Ο εκφασισμός του ελληνικού κράτους

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να είναι κάποιος φασίστας. Ας φανταστούμε έναν δάσκαλο σε μια τάξη όπου ένα δεκάχρονο αποκαλεί έναν μαύρο συμμαθητή του «αράπη». Αν ο δάσκαλος δεν επιπλήξει τον ρατσιστή μαθητή, και του επιτρέψει να συνεχίσει ακάθεκτος – όχι για παιδαγωγικούς λόγους, αλλά επειδή συμφωνεί, ή απλά βαριέται να επέμβει – τότε είναι φασίστας λόγω ολιγωρίας.Tου Νικόλα Βρούσαλη

Έστω ότι ο μαθητής εμμένει στο μισαλλόδοξο λόγο, και αρχίζει μια τακτική εκφοβισμού και προπηλακισμού του άλλου μαθητή. Η ολιγωρία του δασκάλου γίνεται χειρότερη, μάλιστα αρχίζει να μοιάζει σαν θετικά ρατσιστική ενέργεια. Σε αυτό το σημείο ένας τρίτος μαθητής επεμβαίνει, και προσπαθεί με διάφορα μέσα να αναχαιτίσει τις ρατσιστικές και μισαλλόδοξες επιθέσεις του πρώτου μαθητή. Τώρα ο δάσκαλος τιμωρεί τον τρίτο μαθητή και τον απειλεί με αποβολή από το σχολείο. Ο δάσκαλος αυτός δεν είναι πια φασίστας λόγω ολιγωρίας. Είναι φασίστας τελεία.
Τους τελευταίους έξι μήνες το ελληνικό κράτος έχει επιδείξει συμπεριφορά πολύ χειρότερη από αυτή του δασκάλου. Το πρώτο στάδιο άρχισε να ξετυλίγεται από τα μέσα του 2012, όταν το κράτος ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπο με τον διογκωμένο κομματικό μηχανισμό της Χρυσής Αυγής. Με βάση τον Ποινικό Κώδικα η ελληνική δικαιοσύνη όφειλε να είχε κηρύξει παράνομη την οργάνωση αυτή ως σεσημασμένη συμμορία, και να είχε διώξει ποινικά τα ηγετικά μέλη της.
Μια μόνο έκφανση της συστηματικής ολιγωρίας αυτής ήταν η απίστευτη περίπτωση του θεατρικού Corpus Christi στο Χυτήριο τον Οκτώβρη του 2012, όπου ο κρατικός μηχανισμός δεν κατόρθωσε να προστατεύσει ένα έργο από μια ομήγυρη φασιστών και φονταμενταλιστών χριστιανών. Το δεύτερο στάδιο του φασισμού λόγω ολιγωρίας ήρθε με την απόρριψη του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου τον Ιούνη του 2013 (δείτε σχετικά εδώ).Ο φασισμός τελεία έρχεται με τη συστηματική προσπάθεια ποινικοποίησης του αντιφασισμού από τον δικαστικό μηχανισμό.
Σε αυτήν την προσπάθεια εντάσσονται δύο πρόσφατες ποινικές διώξεις που έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες από τα ΜΜΕ: η δίωξη σε βάρος του συγγραφέα Σάββα Μιχαήλγια «διέγερση σε βιαιοπραγίες» και για «διατάραξη της κοινής ειρήνης», και σε βάρος των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Σάμου για την αποτροπή «εθελοντικής αιμοδοσίας» οργανωμένης από τη Χρυσή Αυγή. Εδώ ο δάσκαλος προπηλακίζει ξεκάθαρα τον καλό μαθητή, και ενθαρρύνει τον ρατσιστή. Αυτό κάνει τον δάσκαλο ρατσιστή. (Για την ακρίβεια η δεύτερη δίωξη είναι διπλά τρομακτική, αφού κυριολεκτικά νομιμοποιεί τη χρήση δημόσιας περιουσίας για ρατσιστικούς σκοπούς.)
Στο Φασισμός και Δικτατορία ο κοινωνιολόγος Νίκος Πουλαντζάς δίνει μια χρήσιμη περιοδολόγηση της ανόδου του φασισμού. Εκεί διακρίνει ανάμεσα σε τέσσερις περιόδους: (1) το χρονικό διάστημα από την άνοδο του φασισμού σε αυτό που αποκαλεί το ‘σημείο χωρίς επιστροφή’, (2) την περίοδο από το σημείο χωρίς επιστροφή στο σημείο όπου ο φασισμός κατακτά την πολιτική εξουσία, (3) την πρώτη περίοδο του φασισμού στην εξουσία, (4) την περίοδο της ‘σταθεροποίησης’ του φασισμού.
Κατά την πρώτη περίοδο, ο φασισμός μετατρέπεται από ‘εμβρυακή μορφή’ με ένοπλες ομάδες σε ένα μαζικό κόμμα, και εξασφαλίζει την υποστήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, επεκτείνοντας παράλληλα την επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και τις οργανώσεις της εργατικής τάξης. Στη δεύτερη περίοδο καταφέρνει να ενώσει προσωρινά τα συμφέροντα της μικροαστικής τάξης με εκείνα του μεγάλου κεφαλαίου, και παίρνει την πολιτική εξουσία. Στην τρίτη περίοδο ο φασισμός εδραιώνεται στην εξουσία με την ανασύνθεση του κράτους σε όρους υπαγορευμένους από την μικροαστική τάξη, και στην τέταρτη απορροφάται πλήρως από το μεγάλο κεφάλαιο.
Θέλω να σταθώ λίγο στην πρώτη περίοδο που αναφέρει ο Πουλαντζάς, γιατί εκεί βρισκόμαστε στην Ελλάδα (και ίσως στην Ουγγαρία) σήμερα. Αναγκαία συνθήκη για την πορεία προς το «σημείο χωρίς επιστροφή», δηλαδή το σημείο πέρα από το οποίο μια φασιστική άνοδο στην εξουσία είναι αναπόφευκτη, είναι να καταφέρουν οι φασίστες να εξασφαλίσουν την υποστήριξη του μεγάλου κεφαλαίου. Ένα σημαντικό πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι η ικανότητά του φασιστικού φορέα να καταστείλει αυτούς που αντιστέκονται στην επέλαση μνημονίων, λιτότητας, κλπ., και πιο συγκεκριμένα να αποδείξει τον εαυτό του ενάντια στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Ο τραμπούκος πρέπει να δοκιμαστεί προτού προσληφθεί. Γι’αυτό είναι πολύ σημαντικό για τους φασίστες να διεισδύσουν στους μηχανισμούς καταστολής του κράτους πριναποκτήσουν καν ψήγματα της ικανότητας τους να αναλάβουν την εξουσία.
Στη μεσοπολεμική Γερμανία οι Ναζί διείσδυσαν σταδιακά στον στρατό και στην αστυνομία. Αυτό τους επέτρεψε να «εξουδετερώσουν διασπάσεις» μέσα σε αυτούς τους μηχανισμούς, και τους έδωσε ένα επιπλέον μέσο για την καταστολή κάθε μορφής οργανωμένης αντίστασης. Η χορογραφία της καταπίεσης προς το σημείο της μη – επιστροφής είναι σχετικά περίτεχνη.
Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί ότι ένα σημαντικό ποσοστό των Ελλήνων αστυνομικών φαίνεται να υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή, και υπάρχουν στοιχεία οργανωτικών δεσμών ανάμεσα στους φασίστες και την αστυνομία. Μολονότι δεν είναι γνωστό αν η Χρυσή Αυγή έχει δεσμούς με τον ελληνικό στρατό, τον πιο φανερά κατασταλτικό κρατικό μηχανισμό, είναι γνωστοί οι δεσμοί της με την Εκκλησία, η οποία παραμένει κομμάτι του κρατικού μηχανισμού, και ασκεί ακόμα σημαντική ιδεολογική επιρροή στην Ελλάδα.
Αν όλα τα παραπάνω είναι σωστά, η πορεία προς τον φασισμό στην Ελλάδα βρίσκεται σε πιο προχωρημένο στάδιο απ’ότι πιστεύουν οι περισσότεροι.
Πηγή: Το Βήμα
tvxs

Ταινία : ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ (Aύγουστος 2013)

Ληγμένα προϊόντα μιας ληγμένης πολιτικής

Άρχισε η τοποθέτηση σε ειδικά ράφια των σούπερ μάρκετ τροφίμων των οποίων έληξε η ημερομηνία ανάλωσης (ανάλωση κατά προτίμηση). Πολλοί υπερασπιστές -και η κυβέρνηση- του μέτρου σημειώνουν ότι δεν απειλείται η ασφάλεια των πολιτών, αφού δεν πρόκειται για προϊόντα ιδιαιτέρως ευαίσθητα που να απειλούν την υγεία του καταναλωτή. Ακόμα και ο Γενικός Γραμματέας Καταναλωτή, ο οποίος υποτίθεται ότι προστατεύει τον καταναλωτή, υπερασπίστηκε το μέτρο. Του Δήμου Χλωπτσιούδη

Εξετάζοντας το θέμα βλέπουμε ότι με την εφαρμογή του μέτρου η ίδια η κυβέρνηση τελικά αποδέχεται την πλήρη αποτυχία της πολιτικής της, το περιβόητο success story. Το ίδιο το μέτρο, επιπλέον, καταδεικνύει την ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας και την αδυναμία των νοικοκυριών να αγοράσουν τα αναγκαία (πάνε τα όνειρα περί πρωτογενούς πλεονάσματος, πάνε τα επιχειρήματα περί ψεύτικων λιποθυμιών μαθητών, περί άπορων Ελλήνων, περί ανάπτυξης και μείωσης της ανεργίας).

Και τα προϊόντα αυτά καθίστανται ασφαλή για λίγο καιρό, μόνο εφόσον συντηρούνται με τον πρέποντα τρόπο, δεν έχει διατρηθεί η συσκευασία τους κλπ. Επίσης, δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβούνται ότι επαγγελματίες της εστίασης θα σπεύσουν να προμηθευτούν -αν κι απαγορεύεται- τέτοια αγαθά για τις μονάδες τους. Και αυτά δεδομένης της υπολειτουργίας των ελεγκτικών μηχανισμών.
Από την άλλη, και ξεπερνώντας τη σκόπελο περί ασφάλειας κατανάλωσης, οφείλουμε να επισημάνουμε το νέο ταξικό διαχωρισμό στη διατροφή. Και πριν την κρίση, η οικονομική δυνατότητα όριζε την ποιότητα τροφίμων που καταναλώναμε. Τότε όμως οι διακρίσεις γίνονταν ανάμεσα στον τρόπο καλλιέργειας και την χώρα προέλευσης και ο καταναλωτής γνώριζε σε κάποιο βαθμό τι κατανάλωνε.

Με το νέο μέτρο πλέον ο διαχωρισμός θα γίνεται βάσει ημερομηνίας λήξης βάζοντας σε δεύτερη μοίρα βασικά ποιοτικά στοιχεία. Η Ποιότητα Διατροφής θεσμοθετείται πλέον ως εξάρτηση από την κοινωνική προέλευση και την οικονομική επιφάνεια του ατόμου (μέχρι χτες μας έλεγαν ότι είναι θέμα επιλογής). Και τούτο ξεπερνά την απλή σημειολογία.  Τα βιολογικά προϊόντα θα υποστούν μεγάλη υποβάθμιση και η ζήτησή τους θα περιορισθεί σημαντικά. Και μαζί τους τα τρόφιμα ιδιωτικής ετικέτας θα υποστούν μεγάλη καθίζηση στις πωλήσεις παρά την πολύ σημαντική αύξηση των  πωλήσεων που έχουν γνωρίσει τα τελευταία χρόνια.

Παράλληλα, η ελληνική κυβέρνηση δίνει μία ακόμη ευκαιρία στις υπεραγορές και τις βιομηχανίες, να μην τα πετάνε ή ανακυκλώνουν (σε άλλη μορφή) τα προϊόντα, αλλά να κερδίζουν και από πάνω ώστε να καλύψουν τη χασούρα από τη μειωμένη κατανάλωση. Και μάλιστα με αγαθά που έχουμε ήδη προπληρώσει.. Κοινώς η ελληνική κυβέρνηση ακόμα μία φορά στηρίζει συγκεκριμένες οικονομικές ομάδες και φροντίζει να μη ζημιωθούν.

Τα ληγμένα προϊόντα τα έχει ήδη πληρώσει ο καταναλωτής. Στην τιμή των αγαθών -προ λήξης- έχει ήδη ενσωματωθεί το κόστος/χασούρα των προϊόντων που δυνητικά θα πεταχτούν. Παράλληλα, τα ληγμένα όχι μόνο είναι πληρωμένα ήδη, αλλά ουσιαστικά οφείλουν την ύπαρξή τους στην κακή τιμολογιακή πολιτική των βιομηχανιών και των υπεραγορών. Αν ήταν φτηνότερα τα αγαθά (ανάλογα της αγοραστικής δύναμης και μειωμένου κέρδους ανά αντικείμενο) ουσιαστικά δε θα υπήρχαν, αφού θα τα αγόραζε το κοινό. Όταν αυτά επιστρέφουν στο ράφι, ουσιαστικά ο μεταποιητής και κυρίως ο έμπορος ζητούν να ξαναπληρώσουμε τα τρόφιμα.

