Φτώχεια και αθλιότητα του τέταρτου Ράιχ

Σε πρωτοφανή επίπεδα φτώχειας βυθίζεται η γερμανική κοινωνία παρά τα ωφέλη που προσφέρει το ευρώ στα ανώτερα στρώματα.

Ένα στα δέκα παιδιά ζουν σε οικογένειες που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Η είδηση θα μπορούσε να αποτελεί μια κοινότοπη διαπίστωση για τις περισσότερες από τις χώρες της ευρωπαίκής περιφέρειας, που πληρώνουν εδώ και χρόνια την πολιτική λιτότητας του Βερολίνου. Η είδηση όμως αφορά την ίδια τη Γερμανία, μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη.
Η σχετική πληροφορία περιλαμβάνεται σε έκθεση της Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, ο οποίος ορίζει το όριο της φτώχειας στο 50% του μέσου εισοδήματος των χωρών μελών του. Συγκεκριμένα από τις 29 χώρες του ΟΟΣΑ η Γερμανία βρίσκεται στην 11η θέση.
Μαζί με τα παιδιά όμως πλήττονται ταυτόχρονα και μεγάλες ομάδες συνταξιούχων που αδυνατούν πλέον να επιβιώσουν μετά τις περικοπές στις συντάξεις τους. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης σχεδόν μισό εκατομμύριο συνταξιούχοι είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν στα ειδικά επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας προκειμένου να συμπληρώσουν το εισόδημά τους. Σύμφωνα μάλιστα με εκθέσεις γερμανικών συνδικάτων ο αριθμός αυτών των συνταξιούχων ενδέχεται να είναι σημαντικά υψηλότερος δεδομένου ότι οι περισσότεροι αισθάνονται τόση ντροπή να συμπληρώσουν τις φόρμες των ειδικών επιδομάτων που προτιμούν να αντιμετωπίζουν σιωπηλά τη φτώχεια τους.
Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν την αίσθηση αρκετών αναλυτών ότι το Βερολίνο, χρησιμοποιώντας σαν μηχανισμό την ευρωζώνη, δεν πραγματοποιεί απλώς μια αναδιανομή εισοδήματος από την ευρωπαϊκή περιφέρεια προς το ευρωπαϊκό κέντρο αλλά από τα φτωχότερα στρώματα όλων των ευρωπαϊκών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Γερμανίας, προς τις οικονομικές ελίτ της ηπείρου.
Η παρατήρηση επιβεβαιώνεται από τη αλματώδη αύξηση που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα στα εισοδήματα των ανώτατων εισοδηματικών στρωμάτων. Συγκεκριμένα οι 100 πλουσιότεροι Γερμανοί είδαν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται τον τελευταίο χρόνο κατά 5.2% αγγίζοντας το επίπεδο ρεκόρ των 336 δισεκατομμυρίων ευρώ. Παράλληλα όμως, σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού Manager Magazin, αυξήθηκε και ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων. Έτσι σήμερα 135 κάτοικοι της Γερμανικής οικονομικής αυτοκρατορίας έχουν προσωπική περιουσία με τουλάχιστον… εννέα μηδενικά.
Η γιγάντωση της ανέχειας στη Γερμανία δεν μετριέται απλώς με τον αριθμό των παιδιών και των ηλικιωμένων που βρίσκονται κάτω από όριο της φτώχειας αλλά και από τις επιπτώσεις που προκαλούνται στο σύνολο του πληθυσμού από το λεγόμενο «στρες της επιβίωσης» την ψυχολογική πίεση δηλαδή που προκαλούν τα μέτρα λιτότητας. Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF τουλάχιστον 8.6% των παιδιών της Γερμανίας έχουν βιώσει καταστάσεις μακροχρόνιας φτώχειας η οποία αναμένεται να επηρεάσει την ψυχολογική τος υγείας για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ανάλογες έρευνας που έγιναν πρόσφατα σε αρκετές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες, και οι οποίες αφορούν και την Ελλάδα, αποδεικνύουν ότι οι επιπτώσεις από το στρες στο οποίο υπόκεινται οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί δεν θα γίνουν πλήρως αντιληπτές πριν από το 2016. Συγκεκριμένα οι επιστήμονες αναμένουν τρομακτική αύξηση των καρδιοαγγειακών παθήσεων αλλά και αλματώδη αύξηση των κρουσμάτων καρκίνου – ασθένειες δηλαδή που έχουν μεγαλύτερο «κύκλο επώασης» και γι’ αυτό το λόγο συχνά δεν συνδέονται με τα πραγματικά αίτια που τις προκαλούν.
Η φτώχεια στη Γερμανία πλήττει ιδιαίτερα τις μονογονικές οικογένειες και κυρίως τα παιδία που μεγαλώνουν με τις μητέρες τους. Η ανάγκη αυτών των γυναικών να δουλεύουν με τα ελαστικά ωράρια εργασίας, που πρώτη προώθησε η κυβέρνηση Σρέντερ και συνεχίζει η Άνγκελα Μέρκελ, επιβαρύνουν περαιτέρω την ψυχολογική υγεία των παιδιών. Ούτως η άλλως το γεγονός ότι μια ολόκληρη γενιά καλείται να επιβιώσει με τους μισθούς πείνας των 400 ευρώ, που αναλογούν στις θέσεις μερικής απασχόλησης, δημιουργεί πρωτόγνωρες συνθήκες που δεν έχουν ξαναπαρουσιαστεί από την εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Σύμφωνα πάντα με την UNICEF τα παιδια αυτά δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις κανονικές εξωσχολικές ασχολίες των συνομηλίκων τους, όπως οι εκδρομές η εκμάθηση ξένων γλωσσών η μουσικής, αλλά υστερούν σημαντικά και στα μαθήματά τους.
Ο αριθμός των παιδιών που μεγαλώνουν με μόνο έναν από τους δυο γονείς τους αυξήθηκε από ένα στα επτά, που ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90, στο ένα στα πέντε. Οι επιστήμονες πάντως επισημαίνουν ότι τα φαινόμενα αυτά δεν οφείλονται στην απουσία του ενός γονιού αλλά στις οικονομικές δυσκολίες που είναι πιο έντονες στις μονογονείκές οικογένειες.
Ενώ όμως μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων βιώνει ήδη τις επιπτώσεις της γερμανικής πολιτικής λιτότητας πριν ακόμη ενηλικιωθεί μια άλλη γενιά αδυνατεί να τερματίσει τον εργασιακό της βιο. Ο αριθμός των ηλικιωμένων που αναγκάζονται να αναζητούν απασχόληση ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή τους διπλασιάστηκε την τελευταία δεκαετία φτάνοντας το ένα εκατομμύριο άτομα. Η κατάσταση αυτή έρχεται να συνθλίψει την εικόνα του γερμανικού «success story» και να αποδείξει ότι η ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας κατά 0.7%, ύστερα από μια μακρά περίοδο συρρίκνωσης του ΑΕΠ, δεν μεταφράζεται σε βελτίωση για την καθημερινότητα των χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων της χώρας.
Η πρόθεση των γερμανικών κομμάτων εξουσίας να συνεχίσουν και να επιτείνουν την πολιτική λιτότητας και στο εσωτερικό της χώρας αναμένεται σύντομα να προκαλέσει ισχυρές αντιδράσεις. Έτσι δικαιολογούνται άλλωστε και οι ισχυρές πιέσεις που ασκούσαν τμήματα της οικονομικής ελίτ, πριν ακόμη από τις εκλογές, για το σχηματισμό μιας ακόμη κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού» η οποία θα διέθετε την πολιτική πυγμή για να επιβάλλει σκληρότερη δημοσιονομική πολιτική. Όσο αυξάνονται όμως τα επίπεδα φτώχειας τόσο αυξάνεται και η ανάγκη της γερμανικής κυβέρνησης και των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης να αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η εικόνα του «τεμπέλικου» ευρωπαϊκού νότου που τρώει τους μισθούς και τις συντάξεις των Γερμανών φορολογούμενων λειτούργησε αποτελεσματικά επιτρέποντας στην κυβέρνηση να κλιμακώσει την αντιλαϊκή της πολιτική. Και αυτό συνέβαινε ενώ οι ροές κεφαλαίων που έφταναν στη Γερμανία από τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας αυξάνονταν.
Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα καταγράφουν σίγουρα με ενδιαφέρον τον τρόπο με τον οποίο οι οικονομικές ελίτ της Γερμανίας κατάφεραν να μετατρέψουν χώρες σαν την Ελλάδα σε ένα τεράστιο «πληντυριο» αναδιανομής εισοδήματος, στέλνοντας χρήματα των Γερμανών φορολογούμενων τα οποία κατέληγαν στα ανώτερα στρώματα της Γερμανίας.
Άρης Χατζηστεφάνου

ΕΠΙΚΑΙΡΑ Νοέμβριος 2013

- See more at: http://info-war.gr

Σε πρωτοφανή επίπεδα φτώχειας βυθίζεται η γερμανική κοινωνία παρά τα ωφέλη που προσφέρει το ευρώ στα ανώτερα στρώματα.

Ένα στα δέκα παιδιά ζουν σε οικογένειες που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Η είδηση θα μπορούσε να αποτελεί μια κοινότοπη διαπίστωση για τις περισσότερες από τις χώρες της ευρωπαίκής περιφέρειας, που πληρώνουν εδώ και χρόνια την πολιτική λιτότητας του Βερολίνου. Η είδηση όμως αφορά την ίδια τη Γερμανία, μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη.
Η σχετική πληροφορία περιλαμβάνεται σε έκθεση της Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, ο οποίος ορίζει το όριο της φτώχειας στο 50% του μέσου εισοδήματος των χωρών μελών του. Συγκεκριμένα από τις 29 χώρες του ΟΟΣΑ η Γερμανία βρίσκεται στην 11η θέση.

- See more at: http://info-war.gr/2013/11/%cf%86%cf%84%cf%8e%cf%87%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%b8%ce%bb%ce%b9%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%ad%cf%84%ce%b1%cf%81%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%81%ce%ac/#sthash.ZaLuaxN1.dpuf

και στον πούτσο μας λουλούδια

Πανικός λέμε ·πάντοτε εντός της “σεμιναριακής” πολιτικής ορθότητας:ακούω σαν χάνος τα έμπειρα αστέρια της καθοδήγησης,στην διαφημισμένη- ούτε σουτιέν ανόρθωσης να ήτανε-εκδήλωση οικοδόμησης του (πρώην) νέου ΠΑΣΟΚ.

Οι 58 «κεντροαριστεροί» εφιάλτες αποφάσισαν να δηλώσουν παρόντες στην πολιτική σκηνή του τόπου (λες και απουσίασαν ποτέ-στα τσακίδια και να μη μας γράφετε),αλλά αυθαίρετα και χωρίς την έγκριση των τροικανών και των τοκογλύφων .Ούτε καν την άδεια της Καγκελαρίου δεν ζήτησαν, για τέτοιο θράσος  μιλάμε!

Ήταν σχεδόν όλοι τους εκεί.Το παλιό ΠΑΣΟΚ , γεμάτο συγκίνηση αντάμωσε με το συνταξιοδοτημένο. Πρώην πρωθυπουργοί και νυν υπουργοί ,πρώην κομματικά στελέχη και νυν επικεφαλής δημοσίων οργανισμών εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων, στοχαστές των πάνελ και διδάκτορες που δεν κατάφεραν ακόμα να φτάσουν σε εξαψήφιο τραπεζικό λογαριασμό.

Μαζί τους και τα λιγοστά απομεινάρια της νεολέρας ΠΑΣΟΚ, με την αγωνία έκδηλη στα καλοζωισμένα προσωπεία τους για το πότε και αν προλάβουν , φυσικά με το αζημίωτο ,να μας σώσουν, αρπάζοντας παράλληλα και το κατιτίς τους από την επόμενη δημόσια μοιρασιά πρωτού τα καταβροχθίσει όλα η ΟΝΝΕΔ.

Τιμώμενη προσωπικότητα ποιος άλλος, από το απορρυπαντικό της πράσινης σοσιαλδημοκρατίας των αμέτρητων σκανδάλων, ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Θα καταφέρει στο μέλλον να ξαναγαντζωθεί στην εξουσία σώζοντας το τομάρι του, ή όχι;Ιδού το επίκαιρο δίλημμα.

Κερασάκι στην τούρτα της εκδήλωσης λίγο πριν από τον εγκλεισμό της σε ψυχιατρική κλινική της Ελβετίας, το βαμπίρ της σύγχρονης ελληνικής παρανόησης.

Ελίτ της συμφοράς που έκλεψε σκληρά τα δουλεμένα λεφτά της και σοσιαλιστές που δούλεψαν σκληρά τα κλεμμένα λεφτά τους, όλοι τους ορκισμένοι στο νεο-φιλελεύθερο δόγμα της θατσερικής μη εναλλακτικής, προσπάθησαν να καταθέσουν στο ευρύ κοινό την πρόταση της εναλλακτικής μέσα από την προοπτική της μη εναλλακτικής.Δόγμα είναι αυτό.Όσο και να το καλλωπίσεις,όπως και αν το παρουσιάσεις,αδιάλλακτο θα παραμείνει.Βράσε όριζα κοσμάκη.

