομάδας. Τέλος, μόνο μέχρι τώρα, πριν δηλαδή δοθεί το πράσινο φως στις τράπεζες για τους πλειστηριασμούς στην πρώτη κατοικία, η εφορία έβγαζε στο σφυρί 56 σπίτια την ημέρα. Όλα τα παραπάνω συνιστούν επαρκέστατους λόγους ώστε το ελληνικό κράτος να επικαλεστεί και τα τέσσερα επιχειρήματα που προαναφέραμε (δεσμεύσεις έναντι του ΟΗΕ, ανωτέρα βία, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μεταβολή συνθηκών) σταματώντας μονομερώς να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος.

Απεχθές χρέος

Υπάρχει όμως κι ένα επιπλέον προηγούμενο που μπορεί να αξιοποιήσει μια ελληνική κυβέρνηση για να απαιτήσει να γίνει σεβαστή η απόφασή της για μονομερή παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους: 

Χαρακτηρίζοντας το δημόσιο χρέος ως απεχθές (odious) με βάση τον ορισμό του νομικού Αλεξάντερ Σακ (1927), όπως περιέχεται στην έκθεση της επιτροπής του ΟΗΕ (7.2007) που προαναφέραμε. 

Ειδικότερα ένα δημόσιο χρέος χαρακτηρίζεται ως απεχθές και δεν πληρώνεται στην περίπτωση που «ένα δεσποτικό καθεστώς αναλαμβάνει ένα χρέος όχι για τις ανάγκες ή προς το συμφέρον του κράτους, αλλά για να ισχυροποιήσει το δεσποτικό καθεστώς, να καταπιέσει τον λαό που μάχεται εναντίον του, κ.α.». Ο ορισμός του Σακ περιλαμβάνει 3 όρους για να χαρακτηριστεί ένα χρέος ως απεχθές: Να μην εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του λαού, να μην υπήρχε η σχετική νομιμοποίηση από τον λαό απέναντι στην κυβέρνηση για να προχωρήσει στη σύναψη του δανείου κι ο τρίτος όρος να ήταν ενήμεροι οι δανειστές. Πρόκειται για προϋποθέσεις που ισχύουν στην περίπτωση της Ελλάδας. 

Η έκθεση μάλιστα του ΟΗΕ αναφέρει πλήθος παραδειγμάτων που χρησιμοποιήθηκε ο ορισμός του Σακ από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη. Γιατί όχι και στην Ελλάδα, όταν πλέον είναι ηλίου φαεινότερο πως τα δυο δάνεια δεν εξυπηρέτησαν καμία ανάγκη του ελληνικού λαού, συνήφθηκαν χωρίς την θέλησή του, ενώ οι πιστωτές ήταν πλήρως ενήμεροι για το που θα πάνε τα λεφτά τους;

Τέλος, υπάρχει ένα επιπλέον επιχείρημα που μπορεί να θωρακίσει μια πολιτική απόφαση καταγγελίας δανειακών συμβάσεων και μνημονίων και αθέτησης πληρωμών. Σχετίζεται με τις κατάφωρες παραβιάσεις του Συντάγματος και της νομοθεσίας. Η πρώτη δανειακή σύμβαση (Μάιος 2010) δεν έχει καν κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή, ενώ με αφορμή την δεύτερη δανειακή σύμβαση (Μάρτιος 2012) οι σημαντικότεροι καθηγητές δημόσιου δικαίου επεσήμαναν ότι πολλά άρθρα της έρχονται σε σύγκρουση όχι μόνο με το ελληνικό σύνταγμα (προστασία της απασχόλησης, δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία, κ.α.) αλλά και με ουσιώδη άρθρα της Ευρωπαϊκής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Ο σεβασμός στη νομιμότητα επομένως, εθνική και διεθνή, επιτάσσει την παύση πληρωμών μέσα από μονομερείς ενέργειες. Ο λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους, που θα χαρακτηρίσει κι επισήμως απεχθές ή παράνομο το χρέος, μέσω μιας θεσμοθετημένης και με αρμοδιότητες επιτροπή όπως αυτή που συγκρότησε ο Ραφαέλ Κορέα στον Ισημερινό προ 5ετίας, αποτελούμενη από οικονομολόγους, συνταγματολόγους και άλλους επιστήμονες και ειδικούς, μπορεί να προσφέρει την απαραίτητη νομιμοποίηση σε μια τέτοια απόφαση. Το μόνο που απαιτείται είναι πολιτική βούληση για σύγκρουση. Επιλογή που συνιστά πλέον μονόδρομο όταν κάθε διάθεση συνεννόησης και κοινά αποδεκτής λύσης από τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις μέχρι τώρα μας έχει οδηγήσει στην δεινή θέση που είμαστε.

Γερμανία, ο μεγαλύτερος τζαμπατζής!

Ουδέποτε η Γερμανία θα είχε φτάσει στη θέση της οικονομικής ατμομηχανής της ευρωπαϊκής ηπείρου αν αλλεπάλληλες φορές δεν είχε σβήσει τα χρέη της προς άλλες χώρες της Ευρώπης. 

Αθέτησε τις υποχρεώσεις της είτε κοινή συναινέση, όπως συνέβη για παράδειγμα με την συμφωνία το Λονδίνου που υπογράφτηκε το 1953, ή μονομερώς γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της διεθνείς αποφάσεις, όπως συνέβη με τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα που είναι η μοναδική χώρα στην οποία δεν κατέβαλε τις αποζημιώσεις από τις καταστροφές που πραγματοποίησαν οι Ναζί. 

Έτσι η Γερμανία που τώρα αρνείται ακόμη και να συζητήσει οποιοδήποτε σχέδιο κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, επικαλούμενη το συμφέρον των γερμανών φορολογουμένων, οφείλει στην Ελλάδα ένα ποσό που σύμφωνα με αρθρογραφία του οικονομολόγου και συμβούλου της γαλλικής κυβέρνησης, Ζακ Ντελπλά, ανέρχεται σε σημερινούς όρους στα 575 δισ. ευρώ! Χρήματα που είναι σχεδόν διπλάσια του ύψους του ελληνικού δημόσιου χρέους και το Τέταρτο Ράιχ μονομερώς αρνείται να καταβάλει κατά παράβαση αλλεπάλληλων δικαστικών αποφάσεων.

 από τα «Επίκαιρα»

aristeri-diexodos

Χριστουγεννιάτικη Ιστορία…

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι άντρας του γλεντιού και δεν υπολογίζει. Στερημένος κάθε θλίψης και στενοχώριας, λύπης και πένθους, δε μπορεί να καταλάβει τη μελαγχολία των Χριστουγέννων, αφού βλέπει τη μεγάλη αυτή γιορτή σαν μία ακόμα…

μέρα στο γραφείο του Μεγάρου Μαξίμου, αφού, όπως έχει πει, δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα.

by To Skouliki Tom

Η δυστυχία των ανθρώπων γύρω του ελάχιστα αγγίζει τον Αντώνη Σαμαρά. Αντιθέτως τους βρίσκει κακομοίρηδες και μίζερους, επειδή νοιάζονται μόνο για τα λεφτά που δεν έχουν να ξοδέψουν στις ταβέρνες που δεν πάνε, αντί να είναι ευγνώμονες που τους έχει απαλλάξει από τα βάρη του πλουτισμού αυτές τις άγιες μέρες και τρώνε στα συσσίτια του “Όλοι μαζί μπορούμε”.

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ παρακάτω έλαβε χώρα την περασμένη Τρίτη και μου την εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός γι’ αυτό σας παρακαλώ να δώσετε την πρέπουσα προσοχή.

«Είναι βράδυ, παραμονή Χριστουγέννων. Ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται ακόμα στο Μέγαρο Μαξίμου και τρώει λαίμαργα ένα σάντουιτς με καπνιστό σολωμό και χαβιάρι που κρατούσε κρυμμένο όλη μέρα για να μην το βρει ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ξαφνικά, βλέπει παράξενες οπτασίες που έχουν σχέση με τον παλιό του συγκάτοικο στο Χάρβαρντ και πρώην πρωθυπουργό, Γιωργάκη Παπανδρέου. Αναίσθητος όπως είναι, συνεχίζει να χλαπακιάζει το σάντουιτς γράφοντας στα αρχίδια του τους παράξενους ήχους που έρχονται έξω από την πόρτα του γραφείου του.

Ακριβώς τη στιγμή που βρίσκεται στην τελευταία μπουκιά, βλέπει να μπαίνει μέσα το φάντασμα του Γιωργάκη καβάλα σε ένα κανό, με μια κιθάρα στο δεξί χέρι κι ένα δεντράκι μέσα σε γλάστρα στο αριστερό. Από τις τσέπες του κρέμονται χασισόδεντρα κι από τον ώμο του ένα φτυάρι. “Έτσι είπαμε ρε Αντώνη;”, τον ρωτάει το φάντασμα στοργικά. “Σου αφήνω μια Ελλάδα έτοιμη να γίνει Δανία του Νότου, με το ένα πόδι στην πράσινη ανάπτυξη και εσύ την κάνεις σαν τα μούτρα σου;”, συνεχίζει. “Τι έχουν τα μούτρα μου;”, ανταπαντάει ο Αντώνης κοιταζόμενος στον καθρέφτη. Βλέπει ένα μεγάλο κόκκινο σπυρί στο κούτελο. “Γαμώ το κεφάλι μου, μαλάκα!”, μονολογεί.

Το φάντασμα του Γιωργάκη περιγράφει στον Αντώνη τα λούσα της μεταπρωθυπουργικής ζωής τονίζοντας πως όσες μαλακίες και να κάνει, οι άνθρωποι είναι τόσο καθυστερημένοι που θα πληρώνουν για να τον ακούνε να δίνει διαλέξεις σε πανεπιστήμια ανά τον πλανήτη για το πώς ισοπέδωσε την οικονομία της Ελλάδας. Επίσης τον προειδοποιεί ότι θα τον επισκεφτούν 3 πνεύματα τις επόμενες 3 ώρες, εκτός κι αν αποφασίσει να νομιμοποιήσει το χασίς, όπως έκανε η Ουρουγουάη.