Επιπρόσθετα, ο νέος θεσμός θα επιτρέψει τη διατήρηση του πληθωρισμού και των υψηλών τιμών. Είναι μία χάρη της κυβέρνησης, που αντί να πιέσει για μειώσεις τιμών στις υπεραγορές (για το καλάθι της νοικοκυράς), ουσιαστικά τους δίνει το έναυσμα να σταματήσουν τις προσφορές σε πλήθος αγαθών καθώς πολλές υπεραγορές έβγαζαν σε προσφορά αγαθά που πλησίαζαν στην ημερομηνία λήξης μαζί με τα β΄ διαλογής προϊόντα και πλέον θα το βγάζουν στο ειδικό ράφι.
Παράλληλα, οι τιμές θα συντηρηθούν σε υψηλά επίπεδα επειδή πλέον τα ληγμένα προϊόντα δε θα συμμετάσχουν στον ανταγωνισμό τιμών (επιχείρημα των νεοφιλελεύθερων υποστηρικτών) διότι τα αγαθά αυτά δεν εντάσσονται σε κάποιο πλαίσιο ανταγωνισμού, εξαρχής λόγω της ειδικής κατηγορίας στην οποία ανήκουν. Κοινώς -και απορρίπτοντας το επιχείρημα ότι τα ληγμένα θα ρίξουν τις τιμές- δεν πρόκειται να γίνει επειδή άλλο τα ληγμένα (που θα έχουν ίσως χαμηλότερες τιμές) κι άλλα τα κανονικά αγαθά, που θα υπάρχει πλέον επίφαση να παραμείνουν σε υψηλές τιμές.
Και επιλογικά για να αποδομήσουμε το “ανθρωπιστικό” επιχείρημα της κυβέρνησης και των απλήρωτων/εθελοντών υποστηρικτών της… θυμίζουμε ότι οι άποροι δεν πρόκειται να αγοράσουν αυτά τα αγαθά. Οι άποροι δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν αγαθά. Συνωστίζονται σε συσσίτια και κοινωνικά παντοπωλεία. Οι αγοραστές θα είναι τα χαμηλής οικονομικής δύναμης κοινωνικά στρώματα (χαμηλόμισθοι, μέρος των ανέργων, τμήμα της μεσαίας τάξης και των μικροαστικών).
Η διάταξη δεν εφευρέθηκε για το καλό των απόρων. Είναι ένα μέσο εκτόνωσης της οικονομικής αφαίμαξης μέρους του πληθυσμού και κατά βάση μία ευκαιρία να θησαυρίσουν στην κρίση οι εμπορικοί και μεταποιητικοί κολοσσοί…
Ο δείμος του πολίτη
tvxs

Θα νικήσουν, όπως νικούν πάντα...

Ζούμε μέρες τραγικής κορύφωσης.

1. Στη γειτονιά μας ψήνεται άλλος ένας πόλεμος στηριγμένος σε αισχρά ψεύδη και βρώμικες προβοκάτσιες.
2. Η ελληνική κυβέρνηση (που ψηφίσαμε εμείς ρε μαλάκες) για πρώτη φορά στην ιστορία υποστηρίζει ένθερμα την στρατιωτική επίθεση εναντίον άλλης χώρας.
3. Νοσοκομεία κλείνουν και οι ασθενείς πηγαινοέρχονται στους δρόμους της Αήνας να βρουν ένα άδειο ντιβάνι.
4. Οι καθηγητές απολύονται σωρηδόν, διότι η χώρα μας αποφάσισε πως δε χρειάζεται πια παιδεία και σχολεία σ' αυτόν τον τόπο, παρά μόνο στρατόπεδα συγκέντρωσης.
5. Νέα παιδιά σκοτώνονται για ένα εισιτήριο από τραμπούκους ειδικών αποστολών.
6. Στη Γερμανία χύνονται καθημερινά τόνοι δηλητήριο για την Ελλάδα και το λαό της και οι υποψήφιοι Γερμανοί πολιτικοί και αναλυτές συναγωνίζονται στο μίσος για μας.
7. Τα κρατικοδίαιτα στελέχη ιδιωτικών τραπεζών και βιομηχανιών υψώνουν τη σημαία της περαιτέρω καταστροφής και προτρέπουν τη ληστρική κυβερνητική συμμορία να κάνει πιο γρήγορα. 
8. Τα χρεωκοπημένα και διαπλεκόμενα ΜΜΕ προμοτάρουν με ασίγαστο θράσος με το μισό στόμα αυτήν την καταστροφή και με το άλλο μισό την παράδοση του δήμου της Αθήνας σε ναζιστικά χέρια, σαν πρόβα για την παράδοση της χώρας ολόκληρης σε ναζιστικά χέρια.
9. Τα μεγαλοστελέχη αυτής της (ψηφισμένης από μας) συμμορίας εκτραχύνονται καθημερινά και έχουν βγάλει πλέον για τα καλά τις μάσκες τους.
10. Ο Βενιζέλος πολεμοκάπηλος που το παχύσαρκο μυαλό του ζητά αίμα. Πολύ αίμα.
11. Ο Άδωνις απειλεί τους γιατρούς λέγοντάς τους πως "άμα τους απολύσει, τότε... θα δουν"!
12. Ο Σταυρίδης μας λέει "άντε γαμηθείτε" επειδή δε γουστάρουμε να ξεπουλήσουμε το νερό μας.
13. Κι ο Σαμαράς ενορχηστρώνει όλην αυτήν την κακόγουστη και επικίνδυνη φάρσα, την οποία -επαναλαμβάνω- ψηφίσαμε, επειδή φοβόμασταν μήπως μας πάρουν τα σπίτια οι αριστεροί.

 ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ;;;

 ΝΑΙ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!
ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!
Όπως νικούν πάντα οι ξύπνιοι τους κοιμισμένους.
Όπως νικούν πάντα αυτοί που ξέρουν τί θέλουν εκείνους που δεν ξέρουν.
Όπως νικούν πάντα οι ενωμένοι τους σκόρπιους.
Όπως νικούν πάντα οι γρηγορούντες τους αδρανείς.
Όπως νικούν πάντα οι ουσιαστικοί τους παρλαπίπες.
Όπως νικούν πάντα οι αποφασισμένοι τους αναποφάσιστους.

Όπως νικούν πάντα οι βολεμένοι τους άκληρους.
Όπως νικούν πάντα οι ρουφιάνοι τους τίμιους.
Όπως νικούν πάντα οι αιμοβόροι τους ανθρωπιστές.
Όπως νικούν πάντα οι σάπιοι τους φρέσκους.
Όπως νικούν πάντα οι βρώμικοι τους καθαρούς.

Όπως νικά πάντα το σκοτάδι το φως.
Όπως νικά πάντα ο φασισμός τη δημοκρατία.
Όπως νικά πάντα η δύση την ανατολή.
Όπως νικά πάντα η δεξιά την αριστερά.
Όπως νικά πάντα το άδικο το δίκιο.

http://toixo-toixo.blogspot.gr/

Βρώμικες αρχές, βρώμικο νερό!

Και πριν αλλέκτωρ λαλήσει... τελείως, οι κάτοικοι μιας πολύπαθης περιοχής είπαν το νερό νεράκι!
Σ'αυτήν την περιοχή μέχρι πρότινος καυχιόντουσαν για τη φυσική της ομορφιά και για το φυσικό της πλούτο.
Φυσικό πλούτο βεβαια δεν εννοούσαν τα μεταλλεύματα που βρίσκονται στο υπέδαφος, αλλά το καθαρό νερό, τον καθαρό αέρα, την ομορφιά της φύσης και το γελαστό ήλιο.
Αλλά έλα που στον αιώνα της διαστρέβλωσης των λέξεων και των νοημάτων, η έννοια φυσικός πλούτος αφορά αποκλειστικά σε υλικά υποχθόνια που, αν εξορυχθούν, φέρνουν φράγκα.

Και φυσικά τίποτα δε γίνεται σ'αυτόν τον κόσμο χωρίς κόστος.
Έτσι οι κάτοικοι αυτής της περιοχής τελευταία άρχισαν να απολαμβάνουν τα... οφέλη του φυσικού τους πλούτου, με τη νέα έννοια.
Και διαπιστώνουν τον τελευταίο μήνα πως το νερό τους μυρίζει πολύ άσχημα.
Και φυσικά απευθύνθηκαν πρώτα στις δημοτικές αρχές.
Οι κάτοικοι αυτής της περιοχής, που λέτε, είχαν ψηφίσει (κατά πλειοψηφία) ένα δήμαρχο, ο οποίος δε φημιζόταν για την τιμιότητά του και την καθαρότητά του. Είχε πρωταγωνιστήσει στο πρόσφατο παρελθόν σε μείζον σκάνδαλο που βρωμούσε από χιλιόμετρο.
Με δήμαρχο βρώμικο σαν πετρελαιοκηλίδα, πώς περίμεναν οι κάτοικοι να μην επηρεαστεί και το νερό τους;
Ο δήμαρχος τους ενημέρωσε πως πράγματι το νερό έχει μολυνθεί με αρσενικό.



Οι αρχές του τόπου διαβεβαιώνουν πως έχουν ληφθεί
όλα τα μέτρα προστασίας των κατοίκων.
Μπορούν να φοβούνται πλέον μόνο μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους.





Βέβαια, αρσενικό βρίσκεται μόνο στο νερό. Διότι στο δημαρχείο, αρσενικό δεν υπάρχει.
Οι διαβεβαιώσεις των αρχών στην περιοχή όλον αυτόν τον καιρό ήταν υπέρ το δέον καθησυχαστικές.
Όταν η πλειοψηφία των κατοίκων αντιδρούσε προ καιρού στα σχέδια εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου (με τη νέα έννοια), διότι αυτή θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο την υγεία τους μολύνοντας το νερό και τον αέρα της περιοχής, οι αρχές της χώρας οργάνωσαν αντι-συγκέντρωση με συγκεντρωσιάρχη κάποιον πρώην τηλεβιβλιοπώλη χουντικών πεποιθήσεων, ο οποίος διαβεβαίωνε από άμβωνος για τα μέτρα προστασίας που έχουν λάβει οι αρχές σε συνεργασία με τους διεθνείς και εγχώριους κολοσσούς ανάπτυξης ούτως ώστε να αποφευχθεί κάθε πιθανότητα μόλυνσης ή επιβάρυνσης του περιβάλλοντος.

Όχι απλώς δε θα επιβαρυνόταν το περιβάλλον, αλλά αντιθέτως, έλεγαν οι αρχές, το περιβάλλον θα προστατευθεί και η υγεία των κατοίκων θα βελτιωθεί, αφού οι κάτοικοι θα βρουν δουλειά!
(δεχόμενοι πως τα αίτια των ασθενειών είναι κυρίως ψυχοπαθολογικά...)
Τώρα που βρέθκε αρσενικό στο νερό, δε βρίσκεται ένα αρσενικό να πάει να κάνει αντισυγκέντρωση για να πείσει τους τυφλούς πως βλέπουν.
Δε βρίσκεται αρσενικό, όχι μόνο εκ μέρους των αρχών, αλλά ούτε και εκ μέρους αυτών των πολυδιαφημισμένων εξακοσίων που θα γίνονταν δυο χιλιάδες, για να γλείφουν πιο αποτελεσματικά τα τριχωτά και μαραμένα οπίσθια του εθνικού εργολάβου.



Επιστήμονες κατευθύνονται στην περιοχή
για να ελέγξουν την καθαρότητα του νερού.



Αλλά έτσι είναι φίλοι μου.
Όταν για τη διοίκηση της χώρας σου επιλέγεις έναν κομπλεξικό κρυπτοφασίστα με φιλίες στη Μίζενς, έναν παχύσαρκο συγκλητικό που φτιάχνει νόμους για να αθωώνει τον εαυτό του, έναν τηλεβιβλιοπώλη που αρέσκεται να ξερνά μίσος και δυο γόνους της προσωποποιημένης καταστροφής με έφεση στις γερμανικές καφετιέρες, δεν μπορείς να περιμένεις διαφορετική έκβαση.
Όταν μάλιστα και για τη διοίκηση της πόλης σου επιλέγεις έναν αποδεδειγμένα διαπλεκόμενο τύπο με μακρά και πρωταγωνιστική θητεία στην συνεχιζόμενη κλεπτοκρατία, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.
Είπαμε: τίποτα στη ζωή δεν είναι χωρίς κόστος.
Όταν, κατόπιν οποιουδήποτε συλλογισμού, καταλήγεις να εμπιστευθείς τις τύχες της χώρας και της πόλης σου σε τέτοιους, τότε και νερό με αρσενικό θα πιεις και θα πεις κι ευχαριστώ και "στην υγειά σας"!
Το κόστος της αδράνειας πληρώνεται με αίμα. Συνήθως το δικό σου.

 toixo-toixo

Ο Άδωνις Μαλακιάδης στη χώρα των τηλεοπτικών θαυμάτων !!!

 Μιαν οικογένεια με παραγινωμένα καπιταλιστικά φρούτα κι ένα θανάσιμα θλιμμένο κέφι για την ελεύθερη αγορά.

Για να μπορέσεις να συνομιλήσεις σήμερα με κάποιον συστημικό τύπο στα πάνελ, θα πρέπει να καταδικάσεις αρχικά το Στάλιν, τη σοβιετική ένωση, τον Ενβέρ Χότζα, την Έλενα Τσαουσέσκου και άλλους πεθαμένους, κυρίως, για να τους ξορκίσεις ώστε να μη…βρικολακιάσουν στη διάρκεια της συζήτησης αλλά και για να δώσεις σήμα στον τηλεθεατή-χάνο πως αυτά τα φαντάσματα δεν βολοδέρνουν πια πάνω απʼ την ευρωπαϊκή μας οικογένεια.

Tου Αντώνη Αντωνάκου

Μιαν οικογένεια με παραγινωμένα καπιταλιστικά φρούτα κι ένα θανάσιμα θλιμμένο κέφι για την ελεύθερη αγορά.