Πολιτικές θέσεις, ριζοσπαστικές όσο ριζοσπαστικές είναι και αυτές της Κριστίν Λαγκάρντ.Ματιές στο μέλλον βγαλμένες κατευθείαν από την εποχή του Ουγκώ. Ένα εγχειρίδιο πολιτικού τίποτα για το πως θα εξαθλιωθείτε λέγοντας και ευχαριστώ στους βιαστές σας.Χαραμάδες αισιοδοξίας για τους ιδιοκτήτες ακινήτων των ακριβών προαστίων που άρχισαν να ενοχλούνται από την φορολόγηση της ιδιοκτησίας τους. «Δημοκράτες με την πιστοποίηση του ISO ενωμένοι εναντίον στον λαϊκισμό των συσσιτίων» που άρχισε να τους βρωμάει μέρες ευρωπαϊκές που έρχονται, ο φασισμός της δεξιάς την οποία φυσικά και στηρίζουν σύσσωμοι(λοβοτομή εδώ και τώρα).

Ανάπτυξη με σεβασμό στον πολίτη (καταναλωτή) και το περιβάλλον (ιδίως αυτό) μπλα μπλα μπλα, και τα χασμουρητά δεν άργησαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, λίγο πριν μας πάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του.

Το τροπάριο το μάθαμε καλά τα τελευταία τέσσερα χρόνια .Όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει και ως οι αυριανοί μελλοθάνατοι ,πιθανόν θα προτιμήσουμε να προσαρμόσουμε τα δεδομένα από το να προσαρμοστούμε σ’ αυτά.

Μασημένη ξανά και ξανά τροφή και κάποιος να σφυρίξει στα εξαθλιωμένα πλήθη πως τα  όποια ψίχουλα μνημονιακής εναλλακτικής εντός της μη εναλλακτικής, επιτρέπονται μόνο μετά το τέλος της ασφυκτικής ευρωπαϊκής επιτήρησης το 2047, και κάτω από ένα εκατομμύριο προϋποθέσεις ,ρήτρες, συμβόλαια, δεσμεύσεις και υπογραφές ,δηλαδή πρώτα ο Θεός της αγοράς , δηλαδή ποτέ.

Και για ποιό λόγο  ο εκκωφαντικός ντόρος στα κανάλια και τις εφημερίδες;

Καθημερινή πλύση εγκεφάλου μέχρι και το το τελευταίο τούβλο σ’ αυτή τη χώρα πεισθεί να τους σώσει (και εκ των υστέρων να βγει για να μας τα πρήξει στις εκπομπές) πολιτικά και επιχειρηματικά, ψηφιζοντάς τους στις επόμενες εκλογές.

 noumero11888

Οι φωτογραφίες μιας μέρας !!!

Φωτογραφία πρώτη: Από την πρώτη σελίδα της Frankfurter Allgemeine. Τετράστηλη στο εξάστηλο. Δεν δείχνει τίποτα. Σαν από χαρτί πολαρόιντ που πήρε φως. Μόνον κάτι γράμματα θολά, σαν ξεφτισμένη λεζάντα, μιλούν και λένε…

: «Η ελληνική οικονομία σε απελπιστική κατάσταση». Ημερομηνία έκδοσης φύλλου: 6-12-2013. Πότε πρόλαβαν να θολώσουν τα γράμματα;..

by Στάθης

Φωτογραφία δεύτερη: Τυπωμένη σε σαγρέ χαρτί, αγριεμένο απ’ το ζωντανό ρεπορτάζ. Του ανταποκριτή μας απ’ τον Ζόφο. Εικονίζει ένα μαγκάλι, στο οποίον η ΔΕΗ προσπαθεί να επανασυνδέσει το ηλεκτρικό ρεύμα.

Τω καιρώ εκείνω μπούκαρε ο δικός μας στον Ναό κι έκανε τους αργυραμοιβούς του αλατιού.

Φωτογραφία τρίτη: Δεν τραβήχτηκε ποτέ. Διότι φύλαξε ο Θεός τον κ.Τσίπρα, δεν πήγε στην κηδεία του Μαντέλα και έτσι δεν αντήλλαξε χειραψία με τον Ομπάμα, όπως ανερυθρίαστος έκαμε ο οπορτουνιστής Κάστρο.

Φωτογραφία τέταρτη: Αυτή τραβήχτηκε! Και είναι καλά φυλαγμένη στον κόρφο μας σαν φυλαχτό. Ο Μαντέλα κομμουνιστής. Ο Μαντέλα μέλος της Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος Νότιας Αφρικής. Ο Μαντέλα συγγραφέας του βιβλίου «Πώς Να Γίνεις Ενας Καλός Κομμουνιστής». Ο Μαντέλα, βαθύςελληνιστής. Είναι αλήθεια ότι αυτή η φωτογραφία δεν τυπώθηκε σε πολλές εφημερίδες (αναμενόμενο στους καιρούς μας), όμως θα μείνει ανεξίτηλη στουςβράχους της Αφρικής και στους ουρανούς του Κόσμου.

Φωτογραφία πέμπτη: Σε έξι επί εννιά φορμά, πανοραμίκ: Αναθεωρούν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στη χώρα τους οι Σουηδοί. «Πιστέψαμε στα τυφλά πως τα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία θα αποτελούσαν εγγύηση καλύτερης εκπαίδευσης» («Καθημερινή», 11-12-2013). Συνέβη το αντίθετο. Τα ιδιωτικά (το 25% των σχολείων πλέον) παραπαίουν κι επηρεάζουν προς την ίδια κατεύθυνση και τα δημόσια. Κυρίως ως προς τις επιδόσεις των μαθητών.

Σημειωτέον ότι τα εν λόγω ιδιωτικά σχολεία, πάντα στη Σουηδία,χρηματοδοτούνται από το κράτος, όπως επίσης επιδοτούνται για τα δίδακτρα οι γονείς που τα επιλέγουν.

Μήπως, αν τους στέλναμε τον Αδωνη να μάθει αρχαίες ελληνικές απολύσεις στους ταράνδους, θα εσώζετο η υπερβόρεια χώρα των ξανθών θεών και θεαινών;

Φωτογραφία έκτη: Ματέο Ρέντσι. Μπούστο και ανφάς. Ο Ιταλός Τόνυ Μπλαιρ. Φτυστός ο κ. Βούγιας! (Τι να γίνεται αυτή η ψυχή; Ελπίζω να μην τουρτουρίζει δίπλα από ένα μαγκάλι αγκαλιά με την πολιτική του μοναξιά. Σπαράζει η ψυχή μου στη σκέψη ότι ορισμένοι κεντροαριστεροί θα μπορούσαν κάποτε να απομείνουν μόνοι τους με τις αναμνήσεις τους -λόγου χάριν απ’ τουςβομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία- ξεχασμένοι απ’ τον ΔΟΛ, με τη ΔΕΗ να τους κόβει το ρεύμα…)

Ωπ! Τι φωτογραφία είναι αυτή; Ιταλικά ΜΑΤ αδελφώνονται με Ιταλούςδιαδηλωτές στους δρόμους και διαδηλώνουν μαζί; Τα ύστερα του κόσμου…

Φωτογραφία έβδομη: Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απαγγέλλει ποίηση. Μεπίεση. Τον παρεξηγήσαμε, αδέρφια! Διαβάσαμε τις δηλώσεις του κατά κυριολεξίαν, ενώ ο άνθρωπος μίλησε με τον οίστρο της αλληγορίας, εν παραβολαίς – ή μάλλον την ενόραση ενός δερβίση που φέρνει φούρλες γύρω απ’ το ερώτημα ώς πού φθάνει η Θράκη. Ως τη Βιέννη, όπου έφθασε ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής για να ακούσει Μότσαρτ, ώς την Ακαμπα που πήγε η πολιτικήΝταβούτογλου και γύρισε πολιτική Μάλτα γιοκ.

Τι είναι η Θράκη; μην είν’ οι κάμποι, τ’ άπαρτα ψηλά βουνά; μην είν’ οι μαντίλες -σου λέει ο Ερντογάν- μην είν’ η σαρία; Είν’ όλα αυτά και όλα τ’άλλα,

ώς τις στήλες του Ηρακλέους - Τούρκος κι ο Ηρακλής (όπως οΟμηρος) που ανακάλυψε (ο Ηρακλής) την Αμερική τρεις χιλιάδες χρόνια πριν τονΚολόμβο (ο οποίος ήταν Ελληνας, ή μάλλον Ελ)…

Φωτογραφία όγδοη: τραβηγμένη από δαρμένον φωτορεπόρτερ: Ο κ.Κασιδιάρης να ρίχνει με Καλάσνικοφ τύπου ΑΚ-Γεωργαλάς που σκοτώνει μόνον μπεκάτσες. Κι αυτές, μόνον αν τα θέλει ο κώλος τους. Η φωτογραφία είναι μονταρισμένη, διότι πάνω στον έναν ώμο του Ελληνόψυχου Ελληνάρα φιγουράρει σε τατουάζ ένας αγκυλωτός σταυρός μεγέθους πιατέλας (για το ψητό του Πάγκαλου τις Κυριακές). Αυτός ο αγκυλωτός σταυρός βγάζει μάτι, για αυτό δεν τον βλέπει κανείς.

Αλλωστε, η σβάστικα δεν ήταν ναζιστικό σύμβολο, αλλά καλολογικό στοιχείο στις φουσκιές που ρίχνουν τα παχουλά αυτά μοσχαρόπαιδα, όταν δεν ρίχνουν μαχαιριές και τουφεκιές, όταν δεν αμολάνε κοτσάνες και ελληνικούρες, όταν δεν παραδίδουν μαθήματα ιστορίας στον Κωνσταντίνο Κολοκοτρώνη και τον Λεωνίδα Διάκο της Σπάρτης. Γνωστόν Τσέτνικο κι Ουστάσι, συνεργάτη των Γερμανών και προδότη - με την καλή έννοια του καταδότη.

Φωτογραφία ένατη: Στιγμιαία. Τα περισσότερα των πραγμάτων κρατάνε κάποιες στιγμές. Λίγες μέρες μετά, το πυρακτωμένο μαγκάλι μπορεί να ξαναγίνει ψήφος για τη Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να τη βολέψουμε και να αποφύγουμε το… μαγκάλι. Σκοτεινή φωτογραφία. Αρχαίο παλίμψηστο, κάτω απ’ τη μια επιφάνεια κρύβονται στην άλλη πανάρχαιοι φόβοι για

τη βροχή, τον κεραυνό, την αρκούδα, το δολερό σερπετό, πού πας χωρίς αιγίδα; πού πας χωρίς λίγο Διάβολο να του πουλήσεις την ψυχή σου για λίγη προστασία και μια-δυο συνετές επιθυμίες;

Ομως, αγαπητέ μου, εσύ ο τρίτος από δεξιά κι εγώ ο τέταρτος από αριστερά στη δεύτερη αράδα της μαθητικής μας φωτογραφίας, όταν αρκούμεθα σελίγο φως αντί σε άπλετο, σε λίγη ζέστη κι άσε τους άλλους να κρυώνουν, μας τα παίρνουν κι αυτά…

Γιορτές στη ΚΑΤΟΧΙΚΗ Ελλάδα !!!

Ειδήσεις αθλιότητας διάσπαρτες. Νομίζουν οι καλοβαλμένοι ακόμα συμπολίτες και οι μέντορες των πολιτικών λιτότητας πως μέσα στο εορταστικό κλίμα αυτές οι «ειδησούλες» θα είναι σταγονίτσες…

δυσάρεστες στο γενικότερο κλίμα χαράς και γλεντιού… Το κακό μ΄αυτό το πόλεμο είναι πως δεν θα μάθουμε ποτέ πόσα θύματα είχε. Γιατί ένα θύμα από σφαίρα είναι  ολοφάνερο. Μια καταστροφή από βομβαρδισμό είναι ολοφάνερη. Μια κατάσταση αιχμαλωσίας, βασανισμού, εκτέλεσης είναι ολοφάνερη.

