Μέτωπο κατά των ελίτ ή εμφύλιος;

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Στον απόηχο του τραγικού θανάτου μέλους της ευρύτερης Αριστεράς στα χέρια οπαδών της ΧΑ, έγραφα, στο κατασυκοφαντημένο από κάποιους στην «Αριστερά» άρθρο της 22/9, «είναι κάλλιστα πιθανό ότι η ΧΑ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τέλειο περισπασμό από τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε: την ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) και της ντόπιας ελίτ. Ένα περισπασμό που, στην ανάγκη, θα μπορούσαν να τον εξωθήσουν ακόμη και στα όρια του εμφυλίου πολέμου». Δυστυχώς, η ζοφερή αυτή πρόβλεψη ήδη άρχισε να υλοποιείται, με την στυγερή εκτέλεση εν ψυχρώ  δύο μελών της ΧΑ από εγκληματίες πιστολέρο, που τα ΜΜΕ αποδίδουν σε αριστερή «τρομοκρατική» οργάνωση.
Ιστορικά, η αριστερή «τρομοκρατία» στην μεταπολεμική Ευρώπη, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, από την 17Ν μέχρι την Γερμανική RAF, στοχοποιούσε βασικά την εξουσία, δηλαδή τις ελίτ και τα όργανά της, και μόνο κατ' εξαίρεση μέλη ακροδεξιών οργανώσεων, π.χ. στην Ιταλία λόγω της μεγάλης, ιστορικά, δύναμης του νεοφασιστικού κινήματος. Η μόνη, επομένως, δικαιολογία που θα μπορούσε να δοθεί από μια πραγματικά αριστερή οργάνωση για παρόμοιες στυγερές δολοφονίες θα ήταν αν τα μέλη της ΧΑ αποτελούσαν μέλη παρακρατικής οργάνωσης στην υπηρεσία των ελίτ, όπως π.χ. η Καρφίτσα, μολονότι ακόμη και τότε θα ήταν βέβαια κτηνωδία η εν ψυχρώ εκτέλεση εκτελεστικών οργάνων από το «λούμπεν», (π.χ.  Γκοτζαμάνης), αντί για την εκτέλεση των πραγματικών φορέων της εξουσίας.
Όμως, θα αποτελούσε παγκόσμια πρωτοτυπία να είναι παρακρατική μια οργάνωση που εξελέγη με σημαντικό ποσοστό στη Βουλή, η οποία συνάντησε με την είσοδό της σε αυτή μια συστηματική εκστρατεία της Υ/Ε εναντίον της και σήμερα είναι κάτω από τον ανηλεή διωγμό των ντόπιων ελίτ. Αυτό, ανεξάρτητα, βέβαια, από το γεγονός ότι στο παρελθόν, όταν η δύναμή της στα λαϊκά στρώματα ήταν ασήμαντη, οι ίδιες ελίτ την χρησιμοποίησαν για τους δικούς τους σκοπούς (περισπασμός από την οικονομική κρίση κ.λπ.) Σήμερα είναι προφανές ότι η ΧΑ, όπως και τα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη γενικότερα, χάρη στη ρητορική τους κατά των ντόπιων και ξένων ελίτ αλλά και της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ, μέσω της οποίας συνθλίβονται τα λαϊκά στρώματα, έχουν γίνει ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός των ελίτ, που τρέμουν τις επικείμενες Ευρω-εκλογές. Αυτό άλλωστε φρόντισε να μας θυμίσει προ ημερών και ο «σοσιαλιστής» γκαουλάιτερ Μάρτιν Σουλτς που κουνούσε απειλητικά το δάκτυλό ενάντια σε κάθε είδους «ακραίο εθνικισμό», τονίζοντας ότι αυτό αφορούσε τόσο την Δεξιά όσο και την Αριστερά. Δηλαδή, ακόμη και το ΚΚΕ που είναι το μόνο κόμμα της Αριστεράς το οποίο έθετε με συνέπεια το θέμα της καταστροφής από την ένταξή μας στην ΕΕ, σε αντίθεση με την εκφυλισμένη «Αριστερά» που μιλούσε για την «Ευρώπη των λαών», ή επαναλάμβανε το παραμύθι για την παγκοσμιοποίηση σαν προστάδιο για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση...
Γι’ αυτό και προκαλεί απορία το γεγονός ότι τα μέλη μιας γνήσιας αριστερής «τρομοκρατικής» οργάνωσης (17Ν―που κάποτε πολλοί στην «Αριστερά» κατηγορούσαν για παρακρατική, αλλά σήμερα οι «παρακρατικοί» αυτοί σαπίζουν στην φυλακή!) αλλά και τα μέλη άλλων «τρομοκρατικών» οργανώσεων της Αριστεράς που τα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν υπεύθυνες για τις εκτελέσεις, δεν διαχώρισαν ακόμη τη θέση τους από παρόμοιες πράξεις που δεν έχουν καμιά σχέση με αριστερή «τρομοκρατία»  και ευτελίζουν καθοριστικά αυτού του είδους την πολιτική δράση στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα, όταν οι εκτελέσεις δεν αφορούσαν καν γνωστά στελέχη της ΧΑ, αλλά απλά μέλη της που κτυπήθηκαν όχι πάνω σε κάποια «μάχη», ή έστω για να προστατευθούν κάποια θύματα της οργάνωσης που βρισκόντουσαν κάτω από άμεση επίθεση (π.χ. μετανάστες), αλλά απλώς γιατί ήταν μέλη της οργάνωσης. Ακόμη περισσότερο, όταν δεν υπήρξε η παραμικρή ενέργεια από παρόμοιες οργανώσεις εναντίον των ίδιων των ελίτ και των οργάνων τους (και δεν μιλούμε βέβαια για απλούς αστυφύλακες!) από τότε που άρχισε η οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υ/Ε και των ντόπιων συνεργατών της.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν, βέβαια, δικαιολόγηση οποιουδήποτε είδους τρομοκρατίας, ακόμη και της αριστερής, μολονότι αντιλαμβάνομαι τον πολιτικό χαρακτήρα των σχετικών πράξεων. Όπως έχω αναλύσει σε ειδική μελέτη για το θέμα (Τ.Φ., Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας, 2003), διαφωνώ απόλυτα, για πολιτικούς λόγους, με αυτή την μέθοδο πολιτικής δράσης που δεν έχει καμιά σχέση με τη διαδικασία δημιουργίας συνείδησης αυτό-οργάνωσης από τα λαϊκά στρώματα, στον αγώνα για το κτίσιμο μιας κοινωνίας ισοκατανομής κάθε μορφής εξουσίας, δηλαδή μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και αποτελούν εσχάτη αθλιότητα μιας εκφυλισμένης «αριστεράς» συκοφαντικά σχόλια για τα άρθρα μου σχετικά με την ΧΑ στην «Ε», ότι «ξεπλένουν νεοναζιστές μαχαιροβγάλτες και δολοφόνους» (βλ. π.χ. σχόλια κουκουλοφόρων «αντιφασιστών» στην «αριστερή αντεπίθεση», φιλική ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα οποία έμμεσα υιοθέτησαν οι διαχειριστές της που δεν τα απέσυραν, 3/11/2013)!
Αν όμως δεχθούμε την παραπάνω προβληματική, τότε είναι φανερό ότι κάποια κέντρα στην Υ/Ε και στις συνεργαζόμενες ντόπιες ελίτ  εφαρμόζουν σχέδιο για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος στην Ελλάδα. Όχι αναγκαστικά για να προκαλέσουν εμφύλιο, εκτός εάν δεν καταφέρουν να υποτάξουν πλήρως τα λαϊκά στρώματα στους στόχους τους. Ο βασικός ενδιάμεσος στόχος τους είναι η κατατρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων, ώστε να επιτευχθεί η απομόνωση των «δύο άκρων» στην Δεξιά και την Αριστερά που θέτουν θέμα εξόδου από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ. ―όπως άλλωστε τόνισε πρόσφατα από την Αμερική ο Α. Σαμαράς. Το πολιτικό σκηνικό δηλαδή που στήνουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ προφανώς προβλέπει δυο εναλλασσόμενους θιάσους στην εξουσία: στον πρώτο θίασο θα συμπρωταγωνιστούν ΝΔ/ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόροι και στον δεύτερο θίασο ο ΣΥΡΙΖΑ και συνοδοιπόροι. Έτσι,

​ ​

η πλήρης ενσωμάτωση της χώρας στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης θα βρίσκεται πάντα στο απυρόβλητο!

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (10 Νοεμβρίου 2013)

Alpha Bank και ΟΠΑΠ αντί του Γρηγόρη Λαμπράκη !!!

Σπόνσορες και διοργανωτές έχουν σφετεριστεί τον κλασικό Μαραθώνιο που καθιερώθηκε προς τιμήν της πορείας ειρήνης του Γρηγόρη Λαμπράκη. Στην πορεία ο αγώνας μεταλλάχθηκε σε «Μαραθώνιο Alpha», και κατάντησε σήμερα στο…κοσμικό event «31ος Κλασσικός Μαραθώνιος ΟΠΑΠ», με δεκάδες χορηγούς και με αλμυρό δικαίωμα συμμετοχής.

Του Νικόλα Λεοντόπουλου

31^ος ο Μαραθώνιος, οπότε ας γυρίσουμε 31 χρόνια πίσω, στο 1983. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται λιγότερο από δύο χρόνια στην εξουσία, και ο ΣΕΓΑΣ (η ελληνική ομοσπονδία στίβου), σε συνθήκες πυρετού προοδευτικότητας, καθιερώνει τον «Διεθνή Αγώνα Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη», καταργώντας ταυτόχρονα τους Μαραθώνιους όπως γίνονταν έως τότε.

Λυσσάρι για όσους δεν γνωρίζουν. Γρηγόρης Λαμπράκης: Σπουδαίος πρωταθλητής και γιατρός πριν τον πόλεμο, αντιστασιακός στον πόλεμο, ειρηνιστής μετά, βουλευτής της ΕΔΑ. Η δολοφονία του το 1963 από το παρακράτος προκαλεί παγκόσμια συγκίνηση και γίνεται το διάσημο σε όλο τον κόσμο «Ζ»: βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού και ταινία του Κώστα Γαβρά.

Το 1998 το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται ακόμα στην εξουσία αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει – στην Ελλάδα και διεθνώς. Γίνεται η πρώτη φάση απο-λαμπρακοποίησης: ο μαραθώνιος ονομάζεται «Κλασσικός», για πρώτη φορά καθιερώνονται σπόνσορες σε πλήρη αναντιστοιχία με το πνεύμα του 1983, που ήταν εναντίον κάθε εμπορευματοποίησης.

Θα χρειαστούν τρία χρόνια μέχρι η μετάλλαξη να ολοκληρωθεί. Το 2001 η διοργάνωση αποκτά «Μέγα Χορηγό» την Alpha Bank. Το όνομα του Λαμπράκη φεύγει εντελώς από τον τίτλο και στη θέση του μπαίνει το όνομα μιας… τράπεζας: ο μαραθώνιος στο εξής, και για όσο διαρκεί η χορηγία, μετονομάζεται σε «Κλασσικός Μαραθώνιος Alpha Bank».

Το 2011 είναι σειρά του ΟΠΑΠ να γίνει Μέγας Χορηγός, με μια σύμβαση που έχει διάρκεια ως το 2016. Ο αγώνας λέγεται πλέον «Κλασσικός Μαραθώνιος ΟΠΑΠ», μόνο που ο νέος χορηγός δεν τηρεί καν τα προχήματα πλέον. Στη φετινήπαρουσίαση του Μαραθωνίου αλλά και στα ελληνικά ή αγγλικά κείμενα για το 2012, δεν υπάρχει η παραμικρη αναφορά στον Γρηγόρη Λαμπράκη.

Η πρώτη εξαφάνιση του Γρηγόρη Λαμπράκη

Επιστροφή στο ’63 και στην πορεία ειρήνης. Μόλις ένα μήνα πριν τη δολοφονία του, ο Λαμπράκης είχε πρωτοστατήσει στην οργάνωση της πρώτης Πορείας Ειρήνης με αφετηρία τον τύμβο του Μαραθώνα, εισάγοντας έτσι στην Ελλάδα το ειρηνιστικό κίνημα που βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη στο εξωτερικό.

Οι αρχές, με μπλόκα σε όλες τις περιοχές από το κέντρο της Αθήνας ως το Μαραθώνα, κατάφεραν να εμποδίσουν (δια του εκφοβισμού ή και συλλήψεων) τους χιλιάδες πολίτες που προσπάθησαν να πάρουν μέρος στην πορεία. (Ανάμεσα στους συλληφθέντες, πολλοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ανάμεσά τους και ο Μίκης Θεοδωράκης).

