Απ΄ τον Καλαμπόκα ως το Ρουπακιά ίδια κι απαράλλαχτη η (ακρο) Δεξιά

Γράφει ο Μάκης Γεωργιάδης

Εκτός του «συνταγματικού τόξου» λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ! Οι νοσηροί εγκέφαλοι των υπογείων του Μαξίμου άδραξαν αμέσως την ευκαιρία.

Την ώρα που ζεστό ακόμα το αίμα του Παύλου Φύσσα κύλαγε στους  δρόμους της Αμφιάλης, τα λυσσασμένα σκυλιά της αστικής τάξης  έσπευδαν να κηρύξουν εκτός νόμου όχι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα αλλά το σύνολο της Αριστεράς. Το σύνολο του αντιστεκόμενου και  μαχόμενου  λαού.

Οι σύμβουλοι του Α. Σαμαρά σαν τον Χρύσανθο Λαζαρίδη  αποκάλυψαν χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς προσχήματα με τις συνεχόμενες χυδαιολογίες και τις ανιστόρητες εκτιμήσεις τους δύο πράγματα.
Αφενός το ποιανού επιλογή και σχέδιο είναι η «στρατηγική της έντασης» και οι διχαστικές πρακτικές και αφετέρου τις εκλεκτικές και στενές συγγένειες με τα καθάρματα  της Χρυσής Αυγής.

Η απίστευτη αυτή αθλιότητα  του Χ. Λαζαρίδη ο οποίος σάρωσε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς από τα ξημερώματα ως το βράδυ της Τετάρτης, έφτασε στο σημείο να εξομοιώνει μια κατάληψη σε ένα δημόσιο κτίριο με τις ωμές δολοφονίες.
Να συγκρίνει τα συνθήματα για δημοκρατική ανατροπή με τη δράση της νεοναζιστικής συμμορίας. Να εγκαλεί  και να υποδεικνύει ως υποκινητή  της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008  ένα κόμμα το οποίο τότε είχε εκλογική απήχηση της τάξης του 4,5% και τσουβαλιάζει την οργή, την εξέγερση και την αντίσταση της νεολαίας  μαζί με τα πογκρόμ των φασιστών εναντίον των μεταναστών.

Η περίφημη θεωρία των δύο άκρων  η οποία φτάνει στο σημείο να θεωρεί «τρομοκρατική οργάνωση» την αξιωματική αντιπολίτευση με τους  ακροδεξιούς συμβούλους του Α. Σαμαρά  να χορεύουν τάνγκο, κάπως άβολα βεβαίως ελέω σωματικής διάπλασης, με τον Θ. Πάγκαλο. Είναι προφανές  ότι ένα απίστευτο  συνονθύλευμα ιδεολογικών περιττωμάτων  το οποίο εκπορεύεται εκ του πονηρού  και με στόχο την τρομοκράτηση  του λαού  είναι αυτό που οπλίζει το χέρι των Χρυσαυγιτών.

Τα πράγματα πρέπει να ειπωθούν καθαρά. Οι τιμητές κάθε κινητοποίησης, κάθε αντίστασης και κάθε αγωνιστικού σκιρτήματος έχουν ακριβώς τον ίδιο στόχο με τη Χρυσή Αυγή. Την καθυπόταξη  και το τσάκισμα του εργατικού κινήματος. Το γονάτισμα και την συνακόλουθη μοιρολατρική αποδοχή της πολιτικής των μνημονίων απ΄ το το λαό υπό το καθεστώς του φόβου ή της απειλής του εμφυλίου πολέμου.

Οι αμύντορες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας  δεν είναι ωστόσο τίποτε άλλο  εκτός από τα «κυριλέ» κατακάθια που κρύβονται πίσω από μια  νομιμότητα και το σύνταγμα που οι ίδιοι έχουν κάνει κουρελόχαρτο.
Είναι οι φασίστες με τις γραβάτες  που τείνουν χείρα βοηθείας  στους ομόλογούς τους  με τις σβάστικες.
Είναι οι ίδιοι, οι λαγοί και τα παπαγαλάκια τους που  επανειλημμένως έχουν μιλήσει ή απειλήσει ευθέως για συνεργασία   της ΝΔ  με τη «σοβαρή» ή τη λιγότερο σοβαρή Χρυσή Αυγή.

Ξεχνάνε τεχνηέντως όσοι κουνάνε το δάχτυλο απειλητικά  στην Αριστερά  σε ποιά παράταξη ανήκουν.

Για να μην πάμε  και πολύ μακριά, ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αν και αργότερα αποπέμφθηκε και αποκλήθηκε  «αλήτης και προδότης», όταν το 1991  κάποια πρωτοπαλίκαρα της ΟΝΝΕΔ  στην Πάτρα δολοφονούσαν τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα. Ήταν η συμμορία του Καλαμπόκα, του Μαραγκού και του Σπίνου, ήταν οι υποκινούμενοι από τα ακραία δεξιά στοιχεία της Πάτρας  «αγανακτισμένοι πολίτες» που ήθελαν να ανακαταλάβουν εκείνη την ώρα του Γενάρη το σχολείο όπου  δολοφονήθηκε  ο Τεμπονέρας.

Όταν κάποιοι εγκαλούν  και στοχοποιούν  το βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Β. Διαμαντόπουλο για τη φράση «ραντεβού στα γουναράδικα» καλό θα είναι εκτός από το να γνωρίζουν το νόημά της να έχουν στο νου τους  και στους κόλπους ποιάς σφηκοφωλιάς  βρίσκονται.  Ποιοι εξέθρεψαν τέτοια φαινόμενα;  Ποιοι  δεν απεμπόλησαν ποτέ αυτές τις πρακτικές; Μήπως είναι οι ίδιοι που ακόμη και σήμερα υιοθετούν την ατζέντα της Χρυσής Αυγής; Αυτοί που θέλουν να ανακαταλάβουν τις πόλεις; Που ο πολιτισμός τους εξαντλείται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών;

Μήπως είναι οι ίδιοι που αν και επιθυμούν διακαώς την «καταδίκης βίας από όπου κι αν προέρχεται»,κατάπιαν τη γλώσσα τους  για τη δολοφονική επίθεση εναντίον των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο  Πέραμα λίγες μόλις μέρες πριν τη δολοφονία του Π. Φύσσα;

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Έχουν απάντηση και συγκεκριμένους ηθικούς αυτουργούς  και ιδεολογικούς  και πολίτικους υποκινητές. Το μακρύ χέρι του κράτους και του παρακράτους δεν είναι όπως πολλοί νομίζουν απλώς μια περιθωριακή εγκληματική  συμμορία. 
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται πολλοί, στελέχη και σύμβουλοι της ΝΔ.

Αυτοί που παραγνωρίζουν ποιοι τόσα χρόνια έχτιζαν το κράτος της ζαρντινιέρας. Ποιοι και πόσοι μέσα από τη ΝΔ επιθυμούσαν την επέμβαση του στρατού το Δεκέμβρη του 2008  για να καταστείλει την εξέγερση όταν ήταν οι ίδιοι που οικοδόμησαν το κράτος που  γεννάει τον Κορκονέα και στρατιές ομοίων του που πλέον θεωρείται χαριτωμένο, αθώο και δημοκρατικό να ψηφίζουν Χρυσή Αυγή όπως δείχνουν  τα στοιχεία των εκλογών. Μυστικοσύμβουλοι, οπαδοί του Γκαίμπελς, δήθεν δημοκράτες και μεγαλόκαρδοι.  Καρεκλοκένταυροι και κρατικοδίαιτοι την ώρα που καθυβρίζουν το δημόσιο.

Αυτοί και οι παπαγάλοι τους που ξέπλυναν και νομιμοποίησαν την άκρα Δεξιά και της έδωσαν αξιώματα και υπουργεία και ταυτόχρονα κουνάνε δάχτυλο προς όλες τις κατευθύνσεις.
Αυτοί που μπούκωσαν με βρόμικο χρήμα από μίζες, υπόγειες διαδρομές  και διαπλοκές τις βαλίτσες δημοσιογράφων για να μετατρέψουν οι ίδιοι στο τέλος τη Χρυσή Αυγή σε ολίγον από λάιφ στάιλ. Όλοι αυτοί στη ΝΔ και στα συγκροτήματα του Τύπου που σχεδιάζουν πια ξεκάθαρα τα σενάρια συγκυβέρνησης της «σοφτ» ακροδεξιάς του Σαμαρά με τη «χαρντκόρ»  της συμμορίας των νεοναζιστών.

Πάει πολύ όλοι αυτοί να εμφανίζονται ως προασπιστές της έννομης τάξης και αμύντορες της δημοκρατίας. Ως τιμητές  του κινήματος και της Αριστεράς.
Πάει πολύ θρασύδειλα ανθρωπάκια να περιφέρουν τα θλιβερά σαρκία τους  από τηλεοπτικά στούντιο σε ραδιοφωνικούς θαλάμους και να στρίβουν το μαχαίρι στο τραύμα της δημοκρατίας ώσπου να τη θανατώσουν όπως έκανε ο Ρουπακιάς στην πληγή του Παύλου Φύσσα.

Ο δολοφόνος Ρουπακιάς είναι ένας από αυτούς. Ένας  από αυτούς που θα λογαριαστούν με τα απόβλητα και τις χωματερές της ιστορίας όπως τους αξίζουν. Χάρισμά τους. Ο Παύλος ήταν ένας από εμάς. Όπως και ο Λαμπράκης. Ο Πέτρουλας. Ο Κουμής και η Κανελλοπούλου, όπως ο Καλτεζάς κι ο Γρηγορόπουλος….

Ας κάνει κράτει η παράταξη- εκτροφείο δολοφόνων και παρακρατικής δράσης να μας κουνάει κι από πάνω το δάχτυλο. Αν οι εκδοχές της κάθε ακροδεξιάς ξέρουν από δολοφονίες και παρακράτοςο κόσμος της Αριστεράς ξέρει από αγώνες και ανατροπές. Ξέρει ο λαός πως θα αντεπιτεθεί. Πως θα νικήσει  και πως θα τους στείλει , δολοφόνους και ιδεολογικούς πάτρωνες, στα τσακίδια. 

Ο φόβος είναι δικός τους όταν για μας, για την εργατική τάξη, ανατέλλει η ελπίδα και ας είναι βέβαιοι ότι η ανατολή είναι κοντά…

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Συνεργασία αστυνομίας με συμμορία στην αντιφασιστική συγκέντρωση (Βίντεο)

Πηγή: info-war

Διμοιρίες των ΜΑΤ παρακολουθούσαν χωρίς να παρεμβαίνουν τη δράση ομάδας αγνώστων εναντίον αντιφασιστών. 

Με την κάλυψη της αστυνομίας ομάδες ατόμων με πολιτικά πραγματοποιούσαν επιθέσεις με πέτρες εναντίον αντιφασιστών που συμμετείχαν στη μεγαλειώδη συγκέντρωση για τη δολοφονία του Πάυλου Φύσσα από μέλος της Χρυσής Αυγής.

Οι διμοιρίες των ΜΑΤ δεν φάνηκε να ενοχλούνται από τις οργανωμένες ομάδες, οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις βρήκαν καταφύγιο πίσω από τις δυνάμεις της αστυνομίας.

 Αμέσως μετά άνδρες των ΜΑΤ εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό εναντίον των διαδηλωτών με εκτεταμένη χρήση χημικών σε πυκνοκατοικημένη περιοχή.

 Επικεφαλής διμοιρίας ακούστηκε να φωνάζει «πιάστε κόσμο» ενώ μέλη των ΜΑΤ άρχισαν να χτυπούν ανεξέλεγκτα ακόμη και περαστικούς και τμήματα της πορείας που προσπαθούσαν να ανασυγκροτηθούν σε γύρω στενά. 