by…Συνήθης Ύποπτος

Ποιος όμως θα μπορέσει ποτέ να μετρήσει πόσοι «αδύναμοι κρίκοι» δεν θα είχαν καταλήξει στο νοσοκομείο ή και στο θάνατο, αν είχαν π.χ. θέρμανση, φαγητό,   φάρμακα, κάποιο πενιχρό εισόδημα για να επιβιώσουν?…. Ποιος θα μπορέσει να μετρήσει σε μεγαλύτερα μεγέθη, πόσοι άνθρωποι δεν θα είχαν καταλήξει με βασανιστικό και αργό θάνατο από  δεκάδες οδυνηρές ασθένειες αν η τροφή δεν ήταν ένα δηλητηριασμένο σκουπίδι, αν ο αέρας που ανασαίνουμε δεν ήταν μια βρώμα, αν το νερό που πίνουμε δεν ήταν ένας βούρκος?
Κι ο κατάλογος από θανάτους που οφείλονται σε πολιτικές που έχουν σαν κεντρικό άξονα, την απληστεία, τη μωροδοξία, την αλλαζονεία και όλο το κακό συναπάντημα της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης, είναι ατελείωτος. Ηταν, είναι και θα είναι ατελείωτος…
Επικεντρώνοντας όμως τη προσοχή μας στο εδώ και τώρα της μνημονιακής Ελλάδας, το βέβαιο είναι πως άνθρωποι πεθαίνουν από τη πείνα, το κρύο, την ελλειπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τις υποβαθμισμένες  συνθήκες υγιεινής ή  επάρκεια βασικών αγαθών στη καθημερινότητα.
Πόσο φιλάνθρωπο είναι φέτος να ανάψουμε, όσοι μπορούμε, λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, όταν άνθρωποι κοιμούνται με κεριά το βράδυ ξεπαγιασμένοι?..
Πόσο φιλάνθρωπο είναι να ψάχνουμε τι θα στοιβάξουμε στο καρότσι του σουπερ μάρκετ για να νοιώσουμε ικανοποιημένοι και χορτασμένοι όταν έξω από το κατάστημα θα  υπάρχουν χέρια απλωμένα που θα παρακαλάνε για να γεμίσουν μια σακούλα με γάλα, ψωμί, λίγα μακαρόνια για να βγάλουν τις γιορτές ζωντανοί?..
Πόσο φιλάνθρωπο θα είναι να νοιώθει το παιδί μας  ασφαλές και χαρούμενο με τα πακετάκια δώρα κάτω από το δέντρο, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν πολλά παιδιά,  ίδια μ΄αυτό που δεν έχουν τη χαρά στο σπίτι τους αυτές της γιορτές ούτε λίγης θέρμανσης…
Και φυσικά θα πεταχτεί κάποιος και θα πει, και τι θέλεις να αφήσουμε τα παιδιά μας χωρίς δώρα, να μην αγοράσουμε τη γαλοπούλα μας, να μην πιούμε το κρασί μας, επειδή κάποιοι είναι εξαθλιωμένοι και πεθαίνουν αβοήθητοι?
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.  Ο καθένας μας στη μικρή του μίζερη ζωούλα είναι ένα πρωθυπουργίσκος, ένα τροικανούλης για άλλους κατώτερους από αυτόν, που τους ζυγίζει και τους μετράει ανάλογα με το δικό του βόλεμα.  Οι κάθε είδους τρόικες δεν κάνουν τίποτα περισσότερο και λειτουργούν απέναντί σου που είσαι μικρός και τιποτένιος μπροστά στο δικό τους τομάρι, όπως εσύ ακριβώς λειτουργείς για τους δικούς σου υπηκόους ανά περίσταση.
Είναι ο γείτονας που δεν νοιάστηκες ποτέ να μάθεις αν ζει ή αν πέθανε.
Είναι το κοριτσάκι που του ανάβεις κεριά και λιβάνια ΑΦΟΥ πεθάνει από τις αναθυμιάσεις μιας κ@λόσομπας.
Είναι η γιαγιά που θα κουνήσεις το κεφάλι λυπημένα ΑΦΟΥ πεθάνει στημένη σε κάποια σκαλιά ζητιανεύοντας ένα κομμάτι ψωμί.
Είναι το αίμα που φοβάσαι να δώσεις όταν  γίνεται έκκληση για βοήθεια.  Είναι τα δεκάδες ιδρύματα κάθε είδους, που σε απάνθρωπες συνθήκες ζουν πεταμένοι χιλιάδες άνθρωποι και δεν μπήκες ποτέ στο κόπο να ενημερωθείς τουλάχιστον που είναι, τι συμβαίνει, ποιος ευθύνεται και τι πρέπει να γίνει?
Είναι εκείνη η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που ποτέ δεν θα κάνεις και ποτέ δεν θα κατέβεις αγανακτισμένος στη πλατεία για να παλαίψεις  για τους «άπορους» των φτωχοκομείων, για τους «απερίθαλπτους ασθενείς», για τα νέα παιδιά που σβήνουν μέσα στη κόλαση των νακρωτικών, για τα παιδιά που είναι κλεισμένα στα σκλαβοπάζαρα της σάρκας, για τους ανθρώπους που δουλεύουν στις πιο βρώμικες δουλείες , στους χώρους εργασίας των οποίων δεν έχεις πατήσει ποτέ ούτε που ξέρεις πως είναι.
Δεν είναι η τρόικα απάνθρωπη. Δεν είναι οι κυβερνώντες απάνθρωποι. Είναι απάνθρωπο όλο το σύστημα που θρέφει συνεχώς πολίτες τομαρο-κεντρικούς. Ανθρώπους που η αρχή και το τέλος της ενασχόλησης του μυαλού τους είναι  με ποιο τρόπο θα φάνε, θα γ@μίσουν, θα γλεντήσουν ή θα ξαπλάρουν καλύτερα, ή στη καλύτερη περίπτωση πως θα φυλάξουν τη φωλίτσα τους, τα παιδάκια τους, τα παιχνιδάκια τους ,  τα βίτσια τους και τους εθισμούς τους…
Στα λόγια μπορούμε όλοι να γίνουμε ήρωες, μάρτυρες ή η Μαρία Τερέζα που αγκαλιάζει όλους τους δυστυχισμένους αυτού του κόσμου. Μπορούμε να φαντασιωθούμε πως είμαστε καλύτεροι από τον δίπλα. Διακαιότεροι. Πιο ευαίσθητοι. Στα λόγια μπορούμε να παραστήσουμε τους μεγάλους επαναστάτες ή τους άγιους.
Η αλήθεια όμως είναι πως αυτές οι γιορτές βρίσκουν το κόσμο μοιρασμένο. Σ΄εκείνους που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει συμβεί, ή απλά δεν τους ενδιαφέρει γιατί θα γιορτάσουν, θα πιούν, θα γλεντήσουν, μες τη ζεστασιά τους, τα δεντράκια με τα φωτάκια, τα πακέτα δώρα, τα μεζεδάκια τους και τα κρασάκια τους, κι εκείνους που δεν θα έχουν τίποτα από τα παραπάνω ή θα έχουν ελάχιστα, μια μίζερη έκδοση της χαράς, και φυσικά όλους τους αγανακτισμένους-επαναστατημένους σε κατάσταση ανακωχής που “έλα μωρέ, μη μιζεριάζουμε συνέχεια ας φάμε τώρα τα μελομακάρονα και τις γαλοπούλες, ας το γλεντήσουμε λιγάκι και μετά τα φώτα ξαναπιάνουμε τη μουρμούρα”
Αποφάσισα να ασχολούμαι λιγότερο με το άθλημα της διαμαρτυρίας, γιατί πρέπει να έχω γερά νεύρα αυτές τις μέρες να περιμένω με το καλαθάκι πίσω από κάτι καρότσια που νομίζεις πως εφοδιάζονται για ένα χρόνο τρόφιμα, θα πρέπει να υπομείνω περισσότερο την ορθοστασία στο λεωφορείο γιατί έχουν βγει σαν τους σεληνιασμένους με τα αυτοκίνητα έξω να αγοράσουν τα μπιχλιμπίδια, θα πρέπει να κρατάω τη ψυχραιμία στις μ@λακίες που θα βλέπω που είναι πάντα πολλαπλασιασμένες επί δέκα αυτές τις μέρες.
Αυτά λοιπόν για τους φίλους που ρωτάνε τι έπαθα, γιατί δεν γράφω, γιατί εξαφανίστηκα. Εδώ είμαι δεν εξαφανίστηκα, απλά εξαφανίστηκε η διάθεσή μου να σχολιάζω το εμφανές. Δηλαδή την αναληγσία του κράτους και την αδιαφορία των πολιτών. Την αθλιότητα των πεινασμένων και την αναισθησία των χορτάτων. Το θράσος των ενόχων και το φόβο των αθώων. Οπως είπε κάποιος “έλα μωρέ πάντα υπήρχαν φτωχοί και πεινασμένοι” Και είναι αλήθεια. Στη ποσοότητα θα το χαλάσουμε? Οπως όταν ήταν μερικές χιλιάδες οι πεινασμένοι και μερικά εκατομμύρια οι χορτάτοι που δεν τους καιγόταν καρφάκι, έτσι τώρα είναι μερικά εκατομμύρια οι δυστυχισμένοι και λίγο πιο περιορισμένος ο αριθμός των χορτάτων? Ε και? Οι γιορτές θα γίνουν για εκείνους που έχουν ακόμα.
Λεφτά υπάρχουν. Για πολλούς, ακόμα. Οι υπόλοιποι? Θα πάρουμε ακριβώς αυτό που διεκδικήσαμε. Την ανούσια και κουραστική τελικά κλάψα μας. Γιατί όταν επί τρία χρόνια σε τσακίζουν και το μόνο που κάνεις είναι να βρίζεις και  να απειλείς στο γάμο του καραγκιόζη ή να ζητιανεύεις, δεν είναι τίποτα άλλο από κλάψα.
Αυτές οι γιορτές είναι γιορτές σε κατοχικό κλίμα. Αυτοί που θα γιορτάσουν χωρίς καμμία ενοχή δεν έχουν καμμία σχέση με το νόημα της αγάπης. Κι αυτοί που δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν θα ελπίζουν σ΄ενα θαύμα. Η μόνη ελπίδα που έχουν οι πεινασμένοι είναι οι άνθρωποι που έχουν λίγα ακόμα να τους δώσουν ένα πιάτο φαί, μια κουβέρτα, ένα παιχνίδια για τα παιδιά τους, ένα χαμόγελο. Εκείνοι οι λίγοι άνθρωποι που θα νοιαστούν. Γιατί μόνο από αυτούς τους φτωχούς που θα μοιραστούν το λίγο που έχουν με το καθόλου που δεν έχει ο διπλανός τους, θα υπάρξει το αληθινό νόημα της αγάπης. Η επιδεικτική ελεημοσύνη, τα γκαλά με τις τηλεοπτικές κάμερες από δίπλα να διαφημίζουν  τη καλή πράξη του χρόνου που θα γίνει από  τους φιλάνθρωπους χοντρούς σβέρκους είναι εντελώς εμετικό.
Το πρόβλημα είναι πως όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι θα συνεχίζει, όσο τα πεινασμένα χέρια αντί να γίνουν γροθιές θα είναι απλωμένα έτοιμα για ζητιανιά… Το εξαθλιωμένο πλήθος πολλοί το φοβήθηκαν, τους ζητιάνους ουδείς.

Η Άννα Μισέλ εκ Νέας Υόρκης !!!

Η κα Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου  ως εκπρόσωπος  τύπου της Ν.Δ. τα πάει άριστα στη δουλειά της. Έχει τη μόρφωση και το λέγειν, ώστε να ξεπερνά εύκολα ή δύσκολα τις…

αντιρρήσεις  και τις μπηχτές στις διάφορες συζητήσεις που συμμετέχει. Η πολύ συχνή της παρουσία στα κανάλια, την έχει κάνει αρκετά αναγνωρίσιμη και αυτό όπως και να το κάνουμε, βοηθάει στα ψηφαλάκια, όχι πάντα, αλλά…

by…oute logos

Στην χθεσινή εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου « Στον Ενικό» που δείχνει το STAR, απευθυνόμενη σε ένα νέο και άνεργο που της τα είχε σούρει, του είπε ότι παλεύει η κυβέρνηση και γι’ αυτόν και για όλους τους άλλους. Παραδέχθηκε ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις φταίνε για όλα αυτά που περνάμε τώρα, αλλά προσπαθούν πάρα πολύ να αλλάξει η κατάσταση.

Αυτή τη λογική του «Εγώ τα έκανα μαντάρα ξανά και ξανά αλλά τώρα θα σε σώσω», ποτέ δεν τη κατάλαβα και μάλλον δε θα μπορέσω ποτέ.

Καλοπροαίρετα  να πω ότι έχετε κυρία μου όλη τη καλή διάθεση να κάνετε και εσείς κάτι καλό. Πώς να το δεχθώ όμως αυτό όταν έχεις για αρχηγό ένα κωλοτούμπα και ψεύτη πολιτικό.  Έναν υποταγμένο που κάθετε σούζα στη Μέρκελ και εδώ κάνει το μαγκάκο, τα έχουμε πει τόσες φορές αυτά…

Εκ των πραγμάτων στη θέση που είστε,  θα πρέπει να δικαιολογείτε κάθε φορά όλες τις μπουρδολογίες  των συναδέλφων σας. Θα πρέπει να λέτε ψέματα για να καλύψετε τα τραγικά λάθη όλης της κυβέρνησης. Σκεφτείτε τη κατάντια να προσπαθείτε να καλύψετε τον Άδωνη και τον Στουρνάρα. Μεγάλη η κατάντια αλλά δε μπορείτε να τη δείτε.

Υπάρχει η φράση «Δείξε μου τους φίλους σου…», εγώ θα σας πω «Δείξε μου τους συναδέλφου σου…» γιατί εσείς επιλέξατε να τους έχετε. Δυστυχώς για εσάς, θα γίνετε μία από τα ίδια -αν δεν είστε ήδη-  γιατί η πολιτική και οι πολιτικοί στην Ελλάδα, βρωμάνε πολύ.

Αν θέλετε πραγματικά να δείτε ή να καταλάβετε πως ζουν οι φτωχοί, κατεβείτε από εκεί που είστε και προσπαθήστε να ζήσετε με 400-600 ευρώ τον μήνα -δε συζητώ για τους άνεργους-. Όλα τα άλλα που λέτε, είναι για τα μπάζα.

ΠΟΙΟΣ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ;

STRANGE JOURNAL

ΚΑΘΏΣ Η ΘΕΑΤΡΙΚΉ ΠΑΡΆΣΤΑΣΗ “ΔΙΑΠΡΑΓΜΆΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΌΙΚΑ” ΔΙΑΝΎΕΙ ΤΟΝ ΤΈΤΑΡΤΟ ΚΎΚΛΟ ΤΗΣ ΌΝΤΑΣ ΠΟΛΎ ΠΕΤΥΧΗΜΈΝΗ, ΑΦΟΎ ΚΑΙ ΣΑΣΠΈΝΣ ΚΑΙ ΑΊΜΑ ΚΑΙ ΜΕΛΌΔΡΑΜΑ ΔΙΑΘΈΤΕΙ, ΚΆΠΟΙΟΙ ΑΚΌΜΑ ΠΡΟΣΔΟΚΟΎΝ ΣΕ “ΑΝΆΠΤΥΞΗ” ΚΑΙ ΕΛΑΦΡΎΝΣΕΙΣ.