Τελικά, μόνο ο Λαμπράκης θα καταφέρει να φτάσει στην αφετηρία, καθώς η βουλευτική του ασυλία καθιστά πιο δύσκολη τη σύλληψή του. Θα ξετυλίξει το διάσημο πλέον πανό και θα ξεκινήσει μόνος. Όχι όμως για πολύ, καθώς λίγο αργότερα οι αρχές θα τον «εξαφανίσουν» προσωρινά. «Κοντά στο Χαρβάτι θα συλληφθεί και ο Λαμπράκης. Στην πραγματικότητα θα απαχθεί, θα επιβιβασθεί βιαίως σε καμιόνι κι αφού τον περιπλανήσουν στα χωριά της Νέας Μάκρης και Μαραθώνα, στο Σούλι, στο Γραμματικό και το Καπανδρίτι, μέσω της οδού Τατοΐου, ύστερα από μια διαδρομή τρεισήμισι ωρών, θα τον εγκαταλείψουν στη Νέα Ιωνία».Πηγή: Γ. Πετρόπουλος, 11/5/2003, Ριζοσπάστης μέσω Νίκου Σαραντάκου).

Η δεύτερη εξαφάνιση του Γρηγόρη Λαμπράκη

Τυπικά ο μαραθώνιος ΟΠΑΠ εξακολουθεί να είναι «αφιερωμένος στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη» – και για να μην είμαστε άδικοι, η ιστοσελίδα στην προμετωπίδα της το αναφέρει. Αλλά και πάλι, χρειάζεται κανείς να ψάξει βαθιά στο σάιτ για να βρει κάτι σχετικό με τον Λαμπράκη. Η μοναδική τελικά σελίδα είναι κάπου εξαφανισμένη – στα ελληνικά, ενώ στα αγγλικά είναι… κενή (coming soon). Τόσοι σπόνσορες, τόση οργάνωση και δεν βρέθηκε ούτε ένας να μεταφράσει τις παραγράφους που αναφέρονται στον Λαμπράκη… Θα αρκούσε μια απλή παραπομπή στο λήμμα της αγγλικής Wikipedia.

(Oι διοργανωτές προφανώς αγνοούν ότι ο Λαμπράκης είναι από τα ελάχιστα πρόσωπα της μεταπολεμικής Ελλάδας που είναι σχετικά γνωστά στο εξωτερικό, και αυτό φυσικά λόγω του Ζ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από την επίσημη αφίσα λείπει όχι μόνο ο Λαμπράκης αλλά και ο διοργανωτής του αγώνα, ο ΣΕΓΑΣ. (Δεν λείπει φυσικά ο ΟΠΑΠ). Το ίδιο ισχύει και με το βίντεο προβολής του αγώνα.

KMA 2013 Trailer_40” από Athens_classic_marathon

Αντιστοίχως, παραμονές του αγώνα το κοινό κατακλύζεται με διαφημίσεις τζόγου, κινητής τηλεφωνίας, αθλητικών ειδών, μεταφορικών εταιρειών, ιδιωτικών νοσοκομείων, αθλητικών ποτών και όλων των άλλων χορηγών, που δήθεν προάγουν το πνεύμα του μαραθωνίου, χωρίς φυσικά την παραμικρή αναφορά στον Λαμπράκη.

Ο «κλασσικός» μαραθώνιος έχει 1 μέγα χορηγό, 6 επίσημους χορηγούς, 7 υποστηρικτές, 10 θεσμικούς συνεργάτες και 6 χορηγούς επικοινωνίας, σύνολο 30 εταιρείες ή φορείς.

Η αλλαγή εποχής συμπαρασύρει και τα πρακτικά ζητήματα της διοργάνωσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μετεξέλιξη του Μαραθωνίου του έφερε νέα ανάπτυξη και δημοφιλία, καθώς επίσης προσέφερε στους συμμετέχοντες νέα κομφόρ. Άξιζε όμως το τίμημα; Ο αγώνας μετατράπηκε σε ένα αμιγές corporate γεγονός, στον αντίποδα κάθε συμβολισμού. Αυτός ο μαραθώνιος δεν έχει σχέση ούτε με τον αρχαίο Μαραθώνιο, ούτε με τον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών του 1986, ούτε με την πορεία Λαμπράκη, ούτε καν με τον μαραθώνιο του ΣΕΓΑΣ του 1983.

Καταρχάς, η βασικότερη αρχή σε ένα λαϊκό αγώνα, αυτή της συμμετοχής, καταργείται στην πράξη καθώς η εγγραφή είναι πλέον υποχρεωτική και επί πληρωμή. Στον φετινό μαραθώνιο (της κρίσης) η φθηνότερη συμμετοχή στον αγώνα κοστίζει 25 ευρώ (υπάρχουν επίσης πακέτα με 40 και 90 ευρώ) και 90 ευρώ αν ο δρομέας είναι από το εξωτερικό (!). Ενδιαφέρον παράδοξο: Η λογική του σπόνσορινγκ είναι πως έτσι εξοικονομούνται πόροι για τη διοργάνωση του αγώνα και δεν επιβαρύνονται οι συμμετέχοντες. Εδώ όμως, αντί η συμμετοχή των αθλητών να γίνει εξαιτίας της παρουσίας χορηγών φθηνότερη, από τα 0 ευρώ πήγε στα 25 και τα 90….

1963 – 2013, η επιστροφή του παρακράτους

Και όμως, μισό αιώνα μετά την πορεία ειρήνης και τη δολοφονία Λαμπράκη, ποτέ ξανά η ατμόσφαιρα του ’63 δεν αναβίωσε όσο σήμερα. Την προηγούμενη βδομάδα, λίγες μέρες πριν τη δολοφονία των μελών της ΧΑ, ο Γιάννης Μαυρής, ένας από τους πιο αξιόπιστους και μετριοπαθείς πολιτικούς αναλυτές, μιλούσε στο ThePressProject για «το στοιχείο της καταστολής και [τ]η στρατηγική της έντασης που βλέπουμε να εξελίσσεται. Ζούμε σε συνθήκες εικονικού κοινοβουλευτισμού. Τίθεται θέμα, σαφώς, ενός νέου αυταρχικού κρατισμού, που έχει αναλογίες με το πολιτικό καθεστώς της προδικτατορικής περιόδου».

Υποκλοπές βουλευτών και ακτιβιστών, σίγαση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, πολιτικές δολοφονίες, ντε φάκτο παράκαμψη της λειτουργίας της Βουλής με την άκριτη χρήση των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, διείσδυση στοιχείων της ακροδεξιάς στην αστυνομία και το κράτος, επανεμφάνιση μετά από δεκαετίες ακροδεξιών παραστρατιωτικών ταγμάτων που θυμίζουν εκείνα τα τάγματα που έδρασαν στη δολοφονία Λαμπράκη. Ακόμα και το ‘Χάιλ Χίτλερ’ που ακούστηκε στη Βουλή το 2013 έχει το αντίστοιχό του στη Βουλή του 1963, όταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης διαπληκτίστηκε με πολιτικό της ΕΡΕ που στη διάρκεια της Κατοχής ήταν συνεργάτης των κατακτητών.

Υπάρχουν βέβαια και διαφορές. Τότε, το 1963, ένας «Τίγρης», ο Μανώλης Χατηζαποστόλου, πήδηξε πάνω στο τρίκυκλο και καταδίωξε τους δολοφόνους του Λαμπράκη. Σήμερα, ένας άλλος «Τίγρης», ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ηγείται του νέου ιδιωτικοποιημένου ΟΠΑΠ που σπονσοράρει τον ιλουστρασιόν Μαραθώνιο.

paganeli

Οι μνημονιακοί ηγεμόνες που ζήλεψαν τους τυράννους !!!

“  Ο μεν πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς «συνομιλεί με τον Θεό», ο δε αντιπρόεδρός του ισχυρίζεται ότι στο πρόσωπό του αποτυπώνονται και συγκεντρώνονται…οι θεσμοί και η εξουσία. ”

Του Κώστα Καπνίση

Στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, οι ευρωπαϊκές αυλές των «γαλαζοαίματων» και των εξαγορασμένων κολαούζων τους συνήθιζαν να μιλούν για «ελέω θεού βασιλεία ή μοναρχία», προκειμένου να «κυβερνούν» τους λαούς τους, οι οποίοι βέβαια είχαν τον «τίτλο» του υπηκόου. Κάπως έτσι φαίνεται να λειτουργούν οι σημερινοί ολετήρες του ελληνικού λαού, οι οποίοι δεν δέχονται για κανέναν λόγο, όσο τεκμηριωμένος κι αν είναι, αμφισβήτηση στο «θεάρεστο» έργο τους.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι μονάρχες – τύραννοι από τα παλιά, τα μαύρα χρόνια, χρησιμοποιούσαν την δικαιολογία ότι οι αποφάσεις τους προέρχονταν από τη συνομιλία τους με τον θεό, ο οποίος ουσιαστικά τους υπαγόρευε το πως θα πορευτούν για να κυβερνήσουν τις χώρες τους, οδηγώντας τις παράλληλα, σε αιματηρούς πολέμους με άλλα κράτη, αλλά και φορολογώντας τους λαούς με σκληρούς και αβάσταχτους φόρους. Ακόμα και σήμερα κάποιοι διατείνονται ότι «εμείς έχουμε το σχέδιο, εμείς θα σας σώσουμε», θυμίζοντας τον Λουδοβίκο τον ΙΔ’, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριζε το «Εγώ είμαι το κράτος».

Ο μεν πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς «συνομιλεί με τον Θεό», ο δε αντιπρόεδρός του ισχυρίζεται ότι στο πρόσωπό του αποτυπώνονται και συγκεντρώνονται οι θεσμοί και η εξουσία. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι ότι αυτά τα απομεινάρια του χθες, αυτοί που τα κόμματα και οι πολιτικές τους τα τελευταία 20 χρόνια, με τους ίδιους παρόντες και ενεργούς στον πυρήνα των αποφάσεων, αυτοί που έφεραν την χώρα ως εδώ, τολμούν να αποκαλούν όσους διαφωνούν μαζί τους ως το «χθες της καταστροφής», ενώ για τον εαυτό τους επιφυλάσσουν τον ρόλο του σωτήρα. Πρόκειται για μια βαθιά διαστροφή, η οποία μπορεί να αποδοθεί σε πολλά αίτια. Οι ολετήρες της χώρας, κάνουν ότι τους λέει η τρόικα και όλα αυτά τα φορτώνουν στους πολιτικούς τους αντιπάλους, τονίζοντας μάλιστα ότι «κάνουν πόλεμο» στην τρόικα και τους «εταίρους», υιοθετώντας μάλιστα από την αντίστροφη πλευρά την επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης.

Η νοσηρότητα των μυαλών, αλλά και η απροκάλυπτη επικινδυνότητα είναι κάτι πέρα από την κοινή λογική και νοημοσύνη. Το αίτημα για προσωπική πολιτική επιβίωση και η ακόρεστη δίψα για αρχομανία, είναι κάτι που κυριολεκτικά εξοργίζει τους πάντες. Μερικές φορές μάλιστα και τους ίδιους τους υποστηρικτές τους. Η καινούρια «επιχειρηματολογία» τους έχει πια οδηγηθεί στο ότι «Εμείς υπερασπιζόμαστε την αστική δημοκρατία». Έναντι τίνων αλήθεια; Ποιος απειλεί σήμερα περισσότερο από ποτέ την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία; Μα οι ίδιοι που κυβερνούν, απαντά η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δηλαδή μιας χούφτας ολιγαρχών και «κολλητών» της κυβέρνησης, οι οποίοι, όπως και από το εξωτερικό όλο και περισσότερες φωνές και μάλιστα θεσμικές υποστηρίζουν, έχουν καταληστεύσει την χώρα από το 1830 και μετά, οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες βιώνουν πλέον την ανθρωπιστική καταστροφή ή απλώς φυτοζωούν.

Οι συναντήσεις αρκετών βουλευτών της συμπολίτευσης, έχουν ξεπεράσει σε ημερήσια βάση το δρομολόγιο «Πατήσια – Κολιάτσου». Πλέον, αυτές οι συναντήσεις βγαίνουν και στον δημόσιο βίο με αρκετούς βουλευτές, επειδή βλέπουν που πηγαίνει το πράγμα και η χώρα, να μη μπορούν πια να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Σε άλλες εποχές, θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει ότι αυτό θα ήταν «η χαρά του δημοσιογράφου». Κι όμως η πτωχευμένη μιντιοκρατία, αν δεν κρύβει αυτές τις φωνές, τότε τους «επιτίθεται» προσπαθώντας να τους εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη. Συνηθέστερος τρόπος είναι η επίκληση της «κομματικής πειθαρχίας». Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις αυτοί οι «δημοσιογράφοι» μαλώνουν τους βουλευτές, τονίζοντας ότι κατανοούν τις αντιδράσεις τους, αλλά τους υπενθυμίζουν το «σώσιμο της χώρας». Το τι εννοούν βέβαια ορισμένοι ως χώρα, έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Χώρα είναι τα ιδιοτελή συμφέροντα κάποιων. Όποια κι αν είναι αυτά. Και μπροστά στην υπεράσπισή τους, θα γίνουν τα πάντα. Ακόμα και ο αφανισμός του ελληνικού λαού. Λογικό; Όχι, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, η οποία προφανώς και δεν ενδιαφέρει την διαπλοκή.