Καμία κυβέρνηση δεν πολεμά τον φασισμό για να τον καταστρέψει

Η χθεσινή δολοφονία ενός αντιφασίστα δεν ήταν το πρώτο εγκλημα της Χ.Α. (ενδεικτικά μόνο υπενθυμίζουμε και κάποια από τα υπόλοιπα εγκλήματα των φασιστών). Το νέο στοιχείο είναι ότι οι νεοναζί για πρώτη φορά επιτέθηκαν σε έλληνα αντιφασίστα με σκοπό να τον σκοτώσουν. Και δυστυχώς τα κατάφεραν. Υπό την πίεση των γεγονότων ακούγονται πάλι φωνές για την θέση της νεοναζιστικής οργάνωσης εκτός νόμου. Δηλώσεις που όποιες προθέσεις κι αν έχουν πραγματικά, δεν φαίνεται να έχουν κανένα πολιτικό βάθος.
Ας δούμε γιατί:

α) Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κανείς ότι η πιο αυταρχική και αντιλαϊκή κυβέρνηση που γνώρισε η Ελλάδα από τον καιρό της μεταπολίτευσης έχει την πολιτική βούληση να πράξει κάτι τέτοιο. Η Κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπορεί και δεν θέλει να θέσει την Χ.Α. εκτός νόμου, αλλά, αντίθετα, όσο κι αν αυτή η προοπτική – σε μικροπολιτικό επίπεδο – υποτίθεται ότι θα βόλευε τα κόμματα που την απαρτίζουν (ή αυτά που θα μπορούσαν να συμμαχίσουν μελλοντικά σε μία Κυβέρνηση που θ’ αναλάβει να εφαρμόσει αντίστοιχες με τη σημερινή πολιτικές, δηλαδή, φτωχοποίηση με κάθε μέσο προς όφελος ελάχιστων και επιβολή της με ακραία καταστολή), επιθυμεί την ενδυνάμωσή της και την παγίωσή της ως “πολιτικού” παράγοντα. Η Χ.Α. είναι που, αντί γι’ αυτήν, υστεριάζει κατά των μεταναστών, που σπάει απεργίες, που στοχοποιεί κάθε είδους κοινωνικούς αγωνιστές, που λειτουργεί ως “φόβητρο”, ως μια αυτόκλητη ακροδεξιά θεια δίκη… Η Κυβέρνηση μπορεί να χαζεύει τάχα αμήχανη μπροστά στα έργα και τις ημέρες των φασιστών.

β) Η Χ.Α. άμεσα ή έμμεσα (στην δεύτερη περίπτωση ως “σκεπτικό”, ως “ιδεολογία”) πατάει ήδη γερά μέσα στις τρεις (συνταγματικές) εξουσίες: Συμμετέχει στην Βουλή, επηρεάζει τις προτάσεις νόμων και τις κυβερνητικές πρακτικές, ελέγχει άτυπα την ΕΛ.ΑΣ. (είναι γνωστό ότι πάνω από το 50% των αστυνομικών την στηρίζει ανοιχτά – πράγμα που όχι μόνο δεντρέπεται να δείξει αλλά αντίθετα, με κάθε ευκαιρία το διαλαλεί), ασκεί έστω ψυχολογική πίεση σε δικαστές όταν π.χ. μηνύει αντιφασίστες ή όταν υποστηρίζει (με το 7 % τω ψήφων της…) όσους βιαιοπραγούν κατά μεταναστών κλπ. Μάλιστα, όσον αφορά τη Ν.Δ. η οποία είναι λίγο -πολύ η Κυβέρνηση, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι έχει σε θέσεις κλειδιά, σε Υπουργεία κλπ. ακροδεξιά στελέχη: Δένδιας, Α.Γεωργιάδης, Βορίδης, Φ.Κρανιδιώτης, υιός Πλεύρης κ.α. είναι οι άνθρωποι που δίνουν τον ειδικο χαρακτήρα που έχει η σημερινή θλιβερή κουστωδία του κυβερνώντος κόμματος. Κοντά σ’ αυτούς και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που είναι γνωστός για τις ακροδεξιές θέσεις και τάσεις του διαχρονικά.

γ) Έχει αποκτήσει και αποκτά όλο και περισσότερο την υποστήριξη (με έμμεσες ή και πιο ευθείες αναφορές) δημσιογραφικών κύκλων και προβάλλεται από πολλά ΜΜΕ με διάφορους τρόπους (“γιατί όχι σε συνεργασία με μια πιο σοβαρή Χ.Α.” κ.α.).

δ) Η θέση εκτός νόμου της Χ.Α., ακόμα κι αν, παρά ταπαραπάνω, μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, θ’ άνοιγε μονομιάς το δρόμο για νομοθετική απαγόρευση αναρχικών και αριστερών οργανώσεων, στον βαθμό που δεν έχουν απαρνηθεί ρητά και “δια Καταστατικού” την ιδέα της επανάστασης. Το χαρτί των δύο άκρων είναι έτοιμο να παιχτεί και δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα παιχτεί, στην απίθανη περίπτωση που η εκφασισμένη Κυβέρνηση αποφάσιζε να προχωρήσει κατά της Χ.Α. με νομοθετικά μέτρα.

ε) Δεν είναι δυνατόν σε ένα τμήμα ελευθεριακών αγωνιστών να ζητάνε (ουσιαστικά : να πιστεύουν , να περιμένουν) ότι ο Νόμος θα λύσει ένα τόσο βαθύ και περίπλοκο πρόβλημα όπως αυτό του φασισμού. Ο ίδιος ο Buenaventura Durruti έλεγε ότι “Καμία κυβέρνηση δεν πολεμά τον φασισμό για να τον καταστρέψει. Όταν η αστική τάξη βλέπει ότι η εξουσία ξεγλιστρά από τα χέρια της, φέρνει τον φασισμό στο προσκήνιο προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά της.” Και για όσους αντιφασίστες έχουν αλλεργία στα λόγια ενός επιφανούς αναρχικού, αρκεί να θυμίσουμε τα λόγια του Λένιν …” Φασισμός είναι ο καπιταλισμός σε παρακμή”.

Αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι που συνηγορούν στον χαρακτηρισμό των φωνών που ζητάνε τη νομοθετική απαγόρευση της Χ.Α. ως τουλάχιστον απλοϊκών.

Αμέσως ανακύπτει το ερώτημα τί μπορούμε να κάνουμε τότε με την Χ.Α. και τους νεοναζί τραμπούκους τους.

Οι απαντήσεις είναι πολλές και είναι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητές σε κάθε αντιφασίστα. Η ίδια η κοινωνία αν πραγματικά απεχθάνεται τους φασίστες και τον φασισμό πρέπει ν’ αντιδράσει χωρίς να ποντάρει σε κυβερνητική βοήθεια, χωρίς να περιμένει ότι το πρόβλημα θα το λύσει ένας νόμος. Για παράδειγμα, τι εμποδίζει τους αντιφασίστες ν’ αποκλείσουν τα κεντρικά γραφεία της Χ.Α. παρεμποδίζοντας κάθε δραστηριότητά της; Ποιός μπορεί να σταματήσει την άμεση και έμπρακτη απαξίωση οποιουδήποτε υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο τους νεοναζί; Γιατί τους ανεχόμαστε στους χώρους εργασίας, στις πολυκατοικίες που μένουμε, στα σχολεία και τα πανεπστήμια, στα καφενεία, στους δρόμους; Κι αν κάποιος εμποδίσει τους αντιφασίστες, αν κάποιος εμποδίσει όλους εμάς από το αυτονόητο, που είναι ένα έμπρακτο, πολύπλευρο και εντελώς αποφασιστικό ‘Όχι”, στο φασισμό, τότε, ας δούμε ποιός είναι αυτός που θα το κάνει και πώς, κι ας βγάλουμε στη συνέχεια τα συμπεράσματά μας για το αν υπάρχει πραγματικά “πολιτική βούληση από την πλευρά της Κυβέρνησης” για λύση στο πρόβλημα της νεοναζιστικής Χ.Α. ώστε να καταστρώσουμε κι εμείς τις πραγματικά αποτελεσματικές στρατηγικές στη μάχη εναντίον του φασισμού…

eagainst

Λίγο καιρό πριν τη δολοφονία...

Λίγο καιρό πριν τη δολοφονία..

Πέτρος Γαϊτάνος (θεοφοβούμενος τραγουδιστής): «Μου αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής»

Βύρων Πολύδωρας (δεξιός καραγκιόζης - ΝΔ): «Βεβαίως συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή» | «Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απειλή για τη Δημοκρατία»

Θάνος Τζήμερος (νεοφιλελεύθερος καραγκιόζης - ΔΗΞΑΝ): «Αν η Χρυσή Αυγή είναι το αυγό, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το φίδι.»

Στέφανος Κασιμάτης (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως.»

Παναγιώτης Ψωμιάδης (δεξιός καραγκιόζης - ΝΔ): «Νέα Δημοκρατία και Χρυσή Αυγή είναι αδελφά κόμματα.»

Γιάννης Πλούταρχος (σκυλαδοπόπ τραγουδιστής): «Θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή, αν είναι να μας βγάλει από το αδιέξοδο»

Γιώργος Τράγκας (δημοσιογραφικός λοβιτούρας -όπου φυσάν τα φράγκα): «Έχουν οι έρθει οι άνθρωποι [σ.σ. οι χρυσαυγίτες] όμως σε πλήθος εκπομπών μου και μου έχουν πει ότι δεν είναι ναζιστικό κόμμα, έχουν διαψεύσει όλες τις σχέσεις με νεοναζιστικές οργανώσεις που επικαλούνται διάφοροι..» | «Εγώ κυρίες και κύριοι αν λάβω υπόψιν μου ότι η ΧΑ είναι εκτός συνταγματικού τόξου, πρέπει να πω ότι 1 εκατομμύριο άνθρωποι στην Ελλάδα είναι εκτός συνταγματικού τόξου» (βλ. περισσότερα: http://jungle-report.blogspot.gr/2013/04/mein-tragas.html)

Μιχάλης Κατσιγέρας (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Το κενό μιας δημοσίας τάξεως για όλους τους πολίτες έχει ήδη αρχίσει να καλύπτεται στις μαύρες περιοχές των Αθηνών από τους ακτιβιστές της Χρυσής Αυγής»

Ντόρα Μπακογιάννη (νεοφιλελεύθερη διαπλεκόμενη - ΝΔ): «Εμένα η Χρυσή Αυγή μου φέρεται με το "σεις και με το σας"»

Μπάμπης Παπαδημητρίου (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Γιατί όχι μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να τη δεχτούμε να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία.» | «Σε τελευταία ανάλυση, ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή!»

Νότης Σφακιανάκης (σκυλαδοπόπ τραγουδιστής): «Η Χρυσή Αυγή ουσιαστικά αφυπνίζει αυτό που πρέπει να κάνουμε μόνοι μας. Να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να έρθει να μας βιάσει.»

Ανδρέας Λοβέρδος (πέρα-δώθε πολιτικάντης): «Η Χρυσή Αυγή είναι αυθεντικό κίνημα»

Πηγή: JUNGLE-Report

Παύλος Φύσσας 34 χρονών δολοφονήθηκε από Ναζιστή της Χ.Α. στη σαμαρική δημοκρατία.

Όταν το αγαπημένο σου "γλειφιτζούρι" είναι η θεωρία των δύο άκρων, έρχεται ένας κομπλεξικός που "αγοράζει" τη θεωρία σου και δικαίως πιστεύει ότι τον δικαιώνει για ό,τι και αν κάνει. Όταν είναι γνωστό από τις τελευταίες εκλογές ότι οι αστυνομικοί ψήφισαν μαζικά ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, αυτή που εσύ γλείφεις, ο κάθε Ναζιστής πιστεύει ότι έχετε τους ίδιους στόχους. Και εν πολλοίς έχει δίκιο.

swell

Ήταν θέμα χρόνου: τώρα σκοτώνουν παιδιά μπροστά στα μάτια μας

Όλοι σήμερα 18 Σεπτέμβρη στις 6 μ.μ. στον τόπο της δολοφονίας – διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις 

Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Οι δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής κτύπησαν ξανά, αυτή τη φορά σκοτώνοντας εν ψυχρώ με μαχαίρι τον Παύλο Φύσσα, 34 χρονών, αγωνιστή του αντιφασιστικού κινήματος και καλλιτέχνη με έντονη αντιφασιστική δράση. Για μια ακόμα φορά υπήρχε αστυνομική παρουσία στον τόπο του εγκλήματος (ΔΙΑΣ), η οποία όχι μόνο δεν προσπάθησε να αποτρέψει το έγκλημα, αλλά έδωσε προφανώς κάλυψη.