Μετά τη φυγή του φαντάσματος, ο Αντώνης Σαμαράς κοιμάται μαστουρωμένος από τις αναθυμιάσεις της αιθαλομίχλης που τρυπώνει από τον αέρα της Αθήνας μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου. Εύχεται να πεθάνει στον ύπνο του, ήσυχος ότι έχει εκπληρώσει το σκοπό του ως πρωθυπουργός της χώρας. Σαν κάτι μέσα του να του λέει ότι ήρθε η ώρα να πάει να συναντήσει το είδωλό του, τον Νέλσονα τον Μαντέλα, το γρηγορότερο δυνατό. Γρήγορα διώχνει αυτές τις άσχημες εικόνες από το μυαλό του. Σκέφτεται την πατρίδα του, το Σαξέσχωρι Καλαμάτας κάνοντας σχέδια για εκατοντάδες διορισμούς γαλάζιων παιδιών στο Μουσείο Ακρόπολης.

Πριν προλάβει να κοιμηθεί για τα καλά, ακριβώς στις 12 τη νύχτα, το πρώτο πνεύμα τον επισκέπτεται. “Ρε τον πούστη τον Γιωργάκη, για μια φορά στη ζωή του είχε δίκιο. Πνεύματα υπάρχουν, μόνο για τα λεφτά έπεσε έξω”, σκέφτεται. Το πνεύμα έχει τη μορφή της μικρής Μαρίας και του συστήνεται ως το πνεύμα τον περασμένων Χριστουγέννων. Του λέει ότι θα του δείξει σκιές από το παρελθόν. Αρχίζει δείχνοντάς του εικόνες από την πιτσαρία που έσκιζε στην Αμερική. Τόνοι από μοτσαρέλα, πεπερόνι και ζύμη Ιταλίας που καταναλώνονται από ορδές Αμερικάνων περνούν μπροστά από τα μάτια του. Ύστερα του δείχνει σκηνές από την αποστασία του 1993, τότε που ο μικρός Αντώνης κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση. Η ανάμνηση της Άννας Βίσση που του έτρωγε τα λεφτά δίνει τη θέση της σε φωτογραφίες από το ιδρυτικό συνέδριο της Πολιτικής Άνοιξης, όταν ο ίδιος υποσχόταν ότι δε θα γυρίσει στη Νέα Δημοκρατία ακόμα κι αν τον έκαναν αρχηγό. Κι έπειτα, τα χρόνια της πολιτικής αφάνειας με τον Γιώργο Μουρούτη και το Φαήλο Κρανιδιώτη να σχεδιάζουν παρέα με τον Αντώνη την Ομάδα Αλήθειας. Ευτυχισμένα χρόνια…

Στη θέα των μεγαλείων της περασμένης ζωής του, ο Αντώνης Σαμαράς καταφέρνει να διώξει το πνεύμα των περασμένων Χριστουγέννων και κοιμάται γαλήνια. Μετά από μία ώρα, στη 1 ακριβώς, τον επισκέπτεται το πνεύμα των φετινών Χριστουγέννων.Κρατάει 5 σουβλάκια στο κάθε χέρι και από πίσω του σέρνει με μια αλυσίδα ένα υποβρύχιο που γέρνει. Κάτι του θυμίζει αλλά δε μπορεί να καταλάβει τί. Ο Αντώνης σκαρφαλώνει στην θεόρατη κοιλιά του και μαζί ταξιδεύουν στα φετινά Χριστούγεννα.

Οι άνθρωποι κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους καίνε πλαστικά και αρωματισμένα μαντιλάκια στο τζάκι αγνοώντας τις συστάσεις του Υπουργείου Περιβάλλοντος για τις επιπτώσεις της αιθαλομίχλης. Ο Αντώνης ανησυχεί για τους χιλιάδες άστεγους και μετανάστες που απειλούν να καταλάβουν την Αθήνα αλλά παίρνει κουράγιο από τα πολύχρωμα πουλόβερ που βλέπει πλεγμένα στα δέντρα της Παλαιάς Βουλής. Επισκέπτονται το σπίτι του Μιχάλη Λιάπη με τα πολυάριθμα τζιπ ακινητοποιημένα στο γκαράζ χωρίς πινακίδες. Ο Αντώνης ανησυχεί για το μέλλον του Μιχάλη και ρωτά το πνεύμα σχετικά με την τύχη του. Το πνεύμα του μιλάει για μια θέση αδειανή στη Νέα Δημοκρατία και λέει στον Αντώνη ότι αν δεν τον δεχτεί πίσω, ο Μιχάλης θα πάει να ζήσει για πάντα στην Ταϊλάνδη.

Το πνεύμα περιηγείται με τον Αντώνη Σαμαρά σε σπίτια με κομμένο ρεύμα όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον για να ζεσταθούν γύρω από ένα μαγκάλι. Στιγμές οικογενειακές που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά και αγαλλιάζουν την ψυχή του Αντώνη. Καταλήγουν στην ταράτσα μια πολυκατοικίας όπου ένας υπερχρεωμένος που του παίρνει η τράπεζα το σπίτι απειλεί να αυτοκτονήσει για να γλιτώσει από τα δεινά αυτής της βίαιης ζωής και να απολαύσει την ηρεμία του θανάτου, εικόνα τόσο ελπιδοφόρα στα μάτια του Έλληνα Πρωθυπουργού.

Το πνεύμα των φετινών Χριστουγέννων εξαφανίζεται και πριν προλάβει να τον πάρει ο ύπνος, το τρίτο φάντασμα επισκέπτεται τον Αντώνη Σαμαρά ακριβώς στις 2. Το κεφάλι του φαντάσματος είναι τυλιγμένο με την ελληνική σημαία κατακρεουργημένη και κρατάει ένα ψεκαστικό αεροπλάνο στα χέρια, ενώ το σώμα του είναι βαμμένο στα χρώματα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το πνεύμα των μελλοντικών Χριστουγέννων που τον παίρνει από το χέρι και τον βγάζει έξω στους δρόμους.

Ο κόσμος πίνει στην υγειά της ελληνικής κυβέρνησης με ποτήρια σηκωμένα στον αέρα. Τα σπίτια ξεχειλίζουν από λεφτά, δε χωράνε άλλα και πέφτουν στα πεζοδρόμια. Κανείς δεν τα μαζεύει από κάτω, κανείς δεν τα χρειάζεται πια. Παραφουσκωμένα πορτοφόλια κρέμονται από τις τσέπες των ανθρώπων που καταναλώνουν με μανία στα καταστήματα της Ερμού, ενώ ανέμελοι Ατενίστας ξεκολλάνε τσίχλες από τα πεζοδρόμια. Οι ζητιάνοι στις άκρες των δρόμων φοράνε Burberry πουκάμισα και Van Cleef διαμάντια στο λαιμό. Ο Αντώνης Σαμαράς αναρωτιέται ποιος είναι αυτός ο πρωθυπουργός που κατάφερε να φέρει τέτοια εξωπραγματική ανάπτυξη στην Ελλάδα. Ποιος τόλμησε να πραγματοποιήσει την υπόσχεση του ίδιου για το success story; Το φάντασμα τον οδηγεί στο Μέγαρο Μαξίμου, ασφυκτικά γεμάτο από Ευρωπαίους ηγέτες που έχουν έρθει για δανεικά. Γύρω γύρω όλοι να παρακαλάνε και τη μέση αυτός. Τότε ο Αντώνης καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει πως ο ελληνικός λαός γιορτάζει τα Χριστούγεννα στο όνομά του. Είναι ο πρωθυπουργός σύμβολο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ούτε ο ίδιος ξέρει πώς τα κατάφερε αλλά το έκανε. Με δωρεάν ασύρματο wifi ίντερνετ, με μείωση στο ΦΠΑ εστίασης, μέτρα που όλοι αμφισβητούσαν αλλά τελικά έφεραν αποτελέσματα. Το πρωτογενές πλεόνασμα έχει υπερκαλύψει το ελληνικό χρέος. Το φάντασμα οδηγεί τον Αντώνη Σαμαρά στην πλατεία Συντάγματος. Ένα κολοσσιαίο χρυσελεφάντινο άγαλμα με το όνομά του σκαλισμένο πάνω στέκει περήφανο στο κέντρο της, στη θέση που κάποτε δέσποζε το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης του Δημήτρη Αβραμόπουλου.

Ο Αντώνης ξυπνάει κατατρομαγμένος στο κρεβάτι του από τον εφιάλτη. Όχι δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν. Δεν τα εννοούσε όλα αυτά! Μερικές ψήφους χρυσαυγιτών ήθελε μόνο να μεζέψει. Κοιτάζει γύρω του σαστισμένος. Μόλις όμως καταλαβαίνει ότι είναι ακόμα ο πρωθυπουργός που όλοι μισούν και απεχθάνονται αρχίζει να χοροπηδάει από χαρά. Παίρνει αμέσως τηλέφωνο το Γιάννη Στουρνάρα και τον ρωτάει “Τί μέρα είναι;”. “Χριστούγεννα!” του απαντάει ο Γιάννης και τότε του δίνει εντολή να κόψει το ρεύμα σε 100.000 σπίτια που δεν έχουν πληρώσει τη ΔΕΗ και άλλα 50.000 που την έχουν πληρώσει για παραδειγματισμό.

Κατόπιν, στέλνει sms τον Άδωνι Γεωργιάδη και του ζητάει να γράψει στο twitter ότι το εισιτήριο για τα νοσοκομεία ανεβαίνει από τα 25 στα 250 ευρώ. “Όποιος δεν έχει, ας ψοφήσει”, του λέει χαρακτηριστικά. Ο Άδωνις τον υπακούει ξετρελαμένος και κανονίζει να βγει στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, του Γιώργου Αυτιά και της Πόπης Τσαπανίδου ταυτόχρονα για να το ανακοινώσει.