Με αγκάθια τους πλειστηριασμούς, τις νέες περικοπές και το που θα βρεθούν εκ νέου θύματα για θυσία στον βωμό του Μολώχ, την δημόσια Υγεία να τρέμει υπό το βάρος απολύσεων, ελλείψεων φαρμάκων και πιθανού “ξαφνικού θανάτου” του ΕΟΠΠΥ, με την Παιδεία να βγάζει ρόγχους και ξαφνικά πολλούς να ενδιαφέρονται αν τα παιδιά θα χάσουν το εξάμηνό τους (sic).

Με οικογένειες να βιώνουν εφιάλτες και την απαισιοδοξία να μεταφράζεται και σε δείκτες που συνεχώς πληθαίνουν. Θύματα του κρύου με μαγκάλια και σόμπες, περιστατικά που θυμίζουν την Ελλάδα 2 αιώνες πίσω ή μετά από πόλεμο. Και που αν δεν υπήρχαν κάποιες πρωτοβουλίες και δομές, το πιθανότερο τα κανάλια να είχαν αναφορά καθημερινή σε θύματα. Είναι ντροπή για μια κοινωνία να ανέχεται σπίτια που δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα.

Ωστόσο ακόμα υπάρχει ένα κομμάτι που περιμένει ξαφνικά οι τύραννοι ν’ αλλάξουν πρόσωπο. Η μόνη εκτόνωση του Έλληνα πλέον περιορίζεται στο να βρεθεί σε πλατό τηλεοπτικής εκπομπής για να ξεσπάσει σε καλεσμένο υπουργό ή να είναι στο σαλόνι του και να χαίρεται, “καλά του τα ‘πε“, “έτσι θα του τα’ λεγα κι εγώ“. Βέβαια όταν ο άλλος είναι εκλεγμένος ποσώς έρχεται σε δύσκολη θέση, ειδικά όταν απολαμβάνει τόσα προνόμια.

Δεν μπορείς να απαιτείς αξιοπρέπεια από κανέναν υπουργό για να παραιτηθεί. Oύτε από στον Άδωνι για την Υγεία, ούτε από τον Αρβανιτόπουλο για την Παιδεία κ.ο.κ. Το παιχνίδι παίζεται αλλού. Είναι στον τρόπο που επικοινωνούν την φτώχεια. Προετοιμάζουν το έδαφος για να αποδεχόμαστε ως την πλέον φυσιολογική την ύπαρξη αστέγων. Ως φυσικό φαινόμενο τα παιδιά που υποσιτίζονται. Ως σταθερά την μη κάλυψη αναγκών που ήταν αυτονόητες. Όλα τα παραπάνω που κανονικά θα προκαλούσαν οργή και θλίψη, απογυμνώνονται από κάθε έννοια ηθικής.

Ο στόχος είναι η σχετικοποίηση της αξιοπρέπειας. Το να συνηθίζουμε την ανημποριά ως παρενέργεια μιας συνταγής που δίνεται δια της βίας, μόνο και μόνο για να επιβιώσει μια συγκεκριμένη κοινωνική\οικονομική τάξη, που πλέον δεν κρατά ούτε τα προσχήματα.

Ένα γενικευμένο κοινωνικό πένθος, χρειάζεται μια κοινή μαρτυρία. Ωστόσο καθώς ο “συνομιλητής” απουσιάζει και τα υποστηρικτικά δίκτυα δεν επαρκούν για την ανακούφιση των πάντων, αυτό το συναίσθημα καταπιέζεται. Η απώθησή του οδηγεί σε περαιτέρω αποξένωση.

Η κυβέρνηση μιλά με όρους ελεημοσύνης και ποντάρει στην φιλανθρωπία. Πλέον δεν “λαϊκίζει” με κοινωνικό κράτος πρόνοιας, αφού οι μεταρρυθμίσεις και τα εύσημα από την άρχουσα τάξη της Γερμανίας, αρκούν για να βγάλει τον χειμώνα. Επιπλέον, οτιδήποτε έχει δημόσιο χαρακτήρα θεωρείται σατανικό που πρέπει να εξορκιστεί, ενώ όπως δήλωσε και ο βουλευτής-Τραμπάκουλας της ΝΔ, “δεν είμαστε κομμουνιστικό καθεστώς για να είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε δουλειά και ένα πιάτο φαΐ στον κόσμο“.

Το νεοφιλελεύθερο λόμπι προσπαθεί να αποτινάξει ευθύνες και να μας παρουσιάσει την κρίση ως κατάσταση ανάγκης όμοιας μ’ αυτής που ακολουθεί μια φυσική καταστροφή. Κατά την λογική του, δεν μπορούν να έχουν όλοι φαγητό και δουλειά, πιθανώς ούτε και σπίτι. Αλλά δεν φταίει κανένας γι’ αυτό. Απλά πρέπει να είσαι πιο ισχυρός, αν δεν έχεις να πληρώσεις τότε είσαι άξιος της μοίρας σου και δεν άξιζες καλύτερη αντιμετώπιση από το κράτος. Η θεσμοθέτηση της ζούγκλας.

Πόσος λαϊκισμός χωράει σε 0,50 ευρώ;

Το ερώτημα απευθύνεται στο υπουργείο Περιβάλλοντος που βαθιά νυχτωμένο από το τι συμβαίνει στην κοινωνία, κάνει τα τελευταία 24ωρα σπασμωδικές κινήσεις για να…

μπαλώσει επικοινωνιακά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι χιλιάδες οικογένειες είναι υποχρεωμένες να ζουν χωρίς ρεύμα θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους.

Βάλια Μπαζού

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Μπροστά στη γενική κατακραυγή που προκάλεσαν οι τραγικοί θάνατοι πολιτών, το ΥΠΕΚΑ είπε να πιάσει τον επικοινωνιακό ταύρο από τα κέρατα και το αποτέλεσμα είναι τα τελευταία 24ωρα να εκτίθεται ανεπανόρθωτα.
Έχουμε και λέμε:
-στις 5 Δεκεμβρίου και μετά τον τραγικό θάνατο της 13χρονης Σάρας, πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό. Αμέσως μετά ο Γιάννης Μανιάτης δήλωσε: «Οι τοπικές αρχές θα πρέπει να ενημερώσουν άμεσα τη ΔΕΗ για τις περιπτώσεις των οικογενειών που πραγματικά δεν μπορούν να αποπληρώσουν και η ΔΕΗ θα επαναφέρει το ρεύμα».
Μόνο που δεν υπήρχε κανένας σχεδιασμός για το πώς, σε ποιους και με ποιο κόστος θα γίνει η επανασύνδεση. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα…
-στις 9 Δεκεμβρίου συναντήθηκε ο Γιάννης Μανιάτης με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Βαγγέλη Βενιζέλο ο οποίος αφού ενημερώθηκε από τον υπουργό ΠΕΚΑ, δήλωσε  ότι δέσμευση της κυβέρνησης είναι να μην υπάρχει «κανένα ελληνικό σπίτι δίχως ρεύμα». 
Είναι, όμως, πράγματι έτσι; Δεν θα μείνει κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα; Ασφαλώς και όχι γιατί δυο μέρες μετά η κατάσταση ξεκαθάρισε.
-στις 11 Δεκεμβρίου ο υπουργός ΠΕΚΑ ανακοίνωσε ότι το ρεύμα θα επανασυνδεθεί στις  οικογένειες που έχουν εγγραφεί έως την 1η Νοεμβρίου στα κοινωνικά συσσίτια των Δήμων και της Εκκλησίας. Τελεία και παύλα. Όσοι δεν είναι εγγεγραμμένοι ασφαλώς και θα μείνουν χωρίς ρεύμα…
Στη συνέχεια και αφού έφαγε πόρτα από τους δήμους και τη ΔΕΗ, ξεκαθάρισε ότι το κόστος θα βαρύνει όλους τους υπόλοιπους καταναλωτές.
Για να χτυπήσει, μάλιστα, τις ευαίσθητες χορδές μας υπογράμμισε ότι για να επανασυνδεθεί το ρεύμα σε αυτές τις οικογένειες θα δώσουν οι υπόλοιποι καταναλωτές από, μόλις, 0,50 ευρώ.
Ευτελές ποσό, όταν χιλιάδες οικογένειες δοκιμάζονται σκληρά ζώντας κάτω από άθλιες συνθήκες.
Ευτελής  λαϊκισμός για ένα υπουργείο που πιάστηκε στον ύπνο και που δεν ξέρει πώς να εξοικονομήσει κάπου 3,5 εκατομμύρια ευρώ γι΄αυτές τις οικογένειες. (Πού δεν μπορεί να βρει καν δυο- τρεις χορηγούς όπως για τα τανκς της παρέλασης…)
Ευτελής λαϊκισμός για ένα υπουργείο που με «κρυφές» επιδοτήσεις μέσω της ΔΕΗ χαρίζει  κάπου 700 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο στη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων.
Η ιστορία έχει, όμως, και συνέχεια. Ρωτήθηκε ο υπουργός τι θα γίνει με  εκείνους που έχουν διακοπή ρεύματος αλλά δεν είναι ενταγμένοι στα κοινωνικά συσσίτια. Και απάντησε ότι για την κατηγορία αυτή ισχύει η ένταξη στο κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ.
Μόνο που ξέχασε να πει τα εξής:

• η διαδικασία ένταξης στο κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ προβλέπει ρύθμιση των οφειλών

• η διαδικασία ένταξης γίνεται με βάση τα εισοδήματα του 2012, άρα εάν κάποιος έμεινε άνεργος το 2013 δεν μπορεί να επωφεληθεί

• η διαδικασία καθυστερεί πολύ γιατί απαιτείται έλεγχος των στοιχείων από το υπουργείο Οικονομικών ή τον ΟΑΕΔ

Τελικά πρόκειται για κοινωνικό ή για επικοινωνιακό τιμολόγιο;

Ο μεγαλύτερος φιλελές που έβγαλε η χώρα !!!

Τη συνέχιση της απεργίας και μετά τις 13 Δεκεμβρίου αποφάσισαν τη Δευτέρα οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ στην Αττική. Αυτό παρέχει την δυνατότητα και τον χρόνο στον υπουργό υγείας , Άδωνη Γεωργιάδη , να πουλήσει κανένα βιβλίο στην τηλεόραση διότι χωρίς γιατρούς δεν υπάρχει υγεία άρα ούτε υπουργείο υγείας , άρα ούτε και υπουργός υγείας . Σε καθεστώς κινητικότητας τον βλέπω τον…

Rate This

Άδωνη .

by…takoureliatragoudameakoma

Η αλήθεια είναι ότι ο υπουργός υγείας , ως γνήσιο τέκνο της παρούσας κυβέρνησης , τα έκανε μπουρδέλο στον τομέα του αφού κατά γενική ομολογία αν σήμερα αρρωστήσεις οι πιθανότητες να την βγάλεις καθαρή είναι σημαντικά μειωμένες . Μάλιστα στα νοσοκομεία , μαζί με την εισαγωγή του ασθενή , προσφέρεται και ένα λόττο , ευγενική προσφορά του υπουργού , με το σκεπτικό ότι αν επιζήσεις μάλλον είσαι κωλόφαρδος οπότε το λόττο σου ταιριάζει .

Πάντως ο Άδωνης δεν είναι ο μόνος στην κυβέρνηση που έχει την τάση της μπουρδελοποίησης . Άξιοι ανταγωνιστές του τα βαριά χαρτιά της κυβέρνησης (μη χέσω) ο Στουρνάρας , ο Κυριάκος και ο Αρβανιτόπουλος οι οποίοι , μαζί με τον Άδωνη , μοιάζουν να παίρνουν μέρος σε ένα νοητό παιχνίδι για το ποιος θα μπαχαλέψει περισσότερο τη χώρα .

Το έπαθλο , προφανώς , και αυτό νοητό . Η ικανοποίηση του μεγαλύτερου φιλελέ που έβγαλε ποτέ ο τόπος .

(Αν με ρωτήσεις πάντως θα σου πω ότι το βραβείο του μεγαλύτερου φιλελέ πρέπει να το μοιραστούν και οι τέσσερις . Κάτι σαν τις επιστημονικές ομάδες που κερδίζουν το βραβείο Nobel.)

Γυμνοί για… φιλανθρωπικό σκοπό !!! (“κοινωνικά βυζολόγια”)

Όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια συναντάμε πιο συχνά δημοσιεύματα του στυλ «Η Τάδε -μοντέλα/ ηθοποιός/ επιστήμονας κλπ- φωτογραφίζεται γυμνή για φιλανθρωπικό σκοπό». Βέβαια αυτό συνηθίζεται και..στους άντρες. Και φυσικά δεν πρόκειται μόνο για άντρες και γυναίκες…

χάρμα οφθαλμών, αλλά συχνά και για ανθρώπους που δε φημίζονται και για το καλλίγραμμο σώμα και την ομορφιά τους.

by…Μαζεστίξ on…toixo-toixo

Μέχρι κι οι υπερήλικες κάτοικοι κάποιου… κατσάβραχου έκαναν το ίδιο προ καιρού!

Και μάλιστα όλα αυτά τα δημοσιεύματα δεν αφορούν περιθωριακά… τσοντο-site, αλλά προέρχονται κυρίως από δημοφιλή site πολιτικού, κοινωνικού και πολιτιστικού περιεχομένου.