Επιδρομή τραμπούκων κατά αφισοκολλητών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πέραμα με αποτέλεσμα εννιά τραυματίες, χουντικού τύπου φιέστα στον Μελιγαλά, προκλήσεις στα Γιαννιτσά, το φίδι δαγκώνει για τα καλά. Δεν είναι πια μόνο οι φόνοι και οι κακοποιήσεις δύσμοιρων μεταναστών στα μουλωχτά, τώρα οι νεοναζί αποκαλύπτουν όλο το εύρος της δολοφονικής τους μανίας. Ο στόχος είναι σαφής: η Αριστερά, η αντιφασιστική πάλη, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, όλοι όσοι παλεύουν για να ανατρέψουν την βάρβαρη επίθεση κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, να απελευθερώσουν τον λαό από τα δεσμά των εργοδοτών, των τραπεζιτών, των τοκογλύφων, του κεφαλαίου.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι φασίστες αρουραίοι βγαίνουν από τις τρύπες τους τώρα που το λαϊκό κι εργατικό κίνημα αφυπνίζεται, τώρα που με αιχμή την απεργία διαρκείας των καθηγητών κι άλλων κλάδων η άθλια κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου στριμώχνεται για τα καλά. Αυτό το μαζικό κίνημα τρέμουν οι κυβερνώντες, το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα, η Μέρκελ και οι άλλοι γκαουλάιτερ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Γι’ αυτό τους προετοιμάζουν, τους εξοπλίζουν, τους αναδεικνύουν. Ακόμα και τώρα που το αίμα του δολοφονημένου με άγριο τρόπο Π. Φύσσα είναι ζεστό ακόμα, μέσα ενημέρωσης του συστήματος προσπαθούν να αποσυνδέσουν το έγκλημα από τη Χρυσή Αυγή, να αποπροσανατολίσουν μιλώντας για ποδόσφαιρο κλπ. Η δήθεν αντισυστημική Χρυσή Αυγή προωθείται κανονικά από το σύστημα, για να γίνει η σιδηρογροθιά που μαζί με την κρατική και αστυνομική καταστολή θα κτυπήσει το εργατικό κίνημα, όπως οι ταγματασφαλίτες πρόγονοί τους έκαιγαν πόλεις και χωριά μαζί με τους ναζί κατακτητές. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής είναι χρήσιμοι: όπως όταν ψήφισαν τις φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές και τον Σταυρίδη για πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ (αυτόν που ήθελε να πουλήσει την μισή Ελλάδα, αλλά πιάστηκε στα πράσα με τον Μελισσανίδη). Όπως όταν έλεγαν στη βουλή ότι το μνημόνιο έχει και καλές πλευρές ή ότι θα έδιναν κι αυτοί τις βάσεις στους Αμερικανούς για να βομβαρδίσουν, αλλά όχι τσάμπα! Και βεβαίως όταν στρέφονται φανατικά κατά όλων των κινητοποιήσεων που απειλούν την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, από την ΕΡΤ μέχρι την απεργία διαρκείας των καθηγητών.

Τώρα, η Χρυσή Αυγή σοβάρεψε (που θα έλεγε και ο άνθρωπος των τραπεζών Μπ. Παπαδημητρίου στον Σκάι) και σκοτώνει! Δίπλα στον 19χρονο Θανάση Καναούτη που σκοτώθηκε για ένα εισιτήριο, δίπλα στον οικοδόμο Δημήτρη Κοτσαρίδη που πέθανε από τον χημικό πόλεμο της αστυνομίας τον Οκτώβρη του 2011, δίπλα στις εκατοντάδες αυτοκτονίες και στις δολοφονημένες ελπίδες λόγω της μνημονιακής καταστροφής, πέφτει σκοτωμένος από νοσταλγούς του Χίτλερ ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας.

Το έγκλημα αυτό δεν θα μείνει ατιμώρητο. Να τελειώνουμε με τον φασισμό, την πολιτική και το σύστημα που σκοτώνει τους νέους και τις ζωές μας.

- Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα. Να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν αμείλικτα οι ηθικοί αυτουργοί, όλοι όσοι οργανώνουν και εξοπλίζουν τους φονιάδες. Η επιχείρηση συγκάλυψη δεν θα περάσει! Συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις!

- Να τσακίσουμε τη Χρυσή Αυγή! Το μαζικό λαϊκό, εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα να πετάξει έξω από συνδικάτα, χώρους δουλειάς, γειτονιές τους φασίστες, με τον μαζικό αγώνα και την αποφασιστική κινητοποίηση. Όλα τα συνδικάτα, οι μαζικοί φορείς, κάθε σύλλογος πρέπει να καταδικάσουν άμεσα την δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής, να δημιουργήσουν συνθήκες πολιτικής ασφυξίας στα τέρατα του ναζισμού!

- Καμία ανοχή στη θεωρία των «δύο άκρων» που προσπαθεί να βάλει στο ίδιο τσουβάλι τη νεοναζιστική τρομοκρατία με τον μαζικό αγώνα του λαού και της νεολαίας.

- Η αντιφασιστική πάλη πρέπει να ενταθεί και να συνδεθεί με το συνολικό αγώνα για την ανατροπή της κανιβαλικής επιδρομής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, για την ήττα του κοινωνικού και πολιτικού εκφασισμού που προωθεί το κεφάλαιο. Την απάντηση θα δώσει ο μαζικός αγώνας του λαού μας για να τσακιστεί ο φασισμός, η πολιτική, το κράτος και το σύστημα που τον θρέφει και τον θεριεύει και όχι τα διάφορα «συνταγματικά τόξα» μαζί με αυτούς που εφαρμόζουν τη φρίκη των μνημονίων. Αυτό που απαιτείται είναι η κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα.

- Κλιμακώνουμε τους αποφασιστικούς αγώνες για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, για να νικήσει η απεργία διαρκείας των καθηγητών και των μαχόμενων κλάδων, καταλαμβάνουμε τους δρόμους με απεργίες – διαδηλώσεις – καταλήψεις.

Στο δρόμο – στο δρόμο, θα νικήσουμε τον τρόμο - Η ζωή θα νικήσει το θάνατο

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΑΓΩΝΕΣ ΛΑΪΚΟΙ

ΣΑΡΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ -ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΕΕ – ΔΝΤ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

Νέο Αριστερό Ρεύμα

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Η ναζιστική συμμορία δολοφόνησε αγωνιστή

Συγκέντρωση στο Κερατσίνι, Παναγή Τσαλδάρη 60 και Ξάνθου στις 18.00.

Σήμερα ξημερώνει μια μαύρη μέρα για τον λαό που αγωνίζεται. Ο Παύλος Φύσσας,  34 χρονών, αγωνιστής του αντιφασιστικού κινήματος, άνθρωπος που έβαζε τη ζωή και την τέχνη του στην υπηρεσία του αγώνα ενάντια στον φασισμό, δολοφονήθηκε τα ξημερώματα από χέρι φασίστα στο Κερατσίνι! Μια στυγνή δολοφονία των χρυσαυγιτών φονιάδων! Οι παπαγάλοι που σε συγχορδία αποφαίνονται ότι  «τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο» ή μιλάνε για «οπαδική βία»,  δε μπορούν να το κρύψουν: Οι ναζιστές  της Χρυσής Αυγής έχουν στόχο να σκοτώσουν!

Ήταν θέμα χρόνου. Μπορεί να μη θρηνήσαμε νεκρό στην μαφιόζικη επίθεση ενάντια στο συνεργείο του ΚΚΕ στο Πέραμα, θρηνούμε όμως δυο μέρες μετά! 

Το στήσιμο ίδιο με το Πέραμα. Ομάδες που έρχονται ειδοποιημένες, που εμφανίζονται στο χώρο της δολοφονίας με την συνοδεία αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ, που είναι έτσι κι αλλιώς διαρκώς παρόντες  στην συγκεκριμένη περιοχή, και χτυπάνε! Προαναγγέλλοντας μάλιστα τα χτυπήματα. Μόνο που αυτή την φορά δεν λάθεψαν. Δυο μαχαιριές, η μία ίσια στην καρδιά!

18 Σεπτεμβρίου 2013. Μια μέρα που το μίσος μας φουντώνει όσο δεν φαντάζεστε. Και η απόφασή μας φουντώνει όσο δεν το χωράει ο νους σας! Όσο και να σας προστατεύουν οι κρανοφόροι των ΜΑΤ και των ΔΙΑΣ, όσο και να σας προωθούν οι καναλάρχες με τα σκουλήκια τύπου Μπάμπη Παπαδημητρίου και οι εφοπλιστές με τους υποτακτικούς τους όπως στο Πέραμα. Όσο και να σας ανοίγουν δρόμους τα στελέχη της ΝΔ τύπου Πολύδωρα, ο λαός θα σας τσακίσει, εσάς και τα αφεντικά σας!

 Ο λαός ξέρει πώς να πολεμά τους φασιστές, το έδειξε στην Κατοχή και στην Αντίσταση, το έδειξε στον Εμφύλιο, το έδειξε στη Χούντα και το Πολυτεχνείο.

 Μην αφήνετε τους φασίστες σε χλωρό κλαρί! Πετάξτε τους έξω από τα συνδικάτα,  από τα σχολεία, από τις γειτονιές!  Να μην τολμάνε να πατήσουν το πόδι τους πουθενά! Τσακίστε την συμμορία της ΧΑ παντού.

 Το χρωστάμε στον Παύλο. Το χρωστάμε σε κάθε νέο, σε κάθε παιδί, σε κάθε αγωνιστή.

Όλοι στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα

Όλοι στις συγκεντρώσεις που γίνονται σήμερα σε όλη την Ελλάδα και στο σημείο της δολοφονίας, Παναγή Τσαλδάρη 60 και Ξάνθου στις 18.00.

ΕΕΚ: “τώρα σκοτώνουν παιδιά μπροστά στα μάτια μας”

Τραγουδά ο Killah P, ή Παύλος Φύσσας. Ο 34χρονος αντιφασίστας χιπ-χόπερ τραγουδά για τον Κάρλος Τζουλιάνι και τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Δε γνώριζε πως ο ίδιος θα πέσει νεκρός από το μαχαίρι ενός φασίστα τη νύχτα της 17ης προς 18ης Σεπτέμβρη στην περιοχή της Αμφιάλης. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν «διακριτική», όπως και στο Πέραμα, όταν οι ναζί επιτέθηκαν σε ομάδα του KKE· διακριτικά επέβλεπαν καθώς κάποιος από την ομάδα φασιστών που επιτέθηκε στον Παύλο Φύσσα και τη σύντροφό του μαχαίρωνε τον Παύλο στην καρδιά. Το ασθενοφόρο ήρθε μετά από 35 λεπτά και ο νεαρός αντιφασίστας άφησε την τελευταία του πνοή στο Γενικό Κρατικό Νικαίας.

Δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα όσο το αίμα του συντρόφου παραμένει νωπό.
Πρέπει να τιμήσουμε τη μνήμη του στους δρόμους.

Δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα όσο η φασιστική απειλή παραμένει στους δρόμους
Πρέπει να τσακίσουμε τους φασίστες.

Δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα όσο η κυβέρνηση των δολοφόνων βρίσκεται στη θέση της.
Οι μπάτσοι του Δένδια που επέβλεπαν τη δολοφονία είναι συνένοχοι στο έγκλημα.
Η κυβέρνηση του Σαμαρά έχει αίμα στα χέρια της.

