Η ανατομία μιας αποσταθεροποίησης

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Το Eurogroup, με την πρόσφατη απόφασή του για την Κύπρο, απεδείχθη άλλη μια φορά όχι μόνο ανίκανο να δημιουργήσει αναχώματα στο διάβα της ευρωζωνικής Κρίσης, αλλά και ιδιαίτερα αποτελεσματικό στο να υπηρετεί τις αγριότερες των διαθέσεών της. Η ιδέα και μόνο ότι σκέφτηκαν να διαφυλάξουν τη σταθερότητα στην Ιταλία ή την Ισπανία, παραβιάζοντας σε μια άλλη ελλειμματική χώρα της Ευρωζώνης το συμβόλαιο κράτους-καταθετών (για δημόσια διασφάλιση των καταθέσεων έως τις 100 χιλιάδες ευρώ, ένα όριο που εισήχθη για να αποφευχθούν οι επιδρομές πανικόβλητων καταθετών στις τράπεζες) αποτελεί ύβρη απέναντι στον κοινό νου. Ακόμα κι αν την τελευταία στιγμή πάρουν πίσω την αρχική τους απόφαση, να κατασχέσουν μέρος ακόμα και των μικρών καταθέσεων, η ζημιά έχει γίνει. Καθώς η απόφαση αυτή θα «κυνηγά» την Ευρώπη και τους ηγέτες της για καιρό πολύ, αξίζει η ανατομία της.

1. Τι επιλογές είχαν;
Η Κρίση της Ευρωζώνης αφορά ζεύγη κρατών και των τραπεζικών τους συστημάτων που, μετά από το Κραχ του 2008, στερούμενα μιας Κεντρικής Τράπεζας στον ρόλο της «οπισθοφυλακής» άρχισαν (ως ζεύγη) να πτωχεύουν το ένα μετά το άλλο. Αρχής γενομένης από την Ελλάδα, η Κύπρος είναι το πέμπτο ζεύγος κράτους-τραπεζών που καταρρέει επισήμως. Σε δύο από αυτές τις περιπτώσεις τα κράτη «έπεσαν» πρώτα, συμπαρασύροντας τις τράπεζες, ενώ στις τρεις άλλες περιπτώσεις (Ιρλανδία, Ισπανία και Κύπρος) οι τράπεζες «φούνταραν» και παρέσυραν τα κράτη στον βυθό της πτώχευσης. Εν τέλει, δεν έχει μεγάλη σημασία ποιο από τα δύο μέρη του ζεύγους γλίστρισε πρώτο (το κράτος ή οι τράπεζες). Σημασία έχει ότι όταν είτε ένα κράτος είτε ένα εθνικό τραπεζικό σύστημα καταρρεύσει (εντός της Ευρωζώνης), τότε και τα δύο μέρη του ζεύγους κατευθύνονται, με μαθηματική ακρίβεια, στον βυθό.

Τη στιγμή της κατάρρευσης ενός τέτοιου ζεύγους, ανεξάρτητα από τα αίτιά της, το Eurogroup, είχε και έχει πέντε εναλλακτικές:

(1) Να μεταφερθούν οι ζημίες (κράτους-τραπεζών) εξ ολοκλήρου στους φορολογούμενους των πλεονασματικών χωρών μέσα από μία διαδικασία εξόντωσης των φορολογούμενων (και ιδίως των μικρομεσαίων) των πτωχευμένων χωρών οι οποίοι φορτώνονται επισήμως τεράστια δάνεια τα οποία η κοινωνική τους οικονομία (ιδίως υπό καθεστώς ακραίας λιτότητας) δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει ποτέ (με αποτέλεσμα τη μόνιμη ύφεση και τη διόγκωση του ποσοστού χρέους).
(2) Να μεταφερθούν οι ζημίες (κράτους-τραπεζών) εξ ολοκλήρου στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υπό όρους εξόντωσης των φορολογούμενων (και ιδίως των μικρομεσαίων) των πτωχευμένων χωρών οι οποίοι φορτώνονται επισήμως τεράστια δάνεια τα οποία η κοινωνική τους οικονομία δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει ποτέ (με αποτέλεσμα τη μόνιμη ύφεση).
(3) Να κουρευθούν οι πιστωτές των κρατών και/ή των τραπεζών που πτώχευσαν.
(4) Να κουρευθούν οι τραπεζικές καταθέσεις.
(5) Μια συνολική λύση που δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο ζεύγος αλλά που χτυπάει την Κρίση στη ρίζα της σε όλα τα κράτη-μέλη ταυτόχρονα (π.χ. με έναν τέτοιο τρόπο)

Στην περίπτωση Ελλάδας και Πορτογαλίας, η ΕΕ επέλεξε την πρώτη εναλλακτική. Στην περίπτωση της  Ιρλανδίας και της Ισπανίας, επιλέχθηκε ένας συνδυασμός των εναλλακτικών (1) και (2) ενώ η Ιταλία, προς το παρόν, βρίσκεται εγκλωβισμένη αποκλειστικά στην εναλλακτική (2). Η εναλλακτική (3) χρησιμοποιήθηκε για την Ελλάδα μετά από δύο χρόνια άρνησης ότι απαιτείται κι όταν ήταν πολύ αργά καθώς η επιλεγμένη εναλλακτική (1) είχε ήδη μειώσει τόσο πολύ το ΑΕΠ και την δυναμική της χώρας που το κούρεμα (το PSI) ήταν, τελικά, ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη (καθώς έγινε αφού ένα τεράστιο μέρος των χρεών είχε ήδη μεταφερθεί στις πλάτες των βόρειων φορολογούμενων και της ΕΚΤ). Τώρα, στην περίπτωση της Κύπρου, ήρθε φαίνεται η ώρα να δοκιμάσουν την εναλλακτική (4) ή όπως έγραψαν οι Financial Times (Alphaville) «Μια ανόητη ιδέα της οποίας ήρθε η ώρα». Την μόνη εναλλακτική που δεν δοκιμάζουν είναι η μόνη που θα απέδιδε: την εναλλακτική (5), δηλαδή την  συνολική λύση που παύει να προσποιείται ότι η κάθε χώρα είναι ιδιαίτερη περίπτωση – αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Ας μελετήσουμε τώρα τι ακριβώς αποφάσισαν για την Κύπρο.

2. Το κούρεμα καταθέσεων: η ηθική διάσταση
Ο λόγος που στην περίπτωση της Κύπρου δεν εφαρμόστηκε ο γνωστός συνδυασμός των εναλλακτικών (1) και (2) είναι διττός: Πρώτον, οι Γερμανοί ψηφοφόροι, τελικά, κατανόησαν αυτό που οι ηγέτες τους τους έκρυβαν για τρία χρόνια – δηλαδή, ότι τα δάνεια προς τις χώρες μας δεν ήταν μια πράξη αλληλεγγύης προς τους χειμαζόμενους λαούς της Περιφέρειας, αλλά μια κυνική προσπάθεια να μεταφερθούν ζημίες από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του Βορρά στις πλάτες των βορείων φορολογούμενων. Έτσι, η εναλλακτική (1) έχασε έδαφος στην περίπτωση της Κύπρου. Δεύτερον, το SPD επέλεξε ως κεντρική αντιπολιτευτική του πολιτική, την εναντίωσή του στη διάσωση τραπεζών είτε μέσω της ΕΚΤ είτε μέσω του ESM. Πάει, λοιπόν, και η εναλλακτική (2), καθώς η κα Μέρκελ δεν είναι διατεθειμένη να προσφέρει στην αντιπολίτευση πεδίο λαμπρής δόξας. Όσο για την εναλλακτική (3), αυτή την απέρριψαν εκ προοιμίου, σκεπτόμενοι ότι ένα κούρεμα κρατικών ομολόγων (το τρίτο μετά το PSI και την «επαναγορά» ελληνικού δημόσιου χρέους του περασμένου Δεκεμβρίου) θα ήταν ό,τι χειρότερο σε μια εποχή που οι αγορές ομολόγων (και τα spreads της Ιταλίας) έχουν ησυχάσει. Έτσι, λοιπόν, κατέληξαν στην εναλλακτική (4).

Πολλοί ίσως ξαφνιαστείτε που θα πω ότι συμφωνώ με την αρχή του κουρέματος των καταθέσων για τις κυπριακές τράπεζες, όσο επίπονο και να είναι, εφόσον: (α) αφορά τράπεζες που πτώχευσαν από βλακεία τους, και (β) δεν καταστρατηγεί το συμβόλαιο πολίτη-κράτους για την εξασφάλιση των καταθέσεων κάτω των 100 χιλιάδων ευρώ. Για να το πω απλά, σε καμία χώρα του κόσμου το κράτος δεν ασφαλίζει όλες τις καταθέσεις, ανεξάρτητα από το ύψος τους. Στις χώρες της Ευρωζώνης, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, για να μην τρέξουν όλοι στις τράπεζες να σηκώσουν τις καταθέσεις τους, τα περισσότερα κράτη-μέλη (της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης) αύξησαν τα ποσά καταθέσεων που εγγυώνται στις 100 χιλιάδες ευρώ. Αυτό ήταν το συμβόλαιο κράτους-πολίτη. Η λογική της μερικής ασφάλισης (που ξεκίνησε το 1932 από την κυβέρνηση Roousevelt στις ΗΠΑ) είναι απλή: Το κράτος ασφαλίζει ένα ποσό που καλύπτει τις καταθέσεις της πλειοψηφίας των πολιτών του, αλλά αφήνει ένα μέρος ανασφάλιστο ώστε οι μεγαλοκαταθέτες να «ελέγχουν» τους ιδιώτες τραπεζίτες για να μην τζογάρουν ανενόχλητοι οι τελευταίοι με τα χρήματα άλλων και τις πλάτες των φορολογούμενων.

Στην περίπτωση της Κύπρου, οι τράπεζες πτώχευσαν λόγω εγκληματικά ανόητων επιχειρηματικών κινήσεων (π.χ. έδωσαν δάνεια 8 φορές το ΑΕΠ της χώρας). Σε μια πραγματικά ελεύθερη οικονομία, θα έπρεπε να κλείσουν, το κράτος να κατασχέσει ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχουν, και να αποζημιωθούν οι καταθέτες (από το κράτος) για ποσά έως και 100 χιλιάδες ανά λογαριασμό ή ανά αποταμιευτή. Αυτό ήταν το συμβόλαιο μεταξύ κράτους και πολίτη.

Βέβαια η κυβέρνηση κρίνει, ορθώς, ότι το κλείσιμο των τραπεζών θα ήταν καταστροφικό και, αντί να δανειστεί όλο το ποσό (τα 17 δισ.) που θα χρειαζόταν για να μη χάσει κανείς καταθέτης ούτε ένα ευρώ, θα απαιτήσει από τους καταθέτες ένα μέρος των χρημάτων. Αυτό θα ήταν καθόλα θεμιτό αν το κράτος τηρούσε στο ακέραιο το συμβόλαιό του με τον πολίτη-καταθέτη: δηλαδή, κανείς Κύπριος πολίτης (ή πολίτης της Ε.Ε.) με καταθέσεις έως 100 χιλιάδες, να μη χάσει ούτε ένα ευρώ. Από εκεί και πέρα, πάνω από τις 100 χιλιάδες, το κυπριακό Δημόσιο δεν έχει καμία υποχρέωση να υποχρεώσει τον Κύπριο μικρομεσαίο φορολογούμενο να χρεωθεί αβάστακτα ποσά για να αποζημιώσει (α) όσους καταθέτες έχουν καταθέσεις πάνω από 100 χιλιάδες ή (β) καταθέτες χωρών εκτός Ε.Ε. που δεν έχουν κανένα ασφαλιστικό συμβόλαιο με το κυπριακό κράτος.

Από ηθικής και νομικής λοιπόν πλευράς, η κυβέρνηση Αναστασιάδη είχε κάθε δικαίωμα να κουρέψει τις καταθέσεις άνω των 100 χιλιάδων ευρώ. Κατ’ εμέ, είχε μάλιστα υποχρέωση να το πράξει καθώς η εναλλακτική θα ήταν να «φεσώσει» τους πιο αδύναμους πολίτες με ακόμα 5 ή 6 δισ. δανείων τα οποία, αφού οι καταθέσεις των πλουσίων (ιδίως ξένων) έφευγαν για Γερμανία ή Cayman Islands μεριά, ο κυπριακός λαός δεν θα μπορούσε να ξεπληρώσει ποτέ. Όσο για το επιχείρημα ότι οι καταθέσεις είναι ιερές, ανεξάρτητα ύψους, θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω: Γιατί είναι πιο ιερές οι καταθέσεις των 3 και 5 εκατομμυρίων από τα φάρμακα του καρκινοπαθή ή τα επιδόματα ανεργίας του νέου άνεργου που θα κουρευθούν, ώστε να εκταμιευτούν ψείγματα αυτών των 3 και 5 εκατομμυρίων υπέρ κάποιων κυρίων που έβαλαν τα χρήματά τους σε ανόητες τράπεζες, χωρίς να έχουν κάποια ασφάλιση είτε κρατική ούτε ιδιωτική;

Όχι, φίλες και φίλοι. Δεν θα προσθέσω τη φωνή μου σε όσους καταδικάζουν την ιδέα του κουρέματος των καταθέσεων ανεξάρτητα ύψους και εντοπιότητας του καταθέτη.  Αυτό που καταδικάζω είναι η επίσημη ανακοίνωση αθέτισης του συμβολαίου κράτους-καταθετών, σύμφωνα με το οποίο η κυπριακή κυβέρνηση εγγυήθηκε στους πολίτες της (και τους πολίτες των χωρών της ΕΕ) ότι καταθέσεις κάτω των 100 χιλιάδων δεν θα αγγιχθούν. Το τραγικό σφάλμα του κ. Αναστασιάδη δεν ήταν το κούρεμα των καταθέσεων, γενικά και αόριστα. Το σφάλμα του ήταν ότι δεν εξαίρεσε, εξ αρχής και πλήρως, τις καταθέσεις κάτω των 100 χιλιάδων – τουλάχιστον στη συμφωνία που ανακοινώθηκε αρχικά. Μακάρι, τελικά, να αλλάξει αυτή η κατανομή βαρών και να εξαιρεθούν από το χαράτσι οι χαμηλές καταθέσεις. Ακόμα και τότε, όμως, το ερώτημα τίθεται: Πώς τους ήρθε να ανακοινώσουν από κοινού και με όλα τα μέρη σύμφωνα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ, Γερμανία, Λευκωσία, Αθήνα) ότι μέρος των καταθέσεων θα κατασχεθούν, ανεξαρτήτως του ύψους τους;