Τέλος, ο Αντώνης παίρνει τηλέφωνο τον Νίκο Δένδια και του παραγγέλνει να στείλει 10 διμοιρίες ΜΑΤ στις Σκουριές να τα γαμήσουν όλα χριστουγεννιάτικα. “Και η Κερατέα, τα Εξάρχεια;” τον ρωτάει με παράπονο ο Νίκος. “Άλλες 10 στο καθένα. Και σπάσε όλες τις καταλήψεις της χώρας μέρα που είναι. Όλοι οι Έλληνες στους δρόμους! Και ξύλο, πολύ ξύλο στους αναρχοάπλυτους! Θα το κάψουμε απόψε, κυρ-Νίκο. Ναι, θα το κάψουμε!”.» Αγαπητές Μούτζες, ελπίζω να περάσατε τόσο όμορφα Χριστούγεννα όσο κι ο Αντώνης Σαμαράς. Άντε και του χρόνου ξανά Πρωθυπουργός!
(Οποιαδήποτε ομοιότης με τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με τον Αντώνη Σαμαρά.)

Ένα στριπτίζ για την Ελλάδα !!!

   Φαίνεται σαν ψέμα σχεδόν, αλλά πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από εκείνη την μέρα στο Καστελόριζο. Μοιάζει ψέμα καθ ότι σε ένα τόσο μικρό ιστορικό διάστημα όπως είναι μια τετραετία διεπράχθη το μεγαλύτερο…Nεοφιλελεύθερο οικονομικό έγκλημα-πείραμα του  σε σύγχρονη δυτική κοινωνία.

by…endotheasis

Δεχθήκαμε απανωτά χτυπήματα ως κοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως κάποια απ αυτά μας τα έδωσε η άρχουσα τάξη. Τα περισσότερα αναλάβαμε με ευχαρίστηση να τα ρίξουμε ο ένας στον άλλον. Το σχέδιο δούλεψε.
    Ξαφνικά μετά από την στιγμή που ο πιο γελοίος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης μας ανακοίνωσε ότι μπαίνουμε στη μνημονιακή εποχή, ξεκίνησε ένα απίστευτα ταχύ στριπτίζ της ψυχοσύνθεσης του μέσου Έλληνα. Μιμούμενος τους τραγικούς πολιτικάντηδες που πρώτοι άνοιξαν το δρόμο της αποκτηνοποίησης, τα πράγματα στην Ελληνική κοινωνία δείχνουν να έχουν εκτροχιαστεί.
    Ένα τεράστιο ποσοστό κόσμου, εξαιρετικά δυσανάλογο αν σκεφτεί κανείς τα υποτιθέμενα ιδανικά που πίστευε ότι έχει καταγεγραμμένα στο DNA του ο Ελληνούλης, υπέκυψε στις ορέξεις του για αίμα και κατέφυγε στο φασισμό ο οποίος εκλογικά τουλάχιστον διατηρεί επικίνδυνα ανοδική πορεία.
    Ένα εξίσου μεγάλο κομμάτι στήριξε το ήδη υπάρχον σύστημα, που μέσω της απληστίας και της ανικανότητας του οδήγησε την Ελληνική κοινωνία σ αυτό το τέλμα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρόλαβε ταχύτατα να εξελιχθεί σε ένα πλήρως ολοκληρωτικό σύστημα που μόνο τρόπο επιβολής του πλέον έχει την βία. Ειδικά ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν επιδείξει τόσο αξιοσημείωτη πρόοδο που η πολιτική τους στάση με πείθει εύκολα οτι μερικά χρόνια διακυβέρνησης ακόμη και ο Αντώνης θα έγραφε με χρυσά γράμματα το όνομα του στην ιστορία καθεστώτων όπως του Καντάφι, του Τσαουσέσκου ή όποιου Κίμ γιόγκ. Ευτυχώς δεν έχει αυτό το χρόνο.
    Ενώ όσοι παρέμειναν ξεκρέμαστοι στη μέση, προδομένοι από αυτούς που τους τάιζαν 40 χρόνια τώρα κατέφυγαν στην ανεπαρκή αριστερά της οποίας τα εκλογικά ποσοστά είναι αντιστρόφως ανάλογα της παρέμβασης της στην κοινωνία. Αν εξαιρέσουμε ίσως το ΚΚΕ που όντας πολύ κοντά στη διάλυση πλέον, παίρνει αυτό ακριβώς που του αξίζει με βάση την θέση που κράτησε στις πιο κρίσιμες στιγμές της Ελληνικής κοινωνίας.
    Αυτή είναι η μία πλευρά όμως των πραγμάτων που εμφανίστηκε μετά το τσιτσίδωμα. Υπάρχει κι άλλη και μάλιστα πιο σοβαρή. Είναι η πλευρά των Ελλήνων οι οποίοι κατα βάθος δεν θέλουν να κάνουν τίποτα. Παγωμένοι, φοβισμένοι, αδιάφοροι ή απλά κακοί στέκονται στην απέξω. Τους έβλεπες όλα αυτά τα χρόνια. Μαλλί, γυαλί, παντελόνι Lee. Οι “την βγάζω σε τρεις καφετέριες την ημέρα”, “δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά”, “ξέρω τον πορτιέρη”. Ένα σημαντικό κοινωνικό βαρίδι που λοιδορεί στο πρόσωπο όσων αγωνίζονται τη δικιά του ανεπάρκεια. Αποτελείται σχεδόν από το ένα τρίτο της κοινωνίας αν προσπαθήσουμε να το μετρήσουμε με βάση το ποσοστό της αποχής στις τελευταίες εκλογές σε συνδυασμό με τις κατα καιρούς έρευνες.
    Η υποτιθέμενη κυβέρνηση έδειξε τα δόντια της με την εκπνοή του 2013. Η καταστροφή που έχουν προκαλέσει στην κοινωνία είναι ολοσχερής. Τόσο, που το να γκρεμιστεί η ανηλεής αστική μας δημοκρατία φαντάζει τελικά εύκολα μπροστά στον κόπο που θα καταβληθεί αργότερα προκειμένου να ξαναγίνουμε στοιχειωδώς έστω κοινωνία.
    Είμαστε υπόδουλοι. Και αυτό που τελικά αποκάλυψε το στριπτίζ είναι πως η θέληση για αλλαγή και για ένα καλύτερο κόσμο είναι υπόθεση λίγων, όπως ήταν πάντα. Δεν είναι κάποιου είδους ελίτ. Είμαστε εγώ κι εσύ που η αδικία έγινε κόμπος στο λαιμό μας. Που η δίψα για δημιουργία και ζωή φωτίζει τον δρόμο μας. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία είπε ο Ανδρέας Κάλβος κι εγώ για φέτος αποφάσισα να ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη να τα χαρίσει σε όλους όσους τα θελήσουν.
   
 Καλή χρονιά, γεμάτη αγάπη. Ραντεβού στους δρόμους. Vamos.

…(άλλοι) 41 πίθηκοι αλληλογραφούν…

 Εκτός από τους 58 που μαζεύτηκαν τις προάλλες για να συστήσουν μιά ανύπαρκτη και ψευδεπίγραφη ”κεντροαριστερά”..

     ..άλλοι 41 πίθηκοι του κυβερνώντος κόμματος της Πολιτικής Βαρυχειμωνιάς, άνοιξαν αλληλογραφία με τον Χιμπατζή των…

Οικονομικών, επικρίνοντάς τον(!) και ζητώντας του να μειώσει τον φόρο στο πετρέλαιο για να ζεσταθεί ο λαός!

by…Ουδέν Σχόλιον

     Τώρα τους έπιασε ο καϋμός για τον λαό! Δύο μέρες πριν που ψήφιζαν υπέρ των χαρατσιών και των πλειστηριασμών για τα ακίνητα, προκειμένου να διασώσουν τις βουλευτικές καρεκλίτσες τους, όλα πήγαιναν καλά! Τέτοια υποκρισία!
     Τόση κουτοπονηριά!

     Και νομίζουν οι θρασύτατοι αυτοί πιθηκάνθρωποι ότι την μέρα των εκλογών θα διασωθούν..
     Ότι θα μπορέσουν να ισχυριστούν πως ήταν με το πλευρό του κοσμάκη και ότι ένοιωθαν τον πόνο του!
Και ότι αυτόματα θα ξεχαστούν όλα τα  ”ναι, σε όλα” που κραύγαζαν τρία χρόνια τώρα στην Βουλή,και τα χειροκροτήματα για την υπερψήφιση των κατοχικών νομοσχεδίων..

     Τίποτα όμως δεν ξεχνιέται και κανένα από τα εγκλήματα που διαπράξανε εναντίον των πολιτών και της χώρας δεν παραγράφεται.
     Για όλα θα κριθούν, και στις εκλογές, και όπου αλλού καταστεί δυνατόν..
     ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ!
     Και θα κριθούν αυστηρότερα από τους υπόλοιπους. Γιατί ακόμα και τώρα, την πρότελευταία ώρα τους, επιχειρούν να εμπαίξουν τον λαό, να ρίξουν στάχτη στα μάτια..
     Γιατί είναι θρασύδειλοι!
     
     Το μόνο που καταφέρνουν τώρα, είναι να αυτογελοιοποιούνται..

     Να μου πείτε..
..πόσο πιά να αυτογελοιοποιηθεί ένας πιθηκάνθρωπος!..


     Υ.Γ.   Εν τω μεταξύ, κι ενώ οι πολίτες  περνάνε τα πιό μαύρα Χριστούγεννα της ζωής τους, τα κομματόσκυλα επιμένουν να θησαυρίζουν με μίζες και λαμογιές σε βάρος του κράτους κι ενός καταδιωκόμενου λαού..
    Το σκοινί και το σαπούνι, δεν θα φτάσουν..