Η απεργία της OΛME κι η 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ αποκτά νέο περιεχόμενο. Κάθε ώρα που αυτή η κυβέρνηση βρίσκεται στη θέση της αποτελεί κίνδυνο για το λαό. Να την μετατρέψουμε ΤΩΡΑ σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας.

Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, ομάδες αυτοάμυνας και πολιτοφυλακές, για να ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ: ΤΩΡΑ!

Το ΕΕΚ-Τροτσκιστές καλεί την εργατική τάξη, εργαζόμενη και άνεργη, τους εργαζομένους που απολύονται στο δημόσιο, τη νεολαία, κάθε καταπιεσμένο και εκμεταλλευόμενο σε διαρκή κινητοποίηση. Μόνο η συντριβή του καπιταλιστικού κράτους και του φασιστικού παρακράτους τους, κι η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη μπορεί να καθαρίσει την Κόπρο του Αυγεία του καπιταλιστικού συστήματος, τη δυσωδία των απογόνων χιτών και των ταγματασφαλιτών. Να εκδικηθούμε όχι μόνο για τον Παύλο Φύσσα, αλλά για όλες τις γενιές των καταπιεσμένων!

Ή καθολική εξαφάνιση του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο ή καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση!

·         ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΥΠΟΘΑΛΠΕΙ!

·         ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ!

·         ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ!

[ Καλούμε όλη την εργατική τάξη, τους κομμουνιστές, τους αντιφασίστες, όλα τα μαχόμενα τμήματα της κοινωνίας σε μαζική διαδήλωση, στον τόπο της δολοφονίας, Tσαλδάρη 68, Κερατσίνι (Aμφιάλη), σήμερα (Tετάρτη) στις 6 μμ. ]

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

Ανακοίνωση της ΤΕΚ για τη δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα

Χτές το βράδυ ο 34 χρονος αντιφασίστας και μουσικός Παύλος Φύσσας (Kilah P) δολοφονήθηκε στο Κερατσίνι, από συμμορία ακροδεξιών μελών της Χρυσής Αυγής. Η ναζιστική συμμορία μετά και το δολοφονικό χτύπημα σε ομάδα συνδικαλιστών-εργατών του ΚΚΕ στο Πέραμα πριν λίγες μέρες, αποδεικνύει μέρα με τη μέρα πως ο μοναδικός λόγος ύπαρξής της, να υπερασπίζονται τα αφεντικά τους. 

Αυτούς που έχουν να φοβηθούν από τις αντιφασιστικές ενέργειες, από τις συνδικαλιστικές ενώσεις των εργατών που παλεύουν για τη ζωή τους, ή από ένα αντιφασιστικό τραγούδι. Αυτοί είναι τα αφεντικά και τα τσιράκια τους. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι μια "δύναμη αλλαγής". Είναι μια αποκρουστική παρακρατική εγκληματική συμμορία που επιτίθεται σε φτωχούς, εργάτες, συνδικαλιστές, μετανάστες, ακόμα και αντιφασίστες καλλιτέχνες. Επιτίθεται για να σκοτώσει.

Μπορούμε και πρέπει να τους τσακίσουμε πολιτικά, ιδεολογικά και στο δρόμο. Η Τέχνη εν Κινήσει εκφράζει την οργή της για τη δολοφονία του συναδέλφου μας, Killa P. Σήμερα 6 μμ έχει οριστεί συγκέντρωση και πορεία στο Κερατσίνι. Η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στη συμβολή των οδών Παναγή Τσαλδάρη 60 και Ξάνθου. 

Αναρτούμε την μουσική σελίδα του Παύλου Φύσσα (Kilah P) στο fb:

 https://www.facebook.com/pages/Killah-P-Official/193077320738413

GUARDIAN: «ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ ΙΔΙΕΣ» ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ

«Πολλοί σχολιαστές έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται εάν η συντηρητική κυβέρνηση θα έπρεπε να συνεργαστεί με την Χρυσή Αυγή, καθώς οι απόψεις τους σε θέματα δημόσιας τάξης είναι ενοχλητικά ίδιες», σημειώνει ο Guardian σε άρθρο του για την επίθεση που δέχθηκαν μέλη του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης την Πέμπτη το βράδυ στο Πέραμα αλλά και για τη μεγάλη χθεσινοβραδυνή διαδήλωση διαμαρτυρίας.


Η βρετανική εφημερίδα χαρακτηρίζει την επίθεση «δολοφονική» και σημειώνει πως πρόκειται για την πιο επικίνδυνη επίθεση του ακροδεξιού κόμματος από την είσοδο του στη Βουλή:
«Περιγράφεται ως μια δολοφονική επίθεση και η πιο σοβαρή βιαιοπραγία από τότε που η εξτρεμιστική ομάδα μπήκε στο Κοινοβούλιο- 50 άτομα με λοστούς και ρόπαλα χτυπούσαν αριστερούς καθώς κολλούσαν αφίσες στην εργατική περιοχή του Περάματος», αναφέρει.

«Η επίθεση έρχεται εν μέσω φόβων πως η ακροδεξιά προσπαθεί να δημιουργήσει μια εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα στην Ελλάδα. Προβεβλημένα μέλη άλλωστε της Χρυσής Αυγής, έχουν προβλέψει πως η χτυπημένη από την κρίση χώρα οδηγείται σε Εμφύλιο», προσθέτει.
Ο Guardian παραθέτει και δηλώσεις αναλυτών οι οποίοι τονίζουν πως «η επίθεση των χρυσαυγιτών αποδεικνύει την αυτοπεποίθηση τους και την ικανότητα τους να εξαπλώνουν την επιρροή τους και στοχεύουν στις γειτονιές της μεσαίας τάξης των Αθηνών».


Πηγή: topontiki.gr

Το επικοινωνιακό παιχνίδι των ΜΜΕ προς όφελος της Χρυσής Αυγής

Σύσσωμα τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ της χώρας, παίζουν εξαιρετικά το επικοινωνιακό παιχνίδι όσον αφορά την περίπτωση της Χρυσής Αυγής, η οποία είναι γεγονός ότι καταγράφει εδώ και πάρα πολύ καιρό εκπληκτικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από την οργή της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.

Καθόλου τυχαίο βέβαια όλο αυτό. Οι επικοινωνιολόγοι του συστήματος έχουν επιλέξει εσκεμμένα την εφαρμογή μιας τεχνικής αρνητικής διαφήμισης, που είναι πραγματικά πολύ ωφέλιμη για τα ποσοστά του κόμματος του Μιχαλολιάκου. Όχι ότι είναι η πρώτη φορά που εφαρμόζεται η εν λόγω τεχνική, απλά στην προκειμένη περίπτωση υλοποιείται με μεγάλη ένταση και μαεστρία.

Έχει στηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός παραγωγής «ειδήσεων», τις οποίες παρακολουθούμε σε ημερήσια διάταξη και έχουν ως θέμα τις δραστηριότητες του ακροδεξιού κόμματος. Προβάλλονται μεν αρνητικά, ωστόσο στα μάτια των τηλεθεατών τις περισσότερες φορές εκλαμβάνονται θετικά και πόσο μάλλον από τη μεγάλη μάζα των αγανακτισμένων, που όντας αηδιασμένοι εξαιτίας της λειτουργίας των θεσμών, του ελλείμματος Δημοκρατίας και του οικονομικού αδιεξόδου που έχουμε περιέλθει, ψάχνουν από κάπου να πιαστούν. Ένα αδιέξοδο που δημιούργησαν και συντηρούν οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν αυτή τη στιγμή τις τύχες της χώρας στα χέρια τους.
Αυτή, λοιπόν, η εσκεμμένη και καλά μελετημένη στρατηγική έχει ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση της άποψης στην κοινή γνώμη ότι η Χρυσή Αυγή είναι εκείνο το αντισυστημικό κόμμα που αποτελεί δήθεν εμπόδιο για την εφαρμοζόμενη βάρβαρη πολιτική, που έρχεται σε σύγκρουση με την εξουσία και που εντέλει θα… σώσει τη χώρα από τα μεγάλα οικονομικά και άλλα συμφέροντα.

Είναι αλήθεια ότι πολύς κόσμος νομίζει ότι μπορεί να έχει το κεφάλι του ήσυχο γιατί οι «άγριοι» της Χρυσής Αυγής βρίσκονται στο κοινοβούλιο και θα κάνουν «ντα» αυτούς που ξεπουλάνε την πατρίδα μας. Κι όμως, αγαπητοί μου, είναι γεγονός. Νιώθουν ασφάλεια οι αφελείς γιατί νομίζουν πως το ακροδεξιό κόμμα δρα για τα συμφέροντά τους και το καλό της χώρας. Αυτή την εντύπωση τους έχουν τεχνηέντως δημιουργήσει με παραφουσκωμένα ρεπορτάζ, μπόλική πλύση εγκεφάλου και φθηνό λαϊκισμό.

Έτσι κι αλλιώς, ο λαϊκισμός πάντα βοηθάει στη διαμόρφωση τέτοιων απόψεων (και τα εν λόγω κόμματα έχουν ιστορικά ως βάση τους μπόλικο από δαύτον), αλλά η πραγματικότητα αποδεικνύεται συνήθως εντελώς διαφορετική. Όποιος έχει αμφιβολίες, ας θυμηθεί τι έγινε στην Ιταλία του Μουσολίνι και τη Γερμανία του Χίτλερ, οι οποίοι πήραν την εξουσία με εκλογές, λαϊκίζοντας και εξαπατώντας τον κόσμο, για να αλλάξουν τελικά πολιτική στη συνέχεια προς όφελος του κεφαλαίου.

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν υπήρχε η πρόθεση εκλογικού αφανισμού της Χρυσής Αυγής -όπως υποτίθεται ότι υπάρχει σαν κοινή επιθυμία των «μεγάλων»- ο τρόπος δράσης θα ήταν απλούστατος και πάρα πολύ συνηθισμένος όσον αφορά τις πρακτικές που εφαρμόζουν ανέκαθεν σε τέτοιες περιπτώσεις οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος. Προφανώς, θα την εξαφάνιζαν εντελώς από κάθε κανάλι, από κάθε εφημερίδα και από οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης. Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που πράττουν τώρα.

Δεν θα υπήρχε η παραμικρή αναφορά, είτε αρνητική είτε θετική πουθενά. Άντε το πολύ-πολύ να έριχναν κάποιο αδιάφορο ρεπορτάζ σε μορφή ανακοίνωσης για να δικαιολογήσουν το νόμιμο τηλεοπτικό χρόνο προβολής των κομμάτων (που έτσι κι αλλιώς δεν τηρείται ποτέ όπως πρέπει) και τίποτα παραπάνω. Με αυτό τον τρόπο, λίγοι θα ασχολούνταν, πολύ πιο λίγοι θα προβληματίζονταν και ακόμη λιγότεροι θα σκέφτονταν σοβαρά να ψηφίσουν τον Κασιδιάρη και την παρέα του. Πολύ πιθανόν μάλιστα η εν λόγω παρέα να μη βρισκόταν καν στη Βουλή αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές.

Εφαρμόζοντας μια τέτοια επικοινωνιακή στρατηγική, το ακροδεξιό κόμμα ίσως να μην συγκέντρωνε αυτή τη στιγμή ούτε 3% και φυσικά σε καμία περίπτωση τα τεράστια διψήφια ποσοστά που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις. Κι όμως, το γεγονός αυτό δεν φαίνεται να προβληματίζει την εξουσία. Τουναντίον! Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι συνεχίζει το ίδιο και απαράλλαχτο επικοινωνιακό παιχνίδι της!

Αντί ενός αποκλεισμού ή μιας φυσιολογικής προβολής στο πλαίσιο της πολυφωνίας που όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι θέλω να πιστεύω πως επιζητούμε, γινόμαστε θεατές μιας απίστευτης αρνητικής διαφήμισης καθημερινά. Την ίδια στιγμή, κάποιοι περίεργοι συστημικοί τύποι, που λαμβάνουν κάθε βράδυ με e-mail έτοιμη την άποψη που θα εκφράσουν το πρωί, διερωτώνται συνεχώς και με περίσσια υποκρισία στα πάνελ των μεγάλων καναλιών για την ανησυχητική δημοφιλία τόσο της «διαβολικής» Χρυσής Αυγής, όσο και των στελεχών της.