3. Γιατί δεν σεβάστηκαν την εγγύηση καταθέσεων έως 100 χιλιάδες ευρώ;
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κύπρου απάντησε στο ερώτημα αυτό λέγοντας ότι οι άνω των 100 χιλιάδων ευρώ καταθέσεων απλά δεν αρκούσαν για να μαζευτούν τα απαιτούμενα 5,8 δισ. Δεν ήταν όμως έτσι τα πράγματα και το ήξεραν αυτό, τόσο οι Κύπριοι ηγέτες, όσο και η ΕΕ. Δύο αναλυτές της Barclays, ο Antonio G. Pascual και ο Laurent Fransolet, ανέλυσαν τα στοιχεία των κυπριακών τραπεζών και αναφέρουν τα εξής: Οι συνολικές καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες ανέρχονται στα 37,6 δισ. Από αυτά, το 55% των καταθέσεων βρίσκεται σε λογαριασμούς με ποσά άνω των 100 χιλιάδων ευρώ και ανήκει, ως επί το πλείστον, σε κατοίκους χωρών εκτός Ε.Ε. Όπερ μεθερμηνευόμενο, η συντριπτική πλειοψηφία των καταθέσεων Κυπρίων πολιτών βρίσκεται κάτω από το όριο των 100 χιλιάδων ευρώ. Ας δούμε τώρα την κατανομή των βαρών του νέου «φόρου» μεταξύ καταθετών με καταθέσεις κάτω των 100 χιλιάδων ευρώ και των μεγαλοκαταθετών σε τρία σενάρια: (Α) Την ανακοινωθείσα απόφαση σύμφωνα με την οποία τα ποσοστά κατάσχεσης καταθέσεων είναι 6,75% για καταθέσεις κάτω των 100 χιλιάδων ευρώ και 9,9% για καταθέσεις άνω των 100 χιλιάδων ευρώ, (Β) μια εναλλακτική, πιο προοδευτική κατανομή 3,5% και 12,5% αντίστοιχα, και (Γ) τη λύση της μηδενικής φορολόγισης καταθέσεων κάτω των 100 χιλιάδων ευρώ:

(Α) 6,75% και 9,9%: 2,08 δισ. χαράτσι στους μικροκαταθέτες και 3,72 δισ. στους μεγαλοκαταθέτες
(Β) 3,5% και 12,5%: 1,1 δισ. χαράτσι στους μικροκαταθέτες και 4,7 δισ. στους μεγαλοκαταθέτες
(Γ) 0% και 15,5%: Μηδενικό χαράτσι στους μικροκαταθέτες και 5,8 δισ. στους μεγαλοκαταθέτες

Το σενάριο Γ καταδεικνύει ότι με έναν φόρο 15,5% στις καταθέσεις άνω των 100 χιλιάδων (που θα έπληττε πολίτες χωρών εκτός Ε.Ε., στους οποίους το κυπριακό κράτος δεν έχει καμία απολύτως ηθική ή νομική υποχρέωση, όσο αφορά την ασφάλεια των καταθέσεών τους), η Κύπρος θα είχε εξοικονομήσει τα 5,8 δισ. που χρειαζόταν χωρίς να διαρρήξει τις σχέσεις εμπιστοσύνης με τον λαό της και με τους υπόλοιπους λαούς της Ε.Ε. Γιατί, λοιπόν, δεν το επέλεξαν εξαρχής;

Είναι προφανές ότι με το σενάριο (Α) που ανακοινώθηκε ως η κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική, τα χαράματα του Σαββάτου, καταθέτες (στη μεγάλη τους πλειοψηφία, πολίτες της Ε.Ε.) στους οποίους το κυπριακό κράτος είχε υποσχεθεί ότι δεν θα χάσουν δεκάρα από μια τραπεζική κρίση, θα υποστούν τεράστιο κόστος. Ακόμα και το σενάριο (Β), που το περιορίζει, καταστρατηγεί την αξιοπιστία του κράτους και καταρρακώνει το ηθικό του πολίτη της Ε.Ε. (όχι μόνο του Κύπριου) ο οποίος βλέπει το κράτος να σχίζει ένα νομικά και ηθικά ισχυρό συμβόλαιο που είχε μαζί του. Θα μου πείτε: Τότε, γιατί δεν θα πήγαιναν το κράτος στα δικαστήρια οι καταθέτες;

Δεν έχω αμφοβολία ότι θα το έκαναν αν η Ε.Ε. και η κυπριακή κυβέρνηση επέμενε στη «φορολόγηση» όλων των καταθέσεων. Και άριστα θα έπρατταν. Για αυτό το λόγο, η κυπριακή κυβέρνηση παρουσίασε το χαράτσι ως φόρο και όχι ως κατάσχεση καταθέσεων. Ο κ. Αναστασιάδης, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν επέλεξε το σενάριο (Γ), επιχειρηματολόγησε ότι αν το ποσοστό «φόρου» ξεπεράσει το 10%, θα είναι δύσκολο να παρουσιαστεί ως φόρος στα δικαστήρια όπου θα προσφύγουν πολίτες! Δυστυχώς, αυτή του η απάντηση έκρυβε δύο ατοπήματα: Πρώτον, ότι επέλεξε έναν ευφημισμό (βαφτίζοντας «φόρο» το κούρεμα-κατάσχεση) που στόχο έχει την καταστρατήγηση του συμβολαίου κράτους-πολίτη. Δεύτερον, επειδή, στην ουσία, δεν ήθελε να κουρέψει τους Ρώσους καταθέτες με 15,5%, παρά το γεγονός ότι αυτό θα του επέτρεπε να τηρήσει το συμβόλαιο τιμής με τους πολίτες της χώρας του και της Ε.Ε., γενικότερα. Και γιατί αυτό; Επειδή, λέει, κάτι τέτοιο θα διακινδύνευε την εθνική στρατηγική μετατροπής της Κύπρου σε... Ελβετία της Μέσης Ανατολής. Λες και αυτό το όνειρο δεν έχει γίνει σκόνη, ήδη!

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, φημολογείται ότι η κυπριακή κυβέρνηση, κατόπιν εορτής, διαπραγματεύεται με την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, την αλλαγή της αρχικής απόφασης, ώστε να εξαιρεθούν τελικά οι καταθέσεις κάτω των 100 χιλιάδων – να ενεργοποιηθεί το σενάριο Γ, δηλαδή. Μακάρι. Το ερώτημα, όμως, εξακολουθεί να τίθεται: Τώρα το σκέφτηκαν; Τέτοια επιπολαιότητα, τόσο από τη Λευκωσία, όσο και από την Ε.Ε.;

Συμπέρασμα
Σε αυτή τη συνολικά θλιβερή ιστορία, υπάρχει κάτι που είναι θετικό: Ότι η Κύπρος απέφυγε την αποκλειστική χρήση της εναλλακτικής (1) – η οποία χαντάκωσε την Ελλάδα ελέω του δίδυμου των κυρίων Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου. Είναι σημαντικό, δηλαδή, ότι ο Κύπριος φορολογούμενος δεν σήκωσε όλο το φορτίο των 17 δισ. που απαιτούνταν για να μη γονατίσει το κράτος και το τραπεζικό σύστημα. Δυστυχώς, δεν σεβάστηκαν το συμβόλαιο με τους καταθέτες, όσον αφορά τις πρώτες 100 χιλιάδες που το κράτος είχε δεσμευτεί απέναντι στον Ευρωπαίο πολίτη (και τον Κύπριο, βέβαια) να διασφαλίσει. Ήταν μέγα ατόπημα της νέας κυπριακής κυβέρνησης, που ξεκίνησε με αυτογκόλ, ακόμα κι αν, τελικά, συγκλονισμένοι από την αντίδραση των πολιτών, κάνουν το σωστό εξαιρώντας από το χαράτσι τις καταθέσεις κάτω των 100 χιλιάδων. Όσο για την Ε.Ε., τι να πει κανείς; Σε μια περίοδο όπου οι λαοί έχουν αρχίσει να την κοιτούν με όλο και αυξανόμενη εχθρότητα, ανακοίνωσε μια απόφαση που απέδειξε την περιφρόνηση των ηγετών της στο μόνο ίσως συμβόλαιο κρατικής εξουσίας με τους πολίτες που όλοι θεωρούσαν ιερό.

Πέραν, όμως, από τη δόμηση του κουρέματος των κυπριακών καταθέσεων και ανεξάρτητα του αν, τελικά, θα εξαιρεθούν ή όχι οι μικροκαταθέτες από το χαράτσι, το νέο κυπριακό δράμα μας επιβεβαιώνει ότι η Κρίση του ευρώ καλά κρατεί. Και είναι λογικό. Ο μόνος θεσμός που ιδρύσαμε στην Ευρώπη για να δαμάσει την Κρίση, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) αποσταθεροποιεί την Ευρωζώνη μόνο και μόνο με την ύπαρξή του. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι το χαράτσι στις κυπριακές καταθέσεις ονομάστηκε «επιβαλόμενος φόρος σταθερότητας» (stability levy). Λες και οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας, χρησιμοποιούν τη λέξη «σταθερότητα» κάθε φορά που παίρνουν μια αποσταθεροποιητική απόφαση ή δημιουργούν ένα νέο εργαλείο που, ακούσια, ενισχύει την αποσταθεροποίηση της νομισματικής μας ένωσης.

(1) Μην ξεχνάμε ότι και στην Ελλάδα, που δεν κουρεύτηκαν άμεσα οι καταθέσεις τον Μάιο του 2010 με το Μνημόνιο Νο. 1, η βαθιά ύφεση που έφερε η τεράστια μνημονιακή συμφωνία κούρεψε ντε φάκτο τις καταθέσεις καθώς η πλειοψηφία, αντιμέτωπη με νέους φόρους και λιγότερα εισοδήματα, αναγκάστηκε να στραφεί στις αποταμιεύσεις για να ζήσει και να καταβάλει τα νέα χαράτσια. Στην Κύπρο η Ε.Ε., εν τη σοφία της, έβαλε το χέρι στις αποταμιεύσεις των μικρομεσαίων άμεσα και χωρίς να περιμένει τη λιτότητα να τις «κατασχέσει» εκ μέρους της!


Πηγή: protagon

Κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο: Ο ΚΟΥΡΕΑΣ ΘΕΛΕΙ ΚΡΕΜΑΣΜΑ

ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ

Τα μνημονιακά ανδρείκελα στην Κύπρο, σε δωσιλογική συνεργασία με τα αφεντικά τους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), δε δίστασαν να προχωρήσουν σε κούρεμα των καταθέσεων στις Κυπριακές τράπεζες σκάβοντας το λάκκο του Κυπριακού λαού, αλλά και κάνοντας μια καθαρή ληστεία σε βάρος και μικροκαταθετών που μπορεί να έκαναν αποταμιεύσεις μια ζωή για κάποια ανεκτά γηρατειά ή για τυχόν προβλήματα υγείας κ.λπ..

Μάλιστα η κυπριακή μαριονέτα που μυξόκλαιγε  στο προεδρικό διάγγελμα της Κυριακής, είχε το θράσος να επαναλάβει το ψευτοδίλλημα που παπαγαλίζουν και οι Έλληνες τροϊκανοί: «ή κούρεμα ή Αρμαγεδώνας, δεν έχουμε άλλη επιλογή».

Αυτό που έκρυψε όμως από τον Κυπριακό λαό (όπως και οι δικές μας μαριονέτες από τον Ελληνικό) είναι ότι η πραγματική λύση για διέξοδο από την κρίση, είναι η έξοδος απ την ΕΕ και το ευρώ και η χάραξη μιας στρατηγικής με στόχο τον απεγκλωβισμό της χώρας από τη μέγγενη της παγκοσμιοποίησης, που θα βάλει τα θεμέλια για μια αυτοδύναμη οικονομία με δικό της νόμισμα και παραγωγική δομή ελεγχόμενη από το κοινωνικό σύνολο

Οι μαριονέτες σε Κύπρο και Ελλάδα δεν παίζουν μόνο το παιχνίδι της ΕΕ και κατ’ επέκταση της υπερεθνικής ελίτ στο οικονομικό επίπεδο, αλλά παρέχουν την πλήρη στήριξη τους και στα γεωπολιτικά/γεωστρατηγικά σχέδια τους.

Στην πραγματικότητα, ΕΕ και υπερεθνική ελίτ δεν θα μπορούσαν να βρουν πιο πιστά σκυλάκια απ τους Έλληνες και Κύπριους τροϊκανούς, στην προσπάθεια τους να απομονώσουν και εν τέλει να ενσωματώσουν τη Ρωσία στο άρμα  της Νεοφιλελεύθερης Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι με το κούρεμα καταθέσεων των Κυπριακών τραπεζών, τη μερίδα του λέοντος σε απώλειες την «τρώει» η Ρωσία. 

Όπως αντίστοιχα δεν είναι τυχαίο, ότι ΕΕ και υπερεθνική ελίτ λύσσαξαν να πετάξουν τη Ρωσία, έξω απ την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων (υπαρκτών στην Κύπρο, πιθανολογούμενων στην Ελλάδα), παράλληλα με το μπλοκάρισμα των Ρωσικών παχυλών προσφορών για την αγορά της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ) και του Διαχειριστή Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου (ΔΕΣΦΑ). Έτσι ΕΕ, υπερεθνική ελίτ και πολυεθνικές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας πετυχαίνουν μ’ έναν σμπάρο δυο τριγώνια: περικυκλώνουν περισσότερο τη Ρωσία και καταβροχθίζουν τα ενεργειακά φιλέτα της Ανατολικής Μεσογείου. Βέβαια για κάποιους πρωτόγονους «Μαρξιστές» που δεν έχουν πάρει είδηση για το νέο συστημικό φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης (αλλά και για κάποιους που παίζουν σαφώς ύποπτο ρόλο), όλα αυτά είναι «ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις», όπως αντίστοιχα χαρακτηρίζουν και τη σφαγή του λαου της Λιβύης χθες ή της Συρίας σήμερα!

ΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΜΥΡΙΣΤΗΚΑΝ ΑΙΜΑ

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το ξαφνικό ενδιαφέρον της ΕΕ για την Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). ΑΟΖ είναι η θαλάσσια έκταση που αρχίζει απ την ακτογραμμή ενός κράτους και εκτείνεται εως τα 200 ναυτικά μίλια (370 χιλιόμετρα) και το κράτος στο οποίο ανήκει η ΑΟΖ έχει δικαίωμα έρευνας ή άλλης εκμετάλλευσης των θαλασσίων πόρων.

Η υπερψήφιση της έκθεσης για τον Ευρωπαϊκό οδικό ενεργειακό χάρτη μέχρι το 2050 από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν είναι τυχαία. Μόλις μυρίστηκαν οι πολυεθνικές της ενέργειας πιθανά κοιτάσματα σε Ιόνιο και Κρητικό πέλαγος, αποφάσισαν τα τσιράκια τους στην ΕΕ να προλειάνουν το έδαφος για την οριοθέτηση ΑΟΖ των κρατών μελών. Όμως το θέμα δεν είναι αν θα πρέπει ή όχι να οριοθετηθεί η ελληνική ΑΟΖ και η εκμετάλλευση της, αλλα με τι όρους θα γίνει αυτό: με όρους που θα θέσει η ΕΕ και η υπερεθνική ελίτ, και που θα κάνει τη χώρα Νιγηρία της Ευρώπης με το αντίστοιχο βιωτικό επίπεδο, ή με όρους που θα θέσει ο Ελληνικός λαός για την απεξάρτηση της Ελλάδας από την Παγκοσμιοποίηση/ΕΕ και την οικονομική της αυτοδυναμία;

Είναι φανερό λοιπόν ότι από την ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ, αλλά και στο ΝΑΤΟ, ούτε στο οικονομικό επίπεδο βοηθηθήκαμε (το αντίθετο μάλιστα), ούτε σε εθνικό (καρατόμηση της Κύπρου). Και για να μπορέσει ο Ελληνικός και ο Κυπριακός λαός να ορθοποδήσουν θα πρέπει να δημιουργηθεί και στις δυο χώρες ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο όπως το Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση που προτείνουμε, που να θέτει ρητά την έξοδο από την ΕΕ και τους υπερεθνικούς θεσμούς επιβολής της Νέας Παγκόσμιας Τάξης όπως το ΝΑΤΟ, και να στοχεύει στη δημιουργία Αυτοδύναμης Οικονομίας και τη σύναψη νέων διακρατικών συμμαχιών με κράτη που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση, αλλά και με αυτά που πλήττονται από την οικονομική κρίση.

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - 18 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013

ΕΝΑΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ

Τι θα συμβεί… αλλά και πως θα συμβεί…
Μέχρι το τέλος του έτους οι Ελληνικές τράπεζες θα ενοποιηθούν σε μία το πολύ δύο κεντρικές τράπεζες…Μόλις ενοποιηθούν -καθαρές πια αφού το βρώμικο κομμάτι τους θα το έχει απορροφήσει το Ελληνικό δημόσιο- θα ξεκινήσει και η πώλησή τους στις μεγάλες Γερμανικές Τράπεζες.
Οι Γερμανικές τράπεζες θα τιτλοποιήσουν (δηλαδή θα πουλήσουν) τα δάνεια σε ασφαλιστικές Γερμανικές εταιρίες, στην ουσία θα …πωληθούν τα σπίτια που βρίσκονται πίσω από τα δάνεια, οι οποίες με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν συνεταιρισμούς διαχείρισης αυτών των δανείων.
Αυτοί οι συνεταιρισμοί θα αγορασθούν από διάφορους δημόσιους και ιδιωτικούς μεγάλους οργανισμούς στη Γερμανία για να πωληθούν μισοτιμής στους Γερμανούς πολίτες.

Κάτι ανάλογο με αυτό που υπήρχε με τους συνεταιρισμούς διάφορων συντεχνιών στην Ελλάδα, όπως του οικοπεδικού συνεταιρισμού των δικαστικών στο Μαραθώνα, των τυπογράφων στην Ηλιούπολη και άλλων.

Έτσι θα συμβεί το εξής τραγικό…

Εσείς φερ ειπείν θα χρωστάτε ένα δάνειο στη Τράπεζα 200 χιλιάδες ευρώ, που προέρχεται από το σπίτι που αγοράσατε…
Η Γερμανική πια Τράπεζα θα σας πει αφού δεν μπορείτε να αποπληρώσετε το δάνειο δύο δρόμοι υπάρχουν. Ο ένας είναι να πουλήσετε εσείς το σπίτι και με τα λεφτά που θα πάρετε να αποπληρώσετε το δάνειο.
Ο άλλος είναι να σας το εκπλειστηριάσουμε εμείς… Βέβαια δεν θα σας αφήσει ένα επ αόριστο χρονικό διάστημα για να πουλήσετε το σπίτι , θα σας ορίσει ένα σύντομο χρονικό διάστημα τόσο που να μη μπορείτε να το πουλήσετε… γιατί δεν θα το επιτρέπουν οι οικονομικές συνθήκες της αγοράς εκείνη την εποχή.

Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα τον πλειστηριασμό του ακινήτου… Εκεί η τιμή θα είναι πολύ χαμηλή και ο αγοραστής θα είναι Γερμανός. Για δύο λόγους… επίσης…

Ο πρώτος γιατί αυτά τα δάνεια ανήκουν όπως είπαμε παραπάνω στους Γερμανικούς συνεταιρισμούς που καλύπτονται από το Γερμανικό δίκαιο και κατ επέκταση δεν θα υπάρχει το φαινόμενο των κορακιών και δεύτερον ότι οι Γερμανοί έχουν στα χέρια τους τη ρευστότητα δηλαδή το μετρητό που εσύ δεν έχεις.

Έτσι αγαπητέ πιστούχε εσύ θα έχεις χάσει το σπίτι σου αλλά δεν θα έχεις εξοφλήσει το δάνειο… Θα συνεχίσεις να είσαι υπόδουλος στη Τράπεζα…

Γιατί το ακίνητό σου θα έχει πουληθεί για 150 χιλιάδες ενώ εσύ έχεις δάνειο 200 χιλιάδες… Μαθηματικά λοιπόν χρωστάς και 50 χιλιάδες στη Γερμανική επαναλαμβάνω πια Τράπεζα…

Αυτό το χρέος του υπολοίπου των 50 χιλιάδων είναι λογιστικό και όχι πραγματικό γιατί ήδη από την αρχική πώληση των Ελληνικών τραπεζών στις Γερμανικές αυτό έχει συνυπολογισθεί
Θυμόσαστε που είπαμε παραπάνω για το βρώμικο κομμάτι που ανέλαβε το δημόσιο… έ αυτό είναι…

Όμως αυτές οι 50 χιλιάδες που εσύ εξακολουθείς να χρωστάς η Γερμανική τράπεζα θα τις αποδώσει στο Ελληνικό δημόσιο… Το δημόσιο θα τις αγοράσει και εσύ θα χρωστάς πια στο Δημόσιο τις 50 χιλιάδες…

Εκεί σε αυτό το σημείο θα γίνει η μεγάλη σφαγή… είναι τότε που για την εξόφληση αυτού του ποσού θα μειωθούν συντάξεις, θα περικοπούν μισθοί και άλλα.

ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΧΡΩΣΤΑΣ…

http://www.votegreece.gr/

Εγώ θα τη βγάλω καθαρή…

Το ακούγαμε, το ακούμε και ενδέχεται να το ακούμε για πολύ καιρό ακόμα όσοι σπουδάζουμε σε κάποιο ελληνικό πανεπιστήμιο. Μία κλασσικη έκφραση που υπονοείται( σπανίως να ειπωθεί) από σπουδαστές που εναντιώνονται στις καταλήψεις, στην ίδια την ύπαρξη πολιτικο-συνδικαλιστικών σχηματισμών εντός των ιδρυμάτων και κυρίως σε κάθε δράση που προέρχεται από αριστερούς ή αναρχικούς.

Let’s get back to the basics. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση απ’τα χρόνια της μεταπολίτευσης και μετά προσέφερε ένα (το οποίο κάποτε κάποιοι θεώρησαν) “καλό χαρτί” στο νεανικό κομμάτι της εργατικής τάξης, Αυτό που λέμε κοινωνική άνοδο. Παιδιά εργατών ή αγροτών εισερχόμενα σε μία σχολή έβλεπαν μπροστά τους έναν νέο ορίζοντα να απλώνεται μόνο για πάρτη τους. Έναν ορίζοντα που υποσχόταν μία καλή και ήρεμη ζωή, με αρκετά λεφτά ώστε να τη χαρεί κάποιος καταναλώνοντας, ένα κοινωνικό status υψηλότερο από αυτού που χαραμίζει τη ζωή του για τρεις και εξήντα. Άλλες αξίες άρχισαν να καθιερώνονται στα μυαλά διαφόρων νέων απόφοίτων ιατρικής, νομικής, πολυτεχνείου και άλλων, τέτοιες που αντικατέστησαν και φρόντισαν να επικαλύψουν κάθε υπόνοια εργατικής καταγωγής και συνείδησης.

Fair enough…

Κάποιοι φαίνεται να είχαν ξεχάσει, ή να μην το ήξεραν ποτέ ενδεχομένως ότι ζούμε σε καπιταλισμό. Και αν σε αυτό το παιχνίδι που λέγεται καπιταλισμός αν δεν καταφέρουμε να γίνουμε εμείς τα αφεντικά τότε χάνουμε. Η γενιά λοιπόν εκείνη αφού μεγάλωσε τα παιδιά της με μπόλικη τηλεόραση, μπόλικη μπάλα, μπόλικο big brother , το φόρτωσε και με όνειρα. Φιλόδοξα και μεγάλα όνειρα. “Το παιδί μου θα γίνει αυτό”, “το παιδί μου θα γίνει τ’αλλο” και όλα συμπυκνωνονται στο “το παιδί μου ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΡΓΑΤΗΣ”.

Δυστυχώς όμως τα χρόνια πέρασαν, ο καπιταλισμός έπαθε κρίση και τα αφεντικά γυρνάνε μεθυσμένα από εδώ και απο εκεί με μεγάλα ψαλίδια, κόβοντας οτιδήποτε έχει σχέση με δικαιώματα της εργασίας. Ήταν προφανές εξ’αρχής λοιπόν ότι και τα πτυχία θα γίνονταν κωλόχαρτα και τα όνειρα περί κοινωνικής ανέλιξης μέσω των πανεπιστημίων θα έμεναν κυριολεκτικά όνειρα. Παρ’ολα αυτά πολλοί επιμένουν να φωνάζουν χωρίς καν να το λένε “εγώ θα την βγάλω καθαρή..”.

Αυτή η φράση σημαίνει πως  κάποιος θα χρησιμοποιήσει οτιδήποτε περνά απ’το χέρι του για να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του. Ακόμα και να βάλει τρυκλοποδιά στο διπλανό του. Όταν οι μεγάλες θέσεις είναι λίγες, για να μπορεσει κάποιος να τις φτάσει,εκτός από ικανότητες, πρέπει να έχει μεγάλη γλώσσα και σάλιο για γλείψιμο, αρκετή πονηράδα για να ελλίσεται και αρκετή καρδιά να βλέπει τους γύρω του να σαπίζουν.

Γι’αυτό και δεν πρόκειται να στηρίξει ποτέ τίποτα το συλλογικό, θα ξερνά και θα σνομπάρει όταν ακούει τις λέξεις “ταξική συνείδηση”, “ταξη”, “αφεντικά” και δεν πρόκειται ποτέ να βάλει το νιο-νιο τους να πάρει στροφές μπας και ξεφύγει απ’τον άθλιο φαύλο κύκλο που ο ίδιος μπήκε.

Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο σκληρή από ένα κείμενο στο wordpress και όταν πέσει κατακέφαλα μάλλον θα πονέσει τόσο που η πληγή δεν θα επουλώνει τόσο εύκολα. Μπορούμε για πάντα να απαρνούμαστε την εργατική καταγωγή και συνείδησή μας, μπάς και καταφέρουμε να αποκτησουμε ένα κομμάτι απ’την πίτα μην τυχόν και προλάβουν οι άλλοι. Μέχρι τότε απολάυστε τις αυταπάτες σας…

“Τις παλιές τις εποχές που ήταν όλα πιο αγνά,
που ήταν τα ζώα μου αργά κι ερχόμουν απ’το πουθενά,
όλοι με κατηγορούσαν για όσα έκανα.
Τώρα αγανακτούν γιατί όσα έκανα δεν έφταναν.
Με καταριούνται γενιές και γενιές απελπισμένων
γιατί δεν θέλαν να πιστέψουνε το μέλλον.
Θέλαν να νιώθουν πως τα πράματα θα γίνουνε καλύτερα,
και τους χάλαγα τη σούπα γιατί ήξερα.
Δεν έχει σημασία το να εύχεσαι κάτι,
άμα θες να στο φέρουν για πρωϊνό στο κρεββάτι.
Σημασία έχει να εκπαιδεύσεις τα μυαλά σου
για να δίνουν εντολές μπας και σηκώσεις τα κουλά σου…”