Για την αγορά που σκηνογραφεί τη μεγαλόσχημη καλοζωία των διαφημίσεων και για τους υπαλλήλους της που κάνουν το καθήκον τους. Τους σιτιστές της ανθρώπινης αποχαύνωσης. Αυτούς που έχουν αναλάβει την υπαρξιακή διακονία, τις ιδεολογίες, τους αγανακτισμένους, τα συσσίτια, περνώντας διπλοβελονιά το ανθρώπινο πετσί, συρράπτοντας κάθε αυταπάτη με τις ανθρώπινες ανάγκες.

Θα πρέπει να κάνεις δήλωση υποταγής, υμνώντας τη δημοκρατία που σου δίνει βήμα. Αυτό που συνέβαινε δηλαδή μέσα σε κελιά και σε σκοτεινά υπόγεια, αυτό που γινόταν στην ασφάλεια και στα μπουντρούμια, τώρα γίνεται σε κοινή θέα. Στην εσχατιά τους θεάματος. Εκεί όπου, μετά από λίγο, ομιλούσες φτερωτές σερβιέτες και μπρατσωμένα τυράκια θα ορμήσουν πάνω στον τηλεθεατή.

Εκεί όπου απίθανες γαστρονομικές αβρότητες και μαγειρικές γίνονται η πορνογραφία των άδειων στομαχιών και των κακοποιημένων πνευμάτων. Εκεί όπου ο ιδιώτης εκπαιδεύει το κοινό στην ιδιωτία. Εκεί όπου η κινητή τηλεφωνία σιγοκαίει μανιακά το καυλωμένο κιβούρι του νεολαίου. Εκεί όπου ο εριστικός μουλάς της ορθοδοξίας θα στεγανοποιήσει με τον παραλογισμό της πίστης το νεανικό σφικτήρα. Εκεί όπου η γενιά των βασανιστών και των αρχιβασανιστών φοράει το κουστούμι της και τρέχει να προλάβει τις εξεγέρσεις, την ανυπακοή, τις απεργίες. Εκεί όπου ως ευυπόληπτος και δημοκράτης ο κοινωνικός νεοφιλελεύθερος αναμορφωτής φοράει ως μπούργκα το χαμόγελο του πωλητή ελπίδων και τη μεγαλοθυμία τού μάνατζερ της ζωής των άλλων. Εκεί όπου έχουν νεκραναστηθεί τα κουτάβια του Χίτλερ διαιωνίζοντας το είδος τους. Εκεί όπου βαφτίζεται δίκαιο ο παραλογισμός και το έγκλημα. Εκεί όπου η ευκολία και η μικροαστική ηθική είναι έτοιμες να βομβαρδίσουν τη Συρία. Να πετάξουν τις ανθρώπινες σάρκες στον καρχαρία. Στον Μαμωνά.

κεί όπου ο κάθε ιδεολογικός τσοπάνος μαζεύει το ποίμνιό του στο μαντρί. Εκεί όπου η λογική τρώει πόρτα και ο Άδωνις Μαλακιάδης κουνάει το χοντρό του δάχτυλο στην επιστήμη, στην τέχνη, στη ζωή. Εκεί όπου ο ανδρόγυνος ρακοσυλέκτης ψυχών Θέμος Πεθαμεναντζίδης,  μετατρέπει τη σεξουαλικότητα σε εμπορική αξία πουλώντας την νεανική ζωτική ορμή στον τεχνοκράτη.

Εκεί όπου η ηθικολογία βγάζει μαστούς με λαμπάκια. Εκεί όπου το σχολείο μετατρέπεται σε κωλοχανείο των ανταγωνισμών και τα νεαρότατα πιράνχας πετάνε τις μαύρες σκούφιες τους στον ουρανό.

Εκεί όπου και το ισχνότατο χιλιοστό ανθρωπιάς και αλήθειας καταδικάστηκε στο μαύρο.

Εκεί όπου σε ζωντανή μετάδοση, σε λίγο, τρώγοντας τη σούπα μας-προσφορά της μεγαλοψυχίας των δανειστών μας- θα βλέπουμε φλεγόμενες σάρκες, βόμβες σαν πυροτεχνήματα στο γάμο της κόλασης με τους κολασμένους. Αναλυτές ψυχάκηδες με τσαλίμι φωνής να αναλύουν γεωπολιτικά τη σφαγή. Τα κέρδη. Τα πλούτη. Τη χλιδή. Το πώς βουλιάζουν τα ελαφάκια μεσʼ την άβυσσο για να ταΐσουν τους αρχιδάτους δυτικούς. Τους πολιτισμένους. Τους ψηφιακούς. Τα ανώτερα όντα. Τους ευφυείς. Με τις λαμπερές τους χέστρες, τις λαμπερότατες εταιρίες. Τον Ομπάμα. Τον καπνιστό σολομό. Τις μη κυβερνητικές. Τα μαγαζιά απολέπισης των τύψεων. Τον ΟΗΕ. Τη γιούνισεφ. Τις τέχνες. Τα γράμματα. Τα γραμμάτια.

paganeli

Παντελής Σαββίδης: ΕΡΤ, η κρυφή γοητεία του κρατισμού

Στην ιστορία του παγκόσμιου κινήματος των εργαζομένων πολλές φορές τέθηκε το ζήτημα της τακτικής που πρέπει να ακολουθήσουν τα κινήματα, για να πετύχουν τους στόχους τους. Οι διαφοροποιήσεις υπήρξαν έντονες και ήταν η αιτία όχι μόνον αποκλίσεων αλλά και σκληρής διαμάχης, που οδήγησε σε διασπάσεις και αντιπαλότητες, που φτάνουν μέχρι σήμερα. Η περίπτωση της ΕΡΤ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Βασική θεωρία του επαναστατικού κινήματος υπήρξε ο μαρξισμός-λενινισμός, στην εξέλιξη του οποίου διαμορφώθηκαν τάσεις που αμφισβήτησαν την προτεινόμενη τακτική αλλά πολλές φορές και τη θεωρία και ακολούθησαν διαφορετική οδό. Οι διάφορες αναρχικές τάσεις ή ο αριστερισμός από τη μία και οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του πάλαι ποτέ ευρωκομμουνισμού από την άλλη αποτέλεσαν ενδεικτικές περιπτώσεις αυτών των διαφοροποιήσεων. Στις ημέρες μας τόσο ο μαρξισμός ως θεωρία όσο και ο λενινισμός ως επαναστατική πρακτική αμφισβητούνται είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά. Κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι και οι δύο ιστορικές θεωρίες και πρακτικές δεν συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη του διεθνούς επαναστατικού και εργατικού κινήματος. Ο Λένιν, που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω, συγκρότησε και οδήγησε σε επιτυχία ένα επαναστατικό κίνημα κάτω από δύσκολες συνθήκες. Ανεξαρτήτως της εξέλιξης της επανάστασης των μπολσεβίκων, ο Λένιν έχει καταγραφεί διεθνώς ως ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες και οι παρατηρήσεις του για το πώς συγκροτείται και πώς οδηγείται στην επιτυχία ένα κίνημα δεν μπορεί να περάσουν απαρατήρητες. Ο Λένιν έγραψε αρκετά βιβλία με υποδείξεις για την πορεία ενός επαναστατικού κινήματος και πραγματοποίησε πολλές καθοδηγητικές ομιλίες. Ένα από τα βιβλία του αυτά, το "Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού", συνεχίζει να παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς ένας επαναστάτης και όχι μεταρρυθμιστής υποδεικνύει πως, όταν ένα κίνημα συναντά μπροστά του τοίχο, δεν χρειάζεται να χτυπά πάνω του, με κίνδυνο να χάσει, αλλά μπορεί να βρει και άλλους τρόπους να τον ξεπεράσει. Ο Λένιν -σημειώνω- δεν ήταν μεταρρυθμιστής αλλά επαναστάτης. Δεν ήταν δηλαδή η περίπτωση του ηγέτη που πρότεινε μεταρρυθμίσεις του συστήματος με στόχο τη σταδιακή αλλαγή του αλλά την ανατροπή του. Γι' αυτό οι παρατηρήσεις του δεν μπορούν να απορριφθούν αβρόχοις ποσί από τους σημερινούς επίδοξους διαδόχους του, αν όχι ιδεολογικούς, τουλάχιστον ως προς την τακτική. Το προαναφερθέν βιβλίο του Λένιν μεταφράστηκε στα ελληνικά από την πέμπτη ρωσική έκδοση των Απάντων του. Περιλαμβάνεται στον 41ο τόμο, που εκδόθηκε τον Ιούνη του 1963, και ο ελληνικός εκδοτικός οίκος είναι το "Θεμέλιο". Για όσους δεν θυμούνται το "Θεμέλιο" ήταν ο εκδοτικός οίκος του ΚΚΕ εσωτερικού, από το οποίο προήλθε μεγάλο μέρος της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο βιβλίο υπάρχει ένα σύντομο εισαγωγικό κείμενο του αναγνωρισμένου επίσης από το παγκόσμιο κίνημα ιταλού ηγέτη Τολιάτι και μία εισαγωγή της ρωσικής έκδοσης. Από αυτές τις εισαγωγές παρατίθενται αποσπάσματα, τα οποία μπορούν να φανούν χρήσιμα στην προσπάθεια των εργαζομένων της ΕΡΤ να πετύχουν τη χρυσή τομή μεταξύ του αγώνα τους για τη δημοκρατία και την αντικειμενική ενημέρωση και του δικαιώματος της εργασίας.
Ο ΤΟΛΙΑΤΙ "Η ρήξη με τον οπορτουνισμό", γράφει ο Τολιάτι, "οδηγούσε εύκολα σε μορφές σεχταρισμού, που απομόνωναν τους συχνά όχι πολλούς κομμουνιστές από τις μεγάλες μάζες, τις οργανωμένες στα συνδικάτα ή τις ανοργάνωτες. "Ήταν μάλιστα και μερικοί που έδιναν θεωρητική χροιά σε αυτήν την απομόνωση διαβεβαιώνοντας ότι έπρεπε να περιμένουμε οι μάζες 'να έρθουν σε εμάς'. "Δεν έλειψαν τέλος και αυτοί που οικοδομούσαν μία θεωρία της 'επίθεσης', σύμφωνα με την οποία και μία μικρή μειοψηφία, έστω και απομονωμένη από τις μεγάλες μάζες, μπορούσε να διεξαγάγει νικηφόρα την επίθεση ενάντια στο οχυρό της εξουσίας. "Η κριτική ενάντια στον εξτρεμισμό μικροαστικού χαρακτήρα, ενάντια στο συγκεχυμένο και φλύαρο επαναστατισμό και τις συγκεκριμένες μεμονωμένες παρεκκλίσεις που υπήρχαν τότε στους κομμουνιστές, όπως η άρνηση συμμετοχής στις εκλογές και στην κοινοβουλευτική εργασία, η άρνηση να μπουν και να δουλέψουν στα αντιδραστικά συνδικάτα, η άρνηση να δέχονται καθορισμένες λύσεις συμβιβασμού κ.ο.κ. διεξάγεται πάντοτε με μεγάλη λεπτότητα και με έντεχνη επιχειρηματολογία...". Μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν οι παρατηρήσεις που γίνονται στην εισαγωγή της ρωσικής έκδοσης του βιβλίου: "Ο Λένιν υπογραμμίζει", αναφέρεται στην εισαγωγή, "ότι οι μπολσεβίκοι οφείλουν τις επιτυχίες τους στη σωστή τακτική του συνδυασμού της παράνομης δουλειάς με την υποχρεωτική αξιοποίηση των νομίμων δυνατοτήτων, στην ικανότητά τους να επιτίθενται τολμηρά και, όταν χρειάζεται, να υποχωρούν οργανωμένα στη συνεχή μελέτη της πείρας του επαναστατικού αγώνα. Στον 'αριστερισμό' μελετάται αναλυτικά η ιστορία του αγώνα του μπολσεβίκικου κόμματος ενάντια στη μικροαστική 'επαναστατικότητα' που, όπως σημείωσε ο Λένιν, μοιάζει με τον αναρχισμό ή κάτι δανείζεται από αυτόν και που σε καθετί ουσιαστικό απομακρύνεται από τους όρους και τις απαιτήσεις της συνεπούς προλεταριακής ταξικής πάλης". Τον "αριστερό" οπορτουνισμό τον χαρακτηρίζουν ο υποκειμενισμός στην εκτίμηση των γεγονότων και η τάση υπερπήδησης των σταδίων του κινήματος, πράγμα που σπρώχνει τους "αριστερούς" σε τυχοδιωκτισμούς. Χαρακτηρίζοντας τη μικροαστική, μισοαναρχική "επαναστατικότητα", ο Λένιν παρατήρησε ότι ο αναρχισμός συχνά αποτέλεσε ένα είδος τιμωρίας για τα οπορτουνιστικά αμαρτήματα του εργατικού κινήματος και πως και τα δύο αυτά εκτρώματα αλληλοσυμπληρώνονταν. Εξαιρετικά μεγάλη σημασία έδινε ο Λένιν στα συνδικάτα, που είναι οι πιο μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων. Υποδείκνυε ότι οι κομμουνιστές οφείλουν να κάνουν αυστηρή διάκριση ανάμεσα στην αντιδραστική μορφή των συνδικάτων, "να ξέρουν να πείθουν τους καθυστερημένους, να ξέρουν να δουλεύουν ανάμεσά τους και όχι να απομονώνονται από αυτούς με επινοημένα, παιδιάστικα "αριστερά" συνθήματα. "Να δεχόμαστε τη μάχη, όταν αυτό συμφέρει ολοφάνερα στον αντίπαλο και όχι σε εμάς, είναι έγκλημα", υποδείκνυε ο Λένιν, "και δεν αξίζουν πεντάρα τσακιστή οι πολιτικοί ηγέτες της επαναστατικής τάξης, που δεν ξέρουν να κάνουν 'ελιγμούς, συμφωνίες, συμβιβασμούς', για να αποφύγουν μία μάχη κατάφωρα ασύμφορη". Ο Λένιν υπέβαλε σε οξύτατη κριτική το δογματισμό των "αριστερών", που δεν ήθελαν να παίρνουν υπόψη τους την αλλαγή της κατάστασης, να αναπτύσσουν και να εφαρμόζουν δημιουργικά την επαναστατική θεωρία, να χρησιμοποιούν τις κάθε φορά νέες δυνατότητες προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και του απελευθερωτικού κινήματος όλων των εργαζομένων. Ο Λένιν υποδείκνυε ότι τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να ακολουθούν όσο γίνεται πιο ευλύγιστη τακτική, να προβάλλουν νέες μορφές πολιτικής δραστηριότητας και να ξέρουν να χρησιμοποιούν τις παλιές μορφές, δίνοντάς τους νέο περιεχόμενο, να μπορούν, όταν το επιβάλλει η κατάσταση, να αντικαθιστούν τη μία μορφή πάλης με μιαν άλλη. Ενώ το 1920 ο Λένιν θεωρούσε τον "αριστερισμό" σαν "παιδική αρρώστια" των νεαρών κομμουνιστικών κομμάτων, σαν αρρώστια της ανάπτυξής τους, αργότερα τον αντιμετώπιζε πια σαν μία απόλυτα διαμορφωμένη και εξαιρετικά επικίνδυνη κατεύθυνση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ Τι είναι όμως ο αριστερισμός; Αντιγράφω από το βιβλίο του Richard Gombin "Η καταγωγή του αριστερισμού", υπέρμαχου της αριστερίστικης ιδέας. "Η θεωρία του αριστερισμού, όπως παρουσιάζεται στην εξέλιξή της, εξαρτάται από ποικίλες επιδράσεις. Κρατά από το μαρξισμό το σχέδιό του για ριζική μεταβολή της κοινωνίας, αλλά η ριζικότητα αυτή παίρνει εδώ διαφορετική έννοια και είναι πιο πλατιά. "Δέχεται τη μαρξιστική θεωρία της πάλης των τάξεων, αλλά εισάγει στην καταπιεζόμενη τάξη όλους αυτούς που δεν μπορούν να κατευθύνουν την ίδια τους τη ζωή και να έχουν την πρωτοβουλία στις πράξεις τους. Έτσι λοιπόν πλαταίνει μοναδικά τον πίνακα των αλλοτριώσεων που βαρύνουν το άτομο και ξεφεύγει από τη μαρξιστική οικονομιστική αντίληψη".
Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ... ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΣΜΟΥ Η συμμετοχή στις διαδικασίες λειτουργίας μιας κρατικής τηλεόρασης είναι μία επικίνδυνη και ακροβατική άσκηση κυβερνητισμού. Δεν είναι απλώς μία εργασία. Και είναι απορίας άξιον πώς έναν τέτοιο ρόλο αποδέχθηκαν στην κρατική τηλεόραση άνθρωποι με αναρχικές ή αντιεξουσιαστικές ιδέες. Μήπως ακόμη και στην αναρχική συνείδηση στην Ελλάδα υποκρύπτεται μία εξουσιομανία; Μήπως τελικά ο κυβερνητισμός και ο κρατισμός υποκρύπτουν μία γοητεία που δεν αφήνει αδιάφορους ούτε και τους έλληνες αναρχικούς; Ο πρώτος ίσως αναρχικός στη σύγχρονη εποχή ήταν ο Γκόντγουιν. Κάνω την αναφορά στη σύγχρονη εποχή, διότι η αναρχική ιδέα δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο. Καλλιεργήθηκε ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα, όπου μπορεί κανείς να συναντήσει αναρχικούς ή αντιεξουσιαστές, όπως ο Αρίστιππος ή ο Αντιφών και κυρίως ο Ζήνων, ιδρυτής της σχολής των στωικών. Ο Γκόντγουιν στο βιβλίο του "En enquiry concerning Political Justice and its influense on general virtue and happiness" ("Έρευνα πάνω στην πολιτική δικαιοσύνη και η επίδρασή της στη γενική αρετή και ευτυχία") προσπαθεί να καταδείξει με ποιον τρόπο ο κυβερνητισμός (gouvernementalism) καθιστά τα άτομα δυστυχισμένα και πώς επιδρά στην ηθική εξέλιξή τους. Υποστηρίζει πως πρέπει να δώσουμε στο άτομο περισσότερη ελευθερία και τη δυνατότητα να αποκτήσει τα μέσα για την επιβίωσή του και το βαθμό κοινωνικότητας και ατομικότητας που του αρμόζει. Να γίνει δε αυτό εθελοντικά και άμεσα ή σταδιακά με την εκπαίδευση, τη λογική, τη συζήτηση και την πειθώ. Οπωσδήποτε όχι με εξουσιαστικά μέσα κατευθυνόμενα εκ των άνω. Αυτό το δρόμο ονειρεύτηκε να χαράξει ο Γκόντγουιν για την ανθρώπινη επανάσταση. Οι αναρχικές και οι αντιεξουσιαστικές τάσεις είναι πολλές, αλλά όλες αγωνίζονται ενάντια στον κρατισμό. Μοναδική ίσως εξαίρεση να αποτελεί η σύγχρονη Ελλάδα. Όπως γράφει ο Max Nettlau στο βιβλίο του "Ιστορία της Αναρχίας", "όλοι οι αναρχικοί, όπως ο Γκόντγουιν, ο Γουόρεν, ο Προυντόν, ο Ντεζάν, ο Κερντερουά, ο Ντε Πέπε, όσο ήταν αντίθετοι στη δικτατορία, άλλο τόσο δύσπιστοι ήταν στους αυτοσχεδιασμούς, στον αυθορμητισμό, στις επαναστάσεις με το άγγιγμα του μαγικού ραβδιού. Όλοι αναζητούσαν όχι μόνον έναν ιδανικό σκοπό αλλά και τον τελειότερο τρόπο, για να οδηγηθούν σε αυτό το σκοπό". Ο ίδιος συγγραφέας προσθέτει: "Η αναρχία είναι στάση ζωής που οδηγεί σε τρόπους συνύπαρξης τους ανθρώπους. Η αυτονομία και η αλληλεγγύη είναι ευεργετικές για τη ζωή των ανθρώπων και περιορίζουν στο ελάχιστο την ασυνεννοησία και την απώλεια των δυνάμεων. Η αναρχία πρέπει να έχει ως πρότυπο την πορεία των άστρων και όχι το φαινομενικά ανεξάρτητο παιχνίδι των κομητών και των μετεωριτών. Το ουράνιο σύστημα αποτελείται κυρίως από άστρα. Οι μετεωρίτες είναι η εξαίρεση. Και αφού τα άστρα επαρκούν γι' αυτό το σύστημα, είναι λογικό η μικρή ανθρώπινη κοινωνία πάνω στο φλοιό της μικροσκοπικής γης να αποζητά την πλέον αρμονική συνύπαρξη και όχι μία ζωή άμορφη και διεσπαρμένη, που θα μοιάζει με την περιπλανώμενη πορεία των μετεωριτών, που στην πραγματικότητα δεν αποτελούν παρά εφήμερες λάμψεις". Εν ολίγοις και έπειτα από όλα αυτά: Οι λογικοί ελιγμοί δεν είναι υπεκφυγή. Οι καταλήψεις δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Οι επαναστατικές ιδέες επικρατούν με τη δύναμη της πειθούς που περιέχουν και όχι με εκβιασμούς ή ψευδή διλήμματα.