Κάποια στιγμή σταματούν να πιάνουν οι μπλόφες…

“ Όσο κι αν το σύστημα της ευρωπαϊκής ελίτ, μαζί με την μιντιοκρατία (ειδικά στην Ελλάδα) προσπαθούν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την άνοδο των γνήσιων δημοκρατικών – προοδευτικών δυνάμεων, η απάντηση θα δοθεί από…

τους ευρωπαϊκούς λαούς στις κάλπες, στα τέλη της άνοιξης του 2014. ”

Του Κώστα Καπνίση

Πολλαπλά εκτεθειμένη άφησε την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, η οποία σύμφωνα με την αποκάλυψη της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde», φέρεται να δήλωσε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της 19ης Δεκεμβρίου ότι τελικά μπλόφαρε όλο αυτό το χρονικό διάστημα στην οικονομική της πολιτική για την Ευρώπη. Σε ότι αφορά δε την περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και των υπολοίπων χωρών, οι οποίες έχουν οδηγηθεί σε Μνημόνια υπογράφοντας μάλιστα όρους υποτέλειας στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, αλλά και στο διευθυντήριο της Φρανκφούρτης, η αποκάλυψη αυτή θα έπρεπε να έχει προκαλέσει πολιτικό σεισμό όχι μόνο στις ενδιαφερόμενες χώρες, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ουσιαστικά, η Άνγκελα Μέρκελ, παραδέχθηκε ότι «έπαιξε» με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα ή ακριβέστερα με την απειλή εξόδου χώρας ή χωρών από αυτό, αν εκείνες με την σειρά τους δεν δέχονταν τους επαχθέστατους όρους και την πολιτική άγριας λιτότητας με στόχο την περίφημη «δημοσιονομική προσαρμογή». Το κεντρικό νόημα των όσων είπε η νέα «Θάτσερ» της Ευρώπης είναι ότι αν αποχωρούσε ή «αποχωρούσαν» την Ελλάδα από το ευρώ για οποιονδήποτε λόγο, τότε πολύ σύντομα οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης θα εγκατέλειπαν την Ο.Ν.Ε. Η αλήθεια βέβαια δεν είναι ότι θα εγκατέλειπαν οι χώρες την Ευρωζώνη, αλλά το ίδιο το νόμισμα τις χώρες, καθώς το φαινόμενο του ντόμινο θα ήταν συγκλονιστικό με ανυπολόγιστες συνέπειες σε πραγματικό χρόνο και όχι ως υπόθεση εργασίας μέσα από ζεστά και πολυτελή γραφεία τεχνοκρατών.

Είναι πλέον κοινά παραδεκτό από τους περισσότερους σοβαρούς αναλυτές ότι η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης ήταν χτισμένη σε σαθρά θεμέλια. Άλλωστε το όραμα των πραγματικά μεγάλων ηγετών της Ευρώπης κατά τις περασμένες δεκαετίες ήταν αρχικά η πολιτική ενοποίηση της Γηραιάς ηπείρου και στη συνέχεια η οικονομική – νομισματική ένωση. Αυτά βέβαια για τους μεγάλους ηγέτες της Ευρώπης, οι οποίοι ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, ποτέ δεν θα τους περνούσε από το μυαλό να καταστρέψουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αυτά είναι αποτελέσματα σχεδιασμών, τα οποία «ζωγραφίστηκαν» και εκτελέστηκαν σε λευκές κόλλες από ηγέτες – κατασκευάσματα των διεθνών τραπεζιτικών και «παρατραπεζιτικών» λόμπυ, τα οποία είναι γνωστά και ως θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού με το δόγμα τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους, πάνω από τους νόμους, πάνω από την ηθική.

Η Γερμανίδα καγκελάριος, αρχηγός της «παρέας» είπε απλά και ξάστερα, σύμφωνα με την «Le Monde», ότι «Συζητήσαμε προκειμένου να μάθουμε αν η Ελλάδα θα έπρεπε να φύγει από τη ζώνη του ευρώ και πιστεύω πως αν αυτό είχε συμβεί, θα έπρεπε όλοι μας να εγκαταλείψουμε την ΟΝΕ σε μεταγενέστερο χρόνο». Τα πάντα λοιπόν βγαίνουν «στη φόρα» με τόσο κυνικό τρόπο, με αρκετούς ευρωπαϊκούς λαούς να υποφέρουν τα τελευταία χρόνια από τις συνειδητά καταστροφικές επιλογές των κατά τα άλλα «προστατών» του. Ακόμα και το ίδιο το Bloomberg είχε ως κύριο άρθρο του το «ζήτημα Μέρκελ» και επιτέθηκε με σφοδρότατο τρόπο, για τα δικά του δεδομένα, στην γερμανική πολιτική, η οποία δεν είναι άλλη από αυτήν που υπαγορεύει η Φρανκφούρτη, η Deutsche Bank και η ΕΚΤ. Το γνωστό ειδησεογραφικό πρακτορείο, επεσήμανε χαρακτηριστικά ότι αν η Ευρώπη συνεχίσει με την ίδια πολιτική της άγριας λιτότητας, τότε η Ευρωζώνη, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελέσουν παρελθόν, τουλάχιστον με την υπάρχουσα μορφή τους.

Η πικρή αλήθεια, μετά από τόσες αποκαλύψεις, αλλά και την εμπειρία από τα αποτελέσματα αυτών των καταστροφικών πολιτικών είναι ότι κάπου εδώ οι αναλύσεις οφείλουν να σταματήσουν και να αναληφθεί δράση από τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά και από τις υγιείς δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες τόσα χρόνια είχαν παραμεριστεί από το κεντρικό πολιτικό προσκήνιο. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οι υπάρχουσες κυβερνήσεις – μαριονέτες θα αρνηθούν ακόμα και τώρα να παραδεχθούν την ήττα τους ή ακριβέστερα την ιδιοτελή δουλοπρέπειά τους. Αυτές οι κυβερνήσεις ποτέ δεν διαπραγματεύτηκαν με τις νεοφιλελεύθερες «συμμορίες» τύπου τρόικα. Τουναντίον, συνεργάστηκαν μαζί τους και υπηρέτησαν πιστά τις εντολές τους. Για την εξουσία και για ότι από αυτήν απορρέει.

Η λύση βρίσκεται μπροστά στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών και είναι πια αρκετά κοντά. Περισσότερο κοντά από ότι ίσως κάποιοι απαισιόδοξοι να νομίζουν. Στα τέλη της άνοιξης του 2014, οι Ευρωπαίοι πολίτες και ειδικότερα οι βασανισμένοι από αυτές τις πολιτικές, θα προσέλθουν στις ευρωπαϊκές κάλπες, προκειμένου να εκλέξουν τους νέους τους ηγέτες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τους δίνεται το απόλυτο δημοκρατικό «υπερόπλο» της ψήφου. Το σύστημα της ευρωπαϊκής ελίτ, μαζί με την μιντιοκρατία (ειδικά στην Ελλάδα) προσπαθούν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν όσο το δυνατό περισσότερο την άνοδο των γνήσιων δημοκρατικών – προοδευτικών δυνάμεων. Αν δεν το καταφέρουν έχουν την εναλλακτική, την οποία «δουλεύουν» παράλληλα και δεν είναι άλλη από το μαύρο φίδι της ακροδεξιάς, το οποίο το έχουν αμολήσει ελεύθερο για να παρασύρει τους απελπισμένους και εξαθλιωμένους και αρκετές φορές να τους δαγκώνει κιόλας. Το «έργο» είναι γνωστό και ξαναπαιγμένο και η Ευρώπη, η οποία το έχει ζήσει ήδη μια φορά και το πλήρωσε με τον Β’ ΠΠ, δύσκολα θα ξαναπέσει στην παγίδα…

Ο Χίτλερ μαθαίνει για τη σύλληψη του Μιχάλη Λιάπη!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=hhJ5wMnYJkE#t=61

Στην ανέμη της φαντασίας των ποιητών

Φυσάει ομηρική αυγή στο ροδοπέταλο ποίημα

καρτερία κόκκινο κοράλλι

αμφιβολία δρυοκολάπτης κυκλάμινου

δροσοσταλιά κόκκινης κλωστής

στην ανέμη της φαντασίας των ποιητών

πλην ο αφαλός της μοναξιάς υποτελούς αιδοίου

ομοιοπαθητική αναμόχλευση

εκείνης της κόκκινης πεταλούδας των αγρών

με τα φτερά της καστανιέτες

στο χορό των λουλουδιών

θα κυκλοφορήσω στα χέρια σου λευκός;

οι παλάμες μου θα γιομίσουν άστρα;

το πράσινο φως της πιο μακρινής κατάφασης αργεί;

σιωπή και ποίηση εικόνες χιαστί

σαν παραμύθι σκιάς ανέμων

μετάξι σιωπής αιώνων

σαν ρέμβη μηδέν αστέρων

τρένο κίτρινων φύλλων

στα συμφραζόμενα χρυσής ανταύγειας ονείρου μικρό άσπρο πανί πόθου σεργιανίζει

Τάσος Κάρτας, Επίνειο Νοσταλγίας Μαγικού Ρεαλισμού (ένας στίχος που είναι να βγει… οὐκ ἐᾷ με καθεύδειν)

[Ένα στίχο παντογνώστη αφηγητή ονειρεύομαι με εσωτερική εστίασησυν πλην ουσίας, αίφνης ονειροδίαιτο δυο κατά λέξη δισταγμών, μηδέν εις τοπηλίκο υψικαμίνου σώματος… Νόστιμον Ήμαρ μεταξένιων συνειρμών στον πηγαιμό γιατην Κολχίδα της Ποίησης κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο]

taenoiko.blogspot

Εδώ δεν έχουμε «δόγμα του σοκ». Έχουμε οικονομικό «Blitzkrieg».

Γράφει ο askordoulakos 

«Έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, αυτό το παραδεχόμαστε όλοι...»

Νίκος Ευαγγελάτος (16-12-2013).
__________________________

Όσοι έχουν ασχοληθεί –είτε τηλεοπτικά, είτε βιβλιογραφικά, είτε και τα δύο- με την Ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακούγοντας απόψε για το νομοσχέδιο του ανώτερου διοικητικού υπαλλήλου του γερμανικού υπουργείου οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, βάσει του οποίου η τοκογλυφία γίνεται επίσημη κρατική επιλογή και πρακτική, σίγουρα τους ήρθε στο νου ο όρος «κεραυνοβόλος πόλεμος», ή «πόλεμος-αστραπή» (γερμανιστί: «Blitzkrieg»).

Η συγκεκριμένη πολεμική τακτική επινοήθηκε κι εφαρμόστηκε από το Γερμανό στρατηγό, Χάιντς Γκουντέριαν και χαρακτηριζόταν από αιφνιδιαστικές επιθέσεις, ταχύτατες προωθήσεις δυνάμεων στην εχθρική περιοχή με συντονισμένη ισχυρή υποστήριξη από αεροπορικές δυνάμεις, που κτυπούσαν και αιφνιδίαζαν τον εχθρό. Οι νίκες των γερμανικών δυνάμεων στην Πολωνία, στη Γαλλία και κατά την πρώτη φάση της εισβολής στη Σοβιετική Ένωση, είχαν τη σφραγίδα του Blitzkrieg.