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Στο τελευταίο του βιβλίο «το τίμημα της ανισότητας» το οποίο αναφέρεται κυρίως στην Αμερική  ο νομπελίστας οικονομολόγος J. Stiglitz διαπιστώνει ότι η κρίση επιδείνωσε κατά πολύ την θέση των κατώτερων και μεσαίων στρωμάτων ενώ το πλουσιότερο1 % του πληθυσμού παρά τα πλήγματα που δέχτηκε, κράτησε ένα τεράστιο τμήμα του εθνικού εισοδήματος δηλαδή το ένα  πέμπτο. Η κρίση κατά τον Stiglitz επιδείνωσε ποικιλοτρόπως την ανισότητα μέσα από την αύξηση της ανεργίας, τα χαμένα σπίτια , τους μειωμένους ή στάσιμους μισθούς.
Οι πλούσιοι απεναντίας μετά από προσωρινές απώλειες σε χρηματιστηριακές αξίες επωφελήθηκαν από την συνακόλουθη ανάκαμψη και το «ανώτατο 1% των Αμερικανών κέρδισε  το 93% του επιπλέον σε σύγκριση με το 2009 , εισοδήματος που δημιουργήθηκε στην χώρα το 2010».
Εάν αναζητήσουμε την προβολή των διαπιστώσεων του Stiglitz στην Ευρώπη αρκεί να ανοίξουμε οποιαδήποτε μεγάλη ευρωπαϊκή εφημερίδα και θα ανακαλύψουμε σημαντικά στοιχεία όσον αφορά την κοινωνική ανισότητα η οποία βέβαια προβάλλεται ως δεδομένο πολύ λιγότερο, σε σχέση με το ζητούμενο της δημοσιονομικής περιστολής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι  το 40% του ενεργού πληθυσμού στην Ευρώπη ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, την ίδια ώρα που το 30% των τροφίμων που παράγονται στην Ευρώπη πηγαίνει στα σκουπίδια, ενώ μόνο στην Αγγλία παραμένουν άδεια πάνω από 930.000 σπίτια που, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να προσφέρουν κατάλυμα στους δεκάδες χιλιάδες αστέγους.
Όπως αναφέρεται στον πρόσφατο  Κοινωνικό Απολογισμό  της Ευρωπαϊκής Επιτροπής  το κοινωνικό χάσμα μεταξύ της βόρειας και νότιας Ευρώπης μεγαλώνει όλο και  περισσότερο με θύματα κυρίως τους νέους.
Η νότια Ευρώπη πλήττεται από την  οξύτερη  οικονομική  κρίση  στην ιστορία της.
Η οικονομία βρίσκεται σε συνεχή καθοδική πορεία εδώ και χρόνια. Τα ποσοστά ανεργίας έχουν ανέλθει σε ανεπίτρεπτα για πολιτισμένα κράτη ύψη.
Στο σύνολο της  Ευρώπης, το ποσοστό ανεργίας ανέρχεται σήμερα στο 11%.
Οι εξελίξεις στην Γηραιά Ήπειρο είναι ωστόσο εξαιρετικά άνισες. Ενώ οι χώρες του νότου βουλιάζουν στην ύφεση, οι χώρες του βορρά ανταποκρίνονται πολύ σθεναρότερα στην κρίση. Η Γηραιά  Ήπειρος φαίνεται να χωρίζεται στα δύο.
Το 2000, η ​​διαφορά στα ποσοστά ανεργίας μεταξύ νότιας και βόρειας Ευρώπης κατά μέσο όρο  ήταν ακόμη 3,5%. Το  2011, η διαφορά ανήλθε στο 7,5%.
Ο κύριος λόγος είναι ότι οι  χώρες του βορρά όπως η Γερμανία και η Ολλανδία έχουν υποστεί κατά το παρελθόν  ισχυρές μεταρρυθμίσεις.
Με πιο αποδοτικές  αγορές εργασίας και σταθερότερα  συστήματα  κοινωνικής προστασίας , μπορούν να αντέξουν την κρίση πολύ καλύτερα.

Ενώ τα εισοδήματα στη Νότια Ευρώπη μειώθηκαν κατά μέσο όρο έως και κατά 17 %, οι χώρες του βορρά μπόρεσαν να αυξήσουν  τα  συνολικά τους εισοδήματα  κατά τη διάρκεια της κρίσης. . Η Γερμανία είχε για παράδειγμα να δώσει 12 χρόνια αύξηση μισθών και έδωσε κατά την διάρκεια της κρίσης .

‘Όπως δείχνει ο παραπάνω πίνακας  που στηρίζεται σε στοιχεία της Eurostat οι Έλληνες αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας στην Ευρωζώνη με 31%, ενώ ακολουθούν οι Ιταλοί και οι Ισπανοί με τα  ποσοστά να φθάνουν στο 28,2% και στο 27% αντίστοιχα.
Στην τελευταία θέση στον πίνακα της  φτώχειας βρίσκεται  η Ολλανδία  με 15,7%.  Ο μέσος όρος της Ευρωζώνης βρίσκεται στο 22,1%.
Ειδικότερα, προκύπτει ότι στην Ελλάδα, ανά ηλικιακή ομάδα, το 30,4% των παιδιών κάτω των 18 ετών αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού (27% στην ΕΕ), ενώ στους πολίτες 18- 64 ετών το ποσοστό ανέρχεται στο 31,6% (24,3% στην ΕΕ) και στους ηλικιωμένους (άνω των 65 ετών) είναι 29,3% (20,5% στην ΕΕ).
Παράλληλα, ο κίνδυνος της φτώχειας μειώνεται όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο εκπαίδευσης των γονέων.
Αναλυτικότερα, στην Ελλάδα το 50,2% των παιδιών με γονείς με χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης απειλείται με τον κίνδυνο φτώχειας (49,2% στην ΕΕ), ενώ για τα παιδιά με γονείς με μέσο επίπεδο εκπαίδευσης το ποσοστό αυτό μειώνεται στο 28,7% (22,4% στην ΕΕ) για να μειωθεί περαιτέρω στο 7,9% για τα παιδιά με γονείς υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης (7,5% στην ΕΕ).
Αυτά  συμβαίνουν , τη στιγμή που τα ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα ξεπερνάει το 27 % στην  Ισπανία το 26%, ενώ στην Ιταλία φθάνουν μόλις στο 11,2%.
Τα παραπάνω στοιχεία  που αναφέρονται στην περίοδο  2011-2012 σημαίνουν ότι σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού της ΕΕ, 120 εκατομμύρια άνθρωποι, τελούν υπό την απειλή της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Το 22,1 % του πληθυσμού των 27 χωρών της ΕΕ, 117,4 εκατομμύρια άνθρωποι, ήταν αντιμέτωποι με την απειλή αυτή τον περασμένο χρόνο ( έναντι 23,4% το 2010 και 24, 2 το 2012) εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Την ίδια στιγμή για τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη, η κρίση δεν αποτέλεσε πρόβλημα: για φέτος καταμετρώνται 1.426 δισεκατομμυριούχοι, 200 περισσότεροι από πέρυσι, αριθμός που αποτελεί απόλυτο επίτευγμα για τα 26 χρόνια που καταμετρά η αξιολόγηση του Forbes.  Όλοι μαζί οι Κροίσοι του πλανήτη μετρούν μία περιουσία 5,4 τρισ. δολαρίων, έναντι 4,5 τρισ. πέρυσι,  Οι ΗΠΑ παραμένουν στην κορυφή της κατάταξης με 442 δισεκατομμυριούχους (425 το 2012), με την Ασία να ακολουθεί κατά πόδας (386), την Ευρώπη να έπεται (366) και την Λατινική Αμερική να απέχει ακόμη πολύ (με 129).
Πηγαίνοντας τώρα στις μεταβολές της ανισότητας [1] μεταξύ των χωρών της ΕΕ τα δεδομένα δείχνουν μια αύξηση των επιπέδων της ανισότητας με μονάδα μέτρησής  τον συντελεστή Gini[2] του διαθέσιμου εισοδήματος (βλέπε διάγραμμα).

Την ίδια στιγμή, υπάρχουν εντυπωσιακές διαφορές μεταξύ των χωρών της ΕΕ, με ορισμένες χώρες να παρατηρούν αύξηση της ανισότητας και άλλες να παρατηρούν μείωσή της. Πιο συγκεκριμένα, η ανισότητα στη Γερμανία, την Ολλανδία και την Εσθονία έχει μειωθεί σημαντικά, ενώ έχει αυξηθεί πολύ στη Ελλάδα, την   Γαλλία και την Ισπανία.

Σε αντίθεση με την εξέλιξη της κοινωνικής ανισότητας στην Ευρώπη η οποία βρίσκεται υπό την ισχυρή επίδραση νεοφιλελεύθερων λογικών που έχει επιβάλει η Γερμανία της Μέρκελ, στος περισσότερες χώρες της   Λατινικής Αμερικής σημειώνεται τα τελευταία χρόνια μια ραγδαία μείωση της ανισότητας,  πράγμα που γενικώς αποδίδεται στις κεϋνσιανές και κεντροαριστερές πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια.

Θεαματική συρρίκνωση των ανισοτήτων στη Λ. Αμερική

Όπως δείχνει το παραπάνω  γράφημα που παραθέτει o Krugman σε πρόσφατο  άρθρο[3] του  στη Λατινική Αμερική το διάστημα από το 1996 έως το 2010 υπήρξε μια θεαματική πτώση της ανισότητας όπως φαίνεται από την τη χρονική εξέλιξη  του δείκτη Gini.  Όσο μικρότερες οι τιμές, τόσο μικρότερη και η ανισότητα στην κατανομή του πλούτου. Διότι, δεν έχει σημασία μόνο πόσος πλούτος παράγεται, αλλά το πώς διανέμεται.  Το γράφημα χωρίζεται σε τρεις περιόδους, αναλόγως με τη βιαιότητα της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής. Παρατηρούμε ότι μέχρι περίπου το 2000 που ακολουθούσαν πολιτικές κατά το γράμμα της συναίνεσης της Ουάσινγκτον, η ανισότητα ανέβαινε. Από το 2000 όμως και μετά που σχεδόν ολόκληρη η Λατινική Αμερική πήρε στροφή προς προοδευτική κατεύθυνση , η ανισότητα άρχισε να μειώνεται. Στην ίδια δε περίοδο ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ τριπλασιάστηκε. Μπορεί να συρρικνώθηκε κατά 2.9% το 2009, αλλά το 2010 ξαναγύρισε στα παλιά, μ.ο. 4.2% για την ήπειρο.
Αντίθετα , στις αναπτυγμένες χώρες η ανισότητα  αυξάνει  διαχρονικά και ιδιαίτερα μετά το 2007 που ξέσπασε η οικονομική κρίση καθώς οι πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής πλήττουν κατ’ εξοχήν τη μισθωτή εργασία και τα χαμηλά εισοδήματα. Σημειώνεται πως ο δείκτης ανισότητας Gini ήταν 0,30 ως το 2009 για την Ευρώπη (ελαφρά πτωτικός από τις αρχές της δεκαετίας) με την Ελλάδα στο 0,34 ως το 2006 και μετά έντονα αυξητικός λόγω της πολιτικής του Μνημονίου. Τελευταίες μετρήσεις δεν υπάρχουν, εκτιμάται όμως πως πρέπει κινείται γύρω στο 40, ίσως και παραπάνω.
Σημειώνεται  πως επίπεδα εισοδηματικής ανισότητας μεταξύ 0,40 και 0,60 χαρακτηρίζουν τριτοκοσμικές χώρες. Και πλέον η Ελλάδα σε αυτό το στρατόπεδο πρέπει να λογίζεται, πράγμα όχι και τόσο περίεργο με τις σκληρές πολιτικές που εφαρμόζονται.
Το παράπλευρο αποτέλεσμα της βιοτικής κατολίσθησης είναι η αύξηση της κοινωνικής ανομίας με αύξηση των αυτοκτονιών της εγκληματικότητας , της κατάχρησης αλκοόλ, και ναρκωτικών και της αυξημένης  αντικοινωνικής συμπεριφοράς.
Όλα τα φαινόμενα αυτά  οδηγούν τελικά στην κατασπατάληση ανθρώπινων πόρων και διαθέσιμων ταλέντων.
Σε βάθος χρόνου επομένως θίγεται η ίδια η λειτουργικότητα των ευρωπαϊκών κοινωνικών από την στιγμή που ένα μεγάλο μέρος των πληθυσμών τους δεν ταυτίζεται πλέον μαζί τους. Το κοινωνικό χάσμα που παράγεται από τον καπιταλισμό μεταξύ πλουσίων και φτωχών,  από κάποια στιγμή και μετά ενδέχεται να επηρεάσει αντιπαραγωγικά την ίδια την λειτουργία του, παράγοντας τελικά πολύ μεγαλύτερο κόστος από αυτό που προσπαθεί να περιορίσει η σημερινή λιτότητα
Παρά το γεγονός ότι  η  σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη είναι ζοφερή και αυτό δεν φαίνεται να αντικατοπτρίζεται  σε μεγάλες τεκτονικές μετακινήσεις σε πολιτικό επίπεδο, ο μεταβολές που συντελούνται κοινωνικά ροκανίζουν ήδη τα θεμέλια του συστήματος εκ των έσω.
Όπως σημειώνει άλλωστε  σε άλλο άρθρο του ο Krugman[4]   η σημασία της αυξανόμενης συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου στα χέρια των ολίγων έγκειται σε τρείς  πολύ   σημαντικούς λόγους:
1. Η  αυξανόμενη ανισότητα οδηγεί σε ένα κράτος όπου ο περισσότερες οικογένειες δεν καρπώνονται το μερίδιο της οικονομικής ανάπτυξης που τους αναλογεί.
2. Μόλις γίνει ευρέως αντιληπτό  πόσο πολύ πλουσιότεροι έχουν γίνει οι πλούσιοι, το επιχείρημα υπέρ της υψηλότερης φορολόγησης των εχόντων ως μέσο για τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού γίνεται όλο και πιο επιτακτικό.
3. Ο πιο σημαντικός λόγος  όμως, είναι «πως η υπερβολική συσσώρευση πλούτου είναι ασύμβατη με την αληθινή δημοκρατία. Μπορεί κανείς να αρνηθεί σοβαρά ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει στρεβλωθεί από την επίδραση των υπέρ-πλουσίων, και ότι η στρέβλωση αυτή γίνεται όλο και χειρότερη, καθώς αυξάνεται ο πλούτος των ολίγων;»
Στο πλαίσιο αυτό δεν διαφαίνεται προς στιγμήν   φώς στο τούνελ από την στιγμή που δεν προβλέπεται άμεση βελτίωση της κατάστασης  για το 2013, όπως δήλωσε πρόσφατα  ο Επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων Laszlo Andor.
Βελτίωση μπορεί να υπάρξει κατά τον ίδιο  μόνο αν  ξεπεραστεί η κρίση του ευρώ αξιόπιστα,  δημιουργώντας   πόρους τις απολύτως απαραίτητες   επενδύσεις και επιχειρώντας έναν αναπροσανατολισμό  του χρηματοπιστωτικού  τομέα στην υπηρεσία της πραγματικής οικονομίας. Η αξίωση του Andor είναι η ελάχιστη.