Η θλιβερή και επικίνδυνη για τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίζεται ότι η πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, την οποία κατέθεσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στηρίζεται από τρία κοινοβουλευτικά κόμματα, είναι «επικίνδυνη» για τον τόπο. Για αυτούς, συνομιλητής της χώρας είναι η τρόικα και όχι η Βουλή και ο ελληνικός λαός. Αδιαφορούν για τον ελληνικό λαό. Τον χαρακτηρίζουν επικίνδυνο. Αυτόν τον λαό, τον οποίο καθημερινά καταστρέφουν και του στερούν όχι μόνο την δική του επιβίωση, αλλά και αυτή των επόμενων πολλών γενιών.

Η συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή, έχει την δική της σημασία και τον ιδιαίτερο συμβολισμό. Θα μπουν και αυτή τη φορά στο «μαντρί» οι φωνές από την συμπολίτευση, οι οποίες αντιδρούσαν όλο αυτό το χρονικό διάστημα, «σώζοντας» κάποια κανονικά μαντριά στην στη χώρα; Την Κυριακή το βράδυ θα φανεί. Κι αν δε φανεί την Κυριακή, τότε θα φανεί στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό σε λίγες ημέρες από τώρα. Τότε θα φανεί οριστικά και αμετάκλητα ποιος είναι υπηρέτης της τρόικα και ποιος του ελληνικού λαού, όπως και το Σύνταγμα ορίζει......

paganeli

"Τηλεόραση του δρόμου"...

Νίκος Χειλάς

Παιδιά του δρόμου, γυναίκες του δρόμου, τραγουδιστές του δρόμου. Το κατάστρωμά του δρόμου είναι το ύστατο καταφύγιο για τους ...
διωγμένους και ξεσπιτωμένους. Σε αυτούς προστέθηκε τώρα και η ΕΡΤ. Από την περασμένη Πέμπτη, 7 Ιουνίου του 2013, έχουμε παγκοσμίως την πρώτη τηλεόραση του δρόμου.

Ταυτόχρονα είχαμε και άλλη πρεμιέρα: Το πρώτο δελτίο ειδήσεων του κόσμου στην άσφαλτο. Ο θεός της τύχης, αλλά και ένας ιδιοφυής σκηνοθέτης, φρόντισαν να στήσουν την κάμερα με τρόπο, που πίσω από την παρουσιάστρια των ειδήσεων, την Αγλαϊα Κυρίτση, να φαίνονται οι άντρες των ΜΑΤ που φρουρούν το Ραδιομέγαρο. Ευφάνταστο εύρημα, που ξεπερνά σε δύναμη ακόμη και τις εικόνες των σουρεαλιστικών ταινιών για τις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής.

Ο σουρεαλισμός δεν θα είχε βγει ποτέ στην οδό Μεσογείων αν δεν είχε προηγηθεί η εντολή του Αντώνη Σαμαρά στο Νίκο Δένδια, να εκδιώξει βίαια τους εργαζόμενους από το κτίριο της ΕΡΤ. Από τότε που βγήκε όμως δεν λέει να το κουνήσει από εκεί. Η εκδίωξη αποδείχθηκε μπούμερανγκ. Η συνεχιζόμενη λειτουργία της τηλεόρασης του δρόμου δείχνει ότι η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-Πασοκ δεν είναι σε θέση να ελέγξει τις νέες μορφές δημοσιότητας.

Η δημοσιότητα είναι ως γνωστό αρχαιοελληνική ευρεσιτεχνία. Ο στόχος της είναι η συζήτηση για τα προβλήματα του δήμου, που λύνονται μέσα από πολιτικές διαδικασίες – όχι η συζήτηση για τα ιδιωτικά.

Στη νεωτερική εποχή, η δημοσιότητα επανεφευρέθηκε από την αστική τάξη – πρώτα στην Αγγλία του δεκάτου όγδοου αιώνα και ύστερα σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Η δημοσιότητα αυτή ήταν καταρχάς μια αντι-δημοσιότητα που στρεφόταν κατά εκείνης των φεουδαρχών και απόπνεε έτσι αέρα απόλυτης ελευθερίας. Η τελευταία χάθηκε βαθμιαία στο δρόμο όταν επιβλήθηκε παντού το αστικό καθεστώς και οι εκπρόσωποί του διαπίστωσαν, ότι η ανεξέλεγκτη δημοσιότητα δεν συμπορευόταν πλέον με τα συμφέροντα τους.

Στην περίφημη διατριβή του «Η δομική αλλαγή της δημοσιότητας», ο Γιούργκεν Χάμπερμας περιγράφει μεθοδικά την πορεία αυτής της αλλαγής: Καταρχάς την επικράτηση της βιομηχανίας παραγωγής πολιτισμού, η οποία καταπνίγει το διάλογο για τα καίρια πολιτιστικά θέματα. Ύστερα την επιβολή των μαζικών μέσων ενημέρωσης, εκ των οποίων μόνο μικρό μέρος τους συμβάλει στον πολιτικό προβληματισμό. Κατόπιν τον εκφυλισμό των πολιτικών προγραμμάτων σε διαφήμιση. Και, τέλος, την επιστροφή της φεουδαρχικής δημοσιότητας με τη μορφή «δημόσιων σχέσεων» (public relations) - με την έννοια ότι ιδιωτικοί σύνδεσμοι, ή ιδιώτες, εκθέτουν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα ως δημόσια.

Η γνήσια δημοσιότητα, τονίζει ο Χάμπερμας, είναι πολιτική. Με τη δομική αλλαγή της χάθηκαν όμως εκείνες οι αξίες που την πολιτικοποιούσαν: Η ορθότητα, η αλήθεια και η αληθοφάνεια. Αυτές μπορούν να εφαρμοστούν μόνο εντός ενός συνδέσμου πολιτών, που έχουν ισότιμη πρόσβαση στη δημοσιότητα, όχι σε μια κοινωνία, στην οποία τόσο ο πλούτος, όσο και τα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται στα χέρια λίγων.

Παρά τις ζοφερές αυτές περιγραφές όμως, ο Χάμπερμας δεν το βάζει κάτω. Το κίνημα του 68 – επίσης κίνημα του δρόμου! – λέει, έδειξε, ότι τα κινήματα μπορούν να παράξουν μια νέα αντι-δημοσιότητα, που μπορεί να εκτοπίσει τη ρηχή συμβατική. Απομένει βέβαια να βρεθούν εκείνες και εκείνοι που θα τολμήσουν ένα νέο 68.

Ο Χάμπερμας δεν πραγματεύεται στη διατριβή του το ρόλο που έπαιξε μεταπολεμικά η δημόσια ραδιοτηλέοραση σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες ως ανάχωμα κατά της εμπορευματοποίησης της είδησης, της ενημέρωσης και του πολιτισμού. Παράλληλα δεν αναφέρεται στο ενδεχόμενο κλεισίματος δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών σταθμών. Αυτό προφανώς δεν μπορούσε να το φανταστεί σε χώρες που έχουν δημοκρατικό καθεστώς.

Γι αυτό και η απόφαση της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, να κλείσουν την ΕΡΤ, αποτελεί μια διόρθωση του Χάμπερμας και μια «πολύτιμη» συμβολή στο θέμα «Δομική αλλαγή της δημοσιότητας».

Για την ακρίβεια πρόκειται για πλήρη αναδιατύπωσή της: Δημοσιότητα είναι γι αυτούς νομικό πρόβλημα, όχι πολιτικό, που μπορεί, ως εκ τούτου, να λύνεται κατά περίπτωση με τα ΜΑΤ. Το ότι ο γερμανός φιλόσοφος τάχθηκε πρόσφατα καθαρά κατά του κλεισίματος της ΕΡΤ λέγοντας, ότι «θα πρέπει να ήταν πολύ απελπισμένοι εκείνοι που το έκαναν» δεν έχει προφανώς γι αυτούς σημασία.

Όμως η σύγχρονη δημοσιότητα είναι, όπως είπε εύστοχα ο Ανδρέας Ροδίτης, «Λερναία Ύδρα» - όσο περισσότερα κεφάλια της κόβεις, τόσο περισσότερα ξεφυτρώνουν στη θέση τους. Οι τεχνικές εξελίξεις, με πρώτη το ίντερνετ, της επιτρέπουν να αποκτήσει όχι μόνο παγκόσμια εμβέλεια σε χρόνο μηδέν, αλλά και νέα, ακατανίκητη πολιτική ποιότητα: εκείνη της παγκόσμιας επικοινωνιακής Αγοράς.

Ένα παράρτημα αυτής της Αγοράς, και ίσως το σημαντικότερο από όλα, έχει στηθεί τώρα στην Αγία Παρασκευή. Πρόκειται για «τηλεόραση του δρόμου» με τη διπλή έννοια του όρου: επικοινωνιακή και χωροταξική. Ο χώρος μπροστά στην ΕΡΤ είναι από τους πιο επικίνδυνους στην περιοχή. Όποιος επιχειρεί να περάσει από την πύλη του Ραδιομεγάρου στο απέναντι πεζοδρόμιο ξέρει ότι αναλαμβάνει μεγάλο ρίσκο: Το πράσινο στο φανάρι σβήνει ήδη πολύ προτού φτάσει κανείς ακόμη στην πρώτη νησίδα κυκλοφορίας. Η περίπτωση να σε παρασύρει ένα αυτοκίνητο είναι συγκριτικά πολύ μεγαλύτερη από αλλού. Στα πρόσφατα θύματα αυτής της ανεύθυνης ρύθμισης της κυκλοφορίας ανήκει ο συνάδελφος Αχιλλέας Παναγούλης, που παρασύρθηκε και σκοτώθηκε από αυτοκίνητο στις 4 Σεπτεμβρίου 2013. Ο δημόσιος χώρος, όπως έχει παραδοθεί στα αυτοκίνητα και την αυτοκινητοβιομηχανία, λειτούργησε γι αυτόν σαν καρμανιόλα.

Καταλαμβάνοντας αυτή την περιοχή, η τηλεόραση του δρόμου πέτυχε – όπως προκύπτει και από το όνομά της - ένα τριπλό άθλο: Να ανακαταλάβει και να ενώσει τον επικοινωνιακό με το δημόσιο χώρο. Να αναστήσει το αρχικό πνεύμα της αστικής ελευθερίας. Και να δώσει έτσι στη δημοσιότητα νέα πολιτική διάσταση...
tovima.gr

GREECE: Τhe sense of an ending !!! (Ζούμε τον απόλυτο εξευτελισμό ως έθνος )

Οι Έλληνες αργοπεθαίνουν,πλέον δεν είναι κάτι καινούργιο που λέγεται τώρα,ήδη συντελείται η γενοκτονία είτε έτσι όπως τη βιώνει ο καθένας,άλλος λιγότερο,άλλος περισσότερο. Οι Έλληνες έχουν υποστεί ένα…

βιασμό ανελέητο,δεν είναι καινούργιο που αναφέρεται τώρα,ήδη βιώνεται με αυξομειώσεις.Οι Έλληνες έχουν υποβληθεί και εισαχθεί στο πειραματικό εργαστήριο του Φραγκεστάιν με βοηθό του τον Μέγκελε να του δίνει τα εργαλεία κατά την εγχείρηση και τις τομές στο σώμα.

Οι Έλληνες αυτοκτονούν,μα δεν είναι καθόλου φρέσκο νέο,ήδη συμβαίνει αυτό,ο αριθμός τους αυξάνεται.Οι Έλληνες δεν αναγνωρίζουν την ηλιόλουστη πατρίδα τους,βρίσκονται σε ένα τοπίο στην ομίχλη,σκοτεινό και βορβορώδες,δεν είναι καινούργιο και τούτο το νέο,ήδη συμβαίνει.

Οι Έλληνες έχασαν την αισιοδοξία τους,από καιρού εις καιρό χάνουν και τη ψυχραιμία τους,κι αυτό μια αίσθηση κατάδηλη.Οι Έλληνες στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν πιστεύουν στην Ευρώπη,σε αυτή τη καρικατούρα Ευρώπης,πασιφανές κι αυτό,κι ας λένε άλλα ντελάληδες της οσφυοκαμψίας.