 opinion24

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη

Καλή ψυχή!

Με ένα διήμερο μνημόσυνο, στις 3 και 4 Σεπτεμβρίου, θα τιμήσει φέτος το ΠΑΣΟΚ την επέτειο της ιδρυσής του. Το φετινό μνημόσυνο αναμένεται να είναι το τελευταίο, αφού το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπει στη Βουλή στις επόμενες εκλογές αλλά θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας και στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Στο τελευταίο μνημόσυνο του ΠΑΣΟΚ, θα παρευρεθούν -εκτός του Ευάγγελου Βενιζέλου- ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου που κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι.
Παράλληλα, γίνονται προσπάθειες να πάρει άδεια από τη φυλακή ο Άκης Τσοχατζόπουλος -ώστε να μπορέσει να παρευρεθεί στο τελευταίο μνημόσυνο του ΠΑΣΟΚ-, ενώ η σκέψη να τον επισκεφτούν όλοι μαζί στη φυλακή απορρίφτηκε γιατί φοβούνται πως μπορεί να τους κρατήσουν κι αυτούς.
Η Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ παρακαλεί όσους το επιθυμούν, αντί για στεφάνια, να καταθέσουν τα χρήματα στο ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν τους φτάνουν όσα έχουν φάει τόσα χρόνια.

πιτσιρικος

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Η γκανγκστερική Υπερεθνική ελίτ και η Συρία

Την στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές είναι πιθανό η γκανγκστερική Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), η οποία διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) να έχει ήδη ξεκινήσει το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα έγκλημα στη καριέρα της. Δηλαδή, την εγκληματική καριέρα που άρχισε  με τoν πόλεμο στον Κόλπο, συνεχίστηκε με τους μαζικούς βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία, την επίθεση στο Αφγανιστάν και στη συνέχεια την εισβολή στο Ιράκ και τελικά την σφαγή στη Λιβύη. Η διαδικασία αυτή βασικό στόχο είχε πάντα την πλήρη ενσωμάτωση κάθε αντιστεκόμενου λαού στη ΝΔΤ, η οποία ορίζεται στο οικονομικό επίπεδο από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στο πολιτικό από την κοινοβουλευτική Χούντα και στο πολιτιστικό  από την πολιτιστική ισοπέδωση που φέρνει η παγκοσμιοποίηση της υποκουλτούρας που προωθούν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις.
Η Υ/Ε απαρτίζεται από:
―τις οικονομικές ελίτ, δηλαδή τα διευθυντικά στελέχη μερικών εκατοντάδων πολυεθνικών επιχειρήσεων που εδράζονται βασικά στις χώρες της «Ομάδας των 7» και ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο και την παραγωγή, καθώς και τους διεθνείς ληστοτραπεζίτες που απομυζούν τους λαούς μέσα από τα ληστρικά Χρέη και τοκοχρεολύσια που τους φορτώνουν (Goldman Sachs κ.λπ.).
―τα εκτελεστικά τους όργανα στις πολιτικές ελίτ, δηλαδή τους εγκληματίες επαγγελματίες πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας κυρίως της Ομάδας FUKUS (ΗΠΑ/Αγγλία/Γαλλία) που έχουν και την απαιτούμενη πολιτικοστρατιωτική δύναμη για να παίζουν τον ρόλο του «παγκόσμιου χωροφύλακα», αλλά και των άλλων χωρών με υπερεθνική οικονομική δύναμη (Γερμανία, Ιαπωνία, Σκανδιναβικές χώρες, κ.λπ.), καθώς και τους εγκληματίες κομπάρσους τους σε χώρες όπως η Ελλάδα.
―τις πολιτιστικές ελίτ, δηλαδή τους μεγιστάνες του τύπου που είναι ιδιοκτήτες των διεθνών καναλιών (CNN, Fox News, Al Jazeera, Al Arabiya κ.λπ.) ή έμμεσα ελέγχουν διεθνή μίντια όπως το BBC, καθώς και αντίστοιχα έντυπα που με την βοήθεια ενός στρατού από  εξαχρειωμένους αναλυτές και δημοσιογράφους (οι οποίοι έχουν μοναδικά κίνητρα την καλοπέραση και την κοινωνική προβολή τους) φροντίζουν να εκφράζουν  την γραμμή της Y/E για όλα τα σημαντικά θέματα της επικαιρότητας. Ανάλογο ρόλο παίζουν και τα στελέχη μεγάλων ερευνητικών κέντρων και think tanks, τύπου Brookings Institution, Levy Economics Institute κ.α..
Με το σημερινό έγκλημα, κατά τη γνώμη μου, μπαίνουμε στο τελικό στάδιο ολοκλήρωσης της παραπάνω διαδικασίας που σκοπεύει να οδηγήσει στην ανατροπή των τελευταίων ιστορικών εθνικοαπελευθερωτικών καθεστώτων στην Μέση Ανατολή: του Μπααθικού καθεστώτος στην Συρία (μετά την καταστροφή του Μπααθικού καθεστώτος στο Ιράκ και του Γκανταφικού καθεστώτος στην Λιβύη) και τελικά του Ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν. Είναι μάλιστα πιθανό, αν το Ιράν αναμιχθεί στην σύγκρουση που ξεκινά σήμερα στην Συρία, τα δύο αυτά στάδια να συγχωνευθούν. Για την ολοκλήρωση όμως της ΝΔΤ απαιτείται και η πλήρης υποταγή (οικονομική αλλά και πολιτικοστρατιωτική) της Ρωσίας και της Κίνας στη ΝΔΤ. Και αν μεν η Κινεζική ελίτ είναι ήδη απόλυτα εξαρτημένη οικονομικά από την ελίτ αυτή, δεν συμβαίνει το ίδιο με την Ρωσική, όπως θα δούμε σε επόμενο άρθρο, η οποία έχει και πολύ ισχυρή πολιτικοστρατιωτική δύναμη, όχι όμως ακόμη ανάλογη, τουλάχιστον όσον αφορά στα συμβατικά όπλα, με αυτήν της Υ/Ε. Αυτήν ακριβώς την προσωρινή  ασυμμετρία δύναμης προσπαθεί να εκμεταλλευθεί η Υ/Ε για να ολοκληρώσει την παγκόσμια κυριαρχία της, με μια μορφή άτυπης πιθανώς, παγκόσμιας διακυβέρνησης. Γι αυτό, ο πόλεμος αυτός μπορεί να έχει πολύ επικίνδυνες, αν όχι μοιραίες,  συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη...
Φυσικά, τα παραπάνω σκοπεύουν να περιγράψουν την γενική εικόνα και όχι τις λεπτομέρειες. Και είναι λεπτομέρειες το εάν, κάτω από την ολοκληρωτική αντίθεση των λαών που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ακόμη και η Βρετανική Βουλή ανάγκασε την πολιτική ελίτ σε προσωρινή αναδίπλωση. Κάτω απο την μαζική προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ, αλλά και τον άθλιο ρόλο μιας συνοδοιπορούσας εκφυλισμένης «Αριστεράς», μόλις σήμερα άρχισαν οι λαοί να αντιλαμβάνονται τα αποτρόπαια σχέδια της Υ/Ε και της Σιωνιστικής ελίτ για παγκόσμια επικράτηση, διακινδυνεύοντας τις τύχες όλων μας. Είναι πια τέτοια η αποθράσυνση αυτής της ελίτ, μετά τις συνεχείς επιτυχίες της στην συντριβή των αντιστεκόμενων λαών στην Μέση Ανατολή και του οικονομικού στραγγαλισμού των λαϊκών στρωμάτων παντού, ώστε δεν δίστασαν να καταφύγουν σε επιχειρήματα για τροφίμους ασύλων ανιάτων για να δικαιολογήσουν το νέο έγκλημά τους. Έτσι, οι ΗΠΑ που χρησιμοποίησαν μαζικά τα χημικά  όπλα στο Βιετνάμ, και ανάλογα τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στην Γιουγκοσλαβία, στην Λιβύη και στο Ιράκ (όπου ακόμη γεννιούνται δύσμορφα παιδιά) μαζί με το Σιωνιστικό Ισραήλ, που πρόσφατα βομβάρδιζε με βόμβες φωσφόρου την Γαζα, έγιναν σήμερα οι παγκόσμιοι τιμητές της διεθνούς ηθικής και επιβάλλουν ένα νέο, ίσως τον καταστροφικότερο, πόλεμο. Και φυσικά, γι’ αυτά τα εγκλήματα δεν ξεσηκώθηκε καμιά από τις λαλίστατες διεθνείς ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από την Υ/Ε (Διεθνής Αμνηστία, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, HRW κ.λπ.) που σήμερα ζητούν την κεφαλή του Ασσάντ επί πίνακι (αύριο του Πούτιν!), πράγμα που ποτέ δεν έκαναν για τους αρχιεγκληματίες πολέμου Μπους, Μπλερ, Κλίντον, Ομπάμα, Σαρκοζί κ.α., που τυχαίνει να ανήκουν στα αφεντικά τους!
Τις προηγούμενες ημέρες, όπως ανέφερε ακόμη και το διεθνές όργανο της εκφυλισμένης «Αριστεράς», η Γκάρντιαν (26/8), (που στήριξε όλους τους πολέμους της Υ/Ε!) οι μισθοφόροι εγκληματίες «επαναστάτες» της Συρίας παρέλαβαν από τα αφεντικά τους (τους κομπάρσους της Υ/Ε στην περιοχή)  το μεγαλύτερο ποτέ φορτίο βαρέων όπλων. Είναι φανερό ότι ταυτόχρονα με τους κτηνώδεις βομβαρδισμούς έχει σχεδιαστεί γενική επίθεση από τους δήθεν «αντάρτες» για την ανατροπή του καθεστώτος που υποστηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, συμπεριλαμβανομένων και των έντιμων κομμουνιστών, στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του. Αυτός άλλωστε ήταν και ο βασικός στόχος της Υ/Ε σε όλη την Αραβική “Άνοιξη” που, αντίθετα με τις αποπροσανατολιστικές θέσεις της εκφυλισμένης “Αριστεράς”, διεθνώς και στα παρ’ ημίν, ήταν προσχεδιασμένη  για την επίτευξη των παραπάνω στόχων.