---

[1] Guntram B. Wolff  Inequality and adjustment in Europe http://www.bruegel.org/nc/blog/detail/article/983-inequality-and-adjustment-in-europe/#.UUGD_zfdKjU
[2] Ο δείκτης άνισης κατανομής εισοδήματος (συντελεστής Gini) ορίζεται ως ο λόγος των αθροιστικών μεριδίων του πληθυσμού, κατανεμημένου ανάλογα με το ύψος του εισοδήματος, προς το αθροιστικό μερίδιο του συνολικού εισοδήματος όλου του πληθυσμού, η τιμή του κυμαίνεται από 0 (πλήρης ισότητα) έως 1 (πλήρης εισοδηματική ανισότητα) και ερμηνεύεται ως η στατιστικά αναμενόμενη διαφορά του αποτελέσματος της σύγκρισης δύο τυχαίων εισοδημάτων, ως ποσοστό του μέσου όρου. Αν όλο το εθνικό εισόδημα ήταν συγκεντρωμένο σε ένα άτομο, ο συντελεστής θα ήταν 1. Αν ο συντελεστής Gini ήταν π.χ 0,30, αυτό σημαίνει ότι αν πάρουμε 2 τυχαία άτομα, τότε αναμένουμε ότι το εισόδημά τους θα διαφέρει κατά 30% του μέσου όρου.

[3] Paul Krugman Putting the Gini Back in the Bottle April 11, 2012, http://krugman.blogs.nytimes.com/2012/04/11/putting-the-gini-back-in-the-bottle/?nl=opinion&emc=edit_ty_20120411

[4] Paul Krugman :Η συσσώρευση πλούτου εχθρός της δημοκρατίας

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times 11/05/2011

Μαυροζαχαράκης Μανόλης -Κοινωνιολόγος –Πολιτικός Επιστήμονας

Ενδόρρηξη, ένας ενδεχόμενος μαύρος κύκνος

Η έλευση της δόσης χαιρετίζεται ως αρχή του τέλους της βαβυλώνειας αιχμαλωσίας. Ο πονεμένος λαός επιστρέφει πάλι στη γη Χαναάν, του δίδεται η χάρις της ευρωπαϊκής του οικογένειας. Μακάρι να είναι έτσι. Μακάρι να πλησιάζουμε σε ένα ορατό πέρας. Η δύσκολη χρονιά που ανοίγεται μπροστά μας θα είναι κρίσιμη από κάθε άποψη, θα δοκιμάσει τις υλικές και ψυχικές αντοχές μας, και δεδομένης της πλούσιας ήδη εμπειρίας βασάνων και δοκιμασιών, θα έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν φτάνουμε σε ένα ανακουφιστικό τέλος.

Εν τω μεταξύ, η συνολική πολιτική κίνηση εντός της Ευρώπης και εντός του κόσμου μάς δείχνει ότι η επιστροφή στην προτέρα κατάσταση, προ κρίσεως, δεν είναι απλή ούτε κοντινή. Η μείζων ιστορική κίνηση που ξεκίνησε το 1989-90, με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ακολουθήθηκε από σκληρούς περιφερειακούς πολέμους και αναστατώσεις. Η μείζων χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 κορύφωσε την αστάθεια σε όλο τον κόσμο, και αρχής γενομένης με την ελληνική πτώχευση, μεταφέρθηκε σφοδρή και μεταμορφωμένη στο εσωτερικό του ευρωπαϊκού σχηματισμού ως κρίση χρέους και ως κρίση κυριαρχίας. Για πολλούς λόγους, αυτή η ευρωπαϊκή κρίση μπορεί να θεωρηθεί όχι παροδική και επιλυόμενη με τεχνικά-οικονομικά εργαλεία, αλλά δομική, στάδιο ενός μείζονος ιστορικού μετασχηματισμού, κατά τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ενωση και τα έθνη που την απαρτίζουν καλούνται να επαναπροσδιορίσουν ριζικά τη θέση τους στον κόσμο, τις σχέσεις μεταξύ τους, τις εθνικές ταυτότητες, την ταυτότητα της ομοσπονδίας, και πάνω απ’ όλα τις σχέσεις ηγεμονίας και εξουσίας εντός του όποιου ομοσπονδιακού μορφώματος.

Στην Ελλάδα έχουμε το τραγικό προνόμιο να ζούμε αυτόν τον μετασχηματισμό πρώτοι και με μοναδική σφοδρότητα. Είμαστε ένα είδος πειραματόζωου, πάνω στο οποίο δοκιμάζονται λύσεις και μη λύσεις, αποφάσεις και αναβολές, αν η κοινωνία αντέχει και για πόσο καιρό, αν η κοινωνία και η κρατική δομή μπορούν να μετασχηματιστούν με άνωθεν εντολές και έξωθεν βούληση, αν η δημοκρατία αντέχει να λειτουργεί με παρακάμψεις και δολιχοδρομίες.

Αντέχουμε; Πόσο θα αντέξουμε; Από τη διαπίστωση της πτώχευσης, την άνοιξη του 2010, έως σήμερα, το ερώτημα της κατάρρευσης επανέρχεται διαρκώς, και μαζί του η πιθανολόγηση μιας κοινωνικής έκρηξης. Το ερώτημα περιέχει την υπαρξιακή αγωνία ημών των αυτοχθόνων, που ζούμε την κρίση, που είμαστε η κρίση· αλλά και την ειλικρινή διερώτηση των ετεροχθόνων, πλησιέστερων ή πιο απομακρυσμένων από τα δικά μας πάθη, στο μέτρο που η ελληνική εμπειρία προδιαγράφει εξελίξεις για όλη την Ευρώπη. Εξ ου και η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος.

Τι διαισθάνεται λοιπόν ένας αυτόχθων που βιώνει την κρίση αδιαλείπτως επί τριετία; Κατά την προσωπική μας άποψη, η κατάρρευση είναι πάντα πιθανή, αν και λιγότερο πιθανή όσο περνά ο καιρός και εφόσον η Ευρώπη συνεχίσει να δρά και όχι να αναβάλλει. Ωστόσο γνωρίζουμε ότι έτσι ενεργεί η Ευρώπη, με αναβολές και ημίμετρα, συχνά και με εσκεμμένα λάθη. Ο κίνδυνος ενός ατυχήματος λοιπόν, η εμφάνιση ενός μαύρου κύκνου δεν μπορεί να αποκλειστεί κατ’ ουδένα τρόπο· πολύ περισσότερο, που η παρελθούσα τετραετία είναι γεμάτη από μαύρους κύκνους του Ταλέμπ.

Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο μιας ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τις αντοχές μιας κοινωνίας που χάνει το 25% του ΑΕΠ και οδεύει προς το 30% ανεργίας, με εκτενή τμήματά της να πληβειοποιούνται, που μέσα σε μια διετία χάνει όρους διαβίωσης κερδισμένους στη διάρκεια τουλάχιστον μιας γενιάς. Η βία αυτής της υλικής αλλαγής, μια πολεμική απώλεια σχεδόν, διαμορφώνει αναλόγως βίαια το συλλογικό φαντασιακό, και δοκιμάζει την κοινωνική συνοχή.

Ολα τούτα όμως δεν συνεπάγονται γραμμικά μια κοινωνική έκρηξη, τουλάχιστον όχι όπως τη προεικονίζουμε νοερά, με όσα γνωρίζουμε από την ιστορία. Διότι η ιστορία παρέχει και άλλα αντιδιαμετρικά παραδείγματα, το παράδειγμα της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ λ.χ.: Η καταστροφική διακυβέρνηση του Γέλτσιν, η ακραία φτώχεια, η μαζική μετανάστευση και η πειρατεία των ολιγαρχών επί του εθνικού πλούτου δεν οδήγησαν τον ρωσικό λαό σε έκρηξη, αλλά σε παράλυση. Χωρίς παράδοση πολιτικών αγώνων επί μακρόν, χωρίς δημοκρατική παιδεία, οι Ρώσοι, ένας μεγάλος ιστορικός λαός, υπέμειναν παθητικά και τον Γέλτσιν, τους ολιγάρχες και τις μαφίες και την ταπείνωση, έως την εμφάνιση του νεοτσάρου Πούτιν.

Οι διαφορές της ελληνικής περίπτωσης από τη ρωσική είναι ίσως περισσότερες από τις ομοιότητες. Στην Ελλάδα η δημοκρατική παράδοση είναι ζωντανή και με ρίζες, η πολιτική αγωνιστικότητα υψηλή, το επίπεδο διαβίωσης υψηλό· οι άνθρωποι δεν δέχονται να τα χάσουν όλα χωρίς αντίδραση. Από την άλλη, η υπερδιογκωμένη μεσαία τάξη, τυπικό χαρακτηριστικό της Ελλάδας, δεν μπορεί να διατηρήσει την ευημερία της χωρίς σύστοιχη ανάπτυξη της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής, ιδίως της βιομηχανικής. Οι υπηρεσίες, η οικοδομή, το χρηματιστήριο, τα δανεικά, μπορούν να παρατείνουν την ευημερία, αλλά όχι για πολύ. Οι φούσκες της ισχυρής Ελλάδος έσκασαν όλες ― και έσκασαν και σε άλλες χώρες. Η διαρκής και άφρων πιστωτική επέκταση του ’90 και η έκρηξη δημόσιου χρέους στα χρόνια του ευρώ, επέτρεψαν μεν στη μεσαία τάξη να ευημερεί, αλλά πάνω σε πήλινα πόδια, διότι δεν συνοδεύτηκε από κανενός είδους παραγωγική αναδιάρθρωση. Ούτε ο τουρισμός ούτε οι αλυσίδες λιανικής με γκάτζετ και σάντουιτς μπορούν να θεωρηθούν βιομηχανία με υψηλή προστιθέμενη αξία και δυνατότητες απασχόλησης.

Πάνω σε αυτή την υλική βάση πρέπει να δούμε τα ψυχοκοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά της κρίσης, άρα και την αγωνιώδη διερώτηση περί έκρηξης και κατάρρευσης. Πλάι σε όλα τα ενδεχόμενα λοιπόν, της ανάσχεσης της πτώσης, της ανάκαμψης, του μετασχηματισμού, της έκρηξης, ας έχουμε κατά νου και το ενδεχόμενο της ενδόρρηξης, μιας κατάρρευσης προς τα έσω, με χαρακτήρες παθητικότητας, παράλυσης, μοιρολατρικής υποταγής και αυτοεγκατάλειψης. Ενα ενδεχόμενο ετερόνομης δυστοπίας, ανάμεσα σε άλλα. Το οποίο όμως προϋποθέτει ότι θα έχουν εν τω μεταξύ χαθεί η πολιτική βούληση, η πίστη στη ζωή, η εθνική μνήμη, η δημοκρατική παράδοση ― αυτό κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει.

βλέμμα

Στα ψιλά: Για το ψωμί δεν υπάρχει ισοδύναμο, εκτός κι αν βρει ο Κουβέλης…

Το ψωμί – ψωμάκι λένε οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, που αγκομαχούν από το βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής και φτάνουν στο σημείο να μην μπορούν να αγοράζουν πλέον ούτε μια φραντζόλα ψωμί.

Σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας «Marc» για λογαριασμό της Ομοσπονδίας Αρτοποιών Ελλάδας, το 5% των Ελλήνων που αγόραζαν προ διετίας καθημερινά ψωμί, τώρα αγοράζουν σπανιότερα, σχεδόν μια – δυο φορές την εβδομάδα. Έτσι, το 39,7% των καταναλωτών αγοράζουν ψωμί καθημερινά, το 25,6% μέρα παρά μέρα, το 28,4% μια με δυο φορές την εβδομάδα, ενώ το 6,3% αγοράζει ψωμί ακόμα σπανιότερα. Παράλληλα, έχουν μειωθεί και οι ποσότητες ψωμιού που αγοράζει κάθε οικογένεια: 80% των νοικοκυριών δήλωσαν ότι καταναλώνουν μισό κιλό ψωμί την ημέρα, 15,7% ένα κιλό, ενώ 2,2% ενάμισι κιλό. Αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ πριν από δυο χρόνια το ποσοστό εκείνων που δήλωναν ότι έχουν μειώσει την κατανάλωση του ψωμιού για οικονομικούς λόγους ήταν 10,9%, σήμερα αυτό το ποσοστό διαμορφώνεται στο 22,9%! Σα δε ντρέπεται ο κάθε Κουβέλης του συστήματος με τα καμώματά του.

***

Την ίδια στιγμή, όλα δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα οδηγούνται σε «σαρακοστή» διαρκείας. Οι επιπτώσεις από τις κατακόρυφες μειώσεις μισθών και συντάξεων και οι εξοντωτικές αυξήσεις στους φόρους και τα χαράτσια της λαϊκής οικογένειας, αποτυπώνονται με δραματικό τρόπο σε έρευνα που διεξήγαγαν δυο φοιτητές του Τμήματος Οικιακής Οικονομίας και Οικολογίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου σε συνεργασία με το ΕΚΠΟΙΖΩ:

-Το 93% των καταναλωτών έχει περιορίσει το φαγητό έξω.

-Το 55,1% έχει υποστεί μείωση των εισοδημάτων του.

-Το 44% δηλώνει ότι το εισόδημά του δεν επαρκεί για την κάλυψη των καθημερινών διατροφικών του αναγκών.

Βασικό κριτήριο στην επιλογή τροφίμων είναι το κόστος.

Τα τρόφιμα που έχουν περιοριστεί τόσο λόγω αλλαγής διατροφικών συνηθειών, όσο και λόγω του κόστους είναι το κρέας (κατά 63,7%), τα ψάρια (60,5%) και τα γλυκά (51,2%).

Τα τρόφιμα που επιλέγουν τα νοικοκυριά για συχνότερη κατανάλωση συγκριτικά με το παρελθόν είναι ρύζι και πατάτες (70,8%), όσπρια (70,8%), ψωμί (50,2%) και λαχανικά (46,9%).