Σήμερα πάλι έπεσε το μάτι μου σε δημοσίευμα με τίτλο «οι φοιτήτριες του Harvard γυμνές για φιλανθρωπικό σκοπό»…

Κι αναρωτιέμαι ο μωρός: ποιος ακριβώς είναι ο φιλανθρωπικός σκοπός κρύβεται πίσω απ’ το να βγει η άλλη να μας δείξει τα -πλούσια ή φτωχά- ελέη της;

Δύο εκδοχές υπάρχουν:

α) Το σύστημα κάνει την υπόθεση ότι είτε είμαστε αγάμητοι είτε στραβογαμημένοι και επομένως θεωρείται φιλανθρωπία το να δούμε κάνα φουσκωμένο βυζί και να στανιάρουμε.

Δηλαδή η φιλανθρωπία απευθύνεται στον λιγούρη αναγνώστη, ο οποίος θεωρείται έτσι μια «ευπαθής ομάδα πληθυσμού».

Άλλοι πάσχουν από έλλειψη σίτισης, άλλοι από έλλειψη στέγασης, άλλοι από έλλειψη οικονομικών πόρων κι άλλοι από έλλειψη βυζιών.

Έτσι, πλάι στα “κοινωνικά τιμολόγια”, βγαίνουν και τα… “κοινωνικά βυζολόγια” για τους πάσχοντες…

β) Το σύστημα έχει αντιληφθεί πως είμαστε λιγούρηδες και πως μόλις υποπέσει στην προσοχή μας δημοσίευμα ονόματι «δείτε την Ματίνα Μανταρινάκη γυμνή για φιλανθρωπικό σκοπό», θα το ανοίξουμε πάραυτα για να θαυμάσουμε το θέαμα.

Επειδή λοιπόν η αναγνωσιμότητα τέτοιου είδους δημοσιευμάτων, καθώς και τα likes και οι κοινοποιήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, θα φτάσουν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες, η εταιρεία που διεξάγει την φιλανθρωπική εκστρατεία θα εισπράξει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

Έτσι, τα έσοδα αυτά θα διατεθούν σε παιδάκια και εφήβους του Τρίτου Κόσμου (αυτού με τους μαύρους, όχι αυτού με τους λευκούς) τα οποία με αυτά τα χρήματα θα μπορέσουν επιτέλους να αγοράσουν το πρώτο τους Playboy για να δουν κι αυτά τι χάνουν που δεν ανήκουν στον Πρώτο Κόσμο.
Έτσι, σύμφωνα μ’ αυτήν την εκδοχή, το σύστημα, αν και αναγνωρίζει τη σεξουαλική λιγούρα μας, δε στοχεύει με τη φιλανθρωπία του ακριβώς σε αυτήν, αλλά τα χρησιμοποιεί εντέχνως για να στοχεύσει στη λιγούρα των άλλων.
***

Κι όλα αυτά γιατί ένα είναι το σίγουρο: το σύστημα μας έχει πάρει χαμπάρι τι σόι λιγούρια είμαστε και μας ταΐζει κώλους και βυζιά, μπας και βγει κάνα φράγκο…

κομμάτια ενός μέλλοντος που έρχεται από παλιά

[ποστίδιο αποτελούμενο από τέσσερα αστεία και μία πρόταση]

αστείο Ι (προτάσεις για την παιδεία)

Δυστυχώς το μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού πανεπιστημίου ναυάγησε. Το πανεπιστήμιο είναι και πολυδάπανο και συνιστά όχημα προς την ανεργία. Η τελευταία κρίση στο ελληνικό πανεπιστήμιο με επίκεντρο το ζήτημα των διοικητικών υπαλλήλων είναι απλώς ένα σύμπτωμα της ασθένειας. Δυστυχώς, όμως, η κρίση δεν φαίνεται να μας κάνει να θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Είμαστε μια χώρα στην οποία η υποκρισία υπεραφθονεί και η σχέση μας με τον ορθολογισμό αποδεικνύεται χαλαρή.
Αν θέλουμε, πάντως, να είμαστε ρεαλιστές οφείλουμε άμεσα να αλλάξουμε υπόδειγμα, καθώς δεν μπορούμε να συντηρούμε ένα τόσο μεγάλο, κατακερματισμένο και πολυδάπανο πανεπιστήμιο. Πρέπει λοιπόν να διαλέξουμε: ή θα αποφασίσουμε να βάλουμε δίδακτρα στη φοίτηση ώστε οι χρήστες να καλύπτουν ένα μέρος της δαπάνης που προορίζεται για αυτούς ή θα μειώσουμε σημαντικά τον αριθμό των εισακτέων μέσα από το κλείσιμο μεγάλου αριθμού σχολών ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Δεν μπορεί να θέλουμε ταυτόχρονα εκπαίδευση για όλους χωρίς ανταπόκριση στην αγορά εργασίας και αυτό να απαιτούμε να το πληρώνουν οι φορολογούμενοι.
(Νίκος Μαραντζίδης , πηγή: Καθημερινή )

(υπουργείο Εθνικής Παιδείας 1937, πηγή: ο Ελληνικός Φασισμός στον Μεσοπόλεμο – Σπουδές στο Γαλανόμαυρο, εκδ. antifa scripta)

αστείο ΙΙ (παρουσίαση ποιητικής συλλογής)

(πηγή φωτ: αιχμή.γρ)

Ωραίο μου πλυντήριο νούμερο 4.382.
Ό,τι κρεμάστηκε σε περίπτερα, ό,τι ακούστηκε σε θέατρα βράχων και ό,τι βγήκε στο «έχει γούστο» ως αριστερός πολιτισμός βουτάει στη σκάφη και σαπουνίζει να ξεπλύνει την ποίηση του δελτίου ειδήσεων του Μέγκα. Ο Καββαδίας, τα μαλαματένια λόγια, το παραποιημένο βίντεο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου και τα σηκωμένα μανίκια του Μ. Καψή βράζουν στην ίδια κατσαρόλα, δημιουργώντας μια απίθανη σύγχυση. Ένας παρατηρητής θα αναρωτηθεί τί εννοούσε ο ίδιος του ο εαυτός όταν τραγούδαγε παλιά κάτι απ’ τους εικονιζόμενους ή ποιά υλικά συνέθεταν την κάποτε συγκίνησή του. Άλλος παρατηρητής απλά θα σηκώσει αδιάφορα τους ώμους.

αστείο ΙΙΙ (από την ίδια εκδήλωση)

(πηγή φωτ: αιχμή.γρ)

Το μάτι πέφτει λίγο παραπέρα απ’ τον πρωθυπουργό. Στο ίδιο ή διπλανό τραπέζι αντιμνημονιακός δημοσιογράφος και ο άνθρωπος που διαπόμπευσε αλλοδαπές πόρνες, που έσωσε την ελληνική οικογένεια, που έβαλε το πρώτο λιθαράκι στην κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος  (ο άνθρωπος δηλαδή που προετοίμασε το δρόμο).

αστείο IV (παρουσίαση πολιτικής κίνησης)

(πηγή: PressProject)
Το νέο, το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό συνοψίζονται σε αυτά τα πρόσωπα (άντε και στου Πρωτόπαππα που βρισκόταν επίσης εκεί). Ο αντικομφορμιστής και ο μετριοπαθής (που εκτός των άλλων ξέπλυναν επιτυχημένα τον Βορίδη) και βέβαια ο μέγας μεταρρυθμιστής, ο άνθρωπος που θα μας οργάνωνε. Αλίμονο όμως εμείς αποδειχτήκαμε ανατολίτες, βάρβαροι, χωριάτες, λαϊκιστές.

και κάτι πραγματικά ενδιαφέρον

ένα βιβλίο, που προσφέρει αφενός ιστορικά ντοκουμέντα, αφετέρου (ή κυρίως) οπτική, προοπτική, κατανόηση μιας διαδρομής. Κατάδυση στην ιστορία και (αναπόφευκτα) το παρόν του ελληνικού κράτους.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

“να σώσουμε τον Ράλλη και τον Φον Γιοσμά, τον μαυραγορίτη και τον δωσίλογο, το πρώην μέλος της ΕΟΝ και μετέπειτα μέλος της ναζιστικής ΕΣΠΟ, ακόμη και τον ταπεινό χωρικό των ταγμάτων ασφαλείας, να σώσουμε όλους αυτούς τους φονιάδες από την τεράστια συγκατάβαση των μεταγενέστερων, να τους ανακαλύψουμε ξανά ως κομμάτι της καπιταλιστικής ελληνικής κοινωνίας και των αντιθέσεών της, να τους αναδείξουμε ως λογικά, δολοφονικά, απολύτως εχθρικά και κατά καιρούς κυρίαρχα συμφέροντα και επιδιώξεις. Να μια δουλειά που δεν θα την κάνει κανείς πραγματικός πατριώτης για λογαριασμό μας. Να μια δουλειά για ανθέλληνες προλετάριους!”

 Το βυτίο

Πληρωμένα λόγια

Αν θέλεις να δεις τι καπνό φουμάρει ο λαός κοίτα την διανόηση που τον εκπροσωπεί. Δεν είναι δυνατόν να έχεις γράψει “ το σεργιάνι μας στον κόσμο ήταν δυο μέτρα γης” και να προλογίζεις την ποιητική συλλογή ενός από τους διαχειριστές της κοινής γνώμης ενός πουλημένου καθεστωτικού ΜΜΕ. Δεν γίνεται! 

Δεν γίνεται να έχεις κοιτάξει τον ουρανό και να γράφεις την “Κώμη της Βερενίκης” και να στριμώχνεσαι ανάμεσα σε Πρωτόπαπα και Μπίστη παλαμακίζοντας τον Κώστα Σημίτη σε εκδήλωση της “Ελιάς”. Δεν γίνεται! 

Δεν γίνεται να έχεις φθάσει 80 χρονών με κοινωνικούς αγώνες στην πλάτη σου, με θεατρικές δουλειές κόντρα σε καιρούς δύσκολους και να αποθεώνεις το παιδί του μακελάρη των Ες Ες για την αυριανή Ευρώπη των Νέων. 
Δεν γίνεται την στιγμή που οι τραπεζίτες είναι έτοιμοι να πετάξουν από τα σπίτια τους ολόκληρες οικογένειες, εσύ που έγραψες “διατίθεται απόγνωσις εις άριστην κατάστασιν και ευρύχωρο αδιέξοδο, σε τιμές ευκαιρίας” να δέχεσαι το βραβείο αυτών που πωλούν τις ζωές σε τιμές ευκαιρίας. 

Ο λεγόμενος αφρός του λαού, αυτός που σκοπό έχει να σηκώνει την κρυμμένη ακατέργαστη ηθική του αδικημένου πολίτη είναι τελικά το κατακάθι του πικρού καφέ που μάς προσφέρει η εξουσία δίχως το παξιμάδι της παρηγοριάς. Πέρασε πάνδεινα τούτος ο λαός μέσα σε λιγότερο από 200 χρόνια, μα όταν τα πόδια λύγιζαν και τα κεφάλια ήταν έτοιμα να σκύψουν αποδεχόμενα την ήττα, ένα τραγούδι, ένα ποίημα, ένας θούριος, ένα γραπτό, μία μουσική, ένας πίνακας, ένα βιβλίο τον έκαναν να ξαναπαίρνει ανάσα, να πεισμώνει και να παλεύει. 

Η ζώσα διανόηση της χώρας με τα στερνά της καμώματα και τις κολιγιές που κάνει με τους καταπιεστές, με τους προύχοντες και τους άκαπνους σωτήρες μάς αποδεικνύει ότι μάς δούλευε χοντρά εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια. Μαγαζάκι γωνία είχαν βρει με το συναίσθημα να πωλείται στον πάγκο μέσα από βιβλία, από ποιήματα και δίσκους τραγουδιών. Κονόμησαν από το συναίσθημα, έγιναν καθεστώς από το συναίσθημα με κέρδος τεράστιο εφόσον το συναίσθημα ήταν του λαού και αυτός πάντα το έδινε σε όλες τις εκφάνσεις του απλόχερα. 

Η διαφορά με τις προηγούμενες γενιές διανοουμένων είναι ότι εκείνοι έσπρωχναν ενθαρρύνοντας τον λαό με το έργο τους σε πράξεις αντίστασης, ενώ τούτοι εδώ συναγελάζονται με ονόματα που ούτε στο χαρτί δεν μπορείς να γράψεις γιατί θα το λερώσεις επειδή έχουν μετατραπεί σε μικροαστούληδες νοικοκυραίους που δεν θέλουν να χάσουν την κερδισμένη και κερδοφόρα δόξα τους. Η ένδεια των καιρών και η έλλειψη πραγματικής διανόησης τους κάνει να συγκρίνουν τους εαυτούς τους με όσους πραγματικά τίμησαν την Ελλάδα με τον τρόπο ζωής τους και με το έργο τους. 

Η ζώσα διανόηση δεν έχει ως μούσα το ιδανικό, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, την πραγματική ζωή, αλλά την ίδια την εξουσία που είναι κόντρα σε όλα αυτά που θα έπρεπε να εκπροσωπεί η διανόηση. Ο σημερινός διανοητής δεν ποιεί έργο από το συναίσθημα, κατασκευάζει τέχνη πλυντηρίου για τα λερωμένα κι άπλυτα της εξουσίας εκμεταλλευόμενος την αποθέωση που είχε το έργο του από το λαό τα προηγούμενα χρόνια. Στα φώτα της δημοσιότητας όλοι τους ξεβράζοντας την από χρόνια κρυμμένη αλαζονεία τους προχωρούν στα φανερά. Κόντρα στους ήρωες που περπατούν στα σκοτεινά μέσα από τους στίχους του Σεφέρη ξερνώντας το κόμπλεξ τους επειδή δεν άγγιξαν ούτε με το δάχτυλο το μέγεθος της πραγματικής διανόησης. 