Οι Έλληνες δε βλέπουν τίποτα να αλλάξει,μόνο ένα φως πίσω τους παρατηρούν να απομακρύνεται,μελανό παρόν και σκοτεινό μέλλον για πολλές-πολλές γενιές,ε και τούτο δεν απέχει πολύ από τη πραγματικότητα,άλλοι τη συνειδητοποιούν έντονα,άλλοι χρειάζονται χρόνο,κι άλλοι δε θέλουν να τη δουν να μη χαλάσει η διάθεση και η μέρα τους,εθελοτυφλία λέγεται?

Οι Έλληνες αρνούνται και απεχθάνονται το σάπιο και όλο αυτό το τουρλουμπούκι δυσωδίας,μήπως δεν είναι αλήθεια,ποιος συμμετέχει σε ένα σκηνικό προαναγγελθέντος θανάτου?

Είναι σκηνικό τέτοιο,επειδή όλοι oi δείκτες καταγράφουν κόκκινο σήμα,μόνο οι διαχειρίζοντες επιμένουν,κι αυτό όχι ότι το πιστεύουν ενδόμυχα,μα πιέζονται αφόρητα από το ξένο παράγοντα.

Δυστυχώς αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα,έβαλαν υπογραφές,υπέγραψαν και συνυπέγραψαν όλα αυτά που υλοποιούνται,και υλοποιούνται μέχρι τελείας.Έτσι ό,τι συμβαίνει θα συμβαίνει πάση θυσία μέχρι να υλοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών-εκβιαστών,παρατηρούμε και ας το προσέξουμε αυτό,ότι δειλά και από ξένο βήμα κι άλλοι υποκύπτουν στον ωμό εκβιασμό. Ας διανοηθεί ο καθένας προς τί αυτή η κυνική συμπεριφορά των εκβιαστών,να είναι καλά ο μεγάλος αδελφός που παρακολουθεί,οσμίζεται,ακούει και βλέπει τα πάντα.

Ζούμε τον απόλυτο εξευτελισμό ως κράτος,ως έθνος,ως κοινωνία,ως πρόταση ζωής. Το ήθελαν πολύ,πώς ταπεινώνεις και πώς εξευτελίζεις ένα έθνος?Όχι οποιοδήποτε έθνος,αλλά ένα από τα πλέον ιστορικά και φορείς κορυφαίου πολιτισμού έθνη της υφηλίου!

Πόσα έθνη έχουν επιβιώσει από τη πρώιμη αρχαιότητα? Οι Κινέζοι,οι Ασσύριοι,οι Αιγύπτιοι,οι Πέρσες,οι Εβραίοι,όλοι σχεδόν οι άλλοι δεν μετράνε πάνω από 1000 χρόνια. Και οι δεινοί εχθροί αυτού του έθνους βρήκαν την ευκαιρία να το χτυπήσουν στη βάση του,όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και ιστορικά,δεν είναι τυχαίο που η ηθική αυτουργός του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας Γερμανία τούτη την ώρα μαζί με άλλους ανθέλληνες συναντώνται με τάχα αξιόπιστους διαιτητές-φερέφωνα,θα πιέζουν να χαρίσουμε ένα όνομα που αποτελεί κομμάτι της ψυχής και της ιστορίας μας σε ένα νεότευκτο κατασκευασμένο κρατίδιο που εξυπηρετεί ως μοχλός του διαίρει και βασίλευε ξένα προς τον Ελληνισμό συμφέροντα.

Και το κάνουν σε μια στιγμή που περίμεναν με λαχτάρα,την οικονομική καχεξία και υποδούλωση! Τη ίδια τακτική χρησιμοποιούν και στη Κύπρο,τάχα ότι είναι ένας άλλος λαός ο οποίος δεν είναι Ελληνικός ούτε ελληνογενής εξισλαμισμένος σε πρώτη φάση και εκτουρκισμένος με το διάβα του χρόνου,αλλά απλά κυπριακός επειδή έτσι βολεύει τους αποικιοκράτες και τους νεοταξίτες της παγκοσμιοποίησης,προβάλωντας και προωθώντας το με πλύση εγκεφάλου από τοποθετημένους τοποτηρητές τους.

Απ΄τη μιά οι σλάβοι μετά από 1000 χρόνια ερχόμενοι από το βορά διεκδικούν μια ιστορία εντελώς ξένη προς αυτούς,και απ΄την άλλη ένα διαχρονικά ελληνικό νησί από τα χρόνια του Ομήρου σήμερα αμφισβητείται το αυτονόητο. Εκεί φτάσαμε,περιοχές που υπήρξαν αναπόσπαστα κομμάτια διαρκούς παρουσίας ελληνισμού χιλιάδων ετών να αμφισβητούνται,ενώ ΗΔΗ μετράμε δεκάδες χαμένες ελληνικές πατρίδες,και δεν πέρασαν ούτε 100 χρόνια από τις εστίες ελληνισμού που χάθηκαν μέσα στις φλόγες,των διωγμών,των σφαγών,του εξανδραποδισμού και της προσφυγιάς.

Και ενώ μας βασανίζουν εαυτούς και αλλήλους δανειστές,εκβιαστές,τοκογλύφοι,εγχώριοι σωτηριολάγνοι,κάποια κτήνη δολοφονούν ελληνόπουλα στη μέση του δρόμου επειδή δε συμπαθούν τις ιδέες τους ή και την ιδεολογία τους. Δηλαδή όποιος διαφωνεί με κάποιον και δε συμφωνεί μαζί του θα πρέπει να του αδειάσει τη γωνιά στέλνοντάς τον στον άλλο κόσμο,αν αυτό δεν είναι βία και έγκλημα,αν αυτό δεν είναι βιασμός της λογικής τότε θα πρέπει να πάμε σε ψυχιατρικό ίδρυμα δεμένοι με ιμάντες και σε καταστολή!

Πάντως έξω η Ελλάδα,έστω άρωμα Ελλάδας μέσω της Στωικής θεωρίας των αρχαίων ελλήνων διαφημίζεται με εμφανείς αφίσες σε σταθμούς μετακίνησης του Λονδίνου.

paraventos

Το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας

Μπορούμε να καταχωνιάσουμε πολλά δράματα μέσα στο αρχαϊκό πεδίο δράσης της ιστορίας. Πολλά κορμιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Αρκετό πόνο βουβό, που ο χειρούργος ιστορικός θα τον μετασχηματίσει σκληρά και ωμά στο ψυχολογικό βάθρο που έστησαν οι νικητές. Απ’ τη μία η φευγαλέα επισκόπηση των γεγονότων κι απ’ την άλλη η ταξική παραμορφωμένη κυριαρχία. Οι ιμπεριαλιστές διδάσκουν την πειθαρχία ως το μεδούλι. Εικονίζουν μια σπαρακτική αφήγηση και την προβάλουν πάνω στη λάμψη των εκρήξεων. Οι μορφολογικές ομοιότητες κάθε πολέμου σκοντάφτουν πάνω στον οραματισμό του θανάτου. Ο θάνατος γίνεται κατασκευή και φωτίζει εκτυφλωτικά το βλέμμα των μαζών. Γίνεται ο σιτιστής του οικονομικού διακανονισμού των ψυχών. Γίνεται η ασφαλέστερη δικαίωση κάθε φονταμενταλισμού. Το τέλος κάθε παρακμής και η αρχή μιας νέας. Οι ιστορικοί είναι οι χειροτέχνες που συρράπτουν τα γεγονότα. Που προσεχτικά χαράσσουν στην καρδιά των πραγμάτων την νέα μεγάλη αφήγηση που χρειάζεται το Κεφάλαιο για να διαιωνίσει την κυριαρχία του. Εδώ παίζονται οι ζαριές που ξυπνούν όλους τους υπαρξιακούς τρόμους. Εδώ ο φόβος γίνεται εργαλείο. Ένα μάτσο πολύχρωμες βέργες που τιμωρούν. Απ’ τις πολιτικές δολοφονίες μέχρι τα εγκλήματα τιμής και τις ληστείες τραπεζών υπάρχει μια βαθιά αλληλουχία συστημικών συμφερόντων. Ακόμα κι αυτή η πράξη που φέρεται εναντίον του συστήματος μέσω ατομικών δράσεων, είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το ιδεολόγημα της εξουσίας περί βίας. Διότι κάθε μορφή βίας εκπορεύεται απ’ την εξουσία που διαχειρίζεται την εργατική δύναμη. Κάθε τέτοια πράξη και κάθε τέτοια μεταβολή έρχεται να προλάβει το μεγάλο κακό που μπορεί να πάθει το σύστημα. Και το κακό αυτό είναι το ξεχαρβάλωμά του απ’ τις μάζες. Κάνω ένα μικρότερο έγκλημα ως αντιπερισπασμό για να κρύψω το μεγάλο. Διαθέτω ένα στρατό από αναλυτές και χειραγωγούς της κοινής γνώμης. Διαθέτω αστυνομία, παπάδες, δασκάλους. Ένα σπουδαίο σύμπλεγμα μηχανισμών και μια στρατιά υπαλλήλων που είναι αγορασμένοι δια παντός έχοντας ως καθήκον να φρενάρουν τα μαζικά κινήματα ανυπακοής. Η μεγαλύτερη τρομοκρατική πράξη της ιστορίας ήταν πάντα η ανυπακοή των μαζών. Η αποχή από την εργασία. Οι πολιτικές απεργίες. Η τέχνη της ανατροπής που δε χάιδευε τ’ αρχίδια του κυρίαρχου στρατηλάτη συνειδήσεων. Αυτό φοβούνται οι χορηγοί των μαντριών που λέγονται ακαδημίες και επιδοτούν αδρά ιστορικούς-κατασκευαστές συλλογικών μύθων. Ο πλούσιος θα κάνει τα πάντα για να μη χάσει τον πλούτο του. Και ο πλούτος των πλουσίων είναι η αποβλάκωση των μαζών. Γιατί μόνο οι αποβλακωμένες μάζες μπορούν να οδηγηθούν στα πεδία των μαχών, στα εργοστάσια, στα διαμερίσματα κλουβιά, στα καταγώγια μιας εκπαίδευσης που με αριστουργηματικό τρόπο διαχέει την κυρίαρχη ιδεολογία στους υποτελείς. Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα που προσπαθεί να κερδίσει ο τιμονιέρης της καπιταλιστικής προόδου. Πως θα μπορεί να διατηρεί το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας πάνω απ’ τα κατώφλια των φτωχών και πως θα διαχειρίζεται τις ζωές των ανθρώπων έχοντας κάθε φορά το μέγιστο κέρδος.

 dithen2010

ΜΝΗΜΟΝΙΟ Ή ΧΑΟΣ

Οι δύο  δολοφονίες χρυσαυγιτών στο Ν. Ηράκλειο συνεχίζουν έναν κύκλο έντασης και αίματος ο οποίος θα κλείσει μόνο με την επαναφορά της πραγματικής δημοκρατίας στην χώρα. Φυσικά οι δολοφονίες δύο νεαρών εντάσσονται στην εμφυλιοπολεμική τακτική που έχουν ανοίξει η…κυβέρνηση και το παρακράτος.

By…strangejournal

Το σκηνικό είναι μια καλοστημένη προβοκάτσια από την οποία επωφελούνται μόνο η Χρυσή Αυγή και η κυβέρνηση. Η μεν πρώτη έχει κι αυτή “μάρτυρες” και σίγουρα θα προσπαθήσει να το αξιοποιήσει επικοινωνιακά, ενώ η δεύτερη μπορεί με αφορμή το γεγονός να επαναφέρει την θεωρία των δύο άκρων. Τι άλλο μπορεί να είναι παρά ένα στημένο και οργανωμένο σχέδιο; Αλλιώς ποιος φονιάς θα ήθελε να δώσει νέα ευκαιρία στην κυβέρνηση προς αξιοποίηση της κρίσης;

Κάποιοι βιάζονται να αποδώσουν στους δολοφόνους τα χαρακτηριστικά “ακροαριστερών” για να συντηρήσουν την προπαγάνδα η οποία στοχεύει στα εξής:

• Συντηρητικοποίηση των πολιτών, οι οποίοι θα ζητήσουν “ασφάλεια” στην αγκαλιά του δημοκρατικού τόξου (sic).

• Φθορά του ΣΥΡΙΖΑ που είναι ο μεγάλος αντίπαλος στην εκλογική μάχη, με την λογική ότι πρέπει ν’ αποδείξει πως δεν υποθάλπει εγκληματίες. Και πως δεν είναι άκρο.

• Δημιουργία ενός σιδηρούν προσωπείου για την εφαρμογή της πολιτικής, με περισσότερη καταστολή και καταπάτηση ελευθεριών, με πρόσχημα την προστασία από τους τρομοκράτες.