***

Τη στιγμή που καταγράφονται τα παραπάνω στοιχεία, η πολιτική κυβέρνησης - Ευρωπαϊκής Ένωσης - πλουτοκρατίας ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων κλιμακώνεται, με τα χαράτσια να μονιμοποιούνται, την ανεργία να αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς και τους μισθούς και τις συντάξεις να συνεχίζουν την κατηφόρα. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ καθημερινά διαβάζουμε για μαθητές που πηγαίνουν νηστικοί στο σχολείο ή λιποθυμούν από την πείνα, τα κανάλια των επιχειρηματικών ομίλων έχουν τιγκάρει τα προγράμματά τους με εκπομπές μαγειρικής από το πρωί ως το βράδυ, λες και ο λαός θα ξεγελάσει την πείνα του από την τηλεόραση. Είναι αυτό που λένε «φάτε μάτια ψάρια»…

Πηγή :www.902.gr

ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ

Τις τελευταίες μέρες το κυρίαρχο σύστημα  αισιοδοξεί ότι  θα έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει για άλλη μια φορά  την αποτελεσματικότητα του ιδεολογικού μηχανισμού του, με αφορμή τις απολύσεις στο δημόσιο.  Τρία χρόνια τώρα δουλεύοντας εντατικά εγχάραξε αναντίρρητα σε ευρύτερες μάζες λαού, σχεδόν στην πλειοψηφία του, την αντίληψη ότι για όλα τα δεινά,  τη χρεωκοπία και  την ανεργία, φταίει το κράτος που παρεμβαίνει στην οικονομία, που κάνει μεγάλες δαπάνες για κοινωνικές παροχές, που κάνει δαπάνες για πρόσληψη υπαλλήλων,  οι οποίοι είναι άχρηστοι  και, σ’  ένα μεγάλο ποσοστό, τεμπέληδες και κυρίως «επίορκοι» –ο τελευταίος χαρακτηρισμός επαναλαμβάνεται από όλους τους παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων, που σέβονται τα συμφέροντα που υπηρετούν. Ενστερνιζόμενο ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αυτήν την αντίληψη εξασφαλίζεται η  συναίνεση της πλειοψηφίας και έτσι, χωρίς  ιδιαίτερες εντάσεις  κι αναταραχές, ελπίζεται ότι θα γίνει αποδεκτό, ίσως μάλιστα και σε ένα τμήμα με ευαρέσκεια, η αύξηση του αριθμού των ανέργων με απολυμένους δημοσίους υπαλλήλους.

              Οι κυβερνώντες επαναλαμβάνουν ότι η αιτία της κρίσης αλλά και η έξοδος απ’ αυτή πηγή έχει το κράτος, αντλώντας τα επιχειρήματά τους από θεωρίες για τις λειτουργίες της αγοράς και  του  ελεύθερου ανταγωνισμού.  Ο κυρίαρχος λόγος επιμένει για την όσο το   δυνατό μικρότερη επέμβαση  του κράτους, για να μπορέσουν να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί της αγοράς. Παραβλέπεται όμως ότι το  κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, «προϊόν του ασυμφιλίωτου των ταξικών αντιθέσεων»,  δεν είναι στοιχείο εξωγενές σε σχέση με την οικονομία, αλλά είναι αναπόσπαστο στοιχείο της παραγωγικής διαδικασίας και η μορφή  και ο τρόπος λειτουργίας του είναι συνάρτηση  των αποτελεσμάτων της πάλης των τάξεων και ο βαθμός παρέμβασης και η μορφή του εξαρτάται απ’  αυτήν. Σ’ ένα καπιταλιστικό κράτος όλες οι λειτουργίες του έχουν τον ίδιο σκοπό, την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος. Έτσι, αυτό που ήταν επιτακτική ανάγκη πριν μερικές δεκαετίες, δηλ.  η δημιουργία του κράτους πρόνοιας, ακριβώς για τη διατήρηση και αναπαραγωγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε συνδυασμό με την δυναμική του εργατικού κινήματος, στις μέρες μας διαλύεται, αφού εκτέλεσε το σκοπό του.

          Θεωρώντας λοιπόν το κράτος υπεύθυνο για την κρίση, που, ιδιαίτερα στη χώρα μας, έχει δημόσιο τομέα υπερμεγέθη και γραφειοκρατικό, κατηγορείται για τις τεράστιες σπατάλες στο δημόσιο, τις αυξημένες δημόσιες δαπάνες, για  τις συνεχείς επεμβάσεις του που  καταστρέφουν το όλο κλίμα επενδυτικής δραστηριότητας. Επικαλούμενοι λοιπόν οι κυβερνώντες, για άλλη μια φορά, το  σκεπτικό που αποδίδει ευθύνες για την κρίση στο σπάταλο και αναξιόπιστο δημόσιο επιβάλλουν περικοπές, μειώσεις δαπανών, πάει να πει και περιορισμό των μισθοδοτούμενων απ’ αυτό υπαλλήλων και όχι μόνο περικοπές μισθών.

             Οι  επιθέσεις προβεβλημένων στελεχών των κομμάτων εξουσίας εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων κατατάσσουν τους τελευταίους σε μια αντιπαραγωγική τάξη, μια τάξη που ιδιοποιείται εισόδημα που δεν παράγει η ίδια. Επαναλαμβάνοντας λοιπόν ο κυρίαρχος λόγος, χρόνια τώρα, τον ισχυρισμό ότι οι μισθοί των εργαζομένων στο δημόσιο  προέρχονται από φόρους έχει  δημιουργήσει την εντύπωση  ότι το εισόδημα τους δεν παράγεται από τους ίδιους, αλλά από τους υπόλοιπους, κι ακριβέστερα από τους εργαζόμενους στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Οι εργαζόμενοι λοιπόν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις κατά τη λογική αυτή παράγουν  τους μισθούς τους αλλά και τα κέρδη των καπιταλιστών. Απ’ αυτούς τους μισθούς κι απ’ αυτά τα κέρδη πληρώνονται  οι φόροι, και από τους φόρους αυτούς οι μισθοί των εργαζομένων στο δημόσιο. Επομένως οι εργαζόμενοι  στο Δημόσιο δεν είναι παρά παράσιτα, αφού δεν μπορεί να παράγουν οι ίδιοι τους μισθούς τους. Ουσιαστικά βέβαια, το ζήτημα δεν είναι αν αληθινά έτσι έχει το πράγμα, αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι, γιατί κόπτονται όλοι για τους εργαζόμενους στο δημόσιο, που κατηγορούνται ότι λαμβάνουν εισόδημα χωρίς να το παράγουν, και όχι και εναντίον άλλων που ιδιοποιούνται εισόδημα που δεν παρήγαγαν οι ίδιοι αλλά άλλοι, όχι  δηλ. και εναντίον των καπιταλιστών,  ιδιαίτερα των τραπεζών που αναμφισβήτητα ιδιοποιούνται εισόδημα, κι όχι ευκαταφρόνητο, που δεν παρήγαγαν οι ίδιοι. Μ’ αυτό το σκεπτικό, τελικά, θα καταλήξουμε να θεωρούμε τους δημόσιους υπαλλήλους μια τάξη εκμεταλλευτική όπως και την τάξη των καπιταλιστών, η τελευταία όμως  θα είναι και πιο συμπαθής, αφού είναι παραγωγική, γιατί επενδύει συντελώντας στην ανάπτυξη. Αντίθετα, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι και αντιπαραγωγικοί. Και το πιστεύουμε αυτό, γιατί   δεν προβληματιζόμαστε  γι’   αυτά  που παράγουν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, ότι δεν είναι καν εμπορεύματα, αλλά απλά χρήσιμα πράγματα, αγαθά τα οποία δεν πωλούνται, αλλά πρέπει να διατίθενται χωρίς αντίτιμο η τουλάχιστο χωρίς κέρδος, δεν είναι δηλ. καπιταλιστικά εμπορεύματα που στην τιμή τους εμπεριέχουν το κέρδος, όπως είναι  η νοσοκομειακή περίθαλψη, η παροχή νερού, ηλεκτρικού κλπ. Ενστερνιζόμενοι όμως  το σκεπτικό του κυρίαρχου λόγου επικροτούμε την ιδιωτικοποίησή τους, πάει να πει τη μετατροπή σε εμπόρευμα και την απόλυση δημόσιων υπαλλήλων, πάει να πει την υπολειτουργία  υπηρεσιών υγείας, εκπαίδευσης, κοινωνικής φροντίδας κλπ.

           Κι έτσι όλα συντείνουν στον κατακερματισμό των εργαζομένων, στη διάσπασή τους σε κομμάτια διαφοροποιημένα και αν είναι δυνατό σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, αφού πιστεύουν πως έχουν διαφορετικά και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα.

             Και καταλήξαμε  σ’ αυτά τα τρία χρόνια εξαθλίωσης οι δημόσιοι υπάλληλοι, αποδεχόμενοι και η μεγάλη πλειοψηφία τους υπηρετώντας τις πολιτικές διαχείρισης της κρίσης, να μην  αντισταθούν στις συνεχείς επιθέσεις που κάθε φορά δέχονταν και διαφορετικά στρώματα εργαζομένων, με την καθολική συμμετοχή τους έστω και σε μια εικοσιτετράωρη απεργία. Από την άλλη πολλοί  ιδιωτικοί υπάλληλοι επέμεναν να βλέπουν αιτία των δεινών τους δημόσιους υπαλλήλους.

         Αλλά τώρα, αμφότερες οι κατηγορίες υπαλλήλων, αφού δεν συνενώθηκαν για να αντισταθούν στην επίθεση του κεφαλαίου, εκόντες άκοντες θα συμπράξουν … αδελφωμένα, με την ευγενική χορηγία της κυβέρνησης Σαμαρά δια … πνεύματος Μανιτάκη, (και όσων ακολουθήσουν) να βοηθήσουν στο ξεπέρασμα της κρίσης –όσοι απομείνουν να εργάζονται να το κάνουν εντατικότερα και να αρκούνται σε πολύ λιγότερα, όσοι δεν εργάζονται να υπομένουν και να αρκούνται στις ευχές για μείωση της ανεργίας. Κι έτσι όλοι θα νιώσουμε τι εννοεί η κυρίαρχη τάξη όταν μιλά για παραγωγικότητα ή για αντιπαραγωγικές τάξεις.

Dies brumalis

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΔ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΗΣ “ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ” ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ “ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΔΥΝΟ”.

1. Τελευταία έχει ξεκινήσει από την εκφυλισμένη μεταμοντέρνα «Αριστερά» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης μια υστερική εκστρατεία για τον φασιστικό κίνδυνο που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή (ΧΑ). Eiναι η ιδια "Αριστερά" που έμμεσα (με το να στηρίζει τους ψευτο-«επαναστάτες» οι οποίοι καλούσαν το ΝΑΤΟ σε βοήθεια, χθες στη Λιβύη και σήμερα στη Συρία) στηρίζει και τη στρατιωτική επιχείρηση της υπερεθνικής ελίτ στη Μέση Ανατολή. Δηλαδή, της ελιτ που διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση και σήμερα, για αλλη μια φορά, μακελεύει τους λαούς και μπορεί να οδηγήσει σε γενικευμενο πόλεμο στην περιοχή μας. 

2. Θεωρούμε ότι η εκστρατεία αυτή παίζει τον ίδιο αποπροσανατολιστικό ρόλο που έπαιζε και η προηγούμενη εκστρατεία της ίδιας «Αριστεράς» στο πλαίσιο της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) για το Χρέος. Έτσι, αφού ήδη οι ντόπιες ελίτ, σε ανίερη συνεργασία με μέρος της «Αριστεράς» των «δικαιωμάτων», πέτυχαν  την εξόντωση κάθε μαζικού μέσου ενημέρωσης όπου ακουγόντουσαν εναλλακτικές φωνές για τον πραγματικό κίνδυνο και τα πραγματικά αίτια της κρίσης (Ελευθεροτυπία, 902), τώρα σκοπεύουν να τα αντικαταστήσουν με υπό έκδοση εφημερίδες–μαϊμού (Εφημερίδα των Συντακτών*, 6 ημέρες) που θα εκφράζουν την ίδια αποπροσανατολιστική γραμμή. Δηλαδή, ότι ο μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε σαν λαός σήμερα δεν είναι η εξαφάνιση κάθε οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας και η μετατροπή μας σε ένα πλήρες προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, δια του εκπροσώπου της στον χώρο μας, της ΕΕ, αλλά ο «φασιστικός κίνδυνος» που δήθεν εκπροσωπούν 100-200 τραμπούκοι της ΧΑ με την έμμεση υποστήριξη του κρατικού μηχανισμού.

3. Θεωρούμε άκρως αποπροσανατολιστική την εκστρατεία αυτή που σκοπό έχει να τραβήξει την προσοχή των λαϊκών στρωμάτων από τον πραγματικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουν, σαν συνέπεια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης: τη φτωχοποίηση και την απώλεια κάθε κοινωνικής κατάκτησης των τελευταίων 100 χρόνων, ενώ συγχρόνως θα έχουν ξεπουληθεί οι πλουτοπαραγωγικές  πηγές της χώρας σε τιμές ευκαιρίας στις ξένες και ντόπιες ελίτ. Και αυτός ο κίνδυνος δεν είναι μόνο υλικός και ρητορικός βέβαια, ούτε έχει να κάνει απλά με την ποιότητα ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού: Έχει να κάνει με τη δυνατότητα οποιουδήποτε αυτό-καθορισμού του λαού και όλων των κοινωνικών στρωμάτων που δέχονται σήμερα πρωτοφανή οικονομική και φυσική βία (εργατών, ανέργων, μεταναστών, μειονοτήτων), δηλαδή με την ίδια την επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και τις προϋποθέσεις για την αντισυστημική αλλαγή. Και αυτό, γιατί δεν είναι δυνατός οποιοσδήποτε αυτοκαθορισμός, εάν δεν ελέγχει ο ίδιος ο λαός τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας του και όχι καρχαρίες καπιταλιστές από το...Κατάρ, την Κίνα ή τη Γερμανία, καθώς βέβαια και τους αντίστοιχους δικούς μας.