Ποιοι διερωτώνται; Οι ίδιοι που αποτελούν εκτελεστικά όργανα του σκοτεινού προπαγανδιστικού μηχανισμού ενός κράτους-προτεκτοράτου, που βρίσκεται σε αποσύνθεση εδώ και δεκαετίες. Λες και δεν ξέρουν…

Πηγή: www.tempo.gr

Γιατί η κυβέρνηση ανέχεται τους δολοφόνους; Του Σ. Κούλογλου

Ηταν αναπόφευκτο, κύριε Δένδια, ότι θα θρηνούσαμε θύματα. Ο Παύλος Φύσσας τα μεσάνυχτα στο Κερατσίνι, είναι το πρώτο αλλά όχι το τελευταίο θύμα. Γιατί η ένοχη σιωπή της κυβέρνησης μετά την επίθεση των νεοναζί κατά στελεχών του ΚΚΕ στο Πέραμα την προηγούμενη εβδομάδα, η ατιμωρησία των υπευθύνων της επίθεσης αυτής όσο και των τραμπουκισμών της Χρυσής Αυγής στο Μελιγαρά και τα Γιαννιτσά το Σαββατοκύριακο, έχουν αποθρασύνει τους νεοναζί.

Αλλά η κυβερνητική αδράνεια δεν είναι τυχαία. Για διαφορετικούς λόγους,η κυβέρνηση έχει ακριβώς τον ίδιο επικοινωνιακό στόχο με την Χρυσή Αυγή. Η τελευταία θέλει να δημιουργήσει μια κατάσταση εμφυλίου πολέμου, που θα διευκολύνει τον περιορισμό ή και την κατάλυση της δημοκρατίας καθώς και την επιβολή έκτακτων μέτρων. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι η αριστερά θα αντιδράσει βίαια στις δολοφονικές επιθέσεις, ώστε πάλι να δημιουργηθεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που θα την βοηθήσει να εμφανιστεί ως παράγοντας σταθερότητας απέναντι στις εχθροπραξίες “των δύο άκρων”.
Μέχρι την κατάρρευση του success story, η κυβέρνηση καλλιεργούσε προς το εξωτερικό μια εικόνα ομαλότητας, που θα μπορούσε να προσελκύσει ξένες επενδύσεις και να πείσει την Γερμανία να ελαφρύνει το χρέος. Η σκληρή γερμανική στάση και η κατάρρευση της οικονομίας και των υποδομών της χώρας δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες: η αποχώρηση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ ήταν η χαριστική βολή. Για να παραμείνει στην εξουσία, η ομάδα στο Μέγαρο Μαξίμου πρέπει να παίξει καθαρά πολιτικό παιχνίδι, έστω και βρόμικο.
Δεν υπάρχει καλύτερο εργαλείο για την περίπτωση από την Χρυσή Αυγή. Οι δολοφονικές της επιθέσεις ίσως επαναφέρουν τους πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους της στην ΝΔ απ' όπου προέρχονται. Συγχρόνως βοηθούν το Μέγαρο Μαξίμου για να παίξει το ρόλο του ενδιάμεσου, σε ένα πολιτικό τοπίο που, με την κατάρρευση των ενδιάμεσων κομμάτων και της κεντροαριστεράς, θα αποτελείται, εκτός απροόπτου, από 3 πόλους: ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή και "στο κέντρο" η ΝΔ με τις όποιες συνιστώσες της.
Για την αριστερά και όλους τους δημοκρατικούς πολίτες, είναι επιτακτική ανάγκη να μην πέσουν στην παγίδα της πόλωσης και του εμφυλιοπολεμικού κλίματος και να καταστούν παράγοντας νομιμότητας και δημοκρατίας. Πρέπει να προωθήσουν την δημιουργία, σε κάθε γειτονιά, αντιφασιστικών συσπειρώσεων με μαζική, δυναμική αλλά ειρηνική δράση που θα επιτελούν συγχρόνως καθήκοντα κοινωνικής αλληλεγγύης, ακυρώνοντας τις αντίστοιχες υποκριτικές δράσεις “μόνο για Ελληνες¨της Χρυσής Αυγής.
Η οργή για την εν ψυχρώ δολοφονία είναι δικαιολογημένη, αλλά το παρελθόν δίνει πολύτιμα μαθήματα. Σε κάποιες άλλες εποχές που έχαναν το παιχνίδι, αμόλησαν τους ταγματασφαλίτες. Η αριστερά απάντησε με το ίδιο νόμισμα, για να φτάσουμε στον εμφύλιο που πληρώνουμε ακόμα. Τώρα που αμολάνε τους πολιτικούς απόγονους των ταγματασφαλιτών, η αριστερά δεν πρέπει να την πατήσει ξανά.
tvxs

Τα συγκοινωνούντα δοχεία ΚΚΕ και ΝΔ

Όταν στη ΔΕΘ ζήτησαν από τον Δ. Κουτσούμπα να σχολιάσει τη θεωρία των δύο άκρων της κυβέρνησης και πως αυτή αναφέρεται στη Χρυσή Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι και στο ΚΚΕ, απάντησε ότι θεωρεί ανιστόρητη την ταύτιση οποιουδήποτε κόμματος με το ναζιστικό μόρφωμα. Συνέχισε όμως τη σκέψη του, χωρίς να ερωτηθεί, λέγοντας: "Τώρα από εκεί και πέρα μπορεί να συζητήσουμε άλλα ζητήματα. Για παράδειγμα, εγώ θα σχολίαζα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει λαβές λόγω της τυχοδιωκτικής, της καιροσκοπικής πολιτικής του"...

Ακούγοντας την πρώτη ομιλία του Κουτσούμπα, όταν ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέα, είχα γράψει ότι μας προέκυψε "μια Αλέκα με παντελόνια". Και μετά από πέντε μήνες ο Κουτσούμπας με επιβεβαιώνει. Τα διάφορα "κολλήματα" της ηγεσίας του ΚΚΕ, συνεχίζουν να αποτελούν τον καθοριστικό παράγοντα στη χάραξη της πολιτικής του κόμματος. Και σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική και οι θέσειςτου ΚΚΕ ταυτίζονται με αυτές της ΝΔ. Στην πραγματικότητα, ο Κουτσούμπας μας είπε ότι φταίει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ για τον χαρακτηρισμό του από την κυβέρνηση ως άκρου.

Για τον Γραμματέα του ΚΚΕ, η γεννησιουργός αιτία των προβλημάτων του κόσμου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η πολιτική της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για τις αυτοκτονίες, τα λουκέτα στις επιχειρήσεις και το 28% της ανεργίας.

Προβλέπω ότι δεν θα περάσει πολύς καιρός, μέχρι να υιοθετήσει ο Κουτσούμπας και την άποψη του ΠΑΣΟΚ για το φίδι και τον ΣΥΡΙΖΑ...

 swell-swell

Η Χρυσή Αυγή σκοτώνει, γιατί Σαμαράς και Βενιζέλος σιχαίνονται τα αίματα !!!

Ο Παύλος Φύσσας, μέλος του αντιφασιστικού κινήματος δολοφονήθηκε από αγέλη φασιστών. Είναι μια πολιτική δολοφονία στην Ελλάδα του success story. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή, όχι μόνο γιατί στο φασισμό μετά τους μετανάστες, τους ρομά, τους ομοφυλόφιλους, έρχεται η σειρά σου. Χτυπάει η πόρτα και…είναι αυτοί στους οποίους δεν αρέσεις. Η πολιτική δολοφονία θα συνέβαινε γιατί ο φασισμός, δεν είναι ανατροπή, είναι καλογυαλισμένο γρανάζι στο μηχανισμό υποταγής. Δεν είναι αντίσταση, είναι τυφλή βία για να μην υπάρξει καμιά αντίσταση και κυρίως σε συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η θεωρία των «δύο άκρων», ήθελε νεκρό για να αποκτήσει υπόσταση και πειστικότητα. Συστηματικά καλλιεργούν αυτή την αντίληψη που εξισώνει το φασισμό με δημοκρατικά πολιτικά κόμματα, που δίνουν μάχη για μια Δημοκρατία που χάνει όλο και περισσότερα εξαιτίας των πολιτικών τους. Θέλουν έτσι να φοβίσουν τον κόσμο, να συκοφαντήσουν και βέβαια να δικαιολογηθούν. Με τον τρόπο αυτό οδηγούν σιωπηλά στο συμπέρασμα «μπορεί να είμαστε απατεώνες, κλέφτες, ψεύτες, αλλά μαζί μας είσαστε ασφαλείς».

Η τακτική τους όμως έχει μια αντίφαση. Από την μία η θεωρία των δύο άκρων φαίνεται να αναγνωρίζει πολιτικές αιτίες σε αυτό που γίνεται (σύγκρουση άκρων) και ταυτόχρονα ζητάνε μια απολίτικη, «οικουμενική» συνστράτευση. Η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα έχει πολιτικές αιτίες. Ο Σαμαράς έθεσε τους μετανάστες στην πολιτική ατζέντα ως το βασικό πρόβλημα φτιάχνοντας μάλιστα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Σαμαράς μετέτρεψε τις ακροδεξιές απόψεις στο κόμμα του που κυκλοφορούσαν λάθρα, σε επίσημη γραμμή. Ο Σαμαράς ταυτίζει τον πατριώτη με τον ακροδεξιό και τον θρήσκο. Ο Σαμαράς έβαλε σε επιτελικές και κυβερνητικές θέσεις χουντικούς, αρνητές του ολοκαυτώματος και αναθεωρητές του ναζισμού. Ο Βενιζέλος συμφώνησε και χρησιμοποίησε τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής για να κρύψει πόσο τέρας είναι ο ίδιος και η πολιτική του.

Ο φασισμός δεν φυτρώνει ως μανιτάρι στο δάσος. Κάποιοι τον ποτίζουν συστηματικά. Την δεκαετία του ‘60, από τα απομεινάρια των εθνικοφρόνων φασιστών δημιούργησαν το παρακράτος για να αναχαιτίσουν την Αριστερά. Σήμερα δουλεύουν με τη Χρυσή Αυγή. Τόσο απλά.

Όσοι πραγματικά ανησυχούν για το φαινόμενο, είναι υποχρεωμένοι να το κατεβάσουν από το κάδρο του φόβου και να το δουν κατάματα. Είναι δυνατόν να σε φοβίζει η Χρυσή Αυγή, αλλά όχι η καταστροφή μιας χώρας η οποία της δίνει τη δυνατότητα να σπεκουλάρει; Είναι δυνατόν να φοβάσαι πως θα καταλυθεί η Δημοκρατία από τη Χρυσή Αυγή, αλλά να μην βλέπεις πως δεν θα μείνουν και πολλά να καταλύσει η Χρυσή Αυγή; Είναι δυνατόν να φοβάσαι τα ζώα του φασισμού, αλλά να μην φοβάσαι τη ζούγκλα που έχει μετατραπεί η χώρα που της έκοψαν σχολεία, νοσοκομεία, τους μισθούς, την ίδια την ανάσα και το όνειρο; Είναι δυνατόν να σε φοβίζει ο φασισμός και να μην καταλαβαίνεις πως στην Ελλάδα του Σαμαρά και του Βενιζέλου, ο φασισμός δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε ο νεοφιλελευθερισμός τους; Αν δεν έπαιρναν από αυτούς που δεν έχουν για να κάνουν πιο πλούσιους αυτούς που έχουν; Αν δεν εξόργιζαν τον κόσμο για να στρατολογήσουν οι φασίστες οργή και απόγνωση;

Τα 3 τελευταία χρόνια συστηματικά δημιουργείται η εντύπωση, πως χρειάζεται μια στάση ευθύνης, που δεν είναι τίποτα άλλο από πραότητα και αποδοχή. Επιδοτημένοι ψευτοδιανοούμενοι, καθηγητές Πανεπιστημίου που είναι δημιουργήματα των δημοσίων σχέσεων και του κομματισμού, ξεπεσμένοι λαϊφστυλάδες που αντικατέστησαν τις συνταγές ωχαδερφισμού και καλοπέρασης με το προσκύνημα του νεοφιλελευθερισμού της συλλογικής ευθύνης, προτάσσουν την απομάκρυνση από την ένταση «απ όπου κι αν προέρχεται». Αρκεί να μην δούμε την πολιτική από εκεί που προέρχεται.