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_09_01.html

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

www.periektikidimokratia.org

Περί «χρησίμων ηλιθίων» και «ευφυών βλακών»…

Ποιοι «πρόθυμοι ηλίθιοι» εύχονται να αποτύχει ο ευφυής υπουργός – όπως ο κ. Στουρνάρας πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του για να κρίνει τους άλλους ως βλάκες; Ο χαρακτηρισμός «χρήσιμος ηλίθιος» – που δεν έχει αποδειχθεί ότι ανήκει στον Λένιν – αποδίδεται σε εκείνους τους αφελείς που «παρασυρμένοι» εκφράζονταν θετικά για καταπιεστικά καθεστώτα. Βέβαια πρόθεση του κ. Στουρνάρα ήταν να υβρίσει εκείνους που δεν πιστεύουν την ρητορική και τις πρακτικές του «success story». Αλλά η μεταφορά ήταν άστοχη, εκτός κι αν ο κ. Στουρνάρας αυτοσαρκαζόταν για την… μέχρι σήμερα ανικανότητά του, παρασυρμένος από την δική του «βλακεία»…

Δ. Τρικεριώτης 

Ωστόσο η «βλακεία» του κ. Στουρνάρα και της κυβέρνησης, όπως εκφράζεται μέσα από την ωμότητα και την χυδαιότητα των «ελαττωμάτων» του οικονομικού προγράμματος, ενώ έχει κόστος για τους αδύναμους της κοινωνίας, ταυτόχρονα λογίζεται ως ευφυΐα σε τμήματα της πολιτικής και οικονομικής τάξης της χώρας και της Γερμανίας, εφόσον έχει την δυνατότητα να τους χαρίζει πολιτικό χρόνο και κέρδη. Είναι αλήθεια ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας βρίθει από τέτοιους αλαζονικούς και ματαιόδοξους «βλάκες».

Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η «βλακεία» και «ευφυΐα» δεν αφορούν και τις τάξεις των αφανών πολιτών, είτε με τη μορφή της μεταφυσικής πίστης στο θαύμα που δεν έρχεται ή της συνειδητής παθητικής στάσης για να μην απειληθούν, μπαίνοντας στο μάτι της εξουσίας. Γενικά οι «ηλίθιοι» είναι ευκολότερη λεία για την ωμότητα της εξουσίας. Η παθητική στάση εξάπτει την φαντασία, έγραφε ο Ρόμπερτ Μούζιλ στο «Περί Βλακείας», «όπως η οσμή τού αίματος τον κυνηγό, και τους αφήνει να παρασυρθούν σε μια ερημιά, όπου η ωμότητα φτάνει σχεδόν στα άκρα».

Αλλά και οι αντιπολιτευτικές ηγεσίες επίσης δεν μπορούν να αναδείξουν μια επιδέξια πολιτική σκέψη για να ξεπεραστούν η αδράνεια και οι παλιές νοοτροπίες. Τελικά πρόκειται – από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές πλευρές – για εκφράσεις μιας «ευφυούς βλακείας» που αντίπαλός της δεν είναι τόσο η λογική όσο οι ιδεολογίες-ιδεοληψίες και τα διαφορετικά ατομικά ή ομαδικά συμφέροντα. Λείπουν η αναγκαία σκέψη και «εξυπνάδα» για τη διαμόρφωση του «μέσου» συλλογικού συμφέροντος και περισσεύουν η αλαζονεία, το θράσος και η δολιότητα.

«Χρήσιμοι ηλίθιοι» και «ευφυείς βλάκες» από κάθε πλευρά ανακατεύονται σε συγκυριακές δόσεις και λιμνάζουν σε ένα άμορφο τέλμα.

paganeli

Διανοούμενοι της παρακμής

Του Στέλιου Ελληνιάδη - "Δρόμος της Αριστεράς"

Δεν είναι έκπληξη στους παροικούντες. Είναι χρόνια τώρα που ορισμένοι κοντοχωριανοί διανοούμενοι ένιωθαν στριμωγμένοι ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά.
Η πρώτη δεν τους εξέφραζε γιατί ήταν πολύ «λαϊκιά» και η δεύτερη τους βρώμαγε γιατί δεν ήταν αρκετά αριστοκρατική.
Αλλά δεν τους πίεζε και κανένας για να πάρουν θέση. Η ζωή εξελισσόταν χωρίς ή με μέτρια αντιπαράθεση, και στην αναβροχιά ο καθένας βολευόταν όπως μπορούσε καλύτερα. Έτσι έπλεαν αμέριμνοι και ανεξιχνίαστοι μέσα σε μια αριστεροδεξιά σούπα που σερβιριζόταν με όλα.

Ο Σαββόπουλος, άλλου ταλέντου, άλλου επιπέδου, άλλης προσφοράς, είχε από χρόνια εκδηλώσει δημόσια την παλινδρόμηση του μέχρι να κατασταλάξει με ποιον θα πάει τελικά (;). Αλλά οι μετριότητες φυλάγονταν πίσω από μια έντεχνη ουδετερότητα. Και απολάμβαναν την ιδιαίτερη μεταχείριση που τους επιφύλασσαν οι εκδότες πάσης φύσεως, όχι τόσο σε χρήμα, όσο σε προβολή δυσανάλογα μεγάλη με το ταλέντο ή το «ταλέντο» τους και κοινωνική καταξίωση που κάθε μικροαστός καλλιτέχνης ή διανοούμενος επιζητεί περισσότερο κι από τον αέρα που αναπνέει. Προβολή και καταξίωση που η καθημαγμένη Αριστερά δεν μπορούσε με επάρκεια να καλύψει.
Η Δεξιά εντελώς αδιάφορη περί τα πολιτιστικά, δεν αισθανόταν ούτε κρύο ούτε ζέστη, αλλά την εξυπηρετούσε θαυμάσια η αριστεροδεξιά σούπα από την οποία έπαιρνε όσο ήθελε και έτρεφε ανώδυνα τους μορφωμένους ψηφοφόρους της συντηρώντας με ξένα κόλλυβα το ευρωπαϊκό της προφιτερόλ με κρέμα από «προοδευτικούς» διανοούμενους στην επιφάνεια και μπαγιάτικο παραγέμισμα από κάτω.

Καμία δεξιά τηλεόραση και καμία δεξιά εφημερίδα δεν θα μπορούσε να έχει στοιχειώδη πολιτισμική και πολιτική ευπρέπεια χωρίς τους εκ της Αριστεράς προερχόμενους γραφιάδες, συγγραφείς και δημοσιογράφους.
Ανένταχτοι, αριστεροί και δεξιοί διανοούμενοι (με ή χωρίς εισαγωγικά), μαζί με ουκ ολίγα στελέχη των αριστερών ΜΜΕ, πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στους εκδότες-καναλάρχες εργολάβους. Όλα αυτά, όμορφα κι ανώδυνα μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης.

Η κρίση διατάραξε την ομαλή ενσωμάτωση και λειτουργία του συστήματος. Η βιτρίνα ράγισε, οι σωλήνες έσπασαν, τα καλύμματα αποτραβήχτηκαν, οι μάσκες έπεσαν. Η αριστεροδεξιά σούπα κρύωνε στο πιάτο και δεν τρωγόταν. Οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι που ένιωθαν άνετοι κι ωραίοι σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής παλέτας, αναγκάστηκαν να πάρουν θέση. Η περίοδος ειρήνης, έστω άνισης, ανάμεσα στους πάνω και τους κάτω, έχει τελειώσει και το μέσα-έξω δεν φοριέται πια απαρατήρητα.

Ορισμένοι που ξεβολεύτηκαν, στριμώχτηκαν. Μερικοί σήκωσαν την παντιέρα και ανέλαβαν εργολαβικά να υπερασπιστούν την τάξη που δεν ανταποκρίνεται μεν στις προδιαγραφές τους, αλλά είναι εξουσία. Είναι εντυπωσιακός ο ζήλος και ο φανατισμός με τον οποίο, άμεσα και έμμεσα, μερικοί γραφιάδες υπερασπίζονται την καθεστηκυία τάξη. Άλλοι μέσα από τα εργολαβικά ΜΜΕ και τις παραφυάδες τους και άλλοι μέσα από τη ΔΗΜΑΡ, η οποία είναι η έσχατη μαζική απόπειρα να διατηρήσουν την πρότερη κατάσταση κρατώντας κάποια προσχήματα.

Ψηφίζω Αριστερά για να σώσω τη Δεξιά. Τακτοποιημένο πανεπιστημιακοί, καθιερωμένοι δημοσιογράφοι, επαγγελματικά κομματικά στελέχη, μεγαλοδικηγόροι, συγγραφείς προοδευτικοί λάιφ στάιλ και υπολείμματα της ελληνικής μίζερης εκδοχής του ευρωκομμουνισμού κατέφυγαν στην κιβωτό του Κουβέλη που θα του έβγαζε στεγνούς και ανέγγιχτους από την κρίση. Αλλά έλα που η κρίση τελειωμό δεν έχει! Και το σκάφος γρήγορα άρχισε να μπάζει νερά...

Μετά το ναυάγιο της κιβωτού του Φώτη, άρχισαν τα διάφορα ζωντανά να ψάχνουν για στεριά, αλλά που να τη βρουν; Όλα γύρω τους είναι κινούμενη άμμος. Το προοδευτικό τους προφίλ έχει εντωμεταξύ μαραθεί. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δυναμώνει απειλητικά χωρίς να τους έχει ανάγκη. Μερικοί ταλαντεύτηκαν και μερικοί πρόλαβαν να πιαστούν, από μια Αριστερά που κι αυτή ψάχνεται.