Ο κίνδυνος αυτός απαιτεί συνένωση όλων των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης που είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, αλλά και όλων των υποτελών κοινωνικών στρωμάτων που αντιλαμβάνονται πως η οικονομική και κοινωνική κρίση, η εγκληματικότητα, ο ρατσισμός είναι συνέπειες τηςπαγκοσμιοποίησης, σε ένα νέο Λαϊκό Μέτωπο σαν αυτό που προτείνουμε (http://www.periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2012-02-29/metopo-koinonikis-ethnikis-apeleftherosis) .

Το Λαϊκό Μέτωπο αυτό (ΜΕ.Κ.Ε.Α.), όταν πάρει την εξουσία, θα βάλει τις βάσεις για μια Αυτοδύναμη Οικονομία, αφού βγάλει τη χώρα άμεσα από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη που θα ήταν καταστροφικό) και διαγράψει ολόκληρο το Χρέος (για το οποίο δεν φέρει καμιά ευθύνη ο Λαός αφού κανένας δεν τον ρώτησε γι’ αυτό, και συνεπώς δεν είναι θέμα να κουρέψουμε το απεχθές τμήμα του, όπως ζητά η ΕΛΕ).

Μακροπρόθεσμος στόχος του Μετώπου πρέπει να είναι  η απεξάρτησή μας από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και η δημιουργία, μαζί με άλλους λαούς που έχουν τους ίδιους στόχους, μιας νέας Ένωσης των Λαών που θα βασίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης­­. Η Ένωση αυτή, για εμάς,  θα έπρεπε να είναι μια Συνομοσπονδία Περιεκτικών Δημοκρατιών που θα εξασφάλιζε την ισοκατανομή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας/δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών, αλλά η μορφή που θα πάρει η μελλοντική κοινωνία θα κριθεί δημοκρατικά από τον Λαό

4. ‘Όμως, η εκστρατεία αυτή της εκφυλισμένης Αριστεράς είναι αποπροσανατολιστική και για άλλο λόγο: γιατί δεν βλέπει ότι αν μεγάλα λαϊκά στρώματα στρέφονται προς την ΧΑ, αυτό δεν το κάνουν, όπως λένε κάποιοι ανεγκέφαλοι της ίδιας Αριστεράς, επειδή είναι φασίστες που πάντα υπήρχαν στην Ελλάδα, και παρόμοιες αποπροσανατολιστικές ανοησίες. Και αυτό για μια σειρά λόγων όπως οι παρακάτω:

α) Ο φασισμός είναι αδύνατος στις σημερινές συνθήκες Παγκοσμιοποίησης. Ήταν δυνατός μόνο στην περίοδο που η διεθνής οικονομία βασιζόταν στα έθνη- κράτη και κάποια από αυτά ήθελαν να δημιουργήσουν μια Διεθνή Τάξη που θα εξέφραζε τη δική τους κυριαρχία επάνω στις αγορές, και την αντίστοιχη πολιτικό-στρατιωτική κυριαρχία. Στη σημερινή οικονομία των πολυεθνικών είναι φανερό ότι οποιαδήποτε αναβίωση του φασισμού, εθνικοσοσιαλισμού κ.λπ. είναι αδύνατη.

β) Στην Ελλάδα η φασιστική δεξιά δεν ήταν ποτέ ένα, αυτόνομο από το αστικό Κράτος, μαζικό κίνημα, και όποτε επιβίωνε ήταν χάρη στην άμεση ή έμμεση κρατική στήριξή του.

γ) Τα μεγάλα λαϊκά στρώματα που κινούνται σήμερα προς την ΧΑ δεν το κάνουν γιατί γοητεύθηκαν από την οποιαδήποτε φασιστική ιδεολογία μπορεί να έχει η ηγεσία της, αλλά γιατί νιώθουν να συνθλίβονται από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης. Μια από τις συνέπειες είναι και ο εξαναγκασμός εκατομμυρίων ανθρώπων να ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους, όπου δεν μπορούν να επιβιώσουν λόγω των πολέμων της υπερεθνικής ελίτ ή λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης που φέρνει στα λαϊκά στρώματα η παγκοσμιοποίηση, και πολλοί από αυτούς χρησιμοποιούν σαν διαμετακομιστικό κυρίως κέντρο την Ελλάδα για να πάνε στις χώρες του Βορρά όπου νομίζουν ότι θα εξασφαλίζουν ένα κομμάτι ψωμί. Όμως η Ελλάδα είναι αναγκασμένη από τους «εταίρους» της στην ΕΕ να τους συγκρατεί στα σύνορά της με συνέπεια την τεράστια επέκταση του αριθμού των μεταναστών στη χώρα μας.

δ) Η ΧΑ εκμεταλλεύεται την αγωνία των λαϊκών στρωμάτων που βλέπουν να χάνουν τη δουλειά τους, την πρόσβασή τους στα νοσοκομεία, τα σχολεία κ.λπ., φαινόμενα που βέβαια οφείλονται στις πολιτικές που μάς επιβάλλει η υπερεθνική και ντόπια ελίτ μέσω της ΕΕ και της Τρόικας Η ΧΑ όμως  αποπροσανατολίζει τα λαϊκά στρώματα λέγοντας ότι για όλα αυτά φταίνε οι μετανάστες. Δεν λέει δηλαδή ότι για όλα αυτά φταίει η παγκοσμιοποίηση, της οποίας είμαστε και εμείς θύματα όπως και οι μετανάστες, καθώς  και η ΕΕ, μέσω της οποίας οι ελίτ μάς ενσωμάτωσαν σε αυτήν. Έτσι με τους τραμπούκους της καταφεύγει σε εγκληματικές ενέργειες ενάντια σε ανυπεράσπιστα θύματα που ντροπιάζουν την ανθρωπιά μας, πέρα από τον «Ελληνικό πολιτισμό» που υποτίθεται υπερασπίζεται. Ένα πραγματικά εθνικιστικό κίνημα , όπως παρόμοια υπάρχουν στην Ευρώπη, θα πάλευε κατά της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ, και όχι των θυμάτων τους, ενώ σήμερα η ΧΑ παίζει (αντικειμενικά ή ακόμη και εσκεμμένα) τον ρόλο του συστήματος, των ελίτ, αλλά και έμμεσα εξυπηρετεί τις επιδιώξεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς». 

ε) Τα εγκληματικά αυτά φαινόμενα δεν θα ήταν καν δυνατά αν δεν συγκαλύπτονταν από τον κρατικό μηχανισμό, γιατί βέβαια η ελληνική πολιτική  ελίτ έχει κάθε λόγο να αποπροσανατολίσει τα λαϊκά στρώματα από τον πραγματικό τους εχθρό, όπως τα αποπροσανατολίζει και η εκφυλισμένη Αριστερά (που εκπροσωπούν και οι διάφοροι Τσόμσκι, - βλ. κριτική μας στο http://www.periektikidimokratia.org/2012-10-28/chomsky-kritiki), η οποία με το να δημιουργεί τον τεχνητό κίνδυνο του φασισμού επιβιώνει πολιτικά αφού αλλιώς θα είχε καταποντιστεί με την πολιτική - στυλοβάτη που υιοθετεί για την παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ. Εάν για παράδειγμα ένα Λαϊκό Μέτωπο σαν αυτό που προτείνουμε έπαιρνε την  εξουσία και οι τραμπούκοι έχαναν τη κρατική τους στήριξη, τα φαινόμενα αυτά θα εξαλείφονταν άμεσα, και οποιοδήποτε κόμμα με φασιστική ιδεολογία θα ξεφούσκωνε πολύ σύντομα στις φυσικές του διαστάσεις. που δεν είναι ιστορικά πάνω από 2-3% του λαού.

Ο Τρίτος Πόλεμος της Ευρώπης

«Σώσαμε τις τράπεζες, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε μία γενιά», δήλωσε πριν από λίγες ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Η ζοφερή διαπίστωση του Γερμανού σοσιαλδημοκράτη πολιτικού μας φέρνει στον νου την άνοιξη του 2010, μέρες σύγχυσης και σοκ. Σε ένα ημιεπίσημο δείπνο, Ελληνας τραπεζίτης μού είχε πεί ότι η κρίση, που τότε μόλις είχε αρχίσει να δείχνει τη σφοδρότητά της, δεν θα περνούσε σε λιγότερο από δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Στην παρατήρησή μου ότι αυτή η πρόβλεψη ακούγεται τρομακτική, μου απάντησε νηφάλια και αφοπλιστικά: «Εχουμε και οι δύο παιδιά, καλύτερα να ξέρουμε τι πρόκειται να συμβεί».

Τον θυμήθηκα λίγο καιρό αργότερα, αφού είχε ψηφιστεί το πρώτο Μνημόνιο, όταν ο Ιταλός οικονομολόγος και πρώην υπουργός Τομάζο Πάντοα Σιόπα μίλησε ευθέως για δεκαπέντε χαμένα χρόνια και για μισή ή μία χαμένη γενιά Ελλήνων.

Η πραγματικότητα έμελλε να είναι ακόμη πιο σκληρή και από τις σκοτεινές προβλέψεις των οικονομολόγων το 2010. Σήμερα, μετά τρία χρόνια διάσωσης, δηλαδή λιτότητας και βαθιάς ύφεσης, μετά τρία χρόνια σοκ και ενοχοποίησης, ένας Γερμανός πολιτικός, από τη χώρα που πρωτοστατεί στην εφαρμογή της ενάρετης λιτότητας παρ’ ημίν, άρα και της συνοδεύουσας ύφεσης, περιγράφει αδρά την ιστορική καταστροφή που συντελείται όχι μόνο στην αμαρτωλή Ελλάδα αλλά σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο: «Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία διαθέτουν ίσως τις καλύτερα εκπαιδευμένες γενιές που υπήρξαν ποτέ στις χώρες τους, οι γονείς τους επένδυσαν πολλά χρήματα στην εκπαίδευση των παιδιών τους, έκαναν το σωστό. Και τώρα που είναι έτοιμοι να εργασθούν, η κοινωνία λέει: ‘Δεν υπάρχει θέση για εσάς’».

Το 60% νεανικής ανεργίας είναι ο δείκτης αποτυχίας της Ενωμένης Ευρώπης, δείκτης μιας απίστευτης πολιτικής μυωπίας των Ευρωπαίων ηγετών, αλλά και σήμα κινδύνου για τον ίδιο τον πυρήνα των δημοκρατιών και την κοινωνική ειρήνη. Ενας άλλος Ευρωπαίος ηγέτης, ο Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, πρόσφατα το διατύπωσε με πικρή ωμότητα: «Όποιος πιστεύει ότι δεν τίθεται πλέον το αιώνιο ερώτημα περί ειρήνης και πολέμου στην Ευρώπη, μπορεί να πλανάται οικτρά. Οι δαίμονες δεν έχουν φύγει, απλά κοιμούνται».

Υπό μία έννοια, και οι δύο πολιτικοί ηγέτες δείχνουν να αναγνωρίζουν ότι η αιώνια ειρήνη έχει ραγίσει. Και δειλά αναγνωρίζουν επίσης ότι με δική τους ευθύνη οι ευρωπαϊκοί λαοί αφέθηκαν ανυπεράσπιστοι, βουλιάζουν στην ανεργία και τον αποκλεισμό, τα κράτη χρεοκοπούν, οι δημοκρατίες κλονίζονται, ενώ η χρηματοπιστωτική βιομηχανία δέχεται συνεχώς τους πόρους και τα χάδια των κρατών.

Γιατί; Μια απάντηση, μεταξύ άλλων, είναι η εξής: όπως στις παραμονές του Α΄Πολέμου, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν πίστευαν ότι απειλείται η ειρήνη, άρα δεν τη θωράκιζαν, έτσι και μέχρι το 2007-08, δεν πίστευαν ότι η νεαρά και ευημερούσα ευρωζώνη μπορεί να πληγεί από τη μεγάλη κρίση, άρα δεν είχαν απολύτως καμία προετοιμασία. Η ίδια η ευρωζώνη δεν ήταν εξοπλισμένη για αντιμετώπιση κρίσεων. Ακόμη και σήμερα, με την μακρά και πικρή πείρα της έκρηξης του δημόσιου χρέους, των πτωχεύσεων, των μνημονίων και της παγίδας της ύφεσης, η κρίση αντιμετωπίζεται με νυσταλέα αντανακλαστικά, με αδύναμα γιατροσόφια που πάντα χορηγούνται αργά, με υστεροβουλία, και με καταπλήσσουσα επιμονή σε μια ηθικολογία, που δεν μπορεί να κρύψει την υπερχειλίζουσα υποκρισία και την έλλειψη πραγματισμού. Ορισμένως η ηθικολογία και η καθυστέρηση δεν μπορούν πια να κρύψουν το βαθύ έλλειμμα πολιτικής νομιμοποίησης της ευρωελίτ στις Βρυξέλλες και την αφύσικη αυτονόμηση της κεντρικής τράπεζας στη Φρανκφούρτη από τα κράτη μέλη και τους δοκιμαζόμενους λαούς.

Κι έτσι, όπως στον Α’ Πόλεμο η Ευρώπη θυσίασε μια γενιά στα χαρακώματα και στα αέρια, όπως στον Β’ Πόλεμο αφάνισε μια γενιά νέων στρατιωτών αλλά και αμάχων, ισοπέδωσε πόλεις και στιγμάτισε εσαεί την ανθρώπινη συνείδηση με το Shoah, με παρόμοιο τρόπο τώρα, η μεγάλη Ευρώπη του 21ου αιώνα θυσιάζει ασυλλόγιστα την καλύτερη γενιά νέων στην ιστορία του Νότου της. Πρόκειται για πόλεμο με άλλα μέσα.

Δημιουργική καταστροφή; Ας το δεχτούμε. Αλλά πού είναι η δημιουργία; Εδώ, στο ευρωπαϊκό υπογάστριο, επί τρία τουλάχιστον χρόνια αντικρίζουμε μόνο καταστροφή, τέτοια που δεν είχαμε νιώσει από το τέλος της αιματοβαμμένης δεκαετίας του ‘40.