Δεν είναι απλά η ξεφτίλα που σου μένει τούτη τη στιγμή που πέφτουν οι μάσκες όλων αυτών που κάποτε νόμιζες ότι σε ανυψώνουν ηθικά και πνευματικά. Είναι που σου μένει εκείνο το ερωτηματικό αν όλα αυτά που εσύ είχες ενσωματώσει στην συνείδηση και στην καρδιά σου ως προσωπικά εμβατήρια στον πόλεμο για την ζωή δεν ήταν τίποτε άλλο από μία πληρωμένη παραγγελιά της εξουσίας προς τους διανοούμενους με μόνο σκοπό να γράφουν λόγια που θα σε έκαναν να νιώθεις ξεχωριστός στο σεργιάνι σου στο κόσμο που ήταν μόνο 2 μέτρα γης. 

Σου μένει το ερωτηματικό αν το δικό σου παράπονο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά καλοπληρωμένα λόγια που είχαν τα τραγούδια τους.-

 lazarouyiannis

Η Ελλάδα ως καρέκλα !!!

Rate This

Οι ευθύνες της Τρόικας για την καταρράκωση κι εξαθλίωση των Ελλήνων είναι τεράστιες. Πολλαπλάσιες όμως είναι την ίδια ώρα όσες ευθύνες αναλογούν σε αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στα χέρια της Τρόικας, και άλλο τόσο σ’ εκείνους που ανέλαβαν να υλοποιήσουν τις εντολές της…

Τρόικας.

by Sotos

Με ποιο δικαίωμα καμώνονται τώρα ότι της στηλώνουν τα πόδια; Δεν διαφήμιζαν το πρόγραμμά της σαν το μόνο σωτήριο επί γης; Δεν επαινούσαν εαυτούς που το εξασφάλισαν; Δεν το προέβαλλαν αυτό ως ιστορική επιτυχία; Δεν αξίωναν μέσα κι έξω από την Ελλάδα επιβράβευση που το εφάρμοζαν, σε πείσμα κάθε Κασσάνδρας; Δεν έβαλαν τις υπογραφές τους φαρδειές πλατειές στους όρους του; Δεν διατράνωναν ότι η Ελλάδα τιμά την υπογραφή της; Δεν κλαψούριζαν ότι ματώνουν, θλίβονται, θυσιάζονται και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα της συμφοράς, ωστόσο επικαλούνταν σε κάθε αφορμή ότι είναι υπόλογοι απέναντι σε δεσμεύσεις; Δεν το έραβαν όποτε αποκαλύπτονταν λάθη; Δεν υπερασπίζονταν το πρώτο Μνημόνιο οι πρώτοι συνάψαντες και το δεύτερο οι δεύτεροι, μαζί και ο Βενιζέλος που ήταν και στα δύο;

Πώς τώρα έγιναν οι απαιτήσεις της Τρόικας παράλογες; Τους ζητάει η Τρόικα κάτι που δεν έχουν υπογράψει; Τους ξεφούρνισε κάτι που δεν εγνώριζαν από την αρχή; Κάτι άλλο από αυτά με βάση τα οποία έκαναν προβλέψεις; Κάτι διαφορετικό από όλα εκείνα, για τα οποία πανηγύριζαν ως στόχους που έπιαναν, σπέρνοντας τον τρόμο; Και δεν κάνουν ακόμα και σήμερα το ίδιο;

Είναι μήπως το πρόγραμμα της Τρόικας προσωπική υπόθεση του κάθε Τόμσεν, Μαζούχ, Μορς, και των άλλων, που… άνθρωποι είναι και συμβαίνει να μιλάνε το πρωί ανάλογα με ποιο πλευρό κοιμήθηκαν το προηγούμενο βράδυ; Οι περίφημοι εταίροι μας και προϊστάμενοί τους; Ομοίως; Όλοι; Τα κοινοβούλιά τους; Εκείνα που έπρεπε κάθε φορά πρώτα να ψηφίσουν, πριν μας έρθει η λυπητερή, αν θυμάστε; Επίσης εξαρτώνται εικοσιπόσα κοινοβούλια από το βραδυνό τους ύπνο; Όλοι κακοί; Καλοί μόνο ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος σε τούτη την πλάση;

Καλά εμείς… Εμείς τους ζούμε τους αριθμούς τους. Οι κυρίες και οι κύριοι από το εξωτερικό; Πείσμωσαν αιφνιδίως; Ξέχασαν την Αριθμητική; Ξέχασαν Γραφή και Ανάγνωση; Γύρισε το μυαλό τους; Τώρα στα καλά καθούμενα πήραν την απόφαση να καταστρέψουν την Ελλάδα; Μέχρι χθες ήθελαν να τη σώσουν, και γι αυτό είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα αυταπάρνησης της εθνικής αντιπροσωπείας των Σαμαρά και Βενιζέλου; Και μέχρι χθες όλα μέλι-γάλα, εκτός πάντα από κάτι… μικρολεπτομέρειες, που όμως τελικά έβρισκαν το δρόμο του συμβιβασμού και της διευθέτησης; Ξαφνικά όμως γυάλισε το μάτι τους, κι έχοντας αποφασίσει ότι, χα, ήρθε η ώρα μας, μας δείχνουν έναν άλλο εαυτό; Αποκάλυψαν μήπως το πραγματικό τους πρόσωπο επιτέλους, αλλά, ευτυχώς, έχουμε να φυλάττουν Θερμοπύλες το Σαμαρά και το Βενιζέλο, τους δύο τελευταίους Σπαρτιάτες που μας απέμειναν όλοι κι όλοι; Και όλα τούτα για ένα ψωροδισεκατομμύριο, ανάμεσα στα εκατοντάδες του εθνικού ανεπανάληπτου;

Ο Βενιζέλος διατύπωσε γι άλλη μια φορά εχθές την ύπατη εθνική αυθάδεια: «Χωρίς εμένα», είπε, «δεν θα υπήρχε σήμερα η χώρα»! Και είναι μόνον αντιπρόεδρος… Για να είσαι πρόεδρος, θα πρέπει να λες «χωρίς εμένα, δεν θα υπάρχει η χώρα ούτε αύριο»! Το λέει!.. Δεν το λέει;

Η χώρα δεν είναι καρέκλα, κύριοι! Θα υπάρχει. Όπως και να την αφήσετε. Και καρέκλα να ήταν, πάλι θα υπάρχει. Ειδικά αν την αφήσετε… Για το αν θα υπάρχετε εσείς αμφιβάλλω.

paganeli

Οι εθνικόφρονες «χειρουργοί» του 1944

Για τον Δεκέμβρη του 1944 έχουν γραφτεί πολλά. Μέχρι σήμερα, η σοβαρή ελληνική και ξένη ιστοριογραφία επικέντρωσε ωστόσο το ενδιαφέρον της σε δύο κυρίως ζητήματα: την προσχεδιασμένη δρομολόγηση της σύγκρουσης από τη βρετανική κυβέρνηση και την αντιφατική διολίσθηση της ηγεσίας του ΚΚΕ σε μια μετωπική αναμέτρηση που η ίδια δεν πίστευε.

Η βρετανική στρατηγική έχει τεκμηριωθεί με βάση τα Αρχεία του Φόρεϊν Οφις, ήδη από τη δεκαετία του 1970, με γνωστότερο τεκμήριο την περίφημη επιστολή Τσόρτσιλ προς Ιντεν (7/11/1944): «Αφού έχουμε πληρώσει στη Ρωσία το τίμημα για να έχουμε ελευθερία δράσεως στην Ελλάδα, δεν πρέπει να διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε βρετανικές δυνάμεις για να υποστηρίξουμε τη βασιλική ελληνική κυβέρνηση Παπανδρέου. [...] Περιμένω ανοιχτή σύγκρουση με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να τη φοβόμαστε, υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουμε επιλέξει προσεκτικά το έδαφος».

Στη δεύτερη περίπτωση, η ιστορική έρευνα έχει τεκμηριώσει πως η ηγεσία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ αποφάσισε το καλοκαίρι του 1944 να μην καταλάβει την εξουσία κατά την αποχώρηση των Γερμανών, όπως είχε τη δυνατότητα, αλλά να μετάσχει στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» του Παπανδρέου, ποντάροντας στην προνομιακή θέση που θα της εξασφάλιζαν σε μια δημοκρατική τάξη πραγμάτων η μαζικότητα του ΕΑΜ και το ηθικό πλεονέκτημα των αντιστασιακών περγαμηνών της.

Η κατάσταση όμως «δυαδικής εξουσίας» που δημιουργήθηκε de facto μετά την Απελευθέρωση, η ώσμωση της φιλοαγγλικής Δεξιάς με τη δωσίλογη Ακροδεξιά και το ορατό ενδεχόμενο μιας δικτατορικής εκτροπής την έκαναν απρόθυμη να παραδώσει τα όπλα δίχως στοιχειώδεις δικλίδες ασφαλείας. Μπροστά στην επιμονή της κυβέρνησης και των Αγγλων να αποστρατεύσουν τον ΕΛΑΣ διατηρώντας την αμιγώς φιλοβασιλική «3η Ορεινή Ταξιαρχία» του Τσακαλώτου, το ΕΑΜ επιχείρησε τον Δεκέμβρη του ’44 μια πολιτικοστρατιωτική επίδειξη δύναμης (γενική απεργία, μαζικές διαδηλώσεις, εκκαθάριση της ημιδωσιλογικής «Χ», αφοπλισμό των αστυνομικών τμημάτων), σε αναζήτηση ενός φερέγγυου διακανονισμού. Η στρατηγική αυτή επιδίωξη εξηγεί τόσο τη σταδιακή κλιμάκωση των επιχειρήσεων του ΕΛΑΣ όσο και τις αλλεπάλληλες συμβιβαστικές προτάσεις που η ΕΑΜική ηγεσία εξακολούθησε να στέλνει στους Βρετανούς κατά τη διάρκεια των μαχών. Το όλο σχέδιο ναυάγησε βέβαια παταγωδώς, με κατάληξη τη στρατιωτική συντριβή της «ανταρσίας» και την παράδοση των όπλων με τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12/2/1945).

Αυτό που έχει πολύ λιγότερο φωτιστεί είναι οι επιλογές και οι χειρισμοί του τρίτου παίκτη: της ντόπιας Δεξιάς και των καθοδηγητικών επιτελείων του «βαθέος κράτους» που, παρά τη συμμαχία τους με τους Βρετανούς, διατηρούν μια αξιοσημείωτη πολιτική κι επιχειρησιακή αυτονομία. Η παράλειψη αυτή οφείλεται σε δυο λόγους, έναν «τεχνικό» κι έναν καθαρά πολιτικό. Ο πρώτος αφορά την προσβασιμότητα των πηγών, καθώς τα προσωπικά αρχεία των εν λόγω παραγόντων παραμένουν κλειστά ή άνοιξαν πολύ αργότερα απ’ ό,τι τα αγγλικά διπλωματικά αρχεία ή το αρχείο του ΚΚΕ που φυλάσσεται σήμερα στα ΑΣΚΙ. Ο δεύτερος -και σημαντικότερος- αντανακλά τη συγκυρία στην οποία πραγματοποιήθηκε ο κύριος όγκος των σχετικών μελετών (δεκαετίες 1970-1980), εποχή «εθνικής συμφιλίωσης» και γενικευμένης δυσφορίας για τη μεταπολεμική αντιμετώπιση της χώρας από τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους. Η πάνδημη επικέντρωση στον μακιαβελισμό του Τσόρτσιλ αποδείχθηκε έτσι εξαιρετικά λειτουργική για τη διαμόρφωση μιας λίγο-πολύ ενιαίας αφήγησης, που οδήγησε στην καθολική αναγνώριση της ΕΑΜικής Αντίστασης, αποσιωπώντας ταυτόχρονα τις κοινωνικές αντιθέσεις που εκφράστηκαν εκρηκτικά τον «κόκκινο Δεκέμβρη».

Το επιτελείο του «βαθέος κράτους»

Στην πραγματικότητα, η φιλοβασιλική Δεξιά κι η μεγαλοαστική τάξη της Αθήνας διέθεταν ήδη από τα τέλη του 1942 ένα αυτοτελές καθοδηγητικό κέντρο, με σκοπό την καταπολέμηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τη δρομολόγηση μιας μεταπολεμικής τάξης ευνοϊκής για τα συμφέροντά τους, με εγγυητή τη μοναρχία. Επιτελικά στελέχη και συντονιστές του δικτύου υπήρξαν ο Χρήστος Ζαλοκώστας και ο Σπύρος Μαρκεζίνης, παιδικοί φίλοι και μέλη της οργάνωσης «Εθνική Δράσις». Ο πρώτος ήταν βιομήχανος του Πειραιά με λογοτεχνικές φιλοδοξίες, ο δεύτερος νομικός σύμβουλος του βασιλιά Γεωργίου Β΄. Τη χρηματοδότηση του εγχειρήματος από τους ντόπιους καπιταλιστές ανέλαβε στις 15.1.1943 μια «Οικονομική Επιτροπή» με επικεφαλής τον Αντώνη Μπενάκη.

Στο αυτοβιογραφικό πόνημα που εξέδωσε το 1949, ο Ζαλοκώστας είναι σαφέστατος για την ταξική οπτική που επικαθόρισε αυτή τη δραστηριότητα: «Μια τάξις είναι τόσο πιο δυνατή, όχι όσο περισσότερους οπαδούς έχει, παρά όσο πιο φανατικούς. Η μονολιθικότητα στις ιδέες μετράει την αξία. […] Οι αναρχικοί ας όψωνται για ό,τι συμβεί» («Το χρονικό της σκλαβιάς», Αθήνα 1997, σ. 203).