Σε αυτό ακριβώς το κλίμα, εχθρός είναι η Χρυσή Αυγή που σκοτώνει, αλλά όχι οι πολιτικές που σκοτώνουν. Οι φασίστες που θα φτιάξουν γκέτο, αλλά όχι οι κυβερνήσεις που ήδη έφτιαξαν. Μπορεί να μην είναι ανοιχτά οπαδοί του ευγονισμού του Χίτλερ, αλλά αποδέχονται στην κοινωνία να επικρατεί η φυσική επιλογή και ο οικονομικός ευγονισμός. Όποιος δεν αντέξει, είναι γιατί δεν άξιζε να ζει και όχι γιατί τον σκότωσε ο Άδωνις. Μπορεί να μην διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε λευκούς και μαύρους ακόμη, αλλά τους διαχωρίζουν σε αυτούς που έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, την υγεία, τη ζωή και σε αυτούς που δεν έχουν.

Σε μια δημοκρατία που λειτουργεί, σε μια χώρα με κοινωνική Δικαιοσύνη, σε μια Ελλάδα που όλοι μπορούν να ζήσουν, δεν μπορεί ούτε να υπάρξει Χρυσή Αυγή, ούτε να σκοτώσει. Σε μια χώρα που καταρρέει η Χρυσή Αυγή είναι εργαλείο. Το εργαλείο του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Και καμιά φορά αυτό το εργαλείο είναι μαχαίρι που σκοτώνει με θράσος έναν άνθρωπο (όχι μετανάστη πια) μπροστά στα μάτια δεκάδων άλλων. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως οι ίδιοι σιχαίνονται τα αίματα. Όπως και όλοι οι ηθικοί αυτουργοί.

paganeli

Η μαύρη εθνική μας πηγάδα

Ένα παλιότερο κείμενο από τον "ιό" ελευθεροτυπίας. Είναι του 2005, αλλά διατηρεί το ενδιαφέρον του.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

Η μαύρη εθνική Πηγάδα
Εδώ που τα λέμε, έχουν και οι ανά την Ευρώπην νοσταλγοί του ναζισμού το δίκιο τους. Αν δεν τιμήσουν αυτοί τους ομοϊδεάτες τους, οι οποίοι κείτονται στην Πηγάδα του Μελιγαλά, ποιος θα τους τιμήσει;

Για δεκαετίες υπήρξε το σύμβολο του επίσημου αντικομμουνισμού και της διατεταγμένα επιλεκτικής μνήμης του «κράτους των εθνικοφρόνων». Τη δεκαετία του '80 λειτούργησε ως χώρος συσπείρωσης των νοσταλγών της παλιάς καλής εποχής. Ηρθαν κατόπιν οι καιροί της «εθνικής συμφιλίωσης», και η Πηγάδα του Μελιγαλά πέρασε στα αζήτητα.

Μόνο περιθωριακές ακροδεξιές γκρούπες ταξιδεύουν πια κάθε Σεπτέμβρη, για να δώσουν τον τόνο σε μια επιμνημόσυνη τελετή χωρίς πολιτικό αντίκρισμα για τους διεκδικητές του «μεσαίου χώρου».

Ωσπου, φέτος, ο ξεχασμένος Μελιγαλάς ξανάγινε είδηση χάρη στο πανευρωπαϊκό ναζιστικό φεστιβάλ «Κύμα Μίσους 2005». Μια συγκέντρωση εγχώριων χρυσαυγιτών, γερμανών νεοναζί, ιταλών φασιστών, ισπανών φαλαγγιτών κι άλλων ομοϊδεατών τους, που προβλέπεται να κορυφωθεί την ερχόμενη Κυριακή με τη δυναμική παρουσία των «κατασκηνωτών» στο ετήσιο μνημόσυνο της Πηγάδας.

*Οι επίσημες αντιδράσεις των εκπροσώπων της τοπικής κοινωνίας απέναντι σ' αυτά τα σχέδια είναι καθαρά εχθρικές. «Ως δήμος, θεωρούμε ότι δεν υπάρχει καμία ταύτιση, ούτε έμμεση ούτε άμεση του χώρου της Πηγάδας με φιλοναζιστικές και φιλοφασιστικές οργανώσεις» εξηγεί στον «Ιό» η δήμαρχος Μελιγαλά, Ελένη Αλειφέρη-Καραθανάση. «Στην Πηγάδα υπάρχουν τα θύματα του Εμφυλίου, πολλοί απ' αυτούς είχαν πολεμήσει το ναζισμό και το φασισμό. Γενικότερα, θεωρούμε απαράδεκτη την προσπάθεια εκμετάλλευσης των νεκρών της Πηγάδας για πολιτικές σκοπιμότητες».

Οσον αφορά τη συμμετοχή των ναζιστών στη φετινή τελετή, η δήμαρχος είναι σαφής: «Στην Πηγάδα υπάρχει ένα θρησκευτικό μνημόσυνο που γίνεται με επιμέλεια και φροντίδα του "Συλλόγου των Θυμάτων Πηγάδας". Εκεί, ο καθένας είναι ελεύθερος να παραστεί. Αρκεί βέβαια να σέβεται το χώρο και την τελετή. Δεν είναι χώρος ένα μνημόσυνο για συνθήματα πολιτικά, ακραία ή μη... Είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας χώρος προσευχής και περισυλλογής και τίποτε άλλο...».

*Την ίδια στάση κρατάει και ο οργανωτής του μνημοσύνου, πρόεδρος του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας Μελιγαλά» και δημοτικός σύμβουλος Επαμεινώνδας Μανιάτης. «Είμαστε αντίθετοι, διότι αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με το μνημόσυνο. Αν έρχονται σαν επισκέπτες, να δουν, είναι δεκτός ο καθένας. Εμείς στο χώρο της Πηγάδας δεχόμεθα όλους τους Ελληνες. Δεν θέλουμε όμως πολιτική εκμετάλλευση, απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται».

Παρατηρούμε ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι τακτικός θαμώνας των εκδηλώσεων κάθε Σεπτέμβρη. Ο κ. Μανιάτης το επιβεβαιώνει: «Μία ομάδα έρχεται, και μάλιστα καταθέτουν και στεφάνι. Γιατί εκεί, όποιος μας ζητήσει, βεβαίως επιτρέπουμε να καταθέσει στεφάνι». Παραδέχεται, επίσης, ότι η πολιτικοποίηση ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με την τέλεση του μνημοσύνου:

«Ετσι ήτανε από παλιά: ότι εδώ έγινε μια σφαγή από τους αναρχοκομμουνιστές. Αυτή είναι άλλωστε η αλήθεια». Ο ίδιος έχει χάσει τον πατέρα του, εκτελεσμένο από τον ΕΛΑΣ. «Εχω μια πικρία... Σας πληροφορώ, όμως, ότι έχω κάνει παρέα με ανθρώπους αριστερούς, και μάλιστα με ανθρώπους που τους είχαν πάει και στη Μακρόνησο. Ενας κόσμος, απ' τους παλιούς, με είχαν δει και λέγανε "Τι κάνει αυτός;"».

Μακρονησιώτης πολιτικός κρατούμενος ίσον «σφαγέας». Παρά την προσπάθεια του συνομιλητή μας να φανεί μετριοπαθής, αυτή η εξίσωση αποκαλύπτει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα όρια της «εθνικής συμφιλίωσης» σε τούτο τον τόπο.

*Σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος κινείται ανακοίνωση των χρυσαυγιτών Μεσσηνίας στον τοπικό τύπο (17.8.05): «Εμείς», διακηρύσσουν οι οργανωτές του φεστιβάλ για το μνημόσυνο, «θα βρισκόμαστε πάντοτε εκεί για να τιμάμε με την παρουσία μας τους αγνούς έλληνες πατριώτες και τους ηρωικούς μαχητές των Ταγμάτων Ασφαλείας που έδωσαν τη ζωή τους για να μην υποδουλωθεί η πατρίδα μας στους εαμοβούλγαρους κομμουνιστοσυμμορίτες».

*Την εικόνα συμπληρώνουν οι δηλώσεις πολιτών στα τοπικά κανάλια: σ' ένα τυπικό ρεπορτάζ του είδους, σχεδόν όλοι οι ερωτηθέντες τάχθηκαν κατά της παρουσίας των νεοναζί στο μνημόσυνο, φροντίζοντας όμως ταυτόχρονα να ξεκαθαρίσουν ότι «ο χώρος της Πηγάδας είναι ιερός» (BEST 25.8.05).

Αυτό που απουσιάζει ολοκληρωτικά από την όλη συζήτηση, είναι η ουσιαστική αποτίμηση του ετήσιου «μνημοσύνου» αυτού καθ' εαυτού. Το διαπιστώνουμε, πάνω απ' όλα, ξεφυλλίζοντας τα σχετικά δημοσιεύματα του αθηναϊκού και διεθνούς τύπου. Τι ακριβώς αφορά η επίμαχη τελετή, που ο πανευρωπαϊκός νεοναζισμός φιλοδοξεί να «τιμήσει» (ή να «αμαυρώσει») με την παρουσία του;

-Σύμφωνα με τους «New York Times», το ζήτημα αφορά «μια από τις ζοφερότερες ελληνικές επετείους: τη σφαγή 1.400 γυναικών και παιδιών από κομμουνιστές αντάρτες το 1944 στο Μελιγαλά» («Ν.Υ. Times» 10.8.05). Πηγή του δημοσιεύματος, όπως άλλωστε και των περισσότερων σχετικών αναφορών στο Διαδίκτυο, αποτελεί η διαβόητη «Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού» των Κουρτουά και Σία (βλ. «Ιός» 11.11.2001 & 2.3.2002) -με κάποιες προσαρμογές επί το αντικομμουνιστικότερον, αφού το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για «1.400 άντρες, γυναίκες και παιδιά και περίπου 50 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς των Ταγμάτων ασφαλείας» που «δολοφονήθηκαν» από τον ΕΛΑΣ (σ. 347).

-Κατά την αγγλόφωνη έκδοση της «Καθημερινής», πάλι, στο Μελιγαλά έγινε «σφαγή εθνικιστών αντιστασιακών αγωνιστών και πολιτών» (4.6.05).

-Την ίδια ακριβώς διατύπωση υιοθετεί κι η ισραηλινή «Jerusalem Post» (4.6.05), που κατά τα άλλα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για τη χιτλερική μάζωξη.

Το απωθημένο παρελθόν
Αυτό που κανείς -εκτός από τους ίδιους τους ναζί- δεν φαίνεται (ή δεν θέλει) να θυμάται, είναι ποιοι ακριβώς είναι θαμμένοι στην περίφημη Πηγάδα. Η επιλεκτική αυτή αμνησία δεν είναι καθόλου περίεργη.

Η διακριτική αποσιώπηση της ταυτότητας των νεκρών αποτελεί συστατικό στοιχείο των «μνημοσύνων» του Μελιγαλά ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και συνδέεται με τη γενικότερη στρατηγική βάσει της οποίας επιχειρήθηκε στη χώρα μας η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.

Με δυο λόγια: αυτό που συνήθως αποκρύπτει η φιλολογία περί «αθώων θυμάτων» είναι

 (α) το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς και

(β) ότι το μακελειό του 1944 ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

*Κωμόπολη 2.482 κατοίκων το 1940, ο Μελιγαλάς χρησιμοποιήθηκε το 1941-43 ως βάση ιταλών καραμπινιέρων (1941-43) και μιας διλοχίας γερμανικού στρατού (1943-44).