Ας κάνουμε μια αναλογική αντιπαραβολή των επιμέρους τομέων της συγκεκριμένης πολεμικής τακτικής (όπως τους ανασύρουμε από τη Βικιπαίδεια), με τα καθ’ ημάς και θα καταλάβουμε πολλά. Έχουμε και λέμε λοιπόν...

*      Στο στρατιωτικό Blitzkrieg η Αεροπορία επιτίθεται τόσο στο κύριο εχθρικό μέτωπο όσο και - το σημαντικότερο - στα μετόπισθεν, προσβάλλοντας αποθήκες υλικού, σταθμούς διαβιβάσεων και διοίκησης, κόμβους επικοινωνίας και μεταφοράς (δρόμους, σιδηροδρομικές γραμμές, γέφυρες).
        Στο οικονομικό Blitzkrieg το ρόλο της «Αεροπορίας» αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ, με καθολικές και καταιγιστικές επιδρομές στη συνείδηση και το θυμικό των αμυνομένων,προετοιμάζοντας παράλληλα το έδαφος για την εφαρμογή των πολιτικών και οικονομικών  επιλογών, που ακολουθούν.

*     Στο στρατιωτικό Blitzkrieg τα άρματα μάχης, σε πυκνούς σχηματισμούς διασπούν τις εχθρικές γραμμές και διεισδύουν βαθιά στην εχθρική περιοχή, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη αποδιοργάνωση των μετόπισθεν. Τα άρματα ακολουθούνται από μηχανοκίνητες μονάδες, οι οποίες εμπλέκονται με τις αμυνόμενες δυνάμεις αποτρέποντάς τις από το να δημιουργήσουν σημαντικές εστίες άμυνας.
      Στο οικονομικό Blitzkrieg το ρόλο των «αρμάτων μάχης» αναλαμβάνουν ψυχοπαθή ρεμάλια και χοντρόπετσα καθάρματα σαν τον Τόμσεν, το Στουρνάρα, τον Άδωνι, το Θεοχάρη, τον Καραβίτη κλπ, ήτοι το πολιτικό και τεχνοκρατικό προσωπικό, το οποίο ορμά μέσα στις συνθήκες, που έχουν δημιουργήσει τα ΜΜΕ (Αεροπορία), με σκοπό να εφαρμόσει τις επιλογές των κατακτητών εν μέσω μια αποδιοργανωμένης και σαστισμένης κοινωνίας.

 *    Στο στρατιωτικό Blitzkrieg το πεζικό, μαζί με δυνάμεις υποστήριξης, επιτίθενται στις εχθρικές πτέρυγες με στόχο τη συνένωση με τις υπόλοιπες ομάδες επίθεσης, αποκόπτοντας τις εχθρικές δυνάμεις και, τελικά, περικυκλώνοντας ή ενθυλακώνοντάς τις.
       Στο οικονομικό Blitzkrieg, το ρόλο του «πεζικού» παίζουν οι εισπρακτικοί και άλλοι διοικητικοί μηχανισμοί, οι οποίοι έχουν περάσει στα χέρια των διεθνών εκπροσώπων του μαύρου χρηματοπιστωτικού χρήματος, που –σε συντονισμό με το πολιτικό και τεχνοκρατικό προσωπικό-επιτίθενται στο λαό με σκοπό να τον περικυκλώσουν σ’ ένα φαύλο κύκλο φτώχειας, απελπισίας, ηττοπάθειας και χαμηλής αυτοεκτίμησης.

*     Στο στρατιωτικό Blitzkrieg, άλλες μηχανοκίνητες μονάδες διεισδύουν στα μετόπισθεν, παρεμποδίζοντας την υποχώρηση των αμυνομένων και τον ανεφοδιασμό τους σε τρόφιμα, πολεμοφόδια και καύσιμα.
       Στο οικονομικό Blitzkrieg, το ρόλο των «άλλων μηχανοκίνητων μονάδων» παίζουν οι πραιτωριανοί, ένοπλοι συνεργάτες των επιτιθεμένων, ήτοι τα προδοτικά καθάρματα των ΜΑΤ μαζί με τους υπόλοιπους νεοναζιστικούς-φιλογερμανικούς θύλακες (ΕΚΑΜ. ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ κλπ), καθώς και οι μισθοφόροι της Black Water (που αναλαμβάνουν οσονούπω), οι οποίοι έρχονται να συμπληρώσουν το υπόλοιπο σκηνικό, τρομοκρατώντας και κακοποιώντας όσους -παρά το προηγηθέν Blitzkrieg-  αντιστέκονται ακόμα.

Που σκόνταψε το περίφημο στρατιωτικό Blitzkrieg; Στη Σοβιετική Ένωση και ειδικότερα στο Στάλινγκραντ, διότι βρήκε αντιμέτωπο τον ενωμένο κι αποφασισμένο για μάχη «μέχρις εχάτων» σοβιετικό λαό, ο οποίος βροντοφώναξε «Δεν υπάρχει για μας γη πίσω απ’ το Βόλγα! Ούτε μια σπιθαμή πατρώας γης στα χιτλερικά καθάρματα!».

Εκεί θα σκοντάψει και το οικονομικό Blitzkrieg των Funds, του Σόιμπλε, των τραπεζιτών και των ψυχάκηδων τεχνοκρατών της Πλ. Συντάγματος: Στην ενωμένη- πέρα από πολιτικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές, ή άλλες διαφορές- παλλαική και μέχρις εσχάτων αντίστασης του ελληνικού εργαζόμενου λαού. Με πρώτο και κύριο στόχο να γλιτώσουν τα παιδιά και οι παππούδες από την πείνα και το θάνατο, την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα με έλεγχο εισροής κι εκροής κι εκροής κεφαλαίων και ταυτόχρονη ενίσχυση της ντόπιας (πρωτογενούς και μη) παραγωγής. Αλλιώς, αυτός ο λαός θα πάψει να υπάρχει πλεόν στην Ιστορία. Διαλέγουμε και παίρνουμε λοιπόν.

Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

askordoulakos

Καλά Χριστούγεννα σε όλους εσάς που είσθε αθώοι του αίματος !!!

Απ’ όλα τα πολλά θανάσιμα αμαρτήματα του εκσυγχρονισμού, τη βουλιμία, τη λαγνεία της εξουσίας, την αρπαγή και την απάτη, τη διχαλωτή γλώσσα του ψεύδους, ένα κυρίως κοσμεί όλα τα άλλα: η…

αλαζονεία.

Του Στάθη

Εχει καθίσει πολύ καιρό στην εξουσία ο ίδιος εσμός. Η ίδια ορδή, τα ίδια τζάκια με τους ίδιους τζουτζέδες, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., σαράντα χρόνια στην εξουσία, και κάτι καλό να είχαν μέσα τους -που για τον λαό δεν είχαν, ούτε για την πατρίδα- το έχασαν. Εγιναν

οι αμαρτίες τους έξις, από δεύτερη πρώτη φύση· και επιδίδονται σ’ αυτές με Συβαρίτικη βουλιμία, Αβδηρίτικη αναλγησία, βακχική μανία και Κλαζομένιο ήθος - σαν 

αυτό το όργιο εναντίον των ανθρώπων να μην πέπρωται να τελειώσει ποτέ. Απορούν πολλοί άνθρωποι κι αναρωτιούνται, μα δεν βλέπουν γύρω τους τα αποτελέσματα των έργων τους; δεν βλέπουν τι κάνουν;

Βλέπουν! διότι αυτό που κάνουν θέλουν να γίνεται. Είναι ολετήρες ενσυνείδητοι και ιδιοτελείς, όμως επειδή επί μακρόν χορεύουν τον χορό του θανάτου των άλλων ατιμώρητοι, δεν έχουν πλέον το αίσθημα της τραγωδίας· και σαν κοινοί κύνες, όπου μυρισθούν ανθρώπινο κρέας το ξεσκίζουν. Κι επαίρονται γι’ αυτό,

το διασκεδάζουν, τη βρίσκουν να τρομοκρατούν τον λαό και να τον κοροϊδεύουν. Η εκ τούτων κι άλλων ατιμώρητων φόνων αλαζονεία τους χαρακτηρίζει τον λόγο τους, είτε πρόκειται για φερέφωνα του καθημερινού συρμού που βρίζουν (με έναν εξυπνακίστικο καθωσπρεπισμό συνήθως) όποιον αμφισβητεί τα αφεντικά τους, είτε πρόκειται για πολιτικούς που υπηρετούν αυτά τα αφεντικά.

Γράφει, λόγου χάριν, το διατεταγμένο φερέφωνο για το μυαλό της κυρίαςΜακρή και το βρίσκει λειψό. Μα πιο πολύ λειψό βρίσκει το μυαλό όσων την ψήφισαν. Με την ίδια αλαζονεία ο κ. Μπίστης (που έχει περάσει από σαράντα κόμματα με τον πιο ξετσίπωτο τρόπο) κατηγορεί την κυρία Μακρή ότι φεύγει απ’ το κόμμα της, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τους ΑΝΕΛ γενόσημο της Χρυσής Αυγής. Με την ίδια αλαζονεία διασύρεται ο κ. Πολύδωρας, με την ίδια αμετροέπεια ο κ.Βενιζέλος χαρακτηρίζει τσογλάνια τους Συριζαίους και πάει λέγοντας, έναλέγοντας αλαζονικό, ανήθικο και χυδαίο.

Ολα αυτά τα χρόνια αυτή η αλαζονεία υφήρπε ή, σε κρίσιμες στιγμές, γινόταν αφόρητα εμφανής. Τώρα έχει ανεβεί στον μιναρέ και δεν κατεβαίνει με τίποτα. Διότι αυτή η μανιασμένη αλαζονεία είναι το τελευταίο όπλο τηςαπελπισίας που νιώθουν όσοι καταλαβαίνουν ότι ο καιρός τους τελειώνει και ότι η λογοδοσία που θα τους ζητηθεί ζυγώνει.