Το καλοκαίρι του 1944, ο εν λόγω μηχανισμός θα αναλάβει την προετοιμασία του εδάφους για την επάνοδο της εξόριστης βασιλικής κυβέρνησης, σε συνεννόηση με τον σκιώδη στρατιωτικό διοικητή Αθηνών που διόρισε ο Παπανδρέου (14/7): τον στρατηγό Παναγιώτη Σπηλιωτόπουλο, αρχηγό της Χωροφυλακής στην πρώτη φάση της Κατοχής και συναρχηγό αργότερα της ακροδεξιάς ΡΑΝ, δίδυμης αδελφής της κακόφημης «Χ». Μέσα στον Αύγουστο, Μαρκεζίνης και Ζαλοκώστας διασφάλισαν με επαφές τους τη μελλοντική νομιμοφροσύνη των κατοχικών Σωμάτων Ασφαλείας προς την εξόριστη κυβέρνηση. Ακαρπη έμεινε αντίθετα η επαφή του Ζαλοκώστα με τον Γερμανό φρούραρχο στρατηγό Φέλμι, για συντεταγμένη παράδοση-παραλαβή της εξουσίας (Σπ. Μαρκεζίνης, «Σύγχρονος πολιτική ιστορία της Ελλάδος», τ.Β΄, Αθήνα 1994, σ. 5-12).

Πιο εκτεθειμένα, καθότι βοηθητική μονάδα των SS, τα Τάγματα Ασφαλείας έδωσαν κι αυτά σιωπηρά ένα χεράκι, μεταφέροντας από την Κερατέα και τη Βραώνα μερικές χιλιάδες βρετανικά όπλα για τον εξοπλισμό των εθνικοφρόνων της ΡΑΝ και της «Χ» (22.9 & 8.10.1944) – και πνίγοντας, καθ’ οδόν, στη φωτιά και το αίμα το Κορωπί.

Οι εκθέσεις προς τον βασιλιά

Τα ντοκουμέντα που παρουσιάζουμε σήμερα είναι μια σειρά ενημερωτικές εκθέσεις αυτού του επιτελικού διδύμου προς τον εξόριστο βασιλιά, κατά τις τρεις τελευταίες εβδομάδες πριν από το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών. Εντοπίστηκαν στο Αρχείο των Βασιλικών Ανακτόρων, στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, στο φ. 439 που περιέχει την άκρως απόρρητη τακτική αλληλογραφία των Μαρκεζίνη και Ζαλοκώστα με τον Γεώργιο επί μια διετία (17.11.1944 – 7.7.1946). Στον ίδιο φάκελο εντοπίστηκε και η συγκλονιστική έκθεση που δημοσιεύσαμε παλιότερα, με τον σχεδιασμό της «Λευκής Τρομοκρατίας» από τον ίδιο μηχανισμό («Ιός» 17/5/2009).

Οι εκθέσεις περιγράφουν λεπτομερώς τις κινήσεις αυτού του επιτελικού μηχανισμού με σκοπό την εκκαθάριση της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού από κάθε ΕΑΜική επιρροή, τη μεσοπρόθεσμη στρατιωτική πάταξη της Αριστεράς και την επιστροφή του βασιλιά. Καθώς το μέλλον της μοναρχίας θα αποφασιζόταν με δημοψήφισμα, τα σκέλη αυτά εκλαμβάνονταν ως αλληλένδετες πτυχές μιας ενιαίας διαδικασίας. Στο τεχνικό επίπεδο, οι δυο συνεργάτες εφάρμοσαν έναν αυστηρό καταμερισμό εργασίας: ο μεν Μαρκεζίνης επικεντρώθηκε αποκλειστικά στις πολιτικές ζυμώσεις κορυφής, ο δε Ζαλοκώστας συντόνισε τη διεξαγωγή του αντικομμουνιστικού αγώνα στη «βάση».

Η «χαμένη ευκαιρία» του ΕΑΜ

Στην πρώτη του έκθεση (18/11) ο Μαρκεζίνης ξεκαθαρίζει τα βασικά διακυβεύματα της συγκυρίας. Διακατέχεται δε από συγκρατημένη αισιοδοξία, στρατηγικά τουλάχιστον: «Το ενδεχόμενον εις περίπτωσιν κυβερνητικής κρίσεως να εφερόμεθα προς κυβέρνησιν σαφώς εχθρικής (ΕΑΜικής δηλ. προελεύσεως) ή ανάλογον δυναμικήν λύσιν, φρονώ ότι πρέπει να αποκλείεται. Η ευκαιρία εχάθη ανεπιστρεπτεί δια το ΕΑΜ κατά την εποχήν της αποχωρήσεως των Γερμανών, τώρα είναι πλέον αργά. Τόσον μάλιστα αργά ώστε νομίζω ότι όταν εκβιάζουν τα πράγματα απλώς μπλοφάρουν, διότι γνωρίζουν ότι ουδεμία άλλη λύσις θα τους εξησφάλιζε την ισχυράν θέσιν, την οποίαν κατέχουν σήμερον. Φρονώ ακόμη ότι και οι Αγγλοι δεν θα το ηνείχοντο. Διότι αν ημείς γνωρίζομεν ότι ατυχώς συνορεύομεν πλέον με την Ρωσίαν, γνωρίζουν και αυτοί ότι μόνον τα σύνορά μας τους έμειναν ακόμη σύνορά των εις την Βαλκανικήν. Θα ήτο λοιπόν τερατώδες αν τα παρέδιδον εις τους ρωσοφίλους. Τώρα περί καθαρώς δυναμικής λύσεως ιδικής μας φρονώ ότι είναι πάντως πρόωρον».

Με την ακροδεξιά «δυναμική λύση» να θεωρείται (απλώς) «πρόωρη», η προσοχή εστιαζόταν αναγκαστικά στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. «Ενώπιον του κ. Παπανδρέου», διαβάζουμε, «ηνοίχθησαν τρεις δρόμοι. Του Βενιζέλου, του Κερένσκυ (ή Μπλουμ όπως λέγει ο ίδιος) και του Τσαλδάρη». Ο πρώτος -ενός ηγεμονικού εκφραστή των συμφερόντων του αστισμού- ακυρώθηκε εκ των πραγμάτων, αφού στην ομιλία του της απελευθέρωσης ο Παπανδρέου παρασύρθηκε, «υποκύπτων εις τους εγκαθέτους του ΚΚΕ και αναφωνών ότι πιστεύει εις την Λαοκρατίαν». Ο δεύτερος, του επικεφαλής μιας νόμιμα εκλεγμένης λαϊκομετωπικής κυβέρνησης, αποκλείεται από τον ίδιο –ο δε Μαρκεζίνης τον πιστεύει, ανησυχεί όμως «μήπως παρασυρθή ανεπαισθήτως». Απομένει έτσι μόνο ο τρίτος δρόμος: «Αν εγκαίρως πάρη το σύνθημα της Βασιλείας, δυνατόν να αποβή πράγματι εθνικός ηγέτης, άλλως ειλικρινώς περιμένω ότι τον αναμένει κάποια οδός Κηφισσίας ή και κάτι χειρότερον». Η συνθηματική αναφορά στην «οδό Κηφισσίας» υπονοεί, προφανώς, την απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου (6.6.1933) από φιλοβασιλικούς γκάνγκστερ με ανάμιξη του τότε διοικητή της Ασφάλειας.

Εν μέρει τουλάχιστον, η αισιοδοξία του Μαρκεζίνη στηριζόταν πάντως σε εξωπραγματικές εκτιμήσεις για την απήχηση της μοναρχίας. Πληροφοριοδότες του από την επαρχία, ενημερώνει τον Γεώργιο, «παρουσιάζουν ρεύμα βασιλικόν, εις ποσοστόν το οποίον και οι αισιόδοξοι εξ ημών δεν ανεμένομεν. [...] Εντελώς ελεύθερον δημοψήφισμα θα απέδιδε πλέον του 75%», καθώς στους παραδοσιακά φιλοβασιλικούς έχουν προστεθεί «πάμπολλοι νέοι. Αλλοι εξ αντιδράσεως προς την τρομοκρατίαν του ΕΑΜ, άλλοι εκ φόβου πλήρους εξαθλιώσεως της κοινωνικής και οικονομικής υποστάσεως του Κράτους και άλλοι εκ της πεποιθήσεως ότι η Βασιλεία είναι συνδεδεμένη σήμερον με τα πεπρωμένα του Εθνους».

Ο «ωφέλιμος» εμφύλιος

Πιο συγκρατημένος κι απείρως αποκαλυπτικότερος είναι, στη δική του πρώτη έκθεση, ο Ζαλοκώστας (17/11). «Εις τας πόλεις ο κομμουνισμός, ο τόσα χρήματα διαθέτων, έχει πολλούς οπαδούς», εξηγεί, είναι όμως βέβαιος «ότι βελτιουμένου του επισιτισμού και μόλις παύση ο ΕΛΑΣ να εισπράττη τας πάσης φύσεως φορολογίας των επαρχιών (ολόκληρα εκατομμύρια λιρών), τότε θα καταρρεύση ο χάρτινος πύργος του ΕΑΜ. Το Κομμουνιστικόν Κόμμα θα διατηρηθή, διότι είναι κόμμα παλαιόν, με στελέχη και φανατισμόν, ενώ το ΕΑΜ, συγκρότημα ετερογενές και γέννημα γεγονότων μη δις επαναλαμβανομένων, θα διαλυθή». Τα περί «εκατομμυρίων λιρών» ανήκαν βέβαια στη φαντασία του επιστολογράφου, σε αντίθεση με το υλικό -όντως- υπόβαθρο της αντιπαράθεσης.

Ο Ζαλοκώστας φροντίζει να ξεκαθαρίσει τις δυσκολίες επανόδου σ’ ένα καθεστώς όπως της 4ης Αυγούστου: «Δεν πρέπει να απατώμεθα. Η έννοια της ελευθερίας και η ανάγκη της βελτιώσεως των όρων της ζωής των πτωχών, θα μένη χαραγμένη βαθειά εις την λαϊκήν ψυχήν. [...] Η τρομερά κρίσις δια της οποίας διήλθεν η Ελλάς την τελευταίαν τετραετίαν, θεωρώ ότι αφήκε ανεξίτηλα ίχνη, που θα εμποδίσουν να επανέλθωμεν εις αντιδραστικά κοινωνικά σχήματα». Ταυτόχρονα, ωστόσο, περιγράφει ένα σχέδιο σταδιακής περιθωριοποίησης κι εκκαθάρισης της Αριστεράς, με την εξώθησή της «στα βουνά» μέχρι το καλοκαίρι του 1945:

«Η 10η Δεκεμβρίου ήτις ωρίσθη ως όριον δια την διάλυσιν του ΕΛΑΣ είναι ημερομηνία κρίσιμος, διότι δεν πιστεύω να επέλθη η διάλυσις αυτή. [...] Εάν εν τούτοις διατηρηθή εις τας πόλεις η εθνική ενότης, φαντάζομαι ότι θα φθάσωμεν εις το Νέον Ετος δια μιας περιόδου “υπομονής”, κατά την οποίαν δεν θα υπάρχει κράτος, ούτε επαρχία, και οι διευθύνοντες θα δέχωνται μπάτσους. Αι διαταγαί των δεν θα εκτελούνται, η δυστυχία θα εξακολουθή με συνέπειαν τον λαϊκόν αναβρασμόν και την δημοκοπίαν. Κάθε όμως ημέρα θα φέρη μικράν τινα βελτίωσιν, ούτως ώστε τον Ιανουάριον να δυνηθώμεν να εισέλθωμεν εις νέαν περίοδον, της “επιμονής”.

Η βελτίωσις των συγκοινωνιών θα φέρη σχετικήν επάρκειαν τροφίμων και η επιστράτευσις την επέκτασιν του κράτους προς τας επαρχίας. Δεν φαντάζομαι η περίοδος αύτη να είναι βραχυτέρα των τριών μηνών, ήτοι μέχρι του Απριλίου. Από τότε όμως θα πρέπη με μεγάλην σταθερότητα να βαδίσωμεν προς την τελευταίαν φάσιν, της “επιβολής”. Το καλοκαίρι είναι άλλωστε κατάλληλος εποχή δια να κατανικηθή η αντίστασις των αριστερών εις τα βουνά, και όταν απαλλαγή ο τόπος εντελώς από την τρομοκρατίαν των αναρχικών, τότε μόνον είναι σκόπιμος η επάνοδός Σας, αδιάφορον κατόπιν ή άνευ δημοψηφίσματος». Η έκθεση κλείνει με την υπενθύμιση πως «ο στρατός είναι νευραλγικόν σημείον της καταστάσεως και πρέπει να το προσέξωμεν πολύ, υπέρ παν άλλο».

Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος κινείται και η δεύτερη έκθεση του Μαρκεζίνη (26/11): «Το ενδεχόμενον εμφυλίου πολέμου δεν πρέπει να τρομάζη όσον και αν είναι αφαντάστως θλιβερόν. Διότι φρονώ και εγώ ότι μπλοφάρουν και ότι πάντως μεταπίπτοντες οι κομμουνισταί εις την παρανομίαν θα εκφυλισθούν, μεταβαλλόμενοι μετ’ ολίγον εις κοινούς ληστάς».