*Οταν την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς με αποστολή την «αξιοποίηση της αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» για τη μετατροπή της αντιφασιστικής Αντίστασης σε εμφύλιο πόλεμο και την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», εγκαταστάθηκε εκεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Θεοδωρόπουλος 2001, σ. 133-4).

Ο τρόπος με τον οποίο «αξιοποιήθηκε» από τους ναζί αυτή η δωσίλογη «μερίδα του ελληνικού λαού» ήταν αναμενόμενος: Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το Τάγμα στο Μελιγαλά, και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή του σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ, οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να κονιορτοποιήσουν τη μαζική βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που θα οδηγήσει στις εκτελέσεις των ημερών της Απελευθέρωσης.

Η μάχη και η σφαγή
Η συμβολή τους στην πολεμική προσπάθεια του Αξονα υπήρξε ουσιαστική. Δεν είναι μόνο ο προϊστάμενός τους, αντιστράτηγος των SS Βάλτερ Σιμάνα που, στην τελική έκθεσή του προς τον Χίμλερ (2.11.44), διαπιστώνει ότι τα Τάγματα Ασφαλείας «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργό καταπολέμηση των συμμοριών». Βρετανική έκθεση του 1944 τονίζει πως «η τοπική γνώση των προσώπων και του χώρου από τα Τάγματα Ασφαλείας, τους προσδίδει μοναδική αξία για τους Γερμανούς, που μπορούν έτσι να κρατήσουν την Ελλάδα με έναν ελάχιστο αριθμό δυνάμεων», (ΔΙΣ 1998, σ. 43). Αποκαλυπτική είναι τέλος η πρακτική της Βέρμαχτ να περιλαμβάνει τους νεκρούς, τραυματίες ή αγνοούμενους ταγματασφαλίτες στους πίνακες των δικών της απωλειών.
*Για τη στάση του πληθυσμού, αρκετά εύγλωττες είναι οι μεταπολεμικές αναμνήσεις του υποδιοικητή του Τάγματος Μελιγαλά, ταγματάρχη Καζάκου, για τις εκκαθαριστικές του καλοκαιριού του 1944 στον Ταΰγετο: «Η επιχείρησις αύτη απέβη άκαρπος», σημειώνει, «καθ' όσον ο ΕΛΑΣ είχεν οργανώσει σχεδόν ολόκληρον την ύπαιθρον (Μεσσηνίας και Λακωνίας) από του εργάτου μέχρι του ανωτάτου τιτλούχου, ώστε επληροφορήθη εγκαίρως φαίνεται την όλην προπαρασκευήν» των Γερμανών και των συνεργατών τους.

Αντισυνταγματάρχης πλέον του ελληνικού στρατού, ο συντάκτης των παραπάνω γραμμών φροντίζει πάντως να διευκρινίσει, εν έτει 1955, ότι «η στάσις των Αρχών κατοχής υπήρξε ειλικρινής και φιλική» απέναντι στη μονάδα του (ΔΙΣ 1998, σ. 193). Αναφερόμενος πάλι στην αποχώρηση της Βέρμαχτ, δεν διστάζει να καταγγείλει τους Γερμανούς για «προδοτικήν στάσιν» (σ. 197).

*Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Μελιγαλά στις 4.9.1944 και την Καλαμάτα την επομένη. Ο ΕΛΑΣ μπήκε στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα στις 9 Σεπτεμβρίου, μετά ολοήμερη μάχη με τον εκεί «λόχο ασφαλείας» και τη χωροφυλακή. Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Οταν η ηγεσία τους απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το λόγο είχαν τα όπλα. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν ισοδύναμες αριθμητικά (1.000-1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ενώ οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό.

Η μάχη κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες (13-15.9.44). Το τελικό ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες». Ο δεύτερος αριθμός περιλαμβάνει προφανώς χοντρικά και τους εκτελεσμένους των επόμενων ημερών.

*Παρά τις αντιφάσεις, τις υπερβολές και τις αποσιωπήσεις τους, οι διαθέσιμες αφηγήσεις δίνουν μια γενική ιδέα όσων συνέβησαν μετά τη μάχη: Αρχικά σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι και καταστροφές περιουσιών. Ακολούθησε το ξεκαθάρισμα των συλληφθέντων με συνοπτικές διαδικασίες, από μια επιτροπή με επικεφαλής τους δικηγόρους Βασίλη Μπράβο και Γιάννη Καραμούζη. Από σημειώματα που δημοσιεύθηκαν αργότερα στον τοπικό εθνικόφρονα τύπο προκύπτει ότι αποφασιστικό ρόλο σ' αυτή τη διαδικασία έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις της Εθνικής Πολιτοφυλακής, στις οποίες είχε ανατεθεί η συγκέντρωση στοιχείων για την προηγούμενη δράση κάθε αιχμαλώτου. Οσοι καταδικάζονταν οδηγούνταν σε ένα εγκαταλειμμένο ξεροπήγαδο έξω απ' την κωμόπολη (την «Πηγάδα») κι εκτελούνταν.

*Πόσοι ήταν; Το 1945, το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα. Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά. Η εθνικόφρων φιλολογία προβάλλει φυσικά πολύ μεγαλύτερα νούμερα: «περί τους 1.500 εις την Πηγάδα» μετρά ο Κώστας Καραλής (1958), «περί τα 1.800 άτομα πάσης ηλικίας και φύλου» βρίσκουν το Αρχηγείο Χωροφυλακής (1962) και ο καθηγητής Απόστολος Δασκαλάκης (1973), 1.900 τους θέλει ο Κων/νος Αντωνίου (1965), «άνω των 3.500 κατά τους μετριωτάτους υπολογισμούς» τους προτιμά η χουντική ιστορία του ΓΕΣ (1973). Ο Κοσμάς Αντωνόπουλος, πάλι, αναφέρει 2.100 «δολοφονηθέντες», παραθέτει όμως τα στοιχεία μόλις 699. Το βιβλίο που διανέμει ο «Σύλλογος Θυμάτων» περιέχει 1.144 ονόματα, ο συγγραφέας του όμως δείχνει μάλλον αναποφάσιστος: αλλού μιλάει για 1.500 νεκρούς (σ. 118), αλλού για «1.500 και πλέον» (σ. 115), αλλού για πάνω από 2.000 (σ. 26 & 166) κι αλλού για «5.000 εκατέρωθεν» (σ. 23). Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί περιλαμβάνουν όχι μόνο τους «σφαγιασθέντες» αλλά και τους νεκρούς της τριήμερης μάχης.

*Την αντίθετη τάση επιδεικνύουν οι συγγραφείς της εαμικής πλευράς. Η αναλυτικότερη σχετική πηγή υπολογίζει 120 σκοτωμένους στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένους στην Πηγάδα (Ξιάρχος 1982, σ. 38), ενώ δεν λείπουν αναφορές μέχρι και σε 1.200 νεκρούς.

*Πιο ενδιαφέρουσα απ' αυτή την... κολοκυθιά αποδεικνύεται η εξέταση του καταλόγου της έκδοσης του «Συλλόγου Θυμάτων». Σε σύνολο 1.144 ονομάτων (οι 108 κάτοικοι Μελιγαλά) υπάρχουν μόνο 18 γυναίκες, 18 ηλικιωμένοι, ένας έφηβος και κανένα παιδί. Ολοι οι υπόλοιποι, το 96,8% του συνόλου, είναι άντρες λίγο πολύ μάχιμης ηλικίας. Κάθε άλλο παρά σφαγή «γυναικόπαιδων», δηλαδή...

Μνημόσυνο ακατονόμαστων
Ευθύς εξαρχής, οι εκδηλώσεις στη μνήμη των «σφαγιασθέντων» πήραν ρεβανσιστικό χαρακτήρα.

*Το πρώτο μνημόσυνο (24.6.45) καταλήγει σε απόπειρα λιντσαρίσματος των αντιστασιακών που κρατούνταν στη φυλακή της κωμόπολης (Β. Κλεφτόγιαννης, «Οπως τα 'ζησα», σ. 143-4).

*Από το Σεπτέμβριο του 1945 η τελετή τυποποιείται, με φαινομενικό οργανωτή την κοινότητα και ουσιαστικό τη νομαρχία. Συμμετέχουν οι πολιτικές, εκκλησιαστικές, αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές, τοπικοί πολιτικοί, τα σχολεία. Επί χούντας θα καθιερωθεί και αθλητικό τουρνουά ποδοσφαίρου και ανώμαλου δρόμου, με κύπελλα που αθλοθέτησαν τοπικοί παράγοντες και οι κυλινδρόμυλοι «Ευαγγελίστρια» («Θάρρος» 17.9.67).

*Παράλληλα, «διευθετείται» ο χώρος των εκδηλώσεων. Βασιλικό διάταγμα του 1953 συστήνει ερανική επιτροπή με πρόεδρο το μητροπολίτη και μέλη το νομάρχη, το διοικητή Χωροφυλακής κ.ά. Από τον δημοσιευμένο απολογισμό του εράνου, πληροφορούμαστε ότι τη μερίδα του λέοντος «συνεισέφεραν» τα σχολεία και οι φαντάροι: 244.413 και 65.529 δρχ. αντίστοιχα, σε σύνολο 332.614 («Σημαία» 19.9.54). Μ' αυτά τα λεφτά χτίζεται παρεκκλήσι, «καλλωπίζεται» η Πηγάδα και υψώνεται ένας τεράστιος σταυρός.

Η τελική διαμόρφωση (μάντρες, πάρκινγκ κ.λπ.) θα γίνει επί χούντας, με πιστώσεις και επίβλεψη Ασλανίδη.

*Η χουντική επταετία γνωρίζει άλλωστε το απόγειο του ιδιότυπου αυτού γιορτασμού. Το 1967 το μνημόσυνο τιμά με την παρουσία του ο Παττακός, εξηγώντας ότι «η 21η Απριλίου απέτρεψε νέον Μελιγαλάν» και ανακοινώνοντας την αναβάθμιση της κοινότητας των 1.800 κατοίκων σε «ιστορικό» δήμο («Εθνος» 18.9.67).

*Το 1968 παρευρίσκεται πρώτη φορά ο «ανώτατος άρχων» της χώρας, στο πρόσωπο του αντιβασιλιά Ζωιτάκη («Θάρρος» 24.9.68). Το 1969, η επιμνημόσυνη λειτουργία μεταφέρεται από την κεντρική εκκλησία της κωμόπολης στο χώρο της Πηγάδας και η τροχαία εκδίδει προληπτικές οδηγίες για την κυκλοφορία («Θάρρος» 21.9.69).

*Το 1973, ενόψει φιλελευθεροποίησης, οι αρχές δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για το μνημόσυνο. Ειδικά δρομολόγια λεωφορείων και τρένων μεταφέρουν «προσκυνητάς» απ' τους γύρω νομούς («Θάρρος» 14-16.9.73).

Αποκαλυπτικότερη είναι η «φρονηματιστική» λειτουργία της Πηγάδας τον υπόλοιπο χρόνο. Από τις τακτικές καταχωρίσεις του δελτίου πληροφοριών της νομαρχίας, πληροφορούμαστε ότι μεταφέρονται ομαδικά εκεί για «προσκύνημα» φαντάροι, ευέλπιδες, σπουδαστές επαγγελματικών σχολών, «κλιμάκια φοιτητών», δημόσιοι υπάλληλοι, φιλοξενούμενοι της «Εθνικής Εστίας», ταξιδιώτες των προγραμμάτων του «Εθνικού ιδρύματος» και -φυσικά- ολόκληρα σχολεία.