Απ’ όλες τις αμαρτίες τους καμμιά δεν μπορούν να βγάλουν μπροστά, παρά μόνον την αλαζονεία. Αυτή είναι η ασπίδα πίσω απ’ την οποία μάχονται την τελευταία τους μάχη. Ολο και πιο σκόρπιοι, όλο και πιο ασύνταχτοι, όλο και πιο φοβισμένοι. Ξέρουν ότι κάθε μέρα που κερδίζουν, παρενδύοντας τις ολέθριες πράξεις τους σε τάχα αναγκαία κακά, έρχονται όλο και πιο κοντά στο τέλος τους. Κι αυτούς που τώρα βρίζουν τον λαό, σύντομα θα τους δείτε ικέτες στα πόδια του, ότι βεβαίως-βεβαίως δεν έφταιγαν αυτοί, ότι δεν ήταν βαλτοί, αλλά ότι άλλοι τους… βάλανε.

Κατά τον ίδιο τρόπο που βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ σκίζονταν στα πάνελ υπέρ του λαού, ψηφίζοντας στη Βουλή εναντίον του, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όταν πέσει πάνω στα κεφάλια τους το έργο τους, θα ρίχνουν στάχτη στα μαλλιά τους και θα γλύφουν τον λαό επικαλούμενοι φθηνές δικαιολογίες. Διότι    

η άλλη πλευρά της αλαζονείας είναι η ξεφτίλα. Κι αυτήν την ξεφτίλαθα πρέπει να λάβουν ποινή όσοι βάψανε τα χέρια τους στα μέτρα και τα μνημόνια, στη δήωση της ίδιας τους της πατρίδας. Αυτοί που έπρατταν, ήψήφιζαν ή έλεγαν έτσι, ώστε σήμερα 1.500.000 να ’ναι άνεργοι, 1.000.000 απλήρωτοι, εκατομμύρια απελπισμένοι, παιδιά που κρυώνουν και πεινάνε, γέροντες που σκύβουν το κεφάλι βουρκωμένοι.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους εσάς που είσθε αθώοι του αίματος, οι άλλοι το βλέπουν στα χέρια τους την ώρα που τρώνε, όπως η Λαίδη Μάκβεθ, την ώρα που πάνε να φιλήσουν τα παιδιά τους.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους άλλους, τους δοκιμαζόμενους, καλή δύναμη, καλή οργή…

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Την απόλυση τους έλαβαν σήμερα όλοι οι υπάλληλοι του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών

Ανάστατοι οι εργαζόμενοι στο Δημοτικό Βρεφοκομείο του Δήμου Αθηναίων γιατί παραμονή Χριστουγέννων η εγκληματική της δήθεν ανάπτυξης κυβέρνηση Στουρνάρα με guest τον Σαμαρά τους επιφύλασσε ωραίο δώρο.


Την απόλυση τους σήμερα παραμονή έλαβαν όλοι οι υπάλληλοι του Δημοτικού βρεφοκομείου Δήμου Αθηναίων και μάλιστα επειδή η απόφαση βγήκε από 17/12 και παρά το ότι τους χρησιμοποίησαν μέχρι και σήμερα χωρίς να τους κοινοποιηθεί η απόλυση, τους υπεξαίρεσαν όπως κάνουν σε όλα μισθούς συντάξεις, επιδόματα, λογαριασμούς κτλ και τα 7 ημερομίσθια αναδρομικά. Παραμονή Χριστουγέννων.
Το άθλιο πνεύμα και όχι το άγιο του Στουρνάρα κράτησε αναδρομικά από την απόφαση μέχρι και σήμερα τα χρήματα από το υπόλοιπο του μισθού τους ενώ για αυτές τις ημέρες είχαν εργαστεί κανονικά.
Ωραίο Δώρο Χριστουγέννων και απόλυση και υπεξαίρεση χρημάτων μήπως και χάσει η βενετιά βελόνι, αυτό είναι το success story που πουλάει η κυβέρνηση Στουρνάρα με τυπικά πρωθυπουργό τον διορισμένο με συμφωνία πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. 

freepen

Merry οι τρεις μας…

Του Δημήτρη Μπαρδάνη

Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα, από τότε που ήμουνα μικρός, η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτός ο συνδυασμός διακοπών, συγκέντρωσης της οικογένειας, δώρων, φαγητών, γλυκών, φοβερών και τρομερών ταινιών, υπέροχων μουσικών και αυτής της ιδιαίτερης θαλπωρής με έκανε πάντοτε ευτυχισμένο. Άσε τα φωτάκια και τη μαγευτική διαδικασία στολισμού του δέντρου.

Αλλά και αργότερα στα φοιτητικά και στα πρώτα «επαγγελματικά» χρόνια, όλα τα παραπάνω συνδυασμένα με παρτάρες, με σουλάτσα σε μπαρ και τραπέζια πόκας, με ποτά και ξενύχτια και φυσικά την απαραίτητη δυσκολία της αναστύλωσης έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι στο πατρικό. Και αργότερα, επειδή η ζωή μας κύκλους κάνει, ξανά στην πρώτη φάση, με μικρή διαφορά ότι τα παιχνίδια τα δίνω πια και δεν τα παίρνω, αν και η χαρά τώρα είναι απείρως μεγαλύτερη.
Φέτος, για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω τη γιορτή. Δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω όλο αυτό που γίνεται γύρω, πάνω και μέσα μας. Δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω όλο αυτό το κύμα χαράς που είναι καταγεγραμμένο στη μνήμη μου. Να κάνω ότι δε βλέπω, ότι δεν ακούω, ότι δεν αισθάνομαι τι συμβαίνει; Και το παιδί; Γιατί να του στερήσω τη χαρά; Γιατί να μεγαλώσει πρόωρα; Κι απ’ την άλλη, γιατί να ζει σε γυάλα; Γιατί να μην είναι έτοιμος γι’ αυτά που έρχονται; Ποιά προσέγγιση είναι είναι «προοδευτική», ποιά είναι «ανθρώπινη», ποιά είναι «ρεαλιστική»;
Πως να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, τραγούδαγε το πάλαι ποτέ στο Λαύριο ο Σαββόπουλος. Κι όλο φοβάμαι το αύριο συνεχίζει. Αυτός ο φόβος που διαπερνάει όλους μου τους φίλους, όλους τους συγγενείς, όλους τους γνωστούς. Αυτός ο φόβος ότι ακόμα δεν πιάσαμε πάτο, υπάρχουν και χειρότερα. Αυτός ο φόβος που δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Αυτός ο φόβος που μας ακινητοποιεί. Αυτός ο φόβος που μας παραλύει. Αυτός ο φόβος που τελικά λέει, βομβαρδισμός είναι, ακόμα είμαι εδώ, μπορεί και να τη γλιτώσω.
Θυμάμαι εκείνο το παλιό ανέκδοτο που έλεγε η μάνα μου, όπου η δασκάλα έβαζε τα παιδάκια να κλίνουν το «να πεθάνω», και ο πονηρός το είπε: Να πεθάνω; (ερωτηματικό) Να πεθάνεις! Να πεθάνει! (εμφατικά). Να πεθάνουμε; (πάλι ερωτηματικό) Να πεθάνετε! Να πεθάνουν! (πιό εμφατικά). Ε λοιπόν, δεν είμαι πονηρός και δε θέλω να πεθάνει κανένας και επίσης δε θέλω ούτε το παιδί μου να «πονηρέψει».Έτσι φέτος αποφασίσαμε ό,τι κάνουμε, να το κάνουμε μαζί οι τρείς μας.
Να μαζέψουμε όλα τα ρούχα της γιαγιάς που «έφυγε» πριν από δυό μήνες, όλα της τα πράγματα και να τα πάμε στο γηροκομείο. Οι τρεις μας. Αποφασίσαμε να μαζέψουμε τα περισσότερα παιχνίδια του παιδιού και να τα πάμε εκεί που δεν έχουν τίποτα. Οι τρεις μας. Αποφασίσαμε να δώσουμε από αυτό που δεν μας περισσεύει εκεί που δεν υπάρχει τίποτα. Και για δώρο στο παιδί; Μόνο αυτό που ζήτησε. Μαμά και μπαμπά δε θέλω δώρα φέτος, μόνο κάτι ζωντανό, ένα αδέσποτο σκυλάκι.
Έτσι για να είμαστε ευτυχισμένοι οι τρεις μας.
 Του Δημήτρη Μπαρδάνη, απο toPortal.gr…

Πρελούδιο

Ήταν ένας άνθρωπος που περπατούσε
πάντοτε σκυμμένος
μέρες, μήνες, χρόνια.

Επεισόδια

Α΄

«Πιστεύεις στο Θεό;»
τον ρώτησαν κάποτε.
«Όσο αυτός σε μένα»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε κανείς.

Β΄

«Χρωστάς ένα ποίημα»
του είπε η Ζωή ένα βράδυ.
«Γερνάω λέξεις»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε ποτέ.

Γ’

«Γιατί δεν με βλέπεις;»
τον προκάλεσε κάποια φορά ο Έρωτας.
«Είσαι τυφλός»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε καθόλου.

Δ’

«Θέλεις να παίξουμε;»
του ζήτησε μια μέρα ο Θάνατος.
«Δεν έχω χρόνο»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε κατόπιν.

Ε΄

Κάποια μέρα έφθασε σε ένα πανδοχείο.
Ζήτησε δωμάτιο.
Η ξενοδόχος απόρησε:

-Κύριε, φαίνεστε τόσο κουρασμένος και ταλαίπωρος!
Από πού έρχεστε;
-Έρχομαι από τα βάθη της ψυχής.
-Και πού πηγαίνετε;
-Πηγαίνω ως την άκρη της ζωής.
-Κι όλη αυτή η σκόνη στα παπούτσια σας, τι είναι;
-Σημάδια για το δρόμο μου.
-Φοβάστε μη χαθείτε;
-Φοβάμαι μη ξεχάσω.

Επίλογος

Ήταν ένας άνθρωπος που περπατούσε
πάντοτε σκυμμένος
σαν κάτι ν’ αποζητά.
Έχασε μια ηλικία του, είπαν,
κι από τότε όλο έψαχνε να τη ζήσει,
τα ένσημα του χρόνου του για να συμπληρώσει.