Οι πολιτικοί ολετήρες, τα κνώδαλα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι υπεύθυνοι για την εξάπλωση ενός κλίματος φόβου και αποσταθεροποίησης. Βέβαια η αποσταθεροποίηση περιγράφει το ξήλωμα κάτι σταθερού. Εξαρτάται αυτό το ξήλωμα ποιον βολεύει και από ποια πλευρά γίνεται. Γίνεται προς όφελος του λαού και της ελευθερίας ή για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης με την επιβολή πιο αυταρχικών συνθηκών; Ο ορίζοντας είναι σκοτεινός και το επόμενο διάστημα είναι εξόχως ύποπτο για την πολιτική κατάσταση της χώρας. Ανέκαθεν άλλωστε, τέτοιου είδους προβοκάτσιες, όπως αυτές στην Ιταλία την δεκαετία του ’70 οργανωμένες από φασίστες, λειτουργούσαν ως εργαλείο τρόμου και βίας, ώστε να παραλύσει η κοινωνία.

Ειδικά τώρα που το success story τρώει την μια σφαλιάρα μετά την άλλη, που οι υποκλοπές και οι παρακολουθήσεις αποδεικνύουν πως κανείς δεν είναι ασφαλής, που νέο μνημόνιο είναι καθ’ οδόν παρά τις προσπάθειες για να πειστούμε για το αντίθετο. Τώρα είναι η ιδανική στιγμή για τον θίασο την κυβέρνησης να ποντάρει στην απόλυτη τρομοκρατία.

Εννοείται πως το να βρεθούν οι δράστες είναι απαραίτητο, διαφορετικά μένουν αναπάντητα ερωτήματα και σκιές που ο καθένας μπορεί να εκμεταλλευτεί όπως τον συμφέρει για να κρύψει τις δικές του σκιερές προθέσεις. Πλέον δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες, το καθεστώς θέλει νεκρούς, έχει νεκρούς και δεν θα σταματήσει αν δεν κάμψει ακόμα και την πιο αχνή φωνή διαφωνίας. Η κυβέρνηση θέλει να αποδείξει πως είναι χρήσιμη. Και να συσπειρώσει τους τρομοκρατημένους, αυτούς που περιφέρονται χωρίς ξεκάθαρη ιδεολογία και σκέψη υπό την ομπρέλα της.

Μπορεί το επιτελείο του Μαξίμου να μας διαφημίσει νέα διλήμματα τύπου “Σαμαράς ή τρομοκρατία” προκειμένου να στρέψει αλλού το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. “Ο νόμος θα εφαρμοστεί” νομίζω πως ακούω γι’ άλλη μια φορά δια στόματος Δένδια, ενώ κάποιοι προσπαθούν να εξισώσουν δολοφονίες μεταξύ τους (βλέπε αυτή του Παύλου Φύσσα) ενώ είναι εντελώς άσχετες. Φυσικά ο λόγος είναι η συντήρηση μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.

Η προώθηση της πολιτικής γίνεται εν μέσω αίματος και αστυνομίας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η ατζέντα περιλαμβάνει ενίσχυση των κρατικών μηχανισμών. Το να ανοίξει πάλι η συζήτηση για τρομοκρατία και βία, οδηγεί μόνο στην εκ νέου εφεύρεση της “ανομίας”, ως συμπεριφορών που διαταράσσουν την “τάξη”, ακόμα κι όταν είναι ειρηνικές διεκδικήσεις.

Και μια επιπλέον παρατήρηση: Ακόμα κι αν αυτό δεν είναι προβοκάτσια, αλλά “αντίποινα” από ηλίθιους, προφανώς αποδεικνύει πως και μόνο η παρουσία της Χρυσής Αυγής στο προσκήνιο δηλητηριάζει την ήδη δυσώδη ατμόσφαιρα και ανακυκλώνει το μίσος που γεννά. Οι 2 νέοι που σκοτώθηκαν δεν είναι παρά μέρος του να ανήκεις σε ακραία οργάνωση και μάλιστα ναζιστική. Πληρώνεις το “αίμα” χωρίς την τιμή, επειδή είσαι αναλώσιμος.

Αυτοί που ποντάρουν στην ένταση, τον φόβο και τον πόλεμο, σαφώς δοκιμάζουν και τις αντοχές της κοινωνίας. Η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά φαίνεται πως δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να χρησιμοποιήσει κάθε τέχνασμα για να παραμείνει στην εξουσία. Ακόμα κι αν αυτό είναι πτώματα στους δρόμους.

paganeli

Γιατί η κρατική βία όση δημοκρατική πούδρα και να βάζει, πάντα θα κρύβει μέσα της τον φασισμό…..

Μια ιστορία του Sergio Stanio από την Βαβέλ (τ. 180 Ιανουάριος 1998).
Αφιερωμένη σε όλους τους κατατρεγμένους της γης από την (ασταμάτητη) κρατική καταστολή, γιατί η κρατική βία όση δημοκρατική πούδρα και να βάζει, πάντα θα κρύβει μέσα της τον φασισμό…..
Περισσότερες πληροφορίες για τον Giuliano Naria (Τζουλιάνο Ναρία) εδώ.

Πρόταση μομφής

Οι αντιδράσεις στην πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Άλλοι λένε πως η πρόταση δυσπιστίας ήταν λανθασμένη, άλλοι πως είναι πρόωρη, άλλοι πως είναι καθυστερημένη, άλλοι πως χαίρονται και ευγνωμονούν τον ΣΥΡΙΖΑ για το καλό που τους κάνει, άλλοι πως ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει κακό στη χώρα, και άλλοι όλα αυτά μαζί.
Ο Σαμαράς είπε πως για κάποιους είναι μομφή να πιστεύεις στην Ελλάδα. Δηλαδή, ο Σαμαράς είναι η Ελλάδα και η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κατά της Ελλάδας.
Πάλι καλά, ο Σαμαράς θα μπορούσε να πει πως η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κατά του Θεού και της Παναγίας. Που είναι φίλοι του Σαμαρά. Ο οποίος κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος.
Προφανώς, δεν γίνεται να συμφωνήσουν όλοι για το αν η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια σωστή κίνηση αλλά θα μπορούσαν τουλάχιστον να μην υποστηρίζουν οι ίδιοι άνθρωποι πέντε-έξι διαφορετικές εκδοχές για την πρόταση δυσπιστίας, γιατί γίνονται γελοίοι.
Η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης θα κριθεί από το αποτέλεσμα. Έτσι γίνεται στην πολιτική. Όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα.
Θα πρέπει τώρα οι 127 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και οι 28 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να πάνε και να ψηφίσουν «Όχι» στην πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης.
Αυτό θα σημαίνει πως αυτοί οι 155 της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ βουλευτές εγκρίνουν την πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά και καλύπτουν το πολιτικό πτώμα που φέρει το όνομα Ευάγγελος Βενιζέλος.
Αυτό μπορεί να έχει πολύ άσχημες συνέπειες στο μέλλον για αυτούς τους βουλευτές. Η παρούσα κατάσταση δεν θα κρατήσει για πάντα. Τελειώνει.
Στη ΔΗΜΑΡ δεν αναφέρομαι. Την θεωρώ τελειωμένη. Αν οι Έλληνες δώσουν κι άλλη ευκαιρία στη –συστημική μέχρι αηδίας- ΔΗΜΑΡ, μάλλον είναι εντελώς καθυστερημένοι. Αυτοί δεν μοιάζουν με βουλευτές, αυτοί μοιάζουν με πράκτορες.
Επίσης, η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης φέρνει και τους πολίτες ενώπιον των ευθυνών τους.
Ακόμα κι αν κατηγορείς τον ΣΥΡΙΖΑ πως δεν πράττει –εγώ το έχω κάνει-, τώρα οφείλεις να παραδεχτείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπραξε. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.
Τώρα οφείλουμε να πράξουμε κι εμείς. Οι δρόμοι είναι εκεί. Και μας περιμένουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης Σαμαρά.
Αν βουλευτές και πολίτες το επιθυμούν, θα ανατρέψουν την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Γιατί μπορεί βουλευτές και πολίτες να επιθυμούν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να συνεχίσει το έργο της.
Τα πράγματα είναι τόσο απλά.
pitsirikos

Λαϊκό ξέσπασμα σε ΜΑΤατζήδες. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!!!!

Τα‘χει πάρει χοντρά στο κρανίο άνεργος νεολαίος που απευθυνόμενος στου; ΜΑΤατζήδες οι οποίοι είχαν εισβάλει στο κτίριο της ΕΡΤ τους «φτύνει» λεκτικά κατάμουτρα.

«Σε ευχαριστεί ο Μπόμπολας, σε ευχαριστεί ο Βαρδινογιάννης σε ευχαριστεί ο Λάτσης. Γι’αυτούς δουλεύεις» λέει απευθυνόμενος σε αξιωματικό των μπάτσων ο οποίος τον παρακολουθούσε άναυδος να ξεσπάει εναντίον του.

 Απ’ τα πυρά του άνεργου νέου δεν ξέφυγαν και οι απλοί μπάτσοι. Πραγματικά στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που κρατάει το βίντεο που παραθέτουμε παρακολουθούμε μια ολόκληρη πολιτική ανάλυση από μια λαϊκή ακατέργαστη γνήσια φωνή. 

ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ

αποσπασμα απο το κειμενο:

De l’individu à la singularité du tout autre

octobre 1993,  Loïc Debray

Απευθύνομαι σε όσους θέλουν να «αλλάξουν τον κόσμο» ή να τα τον καταστρέψουν, ή ακόμα σε εκείνους που έχουν μια ματιά και μια δράση κριτική, επομένως ανατρεπτική, στην εποχής μας, δηλαδή, στα άτομα που θέλουν να κάνουν πολιτική με ισχυρή αίσθηση: μια πολιτική μη κυριαρχίας σχετίζεται με τις υποκειμενικές και μοναδικές διαδικασίες οι οποίες, ως τέτοιες, είναι ταυτόχρονα ετερογενείς και ανταγωνιστικές με το κράτος, που έχει στόχο να διατηρεί και να εξασφαλίζει την κατάσταση πραγμάτων.

Υπάρχει επείγουσα ανάγκη ρήξης με την συναίνεση που προσδιορίζει την πολιτική σε μια διαχείριση ή αυτο-διαχείριση, στην καλύτερη περίπτωση, η οποία, στις περισσότερες περιπτώσεις, συσπειρώνει ακόμη και εκείνους που δεν παραιτήθηκαν από μια βίαιη επανάσταση. Όλα τα κόμματα και οι ομάδες ανταγωνίζονται σε ρεαλισμό, από πεποίθηση ή έχοντας λάβει σοβαρά υπόψη, για το ποιά θα υπερισχύσει στην υποταγή στις υποτιθέμενες ανάγκες του κοινωνικού, της οικονομίας, των παραγωγικών δυνάμεων, ή ακόμη των υποκειμενικών δυνάμεων, του συστήματος, της παγκόσμιας τάξης ... Η εναλλακτική λύση είναι η χειραφέτηση ή διαχείριση της κοινωνικής σχέσης.  Απελευθέρωση του κοινωνικού αντί κοινωνική απελευθέρωση. Η μη-κυριαρχία συνεπάγεται την ισότητα και την ελευθερία των ατόμων, απαραίτητη προϋπόθεση για όλα τα άλλα.

Οι αυθεντικές εξεγέρσεις, αυτές οι ιστορικές σταθερές, ως εξωτερικότητες της ιστορίας, ή ακόμα οι επαναστατικές ομάδες χωρίς κρατικούς σκοπούς, έκαναν να συνυπάρχουν το άτομο, η ισότητα, η ελευθερία, και είναι αυτό το αδιαίρετο που έχει κάνει "τους οργασμούς της ιστορίας »( Fremion, Volný), σύγχρονους κάθε εποχής. Η ριζοσπαστικότητα του ενός εκ των τριών οδηγεί στον ριζοσπαστισμό των άλλων δύο, κατά τον ίδιο τρόπο που η αδυναμία ή η απουσία ενός από τα τρία οδηγεί στην αδυναμία ή την απουσία των άλλων δύο.