Άλλοι, όμως, αισθάνονται πιο καλά με τη Δεξιά. Γιατί, χρόνια ολόκληρα, στη Δεξιά δούλευαν και τη Δεξιά εξωράιζαν με την παρουσία τους και τα γραφτά τους. Θα είχε ενδιαφέρον να κάνει κανείς μια χαρτογράφηση των αριστερών/προοδευτικών γραφιάδων που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Λαμπράκη και τον Ψυχάρη, στον Κοσκωτά, τον Αλαφούζο και τον Μπόμπολα, επί δεκαετίες, χωρίς ίχνος κριτικής στα έργα και τις ημέρες των εργοδοτών τους, ενώ τώρα πνέουν μένεα κατά της Αριστεράς και, με κάθε ευκαιρία, καθυβρίζουν τα θύματα της εξουσίας. 

Θα είχε ενδιαφέρον να χαρτογραφήσει τους συγγραφείς που είχαν μόνιμο βήμα στις εφημερίδες των συγκροτηματαρχών και δι' αυτού εξασφάλιζαν σταθερή και προνομιούχα προβολή για τα βιβλία και για την πάρτη τους από όλα τα ΜΜΕ κάνοντας πως δεν βλέπουν το βούρκο που τους «φιλοξενούσε».

Μέσα σε δεκαετίες έγιναν οι ενσωματώσεις. Μέσα σε δεκαετίες έγινε η μετάλλαξη. Γιατί πώς να ερμηνεύσει κανείς κοινωνικά και πολιτικά την απέχθειά τους για το «λαουτζίκο», που τώρα λέγεται «τεμπέλης», «φοροφυγάς», «κουκουλοφόρος» και, εσχάτως, «τζαμπατζής»;
Την αντίθεση τους στην Αριστερά που υπερασπίζεται τις συντεχνίες που ευημερούν σε βάρος των άλλων, τους εργαζόμενους που με τις απεργίες τους διαταράσσουν την ομαλή ζωή, τους νέους που τα βρήκαν όλα έτοιμα και δεν θέλουν να δουλέψουν με 300 ευρώ ανασφάλιστοι προκειμένου να ανακάμψει η οικονομία;

Προσωπικά, επειδή δεν χαρίζομαι ούτε στον κοινωνικά αμέτοχο πολίτη ούτε στην Αριστερά που δυσκολεύεται να δει καθαρά τις αδυναμίες της στον καθρέφτη αναλαμβάνοντας εμπράκτως την ευθύνη να τις διορθώσει, έχω το δικαίωμα να πω και να ρωτήσω: Εντάξει, υπάρχει πολύ γόνιμο έδαφος για να κάνετε κριτική στην κοινωνία που χειραγωγήθηκε και εκμαυλίστηκε από την εξουσία και στην Αριστερά που δεν είναι στο ύψος των καλύτερων αριστερών υποδειγμάτων της ιστορίας, αλλά πώς μπορείτε να εντάσσεστε στην άλλη πλευρά;

Ξέρω πολλούς ανθρώπους που απέχουν γιατί δεν τους ικανοποιούν οι επιλογές της Αριστεράς, σε πρόσωπα και πρακτικές. Αλλά ανάμεσα σ' αυτούς και σε σας υπάρχει ένα χάσμα. Εσείς απορρίπτεται μετά βδελυγμίας την Αριστερά που είμαστε εμείς, που μας ξέρετε, και σωπαίνετε εκκωφαντικά για τα εγκλήματα που γίνονται en plein air από το κυβερνητικό σύμφυρμα υπό τας διαταγάς των ξένων τοκογλύφων και κυβερνήσεων. Εσείς βγάζετε φλύκταινες με τον Γλέζο ή τον Τσίπρα, αλλά δεν σας χαλάει καθόλου ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Άδωνης, ο Βορίδης, ο Κρανιδιώτης, ο Σταυρίδης και ο Στουρνάρας. Αποδοκιμάζετε και εξαντλείτε όλη την αυστηρότητα σας σε ένα νεαρό «τζαμπατζή», αλλά πηγαίνετε πάσο με τους υπερτιμολογητές εργολάβους των δημόσιων έργων, τους απαλλαγμένους από κάθε φόρο εφοπλιστές, τους μιζαδόρους των οπλικών συστημάτων και τους λαθρέμπορους πετρελαίου που διαμοιράζουν τα ιμάτια της χώρας. Φτηνοί στ' αλεύρι κι ακριβοί στα πίτουρα...

Αγαπητέ διανοούμενε, εάν ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος παθαίνει αλλεργία με τον Τσίπρα, μ' αυτούς θα έπρεπε να παθαίνει σύφιλη!

 Ούτε είδαν ούτε άκουσαν!

Στεναχωρήθηκα πολύ τη μέρα που η φίλη μου Λένα Διβάνη αισθάνθηκε την ανάγκη να γράψει με ανεξήγητη βιασύνη το απαράδεκτο σχόλιο της για τον «τζαμπατζή». Τρομακτικά πράγματα (απολύσεις, αυτοκτονίες, βασανιστήρια, κατεδαφίσεις οικισμών κ.λπ.) που συνέβαιναν ταυτόχρονα και ρήμαζαν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, στην ΕΡΤ, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στους καταυλισμούς των τσιγγάνων, δεν την αναστάτωναν το ίδιο έντονα ώστε να βγει στην άκρη του δρόμου και να γράψει ένα καυστικό τουίτ εναντίον του Καψή ή του Δένδια.

Την εκνεύρισαν πολύ τα σχόλια των άλλων στο τουίτερ εναντίον του ελεγκτή που προσπαθούσε με υπέρμετρο ζήλο να εξασφαλίσει το 1,20 ευρώ που δεν είχε καταβάλει εκείνη τη μέρα ο Θανάσης στο δημόσιο ταμείο, αλλά δεν άξιζε ούτε ένα αιχμηρό τουίτ η απαλλαγή των ιδιοκτητών ΠΑΕ από τα χρέη εκατομμυρίων ευρώ που φορτώθηκαν κι αυτά στις πλάτες του λαού ή το θράσος του Σταυρίδη που διεκπεραίωνε διαπλεκόμενος το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; 

Πώς διαμορφώνεται, αναρωτήθηκα, αυτή η ιεράρχηση στο μυαλό ενός καλλιεργημένου και εύστροφου διανοούμενου; Και λυπήθηκα που ένας άλλος παλιός μου γνώριμος, ο Κώστας Ρεσβάνης, μετά από διακόσια χρόνια στο συγκρότημα Λαμπράκη, υπό τον πατέρα Καψή (ο γιος του υπουργός), τον πατέρα Καραπαναγιώτη (η κόρη του υπουργός) και τον πατέρα Ψυχάρη (ο γιος του βουλευτής), γράφει σαν συνταξιούχος που ξυπνάει κάθε πρωί νοσταλγώντας το γραφείο του και νιώθοντας το χρέος του απέναντι στον αέναο εργοδότη του.

Θυμάμαι τον Ρεσβάνη σαν ένα ευγενή και καλλιεργημένο άνθρωπο, αλλά πολύ σεβαστικό με την εξουσία. Τον είχα ξεχάσει, μέχρι που διάβασα προχτές ένα κείμενο του, με χαρακτήρα αυστηρής νότας προς τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, με αφορμή την καταδίκη από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ της επιδρομής που πραγματοποίησε η αστυνομία στο Πολυτεχνείο για να δημιουργήσει κλίμα ανομίας και τρόμου. Χωρίς πρόκληση, χωρίς τυπικές διαδικασίες και χωρίς ευρήματα, εκτός από τα σπρέι χρώματος που τα εμφάνισαν για σπρέι πιπεριού.

Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς, γιατί ένας παλαίμαχος δημοσιογράφος, και δη των πολιτιστικών, ωθείται να γράψει ένα τέτοιο κείμενο που καλύπτει την αστυνομική αυθαιρεσία με φρασεολογία μάλιστα ακροδεξιού υπουργού. «Έσπασε ένα ακόμα μολυσματικό απόστημα, η αστυνομία», έγραψε ο Ρεσβάνης. Δηλαδή, 40 χρόνια στο ΔΟΛ, ο Ρεσβάνης ούτε είδε ούτε άκουσε κάτι μεμπτό για τις πολυσχιδείς δραστηριότητες του συγκροτήματος, ούτε προφανώς έχει να πει κάτι αυστηρό, έστω εκ των υστέρων, για το χρέος των 245 εκατ. ευρώ που έχει το Μέγαρο Μουσικής από τη διαχείριση Λαμπράκη για το δεύτερο κτίριο που κατέφαγε μέρος του Πάρκου Ελευθερίας και φορτώνεται τώρα στον ελληνικό λαό. Ούτε είδε ούτε άκουσε. Έχει όμως το σθένος, να εγκαλέσει τον Λαφαζάνη για μια δήλωση του, λέγοντας του, «Άκου, Παναγιώτη Λαφαζάνη...». Ούτε ο Μανδραβέλης δεν θα το έκανε τόσο χοντροκομμένα.

Δημόσιοι υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου

Υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία αποκτούν μόνο όσοι εργάζονται στο κράτος. Κι όμως, έχω γνωρίσει υπαλλήλους σε ιδιωτικές εταιρίες που η δημοσιοϋπαλληλική τους μυρουδιά σπάζει μύτη. Όταν, μέσα σου, κάθε σπίθα αντίστασης σε ένα σάπιο σύστημα, στο οποίο αναγκαστικά εργάζεσαι, για τα προς το ζην, έχει προ πολλού σβήσει και μέσα σου βασιλεύει ένα καμένο τοπίο, σε τι διαφέρεις από έναν δημόσιο υπάλληλο που έχει αποδεχτεί τη μοίρα του και έχει πλήρως προσαρμοστεί στη γραφειοκρατία του συστήματος;

Εάν ο συμβιβασμός έχει γίνει η δεύτερη σου φύση, εάν ποτέ δεν έχεις πάρει το μέρος των αδυνάτων όταν αυτό συγκρούεται με τα συμφέροντα των εργοδοτών σου, εάν δεν έχεις ποτέ αντιπαρατεθεί με τα αφεντικά σου σε μια ολόκληρη καριέρα, ξέροντας ότι είναι βουτηγμένα στη διαπλοκή και τη διαφθορά, τι διαφορά έχει να είσαι υπάλληλος 35 χρόνια στη Γενική Γραμματεία Τύπου από το να είσαι 35 χρόνια υπάλληλος στο συγκρότημα Λαμπράκη;

Στα ίδια ασφυκτικά όρια έχεις εργαστεί, και ίσως στη Γραμματεία να είναι πιο χαλαρά τα πράγματα γιατί όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις, οι υπουργοί και οι γραμματείς, αλλάζει και η γραμμή, γίνεται ένα ανακάτεμα, ενώ στο συγκρότημα Λαμπράκη ή στο συγκρότημα Μπόμπολα, η γραμμή είναι ίδια και αμετακίνητη, δια παντός. Τι να λέμε τώρα; Λες και δεν ξέρουμε πως προσαρμόστηκαν γενιές και γενιές δημοσιογράφων στα καλούπια των συγκροτημάτων. Κι όταν προσαρμοστείς, μέσα στα χρόνια, νομίζεις ότι ασκείς και ελεύθερη δημοσιογραφία. Αυτή είναι η πλάκα. Και από αριστερός στη δεκαετία του '60, καταλήγεις υπερασπιστής των αστυνομικών επιδρομών στα πανεπιστήμια, σήμερα! 

Δεν πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι που εμφανίζουν διαταραχή στην ισορροπία των αξιολογικών τους κριτηρίων είναι διεφθαρμένοι. Αλλά διαισθάνομαι ότι για τους παραπάνω και αρκετούς άλλους λόγους, πολλοί διανοούμενοι έχουν υποστεί μέσα στα χρόνια σοβαρές φθορές, μεγαλύτερες ή μικρότερες. Άλλοι διαφθάρηκαν και άλλοι φθάρηκαν. Και φοβάμαι ότι είναι πολύ δύσκολο να το συνειδητοποιήσουν.


Υ.Γ Απελπίζομαι με τη «γλώσσα» ορισμένων «αγανακτισμένων», που εκφράζονται σαν Χρυσαυγίτες όταν διαφωνούν με κάποιον ή ενοχλούνται από τις απόψεις του. Εάν πρόκειται να αντικαταστήσουμε τη μία χυδαιότητα με μία άλλη, αλίμονο μας!

Διανοούμενοι της παρακμής

Μπορεί να είναι οδυνηρή, αλλά ζούμε μια πρωτόγνωρη εποχή, την εποχή της παρακμής του κοινωνικού μοντέλου που άνθισε μεταπολεμικά. Και έχει ενδιαφέρον η στάση μερικών διανοουμένων στην εποχή της παρακμής.
Η ευκολία με την οποία τάχθηκαν ανεπιφύλακτα υπέρ της εξουσίας, υπέρ των προσώπων και των μηχανισμών που διακυβέρνησαν τη χώρα επί δεκαετίες και μεθόδευσαν τη χρεοκοπία της. Στο παρελθόν, υπήρχαν διανοούμενοι που ήταν οργανικό μέρος της εξουσίας στην εποχή της ακμής της.

Από τον καιρό της αποικιοκρατίας, για να μην πάμε πιο πίσω, υπήρχαν διανοούμενοι που δικαιολογούσαν και ωραιοποιούσαν τις κατακτήσεις και ό, τι αυτές συνεπάγονταν, γενοκτονίες, υποδουλώσεις, λεηλασίες και δικτατορίες. Γιατί οι κατακτήσεις έφερναν πλούτο και αίγλη στις μητροπόλεις. Και οι διανοούμενοι που επωφελούνταν ποικιλοτρόπως από την προσκόλληση τους στην εξουσία, αναλάμβαναν να εξωραΐσουν την εξουσία και να συγκαλύψουν τις βαρβαρότητες της. Ένας από τους τρόπους ήταν, αντί να εξυμνούν τη διεφθαρμένη εξουσία, να ενοχοποιούν τα θύματα της.