Εκείνος όμως περπατούσε.
Μέρες, μήνες, χρόνια.

Πάντοτε σκυμμένος.

«Η Ιστορία ενός Ανθρώπου» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Σπύρου Αραβανή (γεννήθηκε το 1979). Η πρώτη συλλογή, «Η Ανοσία της Άγνοιας», κυκλοφόρησε από τις  εκδόσεις Οδός Πανός το 2011. Ξεχώρισε  για τον λυρισμό της και το έντονα τονισμένο στοιχείο ρεαλισμού, σε συνδυασμό με την μόλις υποψιασμένη ανάγκη του νεόκοπου συγγραφέα να διευρύνει το ποιητικό του ρήμα στο πεδίο του μεταφυσικού σχολιασμού. Στο τελευταίο δείγμα γραφής, ο Αραβανής προβληματίζεται με θέματα που αφορούν και ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. 

Πηγή:

http://antikleidi.com/2013/12/18/i-istoria-enos-anthrwpou/

Ο Πάκης, ο Λαλάκης, ο Michelάκης, ο Αντωνάκης, ο Βαγγελάκης, ο Χαρούλης και άλλα εργαστηριακά υβρίδια συμμετέχουν στο γιορτινό πνεύμα κάνοντας τους ψηφοφόρους τους να ετοιμάσουν το πιο εντυπωσιακό χριστουγεννιάτικο τραπέζι όλων των εποχών. Φέτος θα “φάνε”…

Έλληνες. 

by…lazarouyiannis

Το πόσο σίγουροι είναι ότι όλα θα γίνουν όπως τα έχουν μελετήσει και χωρίς καμία απώλεια για την πάρτη τους φαίνεται από την φράση που είπε ο βουλευτής της ΝΔ Παυλόπουλος αντιδρώντας για τις ποινές που θα επιβληθούν αν δεν είσαι τυπικός αδυνατώντας να πληρώσεις τον φόρο ακινήτων. “Με τη φυλακή, ποιον θα σωφρονίσετε; Το πολύ-πολύ να τον αναγκάσετε να πηδήξει από κανένα μπαλκόνι”. Δεν τους περνά καν η ιδέα ότι ο κανένας μπορεί να πάρει έναν από δαύτους αγκαλιά έχοντας ζωστεί με δυναμίτες. Δύο είναι οι επιλογές που έχεις αν δεν κάνεις ότι σου πει ο πολύς Θεοχάρης: Ή μπαίνεις φυλακή ή πηδάς από το μπαλκόνι. Όσο βέβαια έχεις μπαλκόνι γιατί με τις νέες συνοπτικές διαδικασίες ακόμα και το μπαλκόνι -Ζάλογγο του σπιτιού σου θα κατάσχεται. 

Βέβαια για την πλειοψηφία των Ελλήνων έχοντας μπει στις χαρές και τα πανηγύρια της εορταστικής περιόδου λουσμένη από το πνεύμα των Χριστουγέννων, κανονίζοντας τις αποδράσεις στα χιονοδρομικά κέντρα και στα σαλέ, έχοντας εξασφαλισμένες τις δόσεις δανείου, φόρους ακινήτων και πληρωμές λογαριασμών, όλα αυτά που περνάνε στη Βουλή είναι λεπτομέρειες. Φαίνεται άλλωστε από το ότι ενώ η μειοψηφία παίρνει φόρα να πηδήξει από το μπαλκόνι, του χορτάτου το μπαλκόνι είναι φωταγωγημένο επί 24ωρου και για 20 ημέρες τηρώντας τις παραδόσεις της δυτικής υποκουλτούρας Βαυαρών και Αμερικάνων. Άλλος φλέγεται για να ζεσταθεί και άλλος το καίει το πελεκούδι στα ρεβεγιόν του. Το ότι η μειοψηφία του 35% θα ξυπνήσει από την 1η Ιανουαρίου του 2014 σε μία Ελλάδα χειρότερη, σκληρότερη, πιο απάνθρωπη, για το 65% είναι σαν να έχει μπει χαλικάκι στο πέδιλο του σκι καθώς ο χορτάτος κατεβαίνει την χιονοδρομική πίστα της Αράχωβας. 

Η ειρωνεία τις τελευταίες ημέρες είναι ότι ενοχλήθηκε το πανελλήνιο με το γράψιμο στα Armani υποδήματά του πού μάς έκανε ο Μιχάλης Λιάπης αλλά και το τίναγμα από το κασμίρ σακάκι του που έκανε την κλήση της Δικαιοσύνης να παραστεί ως υπόδικος. Δηλαδή αν δεν πήγαινε στην Μαλαισία διακοπές Χριστουγέννων ο Λιάπης, ποιος θα έπρεπε να πάει; Διότι το πρόβλημα για το 35% δεν είναι ότι ο ανιψιός του εθνάρχη πήγε διακοπές αλλά το ότι γιος του διορισμένου κλητήρα Μητσάρα παρήγγειλε πούρα και σαμπάνια για το ρεβεγιόν. Ο Μιχάλης ξαφνικά έγινε Michel και τον χλευάζει το 65% των Ελλήνων. Τι μάς λέτε μωρέ! Όταν τον κάνατε με τις ψήφους σας 20 χρόνια υπουργό ήταν ο κύριος Λιάπης; Πρώτος σε ψήφους στην περιοχή του και τώρα θέλετε να τον κάνετε ίσα κι όμοια με σας; Δικαίωμα χλευασμού έχουν αυτοί που ήξεραν ότι ήταν πάντα Michel την ώρα που κάποιοι άλλοι τον έγλυφαν στο βουλευτικό του γραφείο. Μια φορά Michel ο Λιάπης, χίλιες φορές Λαλάκηδες εκείνοι. 

20,000 ανάπηροι από σήμερα και 60,000 συνταξιούχοι κάτω των 65 χρόνων χάνουν το ΕΚΑΣ διότι τα 400 έως 600 ευρώ είναι πολυτέλεια. Αυτή η αλήθεια δεν χωράει να μπει στολιδάκι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλειοψηφίας. Γι αυτή την απόφαση δεν χλευάζει κανένας τον πρωθυπουργό και την συμμορία του. 

Για το 15% επιπλέον φόρο για όποιον μπει στην ανάγκη να “σκοτώσει” το σπίτι του για να πληρώσει φόρους και να επιβιώσει δεν θα χλευάσει κανένας τα υβρίδια του πολιτικού συστήματος. 

Για το ότι μέχρι τις 31 Ιανουαρίου πρέπει να καταθέσεις όλα τα στοιχεία σου για να σε περάσει από κόσκινο η τράπεζα αποφασίζοντας αν θα σε πετάξει έξω από το σπίτι σου ή όχι, δεν χλευάζει κανένας τους σωτήρες που ψήφισε. 

Για το ότι ο γερμανοτσολιαδίσκος Θεοχάρης και ο στρατός των νεοταγματασφαλίτων του δεν θα σου δίνουν καμία διορία αλλά θα σου ανακοινώνουν ένα μήνα πριν ότι σου κάνουν έξωση από το ίδιο σου το σπίτι, δεν είναι για χλευασμό.

Υπάρχει μια εξαίρεση, χλεύαζες τον Μπουμπούκο αλλά τον έκανες κύριο Γεωργιάδη ο οποίος δεν θα σου επιτρέπει την είσοδο σε δημόσιο νοσοκομείο αν δεν του στάξεις 25 ευρώ. Αλλά αυτό εσένα δεν σε ενδιαφέρει, διότι με την προπληρωμένη ασφάλειά σου έχεις δωμάτιο ρετιρέ σε ιδιωτική κλινική.

Σιγά- σιγά και σταδιακά παίρνει μορφή αυτό το άυλο τέρας που έχει καταρρακώσει την ζωή μας και το μέλλον μας. Ειδικά τις περιόδους γιορτών και πανηγυριών το πρόσωπό του φαίνεται ξεκάθαρα μπροστά σε αυτούς που και ευκολία να είχαν για γιορτές η συνείδησή τους δεν τους το επίτρεπε. Το πρόσωπο του τέρατος δεν είναι όλα τα υποκοριστικά δίποδα που χλευάζεις χορτάτος και ζεστός στην πολυθρόνα σου. 

Είσαι εσύ που φτιάχνεις φάτνη να ζεστάνεις συμβολικά τον Χριστό όταν ανελέητα καρφώνεις στον σταυρό τον Χριστό της γειτονιάς σου.-

paganeli

Των οικιών ημών υπερχρεωμένων ημείς… την κάτσαμε τη βάρκα !!!

Θα το παλέψουμε, αδέλφια, μη λυγάτε, μη γέρνετε! Μόνο τα υποβρύχια γέρνουν σε τούτο τον τόπο…

Αδέλφια μου αλήτες πουλιά, τι τα θέλετε τα σπίτια; Τα σπίτια είναι βάσανο και πόνος; Κάθε τούβλο και χαράτσι, κάθε σοβάς και φόρος!

Αφού δεν προνοήσατε να…

αγοράσετε μια βάρκα για να μένετε ή έστω ένα υποβρύχιο, που κανείς δεν θα σας ζητούσε να δώσετε λογαριασμό γι’ αυτό (βλ. Μπένι), χάσατε…

Τώρα εσείς, περήφανοι που κάνετε θυσίες για το καλό της πατρίδας, αφήστε και τα σπίτια σας να τα πάρει η τράπεζα, να πάνει στο καλό!

Μια ζωή στην κόντρα και τις απαιτήσεις, τι καταφέρατε;

Πάρτε για παράδειγμα τη σημερινή ημέρα… Σαν σήμερα συνήλθε η Α΄ Εθνοσυνέλευση (της Επιδαύρου) και εγένετο Σύνταγμα που προέβλεπε της… Παναγιάς τα μάτια: Τη διάκριση των εξουσιών, την ανεξιθρησκεία, την τυπική ισονομία, την κατοχύρωση των ατομικών, πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την εισαγωγή καθολικού συστήματος αντιπροσώπευσης και βεβαίως την κατάργηση των όποιων τοπικών – ταξικών προνομίων.