Δεν ήταν οι μόνοι που σκέφτονταν έτσι. Ο υπουργός Μεταφορών Στέφανος Στεφανόπουλος, «ο οποίος συνεργάζεται στενώς με τον κ. Π. Ράλλην», διαβάζουμε στο ίδιο κείμενο, «μου έλεγε προ ολίγων ημερών ότι τρία είναι τα συμπεράσματά του: α) Αναπόφευκτος ο εμφύλιος πόλεμος, αλλά και ωφέλιμος, διότι θα εκκαθαρίση η κατάστασις χωρίς σοβαράς θυσίας, πάντως δε μικροτέρας των όσων εγκυμονεί η συνεχής υποχωρητικότης του Πρωθυπουργού, β) Αναπόφευκτος η κυβερνητική κρίσις αν την 10 Δεκεμβρίου δεν διαλυθεί ουσιαστικώς και όχι τυπικώς ο ΕΛΑΣ. Αλλά και αν διαλυθή, αναβάλλεται απλώς η κρίσις διότι δεν θα βραδύνη να ανακύψη το ζήτημα της δημιουργίας αμιγεστέρας εθνικής κυβερνήσεως, δια της αποπομπής πάντων των εκπροσώπων οργανώσεων (δηλ. του ΕΑΜ). Νοητή θα ήτο μόνον η περιωρισμένη συμμετοχή του ΚΚΕ. γ) Ολαι αι πληροφορίαι αποδεικνύουν ότι ο Βασιλεύς θα επανέλθη. Αυτός, καίτοι δημοκρατικός, φρονεί ότι αυτό και ενδείκνυται [...]. Εις σχετικήν ερώτησίν μου απήντησεν ότι η παρούσα Κυβέρνησις, ανασχηματιζομένη χωρίς το ΕΑΜ και με βασιλόφρονα υπουργόν των Εσωτερικών, θα ήτο κατάλληλος να ενεργήση το δημοψήφισμα». Αξιοποιώντας ενδεχομένως την πρόσφατη εμπειρία του 1935, όταν ο Γεώργιος απέσπασε ως εκ θαύματος το… 105% των ψήφων, για να περιοριστεί κατόπιν επισήμως σ’ ένα «ευπρόσωπο» 97,8%.

Από το παραπάνω σχέδιο αξίζει να προσεχτεί η αποδοχή μιας μικρής συμμετοχής του ΚΚΕ σε αστική κυβέρνηση, δίκην ομηρίας, σε αντιδιαστολή προς την καθαρά εχθρική αντιμετώπιση του «μετωπικού» ΕΑΜ. Οσο για τον Στεφανόπουλο, χρημάτισε αργότερα πρωθυπουργός των αποστατών (1965-66) και, μεταπολιτευτικά, αρχηγός της βασιλόφρονος «Εθνικής Παρατάξεως».

Προς την «εκκαθάρισιν»

Στις 2 Δεκεμβρίου, αμέσως μετά την παραίτηση των ΕΑΜικών υπουργών λόγω της επιμονής του Παπανδρέου για μονομερή αποστράτευση του ΕΛΑΣ, ο Ζαλοκώστας κάνει τον απολογισμό του τελευταίου τριμήνου από την πλευρά της τάξης του: «Φρονώ ότι η περίφημος Εθνική ενότης ήτο μία απατηλή φαντασία, άνευ πρακτικού περιεχομένου [...]. Με 6 κομμουνιστάς υπουργούς εις την Κυβέρνησιν ούτε Κράτος, ούτε τάξις, ούτε εμπόριον, ούτε βιομηχανία δύναται να εμπεδωθή. Αλλ’ αν η αναρχία παρετείνετο πέραν του μηνός, η δραχμή θα κατέρρεεν. [...] Η παρούσα ανυπαρξία πίστεως προς το Κράτος και εμπορικής κινήσεως δεν είναι φύσεως οικονομικής αλλά μόνον πολιτικής».

Εξίσου σαφείς είναι οι εκτιμήσεις του για το διά ταύτα: «Δια τας Αθήνας δεν προβλέπω έκρηξιν κινήματος και σοβαράν αιματοχυσίαν, διότι θα την προλάβουν τα αγγλικά τανκς, ωστόσον αναμένω μετά τον σχηματισμόν κυβερνήσεως άνευ κομμουνιστών, το ΚΚΕ να υποκινήση μεγάλας απεργίας και να προσπαθήση να δείξη την δύναμίν του δια της παραλύσεως της ζωής της πόλεως (έλλειψιν άρτου, φωτισμού, τραμ και λεωφορείων, σταμάτημα εκφορτώσεως τροφίμων). Τούτο θ’ αναγκάση την Κυβέρνησιν να προβή εις την κήρυξιν του στρατιωτικού νόμου και εν συνεχεία εις την αιματοχυσίαν, ιδίως δια την εκδίωξιν των εντός των Αθηνών οχυρωμένων κομμουνιστών εις υπερδιακόσια κτίρια. [...] Μολονότι προβλέπω δια την ερχομένην εβδομάδα εργατικάς ταραχάς, δεν ανησυχώ δια το μέλλον. Το καρκίνωμα του κομμουνισμού μόνον με εγχείρησιν δύναται να ιατρευθή. Αίμα θα χυθή, αλλά θα είναι το τελευταίον».

Αντί για απλές «εργατικές ταραχές», η αιματηρή καταστολή του ΕΑΜικού συλλαλητηρίου της 3ης Δεκέμβρη πυροδότησε τελικά την ένοπλη εξέγερση. Για τους προβοκάτορες της Ακροδεξιάς, ακόμη κι αυτή η εξέλιξη ήταν όμως καλοδεχούμενη: «Ευτυχώς, βοηθούσης της σθεναράς στάσεως του Στρατηγού Σκόμπι και της αδιαλλαξίας των κομμουνιστών, εσταμάτησεν ο κατήφορος εις τον οποίον εφερόμεθα κατόπιν των συνεχών υποχωρήσεων του κ. Πρωθυπουργού και εισήλθομεν εις περίοδον εκκαθαρίσεως», γράφει την ίδια μέρα στον βασιλιά ο Μαρκεζίνης. «Αι γραμμαί αυταί γράφονται εις την πνιγηράν ατμόσφαιραν της ενάρξεως του εμφυλίου πολέμου. Και όμως ο κόσμος είναι ήρεμος και ευτυχής, διότι διαισθάνεται ότι αυτό είναι η αρχή του τέλους των δεινών του. Και καθ’ ημέραν αποβλέπει περισσότερον προς Υμάς ως τον Λυτρωτήν».

------------------------------------------------------------------------

Οι Greek Statistics του Ναπολέοντα Ζέρβα

Πέτρα του σκανδάλου που οδήγησε στην εμφύλια σύγκρουση του 1944 υπήρξε, ως γνωστόν, η πρόθεση του βρετανικού στρατηγείου να οργανώσει τον μεταπολεμικό ελληνικό στρατό σε καθαρά παραταξιακή βάση: αποστρατεύοντας τον ΕΛΑΣ, διατηρώντας τη φιλοβασιλική 3η Ορεινή Ταξιαρχία (που είχε συγκροτηθεί μετά την εκκαθάριση των ελληνικών μονάδων της Μ. Ανατολής από τα δημοκρατικά και φιλο-ΕΑΜικά στοιχεία) και στελεχώνοντας τις μελλοντικές «εθνικές» ένοπλες δυνάμεις με αντικομμουνιστές αξιωματικούς.

Οι εκθέσεις των Μαρκεζίνη και Ζαλοκώστα προς τον Γεώργιο αποτυπώνουν τις κινήσεις του σκληρού φιλοβασιλικού πυρήνα προς την ίδια κατεύθυνση, επιβεβαιώνοντας τον στενά παραταξιακό χαρακτήρα των υπό διαμόρφωση «εθνικών» τμημάτων. Κάποιες στιγμές, η μπάλα παίρνει ακόμη και στελέχη εγνωσμένης εθνικοφροσύνης, τα οποία όμως θεωρούνται υπέρ το δέον χλιαρά απέναντι στο ΕΑΜ: «Βεβαίως ο Εβερτ δεν παραλείπει να αγωνίζεται να μας πείση ότι είναι ο βασιλικώτερος Ελλην», γράφει χαρακτηριστικά ο Μαρκεζίνης στις 26/11, «αλλ’ ημείς, γνωρίζοντες την πολιτείαν του, γνωρίζομεν άριστα ότι αυτός διέλυσεν ουσιαστικώς την Αστυνομίαν ως δύναμιν και την κατέστησεν ανίκανον να αντιδράση κατά των κομμουνιστών». Μικρή αλλά ουσιαστική λεπτομέρεια: η «αδράνεια» που καταλογίζεται σε βάρος του τότε αττικάρχη αφορά τα χρόνια της Κατοχής και την καταστολή του αντιστασιακού κινήματος!

Κάποιες φορές, η προσπάθεια αυτή ξεπέρασε ωστόσο τα (τότε) εσκαμμένα, με αποτέλεσμα την ανακλαστική προσωρινή αντιστροφή του κλίματος. Οταν στα τέλη Νοεμβρίου έγινε λ.χ. αντιληπτός ο διορισμός ουκ ολίγων βαθμοφόρων των δωσιλογικών Ταγμάτων Ασφαλείας ως αξιωματικών της υπό σύσταση Εθνοφυλακής, ο παπανδρεϊκός υφυπουργός Στρατιωτικών Λαμπριανίδης αναγκάστηκε να παραιτηθεί, για να αντικατασταθεί από τον φιλο-ΕΑΜικό Πτολεμαίο Σαρηγιάννη. Οριακό σημείο της όλης αντιπαράθεσης αποτέλεσε ωστόσο η εξαγγελθείσα από τους Παπανδρέου και Σκόμπι (5/11) αποστράτευση των ανταρτών μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου.

Για τον σεβασμό των εθνικοφρόνων σ’ αυτό το (δικό τους) σχέδιο, αποκαλυπτική είναι η συνομιλία του Ζαλοκώστα με τον αρχηγό του ΕΔΕΣ Ναπολέοντα Ζέρβα στα τέλη Νοεμβρίου, όπως καταγράφεται στην έκθεσή του της 2/12:

«Τον ηρώτησα αν θ’ αποστρατευθή την 10 Δεκεμβρίου, εφόσον είμεθα βέβαιοι ότι ο ΕΛΑΣ θα διατηρήση τα περισσότερα όπλα του. Απεκρίθη ότι αυτός, μολονότι έχει δύναμιν 16.000 ανδρών, εδήλωσε μόνον 10.000. Αντιθέτως ο ΕΛΑΣ, με δύναμιν 28.000, εδήλωσεν εκ μεγαλαυχίας 50.000. Επειδή η αποστράτευσις θα γίνη αναλογική, την 2.ΧΙΙ υποχρεούται αυτός μεν ν’ αποστρατεύση 2.000 άνδρας παραδίδων ισάριθμα όπλα, ο ΕΛΑΣ δε 10.000. Την 5.ΧΙΙ αυτός μεν ετέρας 2.000, εκείνοι δε πάλιν 19.000. Ούτω την 8.ΧΙΙ μετά την τρίτην τμηματικήν αποστράτευσιν αυτός θα έχει ακόμη 10.000 άνδρας υπό τα όπλα, ο ΕΛΑΣ όμως ουδένα».

Τα πραγματικά μεγέθη του ΕΛΑΣ απείχαν βέβαια πολύ απ’ αυτούς τους ισχυρισμούς: μετά τη Βάρκιζα παρέδωσε στις αρχές 51.893 όπλα διαφόρων τύπων, διέθετε δε (και έκρυψε) κάμποσα ακόμη, χωρίς να λάβουμε υπόψη τις σημαντικές απώλειές του στα Δεκεμβριανά. Ως ιστορικό τεκμήριο, η δημιουργική λογιστική του στρατηγού Ζέρβα διατηρεί ωστόσο αυτούσια την αξία της.

------------------------------------------------------------------------

Δείτε

* Σπύρος Μαρκεζίνης, «Σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδος» (3 τ., εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 1994). Το ύστατο πόνημα του γνωστού πολιτικού και ιστορικού, με οπτική γωνία -όπως πάντα- τα ανάκτορα και τα ανώτερα κλιμάκια της αστικής τάξης. Επιλεκτική αξιοποίηση των εκθέσεων του συγγραφέα προς τον εξόριστο βασιλιά Γεώργιο, με αποσιώπηση όλων των στρατηγικών υποδείξεων που περιέχονται εκεί.

* Χρήστος Ζαλοκώστας, «Το χρονικό της σκλαβιάς» (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 1997). Εξιστόρηση της κατοχικής περιόδου που πρωτοκυκλοφόρησε το 1949 με υποδειγματικό/ κανονιστικό χαρακτήρα για τη μετέπειτα εθνικόφρονα ιστοριογραφία. Οχι μόνο στρατευμένη αλλά και εξαιρετικά ανακριβής, απαιτεί διασταύρωση των ισχυρισμών της σε κάθε βήμα με τις αντίστοιχες πηγές κάθε πλευράς.

* Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, «Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου (1944-1949) (16 τ., Αθήνα 1998). Ο πρώτος τόμος καλύπτει κυρίως τα Δεκεμβριανά. Αξιοσημείωτα τα πρακτικά της άκρως απόρρητης ελληνοβρετανικής σύσκεψης της 31/10/44 και οι εκθέσεις παραλαβής αγγλικών όπλων για τις αντι-ΕΑΜικές οργανώσεις λίγο πριν από την Απελευθέρωση.

* Σπύρος Κωτσάκης, «Δεκέμβρης του 1944 στην Αθήνα» (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1986). Αυτοβιογραφική περιγραφή των Δεκεμβριανών από τον καπετάνιο του αθηναϊκού Α΄ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ, εμπλουτισμένη με άφθονο αρχειακό υλικό.

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς ios@efsyn.gr