Η δουλεία, ο αφανισμός των Ινδιάνων, το κάψιμο στην πυρά των διαφωνούντων και των επιστημόνων, η αρπαγή του φυσικού πλούτου των αυτοχθόνων και η επιβολή ύπατων αρμοστών σε όλους τους λαούς της γης, θεωρήθηκαν πράξεις δικαιοσύνης, εκπολιτισμού και προόδου. Καλλιτέχνες και γραφιάδες εξύμνησαν την αποικιοκρατία και θεολόγοι την ευλόγησαν.

Αλλά σήμερα δεν ζούμε στην Αναγέννηση, μαυρίλα από τη μια και φως από την άλλη. Ζούμε στην παρακμή του δυτικού μοντέλου κι αυτό το παρηκμασμένο μόρφωμα υπερασπίζονται οι καθεστωτικοί διανοούμενοι. Στηρίζουν πρόσωπα και καθεστώτα που είναι τελείως σάπια, που κανιβαλίζουν, που φέρνουν μόνο φτώχεια και δυστυχία στην κοινωνία. Που δεν έχουν καμία αίγλη, που η διαφθορά τους είναι κραυγαλέα και δεν εξισορροπείται από καμία ένδοξη κατάκτηση, από καμία ανάπτυξη, από καμία έστω λαμπερή ψευτοκουλτούρα. Καθεστώτα παρακμής, οικονομικής και πολιτισμικής, πρόσωπα λιγδιασμένα από πάνω μέχρι κάτω.

Τι καλό, άραγε, βρίσκουν οι δικοί μας διανοούμενοι στους πολιτικούς που λυμαίνονται τη  χώρα; Υπάλληλοι διεθνών τοκογλύφων, γλείφτες των ξένων, τσιράκια των εργολάβων, γιοι και κόρες κομματαρχών, αγράμματοι, εθνικιστές και τραμπούκοι ακροδεξιοί, συνθέτουν την κάστα εξουσίας. Είναι οι ίδιοι που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια χωρίς κανένας να τους εμποδίσει. Είναι οι καταστροφείς της Ελλάδας. Και η βρώμα από τη σήψη τους είναι ανυπόφορη. Ανυπόφορη σκατίλα. Φαίνεται, όμως, ότι οΤάκης Θεοδωρόπουλος, η Σώτη Τριαντάφυλλου, ο Γιάννης Σμαραγδής, ο Χρήστος Χωμενίδης και οι όμοιοι τους, δεν έχουν πια ούτε όσφρηση.

Τι τεράστια διαφορά από τους διανοούμενους και τους καλ-λιτέχνες του πρόσφατου παρελθόντος; Ρίτσος, Τσιτσάνης, Καλδάρας, Χατζιδάκις, Έλλη Παπαδημητρίου, Θεοδωράκης, Αναγνωστάκης, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Τσαρούχης, Διδώ Σωτηρίου, Λειβαδίτης, Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος, Λεοντής, Ζαμπέτας, Ελευθερίου, Λοΐζος, Αγγελόπουλος και τόσοι άλλοι σπουδαίοι δημιουργοί που αντλούσαν νερό από τις πηγές του πολιτισμού ενός λαού με ελαττώματα, προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, αλλά και μεγάλους αγώνες και θυσίες. Και ο Χατζιδάκις με τους ρεμπέτες και ο Τσαρούχης με τους ναύτες του, από την ίδια πηγή με τον Τσιτσάνη και τον Βίρβο άντλησαν την έμπνευση τους. Ούτε ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, ούτε ο Λαμπράκης και η Βλάχου, ούτε ο Ωνάσης και ο Νιάρχος ήταν οι τροφοδότες της δημιουργίας τους. Ασε που κι αυτοί δεν συγκρίνονται με τους Βενιζέλους, τους Σαμαράδες και όλα τα αρπαχτικά της εποχής μας.

Ο λαός είναι η γη, το χώμα, το νερό, η φωτιά και ο αιθέρας, το ποτάμι και η λάσπη, η θάλασσα και ο ήλιος, ο χτίστης και ο εμπρηστής, η πηγή της έμπνευσης και της δημιουργίας, ο χορηγός της πρώτης ύλης... ο δικός μας λαός, ο κάθε λαός.

Οι νεότεροι προσπάθησαν από αλλού να αντλήσουν υλικό, να πατήσουν αλλού, με μέτρια έως κακά αποτελέσματα. Ρηχές γραφές, ρηχά τραγούδια, ρηχές ιδέες, ρηχά επιχειρήματα, ρηχοί στόχοι. Φυσικό, αφού επέλεξαν να συνταχθούν με το χειρότερο κομμάτι της κοινωνίας και ξοδεύονται να αναδείξουν τα ελαττώματα των πολιτών, που αγωνίζονται στη βιοπάλη και στον πολιτικό στίβο, για να τους κακολογήσουν. Κανένας λαός δεν είναι τέλειος. Ούτε η Αριστερά είναι ιδανική. Προσφέρεται για κριτική, ακόμα και για αποδοκιμασία. Αλλά μέσα στο λαό και μέσα στην Αριστερά ζυμώνεται η έγνοια, ο πόνος και η ελπίδα για κάτι καλύτερο για όλους.

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Αναμνήσεις ιμπεριαλισμού δια χειρός Σώτης Τριανταφύλλου

Του Θάνου Ανδρίτσου - "Πριν"

Δεν φταίει η φτώχεια, φταίνε οι φτωχοί, φωνάζει η Σώτη Τριανταφύλλου αναπαράγοντας όλο το ρατσιστικό μίσος του ιμπεριαλισμού απέναντι στις χώρες του Νότου, με αφορμή ένα ταξίδι που έκανε στην Βενεζουέλα. Δεν χρειαζόταν να κάνει τόσα χιλιόμετρα για να γράψει τέτοιες κοινοτυπίες

Στην κουβανική ταινία Μνήμες υπανάπτυξης του 1968, ένας αστός επιλέγει να παραμείνει στη χώρα μετά την επανάσταση και, αδυνατώντας να ισορροπήσει μεταξύ των κοινωνικών μετασχηματισμών και των προσωπικών του συμφερόντων, στέκεται σαστισμένος και απαθής μπροστά στη νέα πραγματικότητα.

Η Σώτη Τριαντάφυλλου επέλεξε να τιτλοφορήσει «Αναμνήσεις  υπανάπτυξης» τις εντυπώσεις της από τη Βενεζουέλα. Κράτησε τίποτα από τον εκπληκτικό τρόπο που απέδωσε ο Αλέα τα ερωτήματα για τις κοινωνικές αλλαγές, τις συζητήσεις για την εξάρτηση της Λατινικής Αμερικής, το δυναμισμό της κοινωνικής εγρήγορσης και τις αντιφάσεις της νέας εποχής; Όχι, το μόνο που έχει σχέση είναι η αμηχανία, η αδυναμία κατανόησης του γύρω κόσμου.

Η Σώτη θα ήθελε πολύ να είναι μια ευρωπαία περιηγήτρια του 19ου αιώνα ή μια μεταπολεμική διανοούμενη της Δύσης που επισκέπτεται τη Λατινική Αμερική για να μοιραστεί με τους ομοτράπεζους της τις εικόνες καθυστέρησης που είδε και τη μεγάλη απόσταση μεταξύ του Πρώτου και του Τρίτου Κόσμου. Θα της άρεσε να γράφει στο ημερολόγιο για αυτόχθονες που είναι «ανίκανοι για πολιτισμό» ή για τους Ινδιάνους που γεννήθηκαν κλέφτες και θα πεθάνουν κλέφτες (Ε. Γκαλεάνο, Ένας κόσμος ανάποδα).

Κάνει ακριβώς ό,τι οι παλιοί αποικιοκράτες. Έχει μια ήδη διαμορφωμένη φαντασιακή εικόνα για το πώς είναι μια χώρα της Λατινικής Αμερικής και με τις αναφορές της φροντίζει να συντηρήσει το μύθο αυτόν. Έτσι οι Βενεζολάνοι είναι τεμπέληδες, τα παιδιά τους εγκληματούν, οι γυναίκες τους είναι ανήθικες.

Η κοσμογυρισμένη Σώτη Τριαντάφυλλου είχε προαποφασίσει τις εντυπώσεις της, είχε αποδεχτεί τον υψηλό, εκπολιτιστικό και ίσως θεϊκό ρόλο που αναλάμβανε προς χάριν ολόκληρης της ανθρωπότητας. Το ρόλο που ανέλαβαν εκατομμύρια στρατιώτες, ιερείς, συγγραφείς και φιλόσοφοι εδώ και αιώνες και τον εκπλήρωσαν πολύ καλά με κανόνια, υπερεκμετάλλευση και πολιτισμική υποδούλωση.

Το πρόβλημα με την καημένη τη Σώτη είναι ότι γεννήθηκε στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Δε φταίει κυρίως η εμφανής άγνοια της στη σύγχρονη συζήτηση για την άνιση ανάπτυξη λέγοντας «ταξιδεύοντας στη Βενεζουέλα, ταξιδεύω στο εσωτερικό του Τρίτου Κόσμου». Προσπαθεί να χωρέσει μια αφήγηση στο σχήμα «πολιτισμένος Βορράς» - «απολίτιστος Νότος», για να κατηγορήσει την Ελλάδα που παραμένει στο δεύτερο. Όμως από κάθε πλευρά αποτυγχάνει.

Είναι εμφανές ότι θέλει να υποτιμήσει την προσπάθεια που γίνεται στη χώρα. Αναπολώντας την εποχή που ήρεμοι οι Αμερικάνοι έπαιρναν τα πετρέλαια και αφάνιζαν το λαό, λέει ουσιαστικά: Μην ακούτε τι σας λένε, υπανάπτυκτοι είναι αυτοί εδώ. Καλύτερα υπό αμερικάνικο ζυγό.
Της πέφτει λίγο δύσκολο να αναιρέσει τα επίσημα στοιχεία, ότι η φτώχεια μειώθηκε από το 85% στο 21%, ότι εξαλείφεται η μάστιγα του αναλφαβητισμού και μειώνεται αλματωδώς η παιδική θνησιμότητα.

Δεν πολυνοιάζεται να πει γιατί στην Ελλάδα του μνημονίου, το οποίο υποστηρίζει, η ανεργία έχει φτάσει στο 27,5% ενώ στη Βενεζουέλα είναι μόλις 7%. Της αρκεί μια αμφιβόλου σοβαρότητας κρίση, ότι οι περισσότεροι κάνουν ότι δουλεύουν ενώ στην πραγματικότητα κάθονται. Η παραγωγή πετρελαίου, η ανοικοδόμηση σχολείων και νοσοκομείων, φαντάζει άχρηστο έργο μπροστά σε πολυάσχολους σχολιαστές ή μάνατζερ.

Η αναφορά στην υπανάπτυξη γίνεται αναπαράγοντας τη ρητορεία ότι η ανάπτυξη είναι ένα επίπεδο όπου έχουν φτάσει οι «χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής» και οι άλλες έχουν καθυστερήσει από δικό τους φταίξιμο.
Για τις μελέτες που έχουν αποδείξει ότι η υπανάπτυξη δεν ήταν ένα βήμα πριν την ανάπτυξη αλλά το αντίθετο της λόγω της εκμετάλλευσης και της καταλήστευσης των φτωχών χωρών, μάλλον δε συζήτησε ποτέ στις καφετέριες της Νέας Υόρκης και του Κολωνακίου. Βρίσκεται μεταξύ αυτών που, όπως έλεγε ο Μαρξ, «δεν μπορούν να καταλάβουν πώς μπορεί μια χώρα να πλουτίζει σε βάρος μιας άλλης», όπως επίσης «πώς μια τάξη μπορεί να πλουτίζει σε βάρος μιας άλλης τάξης».

Το θέμα όμως δεν είναι τι θα της άρεσε να είναι, αλλά τι είναι. Εδώ βλέπουμε τη μετάβαση από μια Ευρωπαία που ονειρεύτηκε να ζει μέσα στα λούσα αλλά παραπετάχτηκε στην Ελλάδα της κρίσης, στην αιμοσταγή και κυνική μισθοφόρο των δολοφονικών πολυεθνικών. Η αποστροφή της στο «παράλληλο εμπόριο» δεν είναι παρά κέλευσμα για συγκέντρωση σε λίγα μεγάλα πολυκαταστήματα και αφαίμαξη των μικροπαραγωγών και εμπόρων. Η αναφορά της στην εκμετάλλευση των γυναικών, εκτός του ότι αποκρύπτει την πραγματικότητα στις «πολιτισμένες χώρες», είναι παντελώς ψευδής όταν συνοδεύεται από την απέχθεια της στο δημόσιο θηλασμό. Σε μια χώρα που τον ενέταξε στο Σύνταγμα ως ανθρώπινο δικαίωμα και σε μια ήπειρο που έχει χάσει δισεκατομμύρια βρέφη από τον υποσιτισμό που προκάλεσαν εταιρείες υποκατάστατων γάλακτος, όπως η Νεστλέ, οι δηλώσεις για το θηλασμό και τον έλεγχο των γεννήσεων δεν έχουν και μεγάλη διαφορά από τη ναζιστική ευγονική. 