Γι 'αυτό και θα δείξω, με αφετηρία το άτομο, ανάλογα με την ισχυρή ή ασθενή θέση του, το τι είναι η ισότητα και η ελευθερία, και ότι η άρνησή του οδηγεί στην άρνηση της ελευθερίας και στην άρνηση της ισότητας. Μέχρι στιγμής, οι θέσεις για το άτομο ήταν πάντα μάλλον ασθενείς, συμπεριλαμβανομένων των αναρχικών. Το να μιλήσουμε για την επιστροφή του ατόμου είναι κάτι περισσότερο από βλακεία, γιατί η ύπαρξή του είναι σε μια ασθενή κατάσταση, είναι το άτομο που σχετίζεται με την ιδιαιτερότητα ή τη μοναδικότητα, ή ακόμα την λάθος γενίκευση ή την ψεύτικη καθολικότητα . Είναι, ούτως ή άλλως, από την πλευρά του Αντικειμένου ή της αντίφασης παρά την πλευρά του Υποκειμένου. Προτείνω ως τυπολογία του ατόμου, υπογραμμίζοντας ότι όλες οι συμπεριφορές του είναι παρούσες στην πλειοψηφία των κοινωνιών και αντιστοιχούν στους τρόπους κυριαρχίας των κρατών:

- το άτομο σε συγχώνευση του οποίου παράδειγμα είναι ο φασισμός, ή καλύτερα ο ναζισμός, συγχώνευση και σύγχυση,

- το άτομο που σχετίζεται με την ιδιαιτερότητα που δίνει ο εθνικισμός, η θρησκεία, η οικογένεια, το σπίτι, η κοινότητα αναφοράς, η τάξη, η κατάσταση, ο εαυτός. Πρέπει να προσπαθήσουμε να διαφοροποιήσουμε αυτές τις αλλοτριώσεις για να γνωρίσουμε πάνω σε ποιές είναι δυνατό να βασιστούμε ώστε να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε την αδυναμία τους σε δύναμη και εκείνες τις οποίες θα πρέπει να διαλύσουμε αμέσως και, αν είναι δυνατόν, μια για πάντα. Και δεν πρέπει σίγουρα να δώσουμε νόημα εκεί που δεν υπάρχει,

- το άτομο που σχετίζεται με λάθος γενίκευση ξαναδίνει συχνά μια ιδιαιτερότητα: την ράτσα, την ανθρώπινη φύση, το ανθρώπινο γένος ως «σπισισμό» (Animal Liberation P. Singer), τον νέο άνθρωπο, αυτόν που θα έλθει, ενώ σήμερα υποστηρίζει το αφόρητο, διότι δεν είναι ώριμο για την ελευθερία,

- το άτομο που συνδέεται με την μοναδικότητα είναι το Singleton (σύνολο που μειώνονται σε ένα μόνο στοιχείο), είναι συχνά η ιδιαιτερότητα που ωθείται στην υπερβολή, ο πολλαπλασιασμός της αλλοτρίωσης, η «πολύ-συμμετοχικότητα». Είναι ακόμα το εξατομικευμένο άτομο, "σωματίδιο του κεφαλαίου» (Jacques Guigou), είναι η συμπεριφορά στις συνήθεις περιόδους του κράτους δικαίου, «ο κεφαλαιο-κοινοβουλευτισμός» (Badiou), καταφύγιο για το "άτομο που συνδέεται απευθείας στο κράτος, χωρίς διαμεσολάβηση» (Jacques Wajnsztejn). Είναι η σειριακότητα του Σαρτρ (ψηφοφορία, τηλεόραση),

- το άτομο συνδεόμενο με την καθολικότητα ξαναδίνει συνήθως την ιδιαιτερότητα. Ο άνθρωπος των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη ήταν ο λευκός άνθρωπος, ο άνδρας, ο ενήλικος, ο δυτικός, ο αστός, ο ιδιοκτήτης, ο άποικος και κατά συνέπεια έδωσε τον ιμπεριαλισμό ως μέσο κυριαρχίας. Ο προλετάριος όλων των χωρών έδωσε τον ρώσο εργάτη του σταχανοφισμού μέλους του κόμματος των εργαζομένων, την σταλινική ΕΣΣΔ  και την ιμπεριαλιστική ΕΣΣΔ,

- το άτομο που συνδέεται με τη μοναδικότητα τείνει να γίνει πολιτικό υποκείμενο, επαναστατικό υποκείμενο που αμφισβητεί το καθολικό συνδέοντας έτσι το αυθεντικό καθολικό ή εξαιρετικό και την οποιαδήποτε σύμπτωση και δημιουργεί το απροσδόκητο.

Το να μιλήσουμε για τις κοινότητες που έρχονται (Giorgio Agamben) είναι πάρα πολύ σημαντικό. Προτείνω το τελείως άλλο ή την ουτοπία διευκρινίζοντας ότι θα πρέπει να αφαιρεθεί από οποιαδήποτε θετικότητα ή ουσία, ακόμη και την ελπίδα, γιατί αυτή είναι πολύ συνδεδεμένη με την θλίψη, όπως είπε ο Σπινόζα, υπενθυμίζοντας ότι οι δυνατότητες είναι μέρος της πραγματικότητας.  Δίνοντας έμφαση στο "από-κοινού" και όχι στην κοινότητα, όπως υποστηρίζεται J.-L. Nancy, έχει πολλές παγίδες γιατί το από κοινού δίνει γρήγορα υπόσταση, πρέπει να κρατήσουμε αυτό το από-κοινού κενό, είναι το "δεν θέλουμε τίποτα», δηλαδή, τίποτα το συγκεκριμένο, είναι επίσης το "τα θέλουμε όλα" χωρίς να υπάρχει μια διαλεκτική σχέση μεταξύ του τίποτα και του όλα. Αυτό σημαίνει ότι θα παραμείνουμε σταθερά στο αδύνατο των διαπραγματεύσεων, η ολότητα δεν είναι αναγώγιμη σε μια σειρά από μερικότητες. Ή με άλλα λόγια: το να αλλάξουμε τα πάντα παντού, δεν σημαίνει να αλλάξουμε τα πάντα.

Θα δούμε ότι μια πολιτική μη-κυριαρχίας θα μας δώσει επιπρόσθετα μια ηθική, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή η πολιτική αυτή είναι για τώρα και είναι ήδη συνδεδεμένη με το θάρρος, τον επείγοντα χαρακτήρα και τη σαφήνεια, παρά με τη συσσώρευση γνώσεων που δεν θα είναι ποτέ μια αλήθεια.

capital-revolution

το σύγχρονο φαινόμενο των bullshit δουλειών

spirit
η επιστροφή των
καλών πνευμάτων

Έχει περάσει από κανενός το μυαλό ότι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας είναι μια εργατική απαίτηση που, ακόμα περισσότερο σε συνθήκες κρίσης, είναι δικαιολογημένη και ρεαλιστική για τα εργατικά συμφέροντα;
Αν ναι, ας το ξεχάσει!!! Ένας αμερικάνος ανθρωπολόγος διατείνεται πως όσο σωστό και δίκαιο κι αν είναι κάτι τέτοιο, πρέπει να κάνουμε υπομονή. Πρώτα πρέπει να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, και μετά βλέπουμε…

Το 1930 ο John Maynard Keynes έκανε την πρόβλεψη ότι ως το τέλος του 20ου αιώνα η τεχνολογία θα έχει αναπτυχθεί τόσο ώστε χώρες σαν την Βρετανία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι σε θέση να καθιερώσουν εργάσιμη εβδομάδα 15 ωρών. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι είχε δίκιο. Από τεχνολογική άποψη κάτι τέτοιο θα ήταν απόλυτα εφικτό. Αλλά δεν έχει συμβεί. Αντίθετα η τεχνολογία έχει οργανωθεί με τέτοιο τρόπο που, αν μη τι άλλο, μας κάνει όλους να δουλεύουμε περισσότερο. Για να επιτευχθεί αυτό έχουν δημιουργηθεί είδη δουλειάς που είναι, πρακτικά, άχρηστα. Τεράστιες μάζες ανθρώπων στο δυτικό κόσμο τρώνε όλη τους την εργασιακή ζωή κάνοντας πράγματα που μέσα τους πιστεύουν ότι δεν χρειάζονται πραγματικά. Και είναι προφανής η ηθική και διανοητική ζημιά που προκαλείται έτσι. Είναι μια πληγή στη συλλογική μας ψυχή. Κι όμως σχεδόν κανένας δεν θίγει το ζήτημα.

Γιατί η πολλά υποσχόμενη ουτοπία του Keynes, για την οποία ήδη απ’ την δεκαετία του 1960 μιλούσαν τόσοι, δεν πήρε ποτέ σάρκα και οστά; Η συνηθισμένη απάντηση είναι ότι ο Keynes δεν προέβλεψε την μαζική αύξηση του καταναλωτισμού. Υποτίθεται ότι έχοντας να διαλέξουμε ανάμεσα σε λιγότερες ώρες δουλειάς και περισσότερα είδη κατανάλωσης, προτιμήσαμε συλλογικά το δεύτερο. Αυτή η άποψη είναι ένα ωραίο παραμύθι περί ηθικών επιλογών, μόνο που ακόμα και μια γρήγορη σκέψη επ’ αυτού δείχνει ότι δεν ισχύει. Γιατί ναι, είναι αλήθεια, είμαστε μάρτυρες της δημιουργίας μιας τεράστιας ποικιλίας δουλειών και βιομηχανιών απ’ το 1920 και μετά· μόνο που πολύ λίγα απ’ αυτά έχουν οποιαδήποτε σχέση με την παραγωγή και την διανομή του σούσι, των iphones ή φανταχτερών παπουτσιών.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: τι ακριβώς είναι οι υπόλοιπες δουλειές; Μια πρόσφατη έρευνα που κάνει συγκρίσεις με την δομή της απασχόλησης στις ΗΠΑ το 1910 με το 2000 προσφέρει μια καθαρή εικόνα. Στη διάρκεια αυτού του αιώνα, ο αριθμός των εργατών που δουλεύουν στον τριτογενή σαν οικιακοί βοηθοί, στην βιομηχανία, και στον αγροτικό τομέα, έχουν μειωθεί δραματικά. Στην ίδια χρονική περίοδο, “οι επαγγελματίες, τα στελέχη επιχειρήσεων, οι υπάλληλοι, οι πωλητές και οι εργαζόμενοι στον τομέα παροχής υπηρεσιών” τριπλασιάστηκαν, αυξημένοι “από το ¼ στα ¾ της συνολικής απασχόλησης”. Αυτό σημαίνει ότι οι παραγωγικές θέσεις εργασίας έχουν αυτοματοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό, όπως άλλωστε προβλεπόταν. Ακόμα κι αν κάποιος συνυπολογίσει τους βιομηχανικούς εργάτες παγκόσμια, συμπεριλαμβανομένων των εκατοντάδων χιλιάδων ινδών και κινέζων, οι εργάτες του δευτερογενούς παραμένουν μικρότερο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού απ’ ότι στο παρελθόν. [...]

…η συνέχεια στο έντυπο τεύχος του Sarajevo.
Σημεία διακίνησης και ταχυδρομικές αποστολές.

~*~

Ο David Graeber είναι καθηγητής ανθρωπολογίας στο London School of Economics απ’ το 2013· πριν είχε κάνει μερικά χρόνια σε ίδιο πόστο στο Yale. Αυτό το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Strike! Magazine, μια “τρίμηνη ριζοσπαστική βρετανική επιθέωρηση πολιτικής, φιλοσοφίας και τέχνης”. Το άρθρο προκάλεσε μια κάποια αίσθηση διεθνώς. Δηλώνει αναρχικός, είναι μέλος του Industrial Workers of the World, και θεωρείται αυτός που εφηύρε το σύνθημα “είμαστε το 99%” στο Occupy Wall Street movement.

Πηγή:

http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_78/i78_p13_spirit1.html