Λυσσάξατε με τα συντάγματα και τους νόμους… Μέχρι και τον υψηλότατο Όθωνα βάλατε σε συνταγματικές περιπέτειες…

(Και παραφράζοντας ολίγον Χριστιανόπουλο: Καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξερες γιατί το τζάκισες το χέρι σου, το τζάκισες για να χορεύει ο Τόμσεν τα καλόπαιδα…)

____________

Και προς τι όλα αυτά, παρακαλώ;

Για να δυσκολεύετε την τρόικα, τον Στουρνάρα, τον συνταγματολόγο (!) Μπένι και τον νομομαθή Παυλόπουλο… Να τους αναγκάζετε να νομοθετούν αντισυνταγματικώς και να πολιτεύονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Ντροπή σας! Βάζετε σε περιπέτειες και σκοτούρες κοτζάμ πολιτικούς άνδρες!

Για το καλό σας γίνοντα όλα, βρε κουτά… Για το δικό σας και της πατρίδας ας πάει και το… παλιόσπιτο!

left.gr

Πού θα βρείτε τα λεφτά;

Του Ανδρέα Καρίτζη 

Αυτή η ερώτηση αποτελεί την πιο συχνή γραμμή άμυνας των υποστηρικτών της ασκούμενης πολιτικής σε κάθε συζήτηση, ενώ έχει πια παγιωθεί ως βασική παράμετρος στον κοινό νου. Είναι μια ερώτηση που στοιχειώνει την πολιτική ζωή τα τελευταία χρόνια και διαμορφώνει ένα ασφυκτικό πλαίσιο πολιτικής αντιπαράθεσης για τις δυνάμεις που δεν έχουν υποκύψει στον νεοφιλελεύθερο δογματισμό.
Πέρα από την ανάγκη να απαντήσουμε πειστικά στο εν λόγω ερώτημα (κάτω από το βάρος της τεράστιας καταστροφής που έχει επέλθει), αξίζει να σκεφτούμε πάνω στην ίδια τη φύση του ερωτήματος. Κατά τη γνώμη μου το ερώτημα συνιστά δείκτη των τεκτονικών αλλαγών που επιχειρούνται από τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις στη φυσιογνωμία των σύγχρονων κοινωνιών στο έδαφος της κρίσης.
Μέχρι τώρα, οι πολιτικές δυνάμεις όφειλαν να εμφανίσουν ένα πολιτικό πρόγραμμα ως πρόταση για την επίλυση των ζητημάτων που απασχολούσαν την κοινωνία. Όλη την κοινωνία. Έπρεπε δηλαδή το πρόγραμμα να πείθει ότι ήταν καλύτερο από αυτό των άλλων κομμάτων ως προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων και την ικανοποίηση των αναγκών τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας (ακόμη και αν στην πράξη η συναίνεση επιτυγχανόταν με περίτεχνους εκλογικούς νόμους, πελατειακές σχέσεις, προπαγάνδα κ.ο.κ.).
Το ερώτημα "πού θα βρείτε τα λεφτά" επιχειρεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο πολιτικής όπου οι ανάγκες της πλειοψηφίας της κοινωνίας δεν είναι πάνω στο τραπέζι. Δεν σχετίζονται με την πολιτική. Τα κόμματα "απελευθερώνονται" από την υποχρέωση να επιληφθούν επί αυτών των ζητημάτων. Δεν χρειάζεται να έχουν πρόγραμμα για το πώς θα αντιμετωπιστεί η ανεργία ή ο αποκλεισμός από τις υπηρεσίες υγείας, από την τροφή, τη στέγη κ.ο.κ. Δεν πρέπει να κρίνονται από αυτά, γιατί αυτά δεν αποτελούν ύλη της πολιτικής.
Το ερώτημα λοιπόν δεν έχει ως στόχο να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν έχει πρόγραμμα, αλλά να τον εκθέσει ακριβώς επειδή έχει πρόγραμμα για ζητήματα που δεν πρέπει πια να εκλαμβάνονται ως ανήκοντα στη σφαίρα της πολιτικής. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει προτάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού, οι δε μνημονιακές δυνάμεις αρνούνται να κάνουν το ίδιο και τον καταγγέλλουν όχι για το περιεχόμενο των προτάσεων (αν είναι καλές ή κακές) αλλά για το ότι τολμά ακόμη να έχει προτάσεις γι' αυτά τα θέματα. Γι' αυτό και δεν υποστηρίζουν ότι με αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα λυθούν κάποια προβλήματα ή ότι οι ίδιοι διαθέτουν μια καλύτερη λύση, αλλά εφορμούν εναντίον του με το "πού θα βρείτε τα λεφτά", επιχειρώντας να απαξιώσουν την ίδια την υποβολή προτάσεων1. Όσο και να βελτιώνονται οι προτάσεις, το μοτίβο δεν θα αλλάξει. Η "ανευθυνότητα" δεν σχετίζεται με την ποιότητα των προτάσεων αλλά με την ύπαρξή τους.
Σχηματικά μιλώντας, δημοκρατία σημαίνει ο λαός να έχει λόγο για τον προσανατολισμό της κοινωνίας. Η δημοκρατία διευρύνθηκε μέσα από τεράστιες αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις λαϊκές τάξεις και τους οικονομικά ισχυρούς στον 20ό αιώνα. Σήμερα, το ερώτημα "πού θα βρείτε τα λεφτά" σηματοδοτεί τη ρήξη των οικονομικά ισχυρών με αυτή την ιστορική περίοδο. Σηματοδοτεί τη ρήξη με την "απαράδεκτη" αξίωση των λαϊκών τάξεων να έχουν λόγο για την οικονομία, την κατανομή των πόρων κ.ο.κ. και να επηρεάζουν τις σχετικές αποφάσεις με βάση τα δικά τους κριτήρια και ανάγκες. Οι εν λόγω αποφάσεις ανήκουν αποκλειστικά στις αγορές, δηλαδή στους οικονομικά ισχυρούς. Με αυτή την έννοια δεν αποτελούν ύλη της πολιτικής.
Το περιβόητο ερώτημα απευθύνεται στις λαϊκές τάξεις από τους οικονομικά ισχυρούς και είναι κρυστάλλινο: "με δεδομένο ότι οι βασικές αποφάσεις ανήκουν πια αποκλειστικά στη δικαιοδοσία μας και ακολουθούν τη λογική του κέρδους, πού θα βρείτε τα λεφτά για νοσοκομεία και σχολεία για εσάς και τα παιδιά σας; Τα λεφτά είναι στα δικά μας χέρια και εμείς αποφασίζουμε αν, πότε και με ποιο τρόπο θα ικανοποιούνται οι ανάγκες σας στη βάση των δικών μας υπολογισμών".
Οι ελίτ αποσπώνται βαθμιαία από τις κοινωνίες και υπερίπτανται απαλλαγμένες από τις όποιες υποχρεώσεις απέναντι στους εκμεταλλευόμενους είχαν αναγκαστεί να αναλάβουν στο παρελθόν. Οι ελίτ θέλουν ταυτόχρονα να μην έχουν καμία ευθύνη για τις κοινωνίες, ενώ παράλληλα να ελέγχουν τι θα παράγεται, πώς θα παράγεται κ.ο.κ.
Όμως, αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε προκύπτει μια σοβαρή αντίφαση: ενώ οι οικονομικά ισχυροί επιχειρούν τον σφετερισμό των κρίσιμων αποφάσεων εις βάρος του λαού και αρνούνται κάθε υποχρέωση έναντι της κοινωνίας, εντούτοις ο λαός παραμένει το ενδεδειγμένο εκλογικό σώμα νομιμοποίησης της πολιτικής. Όμως, πώς είναι δυνατόν ένας λαός να στηρίξει μια πολιτική που τον καταστρέφει και τον αποκλείει από τις πιο κρίσιμες αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον του; Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την πολιτική έκφραση αυτής ακριβώς της αντίφασης: μια πολιτική δύναμη που δεν συναινεί με τον σφετερισμό των κρίσιμων αποφάσεων από τους οικονομικά ισχυρούς διεκδικεί με αξιώσεις την πολιτική εξουσία. Η αντίφαση αυτή δεν μπορεί να είναι βιώσιμη. Είτε η δημοκρατία θα πληγεί καίρια και μόνιμα, ώστε να "συμμορφωθεί" με τη νέα μορφή λήψης κρίσιμων αποφάσεων, είτε οι λαϊκές τάξεις θα αναχαιτίσουν τον σφετερισμό των αποφάσεων από τους οικονομικά ισχυρούς. Την πρώτη εκδοχή τη ζούμε πλέον καθημερινά και το περιβόητο ερώτημα επανέρχεται διαρκώς για να τρομοκρατήσει: "πού θα βρείτε τα λεφτά; μήπως σας περνάει από το μυαλό να αμφισβητήσετε την αποκλειστικότητά μας πάνω στις κρίσιμες αποφάσεις; μήπως πιστεύετε ακόμη στη δημοκρατία;".
Συχνά, η αγριότητα της ασκούμενης πολιτικής, η πολυμετωπικότητά της και τα απάνθρωπα αποτελέσματά της μας κάνουν να "σκούζουμε" πίσω από την οδοστρωτήρα και να απαριθμούμε τα ερείπια χωρίς να προλαβαίνουμε να αρθρώσουμε μια πολιτική που να αναμετριέται με την πραγματική εμβέλεια των αλλαγών. Αλλαγές τις οποίες οφείλουμε να κατανοήσουμε σε βάθος ώστε να εντάξουμε οργανικά στην πολιτική πρακτική και ρητορική μας μια εφάμιλλη εναλλακτική πρόταση για τη φυσιογνωμία της κοινωνίας, της παραγωγής και των θεσμών. Αλλά και για να συμβάλουμε σε μια νέα ποιότητα συνειδητοποίησης και ενεργοποίησης των λαϊκών τάξεων, γεγονός κεφαλαιώδους σημασίας για να αλλάξει η πορεία των πραγμάτων.

* Ο Ανδρέας Καρίτζης είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ

1 Πρόσφατα βουλευτής της συμπολίτευσης ήταν σαφέστατος. Δεν ζούμε σε κομμουνιστικό καθεστώς για να εξασφαλίζει το κράτος τα στοιχειώδη στους πολίτες...

beta.avgi.gr