Δε φταίει η φτώχεια φταίνε η φτωχοί, φωνάζει η Σώτη, έχοντας πίσω αιώνες ρατσιστικής και ταξικής ευρωπαϊκής ιδεολογίας. Δε τους χρειαζόμαστε τόσους φτωχούς, αναγνωρίζει η νεομαλθουσιανή συγγραφέας.

Και λέγοντας τα αυτά, σκέφτεται πως ίσως καταφέρει να πείσει για την ορθότητα των πολιτικών της Ελλάδας, έτσι ώστε να φύγει κάποτε από αυτή την καταραμένη υπανάπτυξη. Και αν οι εικόνες της Λατινικής Αμερικής, όλο και περισσότερο βιώνονται στους δρόμους της Αθήνας, σε αυτό δε φταίει η πολιτική του ΔΝΤ, αλλά η τριτοκοσμική μας συνείδηση.
Αφού δεν της έλαχε από τη μοίρα να είναι αγγελιοφόρος της «ευρωπαϊκής ανωτερότητας» σε χρόνια ανάπτυξης, έγινε θλιβερή εκπρόσωπος του θανάτου και του στυγνού νέου ιμπεριαλισμού στα χρόνια της κρίσης.

Αναμένουμε το άρθρο που θα στηρίζει με ανθρωπιστικά και πολιτισμένα επιχειρήματα την επέμβαση στη Συρία.

Το κυβερνητικό «τέρας» της ΔΤ θα αποσυρθεί αποδεχόμενο την ήττα του; ...

ΕΡΤ – «Πλησιάζει η ώρα της νίκης» 
Το θλιβερό (ουδέν μονιμότερο του προσωρινού-μεταβατικού) παρα-μηντιακό κατασκεύασμα της σύγχρονης ΥΕΝΕΔ που ακούει στο όνομα «Δ.Τ.», πνέει τα λοίσθια! Δέκα ημέρες πριν συμπληρωθούν ...
τρεις μήνες «μαύρου» στην Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (ΕΡΤ), στις τάξεις των «αμετανόητων» και περήφανων εργαζομένων της ΕΡΤ που αρνήθηκαν να υπογράψουν την εργασιακή τους καταδίκη, πνέει άνεμος αισιοδοξίας. Ορισμένοι τολμούν να πουν ότι «πλησιάζει η ώρα της νίκης»! Αυτός ο άνεμος έχει καταφέρει να ταράξει και ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων της ΕΡΤ που συνειδητοποίησαν ότι «παγιδεύτηκαν» από την κυβέρνηση κάνοντας τα «χαρτιά» τους είτε από τον φόβο του βιοπορισμού είτε υποκύπτοντας στις εκβιαστικές αφόρητες πιέσεις πολιτικών «παραγόντων» και φιλομνημονιακών μεγαλο-συνδικαλιστικών/νομικών κύκλων.

Οι θλιβεροί συνεργάτες της κυβέρνησης και των Γερμανών της Μέρκελ

Υπάρχουν όμως και αυτοί που ενσυνείδητα επέλεξαν τον δρόμο της στήριξης του καταστροφικού έργου της κυβέρνησης και αποδείχτηκαν «βασιλικότεροι του βασιλέως», στρεφόμενοι ανοιχτά κατά των (πρώην) συναδέλφων τους που επέμεναν (και επιμένουν) να κρατούν τα κτίρια της ΕΡΤ ανοιχτά, λοιδορώντας τους, συκοφαντώντας τους, προκαλώντας ανοιχτά ή συγκεκαλυμένα τις μονάδες καταστολής να «επέμβουν» για να «απελευθερώσουν» τα «κατειλημμένα» κτίρια στα οποία θέλουν να μπουν οι ίδιοι για να… «εργαστούν» ως «επιτυχόντες» των ψευδο-διαγωνισμών της κυβέρνησης! Οι θλιβερότεροι εξ’ αυτών, ενδύοντας την ασχετοσύνη τους στο θέμα των πολιτικών ιδεολογιών με επιλεγμένα τσιτάτα επαναστατών του παρελθόντος, δεν δίστασαν να επιτεθούν από δήθεν αριστερή σκοπιά, σε «αναρχικούς» που μάχονται υπέρ της… «κρατικής» ΕΡΤ ενώ επέμειναν να υπερτονίζουν χρησιμοθηρικά, επιλεκτικά και αποκομμένα από το συνολικό έργο των μεγάλων διανοητών-επαναστατών, εκείνα να χωρία που μιλούν για την αναγκαιότητα της τακτικής υποχώρησης του κινήματος, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις! Εννοώντας προφανώς, την παράδοση άνευ όρων των εργαζομένων και των κτιρίων της ΕΡΤ στις δυνάμεις του μαύρου σκότους, μία τακτική τουλάχιστον ανεπίκαιρη, τώρα που το κυβερνητικό οικοδόμημα θέλει λίγες σπρωξιές ακόμη για να πέσει. Τι θέλουν αυτοί οι τύποι; Να φιμώσουν τις αντίθετες φωνές για να κάνουν έπειτα απερίσπαστοι ως «έγκυροι» δημοσιογράφοι εκπομπές για τις… «αντίθετες φωνές»! Κατανοητή και προφανής η πηγή της αγωνίας των κολαούζων της κυβέρνησης να διασώσουν την τελευταία στιγμή ό,τι μπορούν. Αυτή η επιχείρηση γίνεται πλέον τόσο άγαρμπα και ατεκμηρίωτα που προκαλεί μόνο γέλιο για την κατάντια των -τελικώς, μόνο για το θεαθήναι- «σοβαρών» δημοσιογράφων, συνεργατών της κυβέρνησης και των Γερμανών-οπαδών της Μέρκελ. Αυτούς, τους έχει προσπεράσει ήδη η ιστορία… Αυτό επέβαλλαν εξάλλου οι «περιστάσεις»…

Η Δ.Τ. έμεινε μόνη της να «φ(ι)υλάει» την κυβέρνηση. Εμπάργκο στη ΔΤ από κόμματα και 14 Ομοσπονδίες!

Το κυβερνητικό κατασκεύασμα καταρρέει! Η Δ.Τ. έμεινε μόνη της να «φ(ι)υλάει» την κυβέρνηση. Μετά το εμπάργκο στη ΔΤ από κόμματα της αντιπολίτευσης και από πρωτοβάθμια σωματεία και συνδικαλιστικές συλλογικότητες που εκπροσωπούν χιλιάδες εργαζόμενους της χώρας, ήρθε η ανακοίνωση του αποκλεισμού του κυβερνητικού κατασκευάσματος και από 14 Ομοσπονδίες! Πώς, λοιπόν, η Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοτηλεόρασης (EBU) θα δεχτεί να προσφέρει χείρα βοηθείας (τεχνική/δορυφορική υποστήριξη) σε αυτή την τηλε- κατασκευή αφού η ίδια έθετε ως προϋπόθεση για τη βοήθεια αυτή, την εκπομπή αξιοπρεπούς, πλουραλιστικού/πολυφωνικού ενημερωτικού προγράμματος με δεδομένη τη μη εκπροσώπηση των περισσοτέρων κομμάτων της αντιπολίτευσης και των συνδικαλιστικών οργανώσεων;! Υπενθυμίζεται ότι μέχρι πρότινος η EBU υποστήριζε το πρόγραμμα της ΕΡΤ καταγγέλλοντας εντόνως την κυβέρνηση για το «μαύρο» που έριξε στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση της χώρας στις 11 του Ιούνη. Τώρα η EBU το σκέπτεται να επιστρέψει στην υποστήριξη της μόνης πραγματικής ΔΗΜΟΣΙΑΣ Ραδιοτηλεόρασης της χώρας: της ΕΡΤ!

Το κυβερνητικό «τέρας» θα αποσυρθεί αποδεχόμενο την ήττα του;

Με βάση τα παραπάνω και άλλα τόσα, η κυβέρνηση (και το φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο) βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Ο Π. Καψής έχει χάσει την ψυχραιμία του και επιχειρεί να κάνει μαθήματα δημοκρατικής ανατομίας πάνω στο πτώμα ενός ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού που η ίδια η κυβέρνηση που υπηρετεί, «εκτέλεσε» στις 11 του Ιούνη 2013, αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου διατάσσει έρευνα περί της «αδήλωτης»-»μαύρης» εργασίας στη ΔΤ, ο «διαγωνισμός» αποδεικνύεται έωλος και προσχηματικός, και, κάθε απόπειρα να διορθωθεί το ολέθριο λάθος του λουκέτου στην ΕΡΤ, προσκρούσει σε νέα ολέθρια λάθη που κάνουν αβίωτη τη συνέχιση της ίδιας καταστροφικής πολιτικής. Αν συνυπολογιστεί δε, ότι εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στην Υγεία, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και εκατοντάδες άλλοι κλάδοι εργαζομένων ετοιμάζονται πυρετωδώς για δυναμικούς αγώνες και απεργιακή κάθοδο διαρκείας στους δρόμους σε ένα «θερμό Φθινόπωρο» που θα μείνει στην ιστορία, τότε το «τέρας» είτε θα είναι αναγκασμένο να αποσυρθεί αποδεχόμενο την ήττα του, είτε θα προσπαθήσει να «δαγκώσει» όσους περισσότερους μπορεί πριν ψοφήσει.

Επαγρύπνηση, συντονισμός και ένταση του αγώνα
Επειδή, από ιστορική άποψη, σχεδόν καμία βάρβαρη εξουσία δεν εγκατέλειψε «οικειοθελώς» τα προνόμιά της προς όφελος των συμφερόντων της κοινωνίας, χρειάζεται τεράστια προσοχή για τις επιλογές που θα επιλέξει να κάνει το κυβερνητικό «τέρας» μπροστά στο αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει. Χρειάζεται επαγρύπνηση, συντονισμός και ένταση του αγώνα τόσο των εργαζομένων της ΕΡΤ (με έμφαση στην περιφρούρηση των κτιρίων της ΕΡΤ στην Αθήνα και της ΕΡΤ3 στη Θεσσαλονίκη) όσο και όλων των εργαζομένων της χώρας. Ο άνεμος της νίκης δεν πρέπει να μας παραπλανήσει και να μας εφησυχάσει. Απεναντίας. Τώρα είναι η ευκαιρία για συντονισμό και ένταση του αγώνα έτσι ώστε να μην αφήσουμε περιθώρια αποτελεσματικής αντίδρασης στο «τέρας» που θα επιχειρήσει πιθανότατα (και μάλιστα πολύ σύντομα) είτε να καταστείλλει βιαίως τους χιλιάδες διαδηλωτές που θα κατεβούν στον δρόμο είτε π.χ. να ντύσει στο «χακί» χιλιάδες εκπαιδευτικούς που θα αρνηθούν να διδάξουν τα παιδιά μας μέσα σε σχολεία-φυλακές. Ειδικότερα, η ΕΡΤ έγινε σύμβολο αγώνα και σημείο αναφοράς για τις σύγχρονες αντιστάσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό και δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να ακυρωθεί ως τέτοιο στη συνείδηση του κόσμου. Θα ‘ρθει σύντομα η μέρα που στο κεφάλαιο ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ της ιστορίας, η ΕΡΤ θα έχει περίοπτη θέση. Αρκεί να υπερβούν τον εαυτό τους οι «αμετανόητοι» εργαζόμενοι της ΕΡΤ και με το περίσευμα των δυνάμεών τους να εμπνεύσουν με τον ανυποχώρητο αγώνα τους ολόκληρη την κοινωνία.

Ποια ΕΡΤ θέλουμε;

Εξάλλου, το άνοιγμα της ΕΡΤ θα ωφελήσει πολλαπλώς την ίδια την κοινωνία και την ποιότητα της δημόσιας ενημέρωσης αφού, στην πορεία αυτού του πολύμηνου αγώνα, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επανακαθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη σχέση τους με την ουσία της είδησης και της χρησιμότητάς της για την κοινωνία, αίροντας τους όποιους λογοκριτικούς και κυρίως αυτολογοκριτικούς φραγμούς που έθετε στο παρελθόν η εκάστοτε εξουσία μέσω της εξαρτημένης από αυτήν (για τους περισσότερους «προϊσταμένους») εσωτερικής δημοσιογραφικής ιεραρχίας. Στην περίπτωση της ΕΡΤ, μπορεί να προσαρμοστεί εύστοχα το σύνθημα που φωνάζουν οι εργάτες στους δρόμους (και που ακούστηκε με ιδιαίτερη έμφαση τους τελευταίους μήνες και στην περίπτωση των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής ΒΙΟ.ΜΕ. που έχουν προχωρήσει σε αυτοδιαχείριση της παραγωγής): «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, Συντάκτη μπορείς χωρίς αφεντικά». 
Αν και το σχέδιο αυτό αφορά την «επόμενη μέρα» της νέας περιόδου της ΕΡΤ, καλό θα είναι να σχεδιάζουμε από τώρα το πώς θέλουμε να υπηρετήσουμε σωστά την κοινωνία στον τομέα της ενημέρωσης, κόντρα στη λογική που την θέλει ψυχρό αποδέκτη άχρηστων πληροφοριών, καταναλώτρια σκουπιδιών του ανθρώπινου πολιτισμού, χειραγωγούμενη από την εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα.
Η νοοτροπία του «μαύρου» δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να περάσει στη νέα περίοδο που θα διανύσει η ΔΗΜΟΣΙΑ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ της ΕΡΤ ακόμα κι αν αυτή η «σκοτεινιά» επιχειρήσει να κρυφτεί επιμελώς πίσω από το «αστραφτερό χαμόγελο» της «πλουραλιστικής ενημέρωσης». Και αυτό δεν θα πρέπει να συμβεί «με καμία κυβέρνηση»…

Του Δρυκολάπτη στον "Ασύνταχτο Τύπο"

greektv-com.blogspot