*Μετά τη Μεταπολίτευση ο επίσημος γιορτασμός συνεχίζεται, χωρίς ιδιαίτερους ενθουσιασμούς. Τον τόνο δίνουν τώρα οι δυναμικές εμφανίσεις της ακροδεξιάς: βασιλόφρονες που διαβεβαιώνουν ότι «σύντομα θα επιστρέψει ο Κωνσταντίνος», χουντικοί που προπηλακίζουν τον κοινοτάρχη «διότι ανεφέρθη στην αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού» (1976) και γιουχάρουν το νομάρχη (1977), χιτλερικοί που ψαρεύουν στα θολά νερά μιας εθνικοφροσύνης σοκαρισμένης απ' την περιθωριοποίησή της... Ο τοπικός τύπος καταγράφει τα συνθήματα: «Τη λύση θα δώσει ο στρατός», «Ο Φλωράκης στο Γουδί», «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

*Ο κύκλος κλείνει το 1982, όταν το υπ. Εσωτερικών γνωστοποιεί στο δήμο τον τερματισμό της συμμετοχής των επίσημων κρατικών αρχών, «επειδή οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούσαν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και τροφοδοτούσαν επί 40 χρόνια το διχασμό». Τη σκυτάλη στην οργάνωση του μνημοσύνου παίρνει πια ο «Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας», που ιδρύθηκε το 1980.

*Από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18.9.82). Σταδιακά, ωστόσο, η λογική του «μεσαίου χώρου» επικρατεί και τα φερέλπιδα στελέχη αποφεύγουν πια να δίνουν το παρών.

Η σταδιακή αυτή περιθωριοποίηση έχει, ωστόσο, ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: πρώτη φορά τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους και οι πεσόντες ταγματασφαλίτες «τιμώνται» ως τέτοιοι. Ενα χαρακτηριστικό των επίσημων γιορτασμών ήταν η διακριτική αποφυγή κάθε αναφοράς στα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας, με την προσφυγή σε εξωραϊστικά σχήματα λόγου: «αγρίως σφαγιασθέντες υπό αναρχικών στοιχείων», «μαρτυρικώς σφαγιασθέντες εθνικόφρονες πατριώτες», «θυσιασθέντες διά το μεγαλείον και την ελευθερίαν της Πατρίδος», «Ηρωες και Μάρτυρες οίτινες προσεφέρθησαν ολοκαύτωμα εις τον βωμόν της υπερτάτης θυσίας», ακόμη και «αδίκως σφαγιασθέντες διά την ελευθερίαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα»!

*Μετά το 1982, αντίθετα, οι ομιλητές του «απολίτικου», «οικογενειακού» μνημοσύνου δεν αισθάνονται τέτοιου είδους αναστολές: «Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ υπήρξε χειρότερος κατακτητής από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς» διαβάζουμε π.χ. στον πανηγυρικό που εκφώνησε το 1999 η Ειρήνη Δορκοφίκη, διαβεβαιώνοντας τους συγκεντρωμένους ότι ο χαρακτηρισμός των ταγματασφαλιτών ως «προδοτών» και «συνεργατών των κατακτητών» δεν είναι παρά «αισχρή συκοφαντία» των κομμουνιστών και λοιπών «ευρωλιγούρηδων».

Στην ομιλία πάλι του 1997, ο δικηγόρος Βασίλειος Δημαρέσης ξεκαθαρίζει: «Οι ηρωικοί νεκροί μας δεν πολέμησαν με Ελληνες, διότι οι Κομμουνιστές έπαυσαν να είναι Ελληνες, τα εγκλήματά τους είναι εγκλήματα ξένων, εγκλήματα γενοκτονίας»!

Αραγε, τι απ' όλα αυτά θα μπορούσαν να «αμαυρώσουν» οι επίσημοι νοσταλγοί του Χίτλερ;

Τα ξεχασμένα θύματα
Μια ελάχιστα γνωστή πτυχή της τραγωδίας του Μελιγαλά αφορά τα θύματα των «αγρίως σφαγιασθέντων» ταγματασφαλιτών της Πηγάδας. Εδρα ιταλών καραμπινιέρων, γερμανικής διλοχίας και του Τάγματος Ασφαλείας, η κωμόπολη χρησιμοποιήθηκε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής ως στρατόπεδο συγκέντρωσης, χώρος βασανιστηρίων και τόπος εκτελέσεων αντιστασιακών και ομήρων. Η απουσία μιας ολοκληρωμένης καταγραφής όσων σκοτώθηκαν απ' τους ταγματασφαλίτες είναι αποκαλυπτική για το κλίμα που επικράτησε στην περιοχή, τόσο κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια όσο και αργότερα. Καταφανώς ελλιπή, τα διαθέσιμα στοιχεία είναι ωστόσο διαφωτιστικά.

Ο απολογητής των ταγματασφαλιτών Κοσμάς Αντωνόπουλος παραθέτει τα ονόματα 27 ατόμων που εκτελέστηκαν στο Μελιγαλά από τις κατοχικές δυνάμεις. Οι 6 είναι κάτοικοι της κωμόπολης. Από τον πίνακα απουσιάζουν ωστόσο τα περισσότερα ονόματα που γνωρίζουμε από άλλες πηγές («Η Ελληνική Αντίστασις 1941-1945», Αθήναι 1964).

Στο «Μεσσηνιακό βιογραφικό λεξικό» του Νίκου Καράμπελα (1962) αναφέρονται τα ονόματα 16 εκτελεσμένων στο Μελιγαλά το 1943-44. Στο δικό του βιβλίο ο Σπύρος Ξιάρχος καταγράφει τρεις ομαδικές εκτελέσεις 22 ατόμων κι άλλους 23 μεμονωμένους φόνους («Η αλήθεια για το Μελιγαλά», Καλαμάτα 1982, σ. 46-47). Απροσδιόριστο παραμένει, τέλος, πόσοι απ' τους 924 εκτελεσμένους Μεσσήνιους που μνημονεύονται σε πρόσφατη έκδοση, θανατώθηκαν στην έδρα του Τάγματος (Τάσος Αποστολόπουλος, «Μεσσηνιακή εκατόμβη 1940-1944», Καλαμάτα 2000).

Αποκαλυπτικότερες είναι κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες: Στις 27.4.44 ο ΕΛΑΣ Λακωνίας σκότωσε σε ενέδρα τον γερμανό στρατηγό Κρεντς και 3 συνοδούς του. Ο «Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος» διέταξε σε αντίποινα τον τουφεκισμό 200 «κομμουνιστών» στο σκοπευτήριο της Καισαριανής κι όσων χωρικών θα συναντούσαν τα στρατεύματά του στην ύπαιθρο μεταξύ Μολάων και Σπάρτης. Οπως διαβάζουμε στη σχετική ανακοίνωση, οι ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα έσπευσαν να τιμήσουν με τον τρόπο τους τη μνήμη του γερμανού στρατηγού: «Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς» («Καθημερινή» 30.4.44). Σαράντα απ' αυτές τις «αυτόβουλες» εκτελέσεις έγιναν από το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά την Πρωτομαγιά του 1944 - τριάντα στην Καλαμάτα και δέκα στο νεκροταφείο του Μελιγαλά. Μεταξύ των τελευταίων ήταν και μια 18χρονη επονίτισσα, η Ασπασία Ξιάρχου, από τη γειτονική Ανθούσα. Είχε πιαστεί (και βασανιστεί) από τους ταγματασφαλίτες ενώ επέστρεφε από την Καλαμάτα για το μνημόσυνο της μάνας της. Ενας κρατούμενος διέφυγε και, την επομένη, εκτελέστηκαν στη θέση του άλλοι δύο (Γιάννης Σχινάς, «Η εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία», Αθήνα 1984, σ. 98-99).

Ακολούθησε στις 15.6.44 ο τουφεκισμός 10 κρατουμένων στο Μελιγαλά (ανάμεσά τους 2 γυναίκες κι ένας ηλικιωμένος ανάπηρος) -σε αντίποινα, προφανώς, για το θανάσιμο τραυματισμό του ταγματασφαλίτη ταγματάρχη Γεωργανά στην Καλαμάτα. Την επομένη, 27 κρατούμενοι, 22 άντρες και 5 γυναίκες, τουφεκίστηκαν από το λόχο Καλαμάτας στις όχθες του Νέδοντα.

Δυόμισι δεκαετίες μετά την επίσημη αναγνώριση της ΕΑΜικής Αντίστασης, μάταια θ' αναζητήσει κανείς στο Μελιγαλά ή τα περίχωρά του κάποιο μνημείο γι' αυτούς τους πεσόντες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο», ήταν η απάντηση του προέδρου του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας» κ. Μανιάτη, όταν τον ρωτήσαμε για τους εκτελεσμένους από το Τάγμα Ασφαλείας. Στην Καλαμάτα, μια λιτή στήλη (χωρίς ονόματα ή αριθμούς) στήθηκε από το Δήμο στο χώρο των εκτελέσεων, μακριά από τα μάτια του κοινού, μόλις το 2002. Η επιγραφή κάνει λόγο για «εκτελεσθέντες πατριώτες από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους», αποφεύγει όμως να αναφέρει την ακριβή ταυτότητα των εκτελεστών.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, σταματήσαμε στο επιβλητικό μνημείο για τους 204 εκτελεσμένους της Παλιόχουνης, λίγο πριν από τη Μεγαλόπολη. Απ' αυτούς, οι 154 είχαν συλληφθεί από ταγματασφαλίτες στην Καλαμάτα και τουφεκίστηκαν απ' τη Βέρμαχτ σε αντίποινα για την καταστροφή γερμανικής φάλαγγας απ' τον ΕΛΑΣ. Το τμήμα της επιγραφής που πληροφορεί ότι σκοτώθηκαν «από τους Γερμανούς» έχει σβηστεί με φαιοπράσινη μπογιά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Τάσος Κωστόπουλος«Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη» (Αθήνα 2005, εκδ. «Φιλίστωρ»).Η κατοχική δράση των ταγματασφαλιτών, οι διασυνδέσεις και η αντιμετώπισή τους από το μεταπολεμικό «κράτος των εθνικοφρόνων». Εμφαση στην επιχειρηματολογία και τα ιδεολογήματα με τα οποία επιχειρήθηκε (και επιχειρείται ξανά στις μέρες μας) η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.
Ηλίας Θεοδωρόπουλος«Η πηγάδα του Μελιγαλά» (2α έκδοσις, Αθήνα 2001).Προπαγανδιστική έκδοση που διανέμεται από το «Σύλλογο Θυμάτων Πηγάδας Μελιγαλά». Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο αναλυτικός πίνακας με τα στοιχεία των σκοτωμένων και οι φιλοχουντικές κορόνες του συγγραφέα.
Σπύρος Ξιάρχος«Η αλήθεια για το Μελιγαλά» (Καλαμάτα, Μάιος 1982).Περιγραφή της μάχης του Μελιγαλά από ένα τοπικό εαμικό στέλεχος. Χρήσιμη, κυρίως γιατί διασώζει πολλές κρίσιμες «λεπτομέρειες» που η κυρίαρχη αφήγηση κατά κανόνα αποσιωπά.
Διονύσιος Παπαδόπουλος«Η ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας» (εφημ. «Μεσσηνία» 19.5-8.9.1952).Η εκδοχή του (επιζήσαντος) διοικητή των ταγματασφαλιτών του Μελιγαλά, δημοσιευμένη λίγο μετά την αποστρατεία και απαλλαγή του για το αποτυχημένο πραξικόπημα του ΙΔΕΑ. Ακολούθησε η περιγραφή της αιχμαλωσίας και της διάσωσής του, την οποία ο ίδιος αποδίδει στις σχέσεις του με την Ιντέλιτζενς Σέρβις («Μεσσηνία» 15.9-17.11.1952).
Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, «Αρχεία Εθνικής Αντίστασης» (Αθήνα 1998, 8 τόμοι).Στον 8ο τόμο περιλαμβάνεται η μεταπολεμική (1955) εξιστόρηση της δράσης του Τάγματος Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά από τον (επιζήσαντα) υποδιοικητή του, Παναγιώτη Καζάκο.
Βασίλης Κλεφτόγιαννης«Οπως τα 'ζησα. Μαρτυρία μιας βασανιστικής πορείας» (Αθήνα 1994).
Αυτοβιογραφία ενός ελασίτη από το Μελιγαλά που πήρε μέρος στις μάχες με τους ταγματασφαλίτες της κωμόπολης.