Η ελπίδα για διάσωση και δημιουργία βρίσκεται ακριβώς στην επίγνωση της καταστροφής, να συνειδητοποιήσουμε δηλαδή ότι ζούμε μια μείζονα ιστορική μετάβαση, αμετάκλητα, χωρίς επιστροφή στην προτέρα κατάσταση. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι απώλειες είναι βαθιές και μόνιμες, και ότι το προέχον δεν είναι τόσο η ανάκτηση των απωλεσθέντων, αλλά το χτίσιμο υγιών και ανθεκτικών δομών καθώς θα ανοιγόμαστε στο μέλλον. Η Μεγάλη Υφεση γκρεμίζει την κοινωνία, ακόμη τώρα που μιλάμε· το μέλλον όμως δεν συνίσταται μόνο από στατικά ερείπια, είναι δυναμική κατάσταση, σύντομα μια νέα κοινωνία ασπαίρουσα θα διαμορφώνει τη δική της κοίτη, και θα διεκδικεί νέες μορφές πολιτικής έκφρασης και οργάνωσης του οικονομικού βίου, νέες συλλογικές αναπαράστασεις και ηθικές αξίες· μια νέα διάνοια.

Η παράδοση θα είναι μία πηγή που θα τροφοδοτεί το ποτάμι· το νέο περιβάλλον, το μεταϋφεσιακό, το “μεταπολεμικό” θα είναι η άλλη πηγή έμπνευσης και ενέργειας για την ανασυγκρότηση. Μένει να μεριμνήσουμε ποια στοιχεία της παράδοσης θα αξιοποιήσουμε, και πώς, δια της ενεργού βουλήσεως, της αναγεννημένης γενικής διάνοιας, θα ορίσουμε την κοίτη του ποταμού. Ποταμώ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ.

βλέμμα

Κύπρος, το νέο πειραματόζωο, του Στέλιο Κούλογλου

Αυτό θα πει θεραπεία-σοκ. Οχι αυτά τα ξενέρωτα της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας, όπου χρειάστηκαν 2-3 μνημόνια και άλλα τόσα μεσοπρόθεσμα,χώρια τα χαράτσια και οι έκτακτες εισφορές, μέχρι να μαζευτούν τα χρήματα για να εξοφληθούν οι ξένοι τραπεζίτες και οι δανειστές. Εδώ έχουμε μια και μόνο, κίνηση, αλλά αποτελεσματική: μπουκάρεις στις τράπεζες και παίρνεις κατευθείαν τα λεφτά των καταθετών. Το 6,7% όσων έχουν καταθέσεις μέχρι 100.000 ευρώ και το 9.9%(ούτε 10% δηλαδή) όσων έχουν πάνω από 100.000 ευρώ.
Τώρα γιατί επειδή δύο τράπεζες της Κύπρου βρέθηκανεκτεθειμένες(στα ελληνικά ομόλογα) 
πρέπει να την πληρώσουν όλοι οι καταθέτες-Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και δη Ρώσσοι στην συγκεκριμμένη περίπτωση- σε όλες τις τράπεζες της χώρας, αυτό μόνο ο Σόιμπλε και οι υποτακτικοί του στο eurogroup το ξέρουν. Ακόμη και ο economist βγήκε χθες από τα ρούχα του. “Δεν υπάρχει καμία ηθικό έρεισμα για να την πληρώνουν οι Κύπριες χήρες( μικροκαταθέτες) αλλά να μην αγγίζονται οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών και όσοι επένδυσαν σε κρατικά ομόλογα, όπως φαίνεται να συμβαίνει εδώ,” σχολίαζε το βρετανικό περιοδικό στο άρθρο του για την “άδικη, κοντόφθαλμη και αυτοκαταστροφική” συμφωνία. 
Η χωρίς προηγούμενο απόφαση του eurogroup παραβιάζει κάθε έννοια δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν μπορεί να σταθεί σε διεθνές ή ευρωπαικό δικαστήριο. Η νεοφιλελεύθερη συμμορία των Βρυξελλών δηλώνει πλέον έτοιμη να κατάσχει και ατομικές περιουσίες, γιατί περί αυτού πρόκειται.  Η έννοια της συλλογικής τιμωρίας- μιας χώρας ή ένος πληθυσμού για τις πράξεις μεμονομένων ατόμων, οι Γερμανοί κάτι ξέρουν από τέτοιες πρακτικές- αναβαθμίζεται. Αν η Ελλάδα υπήρξε το πειραματόζωο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας στην ευρωζώνη, η Κύπρος μετατρέπεται στο νέο πειραματόζωο της συλλογικής τιμωρίας και της ανοιχτής ληστείας.
Υπάρχουν πολλά να ειπωθούν για το μέλλον της Ευρώπης και της ευρωζώνης, μετά αυτήν την επαίσχυντη συμφωνία. Η οποία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν είχαν χρησιμοποιηθεί, αντί για την κλοπή των καταθέσεων, οι Μηχανισμοί Σταθερότητας που υποτίθεται ότι φτιάχτηκαν για να αντιμετωπίσουν καταστάσεις κρίσης, όπως η κυπριακή. Μπορεί να υπάρχει εμπιστοσύνη σε καταθέσεις σε ευρώ και στο ίδιο το νόμισμα, όταν υπάρχει πλέον προηγούμενο κουρέματος καταθέσεων σε μια χώρα της ευρωζώνης; Πόσο θα επηρεάσει τον ρημαγμένο νότο και την κρίση στην ευρωζώνη, που έδειχνε κάπως να καλμάρει, η κυπριακή σεισμική δόνηση;
Νέοι φόροι για τους πολίτες, απώλεια δημόσιας περιουσίας(“Το Eurogroup καλωσορίζει τη δέσμευση των κυπριακών αρχών να επιταχύνουν τις προσπάθειες στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων”, γράφει η απόφαση), υψηλότεροι φόροι για τις ξένες επιχειρήσεις που μέχρι τώρα προτιμούσαν την Κύπρο για την χαμηλή φορολογία της: η χώρα μπαίνει στο γνωστό φαύλο κύκλο μέτρα λιτότητας-ύφεση-νέα μέτρα και το προηγούμενο της υφαρπαγής των καταθέσεων διώχνει εταιρείες και επενδυτές. Το πολιτικό της σύστημα απειλείται με κατάρρευση, παραβιάζοντας βάναυσα τις προεκλογικές του υποσχέσεις, 2 εβδομάδες μετά τις εκλογές. Με την συμφωνία, ένα νησί κομμένο στα δύο, όπως η Κύπρος, μπαίνει σε μια πορεία που οδηγεί μαθηματικά στην καταστροφή.
"Είτε να επιλέξουμε το καταστροφικό σενάριο της άτακτης χρεοκοπίας, είτε το σενάριο μιας επώδυνης αλλά ελεγχόμενης διαχείρισης της κρίσης, που θα θέτει οριστικό τέρμα στην αβεβαιότητα και θα αποτελέσει την αφετήρια επανεκκίνησης της οικονομίας μας",δήλωνε χθες ο νεοεκλεγμένος Κύπριος πρόεδρος, παίζοντας την ηχώ του Γ. Παπανδρέου και του Α. Σαμαρά. Ξεχνώντας βέβαια να εξηγήσει γιατί διαβεβαίωνε τους ψηφοφόρους μόλις 15 μέρες πριν, ότι δεν πρόκειται να γίνει-και να αποδεχθεί ο ίδιος- κανένα κούρεμα καταθέσεων.  Ο κ. Αναστασιάδης υποστηρίζει- και τα παπαγαλάκια διαδίδουν- ότι εκβιάστηκε για να υπογράψει, αυτά που είχε ορκιστεί ότι δεν θα υπεγραφε. Αν είναι έτσι, θα έπρεπε να παραιτηθεί. Τώρα, η περίπτωση του θα μείνει στην ιστορία ως κλασσικό παράδειγμα πολιτικής απάτης.
Οι Κύπριοι βουλευτές και τα κόμματα έχουν ακόμη περιθώριο να πουν το μεγάλο όχι. Διαφορετικά, αν θέλουν να μάθουν το μέλλον, ας ρίξουν μια ματιά στην Αθήνα.

 http://tvxs.gr

ΚΟΙΜΗΣΕ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΟΥ, ΜΠΟΡΕΙΣ

Εσύ, αν έχεις ψηφίσει κάποιο από τα κόμματα της τρόικας εσωτερικού, ευθύνεσαι άραγε για τις αυτοκτονίες, τους άστεγους και τους απελπισμένους που ψάχνουν στα σκουπίδια; Εσύ που κοιτάζεις αφ’ υψηλού τον άνεργο, έχεις ευθύνη για την κατάστασή του;   Ξέρω, ξέρω…πάλι σε ξεγέλασαν στις τελευταίες εκλογές. 
Ε λοιπόν, είσαι ηθικός αυτουργός αυτής της κατάστασης, γιατί είσαι ότι ψηφίζεις! Σε εκβίασαν για να ψηφίσεις ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ; Είσαι ένα φοβισμένο ανθρωπάκι....
Σε κορόιδεψαν με τα ψευτοδιλήμματα και την έξοδο από το ευρώ; Είσαι κορόιδο. Σκέφτηκες μόνο ότι εσύ έχεις ακόμα να τρως, έχεις δουλειά ή σύνταξη; Οπότε “καλά περνάμε και στην χούντα“; Τότε είσαι ένα κυνικό σκουλήκι, ένας παρτάκιας. Όπως και να το δεις, ανήκεις σε μια από αυτές τις ομάδες ψηφοφόρων. Καλά αν ψήφισες τον Αντωνάκη γιατί είσαι μια ζωή ΝΔ και “δεν αλλάζεις”, συγχαρητήρια, έχεις διαψεύσει τον Δαρβίνο για την θεωρία της εξέλιξης.
Είσαι συνένοχος και μην μιλάς για κρεμάλες στους “προδότες πολιτικούς”, γιατί κάποια στιγμή κι εσύ πρέπει να λογοδοτήσεις για τις επιλογές σου. Κι εγώ νιώθω υπεύθυνος που δεν στηρίζω αυτή την αθλιότητα, αλλά την ανέχομαι. Τους ανέχομαι. Ανέχομαι κι εσένα. Βέβαια δεν είμαι ίδιος μ’ εσένα, ούτε κάνω τις ίδιες επιλογές, ούτε έχω ψηφίσει τα κόμματα που είναι υπεύθυνα γι’ αυτή την κατάντια. Αυτό δεν το λέω για να μειώσω την δική μου ευθύνη, επειδή δεν έχω κάνει κάτι δραστικό για να ανατρέψω αυτούς κι εσένα.
Εσύ αντιθέτως, ήξερες ότι και νέα μέτρα θα παρθούν και φτώχεια κι εξαθλίωση θα έρθουν και η κοινωνία θα μετατραπεί σε κόλαση. Αλλά δεν σ’ ένοιαξε. Είπαμε, ανήκεις σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες. Μην μου πεις ότι δεν ήξερες. Έχουν στερέψει οι δικαιολογίες. Δεν διάβασες, δεν φρόντισες να μάθεις και να πληροφορηθείς για το ΔΝΤ, για τις εφιαλτικές συνθήκες που δημιούργησε όπου κι αν πήγε; Δεν διάβασες το “Δόγμα του Σοκ”; Μια ζωή είσαι μέσα στην άγνοια γιατί δεν θέλεις να μάθεις τίποτα παραπάνω απ’ όσα αφορούν μόνο την δουλίτσα σου, τα λεφτουδάκια σου, το σπιτάκι και τον καναπέ σου. Γι’ αυτό εσύ είσαι χρόνια επικίνδυνος. Γιατί κοιτάζεις την δική σου ευτυχία, άσχετα με το αν περνά μέσα από την δυστυχία του άλλου.
Όταν για χρόνια ψηφίζεις άτομα και μαφίες που αποδεδειγμένα έχουν καταστρέψει την ζωή μας κι έχουν ξεπουλήσει την χώρα τότε είσαι κάτι πολύ χειρότερο από απλός απατεώνας. Είσαι διεφθαρμένος.
Όπως τάιζες τόσα χρόνια αυτή την ολιγαρχική κομματοκρατία, έτσι τώρα στηρίζεις την ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά με την “αριστερή γαρνιτούρα” της ΔΗΜΑΡ και το ναζιστικό εκτελεστικό όργανο της Χρυσής Αυγής.
Κι ας το παίζεις θλιμμένος, επί της ουσίας δεν σε ενδιαφέρουν καθόλου οι νέοι άνεργοι, οι άρρωστοι που δεν μπορούν να πάρουν ή δεν βρίσκουν τα φάρμακά τους, οι φοιτητές που άναψαν μαγκάλι και πνίγηκαν από τις αναθυμιάσεις, αυτοί που κάθονται στις ουρές των συσσιτίων και τους αναζητητές στους κάδους.
Πιστεύεις όμως ότι θα γλιτώσεις στο τέλος έτσι δεν είναι; Εσύ είσαι σωστός, γιατί κάθεσαι στ’ αυγά σου και δεν θα πεθάνεις για τους άλλους. Σου έντυσαν τα ψέματα και με την γλώσσα της λογικής, είσαι τόσο μικρόνοος που τα παλιά ψεύδη φόρεσαν το ένδυμα “της γλώσσας της αλήθειας”, του ρεαλισμού και των οικονομικών και ακόμη πείθεσαι πως τα σαρδόνια χαμόγελα δεν κρύβουν κοφτερά δόντια.
Να σου πω ένα μυστικό; Δεν θα γλιτώσεις. Ούτε εσύ. Κι όσο καλός ρουφιάνος, “συνεργάσιμος”, φιλήσυχος και “νοικοκυραίος” θες να παραμείνεις, θα σε βάλουν κι εσένα στην μηχανή του κιμά. Δεν έχω αυταπάτες ότι “θα ξυπνήσεις” κι ας το παίζεις ενίοτε “αγανακτισμένος”. Κι εγώ μπορεί να μην γλιτώσω από αυτή την κόλαση, αλλά τουλάχιστον δεν συνεργάστηκα με βασανιστές και  έχω την συνείδησή μου καθαρή. Και φαντάζομαι ότι αυτό το τελευταίο εσύ δεν το καταλαβαίνεις καν.    Strange Journal