το σύγχρονο φαινόμενο των bullshit διανοούμενων

Η ανάλυση (εάν μπορεί κανείς να την χαρακτηρίσει έτσι) του David Graeber έζησε το δικό το διάσημο “πεντάλεπτο” στον παγκόσμιο κυβερνοχώρο - αναδημοσιεύτηκε ή σχολιάστηκε επίσης και σε χαρτί. Δεν γνωρίζουμε τις διεθνείς αντιδράσεις, ωστόσο στα μέρη μας αντιμετωπίστηκε με ευμενή έκπληξη: αποψάρα! Κανονικά θα έπρεπε να συμβεί το αντίθετο: μα τι λέει ο μαλάκας; Δεν σκοπεύουμε να υποτιμήσουμε τη νοημοσύνη του Graeber, συνεπώς του αποδίδουμε δόλο. Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο για τη νοημοσύνη όσων διάβασαν ή αναδημοσίευσαν το συγκεκριμένο πόνημα, χωρίς να το καταγγείλουν.
Ο Graeber (υποτίθεται ότι) ενδιαφέρεται για την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας· ή, τουλάχιστον, αυτός είναι ο εισαγωγικός του προσανατολισμός. Οπότε ξεκινάει με έναν ισχυρισμό το λιγότερο εξωφρενικό: εάν δεν έχουν μειωθεί οι ώρες εργασίας (λέει...) αυτό οφείλεται στο πλήθος των “παπαροδουλειών” που το σύστημα εφευρίσκει προκειμένου να μας κρατάει σκλαβωμένους. Η συσχέτιση του (γενικού ή του ειδικού) χρόνου εργασίας στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο με τον καταμερισμό εργασίας, και μάλιστα με την αξιολόγηση διαφόρων ειδών δουλειάς μέσα σ’ αυτόν τον καταμερισμό, δεν αποδεικνύεται ωστόσο. Ο Graeber δεν κάνει κανένα κόπο να αποδείξει οτιδήποτε επ’ αυτού. Αντίθετα, ξεδιπλώνει ένα μισο-παραληρηματικό σύνολο παρατηρήσεων, λίγων σωστών εκτιμήσεων και πάμπολων αυθαίρετων συνεπαγωγών (εάν μπορεί κανείς να τις θεωρήσει τέτοιες) για να καταλήξει εν είδει (μεταφυσικού) συμπεράσματος εκεί που ξεκίνησε: φταίνε οι παπαροδουλειές που δουλεύουμε πολύ... Κατόπιν αυτού η μόνη ελπίδα (εάν υπάρχει τέτοια...) είναι να εξαφανιστούν με κάποιον τρόπο “οι διαχειριστές κεφαλαίων, οι λομπίστες, οι ερευνητές δημόσιων σχέσεων, οι εκτιμητές, οι τηλεπωλητές, ή οι νομικοί σύμβουλοι”. Και όχι μόνον αυτοί.
Όμως αυτό το υποτιθέμενο σκεπτικό που ελίσσεται σα χέλι, βρωμάει απ’ το κεφάλι. Ποιός άραγε είναι αυτός που θα μείωνε τον χρόνο εργασίας; Η τεχνολογική ανάπτυξη σαν τέτοια; Ο καπιταλισμός ο ίδιος; Ο Graeber παριστάνει ότι δεν ξέρει. Αν και αμερικάνος (και μάλιστα κατά δήλωσή του “αναρχικός”) φαίνεται να αγνοεί και την απεργία στο Σικάγο, και την έκβασή της· και, επιπλέον, το γεγονός ότι μετά από εκείνη την απεργία η εργατική απαίτηση του ημερήσιου 8ωρου υιοθετήθηκε παγκόσμια απ’ τα συνδικάτα, σε τέτοιο βαθμό ώστε να καθιερωθεί η 1η Μάη σαν παγκόσμια ημέρα απεργίας με στάνταρ αίτημα αυτό: το 8ωρο.
Μήπως άραγε η σταδιακή υποχώρηση των αφεντικών, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, και η σταδιακή καθιέρωση του 8ωρου από κράτος σε κράτος, είχε σχέση με την έλλειψη “παπαροδουλειών”; Ή μήπως είχε σχέση με αγώνες, συγκρούσεις, και την νικηφόρα επανάσταση των μπολσεβίκων; Κανένας σοβαρός αναρχικός δεν θα υποτιμούσε τους εργατικούς αγώνες και τις ένοπλες εργατικές επαναστάσεις που συντάραξαν την ευρώπη για χρόνια και σε ότι αφορά τις υποχωρήσεις των αφεντικών και τους μετασχηματισμούς που αναγκάστηκαν να κάνουν (και γρήγορα αξιοποίησαν) σε σχέση με τον χρόνο εργασίας. Κανένας σοβαρός αναρχικός δεν θα παπαρολογούσε επι θεμάτων ποτισμένων με αίμα. [...]
...η συνέχεια στο έντυπο τεύχος του Sarajevo.

Όλα όσα έμαθα από την Ανατροπή του Αντώνη Σαμαρά

Η συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά το βράδυ της Δευτέρας στον Γιάννη Πρετεντέρη, ήταν ίσως η πρώτη, και ίσως η τελευταία φορά που ο πρώτος “δίνει λόγο” ως πρωθυπουργός, και σίγουρα η κορυφαία στιγμή της καριέρας του δεύτερου πριν αναλάβει, μετά την κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της. Σε κάθε περίπτωση, η ομάδα της μονταζιέρας πρέπει να χτύπησε υπερωρίες, ενώ Μουρούτης και Χρύσανθος ίσα που πρόλαβαν να δώσουν τις ερωτήσεις στον δημοσιογράφο προτού ξεκινήσει η εκπομπή. Πάντως, πριν τη συνέντευξη πρέπει να προηγήθηκε λουκούλλειο γεύμα, αφού ο Γιάννης ήταν εμφανώς φουσκωμένος, και ο Αντώνης είχε συχνά ξινίλες.
Ο πρωθυπουργός ωστόσο παρουσιάστηκε ιδιαίτερα διαβασμένος, και άκρως αποκαλυπτικός. Μερικά μόνο σημεία από τα όσα μάθαμε από τον “24 ώρες, 7 ημέρες την εβδομάδα και διανυκτερεύων”:
Ότι η εξεταστική για τα υποβρύχια δεν έγινε για τον Τσοχατζόπουλο, αλλά για τον Βενιζέλο. Και τον αθώωσε. Ομοίως και με την εξεταστική για τη λίστα Λαγκάρντ που, σε αντίθεση με ότι πιστεύει ο κόσμος, έγινε και αυτή για τον Βενιζέλο και όχι τον Παπακωνσταντίνου. Και τον αθώωσε επίσης.
Ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν είναι αδελφά κόμματα. Μόνο ο ίδιος με τον Βενιζέλο είναι αδελφές ψυχές.
Ότι ο Στουρνάρας αγαπάει το μνημόνιο γιατί “είναι κατασκευασμένος” να μην υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Για την ακρίβεια δεν υπολογίζει ούτε το πολιτικό, ούτε το κόστος. Γι’ αυτό κοστολογεί χωρίς καμία κοινωνική πολιτική κάθε μέτρο.
Ότι όποιος αμφισβητεί την κυβέρνηση για το έργο και την πολιτική που επιβάλλει απειλεί την σταθερότητα της χώρας. Αντίθετα, όποιος συνδέει την αντιπολίτευση με την τρομοκρατία συμβάλλει στην ύπαρξη υγιούς πολιτικού διαλόγου.
Ότι οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου είναι ελεύθεροι να υποστηρίζουν αυτό που πρέπει. Ειδικά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αφού της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι καν ελεύθεροι.
Ότι η διαπραγμάτευση με την τρόικα δεν είναι πόλεμος. Πόλεμος είναι μόνο αυτό που κάνει στην κοινωνία.
Ότι δεν είναι κουτσομπόλης και δεν του αρέσει να συζητάει δημόσια για τις επαφές που έχει σε υψηλό επίπεδο. Γι’ αυτό,  όπως είπε, το γεγονός πως με την Μέρκελ θα βρεθεί στο Παρίσι, το Βερολίνο και ένα σαββατοκύριακο στις Πρέσπες, πως με την Λαγκάρντ ανταλλάζει poke κάθε ημέρα και μιλάει με Inbox με τον Τόμσεν, δεν αφορά κανέναν.
Ότι είχε μια εταιρεία (μάλλον μια πιτσαρία) και πλήρωνε κανονικά στην τράπεζα τα μεροκάματα των υπαλλήλων, αλλά όχι και τις εισφορές στο Δημόσιο. Έτσι εξήγησε και την απόκλιση του Δημοσίου. Γι’ αυτό και η πιτσαρία του έσκισε.
Ότι ο Καμμένος παραληρεί, ενώ ο φίλος του ο Φαήλος ποιεί πολιτικό λόγο. Και είναι και δικηγόρος.
Ότι νέα μέτρα δεν υπάρχουν. Ούτε νέο μνημόνιο. Υπάρχουν μόνο παλιά μέτρα που θα εφαρμοστούν, κι αν χρειαστούν άλλα βλέπουμε, και διάθεση για επέκταση του προγράμματος για παραπάνω χρόνια. Όχι Γιάννης. Στουρνάρας. Σκέτο.
Ομοίως, μάθαμε ότι ούτε φασίστες υπάρχουν, αφού ο ίδιος δεν ξέρει κανέναν. Το γεγονός οφείλεται ξεκάθαρα στο ελληνικό “είσαι ότι δηλώσεις”. Συνεπώς ο Φαήλος είναι κεντροδεξιός, ο Λαζαρίδης αριστερός και ο μονταζιέρης του “ένα τίποτα”. Επίσης, σημείωσε πως το Δίκτυο 21 είναι μία φιλανθρωπική οργάνωση.
Λογικά, ο πρωθυπουργός δεν έχει ακούσει ποτέ κανέναν να του λέει “αυτός είναι φασίστας”. “Αυτός είναι δικός μας” του λένε…
Ότι όταν εξελέγη και ταξίδευε στον κόσμο, τον κοιτούσαν και σκεφτόντουσαν “ρε, μας λέει αλήθεια ο τύπος;”. Αυτό σίγουρα συνέβαινε επειδή η χώρα ήταν αναξιόπιστη, και όχι επειδή ο ίδιος πειστικά μέσα ένα μήνα πέταξε τα αντιμνημονιακά του ράσα για να φορέσει το λουρί της Μέρκελ.
Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέσεις με κόμματα που οραματίζονται μια άλλη Ευρώπη. Φάνηκε μάλιστα ιδιαίτερα ενημερωμένος αφού ήξερε ακόμα και τα ποσοστά τους. Αυτό που μάλλον δεν έχει μάθει ακόμα ο πρωθυπουργός είναι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, και το θεσμικό ρόλο που το δίνει αυτό το ποσοστό. Για τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ ούτε λόγος. Έχει και ο Σαμαράς τα όριά του.
Γι’ αυτό μάλιστα, προσφέρθηκε, μετά την πρωθυπουργία, του να διατελέσει και σύμβουλος του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνοντας του και τον τρόπο με τον οποίο θα αντιπολιτευτεί. Ο Αντώνης Σαμαράς πιστεύει πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αντιπολίτευση, και στεναχωριέται που δεν έχει ψηφίσει τίποτα από το μνημόνιο που με συνέπεια καταγγέλλει εδώ και τρεισήμισι χρόνια. Προσφέρθηκε μάλιστα να διδάξει στον Τσίπρα μερικές από τις κολοτούμπες του.
Ότι νέα μέτρα η χώρα δεν χρειάζεται, και αυτό το υποστηρίζει ακόμα και ο ίδιος. Και το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή ο Βενιζέλος.  Τώρα, αν δεν συμφωνεί η τρόικα… ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταδικάσει τη βία γιατί η στρατηγική του είναιεπικίνδυνη για τον τόπο.
Ότι οραματίζεται την επανάσταση, και την βλέπει στα μάτια της επίτευξης του πρωτογενούς πλεονάσματος, και κάλεσε τους νεολαίους, και δη του ΣΥΡΙΖΑ, να εμπνευστούν από αυτή. Μετά την επανάσταση του αυτονόητου του Γιώργου, η επανάσταση του πλεονάσματος, του Αντώνη. Πλεόνασμα αυτονόητου στη χώρα, και πόσες επαναστάσεις να αντέξει πλέον ακόμα αυτός ο τόπος; Και όλα αυτά ενώ πλησιάζουν και τα διακοσιοστά γενέθλια του ’21 που θα είμαστε και πάλι ελεύθεροι…
Ότι το λεφτά υπάρχουν το είπε ο Τσίπρας, και στο μνημόνιο μας έβαλαν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ότι βουλευτικές δεν θα γίνουν το 2014 γιατί θα πρέπει να μάθουμε στην σταθερότητα, αλλά άμα θέλουμε το συζητάμε για το 2015 που έχουμε και την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όσο σθένος και να επέδειξε πάντως κατά τη συνέντευξη, δεν κατάφερε να αποκαλύψει τις σκέψεις του για την πρόταση Γλέζου για την προεδρία.
Ότι βουλευτικές μπορεί να μη γίνουν, αλλά θα επιθυμούσε να μην γίνουν ούτε περιφερειακές. Γι’ αυτό μάλιστα αποκάλυψε πως σχεδιάζει ένα νέο εκλογικό νόμο, όπου δεν θα επιλέγει ο δημότης το πρόγραμμα της αρεσκείας του, αλλά τον ηθοποιό, τραγουδιστή, συγγραφέα και δικηγόρο που θα βρεθεί πιο πολλές φορές στους δέκτες του, χωρίς κόμματα. Στις σκέψεις του Μαξίμου είναι, όσοι εκλεγούν να μπαίνουν σε ένα σπίτι όπου θα παρακολουθούνται όλο το 24ωρο, και κάθε εβδομάδα θα αποχωρεί και ένας. Την προβολή θα αναλάβει η Δημόσια Τηλεόραση.
Ότι ο Σαμαράς έχει ψάξει τον Google. Και τον βρήκε. Χωρίς αναζήτηση.
Ότι οι φασιστικές συμπεριφορές οφείλονται στην υψηλή ανεργία. Έχει σκεφτεί μάλιστα τον τρόπο που θα την εξαφανίσει. Θα την κάνει share.
Ότι οι νέοι άνεργοι δεν πρέπει να στεναχωριούνται και να σκέφτονται την μετανάστευση. Μάλιστα, για να τους κρατήσει στη χώρα δεσμεύτηκε να βάλει δωρεάν ίντερνετ. Πάντως στην ερώτηση για τους νέους ανέργους δεν έκρυψε την απορία του για όλους αυτούς: “Why φάει;”
Ότι παρόλο που απέναντί του είχε τον Πρετεντέρη, αυτός μιλούσε στον Ενικό.
Και τέλος, ότι η συνέντευξη με τον Γιάννη δεν έτυχε. Έστησε.

rebeliskos

Είμαστε πολλοί! Είμαστε αναξιοπρεπείς! Είμαστε Έλληνες !!!

Είναι τρομακτικός ο τρόπος με τον οποίο ανταποκρινόμαστε στον χειρισμό που δεχόμαστε.

Η “κυβέρνηση” παραμονές των νέων μέτρων κατάφερε με δύο απλά τεχνάσματα να παραπλανήσει και να στρέψει αλλού τον εγκεφαλικά παράλυτο…Ελληνικό λαό.

Με το πιο παλιό προβοκατόρικο τρόπο,αυτόν της δολοφονίας κατάφερε να κάνει τους μισούς εγκεφαλικά παράλυτους Έλληνες(που κατέληξαν μέσα από τα βιώματα της τελευταίας πενταετίας στη χρυσή αυγή και πέριξ) να κυνηγάνε το φάντασμα του άλλου άκρου.Ενός άλλου άκρου βέβαια το οποίο ποτέ ιστορικά δεν χρησιμοποίησε τέτοιες μεθόδους για να τα λέμε κι αυτά.

Και τους άλλους μισούς εγκεφαλικά παράλυτους Έλληνες κατάφερε μέσα σε μία μέρα ζεστή,με ήλιο και με τον φρένο ανα χείρας να τους κάνει να παραδώσουν στα παιδιά τους το 7ήμερο χωρίς ωράριο.Και μάλιστα έδειχναν να το απολαμβάνουν δεόντως,άσχετα που απλά έφερναν σβούρες γύρω γύρω χωρίς φράγκο για να ψωνίσουν.Κανείς δεν τους εξήγησε οτι άνθρωποι πέθαναν για το 5ήμερο 8ώρο.Δέν τους ένοιαζε και ποτέ άλλωστε.Μόνο ο Ολυμπιακός να κερδίζει.Άντε και το Αιγάλεω.

Είναι αναξιοπρεπές να ανοίγεις το μαγαζί σου στερώντας μία και μοναδική μέρα ξεκούρασης από τον εαυτό σου και τους γύρω σου.
Είναι αναξιοπρεπές να πας να ψωνίσεις από το μαγαζί γνωρίζοντας ότι καταργείς την αργία της Κυριακής.Και από σένα και από τον διπλανό σου.
Είναι αναξιοπρεπές να πας να ψωνίσεις Κυριακή από την πολυεθνική ξέροντας ότι οι υπάλληλοι χάσανε την Κυριακή τους αμισθί χωρίς να έχουν δικαίωμα να μιλήσουν.

Είναι αναξιοπρεπές να θέλεις αυτόν τον κόσμο για τα παιδιά σου.

Είναι αναξιοπρεπές να είναι ο εαυτός σου το μοναδικό πράγμα που σ ενδιαφέρει.

Είμαστε αυτοί που είμαστε και μας αξίζει πέρα για πέρα αυτό που μας συμβαίνει.

Δέν έχουμε φτάσει στον πάτο,ακόμη φτάνουμε.Κι αυτό γιατί είμαστε τόσο βαθιά αποχαυνωμένοι που ακόμη και έννοιες που μπορούν να σε κρατήσουν όρθιο όταν όλα τ άλλα έχουν τελειώσει έχουν πεθάνει.

Αξιοπρέπεια,εγωισμός,ντροπή,μαχητικότητα.

Η Ελλάδα στην εντατική με υπουργό υγείας τον Άδωνι.

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!

endotheasis

Έτσι είναι το σύστημα !!!

Έτσι είναι το σύστημα. Θηρίο αχόρταγο και μοχθηρό που τρέφεται με ζωές, με όνειρα και ψυχές, που πίνει για να ξεδιψάσει αίμα εχθρών και φίλων, πολέμιων και υποστηριχτών του, που δεν διστάζει να θυσιάσει όσους το πετροβολούν μα και όσους το στηρίζουν.

Έτσι είναι το σύστημα. Για να συνεχίζει να υπάρχει και να λεηλατεί, χρειάζεται…θύματα και θύτες, χρειάζεται να δείχνει παντοδύναμο αλλά και σάπιο.

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Δεν έχει πρόβλημα να διαφημίζει τη σαπίλα του και το αποκρουστικό του πρόσωπο τόσο στη μεγάλη όσο και στη μικρή οθόνη στέλνοντας το μήνυμα:

«Ναι, είμαι μέχρι τα μπούνια μες στη διαφθορά, τη σαπίλα και την εκμετάλλευση, αλλά πάρτε το απόφαση πως δεν μπορείτε να με κουνήσετε».

Μοιάζει με τεράστιο ουρανοξύστη που όταν τον βλέπεις λες πως είναι αδύνατον να γκρεμιστεί, γιατί φροντίζει η εξωτερική του όψη να δείχνει ατσάλινη και γυαλιστερή ώστε να μη φαίνεται η σκουριά που έχει διαβρώσει το σκελετό και τα θεμέλια ούτε τα ραγισμένα του τζάμια που είναι έτοιμα να γίνουν χίλια κομμάτια με ένα δυνατό φύσημα του ανέμου.

Ποντάρει στο ότι ο κόσμος δεν το ξέρει, Χρησιμοποιεί το φόβο με μεγάλη μαεστρία για να καλύπτει τη μεγάλη αλήθεια, πως αντικειμενικά είναι άχρηστο και μόνο την εκμετάλλευση και την καταστροφή ονειρεύεται για τους για τους ανθρώπους.

Έτσι είναι το σύστημα. Δεν διστάζει να παραδέχεται πως κλέβει, πως παρακολουθεί και υποκλέπτει κάθε μας κίνηση θέλοντας να μας κάνει να πιστέψουμε πως μπορεί να παρακολουθεί και να υποκλέπτει ακόμη και τη σκέψη μας, πως έχει τον τρόπο να κατευθύνει, αναπόφευκτα, τις διαθέσεις και τις προσδοκίες μας προς όφελός του.

Έτσι είναι το σύστημα. Τη μία μέρα βάζει τους υπουργούς του να στερούν από τους αδύναμους την πρόσβασή τους σε γιατρούς σε φάρμακα και σε νοσοκομεία, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, και την άλλη να βγαίνουν στα κανάλια και να χύνουν, τάχαμου, μαύρο δάκρυ για τον ανθρώπινο πόνο.

Ναι, έτσι είναι το σύστημα. Χρησιμοποιεί σήμερα Κενταύρους και άλλα μυθολογικά τέρατα που σκορπούν τον φόβο και τον τρόμο, για να τους χρίσει αύριο, υπουργούς και πρωθυπουργούς οι οποίοι θα εγγυηθούν για την απόδοση ευθυνών και δικαιοσύνης. Στρατολογεί σήμερα Ρέιντζερς για να τους σερβίρει αύριο ως αντικειμενικούς δημοσιογράφους και καναλάρχες.

Ναι, αυτό είναι το σύστημα. Καταδικάζει τη βία, την ίδια στιγμή που βιάζει κατά συρροή ζωές και συνειδήσεις. Υπόσχεται ανάκαμψη βυθίζοντάς μας στην ύφεση, εμφανίζεται ως υποστηρικτής της ατομικής ιδιοκτησίας κλέβοντας την ίδια στιγμή, σπίτια, καταθέσεις, χωράφια και περιουσίες. Εγγυάται την ευτυχία των ανθρώπων, σπέρνοντας τη δυστυχία και τη φτώχια. Καμώνεται πως, τάχα, είναι υπέρμαχο της δικαιοσύνης και της ισότητας σκορπώντας το άδικο και την ανισότητα.

Τούτο το σύστημα, δεν αλλάζει, δεν φτιασιδώνεται, δεν διορθώνεται κι όσο υπάρχει θα επιβιώνουμε αλλά δεν θα ζούμε, θα βρέχουμε τα χείλη μας αλλά δεν θα ξεδιψάμε, θα κολατσίζουμε αλλά δεν θα χορταίνουμε, θα θέλουμε αλλά δεν θα μπορούμε, θα ονειρευόμαστε αλλά δεν θα πραγματοποιούμε ποτέ τα όνειρά μας.

Τούτο το σύστημα, ρίχνει βαριά τη σκιά του πάνω μας. Μόνο αν το γκρεμίσουμε, θα δούμε κάποτε τον ήλιο και τη θέα που μας κρύβει.

Ένας μόνος του δεν μπορεί. Δύο και τρεις, δεν φτάνουν. Χρειάζονται πολύ περισσότεροι, τόσοι όσοι είναι και αυτοί που έχουν δει το αποκρουστικό του πρόσωπο και έχουν νιώσει στο πετσί τους τις «ευεργετικές» του ιδιότητες.

paganeli

Ησυχάστε

Πρωὶ πρωὶ καθὼς ἔβγαινα ἀπὸ τὸ σπίτι μου,
εἶδα τὸ ἀγγελτήριο τοῦ θανάτου μου.
«Τὸν ἀγαπημένο μας φίλο…» ἔγραφε.
Ὥστε λοιπὸν δὲν εἶχα συγγενεῖς.
Πῆρα γρήγορα ἕνα ταξὶ κι ἀνέβηκα στὴν Κηφισιά.
Σ᾿ ὅλο τὸν δρόμο ὑπῆρχαν τεράστια πανὼ ποὺ
γράφαν:
«ΠΕΣΑΝ ΤΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ», «ΠΕΣΑΝ ΤΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ».
Στὴν Κηφισιὰ εἶχα ραντεβοὺ μὲ τὸν Διάβολο.
Καθόταν σ᾿ ἕνα καφενεῖο καὶ μὲ μία μαύρη βούρτσα
βούρτσιζε τὰ ροῦχα του.
-Ἐντάξει, μοῦ εἶπε, εἶναι ὅλα κανονισμένα.
-Σᾶς ἐξασφαλίσαμε ἀκόμα καὶ νερό.
-Ἡσυχάστε
-Ἡσυχάστε
-Ἡσυχάστε

Μίλτος Σαχτούρης

Για την αντιγραφή των καιρών… 

http://amesoslogoskaidrasi2.blogspot.ca/

Ψυχή ρηχή

Έφοδο στην ΕΡΤ έκαναν τα ΜΑΤ στις 4:20 τα ξημερώματα, ενώ είχαν μαζί τους κι έναν εισαγγελέα για να τους κρατάει το φανάρι. Οι άνδρες των ΜΑΤ ήταν μεταμφιεσμένοι σε τεχνικούς και προσπάθησαν να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, λέγοντάς τους πως έχουν πάει για να εγκαταστήσουν το δωρεάν Wi-Fi του Σαμαρά που θα φέρει ανάπτυξη και πετροδολάρια.


Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ είδαν τις σκατόφατσες και κατάλαβαν πως είναι τα ΜΑΤ αλλά τι να κάνουν κι αυτοί οι έρμοι, αφού οι συνάδελφοί τους τους πρόδωσαν και έτρεξαν να κάνουν αίτηση να προσληφθούν στη Δημόσια Τηλεόραση.

Το παιχνίδι για την ΕΡΤ χάθηκε όταν οι περισσότεροι εργαζόμενοι της ΕΡΤ αποφάσισαν πως είναι ραγιάδες και διακονιάρηδες, και έτρεξαν σαν σκλάβοι να χωθούν στην Δημόσια Τηλεόραση.

«Μα έχουν παιδιά». Γιατί, ο Τσε Γκεβάρα δεν είχε παιδιά; Και δεν έχουν όλοι οι πρώην εργαζόμενοι στην ΕΡΤ παιδιά. Ξέρω κάτι λαμόγια που είναι άτεκνα.

Ναι, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είναι μια ακραία και επικίνδυνη κυβέρνηση.

Αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (και η κάθε κυβέρνηση) θα κάνει ό,τι της επιτρέψουμε να μας κάνει.

Εμείς της επιτρέπουμε να έχει κάνει την Δημοκρατία και την Δικαιοσύνη σκουπίδια.

Η έφοδος των ΜΑΤ στην ΕΡΤ έγινε με απόφαση Σαμαρά-Βενιζέλου και εντολή Δένδια. Η Δικαιοσύνη παίρνει εντολές. Ο εισαγγελέας ως αξεσουάρ.

Οι δυο τελευταίες λέξεις του εκφωνητή της ΕΡΑ Νίκου Τσιμπίδα, πριν σιγήσουν τα μικρόφωνα εξαιτίας της εισόδου των ΜΑΤ στο στούντιο, ήταν «Ψυχή βαθιά».

«Ψυχή ρηχή» έπρεπε να πει ο εκφωνητής της ΕΡΑ.

Όχι ρηχή η δική του ψυχή. Αλλά πολύ ρηχή η ψυχή της πλειοψηφίας των συναδέλφων του.

pitsirikos

Τελευταία λεπτά της Ελληνικής Ραδιοφωνίας

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